Sandi Lynn -2 DWA SERCA

@kasiul

Prolog 11 lat: – Mówiłeś, że ci się podobam, Scott. – No, bo tak było, Avery. Ale teraz podoba mi się ktoś inny. Przykro mi. 14 lat: – Pocałowałeś mnie. – Przepraszam, Avery. Jesteś świetną dziewczyną, ale nie dla mnie. 16 lat: – Straciłam z tobą dziewictwo! Mówiłeś, że mnie kochasz. – Myślę, że powinniśmy zacząć spotykać się z innymi i zobaczymy, jak to będzie. 18 lat: – Myślałam, że między nami jest coś wyjątkowego. – Nie chodzi o ciebie, Avery. To przeze mnie. 19 lat: – Ale mówiłeś… – Po prostu nie jestem teraz gotowy na związek. Ale gdyby to był odpowiedni moment, to na pewno to byłoby z tobą. 20 lat: – Nie rozumiem. – Nie mam teraz czasu na związek. I ty też nie. Tu studia, tu praca… Po prostu nie mogę poświęcić ci tyle czasu, ile powinienem. 21 lat: – Ale ja cię kocham. Mówiłeś, że też mnie kochasz. – Zasługujesz na kogoś lepszego niż ja. Zobaczysz, niedługo o mnie zapomnisz. 22 lata: – Chcesz to skończyć, tak? – Nie mogę być w stałym związku. Nie chodzi o ciebie, kotku. Chodzi o mnie. Po prostu nie potrafię

się podporządkować. Naprawdę, nie zrobiłaś nic złego. 23 lata: – Jak mogłeś iść z nią do łóżka? Myślałam, że jesteśmy ze sobą. – Naprawdę tak uzgodniliśmy? Lepiej, żebyśmy przestali się spotykać, Avery. Nie wiedziałem, jak ci to powiedzieć, i nie chciałbym, żeby to popsuło nasze stosunki w biurze.

Rozdział 1 AVERY

W ysiadłam z taksówki na Wschodniej Siedemdziesiątej Pierwszej i stanęłam z walizką na chodniku, obejmując wzrokiem dwudziestotrzypiętrowy apartamentowiec. – Dzień dobry – powiedział mężczyzna, który wyszedł z budynku. – Dzień dobry – odparłam pośpiesznie i podeszłam do niego. – Mogę w czymś pomóc? Uśmiechnęłam się grzecznie. – Będę mieszkać pod numerem 20B. Jestem Avery Lewis. – Postawiłam walizkę na ziemi i wyciągnęłam rękę. – Witam, witam. Nazywam się Davis. Jestem portierem. – Uścisnął moją dłoń z uśmiechem. – Czy to wszystkie pani rzeczy? – Wskazał na moją walizkę. – Tak. Meble i pudła przyjechały dziś rano. – Obawiam się, że nie. – Powoli pokręcił głową. – Nie mieliśmy tu dzisiaj żadnej dostawy. – Ludzie od przeprowadzki mieli tu być o dziewiątej – powiedziałam spokojnie. – Niestety, panno Lewis… Panno, tak? Jego słowa ugodziły mnie prosto w serce. Oczywiście, że „panno”. Pewnie do końca życia będę „panną Lewis”. – Tak – uśmiechnęłam się nieznacznie. – Przykro mi, ale, tak jak mówiłem, nic nie przyjechało. Westchnęłam i schyliłam się po walizkę. – Dziękuję, Davis. I proszę, mów mi Avery. Przepraszam, pójdę na górę rozejrzeć się po mieszkaniu. – Przykro mi, Avery. – To nie twoja wina. – Machnęłam bezradnie ręką i ruszyłam do windy, którą wjechałam na dwudzieste piętro. Otworzyłam drzwi do mieszkania 20B, wciągnęłam walizkę do środka i stanęłam w pustym pomieszczeniu, w którym spodziewałam się zastać moje nowe meble i pudła z rzeczami. Obeszłam niewielką otwartą kuchnię z wiśniowymi szafkami, białymi blatami i wyłożoną czarnymi płytkami podłogą. To, że wszystkie urządzenia, łącznie z kuchenką mikrofalową i zmywarką, były z nierdzewnej stali, było jednym z powodów, dla których zdecydowałam się na to mieszkanie. Ciągnąc za sobą po dębowej podłodze walizkę, skierowałam się do sypialni. Trudno uznać dwie wąziutkie szafy stojące pod ścianą za komfortową przestrzeń do przechowywania, jak opisywał to pośrednik nieruchomości, ale, biorąc pod uwagę ceny w Upper East Side, i tak uważałam, że trafiła mi się okazja. A sama sypialnia była faktycznie królewskich rozmiarów. Otworzyłam drzwi do łazienki i pstryknęłam światło. Była mała i cała na biało. Białe ściany, białe kafelki, białe blaty, biała wanna obudowana szklanym parawanem i, rzecz jasna, biała toaleta. Trzeba będzie wprowadzić tu trochę kolorów, żeby nie wyglądała tak bardzo

sterylnie. Wyjęłam telefon z torebki i zadzwoniłam do firmy, która miała dostarczyć mi meble dzisiaj o dziewiątej. – Dzień dobry, mówi Avery Lewis. Dzisiaj o dziewiątej rano mieli mi państwo przywieźć meble, a teraz jest szesnasta, wchodzę do siebie do mieszkania, a mebli ani śladu. – Proszę poczekać. Już sprawdzam. W słuchawce rozległa się senna muzyka z windy. – Dziękuję za cierpliwość. Niestety ciężarówka z pani zamówieniem miała awarię w drodze z magazynu i musiała zostać zholowana. W tej chwili wysyłamy tam inny samochód, więc pani zamówienie powinno dotrzeć jutro. Czy numer telefonu, który podała pani jako kontaktowy przy składaniu zamówienia jest aktualny? Westchnęłam. Oczywiście, że moja ciężarówka musiała się zepsuć. Takie już moje pokręcone szczęście. – Tak, jestem dostępna pod tym numerem. Dziękuję. – Klik. Następny telefon. – Dzień dobry, mówi Avery Lewis. Czekam na dostawę paczek, które mieli państwo przewieźć do mojego mieszkania w Nowym Jorku dziś rano. Właśnie przyjechałam, a moich rzeczy nie ma! – Przepraszam bardzo, ale w naszym systemie pani dostawa jest przewidziana na jutro, nie na dzisiaj. Powoli zaczynałam mieć tego dość. – Nie, nie, nie. Powiedziałam państwu wyraźnie, że przeprowadzam się dzisiaj i nawet dostałam od was e-mail z potwierdzeniem, że moje rzeczy zostaną dostarczone dzisiaj – rzuciłam z irytacją. – Ojej, faktycznie, ma pani rację. Tak mi przykro, ktoś najwyraźniej zapisał niewłaściwą datę na liście przewozowym. Chodząc po salonie z telefonem przy uchu, zatupałam gwałtownie ze złości jak małe dziecko. Dlaczego nic nigdy nie może pójść po mojej myśli? – Proszę posłuchać. Podpisałam z państwa firmą umowę na dostawę rzeczy w dniu dzisiejszym. Ponieważ nie wywiązali się państwo z warunków tej umowy, żądam zwolnienia mnie z opłaty za przewóz. – Obawiam, się, że to niemożliwe, ale mogę pani zaproponować dziesięć procent zniżki w ramach rekompensaty. Nabrałam głęboko powietrza. – Przepraszam, czy mogę wiedzieć, z kim rozmawiam? – Mam na imię Babbie. – Dobrze, proszę posłuchać, Babbie. Pani firma naruszyła warunki pisemnej umowy. Jestem prawniczką, i to całkiem niezłą, i zapowiadam pani, że jeżeli każecie mi zapłacić cokolwiek za przewóz, to was pozwę. I wie pani co? Nic mnie to nie będzie kosztować, ponieważ mogę zająć się tym sama. Więc nie wydam na tę sprawę ani centa, za to, gdy z wami skończę, pani firma ugrzęźnie na amen w kosztach procesowych. Rozumie pani? – Eee… A, tak, pani Lewis. Pani rzeczy zostaną dostarczone jutro bez żadnych opłat. Bardzo przepraszam za tę pomyłkę. Sprawdzimy, kto popełnił błąd i dopilnujemy, żeby ta osoba została

upomniana. – Dziękuję. – Klik. Usiadłam na podłodze pod ścianą z wyciągniętymi nogami i telefonem w ręku i wybrałam numer mojej przyjaciółki Willow. – Avery! Jesteś już w Nowym Jorku? – odebrała uradowana. – Tak. Jestem u siebie w mieszkaniu, bez ani jednego mebla i bez moich rzeczy. – Nie mów. Problemy z dostawą? – Delikatnie mówiąc. – No to, skoro nie możesz się zabrać do urządzania, to wpadnij do nas. Właśnie robię kolację, a Cam zaraz będzie w domu. Usłyszałam okrzyki Kinsley w tle i Hensley płaczącą jej w ramionach. – W sumie, mogłabym… – rzekłam z wahaniem. – Świetnie. Masz adres, prawda? – Tak. Mam go w telefonie. To zawołam taksówkę i jadę. – Tak się za tobą stęskniłam! Wstałam i poszłam do sypialni, gdzie zostawiłam walizkę. Wyjęłam szczotkę do włosów i przybory do makijażu i poszłam do łazienki się odświeżyć. Z lustra spojrzały na mnie zmęczone i pozbawione swego zwykłego blasku niebieskie oczy. Poprawiłam cień na powiekach i przejechałam szczotką po długich, jasnych, falistych włosach. Dużo lepiej. Dobrze się zastanowiłam, zanim podjęłam decyzję o przeprowadzce do Nowego Jorku. Strasznie chciałam wyjechać z Danbury w Connecticut, ale kiedy Finn, Muir, & Abernathy, jedna z największych i najbardziej prestiżowych kancelarii adwokackich w kraju zaproponowała mi pracę, musiałam to bardzo dokładnie przemyśleć. Miałam tylko nadzieję, że to był dobry wybór. Zjechałam windą na dół i przez dłuższą chwilę bezskutecznie usiłowałam złapać taksówkę, ale żadna nie chciała się zatrzymać. W końcu Davis wyszedł z budynku i przywołał mi jedną. – Dzięki wielkie – powiedziałam z uśmiechem. – U mnie w mieście wszędzie jeździłam samochodem, więc jeszcze tego nie opanowałam. – Nie ma problemu. Niedługo się przyzwyczaisz. Wsiadłam i zatrzasnęłam drzwi. – Poproszę na Broadway 473.

Rozdział 2 LIAM

Sie ma, Wyatty – zawołałem wesoło. Pocałowałem Sophie i Delilah w policzek i usiadłem obok Olivera. – Cześć, wujku. – No więc, brachu, podpisałem dziś ostatecznie umowę kupna. Dom jest już oficjalnie mój za jedyne sześć dziewięćset. – To ten przejęty za długi na Wschodniej Siedemdziesiątej Pierwszej? – zapytał Oliver. – Aha. Kupiłem go za pół ceny i już się przymierzam do remontu. – Zostawisz sobie mieszkanie? – zaciekawiła się Delilah. – Nie. Wystawiłem je na sprzedaż. Mam już nawet zainteresowanego nabywcę. Oliver pokręcił głową. – Wierzyć mi się nie chce, że zamierzasz wszystko zrobić sam. Wiesz, że od tego są ludzie. – A ty wiesz, że lubię się czasem upaprać po łokcie – odparłem pogodnie. – Zajmie ci to wieki – prychnął Oliver. – Nieprawda. Trzeba tam tylko pomalować ściany w kilku pokojach, wymienić tę koszmarną podłogę w holu i zrobić łazienki. Właśnie cała radocha polega na tym, żeby wszystko zrobić samemu, a potem czerpać z tego wielką satysfakcję. – Masz rację, Liam. Podoba mi się twoje podejście. Daj mi znać, gdybyś potrzebował pomocy. Oliver się pewnie nie skusi, ale ja chętnie. – Co to ma znaczyć, skarbie? – zapytał Oliver. – Nic, nic, kochanie. Jedz kolację. – Delilah mrugnęła do mnie porozumiewawczo, a Sophie zachichotała. Po znakomitej kolacji poszliśmy na górę do salonu na drinka. Delilah najpierw położyła Sophie spać, a potem wróciła do nas. – A jak poszła wczorajsza randka? – zapytał Oliver, podając mi szklaneczkę burbona. – W porządku. Nic szczególnego. Chciałaby się jeszcze kiedyś umówić, ale ja nie jestem pewny. – Pociągnąłem łyk ze szklanki. – Dlaczego? Coś z nią nie tak? – spytała Delilah. – Sam nie wiem. Chyba nie. Po prostu jakoś nie czuję chemii. – Ona najwyraźniej poczuła, skoro chce się z tobą znowu spotkać – rzekł Oliver. – Przeleciałeś ją? – Oliver! – wykrzyknęła Delilah. – Co? To zupełnie normalne pytanie. Westchnąłem. – Tak, ale też bez fajerwerków z mojej strony. – A kiedy powiedziała, że chciałaby się znowu z tobą umówić, to było przed czy po tym, jak ją

przeleciałeś? – Oliver! – O co ci chodzi? – Po – odpowiedziałem. – Dobra robota. Zawojowałeś ją fiutem. Nie ma takiej kobiety, która, jak raz spróbuje Wyatta, nie chciałaby więcej. – Oliver puścił do mnie oko. – Oliver! – zawołała Delilah ponownie. Nie mogłem powstrzymać śmiechu. – Spokojnie, skarbie. Żartuję przecież. – Zresztą, i tak mniejsza z tym. Postanowiłem dać sobie spokój z poszukiwaniem dziewczyny. Mam teraz na głowie dom i mnóstwo innych spraw, więc nie mam czasu na związek. Od tej pory skupiam się wyłącznie na remoncie domu i pracy. Wstałem i odstawiłem szklankę na bar. – Dzięki za kolację i drinka. Będę leciał. Muszę się zabrać do pakowania rzeczy w mieszkaniu. Usłyszałem westchnienie Olivera. – Od tego też są ludzie. – Wiem, wiem. – Zamachałem ręką i wyszedłem z pokoju. Kiedy kładłem się spać, dostałem esemesa od Dani, dziewczyny, z którą spotkałem się poprzedniego wieczoru. „Cześć, playboyu. Świetnie się wczoraj bawiłam. Może umówimy się na kolację jutro wieczorem?” Usiadłem na łóżku, opierając się o poduszki, żeby jej odpowiedzieć. „Cześć, Dani. Umówiłem się już na jutro z bratem. Może innym razem”. Nie znoszę kłamać, ale nie chciałem sprawić jej przykrości. To była fajna dziewczyna, po co miałem ją ranić. „Okej. To zaproponuj dzień i godzinę”. Cholera. Nie odpuszczała. „Sprawdzę w kalendarzu i dam ci znać. Właśnie kupiłem dom i niedługo będę się przeprowadzał, więc mam kupę zachodu z pakowaniem i całą resztą”. „Dupek!” Przewróciłem oczami. Zdaje się, że zrozumiała. Postanowiłem nie odpowiadać. Mogłem mieć każdą laskę, jakiej bym sobie zażyczył. Problem w tym, że właśnie nie chciałem każdej. Chciałem Tej Jedynej. Takiej, przy której serce by mi zamierało za każdym razem, gdy byłaby w pobliżu. Takiej, której nie obchodziłby mój majątek ani styl życia, jaki mogłem jej dać. Takiej, która rozjaśniałaby mi cały dzień zwykłym „Dzień dobry” rano. Nie fałszywej i sztucznej, ale naturalnej i takiej, która nie obawia się być w pełni sobą. Wreszcie takiej, która nie byłaby doskonała, ale dla mnie tak. Przez wiele lat szalałem sobie z kobietami i nie chciałem dać się uwiązać. Ale teraz miałem dwadzieścia dziewięć lat i czułem potrzebę jakiejś stabilności w życiu. Chociaż w tej chwili, z powodu domu i nowego planu na życie, ta sfera akurat będzie musiała poczekać.

Rozdział 3 AVERY

Matko, ale macie piękne mieszkanie! – wykrzyknęłam, gdy weszłam do Willow. – Witaj w Nowym Jorku! – Uściskała mnie mocno. – Kinsley, chodź, przywitaj się z ciocią Avery. Kinsley zbliżyła się do mnie nieśmiało, a ja kucnęłam przy niej. – No, no. Ależ ty urosłaś! – powiedziałam miękko i przytuliłam ją. – Ostatni raz widziałam cię rok temu i prawie w ogóle nie miałaś włosków. A teraz, proszę, jakie piękne loki! – dziwowałam się z uśmiechem. – A to Hensley – powiedział Cam, podchodząc, i cmoknął mnie w policzek. – Cześć Cam – uśmiechnęłam się i wzięłam od niego Hensley. – O Jezu, jest przesłodka, całkiem jak Kinsley. Cam i Willow pochodzili z mojego rodzinnego Danbury, w Connecticut. Byli ode mnie o dwa lata starsi i z obojgiem od dawna się przyjaźniłam. Byli ze sobą, odkąd mieli piętnaście lat. Zaraz po tym, jak skończyli studia, Cam dostał propozycję pracy w największej agencji nieruchomości w Nowym Jorku, która obracała najbardziej ekskluzywnymi budynkami w mieście. Pobrali się, przenieśli tutaj i wkrótce potem Willow zaszła w ciążę. Była teraz pełnoetatową mamuśką i bardzo jej to odpowiadało. – Macie wspaniałe mieszkanie – powiedziałam, rozglądając się po wnętrzu ponad dwa razy większym od mojego. – Dzięki. Sama tu wszystko zrobiłam – pochwaliła się Willow. – I wydałam przy tym majątek – zauważył Cam. – Nie słuchaj go. Powiedział mi, że mogę robić to, co chcę. Cam roześmiał się i poszedł położyć dziewczynki spać. Pomogłam Willow zanieść jedzenie na stół i wszyscy troje usiedliśmy do kolacji. – No, to jak, zadowolona jesteś, że przeniosłaś się do Nowego Jorku? – zapytała Willow. Od razu zrozumiałam, o co jej chodzi. – Tak. Trzeba się już było wyrwać z Danbury i zacząć wszystko od nowa. – Rozumiem, ale czy myślisz, że będzie ci dobrze tutaj, w Nowym Jorku? – No, chyba nie mam wyjścia. Jak niby miałam odrzucić ofertę Finn, Muir, & Abernathy? Cam machnął w moją stronę widelcem. – Dokładnie tak, Avery. Nie możesz pozwolić, żeby twoja przeszłość decydowała o całym twoim życiu. Dobrze wybrałaś i ta kancelaria też powinna się cieszyć, że zgodziłaś się dla nich pracować. Jesteś rewelacyjną prawniczką. Kto może coś takiego powiedzieć w twoim wieku? Większość, co ja gadam, praktycznie wszyscy ludzie, którzy mają dwadzieścia jeden lat, dopiero zaczynają studia, a nie robią dyplom i zdają egzamin adwokacki. Uśmiechnęłam się lekko i popatrzyłam w talerz, nawijając spaghetti na widelec. – A on wie, że tu jesteś? – zapytała Willow.

– Nie. Skąd miałby wiedzieć? Wzruszyła ramionami i podniosła widelec do ust. – To kiedy zaczynasz swoją błyskotliwą karierę? To znaczy, nie to, żebyś jej już nie zaczęła, ale trudno uznać tę twoją firmę w Danbury za ważną. – Zaczynam w poniedziałek. Chciałam mieć kilka dni, żeby się spokojnie urządzić, ale teraz cały plan wziął w łeb, bo moje meble i rzeczy nie dojechały. – Nie przejmuj się. Mają je przywieźć jutro, więc masz jeszcze sobotę i niedzielę. Mogę przyjść i ci pomóc – powiedziała Willow z uśmiechem, po czym podniosła kieliszek. – Za Avery. Żeby jej nowe życie i nowy początek w Nowym Jorku były pełne sukcesów i miłości. – Zdrówko. – Cam podniósł swój kieliszek z uśmiechem. – Sukcesów to i owszem, ale na pewno nie miłości. Skończyłam z facetami. – A co, jesteś teraz lesbijką, tak jak Claudia? – zapytał Cam. Roześmiałam się. – Nie. Ale skupiam się teraz wyłącznie na pracy. Nie zamierzam po raz kolejny popełniać tych samych błędów. Mam beznadziejne wyczucie do mężczyzn i to zawsze ja obrywam, a oni odchodzą sobie jakby nigdy nic. Widzicie to? – Przesunęłam rękę przed sobą z góry na dół. – To jest mój mur ochronny. Jest solidny i żadnemu palantowi na świecie nie uda się go zburzyć. – Nie możesz żyć bez miłości – zachmurzyła się Willow. – I bez seksu – dołączył się Cam. – Miłości nie potrzebuję, a co do seksu, to mogę go uprawiać bez zobowiązań, tak jak każdy facet. – Znów przesunęłam ręką przed sobą w powietrzu. – Tak mówi mur. Cam zachichotał, a Willow westchnęła. – Mam swoją pracę i was. – Podniosłam się z krzesła. – Będę się zbierać. Robi się późno i jestem wykończona. – Zostań u nas na noc. Nie masz żadnych mebli, gdzie będziesz spać? – Dzięki, Willow, ale poradzę sobie. – Czekaj, to dam ci chociaż jakieś koce, przecież na pewno nie masz nic takiego w walizce. Wróciła parę chwil później i wręczyła mi dwa koce. – Zadzwoń jutro. – Dobrze. I dzięki za wszystko. – Uśmiechnęłam się i pocałowałam ją i Cama w policzek. Już w drzwiach przystanęłam i odwróciłam się. – Ej, Cam, nie mógłbyś zawołać mi taksówki? – Jasna sprawa, chodźmy. Obudziło mnie walenie do drzwi mieszkania. Cholera! Spróbowałam wstać z twardej, drewnianej podłogi, ale ledwo mogłam się ruszać. Zerknęłam na telefon. Siódma rano. – Chwileczkę, już idę! – krzyknęłam, potykając się w drodze do drzwi. Otworzyłam. W progu stało czterech napakowanych mężczyzn. – Meble? – zapytałam, wstrzymując oddech.

– Tak jest. – Nareszcie. A nie za wcześnie to? Kto robi dostawy o tej godzinie? – Przepraszam, ale wyjechaliśmy, jak tylko załadowaliśmy samochód, a pani jest pierwsza na liście. – Nie szkodzi. Proszę wnosić. Zgarnęłam koce z podłogi i poleciałam do łazienki umyć zęby. Potężni panowie wnieśli moje meble i ustawili je tam, gdzie pokazałam. Nareszcie moje mieszkanie zaczynało przypominać dom. Niedługo po ich wyjściu dojechała ciężarówka firmy przeprowadzkowej z Danbury z moimi rzeczami. Stanęłam pośrodku niewielkiego pomieszczenia, które miało być moim salonem i ogarnęłam wzrokiem górę pudeł na podłodze. Musiałam napić się kawy i znaleźć jakąś siłownię, zanim w ogóle pomyślę o rozpakowywaniu. Przebrałam się w dres i wyszłam z mieszkania. – Dzień dobry, Davis. – Dzień dobry, Avery. Widzę, że twoje rzeczy przyjechały. – Tak. Dlatego postanowiłam poszukać siłowni i trochę potrenować, zanim zabiorę się do rozpakowywania. Nie ma tu jakiejś w okolicy? – Jest jedna naprawdę fajna siłownia dwie ulice dalej. Należy do Blacków. – Do kogo? – Spojrzałam na niego niepewnie. – Do Connora Blacka. To jedna z najbardziej wpływowych rodzin w Nowym Jorku. – A, okej. Nie słyszałam. – Niedługo usłyszysz, jak trochę tu pomieszkasz. – Wytłumaczył mi, jak mam iść i życzył powodzenia.

Rozdział 4 LIAM

W łożyłem słuchawki do uszu i ustawiłem bieżnię na dziesięć kilometrów na godzinę. Był piątek i wziąłem sobie dzisiaj wolne w pracy, żeby pojechać do mojego nowego domu i rozplanować, do czego się wziąć w pierwszej kolejności, ale wcześniej potrzebowałem solidnego treningu. Jak na piątek na siłowni było sporo ludzi. Chyba wszyscy mieli ten sam pomysł, żeby się urwać z roboty. Zacząłem biec, a wtedy zadzwonił mi telefon. Oliver. – Cześć, co tam? Jestem na siłowni – odebrałem, nie przerywając biegu. – Nie wiesz, gdzie są dokumenty budynku Lloyda? Nie mogę ich nigdzie znaleźć. – O ile sobie dobrze przypominam, to ostatnio brałeś je ze sobą do domu. – A niech to. Masz rację. Delilah narobiła mi zamieszania w głowie dziś rano i zapomniałem je przynieść. – Usłyszałem, jak wzdycha. – Dzięki, stary. Miłego treningu. – Dzięki, Oliver. – Klik. Przypadkiem zauważyłem, że na bieżni obok mnie pojawiła się piękna kobieta. Ufff. Ale laska. Miała około metr siedemdziesiąt wzrostu i jasne włosy związane wysoko z tyłu. A niech mnie, co za sylwetka. No i te długie, smukłe nogi… To przez nie była taka wysoka. Nigdy wcześniej jej tu nie widziałem. Musiałem szybko odwrócić wzrok, bo spostrzegła, że się na nią gapię. Kątem oka zauważyłem, że ktoś położył rękę na uchwycie po mojej drugiej stronie i wyjąłem słuchawki z uszu. – O, cześć, Lucy. – Cześć, Liam. Dawno się nie widzieliśmy. Myślałam, że się odezwiesz. Kilka razy umówiłem się z Lucy na wieczór, przespaliśmy się ze sobą i od tamtej pory do niej nie zadzwoniłem. Nie, żeby coś było z nią nie tak. Była świetną dziewczyną. Po prostu nic do niej nie czułem i nie chciałem jej zwodzić. – Tak, przepraszam cię. Miałem mnóstwo roboty i w ogóle życie mi się pokomplikowało. Jestem w trakcie przeprowadzki i mam z tym masę zachodu. – Aha – rzekła cierpko. – Może poszlibyśmy dziś na kolację? Miło byłoby się znowu spotkać. Niech to szlag. – Przykro mi, ale nie mogę. Tak jak mówiłem, mam przeprowadzkę na głowie i pełno spraw do załatwienia. Może innym razem. – Tak, jasne. W porządku – powiedziała ze smutkiem, zeszła z bieżni i oddaliła się. Kiedy ponownie wkładałem słuchawki, usłyszałem głos kobiety po drugiej stronie. – Dlaczego po prostu nie powiesz jej, że nie jesteś zainteresowany, zamiast mydlić jej oczy i obiecywać, że zadzwonisz? – Proszę? – Przepraszam. To nie moja sprawa. Ale kobiety potrzebują usłyszeć takie rzeczy prosto z mostu, żeby potem nie siedzieć i nie czekać całymi miesiącami na telefon, który i tak nigdy nie zadzwoni, jak totalne

idiotki. O rany. Ależ ona ma oczy. Takie piękne i takie niebieskie. Ale jej uwaga trochę mnie zraziła. – Okej. Zapamiętam sobie. Włożyła słuchawki i zwiększyła prędkość na bieżni. Nie mieściło mi się w głowie, że to powiedziała. W miarę jak biegłem, rzucałem jej ukradkowe spojrzenia. Była niesamowicie seksowna i chciałem jakoś do niej zagadać, ale miałem wrażenie, że ma mnie za kompletnego palanta.

AVERY Co za palant. Typowy lowelas, co to wciska kobietom kit, bo nie ma jaj, żeby powiedzieć im, że nic z tego nie będzie. Pierwszą rzeczą, jaką u niego zauważyłam, poza szlachetnymi rysami twarzy, była jego muskularna sylwetka. Musiał trenować codziennie. Może nie powinnam była mówić tego, co powiedziałam, ale ktoś musiał go trochę osadzić. Przez całe życie dawałam się mamić facetom, którzy, jak sądziłam, byli mną zainteresowani, tylko po to, żeby potem boleśnie przekonać się, że to nieprawda. To, że nie chcą ranić naszych uczuć wcale nie pomaga. Cieszyłabym się, gdybym mogła jakiejś dziewczynie oszczędzić zachodu z kolesiem, któremu na niej nie zależy. Jakiś czas potem zszedł z bieżni i zniknął. Dokończyłam swój półgodzinny trening na bieżni i przeniosłam się do sali z ciężarami, żeby popracować nad mięśniami ramion i pleców. I kogóż tam odnalazłam? Przewróciłam oczami, bo jedyna wolna ławka znajdowała się akurat koło niego.

LIAM Zauważyłem ją kątem oka. Próbowałem się na nią nie gapić, ale nie mogłem się powstrzymać. Zrobiłem jedną serię ćwiczeń, a kiedy usiadłem, obok przeszła Lucy, spoglądając ze smutkiem w moją stronę. – Hej, Lucy, masz chwilę? Zatrzymała się, a ja wstałem z ławki. – O co chodzi? – zapytała. – Słuchaj, bardzo mi przykro, jesteś świetną dziewczyną, ale… – Cholera. To wcale nie było łatwe. Zwykle załatwiałem takie sprawy przez esemesa. Nigdy twarzą w twarz. – Ale co? – odchyliła głowę. – Nie zadzwonię już do ciebie. Mam teraz spory mętlik w życiu i nie chciałbym cię oszukiwać. Powoli skinęła głową, nie odrywając ode mnie oczu. – Okej. Dzięki. Doceniam twoją szczerość. Dupek! – odchodząc, pokazała mi środkowy palec. Podniosłem ręce do góry, odwróciłem się i spojrzałem na dziewczynę z bieżni. – Nie mówiłam, że łatwo to przyjmie. – Położyła się na plecach i zaczęła wyciskać sztangę. Wykonałem jeszcze kilka serii powtórzeń i poszedłem do szatni po swoje rzeczy. Gdy wychodziłem, zobaczyłem, że idzie w moją stronę i omal nie wpadliśmy na siebie, tak była zapatrzona w swój telefon.

– Przepraszam, nie zauważyłam cię – powiedziała. – Nie powinnaś chodzić przy pisaniu esemesów. – A ty nie powinieneś łamać kobietom serc na lewo i prawo – prychnęła. Roześmiałem się i otworzyłem drzwi, puszczając ją przodem. – Dziękuję. – Proszę. Dobrze, dzisiaj postaram się już nie złamać żadnego serca – powiedziałem z ironią. – Nie wiem, czy dasz radę się powstrzymać – odparła. Stałem z rękami na biodrach i patrzyłem za nią, gdy odchodziła ulicą. Co za kobieta. Siłaczka. Od tej chwili tak będę o niej myślał. Przywołałem taksówkę i pojechałem do mojego nowego domu.

Rozdział 5 AVERY

Skończyłam

rozpakowywać rzeczy i wreszcie wszystko było na swoim miejscu. Wcześniej zadzwoniłam do Willow, tak jak się umawiałyśmy, ale ostatecznie nie mogła przyjść mi pomóc, bo Kinsley miała prawie trzydzieści dziewięć stopni gorączki, a Cam był w pracy. Stanęłam pośrodku salonu i z zadowoleniem potoczyłam wzrokiem po moim nowym domu. Szara kanapa, którą kupiłam, idealnie wpasowała się pod ścianą, a okrągły szklany stolik do kawy i boczna szafka świetnie ją uzupełniały. Na wprost ulokowałam cały sprzęt rozrywkowy i telewizor, który kupiły mi moje mamy, Claudia i Lisa. Zrobiłam zdjęcie i wysłałam im obu. Claudia: „Wygląda wspaniale, Avery. Cieszę się, że się w końcu urządziłaś”. Lisa: „Rewelacja, skarbie”. Ja: „Dzięki. Pogadamy niedługo. Teraz idę coś przegryźć. Kocham was”. Claudia: „Też cię kocham, skarbie”. Lisa: „Też cię kocham, Avery”. Tak, tak. Miałam dwie mamy. Claudia była moją matką biologiczną. Ojca spotkała na studiach. Ona wpadła w ciążę, a on w panikę, więc zwolniła go ze wszystkich ojcowskich obowiązków, łącznie z alimentami, ale mimo to zdaje się, że przesyłał jej co miesiąc tyle, ile mógł. Kiedy miałam dwa lata, dokonała coming outu i oznajmiła światu, że jest lesbijką. Potem spotkała Lisę, zakochały się w sobie, rok później Lisa wprowadziła się do nas i oficjalnie pobrały się w 2008 roku, kiedy stan Connecticut usankcjonował małżeństwa jednopłciowe. Nigdy w życiu nie widziałam ich takich szczęśliwych, jak w dniu ślubu. Niełatwo jest dorastać w rodzinie homoseksualnej. Inne dzieci śmiały się ze mnie i wymyślały mi najróżniejsze przezwiska. Mogłam schować się do skorupy i zostać całkowitym odludkiem, ale zamiast tego stanęłam murem przy moich rodzicach, dumna, że odważyły się to zrobić. Miały gdzieś to, co myśleli o nich inni, i w takim duchu zostałam wychowana – mając gdzieś, co sobie myślą inni. Sprawę znacznie ułatwiał mi fakt, że miałam iloraz inteligencji na poziomie 159, ukończyłam liceum, jak miałam piętnaście lat, a studia w wieku dwudziestu jeden, kiedy człowiek może legalnie spożywać alkohol. Inteligencję odziedziczyłam po mamie i ojcu. Moja mama Claudia była sławną genetyczką, a ojciec wziętym adwokatem, który skończył studia jako najlepszy na roku, tak jak ja. Lisa, moja druga mama, była psychiatrą i kiedy dorastałam, wiecznie próbowała mnie analizować i leczyć u mnie syndrom braku ojca. Poznałam go po raz pierwszy, gdy miałam sześć lat. Pamiętam, że spojrzałam w górę i pomyślałam, że jest bardzo wysoki. Potem dzwonił do mnie od czasu do czasu, nie więcej niż trzy, cztery razy w roku. Ostatni raz widziałam go, jak miałam jedenaście lat. Potem przestał dzwonić, a ja przestałam czekać. Tak naprawdę, nienawidziłam go. Nienawidziłam go za to, że mnie zostawił, i to nie tylko raz, ale dwukrotnie. Z czasem uświadomiłam sobie, że prędzej czy później wszyscy mężczyźni ode mnie odchodzą i po tym, jak mój ostatni związek – romans w pracy, który nigdy nie powinien się był wydarzyć

– zakończył się kolejnym porzuceniem, zbudowałam wokół siebie mur. To nie był zwyczajny mur. Był w połowie ze szkła, a w połowie z kamienia. Taki mur, przez który mogli mnie widzieć, ale nigdy nie mogliby mnie całkowicie dosięgnąć. Czułam się za nim bezpiecznie i chciałam, żeby tak zostało. Otworzyłam oczy i przeciągnęłam się w moim nowym łóżku. Sięgnęłam po leżący na szafce telefon i zobaczyłam wiadomość od Willow. „Mam gorączkę i wymiotowałam przez całą noc. Bez sensu, że tu jesteś, a nie możemy się spotkać”. Biedna Willow. „Zdrowiej i mną się nie przejmuj, poradzę sobie. Może ci czegoś potrzeba?” „Nie. Trzymaj się ode mnie z daleka, nie chcę cię zarazić”. „Jakby co, to dawaj znać. Mogę wpaść w każdej chwili”. „Dzięki, Avery. Kocham cię”. „Ja ciebie też. Dbaj o siebie”. Wylazłam z łóżka i postanowiłam zacząć dzień od siłowni. Ubrałam się, związałam włosy w wysoki koński ogon, umyłam zęby i w drodze do drzwi złapałam butelkę wody. Po dwudziestominutowej rozgrzewce przeniosłam się do strefy ciężarów, gdzie zobaczyłam wczorajszego playboya, jak wyciska sztangę. Na szczęście mnie nie zauważył, więc poszłam na drugi koniec sali poćwiczyć mięśnie nóg na suwnicy. Słuchając muzyki, całkowicie skupiłam się na treningu. Nagle podniosłam wzrok i zobaczyłam, że stoi obok i patrzy na mnie z góry. Wyjęłam słuchawki z uszu. – Nałożyłaś sobie spore obciążenie – uśmiechnął się przyjaźnie. Dokończyłam serię i, siedząc na maszynie, wpatrywałam się w jego seksowną twarz. – Co masz na myśli? Chcesz powiedzieć, że to za dużo jak na kobietę? – Nie. Nie o to mi chodziło. Chciałem powiedzieć, że jestem pełen podziwu. – Bo jestem kobietą? Założę się, że gdyby tu siedział mężczyzna i wyciskał dokładnie taki sam ciężar, to byś go tak nie podziwiał. Podrapał się w głowę. – Racja. Miło znowu cię widzieć. Wczoraj nie było kiedy zapytać: jesteś tu nowa? Nigdy wcześniej cię tu nie widziałem. – A co, znasz wszystkich, którzy przychodzą tu na siłownię? Zmrużył oczy i widać było, że zaczyna go to irytować. – Zawsze odpowiadasz pytaniem na pytanie? – Tak, zazwyczaj tak. Przepraszam, ale mam jeszcze dwie serie do zrobienia. – Założyłam z powrotem słuchawki i włączyłam muzykę. Pokręcił głową i odszedł. Cholera. Taki słodziak i chciał zagadać. Ale był facetem, a to oznaczało kłopoty. W dodatku ewidentnie był to typ Casanovy, co to przychodzi na siłownię tylko po to, żeby wyrywać laski. Chociaż trzeba przyznać, że niezłe z niego ciacho. Cholera. Wybij sobie takie myśli z głowy, Avery. W ogóle wybij go sobie z głowy. Przez jakiś czas po tym ćwiczyłam na suwnicy, a kiedy skończyłam, przeniosłam się na materace pod wysokimi lustrami i zaczęłam robić przysiady. Po treningu zabrałam z szatni swoje rzeczy, ale wpadłam na niego na korytarzu, gdy akurat wychodził z męskiej przebieralni. Górę wzięła we

mnie zwykła, ludzka serdeczność. Niech to szlag! – Hej! Tak, jestem tu nowa. Zapisałam się wczoraj. – Tak myślałem. A odpowiadając na twoje pytanie, tak, znam praktycznie wszystkich, którzy tu przychodzą. Ćwiczę tu codziennie od wielu lat. W ogóle to jest siłownia rodziców mojego dobrego kumpla. – Aha. Fajnie. Przytrzymał dla mnie drzwi i wyszliśmy na ulicę. – To miłego dnia, Siłaczu. – Nawzajem, Siłaczko.

Rozdział 6 LIAM

W róciłem do siebie, wziąłem prysznic, wskoczyłem w jakieś znoszone ciuchy i pojechałem do mojego nowego domu. Zadowolony zatrzymałem się przed rozległym budynkiem z brązowej cegły. Wszedłem do holu od strony ogrodu i pokręciłem głową na widok podłogi, jaką położyli tu poprzedni właściciele. Nie mogłem na nią patrzeć i zamierzałem w pierwszej kolejności zająć się jej wymianą. Ostatecznie wylądowałem w sklepie z artykułami do urządzania domu Class Carpet and Interiors w Upper West Side. Obejrzałem próbki podłóg z twardego drewna w różnych kolorach i zdecydowałem się na dąb, żeby pasowała do schodów. – Czy mogę w czymś pomóc? – zapytała sympatycznie wyglądająca dziewczyna z obsługi. Wyjąłem z kieszeni kawałek papieru i podałem jej. – Chciałbym zamówić tę podłogę. Tutaj są wymiary – poprosiłem uprzejmie. – Świetny wybór. Kiedy byłby dla pana dogodny termin, żeby nasza ekipa przyjechała wycenić zlecenie? Spojrzałem na nią zbity z tropu. – Nie ma takiej potrzeby. Podałem już pani wymiary, proszę tylko zamówić podłogę. – Czy mogę spytać, kto ją panu zmontuje? – Ja. – Ale my mamy fachowców, którzy mogą to zrobić za pana – rzekła lekko zniecierpliwiona. – Ale ja zamierzam zrobić to sam i wcale nie podoba mi się, że sugeruje pani, że nie jestem fachowcem. Westchnęła wyraźnie rozdrażniona. – Dobrze. Już wprowadzam pana zamówienie. Tylko sprawdzę, jaki jest możliwy termin dostawy. – Podeszła do komputera i zaczęła stukać na klawiaturze. – Możemy dostarczyć panu tę podłogę za około tydzień. – Dobrze – podałem swoje dane i wręczyłem jej kartę kredytową. – Dziękujemy za skorzystanie z naszej oferty, panie Wyatt. Muszę pana jednak poinformować, że od chwili dostarczenia nasza firma nie ponosi żadnej odpowiedzialności za jakiekolwiek uszkodzenia lub wypadki. – Rozumiem. Dziękuję – odpowiedziałem chłodno. Gdy wyszedłem poirytowany na ulicę, zauważyłem jakiś ekskluzywny sklep meblarski naprzeciwko i postanowiłem tam zajrzeć. Miałem swoje meble w mieszkaniu, ale chciałem kupić nowe łóżko. Takie tylko dla siebie. To znaczy, uwielbiam moje obecne łóżko, ale skoro miałem zacząć wszystko od nowa, chciałem mieć łóżko, w którym nie spała ze mną żadna kobieta. Nowe łóżko oznaczało nowy początek. Miałem zamiar nie wpuszczać do niego byle kogo. – Wujek Liam! – usłyszałem głos Sophie z przeciwnej strony sklepu.

Odwróciłem się, a ona podbiegła do mnie i złapała mnie za rękę. – Cześć, Sophie. Co tu robisz? – Przyszłyśmy z mamą poszukać nowego stołu do kuchni. Mama jest tam – wskazała. Delilah odwróciła się i ruszyła w moim kierunku. – Szukasz mebli do nowego domu? – uśmiechnęła się i cmoknęła mnie w policzek. – Można tak powiedzieć. Rozglądam się za nowym łóżkiem. – Ach tak? – Uniosła brwi. Położyłem Sophie dłonie na uszach. – Chcę kupić nowe. Nowe łóżko, nowe życie, nieskalane obecnością kobiety. – Wujku, przestań – zachichotała Sophie, odpychając moje ręce od buzi. – A po co wam nowy stół? – spytałem. – Wczoraj wieczorem złamało się jedno krzesło. – Tata usiadł i się załamał – oświadczyła Sophie radośnie. – To musiał być widok – zarżałem. Wyciągnąłem rękę do Delilah. – Chodź. Pomożecie mi kupić łóżko. Wieczorem jadłem kolację z Collinem i Maxem w Lincoln Square Steak. – Idziecie z Oliverem na galę „Biznes, prawo i przywództwo” w przyszłą sobotę? – zapytał Max. – Aha. A wy? – Tak, będziemy – odpowiedział Collin. Pociągnąłem łyk ze szklanki i rozejrzałem się po restauracji. Nagle kąciki ust podjechały mi do góry, bo zobaczyłem Siłaczkę siedzącą samotnie przy stoliku. – Co jest? Czemu się szczerzysz? – zapytał Max, oglądając się przez ramię. – Upatrzyłeś jakąś laskę? – uśmiechnął się Collin. Położyłem serwetkę na stole i podniosłem się z miejsca. – Przepraszam na chwilę. Pójdę się przywitać. W miarę jak się do niej zbliżałem, podniosła na mnie te swoje śliczne, niebieskie oczy. Puszczone luźno włosy opadały jej w falach na ramiona i miała na sobie makijaż. Rany, w tej wersji wydawała się jeszcze piękniejsza. – Przepraszam. Chciałem się tylko przywitać i życzyć ci smacznego. – Dobry wieczór – odparła z uśmiechem. – Jesz w pojedynkę? – Tak. Robiłam zakupy i zobaczyłam to miejsce, więc postanowiłam zajrzeć. – Może usiądziesz z nami? Jestem ze znajomymi – zaproponowałem, odwracając się i wskazując nasz stolik. – Nie dziękuję. Już prawie skończyłam i zbieram się do domu. Ale dzięki za zaproszenie. – Nie ma za co. Miłego wieczoru, Siłaczko. – Wróciłem do swojego stolika w radosnym nastroju. – Nawzajem, Siłaczu. Usiadłem na swoim miejscu. Collin i Max gapili się na mnie z maślanymi uśmiechami na twarzach. – Raportujesz, Wyatt – odezwał się Collin.

– No, mów. Co to za laska? – dołączył Max. Wziąłem do ust kawałek steku i odprowadziłem wychodzącą Siłaczkę wzrokiem. – Spotkałem ją na siłowni. – Jak ma na imię? – chciał wiedzieć Collin. – Nie wiem – odrzekłem wesoło. – Mówię na nią Siłaczka. Dopiero co ją wczoraj poznałem. – Okej – powiedział Max, przeciągając samogłoski. – Poznałeś ją wczoraj i nie wiesz, jak ma na imię? – Nie. Siłaczka, tylko tyle. Nie za bardzo chce ze mną gadać. Ale wiem, że coś mnie w niej fascynuje. – To piękna kobieta – zauważył Collin. – To też, ale nie chodzi tylko o jej wygląd. Ma twardy charakter. Jest jakaś inna. – To i tak dziwne, że nie wiesz, jak ma na imię – roześmiał się Max. – Niedługo się dowiem, spokojna głowa – parsknąłem.

Rozdział 7 AVERY

W racając z restauracji do domu, przyłapałam się na tym, że się uśmiecham. Nie do wiary, że wpadłam na Siłacza. Kiedy zobaczyłam, że podchodzi do mojego stolika, coś się wydarzyło. Serce zaczęło mi bić szybciej i poczułam, że pocą mi się dłonie. Wyglądał rewelacyjnie w błękitnej koszuli i płóciennych spodniach. Do tej pory widziałam go zawsze tylko na sportowo, ale w zwykłym ubraniu prezentował się tak samo ponętnie. Od razu wyczułam, że to kobieciarz. Musiał złamać już niejedno serce. Nie mogłam tylko dociec, jakim cudem ktoś tak atrakcyjny ciągle był wolny. A może miał dziewczynę? Wiedziałam na pewno, że nie jest żonaty, bo nie nosił obrączki. Weszłam do mieszkania, wskoczyłam w piżamę i rozłożyłam się na kanapie. Z pilotem w ręku skakałam po kanałach, szukając czegoś do obejrzenia. Sobota, ósma wieczór, a ja siedzę w domu sama jak palec. Najgorsze, że Siłacz widział mnie samą na kolacji. Sięgnęłam po telefon i napisałam do Willow. „Jak się czujesz?” „Dużo lepiej, dzięki. Jak ci minął dzień?” „W porządku. Byłam na siłowni, ogarnęłam parę spraw, zrobiłam zakupy, zjadłam kolację, a teraz siedzę na kanapie”. „Brzmi bosko. Uwielbiam moje dzieciaki, ale czasem przydałaby mi się chwila samotności”. „Nic dziwnego. Może zrobimy sobie kiedyś babski dzień w spa?” „Pewnie. Tak się cieszę, że tu jesteś, Avery”. „Ja też. Idź odpocznij, pogadamy niedługo”.

LIAM Usiadłem i ogarnąłem spojrzeniem stos kartonów pośrodku pokoju. To była moja ostatnia noc w tym mieszkaniu i nie mogłem się już doczekać jutrzejszej przeprowadzki do mojego nowego domu. Początkowo planowałem przeprowadzić się w weekend za tydzień, ale po co czekać? Facet, który chciał kupić mieszkanie wycofał się, więc im szybciej się wyprowadzę, tym wcześniej agent będzie mógł zacząć oprowadzanie klientów. Wyciągnąłem się na łóżku i podłożyłem sobie ręce pod głową. Nie mogłem przestać myśleć o Siłaczce, o tym, jak wyglądała dziś wieczorem. Wydawało mi się, że miałem dziś dobry dzień, ale przez nasze spotkanie w restauracji wpadłem w szampański humor. Następnego ranka, jeszcze przed przyjazdem ludzi od przeprowadzki, poszedłem na siłownię. W trakcie treningu na bieżni, cały czas wypatrywałem, czy Siłaczka nie przyjdzie, ale się nie pojawiła. Nie powiem, że nie byłem rozczarowany, bo byłem. Naprawdę chciałem znów ją zobaczyć, chociażby przez chwilę. Pierwszy raz spotykało mnie coś takiego. Nigdy wcześniej tak się nie czułem. I nieważne, że nie

wiedziałem, jak ma na imię. Zapadła mi w serce i musiałem dowiedzieć się, kim naprawdę była. Gdy wychodziłem, zobaczyłem ją, jak wchodzi do damskiej szatni. – Cześć, Siłaczko – uśmiechnąłem się. – Cześć, Siłaczu. Ty już po? – Tak. Potrzebowałem szybkiego wycisku. Przeprowadzam się dziś i za jakieś piętnaście minut mają być u mnie faceci od przeprowadzki. – Okej. Powodzenia. – Dzięki. – Ruszyłem przed siebie, ale przystanąłem w pół kroku. – Będziesz tu jutro? – Aha. Ale koło szóstej. Jutro zaczynam pracę. – Ja też w tygodniu zwykle wtedy przychodzę. Przeważnie trenuję przed pójściem do biura, chyba że spotykam się z Collinem, moim kumplem. To do zobaczenia jutro. – Okej. Do jutra – uśmiechnęła się ciepło. I już miałem wspaniały dzień. Wystarczyła tylko chwila miłej rozmowy z Siłaczką. – Uf! – Potarłem sobie kark i wstałem z kanapy. Dzisiaj przyjeżdżało moje nowe łóżko i już się nie mogłem doczekać. Westchnąłem na myśl o tym, że muszę się zabrać do rozpakowywania kartonów, które zajmowały praktycznie cały parter domu. Poszedłem do sypialni na górze, umyłem zęby, ogoliłem się, wskoczyłem w ciuchy na siłownię i zabrałem z szafy garnitur. Zarzuciłem na ramię sportową torbę, uśmiechnąłem się do siebie i wyszedłem z domu. Cieszyłem się, że ją zobaczę. Myślałem o niej przez cały poprzedni wieczór przed zaśnięciem. To było jakieś szaleństwo. Nigdy wcześniej nie myślałem o dziewczynie w ten sposób, a przecież nawet jej nie znałem. A niech to. Trudno było o gorszy moment. Wszedłem na siłownię i zobaczyłem ją na bieżni. Wyglądała pięknie, jak zwykle. Zostawiłem rzeczy w szatni i zająłem bieżnię obok niej. – Dzień dobry – powiedziałem z szerokim uśmiechem. – Dzień dobry. Jak poszła przeprowadzka? Pamiętała, że się wczoraj przeprowadziłem. Dobrze, naprawdę dobrze. – Świetnie. Mam cały dom pudeł do rozpakowania, ale poza tym wszystko w porządku. Uśmiechnęła się nieznacznie. – Mówiłaś, że zaczynasz dziś pracę? – Aha. – I co, denerwujesz się? – Trochę. – A gdzie będziesz pracować? – W firmie – odrzekła z uśmiechem. – W jakiej? W Nowym Jorku jest multum firm. – W takiej jednej. To nic takiego. Nie chciała mi powiedzieć, gdzie będzie pracować. Trochę się obawiałem, że może wzięła mnie za jakiegoś natręta. – Aha, skoro tak, to ja też nie powiem ci, gdzie pracuję.

– W porządku – odparła, jakby nic jej to nie obchodziło. Westchnąłem i skróciłem mój trening na bieżni. Nie tak miałem nadzieję rozpocząć ten dzień. Nagle zobaczyłem ją w zupełnie nowym świetle. Zdaje się, że nie była mną zainteresowana tak jak ja nią, więc lepiej dać sobie spokój. Zszedłem z bieżni. – Miłego treningu i powodzenia w pracy. – Odwróciłem się i odszedłem.

Rozdział 8 AVERY

Patrzyłam na Siłacza, kiedy się oddalał. Powiedziałam coś, czy jak? Naprawdę się obraził, bo nie chciałam, żeby wiedział, gdzie pracuję? Myślałam o nim przez całą noc i, prawdę mówiąc, porządnie mnie to przerażało. Wiem, jak to działa. Dwoje ludzi czuje jakieś przyciąganie, wymieniają numery telefonów, umawiają się na randkę, idą ze sobą do łóżka, mówią do siebie czułe słówka, a potem bum! Hasta la vista, baby. Miło było cię poznać i tak dalej, ale myślę, że powinniśmy spotykać się też z innymi. Smutna historia mojego życia. Ale teraz koniec z tym. Postanowiłam przedłużyć mój trening na bieżni i nie podnosić dzisiaj ciężarów, tylko skierowałam się prosto do szatni. Zrobiło się jakoś dziwnie, a nie miałam teraz do tego głowy. Byłam już wystarczająco zdenerwowana tą pracą w kancelarii. Wzięłam prysznic, włożyłam garnitur, uczesałam się i zrobiłam makijaż. Zabrałam swoje rzeczy i wyszłam na korytarz akurat w tym samym momencie, co on. Miał na sobie ciemnoszary, uszyty na miarę garnitur od drogiego projektanta, który fantastycznie na nim leżał. Dobra, był naprawdę niesamowicie przystojny. Nie zauważył mnie, a ja przystanęłam i patrzyłam, jak odchodzi z torbą treningową w jednej, a biznesową teczką w drugiej ręce. W życiu nie wzięłabym go za biznesmena. Wyglądał raczej na kogoś, kto pracuje rękami i lubi się przy tym upaprać. Pudło. Całkowicie się pomyliłam i nagle wszystko stało się o wiele prostsze. Dałam sobie spokój z facetami w ogóle, ale biznesmeni byli na samej górze mojej czarnej listy. Tylko że za każdym razem, kiedy go widziałam, między nogami odzywała mi się tęsknota wręcz nie do zniesienia. – Witamy w firmie Finn, Muir & Abernathy – powiedział Timothy Finn, uśmiechając się do mnie, gdy usiadłam po drugiej stronie biurka w jego gabinecie. – Dziękuję – wykrztusiłam ze ściśniętym gardłem. – Mark i Adam są w tej chwili w sądzie, ale przyjdą przywitać się z tobą później. Nie będę zaprzeczał, że nie byli chętni przyjąć cię do pracy, bo uważali, że jesteś za młoda. Ale masz na koncie wspaniałe osiągnięcia i myślę, że słusznie udało mi się ich przekonać. Mam nadzieję, że dasz z siebie wszystko, prawda? – Oczywiście, dziękuję panu – uśmiechnęłam się zdenerwowana. – Proszę, mów mi Tim. Mimo że miał raptem półtora metra wzrostu i przyprószone siwizną włosy, Timothy Finn był atrakcyjnym mężczyzną. Rozmowę kwalifikacyjną odbyliśmy w Connecticut, kiedy z resztą wspólników przyleciał tam na jakiś turniej golfowy. Bez wątpienia był najbardziej wyluzowany ze wszystkich trzech. – Chodź, mała. Pokażę ci twoje biuro, żebyś mogła się urządzić. Jeszcze raz powiesz do mnie „mała”, a dostaniesz kopniaka centralnie w jaja. Podążyłam za nim korytarzem, a po drodze poznałam jeszcze kilka osób.

– Avery, to jest Ella, twoja asystentka. Do twojej dyspozycji o każdej porze dnia i nocy. Ożeż. Ella. Wyglądała na trzydzieści parę lat, miała długie, czarne proste włosy, czekoladowe oczy i biust, który zajmował cały pokój i który śmiało eksponowała. – Miło cię poznać. – Wyciągnęłam rękę. – Witamy panią w naszej firmie. – Proszę, mów mi Avery. – A tu jest twoje biuro – wskazał Tim. Weszłam do środka i uśmiechnęłam się. Pomieszczenie było znacznie większe niż moje poprzednie biuro w Danbury i miało aż dwa okna. W rogu stało piękne biurko z wiśniowego drzewa, a przed nim dwa fotele z czarnej skóry. Wypełniona prawniczymi książkami biblioteka po lewej stronie oraz niewysokie szafki na dokumenty naprzeciwko pochodziły z tego samego zestawu co biurko. Pokój był bardzo przytulny i od razu wiedziałam, że będzie mi tu dobrze. – Rozgość się, a Ella pokaże ci resztę biura i przedstawi pozostałym pracownikom. Ja muszę pędzić na spotkanie. – Zerknął na zegarek i wyszedł z pokoju. Resztę dnia spędziłam z Ellą na obchodzie firmy. Wyglądała na dziewczynę z jajem i natychmiast zadzierzgnęła się między nami nić porozumienia.

LIAM Kiedy wróciłem do domu, wpadłem w kuchni na Clarę. – Co tak bosko pachnie? – zapytałem, stawiając teczkę na podłodze, i pocałowałem ją w policzek. – Polędwica wołowa – odparła zadowolona. – Skąd się tu wzięłaś? – Witaj w domu – powiedziała Delilah wesoło, wchodząc do kuchni. – Wujku! – zawołała Sophie uradowana i rzuciła się w moją stronę. – Mam nadzieję, że się nie pogniewasz, ale skoro już czekałyśmy tu na przyjazd łóżka, pozwoliłyśmy sobie tak jakby rozpakować twoje rzeczy – oznajmiła Delilah. – Rozpakowałyście mnie? O matko, dziękuję! – pocałowałem ją w policzek z uśmiechem. – A teraz zjemy razem kolację. Oliver już jedzie. – Rany, nie wiem, co powiedzieć. Jesteś aniołem. – Położyłem jej dłoń na ramieniu. – Lepiej chodź na górę obejrzeć swoje łóżko. Pudła z napisem „Sypialnia” zaniosłam ci do pokoju. Sam je sobie wypakuj – uśmiechnęła się. Poszliśmy na górę, a Delilah od razu wyciągnęła się w poprzek mojego nowego łóżka. – Co ty wyprawiasz? – roześmiałem się. – Kalam ci łóżko. – Ja też! – zachichotała Sophie i klapnęła na łóżko obok Delilah. – Mam się zacząć martwić, że moja żona i córka wpakowały ci się do łóżka? – zażartował Oliver, kładąc mi rękę na ramieniu. Roześmiałem się.

– Chałupa jest świetna, brat. Gratulacje. – Dzięki, stary. Przez interfon rozległ się głos Clary: – Zapraszam na kolację. – Czy ty przypadkiem nie podkradasz mi pomocy domowej? – zapytał Oliver, zarzucając mi ramię na szyję. – Jej się tu podoba. Mogłaby pracować dla nas obu. Po prostu uwielbiam jej kuchnię – odrzekłem z uśmiechem. – Nie. Znajdź sobie swoją własną Clarę – prychnął. Zeszliśmy na dół i usiedliśmy w jadalni, a Clara podała jedzenie. Oliver wzniósł swój kieliszek. – Proponuję wypić zdrowie Liama. Za naszą pierwszą z wielu kolacji w tym domu. – Dzięki, Oliver – uśmiechnąłem się lekko i stuknęliśmy się kieliszkami. Kolacja była wspaniała, jak zwykle. Sophie zrobiła się senna, więc Clara zabrała ją do domu, a Delilah i Oliver zostali jeszcze na drinka. – Co się z tobą dzieje? – zapytał Oliver. – Przez cały dzień jesteś jakiś rozkojarzony. Westchnąłem. – Nic. – Nie wciskaj mi kitu – odparł. – Zawsze wiem, kiedy coś cię gryzie. – Jest jedna laska na siłowni, która wpadła mi w oko i nawet pogadaliśmy kilka razy, ale ona ma mnie w nosie. – A poznajesz to po czym? – zapytała Delilah. – Na przykład, nie chciała mi powiedzieć, gdzie pracuje, ani jak się nazywa. Mówię na nią „Siłaczka”, a ona na mnie „Siłacz”. Delilah roześmiała się. – Przepraszam cię, ale to całkiem zabawne. – Daj sobie z nią spokój – stwierdził Oliver. – Z tego, co mówisz jest nieźle szurnięta. – Albo ostrożna – odezwała się Delilah. – Może ma za sobą trudne przejścia z facetami. Nie znasz jej, może przytrafiło jej się coś złego. – A może jest lesbijką – parsknął Oliver. – Nie jest lesbijką, Oliver. – Skąd ta pewność? – Bo naskoczyła na mnie, kiedy obiecywałem jednej dziewczynie, że do niej zadzwonię. – Zaraz, zaraz. Jeszcze raz. – Delilah, zamachała rękami. Westchnąłem i pociągnąłem łyk burbona ze szklanki. – Przypadkowo spotkałem dziewczynę, z którą byłem kiedyś wcześniej na randce i zaproponowała, żebyśmy umówili się na kolację. Powiedziałem jej, że się przeprowadzam i że jestem strasznie zajęty i że zadzwonię. A Siłaczka się przyczepiła, że powinienem otwarcie powiedzieć jej, że nie mam zamiaru więcej się do niej odzywać. Powiedziała, że lepiej nie robić z kobiet idiotek i oszczędzić im czekania na telefon, który nigdy nie zadzwoni, czy coś takiego. – Wyczuwam temperament – uśmiechnął się Oliver.

– Tak, jest niesamowita. Nie mogę przestać o niej myśleć. – To się nazywa pożądanie, mój drogi. – Oliver podniósł szklankę do góry. – Chyba cię dopadło z Siłaczką. – Być może faktycznie, przez kilka pierwszych dni. Teraz mi przeszło. – Tak. Zupełnie ci przeszło. – Oliver mrugnął kpiąco. Delilah podeszła do mnie, nachyliła się, żeby mnie cmoknąć w policzek i wyszeptała mi prosto do ucha: – Gdyby Oliver się wtedy poddał, nie bylibyśmy dzisiaj ze sobą. Dobranoc. Miłych snów w nowym łóżku. Oliver objął mnie lekko i mruknął mi do ucha: – My Wyatowie zawsze dostajemy to, czego chcemy. Pamiętaj o tym.

Rozdział 9 AVERY

Przez kilka ostatnich dni nie miałam czasu pójść na siłownię, bo w firmie postanowili zwalić na mnie dziesięć spraw naraz. Musiałam wgryźć się w każdą z osobna, więc zabierałam robotę do domu albo zostawałam w pracy po godzinach. – Dzień dobry, Ella – powiedziałam, przechodząc obok jej biurka w drodze do swojego gabinetu. – Dzień dobry. Kawa dla ciebie. Położyłam plik dokumentów na biurku i odwróciłam się, żeby wziąć od niej kubek. – Dziękuję. Marzę o kawie. Bądź tak miła i wyciągnij mi biling rozmów pana Williamsa. Muszę sprawdzić, czy ten cwaniak mówi prawdę o swoich rozmowach. – Już się robi, szefowo – powiedziała z uśmiechem i pomaszerowała do swojego biurka. Przez całe rano siedziałam nad głośną sprawą rozwodową Williams przeciwko Williamsowi, w której reprezentowaliśmy panią Williams. Kiedy dopadł mnie głód, poszłam do kuchni po jogurt, który trzymałam w lodówce. Akurat wracałam do siebie, gdy usłyszałam, że Tim mnie woła. – Avery. Odwróciłam się i zamarłam. Wszystkie mięśnie mi się naprężyły, a serce zaczęło mi bić szybciej. – Chciałbym, żebyś poznała jednych z naszych głównych klientów. To Oliver Wyatt i Liam Wyatt z Wyatt Enterprises. Przełknęłam ślinę. – Oliver, Liam, to nasza nowa pani mecenas, Avery Lewis. – Miło mi poznać. – Oliver Wyatt wyciągnął do mnie dłoń. – Mnie również. Spojrzałam na Liama, który stał obok i uśmiechał się do mnie. – Miło poznać, pani Avery Lewis. – Wyciągnął rękę. Niech to szlag. To niemożliwe. Czyli Siłacz miał być niby jednym z najważniejszych klientów mojej firmy? Uśmiechnęłam się pod jego intensywnym spojrzeniem i lekko uścisnęłam mu dłoń. Od jego dotyku, przez całe ciało przebiegła mi iskra. – Nawzajem. Przepraszam, mam dużo pracy. – Odeszłam do swojego pokoju na drżących nogach. Gdy weszłam do siebie, opadłam na fotel i głośno wypuściłam powietrze. – Avery Lewis, hm? Podniosłam głowę. Liam wszedł do mojego pokoju, zamknął drzwi i usiadł na wprost mojego biurka. – Tak. Czy mogę w czymś panu pomóc? – Panu? – Brwi podskoczyły mu do góry. – Mów mi Liam. A więc jesteś prawniczką i pracujesz w jednej z czołowych kancelarii adwokackich w kraju, ale nie mogłaś mi tego powiedzieć. Dlaczego? – Uniósł głowę i posłał mi jeden z tych swoich rozkosznych uśmiechów.

Ożeż, w mordę, był taki uroczy, że aż musiałam skrzyżować nogi pod biurkiem. – Nie chodzi o to, że nie mogłam. Po prostu nie chciałam. – Dlaczego nie? No, nie wiem, może dlatego, że za każdym razem, kiedy jesteś blisko, dostaję takiej chcicy, że zaczyna mnie to wkurzać. – Po prostu dbam o swoją prywatność. Nie chodzę i nie opowiadam o moich osobistych sprawach nieznajomym. – Aha. No ale skoro teraz już się poznaliśmy, to może wybierzemy się kiedyś na kolację? – Przykro mi, ale nie mogę. – Nie możesz, czy nie chcesz? – parsknął. – Widzisz to? – Położyłam dłoń na pokaźnym stosie dokumentów na biurku. – Tym się zajmuję w porze kolacji. – Kiedyś chyba robisz sobie przerwę. Nagle drzwi uchyliły się i Oliver wetknął głowę do środka. – Liam, musimy wracać do biura. – Już idę. – Wstał i wyciągnął do mnie dłoń. – Cieszę się, że snów się spotkaliśmy. Miło myśleć o tobie jak o Avery, a nie o Siłaczce. Zupełnie nierozważnie podałam mu rękę i poraził mnie jeszcze silniejszy strumień prądu niż wcześniej. – Miłego dnia, Liam. Wyszedł, a zaraz potem do pokoju wpadła Ella. – Jezu, to był Liam Wyatt. To jeden z najbardziej gorących facetów do wzięcia w Nowym Jorku i przychodzi tu sobie do ciebie na pogaduszki. – Złapała jakiś papier leżący na biurku i zaczęła mnie nim wachlować. – Przestań! Oddawaj to! – Wyrwałam jej dokument z rąk. – A jak się napalił! Widziałaś, jak na ciebie patrzył? – Zajrzał się tylko przywitać. Poznaliśmy się na siłowni, to wszystko. – Oj, Avery. Jesteś jeszcze młoda i musisz się sporo o facetach nauczyć. Wierz mi, ten słodziak cię pragnie. – Pokiwała powoli głową z szerokim uśmiechem. – Posłuchaj, Ella. – Wstałam i zrobiłam kilka kroków przez pokój. – Wiem o mężczyznach wszystko to, co potrzeba. To oszuści, kłamcy i naciągacze. Jesteśmy dla nich jedynie kukiełkami, którymi sobie manipulują, żeby osiągnąć to, czego chcą. A potem BUM! – Klasnęłam w ręce. – Kiedy już zrobią z nami, co zechcą – sajonara! Wykopują nas na bruk, a my zostajemy w morzu łez i ze złamanym sercem, zastanawiając się, co takiego zrobiłyśmy źle, że nas zostawili. Więc jeżeli pan Liam Wyatt się na mnie zasadza, to tym gorzej dla niego. Widzisz to? – Przesunęłam dłoń przed sobą z góry na dół. – Co? – zapytała skonsternowana. – Przyjrzyj się z bliska, Ella. To jest mój mur, który odstrasza wszystkich zbliżających się do mnie mężczyzn. – Aha – skrzywiła się i zmrużyła oczy. – Okej, Avery, ja tam wiem swoje i rozumiem, że po prostu musiałaś się w przeszłości porządnie przejechać. – Więcej razy niż mogłabym spamiętać. Dobra, mam masę roboty. – Z powrotem usiadłam za biurkiem.

LIAM Nie mogłem się nadziwić, że Siłaczka pracuje dla Finn, Muir, & Abernathy. Aż zacząłem się zastanawiać, ile mogła mieć lat. Wyglądała na młodszą ode mnie, ale Finn nie miał zwyczaju zatrudniać ludzi świeżo po studiach. Przyjmował wyłącznie prawników z doświadczeniem. – Trzeba przyznać, że nie tracisz czasu – odezwał się Oliver, gdy wyszliśmy z budynku, wyrywając mnie z zamyślenia. – O co ci chodzi? – Dopiero co poznałeś tę nową Avery Lewis, a już znajduję cię u niej w pokoju w pełnym natarciu – uśmiechnął się. – Oliver, to jest właśnie Siłaczka. Zatrzymał się gwałtownie za moimi plecami. – Co mówisz? Obróciłem się. – To jest ta laska z siłowni, o której mówiłem wam z Delilah wczoraj wieczorem. – Wsiadłem na tylne siedzenie jego limuzyny. Oliver wśliznął się obok mnie. – Próbowałeś się z nią umówić, kiedy tak gawędziliście sobie u niej w biurze? Wzruszyłem ramionami. – Zapytałem, czy nie chciałaby kiedyś spotkać się na kolacji. – I co? – W zasadzie mnie odpaliła. – Całkiem ładna – zauważył Oliver. – Piękna jest! – rozjaśniłem się. – Coś wymyślisz, a wtedy nie będzie ci mogła odmówić. W końcu jesteś moim bratem. – Puścił do mnie oko. – Ale z ciebie bufon – zarżałem. Pod koniec dnia, w drodze z pracy do domu, zajrzałem do Food Emporium kupić coś na kolację. Postanowiłem, że tego dnia sam ugotuję coś w mojej nowej kuchni. Wziąłem koszyk i zacząłem buszować w części świeżych produktów, bo miałem w planie zrobić warzywa z woka. Właśnie oglądałem zielone papryki, kiedy nagle zadzwonił mi telefon. – Się ma, Collin. Co słychać? – Tak dzwonię zapytać, jak poszła przeprowadzka. – W porządku. Myślę zrobić małą parapetówkę, muszę tylko najpierw wymienić podłogę w holu. – Super. Chętnie zobaczę twoją nową kawalerską pieczarę. Podniosłem wzrok i zobaczyłem Avery, która stała nieopodal i przyglądała mi się uważnie. – Słuchaj, Collin, oddzwonię do ciebie za chwilę. – Jasne, stary. Pogadamy niedługo. – Klik. – Cześć – uśmiechnąłem się. – Cześć. Myślałam, że masz ludzi, którzy robią to za ciebie.

– Co? – Zakupy. – Nie. Zakupy robię sobie sam. – No proszę – powiedziała. Wzięła do ręki zieloną paprykę i zaczęła ją dokładnie oglądać. – Też wracasz z pracy do domu? – zapytałem. – Tak. Jeszcze tylko musiałam kupić kilka rzeczy. – Mieszkasz tu gdzieś w okolicy? Przez chwilę wpatrywała się we mnie intensywnie, wreszcie powiedziała: – Tak. Wiedziałem, że nie powie mi dokładnie, gdzie mieszka, więc nie naciskałem. – Ja też. Prawdę mówiąc, wyczułem, że czuje się skrępowana, więc postanowiłem nie zadawać jej więcej pytań. – Muszę już iść. Miło było cię widzieć, Avery. – Okej, ciebie też. Do zobaczenia, Liam – uśmiechnęła się do mnie niepewnie. Zgarnąłem jeszcze kilka różnych rodzajów warzyw i poszedłem do części mięsnej po kurczaka.

Rozdział 10 AVERY

Przez kilka następnych dni widywałam Liama na siłowni, ale nie rozmawialiśmy za bardzo ze sobą. Rzucał mi tylko zwykłe „cześć” i „miłego dnia”. Wydało mi się to dziwne, bo dotąd zawsze starał się jakoś ze mną zagadać. Przyłapałam się na tym, że nie mogę się czasem powstrzymać, żeby na niego nie zerknąć, kiedy podnosi ciężary. Miał wspaniale umięśnione ciało i zdarzało mi się fantazjować na temat pewnych jego zakamarków, o których w ogóle nie powinnam myśleć, w stylu, jak dobrze byłoby się zapaść w jego silne ramiona, albo ile centymetrów ma jego członek. A przez te nieopanowane wizje łapało mnie jeszcze silniejsze mrowienie w dole brzucha. Rany, ależ byłam napalona. Minęły wieki, odkąd uprawiałam seks z kimś innym niż mój wibrator. Siedziałam przy biurku i przygotowywałam swoje jutrzejsze wystąpienie w sądzie, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. – Proszę – powiedziałam, nie podnosząc głowy. – Cześć, Avery. Ten głos. Przełknęłam ślinę i spojrzałam w górę. W pokoju stał Harrison. – Co ty tu robisz, Harrison? – zapytałam ozięble ze ściśniętym żołądkiem. – Miałem spotkanie z klientem w Nowym Jorku. Słyszałem, że tu teraz pracujesz, więc pomyślałem, że wpadnę i się przywitam. – Przywitasz się? Tylko tyle? A przeprosić to nie łaska? – Avery. – Odchylił głowę do tyłu i wyciągnął przed siebie obie dłonie. – Nie zrobiłem nic złego. Powoli podniosłam się z miejsca i cisnęłam długopis na biurko. – Nic? Czyli pieprzenie na lewo i prawo za plecami swojej dziewczyny jest jak najbardziej w porządku, tak? – zawołałam podniesionym głosem. – Ćśśś, uspokój się. Nigdy nie mówiliśmy, że jesteśmy ze sobą na wyłączność. Przerabialiśmy to już, Avery, myślałem, że może ci przeszło, ale najwyraźniej nie. Chciałem się tylko przywitać i zobaczyć twoje nowe biuro. Z palcem wskazującym wysuniętym w jego stronę powoli obeszłam biurko i stanęłam na wprost niego. – Chodziliśmy ze sobą przez cztery miesiące i ani razu nie mówiłeś, że chcesz się spotykać z innymi. – Ugodziłam go palcem w pierś, a on zaczął się cofać do drzwi. – Za każdym razem, kiedy mówiłeś, że nie masz dla mnie czasu, spałeś sobie z jedną ze swoich dziwek. Jesteś żałosną szmatą i łajdakiem, i mam nadzieję, że złapiesz chlamydiozę! – wrzasnęłam, gdy tyłem wyszedł na korytarz. Założyłam ręce na piersi i patrzyłam na niego przez chwilę. – Powiem ci, Avery, że sam już nie wiem, co ja w tobie kiedykolwiek widziałem. – Jeszcze jedno słowo, cwaniaku, a skończę twoją karierę jednym popisowym pozwem o molestowanie i możesz być pewny, że wygram!

Spojrzałam przed siebie na Ellę, która zastygła na swoim miejscu z szeroko otwartymi oczami. Po prawej zauważyłam Olivera i Liama Wyattów stojących z rękami w kieszeniach. Pokręciłam głową, odwróciłam się i zatrzasnęłam za sobą drzwi. Jeszcze nawet nie zdążyłam usiąść za biurkiem, a drzwi do mojego pokoju otworzyły się. – Ella, nie teraz. – W porządku? – zapytał Liam. – A co to ciebie obchodzi? – odwarknęłam. – Zostaw mnie. – To może być trudne. Nie wyjdę, dopóki nie upewnię się, że wszystko z tobą w porządku. – W porządku. – Usiadłam za biurkiem i wzięłam głęboki oddech. – A to ci widowisko. Najbardziej podobał mi się tekst o chlamydiozie – powiedział pogodnie. – On tu pracuje? – Nie. Pracuje w firmie, z której odeszłam, w Danbury, w Connecticut. To się nigdy nie powinno było zdarzyć. Byłam głupia i… Nawet nie wiem, po co ci to wszystko opowiadam. – Przyłożyłam dłoń do czoła. – Może dlatego, że miły ze mnie facet i dobrze się przy mnie czujesz. Przewróciłam oczami. – Liam, czy możesz już sobie iść? – Nie. Nigdzie się stąd nie ruszę, dopóki nie umówisz się ze mną na kolację dziś wieczorem. Czy on zwariował? – Nie umówię się z tobą na kolację dziś wieczorem. – Chyba powinnaś się z nim umówić – odezwała się Ella, która weszła do pokoju i położyła mi stos dokumentów na biurku. – Twoja asystentka to bardzo mądra kobieta. Skoro mówi, że powinnaś się ze mną umówić, to pewnie tak jest. Westchnęłam i opadłam na fotel, przyglądając mu się uważnie. – Czy jeżeli się z tobą umówię, obiecujesz dać mi potem spokój? – Tak – zapewnił z uśmiechem. – Dobrze, panie Wyatt. Możemy zjeść dziś razem kolację, ale muszę wrócić wcześnie, bo jutro od rana muszę być w sądzie. – Obiecuję odstawić cię do domu o przyzwoitej porze. Zarezerwuję coś na siódmą. Podaj mi swój adres, przyjadę po ciebie. – Bardzo sprytnie. Spotkajmy się w restauracji. Nie musisz po mnie przyjeżdżać. – Okej. To daj mi swój numer, napiszę ci, gdzie się spotykamy. – Możesz zadzwonić do biura i powiedzieć mojej sekretarce – uśmiechnęłam się chytrze. Westchnął. – Dobra. Do zobaczenia o siódmej. Wyszedł z mojego pokoju, a ja powoli potrząsnęłam głową. Co ja do diabła wyprawiam? To nie był dobry pomysł. Ella stanęła w progu z rękami uniesionymi do góry. – Nie strzelaj. To naprawdę miły facet i powinnaś go lepiej poznać. Nie możesz przez jedno zgniłe jabłko nie spróbować wszystkich dojrzałych i słodkich.

Zmarszczyłam brwi i wbiłam w nią wzrok. – Co? – Nieważne. Idź i baw się dobrze z tym zabójczo seksownym panem biznesmenem, a jutro masz mi opowiedzieć wszystkie pikantne szczegóły. – Puściła do mnie oko i wyszła. – Nie będzie żadnych pikantnych szczegółów! – krzyknęłam za nią. Zjadłam w biurze lunch i jeszcze raz przejrzałam swoje notatki przed jutrzejszym wystąpieniem w sądzie. Nagle zadzwonił telefon. – Cześć, Willow. – Cześć, Avery. Idziemy dziś z Camem na kolację, pójdziesz z nami? – Bardzo bym chciała, ale nie mogę. Już się z kimś na dziś umówiłam. – O! A czy ten ktoś jest osobnikiem rodzaju męskiego? – Tak i nic więcej nie mów. Jeden facet, którego poznałam na siłowni. Jakoś tak się zaznajomiliśmy. – Jakoś tak? Co to za historia, do licha? – Długo by mówić. Opowiem ci innym razem, obiecuję. W trakcie rozmowy, dostałam esemesa. Przełączyłam Willow na głośnik i przeczytałam wiadomość. „Le Bernardin. Zachodnia Pięćdziesiąta Pierwsza 155, między Szóstą a Siódmą Aleją. Do zobaczenia o siódmej”. – Co jest, do jasnej… Willow, przepraszam cię, ale muszę nawrzeszczeć na moją sekretarkę. Zadzwonię do ciebie jutro. Skończyłam rozmowę i poszłam do Elli. Stanęłam nad jej biurkiem i wbiłam w nią ciężki wzrok, a ona stukała coś zawzięcie na komputerze. – Mogę ci w czymś pomóc? – zapytała, nie odrywając oczu od monitora. – Dałaś panu Wyattowi mój numer? Podniosła obie ręce. – Dobrze, już dobrze. Naprawdę, Avery, on jest taki przystojny i powinien mieć z tobą kontakt. A co, jeżeli musiałby odwołać w ostatniej chwili, albo coś, i siedziałabyś tam całkiem sama, czekając i patrząc co chwila na zegarek, a potem pomyślałabyś, że cię wystawił? Masz uraz do facetów i wiem na pewno, że tak byś pomyślała. Zamknęłam oczy i odetchnęłam ciężko. – Okej. – Odwróciłam się i weszłam z powrotem do swojego pokoju.

Rozdział 11 LIAM

Podoba mi się ta Avery. Ma dziewczyna charakter. Tak samo jak Delilah – uśmiechnął się Oliver i poklepał mnie po ramieniu. – Zgodziła się zjeść ze mną dziś kolację. – Dobra robota. Wiedziałem, że coś wymyślisz. Po tym, co widzieliśmy dzisiaj u niej w biurze, rozumiem, dlaczego cię unikała. Ktoś musiał ją mocno zranić. Wiem, co to znaczy. Roześmiałem się. – Boże dopomóż, jeżeli ona jest podobna do ciebie. Oliver uśmiechnął się i poszliśmy każdy do swoich zajęć. Pojechałem do domu się przebrać i okazało się, że dostarczono mi podłogę. Należało raczej zostać w domu dziś wieczorem, ale Avery Lewis tak mnie jakoś zafascynowała, że w tej chwili to było ważniejsze od podłogi. Zamówiłem drinka i spojrzałem na zegarek. Była szósta pięćdziesiąt pięć. – Sprawdzasz, czy zdążysz jeszcze dać nogę? – zapytała Avery, siadając naprzeciwko mnie. Roześmiałem się. – Zawsze jesteś taka dowcipna? – zapytałem pogodnie. Też się uśmiechnęła, a wtedy podeszła kelnerka przyjąć jej zamówienie. – Poproszę wytrawne martini, wstrząśnięte. – Już podaję – odparła kelnerka i znikła. – Dziękuję, że zgodziłaś się zjeść ze mną kolację – powiedziałem, żeby podtrzymać rozmowę. Światło lampy odbiło jej się w oczach, a ponieważ miałem do niej niesamowity pociąg, na ten widok poczułem o wiele za silne ożywienie w spodniach. – Chciałam cię przeprosić za dzisiaj – powiedziała i napiła się wody. – Za co? – Za tę scenę, którą widziałeś wcześniej u mnie w biurze. To było bardzo nieprofesjonalne, ale byłam zupełnie zaskoczona. – Nie ma za co przepraszać. Nieźle się ubawiłem. Spodobałaś się Oliverowi. Mówi, że masz charakter. Roześmiała się. – Powiedz mu, że dziękuję. Wróciła kelnerka i postawiła przed nami drinki. Avery szybko podniosła swój do ust. – Przepraszam, ale chciałbym zapytać, chociaż pewnie powiesz mi, że to nie moja sprawa, ale… ile masz lat? – Nie wie pan, że to niegrzecznie pytać kobietę o wiek, panie Wyatt? – Tak, wiem, ale trochę się pogubiłem, bo Finn, Muir & Abernathy zwykle nie zatrudniają ludzi zaraz po studiach.

– Nie wygooglałeś mnie ani nie kazałeś mnie sprawdzić? – Nie. Mój brat by tak zrobił, ale nie ja. – W przyszłym tygodniu skończę dwadzieścia cztery lata. Uniosłem brwi i spojrzałem na nią zbity z tropu. – Skończyłam studia, kiedy miałam dwadzieścia jeden lat. O, w mordę. Poważnie? – Jak to możliwe? Pociągnęła kolejny łyk swojego martini. – To proste, jak się ma iloraz inteligencji 159. – Spuściła oczy. – To jest moment, kiedy mówisz mi, że miło było mnie poznać, ale wypadło ci coś pilnego i musisz już iść. – Dlaczego tak mówisz? – zapytałem. – Bo tak robi większość facetów. – Ja nie jestem większość facetów. – Napiłem się szkockiej. – Moja bratanica Sophie, córka Olivera, ma IQ 160 i jest jedną z najbardziej fascynujących osób, jakie znam. – Naprawdę? – uśmiechnęła się. – Ile ma lat? – Sześć. Ma niesamowity talent plastyczny. Nie uwierzysz, jak zobaczysz jej obrazy. – Chciałabym kiedyś ją poznać. – To się da zrobić – odrzekłem z uśmiechem.

AVERY Podczas kolacji z Liamem czułam się bardziej swobodnie niż oczekiwałam. Łatwo się z nim rozmawiało. Poza Willow i Camem nie miałam tu nikogo. Poczułam się pewniej, kiedy powiedział, że jego bratanica jest genialnym dzieckiem, bo to znaczyło, że to rozumie i nie obawia się tego, tak jak większość mężczyzn. – Powiedziałam ci, ile mam lat. Twoja kolej. I ty i Oliver wyglądacie raczej młodo jak na właścicieli wielomiliardowej firmy. – Kilka miesięcy temu skończyłem dwadzieścia dziewięć. Zaczęliśmy od handlu nieruchomościami i tak powstało Wyatt Enterprises. – Ciekawe. Rodzice są z was pewnie bardzo dumni. – Ostatni raz widziałem swoich rodziców, kiedy miałem siedemnaście lat. Wyjechali do Niemiec i nigdy nie wrócili. – To musi być trudne. Jesteś z nimi w kontakcie? – Czasami. Niezbyt często. Mój brat nie chce mieć z nimi nic do czynienia. Dopiero niedawno dowiedzieli się o Sophie i jego ślubie z Delilah. – Delilah jest matką Sophie? – Nie, nie biologiczną. Najpierw była jej opiekunką. – Coś ty. – Nie mogłam ukryć zdziwienia. – To długa historia. Opowiem ci ją kiedyś, przy innej okazji – roześmiał się.

Miał uroczy śmiech. Właściwie to wszystko w nim było urocze. No dobrze, i seksowne. Był seksowny jak diabli i strasznie mnie kręcił. – Avery? – usłyszałam za sobą głos Willow. – Liam? – To znów Cam. – Willow, Cam, co tu robicie? – zapytałam zaskoczona. – Liam, miałem do ciebie jutro dzwonić – powiedział Cam. – Mam kupca na twoje mieszkanie i myślę, że spodoba ci się jego oferta. – Fantastycznie – rozjaśnił się Liam. – Czekajcie no. Wy się znacie? – wtrąciłam, wskazując na każdego z nich. – Cameron jest moim agentem. Najpierw pomógł mi znaleźć dom, a teraz sprzedaje moje mieszkanie. – O matko! – wykrzyknęła Willow. – Więc to jest… – Mhm. – Cam uśmiechnął się do niej. – Ale to nie ty… – Nie. – Cam potrząsnął przecząco głową. – O czym wy mówicie? – zapytałam podejrzliwie, mierząc każde z nich wzrokiem. – Nie, nic takiego. Bawcie się dobrze, a my idziemy usiąść. Miło było cię spotkać, Liam. Oddalili się, a Liam obrzucił mnie zaciekawionym spojrzeniem. – Skąd ich znasz? – zapytał. – To moi najlepsi przyjaciele. Dorastaliśmy razem w Danbury, w Connecticut. – Jaki ten świat mały – powiedział z szerokim uśmiechem. – Prawda? Zaćwierkał mi telefon i kiedy wyjęłam go z torebki, znalazłam dwie wiadomości. Jedną od Willow i drugą od Cama. Willow: „To z tym facetem Cameron chciał cię umówić. Ale numer, co?” Cam: „Liam Wyatt to świetny facet. Bądź miła”. – Wszystko w porządku? – zapytał Liam. – Tak. Ostatnie szczegóły przed jutrzejszą sprawą – skłamałam.

Rozdział 12 LIAM

Im dłużej z nią rozmawiałem, tym bardziej mi się podobała. Może i miała tylko dwadzieścia cztery lata, ale zachowywała się bardziej dojrzale niż inne kobiety, z którymi dotąd się spotykałem. – Twoi rodzice muszą być z ciebie dumni, szczególnie twój ojciec. Kelnerka przyniosła nam drugą kolejkę drinków, a Avery natychmiast pociągnęła większy niż zwykle łyk swojego martini. – To nam się trafił temat. – Odstawiła kieliszek. – Ja nie mam ojca. To znaczy mam, ale odszedł, zanim się urodziłam. Pierwszy raz spotkaliśmy się, kiedy miałam sześć lat, a ostatni raz widziałam go w moje jedenaste urodziny. Przez te pięć lat zadzwonił do mnie kilka razy. Od tamtej pory nie dał znaku życia. – Przepraszam, Avery. Nie miałem pojęcia. – Nie ma sprawy. To parszywy dupek i mam go głęboko gdzieś. Ale mam za to dwie mamy. Uśmiechnęła się, a ja uniosłem brwi. – Claudia mnie urodziła, a Lisa, jej żona, jest w sumie moją macochą. Pojawiła się w moim życiu, kiedy miałam dwa latka. – Czyli twoja mama jest lesbijką? – Tak. Wychowałam się w lesbijskiej rodzinie. Claudia jest genetykiem, a Lisa psychiatrą. – O rany. Nieźle. Musi być im ciężko, odkąd przeniosłaś się do Nowego Jorku. – Pewnie tak, ale one chcą dla mnie jak najlepiej i żebym była szczęśliwa. – A co uszczęśliwia Avery Lewis? – zapytałem z szerokim uśmiechem. – Bycie prawnikiem. Rozmawialiśmy jeszcze jakiś czas, a kiedy skończyliśmy jeść, Avery wyjęła portfel i podała mi kilka banknotów. – Co to jest? – Za kolację. – Przykro mi, ale dzisiaj ja stawiam – zbyłem ją wesoło. – Nie. Płacę za siebie, bo inaczej pomyślisz, że to randka, a tak nie jest. – Naprawdę, Avery, nie wygłupiaj się. Ja zapraszam i nie, to nie jest randka. To jest kolacja biznesowa. – Mrugnąłem do niej porozumiewawczo. – Na rachunek Wyatt Enterprises. – Dziękuję. – Bardzo proszę. Wyszliśmy na ulicę i już miałem zawołać taksówkę, ale Avery mnie powstrzymała. – Jest piękny wieczór. Może odprowadziłbyś mnie do domu? – Bardzo chętnie, ale wtedy musiałabyś mi powiedzieć, gdzie mieszkasz. – Mieszkam przy Wschodniej Siedemdziesiątej Pierwszej 400 – uśmiechnęła się. Uniosłem głowę.

– Naprawdę? Ja mieszkam przy Wschodniej Siedemdziesiątej Pierwszej 162. Mam do ciebie jakieś siedem minut spacerkiem. Wiesz, że stąd będziemy szli jakieś czterdzieści minut? – Na tyle się orientuję. A co, czterdziestominutowy spacer cię przerasta, Siłaczu? – Nie – zaśmiałem się. – Ale nie wiem, jak to zniosą twoje stopy na tych obcasach. – Wskazałem na jej szpilki. Pochyliła się i zsunęła buty. – I po sprawie. W miarę jak szliśmy ulicami Nowego Jorku, robiło się coraz chłodniej. Widziałem, że jest jej zimno, bo szła z założonymi rękami. – Zimno ci? – Trochę, ale to nic. Może to jednak nie był aż tak piękny wieczór, jak myślałam. Zdjąłem płaszcz i zarzuciłem jej na ramiona. – Tak ci będzie cieplej. – A ty? – Mnie nie jest zimno. – Dziękuję – uśmiechnęła się. Idąc dalej, rozmawialiśmy o naszych studenckich czasach. Nie do wiary, że skończyła studia wtedy, kiedy ja zaczynałem. Niesamowita kobieta.

AVERY Dotarliśmy pod mój blok i stanęliśmy przed wejściem. Myślałam tylko o tym, żeby się z nim kochać. Był boski, a ja byłam napalona, bo przez całą poprzednią noc wyobrażałam nas sobie oboje w łóżku. Nie pracowaliśmy w tej samej firmie i mogłam bez obaw się z nim przespać. Po prostu mały, przelotny seks. Nie ma nic złego w tym, że dwie dorosłe osoby świadomie postanawiają trochę się zabawić po miłej kolacji i kilku drinkach. Dla samej przyjemności. – Jeszcze raz dziękuję, że zjadłaś ze mną kolację. Świetnie się bawiłem – uśmiechnął się, patrząc mi prosto w oczy. To był właśnie ten niezręczny moment. Ten, w którym facet waha się, czy pocałować dziewczynę w usta, czy w policzek. A niech to. Drżenie, jakie czułam w dole brzucha stało się tak silne, że wzięłam decyzję na siebie i gwałtownie go pocałowałam. Nie odsunął się. Oddał pocałunek, wsuwając mi język do ust, a we mnie rozżarzył się każdy nerw. Odsunęłam się i spojrzałam na niego. Serce waliło mi jak oszalałe, jakby miało wyskoczyć mi z piersi. – Chyba musisz odprowadzić mnie do mieszkania – powiedziałam, z trudem łapiąc oddech. – To się da zrobić. – Wziął mnie za rękę. Wsiedliśmy do windy i, jak tylko nacisnęłam dwudzieste piętro, złapał mnie za ręce i popchnął na ścianę. Unieruchomił mi ręce nad głową i zaczął całować tak zapalczywie, że niemal dostałam orgazmu. Winda stanęła. Puścił mnie i, gdy otworzyły się drzwi, podeszliśmy do drzwi mojego mieszkania. Zaczęłam grzebać w torebce w poszukiwaniu kluczy.

– Jesteśmy. To moje mieszkanie – powiedziałam zdenerwowana. – Dobranoc, Avery. – Pochylił się i znowu mnie pocałował, zupełnie jakby chciał odejść. Nasze rozpalone usta nie mogły się sobą nasycić, a języki szukały się pożądliwie. Wzięłam jego twarz w obie dłonie, a jego ręce wędrowały w górę i w dół po obu moich stronach, aż zmiękły mi nogi. – Wejdziesz do środka? – Jesteś pewna? – zapytał pomiędzy pocałunkami. – Tak. Jestem pewna. – W takim razie z przyjemnością. Odwróciłam się i otworzyłam drzwi. Ledwo znaleźliśmy się w środku, zatrzasnęłam drzwi nogą i natychmiast sięgnęłam do wybrzuszenia w jego spodniach. Był cały twardy i gotowy. Rozpiął mi z tyłu zamek u sukienki, zsunął powoli ramiączka i pozwolił jej swobodnie opaść na podłogę. Stanęłam przed nim jedynie w czarnym biustonoszu i stringach. Z ust wyrwał mu się chrapliwy pomruk, kiedy przesuwał ustami po mojej szyi i niżej do piersi. Rozpięłam mu pasek i rozsunęłam spodnie, po czym włożyłam mu rękę w bokserki, biorąc go do ręki. Jezu, ależ był długi i gruby. Na samą myśl, że mogłabym go mieć w sobie, ogarnęło mnie niepohamowane podniecenie. Rozpiął mi biustonosz na plecach i rzucił na podłogę, po czym zaczął palcami pieścić mi brodawki. – Jesteś taka piękna, Avery. – Podniósł mnie i przycisnął do siebie, pytając, gdzie jest sypialnia. – Na lewo – wykrztusiłam zdyszana, nie odrywając się od jego ust. Położył mnie na łóżku i stanął obok, przypatrując mi się z góry, w tym samym czasie zdejmował spodnie i bokserki, uwalniając swój gruby, napięty członek. Był wspaniały i wiedziałam, że to będzie mój najlepszy seks w życiu. Jego palce wślizgnęły się za pasek moich stringów. Powoli zsunął mi je z bioder i rzucił na podłogę. Uśmiechnął się, łapiąc mnie za pośladki i zanurkował mi między nogi, delikatnie całując wnętrze moich ud. Położyłam mu ręce na głowie i przebierałam palcami w jego włosach, a on wsunął mi język do środka i zamruczał rozkosznie. – Masz cudowny smak. Musisz dojść przynajmniej dwa razy, zanim cię przelecę. Pomysł mi się spodobał, a jego słowa tylko zwiększyły moje podniecenie. Z nim nie będzie mi trudno szczytować dwa razy przed stosunkiem, bo orgazm numer jeden już się właśnie zbliżał. Zataczając językiem wokół mojej łechtaczki, wsunął we mnie palec i momentalnie odnalazł mój punkt G, od czego całe moje ciało wezbrało od nieprzytomnej rozkoszy. Zacisnęłam nogi po obu stronach jego głowy i z jękiem odrzuciłam głowę do tyłu, kurczowo czepiając się kołdry. – Raz – uśmiechnął się, przesuwając usta w górę po moim ciele i przylgnął do mojej brodawki. Wciąż drżąc od wyładowania, z trudem łapałam oddech. Przewrócił mnie na brzuch i przesunął mi językiem wzdłuż kręgosłupa, z dłońmi na moich piersiach. Tak długo pieścił i pocierał mi brodawki palcami, aż moje podbrzusze znów rozgorzało. – Chcę cię mieć w sobie. Nie mogę już więcej, chcę cię poczuć w sobie. – Za chwilkę. Zaraz, jak tylko dojdziesz drugi raz – wydyszał. Puścił moje piersi i przesunął rękę w dół, pieszcząc mi krocze zza pleców. Przyłożył mi dwa palce do łechtaczki i zaczął pocierać, stopniowo zwiększając tempo. – Jesteś taka mokra i gorąca – wyjęczał. Wsunął mi jeden palec do środka, a drugi zostawił ciasno na łechtaczce, poruszając oboma

jednocześnie, aż zaczęła we mnie narastać kolejna eksplozja. Z ust wydobywały mi się dźwięki, o jakie bym się nigdy nie podejrzewała, ale zupełnie nie mogłam się przy nim kontrolować. Byliśmy jak zwierzęta, które nie mogą się sobą nasycić. Dotarłam do punktu kulminacyjnego i z krzykiem dałam się porwać potężnej fali spełnienia.

Rozdział 13 LIAM

Była cała rozpalona. Miała doskonałe ciało, jeszcze lepsze niż się spodziewałem. Jej krzyki odebrały mi rozum. Była cała mokra z rozkoszy i nieprzytomnie pragnąłem wsunąć się w to ciepło i poczuć miękkość jej wnętrza. Gdy tylko doszła do siebie, odwróciła się i usiadła, popychając mnie na plecy z żądzą w oczach. – Moja kolej – uśmiechnęła się. – Cholera, Avery, nie mam prezerwatywy. – Jak to? Jesteś facetem, faceci zawsze mają ze sobą prezerwatywy – wymruczała, po czym pochyliła się nade mną i zamknęła mi usta kolejnym zachłannym pocałunkiem. – Nie, jeżeli nie zamierzają sypiać z byle kim. A niech to. Spojrzała na mnie zacisnęła mi palce na fiucie, przesuwając dłoń w górę i w dół, a drugą ręką otworzyła szufladę szafki nocnej. – Biorę pigułki, zobacz. Regularnie i od dłuższego czasu. – Otworzyła opakowanie i podsunęła mi listek pod oczy. – Nie wiem, jak dla ciebie, ale dla mnie nie ma problemu bez prezerwatywy, pod warunkiem, że jesteś czysty. – Jestem czysty, wierz mi. Bardzo na to uważam. – To dobrze – uśmiechnęła się i usiadła na mnie okrakiem, dając mi poczuć swoją wilgoć na brzuchu. To było tak erotyczne, że cały aż buzowałem i nie mogłem się już dłużej powstrzymać. Podniosłem jej biodra, żeby ustawić ją dokładnie nad sobą. Przygryzając dolną wargę, powoli osunęła się na mnie i pochłonęła mnie całego. Oboje jęknęliśmy jednocześnie. Oparła mi dłonie na klatce, a ja nie odrywałem swoich od jej piersi. Zaczęła poruszać się w przód i w tył, a potem zataczać koła. Uniosłem biodra i odrzuciłem głowę do tyłu, wsuwając i wysuwając się z niej rytmicznie. Rozsadzało mnie coraz silniejsze napięcie i wiedziałem, że długo już nie wytrzymam. Przyłożyłem jej kciuk do mokrej łechtaczki, na co wygięła się i zawyła z pragnienia. Jej twardy brzuch i wspaniale jędrne ciało doprowadzały mnie do utraty zmysłów, aż nagle zacisnęła się cała wokół mojego fiuta i doszliśmy razem, gdy wypełniłem ją swoim pożądaniem aż do ostatniej kropli. Opadła na mnie i nasze serca spotkały się w szalonym łomocie, gdy uspokajaliśmy oddechy. Tuliłem ją mocno, aż wreszcie podniosła głowę, pocałowała mnie w usta i zsunęła się ze mnie. Przez chwilę leżeliśmy zdyszani na plecach, nie spuszczając z siebie oczu. – To było… – Wiem. Dla mnie też – odpowiedziałem z uśmiechem. Sięgnąłem po jej dłoń i uścisnąłem. Niedługo potem wstała i znikła w łazience. – Podoba mi się twój pokój – krzyknąłem, rozglądając się dookoła. – Dzięki. – Wróciła do pokoju i wsunęła majteczki. – Idziesz już? – zapytała. Zupełnie mnie zaskoczyła tym pytaniem. – Nie, jeżeli chcesz, żebym został.

– Po prostu muszę jutro rano wcześnie wstać i lecieć do sądu. Więc chyba będzie lepiej, jeżeli wrócisz do siebie. – Okej – powiedziałem. Wstałem i zacząłem się ubierać. To mi się jeszcze nie zdarzyło. Nigdy wcześniej żadna kobieta nie wykopała mnie z domu i nie bardzo wiedziałem, co na ten temat myśleć. Odprowadziła mnie do drzwi. Przesunąłem wierzchem dłoni po jej policzku. – Dobranoc, Avery. Śpij dobrze. – Lekko dotknąłem jej ust swoimi. – Dobranoc, Liam. Ty też. Otworzyła drzwi i wyszedłem. Nie wiem czemu, ale miałem uczucie, że to była tylko przygoda na jedną noc.

AVERY Cholera. Zostawiłam w biurze papiery, których potrzebowałam w sądzie. Złapałam leżący na szafce telefon i zadzwoniłam do Elli. – Tak, szefowo? – Ella, na moim biurku leży teczka sprawy Williamsów, zostawiłam ją tam wczoraj przez nieuwagę. Możesz mi ją przynieść do sądu? – Jasne. Zaraz tam będę. – Dziękuję. Wyszłam z domu i spróbowałam złapać taksówkę. Wstąpiłam na jezdnię i wyciągnęłam rękę, podczas gdy cztery puste taryfy przejechały mimo, całkowicie mnie ignorując. – Cholerne dranie! – wrzasnęłam, pokazując za nimi palec. Z budynku wyszedł rozbawiony Davis. – Cześć, Avery, może pomogę? Gwizdnął i natychmiast jeden się zatrzymał. – Dzięki, Davis. Obiecuję, że kiedyś się tego nauczę. – Miłego dnia, Avery – uśmiechnął się i zamknął za mną drzwi. Moje ciało ciągle jeszcze pulsowało po wczorajszej nocy. Prawie nie zmrużyłam oka, bo nie mogłam przestać myśleć o rękach Liama na mojej skórze. To był najlepszy seks w moim życiu i tylko rozbudził we mnie ochotę na więcej. O żadnym zostawaniu na noc nie mogło być mowy. Żadnego przytulania się do siebie po seksie ani pobudki w czyichś ramionach. Nie wolno mi się do niego przywiązywać, nie mogłam do tego dopuścić. Wczoraj wieczorem to był tylko seks i tak miało pozostać. Zresztą, taki facet jak on nie szuka stałości. A nawet gdyby, i tak to by się szybko skończyło. Przed gmachem sądu usłyszałam, że Ella woła mnie po imieniu. Odwróciłam się, a ona ruszyła w moją stronę, ale zamarła w pół kroku tuż przede mną z teczką w ramionach. – Ależ ty promieniejesz. Nigdy cię takiej nie widziałam. O Boże! Uprawialiście seks! – Ćśśś. Cicho bądź – powiedziałam, odbierając od niej aktówkę, i odprowadziłam ją w kąt koło windy. – Powiedzmy, że pozwoliłam sobie rozładować moje frustracje.

– Był taki dobry, na jakiego wygląda? – zapytała. – Lepszy – mrugnęłam do niej. – Dzięki za dokumenty. Muszę już lecieć na salę. Zobaczymy się później. Odeszła uśmiechnięta od ucha do ucha, a do mnie zbliżyli się Joel i pani Williams. – Gotowa? – zapytał Joel. – Tak. Najzupełniej – odparłam pogodnie i weszliśmy na salę. Sprawa Williamsów była jedną z wielu, nad którymi pracowałam razem z Joelem. Był niski, łysy i trochę przy kości – sympatyczny, żonaty facet z dwójką dzieci. Sprawa Williamsów to była krótka piłka, ostatecznie pani Williams dostała połowę majątku i dom we Francji. Pan Williams próbował tłumaczyć, że korzystał z usług prostytutek, bo jego żona nie mogła uprawiać seksu ze względów zdrowotnych, powodując u niego zwiększony stres i stany depresyjne. Ale sędzia nie łyknął jego argumentów i przyznał pani Williams więcej niż to, o co się ubiegała. Gdy wróciłam po rozprawie do biura, dostałam wiadomość od Liama. „Mam nadzieję, że miło Ci mija dzień i wszystko się w sądzie udało. Brakowało mi Cię rano na siłowni. Może jeszcze kiedyś umówimy się znów na kolację?” Brakowało mu mnie? Niech to szlag. Nie. Nie. Nie. Nic z tych rzeczy. „Wygrałam sprawę, więc dzień mija mi świetnie. Co do kolacji, to będę teraz mocno zajęta przez kilka dni. Dam znać, jak będę miała czas”. „Okej, jak uważasz. Lecę teraz na spotkanie. Do zobaczenia”. Weszłam do siebie i przez chwilę wpatrywałam się w jego wiadomość. „Okej, jak uważasz”. Wyczułam jakąś urazę w tych słowach. Usiadłam za biurkiem i westchnęłam. To był tylko seks. Obiecał, że, jeżeli zgodzę się zjeść z nim kolację, to da mi wreszcie spokój.

Rozdział 14 LIAM

Cholera jasna! – wrzasnąłem, bo skaleczyłem się w rękę i wstałem z podłogi. Poszedłem do kuchni i podłożyłem dłoń pod strumień zimnej wody. Przez kilka ostatnich wieczorów byłem zajęty montowaniem podłogi i odpędzaniem myśli o Avery, co nie było łatwe. Trudno było o niej zapomnieć. Zwłaszcza po tamtym wieczorze. Nie zadzwoniła, nie napisała, nie dawała znaku życia. Owinąłem dłoń ręcznikiem i usłyszałem pukanie do drzwi. Uważając, żeby nie uszkodzić na wpół zainstalowanej podłogi, przebrnąłem przez hol. W progu stał Collin z butelką szkockiej w jednej i wielkim pudełkiem pizzy w drugiej ręce. – Się ma, stary. Mam żarcie dla podłogowego montera – obwieścił uradowany. – Wejdź. Tylko uważaj, gdzie stajesz. – Ożeż, Liam, wygląda świetnie. A co ci się stało? – zapytał, wskazując na moją dłoń. – Rozwaliłem sobie rękę przy tej podłodze. Nic mi nie będzie. Poszedł za mną do kuchni i położył pizzę i butelkę na wyspie. Odwinąłem ręcznik, ale okazało się, że rana ciągle krwawi, więc pobiegłem na górę po plaster. Gdy wróciłem, Collin już nalał dwie szklanki whisky i wyjął jedzenie na stół. – Dzięki, że wpadłeś – powiedziałem, sięgając po kawałek pizzy. – A gdzie Amelia? – Są z moją matką na zakupach. Szukają sukienki na sobotnią imprezę. Też będziesz, nie? – Tak, będę. – Pociągnąłem łyk ze szklanki. – Nie było czasu pogadać przez kilka ostatnich dni. Jak poszła ta kolacja z Avery? Westchnąłem i wolno pokręciłem głową. – Aż tak źle? – zapytał. – Nie. Było świetnie. Byliśmy na kolacji, fajnie się gadało, a potem uprawialiśmy najlepszy seks w życiu. – No! To czemu wzdychasz? – Bo mam wrażenie, że mnie wykorzystała – powiedziałem, marszcząc brwi. – Jak to? – Nie miałem zamiaru z nią spać. W zasadzie to ona się na mnie rzuciła i tak jakoś wyszło. Collin podniósł szklankę i roześmiał się. – A teraz nie chce z tobą gadać? – Stary, wykopała mnie po seksie z mieszkania, a kiedy następnego dnia napisałem jej, że fajnie by było znowu się spotkać, odpowiedziała, że jest bardzo zajęta i odezwie się, jak będzie miała czas. Jesteśmy facetami, i obaj dobrze wiemy, co to znaczy. Collin nie przestawał się śmiać. – Wybacz, stary. Nie chcę się śmiać, ale… Tak, ewidentnie użyła cię do seksu. Jak to jest być po drugiej stronie?

– Niefajnie. Mocno niefajnie. – Potrząsnąłem głową. – Nie przejmuj się, bracie. Umówi się z tobą znowu. Na razie udaje trudną do zdobycia. – Wstał i podwinął rękawy. – Dawaj. Pomogę ci trochę z tą podłogą. Wyciągnąłem rękę, żeby wyłączyć irytujący dźwięk budzika. Przez to montowanie podłogi wczoraj wieczorem, a potem obalanie butelki szkockiej praktycznie nie mogłem się ruszać. Z trudem wywlokłem moje obolałe ciało i ciężką głowę z łóżka. Miałem nadzieję, że po obudzeniu Avery wyparuje mi z głowy, ale nic z tego. Moje myśli krążyły wokół niej z taką samą intensywnością, jak od naszego ostatniego spotkania. Włożyłem dres, wziąłem garnitur i torbę sportową i poszedłem na siłownię. Wstąpiłem na bieżnię, ale moje zmaltretowane ciało odmówiło posłuszeństwa, więc postanowiłem zrezygnować z biegania i ustawiłem urządzenie na chód. Było piętnaście po szóstej, a Avery ani śladu. Z jednej strony nawet mi ulżyło, bo gdybym ją zobaczył, tylko bym się nakręcił jeszcze bardziej. Ale moją ulgę diabli wzięli, kiedy zajęła bieżnię obok i uśmiechnęła się w moją stronę. – Dzień dobry. – Dzień dobry – odparłem. – Co słychać? – W porządku. A u ciebie? – Wszystko dobrze, dziękuję. Musiałaś być bardzo zajęta, skoro nie miałaś czasu zadzwonić. – Tak. Jestem zawalona sprawami. – Nie przejmuj się. Też miałem co robić. – Uśmiechnąłem się, chcąc dać jej do zrozumienia, że nie liczyłem na jej telefon, chociaż tak było. – To dobrze. Dobrze jest, jak człowiek ma się czym zająć. W głowie kołatało mi się jedno pytanie i zanim zdążyłem się zastanowić, samo wyrwało mi się z ust. – Użyłaś mnie do seksu? Zatrzymała swoją maszynę i wbiła we mnie wzrok. – Poważnie, chcesz o tym rozmawiać tutaj? – Dlaczego nie? Nikt nie słucha. Wszyscy mają słuchawki w uszach i muzykę puszczoną na ful. Odchyliła głowę i wpatrywała się we mnie przez chwilę. Wreszcie uruchomiła swoją bieżnię i zaczęła biec. – Przecież wszyscy to robimy. Jesteśmy ludźmi, nasz mózg jest zaprogramowany na seks. To jedna z naszych podstawowych potrzeb, jak na przykład jedzenie. To nie musi nic znaczyć i, kto jak kto, ale ty powinieneś to wiedzieć najlepiej. – Co to ma niby znaczyć? – Jesteś bogaty, nieziemsko przystojny i możesz sobie przebierać w kobietach do woli. Dam głowę, że uprawiałeś już przygodny seks dziesiątki razy. Bam! Poczułem się dotknięty. – Dziesiątki to dużo powiedziane, a poza tym… – urwałem. Nie przychodziło mi do głowy nic, co jeszcze mógłbym powiedzieć, bo koniec końców faktycznie miała rację. Przez lata uprawiałem seks z wieloma kobietami, ale w jej ustach zabrzmiało to tak, jakbym był jakąś męską dziwką. Zatrzymałem bieżnię i zszedłem na podłogę.

– Nie zna mnie pani, pani Lewis. Miłego dnia. Poszedłem prosto do szatni przebrać się do biura.

AVERY Był zły. Może nie powinnam była tego powiedzieć, ale chciałam, żeby dla wszystkich było jasne, że to, co się stało między nami, nie miało absolutnie żadnego znaczenia. Tak przynajmniej sobie powtarzałam. Im częściej to mówiłam, tym łatwiej mi było w to uwierzyć. A musiałam w to wierzyć. Tylko w ten sposób mogłam się zabezpieczyć przed kolejnym upokorzeniem. Z mojej bieżni widziałam, jak wychodzi w czarnym, uszytym na miarę i nieprzyzwoicie seksownym garniturze i moje ciało zawibrowało z tęsknoty w miejscach, w których nigdy bym się tego nie spodziewała. Potrząsnęłam głową, po czym zgłośniłam muzykę i zwiększyłam tempo na bieżni. Musiałam pędzić co sił, żeby uciec od Liama Wyatta i od samej siebie. Gdy weszłam do biura, Ella wyskoczyła zza swego biurka i przyszła za mną do mojego pokoju z kubkiem kawy w rękach. – Dzień dobry – powiedziała, stawiając kubek na moim biurku. – Jak na razie, nie za dobry. – Usiadłam i sięgnęłam po kawę. – Co się stało? – Wpadłam na pana Wyatta na siłowni. Powiedziałam coś, co mocno go rozeźliło i wyszedł. – Co żeś mu nagadała? – zapytała, siadając naprzeciwko. – Zapytał, czy użyłam go do seksu, a ja powiedziałam, że tak. A potem praktycznie nazwałam go męską dziwką. Elli opadła szczęka. – Dlaczego? – To znaczy, nie wprost. Ale tak wyszło, kiedy powiedziałam, że pewnie uprawiał już przelotny seks z dziesiątkami kobiet. – Avery, to nie było miłe. – Wiem i teraz żałuję, że to powiedziałam. Nie powinnam była. – Lepiej zadzwoń do niego i przeproś. – Wysunęła palec w moją stronę. – Albo już nigdy się do ciebie nie odezwie. – Może właśnie o to mi chodzi. Nie chcę, żeby do mnie znowu dzwonił. – Nieprawda. Po prostu chowasz się za tym twoim głupim murem. – Wstała i wróciła do swojego biurka. Westchnęłam i otworzyłam akta nowej sprawy. Kiedy je przeglądałam, do pokoju wszedł Adam Abernathy. – Dzień dobry, Avery. Mam nadzieję, że pamiętasz o gali „Biznes, prawo i przywództwo” jutro w Capitale? Popatrzyłam na niego zmieszana. – Przepraszam pana, ale nic o tym nie wiem.

– Mów mi Adam. Tim nic ci nie powiedział? – Nie – pokręciłam głową. Usiadł na wprost mnie po drugiej stronie biurka. – Pewnie zapomniał. Zwykle nie zapraszamy młodszych współpracowników, ale chcielibyśmy, żebyś tam była. – Dobrze. A dlaczego? Przypatrywał mi się przez chwilę z zaciśniętymi ustami, wreszcie odparł: – Masz w naszej firmie ważną pozycję. Wiem, że pracujesz zaledwie od kilku tygodni, ale ze względu na twoje kwalifikacje i poziom inteligencji, uznaliśmy, że i ty i firma mogą wiele na tym skorzystać, jeżeli pojawisz się na tej imprezie. Powinnaś poobracać się wśród najważniejszych menedżerów w kraju. Być może znajdą się wśród nich nasi potencjalni klienci. Jesteśmy pod wielkim wrażeniem tego, jak poprowadziłaś w Danbury sprawę „Kilbrand przeciwko Essex Corp”. Nie sądziłaś chyba, że nie zrobiliśmy na twój temat małego rozpoznania, zanim zaproponowaliśmy ci współpracę. – Naprawdę? Tim mówił, że musiał się mocno nagimnastykować, żeby przekonać ciebie i Marka, żebyście zgodzili się mnie przyjąć. – A, powiedział ci. Cóż, z początku mieliśmy wątpliwości z uwagi na twój młody wiek, ale kiedy dokładniej ci się przyjrzeliśmy, wiedzieliśmy, że to dobra decyzja. W każdym razie… – Podniósł się z krzesła. – Gala zaczyna się o szóstej. Do zobaczenia. – Mrugnął przyjaźnie. Wcisnęłam klawisz interfonu na telefonie na biurku. – Ella, możesz pozwolić do mnie na chwilę? – Co tam? – Okazuje się, że idę jutro na jakąś imprezę. Wiesz coś na ten temat? – Coś tam słyszałam. – Przygryzła dolną wargę. – Właściwie to całe biuro mówi tylko o tym, a inni młodsi współpracownicy są zdrowo wkurzeni. Nie do wiary. Podniosłam ręce do góry. – Wspaniale. Teraz rozumiem, dlaczego wszyscy patrzą na mnie spode łba i przestają rozmawiać, kiedy przechodzę. Jakim cudem wszyscy o tym wiedzą, tylko nie ja? – Nie przejmuj się tym, Avery. Są zazdrośni, bo nie są nawet w połowie tak dobrzy jak ty. Nie zwracaj na nich uwagi. – Dzięki, Ella. Uśmiechnęła się. Kiedy wychodziła, do pokoju wszedł Tim. – Avery, jesteś potrzebna w sali konferencyjnej. – Już idę. – Wstałam i lekko spięta, podążyłam za nim.

Rozdział 15 LIAM

Siedziałem za biurkiem i myślałem o tym, co powiedziała Avery, kiedy do mojego pokoju wpadł Oliver. – Mamy problem. – Co się dzieje? – Zostaliśmy pozwani do sądu. – A z nowości? – Przez Laurel – dodał poważnie, a w jego oczach czaił się gniew. – Co? Za cóż do cholery ona może nas pozwać? – Okazuje się, że organizowała coś w Regency House i zdarzył się wypadek. – Co się stało? – Wiem tylko, że w czasie imprezy sufit się zawalił. Nie mogłem powstrzymać śmiechu. – To straszne – powiedziałem, chichocząc. – Byli jacyś ranni? – Nie. – Rzucił mi plik papierów na biurko. – Żąda od Wyatt Enterprises pięć i pół miliona dolarów. – Za co, u licha? – Jako pokrycie kosztów nieudanej imprezy i strat moralnych. Musimy natychmiast spotkać się z Finn, Muir & Abernathy. Chodźmy, już na nas czekają. Z westchnieniem wstałem z fotela. Włożyłem płaszcz i wyszliśmy. W kancelarii zaprowadzono nas do sali konferencyjnej. Przystanąłem, widząc, że koło Tima siedzi Avery. Ciągle jeszcze miałem do niej żal o to, co wcześniej powiedziała. – Siadajcie, panowie. – Tim wskazał nam krzesła na wprost siebie i Avery. – Co się dzieje, Tim? – zapytała Avery, patrząc prosto na mnie. – Wyatt Enterprises ma problem, a Mark, który zwykle ich reprezentuje, jest zakopany po uszy w innej sprawie. Więc chciałbym, żebyś ty się tym zajęła. Pod moim okiem, oczywiście. Chyba że panowie mają coś przeciwko temu? – Ale Tim, ona… – zaczął Oliver. – Nie mamy – wtrąciłem, patrząc jej prosto w oczy. Nie wyglądała na zachwyconą, a ja miałem niezły ubaw. Przeczytała uzasadnienie pozwu i podniosła wzrok na nas. – Sprawa wygląda na prostą. – To właśnie chciałem usłyszeć – rzekł Tim z zadowoleniem. – Nie byłbym taki pewny – odezwał się Oliver. – Nie wie pani, z kim mamy do czynienia. Uniosła głowę i parsknęła śmiechem. – Zna pan tę kobietę?

– To była dziewczyna Olivera. Najwyraźniej nadal nie może pogodzić się z rozstaniem – odpowiedziałem. – Dzięki, Liam. – Oliver potrząsnął głową. – Czyli chce się odegrać. W porządku, nie ma problemu. – Jak mówię, nie wie pani, z kim ma do czynienia – powiedział Oliver. – Ona też nie. Zapoznam się z aktami sprawy, a potem potrzebne mi będą zeznania obu panów. Ta sprawa w ogóle nie trafi do sądu, a nawet gdyby, to będzie odrzucona. – Jest pani bardzo pewna siebie, panno Lewis – skrzywił się Oliver. – Owszem, panie Wyatt. – Znów zajrzała w papiery i nagle zmieniła się na twarzy. – Tim, musimy porozmawiać. – Oliver. Liam. Niedługo damy wam znać. – Tim wstał i podał każdemu z nas rękę. Uścisnąłem ją, po czym wyciągnąłem dłoń w stronę Avery. – Dziękuję, panno Lewis. Zawahała się, ale nie miała innego wyjścia, więc ostatecznie podała mi dłoń. Momentalnie poczułem ciarki na plecach, a w głowie zaroiło mi się od wspomnień naszej wspólnej nocy. Wyszliśmy z pokoju, a potem z budynku. Na ulicy Oliver odwrócił się i spojrzał na mnie. – Ona jest młodszym współpracownikiem. Co ten Tim wyprawia? – Spokojnie, Oliver. To geniusz, dosłownie. Poradzi sobie. Skończyła studia prawnicze, jak miała dwadzieścia jeden lat. – Nabijasz się, tak? – Nie, właśnie nie. Możesz ją sprawdzić, jeżeli od tego poczujesz się lepiej. Ja nie muszę. Wierzę, że da sobie radę. Położył mi rękę na ramieniu. – Spałeś z nią, prawda? Nie odpowiedziałem, tylko ruszyłem przed siebie do jego samochodu.

AVERY – O czym chcesz porozmawiać, Avery? – zapytał Tim, zamykając drzwi swojego gabinetu. – Musisz przydzielić kogoś innego do tej sprawy. – Dlaczego? Jaki jest problem? Nie chciałam mu mówić. Nie mogłam. Na samą myśl, że miałabym prowadzić tę sprawę, autentycznie dostawałam mdłości. – Problem jest z przedstawicielem drugiej strony. Proszę, nie pytaj mnie o nic. Po prostu znajdź kogoś innego. Skrzyżował ramiona i przyglądał mi się zza biurka, jakby chciał we mnie wyczytać odpowiedzi na pytania, które cisnęły mu się na usta. – Nie. Sprawa jest twoja i nie chcę więcej wracać do tego tematu. Cokolwiek masz do Johna Carringtona, załatw to.

– Ale Tim, to jeden z najlepszych prawników w całym stanie. Jak możesz wystawić mnie przeciwko niemu? Jestem tylko młodszym współpracownikiem, taką sprawą powinien się zająć któryś ze wspólników. – Wierzę w ciebie, mała. I dopilnuj, żebyśmy wygrali, bo inaczej bracia Wyatt mogą sobie poszukać innej kancelarii, a nie stać nas na to, żeby ich stracić. Z westchnieniem odwróciłam się i ruszyłam do drzwi. – Avery – zawołał za mną Tim. Już z ręką na klamce, podniosłam na niego wzrok. – W sprawie „Kilbrand przeciwko Essex” miałaś jednego z najtwardszych i najprzebieglejszych przeciwników. John Carrington nawet się do niego nie umywa, więc nie wiem, dlaczego się niepokoisz. Pokręciłam głową i wyszłam z pokoju. Jedynie całym wysiłkiem woli powstrzymałam się, żeby od razu nie spakować swoich rzeczy i nie zniknąć stąd bezpowrotnie. – Ella, wychodzę na lunch, a potem już nie wrócę do biura. Muszę kupić sukienkę na jutro i wolę popracować z domu. – W porządku. Miłego dnia, Avery. Weszłam do swojego gabinetu, zgarnęłam stos papierów leżących na biurku, torebkę i telefon i pojechałam taksówką do siebie. Położyłam dokumenty na stole w jadalni, wyjęłam z torebki telefon i zadzwoniłam do Willow. – Halo? – Willow, musisz mi pomóc kupić suknię wieczorową. Idę jutro na jakąś galę i nie mam pojęcia, co na siebie włożyć. – Na zakupy zawsze! Ale będę musiała wziąć ze sobą dziewczynki, nie mam z kim ich zostawić. – W porządku. Wpadnę do ciebie za jakieś pół godziny. Muszę tylko się przebrać po robocie. – Dobra. Będziemy czekać zwarte i gotowe.

Rozdział 16 AVERY

Prowadziłam Kinsley za rękę, kiedy chodziłyśmy po Bloomingdale’s, bo za nic nie chciała dać się wsadzić do wózka razem z siostrą. Wjechałyśmy windą na górę, gdzie na wieszakach i manekinach pyszniła się kolekcja wspaniałych sukien wieczorowych. Nigdy wcześniej nie byłam na gali, więc nie bardzo wiedziałam, jaką suknię mam kupić. – Co powiesz na to? – zapytałam Willow, gdy wyłuskałam na wieszaku czarną sukienkę z krótkim rękawem. Przekrzywiła głowę i zmrużyła oczy. – Za prosta. – Mnie się podoba. Poszła dalej, kręcąc głową. Wybrałam kilka sukienek, które wpadły mi w oko, a ona przyniosła swoje. Ekspedientka zaniosła wszystkie do przymierzalni. Podczas gdy ja się przebierałam, Willow usiadła na kanapie i karmiła Hensley z butelki. Pierwsza, którą przymierzyłam, to była ta czarna, prosta. Kiedy wyszłam z kabiny, Willow spojrzała na mnie ze zgorszonym wyrazem twarzy. – Wyglądasz jak stara baba. Zdejmuj. Przewróciłam oczami i przymierzyłam następną – jasnoniebieską, którą wybrała Willow. – No i? – Może być. Ale bez rewelacji. Spróbuj coś innego. Bawiłyśmy się tak przez ponad pół godziny, aż przymierzyłam wszystkie suknie, jakie wybrałyśmy. Żadna nie powaliła nas na kolana. – Czy mogę zapytać, na jaką to okazję? – zapytała ekspedientka, która miała na imię Melissa. – Koleżanka idzie jutro na swoją pierwszą galę. Powoli skinęła głową, mierząc mnie uważnym spojrzeniem. – Myślę, że mam coś idealnego dla pani. Zaraz wracam. Wróciła po jakimś czasie i zaprezentowała nam suknię w kolorze szampana. – Będzie w niej pani doskonale. To dopasowana suknia z dżerseju, a wszystkie ozdoby zostały naszyte ręcznie. – Za bardzo strojna – stwierdziłam. Zerknęłam na Willow, która przewróciła oczami. – No dobrze. A czy to ma być przypadkiem gala „Biznes, prawo i przywództwo”? – Tak. – Ta jest idealna. Zobaczy pani, że cały ten możny światek odstawi się jak na bal. W tej świetnie się pani odnajdzie wśród wszystkich tych żon milionerów. – Nie jestem żoną milionera. Jestem prawnikiem.

– O, to jeszcze lepiej. Zakasuje je pani – powiedziała z uśmiechem. Z westchnieniem wzięłam od niej sukienkę i weszłam do przymierzalni. Gdy zobaczyłam swoje odbicie w całościennym lustrze, przyznam, że nie wyglądało to źle. Podobały mi się krótkie, kimonowe rękawki, głęboko wycięty, trójkątny dekolt wyszywany cekinami i głębokie wycięcie na plecach, także zaakcentowane ozdobnymi kamyczkami. Gdy wyszłam się pokazać, Willow oniemiała. – Jezu, Avery. Wyglądasz wspaniale. Jest olśniewająca. – Mówiłam. – Melissa mrugnęła chytrze. – I jak na pani leży. Doskonała. – To prawda. Mnie też się podoba. – Sięgnęłam za siebie, żeby sprawdzić metkę z ceną. – A! Cóż, miło było się przez chwilę połudzić. – Że co? – wykrzyknęła Willow, pakując Hensley do wózka. – Willow, ona kosztuje trzy tysiące dolarów! – I co z tego? Należy ci się. Zaryzykuj, Avery! Grasz teraz w pierwszej lidze, musisz wskoczyć na wyższy poziom.

LIAM Kiedy wiązałem muszkę, ktoś zadzwonił do drzwi. Zbiegłem na dół do holu i otworzyłem. W progu stali Oliver i Delilah. – Cześć, brat. – Uścisnąłem go lekko. – Delilah, wyglądasz wspaniale. – Uśmiechnąłem się i pocałowałem ją w policzek. – Dziękuję. – Jesteście wcześnie. – Bo chcemy ci coś przedtem powiedzieć – rzekł Oliver i wszedł do salonu. Spojrzałem na nich i roześmiałem się. – Nie mów, że… Delilah uśmiechnęła się i pokiwała głową uradowana. – Tak. Będziemy mieli dziecko. – O mój Boże, gratulacje! – Przytuliłem ją mocno. – Wspaniała wiadomość. – Podniosłem wzrok na Olivera, który uśmiechał się od ucha do ucha. – Gratuluję, brat, tak się cieszę – mówiłem, obejmując z kolei jego. – Dzięki, Liam. Cieszymy się jak wariaci. Chcieliśmy powiedzieć ci przed imprezą, bo dziwiłbyś się, że Delilah nie pije. – Rozumiem. Sophie już wie? – Tak, powiedzieliśmy jej już. Też się bardzo cieszy. – To świetnie. Będzie z niej fantastyczna starsza siostra. Przepraszam na chwilę, wezmę tylko płaszcz i możemy wychodzić. – Pójdę z tobą. – Oliver wszedł za mną na górę. – Sprawdziłem Avery. Spojrzałem na niego i skrzywiłem się. – Tak myślałem.

– Pamiętasz taką sprawę: „Kilbrand przeciwko Essex Corp.”, o której głośno było w zeszłym roku? – Pamiętam. – Avery była w niej obrońcą. – Coś ty. Nie miałem pojęcia. To teraz czujesz się lepiej z tym, że będzie nas bronić przeciwko Laurel? – Muszę przyznać, że tak – odparł z uśmiechem. – Mówiłeś o tym Delilah? – O czym? – zapytała Delilah, wkraczając do pokoju. – Mówiłem. – Mam nadzieję, że dostanie to, co się jej należy, czyli figę! – zawołała Delilah. – A Avery będzie dzisiaj na imprezie? – Nie sądzę. Jest tylko młodszym współpracownikiem. – Bardzo chcę ją poznać – powiedziała Delilah i usiadła na moim łóżku. W odpowiedzi tylko uśmiechnąłem się niewyraźnie. Sądząc z tego, jak się sprawy mają między Avery i mną, marne były na to widoki w najbliższej przyszłości. Stałem przy barze, czekając na whisky, gdy nagle poczułem czyjąś rękę na plecach. – Dobrze cię widzieć, stary – uśmiechnął się Collin, gdy się obróciłem. – Ciebie też, Collin. Amelia, wyglądasz rewelacyjnie. – Wziąłem ją za ręce i pochyliłem się, żeby pocałować w policzek. – Dziękuję, Liam. Ty też jesteś niczego sobie – odparła z uśmiechem. Collin przywołał barmana i zamówił kieliszek wina dla Amelii i whisky dla siebie. Przypadkowo zerknąłem w stronę Olivera i Delilah, którzy gawędzili z Connorem i Ellery i zobaczyłem w oddali Avery pogrążoną w rozmowie z Markiem Muirem i jego żoną. Aż zaniemówiłem na jej widok, a serce zaczęło mi bić szybciej. – Przepraszam was na sekundę. Ruszyłem w jej stronę, a ona też mnie dostrzegła. W chwili, gdy jej przenikliwe niebieskie oczy spotkały się z moimi, ze zdenerwowania zwinął mi się żołądek. Położyła Markowi rękę na ramieniu i zaczęła powoli iść w moim kierunku. – Cześć – uśmiechnąłem się. – Wyglądasz cudownie. – Dziękuję. Słuchaj, chciałam cię przeprosić za to, co powiedziałam wczoraj rano. – Nie przejmuj się. Wszystko w porządku. – Nie, Liam, nie w porządku. Zagalopowałam się i nie chciałabym, żeby to utrudniło nam współpracę nad tym pozwem. – Nie utrudni. Przeprosiny przyjęte – powiedziałem, uśmiechając się ciepło. – Tim na mnie macha. Pogadamy później. Patrzyłem za nią, gdy odchodziła, aż poczułem gwałtowne uniesienie w kroczu. Myślałem wyłącznie o tym, że chcę ją porwać do łóżka i jeszcze raz spenetrować każdy zakamarek tego boskiego ciała. – Widzę, że jednak przyszła – zauważył Oliver, podchodząc.

– Tak. Coś się dzieje w Finn, Muir & Abernathy. – Pamiętaj, żeby przedstawić ją Delilah. – W porządku. Przez jakiś czas kręciłem się po sali, co raz wdając się w pogawędki, aż zobaczyłem ją przy barze. Chwyciłem Delilah i poprowadziłem w tamtą stronę. – Avery, chciałbym, żebyś poznała moją bratową, Delilah. Delilah, to Avery Lewis. – Miło cię poznać, Delilah. Liam opowiadał mi same dobre rzeczy na twój temat. – Wymieniły lekki uścisk. – Cieszę się, że wreszcie się spotykamy, Avery. Liam mówi o tobie z wielkim uznaniem. – Czyżby? – Avery zerknęła na mnie. – Oczywiście – odparłem z uśmiechem. – Oliver mówi, że będziesz go reprezentować przeciwko Laurel? – Tak. – Zrób mi tę przyjemność, i skop jej porządnie dupę. Roześmiała się. – Postaram się. Rozumiem, że za nią nie przepadasz? – Nie bardzo. Jak z nią porozmawiasz, to zrozumiesz dlaczego. – Delilah, chciałbym ci kogoś przedstawić – odezwał się Oliver, ujmując ją pod ramię. – Cześć, Avery. Wyglądasz przepięknie. – Dziękuję, Oliver. Odeszli, a ja zostałem z Avery, próbując opanować erekcję, która niemal rozsadzała mi spodnie.

Rozdział 17 AVERY

Staliśmy i rozmawialiśmy z Liamem, gdy nagle mój wzrok przykuło coś za jego plecami i serce mi zamarło. W jednej chwili z sali znikło całe powietrze i nie mogłam złapać oddechu. Liam zauważył, że coś się ze mną dzieje i lekko dotknął mojego ramienia. – Wszystko w porządku? – Nie – wyszeptałam, widząc, że powód mojej paniki zmierza w moim kierunku. – Zabierz mnie stąd. Teraz! Wszędzie, byle jak najdalej od tego pokoju. – Okej. Powiedz, co się dzieje. – Muszę wyjść na świeże powietrze. Uczepiłam się jego ramienia, a on wyprowadził mnie z sali, a potem przez szklane drzwi wyszliśmy na oświetlony taras. Oparłam się o czarną żelazną poręcz i próbowałam wyrównać oddech. Liam trzymał mi rękę na plecach i muszę przyznać, że jego dotyk działał na mnie uspokajająco. – Chyba miałaś atak paniki. Często ci się to zdarza? – Nie. Pierwszy raz – odparłam, spoglądając w jego zaniepokojone oczy. – Powiesz mi, co się stało? – Nie. To nic takiego. Już mi lepiej. – Pitu-pitu. Avery, wyglądałaś, jakbyś zobaczyła ducha. Jest tam ktoś, kogo znasz? Nie rób tego, Avery. Nie mów mu. Nie otwieraj się. – Tu się ukrywacie – rzekł pogodnie Tim, wychodząc na taras. – Co tam słychać? – Rozmawiamy o naszej sprawie – skłamałam z wymuszonym uśmiechem. – O, jeszcze będzie na to czas. Wracajcie do środka się zabawić. – Tim, wyszłam tu, bo źle się poczułam. Chyba dam sobie spokój i po prostu pojadę do domu. – Dobrze. – W jego wzroku odbiło się zatroskanie. – Mam nadzieję, że to nic poważnego. Chcesz, żebym po kogoś zadzwonił? – Nie, dziękuję. Dam sobie radę. – Liam, skoro już tu jesteś, mógłbyś dopilnować, żeby Avery bezpiecznie dotarła do domu? – zapytał. – Oczywiście, Tim. – Okej. To w takim razie dobranoc. – Odwrócił się i wszedł do środka. – Słyszałaś, co powiedział twój szef. Mam dopilnować, żebyś bezpiecznie dotarła do domu. To idziemy. – Nie trzeba, Liam, mogę wrócić sama. Jestem już duża. – Wiem, ale obiecałem, że się tobą zajmę, więc to zrobię. Oddalam sprzeciw, pani mecenas. – Okej. Ale nie wyobrażaj sobie Bóg wie czego – westchnęłam i ruszyłam przed siebie. – Poprawka. Ty sobie niczego nie wyobrażaj. Uśmiechnęłam się w duchu na jego odpowiedź. Dobry był, trzeba mu to oddać.

Poprowadził mnie do czarnej limuzyny i otworzył przede mną drzwi. – Wskakuj. – To twój samochód? – Olivera. Napisałem mu, że muszę cię odwieźć do domu. – I co? Nie będzie miał nic przeciwko temu? – Coś ty. Scott zdąży wrócić, zanim w ogóle się zorientują. Scott, to jest Avery Lewis. Avery, Scott. – Miło panią poznać, pani Lewis – uśmiechnął się Scott z lekkim ukłonem. – Mnie również, Scott. Proszę, mów mi Avery. Gdy dotarliśmy pod mój dom, Liam wysiadł i wyciągnął do mnie rękę. Niełatwo było mi się poruszać w tej cholernej sukience. Przyjęłam jego dłoń i zastygłam na ułamek sekundy, a w dole brzucha natychmiast odezwała mi się ta potworna tęsknota. – Dziękuję – uśmiechnęłam się. – Nie ma za co. Odprowadzę cię do drzwi, żeby upewnić się, że bezpiecznie wróciłaś. Nie wahałam się ani chwili. – Okej. Wjechaliśmy windą na górę i gdy wysiedliśmy, zaczęłam przetrząsać torebkę w poszukiwaniu kluczy. – No. Jak widzisz, wróciłam bezpiecznie. – Wsunęłam klucz do zamka w gałce. – Dobrej nocy, Avery. Myślisz, że mógłbym pocałować cię w policzek? – zapytał nieśmiało. – Chyba tak. Nachylił się, ale zanim zdążył dotknąć mojej twarzy, wpiłam się zachłannie w jego usta. Co ja wyprawiam, do diabła? Całkowicie straciłam kontrolę. W sprawie „ciało przeciwko rozumowi” ciało odniosło definitywne zwycięstwo. – To, co się stało, nie może się powtórzyć – wyszeptałam zdyszana. – Wiem. Ty byłoby nie na miejscu – wymruczał, nie odrywając ode mnie ust. – Absolutnie. Jesteś teraz moim klientem. – Moja ręka automatycznie owinęła mu się wokół talii. – A ty moim adwokatem – przytaknął z ustami na mojej szyi. Ponownie złowił moje usta swoimi, a ja kopniakiem otworzyłam drzwi i, nie przerywając pocałunku, wtoczyliśmy się do środka. – Liam, nie możemy – wyszeptałam, obsypując go pocałunkami. – Wiem. Ale żadne z nas się nie odsunęło i zanim się spostrzegłam, drzwi zatrzasnęły się za nami, a jego ręce już rozsuwały mi zamek u sukienki. – Nie na podłogę – pisnęłam, kiedy suknia już miała ze mnie opaść. – Ta kiecka kosztowała trzy tysiące dolarów. Znieruchomiał i spojrzał mi w oczy. – Zapłaciłaś za nią trzy tysiące dolarów? – Wiem, co sobie myślisz, ale Willow mnie namówiła. – Jeżeli mnie pytasz, to myślę, że było warto – rozjaśnił się w uśmiechu. Musnęłam go jeszcze ustami, zanim zdjął mi sukienkę i ostrożnie położył ją na stole. Wziął mnie na ręce i zaniósł do sypialni. Położył mnie na łóżku i, nie spuszczając wzroku z moich odsłoniętych piersi,

pozbył się ubrań, po czym jego język powędrował w górę po wewnętrznej stronie mojego uda.

LIAM Gdy znowu poczułem jej smak, to było dla mnie ukoronowanie całego wieczoru. Czekałem na ten moment, odkąd spróbowałem jej po raz pierwszy, a dzisiaj jej pożądanie było jeszcze słodsze niż wtedy. Przywarłem ustami do jej nabrzmiałej łechtaczki i ssałem lekko, jednocześnie wsuwając w nią palec. Z rozkoszą wsłuchiwałem się w dźwięki, jakie wyrywały jej się z ust. Przesunąłem się w górę jej ciała do pełnych, krągłych piersi ze sztywno sterczącymi brodawkami, które aż prosiły się o to, by je wziąć do ust. Jak tylko zacisnąłem na nich wargi, jej podniecenie wzrosło tak gwałtownie, że niemal zaczęła szczytować. Nie przestając pieścić jej w środku, przycisnąłem kciuk do łechtaczki, a mój język wciąż lizał i pobudzał jej piersi, aż nagle całym jej ciałem wstrząsnął potężny dreszcz, a z ust wyrwał jej się głęboki, pełen ulgi jęk. Byłem twardy i gotowy, żeby w nią wejść. – Mam prezerwatywy – pocałowałem ją delikatnie. – Czyli miałeś zamiar uprawiać dziś ze mną seks? – zapytała z uroczo figlarnym uśmiechem. – Raczej mały promyczek nadziei. – Uprawiałeś z kimś seks od naszego ostatniego razu? – Nie. – To nie musimy używać prezerwatywy. – Miałem nadzieję, że to powiesz. Nachyliłem się nad nią, wsuwając jej się między nogi. Mój fiut wyrywał się do jej wnętrza. Wpatrując się w te jej niesamowite oczy, powoli zacząłem na nią napierać. Sprawiło nam to obojgu tak niebywałą przyjemność, że nie mogliśmy się powstrzymać od zduszonego jęku. Przyciągnęła ku sobie moją twarz i całowała mnie zapalczywie, podczas gdy jej nogi owinęły mi się wokół talii, pozwalając mi wejść jeszcze głębiej. To nie było pieprzenie. Kochaliśmy się i chciałem w pełni nacieszyć się każdą chwilą. Odsunąłem lekko głowę i odgarnąłem jej z twarzy kosmyk włosów, uporczywie patrząc jej w oczy. Poruszałem się w niej niespiesznie, w przód i w tył, całkowicie zauroczony. Prawie straciłem kontrolę, gdy poczułem, jak zaciska się wokół mnie i zwiększyłem tempo. Nacierając rytmicznie, błądziłem ustami po jej szyi i piersiach, a ona zamknęła uda wokół mnie. Wyjęczała moje imię, a mój członek przebiegła fala gorąca i nie mogłem się już pohamować. – To już, Avery, nie utrzymam dłużej. – Natarłem głęboko jeszcze jeden raz i zacharczałem, wypełniając ją rozpierającym mnie pożądaniem. Osunąłem się na nią, chowając twarz w zagłębieniu jej szyi, a ona przesuwała mi palcami po włosach i oboje dochodziliśmy do siebie. Zsunąłem się z niej i położyłem obok, a ona spojrzała na mnie z uśmiechem i wzięła mnie za rękę, splatając palce z moimi. Chciałem, żeby to się nigdy nie skończyło, ale wiedziałem, że zaraz będę się musiał wynosić. Wyczuwałem w niej jakiś głęboki smutek. Puściła moją dłoń i usiadła na krawędzi łóżka, spuszczając nogi na podłogę. Wyciągnąłem rękę i łagodnie pogłaskałem jej plecy.

– Co się dzieje? – To był mój ojciec. – Co? – zapytałem, podciągając się do góry. Odwróciła głowę i spojrzała na mnie. – Ten atak paniki na przyjęciu wywołał mój ojciec. – Twój ojciec jest w Nowym Jorku? – Tak. Jest prawnikiem, ma tu swoją kancelarię. – Jak się nazywa? – John Carrington. Zaniemówiłem. – Ten z Carringotn & Lockley? – Tak. Dokładnie ten. Wstała i wyjęła z szafy różowy satynowy szlafrok. – Czekaj no. Skoro wiedziałaś, że tu mieszka, to dlaczego przeniosłaś się do tego samego miasta? Musiałaś wiedzieć, że prędzej czy później na siebie wpadniecie? – Nie odrzuca się takiej oferty. Poza tym, czy ja wiem… – Usiadła na łóżku, a ja sięgnąłem po jej dłoń. – Może właśnie chciałam na niego wpaść, żeby mu dokuczyć. – Wie, że jesteś prawnikiem? – Nie wiem. Pewnie tak. – Ale dlaczego w takim razie nie zaproponował ci pracy u siebie? – Bo w ten sposób musiałby otwarcie przyznać, że ma dziecko. Poza Willow i Camem wiesz o tym tylko ty. I proszę cię, zachowaj to dla siebie. Podniosłem jej dłoń do ust i pocałowałem z uczuciem. – Nie bój się. Nikomu nie powiem. A w Finn, Muir & Abernathy wiedzą? – Niby skąd? Moja mama nie chciała, żebym nosiła jego nazwisko. Więc jest wpisany jako mój ojciec w moim akcie urodzenia, ale poza tym nie ma jak nas ze sobą powiązać. – Tak mi przykro, Avery. Nie wiem, co powiedzieć. – To nie wszystko – zmarszczyła brwi. – On jest prawnikiem Laurel. – Ożeż w mordę. Poważnie? – Mhm. Więc niedługo i tak go spotkam i, prawdę mówiąc, nie wiem, jak sobie dam radę. Widziałeś mnie dziś na przyjęciu. Nie mogłem patrzeć, jak bardzo to przeżywa. – Jesteś silną kobietą, Avery. Poradzisz sobie. Wyciągnęła rękę i pogłaskała mnie wierzchem dłoni po policzku. – Dziękuję. Dzięki za wszystko. Naprawdę tego potrzebowałam. – A teraz czas się zwijać – westchnąłem i wstałem z łóżka. – Oj, Liam, spróbuj zrozumieć. To tylko seks, nic więcej. I nigdy nic więcej z tego nie będzie. Westchnąłem i zacząłem się ubierać. – Tylko seks? Jesteś pewna? – Oczywiście – odparła.

Wyszedłem z pokoju. – Liam, poczekaj. – Pobiegła za mną i złapała mnie za ramię. – Nie gniewaj się, dobrze? – Nie ma obawy. Dobranoc. Wyszedłem od niej i wróciłem do domu. Idąc jasno oświetloną ulicą, przyglądałem się rozmaitym parom wokół mnie. Trzymali się za ręce, przytulali, śmiali, całkowicie zakochani. Patrzyłem na nich z zazdrością. Mieli dokładnie to, o czym marzyłem. Rzecz w tym, że kobieta, z którą chciałbym to mieć, nie czuła tego samego.

Rozdział 18 AVERY

Po wyjściu Liama, cały czas rozogniona tym, co się wcześniej stało, poszłam do kuchni zrobić sobie herbaty. Czy miałam sobie za złe, że znów go wykopałam? Oczywiście, że tak. Ale dzisiaj byłam zupełnie kimś innym. Nie byłam już tą dziewczyną, która rozpaczliwie pragnęła, żeby ktoś ją pokochał. Tylko seks, seks i jeszcze więcej seksu. Nie ma mowy, żeby do głosu doszły emocje, gdy chodzi o zwykły, przelotny romans. A może stałam się tak zwaną królową śniegu? Chyba tak. Może nie dla przyjaciół, ale na pewno w stosunku do mężczyzn, a w szczególności wobec Liama Wyatta. Z kubkiem herbaty w jednej i aktami sprawy Wyatt Enterprises w drugiej ręce umościłam się w łóżku. Jutro miałam zebrać zeznania, a w poniedziałek spotkać się z Johnem i Laurel i spróbować obalić ich pozew. Z Johnem Carringtonem po przeciwnej stronie sprawa nie będzie tak prosta, jak początkowo myślałam. Chciałam mieć to z głowy jak najszybciej. Podniosłam telefon z szafki i wysłałam wiadomość do Liama. „Cześć. Chciałabym się jutro spotkać z tobą i Oliverem w kwestii pozwu. Wiem, że jest niedziela, ale gdyby udało się nam jutro porozmawiać, w poniedziałek mogłabym się spotkać z Laurel i jej adwokatem i możliwie szybko zakończyć tę sprawę”. „Ja mogę, ale muszę zapytać Olivera, czy ma czas. Dam ci znać, jak będę coś wiedział”. „Dobra, dziękuję”. Kilka chwil później przyszedł esemes. „Oliver też jest chętny umówić się na jutro. Spotkajmy się u niego na śniadaniu o dziewiątej, to wszystko omówimy. Wpadnę po ciebie o ósmej trzydzieści”. „Nie musisz po mnie wpadać, tylko przyślij mi jego adres”. „Będę u ciebie jutro rano i koniec dyskusji”. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. „Okej. Do zobaczenia o ósmej trzydzieści. Dobrej nocy”. „Mogłaby być lepsza”. „Dobranoc, Liam”. „Dobranoc, Avery”. Spojrzałam na zegarek. Było po północy. Zamknęłam teczkę, podłączyłam telefon, zgasiłam światło i próbowałam zasnąć, ale nie było to łatwe, bo nie mogłam przestać myśleć o moim ojcu i tym, co mnie jeszcze czeka. Powiadomiłam Davisa, że ma do mnie przyjść pan Wyatt i żeby go wpuścił na górę. Było piętnaście po ósmej, kiedy usiadłam przy stole i nalałam sobie drugi kubek kawy. Zadzwonił telefon. Claudia, moja mama.

– Cześć, mamo. – Witaj, Avery, dawno się nie odzywałaś. Jak się miewasz? Dopiero kiedy usłyszałam jej głos, dotarło do mnie, jak bardzo te ostatnie dni mną wstrząsnęły. Poczułam pieczenie pod powiekami. – Dobrze. Co u ciebie i Lisy? – W porządku. Nie potrafiłam zebrać się w sobie i powiedzieć jej o Johnie, bo bałam się, że się rozkleję, a nie chciałam, żeby się o mnie martwiła. – Za kilka dni masz urodziny i tak sobie pomyślałyśmy, że mogłybyśmy przyjechać na jeden dzień i wrócić do domu w środę. Wiem, że masz dużo pracy, ale mogłybyśmy zjeść razem kolację i zostać u ciebie na noc. Zrobimy sobie piżamową imprezę, tylko we trzy. Co o tym myślisz? Propozycja nie do odrzucenia. Co by to ze mnie była za córka? Strasznie za nimi tęskniłam i jeżeli chciały przyjechać do Nowego Jorku na moje urodziny, to wspaniale. – No pewnie, mamo. Byłoby świetnie, jeżeli możecie przyjechać. Usłyszałam pukanie do drzwi. Poszłam otworzyć i wpuściłam Liama. – Mamo, muszę kończyć. Mam spotkanie z klientami w związku z pewną sprawą. To zobaczymy się za kilka dni. – Avery, przecież dziś jest niedziela. – Tak to jest, mamo. Prawnik jest zawsze na posterunku. Kończę. Kocham cię. Ucałuj Lisę i czekam na was. – Dobrze. Zobaczymy się niedługo. Kocham cię, skarbie. – Ja ciebie też, mamo. Skończyłam rozmowę i popatrzyłam na Liama. – Wcześnie przyszedłeś. – Raptem pięć minut przed czasem. Od razu zauważyłam, jak seksownie wyglądał w zwyczajnych ciuchach. Prawie tak dobrze, jak wczoraj w galowym garniturze. Odwróciłam wzrok, bo znów poczułam znajome już pulsowanie między nogami. – Jedziesz do Danbury spotkać się z mamami? – zapytał. – Nie. One przyjeżdżają do mnie na moje urodziny. Kolacja i pidżama party. Takie tam, babskie wygłupy. – Fajnie. Mówiłaś jej o Johnie? – Nie. Powiem im we wtorek. Wezmę tylko torebkę i możemy iść. – Nareszcie poznasz Sophie – zawołał za mną z salonu. – Świetnie. Już się na to cieszę. Wzięłam torebkę i wyszliśmy. Gdy mijaliśmy portiernię, Davis puścił do mnie oko i podniósł kciuki do góry. Pokręciłam głową w jego stronę. – Miłego dnia, Avery – uśmiechnął się. – Nawzajem, Davis. Liam przywołał taksówkę. W drodze opowiedział mi, jaką Clara jest świetną kucharką. Samochód się

zatrzymał. Liam wysiadł, a ja za nim. Gdy tylko Liam otworzył drzwi do domu, mała dziewczynka, jak przypuszczałam Sophie, rzuciła mu się w objęcia. – Wujku! – zawołała uszczęśliwiona. – Cześć, słoneczko. – Pocałował ją w główkę. – Jestem z koleżanką, Avery Lewis. Avery, to moja bratanica Sophie. Nachyliłam się i wyciągnęłam do niej rękę. – Dzień dobry, panienko Sophie. Miło mi poznać. – Mnie też – zachichotała i podała mi rączkę. – Cześć, cześć. – Do holu weszli Delilah i Oliver. – Śniadanie już czeka. – To dobrze, bo umieram z głodu – ucieszył się Liam. Poszliśmy razem do jadalni, a ja rozglądałam się dookoła z zachwytem. – Macie piękny dom. – Dziękuję – odrzekła Delilah z zadowoleniem i usiadła przy stole. Usiadłam koło Liama, a Sophie zajęła miejsce po jego drugiej stronie. – Zjedzmy najpierw śniadanie, a potem porozmawiamy – zaproponował Oliver, podnosząc kawę do ust. – Przepraszam, że tak w ostatniej chwili… Powstrzymał mnie gestem dłoni. – Nie ma problemu. Im szybciej to załatwimy, tym lepiej. – Wujek mówi, że jesteś supermądra. Tak jak ja – odezwała się Sophie. Zerknęłam na Liama, a on się uśmiechnął. Niechby szlag trafił te jego uśmiechy. Za każdym razem aż mi ciarki przechodziły po plecach. – Tak mówią, ale ty jesteś na pewno mądrzejsza. – Umiem malować i szybko liczyć. – Ja nie umiem malować, ale też umiem szybko liczyć. Zachichotała. – A co robisz? – Jestem prawnikiem. – A ile masz lat? – Dwadzieścia trzy. A we wtorek skończę dwadzieścia cztery. – Czyli skończyłaś liceum, jak miałaś piętnaście, potem studia przygotowawcze, jak miałaś osiemnaście i wydział prawa, jak miałaś dwadzieścia jeden. Nie mogłam się powstrzymać i parsknęłam śmiechem. Była absolutnie urocza. – Tak. Do pokoju weszła kobieta i postawiła jedzenie na stole. – Claro, to jest Avery. Avery, to Clara, światowa mistrzyni w gotowaniu – rozjaśnił się Liam. – Miło mi poznać. – Mnie również. Witamy w domu Wyattów. – Dziękuję.

Rozdział 19 LIAM

Miło było jeść śniadanie z Avery u Olivera w domu. Mógłbym się do tego szybko przyzwyczaić. Oliver nie bardzo chciał się dzisiaj spotkać, bo miał w planach golfa. Namówiłem go, żeby to odwołał, bo w ten sposób mogłem spędzić niedzielę z Avery. Gdyby mój plan się udał, zostalibyśmy razem przez cały dzień. Liczyłem na to, że Sophie dobrze się spisze. Po śniadaniu Clara wzięła Sophie na górę, żebyśmy mogli porozmawiać. Gdy uprzątnęliśmy stół, Avery wyjęła dokumenty i swój notatnik. – Muszę mieć tu jasność, Oliver. Kiedyś byłeś związany z Laurel, tak? – Niestety – potwierdził. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się. – Wyatt Enterprises kupiło Regency House mniej więcej sześć miesięcy temu, zgadza się? – Tak. – Wiedzieliście o tym, że dach przecieka albo że coś z nim jest nie w porządku? – Nie. Dach został wymieniony tuż przedtem, jak go kupiliśmy. Tak stwierdził pracownik banku i wykazała kontrola techniczna. – Dobrze. Dzisiaj wysyłamy tam też kolejną ekipę na inspekcję. Jutro rano mam otrzymać raport. Myślałam, żeby się spotkać z Laurel i jej adwokatem jakoś jutro po południu i spróbować się dogadać. Czy mamy coś na Laurel, żeby ją trochę osadzić w razie potrzeby? Oliver spojrzał na mnie i odpowiedział z wahaniem: – Kilka lat temu wdała się w romans z pewnym senatorem. – O, proszę. – Avery uśmiechnęła się i zapisała coś w swoim notesie. – Opowiedz o tym, jak chciała złożyć doniesienie na Delilah – podsunąłem. – Hm? – Avery popatrzyła na Delilah. – Zdarzyło mi się kiedyś przywalić jej na dobroczynnej imprezie. – Mogę zapytać dlaczego? – parsknęła Avery. – Nazwała mnie dziwką. Ale już wcześniej miałyśmy nieźle na pieńku. W tym czasie groziła mi też wiele razy. – Wygląda na twardą zawodniczkę. Dobrze, że mi o tym powiedzieliście, teraz już wiem, co to za typ. Wyciągniemy sprawę z senatorem, jeżeli będzie trzeba. Był żonaty, tak? – zerknęła na Olivera. – Tak. A jego żona urodziła dziecko jakiś miesiąc przed tym, jak zaczęli się spotykać z Laurel. – Mężczyźni – pokręciła głową. – Hej! Nie wszyscy jesteśmy tacy – powiedziałem. – Ile czasu to trwało? – Coś koło sześciu miesięcy. Skończyło się, kiedy jego dziecko zachorowało i musiał skupić się na rodzinie w pierwszej kolejności.

– Jasna sprawa. Domyślam się, że Laurel nie ustąpiła bez walki, czy to zbyt ryzykowna teza z mojej strony? Oliver prychnął. – Jak byś przy tym była. Szantażem wyłudziła od niego pieniądze za dyskrecję. – Ciekawe. Okej. To mi wystarczy. Zadzwonię do was jutro. Avery podniosła się z miejsca, a wtedy do pokoju wpadła Sophie. – Wujku! Obiecałeś, że zabierzesz mnie kiedyś do parku przy Moście Brooklińskim. Możemy pójść dzisiaj? Proszę, wujku, prooooooszę – zajęczała. – Kurczę, Sophie, sam nie wiem. – Prooooooooooooooooszę. Obiecałeś, a dzisiaj jest na to najlepszy dzień. – Dobra, smyku, skoro obiecałem, to idziemy. – Jupiii! – Uszczęśliwiona zarzuciła mi ręce na szyję i przytuliła się. – Dobrze już, dobrze. Avery właśnie wychodzi, więc jeżeli jesteś gotowa, to możemy się zbierać. Sophie odwróciła się i popatrzyła na Avery, która przyglądała jej się rozbawiona. – A ona może pójść z nami? – No pewnie. Jeżeli tylko ma ochotę. – Zgódź się. Zgódź się. Błagam, zgódź się. – Dzięki za zaproszenie, Sophie, ale może innym razem. Dawaj, Sophie. Przyciśnij. Nakłoń ją, żeby z nami poszła. – Ale musisz iść z nami. To jest Most Brookliński! – zawyła Sophie, wyrzucając rączki do góry. – Tam się dzieją niesamowite rzeczy! I jest fabryka lodów! I będzie super i na pewno ci się spodoba. A może już tam byłaś? – Wygięła usta w podkówkę. Tak jest, mała. Idź na całość. Spojrzałem na Delilah i Olivera, którzy utkwili we mnie kamienny wzrok. Najwyraźniej domyślili się, co ukartowaliśmy z Sophie. – Nie. Dopiero niedawno przeprowadziłam się do Nowego Jorku, więc jeszcze tam nie byłam. Ale z tego, co mówisz, trzeba będzie sprawdzić – odparła Avery z uśmiechem. – No to musisz z nami pójść. Proooooszę, Avery. – No dobrze. Przekonałaś mnie. Wygląda, że jest tam, co robić. Może twoi rodzice też zechcą pójść? – Nie, już są umówieni. Prawda, tato? – Obejrzała się na Olivera. – Ehm. Tak. Jesteśmy umówieni, więc dzięki, bracie, że możesz zająć się Sophie. – Nie ma sprawy. Wiesz, że dla Sophie zawsze mam czas – uśmiechnąłem się. Sophie zachichotała. – Ale fajnie! Chcesz zobaczyć moje obrazy? – Bardzo chętnie. Sophie wzięła Avery za rękę i zabrała do swojego pokoju. Rozejrzałem wkoło, unikając wzroku Olivera, bo wiedziałem, że zaraz się zacznie. – Ładnie to wykorzystywać dziecko jako pułapkę na kobiety? – zapytał. Delilah roześmiała się. – To było urocze. – Dziękuję, droga bratowo. A ty, Oliver, musisz wiedzieć, że pogadałem sobie wcześniej z Sophie i

była wniebowzięta, że może pomóc swojemu ulubionemu wujkowi. Każdemu to wyjdzie na dobre. Sophie pobawi się w parku, a ja spędzę dzień z Avery. Tak powiedziała, przysięgam. – Machnąłem w powietrzu palcem wskazującym. Przewrócił oczami i pokręcił głową. – Naprawdę ci się podoba. Nigdy wcześniej cię takiego nie widziałem. – I owszem. Bardzo mi się podoba. Delilah wstała i pocałowała mnie w czubek głowy. – Mnie też. I możesz sobie używać Sophie, kiedy tylko chcesz. – Delilah! – wykrzyknął Oliver. – Wyluzuj, Oliver. Tu chodzi o miłość – mrugnęła wesoło.

Rozdział 20 AVERY

Liam trzymał Sophie za rączkę, kiedy wchodziliśmy na prom. Nie byłam głupia. Wiedziałam, że Sophie i Liam wszystko wspólnie uknuli. Ale ujął mnie tym, że zadał sobie tyle trudu tylko po to, żeby spędzić dzień razem ze mną. Był naprawdę uroczy. Nie, nie uroczy. On był po prostu sexy, we wszystkim co robił. Mimo woli odczuwałam lekkie podekscytowanie. Postanowiliśmy przeprawić się statkiem do dzielnicy Dumbo. Jak tylko Sophie zobaczyła karuzelę, zaczęła podskakiwać jak sprężynka. – Tak myślałem, że to będzie nasz pierwszy przystanek – roześmiał się Liam. Z zachwytem przyglądałam się szklanej konstrukcji, w której mieściła się karuzela. Sophie wyrwała do przodu, a Liam krzyknął za nią: – Sophie, poczekaj! Złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą. Zaskoczona, puściłam się biegiem razem z nim, żeby dogonić Sophie. Popatrzył na mnie i puścił moją dłoń. – Przepraszam. Uśmiechnęłam się lekko. Tak naprawdę to lubiłam, gdy trzymał mnie za rękę i jakaś część mnie bardzo nie chciała, żeby ją puścił. Liam kupił trzy bilety i weszliśmy na podest. Sophie kręciła się wśród figur, aż wybrała konika dla siebie. – Ja chcę na tego! – wykrzyknęła. Liam podsadził ją, a potem odwrócił się do mnie. – A ty, na którym chcesz jechać? – Wszystko jedno. Mogę jechać na którymkolwiek. Uniósł brwi i uśmiechnął się znacząco. Trzepnęłam go lekko w ramię i parsknęłam śmiechem. Tuż za koniem Sophie były dwa koło siebie. Wybrałam białego, a Liam dosiadł kasztana obok. Ależ to była frajda. Dobrze, że dałam się wyciągnąć. – Wiem, że byliście z Sophie w zmowie – powiedziałam cicho. – O co ci chodzi? – zapytał niewinnie. – Wszystko zaplanowaliście, bo chciałeś, żebym poszła z wami. – Nigdy bym czegoś takiego nie zrobił. – Nie? Nie wierzę ci. – Masz dowody? – Ten teatr, który odstawiliście po śniadaniu wystarczy mi jako dowód. – Jestem niewinny, dopóki nie możesz mi czegoś udowodnić. – Podniósł rękę. Nie mogłam się powstrzymać i roześmiałam się lekko. Jakoś często się śmiałam w towarzystwie pana Wyatta. Karuzela ruszyła i Sophie obejrzała się na nas rozpromieniona. – Trzymaj się, Sophie. Jeszcze mi tylko brakuje, żebyś spadła i coś sobie zrobiła. Twoi rodzice już

nigdy nie pozwoliliby nam razem wyjść. – Nie bój się, wujku – roześmiała się. – Uwielbia cię. – Dzięki. Jest fantastyczna. Lubię dzieci w ogóle. Lubię się z nimi bawić. – A co z jej prawdziwą matką? Spotykają się kiedykolwiek? – Nie żyje. To po jej śmierci Sophie przeprowadziła się do Olivera. Z początku nie było im łatwo. Sophie sprawiała sporo trudności. A potem Oliver spotkał Delilah, zatrudnił ją do opieki nad małą i z dnia na dzień było coraz lepiej. Potrzebowała po prostu trochę miłości i zrozumienia. To, jak to powiedział, szarpnęło mnie za serce. – Rozumiem ją. Trudno jest sobie znaleźć swoje miejsce na świecie, jak się jest geniuszem. Ludzie nie rozumieją takich osób jak Sophie i ja. – Ale tobie się udało, prawda? – zapytał. – Chyba tak. Zanim zdążyłam cokolwiek dodać, karuzela zaczęła spowalniać. Gdy zatrzymaliśmy się, Liam zdjął Sophie z konia, a ona, ku mojemu kompletnemu zaskoczeniu, odwróciła się i wzięła mnie za rękę. – Idziemy na lody? – uśmiechnęła się. – Nie, nie mam ochoty na lody – powiedział Liam. – A właśnie, że masz. – Dała mu kuksańca w żołądek. – Jesteś pewna? – Roześmiał się, podniósł ją i przerzucił sobie przez ramię. Byli naprawdę uroczy razem i na ich widok coś mi drgnęło w sercu. Właściwie, to nie tylko w sercu. Dlaczego do diabła, kiedy byłam przy nim, wiecznie myślałam o seksie? Niech to. Sytuacja wymykała mi się spod kontroli. Przez resztę dnia włóczyliśmy się po parku. Poszliśmy na lody, potem na hot dogi, poszaleliśmy z Sophie na placu zabaw, odbyliśmy niesamowitą dyskusję o Monecie i van Goghu. Słońce zniżało się powoli, a Sophie zaczęła się słaniać na nogach. – Chyba zabiorę cię już do domu, bo mi tata zmyje głowę. – Weź mnie na ręce. Jestem zmęczona – zajęczała. – Pewnie, skarbie. – Ukląkł, a ona owinęła mu ramionka wokół szyi i położyła mu główkę na ramieniu.

LIAM Gdy dotarliśmy z Sophie do domu, Delilah wzięła ją ode mnie i zaniosła na górę. – Dobrze się bawiliście? – zapytał Oliver. – Świetnie. Sophie się wyszalała. – To widać. Jest całkiem padnięta. A ty, Avery? Jak ci się podobało? – Było bardzo miło. Bardzo przyjemny dzień. – Cieszę się. – Dobra, to bracie, będziemy uciekać. Pożegnaj od nas Delilah i widzimy się jutro rano. – Jeszcze raz dzięki, że zająłeś się Sophie.

– Nie ma sprawy. Wiesz, że kocham tego brzdąca jak wariat. – Co to będzie, jak pojawi się drugi? Dasz radę zająć się dwójką? Avery spojrzała na Olivera, a potem na mnie. – Delilah jest w ciąży? – A, nie mówiłem ci? Przepraszam. Tak. – Gratulacje, Oliver. To wspaniale. – Dziękuję – odparł z uśmiechem. – A wracając do twojego pytania, oczywiście, że dam radę z dwójką. Co tam dwójką, możecie ich zrobić jeszcze więcej i podrzucać mi je, kiedy chcecie. Oliver roześmiał się i położył mi rękę na plecach. – Spadaj. Zobaczymy się jutro. Wyszliśmy i na ulicy przywołałem taksówkę. Otworzyłem drzwi i przepuściłem Avery, po czym ulokowałem się koło niej. – Naprawdę miło spędziłaś dzień? – Tak, Liam. Naprawdę. – Kąciki ust uniosły jej się w tym zniewalającym uśmiechu, który tak mocno wyrył mi się w pamięci, że pojawiał mi się przed oczami co wieczór przed zaśnięciem. Utkwiłem wzrok w jej ustach i musnąłem dłonią jej policzek. Powinienem, czy nie? Niczego bardziej nie chciałem niż ją pocałować i odnosiłem wrażenie, że też miała na to ochotę. Nachyliłem się nad nią, a jej usta rozchyliły się lekko. Delikatnie, niespiesznie dotknąłem jej ust swoimi, żeby mieć pewność, że tego chce. Poczułem smak truskawkowej pomadki, której używała. Nie odsunęła się i nie odepchnęła mnie, więc wsunąłem język w jej usta i zatraciłem się w niej.

Rozdział 21 AVERY

Jego pocałunki były cudowne i namiętnie oddawałam je za każdym razem. Miał doskonałe wyczucie, całował zmysłowo i bez pośpiechu, jak nikt dotąd. W jednej chwili rozbudził we mnie pożądanie. Nie mieściło mi się to w głowie. Nigdy wcześniej na żadnego z moich byłych nie reagowałam w ten sposób. Nigdy nie byłam stroną inicjującą, to zawsze oni robili pierwszy krok. Najczęściej nie miałam z tym problemu, bo w sumie było w porządku. Ale gdy Liam Wyatt na mnie patrzył, niezmiennie między nogami wybuchały mi prawdziwe płomienie i w jednej chwili ogarniały całe moje ciało. Przysięgam, że mogłabym dojść od samego jego pocałunku. Odsunął się i uśmiechnął się do mnie, głaszcząc mnie dłonią po twarzy. – Ja też. Mimo że całkowicie zaabsorbowana, przypomniałam sobie o jutrzejszym spotkaniu i na tę myśl ścisnął mi się żołądek. Taksówkarz zaparkował przed moim domem i Liam pomógł mi wysiąść. Nagle jakoś trudno było puścić jego rękę. Chyba po prostu nie chciałam jej puszczać. – Chcesz wejść na górę? – Jesteś pewna? Uśmiechnęłam się lekko. – Tak, jestem, inaczej bym nie pytała. – Bardzo chętnie. Drzwi do windy były otwarte, a w środku znajdowały się już cztery inne osoby. Ze splecionymi dłońmi, pokonaliśmy drogę na moje piętro w milczeniu. Przed drzwiami do mieszkania musiałam puścić jego rękę, żeby wyjąć klucze z torebki. Otworzyłam i weszłam przodem, a Liam podążył za mną, zamykając za sobą drzwi na zamek. Natychmiast zdjęłam bluzkę i rzuciłam ją na podłogę. – O Jezu… – wymruczał, obejmując mnie od tyłu z ustami na mojej szyi. Wsunął mi ręce pod biustonosz i odnalazł stwardniałe brodawki. Odwróciłam się i wpadłam w jego ramiona, podczas gdy nasze usta spotkały się w porywczym pocałunku. Zanim się spostrzegłam, przyparł mnie do ściany, a jego język zsunął się w dół, do zagłębienia między piersiami, zaś palce powoli zsunęły mi ramiączka stanika. – Chcę się z tobą pieprzyć, Liam. Tu i teraz. Przesunął mi ręce na plecy i rozpiął biustonosz, pozwalając mu opaść na podłogę, a ja rozpięłam sobie spodnie. Zsunął mi je z bioder razem z bielizną, pozbywając się jednocześnie własnego ubrania. Jego twardy członek przywarł mi do łona. Zanurzył we mnie palce, a gdy przekonał się, że jestem cała mokra i gotowa, wjechał we mnie z pasją, zaciskając mi ręce na pośladkach. Objęłam nogami jego silne ciało, które trzymało mnie w górze, jakbym była piórkiem. Nacierał na mnie szybko i gwałtownie w rytm naszych zduszonych oddechów, aż na skórze pojawiły się nam kropelki potu. Niedługo trwało, aż cała się naprężyłam i wykrzyknęłam jego imię, poddając się

oszałamiającej fali spełnienia. Wsunął się we mnie jeszcze głębiej i zamarł. – Jezu, Avery – zajęczał, wypełniając mnie swoim pragnieniem. Wtulił mi twarz w zagłębienie szyi, a ja otoczyłam go ramionami z całych sił, jakby od tego zależało moje życie. Zaniósł mnie do sypialni i wysunął się ze mnie, kładąc mnie na łóżku. W drugim pokoju rozległ się dzwonek mojego telefonu. – Przyniosę ci – powiedział Liam i poszedł po moją torebkę. Włożyłam majtki i narzuciłam jedwabny szlafrok leżący na łóżku. Liam wrócił i podał mi telefon. – Halo? – Avery, mówi Mark Spears. Zrobiliśmy przegląd w Regency House. Wiesz może, kto przeprowadzał tam wcześniejszą kontrolę? – Nie, nie wiem. A dlaczego? – Bo ktokolwiek to był, nie miał pojęcia o swojej robocie. Sufit przeciekał już od lat. Zauważyliśmy nacięcia w zaprawie gipsowej, które, gdyby na dachu zebrała się woda, musiałyby spowodować zawalenie się całej konstrukcji. – Dziękuję, Mark. Przygotujesz mi szczegółowy raport na jutro rano? – Tak. Dobrej nocy, Avery. – Dziękuję, nawzajem. Zakończyłam rozmowę i podniosłam wzrok na Liama, który siedział na moim łóżku w samych bokserkach i wyglądał jak młody bóg. – Kto robił kontrolę w Regency House? – Bank zlecił to komuś, jak przejmowali nieruchomość. Czemu pytasz? – A pamiętasz, jak się nazywał pracownik banku, który nadzorował przejęcie? – Bart Cummings. O co chodzi? – O nic. Po prostu muszę wiedzieć, żeby się przygotować. Wstałam i podałam Liamowi jego ubranie. Westchnął i wziął je ode mnie. – To co, zobaczymy się jutro, tak? – powiedział, a następnie ubrał się i wyszedł.

LIAM Avery Lewis doprowadzała mnie do szaleństwa. To wyrzucanie mnie po seksie musi się wreszcie skończyć. Nawet ja nie robiłem tego kobietom, z którymi sypiałem. Uprzejmość wymagała, żeby jednak zaprosić je na noc. Jeżeli chciały wyjść, to była ich decyzja. Ja na pewno ich nie wypraszałem. Wracając do domu, rozmyślałem o jej urodzinach. Chciałem jej coś kupić, ale musiałem uważać, żeby nie posunąć się za daleko. Byłem dla niej tylko kumplem do bzykania, za to ona stawała się dla mnie wszystkim i trzeba było ogarnąć się, zanim naprawdę przetrąci mi kręgosłup. W domu zatrzymałem się w holu i z zadowoleniem spojrzałem na moją nową podłogę. Najwyższy czas wziąć się do nowego projektu. Musiałem tylko zdecydować, co to miało być. Podszedłem do baru, nalałem sobie szklaneczkę szkockiej i usiadłem na kanapie. Rozległ się dzwonek telefonu. Wyjąłem go z kieszeni i zobaczyłem, że dzwoni Clara.

– Witaj, droga Claro. – Dzień dobry. Przepraszam, że dzwonię o tak późnej porze, ale moja siostra przeprowadza się do Nowego Jorku za kilka dni i szuka pracy. – Jakiej pracy? – Coś takiego jak moja praca u Olivera. Gotowanie, sprzątanie i tak dalej. – W pełnym wymiarze godzin? – To już jak zdecydujesz. – A gotuje tak dobrze jak ty? – Niektórzy mówią, że lepiej. – O! Daj mi znać, kiedy przyjedzie i umówimy się na rozmowę. – Dziękuję. – Nie ma za co. Dobranoc. – Dobranoc. Świetnie. Już jakiś czas odkładałem poszukiwania pomocy domowej na później, bo nie miałem na to czasu. Jeżeli siostra Clary była choć trochę do niej podobna, zatrudnię ją bez wahania. Potem zacząłem rozmyślać o jutrzejszym dniu, o tym, że Avery spotka się z ojcem po raz pierwszy od trzynastu lat. Bardzo chciałem być teraz przy niej i trzymać ją w ramionach, głaskać jej miękkie, jasne włosy i mówić jej, że wszystko będzie dobrze. Miałem wrażenie, że będę jej tam jutro bardziej potrzebny, niż sama sobie uświadamia. Zorientowałem się już, że ona tylko udaje twardą na zewnątrz, ale w głębi duszy jest krucha i przerażona. Z awantury, jaką zrobiła swojemu byłemu u siebie w kancelarii, wnioskowałem, że musiała zostać porządnie zraniona w przeszłości i pewnie postanowiła więcej do tego nie dopuścić. Nie wiem dlaczego, ale bardzo chciałem ją z tego uleczyć i zamierzałem zrobić wszystko, żeby udowodnić jej, że nie jestem taki, jak wszyscy inni.

Rozdział 22 AVERY

Siedziałam za biurkiem i popijałam kawę, gdy do pokoju weszła nasza śledcza Greta i usiadła naprzeciw mnie. – Dzień dobry, Avery. Chciałaś się ze mną widzieć? – Dzień dobry. Chciałabym prosić, żebyś sprawdziła niejakiego Barta Cummingsa odpowiedzialnego za przejęcie własności w Metropolitan Commercial Bank oraz inspektora, którego wynajął do przeprowadzenia kontroli w Regency House. – Czego dokładnie szukasz? – Wszystkiego. – Już się do tego biorę. – Uśmiechnęła się i wstała z fotela. – Hej, Avery – odezwał się Tim, stając w progu. – John Carrington i jego klientka będą tu o trzeciej. Zadzwoń proszę do braci Wyatt i daj im znać. – Dziękuję, Tim. Rzuciłam długopis na biurko i wzięłam głęboki oddech. Nie byłam przygotowana. Podniosłam telefon i wysłałam Liamowi wiadomość: „Cześć. Możecie przyjść z Oliverem o trzeciej?” „Cześć, jasne. Uprzedzę Olivera”. „Miałbyś chęć spotkać się dziś na lunch?” Dlaczego to zrobiłam? „Pewnie. O której?” „O dwunastej?” „W porządku. Gdzie chcesz pójść?” „Wszystko mi jedno. Sam zdecyduj i tam się spotkamy”. „Może Loeb Restaurant w Central Parku?” „Świetnie. Do zobaczenia”. „Avery, wszystko w porządku?” „Tak, wszystko okej. Na razie”. Co ja wyprawiam, do jasnej cholery? To, że zżerają mnie nerwy, to jedno, ale czy muszę w pierwszej kolejności uderzać do niego? Przyłożyłam sobie dłoń do czoła i lekko przebierałam palcami. – Próbujesz wbić sobie do głowy trochę rozumu? – zażartowała Ella, wchodząc do pokoju. – Bardzo śmieszne. Mam po prostu masę spraw na głowie. – Sprawa Wyattów? – zapytała. – Tak. Tim na mnie naciska, mówi, że musimy to wygrać. – Pfff. Nie słuchaj go. Sam ostatnio przegrał wszystkie swoje cztery sprawy. Masz jakieś plany na lunch?

– Tak, akurat tak. Umówiłam się z Liamem. – Tak? – Twarz jej się rozjaśniła. – Żeby omówić sprawę przed spotkaniem. – Czyli Oliver też tam będzie? Nie chciałam jej mówić, że zaprosiłam Liama na lunch, więc nie wyprowadzałam jej z błędu. – Tak, Oliver też przyjdzie. Zmrużyła oczy, po czym odwróciła się i wyszła z pokoju. – No co? – krzyknęłam. W nadziei, że Greta do czegoś się dokopie, zanim wyjdę na lunch, zajęłam się inną sprawą. Zjawiła się akurat, kiedy wychodziłam. – Znalazłaś coś? – Rzecz jasna. Ten inspektor ma zwyczaj nie zauważać pewnych rzeczy. A jeszcze bardziej zastanawiający jest fakt, że przeprowadza kontrole wyłącznie dla Barta Cummingsa. – To dziwne. – Też tak pomyślałam. Więc przyjrzałam się temu Bartowi. Okazuje się, że ma tu w Nowym Jorku przyrodnią siostrę. Odchyliłam głowę i uniosłam brwi. – Laurel? – Aha. W wyniku niespłaconej pożyczki Regency House był wystawiony na sprzedaż przez ponad rok, zanim Wyatt Enterprises zaczęło się nim interesować. – A dach został wymieniony na krótko przed tym, jak Wyatt kupiło budynek? – Nie. Po tym, jak go kupili. – Ale Oliver mówił, że zdaniem inspektora wymiany dokonano wcześniej. – Ten inspektor, Samuel Dowel, jest oszustem. Zgadnij, kogo Bart Cummings wynajął do wymiany dachu? – Kogo? – Brata Dowela. – To ciekawe. Dzięki wielkie, Greta. Zobacz, czy coś jeszcze uda ci się znaleźć. Muszę już iść, jestem umówiona na lunch. – Dobrze. Wyszłam z gabinetu i pomachałam do Elli. Coś mi się w tym wszystkim nie zgadzało.

LIAM Postanowiłem poczekać na Avery przed wejściem do restauracji. Aż trudno mi było uwierzyć, że zaprosiła mnie na lunch. Przypuszczałem, że opadł ją strach przed spotkaniem z ojcem i potrzebowała wsparcia, nawet jeżeli sama nigdy by się do tego nie przyznała. Podjechała taksówka i Avery wysiadła. Wyglądała prześlicznie. – Cześć – uśmiechnąłem się.

– Cześć. Długo czekasz? – Nie dopiero przyjechałem. Położyłem jej dłoń na plecach i weszliśmy do środka, gdzie natychmiast zaprowadzono nas do stolika. Widać było, że jest zestresowana i bardzo chciałem jej pomóc. Zależało mi na niej i zrobiłbym wszystko, żeby ją uspokoić. – Wszystko w porządku? – zapytałem ostrożnie. – Nie wiem. Nie potrafię przewidzieć, jak zareaguję na widok mojego ojca i to mnie przeraża. Sięgnąłem przez stół i położyłem jej rękę na dłoni. Myślałem, że się odsunie, ale nie zrobiła tego. – Wiem, że się denerwujesz. Ale o trzeciej musisz odstawić wszystkie swoje strachy i złość na bok. Nie będziesz jego córką, a on nie będzie twoim ojcem. Będziecie dwojgiem prawników występujących przeciwko sobie w sprawie i tylko na tym powinnaś się w tej chwili skupić. Jeżeli poczujesz, że tracisz panowanie, po prostu spójrz na mnie. Będę tuż obok. – To nie jest takie proste. Nie miałam z nim kontaktu, odkąd skończyłam jedenaście lat. Często wyobrażałam sobie, co mu powiem, jeżeli jeszcze kiedyś go spotkam i wierz mi, nie było to nic miłego. Chciałam oddać tę sprawę komu innemu, ale Tim się nie zgodził. Cholera, co za człowiek porzuca swoje dziecko w ten sposób? Poczułem się zażenowany, bo skojarzył mi się Oliver, który nie chciał mieć z Sophie nic wspólnego, kiedy się urodziła. To ja jeździłem do niej raz w miesiącu za jego plecami. Była moją bratanicą, członkiem rodziny i uważałem, że na to zasługiwała. Chyba dlatego byliśmy ze sobą tak mocno związani. Nie opowiedziałem Avery tej historii i nie miałem takiego zamiaru. To by mogło jedynie zniechęcić ją do niego, a przecież dzisiaj Oliver był innym człowiekiem. – Nie wiem i nie chcę go bronić, ale może stało się coś, o czym nie wiesz. Mama ci nic nie mówiła? Roześmiała się piskliwie. – Nie. Nigdy jej nic nie wyjaśnił, a ona miała to gdzieś. Podano nam jedzenie, więc puściłem jej dłoń. Zjedliśmy, pogadaliśmy jeszcze chwilę i wyszliśmy z restauracji. – Bierzemy jedną taksówkę? – zapytałem z uśmiechem. – Nasze firmy nie są od siebie tak daleko. – Okej. Gdy usiedliśmy na tylnym siedzeniu, Avery położyła mi lekko rękę na ramieniu. – Dziękuję, że się ze mną spotkałeś. Jakoś się uspokoiłam przed tym spotkaniem. Pochyliłem się i pocałowałem ją w skroń. Może nie powinienem był, ale w tym akurat momencie naprawdę miałem to gdzieś. – Nie ma za co. Dasz radę, Avery. Poprosiłem kierowcę, żeby najpierw wyrzucił Avery, a potem pojechałem do Wyatt Enterprises. Wahałem się, czy powiedzieć Oliverowi o jej ojcu, bo obiecałem, że zachowam to dla siebie. Ale stwierdziłem, że powinien wiedzieć, w razie gdyby coś miało pójść nie tak podczas naszego spotkania. – Cześć, brat. Masz chwilę? – Jasne, wejdź. Szukałem cię, żeby pójść razem na lunch, ale już wyszedłeś. Usiadłem naprzeciw niego i oparłem stopę jednej nogi na kolanie drugiej. – Umówiłem się na lunch z Avery.

Oliver podniósł wzrok i uśmiechnął się. – Jak poszło? Wygląda na to, że spędzacie razem całkiem sporo czasu. – Musieliśmy się spotkać, bo jest coś, o czym chcę z tobą porozmawiać, pod warunkiem że to zostanie tylko między nami. Jasne? Podniósł głowę i odchylił się w fotelu. – Co się dzieje? – Avery dorastała bez ojca. Odszedł i nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Pierwszy raz spotkali się, kiedy miała sześć lat, a potem widywali się od czasu do czasu przez kilka lat. Nie miała z nim żadnego kontaktu od swoich jedenastych urodzin. Na twarzy odbiło mu się współczucie. Dobrze wiedział, że tak mogła wyglądać jego historia z Sophie. – A dlaczego mi o tym mówisz? – Bo jej ojcem jest John Carrington. Adwokat Laurel. – Ożeż. Nie wygłupiasz się? – Nie. Ona umiera ze strachu przed tym spotkaniem. Pomyślałem, że powinieneś wiedzieć, w razie gdyby coś się tam wydarzyło. Nabrał głęboko powietrza. – Współczuję jej. I o tym rozmawialiście na lunchu? – Tak. Myślę, że to był powód, dla którego w ogóle chciała się spotkać. Potrzebowała pogadać. – Dziękuję, że mi powiedziałeś. Miejmy nadzieję, że jedyne starcie na tym spotkaniu odbędzie się między nami a Laurel.

Rozdział 23 AVERY

Avery, Carrington i jego klientka są w sali konferencyjnej. Bracia Wyatt też. – Dzięki, Tim. Będziesz na spotkaniu? – Oczywiście. Jesteś gotowa? – Zaraz przyjdę. Wzięłam długi, głęboki oddech, wstałam zza biurka i zgarnęłam potrzebne dokumenty. Dam radę. To nic wielkiego. On jest dla mnie zupełnie obcym człowiekiem. Żołądek zwinął mi się w tak ciasny supeł, że prawie nie mogłam się ruszać. Z ręką na klamce odetchnęłam głęboko jeszcze raz i otworzyłam drzwi. Gdy weszłam, wszystkie spojrzenia skupiły się na mnie. Zobaczyłam mojego ojca, który przypatrywał mi się intensywnie i nagle ogarnęło mnie poczucie siły i opanowania. – Dzień dobry, panie Carrington. Nazywam się Lewis i reprezentuję Wyatt Enterprises – powiedziałam, siadając między Oliverem i Liamem. Nic nie powiedział. Skinął tylko głową i uśmiechnął się blado. Spojrzałam na Laurel siedzącą na wprost mnie. W pomieszczeniu iskrzyło napięcie i to nie z powodu mnie i Johna, ale Olivera i Laurel. Natychmiast wyczułam ich wzajemną niechęć. – Sufit w kuchni się zawalił, prawda? – Tak – potwierdziła Laurel. – Podczas bardzo ważnej imprezy, za której organizację byłam odpowiedzialna. Wyobraża sobie pani, ile najadłam się wstydu? Wie pani, ile mnie to wszystko potem kosztowało? – Daj spokój, ty pazerna… – Liam, przestań – odezwał się Oliver. – Nie masz jakiejś firmy do pseudozarządzania? – zwróciła się Laurel do Liama. – A ty nie masz jakiegoś byłego do szantażowania? – Przestańcie, naprawdę – zainterweniowałam. John nie spuszczał ze mnie wzroku i zaczynałam czuć się niezręcznie. Chciałam jak najszybciej zakończyć to spotkanie i się stąd wynosić. – Żąda pani od moich klientów pięć i pół miliona dolarów. Od razu mówię, że to się nie uda. Więc albo załatwimy tę sprawę dzisiaj jak ludzie dorośli, albo idziemy do sądu. Ostrzegam jednak, że popełniłaby pani poważny błąd, gdyby odmówiła pani teraz porozumienia. Sprawdziłam koszty imprezy i, uwzględniając pracę, jaką włożyła pani w organizację, a także fakt, że połowę wydatków pokryli donatorzy, moi klienci byliby skłonni zaproponować pani pięćset tysięcy dolarów za niedogodności. Nie odniosła pani w wypadku żadnych obrażeń, więc to wydaje się adekwatnym zadośćuczynieniem. – Zaraz, zaraz – wmieszał się Oliver podniesionym głosem. – Ona nie dostanie ode mnie ani centa. Podniosłam rękę, żeby go uciszyć.

– Taka propozycja to kpiny z mojej klientki, Avery. – „Pani Lewis” dla pana, panie Carrington. Zważywszy, że większość funduszy przeznaczonych na imprezę nie pochodziła od niej, nie ma podstaw żądać od nas więcej. – John, zrób coś – miauknęła Laurel, kładąc mu rękę na ramieniu. – Nie możemy się na to zgodzić. – Jak państwo wolą. Kim dla pani jest Bart Cummings? – zwróciłam się do Laurel. Popatrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami. – Nie mam pojęcia kto to. – Pani Lewis, do czego pani zmierza? – zapytał John. Wyłuskałam odpowiedni dokument z akt i położyłam przed nią. – Więc w ciągu ostatnich sześciu miesięcy tyle razy dzwoniła do niego pani na komórkę i nie wie pani, kto to jest? – Uniosłam głowę. – Laurel? – John spojrzał na nią. – To mój przyrodni brat. – To dlaczego pani kłamie na jego temat? Mam wyciągi potwierdzające połączenia z telefonu Barta Cummingsa do pani i do Dowela. Po co miałaby pani kontaktować się z pracownikiem banku do spraw przejęć oraz inspektorem, jeżeli nie miała pani wówczas nic wspólnego z Regency House? A może – uniosłam palec do góry – nie mogła się pani pogodzić z tym, że pan Wyatt panią porzucił i szukała pani odwetu. – Posuwa się pani za daleko, panno Lewis. – John podniósł się z miejsca. – Nie. Pana klientka i jej przyrodni brat wspólnie postanowili wyłudzić pieniądze od Wyatt Enterprises. Oto raport z przeprowadzonej kontroli i zdjęcia odnośnego sufitu. Proszę go uważnie przeczytać, panie Carrington. Wziął do ręki raport i spojrzał na fotografię. Potem podniósł wzrok i przypatrywał mi się przez chwilę spod przymkniętych powiek. – To o niczym nie świadczy. – Przepraszam na chwilę. – Podniosłam palec do góry i podeszłam do drzwi. Wyjrzałam na korytarz i kiwnęłam na Ellę, żeby przyniosła mi mój laptop. Weszła i położyła komputer na stole. Uruchomiłam nagranie z monitoringu zarejestrowane w dniu imprezy. Najwyraźniej Laurel nie wiedziała, że wszędzie zainstalowane były kamery. Odwróciłam laptop i wszyscy skupili się na ekranie. – Co pan teraz powie, panie Carrington? – zapytałam z uśmiechem. Na nagraniu widać było Laurel, jak wskazuje na sufit, i jakiegoś mężczyznę, który robi w nim nacięcie, po czym oboje uciekają z kuchni, gdy sufit zaczyna się sypać. – Kim jest ten mężczyzna? – zapytałam. Przełknęła ślinę i spojrzała na Johna, który wpatrywał się w nią intensywnie. – Przepraszam, muszę porozmawiać z moją klientką na osobności. – Oczywiście, John – powiedział Tim i wyprowadził ich z pokoju. – Jesteś niesamowita, Avery. – Liam obrócił się do mnie szeroko uśmiechnięty. Zerknęłam na Olivera, który siedział z pochmurnym wyrazem twarzy. – Ta dziwka zniszczyła moją własność.

– Spokojnie, Oliver, to jeszcze nie koniec. Podejrzewam, że odstąpi od oskarżenia, ale ty możesz pozwać ją, bank i producenta dachów za zniszczenie mienia, fałszowanie dokumentów i nadużycia finansowe. – Żebyś wiedziała, że to zrobię. Tim i John wrócili, ale bez Laurel. – Pani Lewis, moja klientka zdecydowała się wycofać swój pozew przeciwko Wyatt Enterprises. – To dla mnie zrozumiałe. Natomiast proszę się przygotować, panie Carrington, ponieważ Wyatt Enterprises zamierza wnieść oskarżenie przeciwko niej i bankowi o zniszczenie mienia i nadużycia finansowe. – W takim razie będzie musiała sobie znaleźć innego adwokata. – Na jego twarzy malowało się rozgoryczenie, ale miałam wrażenie, że to nie dlatego, że jego klientka wycofała pozew. Wydawało mi się, że raczej chodzi mu o mnie. – Odezwę się – wyszeptał mi do ucha, wychodząc z pokoju. Poczułam skurcz w żołądku, a kiedy zniknął, z ulgą wypuściłam głośno powietrze, chyba po raz pierwszy od wielu godzin. – Dziękuję, Avery. – Oliver uścisnął mi rękę z uśmiechem. – Chciałbym wnieść pozew przeciwko niej i mam nadzieję, że ty się tym zajmiesz. – Dobrze. Przygotuję potrzebne dokumenty. Spojrzałam na Liama i zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, zakończyłam: – Porozmawiamy niedługo. – Avery? – Złapał mnie delikatnie za ramię. Odsunęłam się. – Nie. Nie teraz, Liam. Nie mogę. Wyszłam z sali konferencyjnej i poszłam do swojego gabinetu, zamykając za sobą drzwi, i spróbowałam wziąć oddech.

LIAM Ruszyłem za nią, ale Oliver mnie zatrzymał. – Liam, ona chce być teraz sama. Uszanuj to albo tylko pogorszysz sytuację. Westchnąłem. – Ale, Oliver… – Nie, Liam. Zaufaj mi. Daj jej trochę czasu i najwyżej zadzwoń do niej później. Pokręciłem głową i wyszedłem z pokoju. Chciałem tylko ją przytulić i upewnić się, że nic jej nie jest. Ale Oliver miał słuszność. Powiedziała „nie” i musiałem uszanować jej prośbę, nawet jeżeli się z tym nie zgadzałem. Wsiedliśmy do limuzyny Olivera i wróciliśmy do biura. – Nic jej nie będzie, brat. Może przyszedłbyś do nas dzisiaj na kolację? – Dzięki, ale chyba pójdę do domu i może zamówię coś na wynos. – I będziesz użalał się sam nad sobą? – zapytał z przekąsem.

– Nie. Żadnego użalania. Wczoraj przyjechały farby do łazienki na górze. Więc myślę, że właśnie tym się dzisiaj zajmę. – Nie mogę zrozumieć, co się tak uparłeś, żeby babrać się w tym wszystkim samemu, kiedy mógłbyś po prostu nająć do tego ludzi. Masz świadomość, że odbierasz im możliwość zarobku? Przewróciłem oczami. – To chyba najgłupsza rzecz, jaką od ciebie usłyszałem. Zarżał. – Wpadnij, gdybyś jednak zmienił zdanie. Wysiedliśmy z samochodu i wróciliśmy każdy do swojego biura. Wyjąłem telefon z kieszeni i przez chwilę wahałem się, czy powinienem napisać do Avery. Nie. Lepiej poczekać jeszcze trochę. Dokończyłem parę spraw i pojechałem taksówką do domu. Już od progu ogarnął mnie – nie przesadzam – niebiański zapach. Co tu się wyprawia do licha? Wszedłem do kuchni, gdzie zobaczyłem Clarę, Delilah i, jak przypuszczałem, siostrę Clary uwijającą się przy kuchence. – Dzień dobry – uśmiechnąłem się i odstawiłem teczkę. – Co się dzieje? – Dobry wieczór – odezwała się Clara. – Chciałam przedstawić moją młodszą siostrę, Anę. – Dzień dobry – wyciągnąłem rękę. – Miło mi wreszcie poznać. – Przyprowadziłyśmy Anę na rozmowę. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko – powiedziała Delilah. – Nie, skąd. Ten zapach mnie powala. Kto zrobił kolację? – spojrzałem na Clarę i Anę. – Ja, proszę pana. Clara mówi, że pan uwielbia jej kuchnię. Zobaczy pan, że ja jestem lepsza – mrugnęła. Od razu mi się spodobała. – Doskonale. Pójdę się przebrać, a potem możemy porozmawiać. – Dziękuję panu. – Nie, to ja dziękuję. I proszę, mów do mnie Liam.

Rozdział 24 LIAM

Gdy zmieniłem ubranie i zszedłem na dół, wpadłem na Olivera, który właśnie wchodził. – Zdaje się, że nic nie będzie z twojego dzisiejszego malowania – roześmiał się. – Wiedziałeś o tym? – Nie. Delilah przysłała mi tylko wiadomość, że spotykamy się tutaj. – No cóż… Wiesz, że dam się pokroić za dobrą wyżerkę. Usiedliśmy w jadalni i Ana podała kolację. – Zrobiłam cordon bleu z kurczaka z moim własnym sosem holenderskim, pilaw z kluseczkami orzo, lekko przyprawione szparagi na parze i świeżą sałatkę z moim malinowym sosem winegret domowej roboty. Jasny gwint. Trafiłem do nieba. – Ano, usiądź, proszę, i zjedz z nami. – Nie, nie. Proszę jeść, a ja pójdę ogarnąć kuchnię. – To może poczekać. Usiądź, proszę. Uśmiechnęła się i usiadła naprzeciw mnie. – A gdzie Sophie? – zapytałem Delilah. – U Katie. Sophie uczy ją malować. Odbierzemy ją później. Nie pamiętam, kiedy ostatnio jadłem coś tak wybornego, ale nie chciałem tego mówić przy Clarze. – Ana, właśnie dostałaś pracę. Mogłabyś zacząć od jutra? – O, matko. Naprawdę? – Tak. Kolacja jest fantastyczna. Tylko mnie nie potrzeba pomocy „na cały etat”. Co powiesz najpierw na trzy dni w tygodniu, a gdyby było trzeba, to częściej? Potem możemy omówić kwestię wynagrodzenia. – Dziękuję, Liam. Z przyjemnością będę u ciebie pracować. – Dziękuję. Miło mi to słyszeć. Zerknąłem na Olivera, a on przewrócił oczami. Oliver, Delilah i ja poszliśmy do salonu i zrobiłem każdemu z nas drinka. – Oliver mówił mi o dzisiejszym spotkaniu z Laurel. Szkoda, że tego nie widziałam. – Avery była niesamowita. Gdybyś tylko zobaczyła ją w akcji. To było nawet ekscytujące. – Wygląda na to, że bardzo zbliżyliście się do siebie. – Delilah uśmiechnęła się wdzięcznie. – Tego bym nie powiedział. Odbieram od niej jakieś sprzeczne sygnały. – Daj jej trochę czasu. W skrytości ducha cię kocha – zauważył Oliver. – Mam nadzieję. – Jednym haustem opróżniłem swoją szklankę. Oliver i Delilah dopili swoje trunki i pojechali do domu, podobnie jak Ana i Clara. Poszedłem na górę i wyciągnąłem telefon z kieszeni, żeby napisać do Avery. „Cześć. Chciałem tylko zapytać, jak się czujesz”.

Przez chwilę wpatrywałem się w ekran, czekając na odpowiedź. Nic nie nadeszło, więc wziąłem szybki prysznic i przebrałem się w spodnie od piżamy. Nagle usłyszałem pukanie. Zszedłem na dół otworzyć i zdumiony stanąłem na wprost Avery. – Avery – powiedziałem zaskoczony. Nic nie odpowiedziała. Otoczyła mnie ramionami i zaczęła mnie drapieżnie całować. Wciągnąłem ją do środka i zatrzasnąłem drzwi. Nie było możliwości, żebyśmy zdążyli dotrzeć na górę. Nie mogąc oderwać ust od siebie, jej ręka powędrowała do moich spodni od piżamy. Pociągnąłem ją w stronę kanapy. Przerwałem pocałunek, żeby zdjąć jej bluzeczkę i rozpiąłem biustonosz, a ona zsunęła mi spodnie i popchnęła mnie na kanapę. Ściągnęła swoje getry i majteczki, usiadła na mnie i powoli osunęła się, pochłaniając mnie całego w sobie. Z gardła wydarł mi się głęboki jęk. Nabrałem w dłonie jej piersi, a potem przesunąłem je niżej i złapałem ją mocno za biodra. Odrzuciła głowę z wyrazem błogości na twarzy, ciągle mnie ujeżdżając, a potem zatoczyła biodrami koło i obydwoje odlecieliśmy porwani falą euforii. – Jezu, Avery – wyjęczałem, dochodząc głęboko w jej wnętrzu. Ogarnęła mnie ramionami i wtuliła mi twarz w szyję. Najchętniej trzymałbym ją tak w ramionach do rana, ale wiedziałem, że nie ma co na to liczyć. Podniosła głowę i spojrzała na mnie, przygryzając dolną wargę. – Przepraszam, że tak wpadłam bez zapowiedzi. – O, nic nie szkodzi, naprawdę – uśmiechnąłem się. – Skąd wiedziałaś, gdzie mieszkam? – Powiedziałeś mi, kiedy wracaliśmy do domu wtedy po kolacji. – Zeszła ze mnie i sięgnęła po swoją bieliznę. – A, prawda. – Wstałem i wciągnąłem spodnie. Gdy zakładała biustonosz, podszedłem i pomogłem jej go zapiąć, jednocześnie wodząc ustami po jej smukłym barku. – W porządku? – Tak. Teraz nawet lepiej. – Odwróciła się i z uśmiechem położyła mi rękę na policzku. – Zostań chwilę, napijemy się wina. – Nie mogę, Liam. Muszę wracać do siebie. – Po co? Żeby tam siedzieć samej? Jeden kieliszek, Avery. Napijemy się, pogadamy. Westchnęła. – Dobrze. Jeden kieliszek i znikam. – Poszła za mną do kuchni. Wyjąłem dwa kieliszki z szafki i butelkę wina z lodówki. – Masz piękny dom. – Dziękuję. Chociaż niewiele z niego widziałaś. – Podałem jej kieliszek. – Chodź, oprowadzę cię. Proszę za mną.

AVERY Dom Liama był wspaniały. Miał rewelacyjny gust, jak na faceta. Pokazał mi swoją sypialnię, która była tak samo rewelacyjnie urządzona jak pozostałe pomieszczenia.

– Tu śpię – powiedział z uśmiechem. – Fajnie. Zakład, że połowa kobiet w Nowym Jorku spała już w tym łóżku. – Hm. Nie. W tym łóżku nie postała noga żadnej kobiety. Jest absolutnie czyste i jeszcze nieprzeseksowane. Kupiłem je przy przeprowadzce. – Naprawdę? Chcesz powiedzieć, że nie sprowadziłeś tu jeszcze żadnej kobiety? Nagle w jego lekkim, żartobliwym głosie zadźwięczała nutka powagi. – Mhm. Kobieta, która będzie ze mną spała w tym łóżku, będzie tą jedyną. – Jedyną? – Uniosłam brwi. – Tą, z którą spędzę resztę życia. Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu, gdy poklepałam go po nagiej, umięśnionej piersi. – Powodzenia. – Wyszłam z pokoju. – Co masz na myśli? Sądzisz, że się wygłupiam? Wcale nie. Podniosłam ręce do góry. – Dobrze, dobrze. Skoro tak mówisz. Wróciliśmy do salonu. Usiadłam bokiem na kanapie, a Liam usiadł obok mnie, przerzucając ramię przez oparcie. – Porozmawiaj ze mną, Avery. Jak się poczułaś, widząc dziś ojca? Przyglądałem mu się i widziałem, że nie odrywał od ciebie oczu. – Wiem, strasznie się przez to stresowałam. Ale, kiedy znalazłam się razem z nim w tym pokoju i musiałam mu się przeciwstawić, poczułam się jakoś silna. Pewnie, że miałam ochotę go zdzielić i ochrzanić, ale jeszcze bardziej chciałam mu pokazać. Pokazać mu, co wyrosło z jego córki, którą kiedyś porzucił. – To mu pokazałaś! – uśmiechnął się i podniósł kieliszek w moją stronę. Podziękowałam i stuknęliśmy się. – Lepiej już pójdę. Jutro przyjeżdżają Claudia i Lisa i muszę się przygotować. Wręczyłam mu mój kieliszek i skierowałam się do drzwi. – Miło, że wpadłaś. – Pogłaskał mnie po policzku, a ja natychmiast stanęłam w ogniu. – Nie ma sprawy. Dzięki za seks i winko. – Szkoda, że nie chcesz zostać – powiedział z prośbą w głosie. – I sprofanować twoje nieprzeseksowane łóżko? Nigdy w życiu. – Kto mówi o łóżku? Możesz spać na kanapie. – A, dzięki wielkie. – Szturchnęłam go lekko w pierś. – Trzymaj się. – Zeszłam po schodach na chodnik. – Miłych urodzin jutro – zawołał za mną. – Dzięki. Postaram się.

Rozdział 25 AVERY

Niefajnie było obudzić się samej w dzień moich urodzin. Do tej pory zawsze budziłam się obok faceta albo w domu, z Claudią i Lisą witającymi mnie w kuchni porcją świeżo zrobionych gofrów. Brakowało mi moich urodzinowych gofrów, ale jeszcze bardziej brakowało mi moich mam i nie mogłam się już doczekać, aż wreszcie przyjadą. Przez chwilę zastanawiałam się, co robić przed pracą: siłownia czy gofry. Ponieważ to były moje urodziny i czułam się trochę opuszczona, wybrałam gofry. Ubrałam się, wzięłam teczkę i wyszłam do pobliskiej kafejki Ollie’s. – Dzień dobry. Dziś tylko jedna osoba? – zapytała raźno ciemnowłosa dziewczyna z obsługi, kiedy weszłam do środka. – Tak. Tylko jedna – odpowiedziałam. Zabrzmiało to dziwnie smutno, jak fragment jakiejś melancholijnej piosenki. Zaprowadziła mnie do stolika pod oknem. Usiadłam, zamówiłam gofry i wyjęłam telefon z torebki. Zobaczyłam esemes od Claudii i Lisy z życzeniami oraz wiadomość od Willow. „Wszystkiego najlepszego! Szkoda, że mam dzisiaj to spotkanie, tak bym chciała się z tobą zobaczyć. Pogadam z Camem i ustalimy, kiedy możemy się spotkać na kolację. Uściski, słonko”. „Dzięki, Willow. Na kolację z wami zawsze. Do zobaczenia niedługo. Buźka”. Kelnerka postawiła przede mną talerz smakowicie wyglądających gofrów. Uradowana sięgnęłam po widelec i zaczęłam je skubać. Gdy ukroiłam sobie pierwszy kęs, usłyszałam pukanie w szybę. Podniosłam wzrok i zobaczyłam Liama, który z entuzjazmem wskazywał na moje śniadanie. Wszedł do środka i usiadł na wprost mnie. – To dlatego odpuściłaś sobie dziś siłownię? Roześmiałam się. – Tak. Nie mogłam sobie odmówić. – Najlepsze życzenia, Avery. – Dziękuję – uśmiechnęłam się ciepło. – Claudia i Lisa zawsze robią mi gofry na urodziny. To taka nasza tradycja. W tym roku po raz pierwszy jestem rano sama, więc pomyślałam, że się trochę porozpieszczam. Kąciki ust podjechały mu do góry. – Nie musiałaś być rano sama. O ile sobie dobrze przypominam, proponowałem ci, żebyś została u mnie. I rano zrobiłbym ci furę gofrów. Przełknęłam ślinę i skrzyżowałam nogi. Podeszła kelnerka i nalała mu kawy. – Czy mogę przyjąć zamówienie? – Tak, poproszę to samo. Ten jego zabójczy uśmiech to było za dużo o tak wczesnej porze. Czemu do diabła musi być taki miły i czarujący?

– A ty nie byłeś czasem na treningu? – zapytałam. – Byłem. Ale dziś są twoje urodziny i nie mogę pozwolić, żebyś jadła te gofry sama. – Mogłeś wziąć trochę ode mnie. Roześmiał się. – Spać ze mną w jednym łóżku to za dużo, ale za to podzieliłabyś się swoimi goframi? – Mhm. To niczym nie grozi. Odchylił głowę i zmrużył oczy. – A czym grozi wspólne spanie? – Jesteś facetem, więc nie zrozumiesz. Więc może zmienimy temat – powiedziałam, pakując sobie słodycz do ust. Liam wyciągnął rękę nad stołem i dotknął mi palcem kącika ust. Serce mi podskoczyło, a uda już mnie bolały od ciągłego zaciskania. – Upaćkałaś się bitą śmietaną – uśmiechnął się. – Dziękuję. – Spuściłam oczy, wycierając usta serwetką. – Jak Camowi idzie sprzedaż twojego mieszkania? – Popatrz tylko, co za wyczucie. Właśnie dziś po południu mam z nim spotkanie, żeby podpisać papiery. – To świetnie. Na pewno ci ulżyło. – No. Zawsze to jedna rzecz z głowy. Skończyłam jeść, a Liam jeszcze kończył swoją porcję, kiedy przyszedł esemes od Joela. „Bądź w areszcie za piętnaście minut. Jeden z naszych klientów został zatrzymany”. Westchnęłam. „Już jadę”. – Wszystko okej? – zapytał Liam. – Muszę lecieć. Właśnie aresztowali jednego naszego klienta. – Wyjęłam portfel z torebki. Liam położył mi rękę na dłoni, a mnie przeniknął dreszcz. – Urodzinowe śniadanie jest na mój koszt i nie chcę na ten temat słyszeć ani słowa. Spojrzałam mu w oczy. – Ani słowa – przycisnął. – A „dziękuję”? – Na to mogę się zgodzić – odparł pogodnie. – Dziękuję – uśmiechnęłam się i wstałam z miejsca. – Do zobaczenia, Liam. Kiedy szłam korytarzem do swojego biura, Ella wystrzeliła zza biurka podekscytowana. – Wszystkiego najlepszego! – wykrzyknęła, depcząc mi po piętach. – Dziękuję. Co to jest? – Z uśmiechem rozejrzałam się po udekorowanym pokoju. – Trochę baloników i takie tam. A za godzinę zbieramy się w kuchni na tort. Po jednej stronie biurka pysznił się wspaniały bukiet z bladoróżowych róż, białych lilii i zielonych gałązek. Otworzyłam kopertę i wyjęłam niewielki kartonik.

Najlepsze życzenia urodzinowe, Avery. Uściski, John. Żołądek podskoczył mi do gardła i zmięłam kartkę w rękach. – Od Liama? – zapytała Ella zaróżowiona z emocji. – Nie. Od klienta. – Cholera. Przyjdę po ciebie, jak będzie czas na tort. – Wyszła, a ja usiadłam za biurkiem, próbując opanować przypływy mdłości. Przez trzynaście lat miał gdzieś moje urodziny. To co się teraz zmieniło? Pogrążona w rozmyślaniach i ogarnięta złością, nie usłyszałam, kiedy Claudia i Lisa stanęły w drzwiach. – Najlepsze życzenia, kochanie! – wykrzyknęła Claudia. Zerwałam się z miejsca i rzuciłam im się w objęcia. – Wszystkiego najlepszego – powiedziała Lisa, całując mnie w policzek. – Tak się cieszę, że przyjechałyście – uśmiechnęłam się uradowana ze łzami w oczach. – Schudłaś. Czy ty o siebie dbasz? – zapytała Claudia. – Tak, mamo. I nie schudłam. Lisa rozglądała się po pokoju, lustrując wszystko od podłogi po sufit. – Bardzo przytulny gabinet. O wiele przyjemniejszy niż ten, który miałaś w poprzedniej firmie. O, a kto ci przysłał takie piękne kwiaty? – zapytała, zanurzając w nich twarz. – Jeden klient – skłamałam. Nie mogłam im w tej chwili powiedzieć, że to John je przysłał. Spojrzałam na zegarek. Chwyciłam torebkę, wygrzebałam klucze do mieszkania i podałam Claudii. – Tu są klucze. Adres macie. Muszę teraz iść na spotkanie, ale postaram się wrócić wcześniej. – Dobrze, skarbie. – Claudia pocałowała mnie w policzek. – Miłego dnia i widzimy się później. Mamy tyle do obgadania. – Okej. Do zobaczenia. Wyszły, a do pokoju zajrzała Ella. – Kto to był? – O, przepraszam, powinnam cię była przedstawić. To były moje mamy. – Obydwie? – zapytała oszołomiona. – Są lesbijkami – mrugnęłam. – Aha. Fajnie. W każdym razie czas na tort. Cały zespół, łącznie ze wspólnikami, zebrał się w kuchni, a ja zdmuchnęłam moje dwadzieścia cztery świeczki na pięknie udekorowanym, płaskim torcie. Podziękowałam wszystkim i zjadłam kawałek, po czym razem z Joelem ruszyliśmy do sądu. – Po co jedziemy do Willow? – zapytałam, kiedy wsiadłyśmy we trójkę do taksówki. – Bo ona i Cameron idą z nami na kolację. Niespodzianka! – zawołała Lisa wesoło. – Jak to? Naprawdę? – Aha. A wcześniej chcemy zobaczyć, jak mieszkają. Niesamowicie się ucieszyłam, że spędzę urodziny z mamami, Willow i Camem. Zupełnie jak za

dawnych, dobrych czasów. Gdy dotarłyśmy do nich, zapukałam do drzwi, które uchyliły się lekko, ale w środku panował mrok. Nagle rozbłysło światło i zobaczyłam tłum ludzi i wszyscy krzyczeli: Niespodzianka! Przyłożyłam dłonie do ust i poczułam łzy pod powiekami. Willow i Cam uściskali mnie. – Nie sądziłaś chyba, że będziemy świętować twoje urodziny innego dnia, hm? – zapytała Willow radośnie z rękami na moich ramionach. – Jezu, nie mogę uwierzyć. Dziękuję. Powiodłam wzrokiem po pokoju wypełnionym ludźmi, ale jedyną osobą, którą zauważyłam był Liam, który z uśmiechem podniósł w górę kieliszek.

Rozdział 26 LIAM

W spaniale było zobaczyć, jak bardzo się ucieszyła. Należało jej się, zwłaszcza po tej sytuacji z ojcem. Uśmiechnęła się do mnie przez pokój i w tym dokładnie momencie wiedziałem już na pewno, że jestem w niej zakochany po uszy. Wziąłem kieliszek szampana, podszedłem do niej i wręczyłem jej drinka. – Wszystkiego najlepszego, Avery. – Dzięki, Liam. – Witaj, nieprzyzwoicie przystojny, młody człowieku – powiedziała kobieta obok Avery, taksując mnie spojrzeniem z góry na dół. – Claudia, Lisa, to jest Liam Wyatt, mój znajomy i klient. Liam, te dwie urocze damy to moje mamusie. Pochyliłem się i pocałowałem każdą z nich w policzek. – Miło mi poznać. – Nam również, Liam – uśmiechnęła się Claudia. – Ja się chyba przerzucę na hetero – parsknęła Lisa. Roześmiałem się. – Dziękuję. Chyba. – Mamo! Daj spokój! – jęknęła Avery. – Przepraszam cię, Liam. – Wszystko w porządku. Twoje mamy są super. – Puściłem oko w ich stronę. Avery położyła mi rękę na ramieniu. – Zaraz wracam. Willow mnie woła. Zostałem z Claudią i Lisą, które oglądały mnie na wszystkie strony i komentowały, nie przejmując się w ogóle moją obecnością. – Chłopak? – Claudia zerknęła na Lisę. – Być może. Ale nie wygląda. Pamiętasz, co Avery powiedziała po Harrisonie. Poza tym, przecież powiedziałaby nam o tym. – Niby tak, ale ten jest inny. Jest naprawdę seksowny i nie, nie powiedziałaby nam. Odkaszlnąłem. – Wszystko słyszę. – Czyżby? – uśmiechnęła się Claudia. – To może powiesz nam, kim właściwie jesteś? – Jestem znajomym Avery i klientem jej firmy. Tak jak mówiła. – Śpią ze sobą. – Lisa szturchnęła Claudię. – Przepraszam, skąd taki wniosek? – zapytałem. Lisa zmrużyła oczy i powoli pokiwała głową. – Język ciała, mój drogi. I twój, i Avery mówi, że sypiacie ze sobą. – Cóż, przykro mi wyprowadzać panie z błędu. – Nie ma mowy, żebym przyznał przed jej mamami, że uprawiamy seks. Tego się po prostu nie robi.

– O czym gadacie? – zapytała Avery, podchodząc. Dzięki Bogu. – O niczym, skarbie. Pytałyśmy tylko Liama, czy ze sobą sypiacie. Avery przewróciła oczami. – Jak zawsze. Tak, spaliśmy ze sobą kilka razy i tyle. Po prostu seks, dwie dorosłe osoby, które chcą sobie sprawić przyjemność. Poza tym, nie ma o czym mówić. Zaraz wracam, Cam na mnie macha. Claudia i Lisa wbiły we mnie wzrok i zacząłem się czuć raczej niepewnie. Nie mogłem uwierzyć, że Avery powiedziała im to tak po prostu. Kto opowiada takie rzeczy swoim rodzicom? Miałem ochotę uciec stamtąd jak najszybciej, ale przyparły mnie plecami do ściany. – Wyglądasz na miłego faceta, Liam. Nie chciałybyśmy, żeby Avery cię skrzywdziła – powiedziała Lisa. – Co to znaczy? – Avery sparzyła się już wiele razy – rzekła Claudia. – I ma uraz braku ojca – włączyła się Lisa. – Wiem o jej ojcu. Powiedziała mi i rozumiem, jak trudne było dla niej to spotkanie. Obydwie zmieniły się na twarzy. – Co ty mówisz? Avery spotkała się z Johnem? – zapytała Claudia. Cholera. Cholera. Cholera jasna, psiakrew. – Nie mówiła nic? Występował przeciwko nam w sprawie, którą dla nas prowadziła. – Nie mówiła – fuknęła Claudia z irytacją. – Proszę jej nie mówić, że się wygadałem. Na pewno sama chciałaby paniom powiedzieć. A jak niby miałaby mnie skrzywdzić? – Bardzo byłem ciekaw, o co im chodziło. Lisa westchnęła. – Powiedziałam to, bo widać, że ci na niej zależy. Widzę, jak na nią patrzysz, ale mam wrażenie, że ona nie czuje tego samego. Mylę się? Zacisnąłem usta. – Nie. Ma pani rację. Staram się, naprawdę, i kiedy jesteśmy razem, jest fantastycznie. – A seks? – zapytała Claudia. Zagapiłem się na nią oniemiały. Nie do wiary, że rozmawiałem z nimi o tym. – Nie musisz odpowiadać. Po twojej twarzy widać, że jest wspaniale – uśmiechnęła się. – Posłuchaj. – Lisa położyła mi rękę na ramieniu. – Nie musisz się czuć zakłopotany, zawsze raczej otwarcie rozmawiałyśmy z Avery o seksie. Jeżeli seks między wami jest świetny, to bardzo się cieszymy. Ale jeżeli ty chcesz czegoś więcej, a ona nie, to będzie problem. – Po tym, jak rozstała się z tym zadufanym w sobie bubkiem, Harrisonem, całkiem zamknęła się w sobie – dodała Claudia. – Miarka się przebrała. Spotykała się z wieloma facetami i każdy z nich mydlił jej oczy, a potem łamał jej serce. Nie wiedzieć czemu uroiła sobie w tej swojej pokręconej głowie, że Harrison jest inny. – Ale myśmy wiedziały od początku, że to cwaniak i że będzie przez niego cierpieć – uzupełniła Lisa. – Nigdy za nim nie przepadałyśmy. Avery wiedziała o tym, ale nic sobie z tego nie robiła. Ty natomiast… Chyba można powiedzieć, że się nam podobasz – oceniła Claudia z uśmiechem.

Roześmiałem się. – Dopiero co się poznaliśmy. – Powiedzmy, że pogadałyśmy trochę z Cameronem i Willow, a potem pogooglałyśmy nieco. Wygląda na to, że jesteś porządnym facetem z głową na karku, który doskonale wie, czego chce. Jeżeli chcesz się związać z naszą córką, będziesz musiał się przebić przez ten durny mur, który wokół siebie zbudowała. Słyszałeś już o nim? – Nie – potrząsnąłem głową. – To jeszcze usłyszysz. – Lisa przewróciła oczami. – Jest potwornie uparta. Dzięki temu jest takim doskonałym adwokatem, ale ty będziesz musiał przycisnąć ją dwa razy silniej. Odkaszlnąłem, widząc, że Avery się do nas zbliża. – Co się tu dzieje? – zapytała, siadając naprzeciwko. – Nic, kochanie. Liam opowiadał nam o swojej firmie – odparła Claudia. – Aha. – Powiodła wzrokiem po naszych twarzach. Impreza się rozkręcała. Willow przyniosła tort i wszyscy odśpiewaliśmy Avery Sto lat. Nie mogłem się powstrzymać i zrobiłem jej kilka zdjęć. Wyglądała tak pięknie i była taka uszczęśliwiona. Gdy za ostatnim z gości zamknęły się drzwi, zaproponowałem jej, żeby wyszła ze mną na balkon, gdzie wręczyłem jej pięknie opakowane pudełeczko z białą kokardą. – Wszystkiego najlepszego. Chciałem ci to podarować na osobności. – Liam, w ogóle nic mi nie musiałeś dawać. – Ale chciałem. Avery, dziś są twoje urodziny i przyjaźnimy się. A poza tym, jesteś moim adwokatem, a zawsze daję moim adwokatom prezenty na urodziny. – Nieprawda – roześmiała się. – Wiem. Ale w tym roku tak jest. No dalej, otwórz. Rozsunęła białą wstążeczkę i zdjęła wieczko, a jej uśmiech pogłębiał się coraz bardziej. – Liam, o rany, to moje ulubione perfumy. Skąd wiedziałeś? – Jak byłem u ciebie w domu, zauważyłem flakonik na komodzie, już prawie pusty. Popatrzyła na mnie i spuściła oczy. – Dziękuję. Naprawdę, nie trzeba było. Podniosłem jej brodę palcem. – Nie ma za co – uśmiechnąłem się z czułością. – Zaraz, a to co? – Wyjęła białą karteczkę przyczepioną od środka do wieczka. Roześmiała się. Idealne na jednonocny seks. Bez konieczności zostawania na noc. Wszędzie i o każdej porze. Ogarnęła mnie ramionami i przytuliła się. – Niestety nie mogę tego od razu z tobą przetestować, bo moje mamy śpią dzisiaj u mnie i muszę je zabrać do domu. – Wiem. Propozycja ma nieograniczoną datę ważności, więc możesz skorzystać, kiedy zechcesz. Będę się zbierał, na pewno chcesz spędzić trochę czasu z rodziną. – Przycisnąłem usta do jej czoła. – Mam nadzieję, że miło spędziłaś urodziny. – Fantastyczne – odparła rozpromieniona.

Pożegnałem się z Lisą, Claudią, Willow i Cameronem i pojechałem do siebie. Nie mogłem przestać myśleć o tym murze, który Avery zbudowała wokół siebie. Postanowiłem go rozebrać, stopniowo, cegiełka po cegiełce.

Rozdział 27 AVERY

Podziękowałam Willow i Camowi za najlepszą imprezę urodzinową w życiu, po czym razem z mamami wsiadłyśmy do taksówki i pojechałyśmy do mnie. – Powiesz nam, co jest w tym pudełeczku, które dostałaś od Liama? – zapytała Claudia. – Perfumy Coco Chanel i zaproszenie na seks. – A niechże go. Podoba mi się ten gość – uśmiechnęła się Lisa. – To co tak naprawdę jest grane między wami? Mówisz, że tylko ze sobą sypiacie, ale mnie się wydaje, że to coś więcej – zauważyła Claudia. – Nie ma między nami nic poza seksem. Możesz być pewna. Taksówka zatrzymała się pod moim domem. Wysiadłyśmy i wjechałyśmy na górę do mojego mieszkania. – Ale on wygląda na świetnego faceta i najwyraźniej bardzo cię lubi. – Mhm. Naprawdę wydaje się, że jest tobą całkiem zainteresowany, Avery – dołączyła się Lisa. – Jest świetnym facetem i dlatego trzymam go na dystans. Mur – przesunęłam przed sobą ręką w górę i w dół – mnie chroni. – Ty i ten twój mur – prychnęła Claudia. – Musisz go rozwalić i znowu zacząć żyć, skarbie. Westchnęłam. – Żyję, mamo. Jest mi dobrze tak, jak jest. Faceci robią to cały czas, więc czemu ja nie mogę? Ej, możemy już dziś darować sobie Liama Wyatta? Jest coś innego, o czym chciałam z wami porozmawiać. Poczułam skurcz w brzuchu na myśl o tym, że muszę powiedzieć im o Johnie. – Widziałam się z Johnem. Był przedstawicielem strony, która pozwała Wyatt Enterprises. – I co? Co ci ten łajdak miał do powiedzenia? – zapytała Claudia i obie z Lisą rozsiadły się na kanapie. – Niewiele. Załatwiliśmy sprawę, a on cały czas się na mnie gapił. Po spotkaniu powiedział mi na boku, że się odezwie. – I zrobił to? – zapytała Lisa. – Te kwiaty u mnie w biurze były od niego. I kartka z życzeniami. Claudia wstała i skierowała się do kuchni, potrząsając głową. – Nagle po tylu latach ten pieprzony skunks przypomniał sobie o twoich urodzinach? – Co zamierzasz zrobić? – zapytała Lisa spokojnie. – Nic. Nie ma prawa żądać, żeby stać się częścią mojego życia. Jeżeli wpadnę na niego w sądzie, będę udawać, że go nie widzę. Jest dla mnie obcym człowiekiem. – Wiedziałam, że tak będzie, jeżeli przyjmiesz tę pracę – stwierdziła Claudia, opierając się o ladę. – Wiedziałam, że prędzej czy później na siebie wpadniecie i ty też to wiedziałaś. – Wysunęła palec w moją stronę.

– Może i tak. – Zależy ci, żeby cię docenił, Avery – odezwała się Lisa. – To naturalne. Nadal jest twoim ojcem, nawet jeżeli go nie ma. Chcesz, żeby był z ciebie dumny. – Mam gdzieś, co o mnie myśli. – Do oczu nabiegły mi łzy. Lisa wstała z kanapy i otoczyła mnie ramionami, przyciskając mi usta do głowy. – Już dobrze, kochanie. Jesteś tylko człowiekiem i to najzupełniej normalne, że potrzebujesz jego uznania i aprobaty, nawet jeżeli to największy dupek z całego męskiego gatunku. Claudia i Lisa wstały o piątej, jeszcze przede mną. Zwlokłam się z kanapy i polazłam do łazienki wziąć prysznic i przygotować się do roboty. Chciały wyjechać z samego rana, bo Claudia musiała dokończyć jakieś badania w laboratorium, więc postanowiłyśmy jeszcze zjeść razem śniadanie. – Macie jakiś pomysł, dokąd chcecie iść? – zapytałam. – Do Ollie’s. Widziałyśmy to miejsce wczoraj, gdy przechadzałyśmy się po okolicy – odrzekła Claudia, nalewając mi kawy. – To świetna knajpka. Byłam tam wczoraj rano na gofrach. – Oj, Avery – zawyła Lisa. – Właśnie mówiłyśmy wczoraj, jak dziwnie jest nie zrobić ci gofrów na urodzinowe śniadanie. Claudia podeszła do mnie, wyciągając ręce. – Chodź tu do mnie, moje maleństwo. – Przytuliła mnie mocno. – Będziemy za tobą tęsknić. – Mamo, mieszkacie o godzinę piętnaście drogi stąd. Możemy się widywać, kiedy zechcecie. Po prostu te pierwsze tygodnie były trochę zwariowane, bo musiałam się urządzić w nowym mieszkaniu i w firmie. Mogę przecież wpaść do was na weekend w dowolnym momencie. – Masz rację. Ale jakoś tak mam poczucie, że jesteś tak daleko. Lisa spojrzała na zegar. – Zbierajmy się, dziewczyny. Umieram z głodu. Wzięłam aktówkę i torebkę i poszłyśmy do Ollie’s. – Dzień dobry – uśmiechnęła się do nas ta sama dziarska brunetka co wczoraj. – Dziś stolik dla trzech osób? – Dla czterech – poprawiła Claudia. Spojrzałam na nią zdumiona. – Czterech? Kto jeszcze ma przyjść? – Znajomy. Ciemnowłosa dziewczyna zaprowadziła nas do czteroosobowego stolika przy oknie. – Mamo. Jaki znajomy? – O, właśnie przyszedł – uśmiechnęła się Lisa i pomachała ręką. Wciąż na stojąco odwróciłam się i zobaczyłam, że w naszą stronę idzie Liam. – Dzień dobry – powiedział wesoło, siadając na krześle obok mnie. – Dzień dobry. – Zmrużyłam jedno oko. – Mamo? Zamachała rękami przed sobą.

– Tak nam się miło wczoraj rozmawiało. Naprawdę bardzo polubiłyśmy pana Wyatta i chciałyśmy się z nim odpowiednio pożegnać. Więc napisałyśmy do niego wczoraj i zapytałyśmy, czy nie ma ochoty zjeść z nami dziś śniadania. Przewróciłam oczami. Doskonale wiedziałam, o co im chodziło. Wyjęłam telefon z torebki i przebiegłam przez wysłane wiadomości. „Liam, tu Claudia, mama Avery. Byłoby nam bardzo miło, gdybyś zechciał zjeść jutro śniadanie z nami i z Avery w Ollie’s o ósmej”. „Dziękuję, Claudia. Bardzo chętnie”. Podniosłam telefon do góry. – To jest naruszenie mojej prywatności. – Oj, proszę cię. Wysłałyśmy tylko esemesa. Jeszcze raz przewróciłam oczami i napiłam się kawy. – Nigdy wcześniej nie zapraszałyście moich męskich znajomych na śniadanie. – Bo żadnego z nich nie lubiłyśmy – odparła Lisa z uśmiechem. Westchnęłam. Kelnerka przyniosła jedzenie. Jedliśmy i gawędziliśmy, aż wreszcie musiałam się zbierać do biura. Na ulicy uściskałam Claudię i Lisę i Liam zrobił to samo. Zmarszczyłam brwi. – Nie zapomnij przyjechać niedługo do domu na weekend i przywieź ze sobą tego przystojniaka. – Claudia położyła dłoń na piersi Liama i mrugnęła przyjaźnie. – Cześć wam, mamuśki – powiedziałam chmurnie. Zadowolone wsiadły do samochodu i odjechały. Potrząsnęłam głową i spojrzałam na Liama. – Co? To nie moja wina, że mnie polubiły. – Idę do pracy. Miłego dnia, panie Wyatt. – Ruszyłam energicznie przed siebie. – Hej, Avery – zawołał za mną Liam. Przystanęłam i obejrzałam się. – Zjemy dziś razem kolację? – Pracuję do późna. Może innym razem. – Trzymam cię za słowo. Zrobiłam nieokreślony gest ręką i odeszłam, uśmiechając się do siebie jak głupia.

Rozdział 28 LIAM

W sunąłem ręce w kieszenie i ruszyłem ulicą z uśmiechem od ucha do ucha. Avery jeszcze o tym nie wiedziała, ale zje dzisiaj ze mną kolację. Claudia i Lisa powiedziały, że trzeba ją przycisnąć dwa razy mocniej i taki miałem zamiar. Koniec tych durnych gierek, Pan Potulny stracił cierpliwość. Chciałem być z Avery Lewis i choćbym miał stanąć na głowie, to tak się stanie. W biurze wyjąłem telefon i zadzwoniłem do Elli, jej sekretarki. – Biuro Avery Lewis, czym mogę służyć? – Dzień dobry, mówi Liam Wyatt. – O, dzień dobry, panie… – Ćśśś. Nie chcę, żeby Avery wiedziała, że rozmawialiśmy. – Okej. W czym mogę pomóc? – Avery powiedziała, że dziś pracuje do późna. Chciałbym się dowiedzieć, czy będzie w biurze sama, czy z kimś. Chciałbym jej przynieść kolację do kancelarii. – O, jak to miło. Dobrze. Sprawdzę to. Proszę mi podać swój numer i oddzwonię, jak tylko się czegoś dowiem. – Dziękuję, Ella. I pamiętaj, ani słowa Avery. – Rozumie się. Zakończyłem połączenie i odchyliłem się na fotelu. Zastanawiałem się, co zamówić na wieczór, gdy nagle do pokoju wszedł Oliver. – Coś taki zamyślony? – Zastanawiam się, co zanieść Avery do biura na kolację. – Znowu jecie razem kolację? To miło. – Ona jeszcze o tym nie wie. Oliver uniósł brwi. – Kolacja niespodzianka. Jeszcze lepiej. – Zaproponowałem jej kolację, ale powiedziała, że pracuje do późna i że nie tym razem. Mam dość tej zabawy, stary. Wysuwam moje najcięższe działa i ruszam do ataku. Nieważne, czy to potrwa jeden dzień, tydzień, miesiąc, czy rok. Musi być moja. – Wreszcie mówisz jak mój brat. – Wstał z szerokim uśmiechem. – Chciałeś czegoś ode mnie? – zapytałem. – Nie. Chciałem zapytać, czy masz ochotę pójść z nami dziś wieczorem na kolację. Ale zdaje się, że masz już inne plany. – Dzięki, stary. Innym razem. Gdy Oliver wyszedł z pokoju, zadzwonił mój telefon. – Liam Wyatt.

– Dzień dobry, mówi Ella – powiedziała ściszonym głosem. – Cześć, Ella. – Avery będzie dziś w biurze sama. Mieli siedzieć nad jedną sprawą z Joelem, ale jego żona się rozchorowała i musiał wcześniej wyjść. – To myślisz, że ona mimo wszystko zostanie w pracy? – Tak. Powiedziała, że ma masę roboty i że zostanie do późna. – Dziękuję, Ella. Odwdzięczę się. – Bardzo proszę. Miłego wieczoru. – Taki jest plan. Dobiegł mnie jej cichy śmiech i rozłączyłem się. O ósmej wsiadłem do windy w biurowcu Avery. Zbliżając się do jej pokoju, widziałem ją, jak siedzi przy biurku i czyta jakąś prawniczą książkę. – Ehm – zakaszlałem od progu. Podniosła głowę i przez chwilę patrzyliśmy na siebie. – Liam, co ty tu robisz? Podniosłem do góry białą reklamówkę, którą trzymałem w ręce. – Przyniosłem ci kolację. Mam nadzieję, że jeszcze nie jadłaś? Odłożyła długopis i zamknęła książkę. – Nie, nie miałam kiedy. Nie musiałeś. – Wiem, ale chciałem. Musisz coś jeść, a ja też jestem głodny, więc pomyślałem, że możemy zjeść razem. Chyba nic się nie stanie, jeżeli zrobisz sobie małą przerwę. Zawahała się. Miała zamglone oczy i wyglądała na zmęczoną, ale była piękna jak zawsze. – Co tam przyniosłeś? – Chińszczyznę. – Uwielbiam. W takim razie możesz wejść – uśmiechnęła się. Roześmiałem się, wszedłem do pokoju i położyłem pakunki na krześle. – Może zjemy w kuchni? – zaproponowała, wstając zza biurka. Poszedłem za nią korytarzem do kuchni. – Jesteś zupełnie sama? – Nie, jest jeszcze Mark. Coś tam dopina przed jutrzejszą rozprawą. Wyjąłem pudełka z torby, a Avery otworzyła lodówkę. – Mamy tylko mineralną w butelkach. Może być? – Pewnie. – Uśmiechnąłem się i usiadłem za stołem. – Nie byłem pewien, co lubisz, więc wziąłem kurczaka i wieprzowinę. – Lubię wszystko. – Usiadła na wprost mnie i podsunęła mi butelkę wody. – Cholera, za to zdaje się, że nie mamy talerzy. – Nie ma problemu. Możemy jeść prosto z pudełek, rozłożymy je sobie na środku. Było cudownie. Na całym świecie nie było miejsca, gdzie wolałbym być w tej chwili. Najchętniej

jadłbym z nią kolację co wieczór. Przy niej czułem się wyjątkowy. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło. – Jak ci minął dzień? – zapytała. – Miałem sporo spraw do załatwienia. Nie muszę pytać o ciebie, bo sądząc po twoim biurku, też miałaś huk roboty. – Taka już prawnicza dola. – Uśmiechnęła się, zaczęła dłubać pałeczkami w kurczaku z sezamem. – Bardzo polubiłem Claudię i Lisę. Są naprawdę świetne. – Dzięki. Też tak myślę, nawet jeżeli lubią się czasem wtrącać do mojego życia. – Nie powiedziałbym, że się wtrącają. Po prostu chcą, żebyś była szczęśliwa. Gdy tak gawędziliśmy, w kuchni pojawił się Mark. – Cześć, Liam. Co ty tu robisz? – Cześć, Mark. – Wstałem i uścisnąłem mu dłoń. – Musimy obgadać coś w związku z pozwem firmy Liama – wyjaśniła Avery pośpiesznie. – Aha. Przy kolacji? – Tak. Przy kolacji. Czy coś z tym nie w porządku? – zapytałem poważnie. – Hm. Nie. Jak wam pasuje. Ja w każdym razie uciekam. Ty też nie siedź za długo, Avery. Nie lubię, kiedy koleżanki zostają tu same w nocy. – Dobrze, Mark. – Dopilnuję, żeby nic się jej nie stało – powiedziałem jeszcze, zanim wyszedł. – Dzięki, Liam. – Wyszedł, a Avery westchnęła ciężko. – Co tam? – Nic. Jestem tylko zmęczona. Skończyliśmy jeść i pomogłem Avery posprzątać. Gdy wróciliśmy do niej do biura, zauważyłem piękny bukiet kwiatów w rogu biurka. – Ładne. – Zapomniałam ci powiedzieć wczoraj wieczorem. John mi je przysłał. – Naprawdę? Dziwię się, że jeszcze ich nie wyrzuciłaś. – Zrobiłabym to, wierz mi, ale są zbyt piękne, żeby je wyrzucić. Tylko od samej świadomości, że są od niego, nie mogę na nie patrzeć. Usiadłem w fotelu naprzeciwko jej biurka, a ona stała pośrodku pokoju. – Co ty robisz? – Poczekam, aż skończysz. Nie zostawię cię tu samej. – Dlaczego? Bo jestem kobietą? Zapewniam, że mogłabym nieźle skopać ci dupę – powiedziała z zadziornym uśmiechem. Uniosłem głowę i przyjrzałem jej się uważnie. – Tak sądzisz? – Ja to wiem, panie Wyatt. A teraz proszę nie dyskutować i grzecznie wyjść z mojego biura. Wstałem, chwyciłem ją i lekko popchnąłem na ścianę, jedną dłonią przytrzymując jej obie ręce za nadgarstki nad głową, a drugą przesuwając w górę jej uda, aż moje palce trafiły na majteczki. Jęknęła cicho. Zbliżyłem twarz na kilka centymetrów od niej.

– Skopiesz mi teraz dupę? – zapytałem, błądząc językiem po jej szyi. – Może. Musisz się bardziej postarać. Odchyliłem jej majtki i zanurzyłem w nią palce. Była już cała mokra i podniecona. – Tak lepiej? – Wciąż całowałem ją po szyi. Jej oddech stał się szybki i urywany. – Lepiej. Mój język ześlizgnął się w dół do dekoltu jej bluzki. – Powiedz mi, czego chcesz. – Palcami nie przestawałem buszować w jej wilgotnym, gorącym wnętrzu. Próbowała oswobodzić sobie ręce, więc zacieśniłem dłoń na jej przegubach. – Puść mnie, to ci pokażę. – Przygryzła dolną wargę i prawie się zatraciłem. Pomału uwolniłem jej jedną rękę, która natychmiast przylgnęła do moich spodni, lekko podszczypując mój twardy członek. – Tego. Zacząłem delikatnie lizać ją po wargach, cały czas poruszając w niej palcem. Rozpięła mi pasek, guzik i rozporek i, zanim się zorientowałem, już miałem jej rękę w bokserkach, delikatnie pieszczącą mi fiuta. Nie odrywaliśmy oczu od siebie, a jej pierś unosiła się i opadała gwałtownie. Oddychała z trudem i nagle z ust wyrwał jej się przeciągły jęk, a przez jej ciało przebiegł strumień orgazmu. – Tak jest, mała. To lubię – wyszeptałem z ustami na jej szyi. Puściłem jej drugą rękę i rozpiąłem spódnicę, pozwalając jej opaść na ziemię. Odsunęła ją i stanęła przede mną w czerwonych, koronkowych stringach, czarnych wysokich szpilkach i kremowej bluzce. Była najseksowniejszą kobietą, jaką w życiu widziałem. Dwoma kopniakami pozbyłem się butów, a ona ściągnęła mi spodnie, uwalniając mój pulsujący członek wyrywający się ku niej. Pieściła mnie w górę i w dół, a ja powoli rozpiąłem jej bluzkę i zsunąłem jej z ramion. Patrzyłem zachwycony na jej wielkie, krągłe piersi, częściowo zakryte przez koronkowy biustonosz. Złapałem ją za biodra i odwróciłem przodem do biurka. Zdjąłem jej majtki, złapałem ją za te fantastycznie jędrne pośladki. Wypięła się, niemal błagając, żebym ją przeleciał. – Tego chciałaś? – wychrypiałem, wsuwając w nią całą moją długość. – Tak – jęknęła słabo. Poruszałem się w przód i w tył, a mój język zataczał niewielkie koła na jej ramieniu, od czego rozgrzała się jeszcze bardziej. Ogarnąłem ją od tyłu ramieniem i przycisnąłem palec do łechtaczki, głaszcząc ją w rytm moich coraz bardziej gwałtownych ruchów. Jej jęki stały się coraz głośniejsze, a wkrótce i ja dołączyłem do niej, kiedy oboje doszliśmy jednocześnie. Natarłem na nią głęboko jeszcze raz i znieruchomiałem, rozlewając w niej całą moją rozkosz. Staliśmy tam jeszcze przez chwilę, odzyskując oddech, czekając, aż uspokoją nam się serca. Chciałem jej powiedzieć tu i teraz, że ją kocham. Ale gdybym to zrobił, to bym jej pewnie więcej nie zobaczył. Więc tylko cicho to pomyślałem. Wysunąłem się z niej, jednocześnie zaciskając ramiona wokół jej talii i położyłem głowę na jej ramieniu. Tego właśnie tak rozpaczliwie pragnąłem, obejmować ją i chronić. Po paru chwilach ubraliśmy się i zabrałem ją do domu. – Dziękuję za kolację i za to, że przeszkodziłeś mi w pracy.

– Cała przyjemność po mojej stronie. – Z uśmiechem przesunąłem ustami po jej wargach. – Dobranoc, Avery. – Dobranoc, Liam. – Weszła do mieszkania i zamknęła drzwi. Chyba nigdy w życiu nie czułem się tak osamotniony.

Rozdział 29 AVERY

Jak tylko zamknęłam za sobą drzwi, oparłam się o nie ciężko i osunęłam się na podłogę. Sprawy między nami nabierały tempa. Jego obecność stawała się coraz bardziej intensywna. Wszystko, perfumy, śniadanie, kolacja i ten nieziemski seks, coraz lepszy za każdym razem, zaczynały mącić mi w głowie. Złapałam się na tym, że myślę o nim przez cały czas. Zwykłe drobiazgi zaczynały mi się z nim kojarzyć, a teraz, za każdym razem, jak usiądę za biurkiem, już zawsze pomyślę o tym, co tam się dzisiaj stało. Wcześniej pragnęłam go tylko fizycznie, a teraz okazało się, że chcę go całego. Dobrze mi się z nim rozmawiało. Mimo że odpychałam go cały czas, moje mechanizmy obronne puszczały i musiałam interweniować. To było nowe, ryzykowne, ekscytujące. Ale ile czasu mogłoby to potrwać? Jak długo trzeba, żeby przyszedł i powiedział, że powinniśmy się spotykać z innymi albo zrobić sobie małą przerwę? Moje uczucia do niego były głębsze niż kiedykolwiek do kogo innego i uświadamiałam to sobie każdego dnia. Gdyby mnie zranił, chyba bym tego nie przeżyła. Dobra, może i bym przeżyła, ale zakopałabym się tak głęboko, że już nigdy nie zdołałabym wyjść na powierzchnię. Wiedziałam już, jak to działa. On miał pieniądze, sukcesy i wdzięk. Jak się mną znudzi, zacznie się rozglądać za kimś innym. Był milionerem i playboyem, który mógł mieć wszystko na zawołanie. Jakby co, to on odejdzie bez szwanku, a ze mnie nic nie zostanie. Następnego dnia, gdy siedziałam przy biurku i przygotowywałam sprawę Wyatt Enterprises, usiłując nie myśleć o Liamie, Ella wniosła mi do pokoju bukiet. – Zobacz, co właśnie do ciebie przyszło – obwieściła ucieszona. Podniosłam wzrok i zobaczyłam dokładnie taką samą kompozycję, jak ta, którą przysłał mi John. – Otwórz bilecik, otwórz bilecik – niecierpliwiła się Ella, stawiając mi kwiaty po drugiej stronie biurka. Za nic na świecie nie mogłam zrozumieć, kto mógłby mi je przysłać. Wzięłam od niej kopertę, otworzyłam i wyjęłam kartonik. Avery, wiem, że są zbyt piękne, żeby je wyrzucić, więc możesz zachować je zamiast tych od Johna. Mam nadzieję, że patrzenie na te sprawi ci większą przyjemność. Całusy, Liam. Co jest, do cholery, zastanawiałam się, wpatrując się w bilecik. Coś mnie zakłuło w piersi i sama nie wiedziałam dlaczego. – Kto je przysłał? – Ella aż wyłaziła ze skóry. – Wyatt Enterprises. Z podziękowaniem za poprowadzenie ich sprawy. Popatrzyła na mnie z grymasem na twarzy. – O. To dziwne, że są dokładnie takie same, jak te, które już masz. To chyba jakiś modny zestaw.

– Tak, na to wygląda – uśmiechnęłam się wymijająco. Wyszła z pokoju, a ja wzięłam bukiet od Johna i wyrzuciłam go do śmieci, a na ich miejscu postawiłam kwiaty od Liama. Wzięłam do ręki telefon i wysłałam do niego wiadomość. „Dziękuję za kwiaty. To bardzo miłe z twojej strony”. „Bardzo proszę. Spotkamy się później?” „Nie mogę. Willow umówiła nas na spa, a potem idziemy na kolację”. „Fajnie. Relaksujcie się dziewczyny. Pozdrowienia dla Willow i do zobaczenia niedługo”. „Dziękuję. Trzymaj się”. Przez dłuższą chwilę wpatrywałam się w swój telefon, zanim w końcu odłożyłam go na bok. Umówiłam się z Willow w spa i spędziłyśmy beztrosko kilka godzin na zabiegach twarzy, masażu i przy kilku kieliszkach wina. Gdy wychodziłyśmy, zastanawiając się, gdzie pójść na kolację, Willow odebrała telefon od opiekunki, która przepraszała, ale wypadła jej jakaś pilna sytuacja rodzinna i musiała wyjść. Uściskałyśmy się i postanowiłam wrócić do domu pieszo, bo salon odnowy znajdował się raptem trzy przecznice od mojego domu. Szłam chodnikiem, jednocześnie czytając e-maile, gdy nagle usłyszałam, jak ktoś woła mnie po imieniu. – Witaj, Avery. Serce podskoczyło mi do gardła, bo stanęłam twarzą w twarz z moim ojcem. – Chciałem do ciebie zadzwonić. Dostałaś moje kwiaty? Przełknęłam z trudem ślinę, z całych sił starając się opanować narastające we mnie wzburzenie. – Tak. – Cieszę się. Powinniśmy porozmawiać. Powinniśmy porozmawiać. Miał całe moje życie na to, żeby ze mną rozmawiać. – Nie ma o czym, John. Przepraszam, ale muszę już iść. Ruszyłam przed siebie, ale przytrzymał mnie lekko za łokieć. – Nie odchodź, Avery. – Zabieraj ode mnie łapy! – wycedziłam przez zaciśnięte zęby. – Jakim prawem prosisz, żebym nie odchodziła, skoro ty robiłeś to przez całe moje życie? – Wiem. Rozumiem, że jesteś zła. Nie było mnie przy tobie. Jego wzrok padł na coś za moimi plecami i poczułam lekki dotyk na ramieniu. – Avery, wszystko w porządku? – zapytał Liam. Spojrzałam na niego i nagle ogarnął mnie spokój. Odwróciłam się i zmierzyłam wzrokiem mojego ojca. – Nie, nie rozumiesz. Nie jestem zła. Jak można się złościć na kogoś, kogo się w ogóle nie zna? Odeszłam, a Liam podążył za mną. – Co tam się stało? – zapytał, próbując dotrzymać mi kroku. – Muszę się napić. Wejdziesz ze mną? – Popchnęłam drzwi do baru o nazwie Louie’s. Usiedliśmy przy stole dla dwóch osób. – Co podać? – zapytała kelnerka z uśmiechem.

– Dla mnie whisky z cytryną. Podwójna. – A ja poproszę szkocką z lodem – powiedział Liam. Wziął mnie za rękę leżącą na stole i utkwił we mnie spojrzenie. – Odetchnij głęboko. Nabrałam powietrza. Kelnerka przyniosła nam drinki. Natychmiast sięgnęłam po szklankę i pociągnęłam spory łyk. – Wracałam ze spa do domu i wpadłam na niego na ulicy. Wyobrażasz sobie, że miał czelność powiedzieć mi, że powinniśmy porozmawiać? Za kogo on się uważa, do cholery? – Znowu napiłam się whisky. – Uspokój się. Od twojej irytacji nic się nie poprawi. – Czego on w ogóle może ode mnie chcieć? – Nie wiem. Może chce cię teraz poznać. – To źle trafił, bo to się nie stanie. – Avery, proszę cię, nie gniewaj się, że to powiem, ale wiedziałaś, że to się w końcu wydarzy. Że spotkasz go, jak przeprowadzisz się do Nowego Jorku. Prędzej czy później będziesz musiała jakoś rozwiązać tę sprawę. – Nic nie będę musiała, Liam. – Wychyliłam resztę mojej whisky, cisnęłam plik banknotów na stół i wyszłam z baru. Jak mógł w ogóle coś takiego powiedzieć? Oczywiście wyleciał za mną. – Poczekaj. Nie powiedziałem tego, żeby cię rozeźlić. – Muszę być sama. Pogadamy kiedy indziej. Przepraszam, Liam. – Odeszłam pospiesznie. Miałam do pokonania jeszcze tylko jedno skrzyżowanie, aby dotrzeć do domu. Marzyłam jedynie o tym, żeby zanurzyć się w wannie pełnej gorącej wody i wypłukać z siebie wszelkie myśli o moim ojcu.

Rozdział 30 LIAM

W yszedłem właśnie z restauracji po tym, jak spotkałem się na kolacji z Maxem i zobaczyłem Avery stojącą na ulicy na wprost swojego ojca. Chciałem ją zabrać do domu, ale zamiast tego rozdrażniłem ją jeszcze bardziej tym, co powiedziałem. Będzie musiała się z nim zmierzyć prędzej czy później, czy tego chce, czy nie. Była silna, ale pęknięta i jedyne co mogła zrobić, żeby te rany się zabliźniły, to z nim porozmawiać. Coraz bardziej przypominała mi Olivera i zaczynało mnie to niepokoić. Następnego dnia obudziłem się, wziąłem prysznic, przyszykowałem się do biura i pojechałem do Olivera. – Dzień dobry – powiedziałem, wchodząc i pocałowałem Delilah w policzek. Przyłożyła dłoń do ust i wybiegła z pokoju. – Powiedziałem coś nie tak? – roześmiałem się i spojrzałem na Olivera. – Poranne mdłości. Próbowaliśmy się kochać dziś rano, ale co chwilę wstawała i leciała do łazienki. Nie mogłem powstrzymać się od śmiechu i pokręciłem głową. – Masz jakieś wieści od Sophie? – Tak. Świetnie się bawi w Vermont. Co z tobą? Wyglądasz, jakbyś nie zmrużył oka. – Aż tak widać? – zapytałem i napiłem się kawy. – Co jest grane? Avery? Westchnąłem. – Wpadła wczoraj na swojego ojca na ulicy i trochę się posprzeczali. No więc rzecz jasna cała się uniosła, a potem wkurzyła się na mnie, bo powiedziałem, że będzie musiała to załatwić prędzej czy później. Nie wiem, jak jej pomóc. Staram się być przy niej, ale mnie odpycha. Zupełnie jak ty, przed tym, jak poznałeś Delilah. – To nieciekawie. – Bardzo nieciekawie. Chcę z nią być. Chcę być z nią w prawdziwym związku. Mam dosyć tego przypadkowego seksu. – Rozumiem. – Jak jedna kobieta może być taka niesamowita i taka skomplikowana? – To właśnie jest miłość – uśmiechnął się. – Witaj w klubie. Do jadalni wróciła Delilah. – O czym rozmawiacie? – Dobrze się czujesz? – zapytałem, kiedy usiadła. – Około dziesiątej powinno być lepiej. Wtedy mi jakoś odpuszcza. Rozmawiacie o Avery? – Lim właśnie mówił, że jest strasznie skomplikowana – odpowiedział Oliver. – E, tylko w twoich oczach. Westchnąłem. Skończyliśmy z Oliverem śniadanie i pojechaliśmy do pracy.

Siedziałem przy biurku i przeglądałem jakieś umowy, ale moje myśli ustawicznie wracały do Avery. Musiałem się upewnić, że wszystko u niej w porządku po wczorajszym wieczorze. Miałem nadzieję, że już się na mnie nie wścieka. Wziąłem telefon do ręki i wysłałem jej esemesa. Miałem wrażenie, że dałem jej już wystarczająco dużo czasu. „Cześć. Wściekasz się jeszcze?” Odłożyłem telefon i czekałem na odpowiedź. Minęła godzina i wciąż żadnych wieści. Oliver wszedł do mojego gabinetu i rzucił mi na biurko plik papierów. – W ten weekend jedziemy do Hamptons spotkać się z Jerrym Greenwoodem i przedyskutować warunki kupna jego budynku. Wyjeżdżamy jutro po południu i wracamy w niedzielę wieczorem. Wynająłem dla nas jacht, żebyśmy po spotkaniu mogli trochę popływać. – Dzięki, Oliver, ale myślę, że ja wrócę samochodem zaraz po spotkaniu. Bawcie się dobrze z Delilah. – Przykro mi, braciszku, ale zostajesz z nami. Ciężko ostatnio pracowałeś i należy ci się odpoczynek. Trochę słońca i kilka drinków dobrze ci zrobi. I możemy sobie poszaleć na skuterach wodnych, tak jak kiedyś. – Oliver, naprawdę, muszę skończyć wreszcie tę łazienkę. – Łazienka nie ucieknie. Kiedy wrócisz, będzie na ciebie czekać na swoim miejscu. Jedziesz z nami i nie chcę więcej słyszeć słowa na ten temat. – Dźgnął mnie palcem i wyszedł. Pokręciłem głową i obróciłem się na fotelu przodem do okna. Spoglądając z góry na panoramę Nowego Jorku, pomyślałem, że może faktycznie to nie jest taki zły pomysł, żeby wyjechać i zapomnieć trochę o Avery. Przecież i tak nie miałem z nią żadnych planów w ten weekend.

AVERY Wyszłam z sali rozpraw i włączyłam telefon. Czekała na mnie wiadomość od Liama. „Przepraszam. Byłam w sądzie. Nie, nie wściekam się. Wczoraj byłam zła przez niego, nie przez ciebie. Wracam na salę, pogadamy później”. To była prawda, co Liam powiedział wczoraj wieczorem. Prędzej czy później będę musiała załatwić tę sprawę z Johnem. I to nie na sali sądowej ani w kancelarii, tylko na osobności, we dwoje. Wyglądało na to, że nie da mi spokoju, aż nie porozmawiamy. Po rozprawie wróciłam do biura, ale Ella zatrzymała mnie, zanim weszłam do swojego pokoju. – Tim cię szukał. Prosił, żebyś zajrzała do niego do biura. – Dziękuję, Ella. Odwróciłam się na pięcie i poszłam do Tima. Rozmawiał przez telefon, ale zamachał, żebym weszła. Gdy usiadłam naprzeciw jego biurka, skończył rozmowę i odchylił się w fotelu. – Ella mówiła, że chcesz ze mną porozmawiać. – Tak. Dzwonił Oliver Wyatt. Prosi, żebyś w ten weekend pojechała z nim do Hamptons i towarzyszyła mu w negocjacjach warunków zakupu budynku, który chciałby nabyć. Nalega też, żebyś po spotkaniu odbyła rejs jachtem z nim i jego żoną. Wyjeżdżasz jutro po południu i wracasz w niedzielę wieczorem.

– Proszę? Dlaczego? – Bo cię lubi, Avery, i potrzebuje mieć przy sobie swojego adwokata, żeby mieć pewność, że nie daje się zrobić w balona. – To rozumiem. Pojadę tam jutro i wrócę po spotkaniu. – Nie, nie rozumiesz. On chce, żebyś spędziła weekend z nim i z jego żoną. A jeżeli tego chce, to to dostanie. – Ale, Tim… – Żadnych ale, Avery. Jedziesz. Nie możemy sobie pozwolić na utratę takiego klienta jak Wyatt Enterprises. Powinnaś to sobie poczytywać za komplement. – Dobrze. Będę pamiętać, żeby spakować bikini. – O, widzisz. Jedź i baw się dobrze – uśmiechnął się. Gdy wróciłam do siebie, zamknęłam drzwi, wyjęłam telefon i zadzwoniłam do Liama. Doskonale wiedziałam, że to jego sprawka. – Liam Wyatt. – Cześć, tu Avery. Nie wybierasz się czasem do Hamptons w ten weekend? – Tak. Skąd wiedziałaś? – Nie zgrywaj głupa, Liam. – Hej, hej, Avery, naprawdę nie mam pojęcia, o czym ty mówisz. – Tim mi właśnie powiedział, że Oliver zadzwonił i chce, żebym pojechała do Hamptons pomóc mu w negocjacjach przy zakupie jakiegoś budynku, który kupujecie, a potem mam spędzić weekend na jachcie z nim i z Delilah. – Przepraszam. Nie wiedziałem, że poprosił cię, żebyś też pojechała. Sam się dowiedziałem dziś rano. W jego głosie zabrzmiała szczerość. Może naprawdę nie wiedział, że Oliver zażądał mojej obecności. Zawsze byłam dumna z tego, że potrafiłam wyczuć ludzi i potrafiłam rozpoznać, czy ktoś kłamie po samym dźwięku ich głosu, sposobie mówienia i języku ich ciała. – Okej. Cóż, no to zobaczymy się jutro. Muszę kończyć. Mam furę roboty. Zakończyłam rozmowę i położyłam głowę na biurku. Cały weekend z Liamem Wyattem to będzie przyjemna udręka. Musiałam się bardziej postarać, żeby stłamsić swoje uczucia do niego. Ale jak to zrobić, jeżeli miałam z nim spędzić całe trzy dni? Telefon mi zapiszczał. Zerknęłam na ekran i zobaczyłam wiadomość od Liama. „Skoro ty też jedziesz, to po co jechać we dwa samochody? Przyjadę po ciebie około pierwszej, chyba że wolisz wpaść dziś do mnie i zostać do jutra”. „He, he. Rozbrajasz mnie, kiedy starasz się być dowcipny. Nie masz samochodu, więc jak pojedziemy?” „Mam samochód i kierowcę”. Przeczytałam jego wiadomość i zmarszczyłam brwi. „Nie wiedziałam”. „Nie wiesz o mnie jeszcze wielu rzeczy, Avery. Do zobaczenia jutro. Gdybyś zmieniła zdanie co do dzisiejszego wieczoru, daj mi znać”. „Nie zmienię. Do zobaczenia jutro o pierwszej”.

LIAM Włożyłem telefon do kieszeni i poszedłem do pokoju Olivera. – Co ty robisz? – Pracuję – odparł, podnosząc wzrok znad komputera. – Pytam, dlaczego zapraszasz Avery na weekend z naszą rodziną? Zadzwoniła do mnie cała rozeźlona. Myśli, że to ja nasłałem cię na Tima. Oliver westchnął. – Pomyślałem, że uda nam się upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Chcę, żeby Avery była przy negocjacjach, bo coś mi nie gra, jak chodzi o Jerry’ego Greenwooda. A jednocześnie ty mógłbyś z nią spędzić cały weekend. Może powiesz, że ci to nie pasuje? Przez chwilę przyglądałem mu się z wahaniem, po czym powiedziałem: – No, tak, ale nie jeżeli ma być o to na mnie zła. – Pomagam ci. Spędzicie sobie razem weekend i będziecie mieli okazję lepiej się poznać. Kto wie? Może nawet pozwoli ci spać w swoim łóżku? – Puścił do mnie oko. – Wykorzystaj tę szansę i rozwal ten jej mur. Nie musisz mi dziękować – uśmiechnął się. Przewróciłem oczami i wyszedłem z jego pokoju. To będzie najlepszy weekend mojego życia, tak przynajmniej liczyłem. Jeżeli nie teraz, to równie dobrze mogę o niej zapomnieć.

Rozdział 31 AVERY

W yjęłam z szuflady kostium kąpielowy i wrzuciłam do torby. Skoro mamy spędzić weekend na jachcie, to na pewno się przyda. Dokończyłam pakowanie i postawiłam torbę przy drzwiach. Liam miał po mnie przyjechać o pierwszej, więc postanowiłam rano pracować w domu. Wcześniej rozmawiałam z Claudią i Lisą i musiałam się mocno nagimnastykować, żeby nie powiedzieć im o moich planach na weekend. Gdybym powiedziała, że wyjeżdżam na trzy dni z Liamem, zaraz by się zaczęło pouczanie, a tego akurat najmniej teraz potrzebowałam. Właśnie sprzątałam kuchnię, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Wzięłam głęboki oddech i otworzyłam. – Cześć, Avery. Gotowa? – zapytał Liam z uśmiechem. – Tak. Wejdź. Muszę tylko jeszcze wziąć torebkę. Pochylił się i podniósł moją torbę z podłogi. – Nie musisz nosić moich rzeczy. Dam sobie radę. – Nie ma sprawy. Zjechaliśmy windą na dół i gdy wychodziliśmy z budynku, Davis uśmiechnął się do mnie radośnie i podniósł kciuki do góry. Będę musiała mu kiedyś powiedzieć, żeby przestał to robić. Przy krawężniku przed blokiem stał czarny rolls-royce, a przy nim wysoki, elegancki mężczyzna otwierał nam drzwi. – Declan, to jest Avery Lewis. Avery, to Declan, mój kierowca. – Dzień dobry pani. Miło mi poznać – uśmiechnął się. – Mnie również, Declan. Proszę, mów mi Avery. Declan wziął od Liama moją torbę i usadowiliśmy się na pluszowym siedzeniu z tyłu. – Gdzieś ty go ukrywał do tej pory? Liam zarżał. – Declan pracuje dla mnie na zlecenie. Umawiamy się, kiedy akurat go potrzebuję. W przeciwieństwie do Olivera, nie przeszkadza mi jeżdżenie taksówkami albo chodzenie pieszo. Declan i samochód są na specjalne okazje. – Aha. Fajny ten twój samochód, podoba mi się. – Dziękuję, panno Lewis. Co słychać poza tym? – Dużo roboty. Jedno co pewne, to to, że prawnik nigdy się nie nudzi. – Wyobrażam sobie. – Kąciki ust podjechały mu do góry, a wrzenie między moimi nogami odezwało się z nową siłą. Nie chodziło tylko o ten jego rozbrajający uśmiech, ale też o zapach. Jego lekkie perfumy z nutką piżma i aromatu lasu doprowadzały moje feromony do szaleństwa. – To o co chodzi z tą nieruchomością, którą chcecie kupić? – Oliver nie ma zaufania do Jerry’ego Greenwooda, dlatego chce, żebyś była przy rozmowach i wychwyciła wszelkie ewentualne kruczki.

– Naprawdę nie wiedziałeś, że Oliver zadzwonił wczoraj do Tima? Odchylił głowę i uśmiechnął się lekko. – Nie, nie wiedziałem. Dowiedziałem się od ciebie, kiedy zadzwoniłaś. Dotarliśmy do przystani, gdzie Oliver zostawił Delilah, a my we troje przesiedliśmy się do samochodu Olivera i pojechaliśmy na spotkanie. – Dziękuję, że przyjechałaś, Avery – powiedział Oliver. – Właściwie to nie miałam wyboru, Oliver. Tim aż cały chodzi na myśl, że moglibyście poszukać sobie innej kancelarii. Dałeś mu powód do takich obaw? Oliver roześmiał się. – Jeżeli nawet, to nic o tym nie wiem. Dotarliśmy na miejsce, gdzie czekał na nas Jerry Greenwood. – Witam, ślicznotko. – Uśmiechnął się obleśnie, aż mi ciarki przeszły po plecach. – Dzień dobry panu. Jestem Avery Lewis, adwokat Wyatt Enterprises. – Taka lalunia nadaje się lepiej na supermodelkę niż na adwokata. Zerknęłam na Liama, który przyglądał się Greenwoodowi badawczo. Greenwood zaprowadził nas do swojego gabinetu i przystąpiliśmy do negocjacji. Za każdym razem, gdy na mnie patrzył, puszczał do mnie oko. Liam był coraz bardziej spięty, widziałam po jego twarzy. Przeczytałam przygotowaną przez Greenwooda umowę i znalazłam w niej mnóstwo nieścisłości, które na dłuższą metę mogły Olivera sporo kosztować. – Sugeruję, żeby pan opuścił cenę wywoławczą o dwadzieścia procent. Jerry Greenwood roześmiał się. – Ależ z ciebie figlarka. Przepraszam, ale ile masz lat? Bardzo młodo wyglądasz jak na prawnika. Od dawna praktykujesz? Spojrzałam mu prosto w twarz, a kątem oka widziałam, że Oliver i Liam zastygli w oczekiwaniu na moją odpowiedź. – Mój wiek, to nie pańska sprawa, panie Greenwood, a to, od jak dawna praktykuję nie ma związku ze sprawą. Informacje, jakich udzielił pan Wyatt Enterprises nie pokrywają się z tym, co udało mi się znaleźć w Internecie. Czy może nam pan wybaczyć na chwilę? – zapytałam. – Oczywiście. Poczekam za drzwiami. Nachyliłam się nad stołem ku siedzącym naprzeciwko braciom. – Słuchajcie, należałoby jeszcze przemyśleć ten zakup. On zawyża cenę, żeby coś ukryć, tylko jeszcze nie wiem co. Ta cała umowa została zrobiona bardzo powierzchownie i może was w przyszłości sporo kosztować. – Czyli radzisz nam odstąpić od zakupu? – zapytał Oliver z powagą. – Tak. W ostatecznym rozrachunku te dane się nie kalkulują. Moim zdaniem to by była bardzo zła inwestycja. – Liam? – zapytał Oliver. – Od początku nie byłem do tego przekonany, Oliver, wiesz o tym. Jeżeli Avery mówi, że to ryzykowne, to ja bym był za tym, żeby zrezygnować. Oliver pokiwał głową i podniósł się z miejsca. Liam i ja zrobiliśmy to samo.

– Dziękujemy, Jerry, ale Wyatt Enterprises nie jest zainteresowane ofertą. Miłego dnia. – Zaraz, chwila! Będziesz słuchał tej siksy? Oliver, daj spokój. – Do widzenia, Jerry. – Oliver wykonał w jego stronę pożegnalny gest. Gdy wróciliśmy na jacht, Delilah powiedziała Oliverowi, że nie czuje się dobrze i że chce wracać do domu. – Jesteś pewna, skarbie? – zapytał Oliver i pogłaskał ją po policzku. – Jesteś jakaś rozpalona. – Tak mnie coś nagle rozłożyło. Wolałabym być w domu, Oliver. Pocałował ją w czoło i odwrócił się do mnie i Liama. – Muszę odwieźć Delilah do domu. Wszystko jest opłacone, więc zostańcie i poużywajcie sobie. – Przepraszam. – Delilah spojrzała na mnie ze skruchą. – Nie no, coś ty. Musisz na siebie uważać. – Mam nadzieję, że to nic takiego – powiedział Liam, całując ją w policzek. Uśmiechnęła się niewyraźnie i oboje zeszli z łodzi. Wspaniale, więc teraz jestem tylko ja i Liam. Nas dwoje, sami, na jachcie płynącym prosto w bezkres oceanu, gdzie nie ma dokąd uciec, gdyby było trzeba. Od czego miałabym uciekać? Od swoich uczuć? Mojego wahania co do niego? Liam wziął mnie za rękę. – Wiesz, że nie musimy tu zostawać? Jeżeli wolisz, możemy wrócić do domu. Nie chcę cię stawiać w niezręcznej sytuacji. – Co za dżentelmen! Ale skoro już tu jesteśmy, moglibyśmy się przy okazji trochę odprężyć. – Jesteś pewna? – Tak, jestem pewna – uśmiechnęłam się. Zdałam sobie sprawę, że tęsknię za jego dotykiem. Za jego rękami na całym moim ciele i jego ciepłymi ustami na moich wargach. Większość kobiet byłaby w siódmym niebie, ale dla mnie to było prawdziwe piekło. Mój własny potrzask, z którego nie umiałam znaleźć wyjścia. Z jednej strony tak bardzo chciałam z nim być, ale z drugiej cały czas miałam z tyłu głowy, że koniec końców i tak wszystko spieprzę i go stracę. – Przepraszam bardzo. Kolacja gotowa. – Dziękuję, Lawrence. Już idziemy. Mam nadzieję, że jesteś głodna. – Jak wilk. Weszliśmy do kabiny, gdzie czekał na nas stół nakryty białym obrusem, z porcelanową zastawą i kryształowymi kieliszkami. Liam podsunął mi krzesło. – Dziękuję. – Proszę – odparł i usiadł po drugiej stronie.

Rozdział 32 LIAM

To nieprawda, że Delilah źle się poczuła. Nie miała gorączki, kiedy ją pocałowałem i wydawała się raczej w dobrej formie. To wszystko był plan Olivera. Od samego początku wiedział, że nie zostanie na weekend. Zrobił to dla mnie, żebym mógł być sam na sam z kobietą, w której byłem zakochany. Kiedy skończyliśmy jeść, słońce zaczęło się zniżać. Zgarnąłem kieliszki i zaproponowałem Avery, żebyśmy wyszli na pokład, gdzie rozłożyliśmy się wygodnie na leżakach, przodem do oceanu. – Słońce zaraz zajdzie – powiedziałem. – To jeden z najpiękniejszych widoków na świecie. – Uwielbiam zachody słońca. Wschody zresztą też. Kiedyś pojechałyśmy z Claudią i Lisą do Kalifornii na wakacje. Każdego ranka budziłam się o świcie, szłam na plażę, siadałam na piasku i czekałam, aż wzejdzie słońce. To było coś wspaniałego patrzeć, jak wyłania się zza oceanu. Wstawał zupełnie nowy dzień i miałam poczucie, że mogę z nim zrobić to, co zechcę. Rzecz jasna one uznały, że zwariowałam, ale mnie to jakoś uspokajało. Wyciągnąłem rękę i wziąłem jej dłoń. – Mogę? – zapytałem. – Tak, możesz – odpowiedziała łagodnie. Podniosłem kieliszek. – Za wschody i zachody. Lekko stuknęła swoim kieliszkiem o mój i podniosła do ust. Zamilkliśmy, patrząc, jak słońce powoli stacza się do wody. To był przepiękny widok, ale jeszcze piękniejszy był widok Avery patrzącej na ten magiczny spektakl. Wiedziałem, że nigdy nie zapomnę tej chwili. Pragnąłem tylko ogarnąć ją ramionami, przytulić i przycisnąć do serca. Serca, pustego od dłuższego czasu, które teraz wzbierało i skakało z radości za każdym razem, gdy była w pobliżu. Wyjąłem z kieszeni telefon i nastawiłem muzykę. – Zatańczymy? – zapytałem lekko spięty, bo spodziewałem się, że pośle mnie do diabła. Ale nie zrobiła tego. Uśmiechnęła się łagodnie i skinęła głową. Ciągle trzymając się za ręce, wstaliśmy z leżaków. Drugą rękę położyłem na jej biodrze i zaczęliśmy kołysać się w rytm muzyki. Patrzyłem w jej piękne, niebieskie oczy i czułem się szczęśliwy. Dzięki niej czułem się szczęśliwy i powiem jej to, jeszcze zanim ten weekend się skończy. Postanowiłem postawić wszystko na jedną kartę. Przeniosłem wzrok z jej oczu na jej usta. Pochyliłem się i pocałowałem ją delikatnie, a potem odsunąłem się, żeby zobaczyć, jak zareaguje. Wyraz jej twarzy mnie uspokoił. Uśmiechała się, a w oczach widziałem pragnienie. Pochyliłem się jeszcze raz i wziąłem jej dolną wargę między zęby. Z lekkim jękiem odchyliła głowę, pozwalając mi pieścić językiem swoją miękką skórę. Przyciągnąłem ją mocno do siebie, przyciskając mój sztywny członek do jej łona. – Zobacz, co mi robisz, Avery. Tak strasznie cię pragnę. Jej ręka ześlizgnęła się do mojego krocza i przywarła płasko do mojego członka.

– Skoro mnie pragniesz, to weź mnie. Podniosłem ją i zaniosłem na dół do sypialni. Postawiłem ją obok łóżka i zdjąłem jej bluzkę przez głowę. Rzuciłem ją na bok, a ona rozpięła sobie spódnicę i zsunęła ją na ziemię. Stała przede mną w staniku i majteczkach od kompletu, jak jakieś boskie stworzenie, na które miałem ochotę się rzucić. Ściągnąłem swoje ubranie i zacząłem majstrować przy zapięciu jej biustonosza, uwalniając bujne piersi. Przywarłem do nich rękami i rozkoszowałem się ich miękkością, zanim moje palce odnalazły sztywne brodawki stojące na baczność i złaknione pieszczot. Wstrzymała oddech, kiedy położyłem ją na plecach na łóżku, rozstawiłem jej nogi i zacząłem obracać językiem po wewnętrznej stronie jej uda. – Jezu, Liam – wykrztusiła. Zacząłem głaskać palcami jej punkt zapalny i nawet przez majteczki wyczułem wzbierającą w niej falę wilgoci. Mój wzwód jeszcze się nasilił i wydawało mi się, że zaraz mnie rozsadzi. Chciałem jej spróbować, wziąć ją do ust i sprawić jej najwspanialszą rozkosz w życiu. Zsunąłem majteczki i przesunąłem językiem w górę jej uda, aż do nabrzmiałej łechtaczki, a jednocześnie wsunąłem w nią palce. Wygięła plecy i wydała z siebie przeciągły jęk. – Dojdź dla mnie, skarbie – wyszeptałem, zataczając językiem okręgi wokół jej łechtaczki i poruszając rytmicznie palcami w jej wnętrzu. – O Jezu… Jeszcze… Tak mi… Nie była w stanie dokończyć, bo jej ciało ogarnęły dreszcze i z bezmierną ulgą wyszeptała moje imię. Nie mogłem się już opanować. Chciałem być w niej i czuć jej żar wokół swojego członka. Nachyliłem się nad nią i lekko musnąłem jej twarz, jednocześnie wsuwając się głęboko do środka. Oboje jęknęliśmy, nasze usta same odnalazły się nienasycone i daliśmy się ponieść w nieprzytomną otchłań euforii.

AVERY Nasze ciała cudownie się rozumiały. Miałam wrażenie, że za każdym razem, gdy się kochamy, szczytował jeszcze bardziej intensywnie niż poprzednio. Wystarczyło, że mnie dotknął, a przenosiliśmy się do naszego świata całkowicie opanowanego przez zmysły. Napierał na mnie zdyszany, a żar między nami narastał, aż rozlał się gwałtownie po całym moim ciele. Zatrzymał się zanurzony we mnie głęboko i zacharczał nieprzytomnie, po czym odrzucił głowę do tyłu i wymówił moje imię, wypełniając mnie swoim ogniem. Splótł swoje palce z moimi i przesunął mi ręce nad głowę, osuwając się na mnie powoli i ukrywając mi twarz w zagłębieniu szyi. Na skórze wystąpił nam pot i oddychaliśmy ciężko. Puścił moje dłonie i stoczył się ze mnie. Ogarnął mnie ramionami i przycisnął silnie do piersi. – Jesteś niesamowita – wyszeptał, bawiąc się moimi włosami. – Ty też. Przytuliłam mu głowę do szerokiej piersi. Zamknięta w jego żelaznych ramionach czułam się całkowicie bezpieczna. Dotąd żaden mężczyzna tak na mnie nie działał. Stąpałam po śliskim gruncie. Mój mur chwiał się w posadach. Za każdym razem, gdy się kochaliśmy, co ja mówię, za każdym razem, gdy się do mnie odezwał, jedna cegiełka zaczynała się chybotać i wypadała z hukiem. Poczułam, że muszę wstać i iść do siebie. Niechętnie wyślizgnęłam się z jego objęć i chciałam się podnieść, ale złapał mnie

mocno za dłoń, jakby się mnie przytrzymywał. – Nie idź. Proszę. Zostań tu ze mną. Zostanę tylko do czasu aż zaśniesz, a potem obiecuję, że pójdę spać do drugiego pokoju. Z trudem przełknęłam ślinę pod jego błagalnym spojrzeniem. Nie prosił o to, żebyśmy spędzili całą noc razem. Tylko aż zasnę. Uśmiechnęłam się niepewnie, po czym wsunęłam się pod kołdrę i w jego ramiona. Jednak niepokój mnie nie opuszczał, nawet gdy leżałam tak, całkowicie bezpieczna, w objęciach najpiękniejszego mężczyzny na ziemi, który próbował chronić mnie przed moim własnym strachem. Powoli odpłynęłam w niebyt, ale ocknęłam się, gdy pocałował mnie w ramię i delikatnie próbował wysunąć się z łóżka. Nie odwracając się, sięgnęłam za siebie i złapałam go za rękę, jeszcze zanim spuścił nogi na podłogę. – Nie idź. – Jesteś pewna? – wyszeptał. Odwróciłam się, podciągając kołdrę pod brodę i pogłaskałam go po ramieniu. – Tak. Mimo panujących w pokoju ciemności, wyczułam jego uśmiech. Umościł się znów przy mnie z głową na poduszce i zamknął ramiona wokół mnie. Przywarłam głową do jego piersi, a on przytulił usta do mojej głowy. Właśnie złamałam zasadę numer jeden, powodując kolejną, poważną wyrwę w moim murze.

Rozdział 33 LIAM

Nie mogłem się na nią napatrzeć, kiedy tak spokojnie spała w moich ramionach. W końcu się poddała i spędziła ze mną noc. Nie potrafię opisać uczucia szczęścia, jakie ogarnęło mnie, gdy poprosiła, żebym jej nie zostawiał. Wolno otworzyła oczy i spojrzała na mnie, a kąciki ust uniosły się jej do góry. – Dzień dobry. – Pocałowałem ją w czoło. – Dzień dobry. Dawno nie śpisz? – Kilka minut. – Lekko powiodłem palcem wzdłuż linii jej obojczyka. – Która godzina? – zapytała, ziewając. – Ósma. – Już dawno sobie tak nie pospałam. Pocałowałem ją w usta i wstałem z łóżka. – Dokąd idziesz? – Zaraz wracam. Poszedłem do łazienki i uruchomiłem prysznic. Wróciłem do sypialni i wyciągnąłem do niej rękę. – Może najpierw weźmiemy prysznic, a potem śniadanie? Usiadła, a kołdra osunęła się, odsłaniając jej pyszne piersi. Spojrzała w dół na mój członek sterczący sztywno i pożądliwie. – Brzmi nieźle. Uśmiechnęła się i podała mi rękę, pozwalając zaprowadzić się do łazienki. Weszła do kabiny pierwsza, a ja za nią, zamykając za nami szklane drzwi. Stanęła pod strumieniem ciepłej wody, a ja, nie odrywając dłoni od jej piersi, pochyliłem się do jej ust. Trzymała mnie mocno za biodra, a potem przesunęła dłoń i zacisnęła ją na moim członku, poruszając nią w górę i w dół. Przerwała pocałunek i zaczęła całować mnie po piersi, a potem niżej, po brzuchu. Uklękła i wzięła mnie do ust. Nie spodziewałem się tego i poddałem się z rozkoszą, jęcząc cicho. Położyłem jej ręce na głowie, a ona wpuściła mnie całego, liżąc i ssąc mnie w najbardziej wrażliwych miejscach. Jezu! Czułem, że zaraz dojdę. Wysunąłem się z jej ust i pomogłem jej wstać. Odwróciłem ją przodem do ściany. Oparła dłonie o wyłożoną marmurowymi kafelkami ścianę, a ja wszedłem w nią od tyłu głęboko, przywierając całym ciałem do jej mokrych pleców. Położyłem dłonie na jej dłoniach spoczywających na ścianie i splotłem z nią palce, nie przestając poruszać się w przód i w tył. Napięcie wzbierało w nas błyskawicznie, aż stęknęła głęboko, osiągając orgazm, a wtedy ja też się poddałem. Natarłem na nią jeszcze raz i wybuchnąłem w jej wnętrzu. Odwróciła głowę, żeby na mnie spojrzeć, a wtedy złowiłem jej usta w pocałunku, po czym wysunąłem się z niej i oboje się wykąpaliśmy. Przez cały dzień tylko wylegiwaliśmy się na słońcu, podjadaliśmy, piliśmy i gadaliśmy. Odkąd się poznaliśmy, nie widziałem jej tak rozluźnionej. Dużo rozmawialiśmy o sprawie „Kilbrand przeciwko Essex” i chociaż wiedziałem, że była nieprzeciętnie inteligentna, nie mogłem się jej nasłuchać.

Uwielbiała swoją pracę. To było widać, bo za każdym razem, gdy mowa była o sali sądowej, w oczach pojawiało się ciepłe światło. Była dokładnie tym, czego pragnąłem i potrzebowałem. – Jeździłaś kiedyś na skuterze wodnym? – zapytałem, ogarniając spojrzeniem jej długie, pięknie wyrzeźbione nogi i ładnie zarysowane mięśnie brzucha. Popatrzyła na mnie znad okularów słonecznych. – Nie, nigdy. Prawdę mówiąc, trochę się tego boję. – Naprawdę? To świetna zabawa. – Może kiedyś spróbuję. – A może teraz? – uśmiechnąłem się. – Mamy skutery na jachcie. Zdjęła okulary i zobaczyłem popłoch w jej oczach. – Nie, nie. Może spróbowałabym na jeziorze, ale na pewno nie na oceanie. Zwariowałeś? Zachichotałem. – Odkąd pamiętam, zawsze jeździliśmy z Oliverem po oceanie. Wstałem z leżaka i wyciągnąłem do niej rękę. – Chodź, możesz wsiąść razem ze mną. Dopilnuję, żeby nic ci się nie stało. Włożyła okulary z powrotem i zapatrzyła się w morze. – Kompletnie ci odbiło. – Może odrobinę. Chwyciłem ją za rękę i siłą podniosłem z leżaka. Pociągnąłem ją za sobą na dół, do kabiny ze skuterami. Kapitan czekał na nas z dwoma piankowymi skafandrami w rękach. Wziąłem je od niego i podałem jeden Avery. – Włóż to. Woda jest całkiem zimna. – I właśnie dlatego nigdzie nie jadę – powiedziała i odepchnęła moją rękę. – Oj, Avery, popuść trochę. Wiesz, jaka to frajda? Obiecuję, że nie będę szalał. Odchyliła głowę i przyglądała mi się przez chwilę, po czym westchnęła i wzięła ode mnie skafander. – Jak powiem, żebyś się zatrzymał, to masz się zatrzymać. – Dobrze. Obiecuję. Nie mam najmniejszej ochoty cię wystraszyć. Włóż też kamizelkę ratunkową. Włożyłem skafander i kamizelkę, a kapitan opuścił jeden skuter na wodę. Wskoczyłem pierwszy i pomogłem Avery zejść za mną. Usiadła z tyłu i natychmiast kurczowo objęła mnie w pasie.

AVERY Woda była cudowna. Ocean był cudowny. Ale tylko z pokładu bezpiecznej, dużej łodzi albo z lądu. Co mnie podkusiło, żeby wsiąść z nim na tę maszynę? Na jeziorze – w porządku, ale ocean naprawdę mnie przerażał. Liam nawet nie ruszył, a ja już uczepiłam się go rozpaczliwie. Odwrócił głowę i spojrzał na mnie. – Wszystko w porządku? Nie musimy, jeżeli nie chcesz. Teraz mi to mówi. – W porządku. Jestem już w końcu duża. – Zdobyłam się na spanikowany uśmiech.

– Pamiętaj, że jak tylko będziesz chciała wracać, to po prostu powiedz. Uruchomił silnik i pomknęliśmy po otwartej wodzie. Otoczyła nas chmura wodnego pyłu i przez chwilę myślałam, że serce wyskoczy mi z piersi. Z początku powalił mnie pęd powietrza na twarzy, ale z Liamem czułam się bezpiecznie. Obiecał, że nic mi się nie stanie i gdy tak gnał przez błękitne fale, nagle uświadomiłam sobie, że mam na twarzy rozszalały uśmiech. – Jak tam? – krzyknął, zwracając lekko głowę do tyłu. – W porządku – uśmiechnęłam się i cmoknęłam go w policzek. Szusowaliśmy tak przez jakiś czas, a mój uścisk wokół niego stopniowo zelżał. Gdy podpłynęliśmy z powrotem do jachtu, kapitan podał mi rękę i pomógł wspiąć się na łódź. – Widzę, że pani przeżyła – zauważył przyjaźnie. – Tak. To naprawdę niesamowita zabawa. Liam wdrapał się na jacht. Zdjęliśmy skafandry i oddaliśmy je kapitanowi. Liam zakleszczył mi głowę w zagięciu łokcia i pocałował mnie w skroń. – Wiem, że ci się podobało. Przyznaj się. Położyłam mu głowę na ramieniu i uśmiechnęłam się. – Podobało mi się. Ale jazda. Mam nadzieję, że nie połamałam ci żeber. – Możesz czepiać się moich żeber, kiedy tylko chcesz – odparł i mrugnął żartobliwie. Poszliśmy do sypialni, żeby się przebrać do kolacji, ale jakoś tak wyszło, że wylądowaliśmy napaleni w łóżku i w końcu kolację zamówiliśmy sobie do pokoju. A potem znów uprawialiśmy seks, obejrzeliśmy film, uprawialiśmy seks i w końcu zapadliśmy w twardy, zdrowy sen. Coś się działo, albo nawet już się wydarzyło. To nie był już tylko seks. W jednej chwili sprawy zaszły o wiele dalej i moje dawne strachy i obsesje opadły mnie z nową siłą, przypominając mi, co się stanie, jeżeli stracę czujność.

Rozdział 34 AVERY

Następnego dnia przez jakiś czas wygrzewaliśmy się na słońcu, podczas gdy jacht zmierzał powoli do brzegu. To były jedne z najlepszych dni w moim życiu. Miałam w głowie mętlik, bo za nic nie chciałam, żeby ten weekend się skończył, a jednak łódź dotarła w końcu do przystani i trzeba było powrócić do rzeczywistości. Rzeczywistości, w której zwykłe codzienne sprawy rozbiją to, co wspólnie zbudowaliśmy. Zrobiło mi się smutno i Liam to wyczuł. Wsiedliśmy na tylne siedzenie jego rolls-royce’a. – O co chodzi? – zapytał żałośnie. – O nic – skłamałam. Chciałam powiedzieć mu, co się ze mną dzieje, o wszystkich dobrych i złych emocjach, które mną targały, ale nie mogłam. Wziął mnie za rękę i splótł ze mną palce, ściskając mnie lekko. – To był dla mnie fantastyczny weekend, Avery. Prawdopodobnie, nie, na pewno to był najlepszy weekend w moim życiu. – Eee, na pewno spędziłeś już dziesiątki fantastycznych weekendów. – To prawda. Ale żaden się nie umywa do tego, który spędziłem z tobą. Łzy mi nabiegły do oczu i wbiłam wzrok w krajobraz za oknem. Był taki miły i taki piękny. Zasługiwał na coś lepszego niż ja. – Powiedziałem coś nie tak? – zapytał. – Nie. – Samotna łza stoczyła mi się po policzku i wytarłam ją lekko wierzchem dłoni. – To dlaczego płaczesz? Nie odpowiedziałam. Nie mogłam. – Avery, spójrz na mnie – zażądał. Potrząsnęłam lekko głową. – Liam, proszę cię, przestań. Samochód podjechał pod mój dom. Marzyłam, żeby już było po wszystkim. Powietrze zgęstniało wokół mnie i miałam wrażenie, że zaraz się uduszę. Liam wysiadł, a Declan wyjął moją torbę z bagażnika. Wzięłam ją od niego i spojrzałam na Liama. W jego oczach malował się nie tylko smutek, ale także iskierka gniewu. – I co, tak sobie teraz odejdziesz po tym wszystkim? – rzucił, wchodząc za mną do budynku. – Proszę cię, Liam. Nie chcę o tym teraz rozmawiać. – Weszłam do windy, a kiedy drzwi zaczęły się zamykać, Liam zablokował je ręką. – Mam to gdzieś, Avery. Co z tobą jest, do cholery? Do windy wsiadła kobieta z dzieckiem i popatrzyła na niego. Wszedł do środka i drzwi się zasunęły. Winda ruszyła. Zapanowało milczenie, a kobieta wciąż przyglądała się Liamowi. Gdy tylko wysiadła na osiemnastym i zamknęły się za nią drzwi, Liam zwrócił się do mnie. Był zły i naprawdę nie mogłam się mu dziwić.

– Porozmawiaj ze mną, Avery, proszę. Obgadajmy to. – „To”? A co to znaczy „to”? – prychnęłam, wysiadając z windy. Ręce mi drżały, gdy grzebałam w torebce w poszukiwaniu kluczy. Otworzyłam drzwi, a Liam wziął moją torbę i wszedł za mną. – O nas. Musimy porozmawiać o nas i o tym, co poczuliśmy przez ten weekend. Niech tam, co ja czuję, od dnia, kiedy cię poznałem. Stałam do niego tyłem, bo za nic nie chciałam, żeby zobaczył łzy, które znów nabiegły mi do oczu. – Czego się tak panicznie boisz, do cholery? Jest coś między nami od samego początku i nie mów mi, że nie. – To tylko seks, Liam. – Przestań pieprzyć, Avery – podniósł głos. – To, co się dzieje między nami to coś więcej i dobrze o tym wiesz. Dlaczego robisz wszystko, żeby mnie odepchnąć? Teraz już łzy spływały mi po twarzy wezbranym strumieniem. Obszedł mnie dookoła i stanął na wprost mnie. Otarł mi policzki i wziął moją głowę w dłonie. – Zakochałem się w tobie, mała. Wiem, że nie chcesz tego słyszeć, ale taka jest prawda i muszę ci to powiedzieć. Serce podeszło mi do gardła i nie mogłam złapać oddechu. – Dlaczego się przed tym bronisz? Powiedz mi, proszę. Poczułam zimny przypływ strachu rozpełzającego się po całym moim ciele. Nie mogłam tego powstrzymać. Odepchnęłam Liama gwałtownie. – Zostawisz mnie. Tak jak wszyscy. Teraz jest cudownie, ale w końcu będziesz miał mnie dość i odejdziesz. Jeżeli pozwolę sobie na ten związek, to na końcu to ja rozpadnę się na kawałki, a nie mogę już sobie więcej na to pozwolić. Nie mogę. – O czym ty mówisz? Nie mam najmniejszego zamiaru cię rozbijać. – Zrobił krok w moją stronę, ale powstrzymałam go uniesioną dłonią. – Ale tak będzie. Dlaczego ja, Liam? Możesz mieć każdą kobietę, jaką chcesz. Miałeś ich już pełno. Dlaczego ja? – Dobra, naprawdę dosyć mam już tej gadki. Nie chcę każdej dowolnej kobiety. Chcę tylko tej, która ukradła mi serce i dla której całkowicie straciłem głowę. A ona stoi właśnie przede mną. Dlaczego, do cholery, tak trudno ci to zrozumieć? – Wbił ręce w kieszenie i odwrócił się. Mogłabym przysiąc, że w oczach błysnęły mu łzy. – Bo mężczyźni nigdy nie zostają. Jak tylko wszystko dobrze się układa i pojawia się poczucie stabilności, natychmiast dają nogę. I jeszcze na koniec wciskają mi kit, że to wszystko przez nich i że w ogóle nie chodzi o mnie. Straciłam dziewictwo z kolesiem, który mówił, że mnie kocha, a tydzień później stwierdził, że powinniśmy się spotykać z innymi. Byłam ufna zbyt wiele razy i już mnie na to nie stać. Moje serce już tego nie zniesie. Ja tego nie zniosę. Nie bez powodu jestem taka, jaka jestem. Widzisz to? – Przesunęłam przed sobą ręką w powietrzu. – Co, ten twój mur? Tak, słyszałem, Avery, ale dla mnie to jakaś kosmiczna bzdura. – To nie jest bzdura. Pozwala mi się chronić – krzyknęłam. – Chronić przed czym? Chyba przed normalnym życiem! To co zamierzasz zrobić? Być sama przez całe

życie, żeby przypadkiem ktoś nie zrobił ci krzywdy? – Tak. – Jezus Maria, Avery. Nie wierzę, że stoisz tu teraz i mówisz mi, że ten weekend nic dla ciebie nie znaczył. Nie wierzę, że nic nie czujesz, kiedy się kochamy. Oboje wiemy, że jest między nami więź. Czuję ją za każdym razem, gdy jestem w tobie. Czuję ją, kiedy jestem z tobą i kiedy jestem daleko od ciebie. Czuję ją przez cały czas, do cholery, bo cię kocham! Zakryłam uszy rękami. – Przestań to powtarzać. Tak ci się tylko wydaje do czasu, aż w twoim życiu pojawi się nowa kobieta. Położył sobie ręce na głowie i zaczął krążyć po pokoju. – Nie będzie innej kobiety. Jesteś dla mnie jedyną kobietą na świecie. Nie jestem taki jak inni. Powinnaś się już zorientować. Spuściłam ze smutkiem wzrok. Miał rację. Nie był taki, jak inni, ale i tak ryzyko było zbyt wielkie.

LIAM Kiedy stałem tam i słuchałem jej, czułem w sercu potworny ból. Taki, jakiego właśnie ona tak bardzo się obawiała. Nic do niej nie trafiało i miałem ochotę zawyć z bezsilności. Widać było, że cierpi, ale i tak mnie odepchnęła. To było nie do zniesienia. Chciałem ją przygarnąć do piersi i powiedzieć jej, jak bardzo ją kocham, ale ona nie chciała tego słyszeć. – Potrzebowałaś miłości przez to, co ci zrobił twój ojciec. Ale za każdym razem wdeptywałaś w coś jeszcze gorszego. Nigdy nie mógłbym cię skrzywdzić, Avery. – Podszedłem do niej i podniosłem jej podbródek, napotykając jej szklany wzrok. – Kocham cię, Avery Lewis, i nieważne, co powiesz albo zrobisz, i tak zawsze będę cię kochał. Odepchniesz mnie, a ja będę cię kochał. Powiesz mi, że mnie nienawidzisz, a ja będę cię kochał. Nie będziesz chciała mnie więcej widzieć, a ja będę cię kochał. Stałaś się nieodłączną częścią mnie, mojego serca i duszy, i nic nigdy tego nie zmieni. Zacisnęła ręce w pięści i położyła mi je na piersi, a całym jej ciałem wstrząsnął rozpaczliwy szloch. – Idź już, Liam – wyszeptała, odwracając się ode mnie. No i po wszystkim. Nic nie mogło wyrwać jej z tego lęku. Jedyne, co mogłem dla niej zrobić, to odejść, tak jak tego chciała. – Okej. Idę. Może się pomyliłem i ty naprawdę nic do mnie nie czujesz. Mam nadzieję, że pewnego dnia znajdziesz to, czego szukasz, Avery. A ja i tak będę cię kochał, bez względu na wszystko. Zawsze będę cię kochał. – Pocałowałem ją w czubek głowy i wyszedłem ze łzami w oczach.

Rozdział 35 AVERY

W padłam do sypialni i rzuciłam się na łóżko, zwinęłam się w kłębek i wyłam, jak nigdy dotąd. Bolało mnie całe ciało, od głowy do koniuszków stóp. Nie rozumiałam, co się dzieje i dlaczego tak koszmarnie się czułam. To był niesamowity weekend. Jeden z najlepszych w moim życiu. Przy nim byłam sobą. Ale kiedy pojawiał się mur, wszystko się zmieniało. Tak długo, jak nie było mowy o związku czy wspólnym życiu, mogłam się otworzyć. Ale gdy tylko o tym wspomniał, mur wystrzelił do góry, włączył się stan alarmowy i stałam się kimś innym. W moim przekonaniu potrafiłam teraz lepiej znosić ból niż jeszcze rok lub dwa temu. Zamknęłam oczy i zapadłam w sen. Rano nie mogłam otworzyć oczu. Wczorajszy płacz i niezmyty makijaż pokrył je zaschniętą skorupą i niemal po omacku powlokłam się do łazienki. Puściłam ciepłą wodę, sięgnęłam po ręcznik do twarzy i delikatnie je przemyłam, aż wreszcie zdołałam rozewrzeć powieki. Czułam się jak kupka nieszczęścia i przez chwilę kusiło mnie, żeby zadzwonić do Tima i powiedzieć, że jestem chora i że nie dotrę dzisiaj do pracy. Ale przyszło mi na myśl, że akurat praca jest tym, czego dzisiaj najbardziej potrzebuję. Jeżeli się czymś zajmę, może uda mi się przestać myśleć o Liamie. Gdy wyszłam spod prysznica, wyjęłam z torebki telefon. Zobaczyłam dwa nieodebrane połączenia i wiadomość głosową od Willow, esemes od Claudii i jeszcze jeden od nieznanego numeru. Z trudem przełknęłam ślinę, gdy go przeczytałam: „Avery, tu John. Wiem, że nie chcesz rozmawiać, ale myślę, że powinniśmy. Na pewno są rzeczy, które chcesz mi powiedzieć i nie mam ci tego za złe. Zadzwoń lub odpisz. Chciałbym cię poznać, Avery. Wiem, że może już na to za późno, ale taka jest prawda”. Miałam wrażenie, że świat zaciska się wokół mnie. Najpierw Liam, teraz John. Rzuciłam telefon na łóżko i zaczęłam ubierać się do pracy. Gdy prostowałam sobie włosy, zadzwonił telefon. Ella. – Halo? – O, Avery, dobrze, że odebrałaś. Twoja sprawa „Brady przeciwko Callahan” została przeniesiona na dzisiaj na dziewiątą. – Co? – praktycznie wrzasnęłam do telefonu. – Nie jesteśmy gotowi. Rozprawa wyznaczona była na przyszły tydzień. – Wiem, przykro mi. Zdaje się, że sędzia przyspiesza wszystkie sprawy, bo chce w przyszłym tygodniu iść na urlop. Musisz jechać prosto do sądu. Joel zaraz wpadnie do firmy zabrać wszystkie materiały. Powiedział, że będzie na ciebie czekał już w sądzie. – Cholera. Dzięki, Ella. Do zobaczenia później. Niech to szlag. To była ostatnia rzecz, jakiej potrzebowałam. W pośpiechu wskoczyłam w czarną wąską spódnicę i krótki żakiecik na guziki. Wsunęłam stopy w czarne buty na obcasach, złapałam torebkę i wybiegłam z mieszkania. Desperacko potrzebowałam kawy. Nie przetrwam tego dnia, jeżeli nie zatrzymam się gdzieś na kawę po drodze.

Odstałam sześć osób w kolejce w Starbucks niedaleko mojego domu i zamówiłam dużą americano na bazie potrójnego espresso z syropem orzechowym. Gdy wyjęłam z torebki portfel, usłyszałam nad sobą głos: – Ja zapraszam – powiedział Oliver. Z wysiłkiem przełknęłam ślinę i podniosłam na niego wzrok. Spodziewałam się, że będzie na mnie zły, bo Liam na pewno wszystko mu opowiedział. Ale w jego oczach zobaczyłam jedynie współczucie. – Dziękuję, ale nie musisz. – Wiem, ale chcę. Jesteś moim prawnikiem i właśnie uchroniłaś mnie przed utopieniem milionów dolarów, więc chyba mogę postawić ci kawę. W panice spojrzałam na zegarek. – Dziękuję jeszcze raz. Muszę lecieć, bo spóźnię się do sądu. – Jadę do pracy i będę przejeżdżał obok. Chodź ze mną, Scott wyrzuci cię w sądzie. – Naprawdę? – Przygryzłam dolną wargę. – Jasne. – Wykonał gest, żebym poszła przodem. Wślizgnęłam się na tylne siedzenie jego limuzyny i przywitałam się ze Scottem. Napiłam się kawy i zauważyłam, że Oliver bacznie mi się przygląda. – Jak się czuje Delilah? – Znacznie lepiej. Nie licząc porannych nudności – uśmiechnął się. – Jak się udał weekend na jachcie? Żartuje czy jak? A może nie rozmawiał z Liamem i o niczym nie wie. – Nie rozmawiałeś ze swoim bratem? – zapytałam. – Nie. Próbowałem się wczoraj do niego dodzwonić, ale tylko wpadałem na pocztę głosową. Był z tobą? – Nie. Odwiózł mnie do domu i pojechał do siebie. Nie rozmawiałam z nim od tego czasu. – Wszystko w porządku? – zapytał z niepokojem. – Nie, prawdę mówiąc, nie bardzo. Właśnie się dowiedziałam, że moja sprawa została przesunięta na dzisiaj rano, a nie jestem przygotowana, więc mocno się denerwuję. – Przygotowana czy nie, dasz sobie radę – uśmiechnął się. Scott zatrzymał się przed gmachem sądu i odetchnęłam z ulgą. Oliver otworzył drzwi i wysiadłam przy jego pomocy. – Avery, czy coś jest nie tak? Coś się stało między tobą i moim bratem? – Będziesz musiał sam go o to zapytać, Oliver. Dziękuję za podwiezienie. – Odwróciłam się i wbiegłam po schodach.

LIAM Nie ogoliłem się rano i mało mnie to obchodziło. Siedziałem za biurkiem, z bólem myśląc o tym, co się stało wczoraj. Do mojego pokoju wszedł Oliver. – Żyjesz. – Co? – Zmarszczyłem brwi.

– Próbowałem się wczoraj do ciebie dodzwonić, ale ciągle wpadałem na pocztę głosową. – Popatrzył na mnie uważnie, po czym przeszedł przez pokój i usiadł na fotelu naprzeciwko mojego biurka. – Telefon mi się rozładował i zapomniałem go podłączyć po powrocie do domu. – Spojrzałem na dokumenty, nad którymi usiłowałem się skupić. Zmrużył oczy i przyglądał mi się przez chwilę. – Widziałem się dzisiaj z Avery. Szybko podniosłem głowę. – Gdzie? – Co się stało między wami? – Gdzie ją widziałeś? – W Starbucks. Postawiłem jej kawę, a potem podwiozłem ją do sądu, bo się spieszyła. Zapytałem, jak wam minął weekend, ale nie chciała powiedzieć. Powiedziała, że powinienem porozmawiać z tobą. Westchnąłem i odchyliłem się w fotelu. – Nie będziemy się już widywać. Kompletnie spanikowała, kiedy jej powiedziałem, że chcę z nią być – urwałem. – I przestraszyła się jeszcze bardziej, kiedy powiedziałem, że ją kocham. Próbowałem ją przekonać, stary, ale ona nie chce wchodzić w żaden związek. Wystarczy jej przelotny seks. – Aha. – Założył ręce i potarł podbródek. – Przykro mi, Liam. Wiem, ile ona dla ciebie znaczy. Daj jej trochę czasu. Przemyśli to i zmieni zdanie. Wiem, że cię kocha. To widać. Po prostu musi się przygotować na ten następny krok, zwłaszcza jeżeli sparzyła się w przeszłości. – Dobra, Oliver, nieważne. Nie chcę już o niej rozmawiać. Właściwie to robię, co mogę, żeby przestać o niej myśleć. – Rozumiem. Jakby co, to jestem u siebie. Uśmiechnął się współczująco i wyszedł. Nie było takiej rzeczy, która pomogłaby mi przestać o niej myśleć. Czułem wokół siebie jej zapach, a jej uśmiech tak głęboko wyrył mi się w pamięci, że miałem go przed oczami przez cały czas.

Rozdział 36 AVERY

W yszłam z sądu i głośno wypuściłam powietrze. Joel wyszedł za mną. – O rany, Avery, ale im dałaś popalić. Jak na nieprzygotowaną, naprawdę rozniosłaś Callahana i jego obrońcę w drobny mak. W pewnym momencie myślałem, że sędzia ukarze cię za zniewagę sądu. – Dzięki, Joel – uśmiechnęłam się blado. Prawda była taka, że rozsadzała mnie wściekłość, więc łatwo było mi się wyżyć na przeciwniku w sądzie. Joel lekko dotknął mojego ramienia. – Spotykam się z żoną na lunch. Masz ochotę pójść z nami? – Dzięki, Joel, ale nie jestem głodna. Pójdę prosto do biura. Zobaczymy się później. Miłego lunchu. – Okej – uśmiechnął się i odszedł. Wyjęłam telefon z torebki, ale zmroził mnie głos za moimi plecami. – Trzeba przyznać, że potrafisz zwrócić na siebie uwagę na sali. Serce mi przyspieszyło. – Dostałaś moją wiadomość? Powoli się odwróciłam i wzięłam głęboki oddech. – Tak. Nie miałam kiedy odpisać. Co ty tu robisz, John? – Byłem akurat w sądzie, kiedy zobaczyłem, że wchodzisz na salę, więc usiadłem z tyłu. Już w kancelarii dałaś niezły popis, ale na sali rozpraw jesteś po prostu imponująca. Jestem z ciebie dumny. – Daruj sobie, John. Nie potrzebuję twojego uznania. – Ruszyłam przed siebie, ale poszedł za mną. – Mogę chyba wyrazić mój podziw bez względu na to, czy go potrzebujesz. Przyjdź do mnie na kolację. – Nie. – Nacisnęłam guzik windy. – Dlaczego? – Wiesz dlaczego. Nie mam najmniejszej ochoty cię bliżej poznawać. Musztarda po obiedzie. – Jestem twoim ojcem, Avery. Aż się we mnie zagotowało, gdy spojrzałam na niego z wściekłością. – Do bycia ojcem nie wystarczy fakt, że w naszych żyłach płynie ta sama krew. Ojciec to ktoś, kto opiekuje się swoimi dziećmi. Kto pomaga im przetrwać sukcesy i porażki, kto jest przy nich, gdy świętują najważniejsze osiągnięcia w życiu i kto kocha je bezwarunkowo, bez względu na to, czy były planowane, czy nie. A ty nie byłeś kimś takim, John. – Masz rację, Avery. Przepraszam. Drzwi windy rozsunęły się i weszłam do środka. – Za późno na przeprosiny. – Drzwi się zamknęły i uwolniły mnie od obecności Johna Carringtona. Przez następnych kilka dni skupiałam się jedynie na tym, żeby przetrwać. Znalazłam inną siłownię,

żeby nie natknąć się na Liama i pogrążyłam się w pracy do tego stopnia, że wracałam do domu o jedenastej wieczorem. Claudia i Lisa zorientowały się, że coś się stało. Wyczuły to w moim głosie i chociaż powtarzałam im, że wszystko u mnie w porządku, nie dawały się nabrać. Okazało się, że życie w Nowym Jorku sporo mnie kosztowało. Była jedenasta, kiedy weszłam do swojego bloku i znieruchomiałam całkowicie zbita z tropu na widok Olivera Wyatta siedzącego w holu. – Oliver, co ty tu robisz? – Czekam na ciebie. Długo pani pracuje, panno Lewis. – Uśmiechnął się przyjaźnie. – Staram się czymś zająć. – Rozumiem, co masz na myśli. Chciałbym z tobą porozmawiać. – Teraz? Oliver, jest naprawdę późno i jestem zmęczona. – Teraz, Avery. Możesz dopisać czas naszej rozmowy do swoich nadgodzin. – Dobrze. Chodź. – Ruszyłam do windy. Oliver wszedł do mojego mieszkania i zamknął za sobą drzwi. – Napijesz się czegoś? Wody, kawy, wina? Podniósł rękę. – Nie, dziękuję. – Jeżeli przyszedłeś tu rozmawiać o Liamie, to lepiej tego nie rób. – Właściwie przyszedłem tu, żeby porozmawiać o mnie. Spojrzałam na niego zmieszana. – Chodźmy usiąść, będzie nam wygodniej. Wyglądasz, jakbyś miała zaraz zemdleć. Usiadłam na kanapie, a Oliver usiadł przy mnie. – Czy Liam wie, że tu jesteś? – Nie i nie chciałbym, żeby kiedykolwiek się dowiedział. Wiesz, przez dwanaście lat wykorzystywałem kobiety jedynie dla seksu, bo nie mogłem się zaangażować w stały związek. Gdy tylko sprawy docierały do tego punktu, zwijałem manatki. Ty i ja jesteśmy bardziej podobni niż myślisz, Avery. – A matka Sophie? – Liam nic ci nie mówił? – Powiedział tylko, że umarła i od tej pory Sophie na stałe mieszka z tobą. Spuścił głowę i odniosłam wrażenie, że to, co zaraz powie nie będzie łatwe. – Nigdy nie chciałem dzieci ani stałego związku. Matka Sophie wiedziała o tym. Oszukała mnie i zaszła w ciążę celowo. Wstyd się przyznać, ale nie chciałem mieć nic wspólnego z moją córką od chwili jej poczęcia do momentu, kiedy zamieszkała u mnie. Nawet ani razu jej nie widziałem do czasu, kiedy jej matka nieoczekiwanie pojawiła się u mnie, kiedy Sophie miała trzy lata i zostawiła mi ją na cały dzień. Wpatrywałam się w niego z niedowierzaniem. Wypisz wymaluj, John. Zrozumiałam teraz, dlaczego Liam nie chciał mi o tym powiedzieć. – Matka Sophie była uzależniona od narkotyków i potrzebowała pieniędzy. Wypisałem jej czek, a potem widywałem Sophie w jej urodziny i w święta. Najczęściej na Boże Narodzenie. Byłem dla niej obcym człowiekiem. Przeniosła się do mnie po śmierci Elaine, swojej matki.

– Niech zgadnę. Nie byłeś zachwycony? – Nie bardzo, ale to było niewinne dziecko i mnie potrzebowało. Miała dużo problemów i wtedy spotkałem Delilah. – Na twarz wypłynął mu uśmiech. – Ona odmieniła cały mój świat z Sophie. Po raz pierwszy w życiu się zakochałem i nieważne jak bardzo starałem się to stłumić, to mi się nie udawało. – Dlaczego mówisz mi to wszystko, Oliver? – Poczekaj. Kiedy miałem osiemnaście lat, myślałem, że spotkałem miłość mojego życia. Miałem zamiar się jej oświadczyć, a potem dowiedziałem się, że mnie zdradzała. To mnie całkowicie zdruzgotało i zrobiło ze mnie człowieka o sercu z kamienia. Ból był nie do zniesienia i przysiągłem sobie, że nigdy więcej nie narażę się na takie cierpienie. I tak właśnie robiłem. Wynajdywałem sobie różne zajęcia, pracowałem do późna, spotykałem się z najróżniejszymi kobietami, nawiązywałem przelotne romanse i byłem przekonany, że tak właśnie będzie wyglądało już zawsze moje życie. Po tym, jak poznałem Delilah, zrozumiałem, że tak naprawdę w ogóle nie wiedziałem, czym jest miłość. Mój ból wynikał bardziej z poczucia odrzucenia. – I jak sobie z tym poradziłeś? Jesteście z Delilah wspaniałą parą, tacy szczęśliwi i zakochani. – Wróciłem i spotkałem się z kobietą, którą, jak sądziłem, kochałem lata temu i usłyszałem odpowiedź na pytania, które przez cały ten czas nie dawały mi spokoju. Musiałem zamknąć tamten rozdział mojego życia, żeby móc ruszyć do przodu. Liam powiedział mi o Johnie i o tym, że wiele razy cierpiałaś z powodu nieudanych związków. Myślę, że główną przyczyną twoich problemów jest John. Zastanów się nad tym przez chwilę. Czy kiedykolwiek naprawdę kogoś kochałaś? A może cierpiałaś dlatego, że cię porzucali, a nie rzeczywiście z miłości. Do oczu napłynęły mi łzy. – Nie wiem – wyszeptałam. Oliver wyciągnął rękę i dotknął mojej dłoni. – A ja myślę, że wiesz. W głębi duszy wiesz. Liam jest wspaniałym facetem. Co tam, powiem ci nawet, że jest o niebo lepszym człowiekiem niż ja. Jasne, że umawiał się z wieloma kobietami przez wiele lat, ale nigdy go takiego nie widziałem. Nigdy nie widziałem, żeby był tak szczęśliwy. W oczach zapalają mu się żarówki, kiedy w rozmowie pada twoje imię. Kiedy mówi o tobie, cały się nakręca. Jesteś kobietą, na którą czekał przez całe swoje życie, tak jak Delilah była tą, na którą ja czekałem. Avery, znajdź swoje odpowiedzi i żyj dalej w spokoju. Zasługujesz na szczęście, Avery, nie pozwól, żeby ktokolwiek ci to odebrał. – Pocałował mnie w czoło i wstał z kanapy. – I proszę, nie mów Liamowi, że u ciebie byłem. – Mrugnął do mnie porozumiewawczo. Wstałam i odprowadziłam go do drzwi. – Oliver? – Tak? – Odwrócił się. – Czy Delilah naprawdę źle się poczuła? – Nie. – Kąciki ust podjechały mu do góry. – Dziękuję – powiedziałam cicho. – Nie ma za co. Dobranoc.

LIAM Przez następne dni pracowałem jak wariat, ściągałem nowych klientów i podpisywałem decydujące umowy. Właśnie siedziałem u siebie w biurze, kiedy wszedł Max Hamilton. – Cześć, Max. – Wstałem i przybiliśmy żółwia. – Nadciągam z pomocą. Idziemy. – Dokąd? – Na kolację, z Collinem. Robimy sobie dzisiaj męski wieczór we trzech. Dobra kolacja, parę drinków, pogadamy sobie. – Dzięki. To naprawdę miło z twojej strony, ale nie mogę. – Przewidzieliśmy, że tak powiesz. Collin czeka w samochodzie na ulicy. Nie bądź złamasem, nie będziesz tu chyba siedział przez całą noc. Dobrze ci zrobi, jak z nami wyskoczysz na miasto. – Okej – westchnąłem. – Ale uprzedzam, że marny dziś ze mnie kompan. Wyszliśmy z budynku i wsiedliśmy do range rovera Collina. – Cześć, stary – przywitałem się. – Cieszę się, że dałeś się wyciągnąć – odparł z uśmiechem. – Nie to, żebym miał coś do powiedzenia. Gdzie jedziemy? – Do Wolfgang’s Steakhouse na prawdziwie męskie żarcie – zakrzyknął Max. W restauracji natychmiast usadzono nas przy stoliku. – Czy podać coś do picia? – zapytała kelnerka. – Trzy szklanki szkockiej i trzy szoty whisky – odrzekł Collin. – Szoty whisky? No nie wiem, stary. – Strzeliłem sobie kilka ostatnio z moją matką. Mówię wam, to wciąga. – Fajną masz mamuśkę – uśmiechnąłem się. – Dzięki. Przekażę jej. Właśnie mnie o ciebie niedawno wypytywała. No więc, dawaj, powiedz starym ziomalom, co się dzieje. – Avery dała mi jasno do zrozumienia, że nie ma mowy o żadnym związku między nami. – Aj, aj! Ciężka sprawa – powiedział Max i pokręcił głową. Kelnerka przyniosła drinki i sięgnęliśmy każdy po swojego szota. – Obyśmy dziś wieczorem zapomnieli o kobietach! – powiedział Collin, wyciągając kieliszek. – Nie mówcie Amelii, że to powiedziałem. Roześmiałem się i wychyliłem swojego drinka. Jedliśmy, rozmawialiśmy i piliśmy, trochę za dużo. Ale czułem się dobrze, bo przy nich udało mi się nie myśleć o Avery. Za to następnego dnia obudziłem się z koszmarnym kacem i głową pełną myśli o niej. Strasznie mi jej brakowało i z każdym dniem, zamiast lepiej, robiło się gorzej. Gdy leżałem tak w łóżku, przyszło mi do głowy, żeby wyrwać się na jakiś czas z Nowego Jorku. Zdecydowałem, że mały wypad do Kalifornii dobrze by mi zrobił.

Rozdział 37 AVERY

Rozmowa z Oliverem bardzo mi pomogła. Leżałam w łóżku i rozmyślałam o tym, jak strasznie tęsknię za Liamem. Bycie z dala od niego bolało jeszcze bardziej niż bycie z nim. Brakowało mi jego uśmiechu, jego radosnego rżenia, jego zmysłowości, czułego sposobu bycia i naprawdę brakowało mi naszego nieziemskiego seksu. Wiedziałam, co muszę zrobić. Wzięłam telefon z szafki i napisałam do Johna. „Tu Avery. Chciałabym wpaść później i porozmawiać”. „Oczywiście. Może o siódmej?” „Dobrze. Podaj adres”. Gdy weszłam do biura, Tim zatrzymał mnie w holu. – Avery, mogłabyś zajrzeć do mnie do biura? Cholera. Czego on znowu chce? Odwróciłam się i poszłam za nim. Usiadłam naprzeciw jego biurka, a on zamknął drzwi. – Widziałem cię niedawno w sądzie z Johnem Carringtonem. Wyglądało to na jakąś awanturę. O co chodziło? O ile wiem, nie pracujesz nad żadną sprawą, w której on występuje. Cholera. Cholera jasna, psiakrew. Nawet go nie zauważyłam. A może cichaczem mnie podgląda? – Nie widziałam cię. – Byłem tam. Powiedz, co się dzieje. Dlaczego wykłócasz się z Johnem Carringtonem? – To sprawa osobista, Tim, wolałabym nie wdawać się w szczegóły. – Masz z nim romans? – Jezu, nie! Skąd ci to przyszło do głowy, u licha? – Bo wyglądało mi to na sprzeczkę zakochanych. Popatrzyłam na niego zszokowana. – To mój ojciec – wyrzuciłam. Przez moment siedział i wpatrywał się we mnie, nie mogąc wydusić słowa. – Jeszcze raz? – To mój ojciec – powtórzyłam cicho. – Nie wiedziałem, że John Carrington ma dzieci. – Nieszczególnie się z tym obnosi. Pokręcił głową. – Jeżeli jesteś jego córką, dlaczego nie pracujesz u niego w firmie? – Bo mój ojciec zniknął z mojego życia zaraz po moim urodzeniu. – To dlatego chciałaś oddać sprawę Wyatt Enterprises. – Tak. – Przepraszam cię, Avery. Powinnaś mi była powiedzieć na początku, przydzieliłbym kogoś innego. Ale muszę przyznać, że poprowadziłaś ją popisowo.

– No, to teraz wiesz. To wszystko? – Tak. Przykro mi. Jakbyś czegoś potrzebowała, to daj mi znać. Skinęłam głową. – Czy mógłbyś zachować to dla siebie? – Naturalnie. Wróciłam do swojego biura i pogrążyłam się w pracy nad moimi sprawami, ale co chwilę rzucałam okiem na telefon. Dlaczego? Nie miałam pojęcia. Może liczyłam na to, że Liam się odezwie? Powiedział, że będzie mnie kochał bez względu na wszystko. Potrzebowałam tylko trochę czasu. Około pół do szóstej wyszłam z biura i poszłam do domu przebrać się przed kolacją u Johna. Gdy wychodziłam z mieszkania, byłam jednym wielkim kłębkiem nerwów. Co ja do diabła wyprawiam? Czy na pewno jestem gotowa? Gotowa czy nie, nie miałam wyboru. John mieszkał na najwyższym piętrze apartamentowca w SoHo. Na dole portier zapytał o moje nazwisko, po czym zawiadomił Johna o moim przybyciu. – Proszę jechać windą na ostatnie piętro – uśmiechnął się. – Dziękuję. Zdenerwowana, wsiadłam do windy i wybrałam dwudzieste piętro. Gdy drzwi się otworzyły, wysiadłam w niewielkim holu i zastukałam do wysokich, dwuskrzydłowych, drewnianych drzwi. Wzięłam głęboki oddech, starając się opanować drżenie całego ciała. – Cześć, Avery – powiedział John, otwierając. – Zapraszam. Weszłam i z zachwytem rozejrzałam się po jego mieszkaniu. Jasnobeżowe ściany z wiśniową sztukaterią nadawały pomieszczeniu elegancki charakter. – Kolacja zaraz będzie gotowa – powiedział, prowadząc mnie do salonu. – Nie musiałeś sobie robić kłopotu. Podszedł do baru w kącie pokoju. – Czego się napijesz? Świetnie się wstrzelił, bo potrzebowałam drinka jak nigdy. – Poproszę wytrawne martini z lodem i z cytryną. – Świetny wybór. Zrobił dwa koktajle i wręczył mi kieliszek. Powietrze w pokoju jakby stężało. Czułam, że jest tak samo zdenerwowany jak ja. Biorąc pod uwagę nasze wcześniejsze spotkania, trudno mu się było dziwić. – Dziękuję, że przyszłaś. To dla mnie wiele znaczy – rzekł i usiadł w jednym z foteli z bocznymi oparciami. – Nie przyszłam tu dla ciebie, ale dla siebie. Chcę, żebyś mi wyjaśnił parę spraw. Bo jeżeli mam ruszyć z miejsca ze swoim życiem, muszę jakoś uregulować nasze nieistniejące relacje. – W porządku. Co chcesz wiedzieć? – Dlaczego zniknąłeś po moich jedenastych urodzinach? Wypuścił powietrze i pociągnął łyk ze swojego kieliszka. – Byłem młody i miałem marzenia. W moich planach nie było miejsca na dzieci.

– To może trzeba było lepiej się zabezpieczyć – warknęłam. Pokiwał głową i ponownie podniósł kieliszek do ust. – Pewnie tak. Byłem młody. Wypadki się zdarzają. – Czyli dlatego, że nie miałeś mnie w planach, wolno ci było tak po prostu mnie porzucić? Nowego człowieka, którego stworzyłeś wspólnie z drugą osobą? – Wtedy tak to widziałem. Jak już powiedziałem, byłem młody i miałem swój cel. Ale po jakimś czasie pojawiło się poczucie winy i wtedy postanowiłem, że powinienem cię poznać. – Co się stało po moich jedenastych urodzinach? – Spotkałem kogoś, a ona nie lubiła dzieci. – To musiał być niezły kawał cholery. Więc dla tej kobiety porzuciłeś własną córkę? Tak samo jak wcześniej porzuciłeś ją dla kariery? – powiedziałam gniewnie. – Tak. Wstyd się przyznać, ale tak. – Ożeniłeś się z nią? Gdzie ona jest? – Nasz związek trwał tylko dwa lata. Uznaliśmy, że to nie działa i postanowiliśmy się rozstać. Miałaś dobre życie z Claudią i Lisą, Avery. Nie chciałem znowu ci go komplikować. – Jesteś moim ojcem! Wszystko, czego chciałam, to żebyś mi komplikował życie. Chciałam mieć ojca, tak jak wszystkie inne dzieci. Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, jak potwornie mnie zraniłeś? Te wszystkie nieudane związki, w które się przez ciebie pakowałam. To poczucie opuszczenia, które nieustannie mam w sobie. – Przepraszam. – Przepraszam bardzo, panie Carrington – powiedziała młoda kobieta, wchodząc do pokoju. – Kolacja gotowa. – Dziękuję, Elsa. Zjedzmy kolację, Avery, i porozmawiamy potem. Że co proszę? Za kogo on się ma, do cholery? Byłam tak rozzłoszczona, że nawet mi się nie chciało jeść. Niechętnie poszłam za nim do jadalni i usiadłam przy stole na wprost niego. W pokoju zapanowała cisza, więc zaczęłam skubać podane jedzenie. – Dlaczego wybrałaś zawód prawnika? – zapytał, przełamując milczenie. – Bo uwielbiam się kłócić i uważam, że prawo jest fascynujące. Na twarz wypłynął mu szeroki uśmiech. – Ja tak samo. Pewnie masz to po mnie. Nie zareagowałam, bo nie chciałam mieć w sobie nic po nim. – Czy twoja matka wie, że się spotkaliśmy? – Nie. Żadna z nich nie wie. – Już sobie wyobrażam, co by powiedziały. – Nie przebierałyby w słowach, żeby powiedzieć, co o tobie myślą. – Tego jestem pewien. Avery, chciałbym, żebyś wiedziała, że jestem z ciebie niezmiernie dumny i jestem dumny, że jesteś moją córką. Śledziłem sprawę „Kilbrandt przeciwko Essex” i wiem, że rozłożyłaś ich na łopatki. Nie masz pojęcia, jak wiele razy chciałem do ciebie zadzwonić i powiedzieć ci o tym. – To dlaczego tego nie zrobiłeś?

– Właśnie dlatego. Zobacz, jaki masz do mnie stosunek. Bałem się, że poślesz mnie do wszystkich diabłów. – Racja. Tak bym zrobiła. Skończyliśmy jeść i z powrotem przenieśliśmy się do salonu. – Dlaczego przeprowadziłaś się do Nowego Jorku? Wiedziałaś, że tu mieszkam. Nie bałaś się, że kiedyś się spotkamy? – Przeprowadziłam się z powodu pracy. Nie mogłam odrzucić takiej oferty. – Chciałbym, żebyś pracowała u mnie w firmie. Aż się zakrztusiłam moim drugim martini. – Co proszę? – Przenieś się do mnie. Bylibyśmy świetną ekipą. Robisz błyskawiczną karierę, mógłbym ci pomóc. – W życiu nie będę u ciebie pracować i nie potrzebuję twojej pomocy. Wszystko, co osiągnęłam do tej pory zawdzięczam wyłącznie sobie. – Zrobiłbym cię wspólnikiem, najmłodszym w historii. – Ty chyba nie słuchasz. Sam zrzekłeś się jakiegokolwiek prawa, żeby mi pomagać. Sam zrzekłeś się prawa do bycia moim ojcem. Porzuciłeś mnie nie jeden, ale dwa razy. Nie wyobrażam sobie, żebym kiedykolwiek mogła ci to wybaczyć. – To co tutaj robisz? – zapytał chłodno. – Przyszłam powiedzieć to, co mam do powiedzenia i dowiedzieć się, dlaczego mnie nie chciałeś. I się dowiedziałam. Miałeś plany, marzenia, ambicje, a na dziecko nie było w nich miejsca. – Ale teraz mogłoby być inaczej. Postaram się wynagrodzić ci te wszystkie lata. Wstałam z miejsca i zrobiłam kilka kroków po pokoju. – Co z tobą jest nie tak, do cholery? Naprawdę sądziłeś, że tak po prostu pozwolę ci wrócić do mojego życia jak gdyby nigdy nic? Jesteś potwornym egoistą, Johnie Carrington. – Okej, niech ci będzie. Cóż, jeżeli nie chcesz mieć ze mną nic do czynienia, to chyba powiedzieliśmy już sobie wszystko. Ale mam nadzieję, że zmienisz zdanie. Odstawiłam kieliszek na bar i zgarnęłam torebkę z kanapy. – Masz rację. Powiedzieliśmy sobie wszystko. Do widzenia, John. Kiedy ruszyłam do drzwi, zawołał za mną: – Nigdy nie chciałem, żebyś stała się taka jak ja, Avery. To prawda, że jestem nieczułym egoistą i nie chciałem fundować ci kogoś takiego na ojca. Wiedziałem, że Claudia znajdzie kogoś, kto będzie cię kochał tak samo jak ona i dobrze cię wychowywał. Zawsze cię kochałem. Być może nie było mnie w twoim życiu, ale nigdy nie przestałem o tobie myśleć. Chciałbym, żebyś była szczęśliwa i jeżeli to oznacza, że powinienem trzymać się od ciebie z daleka, w porządku. Ale nie wymażesz tych chwil, które spędziliśmy razem. Zatrzymałam się na wprost drzwi. Serce waliło mi jak oszalałe i wzięłam głęboki oddech, próbując się opanować. – Do widzenia, John. – Otworzyłam drzwi i wyszłam z mieszkania. Jak tylko wsiadłam do windy, z oczu trysnęły mi łzy. Na ulicy wyciągnęłam telefon, bo strasznie chciałam zadzwonić do Liama, ale nie mogłam. Byłam zbyt przerażona po tym wszystkim, co mu nagadałam. Nigdy nie zapomnę wyrazu bólu i

rozczarowania w jego oczach, kiedy wychodził ode mnie z mieszkania. Głęboko go zraniłam i było mi tak wstyd.

Rozdział 38 LIAM

Po wyjściu z biura pojechałem do Olivera i Delilah, żeby powiedzieć im, że wyjeżdżam do Kalifornii. – Dobry wieczór, Wyatty – uśmiechnąłem się, wchodząc do salonu. Delilah uczyła Sophie grać na fortepianie, a Oliver siedział na kanapie z laptopem. – Wujku! – ucieszyła się Sophie. Podbiegła do mnie i zarzuciła mi ręce na szyję. – Cześć, brzdącu. – Pocałowałem ją w główkę. Delilah podeszła z uśmiechem i pocałowała mnie w policzek. – Jak się czujesz? – zapytała. – Jako tako. Chciałem z wami o czymś porozmawiać. – Sophie, może skoczysz do siebie i dasz nam pogadać po dorosłemu? Przyjdziemy po ciebie, jak skończymy. Sapnęła niezadowolona. – Ale ja chcę się pobawić z wujkiem. Ukląkłem przed nią, kładąc jej ręce na ramionach. – Jak tylko skończymy, zabieram cię na lody. – Dobra! – Poleciała na górę po schodach. – Co się dzieje? – zapytał Oliver. Wstał z kanapy i podszedł do baru. – Jutro rano wyjeżdżam do Kalifornii. Znieruchomiał z butelką szkockiej w ręce i spojrzał na mnie zdumiony. – Dlaczego? – Dobrze wiesz dlaczego, Oliver – odezwała się Delilah. – Muszę się na trochę wyrwać z Nowego Jorku i przewietrzyć głowę. – Ucieczka niczego nie rozwiąże, brat – stwierdził, podając mi szklankę. – Nigdzie nie uciekam. Chcę sobie przemyśleć parę spraw, a tutaj nie mogę się skupić. Co chwilę coś mnie rozprasza. – Jak długo cię nie będzie? – zapytała Delilah z niepokojem. – Nie wiem jeszcze. Ze dwa tygodnie, może dłużej. – A co z firmą? – spytał Oliver. – Daj spokój, Oliver. Firma się beze mnie nie zawali. – Firma może i nie, ale mnie będzie ciebie brakowało. – Mnie was też, ale jest mi to teraz potrzebne. – Gdzie dokładnie zamierzasz jechać? – chciała wiedzieć Delilah. – Do Malibu. Wynająłem domek na plaży niedaleko od Iana i Rory. Delilah podeszła i objęła mnie. – Pamiętaj, żeby dzwonić, chcemy wiedzieć, jak sobie radzisz.

– Wszystko będzie dobrze. Postanowiłem wyłączyć komórkę, więc jeżeli będziecie chcieli się ze mną skontaktować, dzwońcie na stacjonarny. Podam wam numer, jak tylko dotrę na miejsce. Oliver podszedł i położył mi rękę na ramieniu, a potem objął mnie lekko. – Uporaj się z tym i wracaj szybko. Bez ciebie nic nie jest takie samo. – Dobrze, dzięki, Oliver. Lepiej pójdę po Sophie i zabiorę ją na te lody. Robi się późno. Pójdziecie z nami? – Nie. Idźcie we dwoje i powiedz jej, że wyjeżdżasz na trochę. Pewnie będzie niepocieszona – rzekł Oliver poważnie. – Porozmawiam z nią. – Ruszyłem na górę po schodach. – Zadzwoń, jak dojedziesz – krzyknęła Delilah. – Tak, mamo. – Odwróciłem się i mrugnąłem do niej. Wszedłem do pokoju Sophie. Siedziała na łóżku i czytała książkę. – Gotowa, słonko? – zawołałem z uśmiechem. – Tak! Uwielbiam lody. Zeskoczyła z łóżka i wzięła mnie za rękę. Poszliśmy w dół ulicą do jej ulubionej lodziarni. Zamówiliśmy sobie po rożku i wyszliśmy usiąść przy stoliku na zewnątrz. – Niedługo zmieni się pogoda i nie będziemy już mogli jeść lodów na tarasie. – Wiem. Więc trzeba szybko korzystać, póki można – uśmiechnęła się. – Muszę ci coś powiedzieć, Sophie. – Co? – Jutro jadę do Kalifornii. – Na długo? – zapytała, pałaszując loda. – Nie wiem. Na jakiś czas. – Przez Avery? – Podniosła na mnie swoje śliczne, zielone oczy. – Skąd o tym wiesz? – Słyszałam raz, jak tata mówił do mamy, że jesteś załamany, bo ona nie chce z tobą być. Westchnąłem. – Jadę do Kalifornii, żeby zmienić otoczenie i na spokojnie przemyśleć sobie parę spraw. Niedługo wrócę, nie martw się. – Chcesz wiedzieć, co myślę, wujku? Uśmiechnąłem się i potrząsnąłem głową. Czasami przy Sophie miałem wrażenie, że rozmawiam z dorosłym. – Pewnie, szkrabie. – Ja myślę, że Avery cię kocha i powie ci to, kiedy nadejdzie odpowiedni czas. Przecież wszyscy cię uwielbiają. Jesteś superwujkiem – uśmiechnęła się. Podniosłem głowę, a potem nachyliłem się i pocałowałem ją w policzek. – Dziękuję, panienko Sophie. A ty jesteś superbratanicą. Kocham cię. – Ja też cię kocham. I Avery też. – Mam nadzieję, robaczku. – Mam nadzieję, że to będzie dziewczynka. Chciałabym mieć siostrzyczkę – powiedziała

nieoczekiwanie. – A co, jak to będzie chłopak? Westchnęła. – No trudno, brat też może być. Ale siostra byłaby lepsza! – Obiecaj mi coś – powiedziałem. – Co? – Obiecaj mi, że zawsze będziesz blisko ze swoim bratem lub siostrą. Tak jak ja i tata. Nie ma nic silniejszego niż więź między rodzeństwem. Oni zawsze będą przy tobie. – Obiecuję. Będę najlepszą starszą siostrą na świecie. – Wiem o tym, Sophie. Skończyliśmy lody i poszliśmy do domu. W holu ukląkłem i uściskałem ją. – Bądź grzeczna. Zobaczymy się, kiedy wrócę. – Będę za tobą tęsknić, wujku. – Po policzku spłynęła jej łza. – Ja za tobą też. Ale jak wrócę, zrobimy razem coś superfajnego. – Okej. – Zacisnęła ramionka wokół mnie. Jeszcze raz pożegnałem się z Delilah i Oliverem i wróciłem do siebie.

Rozdział 39 AVERY

Była sobota rano i postanowiłam pojechać na weekend do Danbury. Chciałam porozmawiać z Claudią i Lisą i potrzebowałam uspokoić się w zaciszu rodzinnego domu. Spakowałam torbę i wsiadłam do wypożyczonego samochodu. Gdy zajechałam na dziedziniec, zgasiłam silnik i przez chwilę patrzyłam na pokryty winylową oblicówką dom w stylu Tudorów, z czarnymi okiennicami. Nagle, otworzyły się drzwi i w progu stanęła Claudia, próbując rozpoznać, kto przyjechał. Wysiadłam i uśmiechnęłam się do niej. Wrzasnęła, wołając Lisę, i podbiegła do mnie z wyciągniętymi ramionami. – Avery! Ale nam zrobiłaś niespodziankę! – wykrzyknęła. Nie minęły dwie sekundy, a kompletnie się rozkleiłam w jej ramionach i zaczęłam szlochać jak dziecko. Obejmowała mnie mocno. – O, moje kochanie. Co się stało? Liam? – zapytała. Skinęłam głową, a ona zaprowadziła mnie do domu. – Powiedz, co się stało – powiedziała Lisa ze współczuciem i podała mi chusteczkę. – Spieprzyłam to. Całkowicie. Powiedział mi, że mnie kocha, a ja go odepchnęłam i kazałam mu odejść. Nigdy nie zapomnę wyrazu jego twarzy. Zraniłam go. Jak ja mogłam? – Ponownie zalałam się łzami. – Uspokój się – powiedziała Lisa, głaszcząc mnie po plecach. – Od płakania nic się nie zmieni. Tylko zacznie cię boleć głowa i będzie ci jeszcze gorzej. Wytrzyj się, a ja naleję ci wina. Claudia podała mi kolejną chusteczkę. Otarłam oczy i wydmuchałam nos. Wzięłam głęboki oddech, napiłam się wina, które przyniosła mi Lisa, i pomału udało mi się uspokoić. – Muszę wam powiedzieć jeszcze coś. Byłam u Johna na kolacji i niespecjalnie to wyszło. – Wiedziałam, że prędzej czy później się spotkacie i porozmawiacie. Co ci ten gnojek powiedział? – zapytała Claudia i wzięła mnie za rękę. – Powiedział, że nie było miejsca na dziecko w jego życiowych planach. Że jest nieczułym egoistą i nie chciał, żebym się stała taka jak on. – To chyba najrozsądniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek od niego usłyszałam – skwitowała Claudia. Uśmiechnęłam się markotnie. – Więc na czym teraz stoicie? – zapytała Lisa. – Powiedziałam mu „do widzenia”. Spotkałam się z nim tylko po to, żeby zamknąć wreszcie tę sprawę. Nie mogę nic zacząć z Liamem, dopóki nie uporządkuję sytuacji z Johnem. Chciałam usłyszeć jego wyjaśnienie i musiałam to usłyszeć od niego. – To całkiem zrozumiałe. I bardzo rozsądne z twojej strony, Avery – powiedziała Lisa i pocałowała mnie w czubek głowy. – I co? Udało się? – Chyba tak.

– Więc jesteś gotowa na związek z tym przesympatycznym bóstwem o imieniu Liam? – Kocham go. Jestem w nim zakochana. Uświadomiłam sobie, że wcześniej tak strasznie chciałam być kochana, że, jak tylko jakiś facet się mną zainteresował, natychmiast się przywiązywałam, fizycznie i emocjonalnie. Brałam każdego, kto na mnie spojrzał. Nie cierpiałam dlatego, że mnie nie kochali, tylko dlatego, że mnie odrzucali i to mnie tak bolało. Nigdy tak naprawdę nie zależało mi na żadnym z nich. Ale z Liamem jest inaczej. Czuję do niego coś, czego nie czułam do nikogo przedtem. – To znaczy? – zapytała Lisa, dolewając mi wina do kieliszka. – Nie wiem, jak to opisać. Mam wrażenie, jakbym znała go przez całe życie. Jest taki miły, życzliwy, zabawny i w ogóle niesamowity. Zrobiłby dla mnie wszystko. Pamiętacie te kwiaty, które dostałam od Johna na urodziny? – Mhm. – Claudia zmarszczyła brwi. – Liam się zdziwił, że nie wyrzuciłam ich od razu do kosza. Powiedziałam, że chętnie bym to zrobiła, ale szkoda mi było takich ładnych kwiatów. Następnego dnia przysłał mi dokładnie taki sam bukiet i napisał, że ma nadzieję, że będzie mi z nimi przyjemniej, bo nie są od Johna. Lisa położyła sobie rękę na sercu. – Mówię wam, ja się przerzucę na hetero dla tego faceta. – Oj, przestań już. Zachowujesz się jak jakaś zadurzona siuśmajtka – obruszyła się Claudia. Obie z Lisą wybuchnęłyśmy śmiechem. – Okłamałam was w zeszłym tygodniu, kiedy zaprosiłyście mnie na weekend. – To znaczy? – zapytała Claudia. – Przez cały weekend byłam z Liamem na jachcie. Pojechaliśmy sami we dwoje i było fantastycznie. Całymi dniami wylegiwaliśmy się na słońcu i piliśmy winko, graliśmy w gry, jeździliśmy na skuterach wodnych, gadaliśmy i uprawialiśmy cudowny seks. Claudia pokręciła głową. – Skoro tak dobrze się bawiłaś, to czemu, na litość boską, odepchnęłaś go i kazałaś mu się wynosić? – Bo powiedział, że mnie kocha i że chce ze mną być. Spanikowałam. Nie myślałam trzeźwo i przestraszyłam się. – Niby czego? – zapytała Lisa. – Tego, że ja czuję do niego to samo, a w swojej paranoi, widziałam tylko jedno możliwe zakończenie: dramat i rozstanie. Tak naprawdę to dopiero Oliver, brat Liama, uświadomił mi, że muszę najpierw uporządkować moją przeszłość z Johnem, zanim ruszę sprawy z Liamem do przodu. – Hm. To musi być niegłupi facet. Chociaż mam wrażenie, że powtarzam ci to, odkąd byłaś w liceum – zauważyła Lisa. – Teraz to już nieważne. Teraz chodzi o to, że jesteś naprawdę zakochana i masz widoki na wspaniałe życie z Liamem – uśmiechnęła się Claudia i położyła mi rękę na policzku. – Boję się z nim spotkać. Tak strasznie go zraniłam, że boję się, że nigdy mi nie wybaczy. – Och, skarbie. Jeżeli kocha cię, tak jak mówi, będzie się cieszył jak wariat. Dalej, zadzwoń do niego. – Nie mogę. – Możesz – stwierdziła Lisa pogodnie i wzięła do ręki mój telefon. Wybrała numer Liama i nacisnęła „Zadzwoń”. – Widzisz, jakie to proste?

– O Jezu! – Wyrwałam jej telefon. Po drugiej stronie włączyła się poczta głosowa, więc się rozłączyłam. – Poczta. – Spróbujesz później – powiedziała Claudia z uśmiechem, głaszcząc mnie po włosach. Poszłyśmy razem na kolację i pogadałyśmy jeszcze trochę. Kilkakrotnie próbowałam dodzwonić się do Liama, ale za każdym razem włączała się poczta. Kiedy leżałam już w łóżku, do mojego pokoju weszła Claudia. – Nadal nic? – Nie. To dziwne. Zupełnie, jakby wyłączył telefon. A może zablokował mój numer? – powiedziałam i aż mnie zmroziło. – Nie zablokował twojego numeru, skarbie. Może telefon mu się zepsuł i jeszcze nie zdążył kupić nowego. Słuchaj, jutro rano wrócisz do Nowego Jorku i pojedziesz do niego do domu. I powiesz mu, jak bardzo go kochasz i że chciałabyś z nim być najbardziej na świecie. – A co jeżeli zatrzaśnie mi drzwi przed nosem? – Naprawdę myślisz, że mógłby to zrobić? – Nie. – No i po sprawie. Rano zrobię ci gofry i możesz jechać zaraz po śniadaniu. – Dobrze. Pocałowała mnie w czoło i wyszła z pokoju. Zamknęłam oczy i usiłowałam zasnąć, ale moje myśli uparcie krążyły wokół Liama.

Rozdział 40 AVERY

Oddałam samochód do wypożyczalni i pojechałam taksówką do domu Liama. Czułam ściskanie w dołku i cała się trzęsłam. Zapukałam i przez chwilę czekałam, aż otworzy, ale nic się nie wydarzyło, więc zapukałam jeszcze raz. Żadnej odpowiedzi, więc po raz enty spróbowałam do niego zadzwonić i znowu wpadłam na pocztę głosową. Teraz naprawdę zaczęłam się martwić. Zastukałam jeszcze parę razy, po czym zawołałam taksówkę i pojechałam do Olivera. Jeżeli ktokolwiek wie, co się dzieje, to na pewno on. Zapukałam do drzwi. Otworzyła Delilah. – Avery – zawołała zaskoczona i uściskała mnie. – Wejdź. Oliver zszedł po schodach. – Avery, co słychać? – Podszedł i pocałował mnie w policzek. – W porządku. Przepraszam, że przeszkadzam bez zapowiedzi, ale nie wiecie czasem, gdzie jest Liam? Nie mogę się do niego dodzwonić od kilku dni, ciągle włącza się poczta głosowa. Przed chwilą byłam u niego, ale nie ma go w domu. Oliver uśmiechnął się nieznacznie. – Wejdź proszę do salonu. Poszłam za nimi do salonu, gdzie Sophie oglądała telewizję. – Avery! – zawołała. Podskoczyła i podbiegła się przytulić. – Cześć, Sophie. Co słychać? – Dobrze. – Sophie… – zaczął Oliver. – Wiem, wiem. Mam iść do siebie, żebyście mogli sobie porozmawiać po dorosłemu. Nie mogłam się nie roześmiać. Popatrzyła na mnie i skinęła, bym się nachyliła, żeby mogła mi coś powiedzieć na ucho. – Mówiłam wujkowi, że wrócisz – powiedziała zadowolona. Pogłaskałam ją po główce i poszła na górę. – Napijesz się czegoś? – zaproponował Oliver. – Może wina. Dziękuję. Usiadłam obok Delilah na kanapie, a ona wzięła mnie za rękę. – Jak się naprawdę miewasz? – Teraz już dobrze. Gdzie jest Liam? Muszę z nim pilnie porozmawiać. – Liam jest w Kalifornii – powiedział Oliver, podając mi kieliszek. – W Kalifornii? Po co? – Powiedział, że musi się na trochę wyrwać z Nowego Jorku i przewietrzyć sobie głowę. – Aha. – Spuściłam głowę zawiedziona, a coś ostro zakłuło mnie w sercu.

– Uporałaś się ze swoją przeszłością? – zapytał Oliver. – Tak. I muszę powiedzieć Liamowi coś bardzo ważnego. Mam tylko nadzieję, że nie jest za późno. – Nigdy nie jest za późno – odparła Delilah z uśmiechem i lekko uścisnęła moją dłoń. – Jedź do niego. Dam ci adres. Wynajął sobie domek na plaży w Malibu. – Oliver się uśmiechnął. – Nie mogę. Muszę iść do pracy… – Czego najbardziej obawia się Tim? – Utraty Wyatt Enterprises – odpowiedziałam. – No właśnie. Jedź do Kalifornii i nie przejmuj się pracą. Wciąż tu będzie, kiedy wrócisz. – Masz rację. – Wyciągnęłam telefon i sprawdziłam rozkład lotów. – Cholera. Najbliższy lot jest jutro o jedenastej. Wszystkie inne są już wyprzedane. – Widzisz, Delilah? Czasami jednak przydałby się własny samolot. – Nie przejmuj się. Liam i tak tam jest, nieważne, o której dolecisz. Poza tym w ten sposób możesz najpierw porozmawiać z Timem – powiedziała Delilah. – A gdyby robił problemy, od razu daj mi znać. – Oliver mrugnął przyjaźnie. Nabrałam głęboko powietrza. – Dziękuję, Oliver. Tak bardzo mi pomogłeś, jak ja ci się odwdzięczę? – Proszę bardzo. Możesz mi się odwdzięczyć, jeżeli przez ciebie mój brat będzie szczęśliwy. Nic więcej nie chcę. – Z tym nie będzie problemu, bo ja też nic więcej nie chcę. Tak bardzo go kocham. Muszę go przeprosić. Nie wierzę, jak mogłam być taka głupia. – Wszyscy to znamy, Avery. Nie jesteś jedyna – westchnął Oliver. Uściskałam ich oboje na pożegnanie i wróciłam do domu spakować się przed wyjazdem.

LIAM Siedziałem na ciepłym piasku i wpatrywałem się w bezkres Pacyfiku. Fala była dziś bardzo wysoka i panował niesamowity upał. Pierwszego wieczoru po przyjeździe spotkałem się z Ianem i Rory. Spędziliśmy razem przemiły wieczór i dobrze nam się gadało. Obydwoje zauważyli, że coś jest ze mną nie tak, więc w końcu opowiedziałem im o Avery. – Liam! Mięsko dochodzi! – krzyknął do mnie Luke. Wstałem, otrzepałem szorty z piasku i dołączyłem do moich przyjaciół, Luke’a, Lily, Camerona i Sierry, skupionych wokół grilla. – Wiesz, że ja zrobiłem to samo, co ty teraz – odezwał się Luke. – Ja też – przyłączył się Cameron. – To znaczy? – Wyjechałem z miasta, żeby poukładać sobie w głowie wszystkie sprawy – uśmiechnął się Luke. – Powiedzmy tylko, że wszyscy wiemy, jak to jest ciężko, kiedy ktoś, kogo kochasz odwraca się do ciebie plecami – powiedział Cameron. – Ale popatrz na nas. W końcu je zdobyliśmy i jesteśmy absolutnie szczęśliwi.

– W końcu zawsze wszystko się układa, stary. – Luke puścił do mnie oko. – Nie w moim przypadku. Avery jest uparta i na śmierć przeciwna jakimkolwiek związkom. – Sierra też była. – Też była jaka? – zapytała Sierra, wsuwając Cameronowi rękę pod ramię. – Na śmierć przeciwna jakimkolwiek związkom. – Ano, byłam. W efekcie musiałam przepłynąć przez cuchnące, brudne jezioro, żeby go odzyskać. – Oj, od razu „brudne” – roześmiał się Cameron. – Totalnie zasyfione. Ale czego się nie robi dla miłości… W każdym razie było warto. – Pocałowała go w policzek. – Przeznaczenie, stary. Przeznaczenie gra ogromną rolę w naszym życiu. Ludzie czasem zupełnie tego nie widzą – rzekł Luke, stawiając talerz pełen upieczonych burgerów i kiełbasek na stole. – Jeżeli masz być z Avery, to tak będzie. Wierz mi. Daleko mi było do ich optymizmu, ale ich słowa podniosły mnie na duchu. – W barze jest dziś koncert – obwieścił Luke. – I wszyscy macie się zjawić. Stawiam pierwszą kolejkę. – O, to na pewno przyjdziemy – uśmiechnęła się Sierra. – Będziesz, Liam? – zapytał Luke. – Jasne, że tak. Skończyliśmy jeść, a potem Lily i Sierra poszły się kąpać, podczas gdy my walnęliśmy się w męskim gronie na plaży, otworzyliśmy piwo i rozmawialiśmy. – Może byś się tu przeniósł, stary? – powiedział Luke z uśmiechem. – Moglibyście z Oliverem otworzyć tu filię. – Rozmawialiśmy o tym. Może i tak zrobimy. – No, a potem trzeba będzie tylko ściągnąć tu Collina – zawyrokował Cameron. – A może pojechalibyśmy gdzieś tylko we czterech? Dziewczyny sobie robią babskie weekendy. Wyrwiemy się gdzieś i poużywamy sobie przez kilka dni – zaproponował Luke. – I co będziemy robić? – zapytałem. – Moglibyśmy pojechać pod namiot w góry, przelecieć się trochę, pochodzić na ryby. Kobietom wstęp wzbroniony. Tylko faceci – zaśmiał się Luke. – O, ze Sierrą nie będzie najmniejszego problemu. Nie ma opcji, żeby pisała się na coś takiego. Ale pomysł jest przedni. Podnieśliśmy kufle i wznieśliśmy toast.

Rozdział 41 AVERY

W eszłam do firmy i skierowałam się prosto do biura Tima. Drzwi były otwarte, a Tim siedział za biurkiem i popijał kawę. – Tim, masz chwilę? Muszę z tobą porozmawiać. – Jasne. Wejdź. – Popatrzył na mnie i zmarszczył się. – Dlaczego się tak ubrałaś? – Muszę wziąć kilka dni wolnego. Uniósł brwi i odparł: – To chyba niemożliwe. Prowadzisz teraz całą masę spraw. Jest jakiś problem? Ktoś umarł, czy co? – Nie. – O rany, nie było łatwo. Nie bardzo wiedziałam, jak mu powiedzieć, że lecę do Kalifornii, żeby powiedzieć komuś, że go kocham. – Avery, przykro mi. Nie mogę dać ci teraz urlopu. Poza tym dopiero co zaczęłaś. Nie przysługują ci jeszcze dni wolne. – Wiem, i przepraszam, ale to naprawdę ważne. – Musisz powiedzieć mi, o co chodzi. – Lecę do Kalifornii. Bardzo źle się zachowałam w stosunku do jednego faceta i muszę powiedzieć mu, że go kocham. Tim zamachał rękami. – Czekaj, czekaj. Prosisz mnie o urlop, żeby powiedzieć jakiemuś facetowi, że go kochasz? – Mhm. Tak. – Czyś ty oszalała? To jest kancelaria prawna, a ty jesteś adwokatem. Masz sprawy, którymi musisz się zająć. Facet poczeka. – No, właśnie nie. Bardzo go skrzywdziłam, Tim, i muszę to naprawić. Muszę to zrobić, zanim będzie za późno. – Avery, koniec dyskusji. Nie możesz teraz wyjechać. Co by powiedzieli inni, gdybym tak po prostu dał ci wolne bez uprzedzenia? Nabrałam głęboko powietrza. – To Liam Wyatt. – Co Liam Wyatt? – Ten facet, któremu muszę powiedzieć, że go kocham. Przeze mnie wyjechał do Kalifornii. Bo go zraniłam. – Ożeż, czemu nie mówisz od razu? Już cię tu nie ma! Jedź po swojego faceta i masz zrobić wszystko, żeby wrócił szczęśliwy! – Dzięki, Tim. Wiedziałam, że zrozumiesz. – Szczęśliwy, Avery. Szczęśliwy! – krzyknął za mną, gdy wychodziłam z biura. Wsiadłam na tylne siedzenie limuzyny Olivera.

– I co powiedział? – zapytał Oliver. – Nie chciał o niczym słyszeć, dopóki mu nie powiedziałam, że chodzi o Liama. Wtedy kazał mi jechać i dopilnować, żeby Liam wrócił cały szczęśliwy. Oliver roześmiał się. – To było do przewidzenia. Scott wyrzucił Olivera pod Wyatt Enterprises. Zanim wysiadł, wziął mnie za rękę i lekko uścisnął. – Powodzenia. Liam zwariuje, jak cię zobaczy. – Dziękuję, Oliver. Miejmy nadzieję. Samolot się spóźnił i wysiadłam w Los Angeles dopiero o szóstej. Gdy wyszłam z lotniska, zauważyłam mężczyznę, który stał wśród oczekujących z moim imieniem na kartce. – Przepraszam. To ja jestem Avery Lewis. – Dobry wieczór. Nazywam się Chip i mam panią zawieźć do Malibu. – Miło mi poznać, ale nie zamawiałam taksówki. – Polecenie pana Wyatta, proszę pani. – Och. To bardzo miło z jego strony. Ile czasu jedzie się do Malibu? – Około godziny – odparł i wziął ode mnie bagaż. Kiedy Chip zajechał pod dom, w którym zatrzymał się Liam, wzięłam głęboki oddech. A więc to już. Chwila prawdy nadeszła. Zbliżyłam się do drzwi ze ściśniętym żołądkiem. Poczułam, że zaczynam się pocić. Zadzwoniłam i czekałam w napięciu. Boże, co ja mu powiem? A co, jeżeli zacznę ryczeć? Oby nie. Zadzwoniłam jeszcze raz. Nikt nie otwierał. Wzięłam torbę i obeszłam dom. Na chwilę aż mi dech w piersiach zaparło. Widok był zachwycający, nigdy w życiu nie widziałam czegoś tak pięknego. W dole, na plaży dostrzegłam kwadratowy stolik i dwa krzesła na piasku. Postanowiłam usiąść i poczekać tu na Liama. Słońce właśnie powoli staczało się w błękit oceanu, więc zapatrzyłam się oczarowana. Fale miarowo lizały brzeg, a na twarzy poczułam lekki wietrzyk. Panował absolutny spokój. Zapadła noc i na niebie pojawił się księżyc w otoczeniu gwiazd. Spojrzałam na telefon. Była dziesiąta. Nawet nie zauważyłam, że siedzę tu już trzy godziny. Przez większość czasu byłam całkowicie pochłonięta swoimi myślami. Minęła jeszcze godzina i zrobiła się jedenasta. A co, jeżeli nie wróci? W głowie zaczęły mi się roić różne scenariusze. A jeżeli wróci z kobietą? Cholera. Gdy tak roztrząsałam najgorsze możliwości, usłyszałam za sobą głos. – Przepraszam, ale to własność prywatna. Na dźwięk jego głosu serce mi zamarło, a żołądek, który trochę się uspokoił przez długie godziny spoglądania w morze, zwinął mi się w korkociąg. Wstałam i odwróciłam się. – Nawet dla mnie? Na chwilę zapadła cisza. – Avery? To ty? – zapytał i ruszył w moim kierunku. – Cześć, Liam – powiedziałam zdenerwowana. Zbiegł po schodach z tarasu i rzucił się ku mnie, ale przystanął tuż przede mną. Nagle przeraziłam się, że może być zły o to, że przyjechałam.

– Co ty tu robisz? – Ja… – zwiesiłam głowę, bo zabrakło mi słów. Zrobił jeszcze kilka kroków i delikatnie położył mi dłoń na policzku. – Tak się cieszę, że jesteś. Tęskniłem za tobą. Gdy to powiedział, nabrałam odwagi, żeby wszystko mu wyznać. – Ja też za tobą tęskniłam. Tak bardzo cię przepraszam. – Po policzku spłynęła mi łza. – Przepraszam za wszystko, co powiedziałam wcześniej w Nowym Jorku. Przepraszam, że cię odtrąciłam. Wziął mnie w ramiona i przycisnął sobie do piersi. – W porządku, kochanie. Rozumiem, dlaczego to zrobiłaś – powiedział i pocałował mnie w głowę. – Tak się cieszę, że jesteś tu teraz. Przylgnęłam do jego ciepłego ciała i otoczona jego silnymi ramionami, poczułam się kompletna. Zawsze przy nim czułam się kompletna, po prostu uświadomiłam to sobie dopiero, kiedy zniknął. – Próbowałam się do ciebie dodzwonić, ale włącza się tylko poczta głosowa. – Wyłączyłem telefon. Skąd wiedziałaś, gdzie jestem? – Oliver i Delilah mi powiedzieli. Byłam wczoraj u ciebie, ale cię nie było i zaczęłam się niepokoić, bo nijak nie mogłam się z tobą skontaktować. Jego ramiona zacisnęły się silniej. – Jezu, ale się za tobą stęskniłem. – Odsunął się trochę i musnął moje usta swoimi. Natychmiast obudziły się we mnie wszystkie zmysły. Nie mogliśmy się od siebie oderwać. Chciałam, żeby ten pełen pasji pocałunek nigdy się nie skończył. Nasze wargi szukały się z rozkoszą, a języki nie mogły się sobą nasycić. Nie przerywając pocałunku, podniósł mnie i zaniósł do domu. W sypialni postawił mnie na ziemi i zsunął ramiączka mojej letniej sukienki, która swobodnie opadła na ziemię. Jego ręce pieściły moje biodra i brzuch, po czym przesunęły się na plecy i rozpięły biustonosz. Jego dotyk był wszystkim, czego potrzebowałam i czego tak bardzo mi brakowało.

Rozdział 42 LIAM

Mogąc ją dotykać, pieścić i całować, byłem najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem. Zatknąłem jej palce za majteczki i ściągnąłem je jednym ruchem. Ukląkłem przed nią i powoli przesunąłem językiem po jej udzie, aż do jej wilgotnego centrum. Wydała lekki okrzyk i wczepiła mi ręce we włosy. Usiadła na brzegu łóżka i rozstawiła szeroko nogi, zapraszając mnie do środka. Przywarłem do niej ustami, liżąc ją gdzie popadnie. Z ustami wokół jej łechtaczki, wsunąłem w nią palec i odnalazłem punkt jej G, aż całkiem straciła kontrolę. Jej oddech stał się chrapliwy, a jęki coraz głośniejsze. Z jednym palcem w jej wnętrzu i ustami przy jej łechtaczce, przesunąłem drugą rękę w górę i zacząłem głaskać jej pierś i podszczypywać brodawkę. Przez jej ciało przeleciał dreszcz rozkoszy i zorientowałem się, że mam rękę mokrą od jej pożądania. Opadła na plecy, a ja szybko pozbyłem się ubrań i nachyliłem się nad nią. Odgarnąłem jej z twarzy kosmyk włosów i zajrzałem w te piękne oczy. Położyła mi dłonie po obu stronach twarzy. – Kocham cię, Liam. Te dwa małe słowa sprawiły, że kompletnie się zatraciłem. Przesunąłem jej po twarzy wierzchem dłoni i uśmiechnąłem się. – Ja też cię kocham, Avery. Wsunąłem się w nią i zajęczałem, gdy zacisnęła mi się wokół członka. Odnalazłem ustami jej usta i w miarę jak się poruszałem, nasz pocałunek stawał się coraz głębszy. Wpiła mi palce w plecy i doszła po raz drugi. Puściły mi wszelkie hamulce, przyspieszyłem i wreszcie, wykrzykując jej imię, zamarłem głęboko w jej wnętrzu i wylałem w nią całą moją tęsknotę. Pozostałem tak bez ruchu i nie kładłem się na niej. Nie mogłem się napatrzeć, jaka była piękna i chciałem jej bez końca powtarzać, że ją kocham. – Jesteś taka piękna, Avery. – Ty też – wyszeptała, błądząc palcami po moich wargach. Wysunąłem się z niej i okryliśmy się kołdrą. Przyciągnąłem ją do siebie, a ona wtuliła się w moją pierś i przylgnęła do mnie z całych sił. Tu było jej miejsce i tu miała zostać na zawsze. – Prześpijmy się trochę i porozmawiamy rano – powiedziałem i pocałowałem ją w czubek głowy. – Dobry pomysł. Jestem taka zmęczona. – Kocham cię, Avery Lewis. Dobranoc. – Kocham cię, Liam Wyatt. Dobranoc. Następnego dnia, chociaż strasznie nie chciało mi się wstawać, postanowiłem przyrządzić dla Avery śniadanie. Delikatnie pocałowałem ją w plecy i wyślizgnąłem się z łóżka, a ona przewróciła się na drugi bok. Wciągnąłem sportowe szorty i poszedłem do kuchni. Zrobiłem jajecznicę, smażony boczek, tosty i owocową sałatkę, a do tego dzbanek kawy.

– Co tak pięknie pachnie? – zapytała z uśmiechem, wchodząc do kuchni ubrana w mój T-shirt. – Zrobiłem dla nas śniadanie. – Mm, uwielbiam śniadania. – Podeszła i zarzuciła mi ręce na szyję, przyciskając swoje usta do moich. – To świetnie, bo wszystko gotowe. Może zjemy na tarasie? Jest taki ładny ranek. Zabrałem talerze i wyniosłem na stół na dworze. Avery wyszła za mną z dwoma kubkami kawy. Usiedliśmy, a ona zapatrzyła się na ocean. – Ależ tu pięknie. – Prawda? Uwielbiam to miejsce. Spojrzała na mnie i uśmiechnęła się, po czym zaczęła skubać swój boczek. – Muszę ci powiedzieć, że masz wspaniałego brata. Roześmiałem się. – Dziękuję. Jest fantastyczny, no nie? – Nie mów mu proszę, że ci to powiedziałam, ale przyszedł do mnie w zeszłym tygodniu i długo rozmawialiśmy. Opowiedział mi, jakie miał wcześniej podejście do związków, do kobiet i do Sophie. – Poważnie? – zapytałem zdumiony. – Tak. Opowiedział mi o tej dziewczynie, gdy miał osiemnaście lat i jak postanowił zamknąć swoją przeszłość, żeby móc być z Delilah. Więc spotkałam się z Johnem na kolacji. – I co, porozumieliście się? – Nie. Nie za bardzo. Nie wyobrażam sobie, że kiedykolwiek mogłoby się ułożyć między nami i może to i lepiej. Ale chciałam, żeby odpowiedział mi na kilka pytań. – I co? – Pomogło. Zrozumiałam, dlaczego moje dawne związki były nieudane. A kilka dni temu pojechałam też do Danbury i rozmawiałam z Claudią i Lisą. Liam, chciałabym, żebyśmy zaczęli od nowa. – Chodź tu do mnie. – Wyciągnąłem ramiona, a ona usiadła mi na kolanach i owinęła mi ręce wokół szyi. – Dzisiaj jest nowy dzień i nowy początek dla nas. Byłbym zaszczycony, gdybyś zechciała zostać moją dziewczyną – uśmiechnąłem się. – Nic nie sprawiłoby mi większej przyjemności – odpowiedziała radośnie i przycisnęła usta do moich ust. – Na pewno? – zapytałem, przesuwając rękę w górę jej uda, aż dosięgnąłem majteczek. – Proszę się zachowywać przyzwoicie, panie Wyatt – przygryzła mi dolną wargę. – Nie mogę się przy tobie pohamować. Wyłazi ze mnie wszystko co najgorsze. Wsunąłem palce za materiał jej bielizny i zanurzyłem w jej wnętrzu. Westchnęła i zaczęliśmy się całować, a potem zabrałem ją do środka i kochaliśmy się na kanapie w salonie.

AVERY – Jak ci się udało dostać wolne od Tima? – zapytał Liam z łazienki, gdy zakładałam kolczyki. – Nie chciał o niczym słyszeć, dopóki nie powiedziałam, że chodzi o ciebie i że muszę tu przyjechać i powiedzieć ci, że cię kocham. Wtedy praktycznie wyrzucił mnie z biura.

Liam roześmiał się. Zadzwonił mój telefon i to właśnie był Tim. – O wilku mowa – roześmiałam się. – Halo? – odebrałam. – Cześć, Avery, tu Tim. Co słychać? Jak się miewa Liam? – Oboje mamy się świetnie, Tim. Dziękuję, że pytasz. – Doskonale. To właśnie chciałem usłyszeć. Kiedy zamierzasz wrócić do pracy? Spojrzałam na Liama i wyszeptałam: – Pyta, kiedy wrócę do pracy. Liam podszedł i wyjął mi z ręki telefon. Z trudem powstrzymałam się, żeby nie wybuchnąć śmiechem. – Cześć, Tim, tu Liam. Słuchaj, Avery wróci do pracy, kiedy będę mógł jej na to pozwolić. Okej? – Cześć, Liam. Oczywiście. Nie musi się spieszyć. Bawcie się dobrze w Kalifornii. – Dzięki, Tim. Niedługo dam znać. Zakończył rozmowę i oddał mi telefon. – Dlaczego nie powiedziałeś mu, że wracamy jutro? – roześmiałam się. – Nie musi wiedzieć. Lubię się z nim trochę podroczyć. Pocałowałam go i poszliśmy do baru Luke’a, żebym mogła poznać jego przyjaciół. – Fajni ci twoi znajomi. – Położyłam mu głowę na ramieniu, kiedy, trzymając się za ręce, siedzieliśmy na plaży oblanej księżycowym światłem. – No, są w porządku. – Pocałował mnie w czubek głowy. – Szkoda, że musimy jutro jechać. Tu jest tak pięknie. – Wrócimy tu za parę miesięcy, kiedy w Nowym Jorku zrobi się zimno i spadnie śnieg. – Nawet się na to cieszę. Pod warunkiem, że obiecasz, że będziesz mnie rozgrzewał w te zimne, śnieżne dni. – O to nie musisz się martwić. Będę cię rozgrzewał na wiele różnych sposobów. Podniosłam głowę i zatonęliśmy w namiętnym pocałunku. – Chodźmy do domu. Muszę się jeszcze z tobą kochać kilka razy, zanim pójdziemy spać – uśmiechnął się Liam, przesuwając kciukiem po moich ustach. Wstałam szybko. – Chyba jestem zbyt zmęczona na seks – zażartowałam i puściłam się biegiem w stronę domu. Liam dogonił mnie, złapał, obrócił i zaniósł do domu. – Lepiej, żebym nigdy więcej nie słyszał tego od ciebie. Nie ma takiej możliwości – mrugnął zawadiacko. Cudownie się czułam w jego ramionach. Byłam szczęśliwa. Po raz pierwszy w życiu spotkałam prawdziwą miłość i najwspanialszego mężczyznę na świecie. Mężczyznę, który na zawsze zmieni moje życie i wreszcie przestałam się bać tego, co będzie potem.

Rozdział 43 LIAM

Kiedy wróciliśmy do Nowego Jorku, nasza miłość wybuchła ze zdwojoną siłą. Każdą noc spędzaliśmy razem, kursując między jej mieszkaniem a moim. Nasze życia szybko zlały się ze sobą w jedno. – Ojej! – zawołała, gdy podeszła do mnie i pacnęła mnie wałkiem malarskim, zostawiając mi smugę farby na karku. – Ożeż, ty! Wracaj tu! – krzyknąłem, bo ze śmiechem zbiegła na dół po schodach i zaczęła uciekać po domu. Nie wiedziała, że zanim puściłem się w pogoń, umoczyłem sobie rękę w farbie. Kiedy ją złapałem, jedną ręką ścisnąłem ją w talii, a drugą rozsmarowałem jej farbę po twarzy. Spojrzała na mnie zdumiona, nie mogąc uwierzyć, że to zrobiłem. Przyłożyła sobie dwa palce do twarzy, po czym przejechała mi nimi po policzkach. – No i co teraz? – zapytałem. – Jesteśmy cali w farbie. – Chyba będziemy musieli wziąć prysznic i ją z siebie zmyć. – Uśmiechnęła się i pocałowała mnie. – Podoba mi się twój tok rozumowania. – Podniosłem ją i kiedy szliśmy na górę, umazała rękę w farbie na moim karku i narysowała mi kółeczka na twarzy. – Masz szczęście, że cię kocham, kobieto. – Wiem. Jestem największą farciarą na świecie – uśmiechnęła się.

AVERY Oliver postanowił wycofać sprawę przeciwko Laurel. Samo pokrycie strat doprowadziło ją do bankructwa. Oliver stwierdził, że to mu wystarczy. Liam natomiast najchętniej wsadziłby ją do więzienia. Bart Cummings i jego inspektor stracili licencję i musieli zapłacić pokaźną karę. Spotkałam się z Liamem na lunch i kiedy szliśmy chodnikiem za rękę, z naprzeciwka wyłonił się John z jakąś kobietą. – Cześć, Avery – uśmiechnął się, kiedy spojrzał na nasze splecione dłonie. – Cześć, John. Pamiętasz Liama Wyatta? – Oczywiście. Miło się spotkać w innych okolicznościach. Liam skinął głową. – To jest Emily Withers. Moja przyjaciółka. „Przyjaciółka” rzuciła mu szybkie spojrzenie. – Emily, to jest moja córka, Avery. – Miło cię wreszcie poznać, Avery. John wiele mi o tobie opowiadał. – Naprawdę? – zdziwiłam się, lekko potrząsając jej ręką.

– Może umówimy się kiedyś na kolację we czwórkę? – zaproponował John. – Świetny pomysł – zapaliła się Emily i objęła Johna w pasie. – Może kiedyś. Przepraszam, ale spieszymy się. Muszę wracać do pracy. – Propozycja jest nadal aktualna, Avery – powiedział John z powagą. – A odpowiedź nadal brzmi „nie”, John. Miłego dnia – powiedziałam i oddaliliśmy się. – Nigdy nie spotkamy się z nimi na kolację, prawda? – zapytał Liam. – No jasne, że nie. – Rzuciłam mu twarde spojrzenie. – Tak myślałem. Chciałem się tylko upewnić – mrugnął. Zjawiłam się u Liama w domu na godzinę przed jego parapetówką. Gdy weszłam, z kuchni wyłoniła się Ana. – Cześć, Ana. Nie wiesz, gdzie jest Liam? – Na górze – odpowiedziała z uśmiechem. – Dzięki. Ależ tu cudownie pachnie! Poszłam do pokoju Liama. Znalazłam go w garderobie z ręcznikiem omotanym wokół bioder i mokrymi włosami. Cholera, od samego patrzenia na niego mogłabym dostać orgazmu. – Jesteś gorszy niż baba – zażartowałam, wchodząc do środka i dając mu buziaka. – O co ci chodzi? – zaśmiał się. – Stoisz tu i nie możesz się zdecydować, w co się ubrać. Dam głowę, że przeanalizowałeś już wszystkie koszule. – Dobra, mądralo, to wybierz mi coś. – Dobra. Zaczęłam przebierać w spodniach, które porządnie złożone wisiały rzędem w jednej części garderoby i wyciągnęłam parę czarnych. Potem odsunęłam wielką szufladę, gdzie trzymał skrzętnie poskładane swetry. Wyjęłam beżowy i podałam mu. – Proszę bardzo. Kreacja gotowa – uśmiechnęłam się. – Nieźle. – Pocałował mnie w usta i wyszedł z garderoby, a ja za nim. – To wszystko? Odwrócił się i popatrzył na mnie. – O co ci chodzi? – roześmiał się. – Wydaje mi się, że za wybór ubrania należy mi się jakiś solidny numerek. Kąciki ust podjechały mu do góry. Rozwiązał ręcznik i rzucił na podłogę. – O to ci chodzi? – zapytał, wskazując na podnoszący się w oczach członek. – Mhm. – Stałam uśmiechnięta z założonymi na piersi rękami. – Więc ściągaj tę kieckę razem z majtkami i stanikiem i stawaj tam pod ścianą. – A kto mówi, że mam na sobie majtki? – Diablica. – Tylko dla ciebie. – Zdjęłam sukienkę i stało się jasne, że nie blefowałam, jak chodzi o brak majtek. Potem rozpięłam biustonosz, a Liam z daleka pożerał moje ciało wzrokiem.

Stanęłam pod ścianą, a on w sekundę był przy mnie, przytrzymując mi ręce nad głową jedną dłonią, a drugą buszując w mojej wilgoci. Nie tracił czasu. Oparł sobie moją nogę na biodrze i wszedł we mnie głęboko. – O to ci chodziło? – wycharczał. – Dokładnie, właśnie o to – wykrztusiłam. Napierał na mnie gwałtownie, opanowując sobą całe moje ciało i nie całował, tylko patrzył mi prosto w oczy, gdy ogarnął mnie orgazm, a ja zrobiłam to samo, kiedy on szczytował. – Czy teraz mogę dokończyć szykować się na moją imprezę? – Tak. Na kilka godzin mnie zaspokoiłeś, więc możesz – odparłam z uśmiechem. – O? – Uniósł brwi. – Tylko na kilka godzin? Czyli potem jeszcze nieźle się będę musiał napocić? – W rzeczy samej, panie Wyatt. A teraz wyłaź ze mnie i kończ się ubierać. Ludzie zaraz zaczną się schodzić. – Ktoś tu sobie nieźle pozwala. – To we mnie kochasz. – Ciebie kocham. – Ja ciebie też. Gdy za ostatnim gościem zamknęły się drzwi, Liam wziął mnie za rękę i zaprowadził do sypialni. – Trzeba przyznać, że umiesz zrobić imprezę, Wyatt. – Dziękuję, Lewis. Fajnie było, nie? – Bardzo fajnie. Podszedł do mnie od tyłu, gdy zdejmowałam sukienkę i otoczył mnie ramionami. – Zimno ci? – Nie, kiedy obejmujesz mnie tym swoim gorącym, seksownym ciałem. – Chodź no tu. – Pociągnął mnie w stronę kominka w kącie sypialni i wziął obie moje ręce w swoje dłonie. – Avery, zamieszkaj ze mną. – Bardzo bym chciała, Liam, ale podpisałam umowę na wynajem mieszkania. – Wiem i zastanawiałem się nad tym. Mogłabyś je podnająć. Chciałbym z tobą mieszkać. Widzieć twoje marynarki w szafie obok moich, znajdować twoje kosmetyki w łazience i twoje ciuchy w szufladach. Chciałbym co wieczór wracać tu do ciebie. To jest naprawdę duży dom, kochanie, i chciałbym mieć cię tutaj na stałe. – Dużo tych życzeń, panie Wyatt, ale to dobrze, bo ja też tego chcę – uśmiechnęłam się. – Czy to znaczy „tak”? – zaśmiał się. – Tak. Zamieszkam u ciebie. Wydał westchnienie ulgi i wziął mnie w ramiona. – Tak się bałem, że powiesz „nie”. Podniosłam wzrok na sufit. – Lubię ten dom. Ciebie też mogłabym polubić. Rozluźnił uścisk.

– Mogłabyś mnie polubić? To powiedziałaś? – Zaczął mnie łaskotać. Wrzasnęłam, usiłując go powstrzymać, ale nie mogłam się wyrwać. Podniósł mnie i zaniósł do łóżka, a potem położył się na mnie. – Jestem najszczęśliwszym facetem na ziemi. Jesteś moją drugą połową, Avery, nigdy nie przestanę cię kochać. – Jestem najszczęśliwszą dziewczyną na ziemi i nigdy nie przestanę cię kochać. Zbliżył twarz do mojej i okrył moje usta rozpalonym pocałunkiem. To, że Liam Wyatt mnie kochał, było najwspanialszą rzeczą, jaka mnie w życiu spotkała. On był najwspanialszą rzeczą, jaka mnie w życiu spotkała i moim jedynym celem było teraz uczynić go najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.

LIAM Kiedy Avery zgodziła się ze mną zamieszkać, to była największa nagroda, jaką sobie mogłem wymarzyć. Przez całe życie szukałem Tej Jedynej i wreszcie mi się udało. Ona pewnie uważa, że nie jest doskonała, ale dla mnie jest i tylko to się liczy. Wspólne mieszkanie to tylko pierwszy krok. Następnym będzie wyczekanie na odpowiedni czas i miejsce, żeby wsunąć jej pierścionek na palec i poprosić, żeby została moją żoną. Była dla mnie darem niebios i najważniejszą rzeczą w moim życiu. Była moją kobietą i będę robił wszystko, żeby była szczęśliwa, bezpieczna i kochana.

@kasiul