Sara Shepard - Pretty Little Liars -4-

Shepard Sara Pretty Little Liars 04 Niewiarygodne

TĘSKNIŁYŚCIE? DAJCIE SOBIE SPOKÓJ Z TYM ŚLEDZTWEM ALBO I WAM STANIE SIĘ KRZYWDA. A. Wakacje w Iowa, zajęcia artystyczne ze „sztuki mimowolnej”, udział w prestiżowym konkursie – nic nie dorówna atrakcjom, jakie A. serwuje Arii, Hannie, Spencer i Emily. Myli tropy i wodzi dziewczyny za nos, a krąg podejrzanych wciąż się powiększa. Niespodziewanie na jaw wychodzi nieznany epizod z życia Ali, który rzuca nowe światło na jej tajemnicze zniknięcie. Teraz zaczyna się prawdziwa jazda bez trzymanki. Kto wytrzyma to tempo?

JAK URATOWAĆ LUDZKIE ŻYCIE Na pewno miałaś kiedyś ochotę cofnąć czas i naprawić popełnione błędy. Twoja najlepsza przyjaciółka nie zrezygnowałaby z przyjaźni z tobą dla nowej najlepszej przyjaciółki z Bostonu, gdybyś jej ulubionej lalce Barbie, którą dostała na ósme urodziny, nie domalowała twarzy klowna. Gdybyś nie opuściła treningu piłki nożnej, żeby pójść na plażę, nie siedziałabyś potem przez cały sezon na ławce rezerwowych. Gdybyś wtedy postąpiła inaczej, może twoja ówczesna przyjaciółka dziś załatwiłaby ci bilet w pierwszym rzędzie na pokaz Marca Jacobsa. Może teraz grałabyś w narodowej drużynie piłki nożnej kobiet, podpisywała kontrakt reklamowy z Nike i kupowała dom na plaży w Nicei. Może z grupą bogatych przyjaciół odwiedzałabyś najmodniejsze kluby nad Morzem Śródziemnym. Niestety, zamiast tego siedzisz na lekcji geografii i szukasz Morza Śródziemnego na mapie.

W Rosewood każda dziewczyna myśli o tym, jak fajnie byłoby cofnąć czas, równie często, jak często marzy o złotym wisiorku od Tiffany'ego na trzynaste urodziny. Zwłaszcza cztery dawne przyjaciółki bardzo chciałyby wrócić w przeszłość i naprawić swoje błędy. A gdyby naprawdę mogły podróżować w czasie? Może udałoby im się uratować piątą przyjaciółkę? A może jej tragedia to nieodłączna część ich losu? Czasem przeszłość rodzi mnóstwo pytań bez odpowiedzi. Szczególnie w Rosewood, miasteczku, gdzie trwa nieustająca gra pozorów. - Jak jej powiem, to padnie - powiedziała Spencer Hastings do swoich przyjaciółek: Hanny Marin, Emily Fields i Arii Montgomery. Wygładziła swój wyszywany koralikami zielony T-shirt i nacisnęła dzwonek do drzwi domu Alison DiLaurentis. - Niby dlaczego to t y masz jej o tym powiedzieć? - zapytała Hanna, skacząc w tę i z powrotem z pierwszego stopnia schodów na ścieżkę. Od kiedy Alison, ich piąta przyjaciółka, powiedziała Hannie, że tylko ruchliwe dziewczyny są szczupłe, Hanna nie mogła ustać w miejscu. - Może powinnyśmy jej powiedzieć razem - zaproponowała Aria, drapiąc wytatuowaną zmywalną ważkę na obojczyku. - Byłoby super - Emily odgarnęła swoje równo obcięte, blond włosy z rudawymi refleksami. - Może przygotujemy jakiś układ choreograficzny, a na końcu zakrzykniemy „Ta-dam!".

— Nie ma mowy — Spencer uniosła wysoko głowę. — To mój domek i to ja jej powiem. Znowu nacisnęła dzwonek. Słychać było, jak ogrodnik przycina żywopłot w domu Hastingsów, a bliźnięta Fair fieldów grają w tenisa na korcie przy domu, skąd dobiegały głuche odgłosy uderzanych piłek. Powietrze pachniało liliami, świeżo ściętą trawą i kremem do opalania. W Rosewood często zdarzały się takie sielankowe momenty — miasto wyglądało jak z obrazka, w powietrzu rozchodziły się piękne zapachy i dźwięki, a ulicami przechadzali się piękni mieszkańcy. Dziewczyny mieszkały tu od zawsze i cieszyły się, że na dobre wrosły w to niezwykłe miejsce. Uwielbiały spędzać lato w Rosewood. Właśnie kończyły siódmą klasę. Następnego dnia miały wziąć udział w dorocznej ceremonii zakończenia roku szkolnego w szkole Rosewood Day. Dyrektor Appleton wzywał wtedy każdego ucznia po kolei i wpinał mu w klapę marynarki odznakę z dwudziestoczterokaratowego złota. Dziewczęta dostawały odznaki w kształcie kwiatu gardenii, a chłopcy — podkowy. Potem zaczynało się dziesięć tygodni wypełnionych opalaniem, piknikami, spływami kajakowymi i wycieczkami na zakupy do Filadelfii i Nowego Jorku. Nie mogły się d o c z e k a ć . Jednak dla Ali, Arii, Spencer, Emily i Hanny to nie ceremonia wręczenia odznak była prawdziwym rytuałem przejścia. Dla nich lato miało się zacząć dopiero następnego dnia wieczorem, w czasie piżamowego party kończącego siódmą klasę. Dziewczyny przygotowały dla Ali niespodziankę, która miała niezwykle uatrakcyjnić inaugurację lata.

Drzwi domu DiLaurentisów wreszcie się otworzyły i stanęła w nich pani DiLaurentis w krótkiej, jasnoróżo-wej sukience odsłaniającej pięknie ukształtowane, smukłe łydki. — Cześć, dziewczyny — powiedziała jak do swoich koleżanek. — Zastałyśmy Ali? — zapytała Spencer. — Chyba jest na górze — Pani DiLaurentis zaprosiła je gestem do środka. — Wejdźcie. Spencer poprowadziła całą grupę przez korytarz. Jej biała plisowana spódnica do hokeja na trawie kołysała się z każdym ruchem, a warkocz spleciony z blond włosów o popielatym odcieniu uderzał rytmicznie o plecy. Dziewczyny uwielbiały dom Ali. Roztaczał się w nim aromat wanilii i płynu do płukania tkanin. Tak samo pachniała Ali. Na ścianach wisiały fotografie ze wspaniałych wypraw DiLaurentisów do Paryża, Lizbony i nad jezioro Como. Wśród nich były również zdjęcia Ali i jej brata Ja-sona. Dziewczynom szczególnie podobało się zdjęcie Ali z drugiej klasy. Miała na sobie sweterek w intensywnie różowym kolorze i promienną twarz. Wtedy razem z rodzicami mieszkała w Connecticut i chodziła do prywatnej szkoły, w której nie musiała nosić mundurka, jak wymagano w Rosewood Day. Już jako ośmiolatka Ali,była prześliczna. Miała wielkie błękitne oczy, owalną twarz, urocze dołeczki w policzkach i wyraz twarzy kochanego urwisa, na którego nikt nie mógł się długo gniewać. Spencer dotknęła prawego dolnego rogu fotografii, na której cała piątka siedziała przed namiotem w górach Pocono. Pojechały tam na wycieczkę rok wcześniej,

w czerwcu. Na zdjęciu stały zanurzone po kolana w błotnistej wodzie, obok wielkiego kanoe, i uśmiechały się od ucha do ucha. Tak szczęśliwe mogą być tylko najlepsze przyjaciółki. Aria położyła swoją dłoń na dłoni Spencer, Emily na dłoni Arii, a Hanna swoją na samym wierzchu. Zamknęły na chwilę oczy, zamruczały i odsunęły od siebie dłonie. Ten rytuał powtarzały od dnia, kiedy zdjęcie zawisło na ścianie w domu Ali, żeby upamiętnić tamto lato, które scementowało ich przyjaźń. Nie mogły uwierzyć, że Ali, najpopularniejsza dziewczyna w Rosewood Day, wybrała je na swoje najbliższe przyjaciółki. Czuły się tak, jakby nagle weszły do świty wielkiej gwiazdy filmowej. Choć przecież teraz nie mogły się do tego przyznać. Kiedy przeszły obok drzwi do salonu, zauważyły dwa stroje na zakończenie roku, wiszące na klamce drzwi balkonowych. Biały należał do Ali, a ciemnogranatowy, znacznie bardziej oficjalny, do Jasona, który jesienią miał zacząć naukę na Uniwersytecie Yale. Dziewczyny klasnęły w dłonie z radości, że wkrótce włożą togi i birety, które uczniowie liceum Rosewood Day nosili od chwili otwarcia szkoły w 1897 roku. Nagle zauważyły jakiś ruch w salonie. To Jason siedział na skórzanej sofie, tępo wpatrzony w telewizor. - Czeeeść, Jason — zawołała Spencer i pomachała do niego. — Pewnie nie możesz się doczekać jutra? Jason spojrzał na nie. Właściwie był tak samo śliczny jak Ali. Miał złote włosy i hipnotyzujące błękitne oczy. Uśmiechnął się tylko i bez słowa wrócił do oglądania telewizji.

— Okej — dziewczyny jak na sygnał zamruczały pod nosem. Jason był bardzo zabawny. To on wymyślił z kolegami zabawę w „Tylko nie to". Dziewczyny podchwyciły jego pomysł, ale zmieniły nieco zasady gry, żeby móc nabijać się bezkarnie i w żywe oczy z osób, których nie lubiły. Jednak Jason potrafił też złapać doła. Ali mówiła wtedy na niego Elliott Smith. Tak nazywał się jego ulubiony piosenkarz, autor niesamowicie melancholijnych kawałków. Ale przecież tego dnia Jason powinien się cieszyć. Za kilkanaście godzin miał wsiąść do samolotu i lecieć na Kostarykę, żeby przez całe lato prowadzić tam kurs kajakarstwa. Żyć nie umierać. Aria tylko wzruszyła ramionami. Dziewczyny odwróciły się i w podskokach pobiegły do sypialni Ali. Na pół-piętrze zauważyły, że drzwi do jej pokoju są zamknięte. Spencer uniosła brwi. Emily przekrzywiła głowę. Z pokoju dobiegł chichot Ali. Hanna lekko popchnęła drzwi. Zobaczyły Ali siedzącą tyłem do nich. Włosy spięła w kucyk. Miała na sobie jedwabną bluzkę w paski, zawiązaną na karku w kokardę. Na kolanach trzymała laptop i jak zaczarowana wpatrywała się w jego ekran. Spencer chrząknęła, a Ali natychmiast się odwróciła. — Hej, dziewczyny! — zawołała. — Co słychać? — Nic nowego. — Hanna pokazała palcem na ękran. — Co to? — Och, nic — Ali szybko zamknęła komputer. Wszystkie usłyszały, że ktoś stanął za nimi. Pani DiLaurentis przeszła między nimi i weszła do sypialni Ali. — Musimy porozmawiać — powiedziała do córki wysokim głosem, w którym wyczuwało się napięcie.

- Ale, mamo... — N a t yc h m i a s t . Dziewczyny spojrzały po sobie. Kiedy pani DiLaurentis mówiła tym tonem, wiadomo było, że Ali będzie miała kłopoty. Nieczęsto widywały ją wkurzoną. Mama Ali spojrzała na koleżanki córki. - Dziewczyny, poczekacie na tarasie? - To potrwa tylko chwilkę - rzuciła szybko Ali i posłała im przepraszający uśmiech. — Zaraz do was zejdę. Hanna nie wiedziała, co powiedzieć. Spencer raz po raz rzucała okiem na laptop w rękach Ali. Pani DiLaurentis uniosła brew. - No już. Idźcie. Cała czwórka pomaszerowała gęsiego na dół. Na oszklonej werandzie zajęły miejsca przy olbrzymim kwadratowym stole. Spencer usiadła na jednym końcu, a Aria, Emily i Hanna po bokach. Ali siadywała zazwyczaj na drugim końcu, obok kamiennej misy z wodą dla ptaków, którą postawił tu jej tata. Przez chwilę obserwowały kilka miodówek kardynalskich pluskających się w zimnej, czystej wodzie. Mała sójka próbowała się do nich przyłączyć, ale szybko ją przegoniły. A więc ptaki też dobierały się w kółka wzajemnej adoracji, zupełnie jak nastoletnie dziewczyny. - O co chodziło mamie Ali? — wyszeptała Aria. - Ali pewnie narozrabiała — mruknęła Hanna. — A jak mama nie puści jej na całą noc na naszą imprezę? - Narozrabiała? Nie zrobiła niczego złego - powiedziała cicho Emily, która zawsze broniła Ali. To dlatego zyskała przydomek Zabójca, jakby była pitbullem należącym do Ali.

— Chyba że o czymś nie wiemy — wymamrotała Spencer pod nosem. W tym samym momencie pani DiLaurentis przemknęła jak burza przez taras i wyszła przed dom. — Chciałam się upewnić, czy panowie wszystko dobrze wymierzyli — krzyknęła do robotników stojących bezczynnie obok olbrzymiego buldożera na tyłach domu. DiLaurentisowie budowali altanę, która miała pomieścić dwadzieścia osób w czasie letnich przyjęć. Ali twierdziła, że mama już dostaje białej gorączki, choć dopiero rozpoczęto kopanie fundamentów. Pani DiLaurentis podeszła do robotników i zaczęła ich pouczać, dziko gestykulując. Jej pierścionek z diamentem pobłyskiwał w słońcu. Dziewczyny spojrzały po sobie. Najwyraźniej kazanie dla Ali nie trwało zbyt długo. -Hej. Ali weszła na taras. Teraz miała na sobie spłowiały granatowy T-shirt. Patrzyła na przyjaciółki z lekkim zmieszaniem. Spencer podniosła się z miejsca. — Czemu mama cię ochrzaniła? Ali zamrugała. Spoglądała na wpatrzone w nią twarze. — Rozrabiałaś bez nas? — zawołała Aria, chcąc, aby jej głos zabrzmiał żartobliwie, ale i zaczepnie. — Czemu się przebrałaś? Tamta bluzka była taka śliczna. Ali nadal miała nieco zagubiony i smutny wyraz twarzy. Emily podniosła się z krzesła. — Powinnyśmy sobie... pójść? — W głosie Emily pobrzmiewała niepewność. Wszystkie spojrzały nerwowo na Ali. Czy t e go właśnie chciała?

Ali przekręciła swoją bransoletkę z niebieskiego sznurka trzy razy wokół nadgarstka. Zajęła swoje stałe miejsce przy stole. - Oczywiście, że nie. Mama się wkurzyła, bo... znowu wrzuciłam swój brudny strój hokejowy do kosza z jej ubraniami do delikatnego prania. - Ali wzruszyła ramionami przepraszająco i przewróciła oczami. Emily wysunęła dolną wargę. Na chwilę zapadła cisza. - Wkurzyła się o taką bzdurę? Ali uniosła brwi. - Znasz moją mamę, Em. Jest bardziej pedantyczna niż Spencer — uśmiechnęła się złośliwie. Spencer rzuciła jej żartobliwie gniewne spojrzenie, a Emily przesunęła palcem wzdłuż rowka na blacie z tekowego drewna. - Nie martwcie się, dziewczyny, nie mam szlabanu na wychodzenie z domu. - Ali klasnęła w dłonie. - Nasza dzika impreza całonocna przebiegnie zgodnie z planem! Wszystkie odetchnęły z ulgą, a dziwny, nieprzyjemny nastrój powoli ustępował. Mimo to z jakiegoś powodu każda z nich czuła, że Ali po raz kolejny nie mówi całej prawdy. Owszem, świetnie się bawiła w ich towarzystwie, lecz potrafiła niespodziewanie odpłynąć gdzieś myślami albo odbierać telefony od nieznajomych czy wysyłać tajemnicze SMS-y. A przecież miały dzielić się wszystkim. Wszystkie cztery przyjaciółki Ali z pewnością dzieliły się z nią każdą informacją o sobie. Powierzały jej tajemnice, o których nie wiedział nikt, absolutnie nikt inny. Oczywiście razem jak oka w głowie strzegły też wspólnego sekretu,

dotyczącego Sprawy Jenny Cavanaugh. I ten sekret miały zabrać z sobą do grobu. - Skoro już przy tym jesteśmy, to mam wspaniałą wiadomość ogłosiła Spencer, wyrywając dziewczyny z zamyślenia. Zgadnij, gdzie odbędzie się nasze party. - Gdzie? - Ali oparła się na łokciach i z każdą sekundą zaczynała coraz bardziej przypominać siebie. - W domku Melissy! — wykrzyknęła Spencer. Melissa była starszą siostrą Spencer. Państwo Hastingsowie wyremontowali kiedyś szopę przy domu i zamienili ją w mały, przytulny domek, w którym Melissa mieszkała w trzeciej i czwartej klasie liceum. Spencer miała go po niej odziedziczyć we właściwym momencie. - Super! - ucieszyła się Ali. - Jak ci się udało to załatwić? - Jutro, po zakończeniu roku Melissa leci do Pragi — odparła Spencer. - Rodzice pozwolili nam zrobić tam imprezę, pod warunkiem że posprzątamy, zanim ona wróci. - Jak miło - Ali rozparła się na krześle i splotła palce dłoni. Nagle skupiła wzrok na czymś w oddali, jakby patrzyła na kogoś stojącego obok robotników. To Melissa przechodziła wzdłuż ogrodzenia, wyprężona jak struna. W dłoni trzymała torbę z togą na uroczystość wręczenia świadectw, podczas której, jako najlepsza uczennica, miała wygłosić mowę pożegnalną. Spencer westchnęła głośno. - Teraz zacznie się przechwalać, że jest najwspanialsza w klasie szepnęła. - Powiedziała mi nawet, że powinnam się cieszyć, że to Andrew Campbell zostanie

najlepszym uczniem w naszej klasie, a nie ja, bo „prowadzenie całej tej ceremonii to taka ogromna odpowiedzialność". Spencer nienawidziła Melissy z wzajemnością i każdego dnia opowiadała kolejną historię o tym, jak siostra zrobiła jej na złość. Ali wstała. — Hej, Melisso! — zamachała do niej. Melissa zatrzymała się i odwróciła. — O, cześć dziewczyny — uśmiechnęła się niepewnie. — Cieszysz się, że lecisz do Pragi? — zapytała śpiewnie Ali, posyłając Melissie najsłodszy uśmiech. Melissa przekrzywiła lekko głowę. — Oczywiście. — ł a n jedzie z tobą? — łan był prześlicznym chłopakiem Melissy. Na samą myśl o nim wszystkie dziewczyny mdlały z wrażenia. Spencer wbiła paznokcie w ramię Ali. - Al i . Ale Ali wyrwała ramię z jej uścisku. Melissa zasłoniła oczy przed słońcem. Torba w jej ręce trzepotała na wietrze. — Nie. Nie jedzie. — Och! — Ali przybrała niewinny wyraz twarzy. — Czy to dobry pomysł, zostawiać go samego na dwa tygodnie? Przecież może sobie znaleźć inną dziewczynę! — Al i s o n ! — Spencer warknęła przez zaciśnięte zęby. — Przestań. N a t yc h m i a s t . — Spencer? — wyszeptała Emily. — Co jest grane? — Nic — rzuciła szybko Spencer.

Aria, Emily i Hanna spojrzały po solne Ostatnio taka sytuacja często się powtarzała. Al i m ó wi ł a coś, a któraś z przyjaciółek wpadała w popłoch, podczas gdy cała reszta nie miała pojęcia, o co chodzi. Tym razem na pewno o coś chodziło. lYlelissa poprawiła kołnierzyk, wyprostowała się i odwróciła. Wbiła wzrok w wielki dół na podwórku Dii .aurent.isów, a potem weszła do swojego domku i zatrzasnęła za sobą drzwi tak mocno, że wisząca na nich plecionka z gałązek kołysała się jeszcze przez dłuższą chwilę. — Chyba coś ją ugryzło — powiedziała Al i . — Przecież tylko żartowałam. Spencer wyrwał się z gardła cichutki jęk, a Ali zachichotała i dziwnie się uśmiechnęła. Ten uśmieszek pojawiał się na jej twarzy zawsze wtedy, kiedy droczyła się z nimi, sugerując, że zaraz zdradzi jakiś ich sekret, jeśli tylko przyjdzie jej na to ochota. — Zresztą, kogo to obchodzi? — Ali spojrzała na nie rozpromieniona. — Wiecie co? — Zabębniła palcami w krawędź stołu. — Myślę, że to będzie Lato Ali. Lato Nas Wszystkich. Czuję to. A wy? Zapadła pełna napięcia cisza, jakby nad nimi zawisła ciężka chmura i zmąciła ich myśli. Niebawem jednak chmura powoli się rozpłynęła, a w umyśle każdej z dziewczyn pojawiła się podobna myśl. A może Ali ma rację? Może to faktycznie będzie najpiękniejsze lato w ich życiu. Może zżyją się na nowo i wszystko będzie tak jak rok temu. Uda im się zapomnieć o tym strasznym, skandalicznym wydarzeniu i zaczną wszystko od nowa. — Też to czuję — powiedziała głośno Hanna.

— No jasne — Aria i Emily odezwały się jednocześnie. — Tak — szepnęła niepewnie Spencer. Chwyciły się za ręce i mocno uścisnęły. Przez całą noc padało. Ciężkie krople bębniły w dach, kałuże pojawiły się na ulicach, w ogrodach i na plandece zakrywającej basen przy domu Hastingsów. Kiedy wreszcie w środku nocy przestało padać, Aria, Emily, Spencer i Hanna prawie jednocześnie obudziły się i usiadły na łóżkach. Każda poczuła ten sam niepokój. Nie wiedziały, czy to z powodu snu, czy podekscytowania następnym dniem. A może przyczyna była jeszcze inna, głębiej ukryta. Każda spojrzała przez okno na ciche, puste ulice Rosewood. Chmury zniknęły, odsłaniając rozgwieżdżone niebo. Chodnik lśnił, mokry od deszczu. Hanna patrzyła na podjazd przed domem. Teraz stał tam tylko samochód mamy. Tata się wyprowadził. Emily widziała swoje podwórko graniczące z lasem. Od zawsze bała się tych lasów — podobno żyły w nich duchy. Aria nasłuchiwała dźwięków dochodzących z sypialni rodziców, zastanawiając się, czy też się obudzili. A może znowu się kłócili i w ogóle nie poszli spać? Spencer patrzyła na ganek na tyłach domu DiLau-rentisów, a potem na ich podwórko, gdzie robotnicy wykopali fundamenty pod altanę. Deszcz zamienił wykopaną ziemię w hałdę błota. Spencer myślała o wszystkim, co ją wkurzało. A potem o wszystkim, co chciałaby mieć, i o tym, co chciałaby zmienić.

Sięgnęła pod łóżko i wyciągnęła czerwoną latarkę. Skierowała ją w stronę domu Ali. Jeden rozbłysk, dwa, trzy... W ten sposób zawsze dawała jej znać, kiedy chciała się wymknąć z domu i pogadać w cztery oczy. Mogłaby przysiąc, że Ali usiadła na łóżku, ale nie odpowiedziała na wysyłane sygnały. Wszystkie cztery opadły z powrotem na poduszki. Zignorowały niepokój i poczuły senność. Każda z nich pomyślała, że za dwadzieścia cztery godziny skończy się ich całonocna impreza, a z nią siódma klasa. I rozpocznie się pierwsza noc lata. Lata, które zmieni ich życie. Nie myliły się.

1 ZEN MA WIĘKSZĄ MOC NIŻ MIECZ Arię obudziło jej własne chrapnięcie. Był niedzielny poranek. Siedziała skulona na niebieskim plastikowym krześle w poczekalni szpitala w Rosewood. Patrzyli na nią wszyscy: rodzice Hanny Marin, inspektor Wilden, najlepsza przyjaciółka Hanny Mona Vanderwaal i Lucas Beattie, chłopak z jej klasy, który chyba właśnie przyjechał. — Coś przespałam? — zapytała ochrypłym głosem. Czuła się tak, jakby ktoś wypchał jej głowę watą. Zegar nad wejściem do poczekalni pokazywał wpół do dziewiątej. Spała zaledwie piętnaście minut. Lucas usiadł obok niej i podniósł czasopismo dla hurtowników materiałów medycznych. Napis na okładce informował, że ten numer poświęcony jest najnowszym modelom worków do kolostomii. Kto zostawia takie czasopisma w p o c z e k a l n i szpitala?

— Właśnie przyjechałem — powiedział Lucas. — Słyszałem o wypadku w porannych wiadomościach. Widziałaś już Hannę? Aria potrząsnęła głową. — Nie wpuścili nas. Zapanowało ciężkie milczenie. Aria przyglądała się ludziom wokół. Pani Marin miała na sobie pomięty, szary sweter z kaszmiru i doskonale dopasowane, sprane dżinsy. Nieznoszącym sprzeciwu tonem mówiła coś przez telefon, choć pielęgniarki wyraźnie zabroniły jej z niego korzystać w tym pomieszczeniu. Inspektor Wilden siedział obok niej, w rozpiętej do połowy kurtce policyjnej i białym T-shircie pod spodem. Ojciec Hanny nerwowo kołysał stopą, skulony na krześle tuż obok podwójnych drzwi do sali intensywnej terapii. Mona Vanderwaal w bladoróżowym dresie i japonkach, nieuczesana i z oczami za-puchniętymi od płaczu, zupełnie nie przypominała siebie samej. Kiedy podniosła wzrok i dostrzegła Lucasa, rzuciła mu nienawistne spojrzenie, jakby chciała powiedzieć: „To miejsce tylko dla bliskich przyjaciół i rodziny. Co t y tu robisz?". Aria wcale się nie dziwiła, że wszyscy są tak bardzo zdenerwowani. Siedziała tu już od trzeciej nad ranem, kiedy Hannę przywieziono karetką do szpitala z parkingu przed szkołą. Mona i pozostali przyjechali dopiero rano, kiedy wieści się rozeszły. Wedle ostatnich wiadomości przekazanych przez lekarzy Hannę przeniesiono na oddział intensywnej terapii. Ale to stało się trzy godziny temu. Aria przywołała w pamięci wszystkie szczegóły poprzedniej przerażającej nocy. Hanna zadzwoniła do niej

z informacją, że zna tożsamość A., kogoś, kto od miesiąca przysyłał Hannie, Arii, Emily i Spencer wiadomości z pogróżkami. Hanna nie chciała mówić o szczegółach przez telefon, poprosiła więc Arię i Emily, żeby spotkały się z nią przy huśtawkach koło szkoły, gdzie niegdyś zawsze się umawiały. Emily i Aria przyjechały dokładnie w chwili, kiedy czarne SUV potrąciło Hannę i odjechało. Aria patrzyła osłupiała, jak na parkingu pojawili się pielęgniarze, założyli Hannie ochronny kołnierz i położyli ją na noszach, a potem wnieśli do karetki. Uszczypnęła się z całej siły, jednak nic nie poczuła. Hanna żyła... ale jej życie wisiało na włosku. Miała obrażenia wewnętrzne, złamaną rękę i olbrzymie siniaki. Z powodu urazu głowy zapadła w śpiączkę. Aria zamknęła oczy i czuła, że napływa do nich nowa fala łez. Najgorsze było to, że zaraz po wypadku ona i Emily dostały tę samą wiadomość: „Wiedziała za dużo". Od A. To znaczyło... że A. wie to co Hanna. Ze wie o nich wszystko, zna wszystkie ich tajemnice, także tę, że to Ali, Aria, Spencer, Emily i Hanna oślepiły Jennę Cavanaugh, a nie jej przyrodni brat Toby. I pewnie wie również, kto zabił Ali. Lucas poklepał Arię po ramieniu. — Byłaś tam, kiedy Hannę potrąciło auto? Przyjrzałaś się, kto siedział za kierownicą? Aria nie znała za dobrze Lucasa. Lubił wszelkie zajęcia pozalekcyjne i kółka zainteresowań, a ona wolała unikać spotkań z rówieśnikami z liceum. Nie wiedziała, co go łączyło z Hanną, lecz i tak uważała, że to miło z jego strony, że przyjechał. — Było za ciemno — wymamrotała.

— I pewnie nie masz pojęcia, kto to mógł być? Aria mocno zagryzła dolną wargę. Wilden przyjechał z kilkoma policjantami zaraz po tym, jak zeszłej nocy otrzymały wiadomość od A. Kiedy zapytał je, co się stało, obie powiedziały, że nie widziały twarzy kierowcy i nie pamiętają, jakim samochodem kierował. Uparcie twierdziły, że wyglądało to na wypadek. Niby kto miałby chcieć celowo skrzywdzić Hannę w taki sposób. Może postępowały źle, ukrywając te informacje przed policją, ale bały się, że A. zemści się również na nich, jeśli powiedzą choć jedno słowo za dużo. Otrzymywały już wcześniej pogróżki od A. i kiedy je zlekceważyły, zostały ukarane. Mama Arii, Ella, dowiedziała się z listu przysłanego przez A., że jej mąż ma romans ze studentką, a Aria ukrywała to przed nią od kilku lat. Potem cała szkoła dowiedziała się od A., że Emily chodzi z Mayą, dziewczyną, która wprowadziła się do dawnego domu Ali. Aria spojrzała na Lucasa i pokręciła przecząco głową. Drzwi prowadzące na oddział intensywnej terapii otworzyły się i w poczekalni pojawił się doktor Geist. Miał przenikliwe, szare oczy, orli nos i burzę białych włosów. Wyglądał trochę jak Helmut, właściciel domu, w którym rodzina Arii mieszkała w czasie pobytu w Rejkiawiku. Doktor Geist zmierzył wszystkich wzrokiem tak samo jak Helmut, kiedy dowiedział się, że brat Arii, Mike, trzyma swoją tarantulę o imieniu Diody w pustej doniczce na tulipany. Rodzice Hanny poderwali się na równe nogi i podeszli do lekarza. — Państwa córka nie odzyskała przytomności — powiedział cicho doktor Geist. — Nie mam żadnych nowych

wieści. Nastawiliśmy jej ramię i badamy zasięg obrażeń wewnętrznych. — Kiedy ją zobaczymy? — zapytała pani Marin. — Wkrótce - odparł lekarz. — Jej stan jest nadal bardzo poważny. Odwrócił się, ale pan Marin chwycił go za rękę. — Kiedy się obudzi? Doktor Geist spojrzał na wyniki badań, które trzymał w ręku. — Jej mózg jest wciąż opuchnięty i nie potrafimy ocenić, w jakim stopniu został uszkodzony. Może wkrótce obudzi się w zupełnie dobrym stanie, lecz mogą także nastąpić jakieś komplikacje. — Komplikacje? — Pani Marin zbladła. — Słyszałem, że szanse na wybudzenie ze śpiączki maleją w miarę upływu czasu — głos pana Marina drżał. — To prawda? Doktor Geist potarł dłonią skroń. — To prawda, ale na razie nie wpadajmy w panikę, dobrze? W poczekalni rozległ się cichy pomruk. Mona znowu zaczęła płakać. Aria chciała zadzwonić do Emily... Ale Emily leciała właśnie samolotem do Des Moines w stanie Iowa i nie podała powodów swojego zniknięcia. Powiedziała tylko, że to przez A. Została jeszcze Spencer. Zanim Hanna do niej zadzwoniła, Aria powiązała fakty i odkryła coś strasznego na temat Spencer... A kiedy zaraz po wypadku Hanny zobaczyła ją przyczajoną wśród drzew, jak jakieś drapieżne zwierzę gotujące się do ataku, jej najgorsze obawy się potwierdziły.

Pani Marin podniosła brązową skórzaną torbę z podłogi, wyrywając Arię z zamyślenia. — Idę po kawę — powiedziała mama Hanny do swojego byłego męża. Potem pocałowała inspektora Wildena w policzek — Aria dopiero zeszłego wieczoru dowiedziała się, że coś łączy tych dwoje — i zniknęła w windzie. Wilden rozparł się na krześle. Tydzień wcześniej złożył Arii, Hannie i pozostałym dziewczynom wizytę, wypytując o szczegółowe okoliczności zniknięcia i śmierci Ali. W samym środku przesłuchania wszystkie dostały od A. SMS-a z ostrzeżeniem, że jeśli pisną choć słówko, to gorzko tego pożałują. Owszem, Aria nie mogła powiedzieć Wildenowi o tym, że prawdopodobnie to A. spowodował wypadek Hanny. Ale przecież mogła się z nim podzielić informacjami na temat Spencer. „Możemy pogadać?" — zapytała go bezgłośnie. Wilden skinął głową i wstał. Wyszli z poczekalni do małego pomieszczenia z automatami, w których można było kupić napoje, kanapki, a nawet całe obiady i porcje zapiekanki. Arii przypomniała się zawiesista breja, którą gotował jej tata na kolację, kiedy mama wracała późno z pracy. — Słuchaj, jeśli chodzi o twojego przyjaciela nauczyciela, to go puściliśmy. — Wilden usiadł na ławce obok kuchenki mikrofalowej i posłał Arii nieśmiały uśmiech. — Nie mogliśmy go dłużej zatrzymywać. I nie rozdmuchaliśmy sprawy. Nie zamierzamy go karać, chyba że ty chcesz wnieść oskarżenie. Choć pewnie powinienem powiedzieć twoim rodzicom. Krew odpłynęła z twarzy Arii. Oczywiście Wilden wiedział, co zaszło ubiegłej nocy w mieszkaniu Ezry Fitza, jej

nauczyciela literatury i miłości życia jednocześnie. Zapewne cały komisariat policji w Rosewood już huczał od plotek o tym, jak dwudziestodwuletni nauczyciel literatury zabawiał się ze swoją nieletnią uczennicą, a j ej c h ł o p a k ich nakrył. Pewnie tę historię opowiadano sobie w barze Hooters obok posterunku, zagryzając skrzydełkami kurczaka z frytkami i poklepując dziewczyny z wielkimi piersiami. — Nie chcę wnosić oskarżenia — rzuciła natychmiast Aria. - I błagam, niech pan nie mówi moim rodzicom. Nie miała najmniejszej ochoty brać udziału w zbiorowej terapii swojej toksycznej rodziny. Nachyliła się do niego. — Zresztą, nie o tym chciałam z panem rozmawiać. Chyba... wiem, kto zabił Alison. Wilden uniósł brwi. — Słucham. Aria odetchnęła głęboko. — Po pierwsze, Ali chodziła z łanem Thomasem. — łanem Thomasem - powtórzył Wilden, a jego oczy otworzyły się szeroko. — Chłopakiem Melissy Hastings? Aria przytaknęła. — Zauważyłam coś na filmie, który przedostał się do mediów. Jak pan się dobrze przyjrzy, to zobaczy pan, jak Ali dotyka dłoni lana. - Chrząknęła. - Spencer Hastings też się podkochiwała w lanie. Ali i Spencer z sobą rywalizowały i strasznie się pokłóciły tego wieczoru, kiedy Ali zniknęła. Spencer wybiegła z domku za Ali i zniknęła na co najmniej dziesięć minut. Wilden patrzył na nią z niedowierzaniem. Aria westchnęła. Dostała od A. kilka podpowiedzi na temat tego, kto może być zabójcą Ali. Miał to być ktoś jej

bliski, kto chciał czegoś, co do niej należało, i znał każdy zakątek w ogrodzie wokół jej domu. Na podstawie tych wskazówek i pamiętając, że łan i Ali byli razem, trudno było nie uznać Spencer za główną podejrzaną. — Po chwili wyszłam, żeby ich poszukać — mówiła dalej. — Nie znalazłam ich... i mam dziwne przeczucie, że Spencer mogła... Wilden odsunął się od niej. — Spencer i Alison ważyły mniej więcej tyle samo, prawda? Aria pokiwała głową. — Jasne. Chyba tak. — Potrafiłabyś zaciągnąć kogoś ważącego tyle co ty do dołu w ziemi, a potem go tam wepchnąć? — N-nie wiem — wyjąkała Aria. — Może. Gdybym była dostatecznie szalona. Wilden pokręcił głową. Oczy Arii wypełniły się łzami. Przypomniała sobie dojmującą ciszę, jaka panowała tamtego wieczoru. Ali stała ledwo kilkadziesiąt metrów od nich, a one nie słyszały zupełnie nic. — Spencer musiałaby też błyskawicznie się opanować, żeby nie wyglądać podejrzanie po powrocie do domu — dodał Wilden. — Takie zadanie może wykonać tylko doskonała aktorka, a nie dziewczynka z siódmej klasy. Sprawca na pewno czaił się gdzieś w pobliżu, ale wszystko zajęło mu znacznie więcej czasu. — Uniósł brwi. — Tym się dziś zajmują nastolatki w Rosewood? Oskarżają swoje koleżanki o morderstwo? Aria otworzyła szeroko usta, zdumiona naganą, jakiej udzielił jej Wilden. — Ja tylko...

— Spencer Hastings to bardzo ambitna i twarda dziewczyna, jednak nie wygląda mi na typową morderczynię — przerwał jej Wilden, a potem uśmiechnął się smutno. — Rozumiem. To pewnie dla ciebie trudne, chcesz się dowiedzieć, co się stało twojej przyjaciółce. Przyznaję również, że nie wiedziałem, że Alison spotykała się potajemnie z chłopakiem Melissy Hastings. To bardzo interesujące. Wilden skinął głową w kierunku Arii, wstał i wyszedł na korytarz. Aria została w sali z automatami, wbijając wzrok w jasnozieloną podłogę. Czuła napływające fale ciepła i zupełnej bezwładności, jakby za długo siedziała w saunie. Może powinna się wstydzić, że oskarżała w ten sposób swoją dawną przyjaciółkę. Przecież Wilden miał rację, twierdząc, że jej historia nie trzyma się kupy. Może nie powinna była wierzyć wskazówkom od A. Poczuła ciarki na plecach. A jeśli te podpowiedzi miały zbić ją z tropu i uniemożliwić dotarcie do prawdziwego mordercy? A może to A. jest prawdziwym mordercą? Aria pogrążyła się w rozmyślaniach, kiedy ktoś położył jej dłoń na ramieniu. Poderwała się i odwróciła z mocno bijącym sercem. Za nią stał Byron, jej ojciec, ubrany w wypłowiałą bluzę z logo uniwersytetu i dżinsy z dziurą na lewej przedniej kieszeni. Założyła ręce na piersi i poczuła się jakoś dziwnie. Od kilku tygodni nie odzywała się do niego. — Jezu, Aria. Wszystko w porządku? — zapytał Byron z troską w głosie. — Widziałem cię w wiadomościach. — Wszystko w porządku — odparła sztywno Aria. — To Hanna miała wypadek, nie ja. Kiedy ojciec zbliżył się, żeby ją objąć, Aria nie wiedziała, czy powinna go mocno uścisnąć, czy odepchnąć.

Tęskniła za nim, od kiedy wyprowadził się z domu miesiąc temu. Ale była też wściekła, bo trzeba było groźnego wypadku i telewizyjnych wiadomości, żeby oderwał się od Meredith i zainteresował własną córką. — Dzwoniłem rano do mamy, żeby o ciebie zapytać, i powiedziała, że już z nią nie mieszkasz. — W głosie Byrona słyszała troskę. Przesunął dłonią po swej głowie, jeszcze bardziej mierzwiąc włosy. — Gdzie mieszkasz? Aria wbiła tępo wzrok w wystający zza jednej z maszyn plakat w jaskrawych barwach, przedstawiający metodę Heimlicha. Dławiącej się ofierze ktoś dorysował parę piersi, a osoba wykonująca manewr wyglądała tak, jakby ją obmacywała. Aria mieszkała przez chwilę w domu swojego chłopaka Seana Ackarda. Teraz nie miała wątpliwości, że nie jest tam mile widziana. Przecież to Sean spowodował nalot na mieszkanie Ezry i zostawił na jego wycieraczce wszystkie rzeczy Arii. Kto powiadomił Seana o jej romansie z Ezrą? To mo g ł a z r o b i ć t yl ko j e d n a o s o b a . A. Jeszcze się nie zastanawiała, co teraz zrobi. — W zajeździe Old Hollis — naprędce zmyśliła odpowiedź. — Tam są szczury. Czemu nie zamieszkasz ze mną? Aria pokręciła energicznie głową. — Przecież ty mieszkasz z... — Z Meredith — dokończył Byron. — Chciałbym, żebyście lepiej się poznały. — Ale... — zaprotestowała Aria. Ojciec zrobił swoją klasyczną minę buddyjskiego mnicha. Aria dobrze wiedziała, co to oznacza. Tak samo patrzył na nią, kiedy zabronił jej jechać na letnią szkołę rysunku

w Berkshire zamiast na obóz organizowany w Hollis, gdzie jeździła wcześniej przez cztery lata z rzędu, żeby przez dziesięć tygodni robić maskotki z papierowych toreb i brać udział w wyścigach polegających na popychaniu jajka łyżką do zupy. Tak samo spojrzał na nią, gdy zapytała, czy mogłaby skończyć naukę w Akademii Amerykańskiej w Rejkiawiku, zamiast wracać z rodziną do Rosewood. Temu spojrzeniu często towarzyszyło powiedzenie mnicha, którego Byron spotkał w czasach studenckich na stypendium w Japonii: „przeszkoda to droga". W tłumaczeniu na nasze: „co cię nie zabije, to cię wzmocni". W każdym razie na samą myśl o tym, że mogłaby zamieszkać z Meredith, przyszło jej do głowy inne, znacznie bardziej adekwatne w tej sytuacji powiedzenie: „lekarstwo bywa gorsze niż choroba".

2 HOKUS-POKUS, ZNOWU SIĘ KOCHAMY Ali oparła dłoń na biodrze i wbiła wzrok w Spencer Hastings. Stały naprzeciwko siebie na tyłach domku Me-lissy, na dróżce prowadzącej do lasu. — Chcesz mi wszystko ukraść — syknęła. — Ale tego nie dostaniesz. Spencer trzęsła się w chłodnym powietrzu wieczoru. — Czego nie dostanę? — Dobrze wiesz, c z e go — rzuciła Ali. — Przeczytałaś w moim pamiętniku. — Odgarnęła miodowozłote włosy za ramię. — Wydaje ci się, że jesteś niezwykła, a tak naprawdę jesteś żałosna. Musisz udawać, że nie wiesz, że jestem z łanem. Przecież wiedziałaś, Spence. To dlatego ci się tak podobał. Bo ja z nim jestem. Bo twoja siostra z nim jest. Spencer nie mogła uwierzyć własnym uszom. Powietrze zrobiło się nagle niemalże ostre i pojawił się w nim gorzki zapach. Ali wydęła dolną wargę. — Och, Spence. Naprawdę myślałaś, że on tak cię l u b i ?

Spencer poczuła wzbierający w niej gniew. Jej ramiona same się wyciągnęły i popchnęły Ali, która zachwiała się i potknęła o śliskie kamienie. Z tą różnicą, że teraz nie była to Ali, tylko Hanna Marin. A kiedy jej ciało wzlecia-ło w powietrze i uderzyło głucho o ziemię, to z jej torebki nie wysypały się kosmetyki i telefon komórkowy. Inaczej niż tamtej nocy, teraz Spencer zobaczyła, jak z ciała Hanny wypadają wnętrzności i rozpryskują się wokół. Spencer otworzyła oczy. Miała włosy mokre od potu. Był niedzielny poranek i leżała w łóżku w czarnej satynowej sukience i niewygodnych stringach. Tak miała być ubrana na urodzinach Mony Vanderwaal. Na jej biurko padało miękkie, złote światło, a szpaki ćwierkały niewinnie w koronie wielkiego dębu rosnącego naprzeciwko domu. Przez całą noc nie spała, czekając na wiadomości o stanie Hanny. Ale nikt nie zadzwonił. Spencer nie wiedziała, czy to dobry czy zły znak. H a n n a . Zeszłej nocy zadzwoniła do Spencer, która wyznała, że przypomniała sobie, co się stało w czasie jej ostatniej rozmowy z Ali. Kiedy stały na skraju lasu, pokłóciły się, Spencer popchnęła Ali i przewróciła ją na ziemię. Natomiast Hanna powiedziała Spencer, że zdobyła jakieś niezwykle istotne informacje i chciała się spotkać obok huśtawek koło szkoły. Spencer właśnie parkowała, kiedy dostrzegła, jak ciało Hanny wzlatuje w powietrze. Zjechała na pobocze i pobiegła na skraj lasu, zszokowana tym, co właśnie zobaczyła. — Niech ktoś zadzwoni po karetkę! — krzyczała Aria. Emily łkała przerażona. Hanna nie ruszała się. Spencer nigdy nie przeżyła czegoś równie przerażającego.

Kilka sekund później Spencer dostała SMS-a od A. Stojąc na skraju lasu, widziała, jak Emily i Aria wyciągają swoje telefony i zadrżała na myśl, że wszystkie dostały tę samą wiadomość: „Za dużo wiedziała". Pewnie Hanna odkryła coś, co wedle A. powinno było pozostać tajemnicą. Dlatego została ukarana. Spencer nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Tak diaboliczny plan przerastał jej wyobraźnię. A może to S p e n c e r była diaboliczna. Kilka godzin przed wypadkiem Hanny zepchnęła swoją siostrę Melissę ze schodów. I wreszcie przypomniała sobie, co się stało tej nocy, gdy zaginęła Ali. W końcu wydobyła z pamięci tak długo wypierane wspomnienie. Popchnęła Ali i przewróciła ją, a może nawet zabiła. Nie pamiętała, co stało się potem, lecz przeczuwała, że A. wie o tym doskonale. Kilka dni wcześniej dostała SMS-a z informacją, że ma mordercę Ali przed sobą. Siedziała wtedy przed lustrem i patrzyła... n a s i e b i e . Spencer nie pobiegła na parking i nie dołączyła do przyjaciółek. Natychmiast wróciła do domu, żeby wszystko jeszcze raz przemyśleć. Czy to możliwe, że zabiła Ali? Czy miała w sobie taką siłę? Jednak po nieprzespanej nocy czuła się tak wykończona, że nie potrafiła już odnaleźć powiązań między tym, co zaszło między nią, Melissą i Ali a wypadkiem Hanny, najprawdopodobniej spowodowanym przez A. Owszem, Spencer straciła nad sobą panowanie, potrafiła wpaść w amok, lecz w głębi duszy była pewna, że nie potrafiłaby nikogo zabić. Więc skąd sugestie A., że to ona ponosi winę za śmierć Ali? Może to kłamstwo? A może A. się myli? Dobrze wiedziała, że A. posiada wiele innych informacji na jej temat: że całowała się w siódmej klasie z łanem Thomasem, że

miała romans z Wrenem, chłopakiem swojej siostry ze studiów, i że wraz z pozostałymi dziewczynami oślepiły Jennę Cavanaugh. To wszystko naprawdę się wydarzyło. Tyle nabroiły, że właściwie nie trzeba było wymyślać żadnych dodatkowych historii. Kiedy Spencer otarła pot z twarzy, znów pomyślała ze zgrozą, że może jednak A. blefuje, twierdząc, że to Spencer zabiła Ali. Może ma coś do ukrycia i szuka kozła ofiarnego? — Spencer? — głos mamy dobiegał z dołu. — Zejdź do nas. Spencer podskoczyła i spojrzała w lustro na toaletce. Miała zapuchnięte, przekrwione oczy, suche wargi i liście we włosach. I najchętniej odmówiłaby udziału w spotkaniu rodzinnym. Na pierwszym piętrze rozchodził się zapach świeżo zaparzonej kawy Nikaragua Segovia, gorących bułeczek i dopiero co ściętych lilii, które każdego ranka kupowała Candance, gospodyni Hastingsów. Tata Spencer stał przy granitowym blacie kuchennego stołu ubrany w czarne kolarskie spodnie z lycry i bluzę. Może to dobry znak? Jeśli tata pojechał na codzienną przejażdżkę rowerową o piątej rano, to chyba nie jest za bardzo wściekły. Na stole kuchennym leżało niedzielne wydanie „Gońca Filadelfijskiego". Spencer pomyślała, że rodzice chcieli się czegoś dowiedzieć o wypadku Hanny, gdy dostrzegła swoją twarz na pierwszej stronie. Na fotografii miała czarny elegancki kostium i uśmiechała się prosto w obiektyw, pewna siebie. „Z drogi, kujony! — głosił nagłówek. — Nadchodzi Spencer Hastings!" Spencer poczuła kamień w żołądku. Zupełnie o tym zapomniała. Ta gazeta leżała teraz na stole w kuchni w każdym domu w Rosewood.

Ze spiżarni wyłoniła się jakaś postać. Przerażona Spencer zrobiła krok w tył. Melissa wbiła w nią wzrok. Trzymała pudełko z płatkami śniadaniowymi. Ściskała je tak mocno, jakby chciała je zmiażdżyć. Miała zadrapanie na lewym policzku, opatrunek nad lewym okiem i żółtą szpitalną bransoletkę na nadgarstku. Różowy gips na prawym przedramieniu był oczywiście osobliwym prezentem od Spencer z zeszłej nocy. Spencer spuściła wzrok. Sama nie potrafiła określić, co dokładnie czuje, choć wiedziała, że nabroiła. Wczoraj Melissa dostała od A. SMS-a z kilkoma pierwszymi zdaniami tej pracy, którą Spencer jej ukradła. Spencer włamała się do domowego komputera, a potem oddała wypracowanie Melissy pod swoim imieniem i nazwiskiem. Pan McAdam, nauczyciel ekonomii, nominował tę pracę do Złotej Orchidei, najważniejszej nagrody dla licealistów w całym kraju. Kiedy przekręt wyszedł na jaw, Spencer błagała Melissę o wybaczenie, ale ta straszliwie ją zwymyślała. Spencer na pewno nie zasłużyła na takie traktowanie. Kłótnia zakończyła się, gdy Spencer w ataku gniewu niechcący zrzuciła siostrę ze schodów. — Dziewczęta — pani Hastings postawiła na stole kubek z kawą i gestem przywołała córki — podjęliśmy z tatą ważne decyzje. Spencer już czuła pismo nosem. Na pewno mieli zamiar powiedzieć wszystkim, że popełniła plagiat. Nie dostanie się na uniwersytet. Będzie musiała pójść do szkoły handlowej. I skończy, pracując dla telezakupów, przyjmując wpłaty za przyrządy do ćwiczeń mięśni brzucha i fałszywe diamenty. A Melissie znowu się upiecze. Jej siostra nawet z szamba wyszłaby pachnąca różami.

— Po pierwsze, nie chcemy, żebyście chodziły do doktor Evans. — Pani Hastings złożyła dłonie. — Narobiła więcej złego niż dobrego. Zrozumiano? Melissa przytaknęła, lecz Spencer nie mogła uwierzyć własnym uszom. Doktor Evans, terapeutka obu sióstr, była jedną z niewielu osób, które nie próbowały przypodobać się Melissie. Spencer już chciała zaprotestować, ale karcący wzrok rodziców kazał jej milczeć. — Okej — wymamrotała nieco bezradnie. — Po drugie, Spencer — pan Hastings postukał kciukiem w pierwszą stronę „Gońca", jakby chciał zmiażdżyć twarz Spencer na fotografii — nie powinnaś była kraść pracy Melissy. — Wiem — rzuciła w odpowiedzi Spencer, spuszczając oczy, by nie napotkać wzroku siostry. — Ale po długim namyśle zdecydowaliśmy nie upubliczniać tego odkrycia. Nasza rodzina miała ostatnio dość problemów. Spencer, nie zrezygnujesz z udziału w konkursie. Nikomu o tym nie powiemy. — Co? — Melissa z hukiem postawiła swój kubek na stole. — Tak zdecydowaliśmy — powiedziała tonem nieznoszą-cym sprzeciwu pani Hastings i wytarła kącik ust serwetką. — I oczekujemy, że Spencer zwycięży. — Zwycięży? — powtórzyła Spencer, zaszokowana. — Chcecie ją n a gr o d z i ć ? — wrzasnęła Melissa. — D o ś ć t e go — pan Hastings mówił tonem, którego zazwyczaj używał, gdy praktykanci z jego kancelarii ośmielali się dzwonić do niego do domu. — Po trzecie — oświadczyła pani Hastings — zaczniecie spędzać z sobą więcej czasu.

Mama wyciągnęła z kieszeni swetra dwie fotografie. Pierwsza przedstawiała Spencer i Melissę w wieku czterech i dziewięciu lat, leżące w hamaku na plaży obok domku ich babci, położonego w Stone Harbor, w New Jersey. Druga została zrobiona w tym samym domku kilka lat później. Melissa była ubrana w czapkę i pelerynę czarnoksiężnika, a Spencer w bikini z falbankami w paski i gwiazdki. Na nogach miała czarne buty motocyklowe, które nosiła jeszcze wtedy, gdy z nich wyrosła i cisnęły ją tak, że krew przestawała krążyć w jej stopach. Siostry wykonywały pokaz magii dla rodziców. Melissa była magikiem, a Spencer jej asystentką. - Znalazłam je rano. - Pani Hastings podała zdjęcia Melissie, która rzuciła na nie okiem i szybko oddała. -Kiedyś tak bardzo się przyjaźniłyście. Zawsze rozmawiałyście, kiedy jechaliśmy samochodem. Nie rozstawałyście się. - Mamo, to było dziesięć lat temu - powiedziała znużonym głosem Melissa. Pani Hastings wpatrywała się w zdjęcie przedstawiające Spencer i Melissę w hamaku. - Uwielbiałyście jeździć do domku na plaży babci. Przyjaźniłyście się wtedy. Dlatego dziś pojedziemy do Stone Harbor. Babci nie ma, ale mamy klucze. Spakujcie się. Rodzice Spencer kiwali głowami z wyrazem nadziei na twarzach. - To głupie - powiedziały jednocześnie Spencer i Melissa. Spencer wbiła wzrok w siostrę, która ośmieliła się pomyśleć to samo co ona. Pani Hastings położyła zdjęcie na stole i zaniosła kubek do zlewu. - Będzie tak, jak powiedziałam.

Melissa wstała od stołu, wykrzywiając nadgarstek. Spojrzała na Spencer i na chwilę w jej oczach pojawiło się współczucie. Spencer posłała jej słaby uśmiech. Może złość na rodziców i ich głupi plan na moment je zjednoczyła. Może Melissa zdoła wybaczyć Spencer, że ukradła jej pracę i zrzuciła ją ze schodów. W zamian Spencer puściłaby w niepamięć słowa siostry, że rodzice jej nie kochają. Spencer spojrzała na zdjęcie i przypomniała sobie pokazy magii, jakie urządzały z siostrą. Kiedy oddaliły się od siebie, Spencer myślała czasem, że jeśli wypowie jedno ze starych zaklęć Melissy, to znowu się zaprzyjaźnią. Gdyby to było takie proste. Kiedy podniosła wzrok, jej siostra miała już zupełnie inny wyraz twarzy. Zmrużyła oczy i odwróciła się. - Suka - rzuciła przez ramię i ruszyła w stronę holu. Spencer zacisnęła pięści, bo znowu poczuła falę gniewu. Żeby się ponownie zaprzyjaźniły, trzeba by czegoś więcej niż magii. Potrzebny byłby cud.

3 A WIĘC TAK WYGLĄDA AMERYKAŃSKI GOTYK W niedzielę późnym popołudniem Emily Fields szła za starszą panią poruszającą się z balkonikiem po ruchomym podeście na lotnisku w Des Moines. Ciągnęła za sobą podartą torbę na sprzęt do pływania, która teraz zawierała cały jej dobytek: ubrania, buty, dwie maskotki w kształcie sumów, pamiętnik, iPoda i kilka pieczołowicie złożonych liścików od Alison DiLaurentis, z którymi nie potrafiła się rozstać. Gdy samolot przelatywał nad Chicago, zdała sobie sprawę, że zapomniała o bieliźnie. To dlatego, że pakowała się rano w szaleńczym pośpiechu. Spała tylko trzy godziny, ciągle w szoku po tym, jak zobaczyła ciało Hanny wzlatujące w powietrze i spadające na ziemię po uderzeniu przez duży samochód. Emily weszła do głównego terminalu i ruszyła w kierunku pierwszej łazienki, jaką zobaczyła. Przecisnęła się obok grubej kobiety w za ciasnych dżinsach. Zamglonym wzrokiem gapiła się w swoje odbicie

w lustrze nad umywalką. Rodzice spełnili groźbę. Naprawdę wysłali ją tutaj, do Addams w stanie Iowa, żeby zamieszkała z ciotką Helenę i wujkiem Allenem. To wszystko dlatego, że cała szkoła za pośrednictwem A. dowiedziała się, że Emily jest lesbijką. A potem jej mama przyłapała ją, jak w czasie przyjęcia urodzinowego Mony Vanderwaal całuje się z Mayą St. Germain, dziewczyną, w której się zakochała. Emily wiedziała, co ją czeka. Obiecała, że weźmie udział w terapii zmieniającej orientację seksualną w organizacji o nazwie Wierzchołki Drzew, żeby wyzbyć się swoich uczuć do Mai. W przeciwnym razie mogła pożegnać się z Rosewood. Kiedy jednak odkryła, że nawet Becka, tera-peutka z Wierzchołków Drzew, nie potrafi oprzeć się swojemu pożądaniu, postanowiła się nie zmieniać. Lotnisko w Des Moines było małe, a w głównym holu znajdowało się tylko kilka restauracji, księgarnia i sklep sprzedający kolorowe torby Very Bradley. Kiedy Emily dotarła do sali odbioru bagażu, rozejrzała się niepewnie. O wujku i cioci wiedziała tylko tyle, że są niesamowicie rygorystyczni. Bronili swoich dzieci przed wszystkim, co mogłoby grozić jakimikolwiek seksualnymi skojarzeniami. Uważali, że nawet niektóre potrawy mogą się źle kojarzyć. Instynktownie szukała wzrokiem pociągłej, poważnej twarzy farmera i jego zgorzkniałej żony o pospolitej urodzie, obojga podobnych do postaci z obrazu Granta Wooda Amerykański gotyk, który wisiał na ścianie niedaleko pasa transmisyjnego. — Emily. Odwróciła się. Helenę i Allen Weaver stali oparci o automat do sprzedaży biletów, trzymając dłonie na biodrach. Ogromny brzuch Allena podkreślała koszulka polo

wpuszczona w spodnie. Helenę miała krótkie włosy ufar-bowane na popielaty kolor. Nie uśmiechali się do niej. — Musisz odebrać bagaż? — zapytał Allen szorstko. — Ym, nie — odparła grzecznie Emily i zastanawiała się, czy powinna ich uścisnąć. Zazwyczaj wujkowie i ciocie cieszyli się na widok siostrzenic. Tymczasem Allen i Helenę wyglądali na poirytowanych. — No to w drogę — zakomenderowała Helenę. — Przed nami dwie godziny drogi do Addams. Wsiedli do starego kombi z karoserią inkrustowaną drewnianymi wstawkami. W środku pachniało leśnym odświeżaczem powietrza. Ten zapach zawsze kojarzył się Emily z długimi podróżami samochodem z wiecznie marudzącymi dziadkami. Allen jechał o trzydzieści kilometrów na godzinę wolniej, niż pozwalały na to przepisy. Wyprzedziła ich nawet jakaś staruszka przyklejona do kierownicy. Ani jedno, ani drugie nie wypowiedziało w czasie drogi nawet słowa. Było tak cicho, że Emily słyszała, jak jej serce pęka na milion kawałeczków. — Tutaj jest ślicznie — skomentowała na głos, wskazując dłonią na otaczający ją krajobraz, płaski jak kuchenny stół. Nigdy nie widziała takiego pustkowia. Nie było się nawet gdzie zatrzymać na przerwę w podróży. Allan chrząknął cicho. Helenę jeszcze mocniej zacisnęła usta. Gdyby zrobiła to jeszcze bardziej zdecydowanie, pewnie by je połknęła. Telefon komórkowy, który Emily trzymała w kieszeni kurtki, wydawał jej się ostatnim łącznikiem ze światem cywilizacji. Wyciągnęła go i spojrzała na ekran. Żadnych nowych wiadomości, nawet od Mai. Przed wyjazdem wysłała wiadomość Arii, pytając, co z Hanną, ale Aria nie odpowiedziała. Ostatnia wiadomość, jaką dostała, przyszła

od A.: „Za dużo wiedziała". Czy naprawdę wypadek był sprawką A.? Czy to prawda, co Aria powiedziała jej tuż przed pojawieniem się czarnego samochodu, że to Spencer zabiła Ali? W oczach Emily pojawiły się łzy. Właśnie teraz powinna być w Rosewood. Nagle Allen skręcił gwałtownie w prawo na wyboistą, pokrytą kurzem drogę. Samochód telepał się na nierównej powierzchni. Przejechali kilka bram i minęli parę domów, które wyglądały tak, jakby zaraz miały się rozpaść. Wzdłuż drogi biegały psy i z furią obszczekiwały samochód. Wreszcie skręcili w kolejną zakurzoną drogę i podjechali pod jakąś bramę. Helenę wysiadła, otworzyła kłódkę i Allen wjechał na podwórze. Przed nimi stał dwupiętrowy dom pokryty białymi panelami. Był wyjątkowo prosty i skromny. Przypominał jej domy amiszów w Lancaster w stanie Pensylwania, gdzie czasem jej rodzice zatrzymywali się, żeby kupić placki z melasy. — Jesteśmy na miejscu — oznajmiła beznamiętnie Helenę. — Pięknie — szepnęła Emily, wysiadając z samochodu. Dom Weaverów, podobnie jak inne domy, które mijali, otoczony był zwykłą metalową siatką. Wokół chodziły psy, kury, kaczki i kozy. Koziołek, przywiązany do bramy łańcuchem, odważnie podszedł do Emily i dotknął ją brudnymi rogami. Emily wrzasnęła. Helenę spojrzała na nią z pogardą. — Nie krzycz tak. Straszysz kury. Pięknie. Kury były ważniejsze od niej. Wskazała na koziołka. — Czemu jest przywiązany? — Przywiązana — poprawiła ją Helenę. — Zle się zachowywała.

Emily nerwowo zagryzła wargi, kiedy Helenę zaprowadziła ją do kuchni, w której nie zmieniono niczego od lat pięćdziesiątych. Emily natychmiast zatęskniła za pomalowaną na wiśniowo kuchnią w jej domu, gdzie stała kolekcja ceramicznych kogutków, przez cały rok wisiały świąteczne ściereczki, a na lodówce były przypięte magnesami miniaturki pomników z Filadelfii. Lodówka Helenę nie była niczym ozdobiona i śmierdziała jak gnijące warzywa. Kiedy weszli do małego salonu, Helenę wskazała palcem dziewczynę w wieku Emily, siedzącą w fotelu koloru wymiocin i czytającą wiktoriańską powieść Jane Eyre. — Pamiętasz Abby? Kuzynka Emily miała na sobie sweter za kolana w jasnym kolorze khaki i sfatygowaną haftowaną bluzkę. Była bez makijażu, nosiła włosy spięte w kucyk. Emily, ubrana w T-shirt z napisem KOCHAJ ZWIERZĘTA, PRZYTUL PŁYWAKA, w podartych dżinsach Abercrombie, z brązującym podkładem na twarzy i ustami pomalowanymi wiśniowym błyszczykiem, poczuła się jak dziwka. — Cześć, Emily — przywitała ją Abby z udawanym rozradowaniem. — Abby była tak miła, że zgodziła się dzielić z tobą pokój — oświadczyła Helenę. — Jest na górze. Pokażę ci. Na pierwszym piętrze były cztery sypialnie. Pierwsza należała do Helenę i Allena, druga do Johna i Matta, siedemnastoletnich bliźniaków. — Tu śpią Sarah, Elizabeth i mała Karen — Helenę pokazała na pokój, który Emily wzięła za schowek na miotły. Emily westchnęła. Nie wiedziała, że ma tyle kuzynek. — Ile mają lat? — Karen ma sześć miesięcy, Sarah dwa lata, a Elizabeth cztery. Teraz są u babci.

Emily próbowała powstrzymać uśmiech. Mieli sporo dzieci jak na ludzi, którzy unikają seksu. Helenę zaprowadziła Emily do prawie pustego pokoju i wskazała jej wąskie łóżko. Abby usiadła na swoim łóżku, składając dłonie na kolanach. Emily nie mogła uwierzyć, że ktoś w ogóle tu mieszka. W pokoju były tylko te dwa łóżka i niewielka komoda. Na podłodze leżał mały okrągły dywan, na półce stało kilka książek. W domu Emily jej pokój był wylepiony plakatami i zdjęciami, a na biurku stały buteleczki z perfumami, leżały wycinki z gazet, płyty kompaktowe i książki. Przypomniało jej się, że kiedy ostatni raz tu była, Abby powiedziała jej, że chce zostać zakonnicą, więc pewnie tak skromnie urządzony pokój stanowił część przygotowania do tej roli. Emily spojrzała przez olbrzymie okno na wielkie pole Weaverów, stajnię i magazyn. Jej dwaj starsi kuzyni John i Matt wynosili ze stajni snopki siana i układali na przyczepie auta. Horyzont był zupełnie pusty. — Jak daleko macie do szkoły? — zapytała Emily. Twarz Abby się rozświetliła. — Mama ci nie powiedziała? Uczymy się w domu. — Och... Emily poczuła, jak powoli ucieka z niej wola życia. — Jutro dam ci rozkład zajęć. - Helenę rzuciła niedbale kilka ręczników na łóżko Emily. - Będziesz musiała zaliczyć kilka testów, żebym wiedziała, na jakim jesteś poziomie. — Chodzę do trzeciej klasy liceum — powiedziała Emily. — I na kilka poszerzonych kursów. — Zobaczymy, jak zdasz moje testy. — Helenę przewierciła ją twardym spojrzeniem. Abby wstała z łóżka i zniknęla w korytarzu. Emily gapiła się z desperacja w okno. Jeśli w ciągu następnych

pięciu sekund zobaczę przelatującego ptaka, za tydzień wrócę do Rosewood". Kiedy zobaczyła malutkiego wróbla, który przefrunął z trzepotem skrzydeł, przypomniała sobie, że postanowiła nie bawić się już w takie wróżby. Wydarzenia kilku ostatnich miesięcy — odnalezienie przez robotników ciała Ali, samobójstwo Toby'ego, A.... i cała reszta — pozbawiły ją wiary, że wszystko ma jakiś cel i przyczynę. Jej telefon zabrzęczał. Emily wyciągnęła go i odczytała wiadomość od Mai: „Dotarłaś do Iowa? Proszę, zadzwoń". „Na pomoc" — zaczęła pisać Emily, kiedy Helenę wyrwała jej telefon z dłoni. — W tym domu nie wolno mieć komórki. — Helenę wyłączyła telefon Emily. — Ale... — Emily próbowała protestować. — A jak będę chciała zadzwonić do rodziców? — Ja to zrobię za ciebie — powiedziała śpiewnie Helenę. Zbliżyła twarz do twarzy Emily. — Twoja mama powiedziała mi o tobie to i owo. Nie wiem, jak żyje się w Rosewood, ale tutaj to ja ustalam zasady. Zrozumiano? Emily przeszył nagły dreszcz. Helenę strasznie pluła podczas mówienia i Emily poczuła, że ma wilgotny policzek. — Tak — odparła drżącym głosem. — Świetnie — Helenę wyszła na korytarz i wrzuciła telefon do wielkiego pustego słoja na drewnianym stoliku. — Tu będzie bezpieczny. Na słoju widniał napis: KARY ZA PRZEKLINANIE. Ale w środku leżał tylko telefon Emily. Wyglądał tak samotnie, lecz Emily nie ośmieliła się otworzyć pokrywki. Pewnie Helenę podłączyła do niego alarm. Wróciła do sypialni i rzuciła się na swoje łóżko. Poczuła, że pod

materacem przebiega metalowa rurka, a poduszka przypomina kostkę cementu. Kiedy niebo nad Iowa zmieniało kolor z rdzawego na fioletowy, a potem na granatowy i czarny, Emily czuła na policzkach gorące strumienie łez. Jeśli to był pierwszy dzień z reszty jej życia, to wolała umrzeć. Kilka godzin później skrzypiące drzwi do jej sypialni otworzyły się powoli. Na podłodze pojawił się długi cień. Emily usiadła na łóżku z bijącym sercem. Przypomniała sobie ostatnią wiadomość od A. „Wiedziała za dużo". Zobaczyła w myślach ciało Hanny uderzające o beton. Do pokoju weszła Abby. Włączyła małą lampkę nocną i położyła się na podłodze obok łóżka. Emily zagryzła policzek i udawała, że niczego nie widzi. Tak się modlą w Iowa? Po chwili Abby usiadła na łóżku z jakimś materiałem kłębiącym się w dłoniach. Zdjęła przez głowę sweter khaki, rozpięła stanik, ubrała dżinsową minispódniczkę i obcisłą, czerwoną bluzkę. Sięgnęła pod łóżko i wyciągnęła różowo-białą kosmetyczkę. Pomalowała tuszem rzęsy i położyła na ustach błyszczyk. Wreszcie rozsupłała kucyk, schyliła się i dłońmi zmierzwiła włosy tak, że kiedy podniosła głowę, dziką burzą okalały jej twarz. Abby spojrzała Emily prosto w oczy. Uśmiechnęła się szeroko, jakby chciała powiedzieć: „Zamknij usta, bo ci mucha wleci". — Idziesz z nami, prawda? — D-dokąd? — wyjąkała Emily, kiedy wreszcie wrócił jej głos. — Zobaczysz - Abby podeszła do Emily i chwyciła ją za rękę. Emily Fields, właśnie zaczęła się twoja pierwsza noc w Iowa.

4 JEŚLI W COŚ WIERZYSZ, TO W KOŃCU STAJE SIĘ PRAWDĄ Kiedy Hanna Marin otworzyła oczy, stała samotnie w długim białym tunelu. Za sobą miała tylko ciemność, a przed sobą jasne światło. Czuła się wspaniale - nie była napchana chrupkami serowymi, nie miała przesuszonej skóry i włosów w nieładzie, nie czuła się niewyspana ani zestresowana brylowaniem w towarzystwie. Właściwie nie pamiętała, kiedy miała tak doskonałe samopoczucie. Wiedziała, że to nie jest zwykły sen, tylko coś znacznie ważniejszego. Wtem przed jej oczami zamigotało jakieś światełko, jakby pojedynczy piksel na ekranie. A potem drugie. I następne. Wokół wyłaniał się jakiś obraz, jak na zdjęciu ściąganym z internetu. Siedziała z trzema przyjaciółkami na werandzie na tyłach domu Alison DiLaurentis. Spencer miała blond włosy o popielatym odcieniu związane w kucyk, Aria zaplotła swoje granatowoczarne włosy w warkoczyki. Emily

włożyła jasnoniebieski T-shirt i bokserki z napisem PŁYWAM W ROSEWOOD biegnącym przez pośladki. Hannę ogarnęło przerażenie, a kiedy spojrzała w lustro, zobaczyła w nim siebie z siódmej klasy. Miała aparat na zęby z zielonymi i różowymi gumkami oraz brązowe włosy związane w kucyk. Jej ramiona wyglądały jak wielkie kawały szynki, a blade nogi jak podłużne bochny chleba. Już nie czuła się tak wspaniale. — Dziewczyny? Hanna odwróciła się. Przyszła Ali. Stała przed nią i patrzyła na przyjaciółki, jakby spadły z księżyca. Kiedy Ali podeszła bliżej, Hanna poczuła zapach miętowej gumy do żucia i perfum Blue Ralpha Laurena. Ali założyła fioletowe japonki Pumy. Hanna zupełnie o nich zapomniała. Spojrzała na stopy Ali. Drugi palec miała tak długi, że potrafiła założyć go za pierwszy. Twierdziła, że to wróży piękną przyszłość. Hanna chciała, żeby Ali zrobiła to teraz. Chciała, żeby Ali stała się taka jak dawniej, taka, jaką Hanna pragnęła zapamiętać. Spencer wstała. — Czemu mama cię ochrzaniła? - Rozrabiałaś bez nas? - zawołała Aria. - I czemu się przebrałaś? Tamta bluzka była taka śliczna. - Powinnyśmy sobie... pójść? - zapytała z przestrachem Emily. Hanna pamiętała dokładnie ten dzień. Na dłoni miała napisaną ściągę na końcowy egzamin z historii. Sięgnęła do płóciennej torby i dotknęła krawędzi biretu, który miała włożyć następnego dnia, w czasie uroczystego zakończenia roku szkolnego. Właśnie zabrała go z szatni do domu. Ale przecież zakończenie roku wcale nie było najważniejszym wydarzeniem następnego dnia.

- Al i — powiedziała Hanna, wstając tak gwałtownie, że strąciła jedną ze świec zapachowych ze stołu. — Muszę z tobą pogadać. Ali zignorowała ją zupełnie, jakby Hanna nic nie powiedziała. — Mama się wkurzyła, bo... znowu wrzuciłam mój brudny strój do hokeja do kosza z jej ubraniami do delikatnego prania — oznajmiła Ali. — Wkurzyła się o c o ś t a ki e go ? - Emily spojrzała na nią z niedowierzaniem. — Al i — Hanna pomachała jej dłonią przed oczami. — Wysłuchaj mnie. Przydarzy ci się coś strasznego. I musimy temu zapobiec! Ali rzuciła okiem na Hannę. Wzruszyła ramionami i pokręciła głową. Poprawiła na włosach opaskę w grochy i spojrzała na Emily. — Znasz moją mamę, Em. Jest bardziej pedantyczna niż Spencer! — Kogo obchodzi twoja mama? - pisnęła Hanna. Piekła ją skóra na całym ciele, jakby pogryzł ją rój os. — Zgadnijcie, gdzie odbędzie się nasze party — powiedziała Spencer. — Gdzie? — Ali oparła się na łokciach. — W domku Melissy! - wykrzyknęła Spencer. — Super! — ucieszyła się Ali. — Nie! — zakrzyknęła Hanna. Stanęła na środku stołu, żeby wreszcie ją zobaczyły. Była niewidzialna? Przecież wyglądała jak tłusta krowa. — Dziewczyny, to niemożliwe! Musimy zrobić imprezę gdzie indziej. Tam, gdzie będą ludzie i będzie bezpiecznie.

Myśli goniły w jej głowie jedna za drugą. Może to świat zwariował, a ona naprawdę wróciła do siódmej klasy, na moment przed śmiercią Ali, z całą wiedzą na temat przyszłości. Miała okazję zmienić bieg rzeczy. Mogła zadzwonić na policję i powiedzieć o swoim okropnym przeczuciu, że coś złego przydarzy się jej przyjaciółce. Mogła otoczyć ogrodzeniem dziurę na podwórku DiLaurentisów. — Może nie powinnyśmy robić tej imprezy - rzuciła desperacko. - Może powinnyśmy ją przenieść na inny wieczór. W końcu Ali chwyciła Hannę za nadgarstek i ściągnęła ją ze stołu. — Przestań - wyszeptała. - Robisz z igły widły. - Z i gł y wi d ł y? - oburzyła się Hanna. - Ali, jutro u mr z e s z . W czasie imprezy wyjdziesz z domku i... znikniesz. — Nie, Hanno, nic takiego się nie stanie. Hanna zamarła. Ali patrzyła jej prosto w oczy. — Nie? — wyrzuciła z siebie po chwili. Ali dotknęła dłoni Hanny, jakby chciała dodać jej otuchy. Tak ściskał jej dłoń tata, kiedy była chora. — Nie martw się - szepnęła Ali Hannie na ucho. - Jestem cała i zdrowa. Wydawało jej się, że Ali stoi tak blisko. Ze to naprawdę ona. Hanna zamrugała i otworzyła oczy, lecz nagle weranda zniknęła. Teraz leżała płasko na plecach w białym pokoju. Nad nią jarzyło się oślepiające, fluorescencyjne światło. Po lewej stronie słyszała pikanie i miarowy syk jakiejś maszyny, wdech i wydech.

Ujrzała nad sobą niewyraźną postać. Była to dziewczyna o owalnej twarzy, jasnoniebieskich oczach i promiennym uśmiechu. Powoli uścisnęła dłoń Hanny próbującej zebrać myśli. Dziewczyna wyglądała jak... — Jestem cała i zdrowa — znowu usłyszała głos Ali i poczuła jej ciepły oddech na policzku. Westchnęła. Zacisnęła pięści. Chciała zatrzymać czas i swoją wizję, ale nagle wszystko zgasło. Zapadła cisza, nie było żadnego zapachu i nie czuła dotyku dłoni Ali. Zrobiło się zupełnie ciemno.

5 TO OZNACZA WOJNĘ Aria wyszła ze szpitala - stan Hanny nie uległ zmianie - w niedzielę po południu. Po nierównych schodach weszła do domu Ezry w Old Hollis. Miał mieszkanie na pierwszym piętrze budynku położonego zaledwie dwie przecznice dalej od domu, gdzie teraz Byron mieszkał z Meredith i gdzie Aria wciąż nie miała odwagi się wprowadzić. Spodziewała się, że nie zastanie Ezry, ale zostawiła mu list. Napisała, gdzie mieszka i że ma nadzieję, że uda im się porozmawiać. Kiedy próbowała wcisnąć list do otworu na listy w drzwiach, usłyszała za sobą skrzypienie. - Aria — Ezra pojawił się w korytarzu, ubrany w wyblakłe dżinsy i czerwony T-shirt. - Co tu robisz? — Ja tylko... Głos Arii kipiał od emocji kłębiących się w jej sercu. Podniosła list, trochę pomięty w trakcie prób wsadzenia go do otworu w drzwiach.

— Chciałam ci to przekazać. Napisałam, żebyś do mnie zadzwonił. — Zrobiła ostrożny krok w jego stronę. Bała się go dotknąć. Pachniał dokładnie tak jak zeszłym razem, kremem do twarzy i whisky. — Myślałam, że cię nie ma — rzuciła. — Wszystko w porządku? — Hm, nie musiałem spędzić nocy w więzieniu, więc mi się upiekło — zaśmiał się Ezra, a potem zmarszczył czoło. - Ale... zwolniono mnie z pracy. Twój chłopak poinformował o wszystkim władze szkoły. Jako dowód pokazał nasze zdjęcia. Wszyscy chcieli uniknąć rozgłosu, więc jeśli nie wniesiesz oskarżenia, sprawa nie wyjdzie na jaw. — Założył kciuk za pętelkę paska u spodni. — Muszę wrócić jutro do szkoły i opróżnić biuro. Do końca roku będzie was uczył ktoś inny. Aria zakryła twarz dłońmi. — Tak mi przykro. Chwyciła Ezrę za rękę. Najpierw próbował jej się wyrwać, ale wreszcie poddał się i westchnął. Przyciągnął ją do siebie i pocałował, a Aria odwzajemniła jego pocałunek, jakby to był ich pierwszy raz. Ezra wsunął dłonie pod jej stanik. Aria zdarła z niego koszulę. Nie dbali o to, że stoją przed wejściem do budynku i gapi się na nich kilku studentów palących trawkę na ganku sąsiedniego domu. Aria całowała Ezrę w szyję, a on obejmował ją mocno w pasie. Dopiero kiedy usłyszeli policyjną syrenę, gwałtownie oderwali się od siebie. Aria schowała się za plecioną gęsto kratą osłaniającą ganek, Ezra, z czerwoną twarzą, kucnął obok. Auto policyjne powoli przejechało obok. Policjant rozmawiał przez telefon i nie zwrócił na nich najmniejszej uwagi.

Kiedy Aria spojrzała na Ezrę, całe erotyczne napięcie między nimi gdzieś się ulotniło. — Chodźmy do środka — zaproponował Ezra i dopiął koszulę. Aria poszła za nim do mieszkania. Drzwi wejściowe nadal stały obok futryny, zdjęte z zawiasów przez policję zeszłej nocy. W środku jak zawsze pachniało kurzem i zapiekanką serową. — Mogę pomóc ci znaleźć nową pracę — zaproponowała Aria. Może tata potrzebuje asystenta. Albo użyje swoich znajomości na uczelni. — Ario... Twarz Ezry wyrażała całkowitą kapitulację. Aria zauważyła wielkie kartonowe pudła. Wanna na środku salonu została opróżniona z książek. Z kominka zniknęły stopione do połowy niebieskie świece. A Berta, dmuchana lala ubrana jak francuska pokojówka, którą Ezra dostał w prezencie od przyjaciół, nie siedziała już na swoim miejscu przy kuchennym stole. Większość rzeczy została spakowana. Zostało tylko kilka mebli. Aria poczuła falę dojmującego chłodu. — Wyjeżdżasz. — Mam kuzyna w Providence - Ezra mamrotał pod nosem. Pojadę do niego na jakiś czas. Muszę zebrać myśli. Może zapiszę się na kurs garncarstwa w szkole projektowania na Rhode Island. Albo zrobię coś równie szalonego. — Weź mnie z sobą - rzuciła natychmiast Aria. Podeszła do Ezry i pociągnęła go za koszulę. - Zawsze chciałam iść do tej szkoły. I tak miałam zamiar tam zdawać. Może przyjmą mnie wcześniej. — Spojrzała na Ezrę. — Zamierzam wprowadzić się do domu taty i Meredith, a to gorsze

niż śmierć. Poza tym... z nikim nie było mi tak jak z tobą. I chyba z nikim mi tak nie będzie. Ezra przymknął oczy i kołysał dłońmi Arii w tę i z powrotem. — Spróbuj mnie odnaleźć za kilka lat. Ja też czuję się przy tobie wspaniale. Ale muszę stąd uciec. Oboje doskonale to wiemy. Aria puściła jego dłonie. Poczuła się, jakby ktoś otworzył jej klatkę piersiową i wyrwał serce. Jeszcze zeszłej nocy, zaledwie kilka godzin wcześniej, wszystko grało. A potem Sean i A. w jednej sekundzie zniszczyli jej życie. — Hej — Ezra zauważył łzy płynące po policzkach Arii. Przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił. — Wszystko w porządku. — Sięgnął do jednego z pudeł i wyciągnął z niego figurkę Szekspira z kiwającą się główką. - To dla ciebie. Aria uśmiechnęła się lekko. — Naprawdę? Kiedy po raz pierwszy tu przyszła, po imprezie u Noela Kahna na początku września, Ezra powiedział jej, że to jedna z jego ulubionych pamiątek. Ezra przesunął palcem po policzku Arii, od brody do ucha. Poczuła ciarki na plecach. — Naprawdę — wyszeptał. Czuła na sobie jego wzrok, kiedy skierowała się w stronę drzwi. — Ario — zawołał, kiedy przechodziła ponad wielkim stosem książek telefonicznych, żeby wyjść na korytarz. Zatrzymała się, a w jej sercu zapalił się płomyk nadziei. Z twarzy Ezry promieniował mądry spokój. — Nie znam silniejszej dziewczyny od ciebie. Nie oglądaj się na innych. Nie stanie ci się krzywda.

Ezra pochylił się nad pudłami i zaczął zaklejać je taśmą. Aria wyszła z mieszkania oniemiała, bo nie mogła pojąć, dlaczego nagle zaczął do niej mówić jak pedagog szkolny. Jakby chciał powiedzieć, że on jest odpowiedzialnym dorosłym, a ona dzieciakiem, który ma przed sobą całą przyszłość. A właśnie t e go nie chciała w tym momencie słyszeć. — Aria! Witaj! - zawołała Meredith. Stała na progu kuchni w fartuchu w biało-czarne paski — który Arii przypominał więzienny pasiak — a jej prawą dłoń zakrywała rękawica w kształcie krowy. Uśmiechała się jak rekin, który zamierza za chwilę połknąć płotkę. Aria wciągnęła ostatnią torbę, którą Sean zostawił na progu mieszkania Ezry zeszłej nocy. Wiedziała, że Meredith ma wyszukany gust. Była artystką i prowadziła zajęcia na uczelni w Hollis, gdzie pracował również Byron. Mimo to salon w jej domu wyglądał tak, jakby urządzał go psychopata. W rogu stał fotel dentystyczny wraz z tacą, na której leżały wszystkie narzędzia tortur. Całą ścianę Meredith wy tapetowała zdjęciami gałek ocznych. Swoje artystyczne ambicje realizowała, wypalając w drewnie różne napisy. Na kominku stał spory kawał drewna z hasłem: PIĘKNO JEST POWIERZCHOWNE, BRZYDO TA PRZESZYWA NA WSKROŚ. Na stole w kuchni leżała cerata z wizerunkiem złej wiedźmy z Czarnoksiężnika z krainy Oz. W rogu zauważyła szopa pracza i wrzasnęła. — Spokojnie, spokojnie — powiedziała szybko Meredith. — Wypchany. Kupiłam go w Filadelfii.

Aria zmarszczyła nos. Ten dom mógł konkurować z Muzeum Medycznym w Filadelfii, gdzie znajdowały się rozmaite osobliwości. Jej brat uwielbiał zwiedzać je niemal tak bardzo jak muzea erotyki w Europie. — Aria! Zza rogu wyszedł Byron, wycierając dłonie o spodnie. Aria zauważyła, że ma na sobie ciemne dżinsy z pas ki e m oraz miękki, popielaty sweter. Pewnie jego dawny strój składający się z poplamionego i przepoconego T-shirtu oraz zmiętych bokserek nie podobał się Meredith. -Witaj! Aria chrząknęła i podniosła swój tobołek. W powietrzu poczuła zapach palącego się drewna i owsianki instant. Podejrzliwie spojrzała na rondel stojący na piecu. Może Meredith gotowała owsiankę tak jak zła guwernantka z powieści Dickensa. — Pokażę ci twój pokój — Byron wziął Arię za rękę. Poprowadził ją korytarzem do wielkiego kwadratowego pomieszczenia, w którym stało kilka drewnianych kloców, żelazne pręty do wypalania napisów, olbrzymia piła i przyrządy do spawania. To było pewnie studio Meredith albo pokój, w którym wykańczała swoje ofiary. — Tędy — powiedział Byron. Poprowadził ją do rogu studia, oddzielonego od reszty pomieszczenia zasłoną w kwiaty. Kiedy odsunął kurtynę, zapiał: — Ta-daam! Na przestrzeni nieco większej niż kabina prysznicowa stało duże łóżko i komoda, w której brakowało trzech szuflad. Byron wcześniej wniósł walizki Arii, ale z braku miejsca na podłodze ułożył je na łóżku. U wezgłowia

leżała pożółkła poduszka, na parapecie stał malutki, przenośny telewizor z naklejonym starym i wypłowiałym napisem: OSZCZĘDŹ KONIA, DOSIĄDŹ SPAWARKI. Aria spojrzała z goryczą na Byrona. — Mam spać w studiu Meredith? — W nocy nie pracuje - odparł szybko Byron. — Poza tym masz swój telewizor i kominek! — Wskazał na paskudną konstrukcję, która zakrywała połowę przeciwległej ściany. Większość domów w Old Hollis miała kominek, bo centralne ogrzewanie zazwyczaj nie działało. — W nocy jest tu bardzo przytulnie! — Tato, nie mam pojęcia, jak się rozpala ogień w kominku. — Aria zauważyła armię karaluchów przemierzającą sufit. - Jezu! wrzasnęła, pokazując na nie i chowając się za Byronem. — Nie są prawdziwe — uspokoił ją Byron. — Meredith je namalowała. Urządziła to miejsce w artystycznym stylu. Aria czuła się tak, jakby zaraz miała dostać ataku paniki. — Mnie się wydają zupełnie prawdziwe! Byron wyglądał na szczerze zdumionego. — Myślałem, że ci się tu spodoba. Zrobiliśmy co w naszej mocy w tak krótkim czasie. Aria zamknęła oczy. Zatęskniła do małego mieszkania Ezry, z wanną pełną książek i zasłonką z nadrukiem mapy nowojorskiego metra w kabinie prysznicowej. Bez karaluchów — ani żywych, ani namalowanych. — Kochanie — z kuchni dobiegł głos Meredith. — Kolacja gotowa.

Byron posłał Arii kurtuazyjny uśmiech i poszedł do kuchni. Aria uznała, że powinna pójść za nim. W kuchni Meredith rozstawiała płaskie talerze, a na nich miseczki. Na szczęście na kolację nie ugotowała niczego obrzydliwego tylko zwykły rosół. — To lekkostrawne — powiedziała. — Ostatnio Meredith miała problemy z żołądkiem — wyjaśnił Byron. Aria spojrzała w okno i uśmiechnęła się. Może szczęście jej dopisze i Meredith zachoruje na dżumę. — Ma niewiele soli. — Meredith klepnęła Byrona w ramię. — Tobie też dobrze zrobi. Aria spojrzała na ojca z niedowierzaniem. Kiedyś Byron solił osobno każdy kęs. — Od kiedy ograniczasz sól? — Mam wysokie ciśnienie — powiedział Byron i pokazał na swoje serce. Aria zmarszczyła nos. — Wcale nie. — Owszem. — Byron rozłożył serwetkę na kolanach. — Od jakiegoś czasu. — Ale... do tej pory soliłeś, ile chciałeś. — Jestem tyranem. — Meredith odsunęła krzesło i usiadła przy stole. Usadziła Arię przed rysunkiem na ceracie przedstawiającym wiedźmę. Aria zakryła talerzem zieloną twarz wiedźmy. — Trzymam go na diecie — kontynuowała. — Każę mu też jeść witaminy. Aria z przerażeniem pomyślała, że Meredith już zachowuje się jak żona Byrona, choć mieszka z nim dopiero od miesiąca. Meredith wskazała na kolana Arii. — Co tam masz?

Aria spojrzała w dół i zdała sobie sprawę, że nadal trzyma figurkę Szekspira od Ezry. — Och, to tylko... prezent od przyjaciela. — Pewnie od kogoś, kto lubi l i t e r a t u r ę . — Meredith wyciągnęła dłoń i uderzyła lekko główkę Szekspira, która zaczęła się kołysać w górę i w dół. W jej oku pojawił się błysk. Aria zamarła. Czy to możliwe, żeby Meredith wiedziała coś na temat Ezry? Spojrzała na Byrona. Ojciec jak gdyby nigdy nic jadł rosół. Nie czytał przy stole, choć w domu robił to namiętnie. Naprawdę był tak nieszczęśliwy z rodziną? Naprawdę tak mu się podobały namalowane na suficie karaluchy i wypchane zwierzęta? Wolał je od domu z cudowną i kochającą go żoną? Niby czemu wydaje mu się, że Aria będzie spokojnie na to patrzeć. — Och, Meredith ma dla ciebie niespodziankę — ożywił się Byron. — W każdym semestrze uczy za darmo w Hollis. Jak chcesz, to możesz zapisać się na jej zajęcia w tym semestrze. — Zgadza się — Meredith podała Arii broszurę z wszystkimi zajęciami dla amatorów, które oferował uniwersytet w Hollis. — Może chcesz wziąć udział w moim kursie? Aria zagryzła policzek. Prędzej by pogryzła i połknęła szklankę, niż zgodziła się spędzać z Meredith więcej czasu niż to konieczne. — No dalej, wybierz jakiś kurs — namawiał Byron. — Przecież chcesz. Więc to tak? Chcieli ją do tego zmusić? Aria otworzyła książeczkę. Może wybierze kurs o kinematografii niemieckiej albo mikrobiologii, albo zajęcia z psychoterapii dla porzuconych dzieci z dysfunkcyjnych rodzin. Nagle coś

przykuło jej uwagę. „Sztuka mimowolna: stwórz wyjątkowe dzieło sztuki, jakie dyktuje ci dusza, jej potrzeby i tęsknoty. Rzeźbiąc i kształcąc zmysł dotyku, uczestnicy kursu uczą się polegać mniej na wzroku, a bardziej na swoim wewnętrznym ja". Aria znalazła między stronami broszury ołówek z logo wydziału geologii i napisem: SKAŁA TEŻ CZŁOWIEK! Zakreśliła opis warsztatów „sztuki mimowolnej". Przypomniały jej się zajęcia jogi na Islandii, kiedy zamiast się rozciągać, uczniowie tańczyli z zasłoniętymi oczami i naśladowali orły. Teraz na pewno potrzebowała rozrywki. Poza tym akurat tych zajęć nie prowadziła Meredith. I dlatego były idealne dla Arii. Byron wstał od stołu i poszedł do malutkiej łazienki. Kiedy włączył się tam wentylator, Meredith odłożyła widelec i wbiła wzrok w Arię. — Wiem, co sobie myślisz — powiedziała spokojnie, pocierając kciukiem wytatuowaną na nadgarstku pajęczą sieć. — Uważasz, że to skandal, że twój ojciec jest ze mną. Lepiej zacznij się do tego przyzwyczajać. Jak tylko Byron dostanie rozwód, weźmiemy ślub. Aria przypadkowo połknęła niepogryziony kawałek makaronu. Zaczęła kaszleć i zapluła bulionem cały stół. Meredith odsunęła się od stołu z otwartymi szeroko oczami. — Coś ci nie smakowało? — zapytała słodkim, fałszywym tonem. Aria odwróciła wzrok. Paliło ją w gardle. Owszem, coś było jej nie w smak, ale w żadnym razie nie była to zupa wiedźmy z Oz.

6 EMILY - MIŁA, NIEWINNA DZIEWCZYNA ZE ŚRODKOWEGO ZACHODU — Chodź! — Abby popędzała Emily, ciągnąc ją przez podwórze. Słońce zachodziło za horyzontem i z zakamarków wychodziły wielkie robaki o długich odnóżach, żeby oddawać się wieczornym rozrywkom. Rozrywki zapragnęli również Abby, Emily oraz Matt i John, dwaj kuzyni Emily. Cała czwórka stanęła na poboczu drogi. John i Matt zamienili białe T-shirty i robocze spodnie na koszulki ze sloganami o piwie i obszerne, workowate dżinsy. Abby obciągnęła obcisłą bluzkę i w lusterku sprawdziła, czy nie musi poprawić makijażu. Emily, ubrana w te same dżinsy i T-shirt, w których przyjechała z lotniska, czuła się jak uboga krewna. Czyli dokładnie tak, jak zawsze czuła się w Rosewood. Spojrzała przez ramię na dom. Wszystkie światła zgaszono, ale psy biegały wściekle wokół budynku, a niegrzeczna

koza nadal stała obok furtki. Dzwonek zawieszony na jej szyi wydawał dźwięk przy każdym poruszeniu. To cud, że Helenę i Allen nie zawiesili dzwoneczków na szyjach swoich dzieci. — To na pewno dobry pomysł? — zapytała głośno. — Wszystko gra — uspokoiła ją Abby. W jej uszach kołysały się kolczyki w kształcie kół. — Rodzice chodzą spać o ósmej, jak w zegarku. Tak to jest, jak się wstaje o czwartej. — Od wielu miesięcy uciekamy wieczorami i nigdy nas nie przyłapali — dodał Matt. Na horyzoncie pojawił się srebrny pick-up. Ciągnęła się za nim chmura kurzu. Auto podjechało do nich powoli i zatrzymało się. Ze środka dochodziła hiphopowa muzyka, której Emily nie potrafiła rozpoznać, oraz zapach mentolowych papierosów. Ciemnowłosy chłopak, klon Noela Kahna, pomachał do kuzynów Emily, a potem się do niej uśmiechnął. — Więc to... ta wasza kuzynka, co? — Tak — odparła Abby. — Z Pensylwanii. Emily, to Dyson. — Wsiadajcie — Dyson poklepał siedzenie. Abby i Emily usiadły z przodu, a John i Matt zajęli miejsce na pace. Kiedy odjeżdżali, Emily spojrzała jeszcze raz na znikający w oddali dom. — Co cię sprowadza do tego ekskluzywnego kurortu? — Dyson zmienił biegi. Emily rzuciła okiem na Abby. — Rodzice mnie tu przysłali. — Odesłali cię z domu?

— Dokładnie - wtrąciła się Abby. - Słyszałam, że niezły z ciebie numer. — Spojrzała na Dysona. - Emily żyje na krawędzi. Emily zdusiła śmiech. Jedyne szaleństwo, na jakie się zdobyła w życiu, to podjadanie ukradkiem ciastek. Ciekawiło ją, czy kuzyni wiedzą, dlaczego została tu zesłana. Pewnie nie. Za słowo „lesbijka" pewnie trzeba było zapłacić grzywnę do słoika. Po kilku minutach podjechali wyboistą ścieżką przed pomarańczowy magazyn i zaparkowali na trawie obok auta z naklejonym z tyłu napisem: MAM NIEZŁE ZDERZAKI. Z czerwonego pick-upa wysiedli dwaj bladzi chłopcy i przywitali się z kilkoma postawnymi chłopakami o białych włosach, którzy wyłonili się z czarnego dodge'a. Emily uśmiechnęła się do siebie. Zawsze jej się wydawało, że słowo „kukurydziarz", którym opisywano ludzi z Iowa, jest staroświeckie. Ale teraz żadne inne nie przychodziło jej do głowy. Abby ścisnęła ramię Emily. — Wypada jedna dziewczyna na czterech chłopaków — wyszeptała. — Na pewno znajdziesz dziś kogoś do pary. Mnie się zawsze udaje. A zatem Abby nie wiedziała nic o Emily. — O, świetnie — Emily próbowała się uśmiechnąć. Abby puściła do niej oko i wyskoczyła z samochodu. Emily ruszyła w stronę magazynu. W powietrzu pachniało perfumami Happy Clinique, mydłem, piwem i suchą trawą. Kiedy weszła do środka, spodziewała się zobaczyć snopki siana, jakieś zwierzęta hodowlane i może prostą, rozklekotaną drabinę prowadzącą do sypialni jakiejś

walniętej nastolatki, jak w horrorze Krąg. Tymczasem w magazynie było pusto, a przy suficie wisiały światełka choinkowe. Wokół ścian rozstawiono pluszowe kanapy w kolorze śliwkowym, w rogu stał stół didżeja, a za nim kilka beczek z piwem. Abby, która już nalała sobie piwa, przyciągnęła do Emily kilku chłopaków. Nawet w Rosewood podobaliby się dziewczynom. Mieli zmierzwione włosy, kwadratowe szczęki i promienne uśmiechy. — Brett, Todd, Xavi... to moja kuzynka Emily. Z Pensylwanii. — Cześć — powiedziała Emily, wyciągając dłoń na powitanie. — Pensylwania — chłopcy pokiwali z uznaniem głowami, jakby Abby powiedziała, że Emily przyjechała z Krainy Dzikiego Seksu. Kiedy Abby odeszła na bok z jednym z chłopców, Emily ruszyła w stronę beczki z piwem. Ustawiła się w kolejce za obściskującą się parą o jasnych włosach. Didżej puścił piosenkę Timbalanda, którego uwielbiali również wszyscy w Rosewood. Jak się okazało, ludzie w Iowa niewiele się różnili od jej kolegów i koleżanek ze szkoły. Dziewczyny miały dżinsowe spódnice i buty na koturnie, a chłopcy, z równo przyciętymi brodami albo wąsami, nosili obszerne bluzy z kapturem i workowate dżinsy. Emily zastanawiała się, czy chodzą do szkoły, czy też może ich wszystkich uczą rodzice. — Ty jesteś ta nowa? Stała za nią wysoka dziewczyna o białych włosach, w pasiastej tunice i ciemnych dżinsach. Miała szerokie ramiona i postawę zawodowej siatkarki. W jej lewym uchu

tkwiły cztery małe kolczyki. Okrągła twarz, jasnoniebieskie oczy i małe usta promieniowały ciepłem. Poza tym, w przeciwieństwie do pozostałych dziewczyn w magazynie, żaden facet nie obłapiał jej piersi. - Ym, tak - odparła Emily. - Przyjechałam dzisiaj. - Z Pensylwanii, tak? - Dziewczyna wysunęła do przodu biodra i przyjrzała się badawczo Emily. - Byłam tam kiedyś. Na placu Harvarda. - Masz na myśli Boston, w Massachusetts - poprawiła ją Emily. — Tam jest Harvard. W Pensylwanii jest Filadelfia. Dzwon Wolności, pomnik Franklina i tak dalej. — Och — dziewczyna posmutniała. — No to nie byłam w Pensylwanii. - Spojrzała z góry na Emily. — No dobra. Gdybyś była cukierkiem, to jakim? - Co takiego? - Emily wydawało się, że się przesłyszała. — No — dziewczyna szturchnęła ją lekko palcem. - Ja na przykład byłabym M&M's. — Czemu? — zapytała Emily. Dziewczyna uwodzicielsko zmrużyła powieki. — Bo rozpływam się w ustach. — Znowu szturchnęła Emily. - A ty? Emily wzruszyła ramionami. Nigdy nie musiała odpowiadać na takie pytanie komuś, kogo właśnie poznała. Ale podobało jej się to. — Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Chyba czekoladowym toffi. Dziewczyna pokręciła energicznie głową. - Ale skąd! Toffi czekoladowe wygląda jak kocia kupa. Ty byłabyś znacznie seksowniejszym cukierkiem. Emily wciągnęła powoli powietrze. Czy ta dziewczyna z nią f 1 i r t u j e?

— Zanim zaczniemy rozmawiać o seksownych słodyczach, muszę się dowiedzieć, jak masz na imię. Dziewczyna wyciągnęła rękę do Emily. — Trista. — Emily. Kiedy uścisnęły sobie ręce, Trista lekko wbiła kciuk we wnętrze dłoni Emily. Nie odrywała od niej wzroku. Może w taki sposób w Iowa witano się ze wszystkimi nowo przybyłymi. — Chcesz piwo? — zaproponowała Emily i odwróciła się w kierunku beczki. — Jasne — odparła Trista. — Pozwól, że ja ci naleję, dziewczyno z Pensylwanii. Pewnie nawet nie umiesz nalewać prosto z beczki. Emily z podziwem obserwowała, jak Trista kilka razy nacisnęła wajchę, a z beczki popłynęło do kubka piwo, prawie w ogóle się nie pieniąc. — Dzięki — Emily wypiła pierwszy łyk. Trista nalała też sobie i zaprowadziła Emily na jedną z kanap stojących pod ścianą. — Przyjechałaś tu z całą rodziną? — Mieszkam u kuzynów — Emily pokazała na Abby tańczącą z wysokim blondynem oraz na Matta i Johna, którzy palili papierosa w towarzystwie niewysokiej, rudowłosej dziewczyny w obcisłym, różowym sweterku i równie obcisłych dżinsach. — Małe wakacje? — zapytała Trista i zatrzepotała rzęsami. Emily nie była pewna, ale wydawało jej się, że Trista przysuwa się do niej coraz bliżej. Robiła, co mogła, żeby tylko nie dotknąć długich nóg dziewczyny, choć siedziała kilka centymetrów obok.

— Nie do końca — odparła Emily. - Rodzice mnie wyrzucili z domu, bo nie podobały mi się ich zasady. Trista poprawiła pasek swoich brązowych butów. — Moja mama jest taka sama. Myśli, że poszłam na koncert chóru. W przeciwnym razie nie wypuściłaby mnie z domu. — Też musiałam kłamać, żeby chodzić na imprezy — powiedziała Emily i nagle zaczęła się bać, że zaraz się rozpłacze. Próbowała sobie wyobrazić, co teraz działo się w jej domu. Pewnie cała rodzina siedziała po kolacji przed telewizorem. Mama, tata i Carolyn. Rozmawiali sobie wesoło, szczęśliwi, że nie ma wśród nich Emily odszczepieńca. Zabolało ją to. Trista spojrzała na nią ze współczuciem, jakby czuła, że to drażliwy temat. — Dobra, kolejne pytanie. Gdybyś była imprezą, to jaką? — Niespodziankową — odparła natychmiast Emily. Dokładnie tak wyglądało ostatnio jej życie — jedna niespodzianka goniła drugą. — Nieźle — uśmiechnęła się Trista. — Ja przebieraną. Uśmiechały się do siebie przez chwilę. Twarz Tristy i jej duże błękitne oczy sprawiały, że Emily czuła się... bezpieczna. Trista nachyliła się. Emily zrobiła to samo, jakby miały się za chwilę pocałować. Jednak Trista znowu zaczęła poprawiać pasek buta. — Dlaczego cię tu przysłali? — zapytała Trista, kiedy znowu usiadła prosto. Emily pociągnęła spory łyk ze swojego kubka. — Bo mnie przyłapali, jak się całowałam z dziewczyną — rzuciła bez zastanowienia.

Natychmiast pomyślała, że popełniła wielki błąd, bo Trista patrzyła na nią szeroko otwartymi oczami. Może na Środkowym Zachodzie po prostu ciepło witano gości, a ona źle interpretowała znaki. Nagle Trista uśmiechnęła się nieśmiało. Zbliżyła usta do ucha Emily. — Na pewno nie byłabyś czekoladowym toffi. Raczej czerwoną landrynką w kształcie serca. Serce Emily zabiło mocniej. Trista wstała i podała jej rękę, po czym bez słowa poprowadziła na parkiet. Zaczęła seksownie tańczyć. Następna piosenka była żywsza i Trista pisnęła, a potem zaczęła podskakiwać jak na trampolinie. Promieniowała oszałamiającą energią. Emily poczuła, że w jej towarzystwie może się wygłupiać i nie musi przez cały czas trzymać klasy jak przy Mai. M a ya . Emily zatrzymała się na chwilę, oddychając ciężkim, stęchłym powietrzem. Poprzedniej nocy wyznały sobie miłość. Czy nadal były razem, skoro Emily została zesłana tutaj, do krainy kukurydzy i krowiego łajna? Czy to, co robiła, można nazwać zdradą? I dlaczego Emily ani razu nie pomyślała o Mai tego wieczoru? Odezwał się telefon Tristy. Zeszła z parkietu i wyciągnęła komórkę z kieszeni. — Moja głupia matka pisze do mnie po raz tysięczny dzisiejszego wieczoru — przekrzykiwała muzykę, kręcąc energicznie głową. Emily przeszył nagły dreszcz. Na pewno za. chwilę i ona dostanie wiadomość od A. SMS-y od A. przychodziły zawsze wtedy, gdy myślała o czymś zakazanym. Ale jej telefon był... zamknięty w słoiku. Emily zaśmiała się do siebie. Jej telefon leżał bezpiecznie w słoiku na grzywny za przekleństwa. A ona bawiła się

świetnie na imprezie w Iowa, tysiące kilometrów od Rosewood. Tylko jakaś nadprzyrodzona interwencja mogłaby sprawić, że A. dowie się, co Emily teraz robi. Nagle zdała sobie sprawę, że w Iowa nie jest tak źle. Ze właściwie jest całkiem fajnie.

7 LALECZKA BARBIE CZY LALECZKA VOODOO? W niedzielę wieczorem Spencer kołysała się lekko w hamaku na ganku okalającym letni domek jej babci. Spoglądała na graniczącą z klasztorem plażę dla surferów. Kiedy przyglądała się, jak kolejny muskularny pływak rzuca się z deską na fale, ktoś zasłonił jej słońce. — Idziemy z tatą na chwilę do klubu żeglarskiego — powiedziała mama, wkładając dłonie do kieszeni beżowych, płóciennych spodni. — Och — Spencer próbowała wyjść z hamaka, wyciągając stopy z siatki. Klub żeglarski Kamienna Zatoka mieścił się w starym magazynie, w którym pachniało wodą morską i piwniczną pleśnią. Spencer podejrzewała, że jej rodzice chodzą tam tylko z powodu swoich specjalnych kart członkowskich. — Mogę iść z wami? Mama chwyciła ją za ramię. — Zostaniesz tutaj z Melissą.

Spencer poczuła na twarzy uderzenie morskiej bryzy niosącej zapach ryb i wosku do desek surfingowych. Próbowała spojrzeć na wszystko z punktu widzenia mamy. Musiało ją boleć to, że jej córki tak zajadle z sobą walczą. Mimo to chciała też, żeby mama próbowała ją zrozumieć. Melissa była złą suką i Spencer nie miała zamiaru odezwać się do niej ani słowem do końca życia. — Świetnie — odparła Spencer dramatycznym tonem. Otworzyła szklane drzwi i dumnym krokiem weszła do salonu. Dom babci, Nany Hastings, urządzony był w tradycyjnym stylu. Miał osiem sypialni, siedem łazienek, prywatny dostęp do plaży, salę gier, domowe kino i kuchnię, którą zawiadywał wynajęty kucharz. W pokojach stały drogie meble, ale i tak dom nazywano pieszczotliwie „chatką na plaży". Może dlatego, że inna posiadłość babci, w Longboat Key na Florydzie, miała freski na ścianach, marmurowe podłogi, trzy korty tenisowe i piwniczkę na wino z regulowaną temperaturą. Spencer z wyniosłą miną przeszła obok Melissy, która leżała na skórzanym szezlongu i szeptała coś do swojego iPhone'a. Pewnie rozmawiała z łanem Thomasem. - Będę w swoim pokoju — krzyknęła teatralnym tonem, kiedy stała na dole schodów. — Przez. Całą. Noc. Rzuciła się na łóżko w kształcie sań. Cieszyła się, że jej sypialnia nie zmieniła się od pięciu lat. Ostatnim razem była tu w towarzystwie Alison. Godzinami siedziały na tarasie i oglądały surferów przez mahoniową lunetę dziadka. Była wczesna jesień i właśnie zaczynała się siódma klasa. Łączyła je prawdziwa przyjaźń. Wtedy jeszcze Ali nie widywała się z łanem.

Spencer przeszedł dreszcz. Ali spotykała się z I a n e m. Czy ta informacja też dotarła do A.? Czy A. wie o kłótni Spencer i Ali przed zniknięciem Alison? Czy stało się to w obecności A.? Spencer chciała powiedzieć policji o A. Ale to by chyba niewiele pomogło, prześladowca był nieuchwytny. Ostrożnie rozejrzała się wokół i nagle ogarnął ją lęk. Słońce chowało się za drzewami, a w pokoju panowała niepokojąca ciemność. Zadzwonił telefon. Spencer aż podskoczyła. Wyciągnęła aparat z kieszeni szlafroka i spojrzała na numer. Nie znała go. Przyłożyła telefon do ucha. -Halo. — Spencer? — w słuchawce rozległ się śpiewny, dziewczęcy głos. — Mówi Mona Vanderwaal. — Och! — Spencer usiadła natychmiast na łóżku i poczuła, jak kręci jej się w głowie. Mona mogła dzwonić tylko z jednego powodu. — Czy... z Hanną... wszystko w porządku? — Hm... nie — Mona wydawała się zaskoczona. — Nie słyszałaś? Leży w szpitalu, w śpiączce. — O Boże — szepnęła Spencer. — Wyjdzie z tego? — Lekarze nie wiedzą — głos Mony drżał. — Może się nie obudzić. Spencer zaczęła chodzić w tę i z powrotem po pokoju. — Jestem teraz z rodzicami w New Jersey, ale wracam jutro rano, więc... — Nie dzwonię po to, żeby cię o coś obwiniać... — przerwała jej Mona. Westchnęła. — Przepraszam, strasznie się zdenerwowałam. Dzwonię, bo podobno masz zdolności organizacyjne.

W pokoju panował chłód i pachniało trochę piaskiem. Spencer dotknęła krawędzi wielkiej muszli leżącej na biurku. — Tak, to prawda. - Dobrze - powiedziała Mona. - Chcę zorganizować czuwanie przy świecach dla Hanny. Chyba moglibyśmy się wszyscy dla niej zjednoczyć. - Świetny pomysł - szepnęła Spencer. - Mój tata był kilka tygodni temu na przyjęciu pod namiotem. Może tam to zorganizujemy. - Doskonale. Zróbmy to w piątek. Pięć dni wystarczy, żeby wszystko zaplanować. — Dobrze, w piątek. Mona obiecała wypisać zaproszenia, a Spencer miała się zająć wynajęciem namiotu i poczęstunkiem. Rozłączyły się. Spencer znowu położyła się na łóżku i patrzyła na ozdobiony koronką baldachim. Hanna mogła umrzeć? Spencer wyobraziła ją sobie, jak leży sama, nieprzytomna w szpitalnej sali. Ścisnęło ją w gardle. P u k. . . p u k. . . p u k. . . Wiatr ucichł. Ocean się uspokoił. Spencer wytężyła słuch. Ktoś tam był? P u k. . . p u k. . . p u k. . . Usiadła na łóżku. — Kto tam? Za oknem rozpościerała się plaża. Słońce zaszło tak szybko, że w oddali widziała tylko drewniane, odrapane stanowisko ratownika. Wyszła na korytarz. Pusto. Pobiegła do jednego z pokoi gościnnych i wyjrzała na ganek. Ani żywej duszy.

Spencer przesunęła dłonie po twarzy. „Uspokój się — powiedziała do siebie. — A. tu nie ma". Wyszła z pokoju i zbiegła na dół, niemal przewracając stos ręczników plażowych. Melissa wciąż siedziała na szezlongu, w zdrowej ręce trzymała „Przegląd Architektoniczny", opierając rękę w gipsie na dużej fioletowej poduszce. — Melissa — powiedziała Spencer, ciężko dysząc. — Chyba ktoś się kręci wokół domu. Siostra odwróciła się do niej i spojrzała wyniośle. -Co? P u k. . . p u k. . . p u k. . . — Słuchaj! — Spencer pokazała na drzwi. — Nie słyszysz? Melissa wstała i zmarszczyła czoło. — Coś słyszę. — Spojrzała z niepokojem na Spencer. — Chodźmy do pokoju gier. Stamtąd widać, co się dzieje wokół domu. Siostry upewniły się, że wszystkie drzwi do domu zostały zaryglowane. Potem pobiegły do pokoju gier na drugim piętrze. Panował tam duszny klimat, jakby dużo młodsze Melissa i Spencer wybiegły stamtąd tylko na chwilę na obiad i zaraz miały wrócić do swoich zabaw. Nadal stało tu miasteczko z klocków lego, które budowały przez trzy tygodnie. Na stole wciąż leżały rozrzucone koraliki i kryształki z zestawu do samodzielnego tworzenia biżuterii. Na podłodze rozstawiono dołki do minigolfa, a olbrzymia skrzynia z lalkami pozostała otwarta. Melissa pierwsza podeszła do okna. Odsłoniła zasłonę w drukowane żaglówki i rozejrzała się po podwórku przed domem. Pokrywały je szklane kamyczki i tropikalna roślinność. Różowy gips głucho stuknął o parapet.

— Nikogo nie widzę. — Już patrzyłam na podwórko. Może ktoś stoi z boku. Znowu usłyszały pukanie. Coraz głośniejsze. Spencer chwyciła Melissę za ramię. Razem wyjrzały przez okno. Nagle coś zakotłowało się u dołu rynny i z niej wypadło. Mewa. Utknęła w rynnie. Stamtąd dochodziło pukanie, bo ptak próbował się uwolnić, bijąc w metal skrzydłami i dziobem. Teraz mewa odeszła, rozprostowując skrzydła. Spencer usiadła na zabytkowym czarnym koniku na biegunach. Melissa wydawała się wkurzona, ale potem kąciki jej ust uniosły się w górę. Parsknęła śmiechem. Spencer też się zaśmiała. — Głupie ptaszysko. — Tak — Melissa westchnęła głośno. Rozejrzała się po pokoju. Spojrzała najpierw na klocki lego, a potem na sześć dużych główek kucyków ustawionych na stole. — Pamiętasz, jak robiłyśmy im makijaż? — Jasne. Pani Hastings dawała im najnowsze kosmetyki Chanel, cienie do powiek i szminki, a one całymi godzinami malowały kucykom oczy i usta. — Malowałaś im cieniami nozdrza - śmiała się Melissa. Spencer zachichotała, głaszcząc niebiesko-fioletową grzywę różowego kucyka. — Chciałam, żeby ich nosy były tak piękne jak reszta twarzy. — A to pamiętasz? - Melissa podeszła do olbrzymiej skrzyni i zajrzała do środka. - Nie mogę uwierzyć, że miałyśmy tyle lalek.

W środku leżał tłum lalek, od zwykłych Barbie po zabytkowe, niemieckie cuda, których pewnie nie należało wrzucać beztrosko do skrzyni z zabawkami. Wśród nich walały się ubranka, buty, torebki, auta, konie i pieski. Spencer wyciągnęła Barbie ubraną w niebieską marynarkę i ołówkową spódnicę. - Pamiętasz, jak udawałyśmy, że są dyrektorami wielkich firm? Moja stała na czele fabryki waty cukrowej, a twoja firmy kosmetycznej. - A ta została prezesem - Melissa wyciągnęła ze skrzyni lalkę z brudnymi blond włosami, przyciętymi niedbale na wysokości policzków. Miała taką samą fryzurę. - A ta miała mnóstwo chłopaków - Spencer podniosła śliczną lalkę z długimi jasnymi włosami i owalną twarzą. Obie westchnęły. Spencer poczuła, jak ściska ją w gardle. W tamtych czasach potrafiły godzinami się razem bawić. Czasem nie chciały nawet iść na plażę, a kiedy przychodziła pora snu, Spencer z płaczem błagała rodziców, żeby pozwolili jej spać w pokoju Melissy. - Przepraszam za ten skandal ze Złotą Orchideą - powiedziała nagle Spencer. - Żałuję, że to się stało. Melissa podniosła śliczną lalkę, którą przed chwilą trzymała w rękach Spencer. Tę, która miała wielu chłopaków. - Chcą, żebyś pojechała do Nowego Jorku. I zaprezentowała swoją pracę przed komisją. Musisz opanować cały materiał. Spencer ścisnęła Barbie dyrektorkę w talii, która wydawała się nieproporcjonalnie wąska. Co z tego, że rodzice me ukarali jej za oszustwo, skoro zrobi to komisja przyznająca Złotą Orchideę.

Melissa poszła na drugi koniec pokoju. — Uda ci się. I pewnie wygrasz. A rodzice sowicie cię za to nagrodzą. Spencer zamrugała. — I nie masz nic przeciwko temu? Chociaż to... twoja praca? Melissa wzruszyła ramionami. — Jestem ponad to. — Zamilkła na chwilę, a potem sięgnęła do zawieszonej wysoko szafki, której Spencer wcześniej nie zauważyła. Wyciągnęła z niej butelkę wódki. Potrząsnęła nią, a przezroczysty płyn w środku się wzburzył. — Chcesz? — J-jasne — wymamrotała Spencer. Melissa podeszła do szafki wiszącej nad małą lodówką i wyciągnęła dwie filiżanki z chińskiej porcelany. Zdrową ręką niezdarnie nalała wódki do filiżanek. Z nostalgicznym uśmiechem wręczyła Spencer jej niegdyś ulubioną, niebieską filiżankę. Dziewczyna dostawała szału, gdy ktoś próbował ją zmusić, żeby piła z innej. Zdziwiło ją, że Melissa o tym pamiętała. Wypiła łyk i poczuła, jak wódka pali ją w gardle. — Skąd wiedziałaś, gdzie leży ta butelka? — Kiedyś przywieźliśmy ją tu z łanem, w czwartej klasie — wyjaśniła Melissa. Usiadła w dziecięcym foteliku w fioletowo-różowe pasy, trzymając kolana na wysokości brody. — Wszędzie roiło się od policjantów, więc baliśmy się zabierać ją z powrotem do domu i ukryliśmy tutaj. Mieliśmy wrócić po nią później. Ale... jakoś się nie złożyło. Melissa miała nieobecny wyraz twarzy. Zerwała z łanem właśnie wtedy, w czwartej klasie, tego lata, kiedy zniknęła Ali. Przez całe wakacje Melissa pracowała jak szalona.

Miała dwie prace na pół etatu i jako wolontariuszka pomagała w muzeum sztuki amerykańskiej. Pewnie nigdy by się do tego nie przyznała, lecz Spencer podejrzewała, że Melissa próbuje w ten sposób nie myśleć o rozstaniu z łanem, które wiele ją kosztowało. Może to wyraz krzywdy, jaki pojawił się na twarzy Melissy, a może to, że właśnie powiedziała Spencer, że wygra Złotą Orchideę, spowodowało, że Spencer zapragnęła wyznać siostrze całą prawdę. — Musisz o czymś wiedzieć — powiedziała. - Całowałam się z łanem w siódmej klasie, jak z sobą chodziliście. — Przełknęła ślinę. — Tylko raz i to nic nie znaczyło, przysięgam. — Kiedy powiedziała o tym, nie mogła się już powstrzymać. — Nie łączyło mnie z nim to, co łączyło go z Ali. — To, co łączyło go z Ali - powtórzyła Melissa, patrząc na Barbie, którą trzymała w dłoniach. — Tak — Spencer czuła się tak, jakby jej wnętrzności wypełniała lawa, która w każdej chwili może się z niej wylać. - Ali powiedziała mi o tym tuż przed zniknięciem, tylko wyparłam to z pamięci. Melissa zaczęła gładzić włosy Barbie, która miała wielu chłopaków. Drżały jej wargi. — Zresztą, wyparłam również z pamięci kilka innych faktów — Spencer mówiła dalej trzęsącym się głosem, cała spięta. — Tamtej nocy Ali naprawdę mnie sprowokowała. Mówiła, że kocham się w lanie, że próbuję go jej ukraść. Jakby c h c i a ł a , żebym wpadła w szał. I wtedy ją popchnęłam. Nie chciałam jej skrzywdzić, ale... Spencer ukryła twarz w dłoniach. Znowu powróciły do niej wspomnienia tamtej nocy. N a ś c i e ż c e wi ł y s i ę d ż d ż o wn i c e , kt ó r e w ys z ł y z wi l go t n e j z i e m i , b o poprzedniej nocy padało. Ali

z s u n ę ł o s i ę r a m i ą c z ko r ó ż o w e go b i u s t o n o s z a , a p i e r ś c i o n e k n a p a l c u j e j n ogi b ł ys z c z a ł w ś w i e t l e ks i ę ż yc a . To wydarzyło się nap r a wd ę . Melissa położyła sobie Barbie na kolanach i powoli wypiła trochę wódki. - Wiem, że całowaliście się z łanem. I że on miał romans z Ali. Spencer otworzyła szeroko oczy. — łan ci p o wi e d z i a ł ? Melissa wzruszyła ramionami. - Domyśliłam się. łan nigdy nie potrafił niczego ukryć. Szczególnie przede mną. Spencer wpatrywała się w siostrę i czuła ciarki na plecach. Melissa mówiła śpiewnym tonem, jakby powstrzymywała się od śmiechu. Nagle spojrzała prosto w twarz Spencer. Uśmiechnęła się szeroko, dziwnie. - Na twoim miejscu nie zamartwiałabym się tym, że zabiłaś Ali. Ktoś taki jak ty nie potrafi zabić. Melissa wolno pokręciła głową, a potem pokiwała też głową lalki, którą trzymała na kolanach. — Tylko ktoś wyjątkowy umie zabić człowieka. Wypiła wódkę z filiżanki do dna. Potem zdrową ręką chwyciła Barbie za kark i oderwała jej plastikową główkę. Wręczyła ją Spencer patrzącej na siostrę z szeroko otwartymi oczami. — Nie ty to zrobiłaś. Głowa lalki pasowała idealnie do dłoni Spencer. Barbie uśmiechała się zalotnie i miała szafirowe, błyszczące oczy. Spencer zrobiło się słabo. Dopiero teraz zauważyła, że lalka do złudzenia przypomina... Ali.

8 SZPITALNE ROZMOWY W poniedziałek rano Aria popędziła w stronę wyjścia ze szkoły, zamiast iść na zajęcia z literatury angielskiej. Lucas przysłał jej SMS-a: „Ario, jeśli możesz, przyjedź do szpitala. Już można zobaczyć Hannę". Była tak zamyślona i skupiona, że swojego brata Mike'a zauważyła dopiero wtedy, gdy na niego wpadła. Miał na sobie T-shirt z rysunkiem króliczka Playboya, szkolną marynarkę i niebieską bransoletkę, świadczącą o przynależności do reprezentacji szkoły w lacrosse. W niebieskiej gumie odciśnięto jego przydomek w drużynie. Z nieznanych jej powodów nazwano go Bykiem. Aria nie ośmieliła się zapytać dlaczego. Może to jakiś dowcip dla wtajemniczonych, z aluzją do jego penisa. Drużyna lacrosse z każdym dniem coraz bardziej przypominała podwórkowy gang. - Hej — przywitała się Aria nieco zdezorientowana. -Co słychać?

Dłonie Mike'a wydawały się przyrośnięte do jego bioder. Pogardliwy uśmiech na jego twarzy wyraźnie świadczył o tym, że nie zamierza ucinać sobie z Arią miłej pogawędki o niczym. — Słyszałem, że mieszkasz z tatą. — Nie miałam innego wyjścia — odpowiedziała szybko Aria. — Zerwałam z Seanem. Mike zmrużył zimne niebieskie oczy. — Wiem. O tym też słyszałem. Aria zrobiła krok w tył, zaskoczona. Mike nie słyszał chyba o historii z Ezrą? — Chciałem ci tylko powiedzieć, że ty i tata jesteście siebie warci — rzucił Mike. Odwrócił się na pięcie i prawie wpadł na stojącą za nim cheerleaderkę. — Na razie. — Mike, zaczekaj! — krzyknęła za nim Aria. — Naprawię to, obiecuję! Ale on nawet się nie odwrócił. Tydzień wcześniej Mike dowiedział się, że Aria od trzech lat znała sekret Byrona. Udawał, że rozstanie rodziców w ogóle go nie dotknęło. Grał w reprezentacji lacrosse, rzucał głupie komentarze za przechodzącymi dziewczynami, a kolegom z drużyny wykręcał dla żartu sutki na korytarzu. Mimo to Mike przypominał piosenkę Bjórk — pozornie wesołą i skoczną, ale w głębi pełną smutku i bólu. Wolała nie myśleć, jak jej brat zareagowałby na wieść, że Byron i Meredith mają zamiar się pobrać. Westchnęła ciężko i ruszyła w stronę bocznego wyjścia ze szkoły. Zauważyła, że z drugiego końca korytarza obserwuje ją jakiś mężczyzna w trzyczęściowym garniturze. — Wybiera się pani gdzieś, panno Montgomery? — zapytał dyrektor Appleton.

Aria zaczerwieniła się i stanęła jak wryta. Nie widziała Appletona, od kiedy Sean poinformował administrację szkoły o jej romansie z Ezrą. Appleton nie wyglądał na wkurzonego... raczej na zdenerwowanego. Jakby z Arią należało obchodzić się jak z jajkiem. Aria próbowała ukryć pogardliwy uśmieszek. Dyrektor pewnie nie chciał, żeby złożyła pozew przeciwko Ezrze albo w ogóle wspominała kiedykolwiek o całej sprawie. Postawiłoby to całą szkołę w bardzo niekorzystnym świetle, a do tego nie mógł dopuścić z a ż a d n e s ka r b y. Aria odwróciła się do niego, pewna siebie. — Mam sprawę do załatwienia — oświadczyła. Przepisy szkolne nie pozwalały uczniom opuszczać lekcji, lecz Appleton jej nie zatrzymywał. Może afera z Ezrą na coś jej się przyda. Szybko dotarła do szpitala i pędem pobiegła na trzecie piętro, na oddział intensywnej terapii. Zobaczyła kilka łóżek, poprzedzielanych zasłonkami. Na środku sali stało wielkie biurko pielęgniarek w kształcie podkowy. Aria przeszła obok starej ciemnoskórej kobiety, która wyglądała jak martwa, siwowłosego mężczyzny w kołnierzu ortopedycznym i otumanionej lekami czterdziestolatki mamroczącej coś do siebie. Osłonięte łóżko Hanny stało pod ścianą. Hanna zupełnie tu nie pasowała. Miała długie, zdrowe kasztanowe włosy, promienną cerę i młode, giętkie ciało. Wokół jej łóżka stało mnóstwo kwiatów i pudełek z czekoladkami, leżały stosy czasopism i maskotek. Ktoś przyniósł jej wielkiego białego misia ubranego w elegancką sukienkę. Kiedy Aria otworzyła karteczkę przywiązaną do pluszowej rączki, przeczytała na niej napis MIS AMERICA.

Rękę Hanny pokrywał biały świeży gips. Podpisali się na nim Lucas Beattie, Mona Vanderwaal i rodzice Hanny. Lucas siedział przy łóżku Hanny na żółtym plastikowym krześle, z egzemplarzem „Teen Vogue'a" na kolanach. — Nawet najbledsze nogi zyskają piękną opaleniznę dzięki najnowszej piance samoopalającej Lancóme Soleil Flash, która nadaje skórze złocisty blask — czytał, liżąc palec, by przewrócić stronę. Kiedy zauważył Arię, zamilkł i spojrzał na nią z przepraszającym wyrazem twarzy. — Lekarz twierdzi, że do Hanny trzeba coś mówić, bo ona nas słyszy. Chociaż może jesień to nie najlepsza pora na rozmowę o samoopalaczach. Może lepiej przeczytam jej artykuł o Coco Chanel? Albo o nowych praktykantkach w „Teen Vogue'u"? Ponoć są o wiele lepsze niż dziewczyny w „Cosmopolitan". Aria spojrzała na Hannę i poczuła, jak ściska ją w gardle. Jej łóżko otaczała metalowa barierka, jakby Hanna była niemowlęciem, które może przez przypadek stoczyć się na podłogę. Na twarzy miała zielonkawe siniaki, jej oczy pozostawały zamknięte. Aria po raz pierwszy widziała kogoś w śpiączce. Monitor pokazujący puls Hanny i jej ciśnienie pikał miarowo. Ten dźwięk przerażał Arię. Już sobie wyobrażała, jak pikanie ustaje, a na ekranie pojawia się płaska linia. Tak zawsze działo się w filmach. — Lekarze mówili coś o rokowaniach? - zapytała Aria — Jej ręka drży. Widzisz? — Lucas pokazał na prawą dłoń Hanny otoczoną gipsem. Jej paznokcie wyglądały tak, jakby ktoś przed chwilą pomalował je czerwonym, perłowym lakierem. - A to dobry znak. Choć lekarze twierdzą,

że to może nie mieć żadnego znaczenia. Nie wiedzą jeszcze, jak mocno uszkodzony został jej mózg. Pod Arią ugięły się nogi. — Próbuję myśleć pozytywnie. Drżenie oznacza, że pewnie się obudzi. — Lucas zamknął czasopismo i położył je na stoliku obok łóżka Hanny. — Zapis fal mózgowych z zeszłej nocy świadczy o tym, że najprawdopodobniej obudziła się na krótką chwilę. Ale nikt tego nie widział. — Westchnął. — Idę po colę. Chcesz coś? Aria pokręciła głową. Lucas wstał i Aria zajęła jego miejsce. Zanim wyszedł, zabębnił palcami we framugę drzwi. — Słyszałaś, że w piątek odbędzie się czuwanie przy świecach w intencji Hanny? Aria wzruszyła ramionami. — Nie wydaje ci się trochę dziwne, że organizują to w klubie? — Trochę — szepnął Lucas. — Ale trochę też mi pasuje. Posłał Arii nieśmiały uśmiech i ruszył do wyjścia. Kiedy nacisnął przycisk otwierający drzwi i opuścił oddział, Aria uśmiechnęła się. Lubiła Lucasa. Podobnie jak ona miał w głębokim poważaniu cały ten pretensjonalny towarzyski cyrk w liceum. I na pewno był dobrym przyjacielem. Nie miała pojęcia, jak udało mu się usprawiedliwić tyle nieobecności w szkole. Ale cieszyła się, że ktoś stale czuwa przy Hannie. Aria dotknęła dłoni przyjaciółki, której palce owinęły się wokół jej palców. Wyrwała dłoń, przerażona, ale od razu skarciła się za to w myślach. Przecież Hanna n ie u m a r ł a . Nie uścisnęła dłoni trupa, który nagle ożył i odwzajemnił uścisk.

— Okej, mogę przyjść po południu i razem wybierzemy fotografie — powiedział ktoś za jej plecami. - To wykonalne? Aria odwróciła się i prawie spadła z krzesła. Spencer wyłączyła komórkę i posłała Arii przepraszający uśmiech. — Wybacz — przewróciła oczami. - Redakcja albumu rocznego nie potrafi sobie beze mnie poradzić. — Spojrzała na Hannę i zbladła. — Przyszłam, bo mam przerwę w lekcjach. Co z nią? Aria tak mocno zacisnęła pięści, aż zazgrzytały kości jej kciuka. To niesamowite, że mimo wszystkich dramatycznych wydarzeń Spencer nadal zasiadała w ośmiu tysiącach komitetów redakcyjnych, a nawet znalazła czas, by wedrzeć się na pierwsze strony „Gońca Filadelfijskiego". Choć Wilden jednoznacznie oczyścił Spencer z winy za śmierć Ali, Aria i tak nie mogła przestać myśleć o całej sprawie. — Gdzie się podziewałaś? — warknęła. Spencer zrobiła krok w tył, jakby Aria ją popchnęła. — Musiałam pojechać z rodzicami do New Jersey. Wróciłam, jak szybko się dało. — Dostałaś w sobotę wiadomość od A.? - pytała dalej Aria. — „Wiedziała za dużo"? Spencer przytaknęła milcząco. Przesunęła dłoń przez frędzle swojej tweedowej torby i spojrzała z niepokojem na medyczną aparaturę otaczającą Hannę. — Hanna powiedziała ci, kto to jest? — Aria nie ustępowała. Spencer uniosła brwi. — O kim mówisz? — O A. - Spencer nadal wyglądała na zdumioną, a Aria poczuła opanowujący ją gniew. — Hanna dowiedziała się,

kim jest A. — Niepewnie spojrzała na Spencer. — Nie chciała się z tobą spotkać? — Nie — głos Spencer łamał się. — Mówiła tylko, że ma mi coś ważnego do powiedzenia. — Westchnęła głośno. Aria przypomniała sobie, jak Spencer z obłędem w oczach obserwowała je tamtej nocy zza drzew przy szkole. — Widziałam cię — oznajmiła nagle. — Widziałam cię w sobotę w lesie. Po prostu... stałaś. Co tam robiłaś? Spencer zbladła jak ściana. — Przeraziłam się — wyszeptała. — Nigdy w życiu nie widziałam czegoś równie strasznego. Nie mogę uwierzyć, że ktoś mógł tak skrzywdzić Hannę. Spencer miała przerażenie wypisane na twarzy. Nagle cała podejrzliwość Arii gdzieś się ulotniła. Zastanawiała się, co Spencer by sobie pomyślała, gdyby dowiedziała się, że Aria podejrzewała ją o zamordowanie Ali, a nawet podzieliła się tymi przemyśleniami z inspektorem Wildenem. Przypomniała sobie naganę w głosie Wildena, kiedy mówił: „Tym się dziś zajmują nastolatki w Rosewood? Oskarżają swoje koleżanki o morderstwo?". Może miał rację. Wprawdzie Spencer potrafiła zagrać w szkolnym przedstawieniu, ale chyba nie była dostatecznie dobrą aktorką, aby zabić Ali, wrócić do domku i przekonać przyjaciółki, że jest niewinna, przerażona i tak jak one nie ma o niczym zielonego pojęcia. — Ja też nie mogę w to uwierzyć — szepnęła Aria. Westchnęła. — Zdałam sobie z czegoś sprawę w sobotę w nocy. Myślę... że Ali spotykała się z łanem Thomasem w siódmej klasie. Spencer otworzyła usta. — Ja też na to wpadłam w sobotę.

— A nie wiedziałaś o tym wcześniej? — Aria podrapała się w głowę, zbita z tropu. Spencer zrobiła krok do przodu. Patrzyła, jak przezroczysty płyn spływa do żyły Hanny przez kroplówkę. -Nie. — Myślisz, że ktoś jeszcze o tym wiedział? Na twarzy Spencer pojawił się trudny do opisania wyraz, jakby rozmowa bardzo ją krępowała. — Chyba moja siostra. — Melissa wiedziała o wszystkim i nie pisnęła ani słowa? — Aria dotknęła palcami podbródka. — To dziwne. Przypomniały jej się trzy podpowiedzi od A. dotyczące mordercy Ali: że to ktoś z jej bliskiego otoczenia, kto czegoś od niej chciał i znał każdy zakątek na podwórku DiLaurentisów. Zaledwie kilka osób pasowało do tego opisu. Jeśli Melissa wiedziała o romansie Ali i lana, to chyba i ona należała do kręgu podejrzanych. — Może powinnyśmy powiedzieć policji o lanie i Ali? — zasugerowała Spencer. Aria złożyła dłonie. — Już o tym wspomniałam Wildenowi. — Och — jęknęła cicho zdumiona Spencer. — Chyba dobrze postąpiłam? — zapytała Aria, unosząc brwi. — Oczywiście — rzuciła radośnie Spencer i przybrała poprzednią pozę. — Myślisz... że powinnyśmy mu powiedzieć o A.? Aria otworzyła szeroko oczy. — Jeśli to zrobimy, A. może... Urwała, bo zakręciło jej się w głowie. Spencer patrzyła na Arię przez dłuższą chwilę.

— A. kontroluje całe nasze życie — szepnęła. Hanna nadal leżała nieruchomo na łóżku. Aria zastanawiała się, czy naprawdę je słyszy, jak twierdził Lucas. Może słyszała wszystko, co właśnie powiedziały o A., i chciała dodać to, co sama wie, tylko nie mogła, uwięziona w śpiączce. A może słyszała wszystko i oburzyła się, że rozmawiają właśnie o tym, zamiast zamartwiać się jej stanem i tym, czy w ogóle się obudzi. Aria poprawiła kołdrę Hanny i podciągnęła pod jej brodę. Tak zawsze robiła Ella, kiedy Aria miała grypę. Nagle w małym oknie za łóżkiem Hanny pojawiło się odbicie jakiegoś kształtu. Aria wyprostowała się i rozejrzała czujnie. Wydawało jej się, że za zasłoną widzi kogoś, kto próbuje niezauważony usiąść w fotelu na kółkach. Zerwała się z krzesła i z bijącym sercem odsunęła kotarę. — Co się stało? — zawołała Spencer i odwróciła się błyskawicznie. Aria wzięła głęboki oddech. -Nic. Ktokolwiek to był, udało mu się uciec.

9 TO ŻADNA ATRAKCJA, GRAC ROLĘ KOZŁA OFIARNEGO Światło zaświeciło Emily prosto w oczy. Wtuliła się w poduszkę i z powrotem zapadła w sen. Każdy poranek w Rosewood przebiegał wedle tego samego scenariusza, przewidywalnego jak wschód słońca. Pies państwa Klose szczekał zawsze, kiedy wychodzili na poranny spacer, przez ulicę przejeżdżała śmieciarka, z dołu dochodziły dźwięki telewizyjnych wiadomości, które mama oglądała co rano, i pianie koguta. Otworzyła nagle oczy. K o gu t a ? W pokoju pachniało sianem i wódką. Łóżko Abby stało puste. Jej kuzyni chcieli zostać na imprezie dłużej, więc Trista podrzuciła Emily do domu Weaverów. Może Abby jeszcze nie wróciła. Ostatni raz, kiedy Emily ją widziała, Abby tuliła się do jakiegoś faceta w T-shircie z logo Uniwersytetu Iowa, z wielkim krzyczącym orłem na plecach.

Kiedy odwróciła głowę, zobaczyła w drzwiach ciotkę Helenę. Wrzasnęła i podciągnęła kołdrę pod brodę. Helenę miała na sobie postrzępiony podkoszulek i bluzę pozszywaną z kawałków różnych materiałów. Okulary spuściła na sam czubek nosa, co nadawało jej surowy wygląd. — Widzę, że już wstałaś — powiedziała. — Zejdź na dół. Emily powoli wygramoliła się z łóżka, włożyła koszulę, spodnie od piżamy z logo drużyny pływackiej Rosewood i skarpety w kratkę. Nagle wróciły do niej wspomnienia poprzedniej nocy i poczuła się tak rozkosznie, jakby zanurzyła się w gorącej kąpieli. Przez resztę wieczoru wymyślały z Tristą szalony taniec, do którego przyłączyło się kilku chłopaków. W drodze do domu nie mogły się nagadać, choć obie były wyczerpane. Kiedy Emily wysiadała z samochodu, Trista dotknęła jej nadgarstka. — Miło było cię poznać — wyszeptała. Emily też było miło. John, Matt i Abby siedzieli przy kuchennym stole, wpatrując się w miski z płatkami śniadaniowymi. Pośrodku stołu stał talerz z naleśnikami. — Cześć — przywitała się radośnie Emily. — Jest na śniadanie coś jeszcze oprócz płatków i naleśników? — Myślę, że masz teraz inne zmartwienia niż śniadanie, Emily. Emily odwróciła się i krew odpłynęła jej z twarzy. Wujek Allen stał przy stole, sztywno wyprostowany, z wyrazem rozczarowania na pomarszczonej, zmęczonej twarzy. Helenę opierała się o kuchenkę z równie surową miną. Emily nerwowo spoglądała to na Matta, to na Johna, to na Abby, ale żadne z nich nie odwzajemniło jej spojrzenia.

— Słuchajcie — Helenę zaczęła chodzić po kuchni, stukając obcasami niemodnych butów w podłogę. — Wiemy, co robiliście zeszłej nocy. Emily zgarbiła się i poczuła, że się rumieni. Serce zaczęło jej mocniej bić. — Chcę się dowiedzieć, czyj to był pomysł — Helenę krążyła wokół stołu jak sokół, który wypatruje ofiary. — Kto chciał się bawić z tymi dzieciakami z publicznych szkół? Kto uznał, że picie alkoholu to świetna rozrywka? Abby grzebała łyżką w misce z płatkami. John drapał się w podbródek. Emily zacisnęła mocno usta. Nie miała zamiaru nic mówić. Razem z kuzynami powinni solidarnie siedzieć cicho i nie wystawiać nikogo na odstrzał. Wiele lat temu, z Ali i pozostałymi dziewczynami, właśnie tak postępowały w tych rzadkich przypadkach, kiedy przyłapano je na jakichś psotach. — Mówcie — warknęła Helenę. Abby trzęsła się broda. — To Emily — wybuchła. — Szantażowała mnie. Wiedziała o imprezie dla uczniów szkoły i kazała się tam zawieźć. Wzięłam Johna i Matta dla bezpieczeństwa. — C o t a ki e go ? — żachnęła się Emily. Poczuła się tak, jakby Abby uderzyła ją w pierś wielkim drewnianym krzyżem, który wisiał nad drzwiami. — To nieprawda! Niby skąd miałam wiedzieć o jakiejś imprezie? Znam tylko was! Helenę spojrzała na nią z obrzydzeniem. — Chłopcy? To wina Emily? Matt i John utkwili wzrok w miskach z płatkami i powoli pokiwali głowami.

Emily rozejrzała się wokół. Zdrada kuzynów tak ją oszołomiła, że nie mogła złapać oddechu. Miała ochotę wykrzyczeć im w twarz, co naprawdę stało się poprzedniej nocy. Matt pił wódkę z pępka jakiejś dziewczyny. Abby całowała się z pięcioma facetami i pewnie jeszcze z krową. Zaczęła się trząść. Czemu to robili? Mieli być jej p r z y-j a c i ó ł m i! — Wczoraj świetnie się bawiliście! - To kłamstwo! — wrzasnęła Abby. — Byliśmy przerażeni! Allen chwycił Emily za ramię i podniósł ją na równe nogi. Nikt nigdy nie potraktował jej tak brutalnie. - Nie zamierzamy tego tolerować — wycedził niskim głosem, zbliżając swoją twarz do twarzy Emily. Pachniał kawą i czymś organicznym, jakby ziemią. — Już nie jesteś tu mile widziana. Emily zrobiła krok w tył. Zamarła. -Co? — Wyświadczyliśmy twoim rodzicom ogromną przysługę — grzmiała Helenę. — Owszem, uprzedzali nas, że niezłe z ciebie ziółko, ale czegoś takiego się nie spodziewaliśmy. — Wzięła do ręki słuchawkę bezprzewodowego telefonu. - Zaraz do nich zadzwonię. Odwieziemy cię na lotnisko i niech oni się martwią, jak zapłacić za twój bilet powrotny. A potem zdecydują, co z tobą zrobić. Emily czuła na sobie wzrok wszystkich zebranych. Próbowała powstrzymać łzy, oddychając stęchłym powietrzem. Kuzyni ją zdradzili. Nie stanęli po jej stronie. Wszyscy byli przeciwko niej. Odwróciła się i pognała do swojego pokoju. W mgnieniu oka wrzuciła wszystkie ubrania do torby. Większość

jej ciuchów nadal pachniała jej domem — mieszanką płynu do płukania tkanin i przypraw, których używała mama. Cieszyła się, że nigdy nie przesiąkną zapachem tego okropnego miejsca. Zanim zasunęła zamek torby, pomyślała, że pewnie Helenę właśnie dzwoni do jej rodziców i o wszystkim ich informuje. Wyobraziła sobie mamę, która stoi w kuchni ze słuchawką przy uchu i mówi: — Błagam, nie odsyłajcie Emily. Nasze życie jest bez niej idealne. Łzy napłynęły jej do oczu i poczuła ból w piersi. Nikt jej nie chciał. Co mogła zrobić Helenę? Odesłać Emily gdzie indziej? Do szkoły wojskowej? Do z a ko n u ? Czy one jeszcze istniały? — Muszę się stąd wydostać — Emily szepnęła, jakby mówiła do pustych ścian pokoju. Jej komórka nadal leżała w słoiku w korytarzu. Pokrywka łatwo się odkręciła i nie rozległ się alarm. Wsadziła telefon do kieszeni, wzięła bagaż i zeszła na dół po schodach. Jeśli uda jej się wyjść z domu Weaverów, to powinna dotrzeć do oddalonego o dwa kilometry przydrożnego sklepiku. Tam zaplanuje swoje następne posunięcie. Kiedy wybiegła na werandę, ledwo zauważyła Abby skuloną na podwieszanej ławce. Emily ze zdumienia upuściła na ziemię torbę. Abby wygięła usta w okropnym grymasie. — Nigdy nas nie złapała. Więc to ty zrobiłaś coś, co zwróciło jej uwagę. — Nic nie zrobiłam — broniła się bezradnie Emily. — Przysięgam.

— A teraz przez ciebie dostaniemy areszt domowy na kilka miesięcy. — Abby przewróciła oczami. — A tak w ogóle, Trista Taylor to największa dziwka pod słońcem. Wskakuje na wszystko, co się rusza, facetów i dziewczyny. Emily cofnęła się o krok. Zaniemówiła. Chwyciła torbę i pobiegła przed siebie. Kiedy dotarła do bramki, zauważyła, że wciąż stoi tam przywiązana koza z pobrzękującym dzwoneczkiem u szyi. Lina była tak krótka, że zwierzę nie mogło się położyć, a Helenę najwyraźniej nie dała jej nic do picia. Kiedy Emily spojrzała w żółte oczy kozy o kwadratowych źrenicach, poczuła więź łączącą ją, kozła ofiarnego, z tą „złą" kozą. Wiedziała, jak czuje się ktoś okrutnie i niesprawiedliwie ukarany. Odetchnęła głęboko i rozwiązała linę wokół szyi zwierzęcia. Otworzyła bramkę i zaczęła poganiać kozę. — No dalej — szepnęła. — Uciekaj. Koza patrzyła na Emily i dziwnie wydymała pyszczek. Zrobiła krok w tył, potem następny. Kiedy przeszła przez furtkę, pobiegła wzdłuż drogi. Wydawała się wolna i szczęśliwa. Emily zatrzasnęła za sobą bramkę. Też była cholernie szczęśliwa, że stąd ucieka.

10 NIE TAKIEJ ROZRYWKI OCZEKIWAŁA ARIA W poniedziałek po południu chmury zasnuły niebo nad Rosewood, przynosząc z sobą wiatr szumiący w żółtych liściach klonów. Aria naciągnęła na uszy jasnoczer-wony beret z owczej wełny i truchtem pobiegła do budynku mieszczącego w sobie wydział sztuk wizualnych Uniwersytetu Hollis na pierwsze zajęcia sztuki mimowolnej. Na ścianach głównego holu wisiały prace studentów oraz ogłoszenia dotyczące aukcji dzieł sztuki i anonse o poszukiwaniu współlokatorów. Aria zauważyła ulotkę z napisem: CZY WIDZIAŁEŚ PODGLĄDACZA Z ROSEWOOD? Na kartce widniało skserowane zdjęcie sylwetki majaczącej wśród drzew, tak rozmazane i niewyraźne jak fotografie potwora z Loch Ness. W zeszłym tygodniu media donosiły, że w Rosewood grasuje podglądacz, który śledzi mieszkańców, rejestrując każde ich działanie. Ale Aria nie słyszała o nim od kilku dni... od kiedy otrzymała ostatnią wiadomość od A.

Winda nie działała, więc Aria wspięła się po zimnych, szarych schodach na drugie piętro. Bez trudu znalazła salę, w której ku jej zdumieniu zgaszono światło. W środku panowała cisza. Na drugim końcu pomieszczenia przy oknie majaczył jakiś niewyraźny kształt. Kiedy wzrok Arii przywykł do ciemności, zdała sobie sprawę, że sala jest pełna ludzi. — Wejdź — powiedziała do niej kobieta o niskim, aksamitnym głosie. Aria po omacku dotarła do tylnej ściany pomieszczenia. Stara podłoga trzeszczała i skrzypiała. Ktoś obok pachniał miętą i czosnkiem. Ktoś inny papierosami. Usłyszała zduszony chichot. — Chyba przyszli już wszyscy — ponownie rozległ się głos. — Nazywam się Sabrina. Witajcie na zajęciach sztuki mimowolnej. Pewnie się zastanawiacie, dlaczego stoimy w ciemności. Myślicie, że sztukę powinno się oglądać, prawda? No cóż, nie do końca. Sztuka angażuje też dotyk i węch... a na pewno uczucia. Ale to wymaga od nas otworzenia się. Wymaga zanegowania wszystkiego, co uznajemy za pewne. Każe zaakceptować nieprzewidywalność życia, przekroczyć wszelkie ograniczenia i zacząć wszystko od nowa. Aria powstrzymała ziewnięcie. Sabrina mówiła powoli głosem miękkim jak plusz, który powodował, że Aria miała ochotę położyć się na podłodze i zamknąć oczy. — Wyłączyłam światło, żeby przeprowadzić z wami pierwsze ćwiczenie — oznajmiła Sabrina. — Każdy buduje sobie w głowie czyjś obraz na podstawie pewnych przesłanek, na przykład dźwięku głosu. Albo muzyki, jakiej ten ktoś słucha. Albo tego, co wiemy o przeszłości tej osoby.

Czasem nasze sądy okazują się nietrafne. Czasem wręcz zupełnie błędne. Wiele lat wcześniej Aria i Ali chodziły w sobotę na zajęcia plastyczne. Gdyby Ali siedziała teraz obok niej, pewnie przewróciłaby oczami i nazwała Sabrinę jajogłową nudziarą z włochatymi pachami. Ale dziś to, co mówiła Sabrina, nabierało dla Arii sensu, szczególnie w odniesieniu do Ali. W ciągu ostatnich dni okazało się, że Aria nic nie wiedziała o swojej przyjaciółce. Nigdy nie przyszłoby jej do głowy, że Ali może mieć sekretny romans z chłopakiem siostry swojej najlepszej przyjaciółki, choć przecież dzięki temu odkryciu przedziwne zachowanie Ali przed zniknięciem nabierało innego znaczenia. W ciągu tych ostatnich miesięcy Ali znikała na długo w czasie weekendów. Twierdziła, że wyjeżdża z rodzicami za miasto — pewnie wtedy widywała się z łanem. Kiedyś Aria pojechała na rowerze do Ali, żeby zrobić jej niespodziankę, i zastała ją, jak siedziała w spychaczu na podwórku i rozmawiała przez telefon. — Zobaczymy się w weekend, to pogadamy, dobra? — powiedziała Ali do słuchawki. Kiedy Aria zawołała jej imię, Ali odwróciła się spłoszona. — Z kim rozmawiasz? — zapytała niewinnie. Ali zatrzasnęła klapkę telefonu i zmrużyła oczy. Przez chwilę myślała nad czymś, a potem powiedziała: — Myślałam o tej dziewczynie, z którą całował się twój tata. Założę się, że rzuca się na wszystkich facetów. To znaczy, pewnie jest ostra, skoro poderwała nauczyciela. Aria odwróciła się przerażona. Ali była z nią, gdy przyłapała Byrona na całowaniu się z Meredith. Od tamtej

chwili wciąż o tym wspominała. Dopiero w połowie drogi do domu, pędząc na rowerze, Aria zdała sobie sprawę, że Ali nie odpowiedziała na jej pytanie. — Chcę, żebyście zrobili coś takiego — powiedziała głośno Sabrina, wyrywając Arię ze świata wspomnień. — Chwyćcie za ręce kogoś, kto stoi obok. Spróbujcie sobie wyobrazić, jak wygląda ta osoba, dotykając jej dłoni. Potem zapalimy światło i każdy naszkicuje portret tej osoby na podstawie swoich wyobrażeń. Aria potknęła się w ciemności. Ktoś chwycił ją za ręce i zaczął dotykać jej nadgarstków i wnętrza dłoni. — Jaką twarz widzicie, dotykając tych dłoni? — zawołała Sabrina. Aria zamknęła oczy i próbowała myśleć. Dłoń, którą trzymała, była drobna, zimna i sucha. Zaczęła sobie wyobrażać tę twarz. Najpierw wydatne kości policzkowe, potem jasnoniebieskie oczy. Długie blond włosy i różowe, kształtne usta. Poczuła skurcz żołądka. Myślała o Ali. — Teraz odwróćcie się — instruowała Sabrina. — Wyj -mijcie szkicowniki, a ja włączę światło. Nie patrzcie na swoich partnerów. Narysujcie dokładnie to, co pojawiło się w waszym umyśle. Zobaczymy, czym będą się różnić wasze rysunki od modeli. Jasne światło oślepiło Arię, kiedy trzęsącą się dłonią wyciągała z torby szkicownik. Ostrożnie zaczęła kreślić portret na kartce, lecz mimowolnie rysowała portret Ali. Kiedy odsunęła rysunek od twarzy, ścisnęło ją w gardle. Na ustach Ali czaił się łobuzerski uśmieszek, a w oczach błyskały diabelskie ogniki. — Ładnie — powiedziała Sabrina, która idealnie pasowała do swojego głosu. Miała długie, splątane, brązowe

włosy, wielkie piersi i miękki brzuch oraz szczupłe nogi niczym mały ptak. Stanęła obok jej partnerki. — P i ę kn i e — szepnęła. Aria poczuła ukłucie zazdrości. Czemu jej portret nie był piękny? Ktoś malował lepiej od niej? To niemożliwe. — Koniec czasu — zawołała Sabrina. — Odwróćcie się i pokażcie swoje prace partnerom. Aria odwróciła się powoli, ciekawa, jak wygląda rzekomo piękny szkic jej partnerki. I faktycznie... był p i ę k n y. Twarz na portrecie w niczym nie przypominała Arii, ale i tak autor rysunku miał o wiele większe umiejętności niż ona. Aria podniosła wzrok na osobę stojącą obok niej. Dziewczyna miała na sobie dopasowaną różową bluzkę Nanette Lepore, ciemne włosy spływające na ramiona i mleczną czystą cerę. Wtedy Aria dostrzegła znajomy zadarty nosek i wielkie okulary od Gucciego. U stóp dziewczyny spał pies w niebieskiej płóciennej kamizelce. Aria w jednej chwili zamieniła się w bryłę lodu. — Nie widzę, co namalowałaś — powiedziała jej partnerka miękkim, słodkim głosem. Wskazała dłonią na swojego psa przewodnika. — Ale jestem pewna, że wyszło super. Aria nie potrafiła wydobyć z siebie słowa. Jej partnerką była Jenna Cavanaugh.

11 MIŁO CIĘ ZNOWU WIDZIEĆ... W PEWNYM SENSIE Hannie wydawało się, że od wielu dni wiruje wśród gwiazd, kiedy nagle znalazła się w snopie jasnego światła. Znowu siedziała na ganku domu Ali. Znowu czuła się tak, jakby ubranie miało na niej popękać. — Zrobimy naszą całonocną imprezę w domku Melis-sy! — mówiła Spencer. — Super — uśmiechnęła się od ucha do ucha Ali. Hanna zamarła. Może utknęła w tym dniu, jak główny bohater filmu Dzień Świstaka? Może Hanna musi przeżyć ten dzień tyle razy, aż wreszcie postąpi właściwie i przekona Ali o grożącym jej śmiertelnym niebezpieczeństwie. Ale... kiedy Hanna po raz ostatni wróciła do tych wspomnień, Ali podeszła do niej blisko i zapewniła ją, że nic się jej nie stało. Ale przecież s t a ł o s i ę . W s z ys t ko s i ę z a w a l i ł o . — Ali — dopytywała Hanna. — Co to znaczy, że wszystko jest w porządku?

Ali nie zwracała na nią uwagi. Obserwowała Melissę idącą wzdłuż ogrodzenia domu Hastingsów. Przez ramię przewiesiła togę, którą miała włożyć na zakończenie roku szkolnego. — Hej, Melisso! — zaszczebiotała Ali. — Cieszysz się, że lecisz do Pragi? — Jakie to ma znaczenie? — zawołała Hanna. — Odpowiedz na moje pytanie! — Czy Hanna coś... mó wi ? — dobiegał z daleka jakiś głos. Hanna zadarła głowę. To nie był głos żadnej z jej przyjaciółek. W oddali Melissa położyła dłoń na biodrze. — Oczywiście. — ł a n jedzie z tobą? Hanna ujęła w dłonie twarz Ali. — łan się nie liczy — powiedziała zdecydowanym tonem. — Posłuchaj mnie, Ali! — Kto to jest łan? — czyjś głos dochodził z bardzo daleka, jakby z drugiego końca długiego tunelu. Był to głos Mony Vanderwaal. Hanna rozejrzała się, ale w okolicy nie dostrzegła Mony. Ali popatrzyła na Hannę i westchnęła z desperacją. — Daj spokój, Hanna. — Jesteś w niebezpieczeństwie — przekonywała ją dalej Hanna. — Czasem pozory mylą — wyszeptała Ali. — Co masz na myśli? — Hanna była coraz bardziej zdezorientowana. Kiedy wyciągnęła dłoń w stronę Ali, jej ręka przeszła przez ciało przyjaciółki, jakby była tylko obrazem projektowanym na ekranie.

— O kogo ona pyta? — rozległ się znowu głos Mony. Hanna otworzyła oczy. Jasne, ostre światło uderzyło w jej źrenice. Leżała na plecach na niewygodnym materacu. Wokół niej stało kilka znajomych postaci — Mona, I^ucas Beattie, mama i tata. T a t a ? Hanna chciała zmarszczyć czoło, ale niesamowicie bolały ją mięśnie twarzy. — Hanna — Monie drżał podbródek. — O Boże... o b u d z i ł a ś się. — Jak się czujesz, kochanie? — pytała mama. — Możesz mówić? Hanna spojrzała na swoje ręce. Na szczęście nie przypominały wielkich kawałów cielęciny. Potem zauważyła, że w zgięciu łokcia ma wbitą kroplówkę, a jej przedramię pokrywa gips. — Co się stało? — zapytała zachrypniętym głosem. To, co widziała, wyglądało jak teatralna inscenizacja. O wiele realniejsza wydawała jej się sytuacja na werandzie, z przyjaciółkami. — Gdzie Ali? — zapytała. Rodzice wymownie spojrzeli po sobie. — Ali nie żyje — powiedziała cicho mama. — Proszę jej nie męczyć. — Siwowłosy mężczyzna z orlim nosem i w kitlu odsunął kotarę i stanął u stóp jej łóżka. — Hanno, nazywam się doktor Geist. Jak się czujesz? — Gdzie ja do cholery jestem? — spytała zniecierpliwiona Hanna. Tata wziął ją za rękę. — Miałaś wypadek. Bardzo się o ciebie martwiliśmy. Hanna spojrzała jeszcze raz na otaczające ją twarze, a potem na wszystkie przyrządy, do których była podpięta.

Oprócz kroplówki zauważyła elektrokardiograf i rurkę, którą dostarczano tlen do jej nosa. Robiło jej się na przemian zimno i gorąco, a w głowie czuła zupełny zamęt. — Wypadek? — szepnęła. — Wpadłaś pod samochód — wyjaśniła mama. — Pod szkołą. Nie pamiętasz? Prześcieradło wydało jej się nagle lepkie, jakby ktoś rozlał na nim roztopiony ser. Nie mogła sobie przypomnieć żadnego wypadku. Pamiętała tylko, że zanim znalazła się na werandzie u Ali, dostała sukienkę w kolorze szampana od Zaca Posena, którą miała włożyć na urodziny Mony. To się wydarzyło w piątek wieczorem, dzień przed urodzinami. Hanna spojrzała na Monę. Na jej twarzy malowało się jednocześnie przerażenie i ulga. Miała pod oczami paskudne fioletowe sińce, jakby nie spała od wielu dni. — Nie przegapiłam twoich urodzin? Lucas chrząknął. Mona zesztywniała. -Nie... — Wypadek miałaś potem — powiedział Lucas. — Nie pamiętasz? Hanna próbowała wyciągnąć z nosa rurkę dostarczającą tlen — nikt nie wyglądał atrakcyjnie z kawałkiem plastiku dyndającym u nosa — ale okazało się, że rurka została mocno przyklejona taśmą. Zamknęła oczy i próbowała odnaleźć w pamięci jakieś fakty, które pomogłyby jej odświeżyć pamięć. Ale widziała nad sobą tylko twarz Ali, która szepcze coś, a potem znika w ciemności. — Nie — szepnęła Hanna. — Nic nie pamiętam.

12 NA GIGANCIE W poniedziałek późnym wieczorem Emily usiadła na jasnoniebieskim stołku barowym przy ladzie w kawiarni naprzeciwko dworca autobusowego w Akron w stanie Ohio. Przez cały dzień nic nie jadła i zastanawiała się, czy nie zamówić kawałka okropnie wyglądającego placka z wiśniami, który idealnie pasowałby do kawy o metalicznym posmaku. Obok niej jakiś starszy pan powoli jadł pudding z tapioki, a mężczyzna o sylwetce przypominającej kręgiel i jego przyjaciel podobny do ogrodowej tyczki pożerali tłuste hamburgery i frytki. Z szafy grającej dochodziła melodia country, a barmanka oparta o kasę wycierała z kurzu magnesy na lodówkę, które można było kupić w promocji za dziewięćdziesiąt dziewięć centów. — Dokąd jedziesz? — zapytał jakiś głos. Emily spojrzała prosto w oczy kucharza, postawnego mężczyzny, który wyglądał tak, jakby w czasie wolnym od smażenia cheeseburgerów polował z łukiem na dziką

zwierzynę. Emily szukała wzrokiem plakietki z jego imieniem, ale mężczyzna jej nie miał. Tylko na jego czapeczce bejsbolowej nadrukowane było wielkie A. Przeszły ją ciarki i poczuła suchość w gardle. — Skąd pan wie, że gdzieś jadę? Spojrzał na nią przenikliwie. — Nie jesteś stąd. A naprzeciwko jest dworzec autobusowy. I masz wielką torbę. Spryciarz ze mnie, co? Emily westchnęła i popatrzyła na dno filiżanki. W niecałe dwadzieścia minut przemierzyła dwa kilometry od domu Helenę do małego sklepu przy drodze, choć miała bardzo ciężką torbę. Stamtąd autostopem podjechała do dworca i kupiła bilet na pierwszy autobus, który wyjeżdżał poza granice stanu Iowa. Niestety zawiózł ją tylko do Akron, gdzie nikogo nie znała. Co gorsza, w autobusie pachniało gazem, a siedzący obok facet na cały głos puścił swojego iPoda i śpiewał do wtóru muzyki zespołu Fali Out Boy, którego Emily z całego serca nie znosiła. Kiedy wreszcie autobus zatrzymał się na stacji, ku swojemu zdumieniu znalazła pod siedzeniem kr a b a . A przecież ocean był oddalony o setki kilometrów. Gdy wyszła na płytę dworca i zobaczyła na tablicy z rozkładem jazdy, że o dziesiątej wieczorem odjeżdża autobus do Filadelfii, poczuła w sercu bolesne ukłucie. Nigdy tak bardzo nie tęskniła za Pensylwanią. Zamknęła oczy i dotarło do niej, że uciekła z domu. Naprawdę. Wcześniej wielokrotnie wyobrażała sobie, że się zrywa. Ali mówiła, że ucieknie razem z nią. Marzyły o Hawajach. Albo o Paryżu. Ali chciała, żeby podróżowały pod zmyślonymi nazwiskami. Emily uznała, że to chyba dość trudne, na co Ali, wzruszając ramionami, odparła:

— Nie. Przecież udawanie kogoś innego go łatwizna. Niezależnie od wybranej trasy miały spędzać z sobą wiele czasu, a Emily skrycie liczyła na to, że Ali przekona się, że kocha ją tak bardzo jak ona ją. Ale Emily w końcu zawsze ogarniały wątpliwości i mówiła: — Ali, nie masz powodu do ucieczki. Żyjesz tu jak w bajce. Ali wzruszała w odpowiedzi ramionami i przyznawała jej rację. A w końcu ktoś ją zabił. Kucharz pogłośnił telewizor stojący obok tostera z ośmioma otworami na grzanki i otworzył paczkę chipsów. Kiedy Emily podniosła głowę, zobaczyła reporterkę CNN przed szpitalem w Rosewood. Emily mijała go każdego dnia, jadąc do szkoły. — Mamy informacje, że siedemnastoletnia Hanna Marin, mieszkająca w Rosewood przyjaciółka Alison DiLau-rentis, której ciało znaleziono miesiąc temu obok jej dawnego domu, właśnie obudziła się ze śpiączki. Zapadła w nią w sobotę w wyniku tragicznego wypadku — informowała reporterka. Filiżanka Emily uderzyła o spodek. Ś p i ą c z ka ? Na ekranie pojawili się rodzice Hanny, potwierdzając wcześniejsze doniesienia. Na ich twarzach malowała się ogromna ulga. Nadal nie ustalono, kto spowodował wypadek. Emily zasłoniła usta dłonią, która wciąż pachniała skajową tapicerką siedzenia w autobusie. Wyciągnęła z kieszeni spodni swoją komórkę i włączyła ją. Próbowała oszczędzać baterię, bo zostawiła ładowarkę w Iowa. Trzęsącą się dłonią wybrała numer do Arii. Włączyła się poczta głosowa.

— Aria, tu Emily — powiedziała po usłyszeniu sygnału. — Właśnie dowiedziałam się o Hannie i... Urwała i spojrzała znowu na ekran. W prawym górnym rogu pojawiła się jej twarz na fotografii zrobionej w zeszłym roku do albumu szkolnego. — Na tym nie koniec wieści z Rosewood. Inna przyjaciółka Alison DiLaurentis, Emily Fields, zaginęła - mówiła reporterka. — Odwiedzała rodzinę w Iowa, ale dziś rano zniknęła. Kucharz przewrócił mięso smażące się na patelni i spojrzał na ekran. Popatrzył z niedowierzaniem na Emily, a potem znowu na ekran. Upuścił na podłogę metalową szpatułkę. Emily rozłączyła się, nie nagrywając do końca wiadomości dla Arii. Na ekranie telewizora pojawili się jej rodzice przed ich domem pokrytym błękitnymi panelami. Tata miał na sobie swoją najlepszą koszulkę polo w kratkę, a mama kaszmirowy kardigan narzucony na ramiona. Carolyn stała z boku i pokazywała do kamery zdjęcie Emily z zawodów pływackich. Emily poczuła się zażenowana, że w dzienniku telewizyjnym oglądanym w całym kraju pokazują jej podobiznę w skąpym kostiumie kąpielowym. — Bardzo się martwimy — powiedziała matka Emily. — Chcemy przekazać Emily, że bardzo ją kochamy i chcemy, żeby wróciła do domu. W oczach Emily pojawiły się łzy. Żadne słowa nie oddałyby tego, co czuła, gdy mama wypowiadała trzy krótkie słowa: „bardzo ją kochamy". Zeszła ze stołka i włożyła kurtkę. Nad przednią szybą stojącego po drugiej stronie ulicy autobusu pomalowanego na czerwono, niebiesko i srebrno widniał wielki napis FILADELFIA. Zegar z reklamą

7-Up wiszący nad barem pokazywał godzinę 21.53. "Błagam, niech będą jakieś wolne miejsca w autobusie o dziesiątej " — modliła się w duchu Emily. Spojrzała na leżący obok, odręcznie napisany rachunek. — Zaraz wrócę — powiedziała do kucharza, chwytając za torby. — Muszę szybko kupić bilet. Kucharz popatrzył na nią tak, jakby porwało go tornado i rzuciło na jakąś obcą planetę. — Nie martw się o to — powiedział cicho. — Kawa na koszt firmy. — Dzięki! Dzwoneczki przy drzwiach zadźwięczały, kiedy wychodziła. Przebiegła przez pustą ulicę i wpadła na dworzec, dziękując kosmicznym siłom za to, że do kasy nie ustawiła się kolejka. Wreszcie wiedziała, dokąd jedzie. Do domu.

13 TYLKO FRAJERZY WPADAJĄ POD SAMOCHÓD We wtorek rano, zamiast iść na zajęcia pilatesu dla zaawansowanych w centrum Body Tonie, Hanna leżała na łóżku, a dwie pielęgniarki myły ją gąbkami. Po ich wyjściu doktor Geist wszedł do pokoju i włączył światło. — Proszę to wyłączyć! — rozkazała Hanna i zakryła szybko twarz. Doktor Geist nie wykonał jej polecenia. Hanna zażyczyła sobie zmiany lekarza - skoro już musiała tu spędzić tyle czasu, to może powinien zająć się nią ktoś odrobinę przystojniejszy — ale nikt w tym szpitalu jej nie słuchał. Hanna zasłoniła się kołdrą i spojrzała do lusterka w puderniczce Chanel. Nadal patrzyła na nią twarz potwora, ze szwami na podbródku, podbitymi oczami, spuchniętą, purpurową dolną wargą i wielkim sińcem na obojczyku. Miną wieki, zanim włoży jakąś głęboko wyciętą bluzkę. Westchnęła i zamknęła puderniczkę. Nie mogła

się doczekać, kiedy pójdzie do kosmetyczki i choć trochę zatuszuje wszystkie blizny. Doktor Geist zbadał Hannę i zapisał wyniki obserwacji w komputerze, który wyglądał, jakby powstał w latach sześćdziesiątych. — Szybko wracasz do zdrowia. Opuchlizna zeszła i nie pozostawiła w mózgu żadnych trwałych uszkodzeń. Twoje organy wewnętrzne też nie ucierpiały za bardzo. To cud. — Akurat — wymamrotała pod nosem Hanna. — To naprawdę cud — wtrącił się tata Hanny, który właśnie wszedł i stanął za doktorem Geistern. — Strasznie się o ciebie martwiliśmy. To skandal, że ktoś zrobił coś takiego i nadal przebywa na wolności. Hanna rzuciła na niego okiem. Tata miał na sobie grafitową marynarkę oraz eleganckie, czarne i lśniące mokasyny. Od kiedy się obudziła dwanaście godzin wcześniej, był niesłychanie cierpliwy i zgadzał się na każdą zachciankę Hanny. A ona oczywiście miała mnóstwo życzeń. Najpierw zażądała, żeby przeniesiono ją do osobnej sali. Nie miała najmniejszej ochoty wysłuchiwać, jak starsza pani leżąca obok opowiada o swoim jelicie grubym i o czekającej ją operacji wszczepienia sztucznego biodra. Potem kazała sobie kupić w pobliskim sklepie przenośny odtwarzacz DVD i kilka płyt. Na szpitalnych telewizorach można było oglądać tylko sześć beznadziejnych kanałów. Ubłagała tatę, żeby skłonił pielęgniarki do zwiększenia jej dawek środków przeciwbólowych. Uznała, że materac na łóżku szpitalnym jest bardzo niewygodny, i zażądała, aby tata kupił jej specjalny materac dopasowujący się do kształtu ciała. Chyba mu się udało, bo miał przy sobie wielką plastikową torbę.

Doktor Geist zawiesił tablicę z wynikami badań Hanny na oparciu łóżka. -Wypuścimy cię do domu za kilka dni. Masz jakieś pytania? - Tak - Hanna nadal mówiła zachrypniętym głosem. Pewnie z powodu stale włączonego wentylatora w szpitalnej sali. Pokazała na kroplówkę wbitą w ramię. - Ile kalorii dziennie pompujecie we mnie w ten sposób? Czuła się o wiele lżejsza, więc pewnie schudła w czasie pobytu szpitalu - przynajmniej tyle! - ale chciała się upewnić. Doktor Geist spojrzał na nią jak na wariatkę. Pewnie on też chciałby móc wyłączać pacjentów za pomocą guzika. - To antybiotyki i woda, żebyś się nie odwodniła -szybko wyjaśnił tata. Poklepał Hannę po ramieniu. - Poczujesz się dzięki temu o niebo lepiej. Doktor Geist wyłączył światło, kiedy wyszedł zaraz za tatą z sali. Hanna wpatrywała się w przez chwilę w zamknięte drzwi, ale po chwili opadła na poduszki. Nastrój mógł jej poprawić tylko sześciogodzinny masaż wykonany przez przystojnego Włocha, najchętniej modela, a jeszcze chętniej - bez koszulki. A, i jeszcze przydałaby jej się nowa twarz. Nie mogła zrozumieć, dlaczego to wszystko jej się przydarzyło. Wydawało jej się, że za chwilę obudzi się we własnym łóżku, na prześcieradle z luksusowej, gęsto tkanej bawełny, piękna jak dawniej i gotowa wybrać się na zakupy z Moną. Kto normalny wpada pod samochód? Na dodatek wcale nie trafiła do szpitala z jakiegoś niezwykłego powodu. Nikt jej nie porwał ani nie przeżyła tsunami, jak ta modelka Petra Nemcova.

Najbardziej jednak przerażało ją coś innego. Nawet nie chciała o tym myśleć. Nie pamiętała zupełnie nic z tamtej nocy, nawet urodzin Mony. W drzwiach stanęły dwie dziewczyny w znajomo wyglądających, granatowych marynarkach. Kiedy Aria i Spencer zobaczyły, że Hanna nie śpi i ma się nie najgorzej, podbiegły do niej z zatroskanymi twarzami. — Chciałyśmy cię odwiedzić wczoraj wieczorem — tłumaczyła się Spencer - ale pielęgniarki nas nie wpuściły. Hanna zauważyła, że Aria z obrzydzeniem przygląda się jej zielonkawym siniakom. — Co? — warknęła, przeczesując dłońmi kasztanowe włosy, które właśnie spryskała sprayem do układania. -Może powinnaś zachowywać się trochę bardziej jak pensjonarka. Sean to uwielbia. Nadal nie mogła darować Seanowi Ackardowi, że zerwał z n i ą dla Arii. Dziś włosy Arii zwisały w bezładnych kołtunach. Pod szkolną marynarką miała luźną sukienkę w czarno-białą kratę. Wyglądała jak skrzyżowanie tej pomylonej perkusistki z White Stripes z obrusem. Poza tym powinna wiedzieć, że jeśli Appleton przyłapie ją w szkole bez plisowanej spódniczki pasującej do marynarki, to natychmiast odeśle ją do domu, żeby się przebrała. — Zerwaliśmy z sobą - wymamrotała Aria. Hanna uniosła brwi ze zdumienia. — N a p r a wd ę ? Czemu? Aria usiadła przy łóżku Hanny na małym pomarańczowym krześle. — Teraz to nieistotne. Najważniejsze teraz... to. Ty. — Jej oczy napełniły się łzami. - Żałuję, że nie udało nam się

dojechać na plac zabaw szybciej. Wciąż o tym myślę. Mogłyśmy zatrzymać ten samochód. Zepchnąć cię z drogi. Hanna patrzyła na nią i coś powoli zaciskało się w jej gardle. — Byłaś tam? Aria pokiwała głową i spojrzała na Spencer. -Wszystkie tam byłyśmy. Emily też. Chciałaś się z nami spotkać. Serce Hanny zaczęło bić szybciej. — Naprawdę? Aria zbliżyła się do niej. Jej oddech pachniał gumą Orbit Miętowe Mojito. Hanna nienawidziła tego zapachu. — Twierdziłaś, że wiesz, kim jest A. — C o ? — wyszeptała Hanna. - N i e p a m i ę t a s z ? - Spencer z trudem powstrzymywała krzyk. Hanno, ten wypadek to wina A.! - Wyciągnęła komórkę i podała Hannie. - Patrz! Hanna spojrzała na ekran. „Wiedziała za dużo - A". — Dostałyśmy to od A. zaraz po twoim wypadku - wyszeptała Spencer. Hanna nie wierzyła własnym uszom. Wydawało jej się, że jej umysł to wielka torba od Gucciego, a kiedy grzebała na jej dnie, nie potrafiła wydobyć żadnych wspomnień. — O mało nie umarłam z powodu A.? Poczuła kamień w żołądku. Od kiedy się obudziła, miała jakieś dziwne przeczucie, że to nie był wypadek. Jednak próbowała je stłumić, wmówić sobie, że to nonsens. — Może rozmawiałaś z A.? - dopytywała się Spencer. -A może widziałaś A.? Spróbuj sobie przypomnieć. Jak ci się nie uda, to A. może...

Urwała. — ... znowu zaatakować - dokończyła szeptem Aria. Hanna zaczęła się histerycznie trząść. Oblał ją zimny pot. — Ostatnie, co pamiętam, to wieczór przed urodzinami Mony wyjąkała. - A potem siedziałyśmy na tarasie u Ali. Wróciłyśmy do siódmej klasy. Następnego dnia Ali miała zniknąć, a my rozmawiałyśmy o imprezie w domku Me-lissy. Musicie pamiętać. — No jasne — Spencer spojrzała w dal. — Próbowałam ostrzec Ali, że następnego dnia umrze — wyjaśniła Hanna, coraz bardziej rozgorączkowana. — Ale ona nie zwracała na mnie uwagi. A potem na mnie spojrzała i powiedziała, żebym przestała się tym tak przejmować. I że wszystko u niej w porządku. Spencer i Aria wymieniły porozumiewawcze spojrzenia. — Hanno, to był tylko sen — wytłumaczyła jej Aria. — No jasne — Hanna przewróciła oczami. — Przecież mówię, że Ali stała przede mną jak żywa, jakby siedziała t a m — pokazała palcem na różowy balon z napisem WRACAJ DO ZDROWIA, przywiązany do poręczy łóżka. Balon wyglądał jak człowieczek z napompowaną głową, rękami i nogami. Potrafił nawet chodzić. Zanim Aria i Spencer zdążyły odpowiedzieć, rozległ się donośny głos. — Gdzie leży naj seksowni ej sza dziewczyna w całym szpitalu? W drzwiach stała Mona z wyciągniętymi ramionami. Ona też miała na sobie szkolny mundurek i niesamowite botki od Marca Jacobsa, których Hanna nigdy nie widziała. Mona spojrzała podejrzliwie na Arię i Spencer,

a potem rzuciła na stolik przy łóżku stos czasopism: „Vo-gue", „Elle", „Cosmopolitan" i kilka innych. - Pourvous, Hanna. Lindsay Lohan miała kilka przygód, o których koniecznie musimy porozmawiać, - Uwielbiam cię - zawołała Hanna, wykorzystując okazję do zmiany tematu. Nie miała teraz głowy do A. Po prostu nie i już. Cieszyła się, że dzień wcześniej naprawdę widziała przy swoim łóżku Monę, a nie jej zjawę. W zeszłym tygodniu trochę się pokłóciły, ale przecież dobrze pamiętała, że Mona przysłała jej sukienkę na swoje przyjęcie urodzinowe. Wiedziała, że przyjaciółka w ten sposób chce się pojednać, choć z jakiegoś powodu nie pamiętała, żeby z sobą o tym rozmawiały. Zawsze gdy się godziły, dawały sobie nawzajem prezenty, na przykład oprawkę na iPoda albo parę eleganckich rękawiczek. Spencer spojrzała na Monę. - Skoro Hanna się obudziła, to chyba możemy odwołać piątkową imprezę? Hanna się ożywiła. - Jaką imprezę? Mona usiadła na krawędzi łóżka Hanny. - Miałyśmy zorganizować czuwanie dla ciebie w klubie w Rosewood - wyjaśniła Mona. - Zaprosiłyśmy całą szkołę. Hanna zasłoniła usta dłonią, bardzo poruszona. - Naprawdę chciałyście to zrobić... dla mnie? Spojrzała Monie prosto w oczy. To bardzo dziwne, że chciała zorganizować imprezę razem ze Spencer. Bynajmniej nie pałała miłością do jej dawnych przyjaciółek. Tymczasem Mona wyglądała na podekscytowaną. Hanna rozczuliła się.

- Skoro już zarezerwowałyście miejsce w klubie, to może zrobimy imprezę powitalną - ostrożnie zasugerowała Hanna i w duchu modliła się, żeby Mona nie uznała tego za zły pomysł. Mona wydęła usta. - Nie odmówię udziału w żadnej imprezie. Szczególnie na twoją cześć, Han. Hanna rozpromieniła się. To była najlepsza wiadomość dnia. Lepsza nawet od pozwolenia na samodzielne korzystanie z toalety, jakiego udzieliły jej pielęgniarki. Najchętniej podskoczyłaby na łóżku i uściskała Monę za to, że znowu są najlepszymi przyjaciółkami, lecz była przywiązana do zbyt wielu rurek. - Zwłaszcza że nie pamiętam w ogóle twoich urodzin -dodała Hanna. - Fajnie było? Mona spuściła wzrok, ściągając jakiś niewidzialny pyłek ze swetra. - No powiedz - nalegała Hanna. - Zniosę to, nawet jak powiesz, że było bosko. - Zastanawiała się nad czymś przez chwilę. - Mam superpomysł. Skoro zbliża się Halloween, a ja nie wyglądam najpiękniej na świecie... - pokazała dłonią na swoją twarz - to może zrobimy bal maskowy? - Idealnie - przyklasnęła Mona. - Han, będzie cudownie! Mona i Hanna chwyciły się za ręce i zapiszczały, jakby Arii i Spencer w ogóle nie było w pokoju. Hanna nie miała zamiaru się nimi przejmować. Piszczeć razem mogły tylko najlepsze przyjaciółki, a w życiu Hanny to określenie zarezerwowane było wyłącznie dla jednej osoby.

14 PRZESŁUCHANIE, A MOŻE SZPIEGOWANIE We wtorek po południu, po krótkim spotkaniu z redakcją albumu rocznego i godzinnym treningu hokeja, Spencer zaparkowała na kolistym podjeździe wyłożonym błękitnymi płytkami. Obok srebrzystoszarego rangę rovera jej mamy stało auto policyjne. Spencer poczuła, jak serce podchodzi jej do gardła. W ostatnich dniach często się tak czuła. Czy popełniła błąd, mówiąc Melissie prawdę o Ali? Może Melissa wmówiła jej, że nie ma instynktu zabójcy, tylko po to, żeby uśpić jej czujność, a potem doniosła Wildenowi, że to Spencer zamordowała Ali? Spencer wróciła myślami do tamtego wieczoru. Jej siostra tak dziwnie się uśmiechała, kiedy powiedziała, że to nie Spencer zabiła Ali. Użyła dziwnego sformułowania — powiedziała, że zabić potrafi tylko ktoś w yj ą t ko w y. Czemu nie powiedziała s z a l o n y albo p o z b a wi o n y w s z e l ki c h u c z u ć ? Słowo w yj ą t ko w y

brzmiało jakoś tak... szczególnie. Spencer była tak przerażona, że od tamtej pory unikała Melissy. W jej obecności czuła się nieswojo i niepewnie. Kiedy weszła do głównego holu i zawiesiła swój płaszcz Burberry w szafie, zauważyła, że Melissa i łan, bardzo spięci, siedzą na kanapie w salonie, jakby dyrektor szkoły wezwał ich na dywanik. Inspektor Wilden siedział naprzeciwko nich w skórzanym fotelu. - Cz-cześć — wyjąkała zdumiona Spencer. - Och, Spencer — Wilden przywitał ją skinieniem. -Wybacz, ale muszę porozmawiać z twoją siostrą i łanem. Spencer cofnęła się o krok. - A o czym? - Mam do nich kilka pytań na temat wieczoru, kiedy zaginęła Alison DiLaurentis - wyjaśnił Wilden, patrząc do notatnika. Próbuję poznać kilka punktów widzenia. W pokoju panowała cisza. Słychać było tylko dźwięk aparatu do jonizacji powietrza, który mama kupiła, bo jej alergolog powiedział, że cząsteczki kurzu przyspieszają powstawanie zmarszczek. Spencer powoli wyszła z pokoju. - Na stole w holu leży list do ciebie - zawołała Melissa, kiedy Spencer zniknęła za rogiem w korytarzu. - Od mamy. Rzeczywiście, Spencer znalazła w holu stos listów obok wazy w kształcie ula, którą jej babcia dostała podobno w prezencie od Howarda Hughesa. List do Spencer leżał na samym wierzchu, w kremowej, otwartej kopercie z jej nazwiskiem zapisanym odręcznym pismem. W środku znalazła zaproszenie na grubym czerpanym papierze. Napisano na nim złotymi literami: „Komisja Złotej Orchidei zaprasza finalistów na śniadanie i rozmowy w restauracji Daniel w Nowym Jorku w piątek 15 października".

W rogu mama przykleiła odręcznie napisaną notkę: „Spencer, już to wyjaśniliśmy w szkole. Zarezerwowaliśmy pokoje w hotelu W na czwartek wieczorem". Spencer przysunęła papier do twarzy. Pachniał wodą kolońską Polo. A może to Wilden tak pachniał? Rodzice kibicowali jej, choć wiedzieli to, co wiedzieli? Nie mieściło jej się to w głowie. Poza tym fatalnie się z tym czuła. A może nie było w tym niczego złego? Przesunęła palcem po tłoczonych literach. Od trzeciej klasy marzyła o tym, że zdobędzie Złotą Orchideę, i rodzice na pewno o tym wiedzieli. Zresztą gdyby cała ta sprawa z Ali i A. tak bardzo jej nie przeraziła, na pewno udałoby jej się napisać pracę wartą tej nagrody. Więc niby czemu miałaby rezygnować? Przypomniały jej się słowa Melissy, która twierdziła, że w razie wygranej rodzice sowicie ją nagrodzą. A teraz tak bardzo potrzebowała jakiejś nagrody. Stojący w salonie zegar po dziadku wybił szóstą. Spencer odgadła, że Wilden czekał, aż pójdzie na górę, żeby zacząć przesłuchanie. Zrobiła kilka głośnych kroków na kilku pierwszych schodach, a potem maszerowała w miejscu, udając, że idzie na górę. Przez balustradę widziała doskonale twarze lana i Melissy, ale jej nikt nie widział. - No dobrze - Wilden chrząknął. - Wróćmy do Alison DiLaurentis. Melissa zmarszczyła nos. - Nadal nie rozumiem, co mamy z tym wspólnego. Powinien pan porozmawiać z moją siostrą. Spencer zacisnęła powieki. Z a c z ę ł o s i ę . - Proszę o odrobinę cierpliwości - powiedział powoli Wilden. Chyba oboje chcecie pomóc odnaleźć zabójcę Alison, prawda?

— Oczywiście - przytaknęła Melissa i zaczerwieniła się. — No więc — mówił dalej Wilden - oboje byliście w domku tuż przed tym, jak Alison zniknęła, tak? Melissa pokiwała głową. — One nas naszły. Rodzice zgodzili się, żeby Spencer zrobiła w domku całonocną imprezę. Myślała, że tego wieczoru będę już w Pradze, ale ja miałam jechać dopiero następnego dnia. Mimo to wyszliśmy i zostawiliśmy im domek. — Uśmiechnęła się z dumą, jakby zrobiła to z wrodzonej dobroci. — Dobrze — Wilden pisał coś w notatniku - i nie zauważyliście w ogrodzie niczego dziwnego? Nikt się nie kręcił w pobliżu? — Nie — powiedziała cicho Melissa. Spencer poczuła jednocześnie wdzięczność i zmieszanie. Dlaczego Melissa, zimna jak lód, nie wydała jej policji? — A co robiliście później? — zapytał Wilden. Melissa i łan wyglądali na zaskoczonych tym pytaniem. — Poszliśmy do piwniczki. O tam - łan pokazał ręką na korytarz. — Po prostu... siedzieliśmy. Oglądaliśmy telewizję. Nie pamiętam szczegółów. — I spędziliście razem całą noc? łan spojrzał na Melissę. — To było cztery lata temu, więc nie pamiętam dokładnie, ale chyba tak. — Melisso? — zapytał Wilden. Melissa obracała w dłoni frędzel poduszki leżącej na kanapie. Przez ułamek sekundy Spencer dostrzegła, jak przez twarz siostry przebiega cień przerażenia. Ale znikł tak szybko, jak się pojawił. — Byliśmy razem.

- W porządku. - Wilden spoglądał raz na jedno, raz na drugie, jakby coś nie dawało mu spokoju. - A ty... łan. Czy coś cię łączyło z Alison? łan zbladł. Chrząknął. - Ali się we mnie podkochiwała. Trochę z nią flirtowałem. Nic więcej. Spencer otworzyła szeroko usta. łan okłamywał policjanta w żywe oczy? Spojrzała na siostrę, ale Melissa patrzyła prosto przed siebie z uśmieszkiem na ustach. W rozmowie ze Spencer przyznała przecież, że wie o romansie Ali i lana. Spencer pomyślała o śnie Hanny, a raczej o jej wspomnieniu. Dzień przed zniknięciem Ali wszystkie poszły do niej w odwiedziny. Nie pamiętała szczegółów, ale na pewno widziały wtedy Melissę wracającą do domku. Ali zapytała ją, czy nie boi się, że jak pojedzie do Pragi, to łan znajdzie sobie nową dziewczynę. Spencer dała Ali kuksańca za tę uwagę i kazała jej się zamknąć. Od kiedy powiedziała Ali o pocałunku z łanem, ta szantażowała ją, że powie o tym Melissie, jeśli Spencer sama się nie przyzna. Dlatego Spencer wydawało się, że Ali droczy się z nią, a nie z Melissą. To właśnie chciała osiągnąć Ali? A może nie... Potem Melissa wymamrotała coś pod nosem i pognała do domku. Ale zanim zniknęła za drzwiami, przystanęła i wpatrywała się w dziurę obok domu Ali. Jakby próbowała zachować w pamięci jej wielkość. Spencer zakryła usta dłonią. W poprzednim tygodniu, kiedy siedziała przed lustrem toaletki, dostała od A. wiadomość, że ma przed sobą mordercę Ali. I w tej samej chwili w drzwiach stanęła Melissa i oznajmiła, że na dole

czeka reporterka „Gońca Filadelfijskiego". Melissa stała naprzeciwko Spencer, jak jej lustrzane odbicie. Kiedy Wilden uścisnął dłonie łanowi i Melissie, a potem ruszył do wyjścia, Spencer na palcach wyszła na piętro. Kręciło jej się w głowie. Na dzień przed swoim zniknięciem Ali powiedziała: - Wiecie co? Myślę, że to będzie Lato Ali. Była tego tak pewna, jakby wszystko musiało potoczyć się wedle jej planu. Owszem, Ali potrafiła zmusić wszystkie cztery przyjaciółki do tego, żeby tańczyły tak, jak im zagra. Ale nikt, a b s o l u t n i e n i kt nie śmiał wdawać się w takie gierki z jej siostrą. Bo ostatecznie to Melissa. Zawsze. Wygrywała.

15 ZGADNIJCIE, KTO WRÓCI-I-I-Ł! W środę w porannej godzinie szczytu mama w milczeniu wyjechała swoim samochodem z dworca autobusowego na autostradę numer 76. Minęła szereg ślicznych domków stojących nad rzeką Schuylkill i pojechała prosto do szpitala w Rosewood. Choć po strasznej dziesięciogodzinnej podróży Emily potrzebowała przede wszystkim prysznica, to bardzo chciała zobaczyć Hannę. Kiedy dojechały do szpitala, Emily zaczęła podejrzewać, że popełniła wielki błąd. Zadzwoniła do rodziców o dziesiątej, tuż przed wejściem do autobusu. Powiedziała im, że widziała ich w telewizji, że nic jej nie jest i że wraca do domu. Rodzice chyba się u c i e s z y 1 i... ale bateria w jej telefonie padła, więc nie mogła się upewnić. Kiedy wsiadła do samochodu mamy, ta zapytała tylko, czy wszystko w porządku. Gdy Emily przytaknęła, mama poinformowała ją, że Hanna się obudziła, a potem zamilkła na dobre.

Zatrzymały się przed głównym wejściem, na parkingu. Mama jęknęła głośno i oparła czoło na kierownicy. — Jak ja się boję jeździć autem po Filadelfii! Emily patrzyła na mamę, na jej siwe proste włosy, szmaragdowy sweter i kosztowny naszyjnik z pereł, który nosiła codziennie, przez co wyglądała trochę jak Marge z Simpsonów. Emily zdała sobie nagle sprawę, że nigdy wcześniej nie widziała, żeby mama prowadziła samochód w pobliżu Filadelfii. Zawsze tak bardzo bała się dużego ruchu samochodowego. — Dzięki, że po mnie wyjechałaś — szepnęła Emily. Pani Fields patrzyła przez moment na Emily, nie mogąc zapanować nad drżeniem warg. -Tak się o ciebie martwiliśmy. Dotarło do nas, że możemy cię stracić na zawsze. I dlatego postanowiliśmy przemyśleć kilka rzeczy. Nie powinniśmy byli wysyłać cię do Helenę. Emily, nawet jeśli nie do końca akceptujemy decyzje życiowe, które podjęłaś, to postaramy się pomóc ci najlepiej, jak potrafimy. Tak zaleca doktor Phil. Czytaliśmy jego książki. Na parkingu jakaś para podjechała z wózkiem dziecięcym pod porsche cayenne. Dwaj przystojni czarnoskórzy lekarze śmiali się podczas rozmowy. Emily poczuła zapach wiciokrzewów i zauważyła po drugiej stronie ulicy znany supermarket. A więc wróciła do Rosewood. I nie zmieniła się ani o jotę. — Okej — głos Emily łamał się. Swędziło ją całe ciało, szczególnie dłonie. — Dzięki, naprawdę się cieszę. Pani Fields sięgnęła do torby i wyciągnęła z niej plastikową reklamówkę z logo księgarni Barnes & Noble. Wręczyła ją Emily.

- To dla ciebie. Emily znalazła w środku DVD z filmem animowanym Gdzie jest Nemo?. Spojrzała na mamę zupełnie zdezorientowana. - Ellen DeGeneres, ta, która ostatnio przyznała się publicznie, że jest lesbijką, dubbinguje taką śmieszną rybę - wyjaśniła mama, nieco skrępowana. — Pomyśleliśmy, że pewnie ją lubisz. Emily nagle połączyła fakty. Ellen DeGeneres grała rybę — a więc była pływaczką-lesbijką jak Emily. - Dzięki - Emily przycisnęła DVD do piersi, bardzo poruszona. Wyszła z samochodu i oszołomiona ruszyła w stronę wejścia do szpitala. Kiedy przechodziła obok izby przyjęć, kawiarni i małego sklepu, powoli dotarło do niej to, co właśnie usłyszała. Rodzina postanowiła ją z a a k c e p t o w a ć ? Zastanawiała się, czy może zadzwonić do Mai i powiedzieć, że wróciła. Ale co niby miała powiedzieć? „Wróciłam! A rodzice już nie mają nic przeciwko temu, żebyśmy się spotykały!". Nawet w jej głowie brzmiało to... po prostu beznadziejnie. Sala Hanny mieściła się na piątym piętrze. Kiedy Emily otworzyła drzwi, Aria i Spencer siedziały przy jej łóżku i trzymały w dłoniach kubki z kawą. Hanna miała na podbródku długi szew i rękę w gipsie. Obok łóżka stał olbrzymi bukiet, a w całym pokoju pachniało rozmarynowym olejkiem do aromaterapii. - Cześć, Hanna - powiedziała Emily, zamykając powoli drzwi. — Jak się czujesz? Hanna westchnęła zirytowana. - Ty też przyszłaś, żeby mnie wypytywać o A.?

Emily spojrzała na Arię, a potem na Spencer, która nerwowo skubała papierowy kubek. Dlaczego Aria i Spencer siedzą tu razem? Przecież Aria podejrzewała, że to Spencer zabiła Ali. Spojrzała na Arię pytająco spod uniesionych brwi, ale Aria pokręciła głową i bezgłośnie powiedziała: „Wyjaśnię ci później". Emily spojrzała na Hannę. — Po prostu chciałam zobaczyć, jak się masz, ale, no tak... — Daruj sobie — przerwała jej Hanna wyniośle, okręcając kosmyk włosów wokół palca. — Nie pamiętam, co się stało. Więc równie dobrze możemy pogadać o czymś innym. W jej głosie słychać było irytację. Emily cofnęła się o krok. Znowu spojrzała na Arię błagalnie, jakby chciała zapytać, czy to, co mówi Hanna, jest prawdą, lecz Aria tylko pokręciła głową. — Hanno, jeśli przestaniemy cię o to pytać, to nigdy sobie nie przypomnisz — tłumaczyła Spencer. — Dostałaś SMS-a? Jakąś wiadomość? Nie znalazłaś w kieszeni żadnego liściku od A.? Hanna zacisnęła usta i spojrzała na Spencer z nienawiścią. — Odkryłaś coś w czasie imprezy u Mony, a może potem — ciągnęła Aria. — Może to się z sobą jakoś wiąże? — Może dostałaś jakąś podpowiedź od A.? — pytała Spencer. — A może widziałaś, kto siedzi za kierownicą samochodu, który cię przejechał? — A może dacie mi spokój? — W oczach Hanny pojawiły się łzy. — Lekarz wyraźnie ostrzegał, że zamęczanie mnie nie wyjdzie mi teraz na dobre. - Zamilkła na chwilę i wygładziła fałdy kaszmirowego koca. — Gdybyście mogły

cofnąć czas do chwili przed śmiercią Ali, myślicie, że udałoby się wam temu zapobiec? Emily rozejrzała się. Jej przyjaciółki były tak samo zdumione tym pytaniem jak ona. — No jasne — odparła cicho Aria. — Oczywiście — zgodziła się Emily. — I chciałybyście tego? — głos Hanny brzmiał trochę prowokacyjnie. — Naprawdę chciałybyście, żeby Ali wróciła? Skoro już wiemy, że nie powiedziała nam, co wie na temat Toby'ego, i że za naszymi plecami widywała się z łanem? Skoro trochę podrosłyśmy i już wiemy, że Ali była najzwyklejszą suką? — Oczywiście, że chciałybyśmy, aby wróciła — zareagowała natychmiast Emily. Ale kiedy popatrzyła na przyjaciółki, one milczały, nieruchomo wbijając wzrok w podłogę. — Na pewno nie chciałybyśmy jej śmierci — wymamrotała w końcu Spencer. Aria przytaknęła i zaczęła oglądać swoje pomalowane na fioletowo paznokcie. Hanna owinęła gips jedwabną chustką od Hermesa, pewnie po to — jak myślała Emily — żeby go trochę ozdobić. Gips pokrywały rozmaite napisy. Chyba całe Rosewood zostawiło tu swój wpis. Widać było zamaszysty podpis Noela Kahna, równe pismo Melissy Hastings, kwadratowe litery pani Jennings, nauczycielki matematyki. Ktoś inny napisał tylko CAŁUSY! i zamiast kropki narysował uśmiechniętą buźkę. Emily przesunęła palcem po napisie, jakby ułożono go alfabetem Braille'a. Po kilku minutach ciszy Aria, Emily i Spencer bez słowa wyszły z sali. W milczeniu dotarły do windy.

— Dlaczego wygadywała te bzdury o Ali? — wyszeptała Emily — Hanna podczas śpiączki miała sen o Ali. — Spencer wzruszyła ramionami i nacisnęła przycisk wzywający windę jadącą w dół. — Musimy przywrócić jej pamięć — szepnęła Aria. — Ona wi e , kim jest A. Jeszcze przed ósmą rano stanęły na parkingu. Obok nich pędem przejechała karetka. Telefon Spencer wydał charakterystyczny dźwięk, Cztery pory roku Vivaldiego. Zirytowana wyciągnęła go z kieszeni. — Kto wydzwania do mnie o tej porze? Telefon Arii też się odezwał. I Emily. Ogarnęła je fala chłodu. Nad wejściem powiewały na wietrze flagi z logo szpitala. — Tylko nie to — westchnęła Spencer. Emily rzuciła okiem na nagłówek wiadomości: „CAŁUSY!". Dokładnie tak jak na gipsie Hanny. Tęskniłyście, suki? Dajcie sobie spokój z tym śledztwem albo i wam wymażę pamięć. A.

16 NOWA OFIARA W środę po południu Spencer czekała na tarasie klubu w Rosewood na Monę Vanderwaal. Razem miały zaplanować powitalny bal maskowy dla Hanny. Spencer bezmyślnie kartkowała swoją pracę z ekonomii nominowaną do Złotej Orchidei. Kiedy ukradła ją z archiwum Melissy, nie rozumiała nawet połowy... i teraz bynajmniej nie zmądrzała. Ale skoro w piątek miała się znaleźć w krzyżowym ogniu pytań komisji, postanowiła nauczyć się całości na pamięć. To chyba łatwe? Kiedy grywała w szkolnych przedstawieniach, stale musiała się uczyć na pamięć długich monologów. Poza tym dzięki temu mogła odwrócić swoją uwagę od A. Zamknęła oczy i bez trudu wyrecytowała w myślach kilka pierwszych akapitów. Potem zaczęła się zastanawiać, w co się ubierze na rozmowę. Przydałby się jakiś strój od Calvina Kleina albo Chanel. I do tego okulary, żeby dodać sobie powagi. Może powinna też przynieść artykuł o sobie

opublikowany w „Gońcu Filadelfijskim" i tak włożyć gazetę do torby, żeby musieli zauważyć nagłówek. Widząc go, członkowie komisji powinni pomyśleć: „O rany, o tej dziewczynie pisali już na pierwszych stronach w poważnych gazetach!". — Hej. — Mona miała na sobie śliczną oliwkową sukienkę i wysokie czarne buty. Na jej ramieniu wisiała duża fioletowa torba, w dłoni trzymała kubek z koktajlem owocowym. — Nie przyszłam za wcześnie? — Nie, w samą porę. — Spencer zdjęła z krzesła naprzeciwko stos książek, a pracę Melissy wsadziła do torby. Obracała w dłoni telefon. Próbowała oprzeć się masochistycznemu impulsowi, który kazał jej odczytać jeszcze raz wiadomość od A. „Dajcie sobie spokój z tym śledztwem". Po wszystkim, co się wydarzyło, po trzech dniach ciszy, okazało się, że A. nie daje za wygraną. Spencer chciała porozmawiać o tym z Wildenem, ale bała się, że A. ją za to ukarze. — Wszystko w porządku? — Mona usiadła naprzeciwko i spojrzała na Spencer z troską w oczach. — Jasne. — Spencer bawiła się słomką w pustej szklance po dietetycznej coli. Próbowała odsunąć od siebie myśli o A. Pokazała dłonią na książki. — Mam w piątek rozmowę przed komisją na temat mojej pracy nominowanej do nagrody. W Nowym Jorku. I trochę świruję. Mona uśmiechnęła się. — Ach tak, Złota Orchidea. Wszędzie się o tym mówi. Spencer schowała głowę w ramionach z fałszywą skromnością. Pękała z dumy, gdy jej imię wyczytywano co rano przez radiowęzeł. Bywało, że sama musiała je odczytać. Ale wtedy czuła się jak chwalipięta. Przyjrzała się

badawczo Monie. Naprawdę przeszła niesamowitą przemianę od wieśniary jeżdżącej na skuterze do zniewalającej diwy. Ale i tak dla Spencer Mona pozostała na zawsze jedną z tych dziewczyn, które Ali uwielbiała wyśmiewać. Chyba po raz pierwszy w życiu rozmawiała z nią sam na sam. Mona przekrzywiła głowę. — Widziałam dziś rano twoją siostrę. Stała przed waszym domem. Powiedziała, że w niedzielnym „Gońcu" były twoje zdjęcia. — M e l i s s a ci to powiedziała? — Spencer otworzyła szeroko oczy. Nie mogła wyjść ze zdumienia. Przypomniała sobie przerażenie na twarzy Melissy, kiedy dzień wcześniej Wilden zapytał ją, czy widziała Ali tej nocy, gdy zniknęła. Czego Melissa tak bardzo się bała? Co ukrywała? Mona wyglądała na zbitą z tropu. — No tak. A co? To nieprawda? Spencer powoli pokręciła głową. — Owszem, prawda. Po prostu dziwię się, że Melissa powiedziała o mnie coś miłego. — Co masz na myśli? — zapytała Mona. — Nie pałamy do siebie wielką miłością — Spencer spojrzała ukradkiem na taras klubu, jakby się bała, że Melissa stoi przyczajona gdzieś za rogiem i podsłuchuje. — Nieważne. Przejdźmy do balu. Właśnie rozmawiałam z kierownikiem klubu i wszystko jest gotowe na piątek. — Cudownie — Mona wyciągnęła z torby plik kartek i rozłożyła je na stoliku. — Zaprojektowałam zaproszenia. W kształcie maski pokrytej aluminiową folią. Jak na nią spojrzysz, widzisz własną twarz.

Spencer popatrzyła na swoje rozmazane odbicie na zaproszeniu. Miała promienną, czystą cerę, a puder, który właśnie nałożyła, dyskretnie podkreślał jej rysy. Mona przerzucała kartki w oprawnym w skórę notesie od Gucciego. — Myślę, że Hanna poczuje się naprawdę wyjątkowo, jeśli przygotujemy dla niej jakieś wielkie wejście. Gdyby na przykład wniosło ją w lektyce czterech przystojniaków z nagimi torsami. Albo coś w tym stylu. Już się umówiłam z kilkoma modelami. Mają wpaść jutro do Hanny, żeby wybrała tych, którzy najbardziej jej się podobają. — B o mb a — Spencer ukryła w dłoniach swój zwykły, tani notatnik. - Hanna ma szczęście, że się z tobą przyjaźni. Mona spojrzała zamyślona w dal, na pole golfowe i westchnęła. — Po tym, jak ostatnio się między nami układało, to cud, że mnie nie znienawidziła. — O czym ty mówisz? Spencer słyszała coś o kłótni między Hanną i Moną w czasie przyjęcia urodzinowego, ale była tak zajęta i roz-kojarzona, że nie miała siły zajmować się jeszcze takimi plotkami. Mona westchnęła i założyła kosmyk jasnych włosów za ucho. — Ostatnio nasze stosunki się popsuły — przyznała. — Ale Hanna tak d z i w a c z n i e się zachowywała. Kiedyś robiłyśmy wszystko razem, a nagle ona zaczęła przede mną coś ukrywać. Wciąż zmieniała nasze plany i zachowywała się tak, jakby mnie nienawidziła. — W oczach Mony pojawiły się łzy. Spencer coś ścisnęło w gardle. Wiedziała, jak to jest. Ali, zanim zniknęła, też taka była.

— Spędzała z wami mnóstwo czasu i zrobiłam się o was zazdrosna. — Mona wodziła palcem wokół krawędzi pustego talerza po chlebie stojącego na stole. — Naprawdę nie mogłam się nadziwić, kiedy Hanna zaprzyjaźniła się ze mną w ósmej klasie. Należała do paczki Ali, do l e g e n d a r n e j paczki Ali. Przez długi czas nie mogłam uwierzyć w to, że się przyjaźnimy. I nadal czasami nie mogę. Spencer wpatrywała się w Monę. To niewiarygodne, jak bardzo przyjaźń Mony i Hanny przypominała relację między Spencer i Ali. Spencer też się zdziwiła, kiedy Ali wybrała ją do grona swoich najbliższych przyjaciółek. — Hanna spotykała się z nami, bo musiałyśmy... załatwić parę spraw. Ale na pewno wolałaby ten czas spędzić z tobą. Mona zagryzła wargi. — Okropnie ją potraktowałam. Bałam się, że chce mnie zostawić, więc... postanowiłam zaatakować pierwsza. Ale kiedy wpadła pod samochód... i prawie umarła... poczułam się okropnie. Od lat jesteśmy przyjaciółkami, i to bardzo bliskimi. — Zakryła twarz dłońmi. — Chciałabym o wszystkim zapomnieć. Chciałabym, żeby wszystko było j a k d a wn i e j . Wisiorki przy bransoletce Mony dzwoniły delikatnie. Zacisnęła usta, jakby próbowała powstrzymać łzy. Spencer nagle poczuła wyrzuty sumienia z powodu drwin, jakimi częstowały kiedyś Monę. Ali wyśmiewała ją za — jak to określiła — opaleniznę wampira i niski wzrost. Powtarzała, że Mona jest tak mała, że mogłaby zostać dziewczęcą wersją Mini Me z Austina Powersa. Twierdziła też, że Mona ma cellulitis na brzuchu. Kiedyś przebierała się obok niej w szatni w klubie i na widok jej fałdek tłuszczu prawie zwymiotowała. Spencer jej nie uwierzyła, więc pewnego razu, gdy Ali nocowała u Spencer, zakradły się do domu

Mony stojącego na końcu ulicy i podglądały ją, jak tańczy do teledysków na MTV. — Mam nadzieję, że podniesie jej się koszulka — szepnęła Ali. — Wtedy zobaczysz, jaka jest paskudna. Ale koszulka nie podniosła się. Mona tańczyła tylko jak wariatka, tak jak Spencer, kiedy wydawało jej się, że nikt nie patrzy. Wtedy Ali zastukała w okno. Mona zaczerwieniła się i uciekła z pokoju. — Na pewno wszystko się między wami ułoży — pocieszyła Monę Spencer, dotykając jej szczupłego ramienia. — A już na pewno nie powinnaś obwiniać siebie. — Mam nadzieję — Mona uśmiechnęła się z trudem. — Dzięki, że mnie wysłuchałaś. Ich rozmowę przerwała kelnerka, która właśnie położyła na stoliku skórzane etui z rachunkiem dla Spencer. Spencer otworzyła je i dopisała dwie cole do rachunku taty. Ze zdumieniem zauważyła, że dochodzi piąta. Wstała. Żałowała, że ich rozmowa musi się skończyć. Kiedy ostatni raz rozmawiała z kimś o czymś istotnym? — Spóźnię się na próbę - wyjaśniła i westchnęła. Mona przyglądała jej się przez moment, a potem spojrzała na drugi koniec sali. — Myślę, że nie powinnaś jeszcze uciekać. — Skinęła głową w stronę drzwi na taras, a jej twarz znowu nabrała koloru. — Ten facet się na ciebie gapi. Spencer spojrzała przez ramię. Przy stoliku w rogu siedziało dwóch studentów w koszulkach polo i sączyło dżin z tonikiem. — Który? - szepnęła Spencer. — Ten model od Hugo Bossa — Mona wskazała na ciemnowłosego chłopaka o pięknie zarysowanej szczęce.

Na jej twarzy pojawił się łobuzerski uśmiech. — Chcesz, żeby stracił rozum? — Jak? — zapytała Spencer. — Pokaż mu majtki — szepnęła Mona, podbródkiem wskazując na spódnicę Spencer. Spencer wstydliwie zakryła dłońmi kolana. — Wyrzucą nas! — Ale skąd — kusiła Mona. — To ci pomoże rozładować stres z powodu tego konkursu. To jak natychmiastowa relaksacja. Spencer zastanawiała się przez chwilę. — Zrobię to, jak ty też to zrobisz. Mona przytaknęła i wstała. — Na trzy. Spencer podniosła się z krzesła. Mona chrząknęła, żeby zwrócić na siebie uwagę chłopaków. Obaj odwrócili głowę w ich kierunku. — Raz... dwa... — odliczała Mona. — Trzy! — zawołała Spencer. Podniosły w górę spódnice. Spencer miała pod spodem zielone, jedwabne bokserki Eres, a Mona seksowne, koronkowe stringi — takiej bielizny na pewno nie nosiły miłośniczki jazdy na skuterze. Uniosły spódnice na krótką chwilę, ale to wystarczyło. Ciemnowłosy chłopak w rogu wypluł piwo do kufla. Model od Hugo Bossa wyglądał, jakby miał zaraz zemdleć. Spencer i Mona opuściły spódnice i zwijały się wpół ze śmiechu. — O kurczę — chichotała Mona, z trudem nabierając powietrza. — Ale numer. Spencer serce waliło bardzo mocno. Obaj chłopcy gapili się na nie z otwartymi ustami.

— Myślisz, że ktoś jeszcze nas widział? — wyszeptała. — A kogo to obchodzi? Przecież nie ośmielą się nas stąd wyrzucić. Spencer czuła ciepło na policzkach. Pochlebiało jej to, że Mona uznała ją za atrakcyjną dziewczynę. — Teraz naprawdę się spóźnię — szepnęła. — Ale warto było. — Oczywiście, że warto — Mona posłała jej całusa. — Obiecaj, że kiedyś to powtórzymy. Spencer przytaknęła i też posłała jej całusa, po czym ruszyła do wyjścia w głównej sali restauracyjnej. Dawno nie czuła się tak wspaniale. Z pomocą Mony udało jej się zapomnieć o A., Złotej Orchidei i Melissie. Kiedy szła przez parking, poczuła na ramieniu czyjąś dłoń. — Zaczekaj. Odwróciła się i zobaczyła Monę, która nerwowo bawiła się diamentowym naszyjnikiem. Z jej twarzy zniknął wyraz rozbawienia. Patrzyła na Spencer z niepokojem. — Wiem, że bardzo się spieszysz — powiedziała — i nie chcę zawracać ci głowy głupstwami. Ale coś mi się przytrafiło i muszę z kimś o tym pogadać. Nie znamy się dobrze, ale teraz nie mogę porozmawiać o tym z Hanną. Ma na głowie dość swoich problemów. A ktoś inny mógłby to roznieść po szkole. Spencer usiadła na krawędzi kwietnika. — Co się stało? Mona rozejrzała się ostrożnie, jakby chciała się upewnić, że obok nie stoi jakiś golfista w stroju od Ralpha Laurena. — Ostatnio dostaję... jakieś dziwne SMS-y — wyszeptała.

Spencer poczuła się, jakby ktoś uderzył ją w głowę. - Co t a ki e go ? - SMS-y - powtórzyła Mona. - Tylko dwa, ale właściwie anonimowe, więc nie wiem, kto mi je przysłał. W każdym razie... napisał o mnie o kr o p n e r z e c z y. — Mona zagryzła wargi. — Trochę się przestraszyłam. Obok przeleciał wróbel i usiadł na nagiej jabłonce. W oddali rozległ się warkot kosiarki do trawy. Spencer wpatrywała się w Monę. - Czy ten ktoś podpisuje się... literą A.? - szepnęła. Mona zbladła tak bardzo, że nawet jej piegi zniknęły. - S-skąd wiesz? - Bo... - Spencer oddychała ciężko. To s i ę n i e d z i e j e n a p r a wd ę . To n i e m o ż 1 i w e. - Hanna, Emily, Aria i ja też je dostajemy.

17 W MIŁOŚCI JAK NA WOJNIE W środę po południu Hanna przewróciła się na drugi bok w szpitalnym łóżku - jak się okazało, odleżyny to coś gorszego niż trądzik - gdy rozległo się pukanie do drzwi. Nie była w nastroju do odwiedzin. Miała już dość wścibskich gości po wizycie Spencer, Arii i Emily. - Wszyscy gotowi na imprezę! - zawołał ktoś zza drzwi. Do środka weszło czterech chłopaków: Noel Kahn, Maśon Byers, młodszy brat Arii Mike oraz - co za niespodzianka Sean Ackard, były chłopak Hanny i, jak się okazało, również Arii. - Cześć, chłopaki - Hanna naciągnęła pod same oczy jasnobeżowy kaszmirowy koc, który Mona przyniosła jej z domu. Kilka sekund później w drzwiach stanął Lucas Beattie z olbrzymim bukietem. Noel spojrzał na niego i przewrócił oczami. - To w ramach rekompensaty?

— Słucham? Kwiaty zasłaniały całą twarz Lucasa. Hanna nie wiedziała, czemu Lucas wciąż ją odwiedza. No dobra, w zeszłym tygodniu rozmawiali przez minutę, kiedy wziął ją na przejażdżkę balonem swojego taty i wysłuchał jej zwierzeń. Hanna wiedziała, że bardzo mu się podoba. Lucas niemalże wyznał jej miłość w balonie. Przypomniała sobie też, że kiedy dostała od Mony suknię na bal, posłała Lucasowi paskudnego SMS-a, dając mu wyraźnie do zrozumienia, że żyją w dwóch różnych światach. Miała zamiar mu o tym przypomnieć, ale... Lucas okazywał się przydatny na każdym kroku. Poszedł do Sephory, żeby kupić jej nowe kosmetyki, czytał jej na głos „Teen Vogue'a" i prosił lekarzy o pozwolenie, żeby rozpylić w pokoju Hanny jej ulubiony olejek do aromaterapii. Właściwie lubiła jego towarzystwo. Gdyby nie była tak lubiana i fantastyczna, mógłby zostać jej chłopakiem. Był przystojny. Nawet przystojniejszy niż Sean. Hanna spojrzała na Seana. Siedział sztywno wyprostowany na plastikowym krześle i spoglądał na kartki z życzeniami powrotu do zdrowia dla Hanny. Cały on. Chciała go nawet zapytać, dlaczego zerwał z Arią, ale nagle zdała sobie sprawę, że ma to gdzieś. Noel spojrzał podejrzliwie na Hannę. — Czemu się zasłaniasz? — Lekarz mi kazał — Hanna zasłoniła kocem nos. — Żeby się nie zarazić jakąś chorobą. Poza tym dzięki temu możesz skupić się wyłącznie na moich pięknych oczach. — Jak to jest być w śpiączce? — Noel przysiadł na krawędzi łóżka i ścisnął pluszowego żółwia, którego wczoraj

przynieśli jej wujek z ciocią. — Czy to podobne to transu po kwasie? — Dostajesz do palenia marihuanę jako środek przeciwbólowy? — zapytał Mike z nadzieją w głosie i błyskiem w błękitnym oku. — Na pewno taki szpitalny towar daje niezłego kopa. — Nie, pewnie dają jej środki przeciwbólowe. — Rodzice Masona byli lekarzami, a on zawsze przechwalał się wiedzą medyczną. — Pacjenci w szpitalu dostają naprawdę skuteczne leki. — Są tu jacyś fajni pielęgniarze? — zapytał szeptem Mike. — Robią dla ciebie striptiz? — Masz coś na sobie? — pytał Noel. — Daj popatrzeć! — Chłopaki! — upomniał ich Lucas. Chłopcy spojrzeli na niego i przewrócili oczami. Wszyscy oprócz Seana, który był równie skrępowany jak Lucas. Pewnie Sean nadal chodzi na spotkania Klubu Dziewic, pomyślała Hanna, a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. — Nie ma sprawy — zaszczebiotała. — Dam sobie radę. Tak naprawdę atmosfera, którą stworzyli chłopcy, wygadując te wszystkie bzdury, przyniosła jej ulgę. Wszyscy inni goście byli do znudzenia poważni. Kiedy koledzy podeszli do niej, żeby podpisać się na gipsie, Hanna przypomniała sobie o czymś i usiadła na łóżku. — Przyjdziecie na moją imprezę powitalną w piątek? Organizują ją Spencer i Mona, więc na pewno będzie bosko. — Takiej okazji na bank nie przegapimy. — Noel rzucił okiem na Masona i Mike'a, którzy wyglądali przez okno i zastanawiali się głośno, czy bardzo by się połamali, gdyby wyskoczyli z piątego piętra. — Pokłóciłyście się z Moną? — zapytał.

— Nie — żachnęła się Hanna. — Dlaczego? Noel nałożył zatyczkę na flamaster. — Na przyjęciu urodzinowym nieźle się pokłóciłyście. B a r n bam! — Naprawdę? — Hanna zbladła. Lucas zakaszlał znacząco. — Noel, jakie znowu bam bam? — Do pokoju weszła Mona. Posłała pocałunki w stronę Noela, Masona i Mike'a i chłodny uśmiech Seanowi, po czym rzuciła olbrzymi segregator obok łóżka. Lucasa potraktowała jak powietrze. — Najlepsze przyjaciółki muszą sobie czasem dać prztyczka w nos. Noel wzruszył ramionami. Podszedł do kolegów stojących pod oknem i zaczął się przekomarzać z Masonem. Mona przewróciła oczami. — Słuchaj, Han. Właśnie rozmawiałam ze Spencer i sporządziłyśmy listę rzeczy, które trzeba załatwić na piątek. Muszę z tobą omówić szczegóły. — Otworzyła niebieski notes w oprawie Tiffany. — Oczywiście musisz podjąć decyzję, zanim porozmawiam z kierownikiem klubu. — Polizała palce i przewróciła stronę. — Okej, serwetki kremowe czy kość słoniowa? Hanna próbowała się skupić, ale w głowie dźwięczało jej cały czas „bam bam" Noela. — O co się pokłóciłyśmy? — wypaliła nagle. Mona zamilkła na moment i położyła notatnik na kolanach. — Han, uwierz mi, że o nic. Pamiętasz naszą kłótnię sprzed tygodnia? O napis na niebie? O Naomi i Riley? Hanna skinęła głową. Mona zaprosiła Naomi Zeigler i Riley Wolfe, ich największe rywalki, żeby stanęły w jej

orszaku w czasie przyjęcia. Hanna podejrzewała, że zemściła się w ten sposób za to, że ona nie pojawiła się na kolacji z okazji rocznicy ich przyjaźni. — Miałaś rację — mówiła dalej Mona. — To straszne suki. Nie chcę się z nimi przyjaźnić. Przykro mi, że na chwilę się do nich zbliżyłam. — W porządku — Hanna mówiła cicho, choć słowa Mony podniosły ją trochę na duchu. — Wróćmy do ważniejszych spraw. — Mona wyciągnęła dwa wycinki z czasopism. Na jednym zdjęciu widać było długą, białą, plisowaną sukienkę, ozdobioną z tyłu jedwabną rozetą. Drugie przedstawiało krótką, obcisłą sukienkę w leopardzie cętki. — Dostojna kreacja od Philipa Lima czy zalotna mini od Nieves Lavi? — Nieves Lavi — zdecydowała Hanna. — Ma dekolt w łódkę i jest krótka, więc pokażę nogi, a zakryję obojczyki — podciągnęła koc pod nos. — Jeśli już o tym mówimy — zaszczebiotała Mona — zobacz, co dla ciebie zdobyłam! Sięgnęła do jasnożółtej torby od Cynthii Rowley i wyciągnęła z niej misternie wykonaną porcelanową maskę. Przedstawiała prześliczną dziewczęcą twarz, z wydatnymi kośćmi policzkowymi, pięknie wykrojonymi ustami i nosem, który mógłby z powodzeniem znaleźć się w katalogu każdego chirurga plastycznego. Była tak piękna, że wydawała się n i e m a l ż e prawdziwa. — Takich masek użyto w zeszłym roku na pokazie haute couture Diora — oznajmiła z przejęciem Mona. — Moja mama zna kogoś w dziale promocji u Diora i dziś rano przywieziono nam tę maskę z Nowego Jorku.

- O Boże - Hanna sięgnęła i dotknęła krawędzi maski, gładkiej jak skóra niemowlęcia albo satyna. Mona przystawiła maskę do twarzy Hanny, która nadal zasłaniała się kocem. - Zasłoni twoje sińce. Będziesz naj śliczniej sza na balu. - Hanna już jest naj śliczniej sza — włączył się Lucas, który do tej pory kręcił się wokół przyrządów medycznych. — Nawet bez maski. Mona zmarszczyła nos, jakby Lucas oświadczył, że zaraz zmierzy jej temperaturę w pupie. - O, Lucas - rzuciła lodowatym tonem. - Nie zauważyłam cię. - Stałem obok przez cały czas - odparł Lucas, trochę obrażony. Oboje patrzyli na siebie. Hanna zauważyła, że na twarzy Mony na chwilę pojawił się lęk. Mona oparła maskę Hanny o wazon z kwiatami, tak żeby porcelanowa twarz patrzyła na nią. - To będzie najlepsze party roku. Nie mogę się doczekać - rzuciła na pożegnanie Mona, posłała jej całusa i tanecznym krokiem wyszła z pokoju. Noel, Mason, Sean i Mike ruszyli za nią. Obiecali, że wrócą następnego dnia, a Hanna zdobędzie dla nich działkę szpitalnej marihuany. Został tylko Lucas, oparty o ścianę, na której wisiał plakat z żonkilami przypominającymi obrazy Moneta. Miał niespokojny wyraz twarzy. - Ten gliniarz Wilden zadał mi kilka pytań na temat twojego wypadku, kiedy czekaliśmy, aż obudzisz się ze śpiączki — powiedział cicho Lucas i usiadł na pomarańczowym krześle przy łóżku. - Czy widziałem cię tamtego

wieczoru, czy zachowywałaś się dziwnie. Jakby podejrzewał, że to auto nie potrąciło cię przez przypadek. Lucas przełknął ślinę i podniósł wzrok na Hannę. — Myślisz, że to ta sama osoba, która przysyła ci te dziwne SMS-y? Hanna usiadła. Zapomniała, że podzieliła się z Lucasem informacjami na temat A., kiedy lecieli balonem. Serce zaczęło jej mocno bić. — Tylko mi nie mów, że powiedziałeś o tym Wildenowi. — Oczywiście, że nie — upewnił ją Lucas. — Ja tylko... martwię się o ciebie. To przerażające, że ktoś mógł cię specjalnie przejechać. — Nie martw się — przerwała mu Hanna i założyła ręce na piersiach. — I błagam, b ł a g a m , ani słowa o tym Wildenowi. Okej? — Jasne — odparł Lucas. — Zrozumiano. — Dobrze — warknęła Hanna. Wypiła duży łyk wody ze szklanki stojącej na stoliku. Kiedy tylko przychodziło jej na myśl, że wypadek mógł zostać spowodowany przez A., nie potrafiła opanować biegu myśli, jakby podświadomie nie chciała się nad tym za wiele zastanawiać. — Fajnie, że Mona urządza dla mnie przyjęcie, prawda? — zapytała Hanna, bo chciała zmienić temat. — Świetna z niej przyjaciółka. Wszyscy tak mówią. Lucas bawił się przyciskami swojego zegarka Nike. — Nie wiem, czy powinnaś jej ufać — wymamrotał. Hanna zmarszczyła brwi. — O czym ty mówisz? Lucas chwilę się wahał.

- No dalej - Hanna była wyraźnie zniecierpliwiona. -Gadaj. Lucas pociągnął za koc i odsłonił twarz Hanny. Ujął jej twarz w dłonie i pocałował ją. Miał miękkie, ciepłe usta, które idealnie pasowały do jej ust. Hanna poczuła drobniuteńkie ukłucia na całych plecach. Kiedy Lucas odsunął się trochę od niej, patrzyli na siebie, a maszyna do EKG piknęła siedem razy. Oddychali ciężko. Hanna była pewna, że ma zdumienie wypisane na twarzy. - Pamiętasz? — zapytał Lucas i otworzył szeroko oczy. Hanna zmarszczyła brwi. — Niby co? Lucas patrzył na nią przez chwilę rozbieganym wzrokiem. Potem odwrócił się. — M-muszę już iść — wymamrotał zażenowany i wyszedł z pokoju. Hanna patrzyła za nim i nadal czuła jego usta na swoich. Co to było?

18 A TERAZ POWITAJMY JESSICĘ MONTGOMERY! Tego samego popołudnia Aria stała przed budynkiem uniwersytetu w Hollis i patrzyła na grupę studentów tańczących capoeira na trawniku. Nigdy nie rozumiała tej sztuki walki. Najlepiej określił to jej brat: ludzie uprawiający capoeira wcale nie wyglądają jak brazylijscy wojownicy, tylko jak grupa świrów, którzy obwąchują sobie pupy i obsikują się jak psy w parku. Poczuła na ramieniu dotyk chłodnej dłoni. — Przyszłaś na zajęcia? — usłyszała szept w uchu i zesztywniała. - Meredith. Dziś Meredith miała na sobie marynarkę w zielone paski i podarte dżinsy. Przez ramię przewiesiła plecak moro. Patrzyła na Arię tak, jak biolog patrzy na mrówkę przez szkło powiększające.

— Chodzisz na sztukę mimowolną, tak? — zapytała Meredith. Kiedy Aria niemo przytaknęła, Meredith spojrzała na zegarek. Lepiej już idź. Zajęcia zaczynają się za pięć minut. Aria poczuła się jak w pułapce. Chciała zupełnie olać te zajęcia, bo nie miała najmniejszej ochoty spędzać dwóch godzin w towarzystwie Jenny Cavanaugh. Sam jej widok sprawił, że przypomniała sobie wiele faktów, o których wolałaby nie pamiętać. Ale Aria wiedziała też, że Meredith przekaże na pewno wszystko Byronowi i ona znowu usłyszy kazanie, że nie powinna odrzucać wielkodusznego daru Meredith. Aria otuliła się szczelniej różowym swetrem. — Odprowadzisz mnie? — rzuciła. Meredith spojrzała na nią, jakby nie wierzyła własnym uszom. — Nie bardzo... nie mogę. Mam coś do załatwienia. Coś... ważnego. Aria przewróciła oczami. Przecież nie mówiła poważnie, a Meredith rozglądała się nerwowo, jakby ukrywała jakiś wielki sekret. Nagle Arii przyszła do głowy przerażająca myśl: a jeśli ona musi załatwić jakąś sprawę związaną ze ś l u b e m ? Oczami wyobraźni zobaczyła, jak jej tata i Meredith stoją przed ołtarzem i składają sobie przysięgę. Nawet nie chciała o tym myśleć. Bez pożegnania ruszyła w stronę budynku. Weszła na górę po schodach, przeskakując po dwa stopnie. Sabrina już zaczynała zajęcia, a każdy uczestnik miał znaleźć dla siebie miejsce pracy. Wyglądało to tak, jakby grali w spółdzielnię mieszkaniową. Kiedy kurz opadł, Aria nadal nie

miała miejsca. Została tylko jedna wolna ławka... obok dziewczyny z białą laską i psem przewodnikiem o złotawej sierści. Tylko tego brakowało. Kiedy Aria szła w kierunku ławki, a jej chińskie buty na cienkich podeszwach kłapały o podłogę, wydawało jej się, że Jenna śledzi ją wzrokiem. Pies dyszał przyjaźnie, gdy Aria podeszła bliżej. Dziś Jenna miała na sobie czarną bluzkę z głębokim dekoltem, który odsłaniał fragment koronkowego czarnego stanika. Jenna bardzo by się spodobała Mike'owi, bo mógłby gapić się bezkarnie na jej piersi. Kiedy Aria usiadła, Jenna nachyliła się do niej. — Jak ci na imię? — Yyy... Jessica — rzuciła bez namysłu Aria. Spojrzała na Sabrinę. Zazwyczaj nauczyciele na takich kursach nawet nie próbowali nauczyć się na pamięć imion uczniów. Aria miała też nadzieję, że Meredith nie poprosiła Sabriny, by miała na nią oko. — Jestem Jenna. Wyciągnęła rękę do Arii, która odwróciła się szybko, modląc się w duchu, żeby zajęcia zakończyły się jak najszybciej. Kiedy Aria jadła śniadanie w przypominającej gabinet osobliwości kuchni Meredith, przyszło jej do głowy kolejne wspomnienie. Pewnie przywołały je krasnoludki przyklejone na lodówce. Ali, Aria i reszta dziewczyn nazywały Jennę Śnieżką, bo przypominała im Królewnę Śnieżkę z filmu Disneya. Kiedyś cała klasa pojechała do sadu w Longwood, żeby wziąć udział w zbieraniu jabłek. Ali wpadła wtedy na pomysł, że skoro zła macocha dała Śnieżce zatrute jabłko, to one powinny dać Jennie jabłko zanurzone w bardzo brudnej wodzie z sedesu.

Ali kazała Arii, żeby wręczyła Jennie jabłko. Zawsze wysługiwała się innymi, zmuszając ich do wykonywania czarnej roboty. - To szczególne jabłko - powiedziała Aria do Jenny, podając jej jabłko i słysząc za sobą chichot Ali. - Farmer powiedział mi, że pochodzi z drzewa dającego najsłodsze owoce. I chcę ci je dać. Jenna przyjęła owoc ze zdumieniem. Kiedy tylko ugryzła pierwszy soczysty kęs, Ali zakrzyknęła: - Zjadłaś jabłko, które ktoś obsikał! Śmierdzi ci z ust jak z kibla! Jenna otworzyła usta i wypluła kęs na ziemię. Aria odpędziła od siebie to wspomnienie i spojrzała na stos olejnych obrazów ułożonych na pulpicie przed Jenną. Przedstawiały portrety namalowane energiczną kreską w nasyconych barwach. - Ty to namalowałaś? - zapytała Jennę. - To, co leży na mojej ławce? - zapytała Jenna, kładąc dłonie na kolanach. - Tak. Rozmawiałam o moich pracach z Sabriną, bo chciała je obejrzeć. Może dołączy kilka z nich do którejś ze swoich wystaw. Aria zacisnęła pięści. Czy mogło być gorzej? Jakim cudem Jennie udało się przemycić swoje prace na wystawę? I jakim cudem w ogóle udało jej się cokolwiek namalować, skoro podobno nic nie widzi? Sabrina kazała uczniom wziąć szczyptę mąki, kilka pasków papieru gazetowego i puste wiaderko. Jenna próbowała sama sobie poradzić, ale to Sabrina pomogła jej zanieść wszystko na miejsce. Aria zauważyła, że uczestnicy zajęć obserwują Jennę kątem oka, jakby się bali, że dostaną naganę, jeśli zaczną się na nią gapić „otwarcie".

Kiedy wszyscy wrócili do ławek, Sabrina zabrała głos. — Na ostatnich zajęciach mówiliśmy o percepcji dotykowej. Dziś będziemy kontynuować ten temat, ale zrobimy sobie nawzajem maski. W końcu każdy z nas nosi jakąś maskę, prawda? Każdy coś udaje. A kiedy zobaczymy odlew własnej twarzy, często okazuje się, że wcale nie wyglądamy tak, jak nam się wydaje. — Już kiedyś robiłam to ćwiczenie — szepnęła Jenna Arii do ucha. — Naprawdę fajne. Chcesz pracować ze mną? Pokażę ci, jak to zrobić. Aria miała ochotę wyskoczyć przez okno. A jednak przyłapała się na tym, że skinęła twierdząco głową, a potem zdała sobie sprawę, że przecież Jenna nie widzi jej skinienia. — Jasne. — Najpierw ja zrobię twoją maskę. — Kiedy Jenna się odwróciła, coś zabrzęczało w jej kieszeni. Wyciągnęła cienki telefon LG z rozkładaną klawiaturą. Podstawiła go Arii pod nos, jakby wiedziała, że się przygląda. — Można na nim pisać za pomocą poleceń głosowych. Nareszcie mogę wysyłać SMS-y. — Nie boisz się, że pobrudzi się mąką? — zapytała Aria. — Zetrze się. Tak go lubię, że nie mogę się z nim rozstać. Aria pocięła na kawałki gazetę dla Jenny, bo jakoś nie chciała jej dawać nożyczek do rąk. — Gdzie chodzisz do szkoły? — zapytała Jenna. — Do Rosewood High — odparła Aria, wymieniając nazwę pierwszej prywatnej szkoły, która przyszła jej do głowy. — Super — powiedziała Jenna. — Chodziłaś kiedyś na zajęcia plastyczne?

Aria zesztywniała. Brała udział w zajęciach z plastyki, zanim jeszcze nauczyła się czytać. Musiała jednak schować dumę do kieszeni. Przecież nie nazywa się Aria, tylko Jessica. Musi wymyślić tę postać od początku. — Hm, nie — rzuciła pospiesznie, wyobrażając sobie Jessicę. To dla mnie zupełna nowość. Wcześniej interesowałam się raczej sportem, szczególnie hokejem na trawie. Jenna nalała wody do miski. — Na jakiej grasz pozycji? - No, na wszystkich — wymamrotała Aria. Kiedyś Ali próbowała ją nauczyć grać w hokeja na trawie, ale dała za wygraną po pięciu minutach, orzekając, że Aria biega jak ciężarna gorylica. Ciekawe dlaczego jako swoje alterego wymyśliła postać będącą typową dziewczyną z Rosewood. Przecież za wszelką cenę próbowała odżegnać się od tej roli. — To fajnie, że próbujesz czegoś nowego — powiedziała cicho Jenna, mieszając wodę z mąką. - W mojej dawnej szkole, kiedy dziewczyny z drużyny hokejowej mówiły, że chcą zacząć coś nowego, miały zazwyczaj na myśli kupno sukienki nowego projektanta, o którym czytały w „Vogue'u" — parsknęła z sarkazmem. - W twojej szkole w Filadelfii była drużyna hokejowa? — wypaliła Aria, bo pomyślała o szkole dla niewidzących, do której rodzice wysłali Jennę. Jenna wyprostowała plecy. - Hm... nie. Skąd wiesz, że chodziłam do szkoły w Filadelfii? Aria uszczypnęła się wewnątrz dłoni. Może jeszcze za chwilę przyzna się Jennie, że w szóstej klasie dała jej

jabłko zamoczone w wodzie z sedesu? Że w pewnym sensie doprowadziła do samobójstwa jej brata kilka tygodni wcześniej? Że ją oślepiła i zrujnowała jej życie? - Tylko zgadywałam. - Chodziło mi o moją dawną szkołę. Do liceum chodziłam tutaj, do Rosewood Day. Wiesz, która to szkoła? - Coś o niej słyszałam - rzuciła na odczepnego Aria. - W przyszłym roku tam wrócę. - Jenna zanurzyła pasek papieru w masie z mąki i wody. - Ale nie wiem, czy mi się spodoba. W tej szkole każdy musi być idealny. Jeśli tylko różni się od innych choć trochę, jego życie zamienia się w piekło. - Pokręciła głową. Przepraszam. Na pewno nie masz pojęcia, o czym mówię. - Owszem! Świetnie cię rozumiem! - zaprotestowała Aria. Sama lepiej by tego nie ujęła. Poczuła ukłucie w sercu. Jenna była piękna - wysoka, zgrabna, wyluzowana i utalentowana. N a p r a wd ę utalentowana. Gdyby nadal chodziła do Rosewood Day, to ona, a nie Aria, byłaby pierwszą artystką w szkole. Kto wie, kim mogłaby się stać, gdyby nie wypadek. Nagle Aria tak szczerze zapragnęła ujawnić przed Jenną swoją prawdziwą tożsamość i powiedzieć, jak bardzo żałuje tego, co się stało, że ledwo się powstrzymała. Jenna zbliżyła się do niej. Pachniała jak lukier do ciasteczek. - Nie ruszaj się - poinstruowała Arię i dotknęła jej twarzy, a potem zaczęła nakładać na nią zamoczone w masie paseczki papieru. Były mokre i chłodne, ale po chwili tężały na twarzy. - Chcesz jakoś wykorzystać swoją maskę? - zapytała Jenna. - Na bal Halloween?

— Moja przyjaciółka urządza bal maskowy — powiedziała Aria i natychmiast skarciła się w myślach za to, że udziela zbyt wielu informacji. — Pewnie wtedy ją założę. — Super — ucieszyła się Jenna. — Ja zabiorę moją do Wenecji. Za miesiąc jadę tam z rodzicami. Ponoć jest tam mnóstwo sklepów z maskami. — Uwielbiam Wenecję! — pisnęła Aria. — Byłam tam z rodzicami cztery razy! — Naprawdę? — Jenna przykładała kolejne paseczki papieru do czoła Arii. — Cztery razy? Pewnie lubicie rodzinne wyjazdy. — Kiedyś lubiliśmy — odparła Aria, próbując nie poruszyć żadnym mięśniem na twarzy. — A teraz już nie? — Jenna zaczęła zakrywać masą papierową policzki Arii. Aria poczuła na twarzy ukłucie tysiąca igiełek. Masa tężała i skóra zaczęła ją swędzić. Chyba nie musiała zatajać przed Jenną wszystkich faktów. Przecież nie wiedziała nic o jej rodzinie. — No bo... moi rodzice... chyba się rozwiodą. Tata związał się z inną kobietą, młodą dziewczyną, która uczy rysunku w Hollis. A ja z nimi teraz mieszkam. Ona mnie nienawidzi. — A ty też jej nienawidzisz? — zapytała Jenna. — Z całego serca — przyznała się Aria. — Całkowicie zapanowała nad życiem taty. Każe mu brać witaminy i ćwiczyć jogę. I udaje, że ma grypę żołądkową, choć wygląda kwitnąco. Aria zagryzła policzek od środka. Życzyła Meredith, żeby ta jej wymyślona grypa żołądkowa zabiła ją na miejscu. Wtedy nie musiałaby poświęcić kolejnych kilku

miesięcy na wynajdywanie sposobów, aby przeszkodzić w ślubie Meredith i Byrona. — Przynajmniej o niego dba - Jenna zrobiła pauzę i uśmiechnęła się. — Czuję, że marszczysz czoło, ale wierz mi, każda rodzina ma problemy. Moja też. Aria próbowała nie zrobić żadnej miny, która zdradziłaby jej prawdziwe emocje. — A może powinnaś dać nowej partnerce taty szansę? — mówiła dalej Jenna. - W każdym razie ma talent artystyczny, prawda? Aria poczuła, jak coś ściska ją w żołądku. Nie mogła zapanować nad mięśniami twarzy. — Skąd wiesz, że ma talent? Jenna zamarła. Masa papierowa wypadła jej z rąk i plasnęła o podłogę. — Sama tak powiedziałaś. Arii kręciło się w głowie. Naprawdę? Jenna przycisnęła jeszcze kilka paseczków papieru do jej policzków. Kiedy dotykała jej twarzy, czoła i nosa, Aria zdała sobie z czegoś sprawę. Jeśli Jenna czuła, że Aria marszczy czoło, to znaczy, że pewnie wyczuła również kształt jej twarzy i zorientowała się, jak wygląda. Spojrzała w górę i dostrzegła na twarzy Jenny wyraz zażenowania i zdumienia. Może i ona pomyślała o tym samym? Nagle Arii zrobiło się gorąco. — Muszę... Spróbowała podnieść się z krzesła i prawie przewróciła stojące obok wiaderko z wodą. — Dokąd idziesz? — zapytała Jenna. Aria musiała wyjść z sali na kilka minut. Kiedy w zastygającej masce na twarzy ruszyła w stronę drzwi,

zadźwięczała jej komórka. Wyjęła telefon z torby i otworzyła, uważając, żeby nie posypać go mąką. Dostała nową wiadomość. To straszne, gdy otaczają cię ciemności, co? Wyobraź sobie, jak się muszą czuć niewidomi! jak powiesz komuś, co się stało z mojej winy, to ciebie też na zawsze zamknę w ciemnościach. Cmok! A. Aria spojrzała na Jennę. Siedziała na swoim stanowisku i obracała w rękach telefon, jakby nie czuła, że całe palce ma w mące. Spojrzała znowu na ekran. Przyszła kolejna wiadomość. PS A twoja przyszła przybrana mamusia też udaje kogoś innego, tak jak ty! Chcesz się przekonać? Idź jutro do baru Hooters. A.

19 DOCIEKLIWY UMYSŁ PRAGNIE WIEDZY W czwartek rano Emily wyszła z kabiny w szatni przy sali gimnastycznej, ubrana w biały T-shirt z emblematem szkoły, bluzę z kapturem i krótkie spodnie. Z głośników rozległ się głos. — Dzień dobry! — jakiś chłopiec zaszczebiotał fałszywie słodkim głosem. — Tu Andrew Campbell, przewodniczący szkoły. Chciałem przypomnieć wszystkim, że jutro wieczorem w klubie w Rosewood odbędzie się przyjęcie powitalne na cześć Hanny Marin! Nie zapomnijcie o kostiumach! A przy okazji chciałem życzyć Spencer Hastings powodzenia w czasie rozmowy przed komisją przyznającą Złotą Orchideę! Trzymamy za ciebie kciuki, Spencer! Kilka dziewczyn w szatni jęknęło głośno. Nazwisko Spencer padało codziennie w szkolnych wiadomościach. Emily zdziwiła się, że Spencer nie wspomniała o swoim wyjeździe do Nowego Jorku poprzedniego dnia w szpitalu,

kiedy odwiedzała Hannę. Przecież zawsze uwielbiała chwalić się swoimi osiągnięciami. Kiedy Emily minęła maskotkę drużyny - wielkiego, wyciętego z kartonu rekina — i weszła na salę gimnastyczną, rozległy się brawa i pohukiwania, jakby ktoś zorganizował dla niej niespodziankowe przyjęcie urodzinowe. - Nasza ulubienica wróciła! - wrzeszczał Mike Montgomery, stojąc pod koszem. Za nim stali chyba wszyscy pierwszoklasiści, którzy brali udział w zajęciach sportowych dla wszystkich uczniów szkoły. — Uprawiałaś seks-turystykę, co? - Co takiego? - Emily rozglądała się zdezorientowana, bo Mike mówił bardzo głośno. - No wiesz — drażnił się z nią Mike, łudząco podobny do swojej siostry Arii. — W Tajlandii — uśmiechnął się marzycielsko. Emily zmarszczyła nos. - Byłam w Iowa. - Och — Mike zapomniał na chwilę języka w gębie. -Też nieźle. Mieszka tam mnóstwo mleczarek. — Mrugnął do niej porozumiewawczo, jakby słowo „mleczarka" oznaczało coś niesamowicie pornograficznego. Emily chciała się odgryźć, ale tylko wzruszyła ramionami. Nie podejrzewała Mike'a o to, że chce jej zrobić przykrość. Pozostali pierwszoklasiści gapili się na nich tak, jakby Emily była Angeliną Jolie, a Mike jej najodważniejszym fanem, który poprosił ją właśnie o adres mailowy. Pan Draznowsky, nauczyciel WF-u, zagwizdał. Uczniowie usiedli na podłodze w siadzie skrzyżnym w równych szeregach. Pan Draznowsky sprawdził listę obecności

i przeprowadził rozgrzewkę, a potem wszyscy wyszli na korty tenisowe. Kiedy Emily wyjęła z kosza na sprzęt rakietę Wilson, usłyszała za sobą syknięcie. Maya stała obok skrzyni z piłkami lekarskimi, magicznymi kołami do pilatesu i innymi przyrządami, które w czasie przerw w lekcjach służyły dziewczynom uzależnionym od ćwiczeń. — Cześć — pisnęła cichutko, uśmiechając się promiennie. Emily uścisnęła Mayę i poczuła zapach jej ulubionej gumy bananowej. — Co tu robisz? — zapytała. — Uciekłam z matematyki, żeby się z tobą zobaczyć — szepnęła Maya i pokazała jej podrobione zwolnienie od rodziców. — Kiedy wróciłaś? Co się działo? Wróciłaś na stałe? Emily milczała. Wróciła do Rosewood wczoraj rano, ale cały poprzedni dzień właściwie jej uciekł. Najpierw była w szpitalu, potem dostała wiadomość od A., musiała iść na lekcje i trening pływania, a potem jeszcze posiedzieć z rodzicami. Nie miała czasu, żeby porozmawiać z Mayą. Wczoraj widziała ją nawet na korytarzu, lecz schowała się w pustej klasie i poczekała, aż Maya sobie pójdzie. Sama nie wiedziała, czemu się tak dziwnie zachowuje. Przecież nie chciała się przed nią ukrywać. — Wróciłam niedawno — wydusiła z siebie. — I nigdzie się nie wybieram. Przynajmniej taką mam nadzieję. Drzwi na korty tenisowe otworzyły się z hukiem. Emily rzuciła tęskne spojrzenie w kierunku wyjścia. Na pewno wszyscy znaleźli już sobie partnerów do tenisa, a ona będzie musiała grać z panem Draznowskym, który uczył też wychowania seksualnego i uwielbiał dawać uczniom

krótkie, improwizowane wykłady na temat antykoncepcji. Zamrugała kilka razy, jakby ktoś obudził ją z długiego snu. Co się z nią działo? Czemu martwiła się głupim WF-em w czasie rozmowy z Mayą? Spojrzała na nią. — Moi rodzice zmienili się o sto osiemdziesiąt stopni. Tak się o mnie martwili, że jak uciekłam z farmy ciotki i wujka, postanowili mnie zaakceptować taką, jaka jestem. Maya otworzyła szeroko oczy. — To wspaniale! — Chwyciła Emily za ręce. — I jak ci się podobało w Iowa? Naprawdę byli straszni? — W pewnym sensie. Emily zamknęła oczy i przywołała w wyobraźni surowe twarze Helenę i Allena. Potem przypomniał jej się flirt z Tristą w czasie imprezy. Trista powiedziała jej, że gdyby była tańcem, to na pewno jakimś ludowym i skocznym. Może powinna powiedzieć Mai o Triście? Ale niby co? Przecież do niczego nie doszło. Lepiej o tym zapomnieć. — To długa historia. — Potem mi o wszystkim opowiesz, skoro już możemy spotykać się w miejscach publicznych. — Maya podskoczyła z radości, a potem spojrzała na wielki zegar nad tablicą informacyjną. — Chyba muszę wracać — szepnęła. — Spotkajmy się dziś wieczorem. Emily zdała sobie sprawę, że po raz pierwszy może powiedzieć „tak" i nie wymykać się z domu za plecami rodziców, gdy coś sobie przypomniała. — Nie mogę. Idę z rodzicami na kolację. Maya posmutniała. — To może jutro? Możemy iść razem na imprezę Hanny. — J-jasne — wyjąkała Emily. — Świetnie.

— Aha, mam dla ciebie niespodziankę. — Maya przestępowała z nogi na nogę. — Scott Chin, który robi fotografie do albumu rocznego, chodzi ze mną na historię. Powiedział mi, że wybrano nas na najlepszą parę roku! Super, prawda? — Najlepszą p a r ę ? — powtórzyła Emily, choć słowa więzły jej w gardle. Maya wzięła Emily za ręce i kołysała nimi. — Jutro chcą nam zrobić kilka zdjęć w pokoju redakcyjnym. Tak się cieszę! - Ja też — Emily ścisnęła w dłoni rąbek T-shirtu. Maya przekrzywiła głowę. - Na pewno wszystko w porządku? Nie widać, żebyś się cieszyła. — Owszem. Emily już miała mówić dalej, ale poczuła, że jej telefon wibruje w kieszeni bluzy na brzuchu. Wyciągnęła go z bijącym sercem. Dostała nową wiadomość. Kiedy zobaczyła nagłówek, natychmiast poczuła ucisk w żołądku. Zamknęła klapkę telefonu, nie przeczytawszy SMS-a. - Dobre wieści? - zapytała Maya, trochę zbyt wścibsko jak na gust Emily. - Nic ważnego - Emily wsunęła telefon do kieszeni. Maya ściskała w dłoniach podrobione zwolnienie. Cmoknęła Emily w policzek, a potem wybiegła z sali gimnastycznej. Każdy jej krok rozbrzmiewał głośnym echem, bo miała na sobie kozaki na wysokim obcasie, w piaskowym kolorze. Kiedy Maya zniknęła za drzwiami, Emily wyciągnęła telefon, wzięła głęboki oddech i spojrzała ponownie na ekran.

Hej, Emily! Styszatam, ze WYJECHAŁAŚ! Będę tęskniła! Gdzie dokładnie mieszkasz? Jaką znaną postacią historyczną z Filadelfii chciałabyś być? Bo ja tym facetem z opakowania płatków owsianych. On też się liczy, prawda? Mozę kiedyś wpadnę w odwiedziny. XXX Trista Kaloryfer w sali gimnastycznej głośno zarzęził. Emily zamknęła klapkę telefonu, a po chwili wyłączyła go zupełnie. Kilka lat wcześniej, na moment przed tym jak pocałowała Ali w starym domku na drzewie, Ali wyznała jej, że widuje się z jakimś starszym od niej facetem. Nigdy nie powiedziała, jak on się nazywa, ale teraz Emily miała już pewność, że mówiła o lanie Thomasie. Ali chwyciła wtedy Emily za ręce. Jej twarz promieniała szczęściem. - Kiedy tylko o nim pomyślę, czuję się, jakby wyrosły mi skrzydła, jakbym się kręciła na karuzeli - śmiała się Ali. — Jakie to piękne być zakochanym! Emily zapięła bluzę na zamek pod samą szyję. Jej też się wydawało, że jest zakochana, ale wcale nie czuła się jak na karuzeli. Raczej jak w tunelu strachów, gdzie za każdym rogiem czaiła się jakaś niespodzianka, a cel podróży pozostawał nieznany.

20 PRZYJACIÓŁKI NIE MAJĄ PRZED SOBĄ TAJEMNIC W czwartek po południu Hanna siedziała przed toaletką i patrzyła w swoje lustrzane odbicie. Położyła trochę podkładu na szwy na podbródku i wykrzywiła twarz. Czemu zszyta rana tak bardzo bolała? I czemu doktor Geist pozszywał ją czarną nicią jak Frankensteina? Nie mógł użyć nici w cielistym kolorze? Podniosła nowy telefon, który czekał na nią na kuchennym stole, kiedy tata przywiózł ją rankiem ze szpitala. Na pudełku leżała kartka z napisem: WITAJ W DOMU! KOCHAM CIĘ, MAMA. Teraz kiedy okazało się, że życiu Hanny nie zagraża niebezpieczeństwo, mama wróciła do normalnego trybu pracy. Czyli pracowała bez przerwy. Hanna westchnęła i wybrała numer telefonu podany na dnie buteleczki z podkładem. — Witamy w salonie Bobbi Brown! — zapiał radosny głos po drugiej stronie.

— Mówi Hanna Marin — przywitała się Hanna tonem tak chłodnym, jakby chciała uchodzić za wcielenie Anny Wintour. — Mogę umówić się z Bobbi na makijaż? Po chwili milczenia usłyszała: — Musiałaby pani zadzwonić bezpośrednio do jej agenta. Ale wydaje mi się, że jest bardzo zajęta... — Czy mogę dostać jego numer? — Chyba nie wolno mi... — Oczywiście, że pani wolno — ucięła Hanna. — Nikomu nie powiem. Po chwili negocjacji dziewczyna poprosiła Hannę o cierpliwość i połączyła ją z kimś, kto podał jej numer zaczynający się od 212. Hanna zapisała go szminką na lustrze w łazience i rozłączyła się, mając mieszane uczucia. Z jednej strony cieszyła się, że nadal potrafi zmusić ludzi, by tańczyli, jak im zagra. Tylko najpopularniejsze dziewczyny w szkole mogły sobie na to pozwolić. Z drugiej strony, czy Bobbi zdoła doprowadzić jej twarz do porządku? Rozległ się dzwonek do drzwi. Hanna położyła więcej podkładu na szwy i poszła otworzyć. Myślała, że to Mona, która miała pomóc jej wybrać modeli na przyjęcie. Obiecała, że wynajmie dla Hanny największe ciacha pod słońcem. Hanna zatrzymała się przed wielką ceramiczną donicą stojącą w holu. Co Lucas miał na myśli, kiedy twierdził, że nie powinna ufać Monie? A w ogóle co oznaczał ten pocałunek? Hanna nie mogła właściwie myśleć o niczym innym. Spodziewała się, że rano zobaczy Lucasa ze stosem nowych gazet i latte ze Starbucksa. Kiedy nie przyszedł, czuła się... zawiedziona. Po południu, gdy tata już odjechał, przez trzy minuty próbowała skupić się na serialu

w telewizji. Na ekranie jakaś para całowała się namiętnie, a ona patrzyła na to szeroko otwartymi oczami i ciarki chodziły jej po plecach. Wiedziała, co oni czują. A przecież nawet nie lubiła Lucasa. Nie należał do kręgu jej znajomych. Żeby się upewnić, zapytała o zdanie Monę, kiedy dzień wcześniej przywiozła jej do szpitala strój na zmianę: obcisłe dżinsy Seven, tkany żakiet Moschino i miękki T-shirt. - Lucas B e a t t i e ? - odparła Mona. - To frajer, Han. Od zawsze. I proszę. Koniec z Lucasem. Nikomu nie powie o tym pocałunku. Nigdy. Hanna podeszła do drzwi i przez szybę zobaczyła powiewające na wietrze blond włosy Mony. O mało nie zemdlała, kiedy okazało się, że za Moną stoi Spencer. A ścieżką już zmierzają w jej kierunku Emily i Aria. Hanna próbowała sobie przypomnieć, czy aby nie umówiła się z nimi wszystkimi na tę samą godzinę. - Co za niespodzianka - przywitała je, trzęsąc się z nerwów. Spencer wepchnęła się pierwsza do domu. - Musimy pogadać. Za nią weszły Mona, Emily i Aria. Rozsiadły się na skórzanych kanapach w kolorze toffi. Te same miejsca zajmowały wtedy, gdy jeszcze blisko się przyjaźniły. Spencer usiadła w rogu, w wielkim skórzanym fotelu, a Emily i Aria na kanapie. Mona zajęła miejsce Ali, na szezlongu pod oknem. Kiedy Hanna patrzyła na nią kątem oka, mogłaby przysiąc, że to Ali ożyła. Rzuciła okiem na Monę w obawie, że znowu ją wkurzyła. Ale Mona nie wyglądała na obrażoną.

Hanna usiadła na skórzanym pufie. — O czym musimy pogadać? — zapytała. Aria i Emily też chyba nie wiedziały, co jest grane. — Znowu dostałyśmy SMS-a od A., zaraz po wyjściu ze szpitala. — Spencer nie marnowała czasu. — S p e n c e r ! — syknęła Hanna. Emily i Aria też przewiercały ją wzrokiem. Od kiedy to rozmawiały o A. w obecności innych osób? — W porządku — uspokoiła je Spencer. — Mona wie. Ona też dostaje SMS-y od A. Hannie zrobiło się słabo. Spojrzała pytająco na Monę, która mocno zacisnęła usta. — Nie — wyszeptała Hanna. — Ty? — Aria nie wierzyła własnym uszom. — Ile? — wyjąkała Emily. — Dwa — przyznała się Mona. Patrzyła na swoje kościste kolana, przebijające się przez ciemnopomarańczową sukienkę C&C. — Dostałam w tym tygodniu. Kiedy powiedziałam o tym wczoraj Spencer, nie miałam pojęcia, że dostajecie takie wiadomości. — To nie ma sensu — wyszeptała Aria, patrząc na pozostałe przyjaciółki. — Myślałam, że A. wysyła SMS-y tylko dawnym koleżankom Ali. — Może wszystkie się myliłyśmy — powiedziała trzeźwo Spencer. Hanna nie mogła zebrać myśli. — Spencer mówiła ci o tym samochodzie, który mnie przejechał? — Mówiła, że to robota A. I że wiesz, kto to jest — Mona zbladła. Spencer założyła nogę na nogę.

— Dostałyśmy kolejną wiadomość od A. Jeśli nadal będziemy próbowały wydobyć z ciebie informacje, A. zrobi nam krzywdę. Emily jęknęła cicho. — To przerażające — wyszeptała Mona. Przebierała nogami, co oznaczało, że jest bardzo spięta. — Powinnyśmy pójść z tym na policję. — Może masz rację — zgodziła się Emily. — Muszą nam pomóc. To poważna sprawa. — Nie! — krzyknęła Aria. — A. się dowie. Przecież nas widzi... cały czas. Emily zamknęła usta i utkwiła wzrok w swoich dłoniach. — Wiem, jak musicie się czuć — wyznała Mona. — Od kiedy zaczęłam dostawać te wiadomości, wciąż mi się wydaje, że ktoś mnie śledzi. — Spojrzała na dziewczyny przerażonym wzrokiem. — Kto wie? Może A. obserwuje nas nawet teraz? Hanna zadrżała. Aria rozejrzała się po salonie. Emily popatrzyła za wielki fortepian, jakby spodziewała się, że w rogu zobaczy A. Telefon Mony zadźwięczał i w salonie rozległ się gremialny jęk. Kiedy Mona wyciągnęła komórkę, zbladła. — O Boże, następny. Wszystkie nachyliły się nad ekranem. Mona dostała spóźnioną kartkę urodzinową. Pod zdjęciem kolorowych balonów i ciasta z lukrem, którego Mona nigdy by nie tknęła, znajdowała się wiadomość. Spóźnione życzenia urodzinowe, Mono! Kiedy zamierzasz opowiedzieć Hannie, co jej zrobitaś? Może lepiej poczekaj,

aż dostaniesz od niej prezent urodzinowy. Wtedy stracisz przyjaciółkę, ale zyskasz podarunek! A. Hanna zamarła. — Co m i zrobiłaś? Co to ma znaczyć? Mona zrobiła się blada jak ściana. — flanna... no dobrze. Pokłóciłyśmy się w czasie mojego przyjęcia. Ale tylko trochę. Naprawdę. Zapomnijmy o tym. Serce Hanny waliło jak młot. Zaschło jej w ustach. — Nie chciałam mówić ci o tym zaraz po wypadku, bo nie sądziłam, że to takie ważne — mówiła dalej Mona wysokim, pełnym napięcia głosem. — Nie chciałam cię dobijać. I miałam potworne wyrzuty sumienia z powodu naszej kłótni, szczególnie kiedy okazało się, że mogę cię stracić na zawsze. Chciałam o tym zapomnieć. I wynagrodzić ci to, organizując wspaniałe przyjęcie i... Na moment zapadła przejmująca cisza. Kaloryfer włączył się głośno i wszystkie dziewczyny podskoczyły ze strachu. Spencer chrząknęła. — Nie kłóćcie się — powiedziała pojednawczo. — A. próbuje odwrócić naszą uwagę, żebyśmy nigdy nie dowiedziały się, kim jest. Mona rzuciła Spencer spojrzenie pełne wdzięczności. Hanna zgarbiła się. Czuła na sobie wzrok pozostałych dziewczyn. Nie miała najmniejszej ochoty rozmawiać o tym przy wszystkich. W ogóle nie miała ochoty o tym rozmawiać. — Spencer ma rację. Właśnie tego chce A. Zapadła cisza. Wszystkie wpatrywały się w lampę z papierowym kloszem stojącą na stoliku. Spencer ścisnęła dłoń Mony. Emily wzięła za rękę Hannę.

— Czego dotyczyły SMS-y, które dostałaś? - zapytała Monę Aria. Mona schyliła głowę. — Mojej przeszłości. Hanna nie mogła wyjść ze zdumienia. Patrzyła na spinkę w kształcie małego ptaszka, wpiętą we włosy Arii. Przeczuwała, że SMS-y do Mony przypominały jej o tych czasach, kiedy one wszystkie jeszcze się przyjaźniły, bo wtedy Mony nikt nie lubił. Ale czego dokładnie dotyczyły? Tego, że Mona podlizywała się Ali i chciała być jak ona? Że wszyscy się z niej śmiali? Hanna nigdy nie rozmawiała z Moną o tamtych czasach, jednak czasem czuła na barkach ciężar przeszłości. Bolesne wspomnienia czaiły się pod powierzchnią ich codziennych rozmów, jakby zaraz miały eksplodować. — Nie musisz nam mówić, jeśli nie chcesz — powiedziała szybko Hanna. — Nasze SMS-y też dotyczyły przeszłości. Każda z nas chciałaby o czymś zapomnieć. Spojrzała swojej najlepszej przyjaciółce prosto w oczy w nadziei, że ona ją zrozumie. Mona ścisnęła dłoń Hanny, która zauważyła na palcu przyjaciółki srebrno-turkusowy pierścionek. Zrobiła go dla Mony na zajęciach z plastyki, a ta nosiła go nadal, choć wcale nie przypominał drogiej biżuterii od Tiffany'ego. Był raczej podobny do tanich obrączek, które nosiły totalne wieśniary. W sercu Hanny zapalił się ciepły płomyk. Musiała przyznać A. rację: prawdziwe przyjaciółki nie mają przed sobą tajemnic. Teraz mogła być z Moną zupełnie szczera. Nagle rozległ się dzwonek. Trzy krótkie ding-dong. Dziewczyny wpadły w popłoch. — Kto to? — zapytała przerażona Aria.

Mona wstała i poprawiła włosy. Uśmiechnęła się od ucha do ucha i dumnie ruszyła do drzwi wejściowych. — Coś, co oderwie nas na chwilę od naszych problemów. — Pizza? — zapytała Emily. — Nie. Dziesięciu modeli z filadelfijskiej filii agencji Wilhelmina — odparła Mona, jakby była to naj oczy wist -sza rzecz pod słońcem.

21 JAK ROZWIĄZAĆ PROBLEM EMILY? W czwartek wieczorem, po powrocie od Hanny, Emily przeciskała się w centrum handlowym przez tłum zakupowiczów pachnących drogimi perfumami. Miała spotkać się z rodzicami w restauracji Cały Ten Zgiełk!, urządzonej tak, jakby nagrywano tam musicale. Kiedy była młodsza, uwielbiała tam jadać i rodzice pewnie założyli, że nadal lubi. Restauracja nie zmieniała się od lat. Główne drzwi wyglądały jak wejście do teatru na Broadwayu, a obok stanowiska kierownika sali stała wielka figura Upiora Opery. Na ścianach wisiały zdjęcia gwiazd Broadwayu. Emily przyszła pierwsza. Zajęła miejsce przy stoliku, obok baru z granitowym blatem. Przez chwilę oglądała kolekcję figurek Małej Syrenki, ustawioną w witrynie obok wejścia. Kiedy była młodsza, marzyła o tym, żeby zająć miejsce Małej Syrenki Ariel. Mogłaby oddać jej swoje nogi, a w zamian wziąć rybią płetwę. Zmuszała przyjaciółki, żeby w kółkq oglądały z nią ten film, aż pewnego razu

Ali powiedziała, że to dziecinada i żenada. Wtedy wyrzuciła film do kosza. Jej uwagę przyciągnął ekran telewizora zawieszonego nad barem. Na pierwszym planie jasnowłosa reporterka z pokaźnym biustem mówiła coś o Ali, której zdjęcie widniało w rogu. — Przez ostatni rok rodzice Alison DiLaurentis mieszkali w małym miasteczku w stanie Pensylwania, niedaleko Rosewood, a ich syn Jason kończył studia na Uniwersytecie Yale. Jeszcze do niedawna prowadzili spokojne życie. Jak radzą sobie członkowie rodziny, odkąd śledztwo w sprawie morderstwa Alison utknęło w martwym punkcie? Na ekranie pojawił się wielki, obrośnięty bluszczem budynek. Podpis informował, że mieści się on w New Haven w stanie Connecticut. Inna blond reporterka biegła za grupą studentów. — Jason! — wołała. — Czy uważasz, że policja dokłada wszelkich starań, by ująć zabójcę twojej siostry? — Czy dzięki temu wasze więzy rodzinne się zacieśniły? — krzyknął ktoś inny. Chłopiec w czapeczce bejsbolowej odwrócił się. Emily otworzyła szeroko oczy. Od zaginięcia Ali widziała Jasona DiLaurentisa tylko kilka razy. Teraz miał zimne oczy i wykrzywione usta. — Nie mam zamiaru opowiadać o swojej rodzinie — odparł Jason. — To banda wariatów. Emily okręciła stopę wokół nogi krzesła. Rodzina Ali... to wariaci? Ona zawsze uważała ich za idealną rodzinę. Tata Ali miał dobrą pracę, ale weekendy poświęcał dzieciom. Często urządzał pikniki. Pani DiLaurentis zabierała

Ali, Emily i pozostałe dziewczyny na zakupy i piekła dla nich pyszne ciasteczka owsiane. Ich dom lśnił czystością, a w czasie wspólnych kolacji panowała szampańska atmosfera. Emily przypomniała sobie sen Hanny. Kiedy Ali zniknęła w domu, Emily poszła do łazienki. Przechodziła przez kuchnię, uważając, by nie nadepnąć na Charlotte, kotkę Ali, i usłyszała wtedy, jak Jason szepcze do kogoś na schodach. — Przestań — syknął wściekły — wiesz, jak ich to wkurza. — Nie robię nikomu krzywdy — odpowiedział jakiś głos. Zdumiona Emily przycisnęła ciało do ściany w korytarzu. Druga osoba mówiła głosem podobnym do Ali. — Próbuję ci pomóc — mówił dalej Jason, coraz bardziej rozemocjonowany. Wtedy pani DiLaurentis weszła bocznym wejściem i pobiegła do kuchni umyć dłonie. — O, cześć Emily — zaszczebiotała. Emily odsunęła się od ściany. Usłyszała, jak ktoś wchodzi po schodach na drugie piętro. Spojrzała znowu na ekran. Reporter ostrzegał teraz mieszkańców Rosewood przed podglądaczem, który ostatnio kręcił się podobno wokół klubu golfowego. Emily pomyślała z niepokojem, jak łatwo powiązać osobę podglądacza z A.... i klubem golfowym. Przecież tam miała się odbyć impreza Hanny. Emily przez ostrożność nie zadawała Hannie żadnych pytań, od kiedy dostała ostatnią wiadomość od A. Ale i tak zastanawiała się, czy nie powinna pójść na policję, jeśli cała sprawa jeszcze się pogorszy. A co, jeśli A. odpowiada nie tylko za wypadek Hanny, ale również za śmierć Ali, jak zasugerowała niedawno Aria? Może

Mona ma rację - A. ma ich stale na oku i dowie się, gdy pisną choćby słowo. Jak na komendę rozległ się dzwonek jej telefonu. Przestraszyła się tak, że prawie spadła z krzesła. Dostała nowego SMS-a, ale dzięki Bogu tym razem od Tristy. Znowu. „Cześć, Em! Co porabiasz w weekend? XXX, Trista". Emily błagała w myślach, by Rita Moreno śpiewała trochę ciszej swoje America. Żałowała, że siedzi tuż obok plakatu do musicalu Koty. Jego bohaterowie patrzyli na nią tak, jakby chcieli się na nią rzucić i mocno podrapać. Przesunęła palcem po klawiszach telefonu. Niegrzecznie byłoby nic nie odpowiedzieć. „Hej! W piątek idę na bal maskowy do mojej przyjaciółki. Będzie fajnie! Em". Niemal natychmiast Trista odpowiedziała: „O Boże! Szkoda, że mnie tam nie ma!". Emily wysłała odpowiedź: „Ja też żałuję. Na razie!". Zastanawiała się, co Trista zamierza robić w ten weekend. Iść na kolejną imprezę w magazynie? Spotkać następną dziewczynę? — Emily? — lodowate dłonie dotknęły jej ramion. Emily odwróciła się i upuściła telefon na podłogę. Za nią stała Maya. A obok rodzice i siostra Carolyn ze swoim chłopakiem Topherem. Wszyscy uśmiechali się jak wariaci. — Niespodzianka! - zawołała Maya. - Twoja mama zadzwoniła do mnie po południu i zaprosiła na kolację! — Och — wyjąkała Emily. — To... świetnie. Podniosła telefon z podłogi tak, aby Maya nie zauważyła, co napisała na ekranie. Czuła się tak, jakby oświetlał ją reflektor. Spojrzała na rodziców stojących pod zdjęciem z planu Nędzników, na którym aktorzy szturmują

barykady. Oboje uśmiechali się nerwowo i zachowywali tak jak wtedy, gdy po raz pierwszy spotkali jej byłego chłopaka, Bena. — Nasz stolik jest gotowy — oznajmiła mama. Maya wzięła Emily za rękę i poprowadziła całą rodzinę do stolika. Zasiedli na krzesłach wyściełanych fioletowym pluszem. Zniewieściały kelner z rzęsami pomalowanymi tuszem zapytał, czy życzą sobie jakiś aperitif. — Tak miło państwa w końcu poznać — powiedziała Maya, kiedy kelner się oddalił. Uśmiechnęła się, a mama Emily odwzajemniła uśmiech. — Nam też miło cię poznać. W jej głosie słychać było tylko ciepło. Tata też się uśmiechał. Maya pokazała na bransoletkę Carolyn. — Jaka śliczna. Sama zrobiłaś? — Tak — zaczerwieniła się Carolyn. W ciemnych oczach Mai pojawiły się ogniki. — Chciałabym umieć robić biżuterię, ale nie mam za grosz wyczucia koloru. A barwy tej bransoletki są świetnie dobrane. — To nie takie trudne. — Carolyn wbiła wzrok w zdobiony talerz, ale Emily wiedziała, że się cieszy z komplementu. Zaczęli rozmawiać o szkole, podglądaczu z Rosewood, wypadku Hanny i o Kalifornii. Carolyn pytała Mayę, czy zna kogoś, kto dostał się na Uniwersytet Stanforda, bo właśnie tam miała zamiar składać papiery. Tophera niezwykle rozbawiła opowieść Mai o jej sąsiadce z San Francisco, starszej pani, która hodowała w domu osiem papużek falistych i Maya musiała się nimi stale opiekować. Emily patrzyła na nich z narastającą irytacją. Skoro Maya

jest taka fajna, to czemu nie dali jej szansy wcześniej? Czemu zabronili im się widywać? Czemu zaczęli ją poważnie traktować dopiero wtedy, gdy uciekła z domu? — Ach, byłbym zapomniał — odezwał się tata, kiedy podano kolację. - Na Święto Dziękczynienia zarezerwowałem dom w Duck. — Cudownie - ucieszyła się pani Fields. - Ten sam? — Tak — pan Fields nabił na widelec kawałek marchewki. — Gdzie jest Duck? - zapytała Maya. Emily grzebała widelcem w puree ziemniaczanym. — To mała nadmorska miejscowość w Karolinie Północnej. Co roku wynajmujemy tam dom na Święto Dziękczynienia. Woda jest zazwyczaj na tyle ciepła, że nawet o tej porze roku da się pływać, tylko trzeba włożyć kombinezon. — Może Maya chce jechać z nami? — zaproponowała pani Fields, dyskretnie wycierając kącik ust serwetką. — Przecież zawsze zabierałaś z sobą przyjaciół. Emily patrzyła na nią z niedowierzaniem. Owszem, zabierała z sobą c h ł o p a k a . A raczej w zeszłym roku zabrała Bena. Bo Carolyn była z Topherem. Maya przycisnęła dłoń do piersi. — No jasne! Fantastycznie! Emily wydawało się, że ściany restauracji przypominającej plan zdjęciowy musicalu zaciskają się wokół niej. Poprawiła kołnierzyk i wstała. Bez wyjaśnień przecisnęła się obok dwójki kelnerów przebranych za postaci z musicalu Rent. Wpadła do łazienki, oparła głowę o ścianę z mozaiką i zamknęła oczy. Drzwi do łazienki otworzyły się. Emily zobaczyła zapinane na klamerkę buty Mai. — Emily? — szepnęła Maya.

Emily spojrzała przez szparę w metalowych drzwiach. Maya przewiesiła przez ramię szydełkową torebkę i patrzyła na nią zmartwiona. — Wszystko w porządku? — zapytała. — Zrobiło mi się słabo — wyjąkała Emily, zaczerwieniła się i podeszła do umywalki. Stała tyłem do Mai, spięta i zesztywniała. Gdyby Maya jej teraz dotknęła, Emily chyba rozleciałaby się na tysiąc kawałków. Maya wyciągnęła rękę, ale w ostatniej chwili cofnęła ją, jakby wyczuwała nastrój Emily. — To wspaniale, że twoi rodzice zaprosili mnie do Duck. Będzie cudownie! Emily nabrała w dłonie emulsji do mycia rąk. W Duck Emily i Carolyn spędzały codziennie co najmniej trzy godziny, uprawiając surfing. Potem odpoczywały przed telewizorem, oglądając kreskówki, i znowu szły do wody. Mai znudziłoby się to po godzinie. Emily popatrzyła przyjaciółce prosto w oczy. — To wszystko jest takie dziwne. Jeszcze tydzień temu rodzice mnie n i e n a wi d z i l i . A teraz mnie kochają. Chcą mnie udobruchać, zapraszając cię na kolację i do Duck. Maya zmarszczyła czoło. — To źle? — Tak — rzuciła Emily bez zastanowienia. — To znaczy nie. Oczywiście, że nie. — Nie potrafiła się wysłowić. Chrząknęła i popatrzyła na twarz Mai odbitą w lustrze. — Mayu, gdybyś była cukierkiem, to jakim? Maya dotknęła koniuszkiem palca krawędzi pudełka z chusteczkami, które stało obok umywalki. — Słucham?

— No wiesz, byłabyś landrynką, iryskiem, a może dropsem? Maya gapiła się na nią. — Piłaś coś? Emily przyglądała się badawczo dziewczynie, jej czystej cerze koloru miodu. Jej usta pomalowane jagodowym błyszczykiem lśniły w świetle. Emily zakochała się w niej od pierwszego wejrzenia, a rodzice tak bardzo się starali, żeby ją zaakceptować. Więc na czym polegał problem? Dlaczego kiedy tylko wyobraziła sobie, że całuje Mayę, do głowy przychodziła jej Trista? Maya oparła się o brzeg umywalki. — Emily, wiem, co cię gnębi. Emily odwróciła wzrok, próbując się nie zarumienić. — Nie wiesz. Maya spojrzała na nią łagodnie. — Chodzi o Hannę? O wypadek? Byłaś tam? Podobno ten, kto ją przejechał, obserwował ją od jakiegoś czasu. Płócienna torebka Emily wypadła jej z rąk i uderzyła o podłogę. — Gdzie to słyszałaś? — wyszeptała. Maya cofnęła się o krok. — Nie wiem... Nie pamiętam. — Spojrzała w bok, zdezorientowana. — Możesz ze mną pogadać, Em. Nie musisz przede mną niczego ukrywać. Zza drzwi dochodziła już trzecia zwrotka piosenki Gershwina. Emily przypomniał się SMS od A., który dostała zaraz po ich spotkaniu z inspektorem Wildenem w zeszłym tygodniu. „Dziewczyny, jak powiecie o mnie KOMUKOLWIEK, gorzko tego pożałujecie". — Nikt jej nie obserwował - wyszeptała Emily. - To był wypadek. Koniec historii.

Maya przesunęła dłonią wzdłuż krawędzi umywalki. — Wrócę do stolika i... tam się zobaczymy. Powoli wyszła z łazienki. Emily usłyszała dźwięk zamykających się drzwi. Z głośników zaczęła rozbrzmiewać aria z Aidy. Emily usiadła przed lustrem na toaletce i niezdarnie obracała w dłoniach torebkę. „Nikt nie zdradził tajemnicy — mówiła do siebie w myślach. — Prawdę znamy tylko my. I nikt nic nie powie A." Nagle zauważyła w torebce złożoną na pół karteczkę. Widniało na niej jej imię, napisane różowym kolorem. Emily otworzyła ją. Była to karta członkowska Stowarzyszenia Rodziców i Przyjaciół Gejów i Lesbijek. Ktoś wpisał do niej dane osobowe jej rodziców. A na dole widniał tekst, napisany charakterystycznym, kanciastym pismem. Gratuluję coming outu, Em, rodzina jest z ciebie dumna! Rodzinę Fieldsów otacza teraz tyle miłości, ze szkoda by było, gdyby ukochanej córeczce lesbijce przydarzyło się coś niemiłego. Więc siedź cicho... a oni już nigdy nie wyrzucą cię z domu! A. Drzwi do łazienki nadal kołysały się lekko. Emily trzęsły się ręce. Nagle poczuła w powietrzu znajomy zapach. To była... Emily zmarszczyła czoło i wzięła głęboki wdech. Przystawiła liścik od A. do nosa. Kiedy wciągnęła powietrze, zamarła. Wszędzie rozpoznałaby ten zapach. Tak uwodzicielsko pachniała bananowa guma do żucia Mai.

22 GDYBY TE ŚCIANY MOGŁY PRZEMÓWIĆ... W czwartek wieczorem, po kolacji w małej restauracji na Manhattanie, gdzie czasem jadał pan Hastings, Spencer szła po szarym dywanie w korytarzu hotelu W w Nowym Jorku. Na ścianach wisiały piękne, czarno-białe fotografie Annie Leibovitz, w powietrzu pachniało wanilią i świeżymi ręcznikami. Mama rozmawiała przez telefon. — Nie, na pewno wygra. Możemy już zarezerwować? — Słuchała osoby, z którą rozmawiała, jakby ta mówiła coś bardzo ważnego. — Dobrze, porozmawiamy jutro. Zamknęła telefon. Spencer dotknęła klapy jasnopopielatej marynarki od Armaniego. Ubrała się elegancko do kolacji, żeby mieć przedsmak spotkania z jurorami. Ciekawe, z kim mama rozmawiała przez telefon? Może planowała jakąś niespodziankę na wypadek, gdyby Spencer dostała Złotą Orchideę? Jakąś cudowną wycieczkę? Zakupy w towarzystwie osobistego stylisty? Spotkanie z przyjacielem rodziny, który pracował dla „New York Timesa"?

Błagała kiedyś rodziców, żeby pozwolili jej zrobić letni staż w „Timesie", ale do tej pory się nie zgadzali. - Denerwujesz się, Spence? - Melissa i łan szli za nią, ciągnąc identyczne walizki w kratę. Niestety rodzice kazali Melissie przyjechać, żeby wspierała siostrę, a ona zabrała z sobą lana. Melissa miała w dłoni buteleczkę z napisem MARTINI NA WYNOS! - Chcesz taką? Dam ci. Na uspokojenie. - Nie trzeba - warknęła Spencer. W towarzystwie siostry czuła się tak, jakby oblazły ją karaluchy. Kiedy tylko zamknęła oczy, widziała w wyobraźni twarz Melissy, która kręci się niespokojnie, gdy Wilden zapytał ją, co robili z łanem tego wieczoru, kiedy zaginęła Ali. W uszach dźwięczały jej słowa Melissy: „Tylko ktoś wyjątkowy umie zabić człowieka. Nie ty to zrobiłaś". Melissa zatrzymała się i potrząsnęła buteleczką. - Masz rację, lepiej, żebyś nie piła. Jeszcze zapomnisz, co napisałaś w pracy. - To akurat prawda - przytaknęła pani Hastings. Spencer zaczerwieniła się i ruszyła przed siebie. łan i Melissa zajmowali sąsiedni pokój. Weszli do niego, z trudem powstrzymując śmiech. Kiedy mama wręczyła Spencer klucz do jej pokoju, obok przeszła śliczna dziewczyna w wieku Spencer. Miała spuszczoną głowę i wpatrywała się w kremową kartkę wyjątkowo podobną do zaproszenia na jutrzejszą imprezę, które Spencer miała w swojej tweedowej torbie. Dziewczyna zauważyła ją i uśmiechnęła się od ucha do ucha. - Cześć! — zawołała radośnie. Wyglądała jak reporterka CNN: ładna, spokojna, przyjazna. Spencer zaniemówiła. Zanim zdążyła odpowiedzieć,

dziewczyna wzruszyła ramionami i odwróciła wzrok. Spencer poczuła, jak alkohol wypity w czasie kolacji zaczyna szumieć jej w głowie. — W konkursie bierze udział mnóstwo utalentowanych osób — szepnęła do mamy, kiedy dziewczyna zniknęła za rogiem. — Nie mam żadnych szans. — Bzdura — rzuciła pani Hastings tonem nieznoszącym sprzeciwu. — Wygrasz. — Wręczyła jej klucz. — To twój. Masz apartament. Poklepała Spencer po ramieniu i ruszyła do swojego pokoju. Spencer zagryzła wargę, otworzyła drzwi apartamentu i włączyła światło. W pokoju pachniało cynamonem i nowym dywanem. Olbrzymie łóżko zasłane było mnóstwem poduszek. Spencer włożyła swoją torbę do mahoniowej szafy. Powiesiła na wieszaku kostium od Armaniego, a do górnej szuflady w komodzie włożyła różowy stanik i stringi Wolford, które przynosiły jej szczęście. Przebrała się w piżamę i rozejrzała wokół. Upewniła się, że wszystkie obrazy wiszą równo na ścianach, a wielkie poduszki w satynowych poszewkach leżą równo na łóżku. W łazience poprawiła ręczniki na wieszaku. Zel do mycia, szampon i odżywkę ustawiła równo obok umywalki. Kiedy wróciła do pokoju, zagapiła się bezmyślnie na okładkę czasopisma, przedstawiającą Donalda Trumpa na tle Trump Tower. Potem wykonała kilka uspokajających oddechów, ale wcale nie poczuła się lepiej. Wyjęła pięć podręczników do ekonomii i pracę Melissy z pozakreślanymi najważniejszymi fragmentami i rozłożyła wszystko na łóżku. „Wygrasz" — słowa mamy dźwięczały jej w głowie. Przez godzinę recytowała do lustra fragmenty pracy Melissy. Wtem ktoś zapukał do małych bocznych drzwi

prowadzących do sąsiedniego apartamentu. Zaraz, zaraz. Przecież mieszkała obok Melissy. Stukanie rozległo się ponownie. Spencer wyszła z łóżka i podeszła do drzwi. Spojrzała na telefon, ale nie dostała żadnych nowych wiadomości. — Halo? — powiedziała cicho. — Spencer? — usłyszała głos lana. — Cześć. Nasze pokoje są połączone. Mogę wejść? — Mhm? — wyjąkała Spencer. Drzwi otworzyły się ze skrzypieniem, łan nie miał już na sobie eleganckiej koszuli i lnianych spodni, tylko T-shirt i zwykłe dżinsy. Spencer wciągnęła dłonie w rękawy piżamy, łan rozglądał się po jej apartamencie. — Masz o wiele większy pokój niż my. Spencer założyła dłonie za plecami i próbowała ukryć dumę. Chyba pierwszy raz w życiu dostała lepszy pokój niż Melissa. łan spojrzał na książki rozłożone na łóżku. Odsunął je na bok i usiadł. — Uczysz się, co? — Tak jakby — Spencer ze strachu nie mogła oderwać się od stolika. — Szkoda. Myślałem, że pójdziemy na spacer. Melissa śpi, bo wypiła jednego drinka. Ma taką słabą głowę — łan puścił do niej oko. Na ulicy raz po raz rozlegały się klaksony taksówek. Przez okna wpadało światło neonów, łan miał taki sam wyraz twarzy jak wtedy, gdy wiele lat temu stał pod domem Spencer i miał ją zaraz pocałować. Spencer nalała sobie wody z karafki stojącej na stoliku i w jej głowie zaświtała pewna myśl. Przecież miała tyle pytań do lana... o Me-lissę, o Ali, o wszystko, o czym sama zapomniała. A przede

wszystkim chciała potwierdzić to straszne podejrzenie, które kiełkowało w jej umyśle od niedzieli. Spencer odłożyła szklankę. Serce biło jej mocno. Poprawiła koszulkę z logo Uniwersytetu Pensylwanii, tak by odsłaniała jej ramię. — Znam pewien twój sekret — powiedziała cicho. — Mój? — łan pokazał na siebie kciukiem. — Jaki? Spencer przesunęła książki dalej i usiadła obok lana. Zakręciło jej się w głowie od zapachu ananasowego pee-lingu do twarzy Diehla — znała na pamięć wszystkie zapachy z tej linii, bo sama ją uwielbiała. — Wiem, że z pewną śliczną blondynką łączyło cię coś więcej niż przyjaźń. łan uśmiechnął się leniwie. — A ta śliczna blondynka to niby... ty. — Nie... — Spencer wydęła usta. — Ali. łan uśmiechnął się jeszcze szerzej. — Spotkałem się z nią raz czy dwa. — Dźgnął ją palcem w kolano. Spencer przeszły ciarki. — Ty całujesz lepiej. Spencer podparła się na rękach. W czasie ostatniej kłótni z Ali dowiedziała się, że ona i łan byli razem i on pocałował Spencer, bo Ali mu kazała. Więc niby czemu łan notorycznie flirtował ze Spencer. — Moja siostra wiedziała o tych spotkaniach? łan spojrzał na nią jak na wariatkę. — Oczywiście, że nie. Wiesz, jaka jest zazdrosna. Spencer patrzyła przez okno na Lexington Avenue. Naliczyła dziesięć żółtych taksówek stojących jedna za drugą. — I naprawdę w noc zaginięcia Ali byłeś cały czas z Melissą? łan oparł się na łokciach i westchnął w teatralny sposób.

— Widzę, że siostry Hastings wiele łączy. Melissa też ciągle mówi o tamtej nocy. Boi się chyba, że ten gliniarz dowie się, że piliśmy wtedy alkohol. A nie mieliśmy jeszcze osiemnastu lat. Co z tego? Nie zamkną nas za coś, co miało miejsce cztery lata temu. — Boi się? — szepnęła Spencer z szeroko otwartymi oczami. łan spojrzał na nią uwodzicielsko. — Zapomnij na chwilę o tym, co dzieje się w Rosewood. — Odgarnął Spencer włosy z czoła. — Lepiej mnie pocałuj. Spencer poczuła rosnące podniecenie. Twarz lana zbliżała się, zasłaniając Spencer widok na wieżowce po drugiej stronie ulicy. Położył dłoń na jej kolanie. — Nie powinniśmy — wyszeptała. — To nie w porządku. — Nic się nie stanie — szepnął łan. Nagle ktoś zapukał do małych drzwi. — Spencer? — rozległ się zaspany głos Melissy. — Jesteś tam? Spencer wyskoczyła z łóżka, zrzucając na podłogę książki i notatki. — T-tak. — Nie wiesz, gdzie się podziewa łan? — zawołała jej siostra. Kiedy Spencer usłyszała, że Melissa naciska na klamkę, desperacko wskazała łanowi drogę do wyjścia. Chłopak wyskoczył z łóżka, wygładził ubranie i wymknął się z pokoju dokładnie w chwili, gdy Melissa otworzyła drzwi. Siostra Spencer odsunęła na czoło czarne okulary zakrywające oczy. Miała na sobie pasiaste spodnie od piżamy

Kate Spade. Uniosła nieco czubek nosa, jakby próbowała wywąchać zapach ananasowego peelingu. - Czemu twój pokój jest o wiele większy od mojego? — zapytała wreszcie. Obie usłyszały, jak łan wkłada klucz do cyfrowego czytnika w drzwiach. Melissa odwróciła się. — O, jesteś. Gdzie byłeś? - Poszedłem kupić coś do picia - głos lana był słodki jak miód. Melissa bez pożegnania zamknęła drzwi do swojego pokoju. Spencer usiadła na łóżku. — Prawie się udało — jęknęła głośno, ale nie tak głośno, by Melissa i łan mogli ją usłyszeć.

23 ZA ZAMKNIĘTYMI DRZWIAMI Kiedy Hanna otworzyła oczy, siedziała za kierownicą toyoty prius. Jak to? Przecież lekarze zabronili jej prowadzić samochód ze złamaną ręką. Powinna leżeć teraz w łóżku, ze swoim miniaturowym pinczerem Dotem. — Hanna — jakaś postać o rozmazanych konturach siedziała obok niej na fotelu pasażera. Hanna widziała tylko, że to jakaś blondynka, ale miała zbyt zamglony wzrok, żeby bliżej jej się przyjrzeć. — Cześć, Hanno — powtórzyła dziewczyna, która mówiła głosem... — Ali? — zapytała z niedowierzaniem Hanna. — Zgadza się — Ali zbliżyła swoją twarz do twarzy Hanny, muskając ją koniuszkami włosów. — J e s t e m A. — wyszeptała. — Co takiego? — zawołała Hanna i otworzyła z niedowierzaniem oczy. Ali usiadła, sztywno prostując plecy.

— Mówiłam tylko, że nic mi nie jest. — Ali otworzyła drzwi i zniknęła w ciemności. Hanna znowu widziała wyraźnie. Była na parkingu przy planetarium w Hollis. Na wietrze powiewał wielki plakat z napisem BIG BANG. Podniosła się, zdyszana. Leżała pod kaszmirowym kocem w swojej olbrzymiej sypialni. Dot spał zwinięty w koszyczku od Gucciego. Na prawo stała szafa pełna najdroższych ubrań. Wzięła głęboki oddech i próbowała się pozbierać. — Jezu — powiedziała do siebie. Ktoś zadzwonił do drzwi. Hanna jęknęła i wstała. Czuła się, jakby ktoś napchał jej do głowy waty. O czym śniła? O Ali? Wielkim Wybuchu? A.? Znowu rozległ się dzwonek. Dot zerwał się z posłania i biegał tam i z powrotem wzdłuż zamkniętych drzwi. Był piątek. Zegar pokazywał, że minęła dziesiąta. Mama już dawno pojechała do pracy, jeśli w ogóle wróciła z niej poprzedniego dnia. Hanna zasnęła na kanapie, a potem Mona pomogła jej przenieść się do sypialni. — Już idę — zawołała Hanna, nakładając błękitny, jedwabny szlafrok. Związała włosy w kucyk i przejrzała się w lustrze. Wyglądała fatalnie. Nadal widać było czarne szwy na podbródku. Wyglądała jak załatana piłka do nogi. Przez szybę we frontowych drzwiach dostrzegła Lucasa stojącego na werandzie. Jej serce zaczęło szybciej bić. Przejrzała się jeszcze raz w lustrze i odgarnęła z twarzy kilka kosmyków włosów. W tym niebieskim szlafroku czuła się tak, jakby uciekła z cyrku. Miała ochotę pognać na górę i ubrać się w coś przyzwoitego. Nagle powstrzymała

się i zaśmiała z wyższością. „Co ja wyprawiam? — pomyślała — Niemożliwe, żeby on mi się podobał. Przecież to... Lu c a s ". Uniosła głowę, wypuściła powietrze z płuc i otworzyła drzwi. — Cześć — rzuciła jakby nigdy nic, udając wielkie znudzenie. — Cześć — odparł Lucas. W milczeniu patrzyli na siebie przez chwilę, która zdawała się wiecznością. Hannie wydawało się, że Lucas słyszy bicie jej serca. Chciała je jakoś zagłuszyć. Dot tańczył wokół jej nóg, ale ona stała jak zaczarowana i nawet nie była w stanie go przegonić. — Przyszedłem nie w porę? — zapytał nieśmiało Lucas. — Ale skąd — odparła natychmiast Hanna. — Wejdź. Kiedy zrobiła krok w tył, niemal przewróciła się o klin do drzwi w kształcie Buddy, który stał w tym samym miejscu od dziesięciu lat. Zaczęła machać rękami, próbując złapać równowagę. Nagle poczuła na swojej talii mocne dłonie Lucasa. Kiedy stanęła na równych nogach, spojrzeli sobie w oczy. Koniuszki ust Lucasa wygięły się w górę. Nachylił się do niej i pocałował ją. Hanna wpiła się w niego. Potoczyli się w kierunku sofy i opadli na poduszki. Lucas próbował nie urazić jej ręki na temblaku. Po kilku minutach namiętnych pieszczot i pocałunków Hanna oderwała się od Lucasa, z trudem łapiąc oddech. Jęknęła i zakryła twarz dłońmi. — Przepraszam — Lucas usiadł. — Nie powinienem był tego robić? Hanna pokręciła głową. Nie mogła się przecież przyznać, że od dwóch dni modliła się, żeby znowu go pocałować. I że z jakiegoś powodu wydawało jej się, że we środę

wcale nie całowała się z nim po raz pierwszy. Ale jak to możliwe? Odsłoniła twarz. — Kiedyś mówiłeś, że chodzisz na spotkania kółka badaczy zjawisk paranormalnych. — Hanna przypomniała sobie coś, co Lucas powiedział w czasie przelotu balonem. — Powinieneś użyć telepatii i sam sobie odpowiedzieć na to pytanie. Lucas uśmiechnął się i dotknął jej kolana. — Przeczucia mówią mi, że właśnie tego chciałaś. I że chcesz, żebym znowu to zrobił. Hanna polizała wargi i poczuła, że za chwilę zemdleje. Kiedy Lucas dotknął delikatnie jej zgięcia w łokciu, gdzie wcześniej tkwiła wbita kroplówka, zupełnie się rozpłynęła. Schowała głowę w ramionach i westchnęła. — Lucas... nie wiem, czy... — Czego nie wiesz? — Lucas usiadł wyprostowany. — To znaczy... Mona.... Niemo gestykulowała, choć wcale nie pomagało jej to w mówieniu. Wiedziała, że wygląda idiotycznie. Lucas uniósł brwi. — Mona? Hanna podniosła pluszowego pieska, którego przyniósł jej tata. Miał na imię Cornelius Maximilian i był postacią, którą wymyślili kiedyś razem. — Znowu się zaprzyjaźniłyśmy — powiedziała łamiącym się głosem, licząc na to, że Lucas się domyśli, o co jej chodzi. Luca odchylił się nieco w tył. — Myślę... że powinnaś na nią uważać. Hanna upuściła Corneliusa Maximiiiana na kolana.

— Co masz na myśli? — Po prostu... nie powinnaś jej ufać. Hanna otworzyła usta. — Od kiedy przyjechałam do szpitala, Mona mnie wspiera! I opowiedziała mi o naszej kłótni w czasie przyjęcia. Już sobie wszystko wyjaśniłyśmy. Lucas przyglądał się Hannie badawczo. — Wyjaśniłyście sobie? — Tak — odparła Hanna. — I nie masz jej za złe tego, co zrobiła? — Lucas wyglądał na zszokowanego. Hanna odwróciła wzrok. Wczoraj, kiedy skończyły już rozmowę na temat A. i obejrzały wszystkich modeli, a pozostałe dziewczyny sobie poszły, Hanna znalazła butelkę wódki w szafce na zastawę stołową. Poszły do salonu, włączyły telewizor i grały w swoją ulubioną grę. Gdy na ekranie główna bohaterka serialu wyglądała grubo, piły. Kiedy wydymała usta, piły. Kiedy mówiła jak robot, piły. Nie wspominały o wiadomości od A. ze wzmianką na temat ich kłótni. Hanna podejrzewała, że pokłóciły się o coś tak głupiego jak zdjęcia z imprezy albo o to, że Justin Tim-berlake to idiota. Mona zawsze tak twierdziła, a Hanna była przeciw. Lucas zamrugał oczami. Był wściekły. — Nie powiedziała ci, prawda? Hanna westchnęła głośno. — A jakie to ma znaczenie? — Okej — Lucas podniósł ręce w geście kapitulacji. — Okej — powtórzyła Hanna i uniosła dumnie głowę. Ale kiedy zamknęła oczy, znowu znalazła się w toyocie. Za jej plecami powiewała flaga planetarium. Oczy bolały ją od płaczu. Na dnie jej torby coś zadźwięczało. Może telefon? Hanna próbowała zatrzymać to wspomnienie, lecz ono się jednak wymknęło.

Czuła ciepło ciała Lucasa siedzącego tuż obok. Nie pachniał jak inni chłopcy wodą kolońską czy dezodorantem, ale zwyczajnie, czystością i pastą do zębów. Gdyby tylko żyli w świecie, w którym mogłaby jednocześnie przyjaźnić się z Moną i chodzić z Lucasem. Niestety, jeśli chciała zachować swój status, musiała z niego zrezygnować. Chwyciła go za rękę. Z jakiegoś niezrozumiałego dla niej powodu poczuła łzy w oczach. Kiedy przysunęła się, żeby go znowu pocałować, próbowała wydobyć z niepamięci wspomnienie nocy, kiedy potrącił ją samochód. Ale jak zwykle niczego nie mogła sobie przypomnieć.

24 SPENCER JEDZIE NA SZAFOT W piątek rano Spencer weszła do restauracji Daniel na Sześćdziesiątej Piątej Ulicy, w zacisznym, uroczym rejonie miasta. Wydawało jej się, że znalazła się na planie jakiegoś historycznego filmu. Ściany restauracji pokrywał rzeźbiony marmur przypominający Spencer białą czekoladę. Ciemne zasłony z drogiego materiału lekko powiewały, a wejście do głównej sali restauracyjnej ozdabiały misterne płaskorzeźby. Spencer postanowiła, że kiedy już zacznie zarabiać miliony, właśnie tak urządzi swój dom. Szła za nią cała rodzina, włącznie z Melissą i łanem. — Masz wszystkie notatki? — upewniła się mama, obracając w palcach guzik różowego kostiumu Chanel. Ubrała się tak, jakby to ona miała stanąć przed komisją. Spencer przytaknęła. Nie tylko ich nie zapomniała. Ona umiała je na pamięć. Próbowała zdusić burczenie w brzuchu, choć nie pomagał jej w tym rozchodzący się w restauracji zapach

smażonych jajek i truflowego oleju. Nad stanowiskiem dla kelnerów wisiał napis: REJESTRACJA KANDYDATÓW DO ZŁOTEJ ORCHIDEI. — Spencer Hastings — przedstawiła się siedzącej tam elegancko ubranej dziewczynie, która odnalazła jej nazwisko na liście. — Siedzisz przy stoliku numer sześć — dziewczyna wręczyła Spencer plakietkę z nazwiskiem i z uśmiechem wskazała jej drogę do sali. W środku kelnerzy dwoili się i troili pośród wielkich waz z kwiatami. Kilkoro rodziców kręciło się tu i tam, piło kawę i rozmawiało. — Zawołamy cię, gdy wszystko będzie gotowe — odezwała się dziewczyna. Melissa i łan z zaciekawieniem oglądali marmurową statuetkę stojącą przy barze. Pan Hastings wyszedł na ulicę i rozmawiał przez telefon. Mama też miała komórkę przy uchu, w połowie ukrytą za krwistoczerwoną zasłoną. Spencer słyszała jej głos. — Zarezerwowane? Doskonale. Spodoba jej się. „Co mi się spodoba?" — chciała zapytać Spencer. Ale pewnie mama chciała zachować niespodziankę do chwili, gdy okaże się, że Spencer naprawdę wygrała. Melissa poszła do łazienki, a łan usiadł w fotelu obok Spencer. — Denerwujesz się? — uśmiechnął się szeroko. — Powinnaś. To ważny konkurs. Spencer pożałowała w duchu, że łan nie śmierdzi jak zgniłe warzywa albo psi oddech. O wiele łatwiej byłoby siedzieć obok niego.

— Nie powiedziałeś Melissie o wczorajszej wizycie w moim pokoju? — szepnęła. łan obrzucił ją wymownym spojrzeniem. — Oczywiście, że nie. — I niczego nie podejrzewała? łan założył okulary przeciwsłoneczne. — Melissa nie jest potworem. Nie ugryzie cię. Spencer zacisnęła usta. Melissa nie tylko miała zamiar ją ugryźć, ale i zarazić wścieklizną. — Nic nie mów — warknęła. — Spencer Hastings? — zawołała dziewczyna z rejestracji. — Czekamy. Kiedy Spencer wstała, rodzice otoczyli ją jak rój pszczół. — Wspomnij o tym, jak z grypą żołądkową grałaś Elizę Doolittle w My Fair Lady — szepnęła pani Hastings. — Nie zapomnij dodać, że znam Donalda Trumpa — powiedział tata. — A znasz? — Spencer uniosła brwi. — Kiedyś siedział przy stoliku obok w restauracji. Wymieniliśmy wizytówki. Spencer na boku starała się zapanować nad oddechem. Stolik numer sześć stał w zacisznym zakątku. Siedziały przy nim trzy dorosłe osoby, pijąc kawę i pogryzając rogaliki. Gdy Spencer podeszła, wstali. — Witamy — powiedział łysiejący mężczyzna o twarzy dziecka. — Jeffrey Love. Złota Orchidea 1987. Pracuję na nowojorskiej giełdzie. — Amanda Reed — wysoka, dostojna kobieta uścisnęła dłoń Spencer. — Złota Orchidea 1984. Redaktor naczelna pisma „Barron's".

— Quentin Hughes — czarnoskóry mężczyzna w idealnie skrojonej marynarce skinął na powitanie. — Wygrałem w 1999. Jestem dyrektorem u Goldmana Sachsa. — Spencer Hastings — Spencer usiłowała usiąść tak zgrabnie, jak tylko się dało. — To ty napisałaś esej o niewidzialnej ręce rynku? — w głosie Amandy Reed słychać było podziw. — Zrobił na nas duże wrażenie — zamruczał Quentin Hughes. Spencer rozłożyła i złożyła białą płócienną serwetkę. Oczywiście wszyscy przy jej stoliku znali się doskonale na finansach i ekonomii. Gdyby tak obok usiadł jakiś historyk sztuki, biolog albo filmowiec dokumentalista, wtedy miałaby z kim porozmawiać. Próbowała sobie wyobrazić całą komisję w bieliźnie. Potem wyobraziła sobie swoje labradory, Rufusa i Béatrice, jak radośnie skaczą wokół niej. Na koniec zapragnęła powiedzieć komisji całą prawdę: że nie rozumie ekonomii, że jej wręcz n i e n a wi d z i , że ukradła pracę siostrze, żeby nie zepsuć sobie średniej. Najpierw komisja zadała jej podstawowe pytania. Gdzie chodzi do szkoły, czym się lubi zajmować, gdzie pracowała w wolontariacie i jakim organizacjom przewodniczyła. Odpowiadała wyczerpująco na wszystkie pytania, a członkowie komisji zapisywali w notatnikach jej odpowiedzi. Opowiedziała o swojej roli w Burzy, o redagowaniu albumu rocznego i o zorganizowanej przez siebie wycieczce ekologicznej do Kostaryki w drugiej klasie. Po kilku minutach odprężyła się i pomyślała, że idzie jej jak z płatka. I wtedy zadźwięczał jej telefon.

Komisja spojrzała na nią z wyrzutem. — Telefon należało wyłączyć przed wejściem na salę — upomniała ją Amanda. — Przepraszam, myślałam, że wyłączyłam. Spencer sięgnęła do torby. Kiedy wzięła do ręki komórkę, zauważyła nową wiadomość. Przyszła od kogoś przedstawiającego się jako AAAAAA. AAAAAA: Podpowiedź dla ciemniaków: nikogo nie oszukasz. Komisja już wie, że nie jesteś piękną torbą od Vuittona, tylko zwykłą podróbą. PS Ona to zrobiła, I ciebie też załatwi, bez mrugnięcia okiem. Spencer wyłączyła telefon i zagryzła wargi. „Ona to zrobiła". Czy to oznacza, że jej podejrzenia są słuszne? Kiedy spojrzała na komisję, jej członkowie wyglądali teraz zupełnie inaczej. Zgarbieni i surowi, byli gotowi wziąć ją w krzyżowy ogień pytań. Zaczęła składać serwetkę. „Nie wiedzą, że nic nie umiem", powiedziała do siebie w myślach. Quentin splótł palce. — Od dawna interesuje się pani ekonomią, panno Hastings? — Hm, tak, oczywiście — Spencer wydawało się, że nagle ochrypła. — Zawsze mnie fascynowała ekonomia, pieniądze i w ogóle. — A kogo uważasz za filozoficzny autorytet w tej dziedzinie? — zapytała Amanda. Spencer miała pustkę w głowie. F i l o z o fi c z n y a u t o r yt e t ? Co ona ma na myśli? Tylko jedno nazwisko przyszło jej na myśl. — Donald Trump?

Komisja patrzyła na nią ze zdumieniem. Quentin wybuchnął śmiechem. Dołączyli do niego Amanda i Jeffrey. Spencer też się uśmiechnęła. — To żart, prawda? — powiedział wreszcie Jeffrey. — Oczywiście — zamrugała Spencer. Komisja znowu się zaśmiała. Spencer miała ochotę poukładać leżące na talerzu rogaliki w równą piramidę. Zamknęła oczy i próbowała się skupić, ale wyobraziła sobie, jak z nieba spada na ziemię samolot i staje w płomieniach. — Ale jeśli pytają państwo o moje inspiracje, to jest ich wiele — wydusiła. Tym razem nie udało jej się zrobić na komisji zbyt wielkiego wrażenia. — A jaką pracę chciałabyś znaleźć po studiach? — zapytał Jeffrey. Spencer pomyślała chwilę. — Chciałabym zostać dziennikarką „New York Timesa". Wszyscy spojrzeli na nią skonsternowani. — W dziale ekonomii, tak? - poprawiła ją Amanda. — Nie wiem. Może — odparła Spencer. Dawno się tak nie denerwowała. Kurczowo ściskała w dłoniach poukładane notatki. Przy stoliku numer dziesięć ktoś zaśmiał się perliście. Spencer spojrzała w bok i zobaczyła brunetkę, którą spotkała w hotelu. Jej komisja patrzyła na nią z uznaniem. Spojrzała w okno. Na ulicy stała jakaś dziewczyna. To... Melissa. Po prostu stała i gapiła się na nią. „I ciebie też załatwi. Bez mrugnięcia okiem". Amanda dolała sobie mleka do kawy. — Opowiedz o najważniejszym wydarzeniu w czasie nauki w liceum.

— No cóż... Spencer znowu spojrzała w okno, lecz Melissa już sobie poszła. Próbowała spokojnie oddychać i zebrać myśli. W świetle lampy połyskiwał złoty rolex Quentina. Ktoś za mocno skropił się wodą kolońską o intensywnym zapachu. Kelnerka o wyglądzie Francuzki dolała wszystkim kawy. Spencer znała prawidłową odpowiedź: udział w konkursie ekonomiczno-matematycznym. Wakacyjne praktyki w dziale marketingu sieci sklepów J.P Morgan. Tylko to nie były jej osiągnięcia, ale Melissy, prawowitej zwyciężczyni tego konkursu. Już miała odpowiedzieć, kiedy nagle z jej ust wydobyło się coś, czego w ogóle nie miała zamiaru powiedzieć. — W siódmej klasie zaginęła moja przyjaciółka — palnęła. — Alison Dil_,aurentis. Może słyszeli państwo o tej sprawie. Przez wiele lat nie wiedzieliśmy, co się stało. We wrześniu znaleziono jej ciało. Została zamordowana. Moim największym osiągnięciem jest to, że jakoś sobie poradziłam. Nie wiem, jak nam wszystkim się to udało. Chodziłyśmy do szkoły i żyłyśmy normalnie. Czasem się nienawidziłyśmy, ale oddałabym za nią życie. Zamknęła oczy. W myślach wróciła do tamtej nocy, kiedy mocno popchnęła Ali, a ona upadła. Rozległ się przerażający t r z a s k. Przypomniała sobie jeden szczegół... coś, co wcześniej przeoczyła. Kiedy popchnęła Ali, usłyszała ciche, dziewczęce westchnienie. Ktoś stał za nią. Czuła na karku jego oddech. „Ona to zrobiła". Spencer otworzyła szeroko oczy. Komisja zamilkła. Quentin trzymał w dłoni rogalik. Amanda dziwnie przekrzywiła głowę. Jeffrey zbliżył do ust serwetkę. Spencer

zastanawiała się, czy powiedziała na głos o tym, co właśnie sobie przypomniała. — To tyle - powiedział nagle Jeffrey. - Dziękujemy ci, Spencer. Amanda wstała i rzuciła serwetkę na talerz. — Bardzo interesująca rozmowa. Spencer uznała to za miły sposób powiedzenia jej, że nie ma najmniejszych szans. Wszystkie komisje wstawały od stolików. Kandydaci też wychodzili powoli z sali. Tylko Quentin siedział przy stoliku. Wpatrywał się w Spencer z pełnym dumy uśmiechem. — Wniosłaś świeży powiew do naszej rozmowy, udzielając tak szczerej odpowiedzi — w jego głosie słychać było podziw. — Od jakiegoś czasu śledziłem tę okropną historię. Policja podejrzewa kogoś? Wentylator nad jej głową dmuchał chłodnym powietrzem. Spencer wyobraziła sobie, jak Melissa obcina głowę lalce Barbie. — Nie — wyszeptała. Al e p o wi n n a .

25 NIESZCZĘŚCIA CHODZĄ PARAMI W piątek po szkole Emily niedbale wytarła mokre po treningu włosy i poszła na spotkanie z redakcją albumu rocznego. Na ścianach pokoju redakcyjnego wisiały fotografie najpopularniejszych osób w Rosewood. Na jednej z nich Spencer przyjmowała nagrodę za najlepsze wyniki z matematyki. Na innej Hanna prowadziła charytatywny pokaz mody, choć sama mogłaby chodzić po wybiegu. Ktoś zasłonił oczy Emily. — Hej — Maya szepnęła jej do ucha. — Jak trening? — powiedziała to tak, jakby recytowała wierszyk. — W porządku — Emily czuła na swoich ustach wargi Mai, ale nie potrafiła odwzajemnić pocałunku. Do pokoju wszedł Scott Chin, który ukrywał, że jest gejem, choć wszyscy o tym wiedzieli. — Dziewczyny! Gratuluję! Cmoknął każdą z nich w policzek, a potem poprawił Emily kołnierzyk i odgarnął włosy z twarzy Mai.

— Cudnie — pochwalił. Scott ustawił Mayę i Emily na tle białej ściany. — Tu robimy zdjęcia wszystkim Dobrze Rokującym. Osobiście uważam, że powinnyście stać na tle tęczy. To by było super, co nie? Ale nie możemy dla nikogo robić wyjątków. Emily uniosła brwi. — Dobrze Rokującym... Myślałam, że już wybrano nas na parę roku. Czapeczka Scotta zsunęła mu się na jedno oko, kiedy pochylił się nad statywem. — Nie, uznano, że wasz związek dobrze rokuje i że na zjeździe absolwentów za pięć lat nadal będziecie razem. Emily otworzyła usta ze zdumienia. Na zjeździe za pięć lat? To chyba lekka przesada. Próbowała rozmasować kark i trochę się odprężyć. Nie mogła się uspokoić, od kiedy w łazience w restauracji dostała liścik od A. Nie wiedziała, co z nim zrobić, więc wetknęła go do kieszeni torby. Czasem wyciągała go w trakcie lekcji i wąchała słodki zapach gumy bananowej. — Powiedzcie „gouda"! - zawołał Scott. Emily przysunęła się do Mai i zmusiła do uśmiechu. Gdy rozbłysła lampa w aparacie, zobaczyła mroczki przed oczami. Poczuła, że w pokoju unosi się zapach spalonego plastiku. Gdy Scott robił kolejne zdjęcie, Maya cmoknęła ją w policzek. Na następnym Emily zmusiła się, by pocałować Mayę. — Ostre! — pochwalił Scott. Spojrzał na mały ekran aparatu. — Możecie już iść - oznajmił. Ale po chwili spojrzał na Emily. Właściwie chciałem ci coś pokazać.

Podszedł do stołu, na którym rozłożona była makieta dwóch stron albumu. W nagłówku widniał napis TĘSKNIMY ZA TOBĄ. Emily od razu rozpoznała zdjęcie z siódmej klasy. Takie samo trzymała w górnej szufladzie nocnego stolika. To samo zdjęcie od miesiąca pokazywano codziennie w telewizyjnych wiadomościach. — Kiedy Alison zaginęła, w albumie rocznym nie pojawiła się nawet jedna wzmianka na ten temat — wyjaśnił Scott. — A teraz, kiedy... no wiesz... pomyśleliśmy, że powinniśmy jakoś uczcić jej pamięć. Może nawet zorganizujemy jakąś wystawę wszystkich pamiątek i zdjęć z Ali. Taką jakby retrospektywę. Emily dotknęła krawędzi jednej fotografii. Przedstawiała Emily, Ali, Spencer, Arię i Hannę przy stole. Jadły obiad. Każda miała w dłoni puszkę dietetycznej coli i śmiała się histerycznie z odchyloną głową. Na kolejnym zdjęciu były tylko ona i Ali. Szły korytarzem i przyciskały do piersi książki. Emily przewyższała o głowę malutką Ali, która opierała się na koleżance, żeby powiedzieć jej coś na ucho. Emily słuchała z zainteresowaniem. Choć ostatnio odkryła, jak wiele Ali przed nią ukrywała, to i tak niesamowicie za nią tęskniła. Teraz zauważyła, że na fotografii w tle stoi ktoś jeszcze — dziewczyna o długich, ciemnych włosach i charakterystycznych rumianych policzkach. Miała okrągłe, zielone oczy i różowe, wydatne usta. Jenna Cavanaugh. Odwróciła się do kogoś stojącego obok. Widać było tylko szczupłe, blade ramię tej osoby. Emily już zapomniała, jak Jenna wyglądała przed wypadkiem. Spojrzała na Mayę, która oglądała kolejne zdjęcie, oczywiście nie dostrzegając na

tym żadnych znaczących szczegółów. O tak wielu sprawach Emily jej nie powiedziała. - To Ali? - zapytała Maya. Pokazywała na zdjęcie Ali i Jasona, obejmujących się na szkolnym boisku. - Ym, tak - Emily nie potrafiła ukryć zirytowania. - Och - Maya zrobiła krok w tył. - Zupełnie nie przypomina siebie. - Wygląda dokładnie tak samo jak na innych zdjęciach - Emily z trudem powstrzymała się przed tym, żeby nie przewracać oczami. Na tym zdjęciu Ali była jeszcze małą dziewczynką, miała dziesięć, może jedenaście lat. Wtedy jeszcze nie znały się z Emily. Aż trudno było uwierzyć, że kiedyś Ali przewodziła zupełnie innej grupie. Jej koleżankami były Naomi Zeigler i Riley Wolfe. Czasem nawet wyśmiewały Emily, bo miała zielonkawe włosy od częstego pływania w chlorowanej wodzie. Emily przyjrzała się badawczo twarzy Jasona. Wydawał się tak szczęśliwy w objęciach Ali. Co mógł mieć na myśli, kiedy powiedział reporterom, że jego rodzina to banda wariatów? - A to co? - Maya zatrzymała się przy zdjęciach leżących na sąsiednim stoliku. - To projekt Brenny. - Scott wystawił język, a Emily nie mogła powstrzymać chichotu. Na temat rywalizacji Scotta i Brenny Richardson, która również robiła zdjęcia do albumu rocznego, można by było nakręcić cały serial. - Ale tym razem muszę przyznać, że miała świetny pomysł. Sfotografowała zawartość toreb wybranych osób,

żeby zobaczyć, co nosi przy sobie typowy uczeń Rosewood. Spencer jeszcze tego nie widziała i nie wiem, czy jej się to spodoba. Emily nachyliła się nad następnym stolikiem. Zdjęcie każdej torby podpisano imieniem i nazwiskiem jej posiadacza. W torbie ze sprzętem do lacrosse Noela Kahna znalazł się niemiłosiernie brudny ręcznik, wypchana wiewiórka-amulet, o której bezustannie wspominał, i dezodorant Axe. Ojej. W szarej, pikowanej torbie Naomi Zeigler był iPod Nano, etui na okulary Dolce & Gabbana i jakaś mała kostka, która mogła być równie dobrze miniaturowym aparatem fotograficznym, jak i kosztownym wisiorkiem. Mona Vanderwaal nie rozstawała się z błyszczykiem do ust, paczką chusteczek i trzema notatnikami. Z niebieskiego wystawał fragment zdjęcia szczupłego ramienia w rękawie z rozwleczonym mankietem. Andrew Campbell w swoim plecaku nosił osiem podręczników, terminarz i taki sam telefon jak Emily. Na zdjęciu widać było początek jakiegoś SMS-a, lecz nie dało się go przeczytać. Kiedy Emily podniosła głowę, Scott ustawiał aparat. Maya zniknęła. Nagle jej telefon zawibrował. Dostała nową wiadomość. Hop, hop, Emily! Twoja dziewczyna wie, że masz stabość do blondynek? Dochowam twojej tajemnicy, jeśli ty dochowasz mojej. Catuski! A. Serce Emily waliło jak młot. Słabość do blondynek? I... gdzie się podziewała Maya? — E m i l y?

W drzwiach stała dziewczyna w prześwitującej, różowej bluzeczce, jakby w ogóle nie zauważyła, że nadeszły październikowe chłody. Miała rozwiane blond włosy jak modelka pozująca na plaży w bikini. - Trista? - wyjąkała Emily. Maya wróciła z korytarza. Uniosła brwi i uśmiechnęła się. - Em? Kto to jest? Emily spojrzała na Mayę. - Gdzie się podziewałaś? - Stałam na korytarzu. - Co robiłaś? - wypytywała Emily. Maya spojrzała na nią tak, jakby chciała zapytać: „a jakie to ma znaczenie?". Emily zamrugała. Wiedziała, że to szaleństwo podejrzewać Mayę o jakieś niecne knowania. Spojrzała na zbliżającą się Tristę. - Miło cię widzieć! - zaszczebiotała Trista. Uścisnęła Emily. Wskoczyłam do samolotu i oto jestem! Niespodzianka! - Faktycznie - Emily ledwo wydobywała z siebie głos, bo czuła na sobie zdumione spojrzenie Mai. - Niespodzianka.

26 SWOJSKIE, SKROMNE, ALE PYSZNE W piątek po szkole Aria jechała autem przez Lancaster Avenue, mijając kolejne sklepy. Po południu niebo zachmurzyło się i nawet drzewa obsypane złotymi liśćmi wyglądały jak bez życia. Obok niej siedział Mike i z ponurą miną otwierał i zamykał butelkę z wodą. - Przegapię trening lacrosse - jęknął. - Kiedy mi powiesz, o co chodzi? - Jedziemy w miejsce, które pomoże nam wszystko naprawić odparła sztywno Aria. - Nie martw się, spodoba ci się. Zatrzymała się przed znakiem stopu i poczuła satysfakcję. Informacja od A., że Meredith potajemnie pracuje w barze Hooters, wydawała się prawdziwa. Meredith zachowywała się tak dziwnie, kiedy Aria spotkała ją ostatnio w Hollis. Twierdziła, że się spieszy, ale nie chciała powiedzieć dokąd. A dwa dni wcześniej przy kolacji skarżyła się, że czynsz idzie w górę, a ona nie sprzedała ostatnio zbyt

wielu prac, więc chyba będzie musiała znaleźć jakieś dodatkowe zajęcie. Pewnie dziewczyny w Hooters dostawały pokaźne napiwki. H o o t e r s . Aria musiała zacisnąć mocno usta, żeby się nie roześmiać. Nie mogła się doczekać, kiedy opowie o tym Byronowi. Zawsze kiedy przejeżdżali obok tego baru, ojciec powtarzał, że to miejsce spotkań zdziecinniałych drobnomieszczan i że bywalcom tego przybytku bliżej do małp niż ludzi. Ubiegłego wieczoru Aria dała Meredith szansę, by wyznała swoje grzechy Byronowi. Usiadła obok niej i powiedziała: — Znam twój sekret. I wiesz co? Zdradzę go Byronowi, jeśli sama tego nie zrobisz. Meredith cofnęła się o krok i wypuściła z rąk ręcznik do naczyń. A zatem miała coś na sumieniu! Ale chyba nie pisnęła o tym ani słowem Byronowi. Dziś rano w sielskiej atmosferze jedli sobie razem dietetyczne płatki śniadaniowe, jakby nic się nie zmieniło. Aria zdecydowała więc, że weźmie sprawy w swoje ręce. Mimo dość wczesnej pory na parkingu przed barem stało już mnóstwo samochodów. Aria zauważyła nawet cztery auta policyjne. W Hooters często spotykali się policjanci, bo posterunek mieścił się w jednym z pobliskich budynków. Drewniana sowa nad wejściem witała ich uśmiechem, a Aria przez przyciemniane szyby widziała w środku dziewczyny w obcisłych koszulach i pomarańczowych szortach. Zdziwiła się, że Mike nie zaczął się ekscytować na ich widok tak jak wszyscy chłopcy, którzy tu przychodzili. Wyglądał raczej na poirytowanego. — Po co tu przyjechaliśmy? — warknął.

— Meredith tu pracuje — wyjaśniła Aria. — Chciałam, żebyś tu był ze mną, kiedy ją na tym przyłapiemy. Mike'owi opadła szczęka. Aria widziała nawet gumę, która oblepiała mu trzonowce. — To znaczy... taty...? — Zgadza się. Aria sięgnęła do torby ze skóry jaka po komórkę, bo chciała udokumentować swoją wizytę w Hooters. Ale nie było jej tam gdzie zawsze. Wpadła w popłoch. Zgubiła telefon? Zostawiła go na ławce, kiedy w czasie zajęć ze sztuki mimowolnej dostała wiadomość od A.? Uciekła wtedy i ściągnęła swoją maskę w toalecie. Czyżby zapomniała wrócić po komórkę? Zapisała w pamięci, że musi tam iść i poszukać. Kiedy oboje przeszli przez podwójne drzwi, powitała ich głośna piosenka Rolling Stonesów. Aria poczuła zapach smażonych skrzydełek. Przywitała ich bardzo mocno opalona kelnerka. — Cześć! — zawołała radośnie. — Witajcie w Hooters! Aria podała swoje imię, a dziewczyna, kręcąc pupą, poszła znaleźć im wolny stolik. Aria szturchnęła Mike'a. — Widziałeś jej cycki? Gigantyczne! Sama nie mogła uwierzyć, że wygaduje takie bzdury. Mike nawet się nie uśmiechnął. Zachowywał się tak, jakby Aria zaciągnęła go na wieczorek poetycki, a nie do jaskini rozpusty. Kelnerka zaprowadziła ich do stolika. Kiedy schyliła się, żeby rozłożyć sztućce, Aria nie mogła oderwać oczu od jej głębokiego dekoltu, z którego wystawał jasnofioletowy stanik. Mike wbił wzrok w pomarańczowy dywan, jakby religia zabraniała mu przebywać w takich miejscach.

Po odejściu kelnerki Aria rozejrzała się. Po drugiej stronie sali siedziało kilku gliniarzy, zajadając olbrzymie porcje żeberek z frytkami. Spoglądali to na mecz pokazywany w telewizji, to na przechodzące kelnerki. Był wśród nich inspektor Wilden. Aria wtuliła głowę w ramiona. Niby przepisy nie zabraniały jej tu siedzieć - Hooters reklamował się jako „rodzinne miejsce" — ale akurat w tej chwili nie miała ochoty na rozmowę z Wildenem. Mike patrzył tępo w menu, choć obok przeszło sześć kelnerek, jedna ponętniejsza od drugiej. Arii przyszło do głowy, że może Mike postanowił zostać gejem. Odwróciła od niego wzrok. Jeśli miał zamiar tak się zachowywać, to trudno. Sama poszuka Meredith. Wszystkie dziewczyny miały takie same stroje: koszule i szorty za małe o kilka rozmiarów. Nosiły też takie tenisówki, w jakich zazwyczaj występowały cheerleaderki w szkolnej drużynie. Były do siebie bardzo podobne, co powinno pomóc Arii zauważyć Meredith. Mimo to nigdzie nie widziała ciemnowłosej dziewczyny, a już na pewno dziewczyny z pajęczyną wytatuowaną na nadgarstku. Kiedy kelnerka postawiła przed nimi gigantyczne porcje frytek, Aria zebrała się wreszcie na odwagę, by zadać jej pytanie: — Czy pracuje tutaj Meredith Gates? Kelnerka popatrzyła na nią, jakby zastanawiała się przez chwilę. — Nie słyszałam takiego nazwiska. Ale czasem dziewczyny pracują tu pod pseudonimem. Wymyślają sobie nazwisko bardziej... Urwała, szukając odpowiedniego przymiotnika. — W stylu tego miejsca — zażartowała Aria. — Dokładnie! — uśmiechnęła się kelnerka.

Kiedy się oddaliła, Aria dźgnęła Mike'a frytką. — Jak myślisz, jakie imię wymyśliła sobie Meredith? Randi? Fifi? Och! A może Caitlin? Seksi, co nie? — Zamknij się — wybuchnął Mike. — Nie mam ochoty rozmawiać o... o niej, okej? Aria otworzyła szeroko oczy. Twarz Mike'a poczerwieniała. — Myślisz, że wszystko naprawisz, znowu przypominając mi, że tata od nas odszedł? — Wepchnął do ust garść frytek i odwrócił wzrok. — Nieważne. Mam to gdzieś. — Chciałam ci wszystko wynagrodzić — pisnęła Aria. — Wszystko naprawić. Mike parsknął pogardliwie. — Nic nie możesz zrobić. Zrujnowałaś mi życie. — Niczego nie zrujnowałam! — westchnęła Aria. Mike zmrużył swoje błękitne oczy. Rzucił serwetkę na stół, wstał i wbił ręce w kieszenie kurtki. — Muszę jechać na trening. — Poczekaj! — Aria chwyciła go za pasek u spodni. Nagle poczuła, że zaraz się rozpłacze. — Nie idź — powiedziała błagalnie. — Mike, proszę. Moje życie też legło w gruzach. Nie tylko z powodu taty i Meredith. Mike spojrzał na nią przez ramię. — O czym ty mówisz? — Usiądź — poprosiła jeszcze raz Aria. Minęła dłuższa chwila. Mike westchnął i usiadł. Aria gapiła się w swój talerz z frytkami, zbierając się na odwagę. Obok dwóch mężczyzn głośno komentowało mecz. Na ekranie nad barem pojawiła się reklama komisu samochodowego. Mężczyzna przebrany za kurczaka paplał coś o okazji, która może przejechać ci koło nosa.

— Ostatnio dostaję wiadomości z pogróżkami — wyszeptała Aria. - Ktoś wie o mnie w s z ys t ko . Ten ktoś powiedział Elli o Byronie i Meredith. Kilka moich przyjaciółek też dostaje podobne wiadomości. Podejrzewamy, że ten ktoś spowodował wypadek Hanny. Jedna z takich wiadomości dotyczyła Meredith i jej pracy tutaj. Nie wiem, skąd ten ktoś bierze te wszystkie informacje... ale tak właśnie jest — urwała i wzruszyła ramionami. W telewizji wyemitowano kolejne dwie reklamy. Dopiero po chwili Mike przemówił. — Ktoś cię szpieguje? Aria pokiwała żałośnie głową. Mike nie wiedział, co powiedzieć. Wskazał gestem na stolik, przy którym siedzieli policjanci. — Zgłosiłaś to? — Nie mogę — Aria pokręciła głową. — Oczywiście, że możesz. Powiedzmy im natychmiast. — Panuję nad tym - wycedziła Aria przez zęby. Przycisnęła palce do skroni. — Nie powinnam była ci mówić. Mike nachylił się do niej. — W tym mieście wydarzyło się ostatnio dość tragedii. Musisz im o tym powiedzieć. — A co cię to obchodzi? — rzuciła Aria, bo wzbierała w niej złość. — Myślałam, że mnie nienawidzisz. Ponoć zrujnowałam ci życie. Mike posmutniał. Przełknął głośno ślinę. Kiedy wstał, wydał się Arii wyższy. I silniejszy. Może to dzięki treningom lacrosse, a może dlatego że teraz został jedynym mężczyzną w domu. Chwycił Arię za rękę i pociągnął w górę. — Musisz im powiedzieć.

— A jeśli wpakuję się przez to w kłopoty? — Aria czuła, że trzęsie się jej dolna warga. — Wpakujesz się, jak nie powiesz — Mike nie dawał za wygraną. — A ja... cię obronię. Okej? — Aria poczuła nagle kojącą falę ciepła. Uśmiechnęła się lekko i spojrzała na migający neon nad salą restauracyjną Hooters. Napis głosił: SWOJSKO, SKROMNIE, ALE PYSZNIE. Wszystkie litery były wyłączone poza A w słowie „ale", która teraz migotała złowieszczo. Nawet kiedy Aria zamknęła oczy, cały czas widziała przed sobą pulsującą neonową literę. Wzięła głęboki oddech. — Dobrze — wyszeptała. Kiedy ruszyli w stronę policjantów, kelnerka wróciła z rachunkiem. Mike uśmiechnął się łobuzersko i zacisnął palce w powietrzu, jakby ściskał pośladki odchodzącej kelnerki w pomarańczowych spodniach. Puścił oko do Arii. Prawdziwy Mike Montgomery wrócił. Aria tak bardzo za nim tęskniła.

27 DZIWNY TRÓJKĄT MIŁOSNY W piątek wieczorem Hanna, ubrana we wzorzystą, jasną sukienkę od Nieves Lavi, stała gotowa w sypialni. Za moment limuzyna miała ją zabrać na przyjęcie. Wróciła do rozmiaru trzydzieści osiem dzięki kroplówce i szwom na twarzy, które utrudniały jej normalne jedzenie. — Ślicznie wyglądasz — usłyszała. — Ale trochę za bardzo schudłaś. Hanna odwróciła się. Tata w czarnym wełnianym garniturze, fioletowej koszuli i pasiastym krawacie stał w drzwiach. Przypominał trochę George'a Clooneya w Ryzykownej grze. — Ale skąd — odparła natychmiast. — Kate jest jeszcze szczuplejsza. Przez twarz taty przebiegł jakiś cień, może na myśl o idealnej, ślicznej i diabelsko złośliwej córce przyrodniej. — Co tu robisz? — zapytała Hanna.

— Mama mnie wpuściła. — Tata wszedł do pokoju i usiadł na łóżku. Hanna poczuła radość. Ostatni raz siedział w jej pokoju, gdy miała dwanaście lat, tuż przed swoim odejściem. — Powiedziała, że mogę się tu przebrać na imprezę. — Przyjdziesz? — zapytała zdumiona Hanna. — A mogę? — odpowiedział pytaniem na pytanie tata. — No... chyba tak. — W końcu na przyjęcie mieli wpaść rodzice Spencer i kilku nauczycieli z liceum. — Myślałam, że chcesz wrócić do Annapolis... do Kate i Isabel. Spędziłeś tu prawie cały tydzień. Nie potrafiła ukryć rozgoryczenia w głosie. — Hanno... Tata urwał. Hanna odwróciła się. Nagle poczuła gniew na tatę za to, że opuścił rodzinę, a teraz tu przyszedł, że kochał Kate bardziej niż ją, i za to, że miała siniaki na całym ciele i twarzy i nie pamiętała, co wydarzyło się w sobotę. Do oczu napłynęły jej łzy, co jeszcze bardziej ją rozzłościło. — Chodź tutaj — tata otoczył ją swoimi silnymi ramionami, a kiedy położyła mu głowę na piersi, słyszała bicie jego serca. — Wszystko w porządku? — zapytał. Przed domem ktoś zatrąbił. Hanna rozsunęła bambusowe rolety i zobaczyła, że na podjeździe już czeka zamówiona przez Monę limuzyna. Wycieraczki poruszały się miarowo, ścierając krople deszczu. — Tak, w porządku — odpowiedziała szybko, bo świat zaczął właśnie wracać na właściwy tor. Przystawiła do twarzy maskę od Diora. — Nazywam się Hanna Marin i jestem fantastyczna. Tata wręczył Hannie wielki parasol, jakiego używa się na polach golfowych.

— To prawda — powiedział. A Hanna po raz pierwszy od dawna postanowiła mu uwierzyć. Hannie wydawało się, że upłynęło ledwo kilka sekund, a już siedziała w wyłożonej poduszkami lektyce, uważając, by któryś z wielkich frędzli baldachimu nie wytrącił jej z ręki maski od Diora. Czterech zabójczo przystojnych niewolników uniosło ją na ramionach. Rozpoczął się jej triumfalny wjazd do namiotu na terenie klubu golfowego Rosewood. — Witamy z powrotem w Rosewood... fantastyczną Hannę Marin! — darła się Mona przez mikrofon. Kiedy tłum zaczął wiwatować, Hanna machała do ludzi wokół. Wszyscy mieli na twarzy maski, a Mona i Spencer urządziły wnętrze namiotu na wzór kasyna w Monte Carlo. Na ścianach z fałszywego marmuru widniały freski z dramatycznymi scenami, a wszędzie rozstawiono stoły do ruletki i pokera. Szczupli, śliczni chłopcy z gracją przemykali wśród gości, roznosząc na tacach kanapki, mieszali drinki w dwóch barach i odgrywali role krupierów. Hanna zażyczyła sobie, żeby przyjęcie obsługiwali tylko mężczyźni. Didżej puścił nową piosenkę White Stripes i wszyscy zaczęli tańczyć. Mona chwyciła Hannę za ramię swoją chudą i bladą dłonią i mocno ją objęła. — Podoba ci się? — krzyczała Mona spod pozbawionej wyrazu maski, podobnej do tej, którą miała Hanna. — No jasne — Hanna dała jej przyjacielskiego kuksańca. — Te stoły do gry to świetny pomysł. Można coś wygrać?

— Już wygrali. Wspaniałą noc ze wspaniałą dziewczyną. Z tobą, Hanno! — zawołała Spencer, która właśnie podeszła. Mona chwyciła ją za rękę i wszystkie trzy zachichotały rozradowane. Spencer wyglądała trochę jak blond wersja Audrey Hepburn, w sukience z czarnej satyny, w kształcie trapezu, i ślicznych balerinach. Kiedy Spencer objęła ramieniem Monę, Hannę rozpierała radość. Choć bardzo nie chciała tego przyznać, to właśnie wiadomości od A. sprawiły, że Mona zaakceptowała dawne przyjaciółki Hanny. Wczoraj, kiedy sączyły drinki i plotkowały, Mona wyznała Hannie: — Spencer jest naprawdę fajna. Mogłaby znaleźć się w twojej świcie. Hanna całymi latami czekała na takie wyznanie. — Wyglądasz cudownie — Hanna usłyszała chłopięcy głos. Za nią stał chłopak ubrany w pasiaste spodnie, białą koszulę i dopasowaną, pasiastą kamizelkę. Jego twarz zakrywała maska z długim ptasim dziobem. Burza blond włosów mogła należeć tylko do jednej osoby — do Lucasa. Kiedy uścisnął dłoń Hanny, jej serce zaczęło galopować. Przez chwilę ściskała jego rękę, ale szybko ją puściła, żeby nikt nie zobaczył. — Świetna impreza — pochwalił Lucas. — Dzięki. Nie napracowałyśmy się — wtrąciła się Mona i szturchnęła łokciem Hannę. — Jak myślisz Han, czy to paskudne coś, co ma na twarzy Lucas, można uznać za maskę? Hanna spojrzała na Monę i pożałowała, że nie widzi jej twarzy. Spojrzała Lucasowi przez ramię, udając, że jej uwagę przyciągnęło coś przy stole pokerowym.

— Hanna, mogę z tobą chwilę porozmawiać? — zapytał Lucas. — Na osobności? Mona rozmawiała właśnie z kelnerem. — Hm, tak — zgodziła się Hanna. Lucas poprowadził ją w zaciszne miejsce i zdjął maskę. Hanna próbowała opanować tornado szalejące w jej głowie i nie patrzeć na różowe usta Lucasa, które tak chciała pocałować. — Możesz też zdjąć swoją? Hanna upewniła się, że nikt nie patrzy, i ściągnęła maskę. Lucas pocałował delikatnie jej szew. — Tęskniłem — wyszeptał. — Widzieliśmy się ledwo parę godzin temu — zachichotała Hanna. — To bardzo dawno temu — uśmiechnął się Lucas. Całowali się przez kilka minut, wtuleni w siebie na kanapie, lekceważąc kakofoniczne odgłosy przyjęcia. Nagle Hanna usłyszała, że ktoś za przezroczystą kotarą wypowiada jej imię. — Hanna? — wołała Mona. — Han? Gdzie jesteś? Hanna wpadła w panikę. — Muszę wracać. — Chwyciła maskę Lucasa za długi dziób i rzuciła w jego stronę. — Włóż to natychmiast. Ijucas wzruszył ramionami. — Gorąco mi w tym. Chyba już tego nie włożę. Hanna przymocowała swoją maskę. — To bal ma s ko w y. Jak Mona zobaczy cię bez maski, to cię od razu wykopie. Lucas wbił w nią wzrok. — Zawsze robisz to, co każe Mona. — Nie — oburzyła się Hanna.

— To dobrze. Bo nie powinnaś. Hanna wygładzała frędzel na jednej z poduszek. Spojrzała na Lucasa. — Co mam powiedzieć? To moja najlepsza przyjaciółka. — Mona opowiedziała ci już, co ci zrobiła? — Lucas nie dawał za wygraną. — Na swojej imprezie urodzinowej. — Już mówiłam, że mnie to nie obchodzi — Hanna wstała, wyraźnie poirytowana. — Zależy mi na tobie — Lucas spuścił wzrok. — A jej nie. Jej nie zależy na nikim. Nie daj się zwieść. I zapytaj, jak było naprawdę. Zasługujesz na to, aby wiedzieć. Hanna patrzyła na niego przez długą chwilę. Miał lśniące oczy, a jego dolna warga trochę drżała. Na szyi czerwieniła się duża malinka. Pozostałość po ich porannym spotkanm. Miała ochotę dotknąć jej kciukiem. Bez słowa odsunęła zasłonę i wróciła na parkiet. Mike, brat Arii, pokazywał jakiejś dziewczynie ze szkoły kwakrów, jak striptizerzy tańczą na rurze. Andrew Campbell i jego przyjaciele kujony z kółka naukowego grali w karty i rozmawiali. Hanna uśmiechnęła się, gdy zauważyła, jak jej tata rozmawia z dawną trenerką cheerleaderek, którą razem z Moną przezywały Skała, bo przypominała posturą zawodowego zapaśnika. Wreszcie znalazła Monę wspartą na poduszkach na jednej z kanap. Tuż obok siedział Erie Kahn, starszy brat Noe-la, i szeptał jej coś na ucho. Mona zauważyła Hannę i wyprostowała się. — Dzięki Bogu, uwolniłaś się od tej łajzy, Lucasa — jęknęła. — Czemu się tak ciebie uczepił? Hanna podrapała szwy pod maską i serce zaczęło jej mocno bić. Czuła, że musi zadać Monie to kluczowe pytanie. Musi się upewnić.

— On twierdzi, że nie powinnam ci ufać — zaśmiała się sztucznie. — Twierdzi też, że coś przede mną ukrywasz, jakby nie wiedział, że mówimy sobie o wszystkim — przewróciła oczami. Wiem, że ściemnia. To debil. Mona założyła nogę na nogę i westchnęła. — Chyba wiem, o czym mówi. Hanna przełknęła ślinę. Nagle intensywny zapach kadzidła i świeżo skoszonej trawy zaczął ją drażnić. Przy stole do pokera rozległy się gromkie oklaski. Ktoś wygrał. Mona nachyliła się do ucha Hanny. — Nigdy ci tego nie mówiłam, ale w lecie między siódmą i ósmą klasą chodziłam z Lucasem. Nigdy wcześniej nie całował się z dziewczyną. Rzuciłam go, jak się zaprzyjaźniłyśmy. Przez sześć miesięcy wydzwaniał do mnie i pewnie wciąż na coś liczy. Hanna nie potrafiła ukryć zdumienia. Czuła się tak, jakby karuzela w trakcie jazdy nagle zmieniła kierunek. — Chodziłaś... z Lucasem? Mona spuściła wzrok i odgarnęła z maski jasne loki. — Przepraszam, że nie powiedziałam o tym wcześniej, ale... Lucas to frajer. Nie chciałam, żebyś i mnie wzięła za frajerkę. Hanna przeczesała dłonią włosy, przypominając sobie rozmowę z Lucasem w balonie. Powiedziała mu w s z y s t-k o, a on miał tak niewinną, szczerą twarz. Przypomniała sobie, jak namiętnie się całowali, jak on cichutko pojękiwał, kiedy ona gładziła go po karku. — Więc on się ze mną zaprzyjaźnił i rzuca na ciebie wszystkie te oskarżenia... żeby się na tobie zemścić? — wyjąkała Hanna. — Chyba tak — powiedziała smutno Mona. — To jemu nie powinnaś ufać, Hanno.

Hanna wstała. Przypomniała sobie, jak Lucas powiedział, że wygląda ślicznie, i jak bardzo jej to schlebiło. Jak czytał na głos wpisy na jej blogu, kiedy pielęgniarki zmieniały jej kroplówkę. Jak całowali się na szpitalnym łóżku, a jej tętno nie chciało potem wrócić do normy przez pół godziny. Widziała to na monitorze. Opowiedziała mu 0 swoich problemach z jedzeniem. O Kate. O przyjaźni z Ali. O A.! Dlaczego on nie powiedział jej o Monie? Ijucas siedział teraz na innej kanapie i rozmawiał z Andrew Campbellem. fłanna ruszyła w jego stronę, ale Mona chwyciła ją za rękę. — Potem się tym zajmiesz. Ja go wyrzucę. Ty masz się dziś dobrze bawić. Hanna odsunęła na bok Monę i poklepała Lucasa po ramieniu. Odwrócił się i szczerze uśmiechnął na jej widok. — Mona powiedziała mi prawdę — syknęła Hanna, kładąc dłonie na biodrach. - Chodziliście z sobą. Lucas zaniemówił. Zamrugał oczami, otworzył usta i zaraz je zamknął. — Och — westchnął tylko. — Więc o to chodziło? — zapytała. - Dlatego chcesz, żebym ją znienawidziła? — Oczywiście, że nie — Lucas spojrzał na nią spod uniesionych brwi. — To nie był poważny związek. — No jasne — prychnęła Hanna. — Hanna nie lubi kłamców — dodała Mona stojąca za plecami Hanny. Lucas otworzył usta. Teraz jego policzki zrobiły się tak czerwone jak plama na jego szyi. — Pewnie lubi dziewczyny, które kłamią. Mona skrzyżowała ręce na piersiach.

— Ja nie kłamię, Lucas. — Nie? A powiedziałaś Hannie, co się wydarzyło w czasie twojej imprezy urodzinowej? — To nie ma znaczenia — pisnęła Hanna. — Oczywiście, że powiedziałam — dodała w tej samej chwili Mona. Lucas popatrzył na Hannę, a jego twarz robiła się coraz bardziej purpurowa. — Zrobiła ci straszne świństwo. Mona stanęła między nim a Hanną. — Przemawia przez ciebie zazdrość. — Upokorzyła cię — kontynuował Lucas. — To ja po ciebie przyszedłem i uratowałem cię. — Co takiego? — krzyknęła Hanna z niedowierzaniem. — Hanno — Mona chwyciła ją za ręce. — To nieporozumienie. Didżej puścił piosenkę Lexi. Hanna nieczęsto ją słyszała i w pierwszej chwili nie mogła sobie przypomnieć, gdzie grano ją po raz ostatni. I nagle ją oświeciło. Lexi była gościem specjalnym na przyjęciu u Mony I wtedy jej umysł zalała fala wspomnień. Zobaczyła siebie w obcisłej sukience w kolorze szampana, jak idzie do planetarium. Czuła, jak strój ciasno opina jej ciało. Zobaczyła, jak Mona się z niej śmieje, a ona pada na marmurową posadzkę. Usłyszała trzask pękających nitek i śmiech otaczającego ją tłumu. Najgłośniej śmiała się Mona. Pod maską Hanna otworzyła szeroko oczy i usta. To niemożliwe. Od wypadku jej pamięć nie funkcjonowała właściwie. A nawet jeśli to prawda, to co? Spojrzała na swoją nową bransoletkę, cienki złoty łańcuszek ze ślicznym wisiorkiem w kształcie motyla. Mona podarowała

ją jej jako prezent powitalny, po tym jak sama dostała od A. kartkę urodzinową. — Nie chcę się już z tobą kłócić — oświadczyła Mona i podniosła wieczko pudełka z bransoletką. Lucas patrzył na nią wyczekująco. Mona stała z rękami na biodrach. Hanna zawiązała mocniej wstążeczkę maski. — Jesteś zazdrosny — powiedziała, obejmując Monę ramieniem. — Nikt nie zniszczy naszej przyjaźni. — Świetnie — Lucas spojrzał na nią rozczarowany, a potem pospiesznie ruszył do wyjścia. - C o za d u p e k - rzuciła za nim Mona i chwyciła Hannę pod rękę. — Tak — powiedziała Hanna tak cicho, że Mona pewnie jej nie słyszała.

28 BIEDNA, MAŁA, MARTWA DZIEWCZYNKA Niebo ciemniało w piątkowy wieczór, kiedy pani Fields podrzuciła Emily i Tristę przed główne wejście do klubu golfowego. — Znacie zasady — pani Fields odwróciła się do Emily z surowym wyrazem twarzy i oparła dłoń na zagłówku jej fotela. — Żadnego alkoholu. Wracacie o północy. Carolyn po was przyjedzie. Zrozumiano? Emily przytaknęła. Z ulgą odnotowała, że mama jednak trzymała się starych zasad. Od kiedy wróciła do domu, rodzice zgadzali się na wszystko i już zaczęła się obawiać, że oboje zachorowali na raka mózgu albo że podszywają się pod nich jacyś kosmici. Kiedy mama odjechała, Emily wygładziła czarną sukienkę z jerseyu, którą pożyczyła od siostry. Z trudem zachowywała równowagę w czerwonych butach na obcasach. W oddali widać było wielki rozświetlony namiot.

Z głośników dochodziła piosenka Fergie, a Emily usłyszała znajomy głos Noela Kahna. — Ale tu go r ą c o ! — To będzie superimpreza — powiedziała Trista i chwyciła Emily za ramię. — No pewnie — Emily otuliła się szczelniej kurtką i spojrzała na powiewającą nad wejściem flagę z logo klubu. — Jaką postacią z Fłalloween byś była, gdybyś mogła wybrać? — zapytała. Ostatnio Emily myślała tylko w tych kategoriach co Trista. Zastanawiała się, jakim rodzajem spaghetti by była, jaką karuzelą w lunaparku, którym liściastym drzewem spośród tych rosnących w Rosewood. — Kobietą-Kotem — odparła natychmiast Trista. — A ty? Emily odwróciła wzrok. Teraz czuła się jak czarownica. Po niespodziewanym pojawieniu się w pokoju redakcyjnym Trista wyjaśniła jej, że zawsze dostaje duże zniżki na przeloty, bo jej tata jest pilotem. Po wczorajszym SMS-ie od Emily spontanicznie podjęła decyzję, że poleci ją odwiedzić, wybierze się z nią na bal maskowy i prześpi na podłodze w jej sypialni. Emily nie wiedziała, co powiedzieć. Nie mogła przecież odesłać Tristy z powrotem do domu. Zresztą — nie chciała tego. — Kiedy przyjdzie twoja przyjaciółka? — zapytała Trista. — Pewnie już dotarła na miejsce. — Emily przeszła przez parking i minęła siedem samochodów BMW ustawionych w jednym szeregu. — Super — Trista smarowała usta sztyftem. Podała go Emily i koniuszki ich palców zetknęły się. Emily przeszły ciarki. Kiedy spojrzała na Tristę, jej twarz

mówiła, że i ona to poczuła. Emily zatrzymała się przed wejściem do klubu. — Słuchaj, muszę ci coś wyznać. Maya jest tak jakby moją dziewczyną. — Trista patrzyła na nią niemo. — I tak jakby powiedziałam jej i rodzicom, że ty i ja tylko pisujemy do siebie listy. Od kilku lat. — N a p r a wd ę ? — Trista dała jej przyjacielskiego kuksańca. — Czemu nie powiedziałaś prawdy? Emily przełknęła ślinę i zdeptała kilka wyschniętych liści. — No bo... gdybym opowiedziała, co się stało... w Iowa... mogłaby to źle zrozumieć. Trista wygładziła włosy. — Przecież n i c się nie stało. Tańczyłyśmy. — Trista położyła Emily dłoń na ramieniu. — O matko, ona naprawdę jest aż tak zaborcza? — Nie — Emily popatrzyła na stracha na wróble, którego zawsze stawiano przed klubem, gdy zbliżało się Fłalloween. Na terenie klubu stały jeszcze dwa takie same strachy, ale i tak nie powstrzymywało to wron przed siadaniem na masztach flag. — Nie do końca. — Czy moja wizyta to dla ciebie jakiś kłopot? — zapytała Trista, nie owijając w bawełnę. Jej usta miały dokładnie taki sam kolor jak różowy strój baletowy Emily w czasach, gdy jeszcze tańczyła. Jasnoniebieska sukienka opinała jej kształtny biust i podkreślała płaski brzuch i krągłe pośladki. Wyglądała jak dojrzały soczysty owoc, a Emily tak bardzo chciała się w niego wgryźć. — Oczywiście, że nie — odparła Emily.

— Świetnie. — Trista nałożyła maskę na twarz. — Nie bój się, nie wydam cię. Kiedy weszły do namiotu, Maya natychmiast znalazła Emily, ściągnęła maskę królika i przyciągnęła do siebie przyjaciółkę, żeby pocałować ją namiętnie. Emily otworzyła oczy w trakcie pocałunku i zauważyła, że Maya patrzy Triście prosto w oczy, jakby chciała pochwalić się przed nią tym, co właśnie robi. — Kiedy się jej pozbędziesz? — Maya wyszeptała jej do ucha, ale Emily odwróciła wzrok i udała, że niczego nie słyszała. Gdy przechodziły przez namiot, Trista raz po raz łapała Emily za ramię i wykrzykiwała: „jakie piękne, popatrz, ile poduszek!" albo „w Pensylwanii jest tylu ślicznych chłopców!", albo „prawie każda dziewczyna ma na sobie diamenty!". Otwierała usta jak dziecko, które rodzice pierwszy raz zabrali do Disneylandu. Kiedy tłum stojący przed barem rozdzielił je na chwilę, Maya ściągnęła maskę. — Czy tę dziewczynę wychowywali w hermetycznie zamkniętym terrarium? — zapytała zniecierpliwiona. — Naprawdę wszystko ją tak zachwyca? Emily spojrzała na Tristę opierającą się o bar. Noel Kahn podszedł do niej i uwodzicielsko gładził jej ramię. — Po prostu się cieszy, że przyjechała — wyjaśniła Emily. — Iowa to niesamowicie nudne miejsce. Maya przekrzywiła głowę i zrobiła krok w tył. — Co za zbieg okoliczności, że masz koleżankę właśnie w Iowa, dokąd wysłano cię w zeszłym tygodniu. — Nie do końca. — Emily patrzyła na błyszczącą kulę dyskotekową, zawieszoną pośrodku namiotu. — Pochodzi z tego samego miasta co moi kuzyni, a nasza szkoła

zorganizowała wymianę uczniów z ich szkołą. Parę lat temu zaczęłyśmy do siebie pisać. Maya zacisnęła usta. — Jest niesamowicie ładna. Wybieraliście kolegów do korespondencji na podstawie zdjęć? — Nie traktowaliśmy tego jak portal randkowy — Emily wzruszyła ramionami, lekceważąc uszczypliwy komentarz Mai, która patrzyła na nią przenikliwym wzrokiem. — Na pewno nie? Kochałaś Alison DiLaurentis. A Trista do złudzenia ją przypomina. Emily poczuła rosnącą irytację. — Nieprawda. — Nieważne — Maya odwróciła wzrok. Emily ważyła w myślach każde słowo. — Skąd masz tę gumę bananową, którą zawsze żujesz? — Tata przywiózł mi z Londynu — Maya nie wiedziała, o co chodzi. — A można ją kupić w Stanach? Widziałaś, żeby ktoś jeszcze ją miał? — Serce Emily zaczęło mocniej bić. — Niby czemu wypytujesz mnie o jakąś głupią gumę bananową? — Maya gapiła się na nią i nagle się odwróciła. — Idę do łazienki. Nigdzie nie odchodź. Pogadamy, jak wrócę. Emily odprowadziła wzrokiem Mayę, która przechodziła między stolikami. Czuła się tak, jakby połknęła rozżarzone węgle. Nagle z tłumu wyłoniła się Trista z trzema plastikowymi kubkami. — Trochę je doprawiliśmy — szepnęła podekscytowana i popatrzyła znacząco na stojącego przy barze Noela. — Ten chłopak miał coś w piersiówce i mnie poczęstował. — Rozejrzała się. — Gdzie Maya?

Trista ściągnęła maskę. Jej twarz jaśniała w dyskotekowych światłach. Może i wyglądała trochę jak Ali. Miała podobne, różowe i wydatne usta, niebieskie oczy i wysokie kości policzkowe. Emily pokręciła głową i sięgnęła po kubek. Najpierw się napije, potem pomyśli. Trista przesunęła palcem po jej nadgarstku. Emily próbowała nie dać po sobie poznać, że czuje się tak, jakby zaraz miała się roztopić. — Gdybyś teraz była kolorem, to jakim? — wyszeptała Trista. Emily odwróciła wzrok. — Ja bym była czerwienią — powiedziała Trista. — Ale nie taką wściekłą. Raczej głęboką, ciemną i seksowną. Lubieżną czerwienią. — Ja chyba też — przytaknęła Emily. Muzyka pulsowała rytmicznie. Emily wypiła łyk z kubka i poczuła na języku ostry smak rumu. Nagle serce zaczęło jej galopować, bo Trista splotła palce wokół jej dłoni. Zbliżały się do siebie, aż ich usta niemalże się dotknęły. — Może nie powinnyśmy — szepnęła Trista. Ale Emily i tak się do niej zbliżała. Jej ciało pulsowało energią. Nagle poczuła na ramieniu czyjś mocny uścisk. — Co tu się d z i e j e? — Za nią stała wściekła Maya. Emily odsunęła się od Tristy. Otwierała i zamykała usta jak złota rybka. — Myślałam, że poszłaś do łazienki — tylko tyle potrafiła z siebie wydobyć. Twarz Mai zrobiła się purpurowa. Odwróciła się i wybiegła z namiotu, przeciskając się przez tłum. — Maya! — Emily ruszyła za nią w kierunku wyjścia. Kiedy do niego dotarła, poczuła, że ktoś chwycił ją za ramię. Za nią stał policjant, którego nie znała. Był postawny, miał włosy ścięte na jeża i postawione na żelu. Na jego odznace widniało nazwisko SIMMONS.

— Emily Fields? — zapytał. Emily pokiwała powoli głową. — Muszę zadać ci kilka pytań. — Policjant delikatnie położył jej dłoń na ramieniu. — Czy dostawałaś ostatnio jakieś... wiadomości z pogróżkami? Emily otworzyła usta. Kręciło jej się w głowie od tych wszystkich dyskotekowych świateł. — D-dlaczego pan pyta? — Twoja przyjaciółka Aria Montgomery powiedziała nam o tym po południu — wyjaśnił policjant. — Co takiego? — przeraziła się Emily. — Wszystko w porządku — uspokajał ją policjant. — Chcę, żebyś mi powiedziała, co wiesz na ten temat. To pewnie ktoś, kogo znasz i spotykasz codziennie. Może uda się nam zidentyfikować tę osobę. Emily spojrzała w stronę Mai, która biegła przez trawę, choć jej stopy grzęzły w ziemi. Nagle ogarnął ją lęk. Przypomniała sobie twarz Mai, kiedy mówiła: „Podobno ten, kto ją przejechał, obserwował ją od jakiegoś czasu". Skąd o tym wiedziała? — Nie mogę teraz rozmawiać — wyszeptała Emily z zaciśniętym gardłem. — Muszę najpierw coś załatwić. — Będę się tu kręcił przez dłuższą chwilę. — Policjant zszedł jej z drogi. — Nie spiesz się. Muszę znaleźć jeszcze kilka osób. Emily widziała w oddali sylwetkę Mai, jak wchodzi do budynku klubu. Pędem pobiegła za nią. Przeszła przez szklane drzwi i wpadła na korytarz. Na jego końcu znalazła drzwi prowadzące na krytą pływalnię. Przez zaparowaną szybę dostrzegła Mayę, która siedziała na brzegu basenu i wpatrywała się w swoje odbicie.

Przeszła wzdłuż wyłożonej kafelkami ściany i podeszła do basenu. Woda nawet nie drgnęła, jakby zamarzła, powietrze było wilgotne. Maya na pewno usłyszała za sobą kroki, ale nawet się nie odwróciła. Gdyby cały ten wieczór potoczył się inaczej, Emily mogłaby ją dla żartu wepchnąć do wody i sama wskoczyć. Chrząknęła głośno. — Maya, z Tristą nic mnie nie łączy. — Naprawdę? — Maya spojrzała na nią przez ramię. — Nie tak to wyglądało z mojej perspektywy. — Lubię spędzać z nią czas — przyznała Emily. — Nie czepia się o byle co. — W przeciwieństwie do mnie — w głosie Mai słychać było rozgoryczenie. Po jej policzkach płynęły łzy. Emily zbierała się na odwagę, by zadać Mai kluczowe pytanie. — Maya... przysyłałaś mi ostatnio... dziwne SMS-y? Liściki? Szpiegowałaś mnie? — Po co miałabym coś takiego robić? — Maya uniosła brwi. — Nie wiem. Ale jeśli tak... to policja już o tym wie. Maya pokręciła powoli głową. — Nie rozumiem cię, ani trochę. — Nie doniosę na ciebie — mówiła Emily błagalnym tonem. — Chcę tylko wiedzieć d l a c z e go . Maya wzruszyła ramionami i westchnęła poirytowana. — Nie mam pojęcia, o czym mówisz. — Kolejna łza popłynęła jej po policzku. Pokręciła głową, wyraźnie oburzona. — Kocham cię. I myślałam, że ty też mnie kochasz. Odwróciła się i wyszła z pływalni, trzaskając za sobą drzwiami.

Światła nad basenem przygasły i ich odbicie na powierzchni wody zmieniło się z biało-złotego na pomarańczowo-żółtawe. Na trampolinie zbierały się krople wody. Nagle Emily powiązała wszystkie fakty i poczuła się tak, jakby wskoczyła do lodowatej wody w zimny dzień. Oczywiście, że Maya to nie A. To wszystko spisek A., który miał rzucić podejrzenie na Mayę, żeby zniszczyć ich związek na zawsze. Zadźwięczał jej telefon. Emily wzięła go w drżącą dłoń. Emily, w jacuzzi czeka na ciebie dziewczyna. Baw się dobrze! A. Emily z bijącym sercem rozejrzała się wokół. Basen z jacuzzi oddzielony był od głównej pływalni ścianką działową. Z korytarza można tam było wejść przez osobne drzwi. Emily podeszła do basenu, w którym kotłowała się ciepła woda, pryskając się na boki. Nagle dostrzegła na dnie czerwoną plamę i przerażona cofnęła się o krok. Kiedy spojrzała ponownie, okazało się, że w basenie pływa rudowłosa lalka. Sięgnęła po nią. To była Mała Syrenka. Miała rybi ogon z zielonymi i fioletowymi łuskami, lecz zamiast bikini z muszli miała na sobie kostium pływacki. Na jej piersiach widniał napis REKINY Z ROSEWOOD. Ktoś namalował na jej oczach krzyżyki, jakby była topielcem, a na czole napisał: Powiedz, a umrzesz. A. Ręce Emily zaczęły się tak trząść, że upuściła lalkę na podłogę. Kiedy zrobiła krok w tył, usłyszała trzaśnięcie drzwiami. Rozejrzała się przerażona.

— Kto tam? — wyszeptała, ale odpowiedziała jej cisza. Wyszła zza ścianki działowej. Wokół basenu nie było żywej duszy. Zauważyła na podłodze cień, jakby ktoś czaił się w wykuszu obok wejścia. Usłyszała chichot i aż podskoczyła z przerażenia. Z wykusza wyłonił się najpierw blond kucyk, potem dłonie, silne i męskie, ze złotym roleksem na nadgarstku. Noel Kahn podszedł do jednego z leżaków. — Chodź — szepnął do stojącej tuż przy nim blondynki. To była Trista. Położyli się na leżaku i zaczęli całować. Emily roześmiała się ze zdumienia. Trista i Noel spojrzeli na nią. Trista otworzyła usta, ale jej twarz zdawała się mówić: „hej, zostawiłaś mnie przecież samą". Nagle Emily przypomniało się ostrzeżenie Abby: „wskakuje na wszystko, co się rusza, facetów i dziewczyny". Dotarło do niej, że Trista na pewno nie spędzi dzisiejszej nocy na materacu w jej pokoju. Noel uśmiechnął się szeroko. Znowu zaczęli się z Tristą całować, jakby Emily w ogóle nie istniała. Emily spojrzała na laleczkę leżącą na podłodze i przeszył ją dreszcz. Oczywiście, że nie powie nikomu o A. W przeciwnym razie A. dopilnuje, żeby Emily naprawdę przestała istnieć.

29 NIKT NIE USŁYSZY TWOJEGO KRZYKU Aria wysiadła ze swojego subaru i pobiegła do budynku Akademii Sztuk w Hollis. Na horyzoncie zbierały się burzowe chmury i właśnie zaczęło padać. Przed chwilą skończyła opowiadać policji o A. i chociaż dzwoniła do swoich przyjaciółek z telefonu Wildena, żadna nie odebrała. Pewnie nie rozpoznawały numeru. Teraz wróciła do Hollis, żeby sprawdzić, czy nie zostawiła komórki na zajęciach Sabriny. Bez niego nie mogła dowieść prawdziwości swoich zeznań. Mike chciał nawet towarzyszyć jej w drodze na uczelnię, ale odesłała go do domu. Mieli się spotkać na przyjęciu Hanny. Kiedy przywołała windę, otuliła się szczelniej marynarką. Nawet nie zdążyła się przebrać. Mike zmusił ją, żeby poszła na policję, tylko czy dobrze postąpiła, mówiąc prawdę o SMS-ach od A.? Wilden wypytywał o każdą wiadomość, maila i liścik, który Aria otrzymała od A. Zadawał w kółko to samo pytanie:

— Czy którejś z was ktoś zrobił krzywdę? Czy ktoś mógłby chcieć was skrzywdzić? Milcząco pokręciła głową, bo nie chciała odpowiedzieć. Kiedy jeszcze żyła Ali, w piątkę dokładały wszystkim. Ale spośród wszystkich ich ofiar podejrzaną numer jeden była... Jenna. Przypomniała sobie jedną z wiadomości od A.: „Wiem WSZYSTKO. Jestem bliżej, niż myślisz". Pamiętała Jennę z nowym telefonem w dłoni mówiącą, jak bardzo się cieszy, że teraz może SMS-ować. Czy Jenna potrafiłaby zrobić coś takiego? Była niewidoma — w przeciwieństwie do A. Drzwi windy otwarły się i Aria weszła do kabiny. W drodze na trzecie piętro przypomniała jej się wizja Hanny, która w śpiączce wyobrażała sobie, że czas się cofnął do tego popołudnia, gdy zniknęła Ali. Tamtego dnia zachowywała się tak dziwnie. Najpierw czytała jakieś zapiski, których nie chciała nikomu pokazać, a potem pojawiła się na dole, zupełnie rozkojarzona. Aria na kilka minut została sama na werandzie, kiedy pozostałe dziewczyny sobie poszły, i kończyła szydełkować wełniane bransoletki, które zamierzała dać przyjaciółkom w pierwszy dzień lata. Kiedy poszła na tyły domu po rower, zobaczyła na podwórku Ali, która stała nieruchomo, jak zaczarowana. Spoglądała to na zasłonięte okna do jadalni w swoim domu, to na dom Cavanaughów po drugiej stronie ulicy. — Ali? — szepnęła Aria. — Wszystko w porządku? Ali nawet nie drgnęła. — Czasami chciałabym, żeby zniknęła z mojego życia na zawsze. — Jej głos brzmiał tak, jakby ją ktoś zahipnotyzował.

- Co? - zapytała Aria. - Kto? Ali zrobiła zdziwioną minę, jakby Aria na nią na-krzyczała. W oknie domu DiLaurentisów coś rozbłysnęło. A może było to tylko odbicie? A kiedy Aria popatrzyła na podwórko Cavanaughów, zauważyła, że ktoś chowa się za wielkim krzakiem pod drzewem, na którym zbudowano domek Toby'ego. Arii wydawało się, że tę samą postać widziała na podwórku Cavanaughów tego wieczoru, gdy oślepiły Jennę. Rozległ się dzwonek windy i Aria wyszła na korytarz. Kogo Ali chciała się pozbyć na zawsze? Wtedy Arii wydawało się, że Ali ma na myśli Spencer, bo cały czas się kłóciły. Teraz nie dałaby sobie za to uciąć ręki. Przecież Ali miała tyle tajemnic. W korytarzu prowadzącym do sali, gdzie odbywały się zajęcia ze sztuki mimowolnej, nie paliła się nawet jedna lampa. Na chwilę rozświetliła go błyskawica, która przecięła powietrze tuż za oknem. Kiedy Aria dotarła do sali, włączyła światło i zmrużyła oczy, oślepiona nagłą jasnością. Ławki ustawiono wzdłuż ściany, na jednej z nich leżał jej telefon. Chwyciła go i przycisnęła do piersi, oddychając z ulgą. Wtedy zauważyła, że na każdej ławce suszą się dwie maski. Na jej ławce była tylko jedna - ta, którą zrobiła Jenna. Pewnie pomógł jej ktoś inny. Maska miała idealny kształt. Otwory na oczy zwrócone były do sufitu, jakby maska gapiła się w górę. Aria podniosła ją powoli. Jenna namalowała na swojej masce zaczarowany las. Wokół nosa wiła się winorośl, nad lewym okiem kwitł kwiat, a na prawym policzku przysiadł przepiękny motyl.

Rysunki wykonano idealnie. Zbyt idealnie jak na kogoś, kto nie widzi. Rozległ się grzmot tak głośny, jakby ziemia pękała na pół. Aria upuściła maskę na ławkę. Kiedy spojrzała na okno, zauważyła, że coś wisi na górnej framudze. To coś wyglądało jak... mały człowieczek. Aria podeszła bliżej. Była to pluszowa lalka, zła królowa z bajki o Królewnie Śnieżce, w długiej czarnej sukni i złotej koronie na głowie. Miała bladą twarz i gniewnie uniesione brwi. Ktoś powiesił ją na sznurku za szyję i zakreślił oczy czarnymi krzyżykami. Do sukienki miała przypiętą karteczkę. Lustereczko, powiedz przecie, kto jest najniegrzeczniejszy na świecie? Powiedziataś. Jesteś następna. A. Trzy gałęzie uderzyły w szybę. Rozległy się kolejne grzmoty. Po ostatnim zgasło światło. Aria krzyknęła. Zgasły również latarnie na ulicy, a w oddali Aria usłyszała wycie alarmu. „Uspokój się", powiedziała do siebie w myślach. Wykręciła numer na policję. Kiedy w słuchawce rozległ się czyjś głos, za oknem znowu zagrzmiało. Aria upuściła telefon na podłogę. Kiedy go podniosła i chciała jeszcze raz wykręcić numer, okazało się, że nie ma zasięgu. Błyskawica oświetliła wnętrze sali, ławki, szafki i dyndającą na sznurku złą królową, a także drzwi. Aria otworzyła szeroko oczy i krzyk uwiązł jej w gardle. W d r z w i a c h kt o ś s t a ł .

— Halo — zawołała. Kiedy znowu błysnęło, intruz zniknął. Aria zasłoniła pięścią usta. Szczękała zębami. — Halo — powtórzyła. Znowu błyskawica. Tuż przed nią stała jakaś dziewczyna. Arii zakręciło się w głowie ze strachu. To była... — Cześć — powiedziała dziewczyna. Jenna.

30 TRZY KRÓTKIE SŁOWA MOGĄ ZMIENIĆ WSZYSTKO Spencer usiadła przy stole do ruletki i przekładała plastikowe żetony z ręki do ręki. Kiedy obstawiła numery 4, 5, 6 i 7, poczuła, że za jej plecami zbiera się tłum. Na imprezie pojawiło się chyba całe Rosewood, wszyscy uczniowie liceum i dodatkowo goście z zaprzyjaźnionych szkół, którzy zawsze przychodzili na imprezy do Noela Kalina. Spencer zastanawiała się, czemu w tłumie cały czas kręci się policjant. Wypadł numer 6. Trzeci raz z rzędu wygrała. — Dobra robota — pochwalił ją ktoś z tyłu. Spencer rozejrzała się, ale nie zidentyfikowała osoby, która to powiedziała. Miała głos podobny do głosu jej siostry. Tylko po co Melissa miałaby tu przychodzić? Po pierwsze, nie zapraszano tu żadnych studentów. Po drugie, tuż przed jej rozmową z komisją Złotej Orchidei Melissa oznajmiła, że przyjęcie Hanny to dziecinada.

„Ona to zrobiła". Spencer wciąż miała przed oczami wiadomość od A. Rozejrzała się po namiocie. Ktoś z włosami do ramion zmierzał w stronę sceny, ale kiedy Spencer wstała, me potrafiła już odnaleźć tej osoby w tłumie. Przetarła oczy. Czyżby popadała w obłęd? Wtem Mona Vanderwaal złapała ją za rękę. - Hej, kochanie. Znajdziesz sekundkę? Mam dla ciebie niespodziankę. Zaprowadziła Spencer w zaciszniejsze miejsce i pstryknęła palcami. Przed nimi pojawił się kelner, wręczając im wysokie kieliszki z musującym napojem. - To prawdziwy szampan — powiedziała Mona. — Chciałam wznieść toast. Za to, że pomogłaś mi zorganizować to przyjęcie... i że mnie wspierałaś. No wiesz... chodzi mi o te wiadomości. - To nic wielkiego - powiedziała cicho Spencer. Stuknęły się kieliszkami i wypiły trochę szampana. - To naprawdę fantastyczna impreza - mówiła dalej Mona. - Bez ciebie by się nie udała. - Nie żartuj - zawstydziła się Spencer. - Ty się zajmowałaś wszystkim. Ja tylko wykonałam kilka telefonów. Masz wrodzony talent organizacyjny. - Obie mamy. - Monie odbiło się szampanem. - Powinnyśmy założyć firmę organizującą przyjęcia. - Przy okazji pooglądamy sobie fajnych chłopaków -zażartowała Spencer. - No jasne! - zaszczebiotała Mona, klepiąc Spencer po biodrze. Spencer przesunęła palcem po kieliszku. Miała ochotę powiedzieć Monie o ostatniej wiadomości od A., tej na

temat Melissy. Mona powinna to zrozumieć. Ale didżej puścił właśnie bardzo taneczną piosenkę OK Go i zanim Spencer zdążyła otworzyć usta, Mona zapiszczała i pognała na parkiet. Spojrzała przez ramię na Spencer, jakby pytała: „idziesz ze mną?". Ale Spencer tylko pokręciła głową. Po kilku łykach szampana zakręciło jej się w głowie. Przez chwilę pozostała w tłumie, ale potem wyszła przed namiot, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza. Kilka reflektorów oświetlało namiot, poza tym na polach golfowych panowała ciemność. Nie widać było usypanych przeszkód i połaci piasku, tylko w oddali majaczyły cienie drzew. Gałęzie poruszały się, podobne do kościstych palców. Słychać było cykanie świerszczy. „A. nie wie, kto zabił Ali", powiedziała do siebie Spencer, patrząc na rozmyte kontury postaci tańczących w namiocie. Poza tym to bez sensu. Melissa nie zaryzykowałaby swojej przyszłej kariery, żeby zabić kogoś, kto poderwał jej chłopaka. To tylko kolejny podstęp A., żeby wyprowadzić Spencer w pole. Westchnęła i ruszyła w stronę łazienki, która mieściła się w przyczepie stojącej obok namiotu. Przeszła po podjeździe dla wózków inwalidzkich i weszła do środka przez plastikowe drzwi. Jedna kabina była zajęta, dwie wolne. Kiedy spuściła wodę i poprawiła sukienkę, drzwi do przyczepy zamknęły się z hukiem. Do małej umywalki podszedł ktoś w jasnych, srebrzystych butach Loeffler Randall. Spencer zakryła dłonią usta. Widziała te buty wielokrotnie. Na nogach Melissy. — O, cześć — powiedziała, wychodząc z kabiny. Melissa opierała się o umywalkę, trzymając dłonie na biodrach, z uśmiechem na ustach. Miała na sobie wąską

czarną suknię z rozcięciem z boku. Spencer próbowała oddychać spokojnie. - Co tu robisz? Jej siostra gapiła się na nią w milczeniu. Spencer podskoczyła ze strachu, kiedy duża kropla uderzyła o dno umywalki. - C o ? - wyrzuciła z siebie Spencer. - Co się tak gapisz? - Czemu mnie znowu okłamałaś? - warknęła Melissa. Spencer oparła się plecami o drzwi kabiny i rozglądała się za czymś, czego mogłaby użyć jako broni. Do głowy przyszedł jej tylko obcas buta, więc powoli zsunęła go ze stopy. - Okłamałam? - łan powiedział mi, że wczoraj wieczorem odwiedził cię w twoim pokoju hotelowym - szepnęła Melissa, a jej nozdrza unosiły się i opadały. - Ostrzegałam cię, że straszna z niego papla. - Nie zrobiliśmy niczego złego. Przysięgam. - Spencer otworzyła szeroko oczy. Melissa zrobiła krok w jej kierunku. Spencer zasłoniła twarz jedną ręką, a drugą ściągnęła but. - B ł a g a m - wyszeptała, osłaniając się butem jak tarczą. Melissa stała tuż przed nią. - Po wszystkim, co mi wyznałaś na plaży, myślałam, że doszłyśmy do porozumienia. A jednak się myliłam. Odwróciła się i wyszła z łazienki. Spencer słyszała stukanie obcasów na podjeździe, a potem stłumione kroki w trawie. Spencer oparła się o umywalkę i dotknęła czołem zimnej powierzchni lustra. Nagle ktoś spuścił wodę. Po chwili

drzwi trzeciej kabiny się otworzyły. Mona Vanderwaal z przerażeniem patrzyła na Spencer. — To twoja s i o s t r a ? — wyszeptała Mona. — Tak — Spencer odwróciła się. — Co się stało? — Mona chwyciła Spencer za ręce. — Nic ci nie jest? — Nie — Spencer spojrzała na Monę. — Chcę zostać na chwilę sama. — Oczywiście. Poczekam na zewnątrz, na wypadek gdybyś mnie potrzebowała. Spencer uśmiechnęła się do Mony z wdzięcznością. Po chwili usłyszała, jak Mona zapala papierosa. Spojrzała w lustro i wygładziła włosy. Drżącymi rękami sięgnęła po wyszywaną cekinami torebkę. Miała nadzieję, że nie zapomniała aspiryny. W dłoniach poczuła najpierw portfel, potem błyszczyk i żetony... i coś jeszcze, jakiś kwadratowy kawałek grubego papieru. Spencer wyciągnęła go powoli. Była to fotografia. Ali i łan stali obok siebie i trzymali się za ręce. Za nimi widać było okrągły budynek z kamienia i szereg żółtych szkolnych autobusów. Sądząc po fryzurze Ali, która miała na głowie artystyczny nieład, i jej zielonej bluzie, zdjęcie zrobiono, gdy całą klasą pojechali na przedstawienie Romeo i Julia do teatru w sąsiednim miasteczku. Była tam Ali, Spencer, ich przyjaciółki, a także kilka osób z wyższych klas, jak łan i Melissa. Na twarzy Ali ktoś napisał krzywymi literami: „Wpadłaś po uszy, suko". Spencer natychmiast rozpoznała ten charakter pisma. Niewiele osób pisało małe „a" tak, że przypominało cyfrę 2. Jedną z niewielu czwórek na koniec roku Melissa dostała właśnie z kaligrafii. Choć nauczyciel uwziął się

na nią, Melissa nigdy nie nauczyła się kreślić kształtnego „a". Spencer wypuściła zdjęcie z ręki. Nie wierzyła własnym oczom. - Spencer - zawołała Mona. - Wszystko w porządku? - Tak - odkrzyknęła Spencer po długiej pauzie. Spojrzała w dół. Zdjęcie leżało odwrócone na podłodze. Z tyłu ktoś coś napisał: Pilnuj się. Bo i ty umrzesz, suko A.

31 GŁĘBOKO SKRYWANE SEKRETY Aria otworzyła oczy i poczuła na twarzy mokry język o charakterystycznym zapachu. Jej wyciągnięta dłoń zanurzyła się w ciepłej sierści. Leżała na podłodze sali w budynku uniwersyteckim. Kiedy błyskawica rozdarła niebo, zobaczyła, że obok siedzi Jenna Cavanaugh z psem. Z krzykiem zerwała się na równe nogi. - Spokojnie. - Jenna złapała ją za ramię. - Nie bój się, nic ci nie będzie! Aria zrobiła krok w tył i wyrwała się Jennie. Uderzyła głową w nogę jednej z ławek. - Nie zabijaj mnie - wyszeptała. - Błagam. - Nic ci nie grozi - uspokoiła ją Jenna. - Chyba dostałaś ataku paniki. Przyszłam tu po mój szkicownik i usłyszałam cię. A kiedy podeszłam, zemdlałaś. - Aria słyszała swój ciężki oddech. Chodziłam kiedyś na zajęcia z tresury psów z kobietą, która często miała takie ataki, więc coś

na ten temat wiem. Chciałam zadzwonić po pomoc, ale straciłam zasięg, więc po prostu zostałam z tobą. Do sali wpadł podmuch powietrza, przynosząc zapach asfaltu mokrego od deszczu, który zazwyczaj uspokajał Arię. Chyba faktycznie miała atak paniki. Była spocona i nie mogła zebrać myśli. Serce waliło jej jak oszalałe. — Jak długo leżałam nieprzytomna? — zapytała zachrypniętym głosem i naciągnęła na kolana plisowaną spódniczkę od mundurka. — Jakieś pół godziny. Mogłaś uderzyć się w głowę. — Albo po prostu zachciało mi się spać — zażartowała Aria, choć tak naprawdę chciało jej się płakać. Jenna nie chciała jej skrzywdzić. Choć prawie jej nie znała, czuwała przy niej, gdy leżała jak kłoda na podłodze. Mogła równie dobrze położyć Jennie głowę na kolanach i gadać przez sen. Nagle poczuła wyrzuty sumienia i wstyd. — Muszę ci się do czegoś przyznać — rzuciła nagle Aria. — Nie nazywam się Jessica, tylko Aria. Aria Montgomery. Pies kichnął. — Wiem. — Naprawdę? — Poznałam cię... po głosie — Jenna mówiła przepraszającym tonem. — Czemu skłamałaś? Aria zamknęła oczy i zakryła twarz. Kolejna błyskawica rozświetliła salę, a Aria zobaczyła Jennę siedzącą po tu-recku, z dłońmi na kostkach. Wzięła głęboki oddech, być może najgłębszy w życiu. — Skłamałam, bo jest jeszcze coś, czego o mnie nie wiesz. — Podparła się dłońmi na chropowatej, drewnianej

podłodze i zebrała siły. — Muszę powiedzieć ci coś na temat twojego wypadku. Czego nikt ci nie powiedział. Pewnie nie pamiętasz dokładnie, co się wtedy działo... — Bzdura — przerwała jej Jenna. — Wszystko doskonale zapamiętałam. W oddali rozległ się grzmot. W pobliżu w jakimś samochodzie włączył się alarm i wył przeciągle. Aria z trudem łapała oddech. — Jak to? — wyszeptała. — Pamiętam wszystko — powtórzyła Jenna. Dotknęła palcem krawędzi podeszwy. — Ukartowałyśmy to razem z Alison. Aria poczuła, jak napina się każdy mięsień w jej ciele. — Co takiego? — Mój przyrodni brat często puszczał petardy ze swojego domku na drzewie — wyjaśniła Jenna i uniosła brwi. — Rodzice ostrzegali go, że to niebezpieczne. Że zrobi sobie krzywdę albo wywoła pożar w domu. Powiedzieli mu, że jeśli jeszcze raz to zrobi, to wyślą go do szkoły z internatem. I nie żartowali. Ali zgodziła się ukraść petardę z jego zapasów i odpalić ją tak, żeby wyglądało to na robotę Toby'ego. Chciałam, żeby zrobiła to tamtej nocy, bo rodzice byli w domu, Toby wcześniej już nieźle nabroił. Chciałam się go pozbyć jak najszybciej — głos uwiązł jej w gardle. - W żadnym razie nie był przykładnym bratem przyrodnim. Aria zaciskała i otwierała pięści. — O Boże — próbowała poukładać w głowie to, co mówiła Jenna. — Niestety... nie wszystko poszło zgodnie z planem — wyjaśniła Jenna drżącym głosem. — Tego wieczoru siedziałam

w domku z Tobym. Tuż przed wypadkiem spojrzał w dół i powiedział, że ktoś się kręci po naszym podwórku. Też popatrzyłam, udając zdziwienie... i nagle rozbłysło światło... a moja twarz... jakby zaczęła się topić. Chyba zemdlałam. Potem Ali powiedziała mi, że zmusiła Toby'ego, żeby wziął winę na siebie. - Tak było - Aria ledwo zdołała wydobyć z siebie głos. - Ali myślała szybko. - Jenna podparła się dłońmi na podłodze, która zaskrzypiała pod jej ciężarem. - Wiele jej zawdzięczam. Nie chciałam, żeby wpadła w tarapaty. Zresztą, wszystko skończyło się tak, jak chciałam. Toby zniknął z mojego życia. Aria zaniemówiła. Miała ochotę krzyknąć: „Przecież oślepłaś! Było warto!?". Bolała ją głowa. Nie potrafiła poukładać tego, co właśnie usłyszała. Cały jej świat legł w gruzach. Poczuła się tak, jakby ktoś jej oznajmił, że zwierzęta mówią ludzkim głosem, a psy i pająki rządzą światem. Wtedy ją oświeciło: Ali zaplanowała wszystko tak, by wyglądało to jak kawał zrobiony Toby'emu przez nią i pozostałe dziewczyny, choć tak naprawdę to ona i Jenna pociągały za sznurki. Ali wystawiła do wiatru nie tylko Toby'ego, ale i wszystkie swoje przyjaciółki. Zrobiło jej się niedobrze. - Więc... przyjaźniłaś się z Ali - Aria nie potrafiła ukryć niedowierzania. - Trudno to tak nazwać - odparła Jenna. - Zaprzyjaźniłyśmy się właściwie dopiero... gdy jej opowiedziałam o tym, co robi Toby. Wiedziałam, że mnie zrozumie. Ona też miała problemy z rodzeństwem. Kolejny rozbłysk oświetlił spokojną, kamienną twarz Jenny. Aria nie zdążyła nawet zadać jej kolejnego pytania.

— Powinnaś wiedzieć coś jeszcze — mówiła dalej Jen-na. — Tamtej nocy na naszym podwórku był ktoś jeszcze. Ktoś jeszcze widział, co się stało. Aria westchnęła. Wróciły do niej wspomnienia tamtych wydarzeń. Petarda wybuchła w domku i jej blask oświetlił całe podwórko. Aria widziała wtedy jakąś postać, skuloną przy ganku domu Cavanaughów. Tymczasem Ali upierała się, że Aria zmyśla. Teraz miała ochotę uderzyć głową w ścianę. To oczywiste. To mogła być tylko jedna osoba. Wciąż tu jestem, suki. I wiem o wszystkim. A. — Wiesz, kto to był? — wyszeptała Aria z bijącym sercem. — Nie mogę powiedzieć. — Jenna odwróciła się gwałtownie. — Jenna! — krzyknęła Aria. — Proszę! Powiedz. Muszę to wiedzieć. Nagle włączyło się światło tak jasne, że Aria musiała zmrużyć oczy. Słychać było pomruk neonowych lamp. Aria zobaczyła strużkę krwi na swojej ręce i poczuła, że rozcięła sobie czoło. Cała zawartość jej torebki wysypała się na podłogę, a pies Jenny zjadł połowę niskokalorycznego batonu. Jenna zdjęła okulary. Jej oczy patrzyły w pustkę. U nasady nosa miała kilka blizn po poparzeniu. Aria skrzywiła się i odwróciła wzrok. — Błagam, Jenna, nic nie rozumiesz — szepnęła. — Dzieje się coś strasznego. Musisz mi powiedzieć, kto tam był.

Jenna wstała i chwyciła obrożę psa, żeby złapać równowagę. - I tak już za dużo ci powiedziałam - powiedziała drżącym głosem. — Muszę iść. - Jenna, proszę! - błagała Aria. - Kto tam był? Jenna bez słowa założyła okulary. - Wybacz - wyszeptała i pociągnęła psa za sobą. Jej laska kilka razy stuknęła o podłogę. A potem Jenna wyszła na korytarz.

32 W PIEKLE PANUJE CHŁÓD Kiedy Emily zobaczyła, jak Trista całuje się z Noelem, wybiegła z budynku pływalni, desperacko szukając Spencer lub Hanny. Musiała im powiedzieć, że Aria poinformowała policję o A... i pokazać im znalezioną właśnie lalkę. Kiedy wróciła do namiotu, czyjaś zimna dłoń chwyciła ją za ramię. Za nią stały Spencer i Mona. Ta pierwsza w zaciśniętej dłoni trzymała kwadratową fotografię. — Emily, musimy pogadać. — Ja też mam wam coś do powiedzenia. Spencer bez słowa poprowadziła ją na parkiet. Mason Byers na samym środku robił z siebie kompletnego debila. Hanna rozmawiała z ojcem i panią Cho, nauczycielką fotografii. Hanna spojrzała na Spencer, Monę i Emily i jej twarz się natychmiast zachmurzyła. — Masz sekundę? — zapytała Spencer. Usiadły na jednej z kanap, z dala od tańczącego tłumu. Spencer bez słowa sięgnęła do torebki i wyjęła zdjęcie Ali

i lana Thomasa. Emily zasłoniła dłonią usta. Już gdzieś widziała tę fotografię. Tylko gdzie? - Znalazłam to w mojej torebce, kiedy poszłam do łazienki. Spencer odwróciła zdjęcie, pokazując Emily napis na odwrocie. Emily natychmiast rozpoznała koślawy charakter pisma. Bez wątpienia ta sama ręka wypełniła formularz zgłoszeniowy, na którym ona dostała wiadomość parę dni temu. - Ktoś wrzucił ci to do torebki? - Hanna nie ukrywała swojego przerażenia. - To znaczy, że A. gdzieś się tu kręci. - Bez dwóch zdań. - Emily rozejrzała się wkoło. Przystojni kelnerzy z gracją poruszali się w tłumie. Grupka dziewcząt w minispódniczkach dzieliła się informacją, że Noel Kahn przyniósł jakiś alkohol. - Ja też dostałam właśnie... wiadomość... w pewnym sensie mówiła dalej Emily. - Zresztą, to wiadomość do nas wszystkich. Aria powiedziała policji o A. Jakiś gliniarz przed chwilą chciał ze mną porozmawiać. I chyba A. też o tym wie. - O Boże - wyszeptała Mona i otworzyła szeroko oczy. Patrzyła badawczo na twarze przechodzących obok dziewczyn. — To chyba nie najlepiej. - Może być jeszcze gorzej — powiedziała Emily. Ktoś szturchnął ją łokciem w tył głowy. Zirytowana rozmasowała potylicę. Ta impreza nie była najlepszym miejscem do tego typu rozmów. Spencer wygładziła wel-wetową poduszkę. - Nie wpadajmy w panikę. Wszędzie kręcą się tu policjanci, więc nic nam na razie nie grozi. Musimy trzymać się blisko nich. Postukała palcem w napis na

zdjęciu. — Wiem, kto to napisał. — Spojrzała na przyjaciółki i wzięła głęboki wdech. — Melissa. — Twoja siostra? — pisnęła Hanna. Spencer pokiwała głową, a pulsujące dyskotekowe światło rozjaśniło jej twarz. — Myślę... że to Melissa zabiła Ali. To logiczne. Wiedziała o Ali i lanie. I nie mogła tego znieść. — Zaraz, zaraz — Mona odstawiła puszkę red bulla. — Alison i... łan Thomas? Chodzili z sobą? — Z obrzydzeniem wystawiła język. — Ugh. Wiedziałyście o tym? — Dowiedziałyśmy się kilka dni temu — wymamrotała Emily. Otuliła się szczelnie kurtką. Nagle zrobiło jej się zimno. Hanna porównywała życzenia od Mony na swoim gipsie z napisem na fotografii. — To naprawdę podobny charakter pisma. Mona patrzyła z przerażeniem na Spencer. — Tak dziwnie zachowywała się w łazience. — Nadal tu się kręci? — Hanna rozejrzała się po sali. Jakiś kelner upuścił tacę pełną kieliszków. Tłum radośnie zaklaskał. — Szukałam jej, ale nie znalazłam — powiedziała Spencer. — I co zrobisz? — zapytała Emily z bijącym sercem. — Powiem o tym Wildenowi — oznajmiła Spencer, jakby to była najoczywistsza rzecz pod słońcem. — Spencer, zastanów się — przekonywała ją Emily. — A. śledzi każdy nasz ruch. I wie, że Aria poszła na policję. Może to kolejny podstęp? — Masz rację. — Mona założyła nogę na nogę. — To może być pułapka.

Spencer pokręciła głową. - To Melissa. Nie mam żadnych wątpliwości. Muszę na nią donieść. Musimy to zrobić dla Ali. - Wyjęła telefon z wyszywanej cekinami torebki. - Zadzwonię na posterunek. Może zastanę Wildena. - Wykręciła numer i przyłożyła słuchawkę do ucha. Za plecami słychać było głos didżeja. - Dobrze się bawicie? — pytał tańczących. - Taaak! — odpowiedział mu chór głosów. Emily zamknęła oczy. M e 1 i s s a. Od kiedy okazało się, że Ali zamordowano, Emily obsesyjnie wyobrażała sobie, jak to się stało. Widziała Toby'ego Cavanaugha, jak chwyta Ali od tyłu, uderza ją w głowę i wrzuca do dziury wykopanej pod fundamenty altany przy domu DiLaurenti-sów. Potem wyobrażała sobie Spencer w roli morderczyni zazdrosnej o Ali i jej związek z łanem. Teraz w jej głowie pojawił się obraz Melissy, która chwyta Ali w talii i wpycha ją do dołu. Ale przecież... czy to możliwe, że taki chudzielec jak Melissa zdołał zrobić Ali krzywdę? Może użyła jakiegoś narzędzia, noża kuchennego albo sekatora. Emily wykrzywiła twarz na myśl o nożu przecinającym gardło Ali. - Wilden nie odpowiada. - Spencer wrzuciła telefon z powrotem do torby. - Pojadę na posterunek. - Nagle uderzyła się otwartą dłonią w czoło. - Cholera. Przecież przywieźli mnie tu rodzice. Przyjechaliśmy prosto z Nowego Jorku. Nie mam samochodu. - Zawiozę cię - Mona poderwała się z kanapy. - Ja też jadę — Emily wstała. - Wszystkie jedziemy - zadecydowała Hanna. Spencer pokręciła głową.

— Hanna, to twoje przyjęcie. Powinnaś zostać. — Racja — poparła ją Mona. — To naprawdę wspaniała impreza. — Hanna poprawiła sukienkę. — Ale są ważniejsze sprawy. Mona zagryzła wargi. — Powinnaś zostać jeszcze chwilę. — Czemu? — Hanna uniosła brwi. Mona kołysała się na piętach. — Bo zaraz przyjedzie Justin Timberlake. Hanna złożyła dłonie na piersiach, jakby ktoś strzelił do niej z pistoletu. -Co!? — Jak zaczynał karierę, mój tata wyświadczył mu przysługę. I teraz miał się zrewanżować. Ale trochę się spóźnia. Na pewno zaraz się zjawi. Nie chcę, żebyś się z nim rozminęła. — Mona uśmiechnęła się nieśmiało. — Nieźle — Spencer otworzyła szeroko oczy. — Naprawdę? Nawet ja nie wiedziałam. — Przecież go nie cierpisz, Mon — powiedziała Hanna. Mona wzruszyła ramionami. — Przecież to nie moje przyjęcie, tylko twoje. Ma z tobą zatańczyć na scenie. Nie możesz przegapić takiej okazji. Hanna od niepamiętnych czasów wielbiła Justina Timberlake'a. Czasem mawiała, że powinien rzucić Cameron Diaz i związać się z nią. Wtedy Ali zanosiła się śmiechem i mówiła: — Wtedy za cenę jednej Cameron dostałby dwie. Jesteś od niej dwa razy grubsza! Hanna robiła smutną minę, a Ali przekonywała ją, że nie zna się na żartach.

— Zostanę z tobą — zaproponowała Emily, chwytając Hannę za rękę. — Wszystkie poczekamy na Justina. Staniemy razem obok tego policjanta. Dobrze? — No nie wiem — wahała się Hanna, choć Emily dobrze wiedziała, że ma ochotę zostać. — Może jednak powinnyśmy pojechać na policję. — Wy zostańcie — zadecydowała Spencer. — Spotkamy się później. Nic wam się tu nie stanie. A. nie zrobi wam niczego złego na oczach policjantów. Tylko nie ruszajcie się nigdzie same. Mona wzięła Spencer pod rękę i razem ruszyły do wyjścia, przedzierając się przez tłum. Emily uśmiechnęła się do Hanny, żeby dodać jej otuchy, choć sama trzęsła się ze strachu. — Nie zostawiaj mnie — błagała ją przerażona Hanna. — Nie odstąpię cię na krok — obiecała Emily. Ścisnęła dłoń Hanny, rozglądając się nerwowo. Spencer wpadła na Melissę w łazience. To znaczyło, że morderca Ali czai się za ich plecami.

33 CHWILA JASNOŚCI Hanna już sobie wyobrażała, jak Justin Timberlake — prawdziwy, a nie woskowa figura w gabinecie Madame Tussaud albo jakiś tani sobowtór z Las Vegas — swoimi prawdziwymi ustami uśmiecha się do niej, a jego prawdziwe oczy przyglądają się jej, tańczącej obok. A na końcu prawdziwe dłonie Justina oklaskują ją za odwagę i siłę, która pozwoliła jej dojść do siebie po tym okropnym wypadku. Niestety Justin jeszcze się nie zjawił. Hanna i Emily wyglądały przez otwarte wejście do namiotu, wypatrując konwoju limuzyn. — Będzie super — szepnęła Emily. — Jasne — przytaknęła Hanna. Choć tak naprawdę zastanawiała się, czy będzie się aż tak świetnie bawić. Czuła, że coś jest nie tak, że jakieś wspomnienia próbują przebić się do jej świadomości jak ćma, która usiłuje wydostać się z kokonu.

Nagle z tłumu wyłoniła się Aria. Miała potargane włosy i siniaka na policzku. Przyszła w szkolnym stroju i wyglądała przedziwnie pośród eleganckich gości Hanny. — Cześć — powiedziała zdyszana. — Musimy pogadać. — My też musimy z tobą pogadać — Emily z trudem ukrywała wściekłość. — Powiedziałaś Wildenowi o A.! — No... tak — Arii zadrżała powieka. — Stwierdziłam, że tak trzeba. — Nie trzeba - warknęła Hanna. — A. już wie. I chce nas dopaść. Co ci strzeliło do głowy? — Wiem, że A. wie — wyjaśniła Aria. - Muszę wam o czymś opowiedzieć. Gdzie Spencer? — Pojechała na policję - powiedziała Emily. Światła dyskotekowe znowu zaczęły migotać, rzucając na jej twarz błękitne i fioletowe błyski. - Dzwoniłyśmy do ciebie, ale nie odbierałaś. Aria była tak zmęczona i przerażona, że usiadła na kanapie. Nalała sobie wody mineralnej z karafki. — Pojechała na posterunek, żeby powiedzieć o... A.? Policja chce nas wszystkie przesłuchać. — Pojechała, bo wie, kto zabił Ali — obwieściła Hanna. Oczy Arii błysnęły. Zachowywała się tak, jakby nie dotarło do niej to, co powiedziała Hanna. — Przytrafiło mi się coś przedziwnego. — Wypiła duszkiem wodę. - Właśnie odbyłam długą rozmowę z Jenną Cavanaugh. Ona wie, co się naprawdę stało tamtej nocy. — Dlaczego rozmawiałaś z Jenną? - Hanna podniosła głos, ale nagle zrozumiała całą wypowiedź Arii. Nauczyciel fizyki tłumaczył im kiedyś, że fale radiowe mogą całymi latami przemierzać przestrzeń kosmiczną. — C o p o w i e d z i a ł a ś ?

Aria przycisnęła dłonie do czoła. — Chodzę z nią na zajęcia plastyczne. Dziś pojechałam na uczelnię i... spotkałam Jennę. Przestraszyłam się, że ona to A.... i że zrobi mi krzywdę. Dostałam ataku paniki... ale gdy się ocknęłam, Jenna czuwała przy mnie. Pomogła mi. Czułam się okropnie i chciałam jej opowiedzieć, co się stało tamtej nocy. Zanim otworzyłam usta, ona przyznała się, że dokładnie wszystko pamięta. — Aria spojrzała na Hannę i Emily. — Jenna i Ali to wszystko ukartowały. Nastała cisza. Hanna czuła, jak pulsują jej skronie. — Niemożliwe — powiedziała wreszcie Emily. — Wykl u c z o n e . — Wykluczone — głos Hanny brzmiał jak echo. Co Aria powiedziała? Aria założyła włosy za uszy. — Jenna przyznała się, że razem z Ali zaplanowały, jak pozbyć się Toby'ego. Chciała, żeby zniknął z jej życia, bo... no wiecie... dotykał jej. Ali obiecała jej pomóc. Tylko że nie wszystko poszło zgodnie z planem. Jenna dochowała tajemnicy. Powiedziała mi też, że osiągnęła to, na czym jej najbardziej zależało. Ale... przyznała, że tamtej nocy na podwórku przy jej domu ukrył się ktoś jeszcze. Oprócz Ali i nas. I widział, co się stało. — N i e — Emily gapiła się, oniemiała. — Kto? — Hanna czuła, jak uginają się pod nią nogi. — Nie powiedziała mi. Zapadła cisza. W tle słychać było pulsujący bas z piosenki Ciary. Hanna popatrzyła na wszystkich gości beztrosko podskakujących na parkiecie. Mike Montgomery kleił się do jakiejś dziewczyny ze szkoły kwakrów. Rodzice i nauczyciele zebrali się wokół baru, byli coraz bardziej pijani.

Grupka dziewczyn z jej klasy rozprawiała o tym, kto ostatnio przytył. Hanna zapragnęła nagle odesłać wszystkich do domu i powiedzieć im, że świat stanął właśnie na głowie, więc tańce i hulanki są nie na miejscu. Aria przeczesała dłonią mokre od deszczu włosy. — Powiedziała, że Ali ją rozumiała, bo sama miała problemy z rodzeństwem. Hanna uniosła brwi, zdezorientowana. — Z r o d z e ń s t w e m ? To znaczy z Jasonem? — Chyba tak. Może Jason robił to co Toby. Hanna zmarszczyła nos na wspomnienie przystojnego, lecz wiecznie pochmurnego brata Ali. — Jason zawsze zachowywał się jakoś tak... podejrzanie. — Przestańcie — Emily uderzyła dłońmi o kolana. — Jason miał muchy w nosie, ale nie molestował Ali. Uwielbiali się. — Wszystkim się wydawało, że Toby i Jenna też się uwielbiają — zauważyła Aria. — Słyszałam, że jeden na czterech chłopców molestuje swoją siostrę — poinformowała je Hanna. — To niedorzeczne — parsknęła Emily. — Nie wierz w każdą plotkę. Hanna zamarła. Popatrzyła na Emily. — Co powiedziałaś? Emily trzęsła się dolna warga. — Powiedziałam... nie wierz w każdą plotkę. Słowa odbijały się echem w głowie Hanny, jakby tłukły się bez końca o ściany wielkiej jaskini. Jej umysł zaczął wirować. „Nie wierz w każdą plotkę". Skądś to znała. Te słowa pojawiły się w ostatnim SMS-ie od A. Przyszedł tej nocy, której nie mogła sobie przypomnieć.

— Hanna... co? — zapytała Aria, jakby zauważyła, że Hanna intensywnie się nad czymś zastanawia. Wspomnienia wracały jak wysoka fala, której nic nie może powstrzymać. Hanna zobaczyła siebie, jak niezdarnie wchodzi na przyjęcie Mony w za ciasnej sukience. Mona śmieje się z niej i nazywa ją wielorybem. Hanna zdała sobie sprawę, że sukienkę dostała od A., nie od Mony. Zobaczyła, jak robi krok w tył, potyka się i upada. Szwy puszczają z trzaskiem. Rozlega się śmiech, najgłośniej ryczy Mona. Potem Hanna siedzi sama w toyocie prius na parkingu przed planetarium, w bluzie i szortach. Ma oczy zapuchnięte od łez. Dostaje SMS-a i sięga po telefon. „Ojej, to chyba jednak nie była liposukcja! Nie wierz w każdą plotkę! A." Tylko że ten SMS nie przyszedł od A. Przysłano go ze zwykłego telefonu. I Hanna rozpoznała numer, który wyświetlił się na ekranie. Wydała z siebie zduszony krzyk. Patrzące na nią twarze rozmazały się jak hologramy. — Hanna... co się dzieje? — krzyknęła Emily. — O Boże — wyszeptała Hanna, której kręciło się w głowie. — To... Mona. — Mona? — Emily uniosła brwi. Hanna zdjęła maskę. Chłodne powietrze trochę ją orzeźwiło. Rana na podbródku pulsowała, jakby żyła własnym życiem. Nie obchodziło ją, kto gapi się teraz na jej poranioną twarz. To nie miało najmniejszego znaczenia. — Właśnie sobie przypomniałam, co miałam wam powiedzieć tamtej nocy, gdy kazałam wam przyjechać pod szkołę. — W oczach Hanny pojawiły się łzy. — A. to Mona.

Emily i Aria patrzyły na Hannę tak tępo, jakby nie usłyszały, co powiedziała. Wreszcie odezwała się Aria. — Na pewno? Hanna pokiwała głową. — Ale Mona pojechała ze Spencer — wycedziła Emily. — Wiem — szepnęła Hanna. Rzuciła maskę na kanapę i wstała. — Musimy ją znaleźć. Natychmiast.

34 DORWĘ WAS, ŚLICZNOTKI Prawie dziesięć minut zajęło Spencer i Monie dotarcie do parkingu, bo musiały przejść przez pole golfowe. Wsiadły do żółtego hummera Mony i ruszyły z piskiem opon. Spencer we wstecznym lusterku widziała oddalający się namiot, rozświetlony jak tort urodzinowy i wibrujący muzyką. — Wizyta Justina Timberlake'a to superprezent — Spencer pochwaliła Monę. — Hanna to moja najlepsza przyjaciółka — odparła Mona. — Ostatnio wiele przeszła. Chciałam jej to wynagrodzić. — Jak byłyśmy młodsze, bez ustanku gadała o Justinie — kontynuowała Spencer, patrząc przez okno na stary dom na farmie, który teraz przerobiono na restaurację. Kilka osób po kolacji wyszło na taras. Rozmawiali radośnie. — Nie wiedziałam, że nadal go tak lubi. Mona uśmiechnęła się.

- Znam dobrze Hannę. Może nawet lepiej niż ona sama. Spojrzała na Spencer. - Trzeba dbać o ludzi, na których nam zależy. Spencer pokiwała głową i zaczęła obgryzać skórki u paznokci. Mona zatrzymała się przed znakiem stopu i wyciągnęła z torebki paczkę gumy do żucia. W samochodzie natychmiast zapachniało bananami. - Chcesz? - zapytała Mona, wkładając do ust jedną drażetkę. Mam obsesję na punkcie tej gumy. Podobno można ją kupić tylko w Europie, ale na historię chodzi ze mną dziewczyna, która dała mi całą paczkę. Przez chwilę żuła gumę w zamyśleniu. Spencer nie miała teraz na to ochoty. Kiedy przejechały obok szkoły jazdy konnej, Spencer uderzyła się w uda. - Nie mogę - jęknęła. - Zawróćmy. Nie mogę donieść na Melissę. Mona spojrzała na nią i zatrzymała samochód na parkingu szkoły jazdy konnej. Zaparkowały najpierw na miejscu dla niepełnosprawnych, więc Mona musiała przestawić samochód. - Okej... - To moja siostra. - Spencer tępo gapiła się przed siebie. Zapadły egipskie ciemności i w powietrzu pachniało sianem. Usłyszała w oddali jakiś świst. — Jeśli ona to zrobiła, to chyba powinnam ją chronić. Mona wyjęła z torebki paczkę marlboro lights. Zaproponowała papierosa Spencer, ale ta odmówiła. Kiedy Mona zapaliła, Spencer obserwowała żar na końcu papierosa. Dym wypełniał wnętrze samochodu i uciekał przez uchylone okno po stronie kierowcy.

— O co chodziło Melissie w łazience? — zapytała szeptem Mona. — Powiedziała, że po waszej rozmowie na plaży wydawało jej się, że doszłyście do porozumienia. Co jej wtedy powiedziałaś? Spencer wbiła paznokcie w nadgarstek. — Od jakiegoś czasu powracało do mnie wspomnienie tamtej nocy, gdy zaginęła Ali. Pokłóciłyśmy się i popchnęłam ją. Uderzyła głową o kamienny mur. Wyparłam to z pamięci na wiele lat. — Patrzyła na Monę, oczekując jakiejś reakcji, ale twarz Mony nie wyrażała żadnej emocji. — Powiedziałam o tym Melissie, bo nie mogłam już dłużej tego ukrywać. — Nieźle — wyszeptała Mona, przyglądając się badawczo Spencer. — Myślisz, że ty to zrobiłaś? Spencer przycisnęła dłonie do czoła. — Byłam na nią wściekła. Mona wierciła się na fotelu. Wypuściła dym nosem. — Znalazłaś w torebce to zdjęcie od A., na którym jest Ali i łan. Może Melissa została wprowadzona w błąd przez A. i chciała donieść na ciebie? Może i ona jedzie teraz na policję? Spencer otworzyła szeroko oczy. Przecież Melissa ogłosiła, że weszły na wojenną ścieżkę. — Cholera — wyszeptała. — Myślisz, że mogłaby to zrobić? — Nie wiem — Mona chwyciła dłoń Spencer. — Postępujesz właściwie. Ale jeśli chcesz, to wrócimy na imprezę. Spencer dotknęła chropowatych koralików na swojej torebce. Czy faktycznie postępowała właściwie? Nie chciała odkryć, że to Melissa zabiła Ali. Wolałaby, żeby ktoś inny się o tym dowiedział pierwszy. Potem przypomniała

sobie, jak wpadła do namiotu w poszukiwaniu Melissy. Dokąd poszła? Co teraz robiła? - Masz rację - wyszeptała zachrypniętym głosem. -Tak powinnam postąpić. Mona pokiwała głową i wyjechała z parkingu. Wyrzuciła niedopałek przez okno. Spencer widziała, jak mały rozżarzony punkcik dogasał w trawie. Kiedy wyjechały na drogę, odezwał się telefon Spencer. Otworzyła torbę. - Może to Wilden. Wiadomość przysłała Emily. Hanna sobie wszystko przypomniała. Mona to A.! Odpowiedz, jeśli dostataś tę wiadomość. Telefon wypadł Spencer z ręki na kolana. Znowu przeczytała SMS-a. I jeszcze raz. Równie dobrze mógł być napisany po arabsku. Jego treść i tak nie docierała do Spencer. „Na pewno?" napisała do Emily. Odpowiedź przyszła od razu: „Tak. Uciekaj. NATYCHMIAST". Spencer patrzyła na billboard z reklamą, tablicę informacyjną przy budowie i wielki, stożkowaty kościół. Próbowała oddychać spokojnie, licząc do stu co pięć, żeby się uspokoić. Mona jechała bardzo uważnie, skupiona i wpatrzona w jezdnię. Miała trochę niedopasowaną sukienkę i bliznę na prawym ramieniu, chyba po ospie. Niemożliwe, że ona to A. - To Wilden? - zapytała Mona. - Hm, nie - Spencer czuła się tak, jakby mówiła przez ścianę, zduszonym i stłumionym głosem. - To... moja mama.

Mona pokiwała nieznacznie głową. Jechała z taką samą prędkością. Spencer dostała kolejną wiadomość. I jeszcze jedną. I kolejną. „Spencer, co się dzieje? Spencer, proszę, daj znać. Spencer, grozi ci NIEBEZPIECZEŃSTWO. Błagam, napisz, że wszystko OK". Mona uśmiechnęła się, obnażając ostre zęby, które zajaśniały w poświacie deski rozdzielczej. — Masz wielu fanów. Co się dzieje? — A nic — Spencer próbowała się zaśmiać. Mona rzuciła okiem na ekran komórki Spencer. — To Emily? Justin przyjechał? ~ Hm... Spencer zaciskało się gardło. Mona przestała się uśmiechać. — Czemu nie chcesz powiedzieć, co się dzieje? — Nic się nie dzieje — wyjąkała Spencer. Mona parsknęła urażona i odrzuciła włosy za ramię. Jej skóra jaśniała w ciemności. — To jakaś tajemnica? Nie możesz mi jej zdradzić? — Nie o to chodzi — pisnęła Spencer. — To tylko... ja... Zatrzymały się na czerwonym świetle. Spencer obejrzała się, a potem odblokowała drzwi samochodu. Kiedy zacisnęła palce na klamce, Mona chwyciła ją za drugi nadgarstek. — Co ty wyprawiasz? — Czerwone światło odbijało się od oczu Mony. Spoglądała na twarz Spencer i jej telefon. Spencer widziała, jak Mona wiąże wszystkie fakty, jakby oglądała czarno-biały film, w którym stopniowo pojawiają się kolory. Początkowa dezorientacja na twarzy Mony zmieniła się w... radość. Zablokowała drzwi. Kiedy zapaliło się

zielone światło, skręciła gwałtownie w lewo i wjechała na wyboistą drogę. Spencer obserwowała, jak wskazówka prędkościomierza przesuwa się stopniowo w prawo. Ścisnęła mocno klamkę w drzwiach. - Dokąd jedziemy? - zapytała przerażona. Mona spojrzała na nią z ukosa ze złośliwym uśmiechem. - Zawsze brakowało ci cierpliwości. - Puściła do Spencer oko i posłała jej uśmiech. - Ale tym razem musisz chwilę poczekać.

35 POŚCIG Hanna przyjechała na przyjęcie limuzyną, a Emily przywiozła jej mama. Teraz pozostało im tylko rozklekotane i kapryśne subaru Arii. Zielone zamszowe buty Arii stukały miarowo na asfalcie na parkingu, kiedy prowadziła przyjaciółki do swojego auta. Otworzyła drzwi i usiadła za kierownicą. Hanna zajęła miejsce z przodu, a Emily najpierw odsunęła leżące na tylnym siedzeniu książki, kubki po kawie, ubrania, kłęby sznurka i wysokie buty na koturnie i dopiero potem ulokowała się wygodnie. Aria trzymała telefon między uchem i ramieniem. Dzwoniła do Wildena, żeby zapytać, czy Spencer i Mona dotarły na posterunek. Kiedy po dłuższej chwili nikt nie odbierał, rozłączyła się. — Wildena nie ma w pracy i nie odbiera — poinformowała Hannę i Emily. Na chwilę zapadła cisza. Wszystkie trzy pogrążyły się w rozmyślaniach. „Czy Mona to naprawdę A.? - zastanawiała się Aria. — Skąd wiedziała o nas tyle rzeczy?". Od

Mony dostała tę straszną lalkę, to Mona nasłała Seana na Ezrę, a Elli przysłała list, który rozbił jej rodzinę. Mona przejechała Hannę samochodem, poinformowała całą szkołę, że Emily jest lesbijką, i rzuciła na Spencer podejrzenie, że to ona zabiła Ali. Mona maczała też palce w samobójstwie Toby'ego Cavanaugha... i pewnie w morderstwie Ali. Hanna patrzyła przed siebie szeroko otwartymi oczami. Nawet nie mrugnęła, jakby wpadła w trans. Aria dotknęła jej dłoni. - Jesteś pewna? — zapytała. Hanna pokiwała energicznie głową. - Tak - miała bladą twarz i wyschnięte usta. - Myślisz, że dobrze zrobiłyśmy, wysyłając SMS-a Spencer? zapytała Emily, sprawdzając telefon po raz setny. -Jeszcze nie odpisała. - Może dojechały na posterunek - odparła Aria, próbując zachować spokój. - Może Spencer wyłączyła telefon. I dlatego Wilden też nie odpowiada. Aria spojrzała na Hannę. Po jej posiniaczonym, pokrytym bliznami policzku spływała lśniąca łza. - Jeśli Spencer coś się stanie, to z mojej winy - wyszeptała Hanna. - Powinnam była sobie wcześniej przypomnieć to wszystko. - To nie twoja wina - pocieszała ją Aria. - Nad pamięcią nie zawsze da się zapanować. Położyła dłoń na ramieniu Hanny, ale ona zepchnęła ją i zasłoniła twarz rękami. Aria nie wiedziała, jak jej pomóc. Jak musi czuć się ktoś, kto dowiaduje się, że najlepsza przyjaciółka to największy wróg? Który na dodatek próbował ją zabić.

Nagle Emily westchnęła głośno. - To zdjęcie - wyszeptała. - Jakie zdjęcie? - zapytała Aria, wyjeżdżając z parkingu. - To... które pokazała nam Spencer, z Ali i łanem. I z wiadomością na odwrocie. Widziałam je wcześniej. I nawet wiem gdzie. - Emily zaśmiała się z niedowierzaniem. -Kilka dni temu byłam w pokoju redakcji albumu rocznego. Oglądałam zdjęcia z zawartością toreb kilku osób ze szkoły. I wśród nich widziałam to zdjęcie. - Popatrzyła na Hannę i Arię spod uniesionych brwi. - W torbie M on y. Widać było tylko ramię Ali. Różowy rękaw był postrzępiony i lekko rozdarty. Posterunek policji mieścił się niedaleko baru Hooters, jakieś dwa kilometry od klubu golfowego. Aria i Mike byli' tam ledwo kilka godzin wcześniej. Kiedy zatrzymały się na parkingu, okazało się, że przed posterunkiem stoi tylko osiem samochodów policyjnych. - Cholera. Nie przyjechały! - Uspokójcie się! - Aria wyłączyła przednie światła. Błyskawicznie wysiadły z samochodu i pobiegły do wejścia. Wewnątrz paliło się zielonkawe jarzeniowe światło. Policjanci zatrzymywali się w korytarzu i patrzyli na biegnące dziewczyny. Na zielonych ławkach stojących wzdłuż ściany leżało tylko kilka ulotek informujących co zrobić, gdy ukradną ci samochód. Zza rogu wyłonił się Wilden z telefonem i kubkiem z kawą. Ze zdumieniem patrzył, jak w jego kierunku zmierzają Hanna i Emily w eleganckich sukienkach, z maskami w rękach, oraz Aria w szkolnym mundurku, z wielkim siniakiem na czole.

— Cześć — wycedził. — Co się stało? — Musi nam pan pomóc — powiedziała Aria. — Spencer ma kłopoty. Wilden gestem pokazał im ławkę. — Usiądźcie i mówcie. — Już wiemy, od kogo przychodzą te wiadomości, o których panu opowiadałam dziś po południu — powiedziała Aria. Wilden podniósł się z miejsca. — Naprawdę? — Od Mony Vanderwaal — Hannie łamał się głos. — Przypomniałam sobie. Mojej najlepszej przyjaciółki. — Mony... Vanderwaal? — Wilden z niedowierzaniem spoglądał na ich twarze. — Tej, która zorganizowała twoje przyjęcie? — Spencer Hastings siedzi teraz w jej samochodzie — wyjaśniła Emily. — Miały tu przyjechać, bo Spencer chciała panu coś powiedzieć. Ale potem posłałam jej wiadomość, żeby ją ostrzec, i... teraz nie wiemy, gdzie się podziewają. Spencer wyłączyła telefon. — Próbowałyście się dodzwonić do Mony? — zapytał Wilden. Hanna wbiła wzrok w podłogę. W biurze rozdzwoniły się telefony. — Ja dzwoniłam. Ale nie odbiera. Wtem odezwał się telefon Wildena. Aria od razu rozpoznała numer telefonu, który wyświetlił się na ekranie. — To Spencer! — zawołała. Wilden odebrał, ale nie przywitał się. Włączył funkcję głośnego mówienia i popatrzył na dziewczyny, przykładając palec do ust.

— Ciii — powiedział szeptem. Wszyscy nasłuchiwali. Najpierw dało się słyszeć jedynie jakieś trzaski. Potem rozległ się głos Spencer. — Zawsze uważałam, że to piękna okolica — mówiła. — Tyle drzew w tak odległym zakątku miasta. Aria i Emily spojrzały na siebie zdezorientowane. I nagle Aria zrozumiała, co jest grane. Widziała kiedyś podobną scenę w serialu telewizyjnym, który namiętnie oglądała z Mikiem. Mona pewnie się we wszystkim zorientowała, a Spencer potajemnie zadzwoniła do Wildena, żeby go poinformować, dokąd Mona ją zabiera. — Czemu... skręcamy w Brainard Road? - zapytała głośno Spencer. — Tędy nie jedzie się na posterunek. — Racja, Spencer — odparła Mona. Wilden zapisał nazwę ulicy w notatniku. Zebrało się wokół nich kilku policjantów. Emily wyjaśniła im po cichu, co się dzieje. Jeden z nich przyniósł dużą, składaną mapę Rosewood, żółtym flamastrem zaznaczając skrzyżowanie ulic Swedesford i Brainard. — Jedziemy nad strumień? — znowu rozległ się głos Spencer. — Może — odparła śpiewnie Mona. Aria otworzyła szeroko oczy. Strumień Morrell przypominał raczej rwącą rzekę. — Uwielbiam to miejsce — powiedziała głośno Mona. Potem usłyszeli jęk i krzyk. I kilka głuchych odgłosów, pisk opon, dźwięk guzików naciskanych w telefonie i... ciszę. Ekran telefonu zamigotał, a później pojawiła się informacja „Koniec połączenia". Aria rozejrzała się wokół. Hanna zakryła twarz dłońmi. Emily wyglądała, jakby miała zemdleć. Wilden wstał,

włożył telefon do etui przy pasku i wyciągnął kluczyki do samochodu. - Musimy obstawić wszystkie drogi dojazdowe do strumienia. Odwrócił się do postawnego policjanta stojącego za biurkiem. Spróbuj się dowiedzieć, skąd dzwoniła ta dziewczyna. Odwrócił się i ruszył w stronę swojego auta. - Proszę poczekać - Aria ruszyła w ślad za nim. Wilden spojrzał na nią. - Jedziemy z panem. - Nie sądzę... - spojrzał na nią zaniepokojony. - Jedziemy - Hanna powtórzyła twardo, stając za Arią. Wilden uniósł ramiona i westchnął. Pokazał na swój samochód. - Dobra. Wsiadajcie.

36 TEJ PROPOZYCJI SPENCER NIE ODRZUCI Mona wyrwała Spencer telefon z rąk, wyłączyła go i wyrzuciła przez okno. Jechała cały czas w jednostajnym tempie. Zawróciła i pojechała Brainard Road w stronę autostrady. Kierowała się na południe. Jechały może dziesięć kilometrów i skręciły w zjazd w pobliżu kliniki dla ofiar poparzeń. Minęły jakieś zabudowania i domy, a potem wjechały do lasu. Dopiero kiedy przejechały obok zrujnowanego kościoła kwakrów, Spencer zdała sobie sprawę, że jadą do kamieniołomów. Jako mała dziewczynka lubiła bawić się w jeziorku na dnie kamieniołomu. Zazwyczaj dzieciaki skakały ze skał do wody i nurkowały, ale kiedy w zeszłym roku jakiś chłopiec tam utonął, miejsce to straciło popularność. Krążyła nawet legenda, że duch chłopca strzeże jeziora. Niektórzy zaś twierdzili, że to tam ma swoją kryjówkę podglądacz z Rosewood. Spencer spojrzała na Monę i przeszył ją

dreszcz. Pomyślała, że może podglądacz z Rosewood siedzi teraz za kierownicą żółtego hummera. Spencer wbiła paznokcie w podłokietnik tak głęboko, że była pewna, że zostaną tam ślady. Telefon do Wilde-na był jej ostatnią deską ratunku. Teraz nie wiedziała, co robić. Mona spojrzała na Spencer kątem oka. - Hanna sobie wszystko przypomniała, co? Spencer skinęła głową. - Powinna była o tym zapomnieć. Przecież jej wspomnienia zagrażają wam wszystkim. Tak jak Aria nie powinna była iść na policję. Wysłałam ją do Hooters, żeby przekonała się, że powinna mnie słuchać. Przecież Hooters jest tuż obok komisariatu. Zawsze siedzą tam policjanci, więc podejrzewałam, że Aria nie oprze się pokusie. I nie myliłam się. - Mona uniosła w górę dłonie. - Czemu wciąż popełniacie te same błędy? Spencer zamknęła oczy. Wydawało jej się, że zaraz zemdleje ze strachu. Mona westchnęła teatralnie. - Ale przecież od lat robicie głupoty. Począwszy od tej historii z Jenną Cavanaugh. - Puściła oko do Spencer. Spencer opadła szczęka. Mona... wiedziała? Oczywiście. Przecież A. to ona. Mona popatrzyła na przerażoną twarz Spencer i zrobiła teatralną, przestraszoną minę. Potem rozsunęła boczny zamek w sukience, odsłaniając czarny jedwabny stanik i kawałek brzucha. Na dolnych żebrach miała pomarszczoną bliznę. Spencer odwróciła wzrok. - Gdy oślepiłyście Jennę, byłam w pobliżu - wyszeptała Mona chropawym głosem. - Przyjaźniłyśmy się, co

mogłybyście zauważyć, gdyby każda z was nie uważała się za pępek świata. Tamtego wieczoru poszłam bez zapowiedzi do domu Jenny. Zobaczyłam Ali... całe to zajście i nawet została mi po tym mała pamiątka. — Dotknęła dłonią blizny. — Próbowałam powiedzieć wszystkim, że to Ali jest winna, ale nikt nie wierzył. Toby wziął na siebie winę, a moi rodzice uznali, że oskarżam Ali z zazdrości. — Mona kręciła energicznie głową, potrząsając burzą blond włosów. Kiedy wypaliła papierosa i wyrzuciła niedopałek przez okno, włożyła do ust następnego. — Próbowałam o tym pogadać z Jenną, ale nie chciała mnie słuchać. Powtarzała tylko: „mylisz się, to był mój brat" — Mona pisnęła, naśladując głos Jenny. — Zerwałam z nią kontakt. Jednak za każdym razem kiedy staję przed lustrem i patrzę na siebie, przypominam sobie, co zrobiłyście, suki. I. Nigdy. Nie. Zapomnę. — Jej usta wygięły się w złowieszczym uśmiechu. — Tego lata wpadłam na pomysł, jak się na was zemścić. W śmieciach znalazłam pamiętnik Ali. Od razu rozpoznałam, że należał do niej. Zapisała w nim wszystkie wasze tajemnice. Naprawdę bolesne. Jakby chciała, żeby jej pamiętnik wpadł w niepożądane ręce. Spencer przemknęło przez głowę wspomnienie. Na dzień przed zaginięciem Ali widziała ją, jak czyta coś w zeszycie z uśmiechem na twarzy. — Czemu nie odnaleziono jej pamiętnika, kiedy zaginęła? — zapytała Spencer. Mona zatrzymała samochód pod drzewem. Wokół panowała nieprzenikniona ciemność, lecz Spencer słyszała szum wody i czuła zapach mchu i mokrej trawy.

- A skąd niby mam wiedzieć? Ale cieszę się, że to ja go znalazłam. - Mona zapięła sukienkę i spojrzała na Spencer z promiennym uśmiechem. - Ali napisała o każdym waszym świństwie. Jak torturowałyście Jennę, jak Emily pocałowała ją w domku na drzewie, jak ty, Spencer, pocałowałaś chłopaka swojej siostry. Więc po prostu... zostałam drugą Ali. Wystarczyło kupić telefon z zastrzeżonym numerem. Naprawdę udało mi się was nabrać, że to Ali do was pisze. - Mona chwyciła Spencer za rękę i zaśmiała się. Spencer zamarła. - Nie wierzę, że to ty. - Niesamowite, prawda? To musiało być straszne, nie wiedzieć, kto się kryje za tymi wiadomościami! - Mona klasnęła w dłonie. A jak świetnie się bawiłam, obserwując, jak wam powoli odbija. Potem znaleziono ciało Ali i naprawdę wpadłyście w popłoch. Później przyszedł mi do głowy ten genialny pomysł, żeby sobie samej przysłać wiadomości... - Poklepała się po lewym ramieniu. - Nieźle się napociłam, żeby przewidzieć wasz kolejny ruch. Ale zaplanowałam wszystko z taką elegancją, jakbym szyła przepiękną sukienkę, prawda? Mona czekała na reakcję Spencer. Nagle żartobliwie dała jej kuksańca w ramię. -Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha. Jakbym zaraz miała ci zrobić krzywdę. Ale tak wcale nie musi być. - Jak... być? — wyszeptała Spencer. - Na samym początku naprawdę cię nienawidziłam, Spencer. Ciebie najbardziej z całej waszej czwórki. Zawsze przyjaźniłaś się blisko z Ali i miałaś w s z ys t ko . - Mona zapaliła kolejnego papierosa. - Ale nagle... zaprzyjaźniłyśmy

się. Organizowałyśmy imprezę i spędzałyśmy razem mnóstwo czasu. Było super, jak pokazałyśmy majtki tym chłopakom. Fajnie się z tobą rozmawiało. Więc pomyślałam, że pomogę ci z dobroci serca. Jak Angelina Jolie. Spencer nie wiedziała, o co chodzi. — Może trochę namieszałam w konkursie o Złotą Orchideę. Ale naprawdę chcę, żeby twoje życie zmieniło się na lepsze, Spencer. Bo naprawdę mi na tobie zależy. — O czym ty mówisz? — Spencer uniosła brwi. — O Melissie, głuptasku! — wykrzyknęła Mona. — Oskarżysz ją o morderstwo, a ona wyląduje w więzieniu. Plan idealny. Przecież tego właśnie chciałaś. Zniknie na dobre z twojego życia, a ty staniesz się jedyną gwiazdą. I nikt już cię nie przyćmi! — Ale... Melissa miała motyw — Spencer patrzyła na Monę. — Naprawdę? — Mona uśmiechnęła się od ucha do ucha. — A może po prostu chcesz w to wierzyć? Spencer nie potrafiła wydobyć z siebie słowa. To Mona przysłała jej wiadomość, że ma przed sobą mordercę Ali. A potem informację, że to Melissa zabiła Ali. Mona podłożyła zdjęcie do torebki Spencer. Teraz patrzyła na Spencer z diabelskim uśmieszkiem. — Wszystko możemy naprawić. Pojedziemy na posterunek i wmówimy Hannie, że się pomyliła i wszystko jej się pomieszało. Powiemy, że A. to ktoś zupełnie inny, ktoś, kogo nie lubimy. Może Andrew Campbell? Nienawidzisz go, prawda? — Ja... — Twoją siostrę poślemy za kratki, a obie staniemy się A. I będziemy wszystkimi manipulować. Masz taki sam

talent do krętactw jak Ali. Poza tym jesteś ładniejsza, mądrzejsza i bogatsza. To ty powinnaś była przewodzić grupie. Teraz daję ci tę szansę. Twoje życie w domu będzie idealne. Twoje życie w szkole będzie idealne. - Uśmiechnęła się szeroko. - A obie wiemy, jak bardzo chcesz być idealna. - Skrzywdziłaś moje przyjaciółki - wyszeptała Spencer. - Jesteś pewna, że to twoje przyjaciółki? - Oczy Mony błysnęły. Wiesz kogo wrobiłam w morderstwo przed Melissą? Ciebie, Spencer. Podesłałam twojej wspaniałej przyjaciółce Arii kilka podpowiedzi, że to ty jesteś winna. Słyszałam twoją kłótnię z Ali przez mur. A twoja najbliższa przyjaciółka, Aria? Kupiła to bez problemu. Była gotowa donieść na ciebie na policję. - Aria by tego nie zrobiła — zawołała Spencer. - Nie? - Mona uniosła brwi. - To czemu słyszałam w szpitalu w niedzielę, jak mówi Wildenowi o wypadku Hanny? - Przy słowie „wypadek" pokazała palcami znak cudzysłowu. - Nie marnowała czasu, Spencer. Na twoje szczęście Wilden nie kupił tej bajeczki. I kogoś takiego nazywasz swoją przyjaciółką? Spencer kilka razy głęboko odetchnęła. Nie wiedziała, w co wierzyć. Zaświtała jej nowa myśl. - Zaraz... skoro to nie Melissa zabiła Ali, to znaczy, że ty to zrobiłaś. Mona rozparła się mocno w fotelu, aż tapicerka zatrzeszczała. - Nie - pokręciła głową. - Ale wiem kto. Ali napisała o tym na ostatniej stronie swojego pamiętnika. Biedactwo. - Mona wydęła usta. - Ostatnie słowa jej pamiętnika głoszą: „Dziś wieczorem mam supertajną randkę

z łanem" — Mona naśladowała głos Ali, choć brzmiała jak upiorna laleczka z horroru. — „Dałam mu ultimatum. Kazałam mu zerwać z Melissą, zanim ona wyjedzie do Pragi, albo opowiem o nas wszystkim". — Mona westchnęła, wyraźnie znudzona. — To oczywiste. Sama się prosiła, żeby łan ją zabił. Wiatr rozwiewał jej włosy. — Zaczęłam wzorować się na Ali. Ona była perfekcyjna w roli suki. Potrafiła szantażować wszystkich. Jak zechcesz, ty też możesz być taka. Spencer pokręciła głową. — Ale... to ty potrąciłaś Hannę. — Musiałam to zrobić — Mona wzruszyła ramionami. — Wiedziała za dużo. — Przykro mi — wyszeptała Spencer. — Nie ma mowy, żebym została A. Żebym razem z tobą rządziła w szkole. Nie przyjmuję twojej propozycji. To czyste szaleństwo. Mona spojrzała na nią rozczarowana. Potem ściągnęła brwi. — Dobrze. Będzie, jak chcesz. Mówiła tonem ostrym jak nóż. Świerszcze wokół cykały jak oszalałe. Woda w dole szumiała jak krew tętniąca w żyłach. Mona gwałtownie rzuciła się na Spencer i zacisnęła dłonie wokół jej szyi. Spencer krzyknęła i wyrwała się z uścisku, ale nie udało jej się odblokować drzwi. Kopnęła Monę w klatkę piersiową. Mona jęknęła i odchyliła się w tył. Wtedy Spencer chwyciła za klamkę i otworzyła drzwi. Wypadła z samochodu i ruszyła biegiem przed siebie. Najpierw czuła pod stopami trawę, potem żwir i błoto. Woda szumiała coraz głośniej. Spencer czuła, że zbliża się do skalistego brzegu kamieniołomu. Usłyszała za sobą

kroki Mony i poczuła jej dłonie na swojej talii. Upadła. Mona usiadła na niej i znowu zacisnęła dłonie na jej szyi. Spencer kopała, broniła się i kaszlała. Mona chichotała, jakby to wszystko była tylko zabawa. - Myślałam, że się przyjaźnimy - Mona uśmiechała się, próbując unieruchomić Spencer. Spencer walczyła o oddech. - Chyba raczej nie! - krzyknęła. Z całej siły ścisnęła nogami Monę i odrzuciła ją w tył. Mona wylądowała kilka metrów dalej i usiadła na ziemi. Z jej ust wyleciała żółta guma do żucia. Spencer podniosła się szybko. Jak w zwolnionym tempie obserwowała, jak Mona podchodzi do niej z gniewną twarzą. Zamknęła oczy i zaczęła... działać. Chwyciła Monę za nogi, a ta straciła równowagę. Spencer czuła, jak ramionami z całej siły napiera na jej brzuch. Zobaczyła białka oczu Mony i usłyszała jej krzyk. Mona przewróciła się do tyłu i nagle zniknęła. Spencer dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że traci grunt pod nogami. Uderzyła o ziemię. Usłyszała krzyk odbijający się echem od skał. Przez chwilę myślała, że to ona krzyczy. Coś trzasnęło. Zamknęła oczy.

37 UWIERZ WŁASNYM OCZOM Hanna usiadła na tylnym siedzeniu samochodu Wil-dena, obok Arii i Emily. Zazwyczaj w tym miejscu sadzano przestępców, choć w Rosewood rzadko łamano prawo. Ledwo widziała twarz Wildena za kratą oddzielającą tylne siedzenie od przednich, za to w tonie jego głosu słyszała ogromne napięcie. - Znaleźliście coś? - zapytał przez krótkofalówkę. Zatrzymali się przed znakiem stopu, a Wilden zastanawiał się, w którą stronę jechać dalej. Jechali wzdłuż koryta strumienia, ale na razie natknęli się tylko na dwóch nastolatków palących marihuanę. Nigdzie nie było śladu po hummerze Mony. - Nic — odezwał się głos w słuchawce. Aria chwyciła Hannę za rękę i mocno ścisnęła. Emily cicho łkała. - Może chodziło jej o jakiś inny strumień - zasugerowała Hanna. Może o ten przy Marwyn Trail.

A może Spencer i Mona siedzą sobie gdzieś i rozmawiają. Może Hannie wszystko się pomieszało i Mona to jednak nie A. W krótkofalówce odezwał się inny głos. — Dostaliśmy meldunek, że słyszano jakieś krzyki w kamieniołomie. Hanna zatopiła paznokcie w dłoni Arii. Emily westchnęła. — Jedziemy tam — powiedział Wilden. — Kamieniołom? — powtórzyła Hanna. Z tym miejscem łączyły ją radosne wspomnienia. Na początku ich przyjaźni spotkały się tam z chłopakami z Drury Academy. Odstawiły dla nich pokaz mody kostiumów kąpielowych, bo uznały, że o wiele fajniej jest drażnić się z chłopakami, niż się z nimi całować. Niedługo potem namalowały na dachu domu Mony napis HM + MV = Wielka Przyjaźń i przysięgły sobie wierność na wieki. To wszystko miałoby okazać się kłamstwem? Mona zaplanowała wszystko od samego początku? Tylko czekała na dzień, w którym będzie mogła przejechać Hannę autem. Hanna chciała poprosić Wildena o zatrzymanie samochodu, żeby mogła zwymiotować na poboczu. Żółty hummer Mony jaśniał tuż przy wejściu do kamieniołomu. Hanna otworzyła drzwi samochodu jeszcze w czasie jazdy. Wygramoliła się z auta i pobiegła w stronę hummera. Z trudem zachowywała równowagę, bo pod stopami miała żwir. — Hanno, wracaj! — krzyknął Wilden. — To niebezpieczne. Hanna usłyszała, jak auto Wildena się zatrzymuje i trzaskają wszystkie drzwi. Liście szeleściły pod jej stopami. Kiedy podeszła do hummera, zauważyła kogoś

zwiniętego w kłębek przy przedniej lewej oponie. Hanna zobaczyła jasne włosy. M o n a . Nie, to Spencer. Teraz stała boso na trawie. Miała brudną twarz i dłonie. Z oczu płynęły jej łzy. Miała pokrwawione ramiona. Jej sukienka się podarła. — Hanna! — zawołała słabym głosem i wyciągnęła ręce. — Wszystko w porządku? — Hanna kucnęła przy Spencer i dotknęła jej chłodnego i mokrego ramienia. Spencer płakała i ledwo mogła wydobyć z siebie słowa. — Przykro mi, Hanno, tak mi przykro. — Dlaczego? — zapytała Hanna, chwytając Spencer za ręce. — Bo ona — Spencer pokazała ręką na kamieniołom — chyba... spadła. Rozległo się wycie karetki pogotowia. Za nią jechało auto policyjne. Spencer otoczyli pielęgniarze i policja. Hanna odeszła na bok, gdy lekarz pytał Spencer, czy może się poruszać i co ją boli. — Mona mi groziła — powtarzała Spencer. — Chciała mnie udusić. Próbowałam uciec, ale rzuciła się na mnie. I wtedy... Pokazywała ręką na kamieniołom. „Mona mi groziła". Pod Hanną ugięły się nogi. A więc to prawda. Wyposażeni w latarki policjanci z psami na smyczy ruszyli w stronę kamieniołomu. Po kilku minutach jeden z nich zawołał: — Mamy coś! Hanna pędem podbiegła do niego. Wilden złapał ją i przyciągnął do siebie. — Hanno! — powiedział jej do ucha. — Nie powinnaś. — Muszę! — krzyknęła Hanna.

Wilden otoczył ją ramionami. — Zostań tu, dobrze? Zostań ze mną. Grupa policjantów zniknęła za krawędzią kamieniołomu i zeszła w dół. — Przynieście nosze! — krzyknął ktoś. W stronę kamieniołomu ruszyło kilku pielęgniarzy ze sprzętem. Wilden nadal trzymał w objęciach Hannę, próbując zasłonić jej widok. Ale dziewczyna i tak wszystko słyszała. Słyszała, jak mówią, że Mona uwięzła między dwiema skałami. Że chyba ma skręcony kark. Że muszą ją bardzo ostrożnie wyciągać. Słyszała ich postękiwania, kiedy podnosili Monę i kładli ją na noszach, a potem nieśli do karetki. Kiedy przechodzili obok, Hanna widziała burzę blond włosów. Wyrwała się Wildenowi. — Hanna - krzyknął Wilden. - Nie! Ale Hanna nie pobiegła w stronę karetki. Podeszła do hummera Mony i zwymiotowała. Wytarła dłonie o trawę i zwinęła się w kłębek. Drzwi karetki się zamknęły, a silnik zawył. Nie włączyła się syrena. Hanna zastanawiała się, czy to znak, że Mona nie żyje. Płakała, póki starczyło jej łez. Potem położyła się na plecach. Jej uda uderzyły o coś twardego. Hanna podniosła się i wzięła do ręki telefon w zamszowym etui. Hanna nie wiedziała, do kogo należy. Przystawiła go do twarzy i powąchała. Pachniał perfumami Jean Patou Joy, ulubioną wodą Mony. Ale w etui wcale nie było telefonu z limitowanej serii Chanel, który tata Mony przywiózł z Japonii. Nie miał inicjałów MV wyłożonych kryształami Swarovskiego. Był to zwykły telefon bez żadnych znaków szczególnych. Hanna zdała sobie sprawę, do czego służył Monie ten telefon. Żeby się upewnić, wystarczyło go włączyć i sprawdzić zawartość. Poczuła zapach krzewów malinowych rosnących

wokół kamieniołomu. Nagle czas cofnął się o trzy lata, gdy stała tu w bikini Missoni z Moną ubraną w jednoczęściowy kostium Calvina Kleina. Umówiły się, że jeśli chłopcy z Drury tylko na nie spojrzą i odwrócą wzrok, to znaczy, że przegrały. Jeśli jednak zaczną się na nie gapić i ślinić, to zaproszą się nawzajem na zabieg do gabinetu kosmetycznego w SPA. Hanna wybrała jaśminowy peeling z wodorostów, a Mona maseczkę z jaśminu, marchewki i sezamu. Hanna usłyszała za sobą kroki. Dotknęła kciukiem niewinnie wyglądającego ekranu komórki i wrzuciła ją do swojej jedwabnej torebki. Odwróciła się, żeby poszukać pozostałych. Słyszała wokół siebie jakieś rozmowy, ale głos w jej głowie zagłuszał wszystko, krzycząc: — Mona nie żyje!

38 OSTATNI KAWAŁEK Spencer z pomocą Arii i Wildena pokuśtykała w stronę policyjnego radiowozu. Raz po raz pytali ją, czy zadzwonić po jeszcze jedną karetkę, ale Spencer twierdziła, że nic się jej nie stało. Spadła na trawę i na chwilę straciła przytomność, ale niczego sobie nie złamała. Usiadła na tylnym siedzeniu, a Wilden kucnął przed nią z notatnikiem i dyktafonem. — Na pewno chcesz to teraz zrobić? Spencer pokiwała głową. Emily, Aria i Hanna stanęły za Wildenem, który włączył nagrywanie. Reflektory innego samochodu oświetliły na czerwono jego sylwetkę. Gdyby to wszystko mogło okazać się tylko przygodą na letnim biwaku... Wilden wziął głęboki oddech. - Na pewno Mona powiedziała ci, że to łan Thomas zabił Ali. Spencer pokiwała głową.

— Ali dała mu ultimatum tej nocy, gdy zaginęła. Chciała się z nim spotkać i zagroziła, że powie wszystkim o ich romansie, jeśli łan nie zostawi dla niej Melissy zanim ta wyjedzie do Pragi. — Odgarnęła z twarzy zlepione błotem włosy. — Ali napisała to w pamiętniku, który znalazła Mona. Nie wiem gdzie, ale... — Przeszukamy jej dom — przerwał jej Wilden i położył dłoń na jej kolanie. — Nie martw się. Odwrócił się i przez krótkofalówkę polecił, by jego koledzy znaleźli lana i przywieźli go na przesłuchanie. Spencer słuchała, patrząc na brud pod swoimi paznokciami. Przyjaciółki stały obok niej. Zaniemówiły ze zdumienia. — Boże — wyszeptała Emily. — łan Thomas? To... niewiarygodne. Ale logiczne. Był starszy i gdyby Ali ujawniła prawdę, to... Spencer otuliła się ramionami i poczuła gęsią skórkę. Jej nie wydawało się to logiczne. Spencer mogła uwierzyć, że Ali go szantażowała i że łan mógł wpaść w złość, ale przecież by jej nie zabił. Poza tym spędzała z nim wiele czasu i ani razu nie podejrzewała go o udział w tym morderstwie. Nie wydawał się ani zdenerwowany, ani zamyślony, ani spanikowany, kiedy odkryto, że Ali została zamordowana. A może źle interpretowała znaki i coś przeoczyła. Przecież wsiadła do samochodu z Moną. Może nie zauważyła jakichś innych oczywistych poszlak. Odezwał się sygnał krótkofalówki Wildena. — Podejrzanego nie ma w miejscu zamieszkania — odezwał się kobiecy głos. — Co teraz? — Cholera — Wilden popatrzył na Spencer. — Nie wiesz, gdzie jeszcze może być łan?

Spencer pokręciła głową. Czuła się tak, jakby brodziła w bagnie. Wilden zajął miejsce za kierownicą. - Zawiozę cię do domu. Twoi rodzice też tam wracają z klubu golfowego. — Pojedziemy z wami — Aria pokazała Spencer gestem, żeby się przesunęła. Hanna i Emily wcisnęły się na tylne siedzenie. — Nie zostawimy jej samej. - Nie musicie - szepnęła Spencer. - Poza tym, Aria, przyjechałaś samochodem. - Pokazała na subaru Arii, które wyglądało tak, jakby tonęło w błocie. — Zostawię je tu na noc — uśmiechnęła się łobuzersko Aria. — Może mi się poszczęści i ktoś je ukradnie. Spencer nie miała siły protestować. W samochodzie panowała cisza, kiedy odjeżdżali z kamieniołomu wąską drogą prowadzącą do autostrady. Trudno uwierzyć, że w ciągu półtorej godziny, od kiedy Spencer wyszła z przyjęcia, tak wiele się zmieniło. - Mona była na podwórku tamtej nocy, gdy Jenna została oślepiona — wymamrotała Spencer, jakby błądziła myślami gdzie indziej. Aria pokiwała głową. — To długa historia, ale rozmawiałam dziś wieczorem z Jenną. Ona wie, co zrobiłyśmy. Tylko że to wszystko ukartowały razem z Ali. Spencer usiadła prosto. Przez chwilę nie mogła złapać oddechu. — C o ? D l a c z e go ? - Twierdzi, że miała podobne problemy z rodzeństwem jak Ali — wyjaśniła Aria, choć wiedziała, że nie jest to pełna odpowiedź.

— Nic z tego nie rozumiem — wyszeptała Emily. — Widziałam w wiadomościach Jasona DiLaurentisa. Powiedział, że zerwał kontakty z rodziną, bo to banda wariatów. Czemu miałby coś takiego powiedzieć? — Można łatwo dać zwieść się pozorom, jeśli się kogoś zna tylko powierzchownie — szepnęła Hanna ze łzami w oczach. Spencer zasłoniła twarz dłońmi. Tak wielu rzeczy nie rozumiała, w całej tej historii było tak dużo luk. Przecież mnóstwo tajemnic się wyjaśniło — nie było już A. i wkrótce morderca Ali miał trafić za kratki — a ona czuła się bardziej zagubiona niż kiedykolwiek. Spojrzała na srebrny księżyc. — Dziewczyny — Spencer przerwała ciszę — muszę wam coś powiedzieć. — Coś j e s z c z e ? — jęknęła Hanna. — Coś... na temat nocy, kiedy zaginęła Ali. — Spencer bawiła się swoją bransoletką. Jej głos ledwo było słychać. — Pamiętacie, jak wybiegłam z domku za Ali? I jak potem powiedziałam, że nie wiem, gdzie pobiegła? Skłamałam. Poszła ścieżką w stronę lasu. A ja poszłam za nią. Pokłóciłyśmy się o lana. Kiedyś... całowałam się z nim i Ali twierdziła, że on zrobił to, bo ona mu kazała. Potem dodała, że kochają się z łanem, a ja im tego zazdroszczę. Spencer czuła na sobie wzrok dziewczyn. Zebrała siły, by mówić dalej. — Wściekłam się... i popchnęłam ją. Upadła na kamienie. I słychać było potworny trzask. — Po policzku Spencer popłynęła łza. Zwiesiła głowę. — Przepraszam, powinnam

była wam powiedzieć... Ale... zapomniałam. A jak wspomnienia wróciły, przeraziłam się. Kiedy podniosła głowę, jej przyjaciółki patrzyły na nią z przerażeniem w oczach. Nawet Wilden odchylił w tył głowę, jakby próbował słuchać. Gdyby chciały, mogłyby stwierdzić, że to nie łan jest winny, ale ona. Mogłyby zatrzymać samochód i kazać jej powtórzyć wszystko przed Wildenem. Spencer czuła, że grunt pali jej się pod nogami. Emily wzięła ją za rękę. Potem Hanna położyła swoją dłoń na ich dłoniach, a na końcu swoją dłoń położyła Aria. Kiedyś chwytały się w ten sposób za ręce i dotykały zdjęcia Ali. — Wiemy, że to nie ty — wyszeptała Emily. — To łan. Dowody są niepodważalne — Aria mówiła z absolutną pewnością, patrząc Spencer prosto w oczy. Wierzyła jej całkowicie. Dotarli do domu Hastingsów. Wilden zaparkował na podwórku. Rodzice jeszcze nie wrócili i w domu nie paliło się światło. — Zostanę z wami, póki nie wrócą rodzice Spencer — zaproponował Wilden, gdy dziewczyny wysiadły. — Nie trzeba - Spencer popatrzyła na przyjaciółki i nagle dotarło do niej, gdzie przyjechali. Wilden odjechał powoli, mijając domy DiLaurentisów, Cavanaughów, a potem monstrualną posiadłość Vander-waalów z olbrzymim garażem. Oczywiście w domu Mony nikogo nie było. Spencer poczuła dreszcze. Zauważyła błysk na podwórku. Z bijącym sercem podniosła głowę. Wyszła na ścieżkę na podwórku i dotknęła

dłonią muru biegnącego wzdłuż posiadłości. Za tarasem, basenem i jacuzzi, przy samym końcu ogrodu, w miejscu gdzie upadła Ali, zauważyła dwie postacie w świetle księżyca. Kogoś jej przypominały. Wiatr zaczął wiać coraz mocniej. Spencer czuła chłodne podmuchy na plecach. Choć była jesień, w powietrzu rozchodził się delikatny zapach wiciokrzewu, dokładnie tak samo jak tamtej strasznej nocy, cztery i pół roku temu. Nagle wspomnienia wróciły z całą mocą. Spencer zobaczyła, jak Ali pada w tył na mur. W powietrzu rozległ się trzask, głośny jak kościelne dzwony. Spencer usłyszała westchnienie i odwróciła się. Nikogo nie było za jej plecami. Kiedy spojrzała na Ali, ta nadal opierała się o mur, ale miała otwarte oczy. Pomagając sobie rękami, stanęła na równe nogi. Nic się jej nie stało. Ali wbiła w Spencer wzrok, lecz coś zwróciło jej uwagę. Zerwała się i pobiegła w stronę lasu. Zniknęła wśród drzew, a po chwili Spencer usłyszała jej chichot. Liście zaszumiały i pojawiły się dwie znajome postacie. Jedną z nich była Ali. Spencer nie poznała drugiej, ale nie wyglądała jak Melissa. Trudno uwierzyć, że kilka minut później łan wepchnąłby Ali do dziury w ziemi przy domu DiLaurentisów. Ali była suką, ale nie zasłużyła na taką śmierć. — Spencer? — głos Hanny dochodził z oddali. — Co się dzieje? Spencer otworzyła oczy i zadrżała. — Nie zrobiłam tego — wyszeptała. Postacie przed domkiem stanęły w świetle. Melissa stała sztywno, a łan zaciskał dłonie. Wiatr niósł ich głosy aż pod sam dom i słychać było, że się kłócą. Spencer, okropnie

zdenerwowana, odwróciła się i spojrzała na ulicę. Samochód Wildena zniknął. Już chciała wyjąć z kieszeni telefon, lecz przypomniała sobie, że Mona wyrzuciła go przez okno samochodu. — Weź mój. — Hanna wybrała numer Wildena i podała swój telefon Spencer, która wzięła go drżącą ręką. Wilden odebrał niemal natychmiast. — Hanna? — zapytał zdziwiony. — Co się stało? — Mówi Spencer. Proszę zawrócić, łan jest tutaj.

39 NOWA RODZINA ARII MONTGOMERY Następnego popołudnia Aria siedziała na pufie w salonie Meredith. Bezwiednie głaskała głowę figurki Szekspira, którą dostała od Ezry. Obok siedzieli Byron i Meredith, oglądając w telewizji konferencję prasową poświęconą sprawie Ali. Na dole ekranu widniał wielki napis: ARESZTOWANO IANA THOMASA. — Wstępna rozprawa pana Thomasa została zaplanowana na wtorek — poinformował reporter stojący na kamiennych schodach sądu w Rosewood. — Nikt w tym mieście nie spodziewałby się, że ten cichy i grzeczny chłopak może popełnić taką zbrodnię. Aria podciągnęła kolana pod brodę. Rankiem policja znalazła pod łóżkiem Mony pamiętnik Ali. Rzeczywiście, ostatni wpis brzmiał tak, jak mówiła Mona. Ali dała łanowi ultimatum, grożąc mu, że rozpowie prawdę o ich związku, jeśli on nie zerwie z Melissą Hastings. Na

ekranie pojawiła się relacja z aresztowania lana. Wchodził do budynku komisariatu w kajdankach, prowadzony przez policjantów. Poproszony o komentarz powiedział tylko: — To pomyłka. Jestem niewinny. Byron z niedowierzaniem pokręcił głową i chwycił Arię za rękę. Oczywiście na ekranie pojawiły się doniesienia na temat śmierci Mony. Najpierw kamera pokazała teren wokół kamieniołomu, otoczony żółtą taśmą policyjną, a potem dom Vanderwaalów. W rogu ekranu widniał mały telefon komórkowy. — Panna Vanderwaal przez miesiąc szantażowała cztery mieszkanki Rosewood. Jej intryga okazała się śmiertelna w skutkach - mówił reporter. - Zeszłej nocy doszło do starcia panny Vanderwaal z jedną z jej ofiar na terenie kamieniołomu. Panna Vanderwaal poślizgnęła się i spadła ze skały, łamiąc sobie kark. Policja znalazła telefon na dnie kamieniołomu, ale wciąż szuka drugiego - tego, z którego wysyłano wiadomości z pogróżkami. Aria znowu poklepała główkę Szekspira. Miała wrażenie, że jej głowa to wypchana po brzegi walizka. W ostatnich dniach wydarzyło się zbyt wiele. Nie mogła też zapanować nad emocjami. Śmierć Mony naprawdę ją przeraziła. Nie mogła uwierzyć, że Jenna sama ściągnęła na siebie nieszczęście i ślepotę. I że zabójcą okazał się łan... Na twarzy reportera malowała się ulga. — Nareszcie społeczność Rosewood może odetchnąć ze spokojem. Wszyscy wokół to powtarzali. Mimo to Aria wcale nie czuła ulgi. Rozpłakała się. Byron spojrzał na nią. — Co ci jest?

Aria pokręciła głową, bo nie potrafiła mu tego wyjaśnić. Jej łzy kapały na głowę Szekspira, którego trzymała w dłoniach. Byron miał zniecierpliwiony wyraz twarzy. — Wiem, że to trudne. Ktoś cię szantażował. I nie powiedziałaś nam o tym. A powinnaś. Musimy o tym teraz porozmawiać. — Przepraszam — Aria potrząsnęła głową — ale nie potrafię. — Musimy — nalegał Byron. — Trzeba cię z tego wyciągnąć. — Byron! — syknęła Meredith. — Jezu! — Co? — zapytał Byron i podniósł ręce w geście kapitulacji. Meredith wcisnęła się między Arię i jej ojca. — Ty i te twoje kazania. Aria sporo przeszła w ostatnim czasie. Trzeba dać jej odetchnąć! Byron wzruszył ramionami i posłusznie zamilkł. Aria otworzyła usta. Spojrzała na Meredith, która się do niej uśmiechnęła. W jej oku zauważyła błysk porozumienia, jakby Meredith chciała powiedzieć: „Wiem, co przechodzisz. To niełatwe". Aria spojrzała na różową pajęczynę wytatuowaną na jej nadgarstku. Przypomniała sobie, jak się cieszyła na wieść, że wkrótce odkryje jakiś brudny sekret Meredith. A ona teraz wstawia się za nią. Telefon komórkowy zawibrował i zaczął się przemieszczać na chropowatym blacie stolika. Byron spojrzał na ekran, uniósł brwi i odebrał. — Ella? — zapytał zdziwiony. Aria zamarła. Byron zmarszczył brwi. — Tak... jest tutaj. — Podał telefon Arii. — Mama chce z tobą rozmawiać.

Meredith wstała i wyszła do łazienki. Aria patrzyła na telefon jak na kawałek zgniłego mięsa rekina, które kiedyś jadła na Islandii, bo założyła się, że to zrobi. W końcu to samo jedli wikingowie. Ostrożnie przyłożyła telefon do ucha. - Ella? - Aria, nic ci się nie stało? - krzyczała Ella do słuchawki. - Tak. Nie wiem. Chyba tak. Nic mi się nie stało, nikt mnie nie skrzywdził. Zapadła długa cisza. Aria czuła, jak poci się dłoń, w której trzyma telefon. - Tak mi przykro, kochanie - wybuchła nagle Ella. -Nie miałam pojęcia, co przechodzisz. Dlaczego nam nie powiedziałaś, że ktoś cię prześladuje? -Bo... Aria poszła do swojego malutkiego pokoju, wydzielonego w pracowni Meredith, i podniosła Swinulę, swoją pluszową świnkę. Tak trudno przyszło jej przyznać się MikeWi, że dostaje wiadomości od A. Ale teraz, kiedy cała ta historia się skończyła, nie musiała obawiać się zemsty. Wiedziała, że prawdziwy powód jej milczenia nie ma już znaczenia. - Bo mieliście swoje problemy. - Usiadła na łóżku i sprężyny jęknęły przeciągle. - Ale... przepraszam, Ella. Za wszystko. Wiem, że postąpiłam źle, nie mówiąc ci o Byronie. Ella zamilkła. Aria włączyła mały telewizor stojący na parapecie. Na ekranie pojawiła się relacja z konferencji prasowej. - Teraz to rozumiem - odezwała się wreszcie Ella. - Powinnam była zdać sobie z tego sprawę wcześniej — westchnęła. - Nasz związek z tatą kulał już od jakiegoś czasu.

Wyprawa na Islandię tylko opóźniła katastrofę. Oboje wiedzieliśmy, co nas czeka. — Okej — powiedziała cicho Aria, głaszcząc różowe futro Świnuli. — Tak mi przykro, kochanie. Tęsknię za tobą. Aria poczuła się tak, jakby ktoś położył na jej piersi olbrzymi ciężar. Gapiła się na namalowane na suficie karaluchy. — Ja też za tobą tęsknię. — Twój pokój na ciebie czeka, jeśli zechcesz do niego wrócić. Aria przycisnęła Swinulę do piersi. — Dzięki — wyszeptała i rozłączyła się. Od tak dawna czekała na tę rozmowę. Tak bardzo chciałaby znowu spać w swoim łóżku, na wygodnym materacu i miękkich poduszkach. Mieszkać z bratem i Ellą, i znowu zająć się robieniem na drutach. Ale co z Byronem? Aria słyszała jego kaszel dochodzący z drugiego pokoju. — Przynieść ci chusteczkę? — zawołała Meredith z łazienki zatroskanym głosem. Aria przypomniała sobie o kartce, którą Meredith zrobiła dla Byrona i przywiesiła na drzwiach lodówki. Kartka miała kształt słonia, który mówił: „Wpadłem, żeby ci potupać na dzień dobry!". Coś takiego mógł powiedzieć Byron. I Aria. „Może przesadzam — pomyślała Aria. — Może powinnam przekonać Byrona, żeby wstawił mi tutaj wygodniejsze łóżko. Może mogłabym tu spędzać czasem noc". Może. Aria spojrzała na ekran. Konferencja prasowa się zakończyła i wszyscy opuszczali salę. Kiedy na ekranie pojawiło

się szerokie ujęcie, Aria zauważyła blondynkę o znajomych rysach. Ali? Podniosła się z miejsca. Przetarła oczy tak mocno, że aż zabolało. Kamera jeszcze raz pokazała tę blondynkę, ale na zbliżeniu okazało się, że ma co najmniej trzydzieści lat. Aria miała najwidoczniej halucynacje z niewyspania. Powlokła się z powrotem do salonu ze Swinulą w dłoni. Byron wziął ją w ramiona, a kiedy razem z Arią oglądali wiadomości, bezwiednie poklepał Swinulę po główce. Meredith wyszła z łazienki, z mocno zzieleniałą twarzą. Byron wyswobodził się z objęć Arii. — Wciąż masz mdłości? - Tak - Meredith pokiwała głową. Miała taką minę, jakby zaraz miała ogłosić jakąś wielką tajemnicę. Spojrzała na Arię i Byrona i uśmiechnęła się. — Ale tak powinno być. Bo... jestem w ciąży.

40 NIE WSZYSTKO, CO SIĘ ŚWIECI, TO ZŁOTA ORCHIDEA Jeszcze tego samego wieczoru kiedy policja zakończyła przeszukiwanie domu Vanderwaalów, Wilden przyjechał do domu Hastingsów, żeby zadać Melissie kilka ostatnich pytań. Z zapuchniętymi, zmęczonymi oczami siedział na skórzanej kanapie w salonie. Wszyscy wyglądali na zmęczonych, poza mamą Spencer, ubraną w piękną bluzkę od Marca Jacobsa. Razem z tatą stali po drugiej stronie salonu, jakby bali się zarazić od córek jakąś tropikalną chorobą. Melissa mówiła monotonnym głosem. — Nie powiedziałam panu, co naprawdę stało się tamtego wieczoru — przyznała. — Piliśmy z łanem i zasnęłam. Kiedy się obudziłam, nie było go. Zasnęłam znowu i kiedy zbudziłam się po raz drugi, już wrócił. — Czemu nie powiedziałaś o tym wcześniej? — zapytał ojciec. Melissa pokręciła głową.

- Następnego dnia poleciałam do Pragi. Wtedy jeszcze nikt nie wiedział, że Alison zaginęła. Dopiero kiedy wróciłam, wszyscy jej szukali jak opętani. Nie sądziłam, że łan mógłby zrobić coś takiego. - Dotknęła ściągacza swojej jasnożółtej bluzy z kapturem. - Podejrzewałam, że się spotykają, lecz nie sądziłam, że to coś poważnego. I nie sądzę, by Alison dała łanowi ultimatum. — Melissa też dowiedziała się, jaki motyw mógł popchnąć lana do zbrodni. - Przecież chodziła wtedy do siódmej klasy. -Melissa popatrzyła Wildenowi prosto w oczy. — Kiedy zaczął pan wypytywać w tym tygodniu, co wtedy robiliśmy, pomyślałam, że może trzeba było o wszystkim opowiedzieć cztery lata temu. Jednak nadal nie wydawało mi się możliwe, że łan coś jej zrobił. I nie przyznałam się, bo... bałam się, że będę mieć kłopoty za ukrywanie prawdy. A do tego nie mogłam dopuścić. Co by ludzie o mnie pomyśleli. Melissa rozpłakała się. Spencer zmusiła się do odwrócenia wzroku. Wiele razy widziała, jak Melissa płacze, ale robiła to zawsze z bezsilności, gniewu albo po to, żeby coś na kimś wymóc. Nigdy nie płakała ze strachu czy wstydu. Spencer oczekiwała, że jej rodzice zaraz rzucą się na Melissę, żeby ją pocieszyć. Ale oni siedzieli tylko jak skamieniali, wbijając w córkę karcący wzrok. Spencer zastanawiała się, czy przypadkiem obie nie borykają się z tymi samymi problemami. Melissie tylko pozornie wszystkie sukcesy przychodziły z łatwością. Też bardzo chciała zrobić dobre wrażenie na rodzicach i kosztowało ją to wiele wysiłku. Spencer usiadła obok siostry i objęła ją ramieniem. — Już w porządku — wyszeptała jej do ucha.

Melissa uniosła głowę na chwilę i spojrzała z niedowierzaniem na Spencer, a potem położyła głowę na jej ramieniu i płakała. Wilden podał Melissie chusteczkę i wstał, dziękując za pomoc. Kiedy wychodził, zadzwonił telefon. Pani Hastings podniosła słuchawkę w salonie. Po kilku sekundach zwróciła się do Spencer: — To do ciebie — wyszeptała z nadal poważną twarzą, ale jej oczy rozbłysły. — To pan Edwards. Nogi ugięły się pod Spencer. Pan Edwards stał na czele komisji Złotej Orchidei. Jeśli dzwonił do niej osobiście, to mogło oznaczać tylko jedno. Spencer wstała. Zaschło jej w ustach. Nagle wydało jej się, że mama stoi bardzo daleko, jakby pokój wydłużył się do kilku kilometrów. Przypomniały jej się tajemnicze rozmowy telefoniczne mamy. Ciekawe, jaki prezent kupiła dla Spencer. Nie miała wątpliwości, że jej córka zdobędzie Złotą Orchideę. Kiedyś tak bardzo chciała dostać tę nagrodę, a teraz, kiedy była tak blisko jej zdobycia, czuła tylko rozgoryczenie. — Mamo? — Spencer podeszła do pani Hastings i oparła się o zabytkowe biurko chippendale. — Nie sądzisz, że to źle, że oszukiwałam? Pani Hastings natychmiast zakryła słuchawkę dłonią. — Oczywiście, że tak. Już o tym rozmawialiśmy. — Podsunęła słuchawkę pod ucho Spencer. — Przywitaj się — syknęła. — Halo? — powiedziała Spencer po chwili milczenia. — Panno Hastings — w słuchawce rozległ się radosny głos. — Mówi Edwards, przewodniczący komisji Złotej Orchidei. Wiem, że jest późno, ale mam dla ciebie ważną

wiadomość. Decyzja nie była łatwa, bo przeegzaminowaliśmy w tym roku dwustu znakomicie przygotowanych kandydatów, ale mam przyjemność zawiadomić cię, że... Spencer wydawało się, że pan Edwards mówi do niej spod wody. Spojrzała na siostrę siedzącą samotnie na kanapie. Tyle odwagi kosztowało ją przyznanie się do prawdy. Mogła powiedzieć, że nic już nie pamięta, i nikt by jej nie zaprzeczył, lecz ona postanowiła zrobić, co trzeba. Spencer przypomniała sobie też słowa Mony: „Obie wiemy, jak bardzo chciałabyś być idealna". Ale Spencer nie chciała być idealna za cenę oszustwa. Zapanowała nad sobą. Pan Edwards zamilkł, oczekując odpowiedzi. Wzięła głęboki wdech i powtórzyła w myślach to, co chciała powiedzieć: „Panie Edwards, muszę się do czegoś przyznać". Wiedziała, że nikomu się to nie spodoba. Ale mogła to zrobić. Naprawdę.

41 HANNA MARIN WRACA DO ROSEWOOD We wtorek rano Hanna siedziała na łóżku, głaszcząc Dota po pyszczku. Oglądała swoją twarz w małym lusterku. Nareszcie znalazła taki podkład, który zakrywał jej siniaki i szwy. Chciała się z kimś podzielić tą wiadomością. Już miała wybrać numer Mony... W lusterku zauważyła, jak dolna warga zaczyna jej drżeć. Wciąż nie mogła w to wszystko uwierzyć. Oczywiście mogła zadzwonić do którejś z dawnych przyjaciółek. Ostatnio często je widywała. Dzień wcześniej zrobiły sobie wolne, wylegiwały się w jacuzzi przy basenie Spencer i czytały artykuły o Justinie Timberlake'u, który przyjechał na imprezę Hanny zaraz po jej wyjściu. Razem z całą świtą utknął w korku na autostradzie. Kiedy zaczęły czytać porady kosmetyczne i artykuły na temat najnowszych trendów w modzie, Hannie przypomniało się, że Lucas przeczytał jej kiedyś na głos całego „Teen Vogue'a", gdy leżała w szpitalu. Poczuła nagły przypływ

smutku. Ciekawe, czy Lucas wie, co się wydarzyło w jej życiu w ostatnich dniach. Nie zadzwonił ani razu. Może już nie chce z nią rozmawiać. Hanna odłożyła lusterko. Nagle przypomniała sobie coś z tak zdumiewającą łatwością, jakby chodziło o nazwisko prawnika Lindsay Lohan czy ostatniej dziewczyny Zaca Efrona. Przed oczami stanął jej zapomniany obraz z tamtej nocy, gdy wydarzył się jej wypadek. Kiedy podarła się jej sukienka, Lucas okrył ją swoją marynarką. Zaprowadził ją do czytelni w Hollis i trzymał w ramionach, gdy płakała. A potem... całowali się tak namiętnie jak w zeszłym tygodniu. Hanna siedziała przez chwilę, zupełnie niezdolna do myślenia i działania. Wreszcie sięgnęła po telefon i wybrała numer Lucasa. Natychmiast włączyła się poczta głosowa. - Hej - powiedziała po sygnale. - Mówi Hanna. Chciałam zapytać, czy... możemy pogadać. Zadzwoń. Kiedy się rozłączyła, poklepała Dota po grzebiecie otulonym wełnianym sweterkiem w kratę. - Może lepiej o nim zapomnieć? - wyszeptała. - Wokół kręci się tylu fajniejszych chłopaków. Dot przekrzywił główkę, jakby jej nie dowierzał. - Hanno? - z dołu dobiegł głos mamy. - Możesz zejść? Hanna wstała i przeciągnęła się. Zastanawiała się, czy aby jaskrawoczerwona sukienka od Erina Fetherstona to odpowiedni strój na rozprawę sądową. Ale przecież jakoś musiała sobie poprawić humor. Zapięła złotą bransoletkę, wzięła swoją torbę Longchampa i przeczesała włosy palcami. Tata siedział w kuchni przy stole i rozwiązywał krzyżówkę w gazecie. Obok niego mama sprawdzała pocztę

mailową. Hanna nie widziała ich razem w kuchni, od kiedy się rozstali. — Myślałam, że wróciłeś do Annapolis — wyjąkała. Pan Marin odłożył długopis, a mama odstawiła laptopa. — Hanno, chcemy o czymś z tobą porozmawiać — oznajmił tata. „Wracają do siebie. A Kate i Isabel idą w odstawkę", pomyślała z radością Hanna. Mama chrząknęła. — Dostałam nową propozycję pracy... i przyjęłam ją. — Zastukała w blat długimi, czerwonymi paznokciami. — Tylko, że... muszę przeprowadzić się do Singapuru. — Do Singapuru? — pisnęła Hanna. — Nie oczekuję, że ze mną tam pojedziesz — kontynuowała mama. — Zresztą, chyba nawet nie powinnaś, bo ja będę stale w podróży. Więc musisz wybrać. — Mama podniosła jedną dłoń. — Idziesz do szkoły z internatem, może być nawet w tej okolicy. — Potem podniosła drugą dłoń. — Albo wprowadzasz się do taty. Pan Marin nerwowo obracał długopis w dłoni. — Kiedy zobaczyłem cię w szpitalu, zdałem sobie sprawę z wielu rzeczy — powiedział cicho tata. — Chcę się do ciebie zbliżyć, Hanno. Chcę znowu stać się częścią twojego życia. — Nie pojadę do Annapolis — Hanna nie miała zamiaru negocjować. — Nie musisz — odparł tata. — Mogę tu przenieść biuro mojej firmy. Mama pozwoliła mi się tu wprowadzić. Hanna otworzyła usta. Poczuła się jak bohaterka reality show. — Ale Kate i Isabel zostaną w Annapolis? Tata pokręcił przecząco głową.

- Musisz to przemyśleć. Damy ci czas do namysłu. Przeprowadzę się tutaj tylko wtedy, gdy się zgodzisz. Dobrze? Hanna spojrzała na nowocześnie urządzoną, lśniącą kuchnię i wyobraziła sobie tatę i Isabel, jak razem gotują kolację. Tata siedziałby przy stole na swoim dawnym miejscu, a Isabel zajęłaby krzesło mamy. Kate usiadłaby tam, gdzie zawsze kładli gazety 1 ulotki reklamowe. Hanna wiedziała, że będzie tęsknić za mamą, choć 1 tak rzadko ją widywała. Poza tym bardzo chciała, żeby tata wrócił. Ale chyba me w taki sposób. Jeśli wpuści do swojego domu Kate, zacznie się wojna. Kate była szczupłą, śliczną blondynką. Kiedy tylko pojawi się w Rosewood, na pewno będzie chciała zdetronizować Hannę. Zdobędzie natychmiast popularność, bo będzie nowa. A Hanna... stanie się szarą myszką. - Dobra, pomyślę o tym - Hanna wstała od stołu, podniosła torbę i podeszła do lustra. Czuła się dziwnie... na-pchana. A może będzie fajnie. Miała przewagę. Wystarczy, że przez kilka kolejnych tygodni zapewni sobie pozycję najpopularniejszej dziewczyny w liceum. Po odejściu Mony powinno jej pójść jak z płatka. Hanna włożyła rękę do wewnętrznej kieszeni swojej torby. Wyczuła dłonią dwa telefony komórkowe - swój i Mony. Wiedziała, że tego drugiego szuka policja, ale jeszcze nie mogła się z nim rozstać. Musiała najpierw coś sprawdzić. Wyciągnęła telefon Mony z jasnobrązowego, zamszowego etui i włączyła. Ekran ożył, ale nie pojawił się na nim żaden komunikat powitalny ani kolorowa tapeta. Mona używała tego telefonu tylko w jednym celu.

Zachowała każdą wysłaną wiadomość, oznaczając ją jedną literą - A. Hanna, zagryzając wargę, przejrzała gorączkowo te, które zostały wysłane do niej. Znalazła pierwszą, którą odebrała na posterunku policji, kiedy zatrzymano ją za kradzież bransoletki od Tiffany'ego. „Hej, Hanna. Od więziennego żarcia strasznie się tyje, więc domyśl się, co powie na to Sean. Tylko nie to!". W ostatniej wiadomości wysłanej z tego telefonu z wypiekami na twarzy przeczytała: „A Mona? Nie jest twoją przyjaciółką. Uważaj na nią". Jedyna wiadomość niewysłana z tego telefonu brzmiała-„Me wierz w każdą plotkę". Mona przez przypadek wysłała tę wiadomość z drugiego telefonu. Hanna zadrżała. Tamtego wieczoru dostała nowy telefon i nie skopiowała do niego wszystkich numerów telefonów. Monie coś się pomyliło i Hanna rozpoznała jej numer. Gdyby tak się nie stało, pewnie zabawa Mony nadal by trwała. Hanna ścisnęła w dłoni telefon Mony, jakby chciała go zgnieść. Miała ochotę zakrzyczeć: „Dlaczego!?". Wiedziała, że powinna nienawidzić Mony. Policja znalazła w garażu' Vanderwaalów samochód, którym Mona potrąciła Hannę. Auto przykryto plandeką, ale przedni zderzak był wgnieciony i spryskany krwią. Krwią Hanny. Hanna nie potrafiła jej znienawidzić. Po prostu n i e mo g ł a . Gdyby tylko zdołała wymazać wszystkie piękne wspomnienia związane z ich wspólnymi zakupami, ich popularnością i rocznicami ich przyjaźni. To do niej zawsze dzwoniła, żeby poradzić się, co na siebie włożyć. To z nią robiła zakupy. To ona udawała jej przyjaciółkę. W łazience powąchała miętowe mydło, żeby powstrzymać łzy. Nie chciała rozmazać makijażu. Wzięła kilka głębokich oddechów, żeby się uspokoić. Zaznaczyła wszystkie wiadomości, które dostała od A., i nacisnęła przycisk

KASUJ. „Na pewno chcesz skasować te wiadomości?". Hanna potwierdziła. Na ekranie pojawił się rysunek kosza na śmieci, który otworzył się i zamknął. Jeśli nie mogła wykasować z własnej pamięci swojej przyjaźni z Moną, to może przynajmniej uda jej się zachować wszystkie ich wspólne tajemnice. Wilden stał w korytarzu. Zaproponował Hannie, że przywiezie ją na rozprawę. Hanna zauważyła, że inspektor ma bardzo zmęczoną twarz i mętny wzrok. Może to tylko efekt kolejnego burzliwego weekendu w życiu miasteczka. A może mama już go poinformowała o swojej wyprawie do Singapuru. — Gotowa? — zapytał Hannę. Hanna skinęła głową. — Chwileczkę — sięgnęła do torby i podała mu telefon Mony. — Prezent dla pana. Wilden wziął telefon. Nie potrafił ukryć zdumienia. Hanna nie miała siły wszystkiego mu tłumaczyć. Jako policjant powinien sam dojść do prawdy. Zajęła miejsce dla pasażera w policyjnym samochodzie. Zanim odjechali, wyprostowała się, wzięła głęboki oddech i przejrzała się we wstecznym lusterku. Miała pociągłą twarz, proste zęby, czystą cerę, ciemne oczy pełne blasku i lśniące, kasztanowe włosy. Kremowy podkład równo zakrywał jej siniaki. Brzydka, gruba Hanna z siódmej klasy, którą ostatnio często widziała w lustrze, odeszła na zawsze. I nigdy nie wróci. W końcu nazywa się Hanna Marin. I jest fantastyczna.

42 CZASEM SNY SIĘ SPEŁNIAJĄ. KOSZMARY TEŻ We wtorek rano Emily poprawiała metkę z tyłu pożyczonej od Hanny sukienki w grochy. Wolałaby włożyć spodnie. Obok niej siedziały Hanna w pięknej sukience retro i Spencer w eleganckim, pasiastym kostiumie. Aria jak zwykle połączyła w swoim stroju wiele elementów — włożyła czarną sukienkę bombkę na zieloną bluzę, a do tego grube rajstopy z klinem i eleganckie buty za kostkę, które podobno kupiła w Hiszpanii. Poranek był chłodny. Wszystkie siedziały przed budynkiem sądu, z dala od rozszalałego tłumu reporterów na schodach. — Gotowe? — zapytała Spencer, spoglądając na przyjaciółki. — Tak — odparły chórem. Spencer powoli otworzyła wielką torbę na śmieci, a wszystkie dziewczyny wrzuciły do niej dowody na istnienie A.: Aria — złą królową z Królewny Śnieżki z krzyżykami na oczach, Hanna — zmiętą karteczkę z napisem:

„Błagam o litość", Spencer - zdjęcie Ali i lana. Po koki w worku lądowały wszystkie przedmioty, które Mona przesłała im jako A. W pierwszym odruchu chciały je spalić, ale Wilden potrzebował ich jako dowodów w sprawie. Emily zawahała się, kiedy przyszła jej kolej, by wrzucić ostatnią rzecz do worka. Przez chwilę trzymała w dłoniach list, który napisała do Ali zaraz po tym, jak pocałowała ją w domku na drzewie. Wkrótce potem Ali umarła. Emily wyznawała w nim Ali dozgonną miłość, przelewając na papier wszystkie kłębiące się w jej duszy emocje. Na tej samej kartce Mona dopisała wiadomość: „Wydawało mi się, że chcesz to dostać z powrotem". - Chciałabym to zatrzymać - powiedziała Emily, składając list. Dziewczyny pokiwały głowami. Emily z niewiadomego powodu czuła, że wpadła na dobry pomysł. Westchnęła ciężko, jakby coś ją bolało. Przez cały czas wbrew zdrowemu rozsądkowi wierzyła, że jednak A. to Ali, że jej przyjaciółka nie umarła. Wiedziała, że to nielogiczne 1 niemożliwe, wiedziała, że ciało Ali znaleziono na podwórzu DiLaurentisów. Rodzina od razu rozpoznała ją po niepowtarzalnym pierścionku od Tiffany'ego, z którym Ali się nie rozstawała. Emily czuła, że musi pozwolić Ali odejść. Ale kiedy zacisnęła palce na liście do mej, modliła się, aby mogła go zatrzymać przy sobie. - Wejdźmy do środka - zakomenderowała Spencer i wrzuciła torbę z dowodami do swojego mercedesa. Razem weszły do budynku bocznym wejściem. Kiedy otworzyły drzwi do sali sądowej, wysokiego pomieszczenia obitego drewnem, okazało się, że w środku zebrało się całe Rosewood. N a ławach zasiedli ich koledzy i nauczyciele,

trenerka pływania, Jenna Cavanaugh z rodzicami, koleżanki Ali z drużyny hokejowej i wszyscy patrzyli na Hannę, Emily, Arię i Spencer. Emily nie zauważyła tylko Mai. Od piątkowej imprezy nie odzywała się do niej. Emily pochyliła głowę, kiedy z grupy policjantów wyłonił się Wilden i poprowadził dziewczyny do pustej ławki. W powietrzu czuło się narastające napięcie i mieszające się zapachy drogich perfum i wód kolońskich. Po kilku minutach drzwi do sali sądowej zamknęły się z trzaskiem. Zapanowała martwa cisza i na ławę oskarżonych wprowadzono lana. Emily chwyciła Arię za rękę. Hanna objęła Spencer ramieniem, łan miał na sobie pomarańczowy więzienny kombinezon, włosy w nieładzie i fioletowe podkowy pod oczami. łan stał. Sędzia — surowy, łysiejący mężczyzna z wielkim sygnetem na palcu — wbił w niego wzrok. — Panie Thomas, czy przyznaje się pan do winy? — Nie — odparł cicho łan. W tłumie rozległy się wzburzone szepty. Emily zagryzła policzek. Kiedy zamknęła oczy, jeszcze raz zobaczyła w wyobraźni serię przerażających obrazów śmierci Ali. Tylko że tym razem morderca miał twarz lana. I ta wersja zbrodni wydawała się logiczna. Emily przypomniała sobie, że tamtego lata chodziły ze Spencer na basen przy klubie golfowym. On siedział na wysokim stołku i obracał w palcach gwizdek tak, jakby miał wszystko i wszystkich w głębokim poważaniu. Sędzia pochylił się nieco do przodu. — Ze względu na rangę przestępstwa będącego przedmiotem rozprawy i z uwagi na możliwość ucieczki podejrzanego

pozostanie on w areszcie aż do chwili rozpoczęcia przesłuchań wstępnych. Uderzył młotkiem sędziowskim w biurko i złożył dłonie, łan spuścił głowę, a jego adwokat poklepał go pocieszająco po ramieniu. W ciągu kilku sekund skuto go i wyprowadzono z sali. Rozprawa się skończyła. Publiczność wstała z ławek. W jednym z pierwszych rzędów Emily zauważyła kolejne znane twarze. Do tej pory zasłaniały je kamery telewizyjne i woźni sądowi. Rozpoznała panią DiLaurentis z krótkimi, modnie ostrzyżonymi włosami, i pana DiLaurentisa, który mimo wieku wciąż wyglądał wspaniale. Obok nich stał Jason DiLaurentis w czarnym garniturze i kraciastym krawacie. Kiedy zaczęli się obejmować i przytulać, Emily wydawało się, że czują wielką ulgę... ale i wyrzuty sumienia. Emily przypomniała sobie, co powiedział Jason reporterom: „Nie mam zamiaru opowiadać o mojej rodzinie. To banda wariatów". Może teraz zrozumieli, że nie powinni byli tak długo zatajać przed policją ważnych informacji. A może Emily miała zbyt bujną wyobraźnię. Przed budynkiem sądu zebrał się mały tłum. Pogoda była zupełnie inna niż tego dnia, w którym odprawiona została msza za duszę Ali. Wtedy na błękitnym, bezchmurnym niebie świeciło letnie słońce. Teraz niebo zasnuły chmury, a świat poszarzał. Emily poczuła dłoń na ramieniu. Spencer objęła ją. - To już koniec - wyszeptała. - Wiem - Emily przytuliła Spencer. Aria i Hanna przyłączyły się do uścisku. Emily kątem oka zauważyła flesz lampy błyskowej. Już widziała

podpis pod zdjęciem, jakie ukaże się w gazecie: „Pogrążone w smutku przyjaciółki Alison, nareszcie mogą odetchnąć z ulgą". Wtem zauważyła nieopodal czarnego lincolna. Szofer czekał, siedząc na miejscu dla pasażera. Przyciemniana szyba była lekko opuszczona. Przez szparę widać było tylko dwoje oczu, które patrzyły prosto na Emily Tylko raz w życiu widziała takie zimne niebieskie oczy. — Dziewczyny - szepnęła i ścisnęła mocniej ramię Spencer. Odsunęły się od siebie. — Co? — zapytała zaniepokojona Spencer. Emily wskazała dłonią na limuzynę. Szyba była już podniesiona, a szofer przekręcał kluczyk w stacyjce. — Mogłabym przysiąc, że właśnie widziałam... — Emily urwała. Dobrze wiedziała, że fantazjowanie na temat Ali to tylko sposób radzenia sobie z jej stratą. Wyprostowała się. — Zresztą, nieważne. Każda z dziewczyn podeszła do swoich rodziców. Miały zadzwonić do siebie później. Tylko Emily stała jak wmurowana w ziemię i z bijącym sercem odprowadzała wzrokiem znikającą w oddali limuzynę. Samochód jechał powoli, a potem skręcił w prawo i zniknął za zakrętem. Poczuła, jak krew ścina jej się w żyłach. „To nie ona, to niemożliwe — powiedziała do siebie w myślach. — A może?".

CO BĘDZIE DALEJ.. Kiedy zła Mona odeszła z tego świata, a łan trafił za kratki, nasze Kłamczuchy mogą spać spokojnie. Emily znajduje prawdziwą miłość w Smith College; Hanna zostaje królową liceum, a potem bierze ślub z miliarderem; Spencer kończy z wyróżnieniem dziennikarstwo na Uniwersytecie Columbia i zostaje redaktor naczelną „New York Timesa"; Aria kończy wzornictwo przemysłowe na Akademii Sztuk i przeprowadza się z Ezrą do Europy. Pięknie, co? No i żadna z nich już nigdy nie kłamie. Chyba upadłyście na głowę. Pobudka, Śpiące Królewny. W Rosewood nic nie kończy się happy endem. Niczego się nie nauczyłyście? Kłamczuchy nigdy się nie zmieniają, a Emily, Hanna, Spencer i Aria mają diabła za skórą. I dlatego tak je kocham. Kim jestem? Powiedzmy, że w mieście znowu pojawi się A. i tym razem nasze ślicznotki nie poradzą sobie tak łatwo.

Do zobaczenia wkrótce. A tymczasem nie próbujcie być za dobre. Kilka brudnych sekretów może świetnie ubarwić nudne życie. Cmok! A.