Sara Shepard - Pretty Little Liars -7-

1

Shepard Sara Pretty Little Liars 07

Bez serca KTOŚ BARDZO WAM BLISKI ZNA WSZYSTKIE ODPOWIEDZI.

A. Emily, Aria, Hanna i Spencer są niemal pewne, że widziały Alison. Rozpoczynają śledztwo, kierując się wskazówkami od A. Ich desperackie działania prowadzą do zaskakującego finału. Czy dziewczyny uwolnią się wreszcie od tajemniczego prześladowcy? 2 ODNALEZIONA ZGUBA Zdarzyło ci się kiedyś, że coś ci zginęło, jakby się zapadło pod ziemię? Na przykład ta apaszka od Pucciego, którą włożyłaś, idąc na bal w drugiej klasie? Miałaś ją na szyi przez cały wieczór i nagle zniknęła. A ten prześliczny złoty naszyjnik od babci? Nagle wyrosły mu nogi i poszedł sobie, gdzie pieprz rośnie? Przecież nic nie rozpływa się w powietrzu. Gd zie ś musi być. Cztery dziewczyny z Rosewood też straciły kilka ważnych rzeczy. O wiele ważniejszych niż apaszka czy naszyjnik. Na przykład, zaufanie rodziców. Świetlaną przyszłość na jednym z renomowanych uniwersytetów. Dziewictwo. Wydawało im się nawet, że straciły przyjaciółkę z dzieciństwa... Ale może nie. Może wszechświat zwrócił im ją, całą i zdrową. Pamiętajcie jednak, że światem rządzi zasada równowagi: jeśli coś zostanie wam oddane, coś innego będzie wam odebrane.

3 A w Rosewood mogą odebrać wam wszystko. Wiarygodność. Zdrowie psychiczne. Ż yci e. Aria Montgomery przyjechała pierwsza. Rzuciła rower na wysypany żwirem podjazd, stanęła pod wierzbą płaczącą, schyliła się i przeczesała palcami trawę. Jeszcze wczoraj trawa pachniała wakacjami i wolnością, ale po tym, co się stało, jej zapach nie wypełniał już Arii uczuciem wyzwolenia i radości. Potem przyszła Emily Fields. Od wczoraj nie zmieniła wypłowiałych, workowatych dżinsów ani żółtego T-shirtu Old Navy. Pomięte ubranie wyglądało tak, jakby w nim spała. — Hej — powiedziała chropawym głosem, siadając obok Arii. Dokładnie w tym samym momencie Spencer Hastings z ponurą miną wyszła frontowymi drzwiami ze swojego domu, a Hanna Marin zatrzasnęła drzwi mercedesa mamy. — No i? — Emily przerwała wreszcie ciszę, kiedy zebrały się wszystkie. — No i? — powtórzyła Aria jak echo. Jak na sygnał odwróciły się i spojrzały na domek na tyłach posiadłości Hastingsów. To właśnie w nim zeszłej nocy Spencer, Aria, Emily, Hanna i Alison DiLaurentis, ich najlepsza

przyjaciółka i przywódczyni, urządziły całonocną imprezę, aby uczcić niecierpliwie wyczekiwany koniec roku szkolnego. Nie trwała ona jednak do świtu. Zakończyła się jeszcze przed północą. Wbrew oczekiwaniom całej czwórki impreza nie stała się początkiem 4 idealnych wakacji. Wprost przeciwnie, zakończyła się tragicznie. Dziewczyny nie potrafiły spojrzeć sobie w oczy. Celowo odwróciły też wzrok od wielkiej wiktoriańskiej willi należącej do rodziny Alison. Za kilka chwil i tak musiały tam pójść, choć tym razem zaprosiła je nie Alison, lecz jej matka Jessica. Z samego rana zadzwoniła do każdej z przyjaciółek córki, która nie pojawiła się na śniadaniu. Myślała, że nocowała u którejś z dziewczyn. Nie wydawała się zbyt przejęta, kiedy za pierwszym razem nie znalazła Ali. Gdy jednak zadzwoniła znowu po kilku godzinach, by przekazać wiadomość, że Ali nadal nie wróciła, mówiła już wysokim, pełnym napięcia głosem. Aria mocniej związała kucyk. — Żadna z nas nie widziała, dokąd poszła Ali, tak? Pokręciły głowami. Spencer musnęła palcami fioletowego siniaka na nadgarstku, którego zauważyła rano. Nawet nie

wiedziała, skąd się wziął. Na rękach dostrzegła też kilka zadrapań, jakby się zaplątała w dzikie wino. — I nikomu nie mówiła, dokąd idzie? — zapytała Hanna. Wszystkie wzruszyły ramionami. — Pewnie świetnie się teraz bawi — podsumowała Emily głosem Kłapouchego i zwiesiła głowę. Dziewczyny przezywały Emily „Zabójcą", jakby była pitbulem Ali. Na samą myśl o tym, że Ali mogłaby lepiej bawić się w innym towarzystwie, pękało jej serce. — Fajnie, że nas z sobą zabrała. — W głosie Arii słychać było rozgoryczenie. Kopnęła kępkę trawy czubkiem buta do jazdy na motocyklu. Gorące czerwcowe słońce bezlitośnie paliło ich bladą skórę. Słyszały plusk wody w pobliskim basenie, a w oddali 5 warczała kosiarka do trawy. Tak właśnie wyglądały wszystkie sielskie poranki w Rosewood, bogatym i nieskazitelnie czystym miasteczku w stanie Pensylwania, oddalonym o czterdzieści kilometrów od Filadelfii. Zazwyczaj o tej porze dziewczyny siedziały na brzegu basenu w klubie golfowym i gapiły się na przystojnych chłopaków z elitarnej prywatnej szkoły Rosewood Day. Właściwie teraz też mogły to zrobić, ale czułyby się

dziwnie, świetnie się bawiąc bez Ali. Bez niej dryfowały jak aktorki bez reżysera albo marionetki bez swojego właściciela. Zeszłej nocy w czasie imprezy Ali dokuczała im bardziej niż zwykle. Wydawała się też dziwnie rozkojarzona. Chciała je zahipnotyzować, ale kiedy Spencer upierała się, żeby zostawić uniesione rolety, Ali koniecznie chciała je opuścić. Wtedy Ali wyszła bez pożegnania. I wszystkie się domyślały, dlaczego je zostawiła. Zapewne znalazła sobie jakieś ciekawsze zajęcie, ze starszymi i o wiele fajniejszymi przyjaciółkami. Choć żadna by się do tego nie przyznała, od dawna czuły pismo nosem. W Rosewood Day Ali należała do szkolnych gwiazd, tych, które dyktują modę i znajdują się na szczycie listy wymarzonych dziewczyn każdego chłopaka, i decydowała, kto był fajny, a kogo należało uznać za frajera i fajtłapę. Wszyscy tańczyli tak, jak im zagrała — począwszy od jej ponurego starszego brata Jasona, a skończywszy na nauczycielu historii, najsurowszym w całej szkole. Rok wcześniej Ali wyciągnęła Spencer, Hannę, Arię i Emily z dna zapomnienia i uczyniła z nich krąg swoich najbliższych przyjaciółek. Przez kilka pierwszych miesięcy ich przyjaźń kwitła, a one rządziły na szkolnych korytarzach, gwiazdorzyły na imprezach 6

szóstoklasistów i zawsze zajmowały najlepszy stolik w restauracji Rive Gauche w centrum handlowym, każąc mniej lubianym dziewczynom ustąpić sobie miejsca, jeśli tamte zajęły go wcześniej. Jednak pod koniec siódmej klasy Ali zaczęła się od swoich przyjaciółek stopniowo oddalać. Już nie dzwoniła do nich zaraz po powrocie do domu ze szkoły. Nie wysyłała im ukradkiem SMS-ów w czasie lekcji. Kiedy z nią rozmawiały, ona patrzyła na nie nieobecnym wzrokiem, jakby myślami błądziła gdzieś daleko. Była pochłonięta wyłącznie swoimi własnymi, mrocznymi tajemnicami. Aria spojrzała na Spencer. — Wybiegłaś za Ali z domku. Naprawdę nie wiesz, dokąd poszła!? — Aria musiała przekrzykiwać hałas kosiarki. — Nie — odparła natychmiast Spencer, wbijając wzrok w swoje białe japonki od J. Crew. — Wybiegłaś z domku? — Emily pociągnęła za jeden ze swoich kucyków. — Nie przypominam sobie. — Zaraz po tym, jak wyrzuciła Ali — poinformowała przyjaciółki Aria z nutką irytacji w głosie. — Nie sądziłam, że mnie posłucha — wymamrotała Spencer, obrywając płatki jasnożółtego mlecza rosnącego pod wierzbą. Hanna i Emily nerwowo skubały skórki wokół paznokci. Lekki podmuch wiatru przyniósł słodki zapach lilii i

wiciokrzewu. Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętały, był przedziwny seans hipnozy, urządzony przez Ali. Odliczyła od stu do jednego, dotknęła kciukiem czoła każdej z dziewczyn i ogłosiła, że teraz znalazły się w jej władaniu. Kiedy otworzyły oczy i zaczęły się budzić z głębokiego snu, wydawało im się, że upłynęły całe godziny. 7 Emily naciągnęła na nos kołnierzyk koszulki. Zawsze tak robiła, kiedy się denerwowała. Materiał pachniał delikatnie płynem do płukania tkanin i dezodorantem. — I co powiemy jej mamie? — Musimy ją kryć — odparła rzeczowo Hanna. — Powiemy, że Ali pojechała zobaczyć się z koleżankami z drużyny hokejowej. Aria uniosła głowę i machinalnie śledziła tor lotu odrzutowca przelatującego po bezchmurnym niebie. — Chyba powinnyśmy. Jednak tak naprawdę nie miała najmniejszej ochoty świecić oczami za Ali. Zeszłej nocy Ali raz po raz robiła aluzje do strasznego sekretu ojca Arii. Czy rzeczywiście zasługiwała na pomoc? Emily obserwowała biedronkę, która wędrowała z kwiatka na

kwiatek w ogródku przed domem Spencer. Też nie miała ochoty kłamać dla Ali. Była prawie pewna, że Ali imprezuje ze starszymi koleżankami z drużyny hokejowej, ze światowymi, budzącymi postrach dziewczynami, które paliły marlboro w swoich rangę roverach i chodziły na domowe imprezy, gdzie piwo pito całymi beczkami. Czy źle to o niej świadczyło, że życzyła Ali, żeby wreszcie wpadła w tarapaty za karę, że je zostawiła? Czy była złą przyjaciółką, bo chciała mieć Ali tylko dla siebie? Spencer też spochmurniała. Uważała, że to nie fair, że Ali próbowała wymusić na nich kłamstwo. Zeszłej nocy nie pozwoliła Ali, by ją zahipnotyzowała. Zerwała się z miejsca, zanim Ali dotknęła jej czoła kciukiem. Miała serdecznie dość dominacji Ali, która zawsze usiłowała narzucić innym swoją wolę. 8 — Nawet nie żartujcie. — Hanna nie dawała za wygraną, choć doskonale wyczuwała, że dziewczyny nie chcą jej posłuchać. — Musimy kryć Ali. — Nie miała najmniejszej ochoty dawać Ali powód, by je opuściła. To by oznaczało, że znowu stałaby się brzydką, grubą frajerką. A to i tak nie było najgorsze, co im się mogło przytrafić. — Jak nie będziemy jej chronić, to ona może powiedzieć wszystkim o...

Hanna urwała, spoglądając na dom po drugiej stronie ulicy, gdzie mieszkali Toby i Jenna Cavanaugh. Dom wyglądał na zaniedbany — w ciągu zeszłego roku nikt nie kosił trawnika, a bramę garażu zżerała od dołu zielonkawa, oślizgła pleśń. Ubiegłej wiosny przez przypadek oślepiły Jennę, kiedy razem z bratem siedziała w domku na drzewie. Nikt się nie dowiedział, że to one odpaliły petardę, a Ali kazała im przysiąc, że nigdy nie powiedzą nikomu, co się naprawdę wydarzyło. Twierdziła, że ten sekret przypieczętuje ich przyjaźń na wieki. Ale gdyby ich przyjaźń się rozpadła? Ali potrafiła zachowywać się bezwzględnie wobec ludzi, których nienawidziła. Kiedy ni z tego, ni z owego zerwała kontakty z Naomi Zeigler i Riley Wolfe na początku szóstej klasy, sprawiła, że przestano je zapraszać na imprezy. Koledzy Ali robili im głupie kawały przez telefon, Ali zaś włamała się na ich strony na MySpace i wypisywała na nich bardzo złośliwe i zarazem bardzo zabawne notki, ujawniając ich najgłębsze sekrety. Gdyby Ali zostawiła swoje nowe najlepsze przyjaciółki, które obietnice by złamała? I które sekrety ujrzałyby światło dzienne? Drzwi frontowe domu DiLaurentisów otworzyły się i mama Ali wyjrzała na ganek. Zazwyczaj nie pokazywała się światu bez pełnego makijażu, dziś jednak związała

9 jasnopopielate włosy w niedbały kucyk. Miała na sobie szorty z niskim stanem i głęboko wycięty, postrzępiony T-shirt. Dziewczyny wstały i kamienną ścieżką podeszły do drzwi domu Ali. Jak zwykle w korytarzu pachniało płynem do płukania tkanin, a na ścianach wisiały zdjęcia Alison i jej brata Jasona. Wzrok Arii powędrował automatycznie w stronę fotografii Jasona z czwartej klasy liceum. Miał na niej długie, założone za uszy blond włosy i delikatny uśmiech. Dziewczyny nie zdążyły wykonać swojego rytuału, który polegał na dotykaniu prawego dolnego rogu ich wspólnej fotografii z wycieczki nad jezioro w górach Pocono w lipcu zeszłego roku. Pani DiLaurentis poprowadziła je prosto do kuchni i gestem pokazała im miejsca przy ogromnym drewnianym stole. Dziwnie się czuły w domu Ali, kiedy jej tu nie było. Jakby przyszły na przeszpiegi. Wszędzie widziały jakieś znaki jej obecności: przy drzwiach do pralni stały jej turkusowe buty na koturnie, na stoliku obok telefonu leżała tubka jej ulubionego kremu do rąk o zapachu wanilii, a na stalowych drzwiach lodówki przypięte magnesem w kształcie pizzy wisiało jej świadectwo, oczywiście z szóstkami z góry na dół. Pani DiLaurentis usiadła z nimi i zakaszlała cicho.

- Wiem, że wczoraj wieczorem widziałyście się z Alison. Spróbujcie sobie przypomnieć, czy nie wspominała, dokąd chce pójść? Dziewczyny potrząsnęły głowami, wlepiając wzrok w plecione podstawki pod talerze. - Mnie się wydaje, że pojechała zobaczyć się z koleżankami z drużyny hokejowej - rzuciła Hanna, kiedy nikt inny nie chciał zabrać głosu. 10 Pani DiLaurentis darła na drobne kawałki listę zakupów. - Już dzwoniłam do wszystkich jej koleżanek z drużyny. I do dziewczyn z obozu hokejowego. Nikt jej nie widział. Przyjaciółki spojrzały po sobie zaniepokojone. Poczuły, jak ich mięśnie się napinają, a serca zaczynają walić jak młotem. Jeśli żadna z koleżanek Ali nie widziała jej zeszłej nocy, to gdzie ona się podziewała? Pani DiLaurentis zabębniła palcami w stół. Jej nierówne paznokcie wyglądały tak, jakby je obgryzała. - A może wspominała, że wróci do domu? Wydawało mi się, że widziałam ją w korytarzu, kiedy rozmawiałam z... - Urwała i wbiła wzrok w tylne drzwi. - Wydawała się smutna. - Nic nam o tym nie wiadomo — wyszeptała Aria.

- Och. - Mama Ali drżącymi rękami sięgnęła po filiżankę z kawą. - A czy wspominała kiedyś, że ktoś ją prześladuje? - Nikt by się nie ośmielił - odparła natychmiast Emily. — Wszyscy ją kochali. Pani DiLaurentis otworzyła usta, żeby zaprotestować, ale w ostatniej chwili zmieniła zdanie. - Na pewno masz rację. I nigdy nie wspominała, że chce uciec z domu? Spencer parsknęła. - Wykluczone. Tylko Emily schyliła głowę. Czasem z Ali puszczały wodze fantazji i wyobrażały sobie, że uciekną razem. Często powtarzały, że polecą do Paryża pod przybranymi nazwiskami. Emily wydawało się zawsze, że to tylko żarty. 11 — A nie wydawała się wam ostatnio smutna? — pytała dalej pani DiLaurentis. Dziewczyny miały coraz bardziej zdezorientowany wyraz twarzy. -S mu tn a ? - powtórzyła Hanna jak echo. - W depresji? — Na pewno nie — oświadczyła Emily a przed oczami stanął jej obraz Ali, która radośnie kręci piruety w ogrodzie, ciesząc się

z ostatniego dnia szkoły. — Gdyby coś ją gnębiło, powiedziałaby nam — dodała Aria, choć wcale nie była tego pewna. Aria unikała towarzystwa Ali, od kiedy kilka tygodni wcześniej razem odkryły druzgocący sekret taty Arii. Miała nadzieję, że w czasie imprezy zeszłego wieczoru nareszcie odłożą tę sprawę ad acta. Zmywarka do naczyń zająknęła się i rozpoczęła kolejny cykl mycia. Pan DiLaurentis wszedł do kuchni z nieobecnym, zagubionym wzrokiem. Spojrzał na żonę z zakłopotaniem, odwrócił się na pięcie i wyszedł, drapiąc się energicznie w swój duży, haczykowaty nos. — Na pewno nic nie wiecie? - zapytała pani DiLaurentis. Na jej czole pojawiły się bruzdy. - Szukałam jej pamiętnika, bo myślałam, że będzie w nim jakaś podpowiedz, ale nigdzie nie mogę go znaleźć. Hanna uśmiechnęła się radośnie. — Ja wiem, jak wygląda jej pamiętnik. Możemy pójść na górę i go poszukać. Kilka dni temu widziały, jak Ali pisze pamiętnik, kiedy pani DiLaurentis pozwoliła im wejść na górę do pokoju Ali, nie uprzedzając jej o tym. Ali była tak pochłonięta pisaniem, że gdy

zobaczyła przyjaciółki, wpadła w popłoch, 12 jakby zapomniała, że je zaprosiła. Za chwilę pani DiLaurentis poprosiła, żeby dziewczyny zeszły na dół, bo chciała udzielić Ali jakiejś reprymendy. A kiedy później Ali pojawiła się na patio, wydawała się zła na przyjaciółki za to, że przyszły, jakby popełniły przestępstwo, zostając w jej domu, kiedy mama na nią krzyczała. — Nie, nie, nie trzeba — odparła pani DiLaurentis, pospiesznie odstawiając filiżankę na stół. — Ale czemu? — Hanna odsunęła krzesło i ruszyła w stronę korytarza. — To żaden kłopot. — Hanno — warknęła mama Ali głosem ostrym jak brzytwa. — Powiedziałam nie. Hanna zatrzymała się pod wielkim żyrandolem. Przez twarz pani DiLaurentis przebiegł jakiś trudny do odczytania cień. — No dobrze — bąknęła Hanna pod nosem, wracając do stołu. — Przepraszam. Potem pani DiLaurentis podziękowała dziewczynom, że przyszły. Wyszły gęsiego, mrużąc oczy przed ostrym słońcem. Na końcu ślepej uliczki Mona Vanderwaal, najbardziej nielubiana dziewczyna w ich klasie, jeździła na swoim skuterze,

robiąc ósemki. Kiedy zobaczyła dziewczyny, pomachała im. Żadna nie zareagowała. Emily kopnęła leżący na chodniku kawałek cegły. — Mama Ali chyba świruje. Ali nic nie będzie. — I nie ma d ep resj i — powtórzyła z naciskiem Hanna. — Co za brednia. Aria wbiła pięści w kieszenie swojej minispódniczki. — A jeśli uciekła? Może nie dlatego że była nieszczęśliwa, ale dlatego że chciała zamieszkać w fajniejszym miejscu. Pewnie nawet by za nami nie tęskniła. 13 — Oczywiście, że by tęskniła — warknęła Emily. I w jednej chwili po jej policzkach popłynęły łzy. Spencer spojrzała na nią i przewróciła oczami. — Bo że , Emily. Musisz nam to fundować właśnie teraz? — Daj jej spokój. — Aria broniła Emily. Spencer zmierzyła Arię wzrokiem. — Kolczyk w nosie ci się przekrzywił — powiedziała do niej głosem ociekającym żółcią. Aria dotknęła palcami samoprzylepnego kolczyka, który przymocowała na lewym płatku nosa. Z niewiadomego powodu przesunął się jej prawie na policzek. Przykleiła go z powrotem na

nos, a potem, nagle zawstydzona, oderwała go. Usłyszały szelest i głośnie chrupnięcie. Odwróciły się i zobaczyły, jak Hanna sięga do torebki i wyjmuje z niej garść chipsów. Kiedy poczuła na sobie wzrok wszystkich, zamarła. — No co? — zapytała. Wokół ust miała pomarańczową otoczkę z okruszków. Przez chwilę stały w milczeniu. Emily otarła łzy. Hanna ukradkiem podjadała chipsy. A Spencer złożyła ramiona na piersi i zrobiła znudzoną minę. Kiedy nagle zabrakło Ali, cała grupa wydawała się niekompletna. I zupełnie niefajna. Z podwórka domu Ali dobiegł ogłuszający ryk. Odwróciły się i zobaczyły czerwoną betoniarkę stojącą obok wielkiej dziury w ziemi. DiLaurentisowie budowali przy domu olbrzymią altanę na dwadzieścia osób. Nieogolony, chudy robotnik z niedbale zawiązanym blond kucykiem na widok dziewczyn uniósł swoje ciemne okulary. Uśmiechnął się do nich obleśnie, pokazując na przodzie złoty ząb. Drugi robotnik, łysy, chudy jak patyk i wytatuowany, 14 w obcisłym podkoszulku na ramiączkach i wytartych dżinsach, zagwizdał. Dziewczyny przeszył dreszcz niepokoju. Ali opowiadała im wielokrotnie, jak robotnicy ciągle do niej coś

wołali, a gdy przechodziła obok, pozwalali sobie na niedwuznaczne komentarze. Jeden z robotników dał znak kierowcy betoniarki, która zaczęła się powoli wycofywać. Szary cement lał się strumieniem do wielkiego dołu. Ali od kilku tygodni opowiadała im o tej altanie. Po jednej stronie miało się mieścić jacuzzi, a po drugiej miał być grill. Altanę miały otaczać egzotyczne rośliny, krzewy i drzewa, żeby wewnątrz stworzyć przytulną, tropikalną atmosferę. — Ali na pewno się tu spodoba — powiedziała Emily pewnym głosem. — Urządzi tu najlepsze przyjęcia. Dziewczyny pokiwały głowami bez większego przekonania. Miały nadzieję, że zostaną zaproszone. Miały nadzieję, że nie nadszedł jeszcze koniec ich ery. Potem każda z nich ruszyła w stronę swojego domu. Spencer poszła do kuchni i przez okno patrzyła w stronę domku, gdzie odbyła się ta przerażająca impreza. I co z tego, jeśli Ali zostawiła je na zawsze? Jej przyjaciółki wydawały się zdruzgotane, ale przecież to nie była taka zła wiadomość. Spencer miała po dziurki w nosie Ali i jej wszechwładzy. Kiedy usłyszała chrząknięcie, podskoczyła ze strachu. Jej mama siedziała przy kuchennym stole z nieobecnym wzrokiem i szklistymi oczami.

15 — Mamo? — szepnęła Spencer, ale pani Hastings nie odpowiedziała. Aria podeszła pod podjazd DiLaurentisów. Kubły stały na chodniku, czekając na sobotni wywóz śmieci. Z jednego odpadła pokrywa i Aria dostrzegła na czarnym, plastikowym worku pustą buteleczkę po jakimś leku na receptę. Etykieta była właściwie zdrapana, ale pozostało na niej imię Ali wypisane drukowanymi literami. Aria zastanawiała się, czy to antybiotyki, czy może leki na wiosenną alergię — w tym roku drzewa pyliły wyjątkowo intensywnie. Hanna usiadła na kamiennym murku otaczającym posiadłość Hastingsów i czekała na mamę. Mona Vanderwaal jeździła po ulicy swoim skuterem. Czy to możliwe, że pani DiLaurentis ma rację? Czy ktoś ośmielił się drwić z Ali, tak jak one drwiły z Mony? Emily wzięła rower i poszła w kierunku lasu za domem Ali, wybierając drogę na skróty. Robotnicy zrobili sobie przerwę. Chudzielec ze złotym zębem bił się na żarty z jakimś facetem z sumiastym wąsem i w ogóle nie zwracał uwagi na beton lejący się z betoniarki do dziury w ziemi. Ich samochody — honda z powgniataną karoserią, dwa pickupy i jeep cherokee ze

zderzakiem pokrytym naklejkami — stały zaparkowane przy krawężniku. Na samym końcu tego szeregu stał znajomo wyglądający czarny sedan z lat siedemdziesiątych. Wyglądał ładniej niż pozostałe, a kiedy Emily mijała go na rowerze, dostrzegła swe odbicie w jego lśniącej karoserii. Miała zamyślony wyraz twarzy. Co zrobi, jeśli Ali nie zechce się z nią dalej przyjaźnić? Kiedy słońce stanęło w zenicie, wszystkie dziewczyny zastanawiały się, co się stanie, jeśli Ali się od nich odwróci, tak jak zrobiła z Naomi i Riley. Ale żadna z nich 16 nie martwiła się panicznymi pytaniami pani DiLaurentis. Ona była mamą Ali i do niej należało zamartwianie się. Żadna z nich nie spodziewała się, że następnego dnia przed domem DiLaurentisów zaroi się od furgonetek stacji telewizyjnych i samochodów policyjnych. Nie dowiedziały się też, gdzie podziewała się Ali i z kim planowała się spotkać, kiedy wybiegła z domku zeszłej nocy. Nie, tego pięknego czerwcowego dnia, pierwszego dnia wakacji, odsunęły od siebie wszystkie obawy pani DiLaurentis. W miejscu takim jak Rosewood nie miało prawa zdarzyć się nic złego. A już na pewno nie dziewczynie takiej jak Ali. „Nic jej nie jest — upewniały się w

myślach. — Wróci". A trzy lata później być może, być może miało się okazać, że się nie myliły. 17

1 WSTRZYMAJ ODDECH Emily Fields otworzyła oczy i się rozejrzała. Leżała pośrodku podwórza na tyłach domu Spencer Hastings, otoczona ścianą dymu i ognia. Poskręcane konary drzew pękały z trzaskiem i uderzały o ziemię z ogłuszającym hukiem. Od strony lasu promieniowało ciepło. Zrobiło się tak gorąco, jakby był środek lipca, a nie koniec stycznia. Tuż obok Emily zauważyła swoje dwie przyjaciółki, Arię Montgomery i Hannę Marin, ubrane w ubłocone jedwabne sukienki z cekinami i histerycznie kaszlące. W oddali wyły syreny i błyskały światła wozów strażackich. Cztery karetki zajechały pod dom Hastingsów, niszcząc idealnie przycięte krzewy i zostawiając ślady na mokrej ziemi. Z dymu wyłonił się nagle sanitariusz w białym uniformie. — Nic ci nie jest!? — zawołał, klękając obok Emily. Poczuła się jak obudzona ze snu trwającego rok. Właśnie wydarzyło się coś ważnego... Ale c o? 18 Sanitariusz chwycił ją za ramię, zanim przewróciła się na ziemię. - Nawdychałaś się dymu! - krzyknął. - Twojemu mózgowi

brakuje tlenu. Powoli tracisz świadomość. — Założył jej maskę tlenową. Stanął przed nią ktoś jeszcze, jakiś policjant z Rosewood, którego nigdy wcześniej nie widziała. Miał siwe włosy i łagodne, zielone oczy. — Czy w lesie jest jeszcze ktoś poza wami czterema!? — próbował przekrzyczeć hałas. Emily otworzyła usta, szukając gorączkowo odpowiedzi, której nie mogła znaleźć. I nagle przypomniała sobie wszystko, co się wydarzyło w ciągu ostatnich kilku godzin. Dostawała wiadomości od A. - od kogoś, kto podobnie jak Mona dręczył ją i jej przyjaciółki, twierdząc, że łan Thomas nie zabił Alison DiLaurentis. W czasie przyjęcia w hotelu Radley Emily znalazła stary rejestr, w którym figurowało nazwisko Jasona DiLaurentisa. To oznaczało, że mógł się tam leczyć wtedy, kiedy w tym budynku mieścił się szpital psychiatryczny. Potem przez Skype'a łan potwierdził, że Jason i Darren Wilden, policjant pracujący nad sprawą morderstwa Ali, zabili ją. Ostrzegał też, że nie cofną się przed niczym, byle tylko mieć pewność, że żadna z dziewczyn nie puści pary z ust. A potem błysk. I ten paskudny zapach siarki. Pięć hektarów lasu w jednej chwili stanęło w płomieniach.

Pobiegły w panice na podwórko Spencer, szukając Arii, która miała przejść przez las skrótem łączącym jej nowy dom z posiadłością Hastingsów. Aria przyprowadziła z sobą jakąś dziewczynę, której pomogła się wydostać 19 z płonącego lasu. Dziewczynę, z którą Emily pożegnała się na zawsze już dawno temu. Emily zdjęła maskę tlenową. — Al iso n ! — krzyknęła. — Nie zapomnijcie o Alison! Policjant przekrzywił głowę. Sanitariusz przyłożył dłoń do ucha. — O kim? Emily odwróciła się, pokazując miejsce, na którym jeszcze przed chwilą leżała Ali. Cofnęła się o krok. Ali zniknęła. — N i e — wyszeptała. Odwróciła się. Sanitariusze pomagali jej przyjaciółkom wejść do karetki. — Aria! — zawołała Emily. — Spencer! Hanna! Dziewczyny odwróciły się. — Ali! — krzyknęła jeszcze głośniej, pokazując gestem puste miejsce, gdzie ostatni raz widziały swoją zaginioną przyjaciółkę. — Nie widziałyście, dokąd ona poszła? Aria pokręciła głową. Hanna przyciskała do twarzy maskę

tlenową, spoglądając to w prawo, to w lewo. Spencer zbladła z przerażenia, ale w tej samej chwili kilku sanitariuszy wsadziło ją do karetki. Emily w panice odwróciła się do sanitariusza. Jego twarz oświetlały płomienie palącego się młyna Hastingsów. — Gdzieś tu jest Alison. Przed chwilą ją widziałyśmy! Sanitariusz popatrzył na nią z niedowierzaniem. — Masz na myśli Alison DiLaurentis, tę, która... umarła? — Nie umarła! — zaprotestowała Emily. Zrobiła kolejny krok w tył i potknęła się o wystający z ziemi korzeń drzewa. Pokazała w kierunku rozszalałych płomieni. 20 — Jest ranna! Mówiła, że ktoś próbował ją zabić! — Spokojnie. — Policjant położył jej dłoń na ramieniu. — Spróbuj się opanować. Kilka metrów od niej trzasnęła gałązka i Emily zamarła. Czterech reporterów stało tuż obok patio przy domu Hastingsów i bacznie ją obserwowało. — Panno Fields! — zawołał jeden z nich, podbiegając do niej i podstawiając jej mikrofon. Kamerzysta i dźwiękowiec podbiegli do niej pędem. — Co pani powiedziała? Ko go pani widziała? Emily słyszała bicie własnego serca.

— Musimy pomóc Alison! Jeszcze raz się rozejrzała. Na podwórku przy domu Spencer roiło się od policjantów i lekarzy pogotowia. Natomiast podwórko przy dawnym domu Ali było puste i nieoświetlone. Nagle Emily zauważyła jakiś cień przemykający wzdłuż ogrodzenia z giętego żelaza, oddzielającego posesję Hastingsów od willi DiLaurentisów. Serce mocniej jej zabiło. Ali? Nie, to tylko odbite światło reflektorów wozów policyjnych. Nadchodziło coraz więcej dziennikarzy. Nadciągali z wszystkich stron na podwórko Hastingsów. Rozległ się klakson wozu strażackiego, strażacy wyskakiwali z niego i w okamgnieniu rozpoczynali gaszenie lasu. Łysawy reporter w średnim wieku dotknął ramienia Emily. — Jak Alison wyglądała? — dopytał się. — Skąd się tu wzięła? — Wystarczy. — Policjant odsuwał gromadzący się wokół Emily tłum. — Proszę dać jej przejść. Reporter podstawił mu mikrofon. — Zamierza pan zbadać ten trop? I szukać Alison? 21 — Kto podłożył ogień!? Widziała pani!? — Ktoś próbował przekrzyczeć hałas spowodowany wodą płynącą z węży

strażackich. Sanitariusz wyprowadził Emily z tłumu. — Musimy cię stąd wydostać. Emily jęknęła, z desperacją wpatrując się w puste miejsce na trawie. To samo im się przydarzyło, kiedy w zeszłym tygodniu znalazły martwe ciało lana w lesie. Leżał na trawie, napuchnięty i siny, a po chwili... z n i k n ą ł. To niemożliwe, że znowu wydarzyło się coś podobnego. To po prostu n iemo żli we. Emily kilka lat zajęło pogodzenie się ze śmiercią Ali. Wciąż przypominała sobie jej rysy twarzy, chciała zapamiętać każdy najmniejszy szczegół. A ta dziewczyna z lasu wyglądała dokładnie jak Ali. Miała ten sam niski, zmysłowy głos, a gdy ścierała z twarzy sadzę, Emily od razu rozpoznała jej małe, delikatne dłonie. Siedziała w karetce. Sanitariusz ponownie zakrył jej usta i nos maską tlenową i pomógł jej położyć się na noszach. Inni sanitariusze usiedli obok niej i zapięli pasy bezpieczeństwa. Syrena zawyła, a samochód powoli ruszył. Kiedy wyjechał na ulicę, Emily zauważyła przez okno w tylnych drzwiach karetki jakiś samochód policyjny. Miał wyłączoną syrenę i światła. I nie jechał w kierunku domu Hastingsów. Spojrzała na dom Hastingsów, szukając wzrokiem Ali.

Dostrzegła jednak tylko tłum gapiów. Zobaczyła panią McClellan mieszkającą kilka domów dalej. Obok skrzynki na listy stali państwo Vanderwaalowie, rodzice Mony, która — jak się okazało — była pierwszym A. Emily nie widziała ich od pogrzebu Mony, który odbył się przed kilkoma miesiącami. W tłumie zauważyła nawet państwa 22 Cavanaughów, którzy z przerażeniem patrzyli na płomienie. Pani Cavanaugh położyła dłoń na ramieniu Jenny, jakby chciała ochronić córkę. Choć Jenna ukryła swoje niewidzące oczy za olbrzymimi okularami od Gucciego, wydawało się, że patrzy prosto na Emily. Ale pośród tego zamieszania nigdzie nie było widać Ali. Zniknęła. Znowu. 23

2 ZNIKNIĘCIE BEZ ŚLADU Jakieś sześć godzin później pogodna pielęgniarka z długimi włosami spiętymi w kucyk odsunęła zasłonkę wokół łóżka Arii w izbie przyjęć na pogotowiu ratunkowym. Wręczyła tacie Arii, Byronowi, jakieś dokumenty i kazała mu podpisać na dole każdej strony. — Trochę się poobijała i nawdychała dymu, ale nic jej nie będzie — wyjaśniła. — Dzięki Bogu - westchnął z ulgą Byron, składając swój zamaszysty podpis. Byron razem z Mikiem, bratem Arii, zjawili się w szpitalu chwilę po tym, jak z karetki trafiła do ambulatorium. Mama Arii, Ella, spędzała ten wieczór w Vermont ze swoim dwulicowym chłopakiem Xavierem, a Byron uspokoił ją i upewnił, że nie ma powodu, by wracała natychmiast do domu. Pielęgniarka spojrzała na Arię. — Twoja przyjaciółka Spencer chciałaby się z tobą zobaczyć, zanim pójdziesz do domu. Leży na drugim piętrze. W sali dwieście sześć. 24 — Dobrze — odparła Aria drżącym głosem, przesuwając

stopy po szorstkim szpitalnym prześcieradle. Byron wstał z białego plastikowego krzesła stojącego przy łóżku i popatrzył córce prosto w oczy. — Poczekam na ciebie na korytarzu. Nie spiesz się. Aria podniosła się powoli. Przeczesała dłońmi swoje czarne włosy z granatowym połyskiem. Na prześcieradło posypały się drobiny sadzy. Kiedy schyliła się, żeby włożyć dżinsy i buty, poczuła ból wszystkich mięśni, jakby wspięła się właśnie na Mount Everest. Przez całą noc nie zmrużyła oka, gorączkowo przypominając sobie to, co się stało w lesie. Jej przyjaciółki też przywieziono do tego szpitala, ale umieszczono je w oddzielnych salach, więc Aria nie mogła z nimi porozmawiać. Kiedy tylko próbowała podnieść się z łóżka, zaraz zjawiała się koło niej jakaś pielęgniarka, która kazała jej leżeć i spać. No p e wn ie. Jakby to było takie proste. Aria nie potrafiła logicznie poukładać dramatycznych wydarzeń zeszłej nocy. Biegła pędem przez las do domku Spencer, a w tylnej kieszeni spodni miała wykradziony Ali kawałek sztandaru z gry w kapsułę czasu. Przez cztery długie lata nawet nie spojrzała na lśniący niebieski skrawek materiału, ale Hanna była przekonana, że na nim właśnie znajdą jakieś wskazówki dotyczące prawdziwego zabójcy Ali. I kiedy Aria

poślizgnęła się na mokrych liściach, poczuła ostry zapach benzyny, a potem cichy trzask zapalanej zapałki. W jednej chwili las wokół niej stanął w płomieniach. Czuła na skórze palące ciepło ognia, a jego blask ją oślepiał. Po chwili usłyszała dobiegające z lasu desperackie wołanie o pomoc. Okazało się, że ten ktoś to osoba, której ciało rzekomo znaleziono w wykopanych do połowy fundamentach pod altanę przy domu DiLaurentisów. Ali. 25 Przynajmniej tak się wtedy wydawało Arii. Ale teraz... No cóż, teraz sama już nie wiedziała. Spojrzała w lustro wiszące na drzwiach. Miała blade policzki i zaczerwienione oczy. Lekarz w ambulatorium wyjaśnił jej, że bardzo często pod wpływem dużej ilości toksycznego dymu można doświadczać halucynacji. Mózg wariuje z braku tlenu. A w lesie rzeczywiście nie było czym oddychać. Postać Ali wydawała się taka rozmyta i nierealna, jak ze snu. Aria nie słyszała wcześniej o grupowych przywidzeniach, ale przecież zeszłej nocy wszystkie myślały tylko o Ali. Może to dlatego, kiedy tylko zabrakło tlenu, każda z nich w wyobraźni zobaczyła Ali. Aria przebrała się w dżinsy i sweter przywiezione z domu przez Byrona i poszła na drugie piętro, do sali Spencer. W

poczekalni po drugiej stronie korytarza siedzieli państwo Hastingsowie i sprawdzali pocztę w swoich telefonach komórkowych. Hanna i Emily przyszły wcześniej, ubrane w dżinsy i bluzy. Tylko Spencer nadal nie zdjęła szpitalnej piżamy. Miała poszarzałą cerę, ciemnofioletowe podkowy pod błękitnymi oczami i siniaka na ostro zarysowanej szczęce. — Wszystko w porządku? — wykrzyknęła Aria. Nikt jej nie powiedział, że Spencer została ranna. Spencer lekko pokiwała głową i za pomocą małego pilota przy poręczy łóżka podniosła trochę wyżej zagłówek. — Czuję się o niebo lepiej niż wczoraj. Podobno ludzie różnie reagują na wdychanie większych ilości dymu. Aria się rozejrzała. W pokoju unosił się duszący zapach chlorowego wybielacza. W rogu zauważyła monitor pokazujący rytm pracy serca Spencer. Na małej chromowanej umywalce stało pudełko z gumowymi rękawiczkami. 26 Ściany miały seledynowy kolor, a koło okna wisiał plakat demonstrujący, jak przeprowadzać samodzielnie comiesięczną kontrolę piersi. Oczywiście, jakiś dzieciak tuż obok ryciny przedstawiającej kobiecą pierś dorysował penisa. Emily przycupnęła na malutkim dziecięcym krzesełku pod

oknem. Miała zmierzwione włosy i popękane wargi. Wierciła się ciągle, bo jej muskularne ciało pływaczki nie mieściło się na taboreciku. Hanna stała przy drzwiach i opierała się o tabliczkę przypominającą o obowiązku używania przez personel szpitalny lateksowych rękawiczek. Patrzyła na przyjaciółki lśniącymi, pustymi oczami. Wyglądała tak, jakby od zeszłej nocy jeszcze bardziej zeszczuplała. Wąskie ciemne dżinsy zwisały jej z bioder. Aria bez słowa wyciągnęła ze swojej torby ze skóry jaka kawałek sztandaru należący niegdyś do Ali i rozłożyła go na łóżku Spencer. Dziewczyny zbliżyły się i spojrzały na niego. Materiał pokrywały rysunki wykonane lśniącą srebrną farbą. Rozpoznały logo Chanel, monogram LV znajdujący się zawsze na torbach od Louisa Vuittona i imię Ali napisane pękatymi literami. W rogu widniała kamienna studnia życzeń z drewnianym zadaszeniem i wiadrem na kołowrocie. Aria przesunęła palcem po konturze studni. Jakoś nie potrafiła wyczytać z tych rysunków żadnej widocznej na pierwszy rzut oka wskazówki, która pomogłaby rozwiązać tajemnicę zabójstwa Ali. Właściwie bardzo podobne rysunki można było znaleźć na innych fragmentach sztandaru z kapsuły czasu. Spencer dotknęła brzegu tkaniny. — Zupełnie zapomniałam, że Ali zawsze pisała takimi

pękatymi literami. 27 Hannę przeszył dreszcz. — Widok tego pisma sprawia, że czuję wśród nas jej obecność. Podniosły głowy i spojrzały po sobie z niepokojem. Oczywiście w tej samej chwili pomyślały: „Tak jak kilka godzin temu, kiedy znalazłyśmy ją w lesie". I nagle zaczęły mówić wszystkie naraz. — Musimy... — zaczęła Aria. — Co my... — wyszeptała Hanna. — Lekarz powiedział... — syknęła Spencer pół sekundy później. Zamilkły i popatrzyły po sobie z policzkami bladymi jak poduszka pod głową Spencer. Potem odezwała się Emily: — Musimy coś zrobić. Ali gdzieś tam jest. Musimy się dowiedzieć gdzie. Czy któraś z was słyszała, że szukają jej w lesie? Mówiłam glinom, że ją widziałyśmy, ale nawet się nie ruszyli, żeby to sprawdzić! Serce Arii zabiło szybciej. Spencer patrzyła na Emily z niedowierzaniem. — Powiedziałaś glinom? - powtórzyła, odsuwając z oczu

pasmo blond włosów o popielatym odcieniu. — Oczywiście — rzuciła cicho Emily. — Ale... Emily... — No co? — odburknęła Emily. Gapiła się na Spencer, tak jakby na czole przyjaciółki wyrósł bawoli róg. — Em, miałyśmy halucynacje. Tak powiedzieli lekarze. Ali ni e ż yj e. Emily otworzyła szeroko oczy. -Ale przecież wszystkie ją widziałyśmy. Twierdzisz, że niby wszystkie miałyśmy takie same zwidy? 28 Spencer nawet nie drgnęła powieka. Minęło kilka pełnych napięcia sekund. Z korytarza dobiegło głośne piknięcie. Za drzwiami ktoś przesuwał łóżko szpitalne na skrzypiących kółkach. Emily jęknęła. Zaróżowiły się jej policzki. Spojrzała na Hannę i Arię. — Nie uważacie, że naprawdę spotkałyśmy Ali. — To mogła być ona, faktycznie — odparła Aria, siadając na wózku dla niepełnosprawnych stojącym przy drzwiach do małej łazienki. — Ale Emily, lekarz powiedział mi, że to wszystko przez nadmiar dymu. To chyba logiczne. Niby jak udałoby się jej

zniknąć? — No właśnie — zawtórowała jej Hanna cicho. — I gdzie się niby ukrywała przez te wszystkie lata? Emily uderzyła dłońmi w uda tak mocno, że aż zatrząsł się stojący obok stojak na kroplówki. — Hanna, twierdziłaś, że kiedy ostatnim razem ty tu leżałaś, obok twojego łóżka stanęła Ali. Może wcale ci się to nie śniło? Hanna wbiła w podłogę obcas swojego zamszowego kozaka. Miała niewyraźną minę. — Hanna była w śpiączce, kiedy widziała Ali — wtrąciła się Spencer. — To był tylko sen. Emily niezrażona pokazała na Arię. — A ty wyprowadziłaś wczoraj kogoś z lasu. Jeśli nie Ali, to kogo? Aria wzruszyła ramionami i bezwiednie zacisnęła dłonie na uchwytach przy kołach wózka. Za wielkim oknem wstawało słońce. Na parkingu stały rzędami lśniące bmw, mercedesy i audi. To zadziwiające, że po tej wariackiej nocy wszystko wydawało się teraz takie zwyczajne. — Sama nie wiem — przyznała. — W lesie było tak ciemno. No i... o cholera. — Włożyła dłoń do kieszeni torby. — Wczoraj znalazłam to. 29

Otworzyła dłoń i pokazała im pierścionek z jasnoniebieskim kamieniem i emblematem szkoły. Wszystkie od razu go rozpoznały. Po wewnętrznej stronie wygrawerowano: „IAN THOMAS". Ten sam pierścionek miał na palcu łan, kiedy tydzień wcześniej znalazły w lesie jego rzekomo martwe ciało. — Leżał na ziemi - wyjaśniła. — Nie wiem, jakim cudem policja go nie znalazła. Emily westchnęła. Spencer wydawała się zdezorientowana. Hanna wyrwała Arii pierścionek z ręki i podniosła do światła nad łóżkiem Spencer. — Może zsunął mu się z palca, kiedy uciekał? — Co z nim zrobimy? — zapytała Emily. — Oddamy policji? — Na pewno nie — zaprotestowała natychmiast Spencer. — Od razu pomyślą, że najpierw zobaczyłyśmy ciało lana w lesie, zmusiłyśmy policję do przeszukania terenu, a jak nic nie znaleźli, to nagle v o i l à !, ni stąd, ni zowąd znajdujemy pierścionek. Od razu zaczną nas podejrzewać. Trzeba było tego w ogóle nie ruszać. To dowód rzeczowy. Aria założyła ręce na piersi. — A niby skąd miałam to wiedzieć? I co mam teraz zrobić? Odnieść go tam, gdzie go znalazłam? — Nie — pouczyła ją Spencer. — Pożar zmusi policję do

wznowienia poszukiwań w lesie. Jeszcze zobaczą, że się tam kręcisz, i zaczną zadawać pytania. Teraz po prostu go zatrzymaj. Emily wierciła się niecierpliwie na krześle. — Spotkałaś Ali po znalezieniu pierścionka, zgadza się? — Sama już nie wiem — przyznała się Aria. Próbowała przywołać w pamięci te szaleńcze chwile w lesie. Ale 30 wspomnienia coraz bardziej się rozmywały. — Właściwie nawet jej nie dotknęłam... Emily wstała. — Powariowałyście do reszty? Czemu nie wierzycie własnym oczom? — Em — uspokoiła ją Spencer. — Trochę za bardzo się ekscytujesz. — Nieprawda! — zawołała Emily, a jej policzki zrobiły się tak purpurowe, że widać było na nich każdego piega. Ich rozmowę przerwał gwałtowny dzwonek dobiegający z sąsiedniej sali i krzyki pielęgniarek. Słychać było pospieszne kroki. Arii zrobiło się słabo. Od razu pomyślała, że to wezwanie do kogoś, kto umiera. Kilka chwil później na oddziale znowu zapanowała cisza. Spencer chrząknęła. — Najważniejsze to ustalić, kto wywołał ten pożar. I na tym

skupi się w tej chwili policja. Zeszłej nocy ktoś próbował nas zabić. — Nie ktoś — poprawiła ją szeptem Hanna. —On i. Spencer spojrzała na Arię. — Gdy dotarłyśmy wczoraj do mojego domku, skontaktowałyśmy się z łanem. Opowiedział nam wszystko. Twierdzi, że to Jason i Wilden zabili Ali. Wszystkie nasze przypuszczenia okazały się uzasadnione, a oni na pewno spróbują uciszyć nas na zawsze. Aria oddychała ciężko, bo właśnie przypomniała sobie nowy szczegół. — Wczoraj w nocy w lesie widziałam tego podpalacza. Spencer podniosła się i spojrzała na nią oczami wielkimi jak spodki. -Co? 31 — Widziałaś twarz!? — wykrzyknęła Hanna. — Niewyraźnie. Aria zamknęła oczy i próbowała przywołać w pamięci to, co zobaczyła. Jak tylko znalazła pierścionek lana, zauważyła kogoś przemykającego chyłkiem przez las, ledwie kilka metrów od niej. Choć nie widziała twarzy pod naciągniętym na głowę kapturem,

ten ktoś od pierwszej chwili wyglądał znajomo. Kiedy zdała sobie sprawę, co ta osoba zamierza zrobić, sparaliżował ją strach. Nie miała siły, żeby mu się przeciwstawić. W ciągu kilku sekund płomienie zaczęły się rozprzestrzeniać po leśnym poszyciu, docierając prawie pod jej stopy. Czuła na sobie wyczekujące spojrzenia przyjaciółek. — Ten ktoś miał kaptur — powiedziała. - Ale nie mam wątpliwości, że to... Nagle urwała, bo drzwi zaskrzypiały głośno i powoli się otworzyły. W progu stanęła jakaś postać, oświetlona od tyłu światłem z korytarza. Na widok tej twarzy Aria o mało nie zemdlała. „Nie panikuj", upomniała się w myślach i nagle zakręciło się jej w głowie. Stała przed nią jedna z osób, przed którą ostrzegały wiadomości od A. Właśnie jego Aria prawie na pewno widziała w lesie. Był to jeden z zabójców Ali. Inspektor Darren Wilden. — Cześć, dziewczyny. Wilden wszedł wyprostowany. Miał błyszczące zielone oczy, a jego twarz o regularnych rysach zaczerwieniła się od mrozu. Dopasowany mundur policyjny podkreślał jego wysportowaną sylwetkę. Zatrzymał się przy łóżku Spencer i dopiero wtedy dostrzegł

przerażenie na twarzach dziewczyn. 32 — Co jest? Spojrzały po sobie spanikowane. Wreszcie Spencer zdobyła się na odwagę. — Wiemy, co pan zrobił. Wilden oparł dłonie na poręczy łóżka i o mało nie przewrócił stojaka z kroplówką. — Słucham? — Właśnie wezwałam pielęgniarkę — powiedziała Spencer głośniej dobrze ustawionym głosem, którego często używała, kiedy występowała na scenie w szkolnych przedstawieniach. — Zadzwoni po ochronę, zanim zdąży pan nas skrzywdzić. Wiemy, że to pan wzniecił pożar. I wiemy nawet dla cz e go . Wilden zmarszczył czoło. Na jego szyi pulsowała żyła. Serce Arii biło tak głośno, że nie słyszała innych dźwięków w sali. Wszyscy zamarli. Im dłużej Wilden na nie patrzył, tym większe napięcie odczuwała Aria. Wreszcie Wilden przestąpił z nogi na nogę. — Pożar w lesie? — Cichutko prychnął, jakby nie wierzył własnym uszom. — Mówicie poważnie? — Widziałam, jak pan kupował propan w centrum

handlowym — powiedziała Hanna drżącym głosem. Stała wyprężona jak struna. — Wkładał pan trzy beczki do samochodu. Tyle wystarczy, żeby podpalić las. Niby czemu nie widziałyśmy pana w czasie akcji ratunkowej? Przecież przyjechał cały komisariat. — Widziałam, jak pan odjeżdżał swoim samochodem spod domu Spencer — dodała Emily, przyciągając kolana do klatki piersiowej. — Jakby pan uciekał z miejsca zbrodni. Aria rzuciła Emily zdumione spojrzenie. Zeszłej nocy nie widziała żadnego wozu policyjnego, który odjeżdżałby 33 spod domu Spencer. Wilden oparł się o mały metalowy zlewozmywak w rogu sali. — Dziewczyny. Dlaczego miałbym podpalać las? — Żeby zatuszować to, co pan zrobił Ali — powiedziała prosto z mostu Spencer. — Razem z Jasonem. Emily odwróciła się do Spencer. — On nic nie zrobił Ali. Ali żyje. Wilden drgnął i spojrzał na Emily. Potem popatrzył na pozostałe dziewczyny, tak jakby wbiły mu nóż w plecy. — Naprawdę wierzycie, że próbowałem was skrzywdzić? — zapytał.

Wszystkie przytaknęły. Wilden pokręcił głową. — Próbuję wam pomóc. — Ale odpowiedziała mu cisza. — Jezu. No dobra. Wczoraj, kiedy wybuchł pożar, odwiedzałem wujka. W czasach licealnych mieszkałem u niego, a teraz poważnie zachorował. — Włożył rękę do kieszeni kurtki i wyciągnął z niej kawałek papieru. — Proszę. Wszystkie się nachyliły. Wilden pokazywał im rachunek z apteki. — Za trzy dziewiąta wykupiłem lekarstwa na receptę dla wujka. Słyszałem, że pożar wybuchł o dziesiątej. Kamera w sklepie na pewno mnie zarejestrowała. Niby w jaki sposób mogłem się znaleźć w dwóch miejscach jednocześnie? Nagle w całym pomieszczeniu rozszedł się intensywny zapach wody kolońskiej Wildena. Arii zakręciło się w głowie. Czy to możliwe, że to nie Wildena widziała wczorajszej nocy w lesie? — A jeśli chodzi o propan — mówił dalej Wilden, muskając koniuszkami palców bukiet kwiatów na nocnym 34 stoliku przy łóżku Spencer — to kupiłem go dla Jasona DiLaurentisa, do jego domku nad jeziorem w górach Pocono. On ma teraz urwanie głowy, a ponieważ od dawna się przyjaźnimy, postanowiłem mu pomóc.

Aria spojrzała na przyjaciółki, wzburzona nonszalanckim tonem głosu Wildena. Kiedy poprzedniej nocy dowiedziała się, że Jason i Wilden przyjaźnili się w liceum, wydawało się jej, że odkryła wielki sekret. A teraz, w świetle dnia i w obliczu jego wyznania, jej odkrycie wydało się jej takie banalne. — Natomiast jeśli twierdzicie, że ja i Jason zrobiliśmy coś Alison... — Wilden urwał. Stał przed małym stolikiem na kółkach, na którym była karafka z wodą i dwa kubki ze styropianu. Wyglądał na zupełnie zbitego z tropu. — To jakieś szaleństwo. Jason to jej brat! Naprawdę uważacie, że byłby zdolny do czegoś takiego? Aria już chciała otworzyć usta, żeby zaprotestować. Zeszłej nocy Emily znalazła stary rejestr z czasów, kiedy w budynku hotelu Radley mieściła się klinika psychiatryczna. W księdze nazwisko Jasona pojawiało się wiele razy. Poza tym naśladowca A. raz po raz dawał jej do zrozumienia, że Jason coś ukrywa, najprawdopodobniej jakieś informacje na temat swoich konfliktów z Ali. Również od A. Emily się dowiedziała, że Jenna i Jason pokłócili się, kiedy widziała ich w oknie w domu Cavanaughów. Aria nie chciała wierzyć w winę Jasona. W zeszłym tygodniu poszła z nim na kilka randek, spełniając w ten sposób swoje największe marzenie z czasów szkoły

podstawowej. Ale kiedy pojechała do jego domu w Varmouth w piątek, on zachowywał się tak, jakby postradał zmysły. 35 Wilden kręcił głową, wyraźnie nie wierząc własnym uszom. Wyglądał na tak oszołomionego tym, co właśnie usłyszał, że Aria zastanawiała się, czy w SMS-ach od A. tkwiło choćby maleńkie ziarnko prawdy. Pytająco spojrzała na przyjaciółki. Na ich twarzach też malowało się zupełne zdezorientowanie. Wilden zamknął drzwi do sali, odwrócił się i spojrzał na nie wzrokiem pełnym nienawiści. — Niech zgadnę — wyszeptał. — Ten, kto podszywa się pod A., nakładł wam tych głupot do głowy? — A. naprawdę istnieje — Emily nie dawała za wygraną. Od jakiegoś czasu Wilden powtarzał, że ten, kto podpisuje się jako A., to tylko jakiś nieszkodliwy żartowniś. — Tobie też zrobił zdjęcia — mówiła dalej. Zaczęła gorączkowo szukać czegoś w kieszeniach. Wyciągnęła telefon i otworzyła wiadomość ze zdjęciem Wildena wychodzącego z konfesjonału. Aria zauważyła, że pod zdjęciem widniał podpis: „Każdy ma coś na sumieniu, co nie?". — Spójrz. — Emily podsunęła mu telefon pod nos. Wilden gapił się na ekran z niezmienionym wyrazem

twarzy. — Nie wiedziałem, że chodzenie do kościoła to przestępstwo. Nie odrywając od niego wzroku, Emily włożyła telefon z powrotem do kieszeni. Zapadła głucha cisza. Wilden ścisnął palcami skórę u nasady nosa. Arii wydawało się, że z pokoju ktoś wypompował powietrze. — Słuchajcie, muszę wam powiedzieć, po co w ogóle tu przyszedłem. — Jego tęczówki tak pociemniały, że teraz wydawały się zupełnie czarne. — Musicie przestać rozpowiadać, że widziałyście Alison. 36 Dziewczyny spojrzały po sobie zakłopotane. Spencer uniosła w górę brew i wydawała się wręcz urażona. Jakby chciała powiedzieć: „A nie mówiłam?". Oczywiście, pierwsza wyrwała się do ataku Emily. — Mamy skłamać? — Nie widziałyście jej — Wilden mówił metalicznym głosem. — Jak nie przestaniecie tego powtarzać, zwrócicie na siebie niepotrzebnie uwagę. Pamiętacie, jak ogłosiłyście wszem wobec, że widziałyście ciało lana, i co was za to spotkało. W tym wypadku będzie dziesięć razy gorzej. Aria odchyliła się lekko do tyłu i schowała dłonie w rękawach

swetra. Wilden przemawiał do nich jak szef komisariatu do dealerów kokainy. Przecież nie zrobiły nic złego. — To nie fab— zaprotestowała Emily. — Ona potrzebuje naszej pomocy. Wilden uniósł ręce w geście kapitulacji. Jego rękawy zsunęły się trochę, ukazując wytatuowaną ośmioramienną gwiazdę. Emily też ją zauważyła. Sądząc po przymrużonych oczach i zmarszczonym nosie, Emily nie była wielką fanką tatuaży. — Zdradzę wam pewien pilnie strzeżony sekret — powiedział Wilden, zniżając głos. — Właśnie przysłano na komisariat wyniki badań DNA zwłok znalezionych w dziurze pod domem Ali. I okazało się, że ciało należało do Alison. Ona nie żyje. Więc róbcie, co wam każę, dobra? Naprawdę zależy mi tylko na tym, żeby was chronić. A potem wyciągnął swój telefon, wyszedł z sali i zatrzasnął za sobą drzwi. Styropianowe kubki na stoliku chybotały się jeszcze przez chwilę. Aria popatrzyła na przyjaciółki. Spencer miała mocno zaciśnięte usta. Hanna nerwowo obgryzała paznokieć. Emily mrugała swoimi 37 wielkimi zielonymi oczami, jakby z oszołomienia zabrakło jej słów.

— I co teraz? — wyszeptała Aria. Emily jęknęła, Spencer majstrowała coś przy kroplówce, a Hanna wyglądała tak, jakby zaraz miała zemdleć. Wszystkie misternie skonstruowane hipotezy w jednej chwili rozwiały się jak dym. Dosłownie. Może to nie Wilden rozniecił ogień. Ale przecież Aria widziała kogoś w lesie. A to niestety oznaczało tylko jedno. Ten, kto zapalił pierwszą zapałkę, nadal przebywał na wolności. Ten, kto próbował je zabić, wymknął się i pewnie tylko czekał na dogodną okazję, żeby zaatakować po raz kolejny. 38

3 DLACZEGO DOWIADUJĘ SIĘ O TYM OSTATNIA? Kiedy zamglone styczniowe słońce znikało za horyzontem, Spencer wyszła na podwórze za domem, żeby ocenić zasięg zniszczeń poczynionych przez pożar. Obok niej stała jej mama. Jej makijaż się rozmazał, a po podkładzie zostały tylko plamy. Rozwichrzone włosy świadczyły o tym, że dziś rano nie zajęła się nią jej fryzjerka Uri. Po chwili dołączył do nich tata Spencer, tym razem bez słuchawki od telefonu w uchu, z którą nigdy się nie rozstawał. Dolna warga drżała mu lekko, jakby z całych sił powstrzymywał płacz. Wszystko wokół było zniszczone. Rozłożyste, wysokie drzewa stały teraz poczerniałe, z połamanymi gałęziami. Nad ich wierzchołkami unosiła się szara, cuchnąca mgiełka. Z młyna został właściwie sam szkielet. Jego ramiona odpadły, a wokół walały się okruchy zdobiących go niegdyś witraży. Cały trawnik wokół domu był poorany 39 koleinami pozostawionymi przez koła wozów strażackich i karetek. Wszędzie walały się niedopałki papierosów, puste kubki po kawie, a nawet puszka po piwie — ślady obecności gapiów, którzy zgromadzili się tłumnie i kręcili się wokół domu

Hastingsów jeszcze długo po tym, jak Spencer zawieziono do szpitala. Serce Spencer pękło na tysiąc kawałków dopiero na widok zrównanego z ziemią domku, zbudowanego w tysiąc siedemset pięćdziesiątym szóstym roku. W dawnych czasach służył jako stodoła, dopiero potem zaadaptowano go do celów mieszkalnych. Wprawdzie połowa konstrukcji wydawała się nietknięta przez ogień, ale zewnętrzne drewniane panele, niegdyś w kolorze wiśniowym, teraz nabrały barw toksycznej szarości. Dach zupełnie się zapadł, okna ze szkła ołowiowego popękały w drobny mak, a z drzwi frontowych została tylko kupka popiołu. Pusta skorupa po domku miała w ścianach tyle otworów, że widać było przez nie całe wnętrze. Na podłodze z brazylijskiego drewna wiśniowego stała ogromna kałuża wody, którą strażacy gasili pożar. Łóżko z baldachimem, kanapy z miękkiej skóry i mahoniowy stolik do kawy nadawały się tylko na śmietnik. Podobnie jak biurko, przy którym zeszłej nocy Spencer, Emily i Hanna zasiadły, żeby skontaktować się przez Skype'a z łanem i poznać prawdę o zabójstwie Ali. Tylko że teraz okazało się, że Jason i Wilden wcale jej nie zabili. A Spencer znowu nic nie wiedziała. Odwróciła wzrok od domku. Oczy zaczęły jej łzawić od toksycznych oparów wciąż unoszących się w powietrzu.

Spojrzała w to miejsce, gdzie razem z przyjaciółkami upadły na ziemię, kiedy uciekły z domku ogarniętego płomieniami. Wyglądało dokładnie tak jak reszta podwórka. 40 Podeptaną, zwiędniętą trawę pokrywała warstwa sadzy i śmieci. Nie było w tym miejscu nic szczególnego, co świadczyłoby o tym, że właśnie tam stała Ali. Ale przecież wc ale j ej ta m n ie było - to tylko halucynacje spowodowane przez wdychany dym. Wiele miesięcy temu robotnicy znaleźli przecież ciało Ali na podwórku przy dawnym domu DiLaurentisów. — Tak mi przykro — wyszeptała Spencer, kiedy kilka czerwonych dachówek z hukiem zsunęło się z resztek dachu domku na ziemię. Pani Hastings powoli sięgnęła po rękę Spencer. Tata położył jej dłoń na ramieniu. W jednej chwili rodzice objęli ją ramionami i mocno przycisnęli do siebie. Czuła pulsujące w nich emocje. — Nie wiem, co byśmy zrobili, gdyby coś ci się stało — mówiła pani Hastings przez łzy. — To nie ma znaczenia. - W głosie pana Hastingsa było słychać łkanie. — Wszystko mogłoby się spalić do szczętu. Najważniejsze, że tobie nic się nie stało.

Spencer przytuliła się z całych sił do rodziców, a głos uwiązł jej w gardle, które nadal ją bolało od dymu. Przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny rodzice zachowywali się wobec niej po prostu wspaniale. Przez całą noc czuwali przy jej łóżku, w napięciu obserwując, jak jej klatka piersiowa unosi się i opada z każdym ciężkim oddechem. Wołali pielęgniarkę, kiedy tylko Spencer poprosiła o coś do picia, o środki przeciwbólowe czy dodatkowy koc. Kiedy następnego dnia po południu wypisano ją ze szpitala, zabrali ją do jej ulubionej cukierni w Old Hol-lis i kupili duże lody z syropem klonowym. Zaszła w nich diametralna zmiana. Zawsze traktowali ją przecież jak 41 niechciane dziecko, któremu z łaski pozwalali mieszkać w swoim domu. A kiedy niedawno przyznała się, że pracę nagrodzoną Złotą Orchideą ukradła swojej siostrze Melissie, właściwie ją wyklęli. Teraz niestety mieli już powód, żeby jej nienawidzić. Spencer dobrze wiedziała, że kiedy tylko powie im całą prawdę, ich troska i czułość znikną w jednej chwili. Przycisnęła ich mocno do siebie, ciesząc się tą ostatnią chwilą, kiedy w ogóle się do niej odzywają. Nie było sensu grać na zwłokę. Prędzej czy później i tak

musiałaby im powiedzieć. Zrobiła krok do tyłu i wyprostowała plecy. — Muszę wam o czymś powiedzieć — zaczęła. Pełne dymu powietrze paliło jej gardło. — Coś na temat Alison? — Głos pani Hastings drżał. — Bo jeśli tak, to... Spencer pokręciła energicznie głową i przerwała mamie. — Nie, chodzi o coś innego. Spojrzała w górę, na błękitne niebo poprzecinane czarnymi gałęziami. Nagle słowa popłynęły same. Spencer opowiadała, jak babcia Nana Hastings nie zostawiła jej żadnych pieniędzy w testamencie, a Melissa zasugerowała, że Spencer adoptowano. Jak zarejestrowała się na stronie internetowej pomagającej odszukać biologicznych rodziców, a dwa dni później dostała wiadomość, że odnaleziono jej prawdziwą matkę. Jak bardzo podobała się jej wizyta w Nowym Jorku u Olivii Caldwell i jak zdecydowała się na przeprowadzkę na stałe do tego miasta. Spencer nie przerywała swojego monologu, bo wiedziała, że jeśli tylko na chwilę zamilknie, wybuchnie płaczem. Nie miała śmiałości, żeby spojrzeć na rodziców. Nie 42 chciała widzieć na ich twarzach wyrazu rozczarowania i

klęski. — Zostawiła wizytówkę swojego pośrednika nieruchomości, więc zadzwoniłam do niego i podałam mu numer konta z oszczędnościami przeznaczonymi na moje studia, żeby zapłacić depozyt i czynsz za pierwszy miesiąc - mówiła dalej, podkurczając palce w szarych wysokich butach. Ledwo wydobywała z siebie słowa. Po poszarzałej od sadzy ziemi przemknęła wiewiórka. Tata jęknął. Mama zamknęła oczy i przycisnęła dłonie do czoła. Serce Spencer przestało bić. N o to zacz yn a m y. Wszcząć operację: Już nie jesteś naszą córką. — Domyślacie się, co się stało - westchnęła, patrząc na stojący niedaleko patio wysoki karmnik dla ptaków. Od kiedy wyszli przed dom, żaden ptak nie ośmielił się do niego przylecieć. Oczywiście ten pośrednik współpracował z Olivią. Wyczyścili konto i zniknęli - dokończyła opowieść z ciężkim sercem. Na podwórku panowała zupełna cisza. Słońce prawie całkowicie już zaszło, a w półmroku domek wyglądał jak relikt z dawnej epoki. Czarne okna przypominały oczodoły w czaszce. Spencer spojrzała na rodziców. Tata zbladł jak ściana. Mama z zapadniętymi policzkami wyglądała tak, jakby połknęła coś kwaśnego. Spojrzeli po sobie zdenerwowani, a potem rozejrzeli

się niespokojnie, jakby się bali, że gdzieś jeszcze stoją furgonetki stacji telewizyjnych. Dziennikarze przez cały dzień podjeżdżali pod dom i próbowali wypytać Spencer, c z y to p r a wd a, że widziała Ali. Tata wziął głęboki wdech. — Spencer, pieniądze nie mają znaczenia. Spencer nie wierzyła własnym uszom. 43 - Możemy przecież dowiedzieć się, kto je zabrał i na jakie przesłał konto - wyjaśniła pani Hastings, nerwowo zacierając ręce. - I pewnie nawet je odzyskamy. - Mama uniosła wzrok na wiatrowskaz stojący na dachu domu. -Zresztą... mogliśmy się spodziewać, że stanie się coś takiego. Spencer zmarszczyła czoło. Przez chwilę miała wrażenie, że jej mózg uległ uszkodzeniu z powodu dymu, który jeszcze unosił się w powietrzu. - Jak to? Tata przestąpił z nogi na nogę i spojrzał na mamę. - Już dawno temu powinniśmy byli powiedzieć jej prawdę — wymamrotał. - Nie sądziłam, że tak to się skończy - mruknęła mama Spencer, wzruszając ramionami. Zrobiło się tak zimno, że z jej

ust wydobywały się kłęby pary. - Jaką prawdę? — Spencer domagała się wyjaśnień. Serce waliło jej jak młotem. Z każdym wdechem czuła zapach spalonego drewna. - Wejdźmy do domu - powiedziała pani Hastings, choć widać było, że myśli o czymś innym. - Okropnie tu zimno. - Jaką prawdę? - powtórzyła z naciskiem Spencer. Nie miała zamiaru nigdzie iść, póki nie usłyszy odpowiedzi. Mama milczała przez chwilę. Z wnętrza spalonego domku dobiegło głośne skrzypienie. Wreszcie pani Hastings usiadła na jednym z wielkich kamieni, którymi ozdobione było podwórko. - Kochanie, Olivia cię urodziła. Spencer otworzyła szeroko oczy. -Co? 44 — W p e wn ym s en si e cię urodziła — poprawił żonę pan Hastings. Spencer cofnęła się o krok. Pod jej butem z trzaskiem pękła gałązka. — Więc naprawdę mnie adoptowano? Olivia nie kłamała? „To dlatego czuję się tak odmienna od was? To dlatego zawsze faworyzowaliście Melissę, bo ja nie jestem waszą prawdziwą córką?"

Pani Hastings obracała na palcu pierścionek z trzykaratowym brylantem. Gdzieś w oddali, w lesie pękła gałąź i z hukiem upadła na ziemię. - Nie sądziłam, że akurat dziś przyjdzie nam o tym rozmawiać. Żeby się uspokoić, wzięła głęboki oddech, potrząsnęła dłońmi, jakby pozbywała się złej energii, i uniosła głowę. Pan Hastings energicznie zacierał dłonie w rękawiczkach. Nagle Spencer zorientowała się, że nie mają pojęcia, od czego zacząć. W niczym nie przypominali rodziców, których znała Spencer zawsze opanowanych i sprawujących kontrolę nad wszystkim. - W czasie porodu Melissy doszło do komplikacji. -Pani Hastings bębniła palcami w śliski, mokry kamień. Jej wzrok powędrował w stronę ulicy. Jakaś honda zwolniła przed ich domem. Od rana ciekawscy sąsiedzi jeździli w tę i z powrotem po ślepej uliczce. — Lekarze obawiali się, że kolejny poród może stanowić dla mnie poważne zagrożenie. Ale my chcieliśmy mieć jeszcze jedno dziecko, więc znaleźliśmy matkę zastępczą. Użyliśmy moich komórek jajowych i... no wiesz czego... od taty. — Spuściła wzrok, jakby ze wstydu nie potrafiła wypowiedzieć słowa 45 „sperma". — Ale potrzebowaliśmy kobiety, która donosi ciążę

i urodzi nam dziecko, ciebie. I znaleźliśmy 01ivię. — Poddaliśmy ją gruntownym badaniom, żeby sprawdzić, czy jest zdrowa. — Pan Hastings usiadł obok żony na kamieniu, ledwie zauważając, że jego szyte ręcznie mokasyny od A. Testoniego zanurzyły się w pełnym sadzy błocie. — Spełniała wszystkie nasze oczekiwania i chciała cię dla nas urodzić. Ale pod koniec ciąży zaczęła... stawiać żądania. Domagała się więcej pieniędzy. Groziła, że ucieknie do Kanady i zabierze cię z sobą. — Więc zapłaciliśmy jej więcej - dokończyła pani Hastings, nie owijając w bawełnę. Ukryła twarz w dłoniach. -Oczywiście, ostatecznie oddała cię nam. Ale... kiedy zdaliśmy sobie sprawę, jak zaborcza potrafi być, postanowiliśmy uniemożliwić jej jakikolwiek kontakt z tobą. Postanowiliśmy, że zachowamy to w sekrecie i nigdy nie powiemy ci prawdy, bo uważamy cię za nasze dziecko. — Zdaje się, że nie do wszystkich to dotarło — powiedział pan Hastings, pocierając szpakowate skronie. W jego kieszeni zadzwonił telefon, wydając kilka pierwszych taktów V symfonii Beethovena. Nie odebrał. — Na przykład do babci. Uważała, że to nienaturalne, i nigdy nam tego nie wybaczyła. Kiedy w testamencie zapisała pieniądze tylko „prawowitym wnukom", powinniśmy byli wyjawić prawdę. Pewnie Olivia od dawna

czekała na taką okazję. Wiatr ustał, a wokół zapanowała pełna napięcia cisza. Psy Hastingsów, Rufus i Béatrice, drapały w drzwi, jakby chciały wyjść na podwórko i podsłuchać, o czym rozmawia cała rodzina. Spencer patrzyła na rodziców. Państwo Hastingsowie wyglądali jak siedem nieszczęść, jakby 46 to wyznanie wyssało z nich wszystkie siły. Na pewno nie rozmawiali na ten temat od wielu lat. Spencer patrzyła to na mamę, to na tatę, próbując poukładać jakoś w głowie wszystko, czego się właśnie dowiedziała. Rozumiała poszczególne słowa, ale nie potrafiła ich posklejać w sensowną całość. — Więc to Olivia mnie urodziła — powtórzyła powoli. Przeszył ją dreszcz, choć wiatr nadal nie wiał. - Tak - potwierdziła pani Hastings. - Ale to m y jesteśmy twoją rodziną. Należysz do n a s. - Tak bardzo chcieliśmy, żebyś się urodziła, a Olivia była dla nas jedyną szansą — powiedział pan Hastings, patrząc w górę na fioletowe chmury. - Ostatnio zupełnie zapomnieliśmy o tym, ile znaczymy dla siebie nawzajem. Po tym, co przeszłaś w związku z łanem, Alison i tym pożarem... - Pokręcił głową, patrząc w zamyśleniu na domek w ruinie i spalony las. Nad ich głowami

krążyła wrona, kracząc głośno. - Powinniśmy byli cię wspierać. Nie chcieliśmy, żebyś myślała, że cię nie kochamy. Mama wzięła Spencer za rękę i uścisnęła ją z czułością. — A może... powinniśmy zacząć jeszcze raz? Myślisz, że nam się uda? Wybaczysz nam? Wiatr przywiał ponownie drażniący zapach dymu. Kilka poczerniałych liści przefrunęło na podwórze przy dawnym domu DiLaurentisów, zatrzymując się przy wykopanej w połowie dziurze w ziemi, gdzie znaleziono ciało Ali. Spencer bezwiednie obracała wokół nadgarstka szpitalną bransoletkę, którą zapomniała zdjąć. Czuła jednocześnie współczucie i gniew. Przez ostatnie pół roku rodzice krok po kroku pozbawiali ją kolejnych przywilejów. Nie pozwolili jej wprowadzić się do domku, gdzie zamieszkała 47 Melissa, odebrali jej karty kredytowe, sprzedali jej samochód i właściwie traktowali ją jak powietrze. Miała ochotę krzyczeć: „I słusznie, że nie czułam się jak część waszej rodziny! I słusznie, że mnie nie wspieraliście!". A teraz po prostu chcieli przejść nad tym wszystkim do porządku dziennego? Mama zagryzła wargi i ścisnęła w dłoniach gałązkę, którą podniosła z ziemi. Tata wyglądał tak, jakby nie oddychał. Teraz

wszystko leżało w rękach Spencer. Mogła postanowić, że nigdy im nie wybaczy, mogła tupać nogą i wpaść w szał... ale przecież widziała ból i wyrzuty sumienia na ich twarzach. Byli z nią szczerzy. Naprawdę pragnęli jej przebaczenia. A czy nie tego właśnie chciała najbardziej na świecie? Rodziców, którzy będą ją kochać? — Tak — powiedziała wreszcie. — Wybaczam wam. Bodzice westchnęli z ulgą i przytulili ją mocno do siebie. Tata pocałował ją w czubek głowy. Jego skóra pachniała wodą kolońską Kiehl's. Spencer poczuła się tak, jakby jej dusza opuściła ciało. Jeszcze dzień wcześniej, kiedy odkryła z przerażeniem, że oszczędności przeznaczone na jej studia zniknęły co do centa, wydawało się, że jej życie legło w gruzach. Była pewna, że to kolejna sprawka A. Ze została ukarana za to, że nie dołożyła wszelkich starań, żeby znaleźć prawdziwego zabójcę Ali. Tymczasem okazało się, że utrata tych pieniędzy była czymś najlepszym, co mogło się jej przydarzyć. Kiedy rodzice odsunęli się trochę i patrzyli z dumą na Spencer, ona uśmiechnęła się do nich nieśmiało. Chcieli z nią być. N ap r a wd ę chcieli z nią być. Nagle kolejny 48

podmuch wiatru przyniósł znajomy zapach... myd ł a wan ilio we go , takiego, jakiego używała Ali. Spencer zamarła. Przed oczami stanął jej obraz Ali pokrytej sadzą i duszącej się dymem. Zamknęła oczy, próbując uwolnić się od tej wizji. N i e. Ali nie żyła. To wszystko tylko jej się wydawało. Koniec kropka. 49 4 CZY U PRĄDY MOŻNA KUPIĆ KAFTAN BEZPIECZEŃSTWA? Kiedy zapach świeżo palonej kawy ze Starbucksa popłynął w górę schodami, Hanna Marin leżała jeszcze w łóżku, delektując się ostatnimi minutami słodkiego lenistwa. Za chwilę musiała zacząć zbierać się do szkoły. W tle ryczała jakaś piosenka nadawana przez MTVa. Pinczer Dot drzemał w swoim koszyku od Burberry. Hanna właśnie pomalowała sobie paznokcie różowym lakierem od Diora. Teraz rozmawiała przez telefon ze swoim nowym chłopakiem Mikiem Montgomerym. — Dzięki za prezenty z Avedy. Spojrzała na nowe kosmetyki, które ustawiła na nocnym stoliku. Wczoraj, kiedy wychodziła ze szpitala, Mike podarował jej kosz pełen luksusowych produktów odstresowujących,

między innymi chłodzącą maseczkę pod oczy, krem do ciała o zapachu ogórkowo-miętowym i przyrząd do masażu. Hanna od razu wypróbowała wszystkie, 50 szukając panaceum, które pomogłoby jej wyrzucić z pamięci widok ognia i zmartwychwstałej Ali. Lekarze orzekli, że Ali była halucynacją wywołaną dymem, ale Hanna mogłaby przysiąc, że naprawdę ją widziała. Właściwie Hanna czuła się zdruzgotana, kiedy okazało się, że to tylko zwidy. Po tych wszystkich latach nadal chciałaby, żeby Ali na własne brązowe oczy zobaczyła, jak bardzo Hanna się zmieniła. Kiedy ostatni raz się widziały, Hanna była pulchnym brzydkim kaczątkiem - zdecydowanie największą wieśniarą w całej grupie - a Ali bezustannie robiła przytyki do jej wagi, fatalnego uczesania i pryszczy. Nawet Ali się me śniło, że któregoś dnia Hanna przeistoczy się w szczupłego, zachwycającego i powszechnie lubianego łabędzia. Czasem Hannie wydawało się, że jej transformacja zostanie przypieczętowana dopiero wtedy, gdy Ali da jej swoje błogosławieństwo. Ale teraz szansa na to zupełnie zniknęła. - Cała przyjemność po mojej stronie - odparł Mike, wyrywając Hannę z zamyślenia. - Poza tym ostrzegam, że wysłałem kilka

postów na Twitterze dla dziennikarzy czekających pod szpitalem. Żeby mogli skupić się na czymś innym niż pożar. - Jakich postów? - zapytała Hanna z niepokojem, bo czuła, że Mike coś knuje. - „Hanna Marin negocjuje z MTV warunki wzięcia udziału w telewizyjnym reality show" - wyrecytował Mike. „Zaproponowano jej fortunę". - Nieźle. Odetchnęła z ulgą i zaczęła machać dłońmi, żeby wysuszyć lakier na paznokciach. 51 - Napisałem też coś o sobie: „Mike Montgomery odrzuca zaproszenie na randkę od chorwackiej modelki". - Nie poszedłeś na randkę? - zachichotała Hanna zalotnie. — Tak nie zachowywał się Mike Montgomery, którego znałam. - Na co komu chorwacka modelka, kiedy się chodzi z Hanną Marin? - zapytał Mike. Hanna aż się trzęsła z rozkoszy. Gdyby kilka tygodni temu ktoś jej powiedział, że będzie chodzić z Mikiem Montgomerym, pewnie ze zdumienia połknęłaby gumę do żucia. Poderwała Mike'a tylko dlatego, że o jego względy starała się także jej przyszła przyrodnia siostra Kate. Ale w miarę upływu czasu

bardzo go polubiła. Kiedy dostrzegła jego lodowato błękitne oczy, różowe usta, które aż się prosiły, by je całować, i doceniła jego rubaszne poczucie humoru, przestał być dla niej tylko młodszym bratem Arii Montgomery, desperacko starającym się o popularność. Wstała, podeszła do szafy i musnęła palcami kawałek sztandaru z kapsuły czasu, który należał do Ali. Zabrała go ze szpitala, kiedy Aria nie patrzyła. Nie miała najmniejszych wyrzutów sumienia. Przecież trofeum n ie n ale ż ał o do Arii. - Podobno znowu dostajecie wiadomości od A. — powiedział Mike, zmieniając nagle ton na bardzo poważny. - Ja niczego nie dostałam — odparła zgodnie z prawdą Hanną. Od kiedy kupiła nowego iPhone'a i zmieniła numer, nie przyszedł do niej ani jeden SMS od A. Była to miła odmiana w stosunku do poprzedniego A. Jak się okazało, była to dawna najlepsza przyjaciółka Hanny Mona Vanderwaal, co Hanna z całych sił próbowała wymazać z pamięci. - I miejmy nadzieję, że tak już zostanie. 52 - Daj mi znać, jeśli będziesz potrzebowała pomocy — zaoferował się Mike. - No wiesz, gdyby trzeba było komuś skopać tyłek...

— Ach — Hanna promieniała dumą. Do tej pory żaden chłopak nie chciał bronić jej honoru. Posłała mu całusa przez telefon, obiecała, że po południu spotka się z nim na latte w kafeterii, i się rozłączyła. Powlokła się do kuchni na śniadanie, szczotkując swoje długie kasztanowe włosy. W kuchni pachniało herbatą miętową i świeżymi owocami. Jej przyszła macocha Isabel i Kate już siedziały przy stole, jedząc z miseczek melona z twarożkiem. Hannie trudno byłoby wymyślić danie, które przyprawiałoby ją o większe mdłości niż ta mieszanka. Kiedy zobaczyły Hannę w progu, zerwały się na równe nogi. — Jak się czujesz!? — wykrzyknęły w tej samej chwili. - Super — odparła Hanna rzeczowo, przyciskając szczotkę do głowy. Pewnie Isabel już się zbierało na wymioty. Bała się zarazków i uważała, że nie wolno się czesać w pobliżu jedzenia. Hanna usiadła na pustym miejscu i sięgnęła po dzbanek z kawą. Isabel i Kate wróciły na swoje miejsca. Zapadła niezręczna cisza, jakby Hanna przerwała im w połowie jakąś ważną rozmowę. Pewnie ją obmawiały. Niczego więcej nie należało się po nich spodziewać. Tata poznał Isabel wiele lat wcześniej. Nawet Ali miała okazję

poznać i ją, i Kate kilka miesięcy przed swoim zaginięciem. Ale do Rosewood przeprowadziły się dopiero wtedy, gdy mama Hanny przeniosła się do Singapuru, a tata dostał pracę w Filadelfii. Hanna uważała za skandal już to, że tata chciał poślubić pielęgniarkę o imieniu 53 Isabel, amatorkę sztucznej opalenizny. Nie sięgała do pięt jej mamie, pięknej, szykownej i odnoszącej sukcesy zawodowe kobiecie. Na domiar złego Isabel zabrała z sobą swoją wysoką i chudą córkę w wieku Hanny. Tego Hanna już nie mogła znieść. Przez dwa tygodnie od ich przyjazdu musiała codziennie wysłuchać wiązanki przebojów z Idola, wyśpiewywanych przez Kate pod prysznicem, wąchać cuchnącą odżywkę do włosów z surowego jajka, która rzekomo zapewniała włosom Kate połysk i zdrowie, a także wysłuchiwać niekończących się pochwał, jakimi jej tata nagradzał każdy, najbardziej nawet bzdurny sukces Kate, jakby to ona, a nie Hanna, była jego prawdziwą córką. Nie wspominając o tym, że Kate zyskała sympatię nowych dam dworu Hanny, Naomi Zeigler i Riley Wolfe, a potem powiedziała Mike'owi, że Hanna poderwała go, żeby wygrać zakład. No dobrze, musiała przyznać, że kilka tygodni wcześniej na przyjęciu w domu Spencer poinformowała zebranych, że Kate

ma opryszczkę. Może więc teraz rachunki się wyrównały. — Melona? — zapytała Kate słodkim głosikiem, przysuwając Hannie miskę swoimi irytująco szczupłymi rękami. — Nie, dzięki — odpowiedziała Hanna głosem słodkim jak sztuczny miód. Na imprezie z okazji otwarcia hotelu Radley niby zawarły rozejm, a Kate nawet się uśmiechnęła, kiedy zobaczyła Hannę z Mikiem. Ale przecież Hanna nie miała zamiaru zacieśniać z nią więzów. Kate westchnęła. — Ojej — wyszeptała, przysuwając sobie poranne wydanie „Gońca Filadelfijskiego", otwarte na stronie z felietonami. 54 Próbowała przewrócić stronę, zanim Hanna zobaczy nagłówki, ale się spóźniła. W gazecie opublikowano duże zdjęcie Hanny, Spencer, Emily i Arii na tle płonącego lasu. „Na ile kłamstw jeszcze im pozwolimy!?", krzyczał jeden nagłówek. „Najlepsze przyjaciółki Alison twierdzą, że ona powstała z martwych". - Tak mi przykro, Hanno. - Kate zakryła zdjęcie miseczką z twarożkiem. - W porządku - warknęła Hanna, próbując ukryć zażenowanie.

Czy ci dziennikarze poupadali na głowy? Naprawdę nie mieli ważniejszych tematów? Poza tym - halo! halo! -pod wpływem dymu widzi się różne rzeczy! Kate włożyła do ust kawałek melona. - Chcę ci pomóc, Han. Gdybyś potrzebowała, żebym pogadała z dziennikarzami, powiedziała coś do kamery albo coś w tym stylu, chętnie to zrobię. - Dzięki - rzuciła sarkastycznie Hanna. Ale z tej Kate dziwka. Sprzedałaby się, byle tylko znaleźć się w centrum uwagi. Hanna zauważyła nagle zdjęcie Wildena na stronie z felietonami. Fotografię podpisano pytaniem: „Czy policja w Rosewood rzeczywiście robi wszystko, co w jej mocy?". O, ten artykuł na pewno warto przeczytać. Być może Wilden nie zabił Ali, ale z pewnością przez ostatnie tygodnie zachowywał się co najmniej dziwnie. Kiedy któregoś ranka podwoził Hannę do domu po jej porannym joggingu, dwukrotnie przekroczył prędkość i nieomal wjechał w samochód nadjeżdżający z przeciwka. I z taką determinacją żądał, żeby dziewczyny przestały powtarzać, że Ali żyje, bo w przeciwnym razie... Naprawdę chciał je chronić 55

czy miał swoje powody, by milczały na temat Ali? A jeśli Wilden był niewinny, to kto podłożył ogień? I dlaczego? — Hanno, świetnie, że już wstałaś. Hanna się odwróciła. Tata stał w progu, ubrany w marynarkę i spodnie w prążki. Nie zdążył jeszcze wysuszyć włosów. — Możemy z tobą chwilę porozmawiać? — zapytał, nalewając sobie kawy. Hanna odłożyła gazetę na stół. Jacy „my"? Pan Marin podszedł do stołu i odsunął krzesło. Gdy przesuwał je po wykafelkowanej podłodze, rozległ się pisk. — Kilka dni temu dostałem e-maila od doktora Atkinsona. Patrzył na Hannę, jakby powinna znać tego kogoś. — A kto to jest? — zapytała wreszcie. — Szkolny pedagog — wtrąciła się Isabel tonem wszystkowiedzącej matrony. — Bardzo miły. Kate spotkała się z nim, kiedy zwiedzała szkołę. Każe uczniom mówić sobie po imieniu. Hanna z trudem powstrzymała pogardliwe prychnięcie. Czy ta naiwniaczka Kate postanowiła podlizać się wszystkim pracownikom szkoły w czasie swojego pierwszego obchodu? — Doktor Atkinson twierdzi, że obserwował cię w szkole — mówił dalej tata. — Niepokoi się o ciebie, Hanno. Podejrzewa, że

cierpisz na zespół stresu pourazowego po śmierci Alison i po tym wypadku. Hanna lekko kołysała filiżanką, którą trzymała w dłoni. Resztka kawy wirowała na dnie. — Zespół stresu pourazowego dotyczy żołnierzy na wojnie. 56 Pan Marin obracał cienki platynowy pierścionek, który nosił na palcu prawej dłoni. Dostał go od Isabel. Po ślubie chciał przenieść go na lewą dłoń. Idiotyczny pomysł. - Jak się okazuje, może się przydarzyć każdemu, kogo spotkało coś strasznego - wyjaśnił tata. - Często objawia się zimnymi potami, palpitacjami serca i innymi symptomami. Ofiary nie przestają przeżywać tragicznych wydarzeń. Hanna oglądała słoje drewna na kuchennym blacie. No dobra, miewała takie objawy i wciąż powracała pamięcią do chwili, kiedy Mona przejechała ją samochodem. Ale przecież to by zrobiło wrażenie na każdym. - Ja akurat świetnie się czuję - zaszczebiotała Hanna. - Najpierw niespecjalnie przejąłem się tym e mailem -mówił dalej tata, jakby w ogóle nie słuchał córki. - Ale wczoraj, w szpitalu, zanim cię wypisano, zadałem kilka pytań psychiatrze. Zimne poty i palpitacje to niejedyne symptomy stresu

pourazowego. Może objawiać się na wiele innych sposobów. Na przykład złymi nawykami żywieniowymi, które powoli wyniszczają zdrowie. -Nie mam żadnych problemów z jedzeniem - odburknęła Hanna. Nagle wpadła w panikę. - Przecież sami widzicie, że cały czas coś jem. Isabel chrząknęła i spojrzała znacząco na Kate, która okręciła kosmyk swoich kasztanowych włosów wokół palca. - Ale przecież... - Spojrzała na Hannę swoimi ogromnymi błękitnymi oczami. - Sama mi się przyznałaś, że masz problemy. Hanna nie mogła uwierzyć własnym uszom. -P owied zi ała ś i m? 57 Kilka tygodni temu, w chwili słabości, Hanna wyznała Kate, że czasem prowokuje wymioty. — Uznałam, że tak będzie lepiej dla ciebie — wyszeptała Kate. — Przysięgam. — Psychiatra dodał jeszcze, że notoryczne łganie to także ważny objaw — ciągnął pan Marin. — Najpierw twierdziłaś, że widziałaś w lesie zwłoki lana Thomasa, a teraz wspólnie z przyjaciółkami twierdzicie, że spotkałyście Alison. To mi przypomniało o wszystkich kłamstwach, którymi nas

częstowałaś. Zeszłej jesieni uciekłaś z naszej wspólnej kolacji, żeby pojechać na jakiś szkolny bal. Ukradłaś Percocet z kliniki leczenia poparzeń, kradłaś biżuterię w butiku Tiffany'ego, rozbiłaś auto swojego chłopaka, a nawet rozpowiedziałaś wszystkim w klasie, że Kate ma... — Nie dokończył, jakby wstydził się wymówić słowo „opryszczka". — Doktor Atkinson zasugerował, że może powinnaś na kilka tygodni odciąć się od tego szaleństwa. Wyjechać gdzieś, gdzie zdołasz się zrelaksować i skupić na swoich problemach. Hanna uśmiechnęła się promiennie. — Na przykład na Hawaje? Tata zagryzł wargi. — Nie... Raczej do jakiejś specjalistycznej kliniki. -Do k ąd ? Hanna tak energicznie odstawiła filiżankę na stół, że gorąca kawa wylała się i oparzyła ją w palec wskazujący. Pan Marin sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej broszurę. Na zdjęciu na okładce dwie dziewczyny spacerowały po łące, a w tle zachodziło słońce. Obie miały fatalnie ufarbowane włosy i grube nogi. Na dole strony widniał napis wykonany pismem z zawijasami: Zacisze Addison-Stevens. 58 - To najlepsza klinika w kraju — wyjaśnił tata. - Leczą tam różne schorzenia, od problemów z nauką przez anoreksję i

bulimię, zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne po depresję. Poza tym to niedaleko stąd. W Delaware, blisko granicy stanu. Mają tam specjalny oddział dla osób w twoim wieku. Hanna patrzyła niemo na wieniec z suszonych kwiatów, który Isabel powiesiła na ścianie, kiedy tylko objęła dowództwo w domu. Wieniec zastąpił o wiele bardziej elegancki zegar z nierdzewnej stali, należący do pani Marin. - Nie mam żadnych problemów - pisnęła Hanna. -Nie mam zamiaru dać się zamknąć w domu wariatów. - To nie dom wariatów - włączyła się do rozmowy Isabel. Potraktuj to miejsce jako... spa. Niektórzy nazywają je oazą dobrego samopoczucia. Hanna miała ochotę skręcić opalony na pomarańczowo kark Isabel. Jej przyszła macocha powinna sprawdzić w słowniku znaczenie słowa „eufemizm". Niektórzy żartobliwie nazywali dzielnicę Rerlitz - szare, rozpadające się osiedle mieszkaniowe na rogatkach Rosewood — Berlitz-Ritz, ale nikt nie traktował tej nazwy poważnie. - Może to właściwy moment, żeby uciec z Rosewood? — wtrąciła się Kate tonem osoby, która wie najlepiej. - Szczególnie przed dziennikarzami. Tata Hanny pokiwał głową.

- Wczoraj musiałem przegonić faceta, który kręcił się wokół domu. Próbował zrobić ci zdjęcie w sypialni za pomocą teleobiektywu. - A wieczorem dzwonił ktoś, kto się chciał dowiedzieć czy udzielisz wywiadu dla telewizji — dodała Isabel. 59 — Zapowiada się, że będzie coraz gorzej — podsumował tata. — Nie martw się - pocieszała ją Kate, nadal jedząc melona. — Naomi, Riley i ja wciąż tu będziemy, jak wrócisz. — Ale... Hanna nie dokończyła. Jak jej tata mógł się nabrać na te głodne kawałki? Owszem, skłamała parę razy. Ale zawsze miała jakiś dobry powód. Zeszłej jesieni uciekła z kolacji w Le Bec-Fin, bo dostała od A. informację, że Sean Ackard, zaraz po rozstaniu z nią, poszedł na Bal Lisa z jakąś inną dziewczyną. Rozpuściła informację, że Kate ma opryszczkę, bo się bała, że ona opowie wszystkim o jej bulimii. Wielkie rzeczy. Przecież to nie oznaczało automatycznie, że ma zespół stresu pourazowego. Cała sytuacja tylko potwierdziła, jak bardzo oddaliła się od swojego taty. Kiedy rodzice Hanny byli jeszcze małżeństwem, Hanna i jej tata byli nierozłączni. Ale potem zjawiła się Isabel z Kate. A Hanna okazała się nikomu niepotrzebna, jak niemodna

kiecka z poprzedniego sezonu. Dlaczego tata tak jej nienawidził? Nagle podskoczyło jej ciśnienie. Oc z ywi ści e. To przecież sprawka A. Wstała od stołu i o mało nie strąciła na podłogę dzbanka z miętową herbatą. — Tego e-maila nie napisał doktor Atkinson, tylko ktoś inny. Ktoś, kto chce mnie skrzywdzić. Isabel złożyła dłonie na stole. — Niby komu na tym zależy? Hanna z trudem przełknęła ślinę. -A. Kate zakryła usta dłonią. Tata odstawił filiżankę na stół. 60 — Hanno — powiedział głosem przedszkolanki. — To Mo n a była A. Ale ona już nie żyje, pamiętasz? — Nie — zaprotestowała Hanna. — Ktoś inny udaje A. Kate, Isabel i pan Marin spojrzeli po sobie z niepokojem, jakby Hanna zamieniła się w nieprzewidywalne, dzikie zwierzę, które trzeba uśpić strzałem w tyłek. — Kochanie... — próbował ją uspokoić pan Marin. — To, co mówisz, nie ma sensu. — Tego właśnie chce A.! — krzyczała Hanna. - Dlaczego mi nie wierzycie!? Nagle zakręciło się jej w głowie. Jej nogi zupełnie zdrętwiały,

a w uszach słyszała tylko szum. Ściany zbliżyły się, a miętowy zapach herbaty drażnił jej żołądek. W okamgnieniu znowu stała na parkingu przed szkołą. Auto Mony jechało wprost na nią, z reflektorami jarzącymi się jak dwoje oczu szaleńca. Jej dłonie zaczęły się pocić. Paliło ją w gardle. Za kierownicą zobaczyła Monę z ustami wygiętymi w diabolicznym uśmiechu. Hanna zakryła twarz, przygotowując się na uderzenie. Usłyszała czyjś krzyk. Po kilku sekundach zdała sobie sprawę, że to ona krzyczy. Scena zniknęła jej sprzed oczu tak szybko, jak się pojawiła. Kiedy Hanna otworzyła oczy, leżała na podłodze z dłońmi na klatce piersiowej. Miała rozpaloną, mokrą twarz. Kate, Isabel i pan Marin stali nad nią i patrzyli z troską znad uniesionych brwi. Dot, pinczer Hanny, zawzięcie lizał jej kostki. Tata pomógł jej usiąść na krześle. — Naprawdę uważam, że tak będzie najlepiej — powiedział łagodnie. 61 Hanna chciała protestować, ale wiedziała, że nie ma to większego sensu. Oparła czoło o blat stołu. Była roztrzęsiona i skołowana. Wszystkie dźwięki w jej uszach nabierały ostrości i wyrazistości. Lodówka mruczała cicho. Gdzieś za oknem warczał silnik ciężarówki. Ale pośród wszystkich tych dźwięków

usłyszała coś jeszcze. Zjeżyły się jej włosy na karku. Może i wpadła w obłęd, ale mogłaby przysiąc, że właśnie usłyszała... ś mie ch . Brzmiał tak, jakby ktoś chichotał, zadowolony z tego, że wszystko przebiega zgodnie z planem. 62

5 DUCHOWE PRZEBUDZENIE W poniedziałek rano Byron zaproponował Arii, że podwiezie ją do szkoły swoją antyczną hondą civic, bo jej subaru nadal stało w warsztacie. Aria przerzuciła na tylne siedzenie plik slajdów, kilka sfatygowanych podręczników i stos papierzysk. Na podłodze przed siedzeniem dla pasażera walały się puste kubki po kawie, opakowania po batonikach sojowych i mnóstwo paragonów ze sklepu Słoneczna Dolina, gdzie sprzedawano ekologiczne towary dla dzieci i gdzie Byron i Meredith coraz częściej robili zakupy. Byron przekręcił kluczyk w stacyjce i stary diesel niemrawo obudził się do życia. Z głośników na cały regulator popłynął acid jazz. Aria spojrzała na poskręcane i poczerniałe drzewa na podwórku. Nad lasem unosiły się gdzieniegdzie kłęby dymu, a w niektórych miejscach jeszcze tlił się ogień. Żółta taśma opasująca drzewa zabraniała wstępu do lasu, który wciąż był zbyt niebezpiecznym miejscem. Aria usłyszała w porannych wiadomościach, że 63 policja przeczesuje las, poszukując odpowiedzi na pytanie, kto mógł podłożyć ogień. Zeszłej nocy dzwonił do niej policjant z

Rosewood, pytając, kogo widziała w lesie z kanistrem benzyny. Ale skoro okazało się, że to na pewno nie był Wilden, Aria nie miała za wiele do powiedzenia. Pod tym wielkim kapturem mogła się kryć każda twarz. Aria wstrzymała oddech, kiedy mijali posiadłość w stylu kolonialnym należącą do rodziny lana Thomasa. Trawnik pokrywał szron, flaga na czerwonej skrzynce na listy była podniesiona, a na podjeździe leżało kilka rozrzuconych ulotek. Na bramie do garażu widniał świeżo namalowany napis: „Morderca". Taką samą farbą wykonano napis na bramie w domu Hastingsów. Zupełnie bezwiednie Aria sięgnęła do wewnętrznej kieszeni swojej torby ze skóry jaka i odnalazła pierścionek lana. Wczoraj kusiło ją, żeby oddać go Wildenowi - nie chciała brać za to znalezisko odpowiedzialności — ale Spencer miała rację. Policjanci przeoczyli ten pierścionek w czasie przeczesywania lasu. Mogli zacząć podejrzewać, że to Aria go tam podłożyła. Czemu jednak go nie znaleźli? Może wcale nie przeszukali lasu? A gdzie podziewał się łan? Dlaczego przekazał im fałszywe informacje? I dlaczego nie zauważył zniknięcia swojego pierścionka? Aria nie chciała uwierzyć, że tak po prostu zsunął mu się z palca. Jej zdarzało się to tylko wtedy, gdy myła pędzle po skończeniu obrazu, a i tak od razu zauważała, że pierścionek

spadł. Czy to możliwe, że łan nie żył, a pierścionek spadł mu z palca, kiedy ktoś zabrał jego zwłoki, wtedy gdy Aria i jej przyjaciółki pobiegły po Wildena? Ale w takim razie z kim rozmawiały przez Skype'a? 64 Westchnęła głośno, a Byron spojrzał na nią z niepokojem. Tego dnia wyglądał szczególnie niechlujnie. Jego przerzedzone ciemne włosy sterczały na wszystkie strony. Pomimo chłodu nie miał na sobie płaszcza, a na łokciu grubego wełnianego swetra widać było wielką dziurę. Aria rozpoznała ten sweter. Ojciec kupił go w czasie ich pobytu na Islandii. W jednej chwili pożałowała, że w ogóle wyjechali z Rejkiawiku. — Jak sobie radzisz? — zapytał łagodnie Ryron. Aria wzruszyła ramionami. Minęli grupkę dzieci z podstawówki czekających na autobus na rogu ulicy. Pokazywały sobie palcami Arię, bo rozpoznały ją z telewizji. Naciągnęła na głowę kaptur obszyty sztucznym futrem. Minęli ulicę, przy której mieszkała Spencer. Przed jej domem zaparkowała ciężarówka należąca do firmy usuwającej zwalone drzewa, a za nią stał samochód policyjny. Po przeciwnej stronie ulicy Jenna Cavanaugh prowadzona przez owczarka przewodnika z gracją szła w kierunku lexusa jej mamy, omijając zamrożone kałuże.

Aria poczuła dreszcze. Jenna wiedziała o Ali więcej, niż gotowa była przyznać. Aria zastanawiała się nawet, czy Jenna ukrywa jakiś wielki sekret. Kilka dni wcześniej, w czasie przyjęcia na cześć mającego się urodzić dziecka Meredith, Jenna stała pośrodku podwórka przy domu Byrona, jakby chciała Arii coś powiedzieć. Ale kiedy Aria zapytała ją, co się stało, Jenna odwróciła się i uciekła. I chyba dość dobrze znała się z Jasonem DiLaurentisem. Ale czemu Jason wpadł do niej w zeszłym tygodniu i zrobił jej karczemną awanturę? I czemu A. tak bardzo zależało na tym, żeby ona i jej przyjaciółki dowiedziały się o tym, jeśli Jason naprawdę nie miał nic wspólnego ze śmiercią swojej siostry? 65 - Inspektor Wilden mówił mi, że na własną rękę szukałyście zabójcy Ali — powiedział Byron swoim chropawym głosem tak głośno, że Aria aż się poderwała. — Kochanie, jeśli łan jej nie zabił, policja dowie się, kto to zrobił. - Podrapał się w kark. Ten gest zawsze świadczył o jego zdenerwowaniu. - Martwię się o ciebie. Ella też. Aria poczuła ukłucie w sercu, kiedy tata wypowiedział imię mamy. Jesienią jej rodzice podjęli decyzję o separacji i teraz mieli już nowych partnerów. Unikała spotkań z Ellą, od kiedy ta

zaczęła spotykać się z Xavierem, zwichrowanym psychicznie artystą, który podrywał również Arię. I choć trudno było nie zgodzić się z tatą, Aria tkwiła w śledztwie w sprawie Ali po uszy i nie miała najmniejszego zamiaru rezygnować z udziału w nim. - Może poczujesz się lepiej, jak z kimś o tym pogadasz? — Byron nie dawał za wygraną, choć Aria uparcie milczała. Ściszył muzykę. — Możesz opowiedzieć mi wszystko o... no wiesz, spotkaniu z Alison. Minęli farmę, na której w zagrodzie stało sześć wyniosłych białych alpak. Przejechali obok supermarketu. W głowie słyszała tylko głos Wildena: „Musicie przestać rozpowiadać, że widziałyście Alison". Coś w jego zachowaniu nie dawało jej spokoju. Wydawał się taki... agresywny. - Sama już nie wiem, co widziałyśmy - przyznała Aria bez przekonania. — Chciałabym wierzyć, że pod wpływem dymu miałyśmy halucynacje. Ale dlaczego wszystkie w tej samej chwili widziałyśmy Ali? Czy to nie dziwne? Byron włączył migacz i skręcił w prawo. - Bardzo dziwne. - Napił się kawy z kubka z logo uniwersytetu. - Pamiętasz, jak kilka miesięcy temu pytałaś mnie, czy duchy mogą wysyłać SMS-y? 66

Aria wyrzuciła z pamięci tamtą rozmowę, ale pamiętała, jak powiedziała Byronowi o pierwszej wiadomości przysłanej przez Monę jako A. Zanim jeszcze znaleziono ciało Ali na podwórzu przy jej domu, Aria zastanawiała się, czy to duch Ali przysyła te wiadomości zza grobu. — Niektórzy wierzą, że umarli nie zaznają spoczynku, póki nie przekażą żyjącym jakiejś ważnej wiadomości. — Byron zatrzymał się na światłach za toyotą prius, która na zderzaku miała nalepkę reklamującą jakąś akcję ekologiczną z hasłem „ZIEMIA TO GRUNT". — Co masz na myśli? — Aria wyprostowała plecy. Przejechali obok Wieży Zegarowej. Tak się nazywało luksusowe osiedle domków z własnym polem golfowym. Potem minęli niewielki park. Kilku odważnych mieszkańców Rosewood w ciepłych kurtkach wyprowadzało psy na spacer. Byron westchnął głośno. — Chodzi mi o to, że... śmierć Alison to zagadka. Aresztowano zabójcę, ale nikt nie wie, co tak naprawdę się wydarzyło. A wy byłyście przecież na miejscu zbrodni. Jej ciało leżało tam przez kilka lat. Aria wyjęła tacie kubek z ręki i napiła się kawy. — Więc twierdzisz... że to mógł być jej duch?

Byron wzruszył ramionami i skręcił w prawo. Kiedy zbliżyli się do szkoły, zwolnił za szeregiem autobusów. — Może. — Myślisz, że ona chce nam coś przekazać? — zapytała z niedowierzaniem Aria. — I uważasz, że to nie łan? Byron pokręcił energicznie głową. — Wcale tego nie powiedziałem. Po prostu pewnych wydarzeń nie sposób wytłumaczyć racjonalnie. 67 Du ch . Czy tata nie uległ za bardzo wpływowi tej nawiedzonej Meredith? Ale kiedy Aria spojrzała na twarz taty, zauważyła jego mocno zaciśnięte usta. Zmarszczył brwi i znowu podrapał się w kark. Mówił zupełnie serio. Nagle w jej głowie pojawiło się mnóstwo pytań. Dlaczego duch Ali miałby je nawiedzać? Czego nie dokończyła za życia? I co niby Aria miała teraz zrobić? Nim jednak zdążyła wymówić choć słowo, ktoś zapukał w okno po stronie pasażera. Aria nawet nie zauważyła, że zaparkowali przy wejściu do szkoły. Troje reporterów stało przed samochodem, robiąc zdjęcia i przyciskając twarze do szyby. — Panno Montgomery!? — zawołała jakaś kobieta tak głośno, że słychać ją było wewnątrz auta.

Aria z desperacją spojrzała na nich, a potem na tatę. ™ Zignoruj ich — poradził. — Biegnij. Aria wzięła głęboki wdech, otworzyła drzwi i zaczęła przeciskać się przez tłum. Błyskały flesze. Reporterzy coś mówili. Za nimi Aria dostrzegła uczniów szkoły perwersyjnie zafascynowanych zamieszaniem. — Naprawdę widziała pani Alison!? — wołali dziennikarze. — Wie pani, kto podłożył ogień? Czy pożar wywołano, żeby ukryć jakiś kluczowy dowód w sprawie? Słysząc ostatnie pytanie, Aria się odwróciła, ale nie powiedziała ani słowa. — Czy to pani podłożyła ogień!? — zawołał jakiś ciemnowłosy mężczyzna po trzydziestce. Reporterzy zbliżyli się jeszcze bardziej. — Oczywiście, że nie! — krzyknęła Aria w panice. 68 Rozpychając się łokciami, przecisnęła się przez tłum, wyszła na schody i otworzyła pierwsze drzwi do budynku. Prowadziły na tyły szkolnej auli. Drzwi zamknęły się za nią z trzaskiem. Aria odetchnęła z ulgą i się rozejrzała. W wielkim pomieszczeniu z wysokim sufitem nie było nikogo. W rogu poukładano łódki, których użyto w czasie

wystawionego przez kółko teatralne musicalu rozgrywającego się na wodach południowego Pacyfiku. Na podłodze leżały rozrzucone fragmenty partytury. Przed Arią rozciągała się widownia — wyściełane czerwonym aksamitem krzesła były złożone i puste. Panowała tu zupełna cisza. Przerażająca cisza. Kiedy podłoga zaskrzypiała, Aria zamarła. Za kurtyną mignął jakiś cień. Odwróciła się, bo w jej umyśle zaświtała potworna myśl: „To ten podpalacz, który chciał nas zabić. Jest tutaj". Ale kiedy podeszła do kurtyny, nikogo za nią nie znalazła. A może to duch Ali, który czai się gdzieś tutaj, zupełnie bezradny. Jeśli Byron miał rację i duchy nie mogły zaznać spokoju, póki nie przekazały żyjącym wszystkich ważnych informacji, to może Aria powinna znaleźć sposób, by skontaktować się z Ali. Może nadeszła pora, by jej wysłuchać. 69

6 PRZYMUSOWA WYCIECZKA Emily zatrzasnęła drzwiczki do swojej szafki w poniedziałek po południu i włożyła pod pachę podręczniki do biologii, matematyki i historii. Z jednego z zeszytów wysunął się kawałek papieru. Widniał na nim duży napis: „WYCIECZKA DO BOSTONU ORGANIZOWANA PRZEZ GRUPĘ MŁODZIEŻOWĄ ZE SZKOŁY ŚWIĘTEJ TRÓJCY". Zmarszczyła czoło. Ta karteczka leżała tu od zeszłego tygodnia, kiedy jeszcze chodziła z Isaakiem. To on zaprosił ją na tę wycieczkę. Emily dostała już nawet pozwolenie od rodziców. Uważała, że to idealny sposób, by spędzić trochę czasu sam na sam ze swoim chłopakiem. Jej plany musiały jednak ulec zmianie. Poczuła ucisk w klatce piersiowej. Aż trudno było jej uwierzyć, że jeszcze kilka dni temu była zakochana w Isa-acu na zabój, tak bardzo, że po raz pierwszy w życiu poszła z chłopakiem do łóżka. Ale potem wszystko się zmieniło, 70 i to na gorsze. Gdy Emily próbowała opowiedzieć Isaacowi o tym, jak jego mama dziwnie na nią patrzyła i docinała jej na każdym kroku, on bez namysłu zerwał z Emily i właściwie

powiedział jej, że powinna się leczyć u psychiatry. Emily usłyszała za plecami głosy kilku drugoklasistek. Chichocząc, porównywały kolory swoich błyszczyków do ust. Dlaczego dała się nabrać na zapewnienia Isaaca o miłości? Jak mogła pójść z nim do łóżka? Kiedy odnalazł ją na przyjęciu w Radleyu i przeprosił na kolanach, nie była pewna, czy chce jego powrotu. Od czasu pożaru pisał do niej SMS-y i dzwonił wielokrotnie, żeby zapytać, jak się czuje. Ale ona nie odpowiadała na jego wiadomości. Ich związek legł w gruzach. Isaac nie chciał nawet wysłuchać jej wersji wydarzeń. Teraz na samo wspomnienie o tym, co zrobili tamtego popołudnia w pokoju Isaaca, miała ochotę chwycić mydło i zmyć ten uczynek ze swojej skóry. Zmięła ulotkę w dłoni, wrzuciła do pierwszego z brzegu kosza na śmieci i poszła dalej korytarzem. Z głośników płynęła muzyka klasyczna, którą zawsze puszczano w tej szkole w czasie przerw. Na ścianach wisiały czer-wono-różowe plakaty informujące o zbliżającym się balu walentynkowym. Na schodach jak zwykle zrobił się zator, a ktoś głośno puścił bąka. Najzwyklejszy pod słońcem poniedziałek w szkole... z jednym wyjątkiem: wszyscy gapili się na Emily. Dosłownie wsz ys c y. Dwóch czwartoklasistów z drużyny

koszykarskiej wymamrotało pod nosem: „Świruska", kiedy ich mijała. Pani Booth, prowadząca kurs pisania kreatywnego, na który Emily chodziła rok wcześniej, wystawiła głowę za drzwi klasy, spojrzała na Emily szeroko 71 otwartymi oczami, a potem szybko wróciła do środka, jak mysz chowająca się w norze. Nie patrzyła na nią tylko Spencer. Wręcz manifestacyjnie odwróciła się w drugą stronę, najwyraźniej nadal wściekła na Emily za to, że powiedziała policji, że widziały Alison na podwórku. No i co z t ego? Jej przyjaciółki dały się przekonać, że doznały zbiorowej halucynacji, badanie DNA potwierdziło, że ciało odnalezione w dole należało do Ali, a całe Rosewood uważało, że Emily pomieszało się w głowie. Ona jednak widziała to, co widziała. Zeszłej nocy znowu przyśniła się jej Ali, jakby błagała podświadomość Emily, żeby zaczęła jej szukać. W pierwszym śnie Emily weszła do kościoła i zobaczyła w ostatniej ławce Ali i Isaaca, jak szeptali coś do siebie i chichotali. W następnym leżała z Isaakiem pod kołdrą w jego łóżku, dokładnie tak jak tydzień wcześniej. Usłyszeli kroki na schodach. Emily myślała, że to mama Isaaca, ale do pokoju weszła Ali. Miała twarz pokrytą sadzą i patrzyła na nich wielkimi, pełnymi

przerażenia oczami. — Ktoś próbuje mnie zabić — powiedziała, a potem zamieniła się w kupkę prochu. Ali wc al e n ie z n i k n ę ł a. Ale w takim razie... czyje ciało znaleziono w dole? I dlaczego Wilden się upierał, że zidentyfikowano ciało na podstawie badania DNA, skoro to była nieprawda? Ktoś wzniecił pożar, żeby coś ukryć. Oczywiście Wilden miał alibi, ale kto mógł zaręczyć, że te paragony z apteki należały naprawdę do niego? I czy to trochę nie dziwne, że akurat miał je pod ręką? Emily przypomniał się samochód policyjny, który odjeżdżał cichaczem spod domu Hastingsów w noc pożaru, jakby kierowcy bardzo zależało na tym, żeby nie zostać 72 zauważonym. Wildena nie było wtedy na miejscu zdarzenia... Czy aby na pewno? Weszła do pracowni biologicznej. Jak zawsze w powietrzu unosiła się mieszanka zapachów płynnego gazu z palnika Bunsena, formaldehydu i sprayu do zmywania białej tablicy. Nauczyciel, pan Heinz, jeszcze nie przyszedł, a wszyscy uczniowie zgromadzili się wokół jednej ławki pośrodku sali i patrzyli na ekran srebrnego MacBooka. Kiedy Sean Ackard zauważył Emily, zbladł i zrobił krok w tył. Lanie ller, koleżanka

Emily z drużyny pływackiej, również ją dostrzegła. Otwierała i zamykała usta jak ryba wyjęta z wody. — Lanie? — Emily czuła, że serce zaczyna jej mocniej bić. — Co jest grane? Lanie patrzyła na nią zmieszana. Po chwili pokazała palcem na laptop. Emily podeszła do komputera. Tłum ucichł i się rozstąpił. Na ekranie zobaczyła stronę internetową lokalnego dziennika. Pod zdjęciami ze szkolnego albumu przedstawiającymi Emily, Arię, Spencer i Hannę widniał wielki podpis: „BIEDNE KŁAMCZUCHY". Poniżej zamieszczono rozmazane zdjęcie wszystkich dziewczyn siedzących wokół łóżka Spencer w szpitalu i rozmawiających o czymś z zatroskanymi minami. Emily czuła, jak jej tętno galopuje. Sala, w której leżała Spencer, mieściła się na drugim piętrze, więc jakim cudem paparazzi zrobili to zdjęcie? Spojrzała jeszcze raz na swój nowy przydomek: KŁAMCZUCHA. Za plecami usłyszała zduszony chichot. Jej kolegów to b awi ło . Zrobili z Emily pośmiewisko. Odwróciła się i prawie wpadła na Bena, jej dawnego chłopaka, który również należał do drużyny pływackiej. 73

— Pewnie trzeba na ciebie uważać, kłamczucho — rzucił ze złośliwym uśmieszkiem. Dość tego. Nie patrząc na kolegów i koleżanki, szybkim krokiem wyszła z sali i pobiegła do łazienki. Podeszwy jej vansów piszczały na wypolerowanej podłodze. Na szczęście w środku nikogo nie było. W powietrzu unosił się jeszcze zapach dymu papierosowego, a z jednego kranu woda kapała do niebieskiej umywalki. Emily oparła się o ścianę i zrobiła kilka głębokich wdechów. Dlaczego to się działo? Czemu nikt jej nie wierzył? Kiedy w sobotnią noc zobaczyła w lesie Ali, jej serce wypełniła radość. Ali wró ci ł a. Ich przyjaźń mogła odżyć. I nagle, w okamgnieniu, Ali zniknęła, a wszyscy uważali, że Emily to zmyśliła. A jeśli Ali naprawdę gdzieś się ukrywała, ranna i przerażona? Czy Emily była jedyną osobą, która chciała jej pomóc? Umyła twarz zimną wodą, próbując złapać oddech. Nagle odezwał się telefon, jego dzwonek odbijał się echem od ścian łazienki. Podskoczyła i zdjęła plecak z ramion. Wyjęła telefon z przedniej kieszeni. Dostała nową wiadomość. Serce podeszło jej do gardła. Rozejrzała się w panice. Miała wrażenie, że za moment ujrzy parę oczu przyglądających się jej z

szafy na środki czystości albo zza drzwiczek którejś z kabin. Ale w łazience nie było nikogo. Kiedy spojrzała na ekran, ledwie łapała oddech. Biedna, mata Emily, i ty, i ja wiemy, że ona żyje. Pytanie brzmi: co byś zrobiła, żeby ją znaleźć? A. 74 Emily westchnęła i natychmiast odpowiedziała: Zrobię wszystko. Niemal od razu przyszła odpowiedź: Zrób dokładnie to, co każę. Powiedz rodzicom, ze jedziesz na pielgrzymkę do Bostonu. Ale ty pojedziesz do Lancaster. Więcej informacji znajdziesz w swojej szafce. W Lancaster już na ciebie czekają. Emily zmrużyła oczy. Lancaster... w stanie Pensylwania? Skąd A. wie o wycieczce do Bostonu? Przypomniała się jej ulotka leżąca teraz na dnie kubła na śmieci w korytarzu. Czy ktoś widział, jak ją wyrzucała? Czy A. szpieguje ją w szkole? I czy w ogóle A. można było zaufać? Spojrzała na ekran telefonu. „Co byś zrobiła, żeby ją znaleźć?" Pędem pobiegła na górę do swojej szafki, która znajdowała się

w pobliżu sal do nauki języków obcych. Z jednej z nich dobiegały dźwięki Marsylianki, śpiewanej przez uczniów na lekcji francuskiego. Emily wprowadziła kod i otworzyła szafkę. Na samym dnie, obok pary płetw pływackich, znalazła małą torbę z supermarketu z napisem: „Ubierz mnie", nabazgranym flamastrem z brokatem. Emily zakryła dłonią usta. Jak to się tu znalazło? Wzięła głęboki wdech, podniosła torbę i wyciągnęła z niej długą prostą sukienkę. Pod nią leżał w torbie prosty wełniany płaszcz, rajstopy i dziwne buty zapinane na haftki. Całość przypominała kostium z serialu Domek na prerii. Emily miała podobny na balu halloweenowym w piątej klasie. 75 Na samym dnie torby znalazła karteczkę. To był kolejny list napisany na starej maszynie do pisania. Jutro pojedziesz autobusem do Lancaster. Z dworca pójdziesz jakieś dwa kilometry na pótnoc, a potem skręcisz przy znaku z wozem i końmi. Zapytaj o Lucy Zook. I żebyś przypadkiem nie pojechata tam taksówką - wtedy nikt ci nie zaufa. A. Emiły przeczytała list jeszcze trzy razy. Czy wiadomość

sugerowała to, co Emiły się wydawało, że sugeruje? Wtedy zauważyła, że kartka zapisana jest też po drugiej stronie. Nazywasz się Emily Stoltzfus. Jesteś z Ohio, ale przyjechałaś do Lancaster z wizytą. Jak chcesz zobaczyć swoją przyjaciółkę, rób dokładnie to, co kazę. Aha... nie zapomnij, ze jesteś amiszką. Tak jak wszyscy w Lancaster. Viel Glück! (czyli „powodzenia" po niemiecku). A. 76

7 POWRÓT STAREJ PRZYJACIÓŁKI Kiedy rozległ się ostatni dzwonek, Spencer z uczuciem ulgi powlokła się do swojej szafki. Bolało ją całe ciało. Jej głowa wydawała się ważyć tonę. Chciała tylko, żeby ten dzień wreszcie się skończył. Rodzice zaproponowali, żeby zrobiła sobie wolne na kilka dni i odpoczęła po pożarze, ale ona chciała jak najszybciej rzucić się w wir obowiązków. Obiecała sobie, że na koniec semestru będzie miała same szóstki, choćby nie wiem co. Być może wiosną dyrekcja szkoły przywróci jej dawne prawa i pozwoli wrócić do drużyny lacrosse. To zwiększyłoby jej szanse dostania się na uczelnię. Wciąż miała czas, żeby się zgłosić do letniej szkoły na którymś z prestiżowych uniwersytetów i podjąć jakąś charytatywną pracę społeczną. Kiedy wyjęła podręcznik do literatury, ktoś pociągnął ją za rękaw żakietu. Odwróciła się, zobaczyła Andrew Campbella. Stał przed nią z rękami w kieszeniach. Długie blond włosy założył za uszy. 77 — Cześć — przywitał się. — Cz-cześć — wyjąkała Spencer. Kilka tygodni wcześniej zaczęli z sobą chodzić, ale nie

rozmawiali z sobą, od kiedy Spencer powiedziała mu, że przeprowadza się do Nowego Jorku, żeby zamieszkać blisko Olivii. Andrew próbował ją ostrzec przed Ołivią, Spencer jednak go nie posłuchała. A właściwie potraktowała go jak frajera, który się za nią ugania. Od tamtej pory nie zwracał na nią uwagi, choć spotykali się właściwie na każdej lekcji. — Wszystko w porządku? — zapytał. — Chyba tak — odparła zdawkowo. Andrew wodził palcem po przypiętej do torby plakietce z napisem: „ANDREW NA PREZYDENTA!". Rozdawał takie przypinki rok wcześniej, w czasie wyborów przewodniczącego szkoły. Wygrał wtedy ze Spencer. — Odwiedziłem cię w szpitalu, ale byłaś nieprzytomna — powiedział. — Rozmawiałem z twoimi rodzicami... — Wbił wzrok w podłogę. — Nie wiedziałem, czy chcesz mnie widzieć. — Och. — Serce Spencer zabiło mocniej. — Oczywiście, że byłoby mi miło. I... przepraszam. Za... no wiesz za co. Andrew pokiwał głową. Spencer zastanawiała się, czy już się dowiedział, co zrobiła Olivia. — Mogę do ciebie później zadzwonić? — zapytał. — Jasne — odparła Spencer i poczuła ogarniające ją pod-

ekscytowanie. Andrew niezdarnie podniósł rękę i skłonił się lekko na pożegnanie. Spencer patrzyła za nim, gdy oddalał się korytarzem, wymijając grupkę dziewczyn ze szkolnej orkiestry, 78 które trzymały futerały na skrzypce i wiolonczele. Tego dnia już dwa razy miała ochotę się rozpłakać. Czuła się jak na cenzurowanym, bo wszyscy gapili się na nią, jakby przyszła do szkoły w samych majtkach. Nareszcie spotkało ją coś przyjemnego. Przed szkołą stało kilka żółtych autobusów, strażnik w jasnopomarańczowej kamizelce kierujący ruchem i oczywiście wszędobylskie furgonetki z emblematami stacji telewizyjnych. Kamerzysta z CNN zauważył Spencer i szturchnął stojącego obok reportera. - Panno Hastings! - Obaj podbiegli do mej natychmiast. - Co pani sądzi o osobach, które wątpią w to, że widziałyście Alison w sobotę w nocy? Naprawdę ją pani spotkała? Spencer zacisnęła zęby. Szlag by trafił Emily i jej zeznania. - Nie - powiedziała prosto do kamery. - Nie widziałyśmy Ali. To było nieporozumienie. - Więc skł a mał a pani?

Reporterzy wyglądali jak rozjuszone stado zwierząt. Za plecami Spencer zatrzymało się kilku ciekawskich uczniów. Niektórzy machali do kamery, ale większość gapiła się na Spencer. Jakiś pierwszoklasista robił jej zdjęcie telefonem komórkowym. Nawet nauczyciel ekonomii pan McAdam zatrzymał się w holu i gapił się na nią przez szybę drzwi frontowych. - Niedotlenienie mózgu może powodować różnego rodzaju złudzenia - wyjaśniła Spencer, cytując lekarza pogotowia. - To samo dzieje się z ludźmi tuż przed śmiercią. -Zasłoniła dłonią obiektyw kamery. - Żadnych więcej pytań. 79 — Spencer! - zawołał jakiś znajomy głos. Spencer się rozejrzała. Jej siostra Melissa machała do niej ze srebrnego mercedesa SUV, zaparkowanego na miejscu dla gości. — Chodź! — wołała. Ura to wan a. Spencer przecisnęła się przez tłum reporterów i przeszła obok autobusów. Melissa uśmiechnęła się, kiedy Spencer wsiadła do samochodu, jakby to, że odbiera ją ze szkoły, było najzwyczajniejszym wydarzeniem pod słońcem. -Po co tu wróciłaś? - zapytała Spencer, nie owijając w bawełnę.

Nie widziała Melissy od tygodnia, kiedy niepostrzeżenie wyjechała z domu po pogrzebie babci. Mniej więcej wtedy Spencer po raz pierwszy rozmawiała z łanem przez Skype'a. Zeszłego wieczoru próbowała znowu się z nim połączyć, w nadziei że dowie się od niego czegoś na temat pożaru. Ale łan się nie zalogował. Spencer przypuszczała, że Melissa również wierzy w niewinność lana. Kiedy został aresztowany i umieszczony w więzieniu, Melissa cały czas powtarzała, że nie zasługiwał na to, żeby spędzić resztę życia za kratkami. Przyznała się nawet, że rozmawiała z nim przez telefon, kiedy siedział w więzieniu. Melissa tak szybko się spakowała i wyjechała w zeszłym tygodniu, że Spencer podejrzewała, iż jej siostra chciała opuścić Rosewood z tego samego powodu co Ian. Wiedziała za dużo na temat tego, co naprawdę stało się z Ali. Melissa włączyła silnik. Radio zaryczało. Szybko je wyłączyła. - To chyba oczywiste. Wróciłam, bo słyszałam, że znowu spotkałaś się z kimś, kto nie żyje. Poza tym chciałam 80 zobaczyć dom po pożarze. To okropne, prawda? Las... młyn... nawet domek. Spłonęło tam tyle moich rzeczy.

Spencer zwiesiła głowę. Przez całe liceum Melissa mieszkała w domku. Przechowywała w nim mnóstwo albumów rocznych, czasopism, pamiątek i ubrań. - Mama opowiadała mi też o tobie. - Melissa zaczęła wycofywać auto z miejsca na parkingu i o mało nie przejechała kamerzysty CNN, który filmował budynek szkoły. — I o tej... surogatce. Jak sobie radzisz? Spencer wzruszyła ramionami. - Przeżyłam szok. Ale teraz jest okej. Cieszę się, że poznałam prawdę. - No tak. Minęły budynek, gdzie odbywały się warsztaty z dziennikarstwa, a potem parking dla nauczycieli. Stało na nim mnóstwo samochodów, które były znacznie starsze i skromniejsze niż auta należące do uczniów. - Szkoda, że się przyznałaś, że to ja podsunęłam ci ten pomysł. Mama chciała mi urwać głowę. Naprawdę ostro mnie potraktowała. Spencer poczuła napływającą falę gniewu. Miała na końcu języka: „Ale z ciebie biedactwo!". Jakby to w ogóle można było porównać do tego, co przeżyła Spencer. Na światłach zatrzymały się za jeepem cherokee pełnym

muskularnych chłopaków w czapeczkach bejsbo-lowych. Spencer patrzyła przez chwilę na siostrę. Melissa miała papierową, ziemistą cerę, pryszcza na czole i mięśnie na szyi naprężone tak, jakby mocno zaciskała szczęki. W zeszłym tygodniu Spencer widziała na skraju lasu kogoś, kto do złudzenia przypominał jej siostrę. Ten ktoś gorączkowo czegoś szukał niedaleko tego miejsca, 81 w którym znalazły zwłoki lana. Tuż przed wybuchem pożaru Aria znalazła w lesie pierścionek należący do lana. Czy tego właśnie szukała Melissa? Ale nim Spencer zdążyła ją o to zapytać, odezwał się jej telefon. Otworzyła torebkę i wyciągnęła go. Jutro zrób sobie wolne. Pojedziemy do spa. Ja stawiam. Mama. Spencer mimowolnie pisnęła z radości. - Jadę jutro z mamą do spa! Melissa zbladła. Na jej twarzy odbijały się różne emocje. - Naprawdę? - zapytała z niedowierzaniem. - Mhm - przytaknęła Spencer i wysłała mamie odpowiedź: Dzięki! Super! Melissa uśmiechnęła się pod nosem.

- Chce kupić twoją miłość? - Nie - zaprotestowała Spencer. - To nie tak. Zapaliło się zielone światło i Melissa ruszyła. - Zdaje się, że nastąpiła zamiana ról - rzuciła niby od niechcenia i skręciła gwałtownie. - Teraz ty zostałaś ulubienicą mamy, a ja wyrodną córką. - O co ci chodzi!? - zapytała Spencer, ignorując to, że Melissa właśnie nazwała ją wyrodną córką. - Nie dogadujecie się? Spencer zacisnęła szczęki tak mocno, że słychać było, jak trzeszczy jej żuchwa. - Nieważne. 82 Właściwie Spencer miała ochotę dać sobie spokój. Melissa zawsze uwielbiała dramatyzować. Jednak ciekawość zwyciężyła. — Coś się stało? Minęły supermarket, bar, gdzie podawano najlepsze steki w mieście, i zabytkową część miasta, składającą się z odnowionych starych budynków, w których teraz mieściły się sklepy kosmetyczne, spa i biura pośrednictwa nieruchomości. Melissa westchnęła teatralnie. — Zanim lana aresztowano, Wilden przyjechał do nas do domu i wypytywał nas o noc, kiedy zniknęła Ali. Pytał, czy cały

czas spędziliśmy razem i czy nie zauważyliśmy niczego podejrzanego. — Naprawdę? Spencer nigdy nie przyznała się Melissie, że tamtego dnia podsłuchiwała ich rozmowę ze schodów. Bała się, że jej siostra wspomni coś o tym, że tuż przed zniknięciem Ali Spencer pokłóciła się z nią przed domkiem. Spencer wyparła to wspomnienie na długie lata, ale potem nieopatrznie powiedziała o nim Melissie. Wspomniała nawet, że Ali przyznała się do sekretnego związku z łanem i że droczyła się ze Spencer, która również się w nim podkochiwała. Spencer z bezsilności popchnęła Ali, a ta poślizgnęła się i uderzyła głową o kamień. Na szczęście Ali nic się wtedy nie stało. Dopiero kilka minut później ktoś inny wrzucił ją do wykopanego w połowie dołu na jej podwórku. — Powiedziałam Wildenowi, że nie zauważyliśmy niczego podejrzanego i że cały czas spędziliśmy razem — mówiła dalej Melissa. Spencer pokiwała głową. 83 - Ale potem mama zapytała, czy gdyby łan nie siedział obok, to powiedziałabym Wildenowi to samo. Najpierw twierdziłam,

że opowiedziałam całą prawdę. Ona jednak naciskała i wypsnęło mi się, że piliśmy. Mama zaczęła truć. „Musisz uważać na to, co mówisz policji", powtarzała w kółko. „Liczy się przede wszystkim prawda". Tak długo mnie maglowała, że sama już nie byłam pewna, co tak naprawdę się wtedy stało. Może obudziłam się na kilka minut, a lana nie było koło mnie. Tamtej nocy naprawdę się upiłam. Sama zresztą nie wiem, czy całą noc spędziłam w swoim pokoju, czy... - Urwała w pół zdania. Drgała jej powieka. - W końcu się złamałam. Przyznałam, że być może łan wyszedł... Choć tak naprawdę nie wiedziałam, czy tak było, czy nie. A ona na to: „No dobra, musisz powiedzieć o tym policji". Dlatego zadzwoniłyśmy po Wildena, który przyjechał na kolejną rozmowę. To było dzień po tym, jak sobie przypomniałaś, że łan przyszedł na nasze podwórko tej nocy, gdy zaginęła Ali. Moje zeznanie to był gwóźdź do trumny. Spencer otworzyła usta ze zdumienia. - Ale przecież w tym sęk - wyszeptała - że nie jestem pewna, czy widziałam lana na podwórku. Na pewno kogoś wid zia ł a m... Jednak nie dałabym głowy, że właśnie jego. Melissa skręciła w Weavertown Road, długą i wąską ulicę biegnącą wzdłuż sadów pełnych jabłoni i wielkich farmerskich gospodarstw.

- Chyba obie się pomyliłyśmy. A łan słono za to zapłacił. Spencer poprawiła się na siedzeniu i usiłowała przypomnieć sobie drugą wizytę Wildena. Poprzedniej nocy 84 odkryły, że A. to Mona Vanderwaal, która próbowała zepchnąć Spencer na dno kamieniołomu. Następnego ranka Melissa siedziała skulona na kanapie, dręczona wyrzutami sumienia. Rodzice stali z boku, z rękami skrzyżowanymi na piersiach i twarzami pełnymi rozczarowania. - Ten dzień to była jakaś masakra — powiedziała Melissa, jakby czytała Spencer w myślach. Skręciła w ulicę, przy której stał dom Hastingsów. Minęła samochody policyjne i furgonetki firm zajmujących się pracami ogrodowymi, zaparkowane przy krawężniku. Po drugiej stronie ulicy na podjeździe pod domem Cavanaughów stało auto hydraulika. W czasie ostatnich mrozów w ich domu pękła jakaś duża rura. - Zachowywałam się tak, jakbym się wstydziła, że wcześniej nie zdradziłam wszystkich szczegółów - przyznała się Melissa. Ale tak naprawdę byłam zdołowana, bo wpakowałam lana w niezłe tarapaty, choć nie miałam dowodów jego winy. A więc to dlatego Melissa okazywała tyle współczucia łanowi,

kiedy poszedł za kratki. — Powinnyśmy pójść na policję — powiedziała Spencer. Może uda się ich przekonać, żeby wycofali oskarżenie wobec lana. — Teraz nic nie wskóramy. Melissa rzuciła jej ostrzegawcze spojrzenie. Spencer miała ochotę zapytać, czy kontaktowała się z łanem. Chyba powinna, prawda? Ale kiedy Melissa wjechała na podjazd, a potem do garażu, wyglądała na całkowicie zatopioną w swoich myślach. Choć samochód już się zatrzymał, wciąż mocno zaciskała palce na kierownicy. Spencer zadała jej inne pytanie. 85 — A jak sądzisz, czemu mama kazała ci oskarżyć lana? Melissa odwróciła się i sięgnęła po swoją torebkę leżącą na tylnym siedzeniu. — Może wyczuła, że kręcę, i chciała wydobyć ze mnie całą prawdę. A może... — Melissa urwała, jakby nagle ugryzła się w język. — Może... co? — dopytywała się Spencer. Melissa wzruszyła ramionami. Przycisnęła kciuk do logo mercedesa pośrodku kierownicy. — Kto to może wiedzieć? Może czuła się winna, bo nie

należała do największych fanek Ali. Spencer zmrużyła oczy. Teraz czuła się już zupełnie skołowana. O ile wiedziała, mama lubiła Ali tak samo jak Hannę, Spencer i Arię. Jeśli ktoś nienawidził Ali, to właśnie Melissa. Ali odbiła jej lana. Melissa posłała jej nerwowy uśmiech. — Sama nie wiem, czemu ci o tym wszystkim opowiadam — rzuciła od niechcenia, poklepując Spencer po ramieniu. A potem wysiadła z samochodu. Spencer zupełnie oszołomiona patrzyła, jak Melissa przechodzi obok szafy na narzędzia taty, a potem wchodzi do domu. Czuła się tak, jakby zamiast głowy miała wypchaną walizkę, która eksplodowała, a jej zawartość rozsypała się na podłogę. Wszystko, co właśnie usłyszała, wydawało się jej czystym wariactwem. Melissa myliła się, twierdząc, że Spencer adoptowano. Pewnie i tym razem nie miała pojęcia, o czym mówi. Światło wewnątrz mercedesa wyłączyło się automatycznie. Spencer odpięła pas i wysiadła. W garażu unosił się przyprawiający o zawrót głowy zapach benzyny 86 i dymu. W bocznym lusterku mercedesa zobaczyła, że po

drugiej stronie ulicy przeszedł ktoś z ciemnymi włosami. Poczuła na sobie czyjś wzrok. Kiedy się odwróciła, nikogo nie było. Sięgnęła po telefon, żeby zadzwonić do Emily, Hanny albo Arii i zrelacjonować im swoją rozmowę z Melissą. Ale ekran komórki informował ją, że dostała nowego SMS-a. Kiedy go otworzyła, poczuła, jak zalewa ją fala lęku. Wszystkie wskazówki, które ode mnie dostałaś, powinny doprowadzić cię do celu, Kłamczucho. Ale musisz się nimi odpowiednio posłużyć. Masz szczęście, że jestem miłą osobą i po raz kolejny dam ci radę. Na twoich oczach rozgrywa się szopka... A ktoś bardzo ci bliski zna wszystkie odpowiedzi. A. 87

8 LOT HANNY NAD KUKUŁCZYM GNIAZDEM We wtorek bladym świtem tata Hanny jechał wąską drogą pośród lasu na jakimś zadupiu w stanie Delaware. Isabel, siedząca obok niego, nagle nachyliła się do przodu i pokazała coś palcem. - To tu! Pan Marin ostro skręcił i zjechał z głównej drogi na asfaltową ścieżkę. Zatrzymali się przed bramą ze strażnikiem. Tabliczka na ogrodzeniu głosiła: „ZACISZE ADDISON-STEVENS". Hanna skuliła się na tylnym siedzeniu. Siedzący obok Mike ścisnął jej dłoń. Przez pół godziny błądzili. Nawet GPS nie pomógł im w znalezieniu drogi. Automat piszczał i powtarzał: „Ponownie wyszukuję trasę!", choć wcale nie pokazywał żadnej drogi. Hanna miała nadzieję, że się okaże, iż to miejsce w ogóle nie istnieje. Chciała tylko wrócić 88 do domu, przytulić do siebie Dota i zapomnieć o tym katastrofalnym dniu. - Hanna Marin, przyjechaliśmy się zarejestrować -poinformował tata Hanny strażnika w uniformie koloru khaki i w czapeczce z napisem „Ochrona".

Strażnik sprawdził nazwisko na liście i kiwnął głową. Brama powoli się otworzyła. Wydarzenia ostatnich dwudziestu czterech godzin rozegrały się w błyskawicznym tempie. Każdy czuł się w obowiązku wtrącić swoje trzy grosze i podjąć jakąś decyzję na temat jej życia. Poczuła się jak bezradne niemowlę albo zwierzątko, które sprawia kłopoty. Po jej ataku paniki przy śniadaniu pan Marin zadzwonił do szpitala. To pewnie po raz kolejny sprawka A. Kto by się spodziewał, że w Zaciszu Addison-Stevens mogli przyjąć Hannę już następnego dnia? Potem tata zadzwonił do szkoły i poinformował wychowawcę, że Hanny nie będzie w szkole przez dwa tygodnie. Gdyby ktokolwiek o nią pytał, to poleciała do Singapuru odwiedzić swoją mamę. Potem zadzwonił do inspektora Wildena i ostrzegł go, że jeśli dziennikarze pojawią się w szpitalu, wytoczy proces komisariatowi w Rosewood. A na końcu zrobił coś, co jeszcze bardziej skomplikowało pogląd Hanny na jej stosunki z ojcem. Spojrzał surowo na Kate i oświadczył, że jeśli ktoś w szkole się dowie, dokąd Hanna pojechała, to podejrzenie w pierwszej kolejności padnie na Kate. Hannie tak to zaimponowało, iż zapomniała dodać, że jeśli nawet Kate nie piśnie ani słowa o zniknięciu Hanny, to na pewno A. nie zamierza trzymać języka za zębami.

89 Tata Hanny wjechał na teren ośrodka. Isabel wierciła się w swoim fotelu. Hanna ścisnęła w dłoni dwa kawałki sztandaru z kapsuły czasu ukryte w torebce - jeden należał do Ali, a drugi sama znalazła w szkolnej kafeterii w zeszłym tygodniu. Nie chciała się rozstać z żadnym z nich ani na minutę. Mike wyciągał szyję i rozglądał się po okolicy. Hanna nie obawiała się, że Mike opowie o jej wyjeździe - zagroziła, że jeśli tak się stanie, zabroni mu dotykać swoich piersi. Wjechali na kolisty podjazd. Zatrzymali się przed monumentalnym budynkiem z białego kamienia, z greckimi kolumnami i małymi balkonami na pierwszym i drugim piętrze. Wyglądał raczej jak posiadłość jakiegoś magnata kolejowego niż jak szpital. Pan Marin zgasił silnik. Razem z Isabel odwrócili się. Tata Hanny uśmiechnął się niepewnie. Isabel wciąż robiła tę samą, pełną litości minę, wydymając usta. Od rana miała taki wyraz twarzy. - Popatrz, jak tu ładnie! - próbowała się przymilać Isabel. Pokazała na rzeźby z brązu i pieczołowicie przystrzyżone krzewy przy wejściu. - To prawdziwy pałac! - Rzeczywiście - szybko przytaknął pan Marin, odpinając pas. - Wyciągnę twoje walizki z bagażnika.

- Nie - warknęła Hanna. - Nie chcę, żebyście ze mną wchodzili. A już na pewno nie on a- skinęła głową w kierunku Isabel. Pan Marin zmrużył oczy. Pewnie już miał na końcu języka przemówienie na temat tego, że Hanna powinna szanować Isabel, która wkrótce miała stać się jej macochą, b la , b la , b 1 a. Ale Isabel tylko położyła swoją pomarańczową, kościstą dłoń na jego ramieniu. 90 — W porządku, Tom, rozumiem — powiedziała, co tylko jeszcze bardziej rozjuszyło Hannę. Hanna wysiadła z samochodu i zaczęła wyciągać walizki z bagażnika. Wzięła z sobą połowę szafy. To, że zamykali ją w domu wariatów, nie oznaczało, że zamierzała wałęsać się przez dwa tygodnie w szpitalnym szlafroku i w crocsach. Mike wysiadł za nią i ułożył walizki na wielkim, nieporęcznym wózku, a potem ruszył w stronę wejścia do budynku. Lobby było olbrzymie, wysokie, miało marmurową podłogę i pachniało w nim mandarynkowym mydłem, takim samym, jakie leżało na toaletce Hanny. Na ścianach wisiały ogromnych rozmiarów współczesne obrazy, pośrodku szemrała cicho fontanna, a na końcu pomieszczenia stało wielkie marmurowe biurko. Recepcjoniści

mieli na sobie białe kitle, tak jak kosmetyczki w ulubionym salonie Hanny. Na kremowych kanapach siedzieli młodzi, piękni ludzie, rozmawiając i się śmiejąc. — Nie wygląda tu jak w Alcatraz — powiedział Mike, drapiąc się w głowę. Hanna rozglądała się na prawo i lewo. No dobra, musiała przyznać, że lobby wyglądało zachęcająco. Ale to pewnie tylko fasada. Ci ludzie są wynajętymi aktorami, tak jak ta trupa, która w trzynaste urodziny Spencer wykonywała specjalnie dla jej gości Sen nocy letniej Szekspira. Hanna podejrzewała, że prawdziwi pacjenci trzymani są gdzieś na tyłach tego pałacu i mieszkają w psich budach otoczonych drutem kolczastym. Podeszła do nich blondynka ubrana w prostą oliwkową sukienkę. 91 - Hanna Marin? - Wyciągnęła dłoń na powitanie. -Jestem Denise, będę się tobą opiekować. Bardzo się cieszymy, że do nas dołączysz. - Cieszę się waszą radością - odparła Hanna głosem ociekającym sarkazmem. Nie zamierzała całować tyłka tej damulki i odpowiadać, że ona też się cieszy.

Denis spojrzała na Mike'a i uśmiechnęła się przepraszająco. - Niestety, goście nie mogą wejść dalej. Tu musicie się pożegnać. Hanna chwyciła Mike'a za rękę. Chciała, żeby zamienił się w pluszowego misia, którego mogłaby wnieść do środka. Mike przyciągnął Hannę do siebie. — Słuchaj uważnie. W czerwonej walizce schowałem wielki kawałek holenderskiego sera. Ukryłem w nim pilnik. Jak strażnicy nie będą patrzeć, przepiłujesz nim kraty i uciekniesz. To najstarszy trik, o jakim piszą we wszystkich powieściach. Hanna zaśmiała się nerwowo. — Nie sądzę, żeby tu były kraty w drzwiach. Mike położył palec na ustach. — Nigdy nie wiadomo. Denise podeszła do Hanny, położyła jej dłoń na ramieniu i powiedziała, że już czas iść. Mike pocałował Hannę na pożegnanie i pokazał znacząco na czerwoną walizkę. Potem ruszył do wyjścia. Rozwiązał mu się jeden but. Sznurówka uderzała miarowo o marmurową posadzkę. Na jego nadgarstku podskakiwała bransoletka z emblematem drużyny lacrosse. Hanna poczuła łzy napływające do oczu. Oficjalnie byli parą dopiero od trzech dni. To nie fair.

92 Kiedy Mike wyszedł, Denise rzuciła Hannie uroczy, wyćwiczony uśmiech, przystawiła kartę magnetyczną do czytnika przy drzwiach po drugiej stronie korytarza i gestem zaprosiła Hannę do środka. — Zaprowadzę cię do twojego pokoju. W powietrzu unosił się ostry miętowy zapach. Ku zaskoczeniu Hanny korytarz za drzwiami wyglądał równie ładnie jak lobby. Stały w nim bujne rośliny w donicach, na ścianach wisiały czarno-białe fotografie, a na wykładzinie nie zauważyła śladów krwi ani kłębów włosów wyrwanych z głów szaleńców. Denise zatrzymała się przed drzwiami z numerem trzydzieści jeden. — Czuj się jak u siebie w domu. Drzwi się otworzyły i oczom Hanny ukazał się ciemny pokój. Stały w nim dwa olbrzymie łóżka i dwa biurka. Hanna zauważyła też dwie garderoby. Wielkie okno wychodziło na teren przed budynkiem. Denise rozejrzała się. — W tej chwili twojej współlokatorki tu nie ma, ale wkrótce wróci. Potem przedstawiła Hannie zasady życia w ośrodku. Hannie zostanie przydzielony terapeuta, z którym będzie się spotykać codziennie lub kilka razy w tygodniu. Śniadanie o dziewiątej,

obiad w południe, kolacja o szóstej. Przez resztę dnia Hanna mogła robić, co jej się żywnie podoba. Denise zachęcała ją, żeby spróbowała zakolegować się z pozostałymi gośćmi ośrodka. Wszyscy byli bardzo mili. „No jasne — pomyślała z goryczą Hanna. — Czy ja wyglądam na dziewczynę, która chętnie zaprzyjaźni się z psycholami?" — Chcemy zapewnić naszym gościom pełną prywatność, dlatego klucz do twojego pokoju masz tylko ty, twoja 93 współlokatorka i strażnik. Zanim cię zostawię, musimy załatwić jeszcze jedną sprawę. Muszę cię prosić, żebyś oddała mi swój telefon. Hanna nie kryła oburzenia. -Co? Usta Denise miały kolor cukierkowego różu. — Nasza dewiza brzmi: żadnych kontaktów ze światem zewnętrznym. Rozmowy telefoniczne dozwolone są tylko w niedziele, od czwartej do piątej po południu. Nie wolno korzystać z internetu, czytać gazet ani oglądać telewizji. Do dyspozycji gości mamy sporą kolekcję filmów na DVD. A także mnóstwo książek i gier planszowych. Hanna otworzyła usta, ale wydobyło się z nich tylko ciche

westchnienie. Żadnej telewizji? Żadnego internetu? Żadnych telefonów? A niby jak miała porozumiewać się z Mikiem? Denise czekała na jej telefon z wyciągniętą dłonią. Hanna wręczyła jej swojego iPhone'a i patrzyła, jak Denise owija wokół niego kabel od słuchawek i wkłada do kieszeni kitla. - Na stoliku nocnym leży twój rozkład dnia — poinformowała ją Denise. - Dziś o trzeciej masz wstępną rozmowę z doktor Foster. Myślę, że naprawdę ci się tu spodoba, Hanno. Uścisnęła dłoń Hanny i wyszła. Drzwi zamknęły się za nią. Hanna rzuciła się na łóżko. Czuła się tak, jakby Denise dotkliwie ją pobiła. Niby co miała tutaj robić? Wyjrzała przez okno i zobaczyła, jak Mike wsiada do samochodu jej taty. Auto powoli odjechało. Hanna poczuła nagle, jak narasta jej przerażenie. Tak samo czuła się wtedy, gdy rodzice zawozili ją na letnie półkolonie. „To tylko na 94 kilka godzin", pocieszał ją zawsze tata, kiedy próbowała go przekonać, że woli jechać z nim do pracy. A teraz, przy pierwszej lepszej okazji wywiózł ją do tego wariatkowa na zadupiu, słuchając porad A., który podszywał się pod szkolnego pedagoga. Jakby szkolni pedagodzy troszczyli się o uczniów! Ale tata przecież tylko czekał, żeby się jej pozbyć. Teraz mógł prowadzić

swoje idealne życie z idealną Isabel i idealną Kate w d o mu Han n y. Hanna opuściła rolety w oknach. Do b ra ro b o t a, A. Dały się nabrać, wierząc w dobre intencje A. i w to, że pomoże im odszukać prawdziwego zabójcę Ali. Co teraz mogła zdziałać Hanna zamknięta w domu wariatów? A może A. zależało właśnie na tym, żeby Hannę jako żałosną wariatkę odizolować od Rosewood na zawsze? Jeśli o to chodziło, to intryga A. powiodła się w stu procentach. 95

9 ARIA PRZECHODZI NA DRUGĄ STRONĘ We wtorek po szkole Aria stała na chodniku w centrum Yarmouth, miasta oddalonego o kilka kilometrów od Rosewood. Tydzień wcześniej padał śnieg, a teraz po obu stronach chodnika wznosiły się hałdy brudnej brei, która wszystkie sklepy zamieniała w obskurne nory. Przed barem I-haaa stała tablica reklamująca akcję „Wypij trzy piwa, dwa dostaniesz za darmo". Sąsiadujący z nim bar miał w oknie neon, który w połowie się nie świecił. Aria wzięła głęboki wdech i spojrzała na witrynę sklepu, do którego przyjechała. „SKLEP SPIRYTYSTYCZNY STARY MISTYK", głosił napis wykaligrafowany nad drzwiami wejściowymi. W oknie błyszczał neonowy pentagram, a na drzwiach wisiała zielona tabliczka z napisem: „STAWIANIE TAROTA, CZYTANIE Z DŁONI, KULTY POGAŃSKIE, WICCA, CIEKAWOSTKI". A pod spodem: „Organizujemy seanse spirytystyczne. Świadczymy usługi magiczne. O szczegóły zapytaj w sklepie". Po wczorajszej rozmowie z Byronem Aria utwierdziła się w przekonaniu, że widziały ducha Ali. To było logiczne. Od wielu miesięcy czuła się tak, jakby ktoś ją stale obserwował, czaił się

pod oknem jej pokoju, ukrywał w lesie, łypał okiem zza każdego rogu w szkole. Czasem to mogła być po prostu Mona Vanderwaal, która jako A. próbowała gromadzić informacje... ale może nie zawsze. A jeśli Ali miała Arii i jej przyjaciółkom coś do powiedzenia o nocy, kiedy umarła? Czy nie było ich obowiązkiem jej wysłuchać? 96 Kiedy weszła, rozdzwoniły się dzwoneczki. W sklepie pachniało paczulą, pewnie z powodu kadzidełek palących się w każdym rogu pomieszczenia. Na półkach stały rzędami kryształowe amulety, aptekarskie probówki i kielichy z wygrawerowanymi smokami. A na półce za ladą stało radio. Właśnie nadawano wiadomości. — Policja z Rosewood próbuje ustalić przyczynę pożaru, który strawił pięć hektarów lasu i nieomal zabił Kłamczuchy z Rosewood — ogłaszał piskliwym głosem spiker, a w tle słychać było stukot maszyny do pisania. Aria jęknęła. To ich nowe przezwisko uważała za idiotyczne. Nadawało się dla laleczek Barbie, które wpadły w obłęd. — I jeszcze najnowsze doniesienia — kontynuował spiker. — Policja łączy siły z FBI, żeby zintensyfikować poszukiwania lana Thomasa, podejrzewanego o zabójstwo panny DiLaurentis.

Podobno niektórzy twierdzą, że pan Thomas miał wspólników. Więcej informacji po krótkiej przerwie. Ktoś chrząknął i Aria uniosła wzrok. Łysiejący chłopak po dwudziestce, w marynarce uszytej z materiału 97 przypominającego końską sierść, siedział skulony za ladą. Na plakietce, którą miał przypiętą do klapy, widniał napis: „CZEŚĆ, JESTEM BRUCE, DYŻURNA CZAROWNICA". Na kolanach trzymał zakurzone, ozdobnie oprawione tomiszcze i patrzył na Arię tak, jakby przyszła tu, żeby coś ukraść. Aria odsunęła się od półki z olejkami rytualnymi i posłała mu słodki uśmiech. — O, cześć - przywitała się lekko zachrypniętym głosem. — Przyszłam na seans. Zaczyna się za kwadrans, prawda? O seansie dowiedziała się ze strony internetowej sklepu. Sprzedawca odwrócił kartkę w księdze. Miał znudzoną minę. Przesunął w jej stronę listę. — Wpisz się. To kosztuje dwadzieścia dolarów. Aria przetrząsnęła swoją torbę ze skóry jaka i wyjęła kilka pomiętych banknotów. Podeszła do lady i wpisała się na listę. Już trzy osoby zapowiedziały swój udział. - Ar i a? Odwróciła się gwałtownie. Pod regałem z talizmanami wudu

stał chłopak w marynarce z emblematem Rosewood Day. Na nadgarstku miał żółtą plastikową bransoletkę z logo drużyny lacrosse. Uśmiechał się promiennie. — Noel? — wyjąkała Aria. Noel Kahn był najlepszym przyjacielem jej brata. Był najbardziej typowym z wszystkich typowych chłopaków z Rosewood, jakiego kiedykolwiek spotkała, i ostatnią osobą, którą spodziewałaby się spotkać w takim miejscu. W szóstej i siódmej klasie, kiedy bardzo chciała być popularna w szkole, podkochiwała się w Noelu. Ale on uganiał się tylko za Ali. Bo wszyscy się w niej kochali. Jak na ironię, kiedy tylko Aria wysiadła z samolotu, który przywiózł 98 ją z Rejkiawiku na początku roku, Noel nagle się nią zainteresował. Teraz nie uważał jej już za dziwaczkę. Twierdził, że jest egzotyczna. A może wreszcie zauważył, że ma piersi. — Jak miło cię spotkać — przywitał się z nią, przeciągając samogłoski. Podszedł leniwym krokiem do lady i wpisał się na listę pod nazwiskiem Arii. — Idziesz na seans? — zapytała Aria z niedowierzaniem. Noel pokiwał głową, przyglądając się zestawowi kart do

tarota, z półnagą czarodziejką na samym wierzchu. — Seanse są super. Słuchałaś kiedyś Led Zeppelin? Mieli fioła na punkcie wywoływania duchów. Ponoć niektóre teksty ich piosenek zainspirowali czciciele szatana. Aria bez słowa gapiła się na Noela. Ostatnio Noel i Mike szaleli za Led Zeppelin. Niedawno Mike zapytał Byrona, czy ma ich czwarty album na płycie winylowej. Chciał odsłuchać utwór Stairway to Heaven od tyłu i sprawdzić, czy faktycznie ukryto w nim jakieś sekretne wiadomości. — W każdym razie, skoro tu jesteś, to ja automatycznie zbliżyłem się do pięknej dziewczyny. — Noel uśmiechnął się lubieżnie. — A jeśli seans się uda, to może dasz się zaprosić do mnie w czwartek na imprezę w jacuzzi. Aria poczuła się tak, jakby oblazły ją pijawki. Gapiły się na nią czaszki poustawiane na jednej z półek z talizmanami. Siedzący za ladą sprzedawca uśmiechnął się tajemniczo, jakby skrywał jakiś sekret. Co tu robił Noel? Czy przysłał go jakiś dziennikarz z Rosewood, każąc mu śledzić Arię i rejestrować każde jej posunięcie? A może to kawał zrobiony przez chłopaków z drużyny lacrosse? W szóstej klasie, zanim jeszcze Ali zaprosiła ją do swojej 99

ekskluzywnej paczki, Arię powszechnie uważano za dziwaczkę i bezlitośnie wyśmiewano. Noel podniósł fioletową świecę o fallicznym kształcie i po chwili odstawił ją na miejsce. — Pewnie przyszłaś tu z powodu Ali? Arii wydawało się, że zapach paczuli zapycha jej zatoki. Wzruszyła tylko ramionami. Noel przyjrzał się jej badawczo. — Naprawdę widziałaś ją w lesie? — Nie twój interes — warknęła Aria. Machinalnie zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu kamer lub dyktafonów ukrytych wśród pudełek z papierosami goździkowymi. Właśnie takie pytanie mógł chcieć jej zadać za pośrednictwem Noela jakiś dziennikarzyna. — Okej, okej. — Noel uniósł ręce w geście kapitulacji. — Nie chciałem cię zdenerwować. Sprzedawca z trzaskiem zamknął książkę. — Medium prosi do środka — oznajmił, rozsuwając zasłonkę z koralików i zapraszając ich na tyły sklepu. Aria spojrzała na zasłonkę, a potem na Noela. A jeśli za tymi drzwiami zza pudeł wyskoczy banda typowych chłopaków z Rosewood, zaczną robić jej zdjęcia, a potem opublikują je w

internecie? Ale sprzedawca rzucił jej tak zniecierpliwione spojrzenie, że postanowiła zacisnąć zęby i przejść przez zasłonkę. Usiadła na jednym ze składanych krzeseł ustawionych pośrodku pokoju. Noel usiadł koło niej, choć wcale nie była pewna, czy tego właśnie chce. Aria spojrzała na niego. Nic dziwnego, że tyle dziewczyn dałoby się pokroić, byle tylko pójść z nim na randkę. Miał ciemne, faliste włosy, rozmarzone spojrzenie i wysportowane, muskularne ciało. Jego oddech pachniał miętowymi 100 cukierkami. Ale co tam. Nawet jeśli przyszedł tu z jakichś ważnych dla siebie powodów i tak nie był w typie Arii. Te swoje idealnie wytarte dżinsy pewnie kupił w jakimś niewiarygodnie luksusowym sklepie. Poza tym był zbyt wymuskany jak na gust Arii. Nie miał nawet milimetra zarostu na twarzy. Aria rozejrzała się po zapleczu sklepu spirytystycznego i zmarszczyła brwi. Jedynym źródłem światła była nieosłonięta żarówka zwisająca z sufitu i cuchnąca świeca stojąca gdzieś w kącie. Na półkach upchnięto jakieś nieoznakowane pudła, a koło wyjścia ewakuacyjnego stała dziwna, drewniana, podłużna skrzynia. Noel popatrzył w tym samym kierunku. — Zgadza się, to trumna — powiedział. — Niektórzy kupują je sobie, bo ich podnieca udawanie trupów.

— Skąd to wiesz? — zapytała Aria zdegustowana. — Wiem więcej, niż ci się wydaje. Śnieżnobiałe zęby Noela błysnęły w ciemności, a Aria zadrżała. Zasłonka z koralików rozchyliła się ponownie i do pomieszczenia weszły dwie kolejne osoby, które po cichu zajęły miejsca na krzesłach. Jedną z tych osób był starszy mężczyzna z sumiastym wąsem, a drugą kobieta, chyba koło trzydziestki. Miała chustkę zawiązaną na głowie i wielkie, ciemne okulary. Na końcu wszedł młody mężczyzna. Był ubrany w aksamitny płaszcz i miał głowę owiniętą szalem. Na jego szyi wisiało mnóstwo koralików i wisiorków. W ręce niósł jakieś urządzenie z suchym lodem, z którego sączył się dym do i tak zamglonego pomieszczenia. — Bądźcie pozdrowieni — przywitał wszystkich gromkim głosem. — Nazywam się Equinox. 101 Aria ledwie powstrzymała się od śmiechu. Eq u in o x? Co to za imię? Ale siedzący obok niej Noel nachylił się, jakby zaczął uważnie słuchać. Equinox wyciągnął dłonie do sufitu. — Żeby przywołać duchy, których szukacie, musicie zamknąć oczy i skupić się, by stać się jednością.

Potem zaintonował sylabę „om". Kilka głosów — w tym Noel — przyłączyło się do inkantacji. Aria czuła przez spódnicę zimne metalowe krzesło. Otworzyła jedno oko i się rozejrzała. Wszyscy nachylili się, jakby na coś czekali, a kilka osób złapało się za ręce. Nagle Equinox zatoczył się do tyłu, tak jak pod naporem jakiejś niewidzialnej siły. Aria poczuła ciarki na plecach. Powietrze wokół niej zgęstniało. W jednej chwili postanowiła zaufać medium i przyłączyła się do zaśpiewu. Nastała długa cisza. W kaloryferach piszczało. Na górze słychać było czyjeś kroki. Ze sklepu dochodził słodki i duszący zapach kadzidła. Coś miękkiego jak piórko musnęło Arię w policzek. Zerwała się na równe nogi. Kiedy otworzyła oczy, niczego nie zobaczyła. — Dooobrze — oznajmił wreszcie Equinox. — Możecie już otworzyć oczy. Czuję, że wśród nas ktoś się pojawił. Ktoś bardzo bliski jednej z zebranych tu osób. Czy ktoś z was stracił przyjaciela? Aria zamarła. Ali nie mogła się tu zjawić tak po prostu... A może mogła? Ku jej przerażeniu Equinox podszedł do niej i kucnął przed jej krzesłem. Miał spiczastą kozią bródkę i lekko pachniał

marihuaną. Jego oczy były szeroko otwarte. Nawet nie mrugnął. — To ty — powiedział niskim głosem, zbliżając usta do jej ucha. — Mhm — wyszeptała Aria. 102 Włosy z jeżyły się jej na karku. — Straciłaś bardzo bliską przyjaciółkę, prawda? - zapytał głosem jak zza grobu. W pomieszczeniu zapanowała głucha cisza. Serce Arii biło jak młotem. — Czy ona... tu jest? Aria się rozejrzała. Spodziewała się, że za chwilę stanie przed nią dziewczyna, którą uratowała z pożaru, ubrana w bluzę i z twarzą umazaną sadzą. — Bardzo blisko — zapewnił ją Equinox. Zacisnął pięści i szczęki, jakby pogrążył się w głębokiej koncentracji. Minęło kilka kolejnych sekund. W pokoju było coraz ciemniej. W mroku jaśniały tylko fluorescencyjne cyfry na zegarku do nurkowania na nadgarstku Noela. Aria czuła pulsowanie w uszach. Jej palce zaczęły drżeć, jakby wpadły w wibrację. Wibrację A li. — Mówi mi, że wiedziała o tobie wszystko — powiedział Equinox takim tonem, jakby nabijał się z Arii.

Aria poczuła jednocześnie lęk i nadzieję. Tak właśnie powiedziałaby Ali. — Byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami. — Ale wkurzało cię to, że ona wie o tobie wszystko — dodał Equinox. — O tym też wiedziała. Aria westchnęła. Teraz jej nogi trzęsły się tak samo jak palce. Noel wiercił się na swoim krześle. — Naprawdę... wiedziała to? — Wiedziała bardzo wiele - wyszeptał Equinox. — Wiedziała, że chcesz, żeby odeszła. Smuciło ją to. Smuciło ją wiele rzeczy. Aria zakryła dłonią usta. Pozostali uczestnicy seansu wpatrywali się w nią. Widziała w ciemności białka ich szeroko otwartych oczu. 103 — Nie chciałam, żeby odeszła — zaprotestowała Aria. Equinox podniósł głowę w kierunku sufitu, jakby chciał lepiej przyjrzeć się Ali. — Ale ona ci wybacza. Wie, że nie postępowała wobec ciebie fair. — Naprawdę? — wyjąkała Aria. Przycisnęła dłonie do kolan, żeby ustało drżenie. To prawda,

oczywiście. Czasami Ali zachowywała się zupełnie nie fair. Wielokrotnie. Equinox pokiwał głową. — Wie, że nie powinna była odbijać ci chłopaka. Szczególnie że tak długo z sobą chodziliście. Aria przekrzywiła głowę, bo przez chwilę wydawało się jej, że się przesłyszała. Zatrzeszczało krzesło, a ktoś zakaszlał. — Chłopaka...? — powtórzyła jak echo. Poczuła skurcz w żołądku. W siódmej klasie nie miała chłopaka. Zerwała się na równe nogi i nieomal uderzyła głową w zwisający z sufitu lampion. Idąc po omacku przez kłęby dymu z kadzidełek i suchego lodu, dotarła do wyjścia. — Hej! — zawołał za nią Equinox. — Aria, zaczekaj! — zatrzymywał ją Noel, ale ona ich zignorowała. Wycięty z kartonu czarnoksiężnik wskazywał drogę do łazienki. Aria wbiegła do niej, zatrzasnęła za sobą drzwi i oparła się o umywalkę. Nawet nie zauważyła, że strąciła na podłogę ręcznie robione mydło ze smoczej krwi. „Ale ze mnie idiotka", łajała się w myślach. Oczywiście, że Ali tu nie ma. Oczywiście, seanse spirytystyczne to jedna wielka ścierna. Ten facet zaczął gadać o Ali, bo rozpoznał Arię z wiadomości. Co ona sobie

wyobrażała? 104 Spojrzała w okrągłe, pokryte zaciekami lustro. Miała mlecznobiałą cerę. Ale choć Equinox był szarlatanem, powiedział coś okropnego, co było prawdą. Aria chciała, żeby Ali zniknęła. Ali stała obok niej, kiedy w siódmej klasie Aria przyłapała swojego ojca, jak całuje się z Meredith na parkingu. Przez kolejne tygodnie Ali nie dawała Arii spokoju. Na przerwach wciąż wypytywała ją o nowe wieści w tej sprawie. Wprosiła się na kolację do jej domu i cały czas rzucała Byronowi pełne potępienia spojrzenia, a na Ellę patrzyła ze współczuciem. Kiedy spotykały się w piątkę, Ali co chwila dawała Arii do zrozumienia, że jeśli nie będzie posłuszna, wyjawi jej tajemnicę. Doprowadziła Arię do takiej rozpaczy, że na kilka tygodni przed śmiercią Ali Aria zaczęła jej unikać. „Smuciło ją to", powiedział Equinox. Czy to możliwe, aby Ali wiedziała, że Aria chętnie by się jej pozbyła? Nagle Arii coś się przypomniało. Dzień po zaginięciu Ali pani DiLaurentis zaprosiła wszystkie jej przyjaciółki do siebie i wypytywała je, gdzie mogła podziewać się Ali. W którymś momencie pani DiLaurentis oparła się na łokciach i zapytała, czy Ali czasem

wydawała się smutna. Wszystkie zaprotestowały. Przecież Ali była śliczna, mądra i kochana przez wszystkich. Wszyscy ją uwielbiali. Słowo „smutna" nie istniało w słowniku Ali. Aria zawsze widziała siebie w roli ofiary, a Ali w roli myśliwego. Ale może i ona przechodziła ciężki okres? Może potrzebowała z kimś pogadać, a Aria ją odtrąciła. — Przepraszam — wyszeptała i zaczęła płakać. Po policzkach płynęły jej łzy zmieszane z tuszem do rzęs. — Ali, tak mi przykro. Nigdy nie życzyłam ci śmierci. 105 Nagle rozległ się głośny syk, jakby para uciekała z kaloryfera. Żarówka nad lustrem zamigotała i zgasła, pogrążając łazienkę w ciemności. Aria zamarła. Serce podeszło jej do gardła. Zaswędział ją nos. W powietrzu rozszedł się słodki i duszący zapach. Mydło waniliowe. Aria chwyciła dłońmi brzeg umywalki i próbowała się uspokoić. Nagle światło samo się włączyło. Aria widziała w lustrze własne, przerażone spojrzenie. Ale w lustrze zobaczyła nie tylko swoją twarz. Za sobą zauważyła dziewczynę o sercowatej twarzy, z ogromnymi błękitnymi oczami i promiennym uśmiechem. Aria westchnęła i odwróciła się. Na drzwiach do łazienki na korkowej

tablicy, pośród plakatów zapowiadających konkursy poetyckie, ogłoszeń o sprzedaży sofy i pokojach do wynajęcia, wisiało kolorowe zdjęcie Ali. Aria podeszła bliżej. Patrzyła Ali prosto w oczy. Nie mogła złapać tchu. Rozpoznała od razu ulotkę, którą rozwieszono w całym mieście zaraz po zaginięciu Ali. To samo zdjęcie umieszczono na kartonach na mleko i pokazywano w telewizji, prosząc o pomoc w poszukiwaniach. Wielką czcionką napisano na nim: „ZAGINĘŁA ALISON DILAURENTIS. NIERIESKIE OCZY, BLOND WŁOSY. 150 CM WZROSTU, 45 KG. OSTATNIO WIDZIANA 20 CZERWCA". Aria od lat nie widziała tej ulotki. Przyjrzała się jej bardzo uważnie, centymetr po centymetrze. Odwróciła ją też na drugą stronę, szukając odpowiedzi na pytanie, jak się tu znalazła. I kto ją tu umieścił. Ale nic nie znalazła. 106

10 ZWYCZAJNE ŻYCIE Nieco później tego samego dnia Emily stanęła przed obłożonym drewnianymi panelami domem na farmie w Lancaster, w stanie Pensylwania. Na podjeździe zamiast samochodu stał wóz z wielkimi kołami i czerwoną trójkątną plakietką z tyłu, sygnalizującą, że to pojazd wolnobieżny. Poprawiła mankiety szarej bawełnianej sukienki od A. i biały płócienny czepiec. Stała pod drewnianą tablicą z namalowanym ręcznie napisem: „FARMA ZOOKÓW". Emily zagryzła wargi. To jakieś szaleństwo. Jeszcze kilka godzin wcześniej powiedziała rodzicom, że jedzie na wycieczkę dla młodzieży do Bostonu. Potem wsiadła do autokaru do Lancaster. W malutkiej pachnącej chemikaliami łazience w autokarze przebrała się w sukienkę, czepiec i buty. Wysłała przyjaciółkom krótką wiadomość, że do piątku będzie w Bostonie. Gdyby powiedziała im prawdę, pewnie wzięłyby ją za wariatkę. A na wypadek, 107 gdyby rodzice zaczęli coś podejrzewać, wyłączyła telefon, żeby nie mogli użyć funkcji namierzania dziecka przez GPS. Wtedy, niestety, dowiedzieliby się, że ich córka udaje amiszkę w

Lancaster. Emily przez całe życie ciekawili amisze, choć nie miała zielonego pojęcia, jak to jest być j ed n ą z n ich . Wiedziała na pewno, że amisze chcą po prostu, żeby wszyscy dali im święty spokój. Nie życzyli sobie, żeby turyści robili im zdjęcia, nie witali z otwartymi ramionami osób wkraczających na ich teren, a tych kilku amiszów, których poznała osobiście, robiło wrażenie okropnie poważnych i pozbawionych poczucia humoru. Dlaczego więc A. tak bardzo zależało na tym, żeby odwiedziła ich wspólnotę? Czy Lucy Zook znała Ali? Czy Ali uciekła z Rosewood i potajemnie została amiszką? To raczej nie wchodziło w grę, ale Emily mimo wszystko miała nadzieję. Czy to możliwe, że Lucy... to Ali? Emily przychodziło do głowy coraz więcej powodów, dla których Ali mogła nadal żyć. Przypomniała sobie rozmowę z panią DiLaurentis w dzień po zniknięciu Ali. Jej mama pytała, czy Ali uciekła. Emily natychmiast zaprzeczyła, choć przecież zd ar z ało si ę j ej rozmawiać z Ali o ucieczce z Rosewood na zawsze. Snuły bardzo szczegółowe, choć niestworzone plany. Miały jechać na lotnisko i wsiąść do pierwszego lepszego samolotu. Innym razem wyobrażały sobie, że wsiądą do pociągu do Kalifornii i wprowadzą się do jakiegoś dużego mieszkania ze

współlokatorami w Los Angeles. Emily nie wiedziała, dlaczego Ali chce wyjechać z Rosewood. Zawsze żywiła cichą nadzieję, że po prostu Ali chciała mieć ją tylko dla siebie. 108 Ale w lecie między szóstą i siódmą klasą Ali nagle przepadła jak kamień w wodę na dwa tygodnie. Kiedy Emily do niej dzwoniła, odzywała się tylko poczta głosowa. Gdy dzwoniła do niej do domu, zgłaszała się automatyczna sekretarka. A przecież wiedziała, że DiLaurentisowie nigdzie nie wyjechali. Kiedy Emily przejeżdżała obok ich domu, widziała, jak tata Ali myje na podjeździe samochód, a jej mama pieli chwasty w ogródku. Była pewna, że Ali się na nią gniewa, choć nie miała pojęcia dlaczego. A z pozostałymi przyjaciółkami nie mogła o tym pogadać. Spencer i Hanna wyjechały na wakacje do krewnych, Aria zaś na warsztaty plastyczne do Filadelfii. Dwa tygodnie później Ali zadzwoniła do niej jakby nigdy nic. - Gdzi e si ę po dzi ew ał aś ?- pytała Emily. - Uciekłam! - oznajmiła radośnie Ali. A kiedy Emily milczała, zaśmiała się. - Żartuję. Wyjechałam w góry Pocono z ciotką Giadą. Nie miałam zasięgu. Emily jeszcze raz spojrzała na napisany ręcznie znak. Czuła,

że ta wycieczka do Lancaster to jakiś kolejny podstęp A. Przecież dały się nabrać, że Wilden i Jason zabili Ali, choć okazało się, że ona żyje. Ale i tak przed oczami wciąż widziała zdanie: „Co byś zrobiła, żeby ją znaleźć?". Oczywiście zrobiłaby wszystko. Wzięła głęboki wdech i weszła na schody prowadzące na ganek. Na sznurku suszyły się koszule, choć było tak zimno, że prawie zamarzły. Z komina wydobywał się dym, a wielki wiatrak za domem mruczał cicho. W lodowatym powietrzu rozchodził się zapach świeżo upieczonego chleba. 109 Emily spojrzała przez ramię na pole po kukurydzy. Czy A. i teraz ma na nią oko? Miała nerwy napięte jak struny. Zapukała trzy razy do drzwi. „Błagam, niech się okaże, że otworzy mi Ali", modliła się w duchu. Coś zaskrzypiało, a potem rozległ się trzask. Ktoś wymknął się chyłkiem z domu tylnymi drzwiami i zniknął na polu kukurydzianym. Wyglądał na chłopaka w wieku Emily. Miał na sobie obszerną marynarkę, dżinsy i czerwono-niebieskie trampki. Pędził na złamanie karku i nawet się nie odwrócił. Serce Emily chciało wyskoczyć z piersi. Po chwili drzwi frontowe się otworzyły. W progu stanęła nastolatka. Miała taką samą sukienkę jak Emily i włosy upięte w kok. Jej czerwone usta

świadczyły o tym, że ktoś ją przed chwilą pocałował. Bez słowa wpatrywała się w Emily, mrużąc nienawistnie oczy. Emily poczuła ogromne rozczarowanie. — Mhm, nazywam się Emily Stoltzfus — wymamrotała, próbując nie przekręcić nazwiska, które widniało w liście od A. — Przyjechałam z Ohio. Ty jesteś Lucy? Dziewczyna drgnęła na dźwięk tego nazwiska. — Tak — wycedziła. — Przyjechałaś na wesele Mary w ten weekend? Emily zamurowało. W liście od A. nie było mowy o żadnym weselu. Czy to możliwe, że we wspólnocie amiszów Ali przybrała imię Mary? Może zmuszono ją, żeby wzięła ślub jeszcze jako nastolatka, a Emily miała ją stąd wyciągnąć. Emily miała bilet powrotny na autobus w piątek po południu, kiedy grupa parafialna wracała z Bostonu. Nie mogła zostać tutaj do soboty, bo pewnie wtedy miało się odbyć wesele. Rodzice od razu zaczęliby coś podejrzewać. 110 - Ach przyjechałam pomóc w przygotowaniach - powiedziała, mając nadzieję, że me brzmi jak kompletna idiotka. Lucy spojrzała na coś za plecami Emily. - O przyszła Mary. Może chcesz się przywitać?

Emily podążyła za jej wzrokiem. Ale Mary była znacznie niższa i grubsza niż dziewczyna, którą kilka dni temu Emily spotkała w lesie. Miała czarne włosy związane w ciasny kok, co podkreślało jej okrągłą buzię. - Tak - odparła Emily, a serce podeszło je] do gardła. Odwróciła się 1 popatrzyła prosto w twarz Lucy, która zaciskała usta tak mocno, jakby z całych sił powstrzymywała się przed zdradzeniem jakiegoś sekretu. Lucy otworzyła szerzej drzwi i wpuściła Emily do środka. Weszły do salonu. Był to wielki, kwadratowy pokój oświetlony tylko jedną gazową lampą stojącą w rogu. Ręcznie robione stoły i krzesła stały rzędami wzdłuż ścian. Na regale w rogu znajdował się duży słój z selerem 1 wielka, podniszczona Biblia. Lucy stanęła pośrodku pokoju i przyglądała się badawczo Emily. -Gdzie dokładnie mieszkasz w Ohio? - Mhm, niedaleko Columbus. - Emily wymieniła nazwę jedynego miasta w Ohio, które znała. -Och - Lucy podrapała się w głowę. Pewnie tak brzmiała prawidłowa odpowiedź. - Przysłał cię pastor Adam? Emily z trudem przełknęła ślinę. - Tak? - odparła, zgadując. Czuła się jak aktorka, której kazano grać w sztuce, choć wcześniej nie przysłano jej scenariusza.

Lucy cmoknęła cicho i rzuciła okiem na tylne wejście do domu. 111 - Zawsze mu się wydaje, że coś takiego poprawi mi humor zamruczała pod nosem tonem zimnym jak lód. - Słucham? - Emily zdumiała niechęć i irytacja w głosie Lucy. Zawsze się jej wydawało, że amisze to ludzie niesłychanie opanowani i spokojni. Lucy machnęła tylko szczupłą, bladą dłonią. - Nieważne, przepraszam. - Odwróciła się i ruszyła w głąb długiego korytarza. - Zajmiesz łóżko mojej siostry - oznajmiła sucho, prowadząc Emily do małej sypialni. W środku stały dwa zsunięte bokami łóżka nakryte kolorowymi, ręcznie utkanymi narzutami. - Śpisz po lewej. - Jak ma na imię twoja siostra? - zapytała Emily, oglądając puste białe ściany. - Leah - odparła Lucy, poprawiając energicznie poduszkę. - Gdzie teraz jest? Lucy jeszcze mocniej uderzyła poduszkę. Miała napięte wszystkie mięśnie na szyi. Nagle się odwróciła i stanęła twarzą do rogu pokoju, jakby właśnie zrobiła coś godnego potępienia. - Właśnie zabierałam się za dojenie. Chodź.

Wyszła z sypialni. Po chwili Emily dołączyła do niej, przechodząc przez labirynt korytarzy i pokoi. Zaglądała do każdego mijanego pomieszczenia, w nadziei że zobaczy Ali, jak siedzi w bujanym fotelu, z palcem na ustach, albo przy biurku, z kolanami podciągniętymi pod brodę. Wreszcie przeszły przez olbrzymią jasną kuchnię, w której rozchodził się obezwładniający zapach mokrej wełny, a stamtąd Lucy poprowadziła Emily do wielkiej, pełnej przeciągów obory. W boksach stały rzędami 112 krowy, machając ogonami. Na widok dziewczyn kilka z nich zamuczało przeciągle. Lucy wręczyła Emily metalowe wiadro. - Zaczynasz od prawej, a ja od lewej. Emily nerwowo przestępowała z nogi na nogę. Pod jej stopami szeleściło siano. Nigdy wcześniej nie doiła krowy, nawet wtedy gdy zesłano ją na farmę do cioci i wujka z Iowa. Lucy już się odwróciła i zabrała za dojenie swojej części stada. Emily nie miała wyboru. Podeszła do pierwszej z brzegu krowy, postawiła wiadro pod jej wymieniem i kucnęła. To nie mogło być takie trudne. Ale krowa była olbrzymia, miała silne nogi i szeroki, mięsisty zad. Czy krowy wierzgały tak jak konie? Czy krowy g r yz ł y? Strzeliła z kostek w dłoniach i spojrzała na inne boksy. „Jeśli

w ciągu dziesięciu sekund zamuczy krowa, wszystko będzie w porządku", pomyślała. Zawsze w podbramkowych sytuacjach grała w tę wymyśloną przez siebie grę. W głowie policzyła do dziesięciu. Żadna z krów nie zamuczała, choć rozległ się dźwięk, który podejrzanie przypominał pierdnięcie. - Mhm. Emily poderwała się na równe nogi. Lucy wbiła w nią nienawistny wzrok. - Nigdy nie doiłaś krowy? - zapytała Lucy. - No... - Emily szukała w głowie jakiejś sensownej odpowiedzi. - Właściwie to nie. Tam gdzie mieszkam, każdy specjalizuje się w jednym zadaniu. Dojenie nie należy do moich obowiązków. Lucy popatrzyła na nią tak, jakby nigdy w życiu nie słyszała o podziale pracy. 113 — Póki tu mieszkasz, będzie to należało do twoich obowiązków. To nic trudnego. Pociągnij i ściśnij. — No dobra — wymamrotała Emily. Odwróciła się do krowy, której wymię kołysało się miarowo. Dotknęła jednego strzyku. W dotyku przypominał gumę. Był pełny. Kiedy go nacisnęła, mleko trysnęło do wiaderka. Miało

dziwnie poszarzały kolor i zupełnie nie przypominało tego mleka, które jej mama kupowała w supermarkecie. — O właśnie — pochwaliła stojąca nad nią Lucy. Znowu zrobiła dziwną minę. — A właściwie to czemu mówisz po angielsku? Ostry zapach siana zakręcił w nosie Emily. A amisze nie mówili niby po angielsku? Zeszłej nocy przeczytała w internecie kilka artykułów na ich temat, żeby zgromadzić jak najwięcej informacji, ale o czymś takim słyszała po raz pierwszy. Czemu A. jej nie uprzedził? — W twojej wspólnocie nie mówi się językiem pensylwańskim? — zapytała Lucy z niedowierzaniem. Emily nerwowo poprawiała czepiec. Jej palce pachniały jak kwaśne mleko. — No... nie. Idziemy z duchem czasu. Lucy z podziwem pokręciła głową. — Nieźle, masz szczęście. Powinnyśmy się zamienić miejscami. Zostań tutaj, a ja pojadę do Ohio. Emily zaśmiała się nerwowo, choć poczuła ulgę. Może Lucy nie była taka zła. Może nawet ta osada amiszów nie była taka zła. Przynajmniej było tu spokojnie i nikt nie dramatyzował bez potrzeby. Ale jednocześnie Emily czuła, jak wzbiera w niej

rozczarowanie. Jak się okazało, Ali wcale się tu nie ukrywała. Więc po co ta cała maskarada wymyślona 114 przez A.? Żeby zrobić z Emily debilkę? Żeby zapewnić jej rozrywkę? Żeby pobawić się z nią w głupiego Jasia? Jak na sygnał jedna z krów holenderek zamuczała głośno i przeciągle, a potem spod jej ogona wypadł na siano wielki placek. Emily zacisnęła zęby. A może po prostu ktoś robił z niej głupią krowę? 115

11 NIETYPOWY WYPAD MAMY Z CÓRKĄ Kiedy tylko Spencer przekroczyła próg salonu piękności Fermata, na jej twarzy zakwitł promienny uśmiech. W pomieszczeniu pachniało miodem, a stojąca w rogu fontanna szemrała cicho. Spokojny dźwięk natychmiast ukoił jej nerwy. - Umówiłam cię na głęboki masaż, peeling marchewkowy i zabieg dotleniający cerę - powiedziała mama Spencer, wyciągając portfel. - A potem idziemy na lunch do Uczty. Zarezerwowałam stolik. - Super — ucieszyła się Spencer. Jej mama zawsze chodziła do bistro Uczta razem z Melissą. Pani Hastings ścisnęła ramię Spencer, która poczuła drażniący zapach Chanel No. 5, którym mama skropiła się obficie. Recepcjonistka pokazała Spencer szafkę, w której mogła zostawić swoje ubranie i przebrać się w szlafrok 116 i klapki. Za chwilę leżała na stole do masażu i rozpływała się z rozkoszy. Od dawna nie czuła się tak blisko związana z rodzicami. Poprzedniego wieczoru oglądała z tatą Ojca chrzestnego w salonie urządzonym w suterenie. Pan Hastings znał na pamięć

każdą kwestię. A później razem z mamą zaczęła planować imprezę charytatywną w Klubie Łowieckim w Rosewood, która miała się odbyć za dwa miesiące. Kiedy rano sprawdziła w internecie swoją kartę ocen, dowiedziała się, że z ostatniego testu z ekonomii dostała szóstkę. Oczywiście nie omieszkała poinformować o tym Andrew, dziękując mu za pomoc w nauce, a on odpisał, że był pewien, że Spencer się uda. I zaprosił ją na bal waleń -tynkowy, który miał się odbyć za kilka tygodni. Spencer przyjęła jego zaproszenie. Jednak rozmowa z Melissą nie dawała jej spokoju. Podobnie jak wiadomość od A. o jakiejś „szopce" rozgrywającej się na oczach Spencer. Jakoś nie chciało się jej wierzyć, że to mama zmusiła Melissę, by oskarżyła lana. Pewnie Melissa źle zinterpretowała troskliwe pytania mamy. A jeśli chodzi o A... No cóż, A. na pewno nie należało wierzyć, o tym przekonała się już niejeden raz. - Kochanie - usłyszała nad sobą głos masażystki. -Dlaczego tak się spięłaś? Rozluźnij się. Spencer z całych sił próbowała się zrelaksować. Z głośników dochodził szum fal i pokrzykiwania mew. Zamknęła oczy i wykonała trzy relaksacyjne oddechy. Postanowiła, że nie wpadnie w panikę. Wiedziała, że A. tylko na to czeka.

Po masażu, peelingu marchewkowym i zabiegu dotleniającym czuła się zrelaksowana, rozluźniona i promienna. 117 Mama już czekała na nią w Uczcie, pijąc wodę mineralną z cytryną i czytając gazetę. - Było cudownie - powiedziała Spencer, zajmując miejsce przy stoliku. - Dziękuję. - Cała przyjemność po mojej stronie - odparła pani Hastmgs, rozkładając serwetkę na kolanach. - Cieszę się, że jakoś się odprężyłaś po wszystkim, przez co musiałaś' przejść. Zapadła cisza. Spencer wbiła wzrok w stojący przed nią ręcznie robiony ceramiczny talerz. Mama wodziła koniuszkiem palca po brzegu szklanki. Po szesnastu latach grania roli gorszej córki Spencer nie miała pojęcia, o czym rozmawiać z mamą. Nawet me pamiętała, kiedy ostatnio spędzały razem czas. Pani Hastings westchnęła i w zamyśleniu zapatrzyła się na umieszczony w rogu bar. Na wysokich stołkach siedziało kilka osób, popijając martini i chardonnay. - Nie chciałam, żeby nasze stosunki tak się ułożyły - powiedziała po chwili, jakby czytała w myślach Spencer. -Naprawdę nie wiem, jak to się stało. „Może przypomnij sobie zachowanie Melissy", pomyślała

Spencer. Ale tylko wzruszyła ramionami i stukała obcasem w takt Dla Elizy, jednego z ostatnich kawałków, jakie nauczyła się grać w czasie lekcji fortepianu. - Postawiłam ci wysokie wymagania co do wyników w szkole, a to cię ode mnie oddaliło - lamentowała mama, zniżając głos, kiedy ich stolik minęły cztery elegancko' uczesane kobiety z matami do jogi i drogimi torebkami, prowadzone przez hostessę na drugi koniec sali. - Z Melissą było łatwiej, w jej klasie było mniej prymusów. - Zamilkła na chwilę i napiła się wody. - Ale twoja klasa... 118 była inna. Widziałam, że bycie zawsze na drugim miejscu w pełni cię satysfakcjonuje. A ja chciałam widzieć cię na czele, a nie w ogonie. Serce Spencer zaczęło szybciej bić. Wciąż wracała do niej wczorajsza rozmowa z Melissą. „Mama nie należała do największych fanek Ali", powiedziała Melissa. — Chodzi ci o... Alison? — zapytała. Pani Hastings znowu napiła się wody. — O nią również. Alison na pewno lubiła być w centrum uwagi. Spencer ważyła każde słowo.

— A... ty uważałaś, że to rola dla mnie? Pani Hastings wydęła usta. — No cóż, wydawało mi się, że powinnaś była bardziej walczyć o swoje. Na przykład wtedy, gdy to Alison, a nie ciebie, przyjęto do reprezentacji szkoły w hokeju na trawie. Ty po prostu... p r ze s zł a ś n a d t y m d o p o rz ąd k u d z i e n n e g o . Spodziewałam się po tobie więcej ambicji. I na pewno zasługiwałaś na to miejsce. Nagle w restauracji zapachniało frytkami z batatów. Trzech kelnerów wymaszerowało z kuchni z kawałkiem ciasta dla wytwornej starszej damy siedzącej kilka stolików dalej. Zaśpiewali jej chórem Sto lat. Spencer przesunęła dłonią po karku. Pod palcami poczuła pot. Przez tyle lat czekała na to, by ktoś powiedział, że Ali wcale nie była taka wspaniała, a teraz miała tylko poczucie winy i czuła się tak, jakby musiała się bronić. Czy Melissa miała rację? Czy mama naprawdę n i e lu b i ła Ali? Czy powinna to uznać za osobisty przytyk? Przecież Ali była j e j najlepszą przyjaciółką, a pani Hastings zawsze lubiła przyjaciół Melissy. 119 — Zresztą to nieistotne — odezwała się po chwili pani Hastings, gdy kelnerzy skończyli śpiewać. Splotła swoje długie

palce. — Martwiłam się, że postanowiłaś być zawsze tą drugą, dlatego wywierałam na ciebie presję. Teraz widzę, że chodziło mi bardziej o mnie niż o ciebie. — Założyła za ucho kosmyk jasnoblond włosów. — Co masz na myśli? — zapytała Spencer, chwytając się brzegu stolika. Pani Hastings wpatrywała się przez chwilę w wiszącą na przeciwległej ścianie wielką reprodukcję obrazu Magritte'a Ceci nest pas une pipe. — Sama nie wiem. Może nie warto drążyć tego tematu w tej chwili? To coś, o czym nie mówiłam nawet twojej siostrze. Ich stolik minęła kelnerka, niosąc tacę z sałatką Waldorf i kanapkami z włoskiego chleba. Za oknem dwie kobiety z wózkami Maclaren rozmawiały i śmiały się. Spencer się nachyliła. Miała sucho w ustach. A więc jednak był jakiś sekret, A. nie kłamał. Spencer miała nadzieję, że to nie ma nic wspólnego z Ali. — W porządku — powiedziała, zbierając się na odwagę. — Możesz mi powiedzieć. Pani Hastings wyciągnęła z torebki szminkę od Chanel, pomalowała usta i wyprostowała plecy. — Wiesz, że tata studiował prawo na uniwersytecie Yale —

zaczęła. Spencer pokiwała głową. Tata co roku dawał datki na wydział prawa w Yale i pił z kubka z Buldogiem Danem, maskotką uczelni. W czasie świąt zawsze pił za dużo egg-noga i z kolegami ze studiów śpiewał pieśń Boola Boola, która zagrzewała do walki sportowców na uczelni. 120 - Ja też tam studiowałam - mówiła dalej pani Hastings. — Tam poznałam tatę. Spencer zasłoniła dłonią usta. Wydawało się jej, że się przesłyszała. - Myślałam, że poznaliście się na przyjęciu na wyspie Martha's Vineyard - pisnęła. Mama uśmiechnęła się melancholijnie. - Tam pojechaliśmy na jedną z naszych pierwszych randek. Ale poznaliśmy się pierwszego dnia na studiach. Spencer złożyła, a potem rozłożyła serwetkę na kolanach. - Dlaczego dopiero teraz mi o tym mówisz? Przyszła kelnerka i wręczyła Spencer i jej mamie menu. Kiedy się oddaliła, pani Hastings mówiła dalej. - Bo nie skończyłam studiów prawniczych. Po pierwszym roku zaszłam w ciążę z twoją siostrą. Babcia Nana się o tym

dowiedziała i kazała nam wziąć ślub. Zdecydowaliśmy, że na kilka lat zrobię sobie przerwę w studiach, żeby wychować dziecko. Miałam zamiar wrócić... Przez twarz mamy przemknął jakiś cień, którego Spencer nie potrafiła zinterpretować. - Podrobiliśmy datę na akcie ślubu, bo nie chcieliśmy, żeby to wyglądało na małżeństwo z przymusu. - Odsunęła z oczu kosmyk włosów. Przy sąsiednim stoliku zabrzęczał telefon komórkowy. Jakiś mężczyzna przy barze zaśmiał się głośno. - Tego właśnie chciałam. Ale zawsze też chciałam zostać prawniczką. Wiem, że nie zdołam sprawować kontroli nad całym twoim życiem, Spencer, ale chcę się upewnić, że nie ominie cię żadna okazja. To dlatego zawsze byłam taka wymagająca, jeśli chodzi o stopnie, Złotą Orchideę, osiągnięcia sportowe. Tak mi przykro. To było nie fair. 121 Spencer nie wiedziała, co powiedzieć. Przez dłuższą chwilę patrzyła na mamę. W kuchni ktoś upuścił tacę pełną talerzy, ale Spencer ani drgnęła. Pani Hastings wyciągnęła rękę i ścisnęła dłoń córki. - Mam nadzieję, że to, co ci teraz powiedziałam, nie jest dla ciebie ciężarem. Chciałam tylko, żebyś poznała prawdę.

- Nie — odparła Spencer. Zaschło jej w gardle. — To wiele wyjaśnia. Dobrze, że mi powiedziałaś. Ale czemu nie wróciłaś na studia, kiedy Melissa podrosła? - Ja po prostu... - pani Hastings wzruszyła ramionami. Chcieliśmy, żebyś ty przyszła na świat... a czas biegnie nieubłaganie. - Nachyliła się lekko. - Proszę, nie mów o tym Melissie. Wiesz, jaka jest wrażliwa, jeszcze sobie ubzdura, że mam do niej żal. W głębi duszy Spencer się cieszyła. Więc to j ą rodzice zaplanowali... a Melissa była wpadką. I może faktycznie to właśnie ta „szopka", o której była mowa w wiadomości od A., choć przecież nie miało to nic wspólnego z Ali ani z faktem, że pani Hastings jej nie lubiła. Kiedy jednak Spencer sięgnęła po kromkę chleba, w jej pamięci zajaśniało mgliste, bardzo odległe wspomnienie. Gdy Ali zostawiła swoje przyjaciółki w domku, postanowiły wrócić do swoich domów. Emily, Hanna i Aria zadzwoniły po rodziców, a Spencer poszła do domu i skierowała się prosto do swojego pokoju. W salonie w suterenie wciąż był włączony telewizor - Melissa i łan nadal tam siedzieli — ale nigdzie nie zauważyła rodziców. Zdziwiło ją to, bo zazwyczaj nie pozwalali jej i siostrze przebywać w domu sam na sam z chłopakami.

122 Spencer zagrzebała się pod kołdrą, żałując, że ten wieczór się nie udał. Później coś ją zbudziło. Kiedy wyszła na korytarz i spojrzała na dół przez balustradę, zobaczyła dwie postacie w holu. Jedną z nich była Melissa, wciąż jeszcze ubrana w bluzkę z falbaniastymi rękawkami i z czarną jedwabną opaską na włosach. Rozmawiała rozgorączkowana z panem Hastingsem. Spencer nie słyszała, o czym mówią. Widziała tylko, że Melissa jest bardzo rozgniewana, a tata się broni. W pewnej chwili Melissa wykrzyknęła z desperacją: - Nie wierzę wam! Spencer nie dosłyszała odpowiedzi taty. - Gdzie mama? - zapytała Melissa histerycznym tonem. — Musimy ją znaleźć! Potem pobiegli do kuchni, a Spencer wróciła do pokoju i zamknęła za sobą drzwi. - Spencer? Głos mamy wyrwał ją z zamyślenia. Pani Hastings patrzyła na nią szeroko otwartymi, okrągłymi oczami. Kiedy Spencer spojrzała na swoje dłonie ściskające szklankę z wodą, zauważyła, że całe się trzęsą. - Wszystko w porządku? - zapytała pani Hastings. Spencer

otworzyła usta i natychmiast je zamknęła. To było prawdziwe wspomnienie czy sen? Mama też zniknęła tamtej nocy? Lecz to niemożliwe, że widziała prawdziwego zabójcę Ali. Gdyby tak się stało, natychmiast poinformowałaby o tym policję. Nie miała przecież serca z kamienia i wierzyła w prawo. Poza tym po co miałaby ukrywać taką sprawę? - Nad czym tak rozmyślasz? - zapytała pani Hastings, przekrzywiając głowę. 123 Spencer przycisnęła do siebie dłonie miękkie jak aksamit po zabiegu parafinowym. Skoro już były z sobą szczere, może mogła porozmawiać o tym z mamą. - Myślałam... o nocy, kiedy zaginęła Ali - powiedziała, nie owijając w bawełnę. Pani Hastings ścisnęła w palcach kolczyk z dwukaratowym brylantem w swoim prawym uchu, jakby to, co powiedziała Spencer, powoli do niej docierało. Zmarszczyła czoło. Zmarszczki wokół jej ust wyglądały jak wyciosane dłutem. Wbiła wzrok w swój talerz. - Wszystko w porządku? - zapytała szybko Spencer, a serce podeszło jej do gardła. Pani Hastings uśmiechnęła się nerwowo.

- To była okropna noc, kochanie - powiedziała głosem wyższym o oktawę. - Nigdy już do niej nie wracajmy. A potem odwróciła się i gestem przywołała kelnerkę, by przyjęła ich zamówienie. Jakby nigdy nic, poprosiła o sałatkę z kurczakiem po azjatycku z dressingiem sezamowym. Ale Spencer zauważyła, jak mocno ściska nóż, a jej palec powoli przesuwa się po ostrzu. 124

12 NAWET WARIATKOWO MA SWOJĄ ELITĘ Hanna stała w kafeterii w Zaciszu Addison-Stevens z tacą z kurczakiem i warzywami gotowanymi na parze. Kafeteria była wielkim kwadratowym pomieszczeniem, z drewnianą podłogą w miodowym odcieniu, niewielkimi stolikami z surowego drewna i lśniącym fortepianem Steinwaya ustawionym trochę z boku. Przez olbrzymie okna widać było roziskrzoną od śniegu łąkę. Na ścianach wisiały abstrakcyjne obrazy o wyrazistej fakturze, a w oknach szare aksamitne zasłony. Na stole w głębi sali stały dwa lśniące i luksusowe ekspresy do kawy, lodówka z chromowanej stali z napojami do wyboru, do koloru i długie rzędy tac z bosko wyglądającymi ciastami czekoladowymi, tartami cytrynowo-bezowymi i brownie z karmelem. Oczywiście Hanna nie zamierzała próbować deseru. Tutejszy kucharz wygrał chyba jakiś światowy konkurs na pieczenie ciast, lecz ona z pewnością nie miała ochoty przybrać tu na wadze pięć kilo. 125 Musiała przyznać, że pierwszy dzień w wariatkowie nie był aż taki zły. Przez pierwszą godzinę leżała na łóżku i gapiła się na gipsowe esy-floresy na suficie, rozmyślając nad tym, jak beznadziejne jest jej życie. Potem do pokoju przyszła

pielęgniarka i podała jej pigułkę, jakby to był tic tac. Okazało się, że to Valium, które tutaj wo ln o jej b yło za ż ywa ć , kiedy tylko chciała. Potem poszła na spotkanie ze swoją terapeutką doktor Foster, która obiecała, że zadzwoni do Mike'a i powie mu, że Hannie wolno telefonować i wysyłać e maile tylko w niedzielne popołudnia. Hanna nie chciała, żeby poczuł się odtrącony. Doktor Foster twierdziła też, że w czasie ich spotkań wcale nie zamierza zmuszać Hanny do rozmowy o Ali, A. czy Monie. I w kółko powtarzała, że żadna z dziewcząt mieszkających na jej piętrze nie zna Hanny. Przebywały w Zaciszu tak długo, że w ogóle nie słyszały 0 A. ani o Ali. — Dopóki tu jesteś, nie musisz się przejmować tą sprawą zapewniła doktor Foster, poklepując dłoń Hanny. I na tym skończyła się godzinna terapia. No i d ob rz e. Przyszła pora na obiad. Wszystkie pacjentki z oddziału kobiecego siedziały trójkami i czwórkami przy stolikach. Większość z nich miała na sobie szpitalne uniformy albo flanelowe piżamy. Były nieuczesane i nieumalowane, miały niezadbane paznokcie. A jednak przy kilku stolikach siedziały śliczne dziewczyny w obcisłych dżinsach, długich tunikach i

miękkich kaszmirowych swetrach. Miały lśniące włosy i szczupłe ciała. Ale nikt nie zauważył Hanny i nie zaprosił jej do swojego stolika. Wszyscy traktowali 126 ją jak powietrze albo jak dwuwymiarowy rysunek na półprzezroczystej folii. Kiedy Hanna stanęła w drzwiach, przestępując z nogi na nogę, miała wrażenie, jakby cofnęła się w czasie do pierwszego dnia w szóstej klasie. Szóstoklasiści jadali lunch w tej samej sali co siódmo- i ósmoklasiści. Hanna stała pod ścianą i żałowała w duchu, że nie jest na tyle szczupła i popularna, żeby usiąść razem z Naomi Zeigler i Alison DiLaurentis. Wtedy Riley Wolfe trąciła ją w łokieć i spaghetti z klopsikami spadło jej na buty i na podłogę. Do dziś słyszała wysoki śmiech Naomi, zduszony chichot Ali i nieszczere, składane z uśmiechem przeprosiny Riley. — Przepraszam? Hanna odwróciła się i zobaczyła niską, grubawą dziewczynę o nijakich brązowych włosach. Na zębach miała aparat ortodontyczny. Gdyby nie olbrzymi biust, można by uznać, że ma dwanaście lat. Zielonkawa bluza opinała jej piersi, sprawiając, że wyglądały jak dwa melony. Hanna ze smutkiem pomyślała o

Mike'u. Pewnie on też by zrobił taką uwagę na temat tych piersi. — Jesteś nowa? — zapytała dziewczyna. — Wyglądasz, jakbyś się zgubiła. — Mhm, tak. Hanna zmarszczyła nos nagle podrażniony zapachem maści Wiek VapoRub, której używała jej babcia. Wydzielała go skóra tej dziewczyny. — Nazywam się Tara. — Gdy dziewczyna mówiła, z jej ust tryskały kropelki śliny. — Hanna — przedstawiła się Hanna apatycznie, przepuszczając pomoc kuchenną w różowym uniformie. 127 — Chcesz zjeść z nami? Samemu nie jest fajnie. Wiemy, bo każda z nas to przechodziła. Hanna wbiła wzrok w wypolerowaną drewnianą podłogę, rozważając swoje możliwości. Tara nie wyglądała na wariatkę, tylko na zwykłą wieśniarę. A z braku laku lepi się kitem. -No jasne — powiedziała, starając się przybrać jak najbardziej uprzejmy ton głosu. — Świetnie! — Tara podskoczyła, a wraz z nią jej cycki. Ruszyła przez jadalnię, prowadząc Hannę do stolika dla czterech osób w tylnej części sali. Siedziała przy nim chuda

jak szczapa dziewczyna z pociągłą twarzą przypominającą psi pysk, który ktoś upudrował na biało. Wyglądała jak gotka. Jadła powoli makaron pene bez żadnego sosu. Pulchna rudowłosa dziewczyna siedząca obok miała włosy wygolone nad prawym uchem i z dzikim zaangażowaniem obgryzała kolbę kukurydzy. — To Alexis i Ruby — powiedziała Tara. — A to Hanna. Jest nowa! Alexis i Ruby przywitały się niemrawo. Hanna odpowiedziała na ich przywitanie, choć czuła się coraz bardziej nieswojo. Miała wielką ochotę zapytać każdą z nich, dlaczego się tu znalazły. Ale doktor Foster wyraźnie poinformowała ją, że o diagnozach pacjentów można tu było rozmawiać tylko w czasie konsultacji z lekarzem lub w trakcie terapii grupowej. Pacjentów zachęcano raczej, żeby udawali, że znaleźli się tutaj z własnego wyboru, jakby przyjechali na jakiś dziwny obóz. Tara usiadła obok Hanny i natychmiast zabrała się do pałaszowania gigantycznej góry jedzenia. Na swoim talerzu miała hamburgera, kawał lasagne, zielony groszek 128 z masłem i migdałami oraz pajdę chleba wielką jak dłoń Hanny. — Więc to twój pierwszy dzień, zgadza się? — Zaczęła

rozmowę Tara. — I jak było? Hanna wzruszyła ramionami. Zastanawiała się, czy Tara przyjechała tu, by poradzić sobie z nadmiernym obżarstwem. — Raczej nudy na pudy. Tara pokiwała głową. Żuła jedzenie z otwartymi ustami. — Wiem. Nie ma internetu. Do bani. Nie da się wejść na Facebooka ani na swojego błoga. A ty masz błoga? — Nie — odparła Hanna, pilnując się, by odruchowo nie prychnąć z pogardą. Uważała, że błogi były dobre dla ludzi, którzy nie mają prywatnego życia. Tara włożyła do buzi widelec pełen jedzenia. W kąciku ust miała niewielkie zimno. — Przywykniesz. Większość ludzi tutaj jest bardzo fajna. Od kilku dziewczyn trzeba trzymać się z daleka. — To suki — dodała Alexis głosem zadziwiająco niskim jak na tak chudą osobę. Jej koleżanki zachichotały, słysząc słowo „suki". — Całymi dniami przesiadują w spa — powiedziała Ruby, przewracając oczami. — I nie pokazują się ludziom na oczy bez idealnego manicure'u. Hanna o mało się nie udławiła kawałkiem brokułu. Wydawało się jej, że się przesłyszała.

— Tutaj jest nawet spa? — Tak, ale za to trzeba dodatkowo zapłacić. — Tara zmarszczyła nos. Hanna przesunęła językiem po zębach. Jak to możliwe, że nikt nie powiedział jej o spa? Kogo to obchodzi, że 129 trzeba za to zapłacić ekstra? Oczywiście miała zamiar dopisać opłatę do rachunku taty. To go trochę otrzeźwi. — Z kim dzielisz pokój? — zapytała Tara. Hanna wepchnęła swoją wielką torbę od Marca Jacob-sa głębiej pod krzesło. — Jeszcze jej nie spotkałam. Jej współlokatorka przez cały dzień nie pojawiła się w pokoju. Pewnie wysłali ją do izolatki o gumowych ścianach. Tara się uśmiechnęła. — Wiesz co, powinnaś się z nami trzymać. Jesteśmy boskie. — Pokazała widelcem na Alexis i Ruby. — Piszemy sztuki o personelu szpitala i wystawiamy je w naszych pokojach. Ruby zawsze gra główne role. — Ruby zrobi karierę na Broadwayu — dodała Alexis. — Ma wiel ki talent. Ruby zaczerwieniła się i zwiesiła głowę. Do lewego policzka

przylepiło się jej kilka ziaren kukurydzy. Hanna miała przeczucie, że jeśli Ruby zacznie kiedykolwiek pracować na Broadwayu, to najwyżej jako kasjerka w teatralnym bufecie. — Bawimy się też w Top Model — kontynuowała Tara, opychając się lasagne. Jak na sygnał Alexis i Ruby wpadły w histeryczną euforię. Zaczęły klaskać i na cały regulator śpiewać główny temat muzyczny programu. Przeraźliwie fałszowały. Hanna poczuła się tak, jakby jakaś siła wbiła ją w krzesło. Wydawało się jej, że wszystkie światła w kafeterii pociemniały, poza jedną lampą nad ich stolikiem. Kilka dziewczyn przy sąsiednim stoliku odwróciło się i gapiło się na nie. 130 — Udajecie modelki — zapytała Hanna z niedowierzaniem. Ruby napiła się coli. — Właściwie to nie. My tylko ubieramy się w to, co mamy w szafie, i chodzimy po korytarzu jak po wybiegu. Tara ma superubrania. I torbę od Burberry! Tara wytarła usta serwetką. — Podróba — wyznała. — Mama mi kupiła w Chinatown w Nowym Jorku. Ale wygląda jak prawdziwa. Hannie wydawało się, że cała wola życia wycieka z niej w

jednej chwili. Rzuciła okiem na dwie pielęgniarki rozmawiające przy bufecie z deserami i zastanawiała się, czy nie poprosić ich o natychmiastową i podwójną dawkę Valium. — Na pewno jest piękna — powiedziała. Nagle napotkała wzrok blondynki stojącej przy wazie z zupą. Miała lśniące jak jedwab włosy, jasną, zachwycająco promienną cerę i emanowała jakąś dziwną siłą. Hanna poczuła ciarki na plecach. Ali? Lecz dziewczyna już szła wprost do stolika Hanny, Tary, Alexis i Ruby, z gracją wymijając stoliki. Miała na twarzy ten sam łobuzerski uśmieszek, który pojawiał się na ustach Ali, kiedy zamierzała zrobić komuś na złość. Hanna patrzyła na swoje towarzyszki i porzuciła jakąkolwiek nadzieję. Przesunęła dłońmi wzdłuż ud i zamarła z przerażenia. Czy jej nogi zrobiły się trochę grubsze niż zawsze? I czemu wydawało się jej, że ma cienkie i zniszczone włosy? Serce zaczęło jej mocniej bić. A jeśli sama bliskość tych ofiar losu sprawiła, że Hanna w jednej chwili przemieniła się z powrotem w beznadziejną frajerkę z czasów, kiedy jeszcze nie znała Ali? A jeśli nagle wyrósł jej drugi 131 podbródek i zwały tłuszczu na biodrach, a jej zęby się powykrzywiały? Zdenerwowana wyciągnęła rękę po kromkę chleba

z koszyczka stojącego pośrodku stołu. Już miała napchać nią sobie usta, gdy nagle z przerażeniem skarciła siebie samą. Co ona wyp r a wiał a ? Fantastyczna Hanna nigd y nie jadała chleba. Tara zauważyła podchodzącą do nich dziewczynę i szturchnęła Ruby łokciem. Alexis wyprostowała się na krześle. Wszystkie wstrzymały oddech, gdy nieznajoma się zbliżyła. Kiedy dotknęła ramienia Hanny, ta naprężyła wszystkie mięśnie, gotowa na najgorsze. Pewnie teraz przekształciła się w ohydnego trolla. — To ty jesteś Hanna? — zapytała dziewczyna czystym, melodyjnym głosem. Hanna próbowała odpowiedzieć, ale słowa uwięzły jej w gardle. Wydała tylko dźwięk, który przypominał skrzyżowanie beknięcia z czknięciem. — Tak — wydusiła wreszcie, a jej policzki spurpurowiały. Dziewczyna wyciągnęła dłoń na powitanie. Miała długie paznokcie pomalowane czarnym lakierem od Chanel. — Nazywam się Iris — przedstawiła się. — Mieszkamy razem w pokoju. — Cz-cześć — wyjąkała Hanna, wpatrując się w jasnozielone oczy Iris w kształcie migdałów. Iris zrobiła krok w tył, z uznaniem mierząc Hannę wzrokiem

od stóp do głów. Potem wzięła ją za rękę. — Chodź — rzuciła wyniośle. — Nie zadajemy się z frajerkami. Pozostałe dziewczyny przy stoliku westchnęły z oburzeniem. Twarz Alexis zrobiła się długa jak u konia. Ruby nerwowo skubała kosmyk włosów. Tara desperacko kręciła 132 głową, jakby Hanna miała zaraz zjeść jakąś zatrutą potrawę. Rezgłośnie wyszeptała słowo „suka". Ale Iris pachniała bzem, a nie maścią Wiek Vapo-Rub. Miała na sobie długi kaszmirowy kardigan od Joie. Taki sam Hanna kupiła dwa tygodnie wcześniej w swoim ulubionym butiku w centrum handlowym. Nie miała żadnych łysych placków na głowie. Dawno temu Hanna przyrzekła sobie, że nigdy w życiu nie będzie już tamtą wieśniarą. I ta zasada obowiązywała nawet w wariatkowie. Wzruszyła ramionami, wstała i podniosła z podłogi torbę. — Wybaczcie, miłe panie — pożegnała się słodkim głosem i posłała im całusa. Owinęła rękę wokół łokcia Iris i odeszła, nawet się nie odwracając. — Masz szczęście, że mieszkasz razem ze mną, a nie z którąś

z tych świrusek. Jestem tu jedyną normalną osobą. — Dzięki Bogu — szepnęła Hanna i przewróciła oczami. Iris zatrzymała się i z powagą przyjrzała się Hannie. Na jej twarzy pojawił się uśmiech, który zdawał się mówić: „Tak, jesteś w porządku". Hanna zdała sobie sprawę, że Iris też chyba jest w porządku. Spojrzały na siebie porozumiewawczo, bo tylko śliczne i popularne dziewczyny potrafią się nawzajem zrozumieć. Iris okręciła wokół palca długi kosmyk jasnoblond włosów. — Po kolacji zrobimy sobie maseczki z glinki? Zakładam, że już słyszałaś o tutejszym spa? — No jasne — odparła Hanna i ochoczo pokiwała głową. W jej duszy na nowo zakiełkowała nadzieja. Pomyślała, że może jednak to miejsce nie jest piekłem na ziemi. 133

13 A MYŚLAŁAŚ, ŻE TO KTOŚ TYPOWY... W środę po południu Aria siedziała przy kuchennym stole w nowym domu Byrona i Meredith, ponuro wpatrując się w torbę z organicznymi żytnio-miodowymi precelkami. Dom zbudowano w latach pięćdziesiątych. Gzymsy były bogato zdobione, taras przy domu składał się z trzech poziomów, a z pokoju do pokoju przechodziło się przez piękne podwójne drzwi. Niestety, kuchnia była mała i zupełnie niefunkcjonalna, a sprzętów nie wymieniano w niej chyba od czasów zimnej wojny. Żeby trochę ją unowocześnić, Meredith zdarła ze ścian tapetę w kratkę i pomalowała je na neonową zieleń. Jakby ta ki kolo r działał kojąco na dziecko. Mike siedział koło Arii i narzekał, że jednym napojem w całym domu jest beztłuszczowe mleko sojowe. Byron zaprosił Mike'a po szkole, żeby mógł lepiej poznać Meredith, choć jedyną rzeczą, jaką Mike powiedział do niej do tej pory, było to, że jej cycki bardzo urosły, od kiedy wpadła 134 z ojcem. Meredith uśmiechnęła się niewyraźnie i powlokła się na górę, gdzie remontowała pokoik dla dziecka. Mike włączył mały telewizor stojący w kuchni. Właśnie

nadawano wiadomości. Napis u dołu ekranu głosił: „OPINIA PUBLICZNA DOMAGA SIĘ PODDANIA KŁAMCZUCH BADANIU NA WYKRYWACZU KŁAMSTW". Aria westchnęła i nachyliła się do przodu. — Niektórzy podejrzewają, że cztery licealistki z Bosewood, które twierdzą, że widziały Alison DiLaurentis, mogą ukrywać przed policją jakieś istotne informacje — mówiła do kamery szczupła blondynka. Stała gdzieś w centrum miasta, na placu, przy którym mieściła się francuska kawiarnia i duński sklep meblowy. — Ta czwórka odgrywała główne role w serii skandali związanych ze śmiercią Alison DiLaurentis. W sobotę uratowano je z pożaru, który strawił ogromne połacie lasu. Tego lasu, gdzie ostatnio widziano pana Thomasa. Ogień najprawdopodobniej zniszczył kluczowe dowody, które mogłyby pomóc go odnaleźć. Zgodnie z doniesieniami, policja jest gotowa wszcząć postępowanie przeciwko Kłamczuchom, jeśli tylko pojawią się jakiekolwiek dowody ich współpracy z uciekinierem. — Współpracy? — powtórzyła Aria zupełnie oszołomiona. Oni naprawdę sądzili, że Aria i jej przyjaciółki pomogły łanowi w ucieczce? A więc Wilden miał rację, kiedy je ostrzegał. Gdy Emily zeznała, że widziały Ali, wszystkie utraciły resztkę wiarygodności. Całe miasto zwróciło się przeciwko nim.

Nieobecnym wzrokiem spojrzała przez okno na podwórze. W lesie za jej domem robotnicy i policjanci przeczesywali teren, grzebiąc w popiele i szukając śladów 135 podpalacza. Wyglądali jak kolonia pracowitych mrówek. Jakaś policjantka z dwoma owczarkami niemieckimi w ochronnych kamizelkach stała obok słupa telefonicznego. Aria miała ochotę wybiec z domu, tak jak stała, i odłożyć pierścionek lana tam, gdzie go znalazła. Ale strażnicy z psami pilnowali wejścia do lasu przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Westchnęła i wyciągnęła telefon. Napisała wiadomość do Spencer. Słyszałaś już, że chcą nas przesłuchać za pomocą wykrywacza kłamstw? Spencer natychmiast odpowiedziała: Tak. Aria przez chwilę się zastanawiała, jak sformułować kolejne pytanie. Myślisz, że to możliwe, że duch Ali próbuje nam coś przekazać? Mozę właśnie coś takiego stało się w noc pożaru? W kilka sekund po wysłaniu tej wiadomości Spencer odpisała: Jej duch? Tak.

Niemożliwe. 136 Aria odłożyła telefon ekranem w dół. Nic dziwnego, że Spencer jej nie wierzyła. Kiedy jeszcze wszystkie pływały w pobliskim jeziorze, Ali kazała im śpiewać zaklęcie, które miało uchronić je przed duchem topielca. Tylko Spencer przewróciła oczami i nie przyłączyła się do chóru. - Ale super - powiedział Mike, a Aria podniosła wzrok. -Mu sis z mi opowiedzieć, jak się zeznaje z wykrywaczem kłamstw. To pewnie niezła jazda. — Kiedy zobaczył zdegustowaną minę Arii, skrzywił się z niesmakiem. - Przecież ża rt u j ę. Policja nie zmusi cię do tego. Nie zrobiłaś nic złego. Gdyby tak było, Hanna by mi powiedziała. - Naprawdę chodzisz z Hanną? - zapytała Aria, usilnie próbując zmienić temat. Mike wyprostował plecy. - Tak cię to dziwi? Jestem przystojny. — Włożył do ust precelka. Na podłogę posypały się okruchy. - A jeśli już jesteśmy przy Hannie. Gdybyś jej szukała, to wyjechała do Singapuru, do swojej mamy. Nie zamknęli jej nigdzie ani nie pojechała do Vegas, żeby zostać striptizerką. Aria popatrzyła na niego jak na wariata. Nie mieściło się jej w

głowie, że Hanna wytrzymuje z jej bratem. Zresztą nie dziwiła się, że wyjechała do Singapuru. Aria dałaby wiele, byle tylko uciec z Rosewood. Nawet Emily wyjechała z miasta na jakąś pielgrzymkę do Bostonu. - Natomiast dowiedziałem się czegoś na twój temat. -Mike oskarżycielsko pokazał na Arię palcem i uniósł brew. - Z dobrze poinformowanych źródeł wiem, że wczoraj spotkałaś się z Noelem Kahnem. Aria jęknęła. - A czy to dobrze poinformowane źródło to sam Noel? 137 — No, tak. — Mike wzruszył ramionami. Nachylił się. — I co robiliście? — zapytał głosem największego plotkarza. Aria zlizała z palca sól pochodzącą z precelka. Hm. Więc Noel nie powiedział Mike'owi, że spotkali się na seansie spirytystycznym. I nie poinformował też o tym prasy. — Po prostu wpadliśmy na siebie. — A ty wpadłaś mu w oko. — Mike oparł stopy na stole, choć jego trampki były brudne jak matka ziemia. Aria schyliła głowę. Na podłodze zauważyła płatek kukurydziany. — Nieprawda.

— W czwartek organizuje przyjęcie w jacuzzi — dodał Mike. — Słyszałaś o tym, prawda? Jego rodzice wyjeżdżają, a Noel z braćmi robią w domu wielką imprezę. — Czemu w czwartek? — Czwartek to nowa sobota — wyjaśnił Mike, przewracając oczami, jakby to b yło o c z ywi st e. — Zabawimy się. Powinnaś pójść. — Nie, dzięki — odparła szybko Aria. Nie miała najmniejszej ochoty na udział w kolejnej imprezie u Noela Kahna. Zazwyczaj roiło się tam od Typowych Chłopaków z Rosewood pijących piwo prosto z beczki, Typowych Dziewczyn z Rosewood wymiotujących po czekoladowym martini i owocowych koktajlach oraz Typowych Par z Rosewood, migdalących się na zabytkowych kanapach Kahnów w stylu Ludwika XV. Ktoś zadzwonił do drzwi. Oboje usiedli wyprostowani. — Otwórz — rozkazała Aria. — Jeśli to dziennikarze, to nie ma mnie w domu. Reporterzy tak się rozbestwili, że jakby nigdy nic dzwonili do drzwi kilka razy dziennie niczym kurierzy pocztowi. 138 Aria wcale by się nie zdziwiła, gdyby któregoś pięknego dnia

wpadli bez pukania. - Już idę. W korytarzu Mike rzucił okiem na swoje odbicie w lustrze i przygładził włosy. Kiedy już miał otworzyć drzwi, Aria zdała sobie sprawę, że ktoś stojący na ganku mógłby zobaczyć ją w oknie. Jeśli to dziennikarze, to na pewno wedrą się do domu i nigdy nie dadzą jej spokoju. Nagle poczuła się jak w pułapce. W panice rozejrzała się i pobiegła do spiżarni. Zatrzasnęła drzwi i schowała się pod półką, na której leżały torebki z brązowym ryżem. W spiżarni pachniało pieprzem. Na worku z kuskusem leżał drewniany klocek z wypalonym napisem: „ZJEDNOCZENIE KOBIET". To Meredith robiła takie ozdoby. Aria usłyszała, jak skrzypią frontowe drzwi. 1 — Heeeej! — zawołał Mike. Dotarło do niej klaśnięcie dłoni przybijających piątkę i kroki w korytarzu. Kroki dwóch osób. Przez szparę w drzwiach Aria próbowała zobaczyć, co się dzieje. Ku swojemu przerażeniu zobaczyła Mike'a prowadzącego do kuchni Noela Kahna. A o n co tutaj robił? Mike rozglądał się po kuchni, trochę zdezorientowany. Ale kiedy tylko spojrzał na drzwi do spiżarni, uniósł brwi i uchylił

drzwi. - Znalazłem! - krzyknął. - Poszła pogawędzić z workami ryżu. - Nieźle. - Zza Mike'a wyłonił się Noel. - Chciałbym mieć taką Arię w mojej spiżarni. - Mike! — Aria szybko wyszła ze spiżarni, tak jakby wcale się tam nie ukrywała. - Miałeś powiedzieć, że nie ma mnie w domu. 139 Mike wzruszył ramionami. — Tak mi kazałaś powiedzieć do dziennikarzy. A nie do Noel a. Aria obrzuciła ich obu wymownym spojrzeniem. Nadal nie ufała Noelowi. Poza tym wstydziła się swojego zachowania w czasie seansu. Przez dłuższą chwilę nie wychodziła z małej łazienki w sklepie okultystycznym, gapiąc się jak wariatka na ulotkę informującą o zaginięciu Ali. Wreszcie Noel zapukał do drzwi, mówiąc jej, że cała moc zniknęła i wszyscy muszą wyjść. Noel odwrócił się i z uśmieszkiem oglądał przywieszony na drzwiach lodówki zestaw ćwiczeń dla kobiet w ciąży. Wiele ćwiczeń dotyczyło wzmacniania mięśni waginy. — Chciałbym z tobą pogadać, Ario — powiedział, spoglądając na Mike'a. — Sam na sam, jeśli to możliwe. — Oczywiście! — odparł gromkim głosem Mike. Posłał Arii

spojrzenie mówiące: „Nie spartol tego!", a potem poszedł do salonu. Aria starała się nie patrzeć Noelowi prosto w oczy. — Chcesz się czegoś napić? — zapytała. Czuła się skrępowana. — Jasne — odparł Noel. — Wystarczy woda. Aria wzięła szklankę i otworzyła lodówkę. Czuła napięcie w całych plecach. W powietrzu wciąż jeszcze unosił się zapach koktajlu z dyni i glonów, który zrobiła Mere dith piętnaście minut wcześniej. Ponoć doskonale nadawał się dla kobiet w ciąży. Kiedy wróciła do stołu ze szklanką wody i podała ją Noelowi, on sięgnął do plecaka, wyciągnął z niego szary plastikowy worek i wcisnął jej do rąk. — Dla ciebie! 140 Aria sięgnęła do środka i wyciągnęła wielką paczkę zawierającą coś, co najbardziej przypominało jej suche błoto. Na etykietce widniał napis: „KADZIDŁO SUKCESU". Kiedy to powąchała, musiała zamknąć oczy. Pachniało jak kuweta jej kota. - Och - wymamrotała, bo nie wiedziała, co powiedzieć. - Kupiłem to w tym dziwacznym sklepie - wyjaśnił Noel. -

Ponoć przynosi szczęście. Ten czarownik zza lady powiedział, że trzeba to spalić w magicznym kręgu, cokolwiek to znaczy. Aria prychnęła lekko. - Mhm, dziękuję. Położyła kadzidło na stole i włożyła dłoń do torby z precelkami. Noel w tym samym momencie sięgnął po precelka. Ich palce się zderzyły. - Ups — powiedział Noel. - Przepraszam. - Aria natychmiast odsunęła swoją dłoń. Jej policzki płonęły. Noel położył łokcie na stole. - Wczoraj wybiegłaś z seansu, jakby się paliło. Wszystko w porządku? Aria czym prędzej włożyła do ust precelka, byle tylko nie musieć odpowiadać. - Ten cały Equinox to jakiś szarlatan - dodał Noel. -Dwadzieścia dolców wyrzucone w błoto. - Mhm - odparła Aria i w zamyśleniu chrupała precelka. „Była bardzo smutna", powiedział Equinox. Może i był szarlatanem, ale co, jeśli się nie mylił? Pani DiLaurentis zasugerowała to samo dzień po zaginięciu Ali. W ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin do Arii powróciło

141 wiele niepokojących wspomnień dotyczących Ali. Na przykład któregoś dnia, niedługo po tym jak się zaprzyjaźniły, Ali zaprosiła Arię, żeby pojechała z nią i jej mamą do nowego domku letniskowego DiLaurentisów w górach Pocono. Tata Ali miał zostać w Rosewood z Jasonem. Domek był właściwie obszerną willą z tarasem, pokojem gier i ukrytą klatką schodową, prowadzącą z jednej z sypialni na tyłach domu do kuchni. Któregoś dnia Aria bawiła się na tej ukrytej klatce schodowej, kiedy nagle zza ściany usłyszała szept. — Czuję się taka winna — mówiła Ali. — Nie powinnaś — odparła jej mama bardzo poważnym tonem. — To nie twoja wina. Wiesz, że to najlepsze dla naszej rodziny. — Ale... to miejsce. — Ali mówiła z obrzydzeniem w głosie. — Jest takie... smu tn e. Arii wydawało się, że to właśnie usłyszała. Potem Ali tak ściszyła głos, że Aria nie słyszała już dalszego ciągu rozmowy. Zgodnie z informacjami z rejestru znalezionego przez Emily w hotelu Radley, Jason zaczął odwiedzać szpital właśnie wtedy, kiedy Aria, Ali i pozostałe dziewczyny się zaprzyjaźniły. Może miejscem, o którym wspominała Ali w rozmowie z mamą, był

właśnie ten szpital. Może Ali czuła się winna, że Jason się tam znalazł. Może to Ali zdecydowała, że jej brat musi poddać się terapii. Choć Aria nie chciała wierzyć, że Ali i Jason nie żyli z sobą w zgodzie, to może jednak tak właśnie było. Czuła na sobie wzrok Noela, który czekał na odpowiedź. Nie warto było się teraz nad tym wszystkim zastanawiać, szczególnie w obecności Noela. 142 — Nie ma czegoś takiego jak duchy przemawiające do nas z zaświatów — powiedziała wreszcie, cytując Spencer. Noel popatrzył na nią z oburzeniem, jakby Aria właśnie oznajmiła, że nie istnieje coś takiego jak lacrosse. Kiedy poruszył się nieznacznie, Aria poczuła drzewny zapach jego dezodorantu. Zdziwiła się, że ten zapach jej się spodobał. — A jeśli Ali naprawdę chce ci coś przekazać? Na pewno chcesz się poddać? W Arii powoli wzbierały podejrzenia. Miała serdecznie dość tej rozmowy. Uderzyła otwartą dłonią w stół. — A niby czemu tak cię to obchodzi? Ktoś kazał ci tu przyjść i mi to powiedzieć? To jakiś kawał, który ubawi twoich kolegów z drużyny? — Nie! — Noel zaprotestował energicznie. — Oczywiście, że

nie! — To po co w ogóle przyszedłeś na ten seans? Tacy faceci jak ty nie interesują się tymi sprawami. Noel zwiesił głowę. — Co to znaczy: „faceci tacy jak ty"? Meredith trzasnęła na górze drzwiami tak mocno, że zatrząsł się cały dom. Aria nikomu nie powiedziała, że na własny użytek określiła chłopaków pokroju Noela mianem Typowych Chłopców z Rosewood. Nie powiedziała tego ani rodzicom, ani przyjaciółkom, a już na pewno nie Typowemu Chłopcu z Rosewood. — Jesteś taki, no wiesz, młody — kręciła. — Powszechnie lubiany. Noel oparł łokieć na stosie magazynów dla młodych matek. Ciemne włosy zsunęły mu się na czoło. Oddychał ciężko, jakby zbierał się do powiedzenia czegoś. Wreszcie podniósł wzrok. 143 — No dobra, nie chodzę na seanse tylko dlatego, że lubię Led Zeppelin. — Spojrzał na Arię kątem oka, potem popatrzył do szklanki, jakby z kostek lodu chciał sobie powróżyć jak z herbacianych fusów. — Dziesięć lat temu, gdy miałem sześć lat, mój brat popełnił samobójstwo.

Aria zamrugała zupełnie zbita z tropu. Pomyślała o dwóch braciach Noela, Eriku i Prestonie. Choć obaj już studiowali, regularnie pojawiali się na imprezach w domu Kahnów. — Nie rozumiem. — Mój brat Jared. — Noel zwinął jedno z czasopism w wąski rulon. — Był o wiele starszy. Rodzice nieczęsto o nim wspominają. Aria odruchowo ścisnęła krawędź starego sfatygowanego stołu. Noel miał jeszcze jednego brata? — Jak to się stało? — Rodzice wyszli z domu — wyjaśnił Noel. — Jared miał się mną zająć. Graliśmy na komputerze, aż w końcu zrobiło się późno, a ja zacząłem przysypiać. Jared nie chciał mnie położyć do łóżka, ale w końcu musiał. Kiedy się obudziłem po jakimś czasie, coś mi... nie grało. W domu panowała niesamowita cisza. Wstałem i poszedłem na drugi koniec korytarza. Drzwi do pokoju Jareda były zamknięte, więc zapukałem. Ale nie było odpowiedzi. No to wszedłem i... — Noel wzruszył ramionami i rozwinął katalog. Otworzył się na zdjęciu ślicznego bobasa o blond włosach, który uśmiechnięty siedział w czerwonym wózku. — I wtedy go zobaczyłem. Aria nie wiedziała, co powiedzieć. Dotknęła tylko dłoni

Noela. Nie odsunął jej. 144 - On... no wiesz. Powiesił się. - Noel zamknął oczy. -Najpierw nie rozumiałem, co zobaczyłem. Myślałem, że to jakaś zabawa. Albo że Jared chce mnie w ten sposób ukarać za to, że nie grałem z nim dłużej. Potem do domu wrócili rodzice, a ja nie pamiętam, co się stało później. - O Boże — wyszeptała Aria. - W następnym roku miał pojechać na uniwersytet Cornell. Noelowi łamał się głos. - Był znakomitym koszykarzem. Prowadził naprawdę niezwykłe życie. Rodzice nie spodziewali się czegoś takiego. Ani moi bracia czy jego dziewczyna. Nikt. - Tak mi przykro — wyszeptała Aria. Poczuła się jak świętoszkowata idiotka bez serca. Kto by pomyślał, że Noel może skrywać taki okropny sekret? A ona od razu posądziła go o to, że próbuje zrobić jej brzydki kawał. - Udało ci się z nim kiedyś porozmawiać w czasie seansu? Noel obracał w palcach solniczkę w kształcie żabki stojącą pośrodku stołu. - Nie. Ale próbuję. Czasem mówię do niego na cmentarzu. To pomaga. Aria się skrzywiła.

- Próbowałam rozmawiać z Ali, ale dziwnie się czułam. Jakbym mówiła sama do siebie. - To nie tak. Myślę, że ona słucha. Odkurzacz zawarczał, a po suficie i ścianach rozeszły się wibracje. Aria i Noel siedzieli przez chwilę, nic nie mówiąc, tylko nasłuchując. Aria popatrzyła nagle prosto w zielone oczy Noela. 145 — Możesz zachować to dla siebie? Właściwie tylko tobie to opowiedziałem — poprosił Noel. — Oczywiście — odparła szybko Aria, badawczo przyglądając się Noelowi. Nie wyglądał na kogoś, kto złości się na nią za to, że wymusiła na nim wyznanie. Kiedy spuściła wzrok, zdała sobie sprawę, że nadal dotyka jego dłoni. Szybko ją odsunęła, czując zażenowanie. Noel wciąż na nią patrzył. Serce Arii zabiło mocniej. Nerwowo oplatała wokół palców stary srebrny łańcuszek, który miała na szyi. Noel przysunął się tak blisko, że poczuła na karku jego oddech pachnący landrynkami z lukrecji. Aria je uwielbiała. Wstrzymała oddech w oczekiwaniu. Nagle Noel jakby obudził się z głębokiego snu. Odsunął się

gwałtownie, wziął ze stołu szklankę i wstał. — Chyba powinienem poszukać Mike'a. Na razie. Pomachał jej i wyszedł na korytarz. Aria przycisnęła do czoła szklankę z zimną wodą. Przez chwilę wydawało się jej, że Noel ją zaraz pocałuje. I choć było to do niej zupełnie niepodobne, właściwie trochę na to liczyła. 146

14 NAWET GRZECZNE DZIEWCZYNKI MAJĄ SEKRETY W środę wczesnym wieczorem Emily wlokła się przez pole za domem Lucy, taszcząc wiadro wody dla zwierząt w oborze. Wiatr wiał jej prosto w twarz, a oczy łzawiły. W kilku domach w oddali zapalono już latarnie, a wóz zaprzężony w konia powoli zmierzał po błotnistej ścieżce w stronę drogi. Odblaskowy trójkąt z tyłu jaśniał w półmroku. - Dzięki! - zawołała Lucy, równając krok z Emily. Ona również niosła wiadro pełne wody. - Potem musimy jeszcze wyszorować podłogi w domu Mary przed jej ślubem w sobotę. — Okej — odparła Emily. Nie ośmieliła się zapytać, dlaczego Mary brała ślub w domu, a nie w kościele. To pewnie jakiś zwyczaj amiszów, o którym powinna coś wiedzieć. Ich dzień od samego rana był wypełniony obowiązkami. Od świtu pracowały na farmie, potem poszły do 147 szkoły mieszczącej się w jednej sali, gdzie czytały fragmenty z Biblii i pomagały młodszym dzieciom uczyć się alfabetu, a później pomagały mamie Lucy przy gotowaniu kolacji. Państwo Zookowie, rodzice Lucy, wyglądali jak amisze z „National

Geographic". Ojciec miał długą, gęstą brodę bez wąsów i chodził w czarnym kapeluszu. Mama miała surową twarz bez śladu makijażu i prawie w ogóle się nie uśmiechała. Ale wydawali się bardzo mili i uprzejmi. Chyba nie podejrzewali, że Emily się pod kogoś podszywa. A nawet jeśli, to nie dali tego po sobie poznać. W ferworze prac domowych Emily ciągle szukała jakiegoś tropu w sprawie Ali, ale nikt nie wypowiedział ani razu imienia, które brzmiałoby podobnie do Alison. Nikt nie wspomniał o zaginionej dziewczynie z Rosewood. Najprawdopodobniej A. wybrał sobie na chybił trafił jakieś miejsce na mapie Stanów Zjednoczonych i wysłał tam Emily, byle tylko jak najszybciej pozbyć się jej z Rosewood. A ona połknęła haczyk. Emily próbowała włączyć rano swój telefon, żeby sprawdzić, czy dostała jakieś nowe wiadomości od A., ale wyczerpała się jej bateria. Bilet powrotny był na piątek, lecz ona się zastanawiała, czy nie wrócić do domu wcześniej. Po co miała zostawać, jeśli nie trafiła do tej pory na żaden ślad? Jednak jakiś wewnętrzny głos podpowiadał jej, że to niemożliwe, że A. to ktoś do szpiku kości zły. Przecież kilka wskazówek okazało się trafnych. Może po prostu źle poskładały elementy układanki. Czego jeszcze dowiedziały się od A. na temat miejsca, gdzie teraz przebywa Ali... albo gdzie się do tej

pory podziewała? Kiedy Emily stała na ganku, zimny wiatr dmuchał jej za kołnierz. Zauważyła ciemnowłosą dziewczynę niosącą wiadro 148 przez pole do obory. Z tej odległości wyglądała jak Jenna Cavanaugh. Jen n a. Czy to możliwe, że ona zna odpowiedzi na wszystkie pytania? Kiedyś Emily dostała od A. stare zdjęcie Jenny, Ali i jakiejś nieznajomej blondynki — najprawdopodobniej Naomi Zeigler — na podwórku obok domu DiLaurentisów. Pod zdjęciem widniał podpis: „Znajdź szczegół, który nie pasuje na tym obrazku. Byle szybko. W przeciwnym razie...". To również A. zasugerował Emily, że Jenna i Jason DiLaurentis kłócą się, stojąc w oknie w domu Cavanaughów. Emily widziała ich kłótnię na własne oczy, choć nie miała zielonego pojęcia, czego dotyczyła. Dlaczego A. pokazywał jej to wszystko? Dlaczego A. twierdził, że Jenna nie pasuje do tego obrazka? Czy chodziło po prostu o to, że Jenna i Ali przyjaźniły się bardziej, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać? Obie współpracowały, próbując pozbyć się na zawsze Toby'ego. Może Ali zwierzyła się Jennie, że zamierza uciec. Może nawet Jenna jej w tym pomogła.

Emily i Lucy zeszły po schodach i ruszyły w stronę domu rodziców Mary, znajdującego się po drugiej stronie pola. Na wysypanym żwirem podjeździe stał wóz, a przed gankiem były dwie przyprószone śniegiem huśtawki, z których jedną zrobiono z wielkiej opony zawieszonej na łańcuchu. Zanim weszły na ganek, Lucy spojrzała na Emily. — A przy okazji, dzięki za wszystko. Bardzo nam pomogłaś. — Nie ma sprawy — odparła Emily. Lucy oparła się o balustradę na ganku. Widać było, że chce coś jeszcze dodać. Przełknęła ślinę. W promieniach 149 zachodzącego słońca jej oczy wyglądały na jeszcze bardziej zielone niż za dnia. — Dlaczego tak naprawdę tu przyjechałaś? Emily serce podeszło do gardła. Z wnętrza domu dochodziło jakieś postukiwanie. — C-co masz na myśli? — wyjąkała Emily. Czy Lucy odkryła jej prawdziwą tożsamość? — Próbowałam sama do tego dojść. Co zbroiłaś? — Zbroiłam? — Przecież to oczywiste, że przysłano cię tutaj, bo jesteśmy bardziej tradycyjną wspólnotą. — Lucy wygładziła z tyłu długi

wełniany płaszcz i usiadła na schodach na ganku. — To ma cię przywrócić na ścieżkę cnoty, tak? Podejrzewam, że coś ci się przydarzyło. Jeśli chcesz się wygadać, możesz mi zaufać. Nikomu nic nie powiem. Choć panował przeraźliwy ziąb, dłonie Emily zaczęły się pocić. W jej głowie pojawiła się natychmiast sypialnia Isaaca. Poczuła ukłucie, kiedy wyobraziła sobie ich oboje nagich, chichoczących pod kołdrą w jego pokoju. Miała wrażenie, że to wszystko wydarzyło się tak dawno, jakby przytrafiło się nie jej, lecz komuś innemu. Zawsze wydawało się jej, że ten pierwszy raz będzie czymś szczególnym i ważnym, że przez resztę życia będzie go wspominała z rozrzewnieniem. Tymczasem okazał się największą pomyłką. — Chodziło o chłopaka — przyznała wreszcie. — Tak podejrzewałam. — Lucy wyskubała drzazgę z deski w schodach. — Chcesz o tym pogadać? Emily wpatrywała się w twarz Lucy. Wydawała się zupełnie szczera. Nie osądzała i nie próbowała się wywyższać. Usiadła koło niej na schodach. 150 — Myślałam, że się w sobie zakochaliśmy. Na początku było super. Ale potem...

— Co się stało? — zapytała Lucy. — Po prostu nam nie wyszło. — W oczach Emily pojawiły się łzy. — On mnie właściwie nie znał. Zresztą ja jego też. — Twoi rodzice go nie akceptowali? - drążyła temat Lucy, trzepocąc długimi rzęsami. Emily prychnęła sarkastycznie. — Nie, to jego rodzice mnie nie akceptowali. — Akurat na ten temat nie musiała kłamać. Lucy włożyła do ust paznokieć, tak obgryziony, że został z niego tylko cienki półksiężyc. Drzwi domu otworzyły się i wyjrzała z nich starsza kobieta o surowym wyrazie twarzy. Zmierzyła Emily i Lucy wzrokiem i zniknęła. W powietrzu rozszedł się cytrusowy zapach płynu do czyszczenia. W środku kobiety rozmawiały w języku pensylwańskim, który brzmiał bardzo podobnie do niemieckiego. — Właściwie jestem w podobnej sytuacji — wyszeptała Lucy. To zaintrygowało Emily. Przekrzywiła z zaciekawieniem głowę. W jej umyśle zakiełkowała pewna myśl. — Chodzi o tego chłopaka, który wczoraj wybiegł z twojego domu? Lucy odwróciła wzrok w prawo. Dwie starsze amiszki weszły po schodach do domu, uśmiechając się grzecznie do obu

dziewczyn. Kiedy zniknęły w środku, Emily dotknęła ramienia Lucy. — Nikomu nic nie powiem, obiecuję. — On mieszka w Hershey. — Lucy mówiła ledwie słyszalnym szeptem. — Spotkałam go, jak kupowałam materiał dla 151 mamy. Rodzice by mnie zabili, gdyby się dowiedzieli, że nadal z nim rozmawiam. — Dlaczego? — Bo jest An gl ik ie m — odparła Lucy, jakby to tłumaczyło wszystko. Mianem „Anglików" amisze określali zwyczajnych ludzi prowadzących współczesne życie. — Poza tym już stracili jedną córkę. Nie chcą stracić i mnie. Emily badawczo przyglądała się Lucy, próbując zrozumieć, co ma na myśli. Lucy wbiła wzrok w zamarzniętą kałużę po drugiej stronie ulicy. Na brzegu zebrało się kilka kaczek, które irytująco kwakały. Kiedy Lucy znowu spojrzała na Emily, jej wargi się trzęsły. — Wczoraj pytałaś mnie, gdzie jest moja siostra Leah. Odeszła w czasie rumspringa. Emily pokiwała głową. Z notki w Wikipedii dowiedziała się, że rumspringa to okres, w którym nastoletni amisze mogli

opuścić dom i żyć takim życiem, jakie znała Emily — normalnie się ubierać, pracować i jeździć samochodem. Po jakimś czasie mogli wrócić do wspólnoty amiszów albo opuścić ją na zawsze. Była pewna, że jeśli decydowali się odejść, to już nigdy nie oglądali swojej rodziny. — No i... nigdy nie wróciła — wyznała Lucy. — Przez jakiś czas pisała listy do rodziców, informując ich, co robi. A potem... nic. Korespondencja się urwała. Ani słowa więcej. Po prostu... zniknęła. Emily przycisnęła dłonie do sfatygowanych drewnianych stopni schodów. — Co się z nią stało? Lucy się zgarbiła. — Nie wiem. Miała chłopaka należącego do naszej wspólnoty. Chodzili z sobą, od kiedy mieli trzynaście 152 lat, ale zawsze uważałam, że on ma w sobie coś dziwnego. Po prostu wydawało mi się... że nie jest jej wart. Tak się cieszyłam, kiedy się okazało, że zdecydował się opuścić nas po rumspringa. Ale chciał też zabrać z sobą Leah. Błagał ją o to. Ona uparcie odmawiała. — Lucy oderwała z buta kawałek zaschniętego błota. — Rodzice uznali, że Leah zginęła w wypadku albo umarła z naturalnych przyczyn. Ale mnie nigdy nie dawało to spokoju... —

Urwała, kręcąc głową. — Często się kłócili. Czasami bardzo agresywnie. Podmuch wiatru uwolnił kosmyk włosów z koka Lucy. Emily przeszył dreszcz. — Zawiadomiliśmy policję. Szukali jej, ale bez rezultatu. Powiedzieli nam, że ludzie cały czas uciekają i że nic nie można na to poradzić. Wynajęliśmy nawet prywatnego detektywa. Myśleliśmy, że może po prostu uciekła i nie chce mieć z nami nic wspólnego. To i tak byłoby lepiej. Przynajmniej wiedzielibyśmy, że żyje. Przez dłuższy czas byliśmy pewni, że Leah kiedyś się odnajdzie, ale pewnego dnia rodzice się poddali. Powiedzieli, że chcą zamknąć tę sprawę. Tylko ja miałam jeszcze nadzieję. — Rozumiem — wyszeptała Emily. — Ja też kogoś straciłam. Ale ludzie wracają. Dzieją się niesamowite rzeczy. Lucy odwróciła się i popatrzyła na stojący w polu wielki cylindryczny silos. — Zniknęła jakieś cztery lata temu. Może rodzice mają rację. Może odeszła na zawsze. — Nie możesz się poddawać! - zawołała Emily. — To nie tak długo! Łaciaty pies farmerski, bez obroży, podszedł do ganku, powąchał dłoń Lucy i położył się u jej stóp.

153 — Zapewne wszystko jest możliwe — zamyśliła się Lucy — A może jestem po prostu niemądra. Trzeba żywić nadzieję, jak długo się da. Ale trzeba też umieć ją porzucić. — Wskazała dłonią na mały cmentarz za kościołem na końcu ulicy. — Postawiliśmy jej tam kamień nagrobny. Odbył się pogrzeb i stypa. Od tamtej pory nigdy tam nie byłam. Po jej policzkach popłynęły łzy. Drżał jej podbródek, a z gardła wydobył się zdławiony jęk. Nachyliła się do kolan i oddychała ciężko. Pies patrzył na nią z troską. Emily położyła dłoń na jej plecach. — Już dobrze. Lucy pokiwała głową. — To takie trudne. — Uniosła głowę. Czubek jej nosa zaczerwienił się. Uśmiechnęła się gorzko do Emily. — Pastor Adam powtarza mi w kółko, żebym z kimś o tym porozmawiała. Dziś po raz pierwszy przyznałam na głos, że być może Leah nie żyje. Do tej pory nie dopuszczałam do siebie tej myśli. Emily poczuła, jak zaciska się jej gardło. Ona też nie chciała, żeby Lucy straciła nadzieję. Wolałaby, żeby wierzyła w powrót siostry, tak jak ona wierzyła w powrót Ali. Ponieważ jednak nie znała Leah osobiście, ponieważ Leah to nie Ali, mogła bardziej

realistycznie spojrzeć na to, co się wydarzyło. Ludzie, którzy znikają, zazwyczaj już nie wracają do domu. Rodzice Lucy mieli pewnie rację, że Leah nie żyje. Na horyzoncie zabłysła jasna gwiazda. Emily od dziecka wypowiadała życzenie na widok pierwszej gwiazdy, recytując dziecinny wierszyk o gwiazdce. Po zniknięciu Ali każde jej życzenie do gwiazdki było takie samo — żeby Ali wróciła cała i zdrowa. Ale gdyby Emily spojrzała na swoje życie 154 tak obiektywnie, jak mogła spojrzeć na rodzinę Lucy, co powinna zrozumieć na temat zniknięcia Ali? Może i Emily była głupia? Może lekarze się nie mylili? Może dziewczyna z lasu była czystym wymysłem? A może Wilden nie kłamał, może rzeczywiście badania DNA potwierdziły, że znalezione zwłoki należały do Ali. Może Emily tak obsesyjnie trzymała się myśli o powrocie Ali, że naginała wszystkie fakty do swoich potrzeb, byle tylko udowodnić, że Ali nadal żyje. A teraz przybyła do krainy amiszów po śladach, które najprawdopodobniej prowadziły donikąd. Jeszcze kilka minut wcześniej wpadła na pomysł, że słodka i niewinna Jenna Cavanaugh pomogła Ali wydostać się z Rosewood. Może i Emily powinna dać sobie spokój, tak jak Lucy i jej rodzina, która ostatecznie pożegnała się

z Leah. Może tylko w ten sposób mogłaby znowu żyć normalnie. W domu z hukiem upadł na podłogę garnek. Potem rozległ się brzęk tłuczonych naczyń. Jakaś kobieta jęknęła przeciągle, jak krowa. Emily rzuciła okiem na Lucy, próbując się nie roześmiać. Ale jeden kącik ust Lucy powędrował mimowolnie w górę. Emily zasłoniła usta i parsknęła śmiechem. Nagle obie zaczęły chichotać. Surowa starsza kobieta znowu otworzyła drzwi i posłała im karcące spojrzenie. To tylko rozśmieszyło je jeszcze bardziej. Emily wyciągnęła rękę i dotknęła dłoni Lucy. Ogarnęła ją fala ciepła i wdzięczności. W równoległym świecie amiszów mogłaby pewnie zaprzyjaźnić się z Lucy. — Dziękuję — powiedziała Emily. Lucy wydawała się zaskoczona. — Za co? Oczywiście Lucy niczego nie zrozumiała. Być może A. wysłał Emily do wspólnoty amiszów, żeby odszukała Ali. Lecz ona zamiast tego odnalazła spokój. 155

15 PRZYJACIELE ZE STUDIÓW Spencer i Andrew siedzieli na kanapie w salonie mieszczącym się w suterenie domu Hastingsów i rozkosznie wtuleni w siebie oglądali telewizję, raz po raz przerzucając kanały. Relacje Spencer z Andrew powróciły do normalności. A nawet było lepiej niż dawniej. Ich kłótnia sprzed tygodnia poszła w zapomnienie. Kiedy siedzieli w bibliotece, flirtowali, umieszczając komentarze na Twitterze. A kiedy Andrew przyjechał do domu Hastingsów, wręczył Spencer pudełko z logo J. Crew. Znalazła w nim nowy, biały, kaszmirowy sweter, dokładnie taki jak ten, który tak lubiła i który został zniszczony w czasie pożaru. W poniedziałek Spencer napomknęła o tym swetrze w rozmowie telefonicznej z Andrew. A on odgadł nawet, jaki nosi rozmiar. Przez chwilę oglądali wiadomości CNN. Raport z giełdy się skończył i na ekranie pojawiły się ostatnie doniesienia, które dla niej nie były niczym nowym. Podpis u dołu ekranu głosił: „Oczekiwanie na dowody". Kamera pokazywała 156 wnętrze szkolnej kafeterii. Relację nakręcono chyba kilka godzin wcześniej, bo na tablicy za barem Spencer zauważyła

napis: „ŚRODOWY SPECJAŁ: KOKTAJL Z LODAMI ORZECHOWYMI". Uczniowie w granatowych marynarkach i żakietach stali w długiej kolejce, żeby kupić sobie caffe latte lub gorącą czekoladę. Kirsten Cullen rozmawiała z Jamesem Freedem. Jenna Cavanaugh zatrzymała się w progu z psem, który dyszał ciężko z wywieszonym językiem. W rogu sali Spencer wypatrzyła przyszłą siostrę Hanny, Kate Randall, w asyście Naomi Zeigler i Riley Wolfe. Hanny nie było z nimi. Spencer słyszała, że Hanna wyjechała nagle do Singapuru. Emily też zniknęła z miasta, bo pojechała na wycieczkę do Bostonu. Spencer zdziwiła się, że Emily tak nagle się wycofała z życia publicznego. A przecież bardzo chciała, żeby wznowiono poszukiwanie Ali. Lecz jej zniknięcie było Spencer na rękę. — Wyniki badania DNA zwłok znalezionych przy domu państwa DiLaurentis zostaną ogłoszone lada moment — mówił reporter z offu. — Zapytaliśmy o opinię w tej sprawie kilku dawnych kolegów Alison ze szkoły. Spencer szybko zmieniła kanał. Nie miała najmniejszej ochoty na wysłuchiwanie rzewnych zwierzeń jakiejś przypadkowo wybranej. dziewczyny, która zapewne znowu poczuje się w obowiązku, by ogłosić światu, jaką tragedią była śmierć Ali, choć nie znała jej osobiście. Andrew uścisnął jej dłoń, jakby chciał ją

pocieszyć, i pokręcił głową. Na kolejnym kanale na ekranie ukazała się twarz Arii. Reporterzy gonili ją, kiedy wysiadła z hondy civic swojego taty. — Panno Montgomery! Czy pożar wywołano, żeby ukryć jakiś kluczowy dowód w sprawie!? — krzyczał ktoś z tłumu. 157 Aria szła przed siebie, nie odpowiadając. Na ekranie wyświetlił się kolejny napis: „Co ukrywa ta śliczna Kłamczucha?". — To skandal. — Andrew poczerwieniał na twarzy. — To się musi natychmiast skończyć. Spencer przycisnęła palce do skroni. Przynajmniej Aria nie opowiadała, że widziały Ali. Ale wtedy Spencer przypomniała sobie o SMS-ach od Arii, która sugerowała, że duch Ali próbuje przekazać im jakieś ważne informacje o nocy, kiedy ich przyjaciółka zaginęła. Spencer uważała, że to brednie, lecz jednocześnie przypomniała sobie coś, co powiedział łan w dniu, kiedy złamał zasady aresztu domowego. „A gdyby się okazało, że czegoś jeszcze nie wiesz? — wyszeptał, gdy Spencer usiadła na patio na tyłach domu. — Uwierz mi, to coś postawi na głowie całe twoje życie", łan mylił się, twierdząc, że Jason i Wilden maczali palce w zabójstwie Ali. Spencer jednak nadal wierzyła,

że tuż pod jej nosem ktoś coś knuje. Zadźwięczał alarm w zegarku Andrew. — Wzywa mnie komitet organizacyjny balu Walentynkowego — jęknął. Nachylił się, cmoknął Spencer w policzek i ścisnął jej dłoń. — Wszystko gra? Spencer nie spojrzała mu w oczy. — Chyba tak. Andrew przekrzywił głowę, jakby oczekiwał innej odpowiedzi. — Na pewno? Spencer otworzyła i zacisnęła pięści. Nie było sensu ukrywać niczego przed Andrew. On miał jakiś szósty zmysł, dzięki któremu potrafił od razu odkryć, że coś z nią jest nie tak. 158 — Dowiedziałam się kilku dość dziwnych rzeczy na temat moich rodziców — wypaliła prosto z mostu. — Mama opowiedziała mi całą prawdę o tym, jak się poznali z tatą. A to obudziło we mnie podejrzenia, że ukrywa coś jeszcze. Już miała na końcu języka zdanie: „Na przykład to, dlaczego już nigdy nie wolno nam rozmawiać o tej nocy, kiedy zginęła Ali". Andrew zmarszczył nos.

— A czemu po prostu o tym z nią nie porozmawiasz? Spencer strzepnęła niewidzialny pyłek ze swojego liliowego kaszmirowego swetra. — Bo nie chcę przegiąć. Andrew usiadł obok niej. — Zastanów się nad tym. Kiedy ostatnim razem podejrzewałaś, że twoja rodzina coś przed tobą ukrywa, węszyłaś po kryjomu, aż wreszcie się sparzyłaś. Może tym razem spróbuj otwarcie z nimi pogadać. W przeciwnym razie możesz znowu boleśnie się pomylić. Spencer pokiwała głową. Andrew pocałował ją, włożył buty i wełniany płaszcz z kapturem, a potem wyszedł. Spencer patrzyła za nim, jak szedł ścieżką do bramy. Może miał rację. Węszenie i myszkowanie jeszcze nie przyniosło jej niczego dobrego. Poszła na górę do swojego pokoju. Kiedy dotarła na półpiętro, usłyszała w kuchni jakieś zduszone szepty. Zatrzymała się zaciekawiona i nastawiła ucha. — To musi pozostać tajemnicą — syknęła mama. — To bardzo ważne. Uda ci się tym razem? — Tak — odparła Melissa, tak jakby czuła się przyparta do muru. 159 A potem wyszły z domu, trzaskając tylnymi drzwiami.

Spencer stała nieruchomo. W uszach dźwięczała jej cisza. Skoro Melissa popadła w niełaskę, to czemu dzieliły z mamą jakieś tajemnice? Spencer nadal nie mogła uwierzyć, że jej mama studiowała prawo na uniwersytecie Yale. Kiedy usłyszała, jak mama zapala silnik, a potem wyjeżdża z garażu swoim mercedesem, nagle zapragnęła jakiegoś namacalnego dowodu. Odwróciła się i poszła do ciemnego, wypełnionego zapachem cygar biura taty. Kiedy była tu ostatnim razem, skopiowała z twardego dysku jego archiwum i znalazła informacje o koncie bankowym, z którego Olivia ukradła pieniądze. Tym razem zaczęła przeszukiwać regał. Odnalazła na nim tomy przepisów prawnych, pierwsze wydania powieści Hemingwaya i dyplomy z gratulacjami za wygranie takiej to a takiej rozprawy sądowej. W górnym rogu regału zauważyła czerwoną książkę z napisem na grzbiecie: „ALBUM ROCZNY YALE". Bezszelestnie przysunęła pod regał krzesło spod biurka, stanęła na nim, choć chwiało się niebezpiecznie, i zdjęła książkę, trzymając ją czubkami palców. Kiedy ją otworzyła, uderzył ją zapach starego, zawilgłego papieru. Ze środka wyleciało jakieś zdjęcie i poszybowało wprost na wypolerowaną na wysoki połysk podłogę. Spencer zeszła z krzesła i podniosła je. Było to małe, kwadratowe zdjęcie zrobione polaroidem. Przedstawiało

blondynkę w ciąży na tle pięknego budynku z czerwonej cegły. Twarz kobiety była rozmazana. To nie była pani Hastings, ale w jej twarzy Spencer dostrzegła coś znajomego. Spojrzała na drugą stronę zdjęcia. Z tyłu zapisano datę, drugi czerwca, prawie siedemnaście lat wcześniej. Czy to właśnie Olivia, kobieta, 160 która urodziła Spencer? Spencer urodziła się w kwietniu, ale może Olivia nie schudła tak szybko po porodzie? Spencer włożyła zdjęcie z powrotem do albumu. Zaczęła go kartkować i przyglądać się portretom studentów pierwszego roku prawa. Od razu odnalazła swojego ojca. Właściwie nie zmienił się od tamtego czasu. Przybyło mu trochę zmarszczek i ubyło włosów. Kiedyś miał długie, faliste włosy. Spencer wzięła głęboki wdech i przeszła pod M. Panieńskie nazwisko jej matki brzmiało Macadam. Odnalazła ją. Miała te same co dziś proste włosy do ramion i szeroki, promienny uśmiech. Nad jej zdjęciem Spencer zauważyła pożółkłe odbicie po kubku, jakby jej tata, pijąc kawę, wpatrywał się w zdjęcie mamy całymi godzinami. A więc to prawda, mama studiowała w Yale. Spencer zaczęła bezwiednie przerzucać kolejne strony. Studenci pierwszego roku uśmiechali się pełni entuzjazmu, jakby nie zdawali sobie sprawy, jak ciężko studiuje się prawo. Nagle

coś ją tknęło. Jedno ze zdjęć przykuło jej uwagę. Przeczytała jeszcze raz podpis. Z fotografii patrzył na nią młody mężczyzna o jasnych włosach, ze znajomym, dużym i haczykowatym nosem. Ali zawsze powtarzała, że gdyby odziedziczyła ten nos, od razu zapisałaby się na operację plastyczną. Spencer zakręciło się w głowie, jakby znowu doznawała jakichś halucynacji. Sprawdziła jeszcze raz nazwisko pod zdjęciem. I jeszcze raz. Ken n e t h DiLau r en t i s. Ojciec Ali. P iip. Album wypadł jej z rąk. W kieszeni swetra zawibrował telefon. Spencer spojrzała przez okno, bo nagle poczuła na 161 sobie czyjś wzrok. Czy usłyszała śmiech? Czy ktoś właśnie schował się za ogrodzeniem? Z bijącym sercem otworzyła wiadomość. Wydaje ci się, że to nieprawdopodobne? W takim razie przeszukaj jeszcze raz archiwum taty... zaczynając od litery j. Nie uwierzysz, co znajdziesz. A. 162

16 KRÓLOWE W SEKRETNEJ KOMNACIE Hanna i Iris siedziały przy okrągłym stoliku w kawiarni na terenie Zacisza Addison-Stevens, popijając gorącą café latte. Przed każdą z nich stał organiczny jogurt i miseczka ze świeżymi owocami. Zajęły zdecydowanie najlepsze miejsca. Nie tylko siedziały najdalej od stanowiska pielęgniarek, ale również miały doskonały widok na ogród, w którym przystojny ogrodnik w obcisłej bluzie odśnieżał ścieżkę. Iris szturchnęła Hannę łokciem. — Omójboże. Tara zamierza zjeść jeszczyny. Hanna odwróciła głowę. Tara, która siedziała z Alexis i Ruby przy tym samym stoliku, do którego dwa dni wcześniej dosiadła się Hanna, właśnie włożyła do ust jeżynę. — Yyyhhh — Hanna i Iris jęknęły z obrzydzeniem jak na sygnał. Z niewiadomego powodu na jeżyny mówiono tu jeszczyny. Zjedzenie ich uznawano za niewybaczalne faux pas. 163 Tara zamarła, a po chwili posłała Hannie i Iris pełen nadziei uśmiech. — Hej, Hanno, wszystko gra? — Wszystko, poza tobą — odparła Iris z wyniosłym

uśmieszkiem. Uśmiech natychmiast zniknął z ust Tary. Na jej pulchnych policzkach pojawiły się purpurowe rumieńce. Posłała Hannie pełne goryczy, mściwe spojrzenie. Hanna uniosła wysoko głowę i odwróciła wzrok, udając, że niczego nie zauważyła. Iris wstała i wrzuciła puste opakowanie po jogurcie do kosza. — Chodź, Han. Chcę ci coś pokazać. — Wzięła Hannę za rękę. — Dokąd idziecie? — pisnęła Tara, ale Hanna i Iris potraktowały ją jak powietrze. Iris prychnęła z pogardą, kiedy wyszły z kawiarni i długim korytarzem szły w stronę sal pacjentów. — Widziałaś jej buty? Twierdzi, że są od Prądy, ale założę się, że to zwykłe deichmanny. Hanna się uśmiechnęła, ale w głębi duszy poczuła wyrzuty sumienia. W końcu Tara była pierwszą osobą, która do niej zagadnęła. Ale co tam. Przecież to nie wina Hanny, że Tara jest frajerką. Poza tym towarzystwo Iris sprawiało, że pobyt Hanny w Zaciszu Addison-Stevens — czy po prostu w Zaciszu, jak mówili wszyscy — okazał się jedną wielką imprezą. Iris pokazała Hannie salę fitness i spa, a zeszłej nocy ukradły żel do mycia twarzy,

tonik i maseczki z gabinetu kosmetycznego i zrobiły się na bóstwo. Rano Hanna obudziła się w pościeli z najdroższej bawełny, wypoczęta po raz pierwszy od bardzo, bardzo dawna, a jej uda wydawały się 164 szczuplejsze dzięki diecie składającej się głównie z organicznego jogurtu i warzyw. Hanna spędzała prawie cały czas z Iris. Godzinami rozmawiały w swoim pokoju. Iris, nie owijając w bawełnę, przyznała się, że trafiła do Zacisza z powodu problemów z jedzeniem. I dodała, że to jedyny godny powód przyjazdu do tego ośrodka. Hanna szybko dodała, że to także i jej problem, co zresztą wcale nie było kłamstwem. Iris przyznała się też, że po raz pierwszy trafiła do Zacisza w siódmej klasie. Przez tydzień nie miała nic w ustach. Wyszła tuż przed wakacjami. „To mniej więcej w tym czasie, kiedy zaginęła Ali", pomyślała mimowolnie Hanna. Mama Iris zmusiła ją do powrotu do Zacisza już na początku października, kiedy zauważyła, że córka znowu schudła. Zresztą Zacisze nie było jedyną kliniką, w której leczyła się Iris, ale tu najbardziej się jej podobało. Kiedy tylko Hanna dowiedziała się, że i Iris cierpi na bulimię, przestała odczuwać wstyd. W ich wspólnym pokoju czuła się na

tyle bezpieczna, że nie ukrywała swojego dziennika diety, w którym od siódmej klasy skrupulatnie odnotowywała każdą kalorię zjadaną w ciągu dnia. Nie wpadła też w popłoch, kiedy Iris nakryła ją, gdy próbowała wbić się w dżinsy z ósmej klasy, które przywiozła tylko po to, żeby za ich pomocą móc osądzić, czy nie przybiera na wadze. Jak się okazało, dokładnie w tym samym celu Iris trzymała w szafie parę starych obcisłych dżinsów. Niezależnie od tego, co A. planował, przysyłając tu Hannę, osiągnął odwrotny efekt. Dlatego Hanna wymyśliła na swój użytek nową teorię: może A. stoi po jej stronie. Może ją tu przysłał, żeby dać jej odpocząć od chaosu Rosewood i uchronić ją przed tym, kto podpalił las. 165 Teraz Hanna podążyła za Iris w głąb korytarza o ścianach pomalowanych na szafranowo i stanęła przed wyjściem awaryjnym. Iris uniosła w górę brew, przyłożyła palec do ust, a potem wystukała jakąś kombinację cyfr na klawiaturze po lewej stronie drzwi. Zamek automatycznie się odblokował, a drzwi stanęły otworem. Metalowe schody prowadziły do pomieszczenia tak dużego, że mieściły się w nim dwa wygodne fotele. Wszystkie ściany pokrywały graffiti. Niesamowite

malowidła przedstawiały ludzkie twarze, olbrzymie powyginane drzewa, kilka sów rodem wprost z kreskówki, a także mnóstwo nabazgranych wiadomości i imion. Na parapecie leżał także stos czasopism, takich jak „People" czy „Us Weekly", których posiadanie w Zaciszu było surowo zabronione. — Niesamowite — westchnęła Hanna. — To moja sekretna kryjówka — oznajmiła Iris i otworzyła ramiona, jakby chciała dodać: tadam! — W tej chwili jako jedyna w całym ośrodku znam kod do tego zamka. Większość pracowników w ogóle nie wie o istnieniu tego pokoju, a ci, którzy wiedzą, pozwalają mi robić, co chcę. — Podniosła czasopismo „People", jak zwykle z Angeliną Jolie na okładce. — Mam stałe dostawy tych szmatławców. Uzależniłam się od nich. W szafce przy łóżku też trzymam kilka egzemplarzy. Możesz je czytać, jeśli tylko nie puścisz pary z gęby. — No jasne — odparła Hanna z uśmiechem. — Dzięki. Iris pokazała gestem na malunki na ścianach. — To wszystko zrobili dawni pacjenci. Cudne, co nie? Hanna pokiwała głową, choć przeszył ją dreszcz na widok wszystkich tych imion. Eile en . Ste f. Jen n y. Dlaczego się tu znalazły? Na co chorowały? Na bulimię czy 166

może na ADHD? Przyjechały tu z jakimś błahym problemem czy z poważnym schorzeniem? Brat Ali Jason spędził w podobnym ośrodku mnóstwo czasu, kiedy jeszcze chodził do liceum. Jego imię figurowało na każdej stronie rejestru znalezionego przez Emily w czasie otwarcia hotelu Radley. Hanna dziwiła się, czemu Ali nigdy nie podzieliła się z przyjaciółkami tą tajemnicą. Przypominała sobie tylko jeden raz, kiedy Ali wspomniała coś o psychicznych problemach Jasona. Na początku siódmej klasy Hanna i Ali siedziały sam na sam i wybierały ubrania na następny dzień. Ali zdejmowała właśnie swoje sztruksowe spodnie, kiedy zadzwonił telefon. Odebrała, ale nie odezwała się ani słowem. Zacisnęła tylko mocno usta i zbladła. Hanna słyszała w telefonie upiorny skrzekliwy śmiech. - Po raz ostatni ci mówię: daj mi spokój! - krzyknęła Ali i się rozłączyła. - Kto to? — zapytała szeptem Hanna. - To tylko mój głupi brat - wymamrotała Ali pod nosem. I natychmiast zmieniła temat. Teraz Hanna była prawie pewna, że Jason dzwonił ze szpitala Radley. Rejestr znaleziony przez Emily dowodził, że brat Ali w każdy weekend spędzał tam co najmniej kilka godzin. Może stamtąd dzwonił do Ali, żeby ją nastraszyć. I d i o t a .

Iris rozsiadła się na jednym z foteli, a Hanna przycupnęła na drugim. W ciszy oglądały bazgroły i imiona na ścianach. Helena. Becky. Lindsay. - Ciekawe, gdzie się teraz podziewają — zastanawiała się na głos Hanna. - Kto to może wiedzieć? — odparła Iris, przeczesując palcami swoje długie blond włosy. — Słyszałam plotkę 167 o jednej z pacjentek, która miała tu spędzić tylko dwa tygodnie, ale rodzice o niej zapomnieli. I ponoć nadal tu mieszka... w p i wn i c y. Hanna prychnęła z niedowierzaniem. — Ale bujda. — Pewnie bujda. Chociaż nigdy nie wiadomo. Iris sięgnęła pod leżącą na fotelu poduszkę i wyciągnęła mały jednorazowy aparat fotograficzny owinięty w zielony papier. — Przemyciłam to tutaj. Jak chcesz, to zrobimy sobie zdjęcie. Hanna się zawahała. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała, był dowód, że spędziła jakiś czas w szpitalu psychiatrycznym. — Przecież i tak nie uda ci się go tutaj wywołać — przypomniała Iris. — Wyślę ten aparat mojemu tacie. — Iris spuściła wzrok. —

Co prawda, on nie otwiera listów ode mnie. — Jej podbródek zaczął drgać. — Kiedyś łączyła nas silna więź, ale on dostał bardzo stresującą pracę jako ordynator w jakimś głupim szpitalu. I nie ma już dla mnie czasu. Od kiedy tu przyjechałam... — Wzruszyła ramionami. — Przestałam dla niego istnieć. — Mam podobny problem z moim ojcem — powiedziała pospiesznie Hanna, zdumiona, że i to łączy ją z Iris. — Kiedyś rozmawiałam z nim o wszystkim, ale potem się wyprowadził i znalazł sobie partnerkę, Isabel. Teraz wprowadzili się do mojego domu, razem z Kate, idealną córunią Isabel. — Podwinęła palce u stóp. — Kate nie popełnia żadnych błędów. Mój ojciec ma fioła na jej punkcie. 168 - Nie wierzę, że twój tata wolałby kogoś innego niż ty. - W głosie Iris słychać było oburzenie. — Dzięki - odparła Hanna z wdzięcznością, patrząc przez okno w dachu na pusty kort tenisowy na tyłach ośrodka. Przez długi czas uważała, że tata przestał ją kochać, bo nie była piękna i idealna. Ale Iris była idealna... a jej ojciec i tak traktował ją jak kawałek gówna. Może to nie córki stanowiły problem, tylko ojcowie. Czując narastający gniew, wyrwała aparat z ręki Iris i wyciągnęła dłoń tak, żeby obiektyw objął je

obie. — Pokażmy wszystkim beznadziejnym ojcom środkowy palec. — No jasne — przytaknęła Iris. Odliczyły do trzech, zbliżyły się twarzami i podniosły dłonie z wyciągniętym środkowym palcem. Hanna zrobiła zdjęcie. - Ale fajnie - ucieszyła się Iris, przesuwając film o jedną klatkę i wkładając aparat do torby. Hanna rozsiadła się wygodnie obok Iris na tym samym fotelu. Były tak chude, że bez trudu się zmieściły. W pokoju pachniało trochę cynamonem i drewnem rozgrzanym na słońcu. - Jak się dowiedziałaś, że to pomieszczenie istnieje? - Courtney dała mi kod - powiedziała Iris, zsuwając swoje granatowe, nabijane ćwiekami baleriny od Maloles. Hanna zaczęła obgryzać kciuk. Iris miała jedną nieco irytującą cechę. Bez ustanku gadała o Courtney, swojej dawnej współlokatorce, która rzekomo była pierwszą damą w Zaciszu. Poprzedniego dnia Iris opowiedziała 169 o tej suce Courtney dwanaście historyjek. Nie żeby Hanna liczyła... — A kiedy Courtney wyjechała? — zapytała Hanna, z całych

sił udając, że właściwie nic a nic ją to nie obchodzi. Iris zrobiła smutną minę. — W listopadzie. Chyba. Nie pamiętam. Sięgnęła do blaszanego pudełka i wyciągnęła z niego niebieski flamaster. — I co się z nią stało? Znormalniała? Iris zdjęła zatyczkę z flamastra i zaczęła bazgrolić na ścianie. — Kto to może wiedzieć? Nie rozmawiałam z nią, od kiedy stąd wyszła. Hanna triumfowała. — Dlaczego? Iris wzruszyła ramionami i bezmyślnie wodziła flamastrem po ścianie. — Nie powiedziała mi prawdy o przyczynie swojego pobytu tutaj. Powiedziała, że ma lekką depresję, ale okazało się, że zmaga się ze znacznie poważniejszymi problemami. Dowiedziałam się o tym znacznie później. Miała tak namieszane w głowie jak cała reszta tutejszych pacjentów. Silny podmuch wiatru uderzył w okno. Hanna udała, że kaszle, żeby ukryć swoje poczucie winy. Ona też nie wtajemniczyła Iris we wszystkie swoje sekrety. Nie wspomniała jej ani o Ali, ani o A. czy Monie.

Iris odsunęła flamaster od ściany, pokazując, co narysowała. Rysunek przedstawiał starą studnię życzeń, z zadaszeniem i wiadrem na łańcuchu. Hanna zamrugała kilka razy zdumiona. Ten obrazek wyglądał dziwnie znajomo... Tak jakby Iris nie narysowała go przez przypadek. 170 - Czemu to narysowałaś? - wyszeptała. Iris milczała przez chwilę z taką miną, jakby ktoś przyłapał ją na gorącym uczynku. Nerwowo nałożyła zatyczkę na flamaster. Serce Hanny biło coraz szybciej. Wreszcie Iris pokazała na torbę Hanny. - Dziś zostawiłaś na biurku otwartą torbę. Nie miałam zamiaru w niej grzebać, ale ze środka wystawał ten kawałek materiału. Właściwie co to jest? Hanna spojrzała na swoją torbę i odetchnęła z ulgą. Oc z ywi ści e, przecież nie rozstawała się z należącym niegdyś do Ali kawałkiem sztandaru, jakby to był jakiś drogocenny klejnot. Koniuszkami palców musnęła materiał. Pewnie narysowana przez Ali studnia życzeń znalazła się na wierzchu. Obok niej widniał dziwny symbol, którego Hanna nie rozpoznawała. Wyglądał jak litera wpisana w koło i przekreślona. Przypominał

trochę znak zakazu parkowania, tylko w miejscu litery P znalazło się rozmazane I... a może J. Może oznaczało imię Jasona. Jasonowi wstęp wzbroniony. Poczuła dreszcze. Kiedy tylko spojrzała na kawałek sztandaru, czuła obecność Ali, tak jakby jej dawna przyjaciółka ją obserwowała. Przez sekundę wydawało się jej nawet, że czuje zapach ulubionego waniliowego mydła Ali. Hanna czuła na sobie wzrok Iris, która czekała na odpowiedź. „Trzymaj język za zębami - mówił jakiś głos w jej głowie. - Gdy powiesz jej prawdę, weźmie cię za dziwadło". - To trofeum w grze, którą organizuje moja szkoła. -Hanna starała się mówić tak, jakby opowiadała o czymś zupełnie zwyczajnym. - Przechowuję je dla mojej przyjaciółki Alison. Zasunęła zamek w torbie i wcisnęła ją pod fotel. 171 Iris spojrzała na swój zegarek od Movado i jęknęła. — Cholera. Zaraz zaczynam terapię. To taki e nudy. Iris i Hanna wstały z fotela. Zeszły na dół i wyszły na korytarz przez sekretne drzwi. Hanna wciąż jeszcze czuła zdenerwowanie z powodu rysunku studni życzeń. Miała ochotę zażyć valium i położyć się do łóżka. Gdyby tylko mogła zadzwonić do Mike'a. Tak bardzo pragnęła usłyszeć jego głos, nawet jego kawały z podtekstem seksualnym. Uważała, że zakaz

telefonowania to jedna wielka głupota. Otwierała drzwi do swojego pokoju, kiedy usłyszała za sobą kaszlnięcie. Stała za nią Tara i obleśnie wodziła językiem po aparacie na zębach. — Och. — Hannie zrzedła mina. — Cześć. Tara położyła dłonie na swoich tłustych biodrach. — Więc mieszkasz z Iris w jednym pokoju? — syknęła. — Tak — odparła Hanna, jakby obwieszczała najoczywistszą rzecz pod słońcem. Tara siedziała przecież obok niej, kiedy Iris przyszła się przedstawić. Poza tym ich imiona napisano na drzwiach złotymi literami. — Więc już wszystko o niej wiesz? Hanna przekręciła klucz i usłyszała szczęk zamka. — A niby co mam wiedzieć? Tara wbiła pięści w kieszenie swojej bawełnianej bluzy z kapturem. — Iris ma zdiagnozowanego fioła. To dlatego ją tu zamknęli. Lepiej jej nie wkurzaj. Ostrzegam cię jako przyjaciółka. Hanna wpatrywała się przez chwilę w twarz Tary. Poczuła uderzenie gorąca, a potem falę chłodu. Otworzyła drzwi. 172

— Taro, nie jesteśmy przyjaciółkami. Zatrzasnęła Tarze drzwi przed nosem. Kiedy znalazła się w pokoju, potrząsnęła dłońmi, jakby chciała z nich zrzucić całe napięcie. - Kopiesz sobie grób - powiedziała Tara za drzwiami. Hanna przez dziurkę od klucza patrzyła, jak Tara odchodzi w głąb korytarza. Nagle zdała sobie sprawę, dlaczego od samego początku czuła wstręt do Tary. Tara miała takie samo pulchne, bezkształtne ciało, paskudny aparat na zębach i brązowe włosy o bliżej nieokreślonym odcieniu jak Hanna przed metamorfozą w ósmej klasie. Wydawało się jej, że patrzy na swoje lustrzane odbicie z okresu, kiedy była żałosnym i powszechnie nielubianym popychadłem. Zanim wypiękniała. Zanim stała się ki mś. Usiadła na łóżku i przycisnęła palce do skroni. Jeśli Tara przypominała dawną Hannę nie tylko wyglądem, to nie było wątpliwości, czemu wygadywała te bzdury na temat Iris i czemu Hanna nie wierzyła ani jednemu jej słowu. Tara była obsesyjnie zazdrosna i zaborcza. Tak samo zachowywała się Hanna w stosunku do Ali. Spojrzała w lustro po drugiej stronie pokoju na swoją zmęczoną twarz. Przypomniała się jej fraza, którą wymyśliła i w kółko powtarzała Ali. Po zniknięciu Ali Hanna

przejęła jej powiedzonko. „Jestem Hanna i jestem fantastyczna". Nie miała zamiaru już nigdy być taka jak Tara. 173

17 KOLEJNA IMPREZA U KAHNÓW Kiedy w czwartkowy wieczór Aria i Mike zatrzymali się przed monstrualnych rozmiarów posiadłością Kahnów, na podjeździe stał już długi sznur samochodów. W domu dudniła głośna muzyka, a z jacuzzi w ogrodzie dobiegały głośne pluski. — Nieźle — powiedział Mike i błyskawicznie wysiadł z auta. W mgnieniu oka okrążył dom, kierując się do ogrodu. Aria patrzyła za nim z politowaniem. Nie mogła liczyć na jego pomoc. Wysiadła z samochodu i dołączyła do grupki dziewczyn ze szkoły dla kwakrów, które tłoczyły się pod drzwiami frontowymi. Wszystkie miały włosy jasnoblond i obszyte futrem kapelusze, które pewnie kosztowały więcej niż całe jej ubranie. W ich otoczeniu Aria w swojej ciemnozielonej moherowej sukience, szarych zamszowych butach i grubych rajstopach czuła się jak kocmołuch. Dziewczyny 174 przepychały się, tak jakby każda chciała jako pierwsza wejść do środka, i traktowały Arię jak powietrze. Aria już miała się odwrócić i pobiec z powrotem do samochodu, gdy drzwi się otworzyły i w progu stanął Noel w czarnym T-shircie i czarnych kąpielówkach.

- Tu jesteś! - Przywitał się gromkim głosem, jakby przed drzwiami nie stał nikt prócz Arii. - Gotowa na gorącą kąpiel w jacuzzi? - No nie wiem - odparła nieśmiało Aria. W ostatniej chwili schowała do torby bikini, ale nie zdecydowała, czy je włoży. Właściwie sama nie wiedziała, co robi na tej imprezie. Przecież z tymi ludźmi nie miała nic wspólnego. Noel popatrzył na nią z udawanym gniewem. - To impreza w jacuzzi. Oczywiście, że wejdziesz do wody. Aria zachichotała, próbując się rozluźnić. Ale wtedy Mason Byers chwycił Noela za ramię i zapytał, gdzie jest otwieracz do butelek. Do Noela podeszła też Naomi Zeigler i poinformowała go, że jakaś pijana dziewucha rzyga w łazience. Aria westchnęła. Odeszła ją ochota na imprezowanie. Czego można było się spodziewać po typowej imprezie u Kahnów? Przecież tylko dlatego że dzień wcześniej przeżyła z Noelem dziwną przygodę, on nie zamierzał odwołać imprezy i urządzić degustacji wyszukanych win i wykwintnych serów. Noel wyczuł chyba irytację Arii, bo uniósł w górę palec i bezgłośnie powiedział: „Zaraz wracam". Aria stanęła u stóp monumentalnych schodów, obok dwóch posągów przedstawiających lwy, które państwo Kahn sprowadzili ponoć z

grobowca jakiegoś egipskiego faraona. Po prawej stronie miała salon, gdzie na ścianach wisiały autentyczne 175 obrazy Georgii O'Keeffe i Jaspera Johnsa. Weszła do gigantycznej kuchni błyszczącej od stali nierdzewnej. Devon Arliss mieszała w blenderze drinki. Kate Randall paradowała po pokojach w skąpym bikini od Missoni. Jenna Ca-vanaugh opierała się o okno, szepcąc coś na ucho byłej dziewczynie Emily. Aria zrobiła nagle krok w tył. Zaraz, zaraz - Jenna Ca van au gh ? Nikt nie powiedział Jennie, że jej pies przewodnik, który teraz tarzał się w kałuży piwa na podłodze, miał zapięty wokół szyi czarny koronkowy stanik, którego miseczki wyglądały jak duża mucha. Nagle Aria zapragnęła się dowiedzieć, o co Jenna pokłóciła się z Jasonem w swoim domu w zeszłym tygodniu, kiedy Emily widziała ich w oknie. Aria była najlepszą przyjaciółką Ali, jak jednak się okazało, to Jenna wiedziała o Ali i jej rodzinie znacznie więcej. Słyszała też o rzekomych problemach Ali z Jasonem. Aria próbowała przejść przez tłum, ale kilka osób nadal stało na jej drodze. Kiedy dotarła do okna, Jenny i Mai już tam nie było.

Kilku chłopaków z drużyny pływackiej stanęło za Arią i wyciągnęło piwo z pojemnika z lodem, stojącego pod stołem. Aria poczuła, że ktoś poklepał ją po ramieniu. Kiedy się odwróciła, zobaczyła dziewczynę o tlenionych włosach, z promienną cerą i wielkim biustem. Była to jedna z uczennic szkoły dla kwakrów, którą widziała już przed drzwiami frontowymi. - Aria Montgomery to ty, prawda? — zapytała dziewczyna. Aria przytaknęła, a dziewczyna posłała jej tajemniczy uśmieszek. — Kłamczucha — rzuciła śpiewnym głosem. 176 Chuda brunetka w jedwabnej sukience w kolorze fuksji dołączyła do nich. - Widziałaś już dziś Alison? - zapytała drwiąco. -A może widzisz ją teraz? Stoi obok ciebie? - Zrobiła gest, jakby odpędzała ducha. Aria cofnęła się o krok i wpadła na okrągły kuchenny stół. Posypały się drwiny. - Widzę umarłych - powiedział falsetem Mason Byers, opierając się o kuchenny blat obok stojaka na garnki. - Ona po prostu chce być w centrum uwagi - zawyrokowała

Naomi Zeigler stojąca przy rozsuwanych szklanych drzwiach. Za nimi znajdowało się patio. Para unosiła się z jacuzzi. Aria zauważyła, że Mike bawi się w berka w ogrodzie z Jamesem Freedem. - Pewnie chce, żeby ją pokazywali w wiadomościach -dodała Riley Wolfe siedząca na wysokim stołku przed tacą z warzywami i dipem. - To nieprawda! — zaprotestowała Aria. Do kuchni weszło więcej osób, gapiąc się na Arię. W ich oczach czaiła się pogarda i nienawiść. Aria rozejrzała się, bo miała ochotę uciec, ale była przyparta do kuchennego stołu i ledwie mogła się poruszyć. Nagle ktoś chwycił ją za nadgarstek. - Chodź — powiedział Noel. Tłum natychmiast się rozstąpił. - Wyrzucasz ją? - zapytał chłopak w czapeczce bejsbolowej, którego nazwiska Aria nigdy nie potrafiła zapamiętać. - Powinieneś wezwać po nią gliny - zachęcał Seth Cardiff. 177 — Nie może, idioto — w tłumie rozległ się głos Masona Byersa. — Ta impreza odbywa się w strefie bez policji. Noel zaciągnął Arię na drugie piętro. — Tak mi przykro — powiedział, otwierając drzwi do ciemnej sypialni z olbrzymim olejnym portretem pani Kaim na ścianie.

Wewnątrz rozchodził się obezwładniający zapach naftaliny. — Nie powinnaś być w środku tego zamieszania. Aria usiadła na łóżku. Po policzkach płynęły jej łzy. Po co w ogóle tu się wepchała? Noel usiadł obok niej i podał jej chusteczkę oraz gin z tonikiem. Pokręciła głową. Na dole ktoś pogłośnił muzykę. Jakaś dziewczyna darła się wniebogłosy. Noel postawił szklankę na kolanie. Aria patrzyła na jego lekko zadarty nos, krzaczaste brwi i długie rzęsy. Siedząc obok niego, czuła, że się uspokaja. — Wcale nie robię tego, żeby być w centrum uwagi — zaczęła się tłumaczyć. Noel odwrócił się do niej. — Wiem. Ludzie to idioci. Nie mają nic lepszego do roboty, więc plotkują. Oparła się na poduszce. Noel zbliżył się do niej. Ich palce lekko się zetknęły. Aria czuła, jak mocno wali jej serce. — Muszę ci coś powiedzieć — oznajmił Noel. — Och — pisnęła Aria. Nagle zaschło jej w gardle. Noel milczał dłuższą chwilę. Aria drżała z niecierpliwości. Próbowała się uspokoić, śledząc wzrokiem ruch wentylatora na suficie. — Znalazłem inne medium — powiedział wreszcie Noel. Aria

poczuła, że zaczyna brakować jej powietrza. -Och. 178 -1 tym razem to ktoś kompetentny. Ona w pewnym sensie staje się tą osobą, z którą chcesz się skontaktować. Musi tylko znaleźć się w miejscu, w którym ta osoba umarła, a potem... Noel zamachał w powietrzu rękami, jakby gestem chciał zilustrować proces transformacji. -Ale nie musimy tego robić, jeśli nie chcesz. Jak już mówiłem, czasem wystarczy po prostu iść na cmentarz i pogadać. To przynosi spokój. Aria położyła dłonie na brzuchu. - Przecież na cmentarzu nie znajdę odpowiedzi na moje pytania. Ali mi nie odpowie. - Okej. - Noel postawił szklankę z drinkiem na stoliku, wyciągnął telefon i zaczął przeszukiwać zapisane numery. Może zadzwonię do tego medium i umówię nas na jutro wieczorem? Wpadnę po ciebie i razem pojedziemy pod dawny dom Ali. - Zaczekaj. - Aria się podniosła. Sprężyny w łóżku zaskrzypiały. — Dom Ali? Noel pokiwał głową. - Trzeba iść tam, gdzie ten ktoś umarł. Tak to działa. Aria miała zimne dłonie. Wydawało się jej, że w jednej chwili

temperatura w pokoju spadła o jakieś dziesięć stopni. Myśl, że ma stanąć nad wykopanym do połowy dołem, w którym znaleziono zwłoki jej przyjaciółki, mroziła ją do szpiku kości. Naprawdę aż tak bardzo chciała porozmawiać z duchem Ali? Zarazem jednak nie potrafiła oprzeć się tej pokusie. W głębi duszy wiedziała, że Ali ma jej coś ważnego do powiedzenia i że musi jej wysłuchać. - No dobra - zgodziła się wreszcie, patrząc przez okno na cieniutki sierp księżyca świecącego ponad wierzchołkami 179 drzew. - Zróbmy to. - Podciągnęła nogi tak, że usiadła po turecku. - Dzięki za pomoc. I za wyciągnięcie mnie z tego zamieszania na dole. No i... - wzięła głęboki oddech. -I dziękuję, że jesteś dla mnie taki miły. Noel popatrzył na nią jak na wariatkę. — A czemu miałbym nie być? — No bo... — Aria urwała. Wyjaśnienie miała na końcu języka: „Bo jesteś typowym chłopakiem z Rosewood". Ale się powstrzymała. Właściwie już sama nie wiedziała, co miała na myśli. Milczeli przez chwilę, która ciągnęła się w nieskończoność. Aria nie wytrzymała napięcia. Nachyliła się do Noe-la i

pocałowała go. Jego skóra pachniała chlorowaną wodą z jacuzzi, a na jego ustach czuła dżin. Zamknęła oczy i na chwilę zapomniała, gdzie jest. Kiedy je otworzyła, zobaczyła uśmiechniętą twarz Noela, który miał taką minę, jakby na ten moment czekał od wielu lat. 180

18 ROMANS, O KTÓRYM LEPIEJ ZAPOMNIEĆ W piątek rano Spencer siedziała przy stole w kuchni i kroiła w plasterki jabłko nad talerzem gorącej owsianki. Ekipa remontowa zaczęła dziś pracę wcześnie rano, wyciągając z lasu mnóstwo spalonych gałęzi i ładując je na pakę wielkiej ciężarówki. Przy domku stał policyjny fotograf, robił zdjęcia najnowocześniejszym aparatem cyfrowym. Zadzwonił telefon. Kiedy Spencer podniosła słuchawkę, do ucha zaskrzeczała jej jakaś kobieta. — Czy to panna Hastings? — Ym — wyjąkała Spencer nagle zbita z tropu. Kobieta mówiła szybkim staccato. — Nazywam się Anna Nicholas. Jestem dziennikarką ze stacji MSNBC. Czy zechciałaby pani opowiedzieć nam o tym, co widziała pani w lesie w zeszłym tygodniu? Spencer czuła, że tężeją jej wszystkie mięśnie. — Nie. Proszę mnie zostawić w spokoju. 181 — Czy potwierdza pani informację, którą otrzymaliśmy z niepewnych źródeł, że to pani chciała przewodzić swoim przyjaciółkom? Może chęć dominacji w grupie i irytacja na

pannę DiLaurentis wzięły górę i przez przypadek... coś pani zrobiła. Każdemu się to zdarza. Spencer tak kurczowo trzymała słuchawkę, że niechcący nacisnęła kilka klawiszy. Rozległo się piknięcie. — Co pani insynuuje? — Nic, absolutnie nic! Dziennikarka zamilkła, a potem ściszonym głosem zaczęła mówić coś do kogoś. Spencer rzuciła słuchawką. Cała się trzęsła. Rozmowa tak ją zszokowała, że przez kilka minut tępo wpatrywała się w migające czerwone cyfry na kuchence mikrofalowej. Czemu wciąż do niej wydzwaniali? I czemu dziennikarze cały czas węszyli, szukając dowodów na to, że maczała palce w zabójstwie Ali? Ali była jej najlepszą przyjaciółką. A łan? Czy policja uznała go już za niewinnego? A może uważali, że to on próbował je usmażyć żywcem w lesie? Dlaczego opinia publiczna nie uważała Spencer i jej przyjaciółek za takie same ofiary jak Ali? Trzasnęły drzwi i Spencer, która siedziała w kucki pod ścianą, poderwała się na równe nogi. Usłyszała jakieś głosy w pralni. Przez chwilę nasłuchiwała. — Lepiej, jak nic jej nie powiesz — mówiła pani Hastings.

— Ale mamo — cicho odrzekła Melissa — ona chyba już wie. Drzwi się otworzyły i Spencer z miną niewiniątka jednym susem znalazła się przy kuchennym blacie. Mama wróciła z porannego spaceru, prowadząc na smyczy dwa labradory. Spencer usłyszała ponownie trzaśnięcie drzwi 182 od pralni i zobaczyła, jak Melissa wychodzi wzburzona z domu, kierując się w stronę podjazdu. Pani Hastings odpięła psy ze smyczy i położyła ją na stole. - Cześć, Spencer! - przywitała się głosem o wiele za radosnym, jakby się siliła na nonszalancki ton. - Pokażę ci, jaką torebkę sobie kupiłam wczoraj w centrum handlowym. Wiosenna kolekcja Kate Spade to p rawd zi wy h i t. Spencer nie potrafiła odpowiedzieć. Trzęsły się jej ręce, a w brzuchu czuła kamień. - Mamo? - zapytała drżącym głosem. - O czym szeptałyście z Melissą? Pani Hastings odwróciła się szybko w stronę ekspresu i nalała sobie kawy do filiżanki. - Ach, o niczym ważnym. O nowym domu Melissy. Telefon znowu zadzwonił, ale Spencer nawet się nie ruszyła, żeby go odebrać. Mama popatrzyła na telefon, potem na Spencer i

też nie odebrała. Kiedy włączyła się automatyczna sekretarka, pani Hastings dotknęła ramienia Spencer. - Wszystko w porządku? W gardle Spencer uwięzło milion słów. - Dzięki, mamo. Tak, w porządku. - Na pewno nie chcesz o tym pogadać? Nad idealnie ukształtowanymi brwiami pani Hastings zarysowała się głęboka bruzda. Spencer się odwróciła. Miała ochotę porozmawiać z mamą o tylu sprawach, ale nad każdą z nich ciążyło tabu. Dlaczego rodzice nie powiedzieli jej nigdy, że tata studiował prawo razem z ojcem Ali? Czy to z tego powodu pani Hastings nie lubiła Ali? Kiedy jeszcze DiLaurentisowie 183 mieszkali po sąsiedzku, obie rodziny utrzymywały chłodny dystans. Tak jakby byli obcymi ludźmi. Spencer przypomniała sobie, że kiedy w trzeciej klasie z podekscytowaniem oznajmiła, że do sąsiedniego domu wprowadziła się dziewczynka w jej wieku, i zapytała, czy może ją odwiedzić, tata chwycił ją za ramię i powiedział tylko: — Dajmy im trochę spokoju. Niech się wprowadzą. A kiedy Ali blisko zaprzyjaźniła się ze Spencer, rodzice

zachowywali się tak, jakby... Nie, nie martwili się, ale pani Hastings nie zapraszała Ali na kolację, choć zawsze tak robiła, gdy jej córka zaprzyjaźniała się z kimś nowym. Wtedy Spencer wydawało się, że rodzice są po prostu zazdrośni. Uważała, że wszyscy pragną uwagi ze strony Ali, nawet dorośli. Jak jednak się okazało, mama Spencer uważała jej przyjaźń z Ali za niezdrową. Ali na pewno też nie wiedziała, że ich ojcowie studiowali razem w Yale. W przeciwnym razie na pewno powiedziałaby o tym Spencer. Lubiła jednak rzucać zgryźliwe uwagi na temat rodziców Spencer. „Moi rodzice uważają, że twoi rodzice wiecznie się popisują. Naprawdę tak bardzo potrzebna wam ko le jn a przybudówka?" A niedługo przed swoim zaginięciem uwielbiała zadawać Spencer pytania dotyczące jej ojca głosem ociekającym pogardą. „Czemu twój tata ubiera się na rower w te kolorowe pedalskie stroje? Czemu twój tata wciąż mówi na swoją matkę Nana? A fe!" Kilka dni przez zniknięciem powiedziała: „Twoi rodzice nigdy nie zostaną zaproszeni na przyjęcie do naszej altany". Wtedy ich stosunki układały się tak źle, że Spencer wcale by się nie zdziwiła, gdyby Ali dodała: „Ty zresztą też". 184 Spencer miała ochotę zapytać mamę, czemu rodziny

Hastingsów i DiLaurentisów udawały, że się nie znają. Przypomniała się jej ostatnia wiadomość od A.: „Wydaje ci się, że to nieprawdopodobne? W takim razie przeszukaj jeszcze raz archiwum taty... zaczynając od litery J.". Ręce zaczęły jej drżeć. A jeśli to kolejna pułapka zastawiona na nią przez A.? Przecież nareszcie odbudowała swoje dobre relacje z mamą. Po co je znowu psuć, zanim zgromadzi wszystkie potrzebne informacje? - Zaraz wrócę - mruknęła Spencer. - Dobrze, ale przyjdź koniecznie, żebym mogła ci pokazać, co kupiłam - zaszczebiotała pani Hastings. Na pierwszym piętrze z łazienki dochodził zapach płynu do mycia i lawendowego mydła. Spencer otworzyła drzwi do swojego pokoju i włączyła nowiutkiego Mac-Booka Pro, którego dopiero co dostała w prezencie od rodziców. Jej stary komputer zepsuł się w zeszłym tygodniu, a ten pożyczony od Melissy spłonął w pożarze. Włożyła do stacji CD, na który potajemnie skopiowała archiwum taty, kiedy próbowała się dowiedzieć, czy została adoptowana. Komputer zapiszczał, a potem zamruczał. Za oknem poranne niebo przybrało szarawy odcień. Spencer widziała czubek dachu spalonego młyna i ruiny domku. Spojrzała w stronę ulicy. Przed domem Cavanaughów znowu zaparkowały

samochody firm hydraulicznych. Frontowymi drzwiami wyszedł z ich domu jakiś chudy blondyn w obszarpanym wyblakłym kombinezonie i zapalił papierosa. W tym samym czasie wyszła też Jenna Cavanaugh. Hydraulik śledził wzrokiem Jennę, jak prowadzona przez psa zmierzała do lexusa pani Cavanaugh. Kiedy chudzielec podrapał się w górną wargę, Spencer zauważyła, że ma z przodu złoty ząb. 185 Komputer znowu zapiszczał, a Spencer spojrzała na ekran. Płyta się załadowała. Otworzyła folder zatytułowany „TATA". Oczywiście znalazła w nim folder o nazwie X, a w nim dwa dokumenty w Wordzie, bez tytułów. Krzesło zaskrzypiało, kiedy na nim usiadła. Naprawdę powinna to otworzyć? Naprawdę powinna się czegoś jeszcze dowiedzieć? Na dole w kuchni mama włączyła mikser. W oddali zawyła syrena. Spencer masowała skronie. A jeśli ten sekret miał jakiś związek z Ali? Pokusa była nie do odparcia. Spencer kliknęła w pierwszą ikonę. Plik otworzył się natychmiast. Spencer nachyliła się do ekranu. Zaparło jej dech. Droga Jessico,

przykro mi, że przerwano nam dziś wieczorem w twoim domu. Mogę dać ci tyle czasu, ile tylko zapragniesz, ale nie mogę się doczekać, kiedy znowu zostaniemy sam na sam. Ściskam cię Peter Spencer zrobiło się niedobrze. Jessica? Dlaczego jej tata pisał do jakiejś Jessiki, że chce z nią być? Otworzyła drugi dokument, również list. Droga Jessico, jak już mówiłem w czasie naszej rozmowy, mogę pomóc. Proszę, przyjmij to. Całuję Peter 186 Poniżej znajdował się skan zaświadczenia o dokonanym przelewie. Spencer zobaczyła długi szereg zer. Była to olbrzymia suma, o wiele większa niż oszczędności na jej studia. W dolnym rogu zaświadczenia widniało nazwisko właściciela rachunku. Przelewu dokonano z konta kredytowego Petera Flastingsa na konto o nazwie Fundusz na rzecz Odnalezienia Alison DiLaurentis. Osoba zbierająca datki nazywała się Jessica DiLaurentis. Jessica DiLaurentis. Oczywiście. Mama Ali. Spencer przez chwilę gapiła się na ekran. „Droga Jessico...

Ściskam... Całuję". I takie pieniądze. Fundusz na rzecz Odnalezienia Alison DiLaurentis. „Droga Jessico, przykro mi, że przerwano nam dziś wieczorem w twoim domu... nie mogę się doczekać, kiedy znowu zostaniemy sam na sam". Kliknęła na dokument prawym przyciskiem myszy, żeby sprawdzić, kiedy modyfikowano go po raz ostatni. Na ekranie wyświetliła się data: dwudziesty czerwca, trzy i pół roku wcześniej. - Co to ma, do cholery, znaczyć? - wyszeptała. Tego okropnego, dusznego lata wydarzyło się wiele rzeczy, o których Spencer chciała zapomnieć. Ale wiedziała, że do końca życia nie zapomni, co się wydarzyło dwudziestego czerwca. Tego dnia skończyła się siódma klasa. Tej nocy odbyła się całonocna impreza na zakończenie roku szkolnego. Tej nocy zginęła Ali. 187

19 PRĘDZEJ CZY PÓŹNIEJ PRAWDA WYCHODZI NA JAW Lucy wetknęła ostatni róg prześcieradła pod materac i stanęła wyprostowana. — Gotowa do odjazdu? — zapytała. — Tak — odparła ze smutkiem Emily. Był piątkowy poranek, a ona właśnie zbierała się do wyjazdu. Autobus do Rosewood miał niedługo nadjechać. Lucy powiedziała, że odprowadzi ją tylko do autostrady, ale nie do samego dworca autobusowego. Choć amiszom wolno było podróżować aiitobusami, Emily nie chciała, żeby Lucy się dowiedziała, że jedzie do Filadelfii, a nie do Ohio, skąd powiedziała, że pochodzi. Po wysłuchaniu zwierzeń Lucy Emily nie chciała się przyznać, że tak naprawdę nie jest amiszką. Zarazem jednak zastanawiała się, czy Lucy już się tego nie domyśliła i nie pytała o to tylko z grzeczności. Dlatego uznała, że lepiej w ogóle nie poruszać tego tematu. 188 Emily po raz ostatni spojrzała na dom. Pożegnała się już z rodzicami Lucy, którzy tysiąc razy pytali ją, czy nie ma ochoty zostać jeszcze jeden dzień na wesele. Po raz ostatni karmiąc krowy i konie, zdała sobie sprawę, że będzie za nimi tęsknić.

Podobnie jak za wieloma innymi rzeczami — cichymi nocami, zapachem świeżo zrobionego sera i posykiwaniami krów. W tej wspólnocie wszyscy witali ją z uśmiechem, choć była zupełnie obca. Coś takiego nie zdarzało się w Rosewood. Gdy Emily i Lucy otworzyły drzwi, przeszyła je fala chłodu. W powietrzu unosił się zapach świeżego chleba pieczonego na jutrzejszą uroczystość weselną. Chyba wszystkie rodziny w tej wspólnocie przygotowywały się na ten ślub. Mężczyźni szczotkowali konie na procesję. Kobiety dekorowały kwiatami drzwi domu rodzinnego Mary, a posłuszne dzieci amiszów sprzątały śmieci na podwórzu i polu. Lucy zagwizdała cicho i zakołysała rękami. Od ich rozmowy o Leah chyba jej ulżyło, jakby ktoś zdjął z jej ramion wielki, wypakowany po brzegi plecak. Za to Emily czuła się przytłoczona i słaba, jakby nadzieja na to, że Ali żyje, dawała jej przedtem całą energię. Minęły kościół, przysadzisty budynek bez charakteru i jakichkolwiek symboli religijnych. Do słupa przywiązano kilka koni. Z powodu mrozu z ich nozdrzy buchały kłęby pary. Cmentarz, otoczony ogrodzeniem z kutego żelaza znajdował się po drugiej stronie kościoła. Lucy zatrzymała się i zamyśliła. — Możemy tu na chwilę wstąpić? — Nerwowo zacierała

dłonie w wełnianych rękawiczkach. — Chciałabym odwiedzić Leah. 189 Emily spojrzała na zegarek. Autobus miała dopiero za godzinę. — Jasne. Brama zaskrzypiała, kiedy Lucy ją otworzyła. Pod ich butami szeleściły źdźbła suchej, martwej trawy. W rzędach stały malutkie groby dzieci, nagrobki starców i grobowiec rodziny o nazwisku Stevenson. Emily zamknęła na chwilę oczy, próbując skonfrontować się z rzeczywistością. Wszyscy oni nie żyli... tak jak Ali. Ali n ie ż yje . Emily chciała sprawić, by ta myśl wypełniła całe jej ciało. Nie myślała o wszystkich okropnych aspektach śmierci Ali, o tym, że jej serce zabiło po raz ostatni, jej płuca po raz ostatni wypełniły się oddechem, a kości zamieniły się w pył. Zamiast tego myślała o jej fantastycznym życiu pozagrobowym. Pewnie spędzała je na pięknych plażach przy idealnej, bezchmurnej pogodzie i jadła tylko koktajl krewetkowy i ciasto truskawkowe z kremem - jej ulubione potrawy. Wszyscy faceci się w niej podkochiwali, a wszystkie kobiety chciały być takie jak ona. Nawet księżna Diana i Audrey Hepburn. Nadal była

fantastyczną Alison DiLaurentis, niepodzielnie władającą w raju, tak jak na ziemi. - Będę za tobą tęskniła, Ali - wyszeptała prawie bezgłośnie Emily, a wiatr uniósł jej słowa. Wzięła kilka głębokich oddechów, czekając, czy poczuje się inaczej, jakby się oczyściła. Jednak w sercu nadal czuła dojmującą pustkę, a głowa nie przestawała jej boleć. Miała wrażenie, jakby wyrwano jakąś ważną część jej ciała. Otworzyła oczy i zobaczyła, że stojąca kilka grobów dalej Lucy patrzy na nią. 190 — Wszystko w porządku? Emily z trudem pokiwała głową, omijając kilka przekrzywionych płyt nagrobnych, spod których wystawały kępy chwastów i suche badyle. — To grób Leah? — Tak — odparła Lucy, przesuwając palcami po krawędzi kamienia nagrobnego. Emily podeszła i spojrzała w dół. Nagrobek Leah zrobiono z szarego marmuru. Napis wykonano prostymi literami. Leah Zook. Emily spojrzała na datę na kamieniu. Leah umarła dziewiętnastego czerwca, prawie cztery lata wcześniej. Co za

zb ie g o ko l ic zn o ś ci. Ali zaginęła następnego dnia, dwudziestego czerwca. Emily zauważyła ośmioramienną gwiazdę nad nazwiskiem Leah. W jej głowie zapaliła się czerwona lampka. Gdzieś już widziała ten symbol. — Co to oznacza? — pokazała na gwiazdkę. Lucy spochmurniała. — Rodzice nalegali, żeby umieścić to na jej grobie. To symbol naszej wspólnoty. Ale ja nie chciałam. Przypomina mi o n i m. Na jednym z grobów wylądował kruk, bijąc skrzydłami powietrze. Wiatr wiał coraz mocniej, aż skrzypiały zawiasy bramy cmentarnej. — Kogo masz na myśli? — zapytała Emily. Lucy spojrzała w dal, na poskręcane drzewo stojące samotnie pośrodku pola. — Chłopaka Leah. — Tego, z którym się tak kłóciła? — wyjąkała Emily. Kruk poderwał się do lotu. — Tego, którego tak nie lubiłaś? 191 Lucy pokiwała głową. — Kiedy wyjechał w czasie rumspringa, wytatuował to sobie na ręce.

Emily wpatrywała się w nagrobek, a w jej głowie krążyła jedna, przerażająca myśl. Jeszcze raz spojrzała na nagrobek Leah. Dzi e wi ętn ast y c ze r wca. Następnego dnia tego samego roku zaginęła Ali. W jednej chwili z mroków jej pamięci wyłonił się obraz jasny i wyraźny. Zobaczyła mężczyznę siedzącego w sali szpitalnej z rękawami podwiniętymi do łokci. Nad jego głową paliło się jasne światło, od którego biło gorąco. Po wewnętrznej stronie nadgarstka miał wytatuowaną czarną ośmioramienną gwiazdę. A więc o to c h od z i ł o. A więc nie bez przyczyny Emily została przysłana do Lancaster przez A. Bo ktoś już tu przed nią był. Ktoś, kogo zna ła. Podniosła wzrok i położyła dłonie na ramionach Lucy. — Jak się nazywał chłopak twojej siostry? - zapytała bez ogródek. Lucy wzięła głęboki wdech, jakby zbierała się na odwagę, żeby wypowiedzieć imię, które przez długi czas nie mogło przejść jej przez usta. — Darren Wilden. 192

20 A JEDNAK TO POLE MINOWE Hanna stała przed lustrem w łazience, nakładając jeszcze jedną warstwę błyszczyku do ust i czesząc swoje kasztanowe włosy okrągłą szczotką. Po chwili obok niej przemknęła Iris, rzucając jej uśmiech. — Hej, suko — przywitała się. — Siema — odparła Hanna. Właśnie tak się witały każdego ranka. W nocy prawie nie zmrużyły oka, bo pisały listy miłosne do Mike'a i Olivera, chłopaka Iris z jej rodzinnego miasta. Potem krytykowały zdjęcia gwiazd w czasopiśmie „People". Mimo nieprzespanej nocy wcale nie wyglądały źle. Jak zwykle jasne włosy Iris łagodnymi falami opadały jej na plecy. Rzęsy Hanny zrobiły się niebotycznie długie dzięki tuszowi od Diora, który znalazła w przepastnej kosmetyczce Iris. Był piątek, dzień terapii grupowej, nie miały zamiaru wyglądać jak jakieś żałosne kocmołuchy. 193 Kiedy wyszły z pokoju, Tara, Ruby i Alexis już na nie czekały, gotowe rozpocząć przeszpiegi. — Hej, Hanno, możemy chwilę pogadać? - zaskomlała Tara. Iris odwróciła się gwałtownie.

— Ona nie ma ochoty. — A nie potrafi mówić za siebie? - zapytała Tara. - Jej też zrobiłaś pranie mózgu? Dotarły do kanapy stojącej pod oknem, z którego roztaczał się widok na ogród za ośrodkiem. Na parapecie leżało kilka opakowań chusteczek z różowym nadrukiem. Najwidoczniej było to ulubione miejsce dziewczyn chcących sobie popłakać. Hanna obrzuciła pogardliwym spojrzeniem Tarę, która po prostu pałała zazdrością i czuła się odrzucona, dlatego pewnie chciała skłócić Hannę z Iris. Ale Hanna nie wierzyła ani jednemu słowu Tary. Musiałaby upaść na głowę. — Właśnie próbujemy porozmawiać w cztery oczy — warknęła Hanna. - Bez udziału świrów. — Nie pozbędziesz się nas tak łatwo — rzuciła Tara. — Dziś mamy terapię grupową. Stanęły przed wielkimi dębowymi drzwiami prowadzącymi do sali terapii. Hanna przewróciła oczami i się odwróciła. Niestety, Tara się nie myliła. Tego ranka wszystkie dziewczyny z jej piętra miały terapię grupową. Hanna nie miała pojęcia, po co urządza się te zbiorowe seanse. Była skłonna uwierzyć, że rozmowy w cztery oczy z terapeutą mogą odnieść jakiś pozytywny skutek. Dzień wcześniej znowu

odbyła sesję ze swoją lekarką prowadzącą, doktor Foster. Rozmawiały o zabiegach pielęgnacyjnych oferowanych w tutejszym spa, o tym, jak Hanna zaczęła 194 chodzić z Mikiem tuż przed przyjazdem tutaj, a także o zaletach jej przyjaźni z Iris, z którą błyskawicznie znalazła wspólny język. Ani razu nie wspomniała o Monie i A. Nie miała zamiaru zdradzać tej tajemnicy Tarze i jej bandzie wściekłych trolli. Iris spojrzała na nią i zauważyła nietęgą minę Hanny. — Terapia grupowa nie boli — pocieszyła ją. — Po prostu siedź cicho i wzruszaj ramionami. Albo powiedz, że masz okres i nie chce ci się gadać. Terapię prowadziła doktor Roderick, czy raczej doktor Felicia, bo tak kazała się nazywać pacjentom. Była zadbaną, radosną i pełną energii osobą. Teraz wystawiła głowę na korytarz i uśmiechnęła się od ucha do ucha. — Wejdźcie, zapraszam! — powiedziała śpiewnym głosem. Dziewczyny weszły do środka. Na środku sali ustawiono wkoło wygodne skórzane fotele i kanapy. W rogu szemrała mała fontanna, a na mahoniowym stole stały rzędami butelki z wodą mineralną i innymi napojami. Na stolikach leżały pudełka z chusteczkami, a w rogu stał wielki kosz z rurami z pianki,

którymi Hanna, Ali i pozostałe dziewczyny bawiły się kiedyś w basenie Spencer. Na półkach w rogu leżały też bębny bonga, drewniane flety i tamburyny. Miały zacząć grać w zespole? Kiedy wszystkie zajęły miejsca, doktor Felicia zamknęła drzwi i usiadła. — Zaczynamy — oznajmiła i otworzyła olbrzymi terminarz oprawny w skórę. — Dziś opowiemy sobie, jak spędziłyśmy zeszły tydzień, a potem zagramy w pole minowe. Rozległy się pojękiwania i narzekania. Hanna spojrzała na Iris. — Co to jest? 195 — To gra ćwicząca zaufanie — wyjaśniła Iris, przewracając oczami. — Doktor Felicia rozrzuca po całej sali różne przedmioty symbolizujące bomby i miny. Jedna osoba ma zawiązane oczy, a jej partnerka prowadzi ją tak, żeby nie nadepnęła na minę. Hanna się skrzywiła. To za to jej ojciec płacił tysiąc dolarów dziennie? Doktor Felicia klasnęła w dłonie, żeby skupić na sobie uwagę wszystkich. — No dobrze, porozmawiajmy o tym, jak sobie radzicie. Kto zaczyna?

Zapadła cisza. Hanna podrapała się w udo, zastanawiając się, czy uda się jej dziś zapisać na francuski manicure albo przynajmniej na zabieg z gorącego oleju na włosy. Szczupła, ciemnowłosa dziewczyna o imieniu Paige, siedząca naprzeciwko, zaczęła obgryzać paznokcie. Doktor Felicia położyła dłonie na kolanach i westchnęła zniecierpliwiona. Jej wzrok spoczął na Hannie. — Hanno! - zaszczebiotała. — Witamy w grupie. Hanna dopiero co do nas dołączyła. Spróbujmy sprawić, żeby poczuła się bezpieczna i akceptowana. Hanna podkurczyła palce stóp w swoich botkach od Proenzy Schouler. — Dzięki — wymamrotała pod nosem. W uszach słyszała tylko szum fontanny. Zachciało się jej siku. — Podoba ci się tutaj? Doktor Felicia mówiła tak, jakby pilnie ćwiczyła intonację. Należała do tych osób, które uśmiechają się, ale nigdy nie mrugają oczami. Wyglądała jak ześwirowana cheerleaderka, która najadła się psychotropów. 196 — Jest super — odparła Hanna. — Jak na razie świetnie się bawię.

Lekarka zmarszczyła czoło. — No tak, cieszę się, że dobrze się bawisz, ale czy chciałabyś o czymś porozmawiać z całą grupą? — Nie — odparła Hanna takim tonem, żeby uciąć dalszą rozmowę. Doktor Felicia wydęła usta z zawiedzioną miną. — Mieszkam w jednym pokoju z Hanną i wydaje mi się, że wszystko u niej w porządku — wtrąciła się Iris. — Rozmawiamy bez przerwy. Na pewno pobyt tutaj dobrze jej zrobi. To znaczy, przynajmniej nie wyrywa sobie włosów z głowy jak Ruby. Jak na sygnał wszyscy popatrzyli na Ruby, która faktycznie owinęła wokół palca kosmyk włosów i pociągała go lekko. Hanna posłała pełen wdzięczności uśmiech Iris, która tak sprytnie odwróciła od niej uwagę. Doktor Felicia zadała Ruby kilka pytań, a potem wróciła do Hanny. — Hanno, a może opowiesz nam, czemu się tu znalazłaś? Przekonasz się, że szczera rozmowa może zdziałać cuda. Hanna lekko stukała w podłogę obcasem. Może jeśli będzie siedzieć w milczeniu przez dłuższą chwilę, Felicia znajdzie sobie jakąś inną ofiarę. Nagle na drugim końcu sali rozległ się czyjś głos.

— Hanna ma standardowe problemy — odezwała się Tara wysokim, pełnym jadu głosem. — Ma bulimię, jak każda idealna dziewczyna. Tatuś jej już nie kocha, ale ona próbuje o tym nie myśleć. Aha, przyjaźniła się kiedyś ze straszną suką. Bla, bla, bla, nie warto o tym nawet rozmawiać. 197 Tara z satysfakcją rozparła się w fotelu, założyła ręce na piersi i posłała Hannie spojrzenie, które mówiło: „Sama się o to prosiłaś". Iris prychnęła z pogardą. — No to się popisałaś, Taro. Podsłuchiwałaś nas. Twoje uszy właśnie do tego się nadają. Twoje małe, paskudne, szczurze uszka. — Spokój — uciszyła je doktor Felicia. Hanna nie miała zamiaru dać Tarze satysfakcji, ale kiedy przeanalizowała to, co właśnie usłyszała z jej ust, cała krew odpłynęła jej z twarzy. To, co powiedziała Tara, wydało się jej nagle bardzo, bardzo podejrzane. — Skąd wiesz o mojej przyjaciółce? — wyjąkała. Oczyma wyobraźni zobaczyła twarz Mony, kiedy z gniewnym wzrokiem zapala silnik swojego SUV. Tara zamrugała zbita z tropu.

— To oczywiste — wtrąciła się Iris lodowatym głosem. — Spędziła całą noc z uchem przyciśniętym do naszych drzwi. Serce Hanny biło coraz szybciej. Samochód do odśnieżania ulic zaryczał na zewnątrz. Dźwięk pługa drapiącego o chodnik wywołał u niej dreszcze. Spojrzała na Iris. — Nigdy nie opowiadałam o tej suce, z którą się kiedyś przyjaźniłam. Przypominasz sobie, żebym o niej kiedyś wspominała? Iris podrapała się po podbródku. — No chyba nie. Ale byłam zmęczona, więc może już spałam. Hanna położyła dłoń na czole. Co tu się, do cholery, dzieje? Zeszłej nocy wzięła przed snem dodatkową dawkę valium. Może nieświadomie wypaplała coś na temat Mony? Jej umysł zamienił się w długi, ciemny tunel. 198 — Może nie chciałaś wspominać o tej przyjaciółce, Hanno. — Doktor Felicia wstała i podeszła do okna. - Ale czasem nasze ciała i umysły i tak dają znać o naszych problemach. Hanna spojrzała na nią z nienawiścią. — Nie zdarza mi się, że paplam bez zastanowienia. Nie mam syndromu Tourette'a. Nie jestem debilką. — Niepotrzebnie się unosisz — uspokajała ją doktor Felicia.

— Nie unoszę się! — wrzeszczała Hanna, a jej głos niósł się echem po ścianach. Felicia się wycofała. Jej oczy zrobiły się okrągłe. Wśród wszystkich obecnych czuło się napięcie. Megan zakaszlała, ale zasłaniając usta, szepnęła: — Świr. Hanna czuła igiełki na całej skórze. Doktor Felicia wróciła na swoje miejsce i przekartkowała notes. — Idźmy dalej. - Przewróciła kolejną stronę. — Hm... Gina. Rozmawiałaś w tym tygodniu z mamą? Jak wam poszło? Ale kiedy doktor Felicia przepytywała pozostałe dziewczyny, umysł Hanny wcale nie chciał się uspokoić. Czuła się tak, jakby w mózg wbiła się jej mała drzazga, której nie potrafiła usunąć. Kiedy zamknęła oczy, znowu znalazła się na parkingu przed szkołą, a z przeciwka jechał wprost na nią samochód Mony. „Nie!", krzyknęła do samej siebie. Nie mogła znowu tego zrobić, nie tutaj, już nigdy. Zmusiła się do otworzenia oczu. Piankowe rury w koszu wiły się, a ich kolory się rozmazywały. Twarze dziewczyn odkształcały się i rozciągały, niczym odbicia w krzywym zwierciadle. Hanna nie mogła już tego dłużej wytrzymać. Pokazała palcem na Tarę. 199

— Masz mi powiedzieć, skąd wiesz o Monie. Zapadła cisza. Tara zmarszczyła brwi. — Słucham? — Dowiedziałaś się o tym od A.? — zapytała Hanna. Tara powoli pokręciła głową. — Od jakiego A.? Doktor Felicia wstała, podeszła do Hanny i położyła jej dłoń na ramieniu. — Chyba masz zły dzień, kochanie. Może powinnaś wrócić do pokoju i trochę odpocząć. Hanna ani drgnęła. Tara przez chwilę patrzyła jej prosto w oczy, ale po chwili spojrzała na sufit i wzruszyła ramionami. — Nie mam pojęcia, kim jest Mona. Myślałam, że przyjaźniłaś się z zołzą o imieniu Alison. Hanna poczuła, jak zaciska się jej gardło. Nie miała siły, żeby się poruszyć. Za to Iris nagle się ożywiła. — Alison? Czy to ta dziewczyna, do której należał ten kawałek sztandaru? Dlaczego już się nie przyjaźnicie? Hanna ledwie rozumiała słowa Iris. Patrzyła na Tarę. — Skąd wiesz o Alison? — wyszeptała. Tara z obrażoną miną sięgnęła do swojej paskudnej płóciennej torby.

— Stąd. — Rzuciła przez całą salę egzemplarz „People". Tego numeru Hanna nigdy nie czytała. Zatrzymał się tuż przy jej krześle. — Chciałam z tobą o tym pogadać przed terapią. Ale okazało się, że nie jestem dość fajna. Hanna podniosła czasopismo z podłogi i otworzyła na zaznaczonej stronie. Od razu zauważyła wielki napis: „TYDZIEŃ SEKRETÓW I KŁAMSTW". A pod nim zdjęcie Hanny, Spencer, Arii i Emily uciekających z pożaru. 200 Pod zdjęciem widniał podpis: „Kłamczuchy". Wszystkie jej przyjaciółki wymieniono z imienia i nazwiska. — O Boże — wyszeptała Hanna. W prawym dolnym rogu strony zamieszczony był obramowany wykres. „CZY KŁAMCZUCHY ZABIŁY ALISON DILAURENTIS?" Na Times Square zadano to pytanie stu osobom. Prawie dziewięćdziesiąt dwa procent odpowiedziało „tak". — A tak przy okazji, fajna ksywa — dodała Tara, zakładając nogę na nogę. — Kłamczuchy. Słodkie. Dziewczyny otoczyły Hannę wianuszkiem. Każda chciała przeczytać artykuł. Hanna nie miała siły, żeby protestować. Ruby westchnęła. Dziewczyna o imieniu Julie cmoknęła. A Iris, no cóż,

wyglądała na przerażoną i zdegustowaną. W jednej chwili wszyscy zmienili zdanie na temat Hanny. Od teraz miała już być „tą dziewczyną", wariatką, która cztery lata temu zabiła swoją najlepszą przyjaciółkę. Doktor Felicia wyrwała Hannie czasopismo z rąk. — Skąd to wzięłaś? — spojrzała karcąco na Tarę. - Wiesz, że nie pozwalamy tu czytać czasopism. Tara skuliła się na krześle. Teraz, kiedy wpadła w tarapaty, straciła cały rezon. — Iris zawsze się chwali, że dostaje najnowszy numer — wymamrotała, odrywając nerwowo etykietkę z butelki wody mineralnej. — Chciałam sobie poczytać. Iris zerwała się na równe nogi, prawie przewracając stojącą obok chromowaną lampę. Podeszła do Tary. — Trzymałam to u siebie w pokoju, suko! Jeszcze nawet nie przeczytałam! Myszkowałaś w moich rzeczach! — Iris. — Doktor Felicia klasnęła, próbując przywrócić porządek. Przez szybę w drzwiach zajrzała do sali 201 pielęgniarka, sprawdzając, czy już powinna ruszyć na ratunek doktor Felicii. — Iris, przecież wiesz, że twój pokój jest zamykany na klucz. Żaden pacjent nie może wejść do środka.

— Nie znalazłam tego w jej pokoju! — krzyczała Tara. Pokazała palcem na korytarz. — To leżało na kanapie w lobby. — Niemożliwe! — darła się Iris. Obróciła się i spojrzała znowu w twarz doktor Felicii. Patrzyła to na czasopismo w ręku lekarki, to na struchlałą Flannę. — A t y. Udawałaś taką luzarę, Hanno. A okazuje się, że masz w głowie taki sam burdel, jak wszyscy inni tutaj. — Kłamczucha — rzuciła jedna z dziewczyn oskarżyciel -skim tonem. Hanna nie mogła oddychać. Teraz oczy wszystkich spoczęły na niej. Miała ochotę wstać i wybiec z sali, ale czuła się tak, jakby jej tyłek przybito do krzesła gwoźdźmi. — Nie kłamię — broniła się. Iris prychnęła z pogardą, mierząc Hannę wzrokiem od stóp do głów, jakby Hannę nagle obsypała jakaś zakaźna wysypka. — Akurat. — Dziewczęta, przestańcie! — Doktor Felicia pociągnęła Iris za rękaw. — Iris i Tara! Złamałyście zasady i obie napytałyście sobie biedy. Włożyła „People" do tylnej kieszeni spodni, gestem kazała Tarze wstać, wzięła Iris za rękę i wyprowadziła obie dziewczyny na korytarz. Nim wyszły, Tara odwróciła się i posłała Hannie

złośliwy uśmieszek. — Iris — powiedziała Hanna błagalnym tonem. — To nie tak, jak myślisz. 202 Iris odwróciła się do niej, stojąc w progu. Patrzyła na Hannę pustymi oczami, jakby zobaczyła ją po raz pierwszy w życiu. - Wybacz, nie gadam z wariatami. Odwróciła się na pięcie i ruszyła w głąb korytarza za Felicią, zostawiając Hannę samą. 203

21 PRAWDA BOLI Na dworcu autobusowym w Lancaster kierowca już uruchamiał silnik autobusu. Tablica nad przednią szybą informowała, że ostatni przystanek to Filadelfia. Emily z ociąganiem weszła do środka, wdychając zapach nowej tapicerki i drażniącą nos woń płynu do czyszczenia toalet. Choć spędziła z Lucy i jej rodziną ledwie kilka dni, autobus wydawał się jej niepokojąco nowoczesny, wręcz monstrualny. Kiedy Lucy wyjawiła jej nazwisko dawnego chłopaka siostry, Emily zamilkła na dobre. Lucy kilka razy pytała ją, czy coś się stało, ale Emily odpowiadała, że wszystko w porządku i że jest tylko trochę zmęczona. Bo niby co miała powiedzieć? „Znam dawnego chłopaka twojej siostry. Przypuszczam, że zabił Leah. A potem najprawdopodobniej wrzucił jej ciało do dołu na podwórzu pewnego domu w moim mieście". Jej umysł pracował na pełnych obrotach, wydobywając z pamięci wszystkie wspomnienia o tamtych okropnych 204 chwilach. Następnego dnia po zniknięciu Ali, po rozmowie z panią DiLaurentis, Emily i jej przyjaciółki rozeszły się do domów. Emily minęła dół, w którym później odnaleziono zwłoki.

Pamiętała, że tamtego dnia robotnicy wylewali beton do tego dołu. Ich samochody stały zaparkowane na chodniku przed domem DiLaurentisów. Na samym końcu stał jeden, któremu przyglądała się przez dłuższą chwilę, zastanawiając się, gdzie go już widziała. Ten stary czarny sedan przypominał jej auta z filmów z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Ten sam samochód zatrzymał się z piskiem opon przed szkołą w dniu, kiedy Ali chwaliła się wszystkim, że zamierza odnaleźć kawałek sztandaru podczas gry w kapsułę czasu. Po kłótni z łanem Jason DiLaurentis otworzył drzwi po stronie pasażera i wsiadł do środka. To samo auto widziała przed domem DiLaurentisów, kiedy próbowały wykraść Ali jej trofeum. A teraz przypomniała sobie, że stało tam również tego dnia, gdy robotnicy zalali betonem fundamenty pod altanę, w których trzy lata później znaleziono ciało. Ten samochód należał do Darrena Wildena. Po kilku minutach autobus ruszył. Błotniste pola Lancaster znikały za plecami Emily. W środku siedziało tylko czterech pasażerów, Emily nie miała zatem żadnego towarzysza podróży. Pod fotelem zauważyła gniazdko, więc wyciągnęła telefon, podłączyła go do prądu i uruchomiła. Zielony ekran zamigotał. Emily musiała coś zrobić z informacją, którą zdobyła w Lancaster. Tylko co? Gdyby zadzwoniła do Spencer, Hanny czy

Arii, pewnie zrobiłyby jej awanturę, że nadal wierzy, że Ali żyje. Na pewno dostałoby się jej i za to, że 205 w ogóle wykonała polecenie A. i pojechała do osady amiszów. Nie mogła też zadzwonić do rodziców, bo oni przecież myśleli, że jest w Bostonie. Tym bardziej nie mogła zadzwonić na policję, w obawie przed Wildenem. Nie chciało się jej wierzyć, że Wilden naprawdę był kiedyś amiszem. Emily niewiele wiedziała o jego życiu. Najpierw w liceum był wiecznym buntownikiem bez powodu, a potem zmienił się diametralnie i został policjantem. Pewnie bez większego wysiłku można było ustalić, kiedy Wilden opuścił swoją wspólnotę i zaczął się uczyć w Rosewood Day. Kiedy odwiedził Spencer w szpitalu, wspominał 0 wujku, u którego mieszkał w liceum. Lucy twierdziła, że przekonał Leali, jej siostrę, żeby również opuściła swoją osadę. Może kiedy odmówiła, on się wściekł... i wymyślił, jak pozbyć się jej na zawsze. Być może kiedy zaprzyjaźnił się z Jasonem, Ali opowiedziała mu o swoich marzeniach, żeby uciec z Rosewood. I może nawet Wilden obiecał Ali, że pomoże jej uciec na zawsze. A w noc jej zaginięcia po prostu umożliwił jej wyjazd z

Rosewood. Do dołu przy domu DiLaurentisów wrzucił ciało, pozorując zabójstwo Ali. Tylko że zwłoki nie należały do niej, lecz do dziewczyny, która złamała mu serce. To okropne, ale wszystkie elementy układanki zaczęły do siebie pasować. To by wyjaśniało, czemu nigdy nie odnaleziono Leah. Wyjaśniałoby także to, dlaczego Ali pojawiła się nagle w lesie w sobotnią noc, a Wilden przekonał całą policję w Rosewood, że nie ma takiej możliwości, by Ali nadal żyła. Gdyby śledczy zdali sobie sprawę, że to nie jej ciało znaleźli w dole przy domu, musieliby ustalić, d o ko go n al e ż ał o . To dlatego Wilden nie wierzył w istnienie nowego A. i nie kupował historyjki o tym, że łan 206 odkrył, co tak naprawdę stało się tamtej nocy. A więc rzeczywiście i stn i ał sekret, dokładnie tak, jak twierdził A. Tylko że nie dotyczył śmierci Ali. Dotyczył tego, kogo zabito za mi a st Ali. Emily spojrzała na graffiti namalowane na karoserii autobusu tuż pod oknem. „MIMI KOCHA CHRISTOPHERA. TINA MA GRUBY TYŁEK". Obok narysowano dwa wielkie, tłuste pośladki. A więc Ali żyła, dokładnie tak jak od zawsze podejrzewała Emily. Ale gdzie się podziewała przez cały ten

czas? To przecież mało prawdopodobne, żeby siódmoklasistka mogła przeżyć samotnie przez tyle czasu. A może znała kogoś, kto się mą zaopiekował? Dlaczego me skontaktowała się z Emily i nie powiedziała, że wszystko w porządku? Może n i e c h c i a ł a się z nikim kontaktować. Może zdecydowała, że zapomni o całym swoim życiu w Rosewood, nawet o swoich czterech najlepszych przyjaciółkach. Telefon Emily zapikał, sygnalizując, że nadeszły trzy nowe wiadomości. Otworzyła skrzynkę odbiorczą. Dwa SMS-y, zatytułowane „Ankieta w People", przyszły od je] Siostry Carolme. Jeden przysłała Aria. Nosił tytuł „Musimy pogadać". Kobieta siedząca z przodu autobusu zakaszlała. Właśnie mijali jakąś farmę i wszędzie rozchodził się zapach nawozu. Emily przesuwała kursorem z jednej wiadomości na drugą, me mogąc się zdecydować, którą przeczytać najpierw. Nagle telefon odezwał się po raz kolejny, choć tym razem wiadomość przyszła od nieznanego nadawcy. Puls Emily przyspieszył. To pewnie od A. I po raz pierwszy w życiu Emily me mogła się doczekać, co A. ma do powiedzenia. Natychmiast otworzyła SMS-a. 207 Wiadomość zawierała zdjęcie przedstawiające jakieś papiery ułożone w wachlarz na stole. Dokument na samym wierzchu miał

tytuł: „ZNIKNIĘCIE ALISON DILAU RENTIS: ARCHIWUM". Kolejny zatytułowano: „PRZESŁUCHANIE, JESSICA DILAURENTIS, 21 CZERWCA, GODZ. 10.30". Na następnym widniał emblemat miejsca o nazwie Zacisze Addison-Stevens oraz nazwisko DiLau-rentis. Na każdym dokumencie umieszczono czerwoną pieczątkę: „MATERIAŁ DOWODOWY. WŁASNOŚĆ DEPARTAMENTU POLICJII W ROSEWOOD". Emily westchnęła. Wtedy zauważyła tytuł dokumentu umieszczonego na samym spodzie wachlarza. Zmrużyła oczy tak mocno, że aż ją zabolały. „RAPORT Z BADANIA DNA". Ale Emily nie potrafiła odczytać wyników. — Nie — szepnęła Emily, czując, że zaraz wybuchnie. Kiedy autobus nagle podskoczył na jakimś wyboju, zauważyła wiadomość przysłaną razem ze zdjęciem. Chcesz to zobaczyć na wfasne oczy? Archiwum policji w Rosewood mieści się na tyłach komisariatu. Zostawię otwarte drzwi. A. 208

22 ALI POWRACA... TAK JAKBY W piątek po szkole Noel przyjechał po Arię do domu Byrona. Kiedy wsiadła do jego samochodu, nachylił się do niej i cmoknął ją w policzek. Choć z nerwów czuła się tak, jakby miała kamień w żołądku, po jej plecach przebiegł dreszcz. Jechali krętymi drogami, mijając kolejne osiedla domków jednorodzinnych, stare farmy i miejski plac zabaw z parkingiem, na którym nadal leżało kilka starych, wyrzuconych, świątecznych choinek. Choć żadne nie odezwało się ani słowem, cisza wcale nie była krępująca, wręcz dawała wytchnienie. Aria była wdzięczna, że nie musi prowadzić na siłę grzecznościowej konwersacji o niczym. Kiedy wjechali na ulicę, przy której niegdyś mieszkała Ali, telefon Arii zadzwonił. Na ekranie wyświetlił się napis: „Numer nieznany". Aria odebrała. - Panna Montgomery? - zaszczebiotał kobiecy głos. -Tu Bethany Richards z „Us Weekly"! 209 Przykro mi, nie jestem zainteresowana - odparła natychmiast Aria, przeklinając w duchu siebie samą za to, że w ogóle odebrała.

Już miała się rozłączyć, gdy usłyszała, jak dziennikarka mówi: - Chciałam tylko zapytać, czy zechce pani skomentować artykuł w „People"? - Jaki artykuł? - warknęła Aria. Noel spojrzał na nią z troską. - Ten z wynikami ankiety, wedle której dziewięćdziesiąt dwa procent respondentów twierdzi, że to pani i pani przyjaciółki zabiłyście Alison DiLaurentis! - Głos dziennikarki był podejrzanie radosny. -Co tak ie go !? - krzyknęła Aria. - To nieprawda! Natychmiast się rozłączyła i wrzuciła telefon do torby. Noel patrzył na nią z coraz większym niepokojem. - W „People" ktoś napisał, że t o my zabiłyśmy Ali -wyszeptała. Noel zmarszczył brwi. — Jezu. Aria przycisnęła czoło do okna, wpatrując się tępo w zieloną tablicę przed arboretum w Hollis. Jak to możliwe, że ludzie wierzyli w takie brednie? Tylko dlatego że nadano dZ1ewczynom to głupie przezwisko? Bo nie chciały odpowiadać na wścibskie, niegrzeczne pytania dziennikarzy? Zatrzymali się w ślepej uliczce, przy której stał dom DiLaurentisów. Nawet przy zamkniętych oknach w samochodzie

czuć było zapach spalonego drewna dochodzący od strony lasu. Poskręcane czarne drzewa przypominały 210 okaleczone kończyny, a młyn Hastingsów zamienił się w szarą kupkę popiołu. Ale najbardziej ucierpiał domek przy posiadłości Hastingsów. Połowa się rozpadła, a ze ścian zostało tylko kilka poczerniałych desek walających się wokół na ziemi. Balustrada na ganku, niegdyś pomalowana na kremowo, teraz przybrała brudnordzawą barwę i trzymała się tylko na jednym zawiasie. Kołysała się lekko, jakby huśtał się na niej jakiś leniwy duch. Noel rozglądał się po okolicy z niedowierzaniem. — Przypomina mi to dom Usherów. Aria spojrzała na niego z ogromnym zdumieniem. Noel wzruszył ramionami. — No wiesz. Chodzi mi o to opowiadanie Poego, w którym ten szaleniec zakopuje swoją siostrę w starym, zrujnowanym, strasznym domu. Przez chwilę dręczą go wyrzuty sumienia i wpada w jeszcze większy obłęd, bo okazuje się, że ona tak naprawdę nie umarła. — Nie wierzę, że to czytałeś — powiedziała Aria z podziwem w głosie. Noel zrobił urażoną minę.

— Chodzę z tobą na rozszerzone zajęcia z literatury, zapomniałaś? Od czasu do czasu co ś c z yt a m. — Nie o to mi chodziło — odparła natychmiast Aria, zastanawiając się, czy przypadkiem tego właśnie nie miała na myśli. Zaparkowali przed domem DiLaurentisów i wysiedli. Nowi właściciele, państwo St. Germain, wrócili już tutaj, kiedy ucichła cała medialna wrzawa wokół znalezionych zwłok Ali. Aria z ulgą stwierdziła, że teraz nie ma ich w domu. Nie zauważyła też żadnej furgonetki z logo stacji 211 telewizyjnej. Przed skrzynką na listy przy swoim domu stała Spencer z plikiem listów w ręce. Dokładnie w tej samej chwili zobaczyła Arię. Patrzyła to na Arię, to na Noela, wyraźnie zdezorientowana. - Co tu robicie? — zapytała. - Hej - Aria podeszła do niej, przechodząc ponad niskim żywopłotem. Miała nerwy napięte jak struna. - Słyszałaś już, że podobno ludzie myślą, że to my zabiłyśmy Ali? Spencer się skrzywiła. -Tak. - Potrzebujemy konkretnych odpowiedzi na nasze pytania Aria wskazała dłonią na podwórze przy dawnym domu Ali i dół

nadal okolony niedbale żółtą policyjną taśmą. - Wiem, że dla ciebie ta historia z duchem Ali to jakaś ścierna, ale znaleźliśmy medium, które weźmie udział w seansie na miejscu jej śmierci. Chcesz iść z nami? Spencer cofnęła się o krok. -Nie! - A co, jeśli faktycznie skontaktuje się z Ali? Nie chcesz się dowiedzieć, co naprawdę się wydarzyło? Spencer nerwowo układała koperty, tak by wszystkie leżały wierzchem do góry. - Aria, to jedna wielka ścierna. I me powinnaś się kręcić koło tego dołu. Dziennikarze pożrą cię żywcem! Silny podmuch wiatru uderzył Arię w twarz. Otuliła się szczelniej płaszczem. - Nie zrobimy nic złego. Po prostu będziemy tam s t a ć. Spencer z całej siły zatrzasnęła drzwiczki od skrzynki na listy i się odwróciła. - No cóż, na mnie nie liczcie. 212 - Świetnie - obruszyła się Aria i też odwróciła się na pięcie. Kiedy szybkim krokiem wracała do Noela, spojrzała przez ramię. Spencer nadal stała przy skrzynce na listy smutna i rozdarta. Aria modliła się w duchu, żeby Spencer tym razem

odstąpiła od swoich żelaznych zasad i uwierzyła w coś, czego nie da się racjonalnie uzasadnić. Przecież chodziło o Ali. Jednak po chwili Spencer uniosła dumnie głowę i ruszyła do domu. Noel czekał przy kapliczce upamiętniającej Ali, ustawionej na chodniku. Jak zwykle stało w niej mnóstwo kwiatów i świec, a wokół przypięto liściki z napisami: „Tęsknimy" i „Spoczywaj w pokoju". - Idziemy tam? - zapytał. Aria bez słowa pokiwała głową, zasłaniając nos wełnianym szalikiem. Zapach kopcących świec drażnił jej oczy. W milczeniu przeszli przez oszronione podwórko na tyły domu Ali. Choć minęła dopiero czwarta, niebo powoli ciemniało. Gęsta mgła, zjawisko nieczęste o tej porze roku, spowijała taras przy dawnym domu DiLaurentisów. W lesie rozległo się krakanie. Coś trzasnęło. Aria podskoczyła ze strachu. Kiedy się odwróciła, zobaczyła za sobą kobietę stojącą tak blisko, że czuła na karku jej oddech. Miała nieuczesane szpakowate włosy, wyłupiaste oczy, cienką jak papier skórę o niezdrowym odcieniu, pożółkłe i zepsute zęby oraz paznokcie długie na trzy centymetry. Wyglądała jak trup, który właśnie wygramolił się z trumny. - Nazywam się Esmeralda - przedstawiła się kobieta niskim, zachrypniętym głosem.

213 Aria nie potrafiła wydobyć z siebie ani słowa. Noel zrobił krok w przód. — To Aria. Kobieta dotknęła dłoni Arii. Miała zimne, chude dłonie, sama skóra i kości. Esmeralda spojrzała na dół wykopany w ziemi, otoczony taśmą policyjną. - Chodź. Ona chce z tobą porozmawiać. Gardło Arii zacisnęło się jeszcze mocniej. Zbliżyli się do dołu. Tu powietrze wydawało się chłodniejsze. Wiatr ucichł i zapanował przerażający spokój. Nawet mgła zgęstniała. Dół wyglądał jak oko cyklonu albo jak wrota do innego wymiaru. „To się nie dzieje naprawdę - mówiła do siebie w myślach Aria. - Ali tu nie ma. To niemożliwe. Ponosi mnie wyobraźnia". - Teraz - zakomenderowała Esmeralda. Wzięła Arię za rękę i poprowadziła ją na sam skraj dołu. - Spójrz w dół. Musimy razem wyjść jej naprzeciw. Aria struchlała. Nigdy wcześniej nie zaglądała do tej na wpół wykopanej dziury. Kiedy bezradnie spojrzała na Noela, który stał kilka kroków za nimi, on tylko pokiwał głową, a potem uniósł lekko podbródek, jakby wskazywał, dokąd ma iść. Serce waliło

jej jak młotem. Zmarzła. Na dnie dołu, głębokiego na jakieś pięć metrów, wśród błota walały się duże grudy cementu i kawałki taśmy policyjnej. Choć ciało Ali usunięto stąd już dawno temu, Aria zauważyła wgniecenie w dnie, gdzie przez długi czas leżało coś bardzo, bardzo ciężkiego. Zamknęła oczy. Ali leżała w tym dole przez kilka lat przykryta cementem, powoli wtapiając się w ziemię. Skóra 214 odpadła od kości. Piękna twarz zgniła. Za życia Ali potrafiła sobie zaskarbić powszechną sympatię, nie sposób było oderwać od niej wzroku, ale po śmierci zamilkła i stała się niewidzialna. Przez tyle lat ukrywała się we własnym ogródku. I zabrała z sobą na tamten świat tajemnicę o tym, co się naprawdę wydarzyło. Aria sięgnęła po rękę Noela. On zaplótł palce wokół jej dłoni i ścisnął ją mocno. Esmeralda stała na krawędzi dołu przez dłuższą chwilę, z każdym oddechem wydając gardłowe dźwięki, kręcąc głową i kołysząc się w przód i w tył na piętach. Nagle zaczęła się wić, jakby coś wnikało do jej ciała, przenikało przez skórę i mościło w jej wnętrzu. Aria wstrzymała oddech. Noel ani drgnął, przerażony. Kiedy Aria na chwilę oderwała wzrok od Esmeraldy, zauważyła, że w pokoju Spencer zapaliło się światło. Spencer

stała w oknie i patrzyła na nich. Wreszcie Esmeralda uniosła głowę. W jednej chwili od-młodniała, a na jej twarzy pojawił się znajomy uśmieszek. — Hej — przywitała się zupełnie nie swoim głosem. Aria westchnęła. Noel zadrżał. Esmeralda mówiła głosem Ali. — Chciałaś ze mną rozmawiać? — zapytała Esmeralda jako Ali trochę znudzonym tonem. — Możesz zadać tylko jedno pytanie, więc lepiej wymyśl odpowiednie. Gdzieś w oddali zawył pies. Po drugiej stronie ulicy trzasnęły drzwi, a kiedy Aria się odwróciła, zobaczyła Jennę Cavanaugh, która przechodziła obok okna w salonie swojego domu. Arii wydawało się nawet, że czuje zapach mydła waniliowego, dochodzący z dna dołu. Czy to możliwe, że Ali się tu zjawiła i patrzyła teraz na nią oczami tej 215 kobiety? Jakie niby pytanie miała jej zadać? Ali ukrywała przed przyjaciółkami tyle tajemnic — swój sekretny romans z łanem, problemy z bratem, prawdę o oślepieniu Jenny i to, że wcale nie była taka szczęśliwa, jak się wszystkim wokół wydawało. Ale tak naprawdę w tej chwili liczyło się tylko jedno pytanie. — Kto cię zabił? — zapytała wreszcie Aria ledwo słyszalnym,

drżącym głosem. Esmeralda zmarszczyła nos, jakby to było najgłupsze pytanie pod słońcem. — Na pewno właśnie to chcesz wiedzieć? Aria się nachyliła. -Tak. Esmeralda pochyliła lekko głowę. — Boję się tego powiedzieć — wymamrotała nadal głosem Ali. — Będę musiała to napisać. — Okej — zgodziła się Aria. — A potem musisz sobie już iść — ostrzegła Esmeralda jako Ali. — Nie chcę cię tu więcej widzieć. — No jasne — Aria mówiła zduszonym głosem. — Jak chcesz. Esmeralda sięgnęła do torebki i wyciągnęła z niej mały, oprawny w skórę notes i długopis. Nabazgrała w nim coś szybko, złożyła kartkę na pół i podała Arii. — A ter a z ju ż id ź — warknęła. Aria zrobiła tak szybko krok do tyłu, że prawie się przewróciła. Nawet nie wiedziała, kiedy znalazła się z powrotem przy samochodzie Noela. On szedł z nią krok w krok, tuląc ją w ramionach. Przez chwilę poruszenie nie pozwalało im wydobyć z siebie ani słowa. Aria wpatrywała się w ołtarzyk poświęcony Ali.

Jedna świeca oświetlała 216 zdjęcie Ali z siódmej klasy. Nagle jej uśmiech od ucha do ucha i szeroko otwarte oczy wyglądały tak, jakby w Ali wstąpił jakiś duch. Przypomniała sobie Upadek domu Usherów, o którym wspominał Noel. Podobnie jak główna bohaterka tego opowiadania, pogrzebana w starym domu, Ali również leżała uwięziona pod betonem przez trzy długie lata. Czy dusze opuszczały ciała w chwili śmierci... czy dużo później? Czy dusza Ali uciekła z dołu, kiedy tylko ona wydała ostatnie tchnienie... czy dopiero wtedy, gdy robotnicy wyciągnęli z ziemi jej rozkładające się zwłoki? Aria wciąż ściskała kurczowo karteczkę, którą dała jej Esmeralda. Powoli zaczęła ją otwierać. - Chcesz zostać na chwilę sama? - zapytał łagodnie Noel. Aria z trudem przełknęła ślinę. — Niekoniecznie. Potrzebowała czuć jego obecność. Za bardzo się bała sama czytać wiadomość. Papier szeleścił, kiedy rozłożyła liścik. Litery były okrągłe 1

pękate. To był charakter pisma Ali. Powoli Aria przeczytała słowa zapisane na kartce. Wiadomość składała się z trzech słów, ale zmroziła Arię do szpiku kości: Ali zabila Ali. 217

23 WSZYSTKO ZOSTANIE W RODZINIE Godzinę później Spencer siedziała przy biurku w swojej sypialni, patrząc przez wielkie okno. Światła na patio rzucały dziwną poświatę na zrujnowany domek i pokraczne, poskręcane drzewa na skraju lasu. Śnieg stopniał, pozostawiając po sobie grubą warstwę błota. Kilku leśników odcinało spalone kikuty gałęzi piłą łańcuchową i układało drewno w olbrzymi stos. Ekipa porządkowa przeszukała po południu domek i ustawiła na patio ocalałe sprzęty. Okrągły dywan, na którym Spencer i pozostałe dziewczyny siedziały w czasie seansu hipnozy prowadzonego przez Ali, leżał zwinięty na schodach. Kiedyś był biały, a teraz nabrał brudnokremowego odcienia. Arii i Noela nie było już przy dole. Spencer obserwowała ich z okna. Całe to przedstawienie z medium w roli głównej trwało jakieś dziesięć minut. Ciekawiło ją, co Aria odkryła przy pomocy tej wielkiej specjalistki od czarów, ale była zbyt dumna, żeby zapytać o to wprost. To całe 218 medium wyglądało podejrzanie podobnie do kobiety, która często wałęsała się po parku przy uniwersytecie Hollis i twierdziła, że potrafi rozmawiać z drzewami. Spencer modliła się

tylko, żeby prasa nie dowiedziała się o tej akcji Arii — to by tylko zrobiło z nich jeszcze większe wariatki. — Hej, Spencer. Poderwała się z krzesła. W progu stał tata, wciąż jeszcze w garniturze w prążki, który wkładał do pracy. — Chcesz poszukać ze mną w internecie nowego wiatraka? — zapytał. Rodzice zdecydowali, że zastąpią zniszczony w pożarze młyn wiatrakiem, który będzie produkował energię elektryczną dla domu. — Hm... — Spencer poczuła lekkie rozgoryczenie. Kiedy ostatnio tata pozwolił jej zająć stanowisko w jakiejś sprawie istotnej dla całej rodziny? Właściwie nie potrafiła spojrzeć mu prosto w oczy. Nie potrafiła zapomnieć o liście, który znalazła w jego archiwum komputerowym. Nie dawał o sobie zapomnieć, jak podpis na ekranie telewizora w czasie wiadomości. „Droga Jessico, przykro mi, że przerwano nam dziś wieczorem w twoim domu... nie mogę się doczekać, kiedy znowu zostaniemy sam na sam. Ściskam cię, Peter". Z tych listów można było wyciągnąć dość jednoznaczne wnioski. Wyobrażała sobie ojca i panią DiLaurentis w domu Ali, na beżowej narożnej sofie w salonie — na której Spencer z

przyjaciółkami zasiadały do oglądania Idola — wtulonych w siebie i jedzących sobie z dzióbków, podobnych do niektórych jej kolegów i koleżanek ze szkoły, którzy musieli na każdym kroku publicznie okazywać sobie uczucia. 219 — Muszę odrobić lekcje — skłamała. Czuła w żołądku każdy kęs kurczaka, którego zjadła na obiad. Tata zrobił zawiedzioną minę. — No dobra, to może później. — Odwrócił się i zszedł na dół. Dopiero wtedy Spencer wypuściła z płuc wstrzymywany oddech. Musiała z kimś o tym pogadać. Ta tajemnica za bardzo jej ciążyła, wiedziała, że sama sobie z nią nie poradzi. Wyciągnęła telefon i wybrała numer Melissy. Czekała długo, ale jej siostra nie odbierała. — To ja, Spencer — powiedziała drżącym głosem, kiedy wreszcie rozległ się sygnał poczty głosowej. — Musimy pogadać o mamie i tacie. Oddzwoń. Rozłączyła się, czując narastającą desperację. „Gdzie mama? — pytała panicznie Melissa tatę tamtej nocy, gdy zaginęła Ali. Musimy ją znaleźć". Z listu pana Hastingsa do pani DiLaurentis wynikało, że spotkali się również tamtej nocy. A jeśli mama Spencer nakryła ich razem i to dlatego nie chciała już nigdy

rozmawiać o wydarzeniach tamtego wieczoru? Jeszcze raz oczyma wyobraźni zobaczyła swojego tatę z... mamą Ali. Przeszył ją dreszcz. To nie do pomyślenia. W lesie zapanowała głucha, przerażająca cisza. Kątem oka zauważyła po prawej stronie mignięcie. Odwróciła się. W oknie dawnego pokoju Ali przesunął się jakiś żółty kształt. Włączyło się światło. Maya, dziewczyna, która teraz tam mieszkała, przeszła przez pokój i usiadła na łóżku. Telefon zadzwonił i Spencer odwróciła się spłoszona. To nie Melissa. Na ekranie pojawiło się okienko czatu internetowego. „To ty, Spencer?" 220 Z niedowierzaniem patrzyła na ekran. USC Superrozgrywający. To był Ian. Zanim Spencer była gotowa zdecydować, co zrobić, na ekranie pojawiła się kolejna wiadomość. „Dostałem twojego nicka od Melissy. Możemy porozmawiać?" Spencer była zdezorientowana. Więc łan kontaktował się z Melissą? „Nie jestem pewna, czy mam ochotę na taką rozmowę — odpisała szybko. — Myliłeś się co do Jasona i Wildena. Przez ciebie ktoś próbował nas zabić".

Odpowiedź przyszła natychmiast. „Strasznie mi przykro, że tak się stało. Wszystko, co ci przekazałem, to prawda. Wilden i Jason mnie nienawidzili. Tamtej nocy przyszli, żeby się nade mną poznęcać. Może nie skrzywdzili Ali... ale COS ukrywają". Spencer jęknęła. „Skąd mam wiedzieć, że to nie TY zabiłeś Ali, a teraz próbujesz zwalić całą winę na nas? Policja nas nienawidzi. Razem z całym miastem". „Tak mi przykro, Spencer — odpisał łan. — Przysięgam, to nie ja zabiłem Ali. Musisz mi wierzyć". Zasłona w oknie Mai zakołysała się ponownie. Spencer mocno ścisnęła w dłoni telefon. Nie przypominała sobie, żeby łan stał obok Ali w noc jej śmierci. Melissa zresztą też nie. Nagle przypomniała sobie, że łan był z Melissą tej nocy, kiedy zniknęła Ali, a tata kłócił się z Melissą. Może łan wie, co się wtedy wydarzyło. „Mam do ciebie inne pytanie — napisała szybko. — Pamiętasz, jak Melissa pokłóciła się z moim tatą w noc zniknięcia Ali? Stali w drzwiach, a ona krzyczała coś do niego. Mówiła ci o tym?" 221 Kursor zamigotał. Spencer niecierpliwie zabębniła palcami w

leżący na jej biurku osuszacz do papieru od Tiffany'ego. Pół minuty ciągnęło się w nieskończoność, łan odpowiedział: „Myślę, że powinnaś o tym pogadać z rodzicami". Spencer zagryzła wargi. „Nie mogę - wystukała na klawiaturze. — Jeśli coś wiesz, to powiedz". łan nie odzywał się przez dłuższą chwilę. Ze spalonego lasu wyleciało kilka kruków i usadowiło się na linii wysokiego napięcia. Spencer spojrzała na domek w ruinie, na otoczoną taśmą dziurę w ziemi przy domu DiLaurentisów. Była napięta jak struna. W jednej chwili zobaczyła oczyma wyobraźni całą trasę, którą przemierzyła Ali w ciągu kilku ostatnich godzin życia. Wreszcie na ekranie pojawiła się wiadomość: „Spaliśmy z Melissą w salonie - napisał łan. - Pamiętam, jak wstała w środku nocy i rozmawiała z twoim tatą. Potem wróciła bardzo zmartwiona. Powiedziała, że prawie na pewno wasz tata ma romans z mamą Ali. I że wasza mama właśnie się o tym dowiedziała. I dodała jeszcze: »Boję się, że zrobi coś głupiego«". „Na przykład co?", odpisała Spencer, a serce jej biło coraz mocniej. „Nie wiem". — Boże — powiedziała do siebie Spencer. Kiedy mama ich nakryła? Czy jej tata i mama Ali byli w

kuchni u DiLaurentisów i kusili los, spotykając się na oczach wszystkich? Spencer przycisnęła palce do skroni. W dzień po zniknięciu Ali jej mama powiedziała im, że wydawało się jej, że jej córka przyszła do domu i że widziała ją w drzwiach. A jeśli Ali też nakryła mamę z panem Hastingsem? Może 222 weszła do domu tylnym wejściem, przeszła korytarzem do kuchni i natknęła się na nich... jak byli razem. Gdyby Spencer przytrafiło się coś takiego, na pewno w jednej chwili odwróciłaby się na pięcie i poszła, gdzie oczy poniosą. Może tak samo zrobiła Ali. A potem już stało się to... co się stało. Telefon odezwał się ponownie. „Poza tym, Spencer, przykro mi to mówić, ale wiedziałem o tym romansie, jeszcze zanim powiedziała mi o nim Melissa. Dwa tygodnie wcześniej widziałem twojego tatę z mamą Ali. Przez przypadek powiedziałem o tym Ali. Nie chciałem, ale ona wiedziała, że coś przed nią ukrywam. Wyciągnęła to ze mnie". Spencer nie mogła uwierzyć w to, co właśnie przeczytała. Ali wiedziała o wszystkim? — Jezu — wyszeptała.

Na ekranie pojawiła się jeszcze jedna wiadomość: „Nigdy nie powiedziałem ci, dlaczego Jason chciał mnie pobić tamtej nocy, kiedy zaginęła Ali. Miałem nadzieję, że nie będę musiał. Wściekł się na mnie za to, że powiedziałem Ali o waszych rodzicach. Ona nie mogła się z tym pogodzić, a Jason uznał, że zrobiłem to z czystego okrucieństwa. Razem z Wildenem nienawidzili mnie z wielu powodów, ale tamto wydarzenie przelało czarę goryczy". Zanim Spencer zdążyła zrozumieć to, co właśnie przeczytała, nadeszła następna wiadomość. „Coś jeszcze nie dawało mi spokoju. Zauważyłaś, jak bardzo jesteście z Melissą podobne do Ali? Może dlatego wszystkie mi się podobałyście". Spencer zmarszczyła czoło. Kręciło się jej w głowie. Słowa napisane przez lana powoli do niej docierały, rozsadzając 223 od środka głowę. To dziwne, że Ali nie wyglądała jak pan DiLaurentis. Nie odziedziczyła po nim jego rzadkich, cienkich włosów ani haczykowatego nosa. Ale przecież jej nos wcale nie był podobny do długiego, spiczastego nosa jej mamy i Jasona. Miała mały nos, lekko zadarty na końcu. Przypominał nos taty Spencer, a co jeszcze bardziej przerażające — jej nos. Przypomniała sobie to, co rodzice powiedzieli jej w szpitalu: że była ich córką, a Olivia tylko ją urodziła. Jeśli to, co

powiedział łan, było prawdą, to by znaczyło, że Spencer i Ali były spokrewnione. Że były... si o stra mi. Wtedy Spencer przypomniała sobie coś jeszcze. Zerwała się na równe nogi i rozejrzała po pokoju. Potem pobiegła na dół do gabinetu taty. Na szczęście nikogo w nim nie zastała. Zdjęła z regału album roczny z Yale i przekartkowała szybko. Na podłogę wypadło z niego zdjęcie zrobione polaroidem. Spencer podniosła je i przyjrzała mu się uważnie. Pomimo rozmazanych konturów trudno było nie rozpoznać twarzy w kształcie serca i blond włosów o żółtawym odcieniu. Spencer od razu powinna była się zorientować. Fotografia nie przedstawiała Olivii, tylko Jessicę DiLaurentis. W zaawansowanej ciąży. Trzymając zdjęcie w drżącej dłoni, spojrzała na jego drugą stronę. Na odwrocie widniała data, drugi czerwca, prawie siedemnaście lat wcześniej. Kilka tygodni później urodziła się Ali. Spencer chwyciła się za brzuch, jakby próbowała powstrzymać falę mdłości. Jeśli jej mama wiedziała o tym romansie, to wyjaśniałoby, czemu nienawidziła Ali. Pewnie doprowadzało ją to do rozpaczy, że żyjący dowód 224

porażki jej małżeństwa mieszka po sąsiedzku i — co gorsza — jest uwielbianą przez wszystkich śliczną dziewczyną. Dziewczyną, która miała wszystko i każdego potrafiła sobie owinąć wokół palca. Jeśli podejrzenia pani Hastings potwierdziły się tamtej strasznej nocy pod koniec siódmej klasy, być może straciła nad sobą panowanie. I zrobiła coś zupełnie nieoczekiwanego i niezaplanowanego, co potem mogła desperacko chcieć ukryć. „To była okropna noc... Nigdy już do niej nie wracajmy", powiedziała mama. Następnego dnia po tej nieszczęsnej imprezie w domku, kiedy Spencer wróciła ze spotkania z panią DrLaurentis, zastała swoją mamę przy kuchennym stole tak pogrążoną w myślach, że nie słyszała, jak Spencer się z nią przywitała. Może to dlatego, że czuła się winna. I przerażona tym, co zrobiła siostrze swoich córek. — O Boże — przeraziła się Spencer. — Nie. — Co się stało? Spencer się odwróciła. Mama stała w progu biura, w czarnej jedwabnej sukience i srebrnych szpilkach od Givenchy. Spencer mimowolnie jęknęła. Wzrok mamy zatrzymał się na albumie rocznym leżącym na biurku, a potem na polaroidzie w ręku Spencer, która natychmiast włożyła zdjęcie do kieszeni. W

jednej chwili mama spochmurniała. Szybkim krokiem podeszła do Spencer i położyła jej na ramieniu lodowatą dłoń. Kiedy Spencer spojrzała jej prosto w zmrużone oczy, poczuła strach. — Włóż płaszcz, Spencer — poleciła jej mama przerażająco spokojnym głosem. — Wychodzimy. 225

24 KOLEJNY PRZEŁOM W ZACISZU Hanna otworzyła oczy i zobaczyła, że leży w małej sali szpitalnej. Ściany miały seledynowy kolor. Obok łóżka stał w wazonie wielki bukiet kwiatów, przy drzwiach ktoś zawiesił balon w kształcie buźki z napisem: „WRACAJ DO ZDROWIA" i długimi rączkami i nóżkami. Taki sam balon podarował jej tata, kiedy Mona przejechała ją swoim samochodem. Co dziwne, ściany pokoju miały taki sam seledynowy kolor jak jej sala szpitalna. Gdy spojrzała w prawo, zobaczyła na poduszce srebrną torebkę. Kiedy po raz ostatni jej używała? Przypomniała sobie. W noc siedemnastych urodzin Mony. W noc wypadku. Westchnęła i poderwała się w górę. Dopiero wtedy zauważyła gips na ręce. Cofnęła się w czasie? Czy nigdy nie opuściła szpitalnego łóżka? Czy ostatnie kilka miesięcy było tylko jakimś koszmarem? Zobaczyła, jak nachyla się nad nią znajoma postać. — Cześć, Hanno — zaszczebiotała Ali. 226 Była starsza i nieco wyższa, miała ostrzejsze rysy twarzy i o ton ciemniejsze włosy. Jej policzek był pobrudzony sadzą, jakby dopiero co wyszła z płonącego lasu. Hanna zamrugała.

— Umarłam? Ali zachichotała. — Nie, głuptasie. — Przekrzywiła głowę i nasłuchiwała jakichś dźwięków z oddali. — Niedługo muszę iść. Słuchaj mnie uważnie, okej? Ona wie więcej, niż ci się wydaje. — Co? — zawołała Hanna, próbując usiąść. Ali powoli wpadała w trans. — Kiedyś się przyjaźniłyśmy — powiedziała. — Ale nie możesz jej ufać. — Komu? Tarze? — wymamrotała Hanna zupełnie zdezorientowana. Ali westchnęła. — Chce cię skrzywdzić. Hanna próbowała wyciągnąć ręce spod kołdry. — Co masz na myśli? Kto chce mnie skrzywdzić? — Chce cię skrzywdzić, tak jak mnie skrzywdziła. Po policzkach Ali płynęły łzy najpierw czyste i słone, potem gęste i krwawe. Jedna spadła prosto na policzek Hanny. Była gorąca i paliła skórę jak żrący kwas. Hanna poderwała się, ciężko dysząc. Czuła policzek, choć nie piekł jak we śnie. Ściany wokół niej miały blado-niebieski kolor. Przez olbrzymie okno do pokoju wpadało światło słoneczne. Na nocnym stoliku nie stały kwiaty, a przy drzwiach nie było balonu.

Łóżko obok niej było puste i zasłane. Kalendarz z butem na każdy dzień, stojący przy łóżku Iris, pokazywał, że nadal jest piątek. Hanna zasnęła. 227 Iris nie wróciła jeszcze do pokoju po katastrofalnych wydarzeniach w czasie terapii grupowej. Hanna zastanawiała się, czy przebywa w innej części ośrodka, ukarana za przemycanie gazet. Hanna za bardzo się wstydziła, by pójść na lunch do kafeterii. Nie miała zamiaru dać Tarze satysfakcji za to, że odebrała jej jedyną przyjaciółkę. Widziała się tylko z Betsy, pielęgniarką wydającą leki, z doktor Foster, która przeprosiła Hannę za zachowanie jej koleżanek, i z George'em, jednym ze strażników, który przyszedł po czasopisma Iris i wrzucił je do wielkiego szarego kubła na śmieci. W pokoju panowała głucha cisza i Hanna słyszała cykanie dochodzące z neonowej żarówki w jej nocnej lampce. Sen był tak realistyczny, jakby Ali rzeczywiście ją odwiedziła. „Ona wie więcej, niż ci się wydaje... Chce cię skrzywdzić", powiedziała Ali. Pewnie miała na myśli Tarę i to, co zrobiła Hannie w czasie terapii grupowej. Hanna nie spodziewała się po brzydkiej i grubej frajerce takiej przebiegłości. Ktoś przekręcił klucz w zamku i drzwi się otworzyły.

— Och. — Iris zrobiła kwaśną minę na widok Hanny. — Cześć. — Gdzie się podziewałaś? - Hanna się poderwała i usiadła na łóżku. — Wszystko w porządku? — W najlepszym — odparła Iris beznamiętnie. Podeszła do lustra i zaczęła bacznie przyglądać się swojej twarzy w poszukiwaniu rozszerzonych porów. — Nie przypuszczałam, że wpadniesz przeze mnie w tarapaty — zaczęła się usprawiedliwiać Hanna. — Tak mi przykro, że Felicia zabrała twoje gazety. Iris spojrzała prosto w odbitą w lustrze twarz Hanny. Na twarzy miała wypisane rozczarowanie. 228 — Nie chodzi o te głupie gazety. Opowiedziałam ci o sobie wszystko, a o tobie dowiedziałam się prawdy z prasy. Tara wiedziała o wszystkim przede mną. Hanna zsunęła się na krawędź łóżka. — Przepraszam. — „Przepraszam" nie załatwia sprawy. Myślałam, że jesteś normalna. A nie jesteś. Hanna przycisnęła kciuki do oczu. — No dobra, przytrafiło mi się coś okropnego — uspra-

wiedliwiała się. — Już dowiedziałaś się o niektórych wydarzeniach w czasie terapii grupowej. — W jednej chwili zaczęła opowiadać o nocy, kiedy zniknęła Ali, o swojej transformacji, o A. i o tym, jak Mona próbowała ją zabić. — Otaczają mnie sami wariaci, ale ja jestem normalna, przysięgam. — Hanna położyła dłonie na udach i spojrzała w twarz Iris odbitą w lustrze. — Chciałam ci o tym wszystkim opowiedzieć, ale sama już nie wiem, komu mogę zaufać. Iris przez kilka chwil siedziała odwrócona i nie odezwała się ani słowem. Zasyczał waniliowy odświeżacz powietrza w gniazdku w ścianie. Zapach przypomniał Hannie o Ali. Wreszcie Iris odwróciła się twarzą do niej. — Boże, Hanno. — Wypuściła powietrze z płuc. — To naprawdę o kro p n a historia. — To fakt — przytaknęła Hanna. I nagle z jej oczu popłynęły strumieniem gorące łzy. Wydawało się jej, że całe napięcie, nad którym tak desperacko próbowała zapanować przez ostatnie miesiące, wybuchło w niej w tej właśnie chwili. Przez tak długi czas udawała, że przebolała stratę Mony i Ali, że wszystko wracało do normy. Ale wcale nie wracało. Wciąż odczuwała taki gniew na Monę, że dosłownie bolało ją całe ciało. Była

229 też zła na Ali za to, że tak długo znęcała się nad Moną, aż ta wreszcie zwróciła się przeciwko nim i dokonała swojej zimnej, okrutnej zemsty. Wreszcie była wściekła na samą siebie za to, że dała się nabrać zarówno Monie, jak i Ali. — Gdybym nie zaprzyjaźniła się z Ali, to wszystko by się nie stało — łkała Hanna, desperacko łapiąc oddech między słowami. — Żałuję, że stanęła na mojej drodze. Wolałabym jej n i gd y n i e po zna ć. — Ciii — uspokajała Hannę Iris, głaszcząc ją po głowie. — Wcale nie mówisz tego, co myślisz. Ale Hanna właśnie to miała na myśli. Ali dała jej tylko kilka miesięcy szczęścia i wiele lat cierpienia. — Czy faktycznie stałaby mi się krzywda, gdybym została tamtą brzydką i grubą idiotką? — zapytała Hanna. Przynajmniej nie skrzywdziłaby tylu osób. I sama by przy tym nie ucierpiała. — Może i zasłużyłam sobie na to, co mi zrobiła Mona. Może Ali też zasłużyła sobie na swój los. Iris odchyliła się lekko do tyłu i zrobiła taką minę, jakby Hanna ukłuła ją szpilką. Hanna dopiero po chwili zdała sobie sprawę, jak musiały zabrzmieć jej słowa. Ale Iris tylko wstała i wygładziła spódniczkę.

— Dziś każą nam oglądać Ellę zaklętą w sali kinowej. — Przewróciła oczami i zrobiła cierpiętniczą minę. — Jak chcesz, to powiem im, że źle się czujesz. Może potrzebujesz trochę czasu dla siebie. Zrozumiem, jeśli nie chcesz na razie spotykać się z Tarą i jej koleżankami. Hanna już miała przytaknąć, ale nagle z jej żołądka wydobyło się bulgotanie. Wyprostowała plecy. To prawda — nie miała najmniejszej ochoty na spotkanie z Tarą i pozostałymi pacjentkami, które poznały całą prawdę o niej. Ale zdała też sobie sprawę, że już jej to nie 230 obchodziło. Tutaj każdy miał świra i wszyscy byli warci siebie nawzajem. — Przyjdę — zdecydowała. Iris uśmiechnęła się. — Nie spiesz się. Za Iris zamknęły się drzwi. Hanna czuła, jak zwalnia jej puls. Osuszyła oczy chusteczką, włożyła klapki i podeszła do lustra. Ukrycie opuchlizny pod oczami wymagało specjalnego makijażu. Wtedy zauważyła na biurku czarną skórzaną torebkę od Chanel, z której wystawało jakieś czasopismo. Hanna wyciągnęła je. Nie wierzyła własnym oczom. To było najnowsze wydanie „People". Właśnie to, w

którym zamieszczono artykuł o Hannie i jej przyjaciółkach. W jej głowie odezwał się alarm. Czy pielęgniarki nie powinny były tego zabrać? W panice Hanna otworzyła czasopismo na stronie z tym oszczerczym artykułem. Tydzień sekretów i kłamstw. Przesunęła wzrokiem po tekście. Pisano w nim o jej przyjaźni z Ali. O tym, co zrobiła Mona jako A. O tym, jak widziały zwłoki lana i jak o mały włos nie zginęły w pożarze. Spojrzała też na wykres informujący, że dziewięćdziesiąt dwa procent ankietowanych uważało, że to Hanna i jej przyjaciółki zabiły Ali. Nagle rzucił się jej w oczy mały, obramowany artykuł na marginesie z tytułem wypisanym wielką czcionką: „Gdzie się podziewa Hanna Marin? Nigdy nie uwierzycie!". A obok widniało zdjęcie Hanny przed Zaciszem. Hanna zamarła. W artykule wymieniono wszystkie leki, które brała, łącznie z tabletkami nasennymi i valium. Przedstawiono plan jej dnia, napisano, co jada na śniadanie, jak długo 231 biega na bieżni i jak często uzupełnia swój dziennik diety. Poniżej opublikowano jeszcze jedno zdjęcie. Przedstawiało Hannę w obcisłych legginsach i T-shircie wystawiającą język do obiektywu. Za nią widać było ścianę z graffiti w pokoju na

poddaszu. Środkowy palec Hanny, podobnie jak twarz dziewczyny siedzącej obok niej, celowo rozmazano. — O Boże — wyszeptała Hanna. Patrzyła na czasopismo z wzbierającym uczuciem obrzydzenia. W czasie terapii grupowej Hanna rzuciła oskarżenie na Tarę. Ale coś tu nie pasowało. Nawet gdyby Tara ukradła także jednorazowy aparat Iris, to skąd miałaby znać wszystkie szczegóły dotyczące życia Hanny w Zaciszu. O tym wiedziała tylko osoba, która spędzała z Hanną każdą chwilę w ciągu dnia. Hanna już miała cisnąć czasopismo w odległy kąt pokoju, gdy nagle dostrzegła na zdjęciu drobny szczegół. Za jej głową, tuż obok zrobionego przez Iris rysunku studni życzeń, zauważyła jeszcze jeden rysunek, wykonany dokładnie taką samą kreską i takim samym tuszem. Przedstawiał dziewczynę o twarzy w kształcie serca, kształtnych ustach i ogromnych błękitnych oczach. Hanna przyjrzała się fotografii jeszcze uważniej. Wpatrywała się w nią tak długo, aż kształty i kontury zaczęły się rozmazywać. Narysowana twarz do złudzenia przypominała jej kogoś, kogo tak dobrze znała. Dziewczynę, którą — jak jej się zdawało — spotkała w lesie tydzień wcześniej. Nagle w jej uszach zadźwięczał głos Ali. „Chce cię skrzywdzić, tak jak skrzywdziła mnie".

Ali wcale nie mówiła o Tarze. Mówiła o Iris. 232

25 POŻEGNANIE Z ARIĄ W godzinę po spotkaniu z Esmeraldą Aria zaparkowała swój samochód pod bramą cmentarza Świętego Bazylego. Majestatyczne mauzolea i ozdobne kamienie nagrobne były skąpane w świetle księżyca. Kilka wysokich, stylizowanych na stare latarni oświetlało brukowaną ścieżkę. Bezlistne wierzby poruszały lekko gałęziami na wietrze. Aria potrafiłaby znaleźć grób Ali z zamkniętymi oczami, ale tym razem wcale nie było łatwo jej pokonać tej drogi. Ali z ab i ł a Ali. To było szokujące... i niewiarygodne... a poza tym wywołało u Arii dojmujące, kolosalne poczucie winy. Czym innym było zabójstwo Ali, choć wydawało się tragicznym wydarzeniem. Ale samobójstwo? Na pewno dało się mu zaradzić. Ali pewnie szukała pomocy. Zarazem Aria powątpiewała w to, że Ali potrafiłaby zrobić coś takiego. Wydawała się taka szczęśliwa i beztroska. Przypomniała sobie jednak jeszcze raz to przedpołudnie, kiedy razem z przyjaciółkami wyszła z domu 233 DiLaurentisów, gdzie mama Ali pytała je o to, dokąd mogła udać się jej córka. Aria, idąc po podjeździe, zauważyła, że z

jednego z kubłów na śmieci spadła pokrywa. Kiedy się schyliła, żeby ją podnieść, dostrzegła w kuble pustą fiolkę po lekach. Na etykietce widniało imię Ali, ale nazwę leku wymazano. Wtedy Aria niewiele się nad tym zastanawiała, teraz jednak wysiliła pamięć. A jeśli to były leki antydepresyjne? A jeśli Ali czuła, że nie daje sobie rady, i zażyła ich całą garść tamtej nocy, gdy świętowały zakończenie siódmej klasy? Być może sama weszła do dołu, położyła się, złożyła dłonie na piersi i czekała, aż lek zacznie działać. Ale tego nie dało się udowodnić. Gdy robotnicy znaleźli ciało Ali, było ono w takim stanie rozkładu, że nie sposób było ustalić, czy przyczyną śmierci było przedawkowanie leków. Niedługo przed śmiercią Ali napisała do Arii SMS-a: „Unikasz mnie? Chcę pogadać". Aria zignorowała go, bo miała serdecznie dość docinków Ali na temat romansu Byrona. A jeśli Ali chciała pogadać o czymś innym? Jak to możliwe, że Aria nie zorientowała się w porę, skoro Ali miała takie poważne problemy? Choć rozstała się z Noelem ledwie godzinę wcześniej, wyciągnęła telefon i zadzwoniła do niego. Odebrał natychmiast. - Jestem na cmentarzu - powiedziała i zamilkła na chwilę. Przecież Noel wiedział, dlaczego tam pojechała.

- Wszystko będzie dobrze - zapewnił ją Noel. - Poczujesz się lepiej, obiecuję. Aria ścisnęła mocniej w dłoni bukiet owinięty w szeleszczącą folię, który kupiła kilka minut wcześniej na stoisku z kwiatami w supermarkecie. Nie miała pojęcia, co 234 powinna powiedzieć Ali ani jaką dostanie tym razem odpowiedź. Ale teraz mogłaby zrobić wszystko, byle tylko poczuć się lepiej. Przycisnęła telefon do ucha i zaczęła mówić przez zaciśnięte gardło: — Może Ali próbowała powiedzieć mi coś ważnego, a ja ją zignorowałam. To wszystko moja wina. — Nieprawda — zaprzeczył Noel. W słuchawce rozległy się jakieś trzaski. — Czasem, gdy myślę o moim bracie, też mam do siebie pretensje... ale to nie ma sensu. Nie mogłem nic zrobić i ty też nie zdołałabyś jej powstrzymać. Poza tym nie tylko ty przyjaźniłaś się z Ali. Mogła pogadać ze Spencer czy z Hanną albo z rodzicami. Ale tego nie zrobiła. — Pogadamy później, okej? Aria rozłączyła się, bo czuła, że łzy nie pozwalają jej mówić. Wzięła bukiet, otworzyła furtkę i ruszyła w kierunku grobu Ali. Trawa pod jej stopami szeleściła. Po kilku minutach dotarła do

wzgórza i zbliżała się do grobu Ali. Ktoś położył na nim świeże kwiaty i przykleił do płyty nagrobnej zdjęcie Ali. — Aria? Odwróciła się spłoszona. Poczuła ciarki na plecach. Jason DiLaurentis stał kilka kroków dalej pod rozłożystym jaworem. Zebrała się w sobie, gotowa na kolejny wybuch wściekłości. Ale on tylko stał, spoglądając to w prawo, to w lewo. Miał na sobie grubą czarną kurtkę z ocieplanym kapturem, czarne spodnie i rękawiczki. Przez krótką chwilę Aria zastanawiała się, czy Jason zamierza obrabować bank. — Cz-cześć — wykrztusiła wreszcie. — Chciałam... pogadać z Ali. Mogę? 235 Jason wzruszył ramionami. — Jasne. — Ruszył w dół wzgórza, jakby chciał zostawić całe miejsce tylko dla Arii. — Zaczekaj! — zawołała za nim Aria. Jason zatrzymał się, oparł dłoń o drzewo i patrzył na nią. Aria zastanawiała się, co chce mu powiedzieć. Tydzień wcześniej, kiedy jeszcze z sobą chodzili, Jason zachęcał ją do rozmów na temat Ali. Twierdził, że wszyscy wokół traktują śmierć Ali jako temat tabu i nawet nie wymawiają jej imienia w

jego obecności. Aria nerwowo pocierała uda dłońmi. — Ostatnio dowiedziałyśmy się o Ali sporo rzeczy, o których nie miałyśmy wcześniej pojęcia — powiedziała wreszcie. - Wiele z tych informacji nami wstrząsnęło. Na pewno tobie też nie jest łatwo. Jason kopnął grudkę ziemi. — Nie jest. — Czasami nie wiadomo, co ludzie sobie myślą tak naprawdę - dodała Aria. Miała przed oczami obraz Ali radośnie kręcącej piruety na trawniku przed domem tego wieczoru, kiedy świętowały zakończenie siódmej klasy. Wydawała się szczęśliwa z powodu spotkania z przyjaciółkami. — Niektórzy wydają się idealni. Noszą maski, pod którymi... ukrywają wiele rzeczy. Jason jeszcze raz kopnął grudkę ziemi. — Ale to nie twoja wina — mówiła dalej Aria. — To nie my zawiniliśmy. Nagle zdała sobie sprawę, że wierzy w to, co mówi. Jeśli Ali naprawdę popełniła samobójstwo i jeśli planowała to od jakiegoś czasu, Aria i tak nie byłaby w stanie jej przed tym ustrzec. Oczywiście nie mogła sobie darować, że nie 236 zauważyła problemów Ali wcześniej, i bolało ją to, że nie

poznała powodów jej decyzji... może jednak musiała się z tym pogodzić, odbyć żałobę i zacząć normalnie żyć. Jason otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale nagle rozległ się jakiś przeszywający dźwięk. Jason sięgnął do kieszeni i wyciągnął telefon. - Muszę odebrać - powiedział przepraszającym tonem, spoglądając na telefon. Aria pomachała mu na pożegnanie, kiedy schodził w dół wzgórza i znikał w cieniu. Spojrzała na nagrobek Ali. Aliso n Lau r en DiLau ren t is. I tylko tyle. Czy Ali wiedziała, że ich impreza w domku Spencer będzie ostatnim spotkaniem? Czy może działała pod wpływem nagłego impulsu, bo zdała sobie sprawę, że dłużej już nie da sobie rady? Kiedy po raz ostatni Aria widziała Ali żywą, ta chciała zahipnotyzować swoje przyjaciółki, ale Spencer zerwała się na równe nogi i odsłoniła rolety. „Tu jest za ciemno", powiedziała Spencer. „Musi być ciemno - wyjaśniła Ali, zasuwając z powrotem rolety - Tak to działa". A kiedy Ali się odwróciła, Aria spojrzała ukradkiem na jej twarz. Wcale nie wyglądała jak ktoś, kto chce zdominować innych i nimi manipulować. Wyglądała raczej na kogoś kruchego i przerażonego. Kilka sekund później Spencer kazała Ali wyjść... a Ali wykonała polecenie. Ustąpiła,

choć nigdy tego nie robiła, jakby gdzieś ulotnił się cały jej upór i zawziętość. Aria uklękła w trawie i dotknęła chłodnego marmurowego kamienia nagrobnego. Z jej oczu popłynęły gorące łzy. - Ali, przepraszam - wyszeptała. - Nie wiem, co się z tobą stało, ale przepraszam. - Nad jej głową zaryczał przelatujący samolot. Zapach unoszący się z bukietu róż 237 stojącego na grobie drażnił nos Arii. - Przepraszam - powtarzała. — Tak bardzo przepraszam. — Aria? — zawołał jakiś wysoki głos. Aria poderwała się na równe nogi. Oślepiło ją światło latarki. Trzęsły się jej ręce. Przez chwilę myślała, że to Ali. Nagle snop światła przesunął się. Stała przed nią policjantka w okularach w ciemnych oprawkach i w czapce narciarskiej z emblematem policji w Rosewood. — Aria Montgomery? — T-tak — wyjąkała Aria. Policjantka położyła dłoń na jej ramieniu. — Musisz iść ze mną. — Dlaczego? — Aria zaśmiała się nerwowo i wyrwała z uścisku.

Krótkofalówka przy pasku policjantki zapikała. — Najlepiej zrobisz, jeśli zgodzisz się na rozmowę w komisariacie. — Co się stało? Nie zrobiłam nic złego. Policjantka wykrzywiła usta w złowrogim uśmiechu. — Za co tak przepraszasz, Aria? - Spojrzała na grób Ali. Oczywiście słyszała to, co mówiła przed chwilą Aria. — Może za to, że ukrywasz przed nami istotne dowody? Aria pokręciła głową zupełnie zdezorientowana. — Dowody? Policjantka rzuciła jej pogardliwe spojrzenie, jakby chciała przejrzeć Arię na wylot. — Pewną rzecz. Arii zaschło w gardle. Przycisnęła do piersi swoją torbę ze skóry jaka. W jej wewnętrznej kieszeni nadal leżał pierścionek lana. Tak bardzo skupiła się na tym, by wejść w kontakt z Ali, że zupełnie o nim zapomniała. 238 - Nic nie zrobiłam! - Mhm - mruknęła policjantka, jakby nie wierzyła Arii i nie była zainteresowana jej zapewnieniami. Odpięła kajdanki od pasa i spojrzała na Jasona, który stał kilka metrów dalej. - Dziękujemy,

że zadzwonił pan do nas z informacją, gdzie możemy ją znaleźć. Aria otworzyła z niedowierzaniem usta. Z wściekłością spojrzała na Jasona. - To ty im powiedziałeś, gdzie mają mnie szukać!? -wykrzyknęła. — Dlaczego? Jason pokręcił głową i otworzył szeroko oczy. - Co? Ja nie... - Pan DiLaurentis powiedział jednemu z naszych inspektorów wszystko, co wie - przerwała im policjantka. -On po prostu spełnił swój obywatelski obowiązek, panno Montgomery. Wyrwała Arii z rąk torbę, a potem założyła jej kajdanki. - Proszę nie winić go za swoje czyny. Za to, co wszystkie zrobiłyście. Do Arii powoli docierało to, co policjantka właśnie powiedziała. Czy naprawdę miała na myśli właśnie to? Jeszcze raz spojrzała na Jasona. - To jakieś brednie! - Aria, nic nie rozumiesz — zaprotestował Jason. - Ja nie... - Idziemy — zakomenderowała policjantka. Aria miała teraz ręce skute z tyłu. Widziała, że Jason porusza ustami, ale nie słyszała jego słów. - Od kiedy to policja słucha wariatów! - krzyknęła do policjantki. - Nie wiecie, że Jason spędził kilka lat w szpitalu

psychiatrycznym? Policjantka przekrzywiła głowę, jakby nad czymś się zastanawiała. Jason jęknął. 239 — Aria... - Łamał mu się głos. -Nie. Wszystko źle zrozumiałaś. Aria spojrzała na Jasona, który wydawał się bardzo wzburzony. — Co chcesz przez to powiedzieć? — zapytała szorstko. Policjantka chwyciła ją za ramię. — Proszę ze mną, panno Montgomery. Idziemy. Ale Aria nie spuszczała wzroku z Jasona. — Co źle zrozumiałam? — Jason patrzył na nią z półotwartymi ustami. — No wyduś to z siebie! — błagała. — Co źle zr o zu mia ł am? Jason stał jednak bez słowa, patrząc, jak policjantka ciągnie za sobą Arię w dół wzgórza i prowadzi ją do samochodu. 240

26 DOWODY NIE KŁAMIĄ Podróż z Lancaster do Rosewood miała trwać najwyżej dwie godziny, ale Emily popełniła błąd, wsiadając do autobusu zatrzymującego się na kilku autentycznych farmach amiszów. Wysiadła w Filadelfii, a stamtąd musiała jeszcze dojechać do Rosewood kolejnym autobusem, który stał przez czterdzieści pięć minut na dworcu, a potem utknął w korku na autostradzie. Kiedy wreszcie dojechał do Rosewood, Emily zdążyła obgryźć wszystkie paznokcie i z nerwów wyrwała dziurę w winylowej tapicerce fotela. Dochodziła szósta i zaczął padać deszcz ze śniegiem. Drzwi autobusu otworzyły się, a Emily zeszła w dół po schodkach. W mieście panowała martwa cisza. Światła zmieniły się z czerwonego na zielone, ale przez skrzyżowanie nie przejechało ani jedno auto. Bar z cheeseburgerami był jeszcze otwarty, lecz świecił pustkami. Z kawiarni Jednorożec rozchodził się zapach świeżo palonych ziaren kawy, choć lokal stał zamknięty na cztery spusty. 241 Emily ruszyła pędem, ślizgając się po mokrym chodniku. Miała wciąż na nogach buty amiszów na bardzo cienkich, śliskich

podeszwach. Komisariat policji znajdował się tylko kilka przecznic dalej. W głównym budynku paliło się światło. To tam Emily z przyjaciółkami udały się, gdy odkryły, że A. to Mona Vanderwaal. Teraz osoba podszywająca się pod A. kazała jej pójść na tyły komisariatu. W tej części budynku nie było okien, więc Emily nie wiedziała, czy jakiś policjant jest w środku. Zauważyła, że ktoś otworzył ciężkie metalowe drzwi i podparł je kubkiem. Wiedziała, że A. dotrzyma obietnicy. Stanęła w długim korytarzu. Podłogi wydzielały ostry zapach płynu do czyszczenia, na drugim zaś końcu korytarza jarzył się napis: „WYJŚCIE". W absolutnej ciszy słyszała tylko brzęczenie neonowych lamp nad swoją głową i własny oddech. Idąc wzdłuż korytarza, przesuwała dłonią po ścianach. Zatrzymywała się przed każdym biurem i czytała napisy na tabliczkach. „ARCHIWUM. ADMINISTRACJA. WSTĘP TYLKO DLA PRACOWNIKÓW". Napis na czwartych drzwiach głosił: „MATERIAŁY DOWODOWE". Emily zajrzała do środka przez małe okienko w metalowych drzwiach. Pokój był długi i ciemny. Wypełniały go regały, segregatory, pudła na dokumenty i metalowe szafki zamykane na klucz. Przypomniał się jej wachlarz dokumentów ze zdjęcia przysłanego przez A. Przesłuchanie mamy Ali. Zapisana

chronologicznie rekonstrukcja wydarzeń tamtej nocy, gdy zginęła Ali. Jakieś dziwne dokumenty z jakiegoś tam Zacisza, które mogło być szemraną firmą deweloperską. A wreszcie raport z badania DNA, 242 który dowodził, że ciało znalezione w dole nie należało do Ali, tylko do Leah. Nagle poczuła na ramieniu czyjąś dłoń. - Co ty tu robisz? Emily odskoczyła od drzwi i się odwróciła. Policjant trzymał ją mocno za ramię i patrzył na mą z wściekłością. Jarzący się na czerwono napis „WYJŚCIE" rzucał na jego twarz niepokojący odblask. - Ja... - wyjąkała. Policjant zmarszczył brwi. - Nie masz prawa tu przebywać! - Przyjrzał się jej uważnie i w jednej chwili ją rozpoznał. -Zn am ci ę -powiedział. Emily próbowała mu się wyrwać, ale on trzymał ją mocno. Policjant otworzył usta. - To ty jesteś jedną z tych dziewczyn, które twierdziły, że widziały Alison DiLaurentis. - Kąciki jego ust powędrowały w górę i zbliżył swoją twarz do twarzy Emily. Jego oddech pachniał cebulą. - Szukaliśmy cię.

Emily poczuła, że paraliżuje ją strach. - Powinniście szukać Darrena Wildena! Te zwłoki, które znaleźliście w ziemi, nie należą do Alison DiLaurentis, tylko do dziewczyny o nazwisku Leah Zook! To Wilden ją zamordował i wrzucił do dołu. To on jest winny. Ale policjant jedynie się zaśmiał 1 ku przerażeniu Emily zaczął zakładać jej kajdanki. - Kochanie - powiedział, prowadząc ją korytarzem. -Jedyną winną osobą jesteś ty. 243

27 BIG LOVE! Pani Hastings nie chciała powiedzieć Spencer, dokąd ją zabiera. Twierdziła, że to niespodzianka. Ogromne domy z wieżyczkami, stojące przy ich ulicy, zniknęły im już za plecami. Minęły rozległą farmę Springton i gospodę Pod Siwkiem. Spencer wyjęła z portfela wszystkie banknoty i uporządkowała je według numerów seryjnych. Mama zawsze jeździła powoli i koncentrowała się na trasie i ruchu ulicznym, ale tym razem zachowywała się jakoś inaczej, i to wyprowadziło Spencer z równowagi. Jechały już prawie pół godziny. Niebo przybrało czarny kolor, a gwiazdy migotały na nim jasno. Światła na gankach jaśniały. Kiedy Spencer zamknęła oczy, wróciły do mej natychmiast wspomnienia o tamtej nocy, gdy zaginęła Ali. W zeszłym tygodniu z mroków niepamięci wydobyła obraz Ali stojącej na skraju lasu z Jasonem. Ale i to wspomnienie uległo przekształceniu, a osoba, którą 244 uważała za Jasona, teraz zmieniła się w kogoś niższego, drobniejszego i bardziej kobiecego. Dokładnie o której godzinie mama wróciła wtedy do domu?

Czy zrobiła tacie awanturę? Czy przyznała się do tego, co zrobiła? Może to dlatego ojciec przesłał tę bajońską sumę na konto Funduszu na rzecz Odnalezienia Alison DiLaurentis. Na pewno nikt nie posądziłby o współudział w zabójstwie rodziny, która przeznaczyła tyle forsy na poszukiwanie Alison. Z zamyślenia wyrwał ją dźwięk telefonu. Wyciągnęła go z torby, oczekując najgorszego. Dostała nowego SMS-a. Twoja siostra liczy na to, ze właściwie to rozegrasz. W przeciwnym razie i ty będziesz miata krew na rękach. A. — Kto to? — Mama zatrzymała się na czerwonym świetle. Oderwała wzrok od jadącego przed nimi samochodu terenowego i spojrzała na Spencer. Spencer zasłoniła dłonią ekran telefonu. - A, nikt. Włączyło się zielone światło. Spencer zamknęła oczy. Two ja sio str a. Spencer wielokrotnie życzyła Ali źle, ale teraz wszystkie złe wspomnienia gdzieś się ulotniły. Miały tego samego ojca, w ich żyłach płynęła ta sama krew. Tamtego lata straciła nie tylko przyjaciółkę, ale i kogoś z najbliższej rodziny. Mama zjechała z głównej drogi i zatrzymała swojego mercedesa przy restauracji Otto, najstarszej i najfajniejszej

włoskiej knajpce w Rosewood. W środku paliło się 245 ciepłe, złote światło, a Spencer już czuła dochodzący stamtąd zapach oliwy z oliwek i czerwonego wina. - Idziemy na kolację? - zapytała drżącym głosem. - Nie tylko - odparła mama, wydymając usta. - Chodź. Na parkingu stało mnóstwo samochodów. Na samym jego końcu Spencer zauważyła dwa wozy policyjne. Z czarnego samochodu terenowego wysiadły dwie bliźniaczki o blond włosach. Miały jakieś trzynaście lat i były ubrane w puchate kurtki, białe wełniane czapeczki i takie same dresy z ciągnącym się wzdłuż nogawki napisem: „DRUŻYNA HOKEJA SZKOŁY KENSINGTON", wykonanym ozdobnymi literami. Czasem Spencer i Ali przez cały dzień chodziły ubrane w jednakowe stroje do hokeja. Ciekawe, czy ktoś wziął je kiedyś za bliźniaczki. Spencer nie potrafiła wydobyć z siebie ani słowa. - Mamo - Spencer czuła, że głos uwiązł jej w gardle. Mama się odwróciła. -Tak? „Powiedz coś!", słyszała, jak jakiś głos krzyczy w jej głowie. Ale nie potrafiła otworzyć ust. - O, już są!

W światłach parkingu ukazały się dwie postacie i zaczęły machać do Spencer i jej mamy. Pan Hastings zmienił biurowy garnitur na błękitną koszulkę polo i lniane spodnie. Obok niego szła promiennie uśmiechnięta Melissa w niebieskiej sukience podkreślającej talię, z satynową torebką pod pachą. - Przepraszam, że nie oddzwoniłam - powiedziała Me-hssa do Spencer, kiedy tylko podeszli bliżej. - Bałam się, że się wygadam i zepsuję niespodziankę! 246 — Niespodziankę? — pisnęła Spencer, nie potrafiąc pozbierać myśli. Jeszcze raz rzuciła okiem w stronę wozów policyjnych stojących nadal po drugiej stronie parkingu. „Powiedz coś! — znowu krzyczał głos w jej głowie. — Twoja siostra liczy na ciebie". Pani Hastings ruszyła w stronę wejścia. — No to co? Wchodzimy. — No pewnie — przytaknął pan Hastings. — Zaraz! — Zatrzymała ich Spencer. Wszyscy stanęli i się odwrócili. Włosy mamy lśniły w neonowym świetle parkingowej latarni. Policzki taty zaróżowiły się z zimna. Rodzice uśmiechali się do niej wyczekująco. Nagle

Spencer zdała sobie sprawę, że mama nie ma pojęcia, co Spencer zamierza zaraz powiedzieć. Nie widziała przecież zdjęcia pani DiLaurentis, które Spencer oglądała w gabinecie taty. Nie wiedziała, że kilka chwil wcześniej Spencer rozmawiała z łanem na czacie. Po raz pierwszy Spencer zrobiło się żal rodziców. Miała ochotę przytulić ich do siebie i ochronić przed wszystkim, czego mieli się dowiedzieć. Wolałaby nigdy nie poznać całej prawdy. Ale musiała mówić. — Dlaczego to zrobiliście? — wyszeptała. Pani Hastings zrobiła krok w tył, a jej wysokie obcasy zastukały w chodnik. — Co zrobiliśmy? Spencer widziała, że policjanci nadal siedzą w samochodzie. Zniżyła głos i wbiła wzrok w mamę. — Wiem, co się stało tej nocy, gdy zginęła Ali. Dowiedziałaś się o romansie taty z panią DiLaurentis. Widziałaś 247 ich w domu Ali. I dowiedziałaś się, że Ali była moją... że była taty... Pani Hastings skuliła się, jakby ktoś uderzył ją w twarz. -Co ? -Sp en c er ! - zawołał przerażony pan Hastings. - Co ty

wygadujesz? Teraz słowa same płynęły z jej ust. Dopiero po chwili zauważyła, że zerwał się silny wiatr i bezlitośnie chłostał jej twarz. - To się zaczęło, jak jeszcze studiowaliście prawo, tato? To dlatego nigdy nie przyznałeś się do tego, że pan DiLaurentis studiował w Yale w tym samym czasie co ty? Bo już wtedy coś łączyło ciebie i Jessicę? To dlatego nie utrzymywaliście kontaktów z rodziną Ali? Na parkingu zatrzymał się jeszcze jeden samochód. Tata nie odpowiadał. Stał pośrodku parkingu i kołysał się na piętach. Przypominał boję, w którą uderzają morskie fale. Melissa upuściła torebkę i schyliła się po nią. Miała otwarte usta i szkliste oczy. Spencer spojrzała na mamę. - Jak mogłaś ją skrzywdzić? Ona była moją s io str ą. A ty, tato, jak mogłeś to ukrywać? Ona była twoją córką. W jednej chwili twarz pani Hastings stężała. Zamrugała, jakby właśnie się obudziła. Odwróciła się w stronę męża. - Ty i... Jessica? Tata Spencer chciał coś powiedzieć, ale z jego otwartych ust wydobyło się tylko kilka niezrozumiałych sylab. - Wiedziałam — wyszeptała pani Hastings. Mówiła powoli i

spokojnie. Na szyi zadrżał jej mięsień. - Pytałam cię o to milion razy, ale zawsze twierdziłeś, że to nieprawda. 248 W jednej chwili rzuciła się na pana Hastingsa i zaczęła go okładać swoją torebką od Gucciego. - Chodziłeś do ich domu? Ile razy? Co ci strzeliło do głowy? Spencer nie mogła złapać oddechu, jakby ktoś wypompował z okolicy całe powietrze. Dzwoniło jej w uszach. Wydawało się jej, że wydarzenia na jej oczach rozgrywają się w zwolnionym tempie. Wszystko miało potoczyć się zupełnie inaczej. Mama zachowywała się tak, jakby o niczym wcześniej nie wiedziała. Spencer przypomniała sobie znowu swój czat z łanem. Czy to możliwe, że mama nigdy się o tym wszystkim nie dowiedziała, że dziś usłyszała o tym... po raz pierwszy w życiu? Mama przestała wreszcie bić tatę. On odskoczył w tył i dyszał ciężko. Po twarzy spływały mu krople potu. - Przyznaj się. Choć raz powiedz prawdę! - krzyknęła mama. Kilka kolejnych sekund ciągnęło się w nieskończoność. - Tak — przyznał wreszcie tata i zwiesił głowę. Melissa pisnęła. Pani Hastings jęknęła przeciągle. Pan Hastings przestępował z nogi na nogę. Spencer zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła po minucie, Melissa gdzieś sobie

poszła. Pani Hastings wbiła nienawistny wzrok w swojego męża. -Jak długo to trwało? - pytała. Na skroniach nabrzmiały jej żyły. - To naprawdę była twoja córka? Pan Hastings nie potrafił opanować drżenia rąk. Z jego gardła wydobył się przeciągły jęk. Ukrył twarz w dłoniach. - O dzieciach dowiedziałem się dopiero później. Pani Hastings zrobiła krok w tył. Zacisnęła mocno zęby i pięści. 249 - Jak wrócę dziś wieczorem do domu, ma cię tam nie być oznajmiła tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Veronica... - Idź sobie! Po chwili ojciec wykonał polecenie. Wsiadł do swojego jaguara i odjechał z parkingu, zostawiając żonę z córkami. - Mamo. — Spencer dotknęła ramienia pani Hastings. - Daj mi spokój — warknęła mama, opierając się o kamienną ścianę budynku, w którym mieściła się restauracja. Z głośnika nad drzwiami sączyła się wesoła melodia, grana na akordeonie. W środku ktoś zaśmiał się radośnie. - Myślałam, że wiesz o wszystkim — powiedziała Spencer z desperacją w głosie. - I że dowiedziałaś się o tym tej nocy, gdy

zaginęła Ali. Następnego dnia zachowywałaś się tak, jakbyś zrobiła coś złego. Myślałam, że to dlatego nie chciałaś już nigdy rozmawiać o tamtej nocy. Mama odwróciła się do niej. Miała rozmazaną szminkę. Patrzyła na Spencer dziko. - Naprawdę sądzisz, że mogłabym z ab i ć Ali? - syknęła. Naprawdę masz mnie za takiego potwora? - Nie — szepnęła Spencer ledwie słyszalnym głosem. — Ja tylko... - Tylko co? — warknęła mama, wygrażając jej pięścią tak gniewnie, że Spencer cofnęła się o kilka kroków i weszła na klomb. — Wiesz, czemu prosiłam cię, żebyśmy więcej nie rozmawiały o tej nocy? Bo wtedy zag in ęł a twoja najlepsza przyjaciółka. I jej zniknięcie namieszało ci w głowie. Uważałam, że powinnaś się wreszcie otrząsnąć. Nie powiedziałam tego dlatego, że ją zamordowałam! - Przepraszam - jęknęła Spencer. - Chodzi o to, że... To znaczy, Melissa nie mogła cię znaleźć i wydawała się taka... 250 - Wyszłam na kolację z przyjaciółmi! - krzyczała pani Hastings. - I wróciłam późno. Pamiętam to tylko dlatego, że policja pytała mnie o to chyba ze sto razy przez kilka kolejnych

dni! Za nimi ktoś zakaszlał. Melissa siedziała skulona pod żywopłotem. Spencer chwyciła ją za ramię. - Dlaczego w kółko powtarzałaś tacie, że musi znaleźć mamę? Melissa pokręciła głową zupełnie zaskoczona. -Co? - Tamtej nocy staliście w drzwiach, a ty powtarzałaś: „Musimy znaleźć mamę. Musimy znaleźć mamę". Melissa patrzyła bezradnie na Spencer. Otworzyła szeroko oczy, jakby wspomnienie tamtej nocy właśnie do niej powróciło. - Chodzi ci o to, że poprosiłam tatę, żeby podwiózł mnie na lotnisko, żebym złapała lot do Pragi? - zapytała cicho. -Wiedziałam, że będę skacowana, ale tata stwierdził, że to nie jego interes. Powinnam była tyle nie pić. - Zamrugała, jakby była bardzo zdumiona. Jakaś para z małą dziewczynką wysiadła z minivana. Oboje trzymali się za ręce i uśmiechali. Dziewczynka, ssąc kciuk, spojrzała z zaciekawieniem na Spencer, a potem weszła z rodzicami do restauracji. - Ale... - Spencer zrobiło się niedobrze. Zapach oliwy z oliwek dochodzący z restauracji wydał się jej nagle ciężki i duszący. Badawczo przyglądała się twarzy siostry, która nie potrafiła ukryć swojego poruszenia. - Nie kłóciłaś się z tatą, bo mama

dowiedziała się o jego romansie? Nie wróciłaś do lana i nie poskarżyłaś mu się: „Mój tata ma romans z panią DiLaurentis i wydaje mi się, że mama właśnie zrobiła coś strasznego?". 251 — Ian? — przerwała jej Melissa i uniosła w górę brwi. — Nigdy mu czegoś takiego nie powiedziałam. Kiedy ci o tym opowiadał? Spencer trochę się uspokoiła. — Dzisiaj. Twierdził, że rozmawiał z tobą na Skypie. — Co!? — krzyknęła Melissa. Spencer chwyciła się za głowę. Nic już nie rozumiała. Słowa lana, mamy i Melissy połączyły się w jej głowie w jeden wielki mętlik. Sama nie wiedziała, co jest prawdą, a co nie. Czy to z łanem rozmawiała na czacie? A może z kimś, kto tylko podszywał się pod lana? Skąd miała wiedzieć? — A o czym szeptałyście z sobą po kryjomu przez cały tydzień? — zapytała Spencer z desperacją w głosie. Tak bardzo chciała zrozumieć całą sytuację i usprawiedliwić to, co właśnie zrobiła. — Planowałyśmy specjalną kolację dla ciebie. — Mama spojrzała na nią. W jednej chwili uszła z niej cała agresja. Melissa westchnęła zbulwersowana i odeszła na bok. -Andrew i Kristen

Cullen już na nas czekają w środku. Chcieliśmy was wszystkich zabrać na premierę Bądźmy poważni na serio do teatru przy Walnut Street. Spencer dostała gęsiej skórki. Zrobiło się jej niedobrze. Rodzina chciała okazać jej miłość, a ona zachowała się jak ostatnia idiotka. Po jej policzkach popłynęły łzy. Oczywiście, że mama nie zabiła Alison. Mama nawet nie wiedziała o romansie taty. Ten, kto udawał lana, skłamał. Poczuła, że ktoś stanął za jej plecami. Kiedy się odwróciła, zobaczyła siwowłosego policjanta o surowym wyrazie twarzy. Przy jego pasku połyskiwał pistolet. 252 — Panno Hastings — odezwał się policjant i skinął głową. — Muszę panią zabrać na komisariat. — C-co!? — krzyknęła Spencer. — Dlaczego? — Lepiej będzie, jeśli obejdzie się bez awantury — ostrzegł ją spokojnie policjant. Bez słowa stanął przed nią i gestem kazał pani Hastings, żeby się odsunęła na bok. Skuł Spencer, która poczuła chłód metalu wokół nadgarstków. — Nie! — zawołała Spencer.

To stało się tak niespodziewanie. Spojrzała przez ramię. Mama stała jak zaczarowana, po policzkach płynął jej rozmazany tusz do rzęs. Miała otwarte usta. — Dlaczego pan to robi? — zapytała bezradnie Spencer. — Kontakty ze zbiegłym przestępcą to poważne przestępstwo — wyjaśnił. — To współudział w zbrodni. Mamy dowody w postaci zapisu czatów internetowych. — Czatów? — powtórzyła Spencer, a serce podeszło jej do gardła. Chodziło o czat z łanem. Czy policjanci podsłuchali jej rozmowę z rodzicami? A może to Melissa pobiegła do nich i wszystko im opowiedziała. — Nic pan nie rozumie! — próbowała się bronić. — Nie pomagałam przestępcy! To wcale nie był czat z łanem! Ale policjant nie zwracał najmniejszej uwagi na to, co mówiła. Otworzył drzwi samochodu, położył dłoń na głowie Spencer i posadził ją na tylnym siedzeniu. Zatrzasnął za nią drzwi, włączył koguta i na sygnale ruszył w kierunku komisariatu. 253

28 NO I KTO JEST WARIATEM? Hanna pędem przebiegła przez korytarz obok kafeterii i zatrzymała się pod drzwiami do tajnej kryjówki Iris. — Wpuść mnie, Iris! — krzyknęła. Przycisnęła ucho do drzwi, ale z góry nie dochodziły żadne dźwięki. Przez ostatnią godzinę szukała Iris, która gdzieś się zaszyła. Nie oglądała Elli zaklętej w sali kinowej z pozostałymi pacjentkami. Hanna nie znalazła jej w jadalni, siłowni ani w spa. Zdesperowana, oparła się o zamknięte drzwi. Na framudze ktoś coś nabazgrał. W lewym górnym rogu widniało imię Courtney, dawnej współlokatorki Iris. Obok jej imienia dorysowano uśmiechniętą buźkę, która mrugała jednym okiem. Hanna chciała wejść do środka, żeby przyjrzeć się portretowi Ali. Dlaczego go przegapiła, kiedy była tu za pierwszym razem? Hanna była pewna, że Iris znała Ali. Nie wiedziała tylko skąd. Może poznały się przez Jasona? Iris twierdziła, że 254 jako pacjentka przebywała w różnych ośrodkach, nie tylko w Zaciszu. Może wylądowała też w Radleyu, wtedy gdy był tam Jason. I pewnie spotkała Ali, która przyszła w odwiedziny do

brata. Od razu się zaprzyjaźniły, ale wkrótce w ich przyjaźń wkradła się zazdrość. Następnego dnia po zniknięciu Ali jej mama pytała Hannę i jej przyjaciółki o to, czy ktokolwiek dokuczał jej córce. Na pewno nikt z Rosewood... ale może ktoś ze szpitala psychiatrycznego? Kiedy Hanna razem z Ali przymierzały ubrania w swojej garderobie, ktoś zrobił Ali telefoniczny kawał. Może to Iris jęczała po drugiej stronie, a nie Jason. Pewnie Iris, zamknięta w szpitalu na dobre, wściekła się na Ali, która mogła wychodzić z niego, kiedy tylko chciała. A może Iris po prostu zazdrościła Ali wszystkiego. Tara ostrzegała Hannę, że Iris to wariatka, której pod żadnym pozorem nie wolno wyprowadzać z równowagi. Hanna powinna była posłuchać tych rad. A co jeśli... czy to w ogóle możliwe, że... że to Iris zabiła Ali? Iris powiedziała przecież Hannie, że opuściła szpital dokładnie w tym samym czasie, kiedy zniknęła Ali. Hannie przypomniała się przekreślona litera narysowana na kawałku sztandaru znalezionym przez Ali. To mogło być J, ale równie dobrze I. Jak Iris. Może jej pobyt w Zaciszu to kolejna sprawka A. Może miała poznać Iris. A może Iris to A. i teraz wciągnęła Hannę w pułapkę. „Ona chce cię skrzywdzić", twierdziła Ali. Hanna biegła przez korytarz, a klapki od Tory Burch uderzały

ją raz po raz w gołe pięty. Za rogiem zatrzymała ją pielęgniarka. — Tu nie wolno biegać, kochanie. Hanna nie mogła złapać oddechu. 255 - Widziała pani gdzieś Iris? Pielęgniarka pokręciła głową. - Nie, ale pewnie ogląda film z pozostałymi dziewczynami. Może i ty do nich dołączysz? Zrobiłyśmy dla was popcorn! Hanna miała ochotę uderzyć ją w twarz i zetrzeć z niej ten idiotyczny, radosny uśmiech. - Musimy znaleźć Iris, to poważna sprawa. Pielęgniarce w jednej chwili zrzedła mina. W jej oczach czaił się strach, jakby Hanna była seryjną morderczynią. Hanna zauważyła czerwony telefon wiszący na ścianie. - Mogę z niego skorzystać? - zapytała błagalnie. Chciała zadzwonić na policję do Rosewood i wyjaśnić wszystko. - Przykro mi, słoneczko, ale ten telefon włączamy dopiero o czwartej w niedzielę. Znasz zasady. - Pielęgniarka wzięła Hannę delikatnie pod łokieć i zaczęła ją prowadzić do skrzydła budynku, w którym mieściły się pokoje pacjentów. - Chyba jednak powinnaś odpocząć. Betsy przyniesie ci maseczkę do

aromaterapii. Hanna wyrwała się z uścisku. - Muszę. Ją. Znaleźć. Iris. To zabójczym. Mnie też chce skrzywdzić! - Kochanie... Wzrok pielęgniarki powędrował w stronę czerwonego guzika na ścianie, za pomocą którego można było wezwać pomoc, gdy któraś z pacjentek stawiała opór. - Hanna? Hanna się odwróciła. Iris stała jakieś pięć metrów od niej, opierając się leniwie o kontener z wodą mineralną. 256 Jej blond włosy połyskiwały, a biały uśmiech jaśniał w półmroku. — Kim ty jesteś? — zapytała Hanna szeptem i zbliżyła się do niej. Iris wydęła swoje karminowe usta. — O co ci chodzi? Jestem Iris. I jestem fantastyczna. Hanna zamarła jak rażona piorunem na dźwięk powiedzonka, które zawsze powtarzała Ali. — Kim jesteś? — powtórzyła głośniej swoje pytanie. Pielęgniarka podeszła szybkim krokiem i stanęła między nimi.

— Hanno, kochanie, chyba niepotrzebnie się uniosłaś. Musisz się uspokoić. Ale Hanna nie słuchała. Patrzyła prosto w ogromne, błyszczące oczy Iris. — Skąd znasz Alison? — zawołała. — Spotkałaś ją w szpitalu, gdzie leczył się jej brat? Zabiłaś ją? Jesteś A.? — Alison? — zaszczebiotała niewinnie Iris. — To ta twoja przyjaciółka, którą zamordowano? Ta, której życzyłaś śmierci? Ta, która, jak twierdziłaś niedawno, dostała dokładnie to, na co zasłużyła? Hanna zrobiła krok w tył. Czuła, że pielęgniarka stoi tuż obok. Na chwilę zapadła pełna napięcia cisza. — Tak tylko... mówiłam. Nie to miałam na myśli. Powiedziałam ci o tym w zaufaniu. Jak jeszcze uważałam cię za p r z yj a c ió ł k ę . Iris odchyliła głowę i zaśmiała się złowieszczo. — Przyjaciółkę! - zapiała, jakby to była puenta najlepszego dowcipu pod słońcem. Jej śmiech spowodował, że Hanna zaczęła się trząść. Skądś znała ten okropny śmiech. Tak śmiała się Ali, kiedy 257 nabijała się z otyłości Hanny. Tak samo śmiała się Mona,

kiedy na jej siedemnaste urodziny Hanna przyszła w o wiele za ciasnej sukience, która pękła w szwach na parkiecie w obecności wszystkich gości. Wtedy Hanna stała się pośmiewiskiem. Wszyscy cieszyli się jej upadkiem. -Mó w, s kąd zn a sz Aliso n - warknęła Hanna. - Kogo? - drażniła się Iris. - Mów, skąd ją znasz! Iris zachichotała. - Nie mam pojęcia, o kim mówisz. Hanna poczuła się tak, jakby jakaś od dawna napięta struna właśnie pękła. Ale kiedy rzuciła się na Iris, rozległo się głośne „bum". Z drzwi w korytarzu wybiegli strażnicy i pielęgniarki. Ktoś bardzo silny chwycił Hannę od tyłu. - Zabierzcie ją stąd! - rozległ się czyjś głos. Ktoś inny zaciągnął ją na drugi koniec korytarza i z impetem przycisnął do ściany. Poczuła przeszywający ból w całym ciele. Hanna wierzgała bosymi stopami, próbując się uwolnić z uścisku. - Puść mnie! Co się dzieje? Rozpoznała jednego ze strażników. - Wystarczy! - uspokoił ją. Nagle usłyszała szczęk metalu i poczuła, że wokół jej nadgarstków zaciskają się ciasno kajdanki. - To nie mnie szukacie! - wrzeszczała Hanna jak oszalała. -

Tylko Iris! To ona jest zabój czynią! - Hanno - ofuknęła ją pielęgniarka. - Czemu nikt mnie nie słucha? Strażnicy zaczęli ciągnąć ją przez korytarz. Wszystkie pacjentki wyszły z sali kinowej i przyglądały się szamotaninie. Tara nie potrafiła ukryć podekscytowania. Alexis 258 zasłoniła usta zaciśniętą pięścią. Ruby zmierzyła Hannę od stóp do głów i zachichotała. Hanna odwróciła się i spojrzała na Iris. — Skąd znasz Alison? Ale Iris w odpowiedzi tylko uśmiechnęła się tajemniczo. Strażnicy wyprowadzili Hannę za drzwi, do jakiegoś korytarza, którego wcześniej nie widziała. Podłoga była wyłożona starymi winylowymi płytami, a nad jej głową jarzyły się świetlówki, cicho szemrząc. W powietrzu rozchodził się dziwny zapach, jakby ściany przegniły. Na końcu korytarza na Hannę czekał wysoki policjant. Spokojnie obserwował, jak strażnicy prowadzili Hannę w jego kierunku. Kiedy się zbliżyli, Hanna rozpoznała w nim szefa policji w Rosewood. Ogarnęła ją radość. Nare sz ci e ktoś, kto ją wysłucha!

— Witam, panno Marin! — przywitał się. Hanna westchnęła z ulgą. — Właśnie miałam zamiar do was dzwonić! — powiedziała. Dzięki Bogu, przyjechaliście. Tu się ukrywa zabójczym Ali. Mogę was do niej zaprowadzić. Szef policji spojrzał na nią jak na wariatkę. Zrobił taką minę, jakby rozbawiło go to, co właśnie usłyszał. — Zaprowadzi mnie pani do niej? Świetny żart, panno Marin. - Nachylił się do Hanny i spojrzał jej prosto w twarz. Jego skóra jaśniała w czerwonej poświacie neonowej lampy z napisem: „WYJŚCIE". - Zważywszy na to, że właśnie panią aresztowałem. 259

29 WŁADCA MARIONETEK Na komisariacie w Rosewood policjant zdjął Arii kajdanki i wepchnął ją do ciemnego pokoju przesłuchań. — Zaraz po ciebie wrócimy. Aria potknęła się i uderzyła biodrem o krawędź drewnianego stołu. Powoli jej wzrok przyzwyczajał się do mroku. W małym pokoju bez okien pachniało potem. Wokół stołu stały cztery krzesła. Aria usiadła na jednym z nich i się rozpłakała. Drzwi zaskrzypiały i ktoś wszedł do środka — dziewczyna o długich kasztanowych włosach i szczupłych nogach. Miała na sobie czarne spodnie do jogi, bluzę w pasy i złote buty na płaskim obcasie. Aria zerwała się na równe nogi. — Han n a ? — zawołała. Hanna powoli uniosła głowę. — Och - westchnęła beznamiętnym, zduszonym głosem. — Cześć. 260 Miała zamglony wzrok i ranę w okolicy ust. Rozglądała się nerwowo na prawo i lewo. — Co t y tu robisz!? — zapytała Aria. Hanna otworzyła usta i uśmiechnęła się z sarkazmem. — To samo co ty. Najwyraźniej wszyscy uznali, że byłyśmy w

zmowie i zabiłyśmy Ali. A potem pomogłyśmy Ianowi uciec i utrudniałyśmy pościg za nim. Aria złapała się za głowę. Wydawało się jej, że to jakiś koszmarny sen. Jak to możliwe, że policja uwierzyła w taki stek bzdur? Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, drzwi się otworzyły. Do środka wepchnięto dwie kolejne osoby — Spencer ubraną w elegancką zieloną sukienkę i czarne buty na wysokim obcasie i Emily w staromodnej sukience, butach z cienkiej skóry i małym białym czepku na głowie. Aria patrzyła na nie, nie mogąc wyjść ze zdumienia. One patrzyły na nią. Przez chwilę milczały. — Uważają, że myśmy to zrobiły — wyszeptała wreszcie Emily, podchodząc do stołu. — Ze zabiłyśmy Ali. — Gliny dowiedziały się o naszych internetowych rozmowach z łanem — poinformowała przyjaciółki Spencer. — Jeszcze dziś się z nim kontaktowałam. A oni uważają... no cóż, uważają, że my mu pomogłyśmy. A teraz wydaje mi się... że nie rozmawiałyśmy z łanem... tylko z A. — Ale przysięgałaś, że to Ian! — wykrzyknęła Aria. — Bo tak właśnie myślałam — broniła się Spencer. — Teraz jednak sama już nie wiem. — Pokazała palcem na Arię. — Policjanci powiedzieli mi też, że wiedzą o pierścionku lana.

Dałaś im go? — Nie! — krzyknęła Aria. — Ale pewnie powinnam. Uważają, że skrywam przed nimi jakąś wielką tajemnicę. 261 — Skąd się dowiedzieli o pierścionku Iana? — zastanawiała się na głos Hanna z wzrokiem wbitym w czarną plamę na podłodze wyłożonej linoleum. — Na cmentarzu spotkałam Jasona DiLaurentisa - powiedziała Aria. — Policjantka twierdziła, że to on ich zawiadomił. Ale on przysięgał, że to nieprawda. Nie wiem, co o tym wszystkim myśleć. Nie mam pojęcia, skąd Jason mógł się dowiedzieć o pierścionku. Przypomniało się jej, że kiedy powiedziała Jasonowi, że jej przyjaciółki wiedzą o jego leczeniu psychiatrycznym, on odparł: „Nic nie rozumiesz". Ale czego niby nie rozumiała? — Może dowiedział się od Wildena? - wyszeptała Hanna. — On mógł nas podsłuchiwać w szpitalu. Przecież stał pod salą Spencer. Aria zrezygnowana usiadła na krześle i obserwowała pająka, jak z mozołem wdrapywał się na szarą jak popiół ścianę. — To nie ma najmniejszego sensu — włączyła się Spencer. Wilden to policjant. Nie musiałby o niczym mówić Jasonowi. Po

prostu sam wkroczyłby do akcji. — Zresztą, po co Wilden miałby zastawiać na mnie pułapkę? poparła przyjaciółkę Aria. — Podobno on jest po naszej stronie. Emily prychnęła z pogardą. — No jasne. Aria spojrzała na Emily. Dopiero teraz zauważyła jej przedziwny kostium. — A tak w ogóle, to w coś ty się ubrała? Emily zagryzła wyschnięte wargi. — Przez A. musiałam jechać do wspólnoty amiszów. Potem miałam wydobyć raport o badaniach DNA z archiwum 262 komisariatu. — Otworzyła szeroko oczy. — Policja złapała mnie, zanim zdążyłam wejść do środka. Aria zamknęła oczy. Nic dziwnego, że uznano je za współwinne śmierci Ali. Przecież przyłapano Emily na tym, jak próbowała wykraść materiał dowodowy. — Słuchajcie, dziewczyny, Wilden nas o kła mał, wynik badania zwłok znalezionych w dole przy domu DiLaurentisów wykazał, że to nie była Ali, tylko dziewczyna z tej wspólnoty amiszów. Leah Zook — poinformowała Emily przyjaciółki. Spencer ze zdumienia otworzyła usta.

— Nadal uważasz, że Ali żyje? — Widziałam ją — upierała się Emily, przyciskając plecy do ściany. — Wiem, że to brzmi jak jakaś herezja, ale to prawda, Spencer. Nikt mnie nie zmusi, żebym się tego wyparła. Chciałam o tym powiedzieć policji, ale nikt mnie nie słucha. Spencer uśmiechnęła się drwiąco. — Oczywiście, że nikt cię nie słucha. Aria zmarszczyła nos. — Emily, to ciało naprawdę należało do Ali. Ali popełniła samobójstwo. Właśnie to odkryłam dzięki pomocy A. Spencer odwróciła się i wbiła wzrok w Arię. — To ci powiedziało całe to medium? — To może być prawda — broniła się Aria. — Taka sama hipoteza jak każda inna. — Nieprawda, Ali zabiła wariatka o imieniu Iris! — wtrąciła się Hanna, przekrzykując przyjaciółki. Wygładziła bluzę. — Odnalazłam ją dzięki A. Teraz wszystkie spojrzenia spoczęły na Spencer. Przyjaciółki czekały na jej hipotezę. Na ramionach Spencer pojawiła się gęsia skórka. 263 — Dowiedziałam się od A., że to moja mama zabiła Ali, bo... no bo mój tata miał romans z jej mamą. Ali była moją siostrą.

— Co? — westchnęła Aria. Emily nie mogła wydobyć z siebie ani słowa. Hanna miała tak zdegustowaną minę, jakby zaraz miała zwymiotować prosto do metalowego kubła na śmieci stojącego w rogu pokoju. — Ale to nie moja mama — wyjaśniła Spencer. — Nawet nie wiedziała o romansie taty. Najprawdopodobniej zrujnowałam małżeństwo rodziców. Pewnie A. świetnie się bawi. Na pewno znowu padłyśmy ofiarą okrutnych żartów. Wszystkie zamarły. Kiedy do Arii dotarło to, co właśnie usłyszała, poczuła się tak, jakby dostała cios w głowę. Znowu wpadły w pułapkę zastawioną przez A. I dały się nabrać. To nie Jason poinformował policję o pierścionku lana, tylko A. Może nawet pierścionek został podłożony w lesie przez A., żeby Aria mogła go znaleźć. Emily dostała od A. za zadanie wykraść raport badań DNA tylko po to, żeby mógł ją złapać policjant pilnujący archiwum. I to od A. policja dowiedziała się o rozmowach na czacie z łanem, dlatego Aria i jej przyjaciółki zostały aresztowane pod zarzutem współudziału w przestępstwie. Aria nie miała już wątpliwości, że to A. bawi się nimi, pociągając za wszystkie sznurki. A teraz siedziały w więzieniu za morderstwo, którego nie popełniły. Aria spojrzała na pozostałe dziewczyny. Ich zszokowane miny

mówiły same za siebie. One też zrozumiały to co Aria. — A. to nasz największy wróg — wyszeptała. 264 Włożyła dłoń do kieszeni, szukając w niej telefonu. Na pewno wszystkie dostały jakąś wiadomość od A., z której dowiedzą się, że są naiwnymi ofermami, które po raz kolejny dały się wpuścić w kanał. I wtedy Aria przypomniała sobie, że policjanci skonfiskowali ich komórki. Jeśli nawet przyszedł do nich jakiś SMS od A., to i tak nie mogły go odczytać. 265

30 NARESZCIE WOLNE Około pół godziny później ktoś zapukał w drzwi pokoju. Dziewczyny się poderwały. Serce podeszło Emily do gardła. To koniec. Pewnie miały pójść na przesłuchanie... a potem prosto do więzienia. Do pokoju zajrzała policjantka. Miała podkrążone oczy i plamę po kawie na koszuli od munduru. — Dziewczyny, zbierajcie się, wychodzicie. Ze zdumienia nie potrafiły wydobyć z siebie słowa. Emily odezwała się pierwsza. — Na pr a wd ę? — Znaleźliście A.? — zapytała Aria. — Co się stało? — odezwała się Hanna dokładnie w tym samym momencie. Policjantka zrobiła tajemniczą minę. — Wszystkie zarzuty przeciwko wam oddalono. — Nagle przez jej twarz przemknął jakiś dziwny cień, jakby bardzo 266 chciała coś jeszcze dodać. — Powiedzmy, że okoliczności uległy zmianie. Emily z przyjaciółkami wyszły z pokoju, zastanawiając się

nad tym, co mogła mieć na myśli policjantka. „Okoliczności uległy zmianie?" To mogło oznaczać tylko jedno. Serce zaczęło jej mocniej bić. — To zwłoki nie należały do Ali, prawda? — zawołała. — Znaleźliście ją! A więc jednak ktoś jej posłuchał, kiedy mówiła o tym, że to Wild en jest winny. Spencer szturchnęła Emily łokciem w żebra. — Może jednak się zamknij! — Nie! — warknęła Emily. Nawet jeśli znalazły się w więzieniu przez A., to jej teoria okazała się słuszna. Czuła to w głębi duszy. Odwróciła się do policjantki, która żwawym krokiem szła korytarzem. — Czy Ali nic się nie stało? Jest bezpieczna? — Idziecie do domu — odparła policjantka. Przy jej pasku dźwięczał pęk kluczy. - Tylko tyle mogę wam powiedzieć. Policjant w biurze oddał im wszystkie osobiste rzeczy. Emily natychmiast sprawdziła, czy Ali nie przysłała jej jakiegoś SMS-a, ale nie dostała żadnych nowych wiadomości. W skrzynce odbiorczej nie znalazła nawet wiadomości od A., choć już się przygotowała na kolejną porcję drwin. Policjantka nacisnęła guzik przy ścianie i otworzyły się podwójne drzwi na parking. Zobaczyły morze samochodów

policyjnych. Emily nie widziała tylu policjantów od czasu pożaru w lesie. — Emily — odezwał się jakiś głos. 267 Darren Wilden biegł w ich kierunku przez parking z rozwianymi połami swojej kurtki policyjnej. - Dobrze, że was widzę. Wypuścili was. Przykro mi, że was aresztowano. Em iły zrobiła krok w tył. Serce podeszło jej do gardła. Co tu robił Wilden? Przecież to jego powinni aresztować. - Co się dzieje? - zapytała Aria, która stała obok pustego wozu patrolowego. - Dlaczego nagle nas zwolniono? Wilden zaprowadził je w ustronne miejsce z dala od tłumu. - Cieszcie się, że cały ten bajzel już was nie dotyczy. Zaraz przyślę wam kogoś, kto was odwiezie do domu. Emily stała jak skamieniała. - Wiem, co pan zrobił - powiedziała cicho. - I zapewniam, że wszyscy się o tym dowiedzą. Wilden odwrócił się i spojrzał jej prosto w oczy. Jakiś głos wołał go przez krótkofalówkę, ale on go zignorował. Westchnął ciężko. - Tylko ci się wydaje, że coś wiesz. Ale to nieprawda, Emily.

Wiem o twojej wycieczce do Lancaster. I wiem, czego się tam dowiedziałaś. Ale ja nie skrzywdziłem Leah. Nie zrobiłbym tego. Cała krew odpłynęła Emily z twarzy. - Co? Skąd pan o tym wie? Wilden odwrócił wzrok i spojrzał na fluorescencyjne linie wyznaczające miejsca do parkowania. -Ni e kłamałyście, twierdząc, że ktoś podszywa się pod A. Powinienem był wam uwierzyć. Aria nie wytrzymała. 268 — Aha, więc t er az już nam pan wierzy? Czemu nie słuchał pan w zeszłym tygodniu, zanim znalazłyśmy się w samym środku płonącego lasu? — I zanim dzięki A. trafiłam do Zacisza Addison-Stevens! — jęknęła Hanna. — Zamknęli mnie tam z bandą wariatów! Emily spojrzała na Hannę. Z aci sz e Ad di so n-S t ev en s. Właśnie taka nazwa widniała na jednym z dokumentów dotyczących zniknięcia Ali. To była kli n ik a p s y ch i a t r yc z n a ? — Przepraszam, że was nie posłuchałem — powiedział Wilden, przechodząc wzdłuż ogrodzenia, za którym stały stare, nieużywane już samochody policyjne i biały szkolny autobus. —

Popełniłem błąd. Ale teraz już wszystko się wyjaśniło. Mamy wszystkie wiadomości, które on wam wysłał. Dziewczyny zamarły. — On? — pisnęła Spencer. — Jaki on? — wyszeptała Hanna. — Ian? Nagle na parking wjechał kolejny samochód policyjny na sygnale. Chmara policjantów podbiegła do niego i zaczęła wyciągać kogoś siedzącego na tylnym siedzeniu. Rozległy się krzyki, ktoś wierzgał, bronił się i błyskał zębami. Wreszcie policjantom udało się go wyciągnąć z samochodu. Poprowadzili go prosto na posterunek. Kiedy wrzawa nieco ucichła, Emily zobaczyła wśród obstawy wysokiego, chudego mężczyznę z tłustymi włosami i wąsami. Poczuła jakby kamień w żołądku. Spencer zmarszczyła brwi, jakby próbowała sobie coś przypomnieć. — Skąd ja go znam? — szepnęła. 269 - Nie wiem - odparła Emily, desperacko szukając odpowiedzi na pytanie przyjaciółki. Tłum reporterów ruszył w stronę policjantów. Raz po raz rozbłyskały flesze aparatów fotograficznych. - Jak długo planował pan to zabójstwo, panie Ford!? -wołali. -

Dlaczego pan to zrobił? - Jedno pytanie wybrzmiewało ze szczególną mocą. - Dlaczego zabił pan Alison? Aria chwyciła za rękę Emily, pod którą ugięły się nogi. - Co oni mówią? - Ze to on zabił Alison - szepnęła Spencer. - Ten facet zabił Alison. - Ale kto to w ogóle jest? - zapytała Hanna. -Chód zcie — zakomenderował Wilden, gestem wskazując im drogę. - Nie powinnyście tego oglądać. Dziewczyny stały jak wryte. Mężczyźnie prowadzonemu na komisariat rozwiązały się sznurowadła, które teraz wlokły się po chodniku. Miał głowę zwieszoną tak nisko, że widać było jego łysinę. Emily objęła się ramionami. Ali... n ie ż y ł a? A co z Leah? Co z tą dziewczyną, którą widziały w lesie? Dziennikarze przekrzykiwali się coraz głośniej, ale nie sposób było zrozumieć ich pytań. Jeden głos górował nad pozostałymi. - A co z ciałem, które właśnie znaleziono!? To również pańska sprawka? Hanna spojrzała na Wildena. - Kolejne morderstwo? - O Boże. - Emily czuła się tak, jakby zaraz miała zemdleć. - Dziewczyny - uciął dalszą rozmowę. - Chodźcie.

270 Teraz domniemany zabójca Ali stał już na schodach prowadzących do głównego wejścia, ledwie dziesięć metrów od Emily. Zauważył ją i posłał jej obleśny uśmiech, odsłaniając złoty ząb na przodzie. Emily poczuła dreszcze. Skądś znała ten uśmiech. Prawie cztery lata temu robotnicy wlewali beton do dołu na podwórzu DiLaurentisów, następnego dnia po zniknięciu Ali. Wilden też tam był... podobnie jak wiele innych osób. Po rozmowie z panią DiLaurentis Emily przeszła przez podwórko przy domu Ali, kierując się w stronę lasu. Jeden z robotników odwrócił się i gapił na nią. Był wysoki, chudy i kiedy się uśmiechnął, odsłonił ten sam okropny złoty ząb. Wstrząśnięta Emily spojrzała na Spencer. - To jeden z robotników, którzy kładli fundamenty pod altanę przy domu Ali następnego dnia po jej zniknięciu. Pamiętam go. Spencer zbladła jak ściana. - Spotkałam go kilka dni temu. Na m o j e j ulic y. 271

31 CI DOBRZY I CI ŹLI Czterech sierżantów odwiozło Spencer i jej przyjaciółki do domu. Kiedy Spencer zajęła miejsce na tylnym siedzeniu wozu patrolowego, poczuła duszący zapach sztucznej skóry, wymiocin i potu. Ciemnowłosy policjant zajął miejsce za kierownicą, zapalił silnik i zjechał z parkingu. Przez okno obserwowała tłum dziennikarzy oblegających wejście na komisariat, żądnych dalszych informacji na temat zabójcy. Spencer wpatrywała się w okna budynku, ale niczego nie potrafiła dostrzec przez spuszczone rolety. Czy ten facet naprawdę to zrobił? Był kimś nieznajomym, kimś z zewnątrz. Właściwie pozostawał poza jej podejrzeniami. Wczepiła się palcami w kratę oddzielającą przednie siedzenia od tyłu samochodu. - Kogo jeszcze zabił ten facet!? - zawołała, ale policjant nie odpowiadał. - Skąd się dowiedzieliście, że to on zabił Ali? Policjant tylko pogłośnił CB-radio. Zirytowana 272 Spencer kopnęła mocno w oparcie jego fotela. — Ogłuchł pan? Policjant posłał jej mrożące krew w żyłach spojrzenie przez

lusterko wsteczne. — Mam cię odwieźć do domu. Bez dyskusji. Spencer jęknęła. Wcale nie była taka pewna, czy chce jechać do domu. Nie wiedziała, co tam zastanie. Czy tata nadal tam był? A może już uciekł, razem z panią DiLaurentis? Cała sytuacja wydała się jej nagle zupełnie nierealna, wręcz surrealistyczna. Czuła się tak, jakby zaraz miała się obudzić we własnym łóżku. Ale minęło kilka minut. I kilka kolejnych. A ona nadal siedziała w samochodzie policyjnym, śniąc koszmar na jawie. Nagle coś jej się przypomniało. Kiedy mama przycisnęła tatę do ściany i domagała się prawdy, on powiedział: „O dzieciach dowiedziałem się dopiero później". „O d zi eci a ch ", a nie „o d zie c ku " . Pomylił się... przejęzyczył? A może Ja s o n też był jego dzieckiem i bratem Spencer? Przejechali przez centrum Rosewood, elegancką dzielnicę domów z czerwonej cegły, z drogimi sklepami meblowymi, antykwariatami i kawiarniami, gdzie podawano lody domowej roboty. Spencer nerwowo szukała w torbie swojego telefonu. Kiedy wreszcie znalazła go na samym dnie, ze zdumieniem odkryła, że nie dostała żadnych wiadomości od A. Zadzwoniła do domu. Sygnał rozbrzmiewał raz za razem, ale nikt nie odbierał.

Wtedy połączyła się z internetem i weszła na stronę z serwisem informacyjnym CNN. Pan sierżant służbista nie chciał puścić pary z ust, ale dziennikarze na pewno nie próżnowali. 273 Oczywiście najświeższa wiadomość dotyczyła ponownego aresztowania w sprawie Alison DiLaurentis. „Kłamczuchy rozgrzeszone", głosił napis u góry strony. Spencer natychmiast kliknęła na link z dostępem do materiału wideo. Ciemnowłosa reporterka stała przed ołtarzykiem poświęconym Ali, ustawionym na chodniku pod jej dawnym domem. Pośród pamiątek, maskotek, kwiatów i fotografii paliły się świece. Za jej plecami migotały światła samochodów policyjnych. Miała zaczerwienione oczy, jakby przed chwilą płakała. - Historia przerażającego mordu na Alison DiLaurentis dobiegła końca - ogłosiła reporterka grobowym głosem. Właśnie aresztowano winnego. Obciążające go dowody są niepodważalne. Na ekranie pojawiło się rozmazane zdjęcie chudzielca o tłustych blond włosach. Stał na parkingu przed supermarketem z puszką piwa w dłoni. Nazywał się Billy Ford. Tak jak myślała Emily, należał do ekipy robotników przygotowujących fundamenty pod altanę przy domu DiLau-rentisów. Teraz policja

uważała, że prześladował Alison. Spencer zamknęła oczy. Poczuła ukłucie wyrzutów sumienia. Tego wieczoru, kiedy świętowały zakończenie siódmej klasy, gdy mijały dół wykopany na podwórku DiLaurentisów, Ali cieszyła się, że robotnicy już sobie poszli. Twierdziła, że ją prześladują. Wtedy Spencer wydawało się, że Ali chełpi się tym, że interesują się nią o wiele starsi faceci. Tymczasem okazało się... - Po znalezieniu kolejnego ciała dziś w nocy policja dzięki anonimowemu informatorowi ustaliła powiązanie między tymi dwoma zabójstwami - mówiła dalej reporterka. - Trop zaprowadził śledczych do furgonetki pana 274 Forda, gdzie znaleziono laptop ze zdjęciami panny DiLaurentis, a także Spencer Hastings, Arii Montgomery, Hanny Marin i Emily Fields, czwórki dziewcząt, którym niedawno nadano przydomek Kłamczuchy. — Spencer przystawiła pięść do ust. — W samochodzie znaleziono także zarejestrowane wiadomości w postaci SMS-ów, MMS-ów i czatu internetowego prowadzonego pod nickiem USCSuperrozgrywający. Spencer przycisnęła czoło do chłodnej szyby i patrzyła na drzewa przy drodze. USCSuperrozgrywający. A więc zabójca

udawał lana. Wróciło do niej niewyraźne wspomnienie tamtej nocy, kiedy zaginęła Ali. Gdy pokłóciły się przed domkiem, Ali pobiegła do lasu. Spencer usłyszała jej charakterystyczny chichot i jakiś szmer, a potem dostrzegła dwie postacie. Ali... i kogoś jeszcze. łan powiedział Spencer w czasie ich ostatniej rozmowy na patio, że widział na skraju lasu dwie osoby o blond włosach. 1 przysięgał, że jest niewinny. Spencer wpatrywała się w zdjęcie mężczyzny na ekranie telefonu komórkowego. Billy miał blond włosy. I był nowym A. Wysyłał im SMS-y, żeby rzucić podejrzenie na Jasona, Wildena, a nawet mamę Spencer. Ale skąd tyle o nich wiedział? Kim był? Po co tak się starał? Na ekranie wyświetlił się napis: „Masz nową wiadomość". Spencer natychmiast ją otworzyła. To Andrew, jej chłopak. Slyszalem, że cię aresztowano... i zwolniono. Wszystko w porządku? Wróciłaś juz do domu? Wiesz, co się dzieje na twojej ulicy? 275 Spencer odchyliła głowę na oparcie i patrzyła na mijane latarnie. Co Andrew miał na myśli? Po chwili nadeszła kolejna wiadomość, tym razem od Arii. Co jest grane? Twoją ulicę zablokowano. Wszędzie stoją

auta policyjne. Nagle w jej głowie zaświtała przerażająca myśl. W radio podano informację o kolejnym zabójstwie. Policjant skręcił w lewo i wjechał na jej ulicę. W poprzek jezdni stało kilka samochodów policyjnych z włączonymi światłami. Wszyscy sąsiedzi stali na gankach domów z przerażonymi minami. Wszędzie kręcili się policjanci, głównie pod jej domem. M e 1 i s s a. - O Boże! - zawołała Spencer. Otworzyła drzwi i wysiadła. - Hej! - zawołał za nią policjant. - Miałem cię wypuścić dopiero pod drzwiami twojego domu! Ale Spencer go nie słuchała. Pędem pognała w kierunku domu. Bolało ją całe ciało. Minęła bramę i wbiegła na podjazd. Nie słyszała, co się dzieje wokół niej. Wszystkie kształty się rozmazały. Czuła żółć podchodzącą do gardła. Wtedy zobaczyła na ganku zarys jakiejś postaci. Przysłoniła oczy oślepiona przez policyjne reflektory. Zmrużyła oczy. Kolana ugięły się pod nią. Westchnęła z ulgą i osunęła się na trawę. Melissa podbiegła do niej i objęła ją. - Och, Spencer, to takie okropne. Spencer cała się trzęsła. Teraz słyszała tylko wycie syren i

zawodzenie psów spłoszonych wrzawą wokół jej domu. 276 — To straszne! — Melissa wtuliła twarz w ramię Spencer. — Biedna dziewczyna. Spencer odsunęła się nieco. Powietrze było lodowate i nadal unosił się duszący zapach spalonego drewna. — Jaka dziewczyna? Melissie trząsł się podbródek. Chwyciła Spencer za rękę. — Och, Spencer. Nie wiesz? Pokazała ręką na dom Cavanaughów. To tam zgromadzili się policjanci. Otoczyli całe podwórze żółtą taśmą. Pani Cavanaugh stała na podjeździe, krzycząc z rozpaczy. Obok niej stał owczarek niemiecki w błękitnej uprzęży i wąchał ziemię. Przed domem pojawił się ołtarzyk pełen zdjęć, świec i kwiatów. Spencer zamarła na widok imienia napisanego bladozieloną kredą na chodniku. — Nie — Spencer szepnęła błagalnie, patrząc na Melissę. Wciąż miała nadzieję, że to tylko zły sen. — Nie! I nagle wszystko do niej dotarło. Kilka dni wcześniej z okna swojego pokoju widziała mężczyznę o brudnych włosach w kombinezonie hydraulika, który szedł w stronę domu Cavanaughów. Rzucił pewnej pięknej dziewczynie spojrzenie

wilka i odsłonił w uśmiechu złoty ząb. Ale ta dziewczyna go nie zauważyła. Dlatego niczego nie podejrzewała. Bo była niewidoma. Spencer spojrzała z przerażeniem na Melissę. — J e n n a? Melissa pokiwała głową. Po policzkach płynęły jej łzy. — Znaleźli ją w rowie za domem. Hydraulicy naprawiali tam pękniętą rurę. Zabił ją, tak jak zabił Ali. 277 CO BĘDZIE DALEJ.. Biedna Jenna Cavanaugh. Mam się czuć źle? Trudno, co się stało, to się nie odstanie. Finito. Koniec i kropka. Umarła i już nie zmartwychwstanie. Uważacie mnie za potwora bez serca? No cóż... Oczywiście nasze Kłamczuchy bardzo to przeżyją. Aria me będzie mogła odżałować, że nie zapytała Jenny, jakie problemy miała z rodzeństwem. Emily wyleje morze łez, bo przecież tylko to potrafi. Hanna ubierze się na pogrzeb w małą czarną, która ją wyszczupli. A Spencer... ta się cieszy, że jej siostra żyje. No i co dalej? Znaleziono ciało. Przeprowadzono badania DNA. Aresztowano oprycha, który trafi za kratki. Myślicie, że to ja? Myślicie, że zły i paskudny Billy Ford to ja? A może jednak

nie? Cóż, nie dajcie się wywieść w pole. Ten sekret zdradzę wam na samym końcu. Na razie. Całuję A. 278