Sandi Lynn - Podroz do milosci

1

Sandi Lynn Seria NA ZAWSZE

NA ZAWSZE Tom 1 NA ZAWSZE Tom 2 Ona NA ZAWSZE Tom 3 Razem NA ZAWSZE Tom 4 Collin NA ZAWSZE Tom 5 Rodzina Seria MIŁOŚĆ MILIONERA

PRZYTUL S SIĘ IĘ do mnie KIEDY JESTEŚ przy mnie Seria LOVE

MIŁOŚĆ po miłości MIŁOŚĆ ponad miłość Seria MIŁOŚĆ, POŻĄDANIE I…

Dwie MIŁOŚCI Dwa SERCA oraz

IMIĘ mojej miłości

2

3

Korekta Anna Raczyńska Hanna Lachowska

Projekt graficzny okładki Małgorzata Cebo-Foniok Zdjęcie na okładce © conrado/Shutterstock

Tytuł oryginału The Seduction of Alex Parker

The Seduction of Alex Parker Copyright © 2015 by Sandi Lynn. Published by arrangement with Browne & Miller Literary Associates, LLC. All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część tej publikacji nie może być reprodukowana ani przekazywana w jakiejkolwiek formie zapisu bez zgody właściciela praw autorskich. For the Polish edition Copyright © 2016 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. Druk EDIT Sp. z o.o. ISBN 978-83-241-5871-3

Warszawa 2016. Wydanie I Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 02-954 Warszawa, ul. Królowej Marysieńki 58 tel. 620 40 13, 620 81 62

www.wydawnictwoamber.pl 4

Rozdział 1 EMERSON

Nigdy nie zatrzymuj się w jednym miejscu zbyt długo. To było moje motto. Świat jest ogromny, a nam dano tak niewiele czasu na zobaczenie go – taki więc miałam plan: zwiedzać świat. Dopóki nie zaczęły mi się kończyć pieniądze. Siedząc w swym maciupeńkim mieszkanku w Teksasie, złapałam za telefon i zadzwoniłam do mojego brata Adama. – Cześć, Emerson. – Cześć, braciszku. Słuchaj, potrzebuję jeszcze trochę gotówki. – Em, to koniec. Wyczerpałaś swoje fundusze prawie do końca. Mówiłaś, że zostaniesz gdzieś na stałe i znajdziesz pracę. – Miałam pracę. Rzuciłam ją. Czas ruszać dalej. Mam dość Teksasu, Adam, muszę wyjechać. Usłyszałam, jak wzdycha. – Emerson, masz dwadzieścia sześć lat. Czas już skończyć z tym, co robisz, i gdzieś się osiedlić. Mieć gdzieś swój dom. Myślałem, że już o tym rozmawialiśmy. – Adam, potrzebuję trochę kasy na wyjazd z Teksasu. Nie mogę tu dłużej zostać. – Co się stało z tym kowbojem, z którym się umawiałaś? Sądziłem, że między wami jest coś poważnego. 5

– Nie. Był miły i w ogóle, ale traktował to coraz bardziej serio. Zaczął wspominać o ślubie i dzieciach. Rozumiesz już, dlaczego muszę wyjechać? – Nie możesz dalej tak funkcjonować, Em. Moja odpowiedź brzmi „nie”. Nie dostaniesz już więcej pieniędzy, bo nic z nich nie zostało. Ostrzegałem cię w tej kwestii jakiś rok temu. Niech to szlag. Pora, żebyś dorosła. – Jestem dorosła. Fakt, że nie lubię tkwić w jednym miejscu i wieść nudnego, zwyczajnego życia jak większość ludzi, nie znaczy jeszcze, że jestem dzieckiem. – Z tobą to zawsze ta sama rozmowa. – Dobra, Adam. Pozwól, żeby siostra została bezdomną. Klik. Rzuciłam komórkę na kanapę i przespacerowałam się po pokoju. Pobyt w Teksasie zaczynał doprowadzać mnie do szaleństwa, więc musiałam jak najszybciej się stąd wyrwać. Miałam jeszcze inne miejsca do odwiedzenia. On nie rozumiał. Nie potrafił zrozumieć. Nieważne, ile razy usiłowałam tłumaczyć, Adam nie chciał słuchać. To, że sam był szczęśliwy w okowach biurowej posady, pracując po osiem godzin dziennie, jeszcze nic nie znaczyło. Następnego ranka, kiedy piłam kawę i ignorowałam połączenia od Billy’ego, rozdzwoniła się komórka. To był Adam. – Czego? – rzuciłam z irytacją. – Tylko nie tym tonem, siostrzyczko. Słuchaj, tak sobie myślę, że powinnaś wrócić na trochę do Kalifornii. Musimy usiąść i pogadać. – Masz na myśli, że to ty musisz usiąść i palnąć mi wykład? Ja wcale nie chcę tam wracać. 6

Westchnął. – Firma wysyła mnie na trzy miesiące do Tennessee, gdzie spróbuję uratować pewne przedsiębiorstwo przed bankructwem. Kupiłem ci bilet na samolot, zatrzymasz się u mojego przyjaciela. Nazywa się Alex Parker. – Czemu nie mogę mieszkać u ciebie, gdybym zdecydowała się wrócić? – Ponieważ podczas mojej nieobecności wchodzi ekipa remontowa i nie będzie się tam dało żyć. – Więc chcesz, żebym zamieszkała u twojego kumpla? Jaki brat robi siostrze coś takiego? Każe jej się wprowadzić do obcego faceta? – Wierz mi. Nie masz się czym martwić, jeśli chodzi o Alexa. Poza tym jest mi winny przysługę i wczoraj wieczorem mu o tym przypomniałem. Trzy miesiące, Em, a potem wrócę i utniemy sobie pogawędkę. Ale w czasie tych trzech miesięcy masz zastanowić się nad swoim cholernym życiem i zdecydować, gdzie na tym świecie na dobre zapuścisz korzenie. Dom Alexa jest ogromny, a jego prawie nigdy nie ma, więc rzadko kiedy będziesz go widywała. – No nie wiem, Adam. Nie chcę wracać i dobrze o tym wiesz. – Chcesz się wyrwać z Teksasu czy nie? To twoja jedyna opcja – oznajmił z powagą. – Zgoda – westchnęłam. – Kalifornio, przybywam. Kiedy mam lot? – Jutro o ósmej rano. Więc bierz się do pakowania. – Zobaczymy się jutro? – Nie. Wyruszam, jeszcze zanim ty wylądujesz. Wyślę ci adres Alexa. Weź taksówkę i urządź się tam trochę. Ja wrócę za trzy miesiące. 7

Przewróciłam oczami. – Dobra. Skoro poukładałeś mi już całe życie, to chyba nie mam wyboru. – Bezpiecznego lotu i do zobaczenia niedługo. Klik. Kochałam mojego brata. Był jedyną osobą, jaka mi na tym świecie została, ale czasami potrafił zachowywać się jak prawdziwy dupek i teraz, wymuszając na mnie powrót do Kalifornii, znów dał tego dowód.

ALEX Spotkałem się z Adamem na kolacji i drinku przed jego wyjazdem do Tennessee. Nie mogłem uwierzyć, że naprawdę zgodziłem się wziąć do siebie jego młodszą siostrę na czas jego nieobecności. – Jeszcze raz dziękuję, że zgodziłeś się przyjąć Emerson, stary. – Nie ma sprawy. Od czego są przyjaciele? No nie? – Posłałem mu niepewny uśmiech. – Chyba powinienem cię przed nią ostrzec. W pewnym sensie jest lekkoduchem. Potrafi być bardzo pyskata i buntownicza. Ale serce ma szczerozłote, no i potrafi gotować. Już jej wspominałem, że nigdy nie ma cię w domu, więc pewnie i tak nie będziecie się widywać. – To prawda. Nie martw się. Postaram się, żeby poczuła się jak u siebie. A właściwie poproszę Jennę, żeby się o to zatroszczyła. To tylko na trzy miesiące, tak? – Tak. Gdy tylko wrócę, przyjadę ją odebrać. I z góry przepraszam za wszystkie nieprzyjemne czy nieuprzejme rzeczy, które od niej usłyszysz. Zaśmiałem się cicho. 8

– Kiedy wrócisz, dam ci znać, czy przyjmuję przeprosiny. – Jenno, przez następne trzy miesiące będziemy mieli gościa. Na imię ma Emerson i jest młodszą siostrą mojego przyjaciela Adama. Upewnij się, proszę, że jeden z pokoi gościnnych jest dla niej przygotowany, a kiedy się zjawi, oprowadź ją po domu. Ląduje dziś po południu. Będę wtedy w biurze i nie wiem dokładnie, o której wrócę. Przypilnuj też, z łaski swojej, żeby nie dotykała niczego cennego. – Oczywiście, panie Parker. – Jenna pokiwała głową. Wdrapałem się na tylne siedzenie bentleya i poinformowałem o Emerson mojego kierowcę, Phillipa. – Jeśli akurat nie będziesz w trasie ze mną, a panna James zechce dokądś się udać, dowieź ją, proszę, bezpiecznie na miejsce. Gdyby poprosiła, żebyś zabrał ją gdzieś absurdalnie daleko, skonsultuj się najpierw ze mną. – Nie ma problemu, Alex. Muszę powiedzieć, że jestem szczerze zdumiony, że pozwalasz jej u siebie mieszkać. Podejmowanie gości – to do ciebie niepodobne. Westchnąłem. – Wyświadczam przysługę przyjacielowi. Wierz mi. To się więcej nie powtórzy. Uśmiechnął się i zawiózł mnie do biura. Czułem się z tą sytuacją nieswojo, a do tego zapomniałem zapytać Adama, ile lat ma jego siostra. Ale ostrzegał mnie, że jest pyskata i buntownicza, więc zgadywałem, że koło osiemnastu. Tego mi właśnie było trzeba: pałętającego się po domu dzieciaka. Będę musiał ustalić jakieś zasady, których ona powinna przestrzegać, i to bez żadnych „ale”. W Adamie dziwne wydawało mi się to, że nigdy nie wspominał 9

o swojej rodzinie. Znałem go od trzech lat, a właśnie po raz pierwszy usłyszałem o siostrze. Ale dobry był z niego facet, a rok temu wyświadczył mi ogromną przysługę. Kiedy zadzwonił i spytał, czy Emerson mogłaby u mnie pomieszkać, nie bardzo mogłem odmówić.

10

Rozdział 2 EMERSON

Gdy tylko wysiadłam z samolotu i postawiłam stopę na kalifornijskiej ziemi, zaczęło mi brakować tchu. Musiałam znaleźć łazienkę i wziąć się w garść. Miałam stąd złe wspomnienia i nie bez powodu wyjechałam. Niech Adama szlag trafi za to, że mnie tu ściągnął. Żywiłam ociupinkę nadziei, że ośmioletnia nieobecność wszystko ułatwi. Ale myliłam się. Okrutnie się myliłam. Skierowałam się do punktu odbioru bagażu, chwyciłam swoje dwie wielkie walizki i wsiadłam do taksówki. Pokazałam kierowcy wyświetlacz telefonu, prosząc, aby zawiózł mnie pod przysłany przez Adama adres. Zdziwiło mnie, że znajdował się w Malibu. Kim był ten Alex Parker? Czas go wygooglować i się dowiedzieć. Kiedy wpisałam nazwisko w wyszukiwarkę, oczy dosłownie wyszły mi z orbit. Chodziło o tego Alexa Parkera. Sławnego na cały świat developera budowlanego. Był właścicielem niemal wszystkiego: hoteli, firm kredytowych, budynków mieszkalnych, apartamentów, restauracji i paru resortów rozproszonych po całej kuli ziemskiej. Kurczę! Był miliarderem, a skończył dopiero trzydzieści lat! Czy to w ogóle możliwe? Cholera, był też seksowny. A niech mnie. Jak, u diabła, Adam mógł oczekiwać, że zamieszkam w jednym domu z tym przystojnym mężczyzną? Brat mówił wprawdzie, że w ogóle nie muszę przejmować się 11

Alexem, więc mogłam się założyć, że mój gospodarz okaże się dupkiem. Dupkiem z rodzaju: drętwy, bogaty playboy, któremu się zdaje, że cały świat należy do niego. Dopóki będzie mi schodził z drogi, ja będę schodziła z drogi jemu, a sądząc po liczbie różnych kobiet, z którymi pojawiał się na zdjęciach, panicznie bał się zobowiązań. Jeśli tak, to przynajmniej tyle mieliśmy wspólnego. Toczyliśmy się długą, krętą drogą dojazdową, aż zatrzymała nas czarna brama z kutego żelaza. Taksówkarz wcisnął guzik i wrota otwarły się, podjechał więc pod sam dom. Wysiadł i wyjął z bagażnika moje walizki. Uiściłam opłatę, a kiedy odjechał, ja wciąż stałam w miejscu i gapiłam się na ogromniasty, przycupnięty na zboczu wzgórza dom. Nagle frontowe drzwi stanęły otworem i wyłoniła się z nich jakaś kobieta. Wyglądała, jakby niedawno przekroczyła trzydziestkę, była drobna, a czarne włosy spięła w kok. – Dzień dobry, ty musisz być panną James. Jestem Jenna, gospodyni pana Parkera. – Posłała mi ciepły uśmiech. Wyciągnęłam do niej rękę. – Emerson. Miło mi cię poznać. Wzięła jedną z moich walizek i wprowadziła mnie do środka. Już we foyer zamarłam w pół kroku i rozejrzałam się po pięknie urządzonym domu pana Parkera. Jenna oznajmiła, że zabierze mnie do sypialni położonej w głębi parteru. – Yyy, Jenno. Jak duży jest ten dom? – spytałam. – Sześćset pięćdziesiąt metrów kwadratowych. – Jezu. Komu potrzebna aż tak duża powierzchnia? Zaśmiała się. – To twój pokój. Będziesz tu miała więcej prywatności, no i to największa gościnna sypialnia. A do tego ma najlepszy widok. 12

Gdy otworzyła drzwi, wciągnęłam głośno powietrze. Pokój był większy od mojego mieszkania w Teksasie. Cholera, był większy od jakiegokolwiek miejsca, w którym kiedykolwiek się zatrzymałam. Skośny sufit, ściany w kolorze kawy z mlekiem oraz białe ozdobne gzymsy nadawały mu elegancji w najczystszej postaci. Potężne łóżko z wysokim wezgłowiem przylegało do jednej ze ścian, naprzeciwko niego znajdował się kominek, a wyżej – wbudowany telewizor. Duże przeszklone drzwi prowadziły na patio wyposażone w dwa krzesła oraz stół. Jedwabne zasłony zwisały elegancko do samej podłogi. Ale to widok błyskawicznie przykuł moją uwagę. Widok na Pacyfik. – Tutaj masz szafę – poinformowała Jenna, otwierając podwójne drzwi. Zaparło mi dech, gdy weszłam do przestronnej garderoby, a może raczej: do pięknej, ogromnej, białej świątyni próżności. Szlag, nawet szafa była większa niż moje mieszkanie. Naprawdę dałoby się w niej urządzić. – To niesamowite. Jenna się uśmiechnęła. – Poczekaj, aż zobaczysz łazienkę. Wyszłyśmy z garderoby i przemierzyłyśmy krótki korytarz, który prowadził do łazienki. Nie żartuję, gdy mówię, że chyba doświadczyłam orgazmu. Znajdowała się tu olbrzymia, wpuszczona w podłogę wanna z masażem, w której zmieściłyby się przynajmniej cztery osoby, gigantyczny wykafelkowany prysznic o szklanych ścianach oraz potężny blat z dwiema umywalkami. Całe pomieszczenie wykończono w beżowym marmurze i zadbano o perfekcyjny wystrój. – Nie dekorował domu samodzielnie, co? – spytałam. – Nie. Kiedy pan Parker go budował, zatrudnił też dekoratora wnętrz. 13

– Ile już tu mieszka? – zapytałam z ciekawości. – Jakieś pięć lat. Chodź ze mną, pokażę ci resztę domu. Przeszłyśmy przez budynek, aż Jenna doprowadziła mnie do kuchni, gdzie nastąpił orgazm numer dwa. Było to urzeczywistnienie marzeń każdego szefa kuchni. Jasny gwint. Patrząc na dwa piekarniki, podwójną kuchenkę, pokaźną granitową wyspę w samym środku oraz największą lodówkę z nierdzewnej stali, jaką w życiu widziałam, nietrudno było sobie wyobrazić mnóstwo eleganckich posiłków, które można by tu przygotować. Całości dopełniały szafki i gzymsy z ciemnego wiśniowego drewna otaczające duże wykuszowe okno z wyłożoną poduszkami ławą, z której rozciągał się widok na ocean. Po tej wycieczce wyszłyśmy do ogrodu na tyłach. Musiałam napiąć mięśnie nóg z powodu orgazmu numer trzy. Wspaniały widok, obrzeżony drzewami teren, basen z iluzją nieskończoności, jacuzzi i mnóstwo innego wyposażenia – wszystko to było niewiarygodne. – Jeśli zejdziesz po tych stopniach – Jenna wskazała w bok – trafisz na plażę. – Tu jest pięknie. Naprawdę pięknie. – Wiem. Praca tu to prawdziwy zaszczyt – uśmiechnęła się. Uniosłam wzrok w stronę pierwszego piętra i zauważyłam ciągnący się wokół całego budynku balkon. – A co jest tam? – Na piętrze mieści się sypialnia oraz gabinet pana Parkera. Uniosłam brew, zerkając na nią. – Jego sypialnia i gabinet zajmują całe piętro? – Tak. Na ten poziom nie ma wstępu. Nikt nie może tam wchodzić, chyba że dostanie zgodę pana Parkera. 14

– A ty? – Ja muszę tam sprzątać, więc właściwie stanowię jedyny wyjątek. – Rozumiem. Mam pytanko. Czy pan Parker jest drętwy? Z jej gardła wydobył się cichy śmieszek. – Tak. Troszeczkę. – Świetnie. No cóż, przynajmniej nigdy nie ma go w domu. Nie będę widywała go zbyt często, prawda? – Zgadza się. Od czasu do czasu zagląda tu w ciągu dnia. Jeśli chodzi o noce, to, szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. Wychodzę codziennie o piątej. On jest bardzo towarzyską osobą, więc spędza wiele czasu na przyjęciach charytatywnych i nie tylko, i naprawdę rzadko bywa w domu. – Co za strata, mieć taki dom i nigdy nie móc się nim cieszyć. Pokiwała lekko głową. – Jeśli pozwolisz, muszę wracać do pracy. Pan Parker kazał ci przekazać, żebyś się rozgościła. Jeśli jesteś głodna, w lodówce znajdziesz mnóstwo jedzenia i picia. – Dziękuję, Jenno. – Nie ma za co, panno James. – Tylko bez formalności. Nie cierpię formalności. Mów mi Emerson. – Dobrze, Emerson. Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, proś bez wahania.

ALEX Dotarłem do domu o dziewiętnastej, żeby poznać mojego gościa, wziąć prysznic i przebrać się na randkę, na 15

którą byłem umówiony. Gdy tylko przekroczyłem próg, powietrze wypełniło się niesamowitym aromatem. Odłożyłem aktówkę i ruszyłem do kuchni, gdzie zastałem kobietę ubraną w niezwykle krótkie dżinsowe szorty i stojącą przy moim piecu. – Ekhem – odchrząknąłem. Nie odwróciła się, więc zrobiłem to ponownie: – Ekhem. Westchnąłem i podszedłem do niej, by stuknąć ją lekko w ramię. Podskoczyła i okręciła się na pięcie. – Jezu Chryste, ale mnie przestraszyłeś – rzuciła, wyjmując z uszu słuchawki. Co, do cholery? Nie była osiemnastolatką. Podczas gdy ona przyłożyła dłoń do serca, ja wpatrywałem się w jej niebieskie niczym ocean oczy. – Próbowałem się do ciebie odzywać, ale oczywiście mnie nie usłyszałaś. – Wskazałem słuchawki. – Ty musisz być Alex Parker. Ja jestem Emerson James. Siostra Adama. – Wyciągnęła rękę. – Miło mi cię poznać. Ile masz lat? – Słucham? – spytała, mrużąc oczy. – To przez sposób, w jaki Adam o tobie mówił. Myślałem, że masz coś koło osiemnastki. Oczywiście, sądząc po wyglądzie, wcale tak nie jest. – Mam dwadzieścia sześć lat. – Rozumiem. Dobra. Witaj w moim domu, panno James, i proszę, czuj się jak u siebie. Zakładam, że Jenna oprowadziła cię po terenie. – Owszem. Była bardzo miła. A co konkretnie mówił o mnie Adam? – dopytywała ze ściągniętymi brwiami. – Niewiele. Po prostu założyłem, że jesteś młodsza. Co gotujesz? – Pochyliłem się i zajrzałem do stojącego na kuchence garnka. – Makaron z domowej roboty sosem palomino. 16

– Pachnie wyśmienicie. Adam wspominał, że niezła z ciebie kucharka. – Chcesz trochę? – spytała z uśmiechem. Uprzejmie odmówiłem, wkładając dłoń do kieszeni. – Idę na kolację. To randka, na którą zresztą muszę się przygotować. Więc jeśli mi wybaczysz… – Och, jasne. Baw się dobrze. Odwróciłem się i skierowałem ku drzwiom kuchni. Zatrzymałem się jednak, okręciłem na pięcie i spojrzałem na nią jeszcze ostatni raz, zanim ruszyłem na górę. – Dziękuję – rzuciłem. Cholera. Siostra Adama była piękna, niezwykle piękna. Brązowe włosy z jasnymi pasemkami, które nosiła spięte w kucyk, współgrały z opaloną skórą oraz oczyma w kolorze oceanu. Z tego, co zdołałem zauważyć, ciało miała doskonałe. Wysportowane, szczupłe i tak w sam raz umięśnione we wszystkich właściwych miejscach, a jej koszulka na ramiączkach ciasno opinała wielkie, krągłe piersi. Pokręciłem głową i udało mi się powstrzymać fiuta przed stwardnieniem. Byłem, bądź co bądź, mężczyzną, który znalazł się w obecności pięknej młodej kobiety, i nic nie dało się na to poradzić. Biorąc prysznic, nie mogłem przestać rozmyślać o reakcji mojego penisa na Emerson. Normalnie nie staje mi na sam widok jakiejś tam kobiety. Widuję piękne kobiety każdego dnia, i to nigdy wcześniej się nie zdarzyło. Co tu się, do cholery, wyprawia?

2 – Podróż do miłości

17

Rozdział 3 EMERSON

Zdjęcia Alexa nie oddawały mu sprawiedliwości. Ten mężczyzna prezentował się jeszcze apetyczniej na żywo niż w sieci. Miał nieco ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, krótkie brązowawe włosy w lekko piaskowym odcieniu i brązowe oczy. Kości policzkowe jak spod dłuta oraz mocna szczęka czyniły go bardzo przystojnym, nie wspominając już o popołudniowym zaroście, który zbliżał go do perfekcji. Cholera. I owszem, zerknęłam w dół, na jego męskie zalety, by sprawdzić, czy może się pochwalić czymś dużym. Trudno to było ocenić w czarnych garniturowych spodniach. Musiałabym go zobaczyć w dżinsach albo krótkich spodenkach. Kiedy nakładałam sobie makaron na talerz i zanim jeszcze wyszłam na patio, usłyszałam, jak frontowe drzwi otwierają się, a potem zamykają. Ten zapach. Do moich nozdrzy dotarła smuga męskich perfum, która przydryfowała aż do kuchni. Znałam tę woń. Spryskał się dolce & gabbaną, moim najulubieńszym męskim zapachem wszech czasów. Westchnęłam, chwyciłam talerz i wyszłam z nim na zewnątrz. Był piękny wieczór. Słońce już zaszło i zaczynały pokazywać się gwiazdy. Ciepła bryza owiewająca mi twarz przypomniała, jak bardzo uwielbiałam swego czasu mieszkanie w Kalifornii. Gdy jadłam, zadzwonił mój telefon. To był Adam. 18

– Cześć. – Upewniam się tylko, że dotarłaś bezpiecznie. Jak tam? – Na razie dobrze. Nie mówiłeś, że twój Alex Parker to ten Alex Parker. – Szczerze mówiąc, nawet o tym nie pomyślałem. Robi ci to jakąś różnicę? – Nie. Ale jego dom to prawdziwy dwór. – No. Odjazdowy, nie? Hej, nie przeszkadza ci, że jesteś tam? Mam na myśli, z powrotem w Kalifornii? Och, teraz o to pyta? – Owszem. Trochę przeszkadza i jeśli mam być szczera, jestem wściekła, że zmusiłeś mnie do przyjazdu. – Musisz zostawić przeszłość za sobą, Em. Wiem, że to trudne, ale musisz popchnąć swoje życie do przodu. – Ależ ja już dawno je popchnęłam, Adam! Po prostu postanowiłam, że popchnę je z dala od tego miejsca. Ta rozmowa zawsze przybiera ten sam obrót. Muszę lecieć. Klik. Zaczynałam czuć się zmęczona, więc posprzątałam i skierowałam się do sypialni. Gdy już przebrałam się w piżamę, otworzyłam przeszklone drzwi, aby wpuścić do środka bryzę. Wdrapałam się do łóżka, naciągnęłam na siebie prześcieradło i wpatrywałam się w noc, słuchając fal rozbijających się o brzeg. Zawsze byłam rannym ptaszkiem. W moim odczuciu nie ma sensu marnować choćby minuty dnia. Wstałam z łóżka, wślizgnęłam się w krótki jedwabny szlafrok w kremowym kolorze i wyszłam z pokoju na patio. Wciągnęłam w płuca świeże poranne powietrze i spojrzałam na ocean. Po twarzy przemknął mi uśmiech, kiedy dostrzegłam w wodzie dwa delfiny. 19

Poszłam do kuchni i nastawiłam dzbanek kawy. Podskoczyłam, gdy rozdzwonił się mój telefon. Kto, do cholery, może chcieć się ze mną skontaktować o tak wczesnej porze? Och. To był Billy. Kurczę. Odebrałam, przełączyłam na głośnomówiący i wyjęłam z lodówki jajka. – Cześć. – Gdzie ty się, u diabła, podziewasz, Em? Wybrałem się wczoraj wieczorem do twojego mieszkania, ale cię nie zastałem. Próbowałem dzwonić, ale odesłało mnie prosto na pocztę. – Jestem w Kalifornii i wieczorem wyłączyłam telefon. – W Kalifornii! Co ty tam, u diabła, robisz i czemu mi nie powiedziałaś, że wyjeżdżasz? – Brat kazał mi tu przyjechać i zapomniałam ci o tym wspomnieć. – Kotku, proszę, nie okłamuj mnie. Przykro mi z powodu tamtego wieczoru. Nie chciałem cię zdenerwować. – Nie zdenerwowałeś mnie, a ja nie kłamię. Rozbiłam jajka na patelni, włożyłam kromkę chleba do tostera i zabrałam się do krojenia awokado. – Kotku, kiedy wracasz do domu? Musimy usiąść i poważnie porozmawiać. Alex wmaszerował do kuchni, spojrzał na moją komórkę, a potem na mnie. – Nie wracam do Teksasu, Billy. – Co to ma, do diabła, znaczyć, że nie wracasz do Teksasu?! – wrzasnął. – Nie rozumiesz po angielsku? Zauważyłam, że Alex uśmiechnął się pod nosem. – Z nami koniec, Billy. A ja skończyłam też z Teksasem. Na samym początku powiedziałam ci, że prawdopodobnie nie zostanę długo. 20

– Ale, Em, co z nami? Mieliśmy przecież plany, do cholery! – Ty miałeś plany, Billy. Plany, które snułeś bez wcześniejszego porozumienia ze mną. Mnóstwo rzeczy sobie założyłeś. – Więc tak po prostu uciekniesz od naszego związku? Masz jakiekolwiek pojęcie, jak okrutnie teraz cierpię, kotku? – Na miłość boską, przestań nazywać mnie „kotkiem” i przykro mi, jeśli cię zraniłam. Ale ja idę naprzód, Billy, i sugeruję, żebyś ty zrobił to samo. – Ale, Em, ja cię kocham. Proszę, nie rób nam tego. Co mogę zrobić, żeby wszystko naprawić? – Billy, to za wczesna pora na tę dyskusję, a ja nie zdążyłam jeszcze nawet wypić kawy. Nic nie możesz zrobić. Nie wracam i to koniec. Zasługujesz na kogoś lepszego niż ja. Muszę lecieć. Przepraszam. Klik. – Kawy? – spytałam Alexa, który opierał się o blat. – Tak. Kawa dobra rzecz. Niezła z ciebie łamaczka serc. Współczułem Billy’emu – uśmiechnął się krzywo. Przewróciłam oczami, wręczając mu filiżankę kawy. – Billy’emu nic nie będzie. Jajka? – zaproponowałam. – Nie. Nie mam czasu. Jestem umówiony na spotkanie. Miłego dnia, panno James. – Dość tych formalności, Alex. Mów mi Emerson, Em, Emmie – jak chcesz. Byle nie „panno James”. Przekrzywił głowę i uśmiechnął się. – Myślę, że będę cię nazywał „łamaczką serc”. – Uch. – Złożyłam głowę na blacie, a kiedy Alex wychodził, doleciał mnie jeszcze jego cichy śmieszek. 21

ALEX Uznałem, że nie muszę ustanawiać żadnych reguł, skoro Emerson jest dorosła. Dorosła, piękna i już całkiem ukształtowana, co mogło mnie ostatecznie wpędzić w kłopoty, jeśli nie zachowam ostrożności. Niech Adama trafi szlag za to, że nie powiedział mi, jaka ona jest gorąca. Ale gorąca czy nie, była siostrą przyjaciela, co stanowiło nieprzekraczalną granicę. Poza tym nie była w moim typie. Nie była… jak by to ładnie ująć? Nie była wystarczająco wysublimowana. Kobiety, z którymi się umawiałem i pieprzyłem, pochodziły z wyższych sfer. Miały klasę, której Emerson, zdaje się, brakowało. Miałem swoje standardy, a ona niestety ich nie spełniała. I nawet dobrze się składało. Nie potrafiłem jednak przestać się zastanawiać, czemu wyjechała z Teksasu w taki sposób. Przysłuchiwanie się jej rozmowie z Billym okazało się niezłą zabawą, a to, jak go spławiła, pokazało, że ma jaja. Kobiety, z którymi się spotykałem, były inne. Były Billymi naszego związku. Błagającymi i przekonującymi, bym z nimi został, zawsze próbującymi się dla mnie zmieniać. Emerson James kryła w sobie jakąś historię, a ja nie mogłem powstrzymać się przed próbami odgadnięcia jej natury. Czy miałem poznać jej treść? Nie. Nie moja sprawa. Emerson zatrzymała się u mnie na trzy miesiące i ani dnia dłużej. Póki nie wtrącała się w moje życie, póty ja nie zamierzałem wtrącać się w jej.

22

Rozdział 4 EMERSON

Jenna zjawiła się w kuchni, gdy byłam w trakcie sprzątania. – Dzień dobry, Emerson. Jak ci minęła pierwsza noc? – Dzień dobry. Świetnie. Spałam w tym łóżku jak niemowlę. Zaśmiała się. – To dobrze. Jakieś problemy z panem Parkerem? Zmarszczyłam twarz, zerkając na nią. – Nie. Czemu pytasz? – Tak się tylko zastanawiałam. Czasami potrafi być trochę, jak by to powiedzieć, niegrzeczny i niewrażliwy. – Och. Jak na razie wydaje się w porządku. – Świetnie. Miłego dnia, Emerson – uśmiechnęła się i wyszła z kuchni. Skoro już wróciłam do Kalifornii, nadszedł czas na odnowienie kontaktów z dawnymi przyjaciółkami. Przyjaciółkami, których nie widziałam od ośmiu lat, ale z którymi kontaktowałam się od czasu do czasu przez Facebooka. Najlepszymi przyjaciółkami, które porzuciłam, wyjeżdżając i nigdy nie oglądając się za siebie. Ruszyłam do pokoju, otworzyłam laptopa i wywołałam stronę profilową Christine Howl, mojej najlepszej przyjaciółki z czasów licealnych. Była teraz mężatką i niepracującą mamą jednego dziecka. 23

Cześć, Chris ne. Wróciłam na trochę do Kalifornii i liczyłam, że uda nam się spotkać na lunch i nadrobić stracony czas.

Odpowiedziała po zaledwie paru minutach. O mój Boże! Nie mogę uwierzyć, że jesteś z powrotem. Tak! Możemy umówić się na lunch jeszcze dzisiaj? Zadzwonię do Bayli i dowiem się, czy ma wolne. Wiem, że bardzo chciałaby się z tobą zobaczyć. Dziś mi pasuje. Może spotkamy się o pierwszej w Polo Lounge? Swego czasu uwielbiałyśmy tę knajpę. Brzmi świetnie. Nie mogę się doczekać.

Ja tak samo. Teraz musiałam wezwać taksówkę. Kiedy dotarłam do kuchni, ujrzałam jakiegoś mężczyznę rozmawiającego z Jenną. – Emerson, to jest Phillip. Osobisty szofer pana Parkera. – Miło mi cię poznać, Emerson. Właściwie przyszedłem właśnie po to, żeby się przedstawić. Pan Parker polecił, żebym zawiózł cię, gdzie tylko będziesz chciała. – Naprawdę? – Tak, naprawdę. Pod warunkiem że on nie będzie mnie akurat potrzebował. – Masz doskonałe wyczucie czasu, Phillipie, bo na pierwszą muszę dotrzeć do Polo Lounge na lunch z przyjaciółką. – Dobrze, a zatem pojedziemy do Polo Lounge – uśmiechnął się. – Powinniśmy wyruszyć koło południa, podjadę cię zgarnąć. – Dziękuję. To bardzo miło z twojej strony. 24

Kiwnął głową i wyszedł. Był przystojnym dżentelmenem o ciemnobrązowych włosach, zielonych oczach i krótko przystrzyżonej brodzie. Strzelałam, że ma czterdzieści parę, najwyżej pięćdziesiąt lat. Nie mogłam uwierzyć, że Alex poprosił go, by woził mnie po okolicy. Może Alex Parker nie był wcale aż takim beznadziejnym przypadkiem. Wskoczyłam pod prysznic, ubrałam się i czekałam, aż Phillip po mnie przyjedzie. Kiedy się zjawił, otwarł przede mną drzwi bentleya, a ja wślizgnęłam się do środka. – Jak długo pracujesz dla Alexa? – spytałam. – Jakieś trzy lata – uśmiechnął się. – Co cię sprowadza do Kalifornii? – Mój brat, Adam. Tak naprawdę nie bardzo miałam wybór i musiałam na trochę wrócić. – Wrócić? Mieszkałaś tu już wcześniej? – Tak. Dorastałam w Los Angeles. – Czemu wyjechałaś? – zapytał, zerkając na mnie w lusterku wstecznym. – To długa i nieciekawa historia. Wreszcie dotarliśmy do Polo Lounge, a kiedy wysiadałam z auta, Phillip wręczył mi swój numer telefonu. – Zapisz go sobie w komórce i dzwoń albo pisz, jeśli będziesz chciała się gdzieś dostać. Mogę cię odebrać najpóźniej o czwartej. – Nie ma sprawy. Jeśli miałabym zostać dłużej, złapię po prostu taksówkę. – Miłego lunchu z przyjaciółkami, Emerson. – Dziękuję, Phillipie. Jeszcze zanim doszłam do wejścia do restauracji, usłyszałam, jak ktoś woła mnie po imieniu od strony patia. Obejrzałam się i dostrzegłam Christine oraz Bayli machające do mnie od stolika. 25

– Spójrz tylko na siebie – odezwała się Christine, przytulając mnie. – Świetnie wyglądasz. – Dzięki. Ty też. – Dawno się nie widziałyśmy, kochana. – Bayli uśmiechnęła się, gdy się uściskałyśmy. Czułam się, jakbyśmy znów były Trzema Muszkieterkami. Gdy nadrabiałyśmy zaległości, zerknęłam w bok i zauważyłam Alexa zajmującego miejsce przy stoliku naprzeciwko. Towarzyszyła mu piękna wysoka kobieta. On również uniósł wzrok, a gdy mnie zobaczył, na jego twarzy odmalował się szok. Uśmiechnęłam się lekko i dalej rozmawiałam z Christine i Bayli. Po drugim kieliszku wina przeprosiłam i ruszyłam do łazienki. Kiedy z niej wyszłam, przed drzwiami zastałam czekającego na mnie Alexa. – Eee. Cześć. Czemu czekasz na korytarzu? – Co ty tu robisz? – spytał. Uniosłam brew. – Jem lunch z przyjaciółkami. Co ty tutaj robisz? – Dokładnie to samo. Sytuacja była dziwaczna i wprawiała mnie w zakłopotanie. – Nie wiedziałem, że masz przyjaciół w Los Angeles – odezwał się znowu. – No to teraz już wiesz. Więc jeśli mi wybaczysz, lepiej do nich wrócę. Przez chwilę się we mnie wpatrywał. – Miłej dalszej części spotkania. – Nawzajem. – Poklepałam go po twardej niczym skała piersi. Niedługo po tym, jak wróciłam do stolika, Alex ponownie zjawił się przy swoim i kontynuował rozmowę z piękną wysoką kobietą. Zastanawiałam się, czy to jego dziewczyna. Kiedy oboje wstali, by wyjść, Alex posłał 26

mi jeszcze ostatnie spojrzenie. Udawałam, że tego nie zauważam.

ALEX Gdy tamtego dnia koło jedenastej wieczorem dotarłem do domu, zastałem Emerson w basenie. Wyszedłem na patio i czekałem, aż skończy pływać tam i z powrotem. – Parę długości wieczorową porą? – zagadnąłem. – Aha. Mamy dziś piękną noc. Kiedy wdrapała się na brzeg, nie mogłem nie zauważyć jej cudownego ciała odzianego w czarne bikini. Cholera. Porwałem leżący na krześle ręcznik i podałem jej. – Idziesz wkrótce do łóżka? – spytałem. – A czemu? Chcesz się do mnie przyłączyć? – Słucham? – rzuciłem zszokowany. – Wyluzuj, Alex. Żartowałam – roześmiała się. – Żałuj, że nie widziałeś swojej miny. – Bardzo zabawne, Emerson. Śpij dobrze. – Taki mam zamiar. I ty też. – Tak zrobię. – Dobrze – stwierdziła z uśmiechem.

27

Rozdział 5 EMERSON

Rzucałam się w łóżku na wszystkie strony. Wzywałam pomocy. Nie mogłam oddychać, a skórę miałam rozgrzaną. Zanim się obejrzałam, ktoś powtarzał moje imię i potrząsał mną. – Emerson, obudź się. Śni ci się koszmar. Otworzyłam oczy i zamarłam, gdy ujrzałam stojącego nade mną Alexa. Nie potrafiłam złapać oddechu. – Wszystko w porządku. – Usiadłam. – Nie wyglądasz, jakby było w porządku. Miałaś zły sen. Słyszałem twoje krzyki aż u góry. – Przepraszam. Nie chciałam cię obudzić. Przysiadł na krawędzi łóżka, a ja mogłam skupić się jedynie na jego sześciopaku, a może ośmiopaku? Nie umiałam stwierdzić, bo moje oczy dopiero próbowały skoncentrować się na rzeczywistości. – Nie przejmuj się. O czym był ten koszmar? – Nie pamiętam – skłamałam. – Teraz już dobrze. Proszę, po prostu wracaj do łóżka. Czuję się niezręcznie, kiedy siedzisz tu w samych spodniach od piżamy, a ja mam na sobie tylko koszulę nocną. – Jesteś pewna, że nic ci nie jest? – Nic mi nie jest, przysięgam. Podniósł się z łóżka, a ja przełknęłam ślinę, obserwując jego szczupłe, muskularne ciało zmierzające ku drzwiom. 28

– Śpij dobrze. – W porządku. Dziękuję. Wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Wyciągnęłam rękę i zgasiłam światło, włażąc z powrotem pod przykrycie. Ten koszmar przyśnił mi się po raz pierwszy od ośmiu lat. Następnego ranka wstałam przed wschodem słońca i poszłam pobiegać wzdłuż plaży. Chłodne poranne powietrze rozbudziło moje zmysły i czułam się dobrze, mimo koszmaru z minionej nocy. Biegnąc po piasku, spoglądałam na wschodzące słońce i dziękowałam Bogu za kolejny piękny dzień. Kiedy wróciłam do domu, Alex był w kuchni, siedział przy wyspie i pił kawę. Gdy weszłam przez przesuwne drzwi, spojrzał na mnie zszokowany. – Myślałem, że jeszcze śpisz. – Nie. Postanowiłam pobiegać i obejrzeć wschód słońca. – Och, no cóż, tam jest kawa, jeśli masz ochotę. Sięgnęłam do szafki i wzięłam filiżankę. Nagle do kuchni wszedł jakiś mężczyzna i skierował się ku lodówce. Uniosłam brew i spojrzałam najpierw na niego, a potem na Alexa. – Robercie, poznaj Emerson James. Będzie moim gościem przez następne trzy miesiące. Emerson, poznaj Roberta, mojego szefa kuchni. Mężczyzna wyciągnął do mnie rękę. – Miło mi cię poznać, Emerson. – Dziękuję. Ciebie również. – Robię dziś omlety. Życzysz sobie? – zapytał. – Nie, dzięki. Sama mogę sobie zrobić. – Mrugnęłam. Robert zerknął w stronę Alexa, a potem spojrzał na mnie zmrużonymi oczami. – Robert nie lubi towarzystwa w swojej kuchni. 29

– Serio? Sądziłam, że to twoja kuchnia. I może pamiętasz, że pierwszego wieczoru przygotowałam sobie kolację, a wczoraj rano śniadanie. W tej kuchni. Twojej kuchni. – Wycelowałam w Alexa palcem. Przez chwilę mi się przyglądał, racząc mnie spojrzeniem, które widywałam u mojego brata, kiedy namyślał się, czy coś powiedzieć, czy nie. – Poczekasz, aż Robert skończy szykować śniadanie, zanim zabierzesz się do swojego. Masz mu nie przeszkadzać. Zrozumiałaś, łamaczko serc? Jak on śmie. Zbliżyłam się do niego wielkimi krokami i wyszeptałam mu do ucha: – Tak, zrozumiałam. Nazwij mnie „łamaczką serc” jeszcze raz, a ucierpi na tym nie twoje serce, ale twoje jaja, które zmiażdżę. Czy ty zrozumiałeś? – Odmaszerowałam do swojego pokoju.

ALEX Za kogo ona się uważa, żeby zwracać się do mnie w ten sposób? Podniosłem się ze swojego miejsca przy wyspie i podążyłem za nią do jej sypialni. – Przepraszam bardzo, Emerson. Jak śmiesz tak się do mnie odzywać? Czy wiesz, do kogo mówisz? – Owszem. Mówię do ciebie, Alexa Parkera. Zwykłego faceta, który w głowie ma taką samą sieczkę jak każdy inny normalny facet. To, że jesteś multimilionerem, nie daje ci jeszcze prawa do rozstawiania ludzi po kątach. Teraz naprawdę mnie wkurzyła. – A ty nie masz prawa tak się do mnie zwracać. – A ty nie masz prawa nazywać mnie „łamaczką serc”. Westchnąłem. 30

– Przepraszam, że cię tak nazwałem. – A ja przepraszam, że groziłam, że zmiażdżę ci jaja. – Świetnie. Przeprosiny przyjęte. Ale nigdy więcej nie odzywaj się do mnie w taki sposób. – Możesz być pewien, że to zrobię, jeśli znów zwrócisz się do mnie inaczej niż „Emerson”. Im dłużej tkwiłem w jej pokoju i ciągnąłem tę sprzeczkę, tym większa ogarniała mnie złość. Już miałem wyjść, ale zatrzymałem się jeszcze w drzwiach. Uniosłem palec. – Ty… – Byłem tak wściekły, że nie potrafiłem nawet dokończyć zdania. Stała tam z założonymi rękami i gapiła się na mnie. Wyszedłem i skierowałem się do jadalni na śniadanie. Gdy jadłem, do środka wsunął się Robert, chcąc ze mną porozmawiać. – Moja matka się rozchorowała i muszę jechać na Florydę, żeby się z nią zobaczyć. Naprawdę nie wiem, ile czasu mnie nie będzie – oznajmił. – Przykro mi to słyszeć. Kiedy wyjeżdżasz? – Najszybciej jak się da. – Rozumiem, Robercie. Bezpiecznej podróży i mam nadzieję, że twoja matka wkrótce poczuje się lepiej. – Dziękuję panu. – Skinął krótko głową i wrócił do kuchni. Czy ten dzień mógł potoczyć się jeszcze gorzej? Próbowałem jeść śniadanie, lecz nie mogłem przeboleć faktu, że Emerson odezwała się do mnie tak, jak się odezwała. Żadna kobieta nigdy nie zwróciła się do mnie w taki sposób – i nigdy więcej się to nie powtórzy.

31

Rozdział 6 EMERSON

Cofam to, co powiedziałam o Alexie Parkerze i o tym, że nie jest beznadziejnym przypadkiem. Okazał się totalnym dupkiem, kiedy zwrócił się do mnie tym rozkazującym tonem, jakbym była dzieckiem. Może nie powinnam była mówić tego, co powiedziałam, ale włączyły mi się tarcze ochronne. Jedynymi ludźmi, którzy mieli prawo odzywać się do mnie w taki sposób, byli moi rodzice. Nie mogłam przestać rozmyślać o tym, jak wczoraj w nocy wszedł do mojej sypialni, by upewnić się, że nic mi nie jest. Chociaż czułam się dziwacznie, kiedy tak wisiał nad moim łóżkiem, był to z jego strony miły gest. Miałam wrażenie, że istnieją dwa oblicza Alexa Parkera. Nie odkryłam jeszcze tylko, które z nich było tym dominującym. Zatrzymałam się tu jedynie na trzy miesiące, więc ograniczenie kontaktu z nim do minimum nie powinno przedstawiać żadnych trudności. Gdy włożyłam kostium kąpielowy i miałam właśnie wyjść na patio, usłyszałam, że Alex woła mnie po imieniu. – Emerson. Muszę chwilkę z tobą porozmawiać. Przewróciłam oczami i stanęłam przodem do niego. – Słucham, Alex. – Robert leci na Florydę, bo jego matka się rozchorowała. Będziesz więc musiała go zastąpić. Uniosłam brew. 32

– Zastąpić? Co konkretnie masz na myśli? – Zostaniesz moim rezerwowym szefem kuchni. Chodzi głównie o śniadania i, okazjonalnie, jakąś kolację. Parsknęłam niekontrolowanym śmiechem. – Żartujesz sobie, co? Oczekujesz, że będę ci gotować? – Nie i tak. Skoro podobno masz oszałamiające talenty kulinarne, zaoszczędzisz mi konieczności zatrudnienia innego osobistego szefa kuchni. W końcu pozwalam ci tu mieszkać – oznajmił z powagą. Przekrzywiłam głowę i wpatrywałam się w niego, podczas gdy powoli rozpraszały mnie jego ogólna seksowność, szyty na miarę garnitur oraz unoszący się w powietrzu zapach. Niech go szlag. – Zgoda. Skoro byłeś tak uprzejmy i pozwoliłeś mi zatrzymać się we własnym domu na czas wyjazdu mojego brata, to mogę choć trochę ci się odwdzięczyć, gotując dla ciebie. – Musiałam praktycznie wydusić z siebie te słowa. – Świetnie. Zaczynasz od jutra. Śniadanie jem dokładnie o godzinie siódmej trzydzieści. – A co jeśli będzie gotowe dopiero na siódmą trzydzieści jeden albo trzydzieści dwa? Wciągnął gwałtownie powietrze. – Siódma trzydzieści, panno James. – Oddalił się bez choćby cienia uśmiechu. Przez resztę dnia już go nie widziałam, co mi pasowało. Nieszczególnie podobała mi się jego postawa. Dopilnowałam, by obudzić się wystarczająco wcześnie i móc na czas zaserwować Jego Wysokości śniadanie. Gdy tylko Alex wkroczył do kuchni, nałożyłam na talerz kisz, świeże owoce oraz domowej roboty babeczkę bananowo-orzechową. – Dzień dobry – wymamrotał. 3 – Podróż do miłości

33

– Dobry. Śniadanie gotowe. – Pachnie pysznie. Sama piekłaś babeczki? – Tak. Bananowo-orzechowe. Mam nadzieję, że je lubisz. – Nie moje ulubione, ale nie przeszkadzają mi. Przewróciłam oczami i postawiłam talerz na blacie przed nim. – Przyłączysz się do mnie? – spytał, siadając. Przekrzywiłam głowę. – Czy Robert kiedykolwiek się do ciebie przyłącza? – Nie. – To czemu ja bym miała? Przemaszerowałam z jadalni do kuchni z delikatnym uśmiechem na ustach. Nalałam sobie kolejną filiżankę kawy i wzięłam babeczkę z kratki, na której stygły. Smak bananowo-orzechowy mógł nie być jego ulubionym, ale moim z pewnością był. Gdy sprzątałam, Alex odniósł talerz do kuchni. – Doskonałe śniadanie. – To pewnie te oszałamiające talenty kulinarne, które podobno mam – odparłam, stojąc nad zlewem i szorując patelnię. Nagle poczułam na karku ciepłą falę gorącego oddechu, kiedy zbliżył się od tyłu i nachylił do mojego ucha. – Rzeczywiście masz niezwykle oszałamiające talenty kulinarne i nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, co przyrządzisz następnym razem. Przełknęłam ślinę. Jego zapach wdzierał się w moją przestrzeń, co doprowadzało mnie do szaleństwa, nie wspominając już o materiale jego garnituru, który ocierał się nieznacznie o moją skórę. – Chyba będziesz musiał poczekać i się przekonać – odrzekłam, nie odwracając się. 34

Moja leżąca na blacie komórka zabrzęczała, oznajmiając nadejście wiadomości głosowej. Dziwne, że nie słyszałam, jak dzwoni. Alex cofnął się, a ja wyciągnęłam rękę i wcisnęłam odtwarzanie, przełączając na głośnik, bo miałam mokre ręce. Nie rozpoznałam numeru, z którego telefonowano. – Cześć, Em, tu Ryan. Mam nowy numer i chcę, żebyś go sobie zapisała na wypadek, gdybyś zmieniła zdanie co do nas i wróciła do Connecticut. Tęsknię za tobą, kotku. Tęsknię za cudownym seksem i za trzymaniem cię w ramionach. Natychmiast zatrzymałam odtwarzanie i westchnęłam. Kurczę. Nie mogłam uwierzyć, że Alex to słyszał. – Ryan? Cudowny seks? Kolejne serce, które złamałaś? – podśmiewał się. Wzięłam głęboki oddech. – Seks nie był wcale taki cudowny i tak, kolejne serce, które złamałam. A teraz wybacz mi, proszę, muszę skończyć sprzątać, zanim wyruszę na plażę. – Miłego dnia i dziękuję za śniadanie. – Żaden problem. W końcu pozwalasz mi mieszkać w swoim zamku. – Posłałam mu nieznaczny uśmiech. Wyszedł z kuchni, a ja oparłam się obiema dłońmi o blat, biorąc się w garść. Po jaką cholerę Ryan dzwoni do mnie po takim czasie?

ALEX Kiedy siedziałem w aucie w drodze do biura, w głowie miałem jedynie Emerson, przygotowane przez nią śniadanie oraz dwa złamane przez nią serca. Czemu, do jasnej cholery, tyle o niej myślałem? Z pewnością była piękną 35

kobietą. Chyba – nie, zdecydowanie – jedną z najpiękniejszych, jakie w życiu widziałem, ale była też pyskata i brakowało jej szacunku. I chociaż pogardzałem tymi dwiema cechami u kobiety, Emerson mnie zaciekawiła. Coś w niej było i zamierzałem poznać jej historię niezależnie od tego, czy będzie chciała się nią ze mną podzielić, czy nie. Dam jej szansę, by sama mi opowiedziała, a jeśli tego nie zrobi, zatrudnię kogoś, kto ją dla mnie wyszpera. Była kobietą, która nie powinna mnie nic obchodzić. Siostrą mojego przyjaciela. Ale miała w sobie coś, co sprawiało, że chciałem wiedzieć więcej, a mój umysł nie spocznie, póki nie poznam całej prawdy.

36

Rozdział 7 EMERSON

Przez cały dzień nie potrafiłam otrząsnąć się z wrażenia, jakie wywarł na mnie gorący oddech Alexa omiatający mój kark. Jedyne słowo zdolne opisać to doświadczenie to „paraliżujący”. Kiedy poczułam go tak blisko siebie, zamarłam, niemalże tak, jakby rzucił na mnie czar. Nie mogłam się ruszyć ani zaczerpnąć oddechu. Gdy szukałam go w Internecie, wyskakiwały jedynie informacje biznesowe. Nie dowiedziałam się niczego o jego życiu osobistym, nie licząc tych wszystkich zdjęć z różnymi kobietami. Ale nawet one zdawały się związane z pracą. Były to fotografie z balów charytatywnych i innych wydarzeń, premier czy uroczystych otwarć wszelakich nowych przybytków, które budował. Kobiety, z którymi pozował, należały do gatunku tych z klasą, bogatych i drętwych, całkiem jak on. Skąd mogłam to wiedzieć? Sukę zawsze łatwo wypatrzyć. Ale to jasne, że jemu podobał się taki właśnie typ kobiet. Nie spodziewałabym się po nim niczego innego. Zaczęłam się przez to zastanawiać, czy te kobiety potrafią zdzierżyć traktowanie z góry oraz jego sposób bycia. Ale zbyt częste myślenie o Alexie Parkerze stanowiło zagrożenie, a także stratę czasu. Miałam inne kwestie do rozważenia, na przykład – po tym, jak Adam wróci i odbędziemy naszą pogawędkę – dokąd wyprawię się w następnej kolejności. 37

Kiedy tak zażywałam relaksu na plaży, pławiąc się w słońcu i planując swoje kolejne posunięcie, usłyszałam wołającą mnie Jennę. – Emerson, pan Parker właśnie dzwonił i powiedział, że masz przygotować kolację dla niego oraz jego gościa. Wróci do domu koło siódmej wieczorem. Westchnęłam. – Czy ten gość przynależy do żeńskiego gatunku? Roześmiała się. – Strzelałabym, że prawdopodobnie tak. – No dobrze. Wygląda na to, że mój czas na plaży dobiegł na dziś końca. Będę musiała zadzwonić do Phillipa, żeby zawiózł mnie do sklepu. Chwyciłam ręcznik oraz butelkę z wodą i skierowałam się w górę, ku domowi. Idąc do sypialni, aby się przebrać, zadzwoniłam do Phillipa. – Witam. – Phillipie, tu Emerson James. Będę potrzebowała podwózki do sklepu spożywczego. Gotuję dziś kolację dla pana Parkera oraz jego gościa. – Dobrze, Emerson. Kiedy chciałabyś jechać? – A jak szybko możesz się tu zjawić? – Za jakieś pół godzinki. – W porządku. Będę czekać. Wciągnąwszy na siebie ciuchy, udałam się do kuchni, gdzie wyjęłam z szuflady kawałek papieru i długopis. Usiadłam na stołku przy wyspie i zaczęłam spisywać produkty, które mi się przydadzą. Akurat kończyłam listę, gdy wszedł Phillip. – Gotowa do drogi, Emerson? – Tak. Właśnie uzupełniłam listę. Wdrapałam się na tylne siedzenie bentleya, a Phillip zabrał mnie do sklepu. 38

– Idziesz? – spytałam go, kiedy przytrzymywał mi drzwi, bym mogła wysiąść. – Dokąd? – rzucił zdezorientowany. – Do sklepu. Dam ci połowę listy i możemy się rozdzielić. Im szybciej zdobędziemy, co trzeba, tym szybciej możemy się stąd zabierać. – Ale, Emerson… – Żadnych „ale”, Phil. Chodźmy. Usłyszałam, jak wzdycha, ruszając za mną do sklepu. Przerwałam listę na pół i wręczyłam mu jedną z części. – Jeśli masz jakiekolwiek pytania co do tych produktów, wal śmiało – powiedziałam z uśmiechem. Zastawiłam stół elegancką porcelaną Alexa, a pośrodku umieściłam dwa piękne kryształowe świeczniki z czerwonymi świecami, by stworzyć romantyczny nastrój. W końcu skoro przyprowadzał jakąś kobietę na randkę, to chciałam zafundować im możliwie najromantyczniejszy wieczór. Tak naprawdę to nie. Zrobiłam to jedynie po to, by przekonać się, jak Alex zareaguje. Nie miałam pojęcia, co się ze mną, u diabła, dzieje, ale nie podobała mi się myśl o nim zapraszającym jakąś kobietę na romantyczną kolację. Kurczę. Przecież nawet nie lubiłam Alexa Parkera. Była szósta pięćdziesiąt pięć. Zapaliłam świece i z ogromną dbałością rozsypałam na stole czerwone płatki róż. Naprawdę poszłam na całość. Gdy nalewałam chardonnay do dwóch kieliszków, doleciał mnie odgłos otwieranych drzwi wejściowych i szczęka mi opadła, gdy do środka wszedł Alex z jakimś facetem. Cholera. Cholera. Cholera. Jego gość nie był kobietą! Stałam nerwowo w miejscu, myśląc o nakrytym przez siebie stole. 39

– Emerson, to jest Greyson Adair, prezes firmy Adair Holdings and Securities. Greyson, to Emerson James, która przebywa u mnie w gościach, a także pełni funkcję szefa kuchni. Greyson spojrzał na mnie, ujął moją dłoń i uniósł ją do ust. – Bardzo przyjemnie mi cię poznać. – Dziękuję. Ciebie również miło poznać. – Czy kolacja gotowa? – spytał Alex. – Tak. Muszę ją tylko nałożyć. Może przejdziecie do salonu i weźmiecie sobie po drinku? Zawołam was, kiedy już podam do stołu. Potrzebuję tylko paru minutek – powiedziałam w panice. – Tutaj mamy przecież dwie lampki wina – rzucił Alex, sięgając po jedną z nich. – Nie! – zawołałam, porywając z blatu oba kieliszki. – To znaczy, te są do kolacji i można je pić jedynie do posiłku. Wszystko jest kwestią odpowiedniego dopasowania, Alex. Posłał mi dziwne spojrzenie. Spojrzenie, które dało mi do zrozumienia, że on wie, że coś kręcę. Ale nic mnie to nie obchodziło. Troszczyłam się jedynie o to, by sprzątnąć ze stołu świece oraz płatki róż. – No już – uśmiechnęłam się, machając rękami. – Idźcie na dobry początek nacieszyć się aperitifem. Wciąż się we mnie wpatrywał, prowadząc Greysona do salonu. Gdy tylko znikli mi z oczu, pobiegłam do jadalni, zdmuchnęłam świeczki, porwałam je ze stołu i zgarnęłam płatki róż, wrzucając je do śmieci, świece zaś ukryłam w szafce. Kiedy wykładałam kolację na talerze, Alex i Greyson wkroczyli do jadalni i zajęli miejsca. – Dzisiejszy posiłek składa się z eskalopków w sosie na bazie sake oraz grzybów shitake podanych na placuszkach 40

z makaronu udon, brokułów na parze i bułeczek własnego wypieku, a do popicia podam chardonnay – uśmiechnęłam się, stawiając przed nimi talerze. – Pachnie tu, jakby ktoś zdmuchnął świeczki – oznajmił Alex, unosząc w moją stronę brew. Pochylił się na krześle i podniósł pojedynczy płatek róży, który musiał wypaść mi spomiędzy palców. – Co to jest? – Wygląda na płatek róży. – Wiem, jak to wygląda, Emerson. Ale skąd się wzięło? Wzruszyłam ramionami. – Nie wiem. Masz tu gdzieś jakieś róże? – Nie. – Dziwne. Kiedy się odwróciłam i ruszyłam przed siebie, zawołał mnie Greyson. – Może zjesz razem z nami, Emerson? – Dziękuję. Ale muszę posprzątać, a poza tym już jadłam. – Alex, powiedz swojej szefowej kuchni, że jej towarzystwo jest nam niezbędne. Patrzyłam, jak Alex posyła Greysonowi dziwne spojrzenie. – Emerson, weź sobie talerz, usiądź i zjedz z nami kolację – polecił autorytatywnym tonem. Uśmiechając się nieszczerze, poszłam do kuchni, gdzie nałożyłam sobie porcję, a potem usiadłam naprzeciwko Alexa. – Kurczak jest wspaniały. Czy mogę zapytać, gdzie nauczyłaś się tak świetnie gotować? – chciał wiedzieć Greyson. – Studiowałam w Toskanii. Po tym oświadczeniu Alex przeniósł na mnie wzrok. – Pod czyim kierunkiem? – zapytał Greyson. 41

– Maria Ricciego i jego żony Vanessy. – Interesujące – uznał Alex, wbijając we mnie spojrzenie. – Toskania to piękne miejsce. Jak długo tam byłaś? – Greyson ciągnął swoje wypytywanie. – Trochę ponad pół roku. – No cóż, to jest naprawdę pyszne i muszę przyznać, że nigdy wcześniej nie próbowałem placuszków z makaronu udon, ale prędko pną się na szczyt listy moich ulubionych potraw. – Dziękuję – uśmiechnęłam się. Siedziałam i jadłam kolację, podczas gdy ci dwaj rozprawiali o interesach. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie kręciła mnie biznesowa gadka Alexa. Ktoś powinien porządnie dać mi po głowie.

42

Rozdział 8 ALEX

Po kolacji i sfinalizowaniu dyskusji o interesach odprowadziłem Greysona do drzwi, ale zanim to nastąpiło, mój gość ucałował Emerson w policzek i podziękował jej za przyjemny posiłek. Nie podobał mi się sposób, w jaki się na nią gapił. Kiedy sobie poszedł, ruszyłem w ślad za Emerson do kuchni i obserwowałem, jak chowa resztę zastawy. – Więc studiowałaś gotowanie w Toskanii? – No – odparła, wkładając talerze do szafki. – Czemu wyjechałaś? – Bo nadszedł czas. – Może zechciałabyś nieco rozwinąć tę odpowiedź? – rzuciłem. Odwróciła się i spojrzała na mnie, usadowionego przy wyspie z dłońmi złożonymi na granitowym blacie. – Nie – uśmiechnęła się krótko. – Zostawiłaś za sobą kolejne złamane serce? – dopytywałem z uśmieszkiem. – Może. – Znów się odwróciła, sięgnęła do szafki, by schować kieliszki. Na blacie leżał jakiś kawałek plastiku, więc chwyciłem go i wrzuciłem do kosza. Ale kiedy uniosłem pokrywę, zauważyłem wśród śmieci parę czerwonych płatków róż. 43

– Co to ma być? – spytałem, wskazując w ich stronę. Emerson zbliżyła się i zajrzała do kosza. – Wygląda na płatki róż. Dziwne. Ciekawe, skąd się wzięły. – Nie kłam, Emerson. Nie lubię kłamców i nie pozwolę, żeby ktoś mnie oszukiwał. Przewróciła oczami i uniosła dłonie w obronnym geście. – W porządku. Chcesz poznać zawstydzającą prawdę? Myślałam, że twój gość to tak naprawdę twoja dziewczyna, więc zapaliłam świece i rozsypałam na stole płatki róż, żeby dodać kolacji szczypty romantyzmu. Ale kiedy zjawiłeś się z Greysonem, spanikowałam, pobiegłam do jadalni i sprzątnęłam ze stołu wszystkie ozdoby. Jak by to wyglądało, kolacja w towarzystwie drugiego faceta, a tu świece i różane płatki? Nie mogłem powstrzymać śmiechu. – Po pierwsze, nie mam dziewczyny, a po drugie, nawet gdybym miał, zaraz by się zorientowała, że coś jest nie tak, bo ja się nie bawię w kolacje przy świecach ani płatki róż. Zmrużyła lewe oko, wbijając we mnie wzrok. – Czemu nie bawisz się w kolacje przy świecach ani płatki róż? – Nie wiem. Może po prostu nie jestem takim znowu romantykiem. Wzruszyła ramionami i okręciła się na pięcie. A potem odwróciła się z powrotem i znów przymrużyła oko. – Skoro nie masz dziewczyny, to kim była ta kobieta, z którą jadłeś wtedy lunch? – Niezobowiązującą znajomą, z którą od czasu do czasu się spotykam. Oczy wciąż miała zmrużone, gdy rzuciła: 44

– Ach, znajomość z bonusem. Kumam. – Znajomość z bonusem? – powtórzyłem z zaciekawieniem. – Tak jest. No wiesz. Znajomość z osobą, z którą uprawiasz seks bez zobowiązań. Żadnych więzów, żadnego zaangażowania. Tylko seks, seks i jeszcze raz seks, kiedy tylko zapragniesz. Powinna przestać powtarzać słowo „seks”, ponieważ mój fiut drgał w niekontrolowany sposób i zaczynał twardnieć. Podniecało mnie to, z jaką łatwością ten wyraz spływał z jej języka. Mogłem jedynie wyobrażać sobie, jak opiera się o kuchenną wyspę z pięknym tyłeczkiem zadartym w górę, podczas gdy mój penis wsuwa się w nią i wysuwa, a ona błaga mnie, żebym pchnął głębiej i mocniej. Szlag. Muszę przestać. – W takim razie mam sporo znajomości z bonusem – stwierdziłem z uśmiechem. – Twoje szczęście, Parker. – Mrugnęła. – A ty? Dużo masz takich znajomych rozproszonych po całym świecie? – Próbowałam mieć, ale oni zawsze chcieli czegoś więcej. Po pewnym czasie robi się to irytujące. – W pełni to rozumiem – przyznałem. – No cóż, ja idę do łóżka. Dobrej nocy. – Śniadanie podam równo o siódmej trzydzieści. Nie waż się spóźnić choćby o minutę, bo inaczej możesz zapomnieć o jedzeniu. Odszedłem, kręcąc głową, z nieznacznym uśmiechem na ustach. Ta kobieta z każdym dniem zdawała mi się coraz bardziej fascynująca i nie mogłem się powstrzymać od rozważań, jak by to było pocałować jej piękne, pełne wargi. 45

EMERSON Dokładnie o siódmej dwadzieścia pięć Alex wszedł do kuchni, wrzeszcząc na kogoś przez telefon. – Mam to gdzieś. Jeśli wchodząc do biura, nie zastanę tych planów na moim biurku, to wylatujesz. Rozumiesz? To kontrakt na tysiące milionów dolarów i nie mam zamiaru go stracić z powodu tego, że ty i twoja ekipa postanowiliście się zabawić, zamiast wykonać robotę. Wszyscy stracicie posady i mogę zagwarantować, że nigdy już nie znajdziecie pracy w tym stanie. Czy wyrażam się jasno? Klik. Ułożyłam omlet na talerzu, podczas gdy on przemaszerował do jadalni i zajął miejsce. – Co za miły sposób na rozpoczęcie dnia. Dzień dobry. – Nie pogrywaj sobie ze mną, Emerson. Nie jestem w nastroju. Czy on mówił poważnie? W jaki niby sposób sobie z nim pogrywałam? Miałam ochotę rzucić w niego talerzem i patrzeć, jak omlet zsuwa się po nim na podłogę, brudząc ten drogi, lecz seksowny jak diabli, garnitur od znanego projektanta. Zamiast tego grzecznie położyłam śniadanie przed nim. – Ty jesz? – spytał humorzastym tonem. – Już jadłam. Smacznego. – Poszłam do kuchni, żeby posprzątać. – Emerson, potrzebuję więcej kawy! – wrzasnął z sąsiedniego pomieszczenia. Przewróciłam oczami i spojrzałam na Jennę, która właśnie dotarła do domu. Wyjęłam z szafki czajniczek i przelałam do niego resztę kawy z dzbanka. Wróciłam do jadalni i postawiłam go na blacie. 46

– Proszę. Teraz sam możesz dolać sobie kawy i nie musisz się drzeć, żebym ci ją przyniosła. – Proszę się pilnować, panno James. Skłoniłam się przed nim. – Przepraszam, Wasza Wysokość. To się już nigdy więcej nie powtórzy. – Wychodząc, usłyszałam jeszcze jego mamrotanie. Kiedy weszłam do kuchni, Jenna się śmiała. – Nie wierzę, że to zrobiłaś. Nikt nie odzywa się do pana Parkera w taki sposób. – Czemu wszyscy tak strasznie się go boją? – spytałam, popijając własną kawę. – Bo jest Alexem Parkerem. Oto czemu. – Jest takim samym człowiekiem jak wszyscy inni, a jeśli postanowił zachowywać się jak dupek, to już jego problem. Życie jest zbyt krótkie, żeby tak się z nim obchodzić. – Zamierzasz być osobą, która go o tym poinformuje? – spytała Jenna z uśmiechem. – Jeśli będę musiała, to owszem. – Powodzenia. Miło było cię znać. – Dotknęła lekko mojego ramienia i oddaliła się. Zaczynałam się dusić w tym domu, więc musiałam wyjść i coś ze sobą zrobić. Byłam przyzwyczajona, że ciągle mam jakieś zajęcie, a także, że mogę przemieszczać się według własnych zachcianek, a tutaj w Kalifornii nie było to możliwe bez samochodu. Phillip nie mógł być na moje skinienie za każdym razem, gdy chciałam gdzieś pojechać, musiałam więc znaleźć jakieś rozwiązanie tego problemu. Chwyciłam leżący na blacie telefon i wybrałam numer Adama. – Cześć, Emerson. Jak leci? – Duszę się tu i na czas swojej nieobecności musisz mi pożyczyć samochód. 47

Po drugiej stronie zapadła cisza. – Halo. Słyszałeś, co powiedziałam? Mogę pożyczyć twój samochód? Proszę? Znów chwila milczenia, a potem westchnienie. – No chyba. Tylko lepiej, żebyś na niego uważała. – Dziękuję, Adamie, będę uważała, obiecuję. Stoi u ciebie pod domem? – Tak. W garażu. Kluczyki znajdziesz w szufladzie na lewo od pieca. Fachowcy są na miejscu, remontują, więc powinnaś bez problemu dostać się do środka. Nie mogę wystarczająco podkreślić, jak ważne jest dla mnie moje auto, Em. Lepiej, żebyś dobrze o nie dbała. – Będę. – Jak ci się układa z Alexem? – Jest nadętym, drętwym wrzodem na dupie. Adam zachichotał. – Brzmi jak Alex. A ty jesteś grzeczna? – Oczywiście. Przy Jego Wysokości zachowuję się nienagannie. – Boże, Em. Coś w tym zdaniu mówi mi, że sprawy nie układają się tak znowu pomyślnie. – Za dużo się martwisz. Wracaj do pracy i dzięki za samochód. Kocham cię! Klik. Wysłałam wiadomość do Phillipa. „Czy mógłbyś mnie zawieźć do domu mojego brata?” „Kiedy chciałabyś jechać?” „Najszybciej jak się da”. „Będę za jakieś piętnaście minut”. „Dziękuję, Phillipie”. 48

Rozdział 9 ALEX

Po całym dniu zawalonym spotkaniami, użeraniem się z ignorantami, załatwianiem kupy problemów i rozmyślaniem o Emerson byłem wykończony. Nie czułem się dobrze, więc postanowiłem skończyć na dziś i wrócić do domu. Kiedy Phillip zatrzymał się przed drzwiami, zauważyłem na podjeździe samochód Adama. – Phillipie, co tu robi auto Adama? – Zabrałem dziś Emerson do niego do domu, żeby mogła je zabrać. Powiedziała, że od teraz sama będzie się wozić po okolicy. – Rozumiem. – Wysiadłem z bentleya i życzyłem mu dobrej nocy. Kiedy dotarłem na górę do swojej sypialni, przebrałem się w kąpielówki, bo postanowiłem trochę popływać. Poza seksem to właśnie parę rundek w basenie zawsze łagodziło odczuwane przeze mnie napięcie. Gdy wyszedłem na patio, ujrzałem w wodzie Emerson. Westchnąłem, bo nie byłem dziś w nastroju na żadne kontakty z nią. – Hej. Wcześnie wróciłeś. – Tak. Muszę tylko na chwilę wskoczyć do basenu, a potem biorę się do pracy w domowym gabinecie. Wspięła się na brzeg, seksowna jak cholera. – Jest cały twój – oznajmiła z uśmiechem. – Nie musiałaś wychodzić. 4 – Podróż do miłości

49

– W porządku. I tak już miałam dość. Po prostu sobie tu posiedzę i napiję się wina. Po przepłynięciu paru długości zacząłem się rozluźniać. Wyszedłem z wody, osuszyłem się i zająłem miejsce na leżaku obok Emerson. – Widziałem auto Adama na podjeździe. Phillip mówił, że zawiózł cię dziś do niego do domu, żebyś je odebrała. – Potrzebuję samochodu, żeby móc się przemieszczać. Mam różne sprawy do załatwienia, a trudno liczyć, że Phillip wszędzie mnie zabierze. – Sprawy? – spytałem z ciekawością. – Życiowe sprawy – uśmiechnęła się. Wziąłem głęboki oddech i położyłem sobie dłoń na głowie. Koszmarnie mnie bolała i mogłem myśleć jedynie o tym, by położyć się do łóżka i spać, dopóki mi nie minie. – Wszystko dobrze? – zapytała Emerson. – Po prostu strasznie boli mnie głowa. To chyba jedna z najgorszych migren, jakich w życiu doświadczyłem. Dam sobie już dziś spokój i pójdę się położyć. – Daj, pomogę ci – odezwała się, podnosząc się z leżaka. Stanęła za mną i ułożyła mi dłonie na głowie. – Co robisz? – Zrobię ci masaż głowy specjalną techniką, której nauczyłam się w Tajlandii. Zaczęła pocierać moją głowę, a mój penis natychmiast zaczął sztywnieć. Szlag. Nakryłem rosnące wybrzuszenie obiema dłońmi. – Tajlandia, hm? – Tak. A teraz bądź cicho, zamknij oczy i zrelaksuj się. 50

Łatwo jej mówić. To nie ona robiła się coraz bardziej nakręcona i coraz twardsza. Zamknąłem oczy i z całych sił starałem się odprężyć. Co było trudne, ponieważ jej dłonie wciąż mnie dotykały. Wielokrotnie poddawałem się masażom i jeszcze nigdy mi z ich powodu nie stanął. To było jakieś szaleństwo; a po wszystkim będę musiał sobie ulżyć, żeby nie nabawić się poważnego przypadku sinych jaj. Opuszki jej palców masowały moje skronie w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłem. Jej dłonie wędrowały od skroni do czoła i po całej głowie, zataczając kręgi i uciskając kciukami. Byłem w niebie i potrzebowałem całej siły woli, by się nie odwrócić, nie porwać jej w ramiona i nie pocałować tych jej pyskatych ust. – Opowiedz mi o Tajlandii – poleciłem, próbując skłonić fiuta do opadnięcia. – Było pięknie. – Jak długo tam byłaś? – Jakieś pół roku. Nauczyłam się tej specjalnej techniki masażu od tamtejszego uzdrowiciela. Nie czułam się dobrze i zemdlałam przed hotelem, w którym się zatrzymałam. On i jego żona właśnie przechodzili obok i mi pomogli. Zabrali mnie do siebie do domu i skończyło się na tym, że mieszkałam u nich do końca pobytu. On nauczył mnie różnych technik uzdrowicielskich, a z jego żoną gotowałam. Pokazała mi parę sztuczek, a ja przekazałam jej to, czego nauczyłam się w Toskanii. Bardzo mili ludzie. – Czemu wyjechałaś? – Choć było bardzo pięknie, mój czas tam dobiegł końca i musiałam przenieść się w nowe miejsce. A teraz dość już tych pytań. Prawie skończyłam. 51

Wziąłem głęboki oddech, ona zaś dalej czyniła swoje czary, uśmierzając mój ból. Jak, u licha, udało jej się zjeździć taki kawał świata w tak młodym wieku? Nie wspomnę już o tym, że podróżowała samotnie, co dla młodej kobiety było niebezpieczne. Opuściła dłonie i ścisnęła mnie za ramiona. – No i proszę. Jak się czujesz? – Och. Ból głowy zniknął. – Odwróciłem się i spojrzałem na nią. – Dobrze. – Mrugnęła, cofając dłonie. Nawet o tym nie myśląc, chwyciłem ją za rękę. – Dziękuję – powiedziałem, patrząc jej w oczy. – Proszę bardzo. Choć tyle mogłam dla ciebie zrobić, skoro pozwalasz mi tu mieszkać i sobie gotować. Ten przywilej to dla mnie prawdziwy zaszczyt. Te przemądrzałe, sarkastyczne usta w końcu wpędzą ją w kłopoty, i to ja będę ich przyczyną. Puściłem jej dłoń, a ona wskoczyła do basenu. – Chcesz się ścigać? – spytała z uśmiechem. Gapiąc się na krople wody połyskujące na jej opalonej skórze, wstałem i także dałem nura. – Przyjmuję wyzwanie, James. – Kto dopłynie z powrotem jako drugi, przyrządza jutro śniadanie – oznajmiła kapryśnym, nieznoszącym sprzeciwu tonem. – Ja nie gotuję. – Jutro będziesz, jeśli to ja wygram. Na miejsca… gotowi… start! Pokonaliśmy pełną długość, zawróciliśmy przy drugim końcu basenu i ruszyliśmy z powrotem. Była szybka i zostawiła mnie daleko w tyle. Dopłynęła pierwsza. Kiedy ja dotarłem na miejsce, szczerzyła się od ucha do ucha. 52

– Nie zapomniałaś przypadkiem wspomnieć, że jesteś jakąś cholerną mistrzynią w pływaniu? Przygryzła dolną wargę, a mój penis drgnął. – Może tylko ogólnokrajową mistrzynią na szkolnych zawodach… – Jezu, Emerson. Jak mogłaś mnie o tym nie poinformować? – Wtedy nie byłoby frajdy. Wygląda na to, że szykujesz jutro śniadanie! – zawołała. Gdy zaczęła wspinać się na brzeg, złapałem ją w talii i pociągnąłem w dół, obejmując ramionami. Co ja, do kurwy nędzy, wyprawiam? Oplotła rękami moją szyję i wbiła we mnie wzrok. – Mówiłem ci już, że nie gotuję. – Zakład to zakład. – To ty ustaliłaś jego zasady. A ja się na nie nie zgodziłem. – Wpatrywałem się w jej wargi. A ona się ode mnie nie odsuwała. Kontroluj się, Alex. Ona nie jest w twoim typie, ostatecznie tylko ją zranisz i doprowadzisz do niezręcznej sytuacji z Adamem. Puściłem ją. – Pójdę teraz do łóżka. Do zobaczenia rano. – Wygramoliłem się z basenu, porwałem ręcznik i wszedłem do domu.

EMERSON Westchnęłam, obserwując, jak Alex się oddala. Chciał mnie pocałować. Poznałam po sposobie, w jaki przyglądał się moim ustom. Nie wspominając już o tym, że zauważyłam jego erekcję, kiedy masowałam mu głowę. Nie miałabym nic przeciwko, gdyby mnie pocałował. Jakaś część 53

mnie przyjęłaby to z radością. Alex był niepodobny do wszystkich ludzi, jakich do tej pory spotkałam, i z jakiegoś głupiego powodu, na swój dziwny sposób mi się podobał. Wytarłam się, a kiedy skierowałam się do sypialni, zobaczyłam Alexa, który wchodził właśnie po schodach. – Dobranoc, Alex – rzuciłam.

54

Rozdział 10 ALEX

Zatrzymałem się na stopniu i zacisnąłem pięści. – Emerson! – zawołałem do niej. – Tak. – Stanęła u stóp schodów, podnosząc na mnie wzrok. Powoli schodziłem na dół, aż się z nią zrównałem. – Nie życzę sobie, żebyś w dalszym ciągu paradowała po tym domu w bikini albo krótkich szortach. Rozumiesz? – Nie, tak właściwie to nie. O co chodzi? Wziąłem głęboki wdech. – To niestosowne. – Więc mam paradować nago? – Uśmiechnęła się pod nosem. – Nie. Nie masz paradować nago. Co, u diabła, jest z tobą nie tak? Skąd ci to przyszło do głowy? – No bo moje ubrania najwyraźniej ci przeszkadzają. – Emerson, ostrzegam cię. Dość już mam tej twojej pyskatej buzi i jeśli nie przestaniesz, to ci ją zamknę. Popatrzyła na mnie zmrużonymi oczyma, z uśmiechem na ustach. – Spróbuj. To był koniec. Straciłem panowanie nad sobą, ująłem jej twarz i zmiażdżyłem jej wargi swoimi, zmuszając ją, by rozchyliła usta, w które wsunąłem język. Ułożyła mi 55

dłonie na karku i pogłębiliśmy pocałunek. Chciała, żebym ją pocałował. Jej miękkie wargi sprawiły, że zrobiłem się twardy i zapragnąłem znaleźć się w niej. Nie kontrolowałem się i musiałem ją mieć. Zwłaszcza po tym masażu, który mi zrobiła. Podniosłem ją, a kiedy objęła mnie nogami w pasie, zabrałem ją do jej sypialni. Położyłem ją na łóżku, moje dłonie zaczęły dotykać jej bujnych, krągłych piersi, podczas gdy ustami nadal wpijałem się w jej usta. – Chcesz, żebym cię przeleciał, Emerson? – Tak. – Powiedz to – poleciłem. – Chcę, żebyś mnie przeleciał, Alex. – Mogę ci obiecać, że nie będzie to łagodne ani delikatnie. Lubię ostro i szybko i zawsze mam kontrolę nad sytuacją. – Niczego innego bym się po tobie nie spodziewała. Ale lepiej, żebyś mnie zadowolił, Parker, bo inaczej się wkurzę. Jak ona śmie. Usiadłem i zsunąłem z niej dół kostiumu, odsłaniając ślicznie wygoloną cipkę. Była piękniejsza, niż to sobie wyobrażałem, i musiałem jej skosztować. Kiedy dotknąłem językiem jej łechtaczki, odrzuciła głowę w tył i wydała z siebie jęk, doprowadzając mnie do szaleństwa. Zanurzyłem w niej dwa palce i zacząłem nimi poruszać, a mój język lizał ją wokół nich. – Rozwiąż górę od bikini i pokaż mi cycki – nakazałem. Podczas gdy moje palce wciąż odkrywały jej wnętrze, Emerson sięgnęła za plecy i rozwiązała stanik, pozwalając, by opadł i odsłonił piersi. Jej sutki sterczały w podnieceniu i miały idealny różowawy kolor, tak jak się spodziewałem. Przesunąłem się w górę, nie cofając palców, i wziąłem jej 56

sutek do ust, lekko go ugryzłem, a następnie polizałem, by załagodzić ból. Jęczała, traciła kontrolę nad sobą, jej ciało napięło się, poddając się orgazmowi, do którego ją doprowadziłem. Wstałem, ściągnąłem kąpielówki i wdrapałem się na nią. Gdy mój kutas znalazł się tuż przy jej szparce, znieruchomiałem. – Kurwa. Muszę iść po gumkę. – Nie waż się niszczyć tego momentu. Biorę pigułki. – Jakieś choroby weneryczne? – spytałem. – Nie. A ty? – W żadnym razie. – No to na co czekasz? – uśmiechnęła się. Wszedłem w nią bez wahania, mocno i głęboko. Chciałem ją zerżnąć na milion różnych sposobów. Po paru pchnięciach wycofałem się, odwróciłem ją i wziąłem od tyłu. Ciepło, które z niej emanowało, otuliło mojego penisa, przez co trudno mi się było wstrzymywać. Kiedy napierałem na nią w szybkim tempie, znów miała orgazm. Jęknąłem głośno, gdy napięcie zaczęło wzrastać. Ostatnie pchnięcie, a potem wycofałem się, rozpryskując swoje spełnienie po jej plecach oraz pięknie wyrzeźbionym tyłku. Zsunąłem się z niej i ległem na plecach, próbując złapać oddech, ona zaś wbiła we mnie wzrok. – Czemu się wycofałeś? – spytała bez tchu. – Bo tak naprawdę nie mam pewności, czy bierzesz pigułki. Nic nie powiedziała. Odwróciła jedynie głowę i spojrzała w drugą stronę. Wstałem z łóżka, wziąłem parę chusteczek z szafki nocnej i wytarłem plecy Emerson. Pochyliłem się i delikatnie pocałowałem ją w ramię. – Posłuchaj, przepraszam. Ale ledwie cię znam i nie powinienem był do tego dopuścić. 57

Odwróciła głowę z powrotem i popatrzyła na mnie. – Oboje tego chcieliśmy, Alex. To nic wielkiego, więc nie świruj z tego powodu. – Jesteś siostrą Adama. – No i co z tego? On wcale nie musi o tym wiedzieć. A teraz, jeśli mi wybaczysz, wezmę prysznic. – Wstała z łóżka i ruszyła do łazienki. Podniosłem kąpielówki z podłogi i poszedłem na górę do własnej sypialni. To było do mnie niepodobne, żeby tak stracić panowanie nad sobą. Emerson James coś ze mną zrobiła. Coś, czego nie potrafiłem wytłumaczyć.

EMERSON Jego zapach wciąż unosił się w całym pokoju. Nie uwierzył mi, kiedy powiedziałam, że biorę tabletki antykoncepcyjne, i to mnie wkurzyło. Nie powinnam była pozwolić, żeby mnie to dotknęło. Skoro mi nie ufał, to jego problem, nie mój. Byłam młodą kobietą i potrzebowałam seksu. Widziałam, że mnie pragnie, więc pozwoliłam, by mnie posiadł. Tym sposobem oboje dostaliśmy to, czego chcieliśmy. Stwierdzenie, że był cudowny, stanowiłoby niedomówienie. Był silny, a to, jak dwukrotnie doprowadził mnie do orgazmu, wydawało się wręcz niewiarygodne. Z innymi facetami, z którymi dotąd sypiałam, przez połowę czasu musiałam udawać. Mieli szczęście, jeśli udało im się sprawić, że szczytowałam raz. Ale z Alexem poszło jak z płatka i za to byłam wdzięczna. Wiedziałam, że on żałuje tego, co się stało, ale ja nie żałowałam, przynajmniej nie w tej chwili. Czy to wpłynie jakoś na nasze relacje? Nie. On nadal będzie tym samym nadętym bubkiem, którego poznałam pierwszego dnia. 58

Następnego ranka wstałam, ubrałam się, zeszłam do kuchni i nastawiłam dzbanek kawy. Włożyłam do mikrofalówki bananowo-orzechową babeczkę. Właśnie miałam ją zjeść, gdy zjawił się Alex. – Dzień dobry. Śniadanie gotowe? – spytał, nalewając sobie filiżankę kawy. – Nie. Dziś ty miałeś przygotować śniadanie – odparłam, wgryzając się w babeczkę. – Żartujesz sobie, co? – Spojrzał na mnie pustym wzrokiem. – Nie. Wygrałam. Ty przegrałeś, a pokonany miał przyszykować śniadanie. – Przerabialiśmy to już wczoraj, Emerson, i powiedziałem ci, że nie gotuję. – W takim razie musisz chyba zjeść babeczkę – odrzekłam z uśmiechem. Mamrocząc pod nosem, wziął z blatu babeczkę i zabrał ją wraz ze swoją kawą do jadalni. Wyglądał na naprawdę wściekłego, ale nic mnie to nie obchodziło. Ruszyłam do sypialni i złapałam leżące na szafce nocnej pigułki antykoncepcyjne. Potem wróciłam do jadalni i cisnęłam je na stół. – Sam możesz się przekonać, że nie kłamałam. – I wyszłam. W parę chwil później Alex rzucił moje tabletki na kuchenną wyspę i wyszedł z domu bez choćby jednego słowa. W ciągu paru kolejnych dni ledwie go widywałam. Zajęć mi nie brakowało, bo spotykałam się z Christine i Bayli. Tak właściwie widziałam się z Alexem tylko wtedy, gdy podawałam mu śniadanie. Uwielbiałam gotować, więc mi to nie przeszkadzało. Nie odzywaliśmy się do siebie ani słowem, jeśli nie liczyć wzajemnego „dzień dobry”. Chyba wciąż chował urazę z powodu tego, że nie zrobiłam mu 59

wtedy śniadania. Ale był dużym chłopcem, więc prędzej czy później musiało mu przejść. Kiedy koło dwudziestej trzeciej wkraczał dostojnie do domu, kierował się prosto do swojego pokoju. Trochę martwił mnie fakt, że odkąd się ze sobą przespaliśmy, prawie całkiem mnie ignorował. Ale ta sytuacja była jedynie tymczasowa, bo gdy tylko Adam wróci, wyjadę i już nigdy nie będę musiała przejmować się Alexem Parkerem. Nawet jeśli naprawdę odcisnął na mnie jakiś ślad.

60

Rozdział 11 EMERSON

Po późnowieczornej rundce w basenie wzięłam z lodówki butelkę wody. Przechodząc przez salon, dostrzegłam Alexa leżącego na kanapie. Nie wiedziałam nawet, że wrócił do domu. – Wszystko w porządku? – zapytałam, przystając. – Nic mi nie jest. Idź do łóżka, Emerson – przemówił tym swoim irytującym, rozkazującym tonem. – Jesteś pewien? Nie wyglądasz za dobrze. – Mówiłem już, że nic mi nie jest. Mam za sobą długi dzień i jestem zmęczony. – Okej. Dobranoc. – Odeszłam, a on nic nie odpowiedział. Kiedy następnego ranka wstałam z łóżka o szóstej, zauważyłam, że Alex wciąż tkwi na kanapie, zmożony snem. Zaparzyłam dzbanek kawy i wróciłam do sypialni, by się ubrać. Gdy ponownie weszłam do salonu, akurat siadał. Był blady jak ściana. – Dobrze się czujesz? – spytałam spanikowana. – Nie wiem. Serce mi wali, głowa mnie zaraz wykończy i wszystko widzę rozmyte. – Masz bóle w piersi? – Trochę. – Zabieram cię do szpitala, Alex. – Nie! Za parę minut mi przejdzie. 61

– Bez dyskusji, ty uparty ośle. Pobiegłam na górę i otworzyłam drzwi pomieszczenia, które uważałam za jego sypialnię, a które okazało się gabinetem. Zamknęłam je i otworzyłam kolejne, dalej w głębi korytarza. Jasny gwint! Jego pokój był ogromny! Nigdy nie widziałam czegoś podobnego. Podeszłam do komody i wysunęłam wszystkie szuflady, aż wreszcie znalazłam parę spodni od dresu i koszulkę. Zbiegłam do niego po schodach. – Masz. Musisz się ubrać – oznajmiłam, przeciągając mu koszulkę przez głowę. – Grzebałaś w moich rzeczach? – spytał gniewnie. – Owszem, grzebałam. A teraz zamknij się, do cholery, i pomóż mi włożyć ci spodnie. Możesz mieć udar albo zawał. Nie powiedział ani słowa, kiedy podnosiłam go z kanapy, a następnie złapałam torebkę i pomogłam mu doczłapać do samochodu Adama. Otworzyłam drzwi od strony pasażera i kazałam mu wsiadać. Popędziłam do szpitala, najszybciej jak się dało. Może powinnam była wezwać karetkę, ale sama mogłam dowieźć go na miejsce prędzej. Lawirowalam pomiędzy innymi autami, trąbiłam przeciągle na głupich ludzi, którzy nie potrafili jeździć, i w każdej wolnej chwili sprawdzałam, jak on się trzyma, dotarłam wreszcie na izbę przyjęć i zawołałam o pomoc. Nadbiegły dwie pielęgniarki z wózkiem inwalidzkim i zabrały go do środka. Ruszyłam za nimi. – Przepraszam, ale czy jest pani jego żoną? – Nie. – W takim wypadku musi pani zostać w poczekalni. Wezwiemy panią najszybciej, jak to będzie możliwe. Przewróciłam oczami i usiadłam w poczekalni. Dopiero gdy zabrali Alexa, miałam czas zastanowić się nad tym, jak sama zareaguję na pobyt tutaj. Wcześniej skupiałam się 62

na dostarczeniu go na miejsce, zanim się przewróci albo umrze. Trzęsącymi się dłońmi chwyciłam kubek kawy z beznadziejnego poczekalnianego automatu i próbowałam ją pić, nie opluwając wszystkiego wokół. Przechadzałam się nerwowo tam i z powrotem, obserwując ludzi, którzy znaleźli się tu ze swymi bliskimi i gapili się na mnie smutnymi oczyma. – Ktoś do Alexa Parkera? – Do pomieszczenia weszła pielęgniarka. – To ja. – Proszę za mną. Poprowadziła mnie korytarzem do sali, gdzie na łóżku leżał Alex. Wyglądał na wkurzonego jak diabli, kiedy wsunęłam się do pokoju. – Może pani zostać, dopóki nie zjawi się lekarz – oświadczyła pielęgniarka. To pomieszczenie, ciche pikanie urządzenia, do którego Alex był podłączony, i ten zapach przywoływały tyle wspomnień… Wspomnień, które posłały mnie prosto w objęcia ataku paniki. – Emerson, wszystko w porządku? – zapytał Alex. Nie mogłam oddychać, a serce kołatało mi w piersi z prędkością kilometra na minutę. – Emerson! – wrzasnął Alex. Nie byłam w stanie odpowiedzieć. Zawołał pielęgniarkę, która przybiegła, spojrzała na mnie i podprowadziła mnie do okna. – Widzisz to drzewo tam? Patrz na nie i oddychaj. Skup się wyłącznie na nim. Tamto drzewo to punkt, na którym się koncentrujesz – powiedziała, trzymając mnie lekko za ramię. Mój oddech wracał do normy, atak mijał. – No i świetnie, kochanie. Usiądź sobie tu na krześle i odpocznij chwilkę. 63

Spojrzałam na Alexa, na którego twarzy malował się bolesny wyraz. – Często miewasz ataki paniki? – spytała pielęgniarka. – Miewałam. Ale od ostatniego minęło parę lat. – Wiesz, co go spowodowało? Pokiwałam powoli głową. – To miejsce. – Przyniosę ci wody. Siedź spokojnie. Wyszła z sali, a ja ponownie zerknęłam na Alexa. – Co to, u diabła, było? – rzucił. – Mogłabym spytać cię o to samo – odparłam. Do środka wmaszerował mężczyzna, który przedstawił się jako doktor Malone. – Jest pani żoną pacjenta? – chciał wiedzieć. Czemu, do cholery, wszyscy zadają mi to samo pytanie? – Nie. Jestem jego gościem. – W takim wypadku muszę poprosić, aby pani wyszła. Popatrzyłam na Alexa. – Zadzwonię do Phillipa i powiem, żeby cię odebrał. Wstałam z krzesła, wyszłam i prawie biegiem wydostałam się z budynku. Wyjęłam komórkę z torebki i usiadłam na ławce przed szpitalem. – Phillipie, tu Emerson. Zabrałam pana Parkera na ostry dyżur, ale to ty będziesz musiał go odebrać. – Wszystko z nim w porządku? – Tak mi się wydaje. – Już jadę. Wsiadłam do samochodu i, gapiąc się na budynek szpitala, zacisnęłam palce na kierownicy, aż zbielały mi knykcie. Dom Alexa był ostatnim miejscem, w jakie miałam ochotę się udać, więc pojechałam tam, gdzie czekało na mnie wiele wyjątkowych wspomnień. 64

Siedząc na piasku Venice Beach, obserwowałam surferów na falach, bawiące się w wodzie dzieci oraz nastolatków, którzy wybrali się na wagary, żeby pokręcić się po okolicy i trochę zabawić. – Uwierzysz, że jestem z powrotem, Emily? Minęło tyle czasu. Koszmary wróciły i dostałam dziś pierwszego od ośmiu lat ataku paniki. To przez to miejsce i związaną z nim traumę. Spojrzałam na dwie dziewczynki budujące zamek z piasku i uśmiechnęłam się, a do oczu napłynęły mi łzy. Moje serce przepełniło się bólem na myśl o siostrze. Żyłam dla niej. Robiłam wszystko, co planowałyśmy, odkąd byłyśmy dziećmi. Wyjęłam telefon z torebki. Była już siedemnasta. Ogarnęło mnie poczucie winy, że tak porzuciłam Alexa. Wstałam, otrzepałam się z piasku i pojechałam z powrotem do domu. Kiedy weszłam do środka, Jenna szykowała się akurat do wyjścia. – Gdzie byłaś? – spytała szeptem. – Alex już w domu? – Tak. Odpoczywa na górze. Na twoim miejscu bym tam nie szła. Jest w paskudnym nastroju. – Jeszcze jakieś nowości? Poczekam po prostu, aż zejdzie na dół. Zrobiłam sobie kanapkę i wyszłam z nią oraz butelką wina na patio. Skończywszy jeść, zabrałam kieliszek i butelkę na plażę. Popijałam wino, gdy usłyszałam za plecami głos Alexa. – Jesteś – najwyższy czas. Gdzie byłaś cały dzień? – Jak się czujesz? – zapytałam, odwracając się i patrząc na niego. Nie miał na sobie koszulki, jedynie spodnie od dresu, które wcześniej pomogłam mu włożyć. – Odpowiedz na pytanie – polecił, siadając obok mnie. 5 – Podróż do miłości

65

– Ty odpowiedz na pytanie. – Ja zadałem swoje pierwszy – oświadczył, wyjmując mi z rąk kieliszek i pociągając łyk. – Nie ma znaczenia, gdzie byłam. W tej chwili liczy się, jak ty się czujesz. Powinieneś w ogóle wstawać z łóżka? Westchnął, wyciągając w moją stronę kieliszek. – Nie trzeba. Zatrzymaj go. Ja mam całą butelkę – uśmiechnęłam się, pokazując mu ją. – Mam za wysokie ciśnienie, ale teraz czuję się dużo lepiej. – Nie dziwi mnie to. – Nie? – Uniósł brew. – Nie. Pracujesz do późna, dużo wrzeszczysz i wkurzasz się, kiedy zaczyna ci się wydawać, że tracisz kontrolę nad sytuacją. Szczerze mówiąc, jesteś chodzącym zawałem serca. Roześmiał się. – Dzięki. A więc powiesz mi coś o tym ataku paniki, którego dostałaś w szpitalu?

66

Rozdział 12 EMERSON

Teraz nagle chciał ze mną rozmawiać? Po tych wszystkich dniach, kiedy nie miał na to ochoty? – To przez powrót do Kalifornii. Nie powinnam była dać się Adamowi namówić na przyjazd tutaj. Spojrzał na mnie zdezorientowany. – Nie rozumiem. – No wiesz, chodzi o wypadek i całą resztę. – Jaki wypadek? – Adam ci nie mówił? – Zmarszczyłam brwi. – Nie mówił o czym? Nie wiedziałem nawet, że ma siostrę, dopóki nie spytał, czy możesz się u mnie zatrzymać. Przewróciłam oczami. – No oczywiście, że ci nie powiedział. – Będę z tobą szczery. Nie wiem nic o życiu osobistym Adama. Nigdy nie wspominał o rodzinie ani czymkolwiek takim. Wiedziałem tylko o dziewczynie, z którą przez jakiś czas się spotykał. – Serio? Zawsze sądziłam, że jest gejem – rzuciłam z uśmieszkiem. Alex zachichotał. Dobrze go było widzieć roześmianym. Wzięłam głęboki oddech, a potem łyknęłam wina z butelki. – Kiedy miałam szesnaście lat, ja, moi rodzice i moja identyczna siostra bliźniaczka Emily mieliśmy okropny 67

wypadek samochodowy. Oni zginęli, a ja przeleżałam trzy miesiące w szpitalu, w śpiączce. Tak właściwie to na parę minut umarłam, ale lekarzom udało się sprowadzić mnie z powrotem. Były momenty, w których żałowałam, że tak się stało. – Spuściłam głowę i wbiłam wzrok w piasek. – Emerson, nie mów tak – szepnął Alex, wyciągając rękę i kładąc swoją dłoń na mojej. Cofnęłam ją, bo nie chciałam ani nie potrzebowałam jego litości. Miał szczęście, że w ogóle mu o tym wszystkim opowiadałam. Przysunęłam butelkę do warg i wzięłam kolejny łyk. – Kiedy wybudziłam się ze śpiączki, Adam oznajmił mi, że wszyscy nie żyją. Czułam się, jakby ktoś wyrwał mi duszę, i chciałam umrzeć. Nie mogłam uwierzyć, że odeszli. Emily była moją najlepszą na świecie przyjaciółką i wszystko robiłyśmy razem. Kiedy umarła, ogromna część mnie umarła razem z nią. Wstałam i ruszyłam ku wodzie, Alex deptał mi po piętach. – Poza śpiączką, paroma siniakami i pękniętym kolanem w wyniku poważnego uszkodzenia nerwów całkowicie straciłam władzę w prawej ręce. Przeszłam operację, a następnie podczas rocznej rehabilitacji starałam się odzyskać zdolność ruchu. Lekarze powiedzieli, że istnieje zaledwie jakieś dwadzieścia procent szans na całkowite wyzdrowienie i że powinnam zacząć się przyzwyczajać do robienia wszystkiego jedną ręką. – Ale wyzdrowiałaś – rzucił Alex miękko, gdy tak szliśmy brzegiem. – Tak, dzięki Emily. Pływanie było całym naszym życiem i każdego dnia, odkąd skończyłyśmy siedem lat, trenowałyśmy w basenie. Rodzice nie wiedzieli, że trenujemy; wiedzieli tylko, że bardzo kochamy wodę. Emily 68

zamierzała zostać pływaczką olimpijską. Niczego tak nie pragnęła, jak tego, by dołączyć do amerykańskiej reprezentacji. Ja nie miałam aż tak ambitnych planów. Ale ćwiczyłam razem z nią, bo tyle to dla niej znaczyło. Przed wypadkiem szykowała się do ogólnokrajowych zawodów, podczas których miała wystąpić jako reprezentantka naszego liceum. Była w drodze na szczyt i skupiała na sobie uwagę wszystkich. – A ty? – Ja też należałam do drużyny, ale to było jej marzenie. Nie moje. Więc wycofałam się, żeby to na nią padały światła reflektorów. – To bardzo miło z twojej strony – stwierdził z uśmiechem. – Dzięki. Zrobiłybyśmy dla siebie dosłownie wszystko. Zatrzymałam się i utkwiłam spojrzenie w oceanie. Alex przystanął obok i odgarnął mi kosmyk włosów z twarzy. Sięgnęłam do jego dłoni i chwyciłam ją. – Przepraszam, że zostawiłam cię w szpitalu. – Ależ proszę cię, nie przepraszaj. Nie masz za co. Doskonale rozumiem, czemu musiałaś stamtąd uciec. Puściłam jego rękę i uśmiechnęłam się do niego nieznacznie. – A więc jak zostałaś ogólnokrajową mistrzynią w pływaniu? – zapytał. – Ponieważ takie było marzenie Emily, postanowiłam, że spróbuję dla niej wygrać. Rehabilitacja pomogła. Ćwiczyli moje ramię, starając się, bym odzyskała siłę. Każdego dnia pływałam, czasem po cztery albo pięć godzin dziennie, wprawiając się w używaniu wyłącznie jednej ręki. Początkowo trenerka nie chciała przyjąć mnie z powrotem do drużyny, bo nie sądziła, że okażę się cennym nabytkiem, skoro mogę poruszać tylko jedną ręką. Ale pokazałam jej. 69

Wskoczyłam do basenu i popłynęłam tak, że serce prawie wyskoczyło mi z piersi, i prześcignęłam koleżanki z zespołu, które obie ręce miały sprawne. Nasza drużyna dotarła do finału i nagle opuściła mnie pewność, że sobie poradzę. Zrodził się we mnie niepokój, bo tak bardzo się bałam, że zawiodę Emily. Mój umysł zaczął wypełniać się wątpliwościami i zadałam sobie pytanie, co ja tu w ogóle robię. Pamiętam, że siedziałam na ławce w szatni. Reszta drużyny skierowała się już na basen. Błagałam Emily, żeby dała mi siłę potrzebną, by dotrwać do końca. Dołączyłam do koleżanek na ławkach przy basenie i nagle znikąd pojawiła się biała gołębica, która wylądowała tuż przy mnie. Wiedziałam, że to znak od Emily. Tego dnia popłynęłam tak, jak jeszcze nigdy w życiu, bijąc trzy krajowe rekordy. Alex ujął obie moje dłonie i uniósł je do ust. – Gratuluję. Jestem z ciebie bardzo dumny. – Dziękuję.

ALEX Słuchając jej opowieści, poczułem się zdruzgotany, ale i spełniony. Emerson James była fenomenalną kobietą i najwyraźniej jej nie doceniłem. Nie miałem pojęcia, że straciła rodziców oraz siostrę bliźniaczkę, i serce bolało mnie z powodu tego, co przeszła. Moje serce nie miało zwyczaju boleć, z niczyjego powodu. Ale dla niej bolało. – A co zrobiłaś po zawodach? – spytałem, nadal trzymając ją za ręce. – Po zakończeniu liceum spakowałam się i wyjechałam z Kalifornii. Jestem tu po raz pierwszy, odkąd skończyłam osiemnaście lat. 70

– Dziwię się, że uczelnie nie zaproponowały ci stypendiów. – Zaproponowały – uśmiechnęłam się. – Ale ja nie chciałam iść na studia. Chociaż uwielbiałam pływać, nie wiązałam z tym żadnych nadziei. Zrobiłam to tylko dla Emily. Miałam inne plany. Chciałam zwiedzić świat, jak to zakładałyśmy z Emily. – Dziwię się, że Adam ci na to pozwolił. Roześmiałam się. – Nie miał wyboru, a poza tym od czasu wypadku już i tak byłam dla niego ciężarem. Ciągle jeszcze studiował, a musiał się mną opiekować. Nie miał tego w planach i mierziła mnie myśl, że z mojego powodu odsunął na bok własne życie. – Skąd wzięłaś pieniądze na podróże? – spytałem z ciekawości. – Moi rodzice byli bogaci. Nie tak jak ty, ale wiedli wygodne życie. Po ich śmierci Adam sprzedał dom naszego dzieciństwa. Po zsumowaniu zysków z tej transakcji oraz wszystkich inwestycji i oszczędności moich rodziców, mieliśmy z Adamem sporo do podziału. Adam zgodził się na moje podróże jedynie pod warunkiem, że to on zatrzyma kontrolę nad moimi finansami, skoro w tym właśnie się specjalizuje. Zgodziłam się i wkrótce wyjechałam. Kiedy kończyły mi się pieniądze, dzwoniłam do niego, a on wysyłał mi więcej. – Pracowałaś kiedyś? – Tak. Łapałam się dorywczych prac tu i tam. Gdy mieszkałam w Teksasie, pracowałam na ranczu Billy’ego, zajmowałam się końmi. Tak się poznaliśmy. – Czemu wyjechałaś z Teksasu? – Byłam tam prawie pół roku, więc nadszedł czas na następną przygodę. 71

– Nadal nie rozumiem, dlaczego musiałaś wrócić do Kalifornii. – Najwyraźniej moje oszczędności znalazły się na wyczerpaniu, czego nie potrafię zrozumieć, bo wydawałam je bardzo rozważnie, ale Adam stwierdził, że muszę osiedlić się gdzieś na stałe. Oświadczył, że nie zamierza przysyłać mi więcej żadnych pieniędzy, dopóki nie porozmawiamy. Tak więc czekam, aż wróci, żebyśmy mogli odbyć tę dyskusję, a potem ruszę dalej. Jesteś głodny? – Tak. Właściwie to jestem – przyznałem z uśmiechem. – W takim razie chodźmy ugotować jakąś kolację. W lodówce mamy steki. – Brzmi dobrze. Ty możesz gotować, a ja otworzę kolejną butelkę wina. – Mrugnąłem. Gdy szliśmy w stronę domu, nie mogłem powstrzymać myśli, jak bardzo zmieniło się jej życie w zaledwie mgnieniu oka. Była niezwykle piękną i odważną kobietą i odcisnęła na moim życiu ślad, jakiego nikt nigdy wcześniej po sobie nie zostawił. Zaczynałem patrzeć na wiele spraw inaczej, jej oczami, i, szczerze mówiąc – przerażało mnie to.

72

Rozdział 13 EMERSON

Przyprawiwszy steki, wrzuciłam je na grilla i zajęłam się krojeniem warzyw. – No to jaki będzie twój następny przystanek? – zapytał Alex. – Nie wiem. Będę musiała zerknąć na moją mapę. – Twoją mapę? – Uniósł brew. Odparłam, że zaraz wrócę, i poszłam do pokoju, żeby wyciągnąć mapę spod łóżka. Przyniosłam ją do kuchni i rozłożyłam na blacie. – Widzisz te czerwone kółka? To miejsca, które już odwiedziłam. Czarne to te, w które dopiero muszę się udać. – Zrobiłyście ją z siostrą? – Tak. Pracowałyśmy nad tą mapą, odkąd skończyłyśmy dziesięć lat; zakreślałyśmy miejsca, które zamierzałyśmy odwiedzić. Wisiała na ścianie naszej sypialni i kiedy tylko przychodził nam na myśl jakiś nowy cel podróży, zaznaczałyśmy go na mapie. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się. – Miałyście świetny pomysł, ale wciąż nie rozumiem, czemu musisz zobaczyć wszystkie te miejsca teraz. Czemu nie rozłożysz tego na całe życie? – Ponieważ, Alex, nigdy nie wiesz, kiedy twój czas się skończy. Nigdy nie zatrzymuj się w jednym miejscu zbyt 73

długo. Na świecie jest zbyt wiele piękna, którego trzeba doświadczyć, żeby można było sobie pozwolić na zwłokę. – No cóż, wygląda na to, że będziesz musiała trochę przystopować, skoro kończą ci się pieniądze – przypomniał, nalewając nam wina. – Znajdę jakiś sposób – zapewniłam z uśmiechem. Przygotowałam sałatkę i zdjęłam steki z grilla. Alex zaszokował mnie, bo przygotował dla nas stół na tarasie. – Nie sądziłam, że potrafisz nakryć do stołu. – Nie jestem aż tak bezradny. W końcu zarządzam firmą, która przynosi miliardowe zyski. Nadal miał na sobie jedynie spodnie od dresu, bez koszulki. Gapienie się na jego twardą niczym skała pierś oraz ośmiopak byłoby nie do zniesienia. Ponieważ wiedziałam, co ten mężczyzna potrafi ze mną zrobić, napięcie między moimi nogami rosło, wymykając się spod kontroli. – Uważam, że jesteś niestosownie ubrany i powinieneś włożyć coś innego. Spojrzał na mnie nierozumiejącym wzrokiem. – Co? – Nie masz na sobie koszulki, co jest niestosowne. Idź, proszę, ją założyć, zanim siądziemy do posiłku. Kąciki jego ust wygięły się ku górze, kiedy podszedł do mnie i przesunął kciukiem po moich wargach. – Nie słyszałem, żebyś narzekała, kiedy leżałem na tobie całkiem nagi. Przełknęłam ślinę, przypominając sobie tamtą noc i rzeczy, które ze mną zrobił. – To było co innego. Uprawialiśmy seks. Teraz nie uprawiamy seksu, więc idź się odziej, bardzo cię proszę. – Dobra. Tak zrobię. Ale nie zdziw się, jeśli później te ciuchy zrzucę. – Mrugnął do mnie i odszedł. 74

Na tę myśl poczułam łaskotanie w brzuchu. Wyniosłam kolację na taras, a po paru chwilach wrócił Alex ubrany w beżowe krótkie spodenki oraz koszulkę polo. – Lepiej? – spytał, rozkładając ręce. – Tak. Dużo lepiej. Usiadł przy stole i rozejrzał się wokół. – Gdzie sól? – Żadnej soli. Szkodzi ci na ciśnienie. Od dziś mam zamiar pilnować, żebyś jadał zdrowo. – Cholera. Kocham sól. – Nauczysz się żyć bez niej. Skoro ja opowiedziałam ci historię mojego życia, chcę teraz usłyszeć wszystko o Alexie Parkerze. Jak, u diabła, udało ci się zostać miliarderem przed trzydziestką? – Skąd wiesz, ile mam lat? – Wygooglowałam cię. Uniósł brew, posyłając mi lekki uśmieszek. – Po co? – Bo musiałam się przekonać, kim jest ten obcy mężczyzna, z którym mój brat każe mi zamieszkać. I tak przy okazji – jaki brat robi coś takiego? – Adam najwyraźniej mi ufa. – Alex zachichotał. – Duży błąd – uśmiechnęłam się. – Raczej tak, biorąc pod uwagę, co wydarzyło się parę nocy temu. Zaśmiałam się. – No już, opowiedz mi o sobie. – Pochodzę z bogatej rodziny. To mój dziadek założył firmę, mój ojciec przejął ją po jego śmierci, a ja zrobiłem to samo, kiedy odszedł mój ojciec. – Przykro mi. Nie wiedziałam, że zmarł. Dawno? – Jakieś pięć lat temu. 75

– A twoja mama? – Rozwiedli się z ojcem, gdy miałem siedemnaście lat, i od tego czasu jej nie widziałem. Przeprowadziła się na Hawaje. – O, miło. To znaczy, dla ciebie niemiło, ale na Hawajach jest miło. Spędziłam tam jakieś cztery miesiące. Bardzo mi się podobało. – No oczywiście, na Hawajach też byłaś – rzucił, żując stek. – Mogę spytać, czemu nigdy się z nią nie spotykasz? – To z jej winy się rozwiedli. Poznała kogoś i zostawiła ojca. Nie lubię faceta, z którym się związała, więc nigdy nie starałem się podtrzymać kontaktu. Nie miała nawet na tyle przyzwoitości, by zjawić się na pogrzebie ojca. – Przykro mi. – Ach, niepotrzebnie. Słyszałam ból w jego głosie, kiedy o niej mówił. – Więc odziedziczyłeś firmę. Byłeś gotowy, by przejąć stery? – No jasne. Zarząd sądził inaczej, uważali, że najlepiej bym zrobił, gdybym zaczekał jeszcze parę lat, ale postawiłem na swoim i pokazałem im, że potrafię zadbać o rozwój naszego przedsiębiorstwa. To wtedy zainwestowałem w parę hoteli, stworzyłem ogólnokrajową sieć i przysporzyłem firmie miliardów zysku. Wzniosłam w jego stronę lampkę wina. – Gratulacje. Jestem z ciebie bardzo dumna. Stuknął się ze mną swoim kieliszkiem. – Dziękuję, panno James. – Powiedz mi, co robisz dla rozrywki. Bo odkąd tu jestem, wciąż tylko pracujesz. – Kocham się z pięknymi kobietami. Oto, co robię dla rozrywki. – Na jego wargach wykwitł uśmieszek. 76

Auć. Z jakiegoś powodu to mnie zabolało. Myśl o Alexie zadającym się z innymi kobietami wznieciła ogień w moich żyłach. – Poza seksem, ty nimfomanie. Masz jakieś hobby? – Gram w golfa. – No oczywiście. – Co to ma niby znaczyć? – Wbił we mnie spojrzenie. – Jesteś miliarderem z wielkiej korporacji, a wszyscy oni grają w golfa. Założę się, że prowadzisz też interesy na polu golfowym. – A nawet gdyby, to co? – Ha! – Wycelowałam w niego palcem. – Wiedziałam. Typowy człowiek korporacji! – Nie podoba mi się, że używasz w odniesieniu do mnie takich stereotypów. Przewróciłam oczami. – Więc wyjdź poza schemat człowieka korporacji i zrób coś innego. – Na przykład? – Nie wiem. Przemyśl to i wtedy znów się do mnie zgłoś. Zaśmiał się cicho. – Jasne. Bo akurat mam na to czas. Mój pogodny, przyjacielski nastrój zastąpiła nagle pełna powaga. – Alex, ja mówię serio. Przeżyłeś dziś zdrowotny alarm i musisz trochę zwolnić. Jesteś tak cholernie, obrzydliwie bogaty, że kasy starczy ci na całe życie. Nie musisz utrzymywać takiego tempa. Życie jest za krótkie, żeby egzystować w taki sposób. Musisz odpuścić i odkryć, kim jesteś poza korporacyjnym światem. Zrelaksuj się i zabaw trochę. – Masz na myśli, że powinienem żyć odtąd tak nieodpowiedzialnie jak ty? Nie, dzięki. 77

Cholera. Czy on naprawdę to powiedział? Miło było wiedzieć, co tak naprawdę o mnie sądzi. – Nie jestem nieodpowiedzialna, Alex. Roześmiał się. – Daj spokój, Emerson. Owszem, jesteś. Podróżujesz po świecie, niczym się nie przejmujesz, nie masz żadnych zobowiązań. Nie traktujesz życia poważnie. Czy to nie dlatego Adam zmusił cię, żebyś tu wróciła? Żeby położyć kres temu nieodpowiedzialnemu życiu, które wiedziesz? Cios. Za. Ciosem. Za kogo on się, do jasnej cholery, uważał? Odłożyłam widelec, zdjęłam z kolan serwetkę, rzuciłam ją na talerz i wycelowałam w niego palcem. – To moje życie i nikt mi nie będzie mówił, jak mam nim zarządzać. Nie żałuję tego, jak dotąd żyłam, ponieważ wcześniej przetrwałam prawdziwe piekło, po tysiąckroć! Więc możesz wziąć te swoje nieodpowiedzialne słowa i wsadzić sobie w dupę, Parker. – Odwróciłam się na pięcie i wpadłam do domu. Pomaszerowałam do swojej sypialni, zamyknęłam drzwi na klucz i rzuciłam się na łóżko. Postanowiłam, że nie będę płakać.

78

Rozdział 14 ALEX

Czy ona naprawdę właśnie kazała mi wsadzić sobie w dupę te moje nieodpowiedzialne słowa? Siedziałem przy stole, kręcąc głową. Powiedziałem prawdę, a fakt, że tak mocno ją tym wkurzyłem, świadczył jedynie o tym, że zdawała sobie z tego sprawę. Westchnąłem, podniosłem się z krzesła i sprzątnąłem ze stołu. Zaczynało mnie męczyć, że tak ją zezłościłem swoją wypowiedzią, poszedłem więc do niej do pokoju i zapukałem. – Emerson, proszę, porozmawiajmy. Nie odpowiedziała. Przekręciłem gałkę w drzwiach tylko po to, by się przekonać, że je zamknęła. – Emerson, otwórz drzwi! To mój dom, do cholery! – wrzasnąłem. I nagle drzwi stanęły przede mną otworem. – Przestań się drzeć. Założę się, że ciśnienie skoczyło ci aż do nieba. – To przez ciebie się drę – odparłem, wchodząc do środka. Podszedłem do niej i położyłem jej dłonie na ramionach. Odepchnęła mnie. – Nie dotykaj mnie. – Nie mówisz tego szczerze – stwierdziłem, kładąc jej dłoń na policzku. – Właśnie że tak. – Spuściła wzrok, ale nie odsunęła się. 79

– Przepraszam, jeśli to zabrzmiało ostro. Czasami po prostu paplam bez namysłu. – Wiem, to irytujące. Uśmiechnąłem się, unosząc jej podbródek, i delikatnie musnąłem wargami jej wargi. – Wybaczasz mi? – Nie. – Czy jest coś, co mógłbym zrobić, żebyś mi wybaczyła? – Uśmiechnąłem się delikatnie, podczas gdy moja ręka wsunęła się pod jej koszulkę, odchyliła miseczkę stanika i schwyciła jej sutek między palce. – Nie. – Zauważyłem, że nie udało jej się powstrzymać krótkiego uśmiechu. – Jesteś pewna? – Chwyciłem jej dłoń i przyłożyłem do mojego twardego kutasa. – Tak. – Tak, jesteś pewna, czy tak, pragniesz go? – Jestem pewna. Rozpiąłem jej szorty i ściągnąłem je z niej wraz z majtkami. Uklęknąłem i moje usta jej skosztowały. Była mokra i doskonale wiedziałem, że mnie pożąda. Jęknęła, gdy wsunąłem w nią palec. – Nadal jesteś pewna? – szepnąłem. – Niech cię szlag, Parker. – Położyła mi dłonie na głowie, a mój język zaczął ją badać. Uśmiechnąłem się, wstałem i zdjąłem jej koszulkę przez głowę. Rozpiąłem stanik, rzuciłem go na podłogę i pozwoliłem ustom pożerać jej piękne piersi. Popchnąłem ją lekko w tył, na łóżko, i pochyliłem się nad nią, ona zaś jęczała z rozkoszy, którą jej dawałem. Słodkie dźwięki, które wymykały się spomiędzy jej warg, podniecały mnie i nie mogłem już stać się twardszy, niż byłem w tej chwili. Odrzuciła głowę w tył i wydała 80

z siebie cichy okrzyk, gdy wsunąłem w nią kolejny palec i doprowadziłem ją do ekstatycznego orgazmu. Podniosłem się, zdjąłem ubranie i położyłem się obok niej. Objąłem ją ramionami i przyciągnąłem do siebie tak, że leżała teraz na boku, twarzą do mnie. Odgarnąłem kosmyk włosów z jej twarzy i pocałowałem ją delikatnie, a mój penis powoli się w nią wślizgnął. Przyjemność płynąca z tego doznania sprawiła, że oboje wciągnęliśmy gwałtownie powietrze, a potem ona przekrzywiła głowę, więc moje wargi zaczęły błądzić po jej szyi. Oplotła mnie nogami w pasie, zmuszając, bym wszedł w nią głębiej. Ująłem w dłoń jej pierś i zwiększyłem tempo, wsuwając się i wysuwając z niej spiesznie. Jej cipka nabrzmiała wokół mojego fiuta, wywołując rozkoszne mrowienie i przepełniając mnie ochotą, by już skończyć. Ale musiałem się powstrzymać. Finał nie miał nastąpić tak szybko. Zwolniłem i spojrzeliśmy sobie w oczy. Sięgnąłem w dół i zacząłem pocierać jej napęczniałą łechtaczkę, aż Emerson nie mogła już dłużej tego znieść i stała się w pełni moja. Przekręciłem się tak, że znalazłem się teraz nad nią, i przestałem się powstrzymywać. Napierałem na nią mocno i szybko, dając jej wszystko, co miałem. Potem opadłem na nią, objąłem ją ciasno i całowałem bok jej szyi, podczas gdy jej ramiona ściskały mnie coraz mocniej. Wysunąłem się z niej i przewróciłem na plecy. – Czy już mi wybaczyłaś? – spytałem z uśmiechem. – Może. – Posłała mi krótki uśmieszek. Podniosłem się z łóżka i wziąłem z nocnej szafki parę chusteczek. Emerson również wstała, odchyliła okrycie, wśliznęła się pod nie i przytrzymała w górze dla mnie. Umościłem się obok niej i ponownie ją objąłem, ona zaś wtuliła się we mnie, lekko przesuwając palcami w górę i w dół mojego ramienia. 6 – Podróż do miłości

81

– Czemu łamiesz aż tyle serc? – zapytałem. – Związki są w porządku, dopóki nie zacznie się robić zbyt poważnie, a faceci, z którymi się umawiałam, zawsze do tego doprowadzali. Wydawało mi się to dziwne, bo zwykle to dziewczyny tak się przywiązują. Ja nie potrafię nawet zdecydować się na jedno miejsce, a co dopiero na jednego faceta. A ty? Czemu złamałeś aż tyle serc? – Można chyba powiedzieć, że podzielam twój sposób myślenia, chociaż mam dom i firmę. Odwróciła się na bok i podparła na łokciu. – Skoro pod tym względem masz wszystko poukładane, nie chcesz się ustatkować i założyć rodziny? – Tak naprawdę nigdy za bardzo się nad tym nie zastanawiałem. Lubię spotykać się z różnymi kobietami, więc związanie się na resztę życia z jedną wydaje mi się głupie. No bo sama zobacz, jak to się skończyło dla moich rodziców. – Chyba masz rację. Moi rodzice byli w sobie tak zakochani, że czasami bywało to wręcz żenujące. – I dorastanie z takim przykładem przed oczami nie sprawiło, że sama chciałabyś związać się z kimś wyjątkowym? – spytałem, przesuwając palcem po jej czole. Spuściła wzrok i zaczęła bawić się prześcieradłem. – Może kiedyś. Ale po wypadku moje poglądy na życie bardzo się zmieniły. – A co z Adamem? Jak on sobie z tym wszystkim poradził? – On nie rozmawia na ten temat. Nigdy nie rozmawiał. Powtarzał jedynie: „Oni odeszli, a my musimy iść naprzód”. Tak więc zrobiłam, ale on tego nie pochwala. – Jak często się z nim widywałaś, skoro przez osiem lat ani razu tu nie wróciłaś? 82

– Gadaliśmy przez telefon parę razy w tygodniu i zwykle spotykaliśmy się na Boże Narodzenie. Ale to on musiał przylecieć tam, gdzie mnie akurat poniosło. – Nie chcę cię zasmucać odgrzebywaniem przeszłości, ale gdzie był Adam, kiedy doszło do wypadku? – Wyjechał już wtedy na studia. Rodzice mieli odwieźć mnie i Emily na lekcję baletu, lało wtedy jak z cebra. Tata ledwie widział jezdnię i mama wciąż mu powtarzała, żeby zjechał na pobocze. Odpowiedział, że jeśli się zatrzyma, to się spóźnimy, a on nie chce zawieść swoich dziewczynek. Braliśmy właśnie zakręt i ostatnia rzecz, jaką pamiętam, to krzyk mojej mamy: „Uważaj!”, a potem samochód przekoziołkował kilka razy, uderzył w drzewo i znieruchomiał. Pamiętam, że chwyciłam Emily za rękę i mocno ścisnęłam. Potem wszystko spowiła czerń, chociaż nadal słyszałam odległe głosy. Kiedy się zbliżyły, usłyszałam jakiegoś mężczyznę, który oznajmił: „Ta nadal żyje”. Dalej nie pamiętam już nic, dopiero to, jak trzy miesiące później obudziłam się w szpitalu. – Tak mi przykro, Emerson – powiedziałem miękko, gładząc ją po policzku. – Czy tego właśnie dotyczył twój koszmar? – Tak. Po wypadku śnił mi się co noc. Ale skończyło się to wraz z moim wyjazdem z Kalifornii. Teraz, kiedy wróciłam, on także wrócił, choć nie nawiedza mnie już tak często jak kiedyś. A teraz chciałabym zasnąć. Pocałowałem ją w czoło, a ona wtuliła się we mnie. Oplotłem ją ciasno ramionami. Chciałem, żeby czuła się bezpiecznie i spała spokojnie.

83

Rozdział 15 EMERSON

Kiedy otworzyłam oczy, okazało się, że jestem sama. Zerknęłam na zegar; była szósta trzydzieści. Kurczę. Gdzie Alex? Musiałam wstać i przygotować śniadanie. Gdy gramoliłam się z łóżka, zauważyłam na komodzie podpartą czymś kartkę papieru. Podeszłam, podniosłam ją i odkryłam, że napisał ją Alex.

Emerson, Nie musisz się dziś przejmować śniadaniem. Musiałem dotrzeć do biura wcześnie, skoro wczoraj mnie nie było. Nie chciałem Cię budzić. Do zobaczenia później. Alex Przynajmniej nie chciał mnie obudzić, chociaż nie miałabym nic przeciwko, gdyby to zrobił. Wczorajszej nocy coś się między nami wydarzyło. Powstała jakaś więź. Nigdy żadnemu z facetów, z którymi się umawiałam, nie opowiedziałam o wypadku, moich rodzicach czy siostrze. Nie musieli o tym wiedzieć, bo nie zamierzałam z nimi zostawać. Ale przy Alexie otwarłam się, jakby był moim najlepszym przyjacielem. Czułam się przy nim swobodnie, ale nie potrafiłam zrozumieć dlaczego. Za jakieś dwa miesiące stąd zniknę, a Alex zmieni się ledwie w odległe wspomnienie, jak reszta. Odłożyłam liścik, wzięłam prysznic i ubrałam się. Skoro nie miałam okazji przyszykować 84

mu śniadania, postanowiłam, że zrobię lunch i zaniosę mu do pracy. Po przygotowaniu posiłku wskoczyłam do samochodu Adama i wyszukałam w Internecie adres biurowca Alexa. Zostawiłam auto na zadaszonym parkingu i wkroczyłam do Parker Enterprises. Znalazłam rozpiskę wiszącą obok pięknej ściennej fontanny i dowiedziałam się, że jego gabinet znajduje się na samej górze. No oczywiście. Kiedy jechałam windą na trzydzieste piętro, nagle dotarło do mnie, że on może się wściec o to, że przywiozłam mu lunch. No cóż, będzie musiał się z tym pogodzić. Ktoś musiał się zatroszczyć, żeby jadał zdrowo, a kto nadawał się do tego zadania lepiej niż jego szef kuchni? Drzwi windy rozsunęły się; jego sekretarki nie było przy biurku, a drzwi jego pokoju były zamknięte. Zapukałam cicho i weszłam do środka. Gdy Alex mnie ujrzał, po jego twarzy przemknęła fala szoku. – Och, przepraszam. Twojej sekretarki nie było, więc nie wiedziałam, że masz spotkanie. – Co ty tu robisz? – spytał. Mężczyzna siedzący w fotelu po drugiej stronie biurka odwrócił się przez ramię i popatrzył na mnie. Wyglądał dziwnie znajomo. – Przyniosłam ci lunch. – Uniosłam torebkę w górę. – Po prostu go tu zostawię. – Weszłam w głąb pomieszczenia i położyłam paczuszkę na stole. – Przepraszam. – Zaczęłam dyskretnie się wycofywać. – Hej – odezwał się facet naprzeciwko Alexa. – Ja cię znam. – Powoli podniósł się z fotela i zbliżył do mnie, taksując mnie wzrokiem od stóp do głów. Zerknęłam na Alexa, który kręcił głową. – Musiał mnie pan z kimś pomylić. – Posłałam mężczyźnie lekki, nieszczery uśmiech. 85

– Nie. – Pokiwał na mnie palcem. – Ty. Już wiem! Jesteś tą striptizerką z Vegas. Oczy Alexa rozszerzyły się, ruszył prędko w moją stronę. Przyjrzałam się temu niskiemu facetowi o ciemnobrązowych włosach i paciorkowatych oczach. – A ty jesteś gościem, który złapał mnie za tyłek i próbował ściągnąć ze sceny! – Słucham? – rzucił Alex ostro. – Przepraszam za to. Trochę za dużo wtedy wypiłem. Ale nigdy nie zapomniałbym takiej gorącej dziewczynki jak ty i w ogóle nie zwykłem zapominać twarzy – uśmiechnął się. – Nadal pracujesz jako striptizerka? – Nie. Skończyłam z tym w zeszłym roku. Oczy Alexa wyglądały, jakby miały mu wypaść z czaszki. – Skąd znasz naszego Alexa? – zapytał mężczyzna. – Zatrzymałam się u niego w domu. – Szczęściarz! – Gość poklepał go po ramieniu. – Nasze spotkanie już tak czy owak dobiegło końca, więc możecie sobie usiąść i zjeść lunch. Będziemy w kontakcie, Alex. Patrzyłam, jak Alex bierze urywany oddech. – Odezwę się wkrótce. Gdy tylko drzwi gabinetu się zamknęły, Alex wbił we mnie wzrok. – Byłaś striptizerką? To jakieś żarty? Pomachałam dłonią przed twarzą. – To była jednorazowa akcja i nie rozebrałam się do naga. Miałam na sobie te takie, no wiesz, nasutniki, no i stringi. Zarobiłam tej nocy tysiąc dolarów – dodałam z zadowolonym uśmieszkiem. Położył sobie dłoń na głowie, nadal się we mnie wpatrując. 86

– Po jaką cholerę miałabyś rozbierać się w Vegas? Albo gdziekolwiek, skoro już o tym mowa! – Moja przyjaciółka była wtedy chora i jeśli nie znalazłaby kogoś na zastępstwo, czekałoby ją zwolnienie. A naprawdę potrzebowała tej pracy, bo miała dziecko na utrzymaniu. I wiedz, że to był klub o bardzo dobrej reputacji. Nie jeden z tych szemranych. – Jezu, Emerson. Po prostu nie mogę w to uwierzyć. Zmarszczyłam brwi. – Przeszkadza ci to? Nawet cię wtedy nie znałam, do cholery. – To nie ma znaczenia. Nie powinnaś była tego robić. Czy Adam wie? – Nie i nigdy się nie dowie. Jak powiedziałam, to była jednorazowa akcja. A teraz zjedz swój lunch. – Przyłączysz się do mnie? – spytał spokojnie. – Nie, nie jeśli nadal będziesz zachowywał się w ten sposób. Myślę, że powinieneś mnie przeprosić. – Przeprosić? Za co? Za to, że mój klient biznesowy rozpoznał w dziewczynie, z którą spałem, striptizerkę, którą obmacywał w Vegas? – Nazwał cię szczęściarzem. – Posłałam mu buńczuczny uśmiech. Przewrócił oczami i westchnął. – Usiądź i zjedz ze mną lunch – zarządził, podchodząc do stołu. Nie poruszyłam się, stałam w miejscu z założonymi ramionami. – Siadaj! – Wskazał mi krzesło naprzeciwko siebie.

87

ALEX Kiedy tak siedziałem i gapiłem się na Emerson zza biurka, nie mogłem pogodzić się z faktem, że rozebrała się w klubie pełnym lubieżnych facetów, którym tylko jedno było w głowie. Mogła w ten sposób narazić własne życie, więc byłem zły. Czemu, u diabła, byłem zły? Nie miałem pojęcia. Wiedziałem jedynie, że mnie to wkurzyło. – Dziękuję, że przygotowałaś lunch. To bardzo miło z twojej strony. Przekrzywiła głowę, a kąciki jej ust podwinęły się w pięknym, acz zaczepnym uśmiechu. – Proszę bardzo. Ktoś musi pilnować twoich nawyków żywieniowych, skoro jesteś teraz na ścisłej diecie. I dopóki tu jestem, tym właśnie będę się w twoim imieniu zajmować. – Doceniam to. Ale nie jestem dzieckiem. Doskonale potrafię panować nad tym, co zjadam. – Wszyscy mężczyźni to dzieci, Alex, a ty nie stanowisz wyjątku. – Wycelowała we mnie palcem. – Wytresuję cię w utrzymywaniu diety zalecanej przy wysokim ciśnieniu krwi. I dzięki temu, kiedy wyjadę, będziesz dobrze wyedukowany. Coś we mnie drgnęło, gdy powiedziała: „kiedy wyjadę”. Naprawdę nie było powodu, dla którego musiałaby zniknąć zaraz po powrocie Adama. Powinna zostać trochę dłużej i wykorzystać ten czas na odnowienie więzi z bratem. – Zastanawiałaś się nad tym, żeby zabawić tu nieco dłużej, kiedy Adam wróci? Może spróbować odbudować waszą relację? 88

– Nie. Nigdy nie zatrzymuj się w jednym miejscu zbyt długo, a trzy miesiące z powrotem w Kalifornii wystarczą mi z naddatkiem. Jej sposób myślenia zaczynał naprawdę mnie wkurzać. Po skończonym lunchu Emerson wyszła, a ja stałem i wyglądałem przez okno z rękami w kieszeniach. – Przepraszam, panie Parker? – odezwała się moja sekretarka, Olivia. – Tak. – Niech pan nie zapomni o jutrzejszym balu charytatywnym organizacji Jonathan’s Place. – Szlag. Już zdążyłem zapomnieć. Zadzwoń do Jenny i każ jej dopilnować, żeby mój smoking był gotowy. – Tak jest, proszę pana. Usiadłem przy biurku i przejrzałem katalog kontaktów w poszukiwaniu kobiet, które mogłyby chcieć mi towarzyszyć. Ale przewinąłem listę do końca i żadne z nazwisk szczególnie mnie nie zainteresowało. Westchnąłem. Nagle zdałem sobie sprawę, że nie mam numeru do Emerson. – Olivio! – zawołałem ją przez interkom. – Chciałbym, żebyś wyszukała numer telefonu do Emerson James. – Już się robi, proszę pana. – Jak znajdziesz, prześlij mi go na komórkę. – Oczywiście, proszę pana. Wpuściłem ją do swojego domu. Gotowała dla mnie. Nawet dwukrotnie się z nią pieprzyłem, a wciąż nie miałem jej numeru. Moja komórka zawibrowała, kiedy nadeszła wiadomość tekstowa od Olivii. Zapisałem numer Emerson w kontaktach, a następnie wysłałem jej esemesa: 89

„Jutro wieczorem odbędzie się przyjęcie charytatywne i musisz ze mną pójść. Będziesz potrzebowała sukni wieczorowej, jedź do Bloomingdale’s i coś sobie wybierz. Niech to dopiszą do mojego rachunku”. Odpowiedziała po paru chwilach: „Kim jesteś?” Przewróciłem oczami i pozwoliłem sobie na leciutki uśmieszek. „Tu Alex. Kto inny zapraszałby cię na bal charytatywny, do cholery?” „Nigdy nie wiesz. Kto by się na przykład spodziewał, że u ciebie w gabinecie wpadnę na tamtego faceta z Vegas, lol!” Czy ona naprawdę napisała „lol”? Pokręciłem głową i odpisałem: „Bardzo śmieszne, Emerson. A teraz idź kupić suknię”. „Nie uważam, by zaprosił mnie pan jak należy, panie Parker. Powiedziałeś, że »muszę« pójść z tobą. Nie zapytałeś, czy chciałabym iść. Wiesz, jest różnica”. Czułem, jak z każdą chwilą rośnie mi ciśnienie. Ona mnie wykończy. „Emerson, czy zechciałabyś wybrać się ze mną jutro wieczorem na przyjęcie charytatywne? Cel jest naprawdę szczytny”. „Ależ dziękuję bardzo, panie Parker. Z przyjemnością”. „Świetnie. A teraz idź kupić suknię!” 90

„Uważaj na swoje ciśnienie. Nie chciałabym przegapić tego balu tylko dlatego, że ty postanowisz mieć zawał”. Zacisnąłem szczęki i odłożyłem telefon. Ta kobieta…! Ta piękna, cholernie seksowna, cudowna w łóżku, pyskata kobieta.

91

Rozdział 16 EMERSON

Alex Parker musiał nauczyć się, jak należy zapraszać dziewczynę na randkę. Jakim cudem kobiety, z którymi dotąd się umawiał, wytrzymywały jego sposób bycia? Pokręciłam głową, weszłam do salonu, gdzie Jenna ścierała kurze, i padłam na kanapę. – Alex zaprosił mnie na bal charytatywny jutro wieczorem i kazał mi jechać do Bloomingdale’s kupić sobie suknię. – Naprawdę? – spytała ze zdziwionym grymasem. – Tak. Jestem tak samo zaskoczona jak i ty. Pojechałabyś ze mną? – Kiedy? – Jak skończysz pracę. – Jasne. Z chęcią! Gdy Jenna wykonała już obowiązki zlecone przez Jego Wysokość, wskoczyłyśmy do samochodu Adama i skierowałyśmy się do Bloomigdale’s. Po przymierzeniu paru innych kreacji zdecydowałam się na piękną, czarną, obcisłą, szyfonową suknię z dekoltem w łódkę i górą wyszywaną koralikami. Była prześliczna i leżała doskonale. – Czy pan Parker wyznaczył ci jakiś budżet? – zapytała Jenna. 92

– Powiedział tylko, żeby ją dopisać do jego rachunku. Ale może lepiej go spytam. Ta sukienka jest naprawdę droga. Wyciągnęłam telefon i napisałam do Alexa: „Cześć, tu Emerson. Czy mam na tę sukienkę jakiś ograniczony budżet?” „Wiem, że to ty, Emerson. Znalazłaś jakąś?” „Tak”. „Ile kosztuje?” „Na metce napisali siedem tysięcy dolarów”. „Żartujesz sobie? I tylko ta jedna ci pasuje?” „Tak. Ale jest od Christiana Diora. Mogę się jeszcze rozejrzeć. Widziałam ładną sukienkę na wystawie lumpeksu, który mijałyśmy po drodze”. Uśmiechnęłam się do siebie. Nie ma szans, żeby pozwolił mi kupić używaną suknię i pokazał się w moim towarzystwie, podczas gdy będę mieć ją na sobie. „Kup tę od Christiana Diora. Nie ma sprawy”. „Jesteś pewien? Nie mam nic przeciwko wyprawie do lumpeksu”. „Emerson. Kup tę cholerną sukienkę!” „Nie musisz być przy tym taki niegrzeczny. Pamiętaj o swoim ciśnieniu”. „Przepraszam, jeśli odniosłaś wrażenie, że jestem niegrzeczny. Kup, proszę, suknię, która ci się podoba. Jestem pewien, że wyglądasz w niej olśniewająco”. 93

„Dziękuję, Alex”. „Proszę bardzo”. Wręczyłam kreację sprzedawczyni i wróciłyśmy z Jenną do rezydencji Alexa. Kiedy zajechałam pod dom, ze zdziwieniem ujrzałam go wysiadającego z bentleya. Była dopiero dwudziesta. Pożegnałam się z Jenną, a w tym czasie Alex czekał na mnie przed drzwiami. – Mogę zobaczyć, jaką sukienkę kupiłaś? – spytał. – Nie. Możesz zobaczyć ją na mnie jutro wieczorem. Weszliśmy do domu, a ja skierowałam się wprost do swojego pokoju, z Alexem depczącym mi po piętach. – Ale ja za nią zapłaciłem, więc chcę ją zobaczyć. – I zobaczysz. Jutro wieczorem – uśmiechnęłam się. – A właściwie, czemu tak wcześnie wróciłeś? – Postanowiłem, że nie będę już tak długo przesiadywał w biurze. Wiele pracy zamierzam wykonywać w domu. – Ooo. Skąd się wzięło to objawienie? – rzuciłam z uśmieszkiem. – Jak dotąd pracowałem za dużo i myślę, że nadszedł czas, żebym przystopował i może nie zamartwiał się tak wieloma sprawami. – Więc postanowiłeś skorzystać z mojej rady? – Nie. Położyłam dłoń na jego umięśnionej piersi. – Posłuchaj, wielkoludzie, jesteśmy przyjaciółmi, tak? – Tak sądzę. Przyjaciółmi z bonusem. – Uśmiech na jego twarzy jeszcze się poszerzył. – No tak. Chyba można tak powiedzieć. Tak czy inaczej, nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale jesteś naprawdę drętwy i stanowczo zbyt stosowny. – Słucham? 94

– Nie bierz tego do siebie. Musisz trochę wyluzować i przestać patrzeć na wszystko tak bardzo serio. Na przykład dziś w biurze myślałam, że głowa ci eksploduje, kiedy dowiedziałeś się o tamtym striptizie. Zrobiłam to w ramach przysługi. Czy byłam z tego powodu dumna? Nie. Ale moja przyjaciółka mnie potrzebowała, ponieważ jest samotną matką, a do tego ma najsłodszego synka, jakiego w życiu widziałam. Naprawdę się stara, aby zapewnić mu dobre życie, więc kiedy usłyszałam, jak menedżer klubu grozi jej zwolnieniem, musiałam zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby jej pomóc. Czy zdecydowałabym się na to ponownie? Nie ma mowy. Ci faceci to desperacko spragnieni seksu frajerzy, którzy widzą w kobietach jedynie lale do ruchania. – Czy ty właśnie powiedziałaś „lale do ruchania”? – Tak. Zmierzam do tego, że czasami musisz działać spontanicznie. Innym przykładem jest to, że nie potrafisz nawet zrobić sobie kanapki. Kierujesz firmą, która obraca miliardami dolarów, a jednak nie potrafisz włożyć kawałka mięsa między dwie kromki chleba. – Emerson, to nie tak, że nie potrafię. Po prostu nie chcę. Mam ludzi, którzy robią to za mnie. – O tym właśnie mówię. Co daje ci prawo, żeby tak wszystkimi wokół dyrygować? – Tak zostałem wychowany. Mieliśmy w domu wszelkiego rodzaju personel, który nas wyręczał. – No oczywiście; bo przecież jesteś snobem. Wyraz jego twarzy stawał się z każdą chwilą coraz bardziej zagniewany. – Nie mówię tego, żeby cię wkurzyć. Staram się tylko uświadomić ci, że nie możesz kontrolować wszystkich i wszystkiego. – Owszem, mogę – odparł niewzruszenie. 95

Westchnęłam i przewróciłam oczami. – Pomogę ci się trochę wyluzować. I tak nie mam nic lepszego do roboty. Wbił we mnie spojrzenie, spojrzenie pełne pogardy, które wypalało mi dziurę w duszy. – Uważasz, że ci się to uda? – Wiem, że mi się uda. – Przygryzłam dolną wargę. – No dobrze. Powodzenia. – Odwrócił się i odszedł. – Tylko poczekaj, sam zobaczysz. Zanim wyjadę z Kalifornii, staniesz się nowym człowiekiem! – krzyknęłam. Zawrócił i przekrzywił głowę. – Pozwól, że o coś cię zapytam. Dlaczego chcesz mnie zmienić? – Nie chcę cię zmieniać, Alex. Chcę tylko, żebyś trochę się zrelaksował, cieszył różnymi drobiazgami w swoim życiu i nie zaharowywał się na śmierć w trosce o nieistotne sprawy. – Gotujesz kolację? – zapytał. – A pomagasz? – uśmiechnęłam się do niego. Wziął głęboki oddech. – W porządku. Ale nie wiem, czy na cokolwiek się przydam.

ALEX Weszliśmy do kuchni i Emerson otwarła lodówkę. – Hm. No cóż, wygląda na to, że zrobimy sobie wycieczkę do sklepu. – Po prostu zamówimy coś z dowozem – odparłem. Za żadne skarby nie zgodzę się na wyprawę do sklepu spożywczego. 96

– Nie. Masz zakaz na knajpiane żarcie. Chodź, Parker, jedziemy do sklepu. – Nie da rady. Phillip ma już dziś wolne. Uniosła brew. Doprowadzała mnie tym do szału. Wydawała mi się niewiarygodnie seksowna, kiedy to robiła. Sięgnęła do torebki, wyciągnęła kluczyki do auta i uniosła je z uśmiechem w górę. – Nie potrzebujemy Phillipa. – O nie. Nie weźmiemy samochodu Adama. – Owszem, weźmiemy. Będzie fajnie. Możesz poprowadzić, jeśli chcesz. – Rzuciła mi klucze. Oddałem je jej z powrotem. – Pojedziemy moim autem. – Twoim autem? Od kiedy ty masz auto? – Zmarszczyła brwi. – Od zawsze. Chodźmy i miejmy to już za sobą – westchnąłem. Wkroczyliśmy do sklepu, gdzie Emerson zaprowadziła mnie do działu warzywnego. – Widzisz te wszystkie ładne kolorki? – uśmiechnęła się. – Jedzenie powinno być barwną przyjemnością. Wtedy właśnie złapałem się na tym, że się na nią gapię, podczas gdy uważnie badała każdą paprykę przed włożeniem jej do woreczka. Złapałem się na tym, że uśmiecham się w duchu, ponieważ – choć nie znosiłem zakupów spożywczych – nie przeszkadzało mi robienie ich w jej towarzystwie. – Lubisz łososia? – zapytała, kiedy zbliżaliśmy się do lady z owocami morza. – Tak. – Dobrze, bo robię odjazdowego łososia. Zasmakuje ci. – Poklepała mnie po piersi. – Jestem tego pewien. 7 – Podróż do miłości

97

Jedzenie traktowała z niezaprzeczalną pasją, co skłoniło mnie do rozmyślań o paru innych pasjonujących rzeczach. W drodze do domu zadzwonił jej telefon. – Cześć, Adam – odebrała, przełączając go na głośnik. – Co robisz? – spytał. – Alex i ja właśnie wracamy ze sklepu. – Co? – Nie dosłyszałeś, co powiedziałam? Pozwoliłem sobie na cichy śmieszek. Ten jej charakterek. – Owszem. Słyszałem cię. Ale czemu? – Bo gotuję dla nas kolację. – Lepiej, żebyś z nim nie sypiała, Emerson – burknął. Zerknęła na mnie i przygryzła wargę. – Okej, czyli sądzisz, że ponieważ pojechaliśmy razem na zakupy spożywcze, to znaczy, że ze sobą sypiamy? – Alex nie jeździ na zakupy, więc fakt, że z tobą jednak się wybrał, pozwala mi podejrzewać, że coś jest na rzeczy. – Posłuchaj, Adam. Kazałeś mi z nim zamieszkać. On zatrudnił mnie, żebym mu gotowała, bo jego szef kuchni musiał lecieć na Florydę, by zająć się chorą matką. Więc jeśli uważasz, że zakupy spożywcze z Alexem automatycznie równają się z seksem, to potrzebujesz terapii. Do usłyszenia, Adam. Zadzwoń, jak przejdzie ci faza na freudowskie interpretacje. Zakończyła połączenie, a ja mogłem się jedynie roześmiać. – Był wkurzony. – Trudno. Zmęczyło mnie już, że jemu się zdaje, że może zarządzać moim życiem. Nie jest moim ojcem, a ja mam dwadzieścia sześć lat. To, że zajmował się mną po wypadku, nie daje mu takiego prawa teraz. Przy okazji, 98

co takiego mój brat dla ciebie zrobił, że wisiałeś mu przysługę? Zerknąłem na nią, a potem skierowałem spojrzenie z powrotem na drogę. – Pomógł mi z urzędem podatkowym. Powiedzmy po prostu, że uratował mnie przed odsiadką.

99

Rozdział 17 EMERSON

Gdy się obudziłam, słońce zaglądało przez szpary w zasłonach, a moje ciało było wygodnie owinięte wokół Alexa. Przez chwilę leżałam i patrzyłam, jak śpi, ale potem otworzył oczy i spojrzał na mnie. – Dzień dobry. – Dzień dobry. – Od dawna nie śpisz? – spytał. – Ledwie od paru minut. Pójdę przygotować jakieś śniadanie. Kiedy zaczęłam gramolić się z łóżka, chwycił mnie za rękę. – Pomogę ci. – Serio? – Odwróciłam się do niego z uśmiechem. – Czemu nie? Wczorajsze pomaganie przy kolacji nie było takie złe. – No to do dzieła, Parker. Wstaliśmy z łóżka, ja wślizgnęłam się w za dużą różową koszulkę, a potem ruszyliśmy do kuchni. Wyjęłam z lodówki jajka, złapałam miskę i poprosiłam Alexa, żeby rozbił sześć jajek. – Po prostu wbij je do tej miski, a ja pokroję warzywa. – Co gotujemy? – zapytał, nalewając nam po filiżance kawy. – Wegetariański kisz. 100

Zabrałam się do krojenia jarzyn, lecz wkrótce zauważyłam, że Alex ma jakieś problemy z jajkami, a jego palec raz po raz zanurza się w misce. – Czemu wkładasz łapę do miski? – chciałam wiedzieć. – Bo w środku są skorupki. Przewróciłam oczami i zaśmiałam się cicho. – Nie potrafisz rozbić jajka bez rozrzucania wszędzie wokół skorupek? – Najwyraźniej nie potrafię – zachichotał. Odłożyłam nóż i przejęłam resztę jajek, rozbijając je jedną ręką i pozwalając, by wpadały do miski. – Jak to, u diabła, zrobiłaś? – Cała rzecz polega na umiejętnym stuknięciu, kotku – odparłam z uśmiechem. – Czy ty właśnie nazwałaś mnie „kotkiem”? – Tak. Ale nie traktuj tego zbyt poważnie. Po prostu dobrze to brzmiało jako część wyrażenia. – Mrugnęłam do niego. – Myślałaś kiedyś, żeby otworzyć własną restaurację? – To by oznaczało osiedlenie się w jednym miejscu – rzekłam, krojąc cebulę na plasterki. – No i? Przynajmniej robiłabyś coś, co kochasz. Nie chciałam już więcej o tym rozmawiać. Czemu wszyscy tak cholernie się upierali, że powinnam zamieszkać gdzieś na stałe? Zmieniłam temat i skończyłam przygotowywać kisz. Kiedy kisz był gotowy, usiedliśmy z Alexem i wspólnie zjedliśmy śniadanie. – Przepyszne, Emerson. Myślę, że chyba będę musiał zatrzymać cię jako swojego osobistego szefa kuchni. – Puścił do mnie oko. Zignorowałam ten komentarz i poprosiłam, żeby mi opowiedział o tym przyjęciu charytatywnym, na które wybieraliśmy się wieczorem. 101

– Na jaki cel zbierają? – Datki pomogą ufundować program artystyczny dla dzieci, które znalazły się w trudnej sytuacji życiowej. Które są bezdomne, molestowane albo zaniedbywane. – Więc walczą w dobrej sprawie – uśmiechnęłam się. Alex dokończył śniadanie i wstał od stołu. – Jadę na trochę do biura. Później wrócę. – Ale jest sobota – zauważyłam. – Nie miałeś czasem trochę przystopować? – Przystopowałem wczoraj, a chcę załatwić parę spraw przed poniedziałkiem. – Nie możesz tego zrobić z domu? – Nie. Pliki, których potrzebuję, zostały w firmie. Będziesz za mną tęsknić czy coś? – spytał z krzywym uśmieszkiem. Zmarszczyłam brwi. – Nie. Mam własne zajęcia na dziś. Papatki, panie Parker. – Papatki? Serio, Emerson? I jakież to masz zajęcia? – Zwykłe. Dziewczyńskie zajęcia. Nie zrozumiałbyś, bo nie jesteś dziewczyną. – No dobrze. Ruszaj więc do swoich dziewczyńskich zajęć i do zobaczenia później. Wyszedł, a ja pozmywałam po śniadaniu. Nie mogłam uwierzyć, że spytał, czy będę za nim tęsknić. No bo niby czemu bym miała? To, że uprawialiśmy seks, nic jeszcze nie oznaczało. Uprawiałam seks z wieloma facetami. Ale seks z nim był cudowny. Najlepszy, jakiego w życiu doświadczyłam. Alex był w tej dziedzinie prawdziwym mężczyzną. Inni faceci, z którymi sypiałam, byli chłopcami w męskich ciałach. Nie wiedzieliby, jak się zabrać do połowy rzeczy, które Alex ze mną zrobił, i naprawdę 102

beznadziejnie się składało, że moje ciało tak często – stanowczo za często – pragnęło jego dotyku. Trudno będzie zostawić za sobą taki seks, kiedy przyjdzie czas na wyjazd z Kalifornii.

ALEX Kiedy dotarłem do biura, zadzwonił telefon. Wyciągnąłem go z kieszeni i westchnąłem na widok imienia Adama. – Cześć, Adam. Jak tam Tennessee? – Tennessee w porządku. Spytam wprost, Alex. Czy między tobą a Emerson coś jest? – Nie. Czemu pytasz? – Nie sypiasz z nią? Odchrząknąłem. Nie była to rozmowa na telefon. – Nie. Nie sypiam. – To moja siostra, stary. – Wiem o tym, Adam. Co z tobą? – Nic. Wiem, jak traktujesz kobiety, i nie chcę, żebyś wciągał w to moją siostrę. O czym on, u diabła, mówił? – Wiesz, jak traktuję kobiety? A czy wiesz, jak twoja siostra traktuje facetów? Ile serc złamała we wszystkich zakątkach globu? Przezywałem ją „łamaczką serc”, aż zagroziła, że zmiażdży mi jaja. Zachichotał. – O Boże. Naprawdę? Brzmi jak Emerson. – Owszem, naprawdę. Chcę cię ostrzec. Twoja siostra nie planuje tu zostawać. – Mówiła już, gdzie zamierza się osiedlić? – Nie i nie sądzę, żeby w ogóle miała taki zamiar. 103

– Jeszcze zobaczymy. Posłuchaj, przepraszam, że zadałem to pytanie, ale musiałem się upewnić. – Rozumiem. Jesteś jej starszym bratem i opiekunem. – Tak. Tylko ona mi została. – Wiem. – Skąd wiesz? – Powiedziała mi o wypadku. – Czemu? Skoro ci powiedziała, to musicie sporo ze sobą rozmawiać. Westchnąłem. – Miałem problemy zdrowotne i Emerson zabrała mnie do szpitala. Kiedy już się tam znaleźliśmy, przeraziła się i dostała ataku paniki. I właśnie po tej akcji mi powiedziała. – Wszystko z tobą w porządku? – Mam za wysokie ciśnienie. Ale wszystko pod kontrolą. Nic mi nie będzie. – Kiepsko, stary. Przykro mi to słyszeć. A Emerson jakoś się trzyma? – Radzi sobie. – Okej. Jeszcze raz dzięki, że ją przyjąłeś, nawet jeśli jest wrzodem na tyłku. Do usłyszenia wkrótce, Alex. – Pa, Adam. Klik. Powoli wypuściłem powietrze. Kiedy – i jeśli – Adam dowie się, że sypiam z jego siostrą, będzie tak, jakby ktoś cisnął gównem w wentylator, i to z wielką siłą. Skończyłem robotę w biurze i pojechałem do domu, żeby wziąć prysznic i przygotować się na bal charytatywny. Wchodząc do środka, rozejrzałem się za Emerson. Wiedziałem, że jest w domu, bo auto Adama stało na podjeździe. Poszedłem do jej pokoju i zapukałem. – Emerson, jesteś tam? 104

– Tak, ale nie możesz wejść. Szykuję się. – Dobra. Pójdę na górę wziąć prysznic i się ubrać. Spotkamy się w holu za godzinę. – Będę gotowa! – odkrzyknęła. Gdy już się wystroiłem, zacząłem schodzić po schodach, lecz na widok stojącej w holu Emerson zatrzymałem się w pół drogi. Kiedy się odwróciła i spojrzała na mnie, zaparło mi dech w piersiach. Wyglądała tak olśniewająco, że odjęło mi mowę. – Co ci się stało? – uśmiechnęła się czerwonymi wargami. – Nic. Wyglądasz pięknie. – Zszedłem na dół. – Dziękuję, Parker. Ty za to wyglądasz bardzo przystojnie w tym smokingu. – Sięgnęła do mojej muszki. Czarna suknia od Christiana Diora prezentowała się oszałamiająco, tak samo jak jej fryzura, z włosami upiętymi wysoko i paroma kręconymi kosmykami spływającymi w dół. Jej twarz zdobił perfekcyjny makijaż i była bezkonkurencyjnie najpiękniejszą i najelegantszą kobietą, jaką w życiu widziałem.

105

Rozdział 18 EMERSON

Usadowiliśmy się na tyle bentleya i wyruszyliśmy na bal. Alex wyciągnął rękę i ujął moją dłoń. – Muszę ci o czymś powiedzieć, ale nie chcę, żebyś się wściekła. – To brzmi poważnie. – Adam zadzwonił dziś do mnie i chciał wiedzieć, czy ze sobą sypiamy. Przewróciłam oczami i westchnęłam. – Co mu powiedziałeś? – Że nie. – Uwierzył? – Tak sądzę. Nie może się dowiedzieć o tym, co zaszło. – To nie jego interes, do cholery. Ale nie martw się, ja mu nic nie powiem. Czemu tak się go boisz? – Nie boję się. To kwestia takiego jakby przyjacielskiego kodeksu. – Ach, rozumiem – uśmiechnęłam się krzywo. – Ładny mi przyjaciel, skoro nie powiedział ci nawet o swojej rodzinie i słowem nie wspomniał o żyjącej siostrze. Drażniło mnie, że mój brat tak się przejmuje, z kim sypiam. Otrząsnęłam się z tego poczucia. Nie będzie łatwo sobie z nim poradzić, kiedy już wróci. Wygramoliliśmy się z bentleya i Alex nadstawił ramię, które ujęłam lekko. 106

Gdy wkroczyłam do sali balowej hotelu Four Seasons, zachwyciło mnie jej piękno. Jasno oświetloną przestrzeń ozdabiały piękne, srebrne obrusy przykrywające wszystkie stoły, a także podświetlone kompozycje kwiatowe, które automatycznie stały się centralnymi punktami pomieszczenia. – Są tu dziś bardzo wpływowi ludzie, więc mam nadzieję, że mogę liczyć na jak najlepsze zachowanie z twojej strony? – Ja zawsze zachowuję się jak najlepiej. – Zmarszczyłam brwi. – Póki nie otworzysz ust, powinno być dobrze. Uniosłam nieco stopę w szpilce i kopnęłam go dyskretnie. – Auć. Za co to? – Za bycie nieuprzejmym. – Kiedy zbliżył się do nas szacownie wyglądający mężczyzna, przywołałam na twarz nieszczery uśmiech. – Dobrze cię widzieć, Alex – uśmiechnął się i uścisnęli sobie dłonie. – Ciebie też dobrze widzieć, Edwardzie. Edward otaksował mnie spojrzeniem, a następnie ujął moją dłoń i uniósł do ust. – A kim, jeśli wolno spytać, jest ta śliczna kobieta u twojego boku? – Edwardzie, to moja przyjaciółka, Emerson James. Emerson, poznaj Edwarda Hollingsa. – Miło mi cię poznać, Edwardzie. – Wierz mi, cała przyjemność po mojej stronie, Emerson. Jesteś przepiękną kobietą. – Dziękuję – uśmiechnęłam się. Kiedy niezobowiązująca pogawędka między mężczyznami dobiegła końca, ruszyliśmy z Alexem do baru po coś do picia. 107

– Kieliszek wina? – zaproponował. – Tak, poproszę. Najlepiej pinota. Odwrócił się do mnie tyłem i przywołał barmana. Rozglądałam się po sali, gdy nagle usłyszałam zza pleców: – Emerson, czy to ty? – Znajomy głos sprawił, że w brzuchu otwarła mi się otchłań. Odwróciłam się powoli i z trudem przełknęłam ślinę. – Christian? – O mój Boże, to naprawdę ty – uśmiechnął się. – Nie wiedziałem, że wróciłaś do Kalifornii. Ile to już minęło? Osiem lat? – Tak, ale jestem tu tylko tymczasowo. Wkrótce wyjeżdżam. – Wyglądasz wspaniale. Usłyszałam, że Alex chrząka, wręczając mi pinota. – Alex, to jest Christian Billings. Christianie, poznaj Alexa Parkera. Uścisnęli sobie dłonie, a ja wyczułam, że Alexowi coś się nie podoba. – Skąd się znacie? – zapytał. Uśmiechnęłam się do Christiana łaskawie. – Chciałbyś sam mu opowiedzieć czy ja mam to zrobić? – Spotykaliśmy się jeszcze jako nastolatki – odparł Chris nerwowo, zerkając na mnie. Położyłam mu dłoń na piersi. – Och, daj spokój, Chris. – Ojej – wymamrotał Alex pod nosem. – Przed wypadkiem Chris i ja umawialiśmy się przez prawie rok. Kiedy obudziłam się ze śpiączki, przyjaciółki oznajmiły mi, że ze mną zerwał i wyjechał na studia – roześmiałam się. – Emerson, ja… 108

– Daruj sobie, Billings. Okazałeś się totalnym dupkiem, robiąc to, co zrobiłeś. Mogłeś wykazać choć na tyle zwykłej ludzkiej przyzwoitości, żeby poczekać, aż się obudzę. Nigdy do mnie nie zadzwoniłeś, żeby wytłumaczyć, czemu odszedłeś, nigdy nie zainteresowałeś się, czy jakoś sobie radzę. Straciłam więc nie tylko siostrę bliźniaczkę i rodziców, ale też jedyną osobę, po której spodziewałam się, że zawsze będzie mnie wspierać. A wiesz, czemu tak sądziłam? – Przekrzywiłam głowę. – Bo powiedziałeś, że mnie kochasz. – Przepraszam. Nie wiedziałem, czy kiedykolwiek się obudzisz, a nie mogłem dla ciebie przerywać własnego życia. A teraz wybaczcie, ale muszę już iść, żeby jakoś uciec od tej rozmowy. – Nie. Proszę, Christian, pozwól, że tym razem to ja ucieknę. – Delikatnie położyłam mu dłoń na ramieniu, zabrałam kieliszek z pinotem i odeszłam. Alex ruszył za mną. – Przykro mi. Przewróciłam oczami. – Niepotrzebnie. To najlepsza rzecz, jaka mnie w życiu spotkała. – Ani słowem o nim nie wspomniałaś, kiedy opowiadałaś mi o wypadku. – Nie był wart wzmianki. Alex gawędził ze śmietanką towarzyską, ja zaś trzymałam się na uboczu i patrzyłam, jak ludzie wydobywają książeczki czekowe. Zostawiłam go, by pójść do baru po kolejną lampkę pinota. Tak był zajęty rozmową, że nawet nie zauważył mojego zniknięcia. Usiadłam na stołku barowym i sączyłam wino, a potem zauważyłam, że Alex przepadł. Wstałam i obeszłam salę dookoła, ale go nie znalazłam. Kiedy wyszłam do hotelowego lobby, ujrzałam go, jak całuje wysoką, elegancką kobietę o kręconych, 109

niepokornie napuszonych, brązowych włosach. Serce zaczęło mi kołatać, a żołądek opadł na samo dno brzucha. Szybko odwróciłam się i wyszłam z hotelu Four Seasons. Nie byłam do końca pewna, co w tym momencie czuję, ale nie potrafiłam przyjąć do wiadomości tego, co właśnie zobaczyłam. Mój telefon brzęknął, oznajmiając nadejście wiadomości od Alexa. „Gdzie jesteś?” Wzięłam głęboki oddech, zanim odpowiedziałam: „Na zewnątrz. Musiałam zaczerpnąć trochę świeżego powietrza”. W kilka chwil później Alex zjawił się za moimi plecami. – Dobrze się czujesz? – Tak. Tylko atmosfera w środku zrobiła się trochę przyciężkawa. – Posłałam mu delikatny uśmiech. – Masz na myśli zaduch czy nadętych ludzi? – Wyszczerzył zęby. – Może jedno i drugie. – No cóż, zaraz podadzą kolację, więc wejdźmy z powrotem, zjedzmy przyjemny posiłek, a potem wrócimy do domu. – Dobra. Powrót tam i znalezienie się twarzą w twarz z kobietą, z którą się całował, było ostatnią rzeczą, na jaką miałam ochotę. Alex poprowadził mnie do stołu i okazał się choć na tyle szarmancki, by odsunąć mi krzesło. – Dzięki. Skinął głową i zajął miejsce obok mnie. Gdy zaczęto serwować kolację, zerknęłam na sąsiedni stolik i oto była, patrzyła na mnie. A może powinnam powiedzieć: wbijała 110

we mnie wzrok. Rozłożyłam sobie serwetkę na kolanach i posłałam Alexowi spojrzenie. – Ta kobieta ciągle się na mnie gapi. Spojrzał na nią i szybko się odwrócił. – Może jest o ciebie zazdrosna. – Czemu miałaby być o mnie zazdrosna? – Nie wiem, Emerson. – W jego głosie pobrzmiewało poirytowanie. Zjadłam kolację w milczeniu, podczas gdy Alex rozmawiał z pozostałymi gośćmi usadowionymi wokół stołu.

111

Rozdział 19 ALEX

Nie widziałem Belli od niemal pięciu lat. I to, że ujrzałem ją dzisiaj, okazało się, najłagodniej rzecz ujmując, totalnym szokiem. Nie planowałem tego. Cholera, nie wiedziałem nawet, że wróciła do Los Angeles. Emerson była jakaś milcząca, i to mnie zaniepokoiło. Nigdy nie siedziała aż tak cicho, więc odniosłem wrażenie, że coś jest nie tak. Kiedy znalazłem ją przed hotelem, powiedziała, że wszystko w porządku, ale jej nie uwierzyłem. Założę się, że to wina spotkania z byłym chłopakiem. Pięć lat temu złożyłem sobie obietnicę, że nigdy więcej nie pozwolę żadnej kobiecie tak się do siebie zbliżyć. I jak dotąd dotrzymywałem słowa, bo nigdy nie spotykałem się z nikim wystarczająco długo, żeby zaczęło się robić poważnie. Tak samo jak Emerson, gdy dostrzegałem oznaki, że któraś z dziewczyn pragnie jakiegokolwiek zaangażowania, dochodziłem do wniosku, że nadszedł czas, by ją zostawić; by odejść i znaleźć sobie następną partnerkę z nadzieją, że będzie chciała jedynie niezobowiązującego romansu. Tego właśnie chciała Emerson. Jej sposób myślenia w bardzo dużym stopniu pokrywał się z moim i za to byłem wdzięczny losowi. Dzisiejszego wieczoru też mieliśmy ze sobą coś wspólnego. Oboje po wielu latach natknęliśmy się na swoich byłych, co rozdrapało stare rany. 112

Zerknąłem na Emerson, która piła już trzeci kieliszek wina. Ciągle spoglądała na Bellę, przez co czułem się nieswojo. – Widzę, że patrzysz na tamtą kobietę. Czemu to robisz? – spytałem. – A czemu nie? Ona patrzyła się na mnie pierwsza. Uważam, że jest bardzo ładna, nie licząc tych bałagańskich kędziorów. Naprawdę powinna się w tej sprawie umówić ze stylistą. Zachichotałem i wyjąłem jej kieliszek z dłoni. – A ja uważam, że wystarczy ci już tego wina. Przekrzywiła głowę i zabrała kieliszek z powrotem. – Kim ty niby jesteś? Strażnikiem wina? – Uniosła naczynie do ust i wychyliła resztę zawartości jednym haustem. – Obawiam się, że więcej już nie dostaniesz – oznajmiłem autorytatywnie. Wyciągnęła dłoń w stronę mojej twarzy. – Nie masz prawa i nie będziesz mi dyktował, kiedy mam już dość. – Emerson, ostrzegam cię. – Rozejrzałem się wokół, by upewnić się, że nikt przy stole jej nie dosłyszał. Chwyciła mnie za policzek i uszczypnęła. – Jesteś tak cholernie słodki, kiedy wydaje ci się, że masz kontrolę nad sytuacją. – Okej. Idziemy do domu. Pora na ciebie. – Złapałem ją delikatnie za rękę. Wydała z siebie krótki śmieszek. – Ja nie mam domu, Parker. Jestem bezdomna. Objąłem ją ramieniem, żeby przypadkiem się nie wywróciła. Kiedy wychodziliśmy z sali balowej, dostrzegłem Bellę stojącą w lobby z jakimś kolesiem. 8 – Podróż do miłości

113

– Seksowny ten facet. – Emerson uśmiechnęła się, posyłając mi spojrzenie. – Wcale nie. – Zazdrosny? – Czemu, u diabła, miałbym być zazdrosny? Nie odpowiedziała. Gdy wyłoniliśmy się z hotelu, Phillip już czekał, przytrzymując nam drzwi samochodu. Pomogłem Emerson wcisnąć się na tylne siedzenie i sam zająłem miejsce obok niej. – Chyba muszę się położyć. – Oprzyj mi głowę na kolanach. – Ale chyba ci od tego nie stanie, co? – spytała z uśmieszkiem. – Emerson, połóż swoją przeklętą głowę na moich kolanach i zamknij oczy – poleciłem z irytacją, choć w środku się uśmiechałem. Kiedy dotarliśmy do domu, pomogłem jej wysiąść z bentleya, a potem wziąłem ją na ręce i zaniosłem do domu, do jej sypialni, ona zaś oparła głowę na mojej piersi. Postawiłem ją na ziemi i rozpiąłem sukienkę, pozwalając jej opaść na podłogę. Miała ciało jak marzenie i niczego nie pragnąłem bardziej, jak tylko pieprzyć ją do utraty świadomości. Ale nie zrobiłbym czegoś takiego. Za dużo wypiła, a ja nigdy nie wykorzystałbym podobnej sytuacji. Chwyciłem koszulę nocną, która leżała na łóżku, i wciągnąłem ją Emerson przez głowę. Odsunąłem na bok okrycie, pomogłem jej wspiąć się na łóżko, a gdy tylko jej głowa dotknęła poduszki, zamknęły jej się oczy. Pocałowałem ją lekko w czoło i dotknąłem jej policzka wierzchem dłoni. – Śpij dobrze, Emerson James. 114

EMERSON Leżąc w łóżku, nie mogłam przestać myśleć o tym, co wydarzyło się zeszłego wieczoru między Alexem a kobietą z napuszonymi włosami, a czego ja byłam świadkiem. Widok ich pocałunku rozorał mi duszę, i to mnie wkurzyło. Czemu? Nie potrafiłam stwierdzić. Bardzo lubiłam Alexa, a on wybrał się tam ze mną, nie z nią. To był z jego strony postępek godny prawdziwego dupka, tak sobie zniknąć i całować się z inną kobietą, podczas gdy to mnie przyprowadził na bal. A fakt, że siedział przy stole i udawał, że jej nie zna, był jeszcze gorszy. Dałam mu okazję, żeby mi o wszystkim powiedział, ale tego nie zrobił. Rżnął głupa. Typowy facet. Chciałam powstrzymać swoje błądzące myśli, więc wygramoliłam się z łóżka i pomaszerowałam do kuchni. Tam go nie było. Ruszyłam energicznie po schodach i otworzyłam drzwi jego sypialni. Tam też go nie było. Przemierzyłam cały dom, lecz go nie znalazłam. Stało się jasne, że wyszedł. Gdzie mógł, u diabła, pójść? Była niedziela! Kiedy stałam i patrzyłam, jak kawa skapuje do dzbanka, mocno ściskając w dłoni kubek i czekając, aż wreszcie się zaparzy, otwarły się drzwi od strony patia i do środka wkroczył Alex. Był zlany potem. – Dzień dobry – odezwał się, ocierając twarz ręcznikiem. – Gdzie byłeś? – chciałam wiedzieć. – Poszedłem pobiegać. Nie widać? – rzucił z uśmieszkiem. – Dziwię się, że już wstałaś. Sądziłem, że nadal leżysz w łóżku z kacem. – Czy jest jakiś powód, dla którego nie zrobiłeś kawy zaraz po przebudzeniu? – spytałam marudnie. 115

– Wolałem poczekać, aż wrócę. Nie lubię biegać po kawie. Gryzło mnie to. To pytanie, które wisiało nade mną od wczoraj. – Nie zamierzasz mi powiedzieć, kim jest ta kobieta z napuszonymi włosami, z którą się wczoraj całowałeś? Jego oczy zwęziły się, ściągnął wargi. Oparł się o blat i założył ręce na piersi. – Nie. Właściwie, to nie zamierzam ci powiedzieć. Przykro mi, że to widziałaś. – Przykro? Przykro ci? Cholera, Alex. Czy mógłbyś okazać się jeszcze większym bucem? – Czym? – Przekrzywił głowę. Chwyciłam leżący na blacie telefon, wyszukałam słowo „buc” i wręczyłam mu komórkę. Uniósł brew, czytając na głos definicję ze strony Urban Dictionary, słownika mowy potocznej: – „Ktoś, kto przekroczył poziom palanta i dupka, jednakże nie osiągnął jeszcze pułapu sukinsyna czy skurwiela”. No cóż, przynajmniej nie jestem sukinsynem. – Jeszcze nie, ale niewiele ci brakuje. – Hm. Właśnie dostałaś wiadomość od kogoś imieniem Keith. Wyrwałam mu telefon z dłoni i zerknęłam na ekran. Przewróciłam oczami, odłożyłam komórkę i nalałam sobie kawy. – Zamierzasz mi powiedzieć, kim jest Keith? – Właściwie to nie zamierzam ci powiedzieć. Przykro mi, że to widziałeś. – Wzięłam telefon i filiżankę, odmaszerowałam dumnie do swojego pokoju i zatrzasnęłam za sobą drzwi. 116

ALEX Patrzyłem, jak odchodzi, kręcąc seksownym tyłkiem, ledwie zakrytym przez koszulę. I kim, do cholery, był Keith? Czemu zapłonął we mnie ogień, kiedy zobaczyłem jego imię? Nic mi do tego, tak samo jak ona nie powinna się interesować Bellą. Kiedy wyszedłem z kuchni i ruszyłem po schodach, usłyszałem głos Emerson: – Nie możesz tak się ode mnie odcinać, Parker. Jesteśmy przyjaciółmi, a przyjaciele ze sobą rozmawiają. Ja podzieliłam się z tobą rzeczami, o których nigdy przedtem nikomu nie wspominałam. Zatrzymałem się na stopniach i odwróciłem, żeby na nią spojrzeć. – Mam uwierzyć, że podczas tych wszystkich podróży po świecie żadnemu z facetów, z którymi spałaś, nie opowiedziałaś o swojej rodzinie ani o wypadku? – Tak, masz w to uwierzyć, bo taka jest prawda. Nigdy przed nikim tak się nie otworzyłam. Zmrużyłem oczy i powoli zszedłem na dół, stając tuż przed nią. – Dlaczego ja, Emerson? – Właściwie to nie wiem, Alex. Może dlatego, że wróciłam do domu, a ty znalazłeś się pod ręką. Położyłem jej dłoń na policzku i spojrzałem w te piękne oczy. – Doceniam to, że mi powiedziałaś, ale ja nie zamierzam gadać o Belli. Pewne rzeczy po prostu nie wchodzą w grę. – Och, doprawdy? – Cofnęła się. – Wiesz co? U mnie też pewne rzeczy nie wchodzą w grę i zalicza się do nich seks. Pa, Felicjo – rzuciła, unosząc rękę i odchodząc. 117

– Co? Kim, do kurwy nędzy, jest Felicja?! – wrzasnąłem. Złapałem się za głowę i ruszyłem na piętro. Trzasnąłem drzwiami i wziąłem prysznic, żeby trochę ochłonąć. Czułem, że z powodu panny Emerson James rośnie mi ciśnienie, i nie zamierzałem dłużej się na to godzić.

118

Rozdział 20 EMERSON

Pewne rzeczy po prostu nie wchodzą w grę, jeszcze czego – mamrotałam, biorąc prysznic i ubierając się. Alex doprowadzał mnie do szału i najlepiej będzie, jeśli na jakiś czas się od niego oddalę. I tak się tu dusiłam. Spakowałam małą torbę podróżną i wdrapałam się do samochodu Adama. Wybierałam się na wycieczkę do Doliny Napa, do miejsca, które zawsze planowałyśmy z siostrą odwiedzić, kiedy już osiągniemy wiek uprawniający do picia alkoholu, żeby wstawić się tamtejszym wspaniałym winem. Nigdy nie miałam okazji spełnić tego marzenia, bo wyjechałam z Kalifornii jako osiemnastolatka*. Ale teraz, skoro na trochę wróciłam, a Alex Parker zachowywał się jak, ni mniej, ni więcej, buc, wyruszyłam na eksplorację winnic. Miałam kartę kredytową na sytuacje awaryjne, a to była jedna z nich. W pewnym momencie siedmiogodzinnej podróży do Napa odezwał się mój telefon. Dzwonił Adam. – Cześć. – Hej, Em. Chciałem tylko sprawdzić, jak się masz. – Dobrze. Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza, ale właśnie jadę twoim autem do Doliny Napa. * W Stanach Zjednoczonych picie alkoholu dozwolone jest od dwudziestego pierwszego roku życia (przyp. tłum.). 119

– Co?! Czemu, u diabła, jedziesz do Doliny Napa? – Musiałam wyrwać się z tego domu. Dusiłam się tam, a ja i Emily zawsze chciałyśmy odwiedzić winnice. Adam, jutro przypada rocznica ich śmierci. I to jest coś, co muszę zrobić. – Wiem, jaki jutro dzień, Em, i żałuję, że nie mogę być z tobą w Kalifornii. Ale nic na to nie poradzę. – Wiem, że nic nie poradzisz, ale to i tak bez znaczenia. Ostatnie osiem rocznic spędziłam samotnie, jutro nie będzie wcale inaczej. – Emerson, ja… – Nie musisz nic mówić, braciszku. Ja wiem. – Potrzebujesz pieniędzy? – spytał. – Nie. Mam gotówkę i kartę kredytową, którą zachowałam na sytuacje awaryjne. – Dobra. Jedź ostrożnie i zadzwoń, jakbyś czegoś potrzebowała. – Dzięki. Tak zrobię. Klik. Sunąc autostradą, wywołałam playlistę na telefonie i puściłam Don’t Look Back in Anger zespołu Oasis. To była nasza najulubieńsza piosenka i śpiewałyśmy ją razem każdego dnia. Podkręciłam głośność i opuściłam szyby we wszystkich oknach. Zaczęłam śpiewać na całe gardło, a twarz owiewała mi ciepła bryza. Zatrzymałam się przed ośrodkiem Wine Country Inn, modląc się, by mieli jakiś wolny pokój. Jeśli okaże się, że wszystko już zajęte, będę musiała poszukać jakiegoś innego pensjonatu w Napa. Kiedy wkroczyłam do lobby, siedząca za ladą blondynka uśmiechnęła się do mnie. – Dzień dobry. Witamy w Wine Country Inn. W czym mogę pomóc? 120

– Mam nadzieję, że macie wolne pokoje. Zdecydowałam się na tę wycieczkę spontanicznie i nie zrobiłam rezerwacji. – Ach. Dla ilu osób? – zapytała. – Tylko dla mnie – odparłam z uśmiechem. Sprawdziła coś w komputerze i zerknęła na mnie. – Dostępna jest tylko Królewska Chatka z widokiem na winnicę za sześćset piętnaście dolarów za noc. – Auć. To jedyna opcja? – Tak. Jak długi pobyt pani planuje? – Nie wiem. Może parę dni. – We wtorek zwolni się jeden z naszych standardowych pokoi. Jeśli to pani odpowiada, może pani pomieszkać dwa dni w chatce, a potem przeniesiemy panią do któregoś z tańszych pokoi. Wykrzywiłam twarz w niezdecydowanym grymasie. Sześćset piętnaście dolarów za noc przekraczało budżet, jaki sobie wyznaczyłam. Ale skoro chodziło tylko o dwie noce, jakoś to przeżyję, a okolica niewątpliwie była piękna. – W porządku. Wezmę Chatkę – uśmiechnęłam się. – Doskonale. Potrzebuję jedynie pani prawa jazdy oraz karty kredytowej. Kiedy już wprowadziła moje dane do systemu, wręczyła mi klucze do chatki i wytłumaczyła, jak do niej trafić. Gdy otwarłam drzwi i wkroczyłam do środka, z moich ust wydobyło się jedynie zachwycone westchnienie. Rozumiałam już, czemu pobyt kosztował aż tyle. W domku znajdował się niewielki kącik wypoczynkowy z podwójną sofą i fotelem stojącymi naprzeciw kominka, nad którym zamontowano telewizor. Trzy schodki w głębi pomieszczenia wiodły ku ogromnemu łożu, a z wielkich okien rozciągał się widok na winnicę. Położyłam torbę na podłodze 121

i zaczęłam się rozpakowywać, układając ubrania w trzech szufladach stojącej pod ścianą komody. Kiedy doleciało mnie brzęknięcie telefonu, wyjęłam go z torebki i znalazłam wiadomość od Alexa. „Gdzie ty się, u diabła, podziewasz? Cały dzień cię nie ma. Zbliża się noc i chciałbym się upewnić, że nic ci nie grozi”. Czy mu odpisałam? Moje miejsce pobytu nie powinno go obchodzić. Nie był moim opiekunem. Ale nie chciałam, żeby się niepokoił, bo jeszcze skoczyłoby mu ciśnienie, więc tak, odpowiedziałam. „Nic mi nie grozi i wszystko jest w porządku. Wybrałam się na małą wycieczkę i pewnie wrócę najwcześniej za cztery dni. Pamiętaj, żeby brać lekarstwo na ciśnienie, i oszczędnie z solą”. „Na małą wycieczkę? Dokąd?” „To miło, że pytasz, ale nie powiem ci, gdzie jestem. Po prostu musiałam tu przyjechać”. „Emerson James! Dokąd pojechałaś?!” „Uspokój się, Parker. Nic mi nie jest. Będziesz za mną tęsknić czy coś? Powinieneś się cieszyć, że zniknęłam. Teraz nie mogę cię dręczyć sprawą dziewczyny o napuszonych włosach”. Zaśmiałam się pod nosem. „Emerson, proszę, powiedz mi, gdzie jesteś”. „Jestem na nie, Parker. Miłego tygodnia i do zobaczenia po moim powrocie”. 122

ALEX Stałem nieruchomo i gapiłem się gniewnie na jej wiadomość. „Jestem na nie”. Ona tak serio? Ten jej niewyparzony język mnie dobijał. Za kogo ona się, u diabła, uważała? Po wargach przemknął mi uśmieszek. Była Emerson James, nieustraszoną dziewczyną, z którą lepiej nie zadzierać i która robiła, co jej się żywnie podoba. Żadnych granic, żadnych zasad, najmniejszej troski ciążącej nad głową. Nie znałem jej, kiedy włóczyła się po całym świecie, więc nie mogłem się wtedy przejmować. Ale teraz ją znałem i troszczyłem się o nią i o jej bezpieczeństwo. Cholera, troszczyłem się o wiele więcej niż tylko jej bezpieczeństwo. Znalazła sposób, by do mnie dotrzeć, i jakimś cudem przetarła drogę do mojego serca. Wybrałem numer Adama, żeby poinformować go, że jego siostra uciekła. – Cześć, Alex. Co słychać, stary? – Twoja pyskata i buntownicza siostra zabrała się i wyjechała gdzieś na parę dni. – Tak, wiem. Już z nią rozmawiałem. – Dokąd pojechała? Nie chce mi powiedzieć. Dobiegł mnie jego chichot. – Pokłóciliście się czy co? – Nie. Tak. No, tak jakby. – Jezu. Co się między wami dzieje? – Nic. Jesteśmy przyjaciółmi i martwię się o jej bezpieczeństwo. – Nie musisz się martwić o Emerson, Alex. Robi to od ośmiu lat. – To nie ma znaczenia. Jest samotną, młodą kobietą w nieznanym sobie miejscu. – No i co zrobisz? Dołączysz do niej? – Może. 123

– O mój Boże, Alex. Ty się w niej zakochałeś. Może nie? – Nie chcę o tym gadać przez telefon. – No cóż, nie masz wyboru, brachu, bo ja nie dam rady zjawić się w Kalifornii. Więc lepiej mi powiedz, co się, do cholery, dzieje między tobą a moją siostrą. Przez chwilę milczałem. Jeżeli chciałem dowiedzieć się, gdzie jest Emerson, musiałem wszystko mu wyznać. – Być może coś do niej czuję. – Jezu Chryste. Ty mówisz serio. Prawda? – Tak. – Spytam po raz ostatni: spałeś z nią? – Tak. W słuchawce nabrzmiała cisza. – A potem się pokłóciliście? Za krótko się jeszcze znacie, żeby się kłócić. – Wiem, ale to Emerson. – Racja, a ty to Alex Parker. Nie wyobrażam sobie dwóch większych przeciwieństw. Boże, Alex. Dlaczego? – Nic nie możemy poradzić na to, w kim się zakochujemy. To się po prostu dzieje, Adam. – W porządku – westchnął. – Pojechała do Doliny Napa. Kurwa, nie wierzę, że ci to mówię. Zawsze chciały z Emily odwiedzić to miejsce. Jutro przypada rocznica śmierci naszych rodziców. Emerson przez zbyt długi czas była w tym dniu sama i nie chcę, żeby znowu musiała przez to przechodzić. Obiecaj mi, że wybierzesz się do Napa i dotrzymasz jej towarzystwa, Alex, jak przystało na przyjaciela. – Obiecuję. Gdzie się zatrzymała? 124

– Nie wiem. Tego mi nie powiedziała, ale sprawdzę, czy nie uda mi się dowiedzieć z jej karty płatniczej. Oddzwonię. Klik. A więc pojechała do Doliny Napa. Uwielbiałem Dolinę Napa, a było to miejsce, którego nie powinno się oglądać samotnie. Wyjąłem z szafy walizkę i zacząłem wkładać do niej ubrania. Parę chwil później zadzwonił Adam. – Znalazłeś ją? – Tak. Jest w Wine Country Inn. Prześlę ci adres. Nie mów jej, że to ja ci powiedziałem. – Nie powiem. Przysięgam. Dzięki, Adam. Doceniam to. – Znów wisisz mi przysługę, Alex. Znam swoją siostrę, więc nie przychodź do mnie ze łzami, gdy już złamie ci serce. – Zapamiętam to sobie. Do usłyszenia wkrótce. Zakończyłem połączenie i zaraz zadzwoniłem do swojego pilota, Warrena. – Dzień dobry, panie Parker. – Warren, zatankuj samolot, bo jutro rano musisz dostarczyć mnie do Doliny Napa. Wylatujemy koło dziewiątej. – Będę gotowy, proszę pana. – Dziękuję. Klik. Westchnąłem, rzucając telefon na łóżko. Czy postępowałem słusznie? Niech mnie diabli, jeśli znałem odpowiedź na to pytanie. Wiedziałem jedynie, że Emerson nie powinna być jutro sama. Kiedy wylądowaliśmy w hrabstwie Napa, czekał już na mnie samochód, który miał mnie zawieźć do Wine 125

Country Inn. Gdy wszedłem do recepcji, blondynka zza lady uśmiechnęła się do mnie. – Witamy w Wine Country Inn. W czym mogę pomóc? – Szukam pewnej osoby, która się u was zatrzymała. Zameldowała się wczoraj, nazywa się Emerson James. – Przykro mi, proszę pana, ale nie mogę udzielić panu żadnych tego typu informacji. – Proszę… – zerknąłem szybko na jej identyfikator – …Noelle. To bardzo ważne. – Jeszcze raz powtarzam, proszę pana. Nie wolno nam udzielać informacji o gościach. Sięgnąłem do kieszeni i wyciągnąłem z niej banknot studolarowy. – Widzi to pani? Proszę mi tylko powiedzieć, który pokój należy do niej, a może to pani zatrzymać. – Niech pan lepiej wyjdzie, zanim wezwę policję. Westchnąłem. – Proszę posłuchać. To moja bliska przyjaciółka, a dziś przypada rocznica śmierci jej siostry bliźniaczki oraz rodziców. Nie chcę, żeby była sama. Podam pani dane swojej karty kredytowej i numer prawa jazdy. Wszystko, co trzeba. Nie jestem gwałcicielem ani mordercą, tylko jej przyjacielem i przyjechałem tu, żeby upewnić się, że jakoś przetrwa ten dzień. – W takim razie zadzwonię do niej i dam znać, że pan czeka. – Nie. To niespodzianka – uśmiechnąłem się. Sięgnąłem do kieszeni i wyjąłem portfel. – To moja karta kredytowa. Proszę z niej opłacić jej pobyt. Wbiła we mnie spojrzenie, a potem wzięła ode mnie kartę. – Będę też potrzebowała pańskiego prawa jazdy. 126

– Proszę bardzo. – Wręczyłem jej dokument. Przez chwilę stukała w klawiaturę, a następnie oddała mi papiery. – Jest w domku numer pięć. Trzeba wyjść z budynku, skręcić w prawo, przejść kawałek ścieżką, a wtedy zobaczy pan rząd chatek. Ta będzie ostatnia po prawej. – Dziękuję, Noelle – uśmiechnąłem się, wsuwając jej w dłoń studolarówkę. – Proszę bardzo, panie Parker.

127

Rozdział 21 EMERSON

Kiedy się obudziłam, przez okno wpadały poranne promienie słońca. Przewróciłam się na bok i podziwiałam piękno okolicznych winnic. – Cześć, Emily. Mamo, tato. U mnie wszystko dobrze. Jestem w Napa, siostrzyczko. Tak jak planowałyśmy. Bardzo tu pięknie. No, przynajmniej sądząc z tego, co widzę przez okno. Dotarłam tu dopiero wczoraj wieczorem i jeszcze nie miałam czasu pozwiedzać, ale zajmę się tym, gdy tylko wypiję kawę i się ubiorę. Dajcie mi jakiś znak, że jesteście tu ze mną. Wstałam z łóżka, wzięłam prysznic, ubrałam się i wsunęłam kapsułkę z kawą do ekspresu, w który pokój szczęśliwie został wyposażony. Kiedy filiżanka napełniała się aromatycznym napojem, ktoś zapukał do drzwi. – Obsługa hotelowa! Zmarszczyłam brwi. Musieli pomylić domki. Otworzyłam drzwi i zamarłam na widok Alexa z wózkiem. – Alex, co do… – Dzień dobry, Emerson. – Kąciki jego ust wygięły się w uśmiechu. – Co ty tu robisz? – Przywiozłem śniadanie. Mam nadzieję, że jeszcze nie jadłaś. 128

– Przyjechałeś aż z Malibu, żeby przywieźć mi śniadanie? – Na to wygląda. – Mrugnął. – Zamierzasz mnie wpuścić czy będziemy tu tak stali i dywagowali, aż wszystko wystygnie? Skinęłam mu dłonią i odsunęłam się, zapraszając go do chatki. Nie mogłam się nie roześmiać, kiedy wtaczał do środka wózek. – Co cię tak bawi? – Ty. Z wózkiem, jakbyś był służącym. Skąd wiedziałeś, gdzie jestem? – Mam swoje sposoby, Emerson. Ponieważ wczoraj nie chciałaś mi nic powiedzieć, nie pozostawiłaś mi wyboru; musiałem pogrzebać samodzielnie. A teraz siadaj i jedz. – A co, jeśli ja cię tu nie chcę? – spytałam, wpatrując się w niego zwężonymi oczyma. – Ależ chcesz – uśmiechnął się, pewny swego. – Nie, właściwie to wcale nie. Przypominasz sobie naszą wczorajszą rozmowę? – Tak. Doskonale ją sobie przypominam. A teraz siadaj i jedz. Podeszłam do stołu, gdzie Alex zdążył już rozłożyć talerze. Uniósł metalową pokrywę, odsłaniając półmisek pełen jajek, bekonu, świeżych owoców oraz tostów. Chwycił dzbanek i nalał kawy do białego ceramicznego kubka. – Dziękuję – rzuciłam, zajmując miejsce. – Nie ma za co. Rozłożyłam sobie serwetkę na kolanach i spojrzałam na Alexa. – Nie powinieneś był przyjeżdżać. – Czemu nie? – Nie przyszło ci do głowy, że wyjechałam, żeby od ciebie uciec? 9 – Podróż do miłości

129

Wzruszył ramionami. – Tak, a ja zostałem w domu, żeby uwolnić się od ciebie. Ale prawda jest taka, że cieszysz się na mój widok – oświadczył zarozumiale. Rozejrzał się po chatce. – Bardzo tu ładnie. Aprobuję twój wybór. – Nie mieli nic innego. – Niezłe łóżko. Wygodne? – Bardzo wygodne. Spałam dziś jak dziecko. Wsunął do ust kawałek jajka. – Świetnie. Dobrze wiedzieć, że ja też będę dziś spał jak dziecko. Rzuciłam mu pospieszne spojrzenie, biorąc swój kubek z kawą. – Słucham? Nie będziesz spał w tym łóżku. Jeśli zamierzasz tu zostać, lepiej załatw sobie własny pokój. – Nie da rady. Nie mają nic wolnego, ale skoro płacę za tę chatkę, położę się w tym oto łóżku. Roześmiałam się. – To ja płacę za tę chatkę. To moja chatka. – Poprawka, Emerson. Ja płacę za tę chatkę. Dałem Noelle swoją kartę kredytową i kazałem ściągnąć z niej należność za cały pobyt. – Kim, do cholery jasnej, jest Noelle? – Kim, do cholery jasnej, jest Felicja? – spytał, szczerząc zęby. – Ty naprawdę żyjesz w swoim drętwym światku, co? – Tak. Myślę, że tak. Noelle to ta blondynka z recepcji. – Ach. Rozumiem. Więc to ona zdradziła ci, w którym domku mieszkam. Czy to nie narusza polityki ośrodka albo coś? A co, gdybyś przyjechał tu, żeby mnie zamordować? – Forsa rozwiązuje języki, kotku. Podarowałem jej stówkę w zamian za tę informację. 130

– Czy ty właśnie nazwałeś mnie „kotkiem”? – Zmrużyłam groźnie oczy. – Tak. Ale nie traktuj tego zbyt poważnie. Po prostu dobrze to brzmiało jako część wyrażenia. – Mrugnął, a ja nagle poczułam się tak, jakby coś w moich majtkach stopniało. – Nie możesz kraść moich kwestii. – Wycelowałam w niego widelcem. Zachichotał. – No to co dzisiaj robimy? – Ja zamierzam zwiedzić Dolinę Napa. Nie wiem, co ty będziesz robił. – Wygląda na to, że zwiedzał Dolinę Napa razem z tobą. Westchnęłam i spuściłam wzrok. Wstałam, odkładając serwetkę na stół. – To nie jest dla mnie najlepszy dzień, Alex, i wolałabym go spędzić w samotności. On również się podniósł i podszedł do mnie. – Wiem, jaki dzisiaj dzień. – Skąd? Nie odpowiedział. Tylko patrzył mi w oczy, a ja od razu odgadłam, jak się sprawy mają. – O mój Boże! Adam ci powiedział. Prawda? Powiedział ci, gdzie jestem. – Obiecałem, że go nie wydam. Ale nie chciał, żebyś była sama. – On nie chciał? A co z tym, czego ja chcę? Niech go szlag! Alex złapał mnie za ramiona. – Jeśli naprawdę chcesz, żebym zniknął, tak zrobię. Jego zapach. Ten przeklęty zapach za każdym razem mnie pokonywał. Do diabła z feromonami. 131

– Odbyłeś całą tę długą podróż, więc równie dobrze możesz zostać. Swoją drogą, jak się tu dostałeś? Kąciki jego ust wygięły się w górę. – Istnieją takie maszyny zwane samolotami. Może o nich słyszałaś. Walnęłam go w pierś i uśmiechnęłam się, kiedy przyciągnął mnie do siebie. – Emerson, przepraszam za wczoraj. – Jesteś beznadziejny, Parker. Ale przyjmuję przeprosiny – uśmiechnęłam się do niego. – Powiesz mi, kim jest Felicja? – A ty ciągle o tym? – Sięgnęłam po telefon, wyszukałam wyrażenie „Pa, Felicjo” i wręczyłam mu aparat. Jego brwi uniosły się wysoko, gdy czytał na głos definicję ze strony Urban Dictionary: – „Sformułowanie używane, kiedy ktoś oznajmia, że sobie idzie, a ty masz to głęboko w dupie. Osoba ta staje się wówczas Felicją, przypadkową suką, której nikomu nie będzie brakowało. Jej prawdziwe imię staje się nieistotne, bo i tak nikogo nie obchodzi. Od tej pory znana jest jako Felicja”. Chyba czuję się urażony. – I słusznie – wyszczerzyłam zęby. Nachylił się, jego wargi znalazły się ledwie parę centymetrów od moich, jego zapach wypełnił wilgocią moje majtki. – Chyba muszę pocałować te twoje niewyparzone usta. – Ach tak? A co, jeśli ja sobie tego nie życzę? – szepnęłam. – Ależ życzysz sobie. – Jego wargi lekko musnęły moje. Nasz delikatny pocałunek stał się namiętny, gdy nasze języki ponownie się spotkały. Tam na dole czułam palącą tęsknotę i cała płonęłam żądzą, by poczuć go w sobie. 132

Nagle do moich uszu doleciał jakiś odgłos. Przerwałam pocałunek i wbiłam wzrok w Alexa. – Słyszysz? – Uśmiech rozjaśnił mi twarz. – Co takiego? – Chodź! – Chwyciłam go za rękę i wypadłam razem z nim na zewnątrz. – Emerson, stój. Zmokniemy. – Alex, pada deszcz. A deszcz to coś, co miało dla mnie i Emily szczególne znaczenie. Uwielbiałyśmy go – wyjaśniłam, gdy tak staliśmy na brukowanej kocimi łbami ścieżce ciągnącej się wzdłuż ogródków przy domkach, a krople deszczu padały na nas. Zaczęłam kręcić się wokół własnej osi, z uśmiechem unosząc dłonie do nieba. – To sprawka Emily. Prosiłam ją wcześniej, żeby dała mi znak, że tu jest. I to właśnie ten znak. – Spojrzałam na Alexa i posłałam mu uśmiech. – Oczywiście, że jest tutaj z tobą. – Ujął moją dłoń. Uśmiech ani na chwilę nie zniknął z mojej twarzy, gdy uniosłam ją ku niebu, pozwalając, by zrosił ją deszcz. – Chodź. – Pociągnęłam go za sobą. – Dokąd idziemy? – Na spacer w deszczu. Czasami przechadzałyśmy się z Emily, dopóki nie przestało padać. Zawsze powtarzałyśmy, że deszcz zmywa grzechy przeszłości. Oczyszcza nasze dusze, by tak rzec. – Może moglibyśmy wziąć parasol? Popatrzyłam na niego i pokręciłam głową. – Nie, Alex. Nie dostrzegasz piękna deszczu? – Hm. Nie rozumiem, co jest pięknego w przemoknięciu do suchej nitki. Westchnęłam. – Bierzesz czasem prysznic, prawda? – Oczywiście. 133

– Po co to robisz? Wpatrywał się we mnie pustym wzrokiem. – Żeby być czystym. – No właśnie! Deszcz jest czysty. To dar od Boga. Oczyszcza ziemię, pozwala roślinom rosnąć. – Puściłam jego rękę i zaczęłam iść tyłem, żeby móc patrzeć mu w twarz. – Bierzesz prysznic albo kąpiel, żeby oczyścić ciało, ale spacerujesz w deszczu, żeby oczyścić serce i duszę. – Och – rzucił. Roześmiałam się. – Poczuj deszcz. Podnieś ręce i poczuj go na nich. – Odwróciłam jego dłonie wnętrzami do góry. Wpatrywał się we mnie, a po jego wargach przemknął delikatny uśmiech. – Jestem pewna, że twojej duszy przyda się porządne oczyszczenie. Wchłoń wszystko, Parker. – Dzięki, Emerson. – Zmarszczył brwi. Parsknęłam śmiechem, puściłam go i znów ruszyłam przodem. Ani się obejrzałam, jak podkradł się do mnie od tyłu i objął ciasno ramionami w talii. Zatrzymałam się, kładąc na nich dłonie. – Co robisz? – Chłonę całe piękno. – Pocałował mnie w policzek.

134

Rozdział 22 ALEX

Emerson tańcząca w deszczu to jeden z najpiękniejszych widoków, jakich w życiu doświadczyłem. Jej sposób patrzenia na świat i wszystkie jego sprawy tak bardzo różnił się od mojego, a jednak zaczynałem dostrzegać w nim sens. Puściłem ją, a ona okręciła się na pięcie i spojrzała na mnie, ocierając krople deszczu z mojej twarzy. – Możemy wrócić do chatki, jeśli chcesz. Posłałem jej nieznaczny uśmiech i ująłem jej twarz w dłonie. – Nie. Pospacerujmy jeszcze trochę. Kąciki jej ust uniosły się w górę, a ja otoczyłem ją ramieniem i kontynuowaliśmy naszą przechadzkę w deszczu. Nagle, bez ostrzeżenia, przestało padać i znów wyszło słońce. – Chyba pora wrócić i zrzucić te mokre ciuchy – uśmiechnęła się. – No to chodźmy. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem po powrocie do chatki, było pozbycie się mokrych butów oraz koszuli; później odkręciłem wodę w wannie. – Co robisz? Bierzesz prysznic? – spytała Emerson, zaczynając się rozbierać. – Bierzemy kąpiel, razem. – Och! – Uniosła brew. 135

Ściągnąłem całkiem przemoczono spodnie i bokserki i wyciągnąłem do niej rękę. – Idziesz? – Ty mi powiedz. – Przygryzła tę swoją seksowną wargę. – Chodź tutaj. Zbliżyła się i wzięła mnie za rękę. Poprowadziłem ją do łazienki, ale powstrzymała mnie, gdy już miałem wejść do wanny. – Czekaj. – Co jest? – spytałem. – Nie ma bąbelków. – Serio? Naprawdę potrzebujemy bąbelków? – Owszem, potrzebujemy, Parker. Taki panuje zwyczaj: jeśli bierzesz z kimś kąpiel, to koniecznie w wannie pełnej bąbelków. Sięgnęła po stojącą na półce buteleczkę opisaną jako „lawendowy płyn do kąpieli” i wlała do wody więcej, niż zmieściłoby się w filiżance. Westchnąłem. – Teraz będę pachniał jak dziewczyna. Poklepała mnie po policzku. – Zamknij się i właź do środka. Zachichotałem, wdrapałem się do wielgachnej wanny i oparłem się plecami o jej ścianę. Przytrzymując się mojej ręki, Emerson również weszła do środka i usadowiła się wsparta plecami o moją pierś, ja zaś objąłem ją opiekuńczo ramionami. Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu; przycisnąłem usta do tyłu jej głowy, a ona przesuwała palcami po mojej ręce, w górę i w dół. – Spotykaliśmy się przez ponad rok. Jej oczy natychmiast spotkały się z moimi. – Hm? Kto? 136

– Ja i Bella. Albo, jak ty ją nazywasz, kobieta o napuszonych włosach. – Ups. Wybacz. – Świetnie nam się układało, a przynajmniej ja odnosiłem takie wrażenie. Rozmawialiśmy o wspólnej przyszłości. O pracy, kupnie domu, ustatkowaniu się. – Więc co się stało? – Pewnego dnia, kiedy jedliśmy razem lunch, dostała telefon z ofertą pracy dla firmy reklamowej w Nowym Jorku. A ja nie wiedziałem nawet, że ubiegała się o to stanowisko, do cholery. – Nie powiedziała ci? – Nie. Twierdziła, że jedzie do Nowego Jorku odwiedzić najlepszą przyjaciółkę. – Och. Beznadziejna z niej babka. – Gdy oznajmiła, że przyjmie tę propozycję, wywiązała się z tego ogromna kłótnia. Zarzuciła mi, że jestem wielce samolubny, że nie mogę znieść myśli o jej sukcesie zawodowym i że nigdy nie popierałem jej decyzji. – Coś z tego było prawdą? – Nie. Chodziło o to, że to przede mną zataiła. Okłamała mnie, a tego nie toleruję. – Czemu czuła, że musi cię okłamać? – Zadałem to samo pytanie, a ona nie potrafiła odpowiedzieć. Wreszcie, po wielu godzinach sprzeczania się, oznajmiła, że nie jest ze mną szczęśliwa, więc odchodzi. – Tak po prostu? – zapytała Emerson, zerkając na mnie. – Aha. Tak po prostu. Wyjechała następnego dnia, nawet się nie pożegnawszy. – Przykro mi, Alex. To musiało być dla ciebie trudne. – Przez jakiś czas, owszem. – Byłeś w niej zakochany? 137

– Tak mi się wydawało, chociaż nigdy jej tego nie powiedziałem. Ale jej odejście uświadomiło mi, że jest inaczej. Ona powtarzała, że mnie kocha, a ja odpowiadałem jedynie: „Ja ciebie też”. Zmrużyła oczy, przyglądając mi się z przekrzywioną głową, i rzekła: – Sama tak zawsze mówię. Jedynym facetem, który naprawdę usłyszał ode mnie te dwa bardzo szczególne słowa, był ten dupek Christian. Ale to się nie liczyło, bo miałam szesnaście lat, a szesnastolatki wypluwają z siebie to wyznanie, jakby nic nie znaczyło. I w tym wieku faktycznie nic nie znaczy, bo szesnastolatki nie wiedzą nawet, czym jest miłość. – Ale zdawało ci się, że go kochasz – stwierdziłem z uśmiechem. – To nie to samo co naprawdę kogoś kochać. Właściwie to może od razu przyznam, że nadal nie mam pojęcia, czym jest miłość pomiędzy kobietą a mężczyzną. – Sprawdźmy – zasugerowałem z uśmiechem, sięgając ponad krawędzią wanny po telefon leżący na stoliczku obok. Wpisałem w wyszukiwarkę słowo „miłość” i wywołałem definicję ze słownika Urban Dictionary, skoro Emerson tak go lubiła. Podsunąłem jej komórkę, żeby odczytała wyjaśnienie na głos. Zanim się do tego zabrała, zerknęła na mnie. – Ooo. To się dopiero nazywa okropnie długa definicja. Ale proszę bardzo. „Miłość to najwspanialsze, nieopisywalne, głębokie, euforyczne uczucie żywione do drugiej osoby. Miłość to niewiarygodnie potężne słowo. Gdy jesteś zakochany, chcesz nieustannie przebywać ze swoją drugą połówką, a kiedy jesteście daleko od siebie, rozmyślasz o byciu razem, ponieważ potrzebujesz tej osoby, a twoje życie jest bez niej niekompletne. Taka miłość to 138

bezwarunkowe uczucie, które nie ma granic ani nie stawia żadnych wymagań: kocha się kogoś całkowicie. Powierzasz wówczas tej drugiej osobie swoje życie i zrobiłbyś dla niej wszystko. Kiedy kogoś kochasz, chcesz jedynie, aby był prawdziwie szczęśliwy, bez względu na to, ile cię to będzie kosztować, bo tak bardzo się o niego troszczysz, że jego potrzeby stawiasz na pierwszym miejscu. Nie ukrywasz przed nim żadnej części siebie i o wszystkim możesz mu powiedzieć, bo wiesz, że on akceptuje cię takim, jaki jesteś, tak samo jak ty jego. Darzysz kogoś miłością, kiedy jest on ostatnią osobą, o której myślisz przed zaśnięciem, i pierwszą, która przychodzi ci do głowy po przebudzeniu, a ogarniające cię wtedy uczucie rozgrzewa serce i napełnia spokojem. Pragniesz okazywać ukochanej osobie swoje uczucie i/oraz oddanie. Miłość to uśmiech, który pojawia się na twojej twarzy, kiedy o tej osobie myślisz i tęsknisz za nią. Dzięki miłości możesz zrobić wszystko, nawet poświęcić się dla dobra twojej drugiej połówki. Miłość jest intensywna i pełna pasji. Kiedy jesteś zakochany, wszystko wydaje się jaśniejsze, radośniejsze i cudowniejsze. Jeśli ją znajdziesz, nigdy nie wypuszczaj jej z rąk”. – Nieźle napisane – oceniłem, odkładając telefon. – Mogę oficjalnie stwierdzić, że nigdy nie byłem zakochany – zachichotałem. Ona również zaśmiała się krótko. – Ja też nie. Więc czemu się z nią całowałeś? – Nie całowałem się z nią. Musiałaś wpaść na nas w momencie, w którym to ona mnie pocałowała. Gdy tylko nasze wargi się zetknęły, odepchnąłem ją. Powiedziała mi, że żałuje, że mnie zostawiła. Miała nadzieję, że moglibyśmy spróbować od nowa. – Ile czasu minęło od waszego zerwania? 139

– Pięć lat. To się stało tuż przed śmiercią mojego ojca. Po jej wyjeździe rozmyślałem o całym tym czasie, jaki przy niej zmarnowałem, i poprzysiągłem sobie, że już nigdy z nikim się nie zwiążę. – Rozumiem. Więc zamiast tego rzuciłeś się w wir łamania serc. – I kto to mówi – zaśmiałem się cicho. – Wiem. Chyba mamy ze sobą więcej wspólnego, niż sądziliśmy – oświadczyła z uśmiechem. – Na to wygląda. Prawda? – A więc spodziewała się, że po pięciu latach tak po prostu do niej wrócisz? – No chyba. – To pewnie przez te napuszone włosy. – Emerson się zaśmiała. Ja też się roześmiałem, przyciskając ją do siebie mocniej. – Więc teraz już wiesz wszystko o Belli. A kim jest Keith? Westchnęła. – Facetem z Alaski, który zawodowo trudni się wyścigami psich zaprzęgów. – Co? Byłaś na Alasce? Po co? – Ponieważ naprawdę chciałyśmy z Emily przekonać się na własne oczy, że przez długi czas potrafi tam być ciemno przez większą część dnia. – No cóż, to zależy, w jakim rejonie Alaski się znajdujesz. Prawda? – Tak, a tam, gdzie ja się wybrałam, w zimie było ciemno albo mroczno przez cały dzień. Ale było też pięknie. – Czemu wyjechałaś? – Nigdy nie zatrzymuj się w jednym miejscu na zbyt długo, Parker. Poza tym po dwóch miesiącach bez słońca nie mogłam już tego znieść. 140

– A Keith? – Keith był miłym gościem. Nigdy z nim nie spałam ani nic z tych rzeczy. Parę razy wyszliśmy razem i trochę się zabawiliśmy. Czasami dzwoni albo pisze, żeby sprawdzić, jak się mam. Moje dłonie powędrowały do jej piersi i zaczęły lekko je ugniatać. Już wystarczająco długo się powstrzymywałem, a mój kutas był gotowy, by ją pochłonąć. Zamknęła oczy i wydała z siebie długi jęk, podczas gdy moje palce bawiły się jej sztywnymi sutkami. Przechyliła głowę na bok, a mój język badał jej szyję. Wcześniej, kiedy się o mnie oparła, mój penis częściowo stwardniał, ale teraz gwałtownie podnosił się w ekscytacji. Odwróciła się i oplotła mnie nogami, ja zaś powoli w nią wszedłem. Pewnie ułożyła mi dłonie na ramionach i patrzyliśmy sobie w oczy, podczas gdy ona poruszała się niespiesznie w górę i w dół. Nasze wargi spotkały się uwodzicielsko, a Emerson nadawała nieprędkie, jednostajne tempo. Pomiędzy pocałunkami z naszych ust wymykały się jęki, napięcie rosło. Sięgnąłem ręką pod wodą i palcem przycisnąłem jej łechtaczkę, zwiększając jej rozkosz, ona zaś wykonywała biodrami okrężne ruchy wokół mojego kutasa. Odrzuciła głowę w tył, a mój język ześliznął się w dół po jej szyi, gdy wspięła się na szczyt orgazmu, sprawiając tym samym, że straciłem nad sobą kontrolę i przelałem wszystko, co miałem, głęboko w nią. Nasze spojrzenia się spotkały i w tej właśnie chwili dotarło do mnie, że zakochuję się w niej na poważnie, co cholernie mnie przeraziło.

141

Rozdział 23 EMERSON

Po długim dniu i ogromnej ilości wina położyliśmy się z Alexem do łóżka. Chwyciłam leżący na szafce nocnej telefon i odtworzyłam filmik, na którym wraz z Emily śpiewamy w aucie Don’t Look Back in Anger. Wręczyłam mu komórkę, żeby sobie obejrzał. – Zawsze lubiłem tę piosenkę – oznajmił z uśmiechem. – To była nasza ulubiona. – Kiedy to nakręciłaś? – W dniu wypadku. – W kąciku mojego oka zebrała się łza. – Na jakąś godzinę przed. – Wyglądacie identycznie. Gdyby tu była, naprawdę nie wiem, czy potrafiłbym was odróżnić. – Miała znamię na prawym biodrze. Po tym odróżniali nas rodzice, kiedy byłyśmy malutkie. – Wykręciłyście kiedyś jakiemuś facetowi numer z bliźniaczkami? Roześmiałam się. – Raz. Niedługo przed naszymi szesnastymi urodzinami Emily spotykała się z jednym chłopakiem, który za bardzo do niej lgnął i za dużo wymagał. Nie chciała już się z nim widywać, ale nie miała serca, by, no właśnie, złamać serce jemu. Więc poszłam tam jako ona i zrobiłam to za nią. – Dowiedział się kiedyś, że to byłaś ty? 142

– Nie. A przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo. – To miło z twojej strony, że ją w tym wyręczyłaś. – Tak jak mówiłam: zrobiłybyśmy dla siebie wszystko. Odłożył telefon i sięgnął, by założyć mi kosmyk włosów za ucho. Ziewnęłam, a on się roześmiał. – Czy ja cię nudzę? – Tylko troszeczkę – wyszczerzyłam zęby. – Ach tak? No cóż, może muszę sprawić, że zrobi się trochę bardziej ekscytująco. – Przekręcił mnie tak, że leżałam teraz na brzuchu, a jego palce odciągnęły na bok materiał moich majtek i wsunęły się we mnie. – Tak lepiej? – Och, tak – wymruczałam w podnieceniu. Kilka następnych dni spędziliśmy na zwiedzaniu winnic i chłonięciu wszystkiego, co Dolina Napa miała do zaoferowania. Ostatniego dnia pobytu potajemnie zapisałam nas na lekcję gotowania. W końcu Alex wyciągnął mnie na golfa, w którego nigdy wcześniej nie grałam. Ale zachowałam się uprzejmie i udawałam, że mnie to interesuje, chociaż prawda była całkiem inna. Niechcący walnęłam go kijem, ale to nie moja wina, że stanął tak blisko. I mimo że go uderzyłam, po raz pierwszy udało mi się posłać piłeczkę do dołka za jednym zamachem, więc skakałam jak szalona, drąc się z podekscytowania, podczas gdy on trzymał się za ramię. Ups. Następnego ranka wymeldowaliśmy się z ośrodka i ruszyliśmy w drogę powrotną do Malibu. Skakałam po stacjach radiowych, gdy nagle odezwały się tony Don’t Look Back in Anger. – Zaśpiewaj ze mną – poprosiłam z uśmiechem, podnosząc telefon. 143

Śpiewaliśmy głośno, a ja nas nagrywałam. Kiedy piosenka dobiegła końca, nadstawiłam otwartą dłoń, żeby przybił mi piątkę. – Prześlę ci ten filmik, żebyś nigdy mnie nie zapomniał. – Dzięki – uśmiechnął się. – Ale nie sądzę, żebym kiedykolwiek miał cię zapomnieć. Spojrzałam na niego, a potem odwróciłam wzrok i wyjrzałam za okno od strony pasażera. Po jakiejś półgodzinie milczenia Alex odezwał się ponownie: – Muszę jutro wyjechać z miasta na parę dni. Ale pomyślałem, że kiedy wrócę, moglibyśmy się wybrać na golfa. Co ty na to? – Dokąd jedziesz? – Do Seattle. Spotykam się tam z przyjacielem. Zastanawiamy się nad wspólnym otwarciem hotelu. – Baw się dobrze. Mam nadzieję, że będzie padać – rzuciłam z uśmiechem. Parsknął śmiechem. – To Seattle. Tam zawsze pada. – Możemy znów zagrać w golfa i obiecuję, że tym razem nie walnę cię kijem ani nie zdobędę dołka za jednym uderzeniem, żebyś nie czuł się odarty ze swojej męskości. Popatrzył na mnie i zmarszczył brwi. – Nie czułem się odarty z męskości. – A właśnie że tak! – zaśmiałam się. – Twoja mina, kiedy udało mi się to trafienie, była bezcenna. – Miałaś fart, Emerson. Fart i tyle! – Dobra, mądralo. Zobaczymy, czy ten fart nadal będzie mi towarzyszyć – powiedziałam z uśmieszkiem.

144

ALEX Następnego ranka delikatnie ucałowałem głowę Emerson, a potem na paluszkach wycofałem się z pokoju, nie chcąc jej obudzić. Ale szczęście opuściło mnie w chwili, gdy już zaciskałem palce na gałce u drzwi. – Wymykasz się jak po jakiejś jednorazowej przygodzie, Parker – wyszeptała z uśmiechem na ustach i wciąż zamkniętymi oczami. Odwróciłem się i podreptałem z powrotem do łóżka, usiadłem przy niej i głaskałem ją lekko po włosach. – Nie. Nie chciałem cię budzić. Muszę już ruszać do Seattle. – W porządku. Koniecznie zatańcz w deszczu, gdy już tam będziesz. – Uniosła powieki i spojrzała na mnie. – Tak zrobię. – Po mojej twarzy rozlał się uśmiech; musnąłem wargami jej wargi, a potem wyszedłem z sypialni. Westchnąłem, łapiąc walizkę i kierując się do samochodu. Czułem, że coś jest nie tak. Nie chciałem jej zostawiać. Czas, który spędziliśmy wspólnie od jej przyjazdu, był najlepszym okresem w moim życiu. Pokręciłem głową, wdrapując się na tylne siedzenie. – Wszystko w porządku, Alex? – spytał Phillip. – Nie jestem pewien, Phillipie. – Dobrze się czujesz? – Jeśli pytasz o kwestie zdrowotne, to owszem. Posłał mi spojrzenie w lusterku wstecznym i uśmiechnął się łagodnie. Kiedy samolot wylądował w Seattle, okazało się, że pada. Schodząc na płytę lotniska, nie mogłem powstrzymać uśmiechu. Gdy dotarłem do hotelu Luxe, pokój już na mnie czekał. Rozpakowałem się i zaraz potem zjechałem do restauracji na lunch z Simonem. 10 – Podróż do miłości

145

– Dobrze cię widzieć, Alex – przywitał się, ściskając mi dłoń. – I nawzajem, Simon. Zajęliśmy miejsca przy stoliku w zacisznym kącie sali i najpierw omówiliśmy sprawy biznesowe. – Co z tobą? Wydajesz się jakiś nieobecny. – Nic. To nic takiego. – Daj spokój, Alex. Przyjaźnimy się od lat. Wszystko możesz mi powiedzieć. Widzę, że coś cię dręczy. – Chodzi o tę dziewczynę, która zatrzymała się u mnie w domu. Naprawdę mnie trafiło. – Upiłem łyk szkockiej. Uniósł brew, przyglądając mi się przez chwilę w milczeniu. – Mieszka u ciebie jakaś dziewczyna? – Kojarzysz mojego kumpla Adama? – Tak. – To jego siostra. – Auć. Trudna sprawa. Jak długo już ją znasz? – Prawie dwa miesiące. Jest zupełnie inna niż wszystkie, które do tej pory spotkałem. Pyskata, buntownicza, żyje nieodpowiedzialnie. Podróżuje po świecie dla siostry bliźniaczki, która osiem lat temu zginęła w wypadku samochodowym. – Hm? – To długa historia. Chwycił swojego drinka i wycelował we mnie palec. – Dla mnie brzmi to tak, jakby ci na niej zależało. – To prawda. Bardzo mi na niej zależy. Bardziej, niż powinno. Gdybym wiedział, że tak się stanie, nie dałbym się Adamowi namówić na przygarnięcie jej. – Skąd miałbyś to wiedzieć? I czy przypadkiem nie myślisz jedynie penisem? Uśmiechnąłem się leciutko. 146

– Nie. – Czyli z nią nie spałeś? – Och, spałem. Wielokrotnie. Częściej niż powinienem, bo za każdym razem, gdy się kochamy, seks robi się coraz lepszy. – No cóż, przyjacielu, wygląda na to, że łączy was coś szczególnego. Mówiłeś jej, co czujesz? Znów łyknąłem szkockiej. – Boże, nie. Nie mógłbym tego zrobić. Poza tym to i tak nie ma znaczenia. – Czemu? – Zmarszczył czoło. – Bo ona za miesiąc wyjedzie z Kalifornii. – Dokąd? – Nie mam pojęcia. Wiem jedynie, że w Kalifornii nie zostanie. To miejsce wiąże się ze zbyt wieloma złymi wspomnienia. – Och. Więc pokaż jej, że może zacząć od nowa i stworzyć dobre wspomnienia. Jeśli naprawdę myślisz o niej poważnie, spraw, by uwierzyła, że mieszkanie z tobą w Kalifornii to najlepsze, co może ją w życiu spotkać. Walcz o to, czego pragniesz, Alex. Nie powinienem musieć ci tego mówić. Westchnąłem. – Wiem, Simon. Ale z nią to nie takie proste. Niezwykle skomplikowana z niej kobieta. Skończyliśmy rozmowę o interesach, a także posiłek, i Simon musiał wracać do biura. – Wprowadzę poprawki do umowy i spotkamy się jutro, żeby zerknąć na nią po raz ostatni, zanim ruszysz do domu. Będziemy w kontakcie, stary. Dobrze cię było zobaczyć. – Dzięki, Simon. Ciebie też. Dzięki, że mnie wysłuchałeś. 147

– Nie ma sprawy. Po to są przyjaciele. – Zaczął się oddalać, ale jeszcze wycelował we mnie palcem. – Pamiętaj, jeśli naprawdę czegoś chcesz, musisz o to zawalczyć. Gdy wróciłem do apartamentu, usiadłem do komputera, żeby sprawdzić maile i trochę popracować. Normalnie umówiłbym się z innymi znajomymi, poszedł do baru, może poderwał jakąś dziewczynę, z którą mógłbym się przespać. Ale dziś nic z tego mnie nie interesowało. Mogłem myśleć jedynie o Emerson. Przez cały czas miałem ją w głowie i zdałem sobie sprawę, że już za nią tęsknię. Brakowało mi tej jej przeklętej pyskatej buzi. Ponieważ miałem włączonego laptopa, ponownie otworzyłem definicję miłości. Każde słowo było w moim przypadku prawdą, gdy chodziło o Emerson. Zrobiłbym dla niej wszystko; cokolwiek trzeba, by ją uszczęśliwić. Może Simon miał rację i musiałem ją przekonać, że zostanie ze mną w Kalifornii to dla niej najlepsze wyjście. Nie byłem gotowy, żeby już za miesiąc wypuścić ją z rąk. Cholera, nigdy nie chciałem jej puścić. Tego ranka zapomniałem wziąć tabletki na ciśnienie, więc podniosłem się z kanapy i przeszukałem walizkę. Ani śladu lekarstw. Nagle mnie olśniło – zostawiłem je na szafce nocnej. Szlag. Tak bardzo skupiałem się na tym, by nie obudzić Emerson, że o nich zapomniałem. Nagle przyszedł mi do głowy pewien pomysł.

148

Rozdział 24 EMERSON

Byłam w kuchni, przygotowywałam sobie kolację, żeby przed jej zjedzeniem mieć jeszcze czas na przepłynięcie paru długości. Alex wyjechał już parę godzin temu, a ja jakoś nie mogłam się pozbierać. Czułam się dziwnie. Było przecież tak samo, jakby siedział w biurze, ale męczyła mnie świadomość, że przez kilka dni nie wróci do domu. Już tęskniłam za nim i jego drętwym spojrzeniem na świat. Nigdy za nikim nie tęskniłam, nie licząc Emily, Adama i rodziców. Za bardzo się do niego zbliżałam, wpuszczałam go do najdalszych zakamarków mojej duszy. Kiedy zajmowałam się kurczakiem, do kuchni wszedł Phillip. – Cześć, Phillip. Co tu robisz? – Przepraszam, Emerson, ale musisz się spakować i pójść ze mną. Roześmiałam się. – Dokąd jedziemy? – spytałam, wciąż pochłonięta kurczakiem. – Na lotnisko. Wygląda na to, że pan Parker zapomniał swojego lekarstwa na ciśnienie, więc musisz mu je dostarczyć. Spojrzałam na szofera z niedowierzaniem. – Ale on jest w Seattle. Chce, żebym poleciała aż do Seattle tylko po to, żeby przywieźć mu lekarstwo? 149

– Tak. Prywatny odrzutowiec czeka, zatankowany i gotowy do lotu. Po lądowaniu w Seattle wyjedzie po ciebie kierowca, który zabierze cię do hotelu. – Ty mówisz poważnie, prawda? – Tak. Jak najbardziej – uśmiechnął się. W tym momencie do pomieszczenia wkroczyła Jenna. – Jenno, czy mogłabyś, proszę, schować kurczaka do lodówki? Mnie wzywa Jego Wysokość. – Hm? – Popatrzyła na mnie dziwnie. – Przecież on jest w Seattle. Nie? – Owszem, i zapomniał swoich leków, więc muszę mu je przywieźć. Gospodyni zaśmiała się i pokręciła głową. – Dobrej zabawy w Seattle. Westchnęłam, ruszając do sypialni. Szczęśliwie po wyprawie do Doliny Napa byłam już na wpół spakowana. Wyjęłam z walizki brudne ciuchy, włożyłam parę czystych i wraz z Phillipem skierowaliśmy się na lotnisko. Kiedy już dotarłam do hotelu, wjechałam windą na ostatnie piętro do Apartamentu Prezydenckiego. Zapukałam do drzwi, wołając: „Obsługa!” i prezentując pełną tabletek buteleczkę. Drzwi otwarły się i stanął w nich on, z uśmiechem na twarzy. – Twoje lekarstwa prosto z Kalifornii, Wasza Wysokość. – Skłoniłam się. Oparł dłonie na biodrach i przekrzywił głowę. – Serio, Emerson? Parsknęłam śmiechem i weszłam do środka. – Jak mogłeś zapomnieć tabletek, Parker? – Tak po prostu. Dziękuję, że mi je przywiozłaś. – A miałam jakiś wybór? – uśmiechnęłam się, obeszłam apartament i chłonęłam jego piękno. 150

– Właściwie nie. Ale nie cieszysz się, że jesteś tu, w Seattle? Wcześniej padało, a na jutro znów zapowiadają deszcz. – Na jego wargach pojawił się uśmieszek. – Ach, no cóż, w takim razie ogromnie się cieszę, że tu jestem. Dziękuję. Ale wiedz, że kiedy wpadł Phillip, byłam akurat w trakcie przygotowywania spektakularnego posiłku. Zbliżył się do mnie i położył mi dłoń na policzku, sprawiając, że w moich majtkach rozpoczęło się mokre szaleństwo. – Dokończysz, kiedy wrócimy do domu. Na chwilę zamarłam, serce nagle zaczęło kołatać mi w piersi. To, jak powiedział: „kiedy wrócimy do domu”, wzbudziło we mnie uczucie, które mnie przeraziło. Nie miałam „domu”, odkąd zginęli rodzice i Emily. Nawet kiedy Adam sprzedał dom naszego dzieciństwa, a ja zamieszkałam z nim, to nie był prawdziwy dom. – Co się stało? – spytał Alex. Posłałam mu delikatny uśmiech. – Nic. Chodzi tylko o sposób, w jaki to powiedziałeś. – Co takiego? – „Kiedy wrócimy do domu”. To twój dom, Alex. Nie mój. – Twój też, dopóki w nim mieszkasz – odparł miękko. Położyłam mu dłoń na piersi. – Dziękuję, Alex. To bardzo słodkie z twojej strony, ale dom to nie jest coś tymczasowego. Ujął moją dłoń. – Nie mówmy już o tym więcej. Chodźmy gdzieś, zróbmy coś. – Co chciałbyś robić? – zapytałam. – Ty wybierz. Zrobię wszystko, czego sobie zażyczysz – uśmiechnął się lekko. 151

– W Napa prawie cały czas wybierałam, więc teraz twoja kolej. – Zgoda. Daj mi sekundkę. Zaraz wrócę. Wzięłaś ze sobą sukienkę? – Nie. Nie sądziłam, że będzie mi potrzebna. – W porządku. Wykonam jeden telefon, a potem pójdziemy ci jakąś kupić. – Dokąd się wybieramy? – chciałam wiedzieć. – Zobaczysz. Zaraz wracam. Coś łaskotało mnie w żołądku na myśl o tym, co też Alex zaplanował. W parę chwil później znów zjawił się w pokoju, a na jego twarzy gościł uśmiech. – Gotowa na zakupy? – Powiesz mi, dokąd idziemy? – Zabieram cię na rejs z kolacją w świetle księżyca. – Klasa, Parker. – Moje wargi rozciągnęły się w uśmiechu. Kiedy ja tkwiłam w przymierzalni domu handlowego Saks, Alex czekał w ogromnym fotelu na zewnątrz. Wyszłam do niego w krótkiej czerwonej sukience bez rękawów, a on objął mnie spojrzeniem. – Co myślisz o tej? – W porządku, ale myślę, że znajdziesz coś lepszego. – Doskonale – wyszczerzyłam zęby. – Biorę ją – zwróciłam się do sprzedawczyni, przeglądając się w lustrze. – Od razu w niej wyjdę, mogłaby pani odciąć metkę? – Oczywiście – odpowiedziała. – Zamierzasz zostać w tych butach? – spytał Alex. Zerknęłam w dół na moje japonki i westchnęłam. – Proszę się nie martwić. Mam parę, która idealnie pasuje do tej sukienki. Jaki rozmiar pani nosi? – Trzydzieści osiem – odparłam. 152

Alex siedział na swoim miejscu, uśmiechając się szeroko. – Co? Podniósł się z fotela i podszedł do mnie. Nachylił się blisko do mojego ucha i wyszeptał: – Wiedziałem, że wybierzesz tę sukienkę, jeśli mi się nie spodoba. Ale wiesz co? – Wyszczerzył zęby. – Co? – Tak naprawdę bardzo mi się podoba i uważam, że pięknie w niej wyglądasz. – Palant! – Uderzyłam go lekko w pierś. Roześmiał się, a ekspedientka wróciła z parą ładnych czerwonych butów na obcasach, które świetnie pasowały do sukienki. Gdy wchodziliśmy na łódź, zauważyłam, że jesteśmy z Alexem jedynymi pasażerami. – Płyniemy sami? – Tak. – Jak to załatwiłeś w tak krótkim czasie? – spytałam, podczas gdy on chwycił mnie za rękę i poprowadził na górny pokład, gdzie stał przykryty białym lnianym obrusem stolik dla dwojga. – Zająłem się tym już wcześniej. Tamten telefon był po to, żeby dać kapitanowi znać, o której się zjawimy. – Hm – uśmiechnęłam się. – A co, gdybym miała ochotę na coś innego? – I tak wylądowalibyśmy tutaj. – Mrugnął do mnie. Po wspaniałej kolacji w świetle księżyca, wypiciu butelki szampana i długich rozmowach skierowaliśmy się z powrotem do hotelu. Gdy tylko znaleźliśmy się w pokoju, Alex przysunął się do mnie od tyłu, chwycił lekko za ramiona i zaczął całować delikatnie po szyi. Wydałam z siebie cichy jęk, a jego palce zaczęły rozpinać moją 153

sukienkę. Ten mężczyzna zawsze doprowadzał mnie do takiego stanu, że nie mogłam oddychać. Sposób, w jaki jego dłonie dotykały mojego ciała, w jaki jego usta je pożerały, mnie upajał. Alex pozwolił sukience opaść na podłogę i zaczął pieścić moje piersi. – Tak bardzo cię pragnę – wyszeptał. Odwróciłam się i nasze usta się spotkały. Nasze języki splotły się w namiętnym pocałunku, a moja skóra płonęła. Jego palce wolno wędrowały w dół mojej klatki piersiowej i jeszcze niżej, aż natknęły się na materiał majtek. W jednej chwili pozbył się ich, a jego palce znalazły się we mnie. – Uwielbiasz to. Prawda? – Tak – wydyszałam. – Zawsze jesteś taka wilgotna i smakowita. Nie mogę się przy tobie powstrzymać. Moje dłonie sięgnęły jego spodni. Wyczułam z przodu potężne wybrzuszenie i pogładziłam go przez materiał. Syknął. Uniosłam ręce i zaczęłam rozpinać mu koszulę. Zsunęłam ją z niego, ścisnęłam jego umięśnione ramiona. Ramiona, w których czułam się tak bezpieczna. Ramiona, które obejmowały mnie w nocy, po seksie. Alex cofnął palce, jego język ześliznął się po moim ciele. Najpierw zatrzymał się na każdej z piersi, ssąc zesztywniałe sutki, a wreszcie dotarł na dół, do płonącego z tęsknoty miejsca, które rozpaczliwie go wyczekiwało. Przyklęknął i zaczął od wewnętrznych stron moich ud, zakreślając na nich maleńkie kółeczka, aż w końcu sięgnął do mojej śliskiej szparki. Z jego piersi wyrwał się niski pomruk, kiedy skosztował przyjemności, którą sam wywołał. – Nie mogę dłużej czekać, kotku. – Wstał, podniósł mnie i zaniósł do stołu na dwanaście osób. Odwrócił mnie twarzą do blatu, sam stanął za mną, zdjął spodnie i odrzucił 154

je na bok. Pochylił się ku mnie, opierając swojego twardego penisa o dół moich pleców. Chwycił mnie lekko za włosy i pociągnął moją głowę nieco w tył. – Gotowa? – wyszeptał. – Ja zawsze jestem gotowa. – Jezu, Emerson – rzucił bez tchu, wchodząc we mnie, wnikając głęboko w moją duszę. Jęknęłam głośno, co sprawiło, że przyspieszył pchnięcia. Napierał na mnie jak jeszcze nigdy wcześniej. Nagle wycofał się i odwrócił mnie, podniósł tak, że siedziałam na krawędzi blatu. Oplotłam go nogami w talii, a on naparł na mnie kilkakrotnie, potem zaś popchnął mnie na plecy tak, że leżałam rozciągnięta na stole. Wdrapał się na mebel i zawisł nade mną, odgarniając mi z twarzy kosmyki włosów, patrząc mi w oczy. Później znów we mnie wszedł, powoli i gładko, sięgając moich warg ustami. Nie trwało długo, nim jego rytmiczne ruchy doprowadziły mnie do cudownego orgazmu; wydyszałam jego imię, kiedy naparł na mnie ostatni raz i tak już został, wypełniając mnie swoim spełnieniem. – Wszystko w porządku? – uśmiechnął się. Leżałam pod nim, dysząc i próbując złapać oddech. – Tak. Jest dobrze. To znaczy świetnie. To znaczy, cholera, Alex, co to było? Roześmiał się cicho i pocałował mnie w usta. – Zakładam więc, że sprawiło ci to dogłębną przyjemność? – Przyjemność to za mało powiedziane. Rozsadziło mi mózg. To był rozsadzający mózg seks z rodzaju tych, które pozostawiają w twoim ciele tęsknotę, bo w każdej sekundzie dnia pragniesz więcej. Taki, o którym myślisz dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Taki, o którym łatwo się nie zapomina. 155

Uśmiech na jego twarzy jeszcze się poszerzył, położył mi dłoń na policzku. – Dobrze. Proponuję ci układ. Za każdym razem, gdy twoje ciało będzie tęsknić za tym rozsadzającym mózg seksem, z ogromną radością spełnię jego potrzeby. Dotknęłam jego piersi. – Jesteś dla mnie za dobry, Parker. Moje ciało ci dziękuje. Roześmiał się, pocałował mnie jeszcze raz, a potem zsunął się ze stołu i pomógł mi wstać.

156

Rozdział 25 EMERSON

Obudziłam się w ramionach Alexa. Wokół nas kłębiła się pościel, rozkopana podczas drugiej rundy rozsadzającego mózg seksu. Leżałam i nasłuchiwałam kropel deszczu stukających cicho o balustradę balkonu. Po cichu wygramoliłam się z łóżka, włożyłam szlafrok i wyszłam na zewnątrz, spoglądając na Seattle. Nie planowałam być tu razem z Alexem. Nasza relacja rozwijała się intensywnie. Wkradły się we mnie uczucia i emocje, jakich nigdy wcześniej nie doświadczyłam, pozostawiając po sobie wrażenie oszołomienia i dezorientacji. Coś łaskotało mnie w żołądku za każdym razem, kiedy on znajdował się w pobliżu. O co w tym, do cholery jasnej, chodziło? Niejednokrotnie wspominałam, że jego zapach doprowadzał mnie do szaleństwa. Ale robiło się coraz bardziej ekstremalnie. Gdy tylko dolatywała mnie jego woń, feromony przejmowały kontrolę, a bolesna tęsknota tam na dole stawała się jeszcze bardziej nieznośna niż poprzednim razem. – Nie możesz spać? – odezwał się Alex, który wyszedł na balkon i objął mnie w talii, opierając mi podbródek na ramieniu. – Mogę. Po prostu się obudziłam i usłyszałam, że pada, więc pomyślałam, że na chwilę sobie tu wyjdę. Nie chciałam cię obudzić. – Ułożyłam dłonie na jego ramionach. 157

Było mi przy nim dobrze. Za dobrze. Niebezpiecznie dobrze. Nikt nigdy wcześniej nie sprawił, że czułam się tak cudownie. – Nie obudziłaś mnie. – Jego wargi przycisnęły się do boku mojej głowy. – Skoro tak, to czemu wstałeś? – Bo przewróciłem się na drugi bok i nie wyczułem twojej obecności. – Czyli jednak cię obudziłam? Roześmiał się. – Niech ci będzie. Obudziłaś mnie. – Przepraszam – szepnęłam. – Nie ma takiej potrzeby. Możesz mnie budzić, gdy tylko zechcesz. Było coś, o czym mu nie powiedziałam. Coś, co wydarzyło się wcześniej. Zadzwonił Adam i powiedział, że jego misja w Tennessee niemal dobiegła już końca. Miał wrócić do domu w przyszłym tygodniu, a wtedy odbędziemy pogawędkę, a ja wyjadę; ruszę na spotkanie kolejnej przygody. – Dziś rano odezwał się Adam. – Co u niego? – zapytał Alex. – Wraca w przyszłym tygodniu. – Serio? Myślałem, że zostały mu jeszcze trzy tygodnie. – Skończył wcześniej. – Rozumiem. – Puścił mnie i wszedł z powrotem do pokoju. Ruszyłam za nim. – Co się stało? – Nic. Jest trzecia rano. Naprawdę powinniśmy się trochę przespać. Położyłam się po swojej stronie łóżka, a Alex po swojej. Odwrócił się na bok, wpatrując się w moje oczy. Jego wargi delikatnie musnęły moje. 158

– Prześpij się, Emerson. – Ty też, Parker – uśmiechnęłam się, przesuwając palcem po jego ustach. Przewrócił się na plecy, a ja mocno się w niego wtuliłam.

ALEX Leżałem nieruchomo, trzymając Emerson tak blisko, jak się tylko dało. Jej noga mnie oplatała, a jej głowa spoczywała na mojej piersi. Za tydzień Adam wróci do domu, a wtedy, zanim się obejrzę, Emerson zniknie. Myśl o jej wyjeździe martwiła mnie bardziej, niż powinna. Tak bardzo się do siebie zbliżyliśmy; podzieliłem się z nią wieloma cząstkami składowymi mojego życia. Nie chciałem, żeby opuściła Kalifornię. Minęły dopiero dwa miesiące, odkąd się poznaliśmy, ale w jakiś niewyjaśniony sposób stała się w tym krótkim czasie ogromną częścią mojego życia, a ja nie byłem gotowy, by się z nią rozstać. Cholera. Zamierzałem zrobić wszystko, co w mojej mocy, aby ją zatrzymać. Zamówiłem śniadanie do pokoju, bo prawie w ogóle nie spaliśmy. Emerson dopiero co wyszła spod prysznica, gdy dostarczono posiłek. – Dzięki Bogu. Umieram z głodu – uśmiechnęła się, a kiedy mnie mijała, trzepnęła mnie w tyłek. – Serio? – Serio co? – spytała, biorąc grzankę i wgryzając się w nią. – Musiałaś mnie trzepnąć w tyłek, kiedy przechodziłaś obok? Zachichotała. 159

– Hm. I cóż to za tyłek! Westchnąłem, siadając przy stole. – Wytarłeś blat? – zapytała. – Hm. Nie. Czemu miałbym to robić? – Zapomniałeś, że uprawialiśmy na nim seks? – Wierz mi. Nie zapomniałem. – Wstałem, wziąłem talerz i przeniosłem się na drugi koniec. – Idziesz? – Uniosłem na nią brew. Złapała talerz i zajęła miejsce naprzeciwko mnie. – Twój seksowny tyłek nie dotykał tej części blatu, więc nic nam nie grozi – rzuciłem z uśmiechem. – Właśnie tak. – Mrugnęła. – Zacznij myśleć, co chcesz robić po moim spotkaniu. – Bardzo bym chciała pójść do zoo. To tylko parę kilometrów stąd. – Do zoo? Naprawdę? – Tak, do zoo. Masz z tym jakiś problem, Parker? – Nie. Nie byłem w zoo, odkąd zabrała mnie tam niania, jeszcze jako małego dzieciaka. – Niania? Czemu mnie to nie dziwi? – roześmiała się. – Wiedz, że moja niania była jedną z najlepszych. – W to nie wątpię. Wasza Wysokość, czy mogę tylko powiedzieć, jak bardzo jestem zaszczycona, będąc drugą osobą na świecie, z którą odwiedzisz ogród zoologiczny? – Złożyła ukłon. Westchnąłem. – Dlaczego to robisz? Uśmiech na jej twarzy jeszcze się poszerzył. – Bo wiem, że cię to wkurza. – Próbujesz mi podnieść ciśnienie, Emerson? – Nie – odrzekła, krzywiąc twarz w rozbawionym grymasie. – Nie zapomnij zażyć lekarstwa. – Dała mi po łapie, kiedy sięgnąłem po solniczkę. 160

– Odrobina soli by mnie nie zabiła, ale odrobina Emerson – całkiem możliwe. – Puściłem do niej oko. – Ha, ha. Bardzo zabawne, Parker. Wstałem, chwyciłem marynarkę i ucałowałem Emerson w czubek głowy. – Muszę iść na spotkanie. A kiedy wrócę, pójdziemy do zoo.

11 – Podróż do miłości

161

Rozdział 26 EMERSON

Skończyłam szykować się do wyjścia, więc czekając, aż Alex wróci ze spotkania, nalałam sobie kieliszek wina i siadłam na balkonie. Opuszczenie Alexa będzie prawdopodobnie najtrudniejszą rzeczą, jakiej w życiu dokonałam, ale on jakoś to przeżyje i ja też. Nigdy nie zatrzymuj się zbyt długo w jednym miejscu. Akurat weszłam z powrotem do środka, kiedy otworzyły się drzwi i wkroczył Alex. – Jak poszło spotkanie? – Świetnie. Gotowa? – spytał, całując mnie w usta. – Tak. – Doskonale. Daj mi sekundkę, przebiorę się – oznajmił i skierował się do sypialni. Kiedy spacerowaliśmy po ogrodzie zoologicznym, na twarzy Alexa gościł uśmiech. Podobało mu się oglądanie zwierząt, co uznałam za całkiem podniecające. – O mój Boże! To lemury. To Król Julian! – wykrzyknęłam. – Kto? – spytał. Posłałam mu zdumione spojrzenie. – Król Julian. No wiesz, ten z Madagaskaru? Powoli pokręcił głową. – Z czego? 162

– Nigdy nie widziałeś Madagaskaru? – spytałam zszokowana. – Nie mam pojęcia, czym jest Madagaskar albo Król Julian. Ujęłam jego twarz w dłonie. – Wiodłeś dotąd bardzo ubogie i nudne życie, Parker. Zaśmiał się cicho i otoczył mnie ramieniem. Po przyjemnym dniu spędzonym w zoo czułam się mocno zmęczona, więc poprosiłam Alexa, żebyśmy zjedli kolację w pokoju. Kiedy wróciliśmy, wręczył mi menu obsługi hotelowej, żebym coś wybrała, podczas gdy on nalewał nam wina. – Chcę pizzę. – Pizzę? Nie masz ochoty na jakiś smaczny stek albo może rybę? Pokręciłam głową, pakując się na łóżko. – Nie. Możesz zamówić coś takiego dla siebie, jeśli chcesz, ale ja zjem pizzę. – No dobra. W takim razie oboje zjemy pizzę. Z czym chcesz? – Z czymkolwiek, byle nie z anchois. Ty wybierz – zachęciłam z uśmiechem. – To może z pepperoni, pieczarkami i zieloną papryką? – Brzmi dobrze. Mógłbyś też zamówić ten cytrynowy sernik, który widziałam w karcie? – Jasne – wyszczerzył zęby. Złożył zamówienie, a ja poklepałam jego stronę łóżka. Uśmiechnął się, siadając obok mnie. – Nie sądzisz, że powinniśmy poczekać z seksem, aż przyniosą nam pizzę? Nie chciałbym być akurat w trakcie, kiedy rozlegnie się pukanie do drzwi. – Nie będziemy uprawiać seksu, Parker. Obejrzymy Madagaskar. 163

– Serio? – Jego mina z rozbawionej zmieniła się w poważną. – Tak. To taki uroczy film. Musisz uwolnić swoje wewnętrzne dziecko. A teraz rozsiądź się wygodnie. – Wycelowałam pilotem w telewizor i odszukałam Madagaskar na jednym z płatnych kanałów. Siedzieliśmy na łóżku rozparci na poduszkach, jedząc pizzę, pijąc wino i śmiejąc się z Madagaskaru. Za każdym razem, gdy zerkałam na Alexa, widziałam, że film mu się podoba. Trąciłam go ramieniem, a wtedy na mnie spojrzał. – Co? – Kochasz Króla Juliana – stwierdziłam z uśmiechem. – Tak właściwie to moimi ulubieńcami są pingwiny. – Tak. Pingwiny są spoko, ale Król Julian rządzi! – Król Julian jest świetny, ale to pingwiny podbiły moje serce – wyszczerzył zęby. Gdy animacja dobiegła końca, Alex zauważył, że nakręcono też drugą część. – Włącz drugą – poprosił. – Nie sądzisz, że powinniśmy trochę się przespać, skoro jutro rano wyjeżdżamy? – W takim razie ty się połóż, ale ja chcę obejrzeć drugi film. – A co z seksem? – spytałam, muskając palcami jego pierś. – Seks może poczekać, Emerson. Pingwiny nie. Westchnęłam. Zdaje się, że właśnie stworzyłam madagaskarowego potwora. Odstawiłam kieliszek na szafkę nocną i przewróciłam się na bok, uśmiechając się po cichu, podczas gdy Alex śmiał się w głos, oglądając Madagaskar 2.

164

ALEX Gdy wróciliśmy do domu, pospieszyłem do gabinetu i wziąłem się do pracy, którą koniecznie trzeba było wykonać. Spędzałem o wiele za dużo czasu w oderwaniu od firmy, a ta, o dziwo, nie rozpadła się z tego powodu na kawałeczki. Kiedy tak siedziałem przy biurku, zdałem sobie sprawę, że Adam naprawdę wraca do domu w tym tygodniu, i nagle mój nastrój uległ zmianie. Po paru godzinach zszedłem na dół i znalazłem Emerson w basenie. – Jadę na trochę do biura. Do zobaczenia później. – W porządku. Przygotuję jakąś kolację. Kiwnąłem głową i, zamiast do firmy, wybrałem się do baru. Musiałem po prostu podumać nad paroma drinkami, a nie mogłem tego zrobić przy Emerson. – Co mogę ci podać, przyjacielu? – spytał barman imieniem Alan. – Szkocką z lodem. Podwójną. – Już się robi. Nalał mi whisky i postawił przede mną szklankę. Osuszyłem ją, jeszcze zanim na dobre dotknęła blatu. – Jeszcze jedną – zażądałem. – Wszystko w porządku, stary? Dość szybko się z tym rozprawiłeś. – Właściwie to nie jest w porządku. Kobieta, którą kocham, wkrótce wyjedzie z Kalifornii i nie sądzę, żeby istniał jakikolwiek sposób, abym mógłbym ją zatrzymać. – Przykro mi to słyszeć. Powiedziałeś jej, że ją kochasz? – Jeszcze nie, ale nawet jeśli to zrobię, nie będzie to miało znaczenia. Ona nie znosi tego miejsca. Wiąże się z nim zbyt wiele przykrych wspomnień. 165

Podał mi kolejną szklanicę szkockiej. – Może uda ci się przypomnieć jej, czym są dobre wspomnienia. Spraw, żeby zapomniała o tych złych – poradził. – Parę lat temu straciła rodziców i siostrę bliźniaczkę w wypadku. Nigdy o tym nie zapomni. Nalej mi jeszcze jednego. – Rzuciłem na ladę studolarowy banknot. – Racja. Trudno byłoby zapomnieć o czymś takim. Przykro mi, bracie; ale zanim to się stało, musiała też przecież nazbierać trochę dobrych wspomnień. Nie przestawałem pić, lecz ani się obejrzałem, jak Alan powiedział „dość”. – Przyjechałeś samochodem? – spytał. – Tak. – No cóż, z powrotem nie pojedziesz. Mogę po kogoś zadzwonić? – Nie. – W takim razie wezwę ci taksówkę. – Nie. Zadzwoń do Phillipa. Numer znajdziesz w komórce. – Podsunąłem mu telefon. Minęło jakieś pół godziny; położyłem głowę na barze, gdy nagle poczułem czyjąś dłoń na ramieniu. – Co ty, u diabła, wyrabiasz, Parker? Uniosłem głowę i ujrzałem stojącą obok Emerson. – Chyba prosiłem, żebyś zadzwonił do Phillipa? – zwróciłem się do Alana pijackim tonem. – Nie odbierał, a ona ciągle dzwoniła. Musisz wrócić do siebie, przyjacielu, odespać to szaleństwo. – Idziemy do domu, Alex. – Chwyciła mnie za ramię i podźwignęła na nogi. Kiedy wytoczyłem się za drzwi, Emerson zaczęła na mnie wrzeszczeć: – Myślałam, że pojechałeś do biura. Zrobiłam dla nas pyszną kolację. Siedziałam sama, czekając, aż wrócisz do 166

domu, a tymczasem ty upijałeś się w tym barze. Dlaczego? Nie odezwałem się ani słowem, kiedy wpychała mnie na siedzenie pasażera w aucie Adama. – Przysięgam na Boga, Parker, jeśli zarzygasz ten samochód, kupujesz Adamowi nowy. Jęknąłem, opierając głowę o szybę, a ona zawiozła mnie do domu. Otworzyła drzwi i złapała mnie za ramię. – No chodź. Pomóż mi trochę, Parker. Może i jestem silna, ale nie na tyle, żeby unieść twój durny, pijany zad. – Zaraz zwymiotuję. – Nie waż się wymiotować na mnie. Masz poczekać, aż znajdziemy się w domu. Jeśli na mnie narzygasz, fundujesz mi całkiem nową garderobę, a ja się postaram, żeby wszystkie ciuchy pochodziły z najwyżej półki i kosztowały cię tysiące dolarów. Nie – miliony dolarów. Potykając się, przekroczyłem próg, a Emerson zaprowadziła mnie do łazienki zaraz obok foyer. – Proszę. Teraz możesz wymiotować, ty głupolu. Kiedy skończyłem, usiadłem, opierając się o ścianę, podczas gdy ona otarła mi usta wilgotnym ręcznikiem. – Dasz radę wejść po schodach? – spytała poirytowana. Jęknąłem i przewróciłem się na bok. – Uznam to za „nie”. Pomogła mi się podnieść i zabrała do swojego pokoju, rozebrała mnie do naga i wtłoczyła do łóżka. Ostatnie słowa z jej ust, jakie zapamiętałem, brzmiały: „Spróbuj tylko puścić na mnie pawia, a zadźgam cię we śnie”. Uśmiechnąłem się do siebie, bo ten jej cięty języczek nigdy nie miał dosyć, a ja to uwielbiałem.

167

Rozdział 27 EMERSON

Zbliżał się koniec tygodnia i Adam miał dziś wrócić do domu. Nigdy nie porozmawialiśmy z Alexem o wieczorze, w który się upił. Nie chciał o tym mówić i przez cały tydzień łatwo się irytował. Nie kochaliśmy się i ledwo go widywałam. Wrócił do przesiadywania długie godziny w biurze, a gdy pisałam do niego z pytaniem, kiedy wróci, odpowiadał tylko: „wkrótce”. Wyciągnęłam swoją mapę i rozłożyłam na łóżku, żeby ułożyć plan kolejnej podróży. Alex, zachowując się w ten sposób, ułatwiał mi zadanie. Co się stało z facetem, który towarzyszył mi w Napa i w Seattle? Coś poszło mocno nie tak, a ja chciałam wiedzieć, co takiego. Tego dnia, kiedy wyszedł, oświadczając, że jedzie do biura, nic się przecież nie wydarzyło, a ja miałam wrażenie, że dobrze się między nami układa. A teraz znów się ode mnie odgradzał, i to mnie bolało. Ten ból przenikał aż do wnętrza mojej duszy. Dużo o tym wszystkim myślałam, a musiałam uspokoić umysł i skupić się na tym, dokąd udam się w następnej kolejności. Wciąż nie mogłam pogodzić się z faktem, że pieniądze prawie się skończyły. Coś mi w tym nie pasowało, ponieważ nigdy nimi nie szastałam. Wydawałam je bardzo ostrożnie. Studiowałam mapę, a kiedy zerknęłam na telefon, okazało się, że dochodzi dziewiętnasta. Akurat w chwili, 168

gdy ponownie spojrzałam na mapę, komórka się rozdzwoniła – to był Adam. – Cześć, Adam. – Cześć, Em. Chciałem tylko dać ci znać, że jestem w drodze do was. Powinienem dotrzeć za jakieś dziesięć minut. Nie mogę się doczekać, aż cię zobaczę, siostrzyczko. – Ja też nie mogę się doczekać. Wzięłam głęboki wdech i poskładałam mapę. Szłam właśnie do kuchni, gdy otwarły się drzwi wejściowe i do domu wkroczył Alex. – Doskonałe wyczucie czasu, Parker – rzuciłam, mijając go. – Co masz na myśli? – Ruszył moim śladem, odstawiając neseser. – Adam zjawi się tu za jakieś dziesięć minut. Otwórz dla mnie butelkę wina. Ty i on musicie załatwić sobie własną.

ALEX Przez cały tydzień zachowywałem się w stosunku do Emerson jak prawdziwy drań. Powód? Nie potrafiłem znieść myśli o jej wyjeździe. Jeśli się od niej zdystansuję i pozostawię wszystko, co razem zrobiliśmy i co przeżyliśmy, daleko za sobą, wówczas będzie mi łatwiej, kiedy ona odejdzie. To nie w porządku, wiem. Ale w taki właśnie sposób radziłem sobie z sytuacją. Tak cholernie mocno ją kochałem i myśl, że już wkrótce jej przy mnie nie będzie, mnie dobijała. Chciałem porozmawiać z nią o tamtej nocy, ale nie umiałem. To była z góry przegrana sprawa. Wyznałbym jej swoje uczucia i stałbym przed nią jak idiota. Gdyby mnie kochała, zostałaby w Kalifornii. 169

A teraz Adam był już w drodze, ja zaś nie miałem pewności, jak to wszystko się potoczy. Ponieważ nigdy nie wspominał o swojej rodzinie, dałbym sobie rękę uciąć, że jego poglądy kompletnie różnią się od tych wyznawanych przez Emerson i że czeka nas nie lada kłótnia. Cieszyłem się, że wcześnie wróciłem z biura. To spotkanie zapowiadało się interesująco. Zszedłem do piwniczki na wino, chwyciłem butelkę pinota i przyniosłem na górę. – Oto twoja butelka. – Dzięki. – Emerson uśmiechnęła się do mnie. Wyjęła korkociąg i próbowała ją otworzyć, ale zauważyłem, że trzęsą jej się ręce. Nakryłem więc jej dłonie swoimi i rzuciłem: – Pozwól, że zrobię to za ciebie. Puściła szyjkę i sięgnęła do szafki nad głową po kieliszek, który upuściła na posadzkę. – Cholera! – wykrzyknęła. To było do niej niepodobne. – Emerson, nie dotykaj szkła. Pokaleczysz się. – Przepraszam. Odkupię ci kieliszek. – Pieprzyć kieliszek. Co z tobą? – spytałem, podchodząc do niej. – Denerwujesz się rozmową z bratem? – Sama nie wiem. Może i tak. Te dyskusje nigdy nie kończą się dobrze. Wciąż wałkujemy to samo, jakbyśmy wpadli w jakieś niekończące się błędne koło. – Może tym razem będzie inaczej – zasugerowałem, pochylając się, by pozbierać odłamki. – Wątpię. Odezwał się dzwonek do drzwi, a ona zesztywniała. Nie mogłem się powstrzymać. Pocałowałem ją w czubek głowy i przytuliłem, zanim wysłałem w strefę wojny. 170

EMERSON Cieszyłam się, że zobaczę brata, ale nie czekałam z utęsknieniem na naszą rozmowę. Kiedy go ujrzałam, przez chwilę stałam nieruchomo, a oczy wypełniły mi się łzami. Minęło sporo czasu. – Cześć, siostrzyczko – uśmiechnął się, rozkładając ramiona. Podbiegłam i uściskałam go mocno. – Dobrze cię widzieć. – Ciebie też. Spójrz tylko na siebie. – Pokręcił powoli głową. – Adam. – Alex zbliżył się i podał mu rękę. – Alex – uśmiechnął się. – Dzięki, że zaopiekowałeś się moją siostrą. Przyglądałam się uważnie wyrazowi twarzy Alexa. A on tylko się uśmiechnął i skinął głową w stronę Adama. – Napijesz się czegoś? – Burbona, jeśli można. Dziękuję. Zaprowadziłam Adama do salonu i chwyciłam swoją lampkę wina, pociągając potężny łyk. – Jak było w Tennessee? – zagadnęłam z uśmiechem. – W porządku. Bez problemu postawiłem tę firmę z powrotem na nogi. – To dobrze. – Oparłam głowę o jego ramię. Alex wręczył Adamowi drinka, a ja nie mogłam nie zauważyć sposobu, w jaki brat przypatrywał się mnie i Alexowi. – Zdecydowałaś już, gdzie zamieszkasz? – spytał potem. No proszę. Od razu do sedna. – Nie. Najpierw musimy pogadać o tej sytuacji z pieniędzmi. Naprawdę nie rozumiem, jak to się stało, że prawie wszystkie wyparowały. 171

– To dlatego, że wędrowałaś po świecie, przeżywając przygody, i o nic zupełnie się nie troszczyłaś. Wzięłam głęboki oddech, bo nagle powietrze wydało mi się dużo gęstsze. – Zostawię was samych – rzucił Alex i zaczął się oddalać. – Parker, siad! – rozkazałam ostrym tonem. – Słucham? – Słyszałeś. Siadaj! – Wskazałam fotel i wbiłam w niego wzrok. Przycupnął na uszaku i zerknął na Adama. – Pozwalasz jej tak do siebie mówić, stary? Alex wzruszył ramionami, a Adam podniósł się z kanapy. – Może więc powiecie mi, co tu się wyprawia. – Nic – odparł Alex. – Adam. – Usiłowałam zachować spokój. – Ściągnąłeś mnie tu, żeby porozmawiać o mnie i moich, jak je nazywasz, „przygodach”. Ta sprawa dotyczy nas dwojga. Nie mnie i Alexa. Adam posłał mi surowe spojrzenie, a potem upił łyk burbona. Kiedy usiadł z powrotem na kanapie i ujął moje dłonie, jego ton się zmienił: – Posłuchaj, Em. Spędziłaś ostatnich osiem lat na wałęsaniu się po świecie, ale nadszedł czas, żebyś się ustatkowała i uczyniła jakieś miejsce swoim domem. Nie możesz wciąż tak żyć. To niezdrowe i nieodpowiedzialne. – Dlaczego nieodpowiedzialne? Bo zdecydowałam, że zobaczę świat, zamiast gnić w dusznym biurze, przez osiem godzin dziennie odbębniając robotę, której nienawidzę? – Ja wcale nie nienawidzę swojej pracy. A ty żyjesz z pieniędzy naszych zmarłych rodziców, siostro. 172

– Miałam w ciągu tych wszystkich lat kilka posad. Cholera, pracowałam nawet na ranczu Billy’ego, na miłość boską. – Kim jest Billy? – spytał. – Ach, tak, ujeżdżacz byków. Przekrzywiłam głowę, mrużąc oczy. – Nie. To był Austin z Montany. – Byłaś w Montanie? – zdziwił się Alex, przechylając głowę na bok. Uniosłam rękę, żeby go uciszyć. – Nigdy nie wspominałaś o Montanie – zauważył. – Bo była niewarta wzmianki. Tak czy owak, Billy był kowbojem z Teksasu. – Prawda. Ten ostatni. To z jego powodu musiałaś opuścić stan. Westchnęłam, wstałam z kanapy i wzięłam lampkę wina ze sobą. – Te pieniądze należą do mnie i mogę z nimi zrobić, co zechcę. Nie robiłeś mi aż takich problemów, gdy wyjeżdżałam po raz pierwszy. – A wiesz czemu? – spytał Adam podniesionym głosem. – Bo sądziłem, że to przejściowe. Nie przyszło mi do głowy, że znikniesz na osiem pieprzonych lat! – Mówiłam ci, że nigdy tu nie wrócę! – Wszystko układało ci się pomyślnie. Ręka, co do której lekarze podejrzewali, że już nigdy nie odzyskasz w niej sprawności, wyzdrowiała. Pobiłaś trzy rekordy na międzystanowych zawodach. Najlepsze uniwersytety właziły ci w tyłek, byleś tylko je wybrała. Mogłaś coś osiągnąć, ale ty wybrałaś ucieczkę. Uciekłaś od tego, co się tu wydarzyło, ode mnie, od swoich przyjaciół, od wszystkiego, co uczyniło cię osobą, którą dziś jesteś. – Nieprawda – sprzeciwiłam się, a do oczu napłynęły mi łzy. 173

– Skoro nie taka jest prawda, to mi to wytłumacz! – ryknął. – Nie muszę ci nic tłumaczyć! Jestem dorosła! – Nie potrafisz tego wytłumaczyć, bo uciekasz od tak dawna, że sama już nie wiesz czemu. – Robię to dla Emily. O tym zawsze śniłyśmy, o tym rozmawiałyśmy, odkąd byłyśmy dziećmi. – Myślisz, że tego nie wiem! – Adam zerwał się na nogi. – Zawsze gadałyście o jakiejś podróży. To było takie wasze nierealne marzenie. Na jego słowa przełknęłam z trudem ślinę. – Jak śmiesz. – Wycelowałam w niego palcem.

174

Rozdział 28 EMERSON

Podeszłam do stołu i ponownie napełniłam kieliszek. Gniew, który czułam, osiągnął nieznane mi dotąd rozmiary. – Przyznaj, Emerson. Uciekasz, pędząc w pogoni za czymś, czego nie da się znaleźć. – Jego głos złagodniał. Odwróciłam się, ocierając spływające z oczu łzy. Spojrzałam na Alexa, który siedział bez ruchu z zasmuconym wyrazem twarzy. – Nie uciekam. Robię coś, o czym zawsze z Emily mówiłyśmy. Omal nie umarłam! – Okręciłam się na pięcie i wbiłam wzrok w Adama. – Właściwie to umarłam, a potem wróciłam i spędziłam trzy miesiące w śpiączce. Nigdy nie odzyskam tych trzech miesięcy z mojego życia i nie wiem, kiedy zdarzy się kolejny wypadek, więc wybacz, brachu, że chcę zobaczyć wszystko, o czym zawsze marzyłam, zanim umrę. – To nie jest powód, Em, i dobrze o tym wiesz. Czy odwiedziłaś już groby mamy, taty i Emily? – Nie twój interes – odparowałam, zaciskając zęby. – Czyli nie. – Pokręcił głową i odwrócił się do Alexa. – Zdradziła ci, że nigdy nie wybrała się na ich groby, ani razu?! – Nie. Nie wiedziałem – odparł Alex. – Pochowałeś ich, kiedy ja leżałam w szpitalnym łóżku, walcząc o życie! – wrzasnęłam. 175

– Nie miałem wyboru! Trzeba to było zrobić, a ja nie wiedziałem, czy kiedykolwiek się obudzisz. Masz jakiekolwiek pojęcie, jak trudno było grzebać trzech członków rodziny jednocześnie ze świadomością, że może będzie trzeba pogrzebać jeszcze czwartego? Obchodzi cię w ogóle, jak się wtedy czułem?! – Wiem, że musiało ci być ciężko, i przykro mi z tego powodu. – Przykro ci? Musiałem wziąć rok urlopu na uczelni, żeby się tobą zaopiekować. Siedziałem przy twoim łóżku każdego cholernego dnia, błagając cię, żebyś się obudziła, bo myśl, że mógłbym stracić ostatnią osobę, jaka mi na świecie pozostała, mnie dobijała. Później, kiedy w końcu się wybudziłaś, zająłem się tobą. Byłem przy tobie każdego wieczoru, gdy płakałaś tak długo, dopóki nie zmorzył cię sen, pytając Boga, czemu po prostu cię nie zabrał. Wspierałem cię i zapewniałem ci byt, żebyś mogła wyzdrowieć i zacząć własne życie. A ty co robisz w pierwszej kolejności? Zabierasz się stąd i zostawiasz mnie samego. Nie tylko ty straciłaś mamę, tatę i Emily! Ja też ich straciłem! Byli moją rodziną w takim samym stopniu jak twoją! Potrzebowałem twojego wsparcia, ale ty miałaś to gdzieś. – Nigdy cię nie prosiłam, żebyś się mną opiekował – wychlipałam. – Nie musiałaś. Jesteś moją siostrą, a ja twoim bratem. Moim obowiązkiem wobec rodziców i siostry było upewnienie się, że wyjdziesz z tego wszystkiego cało. Ale poniosłem porażkę w dniu, w którym mnie opuściłaś, nigdy nie oglądając się za siebie. Bo wiesz co, Em? Nie wyszłaś z tego cało i nie będziesz mogła tego o sobie powiedzieć, dopóki nie pogodzisz się z faktem, że oni umarli. – Pogodziłam się z tym! – krzyknęłam. 176

Alex wstał z fotela i próbował otoczyć mnie ramionami. Odepchnęłam go. – Zostaw. – Skoro się z tym pogodziłaś, to czemu nigdy nie odwiedziłaś ich grobów? Czemu przenosisz się z miejsca na miejsce? Tutaj, w tym miejscu, czeka na ciebie tyle samo dobrych wspomnień, co i złych. Tragedie się zdarzają, Em. Ludzie umierają. Takie jest życie. Tamtego dnia straciłem też ciebie i przykro mi, że nie udało mi się przywrócić cię do życia. Upadłam na kolana, bo nie mogłam tego dłużej znieść, i w tej właśnie chwili zrozumiałam, że złość i zachowanie mojego brata miały swe źródło w jego przekonaniu, że mnie zawiódł. Ale tak naprawdę to ja zawiodłam jego. – Adam, ja… – Daruj sobie, Em. Musisz podpisać te papiery. – Rzucił na stół jakieś dokumenty. – Okłamałem cię. Zostały ci jeszcze pieniądze i kiedy tylko złożysz tu swój podpis, staną się całe twoje. A ja nie będę już odpowiadał za twoje finanse. Chciałem, żebyś zdała sobie sprawę, że czas już osiedlić się gdzieś na stałe i zaprzestać ucieczki przed przeszłością. Ale, jak widać, ty nigdy nie zamierzasz skończyć z uciekaniem, aż wreszcie coś ci się stanie, a mnie nie będzie w pobliżu, żebym mógł pomóc ci się pozbierać. – Odwrócił się i wyszedł z salonu. W parę chwil później drgnęłam przestraszona, gdy trzasnęły frontowe drzwi. Siedziałam na podłodze, płacząc, wściekła na wszystko, co zaszło. Alex zbliżył się do mnie i położył mi dłoń na ramieniu. – Emerson. – Nie dotykaj mnie! – ryknęłam, podnosząc się. – Straciłeś do tego prawo, tak się ode mnie odgradzając przez cały zeszły tydzień. 12 – Podróż do miłości

177

– Uspokój się. – Chwycił mnie za ramiona i przyciągnął do siebie, ściskając tak mocno, że ledwie mogłam oddychać. Próbowałam uwolnić się z jego objęć, ale nie potrafiłam. W końcu się poddałam i po prostu osunęłam się z nim na podłogę, trzymając się go niczym rozbitek koła ratunkowego.

ALEX Widok Emerson targanej takim cierpieniem sprawił, że serce roztrzaskało mi się na milion kawałeczków. Potrzebowała mnie, więc zamierzałem przy niej trwać. Odsunąłem na bok wszystkie moje myśli i wszystko, co się wydarzyło, ponieważ ją kochałem i chciałem się upewnić, że jakoś to przetrwa. Wziąłem ją na ręce i zaniosłem do sypialni. Delikatnie położyłem ją na łóżku, a ona chwyciła mnie za rękę. – Zostań, proszę – wyszeptała błagalnie. – Oczywiście. Wspiąłem się na łóżko obok niej i oplotłem ją ramionami. Nie chciała rozmawiać, a ja umiałem to uszanować. Ale nie chciała też być sama, a ja nie chciałem jej zostawiać. Na parę godzin zapadłem w sen, a kiedy się obudziłem, Emerson wyłaniała się właśnie z łazienki, odziana w koszulę nocną. – Jak się czujesz? – spytałem, siadając. – Nie wiem. Boże, Alex, tyle paskudnych rzeczy ujrzało dziś światło dzienne. Adam nigdy mi o tych sprawach nie wspominał. – Wiem. – Wyciągnąłem do niej rękę. Położyła swoją dłoń na mojej i wpełzła z powrotem do łóżka. 178

– Jesteś głodna? – zapytałem. – Tak trochę. A ty? – Tak. Ja jestem. Masz ochotę na pizzę? Posłała mi blady uśmiech. – Brzmi dobrze. Ruszyliśmy do kuchni, gdzie ja zamówiłem pizzę, podczas gdy Emerson nalała nam po kieliszku wina. Oczy miała opuchnięte i wyglądała na zmęczoną. Pragnąłem jedynie jakoś wyrwać ją z tej sytuacji. Rozumiałem oba punkty widzenia, tak Emerson, jak i Adama. Usiedliśmy na patio. – Jak się czujesz z faktem, że Adam okłamał cię w kwestii pieniędzy? Uniosła na mnie spojrzenie smutnych oczu. – Jestem wściekła, ale kapuję, czemu to zrobił. – Chce odzyskać siostrę, Em. Uśmiechnęła się leciutko. – Pierwszy raz mnie tak nazwałeś. – To prawda. Prawda? – Przekrzywiłem głowę, patrząc na nią. Doleciał mnie dźwięk dzwonka, więc podniosłem się, a wtedy Emerson złapała mnie za rękę. – Znieś pizzę na plażę. Chcę zjeść na dole, nad wodą. – Na piasku? – Uniosłem brew. – Tak. Na piasku. Pokiwałem głową i wszedłem do środka. Zapłaciłem za nasz posiłek, a następnie ruszyłem po schodach na plażę, gdzie usiadłem obok Emerson i dałem jej kawałek pizzy. – Przepraszam, że wcześniej na ciebie nawrzeszczałam – odezwała się. – Nie przepraszaj. Byłaś zestresowana i wkurzona. – Nie powinnam była tego mówić. Zachichotałem. 179

– Wielu rzeczy nie powinnaś była mówić. Na przykład tego, że zmiażdżysz mi jaja. Roześmiała się. – Za to już przeprosiłam. – Fakt, ale dodałaś też, że bez wahania powiedziałabyś to znowu – uśmiechnąłem się, trącając ją ramieniem. – Przysłuchiwałeś się kiedyś uważnie oceanowi? – zagadnęła z powagą. – Co masz na myśli? O cholera! – Upuściłem pizzę na piasek. – No i widzisz, gdybyśmy siedzieli przy stole, nie byłoby problemu. – Weź sobie drugi kawałek – poradziła ze śmiechem. Sięgnąłem do pudełka i spojrzałem na Emerson. – Co chciałaś przez to powiedzieć? – Po prostu wsłuchaj się na chwilę. Słyszysz ten cichutki syczący dźwięk? – Tak. – Nasłuchiwałem uważnie. – Czemu nigdy nie wybrałaś się na groby rodziców i Emily? – Szczerze? – Popatrzyła na mnie. – Jak zawsze. – Bo gdybym to zrobiła, to by znaczyło, że muszę się z nimi pożegnać. – Otarła oczy. Odłożyłem pizzę na pokrywkę pudełka i przyciągnąłem ją do siebie. – Chodź tutaj. – Pocałowałem ją delikatnie w czubek głowy. – Wcale nie musisz się z nimi żegnać, Emerson. Mówiłaś mi, że Emily zawsze jest przy tobie. Na zawodach zjawiła się pod postacią gołębicy, a w Dolinie Napa dostrzegłaś ją w deszczu. Prosiłaś o znak, a ona ci go dała. Pójście na ich groby nic w tym względzie nie zmieni. – Więc po co to robić? – Każdy z nas jest inny. Ja od czasu do czasu odwiedzam grób ojca i pilnuję, żeby był należycie utrzymany. 180

Poza tym zawsze gdy się tam znajdę, czuję się mu bliższy. – Byliście blisko? – Tak, a kiedy matka odeszła, nasza więź jeszcze się zacieśniła. Nie wiem. Wizyty na cmentarzu napełniają mnie spokojem. Chodź. Wracajmy do domu. Chyba przyda ci się prysznic, bo cała jesteś w piasku. Masz na sobie tylko koszulę nocną. – Racja. A do tego jestem zmęczona. Miałam od cholery wrażeń i właściwie nie mogę się doczekać, żeby ten dzień dobiegł końca. Pomogłem jej się podnieść i zabrałem pudełko po pizzy. Emerson chwyciła nasze kieliszki i wspięliśmy się po schodach do domu.

181

Rozdział 29 EMERSON

Odstawiłam lampki po winie na blat i skierowałam się do swojego pokoju, Alex zaś ruszył w ślad za mną, wsunął się do łazienki i odkręcił mi wodę pod prysznicem. Zdjęłam koszulę i stanęłam przed nim w samych majtkach. Jego oczy prześlizgnęły się po moim ciele, a we mnie wzrosła potrzeba, by się z nim kochać. Powoli się do mnie zbliżył i położył mi dłoń na policzku, a nasze spojrzenia się spotkały. – Chodź ze mną pod prysznic – wyszeptałam. Jego wargi wygięły się w nieznacznym uśmiechu. – Jesteś pewna? – Tak. Potrzebuję cię dzisiaj. Przez chwilę muskał moje usta swoimi, a potem zdjął z siebie ubranie. Ujął mnie za rękę i wprowadził pod prysznic, gdzie ciepła woda zaczęła spływać po naszych ciałach, a nasze wargi złączyły się ze sobą ciasno. Ziewnęłam i popatrzyłam na zegarek – była dziesiąta. Zerknęłam w bok, ale w miejscu, gdzie w nocy leżał Alex, trzymając mnie w ramionach, zobaczyłam jedynie zmięte prześcieradła i pustą poduszkę. Wygramoliłam się z łóżka, włożyłam szlafrok i podążyłam za zapachem świeżo zaparzonej kawy do kuchni, gdzie zastałam Alexa stojącego przy piecu i mieszającego jajecznicę. 182

– Co tu się dzieje? – spytałam z uśmiechem. Odwrócił głowę, by na mnie spojrzeć. – Dzień dobry. Właśnie miałem zamiar cię obudzić, leniuchu – rzucił kpiąco. Uderzyłam go w ramię, nalewając sobie filiżankę kawy. – Hm. Coś się przypala. – Cholera. Mój tost! – wyłączył toster, z którego zaraz wyskoczyła kromka. Roześmiałam się, biorąc nóż. – Zawsze możemy zeskrobać spaleniznę i grubo posmarować dżemem. – Bardzo śmieszne. Zrobię nowy. – Nie trzeba, Alex. – Położyłam mu dłoń na ramieniu. Kiedy dotarłam do jadalni, zatrzymałam się w pół kroku, zauważając różowe płatki róż rozsypane po stole, na którym stał też kryształowy wazon pełen innych, przepięknie zaaranżowanych kwiatów. – Co to wszystko ma znaczyć? – Nic. Czy nie wszyscy jedzą śniadanie przy stole zasłanym płatkami róż? – Ty się nie bawisz w płatki róż. Pamiętasz? – Czemu tak to rozdmuchujesz? Po prostu siadaj i zajadaj swoją jajecznicę i spaloną grzankę – polecił z uśmieszkiem. Uśmiechnięta, zajęłam miejsce i zaczęłam jeść posiłek, który Alex z takim poświęceniem dla mnie przygotował. Chrup. Chrup. – Co, u diabła, Parker? – zaśmiałam się, wypluwając jajka z powrotem na talerze. – Co? To było naprawdę obrzydliwe, Emerson. 183

– Jajecznica nie powinna chrupać. – Zaczęłam kopać w śniadaniu widelcem. – O mój Boże, w tym są skorupki. – Uniosłam na niego wzrok. – Och. Wydawało mi się, że wszystkie wyjąłem. Wybacz. – Odsunął swój talerz. – Idź się ubierz. Wychodzimy. – Dokąd? – Na przejażdżkę. – Na przejażdżkę dokąd? – Nie powiem ci. Dowiesz się, gdy dotrzemy na miejsce. – Naprawdę nie mam ochoty na żadne wycieczki. Westchnął i wstał. Odsunął moje krzesło, podniósł mnie i przerzucił sobie przez ramię. – Co ty wyprawiasz?! Odstaw mnie na ziemię. – Kazałem ci iść się ubrać, a ty nie posłuchałaś, więc sam cię ubiorę. – Jeszcze czego. Postaw mnie. – Uderzałam pięściami w jego seksowny tyłek. Gdy dotarliśmy do sypialni, Alex wszedł do garderoby – ze mną wciąż zwisającą mu z ramienia – i zdjął z wieszaka czarną sukienkę. – Ta się nada. – Postawił mnie na podłodze i rozwiązał mi szlafrok. Zsunął go z moich ramion, a potem włożył mi przez głowę sukienkę. – No i proszę. Czy mam się też zająć fryzurą i makijażem? – Ale z ciebie buc, Parker – uśmiechnęłam się, wchodząc do łazienki. – Dobrze chociaż, że nie sukinsyn. Masz piętnaście minut, Emerson. Czekam na dole. – Zażyłeś tabletkę? – zawołałam, zanim zdążył się oddalić. – Tak. – Grzeczny chłopiec. 184

Także w trakcie jazdy Alex nie chciał mi powiedzieć, dokąd zmierzamy, ale trasa była mi znana aż za dobrze. Gdy skręcił w lewo, w drogę dojazdową, zaczęła mnie ogarniać panika. – Alex, co ty robisz? – spytałam nerwowo. Spojrzał na mnie i chwycił mnie za rękę, ale nic nie powiedział. – Parker. Mówię do ciebie. Nie podoba mi się to. Zawróć! – Przestań, Emerson – poprosił, zatrzymując się na podjeździe domu mojego dzieciństwa. Przełknęłam ślinę, wyglądając przez okno samochodu. – Po raz ostatni proszę cię grzecznie, żebyś zabrał mnie z powrotem do Malibu. Bo jeśli nie, to przysięgam na Boga, zmiażdżę ci jaja. – A ty znowu swoje. – Alex, ja mówię poważnie. To nie jest śmieszne i chcę stąd jechać. Ujął moje dłonie i spojrzał na mnie. – Posłuchaj. Chcę, żebyś się uspokoiła. Mieszkałaś tu przez całe dzieciństwo i w tym czasie powstało wiele wspaniałych wspomnień. Wejdziemy do środka, a ty mi o nich opowiesz. Dobrze? – Jak, u diabła, wejdziemy do środka? – Wkrótce zjawi się agentka nieruchomości. Dom jest na sprzedaż, więc umówiłem się na oględziny. Przewróciłam oczami i westchnęłam. – Skąd w ogóle dowiedziałeś się o tym domu? – Rozmawiałem rano z Adamem. – No oczywiście. Pieprz się, Parker. Nie wejdę do środka i już. – Otworzyłam drzwi auta i pobiegłam wprost do ogródka na tyłach. Czemu? To miejsce zawsze przepełniało mnie poczuciem bezpieczeństwa. 185

Zatrzymałam się na środku trawnika i popatrzyłam prosto przed siebie, w stronę dębu, który wciąż tam rósł, na puste miejsce, gdzie znajdował się kiedyś mały domek zbudowany dla nas przez tatę. Nazywał go Chatką Bliźniaczek. Alex zbliżył się od tyłu i położył mi dłonie na ramionach. – Na co patrzysz? – Tam przy dębie stała chatka, w której zawsze się z Emily bawiłyśmy, sklecił ją dla nas tata. To był nasz mały domek. Gdy byłyśmy całkiem małe, organizowałyśmy tam herbatki, a kiedy podrosłyśmy, używałyśmy go, by na trochę uciec od rodziców. Siedziałyśmy tam godzinami, słuchałyśmy muzyki i gadałyśmy o wszystkim, co jeszcze przed nami. Spędziłyśmy w nim wiele cudownych chwil. Przeżyłam tam nawet swój pierwszy pocałunek z chłopakiem imieniem Sam. To, co wydarzyło się w chatce, zostawało w chatce – dodałam z uśmiechem. Podeszłam do drzewa i przyjrzałam się pniowi, odnajdując strzałkę, którą wycięłam w korze. – Widzisz to miejsce? – Tak. – To tutaj pochowaliśmy Muffina, naszego psa. Wyryłam tę strzałkę wskazującą w dół, żeby zawsze pamiętać, gdzie dokładnie leży. Alex objął mnie w talii i pocałował w głowę. – Przepraszam – odezwał się kobiecy głos zza naszych pleców. – Pan to pewnie Alex Parker? – Tak, a to Emerson James. – Miło mi państwa poznać. Proszę za mną, pokażę państwu wnętrze. Wzięłam oddech głębszy niż kiedykolwiek wcześniej w całym swoim życiu, a potem przeszłam przez próg 186

domu, w którym dorastałam. Gdy znalazłam się w środku, zalały mnie wspomnienia rodziców, Adama i Emily. Do oczu zaczęły napływać mi łzy. – Jak państwo widzą… – przemówiła agentka nieruchomości. – Proszę wybaczyć, ale wolałbym rozejrzeć się samodzielnie. Jeśli będę miał jakieś pytania, zwrócę się do pani. – Och – rzuciła kobieta urażonym tonem. – Cóż, w takim razie usiądę sobie w kuchni. – Dziękuję. – Alex uśmiechnął się do niej delikatnie.

187

Rozdział 30 ALEX

Może przywiezienie Emerson do domu jej dzieciństwa nie było najlepszym z moich pomysłów, ale ktoś musiał jej przypomnieć o szczęśliwych chwilach, które tu przeżyła. Czy ja miałem do tego prawo? Tak. Tak właśnie czułem, ponieważ ją kochałem i chciałem, by jej cierpienia ustały. Wspięła się po schodach, a ja ruszyłem za nią. Otworzyła jedne z drzwi i weszła do pokoju. – To była nasza sypialnia, moja i Emily. Moje łóżko stało w kącie, o tam, a Emily w rogu naprzeciwko. – Czemu dzieliłyście pokój? Ten dom ma pięć sypialni. – Bo nie mogłyśmy znieść rozłąki. Jezu. Wszystko zaczynało nabierać sensu. – Siadywałyśmy każda na swoim łóżku, odrabiałyśmy zadania i godzinami dyskutowałyśmy o wszystkim. Na tej ścianie – wskazała ręką – wisiała nasza mapa, a pod nią stała komoda, na której trzymałyśmy czarny marker. Kiedy mama wchodziła do pokoju ze stertą prania, zerkała przy okazji na mapę. Uśmiechała się za każdym razem, gdy zauważała kolejne czarne kółko. Emerson także się uśmiechała, a jej głos brzmiał lżej. Przypominała sobie dobre rzeczy, które ją tu spotkały, a ja modliłem się, by to wystarczyło, aby zatrzymać ją w Kalifornii. 188

EMERSON Wspomnienia, które mieszkały w tym domu, były dziś tak samo wyraźne, jak wtedy, gdy byłam młodsza. Wyszłam z sypialni i ruszyłam dalej korytarzem, a mój palec przesunął się po niedużym pęknięciu w ozdobnej listwie przed drzwiami pokoju Adama. Roześmiałam się. – Nie mogę uwierzyć, że wciąż tutaj jest. – Co takiego? – spytał Alex. – Widzisz tę małą rysę? – Tak? – Zrobiła ją głowa Adama. Kiedy miał szesnaście lat, wybrał się do kolegi na imprezę i wrócił do domu pijany. Nie trafił w drzwi i rozbił sobie głowę o tę listwę. Tata zabrał go na pogotowie, gdzie założyli mu cztery szwy. Mama została w domu, bo taka była na niego wściekła. Alex też się zaśmiał. – Wyobrażam sobie. Wzięłam Alexa za rękę i zeszliśmy po schodach do salonu. – Rodzice uwielbiali latarnie morskie. – Podeszłam do rogu, gdzie stała kiedyś przeszklona szafka. – Zbierali je i wystawiali właśnie tutaj, w gablotce. Niektóre dało się zaświecić, więc wieczorem mama włączała je i gasiła wszystkie lampy w pokoju, tak że widać było jedynie błyskające światła latarni. Były piękne i napawały spokojem. Obok gabloty wisiał obraz przedstawiający Latarnię Bass Harbor, która stoi w miasteczku Bass Harbor w stanie Maine. Mama opowiadała o uroczym domku, w którym się zatrzymali podczas pobytu tam. Tata oświadczył jej się właśnie pod tą latarnią. Siedziała na skałach, spoglądając w wodę, a tata robił jej zdjęcia. Powiedziała, że to najpiękniejsze miejsce, jakie w życiu odwiedziła. A tata 189

uklęknął na skale przed nią i poprosił ją o rękę. Mówiła, że kompletnie ją zaskoczył, bo wcześniej nie rozmawiali nawet o małżeństwie. Przed wyjazdem kupili obraz na pamiątkę wyjątkowości tego miejsca. Mama powtarzała, że to symbol początku ich wspólnego życia. – Co się stało z tym obrazem? – zapytał Alex. – Adam przechowuje go w jakimś magazynie. Przeszłam do kuchni, rozejrzałam się i niemal zobaczyłam mamę stojącą przy piecu. To było jej ulubione pomieszczenie w całym domu. – Mama gotowała każdego dnia. Była świetną kucharką. Czasami jej pomagałam, kiedy Emily szła popływać. A skoro o tym mowa… – Odwróciłam się do agentki nieruchomości. – Co się stało z basenem? – Poprzedni właściciele nie chcieli basenu, więc się go pozbyli. – Posłała mi dziwne spojrzenie. – Zna pani ten dom? – Tak. Tutaj dorastałam. – Och – rzuciła ze zdziwieniem. Alex podszedł do mnie i objął mnie ramieniem. – Rozważamy możliwość założenia tu własnej rodziny. Prawda, kotku? – Hm. Tak. Tak, właśnie tak. – Wspaniale! – Kobieta się uśmiechnęła. Zadzwoniła jej komórka, zerknęła na nią. – Proszę wybaczyć. Muszę odebrać – oznajmiła, wychodząc z pomieszczenia. Spojrzałam przez okno na miejsce, w którym swego czasu znajdował się basen. – Kto, u diabła, mieszka w Kalifornii i nie chce basenu? – Jakieś głupki, oczywiście. – Alex zachichotał. Odwróciłam się i popatrzyłam na niego z uśmiechem na twarzy. 190

– Muszę zobaczyć, czy nadal tam są. Chodź. – Chwyciłam go za rękę i pociągnęłam przez kuchnię i hol, z którego wyszliśmy frontowymi drzwiami na ganek. Zerknęłam w róg i przyklękłam, kładąc dłoń na odciskach małych rączek, które tata kazał nam zrobić, kiedy budował ganek. – To odcisk mojej dłoni. Ten należy do Emily, a ten do Adama. – Ile mieliście lat? – Ja i Emily sześć, a Adam dziesięć. Pamiętam ten dzień. Tata powiedział, że na zawsze pozostaniemy częścią tego domu, skoro odcisnęliśmy tu swoje dłonie. Powiedział, że nieważne, co życie ma dla nas w zanadrzu, zawsze będziemy mieli ten dom i wspomnienia, które się w nim zrodziły. O mój Boże, Alex. Właśnie mi się to wszystko przypomniało. Objął mnie i przyciągnął do siebie. – To dobrze, Emerson. Coś mi się zdaje, że twój tata był mądrym człowiekiem. – Owszem, był. Nagle, całkiem niespodziewanie, niebo rozdarło się i spadł deszcz. – Co, do cholery? – rzucił Alex, wstając. Po mojej twarzy rozlał się uśmiech; wybiegłam na trawnik i uniosłam ręce. Odchyliłam głowę w tył, a deszcz obmył mi twarz. – Są tu z nami – uśmiechnęłam się, okręcając się wokół własnej osi. – Co to się dzieje? – zdumiała się agentka. – Nie zapowiadali na dziś opadów. – To przejściowe – zapewnił Alex. – Dziękujemy, że pokazała nam pani dom. Będziemy w kontakcie. 191

Kiedy wsiedliśmy do samochodu, zalało mnie poczucie spokoju. – Dziękuję, Parker. Ujął moją dłoń i uniósł do ust. – Proszę bardzo. Lepiej jedźmy do domu i zrzućmy te mokre ciuchy.

192

Rozdział 31 EMERSON

Wizyta w domu mojego dzieciństwa przywołała tyle wspomnień. Wspomnień szczęścia, które niegdyś tam mieszkało. Kiedy przebierałam się w suche ubrania, Alex zapukał do drzwi mojego pokoju. – Proszę. Wszedł do środka, gdy wkładałam koszulkę. – Emerson – odezwał się. – Co jest, Parker? – spytałam z uśmiechem. – Musimy porozmawiać – oświadczył poważnym tonem. – Dobra. Wal, wielkoludzie. Złapał moje dłonie. Spojrzał mi w oczy i wziął głęboki oddech. – Em, ja… – urwał. – O co chodzi, Alex? Coś nie tak? Posłał mi nieznaczny uśmiech. – Nie. Chciałem ci tylko powiedzieć, że cieszę się, że cię tam zabrałem. – Dziękuję. Ja też się cieszę. Przepraszam, że w pierwszej chwili tak na ciebie naskoczyłam, i po raz kolejny przepraszam, że groziłam ci zmiażdżeniem jaj. Roześmiał się. – Przeprosiny przyjęte. – Pocałował mnie w czoło. – Jadę do biura. Wrócę wieczorem. 13 – Podróż do miłości

193

– W porządku. Zniknął, a ja zagapiłam się na drzwi. Miałam nadzieję, że przyszedł wyznać mi coś innego. Ale nie zrobił tego. Tak bardzo bałam się tego, co się działo, bo coś się we mnie zmieniało. Uczucia do Alexa były silniejsze niż kiedykolwiek. Czy łączyło nas coś prawdziwego? Czy w ogóle mogło tak być? Powinnam powiedzieć mu, co czuję. Ale jeśli on nie odwzajemniał moich uczuć, wyszłabym na idiotkę. Alex Parker nie angażował się w związki ze względu na dziewczynę o napuszonych włosach. Ja się nie angażowałam, bo myśl o związaniu się z kimś, a następnie straceniu go śmiertelnie mnie przerażała. Nigdy nie zatrzymuj się w jednym miejscu na tyle długo, by do kogoś się przywiązać.

ALEX Siedziałem w swoim gabinecie, gapiąc się za okno i myśląc o Emerson. Powinienem był powiedzieć jej, co czuję. Powinienem był powiedzieć jej w tej właśnie chwili, tam, w jej sypialni, jak zaplanowałem. Ale kiedy spojrzałem w jej oczy, nie potrafiłem. Była silna, zdeterminowana i zamierzała wyjechać. A co, jeśli ona mnie nie kocha? Przypuszczałem, że może mnie kochać, ale nie miałem pewności. Po raz pierwszy w życiu się bałem. Bałem się, że odrzuci mnie pierwsza kobieta, którą szczerze pokochałem. Czy w jej oczach byłem jedynie kolejnym złamanym sercem? Kolejnym facetem, którego zostawi w tyle, ruszając na następną przygodę? Dobijało mnie to. Ona mnie dobijała. Spędziłem noc w biurze. Nazajutrz rano, kiedy zjawiłem się w domu, żeby wziąć prysznic i się przebrać, zastałem Emerson w kuchni. 194

– Hej. Nie wróciłeś wczoraj do domu – powiedziała. – Miałem tyle do zrobienia, aż w końcu zasnąłem. – Och. Mam nadzieję, że się wyspałeś. Wysłałam ci parę wiadomości, ale nie odpowiedziałeś. Wzruszyłem ramionami. – Teraz też przyjechałem tylko po to, żeby wskoczyć pod prysznic i zmienić ciuchy. Spuściła oczy, a ja odwróciłem wzrok. – W porządku. Mam nadzieję, że ten dzień okaże się lepszy. – Dzięki. – Ruszyłem na górę i przysiadłem na krawędzi łóżka, chowając twarz w dłoniach, a potem wziąłem prysznic i znów wyszedłem. Po dniu spędzonym na rozmyślaniu o Emerson i analizowaniu definicji miłości, doszedłem do wniosku, że muszę jej powiedzieć, jak bardzo ją kocham. Nie pozwolę jej nigdzie wyjechać. Jej miejsce było tutaj, ze mną. Naszym przeznaczeniem było trwać razem, czy ona w to wierzyła, czy nie. Zatrzymałem się przy kwiaciarni i kupiłem dwanaście czerwonych róż. Zamierzałem jej uświadomić, że jej najlepszą opcją jest pozostanie w Kalifornii. Że ja jestem dla niej najlepszym wariantem. Ale gdy dotarłem do domu, nie mogłem jej znaleźć. – Jenno, gdzie Emerson? Gospodyni zerknęła na mnie, a potem spuściła wzrok. – Jenno? – Już jej nie ma, panie Parker. – Co?! Co masz na myśli, mówiąc „już jej nie ma”? – wycedziłem przez zaciśnięte zęby gniewnym tonem, który, zdaje się, przeraził biedną kobietę. – Spakowała się i wyjechała. – Powiedziała, dokąd się wybiera? – Nie. Powiedziała tylko, że musi wyjechać. 195

– Kurwa! – wrzasnąłem, a Jenna aż się wzdrygnęła. Wypadłem z kuchni i popędziłem korytarzem do pokoju Emerson. Z rozmachem otworzyłem drzwi i wmaszerowałem do środka, rozglądając się wokół. Szafa została opróżniona, tak samo jak szuflady. Na łóżku leżała zaklejona koperta z moim imieniem. Chwyciłem ją i usiadłem. Kiedy wyciągnąłem list i rozłożyłem go, na podłogę wypadło nasze wspólne zdjęcie. Podniosłem je i przez chwilę się w nie wpatrywałem, a później, wciąż ściskając je w dłoni, zacząłem czytać napisane przez nią linijki.

Kochany Alexie, kiedy tak siedzę, pisząc ten list, do głowy przychodzi mi tylko jedno słowo. Dziękuję. Dziękuję za wszystko, co dla mnie zrobiłeś. Nigdy nie zatrzymuj się w jednym miejscu zbyt długo, prawda? Trzy ostatnie miesiące spędzone z Tobą były jednym z najwspanialszych okresów w moim życiu. Wiem, że prawdopodobnie w to nie wierzysz, ale taka jest prawda. Bałam się powrotu, Tobie jednak udało się obrócić moje lęki w pył. Gdy byłam z Tobą, nie myślałam o niczym innym. Czułam się przy Tobie bezpieczna, a Ty otworzyłeś przede mną swój dom. I za to Ci dziękuję. Podzieliłam się z Tobą rzeczami, o których nigdy wcześniej nikomu nie mówiłam, bo sprawiłeś, że poczułam się swobodna i chroniona. To nie zdarzyło mi się od bardzo dawna. Sprawiłeś, że się w Tobie zakochałam, Parker. A to jeszcze nigdy się nikomu nie udało. Opiekowałeś się mną, nawet jeśli nie zdawałeś sobie z tego sprawy. Dałeś mi nadzieję na przyszłość. A brakowało mi jej od czasu wypadku. Na tym świecie istnieje tyle piękna, nawet jeżeli przysłaniają je rozpacz i tragedie. Dostrzegam to dzięki Tobie. Kiedy zabrałeś mnie do mojego dawnego 196

domu, podarowałeś mi wspomnienia, o których nie sądziłam, że je mam, i naprawdę nie wiem, jak Ci za to dziękować. Mam nadzieję, że rozumiesz, dlaczego musiałam wyjechać i dlaczego nie potrafiłam osobiście się z Tobą pożegnać. Do diabła, nie jestem pewna, czy sama to rozumiem, więc jeśli Tobie też nie uda się tego pojąć, nic nie szkodzi. Wybaczyłeś mi rzeczy, które mówiłam, więc mam nadzieję, że wybaczysz mi także ten wyjazd. Nie jesteś tylko kolejnym facetem, którego zostawiam za sobą. Jesteś mężczyzną, który skradł mi serce. Kazałam wydrukować nasze zdjęcie, żebyś mógł je zachować i na zawsze mnie zapamiętać. Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe. Jeśli go nie chcesz, po prostu je wyrzuć. Wcale bym Cię za to nie winiła. Jesteś moim najlepszym przyjacielem, Alexie Parker, i kocham Cię. Pamiętaj, żeby codziennie zażywać lekarstwa i trzymaj się z daleka od solniczki. Tak właściwie, w domu nie będziesz miał z tym najmniejszego problemu, bo wszystkie wyrzuciłam. Ale ufam, że nawet będąc gdzieś na mieście i widząc solniczkę, palcem jej nie tkniesz, bo w głowie usłyszysz mój głos. Troszczę się o Ciebie tak, jak ty troszczyłeś się o mnie. Uważaj na siebie, Parker, i obiecaj, że nigdy mnie nie zapomnisz. Z wyrazami wiecznej miłości Emerson Powietrze w pokoju zgęstniało i trudno było oddychać. Naprawdę mnie kochała i gdybym tylko wyznał jej, co czuję, może by została. Zmiąłem list w dłoni i rzuciłem na łóżko. Kiedy spojrzałem na naszą wspólną fotografię zrobioną w Dolinie Napa, moje oczy zaczęły napełniać się łzami. Już za nią tęskniłem i nagle mój świat rozpadł się na kawałeczki. 197

Ocierałem właśnie oczy, kiedy odezwał się mój telefon. Dzwonił Adam. Cholera. – Halo? – Znów wyjechała. Prawda? – Tak. – Niech to szlag. Sądziłem, że przekonasz ją, by została. – W jego głosie pobrzmiewał gniew. – Próbowałem. Masz jakieś pojęcie, dokąd mogła się wybrać? – Skąd mam wiedzieć, do cholery jasnej? Nigdy nie wiedziałem, gdzie jest, póki nie zadzwoniła, żeby mi powiedzieć. – Skąd wiedziałeś, że wyjechała? – Zostawiła mi pod drzwiami list, w którym przeprasza i prosi o wybaczenie. Ale rzecz w tym, że tym razem chyba nie potrafię jej wybaczyć. – Potrafisz, Adam. – A ty, Alex? Potrafisz? – Tak, bo ją kocham. – Jeśli się odezwie, zadzwoń do mnie. Próbowałem wysyłać wiadomości, ale nie dochodzą. – Zadzwonię. Zakończyłem połączenie i ułożyłem się na łóżku na plecach, wpatrując się w nasze wspólne zdjęcie.

198

Rozdział 32 ALEX

Nadal leżałem na łóżku Emerson, kiedy Jenna zapukała do drzwi i powoli je otworzyła. – Przepraszam, panie Parker. – Czego?! – warknąłem oschle. – Hm. Musi pan podejść do drzwi. Przyszła do pana przesyłka. – Po prostu przynieś ją tutaj. – Jest pan pewien? – Jenno, przynieś mi tę cholerną paczkę! – wrzasnąłem. – Jak pan sobie życzy. Gdy w parę chwil później weszła z powrotem do sypialni, doznałem szoku. – Co to ma być, do diabła? – spytałem na widok szczeniaka w jej ramionach. – To właśnie ta przesyłka, o której wspomniałam. Postawiła psiaka na łóżku, a ten zaczął skakać i lizać mnie po twarzy. – O mój Boże. Zabierz go stąd! Chwyciła go ponownie i wręczyła mi kopertę. – To przyszło razem z nim, proszę pana. Wziąłem wiadomość, otwarłem i wyciągnąłem ze środka białą kartkę. 199

Alex, przedstawiam Ci Parkera. Gdybyś nie zauważył, jest biszkoptowym labradorem, a przy tym wciąż strasznym maluszkiem. Dobrze się nim opiekuj. Potrzebujesz go tak samo, jak on potrzebuje Ciebie. Zabierz go na plażę i pobaw się w aportowanie. Naucz go paru sztuczek i mów do niego. Potrzebujesz kogoś, kogo mógłbyś kochać, Alex, a on nigdy nie złamie Ci serca. Z wyrazami wiecznej miłości Emerson Co ona sobie, do cholery, myślała? Zerknąłem na Jennę, która nie ruszyła się z miejsca, zajęta głaskaniem szczeniaka. – To prezent od Emerson. Na imię ma Parker. Gospodyni roześmiała się, więc posłałem jej spojrzenie. – Wygląda na to, że mamy nowego gościa, Jenno. Możesz go położyć na łóżku. Znów wypuściła go z rąk, a zwierzak momentalnie do mnie podbiegł, lizał mnie po twarzy i skakał jak szalony. Złapałem go za czerwoną obrożę z przywieszką w kształcie kości, na której widniał napis: „Parker Parker”. Nie zdołałem powstrzymać śmiechu, bo to było tak bardzo w stylu Emerson. Przez kilka kolejnych tygodni pracowałem w domu, zaprzyjaźniając się z Parkerem. Był małym słodziakiem, a przecież ja nawet nie przepadałem za psami, szczególnie jeśli srały po domu. Dużo czasu spędzaliśmy na plaży i na zabawach w ogródku. Ogromnie tęskniłem za Emerson i z każdym dniem stawało się to coraz bardziej bolesne. Od paru dni się nie 200

goliłem, ale nic mnie to nie obchodziło. Gdy zniknęła z mojego życia, zamieszkało we mnie poczucie beznadziei. Pragnąłem jedynie usłyszeć jej słodki głos i móc ponownie wziąć ją w ramiona. Odmieniła mnie, moje życie, cały mój świat. Który teraz, bez niej, okazywał się nie istnieć. – Przepraszam, panie Parker – odezwała się Jenna, wychodząc na patio. – Tak, Jenno? – Emerson coś zostawiła. – Co takiego? – To. – Pokazała mi mapę, którą Emerson zawsze miała przy sobie. Wpatrywałem się w nią przez chwilę, a serce zaczęło kołatać mi w piersi. Spojrzałem na Jennę. – Nigdy by jej nie zostawiła. To byłaby pierwsza rzecz, którą by spakowała. Gdzie to znalazłaś? – Wycierałam akurat kurze w jej pokoju, kiedy Parker wyciągnął to spod łóżka. Nagle zalało mnie poczucie szczęścia. – Jenno, czy ty wiesz, co to oznacza? – uśmiechnąłem się, biorąc od niej mapę. – Nie, proszę pana. Nie mam pojęcia. – Emerson zostawiła ją, ponieważ chce, żebym ją odnalazł! Wejdźmy do środka. Rozłożyłem mapę na wyspie kuchennej. – Czarne kółka to miejsca, które dopiero zamierza odwiedzić. Czerwone to te, w których już była. Skup się na czarnych, Jenno. Oboje gapiliśmy się na mapę w milczeniu. – Może być wszędzie – oceniła Jenna. Mój wzrok padł na punkt po prawej stronie. – Już wiem, dokąd pojechała! – zawołałem. – Dokąd? Skąd pan wie? 201

– Tutaj – uśmiechnąłem się, wskazując stan Maine. – Bass Harbor zajmuje szczególne miejsce w jej wspomnieniach i jestem pewien, że właśnie tam się udała! Bez zastanowienia chwyciłem Jennę w ramiona i ucałowałem w czoło. – Proszę pana? – rzuciła zszokowanym tonem. – Musisz tu pomieszkać przez parę dni i zająć się Parkerem. Zapłacę ci podwójnie. Sprowadzę Emerson do domu, Jenno – oznajmiłem z uśmiechem. – Przywiozę ją z powrotem i już nigdy stąd nie wyjedzie, chyba że ze mną. – Niech pan jedzie. Zostanę z Parkerem! Niech ją pan zdobędzie! – uśmiechnęła się. Wyjąłem telefon i zadzwoniłem do pilota. – Dzień dobry, panie Parker. – Przygotuj samolot. Lecimy do Bass Harbor w stanie Maine. – Kiedy chce pan wystartować? – Będę za godzinę. Nie ma czasu do stracenia. – Doskonale, proszę pana. Będę czekał. Rozłączyłem się, by zaraz skontaktować się z Phillipem. – Phillip, przyjedź po mnie i zabierz mnie na lotnisko. Wiem, gdzie jest Emerson i zamierzam sprowadzić ją do domu. – Cudowne wieści, Alex. Będę za jakieś dziesięć minut.

202

Rozdział 33 EMERSON

Wynajęłam domek nad wodą w miasteczku Bass Harbor w stanie Maine. Zjawiłam się tu bez żadnego planu, więc poszczęściło mi się, że w Sosnowych Chatkach zostało jeszcze jedno wolne lokum. Chatka była mała, ale urocza. W środku znajdowała się przestrzeń wypoczynkowa z kominkiem, za który byłam wdzięczna, bo w Maine robiło się już chłodnawo, niewielka sypialnia ze sporym łóżkiem oraz aneks kuchenny z piecem, zlewem i lodówką. Całe dnie spacerowałam samotnie po skalistych wybrzeżach i przyglądałam się przepływającym obok łodziom do połowu homarów. Nocami tęskniłam za Alexem tak bardzo, że aż bolało. Myślałam o nim w każdej sekundzie dnia. – Cześć, Emerson. – Mary zastukała do drzwi. – Wejdź, Mary. Otworzyła drzwi i wręczyła mi świeżo upieczony bochenek chleba. Mary była właścicielką Sosnowych Chatek i szybko się zaprzyjaźniłyśmy. Jej mąż zmarł parę lat temu, a nigdy nie mieli dzieci. Te domki były dla niej wszystkim. Czasami przychodziła do mnie wieczorem i siadywałyśmy na osłoniętym siatką ganku, rozmawiając o życiu i popijając herbatę. Powiedziałam jej o wszystkim: o wypadku, o podróżach, o Alexie. – Nadal się nie zjawił, co? 203

– Nie. Ale zjawi się. Jeśli choć trochę mnie zna, to mnie odnajdzie. – Więc na to właśnie czekasz? Żeby cię odnalazł, byś mogła stwierdzić, czy to ten jedyny, dla którego warto zmienić swoje życie i się ustatkować? – Tak. Wyznałam mu w liście, co czuję, więc jeśli odwzajemnia te uczucia, przyjedzie. – Nadal nie rozumiem, czemu nie powiedziałaś mu o tym jeszcze w Kalifornii. Posłałam jej delikatny uśmiech. – To skomplikowane. On jest skomplikowany. Ja jestem skomplikowana. Ale razem jesteśmy zupełnie nieskomplikowani. Czy to ma jakiś sens? Roześmiała się. – Nie bardzo. Ale wierzę ci na słowo. – Sięgnęła ku mnie i poklepała mnie po dłoni. – Tak sobie myślałam, że może jutro rano pomogłabyś mi w kuchni. Pokazałabyś co nieco z rzeczy, których nauczyłaś się w Toskanii. – Z przyjemnością. – Świetnie. W takim razie widzimy się u mnie koło siódmej? – Przyjdę.

ALEX Z powodu niewielkiej usterki technicznej nie mogłem wystartować zgodnie z planem, co mnie rozzłościło. Chciałem jedynie dotrzeć do Emerson. Ale później stanąłem przed kolejnym problemem. Nie miałem pojęcia, gdzie się zatrzymała, więc zadzwoniłem do Adama. – Cześć. – Adam, wiem, gdzie jest Emerson. 204

– Odezwała się? – Nie. Ale zostawiła u mnie swoją mapę. – Hm? To do niej niepodobne. – Właśnie. Chce, żebym ją znalazł. – Gdzie jest? – W Bass Harbor w stanie Maine. – Skąd wiesz? – Kiedy zabrałem ją do domu waszego dzieciństwa, opowiedziała mi wszystko o waszych rodzicach i latarniach morskich. A w Maine jeszcze nie była. To miejsce ciągle zakreślone było na czarno. – Pamiętam tę historię. Naprawdę myślisz, że tam pojechała? – Tak. Tak myślę. Jestem prawie pewien. Chcę, żebyś sprawdził jej kartę kredytową i powiedział mi, w którym hotelu się zameldowała. – Wybacz, Alex. Nie mam już do niej dostępu. – Cholera. No dobra. Jakoś dam radę. Jeśli nawet przyjdzie mi przeszukać każdy hotel w Bass Harbor i okolicy, to trudno. – Powodzenia. Sprowadź ją do domu, Alex. – Tak zrobię. Do usłyszenia wkrótce. Otworzyłem wyszukiwarkę Google’a w telefonie i wpisałem: „Bass Harbor, Maine”. Pierwsza strona, która wyskoczyła, reklamowała domki do wynajęcia. W mojej głowie pojawiło się wspomnienie z naszej wyprawy do jej domu. Mówiła, że jej rodzice zatrzymali się w chatce nad morzem. Postanowiłem, że tam sprawdzę w pierwszej kolejności. Usterkę wreszcie naprawiono i mogliśmy startować. Ponieważ lot trwał osiem godzin, na lotnisko w Bangor miałem dotrzeć dopiero koło trzeciej nad ranem. Westchnąłem. Teraz będę musiał znaleźć sobie nocleg, bo nie 205

mogłem kręcić się w kółko i szukać jej w środku nocy. Niech to szlag, tam akurat nie miałem własnego hotelu. Trzeba będzie coś z tym zrobić. Zadzwoniłem do Simona. – Hej, Alex. Co mogę dla ciebie zrobić? – Hej, Simon. Masz może przypadkiem hotel w Bangor, w stanie Maine? – W Maine? Nie. Nie mam. – Cholera. Wiesz, naprawdę musimy pogadać o otwarciu tam czegoś. – Dlaczego? Co takiego jest w Maine? – Zamierzam znaleźć Emerson i potrzebuję gdzieś przenocować. Dotrę na miejsce dopiero koło trzeciej. – Ach. Rozumiem. O jaką część Maine chodzi? – Lecę do Bangor. – To bardzo małe lotnisko. Nie jestem pewien, jakie hotele tam mają. – Coś znajdę. Dzięki, Simon. Do usłyszenia niedługo. – Przykro mi, że nie mogłem pomóc. Do usłyszenia. Westchnąłem i wyszukałem listę hoteli w Bangor. Natknąłem się na Marriotta. Musi wystarczyć. Zarezerwowałem pokój i rozparłem się wygodniej w fotelu, a następnie puściłem nagranie, na którym śpiewamy z Emerson w aucie w drodze powrotnej z Napa. Była dziewiąta następnego ranka, kiedy wskoczyłem do wypożyczonego samochodu i ruszyłem w kierunku Bass Harbor. Gdybym wiedział, że od miasteczka dzieli mnie półtorej godziny jazdy, wyruszyłbym wcześniej. Kiepskie planowanie. Podążałem za wskazówkami nawigacji i dotarłem do pierwszego skupiska domków w Bass Harbor około dziesiątej trzydzieści. Tu jej nie było. Szlag. Ludzie powiedzieli mi jednak, że jakieś dziesięć kilometrów dalej, w pobliżu latarni, znajduje się inny ośrodek z chatkami 206

do wynajęcia. Kiedy podjechałem pod Sosnowe Chatki, zauważyłem kobietę wyłaniającą się z głównego domu. Zatrzymałem wóz i wysiadłem. Kobieta stanęła i spojrzała na mnie. – Przykro mi, ale nie mamy już wolnych domków. – Szukam kogoś. Mam nadzieję, że mi pani pomoże. Podczas gdy ja podchodziłem bliżej, ona stała z utkwionymi we mnie oczami. Kąciki jej warg wygięły się ku górze. – A niech mnie. Miło cię wreszcie poznać, Alexie Parker. – Wyciągnęła do mnie rękę. Przekrzywiłem głowę i popatrzyłem na nią zmrużonymi oczyma, ściskając jej dłoń. – A więc jest tutaj. Prawda? – Owszem, i czeka na ciebie. Ja mam na imię Mary. Jestem właścicielką. Chodź ze mną. Zaprowadzę cię do jej chatki. Ruszyłem za nią krótką ścieżką. – Opowiadała pani o mnie? – spytałem. – Och, tak. Pokazała mi nawet twoje zdjęcie. Stąd wiedziałam, kim jesteś. Emerson i ja szybko się zaprzyjaźniłyśmy. – Nie dziwię się – rzuciłem z uśmiechem. – Widziałam się z nią dziś rano. Pomagała mi w kuchni. Nauczyła mnie kilku rzeczy, które sama poznała w Toskanii. – Jest świetną kucharką. – Z całą pewnością. Któregoś razu przygotowała cały garnek potrawki z homara, która absolutnie mnie zachwyciła. Zbliżyliśmy się do chatki i Mary zapukała do drzwi. – Emerson, tu Mary. Otwórz, kochanie. Bez odpowiedzi. Zastukała ponownie. 207

– Pewnie jej nie ma. – Sięgnęła do kieszeni i wyjęła pęk kluczy. Wsunęła jeden z nich do dziurki, otwarła drzwi i weszliśmy do środka. – Możesz tu na nią zaczekać, jeśli chcesz. Odstaw bagaże i odpocznij, póki nie wróci. – Dziękuję, Mary. Sprawdzę najpierw jedno miejsce. Może jest tam. – Przy latarni? – uśmiechnęła się lekko. – Zna pani tę historię? – zapytałem. – Oczywiście. To jakieś dziesięć minut drogi spacerem. Idź dalej tą ścieżką, aż dotrzesz do skał. Latarnia stoi po drugiej stronie. Emerson spędza tam dużo czasu. Teraz pewnie też tam siedzi. – Mam nadzieję. Jeszcze raz dziękuję za pomoc. Doceniam to. – Żaden problem. Powodzenia, Alex. Miło cię było w końcu poznać. Skinąłem jej głową i ruszyłem ścieżką zgodnie z jej wskazówkami. Kiedy doszedłem do skał, ujrzałem Emerson siedzącą naprzeciw latarni. Serce zaczęło tłuc mi się w piersi. Znalazłem ją.

208

Rozdział 34 EMERSON

Siedziałam na kamieniu, wpatrując się w ocean, a lekki wiatr owiewał mi twarz. Nigdy nie znudziłabym się urodą tego miejsca. Wzięłam do ręki telefon i odtworzyłam nagranie, na którym jesteśmy z Alexem. Z bólem serca oglądałam je po raz setny. Boże, tak bardzo tęskniłam za nim i tym jego męskim zapachem. Odłożyłam telefon i ukryłam twarz w dłoniach. – Czas wracać do domu, Emerson. Uniosłam głowę i na chwilę zamarłam, za to moje serce zaczęło uderzać gwałtownie, a w żołądku poczułam trzepotanie. Odwróciłam się powoli i uśmiechnęłam na widok stojącego na skale Alexa. Podniosłam się, a do oczu napływały mi łzy. – Zostań tam. Ja przyjdę – uśmiechnął się, krocząc w moją stronę po skałach. Kiedy do mnie dotarł, zarzuciłam mu ręce na szyję i przycisnęłam twarz do boku jego szyi. – Wiedziałeś, gdzie mnie znaleźć. – Oczywiście, że tak. Daj mi te twoje przeklęte usta – rozkazał. Uniosłam głowę i nasze wargi się spotkały, łącząc się w namiętnym pocałunku, który jak dla mnie mógłby nigdy się nie kończyć. 14 – Podróż do miłości

209

– Jak się trzyma Parker? Masz Parkera, co? To znaczy, nie oddałeś go nikomu ani nie wykopałeś jego słodkiego szczenięcego tyłeczka na ulicę, prawda? Alex zachichotał. – U Parkera wszystko w porządku. Zaprzyjaźniliśmy się. Ale dlaczego rozmawiamy o psie? Nie widzieliśmy się od tygodni, a ty chcesz gadać o psie? Roześmiałam się i pokryłam jego twarz pocałunkami. – Tak bardzo za tobą tęskniłam, Alex. – A ja za tobą, kotku. – Czy ty właśnie nazwałeś mnie „kotkiem”? – spytałam z uśmiechem. – Owszem, i zamierzam dalej cię tak nazywać, czy ci się to podoba, czy nie. Ujął moją twarz w dłonie. – Kocham cię, Emerson James. Jestem w tobie szaleńczo zakochany, więc już nigdy mnie nie opuścisz. Rozumiesz? – Tak. – Pokiwałam głową. – Doskonale rozumiem i nawet się nie gniewam, że mówisz do mnie tym rozkazującym tonem – uśmiechnęłam się. On także się uśmiechnął, opierając się czołem o moje czoło. – Tak bardzo cię kocham i nigdy nie pozwolę ci odejść. Chcę, żebyś wróciła ze mną do domu. To nasz dom, Emerson. Mój i twój. Kalifornia nie musi już być dla ciebie miejscem pełnym tragicznych wspomnień. – Wiem o tym i chcę wrócić do domu. Tak bardzo za tobą tęskniłam. Jego uśmiech poszerzył się, jego wargi dotknęły moich. – To właśnie chciałem usłyszeć. – Przyciągnął mnie do siebie w ciasnym uścisku. 210

Usiedliśmy przytuleni na skałach przed latarnią, patrząc na ocean. – Tu jest naprawdę pięknie – uznał. – Szczera prawda. – Pocałowałam go w policzek. – Poznałem Mary. Zrobiła na mnie wrażenie naprawdę miłej osoby. – I taka właśnie jest. To niesamowita kobieta. Skąd wiedziałeś, gdzie się zatrzymałam? – Pamiętam, że mówiłaś, że twoi rodzice mieszkali w takiej chatce podczas swojego pobytu. – Więc naprawdę mnie słuchałeś. Spojrzał na mnie i odgarnął mi kosmyk włosów za ucho. – Zawsze słucham każdego twojego słowa, Emerson, i obiecuję, że nigdy nie przestanę. Te ostatnie tygodnie były dla mnie cholerną udręką. Na niczym nie mogłem się skupić. Odbyłem z Parkerem długą rozmowę na twój temat i nie może się już doczekać, aż wrócisz do domu. Ale obawiam się, że zaanektował twoją stronę łóżka. Roześmiałam się. – Sypiałeś w moim łóżku? – Czasami, bo dzięki temu czułem się bliżej ciebie. Ale to już nie jest twoje łóżko. Teraz będziesz spać w naszym łóżku na górze. Uniosłam brew. – Nigdy nie byłam w twoim łóżku. Co jeśli mi się nie spodoba? – Wierz mi – rzucił z uśmiechem – ogromnie ci się spodoba. Przepraszam, że nigdy cię tam nie zabrałem. – Nie, nic nie szkodzi. Było nam wygodnie w moim pokoju. A skoro o tym mowa, myślę, że musimy już wracać do chatki. Mamy do nadrobienia poważne braki w seksie. – Czytasz mi w myślach, Emerson. Nie mogę się doczekać, żeby na nowo odkryć to twoje doskonałe ciało. 211

Nasze wargi złączyły się jeszcze jeden ostatni raz, zanim wstaliśmy i ruszyliśmy ku domkowi. Trasę od drzwi do łóżka znaczył szlak zrzuconych ubrań. Móc ponownie poczuć dotyk Alexa – to było niczym sen. Tęskniłam za jego dłońmi pieszczącymi moje ciało i za jego językiem wędrującym po każdym skrawku mojej odsłoniętej skóry. – Boże, tak mi z tobą dobrze, kotku – jęknął, wsuwając się i wysuwając ze mnie. Nasze ciała pokryły się potem już przy niesamowitej grze wstępnej. Takiej, podczas której Alex doprowadził mnie do dwóch absolutnie cudownych orgazmów. Jego pchnięcia stały się szybsze, jego wargi objęły mój sutek, a ja ciaśniej oplotłam go nogami w pasie. Nasze usta się spotkały, Alex ugryzł mnie w dolną wargę. Odrzuciłam głowę w tył, a z moich ust wydobyło się kilka głośnych jęków. – Właśnie tak, kotku. Dojdź dla mnie. Pokaż mi, jak bardzo kochasz mieć mnie w sobie. – Alex – wyrzuciłam z siebie głośno, drżąc od kolejnego fantastycznego orgazmu. – Cholera, Em – wymruczał, wchodząc głębiej i wypełniając mnie swoim spełnieniem. Przez parę chwil trzymaliśmy się w ramionach, a potem Alex zsunął się ze mnie i oboje leżeliśmy na boku, twarzami do siebie, on zaś przesuwał palcem po linii mojej szczęki. – Kocham cię – wyznał miękko. – Ja też cię kocham, Alex. Tak bardzo chciałam ci powiedzieć, ale się bałam. – Czego się bałaś, kotku? – Bałam się tego, że cię kocham, bo gdyby coś ci się stało, nie zniosłabym tego. 212

Pochylił się i pocałował mnie. – Nic mi się nie stanie. Zawsze będę przy tobie. – Zażywałeś lekarstwa? Zmarszczył brwi. – Oczywiście. – Uważałeś, żeby nie jeść za dużo soli? – Tak. Uważałem, Panno Apodyktyczna – uśmiechnął się. – I nie mogę uwierzyć, że wyrzuciłaś solniczki. – Nie mogłam ryzykować. – Mogłem po prostu pojechać do sklepu i kupić nowe. – Nie zrobiłbyś tego. Nie wejdziesz do sklepu, o ile nie zaciągnę cię tam siłą. – Prawda. – Znów mnie pocałował. – Może się ubierzemy, przegryziemy coś, a potem oprowadzisz mnie po Bass Harbor? – Brzmi dobrze, ale najpierw potrzebuję jeszcze jednego, naprawdę ostatniego orgazmu. Na jego wargach wykwitł uśmieszek. – Jest pani okropnie zachłanna, panno James. – Jego dłoń musnęła moją nagą pierś. – I to pana wina, panie Parker. Gdybym nie czuła się za pana sprawą tak dobrze, moje ciało nie pragnęłoby pana tak rozpaczliwie. Jego dłoń zsunęła się z mojej piersi i nakryła mnie tam na dole. – Jesteś pewna, że wystarczy ci już tylko jeden? – Na teraz – tak. Ale przygotuj się, że wieczorem będziesz musiał doprowadzić mnie na szczyt jeszcze co najmniej trzykrotnie. – To będzie sama przyjemność. – Zagłębił we mnie palec i zmiażdżył moje usta swoimi.

213

Rozdział 35 ALEX

Pobudka, śpiochu! Otworzyłem oczy i zobaczyłem Emerson stojącą nade mną z filiżanką kawy. – Która godzina? – ziewnąłem. – Szósta. – Szósta? Czemu wręczasz mi kawę o szóstej nad ranem? Jesteśmy na wakacjach. – Ponieważ o siódmej musimy być na łodzi do połowu homarów – wyjaśniła z uśmiechem. – Łodzi do połowu homarów? O czym ty mówisz? – Usiadłem i wziąłem od niej kawę. – Wyciągniemy z wody parę więcierzy – wyszczerzyła zęby. – To dobra zabawa, a Rick i Devon będą czekać na nas o siódmej. Więc rusz się, Parker. Wstawaj i ubierz się. Westchnąłem. – Chodź tu i na początek daj mi całusa, a potem pogadamy. Przewróciła oczami, a następnie schyliła się i pocałowała mnie. – Po pierwsze, Emerson, kim są Rick i Devon? – Poławiaczami homarów i moimi przyjaciółmi. – Nie jesteś tu aż od tak dawna. Ile przyjaźni zdążyłaś zawrzeć? Wzruszyła ramionami. 214

– Nie wiem. Kilka. Rick i Devon zaopatrują Mary w homary. Któregoś dnia rozmawiałam z Mary, a oni akurat przywieźli dostawę. Byłam ciekawa, więc obiecali, że pokażą mi co i jak. – Więc podczas gdy ja siedziałem w domu, jęcząc i jojcząc, i diabelnie za tobą tęskniąc, ty łowiłaś homary? – Ani przez chwilę nie przestałam o tobie myśleć. Musiałam czymś się zająć, czekając, aż się tu zjawisz, bo inaczej bym oszalała. – No dobra, niech będzie. Poza tym nie możesz już nazywać mnie „Parker”. To imię psa i jeśli zwrócisz się tak do mnie przy nim, będzie zdezorientowany. – A mogę nadal mówić do ciebie „Parker”, kiedy jego nie ma w pobliżu? – zapytała z szerokim uśmiechem. Odstawiłem filiżankę na nocną szafkę, chwyciłem ją i przygwoździłem do łóżka. – Nie. Nie możesz! – uśmiechnąłem się i pocałowałem ją. – W porządku. Chodź. I ubierz się ciepło. Na łódce bywa chłodno. – Jak chłodno? Nie spakowałem niczego ciepłego. Nie spodziewałem się niskich temperatur. – Hm. Dobra, pospiesz się i narzuć na to seksowne ciało jakieś ciuchy. Kawałek stąd jest sklep z ubraniami. Coś ci tam znajdziemy. – Na pewno jeszcze zamknięte. – Otwierają o piątej. – Mogę najpierw wziąć prysznic? – Na twoim miejscu bym tego nie robiła. Na łodzi nieźle prześmierdniesz. Poczekaj, aż wrócimy. – Świetnie. Jesteś pewna, że się na to piszesz? – spytałem. – Tak. A ty nie? 215

Spojrzałem w jej piękne niebieskie oczy i dostrzegłem w nich jedynie podekscytowanie. – Oczywiście, że tak. Chcę robić wszystko, na co ty masz ochotę. To dopiero będzie doświadczenie. Nigdy wcześniej nie pływałem łodzią do połowu homarów. Pocałowałem ją po raz ostatni, poszedłem do łazienki, umyłem zęby i włożyłem ubranie. Kiedy wróciłem do sypialni, Emerson posłała mi dziwne spojrzenie. – Co? Co jest nie tak? – Nie masz dżinsów? – zapytała. Opuściłem wzrok na swoje eleganckie beżowe spodnie. – Nie. Widziałaś mnie kiedyś w dżinsach? – Nie. Ale uważam, że powinieneś je nosić. – Nie lubię dżinsów. – Podszedłem do dzbanka i nalałem sobie kolejną filiżankę kawy. – Czemu? – Nie wiem. – Ona wyglądała uroczo w dżinsach i zapinanej na zamek bluzie z kapturem. – Chodź, wielkoludzie, kupimy ci coś ciepłego. – Złapała mnie za rękę i ruszyliśmy do sklepu znajdującego się kawałek w górę ulicy. – Cześć, Emerson! – zawołał mężczyzna zza lady. – Cześć, Rob – powitała go z uśmiechem. – Kolejny przyjaciel? – zagadnąłem. – Tak jest. Rob i jego żona są właścicielami sklepu. Któregoś dnia zaczęliśmy gadać, kiedy weszłam do środka się rozejrzeć. Zdjęła z wieszaka czarną bluzę z kapturem zapinaną na zamek błyskawiczny. – Podoba ci się? – Może być. Wolę szary kolor. – Tu masz szarą – uśmiechnęła się. – Przymierz. 216

Kiedy ja wkładałem bluzę, Emerson podeszła do półki, gdzie leżały równo poskładane dżinsy. Nie było mowy, żebym miał jakieś włożyć. – Emerson! – krzyknąłem, rozkładając ręce. – Jak to wygląda? – Podoba mi się! – Jej uśmiech jeszcze się poszerzył. – Ale nie do tych spodni. Podejdź tu i wybierz swój rozmiar. Westchnąłem, zbliżając się do miejsca, w którym stała. – Nie chcę dżinsów, kochanie. Spojrzała na mnie, przekrzywiła głowę i z przekonaniem położyła mi dłoń na piersi. – Pora zrzucić z siebie te korporacyjne ciuchy i wskoczyć w coś wygodnego. Po prostu zrób mi tę przyjemność i zmierz je. Proszę – rzuciła jękliwie. Wlepiłem w nią wzrok. – Dobra. Przymierzę. Poszedłem do przymierzalni i wciągnąłem dżinsy. Kiedy ponownie się wyłoniłem, Emerson zagwizdała. – Spójrz tylko na siebie. – Przygryzła dolną wargę. – Odwróć się, żebym mogła zobaczyć ten seksowny tyłek. Przewróciłem oczami i okręciłem się. Przysunęła się i objęła mnie od tyłu. – Idealnie. Wprost idealnie. – Pocałowała mnie w policzek. – Ale brakuje ci jeszcze jednej rzeczy. – Jakiej? – Poczekaj. Zaraz wracam. Po chwili wróciła z wełnianą czapką i włożyła mi ją na głowę. – Proszę. Cholera, Alex. Wyglądasz w tym stroju bardzo seksownie. Odwróć się i przejrzyj się w lustrze. – Twierdzisz, że w innych ciuchach nie jestem seksowny, Emerson? 217

– Nie. Cały czas jesteś seksowny. Ale teraz to chyba wybuchły mi jajniki. Roześmiałem się. – Co? – Nieważne. Nie zamierzam ci tego tłumaczyć. – Uniosła głowę i szepnęła mi do ucha: – Nie masz pojęcia, jakie rzeczy chciałabym z tobą zrobić, kiedy masz na sobie to ubranie. Niegrzeczne rzeczy. Bardzo niegrzeczne rzeczy, Alex. Mój kutas zaczynał sztywnieć. – Emerson, przestań. Na miłość boską, nie odzywaj się już ani słowem. Niech ci będzie, kupię ten zestaw. – Ale tylko jeśli jest ci w nim wygodnie. – Jest mi wygodnie, Emerson. – Jesteś pewien? Chwyciłem ją za biodra i odwróciłem twarzą do siebie. – Jest mi wygodnie. A teraz cicho. – Pocałowałem ją delikatnie. – Świetnie. – Oderwała od ubrań metki i zaniosła je do kasy.

218

Rozdział 36 EMERSON

Spędziliśmy kilka godzin na łodzi do połowu homarów, a Alex pomagał wyciągać więcierze. Był ogromnie seksowny i miło było patrzeć, jak dobrze się bawi. Tak przynajmniej mi się zdawało. Kazałam mu potrzymać wielkiego homara i zrobiłam zdjęcie, które wysłałam do Jenny. „Spójrz na Alexa!” „OMG! Wygląda jak normalny człowiek, LOL!” „No nie? Czy nie wygląda seksownie w tej czapce? I patrz, ma na sobie dżinsy”. „Jest seksowny. Nie mów mu, że to powiedziałam”. „LOL. Nie powiem”. Wręczyłam telefon Rickowi. – Zrobisz mi fotkę z Alexem, jak trzymamy homara? – Jasne, Emerson – odparł z uśmiechem. Stanęłam obok Alexa i pocałowałam go w policzek, chwytając za jedną parę szczypiec skorupiaka. Kiedy łódź odstawiła nas do przystani, podziękowaliśmy Rickowi i Devonowi, po czym udaliśmy się w drogę powrotną do chatki. – To było naprawdę fajne – uznał Alex z uśmiechem, całując mnie w głowę. – Cieszę się, że dobrze się bawiłeś. 219

– Nigdy bym nie pomyślał, że coś takiego sprawi mi frajdę. – Widzisz, jak ciekawe może być życie, kiedy wyrwiesz się z korporacyjnego światka? – Tak, a skoro już o tym mowa, jutro musimy wracać. – Tego się domyślałam. I tak spędziłam tu już wystarczająco dużo czasu. – Oparłam mu głowę na ramieniu. Gdy dotarliśmy do domku, Alex włączył gazowy kominek. – Chodź tutaj – polecił. Zbliżyłam się i padłam mu w ramiona. – Kocham cię. – A ja kocham ciebie. – Moje wargi dotknęły jego warg. Jego palce rozpięły moją bluzę i zsunęły mi ją z ramion. Zrobiłam to samo z jego bluzą i rzuciłam ją na podłogę, potem zdjęłam mu przez głowę koszulkę. Chciał ściągnąć czapkę, ale powstrzymałam go. – Zostaw – nakazałam z uśmiechem. – Serio? – Uniósł brew. – Tak. Serio. Uważam, że jest niewiarygodnie seksowna. Zaśmiał się, unosząc mój podkoszulek. – Zgoda. Ale ty nie masz mieć na sobie ani jednej cholernej sztuki odzieży, gdy będę cię pieprzył. Sięgnął w tył i rozpiął mój stanik, pozwolił ramiączkom opaść. Podczas gdy on ujął moje piersi w swoje silne dłonie, ja zajęłam się guzikami przy jego dżinsach, a potem on to samo zrobił z moimi. Pozbywając się ich silnymi kopnięciami, odrzuciliśmy je na bok, a Alex położył mnie na podłodze przed buzującym ogniem. – Ciepło ci? – spytał, a jego język ześliznął się po moich piersiach. 220

– Bardzo – uśmiechnęłam się z palcami wplątanymi w jego włosy. Zahaczył palcami o brzeg moich majtek i ściągnął je, a jego język przesunął się po mojej niezwykle wilgotnej szparce, doprowadzając mnie do orgazmu. Moje ciało zadrżało z rozkoszy, a on złapał moje dłonie i przytrzymał mi je nad głową. – Podobało mi się to – wyszczerzył zęby. – Mnie też – uśmiechnęłam się, patrząc w jego piękne brązowe oczy. Przekręcił się na plecy i wciągnął mnie na siebie. – Ujeżdżaj mnie, kotku. Jęknęłam, przyciskając usta do jego ust i czując jego twardego penisa u moich bram. Wszedł we mnie, a ja wciągnęłam powietrze. Wyprostowałam się i wzięłam go w siebie całego, po czym zaczęłam powoli kołysać się w przód i w tył, kilkakrotnie wykonując biodrami okrężne ruchy i obserwując wyraz rozkoszy na jego twarzy. Jego dłonie ugniatały moje piersi, palce bawiły się moimi stwardniałymi sutkami. Jego niskie jęki stawały się coraz głośniejsze, tak samo jak moje, w miarę jak poruszałam się coraz szybciej. Jego biodra unosiły się w górę, przez co wysuwał się ze mnie i wsuwał z powrotem w przyspieszonym rytmie, sprawiając, że porwała mnie kolejna fala orgazmu. – O cholera, kotku. Dalej. Nie przestawaj. Już tak blisko – wyjęczał. Ujeżdżając go jeszcze szybciej, poczułam, jak mocniej zaciska palce na moich biodrach, a potem wypełnia mnie najpierw gwałtownie, a potem wolniej. Serce biło mi z prędkością światła, oddech miałam przyspieszony. Przyciągnął mnie do siebie blisko i trzymał mocno, a ja schowałam twarz w jego szyi. Przez kilka 221

chwil leżeliśmy tak w milczeniu, próbując odzyskać oddech. Uniosłam głowę i pocałowałam jego wargi. Uśmiechnął się, odgarniając mi włosy z twarzy. – Jesteś niesamowita. – To tak jak ty. Nie chciałabym zepsuć tak pięknego momentu, ale umieram z głodu. Zachichotał. – Ja też. Zsunęłam się z niego i udaliśmy się do łazienki, gdzie wzięliśmy wspólny prysznic. Wanna była bardzo mała, więc sprawiło nam to pewne trudności, ale jakoś daliśmy radę. Po lunchu wybraliśmy się na zakupy. Niedaleko naszej chatki natknęliśmy się na małą galerię sztuki. Na ścianie wisiał obraz przedstawiający latarnię morską w Bass Harbor. – To taki sam pejzaż, jaki mieli twoi rodzice? – zapytał Alex. – Nie. Inny. Ale jaki piękny. – Przesunęłam po nim palcem. Alex przywołał sprzedawczynię i oznajmił, że chcielibyśmy nabyć obraz. – Naprawdę? – dopytywałam z podnieceniem. – Oczywiście, Emerson. Powiesimy go u nas w domu na pamiątkę początku naszego wspólnego życia. Serce roztopiło mi się w piersi, gdy usłyszałam te słowa. Objęłam go i oparłam mu głowę na piersi. – Dziękuję, Alex. A mówiłeś, że nie jesteś romantykiem. – Szczerze mówiąc, nie byłem nim, dopóki nie zjawiłaś się w moim życiu. 222

ALEX Siedzieliśmy w samolocie, rozwaleni na kanapie, głowa Emerson spoczywała na moich kolanach. Wreszcie wracała do domu, gdzie było jej miejsce. Zrobiłbym dla niej dosłownie wszystko. Kochałem ją tak bardzo, że nigdy nie chciałem się z nią rozstawać. – Emerson, muszę ci coś powiedzieć. – Co takiego? – spytała, podnosząc na mnie wzrok. – To, że wracasz do domu, nie znaczy, że musisz skończyć z odwiedzaniem miejsc z twojej mapy. Obiecuję ci, że wybierzemy się we wszystkie, które ci jeszcze zostały. Już nigdy nie będziesz musiała jechać sama. Chcę zobaczyć wszystko, o czym rozmawiałyście z Emily. Chcę odkrywać świat razem z tobą. Posłała mi delikatny uśmiech, wyciągnęła rękę i ułożyła mi ją na policzku. – Dziękuję. To wiele dla mnie znaczy; ale może zauważyłeś, że mapę niemal całkiem pokrywają czerwone kółka. – Więc może zaczniemy nową mapę? – Naprawdę? Mówisz poważnie? – zapytała z podekscytowaniem. – Tak. Całkiem poważnie. Zrobiłbym dla ciebie wszystko. Wreszcie dotarliśmy do Kalifornii, gdzie czekał na nas Phillip w bentleyu. – Witamy z powrotem, Emerson. Mam nadzieję, że tym razem zamierzasz zostać na stałe. – Zgadza się, Phillipie, i dziękuję. Dobrze być w domu. Gdy otworzyliśmy drzwi domu, natychmiast przybiegł Parker. 223

– O mój Boże! Moje maleństwo! – zapiszczała Emerson, schylając się, a Parker polizał ją po twarzy. – Witamy w domu, panie Parker, Emerson – rzuciła Jenna z uśmiechem. – Możesz zwracać się do niego „Alex”. Jeśli będziesz go nazywać „Parker”, zmylisz psa. Prawda? – Spojrzała na mnie. – Prawda. – Powoli pokiwałem głową. – Możesz mi mówić Alex, Jenno. – Och. W porządku – zgodziła się z nutką lęku w głosie. Chwyciłem nasze walizki i ruszyłem w górę po schodach, Emerson szła tuż za mną. Gdy dotarliśmy do mojej sypialni, zatrzymała się w drzwiach. – Co ty robisz? – chciałem wiedzieć. – Upewniam się, że mam pozwolenie na wstęp do kwater Jego Wysokości. Odetchnąłem głęboko i przez chwilę się w nią wpatrywałem. Potem zbliżyłem się do niej z uśmiechem na twarzy, wziąłem ją na ręce i wniosłem do środka. – Od teraz to również twoje kwatery, Wasza Miłość. – Delikatnie ucałowałem jej wargi, by następnie położyć ją na łóżku. Parker wpadł do sypialni i dał susa na łóżko, skacząc po Emerson. – Lubisz to łóżko, Parker? – spytała, ujmując w dłonie jego pysk. Stałem w bezruchu, patrząc, jak bawi się z psem, a moje serce topniało. Wiedziałem, że pewnego dnia będzie wspaniałą mamą. – Jest coś, co muszę załatwić – odezwała się potem z powagą. – Adam? – zgadywałem. 224

– Tak. Podszedłem do łóżka, usiadłem obok niej, a Parker znów zaczął szaleć, rzucając się na mnie. – Może zaprosimy go jutro na kolację i wtedy będziecie mogli pogadać. – Złapałem go i przygwoździłem do łóżka, drapiąc po brzuchu. – Myślę, że najlepiej będzie, jeśli porozmawiam z nim u niego w domu. Chodź tu, moje maleństwo. Nachyliłem się, by ją pocałować. – Nie ty. Pies! – uśmiechnęła się, wstając z posłania. – Nie sądzę, żeby dzielenie się twoimi względami z psem miało mi się spodobać – oznajmiłem. – Mam mnóstwo względów do rozdzielenia – zapewniła, ujmując moją twarz w dłonie i całując mnie w usta.

15 – Podróż do miłości

225

Rozdział 37 EMERSON

Następnego ranka, kiedy przygotowywałam śniadanie, zadzwonił telefon. Okazało się, że to Adam. – Hej – odebrałam. – Hej. Widziałem, że wczoraj dzwoniłaś. Byłem poza domem, a kiedy wróciłem, zrobiło się już za późno, żeby oddzwaniać. Gdzie jesteś? – U Alexa. – Rozumiem. – Adam, musimy pogadać. Ja muszę z tobą pogadać. – O jedenastej wybieram się na cmentarz. Jeśli chcesz pogadać, tam mnie spotkasz. Jego głos był pozbawiony wyrazu. Wciąż czuł względem mnie urazę i złość i dobijała mnie myśl, że zrobiłam coś takiego własnemu bratu. Wzięłam głęboki oddech. – Przyjadę. – Za bramą cmentarza skręć w pierwszą w lewo. Potem jakieś czterysta metrów prosto i zobaczysz ich groby po lewej. – Dobra. Do zobaczenia wkrótce. Akurat gdy odkładałam telefon, wszedł Alex z Parkerem. – Zrobił, co trzeba? 226

– Tak jest. Niewątpliwie zrobił. – Pochylił się i pocałował mnie. – Co się stało? Wyglądasz na zmartwioną. – Właśnie dzwonił Adam. Mam się z nim spotkać o jedenastej na cmentarzu, żeby pogadać. Alex westchnął i objął mnie ramionami, przyciągając blisko do siebie. – Chcesz, żebym pojechał z tobą? – Dzięki za propozycję, ale dam sobie radę. Muszę się tym zająć sama. – W porządku. Ale jeślibyś mnie potrzebowała, zjawię się tam w mgnieniu oka. Wyswobodziłam się z uścisku, by złożyć na jego ustach pocałunek. – Nic mi nie będzie. – Wiem o tym – uśmiechnął się lekko. – Śniadanie gotowe? Umieram z głodu. – Tak. Śniadanie gotowe. Idź sobie usiąść. – Mówiłem ci już, jak bardzo cię kocham? – E tam. Kochasz mnie tylko za te moje oszałamiające talenty kucharskie. – Może, ale kocham cię też za twoje oszałamiające talenty łóżkowe – dorzucił z uśmieszkiem. – Zabieraj stąd swój tyłek i siadaj do stołu, ty zbereźniku. – Zdzieliłam go po tyłku kuchenną łopatką. – Koniecznie przynieś to dziś do łóżka. – Wskazał na nią, szczerząc zęby. Kiedy wjeżdżałam na cmentarz, żołądek miałam pozwijany w supły. Skręciłam w pierwszą alejkę w lewo i zobaczyłam zaparkowany przy krawężniku samochód Adama. Zatrzymałam się za nim i wzięłam długi, głęboki oddech, a potem wysiadłam. Poczułam mdłości, więc oparłam się na chwilę o auto, próbując się pozbierać. 227

Widziałam Adama klęczącego na ziemi kawałek dalej. Podeszłam do niego wolno i spojrzałam na płyty nagrobne, na których wypisano imiona mojej siostry oraz rodziców. – Cześć – odezwałam się, kładąc dłoń na ramieniu brata. Odwrócił się i popatrzył na mnie, mrużąc oczy w ciepłych promieniach słońca, które mocno świeciło. – Cześć. Dzięki, że przyjechałaś. Uklękłam obok niego. – Piękne nagrobki. – Tak, też tak uważam. Kiedy wróciłaś? – zapytał, nie patrząc na mnie. – Wczoraj. – I zostajesz? – Tak. Zostaję. – Więc jesteście teraz razem, ty i Alex? – Tak. Jesteśmy parą i będziemy razem mieszkać. Czy to ci nie przeszkadza? Zerknął na mnie. – Jesteś szczęśliwa? – Tak. Kocham go, Adam. – W takim razie to mi nie przeszkadza. – Sięgnął, by chwycić mnie za rękę, a potem posłał mi nieznaczny uśmiech. – Posłuchaj, przepraszam za wszystko. Jesteś moim bratem i jedyną rodziną, jaka mi została, a ja w ciągu ostatnich ośmiu lat naprawdę zepsułam sprawy między nami. – Teraz rozumiem, dlaczego wyjechałaś, Em. Ale ja byłem tutaj, gotowy pomóc ci przez to przejść. Spuściłam wzrok na ziemię i wyrwałam chwast. – Nie chciałam pomocy, Adam. Chciałam jedynie uciec od rzeczywistości, od tego, co się wydarzyło. To było jak koszmar, z którego nie potrafiłam się obudzić, 228

a poczucie wewnętrznego spokoju mogłam uzyskać jedynie przez realizację marzenia, które dzieliłam z Emily. Cały czas miałeś rację: uciekałam. Uciekałam od wypadku, od ich śmierci i od własnego domu. Ale teraz wróciłam i tutaj już zostanę. Objął mnie i przyciągnął do siebie. Oparłam mu głowę na ramieniu i uśmiechnęłam się. – Cieszę się, że wróciłaś, siostrzyczko. Chcę odzyskać naszą relację. – Przez następne osiem lat będę ci to wynagradzać. – Tylko przez osiem? – zaśmiał się. – No. Nie było mnie tylko przez osiem lat, więc czemu miałabym na to poświęcać więcej czasu? Westchnął. – Czasem zastanawiam się, jak Alex wytrzymuje z tobą i tą twoją niewyparzoną buzią. – Tak między nami, uwielbia, kiedy taka jestem. To go nakręca. – Okej. Tyle wystarczy. Nie muszę wysłuchiwać tego rodzaju opowieści z moim przyjacielem i moją siostrą w rolach głównych. Roześmiałam się, unosząc głowę i spoglądając na niego. Pocałowałam go w policzek i powiedziałam: – Dziękuję. – Za co? – Za to, że zmusiłeś mnie do powrotu i kazałeś zamieszkać u Alexa. Gdyby nie ty, nigdy byśmy się nie poznali i wcale bym się w nim nie zakochała. – Ależ proszę bardzo. Choć dla mnie to nadal dziwaczne. Alex Parker był ostatnim facetem, który by mnie pod tym względem niepokoił. Tak właściwie to martwiłem się jedynie, że wykopie cię z domu jeszcze przed moim powrotem. 229

– Dzięki! – zaśmiałam się. Wzruszył ramionami. – Taka prawda. – Ładnie tu. Zajmowałeś się utrzymaniem tego miejsca? – Tak. Przychodzę co niedziela i robię tu porządek. Jeszcze raz popatrzyłam na nagrobki, a potem wstałam i przesunęłam wzdłuż nich palcem. – Wiesz, oni zawsze są przy nas – oświadczyłam. – Tak. Wiem. Tamtego wieczoru, kiedy się pokłóciliśmy, wróciłem do domu, otworzyłem piwo i usiadłem na kanapie. Włączyłem telewizor, ale on sam się wyłączył, a obrazek, który wisi na ścianie za kanapą, spadł na ziemię. Śmiertelnie mnie to przeraziło. Kiedy wstałem, żeby go podnieść, w pokoju nagle zrobiło się bardzo zimno. Wyrzuciłem ręce w powietrze i powiedziałem, że przepraszam, że zachowałem się jak dupek. Wtedy telewizor sam się włączył. Wiedziałem, że w ten sposób Emily i rodzice chcieli mnie opieprzyć za to, jak z tobą postąpiłem. – Pewnie tak. – Kiedy się podniósł, podeszłam do niego i oplotłam go ramionami. Nagle poczułam na skórze krople deszczu. – Nie zapowiadali na dziś opadów – zauważył Adam, uwalniając się z moich objęć i unosząc dłonie. – To prawda. Ale jak dla mnie może sobie padać do woli – rzuciłam z uśmiechem.

230

Rozdział 38 EMERSON Sześć tygodni później

Życie było cudowne. Alex i ja byliśmy cudowni. Tak właściwie, nasz związek był doskonały. Czy to możliwe? Tak. Jeśli chodzi o mnie i Alexa, to tak. Byłam akurat na mieście i załatwiałam różne sprawy, myśląc o nim, tęskniąc i marząc o jego pocałunkach. Zerknęłam na zegarek i postanowiłam, że kupię nam lunch i zrobię mu niespodziankę, zanosząc jedzenie do biura. Wybrałam kilka rodzajów sałatek i skierowałam się do budynku, w którym pracował. Kiedy otwarły się przede mną drzwi windy, ruszyłam do jego gabinetu. Najwyraźniej jego sekretarka, Olivia, również wybrała się na lunch, bo nie siedziała przy swoim biurku. Dotarłam do gabinetu i zauważyłam, że drzwi są lekko uchylone. Już miałam delikatnie w nie zapukać, kiedy dostrzegłam go przez szparę. Moje oczy otwarły się szeroko i chwyciły mnie mdłości. Alex trzymał w ramionach Bellę. Byli w gabinecie sami i obejmowali się, a nie było to krótkie przytulenie, lecz długi uścisk. Serce zaczęło walić mi w piersi i miałam trudności z oddychaniem. Ruszyłam ku klatce schodowej i, niczym oszalała, zbiegłam trzydzieści pięter w dół. Dotarłam do lobby, wypadłam na zewnątrz głównymi drzwiami i popędziłam na ulicę, przy której zostawiłam samochód. Kiedy już 231

znalazłam się w środku, łzy zaczęły mi płynąć niekontrolowanym strumieniem. Gdy w końcu uspokoiłam się na tyle, na ile się dało, pojechałam do domu. W głowie miałam kompletny zamęt i musiałam jakoś wziąć się w garść. Kiedy weszłam do domu, Jenna była w kuchni. Wystarczyło, że odwróciła się i na mnie spojrzała, by domyśliła się, że coś jest nie tak. – Wszystko dobrze? Co się stało? Czy jej powiedziałam? Bardzo się do siebie zbliżyłyśmy, odkąd znów się tu wprowadziłam, i gospodyni powierzyła mi sekrety, których nigdy wcześniej nikomu nie zdradziła. A ja musiałam z kimś porozmawiać, więc usiadłam przy kuchennej wyspie. – Poszłam do Alexa do pracy, żeby zanieść mu lunch, i zastałam go w ciasnym uścisku z Bellą. – Co?! – wykrzyknęła Jenna. Otarłam oczy, z których znów zaczęły płynąć łzy. – Widział cię? Pokręciłam głową. – Nie. Drzwi były ledwie uchylone. – Emerson. – Ujęła moje dłonie. – Istnieje jakieś logiczne wyjaśnienie. Na pewno. Alex nigdy by ci czegoś takiego nie zrobił. Tak bardzo cię kocha. Nigdy nie widziałam go tak szczęśliwego. – Sama już nie wiem. Parker skomlał u moich stóp. – Dobra, stój. Wyciągasz pochopne wnioski. Gdy go o to zapytasz, na pewno wytłumaczy ci sytuację i wszystko będzie dobrze. – Nie zamierzam go o to pytać. Poczekam i sprawdzę, czy mi powie. Jeśli nie, wtedy zaczną się prawdziwe kłopoty. – Przesadzasz. Powie ci. Nigdy niczego by przed tobą nie zataił. 232

– Może. Nie wiem. Pójdę na górę i na chwilę się położę przed wyjściem do klubu na spotkanie z Adamem i jego dziewczyną. – Przynieść ci coś? – Nie, dzięki. – Wstałam ze stołka, wzięłam na ręce Parkera i wspięłam się po schodach. Otworzyłam oczy, gdy usłyszałam, że drzwi sypialni się otwierają; do środka wkroczył Alex. – Cześć, skarbie. Wszystko w porządku? – Usiadł na brzegu łóżka i zaczął masować moje plecy. – Jestem tylko trochę zmęczona. Parker dostał radosnego ataku szaleństwa, skacząc na niego. Alex pocałował mnie w głowę, podniósł się i zabrał się do zrzucania z siebie garnituru. – Jak ci minął dzień? – spytałam dzielnie. – Gównianie. Naprawdę gównianie. Czułam, że coś go gnębi. – Dlaczego? Co się stało? – Oto okazja, żeby mi powiedzieć. – Po prostu wszystko, co mogło pójść nie tak, poszło nie tak. Ale ty nie masz się czym martwić. Ja nie mam się czym martwić? Czy on mówił serio? Naprawdę nie zamierzał mi powiedzieć? Pierwszy błąd. – Jesteś pewna, że masz dość sił, żeby iść na otwarcie klubu? – Nic mi nie jest. Wezmę prysznic. – Wygramoliłam się z łóżka. – Przyłączę się – oznajmił z uśmiechem. Powstrzymałam go uniesieniem dłoni. – Nie. Właśnie zaczął mi się okres. – Och. W porządku. No to wezmę prysznic na dole. Wyszedł, a ja wpakowałam się pod prysznic. Nie mogłam uwierzyć, że skłamałam mu w sprawie okresu. Akurat 233

kiedy skończyłam się myć, Alex władował się do łazienki z ręcznikiem owiniętym wokół bioder. Był tak cholernie seksowny z tym swoim umięśnionym ciałem i mokrymi włosami, ale w głowie raz po raz odtwarzała mi się wizja tego, co widziałam wcześniej, jak kiepski film. – Nie miałaś okresu dwa tygodnie temu? – zapytał. – A ty co? Strażnik okresu? Cholera, Alex. Nie mam wpływu na to, kiedy dostaję okres. – Czemu się wściekasz, Em? Zadałem tylko proste pytanie, a twój okres regulują pigułki. Więc najwyraźniej coś jest nie w porządku. – Tak. Może coś jest nie w porządku. – W takim razie musisz się wybrać do lekarza. O mój Boże! Nie chciał się odczepić. Jedna mała półprawda, a on rozdmuchiwał to do granic możliwości. – Zadzwonię i się umówię. Posłał mi delikatny uśmiech i wyszedł z łazienki. Nakładając makijaż, postanowiłam dać mu kolejną szansę na poinformowanie mnie o tym, co dziś zaszło. – No to co się dzisiaj stało? Wiem, mówiłeś, że nie mam się czym martwić, ale chciałabym wiedzieć. – To tylko zwykłe biznesowe sprawy, Emerson. Drugi błąd. W oczywisty sposób nie miał zamiaru mi powiedzieć, więc na razie odpuściłam. Skończyłam się szykować i czułam, że do sypialni napływa ten cholerny zapach jego wody kolońskiej. Kurczę. Weszłam do garderoby i wślizgnęłam się w czarno-białą sukienkę bez ramiączek, ale miałam problem z zapięciem jej. – Daj, pomogę ci – zaproponował Alex, podszedł do mnie od tyłu i zasunął zamek. Jego usta musnęły lekko moje odsłonięte ramię. – Dzięki. 234

– Gotowa? O tej porze będą okropne korki, a Phillip już czeka. – Tak. Muszę już tylko włożyć obcasy – oznajmiłam, biorąc buty do ręki, po czym wymaszerowałam z pomieszczenia.

ALEX Rany, te okresowe hormony poważnie wpływały dziś na Emerson. Martwiłem się, że dostała miesiączkę tak wcześnie, co oznaczało również, że przez kilka dni nie ma co liczyć na seks, a po dzisiejszym dniu potrzebowałem jej bardziej niż kiedykolwiek. Mnie nawet nie przeszkadzało, że ma okres, ale jej tak. Nie próbowałem rozmawiać z nią w samochodzie, bo wydawało się, że wszystko, co powiem, tylko ją irytuje. Więc dojechaliśmy do klubu w milczeniu. Mój dobry przyjaciel otworzył lokal karaoke, a my zjawiliśmy się, by to uczcić. Adam poznał swoją nową dziewczynę, Renee, dopiero parę tygodni temu, ale uznał, że to świetna okazja, by ją nam przedstawić. Zdradził, że naprawdę ją lubi, i nie mógł się doczekać, aż i my ją poznamy. Wysiadłem z bentleya i wyciągnąłem do Emerson rękę, żeby jej pomóc. O dziwo, chwyciła moją dłoń i wygramoliła się ze środka. – Wyglądasz tak seksownie. Od samego patrzenia na ciebie mi staje – szepnąłem jej do ucha. – No to masz przesrane – odparła z niewzruszonym wyrazem twarzy. Westchnąłem. Szykował się miły wieczór.

235

Rozdział 39 EMERSON

Miał dwie szanse, by mi powiedzieć, ale tego nie zrobił, więc przeszłam w tryb zołzy. Nie chciałam tak się w stosunku do niego zachowywać, ale nie mogłam się powstrzymać. Zranił mnie. Do głębi. Ugodził prosto w sam środek mojej duszy. Jeśli trzymał w tajemnicy fakt, że zobaczył się z Bellą, to co jeszcze ukrywał? Weszliśmy do klubu i dostrzegłam Adama przy barze. Dzięki Bogu. Potrzebowałam drinka, i to na wczoraj. – O, jest Adam. – Alex wskazał kierunek. – Nie jestem ślepa – odparłam. Alex posłał mi spojrzenie. Gdy tylko zbliżyliśmy się do baru, Adam uściskał mnie i podał rękę Alexowi. – Renee, to moja siostra Emerson i jej chłopak, Alex Parker. – Miło was wreszcie poznać. – Renee uśmiechnęła się, kiedy delikatnie przytuliłyśmy się na powitanie. Alex pochylił się i ucałował ją w policzek. – Miło cię poznać. No pewnie, na pewno miło mu było ją poznać. I ten buziak. Serio? Nie mógł po prostu uścisnąć jej ręki? – Co pijesz? – zwrócił się do mnie Alex. – Niech będzie cosmopolitan. 236

Renee była piękną dziewczyną. Miała jakieś metr sześćdziesiąt wzrostu, filigranową figurę, jasne, sięgające ramion włosy i zielone oczy. Miała też ożywiony, entuzjastyczny sposób bycia. Była typem dziewczyny, która z łatwością mogłaby zostać moją najlepszą przyjaciółką. Szkoda, że ja zachowywałam się tego wieczoru jak suka, za co podziękowania należą się niejakiemu Alexowi Parkerowi. – Zaraz wracam. Widzę tam kogoś, z kim muszę zamienić słowo – oznajmił Alex, całując mnie w policzek. No to idź, z Bogiem. – Co się dzisiaj z tobą dzieje, do cholery? Sztyletujesz Alexa wzrokiem, odkąd tu weszliście – zauważył Adam, chwytając mnie lekko za ramię. – Okres. – Tyle mi wystarczy. – Przewrócił oczami. Nie zdawałam sobie sprawy, że sztyletuję mojego chłopaka wzrokiem. Powinnam spuścić z tonu. Nie chciałam rozpocząć sceny przy znajomych Alexa. To nie ich wina, że taki z niego buc. Kiedy skończyłam cosmopolitana, zamówiłam następnego. Dużo z Renee rozmawiałyśmy i naprawdę ją polubiłam. Chociaż poznali się z Adamem zaledwie przed dwoma tygodniami, widziałam, że już zdążyli się w sobie zakochać. Alan, właściciel klubu, wdrapał się na scenę i zaczął mówić: – Chciałbym wam wszystkim podziękować za to, że przyszliście, by uczcić otwarcie mojego nowiuteńkiego klubu. A teraz – karaoke czas zacząć! – Dobrze się czujesz? – spytał Alex, podchodząc do mnie. – Tak. Czuję się dobrze, ale poczuję się jeszcze lepiej po kolejnym drinku. 237

– Przyniosę – obiecał z uśmiechem. Całą czwórką usiedliśmy przy stoliku, gdy pierwsza osoba wyszła na scenę i zaczęła śpiewać. O mój Boże, facet był okropny i bardzo pijany. Było to dość rozrywkowe przedstawienie. – Twój cosmopolitan, kochanie. – Dzięki. – Zamierzasz śpiewać? – chciał wiedzieć. – Całkiem możliwe. – Pociągnęłam długi łyk drinka. Gdy tylko pijany facet skończył, alkohol rozpoczął swe działanie, więc podniosłam się z miejsca, wlazłam na scenę i zaśpiewałam Ex’s & Oh’s Elle King. Ponieważ piosenka opowiadała o byłych, wydała mi się niezwykle odpowiednia. Wszyscy zaczęli klaskać do rytmu. Przebiegłam wzrokiem po widowni i zobaczyłam, że Alex wlepia we mnie wzrok. Gdyby spojrzenie mogło zabić, już leżałabym martwa. Nie był zadowolony, a ja miałam to gdzieś. Kiedy piosenka dobiegła końca, tłum zaczął gwizdać i bić brawo. Zamiast zejść ze sceny, zaśpiewałam Boston zespołu Augustana. Potem zeszłam chwiejnie ze sceny i klapnęłam na swoje miejsce. Alex ujął mnie lekko za ramię. – O co ci, do cholery jasnej, chodziło z tymi piosenkami? – spytał surowo. – To tylko piosenki. Jaki masz problem, do diabła? – Wbiłam w niego wzrok. – Pogadamy o tym później. – Odwrócił się, a ja zauważyłam, że Adam i Renee się na mnie gapią. Wzruszyłam ramionami, a Adam zmrużył oczy. Dopiłam trzeciego cosmopolitana i od razu przerzuciłam się na czwartego, zaś Alex poszedł pogawędzić z Alanem. Wstałam, czując lekkie zawroty głowy, i ruszyłam do baru, gdzie poprosiłam seksownego barmana o dwa shoty 238

tequili. Wychyliłam je jeden po drugim i wtedy zjawił się przy mnie Adam. – Co ty wyprawiasz? Myślę, że dość już wypiłaś. – Daj spokój, mój duży braciszku, coś taki sztywny? Napij się ze mną jeszcze po tequili! – wykrzyknęłam. – Poważnie, Emerson. Koniec na dziś. – Co tu się dzieje? – spytał Alex ostro. – Jest kompletnie pijana, Alex. Lepiej zabierz ją do domu. Właśnie łyknęła dwie małe tequile. – Dasz radę iść? – spytał mnie Alex. – Tak – wybełkotałam. Chwycił mnie delikatnie za ramię, a minę miał zagniewaną. – No to chodźmy. – Nigdzie z tobą nie idę, póki będziesz się tak zachowywał. – Wywinęłam się z jego uścisku. – Emerson, nie bawię się w żadne twoje gry. Chodźmy do domu. Proszę. – Wyciągnął do mnie rękę. Wzięłam go pod ramię i usiłowałam przejść przez klub. Gdy kilka razy się potknęłam, Alex podniósł mnie i zaniósł do bentleya. – Coś ty sobie myślała? Zwykle tak nie pijesz. – To co, dziewczyna nie może się już nawet trochę zabawić? – wybełkotałam. – Może, ale nie musi się przy tym zmieniać w nieodpowiedzialnego pijaka. – Dobra. Wygrałeś. Wszystko wiruje, więc musisz siedzieć cicho. – Wierz mi. Tak właśnie zrobię. – Odwrócił się ode mnie i wyjrzał przez okno. Oparłam głowę o szybę i zamknęłam oczy. – Phillipie, ile jeszcze do domu? – Jakieś dwadzieścia minut, Emerson. 239

Cholera. Kołysanie auta przyprawiało mnie o mdłości. Usłyszałam, jak rozsuwa się brama, i otworzyłam oczy. Dzięki Bogu, dotarliśmy do domu. Alex wysiadł, uchylił drzwi i pomógł mi się wygramolić. – No chodź. Położymy cię do łóżka. – Podniósł mnie i zabrał do środka, a ja oparłam mu głowę na piersi. – Proszę, nie idź tak szybko. Zaraz się pochoruję. – Wiem. Właśnie dlatego próbuję donieść cię na górę do łazienki. Kiedy dotarliśmy do sypialni, posadził mnie na łóżku. – Czy na razie czujesz się dobrze, czy musisz iść do łazienki? Przewróciłam się i jęknęłam, gdy moja głowa zderzyła się z poduszką. Czułam, jak alkohol podchodzi mi do gardła. – Łazienka! Już! Zakryłam usta dłonią, a Alex pospieszył ze mną do toalety. Ścisnęłam brzegi muszli klozetowej, on zaś przytrzymywał mi włosy. – Naprawdę nie mogę uwierzyć, że tyle wypiłaś. Rano odbędziemy na ten temat długą rozmowę. – Naprawdę chcesz w to wnikać, Alex? – rzuciłam pomiędzy atakami wymiotów. – Cii. Już nic więcej nie mów. Gdy skończyłam, Alex pomógł mi wstać, rozpiął moją sukienkę i pozwolił jej opaść na podłogę. Zaprowadził mnie do łóżka, posadził i szybko wciągnął mi przez głowę koszulę nocną. – Połóż się i odeśpij te wybryki – nakazał poirytowanym tonem. – Nie musisz mi dwa razy powtarzać. – Głowa opadła mi na poduszkę. 240

ALEX Idealne zakończenie gównianego dnia. Co ona sobie, u diabła, myślała? Rozebrałem się i wsunąłem do łóżka. Byłem naprawdę wkurzony na nią i jej zachowanie. I o co chodziło z tymi pieprzonymi piosenkami? Nie potrafiłem choćby częściowo zrozumieć, co się z nią, do cholery, działo. Wiedziałem jedynie, że rano powinna być gotowa, by się przede mną wytłumaczyć.

16 – Podróż do miłości

241

Rozdział 40 EMERSON

Przekręciłam się na plecy, położyłam rękę na czole i jęknęłam. Usłyszałam, że drzwi się otwierają, i po chwili Alex usiadł obok mnie na brzegu łóżka. – Gotowa na rozmowę? – Która godzina? – Dwunasta w południe. Od razu otworzyłam szeroko oczy. – Żartujesz sobie? – Nie, Emerson. Nie żartuję. – Nie powinieneś być w biurze? – Byłem, ale już wróciłem. – Uch. To czemu nie zostałeś dłużej? – spytałam, spoglądając na niego. – Ponieważ teraz porozmawiamy o wczorajszym wieczorze. Opuściłam powieki, żeby nie widzieć złości w jego oczach. Choć z drugiej strony, to on powinien wzdragać się przed złością w moich oczach. Może była niewystarczająco widoczna, musiałam to naprawić. – Czuję kawę. Gdzie jest? – spytałam z irytacją. – Postawiłem na komodzie. Nie byłem pewien, czy jesteś już na nią gotowa. – Wstał i chwycił filiżankę. – Proszę. Wbiłam w niego wzrok i usiadłam, opierając się plecami o wezgłowie. 242

– Nie jesteś za dobry w dbaniu o skacowaną osobę. – Słucham? – Przekrzywił głowę z bardzo delikatnym uśmiechem. – Gdzie aspiryna? Powinieneś mi przynieść aspirynę i wodę. Sięgnął do kieszeni i potrząsnął buteleczką z aspiryną tuż przed moim nosem. – O mój Boże, przestań tak hałasować! – zaskrzeczałam, odstawiając kawę na nocną szafkę, położyłam się ponownie i naciągnęłam kołdrę na głowę. Zachichotał i ściągnął ze mnie okrycie. – Weź aspirynę. Masz tu trochę wody, a potem pogadamy. – Możemy przynajmniej poczekać, aż tabletka zacznie działać? – spytałam, ogromnie poirytowana. Doskonale wiedziałam, że zanosi się na naszą pierwszą poważną kłótnię, i wolałabym nie czuć się tak gównianie, kiedy już przygwożdżę go do ściany. – Zgoda. Dam ci godzinę na wstanie, prysznic i dojście do siebie. – Złożył na moim czole siarczysty pocałunek. – To bolało! – I dobrze. – Mrugnął i wyszedł z pokoju. Gdy już się umyłam i ubrałam, zajrzałam do gabinetu Alexa, by sprawdzić, czy tam jest. Był. Uniósł wzrok znad komputera i zapytał: – Czujesz się już lepiej? – Tak jakby. Gotowy na swój upadek, panie Parker? Zaraz, skoro o Parkerze mowa, gdzie on jest? – Jenna zabrała go na spacer. I co masz na myśli z tym upadkiem? – spytał, a jego oczy błysnęły. – Zobaczysz. Westchnął. – Usiądź. 243

– Nie. Postoję. – Założyłam ręce na piersi. – Emerson, siadaj! – krzyknął. Nie ustępuj. Nie pozwól, by rozstawiał cię po kątach. Cała ta kłótnia to jego wina. Gdyby tylko powiedział mi wczoraj o Belli, nie stałabym tu teraz, skacowana i zbuntowana. – Proszę, Em. Usiądź i przedyskutujmy to. – Jego głos złagodniał. – Ludzie w związku muszą pewne sprawy omawiać. – Ale widzisz, Alex, ty chcesz mówić jedynie o ubiegłej nocy. O mnie i o tym, że za dużo wypiłam. Ale pozwól, że o czymś ci przypomnę. Wyleciał ci już z głowy tamten wieczór, kiedy musiałam odebrać cię wstawionego z baru i przywieźć do domu? Czy następnego dnia o tym rozmawialiśmy? Albo kiedykolwiek później, skoro już o tym mowa? Nie. Nie rozmawialiśmy. Nie godziłeś się na choćby wzmiankę na ten temat, i to było w porządku. Ale teraz, kiedy chodzi o mnie, to zupełnie inna historia. Odchylił się do tyłu w fotelu i skrzyżował ramiona. – Wtedy nie byliśmy razem i okoliczności też były inne. No dobra, tu miał rację, ale i tak nie zamierzałam się wycofać. – Co cię wczoraj ugryzło? I doskonale wiem, że nie miało to nic wspólnego z okresem, bo nigdy się tak nie zachowujesz. Stałam nieruchomo, oparta o ścianę, z rękami założonymi na piersi i utkwionymi w nim oczyma. Nadszedł czas, by wyłożyć kawę na ławę. – Wybrałam się wczoraj do ciebie do biura, żeby ci zrobić niespodziankę. Kiedy tam dotarłam, Olivii nie było przy biurku, ale drzwi gabinetu były uchylone. Zajrzałam do środka i zobaczyłam, jak obejmujesz Bellę. Dałam ci 244

wczoraj szansę, żebyś mi o tym powiedział, ale ty tego nie zrobiłeś. Czy wiesz, jak się poczułam, gdy zobaczyłam, co zobaczyłam? Coś ci powiem, Parker. Masz cholerne szczęście, że w ogóle jeszcze tu jestem. Jego oczy zwęziły się, a potem wstał i ruszył w moim kierunku. – Nie waż się do mnie zbliżać – wyrzuciłam z siebie w złości, a on się zatrzymał. Wiedział, że mówię poważnie. – Zamierzałem z tobą o tym porozmawiać, ale nie chciałem brnąć w to zeszłego wieczoru, bo wybieraliśmy się do klubu. – Naprawdę? Naprawdę zamierzałeś mi powiedzieć? Coś mi się wydaje, że twierdzisz tak tylko dlatego, że cię przyłapałam – wysyczałam. – Myśl sobie, co chcesz, ale mylisz się. Więc to z tego powodu tyle wczoraj wypiłaś? – No raczej! Postąpiłbyś tak samo, gdybyś mnie nakrył w ramionach innego mężczyzny. Mój Boże, Alex, ja nigdy bym ci czegoś takiego nie zrobiła. Chciałam jedynie o tym zapomnieć, bo tylko ten obraz miałam w głowie. Złamałeś mi serce tak bardzo, że boli mnie nawet stanie tu i patrzenie na ciebie. – Z oka popłynęła mi łza, którą szybko otarłam. – Przepraszam, kotku. Pozwól, że cię przytulę. – Nie. Nie chcę, żebyś mnie przytulał. Chcę wyjaśnień. Jeśli jakieś w ogóle istnieją. Może spotykałeś się z nią za moimi plecami. Może wszystko, co mówiłeś, to kłamstwa. – Wątpisz w to, że cię kocham? – spytał gniewnie. – Może i tak. – Spuściłam wzrok. Oparł dłonie na biodrach i odwrócił się do mnie tyłem. – Pojawia się pierwszy problem, a ty zaczynasz wątpić we mnie i wszystko, co razem przeszliśmy? Masz pojęcie, jak bardzo to boli? 245

– Na pewno nie tak bardzo, jak nakryć cię w ramionach innej kobiety, podczas gdy podobno kochasz mnie. Okręcił się gwałtownie, ze złością. – Podobno? Cholera, Emerson. Jak możesz tak mówić? – Chciałam jedynie, żebyś mi wytłumaczył, co ona tam robiła. – I planowałem, że zrobię to dzisiaj. Ale teraz, skoro uważasz, że cię nie kocham, a to wszystko zupełnie nic nie znaczy, nie ma potrzeby, byśmy o tym dyskutowali, bo najwyraźniej nie wierzysz w nic, co wychodzi z moich ust. Jeśli tak właśnie myślisz, może powinnaś odejść. Rany, teraz to naprawdę się wściekłam. Wbiłam płonące spojrzenie prosto w jego oczy. Serce tłukło mi się w piersi, a kiedy Alex wyszedł z pokoju, naszła mnie fala mdłości. – Hej, Parker! – wrzasnęłam. Odwrócił się i popatrzył na mnie już z korytarza. Pokazałam mu obydwa środkowe palce. – Pa, Felicjo. A tak przy okazji, to wcale nie zaczął mi się okres. Okłamałam cię! Pokręcił głową i zszedł po schodach, ja zaś pomaszerowałam do naszej sypialni i trzasnęłam drzwiami. To tyle, jeśli chodzi o nasz idealny związek. Jeśli coś jest zbyt piękne, by było prawdziwe, to najczęściej prawdziwe nie jest. Czy nie tak głosi stare powiedzenie? Miałam ochotę wrzeszczeć na całe gardło. Miałam ochotę rzucać wszystkim, co wpadnie mi w ręce, ale powstrzymałam się. Nie ma szans, żeby ten facet mnie złamał. Byłam wojowniczką, dziewczyną, która potrafi przetrwać najgorsze, a także, jak się okazywało, wielką zazdrośnicą. Rozumiecie, co on zrobił? Odwrócił kota ogonem i obwinił mnie. Czy naprawdę wątpiłam w jego 246

miłość do mnie? W pewien sposób, owszem, ale tylko dlatego, że przytulał inną kobietę i wczoraj nawet się na ten temat nie zająknął. Co innego miałam sobie pomyśleć? Musiałam na jakiś czas wyrwać się stąd w cholerę. Musiałam ułożyć sobie wszystko w głowie i przeanalizować to, co się właśnie wydarzyło, a w tym domu nie dałabym rady tego zrobić. Ruszyłam więc jedyną znaną mi drogą.

247

Rozdział 41 ALEX

Wyszedłem tylnymi drzwiami i skierowałem się w dół, na plażę. Musiałem trochę ochłonąć. Fakt, że Emerson nie wierzyła, że ją kocham, zranił mnie dogłębniej niż cokolwiek w całym moim życiu. Gdyby tylko nie zobaczyła mnie z Bellą, nie doszłoby do tej kłótni. Dzisiaj wyjaśniłbym jej, czemu spotkałem się z byłą dziewczyną, a ona by zrozumiała. Zraniło ją to, co ujrzała, ale powątpiewanie w moją miłość przebrało miarę. Dałem jej wszystko, co miałem. Moje serce, moją duszę, mój świat, a ona zwątpiła we mnie z powodu jednego pieprzonego, beznadziejnego momentu. To zabolało mnie aż do samego rdzenia mojego istnienia. Jakieś półtora kilometra dalej stała przy plaży restauracja. Potrzebowałem drinka, żeby się uspokoić i móc pomyśleć, więc wszedłem do środka. Kiedy tak siedziałem przy barze, przez kilka godzin sącząc jednego jedynego drinka, nagle coś mnie uderzyło. Kazałem jej odejść. Ogarnęła mnie panika, bo ona z pewnością to właśnie zrobi. Nie powinienem był jej zostawiać ani być taki uparty, żeby nie wyjawić jej prawdy. Rzuciłem pieniądze na ladę i pobiegłem plażą z powrotem do domu. Pędziłem tak szybko, jak tylko mogłem, a wiatr smagał mnie po twarzy, ocean szumiał głośno. Wpadłem do środka tylnymi drzwiami i rzuciłem się schodami na górę, do naszej sypialni. Drzwi były otwarte, ale nie zastałem Emerson. 248

Zajrzałem do garderoby i przekonałem się, że jej walizka zniknęła, tak samo jak ubrania z wieszaków. Uderzając głową o ozdobną futrynę, wrzasnąłem: – Emerson! Jenna przygnała do sypialni i zerknęła na mnie. Coś wiedziała. Widziałem to w jej smutnych oczach. – Gdzie ona jest? – wycedziłem przez zaciśnięte zęby. – Nie wiem, Alex. Powiedziała tylko, że musi pomyśleć i poukładać sobie wszystko w głowie. – I nie może tego zrobić w Kalifornii, do kurwy nędzy? – Uspokój się. Nie wiesz wcale, czy opuściła stan. Może pojechała do Adama. – Może. Zadzwonię do niego. Wyciągnąłem telefon i wybrałem numer przyjaciela. – Hej, Alex, co tam? – Adam, rozmawiałeś może przypadkiem z Emerson? – Nie. Zamierzałem zadzwonić do niej później, żeby sprawdzić, jak się czuje. A czemu? – Jesteś w domu? – Tak. Co się dzieje, stary? – Wdaliśmy się w ogromną kłótnię, a teraz zniknęła jej walizka i część ciuchów. – Kurczę, Alex. Co się, u diabła, stało? – To długa historia i wolałbym się w to teraz nie zagłębiać. Zrobisz mi przysługę i zadzwonisz do niej? Jeśli ja to zrobię, nie odbierze. – Jasne. Oddzwonię do ciebie. Klik. Nagle rozległ się dzwonek telefonu. Spojrzałem na Jennę, a ona spojrzała na mnie. Dźwięk brzmiał, jakby dochodził z wnętrza nocnej szafki. Podszedłem do niej, otworzyłem szufladę, a w środku ujrzałem komórkę Emerson. Odebrałem połączenie od Adama. 249

– To ja. Zostawiła tu swój telefon. – O cholera! Znajdź ją, Alex. Zrób wszystko, co trzeba, byleś tylko ją znalazł. Nie sądzę, żeby miała sama wrócić, zwłaszcza jeśli coś ją zraniło. – Zrobię wszystko. Będę dawał znać. Zerkając na Jennę, która wpatrywała się we mnie oskarżycielsko, ruszyłem do garderoby i wyjąłem mapę, która leżała tam na półce. Rozpostarłem ją na łóżku i odezwałem się: – Sprawdźmy, czy uda nam się wykombinować, dokąd pojechała. Wbijaliśmy wzrok w mapę, ale nic nie wyglądało obiecująco. Westchnąłem, siadając na materacu. Nagle do głowy wkradła mi się piosenka, którą śpiewała wczoraj na karaoke. – Jenno, wczoraj w klubie Emerson zaśpiewała pewną piosenkę i cały czas się na mnie patrzyła. Coś o Bostonie. – Hm. Poszukam w Google’u. Chwileczkę. Wyciągnęła swoją komórkę i podniosła na mnie wzrok. – Czy to ta? – spytała, odtwarzając utwór. – Tak! To ta. Postawiłbym własną głowę, że właśnie tam się wybrała. Zmierza do Bostonu. Wyszukaj harmonogram lotów i sprawdź, kiedy wypada następny. Nie ma szans, żeby już wsiadła do samolotu. – Piszą tutaj, że najbliższy samolot startuje za pół godziny – oznajmiła Jenna. – To musi być to. Bezpośrednie połączenie? – Tak, podróż trwa pięć godzin. – Dobra. Jeśli ruszę od razu, złapię ją na lotnisku w Bostonie. – Pobiegłem do szafy, chwyciłem walizkę, która liczyła się jako bagaż podręczny, i wrzuciłem do środka kilka rzeczy. Sięgnąłem po telefon i zadzwoniłem do mojego pilota. 250

– Przygotuj samolot do startu na już! Lecimy do Bostonu. – Będę czekał gotowy do drogi, proszę pana.

EMERSON Co ja wyprawiam? – pomyślałam, siedząc na piasku w Venice Beach. Obserwowałam, jak pary przechadzają się wzdłuż brzegu, całując się i śmiejąc. Rozejrzałam się i zauważyłam wszędzie wokół rodziny. Rodzice bawili się z dziećmi, goniąc je po plaży i pomagając im budować zamki z piasku. Wiedziałam, że Alex okaże się pewnego dnia wspaniałym ojcem, choć nigdy nie rozmawialiśmy o dzieciach. A niech mnie, nie wiedziałam nawet, czy chcę dzieci. A jednak chciałam. Pragnęłam takiej rodziny jak ta, w której się wychowałam. Przed wypadkiem zawsze powtarzałyśmy to z Emily. Rozmawiałyśmy o tym, jak to obie weźmiemy ślub, a nasze dzieci będą razem dorastały. To marzenie zgasło w dniu wypadku, ale znów wypłynęło na powierzchnię, kiedy zakochałam się w Alexie. Boże, byłam taka głupia, zachowując się w ten sposób. Nie wątpiłam, że on mnie kocha. Naprawdę nie. Po prostu byłam tak dogłębnie zraniona, że w pewien sposób chciałam, by poczuł mój ból. Ale druga krzywda nie naprawi pierwszej, a ja okazałam się idiotką, mówiąc to, co powiedziałam. Planowałam spędzić tu, w Venice Beach, kilka dni, żeby uporządkować sobie wszystko w głowie. Ale teraz zmieniłam zdanie, a nawet nie zarezerwowałam jeszcze pokoju, bo najpierw zatrzymałam się na plaży. Przekopałam torebkę i odkryłam, że nie mam telefonu. Dotarłam do auta i sprawdziłam, czy nie spadł przypadkiem na podłogę. Zajrzałam pod siedzenia, ale tam też go 251

nie było. Szlag. Nie pamiętałam, żebym brała go z szuflady nocnej szafki, tak mi się spieszyło, by się stamtąd wyrwać. Wskoczyłam do samochodu i ruszyłam w drogę powrotną do domu, aby przeprosić Alexa i błagać go o wybaczenie. No dobra, nie zamierzałam błagać, ale z pewnością postaram się, by zrozumiał, jak bardzo mi przykro.

ALEX Kiedy rozsiadłem się w samolocie, spostrzegłem, że telefon prawie mi się rozładował, więc wyłączyłem go, wyciągnąłem ładowarkę i podłączyłem do prądu. Nie było potrzeby, żeby komórka była na chodzie, bo Emerson i tak nie wzięła swojej. Prawdopodobnie zostawiła ją celowo, żebym nie mógł się z nią skontaktować, co mnie rozzłościło. Ale nie winiłem jej. Byłem prawdziwym bucem. Nie, tak właściwie, to byłem sukinsynem, ale zamierzałem wszystko naprawić zaraz, gdy tylko spotkam się z nią w Bostonie. Obiecałem jej, że już nigdy więcej nie będzie podróżowała samotnie, i złamałem tę obietnicę, każąc jej odejść. Modliłem się jedynie, żeby mój samolot dotarł na miejsce, zanim Emerson wyląduje, żebym mógł złapać ją na lotnisku. Musiała być na pokładzie tego samolotu. Było to pierwsze dostępne połączenie, ramy czasowe pasowały. Miałaby wystarczająco dużo czasu, aby dostać się na lotnisko i przejść przez odprawę, zanim samolot wystartował. Położyłem sobie dłoń na czole i zamknąłem oczy.

252

Rozdział 42 EMERSON

Kiedy wsunęłam się do domu, powitał mnie Parker. Schyliłam się, żeby go pogłaskać, a wtedy do foyer weszła Jenna ze zdziwionym wyrazem twarzy. – Emerson. Co ty tu robisz? Powinnaś być w drodze do Bostonu. – Hę? – rzuciłam zdezorientowana. – Po co miałabym lecieć do Bostonu? Byłam w Venice Beach, ale uznałam, że muszę wrócić do domu. – O cholera! – zawołała. – Co? Gdzie Alex? Przełknęła ślinę. – Leci do Bostonu, żeby cię odnaleźć. Pokręciłam głową, bo nie rozumiałam, co tu się, u diabła, dzieje. – Co masz na myśli, mówiąc, że leci do Bostonu? Skąd mu się wzięło, że ja wyruszę do Bostonu? – Z piosenki, którą wczoraj zaśpiewałaś. – Jenna przygryzła dolną wargę. Nagle oczy otwarły mi się szeroko. – Niech to szlag! – Wbiegłam po schodach i wyciągnęłam z szuflady swój telefon, pospiesznie wybierając jego numer. Od razu zgłosiła się poczta głosowa. – Kurczę. Odesłało mnie prosto na pocztę. – Pewnie nie ma w samolocie zasięgu. 253

– O mój Boże, czy ten dzień może potoczyć się jeszcze gorzej? Muszę lecieć do Bostonu. – Wyszukałam harmonogram lotów i okazało się, że następny samolot startuje za trzy godziny, ale wszystkie miejsca były wyprzedane. Kolejne połączenie miało międzylądowanie w Minneapolis, co oznaczało, że podróż potrwa prawie osiem godzin, a samolot odlatywał dopiero za cztery godziny. Następny bezpośredni lot zaplanowano dopiero na jutro rano. – Czemu po prostu nie poczekasz do jutra? – Nie. Nie mogę czekać. Muszę natychmiast znaleźć się w samolocie. – Ale na miejsce dotrzesz dopiero o czwartej nad ranem. To niebezpieczne. Nie możesz włóczyć się ulicami Bostonu w środku nocy. Westchnęłam. – A co z jego prywatnym odrzutowcem? – Właśnie nim leci. Naprawdę chcesz zmusić jego pilota, żeby odbył kolejny pięciogodzinny lot do Bostonu? – Niech to szlag! Chyba masz rację. No cóż, w takim razie dotrę do celu o czwartej rano i zatrzymam się w pokoju na lotnisku do czasu, aż odkryję, gdzie podziewa się Alex. Nie mogę tu zostać na całą noc. Oszalałabym. – Zarezerwowałam lot rozpoczynający się za cztery godziny.

ALEX Samolot wylądował, a ja wyskoczyłem z niego i pognałem do wyświetlaczy, żeby sprawdzić, przez którą bramkę przejdą pasażerowie z jej lotu. Oczywiście samolot właśnie dotarł, a bramka znajdowała się po drugiej stronie terminalu. Popędziłem przez lotnisko jak szaleniec. 254

– Przepraszam. Czy wszyscy pasażerowie z tego lotu już wysiedli? – Tak, proszę pana. Właśnie zamknęliśmy drzwi. Wszyscy wyszli. – Dziękuję. – Westchnąłem, rozglądając się wokół, a potem ruszyłem ku punktowi odbioru bagażu. Nie znalazłem jej tam. No ale z szafy zniknęła jej torba podręczna, więc pewnie nie nadała żadnego bagażu. Kiedy usiadłem na jednej z ławek i sięgnąłem do kieszeni po telefon, zdałem sobie sprawę, że go tam nie ma. Cholera! Zapomniałem go zabrać z samolotu. Czy ten dzień mógł potoczyć się jeszcze gorzej? Ukryłem twarz w dłoniach. Zatrzymałem taksówkę i poprosiłem kierowcę, by zawiózł mnie do mojego hotelu, Parker International. Gdy przeszedłem przez drzwi w lobby, pracownicy wlepili we mnie przerażone spojrzenia. Machnąłem lekko ręką i wjechałem windą do prywatnego apartamentu na najwyższym piętrze. Odłożyłem walizkę, nalałem sobie drinka i ruszyłem z powrotem do lobby. – Miło pana widzieć, panie Parker. – Todd uśmiechnął się do mnie zza lady. – Nie wiedzieliśmy, że planuje pan wizytę. – Wszystko wyszło w ostatniej chwili. Posłuchaj, Todd, potrzebuję, żebyś wyświadczył mi przysługę. – Co tylko pan sobie życzy, proszę pana. – Musisz zajrzeć do wspólnego systemu wszystkich hoteli w Bostonie i sprawdzić, czy kobieta nazwiskiem Emerson James w którymś się zameldowała. – Przykro mi, proszę pana, ale jedyną osobą, która może to zrobić, jest Wes, a on już poszedł do domu. – No cóż, w takim razie zadzwoń do Wesa i powiedz mu, że go tu potrzebuję. To nagły wypadek. – Tak jest, proszę pana. Już się robi. 255

Zerknąłem na zegarek. Była dwudziesta pierwsza. – Przyślij też do mojego apartamentu średnio wysmażony stek z pieczonymi ziemniakami i zieloną fasolką. – Zaraz się tym zajmę, proszę pana.

EMERSON Mój lot z Minneapolis był opóźniony o godzinę. Oparłam głowę o szybę i myślałam o Alexie. Nie mogłam uwierzyć, że uznał, że kieruję się do Bostonu. Te cholerne drinki, które wczorajszego wieczoru wypiłam. Zastanawiałam się, co on teraz robi, gdzie jest, jak bardzo się wścieka, że nie może mnie znaleźć. Nawet gdybym była w Bostonie, jak, u diabła, by mnie odszukał? Zamierzał zajrzeć do każdego hotelu w okolicy? Boże, tak bardzo kochałam tego mężczyznę, a fakt, że przeze mnie musiał przez to wszystko przechodzić, rozdzierał mnie od środka. Ale z drugiej strony, to on założył, że poleciałam do Bostonu, więc, technicznie rzecz biorąc, to nie była moja wina. Nie powinien był niczego zakładać. Ale zważywszy na moje wcześniejsze postępowanie, nie winiłam go za to. Rany, tym razem będę musiała porządnie mu to wynagrodzić. Zamknęłam oczy, by trochę się zdrzemnąć.

ALEX Jadłem akurat kolację, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Otwarłem i zobaczyłem stojącego za nimi Wesa. – Dobry wieczór panu. – Dobry wieczór, Wes. Dziękuję, że się zjawiłeś. – W recepcji powiedzieli, że to nagły wypadek. 256

– Tak. Chciałbym, żebyś zajrzał do systemów wszystkich hoteli w Bostonie i sprawdził, czy gdzieś zameldowała się Emerson James. – Da się zrobić. Czy mogę skorzystać z tego laptopa na biurku? – Oczywiście. Zajął miejsce przy blacie i zaczął stukać w klawiaturę komputera. – Napijesz się czegoś? – zapytałem. – Nie trzeba, proszę pana. Dziękuję. Nie wygląda na to, żeby gdzieś się zameldowała. – Niemożliwe. Musiała to zrobić. – Przykro mi, proszę pana, ale jej nazwisko nie widnieje w żadnej bazie. – Świetnie. Zastanawiam się, czy może nie podała innego imienia, wiedząc, że będę jej szukał… Spróbuj z Emily James. Powoli pokręcił głową. – Przykro mi, ale taka osoba również nigdzie się nie zameldowała. – Dziękuję za pomoc, Wes. Upewnię się, że zostaniesz należycie wynagrodzony za tę niespodziewaną wizytę. – Nie ma takiej potrzeby, proszę pana. Ja tylko wykonuję swoją pracę. Posłałem mu delikatny uśmiech i odprowadziłem go do drzwi. Sięgnąłem do kieszeni, z której wyciągnąłem dwa studolarowe banknoty, i wcisnąłem mu je w dłoń. – Weź to. Dziękuję. – To ja dziękuję, proszę pana. Dobrej nocy. Zamknąłem drzwi i ruszyłem do sypialni. Otworzyłem torbę, wyjąłem z niej małe niebieskie pudełeczko i zajrzałem do środka. Gdzie jesteś, Emerson? 17 – Podróż do miłości

257

Rozdział 43 EMERSON

Wylądowałam wreszcie o piątej nad ranem. Dobry Boże, potrzebowałam kawy. Kiedy tylko wysiadłam z samolotu, znalazłam Starbucksa, gdzie zamówiłam kawę z podwójnym espresso. Skierowałam się z nią do jednego ze stolików, usiadłam i wyciągnęłam telefon. Co teraz? O tej porze i tak niewiele mogłam zrobić. Wypiłam kawę, a potem poszłam do łazienki, żeby się odświeżyć. Byłam zgrzana i wygnieciona, a pod oczami miałam plamy z tuszu do rzęs. Zmyłam makijaż, pomalowałam się na nowo i przyczesałam włosy. Jeśli miałam odnaleźć Alexa, to chciałam dobrze dla niego wyglądać. Przez całą noc próbowałam się do niego dodzwonić, ale nadal zgłaszała się poczta, więc zaczynałam się niepokoić. To było do niego niepodobne, żeby tak długo mieć wyłączony telefon. Teraz, gdy dochodziła siódma, nadszedł czas, by się za nim rozejrzeć, ale gdzie tu zacząć? Skoro dotarł na miejsce wczoraj, to musiał gdzieś wynająć pokój. Zadzwoniłam do Adama. – Gdzie ty, do cholery, jesteś? Zamartwiałem się na śmierć. – Nic mi nie jest. Wszyscy rozdmuchaliście tę sprawę do granic możliwości, wytłumaczę ci wszystko, jak się zobaczymy. Ale najpierw musisz mi powiedzieć, czy Alex ma hotel tutaj w Bostonie? 258

– Tak mi się wydaje. Poczekaj, upewnię się. Tak. Nazywa się Parker International, stoi naprzeciw Ritza Carltona przy Avery Street. To jakieś piętnaście minut drogi, ale trwają akurat godziny szczytu, więc może ci to zająć chwilę dłużej. – Dzięki, Adam. Kocham cię. – Ja też cię kocham, a kiedy wrócisz, utniemy sobie pogawędkę. Westchnęłam. – Wiem. Wyszłam z budynku lotniska, zatrzymałam taksówkę i poleciłam kierowcy, by zabrał mnie do Parker International. Dotarłam do lobby i zbliżyłam się do lady recepcji. – Dzień dobry, witamy w Parker International. W czym mogę pomóc? – Szukam pana Alexa Parkera. Jest tutaj? – Przykro mi, ale nie mogę udzielić tego rodzaju informacji. Podszedł do mnie przyjaźnie wyglądający mężczyzna, który obdarzył mnie uśmiechem. – Nie jest pani przypadkiem panną Emerson James? Po wargach przemknął mi uśmiech. – Owszem, jestem. – Muszę tylko zobaczyć jakiś dowód tożsamości, jeśli nie ma pani nic przeciwko. Sięgnęłam do torebki, wyjęłam prawo jazdy i wręczyłam mężczyźnie imieniem Wes. Zerknął na dokument i oddał mi go z uśmiechem. – Proszę, to klucz do windy, który pozwoli pani dostać się do apartamentu na najwyższym piętrze. Pan Parker pani szuka. – Wiem. Dziękuję – odparłam z uśmiechem. 259

Skierowałam się w stronę wind, wsunęłam kartę w otwór i wjechałam na samą górę. Kiedy drzwi się rozsunęły, wyszłam na korytarz i stanęłam przed ogromnymi, podwójnymi, drewnianymi drzwiami. Wzięłam głęboki oddech i zapukałam lekko. Drzwi otworzyły się i stanął w nich Alex ze zszokowaną miną. – Słyszałam, że mnie szukasz – wyszczerzyłam nerwowo zęby. Schwycił mnie i wciągnął do środka. Nasze usta spotkały się gwałtownie, a języki odtańczyły taniec radości. Mocno trzymał moją twarz w dłoniach, a nasz pocałunek nie miał końca. – Dzięki Bogu, nic ci nie jest – uśmiechnął się, wciąż całując moje wargi. – Oczywiście, że nic mi nie jest. Jestem doświadczoną podróżniczką. Zachichotał i objął mnie ciaśniej. – Gdzieś ty była? Usiłowałem szukać cię po całym mieście. Nie zameldowałaś się w żadnym z hoteli. – Dotarłam do Bostonu dopiero parę godzin temu. – Co? – spytał, wypuszczając mnie z ramion. – Ty idioto! – Uderzyłam go lekko w pierś. – Wcale nie wybierałam się do Bostonu. Pojechałam do Venice Beach. I zamierzałam tam zostać tylko przez kilka dni, żeby móc pomyśleć, ale za bardzo tęskniłam za swoim durnym chłopakiem, więc po paru godzinach wróciłam do domu. – Och. Ale zostawiłaś telefon. – Tak. Zapomniałam go, kiedy w szalonym pośpiechu opuszczałam dom. A skoro o tym mowa, od wczoraj próbuję się do ciebie dodzwonić. – Wyłączyłem komórkę, żeby się naładowała, i zapomniałem jej z samolotu, bo tak się spieszyłem, żeby dopaść twojej bramki, zanim opuścisz lotnisko. 260

– Przepraszam, ale mnie tam nie było. Byłam w Kalifornii! – Liczy się tylko to, że teraz jesteś tutaj, cała i zdrowa. – Znów mnie do siebie przyciągnął. – Alex, przepraszam za wszystko, co powiedziałam. Nic z tego nie miałam naprawdę na myśli. Położył mi dłoń na policzku. – Nie przepraszaj. To ja przepraszam. Powinienem był powiedzieć ci od razu tamtej nocy. Mój Boże, Em, tak bardzo cię kocham i nie chcę, żebyś kiedykolwiek w to wątpiła. – Wiem i ja też cię kocham, i wcale w to nie wątpię. Nigdy nie wątpiłam. Tylko zachowywałam się jak zołza. – Nie jesteś zołzą, kochanie. Jesteś miłością mojego życia i jedyną kobietą, z którą chcę spędzić resztę swoich dni – uśmiechnął się. – Jesteś głodna? Właśnie miałem zamówić śniadanie. – Owszem, ale zjeść możemy po tym, jak już zaliczymy najlepszy na świecie seks na zgodę – oznajmiłam z uśmiechem. – Myślałem dokładnie o tym samym. – Wziął mnie na ręce i zaniósł do sypialni.

ALEX Sprawiła, że mózg mi eksplodował. Nie sądziłem, że seks może stać się jeszcze lepszy niż dotychczas, ale bardzo się pomyliłem. Leżeliśmy tam, próbując złapać oddech i uśmiechając się do siebie. Potem oboje zsunęliśmy się z łóżka, wślizgnęliśmy się w szlafroki i zamówiliśmy śniadanie. 261

– Musimy porozmawiać, kotku. Muszę wyjaśnić ci, dlaczego Bella była wtedy u mnie w biurze – odezwałem się, biorąc ją za rękę i prowadząc ku kanapie. – Wiem i jestem gotowa na tę rozmowę. Po moich wargach przemknął uśmiech, a potem ją pocałowałem. – Niedługo po tym, jak przeniosła się do Nowego Jorku, Bella odkryła, że jest w ciąży – a ja jestem ojcem. Ale zamiast mnie o tym poinformować, dokonała aborcji. – O mój Boże, Alex. – Położyła mi dłoń na policzku. – Nie wiem, co powiedzieć, poza tym, że mi przykro. – Wyznała mi, że przez ostatnie pięć lat żyła przytłoczona poczuciem winy i że musiała mi powiedzieć z nadzieją, że jej wybaczę, bo sama sobie nie potrafi wybaczyć. – I wybaczyłeś jej? – Tak. Na początku byłem zły, że zrobiła coś takiego, nic mi nie mówiąc. Ale potem trochę porozmawialiśmy i widziałem, jaka jest zasmucona, więc jej przebaczyłem. Myślę, że w ciągu ostatnich pięciu lat wystarczająco się nacierpiała w milczeniu. Wtedy właśnie musiałaś nas zobaczyć, jak się przytulamy. To nic nie znaczyło, Emerson. To był przyjacielski uścisk na do widzenia. – Tak mi głupio, Alex. Tak bardzo cię przepraszam. – Nie przepraszaj. Rozumiem, dlaczego poczułaś się tak, jak się poczułaś, bo gdybym cię ujrzał w ramionach któregoś z twoich byłych, wyciągnąłbym te same pochopne wnioski. Powinienem był powiedzieć ci od razu po powrocie do domu, ale nie chciałem cię przygnębić ani zepsuć wieczoru w klubie. Przysięgam, że zamierzałem powiedzieć ci rano. – Z niczego już nie musisz się tłumaczyć. – Nachyliła się i pocałowała mnie w usta. 262

Ktoś zapukał do drzwi – to zjawiła się obsługa hotelowa. Wstałem, by otworzyć, a potem usiedliśmy i dalej rozmawialiśmy przy śniadaniu. Potem kochaliśmy się na łóżku i wzięliśmy prysznic, a następnie ubraliśmy się i ruszyliśmy na zwiedzanie Bostonu. Ale jeszcze zanim wyszliśmy, kazałem Emerson poczekać w lobby, bo sam musiałem coś szybko załatwić.

263

Rozdział 44 EMERSON

Spędziliśmy z Alexem cudowny dzień w Bostonie. Odwiedziliśmy kilka muzeów, Fenway Park i akwarium, zrobiliśmy także małe zakupy. Rozpieszczał mnie, a ja nie narzekałam. – Powinniśmy wrócić do hotelu i przebrać się do kolacji – stwierdził. – Dobry pomysł. Robię się głodna. Otoczył mnie ramieniem i pocałował w skroń. – Kocham cię, Emerson James. – Ja też cię kocham, Alexie Parker. Kiedy dotarliśmy do hotelu, Alex otworzył mi drzwi i pierwsza weszłam do środka. Głośno wciągnęłam powietrze, rozglądając się po pomieszczeniu. Po całej podłodze rozsypano płatki róż, leżały też na stole, któremu uroku przydawały dwie płonące świece. – Co to wszystko ma znaczyć? – spytałam, spoglądając na niego z uśmiechem. – Uznałem, że możemy zjeść dziś romantyczną kolację w pokoju. – Jest pięknie. Dziękuję. – Pocałowałam go. – Proszę bardzo. A teraz siadajmy i jedzmy. Chwycił mnie za rękę, podprowadził do stołu i odsunął mi krzesło. – Kiedy to zorganizowałeś? – zapytałam. 264

– Dziś rano, przed wyjściem. – Jesteś takim romantykiem. – Tylko dla ciebie – mrugnął. Uniosłam z tacy elegancko zdobioną srebrną pokrywę, a pod nią, na małym kryształowym półmisku, leżał najpiękniejszy pierścionek, jaki w życiu widziałam. Zasłoniłam usta dłońmi i popatrzyłam na Alexa ze łzami w oczach. Uśmiechnął się do mnie, wstał ze swojego krzesła, wziął pierścionek z półmiska i przyklęknął przede mną na jedno kolano, ujmując mnie za lewą rękę. – Emerson, nigdy w życiu nikogo nie kochałem, dopóki nie zjawiłaś się ty, a wtedy zaparło mi dech. Tak wiele mi dałaś i nauczyłaś mnie rzeczy, o których nigdy nie miałbym pojęcia, gdybym cię nie poznał. Nadałaś mojemu życiu sensu, dałaś mu cel. Nie potrafię nawet wyobrazić sobie życia bez ciebie i nigdy nie chcę tego robić. Uzupełniasz mnie jako człowieka i będę cię kochał nieskończnie przez resztę mojego życia. Jesteś moją królową, a ja chcę być twoim królem. Wyjdziesz za mnie, Emerson? Drżałam i nie mogłam zapanować nad łzami, które padały na podłogę przed tym wspaniałym mężczyzną. Mężczyzną, który odmienił mnie i mój sposób życia. Mężczyzną, który oddał mi się całkowicie – a ja całkowicie oddałam się jemu. Życie bez Alexa nie byłoby możliwe. – Tak. Oczywiście, że za ciebie wyjdę! Wypuścił powietrze i wsunął mi pierścionek na palec. – Kocham cię nad życie, Emerson. – Kocham cię nad życie, Alex – uśmiechnęłam się, a potem oboje się podnieśliśmy i uściskaliśmy się mocno. Następnego ranka wyruszyliśmy z powrotem do Kalifornii. Nie mogłam się doczekać, by podzielić się radosnymi nowinami z Adamem. Kiedy tak siedzieliśmy na 265

kanapie w samolocie, popijając szampana, wyciągnęłam przed siebie dłoń i spojrzałam na oszałamiający, wysadzany diamentami pierścionek z kwadratowym, dwukaratowym kamieniem pośrodku. – Podoba ci się? – spytal Alex. – Ogromnie. Masz niesamowity gust. – Kiedy tylko go zobaczyłem, wiedziałem, że będzie cudnie wyglądał na twoim palcu. – Dziwię się, że go nie oddałeś, gdy odstawiłam swój zołzowaty numer. Zachichotał. – Nigdy bym go nie oddał. Tak bardzo cię kocham, twoją pyskatość, zołzowatość i cała resztę. – Pocałował mnie w usta. – No to może od razu ustalmy datę? – zaproponowałam. – Serio? – uśmiechnął się. – Gdybym mógł poślubić cię jeszcze w Bostonie, tobym to zrobił. – No to zamiast wracać do Kalifornii, lećmy do Vegas i się pobierzmy. – Nie. Tam miałaś swój striptizerski wyskok. – Prawda – przyznałam z uśmieszkiem. – Jakiego wesela byś chciała? – spytał, gładząc palcem mój policzek. – Wszystko mi jedno. Jeśli tylko powiesz „tak”, reszta nie ma znaczenia. – Czy nie marzyłaś zawsze o pięknym weselu? – Owszem. Marzyłam. – A więc dostaniesz piękne wesele. Nie będziemy szczędzić żadnych wydatków. Może weźmiemy ślub na plaży? – Na jakiej plaży? – dopytywałam. – Na jakiej tylko zechcesz. Możemy zostać w Kalifornii, polecieć na Hawaje albo jakąś inną wyspę… Decyzja należy do ciebie. 266

– Chciałabym wyjść za mąż w Kalifornii – oznajmiłam z uśmiechem. – Miałem nadzieję, że to powiesz. Razem wybierzemy miejsce. Chociaż nie chcę czekać zbyt długo. Chciałbym, żebyś jak najszybciej została panią Parker. – Kto powiedział, że przyjmę twoje nazwisko? Przekrzywił głowę w zdziwieniu. – Oczywiście, że przyjmiesz. – Kto tak twierdzi? – Ja. Twój narzeczony. Pochyliłam się i musnęłam jego wargi swoimi. – Chciałam tylko usłyszeć, jak to mówisz. – Emerson, przysięgam, któregoś dnia przyprawisz mnie o śmierć. Roześmiałam się. – Przynajmniej umrzesz szczęśliwy. – Bardzo szczęśliwy – uśmiechnął się, a potem pocałowaliśmy się namiętnie.

267

Rozdział 45 EMERSON Sześć miesięcy później

Dzień naszego ślubu. Postanowiliśmy pobrać się w resorcie Meadowood w Dolinie Napa. Choć oboje kochaliśmy plażę, uznaliśmy, że ślub musi odbyć się w miejscu, które ma dla nas szczególne znaczenie, a Napa to właśnie jedno z takich miejsc. Poza tym oboje kochaliśmy też wino, więc czy istnieje lepsze miejsce na zawarcie małżeństwa niż pośród winnic i winiarni? Stałam przed wysokim lustrem i wpatrywałam się w moją elegancką białą suknię bez ramiączek i z dekoltem w łódkę, uszytą z delikatnej koronki, ozdobioną koralikami, wąską wokół bioder i rozszerzającą się ku dołowi niczym syreni ogon. Nie mogłam uwierzyć, że ten dzień wreszcie nadszedł i wkrótce miałam zostać panią Parker. – Tak pięknie wyglądasz. – Jenna uśmiechnęła się, a w jej oczach błyszczały łzy. – Dziękuję. Tak bardzo się denerwuję. – Nie denerwuj się. Pomyśl tylko, jaki Alex jest w tej chwili zdenerwowany. – To prawda. Pewnie bardziej niż ja – przyznałam, śmiejąc się cicho. – Oooch. Oooch. Oooch. Spójrz tylko na siebie! – wykrzyknął Adam, wchodząc do pokoju. Jego oczy także zaczęły wypełniać się łzami. 268

– Boże, Adam, tylko się nie rozklejaj. – Mam coś dla ciebie. – Co takiego? – spytałam z uśmiechem. Sięgnął do kieszeni i wyjął srebrną bransoletkę ze zwisającym z niej małym diamentowym serduszkiem. – Należała do mamy. Pamiętasz? – Tak. Wkładała ją tylko na szczególne okazje. – Pamiętam, jak pewnego dnia siedziałem u niej w pokoju, kiedy szykowała się do wyjścia z tatą. To była rocznica ich ślubu. Poprosiła mnie, żebym pomógł jej ją zapiąć, i powiedziała, że zamierza przekazać ją tobie i Emily, gdy będziecie wychodziły za mąż. Znalazłem bransoletkę po ich śmierci, sprzątając skrzyneczkę na biżuterię mamy, i zachowałem ją, bo wiedziałem, że pewnego dnia będziesz chciała ją włożyć. Kiedy Adam zapinał mi ją na nadgarstku, z mojego oka skapnęła łza. – To coś starego i teraz należy do ciebie. – Otarł łzy z moich oczu. – Nie mógłbym odczuwać większej dumy, zajmując miejsce taty i odprowadzając cię do ołtarza. – Do moich oczu zaczęły napływać kolejne łzy. – Nie płacz. Proszę. Jeśli przekażę cię Alexowi z tuszem rozmazanym pod oczami, facet mnie zabije. Roześmiałam się i skierowałam wzrok na sufit, by powstrzymać łzy przed skapywaniem. – Dziękuję, Adam. – Ależ proszę, Emerson. – Wyciągnął do mnie ramię. – Już czas. Gotowa? Wzięłam głęboki oddech. – Tak. Bardziej niż gotowa. Wystrój na zewnątrz zapierał dech w piersiach. Na trawniku po obu stronach ustawiono białe krzesła dla dwustu pięćdziesięciu osób. Na końcu ścieżki znajdowały się dwa stojaki, w których umieszczono piękne wysokie 269

kompozycje z białych kwiatów. Ponad niskim kamiennym murkiem naprzeciwko nas rozciągał się przecudny widok na winnice. Muzyka zaczęła grać, kiedy Renee ruszyła alejką, by zająć swoje miejsce jako moja druhna. Za nią szła Jenna – główna druhna – prowadząc Parkera, który niósł obrączki przytroczone u szyi. Rozpoczął się pochód druhen, a ja na chwilę wstrzymałam oddech. – Dostarczmy cię twojemu przyszłemu mężowi. – Adam uśmiechnął się, delikatnie ściskając moją dłoń oplatającą jego ramię. Nie mogłam skupić się na niczym poza Alexem, gdy tak kroczyłam z Adamem do ołtarza. Szeroki uśmiech na jego twarzy powiedział mi wszystko. Kiedy dotarliśmy do końca ścieżki, Adam ujął moją rękę i wsunął ją w dłoń Alexa, a potem zajął swoje miejsce u jego boku. – Jesteś taka piękna – wyszeptał Alex. – Ty też. Urzędnik przemówił w kilku słowach, a następnie ja i Alex wyrecytowaliśmy swoje przysięgi. Po tym, jak powiedzieliśmy „tak” i wsunęliśmy sobie na palce obrączki, ogłoszono nas mężem i żoną. – Możesz pocałować tę piękną pannę młodą, Alex. Uśmiechnął się i nachylił do mnie, a nasze wargi złączyły się ciasno, dzieląc pierwszy małżeński pocałunek. Goście klaskali i gwizdali, a muzyka grała, gdy ramię w ramię ruszyliśmy alejką. To był najbardziej magiczny dzień mojego życia.

ALEX Moja żona w tej sukni okazała się najpiękniejszym widokiem, jaki kiedykolwiek miałem przed oczami. 270

Promieniała od stóp do głów i sprawiła, że byłem najszczęśliwszym mężczyzną na świecie. Po przysięgach nasi goście weszli do dużego namiotu z białej tkaniny; wzdłuż jego wewnętrznych ścian biegły rzędy światełek, elegancko udekorowanych stołów i dekoracji ze świeżych kwiatów. Emerson i ja skierowaliśmy się nad jezioro, po którym pływały łabędzie, na sesję zdjęciową. – Jakie to uczucie być panią Parker? – zapytałem. – Niesamowite. Nazywaj mnie tak dalej. Nakręca mnie to – mrugnęła. Najlepsza część wieczoru miała dopiero nadejść, gdy będę mógł zabrać ją z powrotem do naszego apartamentu i kochać się z nią, po raz pierwszy w roli mojej żony. Kiedy sesja zdjęciowa dobiegła końca, dołączyliśmy do gości w namiocie, gdzie uczciliśmy tę noc wystawną kolacją, doskonałym winem i koktajlami oraz tańcem. Do pierwszego tańca nie wybraliśmy żadnej z typowych piosenek, na jakie decydowała się większość par. Naszym utworem było Don’t Look Back in Anger zespołu Oasis. Gdy rozbrzmiały jego pierwsze nuty, na dużym ekranie, który kazałem obsłudze rozstawić, wyświetlono nagranie ze śpiewającymi Emerson i Emily. Wyciągnąłem rękę i Emerson dołączyła do mnie na parkiecie, gdzie oboje wyśpiewaliśmy słowa piosenki i zatańczyliśmy nasz pierwszy taniec jako mąż i żona. Gdy tylko muzyka ucichła, zaczęło kropić. Emerson spojrzała na mnie z szerokim uśmiechem na twarzy, a zespół zagrał wolny kawałek. Chwyciłem ją za rękę i wyprowadziłem z namiotu. Objąłem ją w talii, jej dłoń spoczęła na moim ramieniu i tańczyliśmy razem w deszczu.

271

Rozdział 46 EMERSON Osiem miesięcy później

Gwałtownie otworzyłam oczy i złapałam Alexa za ramię. – Co się dzieje? – spytał. – Właśnie odeszły mi wody. – Jesteś pewna, że nie zsiusiałaś się po prostu do łóżka, kochanie? – Mówisz serio? Wiedziałabym, gdybym zsikała się do łóżka. – Ale parę tygodni temu myślałaś tak samo, a okazało się, że jednak się zsikałaś. – Wstawaj i zbadaj to. – Uderzyłam go lekko w ramię. Usiadł i włączył światło. Odciągnął na bok kołdrę, a oczy mu się rozszerzyły. – O kurczę, to nie siuśki. – Mówiłam! Próbowałam wstać z łóżka, ale nie potrafiłam. Byłam ogromna i poruszanie stało się w ostatnim czasie prawie niemożliwe. Alex ujął moje dłonie i pomógł mi się podnieść. Wyjął z szuflady parę czystych majtek i uniósł je w górę. – Nie chcę być niegrzeczny, kotku, ale nie mogę się doczekać, kiedy się ich pozbędziesz. – Ja tak samo – zgodziłam się z nim. 272

Wyciągnął z szafy moją sukienkę i pomógł mi się w nią wcisnąć. – Boli cię coś? – Nie. Jeszcze nie. – To dobrze. W takim razie dojazd powinien pójść gładko. Przewróciłam oczami, a Alex porwał moją walizkę i wpakowaliśmy się do auta. Zostało nam jeszcze pół godziny drogi do szpitala, gdy nastąpił pierwszy skurcz. – Niech to szlag! O mój Boże! – wrzasnęłam, chwytając Alexa za ramię i wbijając mu paznokcie w ciało. – Oddychaj, Em. Wdech i wydech. Wdech i wydech – poradził, kładąc mi dłoń na brzuchu. Zrobiłam, jak kazał, ale to nie działało. Wreszcie skurcz ustąpił. Dotarliśmy do szpitala, gdzie odtoczono mnie na wózku na oddział położniczy. – Mam zadzwonić do Adama? – Tak. Zabije nas oboje, jeśli tego nie zrobimy. Obiecał, że zjawią się tu z Renee. Kiedy umieszczono mnie w pokoju, pielęgniarka imieniem Kelly przedstawiła się mnie i Alexowi. Pomogła mi przebrać się w jedną z tych okropnych szpitalnych długich koszul i podłączyła mnie do monitora tętna płodu. Chwycił mnie kolejny skurcz, więc zawyłam głośno. – Oddychaj, Em. Wdech i wydech. Wdech i wydech. Wdech i wydech. – Alex wisiał nade mną. – Przysięgam na Boga, Parker, jeśli jeszcze raz powiesz „wdech i wydech”, to zmiażdżę ci jaja, żebyś już nigdy nie mógł mi tego zrobić! Pielęgniarka Kelly się roześmiała. – Niech się pan nie przejmuje, panie Parker. Wszystko już słyszałam. Wezwę twojego lekarza, Emerson. Wydaje mi się, że jest już tu, w szpitalu, odbiera inny poród. 18 – Podróż do miłości

273

Skurcz ustąpił i wreszcie mogłam odetchnąć. – Adam i Renee już jadą. Boję się spytać, jak się czujesz. – Przepraszam, Alex. O mój Boże, w tej chwili cię nienawidzę! – wrzasnęłam, kiedy uderzył we mnie kolejny skurcz, i z całych sił ścisnęłam jego rękę. Doktor Williams wszedł do pokoju i spojrzał na mnie. – Pomóż sobie oddychaniem, Emerson. Wdech i wydech. – Och, więc on może to mówić, a ja nie? – rzucił Alex. – Nie będziemy teraz o tym rozmawiać – wycedziłam przez zaciśnięte zęby. Doktor Williams zbadał mnie i oznajmił, że jeśli chcę znieczulenie, to właśnie nadszedł czas, by je podać. – Uzgodniliśmy, że urodzi bez znieczulenia – odezwał się Alex. Nadchodził następny skurcz, a ja nie mogłam się powstrzymać. – Chcę znieczulenie – wydyszałam. – Ale, kotku, rozmawialiśmy o tym i sama uznałaś, że obejdzie się bez żadnych środków. To niedobre dla dziecka. – Chcę znieczulenie! – ryknęłam. – Czy to ty leżysz tutaj, podczas gdy coś rozrywa twoje wnętrzności od środka? Alex cofnął się o krok. – Poprosimy o znieczulenie – rzekł. Kilka chwil później zjawił się anestozjolog i podał mi leki. Bolało, ale nic nie mogło się równać ze skurczami, których doświadczałam. W końcu ulga rozlała się po moim ciele i ogarnęło mnie wrażenie, że mogę się odprężyć. – Alex. – Pogłaskałam go delikatnie po ramieniu. – Przepraszam. – Wygięłam usta w podkówkę. 274

Pochylił się i pocałował mnie w czoło. – Nic nie szkodzi, kotku. Wkrótce będziemy trzymać w ramionach naszą córeczkę. Uśmiechnęłam się do niego, a wtedy do sali wkroczył doktor Williams, by ponownie mnie zbadać. – Już czas, Emerson. Masz pełne rozwarcie, więc pora zacząć przeć. Gotowa? – Tak. Jestem więcej niż gotowa, żeby pozbyć się tego dziecka z brzucha. – Ona wcale tak nie myśli – zwrócił się Alex do lekarza. – Owszem, myślę. Czemu twierdzisz, że nie? Czy to ty nosiłeś to dziecko przez ostatnie dziewięć miesięcy? Czy w każdej sekundzie dnia odczuwałeś niekontrolowaną potrzebę opróżnienia pęcherza? Czy stopy puchły ci jak balony? Miałeś nieustanną zgagę? Byłeś wykończony, jeszcze zanim rano się obudziłeś? – Kotku, musisz teraz być cicho i zacząć przeć – przypomniał Alex, łapiąc mnie za rękę. – Nie mów mi, że mam być cicho. – Na trzy, Emerson – oświadczył doktor Williams. – Raz, dwa, trzy, przyj. Zebrałam siły i zaczęłam przeć tak mocno, jak tylko mogłam. Po trzeciej próbie byłam tak wyczerpana, że nie potrafiłam już dłużej tego robić. Opadłam na plecy i usiłowałam złapać oddech. – Emerson, musisz znów przeć – ponaglił doktor Williams. – Nie mogę. Już nie mogę. Jestem taka zmęczona. Alex pochylił się i pocałował mnie. – Owszem, możesz. Dasz radę, Em, a ja ci pomogę. A teraz siadaj i przyj. Zrób to dla mnie, kotku. Nie mogę się doczekać, żeby poznać naszą córkę. 275

Usiadłam, Alex ściskał moją dłoń, a ja dałam z siebie wszystko. – Właśnie tak. Widzę jej główkę. Jeszcze jeden porządny wysiłek i wypchniesz ją na świat – ogłosił doktor Williams. – Dalej, Emerson. Jeszcze tylko raz. Już tylko raz, dla nas. Dla naszej córki. Wrzeszczałam i parłam tak mocno, jak się tylko dało, wnętrzności rozrywały mi się na kawałki i nagle – nasza dziewczynka przyszła na świat i usłyszałam jej pierwszy krzyk. – Udało ci się, kotku. Dokonałaś tego. Spójrz na nią. Jest piękna. – Alex uśmiechnął się, a po twarzy płynęły mu łzy. Opadłam z ulgą na łóżko, a doktor Williams położył na mnie moją malutką. Sięgnęłam i dotknęłam jej rączki, podczas gdy ona płakała na cały głos. Alex przeciął pępowinę, a Kelly zabrała dziecko, by je oczyścić i zważyć. Owinęła ją ciasno w kocyk i włożyła mi w ramiona. – Cześć, Lio Emily Parker – uśmiechnęłam się i ucałowałam jej maleńką główkę. – Ma twoje śliczne usta. – Alex także się uśmiechnął i ją pocałował. – Nie mogę się doczekać, żeby przedstawić jej pingwiny. Popatrzyłam na niego zdezorientowana. – Co? – No wiesz, pingwiny. Z Madagaskaru. Minęło kilka tygodni, odkąd przywieźliśmy Lię ze szpitala do domu. Szybko dochodziłam do siebie, a Alex był najlepszym tatusiem świata. Kiedy go z nią widziałam, zawsze zapierało mi dech w piersiach. Chociaż bardzo chciałam karmić piersią, jakoś nam się to nie udawało, 276

więc pediatra zalecił mleko w proszku. Nocami to głównie Alex wstawał, by ją nakarmić, ponieważ nie mógł znieść bycia z dala od niej przez dłuższy czas. Wystarczyło, że zakwiliła cichutko, a już biegł do jej łóżeczka. Wziął trzymiesięczny urlop i pracował z domu, chodząc na spotkania tylko wtedy, gdy było to niezbędne. Co do Parkera, przyzwyczajał się do płaczów, które nawiedzały teraz jego dotąd cichy dom. Już planowaliśmy naszą kolejną podróż, tym razem rodzinną. Nie jeździłam już po świecie sama, nie byliśmy już tylko we dwoje. Teraz ruszaliśmy w drogę we trójkę i nie mogliśmy się doczekać, by pokazać naszej córce piękno, które świat ma do zaoferowania. Kiedy po raz pierwszy wkraczałam do tego domu, nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że Alex Parker okaże się mężczyzną, który na zawsze odmieni moje życie.

ALEX Trzy miesiące później

Emerson miała coś do załatwienia, więc zostawiła Lię w domu ze mną. Byliśmy tylko we dwoje i miałem dla nas wielkie plany. Przygotowawszy jej butelkę, zaniosłem córeczkę do salonu, gdzie włączyłem Madagaskar. – Spodoba ci się ten film, Lia – uśmiechnąłem się do córeczki, podnosząc ją i całując w policzek. Zagruchała radośnie, a moje serce roztopiło się, jak za każdym razem, gdy wydawała z siebie ten dźwięk. Nakarmiłem ją, a potem posadziłem i trzymałem przy sobie, gdy oglądaliśmy film. Jak tylko pojawiły się pingwiny, Lia się roześmiała. Przysięgam na Boga, właśnie 277

wtedy zaśmiała się po raz pierwszy. Kurczę. Emerson mnie zabije, gdy jej powiem. Siedzieliśmy, ciesząc się filmem, a w pewnej chwili weszła moja żona. – Co tu się dzieje? – spytała z uśmiechem, zajmując miejsce obok nas. – Przedstawiłem naszej córce Króla Juliana – wyjaśniłem z uśmieszkiem. – Kłamczuch! Przedstawiłeś jej pingwiny – zaśmiała się. – A nawet jeśli tak, to co? Tak się składa, że Lia lubi pingwiny. Emerson pochyliła się, ucałowała córeczkę w głowę, a potem sięgnęła moich ust. – Kocham cię – wyszeptała. – A ja kocham ciebie, kotku. Na ekranie pojawiły się pingwiny, a Lia wydała z siebie śmieszek. Oczy Emerson się rozszerzyły. – Czy ona właśnie się roześmiała? Musiałem udać zaskoczenie. – Tak sądzę. Nasza mała dziewczynka właśnie roześmiała się po raz pierwszy, Em. Wzięła ją z moich ramion i uniosła w górę. – Czy ty właśnie śmiałaś się z pingwinów? Lia zagruchała, a potem zaczęła płakać. Emerson zerknęła na mnie i zmarszczyła brwi. – Widzisz, Em. Ona chce oglądać pingwiny. Lepiej ją odwróć, bo dostanie ataku szału – stwierdziłem z uśmiechem. Emerson przewróciła oczami, chwytając Lię tak, by znalazła się przodem do telewizora. Objąłem żonę ramieniem i przyciągnąłem je blisko do siebie. – Jesteś pewna, że nie chcesz przejść na pingwinią stronę? – spytałem. 278

– Nigdy. Na zawsze pozostanę wierna Królowi Julianowi! – oświadczyła, szczerząc zęby. Być mężem i ojcem najwspanialszych dziewczyn świata to marzenie każdego faceta, a ja nim byłem. Życie było doskonałe, tak samo jak moja rodzina. W dniu, w którym Emerson James przekroczyła próg mojego domu, wszystko raz na zawsze się dla mnie zmieniło. I ta zmiana zrobiła ze mnie mężczyznę, którym jestem dziś.

279