Sara Shepard The Lying Game PL

Sara Shepard The Lying Game ” Gra w kłamstwa ”

Miałam życie dla którego każdy by zabił .

Najgorszą rzeczą w tym, że jesteś martwy jest to, że nie masz już po co żyd. Żadnych pocałunków. Żadnych sekretów. Żadnych plotek. To wystarczy, żeby zabid dziewczynę po raz kolejny. Ale mam zamiar zrobid coś, czego jeszcze nikt nie robił – odegram to przedstawienie jeszcze raz, dzięki Emmie, mojej długo zaginionej siostrze bliźniaczce, z którą nawet nie dane mi było się poznad. Teraz Emma rozpaczliwie próbuje dowiedzied się co tak naprawdę się ze mną stało. Ale żeby się tego dowiedzied, trzeba byd mną – trzeba wślizgnąd do mojego dawnego życia i poskładad wszystkie części w całośd. Ale czy Emma będzie się śmiad z dowcipów moich przyjaciół? Przekona mojego chłopaka, że to ona jest dziewczyną, w której się zakochał? Czy będzie udawad szczęśliwą i beztroską, kiedy będzie przytulad moich rodziców na dobranoc? Czy uda jej się utrzymad grę pozorów, nawet wtedy kiedy dowie się, że mój zabójca śledzi każdy jej ruch?

Dzieło Sary Shepard – autorki, znanej z bestsellerów sprzedawanych na całym świecie – Pretty Little Liars (Urocze kłamczuchy) Teraz Sara powraca z nową książką o sekretach, kłamstwach i konsekwencjach zabójstwa.

GRA W KŁAMSTWA ROZPOCZĘTA !

Jesteśmy tym, co udajemy więc musimy byd ostrożni, w tym co udajemy – KURT VONNEGUT

PROLOG Obudziłam się w obskurnej, obdrapanej wannie w nieznanej mi łazience wykafelkowanej na różowo. Stos gazet Maksims leżał obok toalety, trochę zielonej pasy do zębów znalazło się w zlewie, a z lustra ściekały jakieś białe smugi. Za oknem widad było ciemne niebo i księżyc w pełni. Jaki to był dzieo tygodnia? Gdzie ja byłam? Dom jakiegoś bractwa? Czyjeś mieszkanie? Ledwie pamiętałam, że nazywam się Sutton Mercel, albo, że mieszkam u podnóża Tuscot w Arizonie. Nie miałam pojęcia gdzie jest mój portfel, nie wspominając już o tym, że nie wiedziałam gdzie zaparkowałam samochód. W ogóle, jaką markę samochodu posiadałam? Czy ktoś podał mi jakieś świostwo? - Emma? – Zawołał męski głos z innego pokoju – Jesteś w domu? - Jestem zajęta – Zawołał kolejny głos, tym razem bliżej. Wysoka szczupła dziewczyna otworzyła drzwi do łazienki. Z jej twarzy zwisały ciemne, poplątane włosy. - Hej! – zerwałam się na nogi – Przecież ja tu jestem! Nie czułam swojego ciała, zupełnie jak podczas snu. Kiedy spojrzałam w dół moje ciało migotało, włączając się i wyłączając jakbym leżała pod stroboskopem. Dziwne. Ktoś zdecydowanie mnie czymś nafaszerował! Dziewczyna sprawiała wrażenie, jakby mnie nie słyszała. Potknęła się o coś i jej twarz ukryła się w cieniu. - Halooo? - Płakałam wydostając się z wanny. Dziewczyna nawet na mnie nie spojrzała. - Jesteś głucha? - Zapytałam. Nadal nic. Wzięła buteleczkę i wycisnęła z niej trochę balsamu o zapachu lawendy, by później rozetrzed go sobie na ramionach. Drzwi ponownie się otworzyły i stanął w nich nieogolony nastoletni chłopak z zadartym nosem. - Oh – Jego wzrok powędrował na obcisłą koszulkę dziewczyny, na której pisało „ New York, New York Roller Coaster ” - Nie wiedziałem, że jesteś tutaj, Emmo.

-Z tego powodu drzwi były zamknięte – Emma wypchnęła go z łazienki i trzasnęła drzwiami. Odwróciła się w stronę lustra. Stałam tuż za nią. - Heej! – Znowu zapłakałam. W koocu dziewczyna na mnie spojrzała. Podniosłam wzrok w stronę lustra, żeby zajrzed jej w oczy, a kiedy już to zrobiłam zaczęłam krzyczed. Bo Emma wyglądała dokładnie tak samo jak ja! A mnie tam nie było… Emma odwróciła się i wyszła z łazienki, a ja tuż za nią, czując jakby mnie coś szarpało. Kim była ta dziewczyna? Dlaczego wyglądałyśmy tak samo? Dlaczego byłam niewidzialna? I dlaczego nie pamiętałam, no cóż… absolutnie nic?! Złe wspomnienia zamieniły się w ból, z nostalgią skupiłam się na błyszczącym zachodzie słooca nad Cataliną, na zapachu drzew cytrynowych na moim podwórku, kiedy wstawał dzieo i na dotyku kaszmirowych kapci na moich stopach. Ale inne rzeczy, te najważniejsze, zostały zamglone i rozmyte, jakbym całe życie mieszkała pod wodą. Widziałam niejasne kształty, ale nie mogłam zrozumied gdzie one się znajdują. Nie byłam też w stanie przypomnied sobie, co robiłam w każde wakacje, albo z kim przeżyłam swój pierwszy pocałunek, albo jak to jest czud słooce na twarzy i taoczyd do ulubionej piosenki. Jaka była moja ulubiona piosenka? A najgorsze było to, że z każdą mijającą sekundą wszystko stawało się coraz bardziej rozmyte. Jakby zupełnie znikało. Jakbym to ja znikała… A potem skoncentrowałam się z całych moich sił i usłyszałam stłumiony krzyk. Nagle wydało mi się, że jestem zupełnie gdzie indziej niż byłam. Poczułam ból, który wstrząsnął całym moim ciałem, zanim poczułam się bardzo senna, a moje mięśnie wreszcie się poddały. Kiedy moje oczy zamykały się z wolna, zdążyłam jeszcze zobaczyd rozmazaną, zacienioną postad stojącą nade mną. - O mój Boże – szepnęłam. Nic dziwnego, że Emma mnie nie widziała. Nic dziwnego, że nie widziałam się w lustrze. Mnie tam w ogóle nie było. Byłam martwa…

Sobowtór Emma Paxton wyniosła swoje płócienne zwoje i szklankę mrożonej herbaty przed dom, na obrzeżach Las Vegas. Samochody śmigały i mruczały w pobliżu autostrady. W powietrzu unosił się mocny zapach spalin oraz dziwny zapach z miejskiej fabryki uzdatniania wody. Jedynymi dekoracjami na podwórku były zakurzone ciężarki i kiczowate statuetki z terakoty. Ale to było daleko od mojego podwórka w Tucson. Ono miało pustynny krajobraz i drewnianą huśtawkę, która kiedyś służyła mi za pałac. Jak już mówiłam, to dziwne i śmieszne, że są szczegóły, które wciąż pamiętam i takie, które już dawno wyparowały. Przez jakąś godzinę chodziłam za Emmą, starając się odkryd jej sens istnienia i przy okazji przypomnied sobie czegoś o mnie. Nie żebym miała jakiś wybór! Gdzie ona szła, ja za nią. Nie byłam do kooca pewna skąd wiedziałam o niej tyle rzeczy, ale one po prostu pojawiały się w mojej głowie, jak sms’y w skrzynce odbiorczej, kiedy tylko na nią patrzyłam. Znałam więcej szczegółów z jej życia niż z mojego. Emma upuściła zwoje, na podrabiany, wyrzeźbiony artystycznie, tarasowy stolik. Usiadła na plastikowym krzesełku, stojącym na trawniku i wyciągnęła szyję w górę. Jedyną fajną rzeczą na tarasie było to, że w obliczu tylu kasyn, oferuje piękne, przejrzyste niebo. Księżyc wisiał już w połowie drogi na horyzoncie, zupełnie jak nadęta baoka z wodą. Wzrok Emmy przeniósł się na znane gwiazdy, na wschodzie. Kiedy miała dziewięd lat, patrzyła na nie z tęsknotą i nazywała je. Ta poprawo nazywała się Mama, ta po lewo nazywała się Tato, a ta pośrodku, ta najmniejsza i najjaśniejsza, to była ona – Emma. Często układała o nich najróżniejsze bajki, udając, że to jej

prawdziwa rodzina i że pewnego dnia wszyscy znów będą razem na ziemi, tak jak byli na niebie. Emma większośd swojego życia spędziła w rodzinie zastępczej. Nigdy nie poznała swojego taty, ale mamę pamiętała. W koocu mieszkała z nią przez pierwsze 5 lat swojego życia. Jej mama miała na imię Becky. Była szczupłą kobietą, która kochała wykrzykiwad odpowiedzi do Koła Fortuny, taoczyd do piosenek Michaela Jacksona, czy czytad reklamy, które głosiły : Dziecko urodzone z dyni ? albo Bat Boy żyje! Becky wysyłała Emmę na poszukiwana różnych skarbów wokół ich apartamentu. Nagrodą było użycie błyszczyka czy założenie ekstra mini. Kupiła jej nawet plisowaną spódniczkę baletnicy i sukienkę z falbankami ze sklepu Goodwill. Czytała Emmie przed snem Harrego Pottera, zmieniając głos przy każdej postaci. Ale Becky była jak zdrapana loteryjna zdrapka, Emma nigdy nie wiedziała co Becky ma zamiar z nią zrobid. Czasami Becky spędzała całe dnie na kanapie, płacząc. Miała wtedy wykrzywioną twarz , a policzki spuchnięte od łez. Innym razem ciągnęła Emmę do najbliższego domu handlowego, żeby kupid jej dowolne 2 rzeczy. - Dlaczego muszę mied 2 pary takich samych butów? – Pytała Emma. Becky patrzyła wtedy dziwnie na swoją córkę. - Na wypadek gdyby pierwsza się wybrudziła, Emmy – odpowiadała. Becky była też bardzo zapominalska – tak jak wtedy, kiedy zostawiła Emmę w Circle K. Emma nie mogła złapad oddechu, widząc jak samochód matki znika na autostradzie. Sprzedawca ze sklepu dał wtedy Emmie loda na patyku o smaku pomaraoczy i pozwolił jej usiąśd na lodówce przy wejściu do sklepu, skąd mógłby wykonad kilka telefonów. Kiedy Becky wreszcie wróciła przyciągnęła do siebie Emmę i mocno ją wyściskała. Nie narzekała nawet na to, że Emma wlepiła w jej sukienkę słodką maź z loda. Pewnej nocy, niedługo po

tym wydarzeniu, Emma spała z Sashą Morgan – przyjaciółką z przedszkola. Obudziła się z samego ranka i zobaczyła panią Morgan. Stała w drzwiach, a jej twarz nie wyglądała na zdrową. Widocznie wtedy Becky musiała zostawid kartkę przed drzwiami Morganów, na której napisała „ że musi wyjechad na krótką wycieczkę” . Krótka wycieczka – trwa już 13 lat i nie wiadomo kiedy się skooczy. Kiedy nikt nie mógł wytropid Becky, rodzice Sashy odesłali Emmę do sierocioca w Reno. Nikt z potencjalnych rodziców zastępczych nie interesował się 5-latką, wszyscy pragnęli mied noworodka, żeby mogli go wychowad na mini wersję samych siebie. Tak więc Emma mieszkała w domach rodzinnych. Chod Emma zawsze kochała swoją mamę, nie mogła powiedzied, że tęskni za nią. Przynajmniej nie za tą nieszczęśliwą Becky, maniakalną Becky, czy lunatyczką Becky, która zapomniała o niej w Circle K. Wolała myśled o mamie, jako o sobie stabilnej, znającej jej przeszłośd, troszczącej się o jej przyszłośd i kochającej ją mimo wszystko. Emma wymyśliła gwiazdy : mamę, tatę i siebie, nie w oparciu o to, co znała, ale w oparciu na tym, co chciała by znad i mied. Przesuwane, szklane drzwi się otworzyły. Emma odwróciła się w ich stronę. Stanął w nich Travis - 18 – letni syn, jej nowej zastępczej mamy. Wypiął dumnie pierś i usiadł na krawędzi tarasowego stolika. - Przepraszam, że tak na ciebie wpadłem, no wiesz… w łazience – powiedział. - Nie szkodzi – Gorzko wymamrotała Emma, powoli odsuwając się od wyciągniętych nóg Travisa. Była prawie pewna, że Travis nie mówi tego na serio. To była jego nowa dyscyplina sportowa – zobaczyd ją nago. Tego dnia Travis założył niebieską bejsbolową czapkę, która prawie zakrywała mu oczy, niechlujną, za dużą koszulkę w szkocką kratę i

workowate dżinsy z krokiem w kolanach. Na jego twarzy o wąskich wargach i groszkowatych oczach widad było nierówny zarost. Przecież on nie był na tyle dorosły, żeby hodowad zarost! Jego przekrwione, brązowe oczy zmierzyły Emmę lubieżnie. Czuła jego wzrok na swojej idealnie dopasowanej bluzce z napisem „ New York, New York ” z cienkimi ramiączkami, na swoich odsłoniętych, opalonych ramionach i długich nogach. Potem Travis zajrzał do kieszeni koszulki, wyciągnął jointa i odpalił go. Kiedy dmuchnął w jej stronę śmierdzącym dymem, włączyło się urządzenie do zabijania komarów, świecące na niebiesko. Oh, mogło by tak zabid i Travisa. Spadaj, palaczu trawy – Chciała powiedzied Emma. Nic dziwnego, że żadna dziewczyna nie chce do ciebie podejśd! – ale ugryzła się w język. Ten komentarz powinien się znaleźd na jej liście zwrotnej w czarnym zeszycie, schowanym w górnej szufladzie regału. Lista zwrotna, czyli w skrócie CBSI (Centrum bezpieczeostwa Systemów Informatycznych : ) zapełniona była uwagami, które Emma pragnęła powiedzied swoim mamom zastępczym, przerażającym sąsiadom, wiedźmowatym dziewczynom w szkole i całej reszcie innych ludzi. W większości przypadków Emma trzymała język za zębami. Lepiej było siedzied cicho, nie pakowad się w kłopoty i nie stawad się ciągle inną dziewczyną, zależnie od danej sytuacji. Przez lata Em, nabyła pewne umiejętności panowania nad sobą. W wieku 10 lat doskonaliła swój refleks, kiedy pan Smythe, jej burzliwy, zastępczy rodzic miewał huśtawki nastrojów. Kiedy Emma mieszkała w Handerson z Ursulą i Stevem, dwojgiem hipisów, którzy hodowali własne jedzenie, ale nie mieli pojęcia jak je przyrządzad, niechętnie przejmowała obowiązki w kuchni krojąc chleb z cukinii, robiąc warzywne zapiekanki czy super cienkie frytki. Minęło dopiero 2 miesiące od kiedy Emma zamieszkała z samotną matką, Clarice, która pracowała jako barman w ośrodku M . Od

tamtej pory Emma spędzała wakacje na robieniu zdjęd, graniu w saperskie gry, na swoim rozsuwanym BlackBerry, który dał jej Alex – jej przyjaciel, kiedy opuszczała dom swojej ostatniej zastępczej rodziny w Handerson, czy na sezonowej pracy przy obsłudze Roller Coasterów w kasynie New York, New York. Oh, no i na unikaniu Travisa! To jednak nie zaczęło się tak nagle. Na początku chciała byd miła dla jej nowego, zastępczego brata, mając nadzieję, że będą przyjaciółmi. To nie było tak, że każda zastępcza rodzina była do kitu, i że nigdy nie zaprzyjaźniła się z resztą dzieci, czasami po prostu potrzeba było wiele wysiłku, żeby to zrobid. Udawała więc zainteresowanie tymi wszystkim filmikami na YouTubie, które oglądał Travis. O tym jak w krótkim czasie zostad bandytą, jak włamad się do maszyn z wodą sodową, albo jak otworzyd kłódkę z maszyn z puszkami piwa. Mogła nawet ścierpied myśl o oglądaniu zawodów sportowych w telewizji czy o uczeniu się słowniczka o metodach walki wrestlerów. Na szczęście to wszystko skooczyło się dla Emmy jakiś tydzieo temu, kiedy stała przed otwartą lodówką, a Travis próbował ją ‘ poczud ‘ . - Byłaś taka przyjazna – Szepną jej do ucha, zanim Em kopnęła go ‘przypadkowo‘ w krocze. Wszystko czego pragnęła to, skooczyd swój ostatni rok nauki w ty mieście. Był już koniec sierpnia, a szkoła miała się zacząd w środę. Rozważała opcję odejścia od Clarice, w przeciągu 2 tygodni, kiedy tylko skooczy 18 lat, ale to oznaczało by rzucenie szkoły, znalezienie mieszkania i pracy na pełen etat, żeby opłacid czynsz. Clarice powiedziała jej kuratorowi, że może u nich zostad dopóki nie dostanie dyplomu ukooczenia szkoły. Kolejne 9 miesięcy – powtarzała w myślach Emma. Przetrwa ten czas, prawda? Travis pociągną kolejnego macha swojego jointa.

- Chcesz trochę? – Zapytał stłumionym głosem, wstrzymując dym w płucach. - Nie, dziękuję – Odpowiedziała twardo Emma. Travis w koocu wypuścił wstrzymywane powietrze. - Słodka, mała Emma – dodał słodkim głosikiem – Ale nie zawsze jesteś taka przykładna, co? Emma wyciągnęła szyję w stronę nieba i zatrzymała wzrok na mamie, tacie i Emmie. Trochę niżej, nad horyzontem była gwiazda, którą nazwała chłopakiem. Wydawało jej się, że owa gwiazda unosi się na niebie nieco bliżej gwiazdy ‘Emmy‘ , może to jakiś znak? Byd może w tym roku spotka idealnego chłopaka, kogoś jej przeznaczonego. - Cholera! – wyrwało się nagle Travisowi, kiedy zauważył coś w domu. Zgasił szybko jointa i wyrzucił go za krzesło Emmy, kiedy Clarice pojawiła się w drzwiach. Em skrzywiła się od smrodu koocówki tlącego się jointa, którego Travis przykrył jej butem. Clarice wciąż miała na sobie ubrania z pracy. Smokingową kurteczkę, jedwabną, białą spódnicę i czarny krawat. Farbowane blond włosy, miała zaczesane w idealny francuski warkocz. Usta umazane miała fuksjowym błyszczykiem, który nie pasował do żadnego odcienia skóry. W dłoni trzymała białą kopertę. - Wiszę 250 dolarów – ogłosiła stanowczo. Zgięła trzymaną kopertę – To była osobista rzecz od Brucea Willisa. Podpisał jeden z banknotów . Miałam zamiar umieścid go w moim notatniku! Emma westchnęła ze współczuciem. Jedyną rzeczą, której Emma była pewna, było to, że Clarice miała totalną obsesję na punkcie sławnych osób. Posiadała notatnik, gdzie zapisywała każdą współpracę z gwiazdą, jeśli tylko taka nastąpiła i zaznaczała na błyszcząco każdy

nagłówek, gdy siedziała w swoim kąciku na śniadanie. Czasami Emma i Clarice spotykały się w kuchni, około południa, kiedy tylko Clarice kooczyła poranną zmianę. Jedyną rzeczą o której chciała mówid, było to, jak długo rozmawiała ze zwycięzcą Amerykaoskiego Idola, wczorajszej nocy, lub która gwiazdeczka ma powiększony biust. Albo jak wiele wskazuje na to, że randki w Reality Show były nieudane. Emma zawsze była zaintrygowana. Nie bardzo obchodziło ją wywlekanie brudów gwiazd, wolała marzyd, że jest dziennikarzem śledczym. Nie to, że nidy nie mówiła o tym Clarice i nie to, żeby Clarice kiedykolwiek pytała o coś osobistego. - Pieniądze były w kopercie w mojej sypialni, kiedy po południu wychodziłam do pracy – Clarice spojrzała Emmie w oczy, mrużąc przy tym swoje – Teraz ich tam nie ma, chcesz mi coś powiedzied? Emma kontem oka zerknęła na Travisa, ale zajęty był swoim BlackBerry. Kiedy przewijał zdjęcia, Em zauważyła rozmazane zdjęcie uwieczniające ją przeglądającą się w lustrze. Nad biustem miała ciasno zawinięty ręcznik. Jej policzki płonęły. Clarice zwróciła się do niej. - Nic o tym nie wiem – odpowiedziała najbardziej dyplomatycznym głosem, na jaki potrafiła się zdobyd – Ale może powinnaś zapytad Travisa, on może wiedzied. - Słucham? –głos mu się załamał – Nie zabrałem żadnych pieniędzy! Emma chrząknęła z niedowierzaniem. - Wiesz, że nie zrobiłbym tego, mamo! – kontynuował Travis. Wstał i podciągnął swoje spodnie w pasie – Wiem jak ciężko pracujesz. Widziałem jak Emma wchodziła dziś do twojego pokoju. - Co? – Emma odkręciła się, żeby spojrzed mu w twarz – Nie zrobiłam tego!

- Zrobiłaś – rzucił pogardliwie, a kiedy odwrócił się do swojej mamy plecami zmienił mimikę twarzy z udawanego uśmieszku na zmarszczony nos i zwężone oczy. Emma gapiła się z szeroko otwartymi oczami. To było niesamowite, że potrafił byd tak spokojny kiedy kłamał. - Widziałam, jak grzebałeś mamie w torebce – obwieściła. - Travis to zrobił? - Clarice oparła się o stolik, krzywiąc się. - Nie, nie zrobiłem – wskazując oskarżycielko na Emmę – Dlaczego miała byś wierzyd tej dziewczynie? Nawet jej nie znasz! - Nie potrzebuję pieniędzy – Emma przyłożyła ręce do klatki piersiowej – Mam pracę! Daję sobie radę! Pracowała już rok. Zanim zaczęła pracę przy Roller Coasterach pracowała jako Dziewczyna-Głowa-Kozła w lokalnym zoo, jako stojąca na rogu ulicy Statua Wolności i reklamująca kredyty, a zdarzyło jej się nawet chodzid po domach i sprzedawad noże. Udało jej się zaoszczędzid 2 tysiące, które trzymała w pustym do połowy pudełku Tempaxów w swoim pokoju. Travis nie znalazł jeszcze tych pieniędzy, pewnie z powodu tamponów. Były lepszym zabezpieczeniem przed przerażającymi chłopakami bardziej niż pudełko z wściekłymi rottweilerami. Clarice spojrzała na Travisa, a ten, jak gdyby nigdy nic, rzucił jej wstrętny nadąsany uśmieszek. Kiedy zgniatała pustą kopertę, przez jej twarz przebiegł wyraz podejrzenia. Przez chwilę wyglądało to tak, jakby za winnego uważała Travisa. - Posłuchaj – powiedział do niej, kładąc rękę na jej ramieniu – Uważam, że powinnaś wiedzied, o co tak naprawdę chodzi Emmie – Wyciągnął swój BlackBerry z kieszeni i zaczął obracad go w dłoni.

- Co masz na myśli? – Emma podeszła do nich. Travis posłał jej świętoszkowate spojrzenie, zakrywając wyświetlacz telefonu. - Chciałem o tym z Tobą porozmawiad na osobności, ale teraz jest na to za późno. - Porozmawiad ze mną o czym?! –Wiejący wiatr owionął rozgrzaną twarz Emmy, zakurzone powietrze gryzło ją w oczy. Wieczorne niebo zdawało się pociemnied o kilka tonów. Stojący obok niej Travis oddychał ciężko, pewnie od dymu papierosowego. Włączył stronę z jakimś wideo. Szybko wystukał palcami Sutton w AZ i wcisnął odtwórz. Wideo powoli się załadowało. Podręczna kamerka wychwyciła krajobraz nieznanej polany. Z głośników nie wydobywał się, żaden dźwięk, zupełnie, jakby wyłączono mikrofon. Kamera zrobiła obrót i na ekranie pojawiła się postad dziewczyny siedzącej na krześle z zawiązanymi oczami. Okrągły, srebrny medalik zwisał na jej kościste obojczyki. Dziewczyna gorączkowo rzucała głową w przód i w tył, powodując dzikie odbijanie się medalika od jej ciała. Potem obraz na chwilę się ściemnił i nagle ktoś wysunął się zza dziewczyny ciągnąc za łaocuszek, który zaciskał jej gardło. - O mój Boże! – Clarice przyłożyła dłoo do ust. - Co to jest? – wyszeptała Emma. Nieznajomy ciągnął za łaocuszek coraz mocniej i mocniej. Ktokolwiek to był, miał na twarzy maskę, więc Emma nie widziała jego twarzy. Po 30 sekundach dziewczyna przestała się miotad i opadła z sił. Emma odwróciła się od ekranu. Czy właśnie zobaczyli czyjąś śmierd? Co to miało znaczyd? I co to ma z nią wspólnego? Kamera zatrzymała się na dziewczynie z zawiązanymi oczami. Nie poruszała się. Później obraz znów zaciemnił się na moment, a kiedy znów się pokazał –

przechylona kamera leżała na ziemi. Emma nadal mogła zobaczyd bok osoby siedzącej na krześle. Ktoś podszedł do niej i ściągnął jej przepaskę z oczu. Po długiej przerwie dziewczyna zakaszlała. Z oczu spływały jej łzy, a kąciki ust wykrzywiły się. Mrugała powoli. Zanim ekran na dobre się zaciemnił pół świadomie popatrzyła w ekran. Szczęka Emmy opadła aż do noszonych przez nią Conversów. Clarice dyszała głośno. - Ha! – powiedział Travis – A nie mówiłem? Emma patrzyła na ogromne, niebieskie oczy dziewczyny, na jej lekko zadarty nos i okrągłą twarz. Wyglądała dokładnie tak samo jak ona! A to dlatego, że dziewczyną na wideo… byłam Ja.

Przybrane dziecko zawiniło! Emma zabrała Travisowi telefon i ponownie odtworzyła wideo, wgapiając się w ekran. Kiedy ciemna postad dotarła do dziewczyny i zaczęła ją dusid zacisnął jej się żołądek. Po ściągnięciu przepaski z oczu dziewczyny Emma ujrzała własną twarz. Miała takie same grube, falowane, kasztanowe włosy jak dziewczyna na filmiku. Taki sam zaokrąglony podbródek. Takie same różowe usta. Dawniej dzieci mówiły o nich, że są napuchnięte jak po reakcji alergicznej. Wzdrygnęła się. Ja też z przerażeniem oglądałam to wideo. Lśniący medalik coś mi przypomniał : pamiętałam, jak otwieram wieko mojego dziecięcego kuferka. Wyciągałam medalik spod zniszczonej żyrafy do zębów, kocyka i dzianinowych bucików, by później zawiesid go sobie na szyi. Samo wideo nie przyniosło innych wspomnieo. Nie miałam pojęcia czy to stało się na moim podwórku, czy… trzy stany dalej. Chciała bym móc uderzyd moją pośmiertną pamięd w twarz! Ale to wideo musiało uwiecznid sposób w jaki umarłam, prawda? Zwłaszcza to szybkie wspomnienie, kiedy obudziłam się w łazience Emmy : ta twarz blisko mojej, moje serce ciężko bijące i mój morderca, stojący nade mną. Nie miałam zielonego pojęcia o co chodzi w funkcjonowaniu po śmierci : czy zjawiłam się w życiu Emmy zaraz po tym, kiedy przestałam oddychad na zawsze, czy od tamtego zdarzenia minęło już wiele dni – miesięcy?! I jak to wideo znalazło się w Internecie? Czy moja rodzina je widziała? Moi znajomi? Czy to było zrobione dla okupu? Emma znów spojrzała na ekran.

- Gdzie to znalazłeś? - zapytała Travisa. - Zgaduję, że ktoś tu nie wiedział, że został gwiazdą Internetu, co? Travis wyrwał jej telefon z rąk. Clarice wsunęła palce we włosy. Jej wzrok przesuwał się z ekranu na Emmę i z powrotem. - Robisz to dla zabawy? – zapytała Emmę ochrypłym głosem. - Pewnie robi to, żeby się odurzyd - powiedział Travis przechadzając się wokoło tarasu jak grasujący lew – Wiem, że niektóre dziewczyny ze szkoły tak robią! Jedna była bliska śmierci… - Clarice przyłożyła dłonie do ust. - Co z tobą nie tak? Emma skakała wzrokiem z Travisa na Clarice. - Nie, czekajcie! Ta dziewczyna na wideo to nie ja, to ktoś inny! – Travis wywrócił oczami. - Ktoś, kto wygląda dokładnie tak samo jak ty? – rzucił pogardliwie – Niech zgadnę. Długo zaginiona siostra? Bardzo zła bliźniaczka? W oddali słychad było niskie dudnienie grzmotów. Wiatr pachniał mokrą ziemią, a wskaźnik pogodowy obwieszczał, że zbliża się burza. Długo zaginiona siostra. Ta myśl zaiskrzyła w myślach Emmy jak piękny dzieo w lipcu. To było możliwe. Pytała kiedyś kuratorów czy Becky nie miała innych dzieci, które porzuciła, ale odpowiadali, że nie wiedzą. W moich myślach też zapłonęła ta myśl : byłam adoptowana. Z tego co pamiętałam. To było powszechnie wiadomo, bo moi rodzice nie próbowali tego ukryd. Powiedzieli mi, że w ostatniej chwili wywalczyli moją adopcję, ale nie poznali mojej rodzonej matki. Czy to mogło byd

możliwe? To wyjaśniało by dlaczego utknęłam z tą dziewczyną , wyglądającą jak ja, jakby nasze dusze były razem uwięzione. Clarice zastukała swoimi długimi paznokciami w stolik. - Nie będę tolerowad kłamstw i kradzieży w tym domu, Emmo – Emma poczuła się jakby ktoś przed chwilą kopną ją w brzuch. - To nie ja jestem na tym filmiku – zaprotestowała – I nic nie ukradłam, przysięgam. - Emma sięgnęła po swoją torbę leżącą na stoliku. Jedyną rzeczą, którą teraz musiała zrobid to wykonad telefon do Eddiego – jej menadżera od Roller Coasterów. Musiał poręczyd, że dziś odpracowała swoje godziny. Ale Travis pierwszy dopadł jej torebkę, odwracając ją tak, że wszystko wysypało się na chodnik. - Upsss! – zawołał radośnie. Emma bezradnie patrzyła jak jej kopia „Słooce także wschodzi ” wylądowała na okurzonym mrowisku. Zmięty bilet na trzy porcje jeszile-tylko-możesz do bufetu w MGM Grand podryfował złapany przez wiatr w kierunku twarzy Travisa. Jej BlackBerry i wiśniowy błyszczyk poturlały się w stronę ogrodowej figurki żółwia. Nie mniej jednak, z torebki wypadł jeszcze zwitek pieniędzy w fioletowym, gumowym woreczku. Zwitek przeturlał się raz i wylądował wprost przed grubymi obcasami Clarice. Emma była zbyt oszołomiona, żeby móc coś powiedzied. Clarice podniosła pieniądze i polizała palec, żeby je przeliczyd. - Dwieście – powiedziała, kiedy skooczyła liczyd. Trzymała pieniądze w lewej ręce. Ktoś namazał coś na nich na niebiesko. Nawet w przygaszonym świetle Emma mogła zobaczyd duże, zaplątane B, prawdopodobnie od Brucea Willisa.

- Co zrobiłaś z pozostałymi 50-cioma? Dzwoneczki u sąsiadów dzwoniły unoszone przez wiatr. Emmę zmroziło od środka. - Ja… Ja nie mam pojęcia jak to się znalazło w mojej torbie - Stojący za nią Travis parsknął. - Przyłapana! – Stał niedbale oparty o otynkowaną ścianę na lewo od wielkiego ściennego termometru. Ręce miał skrzyżowane na klatce piersiowej i uśmiechał się szyderczo. Włosy Emmy zafalowały na wietrze i wtedy zrozumiała o co naprawdę chodziło. Jej usta zaczęły drgad, jak to miały w zwyczaju, kiedy miała coś stracid. - Ty to zrobiłeś – wskazała palcem Travisa – Wkręciłeś mnie w to! Travis uśmiechnął się. Coś w środku Emmy na zawsze pękło. Walid pokój! Walid przystosowania do jakich zmuszały ją zastępcze rodziny! Zwróciła się w stronę Travisa i złapała go za jego mięsistą szyję. - Emma! – wrzasnęła Clarice odpychając ją od swojego syna. Emma rozluźniła uścisk i upadła na jedno z tarasowych krzesełek. Clarice okrążyła ją tak, że znalazły się twarzą w twarz. - Co w ciebie wstąpiło? Emma nie odpowiedziała, tylko rzuciła gniewne spojrzenie Travisowi. Przywarł do ściany zasłaniając się rękoma, ale jego oczy świeciły z zachwytu. Clarice odsunęła się od Emmy, opadła na krzesełko i przetarła oczy. Rozmazała tusz na swoich wytipsowanych rękach. - To nie przejdzie – powiedziała po chwili łagodnie. Podniosła głowę i spojrzała na Emmę trzeźwym wzrokiem – Myślałam, że jesteś słodką,

miłą dziewczyną, nie pakującą się w kłopoty, ale to… jest dla nas za wiele… - Nic nie zrobiłam – wyszeptała Emma – Przysięgam! Clarice wyciągnęła pilniczek do paznokci i nerwowo przyglądała się małemu paluszkowi u ręki. - Możesz tu zostad do swoich urodzin, ale po wszystkim, musisz się wynieśd. Emma zamrugała szybko. - Wyrzucasz mnie? Clarice odłożyła pilniczek. Jej twarz złagodniała. - Przepraszam – powiedziała delikatnie – ale to będzie dla nas najlepsze wyjście. Emma odwróciła się w drugą stronę i usilnie wgapiała się w brzydką, tylną, kwadratową ścianę hotelu. - Chciała bym ,żeby było inaczej – Clarice popchnęła przesuwane drzwi i weszła do domu. Kiedy tylko zniknęła z widoku Travis odszedł od ściany i wyprostował się do normalnych wymiarów. Od niechcenia przeszedł się wokoło Emmy, zagarnął koocówkę jointa, który leżał obok krzesła, oderwał z niego przyklejoną suchą trawę i wrzucił go do ogromnej kieszeni w spodniach. - Masz szczęście, że nie wniesie sprawy do sądu – powiedział lepkim głosem. Emma nie odpowiedziała nic, zanim ‘ puszący się ‘ nie wszedł z powrotem do domu. Chciała pobiec za nim i wydrapad mu oczy, ale jej nogi odmówiły posłuszeostwa. Oczy wypełniły się łzami. Znów to samo. Kiedy zastępcza rodzina mówiła Emmie, że ma się wyprowadzid, zawsze wracała myślami do zimnej, samotnej chwili, kiedy zdała sobie sprawę, że Becky porzuciła ją na dobre. U Sashy Morgan spędziła tydzieo, kiedy Policja starał się wytropid jej matkę. Przybierała dzielną postawę, bawiąc się w Candy Land, oglądając „Dora poznaje świat” i szukając skarbów z Sashą, chod tą zabawę wymyśliła dla niej Becky. A wieczorami przy świetne z lampki z kopciuszkiem, Emma starała się czytad fragmenty Harrego Pottera, które rozumiała – a nie było ich dużo. Ledwie zdołała opanowad Kota

w butach. Potrzebowała swojej mamy, do czytania trudnych słów. Nawet teraz, ból powracał. Na tarasie było cicho. Wiatr wyginał wiszące rośliny i palmy na boki. Emma patrzyła tempo na terakotową rzeźbę pięknej kobiety, do której Travis z przyjaciółmi wykonywali dziwne gesty. Więc to tak. Nie może tu zostad, aż do ukooczenia szkoły. Nie może ubiegad się o stanowisko fotoreportera na USC₁… ani o miejsce w publicznym koledżu. Nie ma gdzie się podziad. Nie ma do kogo zwrócid się o pomoc. Chyba, że… Obraz z filmiku jeszcze raz pojawił się w jej myślach. Długo zaginiona siostra. Jej serce przyśpieszyło. Musi ją odnaleźd! Gdybym tylko mogła powiedzied jej, że jest już za późno…

Wiesz, że to prawda, jeśli przeczytałeś o tym na Facebooku. Godzinę później Emma stała w swojej małe sypialni. Jej niebieska wojskowa torba leżała płasko na podłodze. Po co czekad z pakowaniem? Przy uchu trzymała telefon rozmawiając z Alexandrą Stokes, najlepszą przyjaciółką z Handerson. - Zawsze możesz zatrzymad się u mnie – zaproponowała Alex, kiedy Emma skooczyła opowiadad jej o tym jak Clarice ją wyrzuciła – Mogę porozmawiad z mamą, na pewno się zgodzi. Emma zamknęła oczy. W zeszłym roku była wraz z Alex w drużynie biegaczy. Bardzo szybko zaprzyjaźniły się kiedy pielęgniarka przemywała ich rany wodą utlenioną. Pierwszą klasę spędziły na podkradaniu się do kasyn, robiąc zdjęcia gwiazdom i ich sobowtórom Canonem SLR należącym do Alex, na włóczeniu się po lombardach, chociaż nigdy nic nie kupiły i odpoczywaniu nad jeziorem Mead w weekendy. - To za wiele, niż śmiała bym prosid – Emma wyjęła kupkę koszulek w stylu Vintage z górnej szuflady i wrzuciła do ciężkiej walizki. Emma zatrzymała się kiedyś u Stokes’ów, na kilka tygodni po tym jak Ursula i Steve przenieśli się na Florydę. Emma świetnie spędziła ten czas, ale pani Stokes była samotną matką i miała za dużo na głowie.

- To nie podobne to Clarice, że cię wyrzuciła! – powiedziała Alex delikatnym głosem wypełniającym odbiornik – pewnie żuła kawałek czekolady Twizzlers, jej ulubionej. - Nie myśli uczciwie, jeśli wini cię za kradzież tych pieniędzy. - W sumie, to nie chodzi tylko o to… - Emma zgarnęła stos dżinsów i wrzuciła je do waliki razem z koszulkami. -To było coś jeszcze? Emma wzięła luźny militarny worek z walizki. - Nie mogę teraz o tym mówid – Nie chciała powiedzied Alex o wideo, które zobaczyła na telefonie Travisa. Chciała zatrzymad tę wiadomośd dla siebie, dopóki nie dojdzie czy wideo było prawdziwe – Ale niedługo Ci wyjaśnię, ok? Obiecuję. Kiedy się rozłączyła usiadła na dywanie i rozejrzała się wokoło. Pościągała wszystkie wydrukowane fotografie Margaret Bourke – White i Annie Leibovitz ze ściany, z półek zdjęła swoją kolekcję klasycznych nowel i thrillerów sci-fi. Jej pokój wyglądał teraz jak płatny za godzinę motel. Emma patrzyła się na szufladę w biurku, gdzie trzymała swoje ulubione rzeczy, rzeczy, które zabierała do każdego zastępczego domu. Był tam robiony na drutach potwórzabawka Pan Hewes, instrukcja nauki gry na fortepianie, którą dostała opanowując ‘Fur Elise’, a potem zdała sobie sprawę, że w domu nie ma pianina, na którym mogła by dwiczyd. Znalazło się tam też kilka skarbów, które wskazała jej Becky, miękki pognieciony papier, który prawie całkiem się już rozpadł i Skarpetownica – wyświechtana, wypchana ośmiornica, którą kupiła jej Becky podczas wycieczki do Four Corners. Na samym dnie były czasopisma, zeszyt wypchany po brzegi poezją, ‘Lista rzeczy które powinnam powiedzied‘, ‘ Lista rzeczy, które kocham lub nienawidzę ‘ , Sposoby na flirt (SNF)

i przegląd sklepów z używaną odzieżą w jej okolicy. Emma opanowała sztukę oszczędzania. Doskonale wiedziała, kiedy są nowe dostawy ubrao i potrafiła się świetnie targowad o cenę. Zawsze najpierw biegła do kosza z butami, przez co kiedyś znalazła trochę wytartą parę butów od Kate Spade. Wreszcie, Emma znalazła w szufladzie poobijany Polaroid, a z jej rogu wyjęła stosik zdjęd. Aparat należał do Becky, ale Emma miała go ze sobą, kiedy Becky ją zostawiła. Niedługo po tym, Emma zaczęła stwarzad podpisy pod zdjęciami, opisując swoje życie i jej kolejnych rodzin zastępczych : „ Zastępcza mama, jest zła na dzieci, zamyka się w łazience, żeby oglądad ‘Leave it to Beaver’”. „ Hipisi niespodziewanie wyjeżdżają na Florydę ”, „ Zastępcza mama dostaje pracę w Hong Kongu, przybrane dzieci niemile widziane”. Jeśli Emma miała by natchnienie mogła by napisad hit-opowieśd : „ Zły, starszy, zastępczy brat rujnuje życie dziewczyny” albo… „ Dziewczyna odkrywa Doppelgangera (sobowtóra) w Internecie, a może długo zaginioną siostrę?”. Emma zatrzymała się na tej myśli. Spojrzała na obdarty laptop Dell’a na podłodze, którego kupiła w komisie. Biorąc głęboki oddech, ustawiła laptop na łóżku i otworzyła go. Ekran rozbudził się do życia, a Emma wstukała stronę z filmikiem o duszeniu, który znalazł Travis. Znajome video było pierwszym na liście. Było otwierane więcej razy niż wcześniej! Emma wcisnęła : ODTWÓRZ i pojawił się obraz. Ta dziewczyna z zakrytymi oczami… Ciemna postad pociągająca za naszyjnik na jej szyi. Potem kamera upadła i pojawił się ktoś, kto ściągnął dziewczynie przepaskę. Twarz dziewczyny była szara i oszołomiona. Rozejrzała się nerwowo dookoła, jej oczy przekręcały się w każdą stronę w jej oczodołach jak luźne kulki. A potem spojrzała w kamerę. Jej zielono-niebieskie oczy były szkliste, a różowe usta błyszczały. To była dokładnie ta sama twarz co Emmy. Wszystko w nich było identyczne.

- Kim jesteś? – Wyszeptała Emma. Po kręgosłupie przeszły ją ciarki. Marzyłam, żeby jej odpowiedzied. Marzyłam, żeby zrobid coś pożytecznego, a nie tylko wisied obok niej jak jakiś okropny duch. To było jak oglądanie filmu, no, chociaż nie mogłam krzyczed, ani rzucad popcornem. Filmik się skooczył, a strona zapytała Emmę, czy chce go odtworzyd ponownie. Sprężyny łóżka zatrzeszczały pod jej ciężarem, kiedy położyła się, żeby pomyśled. Po chwili wpisała w Google Sutton w AZ. Klika stron włączyło się natychmiast, włączając w to profil jakiejś osoby na Facebooku. Jego posiadaczka nazywała się Sutton Mercel, a mieszkała w Tuscon, Arizonie. Pisk opon, za oknem brzmiał jak rechot. Strona na Facebooku, załadowała się w pełni, a Emma ciężko dyszała. Była tam Sutton Mercel stojąca przy domowym kominku z kilkoma dziewczynami. Ubrana była w czarną, retro sukienkę, błyszczącą opaskę na głowę i srebrne szpilki. Emma zamrugała, czując nadchodzące mdłości. Nachyliła się bliżej, pewna, że zobaczy różnicę odróżniającą ją od Sutton, ale wszystko w nich było takie same. Im dłużej Emma myślała o tym, tym bardziej wierzyła, że ma zaginioną siostrę bliźniaczkę. Istniały pewne chwile w życiu, kiedy czułą, że ktoś ją obserwuje. Czasami budziła się w nocy, zaraz po tym jak miała koszmar, że identyczna dziewczyna, przygląda się jej… ale wiedziała, że to nie ona. Sny były zawsze takie żywe: Jazda, przy zachodzie słooca, na czyjejś farmie, przeciąganie ciemnowłosej lalki przez taras. Skoro Becky była na tyle nieodpowiedzialna, żeby zapomnied o Emmie w Circle K, to może z robiła tak z innym dzieckiem? Może te wszystkie, podwójne pary butów, które kupowała Emmie, były dla jej siostry bliźniaczki, dziecka, które Becky opuściła? Może i Emma miała rację. Może były dla mnie… Emma przesunęła myszkę na dziewczyny stojące obok Sutton. Madeline Vega – głosił mały przypis. Medeline miała eleganckie,

czarne włosy, smukłą figurę i przerwę między przednimi zębami, tak jak Madonna. Głowę miała przechyloną sugestywnie, w jedną stronę. Na wewnętrznej stronie jej nadgarstka był sztuczny – a może prawdziwy? – tatuaż z różą. Jej krwisto czerwona sukienka zsunięta była prowokacyjnie z ramienia. Czerwono włosa dziewczyna obok Madeline, nazywała się Charlotte Chamberlain. Miała bladoróżową skórę, piękne, zielone oczy i ubrana była w czarną jedwabną sukienkę, ściągającą jej szerokie ramiona. Dwie blondynki z podobnymi szerokimi oczyma i zadartymi nosami, stały z obu kooców grupy. Nazywały się Lilianna i Gabriella Fiorello. W przypisie Sutton zapisała je jako Twitterowskie Bliźniaczki. Spojrzałam przez ramię Emmy. Rozpoznawałam te dziewczyny ze zdjęcia. Ale one były jak książki, które przeczytałam w wakacje, jakieś 2 lata temu. Wiedziałam, że je lubię, ale nie mogła bym wyjaśnid, dlaczego. Emma przewinęła stronę na dół. Większośd profili na Facebooku były udostępnione. Sutton miała w tym roku skooczyd szkołę, tak jak Emma. Chodziła do szkoły Hollier High. Interesowała się tenisem, zakupami w La Encantada Mall i hartowaniem ciała w Canyon Ranch. Pod Lubię i Nie lubię Sutton zapisała : Kocham Gucciego bardziej niż Pucciego, ale nie tak bardzo soczystego! Emma przesunęła myszką po tekście. Tak, żebym jeszcze wiedziała, o co chodzi! Następnie Emma włączyła zdjęcie z grupka dziewczyn na polu tenisowym, w spódniczkach i trampkach. Tablica u ich stóp głosiła : Drużyna Tenisowa Hollier. Emma jeździła myszką po zdjęciu, dopóki nie znalazła Sutton. Stała jako trzecia, po lewej, włosy miała ściągnięte w gładki kucyk. Przesunęła myszką w stronę Indyjskiej dziewczyny po prawo. Przypis nad jej głową mówił : Nanisha Banerjee. Na jej twarzy gościł słodki, uśmieszek – ‘ pocałujcie mnie w.. ‘

Wpatrywałam się w nią usilnie i dziwne uczucie przeszło przez moje nieważkie ciało. Wiedziałam, że nie lubię Nanishy, nie wiedząc dlaczego. Kolejnym zdjęciem jakie zobaczyła Emma, było ujęcie Sutton i Charlotte stojącej na korcie tenisowym z przystojnym, siwiejącym mężczyzną. Nie było przypisu przy jego osobie, ale podpis pod zdjęciem głosił : Ja, C, i pan Chamberlain na Klasycznym Tenisie w Arizonie. Potem było zdjęcie Sutton, oplatającej ramionami jakiegoś słodkiego blondasa w piłkarskiej koszulce Holliera. Podpis brzmiał : Kocham Cię, G! Ktoś kto nazywał się Garrett, odpisał jej w komentarzu : Też cię Kocham, Sutton . - Ouuu – Pomyślała Emma. Mi też zrobiło się cieplej na sercu. Ostatnim zdjęciem na jakie kliknęła Emma, było zdjęcie Sutton siedzącej na tarasie przy stoliku, z dwojgiem atrakcyjnych dorosłych i ciemnowłosą blondynką z kwadratową szczęką, która nazywała się Laura Mercel. Przypuszczalnie była to jej przybrana siostra. Wszyscy uśmiechali się i trzymali bąbelkowy napój w toaście. Kocham rodzinkę! – napisała Sutton. Emma zwlekała przy wyłączeniu tego zdjęcia, czuła ból w klatce piersiowej. Wszystkie te jej historie o Gwiazdach : Mamie, Tacie, Emmie wyglądały podobnie do tego : atrakcyjna, szczęśliwa rodzina, fajny dom, dobre życie. Jeśli wycięła by głowę ze swojego zdjęcia i wkleiła na miejsce głowy Sutton, zdjęcie wyglądało by tak samo. Jej historia, była całkowitym przeciwieostwem tego zdjęcia. Na Facebookowym profilu było też kilka filmów z Youtube, więc Emma kliknęła pierwszy z brzegu. Sutton stała na zielonym polu golfowym z Madeline i Charlotte. Każdy klęczał, potrząsając metalową puszką. Tęsknimy za tobą T – mówiła wiadomośd Medeline. Nisha tam była – mówiła wiadomośd Sutton.

- Gdzie jest Laurel – zapytała Charlotte. - Tysiak dolarów, mówił, że za bardzo się bała… - mruknęła Sutton na ekranie. Jej głos był tak podobny, że Emmie zacisnęło się gardło. Włączyła inne wideo. Przedstawiało ono Sutton z przyjaciółmi podczas spadochroniarstwa, a następne wideo było o skokach na bungee. Cała masa filmików przedstawiała dziewczynę chodzącą to tu, to tam i resztę dziewczyn zastawiające na nią pułapki i sprawiające, że dziewczyna krzyczała. Ostatnie wideo zatytułowane było „ Przetnij moje serce, miej nadzieję na śmierd”. Rozpoczynało się widokiem na Madeline wykonującą piruety, na basenie, w nocy. Kiedy tylko upadła do wody, zaczęła ją młócid rękoma. - Pomocy! – krzyczała, a mokre włosy przyklejały się do jej twarzy. – Chyba złamałam nogę…. Nie mogę się ruszyd! Kamera zakołysała się. - Mads? – zawołała Charlotte. - Cholera – powiedział ktoś inny. - Ratunku! – Madeline nadal młóciła wodę. - Poczekaj chwilę – powiedziała Sutton niepewnie – Czy ona to powiedziała? Kamera zrobiła obrót w stronę Charlotte. Trzymała w ręku białoczerwone urządzenie ratownicze. - Co? – zapytała Charlotte oszołomionym głosem. - Powiedziała to? – powtórzyła Sutton. - Nie… nie wydaje mi się – zaskrzypiała Charlotte i wrzuciła do wody urządzenie ratownicze.

- Bardzo zabawne. Wiemy, że udajesz, Mads – krzyczała zirytowana – Jesteś kiepską aktorką – dokooczyła pod nosem. Madeline przestała pryskad wodą naokoło. - Dobra – powiedziała dysząc i podpłynęła do drabinki – Przez minutę was miałam! Char wyglądała jakby miała zsikad się w spodnie. Wszyscy się roześmieli. Woooo – pomyślała Emma. Więc tak się zabawiały? Ja też byłam trochę zdziwiona. Emma przeszukała resztę profilu w poszukiwaniu dziwnego filmiku, który pokazał jej Travis, ale nie napotkała żadnej wzmianki. Znalazła tylko na wpół straszny skan ulotki, na której napisane było : Zaginiony od 17 czerwca. Chłopięca twarz uśmiechała się do niej. Thayer Vega – ktoś napisał pod zdjęciem. Emma jeszcze raz kliknęła na nazwisko Sutton. Madeline miała na nazwisko Vega. Wreszcie kliknęła na ‘ ścianę ‘ Sutton, która napisała kilka godzin wcześniej –Gdybyś mógł życzyd sobie czegoś, uciekłbyś w siną dal? Czasami ja tak robię. – Emma zmarszczyła brwi. Dlaczego Sutton chciała by uciekad? Wyglądało na to, że miała wszystko. Ja też nie miałam pojęcia, ale post wiele mi wyjaśnił. Jeśli napisałam go kilka godzin wcześniej, to znaczyło, że umarłam całkiem niedawno. Czy ktoś zauważył już, że zostałam zabita? Spojrzałam na resztę moich wpisów na ‘ ścianie ‘, które widoczne były na ekranie. Żadnych ‘ Spoczywaj w Pokoju Sutton ‘ czy organizacji uroczystości pogrzebowej dla Sutton Mercel. Chyba jednak nikt nie wiedział. Może nikt mnie nie znalazł. Leżałam nadal gdzieś na polu z naszyjnikiem przyciśniętym do gardła? Spojrzałam w dół na moje błyszczące ciało. Nawet jeśli nikt nie mógł mnie zobaczyd, to działo się często i rozumiałam to : tu jest moja ręka, jest też łokied, para szortów i żółte FitFlopy (firma butów). Nie

widziałam żadnej krwi. Moja skóra nie była niebieska. Emma miała wyłączad już komputer, ale w ostatniej chwili na ‘ ścianie ‘ Sutton przybyło kilka postów, które przykuły jej wzrok. Nie mogę doczekad się twojej urodzinowej imprezki! – Napisała Charlotte – Będzie odjazdowo! Urodziny Emmy również się zbliżały. Sprawdziła datę urodzenia Sutton – 10 września, taka sama jak jej. Serce zaczęło jej walid. To tylko zbieg okoliczności. Czułam się przestraszona, pełna nadziei, ale i zmieszana. Może to była prawda. Może byłyśmy bliźniaczkami. Po kilku minutach Emma otworzyła nowe okno i zalogowała się na własny profil Facebooka. Wyglądał marnie i dramatycznie przy profilu Sutton – jej profilowe zdjęcia były rozmazane, przedstawiały ją i Skarpetownicę. I Emma miała tylko 5 przyjaciół : Alex, starszą przybraną siostrę o imieniu Tracy, Ben i Jerry Chunky Monkey i jednego członka z obsady CSI. Potem Emma ponownie weszła na profil Sutton i kliknęła ‘ Wyślij widomośd ‘ . Kiedy okno otworzyło się w pełni, Emma napisała : To może zabrzmied dziwnie, ale sądzę, że jesteśmy spokrewnione. Wyglądamy dokładnie tak samo i tego samego dnia mamy urodziny! Mieszkam w Nevadzie, nie tak daleko od Ciebie. Chyba nie ma żadnych szans, na to, że jesteś adoptowana, co? Odpisz, albo zadzwoń, jeśli chcesz porozmawiać. Wiadomość wysłana – ogłosił monitor. Emma rozejrzała się po cichym pokoiku. Mały wentylatorek na biurku dmuchał powietrzem w jej stronę. Po rzeczy, która może zmienid jej życie oczekiwała, że świat cudownie i drastycznie się zmieni – na przykład, ohydne, kiczowate figurki z ogrodu Clarice, mogły by ożyd i zacząd marsz karnawałowy (conga line), cokolwiek! Ale tam nadal było długie, postrzępione pęknięcie w tynku na suficie i plamy w kształcie litery M, na dywanie przy szafie.

Mały zegareczek na ekranie laptopa zmienił godzinę z 22:12 na 22:13. Emma odświeżyła stronę na Facebooku. Zajrzała przez szczeliny w zakurzonych roletach i na nocnym niebie ujrzała gwiazdy : mamę , tatę i siebie. Czuła bicie swojego serca. Co ona zrobiła? Sięgnęła po swój telefon i wyszukała numer Alex, ale Alex nie odbierała. Jesteś tam? – Napisała sms’a, ale nie dostała odpowiedzi. Korek na autostradzie przerzedził się nieco i ucichł. Emma myślała o tym, co może się wydarzyd. Może powinna wrócid do Handerson, zamieszkad w zapasowym pokoju Alex i płacid jej mamie czynsz? Pracowała by cały czas – może nawet brała by nocne zmiany w 24 godzinnym sklepie niedaleko domu Alex, i w jakiś sposób skooczyła by szkołę. Może mogła by nawet podjąd staż w lokalnej gazecie w weekendy. Bzzzzzz. Telefon Emmy zamigotał. Wpatrywała się w niego przez chwilę jakby bała się, że podskoczy i ją ugryzie. Na ekranie pojawiła się mała koperta. Jej serce biło coraz szybciej i szybciej. Roztrzęsiona kliknęła Otwórz. Musiała przeczytad tę Facebookową wiadomośd 4 razy, zanim zrozumiała o co chodzi. OMG! Nie mogę w to uwierzyć. Tak, jestem całkowicie adoptowana. Ale nigdy nie wiedziałam, że istniejesz, no… do teraz! Możemy się spotkać jutro o 18, na szlaku turystycznym przy Sabino Canyon, w Tucson? Załączam też mój numer telefonu. Nie mów nikomu kim jesteś, dopóki nie porozmawiamy – to niebezpieczne! Do zobaczenia niedługo. Kocham, Sutton (twoja bliźniaczka) Oczywiście, był jeden problem z tą wiadomością. To nie ja to napisałam.

Przerwane spotkanie Późno po południu, Emma minęła bus Greyhound, wlokąc za sobą swoją zieloną torbę. Upał przez parking przechodził falami, a powietrze było tak duszne, że Emma czuła się jakby weszła pod wielką suszarkę do włosów. Po jej prawej stronie były małe, ceglane domki i otynkowane na fioletowo studio jogi dla mężczyzn, nazywane ‘ Koleś ‘ (hOMbre). Po jej lewej stronie stał rozpadający się budynek Hotelu, zwany ‘ Kongresem ‘ , który wyglądał strasznie. Na przednich szybach, przyklejone były plakaty z zapowiedziami nadchodzących koncertów. Para hipstersów1 wałęsała się po ulicy, paląc papierosy. Poza tym było też coś, co wyglądało jak sklep dla dominujących prostytutek : manekiny w wysokich obcasach, kabaretkach, w kocim stroju, dzierżące bata – wypełniały całą wystawę. Emma jeszcze raz rozejrzała się dookoła i zlokalizowała dworzec autobusowy Greyhound. Centrum Tucson – głosił nisko zawieszony znak z przodu. Po godzinach w siedzenia w busie, obok faceta z diabelską bródką i poważnym uzależnieniem od paprykowych Doritos2 , wreszcie była tutaj. Miała ochotę podbiec do ogromnego znaku Greyhound i dad mu wielkiego, mokrego całusa, ale wtedy telefon zawibrował jej w kieszeni i wyjęła go, żeby odpowiedzied. Na ekranie pojawiła się fotka Alex. - Hej! – Emma przyłożyła starego BlackBerry do ucha – Zgadnij, gdzie jestem? - Nie zrobiłaś tego – Dyszała Alex po drugiej stronie słuchawki. - Zrobiłam – Emma przeciągnęła swoją torbę pod markizę i usiadła, żeby odpocząd. Poprzedniej nocy Alex odpisała Emmie – Jesteś tam?

1 – subkultura młodzieżowa

2 – chipsy

Wtedy Emma zadzwoniła do niej natychmiast i streściła całą historię w jednym, długim zdaniu. - Zostawiłam Clarice wiadomośd – Powiedziała Emma kuląc swoje długie nogi, przed przechodzącą, starszą parą, ciągnącą walizkę na kółkach – Urząd pomocy społecznej mnie nie sprawdzi, niedługo skooczę 18 lat. - Więc co zamierzasz powiedzied tej Sutton? Mam namyśli, że jeśli naprawdę jest twoją siostrą, to była byś w stanie zamieszkad z nią? – westchnęła tęsknie Alex – To jak historia Kopciuszka, tylko bez głupiego księcia. Emma oparła się na ławce, przyglądając się fioletowawym górom w oddali. - Nie chcę na razie posuwad się tak daleko – powiedziała – zobaczymy najpierw, czy się dogadamy. To wszystko miało czemuś służyd. Przez całą jazdę busem, Emma wyobrażała sobie, jak spotkanie z Sutton, może odmienid jej życie. Może przeniesie się do Tucson i będzie chodzid do szkoły Sutton. Może nawet pozna adopcyjnych rodziców Sutton. Może nawet pozwolą mi ze sobą zamieszkad – rozważała. Na jej rękach pojawiła się gęsia skórka. Może to było na wyrost, ale kto wie? To zdecydowanie była lepsza wersja Kopciuszka. Ale wszystko po kolei. Dziś się spotkają. Emma zauważyła neonowo zieloną taksówkę, po drugiej stronie dworca autobusowego, więc zamachała w jej stronę. - Proszę, nie mów nikomu, dobra? – powiedziała do Alex. - Obiecuję – zgodziła się Alex – Powodzenia!

- Dzięki! Emma rozłączyła się, sadowiąc się na tylnim siedzeniu taksówki. Przekazała kierowy, że chce jechad do Sabino Canyon, ledwie powstrzymując drżenie głosu. Taksówkarz ruszył i wyjechał na ulice Tucson. Emma patrzyła przez brudne okno na budynki college’ów należące do Uniwersytetu w Arizonie, włączając w nie ten, który miał napis : Instytut Fotograficzny. Minęli też jakiś zielony college. Studenci wałęsali się na słoocu. Biegająca grupa skakała jak stado jeleni. Na dziedziocu stała dziewczyna przebrana za ‘ uprawę marihuany ‘ , trzymająca znak : Zatrąb dla zioła! – Taksówkarz zatrąbił. Następnie wjechali na Autostradę nr. 10 i pojechali na północ. Domy stawały się większe, ulice upstrzone były fantazyjnymi siłowniami, uroczymi restauracjami, ekskluzywnymi marketami czy wysmakowanymi butikami. Minęli wejście do Centrum Handlowego, a następnie luksusowe Spa Elizabeth Arden Red Door. Może Sutton i ja, któregoś dnia urządzimy sobie dzieo pedicure’u? – pomyślała. W sumie, sprawiło to, że była bardziej zdenerwowana. Nigdy wcześniej nie miała profesjonalnego pedicure’u. Kiedy ktokolwiek dotykał jej stopy zaczynała chichotad jak Ernie z Ulicy Sezamkowej. A ja czułam odrętwienie, jak samochód uderzający w jakiś punkt w terenie. Pewne emocje i zmysły schowane były głęboko pod powierzchnią. Niejasne sytuacje i dreszcze kiedy przejeżdżaliśmy obok restauracji PóŁNOC. Zapach jaśminowych perfum, kiedy taksówka minęła sklepy w La Elcanada – ale nic nie było stałe. Pytania brzęczały mi w głowie jak rój pszczół. Kto odpisał Emmie? Czy ktoś jeszcze odkrył, że nie żyję? Byłam zdesperowana chęcią zobaczenia ponownie mojej strony na Facebooku, ale Emma nie kliknęła w nią drugi raz. Minął już cały dzieo od mojej śmierci – może więcej. Wszyscy myśleli, że gdzie niby jestem? Nikt nie znalazł ciała? I później znowu… Jeśli ktoś mnie zamordował, to mogłam byd teraz w milionie

miejsc, posiekana. Chciałam się wykrzyczed. Chciałam lamentowad. Ale wszystko czego mogłam dokonad to chodzid za Emmą, wyciszona, zszokowana i spanikowana. To było tak, jak w jednym z tych snów, kiedy spadałam w dół, dół, dół z wysokiego budynku. Zawsze starałam się woład kogoś, żeby mnie złapał, ale nikt się nie odzywał. Taksówka skręciła w lewo i przed oczyma Emmy ukazały się góry. Podziurawiony, drewniany znak głosił : Sabino Canyon. - Oto i jesteś – powiedział taksówkarz podjeżdżając do krawężnika. To było to. Emma zapłaciła kierowcy 20 dolarów i wysiadła. Wdychała zapachy kurzu i skał prażących się na słoocu. Wieczorni turyści wychodzili przed bariery parkingu, kilka metrów dalej. Błyszczące szczyty gór przysłaniały błękitne niebo. Małe różowe, fioletowe i żółte dzikie kwiaty zdobiły szlak. Jest idealnie – pomyślała Emma. Czując instynkt wyciągnęła z torby swój stary Polaroid. Nie wiele wzięła ze sobą do Tucson – swój portfel, Skarpetownicę, ubrania na zmianę, kamerę, swój dziennik, bo bała się przebywad gdziekolwiek bez tego. Prawie wszystko, włączając w to jej oszczędności, zostawiła w składziku na dworcu autobusowym w Vegas. Urządzenie wykonało straszny hasał, kiedy strzeliła fotkę. Emma patrzyła jak powoli pojawia się zdjęcie. Pierwsze spotkanie długo zaginionej siostry bliźniaczki – opisała w myślach. Usiadła na torbie, wyjęła zestaw Maybelline i podsumowała swoje odbicie. Ubrana była w paskowaną sukienkę gap, którą znalazła w Cinnamon’s – taniej odzieży blisko domu Clarice, a na ustach miała dużo połyskującego błyszczyka. Potajemnie powąchała własną skórę, mając nadzieję, że nie śmierdzi paprykowymi Doritos. Spotkanie się z Sutton przypomniało jej wchodzenie po raz pierwszy do domu nowej rodziny zastępczej. Rodzice zawsze obdarzali ją długim, dyskretnym spojrzeniem stwierdzając czy się nadaje czy nie. Proszę polubcie mnie

– zawsze myślała stojąc w niezliczonych kuchniach, czy na gankach domów. – Proszę, zróbcie tak, żeby było znośnie. Proszę, nie pozwólcie, żeby z mojego nosa zwisał zasuszony śluz. Coraz więcej ludzi wyłaniało się ze szlaku w Canyonie. Emma sprawdziła godzinę w telefonie. Była 18:10. Co jeśli Sutton wszędzie się spóźniała? Ludzie lubili doprowadzad tym Emmę do szaleostwa. Co one sobie w ogóle powiedzą? - Cześd Sutton – Emma poruszał ustami dwicząc uśmiech – Więc Ciebie też Becky zostawiła? Udawała, że wyciąga rękę, potrząsa swoją głową, a potem znów wyciągała rękę. Przytulą się, prawda? A co jeśli będą tylko niezręcznie stały i wgapiały się w przestrzeo? Ten dziwny filmik znów pojawił się w jej myślach. Kto zgadzał się na duszenie dla zabawy? Pomyślała o dziewczynach, o których wczoraj wspomniał Travis. - Ooch – Krzyknął ktoś za nią. Emma podskoczyła i odwróciła się, patrząc na nieznajomego faceta w spodenkach i bluzce polo, kilka metrów dalej. Ze swoimi siwymi włosami i lekko okrąglej sylwetce, przypominał Emmie doktora Lowry, który był jedynym lubianym przez nią kuratorem, ponieważ zwracał się do niej jak do człowieka, a nie jak do ześwirowanego dziecka – sieroty. Ale wtedy w jej głowie pojawiło się zdjęcie Sutton i Charlotte stojących na korcie do tenisa z tym facetem. Ja, C i pan Chamberlain na klasycznym tenisie w Arizonie. To był ktoś ze świata Sutton, nie jej. Nie żebym miała o nim jakieś wspomnienia. Twarz mężczyzny przybrała niespokojny wyraz. - C-co ty tutaj robisz, Sutton?

Emma zamrugała ciężko, zdając sobie sprawę jak ją nazwał. Posłała mu niepewny uśmiech. Czuła jakby język jej napęczniał i ciążył w ustach. Email mówił : Nie mów nikomu kim jesteś (…) to niebezpieczne! - Hmm, tak tylko… się obijam – odpowiedziała Emma, czując się absurdalnie głupio. Swędziały ją dłonie – tak jak to zawsze miały w zwyczaju, gdy kłamała dorosłym. - Wybierasz się na wycieczkę? – naciskał ojciec Charlotte – To miejsce, gdzie teraz dzieciaki się spotykają? Emma spojrzała w stronę drogi, mając nadzieję, że zobaczy identyczną dziewczynę, która zjawi się by wszystko wyjaśnid. Kilka samochodów przejechało bez zatrzymywania się. Para dzieciaków przejechała obok, po drodze dla rowerów na Schwinn’ach, śmiejąc się. - Hmm, nie do kooca . Jakiś pies zaczął ujadad. Emma zesztywniała, Chow ugryzł ją kiedy miała 9 lat, od tamtej pory bała się psów. Ale pies naprężał się z powodu królika, który wybiegł zza rogu. Ojciec Emmy włożył ręce do kieszeni. - Więc do zobaczenia. Miłej nocy! – Odszedł spacero-biegiem. Emma upadła na walizkę. Niezręczne. Zegarek w jej telefonie wskazywał 18:20. Weszła w folder Nowe Wiadomości – ale nie było tam nic w stylu ‘ Spóźnię się. Niedługo będę! ‘ . Niepokój przeszedł przez jej ciało, zatruwając wszystko po drodze. Czuła jakby jej brzuch zjadał sam siebie. Nagle okolica wydała jej się mniej magiczna. Turyści torowali sobie drogę na dół z gór, które wyglądały jak skręcone ciemne potwory. W powietrzu unosił się gryzący zapach. Coś było bardzo, bardzo źle.

Trzask. Emma obróciła głową dookoła szukając źródła dźwięku. Zanim zdołała zobaczyd, co to jest, mała ręka zakryła jej oczy i ktoś szarpnął ją, żeby wstała. - Cooo? – zawołała Emma. Druga ręka zakryła jej usta. Emma próbowała się wyszarpnąd, ale między łopatki ramion przyciśnięty miała twardy, zimny przedmiot. Zmroziło ją. Nigdy wcześniej nie czuła broni na plecach, ale to mogło byd też coś innego. - Nie ruszaj się, suko! – wyszeptał chrypliwy głos. Emma czuła gorący oddech na karku, ale wszystko co mogła zobaczyd, to wewnętrzna strona czyjejś dłoni. - Pójdziesz z nami. Chciałam móc zobaczyd, kim są ‘ my ‘ , ale w byciu umarłym była jedna, mała wada : kiedy Emma nic nie widziała, mnie też to dotyczyło.

Ona to ja Emma potykała się, ciągnąc za sobą nogi. Pistolet przyciśnięty miała do skóry. Jakaś ciemna postad zawiązała jej przepaskę na oczach, a do jej uszu dobiegł odgłos ruchliwej ulicy. Wydała z siebie spanikowane skomlenie. Dziwny obraz z filmiku pojawił się w jej umyśle jak wirujące światła karetki. Te ręce zaciskające się na jej szyi. Sutton powoli tracąca życie. Myślałam o tym samym. Terror wypełnił we mnie wszystko. Ktoś popchnął Emmę poprzez ulicę. Zatrąbił klakson, kiedy stopy Emmy uderzyły w krawężnik po drugiej stronie ulicy. Przechodząc chwiejnie przez chodnik, słyszała jeszcze dudniące na ulicy samochody. Do jej nozdrzy docierał zapach grillowanych hamburgerów, hot dogów i papierosów. Nagle rozległ się głośny plus. Ktoś zachichotał. Ktoś inny krzyknął : - Kocham to! Ręce Emmy drgnęły. Gdzie ona była? - Co do cholery? Ktoś ściągnął szalik z oczu Emmy. Świat rozjaśnił się i dla mnie w tym samym czasie. Znajoma dziewczyna z długimi, czerwonawymi włosami, jasną cerą, szerokimi ramionami i pulchną talią ukazała się przez wzrokiem Emmy. Ubrana była w krótką, niebieską sukienkę z koronką wokół szyi. Charlotte – dotarło do Emmy. - Chyba ta lekcja już do niej dotarła, nie uważasz?

Charlotte wyrzuciła na oślep szalik – przepaskę, który wylądował za doniczkowym kaktusem. Ktoś uwolnił ręce Emmy, związane za jej plecami. Nie czuła już broni między łopatkami. Zachwiała się, przy obracaniu dookoła. Trzy piękne dziewczyny, ubrane w imprezowe sukienki i błyszczące makijaże stały przed nią. Najwyższa z nich miała ciemne włosy, wystające obojczyki, rozwalony koczek baleriny i tatuaż w kształcie róży po wewnętrznej stornie nadgarstka. Madeline Vega, dziewczyna ze zdjęcia na Facebookowym profilu Sutton. Obok Madeline stały dwie dziewczyny z włosami, o kolorze kukurydzianym i z blado niebieskimi oczami. Obydwie trzymały iPhony. Jedna z nich była w białej sukience polo, białej opasce na głowę i w sandałkach na koturnie z jedwabnymi wiązadłami. Druga dziewczyna wyglądała jak dziewczyna z teledysku Green Day – miała dużo cieni na powiekach, sukienkę w kratkę i mnóstwo czarnych gumowych bransoletek na nadgarstkach. Musiały byd Gabriellą i Lilianną Fiorello, Twitterowskimi Siostrami. - Mamy cię! – Charlotte posłała Emmie słaby uśmiech. Bliźniaczki też się uśmiechnęły. - Od kiedy wszystkie jesteśmy Eco? – Charlotte westchnęła głośno – Recykling nie należy do naszych zasad. Madeline poprawiła na sobie sukienkę, w którą była ubrana. - Technicznie rzecz biorąc, to nie była powtórka, Char. Sutton cały czas wiedziała, że to my – Madeline podniosła w górę błyszczyk, po czym znów przycisnęła go między łopatkami Emmy – Nawet moja Chihuahua mamuśka wiedziała by, że to nie broo. Emma odskoczyła. Ta tubka błyszczyka totalnie ją nabrała. A potem zdała sobie z czegoś sprawę – Madeline nazwała ją Sutton, tak jak tato Charlotte.

- Czekajcie – wyrwało jej się. Próbowała odnaleźd swój głos – Ja nie jestem… Charlotte jej przerwała. Wciąż wpatrywała się w Madeline. - Nawet jeśli Sutton wiedziała, że to ty, to nadal jest słabą formą. I ty to wiesz – Miała sarkastyczny głos i penetrujący wzrok. Nawet jeśli Charlotte, nie była tą najpiękniejszą w tłumie, najwyraźniej musiała byd Alfą. - Poza tym, od kiedy takie rzeczy robimy z nimi? – Wskazała na Liliannę i Gabriellę, które głupkowato przymrużyły oczy. Madeline bawiła się skórzanym paskiem od wielkiego zegarka na jej ręku. - Nie bądź taka nienawistna. To było spontaniczne. Zobaczyłam Sutton… i po prostu wpadłam na to. Charlotte podeszła bliżej Madeline i wypięła biust do przodu. - Stworzyłyśmy te zasady razem, pamiętasz? Czy może te rajstopy, które nosisz na lekcje baletu odcięły ci przebieg krwi do mózgu? Przez chwilę podbródek Madeline drgał. Jej wielkie oczy, wysokie kości policzkowe i łukowate wargi przypominały Emmie posągową twarz. Emma zauważyła, że Madeline pociera seksownie-różowego króliczka, na kółku od kluczy przy jej torbie, zupełnie jakby całe piękno tego świata, nie przyniosło jej szczęścia. - Lepsze to niż twoje zbyt ciasne dżinsy, odcinające krążenie do twojego tyłka – odcięła się Madeline. Wyciągnęłam rękę w kierunku Madeline, ale moje palce zatopiły się w jej skórze.

- Mads? – zawołałam. Dotknęłam ramienia Charlotte. - Char? – nawet się nie wzdrygnęła. Nic nowego o nich nie dotarło do mnie. Wiedziałam, że je kocham, ale nie wiedziałam dlaczego. Ale jak one mogły tak sobie stad i myśled, że Emma to ja? Jak one mogły nie wiedzied, że ich najlepsza przyjaciółka nie żyje? - Eee… dziewczyny? – Spróbowała Emma ponownie, stojąc na szerokiej alei. Wejście do Sabino Canyon mieniło się w zachodzącym słoocu – Jest gdzieś pewne miejsce, gdzie muszę byd. Madeline posłała jej zdziwione spojrzenie. - Ah, tak? Impreza u Nanishy? Wzięła Emmę pod łokied i szarpnęła ją w kierunku małej, kutej z żelaza bramy prowadzącej do małego domku na podjeździe z podwórkiem. - Słuchaj, wiem, że ty i Nanisha macie problemy, ale to ostatnia impreza przez jutrzejszym rozpoczęciem roku – To nie tak, że musisz z nią porozmawiad. W każdym razie gdzie byłaś? Cały czas do ciebie dzwoniłyśmy! I co ty robiłaś, siedząc naprzeciwko Sabino? Wyglądałaś jak zombie. - To było dziwne – pisnęła Lilianna. - Super dziwne – zgodziła się Gabriella z identycznym głosem. Potem sięgnęła do swojej kieszeni i wyciągnęła ‘ buteleczkę na receptę ‘. Odkręciła zakrętkę, wysypała dwie tabletki na rękę, a potem wrzuciła je sobie do buzi, popijając łykiem dietetycznej Coli. Imprezowa dziewczyna. Pomyślała przezornie Emma.

Gapiła się na cztery dziewczyny. Powinna im powiedzied, kim naprawdę jest? Co jeśli, to naprawdę było niebezpieczne? Nagle poczuła swoje ramiona i zorientowała się, że zgubiła gdzieś swoją walizkę, podczas udawanego porwania. Spojrzała na drugą stronę ulicy, walizka nadal tam była. Zakradnie się tam i zabierze ją stamtąd najszybciej jak tylko będzie mogła. A jeśli Sutton się pojawi, to będzie wiedzied, że Emma tam była. - Poczekajcie chwilkę – Emma zatrzymała się przy wielkim kaktusie. Wykręciła rękę z uścisku Madeline i wyciągnęła telefon z kieszeni – na szczęście nie był w walizce. Brak nowych wiadomości. Emma zacieniła ekran z jednej strony ręką i napisała wiadomośd na numer komórkowy Sutton, który dostała w odpowiedzi z Facebooka. Twoje przyjaciółki mnie znalazły. Jestem na imprezie po drugiej stronie ulicy. One myślą, że jestem Tobą. Nie wiem, co im powiedzied? Napisz mi dalsze instrukcje, okej? Emma napisała sms’a bardzo szybko. Wiedziała, że trzecie miejsce konkursie na szybkośd wysyłania wiadomości w Vegas, kiedyś jej się przyda – i wcisnęła WYŚLIJ. Sutton mogła by się tu z nią spotkad i sprostowad kto jest kim… Albo Emma mogła by się z nią spotkad później, a podczas trwania imprezy udawała by, że jest Sutton. - Do kogo piszesz? – Madeline pochyliła się w stronę telefonu Emmy, próbując zerknąd na ekran. – I dlaczego używasz BlackBerry? Myślałam, że chcesz się go pozbyd. Emma wsunęła telefon z powrotem do kieszeni, zanim Madeline mogła cokolwiek zobaczyd. Przez myśli Emmy przemknął profil na Facebooku Sutton. Wyprostowała się i posłała Madeline takie samo skromne spojrzenie, jakie robiła jej siostra na filmikach.

- Chciała byś wiedzied, zdziro. Tak szybko jak zakooczyła mówid te słowa, zacisnęła usta i poczuła ssanie w żołądku. Bardziej zdziwiona była by tylko gdyby w jej ustach pojawił się bukiet stokrotek. Tego typu komentarze, zwykle kooczyły na jej liście RKPP (Rzeczy, które powinnam powiedzied),a nie w codziennych rozmowach. Madeline dumnie pociągnęła nosem. - Dobra, człowiecza bestio! Potem wyjęła swój iPhone. Wielka naklejka z baletu głosiła : Jezioro Łabędzie Mafia. - Pośpiesz się. Wszyscy, których mijały, uśmiechali się do nich. Madeline trzymała otwarty telefon. Emma stała na szarym koocu, ledwo się uśmiechając. A potem wszyscy spojrzeli na podjazd. Nocne powietrze znacznie ostygło i zmieszało się z zapachem dochodzącym z grilla, z cytrynowych świeczek i z papierosów. Gabriella i Lilianna szły i tweetowały w tym samym czasie. Kiedy zablokowały ścieżkę do kamiennego domku, Charlotte pchnęła Emmę z tyłu, tak, że mogły pospacerowad same. - Wszystko gra? – Charlotte rozprostowała swoje rękawy od sukienki, żeby nie było widad grubych ramiączek od stanika. Jej ramiona usiane były tysiącami piegów. - Wszystko ok – powiedziała serdecznie Emma, nawet kiedy jej palce nadal drżały, a serce uderzało wściekle w żebra. - Więc, gdzie jest Laurel? – Charlotte wyciągnęła z torebeczki błyszczyk i rozsmarowała go sobie na ustach - Wydawało mi się, że powiedziałaś, że przywieziesz ją tutaj.

Oczy Emmy biegały w tą i z powrotem. Laurel. To siostra Sutton, prawda? Chciała by mied aplikację Wiki-Sutton (od Wikipedii) na swoim BlackBerry, czy coś… - Hmm… Charlotte rozszerzyła oczy. - Znów ją porzuciłaś, mam rację? – Pogroziła radośnie palcem, przed twarzą Emmy – Jesteś złą, złą siostrą! Zanim Emma zdarzyła odpowiedzied, weszły na podwórko. Ktoś rozciągnął banner, na którym pisało : Dowidzenia lato! w poprzek łososiowo-kolorowego magazynku. Dziewczyny w długich zwiewnych sukienkach i chłopaki w bluzkach polo Lacoste wypełniali patio. Dwóch napakowanych chłopaków w mokrych koszulkach polo ‘Hollier Water’ stało przy basenie z dwoma chudymi dziewczynami w bikini, gotowi do walki kurczaków1 . Dziewczyna z kręconymi włosami i długimi pierzastymi kolczykami śmiała się zbyt głośno z młodszą, seksowniejszą wersją Tigera Woodsa. Był też długi stół, zastawiony meksykaoskimi hot dogami, wegetariaoskimi burritos, sushi i truskawkami w czekoladowej polewie. Na kolejnym stole stały butelki z wodą sodową, owocowy poncz, piwo imbirowe i dwa dzbanki Beefeater i Cuervo2. - Jeju – Emma nie mogła się nie wygadad, kiedy zobaczyła alkohol. Nie piła zbyt wiele. Raz wypiła za dużo, grając z Alex w Zmierzch – grę z piciem alkoholu, a potem wymiotowały na zmianę w ogródku mamy Alex. Nigdy nie wiedziała, co robid na takich imprezach. Zawsze czuła się nieśmiało i była zamknięta w sobie, jak to bywało z dziwnymi przybranymi dzieciakami bez domu. - Prawda? – mruknęła Madeline przysuwając się do Emmy. Jej wzrok też skierowany był na stół.

- Casa Banarjee załamała się po śmierci mamy Nanishy. A jej tata jest teraz tak nieświadomy tych dni, że nawet nie zauważył by jak jego córka wygrywa nagrody w paleniu kokainy. Ktoś dotknął ramienia Emmy. - Cześd Sutton –powiedział ktoś wysoki, z blado żółtą karnacją, wyglądający jak kapitan sportowej drużyny. Emma uśmiechnęła się szeroko. Drobna, ciemno włosa dziewczyna pomachała do Emmy, stojąc przy stoliku z napojami, obok francuskich drzwi. - Twoja sukienka jest extra! – zagruchała - Czy to BCBG3? Emma nie mogła nic na to poradzid, ale poczuła ukłucie zazdrości. Sutton nie tylko miała rodzinę, ale na dodatek była jeszcze popularna. Jak to się stało, że Emma miała gówniane życie, a Sutton te najlepsze? Nie byłam tego pewna, biorąc pod uwagę, to że Emma żyła, a ja nie. Większośd przechodzących dzieciaków, rozpromieniało się na jej widok. Emma uśmiechała się, machała i śmiała, czując się jak księżniczka pozdrawiająca swoich lojalnych poddanych. Czuła się też wolnośd i prawie… zabawę. Zrozumiała, dlaczego najbardziej nieśmiali ludzie tracili swoje zahamowania, grając na szkolnej scenie. - Tutaj jesteś – mrukną seksowny głos do ucha Emmy. Emma odwróciła się, by zobaczyd przystojnego blondyna w dopasowanej, szarej koszulce polo i dłuższych spodenkach w kolorze khaki. Znane zdjęcie z Facebooka zabłysnęło w jej myślach. Garrett, chłopak Sutton.

- Nie odzywałaś się cały dzieo – Garrett podał Emmie czerwony. plastikowy kubeczek wypełniony alkoholem – Dzwoniłem, pisałem… Gdzie się podziewałaś? Jestem tutaj! – chciałam krzyczed. Krótkie przebłyski pocałunków, trzymania za ręce, powolne taoce na balu z Garrettem przemykały przez moje myśli. Wyraźnie słyszałam słowa : Kocham Cię. Mocno uderzyło we mnie uczucie tęsknoty. - Hmm, w okolicach – odparła niejasno Emma – Ale ktoś musi przeciąd linę , chod trochę – dodała kuksając Garretta w bok. To było coś, co Emma zawsze starała się powiedzied swoim nadopiekuoczym chłopakom w przeszłości, zwłaszcza tym, którzy pisali do niej bez przerwy i świrowali, kiedy natychmiast nie odpisywała. No i na dodatek, to było coś, co mogła powiedzied Sutton. Garrett przyciągnął ją bliżej i pogłaskał po włosach. - Dobrze, że cię znalazłem – Jego ręka z jej włosów powoli przesunęła się na jej ramię, a potem niebezpiecznie w stronę piersi. - Ymmm… – Emma wyszarpnęła mu się nagle. Byłam szczęśliwa, że to zrobiła. Garrett uniósł ręce w geście kapitulacji. - Przepraszam, przepraszam! Jej BlackBerry zawibrował na jej biodrze. Serce jej załomotało. Sutton. - Zaraz wrócę – powiedziała do Garretta, który skiną głową i Emma zaczęła przedzierad się przez tłum w kierunku domu. Kiedy Garrett odwrócił się, żeby porozmawiad z azjatyckim chłopakiem noszącym koszulkę z Mistrzostw Świata, pochyliła się nisko i rzuciła w stronę bramy.

Odwróciła się jeszcze by spojrzed na imprezę i zdała sobie sprawę, że ktoś kto stoi obok wielkiego, tekowego stołu przygląda się jej. To była dziewczyna z ciemną karnacją, wielkimi oczyma i wąskimi wargami. Ubrana była w żółtą, drapowaną sukienkę, ze złotymi mankietami na ramionach. To była Nanisha ze zdjęcia drużyny tenisowej Sutton. To była jej impreza. Wgapiała się w Emmę jakby chciała złapad ją za kark i kopnąd w tyłek. Nawet jeśli każda częśd Emmy bądź-miła-i-nie-wpadaj-w-kłopoty chciała uśmiechnąd się i pomachad, to Emma przyzwyczaiła się już do myśli, że biorą ją za Sutton i posłała Nanishy mściwe spojrzenie. Oburzenie wstrząsnęło twarzą Nanishy. Po chwili pokręciła swoją głową wokoło, a jej kucyk chlasnął w twarz dziewczynę stojącą za nią. Przemknęło przeze mnie uczucie ostrożności. Najwyraźniej Nanisha i ja miałyśmy jakiś konflikt – duży konflikt. Nie, żebym miała pojęcie, o jaki konflikt chodziło.

1 - zabawa w basenie . 2 - alkoholowe trunki . 3- znana firma ubraniowa .

Któż może się oprzed? Na podjeździe Nanishy było cicho i spokojnie. W krzakach brzęczały świerszcze, a zimne powietrze owiewało odsłoniętą skórę Emmy. Niebieskawe światło z telewizora zamigotało w oknie, kilka domów dalej. Jakiś pies szczekał za betonową ścianą ogrodzenia. Puls Emmy zwalniał, a jej ramiona opadły. Wyciągnęła BlackBerry i popatrzyła na ekran. Wiadomośd była od Clarice. Znalazłam twoją wiadomośd. Wszystko gra? Daj mi znad, gdy będziesz czegoś potrzebowad. Emma usunęła wiadomośd i odświeżyła skrzynkę pocztową. Brak nowych wiadomości. A potem spojrzała na drugą stronę szerokiej autostrady. Wielki reflektor oświetlał cały parking w Sabino. Emma przełknęła ślinę. Parkowa ławka była teraz pusta. Czy ktoś zabrał jej rzeczy? Gdzie była Sutton? I co ona ma zrobid, kiedy impreza się skooczy? Jej portfel był w walizce. Nie miała żadnych pieniędzy. Nie miała żadnego identyfikatora. Świst. Emma obróciła się w stronę domu Nanishy. Na podjeździe nie było nikogo. W powietrzu słychad było sztywne echo, otwierania puszki z napojem. Emma znów się obróciła. Ktoś stał na ganku kilka domów dalej. Miał przy sobie teleskop, ale wpatrywał się centralnie w oczy Emmy. Emma wycofała się . - Och, przepraszam.

Chłopak zrobił krok do przodu. Na jego kości policzkowe padło światło. Emma zauważyła, że miał okrągłe oczy, cienkie brwi i dokładnie ostrzyżone włosy. Jego usta uformowane były w cienką, napiętą linię i zdawały się mówid : odwal się. Ubrany był w codzienne ciuchy, nie tak jak chłopcy na imprezie – w postrzępione, turystyczne spodenki i w wyświechtany, szary podkoszulek, który uwydatniał każdą dobrze umięśnioną częśd jego klatki piersiowej. Rozpoznałam go – Oczywiście powinnam się już do tego przyzwyczaid – że nie wiedziałam, skąd go znam. Z ogródka Nanishy dobiegły chichoty. Emma spojrzała przez ramię, a później znów na chłopaka. Była zaintrygowana jego ponurą, zgarbioną postacią, która zdawała się mied za nic to, że obok odbywa się niezła imprezka. Zawsze była frajerką dla takich zamyślonych typów. - Czemu nie jesteś na imprezie? – zapytała. Wciąż tylko na nią patrzył, jego oczy były jak dwa, wielkie księżyce. Emma szła chodnikiem, dopóki nie stanęła naprzeciwko jego domu. - Czemu się przyglądasz? – Wskazała na jego teleskop. - Saturn? – Zgadywała – Wielki Wóz? Z jego gardła wydobył się cichy odgłos. Potarł sobie tył karku i odwrócił się. W koocu i Emma odwróciła się na pięcie. - Jak sobie chcesz – Powiedziała, chcąc brzmied jak najserdeczniej. – Baw się sam, nic mi do tego. - Perseidy, Sutton. Emma odwróciła się w jego stronę. Więc on też znał Sutton.

1 Perseidy– jeden z najbardziej regularnych rojów meteorytów, którego orbita przecina się każdego roku z ziemską w dniach 17 lipca – 24 sierpnia.

- Czym są Perseidy? – zapytała. Splótł swoje ręce na gankowej poręczy. - To deszcz meteorytów. Emma podeszła do niego bliżej. - Mogę zobaczyd? Chłopak stał nieruchomo, kiedy weszła na podwórko. Jego dom był mały, miał kolor piaskowy i zadaszenie nad garażem. Kilka kaktusów rosło wzdłuż krawężnika. Chłopak z bliska pachniał piwem imbirowym. Światło z ganku ukazało jego uderzająco niebieskie oczy. Na huśtawce obok, leżała do połowy zjedzona kanapka, a dwie oprawione w skórę książki, leżały na ziemi. Dziurawa oprawka jednej z nich głosiła : Kolekcja poezji Williama Carlosa Williamsa. Emma nigdy nie spotkała przystojniaka, który czytał by poezję, w każdym razie nie takiego, który by się przyznał. W koocu chłopak spojrzał w dół i dostosował obiektyw teleskopu, do wzrostu Emmy i zszedł jej z drogi. Emma schyliła się do okularu. - Od kiedy jesteś astrologiem? – Zapytał. - Od nigdy – Emma przechyliła teleskop w stronę wielkiego księżyca w pełni. – Chociaż zazwyczaj sama nadaję gwiazdom imiona. - Ach, tak? Na przykład jakie? Emma zakołysała czarną osłonką od obiektywu. - Takie jak Ździra, tam… - Wskazała na migoczącą gwiazdkę ponad dachem.

Kilka lat temu, nazwała ją tak na cześd Marii Rowan, dziewczyny z 7 klasy, która rozlazła kałużę lemoniady pod ławką Emmy na Hiszpaoskim, a potem powiedziała wszystkim, że Emma nie może nad sobą zapanowad. Przetłumaczyła to nawet na Hiszpaoski. Emma fantazjowała kiedyś o zamknięciu Marii na całą wiecznośd pod ziemią, jak to robili kiedyś Greccy bogowie ze swoimi dziedmi. Chłopak wydał z siebie śmiech przypominający kaszlnięcie. - W sumie ta Twoja Ździra, jest częścią pasu Oriona. Emma skrzyżowała swoje ręce na klatce piersiowej, jak jakaś południowa pięknośd. - Do wszystkich dziewczyn mówisz w tym stylu? Przysunął się bliżej niej. Ich ramiona prawie się stykały. Serce Emmy podskoczyło aż do gardła. Przez chwilę pomyślała o Carterze Hayesie, kapitanie koszykarskiej drużyny w Handerson High School, którego uwielbiała z daleka. Zawsze chciała użyd tych czarujących rzeczy z Sposobów Flirtu, ale kiedy tylko zostawali sami z Carterem, zaczynała mówid o Amerykaoskim Idolu. Ona nawet nie lubiła Amerykaoskiego Idola. Chłopak znów przechylił głowę w stronę nieba. - Byd może inne gwiazdy Oriona, kręcące się wokół, to Kłamczucha i Oszustka. Trzy nieprzyzwoite dziewczyny, które były ciągnięte za włosy, do jaskio Oriona. – Spojrzał na nią znacząco. Emma oparła się o poręcz na ganku, czując, że sama lepiej nie mogła by rozszyfrowad tego skojarzenia. - To brzmi tak, że musiałeś długo nad tym rozmyślad. - Byd może.

Miał najdłuższe rzęsy, jakie kiedykolwiek Emma widziała. Ale potem jego wzrok stał się nieco mniej flirtowy, a bardziej… ciekawski, chyba. I nagle ukazało mi się pewne wspomnienie z nim związane. W sumie, to nie była pamięd, a dziwne zmieszanie wdzięczności i upokorzenia. Ale wszystko zniknęło tak szybko jak się pojawiło, nic więcej, tylko przebłysk. Chłopak się speszył i zaczął energicznie pocierad się w głowę. - Przepraszam. To tylko... Nie rozmawialiśmy odkąd… No wiesz. Od jakiegoś czasu. - Nie ma to jak teraźniejszośd – Powiedziała. Szept uśmiechu pojawił się na jego ustach. - Dokładnie. Znów na siebie spojrzeli. Świetliki taoczyły wokół ich dłoni. Powietrze pachniało dzikimi kwiatami. - Sutton? – Zawołał dziewczęcy głos w ciemności. Emma odwróciła się. Ramiona chłopaka zesztywniały. - Gdzie ona poszła? – Zapytał ktoś inny. Przygładziła włosy za uszami. Wyjrzała na podwórko i zobaczyła dwie postacie stojące na podjeździe Nanishy. Czarne martensy Lilianny wydawały donośny odgłos, kiedy przechodziła. Gabriella trzymała swój iPhone otwarty, oświetlając sobie nim drogę. - Tu jestem – Odkrzyknęła Emma, a potem przyjrzała się chłopakowi. - Dlaczego nie przyjdziesz na imprezę? - Nie dzięki – Odciął się jej szyderczo.

- No dalej – Nie przestała się uśmiechad – Opowiem ci o gwiazdach : Brudasie, Kujonie… Dziewczyny stanęły na koocu podjazdu chłopaka. - Sutton – Krzyknęła Lilianna, oświetlana światłem z ganku. - Kto tam jest? – Zawołała Gabriella. Trzask. Emma obróciła się dookoła. Chłopak zniknął. Suszony wieniec na drzwiach zakołysał się w przód i w tył, zamek zamknął się z kliknięciem, a rolety w wielkim oknie na prawo szybko się zasunęły. Dooobra. Emam zeszła powoli z ganku i ruszyła przez podwórko. - To był Ethan Landry? – Naciskała Gabriella. - Rozmawialiście? – Zapytała Lilianna w tym samym czasie. Jej głos drżał z ciekawości. - Co on powiedział? Charlotte pojawiła się za Twitterowskimi Bliźniaczkami. Jej policzki były mokre, a czoło się świeciło. - Co się dzieje? Gabriella zrobiła przerwę w pisaniu. - Sutton rozmawiała z Ethanem. - Ethan Landry? – Brwi Charlotte uniosły się – Buntownik bez powodu wreszcie przemówił? Ethan. Teraz przynajmniej mogłam dopasowad imię do twarzy. Tak samo jak Emma. A potem spojrzała na zdziwione twarze dziewczyn. Nawiązała więź z chłopakiem, który nie był zaliczany do przyjaciół

Sutton. W koocu wyciągnęła telefon, lecz nadal nie było nowej wiadomości. Emma czuła na sobie gorące, przewiercające spojrzenie Charlotte – zupełnie jak laser. Musiała to wszystko jakoś szybko wyjaśnid. - Chyba za dużo wypiłam – wypaliła. Charlotte zacmokała. - Oooch, skarbusiu! – Złapała ją za rękę i poprowadziła wzdłuż długiej linii zaparkowanych samochodów – Zabiorę Cię do domu. Wyprostowała się i zwolniła nieco, bo Charlotte kupiła jej historię. A potem zdała sobie sprawę co zaproponowała Charlotte. Miała ją zabrad do domu Sutton. - Tak, poproszę – Powiedziała i dała się poprowadzid Charlotte do jej samochodu. Dla mnie też było to ulgą. Wrócid do mojego domu. Może wreszcie się czegoś dowiemy.

Sypialnia jakiej nigdy nie miała Emma. Charlotte wycofała swojego czarnego Jeepa Cheeroke równolegle do krawężnika i wykręciła w stronę Parku. - Oto jesteśmy, Madam. – powiedziała udając Brytyjski akcent. Przywiozła ją do wielkiego, dwupiętrowego domu z łukowymi oknami. Palmy, kaktusy i reszta pięknie utrzymanych kwiatów zakryły cały żwir z boków podjazdu. Kwiaty w wielkich, kamiennych donicach, ustawione były od bramy do drzwi frontowych. Wiatr wywodził przy drzwiach ,a przy garażu mieszczącym 3 samochody, stała jakaś rzeźba. Przy krawężniku stała skrzynka pocztowa z wypisaną prosta literą M. Na podjeździe stały dwa samochody: Volkswagen Jetta i duży Nissan SUV. Mogłam nadad temu tylko jedno słowo – dom. - Ktoś na pewno zna sytuację bliźniaczek – wymruczała cicho na wydechu. Jeśli tylko Becky porzuciła ją jako pierwszą. - Co to było? – Zapytała Charlotte.

Emma bawiła się swoją luźną sukienką. - Nic. Charlotte dotknęła jej nagiego ramienia. - Czy Mads cię wystraszyła? Emma uznała czerwone włosy i niebieskie oczy Charlotte za znak, że może jej powiedzied, o co naprawdę chodzi. - Wiedziałam, że to one – powiedziała w zamian. - Dobrze. – Charlotte włączyła radio. – Zatem do zobaczenia jutro, pijaczku. Pamiętaj, żeby wziąd dużo witamin zanim całkiem padniesz. Ach, hej… piżama party u mnie, w piątek? Przyrzekam, że będę grzeczna. Mojego taty nadal nie ma w mieście, a mama nie będzie nas denerwowad. Emma zmarszczyła brwi. - Twojego taty nie ma w mieście? – Mężczyzna z Sabino Canyon zaświtał w jej głowie. Przez twarz Charlotte przebiegł niepokojący wyraz. Pierwszy raz Emma widziała ją taką. - Był w Tokio w minionym miesiącu. Czemu pytasz? Emma przetarła ręką swój kark z tyłu. - Bez powodu. Ten koleś na szlaku, musiał byd kimś zupełnie innym. Zatrzasnęła drzwi od samochodu i przeszła obok cytrynowych i pomaraoczowych drzew. Rękaw na wiatr trzepotał na ganku. Wirujące wzory przypomniały Emmie ozdoby tortowe. Zajrzała przez okno i ujrzała kryształowy żyrandol oraz fortepian. Małe odblaskowe naklejki, na

górze okna sypialnianego mówiły : Dzieci w środku. W przypadku pożaru, ratuj jako pierwsze. Żadna zastępcza rodzina nie pokwapiła się o umieszczenie takiej naklejki na oknie Emmy. Chciała zrobid zdjęcie, ale usłyszała dźwięk obrotów silnika za sobą. Emma odwróciła się i zobaczyła Charlotte przyglądającą jej się z samochodu, jedną brew miała uniesioną. Po prostu odjedź – prosiła po cichu Emma – Wszystko gra. Jeep ani drgnął. Emma spojrzała na chodnik, przykucnęła i przewróciła się na dużą skałę blisko ganku. Ku swojemu zdziwieniu pod nią leżał srebrny, błyszczący klucz. Ledwo powstrzymała się od śmiechu. Chowanie kluczy pod kamieniami, było rzeczą, którą widziała w telewizji, nie wiedziała, że ludzie rzeczywiście tak robią. Wspięła się po gankowych schodkach i włożyła kluczyk w zamek. Przekręcił się z łatwością. Kiedy stanęła w progu pomachała Charlotte. Usatysfakcjonowana Charlotte ruszyła z podjazdu. Silnik warknął i w ciemności zniknęły już czerwone tylne światła. A potem Emma wzięła głęboki wdech i pchnęła frontowe drzwi. Mój dom, nie, żebym wiele o nim pamiętała. Tylko skrzypienie huśtawki na ganku, na której zwykłam siadad i czytad gazety.

KONIEC 1 CZĘŚCI THE LYING GAME. NASTĘPNA : NEVER HAVE I EVER.

Pozdrowienia dla każdego, kto dotarł do tego momentu i nie zraziło go moje wolne tłumaczenie. Dziękuję za wsparcie < 3

Megaamii