Sara Wolf 3 Brutal precius PL

SARA WOLF – LV#3 – SAVAGE DELIGHT – TRANS. DREAMTEAM 1|

CHAPTER 1

3 LATA – 43 TYGODNIE – 2 DNI

3

CHAPTER 2

JACK POV

13

CHAPTER 3

3 LATA – 44 TYGODNIE – 2 DNI

22

CHAPTER 4

3 LATA – 44 TYGODNIE – 6 DNI

28

CHAPTER 5

3 LATA – 45 TYGODNIE – 0 DNI

38

CHAPTER 6

3 LATA – 47 TYGODNIE – 1 DNI

49

CHAPTER 7

3 LATA – 47 TYGODNIE – 2 DNI

58

CHAPTER 8

3 LATA – 48 TYGODNIE – 4 DNI

71

CHAPTER 9

3 LATA – 50 TYGODNIE – 0 DNI

84

CHAPTER 10

3 LATA – 51 TYGODNIE – 6 DNI

107

CHAPTER 11

4 LATA – 0 TYGODNIE – 0 DNI

119

CHAPTER 12

0 LAT – 0 TYGODNIE – 1 DNI

141

CHAPTER 13

O LAT – 1 TYGODNIE – 5 DNI

155

CHAPTER 14

2 LAT – 29 TYGODNIE – 3 DNI

169

SARA WOLF – LV#3 – SAVAGE DELIGHT – TRANS. DREAMTEAM 2|

Kiedy miałam dziewięć lat, tata spakował się i odszedł. Była wtedy ładna, słoneczna pogoda. Miałam na sobie ogrodniczki, a powietrze pachniało jeżynami, gdy obserwowałam jak wsiadł do taksówki, która po chwili odjechała. Próbowałam pobiec za nim, ale moje nogi były zbyt małe. Tamtego dnia nauczył mnie czegoś naprawdę ważnego. Gdy zaczyna robić się ciężko, ludzie odchodzą. Nie, żebym go obwiniała. Z ciężkimi rzeczami naprawdę trudno sobie poradzić, gdyż wymagają czasu, energii i uwagi. Więc ludzie odchodzą, ponieważ tak jest łatwiej i mogą użyć tego czasu i energii na coś innego, na coś, co nie będzie takie ciężkie. Tata odszedł, ponieważ mama za dużo zrzędziła, gdyż była zestresowana wychowywaniem mnie i ciągle brakowało im pieniędzy, ponieważ mieli na wychowaniu dziecko. To było stresujące i dla niego i dla niej. Ale było przeze mnie. To była w większości moja wina. Byliby szczęśliwi, gdyby mnie nie mieli. Nigdy jednak się nie zebrałam, aby każdego z nich przeprosić. Teraz jednak wyjeżdżam do collegu. Jestem starsza. Nie potrzebuję ich już tak bardzo. Jestem inna, niż ta mała dziewczynka, która próbowała biec za taksówką. Słońce próbuje wypalić mi oczy. Budzenie się każdego dnia o czternastej oznacza, że jestem gwiazdą rocka. Lub zombie. Prawdopodobnie oboma. Gwiazdy rocka wciągają kokę, a koka jest praktycznie prochami zombie, prawda? Prawda. Wiele wiem o narkotykach. Idę do collegu i dużo wiem o narkotykach. Wszystko ze mną będzie w porządku. – Isis? – Pojawiło się pukanie do moich drzwi i rozbrzmiał przez nie głos taty. –Dlaczego mamroczesz o narkotykach? Popalasz trawkę, młoda damo? Wyskoczyłam z łóżka, założyłam na siebie krótkie dżinsowe spodenki i wygładziłam swoją pogiętą od snu koszulkę. Otworzyłam drzwi. Ujrzałam niezadowoloną twarz taty, okalaną ciemnymi włosami z siwymi pasmami i jego oczy o barwie ciepłego brązu, takie same jak moje, wpatrujące się we mnie.

SARA WOLF – LV#3 – SAVAGE DELIGHT – TRANS. DREAMTEAM 3|

– Och, yeah, wypaliłam trzy całe skręty marihuany – oznajmiłam. – O czwartej dwadzieścia1. To był dopiero buszek. Coś bardzo w stylu Boba Marleya. Wyraz twarzy taty pozostał niewzruszony. Przytuliłam go i pobiegłam na dół, mijając tuziny portretów rodzinnych. Ściany były czyste i białe, a dywany pluszowe. Balustrady zrobione były z lśniącego drewna, zaś bieg schodów na dole był tak szeroki, że przypominał schody z sali balowej Kopciuszka. – Tu jesteś, Isis! Dzień dobry. – A oto zła macocha – wymamrotałam. Nie była tak naprawdę zła. Na skali od Anielskiej do Diabelskiej zdobywała pewne cztery punkty, co oznaczało Nieobecnie Samolubną lub coś takiego. Był to ten sam poziom, na którym znajdowali się nauczyciele i chłopaki, którzy za bardzo podkręcali bas w swoich samochodach, kiedy próbujesz spać. Nazywałam ją złą, ponieważ to sprawiało, że dobrze się czułam. Nikczemnie dobrze. Kelly spojrzała na mnie z korytarza z tymi swoimi blond włosami i niebieskimi oczami oraz zmarszczkami, jak krzak cierniowy i wystarczającą ilością makijażu, żeby zawstydzić drag queen. Nigdy nie widziałam jej niechlujnej i w nieładzie, nawet w nocy, czy w niedzielę. Była w prawie siódmym miesiącu ciąży, ale nadal wyglądała tak, jakby właśnie wyszła z katalogu Sears. Miałam wewnętrzne podejrzenie, że była robotem, ale jeszcze nie przyłapałam jej na ładowaniu baterii. – Masz na śniadanie croissanty i zrobiłam ci twoje ulubione naleśniki z bitą śmietaną! To twoje ulubione, prawda? Twój ojciec tak mi powiedział. – Tak. Kochałam je. Kiedy miałam, uch, jakieś cztery lata. – Wyszczerzyłam się, zanim zrobiło się niezręcznie. Tata w ogóle już nie wiedział, jaka jestem. – Spójrz, wielkie dzięki za wykazanie całego tego wysiłku godnego Marthy Stewart! Ale mam inne plany, co do śniadania. – Nie, nie masz – powiedziała lekko. – Uch, tak, mam. Z przyjaciółmi. – Jakimi przyjaciółmi? Nie masz przyjaciół tutaj w Georgii. – Musisz wiedzieć, że mam przyjaciół dookoła całej czasoprzestrzeni. I niektórzy z nich uprawiają telepatię. I mają moce tworzenia kuli ognia. Lubisz kule ognia? Mam taką nadzieję. Ponieważ niespecjalnie przepadają za ludźmi, którzy twierdzą, że nie mam przyjaciół. Idealnie porcelanowa twarz Kelly stwardniała. Był to znajomy widok, odkąd byłam tu od dwóch tygodni i robiła tę minę za każdym cholernym razem, gdy coś wychodziło z moich ust. Nienawidziła tego, co mówiłam i kim byłam. Widziałam to. Nie pasowałam do jej idealnego wyobrażenia, jaka powinna być nastoletnia dziewczyna. Chciałaby mi powiedzieć, że jestem żałosna, to przynajmniej, ale przede wszystkim chciała, abym ją lubiła. Przeszłam obok niej, po czym złapałam torebkę i kluczyki ze stołu w korytarzu.

1

Mówi się, że godzina ta symbolizuje palenie marihuany ☺

SARA WOLF – LV#3 – SAVAGE DELIGHT – TRANS. DREAMTEAM 4|

– A co powiesz na jakieś zakupy? – zaoferowała, gdy byłam w połowie drzwi. – Mogłybyśmy pojechać gdziekolwiek byś chciała! Jest takie wspaniałe miejsce na obrzeżach miasta… – A co powiesz na nie? – powiedziałam. – Z dodatkiem nie dzięki? – Szkoda. – Kelly wymusiła uśmiech. – Naprawdę chciałabym cię poznać. – Naprawdę chciałabyś mnie poznać? Co chciałabyś wiedzieć, że w trzeciej klasie zesrałam się w gacie? Że lubię złą popową muzykę, karuzele i kolor pomarańczowy? – To świetny początek! – powiedziała. – Chcesz, abym cię lubiła. Nie dbasz o to, kim jestem, chcesz tylko, żebym cię polubiła. Ale to tak nie działa. To się nie stanie w ciągu jednego dnia. – Co tu się dzieje? – zapytał tata, pokazując się na schodach. – I dlaczego używasz takiego tonu głosu wobec Kelly, Isis? – Jakiego tonu? – W połowie zaśmiałam się, w połowie zadrwiłam. – I znowu to samo. Nie używaj tego tonu wobec mnie, jestem twoim ojcem. W moim gardle zapalił się gorący płomień. – Przepraszam. W pewnym sensie ciężko o tym pamiętać, gdy nie było cię przy mnie przez ostatnich osiem lat. Zatrzasnęłam za sobą drzwi. Żwir chrzęścił pod moimi wściekłymi krokami. Kelly niemądrze dała mi do mojego użytku swoje ‘stare’ czarne BMW, które było praktycznie nieskazitelne. Miała ich pięć, wszystkie w innych kolorach, z innymi opuszczanymi dachami i wypasionymi felgami. Wsiadłam i zamknęłam drzwi, odpalając silnik i odjeżdżając z zadbanego podjazdu, który otaczały drzewa palmowe. Nawet dziecięcy plac zabaw z tyłu zrobiony był z marmuru ze swoimi własnymi małymi fontannami. Wszystko tu opływało w dostatek, a ja siedziałam w tym jak narzekające, pierdzące dziecko w supermarkecie. Dopiero, gdy dojechałam na plażę, moje nerwy się uspokoiły. Zgodziłam się na przyjazd tutaj na wakacje, ponieważ tata brzmiał, jakby naprawdę za mną tęsknił i chciał mnie zobaczyć przed wyjazdem do collegu. Gdzieś w rozległym i wspaniałym labiryncie, który znajduje się w mojej głowie wyłączył się wtedy brzęczyk podejrzliwości. Bzzzt. To był błąd. Tata chciał mnie tu, ponieważ czuł się winny i próbował zrekompensować mi tą wielką ilość straconego czasu. Ale nie mógł. Niepodobnie do mamy, nigdy po mnie nie wrócił. Kelly się nie zmieniła – to byłam ja. Nie mogłam już jej znieść. Teraz byłam inną osobą. Dwa lata temu, podczas mojej ostatniej wizyty, byłam cicho. Byłam smutna. Nie walczyłam i nie kłóciłam się. Byłam w trakcie radzenia sobie z Bezimiennym. Kiedy byłam tu ostatnio, było to zaraz przed… Pokręciłam głową. Ostatnim razem, kiedy tu przyjechałam byłam czysta. I nieskomplikowana. I prawdziwa.

SARA WOLF – LV#3 – SAVAGE DELIGHT – TRANS. DREAMTEAM 5|

Tata nadal sądzi, że jestem tą małą dziewczynką sprzed dwóch lat, więc tak też mnie traktuje. Jakbym musiała go szanować. Jakbym musiała poważać to, co mówił. Ale nie musiałam. Ponieważ mnie opuścił. Dwa razy. Nigdy jednak nie potrafiłam mu tego powiedzieć w twarz. To namieszałoby w jego małej rodzinie. Zarzucenie go wiadomością, że nie wybierałam się do Standford także nie polepszyłoby jego postrzegania mojej osoby. Już kupił sobie głupią koszulkę z nadrukiem ‘MOJE DZIECKO IDZIE DO STANDFORD’ i takie tam. Kto w ogóle kupuje coś takiego? Turyści i ludzie bez poczucia stylu. Tata nie wiedziałby, czym jest moda, gdyby nawet ugryzła go w jego stary, profesorski tyłek i zdecydowanie był turystą – pozostając w moim życiu jedynie przez kilka tygodni od czasu do czasu, narzekając, kiedykolwiek coś nie tworzyło mu idealnego obrazka, jak w gazetkach Macy’s. Westchnęłam i zaparkowałam. Plaża Goldfield była mała, wydmy kołysały się delikatnie między pasmami szarego piasku. Woda była dzisiaj wzburzona i ciemna, jakby była naprawdę wkurwiona i chciała zabić trochę ludzi. To był Atlantyk – Atlantyk, przy którym dorastałam. Zapach soli i spalonych słońcem kamieni wypełnił moje nozdrza. Mewy grzecznie krzyczały na siebie nad kawałkami kraba. Ocean jest wielki i nie dba o to, jakiego tonu używam, czy pójdę na zakupy lub czy wybiorę Uniwersytet Stanu Ohio, zamiast Stanfordu. Skopałam z siebie buty i pobiegłam. Bieganie i ja wzięliśmy rozwód po tym, jak wystarczająco schudłam. Ale teraz bieganie było najlepsze. Nawet BMW całe emanowało smrodem Kelly. Bieganie było jedynym sposobem, aby naprawdę zostawić za sobą całe te gówno. To było zabawne i wyjątkowe doświadczenie. Było tu mnóstwo piasku. Poślizgnęłam się na kamieniu, uderzając w niego palcem tak mocno, że prawdopodobnie będę miała dziwnie zdeformowaną stopę hobbita. Chciało mi się wymiotować. Mewa prawie nasrała mi na ramię. – Wszystko w porządku, kolego! – Zasłoniłam oczy i spojrzałam w niebo. – Na szczęście dla ciebie jestem zarówno oszałamiająco piękna, jak i łaskawa. Wybaczam ci! Z wdzięczności upuścił dużą kupę na moje ramię. Westchnęłam. Mogło być gorzej. Mogłam być otoczona ludźmi. Na księżycu. A jednym z tych ludzi byłby Jack Hunter. Mój żołądek przekręcił się, jakby był na zawodach jogi. Lodowe oczy wypełniły mój umysł i wezwałam to, co zostało z mojego ognia, aby je roztopić. Nie teraz. Nigdy więcej. Byłam daleko od samochodu. Te modne, niemieckie reflektory nie mogły mnie obserwować, gdy kontemplowałam życie w ten niewiarygodnie zadumany–jednak–także–w– pewien–sposób–seksowny sposób, z jakiego byłam znana. Lub niesławna. Czy w ogóle nadal będę owiana złą sławą? W East Summit zostawiłam po sobie ślad, ale w Ohio State będę nikim.

SARA WOLF – LV#3 – SAVAGE DELIGHT – TRANS. DREAMTEAM 6|

Będę gumą na bucie spieszącej się kobiety. Mniej, niż to! Będę tym kawałkiem chleba, którego nikt nie je, ponieważ ma tylko jedną otwartą twarz i zawsze czerstwieje, nie ważne, kiedy kupisz pieczywo! Nie dałam sobie czasu, aby martwić się nową szkołą. Ale teraz, gdy został mniej, niż tydzień, zaczęłam świrować. Byłam prawie cholernym studentem pierwszego roku! Będę mieszkać w akademiku, będę mieć współlokatorkę i zajęcia, na których oceny naprawdę będą się liczyły! To one wyznaczą resztę mojej kariery/życia/przyszłych perspektyw z Johnnym Depp’em. Muszę zacząć brać te rzeczy na średnio poważnie! Ugh! Samo słowo wysłało ciarki wzdłuż mojego kręgosłupa. Poważnie. Pooooważnie. Płatkowo. Chociaż płatki śniadaniowe są dla dzieci. College zaś nie jest dla dzieci. College jest dla dorosłych. Nie czułam się, jak dorosła. Bardziej, niż o cokolwiek innego, martwiłam się o mamę, ale zaplanowałyśmy wizyty weekendowe i zamierzałam jeździć do niej co środę. Nawet jej terapeutka powiedziała, że radziła sobie coraz lepiej, zwłaszcza od aresztowania Leo. Gdy odprowadzała mnie na lotnisko Kolumba, jej policzki były zaróżowione, a podczas całego poprzedzającego mój wylot tygodnia uśmiechała się więcej, niż widziałam przez całe moje życie. Lub może po prostu dużo bardziej się dla mnie starała. Podniosłam płaski, gładki kamyk i próbowałam puścić nim kaczkę. Zamiast tego jednak utonął. Liceum East Summit w pewnym sensie uschło po śmierci Sophii. Nikt nie wyszedłby i tego nie powiedział, oczywiście poza mną. Avery przychodziła do szkoły coraz rzadziej, aż w końcu całkowicie przestała. Dowiedzieliśmy się w przed dzień graduacji, że była w szpitalu psychiatrycznym i przechodziła intensywną terapię. Bal kończący szkołę był dla wszystkich nie do przyjęcia. Hierarchia społeczna szkoły została wrzucona do blendera i wymieszana na wysokich obrotach – dziewczyny grały w scrabble, aby wypełnić pustkę i zdobyć koronę królowej balu. Avery pojawiła się jednak na graduacji i weszła na podium, gdy wyczytano jej nazwisko, aby odebrać swój dyplom. Wyglądała blado i wynędzniale. Jej rodzice posyłali jej cienkie uśmiechy suchej zachęty. Miałam wrażenie, że oddali ją do wariatkowa na pokaz, aby szybko jej się ‘polepszyło’, ale bez prawdziwego dbania o jej dobry stan. Zanim ktokolwiek z nas mógł mrugnąć, została wysłana do prywatnego college w Connecticut, zamiast do UCLA, jak planowała. Nawet, jeśli była suką, cały czas miałam nadzieję, że wszystko w końcu dobrze jej się ułoży. Albo, chociaż szczęśliwiej. Ale Sophia była jej odkupieniem, jej idolką, jej przyjaciółką. Gdybym to ja straciła wszystkie te trzy rzeczy, też bym się załamała. Wren, jako pierwszy rozpłakał się na pogrzebie i ostatni skończył. Kayla pomogła mu przejść przez najgorsze chwile, odwiedzając go każdego dnia w domu i zostając z nim w gabinecie pielęgniarki w szkole, gdy się rozpadał. To łamało jej i moje serce, widzieć Wrena SARA WOLF – LV#3 – SAVAGE DELIGHT – TRANS. DREAMTEAM 7|

tak okropnie, przeraźliwie smutnego. Przypominałam mu, że musiał jeść – przynosiłam mu burrito i zapiekanki warzywne, a kiedy nie mógł jeść, pisałam do niego z przypomnieniem, że musi iść spać. Prawdopodobnie nie za wiele mu pomogłam. Prawdopodobnie mogłam zrobić więcej. Dzień balu nadszedł i minął, ale żadne z nas na niego nie poszło. Zamiast tego spędziliśmy go przy grobie Sophii. Do czasu graduacji, Wren zaczął od nowa uczyć się uśmiechać. MIT nadal było w jego zasięgu, więc na początku lata wyjechał, aby zdobyć jakieś ekstra punkty, albo, aby uciec od śmierci Sophii. Prawdopodobnie z obu tych powodów. Kayla była przez to rozdarta, ale odkąd i tak wybierała się od września do szkoły w Bostonie, cierpiała trochę mniej. Po śmierci Sophii zrobili się sobie bliżsi. Nie wiem, czy doszło między nimi do czegoś poważnego – Kayla przeważnie tylko go przytulała. Nie było pocałunków, jakie bym widziała, a Kayla odmówiła podzieleniem się tym, co robili, bardziej ze względu na szacunek, niż zażenowanie. Tak bardzo dorosła przez pomaganie mu. Od tamtej pory mówiła o Vogue tylko raz w tygodniu. Puściłam kolejną kaczkę. Kamień odbił się tym razem dwa razy od wody, zanim utonął. Będę tęsknić za Kaylą. Już tęskniłam. Lato spędziłyśmy praktycznie razem, odbywając ze sobą ostatnie nocowania i pijąc ostatnie przemycone butelki wina na krowich pastwiskach, podczas gdy leżałyśmy i patrzyłyśmy w gwiazdy. Nie chodziłyśmy na imprezy. Nie czułam tego. Kayla nie przyjaźniła się z Sophią, ale to nadal była śmierć, która wpłynęła na jej najbliższych przyjaciół. Obiecałyśmy sobie, że codziennie będziemy do siebie pisać smsy. I na instagramie. I tweetterze. I na facebooku. Po prostu obiecałyśmy sobie, że będziemy rozmawiać. Dużo. Możemy nie za często się widywać, ale ciepły koc pocieszenia okrył moje serce, gdy o niej pomyślałam. Miała moje plecy. A ja miałam jej nieskazitelny tył. Jack Hunter nie płakał na pogrzebie. Powinien był, ale tego nie zrobił. Stał w kącie obok swojej matki, która płakała wystarczająco za ich dwoje. Jej czarna sukienka i jego czarny garnitur wymieszały się, gdy osunęła się na niego, aby móc ustać na nogach. Jego włosy były idealnie wyżelowane, a jego twarz przybrała nieprzejrzystą maskę najciemniejszego lodu, jaki kiedykolwiek widziałam. Skóra pod jego oczami była sina od wyczerpania, a jego kości policzkowe wydawały się być bardziej widoczne. Zadrżałam od patrzenia na niego. Nie grał już tak, jakby był bez życia i bez emocji. On był bez życia. Był pusty. Z jego oczu zniknęła iskra, zostawiając jedynie puste skorupy. Całe jego ciało, cała jego fizyczna prezencja wyglądała jak skorupa – iluzja stworzona z luster i kruchego mrozu, która

SARA WOLF – LV#3 – SAVAGE DELIGHT – TRANS. DREAMTEAM 8|

roztrzaskałaby się od najmniejszego dotyku. Patrzenie na niego przyprawiało o dreszcze; jakby był kimś, kto nie powinien już żyć lub się ruszać. Jak manekin. Jak marionetka zombie. Próbowałam raz. Przywrócić go. Na stypie w śmierdzącym pleśnią domu pogrzebowym z ciasteczkami żalu i ciastami smutku powiedziałam coś o Sophii, że ksiądz, który powiedział, iż była bezinteresowną i piękną dziewczyną w ogóle jej nie znał. Jack trzymał szklankę wody i wpatrywał się w nią, gdy tak stał w rogu, z dala od hałasu i płaczu ludzi. Spojrzał na mnie, przyjrzał się mojej twarzy – czerwonej od mojego płaczu – po czym zamknął oczy. – To koniec. – Czego? – zapytałam, a mój żołądek przekręcił się. Odsunął się od ściany i odszedł, mówiąc do mnie ostatnie słowo. – Wszystkiego. Po tym przestał przychodzić do szkoły. Rozmawiałam o tym z Dyrektorem Evansem, który powiedział, że Jack wycofał się. Harvard nie odwołał jego wcześniejszego przyjęcia, więc teoretycznie nadal mógł do niego pójść, nawet z samymi jedynkami za ostatni okres szkoły. Ale oboje wiedzieliśmy, że się tam nie wybierał. Nie dbał o to, już nie. Gdy nadszedł kwiecień, po prawie dwóch miesiącach jego nieobecności, poszłam go szukać. Chciałam to zrobić wcześniej. Kurwa, naprawdę chciałam. Walczyłam ze sobą, by tego jednak nie robić. Myślałam, że potrzebował przestrzeni, myślałam, że to mu pomoże. A ostatnia rzeczą, jaka mogłaby mu pomóc, było ujrzenie mnie. Śledzenie przez zwariowaną dziewczynę, która kiedyś była twoją nemezis mogłoby być stresujące nawet dla najbardziej aktywnego wulkanu. Poza tym nie wiedziałabym, jak mu pomóc. Tylko bym jeszcze bardziej namieszała. Powiedziała coś nie tak. Zrobiła coś nie tak. Ale kiedy pewnego popołudnia pani Hanter przyszła do moich drzwi, płacząc i błagając mnie, abym go znalazła, wiedziałam, że musiałam zacząć go szukać. Poczekałam do przerwy wiosennej. I wtedy zaczęłam ścigać ducha. Pani Hunter dała mi notatkę, jaką zostawił jej Jack – była prosta i napisana na zwykłej, białej kartce. Mówiła, że odchodzi, aby nie powiadamiać policji i że ją kochał. Pani Hunter w swojej desperacji poszła do banku i poprosiła o historię konta swojego syna. Pieniądze na operację Sophii zostały mu zwrócone, ale większość z nich komuś podarował, zostawiając sobie zaledwie cztery tysiące dolarów. Cztery tysiące były wystarczające, aby gdzieś przez chwilę pomieszkać, to na pewno. Ale prawie trzy miesiące raczej nadwyrężyły ten budżet. Zostawił także wszystkie swoje rzeczy w pokoju. Jedyną rzeczą, jaką zabrał ze sobą było pudełko po cygarach jego ojca, w których trzymał listy od Sophii. Sprawdziłam, czy nie było po nim jakiegoś śladu przy grobie Tallie. Nic. Na grobie Sophii leżała zwiędnięta róża. Musiała mieć kilka tygodni. Gdyby tutaj wrócił, położyłby świeży kwiat. Odwiedziłam szpital. Mira i James powiedzieli, że Jack przyszedł ich odwiedzić drugiego marca – to było dzień po pogrzebie Sophii. Powiedział im także, że ma zamiar na długi czas wyjechać i dał im po nowym, olbrzymim pluszowym misiu, jako prezent pożegnalny. Byli przyjaciółmi Sophii, ale także kimś więcej. Sophia ich kochała. Byli dla niej jak Tallie – SARA WOLF – LV#3 – SAVAGE DELIGHT – TRANS. DREAMTEAM 9|

dzieckiem, które mogła, ale którego nigdy nie będzie miała, i Jack o tym wiedział. Jack też ich tak traktował. W ostatniej zdesperowanej próbie zadzwoniłam do Klubu Róży. Operator utrzymywał, że Jaden odszedł miesiące temu. I to było na tyle. Wszystkie moje tropy nagle umarły. Jack przemykał mi się między palcami, jak nocny piasek. Nagle wtedy zadzwoniła do mnie jakaś Lily. Podsłuchała rozmowę operatora Klubu Róży ze mną. Była przyjaciółką ‘Jadena’, w co natychmiast zwątpiłam, gdyż jedynym przyjacielem, jakiego Jack pozwolił sobie mieć, było jego odbicie w lustrze i/lub jego własny olbrzymi mózg. Pozwoliłam jej mówić i zgodziłam spotkać się z nią w kawiarni. Lily była piękną blondynką, mającą prawie 183 centymetry wzrostu. Po jej drogiej torebce i perfumach od razu uznałam, że była towarzyszką. Nie zaprzeczyła, co sprawiło, że od razu bardziej ją polubiłam. Nie marnowała mojego cennego czasu, gdy próbowałam ocalić Jack’a. Ocalić? Pokręciłam głową, obserwując, jak słona fala oceanu uderzyła o skałę. Ocalić było nieodpowiednim słowem. Nie mogłam myśleć w ten sposób. Nie potrafiłam ocalić sama siebie, więc tym bardziej kogoś innego. Ale chciałam. Naprawdę chciałam. Jack, ze wszystkich ludzi, najbardziej zasługiwał na pomoc. Pomyślałam, że mogłabym mu trochę pomóc. Pomyślałam, że chociaż tyle mogłabym dla niego zrobić. Zaśmiałam się i rzuciłam kamieniem, nie kłopocząc się puszczaniem kaczek. Byłam idiotką. Stara Isis nie poddałaby się, kiedy Lily powiedziała, że Jack przyszedł do niej zanim opuścił miasto. Nie powiedział jej dokąd wyjeżdża, ale dał jej jakiś folder i poprosił, jeśli dziewczyna o imieniu Isis zaczęłaby węszyć wokół Klubu, aby jej to dała. Więc to zrobiła. – On naprawdę musi cię lubić – powiedziała Lily, oglądając swoje paznokcie, gdy wkładałam folder do torebki. – Tak, cóż. Kobry także lubią mangusty. Z daleka. Znajdując się po dwóch stronach ogrodzenia pod napięciem. – Nie, posłuchaj. – Lily pochyliła się do przodu i położyła jedną swoją chłodną dłoń na mojej. – Widziałam mnóstwo mężczyzn, okay? Widziałam także wszystkie typy ludzi. Jack – Jack jest kimś wyjątkowym. Zaprzeczy temu, ale albo zależy mu na kimś z całego serca, albo wcale. Nie działa na pół gwizdka. Ludzie, którym zadał sobie trud, żeby zostawić jakieś rzeczy na pożegnanie – to są ludzie, którzy najbardziej liczą się w jego życiu. Jesteś jedną z nich. Moje serce poczuło się, jakby zostało rozpłaszczone przez zawodnika sumo. Próbowałam oddychać, aby coś powiedzieć, ale nie potrafiłam. Nie chciałam jej wierzyć. Jak mogłam jej uwierzyć, skoro tak po prostu odszedł? Lily niedługo po tym wyszła, zostawiając mnie wpatrującą się w folder. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 10 |

Stara Isis nie poddałaby się po tym, co zobaczyła w środku. Nie zostawił mi notatki, ani olbrzymiego pluszowego misia. Podarował mi bilet do Paryża ze słowem ‘Przepraszam’ napisanym na nim jego dokładnym, dużym pismem. Zrobiło mi się gorąco wokół oczu. Próbował się mnie pozbyć. Nie, przestań Isis, nie bądź dramatyczna. Nic dobrego się nie dzieje, gdy ludzie stają się dramatyczni. Przykład: Amanda Bynes, te króliki, które umierają, gdy ich serca biją zbyt szybko, każdy odcinek ZAGUBIONYCH. Jack mógł być bez serca, ale także…? Także, co? Zdecydowanie mu na mnie nie zależało. Nawet nie pożegnał się ze mną osobiście, a teraz wysyłał mi ten bilet. Oczywiste było, że sam nie był w Paryżu i to nie było zaproszenie, abym do niego dołączyła. To byłoby prawie głupio romantyczne. Jack był mnóstwem rzeczy, ale głupi i romantyczny były na samym dole listy jego cech, razem z ‘miły’ i ‘generalnie do tolerowania’. Mówiłam Kayli wiele razy, że chciałabym zwiedzić Europę, ale głównie w żartach. Mógł jednak to usłyszeć, gdy się spotykali. Musiał przejrzeć przez żart i uświadomił sobie, że naprawdę chciałam to zrobić. Logika. Wyjęłam bilet z portfela. Był pomięty i poprzedzielany, a samolot odleciał sześć dni temu, ale nie potrafiłam ani go wyrzucić, ani z niego skorzystać. W końcu użył pieniędzy na operację Sophii, aby mi go kupić. Nie było takiej opcji, abym mogła kiedykolwiek zaakceptować (lub odrzucić) coś takiego. Więc po prostu go zatrzymałam. Odważniejsza Isis skorzystałaby z niego. Nie czująca winy Isis użyłaby go. Gdybym zamknęła teraz oczy, mogłabym sobie przypomnieć, jak poszłam do pokoju Jack’a, aby poszukać jakichś wskazówek, gdzie mógł pojechać. Plaża zniknęła i leżałam teraz na jego łóżku, patrząc w sufit i zastanawiając się, gdzie mógł teraz być na tym okropnym odbycie, jaki nazywamy Ziemią. I czy był bezpieczny. Aby był szczęśliwy to za dużo, żebym mogła o to prosić. Ale tak długo, jak będzie bezpieczny, może pewnego dnia będzie mógł być także znowu szczęśliwy. Przynajmniej tak sądziłam. Nie wiedziałam tego jednak na pewno. Byłam prawdziwą arogantką, mówiąc takie rzeczy, jakbym była ich pewna. Nigdy nie miałam kogoś, kogo bym kochała, a kto by umarł. Jack miał trzy takie osoby. Może nigdy nie będzie już szczęśliwy. Może pozostać złamany już na zawsze. Jego pokój rozpłynął się i przed moimi oczami ponownie ukazał się ocean. Gula w moim gardle wróciła w podwójnych wymiarach. – Mam nadzieję, że jesteś bezpieczny, ty idioto – wyszeptałam w fale. Jedyne, co mogłam zrobić to mieć nadzieję i ruszyć dalej. Nie mogłam dłużej czekać. Miałam własne życie do przeżycia. Żałowałam tylko, że wszystko nie potoczyło się po prostu inaczej. Nie tak, że byśmy się umawiali. Ponieważ to by było strasznie, głupio samolubne / niemożliwe wobec śmierci Sophii. Po prostu bałam się o niego. Jak o nemezis. Jak o rywala. Jako jedyna osoba na świecie, która potrafiła rzucić mi wyzwanie, chciałam, aby był zdrowy i odpowiednio funkcjonował, żebyśmy mogli się spotkać i ponownie ze sobą walczyć. Ponieważ S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 11 |

walka była zabawna i dzięki niej dużo się nauczyłam i wydoroślałam. Chodzi tylko o walkę. Tylko za tym tęsknię. Tylko za tym. Moje serce lekko się zacisnęło. Zaczęłam płakać. Aby temu zaradzić, zdjęłam koszulkę i wytarłam mewią kupę o składany dach BMW Kelly. Zaczęłam się śmiać. I było świetnie, poza tą częścią, w której zaczęłam płakać jeszcze mocniej.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 12 |

To był specjalny krzywy uśmiech, który posłał chłopiec. Uśmiechnął się w ten szczególny sposób, w jaki uśmiechają się młodzi chłopcy, kiedy rozważają zgorszenie. Prawdopodobnie brutalnie i boleśnie. Również prawdopodobnie nielegalnie i definitywnie możliwe, że zabawnie dla nich. Nie tak zabawnie dla ludzi, o których to rozważają. Dlatego go śledziłem. Ponieważ znałem ten uśmiech. Znałem go tak, jak znałem fragment mojej własnej duszy. Uśmiechnąłem się tak raz czy dwa w moim życiu, kiedy byłem głupszym, bardziej złym chłopcem, który stracił swojego ojca i musiał wziąć na siebie świat. Uśmiechnąłem się tak zanim podniosłem kij na Leo. Ten sam uśmiech miałem, kiedy kobieta, której byłem towarzyszem odkryła scenariusz gwałtu, który był straszliwie sexy. Wymiotowałem godzinę po tamtej sesji i starałem się zszorować ją, zszorować zło ode mnie, z dala od człowieczeństwa. To nigdy nie działało. Śledziłem chłopaka, który poprowadził mnie do kolejnych dwóch. Świeżaki z liceum, prawdopodobnie. Chodzi, w obcisłych jeansach i słuchawkami wiszącymi z ich kieszeni. Żadnych mięśni. Żadnego doświadczenia. Żadnej odwagi. To dlatego zapędzili w róg bezdomnego, między śmietnik i ścianę z nabazgranymi cukierkowymi kolorami graffiti, brązowiejącymi na rogach. Zgniłe. Śmiali się i popychali go. Nosił flanelową koszulę i brudne spodnie, w trzęsących się rękach trzymał pół banana, który wyłowił ze śmieci. Jego szara broda była związana w dół klatki piersiowej, a twarz opalona. Gaworzył pod nosem, tak cicho i szybko, że brzmiało to jak śpiew albo przekleństwo. Nie chce umrzeć. Spędza każdy dzień próbując nie umrzeć. – Co to, szalony skurwielu? – Chłopak pochyla się, przyciskając ręce do ucha w przesadnym geście. – Mów, nie możemy usłyszeć gówna, jeśli gówna nie powiesz. Drugi chłopak wyciągnął telefon i trzymał go w górze. – Mam to. Nagrywam, więc zrób to. Trzeci chłopak zmarszczył brwi.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 13 |

– Nie ma szans, koleś, ktoś zobaczy. – Nikt nie zobaczy. – Drugi koleś urwał. – Jesteśmy jego wsparciem. – Odwrócił się do pierwszego chłopaka. – Osłaniamy twoje tyły. No dalej! Pierwszy chłopak się wacha i wtedy już wiem. Pierwszy chłopak nie jest prawdziwym zagrożeniem. Ani trzeci, który wygląda nieswojo, jakby miał uciec w każdej chwili. To drugi chłopak, ten z kamerą, który jest prawdziwym tchórzem. Chowa się za kamerą, tak jak Wren tamten nocy. Ale w przeciwieństwie do Wrena, ten się uśmiecha. Wren nigdy się nie uśmiechał. Wren spoglądał jak w śpiączce, śmierci mózgowej. Wren patrzył jakby odłożył duszę gdzieś z boku, uciekając daleko od przemocy. Camera boy, z drugiej strony, nakłaniał go, zachęcał do zrobienia czegoś niebezpiecznego, prowokował go z całą małą, oślizgłą mocą, którą miał w swoim niezdarnym, nastoletnim ciele. Zanim wytrąciłem kamerę z jego rąk, krótko podziękowałem jakiemukolwiek bogowi, który słuchał. Żyłem wystarczająco długo, żeby nauczyć się różnicy między po prostu złymi ludźmi i prawdziwie okropnymi ludźmi. Niektórzy ludzie nigdy się tego nie nauczą i zostaną skrzywdzeni. Jak Isis. Jak Sophia. Moje serce skurczyło się boleśnie i uderzyłem ponownie, tym razem w twarz. Camera boy, zatoczył się, krwawiąc z nosa przez palce przyciśnięte do twarzy. Jego przyjaciele skoczyli, cofając się szybko. Bezdomny skrzeknął i ukrył się w kącie, zasłaniając głowę swoimi chudymi ramionami. – Kim, do kurwy, jesteś? – Drugi chłopak krzyknął. – Nikt nie bije Reggie’go! – Pierwszy chłopak skulił się w pozycji bojowej. – Wynoś się stąd – mówię. – Albo będziesz następny. – Pieprz się. – Pierwszy rzucił się i zrobiłem unik w bok, pociągając jego ramię za jego plecy w jednym płynnym ruchu. Walczył, próbując kopnąć i uderzyć mnie głową, ale mój uchwyt był stalowy. – Hej ty – powiedziałem do trzeciego. – Pomóż koledze i idźcie. Kiedy będziecie za rogiem, puszczę twojego przyjaciela. Trzeci poci się obficie, oczy migają między zakrwawionym przyjacielem a unieruchomionym. W końcu dokonał właściwej decyzji i podniósł Camera boy. Camera boy złapał telefon. Kulał za róg z kolegą, krzykliwie klnąc. Odczekałem sto sekund i pchnąłem pierwszego chłopaka do przodu. Wycofał się, wskazując mnie ze wściekłym, skrzywionym wyrazem twarzy. – Dorwę cię za to, ty kupo gówna! – Nie – powiedziałem zimno. – Nie dorwiesz.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 14 |

To sprawiło, że coś w nim się przerwało – jego duma, może. Biegł do mnie ponownie, a ja tym razem jestem zmuszony, żeby nie okazać litości. Sprawiam, że traci przytomność i kiedy przestaje upadać, układam go delikatnie na ziemi. Wyciągam rękę do bezdomnego. – Powinniśmy iść. Jego przyjaciele wrócą. Bezdomny podnosi wzrok, jego wodniście niebieskie oczy spotykają moje. Kiwa, powoli i używa mojej ręki, żeby pomóc sobie wstać. Sprawiam, że idzie przede mną, ochraniając tyły, przez całą drogę do wyjścia z alejki i aż do wejścia do centrum handlowego, gdzie są samochody i zbyt wielu światków, żeby chłopcy próbowali zrobić cokolwiek więcej. Chód bezdomnego mężczyzny jest mocny i prawdziwy, ale kulenie, hamuje go. Jest weteranem, prawdopodobnie, który przeżył trudne czasy. – Dziękuję. – Mężczyzna skrzeczy. Potrząsam głową i otwieram portfel, wyławiając dwie dwudziestki. – Zdobądź jakieś prawdziwe jedzenie. – Niech cię błogosławi. Niech bóg cię błogosławi – mówi, biorąc pieniądze i idzie w dół na bulwar. Zrobił to. Bóg pobłogosławił mnie, myślę, że jak oglądałem go. A wtedy zabrał to z powrotem. Wzruszam ramionami nie myśląc o tym. Mam lepiej niż większość ludzi. Ale ten sam przywilej mnie mierzi. Mam osiemnaście lat. Jestem, pod każdym względem narodowości rasy kaukaskiej. Jest we mnie trochę Włocha, ze strony mamy i Rosjanina z taty. Ale jestem zdecydowanie biały. I mężczyzną. Nie jestem ohydny z wyglądu, ani mój mózg nie jest konkretnie zidiociały. Mama i ja nigdy nie potrzebowaliśmy pieniędzy. Jestem szczęściarzem. Jestem uprzywilejowany. Bezdomny kuśtykający w dół bulwaru jest tym, kto potrzebuje pomocy boga bardziej niż ja. Sophia potrzebowała pomocy bardziej niż ktokolwiek. A ja ją zawiodłem. Nie udało mi się. Ruch uliczny był białym szumem w moich uszach, rozlewający się na mnie i dookoła mnie. Ludzie przemijają, ich twarze są rozmyte. Uczucia nie są prawdziwe – to świat zamknięty w szklanej kuli. Kolory centrum handlowego są spłowiałe, a nie jasne. Zapachy to styropian i drewno zamiast słońca i kurzu, i tłustych fast–foodów. Nic nie jest jak trzeba. Ja nie jestem jak trzeba. Ale wiem to już od długiego czasu. Nie jestem w porządku. Stało się zbyt wiele. Jestem zbyt zimny. Nie jestem jak reszta twarzy w tłumie. Nie czuję tak mocno jak oni. Nie wibruję emocjami tak jak oni.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 15 |

Jeśli byłbym bardziej jak oni, cieplejszy, byłbym w stanie powiedzieć Sophii, co powinna zrobić? Czy byłbym wstanie zrozumieć ją lepiej? Czy byłbym w stanie zauważyć jej rozpacz i zatrzymać ją? Jeśli byłbym bardziej jak Isis, czy byłbym w stanie ją uratować? To jest to co robisz, jej głos był echem. Chronisz ludzi. Moje palce drżą, kostki są zakrwawione. Odwracam się i wsiadam do auta. Przyszedłem na spotkanie z moim nowym pracodawcą, Gregory Callan z Vortex Enterprises. To mniejsza strona centrum handlowego, gdzie był bankomat, z którego mogłem wyciągnąć pieniądze. Zszedłem z toru przez bezdomnego. Wrześniowe powietrze, praży wokół mnie, świerszcze wypłakują samotne piosenki w wysokiej, złotej trawie z boku autostrady. Ostatnia fala upałów umiera, wydając ostatnie tchnienie, jedno–takie–na–wiek lato w Ohio. Miasto Columbus nigdy nie wyglądało na tak osuszone czy duże. Niebo jest biało–niebieskie i jest takie od zawsze. Moja biała koszula przykleja się do każdej szczeliny spoconego ciała, a ciemny garnitur sprawia, że jest nieprzyjemnie gorąco. Nie powinienem tu być. Powinienem być w Cambrige w Massechusetts. Powinienem być na Harvardzie, osiedlając się w moim pokoju w akademiku i uczyć się tolerować idiotę, który byłby moim współlokatorem na rok. Powinienem teraz brać zajęcia, robić notatki na laptopie, który kupiła mi mama. Ale oddałem laptop, oddałem akademik. Oddałem to wszystko. Wydałem moje czesne i zamknąłem konto w banku, spakowałem pojedynczy, czarny plecak i zostawiłem notatkę w kuchni, która mówiła mamie, żeby się nie martwiła. I wtedy odszedłem. Świat, małe niewinne akwarium, młody dorosły przeciwko ludziom lubiącym fikuśne uczelnie, nie jest mi pisany. Jestem starszy niż oni. Zawsze byłem. Jestem mądrzejszy niż oni. Zawsze taki byłem. ‘Jestem zdumiona jak udaje ci się podnieść głowę z poduszki rano.’ Głos dzwonił wyraźnie i jasno w moich uszach. Ale teraz byłem lepszy w ignorowaniu go. Jest coraz słabszy. Nie widziałem jej przez pół roku, a jej głos wciąż jest w moim mózgu. To niesamowite. Niesamowicie irytujące. To świadectwo jej irytująco uporczywej osobowości, albo świadectwo mojej niechęci, aby opuścić ostatnie momenty mojego życia, kiedy byłem naprawdę szczęśliwy. Szczęśliwy? Nie jestem pewien czy byłem kiedyś szczęśliwy, nawet z nią. To miszmasz rozmytych wspomnień i skradzionych chwil czułości, wszystko splecione z piekącą krawędzią winy, którą była twarz Sophii. Może byłem szczęśliwy. Ale to bez sensu. Nie ma realnej wartości w byciu szczęśliwym. Nie ma prawdziwej wartości w czymś, co nie trwa.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 16 |

Skręcam w lewo na drogi żeglugi Columbus, gdzie gromadzą się osiemnastokołowce i przyczepy Matson duszące się, ogrodzone wielkim kurzem. Dwa ogromne dźwigi, hałaśliwie zmieniają kolejność kontenerów, ładując i rozładowując ze skrzypieniem i posłuszną powolnością. Mężczyźni ubrani w pomarańczowe kamizelki i kaski, kluczą między pojemnikami, sprawdzając zawartość, zapisując rzeczy w notatnikach i krzycząc przekleństwa na innych ponad panującym chaosem. Gregory – wysoki, barczysty mężczyzna z imponującymi, białymi wąsami i tweedowym garniturze – stoi w pobliżu pustej parceli. Niższy, ale w jakiś sposób mocniejszy, młodszy mężczyzna stoi obok niego, ubrany w ciemny garnitur jak ja. Jego postura jest napięta, ale spokojna, jego włosy ułożone w kolce, a oczy ciemne. Tatuaż smoka wspina się po jego szyi. To Charlie Moriyama – prawa ręka Gregorego i najbardziej zaufany ochroniarz, obok mnie. Naprzeciwko ich obu, stoi kobieta z czarnymi włosami związanymi w schludny kok. Nosi biznesową spódnicę, damski garnitur, wyglądając w każdej części profesjonalnie. Ale profesjonalnie na co, nie potrafię powiedzieć. Nie ma oczywistych odznaczeń broni na niej, ani biżuterii, która mogłaby ją naznaczyć, jako dealera narkotyków, ani tatuaży, które mogłyby powiedzieć, że jest członkiem ganku, chyba że są schowane, jeśli w ogóle istnieją. Nie ma nawet makijażu. Dziwne, biorąc pod uwagę, że większość kobiet, które współpracują z Gregorym są zazwyczaj bogatymi gospodyniami z chęcią zemsty. Gregory widzi, że się zbliżam i macha do mnie. Gra wesołego starego mężczyznę, niemal zbyt dobrze, ale służy to do ukrywania złośliwego biznesmena, pomarszczonego żołnierza i mistrza czarnego pasa pod spodem. – Jack! Vanessa i ja właśnie o tobie rozmawialiśmy. Przemknąłem obok Charliego, który skrzyżował ramiona i mruknął. – Zajęło ci to zbyt długo. – Musiałem pojechać objazdem – powiedziałem. – Roboty drogowe. Charlie prychnął. –Taa? To te same ‘roboty drogowe’, które sprawiły, że byłeś w wiadomościach w zeszłym tygodniu? – Charlie, daj spokój. – Gregory się uśmiechnął. – Chociaż spróbuj udawać, że jesteście przyjaciółmi przed… – Odwrócił się i podniósł brew na kobietę, jakby pytał jej kim jest. – Nazwij mnie od teraz potencjalnym klientem – powiedziała Vanessa. Jej niebieskie oczy były ostre i skupione na moich kostkach. Starałem się wytrzeć krew w nogawkę spodni. – …przed potencjalnym klientem. – Gregory skończył. – Poza tym, Jack ma prawo do swoich pięciu minut. Jeśli nie wiedziałbym lepiej, powiedziałbym, że jesteś zazdrosny. Charlie zadrwił. – Zazdrosny? Taa, szefie, jestem naprawdę zazdrosny o tego samozwańczego Batmana. Piąłem się w szeregach szybciej niż ktokolwiek w Vortex. Sam Gregory mnie trenował. Oczywiście, że Charlie był zazdrosny. Był w branży od lat, nawet jeśli nie mógł mieć więcej S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 17 |

niż dwadzieścia dwa lata. Musiał przedrzeć się pazurami przez swoje skórki. Myśli, że jestem zepsuty i rozpieszczony. – Nie wiedziałem, że to co robię w swoim wolnym czasie, zasługuje na twoją krytykę – powiedziałem. Charlie rzucił mi spojrzenie. – Zasługuje na krytykę, kiedy kurwa decydujesz się używać swojego treningu, żeby pokonać gównianych kolesi, którzy kradną lody z 7–eleven.2 – Okradli kobietę – rzuciłem spokojnie. – To byli mali idioci ścigani za małą zbrodnie! – Charlie prychnął. – Ale twój mały kompleks zbawiciela marnuje czas na ich głupie dupy. – Mój czas. Nie twój. To nie twoja sprawa. – Pokazałeś nas w wiadomościach, idioto! Jesteśmy Vortex, a nie cholerny Walmart! – Nigdy nie mieli jego imienia czy zdjęcia. – Gregory się wtrącił. – Naprawdę, Charlie, możesz się uspokoić. Nie jesteśmy tu by polować na czarownice, jesteśmy tu dla klienta. Zajmiemy się tym później. Charlie robi się czerwony aż do jego kolczastych włosów. Patrzę na Gregorego, i mimo że się uśmiecha, zwęża lekko swoje oczy. Powinien powiedzieć Charliemu, żeby się zamknął lata temu. Pozwalając mu paplać przed klientem było sposobem Gregorego, żeby Charlie zawstydził samego siebie. To subtelna umysłowa pułapka, gra, w którą Gregory uwielbia grać. Większość młodych mężczyzn, których zatrudnia, jest zbyt głupia by ją ominąć. Na szczęście nie ja. – Vanessa. – Zaczął Gregory. – Uczynisz honory? Skinęła i wyciągnęła identyfikator z kurtki. Poczułem jak mój oddech zwalnia. CIA. – Jezu, szefie. – Charlie zassał powietrze przez zęby. – Co do cholery robimy, rozmawiając z federalnymi? – Jestem Vanessa Redgate – powiedziała kobieta. – Oddział Cyber Bezpieczeństwa. Zaoferowaliśmy panu Callan kontrakt. – Zakładam, że poza zgodą CIA? – zapytałem, ruszając się dookoła. – Biorąc pod uwagę niekonwencjonalny obszar spotkania. Vanessa skinęła. – Jesteśmy na tropie małej, elitarnej grupy hakerów, która wyszukuje największy, czarny rynek w internecie. – Spice Road – powiedziałem. Vanessa znów skinęła. – Jestem pod wrażeniem. Nie byłam świadoma, że agenci Vortex rozwijają się gdzieś oprócz mięśni. 2

7-Eleven – międzynarodowa sieć sklepów typu convenience. Od 2007 roku, po wyprzedzeniu McDonald's Co., największa pod względem liczby obiektów handlowych sieć na świecie

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 18 |

Gregory się roześmiał i klepnął mnie w plecy. – Jack jest specjalnym przypadkiem. Proszę, kontynuuj. – Bez względu na to, ci hakerzy pracują dla Spice Road. Nazywają się The Gatekeepers. Komisja CIA jednogłośnie postanowiła użyć najemników, osób trzecich… – Wykonawców. – Gregory przerwał, błyskając uśmiechem. – Wolimy określenie ‘wykonawcy’. Vanessa spojrzała na niego ostrożnie, ale poprawiła się. – …zdecydowali użyć wykonawców, osób trzecich. Ale mój przełożony i wielka liczba agentów w ramach tego projektu, pracowała lata, namierzając Gatekkepers’ów. Nareszcie mamy ślad, ale komisja nie chce ryzykować wdrażania ich zespołu na niepewny grunt. Trenowanie specjalnych agentów dla tego konkretnego zadania, jest po prostu nieopłacalne, a do czasu, kiedy skończymy ich szkolenie, trop może wyschnąć. – Więc to tutaj, wchodzimy – powiedziałem. Skinęła. – Mamy mocne dowody na dwoje ludzi mocno powiązanych z Gatekeepers, niedawno przeniesionych do Ohio State College, jako studentów drugiego roku. Celem byłoby utrzymanie nadzoru nad tą dwójką bez żadnych podejrzeń. Ostatecznym celem jest zgromadzenie dowodów, najlepiej wydruków i dzienników logowań ich hekerskich aktywności albo ich korespondencji z Gatekeepers. – Jak długo? – mruknął Charlie. Vanessa podniosła na niego brew. – Słucham? – Jak długo będzie trwać kontrakt? – Na tak długo, ile będzie można utrzymać przykrywkę na uniwersytecie. – Więc, na czas nieokreślony – powiedziałem. – Albo do momentu, aż zgromadzicie wystarczająco dużo mocnych dowodów, aby obciążyć ich obu. Spojrzałem na Gregorego, który wzruszył ramionami. – Ty i Charlie jesteście najlepszymi kandydatami do tej roboty. Jesteś wystarczająco młody żeby być w college. Cholera, możemy sfałszować papiery Charliego i sprawić, że będzie rok młodszy. Możemy was ulokować w jednym pokoju w akademiku. – Prosisz nas, żebyśmy siedzieli na swoich dupach i poszli do college z grupą uprzywilejowanych nerdów na rok? – zapytał Charlie. – Żartujesz sobie szefie? Czy wiesz jak nudne… – Zajęcia będą opłacane. Musisz zrobić pokaz udzielania się w klasie i utrzymać wystarczająco przyzwoite stopnie, aby kontynuować wpis – przerwała Vanessa. – Ale twoim głównym zadaniem będzie nadzorowanie i utrzymanie tajemnicy. Nikt nie może wiedzieć dlaczego tam jesteś.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 19 |

– Dwójka z Gatekeepers jest studentami college – dumałem. – Masz ich nazwiska? – Żadnych nie mogę teraz wyjawić. Wyślemy dokumenty, kiedy kontrakt będzie podpisany a wasza dwójka będzie na miejscu. – I będziemy to musieli robić przez dupnie długi czas? – zaprotestował Charlie. – Szefie, nie dołączyłem tu, żeby wracać na studia, dołączyłem, żeby się od nich uwolnić. – To początek roku szkolnego. Wtopisz się spokojnie – powiedział Gregory, jego głos był na krawędziach stalowy. – Wiem, że możesz to zrobić. Zwłaszcza ty, Charlie. Masz do tego charyzmę. Zawsze miałeś. – Ale wolałbym być z tobą, szefie. Aramon… Gregory pociąga rękę Charliego i to jest ruch dla mnie, żeby się wtrącić. – Aramon nigdzie się nie wybiera. Ci Gatekeepers tak. Słuchaj, to nie wydaje się trudne, albo bardzo efektowne czy ekscytujące, ale jest dobre, solidne stanowisko, i w dodatku dobrze płatne. CIA będzie płacić, do kurwy nędzy. To będzie dobre mieć u nich dług dla Vortex’u. Rozumiesz? Bardzo byśmy chcieli, żeby mieli u nas dług, zwłaszcza gdy mamy do czynienia z Armon w przyszłości. Oczy Charliego powoli błyszczą się w zrozumieniu. Walczę z moimi, żeby nimi nie przewrócić. – Kiedy wyjeżdżamy, sir? – pytam. Gregory wzrusza ramionami. – Jak najszybciej, zgaduję. Przekażę wam szczegóły, kiedy je dostanę. Wszystko co musisz zrobić to zgodzić się na umowę. – Zgadzam się na nią, sir – mówię. Charlie wypuszcza oddech, sapiąc. – J… Ja zgadzam się też, szefie! – mówi szybko, patrząc na mnie. – Nie pozwolę, żeby batman to spieprzył. – Mam imię – akcentuję. – Jack, racja. Jackman. Jackoffman – poprawia. Obelgi są tak znane, że żądlą słodką goryczą, ale odpycham je. – W porządku, wystarczy zabaw na placu zabaw. – Gregory prostuje i uśmiecha się do Vanessy, wyciągając rękę. – Moi chłopcy mówią, że to zrobią. – Fantastycznie. – Bierze jego rękę i nią potrząsa. – Będę w kontakcie ze szczegółami. Teraz, jeśli mi wybaczycie. Mijają tylko sekundy zanim znika za kontenerem Matson. Poruszała się tak szybko, że ledwie mogłem nadążyć za jej krokiem. Musiała planować swoje wyjście minuty wcześniej. Charlie trochę drży. – Cholerne federalne zjawy. – Nie wydaje się taka zła – mówię.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 20 |

– Oczywiście, że nie wydaje ci się taka zła. Jesteś praktycznie jednym z nich, cały jak robot i bezlitosny. Założę się, że zabiłbyś swoją dziewczynę, jeśli szef by ci kazał. Moja ręka wystrzeliwuje do klap jego marynarki zanim mogę się powstrzymać. Świat staje się okropnie statycznie biały, znowu, zamazując twarz Charliego. Matowy głos Gregorego stara się mnie przekonać, żebym go puścił. Pcham go wyżej przy kontenerze Matson’a, zapach kurzu i potu, i popiołu stali osiada w moim nosie. Jest osobą w szklanej kuli. Marionetką. Mógłbym zmiażdżyć go z taką łatwością, zgasić jego życie jak mężczyzny tamtej nocy nad jeziorem, jak niemal zrobiłem to Leo, jak zrobiłem to z Sophią. Bo przecież pozwoliłem jej umrzeć. Zabiłem ją. Jest strach w brązowych oczach Charliego, i tylko to utrzymuje ryk z dala od skonsumowania mojego mózgu. Odrzucam go i kroczę z powrotem do samochodu. Gregory idzie ze mną, wskazując na mnie, żebym opuścił szybę w aucie. Niechętnie to robię. – Spójrz na mnie – mówi Gregory, jego głos staje się mroczny i rozkazujący. Niechętnie spotykam jego wzrok. – Jesteś w stanie to zrobić? Czy potrzebujemy zrewidować nasze szkolenie? Moje ciało wzdryga się instynktownie, pamiętając szkolenie z Gregorym. Wspomnienia krwi sączącej się z moich uszu i wpatrywanie się w złamane drewno zakopane głęboko pod ziemią, zapach brudu i ciemności w moim nosie. Nie chcę poddać się takiemu szkoleniu ponownie. – Utrzymam bestię pod kontrolą, sir – mówię powoli. Gregory gapi się na mnie, przeze mnie i kiwa, a potem klepie maskę mojego samochodu. – Więc zacznij się pakować. Będziesz chodzić do college. Wróciliśmy do motelu, który opłacił dla nas Gregory – dwa podwójne łózka, karaluchy w mikrofalówce, możliwe, że stare plamy krwi na ścianie, ale lepsze to niż spanie w samochodach. Lepsze niż żwir, na którym kazał mi spać podczas treningu. Charlie burczy przekleństwa i natychmiast wskakuje pod prysznic. Zamawiam chińszczyznę i otwieram laptopa. Gregory zawsze punktualny i chętny żeby zacząć, przesłał nam dokumenty. Dwie twarze Gatekeepers patrzą na mnie z ich plików FBI. Jeden z nich jest opalony, wysportowany, z miłą twarzą i ciemnymi oczami jak u kota. Kyle Morris. Drugi – przystojny, brązowo włosy, z symetryczną twarzą, z oczami jak zamarznięta stal. Will Cavanaugh.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 21 |

Wygląda na to, że starzy ludzie naprawdę lubią ci mówić, abyś cieszył się życiem, gdy jesteś jeszcze młody. Wspomniani ludzie mają zwykle po czterysta dziewięćdziesiąt lat i jeżdżą samochodami marki Volvo. Nie, żeby było cokolwiek złego w Volvo. Ale zdecydowanie jest coś nie tak z czterysta dziewięćdziesięcioletnimi ludźmi. Głównym tego powodem zaś jest posiadanie przez nich zbyt dużego doświadczenia, które sprawia, że są nudni i bez wyrazu, jak otwarty przez tydzień napój gazowany. Dowód A: Jack Adam Hunter. Dowód B: Nieśmiertelne wampiry, prawdopodobnie. Dowód C: Dziadkowie. Poza moją babcią. Moja babcia jest nadzwyczajna. Wiem o tym, ponieważ kiedy miałam dwa miesiące, wzięła mnie na przejażdżkę w koszyku przyczepionym do jej Harleya Davidsona. Jestem całkiem pewna, że te doświadczenie pełne wiatru, spalin i hałasu uformowało ze mnie tę osobliwą bohaterkę, jaką jestem dzisiaj. Mama i tata wysłali ją do domu starców, gdyż, jak zgaduję, zabranie swojej niemowlęcej wnuczki na zjazd motocyklowy twojego gangu jest pierwszą oznaką demencji, czy coś takiego. Ale teraz, gdy jestem w Georgii, przynajmniej ponownie się połączyłyśmy. Były łzy. I zasmarkane chusteczki. Trwało to dobre pięć minut. Potem było już mnóstwo szaleństwa. – Nie jestem odpowiednią osobą, aby kwestionować zasadność robienia świetnych rzeczy – powiedziałam, wręczając babci kolejną garść fajerwerków. – Ale gdybym była taką osobą, no wiesz, kimś naprawdę nudnym i ułomnym i zdecydowanie nie–mną, zapytałabym co, do cholery, robimy o czwartej nad ranem na tym dachu, znak zapytania. A raczej przynajmniej cztery znaki zapytania. I każda możliwa zmieszana emotikonka. Babcia cmoknęła i wepchnęła resztę fajerwerków w otwór komina. Było ich tak wiele, że nie mogłam już dostrzec w jego wnętrzu czarnych cegieł. Godzinę temu zaczęłyśmy przygotowywać komin, spuszczając z niego lonty, po czym babcia napchała go wielką kombinacją różnego rodzaju fajerwerków. Gdy skończyła, usiadła na piętach i odgarnęła z oczu swoje cienkie, pofarbowane na zielono włosy, posyłając mi nikczemny uśmiech. – Jako Przewodnicząca Komitetu Powitalno–Pożegnalnego Domu Dla Ludzi Starszych „Srebrne Jezioro”, poczuwam się do obowiązku, aby dać tutejszym dziewczynom i chłopcom

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 22 |

odpowiednią odprawę. Nie będzie to procesja pogrzebowa, ani nonsensy wygłaszane przez nudnego księdza. Viola była dobrą kobietą i czuła wielką miłość do swojego życia. Nigdy nie chciała mieć nudnego pożegnania, ale jej dzieci wymusiły to na niej. Nawet po jej śmierci! – To straszne! – sapnęłam, synchronizując się z jej przemową. – Dokładnie. – Babcia wskazała na mnie. Jej oczy były w kolorze ciepłego brązu, jak moje i jak mojego taty. – To straszne. Straszne. Rzeczy, jakie w dzisiejszych czasach robią ludzie, aby zlekceważyć zmarłych, są po prostu okropne. Dlatego my okażemy mojej zmarłej przyjaciółce należyty szacunek. – Poprzez napchanie komina fajerwerkami. – Poprzez napchanie komina fajerwerkami! – zgodziła się. – Gdy pielęgniarka przyjdzie nad ranem rozpalić w kominku, podpali tym samym całe te cholerne miejsce! Viola miałaby z tego kupę śmiechu! Uśmiechnęłam się i pomogłam babci zejść spod komina. Była wysoka i w formie, jak na siedemdziesięciolatkę, ale była także chuda i miała bardzo cienkie nadgarstki i palce. Gdy znalazłyśmy się już na ziemi i szłyśmy przez trawnik do jej budynku, babcia zarzuciła swoje ramię na moją szyję. – A co z twoim pogrzebem, eh? – zapytała. – Masz na myśli ten, który nigdy się nie odbędzie, ponieważ zamierzam zebrać siedem Dragonballi i życzyć sobie wiecznego życia? Zaśmiała się. – Yeah, ten. Co byś na nim chciała mieć? Zastanowiłam się nad tym przez pełne sześć i pół sekundy. – Migdalenie się. Tańczenie nago. Może ciasto. Babcia parsknęła na mnie, gdy wchodziłyśmy po wybielonych schodach. – Co? O co chodzi? Dlaczego posyłasz mi To Spojrzenie? – Och, to nic takiego. Po prostu tak bardzo wydoroślałaś. Powiedziałaś ‘migdalenie się’ bez przybrania pięciu odcieni fioletu. – Tak, cóż, teraz jestem niewiarygodnie dojrzałym, odpowiedzialnym dorosłym i mogę robić takie rzeczy, jak dyskutować o moich przeżyciach i troskach ze spokojem. – Uch–huh – powiedziała oczekująco babcia. – Jak na przykład migdalenie się. Tak właściwie to migdaliłam się już z kimś. Babcia czekała. – To znaczy, uderzyłam go, zanim się z nim migdaliłam. Ale to był dojrzały cios. Babcia zaśmiała się głośno i w pełni. Wskazałam na nią, gdy otworzyła drzwi do swojego pokoju i usiadła na łóżku.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 23 |

– Nawet nie próbuj zaczynać wymieniać rzeczy, które chciałabyś mieć na swoim pogrzebie. Ponieważ wiem to na pewno, że kiedy starzy ludzie mówią takie rzeczy, to zwykle staje się prawdą, a jeśli umrzesz, będę wyjątkowo zdenerwowana. – To staje się prawdą, ponieważ jesteśmy mądrzy, kochanie. –To staje się prawdą, ponieważ macie jakieś dziwaczne, wspaniałe moce umysłu, które wydają się robić wszystko, poza zapewnieniem wam nieśmiertelności. I zębów. Babcia zaśmiała się, zdejmując kapcie i kładąc się do łóżka. – Chodź tu do mnie. Podeszłam do łóżka i na nim usiadłam. Objęła moją dłoń i zaczęła powoli ją głaskać, patrząc mi prosto w oczy. – Mnóstwo ludzi w twoim życiu będzie ci mówić, jak sądzą, że powinnaś żyć. Niektórzy mogą nie mówić tego wprost. Mogą po prostu przekonać cię bez słów, że musisz żyć w konkretny sposób. Wyjrzała przez okno na ciemne niebo upstrzone gwiazdami, uśmiechnęła się i ponownie spojrzała na mnie. – Posłuchaj mnie uważnie, słodziaku. – Nie żyj w żaden inny sposób, poza takim, który cię uszczęśliwi. Jeśli nie będziesz szczęśliwa, rzuć swojego kochanka. Jeśli nie będziesz szczęśliwa, rzuć pracę. Jeśli nie będziesz szczęśliwa, zrób coś więcej, aby się uszczęśliwić. Ponieważ tylko ty jesteś w stanie sprawić, abyś była szczęśliwa. Otworzyłam usta, aby się kłócić, ale uciszyła mnie. – Wiem. Wiem, że inne rzeczy i inni ludzie sprawią, że poczujesz się szczęśliwa. Ale nie sprawią, że będziesz szczęśliwa. To pochodzi tylko od ciebie. To pochodzi od twojego własnego serca. Pozwolenie, aby rosło w tobie szczęście – to pochodzi z twojego wnętrza. Niektórzy ludzie nigdy się tego nie nauczą. Niektórzy nigdy nie wpuszczają szczęścia lub robią to za późno. Niektórzy nigdy go nie wpuszczają, ponieważ się boją. Ale to najgorsza rzecz, jaką można sobie zrobić. To karanie siebie. Mnóstwo ludzi nawet nie wie, że to robi. Więc. Chcę, abyś wiedziała. Chcę, abyś postarała się być szczęśliwa, dla siebie. Poczułam łzy w oczach, ale spróbowałam je zatrzymać. Jeśli teraz bym się rozpłakała, nigdy bym nie skończyła. – Była taka dziewczyna – powiedziałam. – P–przyjaciółka. W pewnym sensie. Ona nigdy – ona nigdy go nie wpuściła. – I gdzie jest teraz? – zapytała cierpliwie babcia. – Ona… – Wzmocniłam uścisk na dłoni babci. – Zabiła się. A ja byłam ostatnią osobą – b–byłam ostatnią osobą, która z nią rozmawiała, babciu, i ja… Silne, cienkie ramiona babci otoczyły mnie, zalewając mnie zapachem cynamonu i zbutwiałego lnu. – Mogłam – powinnam była to widzieć, powinnam była… – Nie było nic, co mogłaś zrobić. – Głos babci był stanowczy. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 24 |

– Ale ja – ja z nią byłam, znałam ją i wiedziałam, jaka była smutna… – Musiała być bardzo nieszczęśliwa. – Wszyscy o tym wiedzieliśmy! A–ale.. ale myśleliśmy… – A co z teraz? Sądzisz, że nadal jest nieszczęśliwa? – Ona jest… martwa. – Gdziekolwiek teraz się znajduje, jest szczęśliwsza, niż gdy była tutaj. Odsunęłam się. – Nie prawda! Jest po prostu martwa. Nie może nic czuć. Gdyby… gdyby nadal żyła, mogłaby mieć szansę, aby znowu być szczęśliwą, tutaj, z każdym… Oczy babci były posępne, ale był w nich jakiś błysk. – To brzmi okropnie podobnie do tego, jakby ktoś inny mówił dziewczynie, jak ma przeżyć swoje życie. Otworzyłam usta, aby zaprzeczyć, jednakże po chwili je zamknęłam. Babcia ponownie objęła mnie ramionami i przytuliła, przyciągając moją głowę do swojej klatki piersiowej, na co jej pozwoliłam. To było jak powrót do domu. – Płacz za nią, słodziaku, nie za tym co zrobiłaś lub czego nie zrobiłaś. Potem wstań. Znajdź coś, co sprawi, że będziesz szczęśliwa – wyszeptała. – I bądź szczęśliwa. Życie jest zbyt długie, aby być tak smutnym. Jestem pewna, że ona chciałaby, abyś była szczęśliwa. W mojej głowie odtworzyły się wszystkie powykrzywiane, wściekłe miny Sophii. – Nie sądzę – powiedziałam. – Ale mówiłaś, że była twoją przyjaciółką. – Yeah, ale – zraniłam ją. Zrobiłam pewne rzeczy, które ją zraniły. – Celowo? Zachłysnęłam się, zanim mogłam odpowiedzieć twierdząco. Pomyślałam o pocałunku z Jack’iem. O naszej wojnie. O śmiechu, przeraźliwej złości i delikatnych, czułych momentach. Te wspomnienia piekły, jak sok z cytryny polany na zacięcie papierem. – N–nie. Próbowałam… pomóc? Babcia uniosła cienką brew. Pokręciłam na to głową. – Tak to było na początku. Próbowałam pomóc Kayli. Ale potem… potem zaczęłam naprawdę go lubić. Krzywdziłam Sophię poprzez lubienie go. Każda sekunda lubienia go była większą krzywdą dla niej. W–więc. Cofam to. Nie starałam się pomóc. Byłam samolubna. – Brzmi tak, jakbyś próbowała być szczęśliwa z tym chłopakiem. Zirytowałam się. – Ale to ją raniło. My bardzo ją raniliśmy. Weszłam pomiędzy nich. Ja. A ona prawdopodobnie poczuła się tak, jakby nic jej już nie zostało, gdy on ruszył do przodu. Więc ona… ona…

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 25 |

W mojej głowie pojawił się obraz białej sukienki na zielonym trawniku. Niebieskie oczy Sophii, puste, jej włosy jak z reklamy odżywki z kukurydzy i księżyca pokryte krwią, wypływającą z miejsca, gdzie jej głowa zderzyła się z ziemią. Mała srebrna bransoletka z imieniem Tallie błyszcząca w moją stronę. Straciła wszystko. A ja zabrałam z jej życia ostatnią osobę, która jej pozostała. Zrobiłam to bez zastanowienia, bez jakiegokolwiek pomyślenia, jak mogło ją to zranić. Po prostu parłam do przodu i robiłam co chciałam, ponieważ byłam samolubna. Ponieważ chciałam być szczęśliwa. Ponieważ pragnęłam miłości, kiedy wiedziałam, że na nią nie zasługuję. A teraz nigdy już na nią nie zasłużę. Jestem zła. Jestem najmroczniejszym smokiem, który zjadł najsmutniejszą księżniczkę. Moje rozmyślenia zostały niegrzecznie przerwane przez stuknięcie mnie przez babcię palcem w czoło. – Słyszę, jak pracują trybiki w twoim mózgu. Nie zmierzaj tą drogą. To zbyt aroganckie. Myślisz zbyt dużo o sobie i swoim wpływie na innych ludzi. Jeśli poszła i się zabiła, zrobiła to, ponieważ jej życie było marne i myślała o tym od wieków, a nie dlatego, że zrobiłaś jedną małą rzecz. – Ale przyczyniłam się do tego. Ja… Babcia położyła się na łóżku rozdrażniona i przykryła się kołdrą. – Nie zamierzam się z tobą kłócić, kiedy jedyne, co robisz to rozczulasz się nad sobą, słyszysz? Wróć, gdy zaczniesz myśleć jasno. Chcę porozmawiać z moją wnuczką, a nie z jakimś głupim męczennikiem, który próbuje wziąć całą winę na siebie. Zamilkłam. Babcia musiała sobie uświadomić, jak rzadka to była okazja, ponieważ westchnęła. – Przepraszam, dzieciaku. Wiem, że to ciężkie. Ale sama sprawiasz, że to staje się trudniejsze. – Pochyliła się i pocałowała mnie w policzek. – Wróć o dziewiątej. Wtedy pielęgniarka rozpala w kominku. Na moich ustach pojawił się mały, niewyraźny uśmiech. Wracałam do domu po ciemnych ulicach, oświetlanych bladym, złoto–białym wypukłym księżycem, migoczącym z oddali. Był tego samego koloru, co włosy Sophii. Usłyszałam jej wyraźny głos w mojej głowie. ‘Starałaś się pomóc. Starałaś się pomóc i za to nigdy nie będę w stanie wystarczająco ci podziękować’. Wróciłam do domu starców przed dziewiątą, po czym posadziłyśmy z babcią nasze tyłki na ławce na zewnątrz, założyłyśmy okulary przeciwsłoneczne, trzymając w dłoniach lemoniadę i czekałyśmy, aż na zegarze wybije dziewiąta. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 26 |

Gdy nadeszła, komin wypluł z siebie fajerwerki – pomarańcz, niebieski i zielony spopieliły chmury. Babcia zaśmiała się i wzniosła toast w niebo – toast za jej zmarłą przyjaciółkę. Oparłam się o ławkę i uśmiechnęłam się. Jak dobrze jest być żywą.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 27 |

Czasami, kiedy życie kopie cię w tyłek, musisz oddać mu kopnięcie. W jaja. Butem ze stalową podeszwą. Zasadniczo, jeżeli ktoś, ktokolwiek kopnie cię, bardzo dojrzałym zachowaniem będzie pójście trudniejszą drogą i nie oddanie kopniaka. Ale to nie jest zabawne. A ja uwielbiam zabawę. Stuprocentową zabawę. Zabawnoprocentową. Parsknęłam na swój dowcip słowny. Dowcipuprocentowa.3 Jęk mojego taty po drugiej stronie stołu był jedyną wskazówką, że przez ostatnich pięć minut myślałam na głos. – Isis, jedz – błagał. – Nie, tato, muszę iść. – Szybko podniosłam się z krzesła. Bliźniaki zaczęły obsypywać się nawzajem płatkami owsianymi. – Usiądź i zjedz śniadanie z resztą nas, lub dopomóż mi… – Gdzie się wybierasz? – przerwała mu Kelly i uśmiechnęła się do mnie słodko. – Do domu. Oczy Kelly pojaśniały na tę perspektywę, zaś oczy taty pociemniały. – Isis, przecież twój bilet jest ważny do trzydziestego… – Tato – zajęczałam. – Moja przyjaciółka zmarła, a ja zamierzam kopnąć moje życie w jaja. – Wszyscy kiedyś umrzemy. – Jedno z bliźniaków przestało rzucać płatkami, aby to powiedzieć, a jej jasne blond warkocze kontrastowały z jej niebieskimi oczami, gdy raz mrugnęła. – Dokładnie! – Wskazałam na nią. – Widzisz, tato? Ona to rozumie.

3

One hundred percent – stuprocentowa, one fundred – połączenie słów fun (zabawa) i hundred, one pundred – połączenie słów pun (dowcip słowny) i dred

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 28 |

Twarz taty zrobiła się czerwona w zaraz–eksploduję sposób, gdy Kelly złapała go za ramię i zaczęła szczebiotać. – Och, kochanie, musi się niecierpliwić, aby pójść już do college. Pamiętasz, jak my byliśmy w jej wieku? Byłam taka podekscytowana, żeby wyprowadzić się z domu i rozpocząć własne życie! Ona czuje po prostu to stare, dobre przyciąganie do niezależności. Niosą ją skrzydła – jest jak złoty lotnik. Pozwolą jej zmienić datę wylotu. Tata wypuścił sfrustrowane westchnienie i zmarszczył swoją czerwoną twarz. – Nie jesteś – nie jesteś tu szczęśliwa? To miały być twoje wakacje letnie, ze mną. Nie widziałem cię od dwóch lat, Isis. Od dwóch lat. – Miałam tu mnóstwo zabawy – skłamałam z ożywieniem. – I będę za tobą tęsknić. – Kolejne kłamstwo. Nawet cię nie znam. – Po prostu, no wiesz. Jak powiedziała Kelly. Jestem gotowa, by ruszyć dalej! Tata spojrzał na mnie spod swoich okularów i po chwili, która zdawała się trwać wieczność, westchnął. Kelly uśmiechnęła się. Wygrałam. Gdy pakowałam swoje bagaże, uświadomiłam sobie, że tak naprawdę nie zostawiam nic za sobą, poza pożyczonym BMW i rodziną, która nigdy nie była moja. I zajęło mi aż siedemnaście lat, aby to sobie uświadomić. – Naprawdę jesteś powolna, prawda? Głos odbił się echem tak wyraźnie, że przysięgłabym, iż obok mnie stał Jack. Ale nikogo tu nie było. Krzywe zdjęcie Kelly i taty gapiło się na mnie przez otwarte drzwi. W całym domu nie było jednak żadnych moich zdjęć, nawet z czasów, kiedy byłam dzieckiem. Jestem tu otoczona ludźmi, ale tak naprawdę całkowicie sama. Zamknęłam walizkę i usiadłam na niej. Dwa dni później trochę płakałam na lotnisku. Tata nie płakał wcale. To powiedziało mi wszystko, co musiałam wiedzieć, a czego wiedzieć nigdy nie chciałam. Samolot odleciał i zaczęłam rzucać orzeszkami w łysego faceta przede mną, nie przestawał pierdzieć. Stewardessa podziękowała mi za to oczami, ale gdy wstał i poszedł do łazienki, zostawiając otwarte drzwi, zbutwiałyśmy. Na dwie godziny. Mama czekała na mnie przy odbiorze bagaży. Śmierdziałam męskimi bąkami, ale i tak mnie przytuliła, skąd wiedziałam, że nie byłam już sama.

***

Pakowanie na studia przypomina pakowanie na wojnę. Już nie wrócisz. Nie wiesz co cię tam spotka. Jest szansa, że umrzesz (egzaminy) i/lub doznasz zmieniających twoje życie zranień (kace, choroby przenoszone drogą płciową). A jeśli wrócisz, będziesz szczęściarzem. Jednakże terytorium wroga błaga, aby je odkryć i zdobyłam odpowiedni trening przygotowujący (liceum). Wszystko będzie dobrze.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 29 |

Nie mogłam zmieścić do walizki pani Muffin. Nie będzie dobrze. Mama usłyszała moje zawodzenie i przybiegła, jak zmęczony pies gończy. – Co się dzieje? – zapytała. – Wszystko się kończy na zawsze! Rzuciłam się na poduszki. Mama czekała cierpliwie na wyjaśnienie. Wskazałam palcem na panią Muffin, w połowie wystającą z mojej przepełnionej walizki. – Isis, to jest lalka. – Mama westchnęła. – Idziesz do college. Może to najwyższy czas, aby się jej pozbyć. Natychmiast się wyprostowałam, moje oczy rozszerzyły się jak spodki, a usta otworzyły się tak szeroko, jak latający talerz. Mama się poprawiła. – Okay, okay. Pani Muffin zostanie. Ale pamiętaj; pierwsze wrażenie jest wszystkim, a jedynymi osobami, na jakich może zrobić wrażenie pani Muffin są sześciolatki. – No właśnie, matko. Nie chcę się przyjaźnić z ludźmi, którzy nie są sześciolatkami. Naprawdę. Ale to pozostanie tylko w moim sercu. Ponieważ fajnie jest też móc legalnie prowadzić samochód. Mama pokręciła głową, śmiejąc się, po czym zeszła na dół, aby skończyć smażyć naleśniki. Zakradłam się do jej łazienki z całą gracją animowanego ninja i sprawdziłam jej zapasy leków. Było tego pełno – głównie antydepresantów. Zmartwiło mnie to, ponieważ one sprawiają, że ludzie popełniają samobójstwa. Ale także nie martwiło mnie, ponieważ powstrzymywały ludzi od popełnienia samobójstwa. To najbardziej gówniana pięćdziesiąt na pięćdziesiąt gra na świecie, ale tylko to mamy. Tylko to sprawi, że mama będzie bezpieczna, gdy mnie nie będzie. – Co robisz, Isis? Natychmiast zatrzasnęłam lustrzane drzwi szafki. – Szukam szczurów! I pleśni. Które to oba zabijają ludzi. Wiesz, że szczury potrafią skakać na trzy metry do przodu? I zawsze celują w tętnicę szyjną. Mama zesztywniała i zacisnęła usta, jakby zamierzała mnie ukarać, ale potem weszła do łazienki i zamknęła mnie w swoich ramionach. Ramionach, które były trochę cieńsze, niż zwykle. – Wszystko będzie ze mną dobrze, kochanie – wyszeptała w moje włosy z wyblakłymi fioletowymi pasemkami. – To w porządku. To w porządku przestać już się martwić. – Nie mogę – powiedziałam. – Jeśli przestanę, przydarzy się coś złego. Jeśli przestanę, nie dostrzegę, że to nadchodzi. Nie zwrócę na to uwagi i coś ci się stanie… Uścisk mamy stał się mocniejszy.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 30 |

– Byłaś dla mnie taka silna, przez tak długo. Dziękuję. Poczułam znajome szczypanie w oku i natychmiast zablokowałam wyjście. Mama odsunęła mnie na długość ręki, obejrzała mnie z góry na dół i pogłaskała po policzku. – A teraz nadszedł czas, abyś była silna sama dla siebie. Nie dla mnie. Nie dla nikogo innego. Tylko dla siebie. Zaśmiałam się, ale był to śmiech przez łzy. – Nie jestem – nie jestem w tym zbyt dobra. Uśmiechnęła się, a jej oczy przypominały szare lustra wypełnione miłością. – W takim razie nadszedł czas, aby się tego nauczyć. Na samym dnie mojej szafy znalazłam różową bluzkę, którą przysłała mi Kelly. Ale teraz była czymś więcej. To była różowa bluzka, którą miałam na sobie, gdy Jack powiedział, że byłam – byłam – nawet nie potrafiłam się zmusić, aby to powiedzieć i jak żałosne to było, że nie mogłam wypowiedzieć tego słowa? Usta są od tego, aby wypowiadały słowa, a ja je miałam i znałam słowa, ale to jedno było trudne. Ono coś znaczyło, więc było trudne. W tej różowej bluzce ktoś po raz pierwszy nazwał mnie piękną. Ktoś, kogo szanowałam. Szanuję. Ktoś, kogo kochałam. Kocham. Kocham? Pokręciłam głową i wrzuciłam bluzkę w najdalszy zakamarek mojej walizki. Nigdy nie wiesz, kiedy będziesz potrzebować nowej zasłony. Lub szmaty do sprzątania. Mama pomogła mi zapakować moje rzeczy do samochodu. Miałam swoją zaufaną niebieską walizkę i poobijany plecak ze szkoły. Z liceum. Cześć, szkoło. Pa, szkoło. Przeszły mnie małe ciarki, gdy uświadomiłam sobie, że już w nim nie jestem. Oficjalnie je skończyłam. Połowa mnie chciała wypić dziewiętnaście redbulli i tańczyć cholerny taniec połamaniec bez przerwy przez następne dwadzieścia cztery godziny, ale druga połowa mnie chciała poczołgać się z powrotem do szkoły, okryć się nią, jak kocem i nigdy z niej nie wychodzić. Zaczęłam tarzać się po trawie i jęczeć ze strachu, jak brudna gąsienica, odmawiająca wyjścia ze swojego kokonu. Kayla podjechała na nasz podjazd, gdy mama pakowała ostatnią torbę. Podniosłam się z trawnika i ruszyłam do niej. Była punktualnie na naszą popołudniową randkę. Naszą ostatnią, końcową, pożegnalną popołudniową randkę. Wysiadła z samochodu w oszałamiająco pięknej białej sukience i sandałkach, a jej włosy ułożone były w czekoladową perfekcję. Przywitała moją mamę z wdziękiem siedmiu francuskich królowych i zaciągnęła mnie do samochodu z siłą siedmiu wojowników Wikingów. Gdy ruszyłyśmy drogą, zirytowała się. – Czy te rzeczy w samochodzie to wszystko, co ze sobą bierzesz? Cyganie podróżują z większą ilością rzeczy, niż ty!

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 31 |

– Ach. – Uniosłam palec wskazujący. – Ale Cyganie nie mają walizki z całą kieszenią poświęconą na miśki Haribo. Kayla przewróciła oczami. – Jesteś stuknięta. – Wolę miśki, niż orzechy.4 – Och, naprawdę? – Kayla uniosła brew w ten okropny, tandetny, dwuznaczny sposób i stłumiłam chęć wyrwania jej z jej twarzy. Jej twarz była dziełem sztuki, tandetna brew jednakże już nie. Nie niszczę jednak dzieł sztuki. Poza wyjątkami, kiedy to robię. I wtedy ludzie na mnie krzyczą. – W każdym razie – powiedziałam. – To ostatni raz, kiedy się widzimy aż do Świąt Bożego Narodzenia, więc lepiej pojedźmy do baru dla gejów lub w jakieś inne na równi zabawne i godne zapamiętania miejsce. Kayla wyszczerzyła się i skręciła na autostradę. – Znam odpowiednie miejsce. Rozpoznałam ulicę, a potem restaurację. Ukazała nam się The Red Fern. To samo miejsce, w którym zaaranżowałam pierwszą randkę Jack’a i Kayli. Tą, na której ich śledziłam. Ale Kayla oczywiście o tym nie wiedziała. Wybrała lożę przy oknie, po czym usiadłyśmy i złożyłyśmy zamówienia, ona na mrożoną herbatę, a ja na piwo korzenne. – Gdybyśmy były w Europie, mogłybyśmy zamówić wino. – Kayla westchnęła dramatycznie. – Boże, ale im tam dobrze. Zmarszczyłam brwi, przypominając sobie o bilecie, który zostawił mi Jack. To pozostawiło słony smak w moich ustach. – Och, yeah. Wszyscy kochają czarną plagę. – To było wieki temu, Isis. Już nikt nie choruje na dżumę. – Emo z całego świata pozwolą sobie się nie zgodzić. Kayla przewróciła oczami i zamówiła nam spring rolls do podziału. Rozejrzałam się nerwowo po wnętrzu. Te same kolorowe, rajskie ptaki widniały na wazonach, a kryształowe oświetlenie przypominało wodorosty zamknięte w lodzie. – Nigdy tu nie byłam – powiedziałam. – Jest ładnie. – Och, nie kłam. Zimny pot spłynął po moim kręgosłupie na mój tyłek. Było to niezbyt przyjemne. – Słucham? Kayla napiła się swojej herbaty.

4

Nuts – zarówno ‘stuknięty’, jak i ‘orzechy’… a także ‘męskie jaja’ ;)

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 32 |

– Jack powiedział mi, że śledziłaś nas na naszej randce. – Było tak tylko dlatego, że on był, obiektywnie rzecz biorąc, szpetnym pożeraczem robaków o zaropiałym tyłku, więc musiałam… – Wiem, że zapłaciłaś mu, aby się ze mną umówił – wtrąciła. Otworzyłam usta, jak śnięta ryba. – W porządku. Minęło mi. Wydaje się, że to było tak dawno temu. – Ty – przełknęłam – nie jesteś mega wkurwiona? – Dlaczego miałabym być? To był jeden z najlepszych wieczorów mojego życia. – Kiedy on… – W noc, kiedy zerwaliśmy. A raczej nad ranem, po imprezie Avery, kiedy ona… Kiedy naćpała Kaylę i zamknęła z nią w jednym pokoju Wrena. Nie powiedziałam tego jednak i naprawdę nie trzeba było tego mówić. Kayla pokręciła głową. – To było wtedy, kiedy ty i Wren poszliście nakopać Avery w tyłek. Jack i ja rozmawialiśmy o wielu rzeczach. To była jedna z nich. Powiedział mi prawdę. – A ja nie. Cholera, a ja nie – powiedziałam natychmiastowo. – I naprawdę mi przykro… – Niech ci nie będzie, głupia. – Kopnęła mnie pod stołem. – Jest po wszystkim i to było dawno temu, a poza tym wybaczyłabym ci wszystko. Poza zabiciem mojego brata. Chociaż może wybaczyłabym ci także to, w zależności jak bardzo wymiotowałby na mnie w danym tygodniu. Przybyły nasze spring rolls i zatopiłam moją wdzięczność w kiełkach i pozostałej kłopotliwej treści, zrobionej z niewinnego tofu. Kayla mówiła o Massachusetts i wszystkich miejscach, które zamierzała zwiedzić z Wrenem. Wschodnie Wybrzeże będzie do niej pasować – jest piękna, opalona i wysoka, a w dużym mieście to wszystko jest wymagane, żeby maksymalna ilość robotników mogła pławić się w jej chwale, gdy rozkwitnie na najpiękniejszą kobietę na świecie, a w końcu także na Królową Westeros. – Nawet nie lubię Gry o Tron – zaoferowałam. – Każdy jest tam zbyt biały. W książkach było mniej białych ludzi i wiedziałaby o tym, gdyby więcej czytała. – Czytałam Wojnę i Pokój. Poprawka: wiedziałaby o tym nie, gdyby więcej czytała, tylko gdyby czytała lepsze, nie takie głupie książki. – Och mój boże, jesteś takim snobem. Moją najlepszą przyjaciółką jest książkowa snobka. Odrzuciłam włosy do tyłu i zamówiłam smażony ryż. Kayla zamówiła kokosowe curry. Gdzieś na zewnątrz jakiś mężczyzna krzyknął ‘KURWA’, a kolejny ‘PRZESTAŃ’, ale nie dostrzegłyśmy ich nigdzie. Wszystko to było zbyt dramatyczne. Kayla oglądała swoje paznokcie a na jej twarzy, zamiast rozbawienia, pojawił się ponury wyraz. – Będę za tobą tęsknić, snobko. Sięgnęłam przez stół i przykryłam jej dłoń swoją. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 33 |

– Zawsze będę z tobą – powiedziałam. Uśmiechnęła się, więc kontynuowałam. – Jako twoje pośladki z wielkim para bezcielesnych oczu. Obserwując podziwem/zazdrością/matczynym, ochronnym instynktem. – Łee. – Wren nie będzie wiedział, co go uderzyło, kiedy zmaterializuję się jako powietrze na twojej pierwszej do–boju nocy i rąbnę go w pysk. Kayla zaczęła gapić się na mnie. – Delikatnie. Rąbnę go w pysk delikatnie – poprawiłam się. – Moim małym palcem. Przybyło nasze jedzenie i zaczęłyśmy je pożerać jak wygłodniałe hieny, co stanowiło poprawę, gdyż w hierarchii żarłocznych zwierząt nastoletnie dziewczyny znajdowały się zaraz pod rekinami żarłaczami białymi i nad wygłodniałymi hienami, czyli tak naprawdę całkiem dobrze się zachowywałyśmy, jak na nasz gatunek. Kelnerka jednak nie wydawała się podzielać tego zdania i zmarszczyła nos, gdy zabierała nasze talerze i ujrzała pod nimi okręgi jedzenia przypominające święte aureole. I niestrawność. Poszłam na chwilę do łazienki, aby umyć twarz z sosu orzechowego. Wtedy to właśnie wspomnienia zalały mnie w wyjątkowo potwornej zemście. Jack pochylał się nad tym blatem. Jack dotykał tego zlewu. Jack po raz pierwszy dotknął mojej twarzy, gdy stał u zbiegu blatu i ściany. Jack wypełniał każdy centymetr tej toalety swoją osobą i nie potrafiłam od tego uciec. I nie chciałam. Mógł być zaginiony i zniknąć z mojego życia jak duch, ale tutaj? Tutaj nadal był. Mogłam wyobrazić sobie tutaj jego wysoką sylwetkę. Mogłam zamknąć oczy i znowu znaleźć się w przeszłości. To była tylko głupia toaleta w tajskiej knajpie. Ale dla mnie to było dużo więcej. Umyłam twarz i wpatrzyłam się w lustro. To jest ostatni obiad, jaki Kayla i ja razem zjemy przez długi czas. Przynajmniej przez cztery miesiące. Jutro wyjeżdżam. Ona wyjeżdża za tydzień. W tym miejscu wszystko się kończy, a tym samym zaczyna. Nikt nie wie, jak to dalej będzie, ale byłam zdeterminowana, aby zatrzymać ją w swoim życiu. Nie stracę jej. Nie tak, jak straciłam Jack’a. – Wszystko okay? – zapytała Kayla, kiedy wróciłam do stolika. – Biegunka? – Och, nieprzerwanie. To moja super moc. Półautomatyczne sranie. Kayla zamilkła, co oznaczało, że albo nie załapała mojego żartu, albo nie słuchała. – Tęsknisz za nim, co? – zapytała cicho. Wiedziałam, o kim mówiła. Ciężko było nie wiedzieć, skoro był wielką halucynacją, ciągle mnie nawiedzającą. Duchowo. Duchowo mnie nawiedzającą. Ale udawałam głupią, ponieważ tak było łatwiej.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 34 |

– Wren? Cholera tak, tęsknię za nim. Napisałam do tego kujona ostatniej nocy na facebooku, ale nie… – Miałam na myśli Jack’a, głuptasie. Ucichłam. Kayla westchnęła i założyła ramiona na klatce piersiowej, czekając na rachunek. – To nie w porządku. Tak po prostu wyjechał i cię zostawił. Zaśmiałam się gorzko. – Jest w porządku. I tak między nami nic nie było. Kayla posłała mi kolejne zabójcze spojrzenie. Dobrze się go nauczyła od Avery. – Nie pierdol mi tutaj, okay? Cała nasza szkoła może poświadczyć o waszym wzajemnym przyciąganiu. A ja jestem twoją najlepszą przyjaciółką. I umawiałam się z nim przez chwilę. Dokładnie wiem, jak wiele dla siebie znaczycie. – Najwyraźniej nie za wiele. – Ponownie się zaśmiałam. – Skoro tak szybko wyjechał. Bez pożegnania. Kayla była cicho, czekając na więcej. Uśmiechnęłam się. – Życie jest naprawdę dziwne. Nigdy nie można do niego przywyknąć. Ale i tak ono trwa. Czasami odnajdujesz rzeczy, które sprawiają, że staje się trochę bardziej wygodne i próbujesz się ich trzymać, ale im mocniej je trzymasz, tym szybciej wyślizgują ci się z rąk. Spojrzałam przez okno na pokrytą mrokiem ulicę, gdyż latarnie dopiero zaczynały się rozpalać. Będę tęsknić za tym małym miasteczkiem. Jednak ono nie będzie tęsknić za mną. – Sądzę, że Sophia wiedziała to najlepiej z nas wszystkich. Może była jedyną osobą na świecie, która to wiedziała. Może to dlatego po prostu… odpuściła. Ponieważ rzeczy, które kochała opuszczały ją tym szybciej, im mocniej się ich trzymała. – Isis… Odwróciłam się z powrotem do Kayli. – Wszystko okay, obiecuję. Po prostu dużo o niej myślę. O tym, co mogłam zrobić. Babcia powiedziała mi, że nie mogłam nic zrobić. Ale mogłam. Mogłam po prostu odpuścić. Mogłam odpuścić Jack’a i może Sophia nadal tu by była. – To nie prawda – zaprotestowała Kayla. – Może to prawda. Może nie. Ale jedyną rzeczą, którą naprawdę wiem jest fakt, że w alternatywnym świecie, w którym odpuściłabym sobie Jack’a, Sophia najprawdopodobniej nadal by teraz żyła. Kayla wzdrygnęła się. Kelnerka zostawiła nam rachunek, ale nawet tego nie zauważyła. Wskazałam jej na niego. – Ty płacisz, czy ja?

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 35 |

Kayla niechętnie wyjęła dwie dwudziestodolarówki, a ja dałam piątkę napiwku. W drodze do domu, z niebem ciemnym i bezgwiezdnym, jak ocean, Kayla w końcu przemówiła. – Nie zrobiłaś nic złego, Isis. – Nie – zgodziłam się. – Masz rację. Nie zrobiłam nic złego. Bo nie zrobiłam niczego, kropka. Kayla próbowała złamać ciemny lód, który pokrył naszą konwersację i ja też się starałam. To było nasze ostatnie spotkanie przed wyjazdem, a nawet z tą świadomością, cień śmierci Sophii prześladował nas. Mnie. Prześladował mnie i niszczył to pożegnanie, a ja nawet nie potrafiłam tego zatrzymać. – Spójrz, Kayla, przepraszam. Ja po prostu… naprawdę przepraszam. Nie wiem, kiedy taka się stałam i obiecałam sobie, że już taka nie będę… – Ale łatwiej jest powiedzieć, niż zrobić – wtrąciła. – Wiem. Wren też taki był. Nie martw się. Jest okay. Mam doświadczenie w radzeniu sobie ze smutasami. Jej uśmiech był trochę suchy. Gdy dojechałyśmy pod mój dom, siedziałyśmy w ciemnym samochodzie, obserwując jak ćmy atakowały lampę na ganku. Rzucały się w kółko na nią, jakby chciały dotknąć ognia i spłonąć. – Jestem szczęściarą, że cię poznałam. – Uśmiechnęłam się do Kayli. – I jestem potrójną szczęściarą, że masz słabość do obłąkanych dziwaków. Tak jakby wygrałam na przyjacielskiej loterii. – Tak jak i ja. – Kayla wydymała wargi. – Bez ciebie nigdy bym sobie nie uświadomiła, że Avery mnie wykorzystywała. – Pomógł w tym Jack. Kiwnęła głową, uśmiechając się krzywo. – Zgaduję, że tak. Trochę. – Pamiętasz pierwszy raz, kiedy się spotkałyśmy na imprezie Avery? I jak sprawił, że się popłakałaś? – Och, boże, byłam takim mazgajem. Nie mogę nawet uwierzyć, jaka byłam głupia. A to było tylko jakieś dziesięć miesięcy temu. Mogłabym przez ten czas urodzić już dziecko. – Małego mazgaja – dodałam. – Wszystkie niemowlaki są mazgajami – odparła. Przybrałam głos mądrego starca i zapytałam. – Ale czy wszystkie małe mazgaje są… niemowlakami? Kayla uprzejmie walnęła mnie w ramię, po czym westchnęła i oparła się na siedzeniu. – Jack był pierwszą osobą, która poruszyła mój temat. Sprawił, że zaczęłam wszystko kwestionować – dlaczego trzymałam się z Avery, czy naprawdę lubiłam jej towarzystwo i jak S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 36 |

wiele moich uczuć było schowanych za zakupami i plotkami. Bez niego dojście do odpowiednich wniosków zajęłoby mi dużo dłużej. – Nie zabiłoby go, gdyby trochę to posłodził – parsknęłam. – Willy Wonka5 robi to cały czas i nic mu nie jest! Jest szalony i prawdopodobnie morderczy, ale nic mu nie jest. Kayla zaśmiała się i pokręciła głową. – Znasz Jack’a. On nie działa w ten sposób. Uśmiechnęłam się, trochę krzywo, ale nadal. Kayla zarzuciła na mnie swoje ramię. – Wy dwoje jesteście… tacy sami. Wcześniej tego nie zauważyłam, ale wskazał mi to Wren. Miał rację. Wasza dwójka jest naprawdę taka sama. Więc sądzę… sądzę, że nawet jeśli teraz zniknął, wróci. Ludzie tacy jak wy – nie odnajdują się nawzajem zbyt często. On wróci. – A kiedy wróci, zetnę mu głowę – oznajmiłam. – Powitasz go – powiedziała twardo Kayla. – Z uściskiem. – Powitam go uściskiem. W pierś. Której będzie brakować głowy. Kayla zakryła twarz dłonią, a ja przytuliłam ją, śmiejąc się. Śmiejąc się serdecznie. Śmiejąc się prawdziwie. Śmiejąc się po raz pierwszy od, wydawałoby się, wieczności. Nie stracę mojej najlepszej przyjaciółki. Zmierzałyśmy po prostu swoimi własnymi ścieżkami. Będziemy pędzić z innymi wiatrami, ale ponownie się połączymy. Będziemy odkrywać nasz glob w innych kierunkach. Jak Kolumb i Magellan, odważnie zmierzając tam, gdzie żaden śmierdzący szesnastowieczny europejski odkrywca i jego załoga obleśnych mężczyzn nigdy nie dotarła! Poza tym, że jeden z nich zmarł na grypę, a jego załoga się zbuntowała, jak sądzę, a drugi był rasistowskim dupkiem, który pozwolił na setki lat ludobójstwa, więc w zgodzie z dobrym osądem zdecydowałam, aby zrezygnować całkowicie z tej metafory. – Dzięki bogu – odetchnęła Kayla. – Wysiadasz?

5

Bohater książki „Charlie i fabryka czekolady”

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 37 |

Doszłam do bardzo unikalnego i oryginalnego wniosku, że opuszczanie domu jest totalnie do dupy. Nikt inny, nigdy, w historii ludzkości, nie doszedł do tej konkluzji. Nikt oprócz mnie. Jestem wyjątkowa. – Isis, jesteśmy spóźnione. I spóźniona. Jestem bardzo spóźniona. Choć bycie spóźnioną nie powstrzymało mnie przed właściwym pożegnaniem. Kiedy mama zapalała silnik w samochodzie, stanęłam w drzwiach i odetchnęłam zapachem osiemnastoletniej stęchlizny. Nie spędziłam całych osiemnastu lat tutaj, ale całe gówno, które stało się w zeszłym półtorejroczu, sprawiło, że czułam to jakby trwało to wieki. Do widzenia mały pokoju. Do widzenia, dziewczyno, którą byłam. Przytuliłam panią Muffin mocno i wyszłam. Mama jechała powoli i ostrożnie. Ja piłam piwo imbirowe i oglądałam mijającą autostradę. Nagle przerażająca myśl uderzyła mi do głowy, co skutkowało spoconymi dłońmi. Nie byłam w wolontariacie ani nie uprawiałam sportów. Nie stałam się radykalną wojowniczą księżniczką na moje szesnaste urodziny, w komplecie z mówiącym kotem i magicznie pojawiającymi się ubraniami. Hogwart nawet nie wysłał mi listu i nie wybaczyłam im tego. Poczekajcie aż pojadę do Londynu i znajdę peron dziewięć i trzy czwarte i przemknę na drugą stronę by wyzwolić swój gniew. Sprawię, że Voldemort będzie wyglądać jak marionetka ze skarpety. I umówię się z Draco. I będę trenować kilka skrzatów, żeby zabawiali mnie przynosząc winogrona… Zatrzymałam się, kiedy zdałam sobie sprawę, że mentalnie zaczęłam pisać fanfiction Harrego Pottera w drodze do college. Skup się! Potrzebowałam co najmniej siedmiu całych skupień jeśli mam zrobić fantastyczne wrażenie. Albo jakiekolwiek wrażenie, bądź co bądź. Wolałabym zrobić złe wrażenie niż nie zrobić go wcale. Kiedy mama zatrzymała się przy wyjeździe, westchnęłam. Nawet nie pocałowałam chłopaka. Naprawdę przynajmniej. Nie pijana.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 38 |

Robiłam inne rzeczy. Trzymałam się za ręce i przytulałam. Bezimienny udawał naprawdę mocno bycie miłym, przytulając i trzymając za ręce. Raz lub dwa nawet zasugerował, że uważał, że jestem piękna. Ale to była gra, żeby podbudować mnie, zanim mnie zniszczy. I to wszystko było przed tym wielkim czymś. Małym czymś. To nie jest nawet warte określenia. To po prostu ‘coś’. Musiałam to też zostawić za sobą. Nie ma na to miejsca. Nie, jeśli chcę pójść dalej ze swoim życiem. Zrobiłam wszystko, żeby to pochować, zignorować to dopóki nie zniknie i to jakby działało. Byłam na tyle daleko, że mogłam spać w łóżku z Jack’iem bez świrowania. Więc jest ze mną lepiej, i to naprawdę dobrze wiedzieć. To dawało mi trochę nadziei tam gdzie jej nie było. Jack pomógł mi zdać sobie sprawę, że nie jestem nie zdolna do miłości. Nie jestem beznadziejna. Nie jestem cała paskudna. A może sama sobie zdałam sprawę. W każdym razie, walka z nim pomogła mi zdać sobie sprawę z wielu rzeczy. Dorosłam na wiele sposobów. Ostry ból promieniował w mojej piersi, ale strzepałam ten bród z ramienia i oglądałam uśmiech mamy. – Jest znak, kochanie. Wyciągnij mapę, możesz? OHIO STATE UNIVERSITY, zielono biały znak na poboczu drogi. Wyciągnęłam broszurkę z mapą ze wskazówkami jak dostać się na kampus. Drzewa i krzewy kwitną jak szalone, szmaragdowo zielony trawnik jest nakrapiany maślanym, popołudniowym słońcem. Budynki są ze starej cegły, bluszcz rośnie między oknami i rzymskimi kolumnami. Akademiki są nędzne, ale tak samo duże. Setki dzieciaków chodzą dookoła, ich rodzice chodzą razem z nimi albo stoją przy samochodach i przytulają je ostatni raz, albo pomagają im nosić bagaże do ich pokoi. Mama parkuje i wysiada, a mój żołądek opada z podniecenia, kiedy grzebię się z klamką. To jest to. To tutaj kończy się moje dzieciństwo. Dotykam palcem oparzeń po papierosach na moim nadgarstku, i upewniam się, że moje rękawy je zasłaniają. Cofam to. Moje dzieciństwo skończyło się dawno temu. Mama nie może podnieść mojej ciężkiej walizki czy plecaka, więc ciągnę je po schodach, a ona idzie za mną. Pokój jest malutki i wybielony, na drugim piętrze, zaraz obok schodów pożarowych. Nie ma dywanu, tylko zimne płytki, a łóżka są tak wysoko, że wydaje się, że są zrobione, co najmniej, dla Hagrida. Dwa łóżka po dwóch stronach pokoju, okno między nimi. Dwa biurka zaraz obok łóżek, z narzędziami tortur pierwszej klasy – drewnianymi krzesłami. Dwie szafy czekają na wypełnienie je butami albo kondomami albo oblanymi egzaminami czy czymkolwiek, czym dzieciaki z college wypełniają pustą przestrzeń. Niespełnione marzenia, może.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 39 |

Moja współlokatorka już zajęła lewą stronę, więc rzuciłam moje rzeczy na prawą. Mama krzątała się dookoła łóżka z pościelą, którą spakowała i ścieliła mi je. Oglądałam jej pracę, wiedząc, że będę tęsknić za tymi małymi rzeczami, które robiła. Sprawdziłam szafę mojej współlokatorki – gitara, sporo wojskowych kurtek i butów turystycznych. Na jej biurku pełno było srebrnej biżuterii – kołki, pierścienie z czaszkami, naszyjniki z kolczastymi kulami śmierci. Yep. Zapowiada się całkiem nieźle. Mama skończyła z łóżkiem i zeszłyśmy schodami na dół, usiąść na trawniku, zażywać kąpieli słonecznej. Mama trzymała moją dłoń, głaszcząc ją kciukiem. – Przepraszam Isis. – Spróbowała. – Za co? Nie urodzenie mnie tydzień lub dwa później. Tak BARDZO chciałam być lwem. Żadnym z tych rakowych nonsensów. Mama uśmiechnęła się smutno. – Nie, nie za to. Za… Nie wiem. Czuję jakbym nie zrobiła dobrej roboty. Ale myślę, że każdy rodzic się tak czuje. Ścisnęłam jej dłoń. – Zrobiłaś najlepszą robotę jaką umiałaś. Ciocia rozumiała. Obie rozumiałyśmy. Kiwa głową i ściska moją dłoń. – Cieszę się, że mogłam być z tobą przez ostatni rok w domu. Nawet jeśli… nawet jeśli było trudno. Wiem teraz jak wygląda żal. Widziałam go za każdym razem, kiedy popatrzyłam na twarz Jack’a podczas pogrzebu. Nigdy nie zapomnę jak wyglądał, nawet jeśli Zabadobians mnie porwą i wyczyszczą mój mózg. Mama nosiła go jak szal, lekko, ale trzymając dookoła siebie, sprawiając, że była napięta. Zarzuciłam ramiona wokół niej i schowałam głowę w jej ramieniu. – Jest w porządku. Miałam zabawę. Było ciężko, ale miałam zabawę i nauczyłam się rzeczy, więcej rzeczy niż w całym moim życiu, więc jestem naprawdę szczęśliwa, że mieszkałam z tobą. Dziękuję za bycie najlepszą mamą na świecie. Owinęła rękę wokół mnie i włożyła ją w moje włosy, kiedy zaczęła płakać. – Kocham cię Isis. – Też cię kocham! – Śmieję się przez łzy. – Będę tęsknić. Będę ją widywać częściej niż Kaylę, ale to wciąż boli. Jestem prawie tak dobra w pożegnaniach jak Tarzan w noszeniu ubrań. Przynajmniej Leo jest w więzieniu. Będzie bezpieczna przez kilka lat. Oglądałam ją jak odchodzi z tonącym sercem, które jakby opadało i podchodziło do góry, kiedy miałam zmierzyć się ze szkołą. Jestem sama.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 40 |

Nikt nie zna mnie w Ohio State. Muszę zaczynać od początku. Setki świeżaków przepływają obok mnie na chodniku, deptając zielone trawniki i moje czyste, dziewicze serce, kiedy patrzą przeze mnie. Jestem bardziej anonimowa niż Imperator Palpatine6 zanim zdjął swój kaptur. Wielki banner nad ogromnym szklanym obliczu biblioteki głosi; WITAJCIE BUCKEYES!7 – Bardziej jak witajcie fuckeyes.8 – Głos z mojej lewej jęknął. Dziewczyna z siedmioma kolczykami w jednym uchu i okrągłą, krępą twarzą, stanęła obok mnie. Jest ciężka i wysoka, ale nie gruba, jej włosy są pofarbowane na jasnoróżowo i wygolone po bokach. Jej buty do walki i flanelowa koszula powiedziały mi wszystko co powinnam wiedzieć. Największa Twardzielka. Jednocześnie chcę być jej i walczyć z nią tylko po to, żeby móc powiedzieć, że mnie uderzyła. Mrugnęła orzechowymi oczami z grubą warstwą eyelinera na mnie. – Uh, co? – Myślałam głośno? Mam tak czasami. Lekarze mówili, że to prawdopodobnie Tourett, ale ja mówię, że to wyższy stopień ludzkiej ewolucji. Kiedyś cały świat będzie jak ja i to będzie doskonałe. Różowe brwi dziewczyny wystrzeliły w górę i się roześmiała. To był totalny, bogaty śmiech, jak wspaniałe roześmianie się zamiast chichotu większości dziewczyn. Wyciągnęła rękę. – Yvette. Yvette Monroe. Potrząsnęłam nią. – Isis Blake. Ale przyjaciele mówią na mnie Szalona. Albo Idiotka. Czasami oba na raz. Yvette prychnęła. – To jest nas dwie. To wtedy rozpoznałam te bajeczne kolczyki z czaszkami, które miała na sobie. Jest kolejna para w moim akademiku. – To będzie brzmiało całkiem prześladowczo, ale nie mogę nie zauważyć, że ścięłaś głowę Jack’a Skellingtona9 i przyczepiłaś go do uszu. – Cóż mogę powiedzieć? – Yvette wzruszyła ramionami. – Lubię kości.

6

Imperator Palpatine - fikcyjna postać. Wcześniej senator Republiki Galaktycznej, Wielki Kanclerz. – GWIEZDNE WOJNY ;) 7 Buckeyes oznacza ludzi urodzonych w Ohio, pojęcia nie miałam jak to mądrze na pl zrobić ;) 8 Zostawiłam w oryginale bo nie miałoby sensu ;)

9

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 41 |

– Tak jak ja, aktualnie, bo nasz szkielet wspiera ogromną strukturę mięśni i bez niego bylibyśmy plamami z krwi. Ponadto nie mielibyśmy środkowych palców, żeby pokazywać je ludziom. Mieszkasz w pokoju 14B? Yvette zmrużyła oczy. – Yeah, więc jesteś… – MOJĄ WSPÓŁLOKATORKĄ! – Pisnęłam. Przechodzący kolesie popatrzyli na mnie i odwrócili się. Głośno poinformowałam ich, że mają swoje szkielety, żeby za to podziękować. Yvette wydawała się zadowolona. Walnęła swoje ramiona przez moje i osiadłam jakieś dwa cale w miękkim błocie. – Ty pierwsza – powiedziała, prowadząc mnie z powrotem do akademika. – Pierwsza co? W wyścigu na trzech nogach? Bo muszę ci powiedzieć, że mam naprawdę dobrą jedną nogę, ta druga jest jakby nieogolona i nie sexy… – Pierwsza, żeby podzielić się swoją historią życia. Skąd jesteś? – Uh, Ohio. Albo mam na myśli, nie. Floryda! Yeah, to to. Wychowałam się tam i przeniosłam tutaj na ostatnią klasę. A ty? Ooooch, pozwól mi zgadnąć – piekło. Jesteś z piekła. – Definitywnie jestem z piekła. Piekło, Kansas. – Lubię nieugotowany makaron ramen10 i jeżdżę jak szalona – kontynuowała. – Nienawidzę wszystkiego oprócz bekonu i pikli. I nie jeżdżę. – Kiedyś w trzeciej klasie, włożyłam sobie cukierek do nosa, żeby zaimponować chłopakowi. Spojler: nie był pod wrażeniem. Yvette wygląda jakby była pod wrażeniem, a później patrzy przez okno. – Zaczęłam palić, bo to pierwszy rok college i już mam zamiar się wycofać. I jej szczerość mnie zabiła. To, jak to powiedziała – szczerze, niescenicznie, ze skromną szczerością. Coś, czego nigdy nie miałam. Coś, co powinnam mieć. Coś takiego, co jeśli bym miała, mogłoby uratować czyjeś życie, może. – Moja przyjaciółka się zabiła – mówię. Yvette patrzy przeze mnie przez sekundę, minutę, która rozciąga się jakby w godzinę i nigdy nie chcę jej kończyć, ponieważ ona mnie widzi w przeciwieństwie do tych, którzy patrzą przeze mnie. Yvette otwiera drzwi i wchodzimy do środka, a ona gestykuluje na swoje łóżko. – To moja połowa. To twoja połowa. Kiwam głową, a ona się uśmiecha, jej różowe włosy są oświetlone z tyłu przez zachodzące słońce. – Chodźmy na jakieś pieprzone jedzenie.

10

Taki z zupek chińskich z tego co zrozumiałam ;P Isis jest dziwna i nie zdziwiłabym się, jakby to jednak nie było to ;D S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 42 |

***

Fakt: College jest super. Wiem to przede wszystkim dlatego, że serwują zupę z małży obok pizzy i gyozę11, obok burritos i podają to każdej. Pojedynczej. Nocy. Jeśli tak zdecydujesz. I ja jak cholera tak decyduję. Moje Hagridowe łóżko jest do dupy, całkiem wygodne, ale myśl, że spadniesz pięć stop w dół w nocy, trzyma mnie bezpiecznie na środku i pod kołdrą cały czas. Yvette chrapie i puszcza Metallicę, kiedy odrabia zadania domowe, ale poza tym dogadujemy się świetnie. Lepiej niż świetnie. Jest bardziej ironiczna niż ja, czasami, co jest warte co najmniej czterech nagród Nobla, i jest mądra. Nie jest mądra jak Jack albo coś, ale nie jest też głupia jak Jack. Zawsze jest twarda z małym dodatkiem gniewu, ale śmieje się głośniej i wkurza szybciej niż ktokolwiek kogo znałam, może oprócz Kayli kiedy mówię jej, że jest piękna. Ale otwartość Yvette jest odświeżającą zmianą od zeszłorocznych tajemnic i pasywnej agresji. Nie wyciąga samobójstwa Sophii, nawet wtedy, kiedy mówię jej to w pierwszy dzień, żeby przełamać lody. Nie jest typem wtrącającej się osoby i uwielbiam to w niej. Czasami pali na schodach pożarowych i czasami chodzę tam z nią i próbuję palić, ale zwykle kończy się to na moim wymiotowaniu, więc przestałyśmy to robić całkiem szybko. Powiem jej o Sophii w swoim czasie. Albo i nie. Może będę to trzymać wewnątrz, jak trzymam Bezimiennego. Ale nie pozwolę się temu jątrzyć tym razem. Nie pozwolę temu mnie krzywdzić. Nie będę tego trzymać, żeby mnie krzywdziło jak kula potłuczonego szkła – nigdy więcej. Jeden idiotycznie gówniany dzieciak nauczył mnie więcej niż to. Moje zajęcia są świetne, ale całkiem proste, w ten dziwny rozpoczynający–semestr sposób. To znaczy, czworo nauczycieli zadało eseje na dziesięć stron na następny tydzień, ale czterdzieści stron jest jak odświeżenie dla mnie. Zwykle piszę dwadzieścia stron w moim radykalnym–dzienniku–dojrzewania, dziennie. Jedyna rzecz, jaka jest naprawdę ciężka to skupienie, bo klasy są duże, rodzaju audytoriów, które mogą zostać zamienione na areny gladiatorów, jeśli zabierzemy biurka nauczycieli i pozbylibyśmy się krzeseł. I naprawdę, ściany wyglądałyby o wiele lepiej, jeśliby je oblać krwią; i światła są zbyt jasne, czy te żarówki błyszczą? Czy ich woźny lata? Obok mnie, bardzo z tyłu, Yvette informuje mnie, że woźny nie umie latać. Wampiry jednakże tak. – Wampiry są paskudne. – Ustalam. – Czy chociaż czytałaś Zmierzch? – Czytałam całe mnóstwo rzeczy, które nie są tym. – To było najlepsze. Wampiry są najlepsze. Randki są najlepsze.

11

Japońskie danie składające się z wonton nadziewanego kapustą i wieprzowiną.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 43 |

Wzruszyłam ramionami. Yvette z jej płonącymi czaszkami i porwanymi jeansami, wygląda jak fantazyjna księżniczka, wzdychająca do chłopaków. – Wyobraź sobie seks z wampirem. – Wyobraź sobie pójście do kościoła i modlitwę do twojego pana i zbawiciela – oferuję. Śmieje się i wraca do facebooka na swoim laptopie. Zdecydowałam, że najlepsza część o college to, że profesorowie mają w dupie czy zwracasz uwagę czy nie. Ignorują krótkie, super głośne upuszczanie k–bomby, czy całe to surfowanie po internecie i smsowanie, które się tu wyprawia. Płacimy, żeby tu być, a nie na odwrót. Jest inaczej podczas laboratoriów, ale teraz to Shangri–La12 i proszę nie rozmawiajmy o laboratoriach, bo ta myśl o mnie dookoła łatwopalnych chemikaliów sprawia, że muszę walczyć ze sobą, żeby nie zsikać się z oczekiwania. Długa nauka na żywo. Długie życie wokół eksplodujących rzeczy. Mama dzwoni każdego wieczoru, bo to jest to, co mamy robią. To i wzdychanie. Ale mama zawsze dużo wzdycha, bo zwykle jest smutna, ale też dlatego, że ma córkę na granicy szaleństwa jak mnie, która próbuje żerować na ludzkiej duszy. Poza, jakby, Beyonce, ale wszystkie wiemy, że ona jest nieśmiertelna i dlatego też, że ma Blue Ivy, której NIENAWIDZĘ bo to nie fair ponieważ Beyonce miała być moją mamą. – Muzyka Beyonce jest okropna. – Yvette oferuje, kiedy idziemy na kolację. – Ah, tak – mówię. – Daj mi to zapisać na liście, którą nazwałam ’25 Powodów Dla Których Będziesz Towarzyszyć Mi W Wiecznie Bolesnym Królestwie Lava Pit Portion of Beelzebub.’ – Tak dużo mówisz do siebie. To coś jakby, wada wrodzona? – To efekt uboczny odpadów promieniotwórczych, w których mama kąpała się podczas ciąży ze mną, tak. Yvette otworzyła swoje usta, żeby coś powiedzieć, ale zamknęła je i zmieniła kolor na kanapkę z keczupem – biała na brzegach i czerwona w środku. Śledząc jej wzrok spojrzałam na grupkę dziewczyn i chłopaków, ale zanim mogłam wskazać, która ladacznica przyciągnęła jej uwagę, Yvette otrząsnęła się z tego, odchrząkując i chwytając miskę zupy. – Tak czy inaczej – mówi z wielkim problemem. – Jest występ muzyczny w Emel Hall. To głównie spoceni kolesie, brzdąkający dookoła na bębnach i coovery Alice in Chains. Powinnaś przyjść i poduczyć się na temat zalet prawdziwej muzyki. – Czekaj, whoa, czy właśnie zignorowaliśmy fakt, że ty… Yvette nagle nie celowo wylała ogromną ilość zupy, zanieczyszczając podłogę. 12

Shangri-La – fikcyjna kraina opisana przez Jamesa Hiltona w powieści Zaginiony horyzont wydanej w 1933 roku. Jest to odosobniona dolina, położona w Tybecie u stóp fikcyjnej góry Karakal (w miejscowym narzeczu „Błękitny Księżyc”) wyższej od Mount Everestu. Dolina rządzona jest sprawiedliwie przez lamów z górującego nad nią klasztoru. Ludzie z ShangriLa są długowieczni, szczęśliwi, żyją w harmonii i oddają się kultywowaniu mądrości. Kontakty ze światem zewnętrznym są sporadyczne, ograniczają się do sprowadzania sprzętów uznanych za potrzebne (np. urządzeń sanitarnych), a także cennych dla ducha jak np. książki czy instrumenty muzyczne. Wędrowcy, którzy przypadkiem trafili do Shangri-La, mają zakaz jej opuszczania.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 44 |

– Że ja co? – Ucięła. – Uh, nic. Nie ważne. Yeah, przyjdę. Czy jest tam płatne wejście? Widocznie się zrelaksowała. – Jest za darmo. Spotkamy się o siódmej, tak? Odpowiadam z wrednym powietrzno–gitarowym dźwiękiem, a ona prycha i odchodzi. Biorę moją pizzę na balkon, kiedy zachodzące słońce maluje wszystko w jasne złota i srebra. Cienie drzew się wydłużają, splątane w cieniu przechodniów i rozplątują się ponownie. I to wtedy go widzę. Bardzo się staram go nie widzieć. Naprawdę. Mój mózg bulgocze i zapominam jak przełykać. Moja skóra pełznie, najpierw gorącem, a później straszliwym zimnem, że równie dobrze mogłabym być na Alasce. Zaczynam się pocić, a moje oczy strzelają dookoła szukając wszystkich wyjść z tarasu – schody, drugie schody, przez stołówkę i przez drzwi. Nawet o tym nie myślę, po prostu to robię. Reaguję nie myśląc, kiedy podnoszę mój talerz i wyrzucam go, potrzebuję dwóch sekund i terror całkowicie i totalnie mnie obezwładnia, kiedy nurkuję do stołówki i widzę go przez okno zbliżającego się. Kręcone, ciemno brązowe włosy opadają na oczy. Oczy w kolorze stali, niebieski tak ciemny, że nie można zobaczyć światła przez nie. Kolor mieczy i oceanu, oba przerażające, oba ostre, oba mogą cię zabić. On zabił część mnie. Jego brwi są grube a usta przyjemne, a jeśli je zmruży, może być w Brytyjskim boys–bandzie, może, prawdopodobnie. Piegi na jego nosie wciąż tam są, piegi o których napisałam głupi wiersz. Jest wyższy niż zapamiętałam – wyższy niż większość chłopców tam i jego mięśnie są wielkie, podnosił ciężary i to sprawia, że wszystkie dziewczyny mdleją, ale ja tylko mam ochotę wymiotować. Wszystko co chcę, to rzygać, właśnie tutaj, do wszystkich doniczek, za którymi się chowam. Ale ponad paniką, która właśnie zmieniła mój mózg w papkę, inna część mnie krzyczy bezgłośnie. Co! Do! Kurwy! Bezimienny! Tu! Robi! Tutaj, ze wszystkich miejsc, tutaj, ze wszystkich cholernych uczelni. To musi być żart. Musi odwiedzać przyjaciela, czy coś. Nie może być uczniem tutaj, uczyć się tutaj, spać w promieniu dziesięciu mil ode mnie. Nie może. Po prostu nie może. Przyjechałam tu, żeby go unikać. Przejechałam cały stan, żeby zostawić go za sobą i teraz znów mnie znalazł. Nie, gówno, nie ma szans, że jest tu dla mnie. To przypadek. Jego gówniany, grożący mi wcześniej email, był tylko ostatnim wysiłkam jego odzywek, jego sposób na – na – na co? Gdzieś z tyłu mojego umysłu, sesje z doktor Mernich trzymają się mnie, spalając ciemność bardzo mocno. Wyzwalanie. Jego sposób wywołania mnie. Chce, żebym pamiętała. A teraz ma zamiar sprawdzić czy pamiętam. Osobiście. – H… hey, wszystko w porządku? Spoglądam w górę. Dziewczyna z miodowymi włosami i wielkimi, szarymi oczami za okularami, mruga na mnie. Pachnie lekko różano piżmowym zapachem. Moja zdolność obserwacji gwiazd ostrzega mnie przed faktem, że jej cycki są nawet większe niż Kayli i ma gruby, miękki, brzuch, ale ledwo to dostrzegam przez moją mgłę paniki. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 45 |

– Zdecydowanie nie jest w porządku – mówię, mój głos jest cienki i wysoki. – Yeah, wyglądasz jak gówno. – Dziewczyna zasłania usta i szepcze: – Um, nie całkowicie. Ale w tej chwili wyglądasz na chorą, to wszystko. Źle–chora. Nie, um. Wspaniale– chora. Wspaniale–chora. Czuję jak dosłownie gwiazdy zaczynają błyszczeć w mich oczach, kiedy historia rozprzestrzenia się i odkrywam jedyną osobę na planecie Ziemia, która może pokonać mnie, Isis Blake, w głupich kalamburach. I posiadaniu wspaniałych krągłości. I pachnięciu jak róża. Ale wtedy przypominam sobie, że byłam w środku łagodnego ataku paniki. – Jesteś naprawdę słodka i w ogóle – mówię szybko. – Ale jestem właśnie w obliczu patrzenia na mojego ex–chłopaka, który chodzi do tego college, co jest ekstremalnie karygodne. Prawdopodobnie nie chcesz utknąć w pobliżu czegoś, co ma ten sam poziom paskudności jak, naczynie śluzu Nickoledone, więc jeśli możesz po prostu sobie iść, żebym mogła wrócić do mojego sterroryzowanego nastroju bezradności, docenię to. Dziewczyna w okularach marszczy barwi i przeszukuje tłum. – Terroryzuje cię? Jestem tak bardzo nie okej z tym, taką łasicą. Który to? – Och, on jest z tą piekielną aurą, ledwo ukrytą pod maską skłonności antyspołecznych i kaloryferem, i właśnie wchodzi do tego wielkiego pokoju i o mój boże, muszę iść. W kosmos. Wymykam się tylnymi drzwiami w tej samej chwili, kiedy Bezimienny wchodzi do stołówki. Połykam zmierzchowe powietrze i moje kroki są duże i szalone, niemal się potykam. Dziewczyna w okularach, przytrzymuje mnie, chwytając za łokieć. – Hej, um, serio, chcesz, żebym zabrała cię do pielęgniarki? Rozważam to przez dłuższą chwilę. – Wiesz co, to będzie wspaniałe. Ale najpierw, zamierzam zwymiotować na twoje buty, więc prawdopodobnie nie będziesz chciała tego zrobić, a nawet być miła z dala dla mnie. – Dobrze. Bezceremonialnie rzygam na jej buty. Kiedy nie wydaje już więcej atrakcyjnych dźwięków, dziewczyna się śmieje. – Jestem Diana. To buty mojej współlokatorki. Jest suką. – Och, człowieku. – Wycieram usta. – Uwielbiam brudzić buty suk. Robiłam to tak często. Zwykle jednemu, głupiemu, pięknemu chłopakowi. A teraz tobie. Nie żebyś była głupim, pięknym chłopcem. Ponieważ masz cycki, a nie penisa. Oczywiście. Um. Pada zamyślona pauza. Diana wygląda jakby była poinformowana o swojej własnej płci. – Jestem Isis. – Miło mi poznać, Egipska bogini płodności. – Diana się uśmiecha. – Była pełna magicznych zaklęć i niemal zawsze naga, co jest spoko, z wyjątkiem tego, że prawdopodobnie miała piasek w cipce, i ja aktualnie nie ożeniłam się z własnym bratem –

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 46 |

dygresja; paskudne – i jeśli miałabym magiczne moce walenia Isis – gra słów całkowicie zamierzona – chciałabym rzucać klątwy na kolesi, nie bzykać ich, i definitywnie nie zostawać tu przez cztery lata, żeby dowiedzieć się co nie przeszkadza mi, w robieniu pieniędzy zanim umrę i och boże, muszę się położyć. Więc to zrobiłam. Na chodniku. Diana patrzyła na mnie z wątpliwie chorobliwą ciekawości. – Kałuża twoich rzygów jest obok twojej głowy. – Wskazała pomocnie. Zmarszczyłam nos i przeniosłam się pięć stóp od chodnika na trawę. A trawa zamieniła się na wzgórze i zaczęłam się toczyć i pachnieć jak ziemia i świeża, zielona trawa, a kiedy świat przestał się kręcić, a ja przestałam się ruszać i Diana balansowała w dół wzgórza, pytając czy jest ze mną w porządku przynosząc ten miękki zapach róż ze sobą, zaczęłam się śmiać. Cały terror w mojej piersi został odwirowany przez toczenie się w dół. Złamał twardy, lodowaty uścisk Bezimiennego. Zapach ciepłej ziemi i trawy, łaskotał mój tyłek, przypominając mi, że to minie. On minie. Umrze, kiedyś, pewnego dnia, a wtedy będę prawdziwie wolna, ale to nie jest koniec świata. On jest tutaj. Ja jestem tutaj. Ale jesteśmy teraz innymi ludźmi. Jestem silniejsza, dzięki wszystkiemu co się stało. Przez niego, i przez ból. Ale głownie przez Sophię, i Jack’a, i Kaylę i Wrena. Chcę być szczęśliwsza. Szczęśliwa jak teraz jest Sophia. Szczęśliwa jak chcę, żeby teraz był Jack. Nawet, jeśli oboje zniknęli. Nawet, jeśli oni wszyscy zniknęli. Nawet, jeśli jestem sama. Diana patrzy na mnie jak się śmieję, uśmiechając się i siadając obok mnie. To wtedy potwierdzam moje podejrzenia – tylko totalny dziwak wciąż by się trzymał kogoś, kto zwymiotował na jego buty, a później sturlał się ze wzgórza jak chomik z wysokim poziomem cukru i śmiał się z tego. Diana może być seryjnym mordercą. Albo naprawdę miłą osobą. Zarówno oba rodzaje ludzi nie powinni kręcić się wokół prawdziwej mnie. – Płaczesz – mówi bezceremonialnie, zrywając dmuchawiec i dmuchając na niego. Wycieram twarz. – Ostatnio sporo tego robiłam. Bo wiesz. Płakanie jest fajne. Jeśli pomyślisz o tym jakby to było Splash Mountain13 dla twoich oczu. Diana chichocze. Wstaję, czyszcząc z trawy mój wyrzeźbiony kaloryfer. – W każdym razie, to było zabawne, ale muszę iść kontemplować fakt, że mogę pieprzenie zbzikować. Diana wzrusza ramionami.

13

wiecie takie w parkach rozwywki ;D zjeżdża się do wody ;)

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 47 |

– Myślę, że jesteś po prostu przestraszona. Jest straszny. College. Możemy robić co chcemy. Możemy zawieść lub oblać egzamin, możemy pić albo palić, albo uprawiać seks, nikogo to nie obchodzi. Nie jesteśmy już dziećmi. Nie ma tu rodziców. Cokolwiek stanie się w naszej przyszłości, stanie się z powodu wyborów, które dokonamy teraz. To jest naprawdę straszne. Oglądam jej twarz. Ona przytula kolana. – I widzenie ex, którego nie widziałaś przez długi czas też jest straszne. Tracę wszelką chęć, żeby odejść i opadam obok niej. Ostatnia rzecz, jakiej teraz chcę, to być samą. Oglądamy zachód słońca, który maluje niebo w ogień i aksamit. – Chłopcy są dziwni. – Diana kończy mądrze. – Nie wiem nic na temat chłopców oprócz tego, że wydają czasami dziwne dźwięki – mówię. – To się nazywa mówienie. – Och. Diana mruży na mnie oczy. – Jeśli zrobił coś złego, mogę go kopnąć z półobrotu dla ciebie. – Zwykle chodzisz i wyrachowanie proponujesz ludziom, że kopniesz kogoś? – Mam czterech młodszych braci. To byłoby marnotrawstwo, żeby moje talenty więdły. To moja kolej, żeby się zaśmiać. Głosy każą mi podskoczyć. Strzelam ostrożnym wzrokiem na wzgórze, ale to tylko tłum głośnych, nieprzyjemnych, skrzeczących dziewcząt, który przechodzi dalej. – Naprawdę nie chce żyć, ciągle spoglądając przez ramię. – Wzdycham. – To było gówniane na Florydzie i to będzie gówniane tutaj. – Powiedziałabym, żebyś go ignorowała, ale zgaduję, że łatwiej powiedzieć niż zrobić, huh? Kiwam głową. Diana wybiera źdźbło trawy. Jestem o krok od powiedzenia czegoś głębokiego i ewentualnie zmieniającego życie, kiedy czysty, mocny głos Yvette jest między nami. Gitara jest założona na jej plecach, różowe włosy pasują do zachodu słońca. – Oyyyyyy! Idziesz na występ czy co, głupku? Wstaję, drżąc. Strzelam ostatnim spojrzeniem na stołówkę. Naszyjnik z cierni wokół mojej szyi znika, teraz. Znika. Jestem bezpieczna. Na razie. Diana staje obok mnie, a ja uśmiecham się do niej. – Na skali od jeden do no raczej, jak bardzo lubisz muzykę?

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 48 |

Emel Hall było olbrzymim szklano–drewnianym ustrojstwem, zbudowanym przez bogatych, pomarszczonych absolwentów, którzy chcieli zobaczyć swoje nazwiska na czymś wielkim i robiącym wrażenie, zanim kopną w kalendarz. Studenci kierunku muzyki i ludzie, którzy za bardzo lubili Bright Eyes kręcili się tu praktycznie dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu i to właśnie oni zorganizowali tę imprezę. Było to coś w rodzaju bitwy zespołów; garść obrzydliwych studenckich dzieciaków z aspirującymi, niezależnymi zespołami występowały na scenie ku uciesze studenckiego tłumu. Alkohol nie był tu dozwolony, ale ludzie przemycali go w butelkach po wodzie i termosach, śmiejąc się i rozlewając zawartość jak przemoknięci piraci. Z funduszami powierniczymi. I esejami do oddania na następny dzień. Nie, żeby piraci pisali eseje. Ale gdyby to robili, byłyby o gadających papugach, walkach na noże i grubych zdobyczach nie kobiecego rodzaju lub możliwe, że jednoczenie kobiecego rodzaju i skarbowego rodzaju, ponieważ, cóż, to byli piraci. – Potrzymaj to dla mnie. Zrób mi zdjęcie. Chcę zobaczyć swoją własną wspaniałą istotę w technikolorze. – Yvette wcisnęła mi do ręki swój telefon. Diana, wyglądając na trochę zagubioną, ale jednocześnie słodko podekscytowaną, zachichotała. – Należysz do zespołu? – zapytała. Yvette spojrzała na nią tak, jakby widziała ją po raz pierwszy w życiu. – U–uch, yeah. Um. Major Rager14. – To nie jest aż tak dobra impreza – poprawiłam ją. – Nie ma tu wystarczająco dużej ilości ludzi, którzy by się rozbierali. – Major Rager jest nazwą zespołu, głupku. – Yvette szturchnęła mnie. – Jestem spóźniona – my wchodzimy następni. Jeżeli KTOŚ odbierałby swój telefon, dzięki czemu nie musiałabym biegać po kampusie i jej szukać… – Mówiłam ci! Rząd podsłuchuje wszystkiego, co mówią. Przerzuciłam się na znaki dymne – przerwałam. – Ich plan odnośnie wiadomości jest nieprzyzwoicie tani. I do spalenia.

14

Wielka studencka impreza, na której dzieją się popieprzone, szalone rzeczy – gdy jest na niej tyle ludzi, że nie można się poruszać. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 49 |

Yvette przewróciła oczami i zaczęła się przeciskać przez tłum w stronę kulis. Diana i ja obserwowałyśmy bieżący zespół, porywający serca tłumu, dzięki ich gitarzyście, grającego właśnie rozdzierające uszy solo. – Jest słodka – krzyknęła do mnie Diana. – Nie taka słodka, jak ja! – odkrzyknęłam. – Czekaj, a o kim właściwie mówimy? – O twojej przyjaciółce. Nazywa się Yvette? – Och, yeah. Jest moją współlokatorką. Zarażam wszystko, co dotknę w taki właśnie sposób. Stanie się jeszcze słodsza, gdy moje zarodniki przejmą jej ciało i zmienią ją w moją ochoczą sługę. Diana zachichotała, więc przerwałam. – Nie jestem właściwie aż tak zła. – Wiem – powiedziałam. – Źli ludzie nie płaczą tak dużo, jak ty. Nie przywykłam do tak częstego płakania i chciałam jej to powiedzieć, ale uświadomiłam sobie, że moja historia byłaby za długa. Mógłbyś zapełnić nią jakieś trzy książki. Dlatego zamiast tego zaczęłam rozmyślać, czy Diana miała na myśli to, że Yvette była słodka w generalny dziewczęcy sposób, czy ‘hej, kochanie, jesteś taka słodka, wskakuj do mojego łóżka’ sposób. Nagle uderzył mnie ogrom tego, gdzie byłam, gdy niewyobrażalne wyczerpanie, związane z tym emocjonującym dniem zdecydowało się mnie walnąć. Była to taka mieszanka, że wymamrotałam przeprosiny i przepchałam się przez tłum na zewnątrz, odnajdując tam ulgę, gdyż ludzie tu tylko palili a muzyka nie była taka krzykliwa. Ukucnęłam i przyciągnęłam kolana do brody, po czym zaczęłam obserwować księżyc, wznoszący się ponad cichnącym kampusem. To był teraz mój dom, ale nie czułam się tu jak w domu. Kiedy zacznę się tu tak czuć? – Kiedy zaczniesz czuć się bezpiecznie – wtrącił się jakiś głos. Moje uszy wiedziały to przed oczami i nagle pożałowałam przyjazdu tutaj, wybrania tej szkoły i ogólnie życia. Bezimienny uśmiechnął się do mnie, a ręce wsadził od niechcenia w kieszenie swoich dżinsów. Był wysoki i stał w cieniu, na co ścierpły mi opuszki palców. Po chwili usiadł obok mnie, emanując statycznymi falami paraliżu, który mną zawładnął. – Ale ty nigdy nie poczujesz się tu bezpiecznie, prawda? Nie, kiedy ja będę w pobliżu. Bezimienny spojrzał na mnie, prosto w oczy i jakaś głęboka część mnie skuliła się w kłębek, czekając na nieuchronną krzywdę. – Dlaczego? – Zdołałam zapytać. Bezimienny wzruszył ramionami i odgarnął sobie włosy z oczu. – Moja ciocia i wujek – rodzice Wrena – mieszkają w Ohio. Mama czuła się lepiej, mogąc wysłać mnie gdzieś w pobliże rodziny. Chciałem iść do UCSD, ale, sama wiesz. Nie zawsze można mieć w życiu wszystko, co się chce. A nawet jeśli wszystko to dostaniesz, możesz tego żałować. Ale ty już o tym wiesz, prawda?

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 50 |

Uśmiechnął się do mnie, pokazując wszystkie zęby, a ja zaczęłam się trząść, moje nogi, ręce i szyja zaczęły niekontrolowanie drżeć. – Naprawdę mi przykro z powodu twojego przyjaciela – westchnął Bezimienny. – Przez długi czas dźgał moją zaporę komputerową. Irytująca pluskwa. Jak on się nazywał? John? Jake? Jakkolwiek, teraz jednak zniknął. Nie próbował się do mnie włamać od miesięcy, a akta z twojego liceum pokazały mi, że przestał chodzić do szkoły do samego końca. To musi być przesrane, nareszcie znaleźć wystarczająco głupiego faceta, który chciał się z tobą pieprzyć, aby potem wypuścić go z rąk. Bezimienny zaśmiał się i szybko, zbyt szybko, poklepał mnie po ramieniu. Moja panika napięła bez mojej zgody każdy mięsień w moim ciele i, jakbym była ciągnięta za linki jak marionetka, moja noga wystrzeliła i kopnęła go w bok. Wydał z siebie stłumiony odgłos, jakby kasłał, idealna maska, jaką przybrał na twarzy rozpadła się, uśmiech stał się okrutny a jowialny blask w jego oczach zmienił się w złowieszczy błysk obrazy. – Ty mała suko… Sięgnął do mnie rękami, więc odskoczyłam, ale żadne z nas nie poruszyło się dalej, ponieważ ktoś wszedł między nas. – Wystarczy tego. Rozpoznałam ten głos. Ciemne dżinsy, koszula z podwiniętymi rękawami. Ramiona, które znałam – ramiona, w których spałam dawno temu. Wspaniałe, złoto–brązowe włosy, odstające z tyłu. To była iluzja, musiała być. – A kim ty, kurwa, jesteś? – parsknął Bezimienny. – Czuję się zraniony, że mnie nie rozpoznałeś, Will. Całe to węszenie po naszych szkolnych kartotekach, ale nie węszenie po moich zdjęciach? To leniwe z twojej strony. Niedbałe. Nazwałbym to wręcz porażką. Zobaczyłam, że oczy Bezimiennego rozszerzyły się, ale szybko powrócił do normalnego wyrazu twarzy i uśmiechnął się krzywo, gdy wstał, a jego wysoka sylwetka prawie zrównała się z poziomem nowoprzybyłego. – W takim razie jesteśmy tu wszyscy. Fantastycznie. Impreza wreszcie może się rozpocząć. Najwyższy, cholerny czas – parsknął Bezimienny. Spojrzał na nowoprzybyłego a potem na mnie, zanim odwrócił się i odszedł oświetloną alejką. Jak pod wpływem zaklęcia, paraliż ustąpił, gdy zniknął z mojego widoku i w końcu zaczerpnęłam swobodnie powietrza. – Kurwa, kurwa, śmierdzące gównomałpy! Wstałam i się otrzepałam, pragnąc, abym przestała się trząść. Zajmie to jednak godziny. I nie było to jedynie sprawką Bezimiennego. Jack Hunter odwrócił się, aby na mnie spojrzeć.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 51 |

Czułam, jakby minęły lata, a były to tylko miesiące. Kilka miesięcy. Wyglądał dużo starzej – miał zmarszczki wokół oczu, których wcześniej tam nie było. W jakiś sposób jego twarz dojrzała, a ostry zarost ją pokrywający układał się w jakiś przystojny, przyciągający sposób. Jego oczy były w tej samej barwie zimnego błękitu, a brwi ściągnięte razem. – Isis, ja… Zamachnęłam się pięścią i uderzyłam go. Odrzuciło jego głowę na bok i ludzie wokół nas ucichli. Ktoś wymamrotał ‘walka’, ale nikt się nie poruszył. Poza Jack’iem. Powoli odwrócił do mnie głowę i zobaczyłam, że jego Legolasowo zarysowany policzek zaczynał robić się czerwony. Oczekiwałam, że ujrzę w jego lodowych oczach gniew, ale tak się nie stało. – Isis – powtórzył, tym razem bardziej miękko. – Kim ty, do cholery, myślisz, że jesteś, uciekając w taki sposób? Jack wzdrygnął się (wzdrygnął się? Jack? Nigdy.), ale nie oderwał ode mnie wzroku. – Cała się trzęsiesz – powiedział. – Wiem, że się, kurwa, trzęsę! Myślę teraz o wielu rzeczach a trzęsienie się jest tą najmniej morderczą! Zostawiłeś nas wszystkich! Ty po prostu… zniknąłeś! Twoja mama, Wren, kurwa – wszyscy. Zostawiłeś wszystkich! Jack zmarszczył brwi jeszcze bardziej. Dostrzegłam ruch jego rąk przy bokach – silnych i pająkowatych, jak nigdy. Chciałam je objąć, chciałam objąć jego, rzucić się na niego i przytulać go dotąd, aż nie będzie mógł oddychać lub ponownie odejść. Chciałam powiedzieć mu, że wszystko jest w porządku, powiedzieć mu, że mu wybaczam, ale wściekłość i słowa Bezimiennego namieszały mi w głowie, przez co z moich ust wydobył się kwas. – Zostawiłeś mnie. – Isis, proszę, pozwól mi… – Nie! – przerwałam jemu miękkiemu, błagającemu głosowi. To było takie do niego niepodobne, że mnie przeraziło. Prawie tak samo, jak ręce Bezimiennego, wystrzelone, aby mnie złapać. Prawie. – Czy naprawdę sądziłeś, że pierdolony bilet do Europy sprawi, że ci wybaczę? Na jakiej pierdolonej planecie bilet jest substytutem odpowiedniego, cholernego pożegnania i jak mogę uniknąć wspomnianej planety przez wyobrażalnie jak najdłużej?

***

Płonęła z furii i wysunęła swoje pazurki, jej włosy powiewały wokół niej na delikatnym nocnym wietrze, a jej cynamonowe oczy błyszczały od światła z holu. Błyszczała w aksamitnej ciemności, trochę chudsza niż zapamiętałem i trochę smutniejsza, ale tak samo płonąca. Zawsze płonęła. Ogrzałem się jej furią, obejmując palące, gorąco–słodkie uczucie jej gniewu i pełni życia, skrywającej się za nim.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 52 |

Była tu, była w moim zasięgu. Była prawdziwa i namacalna, ale także wściekła na mnie. Może nigdy nie było inaczej, dlatego wydawało mi się to takie prawidłowe. Zawsze się ze sobą nie zgadzaliśmy. Zawsze mieliśmy ze sobą jakiś konflikt. Po miesiącach czucia się źle, to – wpatrywanie się w moją diablicę (moją? Nie, odrzuciłem możliwość nazywania ją swoją) – było jedyną rzeczą, która wydawała mi się właściwa. Planety były na swoich miejscach, ostatni trybik zegara ruszył i świat znowu zaczął się kręcić, takie to było odpowiednie i właściwe. – Myślałem, że wybierałaś się do Stanford – spróbowałem. Zjeżyła się na to. – Nie zmieniaj tematu, pacanie. – Powinnaś była pójść do Stanford. To byłoby dla ciebie jakieś wyzwanie. Byłabyś tam szczęśliwsza. Ugięłabyś cały świat do swojej woli. Spotkałabyś tam mądrzejszych, milszych chłopaków. Chłopaków, którzy nie byli mną. – Wow – zirytowała się. – Nie sądziłam, że to możliwe, ale w jakiś sposób stałeś się lepszy we wkurwianiu mnie. Zadzwoń po księdza, ponieważ na naszych niegodziwych oczach wydarzył się właśnie pierdolony cud. Mimo jej gniewu, dostrzegłem, że trzęsły się jej ramiona. Na początku nie sądziłem, że to była ona. Była taka cicha, a jej fioletowe pasemka wyblakły. Ale rozpoznałem Willa Cavanaugha. Jak mógłbym go nie rozpoznać? Studiowałem jego twarz przez wiele nocy, zapamiętując każdą jej linię i krzywiznę, planując gdzie i jak mógłbym skrzywdzić go najbardziej. Potulna dziewczyna, która z nim rozmawiała nie mogła być Isis. Ale potem kopnęła go w śledzionę, dziko i wściekle, bez zawahania i natychmiast wiedziałem, że to była ona. Tutaj, ze wszystkich możliwych miejsc. Moje serce zadrżało, a kolor i ciepło wypełniło je po miesiącach treningów i poczucia winy, które osuszyły je do szarości i czerni. – A co z tobą? – warknęła, gdy nic nie odpowiedziałem. – Harvard był dla ciebie zbyt snobistyczny? Kogo ja oszukuję, Królowa Anglii jest mniej snobistyczna, niż ty. – Poszedłem tutaj. Nigdy nie dotarłem do Harvardu. – Więc gdzie. Kurwa. Pojechałeś? Jej słowa były powolnie rozprowadzonym jadem. Zmrużyła na mnie oczy. Nie mogłem jej jednak odpowiedzieć. Nie zrozumiałaby. Nie – zrozumiałaby. Zrozumiałaby to doskonale i właśnie dlatego nie mogłem jej tego powiedzieć. To by mnie do niej zbliżyło. Na początku byłem podekscytowany tą robotą ze względu na planowaną przeze mnie zemstę na Willu, ale teraz, gdy ona tu była, żałowałem, że się na nią zgodziłem. Ta szkoła zbliży nas do siebie. Za bardzo. Zbliży wystarczająco, żebym w kółko ją ranił, zranił do poziomu, z którego już nie wyzdrowieje, tak jak zrobiłem to Sophii. Smakowałem rany, jakie wyrządzała mi jej furia, gdyż ból dawał mi znać, że tak – nadal żyłem. Nawet po próbie zabicia swojego starego mnie, szkodliwego dupka mnie, po próbie zakopania go w poczuciu winy obok Sophii i Tallie, jeden płomień z ust Isis i przypomniałem sobie naszą wojnę, nasze słowa, naszą więź. Chciałem ją pocałować. Chciałem ją całować dotąd, aż spali mnie do popiołu. Chciałem, aby mnie zabiła, gdyż ja nie miałem na to odwagi.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 53 |

Ale cała się trzęsła. Więc wybrałem słowa. – Myślałem, że już nigdy cię nie zobaczę – powiedziałem. Zirytowała się na to. Jej opancerzenie pojawiło się w pełnej krasie, grubsze i twardsze, niż kiedykolwiek, a to dzięki mnie. Dzięki Willowi. Dzięki dupkom, takim, jak my. – Ściągnąłeś ten tekst z jednego z tandetnych romansów Sophii. – Zakryła natychmiast usta, ale było za późno. Imię Sophii zadźwięczało między nami, rozrywając szwy naszych blizn. Ale tam, gdzie ból zamyka większość ust, usta Isis tylko nakręca. – Nienawidzę cię, Jack’u Hunterze. Chciałem przytulać ją dotąd, aż nie mogłaby mnie znieść, aż uciekłaby gdzieś, gdzie było bezpieczniej. Gdzieś, gdzie nie byłoby mnie. Zamiast tego kiwnąłem tylko głową. – Wiem. – Nie. Nie wiesz. Sądzisz, że ta nasza dziecinna wojna była spowodowana nienawiścią. Ale to – to jest… – Zacisnęła nagle oczy. – Zostawiłeś mnie. Zostawiłeś mnie, jak wszystkich innych i nie potrafię ci tego wybaczyć. – Nie musisz – zaoferowałem. – Nie jesteś mi nic winna. Zaśmiała się szorstko, załamując się na chwilę, a stara ona wyjrzała przez pęknięcia. – A ty nie jesteś nic winien mnie, najwyraźniej. Nawet telefonu. Nawet jednej, cholernej wiadomości, mówiącej, och, sama nie wiem, ‘Tak naprawdę nie rozkładam się gdzieś w rzece po skoczeniu z mostu, nadal oddycham, nie czekaj na mnie’. I wtedy to zobaczyłem. To nie był gniew spowodowany tym, że ją zraniłem. Gniew Sophii zawsze wynikał z tego, że ją raniłem. Ten czystszy, jaśniejszy gniew spowodowany był tym, że Isis się o mnie martwiła. Ponieważ myślała, że nie żyłem lub raczej dlatego, że nie wiedziała, czy żyłem, czy nie. Była zbyt miła, zbyt matczyna, aby ta furia była czymś innym, niż instynktem opiekuńczym, któremu po prostu zaprzeczała. Ja także czułem raz ten rodzaj gniewu. Wyładowałem go na Isis, gdy przyłapałem ją w moim pokoju na przeglądaniu moich listów – w moim umyśle, bowiem, próbowała dotrzeć do Sophii. Znałem Isis wystarczająco długo (niecały rok, ale wydaje się, że od wieków), aby wiedzieć, że gdy się trzęsła, to zaszło za daleko. Gdy drżała, jej przeszłość wystawiała swoją głowę, rzucając cienie na jej umysł. Zawsze wtedy ostrożnie powstrzymywałem się od dotknięcia jej, od sprawienia, że to stałoby się gorsze i chociaż krzyczałem na siebie, żeby nadal tak robić, nie potrafiłem. Nie potrafiłem. Podszedłem do niej, obejmując jej słabe ciało i opierając głowę na jej szyi. – Nie mogę już tego robić – odetchnąłem. – Próbowałem i próbowałem, boże, próbowałem być tym silnym. Aby robić właściwe rzeczy dla wszystkich.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 54 |

Isis zesztywniała i po sekundzie uświadomiłem sobie, co robiłem i gorączkowo próbowałem się odsunąć. Coś desperackiego i mrocznego zżerało mnie od środka, a powstrzymywane było tylko przez brutalny trening Gregorego i moją własną zaporę zaprzeczenia. Isis była jednak bombą, której sam widok wywołał pęknięcia w mojej zaporze, przez co zobaczy mnie przez te otwory, prawdziwego mnie, zobaczy mnie tak, jak nikt wcześniej, niczego nie udającego, złamanego i martwego w środku, dlatego musiałem odejść, musiałem się pozbierać, ale nie pozwoliła mi się odsunąć, obejmując mnie ciasno ramionami w talii i trzymając mnie przyciśniętego do niej, do jej ciepła, zapachu i ciszy zrozumienia. – P–próbowałem – wyszeptałem. – Próbowałem ochronić ją, ciebie i wszystkich innych. Ale jedyne, co zrobiłem to ją zabiłem. Zawiodłem i zabiłem ją, a ciebie zraniłem. Zacisnąłem oczy, gdy zebrała się w nich gorąca wilgoć. – Nie zasługuję, aby żyć… Jej ramiona wzmocniły uścisk, pozbawiając mnie powietrza. – Przestań – powiedziała Isis. – Taka jest prawda… – Wiadomość z ostatniej chwili; nie wszystko, co wychodzi z twoich cudownych, głupich ust jest prawdą. – Po tym nastąpiła chwila ciszy. – Ach, kurwa. Właśnie nazwałam cię cudownym. Teraz muszę popełnić seppuku. – Ani mi się waż – wymamrotałem w jej szyję. – Widzisz? To właśnie takie uczucie. To takie uczucie, kiedy mówisz, że nie zasługujesz, aby żyć. Nowa zasada: Nikt nigdy więcej nie mówi nic o samobójstwie. Z moich oczu wydostały się łzy, które zaczęły wsiąkać w kołnierzyk jej bluzki. Położyła dłoń na mojej głowie i zaczęła ją głaskać. – Jeśli naprawdę sądzisz, że jesteś taki zły – powiedziała – w takim razie żyj. Żyj i to znoś. Żyj z wspomnieniami wszystkich złych rzeczy, które zrobiłeś. Nie obieraj tej łatwej drogi. Nastąpiła przejmująca cisza. Po chwili jednak dodała: – Głupolu. To przezwisko było małym zastrzykiem rzeczywistości i światła. Pęknięcia we mnie ukazały presję, jaką odczuwałem przez ostatni rok i przez rok wcześniej, a woda powoli zaczęła je obmywać, gdy wypuściłem powietrze z płuc. Spojrzałem w górę i objąłem obie strony jej twarzy. – Powiem to tylko raz, więc słuchaj uważnie. Jej oczy rozszerzyły się, usta rozchyliły a policzki zarumieniły. Zauważyłem, że jej oczy także wypełniały łzy. – Masz rację – dokończyłem. – Chociaż raz masz rację, Isis Blake.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 55 |

Wtedy uśmiechnęła się i przez krótkie pół sekundy, zanim jej przyjaciółki wyszły z hollu, wołając ją, wszystko na świecie wydawało się być prawidłowe, jasne i lepsze. Rozdzieliliśmy się, a moje ramiona już tęskniły za jej ciepłem, gdy na nie spojrzała. – Sekundę! – Odwróciła się ponownie w moją stronę. – Więc teraz jesteś tutaj? Mieszkasz na kampusie jak cała reszta nas, kotów? Kiwnąłem głową. – Akademik Jeffersona. Pokój 314. Przynajmniej przez jakiś czas. Posłała mi kamienne spojrzenie. – Masz mi mnóstwo do wyjaśnienia. Należycie. I te mnóstwo wyjaśnień jest niesamowicie spóźnione. I powinieneś zadzwonić do swojej mamy. Naprawdę się o ciebie martwi. – Zgoda. – Nadal masz mój numer, prawda? Nie utopiłeś telefonu w jeziorze, gdy poszedłeś dołączyć do Imprerium, siedmiu samurajów, klasztoru głupiej grubiańskości, czy czegoś takiego? – Mam. Przygryzła swoją wargę. – Nadal ci nie wybaczyłam. Ale odkryłam po tych osiemnastu latach żywego eksperymentowania, że jestem dużo bardziej skłonna wybaczać ludziom, gdy oddziałują na mnie poprzez płaszczyznę cielesną. Rozmawiaj ze mną. Napisz do mnie. Ze zdjęciem słodkich kotków lub mrugającą minką… – Nie robię mrugających minek. – Acha, ale robisz zdjęcia kotów! – Nie. – Tak – kłóciła się. – Nie. – Ugh, spójrz na nas. Dlaczego nie możemy porozmawiać jak normalni ludzi? O czymś takim, jak na przykład koncerty, ciasta, nasze osobiste przekonania, kolor pomarańczowy i inne takie? Wpatrywałem się w nią bez mrugania. Po chwili szturchnęła mnie. – Pomarańczowy. No dalej, spróbuj. Rozmowa o kolorze pomarańczowym. – To po prostu… pomarańczowy. – Dzyń, dzyń, dzyń. Dajcie temu mężczyźnie cygaro. Pomarańczowy jest pomarańczowy. Wow. To była wspaniała konwersacja. Twoje zdolności obserwacji są całkowicie porażające.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 56 |

Może moglibyśmy następnym razem pójść dalej, no wiesz, na przykład do fioletu. Chociaż wtedy mógłbyś znowu zniknąć na lata… – To nie były lata. – I byłabym wtedy zagubiona i załamana, po czym wróciłbyś po pięćdziesięciu latach, spędzonych na rozmyślaniu o kolorze fioletowym, myśląc; ‘och tak, teraz mam szansę zaimponować Isis moją dogłębną i szczegółową wiedzą na temat fioletu’ i znalazłbyś mnie w domu spokojnej starości, leżącą w śpiączce jak warzywo i śniącą o Johnnym Deppie i musiałbyś się pośpieszyć, aby opowiedzieć mi o tym fiolecie, ponieważ jedna z moich potencjalnych maszyn może przestać podtrzymywać moje funkcje życiowe. Może to ty sprawisz, że moje funkcje życiowe przestaną działać. Notatka do siebie; ugh, nie starzeć się. – Za późno. – Uśmiechnąłem się krzywo. Wciągnęła policzki i wyprostowała się. – W każdym bądź razie, lubię cię, ale rujnujesz mi życie. Cześć.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 57 |

Wszystko dzieje się przez cały czas zawsze, i to byłoby przerażające pojęcie, gdybym nie była taka światła i w zgodzie z siłami wszechświata, które obejmują ale nie ograniczają się do; A, taco sałatki, B. taco sałatki i C. mojego wspaniałego tyłka (wspatyłka). Który zwiększa się proporcjonalnie do tego ile taco sałatki jest w pobliżu. Nauka doszła tak daleko. Niezależnie od tego jak duży jest mój tyłek, nie jest wystarczająco duży, żeby zmiażdżyć dużą, grubą głowę Bezimiennego. Ponadto, nie dotknę jakiejkolwiek części jego ciała, która nie jest oblana jadem czarnej mamby. Teraz, kiedy chodzi do mojej szkoły, muszę wymyślić sposób jak się go pozbyć w jakimś zabójstwie. Może, coś jak, przypadkowa czarna dziura. Ale najpierw, muszę dać upust furii. To obszar, w którym mam duże doświadczenie. – Czy ja w ogóle chcę wiedzieć co robisz? – Yvette spojrzała w dół, kiedy zaatakowałam jej nogę w chwili gdy weszła do pokoju. Biadoliłam atrakcyjnie. – Ponownie przyglądam się twojemu ‘zrywanie się z pierwszego roku college’ planu. – Och, stop. – Yvette rzuciła laptopa na łóżko. Ciągnie nogę do biurka. – Jak już jesteś tam na dole, rozwiąż moje buty. – Tak jak mówiłam. – Rozwiązuję z apetytem. – Niedawno odkryłam, że ktoś kogo bardzo nie lubię, chodzi tutaj. – Ten koleś, z którym gadałaś tamtej nocy? Model McFartington? – Nazwałam go tak? To brzmi jak coś, co bym powiedziała. – Mówisz dużo. Przez sen. – Yvette! – zawodzę. – To nie Model McFartington. To inna osoba na mojej gównianej liście. Model McFartington też jest na niej, ale nie jest numerem jeden, a także ma kilka falowanych, czerwonych linii przez jego nazwisko, ponieważ czasami ściągam go z listy i czasami znów go dodaję. Yvette podnosi swoją jedną, gwiazdorską brew. – To skomplikowane – podsumowuję. – Chodź, odejdźmy stąd. – Nie – mówi prosto. – DlaaAACZEGO? – pytam delikatnie. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 58 |

– Musimy przeżyć całe dziewięć jardów uczelnianej agonii zanim to rzucimy. Musimy wypić ostatniego drinka, przed utratą przytomności, zajarać, przyrzec facetom, że to na zawsze, zawalić zajęcia i spróbować kokainy. To przynajmniej siedem miesięcy pracy tutaj. – Kto tak powiedział. – Mówi ten, który chce przejść do filmowej historii. – Ugh! – Puszczam jej stopę i wtaczam się pod łóżko. Widzę spleśniałego kutasa wyrytego na drewnianej listwie i natychmiast wytaczam się z powrotem. – Ugh. – Słuchaj, przykro mi z powodu tego kolesia, dobra? Albo… dwóch kolesi, czy cokolwiek się u ciebie dzieje. Skieruj ich do mnie, a ja rąbnę ich tak mocno, że będą wymiotować tym, co pozostało z ich dusz. Ale w tej chwili, muszę skończyć ten esej z chemii albo spieprzę. Metaforycznie. Aktualnie nie pieprzyłam przez jakiś czas. To jej słynne ostatnie słowa, ponieważ kiedy idę na obiad i wracam pełna burrito i pukam, żeby mnie wpuściła, są jęki dochodzące zza drzwi i słyszę Yvette żądającą czegoś co brzmi ‘mocniej’. Potykam się na kurzu z alarmującą gracją, kiedy idę na spokojne wody. Jack otwiera swoje drzwi z potarganymi od snu włosami i bez koszulki i wtedy zdaje sobie sprawę, że te wody są tak spokojne jak ludzie, którzy wygrywają samochody u Opry. – Moja współlokatorka jest ohydna, więc zostawiłam ją na razie – mówię i wciskam się obok niego. – Nie możesz – mówi. – Powiedzieli tak też Kolumbowi i zobacz co się stało. – Wskakuję na jego łóżko. Wiem, że jest jego, bo jest perfekcyjnie zaścielone, tylko odrobinę pomarszczone od snu. Łóżko jego współlokatora jest jak puste gniazdo miłości, splątanych koców. Jack zakłada koszulkę i ziewa, siadając obok mnie. – Masz śpiochy. – Wskazuję na jego oczy. Ściera je energicznie. – Możesz zostać tu jeśli chcesz – mówi, wciąż pocierając oko. To drastyczny ludzki ruch, którego nie widziałam u niego wcześniej. – Ale ja wychodzę za piętnaście minut, – Wyglądasz jak mały chłopczyk – śmieję się. – Z problemem z okiem. – Zamknij się – warczy i pociera mocniej. Policzki ma zaczerwienione od snu, a jego włosy sterczą na wszystkie strony. – Wciąż masz fryzurę jak dupa kaczki, huh? – Nadal masz najbardziej infantylne obelgi, jako mechanizm obronny, huh? – Przynajmniej nie jest to tył zwierzęcia. – Brzmi podobnie. Zrzucam go obiema rękami, ale w odpowiedzi opiera się o ścianę i zamyka oczy. Różowe światło zmierzchu widać za oknem, zachód słońca maluje białe ściany brzoskwiniowymi paskami.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 59 |

– Co chcesz wiedzieć najpierw? – W końcu pyta Jack. Tysiące pytań wybuchają, ale wybieram to najmniej konfrontacyjne. – Co robisz za piętnaście minut? – Znajomy zaprosił mojego współlokatora na grilla. On ciągnie mnie ze sobą. – Kim jest twój współlokator? – Charlie. Idiota, ale namiętny idiota. Słyszałem, że to się liczy. – Uh, patrzysz na żyjący dowód tego, właśnie tu. – Wskazałam na moją pierś. Jack uśmiechnął się i otworzył oczy, żeby na mnie spojrzeć, błękitny lodowy stopił omdlenie fioletowy, przez czerwone słońce. – Nie jesteś idiotką, Isis. – Wiem. Duh. – Jesteś kretynką – poprawia i zamyka znów oczy, opadając i leżąc na boku. Debatuję na temat zasadności wyrwania jego palców jeden po drugim i decyduję, że są za ładne, żeby je usuwać. Na razie. Przytulam moje kolana i staram się pamiętać jak dobrze oddychać, jak normalni ludzie. Ludzie, którzy nie są gonieni przez duchy. Albo jak w tym wypadku, gonieni przez sadystycznego ex–chłopaka. I wtedy spadam w dół spirali ciemności, gdzie potwory żyją i oddychają i gryzą. Jack sięga i ciągnie mnie w dół, piszczę, a wtedy leżymy na jego miękkim łóżku, on za mną, ja jako mała łyżka. Jego ciepło i waga dociska się do konturów mojego kręgosłupa, zapach mięty i miodu jest dookoła mnie jak koc. To zapach, za którym tęskniłam w najciemniejszych, samotnych nocach, myśląc o wojnie i jego rękach, i jak by to było pocałować go, mocno i prawdziwie, a może więcej, ponieważ może, tylko może, on jest jedyną osobą na świecie, która mogłaby pocałować moje rozstępy zamiast nazywać je brzydkie… – Przestań – mamrocze w moje włosy. – Przestań, co? – Przestań wyglądać tak smutno cały czas. Skrzypię moją twarzą do góry, a on trąca moją szyję. Moje serce nagle decyduje, że jest astronautą i próbuje zrobić czterdzieści salt, co czuć jako brak grawitacji. – D… Dlaczego przyszedłeś tu do szkoły? – pytam. Jack wzdycha. – Praca. Brak grawitacji zostaje zastąpiony melasą, ołowiem i kolcami. – Oczywiście. Oczywiście, to takie oczywiste, chłopcy z bractwa nie wystarczają, dziewczyny w college potrzebują uprzejmych i doświadczonych przedsiębiorców waginy, na stres, bo wszyscy na świecie mają obsesję na temat seksu, najwidoczniej… – Nie jestem towarzyszem – mówi cierpliwie. – Pracuję teraz dla kogoś innego. Robię inne rzeczy. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 60 |

– Wow. To takie specyficzne. Czuję się jakbym zebrała cenne i szczegółowe informacje z tej rozmowy. – Pamiętasz kolesi z lasu? Faceta w tweedowym garniturze? Tego, który cię ścigał? – Taaa, ale… Właśnie wtedy otwierają się drzwi. Jack i ja siadamy pośpiesznie. Wchodzi Małejaja Mcgarniakowespodnie, ten, który biegł–za–mną–po–ciemnym–lesie–Ohio–ponieważ–jego– szef–mu–kazał. Jego czarne włosy są kolczaste, skóra bursztynowa. Zamiera, ciemne oczy opadają na mnie. – Ty! – skrzeczy i wskazuje. – TY! – krzyczę. – Jak możesz być wciąż żywy? Skopałam twoje jaja! – Co do cholery ona tu robi? – warczy na Jack’a. Jack wzdycha. – Isis Black poznaj Charliego Moriyama. – Już poznałem(am). – Charlie i ja mówimy jednocześnie. Gapię się. On zwęża swoje zwężone oczy nawet bardziej. – Spójrzcie, nie mamy czasu na to gówno. – Charlie spogląda na Jack’a. – Powinniśmy tam być pięć minut temu. Nie spieprzmy tego, dobra? Jack wzdycha i podnosi się z łóżka, patrząc na mnie. – Wrócę później. Porozmawiamy wtedy dłużej. – Jasne, taaa, po prostu pracuj ze złymi kolesiami. Jakby mnie to obchodziło. – Isis… – WYCHODZIMY! – Charlie krzyczy, chwytając ręcznik z końca łóżka i trzaskając drzwiami za sobą. Jack marszczy brwi i idzie za nim niechętnie. Zrobiłam to samo. Co najmniej pięć metrów i dwa samochody dalej. Charlie prowadził białego Nissana z pękniętym tylnym światłem. Mój umysł zataczał kręgi, kiedy prowadzili mnie w dół autostrady z dala od szkoły. Dlaczego Jack zadaje się z Tweedziem–pedziem15 i Małymi Jajami? Tweedzio mówił o tym, że chce go zatrudnić, ale wciąż nie wiem do czego. Zgaduję, że mu się udało. Choć bądźmy szczerzy – Jack pozwolił, aby to się stało. Wszystko, co spotyka Jack’a jest dlatego, że Jack pozwolił się temu zdarzyć. Poza mną. Ale to zupełnie inna historia, pełna bezprawności i radości. Jack mówił, że pracuje, a to oznacza co? Jest w szkole, ale pracuje dla Tweedzia? Jaka praca, kradzież dobrych ocen dla słabych ludzi? Co firma Tweedzia mogłaby robić dla pieniędzy, coś innego niż stać i wyglądać głupio? To nie ma sensu i ma jeszcze mniej sensu, kiedy Charlie wjeżdża do wielkiego, z białego kamienia, placu, otoczonego eleganckimi 15

W oryginale Tweed-jerk, co byłoby tweedowym kretynem, ale kurde Tweedziem-pedziem do mnie bardziej przemówiło, musicie mi to wybaczyć :P S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 61 |

budynkami. Budka ochroniarza wpuszczała i wypuszczała samochodu na wielki podziemny parking. Nissan Charliego zniknął, a ja zatrzymałam się obok. Strażnikiem jest opalony koleś ze schludną brodą. – Witaj, do kogo przyjechałaś? – pyta. – Um. – Mój mózg bazgrze bez powodu, i jak każdy dobry mózg, sprawia, że mówię pierwszą rzecz, która przychodzi mi do głosy. – Jezus…? Chrystus. Mruży oczy i kiedy jestem przekonana, że włączy drut kolczasty pod moim samochodem, on się uśmiecha. – Ah, taaa, musisz być tutaj na obiad North Presbyterian. – Yeah! To prawda. Chwała panu! Kiwa głową. – Wjeżdżaj, parking dla odwiedzających jest po lewej. Albo reszta świata jest wyjątkowo głupia, albo ja stałam się mądrzejsza. Dzięki college. Czekaj, kogo oszukuję? College nie nauczyło mnie jeszcze niczego poza tym jak mieć ataki paniki i nie zwracać w ogóle uwagi na profesorów. Poprawka: dzięki, National Geographic. Parkuję i idę powoli za Jack’iem i Charlie’m, którzy czekają na zewnątrz ogrodzonych drzwi, które prowadzą do windy. Po minucie agonalnej ciszy, podczas której niemal skręcam kostkę, próbując schować się za filarem, kiedy Charlie patrzy za siebie, rudowłosa w czarnym bikini, otwiera drzwi dla nich. Wachluje rzęsami do Jack’a, a ja udaję, że nie widzę, tak samo jak udaję, że nie widzę końca Titanica. Potem jej cycki podnoszą się do jej oczu i ma wspaniały uśmiech i jeśli gust Jack’a do kobiet się nie zmienił, wtedy powinien powziąć wszelkie sposoby żeby zabrać ją do łóżka, bo wygląda dość zabawnie a także słodko, a kim ja jestem, żeby stawać na drodze prawdziwej miłości? Nikim. Nikim, kto powinien stawać na drodze prawdziwej miłości. Nawet dobrymi intencjami arcywroga Włoskiej rodziny. Ich trójka skręca za róg i wchodzi schodami, a ja wdzięcznie jak Kongo ninja, robię szaloną drogę do drzwi i blokuje moim małym palcem tuż zanim się zamkną i zablokują mnie. – Bananowe gównociasto! – szepczę głośno i wkładam czubek palca do ust, kiedy idę schodami. – Co musi zrobić kobieta, żeby dostać tu ciepłe przyjęcie? – Zatrzymać swoje prześladowcze nawyki, być może? Okręcam się wokół, żeby zobaczyć Jacka, opierającego się o poręcz za mną. Patrzę w dół schodów na moje ucieczkowe drzwi, z powrotem na jego spokojną, jednak poirytowaną twarz, a potem zerkam przez balustradę. – Jak wiele schodków to zajmie zanim złamiesz swoje kolana? Medycznie? Pytam, jako przyjaciel. – Nie waż się skakać. Skakać. Sophia skoczyła. Wzdrygnęłam się, ale Jack jest jak wieża z lodu, mroczny, sztywny i nieczytelny. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 62 |

– Wyszłam – mówię z wielką godnością – na spacer. Nie prześladuję cię. – Śledziłaś Charliego i mnie. Widziałem twój samochód. – Och. W tym wypadku tak, prześladuję cię. – Nie powinnaś tu być – mówi bez wahania. – Bezimienny może tu być. Zaciskam zęby, ale władam słowami. – Więc? Nie dbam o niego. Chcę wiedzieć co robisz w firmie Tweedzia, i dlaczego. Czy to niebezpieczne? Powiedziałeś, że do nich nie dołączysz, powiedziałeś… – Powiedziałem wiele rzeczy. – Jack wzdycha i pociera oczy. – Zanim Sophia zmarła i skończyłem żałując. Mój żołądek burzy się. Mówi jakbym była jednym z nich? Potrząsnęłam głową – samolubna. Przestań być tak pieprzenie samolubną i skup się. – Odkąd chodzenie na grilla jest pracą? – syczę. – Odkąd jeden na imprezie jest naszym celem. – Uh, halo? Ziemia do Zabadoobian’a Jack’a? To jest rzeczywistość, nie Call of Duty. Nie ma żadnych ‘celów’. – W mojej pracy są – odpowiada. – A co, módl się powiedzieć, jest twoją pracą? Lodowate oczy twardnieją, stając się czyste i ostre, kiedy odpowiada. – Jestem niezależnym agentem wywiadu. Wykręcam brew i wyglądam dostatecznie na zmieszaną. – Szpieg – tłumaczy. – Teraz wracaj do swojego akademika i zostaw to mnie. Wydziwiam przez dziesięć sekund, składając ręce razem. Mówię dużo ‘szp’, ale nigdy nie udało mi się uzyskać ‘ieg´ na końcu. Jack, jak zawsze wrażliwy na mój los, odwraca się i odchodzi. Idę za nim. – Sz…szpieg? – Duszę się. – Jaki ślepy idiota umarł i zrobił z ciebie szpiega? Jesteś jak… jesteś… co to za słowo przeciwieństwo ‘subtelnego’? – Isis Black – Jack oferuje. – Jack Hunter! – poprawiam. – Jack Hunter nie jest subtelny. – Jestem bardzo subtelny, kiedy dziewczyna krzycząca ‘szpieg’ nie idzie za mną – kłóci się. – Jesteś mobilną, zmarzliną lodową z brwiami zabójcy i rapierami za oczy. Ludzie nie zapominają Jacka Huntera zbyt łatwo. – Chciałbym, żeby mogli. – Jack mamrocze. To brzmi tak pusto i słabo, tak niepodobnie do niego. Uderzam go w plecy.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 63 |

– Nonsens! Nigdy nie możesz zostać zapomniany. Jeśli byś został, ostatni lodowiec na ziemi zniknąłby z życia, globalne ocieplenie stałoby się bardzo straszną rzeczywistością. Straszniejszą niż już jest. I bliższą. I gorętszą. W sensie temperatury, nie w sensie ‘chodźmy uprawiać seks’. Jack przestaje iść i gapi się na mnie. Gapię się w odpowiedzi. Jest głęboka cisza. Dziewczyna w bikini wybiera ten moment, aby zbiec po klatce schodowej i dać Jack’owi bardzo pijany pocałunek w policzek, w towarzystwie niezwykle subtelnego upuszczenia różowego kondoma kiedy wbiega z powrotem. Podnoszę go i podaję mu. – Wrap your willy before you get silly.16 – Przypominam. Jack robi spektakularny facepalm i zaliczam to jako zwycięstwo ponieważ przynajmniej nie wygląda smutno, wygląda inaczej i to nie dużo, ale to lepsze niż smutek. Podchodzi z absolutnym uśmiechem na ustach, ale zdusza go szybko. – Słuchaj, możesz zostać. Ale kiedy Bezimienny przyjdzie, powinnaś iść. – Tak, dzięki za pozwolenie mi robienia tego, co robię przez ostatnie pięć lat. Jack zatrzymuje się z ręką na drzwiach od klatki schodowej. – Przepraszam. – Nie rób tego. To sprawia, że wydajesz się miły. – Jest poszukiwany przez bardzo wpływowych ludzi za robienie bardzo złych rzeczy. – Dobrze. Zanim go aresztujesz, ze swoimi szpiegowskimi–okularami czy cokolwiek, pozwól mi go uderzyć. – Isis… – Tylko jedno uderzenie. W gałkę oczną. Łyżeczką. Jack rozważa to, a później się uśmiecha. – Dobrze. Pod jednym warunkiem. – Dawaj, palancie. – Dostanę drugie oko. Myślę nad tym i kiwam. – Jestem jak hojny bóg. Jestem bardziej wdzięczna niż o tym wie. A może właśnie wie, ponieważ jego oczy są miękkie i ciepłe z ostrzem cichego, płonącego gniewu. Widziałam go zwróconego na mnie tyle razy, że wiem, że tym razem to nie na mnie wskazuje. To Bezimienny.

16

Nie mamy jakiegoś takiego wierszyka w Polsce, a chodzi o to, żeby ubrał swojego żołnierzyka zanim zrobi coś głupiego. Wolałam zostawić w oryginale.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 64 |

Jestem jedyna, która wie. Jack może nie znać szczegółów, ale wie wystarczająco. Zgadł wystarczająco. I się nie wtrąca. Jego oczy nie mają współczucia czy winy. Są czyste i widzą mnie, a moje sekrety nie są już sekretami. Ciężar jest dzielony i staram się coś powiedzieć, ale wszystko co wychodzi to wymuszony uśmiech. Jestem w połowie tak ciemna jak kiedyś. Jack odwraca się i otwiera drzwi. Wychodzimy z klatki schodowej i moja szczęka wyskakuje jak mój stary, gówniany gaźnik w samochodzie. Apartamentowiec jest cały z białego kamienia i marmuru; masywny, chodniki patio przeplatają się między stosami fioletowych hortensji i jesiennych róż. Ludzie kręcą się wokół, chodząc ze swoimi psami albo siedząc na fantazyjnych krzesłach na patio, blisko zadaszonego szkłem ogniska, drzewo strzela a iskry tańczą. Jacuzzi i ogromny basen są otoczone parasolami przykrywającymi stoły i grille, pijani studenci obrzucają się hamburgerami i nieprzyjemnymi żartami jakby wychodzili z mody. Charlie rozmawia z dziewczyną w czarnym bikini, wyglądając mrukliwie i mlaskając chipsami. Ludzie wrzucają się do basenu i krzyczą ze śmiechem w gorącym jacuzzi. Jack lekko dotyka mojego przedramienia, pochyla się i szepcze. – Idę udzielić się towarzysko. Potrzebuję informacji. Zostań tam, gdzie będę mógł cię widzieć. – Nie potrzebuję, żebyś mnie niańczył – mówię. – Rób swoją robotę. Będę tutaj, no wiesz, bawiąc się. Powinieneś spróbować tego czasami. Łapię hot doga i siadam na leżaku w pobliżu jacuzzi. Blondyn ze smukłym sześciopakiem, uśmiecha się przyjacielsko i patrzy na mnie. – Hej. – Cześć. – Wyrzucam delikatnie mięso na podłogę patio. – Bez stroju kąpielowego? – pyta. – Zostawiłam swój w domu. Na Marsie. – To dlatego wyróżniasz się jak ból kciuka? Ponieważ jesteś kosmitką? – Albo, albo, i to jest szalona teoria – jestem po prostu gorętsza niż wszyscy inni – oferuję. Koleś się śmieje. – To prawda. Twoje włosy są niesamowite. – Tak jak twoje. W tym plażowym jestem–zdecydowanie–z–Kalifornii–i–spędzam–pięć– dni–w–tygodniu–na–siłowni stylu. Znowu się śmieje, głośniej i wychodzi z jacuzzi, żeby usiąść obok mnie, mokry. – Trzy dni, dziękuję bardzo. Nie jestem aż tak bardzo niezwykle umięśnionym dobrym kolesiem. – Mogłeś mnie oszukać. – Wskazuję na jego brzuch. Klepie się po nim jak Mikołaj po zjedzeniu zbyt wielu ciasteczek.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 65 |

– To moja jedyna duma i zabawa. Nie mam mózgu ani przyszłości, ale mam te dziecinki. – To wszystko czego potrzebujesz – mówię. – Zrób zdjęcie i wyślij do Kim Kardashian. Ożeń się z nią. – Musiałbym walczyć z Kanye – lamentuje. – Eh – macham ręką – po prostu powiedz mu, że jego okulary są do kitu. To go przygnębi i umrze. Facet chichocze. – Jestem Kyle Morris. Miło mi poznać. – Isis – mówię automatycznie. – Niszczyciel Serc i Marzeń. I Jakiegokolwiek Ciasta w Promieniu Dwóch Mil. – Revenclaw. – Wyciąga rękę, żeby ją uścisnąć. Łapie ją moją tłustą. – Hufflepuff – mówię. Marszczy brew. – Naprawdę? Nie wyglądasz w ogóle. – Och. – Wskazuję na to co zostało z mojego hot doga. – Po prostu poczekaj aż zobaczysz moich przyjaciół. Praktycznie uruchomiłam pokaz charytatywny. – Facet, z którym przyszłaś? – Kiwa na Jack’a, który jest obecnie nader łaskawy i pozwala dziewczynie w czarnym bikini uwiesić się na nim i paplać, ma przekuty pępek i prawdopodobnie przekutą waginę, a jej imię to Hemoroidy, tak w ogóle. Dziewczyny w jacuzzi, z którego wyszedł Kyle, powoli zaczynają zauważać jak dobrze wygląda Jack i wychodzą w grupach, przechodząc dumnie obok Jack’a i nurkują do pobliskiego basenu z obolałym seksapilem. Chłopcy śledzą je jak głodne psy. – Taa, dobroduszny popełnił błąd – mówię. – Jest moim przyjacielem. – Tylko przyjacielem? – Czy to jest, takie subtelne pytanie, które powinnam potwierdzić, żebyś wiedział czy masz albo nie, szanse, żeby się ze mną przespać? Bo jeśli tak, to nie jest bardzo subtelne i brakuje mu finezji, naprawdę, następnym razem może spróbuj neonowego znaku, przyczepionego do twojego czoła, z napisem: FRAJER SZUKA, ABY ZALICZYĆ. A liczebnikiem dwa zastępującym aby17, oczywiście, żeby oszczędzić czas, bo to wydaje się być tym, na czym wam, faceci naprawdę zależy – żeby zaliczyć tak szybko jak to możliwe. Kyle bierze to na bok, wyglądając na drwiąco zranionego. – Hej, przynajmniej jestem szczery. Wywracam oczami i wędruję nimi po basenie, starając się najbardziej możliwie i nawalam najbardziej możliwie, żeby nie patrzeć w stronę czarnej–bikini, która ociera biodra o Jack’a, kiedy pochyla się nad nim. Charlie znika w najgłębszej części basenu z kilkoma dziewczynami, nawet ma uśmiech, chociaż naburmuszony, kiedy go oblewają wodą. Ostatnim 17

To laid – 2 laid – żeby(aby) zaliczyć.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 66 |

razem kiedy sprawdzałam, szpiegostwo wymagało udziału więcej ilości broni i strzałek z trucizną i mniej chichotów. Wstaję na skraj basenu i oglądam księżyc odbijający się od wody w falistym wzorze. Kyle staje obok mnie. – Więc, jaki jest twój główny kierunek? – Jestem pierwszoroczniakiem. Niezdecydowanym. Fizyka termojądrowa. Sztuka kulinarna. W zależności od tego jak się czuje, kiedy wstaję rano. – Podnoszę obie ręce, balansując nimi jak wagą. – Zniszczyć świat czy upiec ciasto, żeby świętować zniszczenie świata. Bosz, wybór jest tak cholernie trudny. Kyle się śmieje. – Boże, jesteś świetna. – Tak się mówi – zgadzam się. – Wrzeszczy, tak naprawdę. Przez moich wrogów. Tuż przed tym jak pozbawiam ich głów. Nagle czuję mocny nacisk na mój tyłek, ściśnięcie. Podskakuję, mój pisk jest całkowicie brzydki i całkowicie niezbędny, kiedy patrzę na Kyle’a przerażona. Moje pierwsze macanie. Uśmiecha się i wzrusza ramionami. Zaciskam pięści w jeszcze większe pięści, ale nigdy nie mam szansy nimi wystrzelić. Kyle frunie, robiąc plusk w basenie, żenująco wymachując kończynami. Jack staje w miejscu, w którym powinien, z chłodną ekspresją. – Ups – mówi monotonnie. Hemoroida się śmieje i inne dziewczyny zaczynają się śmiać, a więc kiedy Kyle wychodzi, chlapiąc, nie ma innego wyjścia i śmieje się nerwowo z resztą. – Haha, nieźle koleś! Jack podnosi pogardliwie na niego brew. Charlie podchodzi brodząc i wychodzi, biorąc Jack’a na bok. Słowa Charliego są szybkie, niskie i syczące, a Jacka monotonne. Hemoroida stoi ze mną, wzdychając. – On jest jak marzenie, czyż nie? – Taaa – zgadzam się – jeśli jesteśmy w innym świecie, a sny są aktualnie koszmarami.18 Ignoruje mnie i zsuwa się do boku Jack’a w chwili, kiedy odsuwa się od Charliego, kierując go w stronę basenu. Jack idzie razem z nim, z oczywistym grymasem. Dlaczego on to robi, jeśli tego nie lubi? – Ty. – Głos syczy do mojego ucha. Odwracam się, żeby zobaczyć Chariego, gniew trawi jego usta. – Ja – mówię. – No to teraz kiedy przedstawienia dobiegły końca, nareszcie możemy się przenieść na herbatę. – Rozpraszasz go – mówi Charlie. – Jesteś cholernym rozproszeniem, którego teraz nie potrzebuje. – Słucham? 18

Dream – i sen i marzenie, więc tu to trochę nie ma sensu ale wiecie o co chodzi ;P

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 67 |

– Słyszałaś mnie – twierdzi Charlie. – Widzisz tą rudą w bikini? To ważne źródło informacji, które potrzebujemy po naszej stronie. Jack owijał ją wokół palca i miałby ją owiniętą już teraz, ale ty tu jesteś, i z jakiegoś pieprzonego powodu on lubi twoją głupią dupę i jest jej oddany. – Jesteś w błędzie. Nienawidzimy się nawzajem. Platonicznie. – Jesteś jego cockblokerem. – Charlie prycha. – A teraz wypieprzaj stąd, zanim wyrzucę cię osobiście. – Jej, zawsze jesteś taki miły dla dziewczyn czy jestem wyjątkiem? Albo może to dla kolesi rezerwujesz swoją grzeczność? Zrozumiałe. Dupki–kolesie są warci grzeczności jak cholera. – Wynoś. Się. Nad jego opalonym ramieniem, widzę Hemoroida pochylającego się i miażdżącego policzek Jack’a swoimi ustami. Jack się nie cofa, biorąc to jak mrożony pomnik, pochylając lekko głowę w odpowiedzi. Załapałam wiadomość. Zawsze łapię wiadomości, bo jestem Isis Black i jestem ostatnim wyborem do drużyn na wf’ie, zawsze, cokolwiek mieliśmy, zostało połknięte przez pustkę Sophii, przez ból, przez lodową zbroję przez to co nazywa ‘pracą’. Ta mała, świecąca kulka nadziei, którą trzymałam migoczącą w ciemności, osłabła nieodwołalnie. – Właśnie wychodziłam – mówię. Charlie patrzy na mnie całą drogę do garażu. Moja wściekłość jest tępym bólem, trwającym nawet kiedy parkuję i brnę po schodach akademika. Yvette, na szczęście, nie ma. Jej wiadomość sprzed czterech godzin brzmi: ‘zostaje u przyjaciół, nie martw się’. Kolejne seksualne spotkanie, może. Nie obchodzi mnie to. To jej życie, i jak długo jest bezpieczna i szczęśliwa, jest w porządku. Jestem ciekawa, ale pulsujący ból nocy, bije głośniej w mojej czaszce, kiedy kładę się na łóżku i gapię w sufit, gorąca wilgoć przesłania mi oczy. Nie mogę spać. Nie dopóki nie powiem czegoś. Łapię mój telefon i piszę. ‘Wiesz ile razy, doprowadziłeś mnie, kurwa, do płaczu?’ Jego odpowiedź przychodzi później, dużo później. Budzi mnie w ciągu dwóch godzin. Wyobrażam sobie jego w jej łóżku, siedzącego z boku, nagiego z nią nagą, śpiącą przy nim. Wyobrażam sobie jego potargane włosy, jego mięśnie, niebieskie oczy srebrzące się w blasku księżyca. ‘Zbyt wiele’ Pisze. Trzydzieści minut mija i wtedy: ‘Znajdź kogoś, kto nie sprawia, że płaczesz. Znajdź kogoś lepszego.’

***

‘Wiesz ile razy, doprowadziłeś mnie, kurwa, do płaczu?’

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 68 |

Patrzę na wiadomość, chore światło elektroniczne, wierci w moje oczy jak włócznie. Włócznie winy. Włócznie żalu. Nie powinienem tu być i to co zostało z mojego serca, wiedziało to w sekundzie, w której przeczytałem te słowa. Powinienem być tam, z nią. Powinienem być normalnym studentem, nie bawić się w jednego, starając się złapać kryminalistę. Nie, kurwa dziewczynę kryminalisty, żeby dała mi na niego brudy. To było nudne i rutynowe, kroki zakorzenione we mnie od czasów Klubu Róży. Dodałem każdy trik, który mógł ją zadowolić – zadowolić ją tak bardzo, że będzie czołgać się na kolanach po więcej rano, i w następnym tygodniu i jeszcze w kolejnym. Jej usta są jedyną użyteczną częścią jej – wypaplającą sekrety Kyle’a, a tym samym jego partnera Will’a. To było pierwsze pieprzenie od czasu nocy w hotelu z Isis. Zapach Isis otoczył mnie, wanilia i cynamon, nawet jeśli nie dotykałem jej przez długi czas. Ból w jej brązowych oczach prześladował mnie, kiedy podszedłem do bezimiennej dziewczyny, ciche imię na moich ustach pochodzi od miejsca rozdartego serca, splecione winą przyjemności, i jeśli zamknę oczy, mogę udawać, nawet jeśli na krótką chwilę, że to Isis pode mną. Ale iluzja opada szybko. – Użyj wszystkiego czego możesz na swoją korzyść. – Głos Gregorego rozbrzmiewa z treningu. – A to oznacza twoją cholerną, piękną twarz. Kobiety to pokochają. Użyj tego. Dowody, których potrzebujemy są krok bliżej. Odkupienie jest krok bliżej. Odkupienie dla Sophii. Odkupienie dla Isis. Złapanie Bezimiennego, wsadzenie go z dala, tak, że nigdy więcej go nie zobaczy, jest jedyną dobrą rzeczą jaką mogę dla niej zrobić. Jedyną dobrą rzeczą, jaką mogę zrobić, kropka. Jedyną rzeczą, która może umieścić uszczerbek w odkupieńczym bólu, który wyrządziłem. Założyłem koszulę i zapiąłem spodnie, opuszczając szykowny apartament tak cicho, żeby nie obudzić jej współlokatorów. Zatrzymałem się przy drzwiach, patrząc na zaciemnione mieszkanie, które trzyma dowód moich nędznych manipulacji. Myślałem, że z nim skończyłem, z tym. Ale patrząc w tył – to nigdy nie zostało prawdziwie skończone ze mną. – Odkupienie – mruczę i wychodzę. Wina mnie pali, gryzie mi wnętrzności. Potrzebuję ulgi. Potrzebuję rozproszenia. Potrzebuję czegoś innego niż wiadomość Isis, mój telefon płonie w kieszeni z jej smutkiem i rozczarowaniem. Czego ona ode mnie chce? Nie mogę jej dać wszystkiego. Nie mogę dać nikomu niczego więcej. Moje serce jest puste, zepsute i bezużyteczne. Neony college, migają w technikolorze, pokusą – lombardy, kluby ze striptizem, monopolowe otwarte do późna. Znajdę to, czego szukam w obskurnym klubie wypełnionym po brzegi smrodem potu i poplamionymi tłuszczem ciałami. Patrzę w tłum ostrożnie, z baru i rzucam się na mężczyznę, który dosypuje tabletkę gwałtu do drinka brunetki.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 69 |

Krwawi – jego nos jest złamany, ramię przemieszczone – kiedy z nim kończę. Potrzeba czterdziestu sekund i uderza w odpowiedzi z równym zapałem, uderzając moją brew swoimi knykciami, gorąca krew sączy się do moich oczu. Przez te czterdzieści sekund jestem cały statyczny – jestem pustym płótnem, ruszając się jak nauczył mnie Gregory, uderzając i unikając jak mnie uczył. Nie ma w mojej głowie niczego oprócz ruchów i uników, obserwacji i szybkich kalkulacji tego, jak szybko pięść mojego przeciwnika się rusza, gdzie wyląduje, jak ominąć i jak wyciągnąć go, krok od klubu. Jestem pusty. Isis odeszła. Sophia odeszła. Jest tylko smak krwi i złość i pot, i dźwięk warczenia bestii w mojej głowie. Ale warczenie jest teraz inne. Jest ostre i oszlifowane i precyzyjne. Jest miększe, ale bardziej chłodne. – Kiedy zapyta o karmienie, nakarm je niezwłocznie w małych porcjach. Nigdy nie będzie buntownikiem, a ty nigdy nie zranisz nikogo, kogo nie chcesz zranić, dopóki będzie karmiony. – Głos Gregorego był echem. – Dopóki będzie karmione, będziesz mistrzem. Bramkarze nas rozdzielają, i kiedy mnie prowadzą, kiwam na brunetkę, która zebrała się by obserwować walkę z resztą klubu. – Twój drink został doprawiony. Sugeruję, żebyś wzięła taksówkę do domu. Wygląda na zszokowaną, jej przyjaciele wąchają drinka w jej ręce. Jej przerażona twarz jest ostatnią rzeczą, jaką widzę zanim wyrzucają mnie na ulicę. Bestia dała mi wystarczająco dużo siły, aby wrócić do kampusu i zwinąć się w łóżku, ślepy gniew blaknie szybko, jak lawa uderzona zimną wodą oceanu. Jestem mistrzem. Nigdy więcej nie skrzywdzę nikogo, kto na to nie zasługuję.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 70 |

Kayla rozumiała wszystko, ponieważ nic nie rozumiała. Była jak sucha gąbka, na którą wylałam wiadro wody. A czasami szczyn. I duże ilości octu. Po tygodniu sporadycznych wiadomości, pięknym widokiem było zobaczenie jej na Skype, gdy obie malowałyśmy paznokcie u stóp i w tym samym czasie rozmawiałyśmy. – Isis, zabijasz mnie – jęknęła Kayla. – Nie dosłownie, mam nadzieję. Chyba, że chcesz zostać zombie. Mogłoby mi się spodobać bycie jedyną dziewczyną na świecie, która posiada zombie przyjaciółkę. – Właściwie nie jestem martwa. Jestem po prostu zawiedziona. Nie mogę uwierzyć, że ty i Jack nie jesteście… no… Uniosłam brew, wyzywając ją, aby kontynuowała. Pociągnęła nosem z oburzenia, po czym prawie przewróciła buteleczkę z zielonym lakierem przez jej nagły napad gniewu. – On wyjechał, ty wyjechałaś a teraz jesteście razem w tym samym miejscu, więc dlaczego nie korzystasz z tej oczywistej predestynowanej szansy i nie bzykacie się jak jakieś szalone małpy? – Ponieważ, słodka Kaylo, jest więcej do przeżycia, niż bycie szaloną małpą. Dziwaczne, wiem. – Spójrz, mam po prostu na myśli… – Zazgrzytała zębami i ostrożnie nałożyła kolejną warstwę zielonego lakieru na paznokieć u dużego palca. – Mam na myśli to, że nawet, jeśli robi jakieś dziwne Jackowe rzeczy, to nigdy wcześniej cię nie powstrzymywało! Cały czas do niego uderzałaś… – Dosłownie uderzałam. Moją pięścią – poprawiłam ją. – Kiedy był w Klubie Róży, ale teraz nagle przespał się z jakąś dziewczyną, aby zdobyć od niej informacje i jesteś przez to na niego wściekła? – Ja–ja – zająknęłam się treściwie. – To było wcześniej! – Wcześniej przed czym? – Wcześniej ja… Kayla spojrzała na mnie wyczekująco. Zawyłam. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 71 |

– Wiesz, co chcę powiedzieć! – I tak to powiedz – zażądała. – Nie! – Tak! – krzyknęła. – Zaprezentowałaś nieodparty argument. – Isis, nie mądruj mi tu! – W porządku! Lubię go. Lubię go, okay? – Więc go lubisz. – Odsunęła się. – Chcesz zapraszać go na obiad i przytulać go platonicznie raz do roku. – Nie, ponieważ wtedy byłoby tak, jakbyśmy znaleźli się w siedemnastowiecznej Anglii. – Ale właśnie tym jest lubienie kogoś – kontynuowała Kayla. – Lubienie jest takie sobie. Tak naprawdę nic nie znaczy. Jak, jak na przykład ja i ty! Ja cię nie lubię. Ja cię kocham. – Um. – W sposób, w którym trzymasz majtki na dupie, ew. Ja kocham ciebie a ty kochasz mnie, ale kochasz także Jack’a. Tylko na inny sposób. – Kayla – powiedziałam ostrzegawczo. – W gorący sposób. – Nie. – W ‘przytul mnie, aż zabraknie mi tchu’ sposób. – Źle. – We ‘wtargnij we mnie swoim penisem’ sposób. Zapiszczałam jak przerażona wariatka i zatrzasnęłam pokrywę laptopa. Słyszałam własne sfrustrowane, wściekłe dyszenie. Znowu uniosłam pokrywę i kłóciłam się do ekranu. – Nie będą mnie najeżdżać żadne genitalia. – Doprawdy? – zapytała beztrosko Kayla, dmuchając na swoje paznokcie. – Ponieważ mogę ci zagwarantować, że Jack o tym myślał. Często. Podczas trzepania sobie. – Kayla! Kiedy zrobiłaś się taka–taka… – Wspaniała? Wszystko dzięki twojemu wpływowi. Zamilkłam i wpatrywałam się w nią. – A Wren – kontynuowała. – Jest bardzo pouczający i metodyczny. Pewnego razu usłyszałam lekcję historii o kondomach, podczas gdy właśnie mu go zakładałam. – Ugh. – Zadławiłam się. – Nie wiem, co jest bardziej niezwykłe – fakt, że zrobił to tylko raz, czy to, że Wren ze wszystkich możliwych ludzi na świecie zrobił z siebie seksperta.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 72 |

– Mówię po prostu – zirytowała się Kayla – że jeśli chcesz, aby Jack się z tobą umówił… – Nie chcę – syknęłam. – Nie chcę, nie chcę, nie chcę, nie chcę. Nie umówię się więcej z nikim ponownie. – Jeśli chcesz, aby Jack się z tobą przespał – poprawiła się. – NIE CHCĘ. Dlaczego ludzie w ogóle mówią „przespać się”? Przecież to nie zawiera spania! Spanie jest spokojne i miłe, a seks jest… tego przeciwnością. – Nie możesz być tego pewna – wypaliła Kayla. – Nigdy go nie uprawiałaś. – Raz uprawiałam – broniłam się, nagle wyczerpana. – To nie był seks i obie o tym wiemy. – Spójrz, świetnie, że jesteś taka zapalona odnośnie seksu, mnie i Jacka i wszystko w tym samym czasie. – Westchnęłam. – Ale zapominasz o części, w której nigdy więcej nie dotknę żadnego kolesia. A on nigdy nie dotknie mnie. Poza tym Jack’owi nawet nie podobałoby się dotykanie mnie. – Podobałoby się. – Jestem gruba. – Jesteś zaskakująco nie–gruba. – Nie jestem tak ładna jak… którakolwiek dziewczyna, którą mógłby mieć. Widziałaś jego twarz. Zdobył cię. Mógłby zdobyć pieprzoną Scarlett Johansson, gdyby naprawdę tego chciał. – I jestem pewna, że Stan Ohio wręcz pęka w szwach od podobizn Scarlett. – W czarnych bikini. Kayla westchnęła. – To trudne, rozumiem. Po tym wszystkim, co się stało… nie wiem jak to jest, ale musi być trudno. I przykro mi. Ale on naprawdę cię lubi, Isis. A ty naprawdę lubisz jego. I oboje jesteście razem naprawdę interesujący i rozpalacie się nawzajem w dziwny, symbiotyczny sposób. A życie jest krótkie. Sophia nas tego nauczyła. I myślę, że zasługujecie, żeby ze sobą spróbować, zanim całkowicie skreślicie się z powodu błędnej martyrologii. – Wow. ‘Martyrologia’. Możesz być jedyną osobą w całym wszechświecie, która naprawdę uważa na zajęciach podczas studiów. – Zamknij się. – Zarumieniła się i zbliżyła do ekranu komputera. – I nie odzywaj się do mnie, dopóki przynajmniej go nie pocałujesz. Opadłam twarzą na klawiaturę laptopa i zaczęłam nią kołysać, jęcząc. Yvette wybrała właśnie ten moment, aby wpaść przez drzwi i rzucić się na swoje łóżko, podobnie jak ja jęcząc. – Moje życie jest skończone. Wstałam i walnęłam się obok niej. – Nareszcie. Czas umrzeć.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 73 |

Nastąpiła między nami długa cisza, gdy oddychałyśmy w poduszki, eksperymentując z uduszeniem się. Yvette złamała się pierwsza, odsuwając się, aby zaczerpnąć powietrza. – Spałam z kimś – wyznała. – Wiem. – Spojrzałam na nią. – Słyszałam. Yvette zrobiła się cała czerwona, aż do jej kolczyków czaszek. – Przepraszam. To znaczy, kurwa. Nie przepraszam. To było cholernie dobre. – Będziesz miała coś przeciwko, jeśli zgadnę kim on był? – Właściwie to nie. Nie będę miała. Powitałam to rozproszenie. – To był Steven. Z socjologii. – Wow. – Yvette klasnęła. – Dziesięć punktów za powiedzenie najgłupszego gówna, jakie kiedykolwiek słyszałam. – Brett, ten od dziwnych koszulek. – Tak, ponieważ chciałabym, aby moja wagina zmieniła się w skupisko bakterii wenerycznych. – Daj mi jakąś wskazówkę. Chociaż jakieś siedemset wskazówek. W formie eseju, z cytatami i przypisami. Yvette skrzywiła się, jakby odczuwała ból, kiedy to poczułam zapach czegoś nie do pomylenia. Czegoś piżmowego, słodkiego i kwiatowego. Róże. – Dia… – Jestem lesbijką. – Yvette przerwała mi szeptem, jakby przerażona, że ktoś to usłyszy w naszym własnym, bezpiecznym pokoju. Wpatrywałyśmy się w siebie przez chwilę w oszołomionej ciszy, po czym uśmiechnęłam się i uszczypnęłam ją w ramię. – Diana? Ty farciarska zdziro! Oczy Yvette rozszerzyły się, jakby oczekiwała czegoś gorszego. Krzyku, może gniewu. Jej oczy rozświetliły się z wdzięczności i z typową dla Yvette klasą, wtuliła twarz w poduszkę, abym jej nie widziała. Wstałam z łóżka. – No dalej, chodźmy na lody, aby to uczcić. Nie poruszyła się. Szturchnęłam ją w tyłek. Jęknęła. – Wstawaj – nalegałam. – Nie mogę wstać. – Głos Yvette był stłumiony przez poduszkę. – Jestem lesbijką! – Zapłacisz, jeśli nie wstaniesz w ciągu pięciu sekund, Lesbijko. Yvette zerknęła znad poduszki, wyglądając jak przerażone dziecko. – Nie powiedziałam o tym jeszcze moim rodzicom.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 74 |

– Nie musisz – zaoferowałam. – Nie od razu. Nadal mamy przynajmniej sześć miesięcy, zanim nas wyrzucą. Kiedy cię zapytają, dlaczego spuściłaś ich dwadzieścia tysięcy dolarów w kiblu, powiedz im, że to dlatego, iż jesteś lesbijką. Zaufaj mi. Będą bardziej wściekli przez pieniądze, niż twoją dziewczynę. Yvette parsknęła, pociągając nosem. – Albo mogłabyś podrzucić teraz bombę. Przez telefon. Zrzuć na nich wszystkie bomby. Wysadź swój dom w powietrze. Yvette zaśmiała się i walnęła mnie lekko w kolano. Następnie dzieliłyśmy się pudełkiem lodów i nie byłam jedyną osobą z problemami. Odwaga Yvette przypomniała mi o tym. Nie byłam jedyną, która sądziła, że miłość i seks były dziwne, ciężkie i przerażające. Jeśli Yvette potrafiła przyznać mi się, że była lesbijką, jeśli mogła się ujawnić i oznajmić mi taką zmieniającą życie rewelację całkiem sama, ja mogę się przełamać co do opowiedzenia tego, co wydarzyło się mnie. Nie potrafię być tak silna, jak ona, ale mogę spróbować. Jestem to sobie winna, i każdemu, kto mnie kocha, aby przynajmniej, kurwa, spróbować.

W weekend odwiedziłam mamę. Podróż była długa, ale czekało na mnie mnóstwo miłości – wyszła do mnie z uśmiechem na ustach i otwartymi ramionami, aby zamknąć mnie w ciasnym uścisku. Po raz pierwszy ugotowała nawet obiad. Pastę. Dom był czysty. Okna były pootwierane i powietrze we wszystkich pomieszczeniach było świeże, a nie stęchłe. Skóra mamy wyglądała zdrowiej, a jej oczy błyszczały. Nie mogła przestać opowiadać o swojej pracy i nowej grupie kobiet, które poznała na zajęciach jogi, a ja siedziałam cicho, jedząc i przyswajając to wszystko – całą jej radość, całą jej zmianę. – Wszystko w porządku, słodziutka? Przepraszam, że tak paplam, po prostu… – Nie, wszystko dobrze. Nie przepraszaj. Byłam po prostu bardzo głodna. – Dobrze się odżywiasz w szkole? – Jem dokładnie trzy posiłki dziennie. Składają się z pączków i żalu. Zaśmiała się, a ja parsknęłam w makaron. – Jest tu bez ciebie strasznie cicho – powiedziała mama. – Dlatego staram się więcej wychodzić z domu. Robić więcej rzeczy, poznawać więcej ludzi. Wzdrygnęłam się. – Przepraszam. Przepraszam, że nie przyjeżdżam częściej i przepraszam, że nie przyjechałam w zeszły weekend, ale… – W porządku. Nie chcę słyszeć usprawiedliwień. Ale to była obietnica, Isis. Obiecałaś mi, że będziesz przyjeżdżać co weekend. Wiem, że jesteś zajęta i że to są studia, ale jestem twoją matką. I chcę cię widywać. Potrzebuję cię widywać.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 75 |

– Przepraszam! – Ścisnęłam widelec. – Przepraszam… Mama wstała, pochylając się, aby pogłaskać mnie po głowie i zaczęła szeptać miękkim głosem. – Nie, skarbie. To ja przepraszam. Przepraszam, że tak bardzo cię potrzebuję. Powinnaś być wolna i kiedyś będę musiała pozwolić ci odfrunąć. Inne dzieciaki w twoim wieku, inni rodzice w moim wieku nauczyli się, jak odejść i sobie odpuścić, ale… dla mnie to jest trudniejsze. A to sprawia, że jest trudniejsze dla ciebie. Mocno przełknęłam. Mama spojrzała mi w oczy. – Czasami myślę o złych rzeczach – mrocznych rzeczach. I chodzę do doktora Torrand i próbuję tak dużo o nich nie myśleć. Ale te myśli dopadają mnie w nocy. I nie mogę spać. I zaczynam czuć żal do wszystkich – twojego ojca, Leo, nawet ciebie – i to jest okropne. Ja jestem okropna. Przytuliłam ją, mocno i nieskończenie długo. – Nie jesteśmy okropne – wyszeptałam. – Jesteśmy tylko ludźmi.

***

Obserwowałem, jak Charlie odrabiał swoje lekcje, jego włosy były przetłuszczone, a twarz bezustannie miał zmarszczoną. Nie jest najbardziej inteligentnym agentem i nie myśli, zanim coś powie, ale wykonuje zadania ze zdumiewającą szybkością i siłą. Podczas gdy mój styl przypomina lekkie pisanie cienkopisem, jego jest jak mocne przyciskanie przemoczonego pędzla. Obaj wykonujemy swoje prace, po prostu na inne sposoby. To dlatego Gregory przypisał nas do siebie, prawdopodobnie dwie radykalnie różne metody podwoją szansę na sukces. W teorii. W rzeczywistości dogadujemy się tak jak dwa zmokłe koty wrzucone do jednego garnka. – Na co się gapisz? – warknął Charlie, nie odrywając wzroku od kartki przed sobą. – Chciałem ci podziękować. – W końcu odpowiedziałem. – Kurewsko w to wątpię. – Za odesłanie Isis z tego przyjęcia. Ja nie byłem chętny, aby to zrobić. – Nie gadaj. – Charlie przewrócił oczami. – Wasza dwójka ma jakąś historię, czy coś? – Coś takiego. – Cóż, trzymaj to z dala od misji. Nie potrzebuję, aby twoje koleżanki od pieprzenia schrzaniły mi to. Praca taka jak ta oznacza cholerny awans. Spojrzałem na jego biurko. Nie trzymał na nim zbyt wielu rzeczy osobistych, ale zabrał ze sobą oprawione w ramkę zdjęcie jego babci, starej Japonki z pomarszczoną, uśmiechniętą twarzą, przytulającą Charliego przed małym sklepikiem z makaronami w miejscu, które S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 76 |

przypominało mgliste San Francisco. Pieniądze, które zarobił, wysyłał jej – poszperałem trochę w jego aktach i kontach bankowych. Został osierocony w wieku trzech lat przez napad, spowodowany rasizmem, więc przygarnęła go i wychowała babcia. Teraz, gdy miała prawie osiemdziesiąt lat i nie była w stanie pracować w sklepie, Charlie był tym, który go utrzymywał, dzięki pieniądzom, które zarabiał. Wcześniej należał do gangu Chinatown, aż zrekrutował go Gregory. Jest słabszy ode mnie, nawet, jeśli tego po sobie nie pokazuje. W końcu ludzie, których kocha nadal żyją. I to samo w sobie jest słabością. To dlatego zawsze będę lepszym agentem od niego. Lub sądziłem, że będę. Dopóki Isis nie wkroczyła z powrotem na scenę. – Nie była moją koleżanką od pieprzenia – wyjaśniłem, temperując niewielki płomień gniewu, który rozpalił się w moich płucach. Nie miał tego osobiście na myśli – jego nazewnictwo było mechanizmem obronnym przed zbliżeniem się do ludzi i w konsekwencji troszczeniem się o nich. Było to zbliżone do bujnych żartów Isis. – Kimkolwiek dla ciebie była, z pewnością, jak cholera, tamtej nocy była zazdrosna o Brittany. Posyłała jej mordercze spojrzenia. Nie pozwól wejść jej sobie w drogę pieprzenia Brittany, aby uzyskać od niej informacje, zrozumiałeś? Zazdrosna? Isis? To nie mogła być prawda. Raniłem ją tak bardzo, przez tak długo – jak mogła czuć wobec mnie coś innego, niż pogardę? Jest wystarczająco bystra, aby wiedzieć, kiedy goni bezwartościową sprawę. Nigdy by za mną nie podążyła. Nie po tym, co jej zrobiłem. Złapałem swój płaszcz i wyszedłem. Kampus był cichy, a gwiazdy na niebie błyszczały, jak porozrzucane diamenty. Moje zmieszane stopy zaprowadziły mnie obok biblioteki, przez parking, aż do wyniosłej, granitowej fontanny w kształcie centaura, wystrzeliwującego strzałę w niebo. Przeczytałem plakietkę – zadedykowana była czyjejś śmierci. Usiadłem na jej krawędzi. Zauważyłem jednak, że nie byłem tu sam. Mogłem odejść. Mogłem ją zostawić w tę gwieździstą noc i odejść. Mogłem wybrać, aby nie formować tego wspomnienia, aby się nie angażować. Ale tęskniłem za tym. Brakowało mi kłótni, ciosów i dowcipów. Tęskniłem za nią, nawet, jeśli mój idealny, nieożywiony i wyrachowany plan wymagał, abym nigdy więcej z nią nie rozmawiał w celu nie skrzywdzenia jej ponownie. Ale jestem tylko człowiekiem. Jestem samolubny. I pozwoliłem sobie na bycie człowiekiem i bycie samolubnym, jak mnie nauczyła. – Buu – powiedziałem. Isis podskoczyła, wyciągając wcześniej leniwie dryfującą rękę z wody. – Ja pierdolę! Czy ty próbujesz mnie zabić, zanim przybiorę moją ostateczną formę? – No co ty. – Usiadłem obok niej. Miała na sobie wyglądający na miękki sweter i dżinsowe szorty. – Jaka jest twoja ostateczna forma? Nie, czekaj, niech zgadnę – szalonej czarownicy.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 77 |

– Cesarzowej cyborgów – poprawiła mnie z dostojnym pociągnięciem nosem. – Małego, ale przepełnionego bogactwem kraju. Zaśmiałem się. – I co zrobisz, gdy już odzyskasz swoje królestwo, wasza wysokość? – Och, no wiesz; poprawię szkolnictwo, wybuduję lepsze drogi, stworzę harem pięknych europejskich chłopców, zwykłe rzeczy. Uniosłem brew. – Naprawdę? Myślałem, że twój typ jest bardziej śniady, bardziej Wschodni. – Bo był, aż nauczyłam się, że tak właściwie nie ma znaczenia, jak ludzie wyglądają na zewnątrz. Nie oglądałeś Badaczki Dory? To gówno jest całkiem pouczające. Wiele się nauczyłam o traktowaniu ludzi jak równych sobie. I jak… plecaki. Uśmiechnąłem się krzywo, a ona ukryła swój uśmiech w zgięciu swojego ramienia. – Bycie samotną w środku nocy, ukrywając się za wyrzeźbionym zadem centaura nie jest najlepszym zajęciem dla cesarzowej – powiedziałem. – Nie ukrywałam się. – Zmarszczyła czoło. – Ukrywanie się jest dla dzieci. I wojowników ninja. Zanurzyliśmy dłonie w wodzie, a zmarszczki na tafli były jedynymi rzeczami, które się dotykały. Nasze palce nurkowały pod wodą, w której odbijało się światło gwiazd. – Chciałbyś pójść gdzieś ze mną? – zapytała. Spojrzałem w górę. – Gdzie? – Gdziekolwiek. Gdziekolwiek, byle nie tu. Gdziekolwiek, gdzie Sophia nigdy nie poszła. Polećmy na księżyc. Spojrzałem na srebrny dysk. – Tam będzie zimno. – Zabierzemy kurtki. Nastąpiła kolejna cisza. Isis nagle fuknęła. – Skąd masz to coś na brwi? – Wpadłem na futrynę – odpowiedziałem gładko. – Gdzie, w domu Samwise’a Gamgee?19 – Samwise mieszkał w chacie, nie w domu. – Och mój boże, co za różnica. – Wyrzuciła w górę ręce. – Chodzi mi o to, że ta rana wygląda paskudnie.

19

Hobbit, bohater trylogii J.R.R. Tolkiena “Władca pierścieni”, członek Drużyny Pierścienia

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 78 |

– Tak. To właśnie cały czas robię. Paskudzę sobie twarz, aby żadna kobieta nie spojrzała na mnie nigdy więcej dwa razy. – To niemożliwe. – Zirytowała się. – Jedyne, co ta rana zrobi to się zagoi i sprawi, że będziesz wyglądać jak zły chłopiec, a wtedy ścigać cię będą i dziewczyny i ich matki. Więcej, niż teraz. Może nawet dalekie ciotki. Boże, życie jest takie niesprawiedliwe. Odgarnęła swoje kasztanowe włosy z ramion. Zrobiły się dłuższe – sięgały za jej łopatki – a jej niegdyś fioletowe pasemka zrobiły się lawendowe i prawie białe przy skórze. Jej grzywka była w nieładzie i bardzo potrzebowała podcięcia. Rzucała cień na najcieplejsze piwne oczy, jakie widziałem i uświetniała jej zarumienione policzki. Jej usta były nadal cudownie małe i wydęte. Ten rok ją zmienił. Zrobiła się wyższa, nawet–jeśli–tylko–trochę, a dorosły rodzaj piękna zaczął wypuszczać pierwsze pączki w jej twarzy. Jej rzęsy były jak zwykle długie i ciemne i tylko kiedy zamrugała cztery razy, uświadomiłem sobie, że się na nią gapiłem, więc szybko odwróciłem wzrok. Byłem jej winien prawdę. Byłem jej winien przynajmniej tyle. – Opuściłem Northplains, bo nie mogłem tam zostać – powiedziałem. – Ponieważ nie wiedziałem, co ze sobą zrobić. Ponieważ cierpiałem i bałem się, że skrzywdzę innych ludzi swoim własnym cierpieniem. Ludzi, takich, jak ty. Isis była cicho, a jej dłoń spowolniła swoje ruchy w wodzie. – Zabrałem samochód i jeździłem przez kilka dni. Większości z tego nawet nie pamiętam. Kiedy się otrząsnąłem, byłem w Vegas. Spędziłem tam kilka tygodni. Mieszkałem w motelu. – Robiąc co? – zapytała miękko. – Walcząc. Walcząc i pijąc. Na obrzeżu miasta był pewien klub, do którego jeździłem każdej nocy, bijąc turystów lub walcząc z weteranami i kimkolwiek, kto chciał poczuć cząstkę mnie. Niestety ja dostawałem więcej, niż zdołałem oddać. Ale chciałem być zraniony. Chciałem czuć ból, poczuć coś, cokolwiek. Cokolwiek innego, niż tą okropną nicość, która wypełniła mnie po pogrzebie. Widziałem, jak przełknęła i zacisnęła pięści na kolanach. – Poczucie winy napędzało mnie jak demon. Nadal trochę to robi. Ale dzięki Gregoremu nie pożera mnie już żywcem. – Co masz na myśli? – Znalazł mnie. Sam bóg wie jak. Ale wyśledził mnie i gdy kończyły mi się właśnie pieniądze, zaoferował mi pracę i trening. Coś, na co miałem poświęcić swoją energię, cel, do którego miałem dążyć, coś, czemu miałem się oddać. Przez tak długi czas bałem się stracić kontrolę. Ale sądzę, że było to spowodowane śmiercią mojego ojca. Wtedy to się zaczęło. Straciłem kontrolę wtedy w lesie i przyczyniłem się do śmierci tamtego mężczyzny. Byłem przerażony i próbowałem kontrolować się nawet bardziej, trzymając ludzi z dala od siebie, aby nie zostali skrzywdzeni. Ale wtedy pojawiłaś się ty. Wzdrygnęła się, a ja wsunąłem dłoń w jej i przytrzymałem ją lekko pod wodą.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 79 |

– To nie jest nic złego. Leo był czymś złym. I przy nim straciłem kontrolę. Ale ty – przy tobie tracę kontrolę w dużo przyjemniejszy sposób. W sposób, który jest zdrowy i pozytywny. Utrata kontroli pokazała mi zawiłą sieć emocji, które przez tak długo odrzucałem. Ty je ze mnie wydobyłaś, jak słońce wydobywa z ziemi pąki. Rumieniec na jej policzkach stał się czerwieńszy, na co uśmiechnąłem się. Ale wtedy uświadomiłem sobie, że trzymam ją za rękę i szybko ją uwolniłem. Ruchy takie jak te nie pomogą jej ruszyć do przodu do lepszego mężczyzny. Nic z tego nie pomoże. A mimo to byłem zbyt samolubny, aby przestać gadać, aby odejść. Chciałem słońca. Chciałem ponownie zostać ogrzany jej ciepłem, nawet, jeśli tylko przez krótką chwilę. – Gregory nauczył mnie, jak się kontrolować w głębszy sposób, niż robiłem to samemu. Zabrał mnie na pustynię do swojego rancza po środku niczego i kazał mi pracować. Wydobywałem wodę, zbierałem drewno na opał i ujarzmiałem ogiery. Konie tak przy okazji mnie nienawidzą. Nienawidzą także węży. Ale głównie mnie. – Różnica pomiędzy wami jest marginalna – zażartowała, uśmiechając się. Posłałem jej na to krzywy uśmiech. – Gregory nauczył mnie, jak walczyć – głównie ze sobą, ale czasami z jego zarządcą rancza; olbrzymim mężczyzną z plemienia Najavo. Gregory pokazał mi, że kontrola nie polega na tłumieniu – polega na wyrażaniu, wydobywana w miejscu i czasie, który wybierzesz z rozmyślną świadomością. Po trzech miesiącach powiedział, że jestem gotowy, aby dołączyć do jego zespołu. Tak też zrobiłem. – Szpiegostwo – powiedziała. – Gromadzenie informacji – poprawiłem ją. – Tylko ludzie, którzy oglądają zbyt dużo telewizji nazywają to szpiegostwem. – Więc szpiegujesz Bezimiennego. Kiwnąłem głową. – Próbuję. Jest bardzo skryty i sprytniejszy, niż sądziłem. Ale z wystarczającą ilością czasu zdobędziemy solidne dowody. – Co on zrobił? Poza tym, że zrujnował życie grubej dziewczyny? – zapytała stalowo. – Oferował swoje hackerskie usługi niezliczonej ilości grubych ryb internetowego czarnego rynku, związanego z opium, metamfetaminą, niewolnictwem dziecięcym. Ta lista jest paskudna. Prawdopodobnie nie wiedział dokładnie, co robił, ale wiedział, że było to nielegalne i to wystarczy, aby go zamknąć. Isis była cicho. Włożyła dłonie pomiędzy kolana i kołysała się na brzegu fontanny w geście zdenerwowania. – Boję się. Gdziekolwiek nie pójdę – jestem przekonana, że będzie po drugiej stronie, czekając na mnie. – Więc, dlaczego przyszłaś tu sama w nocy?

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 80 |

– On nie lubi ciemności – powiedziała. – Fascynujące – powiedziałem, zapamiętując tę informację do późniejszego jej użycia. – Nie, że się boisz. – Szybko się poprawiłem. – Ale, że ktoś tak okropny mógłby bać się czegoś tak przyziemnego. Wzruszyła ramionami. – Kiedy był dzieckiem jego ojciec często zamykał go w szafie. Na godziny. Byliśmy cicho. Isis próbowała przerwać napięcie. – Więc, ty i bikini to coś poważnego? Charlie powiedział, że to tylko po to, aby wydobyć z niej informacje, ale daj spokój, tylko na nią popatrz. Żadna żyjąca istota z działającym kanałem sikowym nie mogłaby czegoś nie poczuć, umawiając się z kimś tak gorącym. – Jest nudna – powiedziałem kwaśnym głosem. – Jeśli musisz wiedzieć. – Pewnie, że muszę wiedzieć. – Isis użyła sztucznego, brytyjskiego akcentu. – Dlaczego? Dlaczego cię to obchodzi? – Ponieważ, idioto – warknęła. – Lubię cię. Mówiłam ci to dawno temu. Nie, żebyś pamiętał – takie wyznania słyszysz cały czas, więc dlaczego miałbyś je zapamiętać od pewnej irytującej, wściekłej, małej dziewczyny… Nawet po całej tej krzywdzie, ona nadal mnie lubiła. – Zraniłem cię. Zasługujesz na kogoś lepszego. Zmarszczyła nos. – Och mój boże, zapomniałam już, jaki jesteś arogancki. Kim ty jesteś, aby decydować na kogo ludzie zasługują? Zostało to między nami niewypowiedziane, ale potrafiła zgadnąć, o czym pomyślałem. – A Sophia… Sophia cię kochała. Chciałaby, abyś był szczęśliwy. To jedyne, co każdy z nas może zrobić w tym kurewsko krótkim życiu. Próbować być szczęśliwym. I wiem, że to cię zabija i obwiniasz za wszystko siebie, ale nie jesteś jedynym, który się obwinia… Przerwała, a jej ostatnie słowa wypowiedziane zostały ze zdławieniem. Nie jestem jedynym. Jak mogłem o tym zapomnieć? Jakim samolubnym dupkiem się stałem – uciekając i zostawiając ją, aby krwawiła nad cieniem moim i tego wszystkiego, co sądziła, że powinna była zrobić? Czekała całkiem sama w ciszy i strachu, odważnie trzymając w kupie części mojego życia, które porzuciłem, ponieważ byłem zbyt samolubny, aby zostać. Nawet po porzuceniu jej, trzymała się wspomnienia o mnie, jej uczuć do mnie, dokładnie ich pilnując, aby nie zaczęły gnić. Każda inna dziewczyna poddałaby się. Każda inna dziewczyna czułaby do mnie nienawiść przez całą resztę życia. Ale nie Isis. Nie moja uparta, odważna, życzliwa Isis. – Wszystko w porządku. – Spojrzała na mnie, uśmiechając się, chociaż jej oczy wypełniły się łzami. – Byłoby miło z twojej strony, gdybyś powiedział, że nadal mnie lubisz, ale. Ale

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 81 |

rozumiem. Jeśli tak nie jest, nie musisz mówić, że powinnam znaleźć kogoś lepszego. Powinieneś po prostu mi powiedzieć. Wiem, że nie jestem damą, za to jestem dziwna, głośna, niedoświadczona i wiem, że to nie jest twój typ dziewczyny. Mam także mnóstwo olbrzymich, durnych problemów. Sądzę, że to zbyt wiele, aby ktoś sobie z tym poradził. Tamta noc w hotelu była miesiące temu, więc w porządku, jeśli rzeczy się zmieniły. Nie musisz czuć się źle, że już mnie nie chcesz. W porządku jest lubić kogoś po prostu jak przyjaciela i nie chcieć z nim spać. Możemy być przyjaciółmi. Tylko przyjaciółmi. Chcę cię. Chcę cię jako kogoś więcej, niż przyjaciółkę. Chcę cię w moich ramionach, w moim łóżku, gdzie będziesz bezpieczna, szczęśliwa i cała moja. Chcę ci pokazać, jak dobre mogą być pocałunki. Chcę ci pokazać, że życie nie zawsze jest przepełnione cierpieniem – jest przepełnione także przyjemnością. Mój umysł wykrzykiwał te słowa, jednakże moje usta nie otworzyły się, żądając, abym był cicho. Musiałem być głazem. Najmniejsze pęknięcie, a zdradzę jej wszystkie moje sekrety – że pragnę jej tak, jak uschnięta roślina pragnie deszczu. Że jedynymi chwilami, podczas których czuję się żywy – prawdziwie, promiennie żywy – są te, kiedy widzę jej fioletowe pasemka, krzywizny jej ramion, jej uśmiech. Jeśli otworzyłbym usta, wydobyłby się z nich mój najmroczniejszy sekret. Kocham cię. Ale jaki rodzaj miłości mógłbym jej zaoferować? Byłem złamany, roztrzaskany jak lustro kłamstw. Próbowałaby pozbierać kawałki mnie i tylko poraniłaby sobie swoje delikatne palce. Jakakolwiek miłość, jaką mógłbym jej dać zraniłaby ją tylko bardziej, podczas gdy jedyne, co chciałem zrobić, to ją ozdrowić. Chciałem ją odbudować, a nie pociągnąć ze sobą w dół. Była dla mnie zbyt ważna. Każde dalsze zranienie przez mężczyznę mogłoby roztrzaskać jej serce nieodwołalnie i wysłać ją w miejsce, z którego nie byłoby powrotu, w którym nie dosięgłoby jej żadne światło i miłość. Zrujnowałbym ją na dobre. A nie mógłbym żyć sam ze sobą, gdybym ją zrujnował. Nie po Sophii. Nie po zrujnowaniu wcześniej już jednej dziewczyny. Raz jest wypadkiem. Dwa razy byłoby czymś złym i niewybaczalnym. Byłbym nie lepszy od Bezimiennego. Jeśli przedłożyłbym własne pragnienia i chęci ponad jej bezpieczeństwo i dobrobyt, okazałbym się nie lepszy od niego. Więc nałożyłem na twarz najlepszą maskę. Tę bez wyrazu. Tę, którą Isis praktycznie zniszczyła. Zostały z niej tylko resztki, ale były tak znajome, że szybko uzupełniłem jej braki i sprawiłem, że mój wyraz twarzy był nie do odczytania. – Przepraszam – powiedziałem. – Za wysyłanie ci mylnych sygnałów, że byliśmy kimś więcej, niż przyjaciółmi. W wielu rzeczach Isis była słaba, jednakże była bardzo, bardzo dobra w ukrywaniu swojego bólu. Na moje słowa światło w jej oczach natychmiast zgasło, a coś jasnego głęboko w niej umarło. Nadzieja. Ale w mgnieniu oka ukryła to, maskując to sardoniczną irytacją. – Ugh, przestań. Przepraszanie w twoich ustach brzmi tak dziwacznie. – Przepraszam.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 82 |

Wstała, wyciągając ręce nad głowę i przeciągnęła się, wydając z siebie usatysfakcjonowany dźwięk. Ale z łatwością mogłem ją odczytać – to była farsa. Był to moment, w którym chciała odzyskać kontrolę nad swoimi emocjami, aby je przede mną ukryć. Odwróciła się do mnie i uśmiechnęła. – Więc, zwykłe pytanie pomiędzy przyjaciółmi będzie w porządku, prawda? Kiwnąłem głową. – To, co powiedziałeś, odnośnie lubienia mnie… tamtej nocy w hotelu. To była prawda? Przełknąłem i ostrożnie dobrałem słowa. – Tak. Ale coś się zmieniło i teraz… – Nie, wszystko łapię. – Zaśmiała się. – Naprawdę. Jest w porządku. Uczucia się zmieniają, hormony, doświadczenia, wszystkie te dobre rzeczy mieszają wszystko w naszych mózgach. W końcu tylko szaleni ludzie są w tym stali! Kurde, czasami jestem zaskoczona, że czuję do danej osoby to samo przez więcej, niż tydzień, wiesz? Dla każdej innej osoby wydawałaby się w porządku. Ale dla mnie ból w jej bezceremonialnych słowach był wręcz palący. – Isis… Wstałem, a ona cofnęła się gwałtownie do tyłu, unosząc dłonie. – Hej, whoa tam. Naprawdę doceniłabym, gdybyś teraz do mnie nie podchodził. W końcu jest noc, a ty jesteś facetem, więc wiesz. To mnie przeraża. Nic osobistego. Moje gardło zacisnęło się i coś ciężkiego osiadło w moim żołądku. Byłem teraz dla niej jak wszyscy inni mężczyźni. Byłem tylko kolejnym, który ją zawiódł i zranił. – Racja. Przepraszam. – Znowu te przeprosiny! – Wyszczerzyła się. – Znajdź sobie inne hobby, ale lepiej inne słowo na przeprosiny. ‘Naleśniki’. Tak, to jest to. Zastąp każde ‘przepraszam’ słowem ‘naleśniki’ a zobaczysz, że twoje życie stanie się tysiąc razy lepsze. A także grubsze. Próbowałem ułożyć dla niej odpowiednie słowa, słowa, które by jej nie zraniły, ale już wiedziałem, że i tak to uczyniły. Nie było odwrotu od tego, co powiedziałem. Szkoda została wyrządzona. Isis, będąc zawsze tą szybszą, uśmiechnęła się i zasalutowała mi żartobliwie. – W porządku, sądzę, że nadeszła pora spania. Właściwie to już się rozgościła. W tej chwili czuję się, jakbym lunatykowała. Rozmawiasz ze śpiącą osobą. Oooch! – Wydała z siebie dziwny odgłos, po czym odkaszlnęła. – Uch. Racja. Więc. Zobaczymy się na kampusie, Jamesie Bondzie. Postaraj się nikogo nie zastrzelić, jeśli nie będziesz musiał. To gówno boli. – Mógłbym odprowadzić cię do akademika, jeśli chcesz. – Nie, poradzę sobie. Mam uszy jak jastrząb. Poza tym, że jastrzębie nie mają uszu. Czy mają? Sama nie wiem! Ale dlatego właśnie jestem na studiach. Dobranoc. Isis odeszła, a ja przypomniałem sobie z bolesnym żalem, jak to jest być znowu zimnym.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 83 |

Ludzie są zbyt dramatyczni przez cały czas. Spójrzcie tylko na Hollywood – dramat za każdym rogiem. I kapusta. Hollywood naprawdę uwielbia kapustę. Jak niemowlęta. Broń boże by nauka kiedykolwiek sprawiła, żeby dziecko było z dala od kapusty w zasięgu pięciuset kilometrów od Los Angeles, bo to byłaby wojna, z pistoletami Gucciego i kierowcami uzbrojonymi w limuzyny, i postawiłabym wszystkie moje pieniądze na zakłady na Vin’a Diesela i The Rock, którzy oczywiście by współpracowali i stali się ostatecznym kapuściano–niemowlanym zespołem ratowniczym, ze mną jako ich koordynatorem ubioru, slash, dowcipnym pomocnikiem. – Isis, czuję potrzebę poinformowania cię, że znów jesteś dziwna z tym myśleniem na głos – powiedziała Diana, zrywając stokrotkę i wkładając ją w moje włosy. – Posiadanie przyjaciół, którzy cię kochają za to jaka jesteś, musi być takie super – dumam. Diana się śmieje i zrywa kolejną stokrotkę, łącząc je razem. – Cieszę się, że znów do siebie mówisz. Wydawałaś się przygnębiona w ciągu ostatnich kilku tygodni. Nawet Yvette to zauważyła. – Nie – udawałam zszokowaną – nasz własny, naczelny, emocjonalnie zahamowany goth zrzęda? Zauważyła jak się czuję? Niedorzeczne. – Nie jesz. – Kwestia sporna. Niektórzy bardzo oświeceni jogini uważają powietrze za jedzenie. – Nie śpisz całe noce. – Ucząc się! Na egzaminy semestralne! – Protestuję. – W przeciwieństwie do ciebie, niektórzy z nas muszą się przygotować, żeby nie zostać wykopanym. – I kręcisz się z… – Diana marszczy brwi. – Cóż, z ludźmi, którzy nie wydają się być naprawdę w twoim typie. – Och, pieprzenie – macham. – Ryan jest idealnie miłym facetem. Patrzy wyczekująco. Wyrzucam ręce w górę. – I John i Tyler i Kieran i Erik! Wszyscy są miłymi facetami! – Miłymi facetami, z którymi się umawiasz. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 84 |

– Możesz mnie obwiniać? – pytam. – To znaczy, serio, możesz? Czy chociaż widziałaś kaloryfer John’a? I Ducati Kieran’a? Pieprzone Dukati. – Opieram się i szepczę uwodzicielsko. – Duuuucaaaatttiii. Diana marszczy brwi. – Po prostu myślałam… co się stało z gościem, o którym Yvette mi mówiła? Model McFarter, czy coś? Ten, z którym gadałaś na koncercie? – Kto? – zapytałam beztrosko, sprawdzając paznokcie. – Wiesz kto. – Posyła mi wkurzone spojrzenie. – Ciemny blond, naprawdę przyjemne niebieskie oczy, wysoki. Sprawił, że się śmiałaś. – Miałam chore gardło – poprawiam. – To było krztuszenie, nie śmianie. Przypomnij mi, żebym nigdy nie zapisywała się do klubu komedii. Diana wzdycha, wkłada skończony wianek ze stokrotek na moją głowę. – Po prostu się martwimy, to wszystko. Zmieniłaś się o sto osiemdziesiąt stopni i to jest… to jest po prostu straszne. To znaczy, jakbyś chodziła na imprezy bractwa i spotykała się z innym kolesiem każdej nocy, proszę bardzo. Dziewczyno, więcej mocy. Ale… Uśmiecham się i klepię ją w plecy. – To miło z twojej strony, że się o mnie martwisz. Ale spójrz na mnie! Jestem dużą dziewczynką! Jestem duża. Mogę o siebie zadbać. Diana zaciska swoje piękne usta, ale zanim może coś powiedzieć, Yvette wychodzi zza niej i rzuca się, owijając ręce wokół ramion Diany. – Niespodzianka skurwysyny! – Yvette skrzeczy, a później spogląda dookoła, żeby się upewnić czy nikt nie patrzy zanim całuję Dianę w policzek. – Cześć, słodka. Diana się rumieni. – Cześć tobie. Opadam na trawę. Yvette wącha się pod pachami. – Nie śmierdzę, prawda? – Umieram – zgrzytam ochryple. – Od słodkości. Yvette się czerwieni. – Zamknij się! Nie wiedziałabyś co jest słodkie, nawet jakby cię ugryzło w tyłek! – To prawda. – Śmieję się. – Jestem wszystkim co nie słodkie! Diana marszczy brwi. – Jesteś bardzo ładna. – Cóż. – Strzepuję włosy. – Pozwolimy panią i panom z Phi Omega zdecydować o tym wieczorem.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 85 |

– Idziesz na kolejną imprezę wieczorem? – Yvette wzdycha. – Kurwa. Pamiętaj, żeby być ostrożną, głupku. – Pamiętaj, żeby zjeść moją dupę. – Wstrzymuję się w zamyśleniu. – Cofam to. Nie jestem taka. Nie wiem nawet jaka aktualnie jestem! Ale jestem całkiem pewna, że jedzenie kupy nie jest taką rzeczą, którą przewiduję w przyszłości – mówię. Yvette patrzy groźnie, wyrzucam ręce w górę. – Dobra! Dobra. Będę ostrożna. Obiecuję. Trzymanie się z Yvette i Dianą jest zabawne, ale zawsze przychodzi czas, kiedy patrzą się w swoje oczy trochę zbyt długo, lub ich ręce trzymają się zbyt mocno i instynktownie wiem, że powinnam iść. Więc wymyślam małą wymówkę o przygotowywaniu się na imprezę i macham, kiedy idę do akademika. To oczywiste, że są zakochane. Nawet paranoja Yvette o byciu odkrytą, nie zatrzymuje ich od bycia publicznie i czysto zakochanym. Diana wydaje się mieć mniejszą paranoję, ale jest ostrożna tylko dla dobra Yvette. To słodkie i oszukańczo– godne, ale przede wszystkim, bolesne do oglądania. Każda sekunda, w której patrzę na ich dotyk jest każdą sekundą, kiedy mrok wierci się w mojej głowie. Nikt nigdy nie popatrzy tak na mnie. Nikt nigdy nie poczuje takiego uczucia do mnie. Nikt nigdy nie będzie traktować mnie tak czule. Nikt nigdy nie będzie mnie tak kochać. Brzydka. Brzydka, brzydka, brzydka. Nawet Jack. Nawet chłopak, który dostał się najbliżej, w najdalszą z moich powłok. Nawet chłopak, który stanął w drzwiach mojego serca, nie mógł się zmusić, żeby zrobić ostatni krok. Coś sprawiło, że zawrócił. Coś we mnie. Coś nie tak ze mną. I nigdy nie dowiem się co to takiego, ponieważ nigdy go nie zapytam. Nie widuję go już nawet. Łapię przebłyski jego twarzy w holu, ale pozwalam sobie patrzeć przez ułamki sekund. Wszystko inne jest niebezpieczne. Wszystko dłużej oznaczałoby szafy i ciszę i łzy i więcej ciemności, więcej dziur we mnie, więc ciemność mogłaby wpełznąć do środka i żyć tam jak zawsze to robiła. Moje lustro sprawia, że jestem trochę wyższa. Sprawia też, że wyglądam jakbym miała się rozpłakać, a ja naprawdę nie potrzebuję tego znowu. Zakładam uśmiech zamiast tego i grzebię w mojej szafie. Zakładam czarną spódnicę i wysokie, czarne skarpetki. Moje palce przesuwają się po różowej bluzce i cofam je jakby była lawą. Wspomnienia są najgorszą częścią. Uśmiech Jack’a, jego głos mówiący, że jestem piękna, sposób w jaki owinął ramiona wokół mnie w jego łóżku, jego oddech na mojej szyi. Jego zapach, mięta i miód. Jego rzadki, dźwięczny śmiech. Nasze rozmowy, nasze walki, nasze pocałunki, sposób w jaki jego ręka łapała moją w wodzie fontanny ten ostatni raz… Połykając nudności, chowam bluzkę pod przykryciem. Zamiast tego, zakładam śliską, czerwoną koszulę i rozczesuję włosy. Podszedł tak blisko.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 86 |

Ale na koniec, uciekł. Jak wszyscy inni. Marszczę usta, nakładając różowy błyszczyk. To moja wina, naprawdę. Byłam głupia, że myślałam, że Jack jest inny niż reszta facetów na świecie. Chcą rzeczy, które są łatwe. Chcą dziewczyn, które są słodkie, zabawne i doświadczone. Żadne z tych złych, gorzkich, sarkastycznych, dziewiczych nonsensów. Było ze mną po prostu zbyt dużo pracy dla Jack’a – dla każdego! Nie obwiniam go za podkulenie ogona. I na pewno nie chciałabym zmierzyć się z niełatwym zadaniem kochania kogoś tak skomplikowanego. Więc się zmieniłam. Poprawka: zmieniam się. Zmiana nie następuje z dnia na dzień, oprócz momentów kiedy tak, a ja staram się najmocniej jak mogę, żeby upewnić się, że wygląda jakby tak było. Nie mogę znieść myśli, że jestem zgorzkniałą, głupią dziewczyną choćby przez sekundę dłużej. Chcę być łatwa. Chcę byś szczęśliwa i dobrze się bawić. – Boże. – Śmieję się nakładając kolejną warstwę błyszczyka. – Byłam taka głupia. Sprawdzam eyeliner po raz ostatni, ignorując fakt, że mój podkład nie zakrył czarnych worków pod oczami i upewniam się, że nie mam żadnych wystających metek, zwłaszcza na moich nowych, radykalnych majtkach w panterkę. Łapię telefon i rzeczy, a dwadzieścia dolców chowam w staniku w przypadku jakbym musiała złapać taksówkę do domu. Mój telefon wibruje, ale zanim go biorę, modlę się, żeby to była wiadomość od pewnego lodowatego kogoś. Ale to mama. Dzwoni. Przygotowuję się. – Hej. Co tam? – Cześć kochanie. Jak się masz? – Ja… – Widzę swoje odbicie w lustrze. Jestem posiniaczonym szkieletem z odrobiną mięsa. – Czuję się dobrze. Jak sobie radzisz? Jak praca? – Jest w porządku! To znaczy, to było powolne, ale byłam tam każdego dnia. Doktor Torrand dał mi te wspaniałe tabletki i robię same postępy. Znów śpię jak dziecko. Ulga pozwala niektórym węzłom wewnątrz mnie się rozluźnić. – To jest… to naprawdę wspaniałe. Tak się cieszę. – Co się dzieje, kochanie? Nie brzmisz zbyt dobrze. – Po prostu się cieszę, to wszystko. Przez chwilę myślałam… – myślałam, że mnie nienawidzisz – …myślałam, że ci się pogarsza. Ale jest dobrze. Sen jest dobry. Spanie jest najlepszą rzeczą, naprawdę. – To prawda. Zamierzam właśnie to zrobić. – Jadłaś kolację? – pytam. – Lasagnie. – Śmieje się. – Mimo że nie była tak dobra jak Jack’a. Tęsknię za tym chłopcem. Co się stało między wami?

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 87 |

Gryzę wnętrze ust, odrobina bólu odwraca uwagę od piekielnego bólu grożącego, że połknie mnie całą. – Umawia się z kimś innym. – Wymuszam odpowiedź. – Och, to niedobrze. Był dobrym połowem, ale zawsze są lepsze ryby w morzu, kochanie, a ty zasługujesz na najlepszą. Słodkich snów. Nie siedź długo przy książkach. – Nie będę. Kocham cię – mówię. – Też cię kocham. Porzucam samochód, żeby się przejść – noc jest zbyt fajna i piękna, żeby być zamkniętym w blaszanym pudełku. Mama się myli – nie zasługuję na lepszą rybę. Zasługuję na którąkolwiek, która poradzi sobie z moimi bzdurami najdłużej. Ryby, które rozumieją i zaakceptują i opiekują się, nie patrzą dwa razy na kogoś tak popieprzonego. Jack nauczył mnie tego. Wciąż się umawia z Hemoroidem. Nie, żeby to była moja sprawa. Wyglądają jak para z reklamy Gucciego, a ona wiesza się na nim za bardzo, żebym mogła zbyt długo patrzeć. Mam nadzieję, że jest szczęśliwa. Mam nadzieję, że on jest szczęśliwy z nią, przynajmniej trochę. Dom Phi Omega jest kilka przecznic od kampusu. To duży, niebieski, wielopoziomowy dom, stary jak brud i prawdopodobnie pełny historii. I zwłok. Mam nadzieję, że jedno i drugie. Muzyka już dudni, papier toaletowy zaściela trawnik. Pukam i duży, ciemnowłosy sportowiec z zielonymi oczami uśmiecha się z góry do mnie. – Isis! Jest moja dziewczyna! – Kieran! – piszczę i uderzam go w brzuch jak w naszym zwyczajnym powitaniu. On zwija się w udawanym bólu, a kiedy się podnosi, muskam jego policzek. – Gdzie jest alkohol? – Prosto korytarzem i w lewo. Parkiet jest nudny bez ciebie. Przemiel niektóre dziewczyny. Mrugam do niego. – Tak zrobię. Chłopaki i dziewczyny już niechlujnie obściskują się na kanapie, gra w pin ponga jest na dobrej, siódmej rundzie. To stąd wiem, że jestem naprawdę spóźniona. – Isis! – Heather, czarnowłosa dziewczyna z największymi ustami jakie kiedykolwiek widziałam, owija ramiona wokół mnie w chwili kiedy wchodzę do kuchni. Śmierdzi tequilą i przypomina mi Kaylę. – Najwyższy, pieprzony czas! Zamierzałam do ciebie napisać, żebyś przytargała tu swoje dupsko… ale zapomniałam kodu mojej blokady! – To 5429, dziewczyno – przypominam jej. – Gdzie jest Tyler? Heather pociąga nosem. – Tayler i ja nie rozmawiamy. Jest dupkiem. – Ale ty prześpisz się z nim dzisiaj – mówię. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 88 |

– Heloł. – Wywraca oczami. – Masz rację. Jest cholernie w moim typie. Po jednej szczególnie paskudnej sesji mizdrzenia się z Tyler’em, w innym domu bractwa, kiedy Tyler próbował wyssać mi usta z twarzy, dokładnie wiedziałam z kim go spiknąć – z dziewczyną na kampusie, która ma legendarne usta. Umawiali się od tego czasu z zapałem i szorstką wizualizacją dwóch krokodyli jedzących swoje twarze. Lubię się bawić w swatkę prawie tak mocno jak walić palantów po twarzach. Niemal. To ogrzewa moje serce, widok dwójki szczęśliwych ludzi – nawet, jeśli to szczęście bazuje na gorących i powtarzających się seksualnych spotkaniach wersus, no wiecie, prawdziwym związku. Ale kim jestem, żeby oceniać? Nigdy nie byłam w prawdziwym związku. Albo choćby seksualnym. Wszystkim moim randkom z przypadkowymi gośćmi, nie pozwoliłam dostać się pod moje ciuchy. Jestem zdesperowana, żeby zapomnieć, nie jestem idiotką. Chcę poczuć się lepiej i bawić się, zdobyć doświadczenie, nie zdobywać choroby przenoszone drogą płciową. I to działa, jak na razie. Każdy pocałunek pomaga mi być bardziej pewną siebie. Każde niechlujne, bezmyślne, jednorazowe pocałunki pomagają mi zapomnieć ważne pocałunki, które wytatuowały się na moich ustach. Czasami zastanawiam się czy mogą go posmakować. Zaczyna się piosenka z dynamicznym basem i Heater piszczy, łapiąc moją rękę, ciągnąc mnie do drewnianej jadalni, która została przemieniona w parkiet. Zatracam się w muzyce, śmiejąc się, kiedy Heather próbuje breakdance’u na swoich sześciu calowych, pijanych szpilkach. Pochyla się i całuje kolesia, który nie jest Tylerem, i wtedy zdałam sobie sprawę, że nie jestem nikim specjalnym. Wiele osób tutaj – cholera, może większość z nich – całuje facetów albo dziewczyny, żeby zapomnieć pocałunki kogoś innego. Wszyscy wolimy być całowani przez tą jedną specjalną osobę, ale z jakiegoś powodu, nie możemy albo nie chcemy. Więc jesteśmy tutaj. Nie jestem wyjątkowa. Po prostu zajęło mi chwilę, zejście na ten poziom, to wszystko. Po prostu zajęło mi chwilę, aby być wystarczająco zdesperowaną, żeby zapomnieć. To wszystko. Przedzieram się przez parkiet i przygotowuję sobie colę z rumem, wlewając je najszybciej jak mogę. Pali. Ale, cholera, wszystko spala się w dzisiejszych czasach. Ból głowy mnie atakuje, więc wychodzę na zewnątrz i siadam na schodkach, gdzie chłodne powietrze uspokaja moją pulsującą głowę. – Naprawdę dobra robota. – Mówi głos. Bezimienny w bluzie i jeansach usiadł obok mnie z uśmiechem. – Straciłaś na wadzę, mam na myśli. To dużo mięsa do stracenia. Jestem pod wrażeniem. – Nie zrobiłam tego dla ciebie – prycham. – Och, oboje wiemy, że zrobiłaś, Isis. – Śmieje się. –To było zabawne – patrzenie jak znikasz. Skubiąc jedzenie w stołówce. Zwykliśmy robić zakłady – czy zjadłaś seler, który wzięłaś czy nie. Nie zjadałaś, w większości. Straciłem dużo pieniędzy, stawiając na ciebie, świnko.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 89 |

Zagryzłam wargi, zmuszając się, żeby nie uciec z przyzwyczajenia. Nie jestem tak słaba jak byłam i pokażę mu to. Nie może już splamić mnie ciemnością. Nie ma we mnie więcej światła do zgaszenia. Cała jestem teraz z cieni. On tylko podtrzymuje ognisko, które jest pod wodą. – Pamiętasz, kiedy zemdlałaś? – Jego śmiech stał się głośniejszy. – Och, kurwa, to było dobre. To było w połowie dwóch ogni, a ty po prostu… Sztywnieje jak deska, opadając na bok, śmiejąc się. – Chryste. To było śmieszne. Prawdziwy humor. Jesteś pewna bycia tutaj w szkole a nie wykonując stand–up’y? Jestem pewien, że zaczną się śmiać patrząc na twoją twarz. Nie musiałabyś nawet nic mówić. Łaaaaatwe pieniądze. – Zmrużył na mnie oczy i potrząsnął głową. – I kto ci nakładał makijaż, twoja babcia? – Czego chcesz? – pytam twardo. Bezimienny wzrusza ramionami, wkładając ręce w kieszenie. – Po prostu chciałem powiedzieć cześć. Znam Tylera i chciałem trochę whiskey, więc przyszedłem. Dziewczyny nie są nawet w połowie złe. Ty to inna historia. Pasujesz tu jak ucięty palec. Kłamie. Kiedyś był w tym lepszy, a może ja stałam się lepsza w odczytywaniu kłamstw? – Czego naprawdę chcesz, dupku? Wygląda na zaskoczonego i zaczyna klaskać. – Och, wow. Dupek. Nie miałaś odwagi wypowiedzieć mojego imienia przez trzy lata, nie mówiąc już o obrażaniu mnie. Jestem pod wrażeniem. Wyrazy uznania dla twojego psychiatry. – Nigdy do żadnego nie poszłam. Nie potrzebowałam. – Wiem. Zamiast tego próbowałaś się zabić. Ostro patrzę na jego kolana, a on się śmieje, klepiąc je. –Taaa, wiem po co naprawdę była ta dieta. Nie możesz mnie oszukać, świnko. Każdy z połową mózgu mógł zobaczyć, że chcesz umrzeć. A najlepsza część? Nikt cię nie zatrzymał. Nawet twoja gówniana ciotka. – Pochyla się i szepcze. – Wszyscy chcieli, żebyś umarła. Więc czemu nie umarłaś? Wulkaniczne powietrze owiewa moje serce, rozlewając gorącą lawę na moich płucach, żołądku, mojej wątrobie i zwęglając je. Bezimienny uśmiecha się szerzej. – To dziwne – słyszałem plotki. O tobie. Nie że jesteś brzydka, jak zwykle, ale coś bardziej… dziwnego. Isis Black zamieniła się w imprezową dziewczynę. Umawia się z kimkolwiek, jeśli jest wystarczająco pijana. Staram się oddychać, oddychać i nie pozwolić wspomnieniom mnie obezwładnić. Bezimienny wyciągnął papierosa z kieszeni i zapalił go, a mój puls rośnie w zawrotnym tempie

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 90 |

i wszystko co słyszę to piskliwy biały szum. Moje ręce zaczynają się trząść, blizny na moich nadgarstkach bolą fantomowym bólem. Bezimienny uśmiecha się, wydychając dym w moją twarz. – Co się stało? Czy ten wspaniały, piękny chłopiec odmówił pieprzenia cię? Czy to dlatego oddajesz się każdemu z parą ust? Zamarłam, zakorzeniona do kroków jak echo bólu przypala moją skórę na nowo. Zapach papierosa, sposób w jaki ulatuje wokół mojej twarzy i utrzymuje się na moich włosach – chcę aby to wszystko odeszło. Żeby przestało istnieć. Nie chcę tu być. Chcę przestać istnieć, w tej chwili. Chcę stracić przytomność. Jeśli utrzymam oddech wystarczająco długo, stracę przytomność i wszystko się skończy. Bezimienny się śmieje, moja cisza jest całą afirmacją, jaką potrzebuję. – Widzisz, Isis, wiedziałem, że tego nie zrobi. Jest mądry, utalentowany przystojny. Ktoś taki nigdy nie polubi kogoś takiego jak ty. To naturalna zasada – piękni ludzie nie umawiają się z brzydkimi. Po prostu nie. Starasz się wejść krok wyżej niż twój status i on sprowadził cię na swoje miejsce. Co za świetny koleś. W mojej opinii zmienił zdanie o sto osiemdziesiąt stopni. Pochylił się, a żółć rośnie w moim gardle. – Albo może… może to więcej niż to. Może powiedziałaś mu co się stało między nami. I może po prostu nie chce pieprzyć zrujnowanej dziewczyny. Bo tym jesteś. Jesteś zrujnowana. Śmieć. Brud. Nikt inny cię nie będzie chciał. Nie po… – Isis? Co się tu dzieje? Te okropne czarne pęknięcia się zakradają i znów nie mogę się ruszyć, znów myśleć. Odwracam się, ogromna pierś Kieran’a blokuje drzwi. Bezimienny się uśmiecha, odwracając się włączając pełny urok. – Och, nic. Mała rozmowa między starymi przyjaciółmi. Wiesz gdzie jest Tyler? Kieran gapi się na niego i wskazuję kciukiem. – Na górze. Bezimienny kelpie go po ramieniu. – Dzięki. Kiedy znika, Kieran siada obok mnie na schodku. – Hej, wszystko w porządku? – Taa. – Odchrząkam, ból znika. – Stary znajomy. – Nie wyglądałaś zbyt przyjacielsko z nim. – To… nic. Nie martw się tym. Kieran wypuszcza oddech.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 91 |

– Cóż, zobacz. Ja i Ulfric i kilka dziewczyn idziemy do miasta. Jest tam klub, który ma szalone noce. Chcesz iść? Kieran może być duży i w drużynie zapasów i oblać wszystkie egzaminy z angielskiego, ale ma śliczne, ciemne oczy, jak szczeniaczek, i jest niesamowicie wrażliwy. Wie dokładnie co powiedzieć i zrobić, żeby pomóc komuś, kto czuje się gorzej, ma szósty zmysł, slash, niewidoczne owadzie antenki wyczuwające jak ludzie się generalnie czują. Jest jak Wren, w ten sposób. Może powiedzieć, że nie chcę być tu dłużej, kiedy Bezimienny jest w pobliżu. Kiwam głową. – Taa. Jasne. Kto prowadzi? – Ja. – Kieran się uśmiecha. – Jestem wyznaczonym kierowcą, ale możesz mi mówić panie Szoferze. Trzymasz strzelbę. – Chciałabym mieć strzelbę – mamroczę, idąc za nim do jego PT Cruiser’a. Dwie dziewczyny w obcisłych sukienkach i wielki blond koleś, który wygląda trochę jak krwiożerczy Viking czekają już. – Och taa? – Kieran się śmieje. – Co byś z nim zrobiła? – Poszła na piknik. Założyła kapelę indie. Zabijała ludzi. – Zabijemy ludzi? – Dziewczyna w czerwonej sukience klasnęła w ręce. – Zacznijmy od profesora Summers’a. Wyświadczymy światu przysługę. – Nie jest taki zły. – Kieran wywrócił oczami i włączył silnik, cofając. – Spojrzał Tessie pod spódnicę lusterkiem na piórze, wczoraj, totalnie to widziałam. – Dziewczyna w czerwonej sukience trąca dziewczynę w zielonej sukience, która musi być Tessą, bo potulnie wycofuje się na siedzeniu. Czerwono sukienkowa miga do mnie uśmiechem. – Cześć, jestem Livy. – Isis – mówię i spoglądam na Tessę. – Zgłosiłaś to? Tessa potrząsa głową, nie spoglądając w moje oczy. Livy drwi. – Wiesz, że na kampusie gówno z tym zrobią. Zbierają raporty, a później wkładają je do dużej szafy, do której nikt nie zagląda. Widziałam to. Równie dobrze możesz iść krzyczeć na ceglany mur. Tessa w końcu ponosi wzrok, jej głos jest łagodny. – Nawet jeśli to zrobię, nigdy nie wierzą dziewczynom. Zapytają co miałam na sobie. To nie będzie jego wina. Tylko moja. Zaciskam pięści. Kieran wzdycha w zmęczony, zrezygnowany sposób. – Das nie fair. – Ulfric, ze swoim wyraźnym Szwedzkim akcentem marszczy brwi. – W Danii mój stary uniwersytet odstrzelił wszystkich perwersów. Podkreśla słowo ‘odstrzelić’ z dzikim kopem karate w powietrzu.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 92 |

– Taa, cóż, witaj w Ameryce. – Livy wzrusza ramionami. – Ziemi, gdzie można nękać dziewczyny i ojczyzny dzielnych na zewnątrz, tchórzliwych w środku. – Profesor Summers, huh – szepczę. Kieran posyła mi ostrzegawcze spojrzenie. – Nie warz się. – Co? – Udaję niewinną. – Wiem, że to ty włożyłaś spaghetti do torebki Sary w zeszłym tygodniu – dodaje. – Zrobiłaś to? – Livy pochyla się i śmieje. – Cholera jasna, Tess, to ona spieprzyła torebkę Sarze! Oddycham ciężko. – Jak śmiesz mnie oskarżać! Oszczerstwa, oszczerstwa mówię! – Pachniałaś jak sos przez następne cztery dni. – Kieran zapewnia niezbite dowody. Uśmiecham się. – Kiedy mówisz to w ten sposób, sprawiasz, że brzmię tak śmiało. Prawdopodobnie nawet… pyskato.20 Jest niezręczna cisza w samochodzie. Ulfric jęczy. – Lubisz robić kawały ludziom, kiedy uważasz, że im się należy – mówi Kieran. – I myślisz o zrobieniu kawału Summers’owi. – Do jakiego rodzaju banitów mnie przypiąłeś, sir? Spójrz na mnie! Nie ma szans, że mogłabym kiedykolwiek wymyślić coś tak genialnego jak gnojowe bomby rzucane w drzwi biura, albo wypełnienie męskich peruczek mięsem albo kładzenie pająków na biurkach. Jest kolejna cisza. – Albo krople do oczu. Zamienione na spray pieprzowy. Liv wydaje miły, zatwierdzający odgłos. Kieran wzdycha i parkuje na parkingu przed krzykliwym neonem, który brzmi The Black Door, a my się wylewamy z auta. Livy łapie ramie Tessy i wyskakuje do przodu. Ulfric patrzy na mnie jakbym była głodnym tygrysem. – Jesteś bardzo przerażającą kobietą – mówi. – Z twoich ust, Leif Mogęciępozbawićgłowygołymirękami, to dużo znaczy! – Klepię go w ramię. Wygląda na odpowiednio obrażonego. – Nigdy nikogo nie pozbawiłem głowy! – Powinieneś spróbować. To bardzo relaksujące. – Kiedy przestaniesz planować szalone morderstwo. – Kieran cedzi. – Chodźmy się napić.

20

Saucy – pyskato. Sauce – sos. Tutaj jest gra słów.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 93 |

– Jak moglibyśmy zapomnieć o naszych Vikindzich priorytetach? – Klepię Ulfrica w plecy. – Gorzała najpierw, krew później, cycuszki trzecie w kolejności. – Cycuszki najpierw, gorzałą druga, krew nigdy. – Ulfric poprawia. – Ahh, nie bądź taki pedancki, Ulfie. Bogowie domagają się ofiar! Naprzód do Walhalli!21 Jak wszyscy ludzie, którzy mają ekstremalne szczęście, poznać mnie w tym życiu, on wygląda na zdezorientowanego, ale mimo to idzie za mną do klubu. Migamy bramkarzowi naszymi dowodami, a on patrzy na Tessę trochę dłużej niż potrzeba, a potem mruży oczy na jednym z moich (wielu) fałszywych dowodach. – Vanessa Gergich? – pyta. – Masz trzydzieści trzy lata? Zaczynam się pocić. To jeden minus posiadania dwunastu fałszywek. – Jestem bardzo zdrowa? – oferuję. – Jem moje warzywa. I nawilżam. Stale się nawilżam. – Jest ze mną. – Kieran się pochyla. Bramkarz patrzy między nami i wzdycha. – W porządku Kir, ale jeśli coś spieprzy powiem policji, że to ty. Kieran się uśmiecha do niego i ciągnie mnie za linię w stronę baru. – Jeden rum z colą dla tej pani. – Przekrzykuje muzykę i odwraca się do mnie. – To jest to, co lubisz, prawda? Widziałem jak piłaś kilka. – Tak sir. – Kiwam. – Ale nie musisz mi nic kupować, jestem silną, niezależną… Wkłada zimną szklankę w moją rękę i kładzie piątkę przez ladę do barmana. Wariuję trochę, sprawdzając gęstość piany, która mogłaby pokazać czy ma dosypaną tabletkę. To znaczy, ufam barmanowi i Kieranowi. Tak jakby. Ale nigdy nie można być zbyt ostrożnym. Piję powoli i stoimy tak, patrząc na wirującą masę w krótkich sukienkach i wydekoltowanych bluzkach, ocierających się o siebie. Tessa tańczy z Ulfric’em, wciąż lekko nieśmiała, ale uśmiechając się teraz bardziej. Livy skrzypi do jakiegoś kolesia wyglądającego na Włocha, cztery lata zbyt starego dla niej. Zapach potu i wody kolońskiej praktycznie dławi powietrze. Światła stroboskopowe przebijają oczy i wygrzebują dziury w naszej cierpliwości przez top 40 piosenek. – Czy to jest po prostu… – Milknę i słucham głośników. – Czy to po prostu ktoś mówi ciągle ‘dupa’? Kieran zatrzymuje się, patrzy w górę i zaczyna się śmiać. – Cholera jasna, masz rację. Co się stało z muzyką? – Pieniądze – mówię. – Pieniądze się stały. Ale osobiście, obwiniam spandex i auto dostrajanie i Yoko Ono. Śmieje się. Livy odrywa tyłek od krocza Włoskiego gościa na tyle długo, żeby podejść do nas, bez tchu i uśmiechająca się. 21

Monia kazała wyjaśnić, że to jeden z pałaców Odyna ;D zainteresowanych zapraszam do kopania po więcej faktów :P

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 94 |

– Hej, ludzie. Chodźcie tutaj. Idziemy, ciekawi, kiedy prowadzi nas do korytarza z toaletą, który cały pokryty jest graffiti i odrobiną papieru toaletowego. Livy wyciąga coś ze stanika. Wkłada jedno w rękę Kierana i później w moją. To małe, białe tabletki w kształcie króliczka playboya. Kieran podnosi brew. – Skąd to masz? – Heather, holoł. – Livy prycha. – Praktycznie wręczała je jak cukierki w domu. – To jest to, co myślę, że jest? – pytam. – Extasy? – pyta Livy. – Nielegalne? – Jestem zestresowana. – Luzik. – Livy wywraca oczami. – To tylko jedna tabletka. Nie zabije cię. A Heather zawsze kupuje je od sprawdzonego gościa, więc nie ma w nich niczego dziwnego. Kieran oddaje jej tabletkę. – J… Ja nie mogę. Jestem kierowcą dzisiaj. – To wchodzi i wychodzi z organizmu bardzo szybko – przekonuje. – Jak, dużo szybciej niż gorzała. – Widzenie wielkich, czerwonych potworów, słoni nie jest moim sposobem na dobrą zabawę. – Parzę się na to, ale Livy uśmiecha się i klepie mnie w plecy. – Hej, to w porządku. To nie jest halucynogenne. To naprawdę bezpieczne, obiecuję. Robiłam to setki razy. Patrzę się na tabletkę. Paskudne słowa Bezimiennego brzęczą w mojej głowie. ‘Ktoś taki nigdy nie będzie chciał kogoś takiego jak ty.’ ‘… odłożył cię z powrotem na miejsce.’ ‘A może po prostu nie chciał pieprzyć zrujnowanej laski.’ ‘Nikt nie będzie cię chciał.’ ‘Nikt nie będzie cię chciał.’ Kładę tabletkę na języku i popijam je ostatnim łykiem mojej coli, połykając ją razem ze słowami. Kieran też połyka swoją. Idę na parkiet i czekam żeby umrzeć. Albo dobrze się bawić. Cokolwiek przyjdzie pierwsze. Kieran idzie za mną, tańcząc ze mną, i chociaż jest trochę sztywny w nogach i zbyt biały w tym sensie, że tylko lekko się kołysze na nogach, wciąż mogę złapać się na uśmiechu. Życie było gówniane, ale tańczenie zawsze jest dobre, dla mnie. Mogę dać się ponieść i nie myśleć o niczym i wszystko w muzyce utrzymuje moją ciemność w zatoce. Nie wiedziałam, że Heather kupiła narkotyki. Nie wiedziałam też, że przyniosła je na imprezę bractwa. Na drabinie Złych Rzeczy Do Zrobienia, to niemal status dilera. Albo nie? Nie znam się na tych gównianych narkotykowych rzeczach, a nawet mniej na osobach, które

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 95 |

nimi handlują. Wiem tylko, że dużo ludzi je bierze, i mają więcej energii, ale są niebezpieczni. No i znowu, piłam niemal każdego dnia od tej nocy w fontannie, więc kim jestem, żeby oceniać? Kim jestem żeby się złościć? Zapijałam ból, i to działało. Więc powinnam spróbować czegoś innego. Niebezpieczeństwo nie jest takie złe w porównaniu do rzeczy czekających na mnie w moich wspomnieniach. Jasne światła stroboskopowe są jaśniejsze, barwniejsze, zielony zamienia się w czerwono–niebieski, dwa kolory na raz. Mrugam, ale kolory wciąż pękają. Odbijają się od makijażu dziewczyn i biżuterii, plamy kolorują kamienie szlachetne, płonąc na mile od moich oczu. Wszyscy wyglądają tak szczęśliwie, tak miło, tak uprzejmie. Nikt mnie nie skrzywdzi, tutaj. Jestem otoczona dobrymi ludźmi. Tutaj ciemność mnie nie dopadnie. Kieran uśmiecha się, kiedy ja uśmiecham się do niego, i to dobry znak, jest dużo bardziej przystojny niż myślałam wcześniej – śniady, piracko śniady, Jack Sparrow śniady (nie wypowiadamy tego imienia), ciemny i ma duże ramiona, i mógłby mnie ochronić przed ciemnością, mógłby? Ktoś tak silny jak on mógłby zwalczyć wszystko, ochronić mnie przez wszystkim. Starałam się ochronić siebie przed tym wszystkim cały czas, ale było tak ciężko. Teraz jestem zmęczona robieniem tego w samotności. Byłoby miło mieć kogoś do pomocy. Kieran mógłby pomóc. Jack nie chce mi już pomagać, co jest w porządku, bo jestem trudna, i tak naprawdę nie warta całego tego zaangażowania, nawet jeśli był jedynym, który dotknął mnie w dobry sposób, dla którego moje serce wyjrzało zza powłoki, ale było głupie, było głupie za myślenie… ‘Nikt nie będzie cię chciał.’ Krzywię się i szarpię do Kierana, obejmując go w pasie. Przestaje tańczyć. – Isis!? – krzyczy. – Wszystko w porządku? – Ja… Ja… Nie jest w porządku – śmieję się. – Ja nie jestem. Po prostu nie jestem. – Hej, whoa, dobra. Chodźmy się przewietrzyć. Uwieszam się na ramieniu Kieran’a kiedy prowadzi mnie przez tłum i na zewnątrz przed klub. Strzelam spojrzeniem do bramkarza, kiedy przechodzimy. – Nie mam trzydziestu trzech lat – wygaduję się. – Wiem. – Wywraca oczami. Kieran pomaga mi na schodach. Drżę, kiedy moje spojrzenie pada na świecące niedopałki papierosów w kręgu palących ludzi. Kieran to widzi i prowadzi mnie z dala od nich, dalej wzdłuż krawężnika. Ciężko łapię powietrze, krztusząc się niczym i wszystkim w tym samym czasie. Kieran czeka cierpliwie, patrząc na rozgwieżdżone niebo. Gdy ciśnienie jest trochę mniejsze i świat nie jest już tak jasny, formuję słowa. – Przepraszam – mówię. – Powinieneś iść… wrócić i dobrze się bawić. To nie jest zabawa. To ja umierająca. – Nie umierasz. – Śmieje się. – Właśnie, że tak. Trochę szybciej niż większość ludzi. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 96 |

Twarz Kierana jest pusta, ale słowa Sophii dzwonią w mojej głowie, ulga od Bezimiennego. Gdzie jego dźwięk jest szczekaniem wściekłego psa rozdzierającego moje gardło, jej jest jak kryształowe dzwoneczki i krople deszczu. Nic dziwnego, że Jack ją kochał. Nic dziwnego, że Jack się załamał, kiedy ją stracił. Nic dziwnego, że nie chce już nikogo innego. Nikt nie może się z nią równać. Śmieję się, ale śmiech zamienia się w coś dziwnego i zaczynam gryźć się w ramię, żeby przestać. Kieran odsuwa moje ramię od ust i widzę pierścień ciemno czerwonych znaków na mojej koszuli, ale tylko lekko. – Naprawdę mnie przerażasz, Isis – mówi miękko. – Przerażam wielu ludzi. Jestem dziwna. Miasteczko Halloween mnie kocha. Ale nikt inny. Poza moją mama. Moja mama jest świetna, a ja ją zostawiłam i jestem samolubna. Kieran milczy. Czuję jak ciemność zaczyna uciekać, latarnie są jasne i połykają je jak wielkie bursztynowe świetliki. – Jest ktoś – mówię i się śmieję. – Ale to jest historia każdej dziewczyny, prawda? Zawsze jest ktoś. Jakiś koleś. Jakiś koleś, który nic nie zrobił. A ja go lubię. – Jeśli go lubisz, po prostu podejdź i go pocałuj – mówi Kieran. – Nie wiesz za bardzo jak się sprawy mają, prawda. Kieran się śmieje, a ja opieram głowę i pochylam się na jego ramieniu. Noc jest zbyt ciemna, a on jest zbyt ciepły i potrzebuję kogoś, kogoś solidnego obok mnie. Kogoś, kto uchroni mnie przed zniknięciem w mojej ciemnej połowie życia. A może jest za późno. Może już zniknęłam i ciemność zawsze będzie tylko błyskiem światła, zamiast na odwrót. – Lubisz mnie? – pytam Kierana. To pójście naprzód, ale nie jestem niczym, jeśli nie do przodu i głupotą. Kieran kaszle. – Cóż… uh… – To pytanie z odpowiedzią tak lub nie. – Taaa – mówi. – Lubię. ‘Nikt nie będzie cię chciał.’ – Chcesz mnie? – Przyciskam pierś do jego ramienia jak widziałam, że Hemoroida robi Jack’owi. Kieran odchrząka. – Yeah. To znaczy, odkąd się umawiamy, ja… Pochylam się i go całuję, a on oddaje pocałunek miękko. To nie Jack. Nigdy nie będzie, ale to nigdy też już nie będzie znowu Jack, a ja nie chcę płakać, więc całuję mocniej i dłużej i Kieran zręcznie wpełza pod moją koszulę, a ja mu pozwalam…

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 97 |

– Ty! Spoglądam w górę i widzę Charlie’go Moryiamę, wskazującego na mnie. A za nim jest jedyna osoba, której naprawdę nie potrzebuję dzisiaj wiedzieć, albo nigdy więcej.

***

– Jak możesz słuchać takiego gówna?– warknął Charlie, wyłączając moją muzykę operową. – Przypuszczam, że nie jesteś fanem grubych Włochów, oddających poprzez ich śpiew swoje serce kobiecie? Charlie przebiegł dłonią po swoich nastroszonych włosach, poprawiając je. – Gdybyś chciał posłuchać dupków narzekających na suki, posłuchałbyś Biggie Smalls. Albo Nas’a. – Ach, tak, ponieważ nazywanie kobiet ‘sukami’ daleko cię w życiu z nimi zaprowadzi – powiedziałem i skręciłem na światłach w lewo. – Nie dbam o suki, okay? Wszystkie tylko jęczą, chcą twoich pieniędzy, chcą, abyś ładnie się ubierał, kupował im lody i wielkie pierścienie, więc z tym skończyłem. Zamierzam skupić się tylko na skombinowaniu sobie własnego pałacu, a wtedy kupię sobie jakieś suki. – Nie kupisz ani suk, ani pałacu. Kupisz dom dla swojej babci. Charlie posłał mi ostre spojrzenie. – Co za głupie gówno wychodzi teraz z twojej gęby? Przysięgam, że z każdym dniem robisz się coraz głupszy. Zaparkowałem przed obskurnym klubem o nazwie The Black Doors. Ledwie się zmusiłem, aby zaatakować go moją zwykłą oziębłością. Był taki żałosny, taki miękki w środku i tak bardzo starający się wyglądać na twardego z zewnątrz. Przypominał mi kogoś. – Cóż. – Zebrałem się w sobie. – Na szczęście ty robisz się mądrzejszy, ponieważ jeden z nas musi być wystarczająco zrozumiały, aby przesłuchać właściciela tego klubu. Charlie zaczął marudzić, chowając parę kastetów pod rękawem. Ja ustawiłem swój telefon tak, aby wystarczyło jedno naciśnięcie, żeby rozpoczęło się nagrywanie w celu zdobycia twardego dowodu. – Właściciel nie będzie chętny do rozmowy – powiedziałem. – Nazywa się Terrance. – Pierdoli mnie jak on ma na imię, po prostu stłuczmy go na kwaśne jabłko.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 98 |

– Nikt nikogo nie będzie tłukł. – Mój głos był jak ze zamarzniętej stali. – Terrance jest biznesmanem. Z łatwością da się przekonać na wiele logicznych sposobów, na temat których byłbym bardziej, niż szczęśliwy, żeby cię oświecić. Charlie jąknął. – Nie obchodzi mnie to. Po prostu to zróbmy. Możesz gadać z jego dupą, jeśli tylko chcesz, ale jeśli w ten sposób niczego nie zdobędziemy, przejdę do planu B – Bijatyki. – Groźba pobicia jest często bardziej skuteczna, niż samo pobicie, kiedy cel nigdy wcześniej nie został pobity. Ktoś tak miękki i bogaty jak Terrance złamie się bez choćby jednego ciosu. – Wysiadłem z samochodu. Charlie podążył za mną z zamyślonym wyrazem twarzy. – Właściwie to chociaż raz możesz mieć rację. – Pokazał swój dowód osobisty i ja zrobiłem to samo. Bramkarz przepuścił nas do środka. – A tak przy okazji jak tam ci idzie z Brittany? – Dobrze – odpowiedziałem automatycznie. – Jest bardzo uporczywa. Nie powiem mu, że była rzeczą, środkiem prowadzącym do celu. Zastępcza marionetka, którą mentalnie wkleiłem w miejsce zakazanych wspomnień dziewczyny, z której na dobre zrezygnowałem. – Tak to nazywasz? – Charlie wybuchł śmiechem, gdy zaczęliśmy przedzierać się przez tłumy w klubie. – Wali do naszych drzwi 24 godziny 7 dni w tygodniu. Ledwie może się powstrzymać, aby nie wskoczyć na twojego lodowego kutasa, zanim w ogóle wyjdę z pokoju. Wzruszyłem ramionami. Charlie ostrożnie mnie obserwował. – Mówiłeś, że kim byłeś, zanim Gregory cię znalazł? – zapytał. – Ponieważ widywałem kobiecych towarzyszy i nawet najlepsi nie mieli dziewczyn śliniących się na ich widok w pełnym świetle dnia. Co sprawia, że jesteś taki wyjątkowy? – Wiem, jak traktować kobiety – powiedziałem. – Krok pierwszy – nie nazywać ich sukami. – Chyba, że to im się podoba. – Charlie próbował mnie poprawić. – Niektórym kobietom podoba się degradacja, ale nawet wtedy doceniają ją tylko w sypialni. Nigdy nie znieważaj ich poza nią. Gdy mózg Charliego walczył, aby to przyswoić, podszedłem do drzwi, prowadzących do loży VIP. Były obstawione przez dwóch ochroniarzy. Jeden z nich wyciągnął rękę, aby mnie zatrzymać. – Kim jesteście? – zapytał. – Oj, odsuń się, odsuń się! – Charlie wysunął podbródek. – Jesteśmy w biznesach. – Podajcie nazwiska lub wynoście się – nalegał ochroniarz. – Jack Hunter – powiedziałem. – Przyszliśmy zobaczyć się z Terrancem. Oczekuje nas.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 99 |

Ochroniarz odwrócił się i dotknął swojego ucha, mówiąc coś do słuchawki. Po kilku sekundach ponownie zwrócił się do nas i otworzył drzwi swoją olbrzymią dłonią. Charlie zasalutował mu wchodząc, a ja wślizgnąłem się bezgłośnie za nim. Muzyka była tu przytłumiona, szampan chłodził się w wiaderku z lodem stojącym na stole z czarnego szkła. Kanapy były skórzane – z prawdziwej, gładkiej, lśniącej skóry. Siedziało na nich kolejnych dwóch ochroniarzy, popijających szampana i bawiących się swoimi telefonami. Byli olbrzymi i napakowani, ale nie było to nic, z czym Charlie nie poradziłby sobie za pomocą elementu zaskoczenia – stawał się wściekłym diabłem Tasmańskim podczas walki i jedyne, co ja zawsze musiałem zrobić to posprzątać potem bałagan. Spojrzeli na nas, gdy weszliśmy i szybko nas przeszukali. Charlie narzekał, ale uciszyłem go spojrzeniem, gdy do pomieszczenia wszedł kolejny mężczyzna. Jego prążkowany garnitur był nieskazitelny – chociaż mężczyzna był gruby, materiał układał się na nim idealnie. Włosy miał rzadkie i szare, przerzedzone na czubku głowy, oczy szkliste, a skórę brązową od obsesji na punkcie solarium. Na palcach miał tuziny pierścieni – z prawdziwymi klejnotami, z tego co mogłem powiedzieć. Czystych, bez skaz. Ten mężczyzna był faktycznie bardzo bogaty i miał niesamowite znajomości. – Panowie! – Terrance uśmiechnął się, wyciągając dłoń, oferując mi ją. – Witam w moim skromnym domostwie. Cieszę się, że zdołaliście tu tak bezzwłocznie przyjechać. – Miło nam – powiedziałem, potrząsając jego dłonią. Usiedliśmy, a Terrance zaczął rozlewać szampana. – Chcecie drinka? – Odpuścimy sobie, dziękujemy – nalegałem. – Nie chcielibyśmy zmarnować więcej twojego czasu, niż to potrzebne. Terrance uniósł brew, po czym wybuchł głębokim śmiechem. – Od razu zwięzły i gotowy do zajęcia się brudami. Lubię to w ludziach. Rzadko w tych czasach można zobaczyć taki rodzaj zdeterminowanej gorliwości w twojej generacji. Terrance opróżnił swój kieliszek, po czym klasnął w dłonie. – W porządku, więc jaka jest twoja oferta? Mam już swoich ludzi na kampusie, którzy rozprowadzają ecstasy. Co sprawia, że sądzisz, że masz coś lepszego, huh? – Informacje – powiedziałem. – Yeah? Znasz kogoś lepszego? – Po pierwsze chciałbym, abyś zaznajomił nas z ostatnimi osobami w łańcuchu transakcji – powiedziałem. – Nazwiska, jeśli możesz. – Och, rozumiem. – Terrance cmoknął językiem. – Nie mogę tego zrobić bez żadnego zapewnienia, że dostanę w zamian coś dobrego. To nie w porządku. Lubię tych chłopaków. Rezygnowanie z nich w zamian za jakieś gówniane informacje byłoby sprzeczne z moimi zasadami biznesowymi.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 100 |

– Posłuchaj, koleś – warknął Charlie. Ochroniarze natychmiast się do niego zbliżyli, więc położyłem dłoń na jego klatce piersiowej, aby go zatrzymać. – Terrance. – Wpatrzyłem się w jego oczy. – Twoja sprawność w prowadzeniu biznesu jest onieśmielająca. Gregory dużo nam o tobie opowiedział, ale ten wspaniały klub mówi nam nawet więcej. Jesteś bardzo dobry w tym, co robisz. Terrance rozluźnił się, a wraz z nim jego ochroniarze. – Jestem. Dziękuję. Zawsze dobrze jest otrzymać trochę uznania, gdy jest ono zasłużone. – Więc wiem, że biznesmen tak utalentowany, jak ty jest chętny, aby zdobywać zyski, a nie je tracić. Terrance zmrużył oczy. – Kontynuuj. – Są pewni ludzie, którzy nagle stali się bardzo zainteresowani twoimi chłopakami. Jego oczy błysnęły i zacisnął pięści, ale utrzymywał swój głos opanowany i spokojny. Prawdziwy profesjonalista. – Yeah? A jak ważni są ci ludzie, o których tu teraz rozmawiamy? Uśmiechnąłem się. – Przykro mi, Terrance. Ale bez nazwisk, to wszystko, co mogę ci powiedzieć. Obserwowałem, jak trybiki w jego głowie pracują – powiedziałem mu, że stróże prawa przyglądają się dostawcom ecstasy. Ci dostawcy dają mu olbrzymie zniżki, a z prosperującym miastem studenckim, który bawi się w tym klubie, zyski są bez wątpienia niewyobrażalne. Ważył potencjalną stratę tych chłopaków – i zysków – wobec wplątania w ich sprawę, gdy zostaną aresztowani przez władze. Ale bez wiedzy, kim dokładnie te władze są, nie był chętny, aby podać nam nazwiska i przez to stracić zniżkę. Jeśli okazałoby się, że to tylko lokalna policja, mógłby ich bezkarnie przekupić. Ale jeśli byłaby to mniej skorumpowana DEA22– a nawet coś wyżej – straciłby wszystko, nie tylko zniżkę. – Bill. – W końcu powiedział Terrance. – Sądzę, że jeden z nich ma na imię Bill, albo Will, czy coś takiego. Jego nazwisko jest skomplikowane, zaczyna się na C. Caraway? Carlsbad? – Cavana? – spróbowałem, udając niewiniątko. – Cavanaugh, dokładnie – powiedział Terrance. – A teraz powiedz mi, kto ich szuka, a ja wskażę ci drugie nazwisko. – Skąd mamy wiedzieć, że po prostu im nie powiesz, a oni potem nie pękną? – Charlie warknął. Terrance uśmiechnął się do niego jak do dziecka.

22

DrugEnforcement Administration – Agencja Antynarkotykowa, Dział Departamentu Sprawiedliwości w USA

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 101 |

– Och, o to bym się nie martwił. Nie robię interesów z podsłuchiwanymi pracownikami. Przerywamy wszystkie więzy z tymi, wobec których prowadzone jest dochodzenie, dla naszego własnego bezpieczeństwa, rozumiesz. Terrance z powrotem spojrzał na mnie, więc pochyliłem się do przodu i obniżyłem głos w kłamstwie, które opuściło moje usta. – DEA. Operacje przestępstw internetowych. Twoi chłopcy są częścią dużej grupy działającej na internetowym czarnym rynku. Są głównie hackerami. Terrance kiwnął głową, przykładając palce do ust. – Hakerstwo nie jest moją rzeczą – generalnie Internet nie jest moją rzeczą. Preferuję prowadzić biznes starą szkołą. – I właśnie dlatego dobrze byś zrobił, gdybyś ich od siebie odciął – powiedziałem. – To wykracza dużo dalej poza klubowe narkotyki. Mówimy o amfetaminie. Handlu ludźmi. Terrance wciągnął gwałtownie powietrze przez zęby. – Cholera. Myślałem, że znalazłem w tych dwóch prostych chłopaków. Ale oni zawsze są trochę bardziej wykrzywieni, niż chciałbyś, prawda? Nie zostawię tak czegoś takiego. Macie swoje nazwisko – Kyle Morris. Łatwiej zapamiętać, niż to pierwsze. A teraz, jeśli pozwolicie, mam parę telefonów do wykonania. Wstaliśmy, po czym uścisnął mi dłoń i zostaliśmy niezwłocznie wyprowadzeni z pokoju. Muzyka ponownie rozbrzmiała w pełni, a zapach potu i mdłych perfum praktycznie zwaliły mnie z nóg. Charlie podążył za mną do drzwi i zaczął zadawać pytania dopiero, gdy znaleźliśmy się już na chodniku przed klubem. – Dlaczego skłamałeś? Nie jesteśmy z DEA i DEA ich nie szuka. – My nie jesteśmy niczym – powiedziałem. – Jesteśmy tylko osobami trzecimi. Gdybym powiedział mu prawdę, że zostaliśmy wynajęci przez CIA, naprawdę sądzisz, że potraktowałby nas poważnie? Spójrz na nas – w ich oczach jesteśmy nastolatkami. CIA nie zleca zadań nastolatkom i nie mówi nastolatkom, co jest grane, ale DEA to robi, cały czas. Zwłaszcza na studenckich kampusach. Charlie zrobił krzywą minę, ale się nie kłócił. – Zgaduję, że Gregory miał rację, aby wciągnąć cię w to gówno. Masz pojęcie na temat paru rzeczy. Było to najbliższe komplementowi, jaki mogłem od niego dostać, ale ledwie go usłyszałem. Moje spojrzenie spoczywało na chodniku, na którym stało dwoje szaleńczo się całujących studentów. Chłopak miał ciemne włosy i szerokie ramiona i zmierzał dłonią w górę, unosząc czerwoną bluzkę dziewczyny, bluzkę, którą z łatwością rozpoznałem z pewnego dnia w pewnym liceum po rozwieszeniu w nim pewnych zdjęć. Jej makijaż był mocniejszy i odważniejszy, niż kiedykolwiek wcześniej widziałem i wyglądała na tak chudą, tak małą przy jego olbrzymich rękach i twarzy, gdy ich usta się spotykały. Jej włosy splątały się przy policzkach – pasja w pocałunku była taka jasna, taka namacalna, że moje ciało zastygło, a krew

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 102 |

się we mnie zagotowała i zaczęła szaleńczo płynąć we wszystkich moich żyłach, gdy moja wewnętrzna bestia zaczęła warczeć. – Ty! – krzyknął Charlie. Chłopak odsunął się, a Isis Blake spojrzała z zaskoczeniem w naszą stronę. Pociągnąłem za swoje własne kajdany, szarpiąc się wewnętrznie, aby nie eksplodować na zewnątrz. W mgnieniu oka przypomniałem sobie wszystkie lekcje Gregorego, jego rady, kroki i metody kolidujące z desperacką próbą odzyskania kontroli. Całowała kogoś innego, ale nie miałem na to wpływu. Nie miałem żadnych praw. Złamałem ją i zostawiłem, więc była wolna, aby całować się z kimkolwiek chciała. Zasługiwała na to, aby zakochać się w kimkolwiek chciała, kiedykolwiek chciała. Nie miałem do niej żadnych praw. Nie miałem praw. Nie jest moja, więc nie mam do niej praw, zrezygnowałem z tej szansy, on jest lepszy ode mnie, jest dla niej miły, musi być dla niej miły, bo inaczej rozerwę mu gardło… Isis uśmiechnęła się, machając do nas dłonią. – Cześć, Malutkie–Jaja. Co tam? Charlie zirytował się. – Co malutkie? Pieprz się, suko! Już miałem go popchnąć, gdy ciemnowłosy chłopak zrobił to za mnie. Zatrzymał się przy samej twarzy Charliego, jego cień zakrył nas obu, a jego zielone oczy błysnęły furią. – Co ty do niej powiedziałeś? Zanim Charlie mógł go uderzyć, stanąłem między nimi, patrząc w oczy to jednemu, to drugiemu. Chłopak był tego samego wzrostu, co ja, ale jego ramiona były dużo szersze, a jego postawa emanowała mięśniami i siłą. Atleta. To było zaskakujące, gdyż nie sądziłem, że zainteresowałaby się mięśniakiem. Jednakże z drugiej strony wszystkie plotki, jakie słyszałem na kampusie były o jej robieniu rzeczy całkowicie niezgodnych z jej charakterem. – Przepraszam – powiedziałem chłodno. – Za zachowanie mojego kolegi. Czasami nie wie, jak ma się trzymać na wodzy. Śmiałem spojrzeć ponad ramieniem chłopaka na Isis i nasze spojrzenia się spotkały, aż jako pierwsza odwróciła wzrok. Myśl o niej, całującej go, całującej ze szczerą chęcią kogoś, kto nie był mną sprawiła, że zrobiło mi się niedobrze. Ale przełknąłem to. Nie miałem prawa, aby czuć się w taki sposób. – Kieran – powiedziała Isis. – Wszystko w porządku! Naprawdę. Znam ich. On po prostu tak sobie żartował. Oddech Kierana uspokoił się, ale jego oczy nigdy nie opuściły moich, gdy się wycofywał. – W porządku. Ale jeśli powie tak jeszcze raz… – Nie powie – odpowiedziałem. Charlie otworzył usta, aby się kłócić, ale posłałem mu najbardziej mordercze spojrzenie, jakie potrafiłem, więc pozostał cicho. Odwróciłem się do Kierana i Isis. – Będziemy się zbierać. Przepraszam za przeszkodzenie w waszym wieczorze.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 103 |

To był pierwszy raz od tygodni, gdy Isis i ja znaleźliśmy się w tak bliskiej odległości od siebie. Jej policzki były zapadnięte i ziemiste, chociaż próbowała poprawić je różem. Ciemne kręgi pod jej oczami były tak widoczne, że aż bolało na nie patrzeć. Ale przez cały ten ból była słodka, bardziej słodka, niż jakakolwiek dziewczyna, jaką widziałem – usta jak czerwony jedwab i kocie, cynamonowe oczy okolone czarnymi rzęsami. Celowe znieczulenie moich zmysłów, które wyćwiczyłem, aby wytrwać z Brittany roztrzaskało się, gdy każdy mój mięsień błagał, aby ją objąć, aby odgarnąć jej poplątane włosy, aby scałować jej zmarszczone czoło i wszystkie sińce. Charlie jako pierwszy przerwał ten moment, wyrzucając z siebie jakieś przekleństwo, gdy skierował się do samochodu. Położyłem dłoń na ramieniu Kierana i zniżyłem swój głos tak, aby tylko on mógł mnie usłyszeć. – Proszę – powiedziałem. – Bądź dla niej delikatny. Bądź dla niej dobry. Jest bardzo wyjątkową dziewczyną. – Dla ciebie? – wymamrotał Kieran. Tak. Dla mnie. – Ogólnie.– Zamiast tego powiedziałem. – Znaczy bardzo dużo dla wielu ludzi. Wszyscy chcemy, aby była szczęśliwa. Kieran zamilkł. Isis zaszurała za nim nerwowo stopami, obejmując sama siebie. Kieran nareszcie się odezwał. – Ty jesteś tym kolesiem, huh? – Co? – Tym, o którym opowiadała.– Kieran zassał powietrze. – Cholera, koleś, czy ty wiesz, jaka ona jest popieprzona? Jak bardzo ją popieprzyłeś? Wtedy to zauważyłem, gdyż mimo poczucia winy, jego słowa mnie uderzyły. Podszedłem do niej i dotknąłem jej lewego nadgarstka. – Co ci się stało w ramię? Isis zadrżała, patrząc wszędzie, byle nie na moją twarz. – To nic takiego. – Nic? Isis, tu jest krew. – Przekląłem pod nosem, gdy ostrożnie podciągnąłem zaplamiony rękaw i ujrzałem odciśnięte ślady zębów, wypełnione ciemną krwią. – Kto ci to zrobił? – Nikt! – zaskomlała. – Ja to zrobiłam… jak sądzę? Sama nie wiem – to nie boli. Nie wiedziałam, że tak źle to wygląda… – Spójrz na mnie – powiedziałem. Odwróciła się ode mnie, ale użyłem ostrzejszego głosu. – Isis, spójrz na mnie.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 104 |

Powoli odwróciła do mnie swoją twarz. Oczy miała takie potulne i nie–Isisowe, że ledwie je rozpoznałem. Ale rozpoznałem rozszerzone źrenice, sposób, w jaki się pociła i jej oddychanie. Odwróciłem się do Kierana. – Co jej dałeś? – Co? – Kieran uniósł ręce w górę. – Chwila, chwila… – Powiedz mi.– Ruszyłem do niego, a Kieran, dobre 70 funtów cięższy ode mnie, nagle zrobił się nerwowy. – Teraz. – Nic! Kurwa, nic! Livy dała nam jakieś dropsy! To wszystko, przysięgam. – I ty też to wziąłeś? – krzyknąłem. – Pozwoliłeś to wziąć jej i sam też wziąłeś? Jakim ty idiotą jesteś? Co, jeśli zareagowałaby na to gorzej? Jak wtedy byś jej pomógł, jeśli sam się nadropsowałeś? – Wszystko z nią dobrze! – krzyknął. – Wszystko było dobrze, dopóki wy nie przyszliście! – Dobrze? – warknąłem. – Spójrz na jej ramię! Spójrz na nie! – Kieran się wzdrygnął. – Ugryzła się, ty imbecylu! Jest daleko od bycia w porządku, ale zignorowałeś to, abyś tylko mógł wślizgnąć swój pierdolony jęzor w jej usta! Oczy Kierana zaiskrzyły i zobaczyłem, że jego mięśnie się napięły, zanim jego zaciśnięte pięści pofrunęły w moją stronę. Trening Gregorego przypomniał mi się automatycznie – odskoczyłem do boku i podstawiłem kostkę pod jego, podcinając go. Mocno uderzył w cement, jęcząc, gdy się przekręcał. – Wystarczy! – Rozległ się wrzask Isis. Odwróciłem się i spojrzałem na nią. Jej spojrzenie przypominało ognisko w najmroźniejszy, zimowy dzień. – On nie ‘pozwolił’ mi niczego wziąć. Sama zdecydowałam, aby to połknąć. Więc zejdź z niego. Uspokoiłem swój ciężki oddech. Kieran poderwał się z ziemi, trzymając się za nos, ale był teraz powściągliwy i patrzył zawstydzony spode łba. Wyzwałem go, aby spojrzał mi w oczy, ale tylko usiadł i przeklął. Obróciłem się z powrotem do Isis. – Musimy ci to opatrzeć. Chodź, mam w samochodzie apteczkę… – Nigdzie z tobą nie pójdę – powiedziała jednostajnym głosem. – Opatrzę to sobie sama. – Isis… jesteś ranna. Musisz… – Nie udawaj, że teraz ci na mnie zależy, Jackoff – zaśmiała się. – To nie jest udawanie. Zależy mi na tobie. – Cóż, więc, kurwa, przestań, okay? Nie jestem twoją dziewczyną. Nie jestem już nawet twoją przyjaciółką. Nie powinieneś marnować na mnie swojej energii. Nie jestem dla ciebie nikim ważnym. – Zadrżała, obejmując sama siebie i śmiejąc się jeszcze bardziej. – Dla nikogo nie jestem nikim ważnym.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 105 |

Jesteś moim słońcem, próbowałem powiedzieć. Jesteś dla mnie najważniejsza. Jesteś jedynym światłem, które kiedykolwiek naprawdę przebiło się przez moją zbroję. Jesteś szczęściem i iskierką, jedyną dziewczyną, która nigdy nie uciekła, nigdy nie stchórzyła, która przejrzała moją fasadę. Nigdy nie spotkam drugiej takiej dziewczyny, jak ty, nigdy nie będę chciał nikogo tak bardzo, jak chcę ciebie. Nie zasługuję na ciebie. Ale jedyne, co wyszło z moich ust to samo ocenzurowana cisza. Kieran wstał i położył dłonie na jej ramionach. – Powinniśmy już iść – wymamrotał. Minęli mnie, a Isis odmówiła spojrzenia mi w oczy, gdy skręcili za róg i weszli z powrotem do klubu. Jej zapach unosił się przez krótką chwilę wokół mnie i próbowałem trzymać się go tak długo, jak to było możliwe, podczas gdy palce mi się trzęsły, gdy czysta, lotna prawda wezbrała we mnie, unosząc się ponad mury kłamstw, które wokół niej zbudowałem (nie jesteś dla niej wystarczająco dobry, nigdy tak naprawdę cię nie chciała), unosząc się ponad wymówki, których użyłem, aby odmówić sobie szczęścia (zranisz ją, zraniłeś ją, jedyne, co robisz to ją krzywdzisz), unosząc się ponad moją nienawiść do samego siebie (powinieneś umrzeć zamiast niej). To uświadomienie paliło się jasno, gdy cicho wybuchło, burząc wszystkie te mury i zostawiając w ich miejscu tylko prawdę. – Kocham cię – wyszeptałem w pustą alejkę.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 106 |

Yvette nie jest pod wrażeniem mojej nowej diety. – Czy ty jesz… doritos z lodami? – zapytała. – Mój umysł jest silny, ale ciało słabe – mamrotam przez łyżkę. – Cóż, przynajmniej jesz coś. – Wyrzuciła ręce w górę. – Co się stało z Isis, która mogła zmieścić całą, dużą pizzę samodzielnie? – Znudziła się – mówię. Yvette wygląda na odpowiednio oburzoną. – Jedzeniem! Nie pizzą. Boże nie. Jedyni ludzie, którzy nudzą się pizza są źli aż w rdzeniu. Albo są Włochami. – Jak się mają twoje wojenne rany? – Yvette opada na swoje łóżko. Pociągam za rękaw i sprawdzam zakrwawiony bandaż na moim ramieniu ze wzruszeniem ramion. – Pielęgniarka dała mi antybiotyki, które smakują jak dupa i muszę zmieniać bandaż co dwa dni, ale jak na razie jest jak spacer po parku. Jeśli mówiąc park masz na myśli pokryty zombie i minami przeciwpiechotnymi. Kieran ma gorzej – przemieszczony nos boli jak suka. – Yeah, ale łatwiej wyleczyć. Boli tylko przez sekundę. – Och tak? Skąd wiesz? – Dostałam w walce na pięści – mówi dumnie. – Na koncercie. – Jakim koncercie? – Czy to naprawdę ma znaczenie? Myślę, że gubisz tutaj wątek, wątek w którym także miałam złamany nos. – Gapię się na nią dopóki nie jęczy i mamrocze: – Taylor Swift. – Poszłaś na koncert Taylor Swift? – piszczę. – Zabrałam moją młodszą siostrę! – Wydała obronny, przerażony dźwięk. – Dlaczego słychać jakbyście tu miały klatkę ptaków? – Diana mruga, kiedy wchodzi do środka. – Di, ona się ze mnie nabija. – Yvette skomle. Ja grzecznie na nią pstrykam. – Jeśli spotkałabyś się ze mną w pizzerii jak prosiłam. – Diana pociąga nosem. – Nie byłabyś tutaj, dając się naśmiewać.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 107 |

Yvette jęczy i zsuwa się z łóżka, grzebiąc w szafie po kurtkę. Diana siada na łóżko obok mnie, uśmiechając się. – Cześć. – Nie patrz na mnie, jestem ohydna – szepczę, władowując więcej doritos do ust. Śmieje się i wygładza swoją puszystą bluzkę, która podkreśla jej imponujące cycki bardziej sprężyście. – A co robisz w tą uroczą, piątkową noc? – Jedzenie. Spanie. Poświęcanie kozy Mantrokowi, Bogowi zwłok. Patrzy na stos opakowań lewej krwi, leżące na biurku i podnosi brew. – Jaaasne. – Są na eksperyment na socjologię! – Bronię się. – Nazywa się ‘Zobacz Jak Wiele Ludzi Ucieknie, Kiedy Zobaczy Jak Kobieta Pryska Na Nich Sztuczną Krwią.’ Prognoza: Wielu. – Dobra, ale… po prostu nie daj się pobić, dobra? Nowe szkody w każdy weekend to twoja nowa rzecz i chciałabym, żebyś się jakby zatrzymała na zawsze. – To jest nas dwie. Yvette chwali się swoją wojskową kurtką, Diana i ja chwalimy ją. Wychodzą zanim zdążę mrugnąć. Yvette pieje o pepperoni i jalapenos. Mój żołądek wydaje niezgadzający się dźwięk, odkładam lody na bok i biorę laptop. Włączam Skype, szukając zdjęcia Kayli, ale jest offline, ten szary nie szydzi ze mnie. To miło, że Diana się martwi. To tylko kilka miesięcy, ale ona i Yvette traktują mnie jakbyśmy się znały od lat. Czasami to sprawia, że czuję się lepiej, ale w tej chwili pogorsza tylko wszystko. Sprawia, że bardziej tęsknię za Kaylą. Nie miałam okazji powiedzieć jej co się stało tamtej nocy w The Back Door, ale część mnie nie chce tego robić. Część mnie waha się paplać o wszystkim jak zwykle robiłam. Co sobie pomyśli o tym, że wzięłam extasy? Nie powiedziałam Diane czy Yvette. Nie powiedziałam nikomu. Co jeśli będzie rozczarowana? Co jeśli mnie znienawidzi? Wciąż jestem rozczarowana sobą, że ją wzięłam. I nie będzie zadowolona usłyszeniem o Jack’u, i tego jak teraz praktycznie jesteśmy nieznajomymi. I jestem pewna, że znienawidzi moje historie o umawianiu się z każdym kolesiem, który wygląda miło na imprezach bractwa. Nie zrozumie tego. To ją tylko zawiedzie. Moje życie nie jest ekscytujące i romantyczne jak jej. No i znowu. Zazdrość. Przełykam ją w całość i staram się przerobić na to, czym właściwie jest – kupę. Wstaję i się rozciągam, śledząc lekko bandaż na moim ramieniu. Jack mnie tu dotknął i to głupie myśleć o tym, ale czasami, w spokojnej chwili, dotykam tego samego miejsca i marzę o tym, że rzeczy wyglądają inaczej. Ale ten wieczór nie jest nocą użalania się nad sobą. Wciągam szorty i luźny t–shirt i saszetkę pełną sztucznej krwi, jakieś gumy, pęsetę i kartę kredytową. Dzisiejszy wieczór jest na zemstę.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 108 |

Przyznaję, kiedy idę przez kampus oblany zachodzącym słońcem, ze szczęśliwymi parami przyczepionymi do siebie i podekscytowanymi, zabójczo ubranymi dziewczynami w drodze na imprezy, mam drobne objawienie, że pewnie nie powinnam tego robić. Odrzucam te nonsensy na bok – oczywiście, że powinnam to zrobić. Robienie możliwie nielegalnych rzecz, które sprawią, że mnie wyrzucą, jak włamanie się do biura profesora Summers’a i wysłanie mu wiadomości, jest cholernie bardziej zabawne niż siedzenie na kolejnej imprezie bractwa, czekając na śmierć slash wspierając moją reputację puszczalskiej. Ludzie się gapią. Ale w sumie, ludzie zawsze się gapią. Uśmiecham się i macham. Zrobiłam własne, niezależne badania na temat profesora Summers’a – pytając po imprezach, nie trudno znaleźć dziewczyny, które wcześniej prześladował. Robi to po cichu; upuszczając odblaskowe długopisy, podchodząc za nimi po zajęciach i przypinając im na tablice prośby, żeby przyszły w sobotę, oferując im szóstkę za robótkę ręczną. Jest stuprocentową szumowiną. A najgorsza część? Nie wygląda jak szumowina. Jest niemal słodki – mysie włosy, cienka broda, niebieskie oczy. Ale najgorsi ludzie rzadko wyglądają jak okropni ludzie. Nauczyłam się tego od Avery. Biuro profesora Summers’a jest w budynku Flower’a, co jest ironicznie pasujące, jako że możemy się dostać tam piątkowego wieczoru w środkowo–wschodnim miasteczku uniwersyteckim. Flower zamykają o siódmej, ale udaje mi się prześlizgnąć o szóstej pięćdziesiąt i schować w łazience. Sprzątaczka wchodzi sprawdzając kabiny, a kiedy prosi mnie o wyjście, jęczę i opróżniam opakowanie krwi do toalety. To wydaje satysfakcjonujący pluskający odgłos, a ona wzdycha i mówi mi, żebym wyszła, kiedy będę mogła. Gwiżdżę w zwycięstwie, kiedy szura swoim koszykiem w dół korytarza. Pakuję wszystko i spuszczam dowody zanim zbiorą odcinki palców z łazienki. Mijam biuro Fergusona i Vacroix’sa, i wychodzę za róg… Mój telefon dzwoni, przerażając moje jelita aż do odbytu. – Przeraziłeś moje jelita do odbytu! – Odbieram. – Gdzie jesteś? – pyta Kieran z drugiej strony, bębnią stłumione basy w tle. – Powiedziałaś, że przyjdziesz do Rho Alpha Alpha dzisiaj, ale nie mogę cię znaleźć. – Jestem obecnie zaangażowana gdzie indziej. Minus obrączka. I wieczór panieński. Kieran jest cicho i wtedy jego głos się obniża. – Isis, nie robisz tego co myślę, że robisz. – Nie robię, nie martw się! – ćwierkam. Jęczy. – Robisz. Totalnie robisz. Zostaniesz złapana i wyrzucona. Po prostu zapomnij o Summers’ie i przyjdź na imprezę. Sprawdzam godzinę na telefonie. – Och mój, to już ta godzina? Pięć po zamknij się? Muszę iść, pożegnaj słodkiego, dupkowatego księcia. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 109 |

– Isis…! Rozłączam się i ślizgam się za róg z gracją naoliwionego ślizgacza. Biuro Summers’a jest ostatnie po prawej i natychmiast zaczynam ocenę mojego wroga. Zajmuje mi trzy minuty wysiłku, żeby skapnąć się, że te zamki są dużo, dużo mocniejsze niż inne, do których włamywałam się w liceum. Nie ma szans, że się dostanę. To tutaj większość ludzi postawiłoby wielki znak GAME OVER na swoich głowach. Szczęśliwie, Isis Black nie jest jak większość ludzi. Wyciągnęłam tyle paczuszek krwi z mojej saszetki i zaczynam dekorowanie. Jestem w połowie, kiedy sprzątaczka woła w tej samej łazience po mnie. Moje serce przyśpiesza w moim gardle, kiedy wyciskam ostatnie kilka słów, tak szybko jak mogę. Słyszę kroki za rogiem właśnie kiedy wsuwam wszystko do saszetki i ślizgam się po przeciwnej stronie. Mruży oczy, jej wzrok oczywiście jest wkurzony, ale nie może zobaczyć zniszczonej ściany – równolegle do okna – z tego miejsca. Wzdycha i brnie z powrotem w stronę, z której przyszła, pełną parą biegnę i przeganiam ją w drodze do frontowych drzwi, biorąc dwa schodki na raz, kiedy chłodne zmierzchowe powietrze obmywa moją zwycięską twarz. Jeśli ona to zobaczy, pozbędzie się tego, i cała ta wspaniała przygoda poszłaby na marne. Ale jeśli ominie to, wtedy jutro… Tłumię śmiech i przywracam się na miejsce najlepszej na świecie we wszystkim. To jest tak znane, tak fascynujące, że wszystko o czym mogę myśleć to – tylko to. Tylko moje zwycięstwo, mój niemal złapany status, po prostu kara perwersyjnego frajera jak Summers, jeśli zobaczy to ktoś inny niż on. To może nie być dowód, i może nie przekonać nikogo w pełni, ale zrodzi wątpliwości w ich umysłach, a wątpliwości są najbardziej podstępną rzeczą. Dzisiaj nie potrzebuję żadnych imprez, żeby utrzymać ziewanie tępego bólu. Dzisiaj jestem na haju własnych narkotyków – czystej niedojrzałości, głupoty i lekkomyślności. Zmywam sztuczną krew z rąk i udaję się do gabinetu pielęgniarki na zmianę bandaża, śmiejąc się pod nosem. Jestem szalona i robię się jeszcze bardziej szalona, i nie wiem jak to zatrzymać. Nie wiem jak zatrzymać tą okropną ciemność przed zjedzeniem mnie żywcem i nikt na świecie mi nie pomoże. Jestem sama. Dzisiaj nie potrzebuję żadnych imprez, ale idę do Rho Alpha Alpha i tak, ponieważ to stało się nawykiem. Bo to jest to kim teraz jestem, kim zawsze była. Kim kiedyś byłam. Ponieważ dawno dawno temu byłam głupią czternastolatką, która piła i paliła i trzymała się z najlepszymi z desperacji, żeby wyglądać spoko i zrobiłabym wszystko, żeby tak wtedy wyglądać, bo kiedy jesteś wielki, ludzie widzą tylko to jak wielki jesteś i zapominają, że jesteś człowiekiem z uczuciami, ale kiedy jesteś wielki i imprezujesz, jesteś trochę bardziej spoko niż nie spoko w ogóle, pozwalając im robić sobie żarty z tego jak wielki jesteś (wieloryb, grubas, świnka) sprawia, że jesteś trochę bardziej spoko niż nie spoko w ogóle.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 110 |

Rozglądam się po twarzach na imprezie, chude i blade, ze świecącym makijażem i dobrze wyglądający, i wiem, że byliby pierwsi nazywając mnie grubasem, jeśli byłabym starą sobą. Teraz uśmiechają się do mnie, Heather i Livy i Teresa nie lubią mnie za to kim jestem – nie są Kaylą czy Wren’em, ale staram się, staram się dopasować w tej przestrzeni i nienawidzę siebie, nienawidzę, że zostawili mnie z tyłu… Nienawidzę ich. Nienawidzę każdej pojedynczej osoby tutaj, a nawet ich nie znam. Kieran podchodzi do mnie, z colą z rumem w ręce. Jego grymas jest oczywisty, ale uśmiecham się i biorę drinka z wypraktykowaną gracją alkoholika z marginesu. – Nie posyłaj mi takiego spojrzenia, Kir. – Wzdycham. – Wiesz ilu profesorów jak on, robi gówniane rzeczy? To znaczy, on na to zasłużył. Po prostu przyśpieszyłam trochę ten proces. – Umieściłaś cegłę na pedale gazu – poprawia. – Umieściłam cegłę na pedale gazu. – Radośnie się godzę i biorę łyka coli. – Boże pobłogosław Amerykę. Kieran czeka na cieszę w muzyce zanim mówi. – Moja siostra zwykła robić szalone akrobacje jak to. – Zwykła? – Jest teraz w szpitalu dla psychicznie chorych. – Okropne miejsce – mówię. – Naprawdę mi przykro. Powinieneś ją stamtąd wyrwać. Gapi się na mnie, wzdycham. – Cóż, jeśli tego nie zrobisz, ja zrobię. – Nie musisz ratować wszystkich, Isis. Jego słowa mnie odrywają, moje myśli zatrzymują się z poślizgiem. – Nie ratuję nikogo – mówię ostrożnie. Kieran potrząsa głową. – Próbujesz. Próbujesz zatrzymać wszystkie te niesprawiedliwości i ratować ludzi od nich. Ale nigdy nie spróbowałaś uratować siebie. Jestem cicho. Kieran sięga ręką po moją i ściska. – Na co czekasz? Patrzę w dół na nasze złączone ręce i szepczę. – Aż ktoś inny to zrobi, tak myślę. Kieran się pochyla i mnie całuje, smakuje jak tequila, cytryna i sól i przez chwile jego usta nie są jego, są Jack’a, a my nie jesteśmy w domu bractwa, jesteśmy u Avery i jest mniej brokatu i szpilek i doświadczenia, ale dużo więcej alkoholu i przeklinania, siedemnastka nie jest znów tak różna od osiemnastki, a ten pocałunek wypędza ciemność, sprawia, że włazi z powrotem pod skały, ale kiedy otwieram oczy i widzę Kieran’a zielone, cofam się. Muszę mu

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 111 |

powiedzieć. Nie mogę go ciągle wykorzystywać jak teraz, ale to robię, bo bycie z nim jest lepsze niż bycie samej, a ja jestem tchórzem. On wygląda na zaskoczonego, ale zanim któreś z nas może przerwać tą niezręczną ciszę, Heather się pojawia i chwyta mnie za ramie. – Tutaj jesteś! Tak strasznie cię szukałam! Chodź, chcę ci coś pokazać. Idę za nią, patrząc ostatni raz na Kieran’a. Prowadzi mnie po imponujących schodach, do pokoju. – Uh – mówię wymownie. – Co tutaj jest? – Och nie, musisz tylko tu zaczekać, kiedy pójdę po rzeczy. – Czka. – Ale obiecuję, że ci się spodoba! – To nie są narkotyki, prawda? Bo szczerze mówiąc, nie jestem ich fanką. Ona prycha. – Pfft nie! Jakbym miała narkotyki. Po prostu wejdź! Zaraz wracam i ci pokażę. Moja ciekawość walczy z obawą przez całe pół sekundy, a wtedy wchodzę. Bezimienny siedzi na łóżku, uśmiechając się. Odwracam się do drzwi, ale zamykają się na moim tyłku, kliknięciem informując, że są zamknięte od zewnątrz. Łapię klamkę, desperacko nią kręcąc. – Nie – szepczę. – Nie, nie nie nie nie. Heather! Heather wypuść mnie! Żadnej odpowiedzi, z wyjątkiem pojedynczego piskliwego chichotu, który stopniowo znika. Uderzam w drzwi pięścią. – HEATHER! WYPUŚĆ mnie do kurwy! – Spokojnie. – Bezimienny chichocze. – Nie zamierzam nic robić. Moje oczy skanują dziko dookoła i łapię pilniczek z dziewczęcej komody, trzymając go jak nóż na niego. Śmieje się mocniej. – Och, ty głupia, mała dziewczynko. Zapomniałem jak jesteś zabawna. Zaciskam uścisk i dociskam się najmocniej jak mogę do drzwi. Przez chwilę myślę o wyłączeniu światła, żeby go przerazić, ale ma zapaloną lampkę u swojego boku. – Czego chcesz? – syczę. Bezimienny gapi się na mnie, myśląc i w końcu klaszcze, oklaskuje mnie powoli. Każde uderzenie jego rąk, jest jak kula, która przebija budowle histerycznym napięciem w mojej piersi. – Gratuluję ci wzięcie sobie takiej niebezpiecznej osoby na wroga. Mrużę oczy. – Jack?

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 112 |

– Jack – potwierdza. – Jestem pewien, że dostałaś mojego e–maila pięć miesięcy temu ze zdjęciem jego rąk na basebollowym kiju. Wziąłem je z wideo, wiesz. – Wiem. – Naprawdę? – Podnosi brew. – Wiem, że się włamałeś. Wiem, że ukradłeś to nagranie federalnym. Śmieje się. – Ukradłem? Nie bądź głupia. Nawet ja nie mogę włamać się na federalne serwery. Oni mi to dali. Cóż, nie mi, ale mojemu przyjacielowi. Pracujemy razem, widzisz, jako zewnętrzni cyfrowi konsultanci. Federalni się z nami skontaktowali, dali nam nagranie. Chcieli, żebyśmy poprawili jakość obrazu jak mocno możemy, żeby mogli określić, co dokładnie się stało. Przełknęłam mocno. Bezimienny się uśmiechnął. – I to zrobiliśmy. Ale nigdy im tego nie oddaliśmy. Jeszcze nie, przynajmniej. Chciałem, żebyś była pierwszą osobą, która to zobaczy, w całej wzmocnionej chwale. – Dlaczego? – Chciałem żebyś zobaczyła dokładnie z kim masz do czynienia. – Bezimienny powiedział płynnie. – Jack nie jest miłym kolesiem. To dobrze, że wy dwoje już nie rozmawiacie, w innym wypadku, mogłoby ci się coś stać. Chory, ciemny płomień wybuchł w moich płucach. On mnie zranił. Nie Jack. Bezimienny uśmiechnął się na moją bezsilną ciszę, a potem wyciągnął tablet z przyciskiem play na środku. Moje palce machały, wahając się. – No dalej. – Bezimienny nalegał, uśmiechając się jeszcze bardziej. Po nieprzespanych miesiącach, zastanawiania się, irytujących podpowiedzi i półprawd, miałam całą historię na wyciągnięcie wskazującego palca. Włączyłam. Są dwie sekundy ciemności i dźwięk szeleszczących liści. Data w dolnym rogu to 21:45:01, czyniąc to mniej więcej dziewiątą w nocy i 8/15/2007. Szybko obliczyłam – Jack miał trzynaście lat. – Zdejmij pieprzoną osłonkę! – Głos, który mógł być tylko Avery, syczy. – Boże, będąc takim wielkim kujonem jesteś idiotą. Słychać przytłumione mamrotanie, które od razu rozpoznaje jako Wren’a, młodszego Wren’a z wyższym głosem, ale na pewno Wren’a. Osłonka z kamery znika, odsłaniając ziemię pokrytą liśćmi i wysokie drzewa, tak bardzo znane. Avery, młoda Avery jeszcze bez krągłości, ma na sobie przylegający top i białą spódnicę i gumowe sandałki, patrząc władczo i marudnie jak zawsze. Łapie kamerę i sapie. – Trzymasz to tak. – Wskazuje na Wren’a. Jest tak chudy i niski, jego okulary praktycznie przesłaniają jego całą, przerażoną, niewinną twarz. Jego policzki są wciąż zaokrąglone

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 113 |

dziecięcym tłuszczykiem. Ma na sobie cargo i pasiastą koszulę, jego mama oczywiście wybrała to dla niego, i wielki zegarek, dwa razy większy od jego małego nadgarstka. – Nie wiem czy to taki dobry pomysł – szepcze, Avery przybliża jego twarz. – Jeśli stchórzysz, powiem wszystkim w szkole o twojej mamie, zdradzającej twojego ojca. Więc masz tu zostać i będziesz to kręcił, jeśli wiesz co dla ciebie dobre. Wren robi się nawet bledszy niż najjaśniejszy odcień bieli. Słońce zanurza się nisko przez drzewa, zachód słońca właśnie się zaczął. Kamera skupia się na twarzy Wren’a, a potem robi się ciemno. Zaczyna się znowu, podając nową godzinę; 22:07:15, albo dziesiątą w nocy. Jest dużo ciemniej, słońce już zaszło, a Avery przeklina. – Kurwa. Co im tak długo zajmuje? – Czy to ma… światło? – Wren pyta nieśmiało. Avery przewraca oczami, ale niemal nie można tego zobaczyć. – Taa, bo chcemy sfilmować to sekretnie z wielkim światełkiem od kamery. – To jak… Są przepychanki z kamerą i nagle wszystko jest jak noktowizor – zielone i z cieniami czarnego i szarego. Źrenice Avery są białe, świecąc się niesamowicie kiedy oddaje kamerę. – Po prostu skup się na niej, dobra? Kamera się trzęsie, jakby ręce Wren’a były niestabilne. – Avery, ja nie chcę. Nie chcę już tego robić… – Shh! – Avery syczy, leżąc płasko na ziemi i ciągnąc go w dół do niej. – Jest. Po prostu nagrywaj. Łapię oddech. Wren przybliża bladą osobę, przedzierającą się przez las drzew. Sophia. Trzynastoletnia Sophia. Jej włosy są krótkie, ale tego samego koloru, zimowego księżyca. Trzyma latarkę. Jest chuda, ale znacznie grubsza niż kiedy ja ją znałam – jej policzki są solidne i wypełnione, a jej zaokrąglenia są niezauważalne. Rumieniec ozdabia jej twarz, a ona przeskakuje. Przeskakuje! Nidy nie widziałam Sophii szybszej niż podczas dostojnego, spokojnego spaceru. Ma na sobie sukienkę plażową, kwiatową i falistą wokół łydek. Rozgląda się, wołając. – Jack? Jack, gdzie jesteś? No dawaj, przerażasz mnie. – J… Jack’a tu naprawdę nie ma, prawda? – Wren szepcze. – Oczywiście, że nie, idioto. – Avery prycha. – Ja po prostu sfałszowałam notkę od niego i włożyłam do jej torebki. Są taaaaacy zakochani, uwierzyłaby we wszystko. Kamera skupia się na Sophii, teraz wyglądającej na bardzo przerażoną. To niesamowite i wzruszające, wszystko na raz, widzieć ją żywą na nagraniu, i taką szczęśliwą. Taką inną.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 114 |

Światło jej latarki odbija się dookoła, lądując na krzakach, za którymi Wren i Avery się chowają. Schylają się jeszcze niżej, a światło przechodzi obok, kiedy Sophia robi powolny obrót. Zamiera i zaczyna się cofać. – K… Kim jesteś? Wiązka oświetla brodatego mężczyznę w średnim wieku z okrutnym uśmieszkiem. Nosi kombinezon i oleistą ścierkę w kieszeni. – Oni ją tylko wystraszą, prawda? – Wren szepcze gorączkowo do Avery. Avery nic nie mówi, jej uwaga jest skupiona na Sophii. – Prawda, Av? – Wren naciska. Przesuwa kamerę z powrotem na Sophię, jego ręce się trzęsą mocniej, a kamera trzęsie się z nimi. Inny mężczyzna wychodzi zza drzew, ten w kombinezonie mówi niskim głosem do Sophii, która się cofa, do drzew, jej twarz wykrzywiona jest w przerażeniu. Słychać tylko wysoki, spanikowany głos Sophii. – Zostaw mnie w spokoju! Moi przyjaciele są w domu! Jeśli krzyknę, zadzwonią po policję! To zarabia śmiech od mężczyzny i rozprzestrzenia się na pozostałych, do czasu aż przypomina pierścień ohydnych hien. Jest taka bezbronna, drżę z potrzeby sięgnięcia i wyciągnięcia jej, wyciągnięcia aż będzie bezpieczna. – Av! – Wren syczy. – Każ im przestać! Uśmiech Avery staje się szerszy. – Jeszcze nie. Nie przestraszyli jej jeszcze wystarczająco. – Oni zamierzają… nie zamierzają jej dotknąć, prawda? Avery posyła mu wkurzone spojrzenie. – Nie. Kazałam im po prostu… po prostu cholernie ją wystraszyć. Ale nie mogą jej dotknąć. Powiedziałam im, że nie mogą. Wren wraca do mężczyzn, teraz tworzą okrąg dookoła Sophii. Próbuje uciec, ale jeden z nich ją łapie i rzuca ją na ziemię w środku. Jest więcej śmiechu. – Zostawcie ją! Ten głos jest młody, mocny i zły. Nigdy nie słyszałam go tak brzmiącego, ale wiem do kogo należy. Jack, dumny i płowowłosy, przyciąga uwagę wszystkich mężczyzn. Jego niebieskie oczy nie są lodowe, zamiast tego spalają się biało niebieskim ogniem. Wciąż ma dziecięcy tłuszczyk na policzkach, ale reszta jest wysoka, chuda; chłopiec–rosnący–zbyt–szybko, wymizerowany. Ale jest irytująco przystojny. Ale nie jest Lodowym Księciem, którego znałam – jego wrażenie kipi, jego emocje są jasne i czytelne w jego napiętych mięśniach i zaciśniętych pięściach. Jest lwem, małym królem, zły i sprawiedliwy i prawdziwy. Dwóch mężczyzn staje przed Jack’iem, ale on nurkuje pod ich ramionami i mknie do Sophii. Jeden mężczyzna rzuca się na Jack’a, uderzając obojgiem o ziemię wypełnioną igłami sosnowymi i brudem.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 115 |

– Jack! – krzyczy Sophia. Jack przeklina, kopie i uderza i rzuca się jak dzikie zwierzę, ale dwóch innych mężczyzn łapie go i unieruchamia mu ręce za plecami, zmuszając go do uklęknięcia. Miękka mgła zaczyna toczyć się przez drzewa. Inni mężczyźni odwracają się do Sophii, która krzyczy i ucieka za drzewo, jakby mogło zaoferować jej jakąś ochronę. – Zostawcie ją! – Jack krzyczy, przeszywający krzyk rozrywa moje serce na poszarpane kawałeczki. – Ty pieprzony draniu, wybierz kogoś, kto może oddać! Nie! Nie, Sophia! Sophia uciekaj! – N… Nie. – Głos Avery jest czysty, choć Wren wydaje się sparaliżowany, skupiony całkowicie na Sophii i Jack’u. – Nie, to nie miało tak być – wycofać się. Po prostu wycofać się. Jej wyszeptane komendy nie działają. Mężczyźni się przybliżają i Sophia wkłada głowę w ręce. – Pomóż mi, Jack. – Płacze. Któryś z mężczyzn się zatacza, oczywiście pijany, kiedy zbliżają się do Sophii i zaczynają ściągać jej sukienkę. Zdławiam żółć, ale Jack reaguje szybciej – mężczyzna, który go trzyma krzyczy i opada nieprzytomny, Jack odskakuje, zabierając aluminiowy kij baseboolowy, który upuścił mężczyzna i uderza go, raz za razem. Avery przeklina i nawet zszokowany Wren się wzdryga. Dwóch mężczyzn nurkuje po Jack’a, ale Jack wymyka się z ich mięsistych ramion i uderza w ich czaszki, pusty, obrzydliwy zgrzyt rezonuje przez drzewa, kiedy metal spotyka kość. Czwarty mężczyzna mocuje się z czymś w kurtce, może pistolet, ale Jack nurkuje za pierwszym mężczyzną, który podniósł się z ziemi i kula dosięga ramienia mężczyzny, przyszpilając go z powrotem do ziemi. Jack wybiera moment aby rzucić się, uderzając kijem w kark kolesia z pistoletem. On zgina się jak szmaciana lalka, pistolet opada w liście. Przez cały czas, Jack uśmiecha się szaleńczo, jego usta i twarz są pokryte krwią. Piąty mężczyzna, ten który przypiął Sophię do drzewa, gorączkowo próbuje założyć swoje spodnie. Jack uderza kijem w jego bok a mężczyzna zatacza się w liściach, szukając pistoletu. Ale Jack uderza ponownie, a Sophia krzyczy. Coś pęka i to nie jest kij, a mężczyzna trzyma rękę w górze, a na tle noktowizyjnego widzenia jest to skupisko połamanych kości i zniekształcone mięso i wisząca skóra. Mężczyzna patrzy na to, oszołomiony, a później ból do niego dociera i zaczyna płakać czołgając się z dala i błagając. – Proszę, człowieku, nie mieliśmy na myśli… nie zamierzaliśmy… Mężczyzna wstaje i zaczyna uciekać, a Jack odrzuca głowę i zaczyna się śmiać, a następnie goni za nim. Znikają w mroku, kamera traci ich znak, ale nie szlochającą Sophię, która wpatruje się w swoje stopy i stara się założyć sukienkę z powrotem. Trzęsie się bardzo. Stara się odejść, ale trafia na coś i nie upada daleko, ale turla się w dół zbocza, uderzając w drzewa z rozpędu dopóki nie przestaje się turlać. Jest napięta cisza, minuty lecą kiedy Sophia się wije, słychać chlupoczący dźwięk, a następnie idzie, jej białe włosy odznaczają się w sosnowych igłach. – Cholera jasna. – Avery szepcze. – Święta…

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 116 |

Z ciemności, Jack wraca i dreszcz przebiega przeze mnie, jego uśmiech zniknął i jest na jego miejscu jeszcze bardziej przerażający wyraz – ten, który poznałam bardzo dobrze. Maska. Lodowa maska, którą nosi. Ale przynajmniej tylko przez sekundę, bo kiedy widzi Sophię, wydaję dławiący dźwięk i biegnie do niej, odrzucając zakrwawiony kij i tuląc ją w ramionach. – Soph – szepcze. – Sophie, Sophie proszę. Trzyma rękę z dala, lepka i mokrą od krwi. Sophia się nie porusza. Uderza sosnowe igły dookoła ciała Sophii i dławi się ponownie, dźwięk dzikiego zwierza wydostaje się z niego. Krew. Kałuża krwi w okolicy jej miednicy, jej kwiecista sukienka jest nią zabarwiona. Jest hałas, jakby Avery przesuwająca stopą i łamiąca gałązkę. Głowa Jack’a się podnosi, oczy świecą bezbożnie biało w tym świetle i łapie kij, twarz wykrzywia mu gniew. Avery przeklina i zaczyna biec tak jak i Jack, Wren jest sparaliżowany, upuszcza kamerę, obiektyw ledwo łapie jego buty. Większe buty Jack’a pojawiają się sekundę później. – Zabiję cię! – Jego krzyk jest echem. – Ja cię, kurwa, zabiję! Ciągle krzyczy, dźwięk zanika i wraca, jakby zataczał koła. Metaliczny odgłos kija uderzającego drewno rezonuje, a jego krzyk jest głęboki i mocny i wściekły i najeżony bólem, a potem, Bezimienny w końcu mówi. – Nie przestaje krzyczeć przez chwilę. A potem wszystko się urywa. Obraz tabletu robi się niebieski i w końcu czarny. Moje ręce chcą się trząść, ale składam je. Bezimienny przygląda się mojej reakcji. – No i? – mówię. – Czego miałam się z tego nauczyć? Bezimienny podnosi brew. – Nie jesteś przerażona? Zbił czterech mężczyzn na miazgę i zabił ostatniego… – Ostatni spadł z urwiska ponieważ było ciemno – mówię płynnie. – Jack go nie popchnął. Sam się zabił. – Nie uciekałby, jeśli Jack by go nie gonił. – Bezimienny odpiera. – Nie broń go. Zabił człowieka i pójdzie za to do więzienia, kiedy zwrócimy taśmę federalnym. – Nie pójdzie, i tak nie ma ciała – ripostuję. – Nie możesz mu niczego udowodnić. – Belina Hernandez. Znasz ją, prawda? Odwiedziłaś ją. – Skąd wiesz… – Jej żałosny komputer był bardzo łatwy w dostępnie. Trzyma pamiętnik na nim. Belina Hernandez jest żoną mężczyzny, który spadł z urwiska; James Hernandez. Twój krwiożerczy wróg płacił jej alimenty pod przykrywką funduszu federalnych ponieważ był winny. Jak myślisz jak to będzie wyglądać dla przysięgłych? Praktycznie przekonuje, że zabił James’a i to przekona przysięgłych. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 117 |

– Chronił Sophię! – Prycham. – Ochrona jest jedną rzeczą. Bezmyślna przemoc inną. Wideo pokazuje różnicę bardzo jasno. Chwytam tablet i ważę plusy i minusy wrzucenia go do spalarni, ale Bezimienny się śmieje. – Wiem o czym myślisz. Nawet nie próbuj. Mam wiele kopi na różnych dyskach. Zniszczysz po prostu całkiem dobry tablet. Bezimienny wstaje, a ja kurczę się w sobie, w pełni świadoma tego, że jesteśmy w zamkniętym pokoju. Zaciskam rękę na pilniku do paznokci, ale on po prostu śmieje się głośniej. – Chciałem ci pokazać tylko w kim myślisz, że jesteś zakochana. On nie jest mną, to pewne. Ale jest gorszy niż ja. Jest mordercą. Skrzywdzi cię bardziej niż ja kiedykolwiek. Unika się w sam raz, kiedy rzucam tebletem w jego głowę, moja pierś faluje. To uderza o ścianę, pozostawiając wgięcie w różowej ścianie. – Pieprz się – spluwam. – Nikt nie skrzywdzi mnie mocniej niż ty to zrobiłeś. Drzwi za mną nagle się otwierają i afro facet z dzikim wzrokiem wchodzi. – Och, u… uh, kurwa. Sorry, zły pokój. Rzucam się do drzwi, ale Bezimienny mnie woła. – Miło było z tobą rozmawiać, świnko. Wiem, że tego nie lubisz, ale musisz zrobić dużo więcej. – Dlaczego? – syczę. On się uśmiecha. – Widziałem cię na kamerach, bezczeszczącą biuro Summers’a. Nawet zrobiłem kilka kopii tego nagrania dla siebie. Jak myślisz co dziekan o tym pomyśli, zastanawiam się? Pobiegłam, tak daleko jak mogłam od pokoju, od domu. Kiedy głos Bezimiennego w końcu zaniknął w mojej głowie, upadłam na trawniku i rzuciłam się na trawę.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 118 |

Widzenie się i rozmawianie z Bezimiennym to jedna rzecz. Widzenie się i rozmawianie z nim w przeddzień rocznicy jego grzechów było nieprzypadkowe. Musiał to wcześniej planować. Albo i nie. Może jestem jedyną osobą, która pamięta dokładną datę tego, gdy wszystko się posrało. On prawdopodobnie nie mógł przejmować się tym mniej. Przez ostatnich kilka lat mojego krótkiego, acz wspaniałego i niesamowicie popieprzonego życia zawsze brałam w ten dzień wolne od szkoły, idąc na wagary. Spacerowałam po plaży, przy której znajdował się McDonald’s, liczyłam kraby i zbierałam małe kolorowe kamyczki. Próbowałam traktować się łagodnie, odkąd tamtego dnia nikt tak mnie nie potraktował. Zeszłego roku tego dnia nie zrobiłam niczego takiego, ponieważ byłam tak zaangażowana w wojnę z Jack’iem. To był jedyny rok, w którym całkowicie o tym zapomniałam. Patrząc wstecz, powinnam była sobie uświadomić, że jedyny chłopak na świecie, który zdołał rozproszyć moje myśli od bólu, był wyjątkowy. Wyjątkowy i wart zatrzymania go przy sobie. Może wiedziałam o tym podświadomie, ponieważ starałam się trzymać go przy sobie na swój własny sposób, na swój ‘haha–podłożyłam–narkotyki–do–twojej–szafki–i–grzebałam–w– twojej–przeszłości’ sposób, który, muszę przyznać, prawdopodobnie nie był najlepszym sposobem. Ale nie byłam doświadczona w proszeniu ludzi, aby zostali moimi przyjaciółmi, aby zostali przy mnie, więc to było wszystko, co mogłam zrobić. Być irytująca. Być głośna, a ludzie cię zapamiętają i być może, miejmy nadzieję, zostaną. Być może, miejmy nadzieję. ‘Próbujesz. Próbujesz zatrzymać wszystkie te niesprawiedliwości i uratować przed nimi ludzi. Ale nigdy nie spróbowałaś uratować samej siebie’. Przegoniłam głos Kierana z mojej głowy i zrobiłam szybkie oszacowanie strat. Przez oczywistą współpracę z Bezimiennym poprzez zwabienie mnie do tamtego pokoju, Heather znalazła się na stałe na mojej gównianej liście z przynajmniej dziesięcioma czerwonymi wykrzyknikami przy jej imieniu. Nie mogę jej ufać, ale nie sądzę, aby kiedykolwiek było inaczej. Bezimienny zamierzał przekazać te nagranie do władz federalnych, więc Jack trafi do zupełnie nowego, jeszcze bardziej gównianego świata. Było nawet gorzej – miał nagranie video, ukazujące mnie, niszczącej biuro Summersa. Wzięłam pod uwagę kamery, ale sądziłam, S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 119 |

że będę wewnątrz biura, z dala od nich, gdy rozpocznę swoje malowanie. Mój niezaspokajany zapał do wymierzenia sprawiedliwości zaślepił mnie i posunęłam się całkowicie za daleko, ale szczerze mówiąc to nie było nic nowego; jedyną nowością tym razem było jednak to, że mogłam zostać za to wykopana z college. College! Kolagen! Kolaż! To nie jest liceum. To jest Prawdziwy Świat, czekający na mnie, aż się potknę, aby mógł otworzyć swoją paszczę i połknąć mnie w całości. College jest bardzo ważny, jest olbrzymią świetną rzeczą, którą powinieneś przejść, aby zdobyć stopień i powiesić dyplom na ścianie lub użyć go, jako rozpałki, kiedy twoja pożyczka studencka pożre twoje pieniądze na rachunki za ciepło, jak zgaduję, a czasami pomoże zdobyć ci pracę, ale wszyscy absolwenci mojego liceum, którzy poszli do college i zdobyli stopień naukowy pracowali potem i tak w American Eagle lub Starbucksie, więc jestem całkiem pewna, że dyplom bardziej się przyda jako papier toaletowy lub, jeśli czujesz się szczególnie mściwie wobec swoich studenckich doświadczeń, jako podpaska. Ciężko pracowałam, aby się tu znaleźć, prawda? Sądzę, że tak. Nie pamiętałam dokładnie, gdyż była to niewyraźna plama wszystkich szkolnych prac domowych, żartów mamy i okropnych mrożonych paluszków rybnych. Jeśli zostanę wyrzucona z college, okryję hańbą całą moją rodzinę. Tata będzie rozczarowany, mama prawdopodobnie będzie szczęśliwa, a ja zakopię moją przyszłość w ziemi za pomocą wiertarki udarowej i skażę się na życie przepełnione przygotowywaniem burgerów i krew prawdopodobnie zacznie padać z nieba, czy coś takiego. Po prostu każdy idzie do college. To coś, co mieszkańcy środkowej Ameryki robią, a ja zdecydowanie miałam przywilej bycia mieszkanką środkowej Ameryki. Jeśli każdy tu uczęszcza, dlaczego czuję się jak foka w sadzawce? Dlaczego muszę w ogóle chodzić do college? Aby uświadomić sobie, co chciałam robić? Ale ja już wiedziałam, co chciałam zrobić i był to wyjazd z tego stanu. Ucieczka. Chciałam pojechać do Europy. Ale nie mogłam zostawić mamy, więc poszłam na kompromis. Oparłam stopy o moje biurko i zmarszczyłam brwi. Zostanie wykopanym z college było niczym, w porównaniu z zostaniem aresztowanym za morderstwo. Nagranie utrzymywało się w mojej głowie. Młoda twarz Wrena, zdrowa twarz Sophii i ta wściekła, zrozpaczona Jack’a. Weszłam w to wszystko bez jakiegokolwiek rozważenia ich uczuć. Zmusiłam się, aby wejść do najmniejszej, najciemniejszej króliczej dziury, ich króliczej dziury, a oni w jakiś sposób pozwolili mi na to. Jeśli zamknęłam oczy na zbyt długo, ponownie słyszałam krzyki Jack’a. Jeśli zamknęłam oczy na zbyt długo, śmiech Bezimiennego mieszał się z tymi krzykami, sprawiając, że jakiekolwiek myślenie było niemożliwe. Moje ramię zabolało i przypomniałam sobie, że muszę zmienić bandaż, więc skierowałam się do pielęgniarki. Jemma była ładną kobietą z brązowymi włosami i dużymi ciemnymi oczami, jak u jelenia. Jak tylko weszłam do jej gabinetu, posadziła mnie i ostrożnie rozwinęła mi bandaż z

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 120 |

ramienia. Poczułam smród gnijącego ciała i stęchłej waty. Ona nawet nie zmarszczyła na to nosa. – Cóż, wygląda dobrze. Bierzesz te antybiotyki, które ci dałam, prawda? – Zrobiłam z nich cukierkowy naszyjnik i żuję go podczas wykładów. Posłała mi surowe spojrzenie, więc westchnęłam. – Dwa razy dziennie z posiłkami. Jemma uśmiechnęła się. – To dobrze. Nie potrafisz sobie nawet wyobrazić, ile zarazków znajduje się w ludzkich ustach i co mogą zrobić takiej ranie. Zaczęłam się wiercić, gdy opatrywała mi ranę i wpatrzyłam się w stojącą na półce szklaną kulę na rybki, wypełnioną kondonami. Niestety przyłapała mnie na gapieniu się. – Jesteś aktywna seksualnie? – zapytała Jemma. – Nie, proszę pani. – Planujesz być aktywna seksualnie? – Jeśli chodzi o całą moją przyszłość jako istota ludzka z całą pewnością mam taką nadzieję. Ale, sama wiesz. Rzeczy mogą się zmienić. Mogą spaść na nas meteory. Słońce może zamarznąć, masło orzechowe może przestać być obrzydliwe, a ja mogę zrobić się mądrzejsza. Jemma wpatrywała się we mnie przez całą wieczność. Jej brązowe oczy były olbrzymie i wiedzące i przez krótką chwilę mogłabym przysiąc, że mnie znała, wiedziała o co chodziło w tym moim dziwacznym zachowaniu. Po chwili jej spojrzenie zmiękło i wiedziałam, że wiedziała. Wiedziała, co się stało, nawet wtedy, gdy nie za wiele mówiłam. To sprawiło, że się wściekłam – wściekłam, że byłam taka oczywista. Wściekła, że byłam zbyt słaba, aby to dłużej ukrywać. Siniaki, alkohol i speszenie wobec migdalenia się zrobiły mnie tylko słabszą i nie chciałam tego gówna. Chciałam być silniejsza. Lepsza. Bardziej doświadczona. – Miałam pewne problemy – powiedziałam ostrożnie. Jemma wyjęła powoli notatnik i przycisnęła go do siebie, jakby wiedziała, że nie będzie i tak w stanie zrobić w nim notatek. – Gdzie cię to boli? – zapytała. To był moment, w którym mogłam wstać, wyjść i zostawić ją z mniej skomplikowanymi problemami, problemami, które mogły naprawić tabletki, gipsy i szwy. – Próbowałam pozbyć się moich problemów za pomocą szotów. – W końcu odpowiedziałam. – Szotami wódki. Ale to nie zadziałało, ponieważ nie tak to działa. Nie można zapijać problemów i mieć nadzieję, że wszystko się poprawi. Jemma była cicho, pisząc coś płynnie w notesie. – Złe rzeczy się przytrafiają i wmawiasz sobie, że takie jest życie, ponieważ żyjesz już trochę i wiesz, że złe rzeczy się przytrafiają i cały czas będą, ale starasz się przeżyć, nawet po S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 121 |

tym, co ci zrobią, gdyż wiesz, że i tak nie jest wcale tak źle, więc idziesz do przodu, nadal funkcjonujesz, próbując zdystansować się do tych złych rzeczy, aby w końcu o nich zapomnieć, ale one zawsze do ciebie wracają, wskakują ci na plecy i sprawiają, że się potykasz, chociaż starasz się przeć do przodu i to jest do bani. – Zaczęłam ugniatać czoło knykciami. – To jest po prostu kurewsko do bani. Za oknem gabinetu siedziała na ławce para, trzymająca się za ręce i w tej samej chwili chciałam być nimi i ich zabić. – Czasami potykasz się tak bardzo i tak mocno, że po prostu czujesz, iż zostajesz w tyle, wiesz? Tak jakbyś zasługiwała na położenie się głową w dół, może tak powinno być. Może po prostu łatwiej jest leżeć, gdy nie masz energii, aby podnieść znów swój tyłek z ziemi. – To brzmi okropnie – powiedziała miękko Jemma. – Bo takie jest! To jest najgorsze. – Zaśmiałam się. – To jest wszystko, czego nie chcesz, aby ci się przytrafiło. Sądzisz, że jesteś silna i że zawsze będziesz kochać życie i chcieć żyć, ale czasami robisz się taka zmęczona… – W takim razie ty jesteś bardzo zmęczona. Wzruszyłam ramionami. – Czasami. Ale jestem Isis Blake. Jestem przeciwieństwem zmęczenia. Bycie zmęczoną po prostu nie jest czymś, co robię. – Wszyscy raz na jakiś czas to robimy, Isis – zapewniła mnie Jemma. – Nikt nie jest wyjątkiem. – Ale ja jestem wyjątkowa! – zaskomlałam. – Nie rozumiesz! Zwariowane gówno jest moją mocą i robię różne rzeczy, najlepsze rzeczy i nigdy nie przestaję się ruszać, poza chwilami, gdy sikam a nawet wtedy nie zawsze. Wtrącenie: sprzątaczki mnie nienawidzą. Jemma próbowała ukryć parsknięcie śmiechu za dłonią, a wokół jej oczu pojawiły się od tego zmarszczki, więc nagle ja też zaczęłam się śmiać. Ale był to inny rodzaj śmiechu od tych krótkich i wściekłych, którymi ostatnio się śmiałam – ten był głośny i szczęśliwy i robił się coraz głośniejszy i szczęśliwszy i to była lekka, najlżejsza rzecz, jaką zrobiłam od długiego czasu. – To nie był nawet mój najlepszy żart. – Westchnęłam, gdy obie się uspokoiłyśmy. – I złamałam zasadę numero uno. Jemma wytarła spod oczu łzy. – Którą jest? – Nigdy nie śmiej się ze swojego własnego żartu, ponieważ to oznacza, że prawdopodobnie nie był zbyt dobry a także wyglądasz wtedy na łatwo ulegającego rozbawieniu, wpatrzonego w siebie dupka. Dodatkowo: to ordynarne. – Teraz widzę, co miałaś na myśli – powiedziała. – Ktoś taki jak ty, taki żywy i zabawny jest rzadko zmęczony. Musi być dla ciebie bardzo dziwnym, kiedy jednak jesteś.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 122 |

– To jak… jak stracenie nogi, ale i tak próbowanie pobiegnięcia w maratonie – powiedziałam. Jemma kiwnęła głową, po czym głęboko odetchnęła. – Wiem, że to nie zabrzmi zbyt delikatnie i proszę, nie odbierz tego w ten sposób, że coś u ciebie diagnozuję, ponieważ nie jestem do tego wykwalifikowana, ale czy ktoś w twojej rodzinie miał zdiagnozowaną depresję? Roztopiłam się dramatycznie na krześle i jęknęłam. – Moja mama. Ale ja jej nie mam! – zaprotestowałam, prostując się. – Przysięgam, że zdecydowanie jej nie mam, ponieważ bardzo ciężko pracowałam, aby jej nie mieć i cały czas jestem szczęśliwa, więc jej nie mam. W życiu. I nigdy nie będę mieć. Jemma kiwnęła głową i napisała coś w swoim notesie, ale moje słowa były takie fałszywe i źle brzmiące, że postanowiłam dopełnić je prawdą. Złączyłam dłonie razem i ścisnęłam je ciasno. – Miałam depresję. Może. Jak sądzę. Kiedy miałam czternaście lat. – Co sprawiło, że tak sądzisz? – Nie lubiłam siebie. Nadal trochę się nie lubię. Ale wtedy naprawdę nie lubiłam siebie, ponieważ byłam ogromna i myślałam, że bycie ogromną było złe, a tak nie jest, ale kiedy jesteś zakochana i chłopak mówi ci, że jesteś paskudna i gruba, zaczynasz w to wierzyć, wiesz? To także nie była miłość. A może była. Ale prawdopodobnie nie, ponieważ sprawiła, że czułam się okropnie, a miłość powinna sprawiać, że czujesz się dobrze. – Niektórzy ludzie mówią, że powinna sprawiać, iż będziesz się czuła dobrze i okropnie w tym samym czasie. – Cóż, ci ludzie są głupi i nie mają racji. – Wysunęłam podbródek. – To po prostu… po prostu romantyzm poezji starych mężczyzn. Ludzie lubią brzmieć głęboko, więc mówią, że ból jest częścią miłość, chociaż tak nie jest. Miłość jest… – Nic w tym nie jest brzydkie – powiedział Jack. – Mogę? Zawahałam się, ale kiwnęłam głową. Sięgnął do mojej ręki i podciągnął rękaw, delikatnie przebiegając palcami po bliznach od przypaleń papierosami na moim nadgarstku. Okrążył każdą z nich swoim kciukiem, delikatnie, tak delikatnie. – Wyglądają jak galaktyka – uśmiechnął się. – Pełna gwiazd, supernowych i przewodzących księżyców i mnóstwa wspaniałych naukowych rzeczy, które mógłbym dalej wymieniać, ale to prawdopodobnie zanudziłoby cię na śmierć. Zaśmiałam się przy jego klatce piersiowej i wtuliłam się w nią mocniej. – Miłość polega na akceptacji i adorowaniu cię za to, kim jesteś, twoich blizn i wszystkiego innego. Moje oczy zrobiły się mokre i po chwili moje kolana także były mokre, więc skuliłam się, obejmując się ramionami. Teraz znałam różnicę. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 123 |

Teraz wiedziałam, czym jest miłość, a czym nie jest. Jemma odłożyła notes i wyciągnęła ramiona, obejmując mnie, gdy ciemność wydobyła się z moich ust w jej sweter. – Z–zostałam… zostałam z–zgwałcona. Gdy miałam czternaście lat. Przez chłopaka, którego myślałam, że kochałam. Wylało się to ze mnie, spływając na podłogę, płynąc po kafelkach i spełzając po moich policzkach. Cztery lata ostrożnego, cichego cierpienia zalały jej biuro i jej kolano, a byłam dla niej nieznajomą i musiała mnie za to nienawidzić, ale jedyne, co zrobiła to przytuliła mnie mocniej i nienawidziłam siebie, nienawidziłam tego, kim byłam i nienawidziłam tego, kim próbowałam być i tego, że ludzie, których kochałam zdradzili mnie i że ja zdradziłam samą siebie, gdyż ukryłam to, zamiast powiedzieć to, powiedzieć to komuś, komukolwiek. Jednak zamiast poprosić kogoś, kogokolwiek o pomoc, pozostałam cicho i cała ta krzywda została ze mnie nagle wydobyta, ciernie raniły moje usta i oczy i tak właśnie musiało wyglądać umieranie, poza tym, że ból się nie kończył, nie przez następne godziny, a Jemma po prostu trzymała mnie, płakała razem ze mną i szeptała ‘wiem’ ciągle i od nowa, ponieważ wiedziała, ponieważ też przez to przeszła i nie byłam w tym sama, już nie.

***

W ciągu całej historii planety Ziemi nikt nie był większym idiotą, niż ja. Poza Bogiem lub Wielkim Wybuchem lub jakkolwiek chcesz to nazwać, ponieważ to stworzyło to miejsce i nas. I to był najwyraźniej bardzo zły ruch. W każdym razie Bóg i ja byliśmy zmęczeni Największymi Kretynami Wszechświata, ponieważ zrobiłam coś równie głupiego, a mianowicie sama się krzywdziłam. Przez lata. Poprzez trzymanie brudnego sekretu wewnątrz mnie. Myślałam, że byłam silniejsza, niż te traumatyczne przeżycie, co jest całkowitą prawdą poza tą częścią, w której zapomniałam przyznać, że to w ogóle było traumatyczne przeżycie, ponieważ gdy Jenna powiedziała mi, po tym, jak zemdlałam na jednej z kozetek w jej biurze, aż obudziłam się na dźwięk śpiewu ptaków i zgrzytu styropianu kubka z kawą, który mi podała, że nie ważne, co się stało lub jak długo to trwało, to nadal się stało. Fakt, że nie było to długotrwałe lub penetracyjne nie oznaczał, że to nie był gwałt. Nadal, bowiem, przytrzymał mnie i masturbował się na mnie. To nadal był gwałt. Jemma zaprosiła mnie, abym przyszła do niej w przyszłym tygodniu, żebyśmy porozmawiały więcej, gdy będzie ponownie zmieniać mi bandaż, na co się zgodziłam. Nie była terapeutką i nie miała za to płacone, ale miała poświęcić kawał swojego wolnego czasu, aby wysłuchać tego, co miałam do powiedzenia i byłam jej za to wdzięczna. A także obolała, zużyta

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 124 |

z sił i mentalnie wyczerpana przez ujawnienie całego tego zdarzenia w jedną noc, ale głównie wdzięczna i gotowa na zjedzenie dziewięciu pizz. Szłam teraz także inaczej, jakby cała powierzchnia mojego ciała została przez noc zastąpiona helem. Moje ramiona były mniej napięte a głowa lżejsza. Odrzuciłam swoje włosy z dramatyzmem, gdy mijałam wcześniej widzianą parę i uświadomiłam sobie, że już nie żywię chęci, aby ich zabić. Bezimienny, jednak, jest inną historią. Weszłam do szkoły i złapałam kubek wody z dystrybutora, gdy przez drzwi przeszły pracownice kampusu. – Summers? To niemożliwe. To taki przystojny mężczyzna. – Jedna z kobiet westchnęła. – Cóż, zrobiła to jedna ze studentek – powiedziała kolejna kobieta. – I mieliśmy to oskarżenie o molestowanie wobec Summersa w zeszłym roku, którego Dziekan nie chciał słuchać, pamiętasz? Biedna dziewczyna odeszła ze szkoły. – Więc uważasz, że to prawda? – Studentki robią mnóstwo głupstw – powiedziała pierwsza z kobiet. – Ale zwykle nie wypisują sztuczną krwią słowa ‘zboczeniec’ na czyichś drzwiach, jeśli nie mają ku temu dobrego powodu. – Jeśli zachowywał się niewłaściwie wobec studentek, dopomóż mi boże, ja… – Ochrona kampusu przesłuchuje teraz jego uczniów, wiesz, i oglądają nagrania ze wszystkich kamer, ale nie ma żadnych śladów… Drzwi za nimi zamknęły się i ich rozmowa została odcięta, ale słowa o moim wyczynie nie cichły. Sączyły się od kilku osób, jedzących pączki na schodach prowadzących do sekcji Nauk Kulinarnych. – Ew, krew? – Dziewczyna zmarszczyła nos. – Zasługiwał na to, aby napisać to gównem. – Zirytował się chłopak. – Zawsze sądziłem, że był zbyt miły. – Kolejny chłopak pokręcił głową. – Dlaczego facet z jego wyglądem potrzebuje jeszcze molestować dziewczyny? To kurewsko obrzydliwe. – Zirytowany chłopak ponownie prychnął. Poszłam dalej przed siebie. Grupa chłopaków z bractwa zobaczyła Summersa, idącego trawnikiem i zaczęli go wygwizdywać a zaskoczony, przystojny, wysoki, nieznacznie spocony profesor upuścił przez to swoje notatniki i pochylił się, aby je pozbierać. Szydercze spojrzenia i niewątpliwe szepty były dowodem, że obróciłam szkołę przeciwko niemu. To był dowód na to, że nadal potrafiłam działać magię. Słodkodupcia Isis zamieniła ataki strachu na serca mściwych chłopaków… – Isis! – Podbiegł do mnie Kieran, mający grymas na twarzy. – Mówiłem ci, abyś nic nie robiła!

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 125 |

– Tak, cóż, ja i rozkazy nie do końca się rozumiemy. To znaczy, rozumiemy się, ale niezbyt dobrze i nie jest to ładny widok. – Zostaniesz złapana. Tam były kamery, wiesz? Mój żołądek skręcił się nieprzyjemnie, ale to zignorowałam. – Bez obaw, kamery spontanicznie się spaliły, porażone moim gorącem. – Nic spontanicznie się nie spala, a ty zostaniesz wykopana ze szkoły! – Więc musimy zadowolić się tym krótkim czasem, który nam pozostał. – Isis. – Poczułam jego dłoń na moim nadgarstku i po chwili przyciągnął mnie do siebie. Odwróciłam się, zaparłam stopami o ziemię i odchrząknęłam. – Wiem, że ten pocałunek był miły – powiedziałam. – I całowaliśmy się całkiem długo, jak na dwoje ludzi, którzy spotkali się obok faceta bez koszulki, rzygającego na jakieś petunie i jesteś naprawdę fajnym chłopakiem i wyglądasz jak Walijczyk, co jest zawsze bardzo mile widziane, gdyż panie kochają kilty, może ja nie za szczególnie, ale większość ‘pań’ w cudzysłowie, które stanowią jakieś siedemdziesiąt procent kobiet w wieku od osiemnastu do trzydziestu ośmiu lat i wiem, że lubisz mnie jako osobę i że chcesz ze mną chodzić i że byśmy się dobrze dogadywali, ale oto jestem ja, niwelująca twoje nadzieje i marzenia. Ja nie chcę się z nikim umawiać. Albo właściwie to nie jest prawda, ale dupek, z którym chciałabym się umawiać nie chce umawiać się ze mną. Więc. Więc po prostu próbowałam o nim zapomnieć. I użyłam twoich ust, aby to zrobić, jak zrobiłaby to okropna osoba z filmu, czarny charakter, ale zawsze w końcu byłam czarnym charakterem lub smokiem i przepraszam. Naprawdę przepraszam. Jestem smokiem i wszystko wokół siebie spalam i jest mi przykro. Ciemne oczy Kierana błyszczały z szoku, a jego uścisk osłabł. Uderzyłam i zostawiłam za sobą kolejną osobę, którą zraniłam i było mi z tego powodu przykro, ale nie miałam zamiaru się za to pobić. Nienawidziłam chodzić cały czas z podbitymi oczami na moim sercu. Maszerowałam tak zawzięcie, że nawet nie zauważyłam, gdy mijała mnie Diana. Zapiszczała, cofnęła się i dogoniła mnie. – Isis! Tu jesteś! Wszędzie cię szukałyśmy… – Nie teraz, nocna bogini, mam chłopaków do skonfrontowania. Diana zaśmiała się i zwolniła. – A co z dzisiejszym wesołym miasteczkiem? Mówiłaś, że chciałabyś pójść… – Będę tam! – krzyknęłam i przeszłam przez drzwi do męskiego akademika. Brałam po dwa schody na raz, aż zapukałam mocno do jego drzwi. Nastąpiły trzy sekundy ciszy, po czym się otworzyły. Jack wyglądał tak, jakby właśnie został zmielony w maszynce do mięsa, jeśli wspomniana maszynka mieliła jedynie dusze przystojnych chłopaków. – Cześć – powiedziałam rześko. – Chcę, abyś pomógł mi zabić Willa Cavanaugha.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 126 |

Lodowe oczy Jacka rozszerzyły się nieznacznie z zaskoczenia, gdy wypowiedziałam na głos pełne imię Bezimiennego po raz pierwszy od czterech lat. Nagle przypomniałam sobie jednak o moich priorytetach. – Och, ale właściwie to możemy to na chwilę odłożyć. Najpierw chciałabym, abyś pojechał ze mną dziś wieczorem do wesołego miasteczka, a jeśli twoja nowa dziewczyna Hemorrhoid nie będzie chciała cię puścić, może jak dla mnie wybuchnąć gniewem, ale nie dbam o to. Oczekiwałam, że mi odmówi lub się wścieknie, ale jego oczy zmarszczyły się w Jack’owej wersji uśmiechu. – W porządku. – Ja prowadzę. – W porządku. – Spotkajmy się przy Budynku Warricka o dziewiątej. Kiwnął głową i otworzył usta, aby coś powiedzieć, ale szybko odkręciłam się na pięcie i odeszłam. Nie mogłam dłużej z nim rozmawiać – nie, dopóki nie przećwiczę tego, co chciałam mu powiedzieć. Tylko sześć godzin i zdenerwowanie związane ze wspólnym wyjściem stały pomiędzy mną a ułożeniem sobie wszystkiego w głowie. Yvette obserwowała mnie ze zwykłym zainteresowaniem obserwatora huraganów, jak rzuciłam sobie przez ramię skarpetki, spodnie i koszulkę. – A tak na poważnie to gdzie naprawdę byłaś? – W końcu zapytała. – Diana i ja myślałyśmy… – Rozmawiałam z miłą panią – powiedziałam. – Pomogła mi zrozumieć parę rzeczy. W przeciwieństwie do powszechnego wierzenia, nieznajomi są świetną opcją, aby wyjawić im swoje najmroczniejsze, najbrudniejsze sekrety. Podniosłam różową bluzkę, na którą Yvette zapiszczała. – Oooch, to ta. Isis z wczoraj zmarszczyłaby na nią nos i odłożyła ją na miejsce. Teraz jednak zdjęłam bluzkę i włożyłam tę różową. Była zimna i zwiewna przy mojej skórze a jej marszczenia połyskiwały z każdym moim ruchem. Yvette pomogła mi dobrać do niej dżinsowe szorty i pożyczyła mi starą, podniszczoną, wojskową, za dużą kurtkę, która wyglądała gorąco i była idealna na chłodną, jesienną pogodę. Zgarnęła także moje włosy z szyi i związała je dla mnie w kucyka. – Teraz wyglądasz dużo seksowniej – powiedziała. – Po prostu chcę, aby ludzie na mnie patrzyli i myśleli ‘Chcę dać jej milion dolarów w gotówce’. – Dlaczego masz taką obsesję na punkcie pieniędzy? – Ponieważ dzięki nim możesz sobie kupić różne rzeczy. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 127 |

Yvette zaśmiała się i pokręciła głową. – Ja chciałabym ci dać nawet dziesięć. Centów. Jedną dziesięciocentówkę. Wysunęłam wyczekująco dłoń, więc sięgnęła po swój portfel i wyjęła z niego monetę. Wsadziłam ją sobie w stanik na szczęście. Ćwiczyłam w kółko w głowie to, co chciałam powiedzieć, biorąc pod uwagę wszystkie możliwe luki w rozmowie i tworząc kontrargumenty, cięte dowcipy i najpiękniejsze sarkazmy, ale wszystko to wyparowało, gdy zobaczyłam czekającego na mnie na parkingu Jack’a. Opierał się o drzewo brzoskwiniowe, jego włosy były ułożone, ale w jakiś sposób nadal w nieładzie i miał na sobie ciemne dżinsy i czerwoną flanelową koszulę. Jego nogi były takie długie, jego ramiona szerokie, a twarz dumna i piękna, jak u lwa. Wtedy to mnie uderzyło – robił się starszy. Ja robiłam się starsza. Czas nie czekał. Spędziłam cztery lata mojego życia na opłakiwaniu kogoś, kto od samego początku nie był tego wart. Ale ten chłopak. Ten głupi, wspaniały chłopak mógł być tego wart. – To nie jest wesołe miasteczko dla drwali – powiedziałam, gdy do niego podeszłam. Spojrzał na swoją koszulę, po czym przemówił, bez odwracania się. – Po prostu lubię flanelowe koszule. – Ty i cała hipsterska populacja Seattle – powiedziałam. Jack uśmiechnął się krzywo i podążył za mną do samochodu. Jechaliśmy w przejmującej ciszy, ale nie takiej drętwej ciszy, aż namioty wesołego miasteczka i czubek podświetlonego neonami rollercoastera pojawiły się w zasięgu naszego wzroku. – Mam bilety – powiedziałam, gdy zaparkowałam i wysiedliśmy. – Więc tobie przypada zaszczytny przywilej kupowania mi całego jedzenia, na jakie będę miała ochotę. – Całego jedzenia, na które będziesz miała ochotę? Kobieto, ty będziesz chciała nierówny ekwiwalent miesięcznej porcji jedzenia, przysługującej krajom trzeciego świata. – Czy to robi ze mnie grubasa czy diabła? – Oba – zaoferował i przyjął ode mnie swój bilet. Zatrzymał się pod bramą do lunaparku. Późno zmierzchowe słońce sprawiło, że drzewa stały się czarne, a każda chmura pomarańczowa. Światła diabelskiego młyna, rollercoastera i kolejki górskiej, zapach tłustego popcornu i hot dogów zmieszały się z suchym, rześkim zapachem jesiennych liści. – Ostatnim razem byłem w takim miejscu z Sophią. – W końcu powiedział. Moje serce zmieniło się w tonę ołowiu i upadło z całym swym ciężarem na głowę bohatera kreskówek, poza tym, że głową kreskówki był mój splot słoneczny. – Cholera. Chodźmy stąd – szybko odpowiedziałam. – Nie musimy tego robić. Nie chciałam… Ciepłe palce Jacka oplotły mój nadgarstek i przytrzymał mnie w miejscu. Nie był to mocny uścisk, jak u Kierana. Był lekki. Mogłam w każdej chwili się wyrwać, gdybym chciała, ale nie chciałam.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 128 |

– Ja chcę – powiedział Jack. Jego głos był miękki, a równocześnie jak ze stali, gdy spotkał moje spojrzenie. – Chcę tam pójść, z tobą. Rozpłynęłam się trochę na brzegach, ale przypomniałam sobie, kim jestem, więc pokazałam mu język i przeszłam przez bramę, prowadząc nas do środka. – Nie mów potem, że cię nie ostrzegałam. Zmusiłam go, aby kupił mi lody, gorącą kukurydzę i napój ze skruszonym lodem. Mój język zrobił się niebieski i bolał od czystej, boskiej słodyczy z eksplodujących czubków smakowych i Jack powiedział, że umrę, ale odpowiedziałam mu, że moja silna wola jest silniejsza od cukrzycy, na co zaczął się ze mnie śmiać, a potem ja śmiałam się z niego, gdy weszliśmy na młota i im wyżej się wzbijaliśmy, tym bardziej wyglądał, jakby miał się zesrać w gacie. Wyrzuciłam ręce w górę i krzyknęłam z radości, gdy znaleźliśmy się na samej górze, nasze żołądki oderwały się od brzuchów, a on błyskotliwie przeklął i przerzucił ramię przez moją klatkę piersiową, jak sztuczny pas bezpieczeństwa, chociaż go nie potrzebowałam, ponieważ byłam już przypięta takim dużym i czarnym pasem. – Boisz się wysokości! – wykrzyknęłam bez tchu, gdy wysiedliśmy. Jack zatoczył się odrobinę i złapał się brzegu pobliskiego kosza na śmieci. – Nie boję się! – warknął, mimo, że jego twarz nadal była trochę zielona. – Mam po prostu bardzo uzasadnioną ostrożność co do bycia zawieszonym pięćdziesiąt stóp nad ziemią w szaleńczo kołyszącym się wahadle. – Ochrania nas fizyka. – Poklepałam go po plecach i pogłaskałam je ze współczuciem. – Jedyny sposób, abyśmy tam umarli to, jeśli środkowe śruby się poluzują. Lub jeśli wszyscy ważylibyśmy po dwieście kilo. Wzięłam sobie watę cukrową ze stanowiska i spojrzałam na niego wyczekująco, aby za nią zapłacił. Jęknął, wyjmując pięć dolców z portfela. – W taki sposób ani się obejrzysz, a będziesz ważyć te dwieście kilo. – I będę tak samo seksowna, jak teraz. – Pociągnęłam wyniośle nosem i wgryzłam się w moją watę. Krzywy uśmieszek Jack’a powrócił i pochylił się tak blisko mojej twarzy, że przez sekundę myślałam, że mnie pocałuje i wszystko wokół nas zwolniło, światła mrugały wolniej, ludzkie głosy były cichsze i jakby zdystansowane, ale wziął gryza waty i odsunął się z nią, a czas znowu zaczął normalnie płynąć. Zdecydowałam, że trzeba go za to ukarać, więc zaczęłam iść w stronę rollercoastera. Jack wydał z siebie przeciągły jęk, ale posłusznie podążył za mną. Po tym, jak skończyliśmy przejażdżkę i praktycznie zwymiotował do kolejnego kosza na śmieci, zlitowałam się nad nim i powędrowałam w stronę alejki z grami. Łowienie rybek, napełnianie balona wodą, strzelanie do celu, w tym miejscu było to wszystko. Jack kroczył wytrwale za mną. – Hej, zwolnij – powiedział. – Twoja prośba została wnikliwie przeanalizowana przez zarząd, czyli mnie i odrzucona. – Naprawdę powinnaś była zabrać tu Kierana – naciskał.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 129 |

– Dlaczego? Nie lubisz lunaparków? – Nie, po prostu. – Jack zmarszczył brwi. – Ty i on nie jesteście…? – Nie. Jest w porządku, jako przyjaciel. Ale nie. Był zbyt prosty. Słodki, ale nudny. A na dłuższą metę bycie nudnym jest bardzo na nie. Razem z, no wiesz, byciem seryjnym zabójcą, ale bycie nudnym jest tak jakby numerem dwa – albo numerem jeden i pół. Czułam, że Jack wpatruje się w moją twarz i to sprawiło, że jakieś głębokie części mnie ścisnęły się nieprzyjemnie, więc podniosłam jakiś sztuczny karabin i wycelowałam mu nim w czoło. Wyglądał na odpowiednio przerażonego. – Zły kierunek – powiedział ze śmiertelną powagą. – Nie, nie, to jest dobry kierunek – nalegałam. – Proszę pani, cele są za panią – powiedział nerwowo licealista, który wybiegł zza boksu. Odwróciłam się i spojrzałam najpierw na niego, potem na nazwę stoiska a potem na olbrzymią wypchaną pandę, która była nagrodą za trafienie we wszystkie pięć celi. Była idealna. Jak Pani Muffin, ale olbrzymia. Pan Muffin. Chcę go. – Daj mi trochę nabojów, których skąpisz – powiedziałam do kolesia z boksu. Chłopak zachłysnął się i powietrze napełniło aż jego pachy. – Słucham? – Sześć strzałów to za mało – wyjaśniłam. – Daj mi więcej. – Sześć strzałów to dużo – wtrącił się Jack, wręczając chłopakowi jakieś bilety i biorąc ode mnie karabin. – Patrz i się ucz. – Och, to będzie dobre, a przez dobre mam na myśli przezabawne. Pochyliłam się nad boksem i obserwowałam, jak się ustawiał, mrużąc jedno oko. Nacisnął na spust a strzał trafił prosto w oko byka, który był pierwszym celem i wybuchł różową farbą. Jack odwrócił się do mnie i uniósł jedną brew w ‘a nie mówiłem’ sposób, na co parsknęłam. – No i co? Ćwiczyłeś trochę na pistoletach na wodę. Wielkie mi co. Jack przeszedł do drugiego celu, który zaraz trafił, tak samo jak trzeci i czwarty, każdy powalając jednym strzałem, który lądował idealnie po środku. Koleś z boksu dużo gwizdał i mrużył oczy, jakby sądził, że ma halucynacje a Jack spojrzał na mnie przed strzeleniem do piątego celu. – Szkoła szpiegowska na coś ci się przydała – przyznałam. – Albo naprawdę jesteś seryjnym zabójcą. – Mam talent do krzywdzenia różnych rzeczy. – Jack oparł karabin o swoje biodro i było to tak nieznośnie arogancie, że chciałam wrzucić go do basenu z piłeczkami, który znajdował się obok nas i/lub wściekle migdalić się z nim. – Ale zawsze o tym wiedzieliśmy, prawda? Zaśmiał się, ale był to śmiech rozpaczy a jego oczy stały się zimne i zaczęłam żałować, że pozwoliłam sobie na ten komentarz o zabójcy, ale zanim mogłam go przeprosić, ustawił się i strzelił do piątego celu. Koleś z boksu pokazywał mu nagrody i Jack zastanawiał się przez S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 130 |

całe pół sekundy, zanim wybrał olbrzymią pandę. Odwrócił się i wręczył mi ją a moje oczy praktycznie wyszły z orbit. – Co ty… – Widziałem, że do niej wzdychałaś. Jest twoja. – Nie. – Wepchnęłam mu ją z powrotem w ręce. – Daj ją swojej Hemorrhoid. Jest twoją dziewczyną. – Tak naprawdę nigdy ze sobą nie chodziliśmy. – Posadził pandę na mojej głowie i jej nogi zasłaniały mi oczy. – I powiedziałem jej wczoraj, że nie chcę się już więcej z nią widywać. Zdusiłam płomień radości, który przepłynął w moich żyłach i przybrałam odpowiednio wyniosły wyraz twarzy. – Tsk. Tsk. To tak, jakbyś używał te kobiety i wyrzucał je jak chusteczki do nosa. – W przeszłości większość kobiet używała mnie – powiedział mrocznie. Przytuliłam pandę do piersi i starałam się nie zastanawiać nad bólem w jego głosie. Zawsze tak dobrze go ukrywał, ale teraz wyraźnie go usłyszałam. Naprawdę się starzeliśmy. – Czy kiedykolwiek o tym myślałeś? – zapytałam, mijając kolejne boksy z grami, abyśmy nadal szli, aby nasz nastrój był lżejszy. – Że eskortowanie mogło wpłynąć na ciebie bardziej, niż chcesz to przyznać? – Mówiłem ci to już wcześniej i powiem ponownie, to nic dla mnie nie znaczyło, nic nie czułem… – Czułeś się wykorzystany – wtrąciłam. – Byłeś niechętny, bez względu na to, jak bardzo twierdziłeś, że była to obustronna umowa biznesowa. A niechęć nie jest zgodą. Jest niechęcią. Był cicho. Wskazałam na diabelski młyn i uśmiechnęłam się do niego. – No dalej. Jest wolne i jeśli nie będziesz patrzył w dół, nie będziesz wiedział, że wisisz jakieś milion mil nad ziemią. Nasza kabina kołysała się i Jack wyglądał na trochę zemdlonego, ale światła lunaparku pod nami były takie piękne, że nawet on nie mógł ich zignorować. Obserwowaliśmy pasma różu i zieleni, a także cętki niebieskiego i białego, migające w trakcie naszego wznoszenia się, podczas którego muzyka zaczynała słabnąć. Nasze kolana prawie się dotykały. – Jak twoja ręka? – zapytał Jack. Spojrzałam na swój bandaż i wzruszyłam ramionami. – Nie zamienię się w zombie. To jedyna dobra nowina. – Martwiłem się – powiedział niepewnie. – Nie, żebym nadal miał prawo się o ciebie martwić. Ale byłem bardzo zaniepokojony i nic nie mogłem na to poradzić. Cieszę się, że się goi – i że ty dobrze sobie radzisz. – Dobrze sobie radzę? – Zaśmiałam się. – Sama nie wiem. –Wyglądasz lepiej – powiedział. – Coś w twojej twarzy nie jest już takie mroczne.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 131 |

Spojrzałam przez okno. Paliłam się, aby mu powiedzieć, ale to nie była najlepsza pora. Oznajmienie mu, co się stało, sprowadziłoby do tej kabiny także Bezimiennego, a obecnie chciałam, abyśmy byli w niej tylko on i ja, nikt więcej. – Jeśli zmrużysz oczy, lunapark wygląda stąd jak jakaś galaktyka – powiedziałam. –Taka bez lodowych gejzerów. Jack uśmiechnął się krzywo. – Och, sam nie wiem, maszyny z lodami są całkiem zimne. Gdyby to był film, diabelski młyn by się zaklinował, czy coś, albo wybuchłyby fajerwerki, ale on tylko zatrzymał się na górze na krótką chwilę a Jack znowu patrzył na moją twarz i mój żołądek jednocześnie zaczął się kurczyć i rozszerzać i powinnam coś powiedzieć, to był ten moment, w którym powinnam coś powiedzieć, tak, bowiem, działo się w każdym filmie, ale ta chwila minęła i diabelski młyn zaczął jechać w dół, ale nie mogłam pozwolić, aby znowu weszło mi coś w drogę, zwłaszcza olbrzymia, podświetlona karuzela… – Isis, myślisz na głos… – Kocham cię – wypaliłam. – Przepraszam. Przepraszam, że to mówię, ale kocham cię. I ty nie musisz… nie musisz nic robić, czy mówić, to znaczy mogę po prostu odwieźć cię zaraz po tym do domu i jeśli nie będziesz chciał więcej ze mną rozmawiać zrozumiem to, ponieważ dziewczyny, które mówią ci, że cię kochają to dla ciebie żadna nowość i założę się, że tego nienawidzisz, ale ostatnio uświadomiłam sobie wiele rzeczy i największą z nich było to, że prawdopodobnie cię kocham, nie jestem pewna, ale tak sądzę i bycie tego niepewnym nie jest ani romantyczne, ani przeświadczone, ale ja ledwie wiem, czym jest miłość, w sumie to w pewnym sensie nauczyłam się jej definicji, ale wiem, że to, co do ciebie czuję wpasowuje się w nią i chcę nauczyć się więcej i sądzę, że pomógłbyś mi się tego nauczyć, ale także po prostu cię kocham, bez żadnej dziwnej nauki, kocham cię, ty głupi idioto, więc gdybyś po prostu mógł – gdybyś mógł pokochać także mnie, byłoby naprawdę świetnie, ale jeśli nie możesz, to znaczy, rozumiem, że to ciężkie, gdyż ja mam ciężki charakter i nie jestem w twoim typie i wymagałoby to zbyt wiele pracy dla rozbitej osoby, więc może zamiast tego mógłbyś udawać, że mnie kochasz, wtedy nie musiałbyś pracować nad tym tak ciężko a ja mogłabym być dla ciebie miłym rozproszeniem, albo mógłbyś użyć mnie do… sama nie wiem, seksu, albo utrzymywania swoich myśli od różnych rzeczy, czy stania się może mniej rozbitym, a ja nie miałabym nic przeciwko, tak długo, jak będziesz udawał… Jack pochylił się do mnie i tym razem zakończył to pocałunkiem, który nie wypalił mojej duszy, ani nie sprawił, że mnie zamroczyło, jak to działo się w książkach, ale mogłam smakować go i czuć, gdyż całował mnie, mnie ze wszystkich dziewczyn, a gdy się odsunął, uśmiechał się tym rodzajem uśmiechu, który widziałam u niego tylko wtedy, gdy przeznaczał go Sophii, a teraz posyłał go mnie, taki świetlisty, słodki i szczery, gdy oparł swoje czoło o moje i ten uśmiech był lepszy, niż fajerwerki. – Głuptasie. Nie będzie żadnego udawania – powiedział. – Ponieważ ja też cię kocham. Zamarłam, trzęsąc się, gdyż nie śmiałam w to uwierzyć.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 132 |

– C–czy… naprawdę masz to na myśli? – wyszeptałam. – Tak naprawdę, naprawdę? Ponieważ… ponieważ nie chcę znowu wzbudzać w sobie nadziei, bo nie zniosłabym, gdyby ponownie zostały zmiażdżone, wiesz? To boli. Zaśmiałam się na krawędzi płaczu a Jack objął moją twarz i swoje lodowe, czyste, jasne oczy skierował na moje. – Kocham cię – powiedział. – Od tamtej nocy w morskim pokoju chciałem cię kochać. Chciałem zabrać od ciebie całą krzywdę, obejmować cię, chronić cię i sprawiać, że będziesz się śmiała i uśmiechała i pokazać ci, czym jest miłość. Od tak dawna chciałem ci pokazać, że jesteś warta miłości za to, kim dokładnie jesteś. Próbowałem temu zaprzeczyć, próbowałem przekonać się… że nie byłem dla ciebie wystarczająco dobry, że nie robiłbym nic, poza krzywdzeniem cię. I tak zrobiłem, za co cię przepraszam. Ale bałem się. Bałem się kochać kogoś tak delikatnego, pięknego i wyjątkowego, jak ty. Wiedziałem, że miałbym tylko jedną szansę i byłem przerażony, że bym ją zaprzepaścił a ty stałabyś się smutniejsza i bardziej przekonana, że nikt nie jest w stanie cię pokochać. Bałem się swoich własnych wad i przez to cię zraniłem. Pociągnęłam nosem, a Jack wytarł kciukiem spływającą po moim policzku łzę. – Tak bardzo mi przykro – wyszeptał. – Kocham cię i bardzo cię przepraszam. Złapałam go za flanelowy kołnierzyk i zaczęłam go całować a on głaskał mnie po plecach i objął delikatnie mój policzek i nigdy w życiu nie chciałam niczego bardziej, niż żeby ta chwila nigdy się nie skończyła, ale z drugiej strony chciałam, żeby się skończyła, ponieważ chciałam więcej, chciałam tego więcej. Byłam głodna i pusta a chciałam być pełna, więc kiedy chłopak z obsługi diabelskiego młyna otworzył naszą kabinę, gdy dotarliśmy na ziemię, wypchnęłam z niej Jack’a, śmiejąc się i pozwalając wiatrowi osuszyć moje łzy szczęścia, gdy w połowie pobiegliśmy, w połowie zataczaliśmy się do samochodu, zatrzymując się tylko po to, aby pocałować się przy grze w rzutki i stanowisku z pączkami, mając we włosach zapach cukru i potu. W ciemnościach parkingu próbowałam otworzyć samochód, gdy całował mnie po szyi, więc dźgnęłam go łokciem, aby przestał, na co zaśmiał się, po czym wsiadł na miejsce pasażera i całą powrotną drogę do akademików łaskotał wnętrze mojej dłoni swoimi palcami.

***

– To może wszystko zniszczyć! Możemy nie być w stanie być dalej przyjaciółmi po tym wszystkim w możliwej historii wieczności. – Isis powiedziała, kiedy wyszliśmy z auta, a ona je zamknęła. Obszedłem go i złapałem ją za rękę. Ścisnęła ją, rumieniąc się jaskrawo. – Wciąż możemy być tylko przyjaciółmi. Albo wrogami. Możemy wrócić do rzeczy jakie były. Moja pierś urosła i zanim mogłem się zatrzymać, zaplątałem palce w jej włosach i przyciągnąłem ją do siebie, całując mocno. Jej szok stopił się z gorliwością, jej łagodny oddech się spłycił wyraźnie przy moich ustach, i się odsunąłem.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 133 |

– Chcę cię, Isis. Nie jako przyjaciela. Nie jako wroga. Ale najpiękniejszą dziewczynę, którą kiedykolwiek znałem. Jest cisza, zawieszone nicie skręcają się na wietrze. A wtedy się uśmiecha. Ona w połowie mnie ciągnie, w połowie pcha, a potem oboje się śmiejemy, kiedy niemal wbiegam w szklane drzwi jej akademika. Bawi się kluczami i drzwi się otwierają, jej współlokatorka, mówi, śpi w jakimś innym pokoju. Myśl, że będę mieć ją całą dla siebie, w zamkniętym pokoju z miękkim łóżkiem, wysyła fale gorąca w dół mojego kręgosłupa. Całuje mnie znowu, skopując buty, kiedy ja skopuję swoje, ciągnąc mnie w stronę splątanego, rozłożonego łóżka. Jest niedoświadczona, jak zawsze, ale jej ogień i śmiałość płonie jaśniej, wypalając każdą myśl z mojej głowy. Jej palce przesuwają się po mojej piersi a ja zrzucam kurtkę, dając jej lepszy dostęp, czuć ją wyraźniej. Przygryzam jej wargę, a ona moją w odpowiedzi, iskra niemal bólu wiruje na słodkiej krawędzi. Jej ręce są natarczywe, wędrując po moich plecach, ramionach, przesuwając się do mojego pępka… – Isis… – Łapię ją za ręce i spoglądam w oczy. – Słuchaj mnie; nie mogę… nie mogę dać ci wszystkiego co chcę. Właśnie zaczynam się odbudowywać. Więc. To jest twoja ostatnia szansa. Powinnaś znaleźć kogoś, kto nie jest zepsuty. Marszczy brwi i opiera się o moją pierś, marudząc. – To brzmi nudno. – Jestem poważny Isis, zasługujesz na więcej… – A więc jestem! – Patrzy w górę, oczy płoną, dolna warga stawia opór. – Nie dbam o to co możesz lub nie możesz mi dać. Chcę ciebie. Nawet jeśli jesteś popsuty. Nikt inny. Tylko Jack. Nagły przypływ podniecenia do mojego serca z jej słowami, jest bliski bolesnemu. Rozpadam się jak suchy zamek z piasku na wietrze, kładąc ją na łóżku w pośpiechu. Zamieram i siadam, bojąc się, że będzie zła, albo przerażona i trzęsąca się, ale ona się śmieje i rozkłada ramiona. – Chodź głupku. Jej włosy są rozłożone na poduszkach a jej bluzka jest podsunięta, pokazując nagi kosmyk jej kremowej kości biodrowej. Z miękką powolnością, pochylam się i całuję jej odsłonięte biodro, podnosząc bluzkę wyżej moim nosem i całując w górę. Chichocze, ale szybko się to zamienia w jęk przyjemności kiedy docieram do granicy biustonosza. Wyciągam się i spoglądam w jej oczy, ciągnąc za niego. – To trzeba ściągnąć. Podnosi brew i siada, chwytając rąbek mojej koszuli. – Więc to też. To fair. Ściągam ją jednym, płynnym ruchem i patrzę jak jej oczy się rozjaśniają kiedy patrzy na mnie. Dotyka ustami mojej skóry, całując każdy kontur i wcięcie mięśni, i kiedy sięga do

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 134 |

niższych partii mnie, nie mogę stłumić mojego głośnego oddechu albo subtelnego skurczu w moich jeansach. – Isis… Pociera nosem moją skórę i wdycha. – Ładnie pachnie. Ty ładnie pachniesz, jak mód. Warczę i przesuwam ją delikatnie na poduszki. – A ty… – Wdycham jej nadgarstek, jej włosy, między jej piersiami, które zarabia pisk i pacnięcie po głowie. – Pachniesz jak lato i cynamon. Mógłbym cię zjeść. Zjem cię – dodaję. Isis się rumieni. – J… Jeśli wiedziałabym, że zamienisz się w kanibala, n… nie zgodziła bym się na to. – Za późno. – Uśmiecham się, liżąc jej szyję. – Jesteś teraz moja. Smacznego. Isis lekko wzdycha, napinając ramię, które jest zbyt delikatne. Śmiejemy się, a ja ściągam jej bluzkę, powoli, niepewnie. Nie patrzy na mnie, jej oczy unikają mojego spojrzenia kiedy ją łapię. – Mogę? – pytam. Kiwa, wargi ma znów uparte. Przebiegam palcami po jej brzuchu, mlecznym, gładkim i miękkim, z jaśniejszymi, pionowymi liniami w dół jej pępka. – Są okropne – mówi. – Rozstępy. Przykro mi. Pochylam się i całuję je, każde po kolei, w górę do jej nadgarstka i blizn po przypaleniach, całuję każdą bliznę, którą widzę, a ona miękko płacze, nagle wyrzuca ramiona i przyciąga mnie do pocałunku, potrzebująco i gorąco, i bardziej chętnie niż nigdy wcześniej, i nagle jest na mnie, całując mnie w obojczyk i szyję, ramię, pierś i w dół mojego pępka w wirze miękkich ust i ciepłego oddechu. – Isis, ty… – Ciiichoo bądź – mówi szybko, rozpinając moje spodnie z alarmującą umiejętnością i zsuwa je w dół do kostek. Uśmiecha się na moje czarne bokserki i oczywisty namiot, a potem spogląda w górę na mnie. – To jest całkowicie twoja sprawka – mówię. Ona po prostu nuci szczęśliwie i pociera rękami w odpowiedzi. A ja się rozpuszczam. Wyobrażałem sobie to w kółko, ale nic nie może konkurować z rzeczywistością, z prawdziwą Isis, uśmiechającą się i rumieniącą, i półnagą, bawiącą się mną przez bokserki. To jakby moje wszystkie brudne fantazje się ziściły, wszystkie bolesne potrzeby jej oddechu, skumulowane w jeden moment. Ale nie. To nie tak powinien wyglądać nasz pierwszy raz. Obracam nas, ona piszczy i robi dąsającą minę. Całuję ją między mamrotaniem. – Będzie… dużo czasu… aby mnie drażnić – mówię, długi pocałunek na każdą pauzę. – Ale dzisiaj… to jest dla ciebie… i tego co mogę zrobić z tobą.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 135 |

– Możesz leżeć i pozwolić mi dowiedzieć się o co tyle hałasu z tym całym kutasem – sapie. – Jak powiedziałem, będzie na to czas. Ale teraz chcę sprawić, żebyś czuła się komfortowo. A potem, żebyś doszła. W tej kolejności. Ona piszczy i ukrywa twarz w dłoniach. – Nie mów takich głupich rzeczy jak te, idioto. Uśmiecham się i odpinam jej stanik, odrzucając go na bok. – H… Hej! – protestuje, krzyżując ręce na piersi. – Nie patrz! – Widziałaś moje – lamentuję. – Ponieważ twoje są małe i żałosne. – Prawda. – Dociskam usta do skóry powyżej jej piersią, śledząc jej żyły. – W porównaniu do tego co ukrywasz pod rękami, moje są rozczarowujące. – I zwiotczałe – dodaje, bardziej na złość niż cokolwiek. Jestem bardzo stonowany. – I zwiotczałe – zgadzam się. Odpręża się powoli, tak powoli i wkońcu jej krawędzie odchodzą, rumieniec zastępuje je, kiedy pośpiesznie kładzie przedramiona na oczy. – Dobra. Patrz. Zwykła osoba patrzyłaby na jej walory, bo tego właśnie chciała. Jej ciuchy zawsze były trochę luźne, jeden rozmiar za duże. Ale ja złapałem na tyle przebłysków, żeby domyśleć się prawdy i teraz ją potwierdzam. Miękko wyglądające, okrągłe i perfekcyjne w kształcie łzy, lewa pierś ledwo zauważalnie większa od prawej. Drży i wtedy zdaję sobie sprawę, że się trzęsie. – Hej – mówię. – Isis, co jest nie tak? Potrząsa głową. – Są dziwne. – Spójrz na mnie Isis. Zerka na mnie pod ramieniem. – Czy możemy się zgodzić, że widziałem wiele piersi w swoim życiu? – pytam. Marszczy brwi i wzdycha. – Wiem, łapię to. Są naprawdę dziwne w porównaniu z setką perfekcyjnych, które widziałeś… – Są piękne. – Nie, po prostu tak mówisz. – Nie, nieprawda. – Pochylam się i całuje wierzchołek jednego. – Są najbardziej uroczymi piersiami jakie widziałem. I ostro mnie nakręcają. Twoje całe ciało ma na mnie taki wpływ. Ale jestem pewny, że możesz to zobaczyć. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 136 |

Uśmiechnąłem się, a ona wiła się ostentacyjnie, jej palce zahaczyły o szorty. Odpiąłem dla niej guzik, a wtedy mnie zatrzymała. – Um. Wrap your willy. Um. Before you get silly.23 Chichoczę przed odwróceniem się i grzebaniem w kieszeni mojej zużytej kurtki. Wyciągnąłem prezerwatywy z kieszeni. – Zawsze noszę jedną ze sobą – mówię. – Nawyk. Marszczy brwi, nie ma wątpliwości, niezadowolona przez innych, którzy pomogli mi nabyć ten nawyk. Pochylam się i całuję jej szyję, przenosząc się do jej ucha i mrucząc. – Och, pięknie. Nie rób takiej miny. Od miesięcy myślę o tym, żeby tylko z tobą jej użyć. Rumieni się i kręci, to dobry znak, liżę muszlę jej ucha. – Jesteś jedyną. Boże, Isis, jesteś jedyną, której chciałem od tak dawna… Przerywa mi i mnie całuję, jej język rzuca się i chętnie spotyka mój. Odsuwam się, palce tańczą po zaciskającym się i rozluźniającym brzuchu. Pomaga mi ściągnąć jej szorty i kiedy rzuca je, lądują na komputerze, a my się śmiejemy. Zatrzymuję się przy rąbku jej bielizny – białe z zieloną wstążką – i patrzę w górę. Nie trzęsie się, co jest pozytywne. Nie jest sztywna i napięta. – Jeśli poczujesz się niekomfortowo, powiedz mi. – Okej. – Przełyka. – Mam to na myśli. Jeśli nie będziesz chciała tego dalej robić, w dowolnym czasie, powiedz mi. A ja się zatrzymam. Kiwa głową, wzdycham i pochylam się, przyciskając czoło do jej. – Proszę Isis. Obiecaj mi. Obiecaj, że będziesz się ze mną komunikować. Mogę zobaczyć wizualne wskazówki, ale nie jestem medium. – Wiem. – Wzdycha. – Wybacz. Okey. Okey. – Bierze głęboki wdech, mocna determinacja widnieje w jej oczach. – Obiecuję. A teraz zamknij się i pocałuj mnie i ściągnij te głupie, batmanowe bokserki.

***

I to robi, ale ignoruje rzecz, która wyskakuje z nich, różowa i natarczywa i długa rzecz, woląc zatonąć ręką pod moje majtki. To niezręczne, ale nagle uderza w coś, co zawsze próbowałam uderzyć i wydaję dźwięk, jaki nie myślałam, że mogę wydać. – O… Och kurwa – syczę.

23

Wcześniej zostawiłam to w oryginale więc teraz też:D chodzi o zakładanie prezerwatywy ;D

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 137 |

– W porządku? – Patrzy w górę panikując. – Zrób to znowu – żądam. I robi, raz za razem, stopniowo dodając więcej tarcia dopóki moje ramiona nie owijają się wokół niego, a moje uda praktycznie miażdżą mu rękę, a jego palce w przeciwieństwie do moich, są długie i smuklejsze i mogą dosięgnąć wszystkie miejsca, których ja nie mogłam, wszystkie miejsca, które sprawiają, że sapię i się skręcam i nareszcie, nareszcie, wybucham bezgłośnie. Opadam bezwładnie, ale nigdy nie daje mi czasu na odpoczynek, przesuwając językiem po moim brzuchu, na uda i niebezpiecznie blisko… – H… Hej! – Zasłaniam się. – N… Nie rób tak. Jest paskudnie tam. Spogląda w górę, ze zranionym spojrzeniem. Ale szybko zakłada maskę kiwając miło. – W porządku. – To znaczy… – Przygryzam wargę. – Jest paskudnie. Prawda? Powinno być. – Dla niektórych ludzi jest. Osobiście dla mnie, nie. I pachniesz bardzo dobrze. Piszczę, moja twarz wyraża niedowierzenie. – Kłamiesz? Ponieważ historycznie jesteś w tym dobry. – Nie. – Całuje mnie we wnętrze uda. – Skończyłem z kłamaniem. Za dużo roboty. A ty zasługujesz lepiej. Ale skupmy się na tej innej rzecz… Przesuwa się, żeby wrócić w górę, ale pcham jego ramiona w dół. – Spróbuj jeszcze raz. – Isis, jeśli nie chcesz tego robić… – Zmieniłam zdanie. Spróbuj jeszcze raz. – Jesteś strasznie wymagająca, wasza wysokość. – Uśmiecha się. – Cesarzowa musi rządzić pewn… Nigdy nie kończę zdania w jak najlepszy sposób, a wtedy zdaję sobie sprawę za co dokładnie Klub Róży mu płacił, i nasiona kapuścianej zazdrości kiełkują, na myśl, że robił to wielu innym. Ale szybko zostaje przyćmiona przez wielki, zbliżający się fakt, że robi mi to teraz, dla mnie, odpowiadając na każde moje drgnięcie i jęk ze zwiększającą się zręcznością i delikatnością, i zaraz przed fajerwerkami mam w umyśle, żeby zatrzymać go i pociągnąć jego włosy lekko. – H… Hej głupku. Siada, wycierając twarz wierzchem dłoni. – Co jest? – Co z tobą? – mamroczę, i sięgam po jego kutasa. Jest twardy jak kamień i ciepły w moich dłoniach, a on syczy. – Grasz w bardzo niebezpieczną grę. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 138 |

– Powiedział koleś z głową między moimi nogami przez ostatnie dwadzieścia minut. – Uśmiecham się. – Możesz mnie winić? Jesteś bardzo przyj… – Jego syk jest wysoki, kiedy zaciskam mój chwyt i eksperymentalnie przesuwam w górę i w dół. Lód jego oczy jest jak woda źródlana, miękki i przyjemny kiedy poruszam dłonią szybciej. Odrzuca głowę w tył, a ja całuję jego wyeksponowaną szyję, i nagle leżę znów na poduszkach, jego ręka jest na moich ramionach, a jego grzywka zasłania oczy. Liżę dół mojej szyi, w kierunku piersi i łuku, kiedy czuję jego usta na szczycie jednego. Słabo słyszę odgłos rozrywanego plastiku i nagłe ciśnienie, i powinnam się bać większego bólu, mój mózg, moja przeszłość mówią mi, że to powinno boleć i być przerażające, ale czuję się bezpiecznie i wszystko jest takie mokre, że wsuwa się łatwo, tonie w powolnych, delikatnych ruchach. Jestem wypełniona i trochę niewygodna, ale to zanika i nie chcę mu mówić tego jeszcze. Nie, kiedy jego wyraz twarzy jest boleśnie zadowolony jak teraz. To daje mi potrójnie mocny dreszcz, widzieć go z takimi wielkimi uczuciami. Jęczy ochryple, kiedy przebija się wewnątrz i zasypuje moją szyję pocałunkami. – P… przepraszam. W porządku? Powinienem zapytać, powinienem cię ostrzec… – Jest dobrze – nalegam. – Naprawdę. W ogóle nie boli. Patrzy wątpiąco, a ja uśmiecham się i gryzę jego ramię w pobliżu mojej głowy, żartobliwie. – Mówię prawdę. – Obiecujesz? – pyta. – Obiecuję – mówię z ustami pełnymi skóry. – Po prostu… Może nie ruszaj się za dużo. Przez chwilę. To jakby nowe terytorium. – Dziewicze terytorium jest określeniem, jakie myślę, że szukałaś. – Uśmiecha się. Pstrykam go moim małym palcem. Zostajemy w tej pozycji, on oddycha, ja oddycham i mnie z uczuciem kogoś innego we mnie. W końcu, napięcie maleje. Mam okazję do zrobienia rzeczy, którą Kayla mi poradziła. Reakcją Jack’a jest zaskoczone westchnięcie przełknięte do połowy i gapienie się na mnie. – To… t… to jest nieuczciwe. Gdzie się tego nauczyłaś? – Mam przyjaciół – powiedziałam z zadowoleniem. – Które są dziewczynami. Śmieje się a ja robię to ponownie, ale tym razem warczy gryząc mnie lekko w szyję. – Przestań. To. Robić. – Dlaaaaczego? – śpiewam. – Bo jestem… jestem. Zrobiłam to trzeci raz, a Jack pocałował mnie, mocno, ciężko dysząc kiedy się odsunął.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 139 |

– Jestem na skraju już teraz, ty pyskaczu. Jeśli chcemy tak trwać więcej niż kilka minut, musisz przestać to robić. Sięgam w górę i przesuwam palcami po jego włosach. – Myślałam, że jesteś, jak nie wiem, ekspert wytrzymałości. To nie twoja praca? – Była. Bardzo zaniedbałem praktykę. To nie pomaga, że czułem coś do ciebie przez miesiące. – Co to znaczy? – To znaczy. – Zaczął poruszać się powolnymi, eksperymentalnymi pchnięciami. – To znaczyty… Jego słowa zgubiły się, kiedy poczułam go, prawdziwie po raz pierwszy i jęknęłam. – Jack, ah… – Powtórz to. – Jack. – Owinęłam nogi wokół niego z ich własnej woli, łącząc je za jego plecami. – Och cholera – jęknął w moje ramie. – Tęskniłem za tobą. Tęskniłem za tobą, Isis. To tak cholernie dobre uczucie słyszeć jak wypowiadasz moje imię. Powiedziałam je wiele, wiele razy więcej. Głośno i mimowolnie.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 140 |

Jack niespecjalnie docenił zabranie przeze mnie całej kołdry. Ani gapienie się na niego, gdy spał. Wiedziałam to, ponieważ A. znam Jack’a i on nie lubił być oglądany, chyba, że mu się za to zapłaciło, i B. za każdym razem, gdy pociągnęłam za kołdrę, którą miał przykryte nogi, krzywił się trochę przez sen. Więc zrobiłam to, co zrobiłby każdy przyzwoity człowiek, który szanuje drugą osobę, czyli ciągnęłam dalej. Jack jęknął i zasłonił oczy przed wczesno porannym słońcem, które rozświetlało jego poczochrane, złote włosy. Padało także na jego pierś, rzucając cienie na jego nagi brzuch, szyję i gardło. Chciałam schować twarz w jego ramieniu i zostać tak na zawsze. To wydawało się być takie nierealne – jakby w każdej sekundzie irytujący budzik z bajki mógł zacząć dzwonić mi w uszach, aż obudzę się w prawdziwym świecie, w moim łóżku, sama, zziębnięta, smutna i przekonana, że nikt nigdy mnie nie pokocha. Ale on mnie pocałował. Pocałował moje rozstępy, moje blizny. Traktował mnie z szacunkiem, jak kogoś, kogo się wielbi i obchodzi się z nim delikatnie, jak z cenną porcelaną. Pocałował najbardziej zlęknione części mnie i teraz nie były już takie przerażone. Był tu. I ledwie mogłam w to uwierzyć. Ledwie mogłam uwierzyć, że chłopak tak przystojny, tak dostojny, bystry, uprzejmy i interesujący chciał – palił się – aby ze mną spać. Nikt więcej nie będzie cię chciał. Jack mnie chce, za to, kim jestem. A nawet bardziej niesamowite było to, że został, że nadal tu był, że nie byłam taka okropna, że mógłby zmienić zdanie i wyjść. Nie był wytworem mojej wyobraźni. Był tutaj i był prawdziwy i pachniał tak samo, jak jego pokój i pławiłam się w nim, starając się przeciągnąć każdą sekundę tego luksusowego, złotego omdlenia, w tym ciepłym, rozwichrzonym łóżku z tym ciepłym, poczochranym chłopakiem, którego, tak się składa, lubię irytująco bardzo.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 141 |

W końcu Jack otworzył swoje jedno zaspane, niebieskie oko, zobaczył, że się na niego gapię i roześmiał się ochryple. – Dzień dobry, ty dziwaczna, piękna istoto. – Knułam – powiedziałam. – Jak najlepiej zabić cię podczas snu. Jack pochylił się i złożył miękki pocałunek na mojej dłoni. – Spraw, aby było to długie i wyczerpujące. Kocham cierpieć. – Dokładnie dlatego zrobię to szybko i na złamanie karku. I to będzie złamanie karku, żeby być dokładną. Szturchnął mnie w ramię. – Nie potrafiłabyś skręcić mi karku, gdybyś spróbowała. Podniosłam się i usiadłam na jego miednicy, próbując objąć ramionami jego szyję. Walczył ze mną słabo i w końcu przyciągnął mnie do siebie ze śmiechem. – Jesteś okrutna. – Wydaję mi się, że określeniem, jakiego chciałeś użyłeś było ‘figlarna’ – poprawiłam go, szepcząc mu do ucha. Przebiegł leniwie dłonią w dół i w górę moich pleców. – Jak się czujesz? Obolała? – Jestem przerwana na pół i nigdy więcej nie będę chodzić – powiedziałam śmiertelnie poważnie. – Tak – syknął, zacieśniając swój uścisk i przyciskając mnie mocniej do siebie. – Teraz nigdy nie uciekniesz. Przewróciłam oczami i sturlałam się z niego. – Dalej, creepster maximus. Czeka nowy dzień, wspaniały i pełen przyszłych rozczarowań. I jedzenia. Nie wstał jednak, tylko obserwował, jak zakładałam szorty i koszulkę. Po chwili jęknął i zakopał twarz w poduszkę. – Nie chcę iść. Nienawidzę tego. Chcę tu zostać na zawsze. – Nie mam wystarczającej ilości Doritos w tym pokoju, aby zostać tu ‘na zawsze’ – nalegałam i skrzywiłam się, gdy poczułam nagły ból w miednicy. Jack wyskoczył natychmiast z łóżka i przytrzymał mnie za ramię. – Wszystko w porządku? – Wszystko mnie boli i umieram. – Ostrzegałem cię.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 142 |

– Nie, nie ostrzegałeś! Nie załączyłeś w pakiecie ostrzeżenia. Było w nim tylko mnóstwo pieprznej, seksownej gatki! – I śmiechu. Mnóstwa dobrego śmiechu. Zarumieniłam się i objął mnie ramionami, po czym położył z powrotem na łóżku. Po chwili westchnął w moje włosy. – Minęły lata, odkąd tak się śmiałem. Dziękuję. – Tsk, tsk, co z ciebie za towarzysz? To ja powinnam podziękować TOBIE za seks. Lub zapłacić ci za niego. – Przechyliłam się za łóżko i zaczęłam mielić pod nim dłonią, ale nie znalazłam nic poza kurzem. W końcu natrafiłam na monetę od Yvette, którą trzymałam w staniku i włożyłam mu ją w dłoń. – Proszę. Za twoje usługi. Jack warknął i ugryzł mnie w szyję. – Myślę, że jestem wart trochę więcej, niż to. – No nie wiem – zaśpiewałam. – Najpierw będziesz musiał to udowodnić. Przekręcił mnie na plecy, na co zapiszczałam, po czym przycisnął swoje czoło do mojego. – Udowodnić? Więc czym była ostatnia noc? – Rozgrzewką – zdecydowałam. – Przystawką. Ew, nie rzucajmy w tym miejscu analogiami do jedzenia. Nie chcę być porównana do restauracji. – Jesteś najlepszą restauracją. Z czterema gwiazdkami Michelin – zapewnił Jack. Odepchnęłam go, na co zaczął się śmiać, gdy wkładał spodnie. Yvette wybrała ten właśnie moment, aby wejść do pokoju i stanąć twarzą w twarz z pełnią penisa Jack’a. Zagapiła się na niego, po czym spojrzała na mnie i na twarz Jack’a, aż pokiwała głową, jak jakiś znawca sztuki. – Dziewięć na dziesięć.

***

Ja, Isis Blake, zdecydowałam, że seks jest okay. Posiadam małą olbrzymią mentalną książkę, zawierającą informacje co jest okay, a co nie jest i seks został przeniesiony w ciągu dwóch tygodni z rozdziału ‘nie–okay’ do ‘okay’. Jack i ja przemieszczaliśmy się w tą i z powrotem z mojego akademika do jego, w zależności od tego, którego z naszych współlokatorów właśnie nie było i kradnąc ciche momenty, które nie były wcale takie ciche. Nauczyłam się każdego jego pieprzyka, każdej jego blizny z dzieciństwa i każdego wrażliwego miejsca. Istniało tak wiele wywołujących niepokój problemów, jak nagranie z kamer i taśmę, które posiadał Bezimienny, ale odepchnęłam zarówno je, jak i Bezimiennego na bok i przykryłam moją nowoodkrytą Jack–obsesją. Były Lodowy Książę ma łaskotki za uszami, pod kolanami i na biodrach (jego wyraźnych,

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 143 |

przepysznych biodrach), ale także nadal pozostał Lodowym Księciem – opanowany, spokojny i logiczny. Przelecenie mnie tego nie zmieniło. W zasadzie nic w nas się nie zmieniło. Sądziłam, że seks nas rozdzieli lub zmieni nas w bezpłciową papkę. Ale to się nie stało. Rzucałam ciętą ripostę, on mi odpyskowywał. Wmuszałam żelkowe misie w jego obrażone usta a on przytrzymywał mnie od rzucenia się na idiotę, który przejechał mi po palcu swoją deskorolką. Walczyliśmy. Obrażaliśmy się na siebie. Kłóciliśmy się z wytykaniem palcami podczas najbardziej złożonych i wrażliwych debat w historii. – Święty Mikołaj jest prawdziwy – powiedziałam, odbierając swoje burrito z lady. – Nie jest – odparł Jack, wymijając pracownika bufetu, niosącego stos naczyń. – Dwa słowa nigdy nie przekonały nikogo do niczego. – Owszem, przekonały. ‘To gówno’ – powiedział Jack. – Co jest gównem? – Prequel filmów Gwiezdne Wojny. – Och, rozumiem, teraz masz rację i muszę cofnąć to, co powiedziałam wcześniej, ponieważ myliłam się i przekonałeś mnie całkowicie zaledwie dwoma słowami. Ugh. Nienawidzę się mylić. – Kocham mieć rację. – Westchnął, na co kopnęłam go pod stołem, poza tym, że był zbyt szybki, więc kopnęłam w stół, zamiast niego. Kością piszczelową. – Auć. Pocałował mnie w głowę. – Sama sobie to zrobiłaś. Uderzyłam twarzą w stół i fałszywie zaszlochałam. – Wszędzie mam siniaki. Jestem farmą siniaków. Magnesem. Pewnego dnia przyszli ludzie świata – którzy nie będą wiedzieć czym są siniaki, gdyż technologie będą tak zaawansowane, że nikt ich nie będzie miał – przyjdą do mnie i pokażę im wtedy mój tyłek, co będzie moim najlepszym wkładem w ludzką cywilizację. To wywarło takie wrażenie na Jacku, że aż napił się swojego napoju. Czasami przyłapuję go, gdy śmieje się ze mnie, kiedy paplam o jakichś głupich gównach. Ale to jedyna rzecz, która tak naprawdę się zmieniła. Seks był wcześniej dla mnie tym dziwnym, przerażającym wyobrażeniem koronkowych majtek i kobiet, które krzyczą, jakby je krzywdzono w jakimś pornosie i ‘co, jeśli dziwnie pachnę, co jeśli mój podbródek wygląda grubo pod tym kątem, gdy to robimy’. Do tej pory myślałam, że będę musiała wszędzie dokładnie się golić, aby każdego dnia mojego życia być gładka jak delfin, żeby nie obrzydzić sobą chłopaka. Taka byłam, zgorzkniała, zła na seks i nienawidząca go, gdyż jedyna osoba, którą myślałam, że kochałam wykorzystała go, aby mnie zranić. Seks był mieczem, którym nie chciałam zostać ponownie zraniona, tygrysem, który

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 144 |

kiedyś mnie pokiereszował, więc chętniej weszłabym w jamę wypełnioną rozgrzaną smołą, niż spotkałabym się ponownie z tym tygrysem. Więc przypuszczam, że Jack Hunter był jamą wypełnioną rozgrzaną smołą. Ale do tej pory już o tym wiedziałyśmy. – Sprzeciw, wysoki sędzio – odparował Jack. – Nie jestem substancją kwasowo– zasadową. Pocałowałam go w policzek i wstałam. – Idę do biblioteki, aby znaleźć zwierzęta głupsze ode mnie. Wliczają się w to chłopcy. – Nie zachęcaj ich. – Przewrócił oczami. – Mogą odkryć zauroczenie tobą, a wtedy będę musiał z nimi skończyć. Spojrzałam na niego znacząco, na co westchnął. – Delikatnie. I zgodnie z zasadami praw człowieka. Jack wychylił się do pocałunku, a ja się pochyliłam. Skubał żartobliwie moją dolną wargę, aż po chwili się odsunął. – W takim razie zobaczymy się później. – Twój pokój, czy mój? – zapytałam. Uśmiechnął się krzywo świadomie. – Myślałem o czymś trochę innym na dzisiejszy wieczór. – Oh yeah? – Muszę złożyć raport przełożonemu – powiedział. – Ale chcemy sprawić, aby wyglądało to tak zwyczajnie, jak to tylko możliwe. Dlatego mamy się spotkać na obiad. Jeśli pójdziesz ze mną, sądzę, że to będzie wyglądać nawet bardziej naturalnie. – Cóż, cholera nie, obejrzałam wystarczająco dużo filmów, aby wiedzieć, że zabierzesz mnie do CIA, a oni porwą mnie do jakichś eksperymentów. – Nie będzie żadnego porywania. Ale będzie za to creme brule. Rozważałam tę propozycję przez oszałamiającą długość dwóch i pół sekundy. – Dobra. – Spotkaj się ze mną w moim pokoju o ósmej i załóż sukienkę. – Po prostu chcesz mnie zobaczyć w sukience, zboczuchu. Uśmiechnął się krzywo. – Chcę zobaczyć cię we wszystkim. I bez niczego. Biblioteka była dużo cichsza i zawierała dużo mniej seksualnego napięcia, niż kiedykolwiek Jack był w pobliżu, ale mogłam z tym żyć. Teraz musiałam poradzić sobie z kimś zdecydowanie mniej seksownym.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 145 |

Zobaczyłam ją, siedzącą przy biurku, uczącą się i uderzyłam dłońmi o przeciwny koniec stołu. Heather podskoczyła, upuszczając książkę. – Jezu Chryste – sapnęła. – Przestraszyłaś mnie, Isis! – To ty mnie przestraszyłaś – odpowiedziałam spokojnie. – Kiedy zamknęłaś mnie w pokoju z chłopakiem, który mnie zgwałcił. Zamarła z szeroko otwartymi, nieufnymi oczami. – On… co? – Zgwałcił mnie – powtórzyłam. Mówienie o tym teraz napawało mnie władzą, realnością i asertywnością. – Kiedy miałam czternaście lat. – O–on… – Przygryzła wargę. – Nie wiedziałam, naprawdę Isis, musisz mi uwierzyć. Powiedział mi tylko, że to będzie zabawny żart, nie wiedziałam… – Nawet, jeśli nie zrobiłby tego, co zrobił, zamykanie dziewczyny z takim chłopakiem jest popaprane i ty o tym wiesz. Jeśli przyłapię cię, że zrobiłaś coś takiego ponownie innej dziewczynie lub usłyszę, że zrobiłaś coś takiego komuś innemu… Spojrzałam z zamyśleniem w bok, potem z powrotem na nią i uśmiechnęłam się, wyciągając ręce w jej stronę. – Cóż. Sama to sobie zrobiłam. Wygląda jak Tydzień Rekina w 3D. Więc zgaduję, że możesz sobie wyobrazić, co bym zrobiła, gdybym była na kogoś wściekła i to byłoby dużo gorsze, huh! Prawdopodobnie dużo bardziej krwiste, obrzydliwe i brakowałoby temu komuś dużo większych kawałków skóry! Jakie to byłoby wspaniałe. – N–nie wspaniałe. – Heather przełknęła. – Super! Więc zawrzyjmy układ, aby nie przydarzyły się żadne nie–wspaniałe rzeczy, okay? Pokiwała szaleńczo głową, a ja wyszłam z biblioteki. To była tylko rozgrzewka. Następny był Bezimienny. Bezimienny był na mojej liście od tak dawna, ale dopiero teraz poczułam siłę, aby zacząć planować jego nieuchronny koniec. Dopiero teraz zdobyłam odwagę, aby wepchnąć mu całe moje okropne doświadczenia i wściekłość do gardła. Teraz, gdy z całą pewnością wiedziałam, że Bezimienny był zły – a ja zawsze byłam idealna i warta kochania – mogłam z nim walczyć, zamiast przed nim uciekać. Jack musiał wpłynąć na mnie na więcej, niż jeden sposób; fakt, że nie wyłamałam drzwi Bezimiennego, ani go jeszcze nie zadźgałam, był jasnym znakiem, że nauczyłam się kontrolować swój gniew, jak prawdziwy Lodowy Książę. Wdech. O zgrozo. Ludzie powiadają, że powinno się kochać siebie. I próbowałam. Sam bóg wie, że kurewsko próbowałam przez lata. Ale teraz, kiedy wiedziałam, że ktoś mnie kocha, było dużo łatwiej zachęcić się, do pokochania siebie. Nie nastąpi to szybko i nie wydarzy się od razu.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 146 |

Ale to już jakiś początek.

***

Jedyną sukienką, jaką zabrałam ze sobą do stanu Ohio, była zielona plisowana sukienka, którą kupiłam na Bal Maturalny, ale nigdy jej nie założyłam. Spędziłam Bal przy grobie Sophii, jedząc zimne resztki chińszczyzny na wynos i plotąc wianki z kwiatów. Rzeczy, których ona nie miała okazji zrobić. Jack pojawił się w białej koszuli i spodniach garniturowych, co nagle sprawiło, że stałam się paranoidalna. – Wyglądasz uroczo. – Uśmiechnął się, na co dygnęłam. – Czy to miejsce jest niesamowicie ekskluzywne? – zapytałam. Poszliśmy do jego sedana i uniosłam sukienkę, aby wsiąść na miejsce pasażera, co zrobiłam z gracją pijanej kury z wielkim zadem. – Nie bardzo – powiedział, wyjeżdżając z parkingu. – Czy zostanę stamtąd wyrzucona za oblanie się zupą? Ponieważ naprawdę lubię wylewać na siebie zupę, to ulepsza całe moje doświadczenie życiowe bycia flejtuchem. – Tak długo, jak nie zaczniesz krzyczeć o obcych, wszystko będzie dobrze. – Co! To moja tradycyjna modlitwa do bogów deserów! Posłał mi przeciągłe spojrzenie, które można było przetłumaczyć jako ‘proszę, nie krzycz o obcych’. – Ugh, w porządku – zirytowałam się. – Będę udawać normalną. Tylko się nie zdziw, gdy upadnę i umrę od zatoru płucnego. Przyczyna: zwykła nuda. Uniósł wolną ręką moją dłoń i pocałował ją, uśmiechając się krzywo. Restauracja była mała. Znajdowała się w budynku z czarnego szkła, stojącym na końcu głównej ulicy. Jack otworzył mi drzwi i wysiadłam. Hostessa posłała mi szeroki uśmiech, a Jackowi nawet szerszy. Jack poprosił o stolik Vanessy i hostessa poprowadziła nas przez rzędy stołów z ciemnego drewna, oświetlonych świeczkami. Kobieta z prostymi, krótkimi brązowymi włosami ubrana w modną, satynową niebieską sukienkę siedziała przy stoliku, wpatrując się w mrożoną herbatę. Wstała i uformowała dziwny, wymuszony uśmiech, gdy pochyliła się, aby mnie objąć. – Tak długo się nie widzieliśmy! – Zaśmiała się, tym razem przytulając Jacka. Wszyscy usiedliśmy, poza tym, że mój tyłek był odrobinę bardziej oszołomiony, niż ich. – Um. Cześć – powiedziałam. – Jestem Isis i jestem trochę zmieszana. – Jack dużo mi o tobie opowiadał. – Vanessa uśmiechnęła się. Wtedy przyszedł kelner i spojrzała w górę. – Chcecie coś do picia?

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 147 |

– Woda będzie w porządku, dziękuję – odpowiedział Jack i spojrzał na mnie, na co zaczęłam się kręcić. – Um, cola będzie dobra. Kelner kiwnął głową, a Vanessa i Jack obserwowali jak się oddalał takimi ostrymi spojrzeniami, że byłam zaskoczona, iż jego plecy nie zaczęły krwawić. – To informator? – Jack zapytał niskim głosem, studiując menu bez spoglądania na Vanessę. – Nie. – Pokręciła głową. – Ale śledził mnie od hotelu, więc powinniśmy uważać. – Whoa, chwila, ten koleś? – syknęłam. – Wygląda normalnie. Vanessa uśmiechnęła się do mnie. – Ci najlepsi zawsze tak wyglądają. Zmylmy go jakąś małą, hałaśliwą rozmową, dobrze? Jak ci idzie w szkole, Isis? Uniosła trochę głos, więc podążyłam jej śladem i zaczęłam ją naśladować. – Zawalam chemię. – Westchnęłam. – Tak bardzo jej nienawidzę – tysiąc razy bardziej, niż matematyki. Na egzaminie pierdnęłam i jestem całkiem pewna, że profesor Brown wiedział, że to ja, ponieważ zmarszczył nos i dużo nim pociągał i postawił mi C– za ‘niepoprawną ekspozycję’, czym, jestem całkiem pewna, określił pierdnięcie. Vanessa zaśmiała się. – Cóż, przynajmniej wiesz, że nie będzie to twój główny przedmiot, hmm? – Jej spojrzenie spoczęło na mnie, ale obniżyła głos i na tym samym wdechu zwróciła się do Jacka: – Zdobyłeś nagranie? – Ja, z drugiej strony, lubię chemię – powiedział Jack, także głośniej, niż to potrzebne. – Ale w życiu nie wziąłbym jej jako specjalizacji. Robi się dużo trudniejsza na trzecim roku, więc myślę o czymś prostszym, ale nadal z nauk ścisłych. – Jego głos ponownie się obniżył. –Jest w USB w serwetce. Vanessa pokiwała głową z współczuciem. – Kiedy byłam w waszym wieku, zmieniłam swoją specjalizację z biologii na fizykę. Mniej wstrętnych bakterii, więcej czystych, jasnych liczb. Dużo prostsze. Zamachnęła się i upuściła swoją serwetkę na podłogę, marszcząc przy tym nos. – Och, cholera. – Proszę. – Jack przesunął po stole swoją serwetkę. – Użyj mojej. Vanessa uśmiechnęła się i położyła ją sobie na kolanach. – Dziękuję. Jesteś gotowa na swoje egzaminy semestralne, Isis? – kontynuowała bez zająknięcia. – Szczerze mówiąc jestem bardziej gotowa na krewetki w cieście. – Wskazałam na menu.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 148 |

– Oczywiście! Wasza dwójka musi umierać z głodu. Nie, żeby Uniwerek nie serwował dobrego jedzenia! Słyszałam, że mają wspaniałe dania. – Głównie jest to burritos, ale nie narzekam. Moje jelita jednakże już tak. A tak przy okazji, muszę siusiu. Gdzie jest… Vanessa wskazała na tył i uśmiechnęła się. – Po twojej lewej. Przeszłam obok Jacka, który złapał mnie za rękę i ją ścisnął. – Wszystko w porządku? – zapytał. – Uch, zaraz zjem prawdziwe jedzenie. Jak najbardziej wszystko w porządku. Uśmiechnął się i mnie puścił, a ja zaczęłam iść w stronę toalet. Kątem oka dostrzegłam, że nasz kelner mnie obserwuje, ale gdy nasze spojrzenia się spotkały, szybko odwrócił wzrok. Nie ma to jak być subtelnym, ciekawski kolego. Nawet łazienki były szykowne – marmurowe blaty i mydło, które nie pachniało jak w kinowych łazienkach. Popatrzyłam na siebie w lustrze, mój makijaż był mniej podobny do pracza a bardziej do kota i uświadomiłam sobie, że dorosłam. Nie bardzo. Ale trochę. Nie bardzo, ale to już jakiś początek.

***

Kiedy Isis zniknęła, zwróciłem się do Vanessy. – Jest bardzo ładna. – Uśmiechnęła się. – Dużo ładniejsza, niż sądziłam. – Słucham? – Och, nic takiego. Dziewczyna, którą opisałeś przez telefon… zwykle tak nie wyglądają. Poczucie humoru przypisuje się bardziej przeciętnym dziewczynom. Jej uderzająca zniewaga nie speszyła mnie. Odchrząknąłem. – Terrance przyznał się. Wypowiedział ich nazwiska bardzo wyraźnie. Vanessa uśmiechnęła się, spoglądając intensywnie w menu, ale nasza uwaga skupiała się wszędzie, ale nie na nim. – Przyznanie się dealera narkotyków nie jest wystarczające – powiedziała. – Ale to dobry start. To i ich loginy powinny wystarczyć naszej załodze do dalszej pracy. – Jak zamierzasz zdobyć ich loginy? – Zmarszczyłem brwi. – Will mi nie ufa – wiele razy próbowałem go podejść, ale zawsze się ulatniał. Kyle jest mniej bystry, ale Will ostrzegł go przede mną. Obaj mnie unikają. Vanessa spojrzała na mnie ostro i wiedziałem wystarczająco po jej języku ciała, że był to rozkaz, aby zmienić temat. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 149 |

– Ona i ja umawiamy się – powiedziałem szybko. – Od kilku tygodni. Jest moją prawdziwą dziewczyną od długiego czasu. – Ach, to prawda. – Vanessa uśmiechnęła się. – Zawsze byłeś typem playboya. – Mogę przyjąć wasze zamówienie? – Kelner podszedł do nas od tyłu, na co uśmiechnąłem się szeroko. – Tak, dziękuję. Poproszę krewetki w cieście dla nieobecnej tu pani, a dla mnie filet łososia. Kelner kiwnął głową, skanując nasz stolik ze zbyt skupioną intensywnością. Z pewnością szukał jakichś dowodów, które byśmy sobie przekazywali. Dostrzegłem dziwne wybrzuszenie przy jego pasku, dokładnie schowane, ale nadal oczywiste dla mnie. Zalało mnie zimno. Broń. Nie powinienem był tu zabierać Isis. Vanessa postukała palcami o menu. – A ja poproszę rolki z ośmiornicy. Z sałatką. Dziękuję. Kelner kiwnął głową, zabrał nasze menu i szybko odszedł. – Ma broń. – Vanessa powiedziała lekko, popijając swoją herbatę. Kiwnąłem głową, uciszając swój strach. – Przy pasku. Widziałem. – I co my teraz zrobimy? – Wydęła wargi w zamyśleniu. – Raczej nie chciałabym abyś ty i twoja urocza przyjaciółka zostali ranni. Jesteście dziećmi, a ona do tego jest niewinnym cywilem. – Kim on tak naprawdę jest? – Nie mam pojęcia, ale z doświadczenia mogę zgadnąć. Jego pozycja, sposób, w jaki się nosi i chodzi – wytrenowany wojskowy. Jego akcent jest niesłyszalny, ale wymowa i emfaza wskazują na mówiącego po angielsku Rosjanina. Sama urodziłam się w Rosji. Dobrze to znam. – W takim razie Rosjanin. – Bardziej szczegółowo, wynajęty mięśniak – wyjaśniła. – Gatekeepers mogą być grupą hackerską, ale mają przyjaciół z wielkimi pieniędzmi i bez wątpienia dowiedzieli się, że ich śledzimy. Wygląda na to, że zatrudnili ochroniarzy dla swoich członków, włączając w to Willa i Kyle’a. Prawie się zaśmiałem, ale się powstrzymałem. – To takie nierealne – ochroniarze dla hackerów? Dla rodziny królewskiej, może, albo polityków. Nie dla hackerów. – Źle zrozumiałeś – powiedziała szybko Vanessa. – W chwili, kiedy poważne towary weszły do gry – amfetamina, heroina, handel ludźmi – wszystko się zmieniło. Na narkotykach i ludziach zarabiają ogromne pieniądze, więc stawka się podniosła. Ci ochroniarze są tu, aby chronić możliwość hackowania przez Willa i Kyle’a, a co za tym idzie, pieniądze. Narkotyki i

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 150 |

handel ludźmi stanowią siedemdziesiąt procent przychodów ze wszystkich legalnych, jak i nielegalnych rynków. To nie jest zwykłe pojęcie ’narkotyków’, czy ‘hackerów’. To władza i osiągnięcia. Najemnicy są finansowani. Gangi są utworzone. To obszerna i zawiła siatka – poprzez powstrzymanie tych dwóch chłopców uratujemy wiele niewinnych żyć. – Nie, nie uratujecie. Oni po prostu zwrócą się do kogoś innego. Jest setki takich jak oni. – Wtedy zatrzymamy setki z nich. Jednego po drugim. Głos Vanessy był ostry, więc porzuciłem temat. Jej nastawienie było bardzo władcze – nieuchronna porażka zapakowana w iluzję osiągnięcia lepszego dobra. – Co proponujesz, abym mógł zdobyć loginy do ich komputerów? – wymamrotałem. – Nie pozwolą mi się do nich fizycznie zbliżyć. – Więc musisz znaleźć kogoś, komu na to pozwolą. Kyle jest mniejszym zmartwieniem. Will jest naszym głównym celem. Włam się do jego komputera, a zdobędziemy wszystkie dowody, których potrzebujemy, aby zamknąć ich obu. Nie wspominałeś czasem, że Isis go zna? – Nie – odpowiedziałem pewnie. – Absolutnie nie. – Wygląda na bystrą dziewczynę. Jestem pewna, że zrobiłaby to, gdybyś ją o to poprosił. Zdaje się cię bardzo kochać. – I dokładnie dlatego nie pozwolę jej na to. – Zazgrzytałem zębami. – Nie pozwolisz mi na co? – Isis wróciła, wślizgując się obok mnie na swoje miejsce. – Obgadywaliście mnie, gdy mnie nie było? Dziesięć milionów lat w lochach dla was dwojga. Byłem cicho, tak samo jak Vanessa. Isis, będąc uczulona na ciszę, zaczęła się wiercić. – Jestem poważna! Co o mnie mówiliście? – To nic… – Potrzebujemy kogoś, kto podłoży mechanizm do komputera Willa Cavanaugha w celu zdobycia wystarczającej ilości informacji, aby go aresztować. – Vanessa pochyliła się. – I słyszałam od Jacka, że ty znasz Willa. Oczekiwałem, że Isis się wzdrygnie z zakłopotania i bólu, ale zamiast tego wysunęła podbródek. – Owszem. Nienawidzę go. Vanessa uśmiechnęła się. – Cudownie. W takim razie jestem pewna, że chcesz zobaczyć go w więzieniu nawet bardziej, niż my. – Lub zabitego – odpowiedziała lekko. Zbyt lekko. Tak lekko, że było to przerażające. – Nie jestem wybredna. Vanessa uśmiechnęła się szerzej. Isis przechyliła głowę na bok, jakby rozmyślała. – Jesteś z rządu, prawda? – zapytała.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 151 |

– Tak. – Isis, nie zrobisz tego – powiedziałem pewnie. Uśmiechnęła się tylko na to do mnie. – Jedyne, co zrobię to zjem moje krewetki w cieście a potem może deser. Och, kurde, idzie kelner, wszyscy udają wyluzowanie. Poza mną, ponieważ ja zawsze jestem wyluzowana. – Isis wyjęła swój telefon z torebki i wręczyła go Vanessie. – To moje zdjęcie z graduacji. Ja to ta wysoka, seksowna dziewczyna z tyłu. Vanessa zaśmiała się, wpisując coś do telefonu. Kelner podał nam nasze potrawy i odszedł. Jedliśmy, podtrzymując fałszywą rozmowę, która z jakiegoś powodu wywołała we mnie niepokój. Vanessa była zbyt uprzejma dla Isis. Nie pozwolę jej wciągnąć Isis w coś, co mogłoby ją skrzywdzić lub gorzej. Zmierzenie się z Willem Cavanaughiem było moim i tylko moim zadaniem, nie jej. Uświadomiłem sobie mój błąd z zabrania jej ze sobą na bezpośrednią linię ognia. Teraz, gdy ją miałem, nie zamierzałem już jej stracić. Obiad dobiegł końca i Isis zamówiła szarlotkę. Vanessa zapłaciła rachunek i uśmiechnęła się do mnie. – Naprawdę muszę już iść. Wy dwoje zostańcie jeszcze i dobrze się bawcie. – Gdzie idziesz? – Isis spojrzała w górę z całą buzią zapchaną szarlotką. – Mam pewne sprawy, którymi muszę się zająć. – Vanessa posłała spojrzenie kelnerowi, po czym kiwnęła do nas głową. – Dobrej nocy. – Cześć! – Isis pomachała jej żywiołowo, po czym spojrzała na mnie. – Lubię ją. Wytarłem kawałek szarlotki z jej policzka. – Jest skuteczna. Ona cię nie lubi. Tylko udaje. Isis naburmuszyła się. – Mogłabym to zrobić, wiesz. – Co zrobić? – Podłączyć to urządzenie. Will lubi sobie ze mną pogrywać. Jestem pewna, że wpuściłby mnie do swojego pokoju, gdybym zapukała. – Isis, nie. Nie będziesz stawiać mu czoła. Już i tak wystarczająco przez niego przeszłaś. – I dlatego muszę się z nim skonfrontować. – Wyssała palec z bitej śmietany w zamyśleniu. – Nie – powiedziałem pewnie. – Nie pójdziesz zamontować tego urządzenia. Zostawisz to mnie. To moja praca, nie twoja. Wpatrywała się we mnie, jej ciemne oczy takie niewinne i szeroko otwarte. W końcu wzruszyła ramionami. – W porządku.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 152 |

– Mówię poważnie, Isis. – Jakbyś miał atak serca – zgodziła się. – Obiecuję, że tego nie zrobię. To twoje zadanie, dziecinko. Ugh. Czy ja właśnie nazwałam cię dziecinką? Jesteś dziecinką. Rozwydrzoną dziecinką. Z niezłym tyłkiem. Nie potrafiłem być na nią zły zbyt długo, mój uśmiech był nikły, ale nadal trwał. W samochodzie odchrząknąłem. – Jeśli Will kiedykolwiek czegoś spróbuje, jeśli będzie ci groził, zawsze możesz do mnie przyjść. Wiesz to, prawda? Zajmę się tym. – Wiem – powiedziała beznamiętnie, wpatrując się przez okno. – Ochronię cię – powiedziałem. – Przysięgam. – Zamknij się. – Pochyliła się. – I mnie pocałuj. Jej usta były gorące i smakowały jabłkami i cynamonem, co odgoniło wszystkie zmartwienia z moich myśli. Nigdy tak naprawdę nie zdołaliśmy dotrzeć do domu. Zatrzymałem się przy pobliskim parku, gdy słońce właśnie zachodziło, a Isis usiadła mi na kolanach i całowaliśmy się dotąd, aż słońce całkowicie zniknęło za drzewami. Uniosłem jej sukienkę i jej zapach i sapnięcia wypełniły samochód deliryczną, soczystą mgiełką. Kiedy była na granicy utraty kontroli, wtuliła twarz w moją szyję i ugryzła ją. – Kocham cię – wyszeptała. – Kocham cię, ty głupi idioto. Przerwałem swoje prace nad jej bielizną, na co zaskomlała. Spojrzałem jej w oczy, obserwując, jak jej zamglona przyjemnością twarz wykrzywiła się od pragnienia. Pot pokrył jej czoło, jej brodę i pocałowałem ją. – Przepraszam – spróbowała. – Przepraszam, że nazwałam cię idiotą. Proszę… Zaśmiałem się i wznowiłem swoją pracę, na co sapnęła. – Oboje jesteśmy idiotami – wyszeptałem jej do ucha. Później, dużo później, dni później, kiedy upijaliśmy się na żarty, spijając alkohol z naszych ciał i doprowadzając się na krawędź tak wiele razy, że straciłem rachubę, wróciłem do tamtej restauracji i zapytałem o naszego kelnera. Hostessa poinformowała mnie, że nie pokazał się w pracy od tamtego dnia, kiedy to jedliśmy tam obiad. Dała mi jego adres, gdy udałem, że jestem jego zaniepokojonym przyjacielem, jednakże jego mieszkanie było całkowicie puste, poza zwykłym materacem na podłodze i liścikiem. J, Nie będzie cię już niepokoił. Zajęłam się tym. V. Wsadziłem notatkę do kieszeni i zadrżałem. Ten świat sekretów i krwi był w porządku, dopóki trwałem w nim sam. Kiedy się w niego wplątałem, nie bałem się.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 153 |

Ale teraz, kiedy miałem Isis, teraz, kiedy miałem coś do stracenia, to było absolutnie przerażające.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 154 |

– Jesteś zwolniona z bycia moją najlepszą przyjaciółką! – Kayla krzyczy. Nawet jej twarz Beyonce o drugiej w nocy jest bez zarzutu. Chcę być nią, poza tym, że nie chcę, ponieważ idea umawiania się z Wren’em jest niemal w zasadzie jak kazirodztwo, bo jest dla mnie jak mały brat, a także ogromne cycki mogą zadziałać na mnie w nieodpowiednim momencie, jak, na przykład, na krawędzi wybiegu dla lwów w zoo i umrę. – Przestań mówić o moich cyckach! Jesteś zwolniona! – Kayla – skomlę atrakcyjnie. – Kayla słuchaj, nie jestem zwolniona, ty jesteś entuzjastyczna.24 – Cholera, oczywiście że jestem entuzjastyczna! – Zrzuca szklankę wody, która się rozpryskuje po wszystkim. – Dlaczego nie powiedziałaś mi wcześniej? – Bo! – Rumienię się. – Bo. Bo byłam zajęta. Kayla uśmiecha się wszechwiedząco, a ja krzyczę. – Zamknij się! – Nic nie powiedziałam! – Zamknij się i tak! – Nareszcie! – Ignoruje moją prośbę. – Boże, to zajęło ci wieczność. – Dziesięć miesięcy nie wieczność. – Mogłabyś mieć dziecko w tym czasie! – Ugh, nie, proszę. Żadnych pędraków. Obiecaj mi, że nie będziesz mieć pędraków. – Będę mieć dziewięćset pędraków na przekór tobie. Mówiąc o pędrakach, używasz kondomów, prawda? – TAK. Ona tylko chichocze. – Czy one nie są dziwne? Dziwne jak małe, plastikowe skarpetki.

24

Gra słów :P

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 155 |

– Założę jeden na twoją głowę i uduszę cię. – Przepraszam! – Wyrzuca ręce w górę. – Jestem po prostu szczęśliwa, że dostałaś w życiu to co chciałaś! – Jack nie jest wszystkim co chciałam w życiu. – Wywracam oczami. – To co chcę w życiu to stała i satysfakcjonująca kariera na polu które wybiorę i wielki dom z gigantycznego pączka. – I Jack. – I Jack może przyjść i spać w moim pączkowym domu czasami. Tak. Kayla gapi się na mnie, uśmiechając się do mnie ze wzrostem głupowatości. – Co? – Pstrykam. – Naprawdę jesteś zakochana. – Ugh. – Jestem poważna! Jakiemu innemu chłopakowi pozwoliłabyś spać w swoim pączkowym domu? – Johnnemu Deeopowi. – Ta, ale on jest żonaty. – Ughhhh. Ludzie, którzy są żonaci totalnie mogą spać w moim pączkowym domu. – Czekaj. – Kayla wygląda jakby została uderzona przez piorun i/albo dochodzi do najbardziej błyskotliwej hipotezy w dziejach nastoletniej nauki. – Czy pączkowy dom to eufemizm? Jęczę i zawijam się w koc, a potem zsuwam na ziemię jak kwiatowa kiełbasa. Skype dźwięczy nową rozmową, wykręcam się. – Och, rozłącz się. Mam inną rozmowę. Przeskakuję do niej i twarz Vanessy mnie wita. – Och, cześć! To ty! – To ja. – Zgadza się. Wygląda inaczej bez makijażu, i jest w jakimś gustownym pokoju hotelowym. Pościel wykonana jest zbyt idealnie. – Zakładam, że znalazłaś notatkę, którą zapisałam ci w telefonie? – Taaa! Jestem trochę zdziwiona, że udało ci się napisać to kiedy udawałaś, że patrzysz na moje zdjęcia. ‘Jeśli wciąż jesteś zainteresowana, skontaktuję się z tobą przez Skype między dwunastą a trzecią rano. Mój nick to [email protected]’ – Nie chciałam, żeby Jack ją widział – mówi. – To co zaproponuję sprawia, że jest zły, a chcę, żeby był skupiony.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 156 |

– Więc. – Gapię się na telefon. – Więc chcesz, żebym podłożyła ten logercoś, czy cokolwiek? – Dokładnie. – W porządku, z przyjemnością to zrobię dla ciebie w ogóle, ale będę potrzebować zachęty. Vanessa kiwa. – Oczywiście. Będę szczęśliwa płacąc ci… – Uh, nie. Nie chcę pieniędzy. – Więc czego chcesz? Zaciskam moje usta i rozważam ważność powiedzenia sekretnemu rządowemu agentowi bardzo brudnego sekretu. Jej twarz jest tak ustawiona i zdeterminowana, i wtedy zdaję sobie sprawę, że nie dba o sprawy nikogo innego. Odepchnie wszystko na bok, to będą informacje a nie środek do celu. To Will’em się interesuje. – Więc, Jack coś zrobił. Dawno temu. – Zaginięcie Hernandez’a? Skręcam się. – Uh, taaa. Skąd wiesz… – Nie bądź głupia. Wiem wszystko co muszę wiedzieć. – Więc wiesz, że federalni dali taśmę tego, um, incydentu, przyjacielowi Will’a. Żeby mogli wyczyścić dla nich nagranie. – Niestety tak. – Ale czy wy ludzie nie ścigacie Will’a i jego przyjaciół? Więc dlaczego… – Nie ma między nami współpracy, między nami a rządem federalnym – mówi szybko. – Nazwij to współzawodnictwem, nazwij to ludzką dumą, ale zamieszanie jak to, zdarza się bardzo często. Nie mówimy federalnym, co robimy i komu, więc czasami kończymy aresztując ludzi u których oni… zaciągnęli się po pomoc. – Racja. Cóż. Zrobię tą całą loginową rzecz dla ciebie. Ale. Ale chcę, żebyś sprawiła, że ten materiał filmowy odejdzie. Chcę, żebyś zatrzymała to przed dostaniem się do federalnych. Albo kogokolwiek. Na zawsze. Vanessa zaciska usta. – To strasznie wielka prośba. Prosisz mnie, żebym manipulowała w dowodach federalnych. – Wiem. Ale. Jeśli to zrobisz, zrobię tą loginową rzecz. Dzisiaj. Zaraz. Tylko spraw, żeby zniknęło.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 157 |

Mały głosik w mojej głowie błaga, żeby zapytać ją o nagranie, które Will ma na mnie, bezczeszczącą biuro Summersa, żeby też odeszło. Ale problem Jack’a jest ważniejszy. Jack’a oznacza więzienie. Mój po prostu oznacza wyrzucenie z college. Więc stoję twardo. Vanessa zastanawia się, a potem wzdycha. – Dobrze. Podłożysz loger dziś wieczorem, a ja wykonam kilka telefonów. – Dziękuję – odsapuję. – Dziękuję ci bardzo. – Mój współpracownik podrzuci login w brązowej, papierowej torbie, po prawej stronie śmietnika na zewnątrz Ciao Bella. To kawiarnia na twoim kampusie. – Duh. Byłam tam tysiące razy. Patrzy na mnie surowym spojrzeniem, a ja opadam cicho. – Podłączysz loger do któregoś z portów USB na jego komputerze. Każdy może to zrobić, ale upewnij się, że jest w środku. Wszystkiego, czego potrzebuję, to żeby został w komputerze przez cztery godziny. Po tym, będziemy mieli dostęp do jego dysku twardego w każdej chwili, którą wybiorę. – Port USB, w środku. Załapałam. – Będę wiedzieć, kiedy będzie zrobione. Spodziewaj się wizyty mojego współpracownika w ciągu następnych kilku tygodni. Powie ci, kiedy twoja nagroda przyjdzie. – Racja. – I Isis – mówi Vanessa. – Bądź ostrożna. Will nie jest dobrą osobą. Uśmiecham się. – Wiem. Vanessa się rozłącza, a ja przeskakuję do Kayli. – Wszystko w porządku? – pyta. – Wyglądasz na trochę chorą. – Imponująco, cholernie chora – poprawiam. – Nie, jak porzygam się, chora. Jestem cicha, gapiąc się w ciemność jej sypialni, kiedy ona gapi się w ciemność mojej, trzy tysiące mil dalej. – Hej Kayla? – Taa? – Będziesz nadal moją przyjaciółką jeśli… jeśli wylecę? Kayla mruży brwi. – Oczywiście, głupku. Czy ci się tam nie podoba? – Myślałam, że tak! Myślałam, że naprawdę chcę tu być. Myślałam, że będzie wspaniale i jest dobrze, ale. Jest po prostu nudno – mówię. – Szkoła jest nudna. Chcę odwiedzać miejsca,

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 158 |

zobaczyć nowe rzeczy. Rzeczy, które nie są podręcznikami. Chcę podróżować! Chcę wyrwać się z tego stanu, tego kraju. Chcę tylko… iść. – Więc powinnaś. Powinnaś robić cokolwiek co chcesz. – Nie myślisz, że to głupie? Nie sądzisz, że to może zrujnować moją przyszłą przyszłość czy coś? – Uh, nie? Jesteś Isis Blake! Nie jesteś mną, czy Wrenem, ani nawet Jack’iem. Nie jesteś jak inni ludzie. Jesteś przezabawna i szybka i dobra, i ty to ty. Będzie z tobą dobrze, nie ważne co zrobisz ze swoim życiem. Nic nigdy nie rujnuje przyszłości. A ja zawszę będę twoją przyjaciółką. Moje oczy wypełniły się łzami, i jej też. Roześmiała się, wycierając policzki. – Jak długo będziesz iść za tym co sprawia, że jesteś szczęśliwa, wszystko będzie w porządku. Obiecuję.

***

Następnego dnia rano, staram się najmocniej jak mogę nie wyglądać jakbym robiła szpiegowskie rzeczy. Założyłam jaskrawą żółtą spódnicę i top w kwiatki (ludzie mogą zobaczyć moje blizny, nie ukrywam ich już) i uśmiecham się i mówię cześć do wszystkim, nawet do Heather, nawet do siedem(dziesięciu) chłopców, z którymi mogłam albo nie mogłam się umówić. Szpiedzy nie są przyjacielscy. Nikt nigdy nie dowie się, że robię szpiegowskie rzeczy. – Robisz szpiegowskie rzeczy? – Jezu Chrystusie! – skamlę, i wiruję wokół, żeby zobaczyć Charliego gapiącego się na mnie. – Jak – skąd wiesz. – Pochylam się i szepcze. – Umiesz czytać w myślach? – Mówisz na głos – mówi ze śmiertelną powagą. – Ugh, a ten żółty jest ohydny. Słowa rady, jeśli chcesz być szpiegiem, załóż czarny. – Nie jestem szpiegiem! – Ludzie się gapią. Od razu ściszam głos. – Nie jestem szpiegiem. Ja po prostu… wyrzucam ważne papiery. Przypadkowo. Taaa. Charlie patrzy wymownie na moją rękę schowaną w śmietniku i wtedy patrzy na mnie. – Wiele papierów – poprawiam. – Cały zeszyt. Pełny papierów. – Tutaj – pomrukuje, wkładając rękę i wyciągając papierową torbę, z ciągnącą się skórką banana za nią. – Dziwaku. Jeśli chcesz prochów, załatw je jak normalni ludzie i odbierz je u dealer’a. W ten sposób nie będziesz musiała grzebać w śmietniku. Wszyscy wygrają. – Racja. Um. Dziękujęcicześć. Odchodzę tak szybko jak umiem. Wbiegam w szklane drzwi mojego akademika i przeklinam głośno diabła, pocierając moje czoło.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 159 |

– Jeej, naprawdę jesteś do kitu w tych subtelnych rzeczach. – Charlie mówi za mną. Chowam się za filar. – Idź sobie – syczę. – Sioo! – Czy masz chorobę dwubiegunową albo wielokrotne zaburzenia osobowości czy coś? Bo zwykle jesteś o wiele bardziej gadatliwa niż teraz. – Nie, ale dostaję bólu głowy, kiedy ludzie wypowiadają zbyt wiele głupich rzeczy do mnie na raz. – Wiesz, dzięki wam, dostaliśmy tak wiele informacji ile mogliśmy jak stąd do Brytanii. Uwiodłaś Jack’a i zrujnowałaś cały plan. Musimy podłożyć wirusa na komputerze Will’a. Teraz musimy to zrobić trudniejszym sposobem. – Jaki jest trudniejszy sposób? – Skradać się. Ugh. Nienawidzę się skradać. – Byłeś jakby do dupy w tym lesie – zgadzam się. – Ścigałem cię. – Cóż, nie czułam się ścigana, taki do dupy jesteś. – Krzyczałaś. – Wszyscy czasami popełniamy błędy. Wywrócił oczami, a ja stąpam nogami. – Spójrz, to świetnie, że tu jesteś i robisz takie rzeczy jak oddychanie, ale naprawdę muszę iść. Brałam po dwa schodki na raz, zostawiając go za sobą, wskazując jego życiowy błąd rozmawiania do mnie. Otwieram papierową torbę w moim pokoju, loger, płaski czarny plastik nie większy niż mój paznokieć. – Czy to kawałek kupy? Okręcam się dookoła i chowam loger między palcami. Yvette siedzi na łóżku, malując paznokcie zwyczajnym, wesoło zabójczo czarnym kolorem. – To jest karta przetargowa dla mojej duszy – mówię. – Gram w grze o wysokie stawki przeciwko Szatanowi! To właściwie rodzaj ożywienia. Chcesz pomóc? Yvette posyła mi powątpiewające spojrzenie. – Jak, rogi, czerwona skóra i wielki przerażający widelec Szatan? – Coś jakby. Ale jakby więcej włosów i mniej, mniej szpiczaste rzeczy, ale dokładnie ten sam poziom zła. – Więc, koleś. – Yop. Muszę dostać się do jego pokoju i podłożyć coś, ale nie chcę wpaść w pułapkę. Bo on złapie mnie jeśli to może pomóc, bo lubi oglądać mnie skręcającą się. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 160 |

– Pieprzony sadysta. – Yvette pluje. – Dobra, więc idziesz tam, a ja wyrywam cię stamtąd. Tak? – Subtelnie. – Co to znaczy? – Marszczy nos. – To znaczy, że zamiast rozwalać jego drzwi i ostrzegać go o fakcie, że to planuję i mieszam jego gówno, musisz stworzyć rozproszenie. – Kto robi rozproszenie? – Diana pyta, kiedy wchodzi. – I mogę pomóc? – Jesteś zatrudniona. – Wskazuję na nią. Yvette wprowadza ją, kiedy ja kopię w szafie po odpowiedni strój do walki. Coś słodkiego, ale nie za słodkiego. Chcę mu przypomnieć co zrujnował, odciągając go od własnego „triumfu” na tyle długo, żeby go trochę oślepić. Wybieram ciemne rurki i obcisłą koszulę, nawet jeśli to sprawia, że jestem chora, myśląc o obnażaniu moich krzywizn przed nim. To dla Jack’a. To żeby nie skończył w więzieniu. – Możemy włączyć alarm przeciwpożarowy – mówi Diana. – Akademik chłopaków będzie pusty dość szybko, i wątpię czy jakiś chłopak będzie chciał utknąć w pobliżu z syrenami wyjącymi w uszy. – Idealnie. Boże, jesteś geniuszem. Moja dziewczyna jest geniuszem. – Yvette całuje ją w policzek. Diana się rumieni. – Och, przestań. Yvette podchodzi do okna, otwiera je i krzyczy: – MOJA DZIEWCZYNA JEST GENIUSZEM! Moje usta są szczęśliwie otwarte w „o”, kiedy patrzę na Dianę, która się rumieni i zamiera z zaszokowanym wyrazem twarzy. To śmiałe posunięcie, pełne odwagi i miłości, i to tak różne od Yvette, którą znam, która szeptała swoje sekrety do mnie znad poduszki, miesiące temu. Diana wstaje i zaczynają się całować, a ja odchrząkam tylko, kiedy widzę kawałki języka. – Ekhem! Odwet Brygado, uwaga! Obie się śmieją, próbując się rozdzielić i odwracają się do mnie, salutując jednocześnie, ale uderzają się nosami i nogami i wtedy wszyscy się śmiejemy z podłogi, i wiem, bez najdrobniejszych wątpliwości, że będzie w porządku. Nie ważne co się stanie po dzisiejszym wieczorze, będę w porządku. Yvette i Diana zgadzają się, żeby włączyć alarm dokładnie siedem minut po moim wejściu do akademika. To daje mi dwie minuty, żeby dostać się w górę po schodach i pięć minut, aby porozmawiać z Will’em wystarczająco, żeby rozproszyć go i podłożyć login. Ale jeśli spieprzę… Potrząsam głową. Bez pieprzenia! To nie jest w menu. Nie teraz, nie nigdy. Nigdy nie było. Pieprzenie to paluszki rybne w Życiowych Wyborach restauracyjnego menu – nikt tego nie zamawia i nikt tego nie lubi. I jeśli to zamawiasz, to przypadek i żal jest zawsze żywy.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 161 |

Pędzę po schodach i łapię oddech przed drzwiami pokoju Will’a. Wygładzam włosy i staram się wyglądać jakbym dopiero co nie wbiegła na trzecie piętro. Moje ręce się trzęsą. Czuję się jakbym miała się porzygać. I wtedy dzwoni mój telefon. Sięgam, żeby odebrać zanim zaalarmuje to Will’a – Halo? – szepczę, odsuwając się od drzwi. – Co do cholery myślisz, że robisz? – Jack warczy, brzmiąc jakby szedł bardzo szybko. – Uciekaj stamtąd, teraz. – Nie przychodź tutaj – rozkazuję. – Jestem poważna, Jack. Trzymaj się z dala. Skąd w ogóle… – Charlie powiedział, że zachowywałaś się dziwnie. Isis, nie możesz wejść tam z nim. Musisz się trzymać cholernie z dala od tego. To moja praca! Nie twoja! Może stać ci się krzywda! – To jest tego warte – mówię. – Jeśli to zrobię, z tobą będzie dobrze... Więc. Po prostu pozwól mi to zrobić. Proszę. – Nie! Nie, idę po ciebie… – Jack – syczę z całą mocą, jaką mogę zdobyć. – Uciekłeś po pogrzebie Sophii ponieważ tego potrzebowałeś. Ja potrzebuję iść tam teraz. Sama. To to samo. Jack milczy, a później wypuszcza dzikie warczenie frustracji. – Nie. – Tak. – Nie, Isis, proszę nie. – Nie skrzywdzi mnie tym razem. – Nie możesz tego wiedzieć! – Nie wiem. Masz rację. Nic nie wiem. Nie wiem czy słońce wzejdzie jutro czy zachoruję na jakąś straszliwą chorobę, czy zostanę potrącona przez samochód, czy Will mnie skrzywdzi. Nie wiem gdzie będę za trzy lata i za cholerę nie wiem gdzie będę za dziesięć. Nie wiem czy Gra o Tron kiedykolwiek się skończy! Nie wiem czy ktoś kogo kocham nie umrze niebawem, i nie wiem czy meteor nie spadnie i nie zmiażdży nas na popiół. Nie wiem czy świat nie przestanie obracać się wokół własnej osi i rzuci się w przestrzeń kosmiczną i powoli zamarzniemy. Nie wiem czy będę mieć jajka jutro na śniadanie czy nie. – Śmieje się. – Ale wiem, że cię kocham. To… to naprawdę jedyna rzecz, którą wiem. – Isis… – Proszę, Jack. Pozwól mi to zrobić. Wrócę w jednym kawałku. Obiecuję. – Obiecaj – mówi, beznadziejnym, słabym i stalowym głosem.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 162 |

– Obiecuję idioto. – Kocham cię – mówi. – Boże, kurewsko cię kocham. Jack rozłącza się pierwszy. Ja rozłączam się ostatnia, i stawiam czoło drzwiom na samym końcu. Oprócz tego, że nie ma drzwi. Jest tylko pierś Will’a Cavanaugh’a przed moją twarzą. Odsuwam się szybko, a on chichocze. – Isis! Dobrze, że przyszłaś. Usłyszałem twój głos i byłem zaniepokojony, więc wyszedłem sprawdzić i oto tu jesteś! Co za miła niespodzianka. Ustawiłam swój wyraz twarzy, starając się, żeby był nieodczytywalny. – Chcę z tobą porozmawiać. Na osobności. – Oczywiście, że tak. – Uśmiecha się. – Chodź. Mój współlokator wyszedł na obiad. Prowadzi mnie do swojego pokoju i zamyka drzwi za mną. – Nie zamykaj ich na klucz – mówię, udając nutę przerażenia w moim głosie. Ale robi to, przekręcając dwukrotnie zamek i się uśmiecha. – Nie możesz teraz uciec, czyż nie? Mamy ważniejsze rzeczy do przedyskutowania! Will klaszcze w ręce i siada na łóżku, mi wskazując, żebym usiadła na krześle przy jego biurku. I jego komputera. Bingo. – Więc! – mówi. – Powinnaś zacząć czy ja powinienem? Czy będziesz tu tylko siedzieć oniemiała jak zawsze i pozwolisz mi po sobie przejść? – To byłoby miłe dla ciebie, czyż nie? – warczę. Wydaje ‘ooooch’ odgłos. –Więc jakaś iskra do ciebie wróciła, huh? A ja myślałem, że pozbyłem się jej całej. Co za wstyd. – Nie jesteś wart oddechu, jaki marnuję mówiąc do ciebie – mówię. – Ale i tak to zrobię, bo to jest coś, co powinnam powiedzieć dawno temu. – Och pozwól mi zgadnąć! Czy to jedno z twoich głośnych pieprz się? Tak to uwielbiam. Tęsknię za nimi, wiesz. Usłyszeć to od grubej, paskudnej kuleczki jak ty, było naprawdę zabawnie. – To wszystko co cię obchodzi? ‘Zabawa’? Puka w brodę w zamyśleniu i kiwa. – Tak! Zabawne rzeczy są jedynymi ważnymi rzeczami na świecie. Jeśli nie możesz mieć żadnej zabawy z czymś, wtedy to niepotrzebne i powinno być natychmiast wyrzucone. To jest sprawiedliwe. Wil wstaje, okrążając mnie, i wtedy sięga po moją dłoń. Ciągnę ją, panika wzmacnia moje mięśnie, ale otwiera moje palce i wyciąga loger z nich. – No to teraz, co to jest? – Śmieje się. Nadzieja przebija się na zewnątrz mnie jednym, mocnym uderzeniem.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 163 |

– To n… nic – bełkoczę. – To tylko jakiś brud… – To loger. Naprawdę myślałaś, że nie wiem? Widziałem cię tak obrzydliwie pełzającą dookoła, całującą się i robiącą głupie kurewskie miny do siebie, i wiedziałem, że powierzy ci to. Jest za mną, a jego pieprzony partner jest za mną, a teraz ty jesteś za mną. Ale to nie działa, ponieważ… – Łamie loger na pół, z szerokim uśmiechem. – Jestem po prostu o wiele mądrzejszy od ciebie. Patrzę na resztki złamanej nadziei, kiedy Will wskakuje na łóżko znowu i wzdycha. – Nigdy nie może być tak zabawnie jak myślisz, świnko. – To wszystko… to wszystko czym dla ciebie byłam? – Krztuszę się. – Zabawą? Nic w nas – ani jeden raz nie był dlatego, że mnie lubisz? – Och, nie zrozum mnie źle, lubię cię bardzo. – Uśmiecha się. – Myślałem, że to wiesz. – Ale ty… ty nie możesz lubić kogoś i nie mówić ich imion. Nie możesz lubić kogoś i… – Takkk? – Pochyla się. – No dalej. Powiedz to. Wzięłam oddech, najgłębszy oddech. Wypełniam moje płuca siłą, zapachem Jack’a i wspomnieniami jego śmiechu i jego rąk, śmiechem Diany i Yvette, zapłakanym śmiechem Kayli. Patrzę w ciemne oczy Will’a i utrzymuję spojrzenie. – Nie możesz lubić kogoś i go zgwałcić. – Ale możesz – protestuje. – To naprawdę źle, że myślisz o tym jako o gwałcie! Próbowałem uprawiać z tobą sex! Tak bardzo cię lubiłem! Mój instynkt każe mi zacisnąć oczy, zablokować wspomnienia, ale zmuszam się do mrugnięcia, patrząc na niego, przez niego. – Powiedziałam ci, żebyś przestał. Powiedziałam to wyraźnie wiele razy. – To prawda. Powiedziałaś. Ale dziewczyny tak naprawdę nie wiedzą jak dobre to jest, więc mówią stop. Ale nie mają tego naprawdę na myśli. To dlatego byłem wściekły. To dlatego musiałem to zrobić – ponieważ wciąż mówiłaś stop. Bo byłaś głupią, małą dziewczynką, która zmieniała zdanie i nie wiedziała czego chce. Jego słowa zamieniły się w syk, jego złość się odnowiła. To prawdziwy on, ten, który chował się za hałaśliwym śmiechem i genialnym dobrym chłopcem i fałszywymi uśmiechami. – Nie byłam głupia – mówię powoli. – Po prostu cię nie chciałam. Wstaje na raz, wysoki i wybuchający z łóżka. – Chciałaś. – Nie. – Uśmiecham się. – Nie chciałam. Will nie ma kontroli nad sobą. On po prostu kładzie maskę na swoją brzydką twarz z nadzieją, że ludzie nie będą podważać czy patrzeć zbyt mocno. Ale ja oderwałam najmocniejsze. Dźgnęłam go tam gdzie boli, głęboko w jego ego, i jego przystojna twarz wykrzywiła się w brzydką kpinę – gargulca, starego wampira. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 164 |

– Ty pieprzona suko! – Uderza rękami w biurko. Komputer klekocze. – Byłaś grubą, pieprzoną, brzydką suką! Miałaś szczęście, że pozwalałem ci trzymać się blisko! Miałaś takie pieprzone szczęście, że chciałem dotknąć twojego tłustego, śmierdzącego ścierwa! Nikt inny nie chciał. Nikt inny nie dotknął. Nawet nie ten pieprzony piękny chłoptaś. On po prostu pieprzy cię, ponieważ ci współczuje. Widzi jak żałosna i brzydka jesteś i lituje się nad twoją świńską dupą! Wciąż siedzę, przeszywając wzrokiem jego twarz, nie z dala od niego. Zawsze patrzyłam w bok, zbyt przerażona jego twarzą, jego każdym palcem, lub tym, że jego oczy przywołają wspomnienia. Will ustawia swoją czerwoną, wykrzywioną wściekłością twarz przy mojej, i wszystko co mogę zrobić to nie wykręcić się i uciec przez otwarte okno z dala od niego. – Miałem cię pierwszy! – Kpi. – On dostaje moje śmieci, mój porzucony posiłek, moje pieprzone śmieci! Jesteś niczym. Jesteś nikim beze mnie. Mam twoich przyjaciół, mam twoją popularność, kurwa nauczyłem cię jak palić, pić i kraść i jak nie być żałosnym, pieprzonym przegranym. Jesteś moja! Jesteś moja i dla kogoś innego jesteś pustą, bezużyteczną suką. Pieprzonym. Bezużytecznym. Śmieciem. Z każdym jego słowem, coś głęboko we mnie, zaczyna się poluzowywać. To utwardzone i ciemne, jak stary bursztyn na skórze drzewa, i to wydostaje się kawałek po kawałku. Will śmieje się, szalony dźwięk. – Lubisz to. Wiem, że pieprzenie to lubisz, ty dziwko. I z tą ciemną rzeczą pojawiającą się, oddzielającą się od kory moich wnętrzności, i unoszącą się w górę, ze mnie, poza moją głowę, i nagle czuję się tak jasna i wykończona. Jakkolwiek Will był w moich wspomnieniach, cokolwiek zrobił mi w przeszłości, nagle przestaje mieć na mnie ucisk i znika w powietrzu. – Nigdy mnie nie kochałeś – mówię ochryple. – I nienawidzę tego. – Nienawidzisz mnie. – Uśmiecha się maniakalnie. – Zawsze będziesz mnie nienawidzić. – Nie. – Wstaję i wzdycham. – Żal mi ciebie. Dzieje się to tak szybko, że tracę równowagę i upadam – Will rzuca się na mnie i przyciska mnie do ziemi swoimi kolanami. Strach spływa strumieniami po moich plecach, moim kręgosłupie, mojej twarzy, jak pazury lodowego potwora zrobione z brzytwy. – Złaź! – krzyczę. – ZŁAŚ ZE MNIE DO KURWY! – Myślisz, że jesteś lepsza ode mnie? – Szydzi, ślina ląduje na moich oczach. Chwyta moje nadgarstki i przyszpila je także do ziemi. – Myślisz, że masz pieprzone prawo, żeby było ci mnie żal? Pokażę ci żal. Zrobię ci dużo więcej żalu niż kiedykolwiek chciałaś… Pluję mu w twarz. To uderza go w brew i spływa w dół, a on patrzy z przerażeniem przez ułamek sekundy zanim jego kolana nie naciskają mnie mocno na żebra. Płaczę głośno i staram się wykręcić, staram się kopnąć go i uderzyć go, ale nie mam czym kopać czy uderzać, wszystko jest przygniecione wielką, wściekłą wagą. To znów się stanie. S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 165 |

To znów się stanie. To znów się stanie i nie mogę tego zatrzymać. Nie. NIE. Mogę! Mogę to zatrzymać. Muszę zatrzymać to raz i na pieprzone zawsze! Wykręcam moje ciało i kopię mocno, moja stopa spotyka miękkie, obrzydliwe ciało między jego nogami i Will jęczy i zwija się ze mnie. To nie dużo, jego uporczywe przywiązanie do mojego ciała, ale to wystarczająco, żeby dać mi dźwignię, żeby skopać tą pijawkę jaką jest i dobiec do włącznika światła. – Nie! – krzyczy, pokój zatapia się w całkowitym mroku. Jedynym światłem jest słaba latarnia zza okna, bełkocze, siadając na łóżku, bezpośrednio w tej plamce. – Ty suko! – Will mówi ostro, trzęsąc się. – Ty pieprzona cipo! Zabiję cię kiedy cię znajdę. J… jeśli będziesz blisko mnie to cię kurwa zabiję! Zostaje nisko, jak pantera. Karty się odwróciły. Jestem drapieżnikiem, dziką rzeczą w ciemnościach, koszmarem na jawie. Mam moc, jestem nią upojona, kipię z uśmiechem tak, że ledwo mogę powstrzymać śmiech, – Jesteś żałosny – mówię. Will od razu rzuca się za moim głosem, ale omijam go, a kiedy jego palce dotykają pustki, cofa się z powrotem do światła. – Jesteś obrzydliwym człowiekiem. Znów omijam, dalej wstecz, a on przeciąga dziko w nicości. – Pieprz się! – krzyczy. – Żal mi cię, bo nigdy się nie dowiesz jak to jest być kochanym. – Śmieję się, ciemno i zachrypnięcie. – Twój tata nigdy cię nie nauczył. Nauczył cię odwrotnie. I z tą paskudną postawą, nikt na świecie nie zechce nauczyć cię inaczej. – Zamknij się! Zamknij swoją dziwkarską mordę! – Zgnijesz na zawsze wewnątrz siebie – szepczę. – Będziesz się bać ciemności przez wieczność, prawdziwej ciemności, ciemności wewnątrz siebie. Jest tam na zawsze. I nikt inny nie będzie wystarczająco się o ciebie troszczyć, żeby spróbować ją wyciągnąć. Nigdy nie będziesz dbać o siebie wystarczająco, żeby spróbować ją wyciągnąć. Twarz Will’a marszczy się w mroku, a ja się uśmiecham. – Żal mi cię, Will’u Cavanaugh. Drzwi za mną trzaskają otworem, światło wpływa z korytarza. Jack, bez tchu i z furią, wali do pokoju, bierze jedno spojrzenie na sytuacje i kroczy do mnie, trzymając mnie w ramionach. – Dotknął cię? – Łapie moją twarz z łagodnym zamiarem lekarza. – Nie. – Uśmiecham się do niego. – Nie na długo, w każdym razie.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 166 |

Jack się napina, jego oczy krzepną w najbardziej minusowych temperaturach, jakie widziałam. Pokój sam w sobie wydaje się zimny, kiedy ustawia swoje bliźniacze lodowe góry na Will’u. Oczy Will’a spoglądają wokół, skupiając się na wyjściu za nami, i ma szaloną myśl, ale nigdy jej nie wypełnia, ponieważ Jack podstawia mu nogę i po dwóch sekundach Will jest przygwożdżony do podłogi, z rękami skręconymi za nim i echem jego krzyków. – Kurwa! Pieprz się, pieprzony draniu! Puść mnie! Jack patrzy w górę, stając na ramieniu Will’a, używając go jako podnóżek, aby dotrzeć do żyrandolu na suficie. Wykręca żarówkę i rzuca ją o ścianę. Rozbija się na małe fragmenty szkła. – Isis. – Jack mówi spokojnie. – Lampka. Słucham się, stąpając nad Will’em i może ciągnąć nogą trochę, tak że uderzam nią w jego twarz. Przeklina, ale przeklina mocniej, kiedy szarpię przewód lampy. Mam zamiar rzucić ją o ścianę, kiedy Jack mnie zatrzymuje. – Nie. Łóżko. Przytrzymam go. Użyj kabla i przywiąż go. – Nie! Kurwa, kurwa, cholera, nie! Nie możesz tego zrobić! Nie możesz pieprzenie zrobić mi tego! Isis, nie pozwól mu tego zrobić! Ignoruję łzawe prośby, kiedy Jack skręca jego ręce wokół żelaznej rury łóżka, przymocowanej do podłogi. Owijam kabel dwa razy, a Jack nawet trzeci raz, szarpiąc go, sprawdzając szczelność. – To powinno być jakieś siedem godzin do wschodu słońca – mówi Jack. – Jestem pewny, że możemy przekonać twojego współlokatora, żeby spędził tą noc gdzieś indziej. Gdzieś gdzie jest… ciszej. – Okno – mówię od niechcenia. – Powinno być zakryte. – NIE! – Wiesz, naprawdę powinno. – Jack się zgadza, uśmiechając się i ściągając kołdrę z łóżka i rzucając ją na karnisz, blokując całe światło z dworu. – Isis! I… Isis proszę! – Will jest niedorzeczny, zapłakany i ze smarkami kapiącymi z jego nosa. – Nie możesz tego zrobić! Lubiłem cię! Dbałem o ciebie… Jack uderza go tak mocno, że słyszę trzask kości. Pochyla się, łapiąc Will’a za kołnierz i szydzi mu w twarz. – Ty nigdy nie odezwiesz się już do Isis. – Isis! Pros… Odwracam się w samą porę, aby uniknąć widoku drugiego uderzenia. A potem patrzę, ponieważ zasługuję na to. Jego krew z nosa spływa po brodzie i ustach, na spodnie, i cienki błysk potu na jego przerażonej twarzy, kiedy Jack i ja się wycofujemy.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 167 |

– To żart, Will – śmieję się. – Loger, który złamałeś był fałszywy, zrobiłam go z butelki. Nie wierzę, że myślałeś, że jestem wystarczająco głupia, żeby mieć tylko jeden. Podłożyłam prawdziwy, kiedy zamykałeś drzwi, kiedy tylko weszliśmy. A teraz masz przesrane. Naprawdę, naprawdę przesrane. – NIE! NIE! – Ah, hałas – mówi Jack. Grzebie w pobliskiej komodzie i wyciąga koszulę, wręczając mi ją. – Czy mam czynić honory? – Ja to zrobię – mówię. Rozrywam delikatną bawełnę na środku i podchodzę do żałosnego chłopca, którego kochałam. Will płacze, groźba kolejnego uderzenia utrzymuje go od mówienia. – Powiedz mi dlaczego – mówię, kucając do jego poziomu. – Dlaczego mnie zgwałciłeś? Will spogląda na Jack’a, który tylko kiwa głową. Will próbuje się uśmiechnąć. – B… Bo, Isis! Podobałaś mi się! On stara się słabo, kiedy wmuszam szmatkę w jego usta. Nie w jego gardło, ponieważ nie chcę go zabić. Myślałam, że chcę, ale naprawdę nie chcę. Chcę, żeby żył. Żeby cierpiał tak jak ja cierpiałam. Podchodzę do Jack’a, stłumiony krzyk Will’a jest ostatnią rzeczą, jaką słyszę zanim zamykam drzwi.

***

Diana i Yvette znajdują współlokatora Will’a, mysi chłopak z dużymi okularami i mówią mu co się stało. Wzdycha w uldze, mówiąc, że nienawidzi Will’a i niech nas bóg błogosławi za wypieprzenie go. Zostaje w akademiku Diany, a one ciekawe, zostają z nim. Ale jestem zbyt wykończona, żeby być bardzo długo ciekawa. Jack pomaga mi dojść do mojego pokoju i zapada się w łóżku ze mną. A ja płaczę, a on głaszczę moją twarz, ramiona i płacze ze mną.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 168 |

Zdecydowałam, że słońce zamierza ze mną skończyć. Wiele rzeczy chce ze mną skończyć – rak, teletubisie, generalnie śmierć. Ale ze wszystkich poważnych i niebezpiecznych rzeczy na świecie, słońce musi być najgorsze z nich. Sprawia, że nasze jedzenie rośnie i utrzymuje nasze ciepło w nieskończonej kołysce czasoprzestrzeni, więc zmusza nas do iluzji, że powinniśmy być wdzięczni za to, kiedy w rzeczywistości jest bardzo trudno być wdzięcznym czemuś, co oślepia nasze oczy z wesołymi, ostrymi, promieniami ultrafioletowymi. – Uhg. – Przewracam się na moim plażowym ręczniku. – Czy możesz schłodzić się na jakieś, nie wiem, pięć sekund? Słońce jasno odmawia. Wypijam owocowego drinka o kolorze Barbie z fantazyjnej szklanki i staram się udawać, że nie istnieję. – Gdzie rozproszenie… – Moje ręce szperają po okulary przeciwsłoneczne, i wkładam je na twarz. – Ahhh, chwilowa ulga. Tak słodko, tak przemijająco, tak Gucci. – Panienko! – Rozbrzmiewa głos. Jęczę, siadając, oglądając Gregorego zataczającego się przez piasek do mnie. Nawet południowi, Francuscy wieśniacy używający jasnych i kolorowych ubrań, patrzą na jego zielono–pomarańczową Hawajską koszulę. – Gregory, psujesz widok – narzekam. Gregory śmieje się i oferuje mi dłoń, żeby pomóc wstać, jego wzrok pada na mój biały strój kąpielowy w szybkim oceniającym spojrzeniu. – A ty, madame, wręcz przeciwnie. – Nie! – Protestuje i wstaję. – Nie, nie, nie, patrz na te uda! Jestem zbyt młoda, żeby być madame. Spróbuj jakoś za, siedem tysięcy lat. Chichocze. – Dobrze więc. Chodź, wysłał mnie po ciebie i z jakiegoś powodu jest kurewsko niecierpliwy. – Niecierpliwy? Jack? – Wyginam brew i podnoszę ręcznik i drinka i wsuwam sandały, brnąc przez piasek z Gregorym. – Rozmawiamy o tym samym człowieku, z którym jestem w stałym kontakcie osobistym?

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 169 |

– Jednym jedynym. – Zabierasz go ze sobą? Proszę powiedz tak, proszę! Chcę te niesamowite, małe czekoladki z Paryża ponownie – chcę je moim całym bzdurnie idiotycznym sercem. – Bóg wie, że na nie zasługujesz, wytrzymując z nim cały czas. – Gregory sapie. – Jest ostatnio taki przechylony. Po ostatniej sprawie, powiedziałem mu, żeby został w domu, ale to tylko pogorszyło sprawę. – On musi się wydostać – twierdzę. – Daj mu jakąś miłą sprawę, coś co ma związek z ratowaniem świata albo przynajmniej, coś, niezakończone zgonem zemsty. To jego specjalność. Kocha to, a ja pokocham cię za to, a moja miłość jest, szczerze mówiąc, najważniejszą rzeczą, o którą powinniśmy tu negocjować zaraz obok tlenu. – I Francuskich kobiet. – Wzrok Gregorego pada na kobietę, która przechodzi w krótkiej spódniczce. – Mamy crème de la crème tutaj – zgadzam się i macham do miejscowej. – Bonjour! Francois! La bouche un petite chienne!25 Och jej, nie wyglądają na zadowolonych z tego ostatniego. – Ostatnie nie miało nawet sensu. – Gregory podkreśla i wydaje mały ‘pardon’ dźwięk do okolicznych mieszkańców. Idę żwawo obok niego po brukowanej drodze. Wioska jest mała – bielona, ciasne fronty sklepów, piekarni i rzeźników i sklepów z cukierkami na poziomie ulicy, i domy na drugim piętrze, doniczki w oknach wypełnione świeżymi kwiatami i ziołami. Sznurki z praniem pomiędzy oknami, pościele i koszule trzepotają na wietrze. Zapach oceanu jest wszędzie, dzieci noszą małe deski surfingowe i inne deski i migają między rowerami i zbyt wolnymi parami. Para starych ludzi w ciężkich czapkach na zmianę gra w szachy i pije wino pod okapem kwiaciarni. Na skraju wsi, brukowana droga znika, zamieniona na dobrze ubitą, polną drogę. Wysoka letnia trawa kołysze się na boki. Zbieram żółte i fioletowe i białe polne kwiaty, a pszczoły walczą ze mną o szczególnie piękny pomarańczowy kwiat. – Idź sobie! – Wyganiam ją. – Jest tysiąc więcej, możesz sobie pozwolić na oddanie jednego biednemu człowiekowi! Gregory chichocze, patrząc na ocean i małe wiejskie domki, które mijamy. – Będzie mi brakowało tego miasta. Wy dwoje wybraliście najlepsze miejsce na świecie, żeby osiąść, jak przypuszczam. – Hey! Nikt nie osiada! Jedziemy do Kambodży za rok, i do Grecji tej wiosny! To dom baza, nie osada. – Co za różnica?

25

Według francuskiego słownika Isis powiedziała coś jak „morda mała suko” ale nie mogę być do końca pewna :D Francuski nie mój język – ale z Isis wszystko jest możliwe :D S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 170 |

– Osada oznacza coś jak, minivany i dziecięce wymiociny. Dom baza oznacza, że jesteśmy badaczami na najwyższym poziomie. Gregory potrząsa głową. – Wciąż, to miejsce jest fantastyczne. – Och taaa, jest świetne. Świeży miód i chleb i mnóstwo owoców jesienią, nie potrafię powiedzieć słowa po Francusku, ale przynajmniej mój chłopak potrafi. – Muskam moje usta. – Chłopak. Ugh, to słowo wciąż zabawnie smakuje. Powinno być inne słowo. Książę, może? Nie, to zbyt królewskie. Druga połówka? Ugh, zbyt podmiejskie. Buttbear? Wstrzymuję się i zwracam do Gregorego. – Myślę, że uderzyłam w złoto. – Buttbear brzmi jak carebear. – Wzdycha. – Dokładnie! Gregory i ja szliśmy w ciszy, ja mijając, a on trzymając się cieni dębów. Kolejny dom minięty, cały z białego kamienia i kóz i psów ganiających się wokół. – Will dostaje dzisiaj swoje przesłuchanie o zwolnienie warunkowe. – Gregory próbuje. Moje serce twardnieje trochę, ale ciepłe powietrze jest zbyt słodkie, aby trwało to zbyt długo. – Taa. Słyszałam. – Nie dostanie zwolnienia warunkowego oczywiście – dodaje. – Zbrodnie nie są łatwe do odwołania, i z tego co słyszałem, sędzia wydaje się bardzo zdeterminowana, żeby zatrzymać go tam gdzie jest. Uśmiecham się, a Gegory uśmiecha się do mnie w odpowiedzi. – Słyszałem też, że zabawna, piękna dziewczyna ma show o gotowaniu, które jest bardzo popularne ostatnio w sieci. Coś o… zbliżającej się telewizji? I o kontrakcie? Macham na niego. – To nic wielkiego, naprawdę. Ludzie po prostu lubią patrzeć na mnie, wylewającą wszędzie sos i mówiącą dziwne rzeczy. To całkiem moje całe życie. Więc tak naprawdę oni lubią oglądać moje życie. Nie tak źle dla dziewczyny, która została wykopana z college za zbezczeszczenie biura profesora, huh? – Ale wystarczająco, żeby tu żyć – naciska. – Yeah. To znaczy, Jack też pomaga. Troszeczkę. Dzielimy kolejny uśmieszek. Jack dużo pomaga. Biznes Gregorego ‘sprzedaż informacji’ płaci dobrze tutaj w Europie, a teraz Jack, jako szef własnej komórki z Charliem, jako jego współ–kapitan, płaci nawet lepiej. Politycy i potentaci i wścibscy, zazdrośni mężowie zawsze chcą wiedzieć co się dzieje z konkurencją. I czasami CIA współpracuje z nim, ale Jack częściej odmawia niż przyjmuje zlecenia, przez cytuję „osobiste powody związane z faktem, że moja

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 171 |

piękna dziewczyna nie jest w tym samym kraju, do którego chcą mnie wysłać” koniec cytatu. Cokolwiek. On jest głupi. – Jest twoim głupkiem. – Gegory poprawia, a ja wywracam oczami i biegnę do bramy, która jest wejściem do naszego domu. Tak naprawdę ciężko mówić na niego dom – coś jak zaniedbana buda postawiona obok drzewa brzoskwini. Ściany są białe, kamienne, wzmocnione drewnem. Okna są trochę krzywe i nie zachowują dużo ciepła w zimie, ale nasz piec na drewno dba o to, i dach nigdy nie przecieka, więc są to małe rzeczy, które się naprawdę liczą, i także duże rzeczy, ponieważ mamy największą wannę na nóżkach i najgrubszego szarego kota imieniem Oolong, siedzącego na parapecie w odpoczynku. Pędzę do drzwi i Oolong podnosi łeb, posyłając mi dokładne i zastraszające spojrzenie przed zamruczeniem z powrotem do snu. – Impreza przyjechała! – zapowiedziałam własne przybycie i rzuciłam ręcznik na oparcie krzesła, badając kuchnię – morskie szkło i muszle dekorują parapety przy zardzewiałym zlewie, kubki z porannej kawy wciąż leżą na blacie, obok żylastego bałaganu po robieniu gofrów. Łowię wokół lodówki i patrzę na Gregorego, układającego swój zmęczony tyłek przy kuchennym stole. Krzesło protestuje głośno. – Chcesz mleka? Świeże od krowy z obok. Albo, ooch! Wciąż mamy trochę wina z ostatniego wieczora. – Woda będzie w porządku. – Gregory nalega. Nalewam mu szklankę i wkładam głowę do salonu. Mój laptop i sprzęt, który używam do nagrywania kulinarnych nagrań wciąż jest na kupie na skrajnie brzydkiej wzorzystej kanapie. Prowizoryczne łóżko Gregorego, z materacem o zapachu kocich siuśków, zajmuje środek salonu wraz z jego plecakiem. Piec na drewno jest zimny, używany tylko w chłodniejsze noce lata, a stos drewna obok niego jest wysoki. Jack musiał go napełnić. Idę na palcach przez salon do sypialni. Drzwi są otwarte, łóżko królewskich rozmiarów, z mosiądzu jest takie, jakie je rano zostawiłam. Jack siedzi przy biurku pod oknem, patrząc na ocean, rozmawiając z kimś przez Skype na swoim laptopie. Jego rozczochrane włosy łapią promienie słoneczne, jego leniwy sweter i jeansy sprawiają, że jego plecy wyglądają na szersze. Ale ledwie mam czas by to docenić, ponieważ w tym właśnie momencie widzę z kim rozmawia. – …ale co jeśli zapytam ją i ona… – Wren! – krzyczę, rzucając się przez pokój i uwieszając ramienia Jack’a. – Spójrz na siebie! Nie mogę uwierzyć, że zdobyłeś dyplom wcześniej, ty głupku! Albo, kurde, nie mogę cię już tak nazywać, mogę? Wren, jego okulary na nosie i ciemna szczecina na twarzy, śmieje się. – Nie, nie możesz. – Myślę, że powinnaś wciąż go tak nazywać! – Kayla wynurza się zza niego, szarpiąc za jego czapkę z rozdania dyplomów. – I cześć ci. Kocham opaleniznę, nad którą pracujesz. – Cześć słodka. – Witam ją. – To było tak dawno.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 172 |

– Isis, rozmawiałyśmy wczoraj wieczorem. – Za długo! Powinnaś wrócić. Tęsknię za tobą i dom za tobą tęskni i gówniany kot za tobą tęskni – lamentuję. Jack wstaje i pociera moje plecy jedną ręką, a drugą klika wokół Skype. – Okej wy dwoje, powinienem iść – mówi. – Racja! Porozmawiamy później. – Wren się uśmiecha. – Powodzenia! – Kayla promieniuje. Jack warczy i zamyka szybko laptopa. – Hej zrzędo! Na co się boczysz? Czekaj, nie mów mi, Oolong zesrał się na łóżko. Jack wzdycha i oplata ramiona wokół mojej talii, przyciągając mnie do siebie. – Nie. – Czyyyyy on zjadł twój żel do włosów, znowu? – Nie. – Jack mruczy, opierając głowę w zagłębieniu mojej szyi i wąchając moje włosy. – Pachniesz jak ocean. – Pachnę jak pytania! – poprawiam i odwracam się twarzą do niego. – Co cię tak przerabia, co? Nie byłeś sobą od kilku dni. I za każdym razem, kiedy przyłapywałam cię na Skype z Wren’em, zawsze żegnałeś się tak szybko! Czy wy dwaj dzielicie się porno? To jakaś porno sprawa? Czy jestem teraz wdową? – On przechodzi przez okres dojrzewania! – Gregory krzyczy z kuchni. – Zamknij się! – Jack odkrzykuje i szybko dodaje. – Sir! Chichot Gregorego słychać aż tutaj, a ja śmieję się z nim, ale Jack przytula mnie mocniej i wtedy wiem, że coś jest naprawdę nie tak. – Hej, hej ty. – Odsuwam się, łapiąc jego twarz. – Jeśli nie powiesz mi co jest nie tak w tej chwili, umrę. I odlecę. Albo, czekaj, zamień te dwa, nie sądzę, żeby martwe rzeczy mogły latać, chyba, że są zombie slash aniołami, a ja na pewno nie jestem anio… Usta Jack’a są tak blisko mojego ucha. – Wyjdź za mnie. Zamieram, horda lodu drży w dół mojego ciała. – C… Co? Jęczy i trąca moją szyję. Mogę poczuć rumieniec na jego policzkach na mojej skórze. – Nie każ mi mówić tego drugi raz. – Jack, what the fuck26… – Wyjdź za mnie – powtarza. – Wyjdź za mnie. Chcę, żebyś była moją żoną, Isis. Chcę, żebyś była… chcę żebyś była moja.

26

W oryginale brzmi lepiej ;D

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 173 |

– Jestem twoja, idioto. – Całuję jego szyję. – Wiem. Ale chcę, żeby wszyscy to wiedzieli. Chcę, żeby twoja mama i tato przyjechali i moja mama i chcę Wren’a i Kaylę tutaj i Dianę i Yvette i Mirę i James’a i Charliego… – Ugh, musimy zapraszać Charliego? Jack się śmieje. – Przyprowadzi swoją babcię. Pokochasz ją, jest dużo lepsza niż on. Chcę po prostu żeby oni wszyscy tu byli, z nami, chcę, żeby zobaczyli jak szczęśliwi jesteśmy i chcę, żeby świętowali z nami, chcę zobaczyć cię w białej sukni, uśmiechniętą i krojącą ciasto i będącą szczęśliwszą niż kiedykolwiek. – Jestem tu szczęśliwa! Wiesz to! – Ale nie widziałaś rodziców od lat. A ja nie widziałem moich. Wyobraź sobie ten dom wypełniony ludźmi… – Będą spać… na stole? – …Wyobraź sobie hotel w mieście wypełniony ludźmi – poprawia. – Wszystkimi ludźmi, którzy cię kochają. Można im pokazać okolice, możemy im pokazać plażę i wystrzelić fajerwerki, możesz zrobić najlepsze ciasto znane ludzkości… – Każde ciasto, jakie robię jest najlepszym znanym ludzkości – mówię wyniośle. On szturcha mój brzuch, chichotam i przekręcam się, ale on pochyla się i chwyta mnie ponownie. – I będziesz… będziesz Isis Hunter. Jeśli, kurwa, jeśli to dla ciebie w porządku. Oczywiście nie musisz, jestem całkowicie zadowolony z bycia z tobą na zawsze tak jak jest, ale po prostu myślałem, nie wiem, po prostu myślałem… Odwracam się i całuje go, popychając go na łóżko i siadając na jego brzuchu żartobliwie. – Okej. Więc wyjdę za ciebie. Co to oznacza dla mnie? – Poświęcę siebie dla ciebie – odpowiada z poważną twarzą. – Już się jakby trochę poświęciłeś. – Uśmiecham się, całując w dół jego szczękę aż do obojczyka. – Ochronię cię. Taki piekielnik jak ty potrzebuje zewnętrznej ochrony. Śmieję się przy jego piersi i wyznaczam ustami szlak w dół. – Stanę się twój – dodaje. – W każdym znaczeniu. Całuję rąbek jego jeansów. – Już jesteś. Pociąga mnie i całuje mocno i zacięcie, przerzucając nas i przyciskając mnie do poduszek, łagodnie szczypiąc moje ucho. – Więc to proste, czyż nie? Pozostaje jedna biała, głupia sukienka i ciasto i nasze rodziny.

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 174 |

– Po prostu chcesz mnie zobaczyć w sukni ślubnej. – Chichoczę. On patrzy w górę i w dół i posyła mi zarozumiały uśmieszek, kiedy delikatnie pociąga mój strój kąpielowy przy skórze. – Możesz mnie winić? – Winię cię za wszystko. Za głód na świecie, Ronald’a Regana, Lady Gagę… – Zaciągam się powietrzem, kiedy przyciska kolano między moimi nogami. – …mój aktualny niemal– oczarowany stan. Śmieje się i ten dźwięk jest tak jasny i prawdziwy w domu, że chcę go znów pocałować i znów. Na zawsze. Ale on zamiast tego zaciska usta. – Więc, to jest nie? Kładę moje ręce wokół jego szyi i przyciągam go bliżej mojej twarzy. – Kim ty myślisz, że jestem? Jestem Isis Black. Próbuję wszystkiego raz. Albo cztery razy. Jeśli to wystarczająco tanie i wystarczająco smaczne… Lodowe oczy Jack’a są poważne i twarde i tracę swoją żartobliwą krawędź. – …i byłabym zaszczycona próbując małżeństwa z tobą… Jack się uśmiecha. – …ty wielki, głupi idioto.

THE END

Książka ta w całości należy do Sary Wolf, ten przekład służy jedynie promowaniu jej twórczości jak i jest próbą kształcenia swoich tłumaczeniowych możliwości. Nie mamy z tego tytułu żadnych korzyści materialnych. Nie rościmy praw do tekstu oryginalnego, jednakże przekład jest naszą własnością, którą użyczamy.

Mamy nadzieję, że podobała wam się historia Isis i Jack’a! Zapraszamy na inne tłumaczenia na DreamTeam ;) i mamy nadzieję, że po przeczytaniu tej serii, zostawicie po sobie ślad, gdyż właśnie dla naszych czytelników tłumaczone są u nas książki! ☺ Pozdrawiamy i do zobaczenia przy kolejnym projekcie: Karola & Klaudia

S A R A W O L F – L V # 3 – S A V A G E D E L I G H T – T R A N S . D R E A M T E A M 175 |