Sandra Brown - Pietno skandalu

SANDRA BROWN

PIĘTNO SKANDALU

PROLOG Nowy Jork, 1990 Wracała do Palmetto. Jadę Sperry stanęła przy oknie swego biura, uchyliła żaluzje i spojrzała z wysokości dwudziestego piętra na zapchaną samochodami okolicę Lincoln Center. Silne podmuchy zimnego wiatru rozwiewały trujące spaliny wypluwane przez miejskie autobusy w brudne powietrze. Taksówki, jak oszalałe żółte żuki, poruszały się zygzakiem po zatłoczonych jezdniach. Piesi płynęli nieprzerwanym strumieniem, przyciskając do siebie torby i pakunki. Kiedy Jadę przeniosła się do Nowego Jorku, miała ogromne problemy z przywyknięciem do tego ciągłego ruchu. Skrzyżowania zdawały się stanowić śmiertelne zagrożenie. Gdy stała przerażona na krawężniku którejś z ruchliwszych ulic w sercu Manhattanu, zastanawiała się, co pierwsze wgniecie ją w ziemię - pędząca taksówka, rozklekotany miejski autobus czy horda pieszych napierających od tyłu, zniecierpliwionych niepewnymi ruchami tej przyjezdnej. W każdej nowej, trudnej sytuacji Jadę chowała głowę w ramiona i parła do przodu. Nie poruszała się tak szybko jak miejscowi, słuchała uważniej i mówiła mniej gwałtownie. Nie czuła się jednak onieśmielona, tylko inna. Nie wpojono jej potrzeby pośpiechu. Tam, gdzie się wychowała, najbardziej zapracowanymi stworzeniami bywały ważki zawieszone nad przybrzeżnymi mokradłami w letni dzień. Zanim przyjechała do Nowego Jorku, zdążyła przywyknąć do ciężkiej pracy i poświęceń. Przystosowała się i przetrwała, ponieważ jej uparta duma rodem z Karoliny Południowej była tak samo charakterystyczna jak sposób mówienia. Dzisiaj to wszystko przyniosło owoce. Setki godzin spędzonych na snuciu planów i projektów oraz na ciężkiej pracy nareszcie zostały wynagrodzone. Nikt nie miał pojęcia, ile trudu i łez kosztowało ją to, by móc powrócić do rodzinnego miasta. Wracała do Palmetto. Tam mieszkali ci, którym należała się kara, a Jadę miała szczery zamiar dopilnować, aby odpokutowali. Wymarzona zemsta wreszcie była możliwa. Teraz Jadę miała władzę. Nadal wyglądała oknem, ale niewiele z tego, co się działo na dole, do niej docierało. Widziała trawy kołysane wiatrem na nadbrzeżnych błotach. Czuła ostry zapach słonego powietrza i rozkwitłych magnolii. W ustach miała smak wiejskiego jedzenia. Strzeliste sosny zastąpiły wieżowce, a szerokie ulice zmieniły się w leniwie wijące się polne drogi. Pamiętała to powietrze - ciężkie i nieruchome. I hiszpański mech osypujący się z konarów starych dębów. Wracała do Palmetto. A kiedy tam przyjedzie, rozpęta się piekło. 1 Palmetto, Karolina Południowa, 1976

- Gadasz! - Jak Boga kocham! - Łgarz z ciebie, Patchett! - Jak myślisz, Lamar? Kłamię czy nie? Czy dobra dziwka potrafi założyć gumę tylko samymi ustami? Lamar Griffith popatrywał niepewnie na obu swych najlepszych kumpli, Hutcha Jolly'ego i Neala Patchetta. - Nie wiem, Neal. Potrafi? - Po cholerę ja cię pytam? - szydził Neal. - Nigdy nie byłeś u dziwki. - A ty byłeś? - zarżał Hutch. - Jasne. Wiele razy. Trzej przyszli maturzyści zajmowali jeden z boksów baru „Dairy Barn". Hutch i Lamar siedzieli obok siebie na pokrytej dermą ławie. Po przeciwnej stronie stolika o blacie z imitacji różowego marmuru rozpierał się Neal. - Nie wierzę w ani jedno twoje słowo - odezwał się Hutch. - Stary mnie tam zaprowadził. Lamar skrzywił się. - Nie było ci głupio? - Coś ty! Hutch spojrzał na Lamara ze złością. - On kłamie, ty głupku! - Odwrócił się z powrotem do Neala i spytał: - Gdzie jest ten burdel? Neal studiował swoje odbicie w szybie, w głębi boksu. Grzywa ciemnoblond włosów opadała mu nisko na brwi nad zmysłowymi, zielonymi oczami. Nieco podniszczona marynarka w kolorach szkoły - kasztanowym i białym była z fasonem zsunięta z ramion. - Nie mówiłem, że wziął mnie do burdelu. Powiedziałem, że zaprowadził mnie do dziwki. Hutch Jolly nie był tak przystojny jak jego kumpel Neal. Był rosłym chłopakiem o niezgrabnych ruchach, szerokich, kościstych ramionach i miał przeraźliwie rude włosy. Jego uszy zdawały się wyrastać prostopadle z głowy. Przechylił się i oblizał mięsiste wargi, - Chcesz mi wmówić, że w tym mieście jest jakaś prostytutka - powiedział konspiracyjnym szeptem. - Kto to jest? Jak się nazywa? Gdzie mieszka? Neal obdarzył kolegów leniwym uśmiechem. - Sądzicie, że zdradziłbym to takim jak wy? Zaraz bym się dowiedział, że dobijaliście się do niej, robiąc z siebie idiotów. Musiałbym się za was wstydzić. Zawołał kelnerkę i zamówił jeszcze jedną kolejkę cherry coli. Kiedy podano pieniące napoje, Neal wyjął ukradkiem srebrzystą piersiówkę z wewnętrznej kieszeni szkolnej marynarki i wlał sporą porcję alkoholu do szklanki. Dopiero teraz podał ją dalej. Hutch też sobie nalał bourbona. Lamar odmówił. - Nie, dzięki. Mam dość. - Tchórz - skomentował Hutch i trącił go łokciem w żołądek. Neal wsunął piersiówkę z powrotem do kieszeni.

- Mój stary powiada, że whisky i kobiety to dwie rzeczy, których mężczyzna nigdy nie ma dość. - Amen. - Hutch zawsze zgadzał się z tym, co mówił Neal. - Co o tym sądzisz, Lamar? - podpuszczał go Neal. - Jasne. - Ciemnowłosy chłopak wzruszył ramionami. Neal zmarszczył brwi w wyrazie niezadowolenia i oparł się wygodnie. - Coś ty taki humorzasty, Lamar? Jak nie potrafisz dotrzymać kroku, to będziemy musieli się pożegnać. W oczach Lamara pojawił się niepokój. - Co konkretnie masz na myśli? - Mam na myśli rozróby, pieprzenie i chlanie. - Jego mamusia nie lubi, jak on robi takie brzydkie rzeczy. - Hutch po kobiecemu splótł wielkie, czerwone łapska, oparł na nich podbródek i zatrzepotał rzęsami. Mówił falsetem. Wszystko razem robiło idiotyczne wrażenie. Lamar potraktował jednak pogróżkę serio. - W piątek o mało nie wyrzygałem własnych flaków! wykrzyknął. - Neal, pamiętasz, jak latem ukradłem te arbuzy, tak jak kazaliście! A kto kupił spray do graffiti na budynku poczty? Wybuch Lamara rozbawił ich. Neal wyciągnął rękę nad stolikiem i klepnął go po policzku. - Nieźle sobie radziłeś, Lamar. Naprawdę nieźle. - Nie był w stanie utrzymać powagi. Znowu wybuchnął śmiechem. Hutch rechotał, aż mu dygotały chude ramiona. - Lamar, ty wyrzygałeś więcej niż my obaj do kupy! Co myśli twoja mama o twoim wczorajszym kacu? - Niczego nie zauważyła. Zostałem w łóżku. Nudzili się. Niedzielne popołudnia zawsze były nudne. Co bardziej rozwydrzone dziewczyny dochodziły do siebie po sobotnich wyczynach alkoholowych i nie chciały, aby zawracano im głowę, a te porządne szły do kościoła. W niedzielę nie odbywały się żadne zawody sportowe. A na łowienie ryb czy krabów nie mieli dziś ochoty. Neal, pełen pomysłów prowodyr, wsadził ich do swego sportowego samochodu. Zaczęli objeżdżać miasto w nadziei, że coś się zdarzy. Przejechali kilkakrotnie główną ulicą, ale nic się nie działo. - Nie macie ochoty skoczyć do Walmart i trochę się rozejrzeć? - zasugerował Lamar. - Nie - odpowiedzieli zgodnym chórem. - Mam! - powiedział Neal w przypływie fantazji. Chodźmy do jednego z kościołów dla czarnuchów. Można by trochę namieszać. - Nic z tego! - Hutch gwałtownie pokręcił rudą głową. Tata powiedział, że obedrze mnie ze skóry, jak znowu wywiniemy coś takiego. Ostatnim razem o mało nie wywołaliśmy rozruchów rasowych. - Ojciec Hutcha, Fritz, który był szeryfem, nieraz musiał ich poskramiać. Mogli jedynie wrócić do „Dairy Barn", licząc na to, że coś się zdarzy. Dopóki składali zamówienia i zachowywali

się w miarę porządnie, nie przeganiano ich. Oczywiście, przyszłoby im zapłacić niezłą grzywnę, gdyby złapano Neala z butelką whisky. Ojciec Neala, Ivan, powiedział mu przed wyjściem, żeby absolutnie nie brał ze sobą piwa. - Dlaczego? - chciał wiedzieć Neal. - A dlatego, że Fritz wezwał mnie wczoraj rano. Był wkurzony. Powiedział, że Hutch wrócił w piątek wieczorem zalany i że to ty przyniosłeś piwo. Oznajmił, że syn szeryfa nie może jeździć po mieście pijany i wzniecać awantur. Dora Jolly też była wściekła. Obiecałem, że się tym zajmę. - No i? - I właśnie się zajmuję! - grzmiał Ivan. - Dziś wieczorem trzymaj się z daleka od piwa! - Chryste! - Neal wyszedł z domu trzaskając drzwiami. Kiedy był w samochodzie, roześmiał się pod nosem i pomacał wewnętrzną kieszeń marynarki, w której ukrył srebrzystą piersiówkę z drogim bourbonem. Ivan nigdy się nie zorientuje. Teraz jednak radość, że wykiwał starego, znacznie osłabła. Hutch pochłaniał drugiego hamburgera. Jego brak manier wyprowadzał Neala z równowagi. Jadł, jakby miał to być jego ostatni posiłek w życiu. Rwał wielkie kęsy, głośno przełykał i nawet nie starał się podtrzymać rozmowy. Lamar był lękliwym, bezwolnym dupkiem. Neal tolerował go ze względu na jego poczucie winy. Można go było do woli znieważać i robić mu głupie kawały. Był układny i dość przystojny, ale tak naprawdę Neal tolerował go jedynie dlatego, by móc się na nim wyżywać. Dziś, jak zwykle, był zasępiony i nerwowy. Podrygiwał za każdym razem, kiedy się do niego zwracano. Neal podejrzewał, że wieczne napięcie Lamara wynika z faktu, iż mieszka z matką. Ta stara jędza mogła każdego doprowadzić do rozstroju nerwowego. Myrajane Griffith myślała, że jest nie wiadomo kim, bo wywodziła się z Cowanów. Kiedyś Cowanowie byli najpotężniejszymi plantatorami bawełny na obszarze od Savannah do Charlestonu. Ale to było tak dawno, że dziś nikt już o tym nie pamiętał. Na Cowanów przyszły ciężkie czasy; większość z nich wymarła. Stara posiadłość nadal stała na nadbrzeżu, skazana na ruinę i zapomnienie. Myrajane trzymała się swego panieńskiego nazwiska jak deski ratunkowej. Jak większość ludzi zamieszkujących trzy sąsiadujące hrabstwa pracowała w fabryce przetworów sojowych Patchetta razem z kolorowymi i białą biedotą, na którą w lepszych czasach nawet by nie splunęła. Tłukła swego męża, aż w końcu zmarł. Kiedy Ivan zobaczył ojca Lamara w trumnie, stwierdził, że biedak miał uśmiech na twarzy po raz pierwszy od wielu lat. Jezu - myślał Neal - nic dziwnego, że Lamar jest taki nerwowy, skoro mieszka z tą harpią. Neal był zadowolony, że jego matka zmarła, kiedy był

niemowlęciem. Wychowywało go po kolei wiele niań, w większości Murzynek z okolic Palmetto, aż do chwili, gdy był za duży na klapsy i zaczął oddawać uderzenia. Jego matka, Rebecca Flory Patchett, była blondynką o jasnej cerze, „beznadziejna w łóżku", jak to podsumował Ivan, kiedy Neal zapytał o matkę. - Rebecca była słodką istotą, ale pieprzenie jej - to jakbyś wsadzał do zamrażarki. Mimo wszystko dała mi to, czego chciałem. - Ivan trzepnął Neala lekko po policzku. - Mam syna. Choć ojciec bardzo mu pobłażał i przymykał oko na jego wyczyny, Neal uważał, że tłumaczenie się przed jednym z rodziców wystarcza w zupełności. Ivan regulował mandaty za zbyt szybką jazdę, pokrywał szkody i płacił za rzeczy ukradzione ze sklepów. - Do diabła! Czy ty nie wiesz, kim jest mój ojciec?! Neal wykrzykiwał do sprzedawcy w sklepie żelaznym, kiedy ten przyłapał go na kradzieży. Szeryf Fritz Jolly wezwał Ivana na miejsce przestępstwa, żeby jakoś załagodzić sprawę. Neal zwędził w sklepie nóż myśliwski, po czym wyszedł z błogim uśmiechem na twarzy, doprowadzając sfrustrowanego ekspedienta do szaleństwa. Facet znalazł potem swój samochód z czterema przebitymi oponami. Neal marzył, żeby dzisiaj trafiło się coś równie zabawnego. - Kościół nie wchodzi w grę! - Uwaga Lamara ściągnęła go na ziemię. Grupa młodych ludzi weszła do „Dairy Barn". Neal zignorował męską część, traktując ją jako pewnego rodzaju wybryk natury, natomiast każdą z dziewczyn obrzucił gorącym spojrzeniem. Uważał, że działa to na kobiecą duszę jak balsam i w nocy zsyła błogie sny. Poza tym nigdy nie zaszkodzi przygotować pola pod przyszłe zbiory. Może pewnej nocy desperacko zapragnąć damskiego towarzystwa i potrzebować którejś z nich. I jeżeli wtedy zadzwoni, to one na pewno będą pamiętać to pożądliwe spojrzenie, które rzucił w ich kierunku. Kiedyś przechwalał się, że nawet sopranistkę z kościelnego chóru potrafiłby zmienić w szmatę. Nie były to zupełnie czcze przechwałki. - Cześć, Neal! Hej, Lamar! Cześć, Hutch! - Donna Dee Monroe stanęła przed ich boksem. Neal z przyzwyczajenia otaksował ją wzrokiem. - Cześć, Donna Dee! Czy zbawiłaś dzisiaj swoją duszę? - Dawno ją zbawiłam, ale ty, Nealu Patchett, będziesz się smażył w piekle. Roześmiał się. - Cholerna prawda! Nie mogę się doczekać, kiedy się tam znajdę! Cześć, Florene! Jedna z dziewcząt stojąca za Donną Dee była kilka tygodni temu na potańcówce z okazji dnia świętego Walentego w miejscowym klubie. Rwanie słabo szło tamtej nocy, więc flirtował z nią, chociaż w innych okolicznościach nawet by

nie zwrócił na nią uwagi. Obtańcowywał ją, aż się roztopiła - dosłownie! Gdy wyprowadził ją na zewnątrz i wsadził rękę pod sukienkę, między uda, miał mokre palce. Kiedy wreszcie zaczęło się robić ciekawie, zjawił się jej ojciec. Neal opuścił powieki i namiętnym głosem spytał: - Florene, miałaś się dzisiaj z czego spowiadać? Jakie nieczyste myśli chodziły ci po głowie? Dziewczyna zaczerwieniła się aż po czubki włosów, wymamrotała coś i prędko dołączyła do grupki, z którą przyszła z kościoła. Donnie Dee się nie śpieszyło. Była zuchwałą dziewczyną, o ciemnych, błyszczących oczach i nieco ryzykownym dowcipie. Niestety, nie grzeszyła urodą. Włosy miała cienkie i proste. Nosiła je z przedziałkiem pośrodku, bo tylko tak dawały się uczesać. Patrząc z profilu, miało się wrażenie, że chrapki jej nosa zbiegały się z górną wargą. Nie skorygowane zęby mocno wystawały. Wszystko razem, dodawszy czujne, bystre spojrzenie, sprawiało, że miała w sobie coś z oswojonego szczurka. Chciała poderwać Hutcha, ale ten, jak zwykle, ignorował ją. - Zobacz, kogo tu niesie - powiedział, kierując uwagę Neala na parking za oknem. - Pan Uczniowskie Ciało Prezydialne! Obserwowali, jak Gary Parker ustawia samochód. Jego dziewczyna, Jade Sperry, siedziała obok, przytulona do niego. - I ma ze sobą najlepsze uczniowskie ciało! Neal rzucił Lamarowi nienawistne spojrzenie. Zastanawiał się, czy ten celowo go podpuszcza. Pewnie nie. Skrzętnie ukrywał swoje zainteresowanie osobą Jade Sperry. - Ten samochód to kupa szmelcu - skomentował Hutch. - Nie widać, żeby Jade to przeszkadzało - zauważył Lamar. - Oczywiście, że nie, ty palancie! - odezwała się Donna Dee. - Jest w nim zakochana. Nieważne, że on jest goły jak święty turecki. Idę się z nimi przywitać. Na razie! Neal ponuro patrzył w okno. Obserwował Gary'ego i Jade. Gary musiał powiedzieć coś zabawnego, bo Jade roześmiała się, przechyliła i musnęła skronią jego podbródek. - Cholera, ale seksowna! - zawył Hutch.- A z niego to zwykły ćwok! Co ona w nim widzi? - Inteligencję - podpowiedział Lamar. - Może jest pod wrażeniem jego wielkiego pługa - dowcipkował Hutch. Lamar wybuchnął śmiechem. Twarz Neala pozostała kamienna. Nieruchomy, obserwował bez jednego mrugnięcia, jak Gary delikatnie całuje Jade w usta, potem otwiera drzwiczki i wysiada. Pocałunek był lekki i pozbawiony zmysłowości. Neal nieraz zastanawiał się, czy kiedykolwiek całował ją ktoś, kto miał ochotę na coś więcej - na przykład ktoś taki jak on. Jade była bezsprzecznie najbardziej atrakcyjną dziewczyną w szkole. Najładniejsza dziewczyna powinna należeć do Neala Patchetta, podobnie jak najmodniejsze ciuchy i najlepszy

samochód. Jego ojciec był najbogatszym i najbardziej wpływowym człowiekiem w okolicy. Chociażby dlatego powinien dostawać to, na co mu przyjdzie ochota. Panna Jade Sperry musiała być najwyraźniej nie doinformowana. Neal nie mógł pojąć, jak to możliwe, aby stawiała biednego wiejskiego chłopaka ponad nim, obojętnie, jak wysoki był jego iloraz inteligencji. Co gorsza, odnosił wrażenie, że Jade pogardza nim. Z jakichś niezrozumiałych względów traktowała go jak istotę drugiego gatunku. Oczywiście, zawsze była grzeczna - Jade do wszystkich odnosiła się uprzejmie - ale pod powłoczką dobrych manier Neal wyczuwał niechęć. Czyżby nie wiedziała, co traci? Czy nie pojmowała, że mierzy poniżej swoich możliwości? Być może nadszedł czas, aby ją o tym przekonać. - Chodźcie! - powiedział niespodziewanie i wysunął się z boksu. Rzucił na stolik pieniądze za napoje i hamburgery Hutcha, po czym ruszył ku drzwiom. Na zewnątrz skierował się ku witrynie, gdzie kupowano jedzenie na wynos. Nie pytał, czy Hutch i Lamar mają ochotę iść. Wiedział doskonale, że podążą jego śladem. *** Donna Dee otworzyła drzwiczki samochodu Gary'ego od strony pasażera i przysiadła obok Jade. - Nie wiedziałam, że się tu wybierasz - powiedziała Jade. - Mogłaś się zabrać z nami z kościoła. - I robić za piąte koło u wozu? Dziękuję bardzo. Donna Dee nie czuła się urażona. Dziewczęta stały się nierozłączne od pierwszego dnia w przedszkolu. Dla każdego, kto je zobaczył, było oczywiste, że Jade bije na głowę swoją koleżankę, ale Donna Dee nie czuła się z tego powodu nieszczęśliwa. - Jak ci się podobało dzisiejsze kazanie? - zapytała Donna Dee. - Czy czułaś na karku gniewny oddech Boga za każdym razem, kiedy ksiądz wymawiał słowo „rozpusta"? Jade była nieco zakłopotana kazaniem, ale odpowiedziała swobodnie: - Nie mam powodu czuć się winna. - Na razie. Jade westchnęła skonsternowana. - Wiedziałam, że źle robię, zwierzając ci się z rozmowy z Garym. - O Matko Boska! - jęknęła Donna Dee. - Chodzicie ze sobą od trzech lat. Wszyscy myślą, że robiliście to setki razy. Jade przygryzła usta. - Łącznie z moją matką. Pokłóciłyśmy się, zanim Gary po mnie przyjechał. - I co z tego? - Donna Dee wyjęła pomadkę z torebki Jade i przeciągnęła usta. - Ciągle się kłócisz. Przykro mi to mówić, ale twoja matka to niezgorsza jędza. - Ona nie rozumie, że kocham Gary'ego. - Rozumie bardzo dobrze. I w tym cały problem. Ona nie chce, żebyś była zakochana w Garym. Uważa, że stać

cię na kogoś lepszego. - Nie ma takiego kogoś. - Rozumiem cię - powiedziała Donna Dee i dalej grzebała w torebce Jade. - Ona by chciała, żebyś się zakręciła koło jakiegoś bogatego i dobrze ustawionego faceta. Wiesz... takiego jak Neal. Jade aż zatrzęsła się z obrzydzenia. - Marna szansa. - Myślisz, że on naprawdę obmacywał Florene na zabawie walentynkowej w klubie? A może ona się tylko przechwala? Florene potrafi fantazjować. - Nie sądzę, żeby obmacywanie przez Neala Patchetta przynosiło chlubę. - No, wiesz... Po tym względem jesteś wyjątkiem. - Dzięki Bogu! - Neal jest przystojny - zauważyła Donna Dee. - Nie znoszę go. Spójrz tylko. Wydaje mu się, że jest nie wiadomo kim. Obie dziewczyny obserwowały, jak Neal i jego kumple okrążają Gary'ego, który stał w kolejce do okienka. Neal szturchnął go kilkakrotnie w ramię, a kiedy Gary powiedział mu, żeby się odczepił, Neal przybrał postawę bokserską. - Jest ohydny - z niesmakiem stwierdziła Jade. - Tak. Wolałabym, aby Hutch spędzał z nim mniej czasu. Wszyscy wiedzieli, że Donna Dee była nieprzytomnie zakochana w Hutchu Jollym. Nie robiła z tego tajemnicy. Jade w cichości ducha uważała, że Hutch jest toporny, ale nigdy tego głośno nie powiedziała, nie chcąc ranić uczuć Donny Dee. Nigdy też nie przyznała się Donnie Dee, że Hutch wielokrotnie wydzwaniał do niej, próbując się umówić. Odrzucała jego zaproszenia ze względu na Gary'ego. Ale gdyby nawet nie miała stałego chłopaka, i tak by z tego nic nie wyszło, bo liczyłaby się z uczuciami przyjaciółki. - Nie przepadasz za Hutchem, prawda? - zapytała ją Donna Dee. - Nie, dlaczego? - Szczerze mówiąc, Jade czuła się skrępowana w jego towarzystwie. Mieli razem zajęcia z trygonometrii i nieraz złapała go na tym, jak wlepiał w nią wzrok. Wtedy jego piegowatą twarz oblewał rumieniec. Zazwyczaj pokrywał zakłopotanie bezczelną miną. - Co masz przeciwko niemu? - spytała zaczepnie Donna Dee. - Naprawdę nic! Nie przepadam tylko za jego towarzystwem. - Myślisz, że zaprosi mnie na bal maturalny? Umrę z rozpaczy, jeżeli nie. - Nie umrzesz - odpowiedziała Jade znużonym głosem. Donna Dee wydawała się przygnębiona brakiem współczucia, więc Jade postanowiła zmienić ton. - Przepraszam, Donna Dee. Myślę, że cię zaprosi. Szczerze. Bal maturalny miał się odbyć w maju. Dla Jade wydawał się wyłącznie niepoważną i dziecinną zwłoką w kontynuowaniu

jej i Gary'ego planów życiowych. Wcale nie myślała o balu jak o wielkim wydarzeniu. Być może dlatego, że miała chłopaka i nie musiała martwić się, czy czeka ją upokorzenie z powodu braku partnera w tak doniosłym dniu. - Nie przychodzi mi do głowy nikt inny, kogo Hutch mógłby zaprosić. Co, Jade? - naciskała zmartwiona Donna Dee. - Mnie też nie. - Jade spojrzała na zegarek. - Jak to długo trwa! Muszę być w domu przed dziesiątą, inaczej matka zacznie wszystko od początku. - Musicie jeszcze znaleźć czas na obłapki w samochodzie, nie? - Donna Dee zerknęła na przyjaciółkę i szepnęła: Słuchaj, jak ty z Garym się pieścicie, to nie masz uczucia, że umrzesz z podniecenia? - Tak - przyznała Jade, czując lekki dreszczyk. - Przede wszystkim dlatego, że musimy przerwać. - Wcale nie musicie. Jade zmarszczyła czarne, regularne brwi. - Donna Dee, jak to możliwe, żeby w tym było coś złego, skoro się kochamy? - Nigdy tego nie mówiłam. - Ale ksiądz tak mówi. I Biblia. Moja matka też. I wszyscy w koło. - Wszyscy twierdzą, że rozwiązłość... - Daj spokój! To okropne słowo. - To jak mam mówić? - Kochanie się. Donna Dee wzruszyła ramionami. - Ale mi różnica! Tak czy owak, wszyscy twierdzą, że seks pozamałżeński jest grzechem, ale czy ktokolwiek naprawdę w to wierzy? - Donna Dee potrząsnęła ciemnymi, prostymi włosami. - Nie wydaje mi się. Myślę, że wszyscy z wyjątkiem nas grzeszą jak szaleni i mają z tego frajdę. Gdyby tylko zdarzyła się okazja, zrobiłabym to samo. - Tak sądzisz? - Jade szukała potwierdzenia w słowach przyjaciółki. - Gdyby Hutch mnie poprosił, to daję głowę, że bym na to poszła. Jade spojrzała przez przednią szybę w stronę Gary'ego i poczuła, jak podniecenie pomieszane z niepokojem oblewa ją gorącą falą. \l - Może to nie grzech? Może powinniśmy przestać słuchać księdza i zrobić, co podpowiada nam instynkt? Och, po prostu nie wiem - westchnęła. - Wiele razy o tym rozmawialiśmy i tyle z tego mamy, że jesteśmy coraz bardziej sfrustrowani. - O matko jedyna! - burknęła Donna Dee. - Wracam do środka. Cześć! - Zaczekaj! - Jade złapała ją za rękaw. - Jesteś na mnie zła? - Nie. - Wydawało mi się...

- Moja droga, chciałabym mieć twoje problemy! Żałuję, że nie mam falistych czarnych włosów, idealnej cery, dużych niebieskich oczu i rzęs długich na metr. A także chłopaka, który dyszy z pożądania i jednocześnie cię szanuje. Do tego jeszcze komputer w głowie i pełne stypendium na studia! - Nie przyznano mi jeszcze stypendium. - Jane usiłowała stonować wybuch żalu Donny Dee. - Ach, dostaniesz je. To tylko kwestia czasu. Wszystko układa się po twojej myśli. Dlatego wkurza mnie, gdy słucham tych jęków. Jakie ty masz powody do narzekań? Wszystko przychodzi ci bez wysiłku. Jesteś mądra, wszyscy cię lubią. To ty wygłosisz mowę pożegnalną w imieniu maturzystów, a jeśli nie, to zrobi to facet, który wielbi ziemię, po której stąpasz, i powietrze, którym oddychasz. Jeżeli masz ochotę doprowadzić się do obłędu, to proszę bardzo. Jeżeli nie, twoja sprawa! Ale przestań o tym gadać! - Kiedy już wszystko z siebie wyrzuciła, zaklęła pod nosem i dodała łagodniej: - Powinnaś mi płacić za to, że się z tobą przyjaźnię. Czasem trudno mi wytrzymać. Donna Dee chwyciła torebkę i wysiadła, zamykając za sobą drzwiczki. *** - Cześć, Gary! - Głos Neala był fałszywie przyjazny. Lamar i Hutch powtórzyli pozdrowienie, naśladując ton Neala. - Cześć! - Gary uśmiechnął się uprzejmie. - O co chodzi? - O nic - odpowiedział Neal. - Wiesz już coś o stypendium? - Nie. Jade też nic nie dostała. Powinno się rozstrzygnąć w najbliższych dniach. - Gary, posypać melby orzechami? - spytała kelnerka w okienku. - Jasne. - Pewnie - wycedził Neal. Spojrzał w kierunku samochodu, w którym siedziała Jade. - Jade uwielbia orzechy. A najbardziej te duże. Hutch prychnął, a Lamar zachichotał. Uśmiech Gary'ego zniknął. - Przestań, Neal - powiedział rozgniewany. Obejrzał się przez ramię na samochód. Neal niewinnym gestem uniósł ręce. - To żart. Nie znasz się na żartach? - Niby w zabawie, trzepnął Gary'ego w ramię. Gary wzdrygnął się. - Nie, kiedy chodzi o Jade. - Proszę bardzo. - Kelnerka podała dwa desery przez okienko. - Jedna melba z karmelem, druga z czekoladą. Razem dolar pięćdziesiąt. - Dzięki. - Gary zapłacił, wyciągnął dwie papierowe serwetki z pojemnika i wziął deser w obie ręce. Odwrócił się od okienka, ale Neal z Hutchem i Lamarem po bokach blokowali mu drogę. - Która jest dla Jade? Gary nie zrozumiał podtekstu pozornie niewinnego pytania

Neala i wzruszając ramionami, odpowiedział: - Z karmelem. Obie melby były ozdobione jaskrawoczerwoną wisienką. Neal złapał wiśnię za łodyżkę, otrząsnął z bitej śmietany, włożył do ust i teatralnym gestem urwał łodyżkę. Przesuwał wiśnię, aż trafiła między przednie zęby. Patrząc prosto na Jade, zmiażdżył ją i żuł z lubieżną miną. Kiedy połknął owoc, wycedził z wyzywającym uśmieszkiem: - Powiedz swojej dziewczynie, że bardzo mi smakowała jej wisienka. - Ty żałosny skurwysynu! Masz, nażryj się! Gary cisnął melbą w zadowowoloną twarz Neala. Ten, kompletnie zaskoczony, zachwiał się i zakrztusił słodką mazią. Gary wykorzystał moment i podciął mu nogi. Neal poleciał na chodnik jak długi. Gary stanął nad nim. - Nie waż się więcej tak mówić o Jade! - Rzucił drugą porcję lodów na kolana Neala i szybkim krokiem odszedł do samochodu. Neal skoczył na równe nogi, miotając za nim pogróżki. - Parker, zabiję cię! Takie numery ze mną nie przejdą! Wściekł się jeszcze bardziej, kiedy zdał sobie sprawę z komizmu sytuacji. - Cholera jasna! - wrzasnął do kumpli, którzy zamarli z wrażenia. - Co stoicie jak wryci?! Pomóżcie mi! Hutch i Lamar rzucili się z chusteczkami i serwetkami. Kiedy Neal przetarł twarz, popatrzył z furią na oddalający się samochód Gary'ego. Niech się temu małorolnemu wydaje, że go pokonał, ale on mu jeszcze pokaże! 2 - Powinienem go porządnie sprać! - Świetnie to załatwiłeś, Gary! - Jade roześmiała się na wspomnienie zbaraniałej miny Neala, kiedy rozmrożone lody spływały mu po nosie. - Dlaczego nie dołożyłem mu tak, jak na to zasłużył?! - Bo nie jesteś taki prymitywny jak on. Bijatyki są poniżej twojej godności. Poza tym mieli przewagę. Musiałbyś bić się z Hutchem i Lamarem. - Nie boję się ich! Jade uważała, że szkoda marnować tyle energii na udowadnianie męskości, ale chciała połechtać próżność Gary'ego. - Proszę, przestań już się zżymać. Neal nie jest tego wart. - Po chwili zapytała: - Co on ci powiedział, że aż tak się wkurzyłeś? - Znasz jego odzywki - odrzekł wymijająco. - Te pieprzne aluzje. Jego umysł jest jak szambo. Obraził cię! - Gary trzasnął zaciśniętą pięścią w drugą dłoń. - Boże, co to za skurczybyk! Może sobie być nie wiem jak bogaty, nie obchodzi mnie to! Padalec jeden! - Skoro oboje o tym wiemy, to dlaczego marnujemy tyle czasu na rozmowy o nim? Muszę niedługo wracać do domu. Gary miał miękkie kasztanowe włosy i ciepłe, piwne oczy. Gniew nie bardzo pasował do jego twarzy. Po uwadze

Jade zmitygował się i rozpogodził. Pogładził ją po policzku wierzchem dłoni. - Masz rację. Neal byłby zachwycony, gdyby wiedział, że udało mu się zepsuć nam wieczór. Tylko nie mogę znieść, kiedy twoje imię pada z tej jego brudnej gęby! Jade przeczesała palcami jego włosy. - Gary Parkerze, kocham cię! - Ja ciebie też! Całowali się gorączkowo. Gary objął ją i przyciągnął do siebie, na ile pozwalała przestrzeń na przednim siedzeniu samochodu. Zaparkowali w ustronnym miejscu, przy drodze prowadzącej wzdłuż nadbrzeżnych bagien. Na zewnątrz samochodu panował chłodny i wilgotny lutowy wieczór. W środku robiło się coraz goręcej. Po paru minutach szyby zaparowały. Oddech im się rwał, młode ciała płonęły pożądaniem, które tak bardzo potępiał ksiądz w swoim kazaniu. Gary zanurzył palce jednej dłoni w gęstych, kruczoczarnych włosach Jade. Drugą wsunął pod jej sweter. - Jade? Spojrzała na niego zamglonym wzrokiem. - Wiesz, że cię kocham, prawda? Wzięła jego rękę i poprowadziła ku piersi. - Wiem. Zaczęli się spotykać regularnie w drugiej klasie. Wcześniej Jade chodziła na zabawy szkolne i prywatki w towarzystwie chłopców, których rodzice czuwali nad porządkiem. Spotykała się z rówieśnikami w kinie w piątkowe wieczory i wtedy zawsze towarzyszyła jej Donna Dee. Nigdy nie posunęła się poza trzymanie za ręce i pocałunek na do widzenia. Na więcej nie miała ochoty aż do chwili, kiedy zaczęła chodzić z Garym. Na drugiej randce Gary pocałował ją z języczkiem. Niektóre dziewczęta uwielbiały to; inne twierdziły, że na samą myśl robi im się niedobrze. Po tym wieczorze Jade uznała, że te, które tak mówią, nigdy się w ten sposób nie całowały. Pierwszy raz w życiu doświadczyła czegoś równie podniecającego. Przez wiele miesięcy nie posuwali się poza pocałunki. Zbliżali się do siebie powoli, a fizyczna fascynacja stopniowo zmieniała się w coś znacznie silniejszego. Jade marzyła, aby Gary dotknął jej piersi, na długo przedtem, nim się na to odważył. Zanim poznali dotyk nagiej skóry, pieścili się przez ubranie. Teraz dłoń Gary'ego delikatnie ugniatała jej piersi. Starali się kontrolować swe gorące pocałunki, aby czerpać jak najwięcej radości z pieszczot. Muskał wargami jej usta, a ona sięgnęła pod marynarkę i rozpięła mu koszulę. Przesuwała dłońmi po gładkim, muskularnym torsie. Gary objął ją i uwolnił ze stanika z wprawą, którą zdążył już wyćwiczyć. Dotknął brodawek. Stwardniały pod pieszczotą jego palców. Jade mruczała z rozkoszy. Kiedy objął brodawkę ustami i pieścił językiem, cicho jęknęła. - Gary, chcę się kochać!

- Tak, wiem. Mimo że rajstopy Jade ciasno przylegały do ciała, udało mu się wsunąć rękę w kępkę gęstych, zmierzwionych loczków. Dopiero niedawno odważyli się posunąć tak daleko. Dotyk palców Gary'ego w najbardziej sekretnych zakamarkach jej ciała był dla niej ciągle nowym, cudownym doznaniem. Przygryzła usta, by nie krzyczeć z rozkoszy. Piersi stały się spiczaste pod wilgotną pieszczotą języka. Miała ochotę płakać z radości. Dzisiaj pragnęła dać mu coś od siebie. Uwielbiała jego silne, muskularne ciało i chciała je lepiej poznać. Sięgnęła ręką między jego uda i niepewnym ruchem położyła dłoń na rozporku. Gary odrzucił głowę. Spazmatycznie złapał oddech. Ręka w rajstopach znieruchomiała. - Jade? Czuła się zakłopotana, ale nie cofnęła dłoni. - Tak? . - Nie musisz. Nie chcę, żebyś myślała, że tego od ciebie oczekuję. - Wiem. Ale ja chcę. - Przycisnęła mocniej rękę. Kiedy zmagał się z klamrą, guzikiem i zamkiem, cały czas szeptał jej imię. Potem delikatnie poprowadził jej dłoń. Skóra pod bielizną była gorąca. Jego penis był gorący. Zamknęła go w dłoni. Była zaskoczona, że jest taki duży. Oczywiście, domyślała się tego, kiedy czuła wypukłość przez ubranie. Ale trzymać go w dłoni to zupełnie co innego. Gary całował ją namiętnie, a ona nieśmiało dotykała nabrzmiałego członka. Kiedy zaczęła przesuwać rękę w dół i w górę, Gary wstrzymał oddech. Wyszeptał jej imię i wsunął dłoń głębiej w rajstopy. Wrażenie było niesamowite, nigdy nie odczuła czegoś podobnego. Wygięła biodra i sięgnęła ciałem po jego dłoń, po to doznanie, które jej się wymykało. Gary znowu poruszył palcami. Przed jej oczami zapłonęły tysiące fajerwerków. W dole brzucha pojawiło się dziwne mrowienie. - Gary?! - Dokonała cudownego odkrycia. Chciała mu o tym powiedzieć. Podzielić się tym, co się z nią dzieje. Gary? - Zacisnęła mocniej dłoń na jego członku. Wydał cichy, bolesny jęk, odskoczył od niej i usiadł. Odsunął jej rękę. - Przestań. Bo dłużej nie wytrzymam. - Nie przejmuj się - wyszeptała. - Nie mogę. - Zacisnął ręce na kierownicy i oparł czoło o zbielałe kostki. - To mnie doprowadza do szaleństwa. Tak bardzo pragnę kochać się z tobą do końca! Cudowne mrowienie ustąpiło. Żałowała niezmiernie. Doznanie było elektryzujące, przedziwne, niemal porażające. Szkoda, że nie dowie się, jak byłoby dalej. Czy miałaby orgazm? Przede wszystkim jednak współczuła Gary'emu. Wiedziała, że jest jeszcze bardziej podniecony niż ona. Przysunęła się bliżej i pogłaskała go po głowie. - Nie wiem, co gorsze - powiedział ochryple. - Nie

dotykać cię wcale czy doprowadzać się do takiego stanu, kiedy pragnę cię aż do fizycznego bólu. - Myślę, że gorzej by było, gdybyś mnie nie dotykał, przynajmniej dla mnie. - Też bym tego nie zniósł. Dalej tak nie może być. - No to niech nie będzie. Podniósł głowę i spojrzał na nią. Jego piwne oczy patrzyły badawczo. Potem spuścił wzrok i z żalem potrząsnął głową. - Nie możemy, Jade. Znajomość z tobą jest najcudowniejszą rzeczą, jaka mi się przydarzyła. Nie chcę tego zepsuć. - Dlaczego kochanie się miałoby cokolwiek zniszczyć? - A gdybyś zaszła w ciążę? - Nie zajdę, jeżeli się zabezpieczymy. - Mimo wszystko moglibyśmy wpaść. I nasza szansa wydostania się stąd - wskazał głową w kierunku szyby ległaby w gruzach. Ja hodowałbym soję dla Ivana Patchetta, ty pracowałabyś w jego cholernej fabryce. Wszyscy mówiliby, że nie mam więcej oleju w głowie niż mój tata. I mieliby rację. Z powodu stale powiększającej się gromadki małych Parkerów o ojcu Gary'go, Otisie, krążyły dowcipy, że powinien wreszcie odstawić warsztat na strych. To było jedno z obciążeń, z których Gary tak bardzo pragnął się wyzwolić. Przyciągnął Jade i oparł podbródek o czubek jej głowy. - Nie możemy ryzykować szansy ułożenia sobie życia. - Pójście do łóżka nie musi oznaczać końca świata. - Boję się kusić los. Tylko wtedy, gdy jesteś blisko mnie, czuję się szczęśliwy. Poza tym jestem taki samotny. Dziwne, nie sądzisz? Jak można czuć się samotnym z szóstką młodszego rodzeństwa w domu? A jednak to prawda. Czasem myślę, że jestem podrzutkiem, że nie mogę być dzieckiem moich rodziców. Ojciec skazał się na uprawianie pola, które zalewa woda, hodowanie gnijących zbiorów i sprzedawanie ich w feudalnym Palmetto. Cierpi, że jest biedny i niedouczony, ale palcem nie kiwnął, żeby cokolwiek zmienić. Godzi się na wszystko, co dyktuje Ivan Patchett, i wydaje się zadowolony. Tak, jestem biedny, ale nie głupi. I nie dam się podporządkować takim Patchettom! - dodał po chwili. Nie będę przyjmował swego losu z pokorą, jak mój ojciec, tylko dlatego, że taka jest kolej rzeczy. Mam zamiar zostać kimś. Jade, wiem, że dam radę, jeśli będziesz stała przy mnie. - Wziął ją za rękę i przycisnął wnętrze dłoni do ust. Mówił dalej, nie odrywając jej dłoni od warg: - Czasami się boję, że cię utracę. - To absurd. - Któregoś dnia możesz dojść do wniosku, że szkoda zachodu. Poszukasz faceta, który nie musi się tak szarpać ani niczego udowadniać. Kogoś takiego jak Neal. Wyrwała rękę i gniewnie zmrużyła oczy. - Nigdy więcej nie mów takich rzeczy! Przypominasz mi matkę, a wiesz, jak mnie złości, kiedy próbuje układać mi życie!

- A może ona ma trochę racji? Dziewczyna z twoją urodą zasługuje na mężczynę z pieniędzmi i pozycją społeczną. Kogoś, kto rzuciłby jej świat do stóp. Kiedyś ci to ofiaruję. A jeżeli stracisz cierpliwość, zanim to osiągnę? - Gary Parkerze, posłuchaj mnie uważnie. Nie zależy mi na statusie. Nie gonię za życiem w luksusach. Mam swoje własne plany, które i tak byłyby na pierwszym miejscu, obojętnie, czy byłabym w tobie zakochana, czy nie. Stypendium jest zaledwie pierwszym etapem. Tak samo jak ty muszę znosić upokorzenia w związku z moją rodziną, a jedyny świat, jaki chciałabym widzieć u swych stóp, to ten, który sama sobie stworzę. - Zarzuciła mu ramiona na szyję i dodała łagodniejszym tonem: - Świat, który razem będziemy zdobywać. - Jesteś cudowna, wiesz o tym? - Zacisnął powieki i wyszeptał żarliwie: - Boże! Jak dobrze, że właśnie mnie wybrałaś! *** Dom, w którym Jade mieszkała razem z matką, zbudowano tuż po drugiej wojnie światowej, aby zaspokoić potrzeby mieszkaniowe wojskowych obsługujących transport wodny okolicznymi kanałami. Przez trzydzieści lat osiedle domków szeregowych z białymi frontami zestarzało się, a pastelowe wykończenia, kiedyś dodające urody, zdawały się tandetne i pretensjonalne. Dom Sperrych, w przeciwieństwie do pozostałych, był bardzo zadbany. Nieduży, miał zaledwie dwie sypialnie i jedną łazienkę. W prostokątnym pokoju gościnnym o wąskich oknach wisiały suto udrapowane zasłony. Tylko tutaj na podłodze leżał dywan. Meble były niedrogie, ale utrzymane w idealnej czystości, ponieważ Velta Sperry z pasją tępiła wszelki brud. Nie hodowała nawet kwiatów, bo musiałyby rosnąć w doniczkach z ziemią. Jedynym luksusem w saloniku był kolorowy telewizor, który Velta kupiła u Searsa na kredyt. Kiedy Jade weszła do domu, Velta siedziała w fotelu przed telewizorem. Obrzuciła córkę czujnym spojrzeniem w poszukiwaniu dowodów na jej niewłaściwe zachowanie się w towarzystwie chłopaka Parkerów. Nie dopatrzyła się niczego złego, ponieważ Jade była na tyle sprytna, aby usunąć ślady. Na przywitanie matka stwierdziła: - Mało brakowało, a przyszłabyś po wyznaczonej godzinie. - Ale zdążyłam. Dochodzi dziesiąta. - Nabożeństwo dawno się skończyło. - Poszliśmy do „Dairy Barn". Wszyscy tam byli. - Pewnie pędził jak szalony, żeby cię dowieźć na czas. Velta nie lubiła chłopaka Jade i jeśli tylko mogła tego uniknąć, nigdy nie wymawiała jego imienia. - Nie jechał szybko. Gary jest bardzo dobrym kierowcą. Dobrze o tym wiesz, mamo. - Przestań pyskować! - Velta podniosła głos. - Więc nie krytykuj Gary'ego! Velta nie cierpiała Gary'ego, bo, jak twierdziła, Jade marnowała

z nim czas, który mogłyby spędzić razem. Naprawdę miała Gary'emu za złe jego pochodzenie. Był synem rolnika hodującego soję. Parkerowie już i tak mieli za dużo dzieci, a mniej więcej co dziesięć miesięcy na świat przychodziło nowe. Żenujące! Otis Parker wiecznie brał pożyczki w fabryce. Wiedziała o tym, bo prowadziła kartoteki i pisała na maszynie w biurze kredytów. Velta nie miała szacunku dla nikogo, kto był bez pieniędzy. A jak zajdzie w ciążę z tym chłopakiem od Parkerów?! Miała nadzieję, że Jade jest zbyt rozsądna, by do tego doszło. Podejrzewała jednak, że dziewczyna odziedziczyła po swoim ojcu nie tylko wielką urodę, ale i romantyczną, gorącą naturę. Wzrok Velty powędrował ku fotografii w ramce, stojącej na stoliku do kawy. Odpowiedziało jej spojrzenie niebieskich, wesołych oczu Ronalda Sperry'ego, tak podobnych do oczu Jade. Czapkę wojskową miał z fantazją włożoną na bakier, włosy ciemne, kręcone. Na szyi wisiał na wstędze Medal Honorowy, przyznany przez Kongres. Inne odznaczenia potwierdzające jego odwagę i zasługi w wojnie koreańskiej miał przypięte na piersi, na kieszonce munduru. Kiedy podziwiany przez wszystkich bohater wojenny wracał do domu, Velta miała zaledwie szesnaście lat. Prowincjonalna mieścina nigdy nie przeżywała takiego wyróżnienia. Wszyscy mieszkańcy wylegli na stację, by powitać Ronalda. Rozwinięto czerwony dywan dla wielkiego syna miasta. Przybywał prosto z Waszyngtonu, gdzie podejmowano go z całą pompą. Nawet prezydent uścisnął mu dłoń. Veltę poznał na festynie urządzonym w klubie weteranów na jego cześć. Tej właśnie nocy, tańcząc z nim w takt piosenek Patti Page i Franka Sinatry, postanowiła, że wyjdzie za niego za mąż. Przez następne dwa lata bezwstydnie ganiała za nim, aż w końcu poprosił ją o rękę. Dopilnowała, by ślub odbył się w niecały tydzień po oświadczynach. Na jego nieszczęście nie było w Palmetto północnokoreańskich komunistów. Mimo że całe lata minęły od triumfalnego powrotu do domu, Ronald nie bardzo wiedział, co chce robić w życiu. Nie miał wielkich ambicji. Chociaż był zabójczo przystojny, nie próbował zbić kapitału na Medalu Honorowym, tak jak to zrobił Audie Murphy. Gwiazdorstwo nie było mu w głowie. Zaciągnął się do wojska jako sierota bez grosza, by mieć dach nad głową i pełny talerz. Był idealnym żołnierzem. Zawsze miał nad sobą kogoś, kto mówił mu, co i kiedy robić. Jego dowódcy kazali celnie strzelać i zabijać brzydkich komunistów. Ponieważ był świetnym strzelcem, dobrze mu szło. Pewnego dnia starł z powierzchni ziemi dwudziestu dwóch Koreańczyków i nawet do głowy by mu nie przyszło, że zasłuży tym na medal. Ludzie lubili Ronalda Sperry'ego. Przyciągał ich jego naturalny wdzięk. Jednak opowiadanie zabawnych historyjek

przy grze w bilard nie przynosiło dochodu. Imał się różnych bezsensownych, pozbawionych przyszłości zajęć. Kiedy podejmował jakąś pracę, Veltę rozpierała radość. Wreszcie zdobędą pieniądze! Medal Honorowy sprawił, że ich szanowano, ale nie zapewnił ani zamożności, ani pozycji towarzyskiej. Takie odznaczenie nie na wiele się zda w społeczności amerykańskiego Południa, jeżeli nie jest poparte szacownymi przodkami i rodową fortuną. Velta była czwartym z dziewięciorga dzieci w rodzinie. Jej ojciec dzierżawił pole, które spłacał częścią zbiorów. Zmarł nagłe pewnego dnia, kiedy szedł za mułem, orząc ziemię. Zostawił matkę i młodsze dzieci na pastwę losu. Rodzina musiała prosić dobrych ludzi o jedzenie i dach nad głową. Bardziej od biedy i głodu bolała Veltę ludzka pogarda. Kiedy liście wieńca laurowego wokół głowy Ronalda zaczęły więdnąć, zorientowała się, że śmiano się z nich za plecami. Wymyślała mu, że przetrwonił jedyną szansę na sukces i pieniądze. Na zmianę przymilała się i złorzeczyła. Ronaldowi jednak zupełnie brakowało inicjatywy. Nie pozwoliła mu ponownie zaciągnąć się do wojska. Stwierdziła, że byłoby to poniżające przyznanie się do życiowej porażki. Nie widząc wyjścia, postanowiła odejść od niego, ale po sześciu latach małżeństwa zaszła w ciążę z Jade. Miała cichą nadzieję, że dziecko zmobilizuje go do dążenia do sukcesu równego dawnej karierze wojskowej. Kiedy Jade przyszła na świat, to jednak ona, Velta, poszła pracować w przetwórni Patchetta. Ronald spędził ostatnie dziesięć lat życia na szukaniu i rzucaniu pracy, snuciu wielkich planów bez pokrycia i obietnicach, które tonęły w coraz większych ilościach alkoholu. Pewnego dnia, gdy Velta poszła do pracy, a Jade do szkoły, Ronald stracił życie przy czyszczeniu strzelby. Na szczęście szeryf Jolly uznał jego śmierć za nieszczęśliwy wypadek. Związek Weteranów przyznał żonie i córce fundusze na podróż do Arlington, aby mogły godnie pochować Ronalda Sperry'ego na cmentarzu dla bohaterów. Kiedy teraz Velta patrzyła na jego zdjęcie, nie było jej ani trochę żal, że go nie ma. Ron był przystojny i kochany, ale co jej z tego przyszło? Jade, w przeciwieństwie do matki, tęskniła za ojcem każdego dnia. Velta potępiała jej przywiązanie do pamięci o nim, tak samo jak kiedyś była zazdrosna o ich wielką bliskość. Ronald często brał Jade na kolana i mówił: - Dasz sobie radę w życiu, maleńka. Masz mój wygląd i charakter matki. Nigdy niczego się nie bój, a wszystko będzie dobrze. Jade powinna poradzić sobie w życiu lepiej niż „dobrze". Gdyby ona, Velta, miała na to jakiś wpływ, Jade musiałaby przede wszystkim lepiej wyjść za mąż. - Przed chwilą telefonował Neal Patchett - oznajmiła, uśmiechając się po raz pierwszy od wejścia córki do domu. Ale z niego czaruś!

- To glista! Reakq'a Jade oburzyła Veltę. - Nieładnie tak mówić! - Neal jest wstrętny. - No proszę! Połowa dziewcząt w szkole dałaby sobie uciąć rękę, żeby do nich zadzwonił! - No to niech połowa sobie go weźmie. - Jest wcześnie, uważam, że możesz oddzwonić. Jade pokręciła głową. - Muszę przeczytać cały rozdział z historii na jutro. - Jade! - zawołała Velta stanowczo, kiedy dziewczyna kierowała się ku drzwiom swego pokoju. - To nie jest rozsądne, szczególnie gdy chodzi o kogoś takiego jak Neal. - Mamo, nie mam ochoty rozmawiać z Nealem. - Godzinami wisisz na telefonie z tym chłopakiem Parkerów! Jade zacisnęła usta. - Muszę się uczyć. Dobranoc! Velta zgasiła telewizor i podążyła za córką. Złapała za drzwi, zanim Jade zdążyła je zamknąć. - Spędzasz za dużo czasu na nauce. To nienormalne. Jade ściągnęła spódnicę i sweter i starannie wieszała je w wąskiej szafie. - Muszę utrzymać wysoką średnią, jeśli chcę dostać stypendium. - Stypendium! - wysyczała Velta. - Tylko to ci w głowie! - Bo to jedyny sposób, abym mogła utrzymać się na studiach. - Co według mnie jest tylko stratą czasu dla takiej ładnej dziewczyny jak ty. Jade odwróciła się od szafy i popatrzyła matce prosto w oczy. - Mamo, nie mam zamiaru znowu o tym dyskutować. Idę do college'u, czy ci się to podoba, czy nie. - Nie chodzi o to. Po prostu uważam, że studia nie są ci potrzebne. - Są niezbędne, jeżeli chce się w życiu do czegoś dojść. - Zmarnujesz czas i pieniądze, a potem i tak skończysz jako czyjaś żona! - Dzisiaj kobiety potrafią pogodzić małżeństwo z karierą zawodową. Velta przeszła przez pokój, złapała Jade za brodę i uniosła jej głowę do góry. Popatrzyła z odrazą na czerwony ślad na szyi córki. - Stracisz szansę poślubienia kogoś porządnego, jeżeli chłopak Parkerów wpędzi cię w ciążę. - Nie zajdę w ciążę z Garym. Poza tym to najprzyzwoitszy człowiek, jakiego znam. Właśnie za niego mam zamiar wyjść, mamo. - Jade, chłopiec często mówi dziewczynie, że ją kocha, by ją nakłonić do zdrożnych rzeczy. Jak mu dasz, to nikt porządny cię nie zechce. Jade opadła na łóżko, popatrzyła na matkę i zrezygnowana powiedziała: - Mamo, nikomu nie „dałam". Jeżeli to zrobię, to z miłości

i tylko z Garym. - Za młoda jesteś, żeby wiedzieć, co to miłość! - obruszyła się Velta. Oczy Jade pociemniały z gniewu. - Nie mówiłabyś tak, gdybym oświadczyła, że jestem zakochana w Nealu! Nakłaniałabyś mnie do złapania go w każdy możliwy sposób, nawet gdyby miało to oznaczać pójście z nim do łóżka! - Gdybyś za niego wyszła, byłabyś kimś w tym mieście! - Jestem kimś! Velta gniewnie zacisnęła pięści. - Jak ojciec, chodzisz z głową w obłokach. - Czy to coś złego mieć w życiu cel? - Cel? - szydziła Velta. - Dziwne słowo, gdy mowa o twoim ojcu! Co on osiągnął? Przez całe nasze małżeństwo nie zrobił ani jednej pożytecznej rzeczy! - Kochał mnie. Chyba że dla ciebie to nieistotne - odpaliła Jade. Velta odwróciła się i poszła sztywno do drzwi. Na progu powiedziała: - Poślubiłam miejscowego bohatera. A teraz ten twój Gary... Przystojny, wysportowany, prymus... Ma wszystko, co podoba się dziewczynom... - Uśmiechnęła się drwiąco. Bohaterzy przemijają, uwierz mi. Blakną jak tandetne zasłony. Liczą się wyłącznie pieniądze. Nieważne, ile nagród zdobędzie chłopak Parkerów. I tak zawsze będzie tylko pierworodnym starego Otisa. Chciałabym dla ciebie czegoś więcej. - Nie, mamo - cicho odparła Jade. - Chciałabyś dla siebie, nie dla mnie. Velta z trzaskiem zamknęła drzwi. *** Jade siedziała na wysokim stołku i pogryzała kruche ciasteczko. Zahaczyła obcasy o chromowaną poprzeczkę, na kolanach trzymała podręcznik chemii. Codziennie po szkole, a także przez pół niedzieli pracowała w sklepie kolonialnym braci Jones. W tygodniu zaczynała o czwartej i była tam do mniej więcej szóstej. Velta odbierała ją po drodze z pracy. Te dwie godziny dawały Pete'owi, ostatniemu żyjącemu z trzech braci Jones, możliwość odwiedzania schorowanej żony w domu opieki. Dla Jade były szansą zarobienia kieszonkowego. Sklep Jonesów należał do ginącego gatunku. Deski drewnianej podłogi lśniły od wieloletniego przecierania olejkiem cytrynowym. W zimowe chłodne popołudnia starzy mężczyźni gromadzili się wokół pękatego pieca na zapleczu i omawiali sprawy tego świata nad piwem i partyjką domina. Z metalowych haków wkręconych w sufit zwisały zębami w dół widły. Można tu było kupić wszystko zarówno dla konia, jak i noworodka, nabyć talię kart, komplet kości czy Biblię. Ze względu na różnorodną klientelę i gamę towarów praca była urozmaicona. Jade usiłowała się skoncentrować na tym, co czyta, ale

jej myśli były zajęte osobistymi problemami. Myślała o matce, która nie traktowała poważnie ani jej miłości do Gary'go, ani chęci osiągnięcia w życiu czegoś więcej niż tylko wyjścia za mąż i rodzenia dzieci. Rodzina jest ważna i Jade miała zamiar ją w przyszłości założyć. Ale to nie wszystko. Większość dziewcząt z jej klasy już planowała pracę w fabryce Patchetta do chwili, gdy wyjdą za mąż i urodzą dzieci. Potem te dzieci będą zapewne pracować u Neala. Ona i Gary mieli ambicję przerwać błędne koło. Jakimś cudem Ron Sperry zaszczepił córce odwagę, której jemu samemu brakowało, a także pragnienie lepszego losu niż ten, który zgotował sobie i Velcie. Przynajmniej pod tym względem zgadzała się z matką. Niestety, różniły się zarówno co do celów, jak i sposobu ich osiągnięcia. Jade obawiała się, że nigdy jej się nie uda zmienić uprzedzeń matki, zwłaszcza gdy chodziło o Gary'ego. Tego popołudnia Gary stanowił dodatkowe źródło zmartwień. Oboje chodzili podenerwowani i opryskliwi w stosunku do siebie. Brak wiadomości od komitetów przyznających stypendia, narastająca frustracja seksualna i piekło, jakie wzniecał Neal od incydentu w „Dairy Barn", stanowiły mieszankę wybuchową. Potrzebowali oderwania się od tego wszystkiego. Może, jeśli pogoda dopisze, wybiorą się w weekend na piknik nad morzem albo pojadą na długą przejażdżkę? Muszą coś zrobić, by popatrzeć na sprawy świeżym okiem. Była pogrążona w myślach, kiedy zadźwięczał dzwonek nad wejściem. Podniosła wzrok znad książki i zobaczyła, jak do sklepu wbiega Donna Dee. Miała czerwone policzki i była zadyszana. Jade skoczyła na równe nogi, aż książka z hukiem spadła na podłogę. - Co się stało?! Donna Dee powachlowała twarz dłońmi i wzięła kilka głębokich oddechów. - Właśnie wracam ze szkoły. Pan Patterson poprosił, żebym uporządkowała papiery. - No i? - Przyszło! Twoje stypendium! Serce podskoczyło Jade do gardła. Bała się uwierzyć w to, co słyszy, więc powtarzała: - Dostałam? Stypendium? Donna Dee kiwnęła głową. - Uniwersytet Stanowy Karoliny Południowej! - Skąd wiesz? Jesteś pewna?! - Widziałam list na biurku Pattersona. Wyglądał bardzo oficjalnie. No wiesz, pieczątki, złote napisy i tak dalej... Zauważyłam twoje nazwisko, więc niby przypadkiem strąciłam go na podłogę, kiedy sięgałam po teczkę, i jak... - Donna Dee! - No dobra. Cicho! Przeczytałam go. Dziekan, czy ktoś tam, gratulował naszemu dyrektorowi dochowania się w liceum w Palmetto dwóch tak świetnych uczniów.

Jade otworzyła szeroko oczy. - Dwóch? Donna Dee rozłożyła ręce i pisnęła: - Gary też dostał! Obie wpadły w szał radości. Złapały się za ręce i skakały, aż stojące na ladzie słoiki z galaretką niebezpiecznie pobrzękiwały. - O Boże! Nie mogę w to uwierzyć! Ile przyznali? Widziałaś? - Było napisane: „Pełne stypendium naukowe". Czy to coś znaczy? - Nie wiem. Mam nadzieję, że tak. Ach, i tak jestem wdzięczna, że dali cokolwiek! - Jade zabrakło tchu. - Muszę zawiadomić Gary'ego! Jest jeszcze w szkole? Widziałaś go na boisku? Lekkoatleci przygotowywali się do sezonu, trenując codziennie po lekcjach. - Nie. Powiedziałam Pattersonowi, że mi niedobrze i że muszę wyjść. Pobiegłam na stadion szukać Gary'ego. Chciałam, żebyśmy razem tu przyszli z nowiną. - Może był w szatni? Donna Dee pokręciła głową. - Pytałam. Marvie Hibbs powiedział, że widział, jak odjeżdżał. Jade rzuciła okiem na ścienny zegar bijący godziny. Wkoło niego wisiały inne, z kukułkami. Na wszystkich dochodziło wpół do szóstej. - Czasami pan Jones wraca przed szóstą. Jestem pewna, że da mi dziś wyjść kilka minut wcześniej. - Po co? - Żeby powiedzieć Gary'emu! - Zadzwoń do niego. - Nie, chcę to zrobić osobiście. Podwieziesz mnie? Proszę cię, Donna Dee! - Może już wiedzieć - stwierdziła Donna Dee. - Na pewno wam też wysłano informację. Pewnie znajdziesz list w skrzynce. - Prawda, ale do Parkerów poczta przychodzi przeważnie z jednodniowym opóźnieniem. Muszę go koniecznie zobaczyć, dzisiaj, teraz... Donna Dee! - No, dobrze, a twoja mama? Co będzie, jak przyjedzie po ciebie? - Pan Jones jej powie, dokąd pojechałam. - Będzie wkurzona, że Gary dowiedział się przed nią. - A niech sobie będzie. On musi być pierwszy. Starawy pan Jones nie bardzo wiedział, o co chodzi, kiedy parę minut później wszedł do sklepu, a Jade rzuciła się na niego z wyciągniętymi ramionami. Uściskała go mocno i wycałowała po pomarszczonych policzkach. - Panie Jones, zdarzyło się coś szalenie ważnego! Wiem, że jest wcześnie, ale czy mogłabym już pójść? Odrobię któregoś dnia. Bardzo proszę! - mówiła chaotycznie. - A idź sobie! Co w ciebie wstąpiło? - Dziękuję! Bardzo dziękuję! Znowu cmoknęła go w policzek i rzuciła się na zaplecze po książki, torebkę i płaszcz. Było jej gorąco z emocji, więc

przycisnęła zwinięty płaszcz do piersi, chwyciła z podłogi książkę do chemii i biegiem ruszyła ku wyjściu. Donna Dee stała pochłonięta nową paletą perłowych cieni do oczu. Jade pociągnęła ją do drzwi. - Do jutra, panie Jones! Jak przyjedzie moja mama, proszę powiedzieć, że wyszłam z Donną Dee i będę w domu za mniej więcej godzinę! I proszę jej jeszcze powiedzieć, że mam dla niej radosną nowinę! - Dobrze! - Jeszcze raz dziękuję! Pa! - Tylko jedźcie ostrożnie, słyszycie?! Potykając się i trącając, wybiegły na ulicę i popędziły do samochodu Donny Dee. Donna wślizgnęła się za kierownicę, a Jade rzuciła rzeczy na tylne siedzenie i usiadła obok niej. Przejechały przez skrzyżowania na czerwonym świetle i po chwili mknęły dwupasmówką. Wieczór był ponury i mglisty, ale miały opuszczone szyby, a radio grało na cały regulator. W miarę oddalania się od miasta okolica stawała się coraz bardziej przygnębiająca. Mijały zabudowania w tak opłakanym stanie, że trudno je było nazwać domami. Dachy i ganki zapadły się, wybite okna były oklejone papierem, okiennice wisiały bezradnie. Stare samochody i połamane narzędzia rdzewiały przed domami, dając schronienie stadkom wychudzonego domowego ptactwa. Cały, kilkumilowy odcinek drogi do Atlantyku wyglądał podobnie. Dalej, za linią brzegu, ocean był upstrzony wysepkami. Odizolowana od świata społeczność zamieszkująca ten teren żyła jakby w minionym stuleciu. Bieda była straszliwa. Wiele domów nie miało kanalizacji. Pomiędzy wysepkami a brzegiem ciągnął się pas podmywanych przypływami gruntów. Wylęgały się na nich roznoszące epidemie owady plaga amerykańskiego Południa. Z powodu niedożywienia i braku higieny można tu było napotkać choroby, z którymi dawno już uporano się w cywilizowanym świecie. Sytuacja ekonomiczna tej części stanu była opłakana. Nic dziwnego, że Gary'ego tak bardzo przygnębiała owa przepaść cywilizacyjna. Parkerowie byli biedni, jednak w porównaniu z innymi żyli jak królowie. Przemysł, który rozkwitał w Piedmoncie, w północno-zachodniej części Karoliny Południowej, jakoś nie potrafił utorować sobie drogi. Wzdłuż całego wybrzeża kwitła turystyka, a właściciele kompleksów wypoczynkowych obawiali się, że rozwój przemysłu może skazić te miejsca rekreacji dla bogaczy. Dlatego tacy farmerzy jak Otis Parker ledwo wiązali koniec z końcem, w trudzie wyrywając płody nękanej powodziami ziemi, a despoci w rodzaju Ivana Patchetta żyli z ich krwawicy. Muszą nastąpić jakieś zmiany. Może ona i Gary dadzą im początek? Staną się pierwszym pokoleniem nowego Południa, pionierami...

- O cholera! Okrzyk Donny Dee wyrwał Jade z jej szlachetnej zadumy. - Co się stało? - Nie mamy paliwa. - Coo? - Jade z niedowierzaniem spojrzała na licznik. - Niewyraźnie mówię? Skończyła się benzyna! Donna Dee skręciła na skraj drogi. Samochód dotoczył się resztką pędu na pobocze i zamarł. Jade patrzyła na koleżankę ze zdumieniem. - Jak to możliwe, żeby zabrakło paliwa? - Wszystko przez to zamieszanie. Zapomniałam zerknąć na wskaźnik, zanim wyjechałyśmy z miasta. - Co robić? - Poczekamy, aż ktoś będzie tędy przejeżdżał. - Świetnie! - Jade opadła na oparcie i pocierała krawędź nosa. Po chwili milczenia Donna nie wytrzymała. - No i co? Nie pomyślałam! Tylko tobie coś takiego nie mogłoby się zdarzyć. Wiem, jak bardzo ci zależy, żeby zobaczyć się z Garym. Strasznie mi przykro. Przeprosiny Donny Dee zawstydziły Jade. Gdyby nie ona, nie dowiedziałaby się o stypendium. - Nie, to mnie jest głupio! - Trącała lekko Donnę Dee w ramię, póki się do niej nie odwróciła. Wtedy uśmiechnęła się przepraszająco. - Nie miałam zamiaru cię krytykować. Usta Donny Dee, zbyt drobne, by pomieścić wszystkie zęby, rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. - W porządku! Wybuchnęły śmiechem. - Co za sytuacja! - wykrzyknęła Donna Dee. Wystawiła głowę przez okno i wołała: - Ratunku! Ratunku! Dwie piękne damy w opałach! - Wariatka! Przestań się wychylać! Będziesz miała mokrą głowę! Donna Dee zgasiła światła, żeby nie wyczerpać akumulatora. Czekały na przejeżdżające samochody. Słońce zdążyło zajść, zanim wyjechały za miasto. Wiejska droga tonęła w ciemnościach. Po piętnastu minutach Jade zaczęła się niepokoić. - Nie jest zbyt zimno i przestało mżyć. Może wrócimy do miasta na piechotę? Donna Dee popatrzyła na nią, jakby straciła rozum. - To dobrych kilka mil. - Mogłybyśmy dojść do najbliższego domu z telefonem. Donna Dee z lękiem obejrzała się przez ramię. - Chcesz wejść do którejś z tych ruder czarnuchów? Uhm, dziękuję bardzo. Mógłby o nas słuch zaginąć. - To, że są czarni, nie musi oznaczać, że są niebezpieczni. Tyle samo ryzykujemy, łapiąc okazję. Nigdy nie wiadomo, kto się nawinie. - Zaryzykuję. Sprzeczały się jeszcze, kiedy Donna Dee wskazała na drogę.

- Światła! - Pchnęła drzwiczki i wyszła na środek szosy. Machała rękami i krzyczała: - Hej tam! Zatrzymaj się! Kierowca sportowego samochodu celowo przyspieszył. Donna Dee szeroko rozstawiła nogi na pasie dzielącym szosę. Samochód zatrzymał się gwałtownie, kilkanaście centymetrów od niej. - Nealu Patchetcie! Ty skurczybyku! - wrzeszczała - Mogłeś mnie rozjechać! Neal zdjął nogę z hamulca. Auto zaczęło się powoli toczyć, aż zderzak dotknął chudych łydek Donny Dee. Klnąc, cofnęła się kilka kroków. Hutch i Lamar ryczeli ze śmiechu. Neal dostrzegł Jade przez opuszczoną szybę samochodu. - Co panienki tu robią? - Jechałyśmy do Gary'ego i skończyła się benzyna - wyjaśniła Donna Dee. - Macie trochę paliwa? Hutch beknął głośno. - Właśnie wypuściłem opary! Donna Dee posłała mu piorunujące spojrzenie. - To może podwieźlibyście nas na stację benzynową? Zadzwoniłabym stamtąd do taty, żeby odholował samochód. Hutch otworzył drzwi od strony pasażera i wysiadł. Z trudem wydobył swe długie ciało z lotniczego fotela. - Powiedz: „Pięknie proszę" - droczył się. Lamar, który jak zawsze siedział z tyłu, wystawił głowę. - Wiesz, my nie wozimy za darmo. - Ale zabawne - powiedziała ironicznie Donna Dee. Zaraz pęknę ze śmiechu! Jade z niepokojem spostrzegła, że Neal nonszalanckim krokiem zbliżył się do samochodu. Nie zważając na podmokłe pobocze, obszedł go i otworzył drzwi z jej strony. - Wysiadaj! - Zajeżdża od ciebie jak z browaru - zauważyła, wydostając się z auta. - Obaliliśmy kilka piw po szkole i poszliśmy na ryby. - Złapaliście coś? - Nie, aż do teraz. Nie była zachwycona tą uwagą, ale postanowiła ją zignorować. Minęła Neala, uważając, aby się o niego przypadkiem nie otrzeć, i szła w kierunku reszty. Od incydentu w „Dairy Barn" Neal stał się bardziej natarczywy niż przedtem; często wydzwaniał do niej do domu, trzymał się w pobliżu na szkolnych korytarzach. Unikała go, o ile mogła. Na sam jego widok dostawała gęsiej skórki. Od tamtej niedzieli, kilka tygodni temu, nawet nie usiłowała kryć odrazy. Nealowi Patchettowi od urodzenia wszystko przychodziło z łatwością, więc w ogóle nie cenił tego, co miał. Takie marnotrawstwo drażniło Jade, zwłaszcza gdy inteligentni ludzie pokroju Gary'ego musieli z wielkim samozaparciem walczyć o swoją przyszłość. W szkole Neal był leniwy i przeszkadzał innym. Nauczyciele jednak bali się go karać, ponieważ ich krewni lub współmałżonkowie pracowali u Ivana. Jade uważała, że jego zachowanie wykracza poza młodzieńcze

wygłupy. Niektóre z wyczynów były po prostu okrutne. Potrafił być złośliwy i podły. Doszła do wniosku, że jest bardziej niebezpieczny, niż ludziom się wydaje. Jej pogarda dla niego wyrastała po części z instynktownej obawy. - Jak my się pomieścimy? - zastanawiała się Donna Dee, z powątpiewaniem zaglądając przez szybę do wnętrza sportowego samochodu. - Wszystko już obmyśliłem - powiedział Neal, przesuwając do przodu fotel kierowcy. - Jade, wskakuj do tyłu, obok Lamara. Z tyłu nie było siedzeń, tylko przestrzeń pod ukośną, tylną szybą. Jade zawahała się. - Może lepiej przypilnuję samochodu Donny Dee? - Sama, w takim miejscu? - pisnęła Donna Dee. - To nie powinno długo trwać. Najwyżej pół godziny. Chętnie zostanę, naprawdę! - Wchodź! - Neal ma rację - przekonywała Donna Dee. - Nie możesz tutaj zostać. Siadaj obok Lamara. Ja pojadę na kolanach Hutcha. - Całkiem jej się podobało takie rozwiązanie. Jade nie podzielała entuzjazmu koleżanki. Czuła się niepewnie, doszła jednak do wniosku, że jest nierozsądna. To prawda, Neal jeździł jak szalony, ale chyba będzie bezpieczniejsza z nimi niż sama na pustej szosie, w dżdżystą, ponurą noc. Wślizgnęła się za siedzenie i skurczyła na małej przestrzeni obok Lamara, który odsunął się, jak mógł najdalej, by zrobić więcej miejsca. - Cześć, Jade! - Hej, Lamar! - Uśmiechnęła się. Lamar był zawsze nieśmiały i grzeczny. Żałowała go. Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego kurczowo trzymał się Neala. Neal siadł za kierownicą i zamknął drzwi. - Wskakuj, Hutch. Hutch wykonał polecenie. Donna Dee zmierzała do drzwi dla pasażera. Zanim zdążyła wsiąść, Neal rozkazał Hutchowi: - Zatrzaśnij drzwiczki! Hutch zamknął je i popatrzył zdziwiony na Neala. - A Donna Dee? Neal przegazowywał silnik. - Zostaje. Donna Dee złapała za klamkę, ale Neal przechylił się i wcisnął blokadę. - Wpuszczaj mnie, ty palancie! - Donna Dee waliła pięściami o szybę. Hutch, zaniepokojony, zauważył: - Neal, nie powinniśmy zostawiać jej... - Zamknij się! - Wpuście ją! - Jade rzuciła się pomiędzy przednie fotele, na kolana Hutcha i sięgnęła do klamki. - Donna Dee, otwieraj! Szybko! - Podciągnęła blokadę,

ale zanim Donna Dee zdążyła wsiąść, Neal puścił sprzęgło i samochód ruszył gwałtownie. - Jeżeli ona nie jedzie, to ja też zostaję! - krzyknęła Jade. Teraz zależało jej raczej na wydostaniu się z samochodu niż wpuszczeniu doń przyjaciółki. Znowu spróbowała dostać się do blokady. - Hutch, złap ją za ręce. - Neal nie podniósł głosu, mimo że zawracał na autostradzie śliskiej od ropy i deszczu. Jego lodowaty spokój przeraził Jade. - Nie! - szarpała się z Hutchem, który usiłował ją unieruchomić. Machała ramionami, biła go po rękach, usiłowała wślizgnąć się pomiędzy przednie siedzenia, by dosięgnąć klamki. Niechcący trafiła Neala łokciem w ucho. - Jezu! Lamar, przytrzymaj ją! Jak, do cholery, mam prowadzić?! Lamar złapał Jade w talii. Krzyknęła i trafiła obcasem w tylną szybę. Chciała złapać za drążek skrzyni biegów, ale Neal zdzielił ją w rękę ciosem karate, aż straciła w niej czucie. Przez chwilę, w światłach reflektorów, widziała, jak Donna Dee stoi na szosie i mruży oczy. - Donna Dee! Ratunku! Hutch złapał Jade za nadgarstki, Lamar ściskał ją w pasie. Samochód pędził w ciemnościach. - Wypuście mnie! - Neal, co robimy? - dopytywał się Hutch. - Trochę się zabawimy. - Neal wrzucił piąty bieg. - Ty świrze! To wcale nie jest śmieszne! - krzyczała Jade. - Zawieź mnie z powrotem do Donny Dee. Nie możesz jej tak zostawić! Będzie przerażona! - Jest bardzo ciemno - zauważył z niepokojem Lamar. - Masz ochotę wysiąść? - Nie, ja tylko... - To zamknij dziób! Kumple Neala posłusznie zamilkli. Jade usiłowała opanować strach i odzyskać panowanie nad sobą. Ci chłopcy nie byli nieznajomi - stykała się z nimi od dziecka. Hutch i Lamar, chociaż dość prymitywni, w grunie rzeczy dawali się lubić. Gorzej z Nealem - potrafił być podły. - Neal, nie jedziemy do miasta - stwierdził Hutch. Dokąd ją zabierasz? - Jechała do Gary'ego, nie? - To jedziemy do domu Gary'ego? - upewniał się Lamar. - Hutch, czy mógłbyś puścić moje ręce? - zapytała ze spokojem Jadę. - To boli. - Przepraszam. - Uwolnił jej dłonie. Lamar również przestał ją trzymać. - Jade, podwozimy cię na farmę Gary'ego - powiedział Lamar z nerwowym uśmiechem. - Potem Gary cię podrzuci do samochodu Donny Dee. Jego ojciec na pewno ma zbiornik z paliwem do traktora. Spojrzała na niego, ale nie odwzajemniła uśmiechu. Zapanowało grobowe milczenie. Gdyby to była zwykła przejażdżka, szturchaliby się, wygłupiali i mówili o jutrzejszej klasówce z chemii. Ta złowroga cisza przerażała ją. Jeżeli

kumple Neala czuli się niezbyt pewnie, to tym bardziej ona miała powód do niepokoju. - Zbliżamy się do zjazdu - zauważył Hutch. Neal nie redukował biegu. - Będzie po prawej stronie, jakieś pięćdziesiąt jardów stąd. Samochód pędem minął boczną drogę prowadzącą do gospodarstwa Parkerów. - Co robisz? - Jade skierowała pytanie w stronę profilu Neala. - Wypuść mnie. Dojdę pieszo od skrzyżowania. - Neal, o co chodzi? - zapytał Hutch. - Najpierw się na chwilę zatrzymamy. Serce Jade zaczęło walić ze strachu. Godzinę temu była nieprzytomnie szczęśliwa, ponieważ dostała stypendium. Teraz dłonie miała wilgotne i zimne z napięcia. Neal skręcił w następną polną drogę, a właściwie w dwie wyboiste koleiny, z których sterczały chwasty i zeschłe łodygi. Światła samochodu skakały w górę i w dół, przypominając boje na pełnym morzu. - Wracamy nad kanał? - spytał Lamar. - Uhm. - Po co? - Zapomniałem czegoś - odparł Neal. Hutch popatrzył z niedowierzaniem, jednak się nie odezwał. W miarę jak zbliżali się do wody, ziemia pod kołami stawała się grząska. Neal zatrzymał samochód. Zgasił silnik, ale światła zostawił włączone. - Wszyscy wysiadać! Otworzył drzwiczki i stanął na podmokłym gruncie. Hutch zawahał się, zanim poszedł w jego ślady. Jade słyszała, jak pyta: - Co my tu robimy? Czego zapomniałeś? Lamar lekko trącił Jade łokciem. - Lepiej wysiądź. Kiedy Nealowi przychodzi coś do głowy, bezpieczniej go posłuchać. Potrafi się wściec. - Może się wściekać, ile chce. Mam to w nosie. Neal obszedł samochód, otworzył zamek w drzwiach bagażnika i uniósł je do góry. - Powiedziałem: wysiadać! - Idź do diabła! - Lamar, pomóż mi! Neal złapał Jade za ramię. Krzyknęła z bólu, kiedy niespodziewanie je szarpnął. Lamar wypychał ją od dołu. Gdyby nie wystawiła nogi, padłaby twarzą w błoto. Wyprostowała się i patrząc gniewnie na Neala, wyrwała ramię. - Trzymaj ręce przy sobie! - Bo co? Twój chłopak mnie pobije deserem lodowym? Prychnął ironicznie, odwrócił się i podszedł do ukrytej w zaroślach chłodziarki turystycznej. - Chcesz piwo? - Nie. - Hutch? Lamar? Neal otworzył chłodziarkę, wyjął trzy piwa i nie czekając

na odpowiedź, rzucił kumplom po puszce. Oderwał wieczko i pociągnął długi łyk. Hutch i Lamar powtórzyli jego gest. Jade stała oparta o tylny zderzak i rozcierała zmarznięte ramiona. Starała się nie zwracać na nich uwagi. Powietrze było chłodne i wilgotne. Nie pomyślała, żeby zabrać płaszcz i książki z samochodu Donny Dee. Wieczór był wyjątkowo ciemny. Niskie, deszczowe chmury zasłaniały księżyc. Gdzieś w pobliżu słyszała plusk falującej wody, ale nie widziała nic, poza kręgiem światła reflektorów. Wiał słaby wiatr. Chłód był przejmujący. Neal skończył piwo. Zgniótł puszkę i odrzucił w niskie zarośla nad wąskim kanałem. Leżało tam sporo takich puszek. - Będziemy wracać? - Jade dygotała zdenerwowana, ale starała się przybrać stanowczy ton. Neal zbliżył się do niej wolnym krokiem. - Jeszcze nie. - Dlaczego nie? - Bo zanim pojedziemy - wycedził - to cię przelecimy. 3 Donna Dee nie wiedziała, co robić. Ona siedzi bezpieczna w domu, a co z Jade? Gdyby wróciła do siebie, na pewno by do niej zadzwoniła. Donna Dee czekała na drodze jakieś pięć minut, zanim pojawiła się furgonetka i rodzina farmerów podrzuciła ją do miasta. Ojciec wyjechał po nią na stację benzynową, nabrał paliwa w kanister i odwiózł do samochodu. Wróciła do Palmetto w niecałe dwadzieścia minut po odjeździe chłopców z Jade. Ciągle była zła, że tak ją załatwili. Jak śmieli odjechać i zostawić ją samą? I dlaczego nie dali wysiąść Jade, kiedy nie chciała pojechać z nimi sama? Należałoby postawić Neala Patchetta pod ścianą i strzelić mu między oczy! Hutch, jak zwykle, bez słowa sprzeciwu, postąpił według wskazówek Neala. Czuła się rozżalona, że zostawił ją na pustej drodze i że niewiele go obeszło, co mogło się stać. Wizja, w której Hutch Jolly porywa ją i uwozi w ciemną noc, wydała się diablo romantyczna. Nieraz nachodziły ją takie marzenia. Co prawda obecność Neala i Lamara byłaby zbędna. Trochę zazdrościła Jade, że to ją „uprowadzono". Donna Dee siedziała sama w swoim pokoju i zastanawiała się, co powinna zrobić. Czy Neal odwiózł Jade z powrotem na drogę, a potem do miasta, czy może podrzucił prosto do Gary'ego? Tylko w jeden sposób mogła się tego dowiedzieć. Sięgnęła po słuchawkę i zaczęła wykręcać numer Gary'ego. A jeżeli Jade tam nie ma? Po incydencie w „Dairy Barn" Gary mógłby wpaść w szał, gdyby się dowiedział o zachowaniu Neala. Donna Dee nie chciała, żeby Jade miała kłopoty z matką albo z Garym. Nie chciała również, aby ktokolwiek wściekał się na nią. Ale musiała dowiedzieć się, co się dzieje. W końcu zdecydowała się zadzwonić. ***

- Wyszła? - Tak, Velto - potwierdził Pete Jones. - Wróciłem z domu opieki ciut przed szóstą. Jade i córka Monroe skakały z radości pod sufit. Kiedy zgodziłem się, żeby Jade wyszła trochę wcześniej, wyleciały jak szalone. Jade powiedziała, że wróci do domu za godzinę i że ma dla ciebie jakąś dobrą nowinę. Velta nie przepadała za niespodziankami, nawet jeśli były miłe. A dziś szczególnie nie miała na nie ochoty. Była zmęczona i bolał ją krzyż od ślęczenia nad biurkiem przez cały dzień. Ssało ją w żołądku. Chciała znaleźć się wreszcie w domu, coś zjeść, posiedzieć w wannie i iść spać. Velta miała zaledwie czterdzieści lat, ale nie wyglądała młodo. A kiedy tak jak teraz zaciskała usta ze złości, wyglądała znacznie starzej. - To do Jade niepodobne, żeby tak sobie pójść, nie pytając mnie o zgodę. Pete Jones zaśmiał się pod nosem. - Musiało się wydarzyć coś ważnego. Wyglądała, jakby ją kto na sto koni wsadził. - Czy powiedziała, co to za nowina? - Nie. - Cóż, pewnie niedługo wróci - odparła, udając obojętność. Po co miała dawać pożywkę dla plotek. - Dziękuję, Pete. Dobranoc! W drodze do domu przemierzała wzrokiem ulice w nadziei, że natknie się na samochód Donny Dee. Eskapada musiała być jej pomysłem. Odkąd rodzice Donny Dee podarowali jej tego grata, dziewczęta zyskały zbyt dużo swobody. Dlatego Velta nie pozwalała Jade brać samochodu, jeśli ta nie opowiedziała się, dokąd jedzie i kiedy wróci. Dziewczęta, które robiły, co im się żywnie podoba, cieszyły się niezbyt dobrą opinią. Kiedy dotarła do domu, czuła się wykończona. Skrzynka do listów pękała od korespondencji, ale Velta była zbyt zmęczona i zła, żeby przejrzeć listy. Rzuciła je na stół w kuchni. Podgrzała na obiad trochę zupy. Właśnie wychodziła z wanny, kiedy zadzwonił telefon. - Halo? - Dobry wieczór, pani Sperry. Tu Donna Dee. Czy mogę mówić z Jade? - Pan Jones powiedział, że wyszła z tobą! - Hmm. No tak. Nie ma jej jeszcze w domu? - Donna Dee, masz w tej chwili powiedzieć mi, co się stało! Jade opuściła sklep przed szóstą, teraz dochodzi dziewiąta. Gdzie ona jest?! - Byłyśmy w drodze do Gary'ego, kiedy skończyła się nam benzyna. - Po co jechałyście do Parkerów o tej porze? - Jade chciała Gary'emu coś powiedzieć. - Nie mogła tego zrobić przez telefon?! - Pani Sperry, proszę mnie nie naciskać, dobrze? - pisnęła Donna Dee. - Jade sama pani wszystko opowie. No

i kiedy skończyła się benzyna, byłyśmy mniej więcej w połowie drogi. Wtedy nadjechał Neal Patchett z Hutchem i Lamarem. Oni, eee... zabrali Jade ze sobą. - Zabrali? Dokąd?! - Nie mam pojęcia. Odjechali i zostawili mnie samą na drodze. To miał być pewnie taki żart, chociaż uważam, że to najpodlejszy dowcip, jaki Neal mógł wymyślić. - Jesteś w domu? - Tak. Już dobrą chwilę. - Wyjaśniła, jak dostała się z powrotem do miasta. - Myślałam, że Jade też zdążyła wrócić, że albo Neal, albo Gary ją przywieźli. Jak ich widziałam po raz ostatni, jechali w kierunku farmy Parkerów. - Cóż, nie ma jej. Nic nie wiem. - Sądzi pani, że mogło się coś stać? - z niepokojem zapytała Donna Dee. - Pewnie straciła poczucie czasu, jeżeli jest z Garym. Musiałam na nią ostatnio nakrzyczeć, bo za późno wracała do domu. - Dlaczego nie przyjechała po mnie? - Jak długo czekałaś? - Nie za długo. - Pewnie już byłaś w drodze, kiedy dojechała. - Kto wie... Czy któraś z nas nie powinna zadzwonić do Gary'ego, aby upewnić się, czy ona tam jest? Nie telefonowałam, bo nie chcę pogarszać układów między Garym i Nealem. Gary nie byłby zachwycony, że Jade się z nim rozjeżdża. - Musiała mu powiedzieć, jeżeli jest u niego. - Prawda - z namysłem odparła Donna Dee. Wcześniej nie przyszło jej to do głowy. - Może Gary jest wściekły, a ona próbuje go udobruchać? - Nie przejmuj się, Donna Dee. Sama zatelefonuję do Parkerów. Dobranoc! Velta zastanawiała się, czy ma dzwonić. Doszła do wniosku, że lepiej nie. Jeżeli Jade jest u Parkerów, nic jej nie będzie, a jeśli wybrała się z Nealem, po co ranić Gary'ego? Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. Kąciki ust Velty wygięły się w lekkim uśmiechu, szare oczy błysnęły radośnie. Wolałaby, aby Jade spędziła wieczór w towarzystwie Neala. Może zmieniłaby zdanie i zrozumiała, jakie to ważne, by obracać się wśród właściwych ludzi. Wtedy Neal zająłby miejsce Gary'ego. Kto wie, może sprawy przyjmą nowy, korzystny obrót? *** Gdyby miała wybór, wolałaby leżeć na grząskiej ziemi obok kanału i czekać na śmierć z głodu, pragnienia czy zimna. Jednak instynkt samozachowawczy był silniejszy. Nie potrafiła określić, jak długo leżała skulona w ciemnościach, ogłuszona potwornością tego, co z nią zrobili. Niebo płakało nad jej losem. Po dniu zasnutym mgłami padał drobny, gęsty deszcz. Zimno, upokorzenie i gniew zmusiły ją do podźwignięcia się na kolana. Czołgała się parę jardów, kiedy natrafiła na pantofel zgubiony

w trakcie szarpaniny. Usiłowała w ciemnościach namacać drugi, ale nie mogła go znaleźć. Nieważne. Nic nie miało znaczenia. Nawet to, czy będzie żyć. Nie, nieprawda. Jeszcze silniejsza od woli przetrwania była chęć ujrzenia, jak Hutch Jolly, Lamar Griffith i Neal Patchett ponoszą karę za swój czyn. Ta myśl płonęła w jej duszy jak pochodnia, kiedy usiłowała wstać i uporządkować bluzkę. Nie było guzików. Nasunęła biustonosz. Piersi miała obolałe. Chmury zasłaniały księżyc. Panowały zupełne ciemności. Wyciągnęła ramiona i szła jak niewidoma. Dopiero gdy potknęła się o głęboką koleinę, wyżłobioną w miękkiej ziemi przez opony samochodu Neala, wiedziała, w którą stronę się kierować. Opadła na kolana i posuwała się wzdłuż wgłębienia. Zgadywała, że w ten sposób powinna dotrzeć do szosy. Jakieś nocne zwierzę wyskoczyło z niskich zarośli i przebiegło obok. Cofnęła ręce, skuliła się ze strachu i wstrzymując oddech, nasłuchiwała. Minęło kilka minut. Nie słyszała nic oprócz głośnego bicia własnego serca. Czołgała się dalej, uważając, żeby stawiać ręce na zimnej, grząskiej koleinie. Wlokła kolana po ziemi, aż zrobiły się obolałe jak całe ciało. Deszcz siąpił na kark i plecy, mokre włosy lepiły się do głowy. Chwilami nachodziła ją ochota, by zrezygnować, położyć się w koleinie i zasnąć na wieki. Jej życie straciło sens i blask. Będzie musiała przyjąć do wiadomości to, co zaszło, pogodzić się z bolesnymi konsekwencjami. Ale jeżeli się podda, gwałciciele pozostaną bezkarni. Więc pełzła dalej. Dłonie, kolana, dłonie, kolana, dłonie, kolana... Po całych, jak jej się wydawało, wiekach dobrnęła na skraj rowu przy szosie. Wyciągnęła rękę i dotknęła asfaltu. Krzyknęła chrapliwie z ulgi. Wspięła się na drogę i padła, rozpościerając ramiona jak pielgrzym, który dotarł do świętego miejsca. Leżała twarzą do ziemi i odpoczywała, nie zważając, że twarda nawierzchnia uwiera ją w policzek. Jeżeli zdołała dojść tak daleko, potrafi dotrzeć i dalej do miasta, do szpitala, do biura szeryfa. Dzięki Bogu, nie umarła i doniesie o przestępstwie. Nie będzie problemu ze złapaniem Hutcha, Lamara i Neala. Im szybciej znajdzie się w mieście, tym prędzej wsadzą ich za kratki. Była bardzo słaba, ale zmusiła się do wstania. Myśl o karze dla prześladowców pchnęła ją na środek szosy. Trzymała się białej, przerywanej linii dzielącej dwupasmówkę. To rozsądniej niż czołgać się w błotnistym rowie. Usiłowała wyliczyć, ile czasu zajmie jej dotarcie do Palmetto. Może powinna zatrzymać się przy pierwszych napotkanych zabudowaniach? Mogłaby poprosić o pomoc. Matka musi szaleć z niepokoju. Zawsze wyliczała ją co do minuty. Pewnie Donna Dee dała znać o porwaniu chyba że ją też zgwałcili... - O Boże, nie! - wymamrotała.

Wyobraziła sobie ochotników przeczesujących teren. Ten obraz dodał jej nadziei. Może, kiedy znajdzie się w mieście, trzej napastnicy będą już uwięzieni? O mało nie najechał jej samochód. Była tak pogrążona w myślach, że nie zauważyła słabych świateł. Neal! Wrócił po nią! Jeszcze nie siedział w więzieniu! Cofnął się, żeby ją znowu skrzywdzić. Może chce ją zabić, żeby nie mogła zeznawać?! Zataczając się, uciekła na skraj drogi i skoczyła do rowu. Wypełniała go woda. Cuchnęło okropnie. Zimne błocko dostało się między palce u stóp. Strach jednak zwyciężył obrzydzenie. Łkała przerażona i przedzierała się przez trzciny i chwasty, które zdawały się łapać za rąbek spódnicy. Kiedy dobiegła do płotu z kolczastego drutu, przywarła do słupka. Chciała się ukryć, stać niewidoczna. Samochód zwolnił i jechał wzdłuż rowu. Zatrzymał się, kiedy znalazła się w kręgu reflektorów. - Nie! Nie! - Schowała głowę w ramiona i zasłoniła się rękami podrapanymi do krwi o kolczaste krzaki w rowie. - Panienko! Co panienka tutaj robi w nocy? - Głos i wyciągnięte ręce należały do czarnoskórego. - Panienka ranna? Dotknął jej ramienia. Odskoczyła. Szybko cofnął dłonie. - Nic złego nie zrobię, panienko. Co się stało? Mogła dostrzec zaledwie zarys sylwetki w światłach samochodu. Mężczyzna miał na sobie kombinezon i oklapły filcowy kapelusz. Jeszcze raz wyciągnął ręce. Tym razem nie cofnęła się. Chwycił ją za ramiona i podtrzymał, pomagając wydostać się z rowu. Trzymał ją jedną ręką pod ramię, drugą otworzył drzwi i pomógł wsiąść do starej furgonetki. Podskoczyła, kiedy z łoskotem zatrzasnął zardzewiałe drzwi. W środku było sucho, ale ogrzewanie nie działało. Nie mogła opanować drżenia. - Dokąd panienka chce? - zapytał, siadając za kierownicą. - Mieszka tu blisko? - Podwiezie mnie pan do szpitala? - Nie poznawała własnego głosu. Ochrypł od krzyku. Neal bił ją, żeby była cicho, Hutch wielką łapą nakrył usta, jedynie Lamar stał zdenerwowany, kiedy krzyczała. - Do szpitala? Pewnie, panienko. Niech teraz odpoczywa. Wszystko będzie dobrze. Zrobiła, jak radził. Osunęła się na oparcie i przymknęła oczy. Była bezpieczna. Ciepłe łzy leciały spod przymkniętych powiek i spływały po policzkach. Płakała bezgłośnie, a stara półciężarówka podskakiwała na wybojach. Albo zasnęła, albo straciła przytomność. Ocknęła się dopiero, kiedy furgon zahamował i stanął. Straciła poczucie czasu. Mężczyzna wysiadł i otworzył drzwiczki. - Dziękuję - szepnęła, gdy pomagał jej wysiąść. Kiedy stanęła na ziemi, dolna połowa ciała zaczęła boleśnie pulsować. Zatoczyła się i uchwyciła metalowego filaru. Oparła policzek o zimny metal i stała tak z zamkniętymi oczami,

aż słabość ustąpiła. - Dziękuję - powtórzyła. Odwróciła się do swego wybawiciela. Wycofywał furgonetkę. - Nie, proszę poczekać! - Przysłoniła oczy, bo raziły ją reflektory. Nie miała pojęcia, jak wygląda samochód i jego właściciel. Z przodu brakowało tablicy rejestracyjnej. Kiedy furgonetka dojechała do głównej drogi, kierowca przyspieszył i zniknął w ciemnościach. Jad pomyślała, że musiał uciec jak najprędzej, by nie narazić się na oskarżenie o udział w gwałcie białej kobiety. Niestety, w Palmetto nadal mieszkało wielu ludzi, którzy najpierw brali się do rękoczynów, a dopiero potem słuchali wyjaśnień. Z wahaniem zbliżyła się do szklanych, rozsuwanych drzwi, nad którymi widniał czerwony neon z napisem: Pogotowie Ratunkowe. Drzwi się otworzyły. Wnętrze wypełniało bladoniebieskie światło fluoroscencyjne. Bała się znaleźć w jego zasięgu, więc nie odstępowała od drzwi. Czekała, aż ją zauważą. Dwie pielęgniarki i mężczyzna, wyglądający na stróża, gawędzili roześmiani w dyżurce. Jade była pewna, że złoży doniesienie o gwałcie bez najmniejszych oporów. Teraz, gdy nie mogła się już wycofać, ogarnął ją lęk. To był zaledwie pierwszy krok na drodze do sprawiedliwości. Czy potrafi stawić czoło trudnościom i hańbie, która ją czeka? Zebrała się na odwagę i zostawiając za sobą ślady z błota, dowlokła do dyżurki. - Przepraszam... Trzy pary oczu zwróciły się ku niej. - Proszę mi pomóc. Na jej widok trzy twarze zamarły na chwilę z przerażenia. Stróż usunął się na bok, jedna z pielęgniarek złapała za słuchawkę, druga wyszła z dyżurki, aby ją podtrzymać. - Co ci się stało, dziecko? Miałaś wypadek? - Zostałam zgwałcona. Pielęgniarka spojrzała badawczo. - Zgwałcona? Tutaj, w Palmetto? - Przy kanale, w bok od drogi wzdłuż nadbrzeża. - Dobry Boże! Jade krępowała obecność stróża. Słuchał każdego słowa i wlepiał wzrok w podartą bluzkę. Druga pielęgniarka rozmawiała przez telefon. - Doktorze Harvey, jest pan potrzebny w izbie przyjęć. Przyszła jakaś dziewczyna. Mówi, że ją zgwałcono. - Zgwałcono mnie. - Głos Jade załamał się. Była bliska łez. Pragnęła, żeby stróż przestał się na nią gapić. - Chodź, złotko. Poczekajmy na doktora. Chcesz, żebym kogoś zawiadomiła? - Nie, dopiero jak się doprowadzę do porządku. Pielęgniarka zaprowadziła ją do niewielkiego gabinetu lekarskiego. Zaciągnęła zasłonę odgradzającą biurko. Cienka i pofałdowana, przypominała żółty spadochron. - Boże, Boże, ale ty wyglądasz! Zdejmuj ubranie. Wszystko. Doktor musi cię zbadać ginekologicznie. Masz, nałóż to.

Podała Jade szpitalną koszulę w biało-niebieskie pasy. - A pani nie może tego zrobić? - spytała Jade drżącym głosem. - Co zrobić, złotko? - Pielęgniarka rozkładała błyszczące, stalowe narzędzia. - Zbadać mnie. - Nie chciała, żeby jakikolwiek mężczyzna znalazł się w pobliżu, a tym bardziej jej dotykał. Rozwarcie ud i wystawienie się na widok mężczyźnie było ponad jej siły. - Przykro mi, złotko. Nie mogę. Czy to on cię tak podrapał? - Oni. Było ich trzech. Pielęgniarka wyszeptała przerażona: - Czarni? - Nie, biali. Wydawało się, że odetchnęła z ulgą. - Zadzwonię do szeryfa. Doktor przyjdzie za chwilę. Pielęgniarka zniknęła za zasłoną. Jade została sama. Powoli, zaciskając zęby z bólu, zdejmowała ubranie. Rzuciła na podłogę zabłoconą i poszarpaną bluzkę, spódnicę i stanik. Majtek i rajstop, podobnie jak butów, nie miała. Przyglądała się w świetle swojemu ciału. Przycisnęła dłoń do ust, aby nie szlochać. Była brudna. Nogi do kolan miała w zaschniętym błocie. Na ramionach biegły długie, krwawe zadrapania. Kolana i dłonie piekły i krwawiły pod warstwą brudu. Najgorszy był widok brzucha i wnętrza ud. Pokrywała je lepka wydzielina, zaróżowiona od jej własnej krwi. Czuła się jak śmieć. Chwyciła emaliowaną nerkę i zwymiotowała. - Pani, hm, Sperry? - doszedł ją męski głos zza zasłony. Zobaczyła cień na cienkiej kurtynie. Zakrztusiła się żółcią, odkaszlnęła przez piekące gardło. - Muszę panią teraz zbadać. - Chwileczkę... - Walczyła z koszulą, aż w końcu udało jej się trafić w otwór na głowę. Koszula ledwie sięgała ud. Wdrapała się na fotel ginekologiczny i naciągnęła materiał, ażeby zakryć, ile się da. - Już można. Czekała ją następna, nieprzyjemna niespodzianka. Lekarz był bardzo młody. Miał chłopięcą twarz, prawie pozbawioną zarostu. Błyszczące oczy patrzyły na nią z zainteresowaniem. Jade myślała, że ujrzy starszego, siwowłosego, brzuchatego dżentelmena w okularach - tak jak ten lekarz rodzinny ze znanego obrazu Normana Rockwella. Doktor musiał odgadnąć jej stan ducha. Starał się zachowywać łagodnie i ze współczuciem. Pewnie nie miał ochoty na zmagania z rozhisteryzowaną pacjentką. - Pani Sperry, następnych kilka chwil nie będzie należeć do przyjemnych. Muszę panią zbadać, zrobić kilka zdjęć polaroidem, zadać parę pytań. Obawiam się, że niektóre z nich mogą być kłopotliwe. Może zacznijmy od wywiadu, dobrze? Podniósł metalową okładkę bloku formularzy medycznych i wyciągnął długopis z kieszonki białego kitla. - Imię i nazwisko?

- Jade Elizabeth Sperry. - Wiek? - Osiemnaście lat. - Data urodzin? Wpisywał dane w stosowne rubryczki kwestionariusza; potem, jak zapowiedział, pytania stały się nieco kłopotliwe. - Ostatnia miesiączka? - Nie pamiętam. - Muszę wiedzieć, chociaż w przybliżeniu. Usiłowała sobie przypomnieć, z wysiłku pocierając skronie. Wreszczie podała orientacyjną datę. - Jakieś choroby weneryczne? Pytanie zaskoczyło ją. - Słucham? - Czy była pani chora wenerycznie albo odbywała stosunki z kimś zarażonym? Tak ją dotknęło to pytanie, że rzuciła: - Do dziś byłam dziewicą! - W tej samej chwili przeszło jej przez myśl, że tej nocy straciła niewiność nie tylko pod tym jednym względem. - Rozumiem. - Lekarz odnotował to w formularzu. - Czy ten mężczyzna... - Mężczyźni. Mówiłam już pielęgniarce, że było ich trzech. Nie powtórzyła panu? - Nie. Przepraszam. Nie mówiła. Trzech? - Tak. - Czy we wszystkich trzech przypadkach nastąpiła penetracja? Przygryzła usta. Dolna warga zaczęła niebezpiecznie drgać. -Tak. - Jest pani pewna? - Tak! - Czy wszyscy trzej mieli wytrysk? Znowu robiło jej się niedobrze. Przełknęła gorzką od żółci ślinę i wychrypiała: - Tak. - Na pewno, pani Sperry? - zapytał z niedowierzaniem. - Skoro pani jest dziewicą, mogła pani nie być w stanie tego stwierdzić. Patrzyła na niego wzburzona, ale była zbyt słaba, by okazać gniew. Z rezygnacją opuściła ramiona. - Oni wszyscy... to zrobili. Zamknął kwestionariusz i schował długopis. Wytknął głowę za kurtynę i zawołał pielęgniarkę. Siostra pomogła Jade ułożyć się i wsadzić nogi w metalowe uchwyty. Lekarz naciągnął gumowe rękawiczki, aż strzeliły przy nadgarstkach. Potem usiadł na niskim stołeczku i dopasował oślepiająco jasną lampę. Dotknął jej poranionych ud, żeby je szerzej rozsunąć. Krzyknęła cicho. - Pani Sperry, ostrzegałem, że to będzie nieprzyjemne. Będę się starał być delikatny. Nie widziała jego oczu, kiedy spojrzał na nią spomiędzy jej nóg. Zacisnęła powieki, gdy poczuła, że wsuwa w nią

coś zimnego i twardego. Trzymała się z całej siły brzegów fotela ginekologicznego. - Niech się pani spróbuje rozluźnić. Dobrze, że pani od razu się tu zgłosiła, a nie poszła do domu wziąć prysznic. Nie umiała prowadzić rozmowy w sytuacji, gdy najbardziej intymne części jej ciała były wystawione na widok lekarza i pielęgniarki. Skórę miała zimną i wilgotną. Czuła, jak ze wstydu krew w żyłach napływa gorącą falą. Głowa pulsowała, każde uderzenie serca odbijało się echem w uszach. - Czy sądzi pani, że potrafiłaby zidentyfikować tych mężczyzn? - O tak. Mogę ich zidentyfikować. - Dobrze. Przynajmniej tyle. Powinni za to odpokutować, jeśli, oczywiście, starczy pani siły, żeby nie wycofać oskarżenia, zanim sprawa trafi do sądu. - Na pewno nie - zapewniła, zaciskając zęby. - No, skończyłem. Jeszcze tylko włosy łonowe. Nie wszystkie są pani. Zbiorę kilka, też pójdą do laboratorium. Jade leżała skulona, z zamkniętymi oczami, dopóki pielęgniarka nie oswobodziła jej nóg z uchwytów i nie pomogła się podnieść. Lekarz pobrał jeszcze drewnianą szpatułką próbki spod paznokci. Potem zdjął rękawiczki i wyrzucił do kosza. - Teraz proszę stanąć na tle tej kurtyny - powiedział, sięgając po polaroid. Poprosił pielęgniarkę, by pomogła Jade przytrzymać koszulę. Przez następne kilka minut lekarz obfotografowywał ją ze wszystkich stron. Na żadnym ze zdjęć nie była kompletnie naga, ale niewiele to zmieniało, ponieważ zrobił zdjęcia twarzy, ramion, piersi, brzucha, ud, pośladków i wszystkich miejsc, gdzie znalazły się zadrapania czy siniaki. Nie miała wiele obrażeń. Neal już tego dopilnował. - Co ze zdartą skórą na dłoniach i kolanach? Pokręciła głową. - To później, kiedy czołgałam się na szosie. - No, dobrze. Napiszę raport i zaniosę materiał do laboratorium. O tej porze nie ma tam nikogo. Zajmą się tą sprawą jako pierwszą jutro rano. Siostra zaprowadzi panią pod prysznic, a potem proszę włożyć ubranie szpitalne. Pani rzeczy też idą do laboratorium. Jade skinęła głową. - Dziękuję. Wyszedł energicznie, zabierając ze sobą materiał do analizy. - Chodź, złotko! - Pielęgniarka odsunęła zasłonę i ruszyła w kierunku drzwi. Jade zawahała się, instynktownie naciągając koszulę. - Tak mam iść? Ta koszula ledwo zakrywa mi siedzenie. - Jesteś w szpitalu. Nikt nie zauważy. Jade pomyślała, że stróż na pewno zauważy. Nie miała jednak wyboru. Podążyła za pielęgniarką na korytarz. Starała się iść drobnymi kroczkami, żeby koszula nie falowała.

- Masz szczęście, że doktor Harvey przyjechał z dużego szpitala. Wie, co robić w takich wypadkach - zauważyła pielęgniarka. Przeszły przez wahadłowe drzwi z napisem: „Wyłącznie dla personelu" i znalazły się w części socjalnej, gdzie kilka pielęgniarek piło kawę i jadło przekąski z automatu. Gdy Jade przechodziła za siostrą przez pokój, podniosły wzrok z zainteresowaniem. - Chodź - powiedziała pielęgniarka, otwierając drzwi do damskiej szatni. - Ręczniki i wszystko, co potrzeba, znajdziesz w szafce przy kabinie z prysznicem. Będzie tam również jednorazowy zestaw do irygacji. Jade wolałaby, żeby pielęgniarka zniżyła głos. Wszystkie pary oczu patrzyły na nią. - Nigdy nie robiłam irygacji - przyznała się szeptem. - Nic trudnego. Instrukcja na opakowaniu. Jade wśliznęła się do szatni. Rzeczywiście, znalazła w szafce wszystkie niezbędne rzeczy. Zdjęła koszulę i weszła pod prysznic. Na szczęście leciała gorąca woda. Podkręciła kran, aż parzyło skórę. Kłujące bicze gorącej wody dawały wrażenie oczyszczenia. Chciała zmyć wszystkie ślady z ciała. Aż dziw, że wytrzymała z tą ohydą tyle czasu i pozostała przy zdrowych zmysłach. Kiedy już trzykrotnie się namydliła i opłukała, postawiła nogę na podstawce do mydła i myła okolicę między udami. Bolało, aż łzy napływały do oczu, ale tarła, póki ciało nie zrobiło się czerwone. Niewprawnie skorzystała z irygatora. Była wdzięczna, że się tam znalazł. Na koniec zmyła błoto z włosów i kilkakrotnie wypłukała usta gorącą wodą. Poczuła się trochę lepiej, chociaż zdawała sobie sprawę, że nigdy już nie będzie się czuła czysta do końca. Została zbrukana - duchowo, fizycznie i uczuciowo. Jej dawne „ja" zniknęło bezpowrotnie. Ta myśl wywołała bunt, a zarazem żal. Wytarła się i owinęła włosy szorstkim ręcznikiem. Na górnej półce w szafce znalazła kilka par ubrań szpitalnych. Dopiero druga przymierzona para jakoś się na niej trzymała. Na bose stopy nasunęła papierowe buty, które chirurdzy wkładają na wierzch, na obuwie. Nieśmiało otworzyła drzwi do pomieszczenia socjalnego i rozejrzała się dookoła. Jej pielęgniarka siedziała samotnie i oglądała telewizję. Podniosła się, kiedy zobaczyła Jade. - Napijesz się coli albo kawy? - Nie, dzięki. - Dzwonili z recepcji. Przyszedł zastępca szeryfa. Chce z tobą rozmawiać. - Jestem gotowa. Papierowe buty szeleściły po podłodze, kiedy szły do dyżurki. Zastępca szeryfa rozmawiał ze stróżem i doktorem Harveyem. Na ich widok zsunął kapelusz na tył głowy, przyjął urzędową postawę i podejrzliwie przyglądał się Jade. - Panna Sperry? - Tak.

- Proszę tu usiąść. Bardzo ostrożnie przysiadła na brzeżku pokrytej winylem kanapy w kolorze lawendy. Szeryf opadł na krzesło po drugiej stronie. Doktor Harvey stał nadal przy końcu sofy. Zastępca szeryfa, który mógł być mniej więcej w jego wieku, wyciągnął z kieszeni na piersi munduru niewielki notes. - Obecny tu doktor Harvey mówi, iż pani twierdzi, że została zgwałcona. Powiodła po nich zdziwionym wzrokiem. - Dlaczego wszyscy używają określenia „twierdzi" albo „mówi"? Zgwałcono mnie! Czy pan sądzi, że zmyślam? - Zaraz, chwileczkę! Nikt nie oskarża panią o kłamstwa. Po prostu usiłuję dowiedzieć się, co zaszło. Niech się pani nie unosi. Jade próbowała uspokoić nerwy. Nie było to łatwe. Musiała wziąć się w karby, żeby nie zacząć krzyczeć. Stróż i pielęgniarki znów zgromadzili się przy recepcji. Jade czuła, że szepczą o niej, że to nie jest tylko gra wyobraźni. Co chwila wszyscy razem albo któreś z osobna rzucali ukradkowe spojrzenie, po czym szybko odwracali wzrok i szeptali dalej. - Proszę podać imię i nazwisko - zażądał szeryf. Zawirowało jej przed oczami. Czuła, że za chwilę się rozpłacze. - Zostałam zgwałcona - powiedziała dobitnie. - Gwałciciele nadal są na wolności, podczas gdy mnie obraża się i poniża. - Wciągnęła głośno powietrze, oddech się rwał. Pan doktor spisał moje dane - imię, nazwisko, adres, datę urodzin i wszystko, co potrzeba. Nie wolałby się pan dowiedzieć, co zaszło i kim są sprawcy? - Wszystko w swoim czasie - odpowiedział szeryf, nie wzruszony jej wybuchem. - To należy do procedury, której przestrzegamy w takich wypadkach. Jeśli sprawa znajdzie się w sądzie, nie chce pani chyba, żeby tracono czas na formalności, prawda? - Pani Sperry, niech pani odpowie na te pytania - doradził cichym, współczującym głosem lekarz. - W efekcie prędzej będzie to pani mieć za sobą. Może przynieść coś do picia? - Nie, dziękuję. - Mogę pani dać coś na uspokojenie. Odmówiła zdecydowanym ruchem głowy. Skupiła uwagę na zastępcy szeryfa i beznamiętnym głosem odpowiadała na zadawane pytania. - Przejdźmy teraz do wydarzeń dzisiejszego wieczoru powiedział, odkasłując. - Mówiła pani doktorowi Harveyowi, że zaatakowało panią i zgwałciło trzech mężczyzn? - Zgadza się. - Czy byli uzbrojeni? - Nie. - Nie? Nie grozili pani bronią ani nic w tym rodzaju? - Obezwładnili mnie i przewrócili na ziemię. - Hm. Czy we wszystkich trzech przypadkach doszło

do penetracji? - Znajdzie pan to w moim raporcie, szeryfie - wtrącił doktor Harvey. - Ja tutaj zadaję pytania, doktorze. Panno Sperry, proszę odpowiedzieć. - Tak - odparła. - Wszyscy trzej to zrobili... do końca. - Czy miał miejsce stosunek analny? - Nie. - Ponownie za nią odpowiedział lekarz, widząc, że jest zaszokowana pytaniem. - Czy zmuszano panią do stosunku oralnego? Pokręciła nisko pochyloną głową. - Nie. - Gdzie rzekomy gwałt miał miejsce? „Rzekomy" - dotknęło ją to sformułowanie, ale odpowiedziała: - W pobliżu kanału, przy drodze wzdłuż nadbrzeża. Nie sądzę, aby ten zjazd miał jakąś nazwę. To zwykła polna droga. Mogę wskazać, gdzie. Powinny tam nadal leżeć części mojego ubrania, jeśli ich nie uprzątnęli. - Czy potrafi pani podać opis domniemanych napastników? - Mogę zrobić znacznie więcej, szeryfie. Podam panu ich nazwiska. - Zna je pani? - O, tak. - Świetnie! Bardzo nam to ułatwi zadanie. Niech pani strzela. - Lamar Griffith. Ołówek zaskrzypiał na papierze. Zastępca szeryfa przechylił głowę na bok i ze zdumieniem spojrzał na Jade. - Syn Myrajane Griffith? - Lamar Griffith - kontynuowała niewzruszona. - Neal Patchett. - Twarz zastępcy szeryfa zrobiła się blada. I Hutch Jolly. Przez jakiś czas wpatrywał się w nią bez słowa. Potem zbliżył twarz i powiedział szeptem: - Niech mi tu pani kitu nie wstawia! Wyrwała mu z rąk notes i ołówek i drukowanymi literami napisała na liniowanym papierze trzy nazwiska. Przyciskając ołówek z całej siły, krzyknęła: - Oto nazwiska mężczyzn, którzy mnie zgwałcili! A pana obowiązkiem jest dopilnować, aby ich wsadzono za kratki! Zastępca szeryfa głośno przełknął ślinę i obejrzał się na lekarza, jakby szukał w nim poparcia: - Panno, mmm... - Sperry! - wykrzyknęła. - Pani nie wie, co mówi. - Wiem doskonale! - Musiało się coś pani pomieszać. - Neal, Hutch i Lamar uprowadzili mnie z samochodu mojej koleżanki, wywieźli w opustoszałe miejsce i wszyscy trzej zgwałcili! A potem odjechali! - Skoczyła na równe nogi. - Co pan tak siedzi jak zbaraniały?! Niech pan sprawdzi, co się dzieje z Donną Dee! Niech pan ich złapie! Zakuje w kajdanki i wsadzi do więzienia!

- Panno Sperry. - Lekarz wziął ją za ramię, posadził na kanapie i skinął na pielęgniarkę. - Może niech jej pani przyniesie valium. - Nie wezmę - ucięła Jade i odsunęła jego rękę. Potem rzuciła w stronę zastępcy szeryfa: - Jeżeli nie jest pan w stanie przymknąć tych trzech bandytów, to niech pan wezwie kogoś, kto to potrafi! - Cholera! Pani wymieniła syna mojego szefa jako gwałciciela. - Właśnie tak. Hutch był drugi. Był najbardziej brutalny i największy! O mało mnie nie udusił! - Dopóki nie poczuła bólu, nie zdawała sobie sprawy, że zaciska mocno pięści. Gdy otworzyła dłonie, na pozdzieranej skórze zobaczyła cztery półksiężyce odciśniętych paznokci. - Lepiej niech pan wezwie szeryfa - doradził doktor. - Boże jedyny! - mruknął zastępca, niechętnie podnosząc się z miejsca. Uniósł rękę do młodej, pucołowatej twarzy. Nie palę się. Ale będzie smród, jak oznajmię szeryfowi Jolly, że jego syn i młody Patchett zostali oskarżeni o gwałt. *** Godzinę później Jade siedziała samotnie w pokoju przesłuchań. Pachniało dymem i starym potem. Zastępca szeryfa zawiózł ją ze szpitala prosto do budynku sądu i czym prędzej zniknął, jakby chciał umyć ręce od całej tej paskudnej historii. Jade nie miała wątpliwości, że zanim sprawa znajdzie swój finał, będzie musiała przejść piekło. Procedura prawna była nużąca, ale wydawała się niczym w porównaniu z upokorzeniami, które ją jeszcze czekały. Jak powiedzieć Gary'emu? Nie chciała się teraz nad tym zastanawiać. Bała się, że może utracić zmysły. Musiała się skupić na najważniejszym: na przykład, gdzie jest Donna Dee? Lękała się o jej bezpieczeństwo. Całkiem prawdopodobne, że kiedy ją zostawili, wrócili i zrobili to samo z Donną Dee. Może taki właśnie był plan Neala - rozdzielić je, a potem, bezbronne, wykorzystać. Donna Dee mogła leżeć gdzieś obok szosy pobita, nieprzytomna, a kto wie, może nawet martwa. Niespokojne myśli przerwało wejście Fritza Jolly'ego. Zamiast munduru miał na sobie dżinsy i flanelową górę od piżamy, na którą narzucił kamizelkę moro. Najwyraźniej wyrwano go z łóżka. Rudawy zarost sterczał na policzkach i brodzie. - Dobry wieczór, Jade. - Dobry wieczór, szeryfie. Często zachodził do sklepu po tytoń do żucia. Zawsze odnosił się do niej z sympatią. Teraz osunął się całym ciężarem potężnego ciała na krzesło naprzeciw Jade i oparł splecione dłonie na porysowanym stole. - No, co tam? Podobno wpadłaś dzisiaj w tarapaty? - Nie wpadłam w żadne tarapaty, szeryfie. - Powiedz, co się stało. - Mogę poczekać, aż przyjdzie moja matka? - Nie miała ochoty kolejny raz opowiadać wydarzeń wieczoru. - Doktor

obiecał, że zadzwoni do niej i powie, żeby tu przyjechała. - Velta już tu jest. Siedzi w komisariacie i dochodzi do siebie - oznajmił. - Wolałbym usłyszeć, co masz do powiedzenia, zanim ją tu wprowadzę. - Dlaczego zaprowadzono mnie do pokoju przesłuchań? - Bo tak jest wygodnie i kameralnie. Przyglądała mu się nieufnie. - Nie zrobiłam nic złego. - Nikt tego nie mówi. Co się stało? Wygrał pojedynek na spojrzenia. Jade opuściła wzrok na zaciśnięte dłonie i wzięła głęboki oddech. - Neal, Lamar i Hutch spotkali mnie i Donnę Dee, kiedy skończyło się nam paliwo i zatrzymałyśmy samochód. Wbrew mojej woli wsadzili mnie do wozu Neala i wywieźli do miejsca, gdzie wcześniej pili piwo i łowili ryby... - podniosła głowę i popatrzyła mu prosto w oczy - i po kolei zgwałcili. Długo wpatrywał się w nią w milczeniu. - Boję się, że Donnie Dee mogło się coś stać - dodała Jade. - Mój zastępca przekazał, że pytałaś o nią. Zadzwoniłem do niej do domu. Jest cała i zdrowa. Odetchnęła z ulgą. - Dzięki Bogu! Kiedy ponownie się odezwał, mówił cichym, budzącym zaufanie głosem. - Jade, wnosisz bardzo poważne oskarżenie przeciwko tym chłopcom. - Gwałt jest poważnym przestępstwem. - Trudno mi uwierzyć, że mogli zrobić coś takiego. - Mnie też trudno uwierzyć. Wczoraj o tej porze do głowy by mi nie przyszło, że to możliwe. - W takim razie opowiedz dokładnie, co naprawdę zaszło. 4 W pokoju Neala było jeszcze ciemno, kiedy Ivan z rozmachem otworzył drzwi i wpadł jak burza do środka. Skierował się prosto do łóżka, odrzucił kołdrę i trzasnął Neala w gołe pośladki. - Ty gówniarzu! Neal przeturlał się na drugą stronę łóżka i zerwał na równe nogi. Ojciec i syn stali twarzą w twarz nad zmiętą pościelą. Neal był nagi. Ivan miał na sobie spodenki gimnastyczne i staromodny podkoszulek bez rękawów. Siwe włosy sterczały w nieładzie na wszystkie strony. Mimo to nie wyglądał śmiesznie. Jego spojrzenie budziło strach. - Co, do cholery, w ciebie wstąpiło? - zapytał Neal, opierając dłonie na wąskich biodrach. Włosy miał zmierzwione, był zaspany i nieprzytomny. Swoje smukłe, sprężyste ciało zawdzięczał raczej genom niż ćwiczeniom fizycznym. Dobrze radził sobie na sali gimnastycznej, ale nie wysilał się, jeśli nie było to absolutnie konieczne. Uważał, że atrakcyjna powierzchowność należy mu się z urodzenia.

- Właśnie miałem telefon od Fritza - oznajmił Ivan. - I co z tego? Jest środek nocy. Wracam do łóżka. - Uważaj tylko! Głowa Neala była w połowie drogi do poduszki, kiedy Ivan złapał go za włosy, podniósł do góry i wymierzył błyskawicznego kopniaka w tyłek. Neal zatoczył się na ścianę, ale momentalnie odwrócił i przyjął postawę bokserską. - Zgwałciłeś dziewczynę dziś w nocy? Neal natychmiast opuścił pięści. - Do diabła! Nie wiem, o czym mówisz! - Mówię o Jade Sperry. Siedzi w tej chwili w gmachu sądu i oskarża cię o gwałt. Oto o czym mówię! - Celował palcem wskazującym prosto w środek klatki piersiowej Neala. - Lepiej powiedz mi prawdę, człowieku! - Ryk Ivana mógłby zbudzić umarłego. Neal powiódł wzrokiem po ciemnawym pokoju, zatrzymując wzrok na różnych przedmiotach. Dopiero po chwili spojrzał wprost w gniewne oblicze Ivana. - Jeżeli twierdzi, że została zgwałcona, to łże. - Więc doskonale wiesz, o czym mówię, ty kłamliwy skurwysynu! - Nie kłamię! - wykrzykiwał Neal. - Hutch, Lamar i ja wzięliśmy ją na ryby. Wypiliśmy po parę piw. Zrobiła się bardzo miła - wiesz, co mam na myśli. No i dostała, o co prosiła. Ivan patrzył na niego wściekły. Przenikliwe oczy odbijały światło brzasku jak odłamki szkła. - Bzdura! Ta mała Sperry to nie jakaś wywłoka. Trzyma się od dawna chłopaka Parkerów. Co mogłaby chcieć od takich bubków jak wy? Neal zaklął pod nosem i przeciągnął palcami po zmierzwionych włosach. - Mówię ci, tato, sama się napraszała. Ona udaje, że zależy jej wyłącznie na Parkerze, ale jak tylko ma okazję, to kręci mi tyłkiem przed nosem. A potem, przy nim, gra świętoszkę, a mnie traktuje jak psie gówno. Myślisz, że pozwolę na takie numery? Zeszłej nocy postanowiłem pokazać jej, co to prawdziwy mężczyzna. Jak sobie chce nazywać to gwałtem, nie moja sprawa! - Do diabła! - Jak dotąd Ivan wysłuchiwał wywodów Neala ze zdumiewającą cierpliwością. Teraz zacisnął zęby. To nie tylko jej sprawa! Zrobiła z tej historii problem dla szeryfa, a także i dla mnie. Neal leniwie drapał się po kroczu. - Co zamierzasz zrobić? - Absolutnie nic. - Co? - Neal przestał się drapać. - Nie będę nic robił, dopóki nie zaczniesz ze mną normalnie rozmawiać i nie powiesz, co zaszło. Wzięliście ją siłą? Neal był spięty, ale wzruszył ramionami. - Trochę przesadziłem - przyznał i zaraz dodał: - Ale wiem, że tego chciała.

- A Hutch i Lamar? - Oni też mieli ochotę na swoją działkę. - Uśmiechnął się szeroko. - Nie jestem egoistą. Ivan miał ochotę strzelić go w twarz za bezczelność, ale postanowił oszczędzać energię i cofnął rękę w pół drogi. - Hutch, rozumiem. Ale nie umiem wyobrazić sobie tej ofiary, Lamara, jak pcha się dziewczynie między nogi. - Trzeba go było trochę zachęcić, ale nieźle sobie radził. Ktoś zapukał do drzwi. Obejrzeli się i zobaczyli na progu gospodynię, Eulę. - Panie Patchett, mam zrobić kawę? - Nie! - warknął Ivan. - Powiem ci, jak będę chciał. - Tak, psze pana. Tylko pytam. Wycofała się. Ivan wpatrywał się przez chwilę w pustą framugę. - Dlaczego nie pojechaliście do czarnuchów i nie wzięliście jakiejś dziewuchy, która trzymałaby gębę na kłódkę? Dlaczego akurat musieliście posunąć tę małą Sperry? - Bo zasłużyła. - Rany boskie, ale się narobiło! Neal wydawał się nieporuszony. Podszedł do łóżka i włożył dżinsy, które wieczorem rzucił na oparcie. - Tato, co masz zamiar zrobić? - Jeszcze nie wiem. Muszę pomyśleć. - Przeszedł wzdłuż łóżka. - Wiesz, że za gwałt możesz dostać ładnych parę lat? - Gówno! - Zaczął się jąkać. - To jakaś bzdura! Nie można zamknąć faceta za to, że przeleciał dziewczynę, która sama się napraszała. - O tym wiemy tylko ja i ty. Trzeba jeszcze przekonać innych. - Nie pójdę do więzienia, nie ma mowy. Tam czarnuchy gwałcą białych. Tato, musisz coś zrobić! - Zamknij się i daj mi pomyśleć! - wrzasnął Ivan. Potem, zupełnie nieoczekiwanie, uderzył Neala z całej siły w twarz. - Ty głupi szczylu, zepsułeś mi cały dzień! *** W pokoju przesłuchań Jade oparła głowę na złożonych na stole ramionach. Czuła piasek pod zaczerwienionymi powiekami. Spędziła w sądzie całą noc. Tylko raz, pod eskortą zastępcy szeryfa, pozwolono jej wyjść do toalety. Miała wrażenie, że to ona została aresztowana, gdy tymczasem nie uczyniono nic, aby przymknąć jej prześladowców. Dwukrotnie, ze szczegółami, opowiedziała szeryfowi Jolly'emu swoją historię. Za drugim razem powtórzyła wszystko dokładnie słowo w słowo. Świetna pamięć, z której tak dobrze umiała korzystać w szkole, przydała się dzisiaj do opisu zbiorowego gwałtu. Nie próbowała nic zataić ani załagodzić, mimo że sytuacja była krępująca. Szeryf łagodnym tonem usiłował zbić ją z tropu. - Jade, kiedy wychodziłem, Hutch był w domu. - Nie mam pojęcia, gdzie jest teraz Hutch. Wiem jedynie, gdzie był i co robił około siódmej wieczorem. - Czyli wtedy, gdy, jak mówisz, to się stało?

- Wtedy, gdy to się stało. - Wrócił około dziewiątej i powiedział, że był z Lamarem i Nealem. - Był. Zgwałcili mnie. Fritz przeciągnął masywną dłonią po twarzy, naciągając luźną skórę na rumianym policzku. - A jak wytłumaczysz lukę między dziewiętnastą, gdy domniemany gwałt miał miejsce, a twoim pojawieniem się w szpitalu, o godzinie... - zajrzał do notatnika zastępcy dwudziestej trzeciej trzydzieści cztery? - Leżałam na ziemi długo po ich odjeździe. Później doczołgałam się do szosy. Kiedy pojawił się samochód... - Wydawało mi się, że mówiłaś o furgonetce? - Mówiłam. To była furgonetka. Ale najpierw wydawało mi się, że Neal wraca. Przeraziłam się i chciałam ukryć w rowie. Czarny mężczyzna wyciągnął mnie stamtąd i podwiózł pod szpital. - Nie podał nazwiska? - Nie. - I nie potrafisz go opisać? - Było ciemno. Pamiętam jedynie, że miał kapelusz i kombinezon. - Jak wszyscy na Południu. Dziwię się, że skoro tak uprzejmie cię potraktował, zniknął jak kamfora, zamiast wejść z tobą do szpitala. - Szeryfie, gdyby był pan tutejszym czarnym i podwiózł dziewczynę, która niewątpliwie padła ofiarą gwałtu, nie postąpiłby pan tak samo? Szeryf Jolly przybrał obłudnie bolesną minę. - Niektóre białe kobiety wolałyby umrzeć niż dać się zgwałcić czarnemu. Jade wstała, obeszła krzesło i przytrzymała się oparcia, przechylając się ponad stołem. - Pan uważa, że czarny mężczyzna zabrał mnie swoim samochodem i zgwałcił, a teraz ja usiłuję zrzucić winę na pana syna i jego koleżków? Czy tak wygląda pańska teoria? - Jade, muszę wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności. Zwłaszcza gdy moje własne dziecko jest oskarżane o przestępstwo. - W takim razie dlaczego, zamiast mnie zadręczać, nie zapyta pan Hutcha? - Bądź pewna, że zapytam. Zaraz po tej rozmowie szeryf pozwolił Velcie wejść do pokoju. Jade była zaszokowana jej wyglądem. Matka, taka zawsze schludna, była niedbale ubrana i potargana. Wpadła do salki, niemal przewracając szeryfa. - Jade! Co się stało?! Nikt nie chce mi nic powiedzieć! Gdzieś ty była? Ostatnią rzeczą, jakiej Jade teraz potrzebowała, były kolejne pytania. Tak chciała, by ktoś ją przygarnął i utulił. Pragnęła ukojenia, a zamiast tego usłyszała nową porcję pytań, tym razem od własnej matki. Myśl, że może zareagowałaby podobnie w takich okolicznościach, wcale nie podniosła jej na duchu.

Kiedy mówiła, co się stało, twarz Velty pozostała bez wyrazu. Przez kilka sekund patrzyła tępo przed siebie, po czym powtórzyła bezbarwnie: - Zgwałcili cię? - Tak, mamo. Velta wyciągnęła rękę i niezgrabnym ruchem odgarnęła z twarzy Jade pasmo wzburzonych po myciu włosów. - Kto to zrobił? Kiedy powiedziała, kto, Velta cofnęła rękę, jakby poraził ją prąd. - To... To niemożliwe, Jade. Znasz tych chłopaków od dziecka. Oni by czegoś takiego nie mogli zrobić. - Jednak zrobili. - Łzy zakręciły jej się w oczach. - Mamo, nie wierzysz mi? - Oczywiście, Jade. Oczywiście, że wierzę. Jade miała co do tego poważne wątpliwości. Nie czuła się już na siłach, by kogokolwiek przekonywać. Na prośbę szeryfa opwiedziała matce całą historię. Gdy skończyła, Fritz Jolly opuścił pokój, oznajmiając, że wkrótce będzie z powrotem. Kiedy zostały same, zapadła cisza. Wreszcie Velta zapytała, czy Jade dobrze się czuje. Jade, wobec absurdalności takiego pytania, odpowiedziała, że tak. Matka nie zdobyła się na żaden serdeczny gest, odkąd cofnęła rękę od włosów córki. O świcie przyszedł zastępca szeryfa i zaproponował Velcie kawę. Jade poprosiła o wodę, by zwilżyć obolałe gardło. Przełykała z trudem, dławiły ją hamowane tyle czasu łzy. Niespodziewanie drzwi do pokoju przesłuchań otwarły się z trzaskiem. Jade uniosła głowę. Musiała się na chwilę zdrzemnąć z wyczerpania. Kiedy zobaczyła Neala Patchetta, krzyknęła cicho ze strachu. Jej oddech stał się płytki i urywany jak po długim biegu. - Co on tu robi?! Ivan Patchett i Fritz Jolly stanęli w drzwiach za Nealem. - Rzucasz poważne oskarżenia, młoda damo - odezwał się Ivan. - Kiedy zadzwonił Fritz i powiedział, co się dzieje, zażądałem, żebyś powtórzyła zarzuty w obecności mojego chłopaka. Witaj, Velto! Matka zareagowała na obecność Ivana podobnie jak córka na wejście Neala. - Dzień dobry, Ivan! - Tych dwoje smarkaczy nieźle nam tu od rana namieszało, co? - Tak. - Nic nie namieszałam! - zaprotestowała Jade, widząc, że Ivan szuka w Velcie sprzymierzeńca przeciwko dwojgu niegrzecznym dzieciom. - Skrzywdzono mnie! Ja byłam w porządku! - Och, Jade, przestań! - Po raz pierwszy odezwał się Neal. - Chryste, czy ty naprawdę sądzisz, że ktokolwiek uwierzy w ten gwałt? - Jeżeli mi nie uwierzy, niech obejrzy zdjęcia ze szpitala.

Będą również wyniki z laboratorium. Neal przysiadł na rogu stołu. - Nie twierdzę, że pewne rzeczy nie miały miejsca. Uważam jedynie, że dość swobodnie interpretujesz fakty - powiedział bez zająknięcia. - Nieprawda! - Gdyby nie ograniczało jej oparcie krzesła, starałaby się odsunąć jak najdalej od niego. Napawał ją obrzydzeniem. - No, już! Dość tego! Siadajmy! - Szeryf Jolly przejął inicjatywę. - Neal, odsuń się. - Wskazał mu miejsce pod ścianą. - Ivan, weź krzesło. Ivan usiadł. - Dostaniesz dzisiaj wolny, płatny dzień - oświadczył Velcie. - Dziękuję. Rozjuszona uległością matki, Jade rzuciła jej gniewne spojrzenie. - A teraz, Jade, opowiedz wszystko jeszcze raz panu Patchettowi i Nealowi. Straszne. Nie wiedziała, jak sobie poradzi z intymnymi szczegółami w obecności Neala i jego ojca. Cóż, kiedy dojdzie do procesu, będzie miała jeszcze większą publiczność. Ivan przybrał życzliwy wyraz twarzy. Jednak pod pozornie łagodnym spojrzeniem Jade wyczuwała złość. Neal, z założonymi na piersi rękami i zadowolonym uśmieszkiem, stał oparty o przeciwległą ścianę. - No, Jade. Chętnie posłucham, jak to cię gwałciłem. Jego cyniczny ton wyzwolił w niej nowy zapas siły do walki. Nie podda się, choćby miała tysiąc razy przechodzić przez tę ohydę. Wypiła łyk ciepławej wody mineralnej, którą przyniósł jej zastępca szeryfa, i opowiedziała wszystko po kolei, od przymusowego postoju na szosie aż po przyjazd do szpitala. - Resztę znajdziecie w raporcie. - Zidentyfikowałeś już tego tajemniczego czarnucha? Ivan skierował pytanie do Fritza. Szeryf potrząsnął głową. - Nie umiała go dostatecznie dokładnie opisać. - Hm. - Na twarzy Ivana zagościł zadowolony uśmiech. - On istnieje - z uporem powiedziała Jade. - Nie dałabym rady dojść do szpitala w takim stanie. - Tata ma wątpliwości - odezwał się Neal. - Ten twój „stan" nie był taki zły, jak starasz się nam wmówić. Miałaś dostatecznie dużo czasu, żeby dojść do miasta. I tak właśnie zrobiłaś. Po drodze obleciał cię strach, co powiesz Gary'emu, jak się dowie o naszych igraszkach. Jade podniosła się gwałtownie. - Jak śmiesz wymawiać jego imię! Nie masz prawa! Wolałabym, żebyś mnie jeszcze raz zgwałcił, niż miałbyś go do tego mieszać! - Jade, na miłość boską, uspokój się! - Velta złapała ją za rękę i pociągnęła z powrotem na miejsce. Ivan zapalił cygaro i niedbale pomachał zapałką. Gdy

zgasła, rzucił ją na podłogę. - Neal, nie musisz odpowiadać na żadne zarzuty - pouczył go szeryf Jolly. - Chętnie to zrobię. Ona kłamie. - Ivan, jesteś pewien, że nie chcesz sprowadzić adwokata? - Nie potrzeba, Fritz. Po co człowiekowi zawracać głowę tak wcześnie rano? Nie mamy nic do ukrycia. Pytaj chłopaka, o co chcesz. Fritz zwrócił się do Neala. - Co zaszło, gdy spotkaliście Donnę Dee i Jade? - Było tak, jak mówi Jade - odpowiedział. - Zaproponowaliśmy, że ją podwieziemy. Wsiadła do auta z własnej woli. Musiała nawet wdrapać się za fotele, do Lamara. - Nie zaciągnęliście jej siłą do samochodu? - Ależ gdzie tam! - Dlatego że Donna Dee miała jechać z nami - szybko przerwała Jade. - Kiedy się zorientowałam, że chcą ją zostawić, próbowałam wyjść. Przytrzymali mnie. Nie chcieli mi dać wysiąść ani wpuścić Donny Dee. Neal roześmiał się. - To dla jaj. Takie niby porwanie. Po prostu się trochę wygłupialiśmy. Neal podjął opowiadanie i doszedł do miejsca, kiedy przyjechali nad kanał. - Jade wysiadła i czekała, a my piliśmy piwo. - Nie miałam dokąd pójść - wyjaśniła. - Kiedy powiedziałeś, co masz zamiar ze mną zrobić, i zrozumiałam, że nie żartujesz, zaczęłam uciekać. Proszę bardzo, Neal! Powiedz, jak było! Doskonale wiesz, że to prawda. Próbowałam uciec. - Neal, co ty powiedziałeś? - zapytał Fritz. - Że ją przelecimy. Velta położyła rękę na piersi i założyła nogę na nogę. Ivan zaciągnął się cygarem. Fritz pocierał skronie. - To się zgadza z tym, co mówiła wcześniej Jade. - Pobiegłam w stronę drogi - relacjonowała Jade. - Ale daleko nie uciekłam. Neal złapał mnie za włosy i przewrócił na ziemię. Wzruszył lekko ramionami. - Powiedziała coś w rodzaju: „Ale z ciebie łajdak" i śmiała się. - Nic takiego nie powiedziałam, a już na pewno nie było mi do śmiechu! Strasznie się bałam! - Kogo? Trzech kolegów? - parsknął ironicznie Ivan. - Rzeczywiście biegła, ale niezbyt prędko. Jakby chciała, żeby ją dogonić. A z tymi włosami... No tak, złapałem ją za włosy. Trochę się szamotaliśmy. Udawała, że się opiera, tak na pokaz. - Nieprawda - zaprotestowała Jade chrapliwym szeptem. - To kłamstwo! Był brutalny. Zerwał ze mnie... - Nagle przyszło jej coś do głowy. Spojrzała na zabłocone dżinsy Neala. Tak, miał je wczoraj! - Zdarł ze mnie rajstopy, potem figi. Włożył je do kieszeni dżinsów. Przeszukajcie go.

- Neal? - Fritz zachęcił go ruchem głowy do pokazania zawartości kieszeni. Ivan obserwował przez ramię, jak Neal szpera w prawej kieszeni. Wyjął z niej żółte figi. Velta rozpoznała je i zakryła dłonią usta, by stłumić okrzyk. Neal wpatrywał się w Jade wzrokiem pełnym wyrzutu. - Nie pamiętasz, kiciu, jak mówiłaś, że mogę zatrzymać je na pamiątkę? - Łżesz! - Skoczyła z miejsca i obiegła stół, gotowa wbić paznokcie w jego bezczelną twarz. Fritz złapał ją wpół i przytrzymał. Zastępca szeryfa zajrzał przez uchylone drzwi. - Szefie, mam w czymś pomóc? - Nie, nie. Wszystko w porządku - zapewnił go Fritz Jolly. - Szeryfie, te dane z laboratorium.... - Właśnie. Chcę mieć oficjalny raport na biurku, gdy tylko będzie gotowy. - Ja właśnie w tej sprawie. - Przestępował z nogi na nogę. - Wyrzucono przez pomyłkę próbki. Dziś rano cały komplet dowodów w sprawie panny Sperry został spalony w szpitalnym piecu. Jade straciła siłę do dalszej walki, kiedy usłyszała, co się stało. Oparła się bezradnie na ramieniu Fritza i pozwoliła zaprowadzić na miejsce. Łkała, przegięta wpół. Zniszczono wszystkie dowody. Nawet jeżeli lekarz z izby przyjęć zgodzi się zeznawać na jej korzyść, zaświadczy jedynie, że doszło do stosunku i że sprawcy obeszli się z nią dość brutalnie. W trakcie przesłuchań świadectwo lekarza może zostać podważone. Poza tym zniknęła szansa udowodnienia tożsamości napastników. Nic z tego, co powiedziano w tym pokoju, nie stanowi wiarygodnych dowodów dla sądu. Nawet fakt, że Neal przyznał się do zbliżenia. Może przecież zmienić zeznanie albo wyprzeć się wszystkiego. Została tylko walka na słowa. Z dna rozpaczy wyrwał ją promyczek nadziei. Podniosła głowę. - Donna Dee. - Co takiego? - zwrócił się ku niej Fritz Jolly. - Wezwijcie Donnę Dee. Zaświadczy, że stawiałam opór. Widziała, jak wyrywałam się z samochodu Neala. Potwierdzi, że nie pojechałam z własnej woli. Fritz zerknął na zegarek i rzucił do zastępcy: - Zadzwoń do Monroe. Spróbuj złapać dziewczynę, zanim wyjdzie do szkoły. Powiedz, że chcę, aby tu na chwilę wstąpiła, ale nie mów, po co. Zastępca szeryfa zdjął kapelusz i energicznie wyszedł z pokoju. Czekali w milczeniu. Velta wzięła ze stołu figi Jadę i schowała do torebki. Ivan zażyczył sobie kawy. Przyniosła mu ją usłużna urzędniczka. Neal wyszedł na chwilę po colę do automatu w komisariacie. Jade złożyła głowę na skrzyżowanych ramionach i zamknęła oczy, żeby na niego nie patrzeć.

Bardzo chciało jej się spać. Marzyła, by zdjąć wreszcie zielony strój operacyjny i te idiotyczne ochraniacze na buty. Chciała uczesać się i umyć zęby. Pragnęła zostać sama, by móc bez świadków opłakiwać utracone dziewictwo. Gary - pomyślała - nie będzie obwiniać jej o gwałt. Trudno jednak uznać, że to, co się stało, nie wpłynie na ich związek. Ta myśl łamała jej serce. Postanowiła skupić się na czymś innym. - Velto, jak długo u mnie pracujesz? - Usłyszała pytanie Ivana. Nadal palił to okropne cygaro. Mdliło ją od dymu. - Wiele lat. - Szkoda, gdybyśmy musieli się rozstać z powodu tej historii. Jade podniosła wzrok. - Panie Patchett, niech pan nie próbuje zastraszyć mojej matki. Mam nadzieję, że nie zostanie ani dnia dłużej w pana śmierdzącej fabryce. Wolę zdechnąć z głodu niż jeść chleb z pańskiej ręki. W normalnych okolicznościach Jade nigdy nie odezwałaby się w ten sposób do starszych. Została jednak brutalnie skrzywdzona i na podobieństwo rannego zwierzęcia próbowała na oślep oddać cios. Ivan strzepnął popiół na podłogę. Zmarszczył pogardliwie brwi. - Lepiej nałóż tej swojej córuni kaganiec na buzię. Robi się bezczelna. Velta odwróciła się do Jade i wyszeptała: - Ciiicho! Nie pogarszaj jeszcze bardziej sytuacji. W tej chwili szeryf Jolly wprowadził Donnę Dee. Onieśmielona, zawahała się, zanim weszła do środka. Wodziła ciemnymi oczyma od jednej twarzy do drugiej, aż w końcu zatrzymała wzrok na Jade. - O co chodzi? Co się stało? Dlaczego jesteś tak dziwacznie ubrana? - Donna Dee, wejdź, proszę. - Szeryf popchnął ją łagodnie do środka i wysunął ostatnie wolne krzesło. - Usiądź. Chcemy ci zadać parę pytań. - Na jaki temat? - Głos jej drżał. Nie miała pojęcia, o co chodzi. - Co się stało? Zabili kogoś czy co? - Nic w tym rodzaju - uspokajał ją Fritz. - W nocy miał miejsce pewien incydent. Wierzymy, że pomożesz nam wyjaśnić niektóre fakty. - Ja? Co mam wyjaśnić? - Chodzi o to, co zaszło, gdy skończyła się wam benzyna wieczorem na drodze - tłumaczył szeryf. - Dotarłam do domu bez problemu. - Ale Jade nie. Donna Dee zwróciła się w stronę przyjaciółki. - Co się stało? Wyglądasz okropnie. - Zgwałcono mnie. Donna Dee z wrażenia wstrzymała oddech. Jej małe oczy zrobiły się okrągłe. - Zgwałcono? O mój Boże! Jade, tak naprawdę?

- Tak twierdzi Jade - wycedził Neal. Donna Dee gwałtownie odwróciła się ku niemu. - Przecież była z tobą. Jak to możliwe? - To właśnie on! Zgwałcili mnie Neal, Lamar i Hutch! Po raz drugi w ciągu paru minut Donna Dee przeżyła szok. - Hutch cię zgwałcił? - wymamrotała. - Jade kłamie - wtrącił Neal. - Zamknij się! - Głos szeryfa przeciął powietrze jak bicz. - Wszyscy milczeć! To moje biuro i ja tu zadaję pytania! Zrobił przerwę, żeby upewnić się, czy skutecznie uciszył Jade i Neala. Potem zwrócił się do Donny Dee, która nadal wpatrywała się w Jade, mrugając oczami. Jade widziała, jak wzrok przyjaciółki przesuwa się po jej potarganych włosach, zadrapanych rękach, szpitalnym stroju. - Zgwałcili - powtórzyła szeptem, może ze strachu przed szeryfem, a może z niedowierzania. Jade z nerwów dusiło w gardle. Rozpaczliwie przytaknęła ruchem głowy. - Donna Dee? - Szeryf odczekał, aż skupi na nim uwagę. - Jade twierdzi, że chłopcy pojawili się, kiedy stałyście samotnie na szosie biegnącej wzdłuż nabrzeża. Namówili ją, by wsiadła do samochodu Neala i nie chcieli wypuścić, kiedy się zorientowała, że mają zamiar ciebie zostawić. Twierdzi, że stawiała czynny opór, krzyczała i kopała w tylną szybę. Neal natomiast uważa, że to był wygłup i że Jade nie poznała się na żartach. Wiem, że nie potrafisz powiedzieć, co stało się później, ale oczekuję, że opiszesz mi wasze zachowanie, zanim Jade odjechała z chłopcami. Ivan przechylił się ponad stołem i położył rękę na ramieniu Donny Dee. - Nikt nie zaprzecza, że chłopcy się trochę z nią zabawili, rozumiesz? - Ostre, czujne spojrzenie Donny Dee powędrowało ku Jade. - Wszyscy po kolei. Neal sam to przyznał. A teraz, po czasie, jak sobie wszystko przemyślała, odwidziało jej się i oskarża ich o gwałt. Uważasz, że to w porządku? - Ivan! - odezwał się ostro Fritz. - Pozwól, że sam się tym zajmę. Jade z rosnącym niepokojem obserwowała, jak zmienia się wyraz twarzy Donny Dee. Kiedy weszła do pokoju, była niepewna i zdenerwowana. Wiadomość o tragedii Jade wywołała współczucie. Teraz patrzyła nieufnie. Ivan Patchett celowo obudził podejrzenie, że to, co zaszło, stało się za przyzwoleniem Jade. Tak jak wszyscy dokoła Patchett wiedział o słabości Donny Dee do Hutcha. Udało mu się podsycić jej gniew. - Donna Dee, to nie moja wina - łamiącym się głosem zapewniała żarliwie Jade. - Nie prowokowałam ich. Przecież nawet nie chciałam z nimi jechać. Byłaś tam. Widziałaś. - Donna Dee? Dziewczyna nie spuszczała wzroku z błagalnej twarzy Jade, nawet kiedy zwróciła się do szeryfa. - Oni chyba trochę wypili.

- Tak, Neal się przyznał. Ale czy byli agresywni? Grozili? Donna Dee nerwowo zwilżyła usta językiem. - Nie. Byli normalni. Wymądrzali się po swojemu. Wie pan, jak to oni. - Powiedz, co się działo, kiedy wsiadłam do auta - naprowadzała ją Jade. - Widziałaś, jak się z nimi szarpię. Donna Dee rzuciła jej niecierpliwe spojrzenie, ale przyznała: - Tak, to prawda. Jade z ulgą opadła na oparcie. Przymknęła oczy i po raz pierwszy od paru godzin głęboko odetchnęła. Nareszcie ktoś był po jej stronie i potwierdził jej wersję. - Kiedy Jade wsiadła do samochodu, waliła pięściami w szybę - powiedziała Donna Dee. - Pamiętacie, mówiłam to samo! - Czy wyglądało, że chce wysiąść? - zapytał szeryf, nie zwracając uwagi na Jade. - Uhm. Lamar ją przytrzymywał. Sięgnęła między fotelami do klamki czy dźwigni biegów. Neal bił ją po rękach. Wydaje mi się, że Hutch złapał ją za nadgarstki. - Tak! Zobacz! - Jade wyciągnęła ręce. Wokół obu nadgarstków widniały ciemne sińce. Na ten widok szeryf Jolly zmarszczył brwi. Wbił wzrok w czubki butów i przygryzł dolną wargę. Potem spojrzał na Ivana. - Oni ją jednak uprowadzili. - Tak! - krzyknęła Jade. - Tego nie powiedziałam. Po okrzyku Jade słowa Donny Dee zabrzmiały dziwnie głucho. - Co?! - Jade oniemiała. - Szarpali się w samochodzie - szybko dodała Donna Dee - ale to takie same głupie żarty jak zostawienie mnie na szosie. Jade podniosła się z krzesła. - Donna Dee, co ty wygadujesz? - Siadaj, Jade. - Daj już spokój, co? - wtrącił Neal ze znudzoną miną. - Jade, przestań zachowywać się jak szalona - dodała Velta. - Ona celowo kłamie! - Jade oskarżycielsko celowała w Donnę Dee wskazującym palcem. Była na dnie rozpaczy. Dowody zniszczono. Wiedziała, że nie stało się to przez przypadek. Jedyna nadzieja w naocznym świadku. Donna Dee nie widziała gwałtu, ale przynajmniej mogła potwierdzić, że Jade zmuszono siłą do jazdy z Nealem. Zeznanie Donny Dee razem ze świadectwem lekarza stanowiłoby jakąś wartość dla sądu. Oparła o stół pościerane dłonie i nachyliła się nad Donną Dee. - Rozumiem, że usiłujesz chronić Hutcha, ale to gwałciciel. Zgwałcił mnie - wymawiała dobitnie każde słowo. - Hutch nie zrobiłby tego. - Niestety, zrobił!

Donna Dee odsunęła się od Jade i niepewnie spojrzała na szeryfa. - To wszystko, co wiem. Mogę już iść? - Donna Dee, nie rób mi tego - błagała Jade, kiedy szeryf odsunął ją na bok i pomagał wstać Donnie Dee. Chciała złapać ją za ramię, ale ta odepchnęła wyciągnięte dłonie. - Hutch nie zasługuje na twoją pomoc! - krzyczała Jade. Zgwałcił mnie! Boże drogi! Donna Dee, powiedz prawdę! Donna Dee odwróciła się gwałtownie. Oczy jej błyszczały. - Prawdę? Świetnie! - Zwróciła się do reszty. - Tydzień temu Jade oświadczyła, że nie ma ochoty czekać z seksem do ślubu i że chciałaby, aby Gary Parker dał się namówić. Skierowała zły wzrok na Jade. - Widzę, że wczoraj wykorzystałaś okazję! I to potrójnie! Raz z Nealem. Raz z Lamarem i raz z... Hutchem! Jade otworzyła usta, ale nie mogła wydobyć z siebie głosu. Donna Dee rzuciła jej jeszcze jedno, pełne nienawiści spojrzenie i opuściła pokój. Kiedy zatrzasnęły się za nią drzwi, zapadła ogłuszająca cisza. Przerwał ją Neal. - A nie mówiłem, że ona aż się paliła? Szeryf o mało nie zabił go wzrokiem. Jade nie zauważyła jego reakcji. Była półprzytomna. - Neal - odezwał się Fritz - jesteś wolny. Ivan, poczekaj na mnie na zewnątrz. Chcę z tobą porozmawiać. Ivan wstał i pocieszającym gestem dotknął ramienia Velty. - Widzisz, co musimy znosić przez tych smarkaczy?! powiedział i wyszedł za Nealem. - Jade, nadal masz prawo złożyć oficjalne doniesienie o gwałcie. Słowa szeryfa nie od razu do niej dotarły. Była ogłuszona zdradą Donny Dee. - Co? - Chcesz oficjalnie oskarżyć tych chłopaków o gwałt? - Tak. Szeryf rzucił ukradkowe spojrzenie Vełcie, po czym zwrócił się do Jade. - Zanim podpiszesz pozew, lepiej dokładnie wszystko jeszcze raz przemyśl. - Nie muszę - odpowiedziała. - Zgwałcili mnie. Powinni cierpieć tak jak ja. - Zdrada Donny Dee bolała ją prawie tak mocno jak gwałt. Dodała: - Jeszcze zapłacą za to, co zrobili. - Myślała również o koleżance. Szeryf westchnął znużony i skierował się do drzwi. - No, dobrze. Czas do domu. Każę przygotować dokumenty i prześlę je wam. 5 Szeryf skierował się do komisariatu. Był pełen ludzi, ponieważ ranna zmiana właśnie stawiła się do pracy. Podwładni wyczuwali, że Jolly jest w kiepskim humorze, więc woleli nie wchodzić mu w drogę. Kiedy zmierzał do swojego gabinetu, gdzie czekał na niego Ivan Patchett, zrobili

szerokie przejście i odwrócili wzrok. Fritz wszedł do gabinetu i zamknął za sobą drzwi. Ivan ze smakiem zajadał pączka. Zanurzył go w kawie i odgryzł jedną trzecią. - Cholernie dobre pączki, Fritz. - Ivan, tylko to ci w głowie? Pączki? Fritz opadł na krzesło. Oparł łokcie o blat biurka i przeczesał palcami gęste, faliste włosy. W podstawówce jakiś chłopak zawołał za nim: „Ty, ryży!" O mało przez to nie stracił życia. Od tego czasu nikt więcej nie ośmielił się przezywać Fritza Jolly'ego. Ivana Patchetta nie onieśmielały ani muskuły Fritza, ani urząd, jaki piastował. Obaj wiedzieli, że wystarczyłby jego kaprys, aby pozbawić Fritza funkcji. Z wyglądu Ivan niczym szczególnym się nie wyróżniał. Siwe włosy miał nieco przerzedzone. Przeciętnego wzrostu i średniej budowy, nie był zbyt mocno umięśniony, ale trzymał się nieźle. Ubierał się ani modnie, ani konserwatywnie, ot, po prostu wygodnie. Tylko jego oczy były niezwykłe. Miał spojrzenie człowieka, który wie, że jest najbogatszy i najbardziej wpływowy w okolicy. W tych przenikliwych oczach palił się ogień drapieżnej żądzy władzy. Zadufany w sobie, Ivan Patchett był gotów zrobić wszystko, żeby zachować despotyczną kontrolę nad swym królestwem. Władza dawała mu większą satysfakcję niż seks, hazard czy nawet pieniądze. Syna wychowywał na swój obraz i podobieństwo. Zlizywał lukier z palców. Nie nosił obrączki ani sygnetu. Uważał, że jedynie pedały obwieszają się biżuterią. - Fritz, muszę ci powiedzieć, że mi się nie podobasz. - O co chodzi? - Brwi ci drgają. Kiedy się martwisz, masz nerwowy tik. - Cholernie mi przykro, Ivan, ale trudno zachować spokój, gdy ktoś oskarża mojego chłopaka o gwałt. Bardzo mnie to gnębi. - Ona nie ma najmniejszych szans w sądzie. - Kto wie? Sam omal nie uwierzyłem. Jade nie jest jakąś byle dziwką, która chce wygrać swoje u trzech najbardziej wziętych chłopaków w mieście. Po co by miała wymyślać takie niestworzone historie? Jest ładna, inteligentna i wie, czego chce. Co zyska, kiedy sprawa nabierze rozgłosu, jeżeli nie ma racji? - Skąd, do cholery, ja mam to wiedzieć! - Ton Ivana zdradzał pierwsze oznaki zniecierpliwienia. - Może chce trochę szumu wokół swojej osoby, a może po prostu jest wściekła na swego chłopaka i szuka rewanżu. - Ivan, nie wierzysz w to tak samo jak ja. Doskonale wiesz, że mamy do czynienia ze znacznie poważniejszą sprawą niż wygłup, który wymknął się spod kontroli. Fritz przyglądał mu się bacznie. - Ktoś w szpitalu był ci winny przysługę, prawda? I dzisiaj zażądałeś zapłaty? Ivan nawet nie mrugnął.

- Jesteś pewien, że chcesz tego dochodzić, szeryfie? Na pewno chcesz wiedzieć? - Na myśl, że ktoś majstruje przy dowodach policyjnych, robi mi się niedobrze. Ivan przechylił się nad biurkiem. Oczy mu błyszczały. - Wolisz, żeby Hutch został wmieszany w sprawę o gwałt? - Do diabła! Oczywiście, że nie! - W takim razie uspokój się. - Jakby chcąc mu pokazać, że sam jest rozluźniony, oparł się wygodnie i popijał kawę. Kontroluję sytuację. Za dzień, dwa, wszystko ucichnie. Fritz nerwowo spojrzał na drzwi. - Dziewczyna chce złożyć pozew. - Zmieni zdanie. - A jeżeli nie?! - Zobaczysz, że zmieni. - A jeżeli nie?! - powtórzył Fritz, prawie krzycząc. Ivan cicho zachichotał. - Jeżeli nie zrezygnuje, zrobimy z niej kłamliwe kurwiszcze. Fritz poczuł się niedobrze. - Kto w to uwierzy? - Zanim z nią skończę, faceci w całym hrabstwie będą przysięgać, że ciągnęła im druta. A ludzie z radością kupią każdy brud. Fritza mdliło. Chciał jak najszybciej wyjść z tego pokoju. Wstając, powiedział: - Przepraszam cię, ale siedzę tu od północy. Idę do domu wziąć prysznic i coś przekąsić. Ivan także się podniósł. - Wiesz, w co najtrudniej mi uwierzyć? Że Lamarowi stanął. Zapłaciłbym, żeby móc to zobaczyć. - Śmiejąc się, klepnął Fritza po plecach. Ten musiał się opanować, aby nie uskoczyć i nie odepchnąć jego ręki. - Neal powiedział, że Hutch poszedł na nią jak nagrzany knur. Ciekawe, co on ma do powiedzenia? - Jeszcze z nim nie rozmawiałem. Zadzwoniłem do Dory i kazałem go przytrzymać w domu. Między innymi dlatego się śpieszę. Chcę od niego usłyszeć, że nie zmuszał dziewczyny do niczego. Mimo że Ivan był drobniejszy od Fritza, złapał go za ramię i odwrócił ku sobie. - Posłuchaj no, szeryfie - wysyczał. - Mam w nosie, co ci powie Hutch. Nie ma mowy o żadnym publicznym wyznawaniu winy. Ani w sądzie, ani pod ołtarzem u baptystów, ani jeszcze gdzie indziej. Słyszysz? Mam nadzieję, że to do ciebie dotarło. - Ivan, jeżeli oni są winni... - Winni? Bo przelecieli dziewczynę? Czy to przestępstwo, że jurne, młode chłopaki szukają okazji? A teraz dziewczyna jest przerażona. - Wzruszył ramionami. - Można ją zrozumieć. Pewnie nie byli zbyt finezyjni. Ale nic jej nie będzie. Przeboleje. Jeżeli nasze dzieciaki pójdą do więzienia, mają zrujnowane życie. - Zbliżył się jeszcze bardziej

i mówił prosto w twarz Fritza: - Nie pozwolę, żeby mój chłopak spędził w więzieniu chociaż jeden pieprzony dzień. Po moim trupie! Nie obchodzi mnie, czy Hutcha męczą wyrzuty sumienia, czy nie. Nic mnie też nie obchodzą te twoje zasady. Zatuszujesz tę sprawę! I to zaraz! Puścił go i odsunął się. Przeczesał palcami śliskie od brylantyny włosy i rozprostował ramiona. Uśmiechnął się uprzejmie, otworzył drzwi i opuścił gabinet. Fritz patrzył, jak wychodzi. Nienawidził Ivana za bezczelność i brak skrupułów, a jednocześnie podziwiał za nieustępliwość. Warknął pod nosem jakieś nazwisko. Momentalnie stanął przed nim jeden z podwładnych. - Tak, szeryfie? - Jak tylko maszynopis będzie gotowy, zaniesiesz skargę do domu Sperrych i zostawisz. - Fritz patrzył groźnie. Potem najlepiej o wszystkim zapomnij. Jeżeli kiedykolwiek dojdzie do mnie, że były jakieś przecieki co do treści skargi, będziesz tego całe życie gorzko żałował. Podwładny głośno przełknął ślinę. - Tak jest. Fritz skinął głową. Wiedział, że został dostatecznie jasno zrozumiany. - Gdyby ktoś pytał, wracam za godzinę. Dotarł do domu w pięć minut. Mieszkał zaledwie kilka przecznic od śródmieścia, którego najwyższym budynkiem był zaledwie pięciopiętrowy Citizens First National Bank. Samo miasto liczyło dziesięć tysięcy mieszkańców, mniej więcej dziesięć razy tyle żyło na rolniczych terenach hrabstwa. Państwo Jolly mieszkali w starej, bezpiecznej dzielnicy. Fritz i Dora kupili dom jako młodzi małżonkowie, planujący dochować się wielu pociech. Niestety, wkrótce po urodzeniu Hutcha u Dory stwierdzono guz na jajniku i musiała poddać się zabiegowi. Jeden z pokoi przeznaczonych na sypialnie dla dzieci zamieniła na pokój do szycia, w drugim Hutch i Fritz trzymali sprzęt myśliwski i wędki. Dora myła naczynia, kiedy Fritz wszedł do kuchni przez wejście od podwórka i zdjął kamizelkę. - Cześć! Zostało trochę kawy? Dora Jolly była wysoka i smukła. Po przedwczesnej sterylizacji jej radosne usposobienie ustąpiło miejsca cichej rezygnacji. Nadal świetna gospodyni, nie była już jednak tą słodką i filuterną kobietką, którą poślubił Fritz. Wytarła ręce w ścierkę do naczyń. - Fritz, co się dzieje? Po co ściągali cię do sądu w środku nocy? Dlaczego kazałeś zatrzymać Hutcha w domu? Fritz nalał sobie kawy. - Gdzie on jest? - Na górze, w swoim pokoju. Też dziwnie się zachowuje. Zrobiłam mu śniadanie, ale prawie go nie tknął. Coś was obu gryzie. Chcę wiedzieć, o co chodzi. - Nie, Doro. Nie trzeba. Zostaw to mnie. Postawił nie dopitą filiżankę na fajansowej suszarce i wyszedł

z kuchni. Drzwi do sypialni Hutcha na drugim piętrze były zamknięte. Fritz ostro zapukał, nacisnął klamkę i wszedł. Hutch, ubrany, ale bez butów, siedział oparty o wezgłowie na nie zasłanym łóżku i tępo patrzył przed siebie. Pokryta piegami twarz wydawała się jeszcze bledsza niż zazwyczaj. Na policzku miał długą szramę. Wczoraj twierdził, że zadrapał się o gałęzie. Teraz, na jej widok, Fritzowi żołądek podszedł do gardła. Hutch czujnie obserwował, jak ojciec zbliża się do łóżka i siada na krawędzi. - Matka powiedziała, że nie zjadłeś śniadania. - Nie, tato. - Jesteś chory? Hutch wzruszył ramionami. Skręcał w palcach frędzle kordonkowej kapy. Fritz, który prowadził w życiu wiele dochodzeń, intuicyjnie wyczuwał winę. Jego żołądek jeszcze mocniej się zacisnął. - No, chłopcze, co z tobą? - Nic. - Może przestańmy bawić się w ciuciubabkę - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Opowiedz mi wszystko! - Co mam opowiedzieć? Fritz stracił cierpliwość. - Hamuję się z całej siły, żeby nie powybijać ci wszystkich zębów! Lepiej zacznij mówić! Bo inaczej flaki z ciebie wy pruję! Nerwy Hutcha puściły. Przełknął gwałtownie ślinę, wciągnął głośno powietrze, szerokie ramiona konwulsyjnie drgały. Wydawało się, że albo się rozpłacze, albo zwymiotuje. W końcu wydusił z siebie: - To już wiesz o Jade? - Wiem, że o dwudziestej trzeciej trzydzieści dotarła do szpitala. - Dwudziestej trzeciej trzydzieści! - wykrzyknął Hutch. - Mówiła, że jakiś czarny mężczyzna wyciągnął ją z rowu przy szosie wzdłuż nadbrzeża i podwiózł do szpitala. Jade twierdzi, że została zgwałcona przez ciebie, Neala i Lamara. Hutch podciągnął kolana, oparł na nich łokcie i przycisnął dłonie do oczu. - Tato, nie wiem, co we mnie wstąpiło. Przysięgam na Boga, że nie zdawałem sobie sprawy, co robię, aż było po wszystkim. Fritz czuł się, jakby ktoś położył mu worek cementu na piersi. Ostatnia, wątła iskierka nadziei, że dziewczyna zmyśla, błysnęła i zgasła. Zrezygnowany, pocierał twarz. - Zgwałciłeś tę dziewczynę? - Nie miałem takiego zamiaru - łkał Hutch. - Coś mnie napadło. Wszystkich nas wzięło. Tak jakbym stał z boku i przyglądał się. Sam nie wierzyłem w to, co robię, a z drugiej strony nie mogłem się powstrzymać. Fritz słuchał płaczliwej opowieści syna o wydarzeniach zeszłego wieczoru. Każde słowo bolało, jak igła wbijana

w czaszkę. Hutch mówił dokładnie to samo, co Jade. - Więc ją zostawiliście? - zapytał, kiedy Hutch wreszcie zamilkł. - A co mieliśmy zrobić? Neal powiedział... - Neal powiedział! - wybuchnął Fritz. - Tylko tyle potrafisz! Nie masz własnego rozumu?! Neal powiedział: „Chodźcie, zgwałcimy Jade Sperry", a ty od razu rozpinasz rozporek! A jak Neal każe ci odciąć jaja i je zjeść, też posłuchasz? - Podobnie jest z tobą i z Ivanem. Fritz o mało nie rąbnął go w twarz. Podniósł rękę, ale zaraz ją cofnął. Powstrzymała go prawdziwość słów Hutcha. Co miał dać ten cios? Ukarać Hutcha czy uspokoić jego własne sumienie? Zdruzgotany, opuścił rękę i zwiesił głowę. Hutch przerwał milczenie. - Przepraszam, tato. Nie chciałem tego powiedzieć. - Już dobrze, synu. Nie czas teraz na ukrywanie prawdy, choćby nie wiem jak była przykra. - Mówiłeś mamie o... Jade? Fritz pokręcił głową. - Pójdę do więzienia? - Nie, jeżeli uda mi się ciebie przed tym ochronić. Nie chcę, żeby jakiś współwięzień zrobił z tobą to, co ty i twoi kolesie z dziewczyną wczoraj. Duża, męska twarz Hutcha zmarszczyła się jak buzia dziecka. Łkał głośno i ochryple. Fritz niezgrabnie objął go i poklepał po plecach. - Ja nie chciałem, tato. Przysięgam. Tak mi przykro. Wierzył mu. Podejrzewał nawet, że Hutch podkochiwał się w małej Sperry i że na pewno nie chciał jej skrzywdzić. Hutch nie był z gruntu zły. Sam z siebie nie zdobyłby się na okrucieństwo. Ale przestawał z Nealem. To on był podżegaczem. Zawsze tak się działo. Fritz od dłuższego czasu spodziewał się, że coś gdzieś wybuchnie. Ale nigdy, przenigdy nie sądził, że nieszczęście przybierze aż takie rozmiary. Neal był zdemoralizowany. Ivan od najmłodszych lat wbijał mu do głowy, że jest kimś szczególnym, i chłopak uwierzył w to. Nie miał żadnych zahamowań. Zawsze sięgał po to, na co miał ochotę, i nie ponosił żadnej odpowiedzialności za swoje czyny. W końcu uznał, że jest ponad prawami, które obowiązują innych ludzi. Fritza nie dziwiło, że Neal wybrał Hutcha i Lamara na swoich przyjaciół. Po pierwsze, byli jedynymi chłopcami w klasie, którzy z nim wytrzymali. Po drugie, podatni na wpływy, nigdy nie buntowali się i robili, co dyktował Neal. Był dla nich większym autorytetem niż ktokolwiek inny, z rodzicami włącznie. Podstępnie wykorzystując ich brak pewności siebie, ugniótł ich jak plastelinę i całkowicie sobie podporządkował. Fritz był przekonany, że Ivan jest w stanie zatuszować całą sprawę. Zbyt wiele razy przyglądał się jego brudnym machinacjom, żeby wątpić w jego siłę. Nawet jeżeli, co wielce wątpliwe, sprawa trafi do sądu, na terenie Palmetto County nigdy nie zapadnie wyrok skazujący. Przynajmniej

połowa ławników będzie pracownikami Patchetta, a resztę przekupi. Dobre imię Jade Sperry zostanie zbrukane. Nie, Hutch nie pójdzie do więzienia. Ale takiego przewinienia nie można tak po prostu zmazać. Nie zniknie jak kreda z tablicy za jednym pociągnięciem gąbki. Fritz był na tyle religijny, aby obawiać się piekła. Niekoniecznie trzeba było zejść z tego świata, żeby tam trafić. Można w nim się znaleźć i za życia. Doskonale zdawał sobie sprawę, że jego postępowanie, na dalszą metę, będzie niedobre dla chłopaka i że jest nikczemne w stosunku do dziewczyny. Jedyną alternatywę stanowiło zrujnowanie życia synowi. Czy można czegoś takiego oczekiwać od ojca? To zbyt wiele. Fritz mógł jedynie się modlić o to, by nie dożył dnia, w którym Hutchowi przyjdzie zapłacić za swój postępek. - Trzymaj język za zębami - nakazał synowi. - Z nikim o tym nie rozmawiaj. Im mniej ludzi wie, tym lepiej. A my z Ivanem wszystkim się zajmiemy. *** Słońce nieśmiało przygrzewało przez cienkie chmury, kiedy Velta z Jade wracały do domu. Mimo to wewnątrz domu było ponuro i chłodno. Jade podkręciła termostat. Nadmuch ciepłego powietrza przez kratki wentylacyjne w suficie niósł zapach kurzu. Poszła korytarzem w kierunku swojego pokoju. Stanęła na progu i objęła go wzrokiem. Wszystko było takie samo jak przed dwudziestoma czterema godzinami, kiedy go opuściła. Ona jednak zmieniła się nieodwracalnie. Ogarnął ją bezmiar rozpaczy. Ponownie doświadczyła tego już znanego, a zarazem zupełnie nowego uczucia bólu. Musi się wziąć w garść i opanować. - Jade, chcesz kakao albo coś do jedzenia? Odwróciła się i spojrzała na matkę. Velta była spokojna, ale wzrok miała bez wyrazu. Z obowiązku siliła się na uprzejmość. Zatęskniła za ojcem, który brał ją na kolana i kołysał w starym skrzypiącym fotelu. „Nigdy nie bój się niczego, J a d e . - Nie, mamo, dziękuję. Zjem coś później. Teraz się wykąpię i przebiorę. - Myślę, że powinnyśmy porozmawiać. - Naprawdę? - Bez impertynencji, Jade - ucięła Velta, prostując się z oburzeniem. - Czekam w kuchni. - Odwróciła się i poszła korytarzem. Jade zamknęła drzwi do sypialni i zdjęła szpitalne rzeczy. Przypadkiem uchwyciła swoje odbicie w lustrze toaletki. Nie chciała patrzeć na swe nagie ciało. Ciasno owinęła się wyjętym z szafy szlafrokiem. Napełniła wannę gorącą wodą. Leżała zanurzona po brodę. Potem skryła głowę pod wodą. Przemknęło jej przez myśl, że dobrze byłoby wziąć głęboki wdech, nabrać wody w płuca i zakończyć życie. Ale nie mogła tego zrobić. Nie powstrzymywał jej brak

odwagi, tylko świadomość, że nie zazna spokoju, dopóki nie dopełni się sprawiedliwość. Kiedy to zrozumiała, wiedziała już, jak ma postąpić. Velta, tak jak zapowiedziała, czekała na nią w kuchni. Gdy Jade wyszła ze swego pokoju, znalazła ją przy małym, kwadratowym stoliku. Mieszała cukier w filiżance z rozpuszczalną kawą. Jade nalała sobie szklankę mleka i usiadła obok. - Zastępca szeryfa przyniósł papiery. Powiedział, że masz przeczytać, zanim pójdą do sądu. Jade w milczeniu patrzyła na długą, białą kopertę leżącą między nimi. - Naprawdę, Jade, nie wiem, jak mogłaś się w coś podobnego wpakować - zaczęła Velta. - Nie rozumiem tego. Jade wypiła łyk mleka. - Ale nie powinnaś jeszcze bardziej pogarszać sytuacji i wnosić sprawy przeciwko tym chłopcom. - Velta wyciągnęła serwetkę z plastikowego serwetnika i wycierała rozlaną na spodeczek kawę. Jade skupiła uwagę na szklance mleka przed sobą i po86 zwoliła, żeby słowa matki płynęły gdzieś poza nią. To jedyny sposób na przetrwanie - przenieść myśli daleko, w przyszłość, kiedy wszystko się odmieni. - Wyobrażasz sobie, jaki wpływ na nasze życie będzie miał proces o gwałt? - Velta tarła ramiona, jakby na samą myśl o tym zrobiło jej się zimno. - Ludzie do końca życia ci tego nie zapomną. Nie będą pamiętali, że twój ojciec dostał Medal Honorowy. Będą jedynie kojarzyć twoje nazwisko z tym nieszczęsnym incydentem. Okrutne słowa Velty rozproszyły skupienie Jade. Zamknęła oczy i odchyliła głowę do tyłu. Hamowała się z całej siły, żeby nie wybuchnąć. - Szeryf miał rację. Jestem przekonana, że chodziło mu o twoje dobro. Naprawdę, Jade. Publiczne rozwlekanie tego wszystkiego nikomu nic dobrego nie przyniesie. Ivan na pewno mnie wyrzuci. Nie mogę przecież u niego pracować, skoro nasze dzieci walczą ze sobą w sądzie. A jak stracę pracę, z czego będziemy żyły? - Velta zrobiła przerwę, żeby nabrać powietrza i wypić łyk kawy. - Tylko cztery osoby wiedzą, co naprawdę się wydarzyło. Ci chłopcy będą mówić, co zechcą. Ich wersja wydarzeń stanie przeciwko twojej, Jade. Trzy do jednego. Komu, jak myślisz, uwierzą ludzie? Przede wszystkim powiedzą, że sama się pchałaś do samochodu Neala. - Velta postukała paznokciem wskazującego palca w blat stołu. - Zawsze obwinia się ofiarę gwałtu. To niesprawiedliwe, ale tak jest. Ludzie będą mówić, że jesteś ładna i doskonale o tym wiesz. Uznają, że kokietowałaś tych chłopaków, aż stracili kontrolę. Ci sami ludzie, którzy rozpływali się nad tym, jaka to jesteś zdolna i religijna, zaczną widzieć cię w zupełnie innym świetle. Znajdą się tacy, którzy sami dorzucą jakieś kłamstwo, po to chociażby, żeby rozpuścić parę pikantnych plotek. I wkrótce żadna z

nas nie będzie mogła spojrzeć ludziom prosto w oczy. Velta westchnęła i zamilkła na chwilę. - Po czymś takim możesz się pożegnać z szansą na poślubienie kogoś znacznego. Szkoda, że nie pomyślałaś o tym, zanim zaczęłaś o wszystkim mówić. Jade wstała, podeszła do zlewu i wylała resztkę mleka. Potem odwróciła się do matki. - Rozmyśliłam się, mamo. Nie wniosę sprawy do sądu. Usta Velty najpierw się otworzyły, a potem uformowały w coś na kształt uśmiechu. - Och, Jade, ja... - Mamo, posłuchaj, zanim cokolwiek powiesz. Chcę, żebyś dobrze mnie zrozumiała. Nie zmieniłam decyzji, ponieważ tak sobie życzysz ty czy szeryf Jolly. Jeśli chodzi o mnie, Ivan Patchett może cię wyrzucić choćby dzisiaj. Szczerze mówiąc, wolałabym, żeby tak się stało, skoro nie starczyło ci odwagi, żeby stanąć po mojej stronie. Myśl, że w jakikolwiek sposób jestem od niego zależna, napawa mnie obrzydzeniem. Poza tym guzik mnie obchodzi, jaki wpływ miałby proces na twoją czy moją reputację. Nie obchodzi mnie też, co kto sobie myśli. Opinia ludzi, którzy byliby w stanie uwierzyć w taki stek kłamstw, nie interesuje mnie. Nie chcę procesu wyłącznie ze względu na Gary'ego. Nasz związek stałby się własnością publiczną. Obcy ludzie roztrząsaliby nasze sprawy nad sznurem do suszenia bielizny. Nie wyobrażam sobie, aby takie piękne i czyste uczucie stało się celem wulgarnych dowcipów. Zbyt mocno go kocham, żeby go na coś takiego narazić. Wyobrażasz sobie, jak by się czuł, gdyby wiedział, że trzech wyrostków się... się we mnie opróżniło? Łzy popłynęły jej po policzkach. Serce pękało z bólu. Z głębi piersi wydobyło się ciężkie westchnienie. - Nie, mamo. Ty nie wiesz, jak Gary by zareagował. Ale ja tak. Chciałby ich zabić. Kto wie, może nawet targnąłby się na nich, nie zważając, że zrujnuje sobie przyszłość. Ivana stać na wynajęcie najlepszego adwokata. Wezwaliby Gary'ego na świadka. Musiałby odpowiadać na najbardziej intymne pytania albo popełnić krzywoprzysięstwo. Nie, na to nie pozwolę! Zdecydowanym gestem otarła łzy. - Zrozumiałam, że proces odsunąłby jedynie to, co nieuniknione. - Co masz na myśli? - zapytała Velta. - Sama dopilnuję, żeby zapłacili za to, co się stało. Nie wiem jeszcze, jak i kiedy, ale zemszczę się. - Oczy Jade w jednej chwili zrobiły się suche. - Po co włóczyć się po sądach, skoro z góry wiadomo, że ich uniewinnią? Dlaczego mam wciągać Gary'ego w te brudy? I tak będzie strasznie cierpiał, kiedy z nim zerwę. Muszę z nim zerwać, żeby go oszczędzić - dodała ponuro. - Aha, właśnie mamo. Dostaliśmy stypendia. Wczoraj przyszło pismo. Jechałam do Gary'ego, żeby mu o tym powiedzieć, gdy Donnie Dee skończyła się benzyna. - Ogarnęło ją poczucie wielkiej krzywdy. Osłabła, przytrzymała się suszarki do naczyń.

Velta podniosła się z krzesła i energicznie zatarła ręce. - Cóż, cieszę się, że masz w życiu plany, obojętnie, co tobą kieruje. Najlepiej, żebyś zapomniała o tym, co się stało. Jade gwałtownie podniosła głowę. Jej niebieskie oczy płonęły gniewem. Stała nieruchomo, napięte ciało lekko drżało. Powiedziała cicho opanowanym, zimnym tonem: - Nigdy nie zapomnę. *** Zanim skończyła się druga lekcja, koszula Lamara była mokra od potu. Siedział spięty i zdenerwowany. Nie wiedział, co myśleć. Neal i Hutch nie pojawili się w szkole. Już to wystarczyło, by poczuł się zagubiony. Sam też miał ochotę opuścić lekcje, ale musiałby znaleźć jakiś wybieg przed matką. Unikał konfrontacji z Myrajane, o ile tylko to było możliwe, a już szczególnie, gdy chciał przed nią coś ukryć. Potrafiła zwąchać kłamstwo na odległość. W trakcie apelu dyrektor szkoły, pan Patterson, ogłosił wszystkim uczniom, że dwoje tegorocznych maturzystów, Gary Parker i Jade Sperry, uzyskało pełne stypendia uniwersyteckie. Wszyscy wiwatowali. - Wiem, że chcecie osobiście złożyć im gratulacje - powiedział przez megafon - ale tak się nieszczęśliwie składa, że Jade dzisiaj nie ma w szkole. Proszę, nie zapomnijcie jej pogratulować, kiedy wróci. Lamar spocił się jeszcze bardziej, gdy usłyszał, że Jade nie przyszła do szkoły. Między lekcjami natknął się na korytarzu na Gary'ego Parkera, ale nie chciał z nim rozmawiać, więc udał, że go nie widzi. Czy będzie mógł kiedykolwiek spojrzeć mu prosto w twarz po tym, co zrobił jego dziewczynie? Wczoraj w nocy był w głębi duszy dumny ze swego seksualnego sukcesu. W jasnym świetle dnia dotarło do niego, że odniósł go kosztem Jade. Na widok Gary'ego uprzejmie przyjmującego gratulacje kolegów z klasy po raz kolejny ogarnęło go poczucie winy. Przepełniony wstydem i strachem, ukrył się w męskiej toalecie i zwymiotował. Na czwartej przerwie spostrzegł Donnę Dee Monroe. Poczuł ulgę, kiedy zobaczył ją, wchodząc do klasy. Niestety, nie na długo. Żołądek zacisnął mu się niebezpiecznie, gdy spotkał się ich wzrok. Wiedziała. Odgadł, że wie, z badawczego spojrzenia, które mu posłała. Jakoś musiała się dowiedzieć, co stało się potem, gdy zostawili ją samą na szosie. Jej spojrzenie było jeszcze gorsze od wzroku matki wygłaszającej tyrady na temat jego wad. Czuł się nagi i bezbronny. Najchętniej schowałby się w mysią dziurę. Niestety, musiał wytrzymać pięćdziesiąt pięć minut lekcji angielskiego. Czas płynął makabrycznie wolno. Kto powiedział Donnie Dee? Może Jade? Ale kiedy i jak? Gdy widział Jade po raz ostatni, leżała skulona na ziemi. Pamięta, jak pomyślał, że najlepiej by się stało, gdyby umarła. Zniknąłby świadek jego czynu. Matka by się nie dowiedziała. Czym prędzej odsunął tę myśl od siebie, zanim Bóg

miał szansę ją usłyszeć. Z tego wynika, że Jade nie była aż tak poturbowana, jak wyglądała. Ale w jaki sposób wróciła do miasta? Czy powiedziała komuś, co zdarzyło się nad kanałem? Pewnie tak, skoro wie o tym Donna Dee. O Chryste! Jeżeli wie Donna Dee, to inni też się dowiedzą i w końcu dojdzie to do matki. Nie obędzie się bez konsekwencji. Obojętnie, co mówił na ten temat Neal. Szeryf Jolly też pewnie już wie. Jest uczciwym człowiekiem, postąpi zgodnie z prawem. W każdej chwili drzwi do klasy mogą się otworzyć z hukiem i stanie w nich potężny zastępca szeryfa z wycelowanym pistoletem i nakazem aresztowania Lamara Griffitha. Krew odpłynęła mu z mózgu tak gwałtownie, że musiał położyć głowę na ławce, żeby nie zemdleć. Skórę miał wilgotną, mdliło go. Lamar zupełnie poważnie zastanawiał się, czy nie wybiec z klasy i nie oddać się w ręce prokuratora rejonowego. Lepiej być świnią w stosunku do kolegów i świadczyć w sądzie, zrobić sobie śmiertelnego wroga z Ivana Patchetta, a nawet dać się zamknąć w więzieniu ze złodziejami, sutenerami i recydywistami, niż wystawić na nieopanowany gniew matki. Jak się okazało, Lamar stracił szansę na szaloną ucieczkę. Kiedy uczniowie mieli za zadanie zagłębiać się w dzieło Alexandra Pope'a, Donna Dee podeszła do katedry i zapytała, czy może wyjść do gabinetu pielęgniarki. - Co ci jest? - spytała nauczycielka. - Niezbyt dobrze się czuję. No, wie pani. - Rzuciła porozumiewawcze spojrzenie, jakie wymieniają kobiety, kiedy dają do zrozumienia, że chodzi o okres. - Oczywiście, kochanie. Idź do domu i poleż trochę. Lamar obserwował spod oka, jak Donna Dee wychodzi. Kiedy zamykała drzwi, popatrzyła prosto na niego. Nie bardzo wiedział, co chciała mu przekazać. Miał wrażenie, że każe mu trzymać język za zębami. Zanim dzień w szkole dobiegł końca, kolana tak mu się trzęsły, że ledwo doszedł do samochodu. Ponieważ nie wiedział, co robić ani dokąd pójść, udał się prosto do domu Neala. Posiadłość Patchettów była imponująca. Dojeżdżało się do niej od głównej drogi żwirową aleją przez las. Pięknie utrzymany trawnik, okalający dom, miał rozmiary boiska do piłki nożnej. Ocieniały go konary starych dębów. Korzenie drzew wiły się w trawie jak węże. Wbrew kąśliwym uwagom Myrajane Griffith dwupiętrowy dom z cegły naprawdę robił wrażenie. „Stary Rufus Patchett nie miał za grosz smaku. Zaprojektował werandę z ośmioma kolumnami, chociaż sześć w zupełności by wystarczyło. Rufus chciał zdenerwować papę, budując dom większy od naszego. Jakie to nowobogackie!" - zwykła mawiać. Ostatnio jednak sama sobie zaprzeczyła: „To okropne, że Ivan doprowadza taki piękny

dom do kompletnej ruiny. Tam potrzeba kobiecej ręki. Już dawno temu powinien był się ożenić po raz drugi. Ta jego gospodyni, Eula, to straszny flejtuch. Jest leniwa i bezczelna". Lamar miał dość rozumu, żeby trzymać buzię na kłódkę i nie dopytywać się, skąd matka czerpie takie informacje. Nie słyszał, aby kiedykolwiek przestąpiła próg domu Patchettów. Wiele razy go podwoziła, nigdy jednak nie zaproszono jej do środka. Ojciec Ivana, Rufus, zbił majątek na bawełnie. Dom z cegły stanął dzięki potowi zbieraczy bawełny, dzierżawców spłacających czynsz plonami i odziarniaczy. Kiedy inni plantatorzy wojowali z handlarzami o każdy grosz z beli bawełny na chylącym się ku upadkowi rynku, Rufus przerzucił się na uprawę soi. Większość plantatorów, tak jak ojciec Myrajane, utraciła wszystko. Sprzedawali Rufusowi działki po dziesięciokrotnie niższej cenie, aby uniknąć płacenia podatków za ziemię, której dłużej nie byli w stanie utrzymać. Rufus, pazerny na ziemię, skupował grunty na prawo i lewo. Nie przejmował się drwinami współziomków i rozwijał uprawę. Potem wybudował fabrykę i sam przetwarzał soję. Po śmierci Rufusa ziemia, fabryka i władza przypadły w udziale Ivanowi. W przyszłości wszystko przejmie Neal, a potem jego syn. Lamar nie zazdrościł koledze. Raczej był szczęśliwy, że nie spoczywa na nim taka odpowiedzialność. Wychowano go w sztywnym i wyniosłym świecie kanonów klanu Cowanów, który uważał za zgubny i pozbawiony sensu. Co przyszło z niego Cowanom? Ocalało jeden czy dwóch kuzynów oraz Myrajane, która była kąśliwa, chciwa i skąpa. Zmarłemu ojcu, za którym Lamar wciąż tęsknił, zamieniła życie w piekło. Może gdyby od początku wiodło im się gorzej, byliby szczęśliwsi? Kiedy Lamar zbliżył się do domu, stwierdził, że nie jest jedynym gościem. Na kolistym podjeździe stał zaparkowany samochód Hutcha. Drzwi otworzyła Eula. Lamar dokładnie wytarł nogi, zanim znalazł się w wyłożonym marmurem holu. - Cześć, Eula! Jest Neal? - Siedzi z Hutchem w swoim pokoju na piętrze. Pobiegł na górę szerokimi schodami i otworzył drugie drzwi na lewo za galerią. Neal siedział na podłodze oparty plecami o łóżko, a Hutch rozpierał się niedbale w fotelu. Zadziwiające, ale Neal wyglądał tak samo jak zawsze. Piegi Hutcha natomiast jak gdyby pociemniały przez noc. A może to skóra pod nimi stała się bledsza? Szrama na policzku wyraźnie się odcinała. - Cześć! - przywitał go Neal. - Wchodź! Piwo? - Nie, dzięki. Hutch milczał. Na moment ich oczy się spotkały. Lamar z powodu mrocznego sekretu, który teraz dzielili, nie był w stanie patrzeć prosto w twarz kolegom. Hutch najwyraźniej czuł się podobnie.

Neal nie wydawał się zbity z tropu. - Co słychać w szkole, Lamar? - Chyba w porządku. - Zdarzyło się coś godnego uwagi? - Pociągnął łyk piwa. - Nie. - Po chwili dodał: - Pan Patterson ogłosił, że Gary i... Jade dostali stypendia akademickie. Spojrzał ukradkiem na Hutcha, który zbladł jeszcze bardziej. - No, proszę... - przeciągle powiedział Neal. - I co wy na to? Mają szczęście. Hutch podniósł się z fotela i podszedł do okna. Zaklął kilkakrotnie pod nosem. Neal obserwował go, popijając piwo. - Coś nie tak? Nie podoba ci się, że dostali stypendia? W głosie Neala przebijał śmiech. Hutch gniewnie odwrócił się do nich. - Czy w ogóle nie będziemy o tym mówić? Mamy zamiar udawać, że nic się nie stało? Lamar poczuł ulgę, że Hutch zaczął ten temat i że w końcu będzie mógł z kimś o tym porozmawiać. - Cholera, cały dzień trzęsę się ze strachu- Trzęsiesz się? A to z jakiego powodu? - zapytał kpiąco Neal. - Usiadł prosto i kręcił głową, zdziwiony reakcją Lamara. - Powiedziałem wam wczoraj wyraźnie, że nie będzie problemu. Czy ty, Lamar, nie słuchasz, co się do ciebie mówi? Nie zrobiliśmy nic złego. Lamar spojrzał w stronę Hutcha. Nie był tak spokojny jak Neal, ale nie zabierał głosu. Nie chciał wyjść na tchórza ani przeciwstawić się Nealowi. Lamar znalazł się samotny po drugiej stronie barykady. Jeszcze raz zebrał się na odwagę. - Neal, niektórzy ludzie mogą inaczej to odebrać. - Jacy ludzie? - No, ci, co się dowiedzą. - A kto im powie? Jade? - prychnął. - Wątpię. - Mojemu ojcu powiedziała - wtrącił Hutch. - Powiedziała twojemu ojcu? - powtórzył Lamar piskliwym, łamiącym się głosem. Kolana się pod nim ugięły i opadł głośno na podłogę. - Co twój ojciec ma zamiar zrobić? - Absolutnie nic! - Neal, najwyraźniej zirytowany, wstał i wyszarpnął z opakowania następne piwo. Kiedy je otworzył, piana bryznęła mu na rękę. Strząsnął ją i dodał: Obaj mnie wkurzacie, wiecie? Jeżeli będziecie zachowywać się, jakbyście byli winni, to wszyscy pomyślą, że tak jest. - Może jesteśmy. Neal spiorunował go wzrokiem. Lamar poczuł się jak robak przypięty szpilką do styropianu, ale wiedział, że albo wszystko z siebie wyrzuci, albo się udławi. - Cokolwiek byś powiedział, Neal, nie sądzę, aby Jade chciała, żebyśmy... no, wiesz... - Zwariowałeś?! - nie wytrzymał dłużej Hutch.- Oczywiście, że nie chciała, ty durniu! Walczyła jak wściekła kotka! Myśmy ją najzwyczajniej w świecie zgwałcili!

- Jezu! - Lamar osunął się na bok. Czuł mocne parcie na pęcherz. Bał się, że może popuścić albo że znowu go zemdli i zwymiotuje. A właściwie, jak się ośmieszy, to co? I tak jest skończony, kiedy tylko matka dowie się o wszystkim. - Zamknijcie się! - wysyczał Neal. - Obaj! - Zacisnął białe, równe zęby. - Wy pieprzone dupki! Nie wiecie, że dziewczyny zawsze wymyślają takie brednie! Oczywiście, opierała się na pokaz. Przecież nie może pozwolić, żebyśmy rozpowiadali na prawo i lewo, że z własnej woli dała się przelecieć trzem facetom. Musiała na nas nagadać, żeby nas pogrążyć, zanim pójdzie fama, że jest taka łatwa. Nie dociera to do was? Hutch sprawiał wrażenie, że jest gotów uwierzyć nawet w najmniej prawdopodobną wersję. Lamar także pragnął, aby to, co mówił Neal, było prawdą, ale zbyt wyraźnie pamiętał, jak zaciekle Jade się broniła i jak bardzo była przerażona, gdy razem z Hutchem przytrzymywali ją dla Neala. Hutch otarł pot z czoła wierzchem dłoni. Twarz miał koloru kitu, w rdzawe plamy. - Pewnie nie powinniśmy byli jej tam zostawiać. - Trafiła do miasta, nie? - Jak się dostała? - zapytał Lamar. Neal zdał relację z tego, co usłyszał rano w sądzie. - Odniosłem wrażenie, że Donna Dee wie o wszystkim zauważył Lamar, kiedy Neal skończył. - Donna Dee świadczyła na naszą korzyść - powiedział Neal. - Uznała, że Jade musiała doskonale wiedzieć, co robi, wsiadając do auta z trzema podpitymi, jurnymi byczkami. Może trzeba było zaprosić również Donnę Dee do naszej małej paczki? - Uśmiechnął się i cmoknął. - Chociaż nie sądzę, by mogła dorównać swojej przyjaciółce. W życiu nie trafiła mi się słodsza pipcia. Lamar spuścił wzrok na ręce, które trzymał bezwładnie na kolanach. Nadeszła go przemożna chęć, by je umyć. - Donna Dee była wściekła na Jade, że się z tobą pieprzyła. - Neal zwrócił się do Hutcha. - Aż jej dym szedł uszami. Ona jest naprawdę na ciebie napalona. Co będziesz sobie żałował, Hutch? Daj jej próbkę tego, co pokazałeś Jade. Wielkie dłonie Hutcha zwinęły się w pięści. Twarz odzyskała dawny kolor, a właściwie zrobiła się czerwona jak burak. Był ogólnie znany z porywczości. Hamował się tylko przed Nealem, ale zawsze na wszystko przychodzi pierwszy raz. Lamar wstrzymał oddech w oczekiwaniu tego, co może się zdarzyć. Najwyraźniej jednak Hutch postanowił nie zaostrzać sytuacji. Rozluźnił pięści, szkarłatne plamy zniknęły z policzków. - Idę do domu. - Przeszedł przez pokój. Zanim sięgnął do klamki, Neal zastąpił mu drogę. - Byłbym naprawdę bardzo rozczarowany, gdyby moich dwóch serdecznych przyjaciół okazało się śmierdzącymi

tchórzami. - Patrzył wyłącznie na Hutcha, ale kierował swoją przemowę również do Lamara. - Rano Jade nieźle namieszała, ale już po wszystkim. Przed chwilą dzwonił mój stary i powiedział, że Jade poinformowała Fritza, iż nie zamierza wnosić oficjalnej skargi. Czy to nie jest przyznanie się do sprowokowania całej tej historii? - Kiedy żaden z nich się nie odezwał, przytaknął sam sobie: - Jasne, że tak. Hutch i Lamar spojrzeli po sobie niepewnie. - Niech ci będzie, Neal - wymamrotał Lamar. - No więc rozluźnijcie się. - Ojciec ograniczył mi wychodzenie z domu na parę tygodni - powiedział Hutch. - Do zobaczenia! Kiedy wyszedł, Neal przeciągnął się i ziewnął. - Mój stary wyciągnął mnie z łóżka przed świtem. Cały dzień nie mogę dojść do siebie. - Podniósł piwo do ust i wypił jednym haustem. - Masz ochotę pograć trochę w kosza albo coś w tym stylu? - Nie. Ja, hm, muszę też już wracać. - Lamar podniósł się i niezdarnie zasunął zamek przy kurtce. Wsunął ręce w kieszenie, potem znowu je wyjął. - Neal, sądzisz, że to dojdzie do mojej matki? - A bo co? - Neal uśmiechnął się szyderczo. - Boisz się? - Jak cholera! - przyznał Lamar i zaśmiał się nerwowo. Neal klepnął go po plecach. - Nie dowie się. A jeżeli nawet, to co? Przespałeś się z dziewczyną. Wielka mi rzecz. - Niespodziewanie złapał Lamara za pośladek i szepnął: - Nieźle w nią ładowałeś, stary. Byłem z ciebie dumny. - Zacisnął dłoń mocniej na siedzeniu Lamara, a potem, śmiejąc się tym swoim bezczelnym śmiechem, cofnął rękę. Lamar pożegnał się i wyszedł do holu. Jego ogrom sprawiał, że czuł się mały i zaszczuty. Zatrzymał się na chwilę, żeby wyrównać oddech. Kiedy oparł się o balustradę, znowu był cały spocony. Kropelki potu perliły się nad górną wargą, dłonie miał lodowate i wilgotne. Zaskoczyło go jednocześnie inne doznanie. Miał potężną erekcję. Wywołała ją aluzja Neala do wczorajszego zajścia. Nie wiedział, czy to powód do dumy, czy mdłości. 6 Gary Parker złapał wreszcie Donnę Dee w samochodzie, na parkingu dla uczniów, tuż po dzwonku o trzeciej trzydzieści. Potwierdziło się jego podejrzenie, że Donna Dee go unika. Omal nie upuściła książek na jego widok. - Gary, a... a ty dzisiaj nie trenujesz? - Donna Dee, muszę z tobą porozmawiać. - O czym? - Rzuciła podręczniki na tylne siedzenie i siadła za kierownicą, żeby jak najprędzej odjechać. Gary wsunął rękę przez okno i wyciągnął kluczyk ze stacyjki. - Ej, co... - Chcę wiedzieć, co się dzieje z Jade. - Z Jade? - powtórzyła. - Tak. Jade. Z Jade Sperry, twoją najlepszą przyjaciółką. - Aha. - Przybrała niechętną minę. - O co ci chodzi?

- Dlaczego nie ma jej tak długo w szkole? Co jej jest? Za każdym razem, kiedy dzwonię, jej matka mówi, że jest chora. Widziałaś się z nią? - Nie widziałam jej od tygodnia - odparła sucho Donna Dee. - Jeżeli matka mówi, że jest chora, to znaczy, że jest. - I nie rozmawiałaś z nią? - Nie. - Donna Dee, jak to możliwe? Jesteś jej przyjaciółką. - A ty jesteś jej chłopakiem. Jeżeli nie chce z tobą rozmawiać, to dlaczego sądzisz, że miałaby być bardziej wylewna w stosunku do mnie? Proszę, oddaj kluczyki. - Wyciągnęła otwartą dłoń. Gary zignorował jej gest. - Twierdzisz, że próbowałaś się z nią skontaktować, a ona odmówiła? Zdenerwowana i niepewna, naburmuszyła się. - Posłuchaj, Gary, powiem ci szczerze. Pokłóciłyśmy się i nie rozmawiamy ze sobą. Patrzył na nią z niedowierzaniem. - Chyba żartujesz! - Wcale nie. - O co się pokłóciłyście? - Nie mam prawa o tym dyskutować. A teraz, proszę... Wyciągnęła rękę po kluczyki, ale Gary trzymał je poza jej zasięgiem. - Gary, daj mi kluczyki! - Nie, dopóki się nie dowiem, co jest grane! Zazwyczaj Gary był bardzo opanowany. Teraz kierowały nim zdenerwowanie i obawa. Od paru dni wyczuwał, że coś było nie w porządku. Koledzy z klasy patrzyli na niego z ukosa. Szeptane rozmowy urywały się na jego widok. Jade miała jakąś tajemniczą chorobę. Nic nie szło zwykłym torem od dnia, w którym dowiedział się o stypendium. Chociaż nie miał żadnych konkretnych podstaw, wyraźnie czuł, że ktoś manipuluje jego życiem. - Co jest z Jade? - nalegał. - Jak chcesz wiedzieć, sam ją zapytaj. - Zanim się zorientował, Donna Dee chwyciła kluczyki. Nie rezygnował. Sięgnął przez otwarte okno i przytrzymał ją za ramię. - Czy to ma jakiś związek z Nealem? Donna Dee tak raptownie odwróciła głowę, że aż coś jej przeskoczyło w szyi. - Dlaczego pytasz? - Bo zachowuje się szczególnie paskudnie. Ni stąd, ni zowąd zrobił się szalenie miły, tylko że na kilometr widać, iż udaje. Prowadzi jakąś grę, której zasad nie znam. Donna Dee, zaniepokojona, nerwowo oblizała usta. Patrzyła gdzieś w bok. Jej wygląd złapanego w potrzask zwierzątka potwierdził najgorsze przeczucia Gary'ego. - Czy ta dziwna serdeczność Neala ma coś wspólnego z Jade? - Muszę jechać. - Donna Dee! - Muszę jechać! - Włączyła silnik i ruszyła z parkingu,

nie oglądając się za siebie. - Cholera! Gary pobiegł do swojego samochodu. Nie miał zamiaru opuszczać dzisiaj treningu. Teraz jednak w jednej chwili zdecydował, że musi pojechać do Jade. Zobaczy się z nią, choćby nawet miał wyważyć drzwi. Jade bezbłędnie rozpoznała odgłos jego samochodu. Z okna saloniku obserwowała, jak biegnie do frontowych drzwi. Kiedy dwukrotnie zastukał, wyrwało jej się ciche, tęskne westchnienie. Zanim otworzyła, przybrała obojętny wyraz twarzy. - Jade! - Cześć, Gary! Uśmiechnął się promiennie. Odczuł radość i ulgę na jej widok. - Jesteś trochę blada i wymizerowana, ale nie wyglądasz na chorą. - A czego się spodziewałeś? - Bo ja wiem? Chyba sączących się, otwartych ran. Złapał ją w ramiona i przytulił w gorącym uścisku. Najwyraźniej nie zwracał uwagi, że nie przylgnęła do niego jak zwykle. - Ależ mnie zmartwiłaś - wyszeptał. - Jak dobrze, że nic ci nie jest! Oswobodziła się z jego ramion. Wycofała na próg i zaprosiła, aby wszedł. Obejrzał się, spłoszony, przez ramię. - Jesteś pewna, że mogę, kiedy nie ma twojej mamy? - Nie przejmuj się. - Jade uznała, że w takiej chwili złamanie jednego z żelaznych zakazów Velty stanowi najmniejszy problem. Kiedy zamknęła drzwi, Gary jeszcze raz przyciągnął ją do siebie. Wpatrywał się w nią gorączkowo. - Jade, co się z tobą działo? Naprawdę musiałaś być chora. Twoja matka oznajmiła, że jesteś zbyt słaba, aby podejść do telefonu. - To ja jej tak kazałam powiedzieć. Spojrzał na nią zdumiony. - Siadaj, Gary. Odwróciła się, podeszła do krzesła i usiadła. Kiedy ponownie spojrzała na niego, widziała, że nie rozumie jej i reakcji. Jade z trudem panowała nad emocjami. Czuły dotyk Gary'ego przywołał w pamięci inne, brutalne traktowanie. I chociaż jej mózg rejestrował różnicę, ciało zdawało się odmawiać uznania odmienności pieszczot ukochanego od bezwzględnego gwałtu. Uznała, że powinna się z tego cieszyć. Łatwiej przyjdzie jej realizować to, co zaplanowała. Podszedł do niej, ukląkł przed krzesłem i zamknął ciasno jej splecione dłonie w swoich. - Jade, nic nie rozumiem. O co w tym wszystkim chodzi? - Czego nie rozumiesz? - Niczego. Dlaczego nie chodzisz do szkoły? Czemu się do mnie nie odezwałaś?

- Byłam chora. - Tak chora, że nie mogłaś podejść do telefonu? Postarała się, by jej głos zabrzmiał chłodno. - Gary, muszę ci o czymś powiedzieć. - Jezus, nie! - wyszeptał. Rzucił się do przodu i ukrył twarz na jej kolanach. Miął w dłoniach poły pikowanej podomki. - Wykryli u ciebie jakąś straszną chorobę? Jesteś śmiertelnie chora? Zrobiło jej się ciężko na sercu. Nie mogła się powstrzymać, żeby nie zanurzyć dłoni w kasztanowej czuprynie Gary'ego. Pasma włosów, jakby wiedzione własnym życiem, owijały się wokół jej palców. Delikatnie gładziła go po głowie. Z gardła Gary'ego wyrwało się łkanie; było jak echo jej bezgłośnego, tłumionego płaczu. Podniosła głowę, żeby nie dać się ponieść rozpaczy. - Ależ nie. Nie umieram. Wodził opuszkami palców po jej twarzy. - Tylko... - próbowała kilkakrotnie, zanim udało jej się skończyć - przechodzę zaburzenia emocjonalne. Powtórzył za nią, jakby to, co powiedziała, było w jakimś obcym języku. - Co je spowodowało? - Zbyt wiele stresów. - Masz na myśli szkołę? - Odgarnął pasmo włosów z jej policzka. Powstrzymała się, by nie przytulić twarzy do jego dłoni. - Teraz już napięcie opadnie. Przyznano wreszcie te stypendia. Hej, nie widzieliśmy się, od kiedy przyszła wiadomość! Gratulacje! - Nawzajem. - Jak to uczcimy? - Oczy mu zaszły mgłą, kiedy przesunął ręką po jej piersi. - Wiem, jak bym chciał najbardziej. - Nie! - wykrzyknęła przeraźliwie i skurczyła się pod jego dotykiem. Był tak zaskoczony, że kiedy wstała z krzesła, bez trudu odepchnęła go na bok. Ruchy miała niezborne i chaotyczne jak ktoś, kto dopiero uczy się chodzić. - Jade? Odwróciła się i stanęła przed nim. Patrzył na nią zagubiony. - Nie rozumiesz, co ci usiłuję powiedzieć? Wiele spraw złożyło się na mój stan, nie tylko stypendium. Przede wszystkim chodzi o nas. - O czym ty mówisz? Zdecydowała, że przeciąganie tej sytuacji tylko ją pogarsza. Nie było sposobu, żeby nie zranić ani jego, ani siebie. - Jesteś inteligentny - rzuciła, udając zniecierpliwienie. Nie potrafisz czytać między wierszami? Czy muszę wyłożyć kawę na ławę? Nie rozumiesz, co chcę ci powiedzieć? Gary podniósł się z podłogi. Oparł ręce na wąskich biodrach i przechylił głowę na bok. - Zrywasz ze mną? - Myślę... myślę, że musimy od siebie odpocząć. Posunęliśmy się za daleko. Wszystko wymyka się spod kontroli. Trzeba wyhamować. Gary bezradnie opuścił ramiona.

- Nie wierzę własnym uszom. Jade? Podszedł do niej i chciał ją objąć, ale go odepchnęła. - Gary, nie mogę dłużej znosić seksualnej presji, którą na mnie wywierasz. - A ty nie robisz tego samego ze mną?! - krzyknął. - Oczywiście, że tak. I o to mi właśnie chodzi. To niezdrowo dla nas obojga. Nie należy podsycać ognia, którego nie można ugasić. - Zaledwie kilka tygodni temu sugerowałaś, że przyszła na to pora. - Zmieniłam zdanie. Powinniśmy poczekać, dać sobie czas na podjęcie właściwej decyzji. - Gorączkowo oblizała wargi. -I nie tylko to. Trzeba spotykać się z innymi ludźmi. Chodzimy ze sobą, odkąd tylko dorośliśmy do umawiania się na randki. Chcę... żebyś zaczął umawiać się z innymi dziewczynami. Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w nią bez słowa. Potem podejrzliwie zmrużył oczy. - Chodzi o Neala Patchetta, prawda? Poczuła, jak wciąga ją ciemna otchłań. - Nie - szorstko odpowiedziała. Najwyraźniej wziął jej przerażenie za poczucie winy. - A jakże! - parsknął szyderczo. - Klei się do mnie od tygodnia. Dokładnie odkąd zachorowałaś. Zachowuje się jak ktoś, kto aż umiera z chęci podzielenia się jakimś słodkim sekretem. Teraz wiem, o co chodzi. Chciał się zemścić. Umówiłaś się z nim, prawda? - Nie. - Nie kłam. Donna Dee też wyglądała, jakby ktoś ją przypiekał, kiedy wspomniałem o Nealu. - Donna Dee? - zapytała z niechęcią. - Wreszcie złapałem ją dzisiaj po szkole. Unikała mnie prawie tak samo gorliwie jak ty. - Co powiedziała? - Nie przejmuj się. Była bardzo lojalna. - Kręcił głową. Więc w końcu uległaś nieodpartemu urokowi Neala Patchetta? Mamusia będzie szczęśliwa. Zaprzeczyła energicznie głową, aż zafalowały jej ciemne włosy. - Nie, nienawidzę go! I dobrze o tym wiesz! - Tak mówisz? - Kołysał się na piętach, z trudem hamując wściekłość. - Może powinienem sam go o to zapytać! - Odwrócił się ku drzwiom, ale nie zdążył zrobić nawet dwóch kroków, kiedy Jade znalazła się przy nim. - Nie, Gary! Trzymaj się od niego z daleka! Odwrócił się i gniewnie przyciągnął ją do siebie. - Jeżeli już musiałaś mnie zdradzić, dlaczego wybrałaś akurat jego? - Gary, mylisz się. Proszę, nie sądź... - Patchett! Na miłość boską! - Puścił ją tak gwałtownie, że aż zatoczyła się do tyłu. Szarpnął za klamkę i szybko wyszedł. - Gary!

Nie obejrzał się, mimo że musiał słyszeć wołanie przez co najmniej pół ulicy. Weszła chwiejnym krokiem do środka i oparła się o drzwi. Powstrzymywane długo łzy lały się strumieniami. Kiedy ich zabrakło, jej ciałem wstrząsnęło bezgłośne łkanie. *** Początkowo miał zamiar pojechać prosto do Patchetta i stanąć z nim twarzą w twarz. Prawdopodobnie zwyciężyłby w uczciwym pojedynku. Zrezygnował, nie chciał, żeby Neal myślał, iż dał się sprowokować. Niech sobie łazi zadowolony z siebie, z tym głupawym uśmiechem na gębie. Gary Parker nie zniży się do jego poziomu. W miarę jak zbliżał się do domu, wściekłość ustępowała miejsca rozpaczy. Kiedy zajechał na podwórze, dom sprawiał jeszcze smutniejsze wrażenie niż zwykle. Patrzył z nienawiścią na łuszczącą się farbę i zapadnięty ganek. Nie mógł znieść kur grzebiących na podwórku i smrodu zagrody ze świniami. Denerwował go śmiech i pokrzykiwania młodszego rodzeństwa. Witali go hałaśliwie i czepiali się nogawek, nie pozwalając mu ruszyć się z miejsca. - Gary, mama powiedziała, że masz mi dziś pomóc w matmie! - Gary, powiedz Steviemu, żeby za mną nie łaził! - Gary, zabierzesz mnie do miasta? - Zamknijcie się! Sześć par oczu spoglądało na niego ze zdziwieniem. Powiódł wzrokiem po ich twarzach i czuł, że nie zniesie tego wyrazu miłości i uwielbienia. Kim on, do cholery, jest? Świętym?! Odsunął rodzeństwo z drogi i płosząc kury, pobiegł do stodoły. Schował się w ciemnym kącie na sianie i ukrył głowę w ramionach. Zmagały się w nim tęsknota, miłość i nienawiść. Marzył, żeby się stąd wydostać. Nie znosił biedy, brzydoty, brudu i braku prywatności w swoim domu. Jednak bardzo kochał rodzinę. W marzeniach widział, jak wraca ze studiów i na podobieństwo szczodrego świętego Mikołaja roztacza nad nimi opiekę. Pragnienie realizacji tego marzenia było dla niego ogromnym ciężarem. Często wątpił, czy temu sprosta. Oczywiście, że mu się nie uda. Jak bez niej stawi czoło życiu? Jade - pomyślał z rozpaczą - co się stało z tobą, ze mną, z naszą wspólną przyszłością? A planowali, że skończą studia, wrócą do Palmetto i spróbują odmienić los jego mieszkańców. Teraz wydało mu się, że Jade dała się przeciągnąć na drugą stronę - do Patchettów. Jak mogła? - Gary? Przez szerokie drzwi wszedł do stodoły ojciec. Otis Parker nie miał jeszcze pięćdziesiątki, ale wyglądał co najmniej o dziesięć lat starzej. Był chudym, żylastym mężczyzną o drobnej posturze i smętnie opuszczonych ramionach. Kombinezon luźno na nim zwisał. Znalazł syna w ciemnym kącie stodoły. Siedział na beli kwaśno pachnącego siana.

- Gary? Dzieciaki pwiedziały, że byłeś dla nich niedobry. - Czy ja nie mogę mieć chwili spokoju? - Stało się coś w szkole? - Nie! Po prostu chcę być sam! - Gary musiał się na kimś wyżyć, akurat nawinął się ojciec. - Dajcie mi wszyscy święty spokój! - krzyczał. - W porządku. - Otis zbierał się do wyjścia. - Nie zapomnij podrzucić żarcia świniom. Gary skoczył na równe nogi z rękami zaciśniętymi w pięści. - Posłuchaj, karmiłem te cholerne świnie ostatnim razem! Mam tego dość! Mam dosyć tych przeklętych dzieciarów, których nie wiadomo po co tyle narobiłeś! Mam dość tego miejsca, tej beznadziei! Mam po dziurki w nosie szkoły, nauczycieli i gadania o stypendium, bo i tak to wszystkim wisi! Nie ma sensu się starać. To nic nie daje. Zupełnie nic! Kiedy wyczerpała się energia i osłabł gniew, padł na kolana na brudną słomę i zaczął płakać. Po chwili poczuł, jak ojciec trąca go w ramię. - Chyba łyk tego dobrze ci zrobi. Otis podał mu słoik z przeźroczystym płynem. Gary wziął go z wahaniem, odkręcił pokrywkę, powąchał i spróbował. Bimber palił w przełyku i żołądku. Krztusząc się i łapiąc gwałtownie powietrze, oddał ojcu słoik. Otis pociągnął spory łyk. - Tylko nie mów matce. - Skąd masz? - Chyba czas, żebyś usłyszał o Georgie. To czarna kobieta, która od lat pędzi bimber. Nie bierze drogo. To mój cały luksus. Gdyby mnie nie było w pobliżu, zawsze znajdziesz go za starym siodłem. - Otis starannie zakręcił wieczko. - Kłopoty z dziewczyną? Gary wzruszył ramionami, udając obojętność, chociaż zdrada Jade piekła bardziej od bimbru. - To jedyna rzecz na bożym świecie, która potrafi doprowadzić człowieka do furii i sprawić, że będzie mówił szalone rzeczy jak ty przed chwilą. - Otis zmierzył go surowym spojrzeniem. - Nie podoba mi się, co powiedziałeś o swoim rodzeństwie, bo w ten sposób źle się wyrażasz o matce. - Przepraszam, nie miałem takiego zamiaru. - Miałeś, miałeś. Chcę, abyś wiedział, że wszystkie dzieciaki zostały poczęte z miłości. Jesteśmy z was wszystkich dumni. - Oczy mu się zamgliły. - A najbardziej z ciebie. Nie wiem, skąd ty jesteś taki zdolny, i w ogóle. Wydaje mi się, że się nas wstydzisz. - Nie, tato. Otis dodał z westchnieniem: - Nie myśl, że jestem taki głupi i nie wiem, dlaczego nigdy nie zapraszasz do domu swoich kolegów. To jasne. Posłuchaj, Gary. Mamie i mnie nie zależy, żebyś się uczył po to, aby nam w przyszłości pomagać. Chcemy, żebyś mógł się stąd wyrwać, bo ty tego bardzo pragniesz. Wszystko, co mam, to ten mizerny kawałek ziemi. Niewiele, prawda?

I to nawet nie ja go kupiłem, tylko mój ojciec. Robię, co mogę, by go utrzymać. Gary'ego dławiły wyrzuty sumienia z powodu tego, co powiedział. Otis wyczuwał jego stan ducha. Poklepał go wybaczająco po kolanie i wsparł się o nie, żeby wstać. - Posprzeczałeś się z Jade? Gary przytaknął. - Minie. One miewają swoje humory, inaczej nie byłyby kobietami. Kiedy je nachodzi, lepiej dać im spokój. - Po tej filozoficznej uwadze skierował się do wyjścia. - Czas na kolację. Lepiej zrób, co do ciebie należy. Gary patrzył, jak ojciec się oddala. Szedł kaczkowatym krokiem na krzywych nogach przez zapuszczone podwórko, na którym walały się połamane, tanie zabawki i kurze odchody. Gary zakrył oczy dłońmi. Wyobraził sobie, że gdy je odsłoni, będzie tysiące mil stąd, wolny od wszelkich zobowiązań. Wszyscy, łącznie z rodziną, zbyt wiele od niego oczekiwali. Został skazany na klęskę, zanim jeszcze zaczął cokolwiek robić. Choćby nie wiadomo jak się starał, nie sprosta oczekiwaniom. Nigdy nie znajdzie się w czołówce, nie zrobi wielkich pieniędzy, nie stanie się Nealem Patchettem. O Boże, czy Jade musiała odejść właśnie do niego? Co z tego, że jest najbogatszym chłopakiem w mieście? Jade wie, jaki Neal jest powierzchowny. Jak ona może pozwolić, żeby jej dotykał? Kiedy rozejrzał się po swoim nędznym otoczeniu, odpowiedź nasunęła się sama; Neal nie przychodził do szkoły z kurzymi odchodami na podeszwach. Urażona ambicja piekła serce równie mocno jak bimber wnętrzności. Jeszcze pożałuje! Wkrótce przyjdzie do niego na kolanach. Neal zawrócił jej w głowie, ot i wszystko. A kochała wyłącznie jego, Gary'ego. Uczucie, które ich łączy, jest zbyt prawdziwe i silne, aby je tak po prostu odrzucić. Prędzej czy później Jade przejrzy na oczy. On w tym czasie... no właśnie, co? Poczucie obowiązku kazało mu wstać. Poszedł nakarmić świnie. 7 - Kurczę, Jade! Odwróciła się od szafki i przycisnęła książki do piersi. Tak niewiele koleżanek w klasie się do niej odzywało, że była zaskoczona i szczęśliwa zarazem, że ktokolwiek do niej przemówił. Nikt nie wiedział dokładnie, co zaszło, ale w Palmetto mówiło się, że Jade zdradziła Gary'ego Parkera z Nealem Patchettem. Jak niosła wieść, Gary ją rzucił, ponieważ umawiała się z nimi dwoma jednocześnie. W ciągu niespełna trzech miesięcy ta najbardziej popularna w klasie maturalnej dziewczyna zmieniła się w trędowatą. Dziewczęta biegały zaaferowane przygotowaniami do zakończenia roku szkolnego, ją od tego odsunięto. Plotki wyszły poza szkolne mury i krążyły po mieście. Kiedy dotarły do uszu Pete'a Jonesa, wymówił Jade pracę

w sklepie pod pretekstem, że woli zatrudnić mężczyznę. W domu nie działo się lepiej. Velta skarżyła się, że współpracownicy krzywo na nią patrzą. - Słyszałam, jak szeptali o tobie. A nie mówiłam, że wszyscy będą obwiniać cię o to, co zaszło? Trzeba było powiedzieć temu kolorowemu, żeby cię przywiózł prosto do domu. Z tym szpitalem to był wielki błąd. Pogrążyłaś i siebie, i mnie. Jade nie miała nikogo, z kim mogłaby porozmawiać o swoich problemach. Nigdy nie wybaczy zdrady Donnie Dee. Jej też najwyraźniej nie przeszła złość na Jade za pobudzenie libido Hutcha. Przepaść między nimi nigdy nie zniknie. Nie było jednak nikogo, kto mógłby zająć miejsce Donny Dee, a brak przyjaciółki i powierniczki Jade odczuwała niemal jak utratę ręki. Nocami gorzko opłakiwała zerwanie z Garym. Z jego zachowania jasno wynikało, że wierzy w to, co o niej mówią. Gniew i zagubienie Gary'ego stanowiły wdzięczny grunt dla insynuacji Neala Patchetta. Działając podstępnie, jak biblijny wąż w rajskim ogrodzie, torturował go ciągłymi niedomówieniami i aluzjami. Neal tropił Jade jak pies gończy i śliskim spojrzeniem dawał do zrozumienia, że łączy ich pewna tajemnica. Jego zachowanie przyprawiało ją o mdłości. Z powodu utraty Gary'ego nienawidziła go jeszcze bardziej. Jego bezczelność i pewność odczuwała tak samo jak fizyczny ból, który jej zadał. - Cześć, Patrice! - odpowiedziała dziewczynie, która miała dość odwagi, aby przerwać zmowę milczenia. Patrice Watley, pulchna, samowolna, miała utlenione włosy. Jade nie rozmawiała z nią chyba od ósmej klasy, kiedy to ustalił się wyraźny podział na dziewczyny dobre i złe. Do niedawna znajdowały się po przeciwnych stronach owego podziału. Matka Patrice niedawno rozwiodła się po raz czwarty i była zajęta poszukiwaniem kandydata na piątego męża. Bujne życie osobiste nie zostawiało jej wiele czasu dla córki, która od dziecka musiała sama się o siebie troszczyć. W rezultacie, mając osiemnaście lat, zebrała już całkiem bogate doświadczenie życiowe. - Słuchaj, nie myśl, że wsadzam nos w nie swoje sprawy, ale czy ty czasem nie jesteś w ciąży? - zapytała szeptem, przysuwając się bliżej. Jade zacisnęła ręce na książkach, aż zbielały kostki. - Oczywiście, że nie. Dlaczego pytasz? Patrice, ze zniecierpliwieniem, ale i z odrobiną współczucia, przesunęła językiem po wargach. - Kurczę, Jade, posłuchaj. Mówiłam, że się nie wtrącam, ale znam się na tym. Sama byłam dwa razy. Jade opuściła głowę i bezmyślnie pukała kciukiem w metalową spiralę spinającą notatnik. - Po prostu nie czuję się zbyt dobrze. To wszystko. - Od kiedy jesteś? Jade czuła, jak kuli się w środku.

- Drugi miesiąc. - Jeezu! A mówią, że jesteś taka mądra! Dziewczyno, niewiele czasu ci zostało! Musisz szybko coś z tym zrobić. Jade nie przyjmowała do wiadomości, co może oznaczać spóźniająca się miesiączka. Nie zastanawiała się nawet, co zrobi, jeżeli najgorsza ewentualność stanie się rzeczywistością. - Chyba chcesz się tego pozbyć, nie? - Ja... nie zastanawiałam się nad tym. - No cóż, jeżeli się zdecydujesz, mogę ci pomóc, - Dlaczego miałabyś to zrobić? - To dzieciak Neala Patchetta? Patrice słyszała plotki. Jade wzruszyła ramionami, dając do zrozumienia, że nie ma pewności, czyje dziecko nosi. - Jeżeli Neala, to ci pomogę. - Patrice wyjęła papierosa z paczki i zapaliła, mimo że palenie było w szkole zabronione. Odchyliła głowę i wypuściła dym w stronę sufitu. - Skurwysyn zrobił to samo ze mną w wakacje, po ósmej klasie. To był ten pierwszy raz. Moja matka była wściekła. Ojczym nie chciał dać na skrobankę, więc matka poszła do starego Neala po pieniądze. Kurczę, chcesz peta? Co tak zzieleniałaś? Jade powachlowała dłonią, rozpraszając dym od twarzy. - Nie, dzięki. - O czym to ja mówiłam? Aha. Stary Patchett dał nam pięćset dolców. Poszłam do Georgie, do osady dla czarnuchów. Ona bierze tylko pięćdziesiąt, więc zrobiłyśmy interes. Wyobraź sobie - powiedziała, wyraźnie poirytowana - moja mamuśka zatrzymała wszystko dla siebie. Tak czy owak, chętnie pomówię z Georgie o tobie. Ona jest dość ostrożna i nie przyjmuje bez polecenia, wiesz? I jest dyskretna. Nie chce, żeby jej coś popsuło interesy. - Jakie interesy? Patrice ściszyła głos. - Oprócz skrobanek robi jeszcze inne rzeczy, chociaż oficjalnie jest krawcową. Jak nie masz dużo pieniędzy i chcesz załatwić to po cichu, Georgie jest idealna. - Zaciągnęła się papierosem. - Posłuchaj, wiem, że to nie jest łatwe. Jak powiesz, że mam spadać, nie ma problemu. Ani mnie to ziębi, ani grzeje, rozumiesz? - Doceniam twoje dobre chęci, Patrice, ale muszę się nad tym wszystkim zastanowić. Nawet nie jestem pewna, czy... czy to będzie konieczne. Patrice spojrzała na brzuch Jade i wzruszyła ramionami. - Jasne, rozumiem cię, mała. Za pierwszym razem też o mało się nie skichałam ze strachu, ale matka powiedziała, że nie zniesie miauczącego bachora w domu. Poza tym Neal Patchett to kawał kutasa. Kto zdrowy na umyśle chciałby chować jego bękarta? Na tę myśl żołądek podszedł Jade do gardła. - Dam ci znać, co postanowiłam. Dzięki, Patrice. Ruszyła do najbliższej toalety. Po kilku minutach wyszła z kabiny. Osłabła, pochyliła się nad umywalką, zanurzyła dłonie w strumieniu zimnej wody i ochlapała twarz.

- To nie dziecko - wyszeptała do bladego odbicia w lustrze. - To nic nie jest. To tylko glista. Za każdym razem, kiedy mijały się na korytarzu, Patrice pytająco unosiła brwi. Jade udawała, że nie widzi, ale to właśnie dzięki Patrice dotarło do niej, że gwałt pociągnął za sobą inne, bardzo poważne konsekwencje. Była w ciąży. Nadal nie potrafiła myśleć o tym płodzie jako o istocie ludzkiej. Nie był dzieckiem. Chciała odwlec podjęcie decyzji do chwili, kiedy otrzyma dyplom, czyli za kilka tygodni. Jednak życie w niej nieodwołalnie rosło. Bardzo starannie dobierała stroje. Ale jeżeli Patrice się domyśliła, wkrótce inni też zauważą. Najbardziej się obawiała, że ktoś może podsunąć taką myśl Gary'emu. On nie może się dowiedzieć. Ciąża byłaby niezbitym dowodem, że zadała się z kimś innym. Czy zdoła dotrwać do uroczystości rozdania dyplomów tak, żeby nie poznał? Czy starczy jej na to odwagi? Mimo niechęci, jaka ją otaczała, wyznaczono ją do wygłoszenia podziękowania w imieniu maturzystów. Gary miał odczytać mowę pożegnalną. Była z niego bardzo dumna, chociaż nie odważyła się pogratulować mu osobiście. Spotykał się teraz z inną dziewczyną, a kiedy przypadkiem mijali się na korytarzu, odwracał wzrok w drugą stronę. Zaszczyt wypływający z zajęcia drugiego miejsca w klasie stanowił pewne pocieszenie. Na sukces złożyły się lata ciężkiej pracy. Wszystko, co zdobyła, zawdzięczała wyłącznie sobie, matka nie bardzo wspierała jej wysiłki. Nie pozwoli, aby Neal czy ktokolwiek inny pozbawił ją tego honoru. Kiedy podczas uroczystego zakończenia roku szkolnego, stanie przed mikrofonem i będzie wygłaszać mowę, nie spuści wzroku przed swoimi prześladowcami. Nie zobaczą jej zastraszonej. Posiedli jej ciało, zniszczyli dobre imię, ale nie odbiorą poczucia własnej godności. A jeżeli nie uda jej się ukryć ciąży i ludzie będą wymieniać szeptem uwagi, chowając twarze za programami? Co wtedy? W ciągu tygodnia przed balem maturalnym, kiedy inne dziewczęta zajęte były snuciem planów i dobieraniem strojów, Jade roztrząsała swój dylemat. W czasie przerwy podeszła do niej pani Trenton, pedagog szkolny. - Jade, z kim wybierasz się na bal? - Nie idę na bal, pani Trenton. - Nie idziesz? Nikt cię nie poprosił? - Nie. Neal zadzwonił, ale kiedy złożył ironiczną propozycję, odłożyła słuchawkę, nie siląc się nawet na odpowiedź. Był na tyle bezczelny, żeby zaproponować, iż wybiorą się we czwórkę; z Hutchem i Donną Dee. Pani Trenton obrzuciła Jade badawczym spojrzeniem. - Chciałabym, żebyś wpadła do mnie do gabinetu któregoś dnia. Myślę, że powinnyśmy porozmawiać. Ona wie - przemknęło Jade przez głowę.

Idąc szkolnym korytarzem, pomyślała, że nie ma już wyboru i musi działać. Poczuła coś w rodzaju ulgi. Koniec z roztrząsaniem problemu i szukaniem półśrodków. Pozostało jedynie podjąć pewne kroki i im prędzej to zrobi, tym lepiej. Kiedy skończyły się zajęcia, odszukała Patrice Watley. *** Rzadko bywała w tej części miasta. Nigdy nie poruszała się w niej w pojedynkę. Aby tu dotrzeć, trzeba było przejechać przez tory kolejowe, minąć opustoszałe magazyny i zapomniany budynek odziarniarni bawełny. Potocznie nazywano to miejsce „osadą czarnuchów". Kilka lat temu Velta najmowała czarną kobietę do prasowania. Ilekroć jechały do jej domu, zawsze kazała Jade czekać w samochodzie i do nikogo się nie odzywać. Po jakimś czasie Velta zrezygnowała z tych usług ze względów finansowych. Jade podsłuchała również, jak matka mówiła znajomej: - Umieram ze strachu za każdym razem, kiedy tam jadę. Nigdy nie wiadomo, co im może przyjść do głowy Jade, wtedy jeszcze dziecko, nie miała pojęcia, czego boi się Velta, wybierając się na drugą stronę torów. Nikt nigdy nie podszedł do samochodu, nie próbował z nimi rozmawiać, a tym bardziej grozić. Kobieta wynajmowana do prasowania zazwyczaj podawała przez Veltę herbatniki dla Jade, zawinięte w papierową serwetkę. Te cieniutkie, maślanozłote krążki, posypane cukrem wyglądały i pachniały przepysznie. Nigdy jednak nie miała okazji ich spróbować, bo Velta wyrzucała je zaraz po powrocie do domu. Jade zaparkowała samochód matki pod drzewkiem mirtu, jedną przecznicę dalej od miejsca, którego adres Patrice napisała jej na skrawku papieru. Wciskając jej zwitek do ręki, szepnęła: - Zadzwonię do Georgie i powiem, żeby na ciebie czekała. Weź gotówkę. Gotówkę, czyli większość tego, co zarobiła u Pete'a Jonesa, schowała do torebki, którą ściskała pod pachą, idąc popękanym i krzywym chodnikiem. Ze wstydem pomyślała, że mimo woli nasiąkła paranoidalnymi uprzedzeniami matki. Kiedy mijała maleńkie domki stojące ciasno jeden przy drugim na wąskich parcelach, patrzyła pod nogi i nie rozglądała się na boki. Dom Georgie nie wyróżniał się od pozostałych.. Mimo że Jade przeżywała lęk i wyrzuty sumienia, ciekawiło ją, co kryje jego wnętrze. Dom na szerokość mógł pomieścić nie więcej niż dwa pokoje, ale był bardzo głęboki. Tylna weranda prawie sięgała równoległej ulicy. Na dawno nie odnawianych zewnętrznych ścianach pozostało jedynie wspomnienie po farbie. Zielona papa na dachu była połatana i miejscami odchodziła, a od metalowego, pordzewiałego komina szedł brunatny zaciek aż do fundamentu. - Niech cię nie zwiedzie wygląd domu - powiedziała jej Patrice. - Stara Georgie to bogata Murzynicha. Ma w garści połowę mieszkańców hrabstwa.

Z zewnątrz wydawało się, że nikogo w domu nie ma. Ciężkie okiennice były zamknięte. Jade zebrała się na odwagę, podeszła chodnikiem na ganek i zapukała do drzwi z metalowej siatki. Czuła na sobie co najmniej tuzin oczu obserwujących ją z ukrycia. Wmawiała sobie, że to tylko gra wyobraźni. Nie starczyło jej siły, żeby się rozejrzeć i sprawdzić swoje obawy. Uderzył ją widok zupełnie pustej ulicy. Nie przejeżdżały żadne samochody. Nie było przechodniów, dzieci bawiących się w ogródkach ani matek pchających spacerówki. Sąsiedzi Georgie w takim samym stopniu obawiali się białych intruzów, jak biali lękali się zapuszczać w tę okolicę. Właśnie z takimi uprzedzeniami rasowymi Jade i Gary mieli zamiar walczyć w przyszłości. Drzwi powoli się uchyliły i twarz Georgie wyjrzała zza metalowej siatki. Była znacznie młodsza, niż Jade się spodziewała, a może tylko wyglądała tak młodo, ponieważ nie miała zmarszczek. Jaskrawa pomadka podkreślała wypukłe usta. Oczy świeciły jak hebanowe krążki. Krótko obcięte włosy układały się ciasno przy głowie. Nosiła bawełnianą, wrzosową suknię, przypominającą obszerną, męską koszulę. Ku wielkiej uldze Jade, wyglądała bardzo czysto. Jade z trudem przełknęła ślinę. - Mam na imię Jade. Patrice miała dzwonić. Georgie pchnęła ażurowe drzwi i wpuściła ją do środka. W powietrzu nie było żadnego niemiłego zapachu, jakiego Jade obawiała się, zanim weszła. Zastanawiała się, po co Georgie tyle zakręcanych słoików, których całe skrzynki stały w przedpokoju. Kobieta dała znak ręką, by Jade szła przed nią. Posuwały się w głąb domu prostym korytarzem, dzielącym go na dwie części. Tykanie ściennego zegara wydawało się niezwykle głośne w panującej dokoła ciszy. Z kuchni dobiegł cienki, słaby gwizd czajnika. Georgie wskazała pomieszczenie na lewo. Stał tam jedynie stół nakryty gumowym prześcieradłem i staromodna, lakierowana szafka medyczna. Jade zawahała się na progu. - Dlaczego przyszłaś do mnie? Wzdrygnęła się, mimo że Georgie nie przerażała jej tak bardzo jak stół z gumowym prześcieradłem i stalowe, niebezpiecznie wyglądające narzędzia w szafce. - Mam problem, którym trzeba się zająć - odpowiedziała pełnym napięcia głosem. Georgie wyciągnęła rękę. Jade dopiero po chwili zrozumiała, o co chodzi. Poszukała w torebce portfela, wyjęła pięć dziesięciodolarowych banknotów i położyła na różowej dłoni. Georgie, jako profesjonalistka, zaczynała od rozliczeń, ale zachowywała przy tym dużo taktu. Pieniądze w milczeniu włożyła do kieszeni sukni. - Zdejmij bieliznę i połóż się na stole. Jade dygotały szczęki. Teraz, gdy nadeszła ta chwila, bardzo się bała. Niezgrabnie położyła torebkę na brzegu

stołu i sięgnęła pod spódnicę. Zsunęła figi. Kiedy zbierała je z podłogi, zapytała: - Czy nie powinnam całkiem się rozebrać? - Nie, dopóki cię nie zbadam. Mogę się nie zdecydować. - Dlaczego nie? - Jade bała się skrobanki w równym stopniu jak odmowy. - Musisz to zrobić. Wzięłaś pieniądze. - Proszę, połóż się - powiedziała łagodnie Georgie. Uniosła spódnicę i odwinęła ją, obnażając Jade od pasa w dół. Jade odwróciła głowę i wbiła wzrok w pustą ścianę. - Niektóre dziewczyny przychodzą za późno - wyjaśniła Georgie. Położyła ręce na podbrzuszu Jade i zaczęła je masować. - Nie mogę pomóc, jeżeli za długo zwlekają. - Nie jest za późno. Pytałam Patrice. - Zobaczymy. - Georgie wciąż ugniatała jej brzuch. Oczy miała zamknięte. Przesuwała dłońmi wzdłuż kości miednicy do pępka, a potem w dół, do wzgórka łonowego. W końcu, zadowolona, pomogła Jade wstać i nasunęła jej spódnicę. Jade siedziała na brzegu stołu, nogi niezdarnie wisiały jej w powietrzu. Dotyk gumowego prześcieradła był zimny, szpitalny i nieprzyjemny. Starała się o tym nie myśleć. - No i jak? - To dzieciak młodego Patchetta? - To nie dziecko - zaprotestowała Jade. - To jest... nic. - To jego robota? - Nie mam pewności. Było ich trzech. Neal i jego dwóch kumpli. - Spojrzała prosto w oczy Georgie. - Zgwałcili mnie. Georgie wytrzymała jej wzrok. Potem cicho powiedziała: - Myślałam, że on gwałci tylko czarne dziewczyny. Rozbierz się. Pomogę ci. *** Jade szła powoli, drobnymi kroczkami. Dłonie miała zinv ne i wilgotne. Chyba gorączkowała, ponieważ trzęsła się. i pociła na zmianę. Georgie nalegała, żeby nie wychodziła zbyt szybko, ale ona się uparła. Zapadał zmierzch. Będzie musiała wymyślić jakiś wiarygodny powód, dla którego spóźni się po Veltę do fabryki, ale na razie nie będzie sobie zaprzątać tym głowy. Drżącymi rękami otworzyła samochód. Wsiadła i siedziała zamyślona, patrząc na kwiaty fuksji i mirt. Kiedy poczuła się nieco lepiej, włączyła silnik, wycofała samochód z uliczki i jechała ostro, aż dom Georgie zniknął jej z pola widzenia. Musi zobaczyć się z Garym. W najgorszym wypadku ją odtrąci, właściwie już to zrobił. A może, jeżeli powie mu wszystko o tamtej nocy, wyjaśni, co się stało, przyjmie ją z powrotem? Myśl o pełnych miłości, opiekuńczych ramionach Gary'ego kazała jej mocniej naciskać na gaz. Dlaczego - pytała w duchu - czekała tak długo, aby powiedzieć mu prawdę? Gary znał ją lepiej niż ktokolwiek na świecie. Jeżeli będzie z nim szczera, uwierzy, że wzięli ją siłą. Wytłumaczy, że milczała, aby ochronić go przed szykanami. Ponieważ i tak się nad nim znęcają, dalsze ukrywanie prawdy nie ma

sensu. Nie można pozwolić, aby Neal, Hutch i Lamar zrujnowali im życie. I ona, i Gary byli młodzi, wytrzymali i inteligentni. Silni miłością, razem uporają się z tym, co zaszło, wyjadą z Palmetto i będą budować wspólną przyszłość. Myśl o zbliżeniu fizycznym była nie do zniesienia. Ale Gary jest delikatny. Poczeka, aż ona pokona strach i niechęć. Nie miała złudzeń, że będzie łatwo. Dużo od niego żądała. Będzie musiał pogodzić się z czymś, co wydaje się nie do zaakceptowania. Jeżeli ją naprawdę kocha, potrafi się przemóc. Spotykał się z inną dziewczyną, ale za każdym razem, kiedy się na niego natykała, widziała ból w jego piwnych oczach. Ból nie mniejszy niż jej własny. Skrywał go skrzętnie pod maską obojętności... Te myśli dodawały jej siły, kiedy pędziła w zapadającym zmierzchu. W domu Parkerów paliła się lampa. Ze światłem sączącym się przez otwory okienne przypominał lampion z dyni. Jade zauważyła głowę pani Parker w kuchennym oknie. Sprawdzała, kto przyjechał. Wieczór był ciepły i balsamiczny. Młodsze rodzeństwo Gary'ego jeszcze bawiło się na podwórku. Otis zjeżdżał z pola traktorem. Wyskoczyła z samochodu. Ze zdziwieniem stwierdziła, że ma miękkie kolana. Dlaczego się tak denerwuje? Gary tak samo przeżywa zerwanie jak ona. Uczepiła się myśli, że też będzie dążył do pojednania. Pani Parker pomachała do niej zza siatki w kuchennym oknie. - Jade, co się z tobą działo? Sto lat cię nie widziałam! - Wiem - uśmiechnęła się po raz pierwszy od wielu tygodni i uściskała siostry Gary'ego. Przynajmniej rodzina Gary'ego przyjęła ją życzliwie. - Tak się za wami stęskniłam! - Wiesz co, Jade? A Joey już robi do nocnika! - To cudownie! - Ale czasem jeszcze chodzi z pieluchą. - Jade, a ja umiem jeździć na łyżwach! Dzieciaki zasypywały ją najnowszymi wiadomościami, a ona, żeby sprawić im radość, udawała zainteresowanie. - A gdzie jest wasz duży brat? Samochód stał na podwórzu, więc musiał być gdzieś w pobliżu. - W stodole. - Mama kazała mu nakarmić świnie przed kolacją. - No to pójdę się z nim zobaczyć. - Łagodnie odsunęła dzieci. - Zostaniesz na kolację? - Nie wiem. Zobaczymy. - Mamo! - krzyknął jeden z chłopców w stronę domu. Czy Jade może zostać na kolację? Jade pokiwała do Otisa i ostrożnie szła przez podwórze. Otis zdjął kapelusz i pomachał nim wysoko nad głową w powitalnym geście. Serdeczne przyjęcie przez rodzinę Gary'ego dodało jej odwagi. Albo nie doszły do nich plotki, albo nie dawali im wiary.

- Gary?! Gary?! - Weszła do stodoły przez szerokie drzwi. Jej oczy powoli przyzwyczajały się do ciemności, kiedy rozglądała się po przepaścistym wnętrzu. - Gary, odezwij się! - powiedziała, śmiejąc się nerwowo. - Gdzie jesteś? Co robisz w tych ciemnościach? Nic nie robił. Ciało Gary'ego kołysało się na linie, którą przerzucił przez belkę pod sufitem. 8 Atlanta, 1981 Dillon Burkę leżał na łóżku w pokoju hotelowym w samych tylko spodniach od smokingu. Leniwie skubał włosy na piersi i wpatrzony w drzwi łazienki czekał, aż wyłoni się z nich jego świeżo poślubiona żona. Czuł zawrót głowy, chociaż wypił tylko jeden kieliszek szampana na przyjęciu weselnym urządzonym przez rodziców Debry. Szampan lał się strumieniami. Rodzice Debry byli baptystami, ale ze względu na ich zasługi dla kościoła duszpasterz przymknął oko na baterię butelek. Dillon był pijany z miłości i szczęścia. Uśmiechnął się, kiedy przypomniał sobie, jak Debra rozlała mu szampana na rękę, gdy spletli ramiona przy toaście, i nie zważając na obecność gości, frywolnie zlizała mu z ręki perliste krople. Babcia zawsze radziła mu, żeby poszukał baptystki. - To w większości porządne dziewczyny, ale nie mają takiego poczucia winy jak katoliczki - mawiała. Jeśli chodzi o Debrę, babcia Burkę miała rację. Debrze wpojono żelazne zasady. Potrafiła jednak być niesamowicie zmysłowa. Wychowała się w licznej, hałaśliwej rodzinie. Umiała wyrażać uczucia otwarcie, bez skrępowania i fałszywego wstydu. Dillon niecierpliwie oczekiwał ich pozbawionego egoizmu i zahamowań zbliżenia. Już sama myśl o nim go podniecała. Spodnie od wypożyczonego smokingu zrobiły się niepokojąco ciasne. Wstał i podszedł do okna po wyłożonej dywanem podłodze. Rozpościerała się przed nim panorama Atlanty. Zmierzchało. Nad całym miastem migotały światła. Wziął głęboki oddech. Jego tors wyglądał jeszcze potężniej. Boże, jakie cudowne jest życie! Początki były trudne, ale wreszcie zdobył szczęście. Usłyszał, jak otwierają się drzwi łazienki. Odwrócił się i w strudze światła ujrzał Debrę. Jasne włosy przeświecały złotą aureolą. Szła ku niemu. Piersi pod jedwabnym negliżem koloru kości słoniowej kołysały się kusząco. Za każdym krokiem cienki, śliski materiał oblepiał jej nogi, zmysłowo podkreślając trójkącik między udami. Przyciągnął ją do siebie i pocałował gorączkowo. Wsunął język między jej rozchylone wargi i poczuł smak płynu do płukania ust. - Co takiego? - spytała cicho Debra, kiedy wyczuła na ustach jego uśmiech. - Płukałaś gardło? - Jasne, zaraz po umyciu zębów po kąpieli.

- Kąpałaś się? - wymruczał, przesuwając ustami po pachnącej szyi. - A czy nie jest ogólnie przyjęte, że panna młoda przychodzi do męża wykąpana? - Mam wziąć prysznic? - Nie. - Przechyliła głowę, poddając się jego pieszczocie. - Wolę, żebyś dalej robił to, co robisz. - Uhm, jasne - zaśmiał się. Opuścił rękę na jej piersi. Przesuwał wierzchem dłoni po ich czubkach, aż nabrzmiały. - Jesteś cudowna. - Objął ją mocno i całował namiętnie. Potem oderwał usta i powiedział: - Kocham cię, Debro. Zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia. Poznali się na inauguracji zimowego semestru na uniwersytecie w Georgii. Studenci ostatniego roku musieli wybrać angielski jako jeden z kursów. Dla Dillona był to przedmiot dodatkowy. W przypadku Debry, studiującej lingwistykę, historia języka i literatura angielska stanowiły przedmioty obowiązkowe. Już po pierwszych kilku słowach zniewieściałego profesora doszedł do wniosku, że nie wytrzyma jego zmanierowanej, nosowej wymowy trzy godziny pod rząd, raz w tygodniu, przez cały semestr. Postanowił na nowo ułożyć sobie grafik. Debra spóźniła się pięć minut. Wpadła z rozwianymi włosami i zaróżowionymi z zakłopotania policzkami. Cała zadyszana po biegu po schodach, tłumaczyła, że nie mogła znaleźć właściwej sali. Dillon w jednej chwili zapałał miłością i pożądaniem. Po zajęciach przepchał się przez tłum studentów w stronę dziewczyny, która, nawet o tym nie wiedząc, odwiodła go od zamiaru zmiany grupy. - Cześć! - powiedział, gdy znalazł się krok za Debrą Newberry. Zapamiętał nazwisko, kiedy je podawała. Profesor był wściekły, że mu przerwano tyradę. Podniosła na niego oczy koloru nieba na pocztówce z Karaibów. - Cześć! - Czyja jesteś? Dochodzili do schodów. Zatrzymała się i odwróciła. - Słucham? Przyciskając się do ściany, aby nie utrudniać ruchu, Dillon powtórzył pytanie: - Do kogo należysz? - Wyłącznie do siebie - odparła tonem, którego nie powstydziłaby się Gloria Steinem. - Nie masz chłopaka, męża ani nikogo takiego? - Nie. I nie rozumiem, co ci do tego. - Już mówię. Nie miałabyś ochoty pójść ze mną do łóżka? - Nie wiem. Sądzisz, że tak? Mogła go zignorować i ruszyć przed siebie. Miała prawo trzasnąć go w twarz. Mogła się obrazić i zrobić wykład na temat seksizmu. Zamiat tego uznała jego zagranie za żart. Czyli, tak jak się spodziewał, skapitulowała. Zadał to pytanie

z rozbrajającym uśmiechem. Trudno się było obrazić. Na ogół podobał się kobietom. Przyjmował ten fakt ze skromnością, ponieważ uważał, że to nie jego zasługa. Po prostu geny. Sądził, że jego piwne oczy są całkiem zwyczajne, ale kobiety twierdziły, że igrające w nich złote iskierki intrygują i niepokoją. Zazdrościły mu długich, czarnych rzęs i rozjaśnionych słońcem pasemek w kasztanowych włosach. Kiedy Debra zmierzyła go taksującym spojrzeniem, po raz pierwszy, odkąd pamiętał, poczuł, że zależy mu na tym, jakie zrobi wrażenie. Najwyraźniej uznała, że jest wart zachodu. Zdecydowali się na wspólną kawę. Dopiero nad drugą filiżanką przyszło Debrze do głowy, żeby zapytać, jak się nazywa. Jakoś nie miało to większego znaczenia. Kochali się po raz pierwszy w Święto Dziękczynienia. Do tego czasu spotykali się regularnie i spędzali randki na gorących uściskach i pieszczotach. Dillon z całej siły kontrolował się, żeby nie sięgnąć po więcej. Owego popołudnia, kiedy po obfitym świątecznym obiedzie myli naczynia w kuchni Newberrych, Debra niespodziewanie rzuciła: - Dillon, chcę się z tobą kochać. Nie tracił czasu i czym prędzej porwał ją z pełnego krewnych domu do najbliższego motelu. - Czemu nie powiedziałaś, że jesteś dziewicą? - wyszeptał po fakcie. Widząc jego niepewną minę, przysunęła się bliżej. - Nie chciałam, żebyś uważał mnie za wybryk natury. - Wiesz, co to znaczy, prawda? - Stracisz do mnie rano szacunek? - spytała zaczepnie. - Nie. Teraz musimy się pobrać. - No, miałam nadzieję, że to powiesz. Czekali ze ślubem siedem miesięcy. Najpierw zamierzali skończyć studia. Poza tym Debra życzyła sobie tradycyjnego ślubu w czerwcu. W uroczystościach weselnych miało wziąć udział pięciuset gości. Takie przedsięwzięcie wymagało czasu i przygotowań. Teraz, kiedy przeszli przez tę całą pompę, Dillon chwycił swą wybrankę w ramiona i delikatnie ułożył na łóżku. - Nie chcesz, żebym to zdjęła? - spytała, dotykając koszuli. - Jeszcze nie. Musiałaś wydać na nią fortunę, więc ponoś ją trochę. A poza tym jest taka seksy w dotyku. Całował jej usta i jednocześnie przesuwał dłonią po brzuchu. W jego silnych rękach była jak krucha, ruchoma lalka. Zawsze bał się, że może jej zrobić krzywdę. Teraz, kiedy ją unosił, by wtulić twarz w brzuch, uważał, żeby nie ściskać zbyt mocno jej talii. Wodził ustami po śliskim materiale. - Uhm - wymruczała, kiedy opuścił ją na poduszki. Kochaj mnie, Dillon. - Właśnie to robię. - Był tak podniecony, że aż bolało, ale nie chciał, aby ich „pierwszy raz" w małżeństwie odbył się pośpiesznie i łatwo zatarł w pamięci. Całe życie czekał na pełne zespolenie z drugą osobą. Debra była ideałem.

Taka okazja zasługuje na odpowiednią oprawę. Objął dłońmi jej żebra. Kciukami obrysowywał zakola pod biustem i muskał brodawki. Cieniutki jedwab i reakcja Debry jeszcze bardziej wzmagały podniecenie. Posłuchał wyszeptanej prośby i sięgnął do dekoltu. Objął brodawkę ustami i ssał rytmicznie. Język dopełnił erotycznej magii. - Dillon, proszę... Wsunął rękę pomiędzy jej uda. Uniosła biodra i ocierała się o jego dłoń. Wytrzymałby i to, gdyby nie rozpięła mu spodni. - Chryste! - wysyczał, kiedy przesuwała kciukiem po najwrażliwszym miejscu. Z tego wszystkiego niespodziewanie prędko skonsumowali małżeństwo; on w spodniach od smokingu, ona w negliżu. Potem, chwilowo nasyceni, leżeli już nadzy, spleceni w uścisku na wielkim łożu. - Mam najprzystojniejszego męża na świecie. Leżała oparta o jego pierś. Muskała ją ustami i trącała nosem sprężyste włoski. - Najprzystojniejszego? - powtórzył z powątpiewaniem. - Nie sądzę. Z uporem przytaknęła głową. - Szalenie przystojnego. Pocałowała go w brodawkę i parsknęła śmiechem, kiedy jęknął z rozkoszy. - Zdemoralizowałem cię. Zanim mnie poznałaś, byłaś porządną dziewczyną - przekomarzał się. - Nie wiedziałam, co tracę. Wiele razy powtarzała mu, że go kocha, ale uwierzył, gdy przyjęła jego oświadczyny. To zbyt piękne. Nie zasługiwał na kobietę tak cudowną i nie zepsutą jak Debra Newberry ani na akceptację przez jej rodzinę. Jego obawy doprowadziły do sprzeczki. W trakcie kłótni Debra przyparła go do muru: - Co to za tajemnica, która ma sprawić, że przestanę cię kochać?! - Jestem notowany - wyrzucił z siebie. - Uważasz, że twoi rodzice zgodzą się na zięcia, który siedział? - Nie wiem, co myśleć, dopóki nie powiesz, o co chodzi. Rodzice Dillona zginęli w wypadku, kiedy miał osiem lat. - Właśnie jechali, żeby mnie odebrać z obozu. To był jeden z tych idiotycznych wypadków. Naczepa ciężarówki niespodziewanie zarzuciła i zmiotła ich samochód. Ponieważ nie miał nim się kto zająć, przyznano opiekę matce ojca. - Babcia Burkę robiła, co mogła, ale byłem zbuntowanym dzieckiem. Wszystko szło dobrze, póki żyli rodzice. Ojciec dbał o nas. Mama była czuła i kochająca. Kiedy zginęli, uznałem, że to niesprawiedliwe, tak w stosunku do nich, jak i do mnie. Miałem kłopoty w szkole. Opuściłem się w nauce. Nie znosiłem babci. Uważałem, że chce zająć miejsce

rodziców. Oczywiście, w głębi duszy zdawałem sobie sprawę, że w jej wieku jestem dla niej ogromnym ciężarem. Powoli pogodziłem się z losem. Przez parę lat wszystko jakoś szło. Aż tu nagle, kiedy miałem czternaście lat, babcia zachorowała. Zabrali ją do szpitala. Gdy pytałem lekarzy, czy wyzdrowieje, wciskali mi kit, że mam się zdać na wolę Boga. Babcia powiedziała mi wprost: „Dillon, przykro mi, że cię zostawiam, ale nic na to nie mogę poradzić". Kiedy zmarła, oddano mnie do rodziny zastępczej. Nienawidziłem ich. Mieli pięcioro dzieciaków. W owym czasie wiele mówiło się o jakiejś wojnie w Wietnamie, ale myślałem, że to musi być kaszka z mlekiem w porównaniu z tym, co działo się w tamtym domu. Nieraz widziałem, jak facet bije żonę. Odszedłem stamtąd, kiedy skończyłem szesnaście lat. Uznałem, że lepiej spróbować życia na własną rękę niż zostać z nimi choćby chwilę dłużej. Miał na mnie czekać fundusz powierniczy, ale z wykrętów, jakimi mnie częstowano, zrozumiałem, że ktoś położył na nim łapę. Prawdopodobnie moi przybrani rodzice. Nie przejąłem się zbytnio. Byłem przekonany, że jakoś sobie poradzę. Oczywiście, żeby przetrwać, musiałem kraść. Wpadłem za którymś razem i odstawiono mnie na „farmę dla sprawiających problemy chłopców". To takie eleganckie określenie poprawczaka. Od pierwszego dnia snułem plany ucieczki. Dwukrotnie próbowałem. Za drugim razem mój wychowawca sprał mnie na kwaśne jabłko. - Okropne - wyszeptała ze współczuciem Debra. Dillon skrzywił się w smutnym uśmiechu. - Z początku myślałem tak samo. Wychowawca usprawiedliwiał się później, że musiał mną wstrząsnąć, żebym raczył wysłuchać, co ma do powiedzenia. Przyznał, że los rozdał mi gówniane karty, ale to, jak będę nimi grał, zależy już tylko ode mnie. Mogę dalej pakować się w kłopoty i zgnić w więzieniu albo wykorzystać wszystkie możliwości i jakoś ułożyć sobie życie. - Oczywiście wziąłeś jego radę do serca. - Zrobiłem maturę w poprawczaku, a jak wyszedłem, załatwił mi pracę w przedsiębiorstwie użyteczności publicznej. Rysowałem schematy i takie tam. Z tego opłacałem czesne i mieszkanie. Resztę już znasz. Debra patrzyła na niego nieco poirytowana. - I to wszystko? To jest ta cała ciemna przeszłość? - Za mało? - Dillon, byłeś jeszcze dzieckiem. Popełniłeś parę błędów. Z uporem kręcił głową. - Dzieckiem przestałem być w wieku lat ośmiu, kiedy dowiedziałem się, że moi rodzice nie żyją. Od tego momentu ponoszę odpowiedzialność za wszystko, co zrobiłem. - Dobrze. Niech będzie. W takim razie twoje niektóre przewinienia były poważniejsze niż rówieśników, ale też ciężko za nie odpokutowałeś. Podniosłeś się. Bardzo chciałabym poznać twojego wychowawcę, żeby mu osobiście podziękować.

- Niestety, to niemożliwe. Też żałuję. Krótko po moim odejściu jeden z wychowanków dźgnął go nożem w trakcie zajęć resocjalizacyjnych i dopilnował, żeby się facet wykrwawił na śmierć. Więc - podsumował - nie mam nikogo, kogo mógłbym zaprosić na to szalone wesele, które planuje twoja matka. - Ty tam będziesz - odpowiedziała, obejmując go. A ponieważ jestem z tobą szczęśliwa, moja rodzina przyjmie cię z otwartymi ramionami. Państwo Newberry należeli do zasiedziałej, dobrze sytuowanej społeczności Atlanty. Rodzice Debry pochodzili z rodzin, gdzie tradycyjnie rodziło się dużo dzieci. Ona sama też miała trzech braci i dwie siostry. Tylko jedna siostra nie była zamężna. Na uroczystościach rodzinnych pojawiała się cała armia cioć, wujków i kuzynów. Dillona przyjęto bardzo serdecznie. Z początku odnosił się do nich z rezerwą. Tak działał jego mechanizm obronny. Podobnie jak w przypadku niezasłużonej miłości Debry bał się, żeby nie zapeszyć. Teraz, kiedy odpoczywali objęci, Dillon pozwolił sobie na rozkoszowanie się swoim szczęściem. Zdobył wykształcenie, które otworzy przed nim wiele możliwości. Został przyjęty przez dużą, kochającą rodzinę, jakiej nie dane mu było dotąd mieć, a u jego boku leżała mądra, słodka, zabawna i seksowna żona. Zanurzył ręce we włosach Debry i uniósł jej głowę, odwracając ją do siebie. - Lepiej przestań mnie podgryzać. - Dlaczego? Nieprzyjemnie? - Tak przyjemnie, że możesz dostać więcej, niżbyś sobie życzyła. - Niemożliwe. - Z uśmiechem pocałowała go w pępek. - Dillon? - Hm? - Naucz mnie, no wiesz... jak cię kochać ustami. Jego przymknięte sennie oczy otworzyły się szeroko. Oprócz czasu, który spędził w poprawczaku, erotyzm był dla niego sprawą naturalną. Kobiety same pchały się mu w ręce już od pierwszych, młodzieńczych doświadczeń. Pewnego ranka, w wakacje, gdzieś pod koniec podstawówki, rozległo się pukanie do kuchennych drzwi domu babci Burke. Dillon poszedł otworzyć. Sąsiadka babci, pani Chandler, była młoda i pełna energii. Miała duże oczy, wielkie piersi i niesamowicie długie nogi. Chętnie je pokazywała. Zazwyczaj nosiła szorty, które wrzynały jej się w rowek. Mąż pani Chandler był kierowcą ciężarówki w sieci Safeway i bardzo często przebywał poza domem. Z nudów często wpadała do babci Burke. - Cześć, Dillon! Jest babcia? Oczywiście wiedziała, że jej nie ma, bo nie było samochodu na podjeździe. Trzynastoletni Dillon, z właściwą dla tego wieku przekorą, miał ochotę to wytknąć, ale się wstrzymał. Nie chciał

być niegrzeczny. Babcia zdołała nauczyć go dobrych manier. - Pojechała do sklepu. - O matko! - Pani Chandler zatrzepotała rzęsami. - Mówiła, żebym wpadła po zniżkowe kupony na zakupy, które dla mnie trzyma. Nie wiesz, co z nimi zrobiła? - Leżą w przedpokoju na stoliku. - Mogę je zabrać? Właśnie się wybierałam na zakupy i przypomniałam sobie o kuponach. Odgadł, że kłamie. Nie była ubrana na zakupy. Była przyodziana raczej uwodzicielsko. Z czystej ciekawości pchnął drzwi z siatki. Weszła energicznie. Dillon wcale się nie spieszył do przedpokoju. Stał i przyglądał się pani Chandler. Przewyższał ją wzrostem. Zrobiła na ten temat jakąś uwagę i przesunęła dłońmi po jego ramionach i muskularnym, aczkolwiek pozbawionym owłosienia torsie. - No, no, Dillon. Kiedyś ty się taki duży zrobił? W jego młodym ciele buzowały hormony; głowa aż płonęła od pełnych pożądania myśli. - Pani też... jest duża. - Przesunął wzrokiem po jej piersiach. Ciemne, ogromne kręgi odznaczały się pod białą bluzką z cienkiej bawełny. Pani Chandler w mgnieniu oka przyciągnęła twarz Dillona ku różowym brodawkom. Samochód babci Burke zatrzymał się na podjeździe akurat w chwili, kiedy swawolna sąsiadka sięgała do szortów jej wnuka. Dwa dni później tak ją przypiliło, że nie zważając na ryzyko, wślizgnęła się do ich domu tylnym wejściem, gdy babcia Burke ucinała sobie poobiednią drzemkę. Przyłożyła palec wskazujący do ust, nakazując Dillonowi milczenie, i pokazała, że ma pójść do swojej sypialni. Kiedy skradali się korytarzem, słyszeli leciutkie pochrapywanie w pokoju babci. Zaledwie zamknął drzwi, ruszyła na niego jak wściekła kotka. Dillon, z braku doświadczenia niezbyt finezyjny, rzucił się na nią równie łapczywie. Była wilgotna i gorąca, kiedy w nią wszedł. Wstrząsnęła nim niezwykle przyjemna eksplozja. Gdy było po wszystkim, pani Chandler miała tylko jedno zażalenie - za krótko. Poklepała go pocieszająco po ręce. - Popracujemy nad tym. - Jak? - zapytał, patrząc na nią z powaga swoimi piwnymi oczami. - Jak popracujemy? Co miałem robić? Pokaż mi. Jego troska była tak niespodziewana, a zainteresowanie tak szczere, że pani Chandler aż się rozpłakała. Przez resztę lata uczyła go, jak zadowolić kobietę, skarżąc się jednocześnie, że ten „goryl", jej mąż, ani nie wie, gdzie „to" jest, ani do czego służy. - Rżnie mnie, aż ledwo potem chodzę, i myśli, że z niego taki kochanek. Dillon był pojętnym uczniem. Szybko zrozumiał, czego kobiety od niego oczekują i jak dawać rozkosz. Męczyło go, że pani Chandler jest żoną innego mężczyzny i że to, co robią, jest niemoralne. Za każdym razem przysięgał sobie,

że więcej nie będzie. Gdy jednak przychodziła chętna i podniecona, nie mógł się oprzeć. Poza tym kierowcy ciężarówek nie zasługiwali na dobre traktowanie. To właśnie jeden z nich rozjechał jego rodziców i zbiegł z miejsca wypadku. Na początku września pani Chandler przyszła powiedzieć babci Burke, że przenoszą jej męża. - W przyszłym tygodniu przeprowadzamy się do Little Rock - oznajmiła. - No i świetnie - wymruczała babcia pod nosem, kiedy obserwowała, jak pani Chandler znika za oddzielającym ich podwórka żywopłotem z pnących róż. Dillon zerknął na nią spod oka, próbując odgadnąć, czy wiedziała, co działo się całe lato w jego pokoju, kiedy ona drzemała u siebie. Nigdy więcej nie rozmawiali o pani Chandler. Jednak Dillon jej nie zapomniał. Przypuszczał, że mężczyźni zawsze pamiętają o swojej pierwszej kobiecie. Jej ciało było dla niego polem doświadczalnym, ale nie czuł się winny. To ona na niego polowała. Miała z tego tyle samo przyjemności co on, a kto wie, czy nie więcej. Powtarzał swoje dobrze zapamiętane lekcje z co przystępniejszymi koleżankami w szkole. Większość z nich była starsza od niego. Jedna z „przyrodnich" sióstr w rodzinie zastępczej też skorzystała z jego znajomości przedmiotu. Była grubawą dziewczyną o nieświeżym oddechu i fatalnej cerze. Okazywała mu wręcz żenującą wdzięczność za względy, którymi obdarzał ją co noc. Przypadkowo poznane partnerki były zblazowane i zbliżenia z nimi nie łączyły się z przeżyciami natury uczuciowej. Kiedy wyszedł z poprawczaka i rozpoczął studia, był jurny jak młody byczek. I znowu natura stała po jego stronie. Fizycznie i psychicznie bardziej dojrzały od swych rówieśników, miał smukłe, sprężyste ciało, słuszny wzrost i ujmujący sposób bycia. Pani Chandler bezbłędnie dostrzegła w nim duży potencjał w wieku lat trzynastu. Nie miał problemów z nawiązywaniem męskich przyjaźni ani ze zwabieniem co ładniejszych koleżanek do łóżka. Pierwszy raz uprawiał miłość francuską z prostytutką. Zamówiono ją na studencką balangę, żeby rozruszała bardziej oporną część towarzystwa. Była rutynowana; potrząsnęła biustem, potem parę ruchów ustami i po krzyku dziesięć dolarów, proszę. Później zdarzyło mu się to parokrotnie, ale większość partnerek traktowała tę szczególną pieszczotę jak przykrą konieczność. Żadna kobieta przed Debrą nie prosiła, z wyrazem miłości i oddania w oczach, by nauczył ją tej techniki. Przesunął między palcami pasma jej włosów i cicho powiedział: - Nie musisz. Spojrzała na niego zdziwiona. - Ale ja chcę. Wstydzisz się mnie? Zaśmiał się krótko i ze zdumieniem odkrył, że tak jest. - Troszkę. - Chcę to zrobić prawidłowo. - Nie ma właściwych i niewłaściwych sposobów.

- No tak. Ale można to zrobić dobrze albo lepiej. - Podciągnęła się w górę i dotknęła jego ust wargami, szepcąc: Naucz mnie „lepiej". Jakiś czas później Dillon przyglądał się swojej, głęboko śpiącej u jego boku, żonie. Była taka ładna, że aż dławiło go w gardle. Tej cudownej istocie obca była wszelka zdrada i podstęp. Był jedynym mężczyzną, który zdobył jej ciało. Doceniał wagę takiego wyróżnienia. Oddała mu serce i zawierzyła uczucie. Ufała, że będzie się mogła na nim oprzeć psychicznie i materialnie przez całe życie. To, że Debra wybrała właśnie jego, stanowiło największe życiowe wyzwanie. Nocną ciszę przerwał jego żarliwy szept: - Dillon, tylko tego nie spieprz. 9 - Panie Burke, Pilot chce się z panem widzieć! Zasalutował żartobliwie, dając do zrozumienia przechodzącej korytarzem sekretarce, że przyjął to do wiadomości. Pracował w maleńkiej klitce z trzema innymi kreślarzami. Odłożył ołówek i zaklął pod nosem, ignorując rzucane spode łba spojrzenia kolegów. Podniósł się i ściągnął marynarkę z oparcia krzesła. Nie odwijając nawet rękawów koszuli, narzucił marynarkę i wymaszerował z biura. Takich biur, a raczej boksów, było w rozległym kompleksie należącym do Pilot Engineering Industries w Tallahassee całe setki. Nazwa przedsiębiorstwa wprowadzała w błąd. Nie mieli nic wspólnego z lotnictwem. Założycielem i prezesem firmy budowlanej był Forrest G. Pilot. Mówiło się, że jego praszczurem był krwiożerczy Poncjusz Piłat i że stąd właśnie wzięła się skłonność Forresta G. Pilota do maltretowania podwładnych. Dzisiaj przyszła kolej na Dillona. - Dyrektor za chwilę pana przyjmie. Niech pan siada, panie Burke. - Sekretarka wskazała mu krzesło w poczekalni, pod drzwiami sanktuarium szefa. Energicznie opadł na krzesło. Był na siebie wściekły. Poprzedniego dnia nieopatrznie wygłosił pewne krytyczne uwagi i ktoś musiał staremu donieść. Pilot nie tolerował niezadowolenia w swoich szeregach. Wszyscy mieli obowiązek siedzieć w swoich boksach i bez szemrania wykonywać robotę. Ewentualne uwagi na temat kierownictwa należało zatrzymać dla siebie. Wczoraj Dillon złamał tę niepisaną zasadę. Praca dla Pilot Industries, jednej z najbardziej znanych firm na południowym wschodzie, wydawała mu się z początku wielkim darem losu. Oboje z Debrą nie mieli nic przeciwko zmianie miejsca zamieszkania. W rzeczywistości stanowiło to coś w rodzaju przedłużenia miesiąca miodowego. Pensja nie była oszałamiająca, ale miał nadzieję szybko awansować. Sądził, że kiedy jego przełożeni zorientują się co do jego możliwości, zrobią wszystko, by nie stracić go na rzecz konkurencji. Oczami duszy widział już, jak robi błyskawiczną karierę.

Rzeczywistość jednak okazała się inna. Przedsiębiorstwo zatrudniało wielu młodych inżynierów, absolwentów wyższych uczelni, i nie stwarzało zbyt wielu okazji do awansu. Dillon nie należał do eszelonu wybrańców i nie zarabiał kupy pieniędzy. Debra twierdziła, że jest szczęśliwa, ale domyślał się, że musi jej brakować luksusów, jakie miała w domu. Zasługiwała na lepszy los niż ciasne mieszkanie z jedną sypialnią. Miał wrażenie, że drepcze w miejscu. Z dnia na dzień stawał się coraz bardziej niecierpliwy. Tyle chciał w życiu osiągnąć. Pilot Engineering nie stwarzało mu takiej szansy. Gdyby nie panujące bezrobocie, dawno by stamtąd odszedł. Nie mógł pozwolić sobie na utratę pracy, póki nie miał czegoś innego na widoku. Na biurku sekretarki odezwał się brzęczyk. - Może pan wejść - powiedziała chłodnym, służbowym tonem. Dillon poprawił krawat, energicznie złapał za klamkę i pchnął drzwi. Pilot odłożył rysunek, który właśnie studiował, spojrzał na Dillona znad srebrnych oprawek okularów i ruchem głowy wskazał mu krzesło. Dillon wytrzymał jego spojrzenie. Nie opuścił wzroku. - Rozumiem, że nie jest pan zadowolony z pracy u nas, panie Burke. Jeżeli chce go wylać, nie ma nic do stracenia i może pozwolić sobie na szczerość. Do diabła z Pilotem, skoro nie podoba mu się to, co ma do powiedzenia! Debra pochwaliłaby go za taką postawę. - Tak, to prawda. - Lubię, kiedy moi podwładni są zadowoleni. Lepiej się wtedy pracuje. - Ja nie sieję zamętu. Po prostu zobaczyłem coś, co mi nie odpowiada, i wyraziłem swój pogląd. Pilot zdjął okulary i zamyślony przecierał szkła chustką do nosa. - Dlaczego fakt, że pan Greyson został kierownikiem nadzoru budowy przychodni, tak pana wyprowadził z równowagi? - Za słabo powiedziane. Byłem wkurzony. Mój przełożony obiecał, że złoży oficjalną prośbę, bym kierował tym projektem. Zapewniał mnie, że podanie znajdzie się na pańskim biurku. - Tak było. - Teraz rozumiem. Pominął mnie pan na rzecz Greysona. - Pan Greyson pracuje u nas od dziesięciu lat. Pan przyszedł w zeszłym roku prosto z uczelni. Owszem, pański dyplom i praca, którą pan przedstawił, robią wrażenie. Dlatego pana przyjęliśmy. Ale jest pan żółtodziobem. - Rozłożył ręce. - Greyson ma większe doświadczenie. - A ja większy talent. Odważna replika Dillona zaskoczyła Pilota. - I niezły tupet. - Roześmiał się nieprzyjemnie.

- Kiedy mnie przyjmowaliście - ciągnął Dillon - obiecywano mi, że będę miał szansę wykonywać konkretną robotę. Już trzeci raz tracę możliwość pracy na budowie z powodu kogoś, kto wcale nie jest bardziej kompetentny niż ja. A szczerze mówiąc, myślę, że nawet mniej kompetentny. Pański system promowania jest do niczego. Należy nagradzać ciężką pracę i zdolności. Pan tymczasem tłamsi je w szklanych boksach, które nazywacie biurami. - Panie Burke... 130 - Jestem inżynierem. Chcę tworzyć. Kiedy inni chłopcy w moim wieku rysowali samochody i odrzutowce, ja obmyślałem plany budowli przyszłości i zastanawiałem się, jak je konstruować. Rozgoryczony, wstał i zaczął nerwowo chodzić po gabinecie. - To, co tu robię - zamachał ręką w kierunku drzwi przerabiałem już na pierwszym roku studiów. - Niektórzy ludzie uważają, że projektowanie dla Pilot Engineering to lukratywne zajęcie. - Ślęczenie nad deską kreślarską cały boży dzień i czekanie, aż wybije piąta, nie wydaje mi się pracą stanowiącą wyzwanie. Za parę lat zastąpią nas komputery. Kreślarze będą stukać w klawiaturę. Pilot odchylił się w fotelu. - A co dla pana stanowi wyzwanie? - Praca z architektami, najmowanie podwykonawców, sprawowanie nadzoru nad całością. Czuwanie nad budową od pierwszej łopaty ziemi przy wykopie pod fundament do ostatniej wkręconej żarówki. - W takim razie nie mamy o czym mówić. Mimo że spodziewał się, iż straci pracę, słowa Pilota były jak wiadro zimnej wody. Jezu, jak mógł się tak dać sprowokować! Co dalej? Z czego utrzyma żonę? - Pierwszą łopatę już przerzucono. Dillon wpatrywał się chwilę w Pilota. - Słucham? - Nawet wzniesiono stalową konstrukcję. A potem trzeba było zawiesić roboty z powodu kiepskiego nadzoru. - Nie rozumiem. - Niech pan siada, panie Burke. Kiedy usiadł, Pilot mówił dalej: - Kiedy pan pomstował na mnie, że nie skierowałem pana do pracy nad przychodnią, zamierzałem obsadzić pana gdzie indziej. Dillon przełknął głośno, ale na wszelki wypadek nie odzywał się. - Myli się pan co do oceny pańskiej pracy przez nas. Dostrzegłem również w panu pewne cechy menedżerskie. Uważam, że mam nosa, jeśli chodzi o wyławianie zdolnych, młodych ludzi z ambicjami. Jak sam pan stwierdził, niektórym pracownikom trzeba organizować pracę, inni wolą wykazać inicjatywę. Pan zdecydowanie należy do tych drugich. Sama ambicja i młodość, niestety, nie wystarczają. Do

pełnego sukcesu niezbędne jest zdyscyplinowanie i trzymanie w ryzach emocji. Właściwie powinienem wylać pana za bezczelność, ale tego nie zrobię. Z dwóch powodów. Po pierwsze, szkoda oddać pana konkurencji, a po drugie, szukam człowieka do pracy nad pewnym projektem. Kogoś, kto będzie miał odwagę bronić własnego zdania, jeśli zajdzie taka potrzeba. A teraz oczekuję szczerej odpowiedzi - jest pan tym zainteresowany czy nie? Dillon z trudem panował nad podnieceniem. - Naturalnie, że tak. - Zanim przejdziemy do szczegółów, musi pan wiedzieć, że praca ta ma pewną poważną wadę. Jak by mogło być inaczej - pomyślał z goryczą Dillon. Wszystko ma swoją cenę. Dobro zawsze równoważy taka sama ilość zła - tak brzmiała zasada Newtona, w wolnej interpretacji Dillona Burkę'a. Porządek kosmiczny opierał się na zerowym bilansie strat i zysków. Jednak czy mogło być coś gorszego od powrotu do szklanej klitki i ślęczenia nad projektami? Ruch jest niewątpliwie lepszy od bezruchu. - Jestem gotowy stawić czoło wszelkim trudnościom. *** Tego wieczoru Dillon wrócił do domu z bukietem kwiatów, jeszcze ciepłą bagietką i butelką wina. - Cóż to za okazja? - zdołała spytać Debra, kiedy wyzwoliła się wreszcie z jego szaleńczych uścisków. - Co dziś na obiad? - Hamburgery. - To świetnie, przyniosłem czerwone wino. - Coś mi się wydaje, że już się napiłeś - zauważyła, obwąchując go. - Jakoś dziwnie się zachowujesz. Mąż, który w pierwszym roku małżeństwa przynosi prezenty, jest podejrzany jak koń trojański. Masz romans? - Jasne. - Położył ręce na jej pośladkach. - Z najseksowniejszą laską stąd do Atlanty. - O mnie mówisz? - A o kim, laluniu? No jak - cedził słowa z rozpustnym uśmieszkiem - masz ochotę na numerek? - Uhm. Pognali na wyścigi do sypialni, ściągnęli ubranie i rzucili się sobie w ramiona. Potem, kiedy Debra dochodziła do siebie na skłębionej pościeli, Dillon wyślizgnął się z sypialni po swoje zakupy. Rozstawił je przed Debrą. - Co te trzy rzeczy mają ze sobą wspólnego? - egzaminował ją. - Wszystkie trzy są łapówkami. - Pudło, próbuj jeszcze raz. - Musiałeś mieć dobry dzień w pracy. Co się stało? - Czy mam poszukać innej dziewczyny do zabawy w rebusy? - Nie, nie! Kwiaty, wino i bagietka - dumała. - Czy ma to coś wspólnego z pleśnią albo czymś takim? Potrząsnął głową. - Popatrz na wstążkę przy kwiatach. - Czerwono-biało-niebieska. „Moja ojczyzno, ty ziemio

wspaniała..." - zanuciła. - Nie. Jaki inny kraj ma takie kolory? - Anglia. - A jeszcze jaki? Wzięła butelkę i przeczytała nalepkę. Podniosła zaciekawiony wzrok na Dillona. - Francja? Roześmiał się z całego serca. - Gratulacje, młoda damo. Wygrała pani pierwszą nagrodę! - Jaką? - Dwa lata, a może i dłużej w Paryżu. - Dillon?! - Dokładnie mówiąc, pod Paryżem. W Wersalu, tam gdzie jest pałac królewski. Myślę, że pogodzisz się z życiem na przedmieściu, co? - O czym ty mówisz? - pisnęła Debra. Opowiedział o pracy, którą zaproponował mu Pilot. - Inwestorem jest międzynarodowy potentat ubezpieczeniowy. Budują wielki gmach na swoją siedzibę w Europie. Przedsiębiorstwo, które zaczęło budowę, okazało się nieudolne i wstrzymano prace do momentu znalezienia nowego wykonawcy. - I Forrest G. Pilot wygrał przetarg? - Zgadza się. A teraz potrzebny jest inżynier o wnikliwym umyśle, który tam pojedzie i uporządkuje cały ten bałagan. - Czyżby Forrest G. Pilot wybrał ciebie? Rozłożył ramiona w geście udawanej skromności. Debra rzuciła mu się na szyję. Przewrócił ją na łóżko i jednocześnie złapał za bagietkę. - Wiesz co? Pilot myślał, że możemy nie mieć chęci wyjechać. Biedak nic nie wie o ambitnych zamiarach mojej żony, by szlifować francuski. - Powiedziałeś mu? - Coś ty! Nie jestem głupi. Udawałem, że nie cieszy mnie wyjazd, i stwierdziłem, że skoro mamy żyć za granicą, potrzebuję więcej pieniędzy. - A on co na to? - Dał mi sto dolarów podwyżki tygodniowo. Podekscytowani wizją przyszłości, znowu padli sobie w objęcia. Hamburgery, które Debra planowała na obiad, zastąpiła łamana bagietka i letnie wino. Zjedli wszystko co do okruszka, wysączyli ostatnią kroplę wina, leżeli na łóżku obsypanym połamanymi kwiatami i leniwie snuli plany na przyszłość. *** Przeprowadzka okazała się koszmarem. Musieli załatwić paszporty i wizy, pożegnać się z roniącymi łzy krewnymi i załatwić setki różnych spraw. Główny ciężar spadł na Debrę, ponieważ Dillon był zajęty zapoznawaniem się z przejmowanym projektem. Bardzo zależało mu, żeby jak najprędzej ruszyć z robotą. W rezultacie wyjechał pierwszy,

aby znaleźć mieszkanie. Trzy tygodnie później odbierał Debrę z lotniska im. Charles'a de Gaulle'a. Kiedy przeszła przez kontrolę celną, rzuciła mu się w ramiona. Stali przez chwilę mocno przytuleni. W drodze na parking cały czas opowiadał, jak bardzo za nią tęsknił. - Nie nabierze mnie pan, panie Burke - droczyła się. Pewnie zaliczył pan z tuzin kochanek przez ostatnie trzy tygodnie. Śmiejąc się, kierował ją do samochodu. - To nasz? - spytała zdziwiona. - Aha. - Jaki mały! - To jedyny sposób na tutejszy ruch. Albo lawirujesz między samochodami, albo godzinami sterczysz w korkach. Zmierzyła wzrokiem wnętrze samochodu. - Ty się w nim mieścisz? - Składam się wpół. No i w związku z tym muszę ci o czymś powiedzieć. - Przybrał poważną minę. - Już nie mogę zostać ojcem. Debra zamknęła dłoń na jego kroczu. - Dopóki to działa, jakoś przeboleję. Zaniemówił wobec tak śmiałego gestu w publicznym miejscu. Przypomniała mu, że są w wyrozumiałej dla zakochanych Francji. Tłumaczył się, dlaczego wynajął tak skromne mieszkanie. Mieściło się na trzecim piętrze wąskiej kamienicy, w której szalały przeciągi. Na każdej kondygnacji znajdowały się cztery mieszkania. Dom miał windę, ale Dillon nie pozwolił z niej korzystać, bo wyglądała bardzo niepewnie. - Nic lepszego nie znalazłem - powiedział z żalem, kiedy otwierał drzwi. - Strasznie tu wszystko drogie. Co dla Dillona było przestarzałe i niewygodne, Debra określała jako malownicze i urocze. - Jest balkon! - krzyknęła entuzjastycznie i podbiegła do okna, żeby pchnąć okiennice. - Ale widok niezbyt ciekawy. Balkon wychodził na zaniedbane podwórko. Parę tygodni później w skrzynkach zawieszonych przez Debrę kwitły pierwiosnki. Popękane ściany przykryła kolorowymi plakatami, a na podniszczonych meblach, które trafiły im się razem z mieszkaniem, udrapowała narzuty. Bardzo szybko stworzyła gniazdko, którego Dillon nie zamieniłby na znajdujący się w pobliżu pałac wersalski. W soboty i niedziele rodowici paryżanie uciekali na wieś, zostawiając miasto turystom takim jak Burke'owie. Dillon i Debra parkowali samochód na obrzeżach i poruszali się po Paryżu metrem. Bardzo szybko stali się ekspertami od skomplikowanych przesiadek na wielopoziomowych stacjach. Łapczywie chłonęli wszystko, co francuskie. Zakochali się w widokach, zapachach i smaczkach tego „miasta świateł". Biegali po muzeach i parkach, zwiedzali zabytki i odkrywali niezliczone kafejki, w których nawet Amerykanom podawano obfite posiłki za niezbyt wygórowaną cenę.

Szukali odosobnienia w mrocznych katedrach z kolorowymi witrażami, żeby się móc całować. Amerykańskie hot dogi smakowały jak siano w porównaniu z paróweczkami na Montmartre, jedzonymi w sąsiedztwie oryginalnych dzieł sztuki. Pierwszą rocznicę ślubu uczcili wyjazdem do winnic. Przez kilka dni podsycali liryczny nastrój miejscowym winem i zatrzymywali się w małych hotelikach, gdzie przepaściste puchowe łoża były rozkoszą dla ciała, a podawane w przytulnych restauracjach sosy stanowiły niebo dla podniebienia. Niestety, w ich prywatnym Edenie nie zabrakło i węża. Nazywał się Haskell Scanlan. Dillon odpowiadał za budowę od strony technicznej. Haskell zajmował się księgowością. Do niego należały listy płac, zakupy i rachunkowość. Spotkali się przelotnie jeszcze w Tallahassee. Dillon liczył, że jego pierwsze, niekorzystne wrażenie ulegnie zmianie po przyjeździe do Francji. Miał nadzieję, że zdołają zbliżyć się z Haskellami, chociażby ze względu na Debrę. Niestety, Haskell okazał się tak samo niesympatyczny na obcym terenie jak w kraju. Nie znoszono go na budowie. Miał fioła na punkcie punktualności. Obcinał dniówki nawet za najmniejsze spóźnienie. Kiedy brygadzista zwrócił się do Dillona z prośbą o podwyżki dla robotników, Dillon obiecał załatwić sprawę. Gdy jednak poszedł z tym do Haskella, spotkał się ze stanowczą odmową. - Do jasnej cholery, daj im tę podwyżkę! - krzyczał po półgodzinnej wymianie zdań. - Wszystkim równo? - Oczywiście! - To tylko ośmieli ich do stawiania dalszych żądań! - Do diabła, Haskell! Chodzi o dwadzieścia centów za godzinę! - Przemnóż to. Wyjdzie ładna suma. - No, dobra. Podnieś o dziesięć centów za godzinę. Pokażesz, że masz dobre chęci i że ci na nich zależy. W zeszłym tygodniu odeszło dwóch świetnych stolarzy, bo mogli więcej zarobić przy budowie hali widowiskowej. - Znaleźliśmy nowych na ich miejsce. - Tak, ale straciłem kilka dni na rozmowy kwalifikacyjne. Nie cierpię, jak czas przecieka mi przez palce. Mamy termin zamknięcia budowy w lecie. Chciałbym skończyć wcześniej, na początku wiosny. - Dlaczego? - Bo Debra spodziewa się dziecka. Bardzo nam się tu podoba, ale chcielibyśmy, żeby urodziło się w domu. - Sprawy osobiste nie mogą kolidować z pracą. - Odpieprz się! Haskell skrzywił się. - Jeżeli ci to poprawia samopoczucie, możesz sobie używać takich słów, ile ci się żywnie podoba. Nie ugnę się. Dillon musiał uciec się do znacznie bardziej soczystego języka, zanim udało mu się przeforsować podwyżkę.

- Było mi przykro, że musiałem na niego naskoczyć opowiadał Debrze przy kolacji - ale ten facet ma węża w kieszeni i nie widzi dalej niż czubek własnego nosa. On nie rozumie, że jeżeli wcześniej skończymy budowę, zaoszczędzimy pieniądze Pilot Industries. - Może to było konieczne - zastanawiała się Debra. Nie możesz sprawnie działać, jeżeli cały czas masz ręce związane przez człowieka, który ci zazdrości. - Zazdrości? Pewnego razu Haskell wraz z żoną przyszli do nich na proszoną kolację. Debra miała okazję poobserwować go. - Dillon, przejrzyj na oczy! Reprezentujesz sobą to wszystko, czym on chciałby być. Jesteś przystojny, on nie. Jesteś wysoki, silny, męski, on wygląda jak zdechlak. Mimo bariery językowej ty potrafisz dogadać się z pracownikami, z niego nabijają się za plecami. Sam mi mówiłeś, że go nazywają po francusku „dupkiem". Myślę, że nawet własna żona za nim nie przepada. Dillon zachmurzył się. - Może i masz rację, ale to nie rozwiązuje problemu. - Skontaktuj się z Pilotem. Postaw sprawę na ostrzu noża. - Albo ja, albo Haskell? - Pokręcił głową. - Nie mogę ryzykować. Haskell dłużej ode mnie pracuje w firmie, a Pilot przywiązuje do tego wielką wagę. Jeżeli wybierze Haskella, nie będę mógł skończyć mojej budowy. Po pierwsze, muszę zarabiać na życie, po drugie, dla własnej satysfakcji chcę doprowadzić ten projekt do końca. W następnym tygodniu odeszło dwóch zbrojarzy. Dillon wpadł w szał, kiedy Haskell odmówił pieniędzy na ewentualne podwyżki. - Oni usiłują tobą manipulować. - Idź do diabła! - krzyknął i czym prędzej wyszedł, by nie wyrżnąć pięścią w zawziętą gębę Haskella. Zdecydował, że jednak zadzwoni do Pilota. Pilot nie był zadowolony. - Nie sądziłem, że przyjdzie mi się zajmować konfliktami między tak zwanymi profesjonalistami. - Bardzo mi przykro, że muszę pana w to angażować, ale jeżeli Haskell nie przestanie robić dziwnych oszczędności, stracę najlepszych fachowców i będę zmuszony zatrudnić partaczy. Tego chyba żaden z nas nie chce, prawda? Przez jakiś czas w słuchawce rozlegały się wyłącznie trzaski, a potem głos Pilota oznajmił: - Przekaż mu, że poleciłem dać podwyżkę. Dla wszystkich równo, dziesięć centów za godzinę. - Piętnaście! - Dwanaście. Koniec dyskusji, Burke, i nie wciągaj mnie więcej w te wasze przepychanki. Prowadzisz tę budowę, więc sam podejmuj decyzje. Pilot odłożył słuchawkę, zanim Dillon zdążył mu podziękować. Uznał, że dobrze się stało. Teraz było wiadomo, kto za co odpowiada. Będą funkcjonować zgodnie z zasadami biznesu. Inaczej mogłoby wyglądać, że zabiega

o względy szefa, by coś na tym zyskać. Haskell Scanlan reprezentował inny punkt widzenia. - Pobiegłeś z płaczem do Wielkiego Papy? - spytał ironicznie, kiedy Dillon poinformował go o rozmowie. - Przedstawiłem, jak ja rozumiem interes przedsiębiorstwa. - No, jasne. - Haskell nie ukrywał złości. - Pilot widzi w tobie siebie sprzed wielu lat. Pod powłoczką ogłady kryje się nieokrzesany gbur, zupełnie taki jak ty. Jest dumny, że sam do wszystkiego doszedł. Niech ci się nie wydaje, że wygrałeś, bo jesteś taki mądry. Udało ci się, ponieważ połaskotałeś jego próżność. Dillon nie bardzo przejmował się zdaniem Haskella. W końcu to on wygrał. Mimo że nadeszła jesień, prace na budowie, z wyjątkiem paru dni, kiedy lało, przebiegały bez zakłóceń. Robotnicy przestali odchodzić, odkąd dowiedzieli się, że podwyżki leżą w gestii Dillona. Podobało im się, że pamięta ich imiona, potrafi opowiedzieć jakiś pieprzny kawał i wie, kiedy interweniować, a kiedy zostawić ich w spokoju. Od innych wymagał tyle samo co od siebie. Tak samo ryzykował, zostawał po godzinach i razem ze wszystkimi zjadał kanapki na drugie śniadanie. Szanowali go za to, że się nie wywyższa i jest razem z nimi. Dillon nie siedział odcięty w barakowozie. Chciał znać budowę od podszewki. Sprawdzał każdy nit, kawałek kabla, cegłę. Czuwał nad wszystkimi etapami. Jego wysokie wymagania doprowadziły do kolejnego starcia z Haskellem Scanlanem. - O cholera, a to co?! - Dillon złapał przez robocze rękawice za kawałek przewodu elektrycznego. Spłoszony elektryk, do którego przypadkowo rzucił pytanie, bezradnie rozejrzał się po kolegach w poszukiwaniu pomocy, po czym zaczął coś chaotycznie tłumaczyć po francusku. Dillon nie rozumiał ani słowa. Machał przewodem przed nosem robotnika. - Ja tego nie zamawiałem! Skąd to wziąłeś? Jeden z elektryków znał trochę angielski. Postukał Dillona w ramię. Ten odwrócił się gniewnie ku niemu. - O co chodzi? Robotnik wskazał mu poukładane zwoje przewodów. Dillon przyglądał im się przez chwilę, po czym odezwał się do stojących obok instalatorów: - Nie układać mi tych przewodów! Rozumiecie? Robotnik, który służył za tłumacza, przekazał polecenie reszcie. Dillon zarzucił jeden z ciężkich zwojów na ramię, zjechał windą towarową na parter i wpadł do barakowozu z takim impetem, że siedzący przy komputerze Haskell aż drgnął, zaskoczony niespodziewanym hałasem. Kiedy zobaczył Dillona, zmarszczył brwi z dezaprobatą na jego chamskie zachowanie. - Chcę wiedzieć, co to, u diabła, jest! - Zwój przewodu wylądował na biurku Haskella z głośnym stukiem. Haskell odjechał gwałtownie od biurka razem z krzesłem.

- Co ty wyrabiasz? Natychmiast weź to z mojego biurka! Dillon zacisnął dłonie na przewodzie. - Posłuchaj, zasrańcu! Wepchnę ci w gardło cały ten chłam, jeżeli nie wyjaśnisz mi zaraz, dlaczego nie zamówiłeś materiałów, których listę ci podałem! Masz dziesięć sekund! - Kabel, który zamówiłeś, był trzy razy droższy - odpowiedział Haskell, odzyskawszy nieco rezon. - Ale trzy razy lepszy i bezpieczniejszy. - Ten jest zgodny z obowiązującymi normami. - Ale nie z moimi - odpalił Dillon przez zaciśnięte zęby. - Gdybym nie uważał, że jest dostatecznie dobry... - Gówno się na tym znasz! W budynku będzie pełno skomplikowanej aparatury elektronicznej. Oprzewodowanie musi być idealne. Inaczej może dojść do nieszczęścia. Dillon złapał telefon i cisnął go na kolana nieszczęsnego księgowego. - A teraz rusz swoją chudą dupę i zamów to, o co cię prosiłem! Chcę mieć materiały do jutra w południe, bo inaczej przyślę ci tych robotników, którzy mają przestój. Niech ci skują mordę! Haskell poderwał się tak energicznie, że aż telefon spadł z trzaskiem na podłogę. - Jak ty się do mnie odzywasz! - Nie mam wyboru. - Dillon wskazał głową na telefon. Dzwoń! Marnujesz mój czas. - Nie ma mowy. Odpowiadam za utrzymanie kosztów na niskim poziomie. - Dobrze, ale nie wtedy, gdy w grę wchodzi bezpieczeństwo budynku. A tak właśnie jest w tym przypadku. - Przewód, który zamówiłem, jest odpowiedni i według tutejszych norm bezpieczny. - A według Dillona Burke'a to szmelc. Nie pozwolę go zakładać w moim budynku. - Twoim budynku?! - zapytał Haskell z ironicznym uśmiechem. - Scanlan, po prostu ściągnij przewód, który zamówiłem. - Nie. Dillon, tak samo jak Haskell, cenił sobie spokój i unikał konfliktów, gdy tylko to było możliwe. Nie zamierzał jednak zgodzić się na ustępstwa przy swoim pierwszym, samodzielnym projekcie. - Albo natychmiast bierzesz za telefon, albo wylatujesz oznajmił z kamiennym spokojem. Haskell aż otworzył wąskie usta ze zdziwienia. - Nie możesz mnie zwolnić. - Mogę. - Ach tak? To zobaczymy, co na to powie Pilot. - Zobaczymy. A na razie uważaj się za zwolnionego. I jeżeli nie chcesz, żebym ci przefasonował gębę, trzymaj się ode mnie z daleka do chwili, kiedy nie znikniesz na dobre. *** Debra zaczynała się nudzić. Pierwsze kilka miesięcy we

Francji upłynęło jej na upiększaniu mieszkania w ramach ich skromnego budżetu. Biorąc pod uwagę ograniczenia wynikające z rozkładu mieszkania, całkiem nieźle jej to wyszło. W szkołach z wykładowym angielskim nie było wolnych etatów, a właściciele sklepów woleli zatrudniać własnych ziomków, zamiast dawać pracę Amerykance. Żeby zabić czas, czytała, przechadzała się wąskimi, malowniczymi uliczkami i pisała długie listy do swych licznych krewnych. Skwapliwie ukrywała przed Dillonem apatię i tęsknotę za domem. I walczyła, żeby nie popaść w depresję. Ciąża wyzwoliła w niej nowy zapas sił. Nie miała żadnych przykrych dolegliwości. Twierdziła, że nigdy w życiu nie czuła się lepiej. Tryskała energią. Każdego dnia razem z Dillonem zauważali ze zdumieniem nieznaczne zmiany zachodzące w jej ciele. Nowa sytuacja jeszcze bardziej ich zbliżyła. Zapisała się na kurs gotowania, żeby jakoś przeczekać do narodzin dziecka. Zajęcia odbywały się niedaleko ich domu. W grupie były cztery inne kobiety i dwóch mężczyzn, wszyscy w wieku emerytalnym. Kursanci wraz ze starszawą instruktorką trzęśli się nad nią jak kwoki nad kurczęciem. Spędzała czas albo na zajęciach, albo na gotowaniu w swojej maleńkiej kuchni, aby Dillon mógł ocenić jej kulinarne talenty. Po zakupy chodziła na pobliski rynek. Wracała do domu obładowana i wjeżdżała na górę skrzypiącą windą, której Dillon zabronił jej używać. Tego dnia omal jej nie nakrył. Wszedł chwilę po niej. Złapał ją w ramiona, mocno cmoknął w zimne usta, postawił na ziemi i uśmiechając się szeroko, zaproponował: - Pojedźmy do Szwajcarii! - Do Szwajcarii? - No. To taki kraj graniczący z Francją. Wiesz: krowy, Alpy, śnieg i jodłowanie. - Oczywiście, że znam Szwajcarię. Pamiętasz nasz weekend w Genewie? - Czy to tam mieliśmy sufit z lustrem? - Więc pamiętasz? - Jak mógłbym zapomnieć? - Znowu ją do siebie przyciągnął. Ich usta złączyły się w pocałunku. - Nie potrzeba nam luster na suficie - wyszeptała, kiedy ją puścił. - Tak, ale ja muszę wyjechać z miasta, żeby coś uczcić. - Co chcesz uczcić? - Wylałem Haskella Scanlana. Uśmiech zamarł Debrze na ustach. Opowiedział jej, co się stało. - Nie lubię posuwać się do ostateczności, ale facet nie zostawił mi wyboru. Przyglądał się jej zatroskanej minie. - Sądzisz, że źle zrobiłem? - Nie, postąpiłeś słusznie. Tylko nie wiem, czy Forrest G. Pilot będzie myślał tak samo.

- Dlatego chcę dziś wyjechać. Jeżeli zaakceptuje moją decyzję, spędzimy wspaniały weekend w Alpach. Jeżeli nie, będę musiał odejść dla zasady i wtedy nie będzie nas stać na wycieczki do Szwajcarii. Może mnie równie dobrze zwolnić, co na to samo wyjdzie. Dopóki więc jestem jeszcze zatrudniony i mam świetne samopoczucie, pozwólmy sobie na odrobinę szaleństwa. Pojechali pociągiem do Lozanny, a stamtąd do Zermatt. Żartowali ze studentami, gwarzyli z babcią robiącą na drutach czapeczkę dla dziesiątego wnuka i pojadali przekąski, które Debra przezornie wzięła ze sobą. Dillon popijał mocne czerwone wino prosto z butelki, którą podał mu jeden ze studentów, ale nie dał się namówić na skręta z marihuaną. Kiedy para naprzeciwko zaczęła się czulić, poszli za ich przykładem i objęci całowali się, aż zasnęli. W Zermatt Dillon zjeżdżał ze stromych zboczy, a Debra obchodziła butiki i obserwowała paradującą po deptaku śmietankę towarzyską. Jeździli saniami ciągniętymi przez konie. Patrzyli, jak łyżwiarze ślizgają się na lodowiskach. Pochłaniali serowe fondue z razowym chlebem, pili czerwone wino i jedli szwajcarską czekoladę. W drodze powrotnej Dillon przygarnął Debrę do siebie i oparł policzek na jej głowie. - To był nasz prawdziwy miesiąc miodowy. - A wyjazd na Bermudy? - Wtedy byłaś panną młodą. Teraz jesteś moją żoną. Wsunął rękę pod połę jej płaszcza i położył na wystającym brzuchu. - Kocham cię. Kiedy czekali na przesiadkę w Lozannie, Debra poszła kupić aspirynę. - Co się dzieje? - zaniepokoił się Dillon. - Trochę boli mnie gardło. Przez resztę drogi do Paryża drzemała niespokojnie. Co chwila budziły ją dreszcze. - Boli mnie, gdy przełykam - skarżyła się. Dillon dotknął jej czoła. - Jesteś gorąca. Lepiej weź jeszcze jedną aspirynę. - Boję się. Wolałabym zapytać lekarza. To może być niewskazane ze względu na dziecko. Kiedy dotarli do Paryża, Dillon był poważnie zmartwiony, chociaż Debra zapewniała go, że ból gardła to tylko efekt oddychania ostrym górskim powietrzem. W poniedziałek, klucząc między autami na zapchanych jezdniach, z samego rana zawiózł ją do ginekologa. Byli pierwsi. Właśnie otwierano przychodnię. Pielęgniarka zajęła się Debrą serdecznie i z troską. Zaprowadziła ją do gabinetu, a Dillonowi kazała zostać na zewnątrz. Nie był zachwycony, lecz nie protestował. Pacjenci w poczekalni odwracali od niego wzrok. Nie golił się podczas weekendu, a w powrotnej drodze prawie nie zmrużył oka. Musiał wyglądać jak potępieniec. Wreszcie poproszono go do gabinetu lekarza.

- Gardło pani Burke wygląda paskudnie - oznajmił lekarz z fatalnym angielskim akcentem. - Wziąłem... - Zrobił ruch ręką, jakby coś wygarniał. - Zrobił wymaz na posiew - powiedziała Debra, krzywiąc się. - To paciorkowce? - spytał Dillon. - Doktorze, proszę nie myśleć, że wątpię w pana umiejętności, ale może lepiej, żeby żonę obejrzał specjalista? - Oczywiście. - Skinął głową. - Poczekajmy jednak na wyniki z laboratorium. Do jutra powinno się coś wyhodować. - Wszystko będzie dobrze - zapewniała Debra. - Doktor zapisał mi antybiotyk. Poleżę dzisiaj w łóżku, a ty będziesz skakał koło mnie na czterech łapkach. Usiłował odwzajemnić uśmiech, ale wyglądała tak mizernie, że nie było mu do śmiechu. Odprowadził ją do mieszkania, zapakował do łóżka i pobiegł do znajdującej się dwie przecznice dalej apteki, żeby zrealizować receptę. Połknęła kapsułkę i zapadła w głęboki sen. Dopiero wtedy przypomniało mu się, że powinien zadzwonić na budowę. Skontaktował się z brygadzistą, który zastępował go od piątku. Usłyszał, że nic się nie dzieje i że spokojnie może zostać w domu, żeby zająć się cierpiącą żoną. Cały dzień przesiedział przy Debrze. Podawał jej lekarstwa i drzemał w fotelu. Mimo że Debra czuła się fatalnie i gorączkowała, starała się rozładować atmosferę. Kiedy niósł ją do toalety, komentowała: - Dobrze, że to nie dziewiąty miesiąc, bo byś się przedźwignął. Na kolację zjadł kanapkę. W Debrę wmusił jedynie filiżankę rosołu na wołowinie. - Z gardłem już jest lepiej - mówiła mu. - Ale strasznie mi słabo. Muszę dobrze się dziś wyspać. Tobie też by się to przydało. - Przesunęła dłonią po kilkudniowym zaroście na jego brodzie. Podał jej lekarstwo, rozebrał się i położył obok. Wyczerpany, zasnął od razu, gdy tylko położył głowę na poduszce. Obudził się w środku nocy. Wysilając wzrok w ciemności, sprawdził godzinę na zegarze na nocnym stoliku. Powinien podać Debrze następną kapsułkę. Zapalił światło. Krzyknął przerażony. Debra miała sine usta. Leżała bez ruchu. - O Boże! Jezu! Debra! Debra! Uklęknął nad nią i przyłożył ucho do piersi. Zaszlochał z ulgi, kiedy usłyszał słabe bicie serca. Oddech miała bardzo płytki. Wyskoczył z łóżka i wrzucił na siebie ubranie, nie zapinając guzików. Bose nogi wsunął w adidasy. Wziął Debrę na ręce, złapał koc i pędem wybiegł z ciemnego mieszkania na korytarz. Zbiegał po schodach, nie zważając na niebezpieczeństwo upadku. Co robić? Wezwać karetkę czy samemu wieźć ją do szpitala? Zdecydował się zawieźć ją sam. Zanim znajdzie numer szpitala i wytłumaczy swoją francuszczyzną, o co chodzi, może być za późno. - Boże, Boże, tylko nie to! - Ostry wiatr wciskał mu

słowa z powrotem w gardło, kiedy biegł na parking przed domem. Ułożył Debrę na przednim siedzeniu. Osunęła się na bok. Znowu ochrypłym głosem błagał Boga o litość. Wiedział mniej więcej, w jakim kierunku powinien jechać do szpitala. Pędził tak szybko, że pisk opon na zakrętach odbijał się echem o uśpione domy. Lewą ręką trzymał kierownicę, prawą masował nadgarstek dłoni Debry. Cały czas mówił do niej. Groził, że jej nie daruje, jeśli go zostawi. Personel z izby przyjęć natychmiast zorientował się w powadze sytuacji. Przełożyli ją na wózek i błyskawicznie zawieźli na oddział. Dillon ledwie mógł za nimi nadążyć. Jacyś ludzie, których nie rozumiał, zastąpili mu drogę przed drzwiami z napisem, którego nie potrafił rozszyfrować. Odepchnął ich, usiłując podążać za wózkiem. W końcu go odciągnięto i zaprowadzono do poczekalni. Pielęgniarka znająca angielski zagroziła, że wyrzucą go ze szpitala, jeżeli się nie uspokoi. - Mam być spokojny?! - krzyknął ochryple. - Moja żona wygląda, jakby miała umrzeć, a wy mi każecie się uspokoić?! Chcę być przy niej! Pielęgniarka pozostała nieugięta. Nakłoniła go, żeby wypełnił z nią formularz przyjęcia do szpitala. Potem zostawiła go samego. Dillon chodził po korytarzu tam i z powrotem, aż zmęczony opadł na krzesło. Zwiesił głowę i przycisnął z całej siły kciuki do oczu. Modlił się do jakiegoś Boga, w którego istnienie powątpiewał i któremu jednocześnie nie ufał. Czego jeszcze zażąda od niego ten demiurg? Czy jeszcze nie dość? Stracił wszystkich bliskich sobie ludzi - rodziców, babkę, wychowawcę, który się o niego zatroszczył. Przynosi pecha. Ludzie, uważajcie! Jeżeli pokochacie Dillona Burke'a, musicie umrzeć! - Nie, nie - jęczał. - Tylko nie Debra. Proszę cię, nie zabieraj Debry, ty cholerny skurwysynu! Targował się z niewidzialną mocą o życie Debry. Przysięgał, że odda wszystko, byleby przeżyła. Obiecywał, że będzie dobry, że będzie karmił głodnych i ubierał potrzebujących. Jeżeli jego błagania zostaną wysłuchane, przyrzekał o nic już więcej w życiu nie prosić. Pozwól jej przeżyć! - Panie Burke? Poderwał głowę. Kilka kroków od niego stał lekarz. - Tak? Moja żona! Czy.. - Wszystko będzie dobrze. - Chryste! - Odchylił się do tyłu i łkał, opierając głowę o zimne kafelki poczekalni. - O Boże! - Była uczulona na antybiotyk, który zapisał jej doktor Gaultier. Nie ma w tym niczyjej winy - dodał pospiesznie. - Skontaktowaliśmy się z doktorem Gaultierem. Nigdzie w dokumentacji medycznej ze Stanów nie było ani słowa, że może być uczulona na akurat ten... - Proszę posłuchać. Nie zamierzam nikogo oskarżać przerwał mu Dillon, wstając. - Debra żyje i będzie zdrowa. Tylko tyle mnie obchodzi.

Czuł ogromną ulgę. Nogi miał jak z waty. Wszystko stało się tak szybko. Życie jest niesamowicie cenne i takie kruche. Jesteś, żyjesz sobie, a za chwile już cię nie ma. Trzeba wykorzystać do końca każdą chwilę. Nigdy nie wiadomo, kiedy życie pęknie jak bańka mydlana. Musi to zapamiętać i powiedzieć Debrze o swoim odkryciu. To będzie od dziś ich filozofia, będą zgodnie z nią żyć, a potem przekażą ją swoim... Radosne myśli nagle się urwały. - Doktorze - wychrypiał. Wiedział, zanim jeszcze usłyszał odpowiedź, ale musiał zapytać. Usta i gardło miał zupełnie suche - Doktorze, nic pan nie mówi o dziecku. Co z nim? - Panie Burke, bardzo mi przykro. Nic nie mogliśmy poradzić. Dziecko było martwe, kiedy pani Burke do nas przyjechała. Dillon patrzył na lekarza niewidzącymi oczami. Wytargował życie Debry, ale nie uściślił warunków. Teraz poznał cenę. 10 Morgantown, Karolina Południowa, 1977 Doktor Mitchell R. Hearon, prorektor do spraw studentów i pomocy stypendialnej w Dander College w Morgantown, w Karolinie Południowej, otworzył teczkę z podaniem Jade Sperry i podał jej kawałek papieru. - Tu ma pani dowód księgowy. Proszę przedstawić go w biurze kwestora w dniu rozpoczęcia zajęć. Oczy Jade podążyły za sztywnym kartonikiem, który jej wręczył. Na tle akwaforty przedstawiającej budynek administracji college'u widniał czek wystawiony na jej nazwisko. Usiłowała wytężyć wzrok, aby odczytać sumę, ale bezskutecznie. - Kwota pokrywa koszt studiów, wydatki na książki i wszelkie opłaty. Do pani należy reszta. Oczywiście uczelnia chętnie przedstawi pani listę adresów niedrogich stancji. Szumiało jej w uszach. Ledwie słyszała, co do niej mówi. - Nie wiem... jak panu dziękować, doktorze Hearon. - Odwdzięczy się pani poprzez dobre wyniki. Proszę się starać. Niech się pani przyłoży, aby osiągnąć zamierzony cel. - Tak, tak. Obiecuję. - Rozpierały ją ulga i radość. Chciało jej się śmiać ze szczęścia. Wstała gwałtownie. Omal nie straciła równowagi. - Jeszcze raz dziękuję. Nie będzie pan żałował. Ja... - Wszystkiego najlepszego, pani Sperry. Myślę, że będzie pani dobrym nabytkiem dla Dander College. Wprawdzie jesteśmy niedużą uczelnią, ale mamy świetną reputację. Szczycimy się nieposzlakowaną opinią i dobrymi wynikami naukowymi. Okoliczności zmusiły Jade do rezygnacji ze stypendium w Uniwersytecie Stanowym Karoliny Południowej. Ponad rok przepracowała w dużym sklepie z towarami przecenionymi w Savannah. W tym czasie zaczęła pisać podania do różnych uniwersytetów i college'ów, prosząc o pomoc w sfinansowaniu studiów. Jeszcze raz spojrzała na czek.

Trudno uwierzyć, że był prawdziwy. Na zakończenie rozmowy doktor Hearon wyciągnął rękę - Proszę zgłosić się do mnie po immatrykulacji. Jestem ciekawy, jakie przedmioty wybierze pani w pierwszym semestrze. Interesuje nas, jak radzą sobie nasi studenci. - Przyjdę na pewno. Obiecuję. Dziękuję za wszystko. Jade ruszyła do drzwi. W progu obejrzała się przez ramię. - Och, i proszę przekazać moje podziękowanie pozostałym członkom komisji stypendialnej. - Oczywiście. - Do widzenia. - Do widzenia, pani Sperry Długi korytarz, w którym znajdowało się biuro rektora, był pusty i cichy. Jade z trudem powstrzymywała się, by nie wykrzyczeć swojej radości prosto w gotyckie łuki. Biegła do wyjścia, podskakując, co nie bardzo licowało z pełnym powagi charakterem budynku. Na zewnątrz dała upust swojemu szczęściu. Oparła się o wysoką, smukłą kolumnę i oglądała czek. Potem przycisnęła go mocno do piersi jak największy skarb. Kiedy wreszcie leżał bezpiecznie w torebce, wyszła spod cienia kolumnady prosto w słoneczny dzień późnego lata. Wydawał się teraz piękniejszy i jaśniejszy. Kwiaty na klombach wzdłuż chodnika mieniły się kolorami, a niebo było wyjątkowo niebieskie. Przesuwały się po nim nieskazitelnie białe obłoczki. Nigdy nie zwróciła uwagi, że trawa może być taka zielona. A może jest taka tylko na terenie Dander College? Na podobieństwo Dorothy z „Czarownika z krainy Oz" przeniosła się ze świata bez barw w bajeczną krainę technikoloru. Przeszła prawdziwe piekło. Teraz wynurzyła się na powierzchnię, aby odkryć, że warto było walczyć. Kiedy biegła wzdłuż biblioteki, dzwony kaplicy kampusu wybijały godzinę. Wypełniał ją optymizm i spokój, jakiego nie zaznała od dnia gwałtu. Od dzisiaj zacznie wszystko od nowa. Samochód z trudem dał się zapalić. Z jeszcze większymi oporami jechał sześćdziesiątką. Kontrolka chłodnicy niebezpiecznie mrugała. Ledwo przeżył podróż z Savannah. Żeby jakoś pokonać te kilka godzin jazdy, na wszelki wypadek wybrała się z Veltą dzień wcześniej. Kiedy zatrzymały się w motelu Pine Haven Motor Court, było jeszcze jasno, więc Jade postanowiła rozejrzeć się po okolicy. Kampus stanowił centrum miasteczka. Jade uznała, że jest urokliwe i ma charakter. Właściwie nie było tam niczego ciekawego oprócz uczelni. Najwyższym budynkiem był nakryty kopułą gmach administracji college'u. Z kampusem sąsiadowały eleganckie dzielnice, gdzie w wygodnych domach mieszkali pracownicy uczelni. Pasaż handlowy w Morgantown był niewielki i zwarty, ale wystarczy na jej potrzeby. Gdzie będą mieszkać? Czy znajdą jakieś niedrogie mieszkanie w sąsiedztwie college'u, aby mogła chodzić pieszo

i zostawić samochód do dyspozycji Velcie? Zajęcia zaczynały się dopiero za miesiąc, ale tyle jeszcze było do załatwienia. Czy najpierw powinna się rozejrzeć za jakąś pracą na pół etatu, czy szukać mieszkania? Zaparkowała samochód przed wejściem oznaczonym numerem trzy, karcąc się w duchu za swoje rozterki. Dzisiaj nie ma zamiaru popaść w przygnębienie. Odpręży się i będzie świętować. Stypendium jest pierwszym krokiem na drodze do wyznaczonego celu - zemsty za śmierć Gary'ego. Neal Patchett, Hutch Jolly i Lamar Griffith nie tylko zgwałcili ją, ale także ponosili winę za samobójstwo jej ukochanego. Jeżeli kiedykolwiek jej wola ukarania winnych osłabnie, wystarczy, że zamknie oczy i przywoła widok ciała zwisającego na sznurze pod sklepieniem stodoły. To oni doprowadzili go do tego desperackiego kroku przez gwałt, kłamstwa i intrygi. Nie spocznie, póki nie wyrówna rachunków. Nieprędko to nastąpi. Być może zemsta zajmie całe lata i nie przyjdzie łatwo, ale była gotowa do poświęceń. Przyznanie stypendium stanowiło pierwszy krok na obranej drodze. Spodziewała się, że drzwi pokoju będą zamknięte na klucz. Zdziwiła się, kiedy lekkim pchnięciem otworzyła je na oścież. - Mamo! Dostałam stypendium! Weszła do małego, dusznego pokoju. Wentylator w oknie mełł gorące powietrze bez większych efektów. Jej umysł momentalnie odnotował trzy rzeczy; spakowaną walizkę u stóp matki, znienawidzonego znajomego matki po drugiej stronie walizki i płaczącego Grahama, jej malutkiego synka, w przenośnym łóżeczku. Zawahała się na progu, usiłując rozszyfrować, co oznacza spakowana walizka. Velta patrzyła na nią wyzywająco, a mężczyzna błądził oczami po ścianach, unikając jej wzroku. Miała zamiar zażądać wyjaśnień, ale zwyciężył instynkt macierzyński. Rzuciła torebkę na łóżko i wzięła płaczące dziecko na ręce. Przytuliła Grahama do piersi. - Cicho, maleńki. Co się dzieje? Mama wróciła. Wszystko będzie dobrze. - Kołysała go, a kiedy przestał płakać, zwróciła się do matki. - Co on tutaj robi? Mężczyzna nazywał się Harvey. Jade nie bardzo pamiętała, czy to imię, czy nazwisko. Celowo usunęła tę informację z pamięci, kiedy podarła jego wizytówkę i cisnęła mu kawałki papieru prosto w twarz. Pod groźbą usunięcia siłą kazała mu natychmiast wyjść z oddziału położniczego. Przedstawił się jako dyrektor agencji adopcyjnej. Jade od początku nie miała wątpliwości, że taki z niego dyrektor agencji adopcyjnej jak ze sprzedawcy narkotyków farmaceuta. Harveya znalazła Velta. Uznała, że przy jego pomocy pozbędą się problemu, czyli nieślubnego dziecka Jade. Bez porozumienia z nią przyprowadziła go na oddział dzień po urodzeniu się Grahama. Harvey zaproponował za niemowlę

kilka tysięcy dolarów. - Za białego noworodka bez wad i do tego chłopczyka można uzyskać najlepszą cenę - oświadczył. Jade wpadła wtedy w szał. Pacjentki słuchały z zainteresowaniem, zbiegł się personel. Teraz mocno przyciskała dziecko do siebie i patrzyła z gniewem na matkę. - Jeszcze zanim Graham się urodził, mówiłam ci, że nie oddam dziecka do adopcji. To samo powtórzyłam, kiedy przyszedł na świat. I nie zmieniłam decyzji, więc poproś swego znajomego, żeby wyszedł, bo inaczej zawołam policję! - Harvey nie przyszedł tu z powodu twojego dziecka oznajmiła Velta. Jade przypatrywała im się na zmianę. - Więc co tutaj robi? Skąd wiedział, gdzie nas szukać? - Zadzwoniłam do niego wczoraj wieczorem i powiedziałam, gdzie jesteśmy. - Po co? Graham usiłował oswobodzić się z ciasnego uścisku, ale nie puszczała go. Bała się, że matka może porwać malca. Niestety, trudna sytuacja, w jakiej się znalazły, wcale ich do siebie nie zbliżyła. Słabe więzi między nimi jeszcze bardziej rozluźniły się w ostatnim czasie. Marzenia Jade o studiach doprowadzały Veltę do szaleństwa. Według niej najlepszym rozwiązaniem byłoby wyjście za mąż. - Jade, wróćmy do Palmetto - rzuciła pewnego popołudnia na początku lata, kiedy ich nastroje były równie burzowe jak pogoda za oknem. - Przynajmniej będziemy wyrzutkami na własnych śmieciach. Gdybyś postarała się być w miarę miła, mogłabyś namówić któregoś z tych chłopaków na uznanie ojcostwa i ślub. Jade omal jej nie uderzyła. - Najlepiej Neala Patchetta?! - O wiele lepiej byłoby mieszkać w takim pięknym domu niż w tej norze! - krzyknęła Velta, wskazując szerokim ruchem nędzny pokój, jaki zajmowały w Savannah. - To wszystko by się nie zdarzyło, gdybyś była dla niego milsza! Jade złapała Grahama i wybiegła z domu. Wróciła dopiero, gdy rozpętała się burza. Velta nigdy więcej nie mówiła o powrocie do Palmetto, więc Jade uznała, że zrezygnowała z tego pomysłu. Najwyraźniej jednak uknuła jakiś inny plan związany z Grahamem. - Nadal mi nie powiedziałaś, co on tutaj robi - nalegała Jade. - Spotykam się z Harveyem od dnia, kiedy pojawił się w szpitalu. Oczywiście w tajemnicy. Jade jeszcze mocniej przytuliła Grahama. Czy zmówili się, żeby zabrać jej dziecko? Może będą chcieli udowodnić, że jest złą matką? Nie pozwoli! Nikt nigdy nie zdoła odebrać jej synka! - Harvey był na tyle przyzwoity, że przymknął oko na twoje zachowanie - ciągnęła Velta. - Gdy przypomnę sobie scenę, jaką urządziłaś w szpitalu, podziwiam jego dobre serce. - Velta odwróciła się do mężczyzny z uśmiechem. -

Cóż, kiedy zauważyłam wczoraj, jak bardzo ci się tu podoba i jak cholernie upierasz się przy tych swoich studiach, wieczorem zadzwoniłam do Harveya i przyjęłam jego propozycję. Jade, zupełnie ogłuszona, powtórzyła: - Propozycję? Masz na myśli małżeństwo? - Tak - przytaknęła Velta zaczepnie. - Czekaliśmy tylko na twój powrót. Jade patrzyła na nich szeroko otwartymi oczami, po czym wybuchnęła śmiechem. - Mamo, ty chyba nie mówisz poważnie. Naprawdę wyjeżdżasz z tym typem? Nie, no powiedz, że żartujesz! - Zapewniam cię, że to nie żart. Harvey przewiózł już moje rzeczy z mieszkania w Savannah. Możesz sobie zatrzymać resztę. Chodź, Harvey! Dosyć się naczekaliśmy. Harvey, który nie odezwał się ani słowem, chwycił walizkę i skierował się do drzwi. Velta ruszyła za nim. - Mamo, poczekaj! - Jade położyła Grahama do łóżeczka i dogoniła Veltę, kiedy ta wsiadała do obszernego, popielatego auta. - Oszalałaś? Nie możesz tak po prostu odjechać! - Jestem dorosła. Mogę robić, co mi się żywnie podoba. Jade odskoczyła krok do tyłu. Velta powiedziała dokładnie to samo, co ona niedawno mówiła; co powtarzała za każdym razem, kiedy była mowa o oddaniu dziecka. - Mamo, nie! - wyszeptała błagalnie. - Wiem, że po prostu chcesz mi zrobić na złość. Potrzebuję cię. Proszę, nie jedź! - A jakże, jestem ci potrzebna. Niestety, Jade. Trzeba było nie ściągać sobie na głowę kłopotów. Nie mam zamiaru niańczyć dzieciaka, kiedy będziesz biegać do college'u. Jade próbowała inaczej przemówić matce do rozumu. - Dobrze, nie mówmy już o Grahamie. Jakoś sobie poradzę. Ale pomyśl o sobie! - Tak ci trudno zrozumieć, że mogę się jeszcze podobać mężczyznom? - Oczywiście, że nie. Ale może pragniesz tego aż tak bardzo, że nie potrafisz trzeźwo patrzeć? Przemyślałaś swoją decyzję? Daj sobie trochę czasu, żeby go lepiej poznać! - Jade, ja nie mam czasu. Zbyt wiele go straciłam dla innych. Pora pomyśleć o sobie. Jestem zmęczona płaceniem za cudze błędy. Przez ciebie musiałam zwolnić się z pracy, sprzedać dom i wyprowadzić z Palmetto. - To nie moja wina - zaprotestowała Jade przez ściśnięte gardło. - Dałaś się zgwałcić, a potem uparłaś się, żeby zatrzymać dziecko, kiedy najlepiej dla wszystkich byłoby jak najszybciej się go pozbyć. - Ale nie dla mnie, mamo. Chciałam Grahama. Kocham go! - A Harvey kocha mnie! - odpaliła Velta. - Po tym wszystkim, co przeszłam, mam zamiar czerpać z życia, ile się da. Jade czuła się odpowiedzialna za matkę. Uważała, że jej obowiązkiem jako córki było chronić ją przed nieszczęściem. Już lepiej zranić uczucia Velty niż pozwolić jej zrujnować życie.

- Mamo, on nie jest ciebie wart! - Popatrzyła z odrazą na wybrylantynowane włosy i błyszczący garnitur Harveya. - On wykorzystuje ludzkie nieszczęście, kupczy cudzym życiem. Czy na pewno chcesz poślubić kogoś takiego? Tatuś miał Medal Honorowy. Był bohaterem. Jak możesz nawet... - Twój bohaterski tatuś popełnił samobójstwo! - Nieprawda! Oczy Velty zmieniły się w wąskie szparki ziejące złością. - Wszystko było dobrze, póki się nie pojawiłaś. Ron nie mógł z nami wytrzymać, więc palnął sobie w łeb. Ponosisz winę za dwa samobójstwa, Jade! Ściągasz na nas same kłopoty od dnia, w którym cię poczęłam! Mam dosyć życia z kimś tak destruktywnym jak ty! Velta odepchnęła Jade, otworzyła drzwiczki i wsiadła do samochodu. Harvey zatrzasnął je, obszedł auto i wsunął się za kierownicę. Kiedy wycofywali samochód i ruszali, Velta patrzyła w drugą stronę. - Mamo, nie! - Jade podbiegła kawałek za jadącym szybko autem. - Mamo! - Stała i patrzyła, dopóki samochód nie zniknął jej z oczu. Dopiero wtedy usłyszała płacz synka. Zrezygnowana, wróciła do obskurnego pokoju. Graham zanosił się od płaczu i machał pulchnymi ramionkami. W otwartej buzi widać było jedyne dwa ząbki. Zmieniła pieluszkę, czule do niego przemawiając. Był przeraźliwie mokry. Najwyraźniej Velta, zajęta swoimi sprawami, zapomniała go przewinąć. Usiadła z dzieckiem w ramionach na łóżku i kołysząc je, czekała, aż zagrzeje się mleko. Kiedy było ciepłe, wetknęła mu smoczek do buzi. Rzucił się na niego łapczywie. Miał tak ogromny apetyt, że Jade musiała odstawić małego od piersi, zanim była do tego gotowa emocjonalnie. Zacisnął piąstki na jej bluzce. Pulchne paluszki chwytały mocno za materiał. Kiedy dawała mu butelkę, trzymała go jak najbliżej siebie, żeby chociaż mieć wrażenie, iż nadal karmi go piersią. Na zawsze pozostanie dla niej tajemnicą, jak coś tak pięknego i słodkiego mogło powstać w wyniku ohydnego gwałtu. Unikała kojarzenia poczęcia Grahama z tamtym zajściem. Musiałaby wtedy zastanawiać się, kto jest ojcem. A tego nigdy nie chciała dociekać. To właśnie tamtego popołudnia w domu Georgie doznała olśnienia. Nie może kojarzyć dziecka z krzywdą, którą jej wyrządzono. Georgie, oprócz wprawy w posługiwaniu się instrumentami medycznymi, miała głęboką znajomość duszy ludzkiej. Instynkt kazał jej upewnić się, czy Jade naprawdę chce pozbyć się dziecka. - Panno Sperry, pani jest inna niż kobiety, które do mnie normalnie przychodzą. Nawet taka Patrice Watley to zauważyła. Czy na pewno jest pani gotowa przez to przejść? Dokładnie w tej chwili Jade zrozumiała, że nie jest gotowa. Jej uczucia zmieniły się jak za dotknięciem różdżki czarodziejskiej. Dziecko, które w niej żyje, należy wyłącznie

do niej. I już teraz je kocha. To odkrycie było tak wielkim szokiem, że zemdlała na pokrytym gumowym prześcieradłem stole Georgie. Przez pół godziny nie mogła opanować łkania. Szlochała z ulgi, że wreszcie uwolniła się od konieczności podejmowania straszliwej decyzji, z którą nosiła się od paru tygodni. Kiedy doszła do siebie, była słaba i roztrzęsiona. Jakoś powoli się pozbierała, podziękowała Georgie za poświęcony czas i wyszła. Murzynka nie zwróciła pięćdziesięciu dolarów. Koszt perswazji był równy cenie zabiegu. - No, to teraz sobie ślicznie bekniemy! - Jade wyciągnęła smoczek z buzi Grahama. Zaczął energicznie protestować, ale powoli uciszał się, gdy Jade klepała go lekko po pleckach. - Pięknie! Spojrzał na nią i rozciągnął buzię w promiennym uśmiechu. Oblała ją gorąca fala czułości. Starła kciukiem ścięte mleko z jego buzi. Oblizała palec, usadowiła się wygodniej i znowu dała mu butelkę. Roztrzęsiona i słaba po rozładowanym napięciu, opuściła dom Georgie z nową nadzieją. Jeżeli wyjaśni wszystko Gary'emu, jak powinna była to zrobić zaraz po gwałcie, na pewno ją zrozumie. Jest czuły i wrażliwy. Zgodzi się z jej decyzją zachowania ciąży. Wyjadą z Palmetto, pobiorą się i będą realizować wspólne marzenia. Gary zajmie się dzieckiem jak własnym i nikt nie będzie niczego podejrzewał. Takie myśli towarzyszyły jej, kiedy pędziła na farmę Parkerów. Tutaj następował moment, który najchętniej wymazałaby z pamięci. Droga na farmę Gary'ego prowadziła prosto do drzwi stodoły. Za nimi krył się przerażający widok. - Gdybyś ufał mi jeszcze trochę dłużej! - Nachyliła się i szeptała w aksamitny policzek Grahama. - Gary, dlaczego to zrobiłeś? Oczywiście doskonale wiedziała, dlaczego. Zburzono jego wiarę w jej niewinność. Ci, którzy to zrobili, pozostali bezkarni. Ale kiedyś przyjdzie im zapłacić. Pod jednym względem Bóg okazał się łaskawy: Graham nie był ani trochę podobny do żadnego z jej prześladowców. Nie można było zgadnąć, kto jest jego ojcem. Miał ciemne, układające się włosy jak Jade i lekko skośne oczy, które najprawdopodobniej nie zmienią barwy i pozostaną niebieskie. Jego pulchna dziecinna buzia, tak jak rysy Jade, wykazywała ogromne podobieństwo do Ronalda Sperry'ego. Dobrze, że tak się stało. Od samego początku śmierć ojca budziła jej wątpliwości. Mimo to brutalność matki poruszyła ją do głębi. Zazwyczaj z całą stanowczością zaprzeczała, że mógł popełnić samobójstwo. To, że dzisiaj Velta powiedziała prawdę i w dodatku usiłowała obciążyć winą Jade, ujawniło cały bezmiar nienawiści do córki. Czy naprawdę była aż tak nieszczęśliwa, mieszkając z nią, że zdecydowała się odejść z kimś tak podłym jak Harvey? Chyba tak. Jade usiłowała odszukać w pamięci jakieś ciepłe wspomnienie o matce, które mogłaby pielęgnować.

Niestety, zachowała jedynie serdeczną pamięć o ojcu. Był czuły i dobry. Matka pozostawała zimna i obojętna. Kiedy skończyła karmić Grahama, nie położyła go do łóżeczka. Dalej tuliła dziecko do siebie. Często tak robiła, gdy potrzebowała bliskości drugiej osoby. Gdy minął pierwszy szok wywołany odejściem matki, zdała sobie sprawę ze swojego niewesołego położenia. Miała przy sobie jedną zmianę ubrania i jakieś trzydzieści dolarów. Za mało nawet na powrót do Savannah. A jeżeli nawet jakoś tam dotrze, to jak zdoła wrócić sama do Morgantown? - I co my teraz zrobimy? - Wtuliła nos w słodko pachnącą szyjkę dziecka. - Co my, Graham, zrobimy? Najprościej byłoby jednak wrócić do Savannah i z powrotem podjąć pracę. Jeżeli wytrwa przy swoim zamiarze studiowania, może uzbiera potrzebną sumę za parę lat. Tak, ale wydatki będą większe. Musi znaleźć opiekunkę do dziecka. Zaczną piętrzyć się trudności. Planowana zemsta jeszcze bardziej się oddali. Nie, nie może na to pozwolić. Musi być jakiś sposób. Już ona go znajdzie. Nie zaprzepaści takiej możliwości. Raz straciła stypendium, teraz nie pozwoli go sobie odebrać. 11 Dzwonek odbił się echem po wnętrzu pięknego domu w stylu angielskim z epoki króla Jerzego. Zbudowany z czerwonych cegieł, spojonych białą zaprawą, miał czarne okiennice, które dopełniały całości. Stał na pięknie utrzymanym trawniku, daleko od ulicy. Trawa musiała zostać rano zroszona przez automatyczne spryskiwacze, bo nadal lśniła wilgocią. Zamożność tego miejsca onieśmielała Jade. Spojrzała krytycznie na pomiętą spódnicę w nadziei, że wygląda w miarę porządnie. Zdążyła jeszcze palcem wytrzeć ślinę w kąciku buzi Grahama, kiedy drzwi otworzyły się i na progu stanęła ładna, drobna kobieta o popielatych włosach. Musiała mieć około pięćdziesiątki. - Dzień dobry! Kobieta najpierw spojrzała na Grahama, potem uśmiechnęła się serdecznie do Jade. - Czym mogę pani służyć? - Dzień dobry! Czy pani jest panią Hearon? Skinęła głową. - Tak. - Nazywam się Jade Sperry. Przepraszam za wczesną porę, ale bardzo zależy mi, żeby zobaczyć się z rektorem Hearonem, zanim wyjdzie do pracy. Pomysł zabrania Grahama na kampus paraliżował ją jeszcze bardziej niż myśl o wizycie w domu rektora. - Czy jeszcze go zastałam? - Je śniadanie. Proszę wejść. - Wolałabym poczekać na ganku - powiedziała z wahaniem. - Zajmę mu tylko chwilę. - Tym bardziej proszę wejść. To pani ten uroczy dzieciaczek?

Dała się poprowadzić w głąb przytulnego domu. Minęły słoneczną kuchnię, z której doszedł ją oszałamiający zapach jajecznicy na bekonie. Czuła, że leci jej ślinka. Ostatnio żywiła się głównie płatkami ryżowymi z mlekiem i kanapkami z masłem orzechowym. Nie pamiętała już, kiedy ostatnio jadła ciepły posiłek. Weszły na taras rozciągający się na całą szerokość domu od strony ogrodu. Rektor Hearon jadł śniadanie przy ręcznie kutym metalowym stole ze szklanym blatem. Kiedy Jade była u niego w biurze, miał na sobie brązowy garnitur i krawat, ale już wówczas potrafiła go sobie wyobrazić takiego jak teraz, w swetrze z zamszowymi łatami na łokciach i w obszernych, wyświechtanych na siedzeniu spodniach. Siwe włosy na łysiejącej głowie układały się na kształt wieńca laurowego. Kępki włosów wyrastały mu z uszu i nosa. Jego wygląd nie był jednak odpychający, raczej budził sympatię. Miał łagodną twarz o miłym uśmiechu i patrzył przyjaźnie. Z ciekawością spojrzał na Jade, kiedy żona wprowadziła ją na taras. Wyjął serwetkę zatkniętą za kołnierzyk koszuli i podniósł się. - Panna Sperry, prawda? Co za miła niespodzianka! Jade przełożyła Grahama na lewe przedramię i wyciągnęła rękę. Kiedy się przywitali, wskazał miejsce po przeciwnej stronie stołu i zachęcił, żeby usiadła. Jade czuła się bardzo niezręcznie. Pasek od torebki zsuwał się jej z ramienia, a Graham popiskiwał i łapał za liście zwisającej nad nimi paprotki. - Nie, dziękuję, doktorze Hearon. Ja tylko na chwilę. Przepraszam, że zakłócam panu śniadanie, ale, jak już mówiłam pani Hearon, bardzo mi zależało, żeby zobaczyć się z panem, zanim pan wyjdzie do pracy. - Mam czas na jeszcze jedną filiżankę kawy. Nie zechciałaby pani dotrzymać mi towarzystwa? Cathy, proszę cię... Panno Sperry? - Ponownie wskazał jej krzesło. Jade opadła na nie, głównie dlatego, że próba uspokojenia Grahama i jednoczesne zmaganie z torebką okazały się nie do pogodzenia. - Dziękuję. Jeszcze raz przepraszam za najście. Powinnam była poprosić o spotka... Graham, przestań! - W ostatniej chwili wyrwała mu z buzi liść paprotki, który udało mu się skubnąć. - Przepraszam, mam nadzieję, że nie zniszczył rośliny. - Dziewczyno, odkąd weszłaś, trzeci raz przepraszasz. Zaczynam się denerwować. - Ja też - odezwała się Cathy Hearon, która właśnie wniosła tackę z talerzykiem i filiżanką. Na talerzu leżał kawałek melona owinięty w cienki jak bibułka plasterek surowej, wędzonej szynki i ciepła bułeczka z czarnymi jagodami. - Ale ja naprawdę nie chciałam państwa... - Kawa czy herbata? Jade nie chciała obrazić gospodarzy odmową. Poza tym żołądek domagał się swoich praw.

- Poproszę herbatę - powiedziała cicho. - Jeżeli to nie za duży kłopot. - Wcale nie. Właśnie się zaparzyła. Cathy Hearon poszła po herbatę. Jade uśmiechnęła się smutno do rektora. - Dziękuję. - Nie ma sprawy. Trochę masła? Podsunął kryształową maselniczkę. Posmarowała ciepłą bułeczkę i podała gryzak Grahamowi. Zawsze miała go przy sobie, gdziekolwiek szli. Zajął się zabawką i pozwolił jej spokojnie jeść śniadanie. Pani Hearon nalała Jade jaśminowej, aromatycznej herbaty i usiadła przy stole razem z nimi. - Jak chłopczyk ma na imię? - Graham. - Graham. Ładnie. To dość niespotykane imię, prawda? - Uhm. Cathy, panna Sperry jest tą młodą osobą z Palmetto, o której ci opowiadałem. - Ach, tak. Wie pani, w Palmetto mieszkają dalecy krewni Mitcha. Jade podniosła spłoszony wzrok na rektora. Nie wspomniał ani słowem o Palmetto podczas jej wizyty. Nie miała ochoty drążyć tego tematu. - Zna pani... Lepiej nie rozmawiać o Palmetto, bo będzie musiała kłamać. Na szczęście Graham wprowadził małe zamieszanie. Uderzył gryzakiem o brzeg stołu, cisnął nim o podłogę i ściągnął srebrną łyżeczkę. Jade podniosła gryzak, ale Graham zdecydowanie wolał ćwiczyć dziąsła na łyżeczce. Cathy roześmiała się, widząc, jak ośliniony dzieciak namiętnie próbuje ją żuć. - Dobrze, nic się nie stało. Niech sobie gryzie do woli. Rektor Hearon przyglądał się Jade z uwagą. - Nie przypominam sobie, aby pani wspomniała o dziecku podczas naszej rozmowy kilka tygodni temu. - Nie, proszę pana. - To nie moja sprawa, oczywiście. Nie miałoby to również wpływu na decyzję komisji przyznającej stypendia. Jade osuszyła usta serwetką. - Obawiam się jednak, że w pewnym sensie jest to pańska sprawa. Dlatego właśnie przyszłam. Otworzyła torebkę, wyjęła czek i posunęła go w stronę rektora. - Muszę, niestety, zrezygnować ze stypendium. Pani Hearon pierwsza przerwała niezręczną ciszę. - Panno Sperry, mąż mi dużo o pani opowiadał. Zrobiła pani na nim bardzo korzystne wrażenie. Jeżeli pani uważa, że lepiej będzie, abyście porozmawiali w cztery oczy, chętnie zostawię was samych. Jade była poruszona jej taktem. - Nie, nie trzeba, pani Hearon. Już wszystko powiedziałam. - Poprawiła na ramieniu pasek od torebki, zsadziła Grahama z kolan i wstała.

- Bardzo dziękuję za śniadanie. - Chwileczkę - odezwał się rektor. - Proszę, niech pani siada. Poczekał, aż spełniła jego prośbę. Oparł podbródek na splecionych dłoniach i przyglądał się jej uważnie. - Szczerze mówiąc, jestem niemile zdziwiony. Rzadko kiedy spotyka się kogoś, kto tak bardzo zasługuje na pełne stypendium jak pani i jednocześnie potrafi tak się z niego cieszyć. Pani niemal w podskokach wybiegła z mojego gabinetu. Co się stało? Jade zastanawiała się, czy nie skłamać, ale patrząc na szczerą twarz rektora, zrezygnowała z tego zamiaru. Oczywiście kierował się ciekawością, ale jego zainteresowaniu towarzyszyła prawdziwa troska. - Moja matka uciekła. Nie bardzo wiedzieli, co chce przez to powiedzieć, więc wyjaśniła: - Moja matka zajmowała się dzieckiem, kiedy byłam w pracy. Planowałam, że będę pracować po południu i w weekendy, ale w tej sytuacji nie dam rady jednocześnie zarabiać na życie i płacić opiekunce. - Na pewno... Jade potrząsnęła głową, przerywając rektorowi: - Sprawdziłam wszystkie możliwości. Naprawdę. Kosztem pracy w Savannah nieraz przyjeżdżała w tygodniu do Morgantown, żeby rozejrzeć się za mieszkaniem, pracą i odpowiednim żłobkiem dla Grahama. Bezskutecznie. - Wszystkie dobre żłobki, które ewentualnie brałam pod uwagę, nawet te, których godziny pokrywały się wyłącznie z moim planem zajęć, były dla mnie za drogie. A jeszcze do tego, z powodu dużego napływu studentów, nie udało mi się znaleźć pracy. No i teraz, kiedy moja matka odeszła, nie dam rady bez jej pomocy rozpocząć studiów w tym semestrze. Opuściła głowę, chciała ukryć przed nimi swój smutek. Marzenie o studiowaniu rozwiało się. Nie bardzo wiedziała, z czego się będzie utrzymywać. Właściciel sklepu w Savannah stracił cierpliwość z powodu zbyt częstych próśb o wolne dni i wyrzucił ją z pracy. Velta opróżniła ich wspólne konto bankowe z resztek oszczędności ze sprzedaży domu w Palmetto. Dwadzieścia dolarów stanowiło cały jej majątek. Dziś zapłaci dwanaście za pokój w motelu. Jutro zostanie bez grosza. Zamierzała błagać właściciela sklepu w Savannah, żeby przyjął ją z powrotem do pracy. - Panno Sperry, rezygnacja ze stypendium wydaje się decyzją równie dramatyczną, jak zbyt radykalną. - To prawda, ale nie mam wyboru. Proszę mi wierzyć, panie rektorze, że nie zamierzam na zawsze zrezygnować ze studiów. Z pewnych powodów bardzo mi zależy, żeby skończyć je jak najprędzej. - Co to za powody? ~ Osobiste.

Zmarszczył brwi, słysząc taką lakoniczną odpowiedź. - Dlaczego ubiegała się pani o stypendium właśnie w Dander College? - Szczerze? - Oczywiście. - Był jednym z niewielu w okolicy, do którego nie zwróciłam się wcześniej o pomoc finansową. Odmówiono mi w tylu miejscach! Uznałam, że skoro jesteście dotowani przez kościół, mogę liczyć na chrześciańską ofiarność Dander College. - A gdyby pani podanie zostało rozpatrzone negatywnie? - Próbowałabym dalej. Doktor Hearon chrząknął. - Czy dobrze rozumiem, że ojciec Grahama... - Ojciec Grahama nie żyje. Wszyscy o to wiecznie pytali. Taka odpowiedź wydawała jej się najbardziej stosowna. Nie sądziła, aby w nią wierzono, ale przynajmniej zostawiano ją w spokoju. - Wiem o pewnym zajęciu - niespodziewanie odezwała się Cathy Hearon. - Pamiętasz, kochanie, Dorothy Davis? Prowadzi sklep, w którym na ogół kupuję ubrania. Nie dalej niż wczoraj - zwróciła się do Jade - pytała mnie, czy nie znam kogoś, kto zająłby się jej rachunkami. Mówiła, że ma tak słaby wzrok, iż ledwo może odczytać faktury. - Co w tym dziwnego? To babsko musi mieć osiemdziesiątkę. Cathy trzepnęła męża po ręce. - Nie słuchaj go, Jade. Dorothy rzeczywiście jest raczej oschła, ale dobry z niej człowiek. Gdyby była bardziej miękka, nie udałoby jej się w życiu tyle osiągnąć. Myślisz, że podjęłabyś się? - Pani Hearon, jestem gotowa wziąć każdą pracę. Poza tym mam studiować marketing i zarządzanie. Sama praca to nie wszystko. Nadal nie znalazłam ani żłobka dla Grahama, ani mieszkania dla nas. - Na pewno coś się znajdzie. Jade pomyślała o dwudziestu dolarach w kieszeni. Za mało nawet na zadatek czynszu. - Chyba nie, pani Hearon. Rektor spojrzał na zegarek i wstał. - No, muszę iść, bo się spóźnię. Czas wreszcie podjąć jakąś decyzję. Zmarszczył krzaczaste brwi, aby wyglądać groźnie, ale ze słabym skutkiem. - Panno Sperry, coś mi się wydaje, że jest pani zbyt dumna, aby przyznać przed nami, że chociaż nie z własnej winy, znalazła się pani w krytycznej sytuacji życiowej. Nie spotkałem w swojej długiej karierze zawodowej wielu młodych ludzi, którym tak bardzo jak pani zależało na wykształceniu. Jakieś wyjątkowo złożone okoliczności musiały zburzyć pani entuzjazm i determinację. Podziwiam pani dumę, ale z drugiej strony - zagrzmiał głosem, który nieraz podrywał drzemiących na sali studentów - jeżeli pani z nią przesadzi, może to się niekorzystnie odbić na pani życiu.

Najwyższy czas, aby przyznać się do swojej bezradności i dać sobie pomóc. Jestem pewien, że Cathy załatwi tę pracę, chociaż na pani miejscu mocno bym się zastanawiał. Ta skąpa, stara jędza nawet na Boże Narodzenie liczy sobie za ozdobny papier. Tylko święty by z nią wytrzymał. A teraz, jeżeli pani tego jeszcze nie zauważyła, to śpieszę donieść, że Cathy cielęcym wzrokiem patrzy na pani synka. Niestety, nie mamy własnych dzieci. Jestem pewien, że rozpuści go jak dziadowski bicz, kiedy pani u nas zamieszka. - Zamieszkam... tutaj?! - wykrzyknęła Jade. - O Boże, ale ja... - Proszę milczeć, panno Sperry. Jeszcze nie skończyłem, a bardzo się śpieszę. Zapewne pani nie wie, że Cathy i ja nieraz przyjmowaliśmy do domu, na okres semestru, niektórych obiecujących studentów. Mieliśmy odstąpić od tego zwyczaju w tym roku, ponieważ zdarzyła nam się przykra historia. Pewien młody człowiek zniknął razem z dwoma srebrnymi świecznikami. Pal diabli te świeczniki! Po prostu zachwiał moją wiarą w trafną ocenę ludzi. Pani mi ją przywróciła. Więc, jeśli nie ma pani żadnych złych zamiarów co do naszych sreber, proponuję, byście zamieszkali u nas tak długo, jak to będzie wam odpowiadać. Brak pani nazwiska na liście studentów pierwszego roku po terminie, który dzisiaj upływa, uznam za osobisty afront. Ma pani świetne wyniki. Szkoda byłoby zmarnować taki potencjał przez coś tak trywialnego jak brak pieniędzy. Cathy, mam ogromną ochotę na smażone ostrygi na kolację. Machnął ręką i wyszedł. Cathy Hearon poklepała Jade po ramieniu. - Czasami go ponosi, ale przywykniesz. 12 Columbia, Karolina Południowa, 1978 - Cześć, Hutch! Już myślałem, że nie żyjesz. Właź! Ty cholerny skurczybyku! - Neal Patchett szeroko otworzył drzwi przed swoim kumplem. Hutch wszedł do zarzuconego rzeczami pokoju. - Jesteście zajęci? - Gdzie tam! Fajnie, że wpadłeś. Lamar! - wrzasnął Neal. - Mamy gościa! Walnął kilka razy pięścią w ścianę, w wolne miejsce między plakatem Loniego Andersona a fotosem z dziewczynami zagrzewającymi do gry Dallas Cowboys. - Hutch, wysuń sobie fotel i siadaj. Piwo? - Tak, proszę. - Wydawało mi się, że trenujesz, panie sportowiec? Neal kuksnął go w plecy w drodze do kuchni. - Ach, co tam! - Wziął zimne piwo od Neala, pociągnął i głośno beknął. - Mmm, pycha. Cześć, Lamar! Z holu wynurzył się Lamar. Na szyi miał fantazyjnie przewiązany fular, mimo że był ubrany w obcięte dżinsy i podkoszulek. W ręce trzymał rakietę tenisową. - Cześć, Hutch! Jak idzie wam z futbolem? - Drużyna dopiero się rozkręca. Nie liczcie na oszałamiającą

grę. Rozpakowani? Lamar odłożył rakietę i ściągnął fular z szyi. - Dopiero próbuję się jakoś odnaleźć. - Co się będziesz męczył? - Hutch wyciągnął się na rozchwianym fotelu. - I tak za tydzień będzie tu totalny bałagan. Dlatego lubię tu przychodzić. Już drugi rok Neal i Lamar dzielili stancję poza kampusem. Dom był stary, przestronny i na tyle oddalony od sąsiadów, że poliq'a nie musiała interweniować, gdy prywatki stawały się zbyt głośne. Na pierwszym roku Hutchowi nie wolno było sprowadzić się do kolegów, ponieważ jako członek drużyny futbolowej miał obowiązek mieszkać w akademiku dla sportowców. Zazdrościł im wolności i swobody. - Zeszłej wiosny Myrajane o mało nie zemdlała, gdy przyjechała pakować Lamara i weszła do środka - roześmiał się Neal. - Mój stary musiał ją podtrzymać, by nie padła jak długa. Mielibyśmy teraz odcisk ciała Myrajane na werandzie. Wiecie, jaki ślad zostaje po psie Huckleberry, kiedy walnie o beton? Wyjął skręta z szuflady w stoliku, zapalił i zaciągnął się głęboko dwa razy. Podał go Hutchowi, który z żalem odmówił. - Lepiej nie. Donna Dee potrafi wyczuć to świństwo na kilometr. Chyba wezmę jeszcze jedno piwo. Neal podsunął skręta Lamarowi. Lamar palił i jednocześnie uśmiechał się do Hutcha tym swoim nerwowym, niepewnym uśmiechem. - Ta twoja żonka krótko cię trzyma, co? - Neal znowu zaciągał się skrętem. - Ale z ciebie idiota! Po jakie licho się ożeniłeś, kiedyśmy akurat przyjechali do tej skarbnicy cipek, którą zwą uniwersytetem? - Nie jest tak źle - powiedział Hutch ponuro. Neal przyłożył rękę do ucha. - Lamar, co to za hałas? - Jaki hałas? - Nie słyszysz? Coś jakby zgrzytanie łańcuchów i kuli u nogi. - Odwal się! - Hutch wysączył drugie piwo i zgniótł puszkę w potężnej łapie. - Przynajmniej mogę mieć babę w łóżku co noc. - Ja też. Tylko że się z nimi nie żenię. Pierwszą randką Hutcha z Donną Dee był bal maturalny. Czuł się dziwnie zobowiązany ją zaprosić. Wydawało mu się, że Donna Dee spodziewa się, iż z nią pójdzie. Oboje doskonale wiedzieli, dlaczego, chociaż nigdy nie padło na ten temat ani jedno słowo. Potem spotykał się z nią całe lato, z wyjątkiem chwil spędzonych w towarzystwie Neala i Lamara. Hutch zawsze dosyć lubił Donnę Dee. Powoli zaczął się do niej coraz bardziej przyzwyczajać. Głupawe uwagi Neala stawały się mniej istotne. Chociaż nie grzeszyła urodą, potrafiła być zabawna i miła. No i jasno dawała do zrozumienia, że bardzo jej na Hutchu zależy. Latała do kościoła

co niedziela, ale już na drugiej randce pozwoliła wsadzić mu rękę za stanik, a na trzeciej jej ręka wylądowała w jego spodniach. Czwartego lipca, po obchodach Święta Niepodległości i pokazie fajerwerków na plaży, sama zaproponowała, żeby pokochali się na tylnym siedzeniu jego samochodu. - Aa... ale, Donna Dee, nigdy nie sądziłem... To znaczy... nie mam przy sobie prezerwatywy. - Nie szkodzi, Hutch. Tak bardzo chcę się z tobą kochać, że jest mi to obojętne. Sądził, że jeżeli zdecydowała się stracić dziewictwo, nie powinien się upierać przy środkach ostrożności. Przecież Neal mówił, że dziewica nie może zajść w ciążę. Poza tym, trochę wypił i był diabelnie napalony, a Donna Dee chętna, więc pożądanie zwyciężyło nad rozumem. Od tego czasu zawsze miał przy sobie kilka kondomów, na wypadek, gdyby znowu zachciało się jej amorów. - Posuwasz Donnę Dee? - zapytał Neal we wrześniu podczas weekendu, który spędzali na nartach wodnych. - Nie - skłamał Hutch. - To porządna dziewczyna. Przecież wiesz. Neal spojrzał na niego z powątpiewaniem. - Przykro by mi było, gdyby najlepszy przyjaciel miał przede mną sekrety. Jeżeli nie możesz się do niej dobrać, to po co marnujesz na nią tyle czasu? - Coś mi się wydaje, Neal, że jesteś zazdrosny - zażartował Lamar. Twarz Neala aż pociemniała z gniewu. Pozbierał swoje rzeczy i pojechał do domu. Ponieważ motorówka i cały sprzęt należały do niego, Lamar i Hutch też, chcąc nie chcąc, musieli wrócić. Kiedy Donna Dee poinformowała go, że udało jej się przebrnąć przez procedurę kwalifikacyjną na uniwersytet, miał mieszane uczucia. Z jednej strony nie buntował się przeciwko temu, by ją widywać, i pewnie tęskniłby, gdyby została w Palmetto, ale z drugiej - Neal miał wielkie plany co do ich wspólnego pobytu na studiach. - Tak będziemy szaleć, że napiszą o nas w kronikach uniwersyteckich. Nie przepuścimy żadnej kobitce - obiecywał po pijanemu. Przez pierwszy semestr na uniwersytecie Hutch miotał się między grą na pierwszej linii w drużynie futbolowej, zajęciami na uczelni, utrzymywaniem Donny Dee w dobrym humorze i próbami sprostania oczekiwaniom Neala. Trener kazał mu przejść do obrony. Donna Dee odrabiała za niego wszystkie prace pisemne z tych zajęć, na które chodzili razem. W zamian żądała pieszczot i czułości. Obdzielał ją nimi ochoczo, jeśli tylko starczało mu sił. Po sobotnich meczach i w niedzielne noce brał udział w orgiach w mieszkaniu Neala. Trawki, alkoholu i dziewczyn zawsze było pod dostatkiem. Właśnie jeden z takich weekendów stał się przyczyną pierwszej poważnej kłótni z Donną Dee.

- Podsłuchałam w bibliotece, jak trzy cizie rozmawiały o prywatce u Neala - oznajmiła, wydmuchując nos w ligninową chusteczkę. - Blondynka z pieprzykiem na szyi opowiadała koleżankom, jak zaciągnęła do łóżka rudowłosego zawodnika z drużyny futbolowej. Niestety, była zbyt pijana, żeby zapamiętać, jak mu na imię. To byłeś ty, Hutch. Jesteś jedynym rudym zawodnikiem z pierwszego roku grającym w reprezentacji. A mówiłeś mi, że chodzisz do Neala tylko na piwo. Spałeś z tą blondynką? Niemal słyszał w wyobraźni głos Neala nakazujący mu wymyślić jakiś wykręt. Resztki przyzwoitości kazały mu spojrzeć na nią ze skruchą i wyznać: - Chyba tak. Czasem wygłupy u Neala posuwają się zbyt daleko. Donna Dee tak się rozszlochała, że nie bardzo wiedział, co robić. Objął ją niezdarnie. - Tak mi przykro, najdroższa. Ja nie chciałem. Inne dziewczyny to nie to samo, co ty. Ja ciebie... kocham. Nie wierzył własnym uszom, że to mówi. Za to Donna Dee świetnie go usłyszała. Natychmiast podniosła głowę i patrząc przez łzy, zapytała: - Naprawdę, Hutch? Szczerze? Hutch stał ogłupiały. Zanim doszedł do siebie, zaplanowali zaręczyny na walentynki i wesele w czerwcu. Kiedy pojechał do Palmetto, by poinformować rodziców o swoich planach, Fritz był wyraźnie niezadowolony. - Synu, jesteś za młody, żeby się żenić. - Wiem, tato, ale ona tak bardzo tego chce. - A ty? - Eee, jasne. Tak. Myślę, że tak. - Żenisz się z nią z miłości? - Pewnie. Po co w innym razie miałbym to robić? Wymienili zakłopotane spojrzenia. Fritz westchnął zrezygnowany. - Cóż, jeśli jesteś pewien, że tego chcesz... Ślub odbył się w drugim tygodniu czerwca. Trzy dni przed weselem Donna Dee razem z Hutchem oglądali prezenty ślubne w domu jej rodziców. Donna Dee odłożyła komplet noży, który właśnie rozpakowała, i okręciła kokardę z opakowania na wieszaku na ubranie. Wisiał tam już cały pęk kolorowych satynowych wstążek. - Hutch? - Hm? - Właśnie opychał się kanapką z wędliną, którą przygotowała mu pani Monroe. - Chciałabym cię o coś zapytać. - Wal. Donna Dee z wielką starannością wiązała kokardę na wieszaku. Wpadła na ten pomysł w wieczór panieński, kiedy dostała pierwsze prezenty. - Zanim się ludzie pobiorą, powinni wszystko sobie wyjaśnić, nie? Hutch zlizywał z palców sól po chrupkach ziemniaczanych. - No. - Chodzi mi o tę noc, kiedy wzięliście Jade nad kanał.

Hutch znieruchomiał z palcem w ustach. Powoli opuścił rękę i odwrócił się do Donny Dee, ale nie patrzył jej w oczy. Jego wystające jabłko Adama poruszyło się w górę i w dół, kiedy przełknął ślinę. - O co ci chodzi? - To nieprawda, co Jade powiedziała? Nie zgwałciłeś jej? - Zwróciła ku niemu wzrok pełen napięcia. Hutch zastanawiał się, co powiedzieć - prawdę czy to, co chciała usłyszeć. Musiał albo przyznać się do gwałtu, albo do tego, że pożądał jej przyjaciółki. Sytuacja była patowa. - Oczywiście, że to nie był gwałt - wymamrotał. - Znała nas. Jak byśmy mogli ją zgwałcić? - Czy próbowała was powstrzymać? Wzruszył potężnymi ramionami. - Ona, hm... no wiesz, jakie są niektóre dziewczyny. Udają, że nie mają ochoty, kiedy tak naprawdę to chcą. Donna Dee patrzyła gdzieś w bok. - A ty ją chciałeś, Hutch? Chyba jej pożądałeś, skoro miałeś erekcję? Przesuwał wielkimi stopami po dywanie. - To nie tak, Donna Dee. Przysięgam na Boga. To było... no, zamroczyło mnie. Cholera, nie wiem, jak inaczej to wytłumaczyć. - Niecierpliwym gestem rozłożył ręce. - Wcale nie planowałem tego, żeby przelecieć Jade. - No dobrze. - Donna Dee odetchnęła głęboko i powoli wypuściła powietrze. - Zawsze uważałam, że kłamała, mówiąc, że wszyscy trzej wzięliście ją siłą. Pewnie tak was skokietowała, że nie potrafiliście się oprzeć. W końcu jesteś tylko facetem i są pewne granice wytrzymałości. Starał się nie zauważyć, jak nerwowo mruga oczami. Ona też udawała, że nie widzi kropelek potu nad jego górną wargą. Oboje byli nieszczerzy, ale dla świętego spokoju postanowili oszukać własne sumienia i siebie nawzajem. Na przyjęciu weselnym Neal podszedł do Hutcha i szepnął mu w ucho: - Polecam twojej uwadze druhnę panny młodej. - To bliska kuzynka Donny Dee. - Nie obchodzi mnie, czyja to krewna. W każdym razie pieprzy się jak króliczek. - Neal dźgnął go palcem pod żebro. - Pomyśl tylko, ile możesz mieć radości ze spotkań rodzinnych. - Chyba zwariowałeś - warknął Hutch i strząsnął z siebie ramię Neala. - Hej, człowieku! Czy małżeństwo zdusiło twą indywidualność? Żal patrzeć! W tym momencie Hutch poprzysiągł dochować wierności żonie. Nieważne, jak głęboko popadli w zakłamanie. To właśnie Donna Dee poprzez swoje kłamstwo uchroniła go przed oskarżeniem o gwałt. Można zrozumieć jej zazdrość o Jade. O tym także nigdy głośno nie mówili. Ich związek był przypieczętowany wspólnym grzechem. Nie ma zamiaru pogrążać się bardziej, dodając do tego jeszcze niewierność. W porównaniu z krzywdą, jaką wyrządzili Jade, wierność

nie wydawała się zbyt wielkim poświęceniem. Po miesiącu miodowym spędzonym w Hiltonie na Head Island Hutch pracował przez resztę wakacji u swojego ojca w biurze szeryfa. Potem musiał się stawić na treningi drużyny futbolowej. Donnie Dee było pilno założyć dom w Columbii. Hutch uważał, że przesadza z tą swoją potrzebą „wicia gniazda". Kiedy wieczorem rozpakowywali delikatną porcelanę w pokoju o ścianach z gołego betonu, oznajmiła, że ma zamiar zrezygnować z części zajęć. - Zaoszczędzimy pieniądze, które poszłyby na czesne. I tak nie mam głowy do nauki. Po co mi przedmioty humanistyczne i biologia? Tyle, co trzeba, wiem, no nie? - Wyciągnęła rękę i zachęcająco zamknęła ją na jego czułym miejscu. - Chyba nie przestałaś brać pigułki? - Jasne, że nie. Czemu pytasz? Zauważył jednak, że unikała jego wzroku. - Bo tylko tego brakuje, żebyśmy teraz mieli dziecko. - Wiem o tym, głuptasie. - Obiecałem starym, że nie zarwę studiów, gdy się pobierzemy. Mam przed sobą ciężki rok. Poza tym trener się mnie czepia, że za mało ćwiczę. Nie mogę sobie pozwolić na żadne dodatkowe obowiązki. Odłożyła robotę, zarzuciła mu ręce na szyję i całowała powoli. - Czy nie uważasz, że po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłam, nasza miłość powinna być na pierwszym miejscu? No właśnie. Znowu delikatnie przypomniała, że nadstawiała za niego głowę, kiedy tego rozpaczliwie potrzebował. Czy do końca życia będzie trzymać go w szachu przy pomocy ich wspólnej tajemnicy? Ogarnęło go takie przygnębienie, że następnego dnia nogi same zaprowadziły go pod dom Neala. Przebywanie w towarzystwie Neala i Lamara było jak powrót na miejsce występku, jak rozdrapywanie starych ran. Im częściej to robił, tym bardziej nurtowała go przeszłość. Nic nie mógł na to poradzić. - Jak tam Donna Dee? - zapytał Lamar. - Nie widziałem jej od wesela. - Marihuana sprawiła, że się rozluźnił. Półleżał w fotelu, z nogą przewieszoną przez tapicerowane boczne oparcie. - Świetnie. Prosiła, żeby was pozdrowić. Neal sięgnął po butelkę bourbona, odkręcił korek i pociągnął łyk prosto z butelki. - Powiedziałeś jej, że tu idziesz? - Jasne. - I nie bała się? W takim razie jest głupsza, niż myślałem. Hutch wpadł w szał. Skoczył na równe nogi. - Wcale nie jest głupia! Twierdzi, że jesteście gnojki, i chyba się nie myli! - Ruszył ku drzwiom. Neal podniósł się z fotela i zastąpił mu drogę. - Nie wściekaj się - uspokajał go. - Po prostu chciałem cię trochę podpuścić. Zostań! Kilka dziewczyn ze stowarzyszenia Delta Gamma obiecało wpaść i zająć się tym miejscem. Oczywiście nie tylko miejscem - dodał i mrugnął

porozumiewawczo. - Tyle ich przyjdzie, że sami z Lamarem nie damy rady. - Nie, dzięki - odpowiedział niepewnie. - Idę do domu, do żony. - Chciał ominąć Neala, ale mimo alkoholu i trawki Neal zachował refleks i jasny umysł. - Chłopie, czy ty do końca życia masz zamiar czuć się jej dłużnikiem? Hutch znieruchomiał. - Dłużnikiem? - Przestań zgrywać idiotę. Mówię o rewanżu za to, co dla nas zrobiła. Hutch rzucił spłoszone spojrzenie w stronę Lamara, ale ten odwrócił wzrok. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Jasne, że nie - roześmiał się Neal nieprzyjemnie. Płacisz Donnie Dee za ocalenie tyłka przed więzieniem. Najpierw ją rżnąłeś, potem się ożeniłeś, a teraz skaczesz na dwóch łapkach jak pies. - Stul pysk! - Na pewno z rozkoszą rozorałaby ci gębę pazurami, gdyby wiedziała, jak się rzuciłeś na jej przyjaciółkę. Nie, Lamar? - zapytał, odwracając się ku Lamarowi, który nie wiedział, gdzie podziać oczy. - I ty, i ja mieliśmy niezłą zabawę, ale coś mi się wydaje, że nasz stary druh, Hutch, przeszedł wtedy samego siebie. Hutch zbliżył pobladłą twarz do twarzy Neala. - Jesteś chorym skurwysynem, Neal! Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. Odepchnął Neala i wybiegł z pokoju. Słyszał, jak Lamar krzyknął za nim: - Hej, Hutch! Neal nie miał na myśli niczego złego! Zostań! Hutch szedł, nie oglądając się. - Jeszcze przyjdziesz! - Neal wykrzykiwał przez drzwi z siatki. - Dobrze wiesz, gdzie można połasować. Jak cię weźmie ochota na słodkie, to wrócisz! Wkrótce po wyjściu Hutcha Lamar wycofał się do swego pokoju, zostawiając miotającego groźby Neala samego. Neal rzadko wpadał w szał, ale Lamar nie potrafił powiedzieć, co bardziej go paraliżowało: jego wybuchy złości czy ponure milczenie. Czasem, kiedy Neal był zły, nic nie mówił, tylko siedział zasępiony i widać było, że w środku aż się gotuje. Lamar źle znosił wspólne mieszkanie z Nealem, ale brakło mu odwagi, żeby się wyprowadzić. Całe wakacje o tym myślał. Marzył, żeby matka przeniosła go na inny uniwersytet albo zaproponowała pójście na urlop dziekański. Modlił się, żeby stało się coś, co wyrwałoby go spod dominacji Neala. Nic takiego się nie wydarzyło. Nie zdobył się też na odwagę, żeby poszukać innej stancji. Potulnie zwiózł z Palmetto swoje rzeczy do starego domu, a teraz brakowało mu energii, żeby rozpakować piętrzące się pod ścianami

walizki i kartony. Leżał na łóżku z oczami zakrytymi ramieniem. Kiedy odszedł Hutch, nadzieja na wyrwanie się spod wpływu Neala stała się jeszcze bardziej nikła. Nie wiadomo, co Neal mógłby zrobić, gdyby mu teraz oznajmił, że chce się wyprowadzić. Wszystko wskazywało na to, że ugrzązł na dobre. Znowu czeka go całonocna prywatka. Neal otaczał się ludźmi, którzy okazywali mu uwielbienie. Lamar podejrzewał, że części z nich imponowały głównie jego możliwości. Inni zapewne, bojąc się go obrazić, nie śmieli odmówić. Drzwi Neala zawsze stały otworem dla wszystkich szukających seksu, alkoholu i miękkich narkotyków. Korowód żądnych przygód studentów uniemożliwiał jakąkolwiek prywatność. Nawet jeżeli Lamar zamknął się w swoim pokoju, zawsze ktoś tam się dobijał w poszukiwaniu toalety lub wolnego do pofiglowania łóżka. Męczyła go sama myśl o kolejnych dziewięciu miesiącach bezustannych ekscesów. Neal był zazdrosny o wszystko, co mogłoby osłabić jego kontrolę nad kolegami. Oczekiwał całkowitego podporządkowania się i pełnej gotowości. Właśnie dlatego tak napadł dzisiaj na Hutcha. Był zły na Donnę Dee, że zajęła większość jego czasu. Wywleczenie incydentu z Jade było ciosem poniżej pasa. Wszyscy trzej zgodnie udawali, że nic się nie stało. Starali się nie dostrzegać, że samobójstwo Gary'ego Parkera i wyjazd z miasta Jade i jej matki mają jakikolwiek związek z ponurą historią znad kanału. Mimo że starannie unikali tego tematu, jakoś zawsze pojawiał się w ich rozmowach. Przeważnie wywoływał go Neal. Czy była to z jego strony taka sama manipulacja, o jaką oskarżał Donnę Dee? Podsycał ich pamięć, ilekroć czegoś od nich chciał. Te aluzje miały utrzymać ich w posłuszeństwie. Jak długo? Przez całe życie? Ta myśl zmroziła Lamara. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnął, było narazić się na szyderstwa Neala. Nie daj Boże, gdyby dowiedział się, że Lamar jest zakochany. Oprócz perspektywy mieszkania z Nealem przez kolejne dwa lata to był drugi powód, dla którego wyjazd z Palmetto był ciężkim przeżyciem. Zostawiał tam swoją nowo poznaną miłość - nauczyciela angielskiego z Junior High School w Palmetto. Poznali się całkiem przypadkiem, w kinie. Pierwsza randka nie zapowiadała się zbyt romantycznie. Poszli po filmie na kawę i przegadali cały wieczór. Potem przez całe lato spotykali się niemal codziennie. Pewnego razu, po długiej przejażdżce nadbrzeżem, Lamar niespodziewanie wyznał: - Nie mogę cię zaprosić do domu. Mieszkam z matką. - Tak, lepiej byłoby zostać sam na sam. Uzgodnili, że pojadą do motelu. Tam, nie licząc historii z Jade, Lamar utracił dziewictwo. Nie mógł nikomu opowiedzieć o nocy swego życia, bo rozwiałby pewien mit dotyczący jego osoby. Wszyscy koledzy byli przekonani, że jest bardzo doświadczony seksualnie.

Ukrywał starannie swój związek, co stanowiło wyczyn nie lada przy kimś tak wścibskim jak Myrajane. Mimo że spędził rok poza domem, życzyła sobie, żeby spowiadał się z każdej minuty. Aż dziw, że nigdy nie dowiedziała się o incydencie z Jade Sperry. Musiał go chronić jakiś dobry anioł. Myrajane jako jedna z pierwszych obwiniła Jade o przyczynienie się do śmierci Gary'ego Parkera. Lamar odczuł to jako wielką niesprawiedliwość i stoczył walkę z własnym sumieniem, czy nie oświecić matki co do paru spraw. Oczywiście bój z sumieniem był jedynie pozorowany, więc przezornie zachował swą wiedzę dla siebie. Do dzisiaj nie rozumiał, jak to możliwe, że wyszedł z tamtej historii bez szwanku. Czuł się jak skazaniec, który miał szczęście urwać się ze sznura. Teraz wysilał całą inteligencję, by ukryć przed matką swój związek. Miał dwa grzechy na sumieniu. Coś takiego nie może ujść na sucho. Pokutą Lamara będzie kolejny rok tyranii Neala. Zmusił się, by wstać i przygotować do wieczoru. Musi zdążyć rozpakować rzeczy, zanim przyjdą dziewczyny z Delta Gamma, bo inaczej nic nie będzie mógł znaleźć. A potem napije się, oszołomi narkotykami i pewnie zaciągnie którąś z nich do łóżka, bo tego przecież oczekiwał Neal. Walka o przetrwanie w brutalnym świecie polega na tym, żeby robić to, na co się zupełnie nie ma ochoty. Taka była jego filozofia życiowa. 13 Morgantown, Karolina Południowa, 1977-1981 - Cholera! Co za egzamin! Jade uśmiechnęła się do studenta, który szedł krok za nią, gdy opuszczała Kolegium Nauk Ścisłych. Ten egzamin był rzeczywiście cholerny - zgodziła się w duchu. Kuranty na wieży wybiły czwartą. Drzewa rzucały długi cień na trawniki kampusu, a zielone liście wirowały w podmuchach chłodnego wiatru. - Nigdy nie byłem mocny z biologii. A tak przy okazji, nazywam się Hank Arnett. - Miło mi, Hank. Jestem Jade Sperry. - Hej, Jade! - uśmiechnął się rozbrajająco. - Jak myślisz, zdałaś? - Biorę stypendium. W moim przypadku samo zdanie to za mało. Muszę utrzymać wysoką średnią. Zagwizdał. - Współczuję. - Jeżeli nie przepadasz za biologią, to co cię interesuje? zapytała, żeby podtrzymać rozmowę. - Sztuka. Obudź mnie w środku nocy i zapytaj o Moneta. Czy sądzisz, że Picasso byłby ciekaw, jak rozmnaża się rzęśniczka? Jade roześmiała się. - Ja robię specjalizację z zarządzania. - Hm. - Uniósł brwi zdziwiony. - Z taką twarzą? Raczej sądziłbym, że studiujesz muzykologię, no, ewentualnie literaturę.

- Nie. Marketing i zarządzanie. - Jezu, zupełnie opuścił mnie instynkt. W życiu nie odgadłbym w tobie przyszłego rekina finansowego. Odebrała to jako szczególny komplement. - Tutaj skręcam. - Stali na skrzyżowaniu dwóch chodników. - Miło było cię poznać, Hank. - Mnie również. Słuchaj, mam ochotę na kawę. Jak ci się podoba ten pomysł? - Bardzo, ale niestety śpieszę się do pracy. - Gdzie pracujesz? - Hank, naprawdę muszę pędzić. Cześć! Zanim zareagował, odwróciła się i pobiegła na parking. Obserwował ją, póki nie zniknęła mu z oczu. Hank Arnett miał miłe usposobienie, wysoką, smukłą sylwetkę o szerokich, kościstych ramionach i śpiewny południowy akcent. Gęste, układające się, rudawe włosy często nosił ściągnięte gumką. Nie przypominał aktora filmowego, ale miał przyjemną twarz, której dodawały uroku wesołe iskierki w piwnych oczach. Ubrania kupowane głównie na pchlim targu nosił z fantazją, nie wyglądając przy tym zniewieściale. Główną zaletę jego charakteru stanowiła wytrwałość. Poczucie humoru sprawiało, że przeszkody w życiu bardziej go bawiły, niż irytowały. Jade nieraz miała okazję się o tym przekonać podczas pierwszego roku studiów w Dander College. Od czasu gdy się poznali, zwyczajem stało się, że odprowadzał ją po zajęciach z biologii na parking. Ponieważ były to ostatnie zajęcia i musiała stawić się w pracy, zawsze miała doskonały pretekst, żeby odmówić pójścia na kawę. Bardzo go lubiła, ale jednocześnie nie chciała zachęcać do czegokolwiek więcej poza miłymi rozmowami. *** Jak przewidział rektor Mitch Hearon, panna Dorothy Davis okazała się niezbyt sympatycznym pracodawcą. Stara panna, do tego bardzo dumna, potrafiła być ogromnie wymagająca i kapryśna. W jej sklepie można było ubrać kobietę od dnia urodzin po grób. Wiedziała doskonale, co gdzie leży, i potrafiła niemal z pamięci odtworzyć kody magazynowe towarów. Sprzedawcy bali się jej jak ognia. Ponieważ Jade pracowała chętnie i nieźle sobie radziła, dość szybko zyskała aprobatę panny Dorothy. Starsza pani polubiła ją za to, że, jak mówiła: „Jade jest rozsądną, młodą osobą, nie tak jak ta cała reszta". Jade mądrze wykorzystywała czas, ucząc się w praktyce produkcji i marketingu odzieży, a także poznając tajniki prowadzenia sklepu. Już dawno zrozumiała, że jeżeli zamierza zniszczyć Patchettów, musi uderzyć w ich siłę ekonomiczną. Chciała pozbawić ich tego, co liczyło się dla nich najbardziej, a mianowicie pieniędzy i wpływów, które niosło ze sobą bogactwo. Musiała nieodwracalnie uszkodzić mechanizm ich władzy. Jej celem było wywołanie rewolucji ekonomicznej w Palmetto, która, tworząc miejsca pracy dla jego mieszkańców, jednocześnie obaliłaby absolutne panowanie klanu Patchettów. Nie miała złudzeń, że to karkołomne zadanie.

Zanim spróbuje się go podjąć, musi zdobyć odpowiednią edukację, pozycję społeczną i wpływy większe niż władza Patchettów. Myśl o zemście i zrujnowaniu tych ludzi stała się jej nadrzędnym celem. Z nią budziła się rano, z marzeniem o przyszłym zwycięstwie zapadała w sen. Gdyby nie Neal, nie doszłoby do gwałtu. Nie miała jednak zamiaru przepuścić Hutchowi, Lamarowi i Donnie Dee. Ich też pociągnie na dno upadek Patchettów. Pod przybranym nazwiskiem wykupiła prenumeratę „Palmetto Post". Kazała przesyłać dziennik na numer skrytki pocztowej na pocztę w kampusie. Z gazety dowiadywała się na bieżąco, co dzieje się w Palmetto. Latem znalazła anons o ślubie Donny Dee z Hutchem. Zastanawiała się, czy, tak jak zawsze marzyła, towarzyszyły jej trzy druhny w różowych sukienkach. Trzymała dziennik z daleka od domu Hearonów. Nie mogli się dowiedzieć, że ludzie w Palmetto uważają ją za czarną owcę. Krewni Mitcha naprawdę musieli być bardzo dalecy, skoro nie składali wizyt, nie dzwonili, a nawet nie przesyłali kartek urodzinowych. Temat krewnych nigdy więcej nie powrócił, ale Jade przez wiele miesięcy bała się dekonspiracji. Oboje z Grahamem bardzo przywiązali się do Hearonów. Nie chciała, żeby cokolwiek zepsuło ich dobre stosunki. Za mieszkanie i wyżywienie płaciła Hearonom zaledwie pięćdziesiąt dolarów miesięcznie. Brali pieniądze, żeby nie ranić jej dumy. Miss Dorothy dawała jej dziesięć procent upustu przy zakupie w swoim sklepie. Dużo pieniędzy szło na ubranka dla Grahama, który rósł jak na drożdżach, a także na wizyty u pediatry i szczepienia. Każdy grosz się liczył. Kiedy pewnego popołudnia Hank Arnett pojawił się niespodziewanie na zapleczu sklepu, była niezadowolona. Nie mogła narażać się na utratę pracy. Zamarła nad kartonem aksamitnych podomek, które właśnie rozpakowywała. - Co tutaj robisz? Proszę, idź stąd! Wyrzucą mnie z pracy. - Nie ma strachu, Jade. Starsza dama cię nie wyrzuci. Powiedziałem, że mam ważną wiadomość dla ciebie od gospodarza. - Od doktora Hearona? Co to za wiadomość? Twarz Hanka rozciągnęła się w radosnym uśmiechu. - Mieszkasz u rektora Hearona? No proszę! - Podrapał się po głowie. - Nie wpadłem na to, żeby zajrzeć do dzielnicy profesorskiej. A przeczesałem wszystkie akademiki i bursy dla dziewcząt. - Och, te twoje cwane sztuczki! - Na pytanie, gdzie mieszka, dawała zwykle wymijającą odpowiedź. Tym razem ją przechytrzył, ale nie sposób było się na niego długo gniewać. - Skoro już wszystko wiesz, to możesz iść. Proszę cię! Naprawdę nie mogę pozwolić sobie na utratę pracy. - Pójdę grzecznie pod jednym warunkiem. - Żadnych warunków! - W takim razie dobrze. - Przysiadł na rogu biurka panny

Dorothy i porwał jabłko z koszyka na owoce. Panna Dorothy chrupała przepisową liczbę jabłek dziennie ze względu na zbawienny wpływ garbnika. Jade rzuciła zatroskane spojrzenie na drzwi. Niemal widziała, jak wpada przez nie jej pracodawczyni z wypowiedzeniem w dłoni. - Jaki warunek? - zapytała szeptem. - Jutro, przed biologią, musisz pójść ze mną na kawę. I nie mów mi czasem, że masz inne zajęcia, bo widziałem cię o tej porze w bibliotece. - Panno Sperry?! Głos panny Dorothy sprawił, że przyjęła zaproszenie bez dalszej dyskusji i wypchnęła go za drzwi, po drodze pakując mu jabłko w kieszeń. Hank zasalutował na baczność przed panną Dorothy i zniknął. Nozdrza panny Dorothy zadrżały z oburzenia. - Kim jest ten arogancki młody człowiek? Jade wyjąkała jakieś w miarę prawdopodobne wyjaśnienie. Chciało jej się śmiać. Jak można uważać Hanka za aroganckiego?! Następnego dnia spotkali się na kawie. Odtąd wspólna kawa stała się zwyczajem. Hank niejednokrotnie zapraszał Jade na obiad, do kina lub na koncert, ale, ku jego wielkiemu rozczarowaniu, zawsze odmawiała. Uganiało się za nią wielu młodych mężczyzn z kampusu. Wszystkich jednak trzymała na dystans. Tolerowała jedynie Hanka, bo zachowywał się jak przyjaciel i unikał wszelkich seksualnych aluzji, które tak ją przerażały. Gdzieś pod koniec ferii zimowych, gdy w słoneczne popołudnie bawiła się z Grahamem w ogródku, Cathy zawołała: - Jade, masz gościa! Hank wielkimi susami przemierzył podwórko i wylądował na kolanach na trawie obok niej. - Cześć! Składam ci spóźnione, ale szczere życzenia świąteczne i noworoczne! - Nawzajem. - Święty Mikołaj dobrze się spisał? - Aż za dobrze. - Hojność Hearonów i niemożność zrewanżowania się wprawiły ją w zakłopotanie. - Wcześnie wróciłeś z Winston-Salem. - W domu nic nie robiłem, tylko cały czas jadłem. Mama stwierdziła, że jestem za chudy i że musi się tym zająć. Przekonywałem ją, że nigdy nie byłem grubszy, ale i tak postanowiła mnie utuczyć. Teraz nie muszę jeść do Wielkanocy. Jade, czyj jest ten dzieciak? Wyrzucał z siebie zdania jak karabin maszynowy. Dopiero po ostatnim pytaniu zrobił przerwę. Przechylił głowę jak mały piesek na dźwięk głosu pana i patrzył na nią z ciekawością. - To mój syn. Ma na imię Graham. Graham, przywitaj się z Hankiem! Graham przetoczył się na grubych nóżkach po trawniku i pacnął Hanka w nos.

- Hej! - Hank podniósł obie pięści jak zawodnik gotowy do walki i leciutko szturchnął go w brzuch. Graham wybuchnął śmiechem. - Hank, nie jestem mężatką i nigdy nie byłam. - Nie pytałem cię. - Ale chciałeś. - Czy jego ojciec liczy się w twoim życiu? - Jeśli o mnie chodzi, Graham nie ma ojca. Hank obdarzył ją radosnym uśmiechem i padł na trawę, pociągając malucha za sobą. Dźwięczny śmiech dziecka ściągnął Cathy do drzwi. Przyszła sprawdzić, co się dzieje. Hank został zaproszony na obiad. *** - Będzie mi cię strasznie brakowało. - Hank posępnie zapatrzył się w szybę swego samochodu. Wiosenna ulewa bębniła o dach auta. - Gdyby moja matka tak się nie uparła, zostałbym i chodził na zajęcia do szkoły letniej. - Hank, nie możesz tego zrobić. A zwłaszcza nie ze względu na mnie. Jade siedziała w jego pomalowanym w kropki, jak u biedronki, volkswagenie. Odwrócił się i patrzył na nią z napięciem. - Jade, cokolwiek robię, czynię to z myślą o tobie. Czy jeszcze tego nie zauważyłaś? Spuściła wzrok. - Uprzedzałam cię, że możemy być tylko przyjaciółmi. Nic poza tym. Dokładnie pamiętam tamtą rozmowę. To było zaraz po feriach zimowych. Uczyliśmy się biologii i... - Tak, pamiętam. - Więc nie miej do mnie pretensji, jeżeli czujesz się teraz rozczarowany. Od samego początku grałam z tobą uczciwie. Wyciągnęła dłoń w stronę klamki, ale przytrzymał jej rękę. - Nie byłaś tak do końca uczciwa. Owszem, powiedziałaś, że możesz ofiarować mi tylko przyjaźń, ale nie wytłumaczyłaś, dlaczego. Mogę jedynie się domyślać, że ma to coś wspólnego z Grahamem. Z uporem pokręciła głową. - Jade, posłuchaj. Ja mam kota na punkcie tego dzieciaka. Nie obchodzi mnie, kto jest jego ojcem. Z radością zostałbym jego przybranym tatą. - Proszę cię, dosyć! - warknęła. - Nic więcej nie mów. Nie mogę odwzajemnić twoich uczuć. - Skąd wiesz? - Wiem. - Jade, ale dlaczego? Powiedz mi. Wiem przecież, że mnie lubisz. - Nawet bardzo cię lubię. - Więc... Dlaczego? Patrzyła przed siebie, uparcie milcząc. Wziął jej twarz w szczupłe dłonie. - Jakiś skurczybyk musiał cię skrzywdzić. Złamać ci serce. Chodź, odbijemy to sobie, co? Tak cię kocham! Postaram się wynagrodzić ci całe zło, jakie cię spotkało.

Przygryzła dolną wargę i kręciła głową, na ile pozwalał uścisk jego dłoni. - Jade, jesteś taka piękna! Boże, jak ja cię kocham! Nachylił się nad nią i po raz pierwszy, odkąd się znali, pocałował. Usta miał miękkie i delikatne. Chociaż jego pocałunek nie stanowił zagrożenia, serce Jade zaczęło walić jak młotem. Ze strachu znieruchomiała. Muskał ustami powieki, skronie i policzki, cały czas szepcząc, jaka jest piękna i pociągająca i jak bardzo chciałby się z nią kochać. Jego wargi znowu trafiły na jej usta. Wzięła kilka szybkich, płytkich oddechów i zamarła, gdy natarł mocniej, usiłując rozchylić jej wargi. Skamieniała, nie miała siły go odepchnąć. Wziął to błędnie za przyzwolenie. Przechylił głowę i przesuwając ustami, rozdzielił jej wargi. Ciało Jade zesztywniało. Hank odjął ręce od jej twarzy i oparł je na ramionach. Masował je delikatnie, aby ją rozluźnić. Potem wziął ją za ręce i nakierował jedną na swoją pierś, drugą położył na udzie. Jego oddech stał się rwany i nieregularny. Z gardła dobywały się zgłodniałe, chrapliwe dźwięki, ale cały czas kontrolował swoje pocałunki, starając się ją podniecić. Jade odsunęła się, ale on wciąż delikatnie napierał. Jego pocałunek nie był ani natarczywy, ani brutalny, ale kiedy język Hanka znalazł się w jej ustach, załkała ze strachu i odrazy. Nie przyszły jej na myśl czułe pocałunki Gary'ego, pamiętała jedynie te wymuszone na niej podczas gwałtu. Oparła ręce na ramionach Hanka. Źle zrozumiał jej gest. Otoczył ją ramionami i mocniej przytulił, jednocześnie przechylając na drzwi auta. - Nie! - Odepchnęła go. Rzucała głową i błagała, by nie robił jej krzywdy. Z jej gardła wydobyło się urywane, suche łkanie. - Przestań! Proszę, nie! O Boże! - Jade? - Zaniepokojony, usiłował ją przytulić, ale kuliła się, wciśnięta w drzwiczki samochodu. - Jade? - wyszeptał, zaskoczony i przerażony jednocześnie. - Przepraszam. Nie chciałem nic złego. Jade?! Siedział, przeczesując palcami włosy, dopóki się nie uspokoiła. Podniosła na niego szeroko otwarte, wylęknione oczy. - Mówiłam ci, że nie mogę. - W porządku. Bardzo chciała, żeby wreszcie zrozumiał, co stara mu się powiedzieć. - Nie mogę być z tobą. Nie mogę być z żadnym mężczyzną. Nigdy. Nie licz na to. Marnujesz czas. Z jego oczu zniknęły wesołe iskierki, ale nie było w nich irytacji. Uśmiechnął się gorzko i wzruszył ramionami. - To mój czas. Mogę z nim robić, co mi się podoba. Odprowadził ją do wejścia i pożegnał, obiecując, że przez całe lato będzie pisać przynajmniej raz w tygodniu. Jade weszła do środka i stała z zamkniętymi oczami, oparta o drzwi. - Jade, czy macie z Hankiem ochotę na kawę i ciasto?

Cathy wynurzyła się z wnętrza domu. Widząc dziwną minę Jade, stanęła zdumiona. - Hank odjechał. Prosił, żeby was od niego pożegnać do jesieni. - Och, myślałam, że wstąpi na chwilę. - Nie. Jak Graham? Poszedł spać bez problemów? Lepiej zajrzę do niego. W przejściu Cathy przytrzymała Jade za ramię. - Czy coś się stało? Przykro ci, że pojechał? Pokłóciliście się? Jade z rezygnacją usiadła na stopniu schodów i zakryła twarz dłońmi. - O Boże, chciałabym, żeby to było takie proste. Cathy przysiadła stopień niżej, oderwała ręce od twarzy Jade i przyglądała się jej z matczyną troską. - Czy coś się stało? Masz ochotę o tym porozmawiać? - Gdzie Hank? Co się tu dzieje? - zapytał Mitch, który właśnie pojawił się w holu. Miał na sobie piżamę i lekki szlafrok. Teraz dopiero Jade zauważyła, że Cathy też już była w nocnej koszuli i miała na czubku głowy kilka wałków. Nie poszli spać. Czekali na nią. Hearonowie byli dla niej jak rodzice. Ronald Sperry stanowił odległe wspomnienie z dzieciństwa. Kojarzyła go z medalem w pudełku i wyblakłą fotografią. Kilkakrotnie, bez skutku, próbowała odnaleźć matkę. Velta dokładnie zatarła za sobą wszelkie ślady, a może zrobił to Harvey? Najwyraźniej dalszy los córki i wnuka przestał ją interesować. Na początku Jade mocno przeżywała rozłąkę z matką, teraz przyzwyczaiła się i miała nadzieję, że Velta ułożyła sobie jakoś życie. Jade miała szczęście. Od pierwszego dnia Hearonowie traktowali ją jak własną córkę. Nalegali, by i ona, i Graham zwracali się do nich po imieniu. Graham wołał na Cathy „Caff", a na Mitcha „Poppy". Dni szybko mijały, tydzień biegł za tygodniem i wkrótce Jade nie wyobrażała sobie życia bez Cathy i Mitcha. Mieszkała razem z Grahamem w przestronnym pokoju na pierwszym piętrze. Cathy przygotowywała im pyszne posiłki. Piękna posesja, która miała być ich schronieniem, stała się prawdziwym domem. Cathy nosiła zdjęcie Grahama w portfelu i chwaliła się jego osiągnięciami jak prawdziwa babcia. Oboje z Mitchem szanowali prywatność Jade i nigdy nie zadawali pytań o ojca Grahama, chociaż na pewno musiało ich to nurtować. Wszelkie niezręczne sytuacje, które czasem powstawały przy przedstawianiu Jade i Grahama znajomym, były albo pomijane milczeniem, albo taktownie rozładowywane przez Cathy. Jade miała w stosunku do nich ogromny dług wdzięczności. Nigdy nie zdoła go spłacić. Mogła jedynie mieć nadzieję, że ona i Graham wnieśli trochę urozmaicenia w życie Hearonów. Gdyby nie ich wielka życzliwość, los Jade wyglądałby smętnie. Musiałaby zrezygnować ze studiów i w życiu nie doświadczyłaby tyle ciepła i przyjaźni.

Mitch przysiadł na małym krzesełku przy stoliku w holu. - Czy szanowne damy zechcą mnie poinformować, co się właściwie stało? - zapytał. - Coś dziś zaszło między Hankiem i Jade. Jade uśmiechnęła się słabo. - Nie, Cathy. Nic dziś nie zaszło. I nigdy nic nie zajdzie. W tym właśnie jest cały problem. - Westchnęła głęboko. Hank miał pecha się we mnie zakochać. - Nie darzysz go takim samym uczuciem? - sądowała delikatnie Cathy. - Bardzo go cenię jako przyjaciela. - To ciężki cios dla zakochanego chłopaka, kiedy mu się mówi, że jest przyjacielem - zauważył Mitch. - Wiem - odpowiedziała Jade bezradnie. - Dawno temu usiłowałam dać mu do zrozumienia, że sprawa jest beznadziejna. Przekonywałam go, żeby spotykał się z innymi dziewczynami. Wiedziałam, że to się musi tak skończyć, jeśli nie przestanie się ze mną widywać, ale nie chciał mnie słuchać. Dzisiaj stało się to najgorsze i bardzo nad tym ubolewam. - Jesteś pewna, że nigdy go nie pokochasz? - zapytała Cathy z nadzieją w głosie. - Jest takim miłym człowiekiem, no i szaleje za tobą. Może jak nie będziesz go widywać przez całe lato... Jade pokręciła głową. - Nie pokocham go. Nikogo nie pokocham. Mieli takie zatroskane miny. Gdyby mogła powiedzieć im wszystko, poczułaby ogromną ulgę. Ale nie chciała, żeby ktokolwiek wiedział o gwałcie. Nauczyła się, że ofiary gwałtu pozostają nimi na całe życie. Nawet jeżeli, tak jak ona, były całkowicie niewinne, patrzono na nie z podejrzliwą ciekawością. Żyła w strachu, że pewnego dnia Hearonowie odkryją prawdę. Przypuszczalnie uwierzyliby w jej niewinność, ale nie chciała ryzykować. Za każdym razem, kiedy była bliska zwierzeniu się im, przypominała sobie, że nie tylko koleżanki z klasy i najbliższa przyjaciółka zwątpiły w jej prawdomówność, ale nawet rodzona matka nie dała wiary jej słowom. - Jestem zmęczona - powiedziała, podnosząc się ze schodów. - Dobranoc. - Zanim poszła na górę, uściskała ich oboje. Miała nadzieję, że uszanują jej prywatność. Rzeczywiście, nie zadali więcej żadnych pytań. *** Mimo że Jade nie przerwała studiów nawet na okres lata, zdołała wygospodarować więcej godzin na pracę w sklepie. Doszło do tego, że znała się na asortymencie i rachunkach nie gorzej niż sama panna Dorothy. Pod koniec lata stała się tak niezbędna swojej szefowej, że ta zdecydowała się zwolnić księgową i powierzyć Jade prowadzenie ksiąg. - Będę potrzebować więcej pieniędzy - powiedziała Jade pannie Dorothy grzecznie, ale stanowczo. - Co najmniej pięćdziesiąt dolarów na tydzień.

Ustaliły, że Jade dostanie czterdzieści dolarów podwyżki. Większość pieniędzy starała się odkładać. Poprzysięgła sobie, że w razie jakiegoś życiowego kryzysu nie wyląduje więcej z dwudziestoma dolarami przy duszy. Razem z Hearonami zmagała się z kłopotami związanymi z wiekiem Grahama. Skończył dwa lata. Cathy musiała poprzestawiać wszystkie kruche przedmioty, tak by znalazły się poza zasięgiem małych rączek. Kiedy Mitch wracał z kampusu, brał Grahama na długie spacery, aby chłopczyk mógł rozładować nadmiar rozpierającej go energii. Niezależnie od pogody przemierzali okoliczne uliczki. Mitch opowiadał o różnych niezwykłych zjawiskach we wszechświecie, a Graham słuchał tak, jakby go rozumiał. Zazwyczaj przynosili ze spacerów najróżniejsze trofea: a to parę żołędzi, a to gąsienice motyli, a to bukiecik z mniszka na stół w jadalni. Jesienią pojawił się Hank. Jade była zdumiona, że tak bardzo ucieszył ją jego widok. Zgodnie z obietnicą pisywał do niej co najmniej raz w tygodniu. Jego listy były ciekawe i zabawne. Nigdy nie zapominał o dołączeniu jakiegoś pomysłowego rysunku dla Grahama. Kiedy przez pierwszy miesiąc widywali się niemal codziennie, Jade postanowiła jeszcze raz porozmawiać o ich znajomości. - Hank, pamiętasz, co ci mówiłam wiosną? - Tak - odrzekł. - A pamiętasz, co ja ci odpowiedziałem? Spojrzała na niego ze smutkiem. - Widzisz, czuję się winna. Powinieneś więcej bywać, zabawić się. Powinieneś pomyśleć o jakimś związku, który dałby ci... spełnienie. Splótł na piersi smukłe ramiona. - Masz na myśli seks? - Właśnie. - Jak będę miał ochotę, to sobie poradzę. Na razie jedyna kobieta, z którą chciałbym się kochać, ma jakieś problemy. Dopóki się z nimi nie upora, musi zostać tak, jak jest. - Hank, proszę. Nigdy sobie z nimi nie poradzę. Po co masz być nieszczęśliwy przeze mnie? - Nie jestem nieszczęśliwy. Wolę być z tobą bez seksu niż kochać się z jakąś inną i żałować, że to nie ty. Rozumiesz? - Nie. Roześmiał się, ale jego oczy pozostały poważne. - Chcę jednak, byś coś dla mnie zrobiła. - Co takiego? - Pójdź do specjalisty. - Masz na myśli psychiatrę? - Psychologa czy kogoś, kto zna się na takich sprawach. Przygryzł wargi. - Jade, nie myśl, że chcę z ciebie cokolwiek wyciągnąć, ale mam wrażenie, że przeżyłaś coś bardzo bolesnego, co sprawiło, że odwróciłaś się od mężczyzn. Jestem blisko? - Nie od mężczyzn. W zasadzie ich lubię. - W takim razie boisz się zbliżenia. To nie odraza, tylko strach kazał ci mnie odepchnąć.

Patrzyła gdzieś w bok. Ani nie przytaknęła, ani nie zaprzeczyła. - Może gdybyś z kimś o tym porozmawiała, ten ktoś pomógłby ci się przemóc. - Nie licz na to za bardzo. - Nie zaszkodzi spróbować. Więcej o tym nie mówili, ale Hank zasiał w jej głowie pewną myśl. Starannie rozważała wszystkie za i przeciw. Niewątpliwym mankamentem była konieczność wydania pieniędzy na wizyty u specjalisty, zwłaszcza że istniała słaba nadzieja na zwrot inwestycji. Drugim minusem była obecność Hanka. Jeżeli zacznie chodzić do psychologa, może oczekiwać natychmiastowych rezultatów terapii i zażądać od niej więcej, niż mogła dać. A poza tym jej głównym celem w życiu było pomszczenie Gary'ego, a nie udane związki z mężczyznami. Nie powinna się rozpraszać, zajmując się swoimi fobiami. Nie mogła jednak nie przyznać, że powrót do „normalności" byłby korzystny dla jej psychiki. Minął prawie rok od ich rozmowy, zanim zdecydowała się na konsultację u specjalisty. Przez kilka tygodni utrzymała decyzję w tajemnicy. Kiedy wreszcie postanowiła wspomnieć o tym Hankowi, złapał ją za ramiona i mocno uścisnął. - Świetnie, cudownie! - wykrzyknął. Wynik sesji u psychologa nie był ani natychmiastowy, ani rewelacyjny. Omawianie gwałtu z panią psycholog rozdrapało stare rany, które zabliźnił czas i odległość. Z każdej wizyty wracała w takim stanie psychicznym, jakby wszystko przeżyła na nowo. Jedyne, co wyniosła z kilkumiesięcznej terapii, to przeświadczenie, że być może w przyszłości będzie w stanie pokonać swe lęki. Jeżeli rzeczywiście to nastąpi, będzie równie zadowolona jak Hank. Mijał właśnie trzeci rok studiów Jade. Pewnego chłodnego, wietrznegp popołudnia na początku marca wróciła do domu po joggingu i weszła do środka, otworzywszy drzwi kluczem. - Cathy?! Mitch?! Graham?! Mama przyszła! - zawołała.Gdzie się wszyscy chowacie?! Do holu wturlał się Graham i objął ją za kolana. Wydawało się, że codziennie przybywa mu parę centymetrów. Już teraz poruszał się z impetem lokomotywy. Pochyliła się, by go uściskać. - Gdzie Cathy? - Szklepu. * - Jesteś sam z Poppy? - Poppy ziuziu. - Śpi? - Skierowała się do gabinetu Mitcha, zaniepokojona brakiem odzewu na jej wołanie. - Mitch?! Jade zatrzymała się gwałtownie na progu pełnego książek pokoju. Chociaż wiedziała, że nie może jej usłyszeć, cicho powtórzyła:

- Mitch? Siedział przy biurku z otwartą książką na kolanach, głowa opadła mu bezwładnie na bok. Nie żył. Ten wieczór Cathy i Jade, pogrążone w smutku, spędziły w gabinecie Mitcha, wypełnionym po sufit jego ukochanymi książkami. Ponieważ śmierć męża była dla Cathy ogromnym wstrząsem, wszelkie formalności związane z pogrzebem spadły na Jade. Powiadomiła prezydenta Rady Honorowej uczelni, dała ogłoszenia do lokalnej prasy i zawiozła Cathy do domu pogrzebowego, aby wybrać trumnę. Kiedy Cathy, zmęczona przeżyciami, wycofała się do swej sypialni, Jade przyjmowała w jej imieniu kondolencje od znajomych. Żona zaprzyjaźnionego profesora historii zaofiarowała się, że zaopiekuje się Grahamem do czasu pogrzebu. Jade z ulgą przyjęła pomoc. Obawiała się, że tylko kręciłby się pod nogami, zagubiony z powodu takiej dużej liczby nieznajomych przewijających się przez dom. Bezustannie dopytywał się o Poppy'ego, co jeszcze bardziej pogłębiało smutek obu kobiet. Hank cały czas starał się być pod ręką. Biegał i załatwiał wszelkie sprawy, które zdawały się nie do załatwienia. W dzień pogrzebu przyszedł bardzo wcześnie. Otworzyła mu Jade ubrana w czarną, przypominającą sweter sukienkę z golfem, ozdobioną jedynie sznurem sztucznych pereł. Włosy miała gładko ściągnięte nisko nad karkiem w koński ogon, przewiązany czarną aksamitką. Cienie pod oczyma sprawiały, że jej oczy wydawały się jeszcze bardziej niebieskie. Zaprowadziła Hanka do kuchni, gdzie czekał dzbanek świeżo zaparzonej kawy. Podała mu filiżankę. - Cathy jeszcze się ubiera - powiedziała. - Lepiej pójdę sprawdzić, jak sobie radzi. Nic nie może znaleźć. Jest zupełnie zagubiona. Byli małżeństwem od trzydziestu trzech lat. Nie może się odnaleźć. To był taki udany związek. On zawsze.... Głos jej się załamał i bezradnie opuściła ramiona. Nie protestowała, kiedy Hank ją objął. Dobrze było czuć jego bliskość. Gładził ją po plecach i szeptał słowa otuchy. Był ciepły i pachniał jakoś tak znajomo i kusząco. Szorstki dotyk wełnianej marynarki o policzek sprawiał jej przyjemność. Zanim się zorientowali, ich uścisk zmienił charakter. Tak jak radziła psycholog, Jade skoncentrowała się na tym, co sprawiało przyjemność zmysłom. Miała myśleć jedynie o tym, co miłe i dobre. Zdumiewające, ale wszystko właśnie takie było. Podniosła głowę i patrzyła na niego zmieszana. Uśmiechnął się lekko. Zdawał się czytać w jej myślach. Podniósł rękę i wierzchem dłoni gładził ją po policzku. Przesunął pieszczotliwie kciukiem po jej wargach, zanim ostrożnie je pocałował. Serce Jad trzepotało jak szalone, ale nie czuła strachu. Nie zesztywniała, nie miała chęci uchylić się ani odwrócić. Hank podniósł głowę, dając jej czas do namysłu. Ponieważ

nie zaprotestowała, westchnął głęboko i zaczął ją znowu pieścić. - Hank? - Nie każ mi przestać - powiedział błagalnie. - Nie miałam takiego zamiaru. - Przysunęła się bliżej. Westchnął głośno, objął ją i przyciągnął do siebie. Rozchylił wargami usta Jade i koniuszkiem języka przesuwał po zębach. - Jade? - szeptał. - Jade? Odezwał się dzwonek u drzwi. Jade drgnęła. Hank zwolnił uścisk i odsunął się. - Cholera! Zdyszana, uśmiechnęła się do niego nerwowo. - Pójdę otworzyć. Idąc do drzwi, odruchowo oblizała wargi, smakując pocałunek. Całkiem przyjemnie. Nawet bardzo przyjemnie. Chociaż nie powinna myśleć o takich rzeczach w dzień pogrzebu Mitcha, nie mogła się doczekać, gdy znowu zostaną sami. Niestety, kiedy otworzyła drzwi, uśmiech zamarł jej na ustach. Stała twarzą w twarz z jednym z gwałcicieli. 14 Myrajane Cowan Griffith nie czułaby się bardziej urażona, nawet gdyby wylano jej kubeł zimnej wody na głowę. - Przecież ty jesteś ta Sperry! - Zabrzmiało to jak oskarżenie. - A cóż ty tutaj robisz? Jade odruchowo zacisnęła rękę na klamce. Cały czas wpatrywała się w Lamara. Niewiele się zmienił przez te cztery lata. Miał dłuższe włosy. Nieco przytył. Chociaż bardziej przypominał mężczyznę niż chłopca, to jego wzrok pozostał czujny i nerwowy jak dawniej. Zaskoczony, patrzył na Jade spłoszonymi oczyma. - Możemy wejść? - zapytała ze złością Myrajane. Jade oderwała wzrok od Lamara i spojrzała na nią. Myrajane zestarzała się niekorzystnie. Na pomarszczonej, ściągniętej twarzy jeszcze bardziej uwidaczniały się podłe cechy jej charakteru. Niewprawnym makijażem usiłowała zatuszować wpływ czasu na urodę. Efekt był raczej żałosny. Jaskrawoniebieski cień do oczu zebrał się w zmarszczkach na powiekach, a pomadka wżarła się w pionowe kreseczki na ustach. Jade usunęła się na bok i ruchem głowy wskazała, by weszli. Zaciskając z dezaprobatą źle pomalowane usta, Myrajane zmierzyła ją wzrokiem. - Nie wyjaśniłaś mi jeszcze, dlaczego spotykam cię w drzwiach domu mojego kuzyna. - Mieszkam tutaj - odparła Jade. - Jade ? Obróciła się sztywno do Hanka, który wynurzył się z głębi domu. Myrajane z oburzeniem spojrzała na jego włosy ściągnięte

w kitkę. - Jestem Hank Arnett - przedstawił się, wyciągając rękę do Lamara. - Państwo są znajomymi doktora Hearona? - Mitchell był moim kuzynem w drugiej linii - lodowatym tonem oświadczyła Myrajane. - Gdzie znajdę wdowę? Dawała wyraźnie do zrozumienia, że brak im wychowania i nie umieją się znaleźć odpowiednio do sytuacji. - Powiadomię Cathy, że jesteście - odezwała się Jade. Hank, bądź tak dobry i wprowadź państwa... Wskazała ręką w kierunku salonu. Hank wyczuł, że dzieje się coś niedobrego. Nie mógł jednak nawet w połowie przypuszczać, jakie wrażenie wywarł na Jade widok Lamara. Jade odwróciła się gwałtownie i pobiegła schodami na górę. Na półpiętrze zatrzymała się i oparła o ścianę, przyłożywszy pięści do ust. Zacisnęła powieki, ale nadal przed oczami wirowały jej kolorowe płatki. W uszach miała głośny szum. Cztery lata. Upływ czasu powinien osłabić emocje. Kiedy jednak stanęła oko w oko z Lamarem, poczuła tak straszny gniew, że miała ochotę rozorać mu paznokciami twarz i okładać pięściami, żeby bolało go tak samo jak kiedyś ją. Na szczęście opanowała się. Jednak świadomość przebywania z Lamarem pod jednym dachem budziła w niej obrzydzenie. Miała nieodparte ochotę umyć się, wziąć gorącą kąpiel i zetrzeć z siebie brud, tak jak zrobiła po gwałcie. Nie ma wyboru. Musi jakoś przeżyć jego wizytę. Ze względu na Cathy nie zrobi z siebie przedstawienia. Jest jej teraz potrzebna. Jak automat skierowała się do sypialni Cathy i Mitcha. - Cathy, masz gości na dole. - Wejdź, proszę. Cathy zmagała się z wysokim kołnierzem czarnej sukni. Jade podeszła z tyłu i zapięła go. Cathy spojrzała w lustro. - Mitch nie lubił mnie w czerni. Uważał, że wyglądam zbyt dramatycznie. - Pytająco przechyliła głowę. - Myślisz, że to był komplement z jego strony? Jade oparła podbródek na ramieniu Cathy i przytuliła policzek do jej głowy, przyglądając się ich odbiciu w lustrze. - Oczywiście. Uważał, że jesteś oszałamiająca. Cathy uśmiechnęła się smutno. - Chwilami zapominam, że go nie ma. Odwracam się, żeby coś do niego powiedzieć, i wtedy przypominam sobie, że odszedł. Jak to boli, Jade. Zupełnie jak świeża rana, wiesz? Doskonale wiedziała. Właśnie przed chwilą miała okazję doświadczyć czegoś podobnego, otwierając drzwi Lamarowi. - Z Palmetto przyjechała Myrajane Griffith. Czeka na ciebie w salonie. Cathy przerzucała rzeczy na toaletce. - Gdzie jest chusteczka? Chcę tę, którą Mitch kupił mi zeszłego lata w Austrii. Haftowana chusteczka leżała na widocznym miejscu. Jade podała ją Cathy.

- Powiedziała, że jest kuzynką Mitcha. - Mówisz chyba o Myrajane Cowan? - Griffith to nazwisko po mężu. - Zapomniałam. Nie znam jej zbyt dobrze. Mitch jej nie cierpiał. Ich matki były kuzynkami w pierwszej linii czy coś takiego. Całe lata jej nie widziałam, ale gdyby jej nie powiadomić, czułaby się urażona. Zadzwoniłam do niej w dzień śmierci Mitcha. - Pani Griffith i... jej syn, Lamar, byli prawie tak samo wstrząśnięci, widząc mnie tutaj, jak ja, kiedy zobaczyłam ich w drzwiach. Cathy przestała szukać zegarka wśród drobiazgów porozrzucanych na toaletce. Mimo ogromnego żalu, jaki przeżywała, coś zaalarmowało ją w głosie Jade. - Cathy, ja nie wyjechałam z Palmetto tak po prostu. Miał miejsce pewien... skandal. Wolę, żebyś usłyszała o tym ode mnie, na wypadek gdyby chcieli cię o tym poinformować. - Niech tylko spróbują. - Cathy gniewnie zmrużyła oczy. - Nie chcę, żeby dowiedzieli się o Grahamie. Nikt w Palmetto nie wie o jego istnieniu. Mam powody, żeby utrzymać to w tajemnicy. - Czy aż takie, że nawet mnie nie możesz powiedzieć? Jade odwróciła wzrok i pokręciła głową. - Jade. - Cathy wzięła ją za rękę. - Mitch cię kochał. Ja ciebie kocham. Nic nie jest w stanie tego zmienić. Gdybym spodziewała się, że obecność Myrajane wywoła przykre wspomnienia, nie dzwoniłabym do niej. Obie kobiety uścisnęły się serdecznie. - Dziękuję - wyszeptała Jade. Ramię w ramię zeszły schodami do salonu. Myrajane siedziała wyprostowana na brzeżku kanapy. Lamar zajął krzesło. Wydawał się napięty i niespokojny. Hank chodził od okna do okna. Pojawienie się Cathy i Jade wyraźnie sprawiło mu ulgę. - Ktoś zajechał pod dom. Pójdę zobaczyć. Cathy szła przez pokój, aby przywitać Myrajane. Nadal trzymała Jade za rękę. - Dziękuję, że przyjechałaś, Myrajane. Witaj, Lamar. Mitch byłby zadowolony, widząc was tutaj. Wydaje mi się, że znacie Jade? - Oczywiście, że znamy - powiedziała Myrajane, obrzucając Jade krytycznym spojrzeniem, które Cathy zignorowała. - Jade mieszka z nami od ponad trzech lat. Mitch traktował ją jak córkę, którą zawsze chcieliśmy mieć. Oboje ją pokochaliśmy. Jade, byłabyś tak dobra i przyniosła kawę i poczęstunek? Myrajane, przepraszam, ale muszę przywitać nowych gości. Cathy jak zwykle taktownie wybrnęła z niezręcznej sytuacji. Griffithowie pogrążyli się wkrótce w rozmowie z innymi ludźmi, którzy przybyli złożyć kondolencje przed pogrzebem. Jade zajęła się roznoszeniem kawy i wprowadzaniem ciągle jeszcze napływających gości. Podczas mszy żałobnej w kaplicy kampusu prawie zupełnie

zapomniała o niespodziewanym pojawieniu się Lamara i jego matki. Na prośbę Cathy zajęła miejsce obok niej. Siedziała wpatrzona w pokrytą kwiatami trumnę. Przed oczyma przesuwały jej się wspomnienia związane z Mitchem. Słyszała, jak współpracownicy i koledzy serdecznie wspominają go w mowach pożegnalnych. Był świetnym naukowcem i oddanym mężem. Dobry i czuły, zastąpił jej ojca, a dla Grahama był jak prawdziwy dziadek. Bez niego ich życie wyglądałoby zupełnie inaczej. Będzie im go bardzo brakować. Przy grobie przyjaciele Mitcha prosili ją, by była silna i stanowiła oparcie dla Cathy. Ponieważ oczy miała suche, nie mogli wiedzieć, jak ciężko jej na duszy. Dzień wydawał się ciągnąć bez końca. Cały czas strumień znajomych i wpółpracowników przewijał się przez dom, aby złożyć wyrazy współczucia wdowie. Dopiero o zmierzchu goście zaczęli się rozjeżdżać do domów. Ostatni odwiedzający wyszli już po zapadnięciu zmroku. Cathy i Jade wreszcie zostały same. - Myślę, że powinnam pójść po Grahama - westchnęła Jade. - Niech jeszcze zostanie przez jedną noc. Przecież sami zaproponowali. Na pewno jest mu tam dobrze. Cały dzień byłaś na nogach. Musisz być zmęczona. - Jestem wykończona - przyznała Jade, siadając na sofie obok Cathy, i zsunęła czarne zamszowe szpilki. - Ale na pewno nie bardziej niż ty. - Dobrze mi zrobiło, że mogłam rozmawiać o Mitchu. Tylu ludzi go lubiło. Jade ujęła rękę Cathy i zamknęła ją w dłoniach. - Trudno było go nie lubić. Przez chwilę siedziały w zupełnej ciszy. - Nie zauważyłam, kiedy wyszedł Hank - pierwsza odezwała się Cathy - i nie podziękowałam mu za pomoc w ciągu ostatnich dni. - Wysłałam go ze starszą parą z Birmingham. Nie zarezerwowali wcześniej motelu i byli trochę zagubieni. Akurat ktoś z tobą rozmawiał, więc Hank nie mógł się pożegnać. - Dobry z niego chłopak. - Tak. Bardzo dobry. Znowu zamilkły. Tym razem Jade przerwała ciszę. - Dziękuję, że tak ładnie wybrnęłaś z tej sytuacji z panią Griffith i Lamarem. Starałam się trzymać od nich z daleka. - To złośliwe babsko zdołało mnie dopaść, kiedy wychodziłam z łazienki. Schwyciła mnie za rękaw i spytała, czy wiem, przed jakim to wielkim skandalem uciekłaś z Palmetto. Odpowiedziałam, że jeżeli ma zamiar źle o tobie mówić, niech lepiej natychmiast opuści mój dom. - Cathy z troską ściągnęła brwi. - Jade, czy to właśnie ów skandal nie pozwala ci zbliżyć się do Hanka? Jade zsunęła aksamitkę i wzburzyła włosy. Wpatrując się we wstążkę, przesuwała ją między palcami. - Kiedy byłam w maturalnej klasie, zostałam zgwałcona przez trzech wyrostków. Lamar Griffith był jednym z nich -

odezwała się cicho. Mimo że w ogóle nie planowała tej rozmowy, właśnie ta chwila wydała się odpowiednia, żeby opowiedzieć o wszystkim Cathy. - Myrajane, oczywiście, nic nie wie. Doszły do niej jedynie pogłoski, że ponoszę winę za samobójstwo mojego chłopca. Dalej słowa popłynęły strumieniem, jak gdyby jakaś niewidzialna ręka otworzyła tamę. Przez mniej więcej pół godziny relacjonowała bezbarwnym głosem wydarzenia tamtego wieczoru. Umiała tę historię na pamięć, bo nieraz, gdy opuszczała ją chęć zemsty, powtarzała ją w myślach, żeby umocnić się w podjętym zamiarze. Cathy otrząsnęła się z pierwszego wrażenia i popłakiwała cicho w chusteczkę. - Jade - odezwała się - dobrze, że mi powiedziałaś. Dlaczego tyle czasu dusiłaś to w sobie? Teraz lepiej cię rozumiem. Jak twoja matka mogła zostawić ciebie i Grahama? - Nie była przekonana o mojej niewinności. I złościło ją, że nie zostałyśmy w Palmetto. Według niej powinnam była wymóc ojcostwo na jednym z nich i wyjść za mąż. - Boże mój! Jak ona mogła żądać tego od ciebie! Jade nachyliła się ku Cathy i uściskała ją. - Jesteś jedyną osobą, która szczerze uwierzyła w moje słowa. Myślę, że Mitch zachowałby się tak samo. Tyle razy chciałam wam o tym powiedzieć. Może jednak dobrze się stało, że tego nie zrobiłam, skoro był spokrewniony z Lamarem. - Też jestem zadowolona, że nie może słyszeć tej historii. Mógłby... - urwała i podniosła rękę do piersi. - Ale tak mi ciężko, że go nie ma. Jade, jak ja sobie dam radę bez niego? To straszne nie móc go więcej widzieć, dotknąć, porozmawiać z nim. Ach, nie powinnam obciążać cię moimi problemami. Przynajmniej nie dzisiaj. - Nie, Cathy. Mitch byłby zadowolony. To nas jeszcze bardziej zbliża. On na pewno bardzo by tego chciał. Jade tuliła Cathy, aż ta przestała płakać. - Jade, pójdę do siebie na górę - wyszeptała Cathy ochrypłym głosem i podniosła się z kanapy. - Dobranoc. - Dasz sobie radę? - Nie - uśmiechnęła się blado. - Nie, ale chcę zostać sama... z nim... Muszę się z nim pożegnać. Kiedy Cathy zniknęła w swoim pokoju, dom wydał się Jade nieznośnie cichy. Chodziła po pokojach, zbierała serwetki i porozstawiane szklanki, myśląc o powrocie Grahama. Dobrze, że jutro tu będzie i wniesie do domu trochę hałasu i zamieszania. Może będzie łatwiej znieść pustkę po odejściu Mitcha? Nie była pewna, czy potrafi wejść do biblioteki i nie widzieć Mitcha bezwładnie wpółleżącego w fotelu. Musi wymazać ten obraz z pamięci i przywołać inny - jak szuka jakiejś ulubionej książki albo spaceruje z Grahamem za rękę, opowiadając mu swoje cudowne historie. Z tych rozmyślań wyrwał ją dzwonek do drzwi. Zanim je otworzyła, odruchowo sprawdziła swoje odbicie w lustrze w holu.

- Jade... Chciała szybko zatrzasnąć drzwi, ale Lamar błyskawicznie wyciągnął rękę i złapał za klamkę. - Jade, proszę. Jedną chwilę. Muszę z tobą pomówić. Patrzyła na niego z furią. Jej piersi unosiły się i opadały w rytmie przyspieszonego oddechu. - Odejdź stąd! - Jade, proszę. Cały dzień usiłowałem znaleźć odpowiednią chwilę, żeby z tobą porozmawiać. - Nigdy nie będzie odpowiedniej chwili. A już na pewno nie dzisiaj. Znowu spróbowała zamknąć drzwi, ale stanął między nimi i framugą. - Chryste, Jadę! Czy myślisz, że łatwo mi było tu przyjść? - Nie mam pojęcia, czy łatwo, czy nie, bo ja nigdy nikogo nie zgwałciłam. Nie wiem, czy łatwo jest spojrzeć w twarz ofierze. Nie wydaje mi się, żeby sprawiało to tobie i twoim kompanom jakiekolwiek trudności w szkole, kiedy musiałam dzień w dzień was oglądać. Dlatego nie rozumiem, dlaczego akurat dzisiaj tak ci ciężko. Był zdruzgotany. - Cokolwiek powiesz, i tak kara będzie za mała. Jade, Bóg świadkiem, nie można cofnąć tego, co się stało, ale pozwól mi chociaż chwilę z tobą porozmawiać. O nic więcej nie proszę. Wpuściła go do środka. Zrobiła to chyba dlatego, że przyznał, iż to, co zaszło nad kanałem, nie stało się za jej przyzwoleniem. Przynajmniej do takiego wniosku doszła, kiedy później analizowała tę sytuację. Cicho zamknął za sobą drzwi. - Gdzie jest pani Hearon? - Na górze. - Czy możemy usiąść? - Nie. - W podświadomym geście samoobrony skrzyżowała ramiona. - No, Lamar, co masz do powiedzenia? Wyglądał lepiej niż w szkole, ale nadal brakowało mu pewności siebie. Posłusznie stanął w holu. - Jade, to, cośmy tobie zrobili... - Przewróciliście mnie w błoto, trzymaliście za ręce i nogi i po kolei gwałciliście. To właśnie zrobiliście. - O Jezu! - wyjęczał. - Najwyraźniej twoja pamięć jest lekko przyćmiona. Ja za to pamiętam wszystko bardzo dokładnie. Neal kilkakrotnie mnie uderzył, żebym była cicho. Hutch zachował się najbrutalniej z was wszystkich. Najbardziej mnie pokaleczył. W świetle żyrandola twarz Lamara przybrała zielonkawy odcień. - Ty się wahałeś, ale też to zrobiłeś. - Bo nie miałem wyboru. - Nie miałeś wyboru? A jaki ja miałam? - Co mogłem zrobić, żeby ich zatrzymać? Pobić Neala i Hutcha? - Zaśmiał się piskliwie. - Teraz patrzę na to, co

się stało, inaczej. Rozumiesz? - Nie - ucięła. Jej oczy płonęły z gniewu. - Jeżeli nie mogłeś zapobiec, to przynajmniej nie musiałeś w tym uczestniczyć. Mogłeś zostać i mi pomóc albo stanąć po mojej stronie i potwierdzić zeznania. - Neal by mnie zabił. - Stałeś z boku i patrzyłeś, jak niezasłużenie tracę dobre imię. Milczałeś, kiedy Neal zadręczał Gary'ego i pchnął go do samobójstwa. - Jade, nie mogłem nic zrobić. Musiałem trzymać z Nealem. Przepraszam. - W jego oczach błysnęły łzy. Ty jesteś silna. Zawsze taka byłaś. Wszyscy cię podziwiali. Nie wiesz, jak to jest, kiedy ma się tylko dwóch kolegów. - Za to wiem, jak to jest, kiedy wszyscy się od ciebie odwracają! Przez ostatnie kilka miesięcy w szkole jedyną osobą, która się do mnie odzywała, była Patrice Watley. Lamar, jąkając się, brnął dalej: - Nie wyobrażasz sobie, co to znaczy znaleźć się pod wpływem Neala. Dopiero w tym roku udało mi się wyrwać. Jest ciężko obrażony. Mieszkaliśmy razem w takim starym domu... - Nie interesuje mnie to. - No tak. Dopiero w zeszłym roku, na wiosnę, wyprowadziłem się przed końcem semestru. Przez wiele tygodni nie odzywał się do mnie. Tak samo było, gdy ożenił się Hutch. Czy wiesz, że on i Donna Dee Monroe się pobrali? - Jedno warte drugiego. - Hutch przez parę lat grał w drużynie futbolowej. Nawet o to Neal był zazdrosny. Po drugim roku Hutch zaciągnął się do marynarki. Wszyscy byli zaskoczeni. Neal twierdził, że chciał uciec przed Donną Dee, bo ona cały czas męczyła go o dziecko. Teraz są na Hawajach, ale podobno mają niedługo wrócić. Hutch nadal nie jest ojcem. Kto wie, czy nie jest. Na tę myśl aż się wzdrygnęła. - Lamar, czy przyszedłeś, żeby mi opowiedzieć, co słychać u moich gwałcicieli? - Jade, kiedy stanęłaś dziś rano w tych drzwiach, omal nie zemdlałem. Ze strachu odjęło mi mowę. - Ze strachu? - zapytała z gorzkim uśmiechem. - Czego się bałeś? Myślałeś, że cię zabiję? - Gorzej. Pomyślałem, że możesz wskazać mnie palcem i wykrzyczeć, że jestem gwałcicielem. - Raz spróbowałam. Skutek był mizerny. - Masz prawo traktować mnie z pogardą. - Dziękuję ci, Lamar. Jestem ogromnie wdzięczna za przyzwolenie. - To nie tak. Źle się wyraziłem. - Opuścił głowę i głośno westchnął. - Wiesz, idź już. - Jeszcze nie powiedziałem, co skłoniło mnie do przyjścia. Patrzyła na niego obojętnie. Czuł, że nie powinien dłużej zwlekać. - Chciałbym, żebyś zrozumiała moje... zachowanie.

W tamtym czasie Hutch był gotowy zrobić wszystko, co kazał Neal. Do tego Hutch podkochiwał się w tobie. - Jak możesz w taki sposób usprawiedliwiać gwałt! Opuściła ramiona i zacisnęła dłonie w pięści. - Jedyna różnica między tym, co zrobiliście, a morderstwem jest taka, że nadal żyję. Ale gdyby Neal kazał tobie i Hutchowi mnie zabić, prawdopodobnie byłabym dziś martwa. Jego oczy błagały o litość. - Wszystko, co mówisz, jest prawdą. To była zbrodnia. Neal postanowił zemścić się na Garym za to, że ten go poniżył wtedy w „Dairy Barn". Nie mógł tego przeboleć. Ciągle powtarzał, że traktujesz go z góry. Myślę, iż był zwyczajnie zazdrosny, że wolisz Gary'ego. Co do Hutcha... - Wzruszył ramionami. - Mam też swoją teorię, ale tak naprawdę tylko on wie, dlaczego to zrobił. Ja... - zawahał się. - Dla mnie... - wziął głęboki oddech - to był test męskości. Musiałem udowodnić im i sobie również, że jestem mężczyzną. Niestety, do niczego. Jade rzuciła mu ostre spojrzenie. Podniósł głowę i patrzył jej prosto w oczy. - Jestem homoseksualistą. Zaśmiał się nieprzyjemnie. ' : - Coś mi się zdaje, że stanowię klasyczny przypadek słaby ojciec, dominująca matka. Moje podejrzenia potwierdziły się na pierwszym roku, kiedy przespałem się z wieloma dziewczynami i stwierdziłem, że nie mam z tego żadnej przyjemności. Po pierwszym roku, w wakacje, poznałem w Palmetto pewnego mężczyznę. Uczył w szkole podstawowej, dopóki nie nakryli go, jak dobierał się do jakiegoś ucznia w toalecie. Moja matka nawet nie przypuszczała, jaki byłem zdruzgotany, kiedy zadzwoniła i opowiedziała tę okropną historię o moim kochanku. Zdaje się, podniecała go wyłącznie inicjacja młodych chłopców. Potem wyjechał gdzieś na Wschodnie Wybrzeże. Moja pierwsza miłość skończyła się tragicznie. - Moja też. - Taak. - Zapatrzył się przed siebie. - Potem, na uczelni, znalazłem nowych przyjaciół i kochanków. Jeden był bardzo zazdrosny o moje stosunki z kobietami podczas orgii u Neala. Musiałem w nich brać udział, żeby Neal mnie nie przejrzał. Moja matka niczego nie podejrzewa. Kto wie, co mogłaby zrobić. Może nasłałaby na mnie Ku-Klux-Klan. Już widzę jej reakcję, jak dowiaduje się, że ród Cowanów jest skazany na wymarcie, ponieważ jej syn jest pedałem. Graham może być Cowanem - pomyślała Jade - ale Myrajane nigdy się o tym nie dowie. - Dotychczas nikt o mnie nie wie - wyznał Lamar. Kiedy cię dziś zobaczyłem, chciałem, żebyś poznała prawdę. Przyszło mi do głowy, że może to mnie jakoś wytłumaczy. Przyglądała mu się z pogardą. - Lamar, nie przyszedłeś, żeby wyjaśniać cokolwiek ze względu na mnie. Odkryłeś swoją mroczną tajemnicę, by się rozgrzeszyć przed sobą samym. Masz pecha, Lamar.

Twoje preferencje seksualne w żadnym wypadku nie mogą usprawiedliwiać gwałtu. W dodatku ponosisz odpowiedzialność za samobójstwo Gary'ego. Nawet gdybym wybaczyła ci gwałt, to możesz być pewien, że śmierci Gary'ego nie przebaczę, póki żyję. Do dzisiejszego ranka myślałam, że może czas zdołał zatrzeć tamtą historię. I nagle ty się pojawiasz i wszystko wraca na nowo. Znowu leżę w zimnym błocie i błagam was, byście mnie zostawili w spokoju. - Oczy Jade zwęziły się niebezpiecznie. - Nigdy tego nie zapomnę, a jak długo będę pamiętać, tak długo żadnemu z was nie wybaczę. Patrzył w przestrzeń, gdzieś ponad jej ramieniem. Smutek i rezygnacja ściągnęły jego dość ładne rysy. Na koniec spojrzał jej w twarz. - Przypuszczałem, że to powiesz. Ale uznałem... miałem nadzieję... że warto spróbować. - Skierował się ku drzwiom. Nagle zawrócił w połowie drogi. - Rozumiem, że nie ma znaczenia, jeżeli powiem, że jest mi bardzo przykro. - Nie. Przygnębiony, pokiwał głową i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Jade rzuciła się, żeby przekręcić klucz. Stała, przyciskając czoło do twardego drewna, aż zaczęło ją boleć. Znowu ich widziała, słyszała, co mówili. Neal przygwoździł jej ramiona do ziemi i podjudzał Lamara. Hutch, dysząc po wysiłku, wyzywał niezdecydowanego Lamara od pedałów. Przyciskając dłonie do uszu, odwróciła się plecami do drzwi i osunęła na podłogę. Siedziała skulona i tak samo jak tamtej nocy jęczała błagalnie: - Nie, proszę, nie! Jednak Lamar nie zrezygnował i potem wydawał się strasznie z siebie dumny. Jak śmie przychodzić teraz do niej?! Jakim prawem chce oczyścić sumienie, odkrywając przed nią swoje dewiacje? Zapewne wydaje mu się, że wyszła z tej historii nienaruszona. Nie wie, że mimo wielomiesięcznej terapii jest emocjonalnie kaleką. Tamten incydent wyrył w jej duszy piętno na całe życie. Nigdy się go nie pozbędzie. Będzie zawsze sama ze swoją tajemnicą. Nie może nią nikogo obciążać, a już na pewno nie kogoś tak bliskiego jak Hank. Okoliczności sprawiły, że dziś mogła trzymać się z daleka od Hanka. Jutro musi mu powiedzieć, że nigdy nie będzie w stanie odwzajemnić jego uczuć. Nie będzie dla niego tym, kim chciałby, żeby się stała, mimo że w pełni na to zasługiwał. Tym razem zmusi go, by uwierzył i przestał się łudzić. Myśli Jade były czarne jak otaczająca ją noc. Przytłaczała ją cisza panująca w całym domu. Rozmyślała ze smutkiem o Grahamie, który już nigdy nie zobaczy swojego Poppy. Współczuła Cathy, że straciła męża i bliskiego przyjaciela, i z ciężkim sercem myślała o Hanku i bólu, który musi mu zadać. *** Jade ukończyła Dander College jako prymuska. Podczas

uroczystego zakończenia roku akademickiego wygłosiła mowę, w której publicznie podziękowała zmarłemu rektorowi, doktorowi Mitchellowi Hearonowi, za zaufanie, jakim ją obdarzył. Cathy zrobiła Jade mnóstwo zdjęć w todze i birecie, a potem urządziła przyjęcie na jej cześć. Kiedy Jade rozstawała się z panną Dorothy, stara dumna kobieta, choć sztywna jak zawsze, miała w oczach łzy. - Równie dobrze mogę sprzedać ten sklep - prychnęła. Nieprędko znajdę kogoś na twoje miejsce. Oczywiście chodziło o to, że nikt nie jest w stanie zastąpić Jade, i obie o tym doskonale wiedziały. Przez cały ostatni rok Jade właściwie samodzielnie prowadziła sklep. Panna Dorothy jedynie go firmowała. - Chcę, żebyś to wzięła. - Panna Dorothy podała jej białą kopertę. W środku był czek, prawdopodobnie pierwszy, jaki wypisała w ciągu wielu lat. - Pięć tysięcy dolarów! - krzyknęła Jade, patrząc na cieniutkie litery. - Uczciwie zapracowałaś. Gdybym zapisała ci te pieniądze w testamencie, zapewne trafiłyby w łapy prawników zrzędziła. - Nie wiem, co powiedzieć. - Powiedz „do widzenia". Miałaś przecież wychodzić. Jade uścisnęła starszą panią. Wyściskałaby ją znacznie mocniej, ale bała się połamać jej kruche kości. Będzie tęsknić za sklepem i jego ekscentryczną właścicielką. Ale większy żal ogarniał ją na myśl o pożegnaniu z Cathy. Rozstanie z nią będzie dużo gorsze niż rozłąka z matką. Zajechała pod dom i nie wysiadając z samochodu, wspominała tamten poranek, kiedy odważyła się przyjść tu z malutkim Grahamem na rękach. Właśnie teraz pędem wybiegał przez te same drzwi. Był krzepkim chłopaczkiem o irlandzkich, niebieskich oczach. W brodzie miał malutki dołek. Nawet nie był zdyszany, kiedy dopadł auta. - Cathy pyta, dlaczego siedzisz w samochodzie. Bo się boję wejść do środka i powiedzieć jej o swoich planach - pomyślała, a głośno dodała: - Czekałam, aż przyjdzie po mnie mój najsłodszy chłopak. - Ja? - A któż by inny? Kiedy szli razem do domu, opowiadał jej o „Ulicy Sezamkowej" i spacerze do „takiego miejsca, gdzie jest dużo kwiatów". - Chodzi mu o przedszkole - wyjaśniła Cathy, słysząc końcówkę rozmowy. Wszyscy troje przysiedli w kuchni. Jade zazwyczaj pomagała Cathy w przygotowaniach do kolacji. - Kupiłam trochę sadzonek niecierpków do skrzynek na tarasie. - Powinny ładnie wyglądać. Jaki kolor? Rozmowa nie kleiła się, mimo że Jade starała się podtrzymać ją za wszelką cenę. Czuła, że to jej wina, i postanowiła

dłużej nie zwlekać. - Cathy, muszę ci o czymś powiedzieć. - Czekałam, kiedy przestaniesz kluczyć. Widzę, że się czymś gryziesz. Usiadła przy stole naprzeciw Jade. Graham kolorował obrazek w książce, pomagając sobie językiem. - Nie wiem, jak zacząć. Lepiej od razu przejdę do rzeczy. - Jade odetchnęła głęboko. - Dostałam pracę w firmie odzieżowej w Charlotte. - W Karolinie Północnej? - Tak. Myślałam, że uda mi się coś znaleźć w pobliżu Morgantown, ale jak sama wiesz, nie ma tu żadnego przemysłu. To niezła praca z całkiem dobrą pensją, jak na początek. Będę bezpośrednio podlegać zastępcy dyrektora do spraw zaopatrzenia. - Patrzyła w milczeniu na Cathy, prosząc wzrokiem o zrozumienie. - To oznacza, że ja i Graham musimy wyjechać. Cathy, to dla mnie szansa, żeby zacząć się piąć w górę. Jade była przygotowana, że przyjdzie jej pocieszać załamaną i zapłakaną Cathy. Tymczasem jej twarz zapłonęła w radosnym uśmiechu jak choinka na Boże Narodzenie. - To kiedy wyjeżdżamy? Mam ogromną ochotę na odmianę. 15 Tallahassee, Floryda, 1983 Prawie wszyscy pasażerowie samolotu lecącego z Europy do Stanów Zjednoczonych zapadli w sen mniej więcej w połowie głupawego filmu. Dillon nie mógł zmrużyć oka. Fotel lotniczy nie został zaprojektowany z myślą o ludziach jego wzrostu. Mógł co najwyżej odchylić głowę na oparcie i siedzieć z przymkniętymi oczami. Usłyszał, że Debra poruszyła się, i odwrócił się do niej. Poprawiała kocyk ich synkowi. Podniosła wzrok na Dillona i uśmiechnęła się. - Ale z niego podróżnik! - szepnęła. - Nikt by nie zgadł, że to jego pierwszy lot. Sześciomiesięczny Charlie spał na wznak w wyściełanym, przenośnym łóżeczku. Pociągnął noskiem przez sen. Szczęśliwi rodzice spojrzeli na siebie z uśmiechem. - Zdrzemnij się trochę - poradził cicho Dillon. Wyciągnął rękę i pogładził Debrę po włosach. - Kiedy przylecimy do Atlanty, twoja rodzina nie da ci chwili wytchnienia. - Chyba żarujesz. Tak się zachwycą Charliem, że w ogóle nas nie zauważą. Posłała mu pocałunek, zwinęła wygodniej pod pledem i zamknęła oczy. Dillon przyglądał się jej ze wzruszeniem, rozpamiętując, jak o mało nie stracił Debry półtora roku temu. Przez wiele miesięcy po chorobie, która spowodowała utratę dziecka, była w głębokiej depresji. Do Francji przylecieli rodzice Debry, żeby zająć się nią w najtrudniejszym, pierwszym okresie. Potem państwo Newberry musieli, niestety, wyjechać, zostawiając ją pod opieką Dillona, który nie bardzo wiedział, jak wyrwać żonę z apatii.

Nic jej nie interesowało. Rzuciła kursy gotowania. Przestała dbać o mieszkanie. To Dillon zajmował się domem po powrocie z pracy. Wielkie góry prania czekały, aż znajdzie czas, żeby wrzucić je do pralki. Debra całe dni spała. Wydawało się, że był to jedyny sposób, żeby przeczekać załamanie. Dillon starał się zabić rozpacz po utracie dziecka, rzucając się w wir pracy. Wysiłek fizyczny okazał się dobrym lekarstwem. Kiedy wyczerpany padał z nóg, nie miał siły o niczym myśleć. Debra nie znalazła ujścia dla swojego bólu. Wszelkie próby rozmowy z nią okazywały się płonne. Miał nadzieję, że w ten sposób jej pomoże, ale zamykała się w sobie. Poszedł po radę do jej ginekologa. Ten zalecał cierpliwość. - Madame Burke przeżyła głęboki wstrząs. Trzeba to przetrwać. Dillon, zazwyczaj impulsywny w pracy, przy Debrze był uosobieniem cierpliwości. Kiedy minęło wiele tygodni i nie widać było najmniejszej poprawy, zaczął poważnie zastanawiać się nad wysłaniem Debry na jakiś czas do domu. Uważał, że pobyt na łonie rodziny zmieni jej nastrój i przywróci optymizm. Jednak nie potrafił się przemóc, żeby jej to zasugerować. Z lękiem obserwował, jak siedzi ze wzrokiem utkwionym w jeden punkt, ale jeszcze trudniej byłoby mu nie widzieć jej wcale. Nie mając wyboru, zgodnie z zaleceniem lekarza, czekał cierpliwie. W owym czasie obsesją Debry stał się seks. Gdy tylko fizycznie doszła do siebie, obudziło się w niej ogromne pożądanie. Ich zbliżenia jednak były dalekie od wyobrażenia Dillona o miłosnych uniesieniach. Nie przyciągała ich do siebie miłość czy namiętność, ale czysta desperacja. Nie szukali przyjemności. Dillon pragnął przebić się przez pancerz jej izolacji, Debra chciała jak najprędzej zajść ponownie w ciążę. Nie tracili czasu na wstępne pieszczoty. Co noc przywierali do siebie w konwulsyjnym, spoconym uścisku. Potem Dillon leżał, czując pustkę i smutek, ale nie rezygnował, ponieważ były to jedyne chwile, kiedy Debra wykazywała jakiekolwiek oznaki życia. W tym okresie omal nie rwał włosów z głowy z rozpaczy. Jedyną dobrą rzeczą, która mu się przytrafiła, było zniknięcie Haskella Scanlana z jego życia. Forrest G. Pilot podtrzymał decyzję Dillana, oferując Scanlanowi stanowisko w Stanach. Dillonowi w zupełności to wystarczyło. Nie obchodziło go, gdzie jest Scanlan i co robi, byle tylko zniknął mu z oczu. Na jego miejsce przyszedł Francuz, człowiek zgodny i mówiący świetnie po angielsku. Zachowanie Debry odmieniło się diametralnie w dniu, w którym dowiedziała się, że jest w ciąży. Rzuciła mu się na szyję, gdy tylko wszedł do mieszkania. Było to tak niespodziewane, że aż zatoczył się do tyłu. Śmiejąc się, wylądowała na nim. Nie widział jej takiej od czasu wyjazdu do Zermatt. - Dillon, jestem w ciąży!

Zanim, oniemiały z wrażenia, doszedł do siebie, rozpięła mu koszulę, zachłannie całując w szyję i tors. Kochali się na podłodze. Tym razem było tak jak dawniej, czułość i tkliwość stonowały pożądanie. - Chryste, jak dobrze cię mieć z powrotem! - szeptał gorączkowo, kiedy naprowadził ją na siebie, opasując dłońmi jej biodra. Ich życie stało się znowu radosne i pełne blasku, jakby opadła z niego jakaś szczelna, ciemna kurtyna. Wszystko szło dobrze, ale przez cały okres ciąży Debry Dillona prześladował irracjonalny lęk i pesymizm. Co będzie, jeżeli znowu przydarzy się jakieś nieszczęście? Debra popadłaby w kolejny atak depresji, którego żadne z nich nie miałoby siły przetrzymać. Kiedy zaczął się trzeci trymestr, okres, w którym poroniła pierwszą ciążę, niepokój Dillona sięgnął zenitu. Pewnego wieczoru niespodziewanie oznajmił: - Jedziesz do domu i nie życzę sobie żadnych dyskusji. - Jestem w domu. - Doskonale wiesz, o czym mówię. Pojedź do Georgii, do matki. Zaopiekuje się tobą jak należy. Poza tym chcę, żeby nasze dziecko urodziło się w Stanach. Spojrzała na niego podejrzliwie. ! - Masz już, prawda? - Co mam? - Kochankę. Według naszej sąsiadki z parteru każdy Francuz ma przynajmniej jedną. Ostrzegała mnie, że prędzej czy później spodoba ci się ten zwyczaj, szczególnie gdy jestem gruba i niezbyt pociągająca. - Jesteś cholernie pociągająca - zamruczał, kładąc dłonie na jej wystającym brzuchu. Podciągnął tunikę i całował napiętą skórę, przesuwając usta coraz wyżej, ku piersiom bez biustonosza. - To ty przejęłaś francuskie obyczaje - mruknął, wodząc językiem po ciemnej brodawce. - Wszystkie staniki zrobiły się za ciasne. Nadstawiła piersi. Pieścił je ustami, aż ich przyspieszone oddechy zadały kłam opinii sąsiadki z parteru. Kiedy potem odpoczywali, ona oparta plecami o jego pierś, on z ręką na jej brzuchu, w ochronnym geście, zapytała sennie: - Kiedy mam się pakować do mamusi? - Nieaktualne - westchnął, całując ją w ucho. - Nigdzie nie jedziesz. Dillon uwierzył w szczęśliwy los dopiero wówczas, gdy w jego ramionach wiercił się popiskujący noworodek. Charles Dillon Burke był cudem. Dillon od razu uległ urokowi dziecka i z powagą traktował swe ojcostwo. W pracy nadal mu się wiodło. Budynek siedziby firmy ubezpieczeniowej został szczęśliwie ukończony i sam Forrest G. Pilot przyleciał z Florydy, żeby dokonać odbioru. Dillon zauważył, że jego szef znacznie się posunął i wygląda na bardzo zestresowanego. Mimo to pochwalił Dillona za dobrą robotę, wyrażając wdzięczność w postaci premii.

- Daję ci sześć tygodni płatnego urlopu. Powinno wystarczyć na przeprowadzkę, zanim z powrotem pojawisz się w pracy. Przed wyjazdem do Tallahassee planowali, że spędzą co najmniej dwa tygodnie u rodziców Debry w Atlancie, aby mogli oni poznać swojego najmłodszego wnuka. Dillon był przekonany, że Forrest G. Pilot wiąże z jego osobą jakieś dalsze plany. Spełnił z nawiązką oczekiwania swojego szefa. Oparłszy głowę o twardy podgłówek fotela, przymknął oczy z zadowoleniem. Poprzez szum silników słyszał równy oddech Debry i słodkie niemowlęce posapywanie synka. *** - Co to, do cholery, znaczy?! - krzyczał Dillon. - Gdzie Forrest? Co robisz za jego biurkiem? Haskell Scanlan odchylił się na oparcie eleganckiego skórzanego fotela i patrzył na Dillona z nie ukrywanym zadowoleniem. - Mam przyjemność poinformować cię, że pan Pilot już tu nie pracuje. Dillon musiał się z całej siły kontrolować, żeby nie przewrócić biurka i nie potrząsnąć Scanlanem, łapiąc go za chudą szyję. Zbyt duży szok jak na pierwszy dzień po urlopie. Już na parkingu zauważył nowe oznaczenia. Ale pomyślał, że przedsiębiorstwo jedynie zmieniło nazwę i przyjęło nowe logo. Kiedy jednak wszedł do kompleksu, który kiedyś stanowił biuro Forresta G., spotkała go niemiła niespodzianka. Pilot Engineering Industries miało nowego właściciela i nowy zarząd, na którego czele stał Haskell Scanlan. Dillon patrzył z wściekłością na swego wroga. - Co się stało z Forrestem? Scanlan przesuwał palcami po brzegu biurka na wysoki połysk. - Twój mentor przeszedł na emeryturę. - Nie oddałby prezesury bez walki - żachnął się Dillon. - Było trochę nieprzyjemnie - przyznał Scanlan, wydymając wargi w wyrazie fałszywego współczucia. - Dziwię się, że nie czytałeś o tym w prasie. - Byłem zajęty urządzaniem rodziny. Co właściwie zaszło? - Zadecydowano, że przy tych środkach, jakie ma do dyspozycji przedsiębiorstwo, w którym obecnie pracujesz, można znacznie więcej osiągnąć. I że Pilot tego nie potrafi. - Jednym słowem, podstępnie przejęto władzę. Weszła korporacja i wysadziła Forresta z siodła? - Dillon popatrzył na Scanlana zmrużonymi oczami. - Ciekawe, skąd mieli przecieki. Śmieszek Scanlana przypominał zgrzyt paznokcia po tablicy. - Należało pomóc nowemu właścicielowi. - Och, zapewne - parsknął Dillon. - Jestem przekonany, że całowałeś ich w tyłek, aż cię usta rozbolały. Scanlan poderwał się z miejsca. Jego oczy ciskały gromy, policzki nadęły się jak u żmii. Dillon przechylił się nad

biurkiem. - No, Scanlan, uderz mnie! Proszę. Daj mi pretekst, żebym mógł wytrząsnąć z ciebie flaki. Scanlan zrobił krok do tyłu. - Jeżeli pan ceni sobie pracę tutaj, lepiej niech pan uważa na swój język, panie Burke. Do tej pory nie zwolniliśmy nikogo, ale zapewne trudno będzie tego uniknąć i może się zdarzyć, iż pan będzie pierwszy. Dillon miał ogromną ochotę powiedzieć mu, żeby się odpieprzył, i wybiec z biura, trzasnąwszy drzwiami. Ale co dalej? Wprawdzie dzięki czekowi Forresta nie brakowało im gotówki, jednak dużo pieniędzy pochłonęła przeprowadzka. W Tallahassee nie ma zbyt wielu miejsc pracy. Nie może narażać Debry i Charliego na kolejne przenosiny. Dopiero co osiedli tutaj. Zadecydowali, że nie kupią domu, dopóki nie poznają lepiej miasta. Wynajęli dom w zadbanej, porządnej dzielnicy. Co prawda Dillon uważał, że podwórko jest za małe, i nie podobało mu się, że rośnie na nim tylko jedno drzewo, ale Debra była zadowolona. Na razie nie należy gryźć ręki, która ich karmi. - Co masz dla mnie? - zapytał ponuro. Scanlan, siadając, przytrzymał kanty spodni. Sięgnął po skoroszyt, otworzył go i przesuwał wskazującym palcem po rządku cyfr. - O, jest wolny boks na pierwszym piętrze. Numer 1120. Możesz się dziś wprowadzić i od jutra zacząć pracę. - Przesuwasz mnie z powrotem do projektowania? - Nic innego w tej chwili nie ma. Więc się decyduj. Dillon wymamrotał pod nosem wiązankę francuskich przekleństw. - Nie muszę ci chyba mówić - dodał Scanlan - że praca w biurze jest gorzej płatna niż na budowie. Więc twoja pensja obniży się zgodnie z zaszeregowaniem. - Sprawia ci to wielką przyjemność, co? Scanlan uśmiechnął się promiennie. - Ogromną. - Nie wracam do deski. Musicie mieć coś jeszcze. Scanlan mierzył go przez chwilę wzrokiem, nim obrócił się z fotelem do wbudowanej w ścianę szafy na dokumenty. Wyciągnął stamtąd teczkę. - Rzeczywiście. Właśnie coś sobie przypomniałem. Niedawno kupiliśmy pewną posiadłość w Missisipi. Zanim stanie się rentowna, wymaga gruntownej przebudowy. Jesteś zainteresowany? *** Opowiadając Debrze przebieg rozmowy, Dillon tak ją podsumował: - Albo wezmę robotę w Missisipi, albo znowu utknę nad deską. - Trzasnął pięścią w otwartą dłoń. - Nie mam pojęcia, dlaczego nie walnąłem drania i nie wyszedłem. - Doskonale wiesz, dlaczego. Nie jesteś już skłonnym do bójek smarkaczem. Założyłeś rodzinę, jesteś fachowcem

w swojej dziedzinie i nie dasz się złamać takiej kreaturze jak Scanlan. - W tej chwili właśnie ta kreatura trzyma w ręku wszystkie atuty i doskonale o tym wie. Kiedy wyszedłem od Scanlana, starałem się umówić na rozmowy kwalifikacyjne. Zadzwoniłem mniej więcej do dwunastu firm i wszędzie ta sama odpowiedź: nie ma pracy, nie ma wolnych etatów. - Czego się spodziewasz, skoro o mało nie rozdarłeś go na strzępy? - Nie wiem, Debro. - Opadł na kanapę i znużony tarł powieki. - Jednego jestem pewien, nie chcę wracać do projektowania. - To zgódź się na tę drugą ofertę i pojedziemy do Missisipi. Dillon wziął Charliego z kolan Debry i posadził na zgiętym ramieniu. Malec mocno zacisnął rączkę na wskazującym palcu taty. - Nie mam wyboru. Nie jestem zachwycony, ale to tylko chwilowe rozwiązanie... Kiedy skończył mówić, jak to sobie wyobraża, spytała: - A gdzie będziesz mieszkał? - W barakowozie, na budowie. Wystarczy mi jakieś łóżko, mała lodówka i kuchenka. - A toaleta? - Będę korzystał z przenośnych, ustawianych na budowie. A dom, który będę remontował, ma pomieszczenie z prysznicem. Scanlan dał mi plany, żebym obejrzał, zanim się zdecyduję. Debra nie miała zachwyconej miny. - Będziesz przyjeżdżał do domu co weekend? - Jasne. Przyrzekam. - Nie rozumiem, dlaczego nie mielibyśmy wszyscy przenieść się do Missisipi. - Niewykluczone, że Scanlan wysłałby mnie gdzie indziej, jak tylko byśmy się urządzili. Mógłby tak grać z nami bez końca. - Tak też może być bez końca - powiedziała z żalem. Kto wie, jak długo będziesz tam siedział. Dillon z uporem pokręcił głową. - Nie będę emocjonalnie związany, tak jak w przypadku budowy w Wersalu. Rzucę wszystko, gdy tylko znajdę inną pracę. Złożyłem podania w wielu miejscach. Prędzej czy później coś z tego wyjdzie. Scanlan nigdy nie darował mi mojej przewagi we Francji. Zemścił się na Forreście, a teraz daje mi do wyboru byle jaką budowę albo powrót do jednego z tych cholernych szklanych pudełek. Myśli, że się na to zgodzę, bo tak byłoby wygodniej. Nie dam skubańcowi satysfakcji. Trzymając nadal Charliego na ręce, przyciągnął żonę do siebie i pocałował w skroń. - Debro, uwierz mi. Tak będzie najlepiej. Tydzień szybko minie i ani się obejrzysz, a już będę z powrotem. Nawet nie zdążysz za mną zatęsknić. Niestety, pomysł z dojeżdżaniem nie był ani chwilowy, ani tak prosty, jak Dillon się spodziewał. Mieszkał w Missisipi

w okropnych warunkach. Nie mówił o tym Debrze, bo ona też starała się z całych sił zachować optymizm. Nie pojawiało się żadne rozwiązanie. Wyjątkowo deszczowa jesień spowodowała, że większość budów na południu opustoszała. Nastąpiły masowe zwolnienia. Nikt nie chciał zatrudnić inżyniera budowlanego, choćby był nie wiadomo jak zdolny, ambitny i gotowy do ciężkiej pracy. W Atlancie Dillon kupił nowy samochód. Zostawił go Debrze, a sam przebywał tę długą trasę na używanym motorze. Przyjeżdżał do domu późnym wieczorem w piątek, aby wyruszyć z powrotem wczesnym popołudniem w niedzielę. Ledwo miał czas odpocząć po forsownym weekendzie, a już zaczynał się poniedziałek. Praca była nieciekawa. Polegała głównie na przebudowie wnętrza. Wymieniał walące się ściany i stropy, przekładał podłogi. Dom był stary i brzydki, przebudowa niewiele mogła mu pomóc. Niemniej Dillon stawiał takie same wysokie wymagania jak przy projekcie zaczynanym od początku. Uważał, by nie przekroczyć budżetu, i czujnie nadzorował robotników. To była kwestia dumy zawodowej. Poza tym nie miał zamiaru dać satysfakcji Scanlanowi. Scanlan mógł go zdegradować albo zwolnić ze zwykłej złośliwości, ale nigdy z powodu złej roboty. Cała ta sytuacja niekorzystnie rzutowała na życie rodzinne Dillona. Co weekend musieli przyzwyczajać się na nowo do bycia razem. Poza tym część obowiązków domowych, z którymi Debra nie mogła się uporać w ciągu tygodnia, spadała na Dillona. W normalnych warunkach wykonywałby je z radością, ale w tej sytuacji kradły mu one cenny czas w sobotnie poranki, które wolałby przeznaczyć na spanie, kochanie się z Debrą czy przebywanie z szybko rosnącym małym synkiem. Nie prowadzili życia towarzyskiego, mimo że mieszkali w sąsiedztwie sobie podobnych rodzin. Ta izolacja szczególnie mocno doskwierała Debrze. Cały tydzień, dzień w dzień, przebywała wyłącznie w towarzystwie dziecka, które nie miało jeszcze roku. Bardzo kochała Charliego i była świetną matką, ale brakowało jej spotkań z rówieśnikami, a nie miała ochoty na włączenie się w życie lokalnej społeczności. Dillon zaczął dostrzegać u niej oznaki rosnącego przygnębienia i bardzo go to niepokoiło. Pewnej niedzieli wieczorem, kiedy przygotowywał się do długiej podróży do Missisipi, przytulił ją i obiecał: - W przyszłym tygodniu wezmę wolny piątek i przyjadę do domu dzień wcześniej. Myślisz, że zniesiesz mnie tyle czasu? - Uszczęśliwiona, uśmiechnęła się radośnie przez łzy. - Och, Dillon, naprawdę? Cudownie! - Nie zdążyłem pozałatwiać wszystkich spraw, które mi spisałaś na ten weekend. Zajmę się nimi w przyszłym tygodniu i jeszcze zdążymy poleniuchować. Postaraj się o opiekunkę do dziecka na sobotę wieczór. Odstrzelimy się i pójdziemy na kolację albo potańczyć, albo też obejrzymy jakiś

film. Co tylko będziesz chciała. - Kocham cię - powiedziała, wciskając nos w kołnierzyk jego koszuli. Stali objęci i całowali się zapamiętale, aż w końcu trzeba było wybrać, czy zostaje i wskakują do łóżka, czy wychodzi i wraca do pracy. Ociągając się, złapał za kask. Debra z Charliem na rękach odprowadziła go do drzwi. Maluch, przyzwyczajony do pożegnań, pomachał mu na do widzenia. Dillon nie miał odwagi oficjalnie poprosić Scanlana o dzień urlopu. Jeden z majstrów, za skrzynkę piwa, miał doglądać budowy pod jego nieobecność. W czwartek po południu zadzwonił do Debry. - Czy chcesz mi powiedzieć, że nie przyjeżdżasz? - zapytała zaniepokojona. - Och, ty kobieto małej wiary! Oczywiście, że przyjeżdżam - odparł i cicho dodał, naśladując Groucho Marxa: - Mam duże plany na ten weekend. Zachichotała. - Co robisz? - zapytał. - Szykuję parę niespodzianek dla ciebie. - Już nie mogę się doczekać. Czy to mój syn tak hałasuje? - Piszczy, bo wie, że rozmawiam z tobą. - Powiedz mu, że przyjeżdżam za kilka godzin. - Dillon, jedź ostrożnie. Jest okropna pogoda. - Będę prędzej, niż myślisz. Złe warunki atmosferyczne nie były w stanie zniechęcić go do podróży. Musiał jednak jechać znacznie wolniej, niż zamierzał. Nigdy dotąd nie notowano na Florydzie tak niskich temperatur. Chwilami płatki śniegu zalepiały mu wizjer w kasku. Palce w skórzanych rękawicach kostniały na kierownicy. Gdy wreszcie dojechał, Tallahassee wydało mu się piękne jak nigdy. Kiedy otworzył drzwi, przywitały go oszałamiające zapachy z kuchni. Na środku stołu w jadalni stał bukiet świeżych kwiatów i tort czekoladowy z jego imieniem wypisanym kremem. W piecyku skwierczała pieczeń. - Debra? Rzucił kask i rękawice na krzesło i poszedł w głąb domu, w kierunku sypialni. - Gdzie jesteś? Sprawdził pokój dziecinny. Łóżeczko stało puste. - Gdzie się oboje chowacie? Czy to ma być niespodzianka? Dillon otworzył drzwi do ich sypialni i stanął na progu, z czułością patrząc na śpiącą żonę i synka. Charlie leżał wtulony w zgięciu jej ramienia. Rozsypane po poduszce złote włosy Debry wyglądały uroczo. Serce Dillona ścisnęło się ze wzruszenia. Tak się napracowała, żeby przygotować ten weekend specjalnie dla niego! Podszedł do łóżka, przysiadł na brzegu i pogładził Debrę po aksamitnym policzku. Wtedy zorientował się, że oni nie śpią... *** W pogoni za sukcesem Haskell Scanlan często ślęczał w pracy po godzinach. Tego wieczoru został nawet dłużej

niż zwykle. Zanim wyszedł z biura, zrobiło się ciemno. Na parkingu stał tylko jego samochód. Wysoka, ciemna postać zastąpiła mu drogę. Zanim zdumiony zdążył krzyknąć, pięść o sile kafaru wylądowała na jego szczęce. Stracił wszystkie przednie zęby, głowa poleciała mu do tyłu, a impet uderzenia był tak potężny, że przez dwa miesiące musiał chodzić w ortopedycznym kołnierzu. Drugi cios złamał szczękę. Ostatni spadł na korpus, powodując pęknięcie śledziony. Przez dwa tygodnie leżał półprzytomny w szpitalu. Dopiero po tym czasie był w stanie powiedzieć policji, kogo podejrzewa o brutalny i wydawałoby się bezpodstawny napad. Samochód policyjny powoli zajechał pod wskazany adres. Nikt nie odpowiadał na dzwonki do drzwi. Dwaj funkcjonariusze poszli zasięgnąć języka do sąsiedniego domu. - Po tych dwóch pogrzebach - powiedziała sąsiadka kręcił się tu jeszcze kilka dni. - Pogrzebach? - Żona i syn zatruli się gazem jakieś trzy tygodnie temu. Pamiętają panowie taki dzień z burzą śnieżną? Pani Burke włączyła po raz pierwszy tej zimy ogrzewanie gazowe i poszła się zdrzemnąć. Wentylacja źle działała. Oboje z synem zmarli we śnie. Pan Burke znalazł ich po powrocie do domu. - Nie wie pani, gdzie możemy go znaleźć? - Nie widziałam go ponad tydzień. Myślałam, że wrócił do pracy. Policjanci postarali się o nakaz rewizji i weszli do domu. Wydawało się, że od dnia tragedii nic tam nie zostało ruszone. Na stole, w wazonie z mętną, cuchnącą wodą, stał bukiet zwiędłych kwiatów. Obok leżały resztki nadjedzonego przez mrówki tortu. Nikt też nie widział Dillona Burke'a na budowie w Missisipi od czwartku wieczór, kiedy wyjechał do domu. Współpracownicy ubolewali nad śmiercią jego rodziny. - Miał kota na punkcie tego dzieciaka - wspominał jeden z nich. - Ciągle o nim mówił. - A o żonie? - Jej zdjęcie nadal jest w barakowozie, tam gdzie je postawił. Nigdy na nią się nie skarżył, jeżeli o to panu chodzi. Sprawa o pobicie Haskella Scanlana nigdy nie trafiła do sądu. Zniknął jedyny podejrzany. Po prostu porzucił swoje dotychczasowe życie, zostawiając wszystko za sobą. 16 Palmetto, Karolina Południowa, 1987 - A to cholerny pedał! I co ty na to? - Neal Patchett z niedowierzaniem pokręcił głową i pociągnął łyk bourbona z wodą sodową. Hutch był równie wstrząśnięty wiadomością o Lamarze, tyle że nie wyrażał tego głośno. - Nie kontaktowałem się z Lamarem w ciągu ostatnich kilku lat tak często jak ty - zauważył. - A przynajmniej nie byłem z nim tak blisko.

- Co to, do diabła, ma znaczyć? - zapytał zaczepnie Neal. - Cholera, chodzi wyłącznie o to, że rzadko go widywałem. Zauważyłeś u niego jakieś zmiany w ostatnim czasie? - Nie. A to może oznaczać wyłącznie jedno. - Co takiego? - Że od samego początku był pedałem - powiedział Neal. - Był ciotą przez ten cały czas, kiedy lepił się do nas. Aż mi się robi niedobrze. O matko! Mieszkałem z gejem pod jednym dachem. Donna Dee, która dotąd nie mieszała się do rozmowy, nagle wybuchnęła: - Przykro słuchać, jak okropnie wyrażacie się o kimś, kto właśnie umarł. Nieważne, że był homoseksualistą. To przecież człowiek, i do tego wasz przyjaciel. Żal mi go. - Hutch, powinieneś porozmawiać ze swoją panią skrzywił się Neal. - Wyprostować jej poglądy na parę spraw. Może powinna się przenieść do San Francisco, tak jak Lamar, skoro żałuje pedałów. Wiecie co, powinienem był się domyślić. Najpierw wyprowadził się ode mnie, a jak skończyliśmy studia, napalił się na wyjazd do Kalifornii. Kto zdrowy na umyśle chciałby mieszkać pośród tych wszystkich świrów? Aż dziwne, że go nie wyczułem. Donna Dee już otwierała usta, żeby coś powiedzieć, ale Hutch rzucił jej ostrzegawcze spojrzenie. - Kochanie, masz jeszcze trochę tego sosu z ostryg? Wściekła, wybiegła z pokoju do kuchni. Donna Dee często wpadała w gniew. Ostatnio była podminowana z powodu przeprowadzki do nowego domu. Kupili go po powrocie z Hawajów. Nie był wiele lepszy od mieszkania, jakie mieli w bazie wojskowej, ale na nic innego nie mogli sobie obecnie pozwolić. Zakup domu był jednym z wielu pretekstów, których używała do usprawiedliwienia wybuchów gniewu. Hutch udawał, że nie słyszy łoskotu naczyń i trzaskania drzwi kuchennych szafek. Nalał gościowi świeżego drinka. Neal dalej roztrząsał temat śmierci Lamara. - Słyszałeś o tej chorobie, na którą zmarł? Jak na nią mówią? - AIDS - podpowiedziała Donna Dee, wnosząc tacę z sosem i chipsami. - Mój tata mówi, że tylko pedały na to chorują. To się łapie, jak faceci pieprzą się między sobą. Kiepska śmierć, nie? Hutch zajął się sosem. Jego ciało, dawniej umięśnione dzięki ćwiczeniom, stało się obwisłe, a na brzuchu zbierał się tłuszcz. Nadal jednak miał apetyt sportowca. - W gazecie napisali, że zmarł na zapalenie płuc - wymamrotał z pełnymi ustami. - Bo tak sobie życzyła Myrajane - zauważył Neal. Taka jest z niego dumna, że nawet nie pochowała go w rodzinnym grobie - ironizował. - Skremowano zwłoki w Kalifornii. Pewno nie zostało z niego dużo popiołu - powiedział, rozsuwając dłonie na jakieś dwa cale. - Słyszałem,

że pod koniec ważył niecałe sto funtów. Chryste! - wybuchnął śmiechem. - Wyobrażacie sobie ten pogrzeb? Musiał być niezły cyrk - kupa pedałów siedzi i chlipie. O Boże! Co ja zrobię bez mojego najdroższego Lamarka! - zapiszczał falsetem. Donna Dee gwałtownie podniosła się z krzesła. - Nealu Patchett, zawsze był z ciebie kawał drania i już się chyba nie zmienisz! Żegnam! - Po raz drugi opuściła pokój. Słychać było, jak trzasnęła drzwiami sypialni. , Neal wypchnął policzek językiem. - Wesołą masz kobitkę, Hutch. Hutch spojrzał na drzwi. - Ostatnio miałem trochę nadgodzin, a ona nie lubi być w nocy sama w domu. Po odejściu z marynarki Hutch nie mógł znaleźć pracy i wylądował w przetwórni soi. Donna Dee nie była zachwycona, że pracuje u Patchettów. Tego jednak Hutch nie miał ochoty powiedzieć Nealowi. Powrót na studia nie wchodził w grę. Nawet gdyby znalazły się na to pieniądze, brakowało chęci. Donna Dee pracowała jako recepcjonistka w gabinecie ginekologicznym. Dzięki temu miała bezpłatne porady i leczenie. Od dziesięciu lat byli małżeństwem, ale nadal nie mogła zajść w ciążę. Zaciekle zmagała się ze swoją bezpłodnością. Chwilami Hutch czuł się wręcz zakłopotany. Latami próbował ostudzić jej zapały. - Nic nie rozumiesz! - krzyczała. - Jeżeli nie będziemy mieć dziecka, to nie ma powodu, żeby żyć razem! Nie widział w tym żadnej logiki, ale ustępował, ponieważ dyskusje kończyły się awanturami, po których odczuwał niesmak. Uznał, że widocznie są to jakieś kobiece hormonalne sprawy, których mężczyzna nie jest w stanie ogarnąć rozumem. Jego matka przeżywała podobne historie, bo chciała mieć więcej dzieci. Przynajmniej raz w tygodniu Donna Dee wracała z pracy z jakimś artykułem, w którym zalecano nowe, niezawodne techniki dla bezpłodnych małżeństw. Przeżywał katusze, bo wiedział, że znowu będzie wymagać od niego kłopotliwych, jeśli nie żenujących, zabiegów. Albo musiał kopulować, aż bolały jądra, albo oddawać nasienie do plastikowego woreczka. Czasem Donna Dee chodziła z termometrem w ustach i kiedy nadszedł właściwy moment, mówiła: „Już". Szli wtedy do łóżka, obojętnie, czy to była noc, czy niedzielny obiad. Raz nawet dopadła go w toalecie. Zawołała przez drzwi: - Nie podciągaj spodni. Szkoda zachodu. Właśnie nadszedł czas. Uważał te wszystkie praktyki za bardzo mało romantyczne, lecz nie rościł sobie prawa do osądzania jej obsesji. Z jego strony wszystko funkcjonowało prawidłowo. Wyniki spermy były w normie. Liczni lekarze, których odwiedzili, powtarzali to samo: Donna Dee nie może począć dziecka. A ona z kolei była straszliwie zdeterminowana, aby je mieć.

Tak jakby chciała udowodnić sobie, jemu i całemu światu, że jest do tego zdolna. W skrytości ducha obawiał się, że jej „dzieciomania" może mieć coś wpólnego z incydentem z Jade Sperry. Nie chciał dociekać, czy to, co nią powoduje, nie jest czasem poczuciem winy, więc nic głośno nie sugerował. Neal wysączył bourbona i odstawił szklankę na krawędź stołu. - Za wcześnie się ożeniłeś, Hutch. Mówiłem ci, ale nie chciałeś słuchać. No i ugrzęzłeś z jędzowatą żoną. A ja dalej wolny jak ptak. - Oblizał usta z satysfakcją. - Co noc inna cipcia. - Przechylił się do Hutcha i cicho namawiał: - Chodź dzisiaj ze mną. Porozrabiamy jak za dawnych lat. To najlepszy sposób na pożegnanie starego kumpla, Lamara. - Nie, dzięki. Obiecałem Donnie Dee, że pójdziemy do kina. - To fatalnie. - Neal podniósł się z westchnieniem i ruszył do drzwi. Hutch podążył za nim. - Ach, stary kazał zapytać o twoją mamę. Jak sobie radzi? - Dobrze, o ile to możliwe. Wreszcie sprzedała nasz dom i mieszka teraz w mniejszym. Dużo działa w kościele, żeby zabić czas, od kiedy zabrakło taty. Rok wcześniej szeryf Jolly prowadził śledztwo w spalonym budynku. Przygniotła go nadpalona belka i zmiażdżyła biodro. Spędził w szpitalu wiele miesięcy. Po powrocie do domu nigdy już nie doszedł w pełni do siebie. Pojawiały się najróżniejsze komplikacje. W końcu zmarł w wyniku infekcji. - Przekaż jej, iż stary kazał powiedzieć, żeby dała znać, jak będzie czegoś potrzebować. - Dzięki, Neal. Przekażę. Na pewno będzie wdzięczna. - Należy jej się to. Twój tata nieraz pomagał mojemu staruszkowi. Wiesz... - poklepał Hutcha po kieszeni na piersi koszuli - nigdy nie zaszkodzi mieć jakiegoś bystrego faceta w biurze szeryfa. Podoba ci się praca w fabryce? - Śmierdzi tam jak cholera. Neal zachichotał i lekko kuksnął Hutcha w bark. - Zobaczę, co da się zrobić. Hutch przytrzymał go za rękaw. - Co masz na myśli? Neal zdjął jego rękę. - Lepiej zobacz, jak tam twoja pani. Przeproś ją za tego skubańca, twojego kumpla. Jeszcze nie spotkałem kobiety, która by nie zmiękła, gdy się ją przeprasza. Hutch niecierpliwie potrząsnął dużą, rudą głową. - Powiedz: dlaczego pytałeś mnie o pracę w fabryce? Neal skrzywił się na znak, że niechętnie zdradza tajemnicę, i ściszając głos, powiedział: - Hutch, najwyższy czas, żeby ktoś pomyślał za ciebie. Szeryf, który zajął miejsce twojego starego, to taki sztywniak, że aż słychać, jak skrzypi, kiedy się porusza. Przydałoby się tam trochę świeżej krwi. Tak przynajmniej uważa mój tata. Teraz rozumiesz, do czego zmierzam? - Masz na myśli mnie? - również szeptem upewniał się

Hutch, dostosowując się do konspiracyjnego tonu Neala. Neal uśmiechnął się szeroko. - Pomyśl tylko, jaka szczęśliwa byłaby twoja mama, gdybyś poszedł w ślady ojca. - Ubiegałem się o posadę zastępcy szeryfa po wyjściu z wojska, ale nie było etatu. Neal oparł ręce na biodrach. Kręcił głową z politowaniem, jakby miał do czynienia z niedorozwiniętym dzieckiem. - Wiesz co, Hutch, jak możesz wątpić w nasze możliwości? Czy kiedykolwiek Patchettowie nie dostali tego, czego chcieli? Należy tylko szepnąć słówko gdzie trzeba. - Na pewno inaczej układałoby mi się w domu, gdybym miał lepszą pracę. - Hutch zerknął w kierunku pokoju, w którym ukryła się wściekła Donna Dee. - Nie wiem, co bym zrobił, żeby dostać się do biura szeryfa. Neal obdarzył go chytrym uśmieszkiem i poklepał po policzku. - I o to właśnie chodzi, Hutch. *** Gdy Neal wrócił do domu, ojciec odpoczywał w saloniku przy szklaneczce jacka danielsa. Neal wszedł do pokoju i skierował się prosto do barku. Mimo że wyczuwał napięcie Ivana, ze spokojem robił sobie drinka. Ivan dłużej nie wytrzymał. Niecierpliwym gestem odrzucił gazetę. - I co? Jest zainteresowany? - Tato, połknął przynętę jak głodna ryba! Ivan trzepnął otwartą dłonią w oparcie skórzanej kanapy. - Ach, diabli! Świetna wiadomość. Nie mogę się doczekać, kiedy wykopię tego skubańca, szeryfa. Oczywiście trzeba będzie to zrobić bardzo delikatnie. Hutch zacznie jako zastępca i, powiedzmy, po roku, no, może maksymalnie po półtora, powinniśmy mieć prawo w naszych rękach. Neal uniósł szklankę jak do toastu. - Może jesteś stary, ale trudno ci odmówić sprytu. - Jaki tam stary! - huknął Ivan. - Jeśli chodzi o intrygi, alkohol i kobiety, dam radę facetom młodszym ode mnie o dwadzieścia lat. - Chyba niektórym facetom - uśmiechnął się przymilnie Neal. - Posłuchaj, chłopczyku! - Ivan surowo popatrzył na syna. - Co do alkoholu i dziwek, nieźle ci idzie. Ale nie zapominaj, że cały czas należy prowadzić grę. Za mało uwagi poświęcasz pracy. Jeżeli nie chcesz utonąć, zanim dobrze się zamoczysz, musisz postawić pracę przed alkoholem i kobietami. - Przecież pracuję - obruszył się Neal. - Trzy razy byłem w przetwórni w tym tygodniu. - A pozostałe cztery spędziłeś na zdzieraniu opon samochodu, który ci właśnie kupiłem. - Po co mam plątać się po fabryce? I tak nadal ty jesteś szefem. Poza tym odrzucasz każdy mój pomysł. Ivan skrzywił się z niezadowoleniem. Wyciągnął rękę

z pustą szklanką. - Nalej mi jeszcze whisky. Neal z ociąganiem wykonał polecenie. Ivan sączył alkohol. - Na razie nie widzę potrzeby wyrzucania pieniędzy na rozwój czy modernizację interesu. Ale dużo ostatnio mysiałem o naszej przyszłości i zdecydowałem, że nadszedł czas, byś się ożenił. Neal zamarł ze szklanką przy ustach. Wpatrywał się nieruchomo w ojca. - Co zdecydowałeś?! - Masz się ożenić. - Odpieprz się! - Uważaj, co mówisz! - wrzasnął Ivan, waląc pięścią w oparcie kanapy. - Jedyne, do czego się nadajesz, to szybka jazda, pijaństwo i uganianie się za kobietami. - Wycelował krótkim, grubym palcem w syna. - Jeżeli chcesz, żeby cię poważano i bano się ciebie, to przede wszystkim musisz się ustatkować. - Sądzisz, że mam ochotę, by jakaś marudna baba właziła mi na głowę? To dobre dla takich frajerów jak Hutch. Mnie odpowiada mój styl życia. - W takim razie rozumiem, że nie przeszkadzają ci plotki o tobie i Lamarze. Neal podskoczył. - Jakie plotki? Ivan, widząc, że Neal uważnie go słucha, rozparł się na kanapie. - Od dziecka trzymaliście się razem. Myślisz, iż ludzie uwierzą, że nie wiedziałeś o jego skłonnościach? - Przyglądał się Nealowi spod oka. - Mnie samemu trudno w to wierzyć. Neal panował nad sobą, jedynie jego oczy zrobiły się wąskie jak szparki. - Tylko wariat mógłby myśleć, że jestem pedałem. W samym Palmetto musi być z setka kobiet przekonanych o mojej męskości. Celowo mnie podpuszczasz, bo chcesz, żebym się ugiął. Ivan spokojnie cedził słowa: - Sam mówiłeś, że Lamar sypiał z kobietami, kiedy był w college'u. Ludzie mogą myśleć, iż udajesz donżuana, żeby ukryć zboczenie. - Popił bourbona, ale ani na sekundę nie spuszczał wzroku z Neala. - Chłopak Myrajane okazał się zupełnie niewydarzony. Nie chciałbym, żeby to samo mówiono o moim synu. - Zamyślony, pokiwał głową. Ożenek zdusiłby plotki w zarodku. A jeszcze lepiej, żeby dziewięć miesięcy po ślubie pojawiło się dziecko. Westchnął głęboko i z zadowoleniem rozejrzał się po salonie. - Wcale nie mam ochoty umierać, Neal. I nie chciałbym, żeby cokolwiek, co należy do mnie, przypadło komuś innemu. - Znowu przenikliwie popatrzył na Neala. - Jednak łatwiej byłoby mi zejść z tego świata, gdybym wiedział, że dałem początek dynastii. - Jego głos przybrał stanowczy

ton. - Ty jesteś ogniwem, które spowoduje, że stanę się nieśmiertelny. Masz jedynie zadbać o to, by mieć syna i spadkobiercę. - Bóg świadkiem, że mam w tym niezłą praktykę. Ivan uznał błazeńską uwagę Neala za zgodę. Sięgnął po stronę z kroniką towarzyską gazety z Charleston „The Post and Courier", którą czytał, zanim Neal wrócił do domu. Cisnął ją w kierunku syna. Na pierwszej stronie było mnóstwo zdjęć młodych dziewcząt w białych, strojnych sukniach. - Oto panny z towarzystwa. W tym roku wchodzą w świat - rzucił. - Wybierz którąś. *** Marla Sue Pickens nadawała się idealnie - blondynka o niebieskich oczach, do tego baptystka. Matka miała doskonałe pochodzenie, ojciec wraz ze wspólnikiem zbił fortunę na produkcji przewodów ze złomu. Ivanowi bardzo odpowiadała ta mieszanina szlachectwa i prymitywnej przedsiębiorczości w genach Marli Sue. Miała dwóch starszych braci. Pierworodny syn Pickensów był internistą z praktyką w Charleston, młodszy brat szykował się do przejęcia w przyszłości rodzinnego interesu. Sama Marla Sue była młodą, spokojną osóbką, której bogactwo, wpływy rodziny i uroda wydawały się oczywiste i należne z racji urodzenia. Obecnie uczyła się w Bryn Mawr, ale nie miała większych ambicji. Chciała wyjść za mąż, być dobrą panią domu i mieć dzieci, które, pozbawione felerów jak ich matka, będą stanowiły o jakości kolejnego pokolenia mieszkańców Karoliny Południowej. Taki pomysł na życie wziął się nie z próżności, lecz raczej z naiwnego sposobu patrzenia na świat. Pod pozorami inteligencji i ogładą kryła się dość nieskomplikowana osobowość. Według Ivana ten fakt również przemawiał na jej korzyść. Z całego serca popierał dokonany wyłącznie na podstawie urody wybór Neala. Marla Sue nieświadomie ułatwiła konkury, ponieważ zakochała się w Nealu już tego wieczoru, kiedy się poznali. Pewna ważna osoba w Charleston miała zobowiązania w stosunku do Ivana. „Będziemy kwita, jeżeli załatwisz zaproszenia dla mnie i mojego chłopaka na jedną z potańcówek dla tych pannic na wydaniu" - powiedział jej. Przez pierwszą część wieczoru Patchettowie trzymali się na uboczu. Łatwo było wypatrzyć Marlę Sue. Błyszczała na podobieństwo brylantowego naszyjnika, który miała na smukłej arystokratycznej szyi. Ivan, w świetnym humorze z powodu ilości wypitego szampana i rozpierającego go optymizmu, klepnął Neala po plecach, kiedy tańcząca walca Marla Sue znalazła się w pobliżu. - No, chłopcze, jak ci się podoba? Neal rzucił jej tak uwodzicielskie spojrzenie spod przymkniętych powiek, że zapomniała o skrupułach i konwenansach. - Ale ona w ogóle nie ma cycków. - Do diabła, Neal! Jak tylko powie „tak", kupisz jej sztuczne.

Neal poprosił Marlę Sue do tańca i roztoczył cały swój słynny urok. Chłonęła każde słowo sprytnie dobranych komplementów. Uśmiechała się czarująco i czerwieniła. Szczerze mu uwierzyła, kiedy udając onieśmielenie, poprosił: - Bardzo chciałbym do ciebie kiedyś zadzwonić, ale pewnie nie masz czasu dla takiego prowincjusza z Palmetto jak ja? - Ależ nie. Mam czas! - odpowiedziała podekscytowana. Zaraz potem, spuściwszy oczy, dodała cicho: - To znaczy będzie mi miło, jeśli czasem do mnie zatelefonujesz. - Jestem dla ciebie za stary. - Och, nieprawda. Wcale nie. Dziesięć lat nic nie znaczy. Następnego dnia dostała dwa tuziny białych róż. Chwilę później zadzwonił telefon. Poszli razem na lunch. Potem nie odzywał się do niej przez tydzień. - Wszystko należy do scenariusza - zapewniał Ivana, którego niepokoiła owa wykalkulowana zwłoka. Strategia Neala przyniosła pożądany efekt. Marla Sue omal nie płakała z radości, kiedy usłyszała jego głos w słuchawce. Od razu zaprosiła go do Charleston na niedzielny rodzinny obiad. Neal zachowywał się nienagannie. Z szacunkiem odpowiadał na pytania pana domu. Prawił komplementy matce i szwagierkom Marli Sue, aż stały się miękkie jak plastelina. Neal w duszy pękał ze śmiechu. Jego staruszek miał rację - nic nie daje tyle radości co intrygi, no, może jedynie seks. Ale o tym w przypadku Marli Sue nie mogło być mowy. Ivan ostrzegał go, żeby nie próbował żadnych sztuczek. - To pewne jak dwa razy dwa cztery, że dziewczyna jest dziewicą. Z zerwaniem tej wisienki musisz poczekać do nocy poślubnej. - Myślisz, że jestem idiotą? - zapytał urażony Neal. Ona jest przekonana, że za bardzo ją szanuję, by zaciągnąć ją do łóżka. Oszałamia ją wrażenie, że może mną w ten sposób manipulować. Aby rozładować napięcie wywołane zalotami, odwiedzał w Palmetto pewną damę o ogromnych potrzebach, której mąż często wyjeżdżał z miasta w interesach. Z Marlą Sue widywał się tak często, jak pozwalały jej na to zajęcia w szkole. Płacił kosmiczne rachunki za telefon i wydawał majątek na kwiaty. Inwestycja się zwróciła. Zaproszono go na cały weekend do Charleston. Zabrał ze sobą pierścionek z trzykaratowym brylantem i szarmancko zapytał Marlę Sue, czy uczyniłaby mu honor i została jego żoną. Jak się spodziewał, oświadczyny zostały przyjęte bez chwili wahania. Mówiło się, że wesele będzie wydarzeniem towarzyskim roku. Jedyną osobą, która nie pozwalała się Nealowi manipulować, była matka panny młodej. Ceremonia miała się odbyć z wielką pompą według zasad bon tonu Emily Post. Kiedy nadszedł weekend uroczystości weselnych, Neal był gotowy znieść to wszystko cierpliwie, by wreszcie móc wrócić

do normalnego trybu życia. Obaj z Ivanem przenieśli się na czas wesela do hotelu w Charleston. Serię przyjęć rozpoczynał uroczysty obiad wydany na cześć narzeczonych w rezydencji dziadków panny młodej ze strony matki. - Pomyśl tylko - szepnęła mu do ucha Marla Sue - jutro w nocy wreszcie będziemy we dwoje. Zupełnie sami. Neal westchnął tęsknie i otoczył ją ramieniem. - Kochanie, przestań mówić o tym, bo spowodujesz, że mi stanie w salonie twojej babki. Mimo konserwatywnego wychowania Marla Sue uwielbiała takie rozmowy. Wziął ją w ramiona i mocno przytulił. Wtedy właśnie kątem oka dostrzegł młodą kobietę stojącą pod przeciwległą ścianą. Patrzyła na niego chłodno i wyzywająco. Od razu odczytał jej spojrzenie jako zachętę. Nie spuszczał z niej oczu, a ona umoczyła palec w kieliszku z winem, wzięła go do ust i ssała powoli. Miał erekcję. - Neal! - pisnęła Marla Sue, wdzięcznie się rumieniąc. Zachowuj się! - To przestań mnie kusić - odpowiedział, pozwalając jej wierzyć, że jest powodem podniecenia. Parę minut później owa młoda kobieta podeszła w ich stronę. - Marla Sue, poznaj mnie z panem młodym! - Och, Neal, oto moja serdeczna przyjaciółka. Będzie druhną na naszym ślubie. Nie dosłyszał imienia, ale nie było to ważne. Bez trudu natomiast zrozumiał, co chciała mu powiedzieć spojrzeniem. - Nareszcie mam okazję cię poznać - rzekła, cedząc słowa. Podała mu rękę. Kiedy ją cofała, poczuł, jak opuszek środkowego palca połaskotał go po wnętrzu dłoni. W piątek wieczorem narzeczeni wraz z gośćmi weselnymi udali się do kościoła na próbę ślubu. Monumentalna świątynia baptystów była właśnie przystrajana przez zabieganego dekoratora wnętrz koszami kwiatów i kandelabrami. Za każdym razem, gdy wzrok Neala wędrował ku druhnie panny młodej, rosło jego przekonanie, że Marla Sue dokonała niezbyt fortunnego wyboru. Spojrzenia, które mu rzucała, trudno byłoby nazwać niewinnymi. Dowiedział się, że jest córką wspólnika pana Pickensa. Podziwiał jej odwagę. Uwodzi go tak otwarcie, a zarazem ma tyle sprytu, by nie dać się złapać. Z kościoła cała kawalkada samochodów podjechała pod restaurację kilka przecznic dalej, gdzie Ivan podejmował gości weselnych kolacją. Trzeba przyznać, że Ivan, organizując to wystawne przyjęcie, stanął na wysokości zadania i nie żałował pieniędzy. - Szkoda, że matka Neala nie może dziś z nami cieszyć się waszym szczęściem. Synu - zwrócił się do Neala z kieliszkiem szampana w dłoni i zamglonymi ze wzruszenia oczyma - życzę ci, abyście z Marlą Sue byli choć w części

tak szczęśliwi jak ja z moją Rebeccą. Gdy Neal spełniał ów wzruszający toast z kryształowego kieliszka, ręka druhny zbłądziła pod obrusem na jego udo, a nawet ciut wyżej. Po zakończeniu oficjalnej części kolacji zabawa rozpoczęła się na dobre. Wśród gości znajdował się świeżo upieczony szeryf okręgu Palmetto, Hutch Jolly, który był drużbą pana młodego. Tańczył z żoną w takt muzyki granej przez trzyosobowy zespół. Marla Sue rozwijała prezenty, popiskując z radości. Druhna, wychodząc z sali, otarła się o Neala. - Przepraszam - szepnęła zmysłowo. Neal odczekał minutę. Potem nachylił się nad Marlą Sue i poinformował ją, że musi na chwilę wyjść. - Mam coś do załatwienia. - Co takiego? Wziął jej twarz w dłonie. - Panny młode nie powinny być wścibskie, bo mogą zepsuć niespodziankę. Jej niebieskie oczy zamigotały. - Tak cię kocham. - Ja ciebie też. Pocałował ją przelotnie i skierował się ku drzwiom. Wychodząc, natknął się na Donnę Dee i Hutcha. - Wygląda na miłą dziewczynę - zauważyła Donna Dee. - Znacznie lepszą, niż zasługujesz. - Aż dziw, Donna Dee, że z takim ostrym językiem nie pocięłaś jeszcze Hutchowi kutasa na paski. - Odwal się, Neal! Hutch usiłował załagodzić sytuację. - Wżeniasz się w świetną rodzinę, Neal. Jej starzy chyba przepadają za tobą. Gdzieś, w budynku, czekała na niego napalona młoda kobieta. Niebezpieczeństwo, że zostaną nakryci, jeszcze dodawało pikanterii całej sytuacji. Pokusa była nie do odparcia. Niecierpliwił się, żeby ją znaleźć. - Dobrej zabawy! Staruszek wydał fortunę na tę fetę. Nie żałujcie sobie! Zanim zdołali odpowiedzieć, już go nie było. Sala, w której odbywało się przyjęcie, przylegała do foyer. Na prawo znajdował się niewielki hol. Neal już go prawie mijał, kiedy otworzyły się drzwi do damskiej toalety. Druhna uśmiechnęła się do niego zachęcająco. - Gdzie podziewałeś się tyle czasu? Już myślałam, że nie przyjdziesz. Wsunął się do środka, zamykając drzwi na klucz. Pomieszczenie przypominało wyglądem wnętrze drogiego burdelu. Na ścianach obitych adamaszkiem wisiały lustra w pozłacanych ramach. Zanim miał czas pomyśleć, znalazł się w objęciach druhny. Ich otwarte usta zwarły się w drapieżnym pocałunku. - Jesteś szalona - wysapał, całując namiętnie jej szyję. Musisz chyba nienawidzić Marli Sue?

- Uwielbiam ją. - Ocierała się o niego, rozpinając koszulę i pieszcząc gładki tors ostrymi paznokciami i wilgotnym, ruchliwym językiem. - Takie mam hobby. Niektóre dziewczęta zbierają pozytywki i bibeloty. Ja kolekcjonuję panów młodych. Kiedy podciągnął spódnicę i przesunął dłonie na pośladki, poczuł, że nie ma fig, tylko pas i pończochy. Uniósł ją i przez ubranie z całej siły przycisnął do pulsującej męskości. Miał zajęte ręce, więc sama rozpięła górę jedwabnej sukni i pocierała nagimi piersiami o nakrochmalony gors. Jej sutki zrobiły się twarde. Neal pieścił jedną z nich ustami, ona tymczasem rozpinała mu spodnie i zmagała się z bielizną, aż oswobodziła nabrzmiały członek. - Mmm - westchnęła, przesuwając po nim dłonią. - Chcesz go, mała? - wychrypiał. - No, bierz! Naparł dłońmi na jej ramiona, aż osunęła się przed nim na kolana. Bez oporów wzięła go w usta. Neal wbił palce w jej włosy i wypiął biodra. Odrzuciwszy głowę, toczył nią po drzwiach, zamroczony niesamowitą pieszczotą jej warg. Oswobodziła głowę z jego uchwytu. - Przykro mi, ale w żadnym wypadku nie pozwolę ci skończyć tak szybko. Wycofała się na pluszową kanapkę i położyła, unosząc kolana. Neal zatoczył się i opadł na nią. Przywarł twarzą do jej piersi i ugniatając je brutalnie, naparł na nią z całej siły. Im gwałtowniejsze były jego ruchy, tym większą zdawała się mieć przyjemność. Potężny orgazm wstrząsnął nimi jednocześnie. Zacisnął zęby na jej piersi, by stłumić krzyk. Leżeli nieruchomo, ciężko dysząc. Kiedy Neal wreszcie odsunął się od niej, usiadła i odgarniając włosy z oczu, oglądała ślady zębów na biuście. - Ty gnojku! Zaśmiał się pogardliwie, poprawił ubranie i podszedł do umywalki. Umył ręce i przeczesał nimi wzburzone włosy. Przy drzwiach obejrzał się. Dalej niedbale leżała na kanapie. - Lepiej się trochę obmyj, zanim wrócisz do gości. Wskazał głową na jej uda. - Na odległość zalatujesz seksem. Kiedy otworzył drzwi, spotkała go przykra niespodzianka. Na progu stał Ivan i wyglądał tak, jakby chciał go zabić. *** Kiedy przyjęcie dobiegło końca i opuścili restaurację, Ivan zwymyślał go za brak rozwagi. - Ty durny napaleńcu! - grzmiał. Pewnie, że to było szaleństwo, ale jaką miał frajdę! Może i jest panem młodym, ale, do cholery, nie jest nieboszczykiem! Czy zdrowy na ciele i umyśle mężczyzna może oprzeć się łupowi, który sam pcha się w ręce? Nikt, poza Ivanem, nie widział, co zaszło. Nawet nie zauważono jego nieobecności. Kiedy wrócił do sali, wziął pannę młodą w ramiona i pocałował, a rodzina i znajomi przyglądali się im z zadowoleniem. Druhna na pewno nie powie, więc o co chodzi? Stary nie ma powodu tak się

wkurzać. Ojciec zaczynał już grać mu na nerwach. - Tato, to ona była napalona - przerwał nieśmiało potok słów Ivana. Ivan puścił kierownicę i strzelił go wierzchem dłoni przez twarz. Cios zupełnie zaskoczył Neala. Nawet nie zdążył się uchylić. - Co, do cholery! - wrzasnął. - Nigdy więcej tego nie rób! - A ty nie rób więcej takich głupot! Żeby gzić się z druhną, gdy panna młoda i jej rodzice siedzą w pokoju obok! Gdzie ty masz rozum? Mogłeś wszystko zepsuć. - Nic się przecież nie stało! - krzyczał Neal. - Więc wreszcie się zamknij! - Zamówiłem trzy prostytutki na twój wieczór kawalerski. Nie mogłeś jeszcze trochę wytrzymać? - Niewątpliwie postaram się dobrze wykorzystać pieniądze, które zainwestowałeś, ale założę się, że nic nie może być bardziej podniecające od pieprzenia się z druhną w noc przedślubną. Ivan miał ochotę przyłożyć mu jeszcze raz, ale tylko silniej chwycił kierownicę i mocniej wcisnął pedał gazu. Jechali do hotelu, gdzie miał się odbyć wieczór kawalerski Neala. - Małżeństwo to nie jakiś tam mój kaprys, Neal - warknął Ivan. - Gdybym szukał wyłącznie odpowiedniej matki dla moich wnuków, znalazłbym jakąś porządną dziewczynę w Palmetto. Wybraliśmy tę pannicę, bo jej tatuś ma kieszenie pełne studolarowych banknotów. Jak skończy dwadzieścia pięć lat, sporo z tego dostanie się nam. Ale jak będziesz łajdaczył się z jej koleżankami po łazienkach, to nie zobaczysz złamanego grosza. - Zaraz! Chwileczkę! Chyba nie sądzisz, że zmienię tryb życia tylko dlatego, że się żenię? Bo jeśli tak, to ja się wypisuję! Ivan rzucił mu ostre spojrzenie, nie puszczając nogi z gazu. - Nie obchodzi mnie, ile zaliczysz panienek. Po prostu nabierz trochę rozumu. Traktuj swoją żonę jak cenny serwis z najlepszej porcelany, na którym jada się tylko przy szczególnych okazjach. Przynoś jej od czasu do czasu prezenty. Zafunduj jej parę dzieciaków, żeby miała zajęcie. A wtedy możesz latać za babami, ile wlezie. Będzie siedzieć cicho. Ale, na miłość boską, nie rób tego pod jej nosem! Neala znudziły wywody ojca. Jeżeli na czymś się znał, to na pewno na kobietach. - Posłuchaj, staruszku. Wiem, jak się obchodzić z kobietami, nie? - Tylko tak ci się wydaje. - Nie potrzebuję, żebyś mi mówił, co... Tato!!! Ivanowi nie dane było powiedzieć nic więcej. Nie zauważył pociągu towarowego... 17 Los Angeles, 1991 - Graham? Mówi mama.

- Cześć, mamuśku! Widziałaś już jakieś gwiazdy filmowe? Jade siedziała z podwiniętymi nogami. Uśmiechnęła się do słuchawki, wyobrażając sobie buzię czternastoletniego Grahama - szopa ciemnych, wijących się włosów, opadających na niebieskie, bystre oczy. - Jeszcze nie, ale coś ci dziś kupiłam. Zerknęła na koszulkę z Los Angeles Rams. - Co takiego? - Zobaczysz, jak wrócę. - Czy to jest czadowe? Będzie mi się podobać? - Superczadowe. Będziesz zachwycony. Dopytywała się, co słychać w domu. Zapewnił ją, że wszystko idzie zgodnie z rozkładem. Cathy Hearon miała wrodzony dar sprawnego organizowania życia. - Nadal pada w Nowym Jorku? - Taak - powiedział zniechęcony. - Leje. - Szkoda. Tu jest cudownie. I tyle słońca! - Poszłaś popływać? - Nie miałam czasu. - Mamo? Czy naprawdę musimy przeprowadzić się do tego miejsca w Karolinie Południowej? Uśmiech zniknął z twarzy Jade. Ogromnie martwiła ją niechęć Grahama do przeprowadzki. - Przecież wiesz, jaka będzie odpowiedź. Po co ciągle mnie o to pytasz? - Nie znam tam nikogo - westchnął przygnębiony. Będę musiał zostawić kolegów. Im bliżej było do wyjazdu z Nowego Jorku, tym częściej odbywali takie rozmowy. Graham zdawał sobie sprawę, że to przedsięwzięcie jest istotne ze względu na jej karierę zawodową, ale nie miał pojęcia o prywatnych powodach Jade. Nikt ich nie znał. Bezproblemowo przeżywał ich dawniejsze przeprowadzki. Ale teraz, kiedy stał się nastolatkiem, przyjaźnie zaczęły odgrywać ważną rolę w jego życiu. Nie miał ochoty rozstawać się z kolegami. - Graham, poznasz nowych kolegów. - Ale tam nie ma co robić. - Nieprawda. Palmetto leży nad oceanem. Będziesz mógł chodzić na plażę, kiedy tylko zechcesz. Możesz łowić ryby albo łapać kraby. - Kiedy ja nie lubię krabów. Pominęła to milczeniem. - Szkoła w Palmetto ma drużynę piłki nożnej. Już to sprawdziłam. Będziesz mógł dalej grać. - To nie to samo. - Nie. Nie to samo. Jest inaczej niż w dużym mieście. - To dziura. Koniec. Zabrnęła w ślepą uliczkę. Na to stwierdzenie nie miała argumentu. W porównaniu z Nowym Jorkiem Palmetto rzeczywiście było dziurą. Po dłuższej przerwie powiedziała podekscytowanym głosem: - Jutro przeprowadzam rozmowę z kandydatem na kierownika

budowy. To ze względu na niego przejechałam taki szmat drogi. Życz mi szczęścia! - Powodzenia! Mam nadzieję, że go zatrudnisz. Aha, mamo! Uważaj na siebie. W Kalifornii jest dużo świrów! - A w Nowym Jorku nie ma? - Tu przynajmniej łatwo ich odróżnić. - Zawsze na siebie uważam - zapewniła. - Mam nadzieję, że załatwię sprawę w ciągu paru dni i przyjadę. Wybierzemy się gdzieś razem. Zgoda? - Zgoda. Z westchnieniem odłożyła słuchawkę. Bardzo tęskniła za Grahamem. Chwilami bywał nieznośny, ale na ogół sprawował się idealnie. Kiedy trochę podrósł, przyjął wobec niej postawę opiekuńczą. Bawiło ją to i wzruszało zarazem. Już teraz był od niej wyższy. Minęło trochę czasu, zanim się z tym oswoiła. Miał atletyczną, mocną sylwetkę i niewyczerpany zapas energii. Po cichu była dumna z jego atrakcyjnego wyglądu. Jeżeli jednak czyniono na ten temat jakieś uwagi, podkreślała raczej cechy charakteru i inteligencję. Cieszyło ją również, że ma zdrowe poczucie humoru. Nie bagatelizowała jego niechęci do zmiany szkoły i przeprowadzki do innego stanu, a właściwie innego świata. Było jeszcze sporo czasu, bo zdecydowali, że nie zmieni szkoły przed końcem semestru. Miała nadzieję, że zdąży oswoić się z tą myślą. Z drugiej strony jednak wiedział o tym co najmniej od roku, a nadal nie był jeszcze psychicznie gotowy. Chociaż minął rok, nadal miała w pamięci zimowy dzień, w którym zaaprobowano jej projekt dotyczący Palmetto. Prezentacja przed zarządem GSS wypadła idealnie. Zbadała sprawę bardzo dokładnie i zebrała furę danych statystycznych na poparcie swojego pomysłu. Na podchwytliwe pytania członków zarządu dawała wyczerpujące, przemyślane odpowiedzi, tak by zdobyć zaufanie, a jednocześnie, żeby nie sprawiać wrażenia, iż próbuje wkraść się w ich łaski. Podrzuciła im twardy orzech do zgryzienia. Fakty i liczby mówiły jednak same za siebie. George Stein, dyrektor naczelny GSS, był jednocześnie ostatnim żyjącym jego założycielem. Dobiegał osiemdziesiątki, ale nadal stał na czele korporacji, która powstała, kiedy Charlie Chaplin był gwiazdą numer jeden. Zaczynał od jednej stalowni, która nieprzerwanie rozrastała się przez cały czas. Obecnie GSS stanowiło oparcie dla dziesiątków przedsiębiorstw na całym świecie tak o profilu produkcyjnym, jak i handlowym. Powszechną praktyką GSS było wykupywanie upadających firm. Albo zostawały one wchłonięte, albo reorganizowano je tak, żeby stały się rentowne. Jade zlecono wykonanie analizy trzech, nabytych przez GSS, fabryk tekstylnych. Jej bardzo fachowa i rzetelna ocena przyniosła efekt w postaci kontraktu na kierowanie projektem w Palmetto. Na zebraniu zarządu wnioskowała, żeby zamknąć wszystkie trzy istniejące zakłady i zbudować nowoczesną, dużą fabrykę. Kilku członków zarządu nieśmiało wyraziło aprobatę

dla jej koncepcji. Pan Stein, którego żółtawe dłonie i łysą czaszkę pokrywały starcze przebarwienia, przez dłuższą chwilę przyglądał się Jade w milczeniu. Jego ciało poddało się działaniu czasu, ale spojrzenie nadal miał bystre jak dwudziestolatek. - Wydaje się, że nie jest pani skłonna iść na ustępstwa, pani Sperry? - Nie. Jestem przekonana, że to jedyny sposób, jeżeli GSS chce zarobić na produkcji tekstyliów. A Palmetto w Karolinie Południowej jest idealnym miejscem z powodu sąsiedztwa drogi wodnej. To optymalne rozwiązanie - własny transport i możliwość wejścia na rynki zagraniczne. - A co z dotychczasowym kierownictwem? Czy ich też wsadzimy na statki? - Nie ma problemu. Uważam, że należy zaproponować im przeniesienie, a jeżeli nie zechcą skorzystać z oferty, dać sześciomiesięczną odprawę po likwidacji. Po dyskusji Stein zarządził głosowanie. Plan Jade przeszedł jednogłośnie. - No cóż, pani Sperry - powiedział, policzywszy podniesione dłonie. - Projekt należy do pani. To ma się nazywać TexTile, tak? - Tak - odpowiedziała, ukrywając rozpierającą ją radość pod maską profesjonalnego chłodu. - Myślałam o nazwie TexTile. Od mniej więcej roku TexTile znajdowało się w fazie wstępnych przygotowań. Prawnicy GSS po cichu skupowali tereny. Lokalizacja fabryki została przeforsowana na zebraniu rady miejskiej Palmetto niewielką liczbą głosów. Razem z Davidem Seffrinem, ekspertem GSS do spraw nowych inwestycji, Jade zatrudniła odpowiedniego architekta i miała już na biurku gotowe plany zakładu. Przyjechała do Los Angeles w poszukiwaniu kierownika budowy. Jeżeli załatwi tę sprawę, będzie można ruszyć z robotą. Przeniesie się do Palmetto. Mieszkańcy miasteczka przeżyją szok, nikt przecież nie łączy jej osoby z zakrojonym na szeroką skalę wykupem gruntów. Zaczną się wykopy pod fundamenty, a ona zajmie się relokacją tej części kierownictwa, która skorzystała z oferty. Pojawienie się Jade w GSS wywołało pewien niepokój. Jak dotąd niewielu mężczyzn, a jeszcze mniej kobiet, miało szczęście zostać jednym z zastępców dyrektora naczelnego. Upłynęło trochę czasu, zanim zdołała przekonać kolegów na równorzędnych stanowiskach, że młodość i uroda mogą iść w parze z dużą wiedzą fachową. Na początku kierownicy mężczyźni trzymali się z daleka i krążyli ostrożnie, usiłując wywęszyć, jak wielkie są jej ambicje, jak bardzo jest w stanie zagrozić ich własnym aspiracjom. Przyglądali jej się również z innego powodu. Jej strzeliste nogi stanowiły główny temat męskich dyskusji przy drinku i w szatni sali gimnastycznej. Wielu z nich, bez względu na to, czy kawalerowie, czy żonaci, wyrażało ochotę obejrzenia ich z bliska. Niestety, nikt, kto

odważył się na jakiekolwiek zaloty, nie został łaskawie potraktowany. Jade od początku kariery zawodowej ignorowała plotki i niedomówienia na swój temat. Nie wtajemniczała nikogo w sprawy osobiste, chroniła swoją prywatność, a w biurze nie wdawała się w rozgrywki między pracownikami. Odnosiła się do wszystkich uprzejmie, ale jednocześnie utrzymywała dystans. Zawsze koncentrowała się na pracy, nie na współpracownikach. W GSS bardzo szybko doceniono jej zapał, pozwalając na kierowanie projektem TexTile. Nikt, nawet sam George Stein, nie miał pojęcia, jak istotne było dla niej to wyróżnienie. Oczywiście, chciała wykonać kawał dobrej roboty i uczynić TexTile dochodową firmą, ale nie wiedziano, że jej obsesyjna chęć powrotu do Palmetto ma podłoże osobiste. - Już niedługo - powiedziała do siebie półgłosem. Podniosła się z fotela, na którym siedziała, dzwoniąc do Grahama. Przeszła przez pokój i stanęła w oknie. Wybór hotelu nie był przypadkowy. Zdecydowała się na niego, bo po przeciwnej stronie ulicy znajdował się wielki plac budowy. Inni goście mogli uznać ten niezbyt atrakcyjny widok za minus, dla niej miało to istotne znaczenie. Od przyjazdu do Los Angeles trzy dni temu cały czas podglądała toczącą się budowę, robiła notatki i spisywała uwagi. Nie widziała w tym nic niewłaściwego, chciała jedynie poznać budowę od podszewki. Jeżeli rzeczywiście ma zamiar obrócić w perzynę feudalną gospodarkę w Palmetto, nie ma prawa niczego zaniedbać. Wybór odpowiedniej firmy budowlanej stanowił podstawę przedsięwzięcia. Nie mogła ryzykować, że kierownik budowy nagle w połowie roboty zdecyduje, że ma dość Palmetto, albo, co zdarzało się w przeszłości, nie spodoba mu się, że pracuje pod kierunkiem kobiety. Ponieważ Jade postanowiła osobiście nadzorować wszelkie pociągnięcia związane z TexTile, wykonawca musi być jej lojalnym sprzymierzeńcem. Będzie twarda i bezkompromisowa i włoży w to przedsięwzięcie całą energię. Podobnej postawy oczekiwała od swoich pracowników, a zwłaszcza od ich szefa. Przez pewien okres ona i kierownik budowy będą w Palmetto jedynymi przedstawicielami GSS. Wyjeżdżając z Nowego Jorku, wrzuciła do walizki wojskową lornetkę. Korzystała z niej teraz przy obserwacji prac na budowie naprzeciwko hotelu. Chciała sprawdzić, jak radzi sobie wykonawca. Czy przestrzegane są przepisy bezpieczeństwa, czy marnuje się materiały budowlane i jak robotnicy podchodzą do pracy. Wycelowała lornetkę ze swojego piętra szesnastokondygnacyjnego hotelu, w którym mieszkała. Robotnicy akurat mieli przerwę na lunch. Rozmawiali leniwie, otwierając termosy i wyjmując kanapki. Załoga sprawiała wrażenie zgranej i zgodnej. Był to dobry znak i niewątpliwie plus dla ich kierownika. Jakiś ruch zwrócił jej uwagę, więc przesunęła nieco lornetkę. To był on.

Od pierwszej chwili, kiedy zaczęła podglądać budowę, ten człowiek wyraźnie ją frapował. W przeciwieństwie do pozostałych nie zrobił sobie przerwy. Wydawało się, że pracuje bez wytchnienia. Nie zauważyła też, żeby trzymał się blisko z resztą załogi. Właśnie kucał, przeglądając plany, kiedy podmuch wiatru przywiał mu pod nogi celofanową torebkę po chipsach. Widziała, jak kopnął ją w stronę robotników, mrucząc coś pod nosem. Jeden z nich podniósł opakowanie i prędko schował do torby z lunchem. Świetnie - pomyślała. Utrzymywanie porządku na budowie było jednym z jej warunków wstępnych. Widziała już wszystko, co należało, ale czuła jakąś irracjonalną potrzebę obserwowania tego mężczyzny. Intrygowała ją jego rezerwa. Na zarośniętej twarzy nigdy nie pojawiał się uśmiech. Za każdym razem widywała go w ciemnych, lustrzanych okularach. Zawsze nosił stare levisy, wyblakły czerwony podkoszulek, wysokie buty i rękawice ochronne. Miał smukłe, dobrze umięśnione ramiona i skórę spaloną na brąz. Nie było gorąco, pogoda wydawała się typowa dla południowej Kalifornii, ale przez silną lornetkę widziała, że pot perli się na jego mocno owłosionym torsie, tworząc ciemniejszy trójkąt na podkoszulku. Kiedy mu się przyglądała, zdjął kask, żeby przeczesać palcami czuprynę gęstych, rozjaśnionych słońcem, niemal sięgających ramion włosów. Gdy wkładał kask z powrotem, odwrócił głowę w stronę hotelu. Miała wrażenie, że patrzy prosto w jej okno, jakby telepatycznie odgadywał jej obecność za szybą. Przeszedł ją dreszcz. Z poczuciem winy odłożyła lornetkę i odsunęła się od okna. Zdenerwowała się, mimo że najprawdopodobniej nie mógł jej zauważyć, bo przyćmione szyby były od zewnątrz lustrzane. Nie byłby zachwycony, że się go podgląda. Pociły jej się dłonie. Otarła je o spódnicę. Czuła dziwną pustkę w żołądku. Nalała szklankę wody i wypiła duszkiem. Nie rozumiała, co się z nią dzieje. Od lat wszelkie emocje związane z płcią przeciwną były jej obce. Próba uczuciowego związku z Hankiem zakończyła się fiaskiem. Oboje ucierpieli. Nie pomogły wizyty u psychoanalityka. Po miesiącach terapii pani psycholog stwierdziła: - Obie wiemy, co spowodowało ten stan. Od pani zależy, jak się pani z tym upora. Musi się pani przemóc. - Próbowałam - szczerze odpowiedziała Jade. - Nie mogę. W rezultacie skrzywdziłam kogoś, na kim bardzo mi zależało. - Więc obawiam się, że zabrnęłyśmy w ślepą uliczkę. Jeżeli ma pani zamiar wchodzić w przyszłości w związki z mężczyznami, musi pani wyzwolić w sobie odwagę. Jade nie brakowało odwagi, ale nie chciała nikomu egoistycznie łamać serca. Ponieważ nie było gwarancji, że kiedykolwiek zostanie „wyleczona", wołała nie eksperymentować kosztem uczuć drugiej osoby. Dlatego zaskoczyła ją

własna reakcja na mężczyznę podglądanego przez lornetkę. Usiadła przy małym biurku i zaczęła robić notatki. Rozpierająca ją energia była czymś więcej niż tylko wynikiem niezaspokojenia potrzeb seksualnych. Pozbawiona możliwości pełnego związku z mężczyzną, skierowała całą uwagę na osiągnięcie zadośćuczynienia. Nie pozwoli, żeby Patchettowie dalej despotycznie podporządkowywali sobie mieszkańców Palmetto. Teraz wreszcie, po tych wszystkich latach, była bliska celu. Nie zmarnowała czasu w Los Angeles. Po trzech dniach obserwacji i analiz była pewna, że przywiezie Seffrinowi odpowiedniego wykonawcę dla TexTile. Jutro przedstawi mu ofertę. *** Stała w pokoju hotelowym i z uwagą sprawdzała swój wygląd w lustrze na drzwiach. Dwa lata temu skończyła trzydzieści lat, ale czas obchodził się z nią łagodnie. Zachowała szczupłą, a jednocześnie bardzo kobiecą sylwetkę. Cerę miała świeżą. Włosy, bez śladu siwizny, pozostały ciemne i błyszczące. Niebieskie oczy były tak samo zniewalające jak dawniej. Lubiła chodzić w czerni. Często ją nosiła. Dzisiaj też wybrała czarny, przewiewny kostium, odpowiedni do klimatu południowej Kalifornii. Wychodząc z hotelu, myślała o tych wszystkich latach od ukończenia Dander College, które przyczyniły się do jej dzisiejszej pozycji. Zaczynała od pracy w Charlotte, w Karolinie Północnej. Potem znalazła lepsze zajęcie w Birmingham, w Alabamie. Była kierownikiem działu zaopatrzenia. Następnie jeszcze kilkakrotnie zmieniała pracę, zawsze jednak trzymając się przemysłu tekstylnego i odzieżowego. Mogła wykorzystać doświadczenia z pracy u Dorothy Davis. Z Grahamem i Cathy, która stała się członkiem rodziny, wielokrotnie zmieniała miejsce zamieszkania. Za każdym razem, kiedy intuicyjnie wyczuwała, że doszła już do szczytu możliwości awansowania, rozglądała się za nowym zajęciem. Pracodawcy, z jednym wyjątkiem, niechętnie się z nią żegnali. Ten jeden jedyny raz miała problemy z szefem i zagroziła, że wniesie sprawę o molestowanie seksualne. Ponieważ przełożony nie bardzo się przejął, odeszła po sześciu miesiącach. Różnorodność doświadczeń okazała się bardzo przydatna. Poznała tajniki prowadzenia firmy, nauczyła się strategii marketingu i wszelkich kruczków związanych z optymalizacją produkcji. Jednak jej ambicje nie mogły zostać zaspokojone przez pracę w średniej wielkości przedsiębiorstwie. Miała znacznie większe apetyty. Czekała więc, kiedy nadarzy się odpowiednia okazja. Cały czas pogłębiała wiedzę, czytała pisma branżowe. O GSS wiedziała, że jest jedną z największych i najbardziej dynamicznych korporacji na świecie. Ale dopiero artykuł w „Wall Street Journal" wywarł wpływ na jej dalszą karierę.

W wywiadzie na łamach pisma wicedyrektor GSS wspominał o poważnym obciążeniu, jakim stało się dla korporacji nabycie trzech fabryk tekstylnych. Po kilkakrotnym przeczytaniu artykułu powstał w jej głowie pewien plan. Pracowała wówczas w Atlancie. Od razu wiedziała, dokąd teraz ma jechać. Jeszcze tego samego wieczoru zadzwoniła do Nowego Jorku. - Hank? Cześć! Mówi Jade. - Cześć, co u ciebie?! Jak Graham? - Rośnie jak na drożdżach. Niedługo będzie taki wysoki jak ty. - A Cathy? Zdrowa? - Zdrowa i nieoceniona jak zawsze. Po spotkaniu z Lamarem Griffithem w dzień pogrzebu Mitcha Jade odbyła poważną i szczerą rozmowę z Hankiem. Wyznała, że mimo terapii nie jest w stanie podjąć współżycia i że nawet za cenę przyjaźni ich związek musi pozostać platoniczny. Po pocałunkach tamtego ranka nagła zmiana w zachowaniu Jade najpierw go zdumiała, a potem wzburzyła. Wściekły, wybiegł z domu, trzaskając drzwiami, i nie pokazywał się przez wiele miesięcy. Pewnego wieczoru zjawił się jak gdyby nigdy nic. Przyjaźń została nawiązana na nowo. Poprzestał na krótkim stwierdzeniu: „Wolę być twoim przyjacielem niż żyć bez ciebie". Kiedy przenosiła się z miejsca na miejsce, cały czas pozostawali w kontakcie, często dzwoniąc i pisząc do siebie. Nie był więc zaskoczony, kiedy zatelefonowała do Nowego Jorku. Przeprowadził się tam zaraz po ukończeniu Akademii Sztuk Pięknych. Po podzieleniu się nowinkami Jade przeszła do sedna sprawy. - Słuchaj, czy ty kiedyś nie robiłeś czegoś dla GSS? - W zeszłym roku. Dzisiejszy „Wall Street Journal" zamieścił wywiad z wiceprezesem. - Dlatego mi się przypomniało. - Zlecili mi przeprojektowanie biur dla szefostwa - mówił. - Zdaje się, że potrzebowali dużego odpisu od podatku. Złożyłem ofertę na tak zawrotną sumę, że aż mi było głupio. - W to nie uwierzę. Zaśmiał się. - Nieważne. Przyjęli ją. Hankowi świetnie się powodziło. Przez kilka lat pracował w agencji zajmującej się wystrojem salonów handlowych i instytucji. Potem założył własną firmę i przejął większość dawnych klientów. Ich nazwiska przyciągnęły nowych zleceniodawców. Obecnie zajmował się wystrojem wnętrz zarówno powstałych, jak i przebudowywanych biur. Ponieważ czarna robota była na głowie jego dwóch asystentów, miał czas, żeby oddać się pracy twórczej, z której najbardziej pociągało go malowanie. - Jak sądzisz, czy w GSS dobrze się pracuje? - Ten gość, Stein, to prawdziwy zamordysta. Wszyscy

się przed nim trzęsą. - Znasz go osobiście? - Jasne. Konsultowałem z nim moje pomysły, żeby sprawdzić, czy pasują do jego koncepcji „środowiska sprzyjającego wydajnej pracy". Później stał się prawdziwym miłośnikiem mojej sztuki. Chyba wybaczysz mi brak skromności? Jade z trudem przemogła się, żeby poprosić go o przysługę. Dotychczas nie wciągała nikogo w swój plan zemsty. Nawet Cathy, która wiedziała o gwałcie i jego strasznych konsekwencjach, nie domyślała się, że przez cały czas motorem działania Jade była przemożna chęć wzięcia odwetu za przeszłość. Hank zrobiłby dla niej wszystko, o co tylko by go poprosiła. Poza tym w żadnym wypadku nie mogło mu to zaszkodzić. Tłumaczyła sobie, że przecież nie wykorzystuje jego, tylko nadarzającą się okazję. - Hank, mógłbyś mnie przedstawić? - George'owi Steinowi? - zapytał wyraźnie zaskoczony. - Jeżeli rzeczywiście wszyscy się go boją, to jest człowiekiem, jakiego szukam. - Czy mogę wiedzieć, po co ci to? - Chciałabym pracować dla GSS. - Tu, w Nowym Jorku? Boże, cudownie by było! Ale muszę cię ostrzec, że tu strasznie szybko mówią, nigdzie nie podadzą ci dobrze przyrządzonego suma, a określenie „ujmujący" pasuje do Steina jak pięść do oka. - Jestem w pełni świadoma mankamentów, ale czas, żebym zaczęła grać o większe stawki. - GSS ma dział personalny w każdym ze swoich przedsiębiorstw. Dlaczego nie chcesz skorzystać ze zwykłej procedury? - Ilu ludzi codziennie stara się o pracę? Mój życiorys nieźle wygląda, ale może upłynąć wiele miesięcy, zanim trafi we właściwe ręce. A poza tym mierzę w samą górę, nie chcę być kierownikiem średniego szczebla. Hank zagwizdał przez zęby. - Słuchaj, nie mogłabyś poprosić mnie o coś łatwiejszego? Mógłbym, na przykład, wdrapać się w samo południe, na golasa, na Empire State Building. - Hank, wiem, że dużo od ciebie żądam. Jeżeli nie możesz tego zorganizować, to trudno, zrozumiem. - Kto powiedział, że nie mogę? Chodzi o to, że George to straszny dziwak, i trzeba dobrze się zastanowić, jak go podejść, żeby wszystkiego nie zepsuć. Daj mi trochę czasu na opracowanie strategii. - Wolałabym się z nim spotkać w jakimś spokojnym, neutralnym miejscu, z dala od jego podwładnych. Możesz coś takiego zaaranżować? Hank stanął na wysokości zadania. Zaprosił starszego pana do siebie, do pracowni, żeby zaprezentować mu swoje najnowsze dzieło. Nęcił go, twierdząc, że abstrakcyjny obraz doskonale wyglądałby w jego gabinecie. Jade czekała w urządzonym na poddaszu studiu Hanka, kiedy podjechała limuzyna z szoferem. Została przedstawiona

jako znajoma bawiąca przejazdem w Nowym Jorku. Steinowi obraz wpadł z miejsca w oko, więc po krótkich targach kupił go. Udana transakcja wprawiła go w dobry humor. Przy drinkach uprzejmie zapytał: - Czy pani też maluje, pani Sperry? Gdyby Jade miała napisać scenariusz tej rozmowy, nie znalazłaby bardziej trafionej kwestii. - Nie, zajmuję się produkcją i marketingiem tekstyliów. - Jest zastępcą dyrektora przesiębiorstwa w Atlancie, które specjalizuje się w projektowaniu i szyciu ubrań do pracy - wyjaśnił Hank. - Czytałam, że GSS ostatnio zakupiło trzy fabryki Kelso dorzuciła Jade. - To prawda. - Stein zmarszczył czoło. Zaczynał węszyć podstęp. - Hm. - Jade sprawiała wrażenie zupełnie spokojnej. Wypiła łyk wina i zwróciła się do Hanka: - Powinieneś podlać tę roślinę w rogu. Ona najwyraźniej... - Czy zna pani fabryki Kelso? - przerwał Stein. - Tylko ze słyszenia. - To znaczy? Jade zrobiła poważną minę. - Mam nadzieję, że GSS odniesie w tym wypadku sukces finansowy, ale... - Ale co? - ponaglił ją Stein. - Ale niewątpliwie będzie to wymagać ogromnej reorganizacji, zaczynając od samej góry, a kończąc na szwaczkach. Modernizacja trzech fabryk pochłonie ogromne pieniądze. - Wzruszyła ramionami i zamilkła, dając mu czas, żeby sam mógł przekalkulować. - Czy Kelso warte są takich nakładów? - Panie Stein, żeby odpowiedzieć na takie pytanie, potrzeba wielu miesięcy analiz. Nie czuję się kompetentna do wydawania opinii od ręki. - Zdaje się, że o to właśnie panią poprosiłem, prawda? Hank wepchnął oliwkę do ust, aby opanować śmiech. - Panie Stein, znam przemysł odzieżowy jak własną kieszeń. Na pierwszy rzut oka potrafię powiedzieć, czy zakład jest prowadzony efektywnie. Widzę, co i jak należy skorygować, jeżeli są jakieś problemy. Jednak nie podejmuję się wyrażać opinii wyłącznie na podstawie pogłosek. Czy nie ma pan nikogo u siebie, kto mógłby zrobić panu rzetelną ekspertyzę? Zanim zadała to pytanie, wiedziała, że nie ma. Inaczej Stein by jej nie sondował. Zanim starszy pan opuścił poddasze Hanka, poprosił Jade o przysłanie mu życiorysu. . . - Przypuszczam, że byłaby pani zainteresowana pracą u nas? - Jeżeli oferta będzie atrakcyjna... Wychodząc z hotelu, Jade uśmiechała się w myślach na wspomnienie tej niezwykłej rozmowy kwalifikacyjnej. Typowa

dla Los Angeles mgła wydawała się jeszcze gęstsza z powodu kurzu unoszącego się nad placem budowy. Hałas był ogłuszający, ale nie raziło jej to. Od baraku kierownika budowy dzieliły ją dwie przecznice. Postanowiła iść pieszo. Reminiscencje dotyczące pierwszego kontaktu z George'em Steinem mieszały się w pamięci ze wspomnieniami bardziej prywatnej natury. - Jesteś przyjęta - skomentował Hank po wyjściu Steina. - Musimy to uczcić! Otworzył następną butelkę schłodzonego białego wina. Kiedy sączyli je, siedząc na zastępujących fotele, rozrzuconych po podłodze poduszkach, sięgnął po dłoń Jade i gładząc ją, wyznał: - Poznałem kogoś. - Mówisz o kobiecie? - Uhm. Spotkałem ją w dziale wyposażenia wnętrz u Macy'ego. Usiłowała wmówić jakiejś starej krowie najbrzydszą kanapę, jaką można sobie wyobrazić. Spojrzeliśmy na siebie, kiedy opowiadała o zaletach tego pikowanego koszmaru. Gdy babsko w końcu wyjęło kartę kredytową, dusiłem się ze śmiechu. Jade, zaciekawiona, przechyliła się ku Hankowi. - Jak ma na imię? - Deidre. Skończyła wydział projektowania wnętrz i zahaczyła się u Macy'ego, dopóki nie znajdzie czegoś bardziej odpowiedniego. - Więc bardzo wiele was łączy. - Pochodzi z małego miasteczka w Nebrasce. Ma piegowaty nos, zgrabny tyłeczek i zaraźliwy śmiech. - I uwielbiasz ją. Wpatrzył się badawczo w oczy Jade, jakby chciał w nich coś wyczytać. - Taak. A co jeszcze bardziej zdumiewające, ona mnie lubi. - Cóż w tym dziwnego? Jak wam jest ze sobą? Uśmiechnął się leniwie. - Okazuje się, że w Nebrasce nie tylko zboże młócą. - Hank, szczerze się cieszę. - Wzięła jego dłoń w obie ręce. - Naprawdę. - Zastanawiam się, czy się z nią nie ożenić. - Spojrzał na nią spłoszony, a potem znacząco popatrzył w oczy. Jak myślisz, Jade? Powinienem? Nie pytał o radę. Chciał wiedzieć, czy ma przestać się łudzić i wiązać plany z inną osobą. - Żeń się z nią, Hank - powiedziała nagle ochrypłym głosem. - Będę bardzo szczęśliwa. Przed wyjazdem do Los Angeles Jade wpadła na chwilę do Hanków, żeby rzucić okiem na ich bliźniaczki. Właśnie skończyły sześć tygodni. Hank nadal był jej serdecznym przyjacielem. Miał projektować pomieszczenia biurowe dla TexTile w Palmetto. Odsunęła od siebie wspomnienia, bo właśnie weszła na budowę. Jak zwykle w takich przypadkach, a szczególnie

kiedy szykowała się do ataku przez zaskoczenie, poczuła przypływ adrenaliny. David Seffrin przygotował grunt pod spotkanie z wykonawcą, ale zastrzegła sobie, że termin ma pozostać otwarty. - Zobaczę, jak będzie wyglądał mój grafik, i skontaktuję się z nim już na miejscu - oznajmiła Seffrinowi. Zależało jej, by sprawdzić, jak naprawdę prowadzona jest budowa. Nie chciała, żeby ewentualny przyszły wykonawca TexTile miał czas na sprawienie lepszego wrażenia. Zdecydowanie otworzyła drzwi barakowozu. Nie zapukała. W środku stały dwa biurka. Przy jednym z nich sekretarka stukała w klawiaturę komputera. Przy drugim jakiś mężczyzna rozmawiał przez telefon. Był odwrócony do Jade plecami. Sekretarka uniosła długie paznokcie znad klawiatury. - Słucham panią? - Przyszłam zobaczyć się z panem Matthiasem. Sekretarka spojrzała w przeciwległy koniec barakowozu. - Jest pani umówiona? - Nie, ale pan Seffrin zapowiedział moją wizytę. Gdyby była pani taka miła i przekazała panu Matthiasowi, że przyjechała z Nowego Jorku pani Sperry z GSS... - Pani Sperry? Mężczyzna przy biurku okręcił się tak gwałtownie, że słychać było zgrzyt rolek przy jego krześle. Jade ze spokojem zwróciła się w jego stronę. - Pan Matthias? Moje nazwisko Sperry. Miło mi pana poznać. Zmieszany, nie spuszczał wzroku z Jade, kiedy pośpiesznie kończył rozmowę. Wstał, zapiął marynarkę i z wyciągniętą ręką szedł do Jade przez całą długość barakowozu. - Nie wiedziałem, że byliśmy umówieni na dzisiaj. Rzucił karcące spojrzenie w stronę sekretarki. - Nie byliśmy. Nie bardzo wiedziałam, jaki będzie rozkład moich zajęć podczas pobytu w Los Angeles. Tak się złożyło, że mam dziś trochę wolnego czasu. Pomyślałam, że zajrzę, na wypadek gdyby znalazł pan chwilę na wspólny lunch. - Lunch? Dzisiaj? Tak... Jasne. ' - A co z panem Hemphillem? - wtrąciła sekretarka. - Odwołaj! - zarządził krótko. - Kiedy chciałby pan pójść? - spytała Jade. - Teraz - odrzekł, lecz po chwili zapytał: - Och, a może wolałaby pani trochę się rozejrzeć? - Już to zrobiłam, panie Matthias. - Okay. W takim razie... w porządku. Aha, jest pani samochodem? Jeśli nie, weźmiemy mój. - Pobiegł przodem i przytrzymał przed nią drzwi. Kiedy usadowili się na skórzanych siedzeniach jaguara i uzgodnili, do której restauracji jadą, spytała: - Przeczytał pan pismo od pana Seffrina? - Oczywiście. Od deski do deski. Jestem tą osobą, której państwo szukają do budowy w Karolinie Południowej.

- Dlaczego pan tak uważa? Jade słuchała uważnie, jak z fałszywą skromnością wyliczał swoje niezwykłe zalety i osiągnięcia. Można by sądzić, że lunch połączony z załatwianiem interesów powinien trwać co najmniej dwie godziny. Jade i Matthiasowi zajął znacznie mniej czasu, biorąc pod uwagę wystawanie w korkach ulicznych. Po powrocie uchyliła się od kontynuowania rozmowy. - Dziękuję, że poświęcił mi pan swój czas. Kiedy odchodziła, kręcił się w koło, zastępując jej drogę. - Kurczę, no. Proszę poczekać. Kiedy da mi pani znać? - Wraz z panem Seffrinem planujemy spotkanie jeszcze z kilkoma innymi wykonawcami - skłamała. Przez cały lunch starała się słuchać bardzo uważnie, ale wszystko, co mówił, potwierdzało pierwsze niekorzystne wrażenie. Zastanawiała się, czy przypadkiem sam sobie nie wystawiał rekomendacji i nie pisywał entuzjastycznych informacji do gazet. Zdecydowanie miał zbyt wysoką opinię na swój temat. Im więcej się chwalił, tym mniej jej się podobał. Bardzo chciała rozpocząć budowę, ale, niestety, musiała pogodzić się z przykrą myślą, że wycieczka do Los Angeles nie spełniła pokładanych nadziei i że nadal nie miała kierownika budowy. - Może minąć parę tygodni, a może nawet miesięcy, zanim podejmiemy decyzję - odparła wymijająco. - Kurczę! Chce pani powiedzieć, że nie jest pani zachwycona tym, co zaszło w restauracji? - Ma pan na myśli zaproszenie na deser do pańskiego mieszkania? - zapytała chłodno, nie mając ochoty kryć dłużej emocji pod maską profesjonalizmu. - Nie, panie Matthias, nie jestem zachwycona. Szczerze mówiąc, napawa mnie to obrzydzeniem. - Piękna z pani kobitka. Nie zaszkodzi spróbować - usiłował zażartować z głupawym uśmiechem. - Nie może pani obwiniać mężczyzn, że chcą panią poderwać. - Mogę, panie Matthias. Mogę. - Kurczę! To pani jest jedną z tych „wyzwolonych", co zieją nienawiścią do mężczyzn z zazdrości o penisa? Przeklęte babozole! Założę się, że podjęła pani decyzję, zanim jeszcze pojechaliśmy na ten lunch. - Ma pan rację. Ponieważ nie przebierał w słowach, nie widziała powodu, aby go oszczędzać. - Pana biuro wygląda jak śmietnik! Nie chodzi o zamieszanie związane z budową. Mam na myśli przepełnione popielniczki, walające się puszki po napojach i błoto na podłodze. Poza tym przyjechałam bez uprzedzenia, żeby sprawdzić, jak pan się zachowa, gdy się pana zaskoczy. Był pan z kimś umówiony, prawda? Należało osobiście przesunąć termin spotkania. Nie mówiąc o tym, że nie wyobrażam sobie wielomiesięcznej współpracy z kimś, kto co drugie zdanie zaczyna od „kurczę". A tak w ogóle, wiedziałam,

że pan się nie nadaje, jak tylko zobaczyłam pańskie dłonie. - Co się pani w nich nie podoba? - Są miękkie, chodzi pan do manikiurzystki. - Kurczę! Paniusiu, niech.... Syrena samochodu policyjnego zagłuszyła ostatnie słowa Matthiasa. Auto zatrzymało się kilkanaście metrów od nich. - Do cholery! Co się dzieje?! - Zapominając o Jade, Matthias podbiegł do policjantów i złapał jednego z nich za rękaw. - O co chodzi? - Kim pan jest? - Wayne Matthias. Jestem tu szefem. - Mieliśmy wezwanie. Jakiś robotnik wpadł w szał i poturbował kolegę. To gdzieś tam. - Policjant wskazał głową na wyższe kondygnacje nie skończonego budynku. - Cholera! Tylko tego mi trzeba - wymamrotał Matthias, rozluźniając węzeł krawata. Wokół nich zaczęła zbierać się gromada gapiów, ciekawych dalszego rozwoju wypadków. - Niech panowie odsuną tych ludzi. Jak coś im poleci na głowę, wyląduję w sądzie. Jade została wypchnięta razem z resztą tłumu. Nie odeszła jednak, bo chciała sprawdzić, dlaczego wezwano policję. Stała razem z innymi, z napięciem obserwując zjeżdżającą windę towarową. Kiedy winda zatrzymała się, rozsunięto z hałasem metalowe drzwi i ze środka wyszedł policjant, ciągnąc jakiegoś mężczyznę. - Ty! - powiedział z odrazą Matthias. - Powinienem był się od razu domyślić! To był ten sam mężczyzna, którego Jade obserwowała przez lornetkę. 18 Policjant odepchnął Matthiasa i zwrócił się do mężczyzny, który miał ręce związane z tyłu skórzanym paskiem. Za nim wysiadło z windy dwóch innych robotników. Trzymali się od niego w pewnej odległości. Jade zauważyła, że mężczyzna nie poddał się bez walki. Z rozcięcia nad brwią płynęła mu krew. Dwaj pozostali przedstawiali jednak dużo gorszy widok. Związany mężczyzna patrzył z pogardą na Matthiasa i stojących wokół ludzi. - No dobrze. Co tam się właściwie stało? - zapytał jeden z policjantów. - Mógł nas wszystkich pozabijać - wyrzucił z siebie jeden z robotników. - Kto wie, jak by się skończyło, gdybyśmy go nie przewrócili i nie związali mu rąk. Policjant skinął na kolegę. - Zdejmij ten pasek i nałóż kajdanki. Potem zwrócił się do robotnika: - Kim pan jest?

- Majstrem. Pracowaliśmy tam, na górze, gdy zaczął wydziwiać na jakość materiałów. Powiedziałem mu, że to nie jego zafajdany interes, i kazałem wracać do roboty. Odmówił i zażądał widzenia się z tu obecnym panem Matthiasem. Oświadczyłem, że szef ma w głębokim poważaniu jego opinie i żeby robił, co mówię, bo go wyleję na zbity pysk. No i wtedy mi przyłożył. - Wskazał na puchnący, zasiniony policzek. - Tak było? - Policjant zwrócił się do latynoskiego robotnika, który także zjechał windą. - Si. Zaczął bić wszystkich dookoła. - Krzyczał i wyzywał pana Matthiasa od najgorszych. - Mnie? - Matthias wysunął się do przodu. - A co ja jestem winien? Nawet mnie tam nie było. - To ty sprowadzasz ten szmelc - odezwał się po raz pierwszy mężczyzna w kajdankach. Jego niski, wibrujący głos spowodował, że wszyscy zamilkli. - Wystarczy lekki powiew z ciągów powietrznych, i cały budynek będzie się palił jak pochodnia. Matthias zaklął pod nosem. - On ma źle w głowie. Od początku mi się nie podobał, ale się ulitowałem - zwrócił się do policjanta, chcąc mu się przypochlebić. - Jak tylko przyszedł, zaczęły się problemy, ale dopóki robił... Matthias stracił oddech i zgiął się wpół, bo pięść mężczyny wylądowała mu na żołądku. Ułamek sekundy przedtem jeden z policjantów zdążył zdjąć pasek. Zaskoczony oficer usiłował go obezwładnić, ale został odepchnięty. Robotnik złapał mężczyznę za kołnierz i pchnął na ogrodzenie z łańcuchów, a dwaj inni policjanci rzucili się, by odciągnąć go od łapiącego z trudem powietrze Matthiasa. Z ledwością założyli kajdanki. Przeczytano mu jego prawa, zaprowadzono do samochodu i wepchnięto na tylne siedzenie. - Dobiorę ci się jeszcze do tyłka! - wykrzykiwał Matthias, machając bladą, słabą pięścią. - Zaskarżę o napad, ty skurwysynu! - Lepsze to niż być mordercą! - odwzajemnił się mężczyzna przez okno w tyle samochodu. - Musi pan pojechać do komisariatu, aby złożyć skargę policjant poinstruował Matthiasa. - Wy także - zwrócił się do robotników. - Musimy spisać zeznania. Robotnicy kręcili głowami, rozmawiając półgłosem. Policjant wsiadł i samochód ruszył. Tłum rozchodził się powoli. Jade kręciła się wokół budowy jakieś dwie godziny, dopóki Matthias nie odjechał swoim jaguarem. Kiedy po raz drugi tego dnia weszła do barakowozu nie zapowiedziana, sekretarka znowu pisała coś na komputerze. - Czego pani chce? - zapytała niezbyt przychylnie. - Paru informacji. - Pan Matthias już wyszedł. - Jestem pewna, że pani mogłaby mi pomóc.

- W czym? - Chciałabym dowiedzieć się czegoś więcej o tym aresztowanym mężczyźnie. Jej twarz lekko złagodniała. - Pani też uważa, że jest niezły, co? - Słucham? - Że jest z niego kawał chłopa. Nie sądzi pani? - To jak, pomoże mi pani? - zapytała Jade przyjaźnie. Sekretarka wzruszyła ramionami, odwróciła się do komputera na obrotowym krześle i zastukała w klawiaturę. - O mało nie padłam z wrażenia, jak przyszedł po formularz, żeby się zatrudnić. - Jak on się nazywa? - Dillon Burke. Brody zawsze mnie podniecały. Mam taką jedną koleżankę. Ona mówi, że nic tak nie bierze jak broda. Okropne, no nie? - Zachichotała. - Wie pani? Faceci z brodami mają w sobie coś zagadkowego. - Szczerze mówiąc, bardziej mnie interesuje jego życiorys. Sekretarka odczytywała dane z ekranu. - Zaczął pracę u Matthiasa dwudziestego ósmego kwietnia ubiegłego roku. - A wcześniej? - Nic nie ma. Niech pani sama zobaczy. To wszystko, czym dysponujemy. Brakuje nawet adresu. Obróciła monitor w stronę Jade. Jade wyrwała kartkę z notatnika i spisała skąpe informacje włącznie z numerem ubezpieczenia. - Co dokładnie należy do jego obowiązków? - Właściwie wszystko. Może tego nie widać, ale on jest bardzo bystry i zna się na robocie. Matthias często go pyta o radę, chociaż w życiu by się do tego nie przyznał. Jade odnotowała jej uwagę w pamięci. - Więc wszystkie jego podejrzenia są słuszne? - Podejrzenia? Ach, chodzi pani o to, co wykrzykiwał na temat kiepskich materiałów używanych przez Matthiasa? - Czy to prawda? - Pani posłucha. Co to panią właściwie obchodzi? Już i tak powiedziałam więcej niż... - Usiłował mnie poderwać - rzuciła Jade w przypływie olśnienia. - W trakcie obiadu wsunął mi rękę pod spódnicę. Namawiał, żebyśmy poszli do niego. Oczy kobiety zrobiły się wąskie jak szparki. Palce z czerwonymi paznokciami zacisnęły się w pięści. - A to bydlę! *** Jade obserwowała, jak policjanci eskortują Dillona Burke'a przez drzwi i prowadzą do biurka, żeby podpisał odbiór rzeczy. Kiedy zapinał pasek od zegarka, sierżant powiedział do niego coś, co sprawiło, że odwrócił głowę w stronę Jade. Przyglądał się jej z taką samą denerwującą uwagą jak wtedy, gdy podglądała go przez lornetkę. Piwne oczy patrzyły podejrzliwie spod gęstych brwi.

Przesunął wzrokiem od czubka jej głowy po czółenka z krokodylowej skóry i z powrotem. Musiała mocno się kontrolować, żeby wytrzymać jego spojrzenie. - Jest pan pewien? - Usłyszała, jak pyta policjanta. - Chłopie, darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. Łap pan swoje rzeczy i zmiataj, zanim zmienimy zdanie. Jade podniosła się z miejsca, ze zdziwieniem stwierdzając, że drżą jej kolana. Nie przepadała za komisariatami. Przywoływały wspomnienie tamtej nocy w pokoju przesłuchań w sądzie okręgowym w Palmetto. Nie była zdziwiona, kiedy przeczytała, że Hutch zajął stanowisko szeryfa po ojcu. - Panie Burke? - odezwała się, podchodząc bliżej. Chciałabym prosić, żeby pan ze mną poszedł. Przechylił pytająco głowę. Długie włosy dotknęły ramienia. - Po co? I kim pani właściwie jest? - Nazywam się Jade Sperry. Proszę bardzo. - Wskazała ruchem ręki na drzwi. Nie spuściła oczu pod jego twardym spojrzeniem, mimo że czuła się skrępowana. - Tak jak sierżant mówił, mogą się rozmyślić i przetrzymać pana przez noc. Proszę tędy. Szła w kierunku wyjścia, starając się sprawić wrażenie, że jest całkiem pewna, iż jej posłucha. Wiedziała, że jak tylko opuszczą komisariat, może skręcić w boczną uliczkę i nigdy więcej go nie zobaczy. Ku jej wielkiej uldze szedł krok za nią. Poprowadziła go do zaparkowanej przy krawężniku limuzyny. Szofer pośpiesznie otworzył drzwi. Zaproponowała, by wsiadł pierwszy. Wahał się tylko przez moment, zanim opadł na pluszowe siedzenie. Limuzyna była niewątpliwie ekstrawagancją, ale Jade zależało, żeby zrobić na nim wrażenie. Chciała, by zgodził się na jej propozycję, olśniony szczęściem, które go niespodziewanie spotkało. Jade nacisnęła przycisk zasuwający szybę między tylnym siedzeniem a kierowcą. Burke milczał i obserwował jej ruchy. Limuzyna ruszyła i sunęła bezszelestnie jak srebrzysty wąż. Jade założyła nogę na nogę i zaraz tego pożałowała. Szelest pończoch w zupełnej ciszy skierował uwagę Dillona na jej nogi. Chwilę potem podniósł na nią pytający wzrok. By ukryć zdenerwowanie, sięgnęła do torebki po papierosy i nową zapalniczkę. - Papierosa? - Nie palę. - Och! - Zaśmiała się sama z siebie i odłożyła papierosy wraz z zapalniczką na barek. - Chyba widziałam zbvt dużo filmów. - Filmów? - Kiedy więzień wychodzi na wolność, pierwszą rzeczą, jaką mu się proponuje, jest papieros. Kupiłam paczkę... Pierwszy raz wyciągałam kogoś z więzienia. Z ironią rozglądał się po wystawnym wnętrzu limuzyny. - Dla mnie to też był pierwszy raz. - Nie był pan karany?

Odwrócił się do niej gwałtownie. Przestraszyła ją trochę jego impulsywność. - A pani? Siedział tak blisko i wydawał się ogromny. Nagle zaczęła wątpić, czy słusznie postępuje. Przypomniało jej się, z jakim impetem rzucił się na Matthiasa, gdy rozwiązano mu ręce. Niepokoiła ją jego siła, ale nie cofnęła się. Podejrzewała, iż na to właśnie liczy. Prawdopodobnie chciał ją onieśmielić, bo sam czuł się skrępowany. - Nie, nie byłam karana - odpowiedziała spokojnie. Jeszcze raz zmierzył ją wzrokiem. - Też mi się tak wydawało. - Czy to rozcięcie nad okiem boli? - Rana przestała krwawić, ale nadal była otwarta. - Przeżyję. Opadł na siedzenie i patrzył nieruchomo w przyciemnioną szybę dzielącą ich od szofera. - Dokąd jedziemy? - Pomyślałam, że może jest pan głodny. Dotrzyma mi pan towarzystwa przy obiedzie? - Obiedzie? - powtórzył z ponurym uśmiechem. Spojrzał na roboczy strój i buty. - Zdaje się, że nie jestem odpowiednio ubrany. - Czy to panu przeszkadza? - Nie. A pani? - Ani trochę. Jakiś czas jechali w milczeniu, jednak ciekawość wzięła w końcu górę. - Kiedy wreszcie powie mi pani, co to wszystko ma znaczyć? Jeżeli przysłał panią Matthias, żeby mnie przekupić, to... - Zapewniam pana, że nie. Wyjaśnię wszystko po obiedzie. O, właśnie przyjechaliśmy. Limuzyna zatrzymała się pod restauracją, której specjalnością były steki. Przed wyjściem z hotelu Jade spytała recepcjonistę o jakieś niekrępujące miejsce i podała adres szoferowi. Restauracja, prowadzona przez rodzinę, reklamowała swoje posiłki jako domowe i pożywne przy umiarkowanych cenach. Nie była w najmniejszym stopniu ekskluzywna, a wnętrze stwarzało przytulną atmosferę. W dużej sali panował półmrok, rozjaśniony jedynie żółtym światłem lamp zawieszonych pod sufitem. Jadę była zadowolona z wyboru. Kelnerka ubrana w skórzaną spódnicę z frędzlami i kowbojskie buty zaprowadziła ich do stolika w rogu. W droższej restauracji zapewne zerkano by na Dillona Burke'a ze zdziwieniem. Zamówił piwo beczkowe. Jade poprosiła o wodę sodową z sokiem z limonek. Kiedy przyniesiono napoje, Burke podziękował lakonicznie. Popijał piwo, a Jade przyglądała mu się spod oka, zastanawiając się, jak by wyglądał bez brody. Gdy skończył, otarł starannie pianę z wąsów, które całkowicie zakrywały górną wargę i zachodziły na pełniejszą, dolną.

Zauważyła, że jego dłonie nie są delikatne. Miały odciski i zgrubienia na kostkach. Opalenizna zaczynała się w okolicy nadgarstków, nad rękawicami. Mocne ramiona, które zrobiły na niej takie wrażenie przez lornetkę, z bliska wydawały się jeszcze bardziej umięśnione. Na podkoszulek miał zarzuconą flanelową koszulę w szkocką kratę. Nosił ją rozpiętą. Rękawy były naderwane. Kelnerka była najwyraźniej pod wrażeniem jego odsłoniętego torsu. - Kiedy pani skończy, moja kolej. Jade przeniosła wzrok z jego piersi na twarz. - Słucham? - Chciałbym przyjrzeć się pani równie dokładnie, jak pani teraz lustruje mnie. Gdybyśmy robili to jednocześnie, sytuacja mogłaby stać się dość niezręczna. Nadejście kelnerki uchroniło Jade przed odpowiedzią. Szybko złożyła zamówienie. - Dla mojego gościa największy, średnio wysmażony stek, frytki i surówka. Dla mnie mały filet z polędwicy. Deser zamówimy później. Wetknęła menu kelnerce do ręki i odwróciła się do swego towarzysza. Ściskał kufel tak mocno, aż zbielały mu kostki. Głos drżał mu z oburzenia. - Jestem dużym chłopcem, droga pani... jak jej tam. Umiem czytać jadłospisy i potrafię sam zamówić sobie obiad. Wcale go nie oglądała, przynajmniej nie w sposób, jaki sugerował. Zdenerwowała ją ta uwaga o lustrowaniu. - Przepraszam, jeśli byłam nietaktowna. Zrobiłam to bez zastanowienia. Taki paskudny nawyk. - Powie mi pani wreszcie, o co chodzi? - Po obiedzie. Wymamrotał pod nosem słowo, które nie bardzo pasowało do kulturalnej konwersacji przy stole. - W takim razie czy mogę wypić jeszcze jedno piwo? - Oczywiście. Zanim je skończył, pojawiły się dania. Rzucił się łapczywie na jedzenie. Zastanawiała się, kiedy ostatni raz widział porządny kawałek wołowiny. Sztućce trzymał poprawnie, tylko jadł nieco za szybko. - Ma pan ochotę na jeszcze jeden stek? - zapytała cicho, przechylając się przez stół. Za chwilę miała pożałować nutki współczucia w swoim głosie. Spojrzał na nią chłodno. - Nie. Odmówił nie dlatego, że zaspokoił głód, ale ponieważ był zbyt dumny. Mrukliwie podziękował za deser i zaledwie skinął głową, gdy zaproponowała kawę. - Dwie kawy. - Jade zwróciła się do kelnerki. Kiedy ich obsłużono, rozpoczęła wyjaśnienia. - Panie Burke, byłam na budowie, gdy pana aresztowano. Spojrzała mu w oczy, by sprawdzić, jak zareaguje, ale nic nie mogła z nich wyczytać. Patrzył na nią nieruchomo,

bez wyrazu. Oczekiwała iskierki zainteresowania czy zaskoczenia. Ten brak reakcji drażnił ją. - Zrobił pan na mnie duże wrażenie. Przede wszystkim nie bał się pan wypowiedzieć swoich sądów, nawet jeżeli były niepopularne i niepożądane. To dowód zdecydowania i odwagi. Właśnie takich cech mi potrzeba. Szukam kogoś naprawdę twardego. Roześmiał się z głębi piersi, aż zadudniło. - Niech mnie kule biją! Musiała się pani nieźle nagimnastykować, żeby mnie wyciągnąć. - Zgadza się. Położył ręce na stole i przechylił się do niej nad dwiema zapomnianymi, stygnącymi filiżankami kawy. - Teraz rozumiem. Szuka pani przygody, bo bogaty mąż pracoholik jest zajęty robieniem szmalu i nie zwraca na panią uwagi. A może przyłapała go pani z sekretarką i teraz chce się zrewanżować? Tak panią podnieciła ta awantura, że wskoczyła pani do limuzyny i kazała się wieźć do ratusza? No jasne, wystarczy, że taka bogata, wpływowa i zarozumiała laska szepnie słówko gdzie trzeba, i jestem na wolności. Nieprawdaż? Z zadowoloną miną rozparł się na krześle. - Dobrze. W porządku. Byłoby mi niewymownie przykro, gdyby pani wysiłki poszły na marne. Za tysiąc dolarów mogę panią posuwać przez całą noc. 19 - Jak pan śmie?! - Jade aż zatrzęsła się z oburzenia. Wyciągnął rękę nad stołem i lekko przytrzymał ją za nadgarstek. - Dobra. Niech będzie. Pięćset. Dzisiaj straciłem pracę, więc nie mogę się targować. Wyrwała rękę. W pierwszej chwili miała ochotę zwymyślać go, podobnie jak to zrobiła wcześniej z Matthiasem za znacznie mniej obraźliwe uwagi z seksualnym podtekstem. W porównaniu z tym, co usłyszała, nawet oślizgły Matthias wypadał korzystnie. Jade miała przeczucie, że to nie był prawdziwy Dillon Burke. Nie przystrzyżona broda, długie włosy i szorstki sposób bycia stanowiły maskę. W jakiś sposób była o tym przekonana. Zamiast odejść obrażona, postanowiła zostać i nie rezygnować. Nie rozumiała, dlaczego podejmuje taką decyzję. Czy fakt, że znalazła się na budowie akurat wtedy, gdy go aresztowano, był jedynie przypadkiem? To przecież jego obserwowała od kilku dni przez lornetkę. Widziała w tym zrządzenie losu. Nadal obserwował ją czujny i nachmurzony. Czy na jego miejscu nie byłaby podejrzliwa? W każdym razie ze względu na TexTile warto było uczynić jeszcze jedną próbę i pozwolić wątpliwościom działać na jego obronę. Przywołała kelnerkę. - Na pewno nie chce pan deseru? Spojrzał na nią spod oka i rzucił szorstko: - Niech będzie szarlotka.

- Dwie - powiedziała Jade kelnerce. - I świeże kawy. Proszę od czasu do czasu donosić kawę, bo chyba tu trochę posiedzimy. Kiedy kelnerka odeszła, Jade popatrzyła prosto w zuchwałe oczy Dillona. - Tak, mam takie jedno marzenie, które prześladuje mnie nawet we śnie. Pan może pomóc mi je zrealizować, ale to nie ma nic wspólnego z seksem. Czy wiedząc o tym, jest pan skłonny wysłuchać mojej propozycji? Nie spuścił wzroku z Jade nawet wtedy, gdy odchylił się na oparcie, by umożliwić kelnerce dostęp do stolika. Podnosząc widelczyk, oświadczył: - Ma pani czas, zanim skończę szarlotkę. - Pana podejrzenia były słuszne. Matthias używał gorszej jakości materiałów i przez przekupstwa zyskiwał aprobatę inspektora nadzoru. - Skurwysyn - mruknął pod nosem. - Czułem to! Widziałem takie rzeczy, które absolutnie nie powinny przejść. Jednak po każdej inspekcji Matthias dostawał pieczątkę ze zgodą miejskiego inspektora. - Inwestor płacił za materiały pierwszej jakości, a Matthias zgarniał różnicę do kieszeni. - Pieniądze mnie nie obchodzą, ale ten cholerny budynek może się zawalić, na przykład podczas trzęsienia ziemi. Jak pani do tego doszła? - Dzięki sekretarce. Kiedy jej powiedziałam, że Matthias zalecał się do mnie w trakcie lunchu, zrobiła się bardzo rozmowna. - Cudownie - wymruczał. - Jedziemy z Matthiasem na tym samym wózku. - Absolutnie nie, drogi panie. - Więc kim pani jest? Prowadzi pani śledztwo? Czy zadała pani sobie tyle trudu, żebym zeznawał przeciwko Matthiasowi w sądzie? - Nie. Matthias już mnie nie interesuje. Zrobiłam odbitki jego zamówień, a potem zadzwoniłam do niego z telefonu komórkowego, grożąc, że jeżeli nie wycofa skargi przeciwko panu, moje odkrycia trafią na biurko prokuratora. - Nie musiała pani odbierać mnie z aresztu. - Owszem, musiałam. - Dlaczego? - Bo mam zamiar zaoferować panu stanowisko, które uprzednio chciałam zaproponować Matthiasowi. Skończył pan szarlotkę. Mam mówić dalej? Nie poprosił jej, żeby kontynuowała. Odsunął jedynie pusty talerzyk i podniósł filiżankę. Uśmiechnęła się i powiedziała, jaką firmę reprezentuje. Znał GSS wyłącznie ze słyszenia. - Od trzynastu miesięcy nasz dział prawny nabywa po cichu grunty w Palmetto, w Karolinie Południowej. Zamierzamy postawić tam fabrykę. - Jaką fabrykę? - Tekstylną. Oprócz produkcji tkanin planujemy szycie

niedrogiej odzieży. Sytuacja ekonomiczna w tej części stanu jest krytyczna. Jeszcze dziesięć lat temu właściciele kurortów na wybrzeżu zwalczali wszelki przemysł. - Z powodu zanieczyszczeń. - Właśnie. Ale po stworzeniu rady do spraw środowiska pozbawiono ich argumentów. Stanowa Rada do Spraw Rozwoju z całego serca popiera GSS, bo nasze przedsiębiorstwo dba o środowisko. - Założę się, że dba również o dobry zarobek. - Dla wszystkich. Sprowadzimy do Palmetto wyłącznie kierownictwo najwyższego i średniego szczebla. Fabryka zapewni miejsca pracy setkom mieszkańców miasteczka i okolicy. Spowoduje ogromne zmiany w strukturze zatrudnienia. - W życiu nie słyszałem o Palmetto. - Jest usytuowane prawie na samym wybrzeżu, między Savannah i Charlestonem. Miasteczko liczy sobie trochę ponad dziesięć tysięcy mieszkańców, ale o wiele więcej ludzi mieszka w okolicy, na obszarze należącym do trzech hrabstw. Cały region skorzysta na powstaniu fabryki. - Jaka jest pani rola? - Prowadzę ten projekt. Uniósł brew. - Jest pani samym wielkim bossem? - Można tak to ująć. - I przyjechała pani aż do południowej Kalifornii, żeby zatrudniać pracowników budowlanych? - Przyjechałam w poszukiwaniu głównego wykonawcy. - Zazwyczaj zajmuje się tym kierownik komórki do spraw rozwoju. - GSS ma cały ogromny dział zajmujący się nowymi projektami. Za TexTile odpowiada człowiek o nazwisku David Seffrin. Przysłał mnie, żebym przyjrzała się Matthiasowi, bo miał doskonałe rekomendacje. Obecnie wątpię w ich autentyczność. - Jeżeli Seffrin odpowiada za całość, dlaczego pani zajmuje się zatrudnianiem? - Wykonawca, któremu powierzy się prowadzenie budowy, musi zyskać moją aprobatę. Panie Burke, ta fabryka od samego początku jest wyłącznie moim dzieckiem. Ponieważ będę ściśle współpracować z kierownikiem robót budowlanych, muszę być w pełni przekonana, że jest odpowiednią osobą. - Przechyliła się lekko w stronę Dillona. Uważam pana za właściwego człowieka na to stanowisko. Jego krótki, ostry śmiech przyciągnął uwagę ludzi przy sąsiednich stolikach. - No, jasne. - Spojrzał na swoje ubranie, przyklepując palcami postrzępioną dziurę na kolanie dżinsów. - Rzeczywiście, wyglądam na szefa. Zupełnie jakby mnie pani wyciągnęła z kolejki dla bezrobotnych. - Pański wygląd w ogóle mnie nie obchodzi. Pokręcił głową. - Przykro mi panią rozczarować, ale zwróciła się pani pod niewłaściwy adres.

- Panie Burke, przecież pan jest z Południa. Rzucił jej ostre, przenikliwe spojrzenie. - Łatwo rozpoznać ludzi o podobnym akcencie - wyjaśniła. - Na pewno nieobcy jest panu konflikt między przemysłem i turystyką. - Więc chce mnie pani zatrudnić ze względu na mój południowy akcent? - Nie. Na podstawie pańskich kwalifikacji. - Nie mam żadnych kwalifikaji. - Niech pan nie chrzani! Uniósł brwi ze zdziwieniem. - Może pan odrzucić moją ofertę, ale proszę nie kłamać. Zapewne ma pan swoje powody, żeby ukrywać się za brodą i włosami do ramion, ale ja i tak wiem, co pan potrafi. Nie rozmawiałam z sekretarką wyłącznie o Matthiasie. Opowiedziała mi również o panu. Zanim pan przyszedł na budowę, panował tam potworny bałagan. To pan rozwiązywał problemy i doradzał Matthiasowi. W końcu doszło do tego, że nie potrafił bez pana ani podjąć żadnej decyzji, ani zatrudnić podwykonawców. Tak było? Nie potwierdził, tylko patrzył na nią bez drgnienia powiek. - Sekretarka powiedziała, że pan zna się na wszystkim od planów po konstrukcje stalowe i instalacje elektryczne. Zdradziła również, że Matthias nie znosił pana, bo mu się pan sprzeciwiał w związku z jakością materiałów, ale nie miał odwagi pana wyrzucić, bo sam nie dałby rady kontynuować pracy. Zgadza się? Przygryzł wąsy. - Mam pański numer ubezpieczenia. Sprawdzę pana. Więc lepiej niech pan nie stara się mnie okłamać. Mruknął pod nosem jakieś przekleństwo. - Może kiedyś bym się nadawał, ale od siedmiu lat pracuję fizycznie, ponieważ tak postanowiłem. Teraz też nie chcę niczego innego. I żądam, by mnie zostawiono w spokoju. - Dlaczego? - Nie pani zakichany interes! Ponownie jego podniesiony, gniewny głos wzbudził zainteresowanie gości. - Chyba czas, żebyśmy wyszli - powiedziała Jade. Gotowy? - Oczywiście. - Gdzie pana podrzucić? - spytała, kiedy wsiedli do limuzyny. - Na budowę. Zaparkowałem tam moje kombi. Mam nadzieję, że jeszcze stoi. Jade podała adres szoferowi i odchyliła się na oparcie. - Nie sądzę, by Matthias dalej chciał pana zatrudniać, nawet jeżeli będzie mu trudno samemu sobie radzić. Więc co pan będzie robił jutro? - Myślę, że dłużej pośpię. - A potem? - Rozejrzę się za pracą. - Jakąkolwiek pracą?

- Właśnie tak. Za byle jaką pracą, byle gdzie. To nie ma znaczenia. - Myślę, że ma. Odwrócił się do niej gwałtownie i patrzył z wściekłością, że śmie mu się sprzeciwiać. - Myślę, że ma to o wiele większe znaczenie, niż chciałby pan przyznać przed sobą samym. Sięgnęła po neseser i otworzyła go. - Oto prospekt TexTile przygotowany przez Seffrina. Niech go pan sobie przejrzy. - Podała mu dokumenty oprawione w przezroczysty plastik. - Jutro wracam do Nowego Jorku. Czy ma pan jakiś telefon, pod którym można pana złapać w ciągu najbliższych kilku dni? - Nie. Przeglądanie tych papierów nie wpłynie na moją decyzję. - Pensja wynosi pięć tysięcy dolarów miesięcznie, płatne od chwili podpisania umowy, plus dwadzieścia pięć tysięcy dolarów premii po ukończeniu budowy, jeżeli spełnione zostaną moje oczekiwania. W prospekcie nie było ani słowa o premii. George Stein pewnie dostałby ataku szału, gdyby mógł ją w tej chwili słyszeć. Potrzebowała jednak argumentów. - Nie zależy mi na pieniądzach. - Tak? Dopiero co żądał pan tysiąca dolarów za spędzenie ze mną nocy - przypomniała. - Chciałem panią obrazić. - Udało się panu. Przeczesał palcami gęste, zmierzwione włosy. - Dzięki za wyciągnięcie mnie z aresztu. Niestety, zmarnowała pani czas. - Nie sądzę, panie Burke. Limuzyna zatrzymała się przy ciemnym, opustoszałym placu budowy. - Wie pan, jak mnie znaleźć, kiedy się pan zdecyduje. - Czy pani w ogóle nie słucha, co mówię?! Już się zdecydowałem. Moja odpowiedź brzmi: nie! Szofer obszedł auto i otworzył mu drzwi. Burke postawił jedną nogę na chodniku i odwrócił się. - Jak pani mówiła, że ma na imię? - Jade. - Dzięki za obiad, Jade, ale steki lubię mocno wysmażone. Gwałtownym ruchem złapał ją za tył głowy, przyciągnął do siebie i z całej siły pocałował. Przez moment jego język znalazł się głęboko w jej ustach. Potem natychmiast uwolnił ją z uścisku. - Przepraszam, jeśli byłem nietaktowny. Zrobiłem to bez zastanowienia. Taki paskudny nawyk. Wysiadł. Jade była jak ogłuszona. Odczuwała wyłącznie pulsowanie wilgotnych warg. *** Dillon stał w drzwiach gabinetu Jade. Po wielu latach pracy w terenie wizyta w pozbawionym przestrzeni biurze napawała go chorobliwym lękiem. Czuł się niezdarny, źle

ubrany i absolutnie nie na miejscu. Jade Sperry siedziała przy biurku, odwrócona tyłem do wejścia, i rozmawiała przez telefon. Ciemne włosy miała spięte złotą klamrą w koński ogon nisko nad karkiem. Rozmawiając, odruchowo nawijała luźne pasmo na wskazujący palec. - Cathy jeszcze jedna sprawa. Proszę cię, zadzwoń do szkoły Grahama i umów mnie z dyrektorem. Chciałabym z nim porozmawiać, zanim wyjadę... Uhm... Nie, nie zapomnę. Dobrze, że mi przypomniałaś. Będę w domu około szóstej. Pa! Odłożyła słuchawkę i odwróciła się do drzwi. Zaskoczona, nabrała powietrza. - Przepraszam. Mogę w czymś pomóc? - Jak krótka jest ludzka pamięć! Widać było, jak jej twarz zmienia się pod wpływem zaskoczenia. Oczy zrobiły się większe i jakby jaśniejsze, na ustach pojawił się lekki uśmiech. - Pan Burke? Odruchowo skinął głową. Szybko wstała i wyszła zza biurka. Była ubrana w białą bluzkę i czarną wąską spódnicę. Na nogach miała te same szpilki co dwa tygodnie temu w Los Angeles. Nogi wyglądały tak samo idealnie, jak je zapamiętał. - Nie poznałam pana bez brody - powiedziała. - Włosy też pan chyba skrócił? - Bardzo taktowny sposób na stwierdzenie, że wreszcie poszedłem do fryzjera. Nawet ubrałem się starannie. - Z autoironią rozłożył szeroko ręce. Miał na sobie swoje najlepsze dżinsy i nową koszulę. Po namyśle dobrał jeszcze krawat w tym samym domu towarowym, gdzie kupował koszulę. Tak dawno nie nosił krawatów, że zawiązanie węzła udało się dopiero po trzech beznadziejnych próbach, którym towarzyszyła niezliczona ilość słów zaczynających się na „k". Przeglądając się w lustrze schroniska YMCA, doszedł do wniosku, że więcej już nic nie da się zrobić. Jak nie będzie się podobać, trudno. Zresztą komu to wszystko potrzebne?! Niestety - jemu. I to bardzo. Do takiego wniosku doszedł po wielu dniach wewnętrznych zmagań. Niech szlag trafi Jade Sperry! Udało jej się po raz pierwszy od siedmiu lat pobudzić jego wolę działania. Ta kobieta musi być szalona, skoro zamierza powierzyć przedsięwzięcie tej wagi włóczędze bez miejsca na ziemi. A jednak... nie potrafił się oprzeć wyzwaniu. - Przepraszam, że tak się wpatruję - otrząsnęła się z pierwszego wrażenia. - Zupełnie inaczej pan wygląda. Proszę siadać. Zajął krzesło, które wskazała. - Zapewne powinienem był uprzedzić telefonicznie... Tak naprawdę zabrakło mu odwagi. Bał się, że może usłyszeć, iż znaleziono już kandydata na to stanowisko. Byłby rozczarowany. Na myśl o takiej ewentualności ścisnęło go w gardle. Odezwał się z trudem:

- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? - Nie. Absolutnie. - Usiadła z powrotem za biurkiem. Z zainteresowaniem rozglądał się po gabinecie. Zimnym, giętym, nowoczesnym meblom dodawały przytulności afrykańskie fiołki w doniczkach na parapecie i wykonane ręką amatora, oprawione pod szkłem, szkice na ścianach. Pod każdym z nich widniał podpis: Graham Sperry. - Moj syn - wyjaśniła, podążając za jego wzrokiem. Ma czternaście lat. Wstydzi się, że trzymam jego szkolne rysunki. - Czternaście - cicho powtórzył Dillon. Charlie niedługo skończyłby osiem. Przygładził wąsy. Postanowił je zatrzymać, kiedy zdecydował się zgolić brodę. - Ma pan ochotę na kawę albo coś zimnego? - Nie, dziękuję. - Kiedy pan wyjechał z Los Angeles? - Tydzień temu. Jechałem samochodem. - Och! Niezła przejażdżka. - Nie tak źle - odpowiedział lakonicznie. Czy zwlekała, bo nie miała odwagi powiedzieć mu wprost, że znalazła już kogoś lepszego? - Czy to pana pierwszy pobyt w Nowym Jorku? - Tak. - I jak się panu podoba? - W porządku. Zanim Jade zadała następne pytanie, zrobiła krótką przerwę. - Czy ma pan dla mnie dobre wiadomości? - Miejsce nadal jest wolne? - Tak. - W takim razie już nie. Oczy jej zabłysły, ale głos dalej miała spokojny. - Bardzo się cieszę, panie Burke. - Dlaczego? Przecież wyciągnęła mnie pani z aresztu. Nie wie pani, jak pracuję. Nie mam własnej firmy. - Kiedy byłam w Kalifornii, zdecydowałam, że nie będę szukać przedsiębiorstwa. Łatwiej jest nawiązać kontakt z człowiekiem niż z firmą. - Nadal nie rozumiem - odparł Dillon. - Chcemy, żeby TexTile wrosło w krajobraz Palmetto. Najmowanie miejscowych firm rzemieślniczych i zatrudnianie mieszkańców na budowie będzie krokiem w tym kierunku. Przedstawiłam ten pomysł panu Seffrinowi. Zgodził się ze mną całkowicie. To, że nie ma pan własnych pracowników, jest właściwie plusem. Do tego - zaciągnęła śpiewnie z południowym akcentem - mówi pan tak samo jak oni. Nie będą pana traktować jak intruza. To dla nas bardzo istotne. - A ten gość, Seffrin... - Polega na mojej opinii. Muszę przyznać, że po rozmowie z panem rozglądaliśmy się trochę gdzie indziej, ale nadal pan jest moim kandydatem numer jeden. Dlatego cieszę się, że pana widzę. Chciałabym usłyszeć co nieco

o pańskim stylu pracy. Złożyła ręce na biurku i patrzyła na niego w skupieniu. - Właściwie mogę powiedzieć, że wykonywałem wszystkie prace związane z budownictwem. Najbardziej jednak odpowiada mi prowadzenie nadzoru nad całością. - Zanim się zorientowałam, że Matthias jest oszustem, zraziły mnie jego dłonie. Były zbyt wypielęgnowane. Kierował budową zza biurka. Ja potrzebuję kogoś, kto będzie czuwał nad każdym aspektem budowy, współpracując z majstrami i robotnikami. - Nie ma problemu. Też tak to widzę. - Świetnie. Oczekuję dużego zaangażowania w ten projekt. Należy przyjąć, że całość zajmie około dwóch lat. - Nie mam żadnych innych planów. - Nie ma pan nic przeciwko przeniesieniu się do Palmetto? - Absolutnie nie. Jak pani sama zauważyła, wychowałem się na Południu. Studia skończyłem w Georgia Technical University. - Czy jest coś, o czym chciałby mnie pan poinformować, zanim dział prawny przygotuje umowę? - Jak pani widzi najmowanie podwykonawców? - Nie rozumiem. . - Zazwyczaj staram się, żeby do przetargu stanęły co najmniej trzy firmy. Czy muszę zatrudniać tę, która żąda najmniej? - Nie, jeśli będzie pan miał zastrzeżenia. - Czasami jest tak, że to, co na pierwszy rzut oka wydaje się tanie, w rzeczywistości kosztuje drożej, zwłaszcza gdy trzeba dokonywać poprawek. - Panie Burke, myślę, że się dobrze rozumiemy. Teraz chciałabym zobaczyć pańskie opinie z poprzednich miejsc pracy i będziemy mogli przystąpić do spisania umowy. Poprawił się niespokojnie na krześle. Tej części rozmowy obawiał się najbardziej. - Nie mogę przedstawić żadnych referencji. - Nie? Dlaczego? - Przez ostatnie kilka lat często zmieniałem pracę. Zazwyczaj paliłem za sobą mosty. Powody były różne. A to wdałem się w jakąś szarpaninę, a to przesadziłem z alkoholem albo też miałem dość niekompetencji kierownictwa i po prostu odchodziłem. - Wzruszył ramionami. Referencje nie są najważniejsze. A zresztą i tak ich nie mam. - A jeżeli znowu wda się pan w jakąś awanturę, upije albo pewnego dnia zwyczajnie spakuje manatki i zniknie? - Nie musi się pani obawiać. Wystarczy moje słowo. Dillon z nerwów wstrzymał oddech. Sprawy zaszły tak daleko, że nie zniósłby, gdyby teraz z niego zrezygnowała. Bardzo chciał dostać tę pracę. Dużo dla niego znaczyła albo zacznie wszystko od nowa, albo do końca życia będzie egzystował wyrzucony na margines. Jade wyszła zza biurka. - Musi pan znaleźć się w Palmetto przed pierwszym

maja. Na ten dzień zwołałam zebranie mieszkańców miasta, na którym mam zamiar zapoznać ich z naszymi planami. Będzie mi pan towarzyszyć. - Czy to znaczy, że dostałem tę pracę? - Tak. Do pierwszego maja pański czas będzie upływał na spotkaniach z Seffrinem, architektem, projektantem i mną. Panie Burke, to idealna praca dla pana. Muszę znaleźć jakieś puste pomieszczenie na pańskie biuro. Miał pracę! Był jak ogłuszony. Wyciągnęła ręką. - To jak? Umowa stoi? Dillon wstał i zamknął jej rękę w swojej. Różnica pomiędzy wymianą uścisku dłoni z mężczyzną a z Jade Sperry była kolosalna. Jej dłoń była drobna, sucha, chłodna i miękka. Jakoś nie pasowała do tego typowo męskiego gestu. Ale wrażenie dotyku tej ręki na długo odcisnęło się w jego pamięci. - Przepraszam. Zaraz wracam. Został sam w jej gabinecie. Podszedł do okna i przyglądał się miastu. Nadal nie mógł uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Tego wieczoru, gdy wzięła go na obiad, rzucał jej kłody pod nogi. Jednak kiedy odjechała, nie mógł zapomnieć o ich rozmowie. Wreszcie skapitulował i wziął do ręki prospekt. Przejrzał go chyba ze dwanaście razy. TexTile stała się jego obsesją w takim samym stopniu jak rozpacz po stracie najbliższych. Przez siedem lat poczucie winy kazało mu uciekać przed samym sobą. Ze sprawozdania prokuratora wynikało jednoznacznie, że Debra i Charlie zmarli na skutek nieszczęśliwego wypadku, ale Dillon doskonale wiedział, że jest winny ich śmierci. Kiedy pogotowie zabrało ich ciała i zbolały miotał się po domu, natrafił na kartkę ze spisem spraw do załatwienia na poprzedni tydzień. Ostatni punkt brzmiał: „Sprawdzić piec". Kiedy wyjechał z Tallahassee, błąkał się bez celu, gnany z miejsca na miejsce wyrzutami sumienia. Nie udało się ich zgubić ani na krańcach lodowatej Alaski, ani w gęstych lasach Ameryki Środkowej. Nie zdołał utopić ich w morzu whisky ani zagłuszyć, wdając się w nic nie znaczące przygody miłosne czy w sytuacje pełne bezsensownego ryzyka. Poczucie winy było jak odrastająca narośl, cecha indywidualna na podobieństwo odcisków palców. Po dniach spędzonych na przemyśliwaniu oferty Jade doszedł do wniosku, że może udałoby mu się połączyć dwie obsesje i poprzez solidną pracę odpokutować zaniedbanie, które doprowadziło do śmierci żony i synka. - Wszystko załatwione. Zamyślony drgnął na dźwięk głosu Jade, kiedy weszła do biura, niosąc trzystronicowy kontrakt. Przejrzał go uważnie, dopisał brakujące dane i złożył podpis. - Jak tylko będzie pan miał stały adres w Palmetto, proszę zadzwonić, żeby można było przesyłać korespondencję. - Wolałbym mieszkać na terenie, jeśli nie sprawi to pani

różnicy. - Na budowie? - Mógłbym wynająć większą przyczepę. Służyłaby mi jednocześnie za biuro i kąt do spania. - Jak panu wygodniej. Jade wstała i poszła w kierunku drzwi. Dillon podążył za nią. - Rozmawiałam z panem Seffrinem. Właśnie idzie ze swojego biura w sąsiednim budynku. Pan Stein dowiedział się, że pan tu jest, i też chce porozmawiać. Zanim przyjdzie, muszę wyjaśnić jeszcze jedną kwestię. Spuściła głowę. Z góry jej długie, podwinięte rzęsy wyglądały jakby namalowane na policzkach za pomocą cieniutkiego pędzelka. - Źle się stało, że mnie pan wtedy pocałował. Więcej to nie ma prawa się zdarzyć. Jeżeli praca pod kierunkiem kobiety stanowi dla pana problem, powinnam teraz o tym wiedzieć. Celowo odczekał, aż podniesie wzrok. - Musiałbym chyba być ślepy, aby nie zauważyć, że jest pani kobietą. W dodatku piękną kobietą. Ale dla mnie równie dobrze może mieć pani wąsy tak gęste jak moje. Mnie chodzi o pracę. Szczerość za szczerość, żebyśmy byli w porządku. Nie mam żadnych przesądów co do kobiet zwierzchników. Jeśli chodzi o „te sprawy", jest pani zupełnie bezpieczna. Gdy potrzebuję kobiety, szukam jakiejś na jedną noc i na drugi dzień rano nie chcę jej widzieć ani z nią rozmawiać. Słyszał, jak głośno przełknęła ślinę. - Rozumiem. - Nic pani nie rozumie, ale nieważne. Po prostu chcę, żeby pani wiedziała, iż nie mam zwyczaju flirtować z kobietami, z którymi pracuję. - Więc dlaczego pan mnie pocałował? Połowa wąsów uniosła mu się w krzywym uśmiechu. - Bo mnie pani wkurzyła. - Czym? - Zacznijmy od tego, że nie miałem najlepszego dnia. Potem zjawia się pani, ubrana jak z żurnala, i macha mi przed nosem swoim szmalem. Jestem dorosły i nie znoszę, kiedy ktoś odnosi się do mnie z wyższością tylko dlatego, że pachnie dobrymi perfumami. Żaden mężczyzna nie lubi, jeżeli kobieta traktuje go protekcjonalnie. - I vice versa. - Trzeba mnie było spoliczkować. - Nie dał mi pan takiej szansy. Rozmowa o pocałunku trwała już dziesięć razy dłużej niż sam incydent. Miał ochotę skończyć ten temat, ponieważ czuł się niezręcznie. Sam nie bardzo wiedział, co go wtedy podkusiło. Nie chciał zresztą tego dochodzić. Jednak nie mógł się oprzeć, by nie zadać jeszcze jednego pytania. - Skoro ten pocałunek tak panią zbulwersował, dlaczego mnie pani zatrudnia?

- Ponieważ wszelkie moje działania są ukierunkowane na sukces przedsięwzięcia. Biorąc to pod uwagę, jeden pocałunek naprawdę nie gra roli. Jej oczy stały się jakby o ton ciemniejsze. Dillona zastanowiło, co kryje się pod jej silną motywacją. - Jednak coś takiego nie może się więcej powtórzyć powiedziała z naciskiem. - Jak już mówiłem, pocałunek nie miał nic wspólnego z seksem. - Świetnie. Jej uśmiech oznaczał, że przyjęła wyjaśnienie z ulgą i temat jest zamknięty. - Czy chciałby pan coś jeszcze wiedzieć, zanim udamy się do pana Steina? - Tak. Kto to jest Stein? 20 Palmetto, maj 1991 W pogodny dzień pierwszego maja sala audytoryjna ratusza była wypełniona po brzegi. Jade wskazano miejsce na jednym z krzeseł ustawionych na podwyższeniu. Ciągle napływał gwarny, zaciekawiony tłum. Po okolicy rozeszła się wieść, że ktoś wykupił sporą parcelę pod zabudowania przemysłowe. Dillon od kilku tygodni przebywał w Palmetto. Załatwiał niezbędne zezwolenia budowlane i organizował zaplecze socjalne. Nie udzielał żadnych informacji co do charakteru inwestycji. Ani poufnych, ani oficjalnych. Całe miasteczko aż trzęsło się od plotek. Jedni mówili, że powstanie park krajobrazowy, inni - że będą budować elektrownię atomową. Jade poprosiła członków rady miejskiej, którzy również nie znali zamiarów GSS, o zwołanie zebrania mieszkańców, by rozwiać ich obawy i zachęcić do projektu budowy fabryki. Mimo że bardzo starannie przemyślała swoje wystąpienie, czuła nerwowe skurcze żołądka. Żeby się uspokoić, skupiła myśli na domu, który wynajęła dla siebie, Cathy i Grahama na czas pobytu w Palmetto. Dom był stary, miał przestronne pokoje, dębowe podłogi i wentylatory pod sufitem. Właściciele przebudowali go i unowocześnili na krótko przedtem, nim zdecydowali zająć się modernizacją innego domu w Charleston. Jade podpisała umowę przez pośrednika w Nowym Jorku, gdy tylko dom był do wzięcia. Cathy na pewno spodoba się słoneczna kuchnia i oszklony taras na tyłach domu. Będzie jej bez wątpienia przypominać dom w Morgantown. Krzewy azalii rosły wzdłuż płotu sporego ogrodu. Jade przeznaczyła już jeden z pokoi na piętrze na sypialnię Grahama. Znajdowały się tam wbudowane w ścianę półki, na których mógł rozstawić swój sprzęt stereo. Entuzjastycznie opisywała Grahamowi pokój przez telefon. - Ma trzy duże okna wychodzące na ogród przed domem i szafę w ścianie. Będziesz miał dużo więcej miejsca.

Zobaczysz, spodoba ci się. Nadal odnosił się do przeprowadzki niechętnie i z rezerwą. - Nieźle. Chyba go polubię. Jak daleko jest od tego miejsca, gdzie budujesz fabrykę? - Kilkanaście kilometrów. Dlaczego pytasz? - Tak sobie. Dillon wspomniał, że może będę mógł czasami przyjść na budowę. Graham poznał Dillona, kiedy pewnego popołudnia wpadł do Jade po szkole. Widzieli się wyłącznie ten jeden raz, ale chłopak często go wspominał. Jedynym dorosłym mężczyzną, z którym Graham pozostawał w bliskim kontakcie, był dotychczas Hank. Jade uważała, że nie ma nic złego w bezkrytycznym podziwie Grahama dla Dillona, jeśli tylko chłopak nie popadnie w przesadę. Chociaż nie mogłaby sobie wymarzyć lepszego kierownika budowy dla TexTile, nie była pewna, czy jest on odpowiednim wzorcem dla jej podatnego na wpływy syna, szczególnie że Dillon mógł szukać kogoś, kto zapełniłby miejsce po jego tragicznie zmarłym synku. Wiedziała o Dillonie więcej, niż przypuszczał. Musiała, ponieważ kierownik budowy będzie, oprócz niej, najważniejszą osobą na tym etapie przedsięwzięcia. W trakcie dwutygodniowej przerwy między pobytem w Los Angeles a przyjazdem Dillona do Nowego Jorku Jade zrobiła użytek z możliwości GSS i prześledziła jego przeszłość, żeby sprawdzić, czy nie zawiodła jej intuicja. Znała jego trudne dzieciństwo. Wiedziała o pobycie w poprawczaku i dobrych wynikach na studiach. Dowiedziała się o pracy w Pilot Engineering Enterprises i kłopotach, jakie miał z nowym kierownictwem po reorganizacji. Tragiczna śmierć żony i dziecka tłumaczyła jego cynizm. Jeden z poprzednich pracodawców zapamiętał go jako człowieka o wyjątkowym, aczkolwiek zmarnowanym talencie. Prosząc go o referencje, sprawdzała, czy jest w stosunku do niej uczciwy. Jego prawdomówność jeszcze bardziej utwierdziła ją co do słuszności wyboru. On także miał osobiste powody, aby rzucić się w wir pracy. Gdyby nie pojawił się u niej w Nowym Jorku, wróciłaby do Los Angeles, aby go odszukać. Postanowili, że Cathy z Grahamem zostaną w Nowym Jorku do końca semestru. Dobrze się składało, że możliwość widywania się z Dillonem zachęcała Grahama do przenosin. Jednak wolałaby, żeby nie przywiązał się do niego zanadto. Miała cichą nadzieję, że początek roku szkolnego przyniesie znajomości, które pomogą Grahamowi przyzwyczaić się do nowego miejsca. Chłopiec łatwo nawiązywał kontakty i nie miał żadnych zaburzeń osobowości, mimo że spędził dzieciństwo wśród kobiet. Kiedy pierwszy raz spytał: „Mamo, gdzie jest mój tatuś?" - miał cztery lata. Przeprowadzili się właśnie z Morgantown do Charlotte i Jade zapisała go do zerówki. Był bystry i ciekawy świata, nic więc dziwnego, że po kilku pierwszych tygodniach w szkole zauważył, że jego rodzina

jest niekompletna. - Nie masz tatusia - odpowiedziała łagodnie. - Nie potrzeba ci taty. Masz mnie i Cathy, a kiedyś był z nami jeszcze Poppy. To wielkie szczęście być otoczonym przez tylu kochających ludzi. Ta odpowiedź wystarczyła mu na jakiś czas. Temat powrócił po wizycie u Hanka. - Czy Hank jest moim tatą? - Nie, słoneczko. Jest naszym przyjacielem i bardzo cię lubi. Uparta ciekawość Grahama rosła razem z nim. Niebieskie oczy pociemniały buńczucznie, kiedy ze zmarszczonymi brwiami drążył temat. - Więc kto jest moim ojcem? Muszę przecież mieć ojca. - Miałeś, ale on się nie liczy. Nieprawda. Posiadanie ojca, kiedy ma się siedem lat, bardzo się liczy. Tym razem nie dał się łatwo zbyć. - Rozwiodłaś się? - dociekał. - Nie. - Czy może czasem przychodzić, żeby się ze mną zobaczyć? - Nie. - Czy nie polubił mnie, jak się urodziłem? - Nie było go z nami. Miałeś tylko mnie. A ja cię pokochałam za dziesięć osób, a nawet za sto. Był już w wieku, w którym chłopcy nie przepadają za przytulaniem. Tego wieczoru jednak długo pozostał w jej objęciach. Radził sobie z problemem braku ojca, jak umiał, czasem nieco pokrętnie. Doszło do jej uszu, że opowiada historie o ojcu, który zginął w płomieniach, ratując niemowlę podczas pożaru. - Graham, dlaczego tak mówiłeś? - spytała łagodnie. Nie chciała, żeby myślał, iż ma do niego pretensje. Nadąsał się i wzruszył ramionami. Ponieważ dziesięcioletniemu mężczyźnie nie wypada płakać, z trudem powstrzymywał kręcące się łzy. - Czy dzieci w szkole ci dokuczają? - Czasami. Nadzieja, że Graham nie będzie czuł się gorszy niż inni z powodu braku ojca, okazała się płonna. Posiadanie tylko jednego rodzica stanowiło dużą różnicę. Jade także spędziła większą część dzieciństwa jedynie z matką, ale w pierwszym okresie, kiedy kształtuje się osobowość dziecka, ojciec przy niej był. Zostały po nim zdjęcia i wspomnienia. Na zawsze zachowała w pamięci ciche rozmowy, czułe, ciepłe uściski, pocałunki na dobranoc i ten szept: „Nigdy się niczego nie bój, Jade". Wyznanie Grahamowi prawdy nie wchodziło w grę. Gdyby wiedział, że urodził się w wyniku gwałtu, mógłby siebie obwiniać za przyjście na świat. Nie chciała wzbudzić w nim poczucia winy, tym bardziej że ciągle pamiętała, jak okrutnie obeszła się z nią Velta podczas ostatniej rozmowy. Cathy uważała inaczej. Za każdym razem, kiedy Graham

wracał do tematu ojca, usiłowała nakłonić Jade do powiedzenia mu prawdy. Jade jednak uznała, że sam brak ojca bez znajomości całej prawdy i tak jest dla chłopca dostatecznie dokuczliwy. By zażegnać konflikt, pozwoliła mu kłamać. - Graham, nie cierpię kłamstw i dobrze o tym wiesz. Myślę jednak, że czasem można skłamać, szczególnie jeśli robimy to dla dobra drugiej osoby. Więc jeżeli koledzy będą cię pytać o ojca, możesz powiedzieć, że nie żyje. Umarł, zanim się urodziłeś. W ten sposób pomożesz uniknąć im zakłopotania, w które się wprawili, zadając ci to pytanie. Na tyle mogę się zgodzić. W porządku? Najwyraźniej było w porządku, ponieważ Graham nigdy więcej nie wrócił do tego tematu. Powoli dojrzał na tyle, aby radzić sobie z takimi problemami samodzielnie. Kiedy uświadomiła sobie, jak szybko płynie czas, odczuła skurcz w okolicy serca. Bardzo tęskniła za Grahamem. Nie mogła doczekać się czerwca, kiedy dołączy do niej w Palmetto. - Ściągnęłaś niezły tłum. Odwróciła się w stronę głosu tuż przy uchu, który wyrwał ją z zamyślenia. Dillon zajął wolne krzesło obok niej. - Dzień dobry, Dillon. Bardzo atrakcyjnie wyglądasz. - Dzięki - odpowiedział zmieszany. Kupił na tę okazję nowy garnitur i przystrzygł włosy. Ona także bardzo starannie dobrała strój. Na sali na pewno znajdą się ludzie, którzy pamiętają skandal kojarzony z jej wyjazdem. Znajdzie się w centrum uwagi i ma zamiar ich olśnić. - Podjechałam pod twoją przyczepę wczoraj wieczorem, ale cię nie zastałam - powiedziała do Dillona. - Szkoda, że się minęliśmy. - Odniosłam wrażenie, że się zadomowiłeś. - Niezbyt to było skomplikowane. Jestem gotowy, żeby rozpocząć. - Nie wiedziałam, że masz psa. - Psa? - Na ostatnim schodku przed drzwiami przyczepy leżał pies. - Ach - skrzywił się. - Przybłąkał się kilka dni temu. Zrobiłem błąd, dałem mu jeść. Przechyliła głowę i przekomarzała się z uśmiechem. - I co, został adoptowany? - Nie na długo. Przy pierwszej lepszej okazji wrzucę go do stawu. - Jak zagoi się noga? Opatrunek był niezbyt fachowy droczyła się dalej z łobuzerskim uśmiechem. Dillon zrobił jeszcze bardziej kwaśną minę. - Musiał wdać się w bójkę, skaleczenie brzydko wyglądało. Zdezynfekowałem i owinąłem bandażem. To wszystko. - Nie jestem pewna, Dillon - powiedziała ze śmiechem. Zdaje się, że będziesz miał w nim przyjaciela do śmierci. Zmienił temat, wskazując ruchem głowy tłum. - Spodziewałaś się tego?

- Tak. Moje nazwisko wczoraj pojawiło się po raz pierwszy w lokalnej gazecie. Jego wzrok powędrował z powrotem ku niej. - Czy jest jakiś szczególny powód, że twoje nazwisko wzbudza takie zainteresowanie? - Być może. Tutaj się wychowałam. Zareagował, jakby kopnął go prąd. Piwne oczy patrzyły surowo. - Dziwne, ża jakoś zapomniałaś mi o tym napomknąć. Zanim zdążyła odpowiedzieć, podszedł do niej burmistrz Palmetto. - Pani Sperry dajmy ludziom jeszcze jakieś pięć minut, żeby się usadowili, i możemy zaczynać. Jak pani myśli, ile czasu zajmie pani prezentacja? - Około dziesięciu minut. Potem będę odpowiadać na pytania z sali. - Świetnie, miła dziewczyno. Proszę sobie nie żałować. To wielki dzień dla Palmetto. Jeszcze nie mogę dojść do siebie. Puszczając mimo uszu formę trącącą męskim szowinizmem, przedstawiła Dillona. Kiedy mężczyźni podawali sobie dłonie, Jade rzuciła okiem w stronę publiczności i natrafiła na znajomą kobietę w tłumie. Odruchowo wymówiła imię: - Donna Dee. Jej dawna przyjaciółka nigdy nie skorygowała zgryzu; dalej punkt ciężkości drobnej twarzy przypadał na okolicę górnej wargi. Proste włosy nosiła teraz krótko obcięte, jednak każdy nadal sterczał w inną stronę. Zmieniła się znacznie. Twarz nie była jak dawniej śmiesznie ożywiona, sprawiała raczej wrażenie szorstkiej. Oczy wydawały się jeszcze głębiej osadzone i dodawały posępnego wyrazu spojrzeniu. Przypominała nieufne zwierzę, zerkające czujnie na świat ze swej nory. Wzrok Donny Dee był nienaturalnie nieruchomy. Nie spuszczała oczu z Jade. Czas wyżłobił wyraźne bruzdy w okolicy wystających ust. Jade i Donna Dee były rówieśniczkami, ale Donna Dee wyglądała przynajmniej o dziesięć lat starzej. Jade poczuła wyrzuty sumienia na myśl, że nie potrafi wspominać z sentymentem nocy spędzanych wspólnie to w jednym, to w drugim domu na chichotach i snuciu planów na przyszłość, które niezmiennie krążyły wokół Gary'ego i Hutcha - chłopców, których kiedyś zamierzały poślubić. Przynajmniej jedna z nich zrealizowała swoje marzenia. Myśli Jade musiały odbijać się na jej twarzy, bo Donna Dee nie wytrzymała i pierwsza spuściła wzrok. Hutch jej nie towarzyszył. Kilku zastępców szeryfa utrzymywało porządek na sali, ale jego nie było. Hutch, chociaż postawny i silny, nie należał do odważnych. Nic więc dziwnego, że wolał uniknąć konfrontacji po piętnastu latach. Kilka twarzy w tłumie wydało jej się znajomych. Do niektórych potrafiła nawet dopasować nazwiska. Nie dostrzegła

Myrajane Griffith, ale Myrajane nie bratałaby się przecież z pospólstwem. Lamara nie było wśród żywych. Po wizycie w Morgantown widziała się z nim jeszcze raz. Tak jak poprzednio błagał ją o wybaczenie. Było jej go żal, że zmarł w tak tragicznych okolicznościach, ale pozostała niewzruszona - umarł, nie doczekawszy wybaczenia. Znowu podszedł do niej burmistrz. Zerknął na zegarek i z uroczystą miną obciągnął marynarkę. - Cóż, pani Sperry. Możemy zaczynać, jeżeli jest pani gotowa. Czując przypływ energii, odrzekła: - Proszę bardzo. Burmistrz mówił długo i rozwlekle. Część publiczności zaczęła popadać w odrętwienie, reszta niecierpliwie wierciła się na krzesłach. W końcu przedstawił Jade. Brawa były uprzejme, ale umiarkowane. - Szanowni państwo, dziękuję za przyjście. Sądząc po liczbie obecnych na sali, widzę, że GSS dokonało słusznego wyboru, planując budowę TexTile właśnie tutaj, w Palmetto. Złożyło się na ten wybór wiele przyczyn. Między innymi możliwość pozyskiwania surowców i sąsiedztwo portów, co pozwoli na względnie tani transport towarów zarówno na rynki krajowe, jak i zagraniczne. Jednak najważniejszym argumentem przy wyborze tego miejsca była możliwość osiągnięcia obopólnych korzyści. Wybudowanie TexTile stworzy setki miejsc pracy i przyczyni się do ekonomicznego rozwoju tego obszaru. TexTile z kolei będzie kwitnąć, ponieważ znajdzie w was chętnych, zdolnych i oddanych pracowników. Jade wstrzymała oddech. Jak oczekiwała, rozległy się gromkie oklaski, które stopniowo przeistoczyły się w ogłuszającą burzę braw. Uśmiechnęła się w duchu, wiedząc, że przeciągnęła ich na swoją stronę. Celowo nie zaczęła od próby wywarcia wrażenia, mówiąc o bogactwie i wielkości GSS. Wywołałoby to jedynie niechęć. Wolała przypochlebić się miasteczku i jego mieszkańcom. Zmiana nastroju była wręcz fizycznie wyczuwalna. Tłum stał się bardziej przychylny. Prysnęła rezerwa przed jankeskim przedsiębiorstwem, które, jak myśleli, chciało wedrzeć się na siłę i zalać okolicę obcymi. Opowiedziała im o procesie technologicznym w TexTile od momentu dostawy odziarnionej bawełny do produktu finalnego, którym będą ubrania gotowe do transportu na rynki całego świata. - Fabryka będzie należeć do lokalnej społeczności - podkreśliła. - Im więcej entuzjazmu i wysiłku w nią włożycie, tym więcej osiągniecie. Same tylko podatki wniosą każdego roku tysiące dolarów do miejskiej kasy. Te pieniądze będzie można wykorzystać na tak potrzebne tutaj inwestycje. Dla ludzi fabryka oznacza możliwość zatrudnienia w najróżniejszych zawodach i specjalnościach. - O jakie zawody chodzi?! - krzyknął ktoś z końca sali. - Praca przy taśmie, spedycja, konserwacja i obsługa urządzeń, prace biurowe. Lista możliwości jest właściwie

nieograniczona. Już w tej chwili potrzebujemy robotników budowlanych. Chciałabym przedstawić państwu pana Dillona Burke'a. Pan Burke jest szefem budowy. Skinęła na Dillona. Podszedł do mównicy. W jego wygładzie było coś, co niepokoiło i wzbudzało szacunek. Wrażenie pogłębiały sumiaste wąsy i poważne spojrzenie. Zapanowała zupełna cisza. Jade uśmiechnęła się zachęcająco i przekazała mikrofon. Mówił krótko. Potem przeprosił na chwilę i wrócił z architektonicznym szkicem fabryki. Na jego widok po sali przeszedł głośny szmer. - Tak będzie wyglądać gotowa fabryka - wyjaśniał Dillon. - Jak łatwo przewidzieć, budowa tego nowoczesnego zakładu zajmie wiele lat. Będę zachęcał podwykonawców, żeby zatrudniali robotników z okolicy. Oparł szkic o mównicę i szybko wycofał się na swoje miejsce. - Dziękuję, panie Burke. Teraz chętnie odpowiem na pytania z... Drzwi z tyłu sali otwarły się z rozmachem, odbijając się z hukiem od ściany. Wszystkie głowy zwróciły się w tym kierunku. Po sali rozległ się szmer, kiedy w wejściu pojawiło się dwóch mężczyzn. Nie rozglądając się na boki, dotarli środkowym przejściem między rzędami składanych krzeseł do samej sceny. Serce Jade podeszło do gardła, ale zignorowała grubiańskie zachowanie. - Czekam na pytania. Kilka rąk uniosło się w górę, ale nie zdążyła zareagować. - Ja mam pytanie, pani Sperry - obwieścił głos zapamiętany z przeszłości. - Jakim prawem masz czelność pokazywać się w tym mieście? Jade zachowała spokój. Tylko oczy patrzyły lodowato, kiedy skierowała wzrok na mężczyznę przed mównicą. Ivan Patchett spoglądał na nią rozwścieczony ze swego wózka inwalidzkiego. 21 Zakłopotany burmistrz podjął się interwencji. Nie chciał narazić się na ryzyko obrażenia pierwszego obywatela miasta, ale również nie życzył sobie, aby Jade poczuła się dotknięta. Jedynym sposobem na uniknięcie katastrofy było pośpieszne zamknięcie spotkania. Wykorzystując mikrofon, Jade, mimo powstałego zamieszania, zapowiedziała, że na pytania będzie odpowiadać w artykułach, które mają ukazywać się cyklicznie w lokalnej prasie. - Do cholery, o co chodzi?! - wybuchnął Dillon, kiedy znalazł się przy niej. - Kim jest ten stary dziwak? - Później ci wyjaśnię. Teraz chcę jak najszybciej stąd wyjść. - Nie usłyszałem jeszcze odpowiedzi na moje pytanie! Zgiełk nie zniechęcił Ivana. Chociaż zakończono zebranie, ludzie zwlekali z odejściem. Większość postanowiła zostać,

żeby zobaczyć, jak rozwinie się sytuacja. Wyczuwali, że to dopiero początek burzy. Ivan postanowił przeciągnąć tłum na swoją stronę. Jade wolałaby spotkać się z Patchettem w odmiennych okolicznościach i w innym czasie. Ponieważ jednak sprowokował tę sytuację, nie miała zamiaru ustąpić. Zeszła z podwyższenia i stanęła przed nim. - Mam prawo przebywać tam, gdzie mi się podoba. W Ameryce nadal obowiązuje gospodarka rynkowa. - Nie w moim mieście. - Ho, ho! Jade Sperry! To ty jesteś tajemniczą osobą, która się za wszystkim kryje? Kto by pomyślał! Neal Patchett stał za wózkiem inwalidzkim ojca. Jade miała nadzieję, że na jego widok będzie w stanie nad sobą zapanować. Gniew i nienawiść z taką siłą uderzyły jej jednak do głowy, że widziała jego uśmiechniętą twarz jak przez mgłę. Spokój - nakazała sobie w duchu. Niedługo mu zniknie ten bezczelny uśmieszek. Ponieważ przez cały czas prenumerowała gazetę Palmetto, wiedziała o wypadku na przejeździe kolejowym w Charleston. Ivan stracił obie nogi powyżej kolan. Neal miał zmiażdżoną miednicę, połamane kości i liczne poważne obrażenia wewnętrzne. Przeleżał w szpitalu wiele miesięcy. Ślub z Marlą Sue Pickens nigdy nie został zawarty. Powody jego odwołania były raczej niejasne. Ani skutki wypadku, ani lata nie wpłynęły na wygląd Neala. Był tak samo przystojny i arogancki jak dawniej. - Jak tylko cała ta historia pojawiła się na porządku rady miejskiej, czułem, że coś tu cuchnie. Naturalnie głosowałem przeciwko. Próbowałem przeciągnąć innych, ale niektórzy nasi obywatele mają kiełbie we łbie i nie wiedzą, co dobre dla miasta. - Uśmiechnął się pogardliwie. - Muszę przyznać, Jade, że podziwiam spryt, z jakim się wkręciłaś. - Nie praw jej komplementów - warknął Ivan, celując w Jade palcem. - Jestem na ciebie szczerze wkurzony, moja panno. Może ci się wydaje, że jesteś sprytna. Ale nie myśl sobie, że skoro jestem przykuty do tego cholernego wózka, zidiociałem i straciłem wpływy. Podtoczył wózek tak blisko, że niemal dotykał kikutami jej kolan. Nie cofnęła się, mimo że sam jego widok był odpychający, a myśl o tym, że może jej dotknąć, napawała obrzydzeniem. - Posłuchaj no, panienko - syczał. - Jestem silniejszy niż kiedykolwiek przedtem. Ten skubany pociąg nie najechał mi na mózg. - Patrzył, złowrogo mrużąc oczy. - Zapamiętaj sobie, ta twoja cholerna fabryka nigdy nie stanie na moim terytorium. Podniósł laskę leżącą w poprzek kolan i rąbnął nią w szkic oparty o mównicę. Rysunek przewrócił się na podłogę. Jade kątem oka zauważyła, jak Dillon rzuca się do przodu. Wyciągnęła rękę i przytrzymała go. - Rzeczywiście, kiedyś budził pan strach - powiedziała zdumiewająco spokojnym tonem, mierząc go obojętnym

spojrzeniem. - Dzisiaj jest pan po prostu żałosny. Obeszła wózek i minęła Neala, traktując go jak powietrze. Na zewnątrz nadal kręcili się gapie, ciekawi, czym skończy się rozgrywka z Ivanem. Pewnym krokiem ruszyła do swego nowiutkiego dżipa cherokee. Otworzyła drzwi, rzuciła torebkę na siedzenie obok i już miała wsiadać, kiedy ktoś złapał ją za ramię. Mimo że oczy Dillona zasłaniały lustrzane okulary słoneczne, widziała, że jest wściekły. Żeby nie wzbudzać sensacji wśród przypadkowych przechodniów, odezwał się cicho, głosem, który nie wróżył niczego dobrego. - Do jasnej cholery, co tu się dzieje? - Nie czas i miejsce, żeby o tym mówić. Pochylił się nad nią jeszcze bliżej. - Jasne. Zanim przerzucę pierwszą łopatę ziemi, muszę wiedzieć, czy przypadkiem ktoś nie zechce strzelić mi w plecy. Kim jest ten ramol na wózku inwalidzkim? - Nazywa się Ivan Patchett i nie zawsze był kaleką. Podniosła dłoń, żeby odgarnąć pasmo włosów z twarzy. Ręka jej drżała. Miała nadzieję, że Dillon tego nie zauważył. - Zawsze jednak był z niego niezły skurwysyn. - Patchett? Ten gość od soi? - Tak. A teraz puść moje ramię. Na dzisiaj mam dość wystawiania się na widok publiczny. Nie mam ochoty na zapasy z tobą na środku głównej ulicy. Spojrzał na własną dłoń na jej ramieniu. Dotychczas nie zauważył, że jej dotyka. Natychmiast cofnął rękę. - Ten drugi to syn? - Neal. - Co cię z nim łączy? - To moja sprawa. - Usiłowała wsiąść do samochodu, ale błyskawicznie przytrzymał ją znowu za ramię. - Nie. Odkąd wyciągnęłaś mnie z aresztu w Los Angeles, to także moja sprawa. - Nie miał zamiaru jej oszczędzać. Cedził słowa przez zęby, prawie nie poruszając ustami. Twierdziłaś, że wszystko pójdzie jak po maśle, że wszyscy będą zachwyceni i ustawią się w kolejkę po pracę. Trochę inaczej to wygląda. Chcę wiedzieć, kto wchodzi mi w drogę. - Panie Burke, w tej chwili tym kimś jestem ja. - Nie zważając na obecność gapiów kręcących się w pobliżu, wyrwała ramię. - Public relations nie należą do pańskich obowiązków. To moja działka. Od dziś będę wdzięczna, jeżeli przestanie pan spekulować, jakie motywy mną kierują. Zwolnię pana, jeżeli będzie się pan mieszać w nie swoje sprawy. Wskoczyła do samochodu i trzasnęła drzwiczkami. Nie oglądając się za siebie, wycofała samochód i odjechała. Wiedziała, że Dillon słusznie się niepokoi. Ewentualny brak poparcia ze strony miejscowej ludności może mieć niekorzystny wpływ na plan robót. Jednak porachunki z Patchettami są i będą wyłącznie jej sprawą. Poza tym nie byłby szczęśliwy, wiedząc, że w jej planie zemsty ma również do odegrania małą rolę. W każdym razie nie zamierza

powiedzieć mu więcej, niż to bezwzględnie konieczne. Kiedy wchodziła do domu, rozległ się dzwonek świeżo zainstalowanego telefonu. - Halo? - Już po zebraniu? - Pan Stein! - wykrzyknęła. - Tak, właśnie się skończyło. - Dlaczego nie zadzwoniłaś? Prosiłem, żeby zadzwonić. - Miałam to za chwilę zrobić. Dopiero weszłam. - I co? Jak poszło? - Świetnie. Nie moglibyśmy marzyć o lepszej reakcji. Zdała mu krótką relację, pomijając całkowicie zajście z Patchettami. - Więc nadal jesteś przekonana o dużym potencjale tego regionu? - Oczywiście. - Dobrze. W takim razie chcę cię zapoznać z paroma pomysłami, które mi chodzą po głowie. Jade usiadła, żeby go wysłuchać. *** - Jeszcze tu jesteś? Nie zrozumiałeś, co mówiłem? Otwierając drzwi, Dillon trącił czubkiem swego nowego buta bezdomnego psa wylegującego się na schodku przyczepy. - No, spadaj! Kundelek popatrzył na niego z wyrzutem i ułożył się z powrotem na stopniu z pyskiem na przednich łapach. - Rób, jak chcesz - burczał Dillon - ale nie spodziewaj się, że będę bez końca cię karmił. Trzasnął drzwiami, aż zadygotała futryna. Poszedł do wąskiej kuchni w przyczepie i wyjął wodę mineralną z lodówki. Przez chwilę znalazł się w klinie chłodnego powietrza. Wypił duszkiem połowę wody. Przytknął zimną puszkę do czoła. - Cholerny świat! Nie życzył sobie żadnych refleksji ani uczuć w swoim życiu. Siedem lat temu postanowił skończyć z uczuciami. Pogrzebał je razem z żoną i synkiem. Żyło wyłącznie ciało. W środku był pusty. Tak miało pozostać. Nie chciał żadnych zmian. Wszystko skończyło się w domu, w którym zmarła Debra i Charlie. Od tego dnia żył obojętny na sprawy tego świata. Nie miał niczego oprócz paru niezbędnych przedmiotów, które z powodzeniem mieściły się w jego kombi. Ludzie go nie interesowali. Nigdzie nie zagrzał miejsca na tyle długo, aby nawiązać jakąkolwiek przyjaźń. Nie chciał przyjaźni. W bolesny sposób przekonał się, że niezależnie od tego, jak będzie się starał, i tak dostanie kopniaka od losu. Prędzej czy później płaci się za grzechy, nawet te popełnione nieświadomie. W końcu narastający dług domaga się spłaty w postaci życia najbliższych osób. Z okrutnej lekcji Dillon wyciągnął logiczny wniosek nie należy kochać. Egzystował bezpiecznie, zobojętniały i znieczulony. I tak właśnie miało pozostać. Nie potrzebował przywiązania psa.

Nie chciał identyfikować się z pracą do tego stopnia, by zacząć używać zwrotu „moja fabryka", ani na pewno nie życzył sobie, żeby jakaś kobieta zawładnęła jego myślami. Klnąc pod nosem, z impetem zamknął lodówkę. Co za życie! Durny kundel leży zwinięty na progu i czeka, żeby lizać go po ręce, kiedy tylko pojawia się w drzwiach. Fabryki już gotów był bronić jak tygrysica małych, a przecież nawet nie zdążył wzruszyć ziemi pod fundament. Do tego Jade Sperry gra mu na nerwach. Gniew to też emocja. Nie chciał wiązać żadnych emocji z tą kobietą. Po wielu tygodniach spędzonych na spotkaniach i naradach z mężczyznami o wydelikaconych dłoniach, w garniturach od Burberry'ego nie mógł doczekać się, kiedy wreszcie ruszy z budową. I właśnie teraz, gdy zaczął żyć tym przedsięwzięciem, zachodzi obawa, że prace nie dojdą do skutku. Tylko głupiec mógłby uwierzyć, że Patchett zgodzi się bez walki na postawienie pod nosem fabryki, która zachwieje jego pozycją. Jade Sperry nie była głupia. Wiedziała, że będzie miała w Patchetcie wroga. Z rozmowy, której był świadkiem, jasno wynikało, że Jade i obaj Patchettowie byli do siebie źle nastawieni. Stary Patchett zapytał: „Jakim prawem masz czelność pokazywać się w tym mieście?" Musiało mu chodzić o jakiś skandal. Czyżby Jade Sperry wyjechała z Palmetto ścigana złą sławą? Dillon skończył sączyć wodę mineralną i zgniótł puszkę w dłoni. Nie umiał sobie wyobrazić kompetentnej, chłodnej i opanowanej Jadę Sperry zamieszanej w skandal szczególnie o podłożu erotycznym. Nie chciał jej sobie wyobrażać w żadnych sytuacjach, lecz, niestety, jej osoba często pojawiała się w jego myślach. Wmawiał sobie, że to całkiem naturalne. Była jego szefem. Myślałby o szefie również wtedy, gdyby był mężczyzną. Tylko że wówczas te myśli miałyby zupełnie inny charakter. Przez ponad rok po śmierci Debry pozostawał jej wierny. A potem, którejś zimnej, samotnej nocy, w jednym z tych płaskich, nudnych stanów, może w Montanie, a może w Idaho, poderwał w barze kobietę i zabrał do pokoju w motelu. Później czuł niechęć do samego siebie i jeszcze większą samotność. Suchy spazmatyczny szloch rozdzierał mu piersi z tęsknoty za Debrą. Dusza pozostała chora, ale ciało zaczynało się domagać swoich praw. Drugi raz przyszedł mu znacznie łatwiej, za trzecim było całkiem nieźle. Nauczył się rozdzielać stronę fizyczną od kwestii sumienia. Ciało bywało podniecone bez wyzwalania poczucia winy. Odczuwał przyjemne fizyczne odprężenie bez uczuciowego zaangażowania. Z powodu swojego chłodu stał się jeszcze bardziej atrakcyjny w oczach kobiet. Obojętność podsycała ich wyobraźnię, a zraniona dusza budziła instynkty macierzyńskie. Żadnej jednak nie udało się wyzwolić nic więcej poza fizyczną reakcją. Zawsze odchodził. Imiona i twarze zacierały się w pamięci.

Teraz, ku jego zaniepokojeniu, pewne imię i twarz bardzo często gościły w jego myślach. Kundel na zewnątrz zaczął szczekać. - Zamknij się! - wrzasnął Dillon przez zamknięte drzwi. Nagle doszedł go warkot silnika. Wyjrzał z przyczepy. Jade Sperry wyskakiwała właśnie z błyszczącej, nowej furgonetki z napisem TexTile na drzwiczkach. - Czy on gryzie? - spytała, wskazując na psa. - Nie wiem. Nie jestem jego właścicielem. - On chyba myśli inaczej. Już cię broni. Kucnęła i cmokała na psa. - Chodź tu, pieseczku! Przestał szczekać, zaskomlał kilka razy i podczołgał się do niej ze schodków. Dała mu powąchać rękę. Polizał ją, a Jade podrapała go za uchem. - Ale brytan! - uśmiechnął się Dillon. Prostując się, rzuciła mu kluczyki do furgonetki. - Mam nadzieję, że ci się podoba. Złapał je w powietrzu. - Twoje służbowe auto - dodała. - Przecież mam samochód. Spojrzała na poobijane kombi. - Wyłącznie na prywatny użytek. Kiedy będziesz jeździł służbowo, proszę, żebyś korzystał z samochodu firmowego. - Tak jest, szefie. Coś jeszcze? Weszła na stopnie przyczepy. Pies podreptał za nią, machając ogonem. Wyjęła z torebki kartę kredytową stacji benzynowej. - Jeszcze to. - Dzięki. - Rachunki będą przesyłane prosto do mnie. - Jasne. Był szorstki i odpychający, ponieważ krępowało go przyjmowanie prezentów od kobiety. Przypomniało mu o erotycznych instruktażach pani Chandler. Zrób to, zrób tamto. Nie tak mocno. Mocniej. Szybciej. Wolniej. Dillon był bystrym uczniem i szybko wypracował własną technikę. Zdecydowanie wolał, gdy zostawiało mu się inicjatywę. Wiedział, że to staroświeckie i wychodzące z mody, ale nic nie mógł na to poradzić. Nawet teraz odczuwał perwersyjną radość, że Jade, stojąc stopień niżej, musi zadzierać głowę do góry, gdy z nim rozmawia. Może sobie być szefem i rozdawać nowe samochody, ale nie będzie ranić jego męskiego poczucia godności. - Musisz mnie odwieźć do domu. - W porządku. - Ale najpierw chciałabym rzucić okiem na twoje biuro. Nawet nie ruszył się z miejsca. Uśmiechnęła się do niego słodko. - Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, panie Burke. Spojrzał jej prosto w oczy. Rozgrywali niemy pojedynek na siłę charakterów. W końcu zrobił jej przejście i skinął, żeby weszła. Nie chciał wpuścić psa do środka, więc zamknął drzwi. Ale już za chwilę tego żałował. Przyczepa była

za mała na dwie osoby, przynajmniej takie odniósł wrażenie, kiedy znalazł się w niej sam na sam z Jade. Zawsze widział ją ubraną w oficjalne stroje biurowe. Po zebraniu w ratuszu przebrała się i teraz miała na sobie dżinsy i biały pulower. Gdyby jej nie znał, nie uwierzyłby, że urodziła dziecko. Uda i pośladki miała szczupłe i jędrne. Brzuch był płaski, a piersi... Odchrząknął. - Jutro podłączą telefon. - Dobrze. - Przestała przyglądać się biurku, które umieścił w części przyczepy zaadaptowanej na skromne biuro. Z prywatnych rzeczy stały tam tylko radio i mały przenośny telewizor. - Nie ma zbyt dużo miejsca do mieszkania. - Nie potrzeba mi dużo miejsca. - Czy na pewno nie chcesz, żebym zatrudniła sekretarkę? Pokręcił głową. - Jeżeli później zdecyduję, że jednak jest mi potrzebna, dam ci znać. Jej wzrok powędrował za niego, w kierunku kuchenki i sypialni. - Czy chcesz również obejrzeć moje łóżko? Spojrzała mu prosto w oczy. Gotów był założyć się o całą pensję, że miała na końcu języka jakąś kąśliwą uwagę, ale się powstrzymała. - Interesuje mnie wyłącznie miejsce pracy - oznajmiła oschle. Doszedł do wniosku, że opanowanie pani Sperry ma swoje granice. Kiepsko radziła sobie z damsko-męskimi rozgrywkami. W tym miejscu kończyła się jej erudycja. Obserwował jej rozmowy z kolegami w GSS. Wieloznaczność i niedomówienia wprawiały ją w zakłopotanie. Ta kobieta nie nadawała się do flirtu. Albo jest interes do zrobienia, albo żegnaj. Nigdy nie wspomniała o mężu. Z żadnej z rozmów nie wynikło również, by była po rozwodzie. Pewnego razu któryś z młodszych rangą kierowników zagadnął go przy ekspresie do kawy: - Sypiasz z Jade? Dillon nigdy nie aprobował tych męskich, biurowych rozmówek, szczególnie między nieznajomymi. - Co cię to obchodzi? - Założyłem się o pięćdziesiąt dolców. Dillon spokojnie wypił łyk gorącej kawy, patrząc na gościa niebezpiecznie zmrużonymi oczyma. - Wiesz co? Jak masz ochotę pogadać o seksie, to idź, pieprz się sam, a potem wróć i powiedz, jak było. Jade musiała doprowadzić do frustracji niejednego z kolegów z pracy, skoro tak zajmowały ich spekulacje na temat jej prywatnego życia. Dillon sam był ciekaw, kto jest ojcem dziecka, ale wolał nie poruszać tego tematu. - Może powinniśmy kupić jeszcze jedną przyczepę powiedziała swoim charakterystycznym, urzędowym tonem.

- Po co? - Mnie też jest potrzebne biuro. Wygodniej byłoby mieć je tu, na budowie, niż w mieście. Poza tym będziesz potrzebował kawałka miejsca na narady z podwykonawcami i tym podobne historie. Coś niedużego, tak żeby zmieścić moje biurko i mieć gdzie posiedzieć. - To twoje pieniądze. - Jutro się nad tym zastanowię. - Dobrze. - Cóż, to chyba wszystko. Była przy drzwiach, z ręką na klamce, gdy zastąpił jej drogę. - Nie wszystko, Jade. Odruchowo zrobiła krok do tyłu. Jego raptowny ruch najwyraźniej ją przestraszył. Odniósł wrażenie, że z jakichś powodów odczuwa przed nim lęk. - Czego chcesz? Nie rozumiał, dlaczego tak nerwowo łapie powietrze. Przecież to ona kontroluje sytuację. Czego mogłaby się obawiać z jego strony? Na razie postanowił powstrzymać się od indagacji na ten temat i przeszedł do konkretów. - Opowiedz mi trochę o Ivanie Patchetcie. - O co ci chodzi? - Rozumiem jego zdenerwowanie budową TexTile. Fabryka częściowo pozbawi go władzy. Traktuje Palmetto jak własne królestwo. Tu on dyktuje warunki. - Myślę, że można tak na to spojrzeć - przytaknęła. - Wydaje mi się, że ty właśnie tak patrzysz. - To znaczy? - Czy dlatego zdecydowałaś się stawiać zakład właśnie tutaj, bo wiedziałaś, że w ten sposób utrącisz Patchetta? - Czytałeś prospekt. Wiesz, że Palmetto nadaje się idealnie. - Wiem również, że mogłaś wybrać z tuzin równie dobrze nadających się miejsc wzdłuż południowo-wschodniej linii wybrzeża. Dlaczego Palmetto? - Bo je znam. - Teraz kolej na drugie pytanie. Dlaczego Patchett powiedział, że to bezczelność z twojej strony pokazywać się tutaj? Potrząsnęła głową, żeby poprawić kaskadę ciemnych loków leżących jej na ramionach. - Nie wyjechałam z Palmetto w idealnych okolicznościach. - A te „okoliczności" jakoś wiążą się z Patchettami? - Między innymi. - Szczególnie z młodym Patchettem? - Dlaczego tak sądzisz? Przez chwilę badawczo przyglądał się jej twarzy. - Jade, kto jest ojcem Grahama? - zdecydował się na odważny strzał. - Graham nie ma ojca. - Błąd. Od czasu Betlejem nigdy więcej coś takiego się nie zdarzyło. Byłaś w ciąży, kiedy wyjechałaś z Palmetto,

prawda? Ledwo raczyła spojrzeć na niego niebieskimi, lodowatymi oczami. - Zaszłaś w ciążę z Nealem, a potem on nie chciał się ożenić? Czy o to chodzi? - Nie! Nienawidzę Neala Patchetta. Zawsze go nienawidziłam. Odepchnęła go na bok, szarpnęła za klamkę i wyszła na zewnątrz. Pies raźno wstał i przyjaźnie machał ogonem, licząc na dalsze pieszczoty. Jade zignorowała go i zbiegła po schodkach. Na ostatnim stopniu obejrzała się na Dillona. - Posłuchaj, wiem, że niewłaściwie odniosłam się do ciebie dziś rano w mieście. Przepraszam. Powinnam cię była zapewnić, że opanowałam sytuację, i na tym poprzestać. - A opanowałaś ją? - Tak! Dam sobie radę z wszelkimi trudnościami, jakie mogą wyniknąć, a jestem przekonana, że będzie ich sporo. Ty zajmij się wyłącznie tym, co wiąże się z samą budową. I proszę cię, zatrzymaj swoje przypuszczenia dotyczące mnie i Grahama wyłącznie dla siebie. A jeszcze lepiej przestań nimi zaprzątać sobie głowę. Jak tylko rozpoczną się roboty ziemne, będziesz miał tyle do myślenia, że na nic innego nie starczy ci czasu. Dillon był jeszcze bardziej zaintrygowany jej osobą niż zwykle. Uniki Jade podsycały jego ciekawość. Prędzej czy później pozna jej tajemniczą przeszłość. Rozsądek podpowiadał mu, że na razie lepiej zostawić ten temat. Zamknął przyczepę na klucz i podążył za nią do nowej furgonetki. Siedziała już na miejscu dla pasażera. Usiadł za kierownicą i zapuścił silnik. - Co za bajery - skomentował, rozglądając się po wnętrzu. - GSS jest bogatą firmą - odparła z obojętną miną. Jechał wzdłuż polnej drogi prowadzącej do szosy. - Musisz mnie pilotować, nie wiem, jak dotrzeć do twojego domu. - Wiedział, gdzie mieszka, ale nie chciał się z tym zdradzić. Prowadził przez miasto zgodnie z jej lakonicznymi instrukcjami. Wkrótce zorientował się, że nie jadą do niej. - Jestem zaskoczony, że zdecydowałaś się zamieszkać tak daleko - usiłował podtrzymać rozmowę, kiedy wyjechali poza miasto. - Nie jedziemy prosto do mnie. Chciałam, żebyś wyraził opinię w pewnej sprawie. Rzucił w jej stronę pytające spojrzenie, ale nie powiedziała nic więcej. Jechali dwupasmową szosą, która, jak przypuszczał, prowadziła do wybrzeża Atlantyku. - Skręć w prawo na najbliższym skrzyżowaniu. Zgodnie z poleceniem wziął ostry zakręt i wjechał na wąską, żwirową drogę. - Zatrzymaj się gdzieś tutaj. Kiedy zahamował, wyskoczyła z furgonetki. - Chciałabym, żebyś poszedł ze mną. Dillon szedł za nią aż do ogrodzenia z kolczastego drutu. Na jednym ze słupów wisiała zardzewiała tabliczka z napisem:

„Teren prywatny. Nie wchodzić". Nie przejmując się zakazem, poprosiła, by przytrzymał druty. - Wiesz, że to własność prywatna? - upewnił się. - Tak. Wiem. - Kiedy bezpiecznie przeszła na drugą stronę, stanęła na dolnym drucie i podniosła górny, jak mogła najwyżej. - Chodź. Nie sądzę, by nas przyłapano. Z powodu wzrostu Dillon musiał o wiele bardziej uważać, przeciskając się między drutami. Kiedy znalazł się obok, oparł ręce na biodrach i spojrzał na nią w dół. - Co teraz? Co takiego mamy zobaczyć z tej strony, czego nie było widać zza ogrodzenia? Stali na ugorze. Jeżeli miała na myśli spacer po łąkach dla przyjemności, mogła mu powiedzieć, żeby się przebrał. Krawat i marynarkę zdążył zdjąć, ale nadal był w spodniach od garnituru i butach, które nosił w mieście. - Chcę się trochę rozejrzeć. - Przechadzała się po polu. - Nie będziemy się spieszyć. - Pośpiech byłby raczej niemożliwy - skomentował żartobliwie. Jak się spodziewał, nie było reakcji. Pół godziny kręcili się po nie uprawianej ziemi. Szła wzdłuż ogrodzenia. Poprosiła, żeby krokami odmierzał odległość. Zrobił to, nie pytając o powody dziwnego polecenia. Wyjęła notes z torebki i coś w nim zapisywała. Zerwał się wiatr, ale nie zwróciła na to uwagi nawet wtedy, gdy zarzucał jej włosy na twarz. Pojawiły się ciemne, nisko sunące chmury. Gdzieś daleko rozległ się grzmot, a oni cały czas chodzili i obmierzali teren. Dillon nie rozumiał, po co to robią. Wreszcie zebrała w dłoń rozwiane włosy i przytrzymała je na karku, podnosząc ku niemu głowę. - Co o tym sądzisz? Kiedy tak stała na rozstawionych nogach, z jedną ręką za głową, z biustem wyeksponowanym dzięki podmuchom wiatru przylepiającym sweter do ciała, wszystkie jego myśli były skoncentrowane wyłącznie na zmysłowym aspekcie tej chwili. - Co sądzę? - powtórzył opryskliwie. - Sądzę, że za chwilę zmokniemy. Oczyma o barwie bardziej intensywnej niż burzowe chmury spojrzała na niebo. - Chyba masz rację. Ale co sądzisz o tej parceli? Niecierpliwym ruchem przeczesał palcami włosy. - Dlatego drepczemy tu w kółko od półgodziny? Chcesz znać moją opinię o tym kawałku marnej gleby? Mogłem ci ją wyrazić bez łażenia po błocie w nowych butach. - Nie sądzisz, że ma wartość? - Wartość?! - przekrzykiwał wiatr. - Żadnej wartości! Myślę, że przynajmniej połowa tej działki jest regularnie zalewana. - Zastanawiam się nad zakupem tego terenu dla GSS. Kiedy to powiedziała, ruszyła po nierównej ziemi w kierunku ogrodzenia. Zupełnie zbity z tropu Dillon podążył

za nią. - Po jaką cholerę? - Pod przyszłe inwestycje. Dillon, uważaj, proszę, na te druty. Przeszli przez ogrodzenie bez przykrych niespodzianek i wrócili do furgonetki. Zamknął za nią drzwiczki i obszedł samochód z przodu. Ledwie zdążył wsiąść, gdy o przednią szybę uderzyły pierwsze, wielkie krople deszczu. Zaklął na widok zabłoconych zelówek i podjął przerwaną rozmowę. - Chyba nie mówisz serio o zakupie tej ziemi. - Kto wie! Dzwonił dzisiaj Stein. Rozmawialiśmy o najróżniejszych pomysłach dotyczących ekspansji tak wewnątrz hrabstwa, jak i poza jego granicami. Niewykluczone, że będę kupować ziemię dla korporacji. Właściwie Stein daje mi wolną rękę. - Przygotowanie tego terenu pod zwykły domek gospodarczy pochłonęłoby miliony. - Mamy miliony. Jej nonszalancja doprowadzała go do szału. - Skoro masz na wszystko odpowiedź, po co mnie tu ciągnęłaś? - Dla ochrony. Rozzłoszczony, przyglądał jej się przez chwilę, potem wrzucił tylny bieg i opierając ramię na oparciu jej siedzenia, odwrócił się, żeby wyprowadzić furgonetkę z powrotem na drogę. Włosy Jade muskały jego palce. Były wilgotne i miękkie. Drażniło go, że zwrócił na to uwagę. Nagle zapragnął chwycić je w garść i wtulić w nie twarz. Szyby, schłodzone deszczem, pokryły się warstewką pary. W nieruchomym, dusznym powietrzu unosił się zapach perfum Jade. Włosy Jade. Perfumy Jade. Zbyt mocno działała mu na zmysły. Żeby zająć umysł czymś innym, zaczął rozglądać się po okolicy. Na przegniłym słupie zwisała krzywo skrzynka na listy. Wytężał wzrok w strugach deszczu, próbując odczytać wyblakłe litery namalowane na pogiętej blasze. Nazwisko brzmiało: O. Parker. *** - Co ta cholerna dziwka knuje? - Skrzywiony Ivan ruchem ręki odsunął gospodynię z dokładką patatów. Eula poszła na emeryturę cztery lata temu. Obowiązki przejęła jej córka. Miała teraz jeszcze pod opieką inwalidę. - Przynieś butelkę brandy - rzucił szorstko. Kiedy zniknęła, aby wykonać polecenie, Ivan spojrzał z wściekłością na Neala, który rozwalonym fotelu grzebał w talerzu. - Ogłuchłeś? Powiedz coś! Neal ledwo uniósł oczy znad jedzenia. - Ile razy mam ci to samo powtarzać? Nie wiem nic nowego. Ivan wyrwał butelkę z rąk gospodyni i nalał sobie spory kieliszek. Neal skinął na służącą. Zabrała talerz i wyszła.

Zostali sami w jadalni - dwoje ludzi przy stole, przy którym z powodzeniem można by posadzić ze dwadzieścia osób. - Ten gość, Burke, zatrudnił fimę budowlaną z Columbii. Właśnie zwożą ciężki sprzęt do wykopów - powiedział Neal. - Lepiej niech go stąd czym prędzej zabiorą - warknął Ivan, nalewając sobie następny kieliszek. Odjechał od stołu i skierował wózek do saloniku. - Chodź tu! - krzyknął do Neala przez amfiladę pokoi. Wnętrze domu nie zmieniło się z wyjątkiem kilku przeróbek ze względu na wózek inwalidzki. Neal podążył za ojcem z kieliszkiem brandy w dłoni. - Staruszku, nie powstrzymasz ich przez swoje pobożne życzenia. Już i tak zrobiłeś z siebie widowisko na zebraniu, rycząc jak ranny nosorożec. Nie tędy droga, tato. - Neal opadł na kanapę. - Musimy pokonać Jade jej własną bronią. Pozwoliliśmy uśpić swoją czujność, kiedy skupowała tereny pod budowę. Drugi raz nie można na to pozwolić. - Do czego zmierzasz? - Brandy złagodziła nieco zły nastrój Ivana. Nie był już taki władczy jak dawniej. Wypadek poważnie nadszarpnął mu zdrowie. Neal przejął część obowiązków. Ze zdumieniem odkrył, że praca przypomina grę strategiczną. Grał, by zawsze zwyciężać, nie znosił przegrywać. - Mam Jade cały czas na oku - oznajmił ojcu. - Postawiła przenośne biuro na budowie tuż obok przyczepy, w której mieszka ten Burke. Zauważyłem coś dziwnego: dwukrotnie odwiedziła farmę Parkerów. - Gadasz! - Ja wiem o dwóch razach - zauważył Neal, marszcząc brwi. - Raz przyjechała z Burkiem, drugi raz sama. Nawet nie wysiadła z samochodu, tylko kilkakrotnie przejechała wzdłuż płotu Otisa. Wczoraj poszła do sądu i poprosiła o mapy geodezyjne. - Jesteś pewien, że chodziło o farmę Parkera? - Tak. Powiedziałem parę komplementów Gracie Dell Ferguson na temat jej tłustego tyłka - rzucił Neal, bez skrępowania wymieniając nazwisko urzędniczki w sądzie. Zrobiła się bardzo rozmowna. Jade oglądała dokumenty farmy Parkera i przyległych gruntów. - Większość sąsiednich terenów należy do mnie. - Zgadza się, tato. Gracie Dell podkreśliła to, kiedy upewniała się, czy zauważyłem jej wielkie cycki. - Czy Jade powiedziała Gracie Dell, dlaczego interesuje się farmą Parkera? - Nie. Kiedy Neal nalewał kolejne kieliszki dla nich obu, Ivan zapytał: - Jak sądzisz, dlaczego Jade jest zainteresowana tą farmą? - Nie mam pojęcia, ale nie podoba mi się to - odpowiedział ponuro Neal. - Muszę się dowiedzieć, co jej chodzi po głowie. - Na pewno nie ogłosi tego przed czasem. A prędzej

czy później zorientuje się, że chodzisz za nią i rozpytujesz. - Nie ma problemu. Wynająłem dwóch cwaniaków, którzy potrafią trzymać język za zębami. Obserwują ją na zmianę i informują mnie, co się dzieje. A na razie staram się być czarujący. Posłałem jej wczoraj kwiaty. Ivan spojrzał na niego badawczo. - Lepiej wygląda teraz, niż kiedy była podlotkiem. - Też to zauważyłeś? - zaśmiał się Neal. - Zjawiła się w mieście z wielkim hukiem. Ale pod tą maską profesjonalizmu siedzi zwyczajna kobieta. One wszystkie pokrzykują o równości. A jak przyjdzie co do czego, liczy się tylko to, co mają między nogami. - W normalnych okolicznościach przyznałbym ci rację, ale ta mała trochę mnie martwi. Ona nie zapomniała, co stało się tuż przed maturą. - Ivan wbił palec w pustą przestrzeń między nimi. - Ona przyjechała nas wykończyć. Nigdy nie była głupia. A teraz jest jeszcze sprytniejsza. Mówię ci, ona chce naszej krwi. Oczy Neala połyskiwały nad kieliszkiem. - Wiem jedynie, że jeżeli w Palmetto powstanie nowy przemysł, musi należeć do Patchettów. Ivan zachichotał. - Tak właśnie uczyłem cię myśleć. Cieszę się, że zapamiętałeś moje lekcje. Nikt obcy nie będzie tu się panoszył. - Nie. Ale jest pewne jak dwa razy dwa, że Jade nieźle może przez jakiś czas mącić. Zacznie od wojny o płace. Kiedy zaproponuje dziesięć centów za godzinę więcej, jak myślisz, u kogo ludzie będą pracować? - Nasi pracownicy są lojalni. - Lojalni jak diabli - powiedział Neal ze złością. - Ojciec, obudź się! To już nie to Południe co dawniej. Te wszystkie bajdy o przywiązaniu do tradycji to zupełna bzdura. Jeżeli Jade obieca im lepsze zarobki, pójdą do niej. Fakt, że ich dziadkowie i pradziadkowie pracowali u nas, nie będzie mieć żadnego znaczenia. Cholera! Jak tylko o tym pomyślę, mam ochotę ją udusić. Ivan spojrzał na Neala spod oka. - Trzeba było to zrobić tamtej nocy. Poszłoby na konto czarnuchów albo białej hołoty. - Ach, gdybym był taki mądry jak teraz i wiedział to, co wiem! - Jestem przekonany, że przyjechała się zemścić. Znam się na tym. Zbyt wiele razy sam wywoływałem różne afery. - Ivan mlasnął zdegustowany. - Szczeniak Myrajane wypadł z gry. Nasz szanowny szeryf jest w takim stanie, że do niczego się nie nadaje, więc kto pozostał? Neal ścisnął ojca za ramię. - Nie martw się, tato. Damy sobie radę. *** Jade wjechała dżipem cherokee na podwórko. Było w takim samym opłakanym stanie jak wtedy, gdy widziała je po raz ostatni. Kury, które zapewne musiały być jakimś siódmym pokoleniem po swych poprzedniczkach sprzed

piętnastu lat, tak samo grzebały w ziemi, a w zabłoconym chlewiku jak dawniej pochrząkiwała maciora. W kuchennym oknie dostrzegła panią Parker. Wycierała ręce w ścierkę do naczyń i wyglądała, żeby sprawdzić, kto przyjechał. Jade doznała dziwnego wrażenia, czegoś w rodzaju deja vu. Należało przyjechać o innej porze dnia, nie o zmierzchu, który tak bardzo przypominał tamten wieczór, gdy dokonała przerażającego odkrycia w stodole. Ale pora kolacji wydawała się jedyną okazją, żeby złapać Otisa w domu. Podeszła do drzwi frontowych i zapukała. Otworzyła pani Parker ze ścierką przewieszoną przez ramię. Wpatrywała się w Jade przez drugie drzwi z rzadkiej metalowej siatki, osłaniając oczy przed zachodzącym słońcem. - O co chodzi? - Dzień dobry, pani Parker. Jestem Jade. Jade Sperry. Jade słyszała, jak matka Gary'ego głośno wciągnęła powietrze. Jej zapadnięta klatka piersiowa uniosła się na chwilę. Przysunęła rękę bliżej czoła, żeby lepiej widzieć. - Czego tu szukasz? - Chciałabym wejść i chwilę porozmawiać. - Nie mamy sobie nic do powiedzenia. - Pani Parker, bardzo proszę. Nie przyjechałabym, gdyby to nie było ważne. Jade czekała z niepokojem. Po chwili zupełnej ciszy, która zdawała się trwać całe wieki, pchnięte przez panią Parker drzwi z siatki głośno zaskrzypiały. Kobieta spuściła siwą głowę. Jade weszła do pokoju gościnnego. Kanapa była miejscami tak wytarta, że wystawały z niej kłaki bawełny. Zagłówek fotela miał ciemną plamę, a dywan strzępił się na brzegach. Od ostatniego razu, kiedy tu była, nic nie zmieniło się na lepsze. Pokój z wyblakłą tapetą, koślawymi meblami i głośno tykającym zegarem sprawiał przygnębiające wrażenie. Na ścianie wisiało oprawione w ramki zdjęcie Gary'ego w todze i birecie, których nie dane mu było włożyć na uroczyste zakończenie roku szkolnego. Jade po przyjeździe odwiedziła grób Gary'ego. Widok śmiejącej się do niej twarzy w taniutkich ramkach wywołał szok, ale jednocześnie wzmocnił jej postanowienie. Odwróciła się do matki Gary'ego. Pani Parker mocno się postarzała przez te piętnaście lat. Włosy miała rzadkie i zaniedbane. Pod luźno wiszącym ubraniem została jedynie skóra i kości. - Pani Parker, gdzie są państwa dzieci? Co się z nimi dzieje? Usłyszała zdawkowe odpowiedzi, że dwie z dziewcząt wyszły za mąż i mają już dzieci. Jeden z chłopców mieszka w mieście z żoną i pracuje w fabryce Patchetta, drugi poszedł do marynarki, a jeszcze jeden wyjechał nie wiadomo dokąd. Ostatnia pocztówka przyszła z Teksasu. - Najmłodsza jest jeszcze w domu - opowiadała znużonym głosem. - W przyszłym roku robi maturę. Jade ze smutkiem przypomniała sobie, jak bardzo Gary'emu

zależało na ułatwieniu startu życiowego młodszemu rodzeństwu. Do uszu Jade dobiegł odgłos drzwi otwieranych gdzieś w głębi domu. - To Otis - powiedziała z niepokojem pani Parker. - Nie będzie zachwycony, gdy cię tu spotka. - Muszę się z nim zobaczyć. Otis Parker posunął się jeszcze bardziej niż żona. Przygiął się do ziemi, resztki włosów miał zupełnie siwe, a praca na powietrzu, zmęczenie, smutek i rozpacz wyryły na twarzy głębokie bruzdy. Kiedy zobaczył gościa, stanął jak wryty. - Otis, ktoś nas odwiedził. - Pani Parker zdjęła ścierkę z ramienia i mięła ją w dłoniach. - Kto to? - Podszedł bliżej, kiwając się na boki na krzywych nogach, i stanął jakiś jard przed Jade, mrużąc krótkowzroczne oczy. - Panie Parker, jestem Jade Sperry. Wypuścił powietrze z głośnym świstem. Jade miała wrażenie, że za chwilę zrobi się zupełnie płaski. Zamiast tego wyprostował przygarbione plecy. - Tak, teraz poznaję. Po co przyszłaś? Jade miała wielką ochotę przygarnąć ich do siebie. Gdyby mogła ich objąć, miałaby wrażenie, że znowu dotyka Gary'ego. Pohamowała swoje pragnienie. Na pogrzebie usiłowała dzielić ich smutek, ale została odtrącona. Wierzyli, jak wszyscy zresztą, że przyczyną samobójstwa Gary'ego była jej niewierność. - Słyszałem, że wróciłaś - odezwał się Otis. - Czego od nas chcesz? - Moglibyśmy usiąść? Małżeństwo w milczeniu wymieniło spojrzenia. Otis podszedł do fotela z plamą na zagłówku. Pani Parker wskazała Jade miejsce na sofie, a sama przysiadła na popękanym wiklinowym krześle. - Powiedział pan, że słyszał o moim powrocie. Czy wie pan, dlaczego przyjechałam? - zaczęła Jade. - Mówią, że budujesz jakąś fabrykę. - To prawda. - Wyjaśniła im pobieżnie, o co chodzi. Moje przedsiębiorstwo planuje dalszą ekspansję na tym obszarze. Będziemy potrzebować więcej ziemi. Dlatego przyszłam, panie Parker. - Wzięła głębszy oddech przez ściśnięte gardło. - Chcę kupić pańską farmę dla GSS. Pani Parker podniosła rękę do ust, ale nie powiedziała ani słowa. Otis dalej wpatrywał się w Jade zmrużonymi oczami. - Moją farmę? Po co? - Mamy kilka pomysłów - odpowiedziała wymijająco. - Na przykład jakich? - Nie mogę o tym rozmawiać. Chciałabym również prosić, byście utrzymali moją ofertę w najgłębszej tajemnicy. Spojrzała najpierw na panią Parker, potem znów na Otisa. - Myślę, że to rozumiecie. Nikt, absolutnie nikt nie może się dowiedzieć.

- To nie ma znaczenia. Nie jestem zainteresowany sprzedażą. - Rozumiem, że farma jest własnością pańskiej rodziny od wielu lat i że jest pan przywiązany, ale... - Nie jest na sprzedaż. Jade zagryzła wargi. Jej obecność w tym domu wywoływała przykre wspomnienia. Zmuszała ich do myślenia o przeszłości, o ukochanym synu, którego stracili w tak tragicznych okolicznościach. Powinna opuścić ten dom, żeby ulżyć ich cierpieniu. Postanowiła jednak brnąć dalej. - Czy zgodzilibyście się, żebym chociaż wezwała zupełnie niezależnego rzeczoznawcę, aby ocenił wartość działki? Obiecuję, że zrobilibyśmy to bardzo dyskretnie. Nie będziemy przeszkadzać. Kiedy przejrzę wycenę, skontaktuję się z wami ponownie. - Otis, co myślisz? Przecież nic by się nie stało - odezwała się pani Parker. Otis z niechęcią przyglądał się Jade. - Stało się mojemu chłopakowi. Złamałaś mu duszę i serce. Jade spuściła głowę. - Nie mogę powiedzieć, co zaszło tamtej wiosny, ale musicie uwierzyć, że kochałam Gary'ego z całego serca. Gdyby to ode mnie zależało, nigdy nie stałaby mu się krzywda. - Myślisz, że kupując tę ziemię, zagłuszysz wyrzuty sumienia? - zapytał Parker. - Być może. - Ani ty, ani to twoje wielkie przedsiębiorstwo nie macie dość pieniędzy, żeby zapłacić za śmierć Gary'ego. - Święta racja, panie Parker. Nie ma takiej ceny. Chodzi wyłącznie o to, że położenie waszej farmy krzyżuje szyki mojemu przedsiębiorstwu. Dlatego GSS jest gotowe dobrze za nią zapłacić. - Nie jest na sprzedaż. Nie dla ciebie. - Wstał i wyszedł z pokoju. Jade z ociąganiem zaczęła się zbierać do wyjścia. Pani Parker odprowadziła ją do drzwi. - Myślisz, że powinniśmy pozwolić wycenić farmę? Kobieta rzuciła niespokojne spojrzenie w głąb domu. - Chyba do końca nie odmówił? - Nie. Nie na sto procent - przytaknęła Jade. - Myślę, że trzeba to zrobić. - Czy będę mogła wtedy znowu przyjść? Zaciśnięte usta starej kobiety zaczęły drżeć pod wpływem wzruszenia. - Jade, myśmy go bardzo kochali. Nigdy nie dojdziemy do siebie po tym, co się stało. - Ja też nie. - Otisa o mało to nie zabiło. - Wytarła nos w ścierkę do naczyń. - Wiesz, on jest taki dumny. Jak to mężczyzna. A ja myślę, że coś nam się należy za całą tę rozpacz po śmierci Gary'ego. Ktoś powinien zapłacić za to wszystko. Jade uścisnęła jej ramię. - Dziękuję. Wkrótce znowu przyjdę. I nic nikomu nie

mówcie. 22 - Kurczę! Mamo! - Co? Kurczę! Graham spojrzał na nią znad „Sports Ilustrated", który właśnie przeglądał. Leżał wyciągnięty na brzuchu, na podłodze w salonie. - Śmiesznie to „kurczę" zabrzmiało w twoich ustach. Przeważnie tak mówią do siebie czarni. - Poznałam raz mężczyznę, białego mężczyznę, który co drugie zdanie zaczynał od „kurczę", i tak mnie to wkurzyło, że wpakowałam go do więzienia. Graham przekręcił się na plecy. - Chyba żartujesz? - Wcale nie. Oczy Grahama błyszczały, włosy miał potargane. Jade patrzyła na niego z nie ukrywanym zachwytem. Odkąd tydzień temu przyjechał razem z Cathy do Palmetto, nie mogła się nacieszyć jego obecnością. Okropnie za nim tęskniła przez sześć tygodni rozłąki. Nigdy jeszcze nie spędzili tyle czasu osobno. - Jak mi nie wierzysz - powiedziała - zapytaj pana Burke'a, kiedy się z nim spotkasz. On wie lepiej ode mnie, że temu facetowi należała się odsiadka. - Pan Burke jest odlotowy. - Odlotowy? Jade usiłowała przypasować to określenie młodzieżowego slangu do Dillona. Pracował jak szaleniec. Każdą zwłokę, nawet złą pogodę czy wadę sprzętu traktował jak osobistą zniewagę. Był niemal fanatycznie sumienny. Budowa stanowiła jego prywatną bitwę. Miał na jej punkcie prawie taką samą obsesję jak ona. - Myślę, że można o nim powiedzieć, iż jest odlotowy stwierdziła, starając się, by głos zabrzmiał obojętnie. Nie dostrzegła u Dillona żadnych wad. Nigdy nie widziała go pijanego albo obijającego się. Jeżeli spotykał się z kobietami, robił to dyskretnie w swojej przyczepie. O ile było jej wiadomo, żadna z nich nie pojawiła się na budowie. - Kiedy go zobaczyłem pierwszy raz, wydał mi się nieco ponury. - Ponury? - Mało się uśmiecha, prawda? - Chyba tak - powiedziała z namysłem. Kilkakrotnie widziała go uśmiechniętego. Zawsze jednak była to autoironia. - A jak mnie po raz pierwszy zabrałaś na budowę, wydarł się na mnie, że wsiadłem do buldożera. Podczas swego krótkiego pobytu w Palmetto trzykrotnie udało się Grahamowi namówić ją, żeby zabrała go na budowę. Był nią zafascynowany. Teraz zaczynała się zastanawiać, co go tam tak ciągnie - wykopy czy osoba Dillona. - Bardzo dobrze, że na ciebie nakrzyczał. Nie ma zabaw w pobliżu sprzętu. Może się coś stać. - To samo mówił pan Burke. I jeszcze powiedział, że

ludzie, którzy ryzykują bez potrzeby, mają gówno zamiast mózgu. - Graham! - Mamo, to on tak powiedział. Ja ci tylko powtarzam. - Jakich jeszcze ciekawych wyrażeń nauczyłeś się od pana Burke'a? Posłał jej łobuzerski uśmiech. - Myślę, że mnie polubił. Chociaż jak pewnego razu wdrapaliśmy się ze Smutasem na kupę żwiru, prawie się wściekł. - Ze Smutasem? - To jego pies. Tak go pan Burke woła. Chodziłem sobie po żwirze jak po pagórku, a on wypadł z wrzaskiem z przyczepy i kazał mi spieprzać. Tak mi powiedział, mamo. Potem złapał mnie za ramię i spytał, czy mam choć trochę rozumu. A ja przecież nie wiedziałem, że co rusz jakiś dzieciak ginie wciągnięty przez żwir. Powiedziałem mu, że nie jestem dzieckiem. A on na to, że dorosły też nie jestem i na budowie mam się zachowywać tak, jak on sobie tego życzy. Przestraszyłem się go. On mówi tak cicho i robi taką poważną minę. Wiesz, w dodatku wcale nie widać mu ust spod wąsów. - Tak, wiem. - Widziała rozgniewanego Dillona. Tak samo jak Graham złapała się na tym, że przyglądała się jego wąsom, aby sprawdzić, czy porusza ustami. - Chyba nie zrobił ci krzywdy? - Kurde, nie. Znaczy nie. Potem nawet przeprosił, że ścisnął mi ramię. Powiedział, że jak zobaczył mnie ze Smutasem na żwirze, o mało się nie zesrał ze strachu. Zmarszczyła brwi, słysząc jego język. Znowu uśmiechnął się promiennie. Możliwość używania zakazanych słów sprawiała mu wielką frajdę. - Ale on ma siłę w ręce! Mógłby połamać kości. Nigdy nie wątpiła w siłę Dillona. Nieraz przystawała przy oknie swego przenośnego biura, żeby popatrzeć na niego, kiedy zajęty pracą nie był tego świadomy. Stawiał długie, pewne kroki, gdy obchodził wykopy. Nawet z daleka potrafiła go rozpoznać wśród innych pracowników. Zawsze nosił biały kask, ciemne okulary... no i oczywiście te wąsy. - ...gdybym mógł. To jak, mogę? - Przepraszam, Graham. Czy możesz co? Wzniósł oczy do góry, jak robi to większość nastolatków, kiedy nie mogą się nadziwić tępocie dorosłych. - Czy mogę pojechać na budowę rowerem? Znam drogę. - Przecież to kilkanaście mil. - Mamo, proszę! - Coś mi się wydaje, że trafiłam na twarde negocjacje wtrąciła się Cathy. Właśnie wnosiła do pokoju tacę z piciem i ciasteczkami. Dla Grahama było mleko, dla Jade - kawa. - Musicie jeść, żeby mieć siłę. W ciągu zaledwie kilku dni Cathy, z właściwym sobie darem, zmieniła ich nowe miejsce w prawdziwy dom. Jade

nie zdawała sobie sprawy, ile Cathy ma energii, dopóki nie musiała radzić sobie bez niej przez te sześć tygodni. Cathy robiła zakupy, gotowała i prowadziła dom. Dawało jej to satysfakcję i świetnie się w tym potrafiła odnaleźć. Dla niej życie miało sens jedynie wtedy, gdy mogła się kimś opiekować. Postawiła tacę na ławie i usiadła na sofie obok Jade. - Jaki problem roztrząsamy dziś wieczorem? - Mamo, pan Burke powiedział, że mogę przychodzić na budowę, kiedy tylko zechcę. Dlaczego nie miałbym pojechać na rowerze? - zapytał Graham, pałaszując jeszcze ciepłe ciasteczko z wiórkami czekolady. - Po pierwsze, to za daleko na rower. Po drugie, budowa nie jest placem zabaw. Będziesz przeszkadzał robotnikom. A po trzecie, powinieneś poszukać sobie towarzystwa w swoim wieku. - Poznałem już kilku chłopaków z sąsiedztwa. Miała nadzieję, że przez lato nawiąże znajomości z rówieśnikami. Łatwiej by mu było jesienią w szkole. Towarzystwo rówieśników wydawało jej się zdrowsze od zażyłości z zamkniętym w sobie mężczyzną. - Pan Burke ma inne rzeczy na głowie niż zabawianie ciebie. - Ale powiedział, że mogę przychodzić. Ty nie chcesz, żebym miał frajdę - marudził. Cathy, jak zawsze dyplomatka, zasugerowała: - Może bym zaprosiła pana Burke'a na obiad któregoś dnia? - Kurczę, ale byłoby fajnie - ucieszył się Graham. - Nie wiem - rzekła prędko Jade. - Mamo, czemu nie? - Kiedy nie wychodzi do miasta, je sam w swojej przyczepie - ostrożnie przekonywała Cathy. - Jestem pewna, że domowy obiad sprawiłby mu przyjemność. - Jeżeli życzy sobie żyć jak pustelnik, powinniśmy uszanować jego prywatność. Kiepski wybieg. Wiedziała o tym nawet bez grymasów na ich twarzach. Chodziło o to, że spędzała z Dillonem bardzo dużo czasu. Miał ogromną wiedzę. Złapała się na tym, że często go pyta o radę. Odnosili się do siebie uprzejmie, ale rozmawiali wyłącznie na tematy zawodowe. I tak miało pozostać. - Nadal nie powiedziałaś, czy mogę pojechać na rowerze - naciskał Graham. - Mamo, zgódź się. Palmetto to nie Nowy Jork. Co tu się może stać? Ręka Jade drżała, gdy odstawiła filiżankę na tacę. - Daj mamie dzień lub dwa do namysłu - zaproponowała Cathy. - A teraz, skoro pochłonąłeś cały talerz ciasteczek, chodź do kuchni pomóc mi sprzątać. Zanieś tacę. Za chwilę przyjdę do ciebie. No, znikaj! Graham podniósł się z ociąganiem i wyniósł tacę z pokoju. Kiedy znalazły się poza zasięgiem jego uszu, Cathy przykryła dłońmi zaciśnięte na kolanach ręce Jade. - Jade, on tak mówi, bo uważa, że tu jest zupełnie bezpiecznie.

- Wiem. Ja tak samo myślałam, póki mnie nie zgwałcono. Cathy starannie dobierała słowa: - Wiem, że nie chciałaś, by Graham wiedział, w jakich okolicznościach został poczęty. - I dalej nie chcę. - A jeżeli dowie się od kogoś innego? - zapytała Cathy z niepokojem. - Co będzie, jeśli ni stąd, ni z owąd ktoś zapyta go, który z tych trzech mężczyzn jest jego ojcem? - Ci, co wiedzą o gwałcie, nie będą chcieli o tym mówić. Poza tym dlaczego mieliby myśleć, że został poczęty właśnie tego dnia? - Twoimi wrogami są najpotężniejsi ludzie w miasteczku: Patchettowie i szeryf Jolly. Kiedy usłyszą o Grahamie, domyślą się prawdy. - I co wtedy? Przyznają się do gwałtu? Nigdy w życiu! Cathy wpatrywała się z napięciem w młoda twarz Jade. - Słuchaj, do tej pory nie wtrącałam się do twoich spraw. Gdyby tak było, już dawno namawiałabym cię na małżeństwo z Hankiem Arnettem. Ale nigdy nie uważałam, że powinnam ci mówić, co masz robić. - Zdaje mi się, że właśnie masz zamiar zacząć. Starsza kobieta pominęła milczeniem sarkazm Jade i poradziła szeptem: - Odpuść, Jade. - Co mam odpuścić? - Jade, nie jestem głupia. Nie przypadkiem wybrałaś Palmetto pod budowę TexTile. Po co inaczej wracałabyś na miejsce związane z tak przykrymi wspomnieniami, jak nie po to, żeby się zemścić? - Mocniej ścisnęła dłonie Jade. Już same twoje osiągnięcia są wystarczającą zemstą. Pokonałaś wszelkie przeszkody na swojej drodze. Masz Grahama. On bardzo cię kocha. Czego ty jeszcze chcesz? Daj spokój. - Nie mogę. - Nie próbowała walczyć z argumentami Cathy. - Przez lata czekałam na tę chwilę. Nie wycofam się teraz. - Martwię się o ciebie. Ta cała sprawa cię zżera. Może cię zrujnować psychicznie, zanim zdołasz ich wykończyć. - Nie zamierzam ich wykańczać. Gdybym chciała, mogłam ich zabić piętnaście lat temu. Miałam takie myśli. Kręciła głową. - Zabicie ich byłoby zbyt prostym wyjściem. Nie, nie. Chcę, żeby stracili coś, na czym im najbardziej zależy, tak jak ja straciłam niewinność i mojego chłopca. Chcę ich widzieć odartych z marzeń. Oni też mnie ich pozbawili. Przede wszystkim muszę pomścić Gary'ego. To oni go zabili. Zupełnie tak samo, jakby przyłożyli mu pistolet do skroni i nacisnęli na spust. Nie spocznę, dopóki drogo nie zapłacą za jego śmierć. - Jej głos złagodniał, stał się miękki. - On był takim idealistą. Marzyliśmy, że pewnego dnia pokonamy Patchettów, położymy kres ich tyranii w Palmetto. Oni żerują na ludziach, którzy nie mają pieniędzy, siły przebicia i wpływów. Na ludziach takich jak ja piętnaście lat temu. Za nic mają prawo i sumienie. Będą

tak długo gnębić swoje ofiary i trząść miastem, aż ktoś położy temu kres. - Pod wpływem powziętego postanowienia jej twarz przybrała z powrotem twardy wyraz. Piętnaście lat nad tym pracowałam. Nie zaprzepaszczę takiej okazji. Cathy chwilę siedziała zamyślona. Potem podniosła błagalny wzrok. - Powiedz Grahamowi, co się stało. Jeżeli, jak mówisz, ci ludzie są twoimi wrogami, będą walczyć. Kto wie, może spróbują uderzyć, posługując się dzieckiem. Powiedz mu, Jade, zanim zrobi to ktoś inny. Wiedziała, że Cathy mądrze jej radzi. Z drugiej strony pamiętała, jak Velta obwiniała ją o samobójczą śmierć ojca. Jeżeli powie Grahamowi o gwałcie, może błędnie przypisać sobie winę za to, w jakich okolicznościach przyszedł na świat. Nie chce obciążać go poczuciem winy, które mógłby odczuwać przez całe życie. - Nie, Cathy. On nigdy nie może się dowiedzieć. *** Sprawa rowerowych wypadów na budowę została chwilowo zawieszona. Dillon wyjechał z miasta, żeby spotkać się z kilkoma producentami betonu. - Poprosił mnie, abym dopilnowała, czy Smutas ma jedzenie i wodę, póki go nie będzie - powiedziała Grahamowi po powrocie z pracy. - Więc na razie nie ma co rozmawiać o przejażdżce rowerem na budowę. Pogadamy o tym, jak wróci pan Burke. Grahama ogarnęło przygnębienie. - Kiedy to będzie, za sto lat? - Mówił, że za dwa tygodnie. - Znaczy za sto lat - mamrotał, odchodząc z nosem spuszczonym na kwintę. Choć Graham nie był zachwycony takim obrotem sprawy, Jade po cichu się cieszyła. Nie potraktowała lekko obaw Cathy. Tak bardzo skoncentrowała się na swoich planach, że całkowicie zbagatelizowała możliwość ewentualnych knowań Patchettów i Hutcha. Od zebrania w miasteczku nie dawali znaku życia. Już samo to powinno wydać się podejrzane. Nie ma wątpliwości, że coś szykowali. Póki się nie dowie, co im chodzi po głowie, powinna być czujna. Nie może pozwolić, żeby Graham włóczył się samotnie po miasteczku. Pod nieobecność Dillona prace na budowie nie ustały. Przed wyjazdem wyznaczył na nadzorcę, jak zwykle stawiając wysokie wymagania, jednego z robotników od prac ziemnych. Jade ufała, że ów człowiek będzie prowadził roboty jak należy, chociaż wolałaby mieć Dillona w pobliżu. Plac budowy przypominał atrakcję turystyczną i przyciągał setki gapiów. Niewiele było takich dni, które upłynęły Jade bez udzielania wywiadów dla mediów. Lola Garrison, reporterka współpracująca jako wolny strzelec z gazetą w Charleston, spędziła z Jade niemal cały dzień. Lola pracowała nad artykułem o TexTile do dodatku niedzielnego,

który miał się ukazać w siedmiu najpoważniejszych gazetach Południa. Powoli zbliżało się lato. Dni stawały się coraz dłuższe. Pewnego popołudnia Jade zdecydowała się popracować po zmianie, gdy załoga koparek odstawi sprzęt i pójdzie do domu. Siedziała pochłonięta pracą, aż straciła poczucie czasu. Jej skupienie przerwało dopiero szczekanie Smutasa. Przebiegł po niej przyjemny dreszczyk. Dillon wrócił pomyślała. Kroki na stopniach były jednak jakieś lżejsze, a Smutas nie szczekał na przywitanie. Drzwi przyczepy otworzyły się na całą szerokość. - Witaj, Jade! - Donna Dee! - Jade była zaskoczona widokiem dawnej przyjaciółki. Jednocześnie odczuła ulgę, że intruz nie okazał się kimś bardziej niebezpiecznym. Smutas dalej wściekle ujadał na progu. - Leżeć, piesku! - nakazała Jade. Obeszła biurko i przeszła przez pomieszczenie, żeby zamknąć drzwi. Wracając, odwróciła się do Donny Dee. - Świetnie wyglądasz, Jade. - Uśmiech Donny Dee nie był w stanie zamaskować zawiści i rozgoryczenia. - Ale ty zawsze dobrze wyglądałaś. - Dziękuję. - Nie martw się. Nie oczekuję podobnego komplementu. Musiałabyś skłamać. W takiej sytuacji Jade nie zostało nic do powiedzenia. Rzeczywiście, Donna Dee nigdy nie była pięknością, a czas nie obszedł się z nią zbyt łaskawie. Kiedyś nieco uroku dodawał jej żywy temperament, teraz nawet tego trudno się było dopatrzyć. Uszczypliwe poczucie humoru zmieniło się w zwykłą złośliwość. - Donna Dee, po co przyszłaś? - Mogę usiąść? Jade skinęła w kierunku krzesła i wróciła za biurko. Donna Dee usiadła i gestem zdradzającym skrępowanie naciągała spódnicę na kolana. Widać było, że się denerwuje, nie należała do skromnych kobiet. Nigdy specjalnie nie dbała, czy ma zakryte kolana, czy nie. Coś innego musiało powodować onieśmielenie. Może poczucie winy? - Byłam u ciebie w domu - oznajmiła. - Powiedzieli, że dłużej pracujesz. - Powiedzieli? - Starsza kobieta i chłopak... Graham? - Tak. Graham. Spojrzenie Donny Dee pobiegło gdzieś w bok. Jade zauważyła, że ściska obiema rękami pasek torebki, jakby bała się złodziei. - Dopiero parę dni temu dowiedziałam się, że masz syna. - Został w Nowym Jorku, żeby nie przerywać roku szkolnego. Skąd się o nim dowiedziałaś? - Wiesz, jak tu rozchodzą się plotki. - Tak. Wiem aż za dobrze. Donna Dee schowała głowę w ramiona i założyła pasmo

włosów za ucho. - Przystojny z niego chłopiec, Jade. - Dziękuję. - Podobny do ciebie. - I mojego ojca. - Tak, pamiętam zdjęcia w twoim domu. - Donna Dee bawiła się paskiem torebki. - Ile lat ma... Graham? - Czternaście. Dwie kobiety patrzyły na siebie z dwóch końców pokoju, rozdzielone latami goryczy. Donna Dee pierwsza przerwała dojmującą ciszę. - Chcesz mnie sprowokować, żebym zadała to pytanie, prawda? - Jakie pytanie? - Czy został poczęty tamtej nocy? - Masz na myśli noc, kiedy mnie zgwałcili? - Jade gwałtownie podniosła się z krzesła. - Miałabyś pikantny temat na rozmowę z Hutchem przy kolacji. Donna Dee również wstała. - Nie zjem razem z Hutchem kolacji. I nie będziemy dziś rozmawiać. Hutch leży na oddziale intensywnej terapii w Savannah. On umiera, Jade. Jej słowa odbiły się echem o ściany. Przez chwilę obie kobiety patrzyły na siebie w napięciu. Potem Donna Dee opadła na krzesło, podpierając dłonią czoło. - Hutch umiera. Tak samo jak kiedyś Fritz, Hutch był tylko marionetką z odznaką szeryfa, którą pociągali za sznurki Patchettowie. Jade zaraz po przyjeździe sprawdziła swoją teorię na ten temat. Specjalnie przekroczyła dozwoloną szybkość i została zatrzymana przez patrol z drogówki. Kiedy policjant wypisywał mandat, powiedziała: - Pan Patchett nie będzie zachwycony, gdy się o tym dowie. Jestem jego dobrą znajomą. Powiedział, że nie muszę się przejmować mandatami za przekroczenie szybkości, bo wystarczy, jak zadzwoni do szeryfa, i będzie po sprawie. Po co robić tyle zamieszania? Nie ma sensu, prawda? Mimo że ta rola nie bardzo przypadała jej do gustu, grała dalej. Zdjęła okulary słoneczne i obdarzyła policjanta słodkim uśmiechem. - Dobrze, że mnie pani ostrzegła, złotko. - Wsunął bloczek z mandatami do kieszeni. - Szeryf Jolly skopałby mi tyłek, gdyby się dowiedział, że obraziłem przyjaciółkę pana Patchetta. Czy ma pani na myśli Neala, czy starszego pana? - Niech pan zgadnie - odpowiedziała, włączając silnik. - Nie kojarzę pani. Jak pani powiedziała, że się nazywa? - Nie powiedziałam - rzuciła i odjechała zadowolona, że jej domysły okazały się słuszne. Jade była ogłuszona wiadomością. Nie będzie jej dana satysfakcja zdemaskowania Hutcha, tego skorumpowanego tchórza, który bardziej obawia się drwin Patchettów niż wiecznego potępienia. - Nic nie wiedziałam, Donna Dee - odezwała się. - Bardzo

mi przykro. Donna Dee prychnęła. - No jasne. Jak Hutch umrze, dwóch masz z głowy. Pozostaje tylko jeden do wykończenia, prawda? - Ostrożnie. Właśnie przyznałaś, że wszyscy trzej ponoszą odpowiedzialność za gwałt. - Tę trójkę oskarżyłaś. - Donna Dee przyglądała się Jade z ciekawością. - Ivan też już prawie trup. Nie doszedł do siebie po wypadku. Neal nie jest w najlepszej kondycji. Przez jakiś czas chodziła plotka, że został kastratem. A to ci dopiero byłby ubaw, gdyby pierwszy ogier Palmetto stracił swoją męskość! Ale okazało się, że to tylko domysły. Mnóstwo kobiet przysięga, że jest tak samo jurny jak dawniej. - W ogóle mnie to nie interesuje. Donna Dee zlekceważyła uwagę Jade i ciągnęła dalej: - Fritz i Lamar nie żyją. Ivan jest inwalidą. Hutch umiera. Sam Bóg wyrównał rachunki, Jade. Musisz mieć u Niego dobre notowania. - Nie jestem odpowiedzialna za ich nieszczęścia. Możesz sobie myśleć, co chcesz, ale nie życzę Hutchowi śmierci. - Ale nie będziesz po nim płakać, co? - Nie. Wypłakałam wszystkie łzy na pogrzebie Gary'ego. Donna Dee zaczerpnęła gwałtownie tchu. - Hutch nie miał z tym nic wspólnego - usprawiedliwiała męża. - To Neal powiedział Gary'emu. - O czym powiedział? - Że jesteś w ciąży i poszłaś do Georgie po pomoc. Ta rzucona mimochodem informacja sparaliżowała Jade. Dalej siedziała niewzruszona, ale czuła, jak jej mózg zaczyna pracować w szaleńczym tempie, a krew tętni w żyłach. - Neal powiedział Gary'emu, że miałam skrobankę? Z trudem wydobyła głos z suchego gardła. Nareszcie miała odpowiedź na pytanie, które dręczyło ją przez te wszystkie lata. Donna Dee nie zdawała sobie sprawy, że dołożyła ostatni brakujący element układanki. Nieraz zastanawiała się, co pchnęło Gary'ego do samobójstwa. Teraz wiedziała. Doniesiono mu, że jest w ciąży. Uznał, iż nie tylko go zdradziła, ale jeszcze do tego kłamie. Nieważne, skąd Neal się dowiedział, pewnie Patrice Watley mu powiedziała. Nie marnował czasu, pobiegł z tą rewelacją do Gary'ego. Gary zabił się, bo stracił wiarę w sens życia. Podłość Neala zdawała się nie mieć końca. Jade skrzyżowała ramiona na wysokości talii. - Donna Dee, lepiej, żebyś już poszła. - Nie miałaś wtedy skrobanki, prawda? - Prosiłam cię, żebyś wyszła. - Twój syn to właśnie to dziecko, nie? Jade, wysłuchaj mnie. - Wzięła głęboki oddech dla dodania sobie odwagi. Mniej więcej rok temu Hutch zaczął się kiepsko czuć. Póki się dało, lekceważył objawy. Wiesz, jacy uparci potrafią być mężczyźni w pewnych sprawach. Każdy z nich chce uchodzić za supermana. Więc - ciągnęła - nic nie wiedzieliśmy,

aż wysiadły mu nerki. Wykryto u niego jakieś rzadkie schorzenie. Od tego czasu jest dializowany. Nikt w mieście o tym nie wie. Trzymamy to w tajemnicy, bo mógłby stracić pracę. Zresztą to już nieważne. - Wyciągnęła z torebki ligninową chusteczkę i osuszyła oczy. - Jego nerki przestały pracować. Dializa już nie pomaga. Żeby przeżyć, musi mieć transplantację. - Przykro mi ze względu na was oboje. - Jade - odezwała się Donna Dee błagalnie - twój syn byłby idealnym dawcą. - Słucham? - Jade nie mogła uwierzyć własnym uszom. Donna Dee podniosła się z krzesła i stanęła blisko Jade. - Nie mamy z Hutchem dzieci. Próbowaliśmy wszystkiego, ale nigdy nie zaszłam w ciążę. Dora zmarła dwa lata temu, więc Hutch nie ma żadnej rodziny. Zanim znajdzie się dawca, może być za późno! - wykrzyknęła, łapiąc Jade za ramię. - Jeżeli Hutch jest ojcem Grahama, chłopiec byłby idealnym dawcą. Jade wyrwała ramię i odskoczyła do tyłu, jakby bała się, że Donna Dee może ją czymś zarazić. - Zwariowałaś?! O czym ty mówisz! - Na miłość boską! Rozmawiamy o ludzkim życiu! - Tak. Właśnie. Mówimy o życiu Gary'ego. Zmarł w konsekwencji tego, co zrobił ze mną Hutch. Obojętnie, jak bardzo będziesz uspokajać swoje sumienie, doskonale wiesz, że wtedy, w biurze szeryfa, mówiłam prawdę. Tak było, prawda? A potem powtarzałaś kłamstwa na mój temat! - Cholera! Miałam tylko osiemnaście lat! - krzyczała Donna Dee. - Byłam wkurzona, bo facet, w którym się kochałam, latał za moją najlepszą przyjaciółką! - To cię nie usprawiedliwia. Twoja głupia zazdrość przyczyniła się również do śmierci Gary'ego. Donna Dee zakryła uszy dłońmi, ale Jade oderwała je od jej głowy. - Nie mam zamiaru poświęcić ani jednej kropli krwi mojego syna na ratowanie życia Hutchowi. - Jesteś zadufaną, przemądrzałą dziwką - wysyczała zjadliwie Donna Dee. - Zawsze taka byłaś. - Najważniejszą rzeczą na świecie jest dla mnie mój syn. Mój, Donna Dee. On należy wyłącznie do mnie. I niech nikt nie próbuje go tknąć. Spojrzenie Donny Dee było pełne nienawiści. Kto wie, czy Jade nie dałaby się złamać, gdyby nie miała takiej silnej woli. Donna Dee odwróciła się, otworzyła drzwi i wolnym krokiem wyszła z przyczepy. Jade czym prędzej przekręciła klucz w zamku i rzuciła się do telefonu. Cathy odebrała zaraz po drugim dzwonku. - Cathy, czy Graham jest w domu? - Oczywiście. Siedzi ze mną. Jemy kolację. Mówiłaś, żeby na ciebie nie czekać. - Tak. Bardzo dobrze. - Kolana pod nią drżały. Osunęła się na krzesło za biurkiem. - Cathy, posłuchaj. Wolałabym,

żeby Graham już dziś nigdzie nie wychodził. Ani na rower, ani na kosza, ani z deskorolką. - Po kolacji chcemy oglądać film w telewizji. - Świetnie. - O co chodzi? - O nic. - Czy to ma coś wspólnego z pojawieniem się po południu pani Jolly? - Tak, ale nic nie mów Grahamowi. W słuchawce zapadła cisza. Jade wyczuwała dezaprobatę Cathy. - Graham ma słówko do ciebie. - Daj go. - Cześć mamo! Kiedy przyjdziesz? - Niedługo. Zaczekaj na mnie. *** - Co do... Dillon zrobił ostry skręt kierownicą, żeby ominąć Smu314 tasa, który wyskoczył z rowu przy szosie i pędził prosto pod koła furgonetki. Dillon z całej siły nacisnął na hamulec, aż zapiszczały opony. - Ty głupi kundlu! - krzyknął przez okno. Usłyszawszy znajomy głos, Smutas znieruchomiał na poboczu. Przechylił łeb i patrzył na furgonetkę, po czym rzucił się do samochodu w szale radości. Dillon otworzył drzwi. Pies wskoczył mu na kolana, lizał po twarzy i walił w kierownicę opętańczo wachlującym ogonem. - Ty głupi psie, złaź ze mnie! Jezu, ale ty cuchniesz! Kiedy się ostatnio kąpałeś? - Zepchnął Smutasa z kolan i wrzucił bieg. Kiedy ruszyli, spojrzał na psa z ukosa. Smutas odwzajemnił się stęsknionym spojrzeniem. Język wisiał mu z boku, dyszał ciężko. - Tyle razy ci mówiłem, żebyś się do mnie nie przywiązywał, ale ty nie słuchasz, co? Dillon przyznawał w duchu, że przyjemnie być witanym po dwunastu dniach nieobecności, nawet jeżeli jedynym stęsknionym stworzeniem jest durny kundel, który pcha się pod wielką furgonetkę. Wbrew sobie przywiązał się do tego psiaka. Rozglądał się, gdy go nie było w pobliżu przyczepy, i cieszył się z jego powrotów. Podrapał psa za lewym uchem. - Gdzie ty byłeś? Wracałeś do domu? Poszedłeś na panienki? - Smutas przestał dyszeć i podniósł do góry brwi. I co? Udało się? - Smutas zaskomlał. Dillon ze smutkiem powiedział: - No tak. Znam to uczucie. Oparł nadgarstek lewej ręki na kierownicy, a prawą dalej gładził Smutasa. O tej porze ruch był niewielki. Nie trzeba było wytężać uwagi. Dobrze, bo myśli Dillona błądziły zupełnie gdzie indziej. Tęsknił za nią. Skrócił wyjazd o dwa dni. Niepotrzebnie jechał sześć godzin, żeby znaleźć się dziś wieczorem w domu. Równie

dobrze mógł się zjawić jutro w południe. Poza tym od kiedy nazywał to miejsce domem? Z jakiej racji myślał o jakimkolwiek miejscu jak o swoim domu?! A z takiej, że był taki ktoś, kogo bardzo chciał zobaczyć. Przerażało go to jak diabli. Bał się do tego stopnia, że korciło go, by porzucić furgonetkę TexTile w Knoxville i zniknąć jak dawniej. Jednak niezbyt długo zmagał się z tą myślą. - Przede wszystkim - zwrócił się do uważnie słuchającego Smutasa - ucieczka od problemów jest tchórzostwem. Czemu miało służyć odwrócenie się od życia po śmierci Debry? Znieczuliło chwilowo jego udrękę, pozwalając egzystować, kiedy życie stało się obojętne. Po znalezieniu martwej Debry i dziecka jedynym celem było zadanie bólu Scanlanowi. Kiedy to osiągnął, mógł bez żalu wydać ostatnie tchnienie. Jednak jakaś jego cząstka kazała mu trwać. To „coś", maleńkie, ale aktywne, na podobieństwo procesora w komputerze, schowane gdzieś głęboko w podświadomości, pilnowało, by żył dalej. Teraz wiedział, dlaczego. TexTile. Jego przeznaczeniem było wybudowanie tej fabryki. Wierzył w to całym sobą. - Muszę ją skończyć. Muszę sam sobie udowodnić, że potrafię wyciągnąć ją pod sam cholerny dach. Rozumiesz? Smutas zapiszczał i położył mu łeb na udzie. - Tak. Wiem. Życie jest kurewskie. Nie chciał się przywiązywać do psa, a czuł ucisk w gardle, bo głupi kundel cieszył się z jego powrotu. Chłopca też nie miał zamiaru polubić, ale Graham był taki, jaki miał być Charlie: inteligentny, błyskotliwy, miły i na tyle rozbrykany, by nikt go nie brał za łamagę. - Co u Grahama? - zapytał Smutasa. - Widywałeś go? Może następnym razem, gdy będę wyjeżdżał, poproszę go, żeby cię wykąpał. Pies machnął ogonem, niezbyt entuzjastycznie odnosząc się do tego pomysłu. Nie przepadał za kąpielą. - Mógłbym zaproponować mu parę groszy. Chłopcy w jego wieku zawsze potrzebują pieniędzy. Przed wyjazdem Jade przeprosiła go za to, że chłopak kręci się po budowie. Sądziła, że przeszkadza i zamęcza pytaniami. Tak naprawdę Dillonowi pochlebiało, że chłopiec chodzi za nim krok w krok. Czasami jego pytania i spostrzeżenia były zabawne, a czasem bardzo trafne. Chociaż się przed tym bronił, bardzo chciał go znowu zobaczyć. Odpędzał od siebie różne dziwne myśli podczas sześciogodzinnej jazdy. Teraz, gdy od końca podróży dzieliło go zaledwie parę minut, musiał przyznać sam przed sobą, że prawdziwym powodem jego pośpiechu była chęć ujrzenia Jade. Oczywiście, miał mnóstwo do opowiadania. Był pewien, że i ona będzie mieć dla niego dużo nowych spraw. Trzeba będzie omówić wszystko, co zdarzyło się pod jego nieobecność. Ale czy naprawdę chciał ją widzieć wyłącznie z pobudek

zawodowych? Miał nadzieję, że tak. W innym przypadku okazałby się nielojalny w stosunku do Debry i zwyczajnie głupi. Powinien był znaleźć sobie jakąś kobietę w trakcie podróży. Gdyby wziął do łóżka jakąś ciepłą, chętną dziewczynę, nie byłby teraz taki spięty. Może nie zależałoby mu tak bardzo na zobaczeniu Jade. Może jego penis nie twardniałby na samo jej wspomnienie, stojącej na środku pola pod zachmurzonym niebem. Zajechał furgonetką na żwirowy podjazd przed przyczepą. Smutas wyczuł, że zbliżają się do domu. Wstał i otrząsnął się od czubka nosa po ogon. Dillon roześmiał się. Jednak ochota do śmiechu przeszła mu momentalnie, gdy spostrzegł światło w przenośnym biurze i dżipa Jade zaparkowanego przed nim. - Do diabła! Co ona tu robi w środku nocy? Zaparkował furgonetkę i wysiadł. Smutas wyskoczył za nim i pobiegł do miski z wodą. Dillon złapał za klamkę. Drzwi były zamknięte. - Jade? - Wyjął klucz z kieszeni dżinsów, włożył do zamka i cicho otworzył drzwi. Spała z głową na biurku. Dillon podszedł na palcach. - Jade? Nie poruszyła się. Opierała głowę w zgięciu ramienia. Jego spojrzenie powędrowało ku palcom Jade. Były bardzo smukłe. Nieruchoma, delikatna dłoń wyglądała niewiarygodnie krucho. Kaskada wzburzonych, lekko kręcących się włosów spływała na ramię i dokumenty, nad którymi zasnęła. Kruczoczarne włosy stanowiły idealne dopełnienie jasnej cery. Odsłonięty policzek był lekko zaróżowiony, a brwi równe i lśniące jak na pomalowanych cieniutkim pędzelkiem porcelanowych twarzyczkach lalek. Spała mocno, oddychając przez rozchylone usta. Pragnienie, by jej dotknąć, wywoływało u Dillona wręcz fizyczne napięcie. Zastanawiał się, co ma robić. Nie będzie zachwycona, że zaskoczył ją w tak intymnej sytuacji. Oboje mogą poczuć się niezręcznie. Kto wie, czy nie wpłynie to na ich wzajemne stosunki. Absolutnie nie chciał ich zepsuć. Chyba było jej wygodnie. Mając to wszystko na względzie, uznał, że najlepiej będzie ją tak zostawić. Kiedy się obudzi i zauważy, że przyjechał, zajrzy do jego przyczepy, jeśli będzie miała ochotę. Jeżeli nie, zobaczą się jutro z samego rana. Ponieważ lampa świeciła jej prosto w twarz, przechylił się nad biurkiem, żeby ją zgasić. Obudziła się, gdy tylko zrobiło się ciemno. - Nie! - Podskoczyła, niemal zderzając się z nim głową. - Jade, to ja. - Nie dotykaj mnie! - Szukała czegoś po omacku między papierami na biurku. - Co robisz? - Jeżeli mnie tkniesz, zabiję cię.

Dillon, zaskoczony gwałtownością reakcji, spojrzał na jej wyciągnięte ręce i odnotował zimny błysk metalu. - Jade - powiedział spokojnie - to ja, Dillon. - Sięgnął do wyłącznika. - Nie! - Zamachnęła się nożem do rozcinania listów w kierunku jego brzucha. - O matko! Musiała chyba nadal spać, bo nie bardzo wiedziała, co się dzieje. Dillon rzucił się przez biurko i schwycił ją za ręce. Musi ją powstrzymać, zanim zdoła go pokaleczyć lub poranią się nawzajem. Telefon zleciał na podłogę, dokumenty rozsypały się po biurze jak liście na jesiennym wietrze. Jade krzyczała. Szamotał się z nią, usiłując wyrwać nóż. Poleciała na ścianę, zrywając kalendarz z gwoździa. Wykręcił jej ręce, ale wciąż nie wypuszczała noża z zaciśniętej dłoni. Nie wiadomo skąd brała tyle siły. Jego uścisk musiał ją boleć. To nic, później przeprosi. Teraz trzeba uważać, by nie wbiła mu noża w brzuch. W końcu udało mu się złapać ją za oba nadgarstki i podnieść ręce nad głowę. Przygwoździł ją do ściany. Jak opętana rzucała głową na boki. - Najpierw mnie musisz zabić! - Jade! - Nie pozwolę! Będziesz musiał mnie zabić! - Jade! Nagle oprzytomniała, tak jakby wyrwał ją ze środka sennego koszmaru. Przestała walczyć i rzucać głową. Tylko piersi unosiły się i opadały w rytm przyśpieszonego oddechu. - Kto to? Czuł jej gwałtowny oddech na policzku. - To ja, Dillon. - Dillon? - No jasne. - Dillon. - Tak. Wyczerpany, oparł głowę o jej czoło i z trudem łapał powietrze. Uwolnił jej ręce. Opadły i zwisały bezwładnie po bokach. - Nic ci nie jest? - zapytał schrypniętym głosem. Pokręciła głową. Odstąpił i zapalił lampę na biurku. Nadal trzymała nóż do papieru. Ostrze miało piłkę. Mogło stanowić śmiertelną broń. - Jezu! Coś ty właściwie chciała zrobić z tym cholerstwem? Jade rzuciła nóż na biurko i opadła na krzesło. - Bronić się. Była blada, zadyszana i roztrzęsiona, ale cała i nie pokaleczona. Widząc, że wyszła z szarpaniny bez szwanku, Dillon wreszcie mógł rozładować swój gniew. - O mało mi nie rozprułaś flaków! Jade oparła łokieć na biurku i odgarnęła włosy z twarzy. - Nie trzeba było się skradać. - Nie skradałem się. Zachowywałem się normalnie. Dwa razy zawołałem cię po imieniu.

- Dlaczego mnie nie obudziłeś? - Nie chciałem cię przestraszyć. - Tak, tylko przewiesiłeś się nade mną, jakbyś chciał zaatakować. Dillon puścił wiązkę przekleństw pod nosem. - A w ogóle co tu robisz? Która godzina? - Wczesna. Dopiero minęła jedenasta. - O matko! - Podniosła telefon z podłogi. Kiedy dzwoniła do domu, Dillon stał przy biurku i obserwował ją ze złością. - Dobrze, że przyjechałeś - stwierdziła, odkładając słuchawkę. - Cathy martwiła się o mnie, ale nie chciała dzwonić, bo wie, że nie lubię, jak mi się przeszkadza. - Dlaczego sterczysz tutaj po zmroku? - zapytał z gniewem. - Miałaś szczęście, że to byłem ja. - Zamknęłam drzwi na klucz. - Tak, akurat bardzo by pomogło, jakby ktoś chciał tu wtargnąć. - Nic się nie stało, więc zapomnijmy o tym, dobrze? Ilekroć słyszał ten wyniosły ton, szczęki same mu się zaciskały. Kiedy wychodziła zza biurka, zastąpił jej drogę. - Zapomnimy, jeśli ja uznam za stosowne. Nie powinnaś sama siedzieć po zmroku na takim odludziu. To niebezpieczne. Nigdy więcej tego nie rób. - Jakim prawem zwracasz mi uwagę? - Cholera! Zapomnij na chwilę o prawach! To nie ma nic wspólnego z pracą. Poza tym przestań przypominać, kto tu jest szefem, za każdym razem, kiedy nie masz racji! Patrzyła na niego rozjuszona. - Gdyby to był kto inny, Smutas by mnie ostrzegł o niebezpieczeństwie. Dillon pochylił się nad nią, przysuwając bliżej twarz. - Na pewno? - Oczywiście. - No to dowiedz się, że Smutasa wcale tu nie było oznajmił cicho. - Latał za sukami. Gdyby mu się poszczęściło, wróciłby pewnie jutro rano. Zirytowana i zawstydzona, odwróciła głowę. - Doceniam twoją troskę. - Nie pochlebiaj sobie. To nie troska. Po prostu usiłuję przemówić do rozsądku komuś, kto ma gówno zamiast mózgu. Raptownie odwróciła głowę z powrotem w jego stronę. - Świetnie, że użyłeś tej szczególnej metafory. Miałam właśnie cię poprosić, byś uważał na język w obecności mego syna. - Czy podsłuchujesz moje rozmowy z Grahamem? - Oczywiście, że nie. Tylko on ciebie często cytuje. Uważa, że jesteś cholernie fajny. Poczuł miłe ciepło rozchodzące się po całym ciele. - Naprawdę? - Naprawdę. Więc pilnuj się, co przy nim mówisz. - Nie powiedziałem nic takiego, czego nie mógłby usłyszeć w kablówce albo wśród kolegów z klasy. - To nie ma znaczenia.

- Właśnie że ma. Jeżeli nie chcesz zrobić z Grahama maminsynka, musisz dać mu więcej swobody i pozwolić czasem zakląć. Za dużo przebywa wśród kobiet. Dobrze mu zrobi, gdy pobędzie trochę z mężczyznami na budowie. - Aha, jeszcze coś. Nie zachęcaj go czasem do przyjeżdżania tutaj na rowerze. - Nie zachęcałem go. - Mówił co innego. - Nie zachęcałem go! - Nigdy nie rozmawiałeś z nim o jeżdżeniu rowerem na budowę? - Ten temat się pojawił, ale stwierdziłem, że decyzja należy do ciebie. - Dobrze, że nie zapomniałeś, iż jestem jego matką. Dziękuję ci serdecznie. Wiedział, że musi ją pocałować. Popełni wykroczenie dużego kalibru, ale zrobi to tak czy owak. Ponieważ decyzja już została powzięta, nic nie będzie w stanie go powstrzymać. Zanurzył dłoń we włosach Jade i odchylił jej głowę, zbliżając usta do jej warg. Oddychała płytko. Zdumiony, przez chwilę delektował się wrażeniem jej oddechu na swoich ustach. Wszystkie myśli odpłynęły. Nie zastanawiał się nad konsekwencjami tego, co robi. Pewnie jutro wyrzuci go z pracy. Nie myślał o Debrze. O niczym nie myślał; poddał się całkowicie cudownemu uczuciu, jakie dawał mu pocałunek z Jade. Koniuszkiem języka przesunął po jej wargach, próbując je rozdzielić. Jade była jak oniemiała; wyczuwał to. Ciało miała sztywne, stała, wstrzymując oddech, napięta jak struna. Jednak brak reakcji nie zniechęcił go. Powoli pieścił jej usta tak, jak nauczył się wiele lat temu. Jego język zagłębiał się i cofał, aż zaczęła oddychać i położyła ręce na jego ramiona. - Nie - szepnęła. - Proszę. Nie myślała „proszę, przestań". Mówiła „proszę, jeszcze". Chociaż to „proszę" zostało poprzedzone słowem „nie", odbierał jej rosnące podniecenie. Czuł ciepło bijące od ciała i przyspieszony, urywany oddech. Oddech narastającego pożądania. Ujął jej głowę w długie, smukłe palce i jeszcze mocniej przechylił. Muskał ustami szyję i całował wrażliwe, pachnące miejsce za uchem. - Nie, Dillon - zatkała. - Wcale tak nie myślisz. Wrócił do jej ust. Pochylił się i pocałował mocniej niż przedtem. Czuł w lędźwiach gorącą falę podniecenia. Siła tego dreszczu i intensywność doznań wyrwały mu z gardła głośne westchnienie. Przesunął rękę na jej pośladki i przycisnął do siebie. Nabrzmiały członek znalazł gniazdko we wgłębieniu między udami. Pocierał nim o jej brzuch. Jęknęła. Druga ręka znalazła pierś. Jędrną, pełną, o doskonałym kształcie. Brodawka zareagowała na pieszczotę kciuka. Tak bardzo pragnął dotknąć jej ustami, choćby tylko przez bluzkę.

Pochylił się niżej. - Nie! Odskoczyła tak gwałtownie, że straciła równowagę i potoczyła się na ścianę. Skrzyżowała ramiona i tarła o nie dłońmi, jakby chciała coś z nich zetrzeć. Oczy zrobiły się ogromne. Widać było białe pola wokół niebieskich, błyszczących źrenic. - Powiedziałam: nie! - krzyknęła gniewnie. - Powiedziałam ci: nie. Nie! Nie! Nie rozumiesz? Nie! Był jak porażony. Zrobił krok w jej kierunku. - Jade, ja... - Nie dotykaj mnie! Nie...! - krzyczała histerycznie, wyciągając rękę, żeby go odepchnąć. Podniósł ramiona na znak, że się poddaje. - Już dobrze, dobrze. Nie dotknę cię. Przysięgam. Pierwszy raz znalazł się w takiej sytuacji. Czasami kobiety opierały się, aby pokazać, że nie są łatwe, ale żadna nigdy nie wpadła w histerię. Ona nie udawała. Gdyby sądził, że to jakaś damska sztuczka, byłby wściekły. Ale to nie była gra. On ją naprawdę przeraził. - Jade, nie musisz się mnie obawiać - powiedział łagodnie. - Nie będę cię do niczego zmuszał. - Nie mogę. - Widzę. - Nie mogę - powtórzyła. - W porządku. Przestań patrzeć na mnie, jakbym był Kubą Rozpruwaczem, dobrze? Nic ci nie zrobię. Powoli uspokajała się. Nie pocierała już ramion, ale nadal trzymała je skrzyżowane na piersi. Oczy straciły wyraz niemal zwierzęcego strachu, ciągle jednak unikała jego spojrzenia. Przesunęła ręką po piersi, którą pieścił. Ten kobiecy, obronny gest wywołał w nim poczucie winy. Ciągle uciekając przed jego spojrzeniem, zgarnęła z biurka torebkę i klucze. - Lepiej pojadę do domu. Cathy musi się niepokoić. - Jade, co... Pokręciła lekko głową, ucinając ewentualne próby rozmowy o jej dziwnym zachowaniu. Szybko wyszła z biura i wskoczyła do dżipa. Dillon stał w drzwiach i zagubiony obserwował ją. Stał tam tak długo, aż czerwone światła jej samochodu zniknęły w ciemnościach. 23 Pomysł, który George Stein omawiał z Jade przez telefon pierwszego maja, dotyczył wzniesienia dodatkowego budynku gdzieś w pobliżu TexTile. Miałby służyć nie tylko ścisłemu kierownictwu GSS, ale również przedstawicielom najróżniejszych firm współpracujących z GSS, rozlokowanym na południowym wschodzie. Stein wydzwaniał do niej prawie codziennie, pytając o postęp w nabywaniu gruntów. Jade grała na zwłokę, twierdząc, że jest bardzo wybredna. Ostatnio Stein dał do zrozumienia, że jest gotowy przysłać kogoś do pomocy, jeżeli to zadanie ją przerasta. Wiedziała, że blefuje, aby ją zmobilizować. Jednak nie mogła

dłużej przeciągać. Niestety, jeżeli Stein wbił sobie coś do głowy, oczekiwał natychmiastowej realizacji swoich pomysłów. Następnego ranka po przyjeździe Dillona Jade zdecydowała się ponownie odwiedzić Parkerów. Dyskretnie, żeby nie komplikować sytuacji, kazała wymierzyć działkę Otisa, a także inne parcele tak w Palmetto, jak i poza miastem. Przyjechała na farmę wcześnie rano. Otis właśnie wsiadał na traktor, żeby wyruszyć na pole. - Zabiorę panu zaledwie minutkę - oznajmiła, podchodząc. - Jeżeli przyszłaś w sprawie sprzedaży, marnujesz czas. - Proszę mnie wysłuchać. - Czekała w milczeniu, aż z ociąganiem zszedł z traktora. - Dziwię się, że pan i pańska żona nie macie ochoty spędzić reszty życia w dobrobycie. Mógłby pan kupić jakiś ładny domek w mieście i przejść na emeryturę. Do końca życia nie musiałby pan pracować. Niech pan pomyśli o dzieciach i wnukach. Spojrzał na nią z niechęcią. - Tak, to brzmi kusząco, pewnie. Ale jak będę sprzedawał, to na pewno nie tobie. - Co pan ma na myśli? Wyciągnął z kieszeni kombinezonu wyblakłą czerwoną szmatę i udawał, że czyści traktor. - Nie muszę ci się tłumaczyć. - Panie Parker, ja bardzo prosiłam, żeby pan nie rozgłaszał mojego zainteresowania zakupem ziemi. - I nie rozgłaszałem. Ty sama najlepiej powinnaś wiedzieć, jak to jest w małym mieście. Wieści szybko się rozchodzą. Ten rzeczoznawca, co go najęłaś, kręcił się dwa dni. Ludzie zaczęli rozpytywać. Energicznym ruchem otworzyła zamek teczki. - Oto oferta GSS dotycząca parceli łącznie z domem. Wręczyła mu oficjalnie sporządzony kontrakt i wskazała kwotę u dołu strony. Zmrużył słabe oczy, aby lepiej widzieć. Twarz mu się wydłużyła. - Pięćset tysięcy dolarów? Chyba żartujesz! - Nie, panie Parker. Wcale nie. Musi pan tylko pójść ze mną do notariusza dziś po południu i podpisać umowę. - Nie wiem - powiedział, kręcąc głową. - Mogę pana zapewnić, że więcej nikt panu nie da. Ta kwota znacznie przewyższa wycenę. Popatrzył na nią podejrzliwie i potrząsnął głową. - Nie mam zamiaru się spieszyć. Już powiedziałem, jeszcze nie wiem, czy sprzedam. Odwrócił się do niej plecami, wdrapał na traktor i zapuścił silnik. Potem poprawił słomkowy kapelusz i wyjechał z podwórka. Jade położyła umowę na ganku, przyciskając ją kamieniem. Kiedy już miała zamiar odejść, usłyszała, jak otwierają się ażurowe drzwi. Kiedy podniosła wzrok, zobaczyła panią Parker. - Dzień dobry! - Słyszałam, jak ludzie mówili, że masz syna - rzuciła pośpiesznie pani Parker, jakby bojąc się, że to pytanie nie przejdzie jej przez gardło.

- To prawda. Ma na imię Graham. - Tak myślałam, że może... Czy to jest dziecko mojego Gary'ego? Jade ogarnął wielki smutek. Desperacka nadzieja malująca się na tej zniszczonej, starej twarzy łamała jej serce. Przez chwilę miała ochotę skłamać i przyznać, że Gary jest ojcem Grahama, ale powstrzymała się. Wyrządziłaby wiele złego i im, i Grahamowi. - Nie, pani Parker - powiedziała ze smutkiem. - Ale od dnia, kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży, nie mogłam odżałować, że to nie Gary jest jego ojcem. Pani Parker bez słowa wycofała się do domu. Siatkowe drzwi zamknęły się z metalicznym trzaskiem. W parę minut Jade dojechała do skrzyżowania z szosą. Mignął jej przed maską pędzący el dorado koloru cukierkowej czerwieni. Jechała na budowę tak pogrążona w myślach o Parkerach, że nie zauważyła el dorado, dopóki z nią nie zrównał. Musiał zawrócić i pojechać za nią. Za kierownicą siedział Neal Patchett. Uśmiechnięty machał, żeby zjechała na pobocze. - Idź do diabła! Nadal z uśmiechem wyprzedził Jade i zajechał drogę, o mało nie uderzając w maskę cherokee. Błyskawicznie nacisnęła na hamulec. Neal zablokował bokiem przód jej auta, tak że oba samochody utworzyły literę T. Jade z gniewem pchnęła drzwi i wysiadła. - Do cholery, co ty wyrabiasz?! - Poprosiłem cię ładnie, żebyś stanęła. - Dobrze pamiętała ten drwiący grymas i nonszalancki ton, a także sposób, w jaki poruszał się, podchodząc do niej. Jak na ironię znajdowali się w pobliżu miejsca, skąd porwał ją piętnaście lat wcześniej. - I co, wszystko po staremu? Kiedy coś nie jest po twojej myśli, wymuszasz to siłą? Ukłonił się nisko, z udawaną galanterią. - Przyznaję się do winy. - Jeżeli chciałeś się ze mną zobaczyć, trzeba się było umówić na spotkanie. - Przecież próbowałem, czyż nie? Nie dotarły do ciebie wiadomości, które nagrałem na sekretarce? - Dotarły, ale je zignorowałam. - A ile razy odkładałaś słuchawkę, gdy dzwoniłem? Nigdy też nie doczekałem się podziękowania za kwiaty na przywitanie. - Poszły do śmieci, jak je tylko dostałam. Zacmokał teatralnie. - Jade, Jade, pojechałaś na Północ i zrobiłaś się pospolita. Musiałaś nabrać złych manier od Jankesów. Co się stało z tą słodką dziewczyną, którą tu wszyscy tak kochaliśmy? - Stała się ofiarą zbiorowego gwałtu. Zamrugał, ale był to jedynie wystudiowany gest. - Widzę, że nadal masz żal. Uważaj, Jade, możesz się

przedwcześnie zestarzeć z goryczy. Dostaniesz zmarszczek. Poza tym po co to wszystko? Lamar w grobie, Hutch prawie trup, a ja? Ja przychodzę do ciebie jako stary przyjaciel i proponuję fajkę pokoju z nadzieją, że zapomnisz o naszym małym nieporozumieniu. Trzeba mieć tupet, żeby nazwać gwałt i samobójstwo Gary'ego „małym nieporozumieniem"! Musiała z całej siły powstrzymać się, by nie wbić paznokci w tę bezczelnie uśmiechniętą gębę. - Neal, zachowujesz się jak ktoś, kogo obleciał strach. Moje przedsiębiorstwo stanowi zagrożenie dla panujących tu feudalnych stosunków. Grozi ci utrata władzy i ty o tym wiesz. Co gorsza, ja również to wiem. - Jade, nie stawiaj tak pochopnie krzyżyka na Patchettach. - Nigdy nie lekceważyłam waszych możliwości. Tym razem jednak nie wygracie. Wsiadła do samochodu i zatrzasnęła drzwiczki. Pochylił się i wsadził głowę przez opuszczoną szybę. - Jesteś pewna? - Zrobię wszystko, żeby być cholernie pewna. Neal zmrużył oczy. - Wiesz co, Jade? Nie wierzyłem własnym uszom, kiedy się dowiedziałem, że masz syna. Bo przecież ty nie jesteś mężatką. No i parę dni temu przeszedłem się pod twój dom i, patrzcie państwo, jest! Kilkunastoletni chłopak gra sobie w kosza na podwórku, zupełnie jak ja kiedyś. Nie potrafiła ukryć paniki. Widząc to, Neal ciągnął dalej cichym, monotonnym głosem: - Świetny chłopak, Jade. Podobny do mnie, kiedy byłem w jego wieku. - Nachylił się jeszcze bliżej. - I wiesz, nad czym myślałem? Zastanawiałem się, czy Georgie na pewno zrobiła ci skrobankę tego dnia, kiedy obserwowaliśmy, jak wchodzisz do jej domu. - „Obserwowaliśmy"? - Tak. Gary i ja. Pojechaliśmy kupić trochę bimbru od Georgie. Cholera, ale byliśmy zaskoczeni, kiedy zobaczyliśmy, jak skradasz się chodnikiem, ściskając w ręce pięćdziesiąt dolarów. - Nie pojechałeś po bimber. Patrice Watley doniosła ci, że tam będę. Specjalnie wziąłeś ze sobą Gary'ego. - Ale szalał! - cicho roześmiał się Neal. Nie potrafiła opanować drżenia. Z wściekłości ledwo mogła wydobyć głos. - Uważałam, że zabić ciebie to za mało. To był błąd. Należało cię wykończyć piętnaście lat temu. Zachichotał, nieporuszony. - Wiesz, co sobie myślę, Jade? Że wyszłaś od Georgie z pięćdziesięcioma dolarami w dłoni i dzieciakiem w brzuchu. - Wsadził rękę w okienko i nawijał na palec pasmo jej włosów. - I myślę także, że to ja zrobiłem to dziecko, że to mój chłopak. A Patchettowie zawsze biorą to, co do nich należy. Szarpnęła głową i wrzuciła wsteczny bieg. Samochód zarzucił

do tyłu. Gdyby Neal nie cofnął się w porę, straciłby ramię. Cherokee popędził do przodu, o włos mijając bagażnik najnowszego modelu el dorado. Jade zacisnęła ręce na kierownicy. Zwarła zęby, żeby nie krzyczeć. Niech ich szlag trafi! Dlaczego zawsze znajdą sposób, by ją terroryzować! Kiedy przyjechała na budowę i zaparkowała samochód pod biurem, niepokój i podejrzenia nie przestawały jej dręczyć. Wewnątrz pomieszczenia robiło się duszno. Roztrzęsiona, włączyła klimatyzację i zdjęła żakiet. Właśnie go wieszała, kiedy w drzwiach stanął Dillon. Zarys jego sylwetki był mocny i wyraźny w porannym słońcu. - Dzień dobry! - odezwała się. - Dzień dobry. Trudno jej było spojrzeć na niego po tym, co zdarzyło się w nocy. Skupiła uwagę na parzeniu kawy. Ręce jeszcze jej się trzęsły po rozmowie z Nealem. Nie mogła opanować ruchów. Rozsypywała kawę po stole. - Wczoraj nie miałam okazji cię spytać, jak wypadł wyjazd. - Myślę, że nieźle. - Nie spodziewałam się ciebie przed czwartkiem. - Objechałem wszystkich z listy prędzej, niż myślałem. - Znalazłeś jakąś firmę? - Chciałem najpierw omówić wszystkie oferty z tobą. - Świetnie. Zajmiemy się tym, jak tylko zrobię kawę. - To ja nadal tu pracuję? Jade gwałtownie się odwróciła. Dillon stał w progu, jakby czekał na zachętę. - Oczywiście, że nadal pracujesz. I proszę, zamknij drzwi. Wypuszczasz chłodne powietrze. Wszedł i zamknął drzwi. - Nie byłem pewien, czy jeszcze mam tę pracę, po tym, co się wczoraj zdarzyło. Myślałem, że każesz mi się spakować z samego rana. Czasami wolałaby, żeby miał na sobie coś więcej niż tylko podkoszulek. W tej chwili też tak było. Ciężko jej było patrzeć na półnagi tors, ale jeszcze trudniej wytrzymać przenikliwe spojrzenia. - Jakiś głupi pocałunek nie może być powodem zwolnienia. To byłoby nie w porządku. Celowo umniejszała znaczenie wczorajszej pieszczoty. To był jedyny radykalny, bezpieczny i zdrowy sposób podejścia do tej całej historii. Musiała się jakoś wykręcić. Gdyby dała do zrozumienia, że przywiązuje wagę do tego, co się stało, musiałaby zająć jakieś stanowisko. Żeby to zrobić, najpierw powinna określić jednoznacznie swój stosunek do minionego incydentu. A na to nie była przygotowana. Prawda, że pocałunek nią wstrząsnął. Była przerażona jak zwykle. Z reakcją, którą uważała za typową dla siebie, mieszały się jednak również inne doznania. Gdzieś głęboko czaiła się ciekawość, co by się stało, gdyby go nie powstrzymała. W trakcie bezsennej nocy męczyło ją jedno pytanie. Jak dalej rozwinęłaby się sytuacja, gdyby jej stanowcze „nie"

nie zdołało stłumić jego zapałów? Odpowiedź mogła być tylko jedna. Jego pieszczoty stałyby się bardziej natarczywe. Potem zdjęliby ubrania. Pewnie dążyłby, aby ta rzecz, której twardy ucisk czuła na podbrzuszu, znalazła się w niej. Posiadłby ją i zdominował. Na samą myśl o tym wszystko w niej drżało. Ale nie ze strachu czy z obrzydzenia. I to właśnie najbardziej ją niepokoiło. Dlaczego nie była zła? Dlaczego nie czuła odrazy? Kiedy Hank zorientował się, że jest niechętna jego zalotom, starał się być czuły i delikatny. W sposobie, w jaki Dillon wpił się w jej usta i głodnym językiem penetrował ich wnętrze, nie było niczego subtelnego. Nikt jej tak nie całował od czasów Gary'ego. A gdyby miała być tak do końca szczera, to musi przyznać, że nikt nigdy jej tak nie całował! Zareagowała na atak Dillona na zasadzie odruchu, w typowy, nieodłącznie związany z jej problemem psychologicznym, sposób. Tylko tym razem reakcja była opóźniona. Pozwoliła mu posunąć się za daleko. Dlaczego to zrobiła? Ponieważ mimo natarczywości jego pieszczoty wywołały dziwne mrowienie w miejscach, których nigdy nie podejrzewałaby o wrażliwość na bodźce erotyczne. Serce waliło nie tylko ze strachu, ale również z przedziwnego podniecenia, które przez swą niezwykłość było równie przerażające. Niespodziewana reakcja zaskoczyła ją tak samo mocno jak pocałunek. Dlatego w tej chwili nie czuła się na siłach zająć tą sprawą. Spotkanie z Nealem i jego zakamuflowane groźby wyprowadziły ją z równowagi i nadszarpnęły odporność. Cathy przepowiedziała, że mogą próbować dobrać się do niej poprzez Grahama. Przysięgała sobie, że podwoi środki ostrożności, żeby trzymać go od nich z daleka. Teraz jednak najbardziej palącym problemem było ustalenie na nowo właściwych relacji między nią a Dillonem. Należy zająć się tym natychmiast ze względu na dobro zadania, jakie stoi przed nimi. Odsunęła na bok niespokojne myśli o synu. - Siadaj, Dillon. Opowiedz mi o tych firmach betoniarskich. Zajął miejsce, ona tymczasem nalała mu kawę. Pamiętała, że pije czarną. Podała mu parujący kubek i usiadła za biurkiem. - Wybrałem trzy oferty - powiedział, przysuwając notatnik, który przyniósł z sobą. - Kolejność nie gra roli. Przebiegła wzrokiem wszystkie trzy oferty, po czym wróciła do pierwszej i czytała ją bardziej wnikliwie. Dillon wiercił się na krześle. Wiedziała, że chce coś powiedzieć, zanim jeszcze się odezwał. - Czuję, że powinienem cię przeprosić, tylko nie bardzo wiem, za co. - Nie ma potrzeby. - Widzę, że jesteś zdenerwowana. . - Jestem, ale to nie ma nic wspólnego z tobą. Wpatrywała się w notatki, ale nie bardzo rozumiała, co czyta. Nie mogła się skoncentrować. Myśli były zajęte rozpamiętywaniem

wrażenia dotyku wąsów na jej ustach. - Już raz wyraziłaś swoje zdanie na temat całowania. Chodzi mi... - Pamiętam tamtą rozmowę. - Wtedy, gdy pocałowałem cię w limuzynie... no wiesz, chcę powiedzieć, że wczoraj to było zupełnie coś innego. Wczoraj... - Nie chcę, żebyś cokolwiek wyjaśniał. - Posłuchaj, a ja nie chcę, byś myślała, że mnie sprowokowałaś. - Wcale tak nie myślę. - Nie było w twoim zachowaniu żadnych seksualnych podtekstów. - Dobrze wiedzieć. - Jade, nie zamierzałem cię pocałować. To jakoś tak samo wyszło. - Rozumiem. - Gdybyś mi wcześniej powiedziała, że ci to nie sprawia przyjemności... - Kto powiedział, że nie sprawia? Dopiero kiedy usłyszała własne słowa, uświadomiła sobie wagę swego wyznania. Ich spojrzenia zderzyły się w zupełnej ciszy. Wciągnęła szybko powietrze. Nie miała jak się osłonić przed jego uporczywym wzrokiem. - Więc było ci dobrze? - zapytał szorstko. - Nie. Chodzi o to... - Spuściła oczy. - Chodzi o to, że ja... że ja, Dillon, nie mogę... nie mogę tego robić. - Nie możesz całować się z kimś, z kim pracujesz? - Nie mogę się z nikim całować. Usłyszała, jak stawia kubek na stole. Ubranie zaszeleściło o siedzenie krzesła, kiedy przysunął się bliżej. - Nie możesz nikogo całować? o - Tak. - Dlaczego? - To już moja sprawa. - Teraz także i moja. Zdecydowanym gestem uniosła głowę i hardo spojrzała mu w twarz. Za chwilę miała tego gorzko żałować. Siedział przechylony, opierając ramiona na krawędzi biurka. Letnie słońce rozjaśniło mu pasma włosów. Nagie ramiona, szeroka klatka piersiowa, twarz z bujnymi wąsami i śmiałe, piwne oczy emanowały męskością, która, tak jak pocałunek, fascynowała i odpychała zarazem. - Koniec dyskusji - oznajmiła chrapliwie. - Może na dzisiaj. Spojrzała na papiery na biurku i odchrząknęła. - Chciałabym omówić te oferty żebyś mógł podjąć decyzję. - Proszę bardzo - powiedział powoli. Podporządkował się, ale przez cały czas przyglądał jej się tym swoim opanowanym, śmiałym spojrzeniem, które wywoływało u niej niepokojące uczucie ciepła. Cokolwiek robił: pracował, patrzył czy... całował, zawsze była w tym ta jego przeklęta żarliwość. ***

- Cholera! Mam tego dość! Ivan nie miał na myśli swojego kalectwa, chociaż akurat walił pięścią w oparcie wózka inwalidzkiego. Rozjuszył go kontrakt leżący na kikutach ud. Kontrakt, który Neal wyciągnął od pani Parker. - Kto zdrowy na umyśle zapłaci pół miliona dolarów za ten beznadziejny kawałek ziemi? - Zdaje się, że ja będę musiał - powiedział ponuro Neal. - Po co jej to potrzebne? - Może chce puścić tamtędy linię kolejową. Z dokumentów wynika, że towar ma być eksportowany z Port Royal. Obojętnie zresztą, co chce z tym robić, dla nas to niepomyślna wiadomość. - Neal ze zmarszczonymi brwiami wpatrywał się w umowę. - Prawdopodobnie jest to oferta wstępna. GSS ma góry szmalu. Będzie tak długo podnosić cenę, aż Otis się ugnie. - Nalej mi drinka! - ryknął Ivan. Neal nalał sporą szklaneczkę bourbona także dla siebie. Nieźle rozegrał spotkanie z Jade rano na szosie, ale tym razem go trafiła. Pierwszy raz w życiu stracił pewność siebie. Mylili się, sądząc, że łatwo dadzą sobie z nią radę. Całkowicie ignorowała jego telefony. Kwiaty podobno wyrzuciła do śmieci. Rozbudziła zainteresowanie mieszkańców Palmetto powstającą fabryką. Miał przeczucie, że tym razem ich dostała. Jego ojciec był stary i niesprawny. Nadal miał donośny głos, ale kogo mógł nim przestraszyć? Znano Ivana z tego, że trzyma ludzi w garści, szantażując ich pracą. Niedługo będzie musiał błagać, żeby zechcieli u niego pracować. Neal rozejrzał się po salonie. Dywany z Aubusson, porcelana od Spode'a, waterfordzkie kryształy. Wszystkie te bezcenne przedmioty, wniesione przez matkę w posagu, od pokoleń należały do jej rodziny. Cieszyło go, że ma największą, najbardziej okazałą rezydencję w okolicy. Lubił co roku zmieniać samochód. Nazwisko Patchett wiele znaczyło w mieście. Do diabła! Nie miał ochoty na zmiany! Spojrzał na ojca. Siedział zgarbiony w wózku. Nie, nie może powierzyć swojej przyszłości staremu kalece. Ojciec nie nadawał się do rozegrania tej bitwy, ale w swoim czasie nauczył go, jak podstępnie walczyć. Czas, by wreszcie wypróbował swoich sił. - Posłuchaj, staruszku, co zamierzam zrobić. Pójdę do banku i pożyczę pięćset tysięcy dolarów. Ivan spojrzał ponuro. - Jakie dasz gwarancje? - Hektar ziemi tu, ze dwa tam. Wystarczy na zabezpieczenie pożyczki. - Nie lubię pozbywać się ziemi. - Ale również nigdy nie chciałeś słyszeć o modernizacji. I teraz utknęliśmy z jedną fabryczką, która nie będzie w stanie konkurować z nowoczesnym przemysłem. Gdybyś się kiedyś zgodził na rozbudowę i unowocześnienie, tak jak proponowałem, nie znaleźlibyśmy się w takim dołku

- zrewanżował się Neal. Ivan skrzywił się, ale siedział cicho. - Jade interesowała się kilkoma parcelami - mówił dalej Neal. - Farma Parkerów jest największa i dlatego musi być dla niej najważniejsza. I właśnie nią się zajmiemy. Musimy położyć rękę na własności Otisa. - Bank może odmówić tak wysokiego kredytu. - Nie odmówią, jeżeli będzie krótkoterminowy. Trzeba tylko odkupić ziemię Parkerów. Wtedy Panna Przemądrzalska przybiegnie do nas z umową spisaną na papierze firmowym GSS w zębach. A my natychmiast podniesiemy cenę działki, podobnie zresztą jak i przyległych terenów. Jeżeli jest skłonna zapłacić pół miliona, da więcej. Kupi ziemie od nas, a ja zwrócę pożyczkę. Dorobię się nieźle na tej transakcji, jedynym kosztem będą odsetki dla banku. - Jak umotywujesz pożyczkę w banku? - Coś wymyślę. Nie chcę, żeby ktokolwiek w miasteczku się dowiedział. Musimy działać przez zaskoczenie. Neal wiązał pewne plany z zyskiem ze sprzedaży ziemi. Nie miał zamiaru omawiać ich z ojcem, póki nie uporają się z Jade. Miał nadzieję, że ojciec zgodzi się na modernizację i rozszerzenie ich przedsiębiorstwa. Latami spierali się na ten temat. Ivan z uporem trwał przy tradycyjnych metodach i krzywił się na wszelkie ulepszenia. Od czasu wypadku fabryką kierował Neal, Ivan był jedynie jej prawnym właścicielem. Najwyższy czas, żeby wszyscy, łącznie z ojcem, zaczęli uważać go za szefa. Przechylił kieliszek z resztką alkoholu. - Chcesz, żebym przywiózł ci jakąś panienkę na noc? Oczy Ivana pojaśniały. - Ta ruda, coś mi ją sprezentował na urodziny, miała usta jak odkurzacz. - Sprawdzę, czy jest w mieście. - Nie dzisiaj. Mam za dużo na głowie, żeby się rozpraszać. - Skubał brodę, pogrążony w myślach. - Boję się, czy czegoś nie przeoczyliśmy. A Otis? Co masz zamiar mu powiedzieć? - Ponieważ aż tak daleko wybiegasz myślami, zostawiam Otisa tobie. Ivan zachichotał. - Jest głupszy niż kury grzebiące u niego na podwórku. Przypomnę, jaki byłem dla nich dobry przez te wszystkie lata. Powiem, że jeżeli chce sprzedawać ziemię, powinien wybrać kogoś z miejscowych. - Zamyślił się. - Wiesz co? Może weź lepiej z banku sześćset tysięcy. Nie zaszkodzi podmaślić. Ta Sperry może nas przebić. - Dobry pomysł. Neal zbierał się do wyjścia, ale Ivan go zatrzymał. - Pokaż mi jeszcze raz zdjęcie chłopaka. Ivan był tak samo zaszokowany jak Neal, kiedy dowiedział się, że Jade ma kilkunastoletniego syna. Neal sięgnął po polaroidowe zdjęcia Grahama i podał je ojcu. Ivan kolejny raz uważnie je studiował. - Przejeżdżałem obok ich domu dziś rano - odezwał się

Neal. - Widziałem, jak kosił trawnik. Wiek by się zgadzał. - Mówiłeś mi, że była u Georgie. - Była, ale wyszła z dzieckiem. - Tego nie wiesz na pewno, a Georgie nie żyje. Nie możemy jej zapytać. - Przyparłem dzisiaj Jade do muru. Nie zaprzeczyła. A nawet gdyby, wiem, że mam rację. To ja ją rozdziewiczyłem. Nie była w ciąży z młodym Parkerem. - Cholera, synu! - ślinił się Ivan i przechylony potrząsał fotografią. - Pomyśl tylko, co to by dla nas oznaczało, gdyby chłopak okazał się twój. - Nie muszę się nad tym zastanawiać, ja wiem, że jest mój. - Twarz Neala przybrała przebiegły, nieprzyjemny wyraz. - Chcę go mieć, tato. - Was trzech ją miało tamtej nocy - przypomniał Ivan, marszcząc czoło. - To może być dzieciak Hutcha albo nawet Lamara. - Nie jest do nich podobny! - wybuchnął Neal. - Do ciebie też nie! - odpowiedział również krzykiem Ivan. - Jest kropla w kroplę podobny do niej. Dlaczego jesteś tak bardzo pewny? - Jest mój. - Tak bardzo chcesz w to wierzyć, że już wczułeś się w rolę, co? - Ivan zaśmiał się nieprzyjemnie. - Wiesz, że to jedyny dziedzic, jakiego możesz mieć. Neal otarł dłonią spoconą górną wargę. Wypadek, który pozbawił nóg Ivana, odebrał mu możliwość posiadania dzieci. Pociąg towarowy zmiażdżył jedną trzecią przedniej części ich auta. Neal siedział zakleszczony we wraku samochodu przez wiele godzin, zanim strażacy zdołali pociąć pogięte blachy i go wydostać. Zbyt długi okres bez dopływu krwi do jąder spowodował nieodwracalne zmiany, których wynikiem była bezpłodność. Nie lubił o tym myśleć. Dzięki Bogu nie został impotentem. Chybaby się wtedy zabił. Cierpiał męki, ilekroć pojawiał się temat dziedzictwa. Od kołyski powtarzano mu, że jedyną rzeczą, której się od niego oczekuje, jest spłodzenie potomka płci męskiej, następnego Patchetta. To był jego obowiązek. Jedyna sprawa, która liczyła się naprawdę. Klepnął ojca po plecach. - Zostaw to mnie. To mój syn i zamierzam wystąpić o przyznanie ojcostwa. Ale najpierw musimy rzucić na kolana jego mamuśkę. Jadąc do miasta, nucił pod nosem. Teraz, kiedy miał gotowy plan, czuł się podniesiony na duchu. Był zły, że Jade traktowała go, jakby należał do białej hołoty. Kiedyś, dawno temu, odrzuciła go dla Gary'ego Parkera. Patrzyła na niego z pogardą. Nie pozwoli, żeby poniżała go kobieta. Jade Sperry jeszcze gorzko pożałuje dnia, w którym zrobiła sobie z niego wroga. *** Jade wprowadziła samochód na podjazd. Graham kopał piłkę na trawniku przed domem.

- Cześć, mamo! - Cześć! - Zobacz! - Prowadził piłkę po podwórku. Kiedy znalazł się niedaleko, kopnął mocniej prosto w pień sosny. - Gol! krzyknął, podnosząc ręce nad głowę na znak zwycięstwa. - Proste, kiedy brak przeciwnika. Odgarnął kilka spoconych czarnych loków z czoła. - Co? - Spróbuj teraz. Stanę na bramce. - Dobra! - Podniósł piłkę i odbiegł w drugi koniec podwórka. Jade zrzuciła szpilki i przyjęła postawę. - Już możesz! Zamiast pobiec prosto jak przedtem, dryblował przez całą długość trawnika. Jade stała gotowa przed „bramką", ale w ostatniej chwili zmylił ją sprytnym manewrem i zanim zdążyła wrócić na poprzednie miejsce, kopnął piłkę w sam środek pnia. - Gol! - krzyknął. Roześmiana rzuciła się do przodu, przytrzymała go i ściągnęła na ziemię. - Faul! Faul! Łaskotała go po żebrach. Przetoczył się i zrzucił ją z siebie. Zaskoczona, usiadła zasapana. - Kiedy się nauczyłeś takich uników? Jeszcze miesiąc temu byłam w stanie przytrzymać cię przez godzinę. - Urosłem. Popatrzyła na niego z macierzyńską dumą. - Rzeczywiście. - Mamo, ile ważysz? - Jesteś nietaktowny! - Nie, naprawdę. Ile? - Jakieś sto funtów. - No to jestem cięższy. - Co wy wyrabiacie? - Cathy obserwowała ich z werandy. - Gramy w nogę. Przegrałam - odparła Jade ze smutkiem. Graham skoczył na równe nogi i pomógł jej wstać. - Jest telefon do ciebie. Mam powiedzieć, żeby poczekali do przerwy? - Ale śmieszne - mruknęła, wspinając się po stopniach. Cathy wybuchnęła śmiechem. - Naleję ci coli. - Dzięki - rzuciła przez ramię, maszerując w pończochach do telefonu w przedpokoju. - Halo? - Panna, eeh, Jade? - Tak - Tu Otis Parker. Minął ponad tydzień, odkąd zostawiła umowę na progu ich domu. Była zadowolona, iż oparła się pokusie, żeby do nich pierwsza dzwonić. Odpowiedziała, starając się mówić spokojnie: - Dzień dobry, panie Parker. - Jak dzwoniłem pod ten numer, co mi go pani zostawiła, to odebrał jakiś facet. Kazał mi tu zadzwonić.

- Pewnie pan Burke. Mam nadzieję, że telefonuje pan, żeby mi powiedzieć, iż przyjmuje ofertę. - Nie całkiem. Jeszcze muszę pomyśleć. Zamknęła słuchawkę w dłoniach i skinęła na podziękowanie Grahamowi, który przyniósł picie. - Panie Parker, jestem gotowa podnieść cenę. - Musiała zachować ostrożność, tym bardziej że nie znała powodów, dla których zwlekał z decyzją. - Co by pan powiedział na siedemset pięćdziesiąt tysięcy? Musiał zakryć dłonią mikrofon. Słyszała strzępy stłumionej rozmowy. Naradzał się z kimś. Z żoną? Może pytał ją o zdanie? A może doradzał mu jeszcze ktoś trzeci? Odezwał się znowu: - Jak pani tak dużo proponuje, to chyba musi pani bardzo zależeć? - Zależy mi. - A dlaczego? - Nie mam prawa o tym rozmawiać. - Hm. No cóż, ja... - Zanim da mi pan konkretną odpowiedź... Jestem skłonna dać wam osiemnaście miesięcy na wyprowadzkę. Innymi słowy, GSS stanie się właścicielem parceli zaraz po podpisaniu umowy, ale pozwoli wam mieszkać dalej przez półtora roku. Tym sposobem mielibyście dużo czasu na przeprowadzkę. Oczywiście, nie musielibyście zostawać przez cały ten okres, ale nikt by was nie poganiał. Jade sączyła colę, tymczasem po drugiej stronie linii odbywała się następna stłumiona narada. Czuła, że palce ma prawie tak lodowate jak szklanka z mrożoną colą. Parker powiedział w słuchawkę: - Zadzwonię do pani później. - Kiedy? - Jak się zdecyduję. - Panie Parker, jeżeli jeszcze ktoś jest. - To wszystko. Do widzenia. Kiedy się rozłączył, jeszcze przez chwilę siedziała ze wzrokiem utkwionym w telefon. Szkoda, że nie powiedział więcej. Trudno było cokolwiek wywnioskować. Tak wiele zależało od tego, jak rozegra tę sprawę. Trzeba działać ostrożnie. W grę wchodziła nie tylko jej duma, ale również kariera w GSS. *** Otis Parker odłożył słuchawkę i zwrócił się do gości. - No, Otis, i co jej powiesz, jak znowu zadzwonisz? Ivan patrzył na niego spode łba. Otis drapał się po głowie i popatrywał spłoszony na żonę. Siedziała na kanapie milcząca i wyprostowana. - Nie wiem, Ivan, co mam robić. Proponuje siedemset pięćdziesiąt tysięcy i pozwala zostać tutaj jeszcze przez ponad rok. Trudno będzie przebić taką ofertę. - Damy radę i na pewno to zrobimy. - Dolna szczęka Neala przybrała zdecydowany zarys, jakby była wyrzeźbiona w marmurze. Oczy mu błyszczały. Nie siadał przez

całą rozmowę z Parkerem. Przeniósł Ivana na fotel z wytłuszczonym zagłówkiem, a sam stał niedbale oparty o ścianę. Wyglądał na bardziej rozluźnionego, niż był w rzeczywistości. Co za okropny tydzień! Chciał już zakończyć tę sprawę. Im szybciej, tym lepiej. Siedział w długach po uszy. Ale skoro zabrnął tak daleko, nie pozostało nic innego niż działać dalej. Zastawi jacht i letni dom na Hilton Head. Zrobi to. Nieznacznie skinął do Ivana. - Daj nam kilka tygodni, żebyśmy mogli zebrać pieniądze. - Ivan zwrócił się do Otisa. - Należy mi się to po tych wszystkich kredytach, których ci udzieliłem. - Ivan zmienił taktykę. Tak jak zawsze przeszedł do zastraszania- Muszę ci powiedzieć, że mnie rozczarowałeś. Trzeba było od razu przyjść do mnie, gdy tylko Jade zaproponowała ci sprzedaż. Nie dowiedziałbym się, gdyby nie wywęszyli tego moi ludzie. Jak pierwszy raz usłyszałem, że knujesz z tą Sperry, aby mnie wykończyć, myślałem, że łżą. - Ja nic nie knuję, Ivan. - Niestety tak to wygląda. Moja oferta leży na stole nietknięta. Przyszedłem do ciebie, bo myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi. Właśnie miałem zamiar awansować twojego syna. Tak, Otis, ze względu na naszą wieloletnią znajomość chciałem zrobić z niego majstra i dać mu znaczną podwyżkę. Pomyślałem, że przydałoby mu się więcej grosza, skoro urodzi mu się następne dziecko. - Zamilkł, zostawiając Parkerom czas do namysłu. Neal wyczuł intencję ojca. - Tato, jesteś gotowy? - Myślę, że tak, bo jak mi się zdaje, nie zamkniemy dziś tej sprawy. - Ivan dał znak Nealowi, żeby przyszedł go zabrać. - Mam dość zabawy w kotka i myszkę. W każdym razie, Otis, jestem gotowy ubić interes, jak się zdecydujesz, słyszysz? Zdesperowany Otis kiwnął głową. Neal wziął ojca na ręce i podniósł z fotela. Otis pokuśtykał, żeby przytrzymać drzwi. Kiedy wychodzili, Neal rzucił: - Trudno uwierzyć, że mógłbyś wchodzić w interesy z Jade, skoro Gary powiesił się przez nią. Jak sprzedasz jej farmę, Gary chyba przewróci się w grobie. Pani Parker westchnęła boleśnie. Neal obrzucił ich oboje potępiającym spojrzeniem. Potem wyniósł ojca przez skrzypiącą werandę i przymocował pasem do fotela w swoim el dorado. Gdy odjechali, Ivan stwierdził: - Dobra robota. Ta ostatnia uwaga może przechylić szalę na naszą stronę. - Trudno jednak na to liczyć. - O co ci chodzi? - Pieniądze lepiej przekonują niż sentymenty. Zamiast wyrównywać ofertę Jade lepiej byłoby ją od razu przebić. - A to niby dlaczego? - Czeka na jego telefon, nie? Moglibyśmy zaproponować więcej i zanim by się stary głupiec obejrzał, już mielibyśmy

jego podpis pod umową. Bo inaczej to może tak trwać w nieskończoność. Przy swoich możliwościach finansowych Jade będzie podnosić cenę do sądnego dnia. A musi chodzić o coś ważnego, skoro była skłonna bez wahania podnieść ofertę o tak znaczną kwotę. - Rób, synku, co trzeba - powiedział ponuro Ivan, z roztargnieniem drapiąc się po piersi. - Nie zasnę spokojnie, dopóki ta suka nie zniknie mi z oczu. 24 - Panie Burke, czy ja bym mógł grać w piłkę nożną zawodowo? - Ile razy mam powtarzać, że masz do mnie mówić Dillon? - Wiem, ale to tak jakoś dziwnie. - Śmiało, pozwalam ci. Ha! Dobry ruch koniem. A wracając do twego pytania: myślę, że mógłbyś zostać zawodowcem, gdybyś tego bardzo chciał. - Mama mówi to samo. Ona uważa, że mogę robić w życiu, co tylko zechcę, jeśli będę bardzo tego pragnąć. - Mądra kobieta ta twoja mama. - Uhm. Widziałeś jej zdjęcie w niedzielnym magazynie? - Jasne. Niezły artykuł. Powinieneś być z niej dumny. - Jestem. - Entuzjazm Grahama nieco przygasł. - Ciągle nie mogę jej namówić, żeby pozwoliła mi przyjeżdżać na budowę rowerem. - Ma swoje powody. - Jakieś głupie. - Ale nie dla matki, która niepokoi się o dziecko. Może jednak zaproszenie Dillona na kolację nie było takim złym pomysłem - myślała Jade, słuchając ich rozmowy nad szachownicą. Cathy nie przestawała wiercić jej dziury w brzuchu, więc poprosiła go dzisiaj. Chciała, żeby zaproszenie wypadło spontanicznie: - Może zajdziesz do nas na kolację? Graham ma wielką ochotę zagrać z tobą w szachy. . . Wahał się chwilę, zanim przyjął zaproszenie. - Dobrze, tylko muszę się trochę ogarnąć. - Świetnie. To do zobaczenia - powiedziała lekko, żeby przypadkiem nie pomyślał, iż przywiązuje do tego jakieś znaczenie. Kolacja upłynęła w swobodnej atmosferze. Zachowywali się jak starzy przyjaciele. Kiedy przekomarzali się i żartowali, aż trudno było uwierzyć, że zaledwie kilka tygodni temu miażdżył z pasją jej usta i pieścił biust w miłosnym szale. Nie przypuszczałaby też, że po tylu dniach wspomnienie tych uścisków nadal pozostanie żywe i będzie budzić równie dziwne i dwuznaczne doznania jak ów pocałunek. - Dlaczego stoisz w holu? Podskoczyła zmieszana, że udało się Cathy przyłapać ją na podsłuchiwaniu pod drzwiami. Wyjaśniła szeptem: - Nie chcę im przeszkadzać w męskich rozmowach. Cathy posłała jej spojrzenie spod oka, dając do zrozumienia,

że ona i tak swoje wie, i weszła do salonu. Rozłożyli szachy na stoliku do kawy. - Dillon, dołóż sobie ciasta morelowego, jeśli masz ochotę. - Dzięki, Cathy, ale więcej już nie zmieszczę. Kolacja była pyszna. - Dziękuję. - Mamo, Dillon zaproponował, że mógłbym jesienią pojechać z nim na mecz piłki nożnej Clemsonów. - Zobaczymy. Graham był gotów domagać się bardziej wiążącej odpowiedzi, ale przeszkodził mu dzwonek u drzwi. - Ja pójdę. Kolega obiecał mi nową grę do Nintendo. Dillon, jak chcesz, to nauczę cię grać. Dillon skrzywił usta, co miało uchodzić za uśmiech. - Czuję się stary i głupawy, kiedy nie wiem, jak się gra w „Kida Icarusa". - Nie bardziej niż ja - powiedziała Jade z lekkim uśmiechem. - Ciągle mam kłopoty z joystickiem. Nutka wesołości pojawiła się w jego oczach. - Podobno trzeba dużo ćwiczyć. - Maamo! - krzyknął Graham od drzwi. - To znowu ta pani. - Jade podniosła się z krzesła i ruszyła w kierunku holu. Stanęła, prostując się, kiedy Graham wprowadził do salonu Donnę Dee. - Pani była tu przedtem i pytała o ciebie - wyjaśnił Graham. Wzrok Donny Dee zatrzymał się przez chwilę na Dillonie. - Powinnam pewnie była zadzwonić, ale... Czy mogę ci zająć chwilę? Jade jasno postawiła sprawę podczas ostatniej wizyty. Nie życzyła sobie żadnego widowiska, szczególnie przy Cathy, Grahamie i ich gościu. - Wyjdźmy na werandę. Kiedy znalazły się przed frontowymi drzwiami, Jade zwróciła się do Donny Dee: - Powinnaś była zadzwonić. Powiedziałbym ci, że szkoda zachodu. Donna Dee nie siliła się nawet na pozory uprzejmości. - Nie zadzieraj nosa, Jade. Widziałam artykuł o tobie w niedzielnym dodatku. Jesteś teraz grubą rybą. Jak czyta się, co ta dziwka, Garrison, wypisuje o tobie, to można pomyśleć, że jesteś najlepszą rzeczą, jaka się mogła nam przytrafić. Wołami by mnie tu nikt nie zaciągnął, gdyby nie to, że jesteś moją ostatnią szansą. - Na co? - Na uratowanie Hutcha. Znowu mu się pogorszyło. Jego stan jest krytyczny. Jeżeli w ciągu paru najbliższych dni nie znajdzie się dawca, to go stracę. Jade wbiła wzrok w deski podłogi. - Bardzo mi przykro, ale nie mogę ci pomóc. - Musisz! Graham jest jego jedyną nadzieją! - Tego nie wiem. - Jade mówiła cicho, ale w jej głosie słychać było gniew. - Nie życzę sobie, żebyś składała odpowiedzialność

za życie Hutcha na barki Grahama. - Nie na jego, na twoje. Pozwolisz, żeby umarł człowiek, bo nie chce ci się pomóc? - Donna Dee, to nie jest jakiś tam człowiek. To mężczyzna, który mnie zgwałcił. Gdyby Hutch płonął, polałabym go wodą. Ale ty żądasz ode mnie znacznie więcej. Nie zgodziłabym się nawet na niezbędne testy. - Zdecydowanie potrząsnęła głową. - Nie i jeszcze raz nie! - Nawet jeżeli Hutch jest ojcem Grahama? - Ciszej, bo cię jeszcze usłyszy! - Co powiesz swojemu synowi, jak będzie pytał o ojca? Że z zemsty pozwoliłaś mu umrzeć? - Na Boga! Bądź cicho. - Na Boga? Tobie chodzi wyłącznie o siebie! Nie chcesz, żeby Graham się dowiedział, iż ma matkę morderczynię. Myślisz, że cię będzie kochał, jak się dowie, że odmówiłaś pomocy, gdy umierał jego ojciec? - Co to za wrzaski? Jade odwróciła się. Dillon przyglądał się im przez drzwi z metalowej siatki. - Gdzie Graham? - spytała przestraszona, że też mógł słyszeć insynuacje Donny Dee. - Cathy wzięła go na górę. - Przeszedł przez drzwi i stanął na werandzie. - O co chodzi? - Przyszłam błagać o ratowanie życia mojego męża wyjaśniała Donna Dee. - Jade mogłaby pomóc, gdyby zechciała. - Nieprawda, Donna Dee. To wcale nie jest takie pewne. - W tej chwili Hutch leży na oddziale intensywnej terapii - Donna Dee zwróciła się do Dillona. - Umrze, jeżeli Jade nie zgodzi się, by jej syn dał mu nerkę. Odmawia, bo nie chce, żeby chłopak wiedział, kto jest jego ojcem. Dillon przeniósł wzrok na Jade. Przyglądał jej się uważnie. Jade pokręciła głową w milczeniu. - Dobra - powiedział, zwracając się do Donny Dee. Powiedziała pani swoje, a teraz do widzenia! Donna Dee odwzajemniła mu się wyniosłym spojrzeniem. Wyraz jego twarzy pozostał nieprzenikniony. Donnę Dee opuściła pewność siebie. - Jeżeli twój syn dowie się o tym, nigdy ci nie wybaczy powiedziała do Jade. - Mam nadzieję, że cię znienawidzi. Zeszła szybkim krokiem z werandy i wsiadła do samochodu. Kiedy ruszała, na werandę wbiegł Graham z Cathy depczącą mu po piętach. - Mamo, co to były za wrzaski? - Nic ważnego, Graham. To ciebie nie dotyczy - odparła, unikając badawczego spojrzenia Dillona. - Była tu dwa razy, więc to musi być ważne. Powiedz: czego od ciebie chciała? - Graham, to moje prywatne sprawy. - Przecież możesz mi powiedzieć. - Nie, nie mogę. I nie mam ochoty się z tobą spierać! Zakończmy tę rozmowę! Krępowało go, że zwraca mu uwagę podniesionym głosem

w obecności jego bohatera, Dillona. - Nigdy mi nic nie chcesz powiedzieć! - wykrzykiwał. Traktujesz mnie jak smarkacza! - Rzucił się pędem do domu i pobiegł schodami na górę. Cathy już była gotowa interweniować, ale intuicja podpowiadała, że lepiej się wycofać. - Będę u siebie, gdybyście mnie potrzebowali. Kiedy zniknęła, Dillon spytał: - Mam porozmawiać z Grahamem? Jade odwróciła się energicznie i popatrzyła na niego z furią. Cały jej gniew obrócił się przeciw niemu, bo akurat znalazł się pod ręką. - Dziękuję - oznajmiła wyniośle. - Sporo się dziś nasłuchałeś, prawda? Chcę, żebyś o wszystkim jak najprędzej zapomniał. Złapał ją za ramiona i potrząsnął. - Marna szansa! - Po tej zwięzłej ripoście puścił ją natychmiast i odchodząc, rzucił przez ramię: - Wiesz, gdzie mnie znaleźć, gdyby Graham mnie potrzebował. Dobranoc! *** Po jakie licho mu to wszystko! Zajechał swoim starym poobijanym kombi pod przyczepę w paskudnym nastroju. Wyłączył silnik. Smutas musiał się udać na kolejną psią włóczęgę. Nikt go nie witał. No i dobrze - pomyślał, otwierając drzwi. Nie miał ochoty widzieć kogokolwiek, nawet psa. Wewnątrz przyczepy było duszno i parno jak w szybkowarze. Włączył klimatyzację i ściągając koszulę i dżinsy, stał w strumieniu lodowatego powietrza. Oparł ręce o ścianę i z głową na ramieniu chłodził wilgotną skórę. Nawiew rozdmuchiwał włosy na piersi. Nigdy nie zrozumie Jade. Ilekroć wydawało mu się, że już ją rozgryzł, pojawiały się nowe okoliczności. Tak jak dziś. Nigdy by nie przewidział, że po kolacji zjawi się w domu Jade jakaś kobieta, która będzie twierdzić, że Graham jest synem jej konającego męża. Podczas rozmowy padło imię - Hutch. W sobotę w lokalnej gazecie była wzmianka o szeryfie Palmetto, Hutchu Jollym, który leży w szpitalu w Savannah, oczekując na transplantację nerki. Jeżeli, jakimś dziwnym trafem, w Palmetto nie mieszkało dwóch mężczyzn o imieniu Hutch, do tego obu czekających na dawcę transplantu, Hutch Jolly był ojcem Grahama. Graham o tym najwyraźniej nie wiedział, a Jade nie zamierzała go poinformować. Czy Jade wiedziała o chorobie Jolly'ego, zanim przyjechała do Palmetto? Czy chciała się w jakimś celu posłużyć Grahamem? W takim razie o co chodziło w konfrontacji z Patchettami? Jaka była ich rola? Żona Jolly'ego też nienawidziła Jade. Ale z innego powodu. Zazwyczaj kobiety niechętnie przyznają, że ich mężowie mają dziecko z kimś innym. Z doświadczenia wiedział, że nic nie jest tak do końca zwyczajne, gdy chodzi o osobę Jade Sperry.

Najwyraźniej potrzebowała pomocy. Ale kiedy wyciągnął do niej rękę, zamknęła się w tym swoim pancerzu i odtrąciła ją. Tylko głupiec odrzuca pomoc, kiedy potrzebuje jej tak rozpaczliwie. Dillon przeciągnął palcami po włosach. - Chryste! Rozumiał reakcję Jade, bo sam zachowywał się podobnie. Na pogrzebie Debry i Charliego okropnie odniósł się do Newberrych i ich przyjaciół. Z chłodem przyjmował kondolencje i wszelkie próby pomocy. Przebywanie wśród ludzi, których Debra kochała i szanowała, było dla niego zbyt bolesne. Odciął się od nich w nadziei, że samotność uśmierzy jego cierpienie. Odezwał się do Newberrych, dopiero gdy dostał tę pracę. Napisał list z przeprosinami. Usprawiedliwiał się za siedem lat milczenia i podał adres. Nareszcie był w stanie napisać imię Debry bez ukłucia w sercu. Odpisali, że cieszą się z wiadomości od niego, i zapraszali do Atlanty. Dopiero teraz potrafił przywołać obraz żywej Debry, kochającej i uśmiechniętej. Przestał widzieć ją wyłącznie martwą z ich synkiem w ramionach. Mimo rozpaczliwych wysiłków, żeby dalej trwać w swoim nieszczęściu, dochodził do siebie. Przykręcił termostat klimatyzatora i wszedł do sypialni. Zdjął buty ściągnął spodnie i spodenki i wśliznął się nagi pod prześcieradło. Założył ręce pod głowę. Leżał, wpatrując się w sufit. Tak jak on przed siedmiu laty, Jade odmawiała przyjęcia pomocy, choć nie umiała poradzić sobie z problemem, który ją przerastał. - Ale co to może być? - Kiedy usłyszał własny głos, zorientował się, że mówi do siebie. - Co to takiego? Co spowodowało, że nikomu nie ufa i że boi się mężczyzn? Zanim ją poznał, kojarzył słowo „oziębłość" z „cichodajkami" udającymi niewiniątka. W poślednich filmach takie panienki pozostawały oziębłe, dopóki nie zjawił się jakiś przystojny amant. Oziębłość stanowiła antonim nimfomanii. Tyle wiedział. Nigdy dotąd nie zastanawiał się nad prawdziwym znaczeniem tego słowa. Niestety, pasowało bezbłędnie do Jade Sperry. Jade obawiała się mężczyzn. Czy to Hutch Jolly pozbawił ją prawa do radości z seksu? Jeżeli tak, nienawidzi skurwysyna, nawet go nie znając. Jade jest inteligentna, bystra i piękna, ale gdzieś w głębi duszy ukrywa jakiś straszny sekret, który będzie ją prześladował, dopóki ktoś nie pomoże jej się go pozbyć. - Nawet o tym nie myśl - wymruczał półgłosem w ciemnościach. Ty tylko u niej pracujesz - dodał w duchu. Nie jesteś jej psychiatrą, kochankiem, ani nawet kandydatem na kochanka. Jednak nie mógł zasnąć. Leżał, zastanawiając się, jak pomóc jej się otworzyć i pozbyć lęków. *** Ciało na łóżku oddziału intensywnej terapii ledwo przypominało człowieka. Utrzymywał je przy życiu cały system

aparatów wymyślonych wyłącznie po to, by przedłużać życie, które nie miało już sensu. Jade spoglądała w dół na kolegę z klasy i swego prześladowcę. Hutch nigdy nie był przystojny, ale teraz wyglądał wręcz odpychająco. Jego duża twarz o wystających kościach i zapadniętych policzkach sprawiała groteskowe wrażenie. Bladość kłóciła się z czerwonorudymi włosami. Kiedyś silny i wysportowany, dziś leżał z rurką doprowadzającą tlen do nosa. Technika medyczna przejęła funkcje niewydolnego ciała. Kiedy tak walczył o życie, podłączony do monitorów i skanerów, dwie pilnujące go pielęgniarki narzekały na upał i omawiały film o wojnie secesyjnej z Melem Gibsonem w roli głównej, który właśnie kręcono w pobliżu Palmetto. - Tylko kilka minut, pani Sperry - odezwała się jedna z nich, zanim opuściły pomieszczenie. - Dobrze. Dziękuję. Musiała w nocy podświadomie zmagać się z tą decyzją, ponieważ obudziła się z myślą o jeździe do Savannah i zobaczeniu się z Hutchem. Nie dlatego, że wątpiła w powagę jego stanu. Nie zmieniła również zdania co do testów u Grahama jako ewentualnego dawcy. Po prostu czuła, że musi stanąć przed nim, póki to jeszcze możliwe. Przekonała personel, żeby wpuszczono ją na oddział. Na szczęście nie było w pobliżu Donny Dee, która mogłaby skorygować historię o krewnej z Nowego Jorku, pragnącej pożegnać się z „drogim kuzynem Hutchem". Była zadowolona, że zdecydowała się przyjść. Zemsta wymagała sił. Czasami jej nienawiść do trzech mężczyzn, którzy pchnęli Gary'ego do samobójstwa, zżerała ją do tego stopnia, że pozbawiała woli działania. Po dzisiejszym dniu będzie silniejsza, bo niełatwo jest odnosić się z wrogością do kogoś, kto leży złożony chorobą. Niespodziewanie Hutch poruszył się i otworzył oczy. Miał pewne problemy ze skupieniem wzroku w jednym miejscu, ale jeszcze trudniej przyszło mu uświadomić sobie, do kogo należy twarz nad nim. Kiedy wreszcie ją rozpoznał, bezgłośnie wypowiedział jej imię kredowobiałymi ustami. - Cześć, Hutch. - Jezu, czy ja już umarłem? Pokręciła głową. Usiłował zwilżyć wargi, ale język miał jak z bibuły. - Donna Dee mówiła mi, że wróciłaś. - Już jakiś czas temu. Przyglądał jej się przez chwilę. - Doskonale wyglądasz, Jade. Nic się nie zmieniłaś. - Dziękuję. Nastąpiła niezręczna cisza. Wreszcie Hutch powiedział: - Wiem od Donny Dee, że masz syna. - Tak, mam. - Nastolatka. - Niedługo skończy piętnaście lat. Zacisnął powieki i skrzywił się jakby pod wpływem bólu.

Kiedy ponownie otworzył oczy, udało mu się utrzymać wzrok na twarzy nad sobą. - Czy to mój syn? - Hutch, skąd mam wiedzieć? Przecież was trzech mnie zgwałciło. Jęknął jak ktoś maltretowany psychicznie. - On należy wyłącznie do mnie - podkreśliła z naciskiem Jade. - Nie interesuje mnie, kto jest jego ojcem. - Nie winię cię za to, oczywiście. Tylko chciałem wiedzieć, zanim umrę. - Nie dowiedziałbyś się, nawet gdybyś miał żyć przez następne pięćdziesiąt lat. Zdobył się na ponury śmiech. - Nie sądzę, że mi to sądzone. - Pani Sperry, czas wychodzić. Jade dała znak pielęgniarce, że już się zbiera. - Do widzenia, Hutch - powiedziała cicho. - Jade? - Zatrzymał ją, podnosząc pokłutą kroplówkami rękę. - Donna Dee wpadła na szalony pomysł. Chce prosić twojego syna o nerkę. - Była u mnie dwa razy. Znowu jego twarz wykrzywił grymas bólu. - Powiedziałem jej, żeby nawet nie próbowała. Wolę umrzeć niż wciągać w to chłopaka. Nigdy nie naraziłbym własnego syna na takie przeżycie. Nie daj się czasem przekonać i trzymaj ją z daleka od chłopca. Zaskoczyła ją jego stanowczość. Łzy, które zakręciły mu się w oczach, nie pasowały do męskiej twarzy. Kilka razy przełknął nerwowo ślinę. - Jeżeli jest moim synem, nie chcę, żeby kiedykolwiek dowiedział się o mnie... o tym, co ci zrobiłem. - Łzy potoczyły się po wychudłych policzkach. - Boże, jak ja bym chciał cofnąć czas! Ale to niemożliwe. Mogę jedynie powiedzieć: przepraszam, Jade. - To nie takie proste, Hutch. - Nie oczekuję, że mi wybaczysz. Nawet nie chcę twojego współczucia. Chcę jedynie, byś wiedziała, że nasze życie nigdy już nie było takie samo od tamtej nocy. Mój ojciec zdawał sobie sprawę, że źle postąpił, i nie potrafił się z tego otrząsnąć. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy, ale... ale ja to czułem. Lamar poniósł ciężką karę. Ivan i Neal zostali kalekami po wypadku. - Neal? - Jest bezpłodny. Nie może mieć dzieci. Nikt o tym nie wie, nawet Donna Dee. Przyznał się niechcący po pijanemu. - Zamilkł na moment, żeby zebrać siły i złapać oddech. Próbuję ci powiedzieć, że wszyscy odpokutowaliśmy. - Może i tak, ale Gary stracił życie. Pokiwał głową ze smutkiem. - Umrę, mając również jego na sumieniu. - Zamrugał powiekami, by rozproszyć zbierające się łzy. - Nigdy nie zamierzałem cię skrzywdzić, Jade. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak mi z tym ciężko.

Patrzyli na siebie w napięciu. Przerwało je wtargnięcie Donny Dee. Była zaczerwieniona i zasapana. Kiedy zobaczyła Jade przy łóżku męża, stanęła jak wryta. - Jeżeli przyszłaś napawać się naszym nieszczęściem, to masz pecha - odezwała się wyzywająco. - Znalazł się dawca. Rzuciła się do łóżka Hutcha i przytuliła jego bladą rękę do piersi. - Dwudziestojednoletni chłopak zabił się na motorze przed świtem. - Uśmiechnęła się do Hutcha przez łzy szczęścia. Rokowania są pomyślne, więc doktor wyraził zgodę na operację. Zaraz przyjdą cię przygotować. Och, Hutch! nachyliła się, by złożyć mu na czole pocałunek. Był tak przejęty wiadomością, że nie mógł wydobyć słowa. Donna Dee wyprostowała się i spojrzała wyniośle na Jade. - Więc, szczęśliwie, nie będziemy potrzebować twojego syna. - Jej wypukłe oczy patrzyły złośliwie. - Strasznie się cieszę, że nie muszę ci być wdzięczna za uratowanie życia mojego męża. *** Przez pół nocy Dillon nie mógł zasnąć, usiłując poskładać fakty w jakąś logiczną całość. Kiedy wreszcie udało mu się zdrzemnąć, sny okazały się bardziej męczące niż jawa. Do tego miały erotyczny podtekst. O świcie postanowił odłożyć wszystkie inne, wyznaczone na sobotę sprawy i podjechać do Savannah. Chodziło mu o znacznie więcej niż o zwykłą zmianę otoczenia czy krajobrazu. Liczył na zdobycie informacji. Jeżeli Jade nie miała ochoty mówić, może uda mu się wycisnąć coś z Donny Dee Jolly. Właściwie nie powinien mieszać się do prywatnych spraw Jade Sperry. Jeśli posunie się za daleko, może nawet stracić pracę. Doszedł jednak do takiego punktu, że był gotów zaryzykować. Chcąc nie chcąc, czuł się związany z Jade, nawet jeżeli miało być to zaangażowanie wyłącznie jednostronne. Zajechał pod szpital w Savannah akurat w chwili, gdy Jade opuszczała oddział intensywnej terapii. Kiedy zobaczyła go na korytarzu, nie kryła niezadowolenia. - Co tutaj robisz? W świetle lamp fluorescencyjnych jej twarz wydawała się bardzo blada. Wrażenie fioletowych cieni pod oczami jeszcze bardziej podkreślało ich wielkość i blask. Miała na sobie krótką, prostą spódniczkę z dżinsu, białą koszulową bluzkę, czerwony pasek i czerwone sandały. Wyglądała olśniewająco. - Mógłbym zadać to samo pytanie - odparł. - Po tym, co usłyszałem wczoraj wieczorem, szpital jest ostatnim miejscem, gdzie można się ciebie było spodziewać. - W przeciwieństwie do ciebie miałam swoje powody, żeby tu przyjechać. - Potraktuj mnie jak wścibskiego obserwatora.

Widząc zamieszanie na korytarzu, Dillon zerkał ponad ramieniem Jade. W jednej chwili hol szpitalny zapełnił się zaaferowanym personelem. - Co się dzieje? - Hutch znalazł dawcę. Żołądek podszedł mu do gardła. - Nie... - Nie, nie Graham. Ofiara wypadku. Spojrzała za siebie i skierowała się do wyjścia. Dillon szedł krok za nią. - Czy Hutch Jolly jest ojcem Grahama? Nie zmieniając tempa, odpowiedziała: - Nie wiem. - Rany boskie! - Zirytowany wyprzedził ją, zastępując drogę. - Jest czy nie jest? - Dlaczego nie zostawisz w spokoju moich prywatnych spraw? Twoja natrętna ciekawość zaczyna mi grać na nerwach. - Jaki jest związek między tobą a panią Jolly? Wyprowadzona z równowagi, na chwilę wstrzymała powietrze. Potem wypuściła je ze zrezygnowanym westchnieniem. - Byłyśmy przyjaciółkami. - Jak długo, Jade? Kiedy przestałyście nimi być? Czy wtedy, gdy Hutch zrobił ci dziecko? Czy oni już byli małżeństwem? - Oczywiście, że nie! Jak śmiesz... - Zacisnęła usta, by nie powiedzieć za dużo. Widział wyraźnie, że to pytanie naprawdę ją zdenerwowało. Najwyższy czas ustąpić. Wziął ją pod ramię i poprowadził do wyjścia. - Gdybyś była ze mną szczera, nie musiałbym węszyć. - To nie twoja sprawa. - Myślę, że się mylisz. - Tak? Dlaczego? Zastąpił jej drogę. Koniec z ustępstwami! Podprowadził Jade pod ścianę i zniecierpliwiony mówił półgłosem: - Bo chcę wiedzieć, dlaczego za każdym razem, kiedy cię dotykam, sztywniejesz ze strachu. Sprawiasz, że mam ogromną ochotę cię dotykać, ale nie rozumiem, czemu patrzysz na mnie jak owca prowadzona na rzeź. - Nie chcę tego słuchać. - Może i nie chcesz, ale tak właśnie jest i doskonale o tym wiesz. Chyba zgadłaś ze sposobu, w jaki cię całowałem, że mam ochotę na więcej? - Nie. Nie chcę dłużej rozmawiać. - Jade... - Zapamiętaj sobie - powiedziała z naciskiem - że nigdy nic między nami nie będzie. - Dlatego, że to ty podpisujesz moją wypłatę? W jej smutnych oczach zamigotały gniewne ogniki. - To też. Ale głównie chodzi o inne sprawy. - Jakie sprawy, Jade? Tego właśnie usiłuję się dowiedzieć. Powiedz mi: jakie sprawy? Pokręciła głową. W tej chwili upór Jade był nie do pokonania.

Klnąc pod nosem, odstąpił od niej i puścił przodem do wyjścia. *** Kiedy dojeżdżała do Palmetto, było już popołudnie. W lusterku widziała, że Dillon cały czas trzyma się za nią. Nie pozwalał, by dzielił ich więcej niż jeden samochód. Skręcił w boczną drogę chwilę po niej. Wzdłuż obu poboczy wąskiej wiejskiej drogi rósł gęsty las. Trakt kończył się przed opuszczoną rezydencją, w jakich kiedyś mieszkali plantatorzy. Tabliczka z napisem „Na sprzedaż" musiała być wbita dosyć dawno, ponieważ ledwo wystawała sponad wysokich traw. Litery wyblakły pod wpływem deszczu i słońca. Dom robił imponujące wrażenie, chociaż wymagał generalnego remontu. Tynk sypał się z korynckich kolumn, okiennice zwisały, kilku brakowało. Dach był częściowo zerwany przez huragan, który niedawno przeszedł nad wybrzeżem. Na szczęście ocalały stare dęby. Ich gałęzie pokrywał mech. Frędzle mchu zwisały nieruchomo w wilgotnym, parnym powietrzu, tylko od czasu do czasu poruszane lekką bryzą od oceanu. Ptaki świergotały w strzelistych sosnach i popijały wodę z pokrytej porostami kamiennej fontanny. Krzaki fuksji obsypane kwiatami o pomarszczonych płatkach przypominały głowy panien w staromodnych czepkach, które właśnie ułożyły się na poobiednią drzemkę. Jade wysiadła ze swojego cherokee. - Uroczy zakątek - zauważył z ironią Dillon, wyskakując z kombi. - Prawda, że śliczny? Nie zniechęcona jego brakiem entuzjazmu, weszła, starannie wybierając drogę, na taras ciągnący się wzdłuż trzech ścian domu. Jej kroki odbijały się głuchym echem, kiedy przechadzała się, zaglądając w okna. Resztki szyb były zmatowiałe od pokrywającego je solnego nalotu. Brzeg oceanu znajdował się zaledwie kilometr stąd. - Mam zamiar kupić ten dom. - Chyba nie mówisz poważnie - upewniał się Dillon, wchodząc za nią na taras. - Ależ tak. - Czy nie jest ciut za obszerny na was troje? - To nie dla nas. Chcę go kupić dla GSS. Roześmiał się gardłowo. - Najpierw jakaś nędzna farma, teraz ta ruina. Mam nadzieję, że Stein nie dał ci carte blanche do dysponowania jego książeczką czekową. Nie zrażona powędrowała w kierunku czegoś, co kiedyś było ogrodem kwiatowym. Chwasty zarastały wysypane pokruszonymi muszelkami ścieżki, a trawa zagłuszyła kwiaty na niegdyś starannie pielęgnowanych klombach. W końcu ogrodu rósł jeszcze jeden rozłożysty dąb. Na konarze wisiała huśtawka. Liny, na których ją zawieszono, miały średnicę większą od jej nadgarstka, a węzły pod siedzeniem z deski były grubsze niż kolano. Odważnie przysiadła

na huśtawce i odepchnęła się czubkiem buta. Odchyliła głowę, wystawiając twarz na prześwitujące przez gałęzie słońce. Wdychała głęboko słone powietrze przesycone zapachem róż i gardenii. - Byłaś tu już przedtem. Otworzyła oczy. Dillon obserwował ją z rękami w tylnych kieszeniach dżinsów. Jego piwne oczy nabrały zielonkawego odcienia od odbijających się w nich liści dębu. - Kilkakrotnie. Wcale nie żartowałam, mówiąc, że zamierzam kupić tę posiadłość. Planuję stworzyć tu coś w rodzaju centrum konferencyjno-wypoczynkowego korporacji. Tak żeby można tu było zanocować i zjeść. - Myślałem, że szukasz terenu pod biurowiec. - To zupełnie co innego. Pomyśl tylko, jak wspaniale można by tu było podejmować klientów i członków zarządu. Dostałam plan rezydencji od pośrednika i wysłałam Hankowi. Dillon miał sposobność poznać Hanka w Nowym Jorku. Omawiali różne sprawy związane z TexTile. - Prosiłam go, żeby pomyślał nad modernizacją domu, tak by zachować charakter i atmosferę Południa. Kiedy zaczniemy eksportować, moglibyśmy zapraszać tutaj przedstawicieli firm na przyjęcia. Można by ich było przywozić bryczkami zaprzężonymi w konie i częstować miętówką na tarasie. Byliby zachwyceni. Stanął za nią, złapał liny tuż nad jej dłońmi i lekko bujał huśtawką. Wiatr rozwiewał włosy Jade. - Czy podzieliłaś się już tą rewelacją ze starym George'em? - Nie. Chcę, żeby Hank najpierw zrobił kilka akwareli. - Ty i Hank sprawiacie wrażenie, jakby łączyła was bliska zażyłość. - Jesteśmy przyjaciółmi od czasu studiów. - Hmm. Pominęła milczeniem dwuznaczną nutkę w jego głosie. - Poprosiłam Hanka, żeby zaprojektował domek na plaży, coś w rodzaju wielkiej altany, w której odbywałyby się pikniki i przyjęcia. Moglibyśmy wynajmować go innym korporacjom, kiedy nie będzie używany. Pokryłoby to częściowo koszty utrzymania. - George'owi na pewno spodoba się ten pomysł. A kiedy tak będziecie siedzieć na tarasie i sączyć miętówkę z gośćmi, Murzyni mogliby śpiewać dla was ze swoich czworaków. Wyciągnęła stopę i przytrzymała huśtawkę, żłobiąc długi rowek w ziemi. Musiała mocno odchylić głowę, żeby móc zajrzeć mu w oczy. Włosami prawie muskała jego brzuch. - Ironizujesz. Nie ruszył się, mimo że łatwiej byłoby rozmawiać, gdyby puścił liny i obszedł huśtawkę. - Zgadza się. - Dziękuję, że chociaż to przyznajesz. - Nie ma sprawy. - Chyba mnie trochę poniosło. Myślisz, że jestem szalona? - Myślę, że jesteś... intrygująca - przyznał, szukając odpowiedniego

słowa. - Szczerze mówiąc, Jade, ciągle nie mogę cię rozgryźć. Jego głos zabrzmiał poważnie. Postanowiła to zbagatelizować, odwracając uwagę od siebie: - Ty też jesteś zagadkowy. Jego wąsy rozciągnęły się pod wpływem uśmiechu. - Ja? - Uhm. Jak na samotnie mieszkającego kawalera niezbyt dużo wychodzisz. - Nie ma w tym żadnej tajemnicy. Moja wymagająca szefowa nie zostawia mi zbyt dużo wolnego czasu na uganianie się za przyjemnościami. - Nie spotykasz się z kobietami. Uniósł jedną brew do góry. - Czyżbyś mnie śledziła? - Brałam cię za faceta, który często potrzebuje damskiego towarzystwa. - Masz na myśli seks? - Tak, seks - powtórzyła skrępowana. W jednej chwili spokojne popołudnie zrobiło się jeszcze bardziej ospałe. Nawet owady przestały brzęczeć. Powietrze stało się tak ciężkie, że oddychanie sprawiało trudności. Jade czuła, jak wilgotne ubranie klei jej się do skóry. Włosy na karku stały się ciężkie i gorące. Promienie intensywnie żółtego słońca odbijały się od ziemi gorącymi falami. Zupełnie jakby znaleźli się w przepojonej aromatami łaźni, tyle że mieli na sobie ubrania. Uderzyło ją, że ich ciała znajdowały się tak blisko siebie; jej ramiona niemal dotykały jego bioder, a ręce dzielił zaledwie kawałek sznura huśtawki. W przesyconym aromatami powietrzu łowiła zapach jego wody kolońskiej. - Przypuszczam - wyrzuciła z siebie pośpiesznie - że twój brak życia towarzyskiego musi się łączyć ze stratą żony i synka. Przestał się uśmiechać. Puścił huśtawkę i odszedł parę kroków. Widziała jego szerokie plecy. - Skąd o tym wiesz? - Dowiedziałam się po naszym spotkaniu w Los Angeles. - Niczego nie zaniedbałaś, prawda? - powiedział zaczepnie, stając przed nią. - TexTile jest dla mnie bardzo ważne. Nie mogłam pozwolić sobie na popełnienie pomyłki. Sprawdziłam cię tak dokładnie, jak tylko to było możliwe. Wzburzony mierzył ją wzrokiem. Potem powoli się opanował. - Sądzę, że nie ma znaczenia, czy wiesz, czy nie. - Jak to się stało? - Po co pytasz? Przecież znasz sprawę. - Bez szczegółów. Zerwał gałązkę i skręcał ją w palcach. - Mieszkaliśmy w Tallahassee. Pracowałem u takiego jednego palanta. Wysłał mnie na budowę w terenie. Przyjeżdżałem do domu tylko na weekendy. Debrę męczył taki układ, ja też cierpiałem. Ale w tym czasie nie mieliśmy

wyboru. Debra zaczęła wpadać w depresję, więc postanowiliśmy, że spędzimy jeden weekend w jakiś szczególny sposób. Przyjechałem do domu w zimny piątkowy wieczór. Debra zaplanowała odświętną kolację. Miało być zupełnie inaczej. - Bezbarwnym głosem opowiadał, jak wszedł do domu i dokonał strasznego odkrycia w sypialni. - Wyglądali tak spokojnie - wydusił przez ściśnięte gardło. Żadnego bałaganu, żadnej krwi, żadnych... - Rozłożył bezradnie ręce. - Myślałem, że śpią. - I co zrobiłeś? Spojrzenie Dillona przybrało bezwzględny wyraz. - Po pierwsze, o mało nie wytrząsnąłem flaków z faceta, który celowo oderwał mnie od rodziny. - Bardzo dobrze. - Potem nie trzeźwiałem przez kilka miesięcy. Odciąłem się od wszystkiego, nawet od „towarzystwa", o którym przed chwilą wspomniałaś. Później zacząłem sypiać z kobietami. Bez różnicy, jak leci. Nieważne, gruba czy chuda, ładna czy brzydka, stara czy młoda. Nie miało znaczenia, rozumiesz? Jade pokręciła głową. - Cóż, może trzeba być mężczyzną, żeby to zrozumieć. - Może. Mniejsza o to. Nigdzie nie mogłem zagrzać miejsca. Tak było do czasu, kiedy zaproponowałaś mi tę pracę. - Wpatrywał się w nią. - Pierwszy raz w ciągu tych siedmiu lat znalazłem coś, co przywraca mi chęć do życia. Jestem ci za to bardzo wdzięczny, Jade. - Nie musisz mi być wdzięczny. Masz tylko uczciwie zarabiać pieniądze, które ci płacę. Na razie nie mam powodów do narzekań. Rzucił gałązkę na ziemię i strzepnął dłonie. - Powinienem być z nimi wtedy w domu. - Po co? Żeby umrzeć we śnie tak jak oni? Co by to zmieniło? - Powinienem był sprawdzić ten piec. - A ona nie powinna go była włączać, zanim został sprawdzony. - Nie staraj się mnie usprawiedliwiać. - Więc przestań opowiadać bzdury. To był tragiczny wypadek. Nie ma w tym niczyjej winy. Nie możesz przeżyć życia, pokutując za coś, za co nie ponosisz odpowiedzialności. - Przyglądała mu się zadumana. - To, co powiedziałeś, wiele wyjaśnia. Czułam, że praca w TexTile ma dla ciebie znaczenie, ale nie myślałam, że aż tak wielkie. - Traktuję ją jak szansę na nowe życie. Nie chcę jej zaprzepaścić. - Ześlizgnął się po pniu drzewa i kucnął oparty o dąb. - Więc wiemy już, co kieruje mną. A co ciebie napędza? 358 - Fantastyczne zarobki. Stanowisko i prestiż w świecie należącym do mężczyzn. - Hm. Ale dlaczego mimo wszystkich nieprzyjemności, które cię tu spotykają, zdecydowałaś się wrócić do Palmetto? - Bo GSS potrzebuje oparcia w lokalnej społeczności,

a mieszkańcom Palmetto potrzebne jest GSS. Jesteś bystrym obserwatorem, sam chyba widzisz, jak biednie tu się żyje. Niektórzy ludzie nie mają nawet kanalizacji. Wegetują, odżywiając się tym, co sami zdołają wyhodować. TexTile da zatrudnienie setkom ludzi. Zanim fabryka ruszy, mam zamiar zorganizować szkolenia, żeby przyuczyć ludzi do nowych zawodów. Ci, którzy zostaną zatrudnieni, będą dostawać jakiś procent poborów w trakcie kursów, zanim jeszcze zaczną pracować. Przy fabryce będzie przedszkole, więc oboje rodzice będą mogli chodzić do pracy. Będzie też... - Chrzanisz, Jade. Otworzyła usta ze zdziwienia. - Co? - Powiedziałem, że chrzanisz. To wszystko wspaniale brzmi, ale to nie altruizm tobą kieruje - stwierdził wstając. - Prawdziwy powód jest zupełnie inny. Wcale nie chodzi o pomoc biednym i prześladowanym. Stanął przed Jade i przytrzymał liny huśtawki. Jej kolana znalazły się pomiędzy jego rozstawionymi nogami. Kiedy mówił do niej, siedziała z uniesioną twarzą. - Ma to coś wspólnego z twoją byłą przyjaciółką i szeryfem, który może jest, a może nie jest ojcem Grahama. W tym wszystkim kręci się jeszcze dwóch Patchettów. Ty i grube ryby w tym mieście nie pałacie do siebie miłością. - Robi się późno. Muszę iść. Podniosła się, chociaż oznaczało to przyspieszający bicie serca kontakt z jego ciałem. Dała nurka pod ramieniem Dillona i byłaby uciekła, gdyby nie przytrzymał jej za rękę. - Nie tak szybko, Jade. - Podałam ci prawdziwe powody, dla których chcę zbudować fabrykę. - Nie wątpię. - Więc dlaczego nie chcesz ich przyjąć do wiadomości i zostawić mnie w spokoju? - Bo mi się to nie klei. Ktoś, kto ma serce na dłoni, powinien bez wahania ofiarować nerkę. - Nikt nie będzie kroił Grahama i wyjmował mu nerki! - Pewnie, zwłaszcza kiedy biorca jest mężem byłej przyjaciółki i ewentualnym ojcem twego dziecka. - Dillon podszedł krok bliżej. - Czy Jolly porzucił cię dla Donny Dee, kiedy byłaś w nim zakochana i spodziewałaś się dziecka? - Ja go nienawidziłam. - No, wreszcie do czegoś dochodzimy. Dlaczego? - Dillon, zostaw mnie w spokoju. - Nie, dopóki nie zrozumiem, o co w tym wszystkim chodzi. - Tu nie ma nic do rozumienia. - To dlaczego kurczysz się za każdym razem, kiedy zbliża się do ciebie mężczyzna? - Nie kurczę się. - Akurat. - Ściszył głos. - Dlaczego, w takim razie, parę minut temu o mało nie zemdlałaś, gdy otarłaś się o mnie

biustem? A ta twoja mina, kiedy zauważyłaś, że jestem podniecony... - Wcale nie zauważyłam. - Nie kłam. Czy to za przyczyną Hutcha Jolly'ego stałaś się oziębła? - Nie jestem oziębła. - Nie? Widocznie udało ci się mnie nabrać. - Może po prostu nie działasz na mnie. Splótł palce na jej karku, tuż pod włosami, gdzie skóra była wilgotna od upału. - Jeszcze jedno kłamstwo, Jade. - Pochylając się nad nią, muskał wąsami jej usta. - Sama powiedziałaś, że lubisz, jak cię całuję. - Nie powiedziałam. - Kłamczucha. Dotknął językiem kącika jej warg. Wrażenie było piorunujące. Jego pieszczoty wywoływały uczucie gorąca i oszołomienia. Odgrodziła się od niego, kładąc zaciśnięte w pięści dłonie na jego piersi. Wielkość i siła Dillona paraliżowały ją - przecież mógł ją skrzywdzić. Był taki męski. Podniecało ją to i odpychało zarazem. Starała się pokonać oba te uczucia. - Dillon, nie - prosiła, uchylając się przed jego szukającymi ustami. - Nie mogę jej zastąpić. Żadna kobieta jej nie zastąpi. Odsunął się gwałtownie. - O czym ty mówisz? - Nie będę jedną z tych, które ciągniesz do łóżka z żalu za żoną. - Myślisz, że o to chodzi? Że traktuję cię jak kolejną przygodę na drodze do zapomnienia? - Przecież mam prawo tak myśleć, prawda? Mruknął coś pod wąsem. - Posłuchaj, gdyby tylko o to chodziło, bez trudu mógłbym znaleźć chętną panienkę. - Ale nie każda miałaby nastoletniego syna. - Ach, tak - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Już rozumiem. Uważasz, że szukam w Grahamie substytutu syna. - A nie starałeś się do niego zbliżyć? Wyczuwała oburzenie Dillona. Fala jego gniewu owionęła ją jak gorące powietrze. Zanim podniósł wzrok z powrotem na jej twarz, obrzucił ją zuchwałym spojrzeniem, zatrzymując oczy na piersiach i biodrach. - Za mało wierzysz w siebie, Jade. Niezależnie od tego, czy Graham jest twoim synem, czy nie, i tak mam ochotę cię przelecieć. Odwrócił się i poszedł szybkim krokiem do kombi. Jade, rozwścieczona, ruszyła za nim. Dogoniła go, kiedy wsiadał za kierownicę. - Jeżeli masz zamiar mówić do mnie takim językiem, będę musiała cię zwolnić! - Proszę bardzo! Nie krępuj się! - Wojowniczo wysunął podbródek do przodu.

Pewnie blefował, żeby ją przestraszyć. Ale podziałało. Myśl, że mógłby teraz odejść i zostawić ją z rozpoczętą budową, była jak kubeł zimnej wody. Gdzie znajdzie kogoś równie kompetentnego? Co powie Steinowi, który słyszy wyłącznie peany na jego temat? Spróbowała z innej beczki. - Dillon, nadal uważam, że idealnie nadajesz się do tej pracy. - Dzięki. - Czy nie widzisz, że sytuacja stałaby się niezręczna, gdybyśmy zostali kochankami, nawet gdybym... gdybym mogła? - Nigdy nie twierdziłem, że byłaby zręczna. - Miałoby to nieodwracalny wpływ na nasze układy w pracy. Żadne z nas przecież tego nie chce? - Nie. - Więc mnie rozumiesz? - Rozumiem. - I mam twoje słowo, że nie będziesz więcej próbował? - W żadnym wypadku. Do tej pory unikał patrzenia wprost na nią. Kiedy skierował wzrok na jej twarz, odczuła to spojrzenie jak cios w żołądek. Potem nasunął słoneczne, lustrzane okulary i nie widziała już jego oczu. 25 - Cholera jasna! - Graham kopnął w przebitą oponę. Cholera, dupa, gówno, kurwa mać! - delektował się całą gamą przekleństw zasłyszaną u robotników na budowie, a także u Dillona, jeśli ten nie wiedział, że Graham kręci się w pobliżu. Gdyby matka go usłyszała, dostałby zaraz z tydzień karniaka. Na szczęście nie było nikogo w pobliżu, więc mógł jeszcze raz sobie ulżyć. Wreszcie udało mu się wydusić zgodę na przejażdżki rowerem na budowę, pod warunkiem, że da znać matce telefonicznie i nie będzie się nigdzie zatrzymywał po drodze. Zaledwie kilka razy miał okazję odbyć takie wycieczki, gdy zepsuła się pogoda. Tydzień lało bez przerwy. Jak się przetarło, złapał jakąś wirusową infekcję żołądka i cały dzień wymiotował. Następnego dnia leżał w łóżku ledwo żywy. Po chorobie matka kazała mu się oszczędzać. - Jeżeli to jakaś odmiana grypy, możesz mieć nawrót, - Ale mamo, ja się świetnie czuję! Była nieugięta. Wreszcie dzisiaj, po dwóch tygodniach, udało mu się ją przebłagać. No i masz, złapał kichę! Patrzył z rozpaczą na oponę. Jeżeli pojedzie dalej, zniszczy koło. Powinien odprowadzić rower do domu, ale wtedy nie znajdzie się już dziś na budowie. Jeśli zdecyduje się iść pieszo, nie zdąży na umówioną godzinę i matka dostanie szału. Jakkolwiek spojrzeć, klapa. Minął go pędzący samochód, wzbijając chmurę kurzu. Mimo obfitych deszczy ostatnie kilka dni panował taki upał, że ziemia wyschła na pieprz. Graham odpędził kurz od

twarzy i zrobił nieprzyzwoity gest do kierowcy. Momentalnie błysnęły światła hamulcowe. - O rany! - szepnął spłoszony Graham. Ku jego przerażeniu samochód zaczął jechać tyłem w jego stronę. - Cholerka! - Zlizał kurz z wyschniętych warg i otarł spocone dłonie o szorty. Cukierkowoczerwony el dorado zatrzymał się obok niego. Przyciemniona, elektrycznie opuszczana szyba zjechała w dół. - Hej, chłopcze! - Hej! - Jeśli się nie mylę, pokazałeś mi „ptaszka"? Nogi Grahama drżały jak galareta. Strasznie mu się chciało siusiu. - Tak, proszę pana. - Nieładnie. - Bo... bo strasznie pan kurzył. - Nie chcąc wyjść na totalnego tchórza, dodał: - Pan chyba za szybko jechał. Kierowca roześmiał się. - Zawsze szybko jeżdżę. Mam mnóstwo miejsc do objechania i masę ludzi do zobaczenia. - Wskazał głową na rower. - Jakieś kłopoty? - Złapałem gumę. - Dokąd jedziesz? - Na budowę TexTile.. - Hm. - Mężczyzna za kierownicą zsunął okulary słoneczne na czubek nosa i przyglądał się Grahamowi znad szkieł. - To w przeciwnym kierunku, ale myślę, że mógłbym cię podrzucić. - Och, nie. Dzięki. Ja... - Rower wsadzimy do bagażnika. - Nie. Dziękuję, proszę pana. Myślę, że lepiej nie. - Jesteś synem Jade, prawda? Graham był zbity z tropu. - Tak. Skąd pan wie? - Zapomniałem, jak ci na imię. - Graham. - Racja. Graham. No więc, Graham, znam twoją mamę jeszcze ze szkoły. Może o mnie wspominała? Jestem Neal Patchett. Nazwisko wydało mu się znajome. Był pewien, że mówiła o jakichś ludziach, którzy tak się nazywali. - Czy mama zna także pańskiego ojca? - Tak jest - odpowiedział Neal z szerokim uśmiechem. Ma na imię Ivan. Wiesz, że pociąg obciął mu obie nogi tak równiutko jak siekierą? Jak wszystkich chłopców w jego wieku ekscytowały go krwawe opowieści. - Rany! Naprawdę?! - No, tuż za kolanami. Ale była jatka! - Nacisnął przycisk na desce rozdzielczej i pokrywa bagażnika uniosła się do góry. - Wstaw rower i siadaj! Podrzucę cię. Grahamowi nie wolno było wsiadać do samochodów

obcych ludzi, ale przecież wiedział, kim jest ten mężczyzna. W dodatku był znajomym mamy. Jeżeli się z nim nie zabierze, nie wiadomo jak długo będzie sterczał na szosie. Propozycja wydawała się całkiem rozsądna. Podprowadził rower pod bagażnik i wsadził go do środka. Musiał poprzekładać wędki i sprzęt myśliwski. W końcu udało mu się ułożyć rower. Zamknął bagażnik. Luksusowe, pokryte skórą wnętrze sprawiło, że czuł się skrępowany, patrząc na swoje zakurzone tenisówki. Spocone, gołe nogi kleiły się do siedzenia. Ale po czekaniu na słońcu chłód wewnątrz samochodu sprawiał przyjemne wrażenie. - Załatwione? - Tak, proszę pana. - Skończ z tym „panowaniem", dobrze? Mów mi Neal. - Dobrze. Neal pytał go, jak mu się podoba w Palmetto. Graham grzecznie odpowiadał. Przejechali jakieś dwa kilometry, zanim Graham z niepokojem zauważył: - Panie Patchett, musimy zawrócić. Jedziemy nie w tym kierunku. - Przecież wiem. Pomyślałem, że powinniśmy zająć się twoim kołem. Znam mechanika, który załatwi nam to za darmo. A my w tym czasie napijemy się czegoś zimnego. Dobry pomysł? - Chyba tak. Rzeczywiście chętnie by się napił. Gardło miał zupełnie suche. Być może dotrze do biura mamy parę minut później, ale pocieszał się, że i tak mniej czasu zabierze naprawa niż pokonanie pieszo całej drogi na budowę. Jak wyjadą od mechanika, poprosi pana Patchetta, żeby przycisnął do dechy. Taki cadillac w parę minut dowiezie ich na miejsce. - Zadzwonię do mamy z warsztatu i powiem, że się trochę spóźnię - wpadł na genialny pomysł. - Jasne, jeśli uważasz, że tak trzeba. - Neal spojrzał na niego spod oka. - Czy mama dalej tak często jeździ na farmę Parkerów? - Gdzie? - Na farmę Parkerów. - Nie wiem. - Widziałem ją tam. Pomyślałem, że może coś mówiła. - Wiem, że skupuje jakieś tereny dla GSS - starał się pomóc Graham. - Twoja mama jest bardzo ambitna, prawda? Biorąc tę uwagę za komplement, przytaknął z dumnym uśmiechem. Kiedy dojechali do warsztatu, ze środka wyszedł mechanik w brudnym kombinezonie. Pozdrowił Patchetta, pokazując w uśmiechu trzy, żółte od nikotyny, zęby. Zaprosił ich do środka, by poczekali w chłodzie, aż naprawi koło. Graham wszedł za Nealem do zagraconego warsztatu. Było tu niewiele chłodniej niż na zewnątrz. Cuchnęło przepełnionymi popielniczkami, smarem i olejem silnikowym.

Graham zapewne uznałby to miejsce za odpychające, gdyby nie zapatrzył się na wielki kalendarz z nagą dziewczyną, wiszący na ścianie. Nigdy by nie pomyślał, że sutki mogą być takie ogromne i różowe, a włosy na dole aż tak gęste i ciemne. - Tam stoi telefon, gdybyś chciał zadzwonić do matki. Tak naprawdę nie robił nic złego, ale jakoś głupio mu było akurat teraz rozmawiać z mamą. Poza tym nie chciał, by taki facet jak Neal Patchett brał go za maminsynka. - Nie. Będzie w porządku. Neal pocałował czubki palców i poklepał okrągły tyłeczek dziewczyny na kalendarzu. - Fajna, nie? Kiedy byłem w twoim wieku, zawsze tu przychodziłem, żeby pooglądać kalendarz. Potem tutaj kupowałem „gumy". Prościej niż w aptece. W toalecie jest automat, gdyby ci były potrzebne. Oniemiały Graham oderwał wzrok od kalendarza i wlepił oczy w Neala. - Chyba wiesz, co to są „gumy", co? Graham przytaknął z głupią miną, odkaszlnął i zamrugał kilakrotnie. - Jasne, że wiem. - Tak myślałem. Ile ty właściwie masz lat? Pochlebiało mu, że pan Patchett rozmawiał z nim jak z dorosłym. Odpowiedział z dumą: - Niedługo skończę piętnaście. - Kiedy? - Dwudziestego siódmego listopada. Neal przyglądał mu się przez chwilę, po czym szeroko się uśmiechnął. - Blisko Święta Dziękczynienia? - Wypadają w samo święto co siedem lat. - No popatrz. Czego się napijesz? - Neal otworzył automat z napojami. Graham nigdy przedtem nie widział takiego modelu. Wyglądał jak skrzynka chłodzona powietrzem. Butelki stały w rzędach wyznaczonych przez metalową siatkę. Patchett walnął pięścią w szufladę kasy. Odskoczyła. Wygarnął garść drobniaków. Graham popatrzył na monety, potem nerwowo zerknął za okno. - Nic nie powie? - Ma zbyt wiele długów wdzięczności wobec mojego ojca. Nie przejmuj się. Czego się napijesz? Graham rozglądał się za znajomymi kapslami. - Jest doktor pepper? - Doktor pepper? Chyba nie. Grapette, orange nehi, big red i chocolate soldier. - Chocolate soldier? Co to takiego? - Chcesz powiedzieć, że masz czternaście lat i nie piłeś jeszcze chocolate soldier? Grahama krępowała zdziwiona mina Patchetta. - W Nowym Jorku piliśmy kremy jajeczne. Kupuje się je na ulicy z automatu.

Neal wcisnął w otwór automatu dwie ćwierćdolarówki. - Krem jajeczny! Coś takiego mogą wymyślić chyba wyłącznie Jankesi. Niech skonam! Chocolate soldier był pyszny. Pan Patchett zaproponował jeszcze jedną butelkę, ale Graham podziękował. Zaczynał się martwić, że zbyt się spóźni. - Ile to jeszcze może potrwać? - Chyba właśnie skończył. - Neal otworzył drzwi i wyszli na teren przed warsztatem. Graham odczuwał ulgę, że już wreszcie pojadą. - Już tam powinienem być. Mama jest wściekła, kiedy się spóźniam. - Cóż, wiesz, jakie są kobiety - stwierdził Neal pobłażliwie. - O byle co trzęsą majtkami ze strachu. - Poklepał Grahama porozumiewawczo po ramieniu. *** - Przestań używać tych samych beznadziejnych wybiegów jak wobec innych swoich klientów. - Jade uśmiechnęła się do słuchawki. - Kiedy będziesz mógł coś pokazać? - Sama powinnaś wiedzieć, że nie należy poganiać artystów - odpalił Hank Arnett. - Pośpiech zabija twórcze myśli. - Kiedy? Nie chcę przedstawiać mojej propozycji naszemu drogiemu George'owi, zanim nie będę w stanie rzucić go na kolana twoimi szkicami. Jade w dalszym ciągu planowała zakup posiadłości na plantacji. Spędziła wiele godzin na telefonicznych konferencjach z Hankiem. Pomysł od początku przypadł mu do gustu, ale nie chciał się deklarować, dopóki nie zobaczy wnętrza domu. Jade musiała przekonać pośrednika handlu nieruchomościami, aby wpuścił ją do środka. Obecnie polaroidowe zdjęcia z wnętrza rezydencji leżały na biurku Hanka. Twierdził, że pracuje nad pewnymi rozwiązaniami. Bardzo chciała je zobaczyć. - Z całym szacunkiem, ale niektóre z tych akwarel muszą stanowić moją premię - negocjował. - Wiesz przecież, jak George uwielbia moje prace. - Więc siądź na tyłku i zabierz się do roboty. - Daj mi dwa tygodnie. - Dziesięć dni. - Umiesz się targować nie gorzej niż Deidre - stwierdził Hank. - Masz żonę anioła. A właśnie, jak tam moje chrześniaczki? Dillon wszedł do biura, kiedy odkładała słuchawkę. - Masz uszczęśliwioną minę. - Rozmawiałam z Hankiem. - Czy on zawsze umie sprawić, że się uśmiechasz? zapytał z przekąsem. - Czasami. Prychnął ironicznie. Dillon był w złym nastroju, odkąd ulewne deszcze zmieniły teren budowy w grząskie bajoro. Musiał zawiesić prace związane z wykopami pod fundamenty, dopóki ziemia nie wyschnie.

Spowodowało to oczywiście zwłokę w terminarzu robót. Jako jedyny uważał ten fakt za niedopuszczalny i obecnie wyciskał z siebie i współpracowników siódme poty, usiłując nadrobić stracony czas. Uśmiechał się jeszcze rzadziej. Dzisiaj był w szczególnie podłym humorze. Podkoszulek miał mokry od potu. Buty i dżinsy pokryte kurzem. Kask zostawił na zewnątrz, ale trzymał w ręce nieodłączne okulary słoneczne. Kręcił nimi nerwowo. Nie umiał znaleźć sposobu na rozładowanie frustracji. Zaciskał usta pod wąsami. Nie dotknął jej od tamtego popołudnia na opuszczonej plantacji. Rozmawiali wyłącznie na tematy zawodowe. Jade ciągle dźwięczały w uszach słowa, które powiedział na pożegnanie. Jeżeli tylko zaczynała wątpić w stanowczość owego „w żadnym wypadku", wystarczyło spojrzeć mu w oczy. - Czy przyszedłeś pogadać o czymś szczególnym? - Tak. O kolacji. - Słucham? - O kolacji. Zjedzmy razem kolację. - Świetnie. Zadzwonię do Cathy. Jestem pewna, że z radością się zgodzi. - Nie o tym mówię. - Zbliżył się do biurka. - Chodźmy gdzieś razem. Tylko ty i ja. - Tak jak na randkę? - Właśnie tak. - Kiedy? - Jak najszybciej. - Dlaczego? - A dlaczego nie? Jade poprawiała palcami broszkę pod kołnierzykiem. Dillon oparł pięści na krawędzi biurka i przechylił się nad nim. - I co? - zapytał posępnie. - Czy jest coś niewłaściwego w pójściu razem na kolację? A może nie lubisz, jak stawia mężczyzna? Dotknęła ją ta uwaga. Chłodno oświadczyła: - Sprawdzę, jakie plany ma Cathy i kiedy mogłaby zostać z Grahamem. I wtedy... - przerwała, zrywając się od biurka. - Dillon, czy Graham już przyjechał? - Nie sądzę. - Nie widziałeś go? - Dzisiaj nie. Właściwie nie widziałem go, odkąd był chory. Spodziewasz się go? Obeszła biurko i rzuciła się do drzwi przyczepy, otwierając je z rozmachem. Smutas drzemał na stopniu w cieniu. Podniósł głowę i obserwował ją obojętnie. Gdyby Graham tu był, Smutas dotrzymywałby mu towarzystwa niezależnie od upału. Rozejrzała się dookoła. Nigdzie śladu Grahama ani roweru. - Która godzina? - Wszędzie było pełno zegarów, sama też miała zegarek. Zadała to pytanie, nie myśląc, zupełnie mechanicznie.

- Dochodzi piąta. Dlaczego? Ominęła Dillona i podeszła do telefonu. - Graham dzwonił do mnie ponad godzinę temu - powiedziała, wystukując numer do domu. - Powinien już tutaj być. - Może nie wyjechał zaraz po telefonie. Zaprzeczyła ruchem głowy. - Chciał dojechać, zanim robotnicy zejdą ze zmiany... Cześć, Cathy. Jest Graham? - Słysząc odpowiedź, której tak bardzo się obawiała, zacisnęła dłoń na sznurze telefonu. Tak, wiem, że dzwonił, ale jeszcze go nie ma. - Co powiedziała? - dowiadywał się Dillon, kiedy Jade odłożyła słuchawkę. - Dokładnie to, czego się obawiałam. Wyjechał zaraz po rozmowie ze mną. Cathy go widziała. Jeszcze mu pomachała. Jedzie do nas. Sprawdzi, czy nie utknął gdzieś na drodze. - Może zmarudził z jakimś kolegą. - Jest solidny. Wiedział, że będę na niego czekać. Powinien już tu być... chyba że coś się stało. Kiedy znowu chciała pobiec do drzwi, przytrzymał ją za ramiona. - Jade, on ma czternaście lat. Chłopcy w tym wieku łatwo się zapominają i tracą poczucie czasu. Da sobie radę. Nie panikuj. - Za bardzo się boi, że cofnę zgodę na wyprawy rowerem. Coś musiało się stać. Wyrwała się i wybiegła z biura. Nie miała żadnego pomysłu. To nerwy kazały jej biec przed siebie, działać, szukać Grahama. - Dokąd jedziesz? - Poszukać go. - Wskoczyła do cherokee. - Nie możesz błądzić po okolicy bez celu - przekonywał. - Jak przyjedzie, skąd będziemy wiedzieć, gdzie cię szukać? - Najpierw martwmy się, jak go znaleźć. Kiedy sięgała do klamki, żeby zatrzasnąć drzwiczki, zza zakrętu wyłonił się el dorado. Rozpoznała go natychmiast i wyskoczyła z samochodu. Szarpnęła drzwi od strony pasażera, zanim jeszcze Neal zdołał się do końca zatrzymać. - Graham! Kolana miała miękkie. Wyciągnęła Grahama ze skórzanego siedzenia i zarzuciła mu ręce na szyję. Smutas kręcił radosne kółka i szczekał uszczęśliwiony, póki Dillon nie nakazał mu siedzieć cicho. - Mamo, bo mnie udusisz - mruczał zakłopotany Graham. Odsunęła go na długość wyciągniętych ramion. - Gdzie byłeś? - Złapałem kichę na drodze. Pan Patchett podwiózł mnie do mechanika, żeby zrobić koło, i zaraz tu przyjechaliśmy. Rzuciła mordercze spojrzenie Nealowi, który słał uśmiechy przez otwarty dach w swoim aucie.

- Powinieneś był do mnie zadzwonić z warsztatu. - Nie pomyślałem - wymamrotał. - Gdzie masz rower? - zapytał Dillon. - W bagażniku. - Neal wysiadł z samochodu i otworzył bagażnik kluczykiem. Smutas obwąchiwał go podejrzliwie. Dillon wyjął rower i rzucił szorstkie „dziękuję". - Nie dziękuj mu - wysyczała Jade. Z nerwów ledwo mogła mówić. - Mamo, pan mnie podwiózł. Miała ochotę potrząsnąć Grahamem za to, że stanął po stronie Neala. By się do tego przypadkiem nie posunąć, opuściła ręce wzdłuż boków i zacisnęła w pięści, aż paznokcie wbijały się w ciało. - Wiesz dobrze, że nie wolno ci jeździć z obcymi. - Ale pan Patchett nie jest obcym. Znasz go. On ciebie też zna. Myślałem, że to nic złego. - To źle myślałeś! - Jade! - Cicho bądź, Dillon. To moja sprawa. Dam sobie radę sama. Przyjazd Cathy przerwał dalszą dyskusję. - Gdzie byłeś, Grahamie Sperry?! Twoja matka i ja odchodziłyśmy od zmysłów! - Opowie ci o tym po drodze do domu. - Do domu? - jęknął Graham. - Muszę jechać do domu? Jade rzuciła mu groźne spojrzenie oznaczające koniec dyskusji. Nawet Cathy nie śmiała zadać więcej pytań. Objęła Grahama ramieniem i poprowadziła do samochodu. Kiedy tylko się oddalili, Jade zwróciła się do Neala. - Powinnam cię kazać aresztować. - Już raz tak się odgrażałaś, ale stchórzyłaś, pamiętasz? Kiedy wreszcie zrozumiesz, że ze mną nie można wygrać? - Trzymaj się z daleka od mego syna. Jeżeli go skrzywdzisz, zabiję cię. - Mam go skrzywdzić? - powiedział słodko Neal. - Dlaczego mam krzywdzić własne ciało i krew? - Do cholery, o czym on gada!? - odezwał się groźnie Dillon, robiąc krok w stronę Neala. Smutas zaczął powarkiwać, wyczuwając zmianę nastroju swego pana. Neal nie wydawał się zbity z tropu. - Jestem ojcem chłopca. Jade nie powiedziała? - To nieprawda! - krzyknęła Jade. - Mam zawołać szeryfa czy sam się tym zająć? - zapytał ją Dillon. - No, Jade? - prowokował Neal. - Co chcesz, żeby zrobił? Ma tu zostać i posłuchać o wszystkich pikantnych szczegółach romansu sprzed lat? Jeżeli to on z tobą obecnie sypia, mogłoby go to zainteresować. - Ty żałosny skurwielu! - Dillon już był gotowy przyłożyć Nealowi, ale Jade stanęła między nimi. - Nie, Dillon. Jemu właśnie o to chodzi. Widziałam już kiedyś coś takiego. Zostaw nas samych. - No, akurat - warknął Dillon, nie zniechęcony jej zachowaniem.

- Proszę, nie sprzeciwiaj się. Rzucił Jade ostre spojrzenie i miotając przekleństwa, wszedł do przyczepy. Zatrzasnął drzwi z hukiem. - Weź to głupie bydlę - powiedział Neal. Smutas nadal kręcił się przy nim, groźnie powarkując Przywołała go do siebie. - No, Neal, mów, co masz do powiedzenia. Wyciągnął rękę i zanim zdołała się zorientować, pogładził ją po policzku. Skrzywił się ironicznie, kiedy uderzyła go po dłoni. - Ty się wcale nie boisz, że zrobię krzywdę twojemu chłopakowi. Ty się obawiasz, że będę się domagać praw rodzicielskich, albo jeszcze lepiej, że to on uzna mnie za ojca. Neal był bezpłodny. Chodziło mu o zachowanie rodu. W jednej przerażającej chwili dotarło do Jade, jak istotne dla Patchettów jest istnienie Grahama. Będą próbowali przeciągnąć go na swoją stronę. Tłumiąc strach, odpowiedziała: - Nie ma najmniejszych szans, że tak się stanie. - Nie? On mnie polubił, Jade. Sama go zapytaj. - Nie wątpię, że go oczarowałeś. Chłopcom w jego wieku łatwo imponuje zło. Zaśmiał się szczekliwie. - Po co utrudniać? Jedno słowo i zrobię to, co należy. Zaproponuję ci małżeństwo, tak jak powinienem był zrobić piętnaście lat temu. Możemy być jedną szczęśliwą rodziną. Trzy pokolenia Patchettów i nowa pani na włościach. - Trzymaj się z daleka od mojego syna - powtórzyła z uporem. - Ostrzegam cię, Neal. - Jade - powiedział słodkim głosem - powinnaś wiedzieć, że jedyne ostrzeżenie, które coś znaczy w Palmetto, musi pochodzić od Patchettów. Przysunął się bliżej i schwycił ją za podbródek. - Pozwól, że dam ci dobrą radę. Nie walcz ze mną. Będę miał mojego syna z tobą albo bez. - Uśmiechnął się porozumiewawczo. - Myślę, że będzie to jednak transakcja wiązana. - Puścił oko. - Raz już ze mną to robiłaś. Nie było chyba aż tak źle, co Jade? Szarpnęła głową i odskoczyła od niego. - To na razie wszystko - powiedział, ciągle się uśmiechając. - Jestem spóźniony na ważne spotkanie. Posłał jej całusa, wsiadł do el dorado i odjechał. Udawała nieustraszoną, dopóki nie zniknął. Potem oparła się bezsilnie o ścianę przyczepy. Dillon wypadł ze środka. Jego pociemniała z wściekłości twarz miała dziki wyraz. - W porządku! Byłem grzeczny! Byłem cierpliwy! Ale mam tego dość! Chcę wiedzieć, co tu się dzieje i dlaczego! Nie wyjdziesz stąd, póki się nie dowiem. 26 Wziął ją za rękę i pociągnął po schodach do przyczepy. Przekręcił klucz, zdjął słuchawkę z widełek i wskazał na małą kanapkę. - Siadaj!

- Dillon, mam jeszcze dużo pracy. - Na dzisiaj skończyłaś. Nie obchodzi mnie, jakie miałaś plany. Musimy pogadać. Siadaj! Opadła na kanapę, zakrywając twarz dłońmi. Skapitulowała nie ze strachu przed krzykami Dillona, ale z powodu przygniatającej ją rozpaczy. - Zrobić ci coś do picia? Potrząsnęła przecząco głową. Dillon wyciągnął metalowe, składane krzesło, postawił je oparciem do przodu naprzeciw Jade i usiadł na nim okrakiem, zakładając ręce na oparcie. - Okay, skończmy z tym wreszcie. - Skończmy z czym? - Jezu - powiedział zirytowany - dalej masz zamiar grać w zgaduj-zgadulę? - To ty w nią grasz. Ja chcę iść do domu. - Minutę temu chciałaś pracować. - Przestań się na mnie wyżywać! - Więc zacznij mówić. - Co chcesz wiedzieć? - Na początek: dlaczego obaj faceci twierdzą, że Graham jest ich synem? - Każdy z nich odniósłby korzyść, gdyby tak było. Hutch mógłby liczyć na nerkę, a Neal miałby spadkobiercę. - Kiedy Dillon uniósł brwi na znak zdumienia, wyjaśniła: - Jest bezpłodny po wypadku, w którym Ivan stracił nogi. Dillon przyjął wyjaśnienie do wiadomości, ale nie czuł się usatysfakcjonowany. - Jade, mężczyźni normalnie niechętnie przyznają się do ojcostwa. Zazwyczaj bywa odwrotnie. - Okoliczności są szczególne. - Spałaś z nimi dwoma? - Nie. - Więc ich roszczenia są całkiem bezpodstawne? Nie odzywała się. - Jade, kto jest ojcem Grahama? - Nie wiem! - Więc jednak spałaś z nimi! - Nie! - Cholera! Przestań się wykręcać! - Zgwałcili mnie! Jej słowa odbiły się głośnym echem o ściany niewielkiego pomieszczenia i huczały w czaszce Dillona, kiedy oniemiały wlepiał w nią wzrok. Znowu zakryła twarz rękami. - Zgwałcili mnie - powtórzyła cicho. - Zgwałcili. Dillon przeczesał włosy obiema rękami i trzymał je przez chwilę odgarnięte od twarzy. Potem opuścił dłonie i potarł nimi o uda. Przecież chciał wiedzieć. Zmusił ją, żeby wyznała mu prawdę. Nie spodziewał się jednak czegoś takiego. Myślał, że usłyszy opowieść o krnąbrnej nastolatce albo o zahukanej panience, która na siłę starała się zdobyć zainteresowanie. Ewentualnie liczył na historię o proteście przeciwko

władzy zbyt ostrych rodziców. Gwałt nigdy nie przyszedłby mu do głowy. - Jade, kiedy to było? - W lutym, w maturalnej klasie. Tego dnia dowiedziałam się, że ja i Gary dostaliśmy pełne stypendia akademickie. - Gary? - Do diabła! Kiedy myślał, że zna już wszystkie osoby dramatu, pojawia się nowa postać. - Gary Parker - wyjaśniła. - Mój chłopak w średniej szkole. To była bardzo poważna sprawa. Zamierzaliśmy się pobrać i razem zmieniać świat. Spokojnym, już wypranym z emocji głosem opowiadała o Garym. - Mieliśmy wspaniałe marzenia. Bardzo go kochałam. - Czy Graham może być jego synem? Spojrzała na okno. W świetle zmierzchu wyglądało jak kwadrat w kolorze lawendy. - Nie. Byłam dziewicą, kiedy mnie zgwałcili. - Chryste! I obaj wyszli z tego bezkarnie? Jej wzrok powędrował z powrotem ku niemu. - W rzeczywistości było ich trzech. Trzeci to Lamar Griffith. Cichy, wrażliwy chłopak. Dołączył do nich, bo chciał zachować twarz przed Nealem. - Czy on też nadal mieszka w Palmetto? Opowiedziała mu o losie Lamara. Potem zapadła cisza. Pierwszy przerwał ją Dillon. - Rozumiem, że to był pomysł Neala? - O, tak - przytaknęła. - On zawsze nimi przewodził. Gdyby nie Neal, nigdy by do tego nie doszło. Ale Hutch i Lamar mogli go powstrzymać. Zamiast tego też mnie zgwałcili i zostawili za miastem. - Zostawili cię za miastem? - Donna Dee wiozła mnie do domu Gary'ego, żebym mogła mu powiedzieć o stypendium. Po drodze skończyła nam się benzyna. Dillon słuchał relacji z wydarzeń tamtego okropnego wieczoru. Nie pominęła najmniejszego szczegółu. Mimo upływu czasu miała ciągle tamten dzień przed oczami. - Najpierw, jak mnie porwali, byłam wściekła. Zaczęłam się bać, kiedy Neal minął zjazd do farmy Parkerów. Pojechał nad kanał, gdzie wcześniej łowili ryby. Kazał wszystkim wysiąść z wozu. Opierałam się, ale wyciągnął mnie siłą. - A oni szli posłusznie jak barany? - Nawet trudno sobie wyobrazić, jaką władzę miał nad nimi Neal. Zrobiliby wszystko, co kazał. Rzucił im po puszce piwa. Ja odmówiłam. Kiedy skończyli, zapytałam, czy teraz możemy jechać. Neal odpowiedział: „Jeszcze nie". Zapytałam, dlaczego. A on powiedział... - Zająknęła się i opuściła wzrok. - On powiedział: „Bo zanim pojedziemy, to wszyscy trzej cię przelecimy". Dillon splótł dłonie, oparł łokcie na oparciu krzesła i przycisnął pięści do ust. Zamknął oczy. Żałował, że tak bezwzględnie wymusił z niej prawdę i że nie przefasonował bezczelnej gęby Neala, kiedy miał ku temu okazję.

- Ani przez chwilę nie wątpiłam, że mówi serio. - Beznamiętnie ciągnęła dalej. Teraz nie była z Dillonem. Przeniosła się na tamto miejsce i kolejny raz przeżywała ów zimny, deszczowy, lutowy wieczór. - Odwróciłam się i zaczęłam biec, ale Neal dogonił mnie i złapał za włosy. Bolało. Krzyknęłam i łzy napłynęły mi do oczu. Próbowałam uwolnić włosy z jego uchwytu. Kiedy miałam podniesione ręce, złapał mnie wpół i przewrócił na ziemię. Była zimna i wilgotna. - Skrzywiła się. - I okropnie śmierdziała zdechłymi rybami. Hutch krzyknął: „Cholera, Neal, co ty wyrabiasz?!" A Neal odpowiedział: „Dokładnie to, co powiedziałem, że zrobię. Zamknij się i pomóż. Przytrzymaj ją za ręce". Krzyczałam, płakałam, prosiłam: „Nie, nie!" Widziałam wyłącznie Neala. Szarpałam się z nim, ale potem znalazł się Hutch. Złapał mnie za nadgarstki i przygwoździł mi ręce za głową. Neal zwieszał się nade mną, każąc się zamknąć. Kilka razy mnie uderzył. Lamar powiedział: „Jezu, Neal, zwariowałeś?" Neal obejrzał się przez ramię. „Przydaj się wreszcie do czegoś, ty mięczaku! Nic jej nie będzie". Lamar trzymał się z tyłu. Nie widziałam go, ale słyszałam, jak mówi: „Ona płacze". Wtedy Neal się wściekł. „Chcesz swoją działkę czy nie?!" wrzeszczał. „Jeśli nie, spieprzaj stąd!" Neal położył się na mnie. Rozepchnął mi nogi i wpierał się kolanem w udo. Krzyczałam. Znowu mnie uderzył. Próbowałam kopać. Wtedy Lamar złapał mnie za kostki. Nie mogłam się ruszyć, ale jeszcze błagałam, żeby przestali. Neal kazał mi się zamknąć. Wrzasnął, że nie cierpi tych babskich jęków. Hutch przytrzymywał nadgarstki jedną ręką, drugą zakrył mi usta. Usiłowałam prosić go wzrokiem, żeby mi pomógł, ale odwracał głowę. Przyglądał się, co robi Neal. Na twarzy Dillona nie drgnął nawet jeden mięsień. Nie odezwał się ani słowem. Jade skręcała w palcach pasek od zegarka. W pomieszczeniu panowała taka cisza, że słychać było jego tykanie. - Neal rozerwał mi bluzkę. Miałam stanik zapinany z przodu. Odpiął go i rozsunął. Pamiętam, że strasznie się wstydziłam. Zacisnęłam oczy i przygryzłam język tak mocno, że czułam w ustach smak krwi. Neal odezwał się: „Popatrzcie, co za widok! Oto cycuszki naszej Jade Sperry". Załkała. - Myślałam, że umrę, że dłużej tego nie zniosę. Chciałam umrzeć. Neal... którego zawsze nienawidziłam... - Przyłożyła rękę do ust, jakby miała zwymiotować. Ale mówiła dalej, tłumiąc głos dłonią. - Zaczął mnie obmacywać. Szczypał, poklepywał, szarpał moje ciało. To było okropne, wstrętne i poniżające. Potem nachylił się i mocno ssał lewą brodawkę. Tak mocno, że aż bolało. Dillon raptownie podniósł się z krzesła i z rękami w tylnych kieszeniach dżinsów przemierzał pokój, jakby szukał wyjścia z pułapki. Narastał w nim tak potężny gniew, że

czuł przemożną potrzebę, by coś stłuc, rozbić, zdemolować. Jade najwyraźniej nie zwróciła uwagi na jego zachowanie, ponieważ nie przerwała swej przerażającej opowieści. - Neal, śmiejąc się, klęknął i rozpiął spodnie. Zsunął je i wziął penisa w garść. Zapytał: „No, Jade, jak ci się podoba? Pewnie twoja cipka nie może się już doczekać". Hutch chyba musiał się trochę przestraszyć. Zaczął go mitygować: „Neal, daj spokój, już się zabawiłeś. Puśćmy ją". „Puścić ją?" powtórzył Neal. „Cholera, coś ty! Ja dopiero mam zamiar się zabawić". Podciągnął mi spódnicę. Wiłam się, żeby nie mógł ściągnąć mi majtek. Był rozgorączkowany. Lamar musiał mu pomóc. I wtedy Neal... Dillon stał przy oknie, wpatrzony niewidzącym wzrokiem w ciemniejące niebo. Kiedy zamilkła, spojrzał przez ramię. Siedziała z głową opartą na ręce i rozcierała skronie. Wrócił na krzesło, postawił je przodem do niej i siadł naprzeciwko. Nie odezwał się i opanował chęć, żeby jej dotknąć. Czuł, że wystarcza sama jego obecność. Chciał wierzyć, że tak jest. Jade odsunęła rękę od twarzy i oblizała suche usta. - Neal napluł w dłoń i rozsmarował ślinę na sobie. Powiedział: „Założę się, że umiesz brać do buzi. Na pewno robisz to Parkerowi. Powinienem cię zmusić, żebyś ze mną też zrobiła". - Zamknęła oczy jakby pod wpływem ulgi. Rozmyślił się - dodała ochryple. Z trudem, ale udało mu się we mnie wejść. Chyba był zaskoczony, bo spojrzał mi w twarz i roześmiał się. Nachylił się i szepnął: „Hura, jednak to mnie dostanie się twoja wisienka". Tak jakby istniała jakaś gra, o której wiemy tylko my dwoje. Potem... - Opuściła nisko głowę. - Potem pchnął mocno. Strasznie bolało. Jarzeniówki oświetlające teren budowy włączyły się automatycznie. Niebieskobiała poświata wślizgnęła się przez okna. Jednak większą część biura wypełniał mrok i dźwięczący w ciemnościach głos Jade. - Myślałam, że to się nigdy nie skończy. Dopiero potem zdałam sobie sprawę, że nie potrzebował zbyt wiele czasu, żeby szczytować. Kiedy się ode mnie odsunął, pobrudził mi brzuch spermą. Spojrzał na Hutcha i śmiejąc się, powiedział: „Naoliwiłem ci trasę". Zamienili się miejscami. Hutch wziął rękę z moich ust. Próbowałam krzyczeć, ale zabrakło mi siły. Ledwo mogłam unieść ramię. Kiedy się nade mną nachylił, zadrapałam mu twarz. Zaklął i przyłożył rękę do policzka. Krwawił. To go rozwścieczyło. „Trzymaj jej ręce, Neal!" - zawył. Neal przygwoździł mi ramiona nad głową. Hutch jako jedyny najpierw mnie pocałował. Myślałam, że może na tym zakończy. Przygniótł mnie całym ciężarem i pchał język głęboko w usta. Chciało mi się wymiotować. W środku, w sobie, krzyczałam z rozpaczy, ale jedyny dźwięk, jaki wychodził na zewnątrz, nie był silniejszy od miauczenia kota. Słyszałam, jak Neal śmieje Się gdzieś za moją głową: „Rany, Hutch, pośpiesz się. Czuję, że znowu mnie bierze! Nawet Lamar się napalił!" A Lamar nerwowo zachichotał.

Wiem, że krzyczałam, kiedy Hutch wszedł we mnie. Był dużo brutalniejszy niż Neal. Czułam, jak z rozrywanego ciała leci krew. - Skurwysyni! - wysyczał Dillon. Uderzał pięściami po udach, z trudem opanowując gniew. - Kiedy Hutch skończył, wygiął grzbiet i wydał z siebie jakiś taki okropny okrzyk. Pamiętam jego odsłonięte zęby. Wyglądał odrażająco. Potem runął na mnie. Ledwo mogłam złapać powietrze. Czułam na szyi jego gorący oddech. Zalatywał piwem. Mdliło mnie, ale z całej siły powstrzymywałam się, żeby nie wymiotować. Bałam się, że udławię się własnymi wymiocinami. Ostatni był Lamar. Już zupełnie nie miałam siły, żeby walczyć. Kiedy Lamar nachylił się nade mną, miał taką minę, jakby zamierzał się rozpłakać. Trzymał ręce na suwaku, ale dalej się wahał. Neal go popędzał: „No, co jest? Pokaż, co potrafisz". „Nie wiem, czy powinienem, Neal". Głos Lamara był rozedrgany i niepewny. Taki właśnie jak on sam. Hutch, strasznie zadowolony ze swego wyczynu, dopingował Lamara: „Cholera, od razu wiedziałem, że ten nędzny pedał stchórzy". „Nie jestem pedałem!" - wykrzykiwał Lamar. Przypuszczam, że nawet w takiej chwili zmagał się ze swoimi skłonnościami. Chyba doszedł do wniosku, że albo to zrobi, albo stanie się celem ich dowcipów, więc... zrobił to. Kiedy opuścił spodnie, tamci przyklasnęli, widząc, że ma erekcję. Wiem, że to był jego pierwszy raz. Nie bardzo wiedział, gdzie... Próbował i próbował. Strasznie bolało. Byłam przecież cała poraniona i porozrywana. Kiedy wreszcie udało mu się trafić, robił to dziko i szybko jak królik. Pot spływał mu po twarzy. Neal żartował i komentował jego „technikę". Wreszcie Lamar skończył. Kiedy się ze mnie zsunął, uśmiechał się uszczęśliwiony. Ale uśmiech zamarł mu na ustach, gdy spojrzał mi w twarz. Myślę, że Lamar jako jedyny zdawał sobie sprawę z okrucieństwa tego, co ze mną zrobili. Jego oczy w milczeniu błagały o przebaczenie. Ale nie wybaczyłam mu. Nawet po wielu latach, gdy spotkałam go przez przypadek. - Kiedy to było? - spytał Dillon. W skrócie opowiedziała mu o pogrzebie Mitcha Hearona i niespodziewanym pojawieniu się Lamara. - Nigdy mu nie wybaczę... Żadnemu z nich nie wybaczę... Przez chwilę siedzieli w zupełnej ciszy. Jade podniosła głowę. - Możesz mi podać chusteczkę? - Dillon namacał pudełko na biurku i podał je Jade. - Dziękuję. Nie potrzebowała chusteczki. Przez całą opowieść nie uroniła ani jednej łzy. Musiała otrzeć spocone dłonie. - Czy oni cię tam zostawili? - Tak - zaśmiała się gorzko. - Neal zapalił jeszcze papierosa, zanim odjechali. Pamiętam, że miałam w nozdrzach zapach siarki i dymu z tytoniu. Leżałam zwinięta w kłębek. Nic nie czułam. Bardziej pamiętam wrażenie kompletnego odrętwienia niż bólu. Naradzali się, co ze

mną zrobić. Stwierdzili, że dam sobie radę i trafię do domu. Lamar zapytał: „Co powiemy, jak ktoś się dowie?" Neal uspokajał go: „A kto ma powiedzieć? Ty?" „Cholera, nie!" „To w takim razie, czego się boisz?" Hutch pytał, co zrobią, jeżeli ja powiem. Neal skwitował to śmiechem. Stwierdził, że będę milczeć, bo będzie mi zależało, żeby „mój kochaś", czyli Gary, nigdy się o tym nie dowiedział. A w razie czego będą mówić, że dostałam, co mi się należało, bo ich sprowokowałam. Oczywiście, Hutch i Lamar przystali na taką wersję, ponieważ, po pierwsze, tego od nich chciał Neal, a po drugie, czuli się usprawiedliwieni. Nie wierzę, żeby Neal odczuwał jakiekolwiek wyrzuty sumienia. To człowiek wyzuty z wszelkich uczuć i pozbawiony jakichkolwiek zasad. Postanowił dać mi nauczkę za to, że wybrałam Gary'ego zamiast niego i zemścić się na Garym za przegraną w szczeniackiej bójce. Upiekł dwie pieczenie na jednym ogniu. Ponieważ jest Patchettem, uznał, że ma do tego prawo. - Powinnaś była natychmiast pójść na policję. Roześmiała się gorzko. - Dillon, ty mnie najwyraźniej nie znasz! Jak tylko dałam radę się pozbierać, dowlokłam się do szosy. Nie obchodziło mnie, czy będę żyła, czy nie. Ale chciałam zobaczyć przed śmiercią, jak ponoszą karę za to, co zrobili. Zdała relację z wizyty w szpitalu i wszystkiego, co działo się następnego ranka w biurze szeryfa. Dillon nie mógł dojść do siebie. - Więc zbiorowy gwałt został zatuszowany i uszedł bezkarnie? - Aż do teraz. - Jednym słowem, wróciłaś piętnaście lat później z myślą o zemście? Chcesz, żeby ponieśli karę za gwałt? - Nie tylko. - Jest jeszcze coś? - Gary - Ach, racja. Zapomniałem. - Cicho dodał: - Jade, taka sytuacja może być wielkim dramatem dla chłopaka. - Tak. Gary bardzo to przeżył. Zwłaszcza że dzięki Nealowi i jego kolesiom stałam się napiętnowana. Neal nie zostawił mnie w spokoju. Tak długo dręczył Gary'ego niedomówieniami i półsłówkami, aż doprowadził go do ostateczności. Dillon zamarł, kiedy powiedziała, co stało się po jej wizycie w domu Georgie. Przegarniając włosy palcami, zastanawiał się, co powiedzieć. Szukał bardziej przekonywającego argumentu niż to, co od razu przyszło mu do głowy, a mianowicie, że Gary powinien bardziej ufać dziewczynie, którą kochał. Wiedział, że nie byłaby zachwycona takim stwierdzeniem. - Po samobójstwie Gary'ego nie mogłam dłużej zostać w Palmetto. Ale poprzysięgłam sobie, że wrócę tu pewnego dnia. I wtedy ja będę dyktować warunki. - Już przyparłaś Ivana i Neala do muru. Czują, co się święci. Doskonale wiedzą, że nowa inwestycja zachwieje ich pozycją. - Mają wiele na sumieniu. Nie jestem jedyną osobą, którą

skrzywdzili w ciągu tych wszystkich lat. - Czy zanim tu przyjechałaś, wiedziałaś o chorobie Hutcha? - Nie. Chciałam również wyciągnąć na światło dzienne korupcję w biurze szeryfa. - A jest skorumpowane? - Założyłabym się o ostatni grosz, że tak. Hutch kryje Patchettów tak samo jak jego ojciec. - Ale ta sprawa jest w tej chwili pod znakiem zapytania, prawda? - Obawiam się, że tak. Wszystko wskazywało na to, że transplantacja nerki u Hutcha powiodła się. Lekarze, najpierw ostrożni w wyrażaniu opinii, po zahamowaniu infekcji antybiotykami prognozowali raczej pomyślnie. Nie nastąpił odrzut, nie było także żadnych reakcji ubocznych. Powrót Hutcha do czynnego życia zawodowego był jednak wątpliwy. - A Donna Dee? Ona też ponosi winę. - Zawsze była zakochana w Hutchu. Gdybym odkryła jego matactwa, ona również cierpiałaby z powodu niesławy. Stało się inaczej. Musiała przyjść do mnie i błagać o pomoc, tak jak ja kiedyś ją błagałam, żeby powiedziała prawdę u szeryfa Jolly'ego. Oczywiście i tak nie zgodziłabym się, aby Graham został dawcą, ale chciałam, żeby odczuła na własnej skórze, co to znaczy być w krańcowej rozpaczy, kiedy zawodzi ostatnia nadzieja. - Czy Lamar ma tu rodzinę? - Tak, matkę. Przypuszczam, że nigdy nie dowiedziała się o gwałcie. - Więc w jej przypadku żadna forma zemsty nie miałaby sensu? - Poza tym, że Graham może być jej jedynym wnukiem. - Naprawdę nie wiesz, kto jest jego ojcem? - Nie. - Graham nie wie o... - Nie! I nie chcę, żeby wiedział. - Na pewno pytał cię, skąd się wziął i gdzie jest jego ojciec? - Staram się umniejszać rolę ojca. Graham akceptuje fakt, że ma tylko mnie. Dillon zmarszczył się z powątpiewaniem. - Na razie - być może tak. Ale co dalej? Im będzie starszy, tym większe prawdopodobieństwo, że będzie starał się dojść, kto go spłodził. - Kiedy nadejdzie taki moment, powiem mu zgodnie z prawdą, że nie wiem. - Są sposoby, żeby się dowiedzieć. To się nazywa „genetyczne odciski palców". - Ja nie chcę wiedzieć. Nie sprawia mi to najmniejszej różnicy. On jest mój. Tylko mój - podkreśliła łamiącym się głosem. - Gdybym wiedziała, że Hutch jest chory, a Neal bezpłodny, być może zastanowiłabym się, czy nie zostawić Grahama w Nowym Jorku. Nigdy nie przypuszczałam, że

może im na nim tak bardzo zależeć. To mnie przeraża, Dillon. Wiem, że uważasz, iż dziś po południu zareagowałam nieadekwatnie do sytuacji, ale zdaję sobie sprawę, do czego potrafi się posunąć Neal i jego drogi tatuś. Widział, że jest zdenerwowana. Powodowany odruchem, chciał ją przytulić. Instynktownie odskoczyła. - O Boże, tak bym chciał, żebyś przestała się mnie bać. Tak bardzo chciałbym cię objąć. - Jego głos zabrzmiał w ciemności jeszcze bardziej chrapliwie. - Tylko przytulić, Jade. Nic więcej. Po chwili usłyszał jej szept: - Myślę, że nie miałabym nic przeciwko temu, żebyś mnie objął. - Nie umiałbym cię skrzywdzić - powiedział, przesiadając się na kanapę obok niej. - Nigdy. - Wierzę. Otoczył ją ramieniem i odchylając się na oparcie sofy, pociągnął za sobą. Intymność tej pozycji zaalarmowała ją. Zacisnęła rękę na jego bicepsie. - W porządku - mruknął. - W porządku. Puszczę cię, kiedy tylko będziesz chciała. Mam wziąć ramię? Powiedz? Wahała się spięta. Potem zaprzeczyła ruchem głowy i oparła o niego. Najwyraźniej jego skąpy podkoszulek przestał jej przeszkadzać. Położyła mu głowę na piersi. Jej włosy przyjemnie łaskotały mu skórę. Miał ochotę krzyczeć z radości. Nie cofnęła ręki, trzymała ją ufnie na jego ramieniu. - Jade? - Hm? - Czy od tamtej nocy nigdy się nie kochałaś? - Nie. Nawet nie usiłowałam. - Nie chciałaś spróbować? - Właściwie próbowałam. Z Hankiem. - Z Hankiem Arnettem? - Poczuł ukłucie zazdrości. - Był we mnie zakochany. Wiedziałam o tym i próbowałam go zniechęcić. Nie chciałam go skrzywdzić. Ciągle mu powtarzałam, że to nie ma sensu, że się nie zmienię. Przestrzegałam, żeby nie wierzył zanadto w moje „wyzdrowienie". Ale Hank się uparł. Nie chciał mnie słuchać. - W końcu dał za wygraną? - Trwało to kilka lat. Pragnęłam odwzajemnić jego uczucia, więc zaczęłam chodzić do psychologa. Doszło nawet do tego, że mogłam się całować, nie tężejąc ze strachu. - Czy całowanie się z Hankiem sprawiało ci przyjemność? - Na tyle, na ile to możliwe w moim przypadku. Przestała go męczyć zazdrość. Jade nie kłamała, mówiąc, że lubi, jak ją całuje. - W tym czasie zmarł Mitch - opowiadała dalej. - Na pogrzebie niespodziewanie zjawił się Lamar. Wszystko wróciło na nowo. W końcu zdecydowałam się powiedzieć Hankowi, że nie nadaję się do związków erotycznych z żadnym mężczyzną. Że to jest absolutnie niemożliwe. - Wytłumaczyłaś, dlaczego? - Nie. Właśnie dlatego strasznie się rozgniewał i zniknął

na wiele miesięcy. Pewnego dnia przyszedł jakby nigdy nic i od tego czasu jesteśmy przyjaciółmi. W końcu zdecydował się zaakceptować taki układ. Dillon nie miał zamiaru podnosić akcji Hanka, mówiąc, że świetny z niego facet i że powinna była spróbować jeszcze raz. Hank był w Nowym Jorku. A on przy niej i trzymał ją w ramionach. - Jade, dlaczego zdecydowałaś się powiedzieć o gwałcie właśnie mnie? - Kiedy podniosła głowę i spojrzała na niego, wiedział, że nie ma powodu być zazdrosnym o Hanka czy o kogokolwiek innego. - Nie zrozumiałbyś, dlaczego jestem taka, jaka jestem. - Tylko dlatego? - A także... bo zależy mi, żebyś zrozumiał, dlaczego jestem właśnie taka. Aby przypadkiem nie ulec pokusie pocałowania jej, oparł podbródek na jej głowie. - To, co ci się przydarzyło, to zbrodnia. Wszystko było występne, okrutne i brutalne, i miało niewiele wspólnego z seksem. - Wiem, Dillon. - Zażyłość między dwojgiem ludzi, którzy się nawzajem szanują... - To zupełnie coś innego - dokończyła za niego. - Czy sądzisz, że psychoterapeutka nie powtarzała mi tego do znudzenia? Nie, nie obwiniam siebie podświadomie za to, co się stało. Tak, byłam wściekła na broniący mężczyzn system prawny w takim samym stopniu jak na nich samych. Nie, nie wierzę, że wszyscy mężczyźni to barbarzyńcy. Nie, nie mam żadnych ciągot, żeby zostać lesbijką. Nie, nie chcę kastracji wszystkich mężczyzn. - Uff, kamień spadł mi z serca. Podniosła głowę i wybuchnęła śmiechem, gdy spotkała jego spojrzenie. Zawtórował jej. Nareszcie ich napięcie znalazło ujście. Zaśmiewali się, łapiąc się jedno drugiego, by utrzymać równowagę. Przestali się śmiać dokładnie w tej samej chwili. Rozbawieni, nagle spoważnieli i patrzyli na siebie wyczekująco. Dillon wstrzymał oddech. Jego oczy powędrowały ku ustom Jade. Widział, jak bezgłośnie wymawia jego imię. - Dillon? Szybko zacisnął powieki. - Chryste, mam ochotę cię pocałować. Chcę się z tobą kochać! Pokazać ci, jakie to może być cudowne. Chcę, żebyś mnie pieściła. Kiedy otworzył oczy, zobaczył jej niespokojny wzrok i drżące wargi. Tak bardzo chciał dotknąć ustami tych warg, żeby dowiedzieć się, co wywołało ich drganie - podniecenie czy odraza? Pogładził ją po włosach. Gdyby tak wolno mu było delikatnymi pocałunkami uspokoić jej usta i wygładzić pionową zmarszczkę między brwiami! Marzył, by przyśpieszony oddech był wynikiem podniecenia, a nie niepokoju.

Tak bardzo chciał obdarzyć ją radością z seksu, którą jej odebrano. Ale jeżeli popełni błąd, może nieodwracalnie zepsuć kruchą intymność między nimi. Więc uwolnił ją z objęć, wstał z kanapy i pociągnął za sobą. - Innym razem - westchnął ze smutkiem. *** W domu było ciemno. Dillon uparł się, że pojedzie za nią. Odjechał dopiero wtedy, kiedy bezpiecznie znalazła się w środku. Cathy zostawiła kartkę na stole w kuchni. Pisała, że kładzie się wcześniej z powodu migreny, a w lodówce jest zapiekanka. Ma ją sobie odgrzać w mikrofalówce. Jade stwierdziła, że nie jest głodna i nie ma ochoty nic grzać. Zaryglowała drzwi i poszła na górę. Pod drzwiami sypialni Grahama prześwitywało światło. Zapukała i stanęła na progu. Leżał w łóżku i patrzył bezmyślnie w telewizor. - Mogę wejść? - To twój dom. Przełknęła tę uwagę i przysiadła w nogach łóżka. - Zrozumiałam aluzję. Jesteś na mnie wściekły. Walczył ze sobą, czy dalej się boczyć, czy wykrzyczeć swój gniew. Zdecydował się dać upust emocjom. - A ty byś nie była wkurzona, gdybym cię tak ośmieszył? Chryste, mamo! Potraktowałaś mnie jak szczeniaka przy Dillonie i panu Patchetcie! - Graham, być może moje zachowanie wydało ci się irracjonalne, ale miałam prawo być zdenerwowana. - Bez powodu zrobiłaś piekielną awanturę! Przecież ja się nawet nie spóźniłem! - Nie o to chodzi. Zdenerwowałam się, jak zobaczyłam cię z Nealem. - Dlaczego? Jest sympatyczny. A poza tym znasz go, więc o co chodzi? - Właśnie o to, że znam go zbyt dobrze. On wcale nie jest sympatyczny. - Zrobił na mnie dobre wrażenie - wymamrotał zadziornie Graham. - Och, jestem pewna, że tak. Jak chce, potrafi być uroczy, ale to człowiek zepsuty do szpiku kości. Uwierz mi. I trzymaj się od niego z daleka. Bywa niebezpieczny. Graham prychnął. - Słuchaj, Graham, mówię poważnie. Jeżeli będzie się kręcił koło ciebie, chcę o tym wiedzieć. Graham z nadętą miną obserwował ją przez chwilę. - Zmieniłaś się. - Co masz na myśli? - Odkąd tu przyjechaliśmy, jesteś wiecznie spięta. - Mam strasznie dużo pracy z TexTile. Do tego skupuję działki dla GSS, zajmuję się całą... - Próbujesz kupić teren od jakichś ludzi, którzy się nazywają Parkerowie? Jade spojrzała na syna ze zdumieniem.

- Skąd wiesz? - Pan Patchett o tym napomknął. Od ostatniej rozmowy telefonicznej Jade nie miała żadnych wiadomości od Otisa Parkera. Zastanawiała się, jak powinna postąpić: zacząć go naciskać czy dać jeszcze czas do namysłu. Graham potwierdził jej podejrzenia: Patchettowie musieli maczać w tym palce. Wróciła myślami do Grahama. - Sam widzisz, jaka jestem zajęta i ile mam na głowie. Jesteś na tyle dorosły, żeby to zrozumieć. - Ale w Nowym Jorku też miałaś dużo pracy, a nie byłaś taka nerwowa. Dlaczego teraz jest inaczej? Pogładziła go po głowie. - Jeżeli rzeczywiście wydaję ci się spięta, to dlatego, że bardzo mi zależy na tym projekcie. A także, ponieważ bardzo chcę, żebyś dobrze się tu czuł. Powiedz: przyzwyczaiłeś się już? Podoba ci się dom? - Jasne, jest fajnie, tylko... - Tylko co? - Muszę tłumaczyć moim kolegom takie różne rzeczy. - Jakie rzeczy? - No, dlaczego nie mam ojca i że Cathy jest moją przyszywaną krewną. Wiesz, te wszystkie sprawy, które na okrągło muszę wszystkim wyjaśniać. - Obgryzł skórkę przy paznokciu. - Wiem, zawsze mi mówiłaś, że nasza rodzina jest szczególna... wyjątkowa. - Podniósł na Jade niebieskie, przepełnione smutkiem oczy. - Ale ja nie chcę być szczególny. Mam dość bycia wyjątkowym. Chciałbym być zwyczajny, jak wszyscy dookoła. - Nie ma takiego czegoś jak „bycie zwyczajnym", Graham. - No, ale większość ludzi jest bardziej „normalna" niż my. Chociaż był już taki duży, przyciągnęła go do siebie i przycisnęła do piersi. - Nie zawsze się udaje żyć tak, jak by się chciało. Trzeba jak najlepiej wykorzystać to, co zsyła nam los. Bardzo bym chciała, żebyś miał zwyczajną rodzinę, ale wyszło inaczej. Przykro mi. Robiłam, co mogłam. Dalej staram się, jak umiem najlepiej - dodała, myśląc o tym, co radzili jej Cathy i Dillon. Nie potrafiła powiedzieć Grahamowi o gwałcie. Jej syn miał dość problemów z przystosowaniem się do nowego środowiska i z własnym, trudnym okresem dojrzewania. Nie chciała, by przeżył szok. - Wiem, mamo. Zapomnij, że w ogóle o tym wspomniałem. - Odsunął się od niej z bladym uśmiechem. - A ja przepraszam, że wprawiłam cię w zakłopotanie przy Dillonie. Obiecuję, że więcej się to nie powtórzy. - Byłaś z Dillonem? - Tak. Dlaczego pytasz? - Tak sobie. - Tak? - Roześmiała się. - To dlaczego tak się dziwnie uśmiechasz? - Wydaje mi się, że Dillon cię lubi. To wszystko.

- Oczywiście, że mnie lubi. Gdyby było inaczej, nie moglibyśmy razem tak dobrze współpracować. - Och, mamo. Wiesz dobrze, o co mi chodzi. - Jesteśmy przyjaciółmi. - Uhm. - Uśmiechnął się z poczuciem wyższości. - Myślisz, że urosnę taki wysoki jak Dillon? - Spojrzał na fotografię w ramkach na biurku. - Ile dziadek Sperry miał wzrostu? Na trzynaste urodziny Jade oficjalnie przekazała mu Medal Honorowy dziadka i zdjęcie, które troskliwie przechowywała. Kiedy jeszcze był taki mały, że siadywał jej na kolanach, opowiadała mu o bohaterskich czynach dziadka na wojnie koreańskiej. Nigdy nie wspomniała, że dziadek popełnił samobójstwo. - Chyba miał z metr osiemdziesiąt pięć. - Więc też tyle powinienem mieć. - Najprawdopodobniej. - Pochyliła się i ucałowała go w czoło. - Nie śpiesz się za bardzo z tym rośnięciem, co? Dobranoc! - Dobranoc. Mamo? - Tak? - Odwróciła się w drzwiach. - Czy mój tata był wysoki? Myśląc o trzech gwałcicielach, odpowiedziała pośpiesznie: - Powyżej przeciętnej. Kiwnął głową usatysfakcjonowany i sięgnął do wyłącznika nad łóżkiem. - Dobranoc. 27 Jade pracowała pochylona nad biurkiem, kiedy do przyczepy bez uprzedzenia wszedł Neal. Nawet nie zadał sobie trudu, żeby zapukać do drzwi. Smutas nie mógł dać znać, że ktoś obcy jest na terenie, ponieważ Graham wziął go ze sobą na ryby do pobliskiej zatoczki. Neal uśmiechał się do niej szeroko, jakby rozstali się w świetnej komitywie. - Cześć, Jade! - Co tu robisz? - Przywiozłem tatę. Chce się z tobą zobaczyć. - W jakiej sprawie? - Nie chciałbym zepsuć niespodzianki. W przypadku Patchettów nie mogło być mowy o przyjemnych niespodziankach. - Nie mam ochoty go widzieć. - Nie masz wyboru. Zanim wyszedł, podparł składanym krzesłem drzwi do biura. Wrócił, niosąc Ivana na rękach. Usadowił go na kanapie, a sam wziął krzesło z drzwi. Jade stała wyprostowana za biurkiem. Neal rozparł się na krześle, zakładając wysoko nogę na nogę. - W jakiej sprawie chciał się pan ze mną widzieć? - Jade zwróciła się do Ivana. - Żadnych pytań o moje zdrowie, żadnych grzeczności? - ironizował Ivan - Tak bez wstępów?

- Właśnie tak. - Gestem wyrażającym zniecierpliwienie splotła przed sobą ramiona. - Zupełnie inaczej załatwiam sprawy z ludźmi. - A ja tak załatwiam sprawy z wami. Ivan bawił się gładką, wygiętą rączką laski. - Widziałem zdjęcia twojego syna. Udany dzieciak. Pamiętała to spojrzenie spod brwi, którego wszyscy tak się bali. Teraz wypróbowywał je na niej. Niełatwo było zachować pozory obojętności, szczególnie gdy mówił o Grahamie. Fizyczna deformacja Ivana jeszcze potęgowała poczucie zagrożenia. Zdobyła się na spokojny, obojętny ton. - Tak, uważam, że jest udany. - Podobny do ciebie. Przynajmniej z daleka. Chciałbym mu się przyjrzeć. Serce jej biło jak młotem, ale milczała, udając obojętność. - Jadę, może byś usiadła - zaproponował Neal. - Wolę stać. - Jak ci wygodniej. - Ivan sięgnął żylastą, pokrytą starczymi plamami ręką do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyciągnął stamtąd kopertę. Podał ją Jade. Patrzyła na nią podejrzliwie. - Co to? - Otwórz i zobacz. Jade sięgnęła po kopertę, otworzyła ją i wyjęła ze środka akt własności. Szybko przebiegła go wzrokiem, zatrzymując się na podpisach stron zaangażowanych w umowę. - Otis Parker - szepnęła, garbiąc się. - Tak jest. - Ivan oblizał mięsiste wargi. Przypominał wyglądem drapieżne zwierzę, które właśnie pożarło swoją ofiarę. - Obecnie my jesteśmy właścicielami jego parceli. Wczoraj sfinalizowaliśmy umowę. Jade jak w transie wróciła za biurko i opadła na krzesło. Wygładziła pognieciony arkusz umowy. Widniała na niej pieczęć notariusza. Dokument był bezsprzecznie autentyczny. Nic dziwnego, że Otis jej unikał. Nie odpowiedział na wiadomość, którą przekazała przez panią Parker. Ona też była zmieszana, kiedy rozmawiała z Jade przez telefon. Raz Jade przejechała się nawet na farmę, ale nikt nie odpowiedział na pukanie, mimo że wiedziała, iż siedzą w środku. - Ile mu daliście? - spytała posępnie. - Milion dolarów. - Okrągły milion? - Tak jest. Neal przechylił się na krześle. - Zaproponowaliśmy Otisowi takie same udogodnienia jak ty. Nie musi wyprowadzać się w ciągu najbliższych dwóch lat. W ten sposób może mieć jeszcze dodatkowo dwa zbiory. Chociaż właściwie nie jest to mu tak bardzo potrzebne - zachichotał. - Skąd... jak zebraliście taki kapitał? Mrugnął porozumiewawczo.

- Sprzedało się to i owo, coś tam poszło pod zastaw hipoteczny, no i jeszcze do tego krótkoterminowa pożyczka z banku. Jak się jest w radzie nadzorczej miejscowego banku, można załatwić różne sprawy. - Zrobił minę pełną współczucia. - No, widzisz, Jade, jeszcze się musisz dużo nauczyć, jak się załatwia interesy na Południu. - Przyjechałaś do miasta, kręcąc tyłkiem, jakbyś nie wiadomo kim była - wysyczał Ivan ze złośliwym uśmieszkiem. - Te cwaniaki z Nowego Jorku mogą się przy mnie schować. - Walnął pięścią w pierś. Jade nerwowo zwilżyła wargi. - Jakie są warunki zapłaty? Neal spojrzał na ojca i parsknął śmiechem. - Czy ty myślisz, że spadliśmy z księżyca? Nie mieliśmy wyboru. Wypisaliśmy czek na całą sumę. Otis o mało się nie posikał, kiedy go dostał. Jade z trudem utrzymywała spokój, składając umowę. Włożyła ją z powrotem do koperty i położyła na rogu biurka. - Moje gratulacje. Zachowywała się tak, jakby zakończyła rozmowę. Wzięła pióro i wróciła do przerwanej pracy. - No i co? - odezwał się Neal. Podniosła na niego wzrok, uśmiechając się pytająco. - Co „no i co"? - Nie masz nic do powiedzenia? - Na jaki temat? - Cholera jasna! - wrzasnął Ivan. - Na temat ziemi! Co teraz zrobisz? - Ty ją chcesz, a my ją mamy - powiedział Neal, rozkładając szeroko ręce. - Już nie możesz liczyć na Otisa. Wypadł z gry. Do mnie należy to, co twoje przedsiębiorstwo tak bardzo chce mieć. Od dzisiaj załatwiasz sprawy ze mną! Odłożyła pióro i oparła podbródek na splecionych dłoniach. - Jesteś w błędzie. Moje przedsiębiorstwo wcale nie jest zainteresowane zakupem gruntu, który uprzednio należał do państwa Parkerów, a obecnie stanowi waszą własność. Uśmiechnęła się słodko. Ivan zaśmiał się. - Ha! Udaje, żeby zbić cenę. - Wcale nie, panie Patchett. Mówię zupełnie uczciwie. Absolutnie nie jestem zainteresowana zakupem tej parceli. A teraz, jeżeli pozwolicie, chciałabym... Neal skoczył na równe nogi. - Ty zakłamana dziwko! Doskonale wiem, że ci zależy! Odkąd tylko przyjechałaś, węszyłaś po okolicy, mierzyłaś tę ziemię, kazałaś ją wycenić! Nie próbuj się wykręcać! Moi ludzie cię śledzili! - Tak właśnie myślałam - oświadczyła niewzruszona. A nawet na to liczyłam. Ivan ze świstem wciągnął powietrze. - Niech cię piekło pochłonie! - Wpatrywał się w nią rozwścieczony. Ział nienawiścią. Miała wrażenie, że wydziela

jakąś zgniłą woń. - Ty nędzna, mała dziwko! Oszukałaś... - Zamknij się! - warknął Neal. W dwóch susach znalazł się przy biurku Jade. Złapał ją za ramię i szarpnął do góry. Chcesz powiedzieć, że nie miałaś zamiaru kupować farmy Parkerów? - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Tak jest. Chciałam, żeby wam na niej zaczęło zależeć. - Daliśmy się przerobić jak idioci! - warknął Ivan. Zapłaciliśmy milion dolarów za nic niewarty kawałek gruntu! Podniosła głowę i patrzyła na Ivana gniewnie błyszczącymi oczami. - Powiedziałabym, że to niezbyt wygórowana rekompensata za śmierć Gary'ego, prawda? Neal wywlókł ją zza biurka i szarpał za ramiona. - Zrujnowałaś nas! - A wy zrujnowaliście życie mnie i Gary'emu. Uderzył ją wierzchem dłoni w twarz. Krzyknęła. W tej chwili drzwi do przyczepy otworzyły się tak gwałtownie, że w pomieszczeniu powstała próżnia. W środku zjawił się Dillon ze wściekłością wypisaną na twarzy. - Pożałujesz tego - powiedział przez zęby. Rzucił się do Neala, złapał go za gardło i pchnął na ścianę. Ivan zamachnął się laską na Dillona i trafił go pod kolanami. Zaskoczony niespodziewanym uderzeniem, zawył z bólu, odwrócił się do Ivana i wyrwał laskę z rąk. W pierwszej chwili Jade myślała, że roztrzaska starcowi czaszkę. Zamiast tego przydepnął jeden koniec laski, a drugi odgiął do góry, łamiąc ją na dwie części jak zapałkę. Odrzucił kawałki na bok. Na szczęście zareagował na ostrzegawczy krzyk Jade, bo Neal skoczył na niego od tyłu. Neal zawsze wysługiwał się w walce innymi. Dillon natomiast od dziecka bił się na ulicy, bo taki był jego sposób na przetrwanie. Błyskawicznie uchylił się i strzelił Neala łokciem w żołądek, następnie uderzył w twarz, łamiąc nos i rozcinając wargę. Neal zatoczył się do tyłu, poleciał na ścianę i osunął się po niej na podłogę. Dillon stał nad nim ciężko dysząc. - Znikaj stąd i zabierz mi z oczu tego starego pokurcza, bo inaczej z wielką radością wypruję ci flaki. Neal usiłował zlizać z ust krew, lecącą z puchnącego nosa po brodzie na koszulę. Wstał z trudem, starając się zachować resztki godności. Po ciosie Dillona niełatwo mu było podnieść i dźwigać Ivana. Jade podążyła za nimi do drzwi. Patchettowie zostali pokonani i poniżeni. Czekała na tę chwilę piętnaście lat. Neal przypinał Ivana do fotela obok kierowcy. Jade stała przed chromowaną maską el dorado, kiedy obchodził samochód. Wcisnęła mu do ręki akt własności. - Mam nadzieję, że nie będziesz miał w życiu ani jednego dnia spokoju. Zmiął dokument w garści. - Jeszcze tego pożałujesz, zobaczysz! Obolały siadł za kierownicą. Osłaniając oczy od słońca,

Jade patrzyła, jak odjeżdżają. Nie przeszkadzał jej nawet tuman kurzu spod opon ruszającego z piskiem el dorado. Dopiero potem kolana ugięły się pod nią i osunęła się na ziemię, zanurzając dłonie w piachu. - Udało się! Dopięłam swego! Dillon kucnął obok niej. - Nic ci nie jest? - Nie. Czuję się cudownie. - Uśmiechnęła się do niego. Twarz miał spoconą i zakurzoną. Przez czoło biegła odciśnięta od kasku czerwona pręga, a na policzkach odgniotły się słoneczne okulary. Patrzył na nią zatroskany. - Dziękuję, Dillon. - Zauważyłem jego samochód i przybiegłem tak szybko, jak tylko możliwe. - Ostrożnie dotknął jej wargi. Była spuchnięta, ale nie krwawiła. - Jednak zjawiłem się za późno. - Nawet nie boli. - Popatrzyła na oddalającą się chmurę kurzu, wzbijaną przez pędzący samochód. - Udało się! - Co takiego? Opowiedziała mu o pułapce, którą zastawiła na Patchettów. - Tak się bałam, że odkryją moje intencje. - A co by było, gdyby nie połknęli haczyka? - Mitch zrobił dla mnie zapis. Nie wiedziałam o nim do chwili otwarcia testamentu. Gdyby mój plan zawiódł, wykorzystałabym te pieniądze na zakup ziemi od Parkerów. Dillon kręcił głową z niedowierzaniem. - Ciągałaś mnie po tym polu, kazałaś jak idiocie mierzyć teren. I wszystko po to, żeby odstawić przedstawienie? - Przyznaję, że się tobą posłużyłam. Przepraszam. - Po tym, co cię spotkało ze strony Patchettów - powiedział, kiwając głową - nie musisz usprawiedliwiać się przede mną ze swoich metod. - To była wyłącznie moja zemsta. Nie chciałam wciągać ciebie ani nikogo innego bardziej, niż to było konieczne. Wpatrywała się przed siebie. Dzień był ciepły i parny, chociaż kończyło się lato. W powietrzu wyczuwało się już jesień. - Gary tak strasznie ubolewał nad ich biedą - odezwała się ze smutkiem. - Nienawidził jej ze względu na siebie, a także ze względu na rodzinę. Marzył, że pewnego dnia wróci do Palmetto i położy przed ojcem milion dolarów. Odwróciła się do Dillona z radosną miną i ścisnęła go za ramię. - Dillon, ja to zrobiłam w jego imieniu. *** Kiedy gospodyni wsadziła głowę do salonu, by zapytać, co pan Ivan i pan Neal życzą sobie na kolację, Neal cisnął w nią kryształową karafką. Wycofała się czym prędzej, dobrze wiedząc, że lepiej nie ryzykować. W pokoju unosił się zapach whisky spływającej po boazerii na dywan. Nie czuli go, przytępieni sporą ilością wypitego alkoholu. - Dziwka - wybełkotał Neal, dolewając whisky. - Żeby jeszcze w tym była dobra, pieprzona dziewica! - Zatoczył szerokim gestem ręką ze szklanką, rozlewając alkohol. -

Za co to wszystko? Za to, że Hutch, Lamar i ja trochę się zabawiliśmy? Skąd, do cholery, miałem wiedzieć, że tak się tym przejmie, a ten jej chłopak się powiesi? - Siadaj i stul gębę! - ryknął Ivan ze swego wózka. Głowę trzymał wciśniętą w ramiona, jakby szyja zapadła mu się gdzieś w głąb ciała. Oczy świeciły niebezpiecznie pod krzaczastymi brwiami. - Upiłeś się! - Mam powody, żeby się napić. - Chwiejnym krokiem podszedł do Ivana i nachylił się nad wózkiem. - Gdybyś czasem zapomniał, to pragnę zauważyć, że nie mamy nawet własnego nocnika, żeby się wysikać. Daliśmy pod zastaw pożyczki nawet nasze przyszłoroczne dochody. - A kto miał taki genialny pomysł? - Wszystko miało grać - bronił się Neal. - Ale nie zagrało! Od dziecka zawsze powtarzała się ta sama sytuacja. Neal był pewny siebie i nonszalancki, dopóki nie popadł w tarapaty. Wtedy szukał ratunku u ojca. - Tato, skąd weźmiemy pieniądze? - jęczał. - Czym zapłacimy pracownikom? Trzeba będzie zamknąć fabrykę. Ivan patrzył na niego z odrazą. - Czym ty się, do jasnej cholery, przejmujesz? Niedługo nie będziemy mieć żadnych pracowników. Wszyscy pójdą do TexTile, do Jade Sperry. Przetwórnia soi Patchettów stanie się historią. Opuchnięta twarz Neala nerwowo drgała. - Tato, nie mów tak. - O to jej właśnie chodziło. Chciała, żebyśmy zamknęli fabrykę i zbankrutowali. - Ivan wpatrywał się w plamę na przeciwległej ścianie, jakby chciał zetrzeć ją siłą swego wzroku. - No i dopięła swego. Neal usiadł ciężko na kanapie i przycisnął palce do oczu. - Ja nie potrafię być biedny! Nie chcę być biedny! - Przestań jęczeć! - Pewnie, staruszku. Co cię to obchodzi? To ja zostanę z tym całym gnojem. Lekarz mówił, że twoje serce i płuca są do niczego. Niedługo umrzesz. - Nie potrzeba lekarza, żeby to wiedzieć. - Wcale nie wyglądał na kogoś nad grobem. Oczy płonęły mu niebezpiecznym blaskiem. - Jedno jest pewne. Nie zejdę z tego świata, póki nie wyrównam rachunków. To nie może ujść na sucho tej małej Sperry. Przynajmniej nie do końca. Niech się cieszy swoim małym zwycięstwem - my sięgniemy po coś znacznie ważniejszego. Natychmiast trzeźwiejąc, Neal odstawił szklankę na stolik. - Po jej syna? - Tak jest, chłopcze. Patchettowie mogą lizać rany, ale jeszcze nie umarli. Przede wszystkim jutro rano telefonicznie zaprosisz do nas... Myrajane. *** Dillon pilnował grilla na patiu. - Piękna ryba - pochwalił asystującego mu Grahama.

- Dzięki - odparł z dumą chłopak. - Za każdym razem, kiedy idę w tamto miejsce nad kanałem, łapię przynajmniej jedną taką sztukę. - A jak szkoła? Graham od dwóch tygodni chodził do liceum w Palmetto. Na razie wszystko układało się nie najgorzej. - Mam nadzieję, że wejdę do drużyny piłki nożnej. W przyszłym tygodniu będą nas testować. - Dostaniesz się bez problemów. - Dillon przerzucił na drugą stronę płat ryby. - Tęsknisz za Nowym Jorkiem? - Nie za bardzo. Właściwie podoba mi się w małym mieście. A tobie? Zanim Dillon odpowiedział, odwrócił się w stronę domu. Graham podążył za jego spojrzeniem. W kuchennym oknie widzieli sylwetkę Jade. - Tak, podoba mi się tutaj - odpowiedział Dillon, kierując uwagę na grill. - Co będziesz robił, kiedy postawicie fabrykę? Zostaniesz czy pojedziesz gdzie indziej? - Ponieważ nadarzyła się okazja, Graham postanowił wykorzystać szansę i wypytać Dillona o plany na przyszłość. Byłoby cudownie, gdyby w jakiś sposób ich drogi znowu się spotkały. - Minie dużo czasu, zanim ukończymy fabrykę - powiedział Dillon. - Budowa potrwa parę lat. Nie wiem, co będę robił potem. Nie wybiegam myślami aż tak daleko w przyszłość. - Dlaczego? - Bo się przekonałem, że to nie ma sensu. Jade wysunęła głowę przez kuchenne drzwi. - Wszystko gotowe. Czekamy tylko na was. - Już nie. Ryba właśnie doszła! - odkrzyknął Dillon. Graham, wyłącz gaz. - Dobra. - Mama zupełnie nie w porę ich zawołała. Ostatnia uwaga Dillona dała mu do myślenia, bo zupełnie przeczyła zasadzie matki, że trzeba dążyć do wyznaczonego celu, niezależnie od tego, jakie przeszkody pojawią się na drodze. Chciał również upewnić się, że Dillon nie zniknie zbyt szybko z ich życia. - Sprawdź, czy kurek jest przekręcony do samego końca - ostrzegał go Dillon. - Oczywiście. Dillon ułożył płaty ryby na półmisku i zaniósł go do kuchni. Jade przytrzymywała mu drzwi. Graham widział, jak pochyla się i wącha pieczoną rybę, oblizując usta z apetytem. Dillon powiedział coś, na co ona zareagowała śmiechem. Czując ogromny przypływ radości, Graham starannie zakręcił gaz i wszedł do domu. Zawsze lubił, kiedy Dillon przychodził do nich na kolację, ale dzisiaj panowała w domu szczególna atmosfera. Nie miał pojęcia, co świętują, i nie bardzo go to obchodziło. Najważniejsze, że od wyjazdu z Nowego Jorku mama nigdy nie była tak odprężona jak dziś. Może wzięła sobie do serca to, co powiedział jej kilka tygodni temu? Że jest spięta i nieprzyjemna? W każdym

razie dzisiaj była radosna jak skowronek. Przebrała się po przyjściu z pracy. Miała na sobie strój z miękkiej, układającej się, białej tkaniny. Koledzy ciągle mu powtarzali, że niezła z niej laska, i mieli rację. Teraz, kiedy siadali do obiadu, wyglądała naprawdę ślicznie. Poprosili go, żeby zmówił modlitwę dziękczynną, więc szybko wymamrotał niezbędną formułkę. Kiedy nakładali jedzenie na talerze, zapytał: - Zagramy w rebusy po kolacji? Ja gram z Dillonem, tak jak ostatnio. - Coś ty! Nie zgadzam się! - krzyknęła Jade. Złapała nóż i pukała uchwytem w stół. - Oszukiwaliście! - Nie uważałabym dawania znaków rękami za oszustwo - wtrąciła dyplomatycznie Cathy. - Oszukiwali - powtórzyła stanowczo Jade. - Cofnij to! Dillon sięgnął nad rogiem stołu i złapał ją za kark pod włosami. Odruchowo podniosła ramiona i przechylając głowę na bok, przycisnęła jego rękę policzkiem do ramienia. Graham zauważył momentalną zmianę w wyrazie jej twarzy. Zamarła. Pewnie nie byłaby bardziej zaskoczona, gdyby Dillon odtańczył tango nago na stole. Wyprostowała głowę i odwróciła się do Dillona. - Dobrze. Cofam to, co powiedziałam. Głos też miała dziwaczny. Jakby łyknęła haust nie rozcieńczonej whisky. Zaczerwieniła się i oddychała jak po biegu. Patrzyli na siebie z Dillonem długo po tym, jak powoli cofnął rękę z jej pleców. Kiedy wreszcie oderwali od siebie wzrok, on smarował masłem kolbę kukurydzy, a mama wyglądała na całkowicie zagubioną. Wbiła oczy w talerz i przekładała sztućce, jakby pierwszy raz w życiu trzymała coś takiego w dłoni i nie była do końca pewna, jak ich używać. Graham uśmiechnął się pod nosem. Jeżeli ci dwoje nie mieli na siebie ochoty, to on się nie nazywa Graham Sperry. *** - Jeszcze nie mogę dojść do siebie. Za każdym razem, gdy o tym pomyślę, mam ochotę się uszczypnąć - zwierzyła się Dillonowi. Siedzieli na ganku na huśtawce, którą niedawno tam zainstalowała. - To naprawdę się zdarzyło? To nie jest sen? - Sen dla Parkerów. A dla Patchettów to musi być coś na kształt sennego koszmaru. Przestraszyłaś ich. - Ale jestem przerażająca - powiedziała, śmiejąc się. - Potrafisz być. Nieźle mnie wystraszyłaś tego wieczoru, kiedy wyciągnęłaś mnie z więzienia. - Ja? To przecież ty miałeś zbójecką brodę i patrzyłeś na mnie spod oka. - Ale ty panowałaś nad sytuacją. Od śmierci Debry nikt nie miał kontroli nad moim życiem. Twoja kompetencja i opanowanie przeraziły mnie. Jak myślisz, dlaczego zachowałem się jak męski szowinista? - Sądziłam, że to twój wybujały wdzięk osobisty. Uśmiechnął się gorzko.

- Czysty lęk. Jade wpatrzyła się w przestrzeń ogrodu. Księżyc przeświecał przez gęste gałęzie drzew i rzucał cienie na trawę. Cykały świerszcze, a wiatr niósł lekki zapach morskiej wody. - Szkoda, że moja matka nie mogła tego zobaczyć. W jej głosie nie było goryczy, tylko lekki żal. - Nigdy nie wspominałaś rodziców. Co się z nimi stało? - Będziesz żałował, że zapytałeś. Przez pół godziny opowiadała mu o trudnych związkach z matką, o samobójstwie ojca i tak odmiennym wpływie, jaki ta tragedia wywarła na obie kobiety. Dillon nie mógł uwierzyć, że Velta częściowo obwiniała Jade o gwałt. - Nie miałaś racji - odezwał się, gdy doszła do ucieczki Velty. - Dobrze, że mi powiedziałaś, i cieszę się bardzo, że nie miałem okazji poznać twojej matki. - Całe życie pragnęłam, żeby mnie pokochała. Nigdy to się nie stało. Była nieszczęśliwa, że się jej przydarzyłam, i nie potrafiła się z tym pogodzić. - Jade, prawda jest taka, że ona prawdopodobnie była o ciebie zazdrosna. A na dodatek, chociaż pewnie nigdy by tego głośno nie przyznała, musiałaś budzić jej szacunek. - Wiesz, może ci zależeć na szacunku, jak masz trzydziestkę, ale nie wtedy, kiedy jesteś trzyletnim czy trzynastoletnim dzieckiem. Ani nawet jak masz osiemnaście lat. Wiedziałam, że nigdy nie będę taka, jaką mnie chciała widzieć. - A jaką miałaś być? - Och, najlepiej uśmiechniętą lalką z Południa, która dobrze wyjdzie za mąż. A w Palmetto oznaczało to powłóczyste spojrzenia w stronę Neala Patchetta. Dillon zaklął. - Moje plany wybiegały znacznie dalej. Nie mieściło to jej się w głowie, więc jak tu mówić o zrozumieniu? - Cóż, gdziekolwiek jest, prawdopodobnie wie, że nie miała racji. Może żałuje tego, co zrobiła. - Chciałabym z nią porozmawiać. Nie zależy mi na przeprosinach. Niechby zobaczyła, jak się wiedzie mnie i Grahamowi. Szkoda, że nie wiem, czy wreszcie znalazła coś czy kogoś, kto by ją uszczęśliwił. - Odnoszę wrażenie, że jej wybaczyłaś. Jade zadumała się nad słowem „wybaczyć" i doszła do wniosku, że absolutnie nie można go zastosować w przypadku jej matki. Velta należała do przeszłości. Nie miała takiej władzy, by ją dotknąć czy zranić. - Chciałabym wyłącznie, żeby zobaczyła, iż udało mi się osiągnąć w życiu to, co postanowiłam. Nieważne, czy żałuje i czy jej wybaczyłam. To już wszystko przeszłość. A ja chcę patrzeć przed siebie. Dillon wstał z huśtawki i podszedł do balustrady okalającej werandę. Nie zauważyli, że zrobiło się późno. W domu panowała zupełna cisza. Cathy i Graham poszli spać. Dillon najwyraźniej nie miał ochoty wracać do siebie. Zacisnął dłonie na balustradzie i wychylił się do przodu. - A ja ostatnio dużo myślałem o przeszłości.

- O czymś w szczególności? - Tak. I doszedłem do podobnych wniosków co ty. Czas zająć się przyszłością. Nie oglądać się za siebie. Odwrócił się twarzą do Jade i przysiadł na poręczy. - Moja filozofia życiowa była następująca: jeżeli człowiek jest w miarę uczciwy, ciężko pracuje i nie nastaje na porządek tego świata, powinien zostać nagrodzony. Oczywiście jest i druga strona medalu - jeżeli coś schrzanisz, drogo za to płacisz. Będą na ciebie spadać plagi. Ostatnio myślę, że to nie tak. W srebrzystych ciemnościach czuła na sobie jego wzrok. - Mówisz o żonie i synku. - Tak. - Dillon, a czy nie leży w ludzkiej naturze chęć szukania wyjaśnień? I czy nie znajdując winy w otaczającym nas świecie, nie zaczynamy szukać jej w sobie? - Ale ja uczyniłem z tego moją religię. Zaczęło się od wypadku rodziców. Pamiętam, że zamartwiałem się na śmierć, usiłując dociec, czym tak strasznie obraziłem Boga, że karze mnie w taki okrutny sposób. Wszystko to działo się na długo przedtem, zanim pojawili się dziecięcy psychoterapeuci, którzy wiedzą, jak wytłumaczyć dzieciakom, że jeżeli dzieje się w ich życiu coś złego, to nie ich wina. Oglądał swoją dłoń, studiując odciski u podstawy palców. - Kiedy zaczniesz tak myśleć jako dzieciak, ciągnie to się za tobą poprzez okres dojrzewania, a nawet i w dorosłym życiu. Cały czas balansowałem na krawędzi dobra i zła, starając się utrzymać przewagę dobrych postępków, żeby nie kusić losu. Kiedy już przydarzyło mi się coś złego, czekałem na „karzącą rękę wyższej sprawiedliwości". - Odwrócił się do Jade profilem. - Kiedy Debra i Charlie umarli, uważałem, że tym razem musiałem naprawdę coś porządnie spieprzyć. - Zaśmiał się z autoironią. - Czy to nie szczyt zarozumialstwa uważać, że ma się wpływ na przeznaczenie innych ludzi? Ale i tak przez te wszystkie lata obwiniałem siebie za ich śmierć. Uznałem, że to kara za coś, co zrobiłem, albo za coś, czego zrobienie zaniedbałem. Jade stanęła obok niego przy balustradzie, ale nie przerywała mu. Kiwał głową ze smutkiem. - Prawda jest taka: nieszczęście może trafić się każdemu. Tragedie dotykają porządnych ludzi, a łajdacy miewają szczęście. - Odwrócił się do niej. - Nawet nie wiesz, jaka to ulga zrzucić z siebie wreszcie to poczucie winy. - Debra i Charlie byli ofiarami nieszczęśliwego zrządzenia losu. Tak samo zresztą jak ty. - Dzięki, że pomogłaś mi to zrozumieć. - Podniósł lekko obie ręce, żeby miała czas oswoić się z myślą, iż za chwilę spróbuje jej dotknąć. Potem zewnętrzną stroną palców odgarnął jej pasma włosów z policzków. - Jade, jesteś taka śliczna. Czuła wielki wewnętrzny spokój. Ponieważ nie wystąpiły

żadne oznaki normalnej w takich sytuacjach paniki, nie chciała nic robić, żeby przypadkiem alarm się nie włączył. Bała się mrugać, przełykać ślinę, a nawet oddychać. Aby oderwać myśli od analizy własnych doznań, skoncentrowała się na Dillonie. Co myśli, kiedy tak przygląda się tymi swoimi szarozielonymi oczyma? Czy czuje pod palcami jedwabistość jej włosów? Czy on też odczuwa to zapierające oddech oczekiwanie? Oczekiwanie na co? - przemknęło jej przez głowę. Ta myśl była bardzo denerwująca, więc czym prędzej ją odsunęła. Wystarczy jej to przyspieszone bicie serca, nie chce żadnych dodatkowych niepokojów. Dillon wyciągnął rękę i oparł ją o balustradę. Z tyłu poręcz, przed nią Dillon. Uderzyła ją gorąca fala strachu. Kiedy wymówił jej imię, głęboki, spokojny głos przywrócił równowagę. - Jade? - Tak? - Zrobię coś, czego wiecznie mi zabraniasz. Żołądek podszedł jej do gardła. Na twarzy czuła jego ciepły, wilgotny oddech. Bezwiednie zamknęła oczy. Wąsy Dillona łaskotały górną wargę, koniuszkiem języka tak delikatnie muskał środek ust, że wydawało jej się, iż to tylko gra wyobraźni. - Chcę poznać twój smak, Jade. Nachylił się i przycisnął usta do jej warg. Ku własnemu zdziwieniu rozchyliła je zachęcająco. Dillon westchnął cicho i wsunął język. Naciskał lekko na jej wargi i jednocześnie ssał je delikatnie. Jego język wsuwał się coraz głębiej, ale nie był agresywny. Pochłonęła ją ciemność parnej nocy i magia pocałunku. Kręciło jej się w głowie. Odruchowo złapała za balustradę. Palce zacisnęły się na ramieniu Dillona, którym nadal wspierał się o kolumnę. Wyszeptał jej imię i zgiął rękę w łokciu. Teraz znalazł się bardzo blisko niej. Ostrożnie objął ją jedną ręką w talii. Nadal muskał i ssał jej usta. Przesuwał po nich wąsami. Lekko złapał zębami dolną wargę. Pochylił się niżej i pocałował ją w szyję. Westchnęła. - Boję się. - Mnie? - Tego. - Nie trzeba. Zamknęła oczy i starała się odegnać wszelkie myśli. Dillon czekał. - W porządku? - Podniósł głowę i zajrzał jej w oczy. Jade? Położyła dłoń na jego szybko unoszącej się piersi. - Nie mogę oddychać. Jeden kącik jego ust uniósł się w lekkim uśmiechu. - To dobry czy zły znak? - Nie wiem. - Umówmy się, że dobry.

- Tak. - Rozluźnij się. - Zwolnił uścisk na tyle, by oparła się o kolumnę. - Głęboko oddychaj. Jak dziecko posłusznie wykonała polecenie. Z zamkniętymi oczyma wzięła kilka głębokich oddechów. Kiedy uniosła powieki, twarz Dillona znajdowała się tuż nad nią. Znowu poczuła, że brak jej tchu. - Czuję się jak idiotka. - Przestań. Musisz pokonać największy koszmar, jaki może zdarzyć się kobiecie. - Ja chcę sobie z tym poradzić. Naprawdę chcę. - Dobrze. To bardzo dobrze - powiedział zduszonym głosem. - Popracujemy nad tym. Wiesz, myślę o długim weekendzie. Tylko my dwoje. Żadnych warunków ani oczekiwań z mojej strony. Po prostu pełna izolacja od otoczenia i codzienności. Co ty na to? - Nie. Opuścił ramiona i odstąpił o krok. Na jego twarzy malowała się mieszanina gniewu i frustracji. - Więc nie mogę cię więcej całować, Jade. Bo prędzej czy później stracę kontrolę nad sobą. Przestanę myśleć głową i wtedy mogę cię przestraszyć. A tego nie chcę. Odwrócił się do niej plecami i zbiegł ze schodów. Dogoniła go, zanim wsiadł do kombi. - Dillon, nie rozumiesz mnie! - Rozumiem. Przysięgam, że rozumiem. Tylko że już... - Przegarnął palcami włosy. - Chryste, ja ledwo nad sobą panuję. Złapała go za rękaw. - Nie, chodzi o to, że źle zrozumiałeś, co ci chciałam powiedzieć. Nie chcę czekać do weekendu. Chcę teraz spróbować. - Patrząc na niego niepewnie, nerwowo zwilżyła językiem wargi. - Teraz, Dillon. 28 - Gdzie jedziemy? - spytała Jade. - To znaczy wiem, dokąd, ale dlaczego akurat tam? - Poczekaj, to zobaczysz. Reflektory samochodu oświetlały tunel z drzew, który urywał się przed domem na plantacji, zakupionym przez Jade dla GSS. Podwórze, z wyjątkiem miejsc pod koronami drzew, zalewała poświata księżyca. Dom wydawał się jasny i okazały. Wyglądał znacznie lepiej niż w pełnym świetle dnia. Dillon uśmiechnął się tajemniczo, kiedy wyciągał latarkę ze schowka w samochodzie. - Chodź. Nie bój się. Właścicielka jest moją dobrą znajomą. Przeszli razem przez podwórze i weszli po stopniach do góry. Stare deski skrzypiały pod ciężarem Dillona. - Muszę je wymienić, zanim ktoś połamie nogi - zauważył, szukając klucza w kieszeni dżinsów. - Skąd masz klucz? - Jeżeli nie przestaniesz zadawać pytań, zepsujesz niespodziankę. - Jaką niespodziankę?

- Znowu pytasz! Kiedy Dillon pchnął drzwi i wprowadził Jade do obszernego holu, przywitał ich charakterystyczny dla nie zamieszkanych domów zapach stęchlizny. Dillon oświetlił latarką posadzkę z włoskiego marmuru. - Ale bajery! Jade skrzyżowała ramiona, mocno przyciskając łokcie do boków. - Wolę to miejsce za dnia. Trochę tu upiornie. Była zmieszana i odrobinę rozczarowana. Kiedy wyjechali z domu, przypuszczała, że zawiezie ją prosto do swojej przyczepy. W domu nie mogli zostać. Nawet gdyby udało jej się przemycić Dillona do swego pokoju, czułaby się niezręcznie, wiedząc, że Cathy i Graham są tuż obok. Nie chciała, żeby cokolwiek dodatkowo zwiększało jej zahamowania. Jeżeli będzie mieć zbyt dużo czasu na myślenie, może stracić zimną krew. Zrujnowany, przez lata opuszczony dom niezbyt korzystnie wpływał na jej psychikę. I po co ta zwłoka? Czyżby podniecenie Dillona tak łatwo dawało się ostudzić? - Weź mnie za rękę i patrz pod nogi. Wyciągnęła do niego rękę. Szli na górę. Zaskoczyło ją, że z taką łatwością unikał uszkodzonych stopni. - Byłeś tu już kiedyś? - Uhm. - Sam? - Uhm. - Kiedy? - Uważaj na ten sterczący, zardzewiały gwóźdź. Kiedy znaleźli się na piętrze, Dillon okręcił się, omiatając światłem latarki cały hol. Wszystkie drzwi, z wyjątkiem jednych na końcu korytarza, były pootwierane. Tam właśnie ją prowadził. Patrzył na nią wyczekująco, kiedy przekręciwszy porcelanową gałkę, pchnął drzwi na oścież. Jade przekroczyła próg i weszła do pokoju. W przeciwieństwie do całego domu to pomieszczenie zostało wysprzątane. Nie było pajęczyn w rogach ani na kryształowych łezkach żyrandola. Deski podłogi były zmatowiałe, ale ktoś usunął z nich śmieci i kurz. Jedynym sprzętem w całym pokoju było mosiężne łoże. Jade podziwiała je już wcześniej, podczas zwiedzania domu. Wtedy pokrywał je zielonkawy nalot. Teraz błyszczało złotawo w strumieniu światła latarki. Wezgłowie wiktoriańskiego łoża zdobiły splątane roślinne motywy. Pod nim piętrzyła się sterta białych, świeżo obleczonych poduszek. Materac był przykryty prześcieradłami i pledem. Z sufitu zwisała udrapowana moskitiera. Jade wpatrywała się w łoże zupełnie oniemiała. Dillon podszedł do kominka i zapalił świece ustawione na palenisku. Potem obchodził pokój i zapalał tuziny świec porozstawianych po całym pkoju. Ciepłe, migoczące światło rzucało przedziwne cienie na pokryte pastelową morą ściany, a mosiężne łoże płonęło blaskiem pod tiulową draperią. Kiedy ostatnia świeca została zapalona, Dillon zdmuchnął

zapałkę i rzucił ją do kominka. Z niepewną miną patrzył wyczekująco na Jade. - I... co powiesz? Uniosła dłonie, otworzyła usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. - Nie mam zbyt dużo do roboty wieczorami - odezwał się Dillon. - Kiedy kupiłaś dom, przychodziłem tu i trochę doprowadziłem go do porządku. Rzucił nieśmiałe spojrzenie w kierunku łóżka. - Tak. Wiem, możesz pomyśleć sobie, że to zarozumiałość z mojej strony, ale pamiętam, jak bardzo ci się tu podobało. Więc pomyślałem, że jeżeli ty kiedykolwiek... że jeżeli my... Cholera! - Przesunął nerwowo ręką po karku, a drugą wsunął za pasek dżinsów. - Posłuchaj, przecież nie mogłem cię zabrać do tej obskurnej przyczepy, nie? Trudno sobie wyobrazić bardziej prozaiczne miejsce niż przyczepa campingowa. Uznałem, że potrzebujesz... należy ci się bardziej romantyczna sceneria. - Wymamrotał pod nosem jakieś przekleństwo. - Wyszedłem na idiotę, co? Czuję się jak kompletny głupiec! Od śmierci Debry najbardziej romantycznym gestem, na jaki się wysiliłem, było pytanie kobiety, z którą miałem się kochać, o imię. - Westchnął zdegustowany. - To jednak nie był chyba najlepszy pomysł. Możesz się wycofać, jeśli chcesz. Jade bez słowa zaprzeczyła ruchem głowy. - Nie będę zły, przysięgam - zapewniał. - Powiedz: „koniec" i będzie koniec. Podeszła do niego. - Dillon, zaczynam podejrzewać, że boisz się bardziej niż ja. - Jasne. Boję się, że możesz się wycofać. Nie chcę, żeby tak się stało - dodał posępnie. - Będziesz mną rozczarowany. Migotliwe światło świec odbijało się w jego intensywnym spojrzeniu. - Niemożliwe, Jade. Odruchowo obejrzała się na łóżko. - Pokój jest śliczny. Naprawdę. To taki przemyślany... i romantyczny... gest. - Dzięki. Z niepewnym uśmiechem odwróciła się z powrotem ku niemu. - Dillon, cieszę się, że to będzie właśnie z tobą. Sięgnął po jej rękę i zamknął ją w dłoni. Przesuwał kciukiem po nierównej linii kostek. - Ja też. Ale właściwie dlaczego mnie wybrałaś? Opuściła powieki. - Nie wiem, czy zdołam przez to przejść, ale jesteś pierwszym mężczyzną, z którym chciałabym spróbować. Pierwszy raz mam ochotę zaryzykować. Podniósł jej dłoń do ust i pocałował. - W każdej chwili możesz powiedzieć „stop" i zatrzymam się. Może będę kląć, może nawet się rozpłaczę - powiedział

z niepewnym uśmiechem - ale na pewno przestanę. Wcale nie miała ochoty, aby przestał robić z jej dłonią to, co właśnie robił. Kiedy mówił, trzymał ją przy ustach. Czuła na skórze wilgotne ciepło oddechu. Odwrócił odrobinę jej rękę i odginając palce, leciutko chwycił zębami miejsce u podstawy kciuka. Z zamkniętymi oczami przesunął usta na środek dłoni. Wargi miał ciepłe i suche. Zataczał językiem maleńkie kółeczka. Skierował jej wskazujący palec ku wąsom i prowadził go wzdłuż górnej wargi. Delikatnie przygryzał opuszek. Czuła łaskotanie na palcu i gdzieś... w podbrzuszu. Ssał i muskał językiem wszystkie palce. Patrzenie na niego dawało Jade tyle samo przyjemności co jego pieszczoty. Ciepłe światło świec podkreślało jaśniejsze pasma w jego włosach. Ciemne, gęste rzęsy rzucały cień na pokryte delikatną siateczką zmarszczek kości policzkowe. Usta z pełniejszą dolną wargą, ukryte pod gęstymi wąsami, były bardzo zmysłowe. Jade czuła, jak jej żołądek wyprawia jakieś niesamowite wolty. Pręży się z czysto zwierzęcą rozkoszą jak kot po długiej drzemce. Dillon całował wewnętrzną stronę nadgarstka. Przesuwał się ku zgięciu łokcia. Czuła na skórze wilgotną ścieżkę języka i gładką krawędź zębów. Skronią zderzył się z jej piersią. Bała się, że wróci dobrze znane uczucie panicznego strachu. Ale powoli gdzieś z samego wnętrza przyszedł wyciszający komunikat - jest dobrze, uspokój się. - Powinny stwardnieć. - Nie zdawała sobie sprawy, że szepcze, dopóki Dillon nie oderwał głowy. - Co? - Nic. - Co mówiłaś? - Powiedziałam... że powinny stwardnieć. - Co ma stwardnieć? - Sutki. Spojrzał na jej piersi. - I jak? Kiwnęła głową. - Kiedy otarłeś się o mnie głową. - Było przyjemnie? - Tak. - Czy zrobiłem dotąd coś, co sprawiło ci przykrość? - Tak. - Co takiego? - Tracisz czas na rozmowę. Roześmiał się cicho. - Widzisz? Nie mogę pozbyć się starych nawyków. Ciągle czekam, że coś zepsuję, a strasznie zależy mi, żeby się udało. Wziął ją za ręce i położył je na swoje barki, jakby to była część ich conocnego rytuału. Lekko obejmując ją w pasie, przyciągnął do siebie, aż ich ciała się zetknęły. Kiedy ją przytulił, Jade nie ukrywała zdziwienia.

- Jade, nie tylko twoje brodawki robią się twarde - przypomniał jej gardłowym szeptem. Przyciskając czoło do jej skroni, mówił dalej tym samym zduszonym głosem: - To tylko moje ciało, Jade. To ciągle jestem ja. Przecież się mnie nie boisz, prawda? Czekał na jej odpowiedź. Wreszcie pokręciła głową, tocząc czołem po jego czole. - Nie bój się. - Nie boję się! - To pocałuj mnie. - Odchylił głowę i spojrzał jej w oczy. Pocałuj mnie, Jade. - Już całowałam. - Nie. To ja ciebie całowałem. A to co innego. Pragnęła mu dowieść, że nie stchórzy. Jeszcze bardziej chciała udowodnić to samej sobie. Wspięła się i zanurzyła palce w jego włosach, przyciągając go do siebie. Przycisnęła usta do jego warg. W najlepszym wypadku reakcję Dillona można było określić jako letnią. Poczuła się dotknięta. - Nie pomaga mi, kiedy ze mną nie współgrasz. - Bo mnie nie całujesz. Zaledwie dotykasz ustami. To się nie liczy. Zmagał się w niej lęk przed intymnością sytuacji i chęć jego przezwyciężenia. Ponownie stając na palcach, badała językiem jego ciasno zamknięte usta. Rozchylił je. Przesuwając językiem po wnętrzu warg, szukała języka. Wtuliła się mocniej. Dillon otoczył wargami jej usta. Oboje poczuli, że wydarzyło się coś cudownie zmysłowego. Dillon z głodnym westchnieniem oplótł ją ramionami i przechylił do tyłu. Nie protestowała. Nadal miała wrażenie, że panuje nad sytuacją. Z radością przyjęła palące ciepło jego ciała. Po raz pierwszy od piętnastu lat pozwoliła zmysłom wyrwać się spod kontroli. Delektowała się dotykiem i smakiem jego ust. Czuła pod palcami szorstkość włosów i gładkość skóry. Wsłuchiwała się w gardłowe, urywane westchnienia. Nie czuła lęku przed muskularnym ciałem Dillona. Kobiece kształty tak idealnie je dopełniały. Z każdego miejsca, gdzie ich ciała się przytulały, eksplodowały fajerwerki zmysłowych doznań. Nie przerywali pocałunków. Jej podniecenie rosło. Język coraz śmielej penetrował jego usta. Dillon nie pozostawał bierny. Zapamiętali się we wszechogarniającym pocałunku. Zadyszana, oderwała się od jego ust. Kręciło się jej w głowie. Przytrzymała się Dillona. - Możemy usiąść? - Połóżmy się. Drgnęła. Spojrzenie miał zamglone i nieobecne, ale spokojny głos działał kojąco. - No, jak? Serce Jade waliło jak młotem. Zerkała spłoszona na łóżko. Wierzchem dłoni pogładził ją po policzku i obrócił głowę w swoją stronę.

- Jade, obok siebie. Nic więcej. Oblizała usta. Miały smak Dillona, cudowny smak Dillona. - Dobrze. Obok siebie. Kiwnął głową i zaczął rozpinać koszulę. - Nie chcę się rozbierać - powiedziała pośpiesznie. - W porządku. Najwyraźniej nie zmienił zdania. Zsunął koszulę i upuścił na podłogę. Nie miał skórzanego pasa. Pasek starych dżinsów, wytarty niemal do białości, wywijał się na zewnątrz, tworząc przyciągającą wzrok lukę między dżinsami a płaskim, lekko owłosionym brzuchem. Dillon odgarnął moskitierę i usiadł na brzegu łóżka. Zsunął oba buty jednocześnie i zdjął skarpetki. Wyciągnął się na plecach. Na tle prześcieradła i rozrzuconych poduszek jego opalone ciało wydawało się jeszcze ciemniejsze. Przez szparę w moskitierze wyciągnął rękę do Jade. Z ociąganiem nachyliła się i wsunęła do środka. Zrzuciła sandały. To było jedyne ustępstwo. Dillon zasunął szczelnie moskitierę. Z nagim torsem wydawał jeszcze bardziej męski. Przytłaczała ją bliskość jego muskularnego, silnego ciała. Nikło gdzieś oszołomienie wywołane pocałunkami. Iskierki podniecenia gasły jedna za drugą jak węgle w dopalającym się żarze. Ogarniał ją strach. Dillon wyczuł zmianę w jej nastroju. - Jade, jesteśmy z tej samej gliny. Tylko troszkę inaczej ulepieni - szepnął. Studiowała jego owłosiony tors i nagły uskok poniżej żeber, pępek i wyraźnie odznaczające się wzniesienie w okolicy krocza. - Pewnie tak. Przesunął palcem po jej zmarszczonym czole. - Chyba nie jest tak źle? - Wcale nie jest źle - odpowiedziała zduszonynm głosem. - Podobasz mi się. Od pierwszego dnia, kiedy obserwowałam cię przez lornetkę. - Przez lornetkę? - Zdziwiony zmarszczył brwi. Gładził ją po plecach. Była taka filigranowa! Otwartą dłonią mógł nakryć prawie całą szerokość jej pleców. - Pamiętasz Los Angeles? Kiedy proponowałam ci pracę, powiedziałam, że obserwowałam cię na budowie. Przyglądałam ci się przez lornetkę z mojego pokoju w hotelu. Kilka razy miałam wrażenie, że o tym wiesz. Wydawało mi się, że patrzysz prosto na mnie. - Jej niebieskie oczy szukały jego spojrzenia. - Zapierało mi dech z wrażenia. Jego dłoń zatrzymała się. Przez cienki materiał bluzki paliła jak rozgrzane żelazo. - Nie wiedziałam, jak zareagować - wyznała przez ściśnięte gardło. - A teraz? - Dalej nie wiem. - Sprawdź. - Jak?

- Dotknij mnie. Nadal masz moje słowo - dodał. - Jeśli nie zechcesz, nie będę cię dotykał. Z lękiem patrzyła na jego tors. - Wolałabym się całować. Pokrył uśmiechem napięcie. - Myślę, że wytrzymam. - Chciał ją do siebie przyciągnąć, ale oparła się. Puścił ramię. - Jade, połóż się. Jeżeli mamy się całować, nasze usta muszą być na tym samym poziomie. Po chwili wahania ułożyła się sztywno obok. Wziął jej twarz w dłonie i skierował ku sobie. Ich usta zwarły się w głębokim, wilgotnym pocałunku. Czułym, zmysłowym, elektryzującym pocałunku. Język Dillona prowokacyjnie poruszał się do środka i na zewnątrz jej ust. Pocałunek przestawał jej wystarczać. Chciała więcej... Łatwiej było go dotykać, gdy na nią nie patrzył. Niepewnym ruchem położyła dłoń na jego piersi. Zaskoczony jęknął z rozkoszy, ale nie przestał jej całować. Miał ciepłą skórę. Włosy na piersi sprężynowały pod ręką. Środkiem dłoni natrafiła na twardą, uniesioną brodawkę. Znieruchomiała. Ale namiętne pocałunki topiły obawę, budziły głód, pchały ku dalszym odkryciom. Przesunęła palce. Mięśnie i znowu włosy. Okrążyła kciukiem brodawkę. Wciągnął głośno oddech. Jade zamarła z palcem na brodawce. - Nie chciałem cię przestraszyć - wychrypiał. - Nie przestawaj. - Nie myślałam, że to takie... - Jakie, Jade? - Takie... przyjemne. Z cichym śmiechem zanurzył twarz w jej włosach i pociągnął ją na siebie. Zaskoczył ją. Znalazła się między jego udami. Nie była na to przygotowana. Patrzyła mu w twarz skamieniała. - Jeżeli nie chcesz, możesz się zsunąć - zapewnił uroczyście. Zdała sobie sprawę, że odczuwa podniecenie, nie strach. Tyle czasu minęło od uścisków z Garym. Z trudem odnajdywała tamte wrażenia. Nie było porównania między młodzieńczymi pieszczotami a tą sytuacją. Gary był zaledwie chłopcem, Dillon dojrzałym mężczyzną. Ona też nie była już podlotkiem, ale dopiero Dillon obudził w niej kobietę. Było to oszałamiające przebudzenie. Czuła twardość Dillona we wgłębieniu między udami. Ciepło z tego miejsca promieniowało we wszystkie zakątki jej ciała. Potęgowało się pulsowanie w pachwinach. Najintymniejsze miejsce ściskało przyjemne odrętwienie. - Jak dobrze! - wyszeptała. - Ale nie wiem, co robić. - Co chcesz, Jade. To nie egzamin. Nie można zdać albo oblać. Cokolwiek zrobisz, będzie właściwe. Opuściła głowę po następny pocałunek. Całował ją do utraty tchu. Kiedy odrzuciła głowę, by złapać oddech, wykorzystał okazję i pieścił jej szyję. Podniósł rękę do guzika przy kołnierzyku bluzki.

- Co...? Nie. Nie cofnął ręki. - Jade, to dalszy ciąg. - Wiem, ale... - Chcę na ciebie patrzeć, dotykać. - Patrzyli na siebie w napięciu. Wreszcie ustąpił. - No dobrze, jeżeli nie chcesz... - Nie, poczekaj... - Jeszcze się wahała. Po chwili wycofała się znad niego i przysiadłszy między jego rozsuniętymi udami, pociągnęła go, by siadł. Poprowadziła jego dłoń na pierś. - Nie chcę, żeby bolało. - Nie będzie. Zobaczysz, jakie to może być cudowne. Przyzwoliła ruchem głowy i puściła jego rękę. Powoli rozpinał guziki. Potem wyswobodził bluzkę spod paska spódniczki. Włożył ręce pod poły bluzki i objął obiema dłońmi. - Czy pozwolisz, bym dotknął piersi? Czuła chłód jego dłoni na skórze. Były szorstkie, ale tak przyjemnie dotykały. - Tak. Objął lewą pierś. - Mów, jeżeli zaboli. Daj znać, kiedy przestać. - Ja się nie boję, że mi coś zrobisz. Tylko obawiam się, że mogę tego nie znieść, że moja pamięć tego nie wytrzyma. - Nie myśl o niczym. Skoncentruj się na wrażeniach. Masował ją delikatnie przez stanik. Lekko pocierana kostkami brodawka naprężyła się. Jade jęknęła. - Rozepnę stanik. Kiwnęła głową. Sięgnął za jej plecy, rozpiął haczyk i wsunął dłoń pod luźną miseczkę. Wyszeptała jego imię. - Mam przestać? Potrząsnęła głową. Dłoń Dillona błądziła po piersi. Trafiła na sutek. Jade przygryzła usta, gdy skoncentrował pieszczoty w tym miejscu. Brodawka zrobiła się spiczasta, zanim jeszcze jej dotknął. - Chryste, Jade. Jesteś cudownie zbudowana! - Wciąż delikatnie muskał naprężony czubek, rozsyłając dreszcze i fale gorąca po całym ciele. Osłabiona intensywnością doznań, oparła głowę na barku Dillona. Otoczyła go ramionami, wbijając paznokcie w plecy. - Jade, chcę wziąć ją w usta. - Nacisnął brodawkę. Pozwolisz? Dała znak, mocniej przytulając czoło do jego barku. Rozsunął bluzkę i oswobodził jej piersi z biustonosza. Nagą, rozpaloną skórę owionął nocny chłód. Pierwszy pocałunek był delikatny i czuły. Usta i język bawiły się jej skórą. Przesuwał wąsami po napiętej brodawce, aż miała wrażenie, że dłużej tego nie wytrzyma. Zamknął na niej usta, a każdy ssący ruch posyłał dreszcz aż w głąb podbrzusza. Podświadomie wyprostowała się, by umożliwić mu lepszy dostęp. Dillon trzymał jej pierś w obu dłoniach jak najcenniejszy puchar. Cofnął usta, ocierał się o nią policzkiem, drażnił nosem i znowu objął ustami.

Ubranie Jade plątało się między nimi. - Jeżeli zsunę ci bluzkę z ramion, wyjmiesz ręce z rękawów? Kiwnęła głową. Pomógł zdjąć bluzkę. W odruchu strachu przytrzymała stanik. Popatrzyli sobie głęboko w oczy. Zauważyła pulsującą żyłkę na skroni Dillona. Zaciskał zęby. - To koniec? - Ja... Nie, chyba nie. - Cofnęła ręce, stanik opadł na kolana Dillona. Westchnął z ulgą. Obiema rękami gładził ją po włosach, twarzy, dotknął nabrzmiałych od pocałunków warg. Palce zsunęły się na szyję, obojczyk i wzniesienia piersi. Napawał oczy jej widokiem, jakby była cudem nie z tego świata. - Co chcesz, żebym robił, Jade? Wzięła jego twarz w dłonie i naprowadziła na piersi. Patrzyła, jak ustami obejmuje jej ciało, jak podnoszą się sutki pod pieszczotą języka. Jego usta rozpalały jej zmysły. Dillon krzyknął coś gardłowo, opadł na poduszki i zrzuciwszy z nóg jej stanik, manipulował przy guzikach dżinsów. W głowie Jade odezwał się dzwonek alarmowy. - Nie zrobię niczego, na co nie pozwolisz - obiecał szybko. Lewą ręką uchwycił się wezgłowia łóżka. - Widzisz, z jedną ręką jestem bezradny. Jest mi ciasno, Jade. Wolną ręką zmagał się z guzikami. Rozpiął spodnie. Zobaczyła tylko rąbek białych slipów. Przerażała ją wielkość jego nabrzmiałej męskości. Tak jak obiecał, nie oderwał ręki od wezgłowia. Drugą dłoń przyłożył do jej policzka. - Jade to normalne, że jestem podniecony. Przecież nie zgwałcę cię, nie wezmę siłą ani nie wykorzystam fizycznej przewagi. Po prostu tak moje ciało reaguje na twoje cudowne niebieskie oczy, na twoje nogi, od których nie mogę oderwać wzroku od czasu jazdy tą przeklętą limuzyną. Mam erekcję, bo podniecają mnie twoje usta, bo uwielbiam twoje piersi i wyobrażam sobie, jaka musisz być wilgotna. Skrzywił się, słuchając swego erotycznego monologu. - Jade, ja przecież nie zamierzam zrobić nic złego. Ja chcę się z tobą kochać! Skrzyżowała ręce na piersi, obejmując się za ramiona. - Dillon, ja to wiem, w sercu, ale głowa podpowiada mi co innego. - Nie słuchaj jej - prawie krzyknął, ale zaraz się opanował. - Co chcesz zrobić, Jade? Słuchaj serca. Co ono mówi? - Mówi, że ja też tego chcę. Ale boję się, że zesztywnieję ze strachu, jak we mnie wejdziesz. - Więc nawet nie będę próbował. - Pogładził ją po włosach. - Wiedziałem, że będziemy potrzebować czasu. Liczę się z tym. Będziemy posuwać się krok za krokiem. Zrezygnujemy ze zbliżenia, dopóki nie będziesz gotowa. - To nie jest w porządku ze względu na ciebie. - Przecież nie cierpię. - Spojrzał spod oka na wzniesienie pod dżinsami. - Cóż, są różne rodzaje cierpień - mruknął markotnie. - Usiądę, dobrze?

Kiedy ponownie klęczała między jego udami, powoli oderwał jej ręce od piersi. - Jesteś taka ładna - wyszeptał. Ich usta stopiły się w długim pocałunku. Ręce Dillona były w ciągłym ruchu. Pieściły jej szyję, gładziły plecy, talię i biust. Jade już bez zahamowań odwzajemniała pieszczoty. Jego tors stanowił niezbadane terytorium. Sprawdzała go dłońmi i ciekawym, chociaż ostrożnym językiem. - Proszę - wymruczał, kiedy jej wargi zawisły nad jego brodawką. Polizała ją leciutko. Była zaskoczona, że sprawia jej to przyjemność. Miała trzydzieści trzy lata i pierwszą w życiu okazję intymnego kontaktu z mężczyzną. Niezgłębione obszary dla oczu, rąk i ust. Usta Dillona bez przerwy powracały ku jej piersiom. Doprowadzał ją niemal do szału, pieszcząc je koniuszkiem języka. Splotła ręce wokół jego głowy i trzymała ją ciasno przy sobie, delektując się łaskotaniem gęstych włosów na skórze i ciepłym, wilgotnym ruchem jego warg. Czuła tępy ból w podbrzuszu. Krew i podniecenie pulsowały w najbardziej intymnym zakątku jej ciała. By zmniejszyć napięcie, instynktownie wypchnęła biodra do przodu. Otarła się o Dillona. Mruknął coś niewyraźnie. Nie wiedziała, kiedy wsunął ręce pod spódnicę. Poczuła je dopiero, gdy gładził ją po udach. - W porządku, Jade? Zdobyła się jedynie na jęknięcie. Jego dłonie zamknęły się na pośladkach, przyciągając ją bliżej ku sobie. Potem schylił się i przez spódnicę kreślił językiem linie wzdłuż zarysu jej ud. - Uhm, jak dobrze - westchnęła pod wrażeniem tej nowej pieszczoty. Mocno trzymała ramiona Dillona. Dłoń Dillona wsunęła się pod figi, powędrowała do przodu. Palce wśliznęły się pod koronki w gniazdo gęstych, lśniących loczków. Zapomniała, że powinna się bać. Westchnęła spazmatycznie. - Jade, troszkę szerzej nogi. Nie wpychał w nią palca. Nie macał jej. Jego palce dotykały ją z lekkością skrzydeł motyla. Rozsunęła kolana. - Dobrze - zachęcał ją szeptem. - Boże, ale ty jesteś wilgotna! - Otarł się policzkiem o jej pierś i znowu przytrzymał ją wargami. - Jedwabiście wilgotna. Jego palce wślizgnęły się w głąb, ale nie były natarczywe. Delikatnie, powoli szukał drogi do najwrażliwszego miejsca. Pieścił je, a ona instynktownie dostroiła się do ruchów jego ręki. Oświetlony świecami pokój zaczął się kurczyć. Jej świat zawęził się do centrum łóżka, centrum jej ciała, które dostarczało trudnych do opisania wrażeń. Nigdy nie myślała, że to może być takie przyjemne. Brzuch pulsował, piersi unosiły się i opadały w rytm szaleńczego oddechu, ciało płonęło. Bezwstydnie naciskała

biodrami na rękę Dillona. Kiedy jej ciałem wstrząsnęły spazmy, chwyciła zębami jego ramię, by stłumić krzyk. Dillon opadł na poduszki, pociągając ją za sobą. Leżała przytulona do jego piersi i brzucha z nogami w zagłębieniu między jego udami. Wodził dłonią wzdłuż jej kręgosłupa, gładził pośladki, masował barki. Wtuliła głowę w jego szyję. Wraz ze spowolnieniem oddechu chwytała zapach potu zmieszany z wodą kolońską i jej perfumami. Co chwila przebiegał po niej leciutki dreszcz. Dillon uniósł głowę Jade tak, by mieć przed sobą jej twarz. - Byłaś niesamowita, wiesz? - szepnął gardłowo. Schowała głowę w ramiona. - Nigdy nie sądziłam, że to może być takie... takie... - Wyjęłaś mi to z ust. Roześmiali się cicho i zaczęli lekko muskać się wargami. Po chwili ich języki znowu splątały się w żarliwym pocałunku. Dillon rozpiął pasek i oswobodził Jade ze spódnicy. Wsunął dłonie w figi. Czuła ich szorstkość na pośladkach. Podciągał ją wyżej, na siebie. - Chcę cię czuć, Jade. Twoje ciepło, twoją wilgotność. Przyrzekam, że cię nie ruszę, ale... o Boże... Ona też tęskniła za jego ciałem. Przed chwilą myślała, że jej podniecenie się wypaliło, a jednak jego pocałunki na nowo wzniecały owo dziwne mrowienie, tak nowe, a jednocześnie już dobrze znajome. Odrzuciła resztki ubrania i przylgnęła do Dillona. Teraz, kiedy ją pieścił, miał pod rękami nagie ciało. Jęknął z rozkoszy. Podciągnął ją jeszcze wyżej, by sięgnąć ustami do piersi. Nie zastanawiając się, rozsunęła nogi i ścisnęła go w pasie kolanami. Gładził wnętrze jej ud. Czuła, że robi się jej słabo. - Dillon, proszę. Nie bardzo wiedziała, o co go błaga. Nigdy by się nie spodziewała, że tyle może jej zaofiarować. Ujął jej biodra w dłonie i uniósł do góry, osuwając się niżej na poduszkach. Zanurzył głowę w trójkącie włosów między udami. By nie upaść do przodu, schwyciła ramę łóżka tuż nad jego głową. Całował sprężyste, ciemne loczki. Osunął się jeszcze i całował ją otwartymi, kochającymi ustami. Była bliska omdlenia, gdy jego język rozchylał, szukał, drażnił i pieścił, a dłonie masowały uda tuż pod pośladkami. Powrócił szum w uszach. Serce biło coraz szybciej, skóra od wzgórka po piersi nabrała różanej poświaty. Była tuż-tuż... Bardzo tego pragnęła. Ale jednak... - Nie. - Oderwała się od niego. - Dillon, nie. Przestań. Na to słowo, jak na hasło, puścił ją, oszołomiony i jednocześnie zaniepokojony. - Chryste, dlaczego? - Chcę cię w środku. Zsunęła jego slipy i obniżyła się nad nim. - Nie, Jade, daj mi...

- Ja sama - powiedziała stanowczo. Pierwsze rytmiczne skurcze pojawiły się zaraz potem, gdy ogarnęła go sobą. Ciało wokół jego męskości pulsowało. Dillon krzyknął coś niezrozumiale i przeniósł dłonie na jej pachwiny. Rozsunął kępkę włosów i pieścił schowany pod nią maleńki, twardy wzgórek. Kiedy wstrząsnął nią niezwykły orgazm, wołała jego imię. Przywarła mocniej do Dillona, a potem opadła mu na tors. Po całym ciele rozbiegły się spirale dreszczy. Dillon oplótł ramionami jej smukłe ciało. Osiągnął szczyt, kiedy tylko zamknęła go w sobie. Ściany oświetlonej świecami sypialni zaniosły się echem krzyków i szlochów spełnienia. 29 W szpitalnej sali panował grobowy nastrój. Lekarz stojący w nogach łóżka nie ukrywał pesymizmu. Popatrując to na pacjenta, to na jego żonę, powiedział: - Przykro mi. Zrobiliśmy, co w naszej mocy. Milczeli jeszcze przez jakiś czas, kiedy wyszedł. Hutch odwrócił głowę na poduszce. Wyciągnął dłoń do Donny Dee. - To już koniec. - Nie. - Skrzywiła małą twarz o ostrych rysach, walcząc ze łzami. - Ten nowy lek przeciwko odrzutom powinien pomóc. - Słyszałaś, co doktor powiedział. - Powiedział, że jest dopiero w fazie eksperymentów i że szanse są nikłe. Ale ja w to nie wierzę. Nie chcę wierzyć! - Zawsze miałaś cudowny dar nieprzyjmowania do wiadomości tego, co dla ciebie niewygodne. - Znużony, przymknął powieki. - O co ci chodzi? Leżał, nie odzywając się. Potrząsnęła go lekko za ramię. - Hutch?! Z wysiłkiem uniósł powieki. - Nigdy nie chciałaś uwierzyć w to, co naprawdę zrobiliśmy Jade - odezwał się słabym głosem. - Jade? - Myśmy ją zgwałcili, Donna Dee. Ona mówiła prawdę. Chciała cofnąć rękę, ale jak na człowieka, który gaśnie, przytrzymał ją ze zdumiewającą siłą. Donna Dee nerwowo usiłowała zmienić temat: - Hutch, mamy poważniejsze sprawy na głowie niż rozpamiętywanie zdarzeń sprzed piętnastu lat. - Masz rację. Będę miał na to całą wieczność w piekle. Zgwałciłem ją. I przyczyniłem się do samobójstwa Gary'ego Parkera. - Przygnębiła cię wizyta lekarza. Mówisz głupstwa. No już, cicho... - Przestań sama siebie okłamywać! - wysyczał. - Jestem winny. Wszyscy jesteśmy. - Jade sprowokowała cię, Hutch. Wiem, że tak było. Wydał długie ciężkie westchnienie.

- Oczywiście! Ty wiesz lepiej. - No, może nie narzucała się otwarcie, ale... - Ojciec już na drugi dzień po tym, co się stało, powiedział, że jeszcze będę gorzko żałował. Miał rację. - Podniósł oczy na sufit. - Z jednego się cieszę. Cieszę się, że to nie jest nerka syna Jade. Że to nie ją odrzuciłem. - Dlaczego tak mówisz? - spytała z niechęcią w głosie. - Bo jeżeli on jest moim synem, a bardzo bym tego chciał, nie powinien niczego dla mnie poświęcać. Jade miała rację, że ci odmówiła, kiedy do niej poszłaś. Żaden z nas nie może rościć sobie praw do tego chłopaka. Nie zasłużyliśmy na niego. Donna Dee poczuła ukłucie zazdrości. Zawsze je odczuwała w związku z osobą Jade. Ścisnęła mocniej dłoń męża. - Dlaczego do tego doszło, Hutch? Czy to Neal cię podjudził? Czy to była jeszcze jedna z tych waszych awantur? Straciliście zupełnie kontrolę nad tym, co robicie? - Tak, Donna Dee - wymamrotał beznamiętnie. - To była jedna z „tych naszych awantur". Łatwiej przyszło Donnie Dee wybaczyć gwałt niż podejrzenie, że Hutch mógł żywić jakieś uczucia do Jade. - Czy były jeszcze inne powody, dla których ją... dla których to zrobiłeś? Chwilę się zawahał, zanim odpowiedział: - Nie, Donna Dee. Nie było żadnych innych powodów powiedział cicho. Ale Donny Dee nie zwiodły te słowa tak samo jak jego wymuszony uśmiech. *** Na twarz Dillona padł promień słońca. Słońce nie zaglądało do okien jego przyczepy, więc przez chwilę nie rozumiał, gdzie właściwie jest i czemu czuje się tak cholernie dobrze. Otworzył jedno oko i zobaczył nad sobą mgiełkę moskitiery. Od razu przypomniał sobie, co sprawiło, że czuje się lekki jak piórko. Uwolnił Jade od jej demonów! Z błogim uśmiechem na twarzy pokrytej jednodniowym zarostem odwrócił się na bok, żeby przygarnąć jej słodkie ciało na kolejny seans egzorcyzmów. Miejsce obok niego było puste. Zaniepokojony wyszedł spod prześcieradła i odrzucił moskitierę. Zawołał ją, ale tylko echo odpowiedziało mu, odbijając jego słowa od pustych ścian. Rzucił się do okna. Nie było w nim ani firan, ani zasłon. Targany niepokojem, rozejrzał się po podwórzu. Kiedy ją wreszcie dojrzał, odetchnął z ulgą. Oparty o framugę, sycił oczy jej widokiem. Narzuciła na siebie spódnicę i bluzkę, ale stopy miała bose. Słońce igrało w jej potarganych włosach. Zawołał ją, przykładając ręce do ust. Zwróciła twarz w stronę okna na pierwszym piętrze. - Dzień dobry! Jej promienna twarz mogła konkurować ze słońcem. W zebranych w garść fałdach spódnicy niosła brzoskwinie.

- Brzoskwinki prosto z drzewa na śniadanie! Jedną już zjadłam. Pycha! - Nie takie pyszne jak ty - wymruczał pod nosem, czując w lędźwiach pierwsze ukłucia podniecenia. Odwrócił się, podniósł dżinsy z podłogi i szybko je wciągnął. Zapinał je, biegnąc przez hol. Przeskoczył przez uszkodzone stopnie i wypadł z impetem na dwór. Podwórze było puste. - Cholera! Nagle olśniło go, gdzie szukać. Pobiegł do ogrodu. Siedziała w jego końcu na huśtawce pod starym dębem. Kiedy znalazł się przy niej, oddychał szybko, bardziej z podniecenia niż po wysiłku. Przytrzymał huśtawkę za sznury i nachylił się, by pocałować Jade, pierwszy raz po wschodzie słońca. Usta miała mokre od brzoskwiniowego soku. Chociaż ich wargi zaledwie się zetknęły, przeszył go dreszcz. Odchylając głowę, patrzył na nią oczami zamglonymi z pożądania. Zawiązała bluzkę w pasie, lecz ku jego ogromnej radości nie zapięła guzików. Widział z góry ekscytujący rowek między piersiami. - Podoba mi się pani strój, pani Sperry. Wsunął rękę pod bluzkę i zamknął ją na nagrzanej słońcem piersi. Zawsze przychodziła do pracy starannie ubrana - w stylu „młoda ambitna w drodze na szczyty kariery". Nawet kiedy miała na sobie mniej oficjalny strój, emanował z niej chłód i profesjonalizm. Ta bosa Jade ze wzburzonymi włosami i błyszczącą w słońcu twarzą działała na wyobraźnię. Zresztą dziś nie potrzebował wiele, żeby dać się ponieść. Oparła głowę na jego ramieniu, odpowiadając westchnieniem na odważną pieszczotę. - Nie mogłam znaleźć bielizny. - Znajdzie się. Ale na razie wolę cię taką. Zaczerwieniła się. Policzki nabrały koloru dojrzałych brzoskwiń. Roześmiał się. Czuł się dziwnie i dobrze. Jakby przez noc stracił z pięćdziesiąt kilo. Był lekki i wolny. No i... do szaleństwa zakochany. Posiadłość była niezwykła. Pusty, stary, stojący na uboczu dom potęgował romantyczny nastrój. Ptaki zdawały się jeszcze spać. Nawet pracowite wiewiórki wzięły sobie wolne. Powietrze było parne i nieruchome. W mglistym, leniwym poranku wszystko, co żyje, zdawało się dyszeć seksem. Gdyby tak mógł zatrzymać czas na jakieś sto lat i spędzić go wyłącznie na kochaniu się z Jade! - Wstań i daj mi usiąść. - A ja gdzie będę siedzieć? - spytała zalotnie. - Na moich kolanach. Pomysł musiał przypaść jej do gustu, ponieważ wstała posłusznie i siadła mu na kolanach. - Brzoskwinię? Ostatnie tego lata. Wgryzł się w owoc, który przytknęła mu do ust. Słodki, aromatyczny sok wytrysnął z brzoskwini i pociekł po jej

ręce na brodę i nagi tors Dillona. - Smaczne? - Uhm. - Objął ją za szyję i odchylając głowę, pocałował namiętnie. - Bardzo dobre - westchnął. - Poprowadził rękę z brzoskwinią do jej własnych ust. Ugryzła. Zmusił ją, by wzięła jeszcze jeden kęs, i jeszcze jeden, aż lepki sok ciekł jej po brodzie. Dillon obserwował, jak kropelka nektaru kapie na pierś. Nachylił się, żeby ją zlizać. Potem rozwiązał węzeł w talii i rozchylił bluzkę, poddając piersi Jade pieszczotom słońca i swoich stęsknionych ust. Z resztką brzoskiwini w dłoni zarzuciła mu ramiona na szyję i wyprężyła do tyłu, podając mu szyję i piersi. Pocałunkami znaczył ścieżkę do jej warg. Kiedy zwarły się z jego ustami w elektryzującym pocałunku, jęknął podniecony. Odwrócił ją przodem do siebie i posadził na udach. Kiedy się całowali, dotyk jej ciała doprowadzał go do szaleństwa. - Czy mogę...? - wyszeptała mu w usta. - Och, tak, Jade. Wsunęła rękę pod okręconą wokół bioder spódnicę. Jęknął, kiedy musnęła go opuszkami palców. Gdy zamknęła dłoń na jądrach, z jego gardła wyrwały się przekleństwa i jęki zachwytu. Kiedy oswobodziła go z dżinsów, zaczął całować jej ręce. Usiadła na nim, z rozmyślną powolnością nakrywając go sobą. Dillon odepchnął się od ziemi i huśtawka pofrunęła do góry, prowadząc go głębiej. Wrażenie było niesamowite. Powrotny ruch huśtawki osadzał Jade na nim jeszcze mocniej. Objął ją ciasno i trzymał przytuloną do siebie. - Żebym tylko cię nie pokaleczył! - szepnął. - Nie boli. Ale czuję cię bardziej niż wczoraj. - Jestem głębiej. - Wiem. Huśtawka nie przestawała się kołysać. Za każdym razem, kiedy zwalniała, Dillon odpychał się lekko od ziemi. Był bliski spełnienia. Pochylił się i łaskotał językiem jej sutek. Miał wrażenie, że zamyka się na nim aksamitna rękawiczka. Jade wydała spazmatyczny okrzyk... Zastygli wtuleni w siebie, mokrzy od potu, lepcy od soku z brzoskwiń i miłości. Po chwili Dillon powoli podniósł głowę i zapatrzył się w jej twarz. Odgarnął wilgotne kosmyki ze zroszonych potem policzków. - Obudziłem się dziś rano - zaczął cicho - i zanim przypomniałem sobie, gdzie jestem, zastanawiałem się, dlaczego jest mi tak dobrze. - Mnie też jest cudownie. Dillon, nie wiem, jak ci dziękować za... Położył palec na jej ustach. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Nie cała. - To wszystko było cudowne, Jade. Ale jest coś więcej. - Zaplótł ręce na jej karku. - Dobrze było cię mieć śpiącą u boku.

- Mnie też to się podobało - powiedziała rozmarzona. Bardzo. Pierwszy raz spałam w jednym łóżku z mężczyzną. Czułam się taka bezpieczna. Nic dziwnego, że ludzie robią koło tego tyle szumu. - Nic dziwnego - uśmiechnął się szeroko i przytulił ją do piersi. Położyła mu głowę na ramieniu. - Dillon? - Tak? - Wczoraj, jak już byłam tuż-tuż... no wiesz... pierwszy raz... - mówiła stremowana. - Tak? - Powiedziałeś: „Nie, Jade". Dlaczego? - Chciałem wziąć prezerwatywę. - Och, nie przyszło mi to do głowy. - A powinno. Ale nie ma powodu do paniki. W najgorszym przypadku możesz zajść w ciążę. Podniosła głowę i popatrzyła na niego. - Nigdy nie łapałabym cię na dziecko. - Trudno wyobrazić sobie coś bardziej fantastycznego. - Patrzył jej głęboko w oczy. - Czy próbujesz powiedzieć mi, że mnie kochasz? - spytała z przyśpieszonym oddechem. - Tak. Właśnie to próbuję ci powiedzieć. - Ja też ciebie kocham. Ja też. - Delikatnie pocałowała go w usta, zanim znowu oparła głowę na jego ramieniu. W ciszy ogrodu słychać było jedynie bicie ich serc i skrzypienie starej huśtawki. Siedzieli na niej długo potem, gdy już zamarła w zupełnym bezruchu. *** Myrajane Griffith zaparkowała swojego forda na półkolistym podjeździe przed rezydencją Patchettów. Zaproszenie Neala na wczesny lunch spadło na nią jak grom z jasnego nieba. Dwa lata temu przeszła na emeryturę. Od tego czasu ani nie widziała się z Patchettami, ani o nich nie słyszała. Uważała, że po trzydziestu pięciu latach pracy należało jej się coś więcej niż złota zapinka, uścisk dłoni i kompletne zapomnienie. Oczywiście to wina Lamara, że ludzie odsunęli się od niej. Kto chciał się przyjaźnić z matką człowieka, który zmarł na wstydliwą chorobę w mieście rozpusty? Pewnie, że nie wierzyła w ani jedno słowo z tego, co ludzie mówili o jej synu. Lamar nie był zboczeńcem. Nie robił nic z tych rzeczy, o jakie go pomawiano. Zmarł w wyniku zapalenia płuc i bardzo rzadkiej odmiany raka skóry. Do dziś nie wierzy w jego potworne zwierzenia na łożu śmierci. Nie wiedział, co mówi, otumaniony środkami przeciwbólowymi i skołowany nagonką lekarzy. W San Francisco wszyscy tak panicznie boją się AIDS, że przypisuje się je każdemu, kto ma pecha chorować. Patchettowie też najwyraźniej nie wierzyli w te kłamstwa, skoro zaprosili ją do siebie. Podziwiając fasadę domu, którego zawsze im tak zazdrościła, wciągała białe bawełniane

rękawiczki. Dłonie miała wilgotne z emocji. Czego mógł od niej chcieć Ivan? Neal dał do zrozumienia, że to ważne i pilne. Nie ma znaczenia, o co chodzi. Najważniejsze, że ją wzywają. Jej kwiecista, kloszowa suknia była bardzo stosowna na przedpołudniową wizytę. Miała co prawda kilka ładnych lat, ale materiał był w najlepszym gatunku. Tata zawsze jej powtarzał, że lepiej mieć jedno dobre ubranie niż tuzin byle jakich fatałaszków. Za każdym razem, kiedy Myrajane udawała się do miasta, wracała zbulwersowana tym, jak kobiety obecnie się ubierały. W ogóle o siebie nie dbały. Trudno było odróżnić porządnych ludzi od hołoty. Wszyscy nosili beznadziejne ubrania. Skromność i dystynkcja należały do przeszłości, podobnie jak klan Cowanów i ich rodowa posiadłość. Słyszała, że ktoś ją niedawno kupił. Chodziły słuchy, że bank był szczęśliwy, mogąc się jej wreszcie pozbyć. Kiedy się dowiedziała, płakała rzewnymi łzami. Niestety, do pewnych rzeczy nie było powrotu. Nigdy nie będzie mieszkać w rodzinnej rezydencji, ale nie odstąpi od dobrych manier, takich jak niepokazywanie się publicznie w byle jakim stroju czy chodzenie na wizyty bez rękawiczek i koronkowej chusteczki. Na schodach prowadzących na taras poprawiła rondo słomkowego kapelusza, który był odpowiedni do piątej po południu. Nikt nie może powiedzieć o Cowanach, że nie noszą się godnie. Jako ostatnia żyjąca z rodu, postanowiła zadbać o reputację panieńskiego nazwiska. Kiedy gospodyni otworzyła drzwi, wręczyła jej tłoczoną wizytówkę. - Nazywam się Myrajane Cowan Griffith. Jestem umówiona z panem Patchettem. Gdy podjechali pod dom, Jade zaprosiła Dillona do środka. - Wyglądam okropnie - protestował. - Jestem nie ogolony i cały się kleję od soku z brzoskwiń. - Nie wyglądasz gorzej ode mnie. Chodź, zrobię ci śniadanie. - Nie zdążyłem ci najpierw postawić obiadu. - Co znaczy „najpierw"? Roześmiał się, widząc niebieskie, gniewne ogniki w spojrzeniu, które mu rzuciła. - Wejdę na szybką kawę; jedna filiżanka i uciekam. Szli do domu spleceni w uścisku. - A jeżeli Graham i Cathy czekają w środku z bronią gotową do strzału? - spytał. - Będą zadowoleni - powiedziała, unosząc ku niemu uśmiechniętą twarz. - Skąd wiesz? - Bo ja jestem szczęśliwa. - Jade wyszła przed Dillona i omal nie zderzyła się z pędzącą przez drzwi Cathy. Dzień dobry! - Dzięki Bogu, jesteście! - powiedziała zasapana Cathy. - Wstałam i znalazłam wiadomość od Grahama. Pojechał

rowerem spotkać się z wami w przyczepie Dillona. Jade pominęła milczeniem dwuznaczność końca zdania. - Przecież on doskonale wie, że nawet w niedzielę nie wolno mu nigdzie chodzić bez pozwolenia! - krzyknęła oburzona. - Za karę będzie uziemiony przynajmniej przez tydzień! Dillon położył ręce na ramionach Jade i odwrócił ją ku sobie. - Pomyśl, może niepokoił się o nas? Trzeba było zadzwonić. Jeżeli Graham jest w drodze na budowę, powinienem go dogonić. - Myślałam, że zostajesz na kawę. - Zmiana planów. - Ale... - Pojadę spotkać się z Grahamem. A wy w tym czasie przebierzcie się i spotkamy się w przyczepie. Zapraszam wszystkich na orzechowe ciasteczka do Waflowej Chatki. - Świetny pomysł! - uśmiechnęła się Jade. Już nie była zła na Grahama. Dzisiaj niemożliwością było gniewać się na kogokolwiek. - Cathy? - Jestem oczywiście za. - No dobrze. To do zobaczenia za chwilę! - Podniósł palcem brodę Jade i złożył na jej ustach lekki pocałunek. Jade rozmarzonym wzrokiem obserwowała, jak idzie przez trawnik do swojego kombi. Ruszając, pomachał do niej. Kiedy Jade odwróciła się w stronę domu, napotkała badawczy wzrok Cathy. - Zaskoczyłaś mnie. Nie sądziłam, że będzie to ktoś w typie Dillona - odezwała się Cathy. - „Ktoś"? - Mężczyzna, który uwolni cię od twych upiorów. Dillon wydawał mi się za bardzo macho. Spodziewałam się kogoś nie tak... pierwotnie męskiego. - Dillon jest bardzo wrażliwy. Z czułością pogładziła Jade po włosach. - Oczywiście, inaczej nie przemogłabyś strachu. - Odkąd jego żona i dziecko zginęli tragicznie, zmagał się z własnymi zmorami. Oboje pomogliśmy sobie nawzajem. I to jest w tym wszystkim najlepsze. Cathy sceptycznie patrzyła na nią spod zmrużonych powiek. - Jesteś pewna, że właśnie to okazało się „najlepsze"? Jade roześmiała się głośno gardłowym, zmysłowym śmiechem, jeszcze do wczoraj zupełnie jej obcym. Boże, jak dobrze jest być pełnowartościowym okazem ludzkiego gatunku! Bez strachu, zahamowań i poczucia wyobcowania śmiać się z żarcików tylko dla dorosłych! Cathy musiała znaleźć odpowiedź na wszystkie nie zadane pytania w błyszczących oczach Jade, bo jej własne też zalśniły od łez. - Bije od ciebie radość, Jade. - Nigdy nie byłam szczęśliwsza. ***

Nie pojechali do Waflowej Chatki. Jade i Cathy znalazły się na budowie czterdzieści minut po Dillonie. Smutas, poszczekując, tańczył wkoło cherokee, szczęśliwy, że je widzi. Dillon stanął w drzwiach przyczepy, kiedy starały się uciszyć psa. Mimo tak krótkiej rozłąki serce Jade zabiło mocniej na widok kochanka. Kochanek. Zupełna nowość w jej słownictwie. Kilkakrotnie powtórzyła to słowo w myślach, żeby oswoić się z jego znaczeniem. Rozpierała ją duma i poczucie własności. Duszę przepełniała radość z nowo odkrytej miłości. - Jade, Grahama tu nie ma - powiedział Dillon. - Nie ma? - Cała radość uszła z niej jak powietrze z przekłutego balonu. - Boże drogi! - wymamrotała Cathy. - To moja wina. Trzeba było wcześniej wstać. - Chłopcy lubią się włóczyć. Na pewno wszystko jest w porządku. Z pionowej zmarszczki na czole Jade wyczytała, że wcale nie jest tego taki pewien. - Gdzie on może być? - Nie mam pojęcia. Jechałem jego trasą, ale nie spotkałem go. Sądziłem, że znajdę go tutaj. Ani śladu. Miska Smutasa jest pusta, więc nie wydaje mi się, żeby w ogóle tu dotarł. Zazwyczaj najpierw podkarmia psa. Pojechałem w drugi koniec budowy - też go nie ma. Jade złożyła ręce na piersi, przyciskając łokcie do siebie. Słońce stało wysoko i było ciepło, a nią trzęsły dreszcze. - Może poszedł na ryby - powiedziała z nadzieją w głosie. - Może. Miałem właśnie sprawdzić jego ulubione miejsce, kiedy nadjechałyście. - Ścisnął Jade za ramię dla dodania otuchy. - Nie ruszajcie się stąd. Wrócę za pięć minut. Wskoczył do firmowej furgonetki. - Wejdźmy do przyczepy - zaproponowała Cathy. Jade dała się wprowadzić do biura, ale nie mogła sobie znaleźć miejsca. Krążyła od okna do okna, wyglądając co chwila z nadzieją, że zobaczy Dillona z Grahamem. - Czy jego wiadomość mogła być sfałszowana? A może pisał ją pod przymusem? - Ale gdzie tam! - zaprzeczyła Cathy. - Graham wsunął kartkę pod drzwi do mojej sypialni. Na stole została napoczęta paczka płatków kukurydzianych. Myślę, że rzeczywiście jechał do was, tak jak napisał. - Więc gdzie jest? - Coś go musiało zatrzymać. - Nie wolno mu zbaczać bez pozwolenia. - Dzieci łatwo się zapominają. A czasem celowo są nieposłuszne. - Nie tym razem - oświadczyła Jade z uporem. - Poza tym Graham nie jest już dzieckiem. - Uderzyła ją pewna myśl. - Czy sądzisz, że mógł być zły, iż wyszłam z Dillonem na całą noc? - Wątpię. Graham pokochał Dillona na długo przedtem,

zanim ty zdałaś sobie sprawę, że jesteś w nim zakochana. Jade rzuciła Cathy czujne spojrzenie. - Co cię tak dziwi, Jade? To, że chłopak za nim przepada, czy to, że ty się w nim zadurzyłaś? Myślisz, że nie widziałam, co się święci, zanim sami na to wpadliście? Pierwszego dnia, gdy go zobaczyłam, było dla mnie oczywiste, jakie są jego uczucia wobec ciebie. To samo z tobą. Graham jest bystrym chłopcem. Nie mógł tego nie zauważyć. On ubóstwia Dillona. Jestem pewna, że jest szczęśliwy, iż wreszcie się zeszliście. Hałas na zewnątrz odwrócił uwagę Jade. - To Dillon! Kiedy biegła do drzwi, zadzwonił telefon. - Odbierz, Cathy! Grahama nie było w furgonetce. - Nigdzie go nie znalazłem. Objechałem wzdłuż cały kanał. Ani śladu Grahama, ani roweru. Jade przycisnęła pięść do ust. Dillon otoczył ją ramieniem. - Nie wpadaj w panikę. Znajdę go. - Jade! - zawołała Cathy z drzwi przyczepy. - To do ciebie! - Zapisz widomość! - Dzwoni Neal Patchett! 30 Dillon pędził jak szalony. - Skurwysyni! Jak oni to zrobili? Porwali go z szosy? - Nie mam pojęcia. Tego Neal nie powiedział. - Jade utkwiła wzrok w uciekającej spod kół drodze. - Napomknął jedynie, że Graham i Myrajane prowadzą u niego w domu rozmowę, która powinna mnie zainteresować. - Myrajane jest...? - Matką Lamara Griffitha. Dillon wyciągnął rękę i ścisnął mocno dłoń Jade. - Nie są w stanie cię więcej zranić, Jade. - Mają mojego syna. - Nie odważą się go dotknąć. - Fizycznie pewnie nie. Ale nie wyobrażasz sobie, do czego są zdolni. Uwierz mi, zbyt dobrze ich znam. Rzuciła słuchawkę, jak tylko Neal przekazał ścinającą z nóg wiadomość. Prędko wyjęła coś z małego sejfu pod biurkiem i pobiegła do drzwi. - Jadę z tobą - oznajmił Dillon. - Cathy, bądź tak dobra i zamknij biuro. Zaprowadź samochód Jade do domu i czekaj. Damy znać, jak tylko będziemy mogli. - Dillon złapał Jade w drodze do cherokee i wsadził do kombi. - To moja sprawa, Dillon. Moja wojna i muszę ją sama rozegrać. - Ale ze mną. Nie traćmy czasu. Wsiadaj! Teraz była zadowolona, że jest przy niej. Jego siła i opanowanie dodawały otuchy. Poza tym w tym stanie nie byłaby zdolna prowadzić tak szybko. Przyjechali do Patchettów w rekordowym czasie. Jade wyskoczyła z kombi, ledwo Dillon zahamował. Pobiegła

schodami na taras. Dillon znalazł się krok za nią, kiedy wpadła przez frontowe drzwi. - Graham! Jej okrzyk odbił się echem od ścian. - Jest tutaj. Na pierwszy rzut oka salon sprawiał sielankowe wrażenie. Przypominał teatralną dekorację. Na niskim stoliczku stał srebrny serwis do herbaty z parującym dzbankiem i paterą z ciasteczkami i dżemem. Obok półmisek z cieniutkimi jak bibułka plastrami pieczonej szynki. Nikt jednak nie jadł. Myrajane Griffith siedziała w fotelu z wysokim oparciem. Jej kwiecista suknia kłóciła się ze wzorem na obiciu. Grubo nałożony róż tworzył dwie ceglaste plamy na bladej, pomarszczonej twarzy. Na kolanach trzymała parę białych rękawiczek. Spod idiotycznego kapelusza posłała Jade mordercze spojrzenie. Ivan na wózku inwalidzkim przypominał wyglądem bezkształtną masę, którą ratuje przed rozpadem byle jak nasadzone ubranie. W jego zapadniętych oczach, przypominających okna do piekieł, czaił się złowrogi, szyderczy uśmiech. Mimo spuchniętego nosa i sińca na brodzie Neal był wymuskany jak zawsze. Ubrany w szare płócienne spodnie i różową sportową koszulę, stał niedbale oparty o rzeźbiony gzyms kominka. Obracał w dłoni wysoką szklankę, której zawartość wyglądała na krwawą mary. Jade zarejestrowała cały ten obrazek jednym spojrzeniem i odwróciła się do syna siedzącego samotnie na krześle. Ruszyła w jego kierunku. - Graham, nic ci nie zrobili? Podskoczył gwałtownie, odwrócił krzesło tyłem do przodu, by odgrodzić się od niej. Zaciskał i rozwierał dłonie na motywach kwiatu derenia wyrzeźbionych na oparciu krzesła. - Odejdź! Nienawidzę cię! Stanęła jak wryta. - Graham! Co ty wygadujesz?! - Pozwoliłaś mu umrzeć. Mogłem mu pomóc, ale ty mi nie dałaś, więc musiał umrzeć. - Kto? - Hutch - poinformował ją Neal. - Nie ma go już wśród nas. Jade była zaskoczona. Przez moment pomyślała o Donnie Dee i odczuła coś na kształt współczucia. - Hutch nie żyje? - Donna Dee przekazała nam tę smutną wiadomość wczoraj późnym wieczorem. - To ty go zabiłaś! - krzyknął Graham. - Nie odzywaj się do matki tym tonem! - ostro zareagował Dillon. - A ty... ty milcz! - wyrzucił z siebie Graham. Starał się ze wszystkich sił opanować niemęskie łzy które cisnęły mu się do oczu. - To dziwka. Teraz też już o tym wiesz. Pewnie

pieprzyła się z tobą całą noc. - Tego już za wiele! - warknął Dillon. - To ja, głupek, wierzyłem, że się pobierzecie. Jechałem, żeby wam powiedzieć, jak bardzo się cieszę. Ale nic przecież z tego nie wyjdzie, bo moja matka jest puszczalska. - Graham, posłuchaj, ja... - Nie. Nie będę cię słuchał. Jesteś ostatnią osobą pod słońcem, której chciałbym słuchać. Pozwoliłaś umrzeć człowiekowi, który mógł być moim ojcem. Mogłem dać mu nerkę, ale ty mi nawet nie powiedziałaś! - Co by z tego przyszło? Nie wiadomo, czy to twój ojciec. - I dlatego jesteś dziwką! - Wskazał na Ivana i Neala. - Oni mi powiedzieli, że jeden z trzech mężczyzn mógł być moim ojcem. Powiedzieli, że robiłaś to z nimi wszystkimi. Dwóch już nie żyje. Ta pani może być moją babką, tylko że ty mnie o tym nie raczyłaś poinformować. - Nie chciałam, żebyś poznał swojego ojca. - Dlaczego?! - krzyknął. - Bo on zrobił coś potwornego! - Potwornego - czknął. - Nie wierzę ci! - Mówię prawdę. - Kłamiesz! Nigdy byś mi nie powiedziała o ojcu, bo się wstydzisz. Nigdy już ci nie uwierzę. Nigdy! Wczoraj Jade miała wrażenie, że pokonała swoich wrogów, ale pragnienie zemsty pozwoliło im się odrodzić na nowo. Byli sprytni. Sięgnęli po to, na czym najbardziej jej zależało. Wyciągnęli ręce po Grahama. Widziała strach, zagubienie i mękę w jego oczach. Z powodu ich intrygi runął jego cały świat i załamało się zaufanie do niej. Jeżeli natychmiast nie odzyska Grahama, straci go na zawsze. Jedynie prawda może go przekonać. - Graham, to, co ci powiedzieli, jest prawdą. Każdy z tych trzech mężczyzn może być twoim ojcem, bo wszyscy trzej mnie zgwałcili. Jesteś owocem zbiorowego gwałtu. Wciągnął spazmatyczny oddech przez rozchylone usta. - Nie chciałam, żebyś wiedział. Bałam się, że będziesz żył z piętnem tego, co się stało. Nie chciałam, żebyś obwiniał siebie za coś, za co nie ponosisz winy. To był ich grzech, Graham. Ich. Nie mój, a już z pewnością nie twój. - Postąpiła krok w kierunku Grahama. - Nie powiedziałabym ci, gdyby nie strach, że stracę ciebie i twoje zaufanie. Musisz mi uwierzyć. Ci trzej mężczyźni pozbawili mnie dziewictwa, zrujnowali młodość, obrabowali z pierwszej, pięknej miłości. Z powodu tego, co ze mną zrobili, mój chłopak popełnił samobójstwo, a twoja babka nas porzuciła. - Wyciągnęła rękę do Grahama. Nie pozwolę, żeby ciebie też mi odebrali. Specjalnie przeinaczyli prawdę, żebym to ja była zła. Ale to oni są potworami. Kocham cię, Graham. I wiem, że ty mnie kochasz. Dlatego musisz uwierzyć, że mówię prawdę. Spojrzał podejrzliwie na Patchettów, a potem zatrzymał wzrok na oczach Jade.

- To był gwałt? - Tak, Graham. Miałam wtedy osiemnaście lat. Jedyną dobrą rzeczą w tym wszystkim były twoje narodziny. Bez namysłu odepchnął krzesło i rzucił się jej w ramiona. Objęła go mocno, jakby już miała go nigdy nie puścić. - Zatrzymali mnie na drodze. Powiedzieli, że tu będziesz, że mam z nimi jechać. - Wiem, do czego są zdolni. - Przepraszam, że mówiłem o tobie takie rzeczy. Ja tak nie myślałem. - Wiem. - Obejrzała się z pogardą przez ramię na Neala. Kochamy się i nic nie jest w stanie tego zmienić. Nigdy. Dillon otoczył ich oboje ramieniem. - Idziemy stąd! - Jednocześnie ruszyli ku wyjściu. - Nie tak szybko - odezwał się Neal. - Jeszcze nie skończyliśmy. Musimy omówić z Jade parę spraw, które ciebie, Burke, nie dotyczą. Jade odezwała się, zanim Dillon zdążył otworzyć usta. - Nie mamy o czym rozmawiać. Chyba że masz na myśli ewentualne oskarżenie o kidnaping. - Nie można porwać własnego dziecka - odpalił Neal. - Mamo, o co mu chodzi? - Założę się, że chciałbyś poznać swojego prawdziwego ojca - powiedział Ivan. - Nieprawdaż? Prawdziwego tatusia i dziadka. - Przestańcie! - krzyknęła Jade. - Jeszcze wam mało?! Graham wbił w Neala spojrzenie szeroko otwartych oczu. - Ten trzeci to byłeś ty, tak? Zgwałciłeś moją matkę? - Tak twierdzi - odparł Neal bez zająknienia. - Jeszcze poznasz na własnej skórze, jak kobiety potrafią kłamać, synu. - Nie nazywaj mnie tak. - Graham, wcale nie było tak, jak Jade to przedstawia. Prawda, Jade? - Neal puścił do niej oko. - Jesteś godny pożałowania. - Jade wzięła Grahama za rękę i odwróciła się, żeby wyjść. W tym momencie zaskoczyła wszystkich Myrajane. Wstała i po raz pierwszy przemówiła. - On jest Cowanem! - powiedziała, wskazując krogulczym, chudym palcem na Grahama. - Tak bardzo przypomina mojego ojca. To syn Lamara i ja mam do niego prawo. - Nie możecie mieć mojego syna. - Jade przesuwała wzrokiem od Neala do Ivana. - Po co było mieszać w to wszystko tę starą kobietę? - Jeżeli to chłopak Lamara - oświadczył Ivan - Myrajane może rościć do niego prawa tak samo jak my, o ile to syn Neala. Oczy Myrajane błyszczały w fanatycznej gorączce, kiedy zbliżyła się do nich. - To moje ciało i krew. Jest Cowanem! Jest jednym z nas! - Odwróciła się do Jade i wycedziła: - Jak śmiałaś trzymać to dziecko w tajemnicy przez te wszystkie lata? Jakim prawem kazałaś mi myśleć, że nasz ród wymarł? - To jakaś stara wariatka. - Dillon ujął Jade za łokieć. -

Wychodzimy stąd. - Nic dobrego z tego nie wyjdzie, jeżeli odejdziecie z chłopcem - zauważył Ivan. - A także nie możecie go ukryć. Jeśli zajdzie konieczność, wniesiemy sprawę do sądu. - Jaką sprawę? - O prawa opiekuńcze. Jade spojrzała na niego z niedowierzaniem. - Żaden sąd wam ich nie przyzna. - Ale pomyśl tylko, ile będzie z tego smrodu - zachichotał Ivan. - Chyba nie chcesz skandalu? Nie sądzę, aby ta twoja jankesko-żydowska spółka była zachwycona, kiedy w prasie ukażą się artykuły o tobie i trzech koleżkach z klasy, z którymi się gziłaś. Myrajane westchnęła, dając do zrozumienia, że bardzo ją razi prostacki język Ivana. - Tatku, czy tych kumpli przypadkiem nie było czterech? - słodko uśmiechnął się Neal. - Nie zapominaj o Garym. - Ani słowa więcej o mojej matce! - Zanim Dillon i Jade zdołali się zorientować, Graham doskoczył z pięściami do Neala. Dillon odciągnął go na bok. - On najpierw musi być mój - mruknął. Jade zagrodziła im drogę. - Graham i Dillon, proszę, poczekajcie na zewnątrz. Graham szarpał się z Dillonem, chcąc dosięgnąć Neala. Dillon wyglądał tak, jakby miał za chwilę zamordować Patchetta. - I mamy cię tu zostawić samą? Wybij to sobie z głowy! Położyła mu ręką na ramieniu. - Proszę, wyjdźcie. Muszę sama to załatwić. - Mamo, nie każ mi iść - protestował Graham. - Graham, tak musi być. Bardzo cię proszę. Dillon wahał się, z napięciem wpatrując się w twarz Jade. - Proszę cię - ponagliła go szeptem. W końcu ustąpił i skierował Grahama do wyjścia. Chłopak opierał się, ale Dillon popychał go przed sobą. Przed drzwiami Dillon odwrócił się i wycelował palec w Neala. - Jeżeli podniesiesz na nią rękę, nie żyjesz. Z radością skręcę ci kark. Kiedy Jade usłyszała trzask zamykanych drzwi, odwróciła się do całej trójki. To była najtrudniejsza konfrontacja w jej życiu. Modliła się w duszy, żeby nie zabrakło jej siły, aby ją rozegrać. Nigdy się niczego nie bój, Jade. - Ta sprawa nigdy nie znajdzie się w sądzie - zwróciła się do Neala spokojnym, pewnym siebie tonem. - Nie masz żadnych praw do mojego syna. - Może być moim synem. - Nigdy się tego nie dowiesz. - A badanie DNA? - Nie poddam Grahama żadnym badaniom. Jakiekolwiek roszczenia w stosunku do niego będą automatycznie

przyznaniem się do gwałtu. - Moj syn nigdy nikogo nie zgwałcił! - krzyknęła piskliwie Myrajane. Jade odwróciła się do niej. - Niestety, pani Griffith. Kiedy przyjechaliście na pogrzeb Mitcha Hearona, Lamar usiłował wybłagać moje przebaczenie. - Zwróciła się z powrotem do Neala. - Więc idź do sądu, jeśli masz ochotę. Zaświadczę, że ciąża była wynikiem zbiorowego gwałtu, którego byłeś głównym sprawcą. - Nikt w to nie uwierzy. - Może i nie, ale, jak powiedział twój ojciec, będzie z tego dużo smrodu. - Dla ciebie. - Dla ciebie również. Pamiętasz kobietę o nazwisku Garrison? Lolę Garrison? - A któż to taki? - zapytał opryskliwie. - Ona ciebie doskonale pamięta. Miała być druhną na twoim weselu, które zresztą nigdy nie doszło do skutku przez wasz wypadek. Zanim wyszedłeś z próbnego przyjęcia weselnego na wieczór kawalerski, poznałeś ją dość „głęboko" w damskiej toalecie. Przypominasz sobie? - Słabo. No i co z tego? - Pani Garrison jest dziennikarką. Kilka tygodni temu przesiedziałyśmy razem cały dzień. Robiła ze mną wywiad do niedzielnego dodatku. - Widziałem - powiedział znudzony. -I co z tego wynika? - Napomknęła mimochodem, że jedyni ludzie z Palmetto, jakich poznała, nazywali się Patchettowie. Opowiedziała mi, w jakich okolicznościach spotkaliście się i że chętnie by ci dołożyła. Nazwała cię glistą i podłym skurwysynem. Podobno po zerwaniu zaręczyn nie odmówiłeś sobie satysfakcji i opowiedziałeś byłej narzeczonej, jak to kochałeś się z druhną pod samym jej nosem. Twoje wyznanie zniszczyło długoletnią przyjaźń. - Ale mi przyjaźń! - parsknął szyderczo. - Ta Lola, czy jak jej tam, napaliła się na mnie. Co z niej za przyjaciółka? - Nie mówię o przyjaźni między dziewczętami, ale ich ojcami. Ci ludzie byli wspólnikami. Rozpad spółki drogo kosztował ojca pani Garrison. Nigdy się z tego nie wydźwignął ani finansowo, ani emocjonalnie. Lola uważa, że ponosisz całą odpowiedzialność za to, co się stało. Jestem przekonana, że chętnie wysłuchałaby mojej opowieści o wieczorze nad kanałem. Napiętą ciszę przerwał Ivan. - Mam dość utarczek z tobą. Jeżeli masz ochotę na pranie brudów w prasie, proszę bardzo. Kiedy to rozgoryczone babsko będzie pisać pikantne historyjki z publicznych toalet, my oskarżymy ciebie o oszustwo. - Oszustwo? Neal złapał w lot intencję ojca. - Windowałaś cenę farmy Parkerów bez zamiaru kupna. - Udowodnij to, Neal - postawiła się. - Otis Parker zaświadczy, że złożyłam depozyt w wysokości dziesięciu tysięcy

dolarów. Więc jak chcesz wykazać, że nie zamierzałam kupić farmy? - A ja mu dałem milion dolarów! - wrzasnął Ivan. Poza tym Otis tak będzie tańczył, jak mu zagram! - Pieniądze zostały oficjalnie zdeponowane. Są na to dowody na piśmie. Jeżeli chodzi wam po głowie zatarcie śladów, jak w przypadku materiałów z obdukcji, możecie się nie trudzić. Wpłynęły na konto w moim nowojorskim banku. Ojciec i syn wymienili spłoszone spojrzenia. Wyglądali jak rozbitkowie szukający ratunku. Argumenty jeden po drugim wymykały im się z rąk. Jade czuła w powietrzu słodki zapach ich klęski. - Finansowo jesteście skończeni - oznajmiła. - Za kilka miesięcy wasza fabryka zostanie zamknięta z braku kapitału obrotowego. Nie będziecie mogli szantażować ludzi utratą pracy. TexTile zapewni zatrudnienie, znacznie lepsze warunki i godziwe zarobki. Znajdę uczciwego człowieka na stanowisko szeryfa i poprowadzę kampanię na jego rzecz. Koniec dyktatury Patchettów w Palmetto. - Spojrzała na Neala. - Nie możesz już nikogo skrzywdzić. Twój czar mocno przybladł. Zresztą nigdy nie uważałam, że go masz. Zbliżył się do niej jak wąż, który szykuje się do ataku, i złapał ją z całej siły za ramię. - Ale mogę domagać się praw do syna. Będzie z tego dużo zamieszania. Wyrwała ramię, odpychając jego rękę. - Jeszcze raz powtarzam, że domaganie się praw do Grahama jest równoznaczne z przyznaniem się do gwałtu. - Na pewno sprawa uległa przedawnieniu - prychnął lekceważąco Neal. - W takim przypadku wytoczę ci proces z powództwa cywilnego. Zrobię to, jeżeli mnie sprowokujesz, choćby nie wiem jaki skandal miało to wywołać. Zrozum, Neal, nie posłałam cię do więzienia wyłącznie przez wzgląd na Grahama. Nie chciałam, żeby znał prawdę. Teraz nie ma to już znaczenia. Spróbuj jeszcze raz do niego się zbliżyć, a wylądujesz w więzieniu za gwałt - zagroziła stanowczo. - Twoje zeznania przeciwko moim - uśmiechnął się szyderczo. - Niczego mi nie udowodnisz. Jade otworzyła torebkę i wyjęła z niej kasetę wideo. Podała ją Nealowi. - Czekała w sejfie od mojego przyjazdu tutaj. Zapasową kopię zdeponowałam w banku w Palmetto, a jeszcze jedna leży w sejfie bankowym w Nowym Jorku i tylko mój adwokat ma do niej dostęp. Przykro się ją ogląda. Mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała jej wykorzystać, ale zrobię to na pewno, jeżeli mnie zmusisz. Neal ironicznie przyklasnął. - Spektakularny gest, Jade. Umieram z ciekawości. Co jest na kasecie? - Lamar. . 440

Myrajane cicho zachlipała. - Została nagrana na kilka dni przed śmiercią. Na prośbę Lamara jego przyjaciel przysłał mi ją już po jego zgonie. Wszystko jest jak na dłoni. Ogólnie mówiąc, Lamar opowiada o swoich wyrzutach sumienia, które dręczyły go w związku z tym, co zrobił do spółki z tobą i Hutchem. Przyznaje się do przestępstwa, oskarżając jednocześnie ciebie, Neal. Już na łożu śmierci błaga mnie o wybaczenie, bojąc się jednocześnie, że umiera z grzechem śmiertelnym na sumieniu. Twierdzi, że wspomnienie tego wieczoru prześladuje go całe życie. Kaseta robi wrażenie. Nikt, kto ją obejrzy, nie będzie miał wątpliwości, że ten człowiek mówi prawdę. Położyła kasetę na stoliku do kawy i zwróciła się do Myrajane. - Postąpili z panią z właściwym sobie okrucieństwem. Po prostu panią wykorzystali. Nie musiała pani o tym wszystkim wiedzieć. Ale jeśli się już pani dowiedziała, niech pani czym prędzej zapomni o Grahamie, bo nie umiała pani otoczyć miłością nawet własnego syna. To przez panią Lamar był słaby, zastraszony i łatwo dawał sobą manipulować, tak jak tego wieczoru, kiedy Neal zaproponował, żeby po kolei mnie gwałcili. Dlatego nie miałam wyrzutów sumienia, kupując pani rodową posiadłość dla mojego przedsiębiorstwa. Zostanie odrestaurowana i zasiedlona, ale nie przez Cowanów. Myrajane nadęła zasuszone policzki. - Najważniejsze jest dobre urodzenie - oświadczyła wyniośle. - Daj Boże, żeby nie, pani Griffith. Przynajmniej nie w przypadku mego syna - cicho odpowiedziała Jade. Stanęła tyłem do Myrajane i przyglądała się sapiącemu z bezsilnej nienawiści Ivanowi. Siedział zapadnięty, duma i wyniosłość gdzieś zniknęły. Uznała, że zasługuje tylko na milczenie. Nie mogła go bardziej urazić. Przeniosła wzrok na Neala. - Jeżeli będziesz rościł sobie prawa do mojego syna, możesz być pewien, że skończysz w więzieniu. Trzymaj się ode mnie z daleka, Neal, bo jestem gotowa założyć sprawę o to, co zrobiłeś mnie i Gary'emu. Twoja zbrodnia wreszcie wyjdzie na jaw i poniesiesz karę. Radzę ci dobrze, uspokój się. Kiedy wróciłam do Palmetto, miałam szczery zamiar posłać cię do więzienia. Dzięki tej kasecie wiem, że to realne. Ale ostatnio zrozumiałam, że są w życiu sprawy ważniejsze i... dające większą satysfakcję niż szukanie odwetu na tobie. Mam nowe życie, nowego mężczyznę i mojego syna. To oni stanowią mój świat. Szkoda mi czasu na zemstę. Odtąd patrzę przed siebie, nie wstecz. Piętnaście lat strawiłam na myśleniu o tobie - dodała z pogardliwym uśmiechem. Nie zasługujesz ani na jedną minutę więcej. Jesteś skończony i to mi wystarcza. Koniec! - Akurat! Myślisz, że się boję twoich pogróżek. Nie nastraszysz mnie, ty suko! - Oczywiście, że się boisz, Neal - powiedziała spokojnie.

- Jestem twoim najgorszym sennym koszmarem; kimś, kogo absolutnie nie jesteś w stanie zdominować. Po raz ostatni obrzuciła ich wszystkich spojrzeniem, odwróciła się i wyszła z pokoju. Szła przez ogromny hol, w którym widać było pierwsze, na razie niewielkie oznaki upadku. Patchettowie doczekali swojego dnia. Tak jak i ona doczekała. Stanęła w wejściu, uśmiechając się do wypatrujących jej niespokojnie Dillona i Grahama. Graham, najwyraźniej zdenerwowany, pobiegł jej na spotkanie. Brutalnie wyjawiona prawda nie wpłynęła na jego uczucia. Jade doznała ulgi, że wreszcie spadł z niej ciężar utrzymania w tajemnicy jego poczęcia. - Mamo, co się dalej działo? - Zagroziłam im, że będą gorzko żałować, jeżeli nie zostawią cię w spokoju. - To wszystko? - zapytał z lekka rozczarowany. - Mniej więcej. Popatrzył zmieszany. - Powinnaś mi była powiedzieć. - Być może powinnam, Graham. - Sądziłaś, że nie potrafiłbym zrozumieć? - Nie, to nie to. Usiłowałam cię chronić. Nie chciałam, żebyś czuł się gorszy od innych dzieci tylko dlatego, że twój ojciec, ktokolwiek nim jest, zrobił to, co zrobił. - Dillon mówi, że ja to ja i nieważne, kto jest moim ojcem. - Jesteś Grahamem Sperry - powiedziała czule, gładząc go po policzku. - I tylko to się liczy. - Dla mnie też. - Chcę ci jeszcze coś powiedzieć. Widziałam się z Hutchem przed śmiercią. Nawet nie chciał dopuścić takiej myśli, żebyś był dawcą nerki. Więc nie masz powodów do wyrzutów sumienia. Spojrzał w stronę domu. - Ci Patchettowie... Szkoda, że nie pozwoliłaś, byśmy ich sprali. Uśmiechając się, przytuliła Grahama i popatrzyła na Dillona znad jego ramienia. - Doceniam twoją propozycję. Dillon nachylił się nad Jade i złożył na jej ustach lekki pocałunek. - Jesteś niesamowita, wiesz? - Dzięki tobie. Sumiaste wąsy wygięły się w uśmiechu. - Jedźmy do domu! Z opuszczonymi szybami jechali wąską, prostą szosą, wzdłuż której rosły brodate od mchu dęby i strzeliste, wpatrzone w niebo sosny. - Wiesz, Graham, co twój dziadek zawsze mi powtarzał? - Dziadek Sperry? - Uhm. Mówił tak: „Nigdy się niczego nie bój, Jade". Sądziłam, że myślał o śmierci. Dzisiaj dopiero zrozumiałam,

że chodziło mu o coś innego. Mówił, żebym nie bała się życia. Umieranie jest proste, kiedy porównać je z życiem. Moja mama uciekała przed nim, bo się go bała. Mój ojciec w ogóle nie miał odwagi żyć. Ale ja mam. Graham, z właściwym swojemu wiekowi, rozpierającym go nadmiarem energii, bawił się beztrosko radiem, niezbyt zainteresowany jej wywodami. Dillon słuchał i rozumiał każde słowo. Wyciągnął rękę i otarł łzę toczącą się po policzku Jade. Pierwszą łzę od piętnastu lat! Scałowała ją z palca, przyciskając policzek do jego dłoni. Dojechali do domu. - Powiedz Cathy, że wszystko w porządku i że wrócimy na kolację - nakazała Grahamowi. - Dokąd jedziecie? - Mamy z Dillonem kilka spraw do załatwienia. - Gdzie? Chcę jechać z wami! - Nie zostałeś zaproszony. - Aha! Chcecie być sami, żeby się całować i takie tam rzeczy! - Do widzenia! Graham wysiadł z samochodu i zrobił porozumiewawczą minę do Dillona. - Rozstaw szachy. Zagramy po kolacji - powiedział Dillon. Graham uśmiechnął się i pobiegł do domu. - Jade, on wyszedł z tego bez uszczerbku. - Tak. Dzięki Bogu! - szepnęła. Zanim zwróciła się do Dillona, poczekała, aż Graham zniknie za drzwiami. - Zawieź mnie tam. Nie pytał, dokąd, chciał jedynie wiedzieć, jak dojechać. Wskazała mu drogę. Kiedy za szybą przesuwały się krajobrazy, myślała, jak mało zostało z tamtej naiwnej dziewczyny, która jechała tą samą drogą ze swoją najlepszą przyjaciółką w chłodny lutowy wieczór. Teraz wreszcie mogła odpocząć. Nie musiała już dłużej z taką determinacją uganiać się za sukcesem jak zawodnik za piłką na boisku. Osiągnęła cel i nie potrzebowała udowadniać nikomu własnej wartości. Zmagały się w niej dwie osobowości, powoli łącząc się w jedną nową, która zaczynała jej się coraz bardziej podobać. Po latach pogoni za wytyczonym celem była z powrotem w miejscu, gdzie wszystko się zaczęło. Ludzie z miasteczka, którzy pamiętali ją sprzed lat, zapomnieli, że musiała z niego uciekać napiętnowana skandalem. Traktowali ją z należnym jej pozycji szacunkiem. Ci, którzy jej nie znali, uważali ją za bohaterkę wnoszącą nową jakość w życie lokalnej społeczności. To wszystko, o czym kiedyś myślała z nienawiścią, okazało się na nowo bliskie sercu - zapach prostego wiejskiego jedzenia, nieskomplikowane życie małego miasteczka, letnie powietrze tak ciężkie, że aż trudno oddychać, i lekka bryza od oceanu, przesycona odurzającym zapachem kwiatów

i morskiej wody. Nie można obwiniać tej ziemi o to, że nosi na sobie paru potworów. Kimkolwiek by była - matką, kobietą interesu, przyjaciółką czy kochanką - i tak na zawsze pozostanie córą Południa. Jej serce jest zestrojone z rytmem tej ziemi. Wyżłobione przez pojazdy koleiny na drodze idącej od szosy porosły zielskiem. Dawno nikt tędy nie przejeżdżał. Jade chciałaby wierzyć, że nie używano tej drogi od tamtego wieczoru. Nadbrzeże kanału wyglądało inaczej za dnia. Ciche pluskanie wody nie przerażało, nie straszyły cienie ani dziwne odgłosy w zaroślach. Dillon cierpliwie czekał na uboczu, kiedy przemierzała teren, wspominając... zapominając. Wreszcie stanęła przed nim. - Kochaj się ze mną. - Tutaj? - Tak. - Dlaczego właśnie tu? - Nie chcę na zawsze zachować w pamięci tego miejsca jako sceny gwałtu. Kiedy widzę je w wyobraźni, powraca uczucie poniżenia i gniewu. Chcę je pamiętać takie jak dziś, ciepłe, pełne słońca, z ukochanym mężczyzną u boku. Przeczesał palcami jej włosy. - Tak bardzo pragnę, żebyś mnie kochała. Czy mogę mieć pewność, że kochasz mnie, a nie to, co dla ciebie zrobiłem? - Zakochałam się w tobie, kiedy jeszcze nie wiedziałam, czy będę w stanie dać wyraz moim uczuciom. Ale i tak kochałabym cię po cichu. - Wzięła jego twarz w dłonie. Kocham ciebie, Dillon. Miłość fizyczna to tylko dodatek. Wyszeptał jej imię, przytulając ją do siebie. Silne ramiona zamknęły ją w ciasnym uścisku, usta spotkały się w ekstatycznym pocałunku. Rozbierali siebie nawzajem, zrzucając ubranie na trawę. Dłonie błądziły, szukając i podniecając. Uniósł do ust jej piersi i zostawił je spiczaste i zaróżowione. Jade czuła w dłoni ciepły ciężar jego męskości. Położyła się na trawie, pociągając go za sobą. - Chodź! Ukląkł między jej udami, powoli obniżając się nad nią. - Jeżeli nie będziesz tak chciała, powiedz. - Dillon, kochaj mnie. Łączył się z nią wolno. Odrywał się i uciekał, zanim zdążył się zanurzyć. Każde delikatne pchnięcie było wyznaniem miłości. Kiedy ją wypełniał, wrażenie było tak piorunujące, że wyginała biodra, by dostroić się do jego ruchów. Przyśpieszył. Instynktownie rozsunęła nogi. Gładziła jego plecy i pośladki, przyciągając go do siebie mocniej, ciaśniej, głębiej. Kiedy osiągnęli szczyt, wygięła się, poddając ciało magii jego ust szepczących miłosne zaklęcia. Tuliła głowę Dillona we wgłębieniu na szyi. Gładząc go po włosach, patrzyła przez łzy na słońce, czując na uśmiechniętej twarzy jego ciepłe promienie.