Shepard Sara - 13 - Pretty Little Liars. Skruszone

Dla Marlene „Jeśli znasz siebie i swego wroga, przetrwasz pomyślnie sto bitew”. Sun Zi

ZŁA PASSA

Czułaś kiedyś w kościach, że przydarzy ci się coś strasznego... a przeczucia cię nie myliły? Na przykład jesteś na wakacjach i nagle przed oczami staje ci obraz twojej przyjaciółki krzyczącej z bólu, a potem dowiadujesz się, że dokładnie w tym momencie ona złamała rękę? Albo coś ci podpowiada, że nie powinnaś nocować w tym hostelu w Maine, i w nocy zawala się jego dach? Albo wydaje ci się, że na skrzyżowaniu słyszysz syrenę, a tydzień później dochodzi tam do makabrycznego wypadku? Nie tylko ćpuni miewają wizje, czasem szósty zmysł ostrzega każdego z nas. Jeśli jakiś wewnętrzny głos dobrze ci radzi, może lepiej go posłuchaj. W Rosewood wydarzyło się ostatnio mnóstwo okropnych rzeczy, które wpłynęły na los czterech ślicznych dziewczyn. Pewnej gorącej letniej nocy, kiedy jedną z nich naszły złe przeczucia, próbowała je od siebie oddalić. Przecież żaden piorun nie uderza dwa razy. A jednak czasem nieszczęścia chodzą parami.

W Rejkiawiku, stolicy Islandii, niebo wciąż miało niepokojący perłowy odcień, jak o świcie. O tym, że jest środek nocy, świadczyły tylko puste ulice. Nikt nie spacerował nad brzegiem stawu Tjörnin. W barze Kaffibarinn, gdzie podobno imprezowała Björk, nie było już żywej duszy. Ostatni zakupowicz dawno zniknął z głównej ulicy miasta. Wszyscy leżeli błogo w łóżkach z oczami zasłoniętymi maseczką. No cóż, chyba jednak nie wszyscy. Na obrzeżach miasta Aria Montgomery wygramoliła się przez okno z ciemnego zamku zwanego Brennan Manor. Uderzyła biodrem o zimną ziemię i cicho jęknęła. Podniosła się i szczelnie zamknęła okno. W środku alarm wciąż wył, ale auta policyjne nie nadjeżdżały jeszcze od strony wzgórza. Przez szybę zajrzała do środka domu, szukając wzrokiem Olafa, świeżo poznanego Islandczyka. Pytała samą siebie, co tu właściwie robi. Powinna teraz leżeć przytulona do swojego chłopaka Noela w łóżku, w domu gościnnym, a nie włamywać się do zamku i wchodzić do niego z nieznajomym, nie wspominając o narażaniu się na areszt i więzienie do końca życia. Olaf pojawił się w oknie, podnosząc w górę malowidło, by Aria mogła mu się lepiej przyjrzeć. Na płótnie widać było jasne, wirujące gwiazdy i miasto odwrócone do góry dachami, z iglicami wyglądającymi jak stalaktyty w jaskini. W rogu widniał odręczny podpis: van Gogh. Vincent van Gogh. Poczuła obezwładniający zawrót głowy. To przez nią tutaj przyszli. To ona znalazła ten obraz i ściągnęła go ze ściany. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak głupio się zachowała. Spojrzała na Olafa. – Zawieś go na ścianie! – zawołała przez okno. – Zaraz przyjedzie policja! Olaf uchylił okno. – O co ci chodzi? – zapytał z islandzkim akcentem. – To twój pomysł. A może się rozmyśliłaś? Chyba przypominasz swojego chłopaka burżuja bardziej, niż mi się wydawało. Typowa Amerykanka. Aria odwróciła się. Tak, rozmyśliła się. No i była Amerykanką. Przecież przyjechali tu na

wakacje, a ona tego wieczoru chciała się tylko dobrze zabawić. Wakacje nie powinny się tak kończyć. Aria szalała z radości, kiedy wiosną Noel oświadczył, że organizuje wycieczkę do Rejkiawiku dla niej, jej brata Mike’a i jego dziewczyny Hanny Marin. Spędziła na Islandii dwa lata z rodzicami po tym, jak jej najlepsza przyjaciółka Alison DiLaurentis zaginęła pod koniec siódmej klasy. Aria tylko czekała na okazję, by wrócić na Islandię. Wraz z Hanną miała wielką ochotę wyrwać się z Rosewood, obojętnie dokąd. Razem z dwoma innymi przyjaciółkami, Spencer Hastings i Emily Fields, przez półtora roku były nękane i torturowane przez anonimowego prześladowcę, który swoje SMS-y podpisywał tylko literą A. Okazało się, że była to prawdziwa Alison DiLaurentis. Natomiast Ich Ali, którą wszystkie znały, okazała się jej siostrą bliźniaczką Courtney, która większość życia spędziła w szpitalu psychiatrycznym. Pod koniec szóstej klasy zamieniła się miejscami z siostrą i udawała, że zaprzyjaźniła się z Arią, Spencer, Emily i Hanną. Prawdziwa Ali zemściła się na Courtney, zabijając ją ostatniego dnia roku szkolnego w siódmej klasie. A potem jako A. zaczęła prześladować dziewczyny i prawie udało jej się je zabić. Kiedy Noel zaplanował ten wyjazd, Aria i Hanna nie mogły się go już doczekać. Prawdziwa Ali zginęła, uwolniły się od A. i niczego nie musiały się już obawiać. A potem, w czasie wiosennej przerwy, pojechały na Jamajkę. Tam też wydarzyło się kilka strasznych rzeczy. Teraz, w lipcu, Aria i Hanna znowu miały kilka spraw na sumieniu. Od kiedy wylądowały na Islandii, właściwie z sobą nie rozmawiały. Co gorsza, Noelowi Islandia wcale nie przypadła do gustu, a Mike nadal jej nienawidził, dokładnie tak samo jak za pierwszym razem, przed kilku laty. Tego wieczoru sytuacja zupełnie wymknęła się Arii spod kontroli. Najpierw po prostu flirtowała z Olafem, trochę zaniedbanym islandzkim intelektualistą, którego spotkała w barze po drugiej stronie ulicy. Zrobiła to tylko po to, żeby wkurzyć Noela. Wypiła pięć drinków o nazwie Czarna Śmierć, potem jeszcze jakąś islandzką nalewkę i nagle znalazła się na ulicy, a Olaf przyciskał swoje usta do jej warg. Ani się obejrzała, a minęło kilka godzin i nagle... znalazła się tutaj. Alarm zawodził coraz głośniej. Olaf próbował otworzyć szerzej okno, ale się zacięło. Aria zamarła. Gdyby mu pomogła, byłaby współwinna kradzieży. – Nie mogę. Olaf przewrócił oczami i jeszcze raz spróbował poruszyć okiennicę. Ani drgnęła. Wypuścił z rąk obraz, który z trzaskiem upadł na podłogę. – Wyjdę drzwiami! – zawołał. – Poczekaj na mnie, okej? Zniknął. Aria jeszcze raz zajrzała przez szybę do domu, lecz w środku panowały egipskie ciemności. Nagle za plecami usłyszała pisk. Na palcach przeszła obok krzewów i wyjrzała za róg. Na podjazd wjeżdżały jeden za drugim samochody policyjne na sygnale, a światła na ich dachach migały niebiesko, oświetlając fasadę domu ozdobioną kamiennymi płaskorzeźbami. W końcu zatrzymały się z piskiem opon i wysiadło z nich sześciu uzbrojonych policjantów. Aria pobiegła w stronę gęstego lasu. Nawet nie wiedziała, że policjanci na Islandii noszą broń. Policjanci zbliżyli się do frontowych drzwi i krzyczeli coś po islandzku. Aria mogła tylko zgadywać znaczenie ich słów, ale pewnie chodziło im o to, żeby Olaf wyszedł z domu z rękami podniesionymi do góry. Spojrzała na ciężkie, wypaczone tylne drzwi, bo zakładała, że Olaf właśnie tędy będzie próbował wydostać się na zewnątrz. Lecz wielkie wrota były zamknięte. Może miały skomplikowany, wewnętrzny zamek, którego Olaf nie potrafił otworzyć. Utknął w domu na dobre? Czy policja go znajdzie? Czy Aria powinna na niego poczekać? A może lepiej

uciekać? Wyciągnęła telefon komórkowy, który kupiła specjalnie na tę podróż. Potrzebowała rady... ale nie mogła zadzwonić do Noela. Drżącymi palcami wybrała inny numer. Hanna Marin wyrwana z błogiego snu zamrugała w ciemności. Spała w długim, wąskim pokoju. Nad jej głową wisiało zdjęcie kuca o krótkich, grubych nogach. Jej chłopak Mike leżał obok niej i pochrapywał. Spod grubej kołdry wystawała jego stopa. Łóżko po drugiej stronie pokoju, w którym mieli spać Aria Montgomery i jej chłopak Noel, stało puste. Hanna spojrzała na znak drogowy za oknem. Napis na nim był po części w języku angielskim, lecz były tam też jakieś dziwne litery. Aha. Przecież była na Islandii. Na wakacjach. Na zupełnie beznadziejnych wakacjach. Co Aria widziała w tym kraju? W nocy nawet na chwilę nie zapadała ciemność. W łazienkach śmierdziało zgniłymi jajami. Jedzenie było paskudne, a Islandki zbyt egzotyczne i o wiele za ładne. A teraz, kiedy Hanna obudziła się w środku nocy, naszło ją jakieś bardzo złe przeczucie. Jakby właśnie ktoś umarł. Zadzwonił jej telefon i aż podskoczyła ze strachu. Spojrzała na ekran. Nie rozpoznała numeru, ale i tak coś jej mówiło, by odebrała jak najszybciej. – Słucham – szepnęła, ściskając telefon obiema dłońmi. – Hanna? – W słuchawce rozległ się głos Arii. W tle było słychać syreny policyjne. Mike poruszył się. Hanna wyszła z łóżka i wyjrzała na korytarz. – Gdzie ty się podziewasz? – Mam kłopoty. – Syreny wyły coraz głośniej. – Musisz mi pomóc. – Nic ci się nie stało? – zapytała Hanna. Arii trząsł się podbródek. Policja próbowała właśnie wyważyć frontowe drzwi do pałacu. – Nie, nic. Ale tak jakby włamałam się do cudzego domu i ukradłam obraz. – Co takiego? – zawołała Hanna, a jej głos rozległ się echem w holu. – Przyjechałam tu z tym facetem, którego wcześniej poznałam. Powiedział, że w posiadłości na obrzeżach miasta znajduje się bezcenny szkic do Gwiaździstej nocy van Gogha. Ukradziono go z żydowskiego getta w Paryżu w czasie drugiej wojny światowej i złodziej nigdy go nie oddał. – Zaraz, zaraz, jesteś z Olafem? Hanna zamknęła mocno oczy i przypomniała sobie, jak bardzo była zażenowana, gdy wpadła na Arię i tego dziwnego brodatego faceta całujących się w bocznej uliczce. Wyglądał całkiem niewinnie, ale przecież Aria miała chłopaka. – Tak. – Policjanci wyważyli drzwi. Cała szóstka wtargnęła do środka jak oddział szturmowy. Aria mocniej ścisnęła telefon. – Razem włamaliśmy się do pałacu, żeby poszukać tego obrazu. Nie sądziłam, że... ale go znaleźliśmy. Nagle włączył się alarm... Ja wyszłam. A teraz do środka weszli policjanci. Z bronią, Hanno. Olaf utknął w środku. Musisz po nas przyjechać, najlepiej boczną drogą. Przejdziemy przez las i cię znajdziemy. Nie uda nam się wsiąść do jeepa Olafa, wokół domu kręci się policja. – Policjanci cię widzą? – Nie, schowałam się w lesie za domem. – Jezu, Aria, co ty tam jeszcze robisz? – zawołała Hanna. – Uciekaj. Aria spojrzała na tylne drzwi domu. – Ale Olaf jeszcze nie wyszedł. – A co on cię obchodzi? – krzyczała Hanna. – Nawet go nie znasz. Biegnij, szybko. Wsiądę na skuter. Napisz, przy której ulicy czekasz, jak już wyjdziesz z lasu, dobrze? Aria milczała przez chwilę wpatrzona w niebieskie światła wirujące na dachach

samochodów. Spojrzała na las za pałacem. Potem wreszcie spojrzała na budynek. Olaf nie dawał znaku życia. Hanna miała rację, Aria przecież w ogóle nie znała tego chłopaka. – No dobra – powiedziała trzęsącym się głosem. – Idę. Rozłączyła się i pobiegła przez las, a serce waliło jej jak młotem. Potknęła się o pniak, rozcięła piętę i otarła boleśnie kolano. Przeszła przez płytki strumień, mocząc pół sukienki. Kiedy dotarła do drogi, cała się trzęsła z zimna i krwawiła. Zadzwoniła do Hanny i powiedziała jej, gdzie jest, a potem przysiadła na krawężniku i czekała. W oddali słyszała syreny policyjne. Czy gliniarze już dopadli Olafa? Powiedział im, że Aria z nim była? A jeśli jej szukali? Kiedy zobaczyła Hannę na skuterze na końcu ulicy, prawie rozpłakała się z radości. W milczeniu jechały razem. Hanna o nic nie pytała, bo nie chciała przekrzykiwać warkotu silnika i wycia wiatru. W hostelu otworzyły drzwi tak cicho, jak tylko się dało. Hanna włączyła światło w małej kuchni i spojrzała na Arię szeroko otwartymi oczami. – O Boże – wyszeptała. – Trzeba cię umyć. Zaciągnęła ją do łazienki na korytarzu, umyła jej kolano i wyciągnęła gałązki z włosów. Po policzkach Arii wciąż płynęły łzy. – Tak mi głupio – powtarzała. – Nie wiem, co we mnie wstąpiło. – Na pewno policja cię nie widziała? – zapytała Hanna z obawą w głosie, podając jej ręcznik. Aria wytarła włosy. – Nie sądzę. Tylko nie wiem, co się stało z Olafem. Hanna zamknęła oczy. – Lepiej się módl, żeby nie powiedział im, że z nim tam przyjechałaś. Prawdę mówiąc, chyba niewiele można zdziałać w twojej sprawie. – Nie wie, jak się nazywam – powiedziała Aria, wieszając ręcznik na kaloryferze i wracając do holu. – Może nic mi się nie stanie. Ale choćby nie wiem co, musisz dochować tajemnicy... Urwała i obejrzała się za siebie. U dołu schodów, przy drzwiach stał Noel w bluzie z kapturem i dżinsach. Wcześniej tego wieczoru miał na sobie coś innego. Na jego czole widać było kropelki potu, jak zawsze, gdy pił. Ale miał taką minę, jakby wszystko wiedział. Arię zatkało. Czy słyszał ich całą rozmowę? – Tu jesteś. – Noel wyszedł na górę po schodach i pogłaskał Arię po mokrej głowie. – Brałaś prysznic? – Mhm. – Aria skrzyżowała nogi, żeby ukryć ranę na kolanie. – Gdzie byłeś? Noel pokazał na dół klatki schodowej. – Paliłem jointa. Aria miała na końcu języka jakąś kąśliwą uwagę, ale się powstrzymała. Nie powinna nikogo oceniać. Chwyciła Noela za rękę. – Chodźmy spać. Miała szeroko otwarte oczy, kiedy weszli do łóżka. Noel położył się obok niej, a jego gołe nogi były szorstkie w dotyku. – Gdzie się podziewałaś? – zapytał z goryczą w głosie. – W barze z tym Gejlafem? Aria odwróciła się. Wydawało jej się, że poczucie winy paruje przez jej skórę, tak jak wódka parowała przez skórę Noela. Zebrała się w sobie, czując, że kłótnia wisi w powietrzu. Jednak Noel tylko objął ją ramieniem i przytulił. – Zawrzyjmy rozejm. Ta wycieczka jest jakaś dziwna. Ja też się dziwnie zachowuję. I przepraszam cię za to.

Oczy Arii wypełniły się łzami. Właśnie to chciała usłyszeć... tylko że pięć godzin wcześniej. Przytuliła się do Noela i mocno go uścisnęła. – Ja też przepraszam. Szczerze żałowała tego, co się stało. – Nie ma za co – powiedział Noel sennym głosem. – Kocham cię, A... – wymamrotał do poduszki i odpłynął w sen. Przez ułamek sekundy Arii wydawało się, że powiedział coś jeszcze. Coś dziwnego. Ale przecież był pijany. Nawet gdyby powiedział to, co jej się wydawało, to na pewno nie miał tego na myśli. Aria nie zamierzała go o to pytać następnego dnia. Chciała jak najszybciej zapomnieć o tej nocy.

Następnego ranka Hanna, Aria, Noel i Mike wymeldowali się z hostelu i pojechali na lotnisko. Przeszli kontrolę bezpieczeństwa i kupili mnóstwo przekąsek i kolorowych czasopism na długą podróż do domu. Aria wciąż miała dreszcze, ale Noel nie zapytał jej dlaczego. Kiedy Noel narzekał, że na tym żałosnym lotnisku nie ma McDonalda, Aria nie miała o to pretensji. Dziewczyny rozmawiały mniej niż zazwyczaj, jednak Mike i Noel nie zwrócili na to uwagi. Gdyby je zapytali, odpowiedziałyby: „Jesteśmy zmęczone. To była długa wycieczka. Tęsknimy za naszymi łóżkami”. W samolocie była telewizja satelitarna, więc zaraz po wejściu na pokład Aria włączyła CNN International. Nagle na ekranie pojawiły się zdjęcia z zamku, w którym była poprzedniej nocy. Teraz wydawał jej się jeszcze bardziej zniszczony i nawiedzony przez duchy. Nagłówek głosił: „Włamanie do Brennan Manor”. Na ekranie pokazały się ciemne, pokryte pajęczynami wnętrza, a potem rozmazana fotografia dostarczona przez firmę ubezpieczeniową, pokazująca Gwiaździstą noc oraz policyjny szkic twarzy Olafa. – To złodziej, który ukradł malowidło. Widział go świadek, który mieszka nieopodal Brennan Manor – powiedział reporter. – Policja próbuje go odnaleźć. Aria ze zdziwienia otworzyła usta. Olafowi udało się uciec? Hanna z przerażeniem wpatrywała się w ekran. Sytuacja zrobiła się bardzo poważna. Aria uczestniczyła w kradzieży cennego obrazu. Hanna przypomniała sobie wszystkie przypadki kradzieży dzieł sztuki, które badał jej tata, kiedy jeszcze pracował jako prawnik. Za współwinnych uznawano nawet tych, którzy tylko wiedzieli o przestępstwie. Teraz ona stała się taką osobą. Aria dotknęła przedramienia Hanny, jakby czytała jej w myślach. – Olaf to spryciarz, Hanno. Nie da się złapać... i nikt się nie dowie, że z nim byłam. Policja nigdy nie powiąże mojego nazwiska z tym przestępstwem. Twojego zresztą też. Tylko nie mów nikomu, dobrze? Nawet Emily i Spencer. Hanna odwróciła wzrok i spojrzała przez okno na pas startowy. Próbowała odpędzić od siebie złe myśli. Może Aria miała rację. Może policja nie trafi na trop tego całego Olafa. Tylko wtedy sekret Arii pozostanie bezpieczny i tylko w ten sposób Hanna uniknie kary.

Na szczęście przez rok nic im nie groziło. Wzmianki o tej historii pojawiały się niekiedy w mediach, ale nie podawano szczegółów, a dziennikarze nie wspominali o nikim zamieszanym w przestępstwo. Pewnego razu o tej sprawie mówiono w wiadomościach, kiedy Hanna oglądała

je ze Spencer i Emily. Sekret parzył ją w środku jak rozgrzana lawa. Nie pisnęła jednak ani słowa. Nie mogła zawieść zaufania Arii. Aria też nie ośmieliła się powiedzieć dziewczynom prawdy. Im mniej wiedziały, tym lepiej dla nich. Po jakimś czasie Arię przestały nachodzić wspomnienia tamtych wydarzeń. Olaf pogrążył się w mrokach zapomnienia, a razem z nim obraz van Gogha. Jej relacja z Noelem znacznie się poprawiła i nigdy nie wracali do tej nieszczęsnej wycieczki na Islandię. Arii nic nie groziło. Sprawa przycichła. Pobożne życzenia. Ktoś jednak znał prawdę i tylko czekał na odpowiedni moment, by go wyjawić. A teraz, kiedy dziewczyny kończyły liceum, ten ktoś postanowił upublicznić tajemnicę Arii. Tym kimś była trzecia osoba podpisująca się literą A.

1

STRZEŻ SIĘ

Kiedy w słoneczny poniedziałkowy ranek Spencer Hastings weszła do kuchni, powitał ją zapach kawy i świeżo spienionego mleka. Jej mama, narzeczony mamy Nicholas Pennythistle, jego córka Amelia i siostra Spencer, Melissa, siedzieli przy rustykalnym stole i oglądali wiadomości. Spiker z mocno polakierowanymi włosami przedstawiał raport z eksplozji, do jakiej doszło tydzień wcześniej na pokładzie statku wycieczkowego u wybrzeży Bermudów. – Policja wciąż bada okoliczności wybuchu, który doprowadził do ewakuacji wszystkich pasażerów – powiedział. – Nowe dowody wskazują na to, że do eksplozji doszło w maszynowni. Na nagraniach z monitoringu widać dwie niewyraźne sylwetki. Nie wiadomo, czy to postacie widoczne na nagraniu spowodowały eksplozję, czy może był to nieszczęśliwy wypadek. Pani Hastings odstawiła dzbanek z kawą na stół. – Nie do wiary, że do tej pory nie wiedzą, co się stało. Melissa, który przyjechała do Rosewood w odwiedziny do przyjaciół, spojrzała na Spencer. – Spośród wszystkich rejsów musiałaś wybrać akurat ten, na którym płynął również terrorysta. – Cieszę się, że nie popłynęłam z wami. – Amelia prychnęła pogardliwie. Była o dwa lata młodsza od Spencer. Miała burzę loków na głowie i perkaty nosek. Wciąż ubierała się w urocze sweterki i buciki z klamerkami, choć Spencer już raz pomogła jej zmienić styl w czasie wyjazdu do Nowego Jorku. – Postanowiłyście popełnić zbiorowe samobójstwo? Odbiło wam i popłynęłyście do tej groty zamiast do brzegu? Spencer zignorowała ją i podeszła do tostera. Amelia nie dawała za wygraną. – Wszyscy twierdzą, że nałykałyście się jakichś prochów. Jak chcesz, to możesz zamieszkać w schronie w domu mojego taty, prawda? Pan Pennythistle spojrzał karcąco na Amelię. – Dość tego. Pani Hastings postawiła przed swoim narzeczonym filiżankę kawy. – Naprawdę masz schron, Nicholas? – zapytała, najwyraźniej chcąc zmienić temat. Jeszcze się nie nauczyła, że Amelię należy krótko trzymać. Pan Pennythistle splótł palce. – Tak, w pokazowym domu w Crestview Estates. Zbudowałem go, kiedy w okolicy zamieszkali ludzie powiązani z mafią. Lepiej na takich uważać. Poza tym wymagający klienci lubią takie udogodnienia. Oczywiście Spencer nie mogłaby tam zamieszkać, to za daleko od Princeton. I nie ma tam dostępu do internetu. Spencer zachichotała, ale szybko zamilkła. Pan Pennythistle najprawdopodobniej nie żartował. Był znakomitym deweloperem, prawdziwym potentatem handlu nieruchomościami i całkiem dobrym kucharzem, ale poczucia humoru nie miał za grosz. Spencer go jednak polubiła. W każdą sobotę przygotowywał pyszne gumbo, puszczał w kuchni jej ulubioną radiową stację sportową, kiedy gotował, a nawet niekiedy pozwalał Spencer jeździć swoim bajeranckim range roverem. Gdyby jeszcze jego ukochana córeczka dała jej spokój.

Spencer włożyła dwie kromki pieczywa ryżowego do tostera. Oczywiście Amelia miała rację – Spencer wciąż prześladowały jakieś nieszczęścia. Oprócz tego, że wybrała się na ten feralny rejs Dumą Mórz, jedna z jej najlepszych przyjaciółek Aria Montgomery znalazła się w maszynowni, kiedy doszło do eksplozji. Co równie niepokojące, w czasie rejsu w ręce Arii wpadł wisiorek należący niegdyś do Tabithy Clark, dziewczyny, której niechcący wyrządziły krzywdę na Jamajce w zeszłym roku. Wydawało im się wtedy, że Tabitha to tak naprawdę Alison DiLaurentis, zła bliźniaczka, która je prześladowała i prawie zabiła Spencer oraz pozostałe dziewczyny, kiedy celowo wywołała pożar w domku w górach Pocono. Myślały, że Ali wróciła, by się zemścić, więc Aria wypchnęła Tabithę przez balustradę z tarasu hotelowego, żeby pozbyć się jej na dobre. Tylko że ostatnio na światło dzienne wyszły informacje świadczące o tym, że Tabitha na pewno nie była Prawdziwą Ali, tylko niewinną dziewczyną. I wtedy koszmar zaczął się na nowo. Wisiorek łączył je z tamtym wieczorem, kiedy zginęła Tabitha. Dziewczyny były pewne, że ich diaboliczny prześladowca, kontynuator dzieła A., podrzucił go Arii, żeby skierować na nią podejrzenia. Wiedziały, że nie mogą zostawić wisiorka na statku, bo A. na pewno go znajdzie i znowu im go podrzuci. Dlatego w czasie ewakuacji nie popłynęły prosto do brzegu. Spencer razem z Arią i ich przyjaciółkami, Emily Fields i Hanną Marin, ukradły tratwę ratunkową z silnikiem i popłynęły do jaskini, o której Spencer słyszała w czasie kursu dla płetwonurków. Postanowiły zostawić wisiorek tam, gdzie A. nigdy go nie znajdzie, ale wtedy ich tratwa została przedziurawiona, co z pewnością było również dziełem A. Na szczęście w ostatniej chwili przybyła po nie ekipa ratunkowa. Po tych wypadkach postanowiły, że przyznają się, co zrobiły Tabicie. Tylko w ten sposób mogły pozbyć się A. Spotkały się w domu Arii i zadzwoniły na policję, ale kiedy czekały, by główny inspektor nadzorujący sprawę odebrał telefon, w telewizji pojawiły się nowe wieści. Raport z autopsji Tabithy Clark dowodził, że zginęła od uderzenia tępym narzędziem w głowę, a nie od upadku z dużej wysokości. To nie miało żadnego sensu, bo przecież żadna z nich jej nie uderzyła. A to znaczyło... że nie one zabiły Tabithę. Kilka sekund później wszystkie dostały tę samą wiadomość od A.: „Zgadłyście, suki. To moja sprawka. A wy jesteście następne w kolejce”. Zapach spalenizny wyrwał Spencer z zamyślenia. Z tostera wydobywał się dym. – Cholera – wyszeptała, wyciągając ze środka spalone pieczywo. Kiedy się odwróciła, wszyscy siedzący przy stole wbili w nią wzrok. Na ustach Amelii błąkał się złośliwy uśmieszek. Melissa wyglądała na zatroskaną. – Wszystko w porządku? – zapytała pani Hastings. – Tak, nic się nie stało – odparła szybko Spencer, wrzucając gorące kromki chleba do wielkiego marmurowego zlewu. Kiedy się okazało, że to nie one zabiły Tabithę, rzeczywiście odetchnęły z ulgą. Jednak to oznaczało również, że A. ma na nie co najmniej kilka haków, w tym zdjęcie całej czwórki na tarasie na dachu zrobione tamtego wieczoru. A co, jeśli A. poinformuje policję, że dziewczyny zeszły na plażę i kiedy odkryły, że Tabitha nie umarła, dobiły ją. Przysłane SMS-em wyznanie A. nie miałoby żadnej wartości w sądzie. Słowa „to moja sprawka” można zinterpretować na wiele sposobów. Co to miało znaczyć: „jesteście następne w kolejce”? Kim jest A.? Kto tak bardzo chciał je zabić? Tego dnia, kiedy postanowiły zadzwonić na policję, Emily przyznała się, że w czasie pożaru w Pocono zostawiła otwarte drzwi dla Prawdziwej Ali, która dzięki temu mogła uciec jeszcze przed wybuchem. A więc to możliwe, że żyła... i że znowu wcieliła się w A. To było najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie całej zagadki. Prawdziwą Ali stać było na wykręcenie

takiego numeru. Melissa wstała od stołu i połaskotała Spencer. – Chyba wiem, czemu cały ranek bujasz w obłokach. Denerwujesz się przed spotkaniem z tym chłopakiem? Spencer spuściła głowę. Nieopatrznie przyznała się, że Reefer Fredericks, jej nowy chłopak, miał do niej dziś przyjechać z Princeton, gdzie mieszkał na co dzień. Od czasu rejsu się nie widzieli. Tego dnia nie było zajęć w jej szkole i na uczelni, więc oboje mieli wolne. – Będzie fajnie – odparła nonszalancko, choć z nerwów czuła ucisk w żołądku. – Zaprosisz go na bal maturalny? – zapytała Amelia. – Och, Spencer, zrób to! – zawołała Melissa. – Nie możesz pójść sama w tej szałowej sukience od Zaca Posena! Spencer zagryzła wargi. Chciała zaprosić Reefera na bal maturalny, który miał się odbyć za dwa tygodnie. Cały ranek gapiła się na zakupioną w Nowym Jorku sukienkę od Zaca Posena i wyobrażała sobie, jakby w niej wyglądała, stojąc pod rękę z Reeferem. Spencer bynajmniej nie marzyła o tym balu od dzieciństwa. Fantazjowała raczej o tym, że zostanie przewodniczącą klasy i jako najlepsza uczennica będzie mogła wygłosić przemówienie na zakończenie roku szkolnego. Mimo to teraz bal wydawał jej się odświeżająco normalnym wydarzeniem w jej kompletnie nienormalnym życiu i nie chciała go przegapić. Wiedziała, że Reefer się zgodzi. Codziennie dostawała od niego romantyczne SMS-y. Przysyłał jej kwiaty do domu i do szkoły. Co wieczór godzinami rozmawiali przez telefon. Reefer pochwalił jej się nowym gatunkiem samodzielnie wyhodowanej marihuany, a Spencer opowiadała o tym, jak za karę za kradzież tratwy musiała zostawać w szkole po lekcjach. Wszyscy skończyli śniadanie, włożyli talerze do zlewu i po dziesięciu minutach Spencer została w kuchni całkiem sama. Zabębniła palcami o blat kuchenny i bezmyślnie wpatrywała się w ekran telewizora, choć prognoza pogody wcale nie ukoiła jej nerwów. Rozległ się dzwonek do drzwi. Spencer poderwała się, przejrzała się w gładkiej obudowie tostera, sprawdzając, czy jej blond włosy są spięte w porządny kucyk, a czerwona szminka się nie rozmazała. Podbiegła do drzwi frontowych i otworzyła je na oścież. Reefer stał na ganku z nieśmiałym uśmiechem na twarzy. – Witaj, nieznajomy – powiedziała Spencer. – Cześć. Reefer jak zawsze wyglądał bosko. Granatowy podkoszulek ciasno opinał jego muskularne ramiona. Gładko się ogolił i spiął dredy w kucyk, odsłaniając wysokie kości policzkowe i ogromne zielone oczy. Spencer uniosła głowę i pocałowała go, pieszczotliwie ściskając jego pośladki. Reefer z zaskoczenia cały się spiął. – Wyluzuj – szepnęła mu Spencer do ucha. – Mama już wyszła. Zostaliśmy sami. – Aha, okej. – Reefer odsunął się od niej. – Mhm, Spencer, czekaj. Mam ci coś do powiedzenia. – Ja też mam ci tyle do powiedzenia! – Spencer chwyciła go za ręce. – No więc, chyba już wspominałam, że za dwa tygodnie mam bal maturalny i... – Wiesz co – przerwał jej Reefer. – Mogę zacząć? Muszę to z siebie wyrzucić. Zrobił dziwną minę, której Spencer nie potrafiła odczytać. Zaprowadziła go do kuchni i wyłączyła telewizor stojący na blacie. Kiedy pokazała mu gestem, żeby usiadł, on przez chwilę tylko wygładzał palcami obrus, jakby chciał się pozbyć wszelkich załamań materiału. Spencer mimowolnie się uśmiechnęła. Pewnie Reefer tak samo jak ona nienawidził pomiętych obrusów. Właśnie dlatego tak świetnie się dogadywali. – Dostałem się na te praktyki, o których tak marzyłem – powiedział wreszcie.

Spencer się uśmiechnęła. Nie zdziwiło jej to. Reefer był geniuszem. Pewnie dostał sto propozycji praktyk. – Gratuluję! Gdzie? – Daleko. – Na którym uniwersytecie? W Nowym Jorku? – Spencer klasnęła. – Ale super! Będziemy chodzić codziennie do innej restauracji, do Central Parku, na mecze Yankees... – Nie Spencer, nie w Nowym Jorku. W Kolumbii. Spencer zamrugała. – W Ameryce Południowej? – Reefer pokiwał głową. – To też fajnie. To znaczy, faktycznie trochę daleko, ale przecież wrócisz, zanim rozpocznie się semestr. – Zobaczyła, jak twarz Reefera tężeje. – Zamierzasz wrócić na początek semestru? Reefer wziął głęboki oddech. – Być może nie wrócę. Mam okazję pracować ze znanym botanikiem doktorem Diazem. To prawdziwa gwiazda w tej dziedzinie. Zawsze chciałem z nim pracować, każdy by chciał. Ale kiedy on kogoś przyjmuje na staż, to w pewnym sensie oczekuje pełnej dyspozycyjności. Nie wspominałem ci nawet o tym, bo szanse były niewielkie. A tu dwa dni temu dostałem list z propozycją wyjazdu na dwa lata. Chcę na ten czas zawiesić studia w Princeton. – Odgarnął kosmyk włosów na plecy. – Zresztą i tak chciałem odłożyć studia na później. Potrzebuję kilku lat, żeby... no wiesz, pożyć. Ale potem spotkałem ciebie i wszystko... W umyśle Spencer wirowały miliony myśli. Reefer dowiedział się o tym dwa dni temu. Przecież w ciągu ostatnich dwóch dni tyle razy rozmawiali przez telefon. I nie wspomniał o tym ani słowem. Dwa lata... nieźle. To cała wieczność. Odchyliła się na oparcie krzesła. – No dobra. I tak się cieszę. Kiedy wyjeżdżasz? Spędzimy chyba jeszcze trochę czasu razem? Reefer zaczął obgryzać paznokieć u kciuka. – Doktor Diaz potrzebuje pomocnika natychmiast, więc wyjeżdżam dziś wieczorem. – Dziś wieczorem? – Spencer zamrugała z niedowierzaniem. – A nie możesz przełożyć tego wyjazdu na później? Liczyłam na to, że dasz się zaprosić na mój bal maturalny. – Mówiła płaczliwym tonem, którego szczerze nienawidziła. Mina Reefera powiedziała jej wszystko – dalsza dyskusja nie miała sensu. – Oni mnie potrzebują właśnie teraz. Poza tym, Spencer, nie jestem pewien, czy powinniśmy... no wiesz... czekać na siebie. Spencer poczuła się tak, jakby ktoś wylał jej na głowę kubeł lodowatej wody. – Zaraz, zaraz. Co takiego? – Bardzo cię lubię. – Reefer unikał jej wzroku. – Ale wyjeżdżam na dwa lata. Związki na odległość nigdy mi nie wychodziły. Kiedy wrócę, będziemy już zupełnie innymi ludźmi. Nie chcę cię w żaden sposób ograniczać. – Chyba chodzi ci o to, żeby siebie nie ograniczać – rzuciła gniewnie Spencer. Reefer wbił wzrok w podłogę. – Wiem, że to dla ciebie szok. Chciałem powiedzieć ci o tym osobiście. Dlatego tu przyjechałem, choć powinienem się pakować. – Spojrzał na zegarek. – Właściwie muszę już iść. Spencer bezradnie patrzyła, jak Reefer idzie w stronę drzwi. W głowie kłębiło jej się tysiąc pytań, które nie chciały jej przejść przez usta. „Więc to już koniec? Naprawdę wydaje ci się, że poczuję się winna, bo przyjechałeś tu specjalnie dla mnie? Co miały znaczyć wszystkie romantyczne SMS-y? Przecież to ty mnie podrywałeś!” Przypomniała sobie, jak Reefer obiecał jej, że zaopiekuje się nią w Princeton i pokaże jej,

jak bawią się studenci. Kto się nią teraz zajmie? W holu Reefer spojrzał na nią błagalnym wzrokiem. – Spencer, mam nadzieję, że zostaniemy... – Idź już – przerwała mu Spencer, czując, jak wzbiera w niej gniew. Wypchnęła go na zewnątrz i zatrzasnęła za nim drzwi. Oparła się o nie i usiadła na podłodze. Co to miało znaczyć? Przypomniał jej się rejs Dumą Mórz. Reefer zabrał ją na kolację, a potem w tańcu po raz pierwszy się całowali. Było cudownie. Wiedziała, że on czuje tak samo. Wydawało jej się, że teraz miejsce Reefera zajął kosmita. Odebrano jej jedyną dobrą rzecz, która jej się ostatnio przytrafiła. Piip. Jej telefon leżał na stoliku w holu. Serce zaczęło jej mocniej bić. Zerwała się na równe nogi i podniosła telefon. Na ekranie pojawiła się wiadomość od anonimowego nadawcy. Biedna Spencer nie ma pary. Co za skandal, nie do wiary! Jak opowiem o twych sprawkach, To dopiero będzie jatka! A.

2

KRÓLOWA HANNA

Tego samego dnia Hanna Marin siedziała przy barze w Rive Gauche, swojej ulubionej, pseudofrancuskiej restauracji w centrum handlowym. Czekała na swojego chłopaka Mike’a Montgomery’ego i choć barman jeszcze jej nie obsłużył, wolała posiedzieć przy barze niż przy stoliku, tu bowiem czuła się jak prawdziwa gwiazda. Poza tym w sali siedziało mnóstwo jej kolegów z niższych klas, co napawało Hannę leciutką melancholią. Za kilka miesięcy miała rozpocząć naukę w Instytucie Mody. Właśnie dostała list potwierdzający, że dostała się na tę uczelnię. Wiedziała, że do Rive Gauche będzie wpadać tylko w czasie wakacyjnych wizyt w domu. Oczywiście wolałaby odwiedzać Rive Gauche tylko w czasie wakacji, niż spędzić resztę życia w więzieniu, jak zapowiedział jej nowy prześladowca podpisujący się jako A. Hanna starała się o tym nie myśleć. Jej telefon zapikał. Na ekranie pojawił się nagłówek artykułu: „Najnowsze wieści w sprawie rejsu Dumy Mórz”. Hanna otworzyła link. Ustawiła stronę Google tak, żeby wysyłała powiadomienia do niej i jej przyjaciółek, jeśli tylko pojawią się nowe wiadomości o pożarze w maszynowni. Była tam wtedy Aria i Graham Pratt, chłopak, którego poznała w czasie rejsu, ale Hanna i jej przyjaciółki nie miały najmniejszych wątpliwości, że towarzyszyła im jeszcze trzecia osoba, która podłożyła bombę. Wiedziały, że ten ktoś to A. Gdyby tylko policja ustaliła tożsamość tej trzeciej osoby, wtedy ich koszmar by się skończył. „Graham Pratt, pasażer Dumy Mórz, nadal pozostaje w śpiączce w wyniku rozległych poparzeń odniesionych w trakcie eksplozji”, głosiła pierwsza linijka artykułu. Hanna podniosła wzrok i wpatrywała się w kilku trzecioklasistów z drużyny lacrosse, w tym Noela Kahna, chłopaka Arii, i Jamesa Freeda. Graham był nie tylko kolegą Arii poznanym w czasie rejsu, ale również byłym chłopakiem Tabithy. Przez chwilę dziewczynom wydawało się, że to on jest Nowym A., szczególnie kiedy zaczął zachowywać się dziwnie i agresywnie, a potem gonił Arię w maszynowni, powtarzając, że musi jej coś powiedzieć. Arii wydawało się, że Graham chce ją skrzywdzić, dlatego zamknęła się w schowku... i wtedy doszło do wybuchu. Hanna czytała dalej: „Pan Pratt został przeniesiony do Kliniki Chirurgii Plastycznej i Rehabilitacji Ofiar Poparzeń William Atlantic. Placówka położona jest nieopodal Rosewood w Pensylwanii. Klinika od czterech lat regularnie zdobywa nagrody dla najlepszego szpitala na terenie trzech sąsiadujących z sobą stanów...”. Hanna zobaczyła swoją własną zdumioną twarz w poplamionym starym lustrze nad barem. Dyrektorem kliniki William Atlantic, nazywanej również „warsztatem odnowy zabytków”, był tata jej byłego chłopaka Seana Ackarda. Hanna pracowała tam jako wolontariuszka w ramach kary za skasowanie bmw pana Ackarda po tym, jak Sean z nią zerwał. To tam leczyła się również Jenna Cavanaugh, a także dawna najlepsza przyjaciółka Hanny, Mona Vanderwaal, która okazała się pierwszym A. Hanna niechętnie wspominała tamte wydarzenia. W artykule nie było więcej interesujących informacji oprócz tego, że Graham odniósł poważne obrażenia. Hanna poczuła ciarki na plecach. Najwyraźniej Graham nieświadomie

wszedł w drogę A., tak jak Gayle Riggs, którą również podejrzewały o to, że jest A., póki nie została zastrzelona przed drzwiami własnego domu na oczach dziewczyn. Ale dlaczego Graham padł ofiarą A.? Najpierw Hanna i jej przyjaciółki martwiły się, że Graham to A. i że chce przyprzeć je do muru za to, co zrobiły jego byłej dziewczynie na Jamajce. Kiedy jednak Graham zapadł w śpiączkę, a one nadal dostawały wiadomości od A., zaczęły podejrzewać, że przyjaciel Arii chciał je ostrzec przed kolejną intrygą ich prześladowcy. „Obserwować cię” – te słowa powtarzał Graham, kiedy dobijał się do niej przez ciężkie stalowe drzwi w maszynowni. Może chodziło mu o to, że A. obserwuje stale jej przyjaciółki, może przyłapał kogoś na gorącym uczynku. A więc wiedział, kim jest A. Gdyby tylko się obudził... W jej skrzynce odbiorczej pojawił się e-mail od agentki specjalnej Jasmine Fuji. Hanna przeczytała nagłówek: Tabitha Clark. Prawie wypuściła telefon z ręki. Napisała do niej agentka specjalna? Z bijącym sercem otworzyła e-mail. Jasmine Fuji była agentką FBI prowadzącą śledztwo w sprawie zabójstwa Tabithy Clark, a nazwisko Hanny figurowało w wykazie gości kurortu Klify na Jamajce w tym samym czasie, kiedy była tam Tabitha Clark. W wiadomości agentka Fuji napisała: Chciałabym zadać ci kilka pytań na temat tamtego wieczoru. Może coś sobie przypomnisz. Na pewno rozumiesz, że czas odgrywa w tym śledztwie kluczową rolę, dlatego skontaktuj się ze mną jak najszybciej, proszę. Hanna poczuła gorycz w gardle. Dziewczyny miały pewność, że nie zabiły Tabithy, ale ich prześladowca posiadał zdjęcia, na których widać, jak rozmawiały z nią w czasie wiosennej wycieczki. Na jednym można nawet zobaczyć, jak Aria spycha Tabithę z dachu, podczas gdy Hanna i pozostałe dziewczyny na to patrzą. Zresztą wszystkie wiedziały, że A. ma na nie niejednego haka. Hanna spowodowała poważny wypadek samochodowy, a potem uciekła. Spencer zrzuciła na swoją koleżankę winę za posiadanie narkotyków. A Emily sprzedała swoje dziecko, choć co prawda próbowała je potem odebrać. Gdyby dowody na ich ciemne sprawki trafiły w ręce agentki Fuji, nigdy nie uwierzyłaby w ich niewinność. – Hanna? – Odwróciła się na dźwięk głosu Mike’a. Wyglądał świetnie w podkoszulku z logo szkolnej drużyny lacrosse, w dopasowanych czarnych dżinsach i znoszonych vansach. Uśmiechał się jak czymś podekscytowany mały chłopiec. – Mam dla ciebie niespodziankę! – Co? – zapytała Hanna nieufnie, wrzucając telefon do torby. Zdecydowanie nie miała nastroju do niespodzianek. Mike pstryknął palcami i na ten sygnał do restauracji weszło kilkunastu jego kolegów ze szkolnej drużyny lacrosse. Kiedy policzył do trzech, wszyscy jednocześnie zdjęli koszulki i stanęli przodem do Hanny. Na ich wyrzeźbionych brzuchach widniały litery. Najpierw H, potem A, a potem... Hanna zamrugała z niedowierzaniem. Litery układały się w napis: „Hanna Królową Maja”. Któryś z gości w restauracji zaczął bić brawo. Kate Randall, przyrodnia siostra Hanny, siedząca przy jednym ze stolików, z uznaniem pokiwała głową. Kelnerka na widok chłopaków prężących muskuły prawie upuściła tacę. Potem Mike odwrócił się, zerwał z siebie podkoszulek i uśmiechnął się do Hanny. Na jego nagiej piersi widniał wykrzyknik. – Zamierzasz startować, prawda? – zapytał podekscytowany. – Masz w kieszeni wszystkie głosy obu drużyn lacrosse, juniorów i seniorów. Hanna zaniemówiła. Obracała w palcach łańcuszek od Tiffany’ego, który miała na szyi.

W Rosewood Day Królową Maja nazywano królową balu maturalnego. Hanna zamierzała iść na bal maturalny z Mikiem. Już miesiąc wcześniej kupiła na wyprzedaży sukienkę od Marchesy. Kosztowała więcej, niż pan Marin przeznaczył na ten cel. Jednak tata Hanny dobrze wiedział, jak wiele bal maturalny znaczy dla jego córki. Opowiadała o swoim wymarzonym balu tak samo, jak małe dziewczynki opowiadają o bajkowym ślubie. Czy faktycznie miała szansę, żeby zostać królową? Oczywiście Hanna o tym myślała, nawet po cichu marzyła, ale po tym całym wariackim roku trudno jej było traktować taki konkurs poważnie. – No, nie wiem – powiedziała z wahaniem, spoglądając na Mike’a i chłopaków bez koszulek. – A Naomi? Naomi Zeigler była prawdziwą królową szkoły. Nie dopuściła Hanny do swojej paczki po śmierci Mony. W czasie rejsu ich stosunki zaczęły się ocieplać, ale niestety znowu się pogorszyły, gdy Hanna dowiedziała się, że kuzynką Naomi jest Madison, dziewczyna, którą Hanna zostawiła na pastwę losu na poboczu drogi, kiedy razem miały wypadek samochodowy. Gdy Hanna wyznała całą prawdę, Naomi tak się na nią wkurzyła, że znowu przestała się do niej odzywać. Ktoś położył Hannie dłoń na ramieniu. U jej boku stanęła Kate. – Naomi nie bierze udziału. Ma za niską średnią. – Uśmiechnęła się triumfalnie. Z nieznanych Hannie powodów Naomi i Kate się pokłóciły. – A ty? – zapytała ją Hanna. Kate ze swoimi długimi kasztanowymi włosami, regularnymi rysami twarzy i wysportowanym ciałem miałaby ogromne szanse na zwycięstwo. Lecz Kate pokręciła głową. – Nie, to nie dla mnie. Ale ty powinnaś wystartować. Przekonam wszystkich, żeby na ciebie głosowali. Hanna zamrugała z niedowierzaniem. Miesiąc temu postanowiły zakopać topór wojenny, ale po tylu latach wrogości Hanna nie mogła pozbyć się podejrzeń wobec przyrodniej siostry. – A co z Riley? – zapytała. Kate prychnęła pogardliwie. Mike spojrzał na Hannę jak na wariatkę. – Riley? Chyba żartujesz. Hanna zobaczyła oczyma wyobraźni ogniście rude włosy Riley i jej mleczną cerę. Rzeczywiście, nie była materiałem na Królową Maja. – No dobra, chyba masz rację. Mike odwrócił się i zaczął zachęcać chłopaków z drużyny, żeby skandowali imię Hanny. – Han-na! – krzyczał. – Han-na! – powtarzali za nim chłopcy. Przyłączyła się do nich Kate. Hanna uśmiechnęła się i zaczęła zastanawiać nad tym, co właśnie usłyszała. Wyobraziła sobie siebie na pięknym, trochę niepokojącym zdjęciu razem z królem balu na cmentarzu nieopodal hotelu Four Seasons w Filadelfii. Taką fotografię co roku publikowano w specjalnej wkładce do albumu rocznego w Rosewood Day. Gdyby wygrała, pozostawiłaby po sobie w Rosewood piękne wspomnienia jako prześliczna dziewczyna w koronie Królowej Maja, a nie jako ofiara A. – A co mi tam – powiedziała powoli. – Wchodzę w to! – Świetnie! – Mike włożył z powrotem podkoszulek. – Pomogę ci w przygotowaniu kampanii. Wykupimy kupony do salonu kosmetycznego i zaproponujemy dziewczynom darmowy manicure. I porady modowe. Ja też się włączę w prace i zaoferuję dziewczynom całusy za darmo. – Zamknął oczy i wydął usta. – Ale tylko tym ładnym. Hanna uderzyła go żartobliwie.

– Żadnego całowania! Pozostałe pomysły zatwierdzam. Nagle kątem oka Hanna zauważyła w drzwiach do restauracji jakąś śliczną dziewczynę. Miała lśniące, czarne włosy i ciemnoniebieskie oczy. Była ubrana w uroczą sukienkę, którą Hanna widziała w witrynie BCBG. Hanna wytężyła wzrok, czując, że skądś zna tę twarz. – Ooo. – Brant Fogelnest, jeden z siedzących nieopodal chłopaków z drużyny lacrosse, odchylił głowę, jakby chciał się lepiej przyjrzeć dziewczynie. – Chassey to niezła laska! Hanna jeszcze raz się jej przyjrzała. – On powiedział „Chassey”? – zapytała szeptem Mike’a. – Bledsoe? – Chyba tak – odparł cicho Mike, marszcząc czoło. Kate pokiwała głową. Hanna nie wierzyła własnym oczom. Chassey Bledsoe była niewiarygodną wieśniarą, bawiła się jojo, na uroczyste okazje wkładała idiotyczny kapelusz w biało-czerwone pasy i uwielbiała workowate torby, z którymi wyglądała jak niewydarzona listonoszka. Tymczasem dziewczyna stojąca w drzwiach do Rive Gauche była w butach od Jimmy’ego Choo, z elegancką kopertówką pod pachą i chyba miała sztuczne rzęsy. Nagle dziewczyna przemówiła. – O, tu jesteś! – powiedziała do kogoś po drugiej stronie sali. To rzeczywiście był wysoki, skrzekliwy głos Chassey Bledsoe, ten sam, który Hanna słyszała za każdym razem, gdy Chassey z desperacją próbowała się przyłączyć do niej, Ali i ich przyjaciółek na podwórku w podstawówce. Chassey w nowym wcieleniu dumnym krokiem podeszła do swojej nowej najlepszej przyjaciółki Phi Templeton, czekającej przy stoliku w rogu. Choć Phi miała na sobie workowate dżinsy Muld i za duży podkoszulek z wielką plamą na piersi, Chassey wcale się nie bała, że takie towarzystwo niszczy jej reputację. – Myślałam, że nie było jej przez miesiąc z powodu półpaśca – wyszeptała Hanna. Chodziła z Chassey na matematykę. Nauczycielka się nad nią zlitowała, bo sama miała kiedyś półpaśca. – Też tak myślałem. – Mike zabębnił palcami o bar. – Ale jeśli po półpaścu tak się wygląda, to więcej dziewczyn powinno się nim zarazić. Kirsten Cullen siedząca przy stoliku w pobliżu Hanny uniosła brew, słuchając ich rozmowy. – Wygląda cudownie. Powinna wziąć udział w wyborach Królowej Maja. Więcej osób szeptało, że nowa Chassey powinna ubiegać się o tytuł królowej. Nawet kilku kolegów Mike’a zaczęło cicho skandować: „Chas-sey”. Hanna spojrzała bezradnie na Mike’a. – Zrób z tym coś. Mike uniósł ręce w górę. – Ale co? – Nie wiem! To ja mam zostać Królową Maja! Piip. Hanna zauważyła, że ekran jej telefonu się rozświetlił. Dostała nową wiadomość od anonimowego nadawcy. Poczuła ucisk w żołądku. Od kilku tygodni nie dostała żadnego SMS-a od A., ale dobrze wiedziała, że to tylko kwestia czasu. Rozejrzała się po restauracji, szukając wzrokiem nadawcy. Ktoś ukrył się za fontanną w atrium galerii handlowej. Drzwi do kuchni zamknęły się gwałtownie, jakby ktoś nagle je za sobą zatrzasnął. Przygotowując się na najgorsze, otworzyła wiadomość. Tylko frajerki konkurują z frajerkami. Jeśli będziesz się starała o wygraną, stracisz nie tylko mój szacunek. Powiem agentce Fuji o wszystkich twoich kłamstewkach.

A.

3

MAM CIĘ, DROGA EMILY!

Tego samego popołudnia Emily Fields weszła z mamą do butiku Siła Kobiet w Manayunk, modnej dzielnicy w Filadelfii. Z głośników płynęła donośnie piosenka jakiegoś grunge’owego zespołu kobiecego. Stojąca za ladą dziewczyna z kolczykiem w brwi i ogoloną do połowy głową obserwowała je uważnie. Dwie dziewczyny, trzymając sobie nawzajem ręce w tylnych kieszeniach spodni, oglądały dżinsy leżące na półce. Na manekinach wisiały koszulki z takimi napisami, jak: „Hetero? Nie, dziękuję!” albo „Nie jestem lesbijką, ale moja dziewczyna – tak”. Pani Fields obejrzała ubrania rozłożone na stole i podniosła w górę kanarkowo żółte legginsy. – Świetne, prawda? Mogłabym w nich wychodzić rano na spacer. Emily przyjrzała się legginsom. Na pośladkach miały napis: „Lubię niezłe ciacho z rana”. Nie wiedziała, czy się śmiać, czy płakać. Czyż mama nie wiedziała, co to znaczy? Rozejrzała się, bo jej się wydawało, że wszyscy wokół gapią się na nią i zaraz wybuchną śmiechem. Wyrwała mamie legginsy z ręki. Pani Fields odsunęła się od stołu z przestraszoną miną. Nagle Emily zdała sobie sprawę, że chyba potraktowała mamę zbyt ostro. Przecież ona próbowała się zaprzyjaźnić. To była wciąż ta sama osoba, która rok wcześniej wysłała Emily do Iowa, kiedy córka wyznała jej, że jest lesbijką. Ostatnio Emily wyjawiła mamie jeszcze jeden straszny sekret. Zeszłego lata urodziła córeczkę i oddała ją parze z Chestnut Hill. Przez jakiś czas rodzina w ogóle nie utrzymywała z nią kontaktów. Nic jednak tak nie zbliża rodziców i dzieci jak wybuch bomby na statku rejsowym, w którym Emily mogła przecież zginąć. Kiedy wróciła do domu cała i zdrowa, rodzice przywitali ją jak bohaterkę i obiecali, że postarają się naprawić ich wzajemne stosunki. Jak dotąd pani Fields przez cały tydzień robiła Emily na śniadanie placuszki z bananami. Oboje rodzice usiedli przy komputerze Emily i obejrzeli z nią zdjęcia z rejsu, w achach i ochach komentując piękne zachody słońca na pomarańczowym niebie i wynurzające się z morza płetwy delfinów. Dziś pani Fields przyszła do pokoju Emily o ósmej rano i oznajmiła, że spędzą dzień jak prawdziwe dziewczyny: pójdą na manicure, na lunch, a potem na zakupy w Manayunk. Choć manicure i zakupy nie były dla Emily aż taką atrakcją, z chęcią przystała na propozycję mamy. Emily odłożyła legginsy na stół i wybrała inne, czerwone, z napisem z tyłu „Dziewczyny rządzą”. Podała je mamie. – W czerwonym wyglądasz o niebo lepiej. Uśmiech powrócił na usta mamy. No i proszę. Tak jest o wiele lepiej. Nagle telefon pani Fields zadzwonił. Wyciągnęła go z kieszeni, spojrzała na ekran i się uśmiechnęła. – Właśnie napisała Carolyn. Zdała końcowy egzamin z biologii na piątkę. Świetnie, prawda? Emily zagryzła dolną wargę. Jej siostra studiowała na Uniwersytecie Stanforda, gdzie dostała stypendium dla pływaków, a Emily słyszała od rodziców, że przez cały rok bardzo ciężko pracowała. Carolyn zerwała z nią wszelkie kontakty. To ona przez całe lato w swoim akademiku

w Filadelfii ukrywała ciężarną Emily, a teraz właściwie się do siebie nie odzywały. Emily oglądała nabijaną ćwiekami skórzaną bransoletkę leżącą na ladzie. – Jak sądzisz, mamo, kiedy Carolyn się do mnie odezwie? Pani Fields złożyła podkoszulek, który przed chwilą oglądała, unikając wzroku Emily. – Jestem pewna, że wkrótce do ciebie napisze. – Naprawdę chce mnie przeprosić? Pani Fields drgnęła górna powieka. – Chyba powinnyśmy się skoncentrować na naszej relacji, nie sądzisz? Tak się cieszę, że spędzamy ten dzień razem. Mam nadzieję, że zrobimy to jeszcze nie raz. Emily przekrzywiła głowę. – To znaczy, że Carolyn nadal się na mnie wścieka? Telefon pani Fields znowu zadzwonił, a ona zaczęła teatralnie grzebać w torbie i po chwili wyciągnęła komórkę. – Muszę odebrać – powiedziała nerwowym tonem, choć Emily była pewna, że to tylko tata albo znowu Carolyn. Emily oparła się o wieszak z żakietami. No dobra, może jej życie nie wyglądało jeszcze różowo. Pani Fields zapewniała ją co prawda, że Carolyn twierdzi, że co było, minęło, ale Emily jakoś tego specjalnie nie odczuła. Ani z siostrą, ani z rodzicami nie rozmawiała też jeszcze o dziecku. Pewnie potrzebowali więcej czasu. Placuszki z bananami na każde śniadanie to wszystko, na co w tej chwili mogła liczyć. Kiedy mama wyszła ze sklepu, Emily wyciągnęła swój telefon i sprawdziła e-maile. Dostała nową wiadomość od komitetu organizacyjny balu maturalnego z Rosewood Day: „Nie zapomnij kupić biletu na bal maturalny! 7 maja, godzina 19. Hotel Four Seasons, Logan Square 1, Filadelfia. W programie kolacja i tańce”. Nagle poczuła się straszliwie samotna. Już kupiła bilet na bal maturalny, bo przyjaciółki ją do tego zmusiły. Tylko że jedyna osoba, którą Emily chciała zaprosić, poznana w czasie rejsu dziewczyna o nazwisku Jordan Richards, nie mogła przyjść. Na szczęście nie pojawiły się żadne nowe wieści na temat Tabithy. Emily przypadkiem dotknęła ikonkę ze zdjęciami i na ekranie pojawiła się twarz Alison DiLaurentis. To była Prawdziwa Ali, która w zeszłym roku wróciła do Rosewood i przyznała się, że A. to ona. Emily zrobiła to zdjęcie Ali w jej pokoju tego dnia, gdy się pocałowały. Słowa Ali wciąż dźwięczały Emily w uszach: „To ja, Em. Wróciłam. Od tak dawna chciałam to zrobić. Tak bardzo za tobą tęskniłam”. Emily mimo wszystko nie przestała kochać Ali. Nawet po tym, jak Ali przyznała się do zamordowania własnej siostry, Emily liczyła na to, że jej przyjaciółka się opamięta i odpokutuje za to, co zrobiła. Tak bardzo kochała Ali, że w czasie pożaru w domku w górach Pocono zostawiła drzwi otwarte, zamiast je zabarykadować, żeby ich niedoszła zabójczyni usmażyła się żywcem w środku. Przez jakiś czas trzymała to w sekrecie, ale w zeszłym tygodniu wreszcie wyjawiła prawdę przyjaciółkom. Teraz zaczynały wierzyć w to, co Emily już od dawna podejrzewała: że Prawdziwa Ali nie umarła, tylko znowu zaczęła je dręczyć jako A. To oznaczało, że Prawdziwa Ali wiedziała wszystko o ich ciemnych sprawkach z zeszłego lata, nawet o tym, że Emily wykradła dziecko ze szpitala, żeby nie wpadło w ręce Gayle Riggs, którą zaczęła uważać za wariatkę i która nieco później tragicznie zginęła. Ali mogła też pojechać na Jamajkę, żeby zabić Tabithę. To by również znaczyło, że Prawdziwa Ali obserwowała je w czasie rejsu w zeszłym tygodniu. Jak to możliwe, że jej nie zauważyły? Że nikt jej nie zauważył? Kciuk Emily zawisł nad ikonką „KASUJ”. Dopiero kiedy w wyniku intryg A. życie jej

dziecka zawisło na włosku, zaczęła nienawidzić Prawdziwej Ali. A jednak nie potrafiła się pozbyć jedynego jej zdjęcia, które miała. Z westchnieniem Emily przeszła na sam koniec sklepu i spojrzała na zdjęcie dziewczyny, którą kochała z całego serca. Jordan uśmiechała się do obiektywu. Stała na tle rozświetlonego słońcem nieba w Portoryko, a za jej plecami widać było niezmierzony ocean. Emily dotknęła ekranu, wyobrażając sobie, że muska miękki policzek Jordan. – Fajna laska – powiedziała ekspedientka z ogoloną głową, spoglądając Emily przez ramię. – To twoja dziewczyna? Emily uśmiechnęła się nieśmiało. – Tak jakby. Dziewczyna uniosła w górę kącik ust. – To znaczy? Emily włożyła telefon do kieszeni. „To znaczy, że jest ścigana. To znaczy, że wyskoczyła za burtę statku rejsowego na Bermudach, uciekając przed FBI, i nie mam pojęcia, gdzie się teraz podziewa ani kiedy ją zobaczę”. Poszła na stoisko z butami, wokół którego unosił się ciężki zapach skóry i gumy. Emily na zawsze zachowała w pamięci ostatnie kilka minut spędzone razem z Jordan. W poprzednim życiu jej przyjaciółka nazywała się Katherine DeLong, choć przylgnęło do niej także przezwisko Młodociana Złodziejka, ponieważ kradła łodzie, samochody i samoloty. Emily poznała ją, kiedy ta uciekła z więzienia i zmieniła nazwisko, próbując zacząć życie od nowa. Agenci FBI, najprawdopodobniej zaalarmowani przez A., czyli Prawdziwą Ali, zaczęli gonić je obie na jednym z pokładów Dumy Mórz. Jordan spojrzała na Emily po raz ostatni i wskoczyła do oceanu. Emily po powrocie do domu dostała pocztówkę od Jordan. „Któregoś dnia się odnajdziemy”. Miała ogromną ochotę jej odpisać, ale Jordan nie była taka głupia, żeby podawać swój adres. Emily liczyła tylko na to, że gdziekolwiek jej przyjaciółka przebywa – w Tajlandii, w Brazylii czy na jakiejś wysepce niedaleko wybrzeża Hiszpanii – to dobrze się ukrywa przed policją. Emily przesunęła dłonią po gładkiej skórze martensów na półce i nagle zaświtała jej pewna myśl. Jeszcze raz wyciągnęła telefon, otworzyła Twittera i zalogowała się na swoje konto. Skopiowała na swoją stronę zaproszenie na bal maturalny. „Bal maturalny za dwa tygodnie – napisała. – Chciałabym zabrać na niego swoją prawdziwą miłość”. Opublikowała wiadomość i poczuła ogromną satysfakcję. Miała nadzieję, że Jordan ją odczyta i zrozumie jej prawdziwą treść. I chociaż na pewno nie odpisze, to dowie się, że Emily o niej nadal myśli. Kiedy kilka sekund później jej telefon zawibrował, była w siódmym niebie. Jordan! Tak szybko. Niestety, okazało się, że dostała e-mail od agentki specjalnej Jasmine Fuji, która napisała w nagłówku: „Musimy porozmawiać o Tabicie Clark”. Emily zrobiło się ciemno przed oczami. Głosy wyjące ze sklepowych głośników nagle zaczęły przypominać szczekanie psów. Zaszyła się w najdalszy kąt sklepu i otworzyła wiadomość. Droga Panno Fields, jestem agentką specjalną i prowadzę śledztwo w sprawie zamordowania Tabithy Clark. Pani nazwisko figurowało na liście gości kurortu Klify w Negril na Jamajce w tym samym czasie, kiedy przebywała tam również panna Clark. Zgodnie z oficjalną procedurą powinnam porozmawiać z wszystkimi gośćmi, żeby zdobyć jak najdokładniejsze informacje. Proszę o jak najszybszy kontakt. Z poważaniem

Agentka Specjalna Jasmine Fuji – Emily? – Mama patrzyła na nią z torebką ze sztucznej krokodylej skóry pod pachą. – Wszystko w porządku? Emily oblizała spierzchnięte wargi. Nie mogła przecież rozmawiać z policją. Jasmine Fuji od razu przejrzałaby na wylot wszystkie jej kłamstwa. Pani Fields wzięła ją za rękę. – Ależ ty zbladłaś. Musisz zaczerpnąć świeżego powietrza. Na ulicy czuć było zapach spalin i starego piwa dochodzący ze speluny za rogiem. Emily wdychała głęboko powietrze, wmawiając sobie, że to nic wielkiego. Nie było sensu się oszukiwać. Nie mogła kłamać w czasie przesłuchania. Piip. Kręciło jej się w głowie, ale spojrzała na ekran telefonu. Jak na sygnał przyszedł SMS od anonimowego nadawcy. Emily jęknęła, kiedy przeczytała wiadomość. Poczekaj, już wkrótce powiem agentce Fuji, że z twoją ukochaną tworzycie idealną parę. Obie potraficie zabijać z zimną krwią. A.

4

ZESZŁEGO LATA W REJKIAWIKU

Następnego dnia w porze lunchu Aria Montgomery siedziała na ławce przy boisku do lacrosse. – Atakuj, Noel! – krzyczała, kiedy jej chłopak Noel Kahn biegł po murawie, próbując zdobyć piątego gola z rzędu. Aria wstrzymała oddech, gdy piłka poszybowała wprost do bramki. – Tak! – zakrzyknęła, przybijając piątkę z Hanną. Drużyna lacrosse zbierała pieniądze dla lokalnego domu pomocy społecznej. Widzowie mogli brać udział w zakładach, próbując przewidzieć, ile goli zdobędzie konkretny gracz w czasie krótszym niż jedna minuta. Oczywiście Aria postawiła dziesięć dolarów na Noela. Gdy upłynęła minuta, na pierwszym miejscu znalazł się James Freed, a na drugim Noel, który podszedł do Arii. – Świetnie ci poszło! – pisnęła Aria, obejmując go. – Dzięki. Noel pocałował ją długo i namiętnie, a ona poczuła mrowienie w nogach. Chodzili z sobą już od roku, ale za każdym razem, kiedy Aria czuła zapach jego spoconego ciała mieszający się z cytrusowym aromatem wody po goleniu robiło jej się gorąco. Hanna, która właśnie przywitała się ze swoim chłopakiem, bratem Arii Mikiem, również graczem lacrosse, szturchnęła Noela. – Nie mogę uwierzyć, że udało ci się zamienić Arię w fankę lacrosse. Wydawało mi się to niemożliwe. Noel ukłonił się teatralnie. – Kosztowało mnie to mnóstwo pracy, ale opłaciło się. – O, dzięki. Aria otuliła się szczelnie swoim kardiganem. Choć kwiecień dobiegał końca, pogoda nie dopisywała, a szare niebo wyglądało tak, jakby zbierało się na deszcz. Hanna miała rację. Aria umarłaby ze śmiechu, gdyby na początku trzeciej klasy ktoś powiedział jej, że w czasie przerwy na lunch zamiast, powiedzmy, chwilę popracować nad nową rzeźbą, zasiądzie na trybunach, żeby kibicować drużynie lacrosse rozgrywającej mecz charytatywny. Gdyby ten ktoś powiedział, że będzie chodziła z Noelem Kahnem, chyba spadłaby z krzesła. Aria podkochiwała się wprawdzie w Noelu w gimnazjum, kiedy jeszcze przyjaźniła się z Ali, ale kiedy to Ali wpadła w oko Noelowi, Aria postawiła na nim krzyżyk. Gdy wróciła po trzech latach z Islandii z całą rodziną, nie była już dziewczyną, która umawiałaby się z lalusiami z drużyny lacrosse. Tak jej się przynajmniej wydawało. Trener zagwizdał. Noel chwycił swój kij, jeszcze raz pocałował Arię i razem z Mikiem pomaszerował na środek boiska, by dołączyć do reszty zespołu. Aria rozmarzyła się, patrząc na jego mocne, wyprostowane plecy i muskularne łydki. Kiedy razem z przyjaciółkami postanowiły, że przyznają się na policji do zabicia Tabithy, myślała tylko o tym, że nigdy nie zobaczy już Noela. Nigdy go nie pocałuje, nie chwyci za rękę, nie położy się obok niego na kanapie, słuchając, jak Noel głośno chrupie precelki. Choć ostatecznie nie złożyły zeznań, nadal

wydawało jej się, że jej dni z Noelem są policzone. Kiedy chłopcy oddalili się na bezpieczną odległość, Aria chrząknęła. – Dostałam dziś dziwną wiadomość. Pokazała Hannie ekran swojej komórki. „Pani nazwisko figurowało na liście gości kurortu Klify, kiedy przebywała tam również panna Clark... Musimy jak najszybciej porozmawiać... Będę wdzięczna za współpracę”. Hanna pokiwała głową. – Też to dostałam. Nie wiesz, czy takie same wezwania dostali Spencer, Emily i Mike? – zapytała. – A Noel? – Przecież obaj byli z nimi na tej wycieczce. Aria cała się spięła, patrząc na Noela ubranego w strój do lacrosse z ochraniaczami. Jej chłopak wskoczył na plecy Masonowi Byersowi, który kiwał się na boki, próbując zrzucić z siebie Noela. – Mmm, nie pytałam go – powiedziała, ściszając głos. – Ale przecież Noel nie widział, jak rozmawiamy z Tabithą. Poza tym ani on, ani Mike nie widzieli... no wiesz czego. Na pewno nie złożą żadnych obciążających nas zeznań. Kiedy tylko wypowiedziała te słowa, zdała sobie sprawę, że nie wierzy w to, co mówi. W czasie wycieczki Noel nie zwracał co prawda uwagi na Tabithę, ale wspomniał raz, że kogoś mu przypomina. Potem, kiedy wszystkie stacje telewizyjne pokazywały zwłoki Tabithy wyrzucone na brzeg oceanu, Noel najczęściej zmieniał kanał, jakby w ogóle nie kojarzył, że ta dziewczyna zginęła dokładnie w czasie ich wyjazdu na Jamajkę. Dopiero niedawno ta historia zaczęła go interesować. Kiedy zdjęcie Tabithy pojawiało się na ekranie telewizora, Noel z zaciekawieniem jej się przyglądał. – Czy ona ci kogoś nie przypomina? – zapytał. A co by było, gdyby zauważył, jak nerwowa robi się Aria, kiedy tylko słyszy w wiadomościach o Tabicie? A gdyby któregoś razu zupełnie niewinnie powiedział, że Tabitha przypomina mu Ali? Noel mógł na tysiąc sposobów bezwiednie i niechcący rzucić na Arię cień podejrzeń. Aria potrząsnęła dłońmi. Rozmowa Noela z panią detektyw nie trwałaby dłużej niż dwie minuty. Zresztą przecież nie zabiły Tabithy. Jej śmierć na plaży była sprawką A. Oczywiście tylko one o tym wiedziały. – Myślisz, że powinnyśmy się spotkać z agentką Fuji? – zapytała Hanna. – Chyba nie możemy jej odmówić. – Aria zagryzła paznokieć. – Może wszystkie razem się z nią spotkamy. Przynajmniej wtedy opowiemy spójną historię. Hanna pokazała Arii ekran swojego telefonu. – Dostałam jeszcze to. Aria przeczytała wiadomość. „Tylko frajerki konkurują z frajerkami. Jak będziesz się starała o wygraną, stracisz nie tylko mój szacunek. Powiem agentce Fuji o wszystkich twoich kłamstewkach – A.” – Mike namawiał mnie do udziału w konkursie o tytuł Królowej Maja – wyszeptała Hanna. – Tylko że wtedy nagle do Rive Gauche weszła Chassey Bledsoe i wyglądała nieziemsko. – Widziałam ją! – zakrzyknęła Aria. – Wygląda... jak po generalnym remoncie, co nie? Hanna wzruszyła ramionami. – No, nie wiem. Co dziwne, tę wiadomość od A. dostałam dokładnie wtedy, kiedy zobaczyłam Chassey w jej nowym wcieleniu. Jakby ktoś mnie obserwował. W restauracji siedziało wtedy mnóstwo ludzi z naszej szkoły, ale nie zauważyłam, żeby ktoś pisał SMS-a. – A. jest wszędzie – wyszeptała Aria cała roztrzęsiona. Już tyle osób podejrzewały o to, że są Nowym A., ale każdy trop prowadził w ślepą

uliczkę. Podejrzani kończyli zazwyczaj w grobie albo na intensywnej terapii. Tak jak Graham, chłopak, z którym Aria zaprzyjaźniła się w czasie rejsu i który, jak się okazało, chodził kiedyś z Tabithą. Przez chwilę Aria podejrzewała, że to Graham jest A. Przecież miał motyw i zaczął się tak dziwnie zachowywać, twierdząc, że ma jej coś ważnego do powiedzenia. Teraz Aria zdała sobie sprawę, że pewnie chciał ostrzec ją przed kimś, kto ją obserwuje. Bomba w maszynowni wybuchła, zanim zdążył jej powiedzieć, o kogo chodzi. Najwyraźniej jego wyznanie nie było na rękę A. – Dostałaś jakieś wiadomości od A.? – Hanna włożyła telefon do tylnej kieszeni spodni. Aria pokręciła głową, a potem pokazała Hannie nowego iPhone’a w plastikowej różowej oprawce. – Ale może to dlatego, że go sobie kupiłam. Tego numeru nie da się namierzyć. – Niezły pomysł – powiedziała Hanna, spoglądając nerwowo w stronę boiska. – Myślisz, że A. chce nas wrobić w zabójstwo Tabithy? Aria polizała wargi. Przypomniała sobie te wszystkie okropne zdjęcia przysłane przez A., na których stoją tamtego wieczoru na dachu hotelu. Nie wiadomo, co jeszcze ich prześladowca krył w zanadrzu. Nie zdążyła jednak odpowiedzieć Hannie, bo nagle głośniki nad trybunami przeraźliwie zatrzeszczały. – Uwaga, uwaga! – Pogłos podwajał słowa dyrektora Appletona, który zakaszlał i chrząknął głośno. Nie wiadomo, dlaczego zawsze wydawał takie dźwięki wprost do mikrofonu, co brzmiało tak, jakby głośno bekał. – Uwaga, czwartoklasiści! Mam dla was najświeższe wiadomości! Ogłaszam oficjalnie nominacje na Króla i Królową Maja! Wśród panów wyłoniono dwóch kandydatów: Josepha Ketchuma i Noela Kahna! Widzowie siedzący na trybunach zaklaskali. Hanna szturchnęła lekko Arię, a chłopcy na boisku poklepywali Noela po plecach, zachowując się jednocześnie tak nonszalancko, żeby wszyscy wokół widzieli, jak bardzo nie zależy im na tej całej imprezie. – Do tytułu Królowej nominowane są: Hanna Marin – mówił dalej Appleton – i... Hanna uśmiechnęła się nerwowo. Aria ścisnęła jej dłoń. – ... Chassey Bledsoe! – dokończył Appleton. Na trybunach rozległa się burza oklasków. Kilka osób, marszcząc czoło, pytało, kim jest Chassey, jakby nie chodziły z nią do szkoły od pierwszej klasy podstawówki. Hanna zacisnęła usta. – Chyba się nie boisz, że Chassey z tobą wygra? – zapytała Aria. – Nie mogę wziąć udziału w wyborach! – Hanna urwała nitkę wystającą z jej spódnicy. – Nie mogę narazić was wszystkich na niebezpieczeństwo tylko po to, żeby zostać Królową Maja. Głośnik znowu zacharczał. – Zgłosiło się wielu kandydatów na stanowisko kierownika sekcji dekorującej salę na bal maturalny – powiedział Appleton. – Kiedy tylko rozstrzygniemy ten konkurs, ogłosimy jego wyniki! W tłumie rozległ się pomruk. Hanna spojrzała na Arię. – Zgłosiłaś się? – Chciałam, ale zapomniałam – powiedziała Aria z rozczarowaniem w głosie. W Rosewood Day wybory dekoratora sali również traktowano śmiertelnie poważnie. Na kilka miesięcy przed imprezą kandydaci musieli wypełnić dziesięciostronicowy formularz zgłoszeniowy i zaproponować projekt ilustrowany rysunkami. Niektórzy dołączali do zgłoszenia swoje portfolio, a nawet krótkie filmiki, na których tłumaczyli, dlaczego to ich należy wybrać.

Ci, którym zlecono to zadanie w poprzednich latach, opowiadali, jak świetnie się bawili. Kierownik sekcji dekoracyjnej nie tylko projektował wystrój sali balowej, ale także prowadził bloga o balu maturalnym i dokumentował na zdjęciach wszystkie dziwaczne, ale obowiązkowe szkolne rytuały, na przykład taniec w korowodzie. Musiał również jak co roku sfotografować Króla i Królową Maja na cmentarzu nieopodal hotelu Four Seasons w Filadelfii. Aria przegapiła jednak termin składania podań. Z powodu A. miała przecież na głowie ważniejsze problemy. – Na razie mogę jednak ogłosić, jaki temat przewodni balu maturalnego wybrała rada studentów – mówił dalej Appleton. – To Gwiaździsta noc! Tłum zawiwatował jeszcze raz. Hanna oparła się plecami o ogrodzenie. – To świetny temat, prawda? Aria patrzyła bez słowa na Hannę blada jak ściana. W duchu dziękowała opatrzności, że jednak przegapiła termin składania podań. Trudno byłoby jej wymyślić gorszy temat. – No co? – Hanna zamrugała. – Można by powiesić w sali wielkie obrazy van Gogha i... och. Ten obraz. Aria widziała po twarzy Hanny, że nagle ją oświeciło. Nigdy nie rozmawiały o tamtym wieczorze, ale to nie oznaczało, że Aria o nim zapomniała. Wiedziała, że Hanna też o wszystkim pamięta. Wycieczka na Islandię okazała się katastrofą od początku do końca. Samolot wystartował po dwugodzinnym oczekiwaniu na pasie. Potem na lotnisku Keflavik nie działały bankomaty, a za czeki podróżne nie mogli dojechać do hotelu taksówką i musieli wsiąść do autobusu. W hotelu zginęła ich rezerwacja i odesłano ich do hostelu przy tej samej ulicy, w którym było wilgotno, ciasno, śmierdziało rybą i został tylko jeden pokój, który musieli dzielić w czwórkę. Potem Noel zaczął narzekać dosłownie na wszystko: że mleko ma dziwny smak, że w jacuzzi na dziedzińcu hostelu aż roi się od bakterii i że kołdra jest za szorstka. Aria tłumaczyła to sobie reakcją na różnicę czasu, ale przez następne dni Noel wcale nie mękolił mniej. Nie miał ochoty na romantyczne spacery. Nie smakowało mu pyszne lokalne piwo. Nie zaciekawiło go nawet muzeum penisa. Uważał, że islandzkie kuce wyglądają idiotycznie, a kiedy Aria pokazała mu widoczną na horyzoncie górę Esja, Noel powiedział tylko: – E tam, Góry Skaliste robią większe wrażenie. Co gorsza, Noelowi wtórował Mike, który twierdził, że od ich poprzedniego pobytu bary w Rejkiawiku zeszły na psy. Kiedy Hanna dołączyła do chóru niezadowolonych, bo w całym mieście nie znalazła ani jednego luksusowego butiku, Aria poszła do pokoju i zaczęła krzyczeć do poduszki. „Typowe snoby z Rosewood”, pomyślała z goryczą. Ostatniego wieczoru w powietrzu czuło się napięcie, więc wszyscy poszli do baru na końcu ulicy, żeby trochę odreagować. Aria w pewnym momencie dosiadła się do okularnika z burzą włosów i brodą. Nazywał się Olaf i rozmawiał z nią o islandzkim poecie, którego Aria uwielbiała. Miała ochotę rzucić mu się na szyję z radości. Nareszcie mogła pogadać z kimś, kto wiedział, że życie nie kończy się na Rosewood, kto słuchał interesującej muzyki, miał swojego kuca i uwielbiał Islandię tak jak ona. Oczywiście Noel i Mike od razu uznali, że Olaf to frajer. Za jego plecami, choć bynajmniej nie cicho, nazywali go Gejlof, pili jedną Czarną Śmierć za drugą, opowiadali głupie kawały i zachowywali się jak typowi Amerykanie. Robili z siebie kompletnych idiotów i Aria miała nadzieję, że nikt nie łączy jej z nimi. Potem próbowali włączyć się do rozmowy Arii i Olafa. – Studiujesz w akademii sztuk pięknych? – Noel bełkotliwie zagadnął Olafa. – Ja też lubię sztukę. Olaf uniósł jedną brew.

– A którego malarza najbardziej? Aria miała ochotę zaszyć się w najciemniejszy kąt baru. Noel potrafił rozmawiać o futbolu. Nie o sztuce. Co za porażka. – Yym, lubię taki obraz z wirującymi gwiazdkami – odparł Noel. – Namalował go ten facet, który odciął sobie ucho. – Chodzi ci o van Gogha? – Olaf wymówił nazwisko malarza z islandzkim akcentem. Zabrzmiało to jak „van Goka”. Noel uśmiechnął się pogardliwie, gdy usłyszał akcent Olafa. – A słyszałeś, że w jakiejś posiadłości niedaleko Rejkiawiku jest przechowywane w tajemnicy któreś jego malowidło? Ukradł je niemiecki baron z bogatej żydowskiej rodziny w czasie Hologramu. Powiedział „Hologramu” zamiast „Holokaustu”. Aria zasłoniła oczy. – Kto ci naopowiadał takich głupot? – zapytała go cicho zażenowana. – Jak to kto? On. – Noel pokazał palcem na Olafa. Olaf uniósł brew. – Na pewno nie ja. – No to ktoś inny – bełkotał dalej Noel. Potem wypiął pierś, przez co stracił równowagę i spadł z wysokiego stołka barowego. Mike pokładał się ze śmiechu, a barman patrzył na nich obu podejrzliwie i na pewno myślał sobie: „Boże, mam serdecznie dość amerykańskich nastolatków”. Olaf położył Arii dłoń na ramieniu. – Cóż, on ma rację. W posiadłości na obrzeżach miasta znajduje się szkic do Gwiaździstej nocy. Nikt go nie oglądał. – Serio? – Aria spojrzała na niego z niedowierzaniem. – Serio. – Olaf zamyślił się i spojrzał w stronę okna. – Właścicielka posiadłości zazdrośnie strzeże swoich pieniędzy i cennych przedmiotów. Podobno przechowuje w domu mnóstwo dzieł sztuki, które powinny trafić do muzeum, ale ona za wszelką cenę chce je zatrzymać przy sobie. – To po prostu niedorzeczne. – Aria położyła dłonie na biodrach. – Co za burżujka. Zwykli ludzie powinni mieć dostęp do wielkiej sztuki na równi z bogaczami. – Zgadzam się – powiedział Olaf. – Dzieła sztuki powinny należeć do całego świata, a nie do jednej osoby. Aria energicznie pokiwała głową. – Trzeba wyzwolić ten obraz. – Wyzwolić? – Leżący na podłodze Noel parsknął śmiechem. – To nie tygrys w klatce. Natomiast oczy Olafa rozbłysły. – To najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałem – powiedział z tym swoim ślicznym islandzkim akcentem. Nawet nie wiedziała, w jaki sposób znalazła się na zewnątrz. Stała oparta o mur, czując, jak broda Olafa drapie jej skórę, a jego usta szukają jej ust. Kiedy drzwi zaskrzypiały, odskoczyli od siebie. Ktoś stał w drzwiach, a serce Arii zamarło. Noel? Nie, przed bar wyszła Hanna. Na ich widok stanęła jak wryta z wyrazem oburzenia na twarzy. – Proszę – powiedziała Aria błagalnym tonem, odsuwając się od Olafa. – Nie mów nikomu, okej? Rozległ się gwizdek, wyrywając Arię z zamyślenia. Popatrzyła na Hannę, która obgryzała paznokcie, jakby były z czekolady. Na boisku Noel śmiał się z Jimem Freedem. Pewnie nie

pamiętał jej rozmowy z Olafem, był pijany w sztok. Dzięki Bogu nie miał pojęcia, co jeszcze stało się tamtej nocy. Prawdę znała tylko Hanna. Czasem, w chwilach zwątpienia, Aria przypominała sobie Olafa. Nigdy nie dotarły do niej żadne wieści o tym, czy policja go złapała. Zakładała, że udało mu się ukraść obraz i uciec. Tylko jak wydostał się z zamku? Dokąd pojechał? Odezwał się jej telefon. Aria spojrzała na niego i uniosła brwi. Na ekranie nowego telefonu widniało powiadomienie, że dostała nową wiadomość. Tylko że przecież nikomu nie dała jeszcze swojego nowego numeru. Serce zaczęło jej walić jak młotem. Nerwowo otworzyła SMS-a. Na ekranie pokazało się zdjęcie płonącego Daru Mórz z podpisem. Po tym rejsie poszły niezłe dymy, prawda? Na pewno Graham, twój najlepszy przyjaciel, też tak uważa. Lepiej dla ciebie, żeby się wkrótce obudził. A.

5

PORA NA PRZESŁUCHANIE

W środę rano Spencer przeglądała się w wielkim lustrze w swoim pokoju. Za kilka minut w jej domu miała zjawić się agentka Fuji, żeby przeprowadzić z nimi wszystkimi rozmowę. Spencer już dawno tak długo nie zastanawiała się nad tym, co na siebie włożyć. Czy ten żakiet w prążki nie nadawał się raczej dla pracownicy korporacji? Marszcząc czoło, zdjęła go i włożyła różową bluzkę, w której wyglądała jak wielki kawałek gumy do żucia. Powinna ubrać się zwyczajnie, ale poważnie. Jak dziewczyna z sąsiedztwa. Nie, jak mądra dziewczyna z sąsiedztwa. Jak ktoś, kto przenigdy nie złamałby prawa. Jej wzrok powędrował w stronę połyskującej, perłowoszarej sukni od Zaca Posena, która wisiała w szafie w plastykowym pokrowcu. Spencer jeszcze nie odpięła metki, ale nie miała serca, żeby oddać tę sukienkę. Od rozstania z Reeferem minęły dwa dni i nadal czuła ogromny żal. Wysłała do niego kilka błagalnych wiadomości, prosząc o jeszcze jedno spotkanie. Może źle go zrozumiała, gdy powiedział, że nie powinni na siebie czekać. Może zmienił zdanie. Reefer nawet jej nie odpowiedział, a ona poczuła się jak zdesperowana idiotka. Postanowiła znaleźć chłopaka, który pójdzie z nią na bal maturalny i odwróci jej uwagę od rozstania z Reeferem. Tylko skąd go wytrzasnąć? Wszyscy fajni chłopcy już mieli partnerki na bal. Spencer zastanawiała się, czy zadzwonić do byłego chłopaka, Andrew Campbella, który wcześniej skończył liceum i teraz studiował już na Uniwersytecie Cornell. Tylko że od zeszłej wiosny nie zamienili ani słowa. Rozległ się dzwonek do drzwi. Zdjęła bluzkę, włożyła niebieską koszulę i wąskie lniane spodnie i zeszła na dół. Na ganku stały Aria, Emily i Hanna, całe roztrzęsione i podenerwowane, jak trzy mocno wstrząśnięte butelki z oranżadą. Szybko weszły do środka. – Musimy coś zrobić – powiedziała Hanna. – Podejrzewam, że A. ma dostęp do mojego konta e-mailowego – powiedziała jednocześnie Emily żałosnym tonem. – Ja dostałam SMS-a na zastrzeżony numer – poskarżyła się Aria. – Zaraz, chwileczkę. – Spencer stanęła w drzwiach między holem a salonem. – Opowiedzcie mi wszystko po kolei. Wszystkie opowiedziały o wiadomościach, które dostały od A. w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin. Tak jak Spencer, jej przyjaciółki bały się, że A. doniesie na nie na policję. W wiadomościach kilkakrotnie wymieniono nazwisko agentki Fuji. Szczególnie przypadek Arii wydawał się alarmujący. A. udało się w ciągu kilku godzin zdobyć jej zastrzeżony numer. – A. ma chyba jakieś wtyki w firmie telekomunikacyjnej – jęknęła Aria. – Poza tym wydaje mi się, że próbuje nas wrobić w próbę zabójstwa Grahama. Jakbym to ja podłożyła tę bombę. – Może nas również próbować wrobić w zabójstwo Gayle – dodała Emily. – Kiedy ją zastrzelono, stałyśmy na podjeździe pod jej domem. A. na pewno chowa jeszcze w zanadrzu niejedną intrygę.

– Nie zapominajmy, że A. grozi nam też śmiercią – powiedziała Hanna. – To niedorzeczne. A. jest wszędzie. Spencer przypomniała sobie SMS-a od A., który przyszedł kilka minut po wyjściu Reefera. Skąd A. może wiedzieć takie rzeczy? Spencer była wtedy w domu. To niemożliwe, że cały jej dom był na podsłuchu. Zamrugała. A co, jeśli tak właśnie jest? Rozejrzała się po salonie, spojrzała na przestrzenie pod kanapami i na wysoko umieszczone parapety. Z okropnego obrazu z okresu wojny secesyjnej, przywiezionego przez pana Pennythistle’a, gapił się na nią ryczący koń. Nagle zaświtała jej pewna myśl. – Chodźcie – zakomenderowała, patrząc na dziewczyny przez ramię i ruszając w stronę podwórza. Wyszły na zewnątrz przez rozsuwane drzwi. Było mokro i szaro, a w powietrzu unosił się zapach świeżo skoszonej trawy i bagnistego strumyka, który płynął przez las, na tyłach posiadłości. Dziwna poświata unosiła się nad drzewami rosnącymi wokół miejsca, w którym kiedyś stał domek gościnny Hastingsów, spalony do szczętu przez Ali. Po lewej stronie widać było dom niegdyś należący do DiLaurentisów, choć teraz o ich obecności zaświadczał jedynie stojący pośrodku podwórka wielki głaz, którego nigdy nie wykopano. Nowi mieszkańcy pozbyli się wszystkich pozostałości po poprzednich właścicielach, a nawet zdemontowali ogromny taras. Z ulicy zniknęła też mała kapliczka upamiętniająca Ali. Spencer poszła do szopy, którą kilka tygodni wcześniej zbudował pan Pennythistle, otworzyła drzwi i rozejrzała się. Po lewej stronie stała pomarańczowa dmuchawa do liści. Wzięła ją, zaniosła na środek podwórka i uruchomiła. Przyjaciółki gapiły się na nią jak na wariatkę, ale w tym szaleństwie była metoda. Podmuchy powietrza rozwiewały im włosy, aż wreszcie Spencer skierowała wylot lufy w dół. Wokół rozszedł się przykry zapach benzyny. Ale co najważniejsze, maszyna robiła ogłuszający hałas. Nikt, nawet A., nie zdołałby usłyszeć w tym huku, co mówią dziewczyny. Spencer gestem przywołała do siebie przyjaciółki. – To się musi skończyć – powiedziała z gniewem. – Jeśli A. cały czas nas obserwuje, to znaczy, że ma nas na podsłuchu. Teraz próbuje zrzucić na nas winę za przestępstwa, których nie popełniłyśmy, i jeśli nie zaczniemy działać, może osiągnąć swój cel. – Co mamy robić? – Hanna przekrzykiwała dmuchawę. – Musimy iść na całość – oświadczyła Spencer. – Wyrzucamy telefony i zmieniamy numery. Będziemy ich używały tylko w ostateczności, jeśli wydarzy się jakaś katastrofa, ale w trakcie rozmów nie możemy mówić o niczym istotnym ani nagrywać wiadomości głosowych. Powinnyśmy też ustalić jakieś hasło. – Może: „Tylko nie to” – zaproponowała Emily. – Idealne – odparła Spencer. – Numery damy jedynie naszym rodzicom. Aria przestępowała z nogi na nogę. – A naszym chłopakom nie? Spencer pokręciła głową. – To zbyt ryzykowne. Aria zmarszczyła czoło. – Noel nikomu nie powie. – A jak zostawi gdzieś telefon i A. położy na nim łapę? Poza tym będziesz musiała mu wytłumaczyć, dlaczego zmieniłaś numer na zastrzeżony. – A jak mu wyjaśnię, dlaczego w ogóle nie używam telefonu? – zapytała Aria, trzymając ręce na biodrach. Spencer wpatrywała się w nią ze zniecierpliwieniem.

– Nie mam pojęcia! Powiedz, że to część szkolnego projektu, który polega na odcięciu się na tydzień od technologii. – A co z e-mailami? – zapytała Hanna. – Do odrabiania zadań domowych możemy użyć kont szkolnych. Możemy zostawić sobie nasze stare telefony, ale używajmy ich tylko do kontaktów przez internet. Na pewno połączeń przez bezprzewodową sieć nie da się namierzyć tak samo jak połączeń telefonicznych. Nie powinnyśmy też używać internetu w domu. Podejrzewam, że A. hakuje nasze konta. Możemy używać wyłącznie komputerów, które nie są zarejestrowane na nas i na pewno nie da się do nich włamać. Emily spojrzała na miejsce, gdzie kiedyś stał domek gościnny. – No dobra, dzięki temu A. nie będzie wiedzieć, gdzie jesteśmy i co robimy. Ale nadal może nas wrobić. – Poczekaj, mój plan ma też drugą część. – Spencer przekrzykiwała dmuchawę. – Jak najszybciej musimy zebrać się w jakiejś bezpiecznej kryjówce i ustalić, kim jest A. Na pewno nie wzięłyśmy pod uwagę jakiegoś tropu. A teraz, kiedy już wiemy, co się stało w noc pożaru, musimy wziąć pod uwagę to, że Prawdziwa Ali znowu na nas dybie. Dmuchawa zacharczała. Drzewa na tyłach posiadłości zaszumiały i przez chwilę Spencer wydawało się, że widzi kogoś w gęstwinie. – Uważam, że to dobry pomysł – powiedziała Hanna. – Dokąd pójdziemy? Przez chwilę myślały w milczeniu. Wzrok Spencer powędrował w stronę okna gabinetu pana Pennythistle’a, gdzie świeciła się lampa. – Kilka dni temu pan Pennythistle powiedział mi, że w modelowym domu w Crestview Estates jest schron. Powinien być dźwiękoszczelny. – Chyba tak – powiedziała Hanna. – Niektóre z nich są wyposażone w system kamer, dzięki którym widać, czy ktoś nie dostał się na posesję. – To idealne miejsce – powiedziała Emily. – Tam A. na pewno nas nie usłyszy. Aria zmrużyła oczy. – Crestview Estates leży niedaleko stąd, prawda? W Hopewell? – Tak – odparła Spencer. Z Hopewell do Rosewood jechało się jakieś piętnaście minut. – Na pewno uda mi się ukraść klucze do tego domu. – Pan Pennythistle przechowywał wszystkie zapasowe klucze do domów na sprzedaż w swoim domowym gabinecie. Wystarczyło poszperać w jego skrytce. W oczach Emily zapaliły się iskierki. – Pojedziemy razem? Spencer energicznie pokręciła głową. – Koniecznie osobno. Trzeba skołować A. Najlepiej by było, gdyby każda z nas wybrała inny środek transportu. Autobus, pociąg albo auto. Aria deptała kępki trawy. – Tak, do Hopewell można dojechać na kilka sposobów. – A jeśli będziemy jechać autami, to każda musi wybrać inną trasę – powiedziała Emily. – Wtedy A. nie będzie wiedzieć, którą z nas śledzić. A jak poczujemy, że ktoś siedzi nam na ogonie, to przyspieszymy albo się zatrzymamy, albo zawrócimy i przyłapiemy A. na gorącym uczynku. I wtedy się dowiemy, kto to jest. – Super – powiedziała Spencer. Spojrzała na swoje przyjaciółki z poważną miną. – Może zrobimy to jutro wieczorem? Dziewczyny pokiwały głowami. Spencer kątem oka zauważyła, że na podjazd wjechał czarny sedan. Poczuła skurcz żołądka. Przedstawienie czas zacząć.

Samochód zatrzymał się przed domem. Wysiadła z niego wysoka, bardzo szczupła kobieta o czarnych falujących włosach i ostrych rysach twarzy i podeszła do drzwi frontowych. Kiedy zauważyła Spencer i jej przyjaciółki na podwórzu, przystanęła i im pomachała. – Panna Hastings? – Spojrzała pytająco na dmuchawę do liści. – Porządki w ogrodzie? Spencer wyłączyła maszynę i postawiła na ziemi. Przeszła przez mokrą trawę w stronę domu. – Tak jakby. Kobieta wyciągnęła dłoń na powitanie. – Nazywam się Jasmine Fuji. – Spojrzała na pozostałe dziewczyny szeroko otwartymi szarymi oczami. – Niech zgadnę. Hanna, Aria i Emily – powiedziała, pokazując palcem po kolei na każdą z nich. To nie było trudne. Po domniemanej śmierci Prawdziwej Ali przez cały zeszły rok ich zdjęcia ukazywały się co chwila w plotkarskim czasopiśmie „People”. W telewizji pokazywano także film paradokumentalny Śliczna zabójczyni, relacjonujący historię Prawdziwej Ali, która nieomal zabiła całą czwórkę. Kiedy zapadło milczenie, agentka Fuji chrząknęła. – Może wejdziemy do środka i porozmawiamy. Spencer przez kuchnię zaprowadziła wszystkich gości do salonu, uważając, żeby się nie potknąć. Dziewczyny usiadły na kanapie, jedna obok drugiej. Aria bawiła się frędzlami od poduszki, a Emily co chwila zakładała nogę na nogę. Powietrze z dmuchawy rozwichrzyło i splątało im włosy. Fuji usiadła naprzeciwko nich na pasiastym pufie, wyciągnęła żółty notes i otworzyła go na czystej stronie. Miała perfekcyjny manicure i różowy kolor paznokci. – Zacznijmy. Po pierwsze, cieszę się, że zgodziłyście się ze mną porozmawiać. To tylko formalność, ale dziękuję za gotowość do współpracy. – Nie ma sprawy – odparła Spencer, siląc się na jak najdojrzalszy, profesjonalny ton głosu. Żałowała tylko, że nie ma czym zająć rąk. – Wasze nazwiska znalazły się na liście gości, którzy przebywali w hotelu Klify na Jamajce w tym samym czasie, kiedy zamordowano Tabithę Clark – powiedziała Fuji, spoglądając na jakiś dokument. – Od dwudziestego trzeciego do trzydziestego marca. Czy możecie to potwierdzić? – Tak – odparła Spencer łamiącym się głosem. Szybko się opanowała. – Tak. Byłyśmy tam. Spędzałyśmy tam ferie wiosenne z grupą kolegów i koleżanek z klasy. Fuji uśmiechnęła się sztywno. – Ale fajnie. Spencer przeszył dreszcz. W głosie agentki wyczuła ironię. Jakby chciała powiedzieć: „Ale fajnie być bogatą, zepsutą pannicą. Wydaje wam się, że wszystko ujdzie wam płazem, co?”. Agentka Fuji pokazała na wiszącą nad fortepianem akwarelę przedstawiającą sielankową scenę z życia farmerów. – Moja babcia ma podobny obraz. Tylko większy. – Naprawdę? Ta akwarela zawsze bardzo mi się podobała – powiedziała szybko Spencer. „Uspokój się”, skarciła się w myślach. – Do rzeczy – powiedziała Fuji, wyciągając z torebki okulary i zakładając je na czubek nosa. Jeszcze raz zajrzała do notatek. – Czy spotkałyście pannę Clark w czasie pobytu w kurorcie? Spencer spojrzała na przyjaciółki. Zeszłego wieczoru rozmawiały krótko przez telefon, ustalając wspólną wersję wydarzeń, ale teraz nie mogła sobie niczego przypomnieć.

– Tak jakby – powiedziała po chwili. – Przez moment z nią rozmawiałam, ale nie dowiedziałam się od niej niczego ważnego. Fuji zdjęła okulary i włożyła do ust koniuszek zausznika. – Opowiedz mi o tym więcej. Spencer czuła ogień w środku. – Twierdziła, że jesteśmy do siebie podobne. Jak siostry, które odnalazły się po latach. Fuji przekrzywiła głowę. Jej kolczyki w kształcie łez zakołysały się. – To raczej dziwne wyznanie. Spencer wzruszyła ramionami. – Sporo wypiła. Fuji zapisała coś i zwróciła się do pozostałych dziewczyn. – Wy też pamiętacie Tabithę? Emily pokiwała głową. – Przez chwilę razem tańczyłyśmy. – Emily czuła, jak coś ściska ją za gardło. Fuji zwróciła się do Hanny i Arii, które również przyznały, że przelotnie spotkały Tabithę, ale nie rozmawiały z nią długo. Fuji nie pytała o szczegóły, więc Emily nie wspomniała, że Tabitha nosiła bransoletkę bardzo przypominającą bransoletki, które upamiętniały Sprawę Jenny. Aria nie powiedziała też o tym, że Tabitha wiedziała o romansie jej taty. Hanna zataiła, że Tabitha wiedziała o jej dawnych problemach z nadwagą. Dziewczyny przedstawiły wszystko tak, jak uzgodniły. Gdyby Spencer przysłuchiwała się tej rozmowie z boku, nie zakwestionowałaby prawdomówności swoich przyjaciółek. Wydawały się trochę rozkojarzone i smutne, ale można to było łatwo wyjaśnić. Spędziły kilka nocy w miejscu, w którym zamordowano kogoś, kogo znały. Fuji wsunęła zatyczkę na koniec długopisu. – Wiele osób mówi mi to samo. Tabitha tamtej nocy była bardzo towarzyska. Zaczepiała prawie każdego. Wszyscy ją pamiętają, ale nikt nie wie, z kim przyjechała na Jamajkę. – Odłożyła notes i popatrzyła dziewczynom prosto w oczy. – Słyszałam też, że na statku, którym niedawno podróżowałyście, wybuchła bomba. – Zgadza się – powiedziała Spencer przez zaciśnięte gardło. – Słyszałam też, że znajdowałyście się na terenie posesji Gayle Riggs, kiedy ją zamordowano. – Z kamienną twarzą Fuji patrzyła na dziewczyny. Hanna pokiwała głową. Emily zakaszlała. – Znalazłyśmy się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie – powiedziała Spencer. – Z tego, co wiem, przez ostatnie kilka lat los was nie rozpieszczał. – Agentka Fuji uśmiechnęła się smutno. – Specjalistom od teorii spiskowych dostarczyłybyście mnóstwo materiałów do analizy, co? Ktoś mógłby powiedzieć, że ciąży nad wami klątwa. Dziewczyny zachichotały, ale w ich wymuszonym śmiechu nie było słychać radości. Fuji przyglądała się im podejrzliwie, a w powietrzu dało się wyczuć narastające napięcie. A jeśli agentka Fuji dowiedziała się wszystkiego od A.? A jeśli się z nimi bawiła, czekając na pierwszy moment, gdy się zdradzą? Jednak agentka Fuji przycisnęła tylko dłońmi zamknięty notatnik i wstała. – Dziękuję, że poświęciłyście mi swój czas. Jeśli coś wam się przypomni, proszę, dajcie mi znać. Spencer zerwała się z kanapy. – Odprowadzę panią do wyjścia. Agentka Fuji jeszcze raz się z nią pożegnała, wyszła z domu i wsiadła do samochodu.

Kiedy wyjechała przez bramę i zniknęła na końcu ulicy, Spencer odwróciła się i spojrzała na przyjaciółki siedzące jak zaklęte na kanapie w salonie. Hanna przerwała milczenie. – Myślałam, że przyprze nas do muru. – Ja też. – Aria bezwładnie opadła na poduszki. – Byłam pewna, że ona wie więcej, niż mogłoby się wydawać. Piip. Odezwał się telefon Spencer. Dziewczyny usiadły prosto zdenerwowane. Po chwili zapikał telefon Emily, a komórka Hanny zawibrowała. Telefon Arii dał jej znać, gwiżdżąc cicho. Na wszystkich ekranach pojawiło się powiadomienie, że dostały nową wiadomość. Spencer odetchnęła głęboko i spojrzała na ekran. Nie ma to jak popołudniowa herbatka doprawiona kłamstewkami. Ciekawe, czy agentka Fuji też tak uważa... A. Spencer zamknęła oczy. Z jękiem rzuciła telefon, który roztrzaskał się o mały stolik. Bateria wypadła i przesunęła się po podłodze. Spencer spojrzała na przyjaciółki. – Jutro? – Jutro – warknęła Aria. Emily i Hanna pokiwały głową. To była ich jedyna nadzieja. Musiały raz na zawsze poradzić sobie z tym problemem.

6

W BUNKRZE

W czwartek po ostatnim dzwonku Hanna pobiegła na parking. Skórzana torba uderzała miarowo w jej plecy, kiedy usłyszała, jak ktoś woła jej imię. Na chodniku stała Chassey Bledsoe, uśmiechając się przyjaźnie. Jej niegdyś pryszczata twarz teraz wyglądała podejrzanie nieskazitelnie. – Kręcimy spoty do kampanii – zaszczebiotała Chassey. – Nie przyjedziesz? Hanna spojrzała w stronę parkingu, a potem odwróciła się do Chassey. – Och, nie mogę. Chassey wyglądała na rozczarowaną. – Chcesz, żebyśmy przełożyli zdjęcia? Hanna zagryzła policzek od środka. Najbardziej na świecie pragnęła nakręcić spot, który byłby o niebo lepszy od spotu Chassey. Ale przypomniała sobie groźby A. Z bólem serca patrzyła na wiszące na ścianach plakaty z napisem: GŁOSUJ NA CHASSEY, podczas gdy ona nie mogła zawiesić nawet jednego z hasłem: HANNA NA KRÓLOWĄ MAJA. A jeśli Chassey wygra przytłaczającą większością głosów, upokorzy Hannę przed całą szkołą. – Nie martw się o mnie. Mam spotkanie, którego nie mogę odwołać – powiedziała Hanna. – Trudno to wyjaśnić. Powodzenia! – Ale... – próbowała protestować Chassey, lecz Hanna tylko jej pomachała, odwróciła się i podbiegła do samochodu. Zanim wsiadła, włożyła czarną wełnianą czapkę i czarny płaszcz, który zostawiła na tylnym siedzeniu swojego priusa. Nadszedł czas, by rozpocząć tajną misję. Siadła za kierownicą, błyskawicznie wyjechała z parkingu – jechała tak szybko, jak tylko się da jechać priusem – a potem skręciła na autostradę. Rzuciła na deskę rozdzielczą dopiero co kupiony tajny telefon, potem spojrzała na GPS. Miała skręcić dopiero za kilka kilometrów, lecz nagle zauważyła, że jedzie za nią czarny SUV. Przyglądała mu się przez chwilę we wstecznym lusterku, próbując wypatrzeć kierowcę. Niestety, samochód miał przyciemniane szyby. Serce zaczęło jej mocniej bić. W Rosewood co druga rodzina miała takie auto, za kierownicą mógł siedzieć dosłownie każdy. Przy pierwszej okazji zjechała z autostrady. Na ekranie GPS-u pojawił się napis: „Ponowne obliczanie odległości”. Czarny samochód wciąż za nią jechał. Hanna zwolniła przed znakiem stopu i skręciła w lewo. Kierowca w czarnym aucie zrobił to samo. – O Boże – wyszeptała Hanna. Czy to A.? Zobaczyła supermarket przy ulicy i zatrzymała się na parkingu. SUV minął go na pełnym gazie. Hanna sięgnęła po długopis, żeby zapisać numery rejestracyjne, ale auto zniknęło jej z pola widzenia, zanim zdążyła przeczytać pierwsze litery. Wycofała samochód z parkingu i wróciła na autostradę. Wśród jadących za nią samochodów nie dostrzegła czarnego SUV-a. Miała ochotę zadzwonić do Mike’a i pochwalić się, jaka z niej ostra dziewczyna. Tylko że teraz Mike nawet nie miał numeru jej nowego, ohydnego telefonu z klapką, do którego nie dało się kupić wykładanej kryształkami oprawki od Tory Burch.

W drodze pojawiły się za nią jeszcze trzy podejrzane samochody, więc Hanna kilkakrotnie musiała zjeżdżać z autostrady, żeby zgubić domniemanych prześladowców. Po dwudziestu minutach zatrzymała się na opustoszałej ulicy biegnącej wśród olbrzymich willi, które wyglądały jak zbudowane od jednej sztancy. W oddali połyskiwała tafla sztucznego jeziora. Nawet pulchne, bajecznie upierzone kaczki krzyżówki wyglądały jak z katalogu. Kilku umięśnionych mężczyzn wyprowadzało psy, choć właśnie zaczęło kropić. Hanna zatrzymała się na podjeździe przed domem numer 11 i zauważyła, że w środku pali się światło. Wyszła z samochodu i na palcach podeszła do drzwi. W powietrzu unosił się ostry, sosnowy zapach. W całej okolicy panowała głucha cisza, choć osiedle leżało niedaleko Filadelfii. Słychać było tylko świergot ptaków, łopot ich skrzydeł i szum drzew. Już wyciągnęła rękę, żeby zadzwonić do drzwi, kiedy ktoś chwycił ją od tyłu za ramię. Chciała krzyknąć, ale druga ręka w skórzanej rękawiczce zasłoniła jej usta. – Cii – wyszeptała Spencer, zdejmując kaptur. – Chyba ustaliłyśmy, że nie wchodzimy przez frontowe drzwi. – Zapomniałam – powiedziała Hanna z irytacją. Musiała zgubić cztery jadące za nią samochody! Przecież nie mogła pamiętać o wszystkim. Spencer zaprowadziła ją do bocznego wejścia, a potem do holu, w którym unosił się zapach środka do mycia podłóg i świecy cynamonowej. Po schodach zeszły do w pełni wyposażonej piwnicy, w której znajdował się pokój gier, piwniczka na wino i sala z kinem domowym. Po lewej stronie Hanna zauważyła ciężkie, stalowe drzwi z obrotowym uchwytem. Spencer przekręciła go i otworzyła wrota. – Wejdź – wyszeptała, wpychając Hannę do środka, jak swojego zakładnika. Hanna wytężyła wzrok w półmroku. Słabo oświetlony pokój miał grube, mocne ściany. Stała w nim niewielka kanapa obita dżinsem, kilka krzeseł, a w rogu stolik do gry w karty. Na regale leżało kilka czasopism i pudełek z grami towarzyskimi. Na dwóch ścianach wisiały monitory pokazujące podwórko przed i za domem. Hanna wpatrywała się w nie przez chwilę. Drzewa kołysały się miarowo. Przed jedną z kamer przekicał zając. Na jednym z ekranów widać było, jak przed domem zatrzymała się taksówka, z której wysiadła Aria, również w czarnej bluzie z kapturem. Spencer wprowadziła ją do domu bocznym wejściem. Emily zjawiła się po kilku minutach. Potem Spencer rozłożyła duży kawałek białego papieru i przykleiła go do zamkniętych drzwi schronu. – No dobra, zaczynamy. Z torebki wyciągnęła czarny flamaster i napisała u góry dużą literę A. – Co wiemy do tej pory? – zapytała. Hanna założyła nogę na nogę i nerwowo kołysała stopą. – A. to zabójca Tabithy. Ten ktoś był na Jamajce. „Jamajka”, napisała Spencer. – Co jeszcze? – Myślicie, że A. to przyjaciel Tabithy czy jej wróg? – zapytała Emily. – Ten ktoś ją zabił, więc mogłoby się wydawać, że to wróg. Ale może A. chce, żebyśmy tak właśnie myślały. Aria pokiwała głową. – Ten ktoś podglądał nas z plaży, więc wiedział, że Tabitha idzie do nas na taras. Myślicie, że Tabitha dowiedziała się wszystkiego o Ali od A.? Dlatego mówiła do Spencer, że czuje się jak jej zaginiona siostra? Stąd wiedziała, że Hanna miała kiedyś problem z nadwagą? – Możliwe. Bransoletkę też mogła dostać od A. – powiedziała Hanna. – Ale czemu ktoś chciałby, żebyśmy myślały, że Tabitha to Ali?

– Abyśmy z ciekawości poszły z nią na taras, kiedy nas o to poprosi – powiedziała Aria. – A potem... co? Ktoś musiałby zmanipulować nas tak, byśmy ją zepchnęły. Skąd miałby widzieć, co się stanie? A. nie jest jasnowidzem. – Może Tabicie przydarzył się po prostu wypadek – zasugerowała Hanna. – A jeśli Tabitha pod wpływem A. postanowiła mnie zaatakować? To Aria mnie zasłoniła i popchnęła Tabithę. Plan A. spalił na panewce, jednak wkrótce nadarzyła się okazja do kolejnej intrygi. Tabitha po upadku zginęła z ręki A., a my mamy za to odpowiadać. Spencer nałożyła zatyczkę na flamaster. – Wydaje mi się to dość prawdopodobne. Tylko kto mógłby zrobić coś takiego? Emily spojrzała na przyjaciółki. – To chyba oczywiste. Hanna z trudem przełknęła ślinę. – Prawdziwa Ali? Emily wierciła się nerwowo na kanapie. – To zupełnie możliwe. Po pierwsze, zna wszystkie nasze słabe strony. Mogła z łatwością powiedzieć Tabicie, jak nas podejść. Po drugie, na pewno chce się na nas zemścić. Poza tym wiemy, że na pewno spotkała Tabithę w Zaciszu. Ale jak ją nakłoniła do zrobienia tych wszystkich okropieństw, i nawet do morderstwa? Co Tabitha na tym zyskała? Myślicie, że Ali jej zapłaciła? – Tabitha pochodziła z bogatej rodziny. – Hanna nachyliła się i uważnie wpatrzyła w ekran. – No i skąd Ali wzięłaby na to kasę? Nawet jeśli rodzice odkładali dla niej pieniądze na koncie, na pewno nie miała do niego dostępu. Państwo DiLaurentis z pewnością monitorują konto, a może nawet już z niego wszystko wypłacili. – Może sponsoruje ją ktoś inny. – Spencer przekładała flamaster z ręki do ręki. Wszystkie zamilkły. Przez chwilę w schronie panowała taka cisza, że Hanna słyszała tylko tykanie zegarka od Cartiera na nadgarstku Spencer. – To nie wyjaśnia, dlaczego Ali miałaby ją zabić – powiedziała. – Ktoś mógłby ją zobaczyć. Wiele ryzykowała. Aria westchnęła głośno. – Ktoś mógł ją zobaczyć, koniec i kropka. Tylko dlaczego nikt jej nie widział na Jamajce? Nie dziwi was to? – I tu wracamy do kwestii finansów – powiedziała Spencer, zapisując na płachcie papieru słowo „pieniądze”. – Pamiętajmy o tym, że rodzina Ali straciła fortunę. Kiedy dowiedziałam się, że Ali i Courtney były moimi przyrodnimi siostrami, zdałam sobie również sprawę, w jakich finansowych opałach się znaleźli. Leczenie pochłonęło mnóstwo pieniędzy. Skąd w takim razie Ali wzięła pieniądze na podróż na Jamajkę? A jeśli A. to ona, w jaki sposób wróciła do Rosewood i szpiegowała nas jak zawodowiec? – I jak znalazła się na Dumie Mórz? – zapytała Aria. – To też by ją sporo kosztowało. – Ktoś ją wspiera finansowo – oznajmiła Hanna. – Tylko tak można to wytłumaczyć. Pewnie ten ktoś pomaga jej też w inny sposób. Przecież nie może być w każdym miejscu jednocześnie. To niemożliwe. – W takim razie ma pomocnika – powiedziała Spencer. – Tak jak myślałyśmy. Hanna pokiwała głową. – Zresztą, czy możemy być pewne, że kiedykolwiek działała sama? Może ktoś pomógł jej wynieść ciało Iana z lasu tamtej nocy, kiedy go znalazłyśmy. Pamiętacie, jak szybko zwłoki zniknęły? Hanna zadrżała na wspomnienie tamtej zimnej, okropnej nocy. Znalazły napuchnięte i

sine ciało Iana i pobiegły po oficera Wildena, ale kiedy wróciły, zastały tylko pogniecioną trawę. Hanna zawsze zastanawiała się, jak to się stało. Ali była silna, ale nie aż tak, żeby samodzielnie usunąć ze sceny zbrodni ciało mężczyzny, który miał metr dziewięćdziesiąt i ważył dziewięćdziesiąt kilo. Spencer usiadła na kanapie. – Ktoś musiał jej też pomóc wnieść zwłoki po schodach i włożyć do szafy w domku w Pocono. Jej wspólnik zapewne porwał też Melissę. – I zabił Jennę Cavanaugh – dodała z podekscytowaniem Hanna, siadając na krawędzi sofy. – I podpalił domek na podwórzu u Spencer – powiedziała Aria. Patrzyły po sobie. Wszystko wydawało im się teraz takie logiczne. Ali nie posiadała nadprzyrodzonych mocy. To oczywiste, że ktoś jej pomagał. Ale kto był na tyle szalony, by zgodzić się jej pomagać? – To pewnie ktoś, kto ją kocha – powiedziała cicho Aria. Spencer napisała na papierze „miłość” . – To bliski przyjaciel albo jej chłopak, prawda? – No tak. – W głosie Emily słychać było nutę goryczy. – To mógł być dosłownie każdy. Hanna odchyliła się na oparcie kanapy i zamyśliła. – Prawdziwa Ali spędziła dużo czasu w Zaciszu. Może to ktoś, kogo tam spotkała. – Na przykład Graham? – zapytała Emily, patrząc na Arię. Aria zgarbiła się. – Graham był zakochany w Tabicie, a nie w Ali. Poza tym twierdził, że nigdy nie odwiedzał jej w Zaciszu. Nie sądzę, że on to A. Przecież kiedy dostałyśmy ostatnie wiadomości, leżał już w śpiączce. – A może to Ali przysłała nam te ostatnie SMS-y – zasugerowała Spencer, pisząc na papierze imię Grahama. – I założyła nam podsłuch w domach? No nie wiem. – Aria przysiadła na piętach. – Zresztą A. grozi nam, że to my bekniemy za to, co stało się z Grahamem. Założę się, że Graham się dowiedział, kto pomaga Ali. I właśnie to próbował mi powiedzieć w maszynowni. Hanna znowu się ożywiła. – Przecież Ali miała jakichś przyjaciół w Zaciszu. Pamiętacie Iris, jej współlokatorkę? Kiedy tam siedziałam, mówiła dużo o Ali. Choć wtedy nazywała ją „Courtney”. – O tak, to bardzo ważny trop. – Spencer napisała „Iris” obok imienia Grahama. Hanna uderzyła dłonią w udo. – Hm, nie wiem, czy Iris może być pomocnicą Ali. Kiedy zginął Ian, siedziała w Zaciszu. Nie mogłaby też uciec ze szpitala, żeby pomóc Ali wnieść ciało na piętro w domku w Pocono. Musimy jakoś sprawdzić, czy była na Jamajce wtedy co my. – Może ona coś wie. – Spencer spojrzała na listę. – Kto jeszcze? – Zastanówmy się nad Jasonem – zaproponowała Aria. Hanna zmarszczyła czoło. – Bratem Ali? Naprawdę sądzisz, że jej pomagał? – Kto wie? – Aria wzruszyła ramionami. – Cała rodzina DiLaurentisów to wariaci. Hanna uniosła brew, kiedy Spencer zapisała imię Jasona na papierze. Nie spodziewała się, że Aria powie coś takiego. W końcu podkochiwała się kiedyś w Jasonie. – A co z Cassie, przyjaciółką Ali z drużyny hokejowej? – zapytała Spencer. – Przypominam sobie, że Ali tuż przed śmiercią cały czas chwaliła się swoją znajomością z Cassie. Opowiadała o ich wspólnych imprezach z licealistami. Twierdziła, że Cassie to najfajniejsza

dziewczyna pod słońcem i że wkrótce zostaną najlepszymi przyjaciółkami. Emily spojrzała na nią z niedowierzaniem. – Widziałam się z Cassie w zeszłe święta i nie zachowywała się podejrzanie. Poza tym ona przyjaźniła się z Naszą Ali, a nie z Prawdziwą. Spencer uderzyła się otwartą dłonią w czoło. – Racja. Boże. Zaczynam się w tym wszystkim gubić. Dodały do listy jeszcze kilka osób, w tym Darrena Wildena i Melissę, tylko dlatego, że oboje od początku odegrali jakąś rolę w sprawie Ali. Jednak ich współudział nie wydawał się specjalnie prawdopodobny. Spencer położyła dłoń na podbródku. – Wciąż mi się wydaje, że kogoś przegapiłyśmy. Może pomocnik Ali stoi przed naszym nosem, a my go nie dostrzegamy. Czy ktoś poza nami czterema był jeszcze świadkiem śmierci Iana, śmierci Jenny, pożarów, wydarzeń na Jamajce w ciągu zeszłego lata? Hanna chrząknęła. – Przychodzą mi na myśl dwie osoby, ale nie sądzę, aby któraś z nich pomagała Ali. – O kogo ci chodzi? – Spencer otworzyła szeroko oczy. – Mike. – Hanna spojrzała na Arię z poczuciem winy. – I Noel. Aria wybuchła śmiechem. – To absolutnie niemożliwe. Flamaster Spencer zawisł nad papierem. – Nikogo nie możemy wykluczyć. Na samym dole napisała imię Noela, a potem zatknęła zatyczkę na flamastrze. Aria wbiła w nią nienawistny wzrok. – A co z Mikiem? Spencer oparła dłoń na biodrze. – Naprawdę sądzisz, że twój brat by nam to zrobił? Aria zacisnęła usta. – Może nie. Na dodatek Mike to idiota. Hanna pisnęła. – Ej, mówisz o moim chłopaku. – No cóż, a Noel to mój chłopak. – Aria z niepokojem patrzyła na przyjaciółki. – Dziewczyny, to jakieś szaleństwo. Nie możemy podejrzewać Noela tylko dlatego, że był z nami, gdy przytrafiały nam się te wszystkie katastrofy. To po prostu tragiczny zbieg okoliczności. – Wiemy – zapewniła ją Spencer. – Jednak spiszmy wszystkich, którzy przychodzą nam do głowy. Przecież po to się spotkałyśmy. Pewnie wkrótce wykreślimy jego imię z listy. – Odwróciła się i spojrzała na swoje zapiski. – To chyba dobry początek. Powinnyśmy bliżej przyjrzeć się tym ludziom. Szczególnie dużo uwagi należy poświęcić Grahamowi i Iris. Emily spojrzała na Hannę. – Ty powinnaś zająć się Grahamem. Kiedyś już pracowałaś w klinice leczenia poparzeń, może uda ci się znowu dostać tam pracę. Hanna zerwała się na równe nogi. – Nie mam zamiaru tam wracać! – Emily ma rację, Hanno – powiedziała Spencer. – Jesteś najlepszą kandydatką do tego zadania. Chyba chcesz rozwiązać tę tajemnicę? Hanna poczuła gorycz w ustach. Przypomniała sobie okropny zapach środków dezynfekujących unoszący się w klinice. Żółty mocz w basenach. Oprócz tego musiałaby skontaktować się z Seanem, swoim byłym chłopakiem. Mimo wszystko wolała pracować w szpitalu, niż jechać do Zacisza. Co by było, gdyby ktoś znowu zakwalifikował ją do leczenia.

– Zrobię to – wymamrotała pod nosem. – Ja pogadam z Iris – zgłosiła się na ochotnika Emily. Spojrzała na Hannę. – Myślisz, że wciąż siedzi w Zaciszu? Hanna zamknęła oczy, przypominając sobie, jak ostatnim razem pojechały do tej kliniki psychiatrycznej, żeby zadać kilka pytań Kelsey Pierce. Kiedyś ta dziewczyna przyjaźniła się ze Spencer, która później zwaliła na nią winę za kupowanie narkotyków. Potem Kelsey chciała rzucić się ze skały w Kamieniołomach Wisielca. – Nie przypominam sobie, żebym ją wtedy widziała – szepnęła. Spencer spojrzała na ekrany. Wokół domu nikt się nie kręcił. – Ja zajmę się Prawdziwą Ali. Może jakoś uda mi się ją znaleźć. Może coś przegapiłyśmy. Jeśli ją znajdziemy, utniemy łeb całej sprawie. – A kogo ja mam śledzić? – zapytała Aria, owijając kosmyk włosów wokół palca. Spencer przestąpiła z nogi na nogę. – Ty mogłabyś zweryfikować Noela. Choćby po to, żeby wykluczyć jego współudział. Aria spojrzała na nią dzikim wzrokiem. – Noel nie jest A.! – Wiem – uspokajała ją Spencer. – Ale możesz poszperać w jego pokoju. Sprawdź, czy nie ma drugiej komórki albo tajnego konta e-mailowego. Oczywiście żadna z nas go o takie rzeczy nie podejrzewa. Aria spojrzała z żalem na przyjaciółki. – Jeśli mój związek się rozpadnie, to będzie wasza wina. Zaproponowały jeszcze kilku podejrzanych i ustaliły szczegółowy plan działania. Po piętnastu minutach poczuły, że zrobiły wszystko, co w ich mocy. Spencer wstała i przeciągnęła się. Hanna jeszcze raz rzuciła okiem na ekrany. Obraz był czarno-biały i w samym rogu podwórka na tyłach domu zobaczyła jakiś majaczący kształt. Wzięła głęboki wdech. Czy ktoś stał za drzewem? Wstała szybko i przyjrzała się z bliska obrazowi na ekranie. Za drzewem mógł czaić się człowiek lub zwierzę. A może tylko jej się zdawało. Spojrzała na ekran nowego telefonu, ale nie przyszła do niej żadna wiadomość. Aria, Spencer i Emily też sprawdzały telefony, jakby wszystkie czekały na SMS-a od A. „Mam was!” albo „Naprawdę wam się wydawało, że wyprowadzicie mnie w pole?”. Minęła minuta. Po niej następna. Wreszcie Spencer westchnęła głośno. – Chyba możemy bezpiecznie stąd wyjść. Hanna zamknęła oczy. Przez całe życie walczyła o to, by ją zauważano, żeby być w centrum uwagi. A teraz najbardziej na świecie chciała zniknąć.

7

NOWY GOŚĆ EMILY

Choć Emily była w Zaciszu Addison-Stevens tylko raz w życiu, okolica wydawała jej się dziwnie znajoma, kiedy wjechała na długą drogę dojazdową. Budynek z poszarzałej cegły często nawiedzał ją w snach. Na marginesach zeszytów bezwiednie rysowała jego gotyckie okna, nie wiedząc nawet czemu. Zatrzymała samochód na parkingu dla gości i próbowała zapanować nad oddechem. Było popołudnie. Emily opuściła ostatnią lekcję i pojechała do Zacisza. Na samą myśl o tym, że to właśnie tutaj Prawdziwa Ali przez całe lata snuła plany zabicia ich, Emily czuła skurcz żołądka. A jeśli pomocnik Ali również przebywał w ośrodku? Jeśli siadywali obok siebie w obskurnym salonie, opracowując intrygę, która miała zniszczyć życie Emily, Hanny, Spencer i Arii? Emily spojrzała na oszklony korytarz, po którym przechadzali się pacjenci. „Jeśli teraz przez korytarz przejdzie kobieta, moja rozmowa pójdzie jak z płatka”, pomyślała. Za szybą pojawił się wysoki mężczyzna w tweedowej marynarce z łatami na łokciach. To nie zachęciło Emily do działania. Ale musiała sobie jakoś poradzić. Wyprostowała się, wysiadła z samochodu i ruszyła w kierunku podwójnych drzwi. Wcześniej dzwoniła do szpitala, żeby zapowiedzieć swoją wizytę u Iris Taylor. Pielęgniarka powiedziała jej, że Iris może przyjmować gości po południu, dzięki czemu Emily upewniła się, że Iris nadal przebywa w Zaciszu. Próbowała od razu wykluczyć jej współudział w zbrodniach Ali, dlatego zapytała, kiedy Iris przyjechała do Zacisza po raz pierwszy. Jednak na to pytanie pielęgniarka nie udzieliła jej odpowiedzi. Zimny podmuch wiatru uderzył Emily w plecy i uniósł poły jej płaszcza. Zanim weszła do budynku, wyciągnęła swój nowy telefon i zalogowała się na Twitterze. No dobra, łamała zakaz posługiwania się internetem, ale musiała coś sprawdzić. Zobaczyła zamieszczoną przez siebie notkę z zaproszeniem na bal maturalny, pod którą nikt jeszcze nie dodał żadnego komentarza. Jak mogła się łudzić, że Jordan przeczyta ten post? Zamknęła oczy, próbując wyobrazić sobie, co teraz porabia Jordan. W wielkich okularach przeciwsłonecznych siedzi w kawiarni we włoskim miasteczku? Wyleguje się na pustej plaży w tropikach? Tak bardzo chciałaby siedzieć obok niej i popijać kawę albo pryskać na Jordan morską wodą. Jej pragnienie było tak silne, że wręcz sprawiało jej fizyczny ból. Westchnęła ciężko i weszła do lobby wykładanego marmurem. Kobieta w białym kitlu powitała ją szerokim uśmiechem. – Przyjechałam w odwiedziny do Iris Taylor – powiedziała. – Nazywam się Heather Murphy. – To było jej fałszywe nazwisko, którym posługiwała się, kiedy zaszła w ciążę i pracowała w restauracji specjalizującej się w daniach z owoców morza przy promenadzie w Filadelfii. Tylko Gayle Riggs, kobieta, której Emily nieomal oddała swoje dziecko, znała ją jako Heather. Oczywiście póki jej sekret nie został wyjawiony przez A. Recepcjonistka uśmiechnęła się. – Zaraz jej przekażę. Pokazała Emily, jak dojść do sali odwiedzin. Emily szła powoli, w duchu przygotowując

się na spotkanie. Szczęk potężnego zamka w drzwiach oddzielających lobby od oddziału przyprawił ją o dreszcze. W korytarzu panowała cisza jak makiem zasiał. Na beżowym dywanie były paskudne plamy, w powietrzu unosił się zapach hot dogów. Z którejś sali dobiegał mrożący krew w żyłach śmiech. Emily minęła dziewczynę z potarganymi włosami idącą w przeciwnym kierunku. Kiedy zauważyła, że Emily na nią patrzy, spojrzała jej prosto w oczy, zachowując kamienny wyraz twarzy. – Uuu! – krzyknęła nagle. Emily aż podskoczyła ze strachu, a dziewczyna zaśmiała się szyderczo. Emily otworzyła podwójne drzwi do sali odwiedzin. Na ścianach wisiały te same wycięte z kartonu balony w radosnych kolorach, które widziała już w czasie poprzedniej wizyty u Kelsey. Na półce stały puzzle w sfatygowanych pudełkach, na metalowym regale zauważyła kilka książek. Na telewizorze umieszczono tabliczkę z napisem: ZAKAZ OGLĄDANIA TELEWIZJI KABLOWEJ. Kiedy Emily zamknęła za sobą drzwi, kilka pacjentek w białych piżamach odwróciło się i spojrzało na nią z zaciekawieniem. Każda miała pewnie nadzieję, że Emily przyszła odwiedzić właśnie ją. Grubaska z mocno przerzedzonymi włosami próbowała się uśmiechnąć, ale na jej twarzy pojawił się tylko skwaszony grymas. Mizerna dziewczyna o ziemistej cerze schyliła głowę i zaczęła coś mamrotać pod nosem. Emily rozejrzała się, szukając wzrokiem Kelsey, ale nigdzie jej nie widziała. Za bardzo się denerwowała, żeby zapytać o nią pielęgniarkę. Nagle zauważyła w rogu dziewczynę o bardzo jasnych włosach. Pasowała do opisu Hanny. Emily chrząknęła i wypowiedziała głośno imię Iris. Dziewczyna, która ważyła najwyżej czterdzieści pięć kilo, odwróciła się i zmierzyła Emily wzrokiem. – Nie nazywasz się Heather Murphy – powiedziała oschłym, chropawym i bezdźwięcznym głosem. – Kiedy wstała, widać było, że białe spodnie od piżamy ledwie się trzymają na jej wąskich biodrach. – Przyjaźniłaś się z nią, prawda? – Zbliżyła się do Emily. Jej oddech pachniał kwaśnymi landrynkami. – Z tą suką, która ukradła życie Alison. Emily zamarła. Czuła na sobie wzrok wszystkich osób siedzących w sali, ale próbowała ukryć zdenerwowanie, żeby nie dać im satysfakcji. – Zgadza się, mam na imię Emily – powiedziała. – Przyjaźniłam się z Courtney. – Jeszcze nie przywykła do tego, by na Ali mówić Courtney. – Słyszałam, że ty byłaś przyjaciółką Ali i że dzieliłyście pokój. Chciałam zadać ci kilka pytań. Mogłybyśmy pogadać na osobności? Iris założyła ręce na piersi. Przez chwilę Emily wydawało się, że do rozmowy nie dojdzie, ale Iris tylko wzruszyła ramionami. – Nie wiem, czy mam coś do powiedzenia na jej temat, ale możemy pogadać. Odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę drzwi. Emily poszła za nią, próbując ignorować badawcze spojrzenia odprowadzające ją do wyjścia. Zastanawiała się, czy pacjentkom wolno wychodzić z tego pomieszczenia w ciągu dnia, choć nie zauważyła ani jednej pielęgniarki, która mogłaby im w tym przeszkodzić. Iris przeszła korytarzem i otworzyła drzwi obok wyjścia awaryjnego. W pokoju stały dwa podwójne łóżka z rozrzuconą pościelą. Na ścianie wisiały plakaty zespołów popowych, Justina Biebera i kilku gwiazdek z Disney Channel, na łóżku leżały różowe pluszowe zwierzaki. Druga strona pokoju wyglądała pusto i bezosobowo jak pokój hotelowy. Właśnie po tej stronie Iris usiadła na łóżku i z pogardą spojrzała na plakaty z Justinem Bieberem. – Moja nowa współlokatorka to frajerka. – Potem popatrzyła na Emily swoimi jasnozielonymi oczami. – Słucham. Czego chciałabyś się dowiedzieć o Ali? Emily przysiadła na fotelu obitym wytartym sztruksem. – Wydaje mi się, że ona wciąż żyje.

Iris prychnęła pogardliwie. – Brednie. Przecież zamknęłyście ją w domu, który zaraz potem wybuchł. – Być może stało się inaczej. Iris skrzyżowała nogi. Pod piżamą widać było jej kościste kolana. – Czy policja o tym wie? Emily pokręciła głową. – Chcemy ją same znaleźć. – Po co? Emily wbiła wzrok w cyfrowy zegar po drugiej stronie pokoju. Jak miała ubrać w słowa to, co chciała powiedzieć, by zabrzmiało to dostatecznie niewinnie? Iris nie była idiotką. Jeśli wiedziała, że Prawdziwa Ali zginęła w domku w Pocono, to z pewnością wiedziała też, że Prawdziwa Ali prześladowała je jako A. To oczywiste, że jeśli jej szukały, to tylko po to, by się z nią rozprawić raz na zawsze. Iris przyjaźniła się z Ali i zapewne nie chciałaby jej zdradzić. – Zresztą, co mnie to obchodzi – powiedziała Iris, jakby wyczuwała, dlaczego Emily się waha. Nagle w jej oczach pojawiły się ogniki. Zbliżyła się do Emily. Jej bliskość podziałała na Emily obezwładniająco. Choć Iris była niewysoka, promieniował od niej gniew. – O co chcesz zapytać? – zapytała Iris. – Wiem o niej to i owo. – Naprawdę? – Emily usiadła prosto. – Mhm. Powiem ci wszystko pod jednym warunkiem. Że mnie stąd wyciągniesz. Emily zaśmiała się nerwowo. – Stąd? Iris pokiwała głową. – Powiedziałam już pielęgniarkom, że moja babcia trafiła do szpitala. Przepustkę na kilka dni można dostać jedynie po to, żeby odwiedzić chorych członków rodziny lub jechać na pogrzeb. Super, prawda? – Przewróciła oczami. – Tylko czekałam na właściwą okazję i nagle ty spadłaś mi z nieba. Teraz musisz wrócić do recepcji i wytłumaczyć im, że jesteś moją kuzynką i chcesz mnie stąd wypisać na parę dni, żebyśmy razem mogły odwiedzić babunię. – Babunię? – Musisz to przekonująco zagrać! – W głosie Iris słychać było desperację. – A co potem? – Do Emily powoli docierało, że Iris nie żartuje. – Chcesz wracać do domu? – Właściwie to wolałabym zostać z tobą. – Ze mną? Iris założyła ręce na piersi. – Tylko żadnych zbędnych pytań, dobrze? Od czterech lat nie wystawiłam nosa poza mury tego piekielnego szpitala. Nawet sobie nie wyobrażasz, co to znaczy. Znam kilka smakowitych historii o Ali, ale nie powiem ani słowa, póki mi nie pomożesz. Wchodzisz w to? Emily przygryzła paznokieć kciuka. – Zaraz, siedziałaś tutaj cztery lata bez przerwy? Iris pokazała palcem na swoją kartę choroby w plastykowym pojemniku na drzwiach. – Możesz to sprawdzić. Na oczach cały czas obserwującej ją Iris Emily podeszła do drzwi, wyciągnęła kartę i przejrzała ją dokładnie. Rzeczywiście, Iris od czterech lat nie opuszczała ośrodka. Nigdzie nie było śladu świadczącego o tym, że wychodziła na przepustkę. Wszystkie weekendy spędzała w Zaciszu. Nie kłamała. Emily odłożyła kartę choroby na miejsce. Jeśli Iris faktycznie od czterech lat pozostawała

w zamknięciu, nie mogła pomagać Ali i zabić tylu osób zeszłej zimy ani zamordować Tabithy wiosną na Jamajce. Emily poczuła się trochę lepiej i chrząknęła. – Mam nadzieję, że nie chcesz wyjść stąd tylko po to, by się na kimś zemścić? Jak cię stąd wyprowadzę, nie zaczniesz mordować ludzi? Iris spojrzała na nią pogardliwie. – Takich pacjentów nie wypuszczają nigdy. Właśnie dlatego Alison nie mogła się stąd wyrwać nawet na jeden dzień. Emily nigdy o tym nie pomyślała. – No dobrze. Iris mogła zamieszkać u niej przez kilka dni. Emily postanowiła się poświęcić. Może uda jej się dzięki temu zdobyć jakieś cenne informacje o Ali lub o A. Ale kiedy szła do lobby, nogi nadal się pod nią uginały. Ta sama recepcjonistka, z którą rozmawiała wcześniej, uśmiechnęła się do niej. – Yhm, przepraszam, ale zapomniałam panią o czymś poinformować – Emily zaczęła mówić drżącym głosem. – Jestem kuzynką Iris. Zabieram ją w odwiedziny do babci. Już myślała, że recepcjonistka nie zgodzi się wypuścić Iris. Jednak po krótkiej rozmowie z pielęgniarkami i lekarzem prowadzącym Iris wydano jej przepustkę. Kiedy Iris przyszła do lobby, miała na sobie parę przykrótkich dżinsów, które pewnie kupiła kilka lat wcześniej. W różowej kurtce i z workowatą, skórzaną torbą wyglądała jak ofiara losu, jak dziewczyna, z którą nikt się nie koleguje. Razem wyszły ze szpitala. Kiedy szły na parking, pod ich stopami szeleściła trawa. Wokół panowała taka cisza, że Emily słyszała własny nerwowy oddech. Rozejrzała się, bo wydawało jej się, że A. na pewno ją obserwuje, ale na parkingu stało tylko jej auto, a po ścieżkach wokół budynku nie spacerował ani jeden pacjent. Słychać było jedynie szmer wody w fontannie, którą poświęcono pamięci Tabithy Clark. – Będzie niezła zabawa! – zawołała Iris, kiedy Emily otworzyła drzwi volvo. Usiadła na miejscu pasażera, zatrzasnęła drzwi i wyciągnęła z kieszeni zmiętą kartkę. – No dobra, pierwszy przystanek to Metropolitan Bar w Filadelfii. – Słucham? – Emily wbiła w nią wzrok. – Niby czemu mamy tam jechać? Iris podniosła kartkę do góry. Wyglądała jak lista zapisana nieporządnym, odręcznym pismem. „Wypić drinka w Metropolitan Bar. Wskoczyć na grzbiet dinozaura w Instytucie Franklina. Wbiec na schody Filadelfijskiego Muzeum Sztuki jak Rocky. Znaleźć Trippa”. – Od czterech lat mam ogromną ochotę zrobić to wszystko. I ty mi w tym pomożesz. – Wszystko? – pisnęła Emily, przyglądając się liście. Znajdowało się na niej co najmniej pięćdziesiąt pozycji. Iris uniosła brew. – Jeśli chcesz informacji o Ali, to już wszystkie. Co do jednej. – No dobra – odparła cicho Emily. Dałaby się żywcem pokroić,, byle tylko poznać najgłębsze sekrety Ali. Iris najwyraźniej doskonale o tym wiedziała. Włączyła silnik, zaciskając zęby. „Robię to dla dobra nas wszystkich, robię to dla dobra nas wszystkich”, myślała. Zaschło jej w gardle. Spojrzała na ekran nowego telefonu pewna, że zaraz dostanie SMS-a od A. z ostrzeżeniem, że ten wybryk nie ujdzie jej na sucho. Ale telefon milczał.

8

POTWÓR W SZAFIE

Na ostatniej lekcji Aria miała warsztaty dziennikarskie w niewielkim domku na terenie szkoły. Choć od wielu lat szkolną gazetkę wydawano tylko w internecie, w całym budynku pachniało farbą drukarską. Na ścianach wisiały nagłówki artykułów o najważniejszych wydarzeniach z historii Rosewood Day od 1982 roku, kiedy szkolna reprezentacja piłki nożnej wygrała mistrzostwa stanowe, aż do upamiętniającej atak terrorystyczny 11 września akcji sadzenia stu drzew na terenie szkolnym. Noel wszedł do sali z dziesięciominutowym spóźnieniem. – Gdzie się podziewałeś? – zapytała Aria, kiedy usiadł obok niej. Noel wzruszył ramionami. – Próbowałem do ciebie napisać SMS-a, ale dostałem powiadomienie, że wyłączyłaś telefon. Aria wpatrywała się w rysy na pulpicie. – Mówiłam ci przecież, że w tym tygodniu robimy projekt na zajęciach z fizyki i nie używam żadnych sprzętów elektronicznych. – Kłamstwo nie przyszło jej lekko. Wiedziała, że w ten sposób nie uda jej się długo zwodzić Noela. W głośniku zatrzeszczało i rozległo się charakterystyczne chrząknięcie dyrektora Appletona, który najwyraźniej miał coś do powiedzenia. – Uwaga, uczniowie – powiedział gromkim głosem. – Proszę włączyć telewizję na szkolnym kanale. Mamy do ogłoszenia kilka istotnych informacji na temat balu maturalnego. Prowadzący warsztaty pan Tremont ze zniecierpliwieniem przewrócił oczami, ale posłusznie włączył telewizor zawieszony na ścianie obok tablicy. Na ekranie pojawiła się Penny Dietz, która zazwyczaj prezentowała poranne wiadomości. – Dzień dobry! – zaszczebiotała. Jej policzki lśniły jak nigdy. – Już wkrótce bal maturalny i dziś zapoznamy się z kilkoma kandydatami w konkursie na Króla i Królową Maja. Panie pierwsze. Nie dotarł do nas jeszcze spot Hanny Marin, dlatego pokażemy tylko filmik Chassey Bledsoe. Noel zmarszczył czoło. – Nie mogę uwierzyć, że Hanna niczego wczoraj nie nagrała. Aria odwróciła wzrok. „Bo miała ważne spotkanie w schronie, żeby ustalić, kim jest A.” Chassey Bledsoe pojawiła się na ekranie i z przesadnym entuzjazmem rozprawiała o tym, z jaką radością bierze udział w konkursie. Zaprosiła też wszystkich jutro na kolację do specjalizującej się w makaronach restauracji Ogród Oliwny, której właścicielem był jej wujek. Przyszła kolej na kandydatów na króla balu. Kiedy na ekranie pokazała się twarz Noela, serce Arii zabiło mocniej. Miał włosy zaczesane do tyłu, co uwydatniło jego jasnozielone oczy. Czarna koszula podkreślała jego oliwkową opaleniznę. Aria szturchnęła go żartobliwie. – Nic dziwnego, że wszystkie dziewczyny na ciebie lecą. Noel uśmiechnął się zalotnie.

– Ale mnie trafiła się najlepsza partia. Aria uścisnęła jego ramię, lecz uśmiech zamarł jej na ustach, gdy przypomniała sobie, że Spencer wciągnęła Noela na listę podejrzanych. A Aria jej na to pozwoliła. Już z tego powodu wstydziła się i dręczyły ją wyrzuty sumienia. Przez cały dzień dostawała SMS-y od Spencer, która chciała się koniecznie dowiedzieć, czy Aria już o coś pytała Noela. A niby o co miała go zapytać? „Hej, czy to ty zabiłeś dziewczynę, która podszywała się pod Alison na Jamajce, a teraz próbujesz na nas zrzucić winę?” Czy Spencer nie rozumiała, że takie pytanie zniszczyłoby jedyną dobrą rzecz, która przytrafiła się ostatnio Arii, czyli jej związek z Noelem? Jak jej przyjaciółki mogły w ogóle pomyśleć, że Noel pomaga Ali? No dobra, był na Jamajce i mógł zobaczyć je na dachu z Tabithą. Tylko że nie znał Ali tak dobrze, by opowiedzieć o niej Tabicie w takich szczegółach. Czy naprawdę sądziły, że to on roztrzaskał jej głowę na plaży? Noel nie zabijał nawet pająków, tylko wynosił je za drzwi. Kiedyś odmówił udziału w wycieczce do schroniska dla zwierząt, twierdząc, że zabrałby stamtąd do domu wszystkie psy. Tak, znał Ali. Obie Ali. Przez chwilę chodził nawet z Ich Ali pod koniec siódmej klasy, ale ona zerwała z nim po dwóch randkach, najprawdopodobniej dlatego, że spodobał jej się Ian Thomas. Kiedy Aria podniosła głowę, na ekranie znowu pojawiła się Penny. – Mam też wiadomość od kierownika komitetu organizacyjnego, na którą wielu z was czekało. W trakcie tajnego spotkania grona pedagogicznego z uczniami i naszymi hojnymi sponsorami podjęto decyzję, że w tym roku na czele sekcji dekoratorskiej stanie Aria Montgomery, która zaproponowała projekt oparty na kanwie Gwiaździstej nocy van Gogha. Wszyscy się odwrócili i spojrzeli na Arię, która z niedowierzaniem wpatrywała się w ekran telewizora. Pojawiła się na nim Gwiaździsta noc wirująca w rytm muzyki techno. Potem pokazano zdjęcie Arii z czwartej klasy podpisane: ARIA MONTGOMERY. KIEROWNIK SEKCJI DEKORACYJNEJ. – Gratuluję! – Devon Arlyss poklepała Arię po plecach. – Zazdroszczę ci. – Mogę ci pomóc? – zapytała Colleen Bebris podekscytowana, choć chodziła dopiero do drugiej klasy. – To fantastycznie! – Noel spojrzał na nią. – Chyba o tym właśnie marzyłaś, prawda? – Ale przecież nie złożyłam podania – wypaliła Aria. Noel zmarszczył czoło. – Nie chcesz tego zrobić? Arii zaschło w gardle. – Ja... Jeszcze niedawno miała na to ogromną ochotę. A teraz na samą myśl o tym, że przyjdzie jej udekorować całą salę reprodukcjami Gwiaździstej nocy, przeszły ją ciarki. Powróciła myślami do tamtej feralnej nocy na Islandii. Kiedy Hanna przyłapała ją na pocałunku z Olafem, razem wrócili do baru. Aria czuła, że kiedy weszła do środka, Noel zorientował się, co się stało. Tylko że właśnie próbował zagadać do dwóch dziewczyn z Polski. Kazały Noelowi i Mike’owi wypowiadać niektóre polskie słowa z amerykańskim akcentem. Za każdym razem, kiedy Noel coś powiedział, śmiały się tak, aż falowały im biusty. Czy Noel w ogóle przejąłby się tym, że Aria całowała się z kimś innym? Czy w ogóle się dla niego liczyła? Tamtej nocy chciała coś sobie udowodnić. Że nadal potrafiła zjednać sobie każdego. Że pozostała tamtą Arią z Islandii. Chwyciła Olafa za rękę i szepnęła: – Ukradnijmy ten obraz z zamku. Olaf nie wierzył własnym uszom.

– Mówisz serio? – Tak! – Aria podskakiwała podekscytowana. – Będziemy superbohaterami świata sztuki! Zadzwonimy do prasy i powiemy, że ocaliliśmy obraz van Gogha, a potem oddamy go do muzeum. Może nawet otworzymy nasze własne muzeum! Olaf uśmiechnął się, a w jego oczach zapaliły się ogniki. – Jesteś urocza, kiedy się czymś cieszysz. – Nie chodzi o to, czy jestem urocza! – zawołała Aria. – Zrobimy to? Olaf spojrzał na Noela, jakby chciał zapytać: „Nie chcesz włączyć w to swojego chłopaka?”. Ale tylko wzruszył ramionami. – A co mi tam. Odczekali godzinę. Noel ledwie mówił i razem z Mikiem i Hanną zbierali się do wyjścia. Aria wyszła z nimi, ale potem powiedziała, że zostawiła coś w barze i musi wrócić. Noel poszedł spać, nie pytając o szczegóły. Olaf czekał na Arię w jeepie zaparkowanym w bocznej uliczce. Wziął ją w ramiona, a jego oddech nie pachniał alkoholem. Aria przypomniała sobie, że przez cały wieczór wypił tylko jedno piwo. – To niesamowite – wyszeptał. – Wiem – powiedziała Aria, ale odsunęła się od niego. Ona też była pijana, nie chciała się całować. Kręciło jej się w głowie. Wyjechali z bocznej uliczki na wyboistą drogę. Olaf przez całą drogę trzymał dłoń na kolanie Arii. Kiedy na horyzoncie pojawił się kamienny dom na wzgórzu, Aria wstrzymała oddech. W niektórych oknach zauważyła witraże. Na czubku dachu obracał się wiatrowskaz. Dom ozdabiały maszkarony, wieżyczki i misternie rzeźbione łuki. W niczym nie przypominał prostych domów w centrum miasta, urządzonych w marynistycznym stylu. Zaparkowali z dala od domu i wysiedli z samochodu. Choć dochodziła druga w nocy, promienie słońca nadal oświetlały drzwi i okna. – Popatrz – wyszeptał Olaf, wskazując otwarte na oścież okno na pierwszym piętrze. Wyglądało tak, jakby mieszkańcy tego domu prosili się o włamanie. Aria zobaczyła, jak Olaf wchodzi przez okno do środka. Kilka sekund później wychylił głowę zza zasłony. – Idziesz? Aria weszła za nim do domu. W środku rozchodził się zapach pleśni, na podłodze widać było grubą warstwę kurzu. W każdym pokoju meble zasłonięto prześcieradłami. W rogu głośno tykał zabytkowy zegar. Na ścianach wisiały obrazy w pozłacanych ramach, ale większość z nich była bardziej abstrakcyjna niż Gwiaździsta noc. Kompozycje składały się z figur geometrycznych i linii, a na jednej Aria widziała tylko niebieskie zawijasy. Olaf zniknął na końcu korytarza, a Aria poszła za nim. Kiedy zajrzała do małego ciemnego gabinetu, dostrzegła na ścianie płótno średniej wielkości z charakterystycznymi zakrętasami i gwiazdkami. Westchnęła i zrobiła krok w tył. Kręciło jej się w głowie od nadmiaru alkoholu. Zamrugała, zastanawiając się, czy aby wyobraźnia nie płata jej figla. Nie wierzyła, że znajdą ten obraz. – Olaf! – zawołała, przeskakując przez otomanę pośrodku pokoju i dotykając ramy obiema rękami. Bez trudu zdjęła obraz ze ściany i przez chwilę trzymała w rękach, napawając się zapachem płótna i kurzu. Z bliska zobaczyła w dolnym rogu podpis van Gogha. To ją natychmiast otrzeźwiło. Nagle oddaliła od siebie obraz, jakby na nią wściekle syknął. „O, cholera!”, krzyknął jakiś głos w jej głowie. Trzymała w rękach obraz van Gogha. Chyba oszalała. – Ale fajnie! – powiedział Olaf stojący w korytarzu. Gestem przywołał do siebie Arię, ale

nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Jęknęła, wepchnęła mu obraz w ręce i postanowiła uciekać. – Aria? – zawołał za nią Olaf. – Dokąd idziesz? Wtedy włączył się alarm. Rozległ się dzwonek na przerwę i Aria aż podskoczyła. Noel wpatrywał się w nią badawczo, ale pozostali koledzy z klasy zajęli się swoimi sprawami. Pan Tremont otworzył drzwi i uczniowie wyszli z klasy. Aria ruszyła za nimi jak lunatyczka. Kiedy tylko wyszła na zewnątrz, otoczył ją tłum. – Gratuluję! – zawołała Reeve Donahue należąca do komitetu organizacyjnego balu. – Bardzo się cieszę! – zaszczebiotała Mai Anderson, poklepując Arię po ramieniu. Riley Wolfe tylko prychnęła pogardliwie. – Przecież wiadomo, że miała fory, bo chodzi z Noelem – wyszeptała do ucha Naomi Zeigler na tyle głośno, by wszyscy ją usłyszeli. Aria spojrzała zdumiona na Noela. To, co powiedziała Riley, wydało jej się bardzo prawdopodobne. – To twoja sprawka? Noel zrobił pokorną minę, jakby strasznie narozrabiał. – Myślałem, że się ucieszysz. Wiedziałem, że nie złożyłaś podania, więc wypełniłem formularz za ciebie i wykorzystałem kilka twoich projektów. Aria z trudem przełknęła ślinę. Powinna się ucieszyć, tymczasem czuła tylko zbliżający się atak paniki. – Po prostu teraz mam mnóstwo roboty – burknęła pod nosem po chwili milczenia. – Na przykład co? – zapytał Noel. – No, na przykład... – Rozejrzała się. – Przesłuchiwano mnie w związku ze śmiercią tej dziewczyny na Jamajce. Noel wzruszył ramionami. – No i co z tego. Mnie też przesłuchiwano. Wielkie rzeczy. Aria spojrzała na niego, czując, jak jej puls przyspiesza. – Rozmawiałeś z agentką Fuji? I co powiedziałeś? Dotarli do głównego budynku. Na korytarzu panował nieziemski tłok. Ktoś z trzaskiem zamknął szafkę. Noel otworzył zamek szyfrowy, unikając wzroku Arii. – Chyba nic ważnego. Że widziałem Tabithę, ale z nią nie rozmawiałem. A już na pewno nie byłem świadkiem jej zabójstwa. – Tylko tyle powiedziałeś? Noel wyciągnął książkę z szafki. Drgnęła mu dolna powieka. – Tak. A co? O co ci chodzi? Aria oblizała usta. Wiedziała, że jeśli spróbuje przyprzeć go do muru, może wzbudzić jego podejrzenia. – Po prostu zaczynam świrować – powiedziała. – Po całej tej historii z Ali rozmowy z policjantami przywołują złe wspomnienia. Noel zamknął szafkę i dotknął ramienia Arii. – To już przeszłość. Ta agentka z FBI nie wróci. Powiedziała mi, że nie planuje kolejnych spotkań ze mną. To straszne, że w czasie naszego pobytu na Jamajce ktoś zginął, ale przecież nie my zabiliśmy tę dziewczynę. Aria z nerwów czuła ucisk w klatce piersiowej. – Mhm – wydusiła z siebie. Nagle poczuła, że musi wyjść na świeże powietrze. Pospiesznie cmoknęła Noela w policzek.

– Naprawdę bardzo się cieszę, że zostałam szefową sekcji dekoratorskiej. Dziękuję. Muszę lecieć.

Do domu mamy dotarła w zaledwie dziesięć minut. Przez całą drogę próbowała o niczym nie myśleć. Zatrzymała się na podjeździe i podeszła do drzwi. Gdy tylko przekręciła klucz, drzwi się otworzyły, choć rodzice zazwyczaj zamykali je dodatkowo na zasuwę. – Cześć! – zawołała Aria w holu, ale nikt jej nie odpowiedział. Zajrzała do kuchni, na tylne podwórze, a potem do sypialni. Mamy nie było w domu. Kiedy wreszcie zajrzała do swojego pokoju, stanęła jak wryta. Na łóżku leżał kawałek papieru, którego na pewno nie zostawiła tu rano. Podniosła go i spojrzała na islandzkie słowa zapisane u góry strony. Tekst przetłumaczono poniżej na angielski. „Poszukiwany młody mężczyzna z Rejkiawiku. Policja podejrzewa, że został zamordowany”. Gdy Aria spojrzała na zdjęcie, westchnęła ciężko. Przedstawiało Olafa. Z zaciśniętym gardłem przeczytała cały artykuł. „Olaf Gundersson, 21 lat, od 4 stycznia nie pojawił się w domu na obrzeżach Rejkiawiku”. Od tamtej pory minęło mnóstwo czasu, więc Aria musiała wytężyć pamięć. Nie mogła sobie przypomnieć, co robiła 4 stycznia. Pewnie nic specjalnego, przecież wtedy trwały jeszcze ferie świąteczne. Nudziło jej się bez Noela, który z całą rodziną wyjechał na narty do Szwajcarii. Czytała dalej. „Śledczy podejrzewają morderstwo, ponieważ mieszkanie pana Gunderssona obrabowano, a na podłodze znaleziono ślady krwi. W trakcie drobiazgowego śledztwa sąsiedzi pana Gunderssona zeznali, że »był raczej odludkiem«, ale tamtego wieczoru z jego mieszkania dochodziły odgłosy gwałtownej kłótni. Nie potrafili jednak opisać drugiej osoby. Zeszłego lata pan Gundersson został oskarżony o włamanie do Brennan Manor i kradzież szkicu do Gwiaździstej nocy van Gogha, choć w czasie przesłuchania nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. W trakcie rewizji w mieszkaniu pana Gunderssona nie znaleziono malowidła, dlatego podejrzewa się, że mógł on zabrać je z domu po ataku. W całym mieście trwają gorączkowe poszukiwania jego ciała i bezcennego dzieła sztuki, ale na razie w sprawie nie pojawił się żaden istotny trop”. Arii zakręciło się w głowie. Wtedy dostrzegła napisaną czerwonym atramentem wiadomość u dołu strony. „Zajrzyj do szafy”. Ktoś dorysował wielką strzałkę, jakby Aria nie wiedziała, gdzie jest jej własna szafa. Cała roztrzęsiona, odwróciła się i spojrzała na zamkniętą szafę. Ktoś myszkował w jej pokoju. Włamywacz mógł wciąż być w domu. Może powinna zadzwonić na policję? Tylko co niby miałaby jej powiedzieć? Podeszła do szafy i pociągnęła za uchwyt. Na wieszakach wisiały jej bluzki i sukienki. Poniżej stały buty. Na zakurzonej drewnianej podłodze zobaczyła płótno zwinięte w rulon. Drżącymi rękami podniosła je i zdjęła gumkę. Kiedy je rozwinęła, jej oczom ukazał się znajomy pejzaż, wycięty z ciężkiej, złoconej ramy. Natychmiast rozpoznała charakterystyczne zawijasy i gwiazdy z ogonami. Gdy w rogu zobaczyła podpis van Gogha, zaparło jej dech w piersiach. Płótno wypadło jej z rąk na podłogę. Kiedy spadało, odczepił się od niego jakiś karteluszek. Kiedy już wylądował, Aria przeczytała go, nie podnosząc nawet z podłogi. Droga Ario, czyż oglądanie dzieła sztuki nie jest wyzwalającym doświadczeniem? A.

9

ZASADY SĄ PO TO, ŻEBY JE ŁAMAĆ

Spencer wyjrzała przez duże okno w modelowym domu w Crestview Estates. Po drugiej stronie ulicy stała identyczna willa otoczona drzewami. W stronę stawu człapała kaczka krzyżówka. Ulicą przejechał szybko samochód, nawet nie zwolnił, mijając dom, w którym właśnie była Spencer. Nie chciała tutaj znowu przyjeżdżać. Kradzież kluczy z gabinetu pana Pennythistle’a kosztowała ją sporo nerwów już za pierwszym razem. Poza tym miała do napisania wypracowanie z historii i do odrobienia zadanie domowe z matematyki. Zaplanowała też, że zadzwoni do kilku chłopaków z zaproszeniem na bal maturalny. Jeffa Grove’a znała z redakcji albumu rocznego, choć nie pałała do niego zbytnią sympatią. Oczywiście zawsze mogła zadzwonić do Andrew, ale on na pewno dałby jej do zrozumienia, że od dawna spodziewał się próby pojednania z jej strony. Choć przecież to on z nią zerwał. Ale Aria zadzwoniła do wszystkich na tajną linię i powiedziała: „Tylko nie to”. Musiały jeszcze raz spotkać się w schronie. Dziewczyny jeszcze nie przyjechały, więc usiadła na pachnącej nowością skórzanej kanapie w modelowo urządzonym salonie i spojrzała na swój stary telefon. Wyłączyła w nim internet i używała bezprzewodowej sieci zainstalowanej w domu. Wzięła głęboki oddech i wpisała do wyszukiwarki: „Alison DiLaurentis teorie spiskowe”. Zawahała się, zanim kliknęła polecenie „SZUKAJ”. Do informacji o Ali mogła teraz dotrzeć tylko przez internet. W drodze do Crestview Estates minęła opuszczoną willę w Yarmouth, w której mieszkali kiedyś DiLaurentisowie po powrocie „Courtney”. Obeszła cały dom dookoła. Taras został zamieciony. W garażu stał jeden kubeł na śmieci, ale nie udało jej się wejść do środka i go przeszukać. Dotknęła ikonki szkła powiększającego. Na ekranie pojawiły się rezultaty wyszukiwania. Pierwsza strona nosiła tytuł: „Nierozwiązane zagadki kryminalne w Filadelfii”. W opisie strony podano, że stanowi ona regularne źródło informacji podawanych w „Gońcu Filadelfijskim”, „Głosie Rosewood” i „Dzienniku Yarmouth”. Spencer otworzyła link i blog zaczął się powoli ładować. Na głównej stronie widniało zdjęcie statuy przedstawiającej Rocky’ego, ustawionej naprzeciwko Filadelfijskiego Muzeum Sztuki. „Czy Rocky jest naprawdę przeklęty? – głosił nagłówek. – O tej i innych teoriach spiskowych dowiesz się z mojego bloga”. Otworzyła link. Pierwszy post dotyczył tak zwanego eksperymentu filadelfijskiego. Zawierał historię zniknięcia w 1943 roku okrętu wojennego, który cumował w Filadelfii. Wiele osób twierdziło, że to rząd próbował ukryć wszystkie okręty wojenne. Kolejny post dotyczył pikantnych szczegółów z prywatnego życia Benjamina Franklina i relacjonował wiele jego romansów, również z mężczyznami. Autor wspominał też, że Betsy Ross, legendarna szwaczka, która szyła amerykańskie flagi, prowadziła także dom publiczny. Inny artykuł opowiadał o tajnych znakach pozostawionych przez obcych na Dzwonie Wolności. Poniżej znajdowały się bardziej aktualne historie. Jedna opowiadała o porwaniu dziewczyny z bogatej rodziny w latach siedemdziesiątych i zawierała mnóstwo linków do raportów policyjnych, a nawet do recenzji z

książki relacjonującej tę zbrodnię. Wreszcie na samym dole Spencer odnalazła post poświęcony zawikłanej opowieści o Alison DiLaurentis i jej siostrze bliźniaczce Courtney. Trzęsącym się palcem Spencer otworzyła ten ostatni link. „BYĆ MOŻE ALISON DILAURENTIS ŻYJE”, głosił tytuł postu. Zamieszczono go w kwietniu zeszłego roku, niedługo po pożarze w górach Pocono. Artykuł zawierał raport policyjny dotyczący pożaru, opinię biegłego, który nie odnalazł ciała w ruinach, a także informacje o szpitalu Radley, w którym leczono Ich Ali, i o Zaciszu. Autor dołączył do tekstu dokumentację medyczną i policyjną, do której nie mają zazwyczaj dostępu zwykli obywatele. Przedstawił też kilka faktów z życia DiLaurentisów sprzed przeprowadzki do Rosewood. Nie nazywali się wtedy DiLaurentis, tylko Day-DiLaurentis. Być może pozbyli się pierwszej części nazwiska, żeby uciec od przeszłości. Kiedy Spencer obejrzała już wszystkie zdjęcia i przeczytała cały tekst, kręciło jej się w głowie. Ten bloger miał twarde dowody na poparcie swojej tezy. Pewnie kiedy pracował nad poprzednimi sprawami, poznał dobrych informatorów. Zastanawiała się, co jeszcze mógł wiedzieć. Na blogu nie znalazła niezbitych dowodów na to, że Ali nadal żyła, ale dotyczący sprawy post opublikowano już jakiś czas temu. Spencer zajrzała na sam dół strony, lecz nie znalazła żadnych nowych postów w tym wątku. Blog nadal był aktywny. Ostatni post dotyczył plotki, że wszystkie supermarkety Wawa na terenie trzech stanów należały do zakonu templariuszy. Otworzyła stronę z informacjami o autorze bloga. Przedstawiał się jako dociekliwy detektyw Chase M., ale zamiast zdjęcia zamieścił tylko gif przedstawiający walczące z sobą koty. Kiedy jeden uderzał drugiego łapą w pyszczek, rozlegał się wygenerowany przez syntezator sztuczny odgłos. Rozbawiło ją to. Nagle usłyszała jakiś trzask i podniosła głowę. A jeśli gdzieś wokół domu czai się A.? Wpatrywała się w pustą ulicę tak długo, że przestała zwracać uwagę na to, co się dzieje. Otworzyła formularz kontaktowy i napisała w nim krótką wiadomość do autora bloga. „Byłam zamieszana w sprawę Alison DiLaurentis. Przedstawię się, jeśli zgodzisz się na rozmowę. Chcę się dowiedzieć, czy masz nowe informacje o Alison”. Podpisała się jako „Życzliwa z Rosewood”. W ramkę „Nadawca” wpisała adres e-mailowy, który utworzyła tego samego dnia rano. Wymyśliła do niego tak skomplikowane hasło, że sama nieomal je zapomniała. – Spencer? Za oknem zobaczyła twarz Arii. Wybiegła na zewnątrz i błyskawicznie wciągnęła Arię do środka. Kilka sekund później pod dom podjechała taksówka, z której wysiadła Hanna. W tym samym momencie pod domem zatrzymała się Emily. Spencer zaprowadziła je przez korytarz przed ciężkie drzwi do schronu. Obraz na monitorach kontrolnych migał. W pomieszczeniu unosił się jeszcze słaby zapach popcornu, który zrobiły sobie ostatnim razem. Spencer wyciągnęła listę potencjalnych pomocników Ali i przykleiła ją na drzwiach. Poczuła się tak, jakby imiona podejrzanych wpatrywały się w nią złowrogo. Iris. Darren Wilden. Melissa. Jason. Graham. Noel. – Mam nadzieję, że to coś ważnego – marudziła Emily, zdejmując kurtkę. – Musiałam zostawić Iris samą w domu. Boję się, że naopowiada mojej rodzinie jakichś strasznych kłamstw. – Iris mieszka u ciebie? – zapytała Hanna, wpatrując się ze zdumieniem w Emily. Emily pokiwała głową i opowiedziała o tym, jak Iris zgodziła się zdradzić tajemnice Ali, tylko pod warunkiem że Emily wyciągnie ją na chwilę ze szpitala. – Powiedziałam rodzicom, że to uboga nastolatka z Filadelfii, która ma problemy w domu, i że poznałam ją w szkolnym programie pomocy potrzebującym. Sama się zdziwiłam, że to kupili.

Spencer spojrzała na Arię. – Opowiadaj. Aria wyciągnęła z torby ze skóry jaka artykuł wycięty z gazety i coś, co wyglądało jak odręcznie napisany liścik. Spencer natychmiast rozpoznała charakter pisma. Aria pokazała artykuł Hannie. – Poznajecie? Hanna, blada jak ściana, pokręciła głową. – Zaraz, czy to... Olaf? – wyjąkała. Przebiegła wzrokiem po tekście. – Zaginął? Aria pokiwała głową. – W styczniu. – Kim jest Olaf? – zapytała Emily, przyciągając kolana do brody. – Chłopak, którego poznałam na Islandii – odparła Aria przez zaciśnięte gardło. Hanna wbiła wzrok w podłogę. – Aż za dobrze go poznałaś. – No dobra, całowałam się z nim – wymamrotała pod nosem Aria. – Strasznie się upiłam. Spencer otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. Wydawało jej się, że Aria jest szczęśliwa z Noelem i nigdy nie próbowałaby go zdradzić. Na jednej z kamer usiadła wrona, która na ekranie przybrała ogromne rozmiary. Spencer spojrzała na liścik od A. „Czyż oglądanie dzieła sztuki nie jest wyzwalającym doświadczeniem?” – Co to znaczy? Aria nerwowo spoglądała na przyjaciółki. – Chodzi o to, że nie tylko całowałam się z Olafem... ale tak jakby ukradliśmy razem obraz. Spencer zamrugała z niedowierzaniem. – Co takiego? – Jaki obraz? – zapytała jednocześnie Emily, zasłaniając usta dłonią. Spencer słuchała uważnie opowieści Arii, ale kiedy usłyszała nazwisko van Gogha, mimowolnie jej przerwała. – Dlaczego nam o tym nie powiedziałaś? – Spojrzała na Hannę, która patrzyła na przyjaciółki ze skruchą. – Wiedziałaś o tym? – Sama wolałabym o tym nie wiedzieć. – Hanna założyła ręce na piersi. – Aria zadzwoniła do mnie spanikowana, kiedy przyjechała policja. Pojechałam po nią. Postanowiłyśmy zachować to w tajemnicy. – Wydawało mi się, że im mniej osób o tym wie, tym lepiej – powiedziała cicho Aria, skubiąc nitkę wystającą ze swetra. – Na jakiś czas sprawa ucichła. Policja nie złapała Olafa, obrazu nie odnaleziono i nikt nie powiązał mojego nazwiska ze sprawą. Ale wczoraj po powrocie ze szkoły znalazłam ten artykuł na łóżku, a w szafie obraz. To na pewno sprawka A. Spencer zamarła. – Trzymasz w szafie bezcennego van Gogha? Oczy Arii wypełniły się łzami. – W artykule napisano, że policja nie znalazła obrazu w domu Olafa. Ali pewnie go dopadła i poćwiartowała. Podobno podłoga w jego mieszkaniu była cała we krwi. Potem przeniosła gdzieś jego ciało, przetrząsnęła mieszkanie i zabrała obraz. I przywiozła tutaj. Hanna zmarszczyła czoło. – To mało prawdopodobne. Niby skąd Ali wzięłaby paszport? Olaf miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, tak jak Ian. Ali nie miałaby tyle siły, żeby ich zabić. Aria wzruszyła ramionami.

– Może zrobił to jej pomocnik. To nie zmienia faktu, że zabójstwo Olafa i kradzież obrazu to sprawka A. Teraz wystarczy tylko jeden telefon od A. i mój dom otoczy oddział antyterrorystyczny. – Ale historia – westchnęła Emily. – Może powinnaś oddać obraz anonimowo – zasugerowała Hanna, nerwowo okręcając kosmyk włosów wokół palca. Spencer otworzyła szeroko o czy. – Kradzież dzieła sztuki to poważne przestępstwo. Niewykluczone, że kamery zarejestrowały twoją twarz. Możesz wpaść w poważne kłopoty. – A teraz mogę i na was je ściągnąć – zawołała Aria. – Już wszystkie wiecie, co zrobiłam. Wiecie, gdzie jest obraz. – Łzy napłynęły jej do oczu. – Jak chcecie, możecie na mnie donieść. Zrozumiem. Emily dotknęła jej ramienia. – Żadna z nas nie zrobiłaby czegoś takiego. – Rozwiążemy tę sprawę bez narażania się na przykre konsekwencje – dodała Spencer. – Nie mogę tylko zrozumieć, jak A. zdobywa takie informacje. – Pewnie podczas wycieczki byłyśmy obserwowane – oznajmiła Hanna. – W czasie mojej wyprawy do zamku też? – Aria uniosła ręce w geście kapitulacji. – Nie widziałam na ulicy żadnego samochodu oprócz aut policyjnych. Może nasz prześladowca poruszał się na piechotę, ale... – A jeśli to mój telefon był na podsłuchu? – przerwała jej Hanna. Aria odsunęła kosmyk włosów spadający jej na twarz. – Myślisz, że w domu gościnnym też nas ktoś obserwował? Spencer oparła się o krzesło i zamknęła oczy. Czuła pulsowanie w skroniach i narastającą panikę. Ostatnio często reagowała w ten sposób. Jak to możliwe, że A. potrafi znaleźć się w tylu miejscach naraz? I że wie dosłownie wszystko? Otworzyła oczy. – Aria, być może A. spał w waszym pokoju? Powiedziała to takim tonem, że Aria zacisnęła mocno usta. – Noel nie jest A. – Skąd ta pewność? – Spencer uniosła ręce w górę. – Aria, przecież Noel zawsze nam towarzyszył, gdy spotykały nas te straszne rzeczy. Na Jamajce. W czasie rejsu. I na Islandii. Naprawdę uważasz, że to czysty zbieg okoliczności? – Tamtej nocy Noel upił się do nieprzytomności – warknęła Aria z narastającą irytacją. Spencer chodziła tam i z powrotem po niewielkim pomieszczeniu. – Może tylko udawał. Hanno, pamiętasz, co robił Noel, kiedy rozmawiałaś z Arią? Hanna włożyła ręce do kieszeni. Poświata z elektronicznego zegara wiszącego na ścianie nadawała jej twarzy czerwonawy odcień. – Kiedy się obudziłam, na pewno nie leżał w łóżku. Nie widziałam go też w holu, kiedy rozmawiałam z Arią. Wszedł do domu gościnnego tylnym wejściem już po naszym powrocie. Twierdził, że wyszedł zapalić jointa, ale nie czułam od niego zapachu trawy. Aria wbiła w nią nienawistny wzrok. – Teraz zwracasz się przeciwko mnie? – Oczywiście, że nie! – broniła się Hanna. – Jednak sama przyznaj, że to dziwny zbieg okoliczności. Spencer nachyliła się do przodu. – A pamiętacie, jak dziwnie zachowywał się Noel, kiedy do Rosewood wróciła

„Courtney”? Przyłączył się do jej grupy wsparcia. Nakłaniał cię, Ario, żebyś się z nią zaprzyjaźniła. I chyba przyłapałaś ich, jak się całowali w czasie balu walentynkowego... Aria skrzyżowała dłonie na piersi. – Ali zastawiła na niego sidła! Noel nie chciał jej pocałować. Ona to zainscenizowała. – Jesteś pewna? – zapytała Spencer. – To przez ten pocałunek wsiadłaś z nami do auta i pojechałaś do domku w górach. A jeśli Noel pomagał Ali? Aria otworzyła usta ze zdumienia. – Nie wierzę własnym uszom. Nagle zgasł jeden z monitorów i wszystkie natychmiast na niego spojrzały. Ekran zamigotał i włączył się po chwili. Na podwórku nikogo nie było. Przed obiektywem przeleciało tylko kilka liści. Spencer pokręciła głową. – Przykro mi, Ario. Ja też bym nie chciała, żeby to Noel okazał się współpracownikiem A. Wolałabym go definitywnie wyeliminować z listy podejrzanych. W artykule napisano, że Olafa zabito na początku stycznia. Wiesz, co wtedy robił Noel? Aria przesunęła językiem po zębach. – Pojechał z rodziną na narty do Szwajcarii. Chciał mnie zabrać, ale wolałam zostać w domu i spędzić trochę czasu z Lolą. – Na pewno przez cały czas jeździł na nartach? Przecież ze Szwajcarii nie jest tak daleko na Islandię. Aria uderzyła pięścią w oparcie sofy. – Zamieścił na Facebooku milion zdjęć! Naprawdę sądzicie, że Noel poleciał na Islandię, żeby zabić Olafa, i następnego dnia wrócił do domu jakby nigdy nic? Uważacie, że aż tak dobrze kłamie? – Chodzi tylko o to, żebyś poszukała jakiegoś dowodu na to, że Noel był czwartego stycznia w Szwajcarii. Na przykład biletu na wyciąg narciarski. Dowiedz się też, co robił wczoraj, kiedy ktoś włamał się do twojego pokoju. To się stało w czasie lekcji, prawda? Noel powie, że był na ósmej lekcji i mnóstwo osób może to potwierdzić. Aria spojrzała na nią z odrazą i pokręciła głową. – Nie zamierzam przesłuchiwać własnego chłopaka. Jak się dowie, czemu go wypytuję, to ze mną zerwie. – Nie chcemy, żebyście zrywali – powiedziała szybko Emily. – Każda z nas ma do wykonania jakieś zadanie – stwierdziła Spencer, opierając się o ścianę. – Póki co, nie pozbywaj się obrazu. Aria otworzyła szeroko usta. – Co takiego? Mam go trzymać w szafie? – Ukryj go. – Spencer spojrzała na Hannę. – A co słychać w klinice? Hanna westchnęła. – Naprawdę nie mam ochoty tam wracać. Ale jutro umówiłam się na rozmowę z tatą Seana. – A co z Iris? – Spencer zapytała Emily. Emily zagryzła dolną wargę. – Nie dowiedziałam się jeszcze niczego o Ali. Iris spędziła w Zaciszu cztery lata bez przerwy, więc to niemożliwe, żeby pomagała Ali. – Dobrze. – Spencer wstała i flamastrem wykreśliła imię Iris z listy. – Mam nadzieję, że ona wskaże nam jakiś trop. Aria położyła dłonie na biodrach.

– A co z twoim śledztwem, Spencer? – zapytała z goryczą w głosie. – Dlaczego jeszcze nie wytropiłaś Ali? Spencer nie spodziewała się takiego pytania. – Ymm, pracuję nad tym. Czuła na sobie wzrok Arii, ale nie wiedziała, co jej odpowiedzieć. Zgasiły światło w schronie. Spencer przyjechała samochodem, więc zaproponowała, że odwiezie do domu dziewczyny, które dotarły na miejsce taksówką. Kiedy wychodziły ze schronu, Spencer patrzyła na wyprostowane plecy Arii i zastanawiała się, o czym teraz myśli jej przyjaciółka. Pewnie czuje się zdradzona. Po tym, co się stało, po wszystkich przejściach z A. Aria nie pisnęła ani słowem o wydarzeniach na Islandii. A teraz Olaf zaginął i być może nie żył. Aria miała rację. Wszystkie mogły pójść do więzienia za to, że nie powiedziały policji, gdzie jest obraz. Piip. Odezwał się telefon Spencer, nadal podłączony do sieci bezprzewodowej. Ukradkiem spojrzała na ekran. Dostała e-mail na swoje nowe konto ze strony „Filadelfijskie teorie spiskowe”. Rzuciła okiem na przyjaciółki. Hanna wyglądała przez okno. Aria gapiła się przed siebie, pogrążona w rozmyślaniach. Emily wpatrywała się w ekran swojego telefonu szklistymi oczami. Spencer spuściła głowę i otworzyła wiadomość, która składała się tylko z dwóch zdań: „Musimy pogadać. Mam dla ciebie ważne informacje”. Odpowiedziała: „Mogę się spotkać w każdej chwili. Im szybciej, tym lepiej”.

10

JAK ZA STARYCH, DOBRYCH CZASÓW

Niebo zasnuły ciemne chmury, kiedy Hanna zatrzymała swojego priusa na parkingu przed Kliniką Chirurgii Plastycznej i Rehabilitacji Ofiar Poparzeń William Atlantic. Wyłączyła silnik i spojrzała na niski, bardzo nowoczesny budynek. Czy naprawdę musiała przez to wszystko przechodzić? Miała ochotę zadzwonić do Spencer i poprosić o jakąś inną misję. Jej telefon zasygnalizował, że dostała nową wiadomość od Chassey Bledsoe na szkolne konto e-mailowe. W nagłówku pojawiło się hasło: „Głosuj na Chassey!”. Hanna ścisnęła telefon w dłoniach. Tak bardzo chciałaby wysłać podobną wiadomość do wszystkich znajomych. Skąd mieli wiedzieć, że to ona jest najlepszą kandydatką do korony? W dodatku słyszała, że sekcja dekoracyjna przygotowała piękniejszą koronę niż w poprzednich latach. Użyto więcej drogich kamieni, żeby insygnia pasowały do wystroju sali inspirowanego Gwiaździstą nocą. Gwiaździsta noc. Hanna czuła silny ucisk w żołądku. Nie mogła uwierzyć, że przez przypadek właśnie ten obraz miał stanowić główny motyw dekoracyjny w sali balowej. Wystarczyło, że za sprawą A. policja dowie się, że obraz leży w szafie Arii, i wszystkie wpadną w niezłe tarapaty. Być może Spencer i Emily ujdzie to na sucho, bo nikt nie udowodni, że o wszystkim wiedziały, ale śledczy na pewno dotrą do nagrań rozmów telefonicznych Hanny z tamtej nocy w Rejkiawiku. I wtedy będzie miała za swoje. Kto wie, może A. uda się nawet oskarżyć ją i Arię o zabójstwo Olafa. Co Aria widziała w tym Olafie? Miał paskudną brodę. A tę czapkę wyciągnął chyba ze śmietnika. No ale Arii zawsze podobały się takie obdartusy. Hanna nie mogła wyjść ze zdumienia, kiedy Aria zaczęła chodzić z Noelem. W ogóle do siebie nie pasowali. Koledzy Noela z drużyny lacrosse żartowali nawet, że Noel chodzi z Arią, bo jej tata Byron ma dostęp do dobrej marihuany. Hanna wiedziała, że to nieprawda, ale teraz zaczęła się zastanawiać nad tym, czy aby faktycznie Noel miał czyste intencje. A jeśli wypełniał tylko czyjeś polecenia? Na przykład... Ali? Czy to możliwe, że jej pomagał? Hannę na samą myśl o tym przeszły ciarki, musiała jednak przyznać, że ta hipoteza miała swoje uzasadnienie. Z bardzo wielu powodów Noel mógł dołączyć do Ali. Na początku szóstej klasy, kiedy do szkoły chodziła jeszcze Prawdziwa Ali, Hanna wciąż była nikim i totalną frajerką, a jej najlepszym przyjacielem był Scott Chin. Scott już wtedy otwarcie przyznawał się, że jest gejem, i po uszy zabujał się w Noelu. Był zazdrosny o każdą jego dziewczynę. – Co on widzi w tej Alison DiLaurentis? – jęczał w czasie obiadu na widok Ali i Noela chichoczących przy stoliku z innymi popularnymi osobami. – Przecież ma paskudną twarz. Nie najgorsze ciało, ale ta twarz... Hanna przewróciła oczami. – Wcale nie jest brzydka. Alison była najśliczniejszą dziewczyną w Rosewood. W centrum handlowym King James brała udział w pokazach mody wiosną i jesienią, a niektórzy twierdzili nawet, że interesuje się nią prestiżowa agencja modelek z Nowego Jorku.

– Daj spokój, wygląda okropnie. – Scott zmarszczył brwi, które, jak podejrzewała Hanna, pieczołowicie depilował. – Ciekawe, czy Noel musi zamykać oczy, jak się całują. Hanna odłożyła na talerz swoją kanapkę z masłem orzechowym i dżemem. – Naprawdę myślisz, że się całują? – Całowanie wydawało jej się wtedy czymś zupełnie tajemniczym. Nie mogła uwierzyć, że ktoś w jej wieku już to robi. – No pewnie. – Scott pokiwał energicznie głową. – Widziałem ich w lesie za placem zabaw. Hanna westchnęła, wracając do teraźniejszości. Przeszła przez podwójne drzwi. Nagle uderzyła ją fala powietrza, w którym mieszały się zapachy środków dezynfekujących, detergentów i spalonej skóry. Rozejrzała się i zauważyła sztuczne kwiaty w wazonie na stoliku oraz wiszące na ścianach obrazy namalowane przez pacjentów. Nic się nie zmieniło, od kiedy ostatni raz tu pracowała. W misie w recepcji leżały chyba nawet te same miętówki. Nagle przypomniała sobie, że kiedyś w tym lobby wpadła na Monę. Zachowywała się dziwnie, jakby miała coś do ukrycia. Nie chciała się przyznać, że w klinice usuwała blizny po poparzeniach. Monę zraniła petarda, którą Ali, Hanna i ich przyjaciółki dla żartu wrzuciły do domku na drzewie Toby’ego Cavanaugha. Kiedy Hanna przyjaźniła się z Moną, nie wiedziała, że tamtego wieczoru Mona z ukrycia obserwowała Ali, która wrzuciła racę do domku na drzewie. Widziała więc, jak Jenna została oślepiona, a może nawet była świadkiem rozmowy Ali i Toby’ego. Oczywiście Mona celowo zachowała to w tajemnicy. – Hanna? Podniosła głowę i zobaczyła pucułowatą twarz Seana Ackarda, który patrzył na nią swoimi przeszywającymi niebieskimi oczami i łagodnie się uśmiechał. Stał w drzwiach do biura w czystej, niebieskiej koszuli, która wyglądała tak, jakby ją ukradł z szafy ojca. – Hej, miło cię widzieć! – powiedział Sean. – Wejdź, to pogadamy. Hanna obracała w palcach paczkę chusteczek higienicznych leżącą na blacie. – Przyszłam zobaczyć się z twoim tatą. Sean zabębnił palcami we framugę. – Otóż nie. To ja przeprowadzę rozmowę kwalifikacyjną. Hanna zagryzła mocno policzek od środka. Nie rozmawiała z Seanem od ich burzliwego rozstania rok wcześniej. Teraz on chodził z Kate. Kto by pomyślał. Wzruszyła ramionami, weszła za Seanem do gabinetu i usiadła na kanapie. Sean zajął miejsce za biurkiem, na którym wśród stosów dokumentów stał duży komputer z płaskim ekranem i puste kubki po kawie. Pluszowy Elmo z Ulicy Sezamkowej siedział na półce za biurkiem. Hanna zauważyła też zdjęcie, na którym Sean ściskał dłoń gubernatora Pensylwanii. – Pracujesz tu? – zapytała zdezorientowana Hanna. – Pomagam tacie w weekendy. – Sean ułożył kilka dokumentów. – Teraz mamy mnóstwo pacjentów. Z powodu cięć budżetowych kilka szpitali w okolicy zamknęło oddziały leczenia poparzeń. – Westchnął ciężko i spojrzał na Hannę. – Co u Mike’a? Hanna zamarła. – Hm, wszystko w porządku. Gdy Sean wypowiedział imię Mike’a, poczuła dreszcze na plecach. Jej chłopak nie wiedział, że tu przyjechała. Nigdy by nie zrozumiał, dlaczego zapragnęła znowu wykonywać pracę, której tak nienawidziła. Opowiedziała mu o tym miejscu same odrażające historie, co jedną to gorszą. Dziś powiedziała, że idzie do fryzjera, żeby wybrać fryzurę na bal maturalny, ale gdyby Mike zadzwonił do salonu piękności Fermata, przyłapałby ją na kłamstwie. – To dobrze. – Sean się uśmiechnął. – Naprawdę chcesz do nas wrócić? Hanna nie potrafiła spojrzeć mu prosto w oczy.

– Mam wyrzuty sumienia, bo ostatnim razem zrezygnowałam z wolontariatu przed ustalonym terminem – skłamała. – Po wszystkim, co mi się przydarzyło, poczułam potrzebę, by pomagać innym. Sean uniósł brew. – Wydawało mi się, że nienawidzisz tego miejsca. Hanna złożyła dłonie, starając się zachowywać z powagą i godnością. – Zmieniłam się. Teraz wolontariat wiele dla mnie znaczy. Trafił tutaj mój kolega poznany w czasie tego nieszczęsnego rejsu. Graham Pratt. Sean odchylił się na oparcie krzesła. – Tak, przyjęliśmy Grahama kilka dni temu. – Zrobił zatroskaną minę i pokręcił głową. – Ten rejs zamienił się w prawdziwy koszmar. Słyszałem o tym, co wam się przytrafiło na tratwie ratunkowej. Niektórzy twierdzili, że postanowiłyście popełnić zbiorowe samobójstwo. Hanna nie zamierzała tego nawet dementować. – Tak się bałam w czasie ewakuacji... i potem, kiedy znalazłyśmy się same na pełnym morzu. Gdy wydawało mi się, że tonę, doświadczyłam prawdziwej epifanii. Życie trwa tak krótko, nie wolno marnować czasu na bzdury. Dlatego chciałam was prosić o jeszcze jedną szansę. Sean zabębnił w blat biurka ołówkiem zakończonym gumką. – Tata się zgodził, ale pod warunkiem że będziesz ciężko pracowała. – Oczywiście! – To świetnie. – Sean wyciągnął rękę do Hanny, a ona ją uścisnęła. Nagle Sean spojrzał na nią z grobową miną. – Nigdy ci nie powiedziałem, jak bardzo ci współczuję z powodu tej całej historii z Ali. – Och, mhm, dzięki. – Nawet sobie nie wyobrażam, jak się musisz czuć – powiedział ze współczuciem Sean. Oczy Hanny wypełniły się łzami. Co innego, kiedy pocieszali ją przyjaciele, rodzice, a nawet zupełnie obce osoby, ale kiedy Sean wyraził swoje współczucie, wydało jej się to zarazem dziwne i bardzo poruszające. – Dzięki – powiedziała cicho. Sean wstał, podszedł do niej i przytulił ją. Pachniał cynamonem, dezodorantem i potpourri, przyjemnym, kojącym zapachem, którego jego mama używała w całym domu. Nagle wszystkie złe emocje Hanny gdzieś się ulotniły. Z jego biura poszła do pokoju pielęgniarek. Zdjęła sukienkę z nadrukiem od Rachel Zoe i baleriny z wężowej skóry i włożyła ohydny, za duży kitel śmierdzący wymiocinami. Wróciła do biura Seana. – Panno Marin? – Zza rogu wyłoniła się kobieta w różowym kitlu. – Mam na imię Kelly, jestem jedną z naczelnych pielęgniarek. Razem ustalimy, czym się pani zajmie. – Kelly to jedna z naszych najlepszych pracownic – powiedział z dumą Sean. – Co mam robić? – zapytała Hanna, jakby rwała się do pracy. – Zajmiesz się wynoszeniem nocników? – zapytała Kelly. Hannie na samą myśl o nocnikach zrobiło się niedobrze, ale w obecności Seana nie mogła przecież odmówić. – Oczywiście. – No to do roboty! – Kelly uniosła w górę zaciśniętą pięść. – Pokażę ci, jak to się robi. Kelly pomogła jej opróżnić pierwszy nocnik. Hanna niosła naczynie pełne moczu przez korytarz, kiedy minął ją pielęgniarz. Mimowolnie mu się przyjrzała. Był wysoki, świetnie zbudowany i bardzo przystojny. Miał ogoloną głowę i piękne, niebieskie oczy.

– Cześć – powiedział do Hanny, szeroko otwartymi oczami wpatrując się w jej piersi. – Cz-cześć – wyjąkała Hanna, podążając za spojrzeniem pielęgniarza. Wcale nie gapił się na jej biust, tylko na nocnik. Mocz kołysał się i rozpryskiwał prosto na kitel Hanny. Pisnęła i prawie upuściła nocnik na podłogę. Kelly zachichotała. – Jeff na wszystkich robi ogromne wrażenie. Przeszły do następnej sali. Rzeczywiście w szpitalu zajęte były wszystkie łóżka, nawet te na korytarzach. W każdej sali leżało po trzech pacjentów. Jedno łóżko stało nawet w poczekalni. – Czy to zgodne z przepisami? – zapytała Hanna, nieomal wpadając na biurko z komputerem. Kelly wzruszyła ramionami. – Póki nie skończy się budowa nowego skrzydła, musimy improwizować. Pokazała jej gestem, że idzie zapalić, i powiedziała, że za chwilę wróci. Hanna poszła do magazynu po czysty nocnik. Kątem oka zauważyła, że w recepcji nikogo nie ma. Stały tam tylko puste krzesła. Na palcach podeszła do biurka i spojrzała na ekran komputera. Widniała na nim lista pacjentów kliniki z numerami sal. Bingo. Przesunęła listę w dół i znalazła na niej nazwisko GRAHAM PRATT. Leżał w sali 142, na końcu korytarza. Odeszła od biurka dokładnie w tej samej chwili, kiedy Kelly wyłoniła się zza rogu, spowita zapachem dymu papierosowego. – No dobra, kochanie. Czas na mycie podłóg! Hanna wlała detergent do wiadra i rozejrzała się na korytarzu. Kiedy mijała kolejne sale, patrzyła na numery na drzwiach: 132... 134... 138... Wreszcie stanęła przed salą numer 142. Właściwie nie była to typowa sala, tylko wydzielona parawanem przestrzeń w rogu korytarza. Wstrzymała oddech i zajrzała do środka. Na łóżku leżał chłopak z zabandażowaną głową i szyją. Miał zamknięte oczy i podpiętą kroplówkę, z jego ust wystawały jakieś rurki. Słychać było miarowe pikanie stojących wokół łóżka maszyn. Hannę przeszył zimny dreszcz. Zrozumiała, jak niebezpieczne konsekwencje mogą mieć intrygi A. Hanna chyba westchnęła głośno, bo nagle poczuła na ramieniu dłoń Kelly. – To twój przyjaciel? Słyszałam, jak opowiadałaś o nim Seanowi. Hanna wpatrywała się w światełka migotające na ekranie monitorów. – T-tak. – Żałowała, że musi skłamać. – Jak on się czuje? Kelly skrzywiła się. – Tak sobie. – Powiedział coś? Kelly wzruszyła ramionami. – Nie. A dlaczego pytasz? Przez ułamek sekundy przyglądała się Hannie podejrzliwie. – Mogę cię prosić o przysługę? – zapytała Hanna niewinnym głosem. – Gdyby się obudził pod moją nieobecność, możesz do mnie zadzwonić? Mam mu coś ważnego do powiedzenia. Żałuję, że z nim nie pogadałam przed tym koszmarnym wypadkiem. Kelly spojrzała na nią z rozczuleniem. – Naprawdę wiele dla ciebie znaczy, co? – Uścisnęła Hannę. – Możesz na mnie liczyć. Kelly wyszła na korytarz. Hanna jak zaklęta wpatrywała się w Grahama. Monitory pikały miarowo. Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała. Nagle zamrugał i rozchylił usta. Hanna nachyliła się nad łóżkiem. – Graham? – wyszeptała. – Słyszysz mnie? „Widziałeś A.?”, dodała w myślach.

Z ust Grahama wydobyło się ciche westchnienie. Zamrugał jeszcze raz i zamarł na poduszce. Hanna odsunęła się od łóżka z mocno bijącym sercem. Czuła, że wkrótce Graham się obudzi. Z głębi przewodu wentylacyjnego dobiegł wysoki chichot. Hanna zamarła i wyjrzała na korytarz. Pacjenci leżeli nieruchomo na łóżkach. Świeżo umyta podłoga lśniła od wody. Wokół panowała taka cisza i spokój, że Hanna przez krótką chwilę czuła się jak martwa. Przeszły ją ciarki. Wiedziała, że jeśli wkrótce nie znajdą Ali i jej pomocnika, jej życie naprawdę może zawisnąć na włosku.

11

RODZINNA SIELANKA

Kiedy tylko Emily weszła do butiku Saks Piąta Aleja w centrum handlowym King James, zaczepiła ją chuda jak patyk dziewczyna z buteleczką perfum w kształcie kwiatu. – Chcecie wypróbować nową wersję Flowerbomb? – No pewnie – odparła Iris, odpychając Emily na bok i wyciągając do ekspedientki swoje przerażająco chude, blade i pokryte niebieskimi żyłami przedramię. – Teraz ty, Emily. Emily wzruszyła ramionami i posłusznie wyciągnęła rękę. Kiedy ekspedientka spryskała jej nadgarstek owocowymi perfumami, Iris spojrzała na kogoś, kto stał za Emily. – Pani też powinna spróbować, pani Fields! Emily odwróciła się. W wejściu stała jej mama, zdejmowała właśnie z głowy przezroczysty, plastikowy kaptur przeciwdeszczowy. – M-mamo – wyjąkała Emily. – Co tu robisz? Pani Fields włożyła kaptur do pikowanej torebki. – Iris poprosiła, żebym wpadła. Właśnie wracam z apteki, więc pomyślałam, czemu nie? – Wyciągnęła nadgarstek i poprosiła ekspedientkę o próbkę perfum, a potem posłała Iris ciepły uśmiech. Obecność Iris coraz bardziej niepokoiła Emily. W każdej chwili spodziewała się, że zadzwoni ktoś z Zacisza i zapyta: „Czy porwała pani jedną z naszych pacjentek?”. Poza tym chciała się pozbyć Iris z domu między innymi dlatego, że nie mogła jej przez cały czas kontrolować. Poprzedniego dnia po powrocie z bunkra nie wiedziała, czego się spodziewać. A gdyby Iris postanowiła wyjawić całą prawdę jej rodzicom? Albo gdyby coś jej odbiło i rzuciła się na nich z kuchennym nożem? Tymczasem zastała rodziców i Iris w salonie, jak oglądali Va banque i popijali herbatę. Ten widok przeraził ją jeszcze bardziej. Iris zachowywała się jak członek rodziny. – Mamo, Iris na pewno jest już zmęczona – powiedziała wystraszona Emily. – Bardzo się dziś namęczyła i na pewno chętnie położy się do łóżka. – O czym ty mówisz? W ogóle nie chce mi się spać – powiedziała rozpromieniona Iris, przysuwając się do pani Fields na kanapie. Emily zauważyła, że Iris jadła ryżowe ciasteczka jej mamy, które nikomu nie smakowały, bo były twarde jak kamień i o wiele za tłuste. Oczywiście pani Fields wyglądała na zachwyconą nową koleżanką córki. Teraz Emily szturchnęła łokciem Iris. – Po co zaprosiłaś moją mamę? – zapytała szeptem. Iris niewinnie wzruszyła ramionami. – Bo jest fajna. „No jasne”, pomyślała Emily, spodziewając się, że teraz Iris przewróci oczami i rzuci jakiś zjadliwy komentarz. Tymczasem ona tylko się odwróciła i upewniła, że pani Fields skupiła całą uwagę na próbkach cieni do powiek. Potem szybko zdjęła pudełko z perfumami Flowerbomb z półki i włożyła do szerokiego rękawa bluzy pożyczonej od Emily. Emily chciała

ją powstrzymać, ale Iris spojrzała na nią tak, jakby chciała powiedzieć: „Dobrze wiem, co robię”. Przecież po to właśnie przyszły do centrum handlowego. Pod numerem 16 na swojej liście Iris zapisała: „Pójść do Saksa i nakraść, ile się da”. Może chciała przyznać sobie dodatkowe punkty za to, że zrobi to w obecności pani Fields. Emily poszła za Iris. W korytarzu prowadzącym do działu z ubraniami znanych projektantów unosił się słodki zapach. Kiedy Emily mijała regał z wyrobami skórzanymi, ktoś chwycił ją za rękę. Za stołem z torebkami Marc by Marc Jacobs siedziała skulona Spencer. – Pst – szepnęła. Emily kucnęła obok niej. – Co ty tu robisz? Spencer rozglądała się nerwowo. – Zamówiłam buty w Saksie. – Spojrzała na stojącą w korytarzu Iris, która przeglądała się w trójskrzydłowym lustrze. – Puściła farbę? – Od kiedy ostatni raz z tobą rozmawiałam, nie powiedziała ani słowa – odparła z irytacją Emily. – Miałyśmy inne rzeczy na głowie. – Na przykład co? Emily spojrzała na reklamę perfum stojącą po drugiej stronie sali. Dziewczyna na plakacie przypominała trochę Jordan. Poczuła ukłucie w sercu. – Kiedy wypisałam ją z Zacisza, jeszcze przed naszym spotkaniem w bunkrze, Iris zaciągnęła mnie do miasta, bo chciała się całować z sobowtórem Benjamina Franklina. A dziś rano kazała się zawieźć do swojej dawnej szkoły. Tam na placu zabaw wspięła się po linie na wieżyczkę i jak opętana zaczęła walić w mosiężny dzwon. – Wyglądała na linie jak wielki pająk z chudymi rękami i nogami. Jeansy, które Emily jej pożyczyła, ledwie trzymały się na jej biodrach, spięte dziecięcym paskiem. – Jak się okazało, w tej wieży uczniowie szkoły przechowują marihuanę. Ukrywam więc teraz w domu nie tylko uciekinierkę z domu wariatów, ale i mnóstwo narkotyków. Rodzice dostaną szału, jak się o tym dowiedzą. Kiedy tylko wypowiedziała te słowa, zdała sobie sprawę, jak idiotycznie zabrzmiały. Rodzice wpadliby w jeszcze większy szał, gdyby się dowiedzieli, że Emily nikomu nie powiedziała o bezcennym obrazie ukrytym w szafie Arii, że pomogła zepchnąć niewinną osobę z dachu w kurorcie na Jamajce i że brała udział w kilku innych niebezpiecznych przygodach. Spencer odchyliła się do tyłu. – Nie dowiedziałaś się od niej niczego o Ali? Emily rozejrzała się i dostrzegła Iris przy wieszaku z minispódniczkami. – Pracuję nad tym. Zeszłego wieczoru próbowała wypytać Iris o Ali, ale Iris oznajmiła, że Emily jeszcze nie zasłużyła na prawdziwe informacje i powinna bardziej się postarać. Kiedy Emily zapytała, co konkretnie ma zrobić, żeby otrzymać cenne informacje, Iris tylko pokręciła głową, wzruszyła ramionami i powiedziała: – Jak coś wymyślę, to ci powiem. – Mam nadzieję, że A. nie wie o twojej umowie z Iris – wyszeptała Spencer. Emily z wściekłości na Iris, która co chwila zmieniała reguły gry, ściskała w dłoniach kopertówkę od Michaela Korsa tak mocno, że aż zaszeleściła bibuła w środku. – Ja też. – Co zrobimy z tym obrazem? Mieszanina zapachów przyprawiała Emily o ból głowy. – Nie mam pojęcia. A jak myślisz? Spencer powoli pokręciła głową.

– Nie wiem. Emily wpatrywała się w niebieskie oczy Spencer. Wciąż nie mogła uwierzyć, że Aria tak długo skrywała przed nimi swój sekret. A przecież wiedziała o wszystkim, co przydarzyło się Spencer, Emily i Hannie zeszłego lata. Przypomniało jej się jednak, że podczas ferii świątecznych miała miejsce sytuacja, w której Aria chyba próbowała powiedzieć im prawdę. W czasie dorocznej imprezy u Spencer po kilku drinkach Aria odciągnęła Emily na stronę. – Zrobiłam coś strasznego – wyszeptała Emily do ucha. – Nie mogę z tym żyć. Emily myślała wtedy, że Arii chodzi o śmierć Tabithy. – Każda z nas zrobiłaby to samo na twoim miejscu – pocieszała ją. Aria pokręciła głową, a w jej oczach pojawiły się łzy. – Nic nie rozumiesz. Po prostu, nie rozumiesz. Przeze mnie wszystkie pójdziemy na dno i... – Tu jesteście! – rozległ się gromki głos za ich plecami. To Noel położył dłoń na ramieniu Arii, która posłała mu wymuszony uśmiech. – Chodź ze mną. Chciałem cię przedstawić mojemu koledze z drużyny lacrosse. Nie widziałem go od wieków! – powiedział Noel. – Jasne! – odparła radośnie Aria, choć jej podbródek nadal drżał. Tak po prostu Noel zabrał Arię. Teraz Emily wydawało się, że zachował się jak pan i władca. Jakby Aria była jego własnością. Mimo to kiedy Aria podeszła ponownie do Emily, tryskała energią i optymizmem. Może wcześniej próbowała opowiedzieć o swoim wypadzie za miasto z Olafem i o kradzieży obrazu? – Och! Jakie śliczne! Emily powróciła ze świata wspomnień i zobaczyła, jak Iris pokazuje pani Fields obcisłe dżinsy. Wybrała najmniejszy rozmiar, ale spodnie i tak wisiałyby na niej jak na wieszaku. Emily już miała wstać i podejść do nich, ale Spencer chwyciła ją za rękę. – Wierzysz w to, że Noel jeździł na nartach w ten weekend, kiedy zginął Olaf? Spencer patrzyła na nią z taką determinacją jak wtedy, gdy razem z Ali i pozostałymi przyjaciółkami układały puzzle na podłodze w domku w górach Pocono. Niekiedy robiły to na wyścigi i wtedy Spencer łączyła z sobą elementy, które do siebie nie pasowały, tylko po to, żeby wyprzedzić Ali. – Uważam, że nie powinnyśmy jeszcze zaczynać polowania – wycedziła Emily. – Ale przecież Noel budzi tyle podejrzeń, nie sądzisz? – wyszeptała Spencer. Emily zamknęła oczy. Nie chciała podejrzewać Noela. Gdyby to on okazał się pomocnikiem A., Aria by tego nie przeżyła. – No, nie wiem – odparła bez przekonania. – Emily! – zaskrzeczała Iris. Kiedy Emily spojrzała na nią, Iris szła prosto w ich kierunku. Emily odsunęła Spencer na bok i wstała. – Hej! – zawołała, usiłując się uśmiechnąć. – Co robisz na podłodze? – Iris wpatrywała się podejrzliwie w miejsce, na którym siedziała przed chwilą Emily. Na szczęście Spencer zdążyła już się oddalić. Iris wcisnęła Emily w ręce kilka jedwabnych bluzek. – Schowaj je do swojej torby. Już z nich zdjęłam klipsy elektroniczne. Emily spojrzała wściekle na Iris. – Obok stoi moja mama! – Pani Fields przymierzała kurtkę w panterkę i przeglądała się w lustrze. Iris tylko prychnęła pogardliwie.

– I co z tego? Przecież cię nie zobaczy. – Zbliżyła się do Emily. – Jak to zrobisz, powiem ci coś naprawdę ciekawego o Ali. – No dobra – warknęła Emily, odbierając bluzki od Iris. Rozejrzała się, wzięła głęboki oddech i wcisnęła skradzione rzeczy do swojej torby ze sprzętem do pływania, którą czasem zabierała na zakupy, bo można ją było powiększyć. Podeszła do mamy i wzięła ją pod łokieć. – Chodźmy – powiedziała Emily. – Już? – Pani Fields była wyraźnie rozczarowana. – Dopiero co przyszłyśmy! Popatrz, jakie to śliczne. – Pokazała Emily kurtkę w panterkę. – Chciałam ci kupić coś specjalnego. – Jesteś kochana, ale Iris ma o wpół do piątej rozmowę kwalifikacyjną – powiedziała Emily, prowadząc mamę do wyjścia. – To bardzo ważna sprawa, ma duże szanse na stypendium. – Naprawdę? – Pani Fields uśmiechnęła się do Iris. – Gdzie? – W Villanova. – Emily odparła szybko, zanim Iris zdążyła zmyślić nazwę jakiejś nieistniejącej uczelni albo zapytać Emily, o co jej do cholery chodzi. – Muszę ją tam zawieźć. Trochę nam się spieszy. Serce biło jej mocniej, kiedy mijała półki sklepowe. Gdy chwyciła za klamkę, wydawało jej się, że zaraz uruchomi się alarm, a mama się wścieknie. Na szczęście syreny nie zawyły. Emily, cała zlana potem, wyszła szybko ze sklepu przez podwójne drzwi na ulicę. Serce waliło jej jak młotem. Nie mieściło jej się w głowie, jak Jordan mogła codziennie kraść, i to nie bluzki, ale łodzie i samochody. – Okej, mamo. Trzymaj się – powiedziała Emily, popychając Iris w stronę swojego samochodu. – Było super, dziewczyny! – Pani Fields tak bardzo się cieszyła, że Emily zrobiło się jej żal. Pomachała im i wsiadła do swojego minivana. – Musimy to kiedyś powtórzyć! Torba ciążyła Emily tak, jakby niosła w niej ołowiane sztaby. Wydawało jej się, że za chwilę ktoś ją złapie za rękę i każe zwrócić ukradzione towary. Dopiero kiedy wsiadły do samochodu i ruszyły, odetchnęła z ulgą. Iris zatupała energicznie. – Ooo, ale fajnie! Emily zacisnęła dłonie na kierownicy. – Nie wierzę, że zmusiłaś mnie do kradzieży w obecności mojej mamy. Iris przewróciła oczami. – Nie rób dramatu. – Zrobiłam, co chciałaś. Teraz twoja kolej. Opowiedz mi o Ali – domagała się Emily. Iris zatarła ręce. – A co chcesz wiedzieć? W umyśle Emily kłębiło się mnóstwo myśli. Nie przygotowała wcześniej najważniejszych pytań. – Czy Ali miała chłopaka? Iris przesunęła palcami po ukradzionej bluzce. – Wszyscy uwielbiali Ali. Faceci i dziewczyny. Każdy od niej czegoś chciał. – Był w jej życiu ktoś wyjątkowy? Kto zrobiłby dla niej wszystko? Iris uśmiechnęła się tajemniczo. – To ty się w niej kochałaś, prawda? Emily zamarła. – Kto ci to powiedział? Iris nie spuszczała Emily z oczu. – W Zaciszu Ali cały czas o tobie gadała. W kółko powtarzała: „Moja siostra ma

przyjaciółkę, Emily, która się w niej zakochała. Dzięki temu owinę ją sobie wokół palca i zrobię z nią, co zechcę”. Emily wpatrywała się w linie na drodze tak intensywnie, że obraz rozmywał jej się przed oczami. Właśnie w ten sposób Ali zdobyła nad nią kontrolę. Pocałowała ją tak namiętnie, jak Ich Ali pocałowała Emily w domku na drzewie w siódmej klasie. Powiedziała też, że bardzo kochała Emily nawet wtedy, gdy siedziała zamknięta w Zaciszu. Oczywiście Emily dała się złapać na lep jej kłamstw. Przecież zawsze właśnie to chciała usłyszeć. – Och, czyżbym trafiła w czuły punkt? – zapytała Iris, głaszcząc Emily po przedramieniu. Emily gwałtownie odsunęła rękę. – To nieistotne. – Nadal ją kochasz. – Nie mam zamiaru o tym z tobą rozmawiać – warknęła Emily. – Nie, już jej nie kocham. Oczyma duszy zobaczyła twarz Jordan i ogarnął ją ogromny smutek. – Ale nie przestałaś jej kochać nawet po pożarze w Pocono? Pamiętam, że w tamtym czasie ktoś przemycił iPada do Zacisza i udało mi się wtedy obejrzeć mnóstwo relacji na temat Ali i jej wyczynów. Widziałam cię w wiadomościach. Wyglądałaś tak, jakby jej śmierć zupełnie cię załamała. Twoja prawdziwa miłość... odeszła. To musiało strasznie boleć. Emily gwałtownie odwróciła głowę w stronę Iris, która aż się skuliła. – A co ty wiesz o prawdziwej miłości? – syknęła Emily. Iris zaczęła drżeć dolna warga. – Ja też kogoś kiedyś kochałam. Nagle całe napięcie się rozproszyło. W oczach Iris pojawiły się łzy. Zacisnęła usta tak mocno, że zmieniły się w jedną cienką linię. Emily też tak robiła, gdy chciała z całych sił powstrzymać się od płaczu. Emily spojrzała przed siebie, czując wyrzuty sumienia za swój wybuch. – Przepraszam – szepnęła. – Myślałam, że próbujesz mnie sprowokować. Chcesz o tym pogadać? Iris pociągnęła nosem. – Nie mam zamiaru o tym z tobą rozmawiać – odparła tym samym tonem co Emily przed chwilą. – Przykro mi – odpowiedziała łagodnie Emily. Minęły supermarket, kwiaciarnię i przecznicę, przy której mieszkała Aria. Emily próbowała sobie wyobrazić, w kim Iris mogła być zakochana, ale zamiast twarzy przed oczyma jej wyobraźni pojawił się tylko wielki znak zapytania. – No dobra, niech ci będzie. – Iris przerwała milczenie. – Ali rzeczywiście spotykała się z chłopakiem. Serce Emily mocniej zabiło. – Opowiedz o nim więcej. – Cały czas o nim gadała. Łączyła ich naprawdę mocna więź. Emily z podekscytowania zjechała na pobocze. Mijały ich rozpędzone samochody. Zaparkowała i spojrzała na Iris. – On też się leczył w Zaciszu? Czy tylko ją odwiedzał? Wiesz, jak miał na imię? – O, nie, nie, nie! – Iris pogroziła jej palcem. – Zapytałaś tylko, czy miała chłopaka, a nie jak miał na imię. – Poklepała Emily po udzie. – Wszystko w swoim czasie, kochanie. A teraz musimy się spieszyć, bo na naszej liście mamy jeszcze mnóstwo zadań do wykonania. Wyciągnęła z torby swoją karteczkę i spojrzała na nią. Emily zagryzła policzek od środka, próbując stłumić frustrację. Nie miała wyjścia, musiała ulec i grać według zasad wyznaczonych

przez Iris. Miała szansę zdobyć kilka ważnych odpowiedzi i dotrzeć do Ali.

12

BEZ OGRÓDEK

W poniedziałek Aria stała w sali gimnastycznej w Rosewood Day. Trybuny złożono, żeby zrobić miejsce na boisku do koszykówki. W powietrzu pachniało podeszwami adidasów, a migotanie neonowych lamp dekoncentrowało Arię. Wokół niej stało sześć członkiń sekcji dekoratorskiej, oczekując na polecenia. Wszystkie miały gładkie, długie włosy, piękne figury i niemal identyczne baleriny od Tory Burch. W innych okolicznościach Aria zacierałaby ręce na myśl o tym, że może porozstawiać po kątach kilka księżniczek z Rosewood. Dzisiaj czuła tylko tremę. – Mhm, no dobra, tematem przewodnim balu jest Gwiaździsta noc – zaczęła mówić drżącym głosem, podnosząc do góry album z biblioteki z reprodukcją obrazu van Gogha. Nawet trzymając w rękach kopię, czuła się jak naznaczona. Wydawało jej się, że te dziewczyny doskonale wiedzą, co kryje się w jej szafie i co wyprawiała zeszłego lata na Islandii. Zakaszlała i mówiła dalej. – Zamierzam wynająć firmę specjalizującą się w rzeźbach z papier mâché, żeby zrobili dla nas wielkie księżyce i gwiazdy. Musimy przygotować wszystko do końca tygodnia, więc przyda nam się pomoc z zewnątrz. – Na szczęście w Rosewood Day na dekorację sali balowej przeznaczano co roku dużo pieniędzy. – Dzwoniłam też to firmy, która drukuje wzory na obrusach oraz szyje ozdobne pokrowce na krzesła. My powinnyśmy się zająć namalowaniem na ścianie jakiegoś obrazu. Proponuję Nocną kawiarnię. Jest taka romantyczna, nie sądzicie? Tara, dziewczyna z zadartym nosem, podniosła rękę. – Ale przecież motywem przewodnim jest Gwiaździsta noc – powiedziała wyniosłym, nosowym głosem, spoglądając pogardliwie na kozaczki ze sztucznej skóry, które sięgały Arii do połowy uda. Jej koleżanki przytaknęły z ponurymi minami. – Chyba macie rację – powiedziała nieśmiało Aria, choć na samą myśl o tym, że musi wziąć udział w malowaniu Gwiaździstej nocy, poczuła dreszcze. Wydawało jej się, że na czole ma wypisaną wiadomość dla policji: „Zastanawiacie się, dlaczego tak dużo wiem na temat tego obrazu? Bo w mojej szafie leży jedna z jego wersji!”. Zgodnie z sugestią Spencer zagrzebała obraz na samym dnie szafy, za pudłem ze starymi bluzami. Kiedy kończyła, do drzwi jej pokoju zastukała mama. – Co porabiasz? – zapytała Ella, jak zawsze wchodząc nieproszona do środka. – Nie wchodź! – krzyknęła mimowolnie Aria. – Sprzątam! Ella stanęła jak wryta w progu. – Aria Montgomery sprząta? A myślałam, że nie dożyję tego pięknego dnia. – Wrzuciła do pokoju jakiś list. – Poczta do ciebie. Na kopercie widniał tylko adres Arii, nic więcej. Przez ułamek sekundy Aria myślała, że to kolejna przesyłka od A., lecz koperta zawierała propozycję stażu artystycznego w Holandii w przyszłym roku. Wspaniale byłoby wyjechać, ale Aria nie ruszyłaby się z Rosewood bez Noela. Wrzuciła pismo do szuflady i spojrzała na mamę, która znikała na końcu korytarza. Sprawa

zataczała coraz szersze kręgi. Teraz o współudział w kradzieży policja mogła oskarżyć nie tylko jej przyjaciółki, ale również mamę. Gdyby znaleziono obraz w jej szafie, nikt by nie uwierzył, że Ella o niczym nie wiedziała. Jakim cudem ktoś włamał się do domu? Na drzwiach nie było śladów włamania, co oznaczało, że intruz zdobył klucz. Byron i Meredith mieli zapasowy komplet. Klucz do domu miała sprzątaczka, a także Spencer od czasu, kiedy przychodziła karmić Polo pod nieobecność całej rodziny. Aria dała też klucz Noelowi. To przecież nie oznaczało, że Noel to A. Mimo to i tak słyszała w głowie głosy przyjaciółek: „Zapytaj Noela, co robił tego dnia, gdy znalazłaś obraz w szafie”. Arię zdziwiło to, że Noel spóźnił się na zajęcia z dziennikarstwa. Zapytała go, gdzie się podziewał, a on jej wprost nie odpowiedział. Jej przyjaciółki pewnie zaraz zapytają: „A co z naszyjnikiem Tabithy, który Noel rzekomo znalazł na plaży w St. Martin? Bez wysiłku mógł dowiedzieć się, kim jest Graham. Przecież jego zdjęcia opublikowano na stronie internetowej upamiętniającej Tabithę. A jeśli miał kontakt z Ali, mogła mu wszystko powiedzieć, bo przecież ona też przyjaźniła się z Tabithą!”. Aria zamknęła oczy. Na samą myśl, że Noel przyjaźnił się z Courtney, czyli Prawdziwą Ali, przeszywały ją ciarki. Usilnie próbowała wymazać z pamięci wiele wydarzeń, które miały miejsce po powrocie „Courtney” do Rosewood, i jej pocałunek z Noelem był takim właśnie epizodem do zapomnienia. Dziwiło ją trochę to, że niby przypadkiem spotkali się w grupie terapeutycznej, a Noel tak gorąco zachęcał Arię, by dała „Courtney” szansę. A jeśli wiedział, że to Prawdziwa Ali, i pomagał jej w realizacji intrygi? – Ziemia do Arii! – zawołał ktoś w rogu sali zniecierpliwionym tonem, wyrywając Arię z zamyślenia. Stojące wokół niej dziewczyny zaśmiały się szyderczo. Z wymuszonym uśmiechem zaczęła im tłumaczyć, że obrazy van Gogha można wyświetlić na ścianach z rzutników zawieszonych pod sufitem. Dziewczyny wzruszyły tylko ramionami i zabrały się za gromadzenie materiałów i wyszukiwanie obrazów w internecie. Aria poczuła się zupełnie wyczerpana. Usiadła na składanym krześle stojącym w rogu i westchnęła ciężko. Nie panowała nad drżeniem rąk, miała zamęt w głowie. Traciła nad sobą kontrolę. Nie przyjmowała do wiadomości, że Noel to A. Był jej chłopakiem. Nie wiedział, że Courtney to Prawdziwa Ali. Nie zrobiłby Arii czegoś takiego. Koniec i kropka. Jak na sygnał ktoś chwycił ją w talii. – Ale z ciebie kłamczucha – szepnął Noel, muskając ustami jej szyję. Aria zesztywniała. – C-co? Noel przyciągnął ją i obrócił w swoją stronę. – Prosiłaś, żebym cię podwiózł do domu, a przecież widziałem twój samochód na parkingu i znalazłem cię tutaj! – Chwycił ją za nadgarstek i podejrzliwie spojrzał na obraz van Gogha na ekranie jej laptopa. – Zdradzasz mnie z Vincentem van Goghiem? – Co? Nie! – odparła Aria podniesionym głosem, czerwieniąc się na dźwięk słowa „zdradzasz”. – Przecież żartowałem. – Noel popatrzył na Arię jak na wariatkę. – Tylko się z tobą droczę. Aria czuła, jak jej puls wraca do normy. – P-przepraszam – wyjąkała. – Zapomniałam o spotkaniu sekcji dekoratorskiej. – Nic się nie stało. – Noel pocałował ją w szyję. – Nie chciałbym, żebyś opuściła tak ważne spotkanie. – Dotknął jej ręki. – Cieszysz się, że powierzono ci to zadanie?

Aria spojrzała na swoje koleżanki z sekcji dekoratorskiej, które teraz gruntowały płótno. – Mhm – przytaknęła, starając się ukryć swoje prawdziwe emocje. Noel przekrzywił głowę. – To nie brzmiało przekonująco. Aria miała mętlik w głowie. Spojrzała na Noela, a potem ruszyła w stronę korytarza. – Muszę ci zadać jedno pytanie. Po chwili Noel poszedł za nią. Świeżo umyte podłogi pachniały cytrusowo. Aria spojrzała przez okno i mogłaby przysiąc, że ktoś się czaił za domkiem, w którym odbywały się zajęcia z dziennikarstwa. Wpatrywała się w to miejsce, a serce podeszło jej do gardła. Nikogo jednak nie zobaczyła. Popatrzyła na Noela, który pachniał wodą kolońską i wyglądał tak uroczo w bluzie z kapturem z logo szkolnej drużyny lacrosse. – Tego dnia, kiedy ogłoszono, że zostałam szefową sekcji dekoratorskiej, spóźniłeś się na zajęcia z dziennikarstwa. Noel spojrzał na nią z kamienną twarzą. – No i co z tego? Czy zdenerwowała go tym pytaniem? Czuł się winny? Aria starła czubkiem buta niewidzialną plamkę na podłodze, zastanawiając się, jak sformułować pytanie. „Gdzie się podziewałeś?”. To by brzmiało tak, jakby mu nie ufała, i w ten sposób pewnie tylko pogorszyłaby sprawę. Zamiast tego powiedziała: – Myślisz czasem o Ali i Courtney? Noel zamrugał. – O co ci chodzi? – Ciebie ta sprawa też w jakiś sposób dotknęła. Przyjaźniłeś się z nią... z nimi. Przyszło ci kiedyś do głowy, że Courtney i Ali zamieniły się miejscami? Albo że Prawdziwa Ali wróciła do Rosewood po śmierci Iana Thomasa? Noelowi zadrżała dolna powieka. – Ja... – Urwał i patrzył na nią zmieszany. – Dlaczego pytasz? Aria z trudem przełknęła ślinę i spojrzała do wnętrza pracowni chemicznej mieszczącej się po drugiej stronie korytarza. Ktoś włożył stokrotkę do wyłączonego palnika Bunsena. – Po prostu ostatnio myślałam o Ali i Courtney. A właściwie o tobie i Prawdziwej Ali. Przypominało mi się, jak się całowaliście na balu walentynkowym. Noel zrobił krok w tył, a jego podeszwy zaskrzypiały na wypolerowanej podłodze. – Dobrze wiesz, że to nieprawda. To Ali mnie pocałowała. Aria zacisnęła usta i nie odezwała się ani słowem. Noel westchnął ze zniecierpliwieniem. – Przerabialiśmy to już tyle razy. Ona się na mnie rzuciła. Aria obgryzała paznokieć. – Wiem, ale byłeś dla niej taki miły. I namawiałeś mnie, żebym dała jej szansę. Dołączyłeś do grupy wsparcia. Ty... Noel otworzył usta ze zdumienia. – Sugerujesz, że ona mi się podobała? I że wiedziałem o wszystkim? Aria spojrzała mu prosto w oczy. – Może. Tak. Gdzieś za nimi przebiegło kilka osób, śmiejąc się i popychając. Noel zamrugał. Podrapał się w ucho. Nie odpowiedział na jej pytanie. Aria czuła napięcie w całym ciele. Wydawało jej się, że Noel uważnie dobiera słowa. Czemu kluczył, zamiast odpowiedzieć prosto z mostu? Noel włożył rękę do kieszeni i obracał w palcach klucze.

– Nie rozumiem, czemu nagle mnie o to pytasz. Jaki to ma związek z twoją pracą w sekcji dekoratorskiej? – powiedział wreszcie. – Po prostu odpowiedz na moje pytanie – powiedziała Aria. – Chcę się upewnić, że nie podobała ci się po powrocie do Rosewood. – Nie podobała mi się. – Irytacja zniknęła z jego twarzy. Wziął Arię delikatnie za rękę. – Ty mi się podobasz i nie zdradziłbym cię ani z Courtney, ani z Ali. Przeraziłem się, kiedy mnie pocałowała. A kiedy się dowiedziałem, że zrobiła to tylko po to, żeby tobą manipulować i skłonić cię do wyjazdu do domku nad jeziorem... – Zamknął oczy i zrobił grymas. – Nie mieści mi się to w głowie. – No dobrze, już dobrze – powiedziała Aria, ale to dziwne napięcie wcale jej nie opuściło. Wydawało jej się, że Noel zachowuje się nazbyt melodramatycznie, że nieudolnie gra rolę. A może myślała tak dlatego, że Spencer, Emily i Hanna zasiały w jej sercu ziarno podejrzeń. Uwolniła się z uścisku Noela i ruszyła w kierunku drzwi. – Muszę zaczerpnąć świeżego powietrza. Może powielała strategię Ali, a może naprawdę spanikowała na myśl o tym, że Noel może kłamać. Tak czy inaczej, brakowało jej tchu. Na szczęście Noel nie wyszedł za nią przed szkołę. Mżyło i Aria poczuła ostry zapach mokrej trawy. Kiedy wyszła na pagórek, zobaczyła w oddali swoje brązowe subaru. Nawet ze szczytu pagórka widziała, że coś tkwiło pod wycieraczką. Wyglądało jak kartka papieru. Zaczęła biec. Drżącymi rękami wyjęła spod wycieraczki nawilgłą od mgły kartkę i spojrzała na nią. To był wydruk kolejnego artykułu, zatytułowanego „Wznowiono śledztwo w sprawie cennego szkicu przygotowawczego van Gogha”. Aria wzięła głęboki oddech. Chodziło oczywiście o szkic przygotowawczy do Gwiaździstej nocy. Zaczęła czytać. „Nadal nie odnaleziono należącego do barona Brennana bezcennego szkicu przygotowawczego autorstwa van Gogha. Policja ponownie otwiera sprawę po zaginięciu jednego z podejrzanych. Nowe dowody wskazują na to, że kradzieży dokonała nie jedna osoba, ale dwie. Pod wpływem doniesień anonimowego informatora śledczy jeszcze raz szczegółowo analizują ślady”. Papier załopotał w dłoni Arii. Na odwrocie zobaczyła krótki list napisany odręcznie takim samym charakterem pisma jak poprzednia notka. Aria przeczytała go i oparła głowę na masce samochodu. Nie mogła złapać równowagi. Jasna gwiazdko, śliczna gwiazdko, Gwiazdko, która lśni na niebie, Powiedz proszę, bo chcę wiedzieć, Kiedy Aria pójdzie siedzieć? Całuję A.

13

PAMIĘTNA ROZMOWA

– Podać coś? – zapytała, żując gumę, dziewczyna z kolczykiem w nosie i zielonymi włosami stojąca nad stolikiem, przy którym usiadła Spencer. Wyciągnęła menu z napisem: KAWIARNIA INTERNETOWA BROWAR. Spencer wzięła je i otworzyła, ale na liście znajdowała się tylko mała, średnia i duża kawa. Spojrzała na kubki ustawione na półce za barem. Wyglądały na zakurzone i poplamione. – A nie ma wody kokosowej? – zapytała z nadzieją w głosie. Dziewczyna przewróciła oczami. – A jak myślisz? – rzuciła i odeszła, człapiąc martensami ze sznurówkami ciągnącymi się po czarno-białych kafelkach podłogi. Spencer rozejrzała się, po raz kolejny pytając sama siebie, dlaczego w ogóle tu się znalazła. Stara kawiarnia o nazwie Browar mieściła się naprzeciwko dworca kolejowego w Yarmouth. Gdy przejeżdżał pociąg, trzęsły się ściany. W powietrzu unosił się zapach starej kawy, krzesła były nierówne, z głośników płynęła irytująca muzyka elektroniczna. Tylko że wszyscy twierdzili, że właśnie ta kawiarnia ma najbezpieczniejsze łącze internetowe na terenie trzech sąsiadujących z sobą stanów i nawet najlepszy szpieg nie zdołałby się włamać do tego systemu. Kiedy Spencer włożyła swój tajny telefon do torebki, jej palce natrafiły na menu balu maturalnego, które dostała w czasie spotkania samorządu uczniowskiego. Na górze widniał tytuł Gwiaździsta noc, napisany charakterem pisma van Gogha, a u dołu znajdowała się miniatura słynnego obrazu. Spencer wrzuciła folder na samo dno torebki. Na widok tych wirujących obłoczków robiło jej się niedobrze. Obiecała Arii, że rozwiążą tę sprawę, ale czy na pewno mogła dotrzymać słowa? Nawet gdyby dostarczyły policji listy z pogróżkami od A. i znalazły dowody na to, że ktoś włamał się do domu Arii i podrzucił jej obraz, czy ktokolwiek uwierzyłby, że Aria nie miała nic wspólnego z kradzieżą malowidła? Zarazem jednak Spencer nie wiedziała, co powinny zrobić. Gdyby podrzuciły obraz do muzeum, wywołałyby tylko kolejną aferę. Zresztą Aria na pewno zostawiła na płótnie odciski palców. Musiały dopaść Ali i jej pomocnika, a potem zmusić ich, żeby do wszystkiego się przyznali. Jak na ironię, tylko dzięki A. mogły uniknąć więzienia. Na ekranie komputera pojawiło się okienko czatu. „Jestem”, napisał ktoś ukrywający się pod nickiem MuchaNaŚcianie. To był Chase, bloger-detektyw, z którym Spencer skontaktowała się kilka dni wcześniej. Umówili się na czacie tego popołudnia, ale Spencer nie była pewna, czy on się zjawi. Obejrzała się przez ramię. Wszyscy wokół wpatrywali się w ekrany, nie zwracając na nią uwagi. Okienko pulsowało, czekając na jej odpowiedź. „Ja też – odpisała. – Podoba mi się twoja strona. Nieźle się napracowałeś”. „Dzięki – odpowiedział Chase, dodając uśmiechnięty emotikon. – Jak masz na imię?” Spencer zawahała się. „Nie chcę tego zdradzać tak szybko. Próbuję wymyślić jakiś nick”. „Jesteś dziewczyną czy chłopakiem?”

„Dziewczyną”, napisała. Czuła się dziwnie, jakby wypełniała profil na portalu randkowym. „Może Britney Spears?”, zaproponował Chase. Spencer odsunęła się od ekranu i się uśmiechnęła. „To chyba nie jest twoja ulubiona piosenkarka?” „Oczywiście, że nie – odpisał Chase. – To pierwsze nazwisko, które przyszło mi do głowy”. „No dobra, niech będzie Britney Spears”, napisała Spencer. „Interesuje cię zagadka Alison?”, zapytał Chase. Spencer zaschło w gardle. „Tak jakby. Wszyscy się nią interesują”. „To bardzo dziwna sprawa – odpisał Chase. – Coś mi w niej śmierdzi. Tylko jeszcze nie wiem co”. „Prowadzisz śledztwo?”, zapytała Spencer. „Takie mam hobby – napisał Chase. – Śledztwa formalnie nie zamknięto, więc policja prosiła mnie, żebym nie ujawniał szczegółów dotyczących dochodzenia, żeby nie spłoszyć prawdziwego zabójcy. Ale jak coś znajdę i tak to opublikuję”. „Myślałam, że śledztwo zakończono – napisała Spencer. – To Ali zabiła swoją siostrę, prawda?” „Tak, ale kilka pytań pozostaje bez odpowiedzi – odpisał Chase. – Na przykład, czy Ali uszła cało z pożaru. Poza tym policja nadal nie ma pewności, czy Ali sama zabiła Jennę Cavanaugh i Iana Thomasa”. „Znałeś Alison?”, zapytała Spencer. „Nie, ale przydarzyła mi się podobna historia, dlatego sprawa Ali mnie zainteresowała”. „Opowiedz mi o tym”. Przez chwilę Chase się nie odzywał, ale w pewnym momencie okienko znowu zapulsowało. „Ktoś mnie prześladował. Chodziłem do szkoły z internatem dla chłopców i mieszkałem w pokoju z prawdziwym psycholem. Dostał fioła na moim punkcie. Próbował mnie zabić. Jego rodzice mieli mnóstwo pieniędzy i zadbali o to, żeby historia nie trafiła do mediów”. Spencer odchyliła się na oparcie. „Straszna historia. Przykro mi. Nie zrobił ci krzywdy?” Chase napisał znowu dopiero po dłuższej chwili: „Nie lubię o tym opowiadać”. Czy to znaczyło, że prześladowca go skrzywdził? Nagle Spencer zapragnęła się tego dowiedzieć. Jeszcze raz otworzyła zakładkę O MNIE na blogu Chase’a, ale na ekranie pojawił się tylko ten głupi filmik z kotem. Spencer poczuła jednak ogromne współczucie. Doskonale wiedziała, jak czuje się ktoś pod stałą obserwacją. „Nie umiesz sobie z tym poradzić? – zapytała. – Czy ludzie patrzą na ciebie, jakbyś cierpiał na jakąś zakaźną chorobę?” „Dokładnie tak – odpisał Chase. – Z tego powodu straciłem kilku przyjaciół. Ale nie narzekam na brak zajęć i nie rozpamiętuję przeszłości. Prowadzę prywatne dochodzenia, jeżdżę na snowboardzie, gram na gitarze. Pewnie uznasz mnie za dziwaka, ale latem biorę udział w konkursach budowania zamków z piasku”. „Też kiedyś brałam udział w takim konkursie!”, napisała Spencer. Razem z Melissą zgłosiła się kiedyś do takich zawodów w Longboat Key na Florydzie, kiedy spędzały wakacje w domu babci. Była to jedna z niewielu konkurencji, w których okazała się lepsza od siostry. „Zdobyłam czwarte miejsce”.

„Nieźle. Ja kilka razy wygrałem – pochwalił się Chase. – Wszyscy uważają, że to zajęcie dla półgłówków. I namawiają mnie, żebym raczej zaczął grać w siatkówkę plażową”. Wysłał emotikon, który przewracał oczami. „To moje hobby od dzieciństwa. Nadal lubię budować zamki z piasku”. „Skończyłeś już liceum?”, zapytała Spencer. „Tak, w zeszłym roku w czerwcu – napisał Chase. – Chcę przez rok popracować w laboratorium biologicznym w centrum Filadelfii, zanim zacznę studia. Prowadzimy badania nad komórkami nowotworowymi”. „Musisz być bardzo mądry”, napisała Spencer, dodając uśmiechniętą buźkę. „Ty chyba też – napisał Chase. – Jesteś już na uniwersytecie?” „W Princeton”. Postanowiła nie wyjaśniać, że tak naprawdę jeszcze nie zaczęła studiów. „O, to musisz być naprawdę bardzo mądra – odpowiedział Chase. – Ciekawe, jak wielka liczba by wyszła, gdybyśmy zsumowali nasze ilorazy inteligencji”. Spencer zachichotała. Czy to już internetowy flirt? Na ekranie pojawiło się kolejne okienko. „Nie mówmy już o mnie, panno Spears. Co cię łączy z Alison?” Spencer zawahała się. Nie wiedziała, ile może mu powiedzieć. Przecież nigdy go nie widziała. Wprawdzie twierdził, że policja prosiła go, by nie zamieszczał w internecie tajnych informacji, ale nic by mu nie przeszkodziło, gdyby chciał zdradzić jej tajemnice. „Po prostu jestem zatroskaną obywatelką, która wie to i owo – odpowiedziała wreszcie. – To wszystko, co mogę teraz powiedzieć. Poza tym ja też mam powód, by wierzyć, że ona nadal żyje”. Chase tym razem odpowiedział błyskawicznie. „W pogorzelisku znaleziono by jej szczątki, zęby albo biżuterię, prawda? A nie został po niej ani jeden ślad. Wydaje mi się, że wydostała się z domu przed eksplozją”. „Na pewno – napisała Spencer. Żałowała, że nie może mu powiedzieć, że Emily zostawiła drzwi domu otwarte dla Ali. – Policja twierdziła jednak, że kości mogą się rozpaść w pył, którego nie można odróżnić od popiołu”. „Być może – napisał Chase. – Jednak i tak nie wierzę w tę historyjkę. Moim zdaniem uciekła”. „I co zrobiła potem? – zapytała Spencer. – Dom się palił. Nawet gdyby z niego wyszła, na pewno odniosłaby jakieś obrażenia. Zgłosiła się do szpitala?” Chase odpowiedział tak szybko, jakby przewidział jej pytanie. „Wątpię. Wynajęła prywatną pielęgniarkę, aby się nią zajęła. Wydaje mi się też, że pomaga jej przynajmniej jedna osoba. Ten ktoś czekał na nią w lesie, kiedy wybuchł pożar. I zabrał ją, a potem zapewnił jej konieczną opiekę medyczną”. Jakiś mężczyzna siedzący za Spencer chrząknął, ale kiedy się odwróciła, wpatrywał się w ekran swojego komputera. Spojrzała znowu na okienko czatu z Chase’em i z biciem serca przeczytała jeszcze raz jego odpowiedź. Ktoś czekał na Ali w lesie. To miało sens, przecież Spencer i jej przyjaciółki również podejrzewały, że ktoś pomagał Ali. „Myślisz, że ktoś jej pomógł zabić Iana Thomasa i Jennę Cavanaugh?”, napisała. „Jestem tego pewien – odpowiedział Chase. – Udało mi się namierzyć tę pielęgniarkę. Wątpię, by Alison wynajęła ją z agencji lub prywatnej kliniki, więc materiały opatrunkowe musiała kupować w aptekach. Mój kolega pracuje dla sieci aptek CVS i przekazał mi dane z kilku sklepów w tej okolicy. W jednym z nich regularnie zamawiano ogromne ilości gazy, bandaży i środków dezynfekujących. Dał mi też nagranie z kamery przemysłowej, na której widać osobę odbierającą zamówienie”.

Spencer aż podskoczyła. „Kto to jest?” „Przyjaciółka, która pracuje w szpitalu, twierdzi, że to ktoś o nazwisku Barbara Rogers. Ma około pięćdziesięciu pięciu lat, ale nie dowiedziałem się o niej wiele więcej – odparł Chase. – I jeszcze jedno. Ali potrzebowała leków na receptę, które musiała zdobyć nielegalnie. Niedawno ktoś włamał się do Kliniki Leczenia Poparzeń William Atlantic w Rosewood”. Spencer westchnęła tak głośno, że siedząca dwa miejsca dalej blada, chuda kobieta o włosach koloru brudnej wody zmierzyła ją wzrokiem. Niestety, wszystkie elementy układanki zaczynały do siebie pasować. Spencer spojrzała na zegarek i zdała sobie sprawę, że robi się późno. Musiała wracać do domu. Pożegnała się z Chase’em i obiecała mu, że jeszcze kiedyś z nim pogada. Kiedy wstała, w oddali rozległ się przeszywający chichot. Spencer rozejrzała się, ale wszyscy wokół wpatrywali się w ekrany komputerów. Zielonowłosa dziewczyna krzątała się za barem. Kurierka w uniformie z logo FedEx rozwiązywała krzyżówkę przy stoliku. Spencer wyciągnęła telefon, ale nie dostała żadnych wiadomości. Popatrzyła przez okno na stację kolejową. Przez ułamek sekundy z budynku dworca ktoś na nią patrzył. Serce przestało jej bić. Ali? Przejechał pociąg. Spencer nawet nie mrugnęła, czekając na to, by odsłonił się widok na dworzec. Niestety, po chwili w oknie nikogo już nie było.

14

HANNA JEST NAJFAJNIEJSZA

Po południu Hanna i Mike wylegiwali się na kanapie w domu jej taty i oglądali serial na DVD. Hanna trzymała ręce w kieszeniach bluzy z kapturem Mike’a, a on okrył jej bose stopy swoimi stopami w skarpetkach. W gabinecie za przeszklonymi drzwiami siedział pan Marin i rozmawiał z kimś o swojej kampanii wyborczej. Ktoś zadzwonił do drzwi. Hanna i Mike popatrzyli po sobie zaintrygowani. Hanna podeszła do drzwi i przez szybę wyjrzała na zewnątrz. Przed wejściem stała Chassey Bledsoe w ślicznej jedwabnej sukience i brązowych botkach. Trzymała w rękach pudełko z logo pobliskiej piekarni. Hanna ze zgrozą uświadomiła sobie, że jest ubrana w poplamione dresy z emblematem Uniwersytetu Pensylwanii. – O, cześć – przywitała się, otwierając drzwi. – Cześć, Hanno! – Chassey uśmiechnęła się. – Właśnie przechodziłam i pomyślałam, że wpadnę, żeby powiedzieć ci, jak bardzo się cieszę, że mogę razem z tobą brać udział w wyborach Królowej Maja. Hanna spojrzała na pudełko w rękach Chassey. Przez foliową pokrywę widać było dwadzieścia babeczek z kremem. Na każdej widniał lukrowy napis: GŁOSUJ NA CHASSEY! – Och! – Chassey zauważyła, na co patrzy Hanna, i otworzyła pudełko. – Może chcesz jedną? Częstuję nimi potencjalnych wyborców. Hanna prychnęła pogardliwie. – Jeszcze złapię opryszczkę. Chassey spojrzała na nią zdezorientowana. – Nie mam opryszczki. Hanna przechyliła głowę na bok. – To niby czemu przez miesiąc nie chodziłaś do szkoły? Chassey zamrugała. – Firma mojej mamy wysłała ją do Los Angeles, więc pojechałam z nią i wynajęłam prywatnego nauczyciela. Tam chodziłam do fantastycznych salonów piękności. Spodobałyby ci się, gwarantuję. W tym momencie Hanna straciła resztki współczucia dla Chassey. Wzięła ciastko, słodkim głosikiem pożegnała ją i zatrzasnęła przed nią drzwi. Odwróciła się i wręczyła babeczkę Mike’owi. Nie miała zamiaru jej jeść. – Ale tandeciara. Mike wyjął babeczkę z pergaminu i ugryzł. – Ciężko pracuje, żeby zdobyć głosy. Ty chyba też powinnaś zabrać się do roboty. Hanna odrzuciła kosmyk włosów za ramię. – Miałam na głowie mnóstwo spraw. Mike dokończył jeść ciastko. – Co na przykład? – No dobra, chcesz znać prawdę? – Hanna usiadła na kanapie. – Nie mam zamiaru

konkurować z Chassey. Jeśli moja uroda i popularność nie zapewnią mi wygranej, to znaczy, że nie zasługuję na koronę. Mike gapił się na nią, przełykając ciastko. Hanna czuła, że wygaduje straszne głupoty. Lecz niby co miała powiedzieć? „Ach, wiesz, Mike, jakiś psychol zagroził, że jak zorganizuję kampanię, to poinformuje FBI, że zabiłam dziewczynę. Zresztą niewykluczone, że ten psychol to twój najlepszy przyjaciel Noel”. Mike usiadł obok niej i wziął pilota. – I jak było wczoraj u fryzjera? Hanna patrzyła na niego, próbując zrozumieć, o co mu chodzi. – Co? – Mówiłaś, że idziesz do fryzjera, żeby wybrać fryzurę na bal maturalny. Racja. Hanna zupełnie zapomniała o tym kłamstwie. – W porządku. Mike nachylił się do niej i zanurzył nos w jej włosach. – Twoje włosy nie pachną owocami jak zawsze, kiedy wracasz od fryzjera. – Bo je dziś rano umyłam, mądralo. – Hanna odsunęła głowę na bok. Spojrzała na zegarek i zerwała się na równe nogi. – O, cholera, muszę lecieć. – Za pół godziny zaczynała swoją zmianę w klinice. – Gdzie? – zapytał Mike, wyraźnie niezadowolony. Hanna chciała jakoś mu odpowiedzieć, ale miała zupełną pustkę w głowie. Chwyciła torebkę i ruszyła do wyjścia. – Mama prosiła mnie o pomoc. Zobaczymy się później. Mike poszedł za nią do samochodu. Na pewno zorientował się, że Hanna kłamie. Oblizała wargi i już miała powiedzieć mu prawdę lub przynajmniej historię bliską prawdy, ale kiedy przekręciła kluczyk w stacyjce, rozległ się głos reportera radiowego. – Wznowiono śledztwo w sprawie kradzieży bezcennego obrazu van Gogha Gwiaździsta noc – powiedział spiker, a w tle słychać było stukanie w klawiaturę. – Początkowo policja zakładała udział tylko jednego sprawcy, ale nowe dowody wskazują na to, że ktoś mógł z nim współpracować. Jak się okazuje, w historii tej pojawia się wątek związany ze stanem Pensylwania, bo baron Brennan, któremu ukradziono malowidło, często zasilał pokaźnymi datkami Filadelfijskie Muzeum Sztuki. Hanna poczuła skurcz żołądka. A jeśli te „nowe dowody” zostały dostarczone przez A.? Może wkrótce ich prześladowca zdradzi policji również ich nazwiska. Spojrzała na Mike’a i postanowiła milczeć jak grób. Tak, okłamała go, dla jego dobra.

Kiedy kwadrans później Hanna weszła do lobby kliniki, panowała tam głucha cisza. Sean wstał z fotela w swoim gabinecie i wyszedł jej na powitanie. Hanna zauważyła, że jej były chłopak wygląda teraz jak pan w średnim wieku. Miał na sobie lniane spodnie i kraciastą koszulę. Nawet tata Hanny nie zakładał takich wieśniackich ubrań. – Dziś nie ma Kelly – oznajmił Sean i zmarszczył czoło ze zmartwienia. – Powiedziała, że bez najmniejszego problemu sobie poradziłaś z opróżnianiem nocników. Dasz sobie dziś radę sama? – Jasne. – Hanna wzruszyła ramionami. – To świetnie. – W głosie Seana słychać było ulgę. – Dzięki. Poklepał ją po ramieniu i wrócił do biura. Hanna usłyszała jakieś piknięcie za plecami, ale

w lobby nie było nikogo poza nią. Powlokła się do pokoju pielęgniarek, otworzyła swoją szafkę i włożyła różowy kitel. Podobał jej się, bo miał dodatkową dużą kieszeń z przodu, w której idealnie mieścił się telefon komórkowy. Wyciągnęła wiadro, mop i nocniki z szafy. Zanim zaczęła, poszła do Grahama. Mogła przecież zacząć pracę od niego. Parawan był nieco rozchylony. Powieki Grahama drgały lekko, a z jego gardła wydobywały się dziwne, zwierzęce dźwięki. Stała nad nim pielęgniarka, wymieniając mu wenflon. Kiedy wyczuła obecność Hanny, w pierwszej chwili spojrzała na nią z irytacją, ale gdy rozpoznała nową wolontariuszkę, od razu się rozpromieniła. – Obudził się? – zapytała Hanna. – Jeszcze nie – szepnęła pielęgniarka. – Mam nadzieję, że to już niedługo nastąpi. Hanna przez przypadek dotknęła odsłoniętej stopy Grahama i cofnęła się gwałtownie. Jego skóra była zimna jak kawałek gumy albo skóra trupa. – Czy pacjenci w śpiączce coś mówią? Wymieniają na przykład jakieś nazwiska? – Zazwyczaj nie. – Pielęgniarka zawiesiła na stojaku pełny woreczek z lekiem dożylnym i spojrzała na Hannę. – Przypomnij mi, jak masz na imię. – To nieważne – odparła Hanna i zniknęła za parawanem. Spojrzała na korytarz pełen łóżek, na których leżeli pacjenci z poparzeniami, cali w bandażach i z rękami na temblaku. Trudno byłoby między nimi przejechać wózkiem inwalidzkim. W powietrzu unosił się zapach moczu i chloru, a co kilka sekund ktoś jęczał przeciągle. – Ciężka robota, co? – zapytał jakiś kobiecy głos. Hanna odwróciła się. Pacjenci leżeli po obu stronach korytarza. Ktoś z całkowicie zabandażowaną twarzą z trudem podniósł rękę. – Hej – powiedziała pacjentka zachrypłym głosem. – Hej – odparła niepewnie Hanna. Nie chciała podchodzić zbyt blisko. – To twój przyjaciel? Pacjentka spojrzała na nią przez otwory na oczy i pokazała ręką na Grahama. Hanna zakaszlała. – Tak jakby. – Przywieźli go w strasznym stanie – wyszeptała dziewczyna. – Przy nim jestem w świetnym stanie. – Pokazała na siebie gestem asystentki magika i zaśmiała się. Hanna nie wiedziała, czy też może się roześmiać. Spojrzała na cewnik wychodzący z pachwiny pacjentki i odwróciła wzrok. – Wiem, też nie mogę na to patrzeć. – Dziewczyna zakryła plastikowy worek torbą. – Lekarze wciskali mi jakiś kit, że to magiczna sakiewka elfów czy coś w tym stylu. Jakbym miała siedem lat. Uwierz mi, elfy widuję tylko wtedy, gdy podają mi percocet. Tym razem Hanna nie mogła powstrzymać się od śmiechu. – Kiedy ja brałam percocet, nie widywałam po nim elfów – powiedziała z żalem. – To musi być fajne. – Pewnie dlatego, że nie miałaś dostępu do specjalnego przycisku, dzięki któremu dostaje się dożylnie dawkę percocetu na każde życzenie. – Dziewczyna podniosła leżący obok niej włącznik przymocowany do kabla. – Nie czytałaś, że tej wiosny to najważniejszy dodatek do modnego stroju? – Czytałam o tym w „Vogue’u”! – zaśmiała się Hanna. – To włącznik od Chanel? – Oczywiście – odparła dziewczyna z dumą. – Musiałam zapisać się na listę oczekujących, ale ja zasługuję na to, co najlepsze.

– No pewnie – odparła Hanna ze śmiechem. – A widziałaś moje skarpetki od Miu Miu? – Dziewczyna wysunęła stopy spod kołdry. Rzeczywiście na kaszmirowych skarpetkach widniało wyhaftowane logo Miu Miu. – Skąd je wytrzasnęłaś? – zapytała Hanna z uznaniem. Skarpetki wyglądały na bardzo ciepłe i bardzo ekstrawaganckie. – Dostałam od tego przystojnego pielęgniarza. No wiesz, tego ogolonego. Hanna wybałuszyła oczy. Dziewczyna mówiła najprawdopodobniej o tym facecie, którego wczoraj nieomal oblała moczem z nocnika. – Serio? Dziewczyna parsknęła śmiechem. – Żartuję. On jest boski, co nie? Najbardziej lubię te dni, kiedy szoruje mnie gąbką. – Szczęściara! – pisnęła Hanna i natychmiast zasłoniła usta dłonią. Uświadomiła sobie, że właśnie nazwała szczęściarą pacjentkę z rozległymi oparzeniami. Na korytarzu rozległ się dzwonek i ktoś wezwał przez radiowęzeł jednego z lekarzy. – Jak masz na imię? – zapytała dziewczyna. – Nigdy cię tu nie widziałam. A zapamiętałabym. Jesteś najfajniejszą wolontariuszką, jaka tu pracuje. – Dzięki – powiedziała Hanna. – Mam na imię Hanna. – A ja Kyla Kennedy. Może jak stąd ucieknę, to się kiedyś spotkamy. Hanna uniosła brew. – Uciekniesz? – No pewnie – powiedziała Kyla żartobliwie. – Opracowałam już w głowie plan ucieczki. Jak tylko spuszczą mnie z oka, wyrwę się stąd, a potem zawojuję świat. Wyciągnęła zabandażowaną dłoń i Hanna ją delikatnie uścisnęła, a potem spojrzała znowu na twarz Kyli. Zauważyła jej długie rzęsy, ale przez otwory w gazie nie było widać nawet koloru jej oczu. Ucieszyła się, kiedy Kyla powiedziała, że Hanna jest w porządku. Pomyślała, że Kyla to też bardzo fajna dziewczyna. – Hanna? – Na końcu korytarza pojawił się Sean. – Na oddziale obok coś się rozlało. Możesz się tym zająć? Hanna westchnęła ciężko. – Muszę lecieć – powiedziała do Kyli. – Trudno – odparła Kyla i dotknęła zabandażowaną dłonią nadgarstka Hanny. – Mam nadzieję, że się jeszcze zobaczymy? – No pewnie – odparła Hanna. Kiedy zrobiła kilka kroków, Kyla wypowiedziała głośno jej imię. Odwróciła się i zobaczyła, że jej nowa przyjaciółka siedzi na łóżku i pokazuje na ogolonego, przystojnego pielęgniarza. Kiedy przechodził obok jej łóżka, udawała, że klepie go w pośladek. Hanna zaśmiała się tak głośno, że starsza pani leżąca na łóżku obok pisnęła i poruszyła się nerwowo. Hanna i Kyla spojrzały na siebie porozumiewawczo. Tak się przynajmniej wydawało Hannie, nie widziała przecież twarzy Kyli pod bandażem. Potem zaśmiały się jeszcze głośniej.

15

W ŁÓDCE BEZ WIOSEŁ

Następnego ranka Emily z bijącym sercem zatrzymała się przed centrum handlowym King James. Kiedy spojrzała w kierunku głównego wejścia, nie dostrzegła nigdzie w okolicy Iris, z którą się umówiła. Zacisnęła palce na kierownicy. Oczywiście Iris się nie zjawiła. Trzeba być nienormalną, żeby zostawić wariatkę samą w centrum handlowym. Emily musiała iść do szkoły, więc umówiła się z Iris, że przed pierwszą lekcją zostawi ją w centrum handlowym. Iris mogła robić, co chciała, przez cały dzień, a Emily miała ją odebrać po ostatnim dzwonku. Chciała wykonać kilka zadań z listy Iris, żeby pod koniec dnia wreszcie zdobyć jakieś ciekawe informacje o Ali. Tak to sobie wyobrażała Emily. Iris ochoczo przystała na tę propozycję. Kiedy tylko Emily zostawiła ją w centrum handlowym, uświadomiła sobie swój błąd. Przy tej samej ulicy mieścił się dworzec autobusowy. Iris najprawdopodobniej zamierzała wsiąść do pierwszego lepszego autobusu, kiedy tylko Emily zniknie za zakrętem. Emily wyciągnęła ją z Zacisza i przestała jej być potrzebna. Czekała przy krawężniku, a jej żołądek kurczył się coraz bardziej. Nikt nie siedział na ławce przed wejściem. Nikt nie czekał przy metalowych popielniczkach. Wtem podwójne drzwi się otworzyły i ktoś wyszedł na ulicę. Kiedy zaszło oślepiające słońce, oczom Emily ukazała się Iris. Emily opuściła szybę. – Tu jesteś! Iris spojrzała na nią jak na wariatkę. – A niby gdzie mam być? Emily otworzyła drzwi i Iris wsiadła do samochodu. Kiedy ruszyły, Emily spojrzała na leżącą na kolanach Iris torbę z logo Bloomingdale. – Byłaś na zakupach? – Tak jakby – odpowiedziała Iris śpiewnym tonem. Rzuciła coś w stronę Emily. – Dla ciebie. Emily spojrzała na kraciasty szalik leżący na jej kolanach. Miał metkę Burberry. – Oryginalny? – Mam nadzieję – odpowiedziała Iris. – Mam też drugi, dla twojej mamy. – Iris... – Emily urwała. Zawsze chciała dostać szalik od Burberry, ale nie kradziony. A jednak ujęło ją to, że Iris o niej pomyślała. I o jej mamie. – Mamy zielone światło – powiedziała głośno Iris. – Skręć w lewo. Emily włączyła kierunkowskaz. Jechały w stronę Delaware. Spojrzała kątem oka na Iris. – Dokąd jedziemy? – Do Keppler Creek – odparła Iris. – Chcę popływać łódką. Emily zatrzymała się na kolejnych światłach. – Jeszcze nie zaczął się sezon na pływanie. Wypożyczalnia jest na pewno zamknięta. Iris prychnęła. – No to ukradniemy łódkę.

Emily wbiła w nią wzrok. – Nie zamierzam kraść łódki. Iris obrzuciła ją groźnym spojrzeniem. – Raczysz sobie żartować. Poza tym nie ukradniemy jej, tylko pożyczymy na chwilę. Emily poczuła ogromną tęsknotę za Jordan. Kiedyś w Puerto Rico „pożyczyły” piękną łódź ze szklanym pokładem. Jordan ukradła ją z łatwością. Kiedy do niej wsiadły, po raz pierwszy się pocałowały. Emily nigdy wcześniej nie całowała się publicznie z dziewczyną. Wokół nich na przystani cumowało pełno łodzi. Ale ona w ogóle nie czuła się skrępowana. Tak bardzo tęskniła za Jordan, że zaczęła sypiać w jednym z podkoszulków, które jej pożyczyła w czasie rejsu. Gdy go wąchała, wciąż czuła zapach jaśminowych perfum Jordan. Chyba westchnęła z rozmarzeniem, bo Iris zachichotała. – O kim myślisz? O dziewczynie? – Nie – odparła szybko Emily. Iris złożyła ręce na piersi. – Mnie możesz powiedzieć. Na pewno cię nie osądzę. Emily poczuła gorąco na policzkach. – No dobra. Myślałam o tej dziewczynie, którą poznałam kilka tygodni temu. – Jak ma na imię? – Jordan. Iris założyła nogę na nogę, a po chwili znowu ją rozprostowała. – Jaka ona jest? Emily uśmiechnęła się, próbując w prostych słowach opisać Jordan. – Zabawna. Odważna. I piękna. Emily zwolniła i skręciła. – W zeszłym roku przez kilka miesięcy chodziłam z dziewczyną. Miała na imię Maya. Była fajna, ale trochę za bardzo nachalna. Iris okręciła srebrny pierścionek wokół palca. – I dlatego drugi raz zakochałaś się w Ali? Emily zaśmiała się zażenowana i spojrzała na Iris. – A Ali nie była nachalna? Iris owinęła kosmyk włosów wokół palca. – Chyba tak. Zawsze mną manipulowała i robiłam to, co chciała, nawet wbrew swojej woli. – Cała Ali – powiedziała Emily. Nagle uświadomiła sobie, że rozmawiają o dwóch różnych osobach posługujących się imieniem Ali. Dojechały do skrzyżowania, a Iris kazała Emily skręcić w prawo. – A ty mi opowiesz o chłopaku, w którym się zakochałaś? – zapytała Emily, bo przypomniało jej się, co Iris mówiła przed kilkoma dniami. Iris tylko wykrzywiła usta. – To straszne nudy. – No mów. Ja ci opowiedziałam swoją historię. Minęły kilka domów. Dopiero po chwili Iris się odezwała. – Miał na imię Tripp – powiedziała cicho. Emily pokiwała głową i nagle przypomniała sobie listę Iris, na której figurował punkt: „Znaleźć Trippa”. – On też się leczył w Zaciszu – mówiła dalej Iris. – Bardzo się zaprzyjaźniliśmy, a nasza relacja stawała się coraz bardziej romantyczna. Potem go wypuścili. Obiecał odwiedzać mnie co

niedzielę, ale nigdy nie wrócił. W Zaciszu nie wolno nam dzwonić ani wysłać e-maili, więc nie mam pojęcia, gdzie on się podziewa. Nigdy więcej się do mnie nie odezwał. – Pociągnęła głośno nosem. – No ale kto by chciał chodzić z dziewczyną z wariatkowa? – Nie wiesz, co się z nim stało? – Nie. – Iris przymierzyła szalik od Burberry, który ukradła dla pani Fields, i zawiązała go w niedbały węzeł. – Dlatego chcę go odszukać. Należą mi się wyjaśnienia. Emily zatrzymała się przed znakiem stopu, czekając, aż dwie dziewczyny z pudlem przejdą przez ulicę. – A dlaczego w ogóle wylądowałaś w Zaciszu? – zapytała, bardzo uważnie dobierając słowa. Iris uśmiechnęła się szyderczo. – To chyba oczywiste. – Pokazała gestem swoje wychudzone ciało. – Anorexia nervosa. Czasem odechciewało mi się jeść. Na wiele dni. Emily zamrugała. – A pobyt tam ci pomógł? Iris wzruszyła ramionami. – Czasem tak, a czasem nie. Mój terapeuta twierdzi, że nie jem, żeby ściągnąć na siebie uwagę. Tata zostawił nas, jak byłam mała. Mama musiała harować dzień i noc, żeby nas utrzymać, a potem zaczęła umawiać się z facetami, co jeden to gorszy. Nie miała dla mnie czasu. Jak zaczęłam chudnąć, to wreszcie zwróciła na to uwagę. Byłam już wtedy poważnie odwodniona i wylądowałam w szpitalu z powodu niedożywienia. Lekarz opracował dla mnie plan leczenia i mama próbowała mnie pilnować, ale nie dała rady. Więc pojechałam do Zacisza. – Zamilkła na chwilę. – Do mojego drugiego domu. – Mama płaci za twój pobyt w Zaciszu? – zapytała Emily. Iris uśmiechnęła się krzywo. – Jej chłopak za to płaci. Ma forsy jak lodu. Ale ze mnie szczęściara. Emily czuła, że Iris chce ją rozbawić, lecz takie żarty wcale jej nie śmieszyły. Gdy wyobraziła sobie mamę Iris, w duchu podziękowała losowi za swoją rodzinę. Kiedy w szóstej klasie zachorowała na zapalenie wyrostka robaczkowego, mama przynosiła jej lody i czytała książki. A gdyby wtedy stwierdziła, że Emily to dla niej za duże obciążenie, i wysłała ją do jakiegoś zamkniętego ośrodka? Nawet wtedy gdy za sprawą intrygi A. wszyscy dowiedzieli się, że jest lesbijką, a rodzice wysłali ją do Iowa, ich gniew nie trwał długo. Szybko otrzeźwieli i błagali Emily o wybaczenie. Przy drodze zauważyła drewniany znak z napisem: PARK KEPPLER CREEK. Zatrzymała się na parkingu i wyłączyła silnik. W oddali pobłyskiwała tafla jeziora, a w powietrzu czuło się jeszcze chłód. Wypożyczalnia była zamknięta i nigdzie nie było widać nawet jednej łódki. Nad brzegiem jeziora siedziało kilku rybaków w wełnianych, kraciastych kurtkach Woolrich i wpatrywało się w spławiki. Iris wysiadła z samochodu i rozejrzała się. – Ale żenada – jęknęła. – I co teraz? Emily podeszła do szopy, w której przechowywano łódki, i próbowała ją otworzyć, ale zamek ani drgnął. – Chcesz zrobić coś innego? Iris milczała. Kiedy Emily się odwróciła, Iris podeszła do wysokiego dębu, którego gałęzie jeszcze nie wypuściły listków. Miała melancholijną minę. – Co się stało? – zapytała Emily, podchodząc do niej. Iris odwróciła się.

– Często tu przychodziłam z przyjaciółmi, jak byłam młodsza. Ali powiedziała mi kiedyś w Zaciszu, że też bardzo lubiła to miejsce. – Naprawdę? – zapytała Emily, przechylając głowę. To nie miało sensu. DiLaurentisowie mieli kilka kajaków, ale wszystkie zawieźli nad jezioro Pecks, położone znacznie bliżej Rosewood. Iris pokiwała głową. – Mówiła, że bardzo jej się tutaj podobało. Powtarzała, że jak tylko wyjdzie ze szpitala, natychmiast tu przyjedzie. Emily kopnęła grudkę ziemi czubkiem adidasa. – Myślisz, że przyjechała tutaj, jak ją wypuścili? – Na pewno. – Iris oparła się o pień drzewa. – Zaplanowała to. Nie wolno nam oglądać telewizji w Zaciszu, ale dochodziły do nas różne wiadomości. Nawet pielęgniarki chciały wiedzieć, co się stało z biedną, zamordowaną siostrą Courtney DiLaurentis. Jedna miała przenośne radio i kiedy ogłoszono, że Ian Thomas został aresztowany, gromadziłyśmy się przed jej gabinetem. Ali z podekscytowaniem spoglądała co chwila na zegarek i mówiła: „Rodzice po mnie jadą. Czuję to. Zjawią się dziś. A potem pojadę do parku Keppler Creek”. Nikt nie podejrzewał, że naprawdę wkrótce ją wypuszczą. – Wiem, skąd to wiedziała – wtrąciła się Emily. – Rodzice Ali ukrywali jej istnienie przed światem, bo bali się, że to ona zabiła siostrę. Zresztą słusznie ją podejrzewali. Kiedy jednak aresztowano Iana, wydawało im się, że popełnili wielki błąd, i natychmiast ją wypisali z Zacisza. – To ma sens – powiedziała Iris. – Była taka podekscytowana, kiedy aresztowano Iana. Wtedy myślałam, że się cieszy, bo wreszcie złapano winnego. Tymczasem jej po prostu udało się zwalić winę za śmierć siostry na kogoś innego. – Zaraz, zaraz. – Mocny podmuch wiatru rozwiał włosy Emily, które zasłoniły jej twarz. – Nie wiedziałaś, że to Ali zabiła Courtney? Iris spojrzała na nią jak na wariatkę. – A skąd? – Odwróciła się do drzewa i oderwała paznokciami kawałek kory. – Rzeczywiście jej rodzice przyjechali tamtego dnia, tak jak przewidywała. Kiedy podpisywali dokumenty, ona pakowała rzeczy w swoim pokoju. Znowu wspomniała Keppler Creek. Mówiła: „To fantastyczne. Jak tylko wyjdę na wolność, pojadę do Keppler Creek. Spotkam się z moim najlepszym przyjacielem. Nie mogę się doczekać”. Emily poczuła ciarki na plecach. „Przyjaciel”. – Miała zobaczyć się tutaj z facetem? Ze swoim chłopakiem? – Tak mi się wydaje. – Więc jej chłopak nie był pacjentem w Zaciszu. Mieszkał gdzieś w okolicy. Iris uśmiechnęła się. – Ale z ciebie mądrala. Masz rację. To był ktoś stąd. Odwiedzał ją cały czas. I na pewno to on wyciął ten napis. Odsunęła się od drzewa i pokazała na pień. Emily zobaczyła wyryte w korze serce z napisem „Kocham Ali D” w środku. Na dole widniała data: listopad poprzedniego roku, kilka dni przed aresztowaniem Iana Thomasa. Emily serce podeszło do gardła. Przypomniała sobie, jak sama kiedyś wycięła inicjały Ali na drzewie. Gdyby tylko ten, kto zostawił ten napis, opatrzył go także swoimi inicjałami, tak jak Emily. Dotknęła liter i rozejrzała się, szukając wzrokiem kamer wokół pobliskiego baru i toalety publicznej. Niestety, nie zauważyła ani jednej. Po Ali i po jej tajemniczym towarzyszu nie został żaden ślad. „Spotkam się z moim najlepszym przyjacielem”. Z kim? Czy ten ktoś pomagał Ali, a potem został Nowym A.? Emily chwyciła Iris za rękę.

– Proszę, powiedz, jak on miał na imię. Widać było, że Iris się waha. Przez moment wydawało się, że zdradzi tę tajemnicę, ale ona puściła tylko rękę Emily i ruszyła pędem w stronę plaży. – Już wiem, co zrobimy! – zawołała przez ramię. – Zamiast pływać na łódce, wykąpiemy się nago! Zaczęła zdejmować ubranie. Najpierw podkoszulek, potem buty i skarpetki, a na końcu dżinsy pożyczone od Emily. Miała blade ramiona i nogi. Jej kręgi przebijały się przez skórę na plecach. – Iris! – krzyczała Emily, próbując powstrzymać Iris. Pobiegła za nią nad wodę, zbierając rozrzucone ubrania. – Zamarzniesz! Ale Iris już wskoczyła do wody. Wypłynęła na powierzchnię i pisnęła z powodu zimna, lecz potem się zaśmiała. – Chodź, Emily! – zawołała. – Pospiesz się! Emily patrzyła na Iris, a potem odwróciła się i spojrzała na napis na drzewie. Rzeczywiście powinna czym prędzej dowiedzieć się czegoś o Ali. Wyznanie Iris wywołało u niej przypływ współczucia, ale też dodało jej odwagi. Poczuła się niezwyciężona. Zdjęła sweter przez głowę, ściągnęła dżinsy i weszła do lodowatej wody, nie zwracając uwagi na gapiących się rybaków. Wśród drzew coś się poruszyło i Emily zamarła. Na jej nagim brzuchu pojawiła się gęsia skórka. Ali? To słowo zamarło jej na ustach. Kiedy jednak spojrzała jeszcze raz, w lesie nikogo nie było. Ten, kto ją obserwował, zniknął.

16

SPOTKANIE GENIUSZÓW

We wtorek wieczorem Spencer siedziała przy stole kuchennym z Amelią. Wokół nich leżały podręczniki, a z radia sączyła się cicho muzyka klasyczna. Spencer lubiła odrabiać zadanie przy stole kuchennym. Jak się okazało, Amelia też, dlatego cała kuchnia zamieniła się w terytorium wojenne. Na ekranie laptopa Spencer pojawiła się ikonka czatu. Odezwał się do niej Chase. „Cześć, Britney”. Spencer się uśmiechnęła. Już się przyzwyczaiła do nicku wymyślonego dla niej przez Chase’a. Jednak zawahała się, zanim mu odpisała. Mogła złamać ustaloną z przyjaciółkami zasadę unikania rozmów w internecie, ale tylko w miejscu z bezpiecznym łączem. Na pewno już kilka miesięcy temu A. udało się włamać do jej laptopa. Wstała od stołu i pobiegła do gabinetu mamy, który mieścił się w pokoiku za spiżarnią. Na ekranie komputera pani Hastings widniał jakiś wegański przepis. Spencer zamknęła tę stronę i zalogowała się na komunikatorze internetowym mamy jako RufusIBeatrice. Pani Hastings tą drogą często przekazywała Spencer rozmaite informacje, na przykład, że podała kolację do stołu. Odnalazła Chase’a, dołączyła go do znajomych i przedstawiła się jako Britney, dodając, że używa teraz konta swojej mamy. Po chwili pojawiła się nowa wiadomość od Chase’a. „Dwie rzeczy. Po pierwsze, rozmawiałem z Billym Fordem, żeby sprawdzić, czy Alison kontaktowała się z nim przed aresztowaniem”. Spencer z wrażenia nieomal upuściła butelkę wody kokosowej. Billy Ford został wrobiony w zabójstwo Ich Ali. To on wraz z kolegami z ekipy budowlanej wykopywał fundamenty pod altanę, w których znaleziono ciało Ali. Wszyscy uznali, że on to A. W jego laptopie przechowywanym w vanie policja znalazła zdjęcia Spencer i jej przyjaciółek. To Prawdziwa Ali je tam zamieściła. „Powiedział coś ciekawego?”, zapytała Spencer. Jeśli pamięć jej nie myliła, Billy zeznał na policji, że widział Alison – czy raczej Courtney – tylko raz, kiedy budował altanę przy domu DiLaurentisów. Dziewczyny chodziły wtedy do siódmej klasy. Nie wiedział, w jaki sposób Prawdziwej Ali udało się zamieścić te zdjęcia w jego laptopie. „Powiedział mi, że na kilka dni przed tym, jak znaleziono obciążające go materiały w jego vanie, do jego domu przyszedł ktoś, kto przedstawił się jako pracownik firmy telekomunikacyjnej. Zaoferował mu darmową kontrolę bezpieczeństwa sieci. Może ten ktoś współpracował z Alison i go wrobił”. Spencer otworzyła szeroko oczy. „To był mężczyzna czy kobieta?” „Billy twierdzi, że mężczyzna. Ale nie pamięta go dokładnie. Nie potrafiłby go zidentyfikować”. Spencer położyła czoło na biurku mamy. Kolejna ślepa uliczka. Komputer zapikał jeszcze raz. „Po drugie, zdobyłem bardzo interesujące zdjęcia Ali i jej siostry z dzieciństwa. Może te zdjęcia podpowiedzą nam jakiś trop”. Spencer obejrzała się przez ramię, sprawdzając, czy Amelia nie obserwuje jej z kuchni.

„Gdzie je znalazłeś?”, napisała. Okienko znowu zapulsowało. „Nie uwierzyłabyś, jacy ludzie potrafią się zgłosić do autora poczytnego bloga o teoriach spiskowych. Zbieram wiele dziwnych informacji na wiele dziwnych tematów. Te zdjęcia przysłał mi jakiś anonim, ale wydaje mi się, że to autentyki. Nieźle, prawda?” Spencer napiła się wody kokosowej. Anonimowi informatorzy kojarzyli jej się teraz wyłącznie z A. Tylko że po co ich prześladowca wysyłałby zdjęcia bliźniaczek DiLaurentis autorowi bloga o teoriach spiskowych? „Naprawdę nieźle”, odpisała. Chase nie tylko znalazł nowe dowody, ale cała sprawa interesowała go równie żywo jak Spencer. Poza tym był inteligentny, interesujący, zabawny i intrygujący. Oczywiście Spencer wcale się w nim nie podkochiwała. No dobra, może trochę. Po prostu wydawał jej się taki atrakcyjny. Prowadził śledztwo w sprawie Ali, bo sam ucierpiał z powodu prześladowcy. Oprócz tego znał tyle zabawnych powiedzonek. Zeszłego wieczoru użył określenia: „czarna mogiła”. Spencer wydało się to tak uroczo staroświeckie, że aż jęknęła z zachwytu. Chase był inteligentny, zabawny i razem ze Spencer chciał dopaść Ali. Działali jak para superbohaterów, którzy porozumiewają się przez internet. Na pewno gdzieś w sieci znajdowało się jego zdjęcie. Zeszłego wieczoru Spencer spędziła kilka godzin, bezskutecznie go poszukując. Choć podobno współpracował z policją i był kiedyś prześladowany, w internecie jednak nie natrafiła na ani jedno jego zdjęcie. Pewnie łatwiej by je było znaleźć, gdyby znała jego nazwisko. Musiała się z nim spotkać. Spojrzała na ekran i wzięła głęboki wdech. „Naprawdę muszę je zobaczyć – napisała. – Tylko nie przesyłaj ich przez internet. Możemy się spotkać?” Wiele ryzykowała, ujawniając swoją prawdziwą tożsamość, ale postanowiła podjąć wyzwanie. Kursor migotał, migotał i migotał. Na ekranie nie pojawiła się żadna wiadomość. Spencer zaczerwieniły się policzki. Czuła się dokładnie tak samo jak w siódmej klasie, kiedy z Ali rywalizowały o to, która pocałuje więcej starszych chłopaków. Spencer podeszła do Olivera Nolana, mistrza wioślarskiego ze szkoły podstawowej St. Francis, i poprosiła, żeby ją pocałował, a on jej odmówił. Ali to widziała i bezlitośnie wyśmiała Spencer. Ktoś zapukał do drzwi frontowych. Spencer zerwała się na równe nogi, przebiegła przez kuchnię i korytarz, po czym wyjrzała przez okno na ganek. Zobaczyła Emily. Jej volvo kombi stało przy chodniku. Na siedzeniu pasażera zauważyła jasnowłosą Iris. – Co się stało? – wyszeptała Spencer, otwierając drzwi. Emily rozejrzała się, a potem zaciągnęła Spencer do łazienki na parterze. Zamknęła drzwi, włączyła wentylator, który wydawał przeraźliwy hałas, i odkręciła wszystkie kurki. – Co ty wyprawiasz? – zapytała Spencer, patrząc na odbicie Emily w lustrze. – Co się stało Iris? – Nic jej nie będzie – zapewniła ją Emily. – Chcę mieć pewność, że nikt nas nie słyszy. Właśnie się dowiedziałam, że Ali miała chłopaka spoza szpitala. Spotkali się, kiedy wyszła z Zacisza po aresztowaniu Iana. W parku Keppler Creek ten chłopak wyciął na drzewie serce z napisem „Kocham Ali” i zeszłoroczną datą. – Keppler Creek? – Spencer oparła się o postument umywalki. – To prawie w Delaware. Emily zagryzła kciuk. – Wiem. Może on stamtąd pochodzi. Ali twierdziła, że to jej najlepszy przyjaciel. A jeśli to on jej pomagał? Spencer przypomniała sobie to, co usłyszała przed chwilą od Chase’a o Billym Fordzie,

któremu zdjęcia podrzucił jakiś pracownik firmy komunikacyjnej. – Nie powiedziała, kto to był? – Nie. Ale może ten ktoś nienawidził nas tak bardzo jak Prawdziwa Ali. Może się wkurzył, że przez nas Prawdziwa Ali trafiła do Zacisza, a Courtney wyszła na wolność. To by oznaczało, że szukamy chłopaka, tak? – To mógł być Jason – powiedziała Spencer. – Albo Wilden. Albo... Wybiegła z łazienki po listę, którą sporządziły w czasie spotkania w bunkrze. Przechowywała ją zwiniętą w rulon w zamykanym na kłódkę pudełku pod łóżkiem. Rozłożyła ją na umywalce i wykreśliła wszystkie imiona dziewczyn. Następni na liście byli Jason i Wilden. – Jeśli ten facet się wkurzył, że Prawdziwa Ali trafiła do szpitala, to znaczy, że znał ją, zanim zamieniły się z Courtney miejscami, prawda? – wyszeptała Emily, wpatrując się w listę. – Jason to prawdopodobny kandydat, ale on nie zabiłby dla niej. – To samo można chyba powiedzieć o Wildenie – dodała Spencer. – Nienawidził Ali z całego serca. Ali jako A. ujawniła, że pochodził z rodziny amiszów, a on bardzo się tego wstydził. – Z powodu intryg A. Emily musiała wyprawić się kiedyś na tereny zajęte przez amiszów, gdzie poznała przeszłość Wildena. Emily pokiwała głową. – Nie chciał, by ktokolwiek się o tym dowiedział. Gdyby pomagał Ali, na pewno by do tego nie dopuścił. Spencer postawiła znak zapytania przy imieniu „Jason” i lekko przekreśliła nazwisko „Wilden”. Spojrzały jeszcze raz na listę. Zostali na niej Graham i Noel. Spencer spojrzała na bladą twarz Emily w lustrze. – Rozmawiałaś ostatnio z Arią? – zapytała cicho. – Nie odbiera telefonu. – Emily mówiła przez zaciśnięte gardło. – Chyba się na nas wkurzyła o te wszystkie pytania na temat Noela. – Mam z tego powodu straszne wyrzuty sumienia – wyznała Spencer, spuszczając głowę. – Ale... – Urwała, bo nie potrafiła zebrać myśli. Przez kilka ostatnich dni często myślała o Noelu i przypomniały jej się pewne niepokojące fakty. Na przykład następnego dnia po tym, jak zepchnęły Tabithę z dachu, zebrały się w pokoju Spencer, żeby ustalić plan działania. Kiedy rozmawiały spanikowane, Spencer usłyszała jakiś szmer za drzwiami. Gdy wyjrzała przez wizjer, zobaczyła Noela wpatrzonego w ekran telefonu. Otworzyła drzwi i warknęła: – Czego tu szukasz? – Och! – Noel wyglądał na zaskoczonego. – Chciałem sprawdzić, czy u ciebie jest Aria. Mieliśmy razem zjeść śniadanie. Aria podeszła do niego i rozmowa się skończyła. Spencer już więcej nad tym się nie zastanawiała. Cieszyła się tylko, że Noel niczego nie słyszał. A jeśli udało mu się podsłuchać ich rozmowę? Jeśli wiedział, o czym mówią, bo obserwował je poprzedniego wieczoru na tarasie? – A jak idą twoje poszukiwania? – zapytała szeptem Emily. – Zdobyłaś jakieś informacje? Spencer wyprostowała plecy. – Jeśli Ali uciekła z pożaru, to najprawdopodobniej wynajęła prywatnie pielęgniarkę, żeby wyleczyć poparzenia. Próbuję znaleźć tę osobę i sprawdzić, ile wie. – Nieźle. – W głosie Emily słychać było nieskrywany podziw. – Jak ci się to udało? – Ach, no wiesz. Spencer nerwowo ściskała mały ręcznik. Już sobie wyobrażała, co by powiedziała Emily na wieść o rozmowach Spencer z blogerem zajmującym się teoriami spiskowymi. „Upadłaś na

głowę? To bardzo niebezpieczne!” – Jak sądzisz, Ali już się dowiedziała, że jej szukasz? – zapytała Emily. Spencer podniosła na chwilę perfumowaną świecę i odstawiła na miejsce. – Mam nadzieję, że nie. Emily spojrzała na swój zegarek Nike. – Muszę wracać do Iris, zanim wpadnie na pomysł, żeby odjechać beze mnie. Najważniejsze, że robimy jakieś postępy. – Nie wolno nam się poddać – powiedziała Spencer. Odprowadziła Emily do drzwi. Miała mętlik w głowie. Kiedy zamknęła zamek, usłyszała charakterystyczne piknięcie komunikatora internetowego. Pobiegła do gabinetu mamy. Okienko czatu pulsowało. Chase odpisał. „No dobra, Britney. Spotkajmy się. Za godzinę w muzeum medycznym w Filadelfii?” „Tak!”, odpisała z radością Spencer i wylogowała się z czatu. Przeszła przez kuchnię z triumfalnym uśmiechem na twarzy. Amelia spojrzała na nią drwiąco. – Z czego się tak cieszysz? – Z niczego – warknęła Spencer, idąc wolno przez hol. Czuła przypływ energii, a jednocześnie żołądek podchodził jej do gardła. No dobra, cieszyła się ze spotkania z Chase’em. Ale tylko trochę.

Trzy kwadranse później Spencer wrzuciła kilka monet do parkometru przy Dwudziestej Pierwszej ulicy i ruszyła w kierunku budynku z elewacją z piaskowca. Na stojącej przed nim tablicy widniał napis Muzeum Osobliwości Medycznych. Spencer była tu już raz ze szkolną wycieczką dwa lata wcześniej i kilka razy zebrało jej się na wymioty. W całym muzeum unosił się obezwładniający zapach formaliny, a w jednej z gablot zgromadzono rozmaite przedmioty połknięte przez ludzi. W ogromnym słoiku zakonserwowano ludzki układ pokarmowy. Nie przepadała za oglądaniem takich okropieństw. Założyła blond perukę, żeby upodobnić się do Britney Spears – wydawało jej się, że to odpowiedni kamuflaż na tę okazję – i włożyła okulary przeciwsłoneczne. Choć strażnicy w muzeum patrzyli na nią jak na wariatkę, zapłaciła za bilet z wysoko uniesioną głową. Wszystkie eksponaty zgromadzono wzdłuż ścian jednego wielkiego pomieszczenia. Jakaś para oglądała zawieszone szkielety. Obok starsza pani wnikliwie przyglądała się najdłuższemu ma świecie jelitu. A. na pewno tutaj nie było, ale gdzie się podziewał Chase? Spencer spojrzała na obleśnego staruszka, który gapił się na zakonserwowane bliźnięta syjamskie, i nagle ogarnęły ją najgorsze przeczucia. – Cześć. Podskoczyła i odwróciła się. Obok strażnika stał wysoki chłopak z brązowymi włosami w nieładzie. Miał mocno zarysowaną szczękę, szerokie ramiona i długie, muskularne ręce. Zdjął okulary przeciwsłoneczne i popatrzył na Spencer przenikliwymi, zielonymi oczami. – Jestem Chase – przedstawił się. – A ty to... Spencer podeszła do niego, choć nogi się pod nią uginały. Gęste brwi nadawały jego twarzy bardzo ekspresyjny wygląd. Miał na sobie podkoszulek i bojówki, a cały strój podkreślał jego muskulaturę. Kiedy się uśmiechał, jego twarz się rozświetlała. – Cześć – powiedziała Spencer trzęsącym się głosem, kiedy podeszła bliżej. Czuła się idiotycznie w peruce i okularach. – Jestem Britney. – Z uśmiechem pokazała na perukę.

– Miło mi cię poznać. – Chase wyciągnął do niej rękę na powitanie. – Mnie też jest bardzo miło – odpowiedziała Spencer, czując mrowienie w dłoni, którą uścisnął Chase. Przez chwilę przyglądali się sobie. Na szczęście Spencer włożyła wzorzystą jedwabną sukienkę, która odsłaniała jej długie nogi. Nie mogła oderwać wzroku od bicepsów Chase’a. Wyglądał tak, jakby mógł ją podnieść do góry i zakręcić nią, i nawet by się nie zmęczył. Chase uśmiechnął się, a Spencer zachichotała nerwowo. – Przepraszam – powiedział Chase. – Zazwyczaj nie umawiam się na takie spotkania. – Wiem. Ja też nie – odparła Spencer. Chase usiadł na ławce obok stoiska z pamiątkami, wpatrując się w Spencer tak, jakby to ona była najciekawszą rzeczą w tym muzeum, a może i na całym świecie. Jego telefon zabrzęczał. Spencer uśmiechnęła się nerwowo i się odsunęła. Chase spojrzał na ekran. Skrzywił się i zaczął pisać. – Przepraszam – szepnął, przechylając ekran telefonu. – To mi zajmie tylko chwilkę. – Nie ma problemu – odparła Spencer. – Tworzysz jakąś nową teorię spiskową? – Można tak powiedzieć – powiedział Chase cicho. Włożył telefon do kieszeni i znowu badawczo przyjrzał się Spencer, od jej blond peruki po spiczaste botki Loeffler Randall. Po chwili dotknął srebrnej bransoletki na jej nadgarstku. – Jaka ładna. – Och, dzięki. – Spencer okręciła ją wokół ręki. – Dostałam od mamy. To z butiku Prendergast. – Tego na Walnut Street? – zapytał Chase. – Kupiłem tam mnóstwo biżuterii dla swojej dziewczyny. Spencer spojrzała na niego. – Nadal z nią chodzisz? – Nie. – Chase położył dłonie na kolanach. – To było dawno temu, zanim jeszcze ten chłopak zaczął mnie prześladować. Spencer pokiwała głową. Chase zrobił taką minę, jakby nie chciał poruszać tego tematu. Doskonale go rozumiała. Ona też nie lubiła opowiadać o tym, co zrobiła jej Ali. – A ty? – zapytał Chase. – Chodzisz z kimś? Spencer wbiła wzrok w podłogę. – Kiedyś miałam chłopaka, ale... Opowiedziała całą historię jej relacji z Reeferem. Kiedy słuchała własnych słów, zdała sobie nagle sprawę, że już nie tęskni za nim tak bardzo jak kilka dni wcześniej. Z nadmiaru obowiązków nie miała nawet czasu o nim pomyśleć. – Smutna historia – powiedział Chase, kiedy skończyła. – Musi być idiotą, jeśli cię zostawił, panno Spears. Spencer owinęła wokół palca kosmyk sztucznych włosów. – Najgorsze, że zostawił mnie na dwa tygodnie przed balem maturalnym. Teraz nie mam z kim iść. Chyba pójdę sama i wpadnę przez to w depresję. – Ale palant – powiedział Chase, przesuwając się trochę na ławce. Kiedy Spencer na niego spojrzała, uśmiechał się wyczekująco. Nagle przyszła jej do głowy pewna myśl. Dlaczego by nie zaprosić Chase’a na bal? W smokingu wyglądałby fantastycznie. Nie, to był szalony pomysł. Przecież ledwie się znali. Bzz. Znowu odezwał się telefon Chase’a. Tym razem wstał i odszedł kilka kroków dalej, zanim spojrzał na ekran i odpisał. Kiedy skończył, sięgnął do kieszeni i przybrał oficjalny ton. – Mam zdjęcia, które chciałaś obejrzeć.

Wręczył jej trzy lśniące fotografie trzynaście na osiemnaście centymetrów. Spencer wydawało się, że przedstawiają sytuacje z życia Prawdziwej Ali. Na pierwszym zdjęciu widać było dwie pięcioletnie blondynki bliźniaczki. Miały identyczne fioletowe ogrodniczki, różowe wstążki we włosach i uśmiechały się radośnie. Obie miały rysy twarzy tej Ali, którą znała Spencer. Nie potrafiłaby ich od siebie odróżnić. – To chyba z czasów, kiedy mieszkały w Connecticut – wyjaśnił Chase. – Zdjęcie nie wnosi wiele do sprawy. Pokazuje tylko, że bliźniaczki nie zawsze się nienawidziły. – Westchnął głośno. – Miały niezły bałagan w głowach, prawda? Pewnie ich rodzice zupełnie nie zdali egzaminu. Jak mogli nie zauważyć, że córki zamieniły się miejscami? – To prawda – szepnęła Spencer, zastanawiając się nad tym, co by powiedział Chase, gdyby się dowiedział, że te dziewczynki to jej przyrodnie siostry. Spojrzała na następne zdjęcie i wstrzymała oddech. Dobrze znała miejsce uwiecznione na zdjęciu. Dwie identyczne blondynki stały na podwórzu przed domem DiLaurentisów. Ali, a może Courtney, patrzyła w obiektyw, a druga blondynka, którą kiedyś wzięły za Naomi Zeigler, odwróciła się plecami do obiektywu. Niewinnie wyglądająca Jenna Cavanaugh stała obok, podobna do przerażonego zwierzątka zamkniętego w klatce. Spencer widziała już kiedyś to zdjęcie. Prawdziwa Ali jako A. przysłała je kiedyś Emily z notką: „Znajdź szczegół, który nie pasuje na tym obrazku. Byle szybko. W przeciwnym razie...”. Nigdy się nie dowiedziały, dlaczego właściwie Ali przysłała tę fotografię Emily. Zapewne po to, żeby wrobić Jennę, która niedługo potem zginęła, bo prawdopodobnie za dużo wiedziała. Spencer podniosła wzrok. – Opublikujesz je na swoim blogu? Chase pokręcił głową. – Nie opublikuję niczego, póki nie zdobędę przekonujących dowodów. – Szkoda, że nie wiesz, kto ci je przysłał. Nie przyszedł z nimi żaden list? Nic? Chase wzruszył ramionami. – Nic, tylko fotografie. Spencer poczuła dreszcze. Czy to Prawdziwa Ali je przysłała? Ale po co? Żeby zagrać im na nosie? Żeby dowieść, że jest niezwyciężona i zawsze dopnie swego? Popatrzyła na ostatnie zdjęcie, na którym Ali patrzyła prosto w obiektyw. Była starsza niż na poprzednim zdjęciu. Tę fotografię najwyraźniej zrobiono na krótko przed jej powrotem do Rosewood w zeszłym roku. Stała na niej w białej piżamie w świetlicy w Zaciszu. Spencer rozpoznała kartonowe szablony zawieszone na ścianach. Ktoś stał obok Ali, ale jej podniesiona dłoń zasłaniała twarz tej osoby. To mógł być inny pacjent. Jej chłopak. Pomocnik A. Znowu odezwał się telefon Chase’a. Odpisał i odłożył komórkę na bok. – Przykro mi, muszę lecieć. – Już? – wyrwało się Spencer. Chase’a zdziwiła jej reakcja. – A chcesz się jeszcze kiedyś spotkać? – zapytał z nadzieją w głosie. Spencer pokiwała głową i natychmiast poczuła się jak zdesperowana idiotka. – Oczywiście, żeby pogadać o sprawie Ali. Chyba masz kilka dobrych pomysłów. Przez ułamek sekundy Chase wyglądał na rozczarowanego, lecz szybko się uśmiechnął. – No jasne. Byłoby fajnie. Wyciągnął dłoń do Spencer, ale ona przyciągnęła go do siebie i uścisnęła. Jego dezodorant pachniał skórą i cytrusami. Spencer musiała się powstrzymywać, żeby nie przeczesać mu włosów palcami. Chase odsunął się od Spencer, przyjrzał się jej jeszcze raz i przesunął kciukiem po jej

policzku. Spencer przeszły ciarki. – Może następnym razem powiesz mi, kim jesteś, Britney – droczył się. Odwrócił się i niemal bezszelestnie wyszedł z muzeum. Spencer obserwowała go z oddali, kiedy skręcił w przecznicę prowadzącą do Market Street. Gdy zniknął, oparła się o ścianę zupełnie wyczerpana. On. Był. Boski. Nagle po drugiej stronie ulicy coś trzasnęło. Spencer stanęła prosto i rozejrzała się. Pod samochód wtoczyła się puszka po coli. W szybie furgonetki po prawej stronie widać było zarys twarzy, ale kiedy Spencer zajrzała do środka, nikogo tam nie było. Jak na sygnał odezwał się jej telefon. To był jej stary aparat. Dostała e-mail na szkolne konto. Myślała, że to kolejna wiadomość od A., ale przeczucia ją myliły. Spencer, chciałabym ci zadać jeszcze kilka pytań. Przyjadę do ciebie do domu jutro o 16. Proszę, potwierdź, że dostałaś tę wiadomość. Z poważaniem Jasmine Fuji >Palec Spencer zawisł nad ikonką ODPOWIEDZ. Ostatecznie jednak z zaciśniętym gardłem skasowała wiadomość.

17

ZWYCIĘŻCZYNIĄ JEST...

We środę rano, trzy dni przed balem maturalnym, wszyscy uczniowie liceum Rosewood Day zebrali się w auli. Dziewczyny pisały SMS-y albo grały na aplikacjach internetowych. Obok wejścia po lewej stronie kilka osób z kółka teatralnego odgrywało scenę pojedynku z Makbeta, którego premiera odbyła się przed miesiącem. Na wielkim transparencie wiszącym nad sceną widniał napis: KRÓL I KRÓLOWA MAJA. Na stole czekały już dwie stare pozłacane i wyłożone sztucznymi klejnotami korony ozdabiające głowy wybrańców w poprzednich latach. Obok leżały także dwa królewskie berła, które król i królowa musieli nosić w czasie balu. Rano odbyło się głosowanie, a głosy policzono błyskawicznie. Komisja miała zaraz ogłosić imiona zwycięzców. Hanna siedziała na scenie wraz z pozostałymi kandydatami, a serce waliło jej jak młotem. Spojrzała na wypełniającą się powoli salę. Gdzie do cholery podziewał się Mike? Z pewnością nie przegapiłby tak ważnego wydarzenia. Na pewno przyszedł dziś do szkoły, widziała go przecież przed lekcjami. Rzuciła okiem na Chassey Bledsoe, która siedziała dwa miejsca dalej i z nadzieją wpatrywała się w tłum, posyłając wszystkim urocze uśmiechy. Nagle spojrzała na Hannę i w jej oczach pojawiły się ogniki. – Ale emocje, prawda? Hanna przytaknęła. Była zbyt spięta i przerażona, żeby wydobyć z siebie choć jedno słowo. Z ciężkim sercem myślała o tym, że w ogóle nie zorganizowała swojej kampanii. A jeśli Chassey wygra? Czy Hanna przeżyje takie upokorzenie? Siedzący obok niej Noel założył ręce za głowę i ziewnął głośno. Hanna spojrzała na niego. – W ogóle się nie denerwujesz? Noel wzruszył ramionami. – Dla nas, chłopaków, ten konkurs nie ma aż tak dużego znaczenia. – Nagle spojrzał na nią z powagą. – Nie wiesz, co się dzieje z Arią? Hanna zamrugała. – To znaczy? – Dziwnie się ostatnio zachowuje. – Noel pociągnął ściągacz swojej bluzy z emblematem Rosewood Day. – Wydawało mi się, że z radością zabierze się za przygotowywanie dekoracji, tymczasem sprawia takie wrażenie, jakby się na mnie wkurzyła, bo załatwiłem jej tę robotę. Hanna odchyliła się na oparcie. – Ty jej to załatwiłeś? – Aria nie przyznała się do tego przyjaciółkom. Noel pokiwał głową. – Powiedziała wam, dlaczego nie chce tego robić? Hanna zaczęła oglądać swoje paznokcie, żeby uniknąć jego wzroku. – Może czuje się przeciążona. – Mnie też tak powiedziała, ale wydaje mi się, że jest inny powód. – Noel popatrzył na

tłum w auli. – Tak samo się zachowywała, kiedy wróciliśmy z Islandii. Słysząc słowa Noela, Hanna czuła, jak napina się każdy mięsień w jej ciele. Do czego zmierzał Noel? Spencer i Emily uważały, że Ali pomagał jakiś chłopak, i Hannie wydawało się to bardzo prawdopodobne. No cóż, to mógł być Noel. Wiedział aż za wiele dzięki bliskiej relacji z Arią. Do czego był zdolny? Z każdym kolejnym dniem powracały do niej coraz bardziej niepokojące wspomnienia związane z Noelem. W szóstej klasie, kiedy Scott Chin powiedział, że Noel i Ali się całują, Hanna zaczęła ich obsesyjnie szpiegować. W drugim tygodniu po rozpoczęciu roku szkolnego, w czasie zajęć z muzyki, wyjrzała przez okno i zobaczyła dwie osoby biegnące w stronę placu zabaw. Jedną z tych osób była Ali, drugą Noel. Powiedziała, że musi iść do łazienki, i wyszła z klasy. Co robili, kiedy się całowali? Zamykali oczy? Co robili z rękami? Hanna chciała się tego dowiedzieć, zanim sama zacznie się całować. Jednak kiedy weszła na pagórek, na którym znajdował się plac zabaw, Ali i Noel siedzieli obok siebie na huśtawkach. Ali spuściła głowę, a Noel gładził ją po plecach. Po chwili Hanna zauważyła, że Ali płacze. Zaszokowało ją to jeszcze bardziej niż ich pocałunki. Święcie wierzyła, że Ali nie uroniła w życiu ani jednej łzy. – W głowie mi się to nie mieści – mówiła Ali. – Wszystko będzie dobrze – pocieszał ją Noel. – Obiecuję. Wtedy Hanna nie wiedziała, o czym mówią. Być może rozmawiali wtedy o siostrze bliźniaczce Ali. Courtney, czyli Ich Ali, leczyła się w tym czasie w szpitalu Radley, ale kilka dni później nastąpiła tragiczna w skutkach zamiana miejsc. Może Ali dowiedziała się, że Courtney wraca do domu. Może się martwiła i powierzyła Noelowi wszystkie swoje sekrety. A może Noel obiecał, że jej pomoże. Wszyscy zgromadzeni w auli zaczęli klaskać, kiedy na scenę wszedł dyrektor Appleton. Aplauz wyrwał Hannę z zamyślenia. Za dyrektorem wkroczyły dziewczyny z komitetu organizacyjnego balu. Na samym końcu szła Aria. Wyglądała na rozdrażnioną, poirytowaną i zupełnie nie pasowała do identycznie wyglądających, uszminkowanych dziewczyn o gładko uczesanych włosach, z torbami od Tory Burch na ramieniu. Hanna próbowała nawiązać z nią kontakt wzrokowy, ale Aria nawet nie spojrzała w jej stronę. Appleton wziął mikrofon. – Przyszła pora, by ogłosić, kto w tym roku został Królem i Królową Maja. Hanna czuła pulsowanie w skroniach. Szukała wzrokiem Mike’a, ale nigdzie nie widziała jego ciemnej czupryny. Appleton wyciągnął lśniącą białą kopertę z wewnętrznej kieszeni marynarki i rozciął paznokciem. Otworzył ją z namaszczeniem i przez chwilę poprawiał okulary. Hanna miała ochotę krzyczeć: „No, szybciej!”. – Najpierw Król Maja. – Appleton poprawił mikrofon i głośniki przeraźliwie zatrzeszczały. – Został nim... Noel Kahn! Rozległy się brawa. Noel wstał i podszedł do pulpitu, posyłając wszystkim uśmiech, który mówił: „Jestem superfajny i dobrze o tym wiem”. Hanna spojrzała na Arię. Klaskała z nieobecnym wyrazem twarzy. Hanna zastanawiała się, czemu Aria nie powiedziała im, że to Noel załatwił jej miejsce na czele sekcji dekoratorskiej. Czy ukryła przed nimi coś jeszcze? Kiedy ukoronowano Noela i brawa ucichły, Appleton znowu spojrzał na uczniów. – A teraz nadeszła chwila, na którą wszyscy czekają z niecierpliwością. – Dyrektor mrużył oczy w świetle reflektorów. – Królową Maja została... Hanna czuła gorące światło na czole. Po plecach płynęła jej strużka potu. Spojrzała na

tłum. Wszyscy z napięciem wpatrywali się w scenę. W jej głowie kotłowały się myśli, z których żadna nie miała związku z A. Czy widać, jak bardzo się denerwuje, czy może sprawia wrażenie wyluzowanej i pewnej siebie? A jeśli wygra? A jeśli nie wygra? – Hanna Marin! Hanna zakryła usta dłonią, żeby nie pisnąć z radości. Rozległa się burza oklasków. Kiedy Hanna wstała, żeby uścisnąć dłoń Appletona, uginały się pod nią nogi. Nagle ktoś chwycił ją za rękę. Hanna usłyszała czyjś głos. – Gratuluję. Będziesz idealną królową. Chassey miała łzy w oczach, ale uśmiechała się od ucha do ucha, jakby naprawdę cieszyła się ze zwycięstwa Hanny. – Dz-dzięki – wyjąkała Hanna, zupełnie zbita z tropu. Zazwyczaj pokonani obgadywali zwycięzców za ich plecami. Właściwie tak nakazywał dobry obyczaj. Hanna odwróciła się i podeszła do pulpitu. Coś pstryknęło i setki biało-niebieskich balonów podtrzymywanych przez siatkę pod sufitem spadły na scenę. Hanna rozgarniała je ze śmiechem. Tłum wiwatował. Dziewczyny z komitetu organizacyjnego patrzyły na nią z uznaniem. Aria podeszła do niej i uścisnęła ją. Nastąpiła koronacja. Hanna dostała berło, a nawet narzucono jej na ramiona niebieski płaszcz obszyty sztucznym futrem. Wszystkie jej problemy zniknęły w jednej chwili. Przez jedną cudowną chwilę była tylko i wyłącznie królową balu maturalnego, a nie skrywającą mroczne sekrety ofiarą, którą anonimowy prześladowca próbował wrobić w zabójstwo. Na moment wyrwała się z rąk A. Jej życie stało się proste, cudowne i w każdym calu idealne. Uroczystość dobiegła końca i Hanna zeszła ze sceny. Wszyscy podbiegli, żeby jej pogratulować. Kiedy dotarła do ostatnich rzędów, ktoś chwycił ją za rękę. Myślała, że to kolejna osoba, która chce ją uściskać. Kobieta w granatowym kostiumie patrzyła na nią z góry spod uniesionych brwi. Przeszywała Hannę wzrokiem. Krzyk zamarł Hannie na ustach, gdy rozpoznała agentkę Fuji. – Gratuluję, Hanno – powiedziała spokojnie agentka Fuji. – Nie chcę psuć szampańskiego nastroju, ale mam do ciebie kilka pytań, a niestety niełatwo cię znaleźć. Mogłabym wpaść do ciebie do domu jutro koło wpół do czwartej? Hannie drżała dolna warga. Dlaczego agentka Fuji chciała znowu z nią rozmawiać? – Jutro po szkole będę pewnie bardzo zajęta jako nowa królowa balu maturalnego. – Na pewno można to przełożyć. Zajmę ci tylko kilka minut, obiecuję. – Na twarzy agentki Fuji pojawił się dziwny uśmiech. – Poza tym chyba chcesz załatwić tę sprawę, zanim zacznie się bal, prawda? – Poprawiła pasek od torby na ramieniu i skinęła głową na pożegnanie. – Do zobaczenia! – rzuciła przez ramię. Hanna z bijącym sercem patrzyła, jak agentka odchodzi. Nagle uświadomiła sobie, że agentka Fuji nie powiedziała, w którym z domów Hanny chce się spotkać. Wystarczyło ukryć się na kilka godzin w centrum handlowym. Gdyby nawet agentka przyjechała do jednego z jej domów i zadzwoniła, Hanna mogłaby powiedzieć, że czeka na nią w drugim domu. Plan doskonały. Hannie natychmiast wrócił doskonały nastrój. Szła w podskokach przez korytarz. Nagle zdała sobie sprawę, że nowo wybrana królowa nie może iść w podskokach, powinna dumnie kroczyć. I właśnie tak zrobiła.

Po południu Hanna nadal kroczyła dumnie, tym razem korytarzem kliniki leczenia

poparzeń, niosąc butelkę ze środkiem czyszczącym. – Jestem królową balu maturalnego – powtarzała melodyjnie pod nosem, a na środku korytarza zrobiła piruet. Myślała o wszystkich przywilejach, którymi cieszyła się każda królowa balu. Zdjęcie zeszłorocznej królowej Angeliki Anderson ukazało się w dziale mody w „Gońcu Filadelfijskim”. Opublikowano nawet wywiad, w którym królowa opowiedziała o swojej sukience i o przygotowaniach do balu, jakby była najważniejszą gwiazdą na rozdaniu Oscarów. Czy Hanna też będzie mieć taką okazję? Postanowiła odwiedzić Grahama. Dziś spał tak spokojnie, jakby umarł. Tylko że nawet to nie zmąciło doskonałego nastroju Hanny. – Przynajmniej jedna osoba z radością czyści nocniki! Hanna podniosła głowę. Kyla leżała na swoim łóżku w korytarzu dokładnie w tym samym miejscu, w którym Hanna spotkała ją poprzednim razem. Przed chwilą zmieniono jej bandaże. Zdjęła skarpetki, pokazując pomalowane na czerwono palce stóp. Zeszłego lata Mona zakochała się w tym kolorze, zanim jeszcze została A. – Cześć! – przywitała się Hanna radośnie. Sama się zdziwiła, że tak ją ucieszył widok Kyli. – Dziś w szkole wydarzyło się coś cudownego. – Usiadła na metalowym taborecie obok łóżka Kyli. – Zostałam królową balu maturalnego! – Na serio? – pisnęła Kyla. Chwyciła Hannę za rękę. Tym razem Hanna nie wyrwała się z uścisku. – To fantastycznie! – Wiem – powiedziała podekscytowana Hanna. – Pewnie idziesz z jakimś przystojniakiem, co? – zapytała Kyla, podnosząc się trochę na łóżku. – Szczęściara. Hanna się zaczerwieniła. – Idę ze swoim chłopakiem. Jest naprawdę przystojny. Kyla znowu pisnęła. – Mów. Jak wygląda? Od kiedy z sobą jesteście? Muszę wiedzieć wszystko. Hanna znowu ucieszyła się zainteresowaniem Kyli. – Właściwie to jestem na niego wściekła – powiedziała. – Nie przyszedł na ogłoszenie wyników konkursu na króla i królową balu maturalnego. Będzie musiał godzinami masować mi plecy, żeby za to odpokutować. Kyla cmoknęła. – Zasługujesz na kogoś lepszego. – Wiem. – Hanna przewróciła oczami. – On jest zazwyczaj wspaniały i... Urwała, bo poczuła czyjąś dłoń na ramieniu. – Hanno? – Hanna rozpoznała głos Kelly. – Telefon do ciebie. Możesz odebrać w recepcji. Hanna zmarszczyła czoło. Tylko jej rodzice wiedzieli, że tu pracuje. Spojrzała na Kylę. – Zaraz wrócę. – Nigdzie się stąd nie ruszam – zaszczebiotała Kyla. Hanna poszła na recepcję i podniosła słuchawkę. – Słucham – powiedziała z obawą w głosie, zastanawiając się, czego mogą chcieć od niej rodzice. – Tu jesteś! – W słuchawce rozległ się gromki głos Mike’a. Hannie krew ścięła się w żyłach. – Och! – westchnęła po chwili. – O, cześć Mike! Co słychać? – Co słychać? Okłamałaś mnie. Wcale nie pomagasz mamie ani nie chodzisz do fryzjera,

tylko pracujesz w klinice – mówił ostrym, oskarżycielskim tonem. Hanna okręciła kabel wokół palca. Poczuła ostry i nieprzyjemny zapach chloru używanego do dezynfekcji podłóg. Skąd Mike wiedział, gdzie jej szukać? Czy to sprawka A.? To nie miało sensu, ta informacja nie mogła dotrzeć do A. Nie dostała przecież żadnej wiadomości z pogróżkami. – Chcesz spędzać więcej czasu z Seanem, tak? – powiedział Mike, kiedy Hanna milczała. – Nie rozumiem cię. Co ty w nim widzisz? Szczególnie po tym, jak cię potraktował. Hanna usiadła przy biurku na obitym skórą krześle. – Zaraz, myślisz, że jestem z Seanem? – wyszeptała. – Skąd ci to przyszło do głowy? – Może dlatego, że ostatnio tyle z sobą rozmawiacie i przytulacie się? – drwił Mike. Hanna przypomniała sobie, jak Sean uścisnął ją w trakcie ich rozmowy o Ali. – No dobra, uścisnęliśmy się jeden jedyny raz – przyznała Hanna. – Czysto platonicznie. Kto ci o tym powiedział? – To bez znaczenia – odparł Mike sztywno. – Najważniejsze, że mnie okłamałaś. – Jestem tu nie bez powodu! – zawołała Hanna. – Świetnie. Wyjaśnij mi to – zażądał Mike. Hanna spojrzała na korytarz. Pielęgniarka, którą kilka dni wcześniej spotkała przy łóżku Grahama, przeszła przez lobby z zaciśniętymi mocno ustami. – Nie mogę. – Dlaczego? Leczysz w tajemnicy jakieś rany po oparzeniach? – Nie... – Robisz sobie operację plastyczną? – zapytał z niedowierzaniem Mike. – Mike, to nie tak. Ja po prostu... – A więc jednak chodzi o Seana – oznajmił Mike. – To jedyny prawdopodobny powód. Hannę rozbolała już głowa. – Nie chodzi o Seana! Sprawa wygląda tak, że... – Wiesz co, Hanno? – W głosie Mike’a słychać było znużenie. – Ta rozmowa przestała mnie bawić. Nie pójdę z tobą na bal, jeśli mi nie udowodnisz, że warto. – Jezu, Mike! – krzyknęła Hanna do słuchawki tak głośno, że pielęgniarka w recepcji zmierzyła ją groźnym spojrzeniem. Personelowi kliniki nie wolno było prowadzić w pracy prywatnych rozmów. – Zaczekaj. Nie bądź taki! Mike się rozłączył. Hanna odwróciła się i miała ogromną ochotę kopnąć z całej siły kosz na śmieci, ale nagle zauważyła, że do podeszwy przykleił jej się kawałek papieru. Zdumiona uklękła i podniosła go. Z kartki patrzyła na nią znajoma twarz. Ali. Hannie wydawało się, że słyszy jej chichot. Spojrzała na recepcjonistkę. – Kto tu był przede mną? Pielęgniarka spojrzała na nią, jakby Hanna mówiła w obcym języku. – Nikt – odparła po chwili. Serce Hanny mocno zabiło, kiedy spojrzała na karteczkę. Widniało na niej zdjęcie Prawdziwej Ali, które w zeszłym roku opublikowano w „Gońcu Filadelfijskim”, tuż po jej powrocie do Rosewood. Ktoś dorysował na nim koronę różowym flamastrem i pod spodem dopisał wiadomość. Dobrze wiesz, że nie zasługujesz na koronę, suko. Oto prawdziwa królowa. A.

18

PANNO FIELDS, TO ZABAWA NIE DLA PANI

Następnego ranka Emily po raz kolejny pojechała do Crestview Estates. Wydawało jej się, że zna już tę okolicę jak własną kieszeń. Po lewej stronie witał ją połyskujący staw z kaczkami. Po prawej rozciągał się ogród kwiatowy z ogromną altaną. Dziś tutejsze wille wydawały jej się jeszcze większe niż zazwyczaj. Kryształowe żyrandole w holach pobłyskiwały przez okna. – Co tu robimy? – Iris przycisnęła nos do szyby jak małe dziecko. – Już ci mówiłam. Tu mieszka moja przyjaciółka – odburknęła pod nosem Emily. – Muszę od niej odebrać coś, czego potrzebuję w szkole. – Mieszka tu twoja przyjaciółka? – zapytała Iris z podziwem. – To córka Billa Gatesa, czy co? Emily zatrzymała się przed skrzyżowaniem. Żałowała, że nie może powiedzieć Iris całej prawdy. Oczywiście musiała ją okłamywać na każdym kroku, ale od ich wspólnej kąpieli w jeziorze we wtorek bardzo się do siebie zbliżyły. Zaczęły nawet żartować na temat starych, śmierdzących, filcowych kapci należących do taty Emily. Nie mogła jednak zabrać jej z sobą do bunkra na kolejną rozmowę z przyjaciółkami o Prawdziwej Ali i jej pomocniku. Emily skręciła na długi podjazd i zaparkowała samochód przed dużym garażem na cztery auta. – Poczekasz na mnie chwilę w samochodzie? – zapytała Emily. – To nie potrwa długo. Iris rozparła się na fotelu i spojrzała na egzemplarz „Us Weekly” ukradziony z supermarketu. – A nie mogła ci tego przynieść do szkoły? – Nie, bo jest chora – odparła Emily, choć wiedziała, że to idiotyczna odpowiedź. Iris spojrzała na nią podejrzliwie, ale zanim zdążyła zadać kolejne pytanie, Emily wysiadła. Spencer wciągnęła ją do środka i zaprowadziła do piwnicy. Aria już czekała w bunkrze, niecierpliwie chodząc tam i z powrotem. Na kanapie obitej dżinsem siedziała Hanna, uczesana i umalowana jeszcze staranniej niż zazwyczaj. Patrzyła błagalnie na Arię. – Mike nie pojechał z tobą do szkoły? A wiesz, gdzie jest teraz? Jak mam z nim pogadać, jeśli nie wolno mi używać telefonu? – Wczoraj nocował u Byrona, a ja u Elli. – Aria spojrzała na nią przepraszająco. – O co się pokłóciliście? – Dziewczyny, nie mamy za wiele czasu – przerwała im Spencer i wszystkie na nią popatrzyły. – Dostałam kolejną wiadomość od agentki Fuji – mówiła dalej ze strachem w głosie. Cały czas nerwowo spoglądała na ekran pokazujący obraz z kamer wokół domu. – Twierdzi, że nie wszystko jej powiedziałyśmy. Chce ze mną rozmawiać. – Ze mną też chce się jeszcze raz zobaczyć! – szepnęła Hanna. – Zamierzasz iść na to spotkanie? – A jak sądzisz? – Spencer mówiła z rosnącą paniką w głosie. – Skasowałam wiadomość

od niej. Zamierzam udawać, że nigdy jej nie dostałam. Emily usiadła obok Hanny. – Myślicie, że to kolejna sprawka A.? Spencer usiadła na metalowym obrotowym krześle przed monitorami. – Nie wiem. Dostałyście jakieś wiadomości od A.? Hanna nieśmiało podniosła rękę. – Dostałam list od A. Dotyczył balu maturalnego, ale znalazłam go w recepcji w klinice. Spencer otworzyła szeroko oczy. – Więc A. już wie, że tam pracujesz? – Chyba tak. – Hanna miała poszarzałą twarz. – Lecz to nie oznacza, że wie dlaczego, prawda? – Ja dostałam tylko te dwie wiadomości na temat śledztwa w sprawie zaginionego obrazu – powiedziała Aria, przysiadając na oparciu kanapy. – Jestem przerażona. Sprawa została ponownie otwarta. Może to o tym Fuji chce z nami pogadać. Emily wierciła się nerwowo. – Może wkurzyłyśmy A., bo teraz nie zna naszych nowych numerów telefonów, i żeby nas ukarać, przekazuje informacje na nasz temat agentce Fuji. – Niestety, to możliwe – potwierdziła jej obawy Spencer. – Jak myślicie, czego Fuji dowiedziała się od A.? – Kto wie? – szepnęła Emily. Przez chwilę milczały. Na monitorach widać było volvo Emily zaparkowane przy chodniku. Iris przerzuciła stronę czasopisma. Wyglądała tak, jakby zaraz miała zasnąć. Spencer wyciągnęła z torby listę podejrzanych i przypięła do ściany. Do tej pory wykreśliły wszystkie imiona dziewczyn i Darrena Wildena. Obok Jasona widniał znak zapytania. Nieoznaczone pozostały tylko imiona Grahama i Noela. Emily zauważyła, że Aria wpatruje się w listę. Wydawało jej się, że słyszy jej myśli. Zeszłego wieczoru Emily wstąpiła do niej do domu, żeby powiedzieć, że na liście zostało tylko dwóch chłopaków. Aria otworzyła usta, ale nic nie powiedziała. – Co się stało? – zapytała Emily. Aria pokręciła głową. – Nic. Emily chrząknęła. – Jak myślicie, z kim spotkała się Ali w parku Keppler Creek? – Zeszłego wieczoru Emily opowiedziała o swoim odkryciu Hannie i Arii. Hanna pokręciła tylko głową. Aria zakaszlała i odwróciła się. – Nie mam pojęcia – odparła drżącym głosem. Emily przyglądała się badawczo Arii, lecz nie potrafiła jej rozgryźć. Spencer też ją obserwowała. – Jesteś pewna? – zapytała. – Może Noel tam był? Aria przesuwała palcem po metalowych oczkach w tapicerce kanapy. – Przecież mówię, że jestem pewna. Noel to nie A. – Wiem, że nie chcesz w to wierzyć – powiedziała pojednawczo Spencer. – Jednak im dłużej nad tym myślę, tym bardziej go podejrzewam. W oczach Arii pojawił się złowrogi błysk. – Dowiedziałyśmy się tylko, że A. to najprawdopodobniej mężczyzna i że Ali miała chłopaka. To może być każdy. – To nie wszystko. – Spencer obracała w palcach flamaster. – Jak się okazuje, zeszłej

wiosny ktoś ukradł kilka recept z kliniki leczenia poparzeń. Być może ten ktoś opiekował się Ali. Aria zmarszczyła nos. – No i co z tego? Noela nic nie łączy z kliniką. O ile mi wiadomo, nigdy tam nie był. – Zna Seana – powiedziała Spencer. – Obracają się w tych samych kręgach. Może Noel dostał od niego kod do bramy i wszedł do budynku. Aria wybuchła śmiechem. – Mówimy o tym samym Seanie? On by nigdy nie zrobił czegoś takiego. – To prawda. – Hanna włożyła ręce do kieszeni. – Ale musisz przyznać, Ario, że Noel zachowywał się dziwnie w czasie ogłoszenia wyników konkursu. Pytał, czy wszystko u ciebie w porządku. I nagle ni z tego, ni z owego wspomniał o Islandii. Dlaczego to zrobił? Aria zacisnęła usta. – To rzeczywiście dziwne – przyznała, lecz natychmiast pokręciła energicznie głową. – To nadal żaden dowód. Zapytałam Noela, czy nie wydawało mu się, że „Courtney”, która wróciła do Rosewood, nie była tym, za kogo się podawała. Wkurzył się i zaczął się bronić. Po tym nie mogłam go tak po prostu zapytać, czy w czasie ferii zimowych wybrał się na małą wycieczkę na Islandię, żeby zabić Olafa. Od tamtego czasu prawie w ogóle nie rozmawialiśmy. Nie widzicie, że A. chce, żebyśmy podejrzewały Noela? Chce zniszczyć mój związek z Noelem. A jak się rozstaniemy, okaże się, że Noel jest niewinny, i A. znowu wygra. – Jeśli tak się stanie, możesz nas o to obwinić – powiedziała Spencer. – Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, żebyś odzyskała Noela. Tylko błagam, spróbuj wydobyć od niego jeszcze jakieś informacje. – Żadna z nas nie chce, żeby to Noel okazał się winny – dodała Emily. – Nie gramy przeciwko tobie. Aria podniosła się z kanapy. Miała zimny, kamienny wzrok. – Dobra – powiedziała oschle. – Zobaczę, co się da zrobić. Ale przekonacie się, że niczego nie znajdę. Odwróciła się, nacisnęła klamkę w drzwiach do bunkra i wyszła. Emily, słysząc jej kroki na schodach do piwnicy, poczuła wyrzuty sumienia. Za nic w świecie nie chciała zniszczyć ich przyjaźni. A jeśli Aria miała rację i ich podejrzenia względem Noela stanowiły tylko część kolejnej intrygi A.? Spencer dotknęła jej ramienia. – Spróbuj wydobyć coś z Iris, dobra? Emily pokiwała głową. – Spróbuję. Wyszła z domu, przeszła przez podjazd i wsiadła do samochodu. Na szczęście Iris wciąż siedziała na fotelu dla pasażera, przeglądając „Us Weekly”. Emily wsunęła kluczyk do stacyjki i zapaliła silnik. – Jak się miewa twoja chora przyjaciółka? – zapytała Iris, nie podnosząc wzroku znad czasopisma. – Co? – warknęła Emily, odwracając się gwałtownie w stronę Iris. Nagle przypomniała sobie swoje kłamstwo. – Och. A tak, czuje się znacznie lepiej! Iris zamknęła czasopismo i spojrzała na Emily wymownie. – Boże, Emily, jak już musisz kłamać, to choć trochę się postaraj. – Wcale nie kłamię – odparła szybko Emily. Iris milczała przez chwilę. Kiedy Emily nie odpowiedziała, wzięła jej telefon leżący na desce rozdzielczej i podała jej. – Dzwonił, jak cię nie było – powiedziała głucho.

Emily krew ścięła się w żyłach. Spojrzała na ekran. Dostała nową wiadomość na Twitterze. Kiedy ją przeczytała, otworzyła usta ze zdumienia. „Nie mogę przyjechać, ale będę z tobą duchem”, napisała jakaś anonimowa osoba. „Kochana, przyślę ci tajną wiadomość o 22”. – To od tej dziewczyny, która tak ci się podoba? – zapytała Iris, patrząc przed siebie. Emily wiedziała, że powinna się wkurzyć na Iris za wściubianie nosa w nie swoje sprawy, ale z radości postanowiła puścić jej to płazem. – Chyba tak! – powiedziała radośnie. – Teraz nie mogę się doczekać balu! Iris spojrzała na nią, marszcząc brwi. – A kto powiedział, że tam pójdziesz? – Wyniośle spojrzała przed siebie. – Jak chcesz się czegoś ode mnie dowiedzieć, to musisz realizować mój plan. Zgodnie z moją listą. Nie pójdziesz na żaden bal, Kopciuszku. Emily nie wierzyła własnym uszom. – Ale... myślałam, że może... słuchaj, to dla mnie bardzo ważne. Myślałam, że mnie zrozumiesz. No wiesz, jako przyjaciółka. – Emily mówiła zupełnie szczerze. Przecież ostatnio nawiązały dziwną nić porozumienia. Iris założyła ręce na piersi i zrobiła cierpiętniczą minę. – Przyjaciółki się nie okłamują, Emily. Emily patrzyła na nią. Z powodu tego małego kłamstewka Iris poczuła się naprawdę zdruzgotana. Może dla niej miało to ogromne znaczenie. Emily zastanawiała się, ile przyjaciółek mogła znaleźć Iris w Zaciszu. Prawdopodobnie niewiele. Bardzo chciała powiedzieć Iris całą prawdę, ale musiała chodzić twardo po ziemi. Zdusiła w sobie żal i spojrzała prosto przed siebie. – No dobra – powiedziała cicho. – Realizujemy twój plan.

19

CAŁA PRAWDA O ARII

Tego samego dnia po szkole Aria weszła po schodach w domu mamy z tacą z laki, przywiezioną przez tatę z wyprawy do Chin. Na dwóch talerzach niosła sajgonki ze smażonym tofu, które przyrządziła specjalnie dla Noela. Gotowe danie posypała bazylią i zieloną cebulką, polała sosem sojowym, a obok położyła dwie róże, które wyciągnęła z wazonu w kuchni. Ella dostała kwiaty od Francisa, artysty, z którym się spotykała. Wyjechał do Berlina i co chwila przysyłał jej bukiet róż, więc mama na pewno nie zauważy, że dwie z nich zniknęły. Aria otworzyła drzwi kolanem i zobaczyła Noela leżącego na jej łóżku z czasopismem sportowym w ręku. – Kolacja gotowa – zaszczebiotała z francuskim akcentem. – Sajgonki chyba mi się udały. Uczyli się je przyrządzać w czasie kursu kulinarnego, w którym oboje wzięli udział. Noel uśmiechnął się na widok gorącego posiłku. – Pachnie o wiele ładniej niż na zajęciach. Ćwiczyłaś? Aria ułożyła poduszkę z frędzlami na oparciu łóżka. – Może troszkę... dla ciebie. – Dotknęła jego dłoni. – Ostatnio tak rzadko się widujemy. A nasze poprzednie spotkanie było takie... dziwne. Słowo „dziwne” nie chciało jej przejść przez usta. W najmniejszym stopniu nie opisywało ich rozmowy na temat Ali. Aria ostatnio nie dzwoniła i nie pisała SMS-ów, dlatego tak rzadko rozmawiała z Noelem. Wcześniej nie zdawała sobie sprawy z tego, w jak wielkim stopniu ich komunikacja uzależniona jest od technologii. A może to i dobrze. Potrzebowała wolnej przestrzeni, żeby oczyścić umysł. Choć nigdy nie przyznała się do tego przyjaciółkom, kilka wspomnień dotyczących Noela nie dawało jej spokoju. Na przykład w domu Noela na ścianach wisiało mnóstwo zdjęć z rodzinnego pikniku w Keppler Creek. Pan Kahn twierdził, że to najlepsze łowisko w całym stanie. Zimą, wiosną i latem Noel pojechał tam kilka razy z braćmi na wycieczkę i wspólne wędkowanie. Na pewno odwiedzał to miejsce jeszcze przed powrotem Prawdziwej Ali do Rosewood. Później też tam jeździł. Nigdy nie zabrał z sobą Arii, ale ona nie przywiązywała do tego wagi. A może powinna? Noel ugryzł kawałek sajgonki i westchnął z zachwytem. – Ty nawet z tofu potrafisz ugotować coś pysznego. – To jeden z powodów, dla których warto ze mną trzymać – droczyła się Aria, próbując przybrać beztroski ton. – Mógłbym podać ci jeszcze kilka innych powodów. – Noel odstawił talerz na nocny stolik, chwycił Arię w pasie i przyciągnął do siebie. – Tylko jedna rzecz jest lepsza niż ta kolacja. Ty. Aria pocałowała go w szyję. Noel pogłaskał ją po głowie i pocałował w usta. Zamknęła oczy i próbowała się odprężyć. Zdrajca tak by jej nie dotykał. Nawet najlepszy aktor na świecie nie potrafiłby jej pieścić z taką czułością. Piip. Aria podniosła się z łóżka. Spojrzała na swój nowy telefon. Jego ekran się nie zaświecił.

Sygnał dobiegał z leżącego na biurku telefonu Noela, który tam zawsze kładł swoją komórkę i portfel. Noel usiadł i spojrzał na ekran. – O, to jakiś zagraniczny numer – powiedział i pokazał telefon Arii. Zobaczyła tylko ciąg cyfr w okienku nadawcy, ale Noel natychmiast otworzył wiadomość. Zazwyczaj w takiej sytuacji Aria odwracała wzrok, lecz tym razem dostrzegła swoje imię w wiadomości. Kiedy ją przeczytała, zamarła. Zajrzyj do szafy Arii. Znajdziesz tam coś ciekawego. Noel prychnął pogardliwie. – Cholerny międzynarodowy spam. Tak się wyspecjalizowali, że już znają nasze imiona. – Skasował SMS-a. – „Zajrzyj do szafy Arii” – powiedział teatralnym, złowieszczym głosem, naśladując śmiech Draculi. – Co tam chowasz? – Nic – pisnęła Aria. Próbowała zaczerpnąć powietrza, ale dostała czkawki. Noel odsunął się od niej i przyjrzał jej się badawczo. – Na pewno? – droczył się. Zaśmiał się, co jeszcze bardziej zbiło Arię z tropu. – Tak! – powiedziała o wiele za głośno i zbyt nerwowo. Przez chwilę oboje milczeli. Noel zszedł z łóżka i podszedł do szafy. Zrobił taką minę, jakby za chwilę miał zamiar rzucić się na Arię i zacząć ją łaskotać. – Trzymasz tam trupa? – Nie otwieraj. Mam tam straszny bałagan. Noel wzruszył ramionami. – Na pewno nie taki jak ja w mojej szafie. Aria spojrzała na telefon Noela leżący na łóżku ekranem w dół. Co miała teraz zrobić? Nie mogła powiedzieć mu o obrazie. Wystarczyło, że śledztwo wznowiono, a policja miała nowe dowody i informacje od anonimowego animatora, czyli od A. Nie mogła w to mieszać Noela. Nie chciała, żeby teraz od niej odszedł. – Chodź tutaj – powiedziała Aria, ciągnąc Noela na łóżko. Pocałowała go delikatnie w szyję, próbując odwrócić jego uwagę od szafy. Ale on napiął wszystkie mięśnie. Odsunął się od niej i przyglądał jej się badawczo. – Co się z tobą dzieje? – O co ci chodzi? – Aria obsypała jego policzek pocałunkami. – Wszystko gra. Noel usiadł prosto. – A skąd! Coś jest nie tak. Ostatnio zupełnie cię nie rozumiem. Naprawdę. I zaczyna mnie to przerażać. Zaczynam myśleć, że... no nie wiem. Że coś przede mną ukrywasz. Teraz Aria się spięła. – Nie mów tak – pisnęła. Noel wyprostował plecy. – Bez względu na to kocham cię. Tylko nigdy już mnie nie okłamuj. Dzieje się coś złego. Czuję to. Aria zaczęła drżeć. Wydawało się jej, że Noel przejrzał ją na wylot i widzi wszystkie jej brudne sekrety. Gdyby upierała się, że wszystko gra, on pytałby dalej i może nawet zajrzałby do szafy. Poza tym powiedzenie całej prawdy oznaczałoby, że A. straci kontrolę nad sytuacją. Przecież Noel na pewno wkrótce dowiedziałby się z jakiegoś anonimowego listu o tym, co Aria zrobiła z Olafem. Wzięła głęboki oddech i spojrzała na mały witraż wiszący na jej oknie, żeby trochę się uspokoić.

– No dobra, rzeczywiście nie powiedziałam ci o czymś, co leży mi na sumieniu. Noel zacisnął usta. – Okej – powiedział tak, jakby przygotowywał się na hiobowe wieści. Aria chrząknęła. Serce waliło jej jak młotem. – Kilka dni temu pytałam cię, czy całowałeś się z Ali, bo... miałam wyrzuty sumienia z powodu czegoś, co zrobiłam. I gdybyś powiedział, że pocałunek z Ali choć trochę ci się podobał, to poczułabym się lepiej. – Uważnie dobierała każde słowo i nagle zdała sobie sprawę, że mimowolnie powiedziała całą prawdę. Noel zmarszczył czoło. – Nie rozumiem. Aria podniosła rękę, żeby go uciszyć. – Daj mi skończyć. Pamiętasz Olafa z Islandii? – Tego z brodą? – Na twarzy Noela pojawił się kpiący uśmieszek. – Tak. Arii trzęsły się ręce. – Między nami do czegoś doszło. Chciałam ci o tym powiedzieć już dawno temu, ale się bałam. Musisz o tym wiedzieć. Za oknem rozległ się warkot silnika pobrzmiewający echem w całym domu. Noel odwrócił się gwałtownie. – Wiedziałem. – Naprawdę? – Aria zagryzła wargi. Czy naprawdę nie potrafiła niczego ukryć? Czy Noel ich wtedy widział? Kiedy Aria i Olaf wymknęli się z baru, drzwi zaskrzypiały kilka razy, jakby zaraz miały się otworzyć, ale potem ucichły. Może Noel wyjrzał na zewnątrz i ich zobaczył. Czemu jednak nie podbiegł do nich, nie uderzył Olafa i nie zerwał z Arią natychmiast? Noel na pewno pokonałby swojego rywala. Może jednak nie widział ich tamtej nocy, może później dostał wiadomość od A. Jeśli tak się stało, dlaczego nie powiedział jej o tym od razu, kiedy tylko poznał całą prawdę? Noel chodził nerwowo po pokoju. Zatrzymał się przy biurku Arii, położył dłonie na oparciu jej obrotowego krzesła i wbił w nią wzrok. – Oskarżyłaś mnie o to, że zdradziłem cię z Ali, a sama zdradziłaś mnie naprawdę? Jezu, Aria. Po policzkach Arii płynęły łzy. – Przepraszam, nie powinnam tego robić. Od tamtej pory strasznie się czuję. Kocham cię, Noel. Za dużo wypiłam. To nic nie znaczyło. Gniew Noela narastał. – Płaczesz, bo naprawdę masz wyrzuty sumienia czy dlatego, że dałaś się złapać? Podejrzewałem, że coś między wami zaszło, ale miałem nadzieję... Urwał i zacisnął mocno usta. Odwrócił się, po czym mocno kopnął stojący pod biurkiem kosz na śmieci. Rozległ się metaliczny hałas, kosz odbił się od ściany. Aria westchnęła i poderwała się z łóżka. Noel odwrócił się i wziął swój telefon. – To islandzki numer, prawda? Olaf przysłał tę wiadomość? Nadal się z nim kontaktujesz? Dałaś mu mój numer? – Nie! – zawołała Aria. – Nie mam kontaktu z Olafem. Olaf... – Chciała powiedzieć „zaginął” albo „został zamordowany”. Tylko że wtedy Noel zapytałby, skąd to wie, i musiałaby pokazać mu artykuł, który ktoś podrzucił jej do pokoju. W przeciwnym razie musiałaby skłamać, że szukała informacji o Olafie w internecie, a to by oznaczało, że za nim tęskni. Nie mogła też

powiedzieć Noelowi, kto naprawdę przysłał mu tę wiadomość. Naraziłaby go na poważne niebezpieczeństwo. – Nie wiem, kto ci przysłał tego SMS-a – powiedziała wreszcie. – Może Olaf. Ale to nie ja dałam mu twój numer. Podejrzewam, że ktoś chciał mnie zmusić, żebym wreszcie wyznała ci prawdę. – „Zajrzyj do szafy Arii. Znajdziesz tam coś ciekawego” – powtórzył Noel zjadliwie. – Trupa. Aria czuła piekące łzy w oczach. – Przepraszam. – Nie mogła znieść na sobie jego gniewnego wzroku. – To wszystko, co masz mi do powiedzenia? – zapytał Noel. Aria poczuła silny skurcz żołądka. – T-tak. Przysięgam. Noel uniósł brew, jakby jej nie wierzył. Odwrócił się na pięcie i wymaszerował z pokoju. – Noel! – zawołała za nim Aria i podbiegła do niego. – Muszę już iść – rzucił przez ramię Noel, zbiegając po schodach. Wziął kluczyki ze stolika stojącego przy drzwiach, otworzył je i wybiegł na ganek. – Zaczekaj! – zawołała Aria. Kiedy dotarła do drzwi frontowych, Noel siedział już w samochodzie. Włączył światła i z piskiem opon odjechał. Nawet nie sprawdził, czy ulica jest pusta. Tylne światła jego samochodu szybko zniknęły na końcu ulicy. Aria stała na ganku i próbowała się ogrzać, pocierając ramiona dłońmi. Nie mogła głębiej odetchnąć, jakby jej klatkę piersiową przygniatał ogromny ciężar. W uszach dźwięczały jej słowa Noela. „To wszystko, co masz mi do powiedzenia?” Co to miało znaczyć? Powróciło do niej kolejne wspomnienie, odległe, nieomal zapomniane. Ostatniego dnia w Rejkiawiku rano przyjechała po nich taksówka, która miała zabrać ich na lotnisko. Kiedy wyjeżdżali z miasta, minęli ogromny zamek na wzgórzu, otoczony policyjnymi samochodami. Wokół niego stali policjanci, a lampy na dachach ich aut obracały się miarowo. Aria skuliła się na tylnym siedzeniu, ale Noel z fascynacją przyglądał się tej scenie. – Patrzcie – powiedział głosem zachrypniętym od nadmiaru alkoholu wypitego poprzedniej nocy. – Ciekawe, co tu się stało. – A potem spojrzał wymownie na Arię. A przecież nie mógł o niczym wiedzieć. Prawda? Aria z zaciśniętym gardłem wróciła do domu. Kiedy wchodziła na górę do swojego pokoju, schody skrzypiały pod jej stopami. Otworzyła drzwi i nieomal wybuchnęła płaczem na widok dwóch talerzy z niedojedzoną kolacją stojących na stoliku. Podeszła do szafy, otworzyła drzwi, odsunęła na bok bluzy i spojrzała na zrolowane płótno. Miała ochotę je spalić. Nagle zauważyła na swoim biurku skórzany portfel. Nie należał do niej, ale dobrze go znała. Podniosła go i przesunęła palcem po wytłoczonych inicjałach NAK. Noel Alexander Kahn. Noel dla wygody zawsze wyciągał portfel z tylnej kieszeni spodni, kiedy się całowali. Nigdy wcześniej go nie zapomniał. A Aria nigdy go nie przeszukiwała. „Nie rób tego”, powiedziała do siebie w myślach. Ale jej dłonie już zaczęły go otwierać. Skóra zaskrzypiała. W środku Aria znalazła dwie karty kredytowe, prawo jazdy Noela, kilka banknotów dwudziestodolarowych i monet, legitymację uczniowską, darmowy karnet na tor gokartowy w Rosewood i rachunek za kawę z księgarni Kuźnia Słów. Aria spojrzała na sufit i nagle poczuła się obrzydliwie. Noel niczego nie ukrywał. Po prostu kolejna intryga A. zniszczyła ich relację. I wtedy pomiędzy banknotami zauważyła stary, wyblakły bilet. Widniał na nim fioletowy napis KINO WOODS i tytuł filmu: Spiderman. Aria nigdy nie słyszała o takim kinie. Ostatnią część Spidermana pokazywano w kinach latem, kiedy

była jeszcze na Islandii, zanim poszła do trzeciej klasy. Dlaczego Noel go zachował? Popatrzyła na drugą stronę biletu. Ktoś napisał na nim wiadomość, ale atrament tak wyblakł, że ledwie mogła odczytać słowa. „Dzięki, że we mnie uwierzyłeś! Następnym razem to ja kupuję popcorn”. Obok niego Aria zauważyła jakąś plamkę. Początkowo wydawało jej się, że to kleks, ale kiedy przyjrzała mu się w świetle, zobaczyła, że to mały rysunek. Przedstawiał hokeistkę z dłońmi zaciśniętymi na kiju i piłkę szybującą w powietrzu. Aria usiadła na łóżku. Już kiedyś widziała ten rysunek na kawałku sztandaru z kapsuły czasu. Trafił w jej ręce przypadkowo, a ona ukrywała go od tamtej pory w swoim pokoju. Należał do Ali.

20

PUŁAPKA

Tego samego popołudnia Spencer przebrana za Britney Spears, w peruce i okularach, chodziła tam i z powrotem przed kamienicą z piaskowca niedaleko rzeki Schuylkill. Na łodziach trąbiły syreny. Ulicą przejechał dwupoziomowy autobus pełen turystów w okularach, jakie kiedyś nosił Benjamin Franklin, i bluzach z Dzwonem Wolności. Przed chwilą spadł deszcz i w powietrzu unosił się zapach mokrego cementu i spalin. Na starym telefonie sprawdziła szkolne konto e-mailowe, łącząc się z czyjąś otwartą siecią telefoniczną. Dostała nową wiadomość. Droga Spencer, zaszło jakieś nieporozumienie. Chciałam się z tobą zobaczyć wczoraj u ciebie w domu, ale chyba nie dostałaś mojej wiadomości. Możemy spotkać się jutro? Pozdrawiam Jasmine Fuji Spencer poczuła gorycz w gardle. Poprzedniego dnia przez całe popołudnie trzymała się z dala od domu, agentka Fuji zapowiedziała się bowiem z kolejną wizytą. Zabrała mamę, pana Pennythistle’a i Amelię na lody do centrum handlowego King James, żeby agentka Fuji nie zastała w domu nikogo. Tylko że Spencer nie mogła lekceważyć jej w nieskończoność. – Uuu! – zahuczał ktoś za jej plecami. Spencer odwróciła się z uniesionymi w górę pięściami. – To tylko ja, Britney! – Chase żartobliwie uniósł ręce jak kapitulujący terrorysta i zrobił krok w tył. – Nigdy tego nie rób. Spencer szturchnęła go lekko. Przyjrzała mu się dokładnie. Dziś miał na sobie dopasowane dżinsy i koszulę polo, a puchowy bezrękawnik nadawał mu wygląd prawdziwego twardziela. Właściwie prezentował się jeszcze lepiej niż w czasie ich pierwszego spotkania. Spencer z bijącym sercem odczytała jego wczorajszą wiadomość: „Mój informator pracujący dla sieci aptek znalazł w systemie adres Barbary Rogers. 2560 Spruce Street, mieszkanie 4B. Spotkamy się tam jutro o czwartej?”. Spojrzała na fasadę kamienicy. – I co teraz zrobimy? – Zapukamy do niej – odparł Chase, jakby to była najoczywistsza rzecz pod słońcem. Spencer spojrzała na niego jak na wariata. – Jesteś pewien, że ona tu mieszka? – Musimy to sprawdzić. – Wszedł po schodach i stanął przed domofonem z listą lokatorów. – Hmm. Nie widzę tu jej nazwiska. – Może sprawdziłeś w nieaktualnej książce telefonicznej – powiedziała Spencer. – A może to nie ona jest właścicielką mieszkania. – Zadzwonię. Chase już miał nacisnąć przycisk 4B, kiedy Spencer chwyciła go za rękę.

– Zaczekaj! Może nie powinniśmy jej uprzedzać, że idziemy. Chase zmrużył oczy. – To jak chcesz się dostać do środka? W tym momencie czerwone drzwi się otworzyły i z budynku wyszedł starszy siwowłosy mężczyzna. Spencer próbowała złapać drzwi, ale zamknęły się z trzaskiem. – Jestem siostrzenicą Barbary Rogers. Czy może mnie pan wpuścić? – zapytała mężczyznę, który z niesmakiem spojrzał na jej perukę. – Nigdy o niej nie słyszałem. – Zszedł po schodach na ulicę. Spencer spojrzała na Chase’a. Coś jej podpowiadało, że ten mężczyzna kłamie. – Jest pan pewien? – zawołała za nim. – Przecież powiedziałem, że nie znam nikogo o tym nazwisku – rzucił przez ramię i szybko wsiadł do zaparkowanego przy chodniku audi. Natychmiast włączył silnik i odjechał. Z rury wydechowej wydobyły się kłęby spalin. Chase zszedł po schodach i stanął obok Spencer. – Mówi się trudno. Spencer wychyliła się za ogrodzenie z kutego żelaza, próbując zobaczyć tablicę rejestracyjną, ale auto odjechało już za daleko. – Chyba chciał przed nami jak najszybciej uciec. Zachowywał się tak, jakby ktoś mu zabronił z nami rozmawiać. – Jeśli ktoś go uprzedził, to na pewno miał dobry powód – dodał Chase. – Może Barbara Rogers faktycznie opiekowała się Alison. – Jeszcze raz spojrzał na fasadę kamienicy. – Zaczekajmy, aż ktoś wyjdzie, i spróbujemy przytrzymać drzwi, zanim się zamkną. – Dobry pomysł. – Spencer usiadła na pierwszym stopniu i wbiła wzrok w drzwi, w myślach przywołując kolejną osobę, by wyszła na zewnątrz. Rozległ się klakson samochodowy. Kilka gołębi walczyło na chodniku o skórkę od chleba. Ale drzwi się nie otworzyły. Mogli czekać jeszcze bardzo długo. – Kiedy widzieliśmy się ostatnim razem, mówiłeś, że musisz załatwić jakąś pilną sprawę związaną z twoim blogiem. Udało się? – zapytała Spencer. Chase spojrzał na nią tak, jakby nie rozumiał, o co jej chodzi. – Co? – Ostatnio przerwałeś nasze spotkanie, żeby załatwić jakąś ważną sprawę – przypomniała mu Spencer. – Dostałeś cynk, że Benjamin Franklin produkował narkotyki w tajnym laboratorium? Albo że w Independence Hall mieścił się kiedyś dom publiczny? – W czasie ich rozmów na czacie Chase opowiadał jej niektóre z niedorzecznych historii, o jakich donosili mu czytelnicy jego bloga. – Och. – Chase spojrzał na swoje dłonie. – Nie chodziło o bloga. To była sprawa rodzinna. Mój brat potrzebował pomocy. Wiatr przywiał kilka zielonych liści, z których jeden przylgnął do policzka Chase’a. Spencer miała ogromną ochotę go usunąć. – To starszy czy młodszy brat? – zapytała. – Młodszy o rok. Jesteśmy bardzo zżyci. Nie zawsze nam się układało, ale od czasu tej historii z moim prześladowcą... – Urwał i popatrzył w dal. Spencer spojrzała na niego ze współczuciem. – Pewnie było ci trudno – powiedziała szeptem. – Opowiesz mi, co się stało. No, chyba że nie chcesz. Chase popatrzył w prawo. – Najpierw przyjaźniłem się z tym chłopakiem, ale potem on się zmienił. Groził mi,

próbował mnie zabić. Nieźle namieszał mi w głowie. – Nie widać tego po tobie. – Spencer pozwoliła sobie na to, by uważnie mu się przyjrzeć. Chase schylił głowę. Przez chwilę milczał. – Większości blizn nie widać. Spencer doskonale rozumiała słowa Chase’e. Miała podobne doświadczenia. Patrzyła na przechodniów na ulicy, zagłębiając się na moment we wspomnieniach o Ali. – A wiesz, co się z nim stało? – zapytała po chwili. – Poszedł do więzienia? Chase skrzywił się, jakby coś go zabolało. – Nie, był niepełnoletni. Poza tym, jak już wspominałem, jego rodzice to milionerzy. Utajnili sprawę, przekupili policjantów. Wiem tylko, że przeniósł się do innej szkoły. Spencer pokręciła głową. – To nie w porządku. Wyszedł na wolność? Chase pokiwał głową. – Chyba tak. Odwrócił głowę i westchnął tak ciężko, że Spencer zrobiło się go żal. Dotknęła jego ramienia i nagle poczuła ogromny smutek z powodu wszystkiego, co ich oboje spotkało. Dlaczego potraktowano ich z takim okrucieństwem? – Wiem, jak to jest – wyszeptała. – Mnie też prześladowano. Chase odwrócił się i zmarszczył brwi. – Naprawdę? Spencer bez namysłu ściągnęła perukę i okulary. – Nazywam się Spencer Hastings – powiedziała. – Jestem jedną z dziewczyn, które Ali próbowała zabić. Chase otworzył usta ze zdumienia. W jednej sekundzie na jego twarzy pojawiło się mnóstwo różnych emocji. – Podejrzewałem, że to ty – powiedział po chwili tak łagodnym tonem, że serce Spencer stopniało. – Tylko bałem się zapytać. Nie chciałem cię wystraszyć. Spencer założyła z powrotem perukę. – Ale nie mów o tym nikomu, dobra? Zaufałam ci. Jak zobaczę, że napisałeś o tym na swoim blogu... – Nie napiszę, obiecuję! – zapewnił ją Chase, energicznie kręcąc głową. Odchylił się w tył i przyjrzał jej się dokładnie. – Jezu, Spencer Hastings. Teraz czuję się jak idiota przez to, że opowiedziałem ci o moim prześladowcy. W porównaniu z twoją historią moja to mały pikuś. – Nieprawda – powiedziała Spencer. – Spotkało nas to samo. Ktoś, komu ufaliśmy, potraktował nas w najgorszy sposób. Nagle poczuła, jak do oczu napływają jej łzy. Wcześniej opowiadała o Ali, mówiła swoim chłopakom o tym, co jej się przydarzyło, ale żaden z nich nie miał podobnych doświadczeń. Zawsze śmieszyło ją określenie „bratnia dusza”, ale teraz, w towarzystwie Chase’a, zrozumiała sens tego wyrażenia. Gdyby mogła spotykać się z Chase’em nie tylko po to, żeby prowadzić śledztwo. Wydawało jej się, że mogliby rozmawiać przez całą noc i nigdy nie wyczerpałyby im się tematy. Spojrzała na niego jeszcze raz. – Pójdziesz ze mną na bal maturalny? Chase zamrugał ze zdumienia. – Obojgu nam przyda się jakaś rozrywka. Musimy na chwilę się wyluzować. Pójdziemy jako przyjaciele. Albo jako para. Tylko nie wolno ci opowiedzieć moim przyjaciółkom, że badasz sprawę Ali, i musisz obiecać, że nie napiszesz o nas ani słowa na swoim blogu... – Spencer – przerwał jej Chase. – Już ci mówiłem, że nigdy bym czegoś takiego nie

zrobił. Spencer pokiwała głową. – Co ty na to? Z bijącym sercem patrzyła, jak Chase odchyla głowę i patrzy na nią z ukosa, jakby chciał jej się przyjrzeć pod innym kątem. Im dłużej milczał, tym idiotyczniej się czuła. To był fatalny pomysł. Chase skończył już liceum i na pewno uważał bale maturalne za dziecinadę. Nagle Chase chwycił Spencer za rękę. – To dla mnie zaszczyt. Powiedz tylko gdzie i kiedy, a stawię się w garniturze. – Naprawdę? – Spencer uśmiechnęła się szeroko. Chase miał powiedzieć coś jeszcze, ale nagle drzwi za nimi się otworzyły. Starsza pani w chustce na głowie i z mnóstwem ciężkich toreb próbowała wyjść z kamienicy. Chase podszedł do niej i przytrzymał jej drzwi, a kobieta uśmiechnęła się do niego. – Dziękuję, kochanie. – Nie ma za co – odparł Chase i się ukłonił. Razem ze Spencer weszli do środka, zanim drzwi zdążyły się zamknąć. W holu panowała ciemność i unosił się zapach pikantnego curry. Na parterze mieściły się dwa mieszkania, a dalej schody prowadziły na pierwsze piętro. Spencer dostrzegła z dołu drzwi na wyższym poziomie. W budynku mogło być jeszcze parę mieszkań. Spojrzała na Chase’a. – I co teraz? – Idziemy do 4B – powiedział Chase, patrząc na schody. Odwrócił się w stronę drzwi frontowych. – Idź na górę. Będę cię osłaniał. Spencer pokiwała głową i pędem pobiegła na górę, mijając trzy wejścia do mieszkań pomalowane na czerwono, pomarańczowo i niebiesko. Na niebieskich wciąż jeszcze wisiał stroik bożonarodzeniowy, choć był już maj. Przed pomarańczowymi leżał na wycieraczce stos korespondencji. Balustrada zatrzęsła się, kiedy Spencer chwyciła ją, idąc na górę. Na dole słyszała kroki Chase’a na schodach. Na ostatnim piętrze migotało światło nad drzwiami z numerem 4B. Spencer z duszą na ramieniu spojrzała na Chase’a, który stał kilka stopni niżej, a potem podeszła do drzwi i przycisnęła do nich ucho. Czy to tu mieszkała Barbara Rogers? A jeśli w środku była też Ali? – Co mam zrobić? – wyszeptała. Chase wzruszył ramionami. „Zapukaj”, powiedział bezgłośnie. Trzęsącą się ręką Spencer zapukała raz i drugi. Potem nasłuchiwała. Telewizor nie ucichł, ale wydawało jej się, że słyszy westchnienie i skrzypienie sprężyn w kanapie. W korytarzu coś pstryknęło i Spencer odwróciła się spłoszona. – Co to było? – zapytała Chase’a szeptem. – Nie wiem – odparł cicho, otwierając szeroko oczy. Wszedł głębiej w korytarz i zatrzymał się przed ostatnimi drzwiami po prawej stronie. Obejrzał dokładnie klamkę. Przycisnął ucho do drzwi, jakby nasłuchiwał, ale nagle stracił równowagę i musiał oprzeć dłoń o drzwi, które wydały głuchy odgłos. Spencer zakryła dłonią oczy. – Ciii! – Przepraszam! – Chase odskoczył od drzwi, jakby bał się, że wyjdzie zza nich duch. Przez chwilę panowała pełna napięcia cisza. Spencer usłyszała nad głową jakiś hałas i rozejrzała się. Nagle coś huknęło. Rozległ się szczęk metalu, świst, a potem jeszcze głośniejszy hałas. Spencer odskoczyła, kiedy drzwiczki w suficie otworzyły się i wypadły zza nich jakieś rupiecie. Duży wieszak, głowa jelenia z rogami ostrymi jak noże i kula do kręgli, która uderzyła o podłogę tuż pod nogami Spencer i potoczyła się na schody.

– Spencer? – zawołał Chase pośród tumanów kurzu. – Jezu. Nic ci się nie stało? – Nie wiem – powiedziała Spencer. Siedziała na podłodze i czuła jakąś śliską maź na twarzy. Spojrzała na dłoń i zobaczyła, że to nie pot ani łzy, tylko krew. Z dziury w suficie sypało się coraz więcej kurzu. Drzwiczki zwisały na jednym zawiasie, który najwyraźniej ktoś poluzował. – Uciekajmy – powiedział Chase, przeskakując przez rumowisko. Chwycił Spencer za rękę i pociągnął ją w stronę schodów. W drzwiach stało kilku lokatorów i obserwowało ich z otwartymi ustami. – To było dziwne – szepnęła Spencer trzęsącym się głosem, kiedy zbiegali po schodach. – Mało powiedziane – odparł Chase. Spojrzał na klatkę schodową. Rozległ się kolejny hałas. – To wyglądało na zastawioną na nas pułapkę. Spencer zadrżała. Jej też to przyszło do głowy. Być może Ali albo jej pomocnik podrzucili Chase’owi ten adres. A potem zakradli się tutaj i umieścili na poddaszu wszystkie te niebezpieczne przedmioty. Wystarczyło tylko w odpowiednim momencie otworzyć drzwiczki, żeby cały ładunek wysypał się na głowę ofiary. Spencer znowu przypomniał się złowieszczy SMS: „To moja sprawka. A wy jesteście następne w kolejce”. Może znowu wpadła w sidła A. Może groźby A. miały się wkrótce spełnić.

21

NIESPODZIEWANY GOŚĆ

Hanna zatrzymała samochód na parkingu przed kliniką, ściskając telefon między uchem a ramieniem. Postanowiła zlekceważyć zakaz posługiwania się telefonem. Sytuacja tego wymagała. W słuchawce piknęło. Włączyła się poczta głosowa Mike’a. – To znowu ja – powiedziała błagalnym głosem Hanna. – Wszystko ci wyjaśnię. Chcę do ciebie wrócić i pójść z tobą na bal maturalny. Dzwonię z nowego numeru. Błagam, błagam, błagam, oddzwoń! Rozłączyła się i spojrzała na leżącą obok koronę i berło, z którymi nie rozstawała się ani na krok. Do oczu napłynęły jej łzy. Powstrzymała się od płaczu, bo nie chciała zepsuć sobie makijażu. Przyszła królowa balu maturalnego musi wyglądać świetnie nawet wtedy, gdy czyści nocniki. Coś piknęło w jej torbie. Sięgnęła do niej, modląc się w duchu o wiadomość od Mike’a. Niestety, to dzwonił jej stary telefon. Automatycznie połączył się z siecią w klinice i ściągnął nowy e-mail od agentki Fuji. Instynktownie Hanna skasowała wiadomość bez czytania. Przeszła przez podwójne drzwi, włożyła kitel, wzięła mop i wiadro i pomaszerowała prosto do łóżka Grahama otoczonego parawanami. Odsunęła zasłonki, nie zważając na to, czy ktoś ją obserwuje. Graham miał zamknięte oczy, ale jego usta się poruszały. Hanna nastawiła ucha, ale nie usłyszała żadnego dźwięku. – Powiedz mi, kogo tam widziałeś – warknęła Hanna. Miała ochotę nim potrząsnąć. Czy naprawdę nie mogły choć na chwilę zaznać spokoju? Powinny dorwać A., pozbyć się agentki Fuji i załatwić sprawę obrazu podrzuconego Arii. Wtedy uratowałaby swój związek z Mikiem. Ale Graham nie powiedział ani słowa. Hanna tak się wkurzyła, że tupnęła mocno w podłogę. Odgłos rozległ się w całym korytarzu. – Hanna? – zawołał ktoś. – Wszystko w porządku? Hanna się odwróciła. Kyla siedziała na łóżku z zabandażowaną twarzą. Na kolanach trzymała buteleczkę z lakierem do paznokci i pilniczek. – Właściwie to nie – przyznała Hanna. – Mmm. Kłopoty z facetem? Hanna podeszła do niej. – Skąd wiedziałaś? – Kilka dni temu słyszałam, jak rozmawiasz przez telefon – odparła Kyla, wzruszając ramionami. – Co ci zrobił? – Nie chce ze mną pójść na bal maturalny – odpowiedziała Hanna płaczliwie. – To jedno wielkie nieporozumienie. On myśli, że go okłamałam. Tylko że to nieprawda. Mój chłopak to idiota. – Wyjaśnij mu wszystko – powiedziała Kyla. – To nie takie proste – westchnęła Hanna.

Już miała opowiedzieć Kyli całą historię, ale nagle ogarnęło ją zmęczenie. – To ci poprawi nastrój. Kyla sięgnęła po coś, co leżało na tacy obok jej łóżka. Wręczyła Hannie fotografię w ramce. Przedstawiała przystojnego pielęgniarza w szatni, z nagim torsem. Hanna zachichotała. – Skąd to wytrzasnęłaś? – Jeden z sanitariuszy zrobił je moim telefonem – powiedziała z dumą Kyla. – Przesłałam je na stronę Kodaka i zleciłam wydrukowanie oraz oprawę. Powinnaś je mieć, Hanno. Bardziej niż ja potrzebujesz pocieszenia. – Dzięki, nie trzeba. – Hanna spojrzała na obandażowaną od stóp do głów Kylę. Uświadomiła sobie, że szuka pocieszenia u pacjentki z rozległymi oparzeniami. Chyba jednak za bardzo się nad sobą rozczulała. Przysunęła się do Kyli, bo nagle zapragnęła poznać jej historię. – Co ci się stało? Kyla obracała w palcach buteleczkę z lakierem do paznokci. – Bawiliśmy się z bratem w garażu, kiedy nagle puszka z kwasem siarkowym spadła z półki prosto na mnie. Spalił mi całą skórę jak ogień. Hanna skrzywiła się. – Masz całą twarz... – Urwała, bo zabrakło jej słów. – Spaloną? W bliznach? – dokończyła za nią Kyla. Pokręciła głową. – Mam ślady na policzkach i podbródku. Potrzebuję kilku przeszczepów, ale nie można ich zrobić jednocześnie. Nie byłam taka ładna jak ty, ale wyglądałam w porządku. Miałam powodzenie. Lecz dobre czasy się skończyły. Jak stąd wyjdę, wszyscy zaczną na mnie patrzeć jak na dziwadło. Kyla wydawała się taka twarda i odważna. Hannie serce kroiło się na kawałki. Jak Kylę potraktowano by w Rosewood Day? Dawna Hanna przyjaźniąca się z Ali i z Moną pewnie bezlitośnie by ją wyśmiewała. A dzisiaj? Czy zmieniła się na lepsze? Dotknęła ramienia Kyli. – Słuchaj, jak już zdejmą ci opatrunki, chcę cię zrobić na bóstwo. Fryzura, makijaż, kremy, biżuteria, ciuchy, wszystko. Uwierz mi, jestem naprawdę dobra w te klocki. Kyla spojrzała na nią. W jej oczach widać było zdumienie. – Dlaczego chcesz to zrobić? Hanna przysunęła się do Kyli. – Bo jesteś najfajniejszą dziewczyną, jaką spotkałam w ostatnim czasie. Wszyscy powinni to wiedzieć. Odwrócimy ich uwagę od blizn i przeszczepów. Jesteś Kyla i jesteś fantastyczna. Rozumiesz? Kyla zaśmiała się cicho. – No dobra – powiedziała po chwili. – Jesteś super. – Wiem, fajna ze mnie laska – odparła radośnie Hanna. Naprawdę poczuła się lepiej. Nie mogła się doczekać, kiedy wybierze dla Kyli cienie do powiek i ją uczesze. Kto wie, może blizny Kyli nie okażą się aż takie straszne. Może tacie Seana uda się zdziałać cuda. Zadzwonił telefon i Hanna tak się przestraszyła, że prawie upuściła go na podłogę. Na ekranie pojawił się numer Mike’a. Hanna spojrzała ze zdumieniem na Kylę. – To on? – zapytała szeptem Kyla, a Hanna pokiwała głową. – No to odbierz! – zawołała. Hanna przełknęła ślinę i odwróciła się. – Dzięki, że oddzwaniasz – powiedziała do słuchawki. Poszła do pokoju dla personelu, choć jeszcze nie nadeszła pora na przerwę, i usiadła na jednej z kanap. – Jak już mówiłam, mogę ci wszystko wyjaśnić. Naprawdę pracuję jako wolontariuszka w klinice leczenia poparzeń.

Właśnie tu jestem. Mike westchnął. – Hanno, mogłabyś wymyślić jakieś lepsze kłamstwo. Przecież nienawidzisz tego miejsca. Nigdy z własnej woli byś tam nie wróciła. – Mówię prawdę. – Hanna przesunęła palcem po popękanej tapicerce kanapy. – Tutaj leży Graham, ten chłopak, który został ciężko ranny w czasie pożaru na statku. Musisz o czymś wiedzieć. Tuż przed wybuchem dopadł Arię w maszynowni. Byli tam razem, kiedy bomba eksplodowała. Aria na szczęście wyszła z tego cało. Chciałyśmy zadać mu parę pytań na ten temat, jak się obudzi. Wstrzymała oddech, zastanawiając się, czy Mike kupi jej w połowie prawdziwą historyjkę. Miała nadzieję, że przyjaciółki jej nie zabiją za to, że zdradziła ich tajemnicę. Mike westchnął. – Aria nigdy mi o tym nie opowiadała. – Wiem. Bała się, że zaczniesz panikować. – Naprawdę uważacie, że to dobry pomysł, żeby z nim teraz rozmawiać? To on podłożył bombę, tak? A jeśli jest niebezpieczny? – Mike, on leży cały obandażowany, pod kroplówką. Nic nie może zrobić. A jeśli chodzi o bombę, to sama nie wiem. Wtedy w maszynowni była jeszcze jedna osoba i to ona mogła ją podłożyć. Właśnie o to chcę zapytać Grahama, jak się obudzi. – Zamilkła na moment, zastanawiając się, czy powinna zadać jeszcze jedno pytanie. – A pamiętasz może, co robił Noel, kiedy wybuchła bomba? To się stało tuż przed rozpoczęciem konkursu talentów. Mike milczał przez chwilę. – Sugerujesz, że to Noel wysadził w powietrze statek? – zapytał wreszcie z przerażeniem w głosie. – Jakich prochów się nałykałaś, Hanno? To chłopak Arii! – Niczego nie sugeruję, po prostu zadaję pytania. Mike westchnął. – Na godzinę przed rozpoczęciem konkursu zrobiliśmy z Noelem ostatnią próbę przed naszym występem. No tak, tuż przed wybuchem Noel powiedział, że musi iść do swojego pokoju. Więc tak naprawdę nie wiem, co robił w ostatniej chwili przed eksplozją. – W słuchawce zatrzeszczało. – Czy Noel wie, że wypytujecie ludzi o takie rzeczy? – Nie, i byłabym wdzięczna, gdybyś go o tym nie informował – powiedziała ostro Hanna z bijącym sercem. – I tak nie wierzę, że to dlatego pracujesz znowu w klinice. Hanna tupnęła. – To zapytaj swoją siostrę. Jedno jest pewne: nie wróciłam do Seana. Nawet nie wiedziałam, że tu pracuje, kiedy przyszłam na rozmowę. On należy do Klubu Dziewic razem z moją siostrą. To dostatecznie zniechęcające. Pójdziesz ze mną na bal maturalny? – Hmm – westchnął Mike, jakby nadal był urażony. – Muszę sprawdzić wiarygodność tych informacji. Hanna ze zniecierpliwieniem spojrzała na sufit. Dlaczego Mike postanowił zachowywać się jak dupek? – A tak w ogóle, to skąd wiesz, że tu pracuję? Mike chrząknął. – To nieistotne. Ten ktoś próbował być dobrym kumplem. Hanna poczuła gęsią skórkę na rękach. Kumpel? – Po prostu powiedz kto. Obiecuję, że się nie wścieknę. – Hanno, daj spokój. Pójdziemy razem na bal, okej? Muszę kończyć. Właśnie wsiadam do

samochodu. – W słuchawce rozległo się kliknięcie i Mike się rozłączył. Hanna spojrzała na jego numer na ekranie. Poczuła w ustach dziwny smak. Nagle zobaczyła, jak korytarzem idzie jakiś znajomy chłopak. Wyszedł przez podwójne drzwi i skierował się do wyjścia. Trzymał telefon przy uchu, ale rozmawiał tak cicho, że Hanna nic nie słyszała. Miał dopasowane ciemne dżinsy, adidasy i czarny podkoszulek z nadrukowanymi słowami w różnych językach. Serce Hanny zaczęło galopować. Doskonale wiedziała, gdzie kupuje się takie podkoszulki. W jedynym ekskluzywnym butiku w Rejkiawiku. Mike miał taki sam, ale biały. Nie miała wątpliwości, że ten znajomy chłopak to Noel.

22

SPOTKANIE Z TRIPPEM

– Na następnym skrzyżowaniu skręć w lewo – oznajmił głos z GPS-u przymocowanego za pomocą przyssawki do przedniej szyby volvo. Emily zatrzymała się na światłach, a potem posłusznie skręciła. Wjechała na osiedle wielkich domów z kolumnami. – Nieźle – powiedziała, rozglądając się na prawo i lewo. – Ale bajeranckie domy. Siedząca obok niej Iris wzruszyła tylko ramionami bez cienia emocji. – Nie dziwię się, że Tripp tu mieszka – powiedziała. – Żeby się leczyć w Zaciszu, trzeba mieć mnóstwo kasy. – Jesteś pewna, że on tu mieszka? – zapytała Emily, mijając willę z białego kamienia, przed którą stała skrzynka na listy będąca miniaturową wersją całego domu. Kiedy po południu odebrała Iris z centrum handlowego King James, ta oznajmiła, że dowiedziała się, gdzie mieszka Tripp, jej wielka miłość, i że muszą jeszcze tego wieczoru go odnaleźć. Na szczęście dom Trippa znajdował się niedaleko Filadelfii, na ślicznym osiedlu, które bardzo przypominało Rosewood. A jednak ta okolica wywoływała w Emily dziwny niepokój. Przypominała jej trochę Crestview Manor, choć tutejsze domy wydawały jej się jeszcze bardziej pozbawione charakteru i opustoszałe. A może ta dzielnica była też podobna do tego wielkiego, bezosobowego osiedla, na którym mieszkała Gayle Riggs. – Wszystko sprawdziłam – oznajmiła z wyższością Iris, spoglądając na notatnik, który trzymała na kolanach. – Jego rodzina mieszka pod numerem 411. – Wskazała na parking klubu golfowego. – Zostawimy auto tutaj. Dalej pójdziemy pieszo. Nie chcę, żeby uciekł na widok samochodu zatrzymującego się przed jego domem. Emily wzruszyła ramionami i wykonała polecenie. Jej relacja z Iris znowu stała się napięta. Iris zaplanowała już dla nich cały weekend, dodając kilka nowych pozycji do swojej listy. Ich zajęcia miały się przeciągnąć do późnych godzin nocnych. Emily podejrzewała, że Iris robi wszystko, byle tylko Emily nie poszła na bal maturalny. Jakby uznała, że skoro ona nie może być szczęśliwa, to Emily też nie będzie. Szły przez spokojną dzielnicę, tak czystą, że na chodniku nie było ani jednego liścia ani rysunku wykonanego przez dzieci kredą. Cała okolica wyglądała jak wielki plan filmowy. – To następny dom na tej ulicy – powiedziała Iris, uśmiechając się sztywno do przechodzącej obok kobiety z psem, jakby to ona była intruzem. Wreszcie zatrzymały się przed wielkim domem z cegły i kamienia. Na ostatnim piętrze widać było rząd okien. Na skrzynce pocztowej widniało nazwisko Maxwell. Iris wyprostowała plecy, podeszła do drzwi i zadzwoniła. Emily stała na chodniku. Na ganek wyszła jakaś kobieta, najprawdopodobniej mama Trippa, a Iris zaczęła coś mówić podniesionym głosem. Kobieta uniosła brwi i pokręciła głową, a potem zatrzasnęła drzwi. Iris zapukała jeszcze raz, ale nikt jej nie otworzył. Iris wściekła podeszła do Emily. – Tripp już tu nie mieszka. Ta głupia suka go wyrzuciła.

– Powiedziała dlaczego? – zapytała Emily. Iris zerwała żonkila z rabatki przed skrzynką pocztową i obracała go w dłoniach. – Tripp zawsze powtarzał, że jego matka to debilka. – Gdzie on teraz jest? Iris rzuciła kwiat na trawnik. – Ona twierdzi, że Tripp mieszka z ojcem. Tylko nie wie gdzie. – Iris zacisnęła usta. – Jak powiedziałam, że kiedyś chodziłam z Trippem, ona się wkurzyła. Zatrzasnęła mi drzwi przed nosem! – Iris wbiła wzrok w ulicę. – Myślisz, że opowiadał o mnie jakieś okropności? Dlaczego ona tak zareagowała? Brama garażu otworzyła się i dziewczyny spojrzały na dom. Na podjazd wyjechał srebrny mercedes. Iris wciągnęła Emily za wielki krzew, żeby mama Trippa ich nie zobaczyła. Samochód wyjechał na ulicę i zniknął za zakrętem, a brama zamknęła się za nim bezszelestnie. – Chyba nie mamy tu czego szukać – powiedziała Emily. Iris chwyciła ją za ramię. – Żartujesz? Może Tripp już tu nie mieszka, ale na pewno zostały jego rzeczy. Skoro go nie znalazłam, to chcę przynajmniej mieć po nim jakąś pamiątkę. Emily położyła ręce na biodrach. Ogarnęły ją złe przeczucia. – Niech zgadnę. Chcesz się włamać do domu i coś ukraść? – Jak dobrze mnie znasz! – Iris uszczypnęła Emily w policzek. Zrobiła piruet i ruszyła w stronę domu. Emily szła kilka kroków za nią. Miała ochotę zostawić tu Iris, żeby sama sobie radziła. Ale nagle wyobraziła sobie, że mama Trippa łapie na gorącym uczynku Iris, która opowiada wszystkim, że została porwana... Iris poszła na wielopoziomowy taras na tyłach domu. Bezskutecznie próbowała otworzyć rozsuwane oszklone drzwi. Zauważyła wejście dla psa w drzwiach prowadzących do kuchni. – Właśnie tego szukałam. – Iris... – powiedziała Emily cicho. Bezradnie obserwowała, jak Iris na czworakach unosi klapkę w drzwiach i wchodzi do domu. Potem otworzyła drzwi od środka i wpuściła Emily. – Witam – zaszczebiotała, zakładając rękawicę kuchenną, którą podniosła ze stołu. – Masz ochotę na świeżego muffina? A może herbaty? Byłabym doskonałą panią domu, prawda? Emily rozejrzała się. Pomieszczenie było olbrzymie. Stała w nim kuchenka z nierdzewnej stali z sześcioma palnikami. Emily nigdy wcześniej nie widziała tak wielkiego, granitowego blatu. Po lewej stronie zauważyła gigantyczną lodówkę, a obok lśniący ekspres do kawy. Przy drzwiach do spiżarni stała druga lodówka, wypełniona po brzegi winem. Nawet w domu Spencer kuchnia nie prezentowała się tak okazale. Jednocześnie pomieszczenie to wyglądało tak, jakby nikt tu nie mieszkał. Wszystkie sprzęty były zbyt czyste, na fugach między kafelkami nie było widać żadnych zabrudzeń, a na każdym ręczniku widniała wyszyta litera M. Trudo było uwierzyć, że w takim miejscu wychował się ktoś, kto potem trafił do szpitala psychiatrycznego. Kiedyś wydawało jej się, że tak bogatym ludziom nigdy nie przytrafia się nic złego. – Na co chorował Tripp? – zapytała szeptem Emily. Iris przeszukiwała szuflady w szafce po drugiej stronie kuchni. Wciąż miała na sobie rękawicę kuchenną. Potem obejrzała dokładnie ozdoby przyczepione do drzwi lodówki, przekartkowała kalendarz, otworzyła lodówkę i wyciągnęła z niej napój energetyczny. – Lekarze twierdzili, że ma schizofrenię, ale według mnie to brednie. Był najzdrowszą osobą pod słońcem. I bardzo inteligentną. Zawsze zabierał mnie na bombowe randki na terenie szpitala. Wyciągnęła z szuflady zdjęcie, przyjrzała mu się i upuściła je na podłogę. Emily

podniosła je. Na fotografii dwoje starszych ludzi wznosiło toast kieliszkami z winem. Mężczyzna miał na głowie czapkę Świętego Mikołaja. – Tu musi być coś, co do niego należało – powiedziała zniecierpliwiona Iris i przeszła przez kuchnię. – Chodźmy na górę. Ruszyła w stronę korytarza, a potem weszła po schodach, jakby doskonale znała to miejsce. Na ścianach wisiały kolorowe obrazy olejne, jeden składał się z wirujących wzorów i przypominał Emily obraz van Gogha leżący w szafie u Arii. Poczuła ucisk w brzuchu. Kompletnie zapomniała o tym obrazie. A jeśli agentka Fuji właśnie o nim chciała z nimi porozmawiać? Iris otwierała drzwi do kolejnych pokoi. Kiedy zajrzała do trzeciego, westchnęła i weszła do środka. Emily poszła za nią. W rogu stało podwójne łóżko. Na dywanie zostały ledwie widoczne smugi po odkurzaniu. Biurko stało zupełnie puste. Wnętrze przypominało Emily bezosobowy pokój Iris w Zaciszu. Iris otworzyła drzwi szafy. Wisiało w niej kilka koszul w kratę, a na dnie stała plastikowa skrzynka. – Bingo – wyszeptała Iris, zrzucając rękawicę kuchenną i wyciągając skrzynkę. W środku leżały książki, notatniki i stary telefon komórkowy z pękniętym ekranem. Iris przejrzała notatniki. Emily wzięła w ręce stary egzemplarz Roku 1984 Orwella. Czy tylko tyle mama Trippa zachowała dla siebie? – Ale badziewie – powiedziała Iris i zamknęła z trzaskiem notatnik. – Czego szukasz? – zapytała Emily. – Serduszka z moim imieniem. Czegoś ważnego. Iris jeszcze raz przetrząsnęła zawartość skrzynki, w której znalazła pluszowe zwierzątka, pustą butelkę po wodzie, płyn do dezynfekcji rąk i szpitalną bransoletkę z napisem: ZACISZE ADDISON-STEVENS. Kiedy dogrzebała się do samego dna, wyglądała tak, jakby zaraz miała się rozpłakać. – No cóż, to chyba najlepszy dowód na to, że nic nie znaczyłam dla Trippa. – Może coś, co kojarzy mu się z tobą, zabrał do nowego domu? Iris pociągnęła nosem. – Oszukiwałam się o wiele za długo. Między nami nigdy nie wydarzyło się nic naprawdę ważnego. Po jaką cholerę tu przyjechałam? Nagle schowała głowę w kolanach i zaczęła szlochać. Emily stała bezradnie, zastanawiając się, co powinna zrobić. Jej dłoń zawisła nad plecami Iris, ale Emily nie wiedziała, co w tej sytuacji powiedzieć. Podniosła telefon i włączyła go. Ku jej zdumieniu na ekranie pojawiło się logo Motoroli. Kliknęła na ikonę KONTAKTY. Wszystkie numery zostały skasowane. Otworzyła plik z SMS-ami, ale w nim również nic nie znalazła. Zachowało się tylko kilka zdjęć. Chmura w kształcie penisa, pies rasy golden retriever i fotografia dziewczyny, którą Emily tak dobrze znała. – O Boże – wyszeptała. Jasne włosy Ali spadały jej na ramiona, a w oczach widać było iskierki. Miała taką samą białą piżamę jak Iris w Zaciszu. Emily podejrzewała, że to zdjęcie zrobiono dawno temu, Ali miała na nim około piętnastu lat. Iris otarła łzę i spojrzała na ekran komórki. Westchnęła z irytacją. – Przynajmniej ty znalazłaś coś ciekawego. – Dlaczego ten chłopak miał w telefonie zdjęcie Ali? – zapytała Emily drżącym głosem. Iris odchyliła się do tyłu i oparła na rękach. – Bo razem byliśmy w Zaciszu. Przyjaźniliśmy się.

Emily jeszcze raz spojrzała na zdjęcie, którego nie spodziewała się znaleźć w takim miejscu. Widać było na nim, że obok Ali ktoś stoi i obejmuje ją ramieniem. Na owłosionym nadgarstku widać było złoty zegarek. Emily wytężyła wzrok. Czy gdzieś już widziała taki zegarek? Pokazała na rękę na zdjęciu. – Kto to jest? Iris przyjrzała się fotografii z bliska. Otworzyła usta. – To może być on. Ten jej chłopak. Emily zmrużyła oczy. – Ten, który odwiedzał ją w szpitalu? Ten, z którym spotkała się w Keppler Creek, kiedy wyszła ze szpitala? – Emily chwyciła Iris za rękę. – Musisz mi powiedzieć, jak on się nazywa. Natychmiast. Iris pokręciła głową. – Nie ma mowy. Wstała i wyszła z pokoju. Emily włożyła telefon ze zdjęciem Ali do kieszeni i poszła za Iris na dół. Wybiegła z domu na trawnik. Iris szła szybko, lecz Emily dogoniła ją na chodniku. – Do cholery, Iris! – wrzasnęła Emily. Pokazała na dom. – Dla ciebie włamałam się do tego domu! Co planujesz teraz? Morderstwo? Od tygodnia wodzisz mnie za nos, więc pora się zrewanżować. Nie proszę o wiele, podaj mi tylko imię tego chłopaka. Iris zatrzymała się przy pniaku po ściętym drzewie. Spuściła wzrok. – Nie mogę ci powiedzieć, jak ma na imię, bo nie wiem. Emily poczuła się tak, jakby uszło z niej całe powietrze. – Co takiego? W świetle słonecznym skóra Iris wyglądała na jeszcze bledszą. – Nigdy tego nie wiedziałam. Nie kłamię. Ali naprawdę odwiedzał cały czas jakiś facet. Ona nazywała go Mr. Big, tak jak Carrie swojego faceta w Seksie w wielkim mieście. Nigdy się nie dowiedziałam, jak się naprawdę nazywa. Ona uważała to za największy sekret. Zabraniała mi z nim nawet rozmawiać. – Iris zacisnęła usta. – Dlatego nie zamierzam być dłużej lojalna wobec tej suki. Tyle przede mną zataiła. Jakbym nie zasługiwała na to, żeby znać prawdę. Emily oparła się o drzewo. – Dlaczego wcześniej mi tego nie powiedziałaś? Iris kopnęła grudkę ziemi. – Wydawało mi się, że tylko wtedy będziesz mnie zabierała tam, gdzie zechcę, i pozwolisz mi mieszkać u siebie w domu. W ten sposób moje życie na chwilę wróci do normy. Myślałam, że kiedy się zorientujesz, jak niewiele wiem, odwieziesz mnie natychmiast do Zacisza. Emily zamrugała. Nigdy by nie wpadła na to, że Iris właśnie tego się obawia. – Zaraz, zaraz. Podoba ci się u mnie w domu? – No pewnie – odparła Iris, jakby to było oczywiste. – Zresztą nieważne, to już nie ma znaczenia. Możesz mnie zostawić, tak jak moja mama. I Tripp. W porządku, wrócę teraz do Zacisza, żeby tam gnić przez kolejne cztery lata. A ty idź na bal maturalny i ciesz się życiem. Odwróciła się. Po chwili jej ramiona zaczęły się trząść. Emily zamurowało. Nie mogła się ruszyć. Pewnie powinna się wkurzyć, lecz na widok płaczącej skulonej Iris poczuła przypływ współczucia. Pamiętała, co czuła, gdy rodzina się od niej odcięła i gdy porzuciła ją ukochana osoba. Kiedy Ali wyśmiała ją w domku na drzewie pod koniec siódmej klasy, coś w Emily pękło. A kiedy Prawdziwa Ali próbowała je zabić w domku nad jeziorem, Emily poczuła się martwa w środku. Spojrzała na Iris zanoszącą się płaczem. Nie różniły się od siebie aż tak bardzo. Gdyby

Emily musiała żyć w tak trudnej sytuacji jak Iris, być może też kłamałaby w żywe oczy, żeby tylko ktoś zwrócił na nią uwagę. Właściwie trochę jej pochlebiało to, że Iris uznała ją za osobę, którą warto okłamać i której życie jest takie fajne. Nagle ze zdumieniem zdała sobie sprawę, że gdyby tylko Iris zapytała ją, czy może zostać u niej kilka dni dłużej, choć nie zna imienia chłopaka Ali, Emily by się zgodziła. Położyła dłoń na ramieniu Iris. – Iris, nie odwiozę cię do Zacisza, póki sama mnie o to nie poprosisz. Właściwie powinnaś pójść ze mną na bal maturalny. Jako moja dziewczyna. Iris pociągnęła nosem i spojrzała z niedowierzaniem na Emily. – Akurat. – Mówię serio – powiedziała Emily. Czuła, że mówi coraz głośniej. – Wiem, że nie wpisałaś balu maturalnego na swoją listę, ale może powinnaś. Byłaś kiedyś na takiej imprezie? Iris założyła kosmyk włosów za ucho. – Nie, ale... – Wielu chłopaków idzie bez pary. Znajdziemy kogoś dla ciebie. Kogoś o wiele fajniejszego od Trippa. Iris uszczypnęła się w przedramię. W oddali odezwał się ptak, a ulicą przejechał samochód. Serce Emily biło mocno. „Błagam, zgódź się”, powtarzała w myślach. Chciała zobaczyć zaskoczoną minę Jordan. Poza tym wydawało jej się, że dziewczynie dobrze zrobiłby udział w balu. Wreszcie Iris westchnęła. – No dobra. – Super! – zawołała Emily i objęła Iris, która cała zesztywniała. Po chwili jednak odwzajemniła uścisk. Kiedy się od siebie odsunęły, Iris miała lśniące i zaróżowione policzki. Odezwał się telefon Emily. Odebrała go. – Słucham? – Panna Fields? – zapytała jakaś kobieta przyjaznym głosem. – Mówi Jasmine Fuji. Spotkałyśmy się kilka dni temu. Emily otworzyła usta, ale wydobył się z nich tylko zduszony jęk. Spojrzała na telefon, jakby zapalił jej się w dłoni. – Skąd pani ma mój numer? – Od twojej mamy. Dzwoniłam na twój domowy numer. Emily zakręciło się w głowie. Mama. Pani Fields wyłudziła od niej nowy numer telefonu, a Emily zapomniała ją poprosić, żeby nikomu go nie dawała. Ciekawe, komu jeszcze go przekazała? – Próbowałam się skontaktować z tobą i twoimi przyjaciółkami, ale zaczynam podejrzewać, że mnie unikacie. – Agentka Fuji zaśmiała się szyderczo. – Masz teraz chwilę, żeby ze mną porozmawiać? Emily spojrzała na Iris, która stanęła na chodniku i patrzyła na nią z zaciekawieniem. – Teraz jestem zajęta. – To potrwa tylko chwilę, obiecuję. – Przykro mi – odparła Emily. – Teraz nie mogę. Może kiedy indziej. Bez zastanowienia się rozłączyła.

23

NAGA PRAWDA

– O, kierowniczka sekcji dekoracyjnej! – zaszczebiotał jakiś sopran w piątek po południu w domku, w którym odbywały się zajęcia z dziennikarstwa. W sali było pełno ludzi, którzy kończyli malować na ścianach i na płótnie kopie obrazów van Gogha. Niektórzy przygotowywali torby z prezentami dla uczestników balu. Z głośników laptopa dobiegał rzewny głos Taylor Swift, a kilka dziewczyn z sekcji dekoratorskiej zaczęło tańczyć do piosenki Love Story. – Uuu – odezwał się znowu śpiewny głos. – Panno Montgomery? Dopiero kiedy Aria poczuła dłoń na ramieniu, zdała sobie sprawę z tego, że mówi do niej Ryan Crenshaw, niegdysiejsza uczennica z Rosewood Day, która pomagała udekorować salę na bal. Zgodnie z tradycją szkolną niektórzy absolwenci brali udział w przygotowaniach do balu i informowali komitet organizacyjny o zabawnych rytuałach, na przykład o obowiązkowym fotografowaniu króla i królowej na cmentarzu niedaleko hotelu Four Seasons albo o tańcu w korowodzie. Możliwość powrotu do liceum uważano za wielki zaszczyt, a Ryan, dziewczyna o myszowatych włosach i posturze piętnastolatki, cały czas narzekała na życie studenckie i najchętniej pewnie zostałaby w liceum na zawsze. Aria zaszyła się w schowku na materiały biurowe, przerażona ogromnymi obrazami van Gogha. Ryan zaprowadziła ją do stołu i pokazała aparat fotograficzny z wielkim obiektywem. – Musisz zacząć robić zdjęcia do albumu rocznego! Zróbmy kilka fotografii obrazów namalowanych na ścianach! Popatrz! Idzie nasza królowa! Sfotografujemy ją, jak przymierza koronę! Po drugiej stronie sali Hanna rozmawiała szeptem ze Scottem Chinem, jednym z redaktorów albumu rocznego. Ryan zaprowadziła do nich Arię. Na widok Arii Hanna zbladła jak ściana. Chwyciła ją za rękę i zaciągnęła na korytarz. – Tu jesteś. Musimy pogadać. – Dziewczyny, a co ze zdjęciami? – zawołała Ryan. – Zaraz! – krzyknęła Hanna przez ramię, przewracając oczami. Wyszły na ścieżkę prowadzącą do niewielkiego ogrodu ozdobionego rzeźbami, które podarowali szkole jej bogaci wychowankowie w latach osiemdziesiątych. Hanna podeszła do statuy przedstawiającej kobietę. Jej nos odpadł już wiele lat temu. Hanna spojrzała na Arię i wzięła głęboki oddech. – Pamiętasz, jak Spencer mówiła, że pomocnik Ali może mieć jakieś powiązania z kliniką leczenia poparzeń, bo jakiś czas temu ktoś ukradł stamtąd recepty? – Tak. – Aria bezwiednie skubała skórkę przy paznokciu. – Wczoraj widziałam tam Noela. Arię przeszył zimny dreszcz. – Na pewno? Hanna ze smutną miną pokiwała głową. – Na sto procent. To był on.

Aria zacisnęła wargi i patrzyła na stojącą kilka metrów dalej metalową rzeźbę przedstawiającą żyroskop. – Może miał jakiś powód, żeby tam pojechać. – Na przykład, żeby ukraść receptę dla Ali? – Hanna założyła ręce na piersi. – Jak uważasz, że jest niewinny, to się dowiedz, po co tam pojechał. Aria odwróciła wzrok. – Właściwie nie odzywamy się do siebie. Musiałam mu powiedzieć o Olafie. Hanna otworzyła szeroko oczy. – Dlaczego? Aria czekała, aż ucichnie hałas kosiarki do trawy. – Noel dostał SMS-a od A. Dowiedział się, że przechowuję coś w szafie, i chciał to sprawdzić. Oczywiście miał dowiedzieć się w ten sposób o obrazie. Zdenerwowałam się, a Noel nabrał pewności, że coś przed nim ukrywam. No i musiałam mu opowiedzieć o Olafie. – To fatalnie. Strasznie mi przykro. – Hanna pokręciła głową ze smutną miną. – Dajesz sobie jakoś radę? Aria spojrzała z gniewem na Hannę. – Daruj sobie. Pewnie w głębi duszy się cieszysz. – Aria! – Hanna otworzyła szeroko oczy. – Byłoby o wiele łatwiej, gdybym zerwała z Noelem, prawda? Wtedy mogłybyście kontynuować to wasze polowanie na czarownice. Hanna pokręciła gwałtownie głową. – Nie jesteśmy przeciwko Noelowi. Ani przeciwko tobie. Wierz mi, dla nas to też straszne i nie chcemy tego przechodzić. Aria dotknęła ręki statuy, przełykając łzy. Wiedziała, że Hanna nie kłamie, ale i tak za każdym razem, kiedy pojawiała się jakaś informacja pogrążająca Noela, czuła bolesne ukłucie w sercu. Miała ochotę krzyczeć: „Czy już się nie przyjaźnimy? Nie zależy wam na mnie?”. Podobnie czuła się wtedy, kiedy na Islandii chodziła z chłopakiem o imieniu Gunter, typem spod ciemnej gwiazdy. Mama ostrzegała ją przed nim i robiła to tylko po to, żeby chronić Arię. Ale ona i tak nie chciała jej słuchać. Hanna oparła się o drugą rękę statuy. – Dzwoniła do ciebie znowu agentka Fuji? Aria wbiła wzrok w ziemię. – Nie... – Odezwała się do mnie, do Spencer i do Emily. Chce z nami jeszcze raz porozmawiać. Aria podniosła głowę. – Dlaczego? Hanna uniosła ręce w górę. – A skąd mam wiedzieć? Podejrzewam, że dostała o nas jakieś informacje od A. Może dowiedziała się o obrazie. Albo o Tabicie. Kto wie? Aria poczuła ucisk w żołądku. Z jednej strony czuła ulgę, bo agentka Fuji do niej nie zadzwoniła. Z drugiej strony zaczęła się zastanawiać, dlaczego tak się stało. – I co teraz zrobimy? – zapytała drżącym głosem. Nagle Ryan wysunęła głowę zza drzwi. – Aria? Właśnie wycinamy gwiazdy z papier mâché i mamy do ciebie pytanie. Aria spojrzała na Hannę, wzruszyła ramionami i poszła za Ryan do domku. Kiedy poinstruowała koleżanki z sekcji dekoratorskiej, jak mają wyglądać gwiazdy, poczuła skurcz żołądka. Nie mogły rozmawiać z agentką Fuji, póki w jej szafie leży skradziony obraz. Musiały

jak najszybciej rozwiązać ten problem. Choć zrobiła Hannie awanturę, informacja o wizycie Noela w klinice przeraziła ją nie na żarty. Przecież on nie znał nikogo z tamtejszych pracowników. Po co tam poszedł? Odwiedzić Grahama? Czy żeby ukraść lekarstwa? Sięgnęła do kieszeni i dotknęła biletu znalezionego dzień wcześniej w portfelu Noela. Poprosiła Mike’a, żeby oddał zgubę właścicielowi, i miała cichą nadzieję, że Noel nie zauważy braku pamiątki. Film sprzed kilku lat, wyświetlany tuż po śmierci Courtney, kiedy Prawdziwa Ali na pewno przebywała jeszcze w Zaciszu. Ta dziwna wiadomość na odwrocie biletu, dotycząca kogoś, w kogo Noel uwierzył. Aria nie powiedziała jeszcze o tym przyjaciółkom. Wszystkie dostałyby świra na widok rysunku hokeistki. Przecież każdy mógł narysować coś takiego. To nic nie znaczyło. Tylko że i tak Aria chciała rozwiązać tę zagadkę. Podeszła szybko do swojej torebki, wyciągnęła z niej iPada i wpisała w wyszukiwarkę internetową hasło KINO WOODS. W ułamku sekundy na ekranie pojawiły się rezultaty. Na pierwszym miejscu widniała strona kina w Maplewood w stanie New Jersey. Arii zaschło w ustach. Z Maplewood pochodziła Tabitha, która razem z Ali leczyła się w Zaciszu. Obie dziewczyny się zaprzyjaźniły. Czy to oznaczało, że Noel odwiedzał Ali w Zaciszu? Czy któregoś wieczoru zabrał ją i Tabithę do kina? To nie miało sensu. Dlaczego mieliby jechać aż do New Jersey? I dlaczego Noel powiedział agentce Fuji, że nie widział nigdy Tabithy, jeśli tak naprawdę ją znał? – Aria? Odwróciła się gwałtownie. Przed nią stał Noel, jakby przywołała go swoimi myślami. Trzymał ręce w kieszeniach i miał poważny wyraz twarzy. – H-hej – wyjąkała Aria, kładąc iPada na ławce ekranem w dół. Noel spojrzał na drzwi. – Możemy pogadać? Aria pokiwała głową i wsunęła iPada do swojej torby. Kiedy przyszli do ogrodu z rzeźbami, Hanny już tam nie było. Przez chwilę słychać było tylko ich kroki. W połowie ścieżki Noel zatrzymał się obok statuy, którą wszyscy nazywali Przystojniakiem. – Myślałem o tej historii z Olafem... Aria czuła, jak zaciska jej się gardło. – Noel, ja... Położył jej palec na ustach. – Wiem, że w czasie tego wyjazdu zachowywałem się jak dupek. Byłem zazdrosny o to, że tak dobrze znasz Islandię, i bałem się, że jak tam przyjedziemy, coś się zmieni i przestanę ci się podobać. Dlatego zachowywałem się tak żałośnie i cały czas marudziłem. Powinnaś jechać tylko z Hanną i Mikiem, beze mnie. Bynajmniej się nie ucieszyłem na wieść o tym, że się całowałaś z tym chłopakiem, ale rozumiem, dlaczego tak się stało. Aria zamrugała. Nie spodziewała się, że usłyszy coś takiego. Jeszcze tydzień wcześniej wyznanie Noela by jej schlebiło i połechtało jej próżność. Boski Noel martwił się, że ona go rzuci. Ale teraz czuła zupełną pustkę w głowie i zrobiła się podejrzliwa. Dlaczego Noel tak łatwo jej wybaczył? Noel ujął jej ręce w swoje. – Chcę z tobą być. Chcę z tobą jeszcze raz gdzieś wyjechać i wszystko naprawić. Możemy nawet pojechać na Islandię, jeśli tylko zechcesz. Tym razem mogę nawet jeździć na tych śmiesznych kucach.

Aria wiedziała, że teraz powinna się roześmiać, ale nie mogła wykrzesać z siebie żadnych emocji. Odwróciła wzrok, tłumiąc płacz. Jej ręce zwisały bezwładnie, jakby zamieniły się w czysty ołów. „Ali i Tabitha – krzyczała w myślach. – Maplewood. Hokeistka. Zapytaj go”. Noel przekrzywił głowę. – Nie wyglądasz najlepiej. – Fatalnie się czuję – odparła piskliwym głosem Aria. – Ja... Urwała. Gdyby tylko potrafiła tak pokierować rozmową, żeby mogła wspomnieć o Tabicie, nie narażając się na podejrzenia ze strony Noela. Tylko jak to zrobić? Noel puścił jej ręce. – Co się dzieje, Ario? Wyciągam do ciebie rękę, dwoję się i troję, mówię ci całą prawdę, załatwiam ci szefostwo w sekcji dekoratorskiej, przymykam oko na twoje humory, wybaczam ci zdradę, a ty mnie nadal traktujesz jak gówno. To chyba lekka przesada, nie sądzisz? Masz tyle tajemnic, dziwnie się zachowujesz. Coraz bardziej się ode mnie oddalasz. – Nie mów tak – wyszeptała Aria. – Mam teraz mnóstwo rzeczy na głowie, to wszystko. – Na przykład co? – zapytał Noel. Aria czuła, że traci grunt pod nogami. Chciała mu wybaczyć. Ale nie mogła tak po prostu zadać mu wszystkich pytań, które chodziły jej po głowie. Patrzyła na Noela. Zauważyła wybrzuszenie w kieszeni jego dżinsów, gdzie nosił telefon. Przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Potrzebowała kilku sekund, żeby się skoncentrować. Potem podeszła do Noela i chrząknęła. – Wciąż myślę o tym, co ci zrobiłam. Czuję się przez to fatalnie. Po wybuchu na statku otarłam się o śmierć i nie mogę się z tego otrząsnąć. – To opowiedz mi o tym – powiedział Noel. – Nie ukrywaj niczego przede mną. Nie możesz tłamsić w sobie tylu emocji i zmuszać mnie, żebym się wszystkiego domyślał. – Okej – szepnęła Aria, zmuszając się do płaczu. – Tak będzie. Obiecuję. Przyciągnęła go do siebie i przytuliła. Przez moment bała się, że Noel nie odwzajemni jej uścisku, ale on delikatnie ją objął. Aria czuła bicie swojego serca, gdy przyciskał ją do swojej klatki piersiowej. Sięgnęła jedną ręką do jego kieszeni. Ostrożnie i bardzo delikatnie koniuszkami palców chwyciła jego telefon i powoli, ze zręcznością zawodowego kieszonkowca, wyciągnęła go. Noel odsunął się od niej trochę, ale nie zauważył, że nie ma telefonu, który Aria włożyła do dużej kieszeni swojej bluzy z kapturem. Kiedy się od siebie oderwali, Noel patrzył na nią z czułością. Aria przełknęła łzy i pokazała na drzwi do domku. – Muszę wracać. Noel pocałował ją w szyję. – Zadzwoń, jak skończysz, dobra? – Dobrze – odparła drżącym głosem Aria. Kiedy Noel odszedł, czym prędzej wróciła do domku. Wiedziała, że za kilka minut Noel zorientuje się, że zginął mu telefon. Podbiegła do iPada i wyciągnęła z torby kabel USB. Podłączyła tablet i telefon. Na ekranie pokazało się okienko z pytaniem, czy chce przegrać dane na iPada. Kliknęła ikonkę TAK. Na ekranie pojawiły się rzędy cyfr. Po niecałej minucie transfer danych dobiegł końca. Aria odłączyła telefon, otworzyła drzwi domku i rzuciła komórkę w trawę. Gdyby Noel ją znalazł, uznałby, że wysunęła mu się z kieszeni. Wróciła do swojego iPada. Ściągnęła wszystkie SMS-y Noela. Przejrzała je szybko, nie spodziewając się, że znajdzie coś ciekawego. Gdyby Noel był A., pewnie używałby innego telefonu z zastrzeżonym numerem. Poza wiadomościami dotyczącymi ich dwojga, które Noel

wysyłał Arii, znalazła jeszcze SMS-y do kolegów z drużyny lacrosse i członków rodziny. Nieco dalej na liście natrafiła na coś dziwnego. W lutym dwa lata wcześniej Noel wysłał SMS-a na jakiś zastrzeżony numer. Wiadomość brzmiała: „O co tylko poprosisz”. Osoba, do której pisał, odpowiedziała: „Dzięki za pomoc. Wiesz, co robić”. Aria szybko połączyła wszystkie fakty. W lutym razem z Noelem wzięli udział w seansie spirytystycznym na tyłach sklepu ezoterycznego w Yarmouth. Zdziwiło ją, że Noel zachował tę wiadomość. Wtedy na pewno miał jakiś inny model telefonu. Pewnie przegrał tę wiadomość z poprzedniego aparatu z powodów sentymentalnych. Czy adresatką tej wiadomości była Ali? Co miały oznaczać słowa: „Wiesz, co robić”. Aria zamknęła oczy. Czy to jakiś fatalny zbieg okoliczności? Czy naprawdę szpiegowała swojego chłopaka? Czy postradała zmysły? Zamknęła plik z SMS-ami, a jej ręce zrobiły się ciężkie i bezwładne. Przegrała też e-maile Noela, ale nie chciała ich czytać. Nagle zauważyła w nagłówku jednej z wiadomości nazwisko agentki Fuji. E-mail przyszedł dwa dni wcześniej. Arii zakręciło się w głowie. Przecież Noel rozmawiał z nią w zeszłym tygodniu. Kiedy otworzyła wiadomość, okazało się, że to cały wątek, składający się z sześciu e-maili. Rzuciły jej się w oczy słowa: „Dziękuję, że się tym ze mną podzieliłeś”. Następna wiadomość brzmiała: „Współczuję ci z powodu straty bliskiej osoby”. A następna: „Wkrótce porozmawiamy. Zaintrygowałeś mnie, twierdząc, że ktoś ukrywa przede mną prawdę. Mam nadzieję, że mi to wyjaśnisz”. Ktoś zaśmiał się głośno za plecami Arii. Upuściła iPada na ławkę. Ze łzami w oczach rozejrzała się po sali. Wydawało jej się, że to jakiś koszmarny sen. Noel stracił kogoś bliskiego. Tabithę? Ali? Kto według niego kłamał? Aria? To dlatego Fuji tak usilnie zabiegała o kolejną rozmowę? Sięgnęła po telefon i wybrała numer Spencer. Sprawy wymykały im się spod kontroli. Nadeszła pora, żeby powiedzieć przyjaciółkom całą prawdę. W słuchawce rozległ się sygnał i po chwili Spencer odebrała. – Halo? – powiedziała Spencer. – Aria? Co się dzieje? Ktoś zapukał w okno i Aria podskoczyła. Przed budynkiem stał Noel z telefonem w dłoni. Uśmiechał się tak uroczo i niewinnie, że serce Arii pękło na tysiąc kawałków. – Aria? – W słuchawce rozległ się głos Spencer. Aria pomachała do Noela ze łzami w oczach. – Yyy, usiadłam na telefonie i przez przypadek do ciebie zadzwoniłam – powiedziała do Spencer. Bez dalszych wyjaśnień się rozłączyła.

24

DROBNA WPADKA

W sobotę po południu, kilka godzin przed balem, Spencer siedziała z Hanną w jej sypialni w domu pana Marina. W rogu stało olbrzymie lustro. Na łóżku leżało mnóstwo kosmetyczek, suszarka i lakier do włosów, a na podłodze walały się wsuwki do włosów, klipsy i lokówka. Biżuteria pożyczona od pani Hastings i pani Marin leżała na kawałku aksamitu na biurku. Suknie dziewczyn wisiały na haczykach po wewnętrznej stronie drzwi od szafy, a buty stały pod nimi na dywanie. W powietrzu unosił się aromat perfum zmieszany z dziwnym chemicznym zapachem środka do czyszczenia na sucho, używanego w pralniach. Spencer żałowała, że nie mogły się spotkać wszystkie na wspólne przygotowania do balu maturalnego, ale Aria przestała odbierać telefon, a Emily ku zdumieniu wszystkich zaprosiła na bal Iris i przygotowywały się razem w domu Fieldsów. Ktoś zapukał do drzwi i do pokoju zajrzał tata Hanny. – Jak idzie, dziewczyny? Mogę wam w czymś pomóc? – No nie wiem, tato – uśmiechnęła się Hanna łobuzersko. – Zrobisz nam makijaż? Pan Marin uniósł ręce w geście kapitulacji i wycofał się z pokoju. – To nie moje terytorium. – Uśmiechnął się do Hanny i spojrzał na nią z podziwem. – Wyglądasz przepięknie. – To prawda. – Do pokoju zajrzała Kate. Jej włosy w połowie spływały na ramię w lokach, druga połowa była jeszcze prosta. – Dzięki – odparła Hanna ze zdumieniem. – Ty też ślicznie wyglądasz. Kiedy Kate i pan Marin zniknęli w korytarzu, Hanna spojrzała na Spencer. – Myślisz, że powinnyśmy ją do nas zaprosić? – Może. Spencer wzruszyła ramionami. Tak naprawdę nie miała ochoty na nawiązywanie nowych kontaktów. Na pewno poczułaby się źle w towarzystwie Kate, która prowadziła błogie, nieskomplikowane życie i nie nękał jej żaden tajemniczy prześladowca. Pewnie nie musiała niczego ukrywać i nikt nie groził jej śmiercią. Hanna usiadła na krześle i nie poszła po Kate. – Chciałabym, żeby Mike zadzwonił i potwierdził, że pójdzie ze mną na bal. – Spojrzała w lustrze na Spencer. – A ty z kim się umówiłaś? Spencer podniosła zalotkę do podwijania rzęs. – A z takim jednym chłopakiem. Niedawno go poznałam. – Gdzie? – W centrum handlowym King James – odparła Spencer automatycznie. Przygotowała się na to pytanie i wymyśliła już całą historię swojej nowej znajomości. – Pracuje w ekskluzywnym butiku z modą męską. – W Beauregard? – W oczach Hanny pojawiły się iskierki. – Chciałam kupić tam Mike’owi spinki do mankietów. Poproszę twojego znajomego, żeby mi coś polecił. Jeśli tylko się okaże, że nadal chodzę z Mikiem.

– Hmm, nie wiem, czy on się zna na spinkach – powiedziała Spencer, zagryzając mocno policzek od środka. Czekała ją długa noc. Miała nadzieję, że Chase nie zechce rozmawiać z jej przyjaciółkami. Wyciągnęła telefon, nachyliła się do Hanny i pokazała jej zdjęcie Ali w Zaciszu, które dostała od Chase’a. – Spójrz. Hanna wydęła usta. – Skąd to wytrzasnęłaś? – Próbowałam się czegoś o niej dowiedzieć. Rozpoznajesz to miejsce? – No jasne. Jak mogłabym nie rozpoznać? – Hanna zmarszczyła brwi. – Ali wygląda, jakby była w naszym wieku, może trochę młodsza. – Pokazała na postać, której twarz była poza kadrem. – Kto to? – Miałam nadzieję, że dowiem się tego od ciebie. To chyba chłopak Ali. Hanna wytężyła wzrok. – Szkoda, że nie nosi niczego charakterystycznego. Każdy ma w szafie czarną bluzę z kapturem. – Taką bluzę ma Noel – powiedziała Spencer i zakaszlała. Hanna patrzyła z powagą na Spencer. – To może być on, prawda? – Tego bym nie chciała. – Spencer usiadła na łóżku i potarła oczy. – Ale to możliwe, prawda? – zapytała szeptem Hanna. Kiedyś powiedziała Spencer, że Mike nie pamiętał, co robił Noel, kiedy na statku doszło do eksplozji. Przyznała się też, że widziała Noela w klinice. Pokręciła głową. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że sama poszłaś do tego mieszkania w Filadelfii. Ktoś mógł cię zabić. – Wydaje mi się, że ten, kto zastawił na mnie pułapkę, chciał mnie przestraszyć – wyszeptała Spencer, a żołądek podszedł jej do gardła. Teraz wszystko wydawało jej się takie oczywiste. Ali i jej pomocnik podrzucili Chase’owi adres tego domu, a następnie poluzowali drzwi na poddasze, żeby urwały się dokładnie w chwili, gdy stanie pod nimi Spencer. Czy to oznaczało, że A. wie o małym śledztwie Spencer? Spencer spojrzała do lustra i starła rozmazany cień do powiek. – Chciałabym tam wrócić, ale za bardzo się boję. – A po co chcesz tam wracać? – Bo nawet jeśli nie mieszka tam pielęgniarka Ali, to ona i jej pomocnik tam byli i zastawili na mnie pułapkę. A teraz, kiedy udało im się mnie przestraszyć, najprawdopodobniej tam wrócą, żeby zabrać rzeczy, które wpakowali na poddasze. Może ta kula do kręgli należy do taty Noela. Może jakiś przedmiot doprowadzi nas do Ali. – Aha. – Hanna powoli szczotkowała włosy. – Nigdy bym na to nie wpadła. Taką teorię zaproponował Chase. Spencer błagała go dziś, żeby zamiast niej poszedł do domu, w którym Ali zastawiła na nią pułapkę, ale on nie mógł. Nie powiedział dlaczego. Jak na sygnał, jej laptop wydał dźwięk oznajmiający, że dostała nową wiadomość. Spojrzała na ekran, osłaniając go dłonią tak, by Hanna nie mogła niczego zobaczyć. „Nie mogę się doczekać naszego spotkania wieczorem, Britney – napisał Chase, dodając uśmiechnięty emotikon puszczający oko. – A przy okazji dowiedziałem się czegoś ciekawego o Alison”. Serce Spencer zaczęło bić szybciej. „Czego?” Niemal natychmiast na ekranie pojawiła się nowa wiadomość. „Nie chcę o tym pisać przez internet – odparł Chase. – Do zobaczenia wkrótce”.

Spencer zacisnęła zęby. Spojrzała na zegar stojący na nocnym stoliku. Zostały jeszcze trzy godziny, które będą dla niej jak wieczność.

Spencer wróciła do domu, bo tam przyjechał po nią Chase. O zmierzchu wsiedli do limuzyny, trzymając się za ręce. Kiedy Chase otworzył jej drzwi, ona uśmiechnęła się do niego nieśmiało. – Wyglądasz wspaniale – powiedział, całując ją w policzek. Pod Spencer ugięły się kolana. – Ty też. Chase miał na sobie idealnie skrojony smoking. Był taki uprzejmy, kiedy podał Spencer jej bukiecik i pozował z nią do zdjęcia. Nawet Amelia, która zazwyczaj na wszystko kręciła nosem, wpatrywała się w niego z podziwem. Limuzyna wyjechała ze ślepej uliczki na drogę prowadzącą do Filadelfii. Szofer opuścił szybę w przednich drzwiach i do wnętrza samochodu dostawało się wiosenne powietrze o słodkim zapachu. Jednak nawet kiedy Chase otworzył butelkę szampana i podał kieliszek Spencer, ona nie potrafiła się odprężyć. Spojrzała na Chase’a. – Zostaliśmy sam na sam, więc możesz mi teraz opowiedzieć, czego się dowiedziałeś o Alison. Chase napił się szampana z wysokiego kieliszka. – Dostałem od przyjaciela ciekawe materiały filmowe. To nagranie z kamer przemysłowych w budynku położonym niedaleko stąd. Na filmie widać dziewczynę bardzo podobną do Alison. Spencer poczuła mrowienie na całym ciele. – Chyba żartujesz. – Spojrzała na telefon Chase’a leżący na jego kolanach. – Masz ten materiał przy sobie? Pokażesz mi? Chase też popatrzył na swój telefon. – Nie mam. – Och. – Spencer była rozczarowana. – Tylko dlatego zaprosiłaś mnie na dzisiejszy bal? – W jego głosie pobrzmiewało rozczarowanie. – Oczywiście, że nie! – zawołała Spencer. – Ja tylko... Wydawało mi się, że to ważne nagranie, i chciałam je zobaczyć. Chase wziął ją za rękę. – A dla mnie liczy się dziś to, że mogę z tobą spędzić zwyczajny, spokojny wieczór. Bez rozmów o Ali, prześladowaniach i wszystkich tragediach, które nas spotkały. Wieczór, kiedy na pewno nie spadnie ci na głowę kula do kręgli. – Chase zaśmiał się cicho. Spencer zamrugała. – Ale... – Co ty na to? – Chase ścisnął jej dłoń. – Pokażę ci film po naszym pierwszym tańcu. Czyli za godzinę? Po prostu chcę spędzić trochę czasu z nowo poznaną, niezwykłą dziewczyną o imieniu Spencer. Spencer poczuła w nosie bąbelki szampana. Spojrzała na rozmywające się światła na autostradzie. Nie pamiętała, kiedy ostatnim razem coś ją ucieszyło. Nawet rejs, w czasie którego miała odpocząć, zamienił się w piekło i tylko przysporzył jej kolejnych stresów. Poza tym ucieszyła się, że ktoś widzi w niej zwyczajną dziewczynę, a nie jedną ze Ślicznych Kłamczuch.

– Dobrze, ale obiecaj, że jak tylko skończymy tańczyć, pokażesz mi cały materiał – powiedziała. – Obiecuję. Uścisnęli sobie dłonie. Chase położył głowę na jej ramieniu. Za oknem w oddali majaczyła rozświetlona Filadelfia. Zaczęli rozmawiać. Spencer zapytała Chase’a, jak wyglądałby jego bal maturalny, kogo by z sobą zabrał i jak sobie wyobrażał studia w przyszłym roku. Potem rozmawiali o nadchodzącym semestrze w Princeton. Spencer opowiedziała mu nawet o nieszczęsnej imprezie ze studentami z klubu Ivy. Rozmawiali przez całą drogę i nie przeszkadzało im, że utknęli w długim korku. Spencer nawet nie wiedziała, kiedy zjechali z autostrady w kierunku filadelfijskiego zoo. Teraz jej serce biło miarowo, a policzki bolały ją od śmiechu. Chase miał rację, dobrze, że przez chwilę nie rozmawiali o swoim śledztwie. Kiedy zatrzymali się na światłach, szofer włączył radio. – A teraz najnowsze informacje dotyczące zabójstwa Tabithy Clark. Śledczy prowadzący sprawę twierdzą, że udało im się zrobić znaczące postępy i wyłonić kilku podejrzanych. Spencer wbiła paznokcie w kolano. Podejrzanych? – To przedziwna historia, prawda? – Chase założył nogę na nogę. – Trochę ją śledziłem. Kilka osób zwróciło się nawet do mnie z prośbą, żebym napisał o tym na moim blogu. – Aha – odparła Spencer, drżącą ręką odrzucając kosmyk włosów za ramię. Chase podniósł kieliszek z szampanem. – Byłaś na Jamajce, kiedy zginęła Tabitha, prawda? Widziałaś coś? Spencer odwróciła się i spojrzała na niego. Po jej plecach spłynęła strużka zimnego potu. – Nigdy nie mówiłam, że byłam na Jamajce. Chase zamrugał. – Owszem, mówiłaś. – Nie mówiłam. – Spencer zaczęła drżeć. – Na pewno nie. Dostatecznie dużo ryzykowała, wyjawiając Chase’owi swoją prawdziwą tożsamość. Nie była tak głupia, żeby dodawać do tego opowieść o Jamajce. Chase jednym haustem opróżnił kieliszek, nie spuszczając z oczu Spencer. Jego jabłko Adama unosiło się i opadało. Powoli sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki. Takim gestem zazwyczaj człowiek przyparty do muru sięga po nóż albo pistolet. Nagle Spencer zobaczyła całą sprawę od zupełnie innej strony. A jeśli Chase wiedział, że Spencer spędziła kilka dni na Jamajce, bo sam tam był? Poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy. Wszystkie elementy układanki zaczęły do siebie pasować. Zbyt łatwo znalazła blog Chase’a. A on za chętnie podzielił się z nią informacjami o Ali, do których nikt wcześniej nie miał dostępu. Zdjęcia, które jej pokazał, pochodziły na pewno z rodzinnych zbiorów, nie mógł ich dostać od zwykłego czytelnika. Oprócz tego Chase potrafił doskonale włamywać się do systemów komputerowych i bez trudu zdołałby umieścić odpowiednie informacje w laptopie Naomi Zeigler, w katalogu kliniki leczenia poparzeń i w systemie sterującym kamerami przemysłowymi. Jeśli to nagranie w ogóle pochodziło z kamer przemysłowych. Przecież Spencer uwierzyła Chase’owi na słowo. To on zabrał ją do budynku, w którym czekała na nią pułapka. A potem niby przypadkiem trafił na te drzwi. A jeśli tylko udawał, że to przypadek? Jeśli działał z premedytacją? Wiedział, że drzwiczki nad jej głową się otworzą. A może to on spowodował swoim pukaniem, że się otworzyły. Może dał sygnał komuś, kto czekał na górze. Czy Chase to tajemniczy chłopak Ali? Wspólnik A.? Od jakiegoś czasu Spencer i jej przyjaciółkom wydawało się, że to Noel, i dlatego wpadła prosto w pułapkę zastawioną przez

Prawdziwą Ali. Spencer chwyciła za klamkę. Nagle Chase ujął ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Miał dziki wzrok, a jego uśmiech zniknął. – Muszę ci o czymś powiedzieć – rzekł z powagą. – Ja... – Spencer cała się trzęsła. Pokazała na coś za oknem. – Co to jest? Chase rozluźnił chwyt. Spencer odwróciła się i otworzyła drzwi. Kiedy Chase zorientował się, że wyprowadziła go w pole, ona już biegła chodnikiem. Poczuła na nogach podmuch zimnego powietrza. Stanęła krzywo na jednym z obcasów, ale szła dalej. – Spencer! – zawołał za nią Chase. – Co ty wyprawiasz? Próbował wygramolić się z samochodu, ale Spencer pisnęła i kopniakiem zamknęła mu drzwi przed nosem. Światło zmieniło się na zielone. Samochody stojące za limuzyną zaczęły trąbić. – Jedź! – krzyknęła Spencer do szofera patrzącego na nią z przerażeniem. Na szczęście samochód ruszył, a Spencer odwróciła się i pobiegła przed siebie. Minęła parę trzymającą się za ręce i skręciła w boczną uliczkę. Tej części miasta nie znała zbyt dobrze. Ulicą nie jechała ani jedna taksówka. Na progach domów siedzieli ich mieszkańcy i wpatrywali się w nią złowrogo. Grupka dzieci zniknęła za rogiem i słychać było tylko ich śmiech, odbijający się echem. Wyjęła tajny telefon. Swoją starą komórkę zostawiła w domu. Chciała zamówić taksówkę. Na ekranie migotało powiadomienie. Kiedy w rubryce NADAWCA zobaczyła ciąg cyfr i liter, jej serce na chwilę przestało bić. Przede mną się nie ukryjesz, Spencer. Całusy! A. Jej telefon znowu się odezwał. Ta sama wiadomość przyszła jeszcze raz. A potem jeszcze raz i jeszcze raz. SMS przychodził raz po raz, aż wreszcie na ekranie pojawiło się ostrzeżenie, że pamięć telefonu jest prawie pełna. Spencer próbowała wybrać numer radiotaxi, ale wyczerpała się cała bateria. Ekran zgasł. Niebo pociemniało, a ulica pogrążyła się w mroku. Spencer została sama jak palec. Kolejna rozgrywka zakończyła się zwycięstwem A.

25

KUBEŁ ZIMNEJ WODY

Hanna siedziała w oknie w domu swojego taty. Kiedy po raz kolejny niecierpliwie spojrzała na telefon, poczuła się naprawdę fatalnie. Włożyła komórkę do małej, wysadzanej kamieniami torebki, skrzyżowała kostki i z podziwem spojrzała na swoje nowe dwunastocentymetrowe szpilki od Diora. Przez cały tydzień uczyła się w nich chodzić. Musiała też nauczyć się poruszać w długiej do ziemi sukni od Marchesy, żeby się w nią nie zaplątać. Koronę zabezpieczyła od środka tak, żeby nie uwierała jej w głowę. Na kanapie leżało berło pobłyskujące sztucznymi klejnotami. Hanna zrobiła się na bóstwo i wyglądała olśniewająco. Problem w tym, że nie miała z kim iść na bal. – Mike się nadal nie odezwał? – zapytał pan Marin. Hanna pokręciła głową. Mike nie zadzwonił przez cały dzień. Nie odzywali się do siebie od czasu ich rozmowy, kiedy Hanna była w klinice i zobaczyła Noela. Niby się z sobą pogodzili, ale ich stosunki wcale się nie poprawiły. Mike nie poinformował jej, czy wybrał już smoking. Nie powiedział jej, czy zamierza przyjechać po nią limuzyną. Hanna była prawie pewna, że wcale nie przyjedzie. Tata przerzucał strony „National Geographic”, ale tylko udawał, że czyta. Z kuchni dobiegał brzęk naczyń. Na pewno pieczeń przygotowana przez Isabel na kolację już wystygła. Kate odjechała z Seanem, robiąc sobie wcześniej milion zdjęć. Mogły posłużyć za dowód na to, że Hanna nie zdradzała Mike’a z Seanem. Dlaczego Mike nie chciał jej uwierzyć? Dlaczego Noel doniósł na Hannę? To było posunięcie w stylu A. Jej stary telefon się odezwał, a Hanna natychmiast go podniosła. Dostała e-maila od agentki Fuji: „Czy mogę wpaść dziś wieczorem?”. Hanna zbladła. Ta kobieta nie dawała za wygraną. „Przykro mi, ale dziś mam bal maturalny!”, odpisała. Przynajmniej tym razem nie musiała podawać zmyślonej wymówki. – Kochanie, wszystko w porządku? – zapytał pan Marin, kiedy zauważył przerażoną minę Hanny. Hanna szybko zamknęła stronę z pocztą elektroniczną. Skinęła głową, ale w oczach miała łzy. – Nie za bardzo. Pan Marin podszedł do niej. – Założę się, że niejedna piękna Królowa Maja musiała pójść sama na bal. Pomyśl o wszystkich gwiazdach, które idą bez pary na ceremonię rozdania Oscarów. To dokładnie to samo. To ma swój urok, bo oznacza, że potrafisz sama dać sobie radę. – Podniósł ze stolika słuchawkę bezprzewodowego telefonu. – Zadzwonię po mojego kierowcę. Poproszę, żeby po drodze wstąpił do kwiaciarni i kupił ci największy i najdroższy bukiet. Gest taty sprawił, że Hanna zupełnie się rozkleiła. – Dziękuję. Przytuliła się do taty, który pachniał dezodorantem o sosnowo-pieprzowej nucie. Pan Marin był taki silny i dawał jej oparcie. Nagle poczuła się jak dawniej, kiedy z tatą łączyła ją

naprawdę bliska więź i mogła z nim porozmawiać o wszystkim. Tak było, zanim poznał Isabel i Kate. Zanim zaczął się koszmar z A. w roli głównej. Odetchnęła głęboko i odsunęła się od taty. – Tak naprawdę nie chodzi o bal, tylko o inne sprawy. – Zamknęła oczy. – Cały świat mi się zawalił. – Nie rozumiem. Hanna milczała. Tak bardzo chciała zwierzyć się tacie. Chciała, żeby on zaakceptował wszystko, co mu powie, i uwierzył jej, że bardzo żałuje i nigdy już nie popełni takich błędów. Chciała, żeby tata dorwał A. i położył kres tej farsie. Ale nie mogła wydobyć z siebie ani słowa. Gdyby wyjawiła prawdę, kariera polityczna taty ległaby w gruzach, a on odwiedzałby swoją córkę w więzieniu. – To ma jakiś związek z konkursem na Królową Maja? – zapytał łagodnie pan Marin. Hanna spuściła głowę. – Dlaczego pytasz? Pan Marin odwrócił wzrok, a potem znowu spojrzał na Hannę z poczuciem winy wypisanym na twarzy. – Nie gniewaj się na mnie, ale przez przypadek podsłuchałem, jak kilka dni temu mówiłaś Mike’owi, że wolisz umrzeć, niż konkurować z Chassey Bledsoe. – Tata Hanny zmarszczył brwi. – To niezbyt miłe, Hanno. Każdy rywal wart jest dobrej kampanii. Hanna otworzyła usta ze zdumienia. W jednej chwili poczuła upokorzenie, żal, wyrzuty sumienia, zażenowanie i wściekłość na A. – To nie tak, jak myślisz – powiedziała. – Źle mnie zrozumiałeś, tato. A może jednak pan Marin miał rację? Rzeczywiście, w głębi duszy Hanna uważała Chassey za niegodną siebie rywalkę. Nagle stanęła jej przed oczami zalana łzami twarz Chassey, gdy dowiedziała się, że przegrała rywalizację z Hanną. Pan Marin położył dłoń na jej dłoni. – Wiesz, co myślę? Uważam, że jesteś dobrą dziewczyną i umiesz właściwie postąpić, niezależnie od tego, czy wygrasz, czy przegrasz. Nagle tata zauważył coś za oknem. Przed domem zatrzymał się samochód Mike’a, który wysiadł z niego w smokingu. Trzymał w ręce wielki bukiet róż. Hanna pędem podbiegła do lustra w korytarzu i błyskawicznie poprawiła makijaż. Wygładziła suknię i poprawiła koronę. Kiedy rozległ się dzwonek do drzwi, natychmiast je otworzyła. – Gdzie się podziewałeś? Mike wzruszył ramionami. – Przepraszam za spóźnienie. W kwiaciarni była ogromna kolejka. Hanna położyła dłonie na biodrach. – A nie mogłeś zadzwonić? Wysłałam ci dziś milion SMS-ów! Myślałam, że nie przyjdziesz! Mike obejrzał ją od stóp do głów z szelmowskim uśmieszkiem. – I tylko na wszelki wypadek postanowiłaś ładnie się ubrać. – Westchnął. – Przecież ci powiedziałem, że przyjadę. Poza tym zawsze na mnie krzyczysz, kiedy dzwonię w trakcie jazdy samochodem. – Rzucił okiem na pana Marina, który przeszedł do kuchni. – Nie powinienem był się tak na ciebie wściekać o pracę w klinice. Rozmawiałem o tym z Arią, która powiedziała mi, że tylko idiota mógłby podejrzewać cię o romans z Seanem. Żałuję, że ci nie uwierzyłem. Hanna spojrzała na róże w jej ulubionym, ciemnopurpurowym kolorze. Mike patrzył na nią przepraszająco z miną przerażonego psiaka, jakby zaraz miał paść na kolana i błagać ją, żeby

do niego wróciła. Może rzeczywiście gryzło go sumienie. Hanna spojrzała na tatę, który krzątał się w kuchni. Naprawdę miała ochotę zrobić sobie z Mikiem kilka zdjęć. – No dobrze – powiedziała wyniośle i cmoknęła Mike’a w policzek. – Wybaczam ci. I poszła po tatę, żeby zrobił jej fotografie, o których skrycie zawsze marzyła.

Kiedy po długiej podróży po zatłoczonych ulicach dotarli wreszcie do hotelu Four Seasons, Hanna poszła prosto do wielkiej, ozdobionej ornamentami łazienki. W powietrzu unosił się zapach kalmarów z grilla. Dziewczyny w długich sukniach stały parami i w trójkach, rozmawiając i chichocząc. Chłopcy wyglądali bardzo poważnie w doskonale skrojonych smokingach. Kilka par tańczyło już wolny taniec, a w rogu sali ustawiła się kolejka do pamiątkowych fotografii. Na ścianach namalowano obrazy van Gogha w krzykliwych kolorach. Wzdłuż parkietu do tańca zawieszono wielką reprodukcję Irysów. Ścianę za stolikami pokrywała powiększona do ogromnych rozmiarów Gwiaździsta noc. Nawet obrusy i talerze były ozdobione reprodukcjami obrazów. Komitet organizacyjny kupił wielkie gwiazdy i księżyce z papier mâché, które ustawiono w całej sali, pięknie je aranżując. – Nieźle – powiedział Mike i z uznaniem pokiwał głową. – Czuję się tu, jakbym był na haju. – Aria świetnie się spisała, chociaż miała naprawdę mało czasu – szepnęła Hanna, szukając swojej przyjaciółki w tłumie. Nigdzie jej nie było. – Hanno, gratuluję! – powiedziała Jillian Woods, przechodząc obok. – O, idzie królowa balu! – zawołało kilku chłopaków siedzących przy stoliku. Hanna pomachała do nich niczym prawdziwa królowa. Po chwili wokół niej kłębił się tłum. Heather Jonas, która dostała fioła na punkcie kultury Hawajów, od kiedy spędziła tam zeszłe lato, zawiesiła Hannie na szyi lei. Dwie urocze kujonki, Becky Mee i Olivia Kurtz, chciały sobie zrobić z nią zdjęcie. Nawet dawny przyjaciel Hanny, Scott Chin, który przyszedł ze ślicznym jak model, wysokim chłopakiem, uściskał ją serdecznie. – Jesteś o wiele piękniejszą królową niż to dziwadło Chassey Bledsoe – wyszeptał. W innych okolicznościach Hanna pewnie by się zaśmiała, ale tym razem odsunęła się od Scotta, czując ciarki na całym ciele. Po rozmowie z tatą miała sobie za złe to, jak potraktowała Chassey. Kątem oka zauważyła coś po lewej stronie. Stała tam wydrukowana na kartonie replika autoportretu van Gogha, z wyciętą twarzą. W otworze pojawiła się twarz Phi Templeton. Zrobiła zeza i zawołała: – Ojej! Obcięłam sobie ucho! Chassey Bledsoe w połyskującej sukni ze złotego dzikiego jedwabiu zrobiła jej zdjęcie i roześmiała się. Hanna przesunęła językiem po zębach. Chassey wyglądała naprawdę zachwycająco. Poza tym o wiele usilniej niż Hanna zabiegała o tytuł królowej. Hanna wyprostowała plecy, zostawiła Mike’a, podeszła do Chassey i poklepała ją lekko po ramieniu. Kiedy jej rywalka się odwróciła, na widok korony zrzedła jej mina. Hanna wyciągnęła wsuwki z włosów, zdjęła koronę i wręczyła ją Chassey. – Proszę – powiedziała. – To dla ciebie. Chassey trzymała koronę i wpatrywała się w nią tak, jakby niczego nie rozumiała. Hanna ze zniecierpliwieniem spojrzała na sufit. – Załóż ją, idiotko – powiedziała, wciskając Chassey berło do ręki. Chassey zamrugała. – Co?

– No dalej, zanim zmienię zdanie – warknęła Hanna. Odwróciła się na pięcie i zostawiła koronę w rękach Chassey. Ale kiedy wróciła do Mike’a, na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Ukradkiem przejrzała się w lustrze. Bez korony wyglądała milion razy lepiej. Srebro zupełnie nie pasowało do jej karnacji. – Panna Marin? Hanna się odwróciła. Stała przed nią kobieta w uniformie z emblematem hotelu. – Hanna Marin? – zapytała jeszcze raz pracownica hotelu. Hanna pokiwała głową, a kobieta wzięła ją pod rękę. – Ktoś do pani zadzwonił do recepcji. To ponoć coś ważnego. Mike spojrzał podejrzliwie na Hannę, a potem odprowadził ją do lobby. Hanna z bijącym sercem podniosła słuchawkę. W pierwszej chwili nie rozpoznała ściszonego głosu dziewczyny, która się z nią przywitała. – Hanna? Tu Kelly. Z kliniki William Atlantic. – Kelly? – zapytała zdumiona Hanna. – Co się stało? – Chodzi o twojego przyjaciela – powiedziała Kelly. – Grahama. Obudził się. Zadzwoniłam do ciebie do domu, a twój tata powiedział mi, że już wyruszyłaś na bal maturalny. Mówiłaś kiedyś, żeby ci dać znać, jak on... – Dzięki – przerwała jej Hanna, mocno ściskając słuchawkę. – Spojrzała na sznur taksówek stojących przed hotelem. W jej głowie kłębiło się mnóstwo myśli. – Przyjadę za piętnaście minut. Rozłączyła się, zastanawiając się, jaką trasą dojedzie najszybciej do kliniki. Mike chrząknął znacząco. – Gdzie chcesz przyjechać za piętnaście minut? Hanna zamarła. Mike wyglądał na zdezorientowanego, rozczarowanego i bardzo zmartwionego. Hanna popatrzyła na tłum i dostrzegła w nim Arię u boku Noela. Wyobraziła sobie Grahama szamoczącego się w łóżku i mamroczącego coś przez sen. Przypominającego sobie wszystko. Mógł udzielić odpowiedzi na wszystkie ich pytania. Odwróciła się do Mike’a. – Graham się obudził. Muszę z nim pogadać. Mike podszedł do niej. – Dobrze, jedźmy tam. – Razem? – Hanna pokręciła głową. – Nie ma mowy. – Tym razem nie dam za wygraną. – Mike położył dłonie na biodrach. – Nie zostawię cię sam na sam z tym psycholem. Hanna spojrzała na Mike’a i zrozumiała, że on się tak łatwo nie podda. Poza tym nie było sensu niczego przed nim ukrywać. Wkrótce cała prawda i tak wyjdzie na jaw. Może rzeczywiście przyda się jej dodatkowa ochrona. – Skoro nalegasz – powiedziała. – Chodźmy. Chwyciła go za rękę i razem pobiegli w mrok.

26

KOGO TAK NAPRAWDĘ KOCHASZ?

– Aria! – zawołała Ryan. Na bal włożyła sukienkę z frędzlami w stylu lat dwudziestych i upięła wysoko włosy. Podbiegła do Arii i uścisnęła ją. – Sala wygląda przepięknie. Aria przerwała robienie zdjęć, co zgodnie z tradycją należało do obowiązków szefowej sekcji dekoratorskiej, i popatrzyła na salę balową hotelu Four Seasons, jakby nigdy wcześniej jej nie widziała. A przecież nie wychodziła z niej od trzeciej po południu. – Dzięki – powiedziała do Ryan. – Tak naprawdę to robota dziewczyn z sekcji. Ja nimi tylko kierowałam. Ryan machnęła ręką. – Ale to twoja wizja. – Przyjrzała się Arii, jej włosom skręconym w loki, prostej, eleganckiej, czarnej sukience i aksamitnym butom na wysokim obcasie, kupionym we Francji już kilka lat wcześniej specjalnie na tę okazję. – Wyglądasz wspaniale. – Odwróciła się do kogoś, kto stał koło Arii. – Prawda? Aria struchlała. Obok niej bezszelestnie pojawił się Noel. Wyglądał bardzo elegancko w smokingu, w koronie króla balu założonej na bakier. – Tak jak zawsze – powiedział jak wzorowy chłopak swojej dziewczyny. Czy on naprawdę był chłopakiem idealnym? Tego wieczoru Noel chyba ze dwadzieścia razy obsypał Arię komplementami. Poza tym to on załatwił dla niej miejsce na czele sekcji dekoratorskiej, o czym od zawsze marzyła. Wspierał ją nawet teraz, gdy zachowywała się jak wariatka. A może tylko grał? Gonitwa myśli przyprawiała Arię o ból głowy. Noel mógł znać Tabithę. W e-mailu do agentki Fuji nazwał ją swoją przyjaciółką. Może miał na myśli Ali? A może jednak Tabithę, przecież skądś miał jej wisiorek. To dlatego w czasie rejsu kazał Arii trzymać się z dala od Grahama? Może Graham wiedział, że Tabitha przyjaźniła się z Noelem? Może Noel obawiał się, że Graham zdradzi jego tajemnicę? Nie zrobił tego, ale przecież zamierzał powiedzieć Arii, kto ją obserwował. Jeśli Noel znał Tabithę, to musiał znać też jej macochę Gayle. A ona na pewno opowiedziała mu o dziecku Emily. Może czaił się gdzieś w ukryciu w pobliżu skrzynki na listy pod domem Gayle, czekając, aż Hanna zwróci pieniądze. Może powiedział Gayle, że wpadnie do niej, żeby odebrać coś, co Tabitha od niego pożyczyła przed swoim zniknięciem. Może utrzymywał kontakt z Gayle i jej mężem, kiedy przeprowadzili się do Rosewood. Znalazłby ich bez trudu. Arii przypomniała się też tamta noc, kiedy z przyjaciółkami pojechały do domu Gayle, podejrzewając ją, że porwała dziecko Emily. Gdyby Gayle zobaczyła Noela na podjeździe, on mógłby ją zabić, zanim zdążyłaby wykrzyczeć jego imię. To miało sens. Nietrudno było również wytłumaczyć to, co się stało na Jamajce. Przecież Aria nie spędziła z Noelem każdej chwili. On mógł w każdym momencie się wymknąć i powiedzieć Tabicie, co ma zrobić, żeby nastraszyć Arię i jej przyjaciółki. Być może powiedział: „Zagraj im na nerwach. Niech wszystkie przyjdą na taras, a potem zepchnij Hannę”. Jego plan jednak nie wypalił i to one zepchnęły z dachu Tabithę. Ale czy Noel zamierzał

ją zabić? Dlatego że tak jak Gayle wiedziała o nim za dużo? Czy naprawdę robił to wszystko dla Ali? Czy naprawdę aż tak ją kochał? Aria zamknęła oczy. Nie. Noel nie kochał Ali. Był dobry i niewinny. Wszystkie elementy układanki pasowały do siebie, bo Aria tak je z sobą zestawiła. Bo znowu wpadła w sidła zastawione przez A. I nawet jej przyjaciółki dały się omotać, dlatego teraz wymyślały tę nieprawdopodobną historię, twierdząc, że Noel współpracował z Ali. A to przecież nieprawda. Musiała w to wierzyć. Chciała dać Noelowi jeszcze jedną szansę, żeby jej to wszystko wytłumaczył. Ryan spojrzała na swój zegarek od Chanel, a potem wzięła Arię i Noela pod rękę. – Nie oddalajcie się. Za chwilę zacznie się sesja zdjęciowa króla i królowej balu na cmentarzu. Aria rozejrzała się. – Gdzie się podziewa Hanna? – Jeszcze nie zdążyła przywitać się z przyjaciółkami. Noel też szukał Hanny wzrokiem. – Widziałem, jak kilka minut temu Hanna i Mike wychodzą. Na pewno są gdzieś w pobliżu. – Znajdę ich – oświadczyła Ryan, znikając w tłumie. Noel popatrzył na Arię. – Może jeszcze napijemy się czegoś w barze w lobby? Nikt chyba nie naskarży na króla balu. – Puścił oko do Arii. Aria polizała wargi. „Twój chłopak chce się z tobą napić drinka – powiedziała do siebie w myślach. – Chce z tobą spędzić trochę czasu. Bo cię kocha”. Nagle kątem oka dostrzegła znajomą postać. Do sali weszła kobieta w szarym kostiumie, rozmawiając cicho przez telefon. Agentka Fuji. Co ona tu robiła? Aria spojrzała na Noela i postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. – Chodźmy. Przeszli przez lobby do baru, gdzie panował nastrojowy półmrok. Barman, który wycierał właśnie kontuar, podniósł głowę. – Czym mogę służyć? Noel poprosił o whisky, a Aria o wódkę z sokiem limonkowym. Noel spojrzał na nią swoimi zielonymi oczami z ogromną czułością i troską. – Naprawdę wszystko w porządku? Arii czuła ucisk w gardle. Na szczęście barman podał im drinki i mogła zająć czymś ręce. – Chciałem cię tylko zapewnić, że przeszedłem do porządku dziennego nad sprawą Olafa. Rozumiem, dlaczego to się stało. Naprawdę. – Nadal mam z tego powodu wyrzuty sumienia – powiedziała Aria. Nie ośmieliła się spojrzeć mu prosto w oczy. – Co ja sobie wyobrażałam? – Już dobrze – powiedział ze współczuciem Noel, dotykając jej nadgarstka. – Nadal podtrzymuję to, co powiedziałem o Ali. Arię przeszył dreszcz na sam dźwięk tego imienia. – Naprawdę? – To ona próbowała mnie pocałować. – Czule uścisnął jej nadgarstek. – Niczego od niej nie chciałem. Mam nadzieję, że to rozumiesz. – Przysunął bliżej stołek barowy. – Znaczysz dla mnie tak wiele. Naprawdę bardzo cię kocham. Gdyby nasz związek się rozpadł, gdybym cię stracił, cały mój świat by się zawalił. – Noelowi drżała broda. – Chyba bym umarł. Nikt jeszcze nie wywołał we mnie takich uczuć. Musisz mi uwierzyć. Arii łzy napłynęły do oczu. W głosie Noela słychać było tłumione emocje. Mówił

prawdę, wierzyła mu bezgranicznie. Noel zaczął grzebać w kieszeniach. – Właściwie mam coś dla ciebie. – Coś błysnęło w jego dłoni. Aria nawet nie zauważyła, kiedy Noel zapiął jej na nadgarstku złotą bransoletkę z logo Tiffany’ego na klamerce. – Było mi przykro, że zgubiłaś tamten wisiorek w czasie rejsu, więc postanowiłem dać ci coś specjalnie na bal maturalny. – Noel dotknął lekko bransoletki. – Pytałaś mnie, dlaczego się spóźniłem na zajęcia tego dnia, kiedy ogłoszono, że wybrano cię na szefową sekcji dekoratorskiej. Właśnie wtedy wybrałem tę bransoletkę. Marszand, u którego mój tata kupuje dzieła sztuki, pomógł mi ją znaleźć w Nowym Jorku i przyjechał do Filadelfii tylko na kilka godzin. To zabytkowa biżuteria – wyjaśnił. – O Boże – powiedziała Aria, podnosząc bransoletkę do światła. – Nie trzeba było. – Oczywiście, że było trzeba. – Noel otulił ją ramionami i przyciągnął do siebie. – Jesteś dla mnie wszystkim. Aria oparła głowę na jego ramieniu. Właśnie to chciała usłyszeć. Noel wcale nie zakradł się do jej pokoju i nie podrzucił jej obrazu do szafy. Kupował wtedy dla niej tę przepiękną bransoletkę. Nagle poczuła, że jej hipotezy można z łatwością obalić, wystarczy tylko się nad wszystkim jeszcze raz zastanowić. Nawet to, co Noel powiedział agentce Fuji, dało się jakoś wyjaśnić. Nawet to, że znał Tabithę. To zwykłe nieporozumienie, które zostało wykorzystane przez A., żeby namieszać Arii w głowie. Noel wcale nie czyhał na jej życie. Przytuliła mocno Noela i pocałowała go namiętnie w usta. On całował ją tak jak zawsze, czule i delikatnie, jakby nigdy wcześniej nie całował żadnej dziewczyny. Zamknęła oczy i cieszyła się tą chwilą. Nigdy wcześniej nie kochała Noela tak mocno. Odsunęła się od niego i pociągnęła nosem. – Co się stało? – Noel starł jej łzę z policzka. – Dlaczego płaczesz? Aria wyciągnęła chusteczkę, żeby wytrzeć oczy. – Bo jestem taka szczęśliwa. – Podniosła rękę, na której miała bransoletkę. – To takie piękne. – Nagle kamień spadł jej z serca. – Cieszę się, że ci się podoba. – Noel objął ją w talii i ściszył głos. – Co byś powiedziała, gdybym zaproponował, żebyśmy spędzili ten wieczór sam na sam? Z dala od ludzi i tego baru, bez łez. Tylko ty i ja, szczęśliwi. Aria uśmiechnęła się powoli. – Cudowny pomysł – odparła ledwie słyszalnym szeptem. Wiedziała, że to nie będzie takie proste. Postanowiła wyjawić Noelowi całą prawdę. O A. O Prawdziwej Ali. O obrazie. A nawet o Tabicie. Miała dość owijania w bawełnę. Potrzebowała wsparcia Noela, nie chciała się go bać. Czuła, że jeśli zdradzi mu wszystkie swoje sekrety, razem uda im się pokonać A. Gwar w barze narastał. Coraz więcej ludzi zajmowało miejsca wokół Arii i Noela. Zrobiło się o wiele za głośno i tłoczno. Aria dokończyła drinka i wstała, bo nagle wpadła na to, gdzie będą mogli porozmawiać o wszystkim bez świadków. – Chodź. – Chwyciła Noela za rękę i pociągnęła go za sobą. – Pójdziemy na cmentarz.

27

NAJWAŻNIEJSZE SŁOWO

Mike zatrzymał stare subaru na parkingu przed kliniką William Atlantic. Hanna poprosiła go, żeby się pospieszył, i dotarli tu z Filadelfii w dziewięć minut i czterdzieści trzy sekundy, najprawdopodobniej bijąc rekord tej trasy. Hanna była pewna, że na autostradzie jechali ponad sto pięćdziesiąt kilometrów na godzinę. Mike okrążył parking dwa razy, ale nie mógł znaleźć wolnego miejsca. – Zaraz coś się zwolni – powiedziała Hanna, chwytając za klamkę. – Wypuść mnie przed głównym wejściem. Spotkamy się w środku. Mike zrobił grymas, jakby ten pomysł zupełnie mu się nie spodobał, ale zanim zdążył zaprotestować, Hanna wysiadła. Kiedy przechodziła przez parking, jej telefon zadzwonił kilka razy, ale ona nie zwracała na to uwagi. Nie miała czasu do stracenia. Musiała natychmiast porozmawiać z Grahamem. Recepcjonistki z podziwem spojrzały na jej suknię, szpilki i makijaż, ale Hanna minęła je bez słowa. Kiedy wpisała się do rejestru gości, poszła korytarzem w lewo, prosto do łóżka Grahama. W przepełnionych salach migotały ekrany telewizorów. Goście siedzieli spokojnie na kanapach. Ale na końcu korytarza, gdzie leżał Graham, aż się roiło od pielęgniarek. Kyla siedziała na łóżku, tuż obok osłoniętego parawanami łóżka Grahama. Pomachała do Hanny. – Co się dzieje? Hanna wzruszyła ramionami i zajrzała za parawan. Westchnęła. Grahama odłączono od respiratora. Niespokojnie szamotał się, próbując otworzyć oczy. Miał wyschnięte wargi. Bezgłośnie wypowiedział jakieś słowo. – Graham? – krzyknęła jedna z pielęgniarek, nachylając się nad nim. – Graham? – Hanna też nachyliła się nad łóżkiem. – Słyszysz mnie? Pielęgniarka zmierzyła ją wzrokiem. – Co pani tu robi? Hanna zamrugała. – Wszystko w porządku – powiedziała Kelly, podchodząc do łóżka Grahama z tacą ze strzykawkami i lekami. – Hanna to wolontariuszka. – Spojrzała na pozostałe pielęgniarki. – To na razie wszystko, resztę zrobię sama. Sprawdźcie, czy nie przyjechali jego rodzice. Mogą się tu zjawić lada chwila. Pielęgniarki zniknęły. Kelly dotknęła czoła Grahama i spojrzała na monitory. – Obudził się pół godziny temu – powiedziała Hannie. – Zmniejszyliśmy mu dawkę leków, żeby sprawdzić, czy zacznie mówić, ale on wciąż tylko majaczy. – Kelly – zawołał ktoś zza parawanu. – Pani Johnson ze sto siedemnaście ma atak. Potrzebujemy cię. Kelly ze zniecierpliwieniem spojrzała na sufit. – Co za noc – powiedziała pod nosem. Położyła dłoń na ramieniu Hanny. – Popilnujesz go przez chwilę?

Hanna zrobiła wielkie oczy. – Co mam robić? – Nie dotykaj go. Zaraz wrócę. Kelly zniknęła na końcu korytarza. Hanna odwróciła się do Grahama, który nadal rzucał się na łóżku. Zaciskał i rozluźniał palce. Próbował wyciągnąć wenflon z przedramienia i mamrotał jakieś niezrozumiałe słowa. – Graham – powiedziała Hanna łagodnie. – Słyszysz mnie? Powieki Grahama drgnęły. Z jego ust dobiegał ledwie słyszalny szept. – Y-y-y... – Próbował coś powiedzieć. Serce Hanny biło szybko. Wzięła Grahama za rękę. – Jedno ściśnięcie oznacza „tak”, a dwa to „nie”. Dobrze? Gdy płynąłeś na statku, doszło do eksplozji. Pamiętasz to? Graham uścisnął jej dłoń jeden raz. W korytarzu rozległ się dzwonek. Hanna zamarła. W szparze pod parawanem zobaczyła białe buty pielęgniarki. – To się stało w maszynowni – mówiła dalej Hanna. – Rozmawiałeś z Arią. Pamiętasz ją? Graham znowu ścisnął jej dłoń raz. – To dobrze. Próbowałeś jej coś powiedzieć. Ktoś ją obserwował. Graham zacisnął usta. Zamknął mocno oczy i skrzywił się z bólu. – Y-y-y... Serce Hanny galopowało. – Widziałeś jej twarz? Graham próbował wydobyć z siebie kolejne słowo, ale nie mógł zapanować nad językiem. – N... Pokręcił głową, jakby chciał zaprzeczyć. Nagle Hannie zaświtała pewna myśl. – A może to był chłopak, a nie dziewczyna. Graham ścisnął jej dłoń jeden raz. Hannie zakręciło się w głowie. Wzięła głęboki oddech i pytała dalej. – Wiesz, jak ma na imię. Graham otworzył jedno oko. Miał przekrwioną tęczówkę. Zacisnął zęby na języku. Próbował wymówić jedną sylabę, ale po chwili bezwładnie opadł na poduszki. – Błagam – mówiła z desperacją Hanna. – Błagam, powiedz mi, jak on ma na imię. Graham znowu próbował coś powiedzieć. – N-n... – Zamknął oczy poirytowany. – N-n-n! Hanna nachyliła się do niego. – N? Co? Noel? Graham powoli tracił świadomość. Powtarzał tylko „N”. Jego szczęka zadrżała. – N-n-n! – powtarzał. – N-n-n! – Jeśli to Noel, ściśnij jeden raz moją dłoń! Jeden raz, jeśli to Noel! – mówiła Hanna. Nagle Graham nienaturalnie wygiął szyję. Widać było tylko białka jego oczu. Jego ręce się trzęsły. Wierzgał nogami. Wszystkie maszyny zaczęły wyć. Hanna z przerażeniem odsunęła się od łóżka. Czy to jej wina? Czy za mocno przyparła go do muru? Maszyny nadal wyły, a ciałem Grahama wstrząsały spazmy. – O Boże – wyszeptała Hanna. Wyszła zza parawanu i rozejrzała się na korytarzu. Był pusty. Nie zauważyła ani jednej pielęgniarki. – Cholera – wymamrotała pod nosem. Teraz maszyny wokół Grahama zaczęły przerażająco buczeć.

– Widziałam, jak ktoś poszedł tam – zawołała Kyla, pokazując na lewo. Hanna skinęła głową i pobiegła korytarzem. W pokoju pielęgniarek nikogo nie zastała. Sprawdziła jeszcze trzy oddziały, lecz nigdzie nie natrafiła na żadną z sióstr. Wreszcie w sali niedaleko wyjścia zauważyła kobietę w różowym kitlu. – Na pomoc! – zawołała. – Pacjent w stanie krytycznym! Pielęgniarka pobiegła za Hanną, która pokazywała jej drogę. Szpilki Hanny stukały o śliską podłogę. Podbiegła do łóżka Grahama. Dźwięk maszyn wokół jego łóżka słychać było z drugiego końca korytarza. Pielęgniarka przestawiła parawan i poprosiła Hannę, by odsunęła się od łóżka. Kiedy spojrzała na Grahama, otworzyła szeroko usta ze zdumienia. – O Boże – wyszeptała. – To zatrzymanie akcji serca. – Odwróciła się i zaczęła wołać o pomoc. Hanna jeszcze raz spojrzała na Grahama. Spodziewała się, że teraz będą wstrząsały nim jeszcze większe drgawki. Ale on leżał bezwładnie na łóżku. Miał nienaturalnie odwróconą głowę i wysunięty język. Bandaże zsunęły się z jego oka, ukazując różową, poranioną skórę. Wenflon wypadł mu z przedramienia, a z rany lała się krew. Na ekranie pojawiła się płaska, ciągła linia, a w rubryce, która pokazywała ciśnienie krwi i puls, teraz widniały tylko znaki zapytania. Do łóżka podbiegło kilka pielęgniarek. Natychmiast zaczęły reanimację i zatrzymały krwawienie. Drugi zespół pojawił się z defibrylatorem na wózku, a lekarz rozpiął koszulę Grahama i odsłonił jego pokrytą ranami klatkę piersiową. Prąd przechodził z trzaskiem przez elektrody, a kiedy przyłożono je do piersi Grahama, jego ciało wygięło się w łuk. Hanna krzyknęła. Graham opadł na materac, ale wskaźniki na monitorach się nie zmieniły. Lekarze i pielęgniarki trzykrotnie przeprowadzili defibrylację. Ktoś delikatnie wypchnął Hannę poza parawan. Stała bezradnie w korytarzu. Usłyszała za sobą jakiś dźwięk. Kyla podniosła się z łóżka, a jej otoczone bandażem oczy wydawały się zupełnie czarne. Wyglądała na równie zszokowaną jak Hanna. Wyłączono defibrylator i ogłoszono zakończenie akcji ratunkowej. Kilka pielęgniarek wyłoniło się zza parawanu i przeszło przez korytarz. Hanna zakryła dłonią usta, bo zrobiło jej się niedobrze. Spojrzała na Kelly, która też wyszła zza parawanu, w kitlu umazanym krwią Grahama. – Czy on...? – Hannie słowa nie chciały przejść przez gardło. Kelly spuściła wzrok. Ona też nie potrafiła wypowiedzieć tego słowa, ale nie musiała nic mówić. Jej blada, smutna twarz mówiła sama za siebie. Graham, który próbował porozumieć się z Hanną, który widział A. i znał odpowiedzi na wszystkie ich pytania, umarł.

28

SZUKAJCIE, A ZNAJDZIECIE

W tym czasie Emily w niebieskiej sukni bez ramiączek kupionej w centrum handlowym King James tańczyła na środku parkietu w hotelu Four Seasons, wymachując rękami i kręcąc biodrami. Otaczały ją transparenty ozdobione zawijasami, a nad jej głową świeciły wirujące gwiazdy. Nawet muzyka wydawała jej się psychodeliczna i pełna energii. Czuła się tak, jakby przeniosła się na któreś płótno van Gogha. Iris, której Emily pożyczyła swoją różową sukienkę, kupioną w zeszłym roku na Bal Lisa, przybiegła do niej od strony bufetu. – Zobacz! – Iris podniosła w górę srebrną koronę, na której widniał połyskujący napis KRÓLOWA BALU. Emily zmarszczyła czoło. – Hanna ci to dała? Widziała Hannę tylko przez chwilę, potem straciła ją z oczu. Pewnie chciała spędzić trochę czasu sam na sam z Mikiem. – Nie, mam to od tamtej dziewczyny. – Iris pokazała na Chassey Bledsoe. Emily nie wierzyła własnym uszom. – Może powinnaś jej to oddać. Albo znaleźć Hannę. Iris przewróciła oczami. – Daj spokój. Wszystkie zasługujemy na to, żeby choć przez chwilę być królową. Każda z nas o tym marzyła w dzieciństwie. Włożyła koronę na głowę i zaczęła tańczyć. Wzięła też berło i machała nim przed twarzą niczym wielką pałeczką fluorescencyjną. Kilka osób przystanęło i uśmiechało się do niej. Iris tańczyła wokół Dominique Helprin i Maksa McGarry’ego, jednej z tych par, które wszyscy traktowali jak stare dobre małżeństwo. Kiedy piosenka się skończyła, Iris zdjęła koronę i włożyła ją na głowę Emily. – Teraz przez jedną piosenkę ty będziesz królową! – ogłosiła. Emily poczuła na głowie ciężar korony. Iris wręczyła jej berło. – No dalej, dziewczyno. Ruszaj do tańca. Przez chwilę Emily stała, jakby połknęła kij od miotły, ale rytm poruszył jej ciało. Przestępowała z nogi na nogę, a potem zaczęła poruszać rękami. Po chwili już ruszała berłem jak batutą. Za nią tańczący ustawiali się w szeregu. W połowie piosenki Emily zaczęła wykonywać układ choreograficzny, którego wszyscy musieli się nauczyć w siódmej klasie. Okazało się, że nadal go pamiętają. – No, dalej Emily! – skandowała Iris. Emily uśmiechnęła się od ucha do ucha. Nigdy nie marzyła o koronie królowej balu, ale przez tę krótką chwilę świetnie się bawiła. Kiedy zaczęła się nowa piosenka, Emily zdjęła koronę i przekazała ją Kirsten Cullen. Rozległ się okrzyk tłumu, a kilku chłopców z drużyny futbolowej podrzuciło Kirsten w powietrze, razem z koroną i berłem. Emily uśmiechnęła się do Iris. – To świetny pomysł, żeby podzielić się koroną z innymi.

Iris wzruszyła ramionami. – Po prostu próbuję się dobrze bawić. – Cieszę się, że przyszłaś – powiedziała Emily. Wcale nie kłamała. – Ja też, ty wariatko. – Iris odrzuciła głowę do tyłu i nagle zagryzła dolną wargę, wyglądając za okno. – To moje ostatnie radosne chwile w Rosewood, prawda? Emily dotknęła jej ramienia. – Naprawdę chcesz tam wrócić? Iris zamówiła pod hotel taksówkę, która miała ją odwieźć do Zacisza. Chciała wrócić w fantastycznej sukni, prosto z balu, żeby pokazać innym pacjentom, że poza murami szpitala świetnie się bawiła. Postanowiła, że po powrocie postara się poważnie potraktować leczenie, żeby naprawdę ją wypuszczono. Iris spojrzała na Emily bez cienia strachu. – Chyba tak. Muszę spróbować. – Popatrzyła Emily prosto w oczy. – Będziesz mnie odwiedzała? – Oczywiście – powiedziała Emily i szturchnęła ją żartobliwie. – Nawet zabiorę cię na zakupy, jeśli tylko obiecasz, że niczego nie ukradniesz. – Umowa stoi. – Iris spojrzała na zegar wiszący nad prowadzącymi do lobby drzwiami ze zdobioną framugą. – Dochodzi dziesiąta. – Naprawdę? – powiedziała z udawaną nonszalancją Emily, choć przez cały wieczór obsesyjnie spoglądała na zegar. Iris zmarszczyła brwi. – Jak się zorientujesz, że Jordan zrobiła ci niespodziankę? To coś może się pojawić w każdej chwili. – Zorientuję się – powiedziała Emily, kiedy schodziły z parkietu. Tylko że wcale nie była tego taka pewna. Jordan mogła ukryć wiadomość w jednym z czterech tortów udekorowanych w stylu van Gogha, które stały w sali balowej. Mogła przypiąć ją do ręcznika w łazience. Mogła nagrać jakiś podprogowy sygnał na jednej z płyt puszczanych przez DJ-a. Emily mogła szukać niespodzianki jak igły w stogu siana. Po raz setny rozejrzała się po sali. Liczyła na to, że Jordan nie postawiła jej przed zbyt trudnym zadaniem i że tak ukryła niespodziankę, by Emily z łatwością do niej dotarła. Ale w sali wszystko wydawało się jednakowo interesujące i zasługujące na bliższe oględziny. Bukiety kwiatów na stołach. Wyrzeźbione w lodzie zwierzęta. Półtorametrowe gwiazdy z papier mâché. Artysta tatuażu malujący na skórze wzory henną i wróżka udzielająca porad przy stoliku obok schodów. – A teraz czas na korowód! – zawołał DJ, wyrywając Emily z zamyślenia. Pod jego stół do miksowania podjechały duże sztalugi na kółkach. – Gdzie król i królowa balu? – Ja być królową balu! – zawołała trochę podchmielona Klaudia Huusko, uczennica z wymiany. Podeszła do sceny w koronie przekrzywionej na głowie. Kiedy dotarła nieomal do konsoli DJ-a, zahaczyła obcasem o rąbek sukni i nagle korona znalazła się w powietrzu. Rozległ się gromki śmiech. Sukienka Klaudii zsunęła się, odsłaniając jej biustonosz i – o, zgrozo – gorset. Wszyscy parsknęli śmiechem. Emily spojrzała na wróżkę. Drugiego dnia na morzu Emily weszła na stronę astrologiczną, żeby przeczytać horoskop na ten dzień. Kiedy powiedziała Jordan, że robi to codziennie, bo chce się dowiedzieć, czy spotka ją coś dobrego lub złego, Jordan popatrzyła na nią jak na wariatkę. – A jak w horoskopie napiszą, żebyś nie wychodziła z domu?

– To nie wychodzę – zażartowała Emily, szturchając Jordan łokciem. – Ale nigdy nic takiego nie przeczytałam. Nawet jak czeka mnie zły dzień, autor horoskopu pisze, że „czeka mnie wiele wyzwań”. Albo że „dużo się nauczę”. – I naprawdę w to wszystko wierzysz? – zapytała Jordan. – Naprawdę – odparła Emily. Jordan dotknęła czubka jej nosa. – Dowiaduję się o tobie tylu ciekawych rzeczy. Teraz Emily sprawdziła godzinę w swoim telefonie komórkowym. Była 21.53. Większość tańczących na parkiecie przyłączyła się już do korowodu. Emily podeszła do stolika, przy którym siedziała wróżka. Kobieta miała długie, splątane, brązowe włosy z siwymi pasmami, pieprzyk na nosie i okulary z owalnymi, różowymi soczewkami. Spokojnie przyglądała się Emily, jakby powoli ją piła, do ostatniej kropli. Wreszcie uśmiechnęła się, chwyciła Emily za rękę i popatrzyła na jej dłoń. – Masz smukłe palce, to oznaka zdolności artystycznych – zaczęła mówić. – Twój kciuk jest silny, co oznacza, że myślisz logicznie. Jesteś w dobrej formie i potrafisz pokonać niejedną przeszkodę, prawda? „No pewnie – pomyślała Emily. – Mało powiedziane”. Wróżka przepowiedziała jej, że się zakocha, ale nie wyjdzie za mąż, i że będzie żyła długo i szczęśliwie. Emily czekała na jakąś wzmiankę o Jordan, lecz wróżka o niej nie wspomniała. Po pięciu minutach kobieta poklepała Emily po ręce. – To tyle. Idź i bądź szczęśliwa. Emily spojrzała z ukosa na wróżkę. – Nie ma mi pani nic więcej do powiedzenia? Kobieta zmarszczyła czoło. – Nie, to wszystko. – Wyciągnęła spod stolika gumową pieczątkę, przycisnęła do nasączonej atramentem gąbki i przybiła stempel na dłoni Emily. – To znak, że już u mnie byłaś. Nie wróżę dwa razy tej samej osobie. Emily wstała. Nie potrafiła ukryć rozczarowania. Czuła się tak, jakby rozwiązywała zadanie na spostrzegawczość z jednej z tych gazety dla dzieci, które czasem przeglądała z nudów w szkolnej bibliotece. Potrafiła spędzić mnóstwo czasu, szukając wzrokiem ukrytego bałwanka albo wisiorka w kształcie owieczki, albo różowego wykrzyknika w plątaninie przedmiotów na fotografii. A kiedy jej się nie udało, czuła się mało spostrzegawcza i nieinteligentna. A może po prostu Jordan nie znała jej aż tak dobrze? Może Emily też jej nie znała? Podeszła do Iris, która właśnie zamierzała przyłączyć się do korowodu. Iris puściła Emily przodem. Spojrzała dziwnie na jej dłoń. – Co masz na ręce? Emily popatrzyła na pieczątkę zrobioną przez wróżkę. – Powtórki nie będzie – szepnęła. Ale kiedy włączyły się światła stroboskopowe, zobaczyła, że znaczek na jej dłoni to kółko z inicjałami JR w środku. Przystanęła. Czy to pierwsze litery nazwiska Jordan Richards? Wyszła z korowodu, podniosła dłoń do góry i wytężając wzrok, przyglądała jej się w przyćmionym świetle. Znaczek wyglądał jak pieczątka na kopercie. Obok inicjałów, wzdłuż okręgu, widniało słowo „Bonaire”. Czy to wskazówka, gdzie należy szukać Jordan? Czy to jakiś urząd pocztowy? A może miasto? Emily wybiegła z sali balowej do znacznie lepiej oświetlonego lobby i wyciągnęła swój stary telefon. Zegar pokazywał, że właśnie wybiła dziesiąta. Na szczęście w hotelu sygnał WiFi był bardzo silny, więc kiedy wpisała słowo „Bonaire” do wyszukiwarki, natychmiast wyświetliły

się rezultaty. Okazało się, że Bonaire to niewielka wyspa na Karaibach. Emily weszła na stronę Izby Handlowej. Znalazła tam informację, że Bonaire to raj dla płetwonurków. Na stronie zamieszczono nawet zdjęcia tropikalnych ryb i ludzi pływających w turkusowym oceanie. Nagle Emily zauważyła fotografię przedstawiającą stare kino. Na markizie nad wejściem, zamiast tytułów najbliższych premier, widniał napis: TĘSKNIĘ ZA TOBĄ, EMILY. Serce Emily przestało na chwilę bić, kiedy wpatrywała się w zdjęcie, i miała wrażenie, że coś jej się przywidziało. Po chwili wyświetliło się w galerii jeszcze raz. TĘSKNIĘ ZA TOBĄ, EMILY. Westchnęła. – Ja też za tobą tęsknię, Jordan – wyszeptała. Zdjęcie pokazało się jeszcze sześć razy. O 10.01 zniknęło. Emily zakręciło się w głowie. Nikt nie zrobił dla niej czegoś równie romantycznego. Gdyby tylko mogła zarezerwować lot na Karaiby i odnaleźć Jordan, zrobiłaby to jeszcze tego wieczoru. Wiedziała jednak, że Jordan jest zbyt inteligentna, by dać się tak łatwo znaleźć. Kiedy Emily dotarłaby do Bonaire, po Jordan nie zostałby tam nawet ślad. – Tu jesteś, Emily! Nagie ramię Emily uścisnęła szczupła, zimna dłoń. Emily nerwowo podskoczyła i podniosła wzrok. Agentka Fuji uśmiechała się chłodno. W skromnym, szarym kostiumie odstawała od tłumu dziewczyn w tiulach i jedwabiach. – Unikasz mnie? Emily zaschło w ustach. – Yyy... – Chciałam dać ci szansę wyjaśnienia pewnej kwestii – przerwała jej agentka Fuji. – Możemy teraz porozmawiać? Emily otworzyła szeroko usta. Niby co miała wyjaśnić? Nie czekając na odpowiedź Emily, Fuji zaprowadziła Emily na drugi koniec lobby, gdzie było znacznie ciszej. – Od anonimowego informatora dowiedziałam się, że przechowujesz w domu bezcenne dzieło sztuki – powiedziała z powagą agentka Fuji, nachylając się do Emily. – Czy mam zdobyć nakaz rewizji, Emily? „Przechowujesz w domu bezcenne dzieło sztuki”? – W moim domu nie ma żadnych dzieł sztuki! – odparła bez namysłu Emily. Agentka Fuji uniosła brew. – Może w takim razie ta informacja dotyczy kogoś z twoich znajomych? Powiedziano mi, że jedna z was coś ukrywa. Jeśli nie ty, to kto? Muzyka dudniła w uszach Emily. Czuła, że powinna lepiej dobierać słowa. Agentka Fuji dowiedziała się o wszystkim od A. Nie, nie dowiedziała się wszystkiego. To był plan doskonały. To Emily miała wyjawić całą prawdę. Spojrzała jeszcze raz na agentkę Fuji. – Nie wiem, o czym pani mówi. – Naprawdę? – Agentka Fuji położyła dłonie na biodrach. – Na pewno? Emily bez przekonania pokręciła głową, próbując nie tracić panowania nad sobą. Po chwili agentka Fuji poprawiła pasek torby na ramieniu i odwróciła się na pięcie. – Oby to była prawda – rzuciła przez ramię. Zanim wyszła z hotelu, wyciągnęła telefon i zadzwoniła do kogoś. Emily zrobiło się gorąco, a potem zimno. Co ona najlepszego narobiła? Dokąd poszła Fuji? Gdyby policja znalazła obraz u Arii, wszystkie wpadłyby w poważne tarapaty. Pędem wróciła do sali balowej, ale nie mogła znaleźć swoich przyjaciółek. Jej tajny telefon leżał na dnie torebki. Wyciągnęła go i wybrała numer Arii.

– Tylko nie to! – krzyknęła, kiedy włączyła się poczta głosowa. Zadzwoniła do Spencer i do Hanny, ale żadna nie odebrała. – Tylko nie to! Tylko nie to! – krzyczała, jakby przyjaciółki mogły ją usłyszeć. – Wszystko w porządku? U boku Emily pojawiła się Iris, ciężko dysząc po szaleńczym tańcu w korowodzie. Emily włożyła telefon do torebki. Nie mogła pozbierać myśli. – Ja... – Dostałaś swoją niespodziankę? Wybiegłaś z sali tak szybko i... Iris przerwała nagle, patrząc szeroko otwartymi oczami na coś po drugiej stronie sali. – Co się stało? – Emily spojrzała w tym samym kierunku. Czy agentka Fuji wróciła? Czy przyprowadziła z sobą ekipę antyterrorystyczną? Na parkiecie tańczyły tylko dziewczyny w pięknych sukniach i chłopcy w smokingach. Teraz do korowodu dołączył DJ, kiwając głową w rytm muzyki. Iris zaczęła się trząść. – To nie do wiary. To ten facet, który odwiedzał Ali w Zaciszu. Emily przyjrzała się DJ-owi. Był krępy, miał kozią bródkę i małe oczy. – Naprawdę? Iris pokiwała głową, nie odrywając od niego wzroku. – Rozpoznałabym go na każdej fotografii. Nagle Emily zdała sobie sprawę, że Iris patrzy na zdjęcie ustawione na sztalugach. U góry widniał podpis wykonany krętymi literami: KRÓL I KRÓLOWA BALU MATURALNEGO W ROSEWOOD DAY! Ze zdjęcia patrzyli na Emily król i królowa w koronach. Tegoroczna para królewska. Emily doskonale znała tego chłopaka. Na jego nadgarstku zauważyła złoty zegarek. Ten sam, który widziała na zdjęciu w domu Trippa. Ten, który zabrano Ali w Zaciszu. Wpatrywała się w Iris. Traciła czucie w dłoniach. – Noel Kahn? Jesteś tego pewna? Iris pokiwała głową bez cienia wątpliwości. – Daję sobie za to uciąć głowę.

29

NIM BĘDZIE ZA PÓŹNO

Spencer szła przez czterdzieści pięć minut w kierunku centrum miasta, na wszelki wypadek schodząc z drogi mieszkańcom dzielnicy, którzy nie wyglądali zbyt przyjaźnie. W ten sposób minęła piętnaście przecznic. W końcu znalazła taksówkę, której kierowca zgodził się zabrać ją do hotelu Four Seasons. Na szczęście miała przy sobie trochę gotówki i kartę kredytową, której A. nie udało się zablokować. W drodze bezskutecznie próbowała raz po raz włączyć telefon. SMS-y od A. zapchały jej skrzynkę odbiorczą. Nagle z przerażeniem uzmysłowiła sobie, że wiadomości od A. przyszły na jej tajny numer. A to oznaczało, że A. wie o jej nowym telefonie. To dowodziło niezbicie, że A. to Chase. Pewnie kiedy się z nim spotkała, wyciągnął jej telefon i zadzwonił na swój numer. Weszła prosto w zastawione przez niego sidła, a teraz jej przyjaciółki zapłacą za to życiem. Spojrzała przez okno na muzeum sztuki współczesnej, które właśnie mijali. Czy nie dało się jechać szybciej? Spencer musiała znaleźć Arię, Hannę i Emily, zanim dopadnie je Chase. Wreszcie po prawej stronie pokazał się budynek hotelu. – Wysiądę tutaj! – krzyknęła Spencer do kierowcy, wciskając mu zwitek banknotów i wysiadając pospiesznie z samochodu. Pobiegła chodnikiem tak szybko, jak pozwalała jej na to długa, opięta suknia. Przed wejściem do hotelu stało kilka taksówek i limuzyn. Kiedy minął ją znajomo wyglądający czarny samochód, podmuch powietrza uniósł dół jej sukni. Czy to auto agentki Fuji? Spencer wpatrywała się w przyciemnione szyby, ale nie dostrzegła twarzy kierowcy ani pasażerów. Czy Hanna, Emily i Aria już przyjechały? Czy agentka Fuji je dorwała? Szybko weszła do lobby hotelowego, a potem do sali balowej. Wpadła na Reeve Donahue, jedną z dziewczyn z sekcji dekoratorskiej. – Widziałaś gdzieś Arię Montgomery? – zapytała, z trudem łapiąc oddech. Reeve zmierzyła Spencer wzrokiem, z drwiącym uśmieszkiem przyglądając się jej rozdartej sukience i zmierzwionym włosom. – Gdzieś przepadła na cały wieczór. Nie zasłużyła na to, żeby kierować sekcją dekoratorską. Spencer rzuciła zdawkowe „dziękuję” i szukała dalej przyjaciółek. Naomi Zeigler tańczyła z Henrym Bennettem. Sean Ackard i Kate Randall szeptali przy stoliku w rogu. Iris tańcząca z Jamesem Freedem położyła mu głowę na ramieniu. Spencer już miała podejść do niej i zapytać, dokąd poszła Emily, ale w tej samej chwili stanęła przed nią Emily we własnej osobie. – O Boże – powiedziała Emily, chwytając Spencer za ręce. – Gdzie ty się podziewałaś? Co ci się stało? – To długa historia – odparła Spencer. – Ale muszę ci coś opowiedzieć. – Noel na pewno był chłopakiem Ali – powiedziała jednocześnie Emily. Spencer zrobiła krok w tył i przyjrzała się Emily. – Zaraz, zaraz. Co? Na pewno? Emily pokiwała głową.

– Iris rozpoznała Noela. Stale odwiedzał Ali w Zaciszu. Światło stroboskopowe pulsowało, kiedy Spencer wpatrywała się w tłum tańczących. Jeśli Noel chodził z Ali, to Chase na pewno nie był jej chłopakiem. Pomyliła się. Miała mętlik w głowie, bo nie wiedziała, czy powinna czuć zażenowanie, ulgę czy wściekłość na Chase’a, który w jakiś sposób dowiedział się o jej wyprawie na Jamajkę. – A gdzie poszedł Noel? – zapytała Spencer, wciąż próbując poskładać myśli. – A Aria i Hanna? – Tu jestem. – Za ich plecami stała Hanna, dysząc ciężko. Przed chwilą wbiegła pędem do sali, tak jak Spencer kilka minut wcześniej. Była zdenerwowana, trzęsły jej się ręce. – Wróciliśmy najszybciej, jak się dało. – Skąd? – zapytała Emily. – Z kliniki William Atlantic. – W głosie Hanny słychać było napięcie. – Graham się obudził. – Zabrałaś z sobą Mike’a? – Spencer była przerażona. Znowu rozejrzała się po sali. – Gdzie on teraz jest? – Kręci się gdzieś tutaj. – Hanna też się rozejrzała i wzruszyła ramionami. – Nie powiedziałam mu, o co chodzi. Został w samochodzie i niczego nie widział. Dziewczyny, Graham widział A. To właśnie chciał powiedzieć Arii. – Czy to Noel? – zapytała Spencer. Hanna pokiwała głową. – Powtarzał tylko w kółko „N”. Na pewno chodziło mu o Noela. Potem wezwałam pielęgniarkę, ale jak wróciłam, on już nie żył. Emily zrobiła krok w tył. – Nie żył? – Jezu – wyszeptała Spencer. Emily spojrzała na Spencer. – Co mi chciałaś powiedzieć? Spencer czuła ucisk w żołądku. Znowu myślała o Chasie. – Nieważne. – Dziewczyny, musimy o tym opowiedzieć policji – powiedziała Hanna, rozglądając się po sali. – Noel może mieć wtyczkę w klinice. Może nawet już wie, że go podejrzewamy. Musimy natychmiast iść na policję i opowiedzieć wszystko, co wiemy. – Musimy iść na policję również z innego powodu – powiedziała Emily. – Fuji wie, że jedna z nas ma obraz, ale nie wie która. Myślała, że ja. Zagroziła, że w razie potrzeby przyjedzie do mnie z nakazem rewizji. Spencer oparła się o ścianę. – To znaczy, że mogą również zrobić rewizję u mnie i u Hanny. – I u Arii – dodała szeptem Emily. – Gdzie ona się podziewa? – zapytała Spencer z troską w głosie. Zaczęły szukać jej wzrokiem w tłumie. Hanna podeszła do dziewczyny stojącej przy bufecie w wielowarstwowej sukni na ramiączkach w stylu lat dwudziestych i trzymającej królewskie berło. Miała na piersi plakietkę z napisem WYCHOWANKA ROSEWOOD DAY. Kiedy Hanna do niej podeszła, uśmiechnęła się. – Witaj, królowo! – zaszczebiotała, oddając berło Hannie. – To wspaniale, że dzięki tobie każda z nas przez jeden taniec mogła być królową! Hanna chwyciła berło i zmarszczyła czoło. – Naprawdę?

– To doskonały pomysł. Bardzo mi się spodobał! – Ryan uniosła rękę Hanny i przybiła z nią piątkę. – Szkoda tylko, że szefowa sekcji dekoratorskiej nie zrobiła zdjęć. Spencer spojrzała ze zdumieniem na Emily. Aria została szefową sekcji dekoratorskiej? – Wiesz, dokąd ona poszła? – zapytała Spencer. Ryan przechyliła głowę na bok. – Wydawało mi się, że wyszła z Hanną? Nie widziałaś jej na cmentarzu w czasie waszej sesji fotograficznej z królem balu? Aria wyszła z Noelem jakieś piętnaście minut temu. Hanna otworzyła szeroko oczy. – Ale ja wcale nie byłam na cmentarzu. – Och. – Ryan najwyraźniej nie potrafiła połączyć wszystkich faktów. – Widziałam, jak wychodzisz, więc myślałam, że wybierasz się na cmentarz. Spencer zesztywniała. – Więc Aria jest na cmentarzu sam na sam z Noelem? Hanna spojrzała na nią z przerażeniem. – O Boże. Ryan patrzyła na nie, dalej nic nie rozumiejąc. – Co? Spencer odwróciła się i pobiegła w stronę lobby. Dziewczyny ruszyły za nią. W głowie Spencer kłębiły się przerażające myśli. Aria była teraz ze wspólnikiem Ali, osobą, która przyłożyła rękę do pożaru i zabójstw i zrujnowała życie kilku niewinnych ludzi. Przed oczami stanęło jej martwe ciało Iana. Ten straszny pożar w lesie. W uszach dźwięczał jej szyderczy śmiech rozlegający się w koronach drzew. Wybiegły na podjazd i spojrzały na ruchliwą ulicę. Spencer spojrzała na Hannę. – Wiesz, gdzie jest cmentarz? Hanna niepewnie pokiwała głową. – Chyba tak. Pieszo to dziesięć minut stąd. – To idziemy – zakomenderowała Spencer i ruszyła przed siebie chodnikiem. – Obyśmy się nie spóźniły.

30

WYKOPAŁAM WŁASNY GRÓB

Cmentarz Rittenhouse leżał niedaleko ruchliwej części bulwaru Benjamina Franklina, ale otaczające go budynki sprawiały, że Aria i Noel czuli się tu tak, jakby przenieśli się nagle do małego miasteczka. Na ścianach wiła się gęsta winorośl. Wielowiekowe płyty nagrobne wystawały z ziemi jak krzywe zęby. Dużą statuę w kształcie anioła spowijała mgła. Cały teren otaczało stare zardzewiałe ogrodzenie. Kiedy Noel i Aria otworzyli furtkę z kutego żelaza, rozległo się przeciągłe skrzypnięcie. Aria przeczytała kilka nazwisk na płytach nagrobnych i przesunęła palcami po dużym kamiennym krzyżu. Jej bransoletka mieniła się w słabym świetle. Pobrzękiwała cicho, gdy Aria jej dotknęła. Noel podszedł do Arii od tyłu i ją objął, wsuwając ręce pod jej ramiona i zaplatając dłonie. – O czym chciałaś ze mną porozmawiać? – Chodzi o to, że... – Aria dotknęła koniuszka skrzydła anioła. Od ich rozmowy w barze opuściła ją pewność siebie. Czy cmentarz to odpowiednie miejsce? Na pewno w bunkrze byłoby bezpieczniej. A jeśli gdzieś z ukrycia podsłuchuje ich A.? Odwróciła się i próbowała się skupić. Miała szansę odbudować relację z Noelem. Razem mogli stanąć do walki z A. – Wiesz, że cię kocham, prawda? – zaczęła. Noel spojrzał na nią łagodnie. – Mam nadzieję. Ostatnio zachowywałaś się tak dziwnie. – Oczywiście, że cię kocham – szepnęła Aria. – Zachowywałam się dziwnie, bo zataiłam przed tobą kilka spraw. – Mówiła ze wzrokiem wbitym w ziemię, bojąc się spojrzeć Noelowi prosto w oczy. – Ważnych spraw. Zrobiłam to dla twojego dobra. Nie chciałam, żeby stało ci się coś złego. Noel dotknął lekko podbródka Arii i uniósł jej głowę, żeby spojrzeć jej w oczy. – Przecież już to przerabialiśmy. Możesz powiedzieć mi wszystko. Nawet najgorsze rzeczy. Nawet gdybyś musiała narazić mnie na niebezpieczeństwo. – Odsunął się trochę. – Czy coś ci grozi? – Ja... W tym momencie zadzwonił jej nowy telefon. Aria zajrzała do torebki i zobaczyła na ekranie wiadomość. „Uciekaj od Noela! – napisała Spencer dużymi literami. – To on chodził potajemnie z Ali! Mamy niepodważalny dowód!” Niemal jednocześnie pojawił się SMS od Emily: „Noel odwiedzał Ali w Zaciszu. Iris to potwierdziła”. A Hanna napisała: „Graham powiedział mi, że to Noel szukał cię na statku!”. Aria zakryła dłonią usta. Nie. To niemożliwe. Musiało istnieć jakieś wytłumaczenie. – Aria? Kiedy podniosła głowę, Noel patrzył jej prosto w oczy. Po czym jego wzrok powędrował

w stronę otwartej torebki. Aria zamknęła ją natychmiast i zabrakło jej tchu. Czy Noel przeczytał jej wiadomości? Cofnęła się o krok i wpadła na płytę nagrobną. Noel nie ruszył się z miejsca. Stał z rękami założonymi na piersi i uśmiechał się szyderczo. A może to tylko tak wyglądało w tym świetle. Aria zamknęła oczy, próbując się opanować. Choć próbowała wymazać z pamięci ostatnie SMS-y, zinterpretować je jako niewinne nieporozumienie, w jej głowie wyła syrena alarmowa. Ze ściśniętym gardłem spojrzała na Noela, który nadal stał jak skamieniały. – Pamiętasz ten seans spirytystyczny, w którym wzięliśmy udział? – zapytała nagle Aria. Noel uśmiechnął się. – A jak sądzisz? To wtedy wpadłem ci w oko. Arię przeszły ciarki. Zdumiał ją ten dobór słów. – A pamiętasz, jak zatrzasnęłam się w łazience? Ktoś wyłączył światło, jakby chciał mnie przestraszyć. Noel pokiwał głową. – Tak, pamiętam. – A kiedy światło się zapaliło, zauważyłam ulotkę informującą, że Ali zaginęła. Przez chwilę wydawało mi się, że ona to zrobiła. Później doszłam do wniosku, że to ktoś inny. Noel patrzył jej prosto w twarz. – No, nie wiem – powiedział wreszcie. – Może to nawiedzone miejsce. Nachylił się i powąchał bukiet stojący na grobie. – Dlaczego przyszedłeś na ten seans? – zapytała Aria. Noel wyprostował się i popatrzył na nią przez zmrużone oczy. – Powiedziałem ci. Z powodu mojego brata. – Ale dlaczego wybrałeś akurat ten seans? Wiedziałeś, że się na niego zapisałam? Śledziłeś mnie? Noel wzruszył ramionami. – A jeśli nawet, to co? Aria patrzyła na niego. Chciała powiedzieć: „Bo to ważne. Wtedy się w tobie zakochałam. Chcę wiedzieć, czy miałeś szczere intencje”. Przed oczami stanęły jej SMS-y, które ściągnęła z telefonu Noela. „O co tylko poprosisz”. „Dzięki za pomoc”. A jeśli to Ali kazała Noelowi śledzić Arię? Jeśli Ali szepnęła mu do ucha: „Idź tam, Noel, i ją poderwij. Wkradnij się w jej łaski. Zrób, co każę, a będę cię kochała na zawsze”. Może się zawahał, kiedy Ali kazała mu zamknąć Arię w łazience i wyłączyć światło, ale i tak to zrobił. Noel oparł się o wysoki kamień nagrobny. – Jaki to ma związek z tym, co chciałaś mi powiedzieć? To właśnie przede mną ukrywałaś? Aria zamknęła oczy. – Tak jakby. Kiedy Noel dotknął jej ramion, z trudem udało jej się zachować spokój. – Powiedz mi prawdę, zrozumiem wszystko. Kocham cię, Ario. „Kocham cię, Ario”. Noel powiedział to w taki sposób, że Aria nagle przypomniała sobie, jak leżała w małym łóżku w domu gościnnym na Islandii w tę noc, gdy wydarzyła się historia z Olafem. Gryzło ją sumienie z powodu pocałunku z innym chłopakiem i kradzieży obrazu. Czuła, jak Noel wierci się obok niej w łóżku i nie może znaleźć wygodnej pozycji. Leżeli daleko od siebie i emocjonalnie dzieliła ich przepaść. Wtedy wydawało jej się, że już nigdy nie odbudują dawnej relacji.

Wtedy Noel przysunął się do niej i objął ją ramionami, jakby wszystko między nimi było w najlepszym porządku. – Kocham cię, A... – szepnął do ucha Arii, która myślała, że jej chłopak dokończy zdanie i powie „Aria”. Ale tak się nie stało. Wypowiedział inne imię. „Kocham cię, Ali”. Aria w słabym świetle badawczo przyglądała się jego twarzy. Nagle poczuła się tak, jakby patrzyła na nieznajomego. „Kocham cię, Ali”. Te słowa dźwięczały jej w uszach, jakby Noel wypowiedział je przed chwilą. Może on naprawdę kochał Ali. Poczuła się tak, jakby Noel wrzucił jej serce do głębokiego, ciemnego grobu. Zdradził ją. Naprawdę. Ona mu zaufała, a on w głębi duszy nienawidził jej z całego serca. Powoli odpięła bransoletkę i upuściła na ziemię. Noel zmarszczył brwi. – Dlaczego to zrobiłaś? – Kochasz Alison DiLaurentis? – wyszeptała Aria z wahaniem. Noel zamarł. – Co takiego? – Po tym, jak zabiła Courtney, odwiedzałeś ją w szpitalu, prawda? W Zaciszu? Noel odwrócił się gwałtownie i położył dłoń na kamieniu nagrobnym. – A jakie to ma znaczenie? Po policzkach Arii popłynęły łzy. – Jakie to ma znaczenie? Oczywiście, że ma! Wiedziałeś, że to ona zabiła Courtney? Jak długo ją odwiedzałeś? Jak długo byłeś w niej zakochany? Noel odwrócił się do Arii z dziwnie wykrzywionymi ustami. – Bo nikt inny jej nie odwiedzał. Było mi jej żal. Wtedy nie zachowywała się jak wariatka. Oczywiście nie wiedziałem, że zabiła swoją siostrę. Aria cała się trzęsła z gniewu i przerażenia. Nigdy nie słyszała takiego steku bzdur. Nagle dotarło do niej, co oznaczają słowa „Dzięki, że we mnie uwierzyłeś!”, zapisane na odwrocie biletu z kina. Noel przez cały czas święcie wierzył, że Prawdziwa Ali nie zwariowała. Tylko on uważał, że niesłusznie ją zamknięto. Tylko on stanął po jej stronie. Podniosła do góry drżący palec. – Nie odwiedzałeś jej ze współczucia. Odwiedzałeś ją, bo nadal ją kochałeś. Przyznaj się. Noel zamrugał i otworzył usta. Nie zaprzeczył. – I wiesz też, że... – Aria mówiła płaczliwym tonem. – Wiesz, że ona żyje. Poznałeś Tabithę Clark na długo przed naszym wyjazdem na Jamajkę. To dlatego nie chciałeś, żebym przyjaźniła się z Grahamem. Bałeś się, że dowiem się od niego o twojej przyjaźni z Tabithą. Albo o twoim potajemnym związku z Ali. Noel patrzył na nią zdumiony. – Tak, poznałem Tabithę Clark. Wiele lat temu. Nie znaliśmy się dobrze. Jej twarz wydała mi się znajoma na Jamajce i potem, kiedy zobaczyłem jej zdjęcie w wiadomościach, ale tak naprawdę nie wiedziałem... – A poza tym współpracujesz z Ali – przerwała mu ostro Aria. – I to przez cały czas trwania naszego związku, który zresztą zrodził się z jej inicjatywy. To ona kazała ci iść na seans spirytystyczny i przestraszyć mnie w łazience. Ona kazała ci się do mnie zbliżyć, a potem mnie zdradzić, żebym pojechała z nią do domku nad jeziorem Pocono. – Co ty wygadujesz? – powiedział Noel, podchodząc i wyciągając do Ali ręce. Aria cofnęła się. – To ciebie poszukiwałyśmy przez cały czas. To ty prześladowałeś Spencer, Emily, Hannę, a nawet mnie, twierdząc, że wiesz, co nabroiłyśmy zeszłego lata. A teraz próbujesz nas

wrobić w zabójstwo Tabithy, choć to ty za nie odpowiadasz. I to ty doniosłeś na nas agentce Fuji. Powiedziałeś jej, że to my zabiłyśmy Tabithę i ukradłyśmy obraz van Gogha? Pewnie tak, przecież to ty jesteś A.! – Aria! – Noel chciał do niej podejść, ale ona zrobiła krok w tył. Rozejrzała się po cmentarzu. Zauważyła tylko jedno wyjście, ale furtka była zamknięta. Ruszyła w jej stronę, lecz jej obcas utkwił w mokrej trawie. Noel chwycił ją za kostkę i rzucił się na nią. Przycisnął ją całym ciałem do ziemi. Próbowała mu się wyrwać, kopiąc go i drapiąc. – Aria, uspokój się! – mówił błagalnie Noel. – Posłuchaj mnie! Aria odepchnęła go od siebie i spojrzała mu prosto w oczy. Przypomniało jej się, jak kiedyś w domu Noela on dla żartu rzucił się na nią, krzycząc: „Zjem cię, jak małą sajgonkę!”. Śmiali się do łez. A przecież on wtedy tak naprawdę szaleńczo kochał Ali. Kiedy chodził z Arią na warsztaty kulinarne i posłusznie gotował sosy oraz siekał warzywa, cały czas kochał Ali. Kiedy po raz pierwszy się kochali, tak czule i delikatnie, że Aria zapamiętała to na całe życie, on kochał Ali. Ali. Ali. Ali. Pomagał Ali, kiedy próbowała je zabić. Aria z trudem łapała oddech pod ciężarem Noela. – Gdzie jest ta suka? – krzyczała na cały głos. – Gdzie ona jest? Chcę ją dorwać i zabić! – Nie wiem, o czym mówisz – powiedział Noel. – A właśnie, że wiesz – wrzasnęła Aria, kopiąc i bijąc Noela. – Przyznaj, że ją kochasz! Przyznaj, że wiesz, gdzie ona się ukrywa! Noel zwolnił na chwilę uścisk i oparł się na łokciach. Spojrzał w bok, a jego twarz skryła ciemność. – Kochałem ją. Aria wyczołgała się spod niego i spojrzała mu prosto w oczy. – Czy ona żyje? Noel spojrzał na nią z bólem. – Aria... – Czy ona żyje?! Podmuch wiatru zatrzasnął mocno furtkę. Trąbiły jadące ulicą samochody. Wysoko na niebie migotały światła samolotu. Noel odwrócił się. – Nie wiem. – Powiedział to jednak takim tonem, jakby prawda była inna. Aria uznała, że to ostateczny dowód jego winy. Poczuła, jak ogarnia ją wściekłość. Zerwała się na równe nogi i ruszyła w stronę furtki, potykając się o płyty nagrobne. Cały dół sukienki miała brudny od błota. Poczuła, jak wokół talii chwytają ją mocne ręce, i znowu upadła, czując na sobie ciężar ciała Noela, który dyszał jej prosto do ucha. Aria krzyknęła, próbując wydostać się spod niego, ale był zbyt ciężki. – Przestań zachowywać się jak wariatka i pozwól mi wszystko wyjaśnić – błagał. – Nienawidzę cię – syknęła Aria. Nie mogła oddychać pod ciężarem Noela. – Już nigdy cię nie posłucham. – Aria, do cholery! – krzyknął Noel, przytrzymując Arię. W jego głosie słychać było gniew i agresję. Aria znowu próbowała mu się wyrwać, ale brakowało jej powietrza i traciła siły. Z jej gardła wydobył się zduszony jęk. Wydawało jej się, że zaraz umrze. Chłopak, którego tak kochała, zamierzał ją zamordować. Nagle rozległ się odgłos uderzenia. Noel zakrzyknął z bólu i zsunął się z Arii, która wstała i szybko ukryła się za nagrobkiem. Nie wiedziała, co się dzieje. Oddychała ciężko. Nagle zauważyła trzy postacie. Obok Noela stała Spencer z berłem uniesionym nad głową. Tuż za nią czaiły się Emily i Hanna z szeroko

otwartymi oczami. Emily dostrzegła Arię. Podbiegła do niej i przytuliła ją. – Nic ci się nie stało? Aria próbowała skinąć głową, ale nie mogła oderwać wzroku od Noela. Spencer podniosła berło, żeby jeszcze raz go uderzyć, ale on zerwał się na równe nogi i zaczął biec. – Ani się waż uciekać! – ostrzegła go Spencer. – Co tu się dzieje? – zapytał Noel zachrypniętym głosem. – Wszystkie zwariowałyście? Pobiegł w stronę wyjścia, omijając groby. Spencer próbowała go dogonić, ale w tej sukni nie mogła biegać. Po kilku krokach zatrzymała się obok rzędu nagrobków i wytężyła wzrok w ciemności. Noel zniknął. Spencer podbiegła do Arii. – O Boże. Czy on ci zrobił krzywdę? Z przerażeniem patrzyła na policzek Arii, która poczuła na nim coś mokrego. Kiedy spojrzała na dłoń, zobaczyła krew. Po jej policzkach płynęły łzy. – Przepraszam was, dziewczyny – powiedziała drżącym głosem. – Wiedziałam o Noelu różne rzeczy, ale wam o nich nie powiedziałam. A powinnam. Teraz jest za późno. Hanna mocno przytuliła Arię. – Nie mów tak. Już dobrze. – Nie chciałam, żeby to on okazał się winny! – łkała Aria. – Chciałam, żeby to był ktoś inny. – Wiemy. – Spencer głaskała Arię po głowie. – My też chciałyśmy, żeby prawda była inna. – Najważniejsze, że jesteś bezpieczna – szeptała Emily. – I że on cię nie skrzywdził. Aria pociągnęła nosem i pokiwała głową. Spojrzała w ciemną dal, w kierunku, w którym pobiegł Noel. Nie była pewna, czy Emily ma rację. Być może jednak Noel naprawdę ją skrzywdził. Połamał jej serce na tysiąc kawałków.

31

CENA PRZEBACZENIA

Spencer weszła do lasu rozciągającego się za jej domem. Zapadał zmierzch. Z leśnego poszycia wystawały ostre gałęzie i pniaki. W oddali szemrał strumień, a na drzewach śpiewały ptaki. W ciągu kilku sekund zrobiło się bardzo ciemno. Gdzieś niedaleko zawyło jakieś zwierzę. Spencer usłyszała niskie warknięcie i odgłos kroków. Spomiędzy drzew wyłoniła się jakaś postać rozchylająca rękami gałęzie. To była blondynka o sercowatej twarzy i wielkich niebieskich oczach. Ali. Spencer westchnęła. Twarz Ali pokrywały blizny po poparzeniach. Kuśtykała, a jej lewa ręka zwisała bezwładnie wzdłuż ciała. Posłała Spencer jadowity uśmiech. – Wiedziałam, że cię tu znajdę. – Nie zbliżaj się do mnie – warknęła Spencer, osłaniając twarz i robiąc krok w tył. Ali zachichotała. – Wydawało mi się, że mnie szukasz. Dotarłaś bardzo blisko. Bliżej, niż się spodziewałam. – Zakryła usta dłonią. – Ale mnie nie znalazłaś! – Skąd wiedziałaś, że cię szukam? – zapytała Spencer. Ali przewróciła oczami. – Ja wiem wszystko. On mi wszystko mówi. Jest moim przewodnikiem. – Masz na myśli Noela? – Spencer zrobiła kolejny krok w tył i oparła się plecami o drzewo. – Wszystko już wiemy. Wiemy, że z tobą współpracował. Ali uśmiechnęła się z dumą. – Spencer, jesteś taka urocza. Nasz domorosły Sherlock Holmes. – Pomyliłyśmy się? – zapytała Spencer. – Przykro mi. – Ali pokręciła głową. – Gdybym ci powiedziała, musiałabym cię zabić. A jednak to bardzo ciekawy pomysł. Rzuciła się na Spencer i oplotła ją rękami niczym siecią. Spencer wrzasnęła i upadła na błotnistą ziemię. Ali wbiła paznokcie w jej skórę i dotknęła jej ramienia zdeformowaną ręką. – Otwórz oczy – krzyczała do ucha Spencer. – Otwórz oczy, wtedy zobaczysz, co ci zrobię. Spencer z krzykiem otworzyła oczy. Las zniknął. Leżała w śpiworze na podłodze w saloniku w swoim domu. Obok niej siedziała Emily i dotykała jej ramienia dokładnie w tym samym miejscu, gdzie przed chwilą Spencer czuła dłoń Ali. – Obudź się – powiedziała Emily. – Przyśnił ci się jakiś koszmar. Spencer usiadła, z trudem łapiąc oddech. Emily podparła się rękami. – Śniła ci się Ali? – zapytała. – Tak – wyszeptała Spencer. – Tak myślałam – powiedziała Emily. Aria i Hanna wygramoliły się ze swoich śpiworów. Zegar na dekoderze telewizyjnym pokazywał godzinę 7.46. Ich suknie leżały w kącie, gdzie byle jak je rzuciły wczoraj po powrocie do domu, po tym, jak uratowały Arię. Obok drzwi walały się ich buty i torebki.

Aria sięgnęła po telefon i popatrzyła na ekran. Pokręciła głową. – Żadnych wiadomości od państwa Kahn – powiedziała zachrypniętym głosem. Zeszłej nocy zadzwoniła do pani Kahn, żeby zapytać, czy Noel wrócił do domu. Powiedziała, że wyszedł z balu bez niej. Zasugerowała, że Noel szampańsko się bawił i za dużo wypił, a nie że próbował ją zabić na cmentarzu. Hanna przysunęła kolana pod brodę. – To znaczy, że nie wrócił. Nie sądzę, żeby rodzice próbowali go kryć. Pewnie o niczym nie wiedzą. – Dziewczyny, musimy o tym powiedzieć glinom – odezwała się Emily. – Noel próbował zeszłej nocy zabić Arię, zanim nam uciekł. Policja musi wiedzieć, że ma do czynienia z niebezpiecznym przestępcą. – Wtedy grozi nam zemsta z jego strony – powiedziała Spencer. – A co gorsza, będziemy musiały wyjawić całą prawdę. Aria nadal trzyma w szafie ten obraz, a agentka Fuji o tym wie. Poza tym mamy wiele wspólnego ze śmiercią Tabithy. To zbyt ryzykowne. Aria przeczesała palcami splątane włosy lepkie od nadmiaru lakieru. – Myślicie, że to Noel powiedział agentce Fuji o obrazie? Emily okryła się szczelnie kołdrą. – Tak mi się wydaje. – Ale dlaczego nie wskazał na mnie? Dlaczego powiedział tylko, że to jedna z nas, i Fuji chce teraz przeszukiwać dom każdej z nas? – Bo Noel to A. – odparła Spencer. – To kolejny sposób, by się nad nami trochę poznęcać. – Czuję się, jakbym siedziała na bombie zegarowej – powiedziała Hanna ściszonym głosem. – Założę się, że prosto z cmentarza Noel pobiegł do kryjówki Ali, żeby opracować kolejny plan ataku. Może najlepiej zrobimy, jak pójdziemy do Fuji i przyznamy się do wszystkiego, zanim oni zrobią to przed nami. A jeśli chcą nas zabić? W jednej wiadomości napisali, że wkrótce przyjdzie kolej na nas. – Musimy przyprzeć Noela do muru, i to jak najszybciej – stwierdziła Spencer. – Z tego, co powiedziała Aria, mamy dość dowodów przeciwko niemu, potwierdzających jego współudział w diabolicznych intrygach Ali. A teraz, kiedy napadł na Arię, mamy powód, by go oskarżyć. Hanna pokiwała głową. – Policja i specjaliści od kryminalistyki zrobią całą resztę. Na pewno dowiodą współudziału Noela w morderstwach. Też uważam, że powinnyśmy natychmiast zakończyć całą sprawę. Aria jęknęła z bólu i zakryła oczy dłonią. Dziewczyny spojrzały na nią ze współczuciem. – Aria – powiedziała łagodnie Emily, przysuwając się do niej. Hanna objęła Arię ramieniem. – Wiem, jak się czujesz. Byłam w takiej samej sytuacji, kiedy zdradziła mnie Mona. – Po prostu nie chce mi się w to wierzyć – łkała Aria. – Cały czas mi się wydaje, że on za chwilę się tu zjawi i wyjaśni wszystko tak, że sprawa nabierze sensu. – Mnie się też nie chciało wierzyć, że Mona przeciwko nam spiskowała – powiedziała cicho Hanna. – Tylko że Noel przyznał, że kochał Ali. Od dawna wiedział o zamianie miejsc Ali i Courtney i nie puścił pary z ust. Nie powinnaś mu współczuć. Powinnaś się na niego wkurzyć. Aria pokiwała głową. – Wiem, że powinnam, ale... – Spojrzała na przyjaciółki. Miała załzawione, czerwone oczy. – Może poczekajmy jeden dzień? Jeśli nie znajdę w tym czasie Noela, powiemy Fuji o wszystkim.

Spencer zamknęła oczy. – A jeśli Fuji postanowi przeszukać twój dom? Co wtedy? – Podejmę ryzyko – odparła Aria drżącym głosem. Spencer oparła się na rękach. Hanna obgryzała paznokieć kciuka. Emily nerwowo wyglądała przez okno. – Może dajmy sobie sześć godzin? – zaproponowała Spencer i spojrzała na zegarek. – Powiedzmy, że jeśli do czternastej Noel się do nas nie odezwie, zaczniemy działać. Arii drgała szczęka. – To o wiele za mało czasu! – Jeśli jest niewinny, spróbuje się z nami skontaktować – powiedziała Spencer. – Ale... – Aria spoglądała to na jedną, to na drugą przyjaciółkę. Wygładziła frędzle pledu. – No dobra. Sześć godzin. Wstały i zaczęły zbierać swoje rzeczy. Napiły się kawy, zjadły kilka gorących bajgli i wyszły. Kiedy Hanna, Aria i Emily odjechały, przy chodniku zatrzymał się czarny jeep. Spencer wyjrzała przez okno, zdziwiona, że ktoś ją odwiedza o tak wczesnej porze. Z samochodu wysiadł nieznajomy mężczyzna. Wszedł na ganek i zadzwonił do drzwi. Spencer poczekała chwilę i otworzyła drzwi. Mężczyzna miał na sobie dżinsy i koszulę w paski. Był wzrostu Spencer, a jego postura wskazywała na to, że dużo ćwiczy. Miał przenikliwe zielone oczy i zmysłowe, różowe, pełne wargi. Jego policzek szpeciła biała szrama. Na jego dłoniach Spencer zauważyła kilka podobnych blizn. Miał zniekształcone jedno ucho, prawie pozbawione małżowiny. – Cześć, Spencer – powiedział. Zrobiła krok w tył. – Kim pan jest? – Mam na imię Chase – przedstawił się jej gość. Spencer milczała, czekając na dalszy ciąg. – Wcale nie – powiedziała po chwili. – Znam Chase’a. Nie wiedziała, co myśleć o tej historii z Chase’em. Nawet jeśli to nie on był A., być może współpracował z Noelem i Ali. Skąd niby wiedział, co się stało na Jamajce? Już miała zatrzasnąć drzwi, ale chłopak chwycił ją za rękę. – Tak naprawdę znasz mojego brata Curtisa. Wysłałem go na spotkanie z tobą. Tak naprawdę to ze mną rozmawiałaś przez internet. To ja stworzyłem stronę poświęconą Alison DiLaurentis. Spencer pociemniało przed oczami. Na ulicy zatrąbiło auto. Miała mętlik w głowie. Podniosła słuchawkę bezprzewodowego telefonu ze stolika przy drzwiach. – Wynoś się albo zadzwonię po policję. Chłopak podniósł ręce w geście kapitulacji. – Słuchaj, przepraszam, że skłamałem. Tylko że tak świetnie nam się rozmawiało przez internet i tak mi się spodobałaś, że kiedy przyjechałem pod muzeum i zobaczyłem, jaka jesteś ładna, stchórzyłem. No cóż, wyglądam tak, jak wyglądam. – Pokazał na swoją twarz i ucho. – Obok mnie w samochodzie siedział mój brat, więc wysłałem jego. Powiedziałem mu, co powinien wiedzieć o sprawie. A on się w tobie zakochał. Kiedy się dowiedzieliśmy, że spotkaliśmy Spencer Hastings... – Zawahał się i pokręcił głową. – Wtedy już wiedziałem, że na pewno nie mogę ci powiedzieć, kim jestem. Podkochiwałem się w tobie, od kiedy przeczytałem o tobie w „People”. Spencer nie wiedziała, czy powinna się śmiać, czy płakać. – Wygadujesz potworne bzdury.

– Wiem. – Chase zrobił grymas, jakby coś bardzo go zabolało. – Ale to prawda. Przysięgam. Curtis na gorąco przekazywał mi w SMS-ach to, co mówiłaś w czasie spotkania, a ja podpowiadałem mu, o co jeszcze powinien zapytać. Obu nam się spodobałaś. Wczoraj przed balem strasznie się pokłóciliśmy, bo ja uważałem, że powinniśmy wyjawić ci całą prawdę. Tylko on nie chciał. Od nadmiaru informacji Spencer rozbolała głowa. – On wiedział coś, o czym nigdy wam nie powiedziałam. Ani tobie, ani jemu. Chase spojrzał na nią ze zdumieniem. – Co takiego? Spencer zaschło w gardle. – Coś o Jamajce – powiedziała. Przecież to nie miało znaczenia, komu o tym powiedziała. To Noel był winny, a nie ona. Chase zmarszczył brwi, ale po chwili jego oczy się rozświetliły. – Och. Byłaś na Jamajce, kiedy zginęła Tabitha Clark, prawda? Spencer spojrzała na niego podejrzliwie, ale nie powiedziała ani słowa. – Kilku czytelników bloga prosiło mnie, żebym umieścił na stronie informacje o Tabicie Clark, bo to sprawa dotycząca tutejszej społeczności – powiedział Chase. – Przez chwilę się nią zajmowałem. Zajrzałem też na twój profil na Facebooku. Niektóre swoje zdjęcia udostępniasz publicznie, jest wśród nich kilka fotografii z Klifów na Jamajce z zeszłej wiosny. Curtis stał koło mnie, kiedy szukałem informacji o tobie, i pewnie wtedy powiedziałem, że byłaś na Jamajce w tym samym czasie co Tabitha. To był smutny i dziwny zbieg okoliczności. – Spojrzał przepraszająco na Spencer swoimi wielkimi oczami. – Przepraszam, poważnie naruszyłem twoją prywatność. Nie powinienem sprawdzać informacji o tobie w internecie i na twoim profilu na Facebooku. Trzeba było od początku grać z tobą w otwarte karty. Zza chmury wyszło słońce, oświetlając blizny na policzku Chase’a. Spencer zamknęła oczy, próbując poukładać w głowie to, co właśnie usłyszała. Właściwie Chase pod wieloma względami postąpił z nią tak samo jak Ali. Ona też udawała przed Spencer i jej przyjaciółkami kogoś, kim nie była. Tylu ludzi jej zaufało i dało się nabrać na jej kłamstwa. – Dlaczego mam uwierzyć w choćby jedno twoje słowo? – zapytała ostro Spencer. – Może ty też za chwilę zaczniesz mnie prześladować? – Nie zacznę. – Chase pokręcił głową. – Obiecuję, Spencer, że tak się nie stanie. Nigdy bym czegoś takiego nie zrobił. Mnie też to spotkało, pamiętasz? – No właśnie! – zawołała Spencer. – Przecież wiesz, jak to jest, kiedy ktoś cię nęka. A może kłamałeś? Chase zacisnął szczękę. – Spencer, tylko spójrz na mnie. Nie kłamię i nigdy już tego nie zrobię. Mój współlokator poważnie mnie zranił. A nawet wtedy ludzie nie wierzyli, że mógł to zrobić. Masz rację, niepotrzebnie naruszyłem twoją prywatność, ale próbowałem ci pomóc. Przyznaj, gdybyś w czasie spotkania w muzeum zamiast Curtisa zobaczyła mnie, moje blizny by cię odstraszyły. Widziałem, jak na niego patrzysz. Wszyscy w pierwszej chwili oceniamy innych po wyglądzie. Takie jest życie. Podmuch wiatru rozwiał włosy Spencer. Zastanawiała się, jak by zareagowała na widok Chase’a. Czy naprawdę była aż tak powierzchowna? Chase westchnął ciężko. – Słuchaj, nie oczekuję, że zechcesz się ze mną jeszcze kiedyś spotkać, ale chcę cię zapewnić, że wszystko na mojej stronie to najprawdziwsza prawda. Mój brat nie kłamał wczoraj, kiedy powiedział, że zdjęcie Alison pochodzi z kamery przemysłowej z pobliskiego budynku. Popatrz.

Zaczął grzebać w torbie. Spencer już zapomniała, co mówił Curtis w samochodzie. Chase wyciągnął srebrny laptop, otworzył go i kliknął na jeden z folderów. – Mam kilku kolegów wśród policjantów z Rosewood, Yarmouth i kilku innych okolicznych miast. Badałem kiedyś sprawę podglądacza z Rosewood, pamiętasz? Komuś się wydawało, że widział go niedaleko Hollis. Kolega z policji dał mi nagrania z kamer rozmieszczonych w mieście i trafiłem na to. Otworzył folder, w którym pokazało się kilka zdjęć. Spencer nachyliła się, żeby się im bliżej przyjrzeć. Na ziarnistym, czarno-białym zdjęciu zobaczyła ulicę w Hollis. Przy krawężniku stały kubły na śmieci. Do volkswagena garbusa wsiadała dziewczyna w skórzanej kurtce. Spencer nie zauważyła na zdjęciu niczego ciekawego. To Chase wskazał na dwie skrywające się w cieniu postacie, widoczne w rogu fotografii. – Poznajesz tę dziewczynę? Spencer zmrużyła oczy. Nawet na czarno-białym zdjęciu widać było, że to długowłosa blondynka o sercowatej twarzy i charakterystycznie zarysowanym podbródku. Na jej widok Spencer wstrzymała oddech. Spojrzała na Chase’a. – Alison? – To może być ona, prawda? – Chase otworzył następne zdjęcie, na którym Ali stała tyłem. Widać na nim było lepiej jej pomocnika. Był wyższy od niej i szerszy w ramionach. Na pewno był to mężczyzna. Spencer zbliżyła twarz do laptopa i prawie dotknęła ekranu koniuszkiem nosa. Postać była niewyraźna, ale to mógł być Noel. Poczuła mdłości. Przesunęła dłonią po czole. Przez cały czas Ali ukrywała się w Hollis? A więc nareszcie Spencer wpadła na jakiś ważny trop. Powinna pokazać to policji. A może lepiej by zrobiła, gdyby sama ruszyła w pościg za Ali. Musiała działać. Chase zamknął laptop i schował go do torby. – Wydawało mi się, że powinnaś to zobaczyć. Na razie zawieszam śledztwo w sprawie Alison. Tak będzie najlepiej. Spencer patrzyła na niego ze zdumieniem, bo nie spodziewała się takiego obrotu spraw. Nie mogła wydusić z siebie ani jednego słowa. – Och – westchnęła. Chase spojrzał na Spencer oczami pełnymi smutku i tęsknoty. – Chciałbym się z tobą przyjaźnić, ale zrozumiem, jeśli nie zechcesz mnie już nigdy widzieć. Mam nadzieję, że wreszcie zaznasz spokoju i że razem z przyjaciółkami wreszcie ją dorwiecie. Ta dziewczyna was skrzywdziła. Bardzo cię polubiłem i uważam, że nie zasługujesz na taki los. Odwrócił się na pięcie i zszedł z ganku. Kiedy szedł, torba uderzała w jego biodro. Miał spuszczoną głowę, a gdy dotarł do połowy podwórza, jego ramiona uniosły się i opadły, jakby ciężko westchnął. No dobra, Chase narobił trochę bigosu i nie powinien sprawdzać jej profilu na Facebooku. W głębi duszy Spencer czuła, że to dobry chłopak. Poza tym gdyby nie on i jego znajomości nigdy nie dowiedziałaby się, gdzie ukryła się Ali. Zresztą ona też próbowała zdobyć w internecie kilka informacji na jego temat. – Zaczekaj! – zawołała za nim. Chase zatrzymał się i odwrócił. – Dowiedziałyśmy się, że Ali pomagał jej chłopak. To nasz kolega ze szkoły Noel Kahn. Chase otworzył szeroko oczy. – I co teraz zrobicie? Odezwały się dzwoneczki wiszące na ganku. Wiatr przeganiał liście na ulicy. – Nie wiem – odparła Spencer. – Ale chyba nie powinieneś przerywać śledztwa. Możemy cię potrzebować. – Bała się dodać: „Ja mogę cię potrzebować”.

Chase odwrócił się i podszedł do niej. – Zrobię, co tylko zechcesz. – Pamiętasz adres tego domu, który mi przed chwilą pokazałeś? Chase pokiwał głową. – To Atherton Street. – Może powinniśmy tam jutro pojechać? – Oczywiście, jeśli tylko w ten sposób mogę ci pomóc. Spencer zagryzła dolną wargę. Właśnie teraz potrzebowała kogoś takiego jak Chase. Kogoś, kto stał za nią murem. Teraz Chase, oświetlony od tyłu promieniami słońca, wyglądał jak przystojny student, który bardzo ją lubił. Powoli jej lodowate serce zaczęło topnieć. – Naprawdę zabujałeś się we mnie, jak zobaczyłeś nasze zdjęcia w „People”? – zapytała cicho. Ale kiedy spojrzała na nieśmiałą, uroczą twarz Chase’a, który patrzył na nią tak czule, zrozumiała wszystko. Chase nie musiał nic mówić.

32

SZALEŃCZA MIŁOŚĆ

Kiedy Emily parkowała na podjeździe, jej mama stała nad rabatką i rozrzucała torf. Wytarła dłonie i uśmiechnęła się do córki wysiadającej z samochodu. – Dobrze się bawiłaś na balu? Emily z zakłopotaniem udawała, że ściera niewidzialną plamę z sukienki. Tego, co działo się na balu, nie nazwałaby „dobrą zabawą”. Nadal nie mogła poukładać sobie w głowie wszystkiego, czego się dowiedziała zeszłej nocy. Przez cały czas były obserwowane przez A. Na imprezach. W sypialniach. No, przynajmniej w sypialni Arii. Nie mogła wymazać z pamięci obrazu Noela przyciskającego do ziemi Arię na cmentarzu. Wyglądał na zdesperowanego i wściekłego. Dokąd uciekł? Do Ali? Na policję? Czy postąpiły rozsądnie, dając Arii sześć godzin na znalezienie go? Pani Fields z taczkami weszła do garażu, wyrywając Emily z zamyślenia. – Gdzie Iris? – Pojechała do domu – powiedziała Emily pod nosem. Pani Fields zdjęła rękawice ogrodnicze. – Fajnie, że spędziła z nami trochę czasu. Myślę, że tobie też to dobrze zrobiło. Emily pokiwała głową. – To prawda – powiedziała zamyślona. Zdała sobie sprawę, że tak naprawdę Iris to fajna dziewczyna i ostatecznie okazała się dobrą koleżanką. Emily mogła podzielić się z nią opowieścią o Jordan. W dodatku Iris pomogła im dopaść Noela. Emily miała wyrzuty sumienia, że nie odwiozła jej do Zacisza zeszłej nocy, ale kiedy wróciła z cmentarza, Iris już nie było. Emily nie mogła do niej napisać SMS-a i zapytać, czy dojechała bezpiecznie, bo Iris nie miała komórki. Podeszła do drzwi, myśląc o tym, jak sobie radzi jej nowa koleżanka. W kuchni podniosła słuchawkę bezprzewodowego telefonu i wybrała numer do Zacisza. – Chciałabym zapytać, czy zeszłego wieczoru wróciła do państwa pacjentka – powiedziała do recepcjonistki. – Nazywa się Iris Taylor. Recepcjonistka wpisała nazwisko do komputera i zamruczała pod nosem. – Tak, panna Taylor wróciła do nas cała i zdrowa. – Dobrze, dziękuję. – Emily przycisnęła słuchawkę do ucha. – Czy mogę umówić się na wizytę w przyszłym tygodniu? Postanowiła odwiedzić Iris w najbliższą środę. Odłożyła słuchawkę i usiadła na kuchennym krześle. Ucieszyła się, że Iris wróciła do Zacisza zgodnie z ich umową. Miała nadzieję, że tym razem potraktuje pobyt w szpitalu serio i postanowi się leczyć. Emily wyobraziła sobie, jak Noel podjeżdża dużym czarnym samochodem pod ozdobiony greckimi kolumnami budynek z wieloma balkonami, żeby odwiedzić Ali, swoją tajemną dziewczynę. Czy kiedy się z nią umawiał, podawał imię „Courtney”? Nie mieściło jej się w głowie, że Noel i Ali współpracowali tyle lat, obserwowali każdy krok Emily i jej przyjaciółek, próbując zniszczyć ich życie.

Przeszły ją ciarki na myśl o wszystkich intymnych chwilach w jej życiu, których świadkiem był Noel. Jak często obserwował ją i Jordan w czasie rejsu? Czy widział je w Puerto Rico w łodzi ze szklanym pokładem? Czy widział, jak się całowały na górnym pokładzie Dumy Mórz? Czuła, że A. ją obserwuje, ale nie spodziewała się, że A. to ktoś, kogo dobrze zna. To bolało ją jeszcze bardziej. To Noel doniósł na Jordan do FBI. To z jego powodu Jordan musiała wyskoczyć z górnego pokładu statku, ryzykując utonięcie w zdradliwych odmętach oceanu, a potem uciekła na zawsze z kraju. To na pewno Ali kazała mu to zrobić, a on stał się narzędziem w jej rękach. Emily nienawidziła ich z całego serca. A kiedyś tak bardzo kochała Ali. Pogrążona w rozmyślaniach, weszła na schody i powlokła się do swojego pokoju. Usiadła na łóżku i wpatrywała się w dal. Nagle powróciło do niej pewne wspomnienie. Była w szkolnej szatni przy sali gimnastycznej. Dziewczyna, którą uważała za Courtney, usiadła koło niej i udawała zrozpaczoną. Rozmawiały o tej nocy, kiedy zamordowano jej siostrę. Emily zlitowała się nad Courtney i obiecała, że jeśli tylko będzie potrzebowała pomocy, może liczyć na wsparcie Emily. Twarz Courtney rozpromieniła się. – Może spotkamy się jutro po szkole? – zapytała. – Jeśli tylko nie będziesz się czuła niezręcznie z powodu tej historii z Ali. Emily oczywiście się zgodziła i powiedziała, że nie ma nic przeciwko spotkaniu. Wtedy Courtney uśmiechnęła się zalotnie, a w jej oku pojawił się błysk. „Czy ona ze mną flirtuje?”, pomyślała ze zdumieniem Emily. Courtney puściła do niej oko, jakby doskonale wiedziała, co robi. Emily poczuła ogarniającą ją falę pożądania. Obudziły się w niej dawne emocje, stara miłość. Tylko że nawet gdyby Ali ją pokochała, Emily nie zrobiłaby dla niej tego co Noel. Nie skrzywdziłaby niewinnych ludzi, swoich przyjaciółek. Odwróciła się i kopnęła nogę od łóżka tak mocno, aż zabolał ją duży palec u stopy. Może powinny były od razu powiedzieć agentce Fuji o A. Jeśli Ali i Noel planowali razem kolejną intrygę, należało ich odnaleźć. I to jak najszybciej.

33

KIM JEST TA DZIEWCZYNA?

– Noel do ciebie się nie odzywał? – zapytała Hanna, przyciskając do ucha swój tajny telefon. Wchodziła właśnie do kliniki William Atlantic tylnym wejściem, bo na parkingu przed budynkiem znowu nie znalazła miejsca. Tuż przy wejściu mieścił się jeden z pokoi dla pielęgniarek. Pachniało w nim starą kawą. W lobby kilku pacjentów i odwiedzających w bluzach z logo drużyny Philadelphia Phillies oglądało w telewizji mecz bejsbolowy. – Nie – odparł Mike. – Aria też mnie o to pytała. Co się stało wczoraj? – Nic wielkiego – odparła nerwowo Hanna. – Głupia kłótnia. – Naprawdę? – Mike chrząknął. – Zadawałaś mi wczoraj tyle pytań o Noela i ten wybuch na statku, że... – Nie mogę teraz rozmawiać – przerwała mu Hanna. Wiedziała, że Mike i tak wkrótce pozna całą prawdę. Nie chciała wyprzedzać faktów. Mike załamałby się na wieść o tym, że jego najlepszy przyjaciel próbował zabić jego siostrę i jego dziewczynę. Hanna nie mogła uwierzyć w to, czego dowiedziały się poprzedniej nocy na cmentarzu. Nie spodziewała się też, że Spencer uderzy Noela berłem. Zraniła go? Uciekł, ale kiedy biegł, kulał na jedną nogę. Najgorzej jednak czuła się już po tym, jak Noel zniknął w ciemności. Choć cmentarz wydawał się zupełnie opustoszały, nie mogła pozbyć się uczucia, że ktoś je obserwuje. Nie powiedziała o tym przyjaciółkom, a żadna z nich nie przyznała się, że też czuje czyjąś obecność. Może tylko jej się wydawało? Otworzyła drzwi do damskiej szatni, w której nie zastała nikogo. Zdziwiła się, bo zazwyczaj kręciło się tu kilka pielęgniarek, czasem ktoś oglądał w telewizji operę mydlaną. – Zaraz zaczynam zmianę. Muszę kończyć. – Jak długo jeszcze zamierzasz tam pracować? – zapytał Mike. – To mój ostatni dzień. – Hanna wyciągnęła kitel z szafki i zaczęła rozpinać dżinsy. Śledztwo w sprawie Grahama dobiegło końca. – Zadzwonię do ciebie później. Rozłączyła się. Jej telefon odezwał się kilka sekund później. Dzwonił tata. Kiedy odebrała, usłyszała gniewny głos pana Marina. – Hanno, agentka Fuji przyjechała rano do mnie do domu z całą ekipą i nakazem rewizji. Moim prawnikom udało się ich pozbyć, ale na pewno wrócą. Co się do diabła dzieje? W co ty się znowu wplątałaś? Hanna zamarła. Nakaz rewizji? Spencer miała rację. Agentka Fuji zamierzała przeszukać ich domy, żeby odnaleźć obraz. Na szczęście nie wybrała Arii na swoją pierwszą ofiarę. – Nie mam zielonego pojęcia – skłamała. – A czego szukała? – Nie powiedziała. – W głosie pana Marina słychać było napięcie. – Narkotyków? Słyszałem plotki, że zawarłaś pakt samobójczy. Może chodziło jej o broń? Dziwię się, że pod domem nie stoi jeszcze wóz transmisyjny. Brakuje mi do szczęścia tylko samochodu z FBI i grupy agentów przetrząsających mój dom, podczas gdy ja nie wiem nawet, co powiedzieć. Hanna czuła, jak do oczu napływają jej łzy. Nie mogła wplątywać w tę sprawę swojego

taty. – Agentka Fuji na pewno nie znajdzie niczego w moim pokoju – uspokoiła pana Marina. – Przykro mi, że musiałeś przez to przejść, ale to jedno wielkie nieporozumienie. Niedługo wrócę do domu i wtedy porozmawiamy, dobrze? Rozłączyła się i wzięła głęboki oddech. Jeśli tata odesłał agentkę Fuji z kwitkiem, pewnie udała się do domu którejś z przyjaciółek Hanny. Może do Arii? Czy Hanna miała się czego obawiać? Nie mogła teraz zacząć pracy. Poszła korytarzem do lobby, żeby zaproponować Seanowi, że odpracuje tę zmianę kiedy indziej. Zobaczyła tłum przekrzykujących się ludzi. Pan Ackard rozmawiał w recepcji z dwoma urzędnikami, stojący obok policjant trzymał przy uchu krótkofalówkę. Do lobby wszedł operator kamery, za nim reporter w garniturze. W rogu Sean udzielał wywiadu. Miał smutną, zatroskaną minę. Hanna poczuła gorycz w gardle. Czy to z powodu śmierci Grahama? Hanna zauważyła w tłumie Kelly, która zasłaniała dłonią usta. Hanna pociągnęła ją za rękaw. – Co tu się dzieje? Pielęgniarka popatrzyła na Hannę szeroko otwartymi oczami. Chciała coś powiedzieć, ale z jej ust nie wydobył się żaden dźwięk. Hanna spojrzała na pacjentów stojących na korytarzu. – Mogę wejść na oddział i porozmawiać z Kylą? – Hanna liczyła na to, że przynajmniej od niej się czegoś dowie. Pielęgniarka stojąca obok Kelly spojrzała na Hannę. – Kochanie, na razie nie wolno tam wchodzić. Hanna zamrugała. – Coś się stało Kyli? Kelly otworzyła usta ze zdumienia. – Myślałam, że już wiesz – powiedziała ściszonym głosem. – Kochanie, Kyla nie żyje. – Co? – Hanna zrobiła krok w tył i wpadła na kogoś. Kiedy się odwróciła, zobaczyła przed sobą Seana. – Co tu się dzieje? – zapytała drżącym głosem. Sean rozejrzał się ostrożnie i podszedł bliżej. – Dziś rano ktoś znalazł w rowie za budynkiem kliniki ciało dziewczyny. Na nadgarstku miała szpitalną bransoletkę z nazwiskiem „Kyla Kennedy”. Hanna przycisnęła dłoń do ust. – Nie. – Po policzkach płynęły jej gorące łzy. Sean przytulił ją i poklepał po plecach. – Najprawdopodobniej zabito ją kilka dni temu, a ciało wrzucono do rowu – powiedział Sean grobowym głosem. Hanna oderwała się od niego. – Zaraz. To niemożliwe. Widziałam ją wczoraj wieczorem. Leżała w łóżku na korytarzu, niedaleko Grahama. Na twarzy Seana pojawił się wyraz zakłopotania. – Chodzi o to, Hanno, że najprawdopodobniej ktoś podszywał się pod Kylę. To horrendalna pomyłka. Koszmar prawny i antyreklama dla kliniki. – Co? – Hannie wydawało się, że za chwilę jej głowa eksploduje. – Nic nie rozumiem. – Policja twierdzi, że prawdziwa Kyla, nasza pacjentka, zmarła co najmniej kilka dni temu. Tymczasem wszystkie pielęgniarki, z tobą włącznie, do wczoraj opiekowały się Kylą. – Ale ja z nią rozmawiałam! – powiedziała Hanna. – Zaprzyjaźniłyśmy się. Sean wyglądał tak, jakby za chwilę miał zwymiotować.

– Zeszłej nocy pielęgniarki zauważyły, że Kyla zniknęła. Kiedy znaleziono ciało, wydawało nam się, że to ona, ale raport koronera nie pozostawia jakichkolwiek wątpliwości, że ten, kto zajmował łóżko Kyli, zamordował ją. Potem zabandażował twarz, żeby z jakiegoś powodu dostać się do kliniki. A potem z niewyjaśnionych przyczyn zniknął. – To bez sensu! – jęknęła Hanna. – Po co ktoś miałby to robić? – Nie wiem – odparł cicho Sean. W lobby iskrzyły flesze. W rogu stało kilka zapłakanych pielęgniarek. Mężczyzna w kurtce z napisem MEDYCYNA SĄDOWA na plecach zaczął wypraszać dziennikarzy. Hanna oparła się o stół, próbując złapać oddech. Kiedy się podniosła, poczuła, że coś ostrego wbija się jej w bok. Poczuła jakiś kształt w kieszeni bluzki. Marszcząc czoło, wyciągnęła pieczołowicie złożony kawałek papieru. Na pewno nie zostawiła niczego w swoim kitlu, kiedy ostatni raz miała go na sobie. Rozłożyła karteczkę i zobaczyła na niej rzędy małych liter z zawijasami. Już wcześniej je widziała. Poczuła ucisk w żołądku. Taki charakter pisma miała Ali. Zaczęła czytać. Droga Hanno, mogę wyjaśnić, dlaczego musiałam tak postąpić. Chyba wiem, czego szukasz, i mogę ci pomóc. Odpowiedź na swoje pytania znajdziesz w magazynie za szkołą. Tam znajdziesz ostateczny dowód, dzięki któremu twoje życie wróci do normy. Idź tam NATYCHMIAST, zanim będzie za późno. Ściskam cię Kyla Hanna zbladła, a Sean dotknął jej nadgarstka. – Co to jest? Hanna przycisnęła liścik do piersi. – Nic – odparła zachrypniętym głosem. Odwróciła się i wybiegła z kliniki.

34

NIESPODZIANKA!

O 13.30 Aria chodziła tam i z powrotem w domu mamy, śledząc uważnie telewizyjne wiadomości. O 13.31 i dziesięć sekund spojrzała na ekran telefonu. Robiła to średnio co piętnaście sekund. Noel nie dawał znaku życia. Po raz setny wyjrzała przez okno, ale Noel nie szedł w stronę jej domu. Przez pół dnia krążyła po Rosewood i Hollis. Udawała, że beztrosko przechadza się po Lancaster Avenue i po błoniach w Hollis. „On teraz jest z Ali”, pomyślała, choć nie chciała tego przyjąć do wiadomości. Noel ją kochał. Czuła to. Coś mu się pomyliło, kiedy zeszłej nocy wyznał, że kocha Ali. Kurczowo trzymał się iluzji, tak jak Emily. Nie pomagał Ali. Nie stał u jej boku. To jedna wielka pomyłka. „Ale przecież przyznał się do wszystkiego – pomyślała Aria. – Dla niej kłamał, oszukiwał i zabijał. Takie są fakty”. Podniosła ze stołu przywieziony z Islandii przycisk do papieru w kształcie kuca i miała ochotę rzucić nim w telewizor. Wtem zauważyła napis na ekranie: „Zaskakujące rozwiązanie sprawy kradzieży dzieła sztuki”. Ku jej przerażeniu na ekranie pojawiła się Gwiaździsta noc van Gogha. – Od zeszłego roku trwały gorączkowe poszukiwania szkicu przygotowawczego do Gwiaździstej nocy, obrazu skradzionego z zamku pod Rejkiawikiem na Islandii – powiedział spiker. – Baronowa Brennan, która zajmuje się majątkiem w czasie rekonwalescencji swojego męża, barona Brennana, po ciężkiej chorobie, ubezpieczyła niedawno obraz na dwadzieścia milionów dolarów. Na szczęście ubezpieczyciel nie musi wypłacić jej odszkodowania. Jak się dowiedzieliśmy, obraz odnalazł się godzinę temu. Aria upuściła przycisk do papieru na kolana. Zaschło jej w ustach. Na ekranie pojawiło się kilku policjantów wchodzących do typowo islandzkiego domu w zabudowie szeregowej. – Wbrew podejrzeniom, że obraz przemycono do Stanów Zjednoczonych, policja znalazła szkic w piwnicy w domu studenta w Rejkiawiku. Baronowa Brennan natychmiast zidentyfikowała zaginione dzieło sztuki, które bezpiecznie wróciło do jej domu. Teraz kamera pokazywała siwowłosą damę w futrze stojącą na tle zamku, do którego włamała się kiedyś Aria. Aria nachyliła się do przodu, jakby chciała lepiej się przyjrzeć. Jeśli obraz van Gogha znaleziono na Islandii, to co przechowywała w swojej szafie? Pobiegła na górę, otworzyła drzwi do szafy i rozwinęła płótno, na którym jaśniały charakterystyczne wirujące gwiazdy. Strzeliste wieże pałaców rzucały długie cienie na jasne niebo. Dokładnie ten sam obraz widziała przed chwilą w telewizji. Zdjęła z półki album van Gogha wypożyczony z biblioteki. Na podstawie zgromadzonych w nim fotografii przygotowała projekt wystroju sali balowej. Otworzyła go na stronie z Gwiaździstą nocą. Kiedy porównała obraz z szafy ze zdjęciem w albumie, kolory na tym pierwszym wydały jej się nagle zupełnie inne. Zakrętasy nie były aż tak kręte. Pociągnięcia pędzlem wydawały się mniej pewne, jakby obraz namalowała niewprawna ręka. Patrząc z oddali, można było uwierzyć, że to oryginał, ale przy bliższych oględzinach okazywało się, że to tylko marna kopia. Obraz z szafy okazał się falsyfikatem. Aria nie miała się już czego obawiać. Agentka Fuji

nie mogła jej aresztować. Zresztą teraz, kiedy prawdziwy obraz się znalazł, pewnie już zrezygnowała z dalszego śledztwa. Akcja zaplanowana przez A. miała tylko przestraszyć Arię. Aria zastanawiała się, ile jeszcze kłamstw na jej temat rozpowszechni A. Czuła się jak we śnie. Zeszła na dół, żeby zadzwonić do przyjaciółek i przekazać im tę wiadomość. Nagle zauważyła coś jeszcze w telewizji. Serce podeszło jej do gardła. Czy to Olaf? Na ekranie pojawiła się twarz spikera. – Obraz znaleziono u starszej mieszkanki Rejkiawiku, która nie wie, jak on trafił do jej domu. Sześćdziesięciopięcioletnia Greta Eggertsdottir wynajmuje swój dom. Twierdzi, że w ciągu ostatnich kilku miesięcy przewinęło się u niej kilku lokatorów i każdy z nich mógł zostawić obraz w piwnicy. Kiedy pokazano jej zdjęcie Olafa Gunderssona, podejrzanego o kradzież obrazu z zamku baronowej Brennan, pani Eggertsdottir rozpoznała go bez cienia wątpliwości. Pan Gundersson zaginął w styczniu i policja podejrzewała, że został zamordowany. Pojawiły się jednak przesłanki świadczące o tym, że zabójstwo upozorowano. Poszukiwania pana Gunderssona wznowiono, ale na razie nie trafiono na żaden wiążący trop. Aria opadła ciężko na kanapę. Cała ta historia robiła się coraz bardziej zawikłana i dziwaczna. Więc Olaf upozorował własną śmierć? To nie miało najmniejszego sensu. Może zdał sobie sprawę, że policja depcze mu po piętach, i postanowił się jej wymknąć. Może artykuł na jego temat trafił w ręce A. Prześladowca Arii i jej przyjaciółek postanowił wykorzystać okazję i wcale nie musiał jechać na Islandię i kraść obrazu. To był szczęśliwy zbieg okoliczności dla A., ale nie dla Arii. Odezwał się jej telefon. Pisnęła i spojrzała na ekran. Dzwoniła do niej Hanna. – Oglądasz wiadomości? – zawołała Aria. – Nie... – W słuchawce rozległ się warkot silnika. Hanna jechała samochodem. – Musimy się spotkać, dzieje się coś dziwnego. – O tak, dzieje się coś bardzo dziwnego. – Aria ścisnęła telefon. – Okazało się, że ten obraz w mojej szafie to podróba. To znaczy, że policja nie ma na nas haka. A co jeszcze dziwniejsze, Olaf żyje. Upozorował własną śmierć. Właśnie oglądałam wiadomości na CNN. W słuchawce rozległ się trzask. – Myślisz, że sfałszowanie obrazu to sprawka A.? Ta historia to doskonała okazja, by nas trochę podręczyć. – O, tak. – Aria popatrzyła przez okno na karmnik dla ptaków, zrobiony przez mamę w zeszłym roku. – To oznacza, że w każdej chwili możemy iść na policję i nic nam nie grozi. Nawet jeśli A. prześle na policję zdjęcia z Jamajki, nie zostaniemy ukarane aż tak surowo. Gdyby znaleziono u mnie obraz, groziłyby nam znacznie poważniejsze konsekwencje. – Poczuła ucisk w klatce piersiowej i zakaszlała. – Nie chcę iść na policję. Przerażała ją myśl, że policja zacznie teraz ścigać Noela. Może Aria powinna się z tym pogodzić. Nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. – Uważam, że A. próbuje nas do tego zmusić. W klinice dostałam informację, że istnieją kluczowe w sprawie dowody, dzięki którym nasz koszmar się skończy. Wydaje mi się, że to wiadomość od Ali. – Co? – Aria poczuła mrowienie na całej skórze. – Jak to? – Wyjaśnię ci wszystko, jak się zobaczymy. Spotkajmy się w starym magazynie za szkołą. Może tam ukrywa się Ali. Aria chwyciła za klamkę. – O Boże, a jeśli to pułapka? – Dlatego pójdziemy tam z policją. Już ich zawiadomiłam. Zanim zaczniesz na mnie krzyczeć, zrozum, że musiałam tak postąpić. Sprawy zaszły za daleko. Jeśli Ali się tam ukryła i

ją znajdziemy, musimy i tak powiadomić policję. Spotkajmy się tam za dziesięć minut. – Dobrze – szepnęła Aria i się rozłączyła. Przez chwilę stała w cichym domu, wpatrując się w drobiny kurzu unoszące się w powietrzu. Nie do końca jeszcze rozumiała wszystko, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku minut. Wiedziała, że powinna spotkać się z Hanną. A co będzie, jeśli w magazynie znajdą Ali i Noela? Jeśli on też zostanie aresztowany? Może Aria tego właśnie chciała? Noel okłamywał ją przez okrągły rok, a nigdy jej nie kochał. Prawda? Zdjęła kluczyki z haczyka w holu. Czuła na barkach ogromny ciężar. Nie potrafiła nienawidzić Noela nawet po tym, co jej zrobił. Miała nadzieję, że załatwi tę sprawę szybko i bezboleśnie, jakby zrywała z rany stary plaster.

Aria nie włączyła radia w samochodzie. Jechała w zupełnej ciszy. Uchyliła tylko trochę okno. Uważnie wpatrywała się w drogę, z niepokojem wyobrażając sobie spotkanie z Noelem. Wreszcie wjechała na szkolny parking. Stało na nim tylko kilka samochodów. Na boisku odbywał się niedzielny trening piłki nożnej. Aria zauważyła w oddali priusa Hanny i podjechała w tym kierunku. Obok stało volvo Emily i mercedes Spencer. Spencer i Emily miały na sobie dresy i adidasy, a Hanna różowy szpitalny kitel i chodaki. Policja jeszcze nie przyjechała. – To ten list. – Hanna od razu wcisnęła Arii karteczkę do rąk. Aria natychmiast rozpoznała małe, równe litery. Takimi samymi Ali napisała pełen nienawiści list, który wsunęła pod drzwiami w domku nad jeziorem, tuż przed tym, jak wznieciła pożar. „Odpowiedź na swoje pytania znajdziesz w magazynie za szkołą... Idź tam NATYCHMIAST, zanim będzie za późno”. – Jezu – wyszeptała Aria. – Przecież ona wie, że rozpoznajemy jej charakter pisma. A teraz robimy dokładnie to, czego ona od nas chce. – Ale musimy sprawdzić ten trop – powiedziała Hanna. – Policja zjawi się tu lada moment. Spencer jeszcze raz spojrzała na list. – Skąd to masz? – Od pacjentki, którą poznałam w klinice. Hanna zamilkła na chwilę i spojrzała na pobliskie wzgórze. Zawyły syreny, a na drodze pojawiły się auta policyjne. Aria poczuła ucisk w żołądku. Hanna odwróciła się do dziewczyn i opowiedziała im historię ciała znalezionego w rowie za szpitalem. – Na bransoletce widniało nazwisko „Kyla Kennedy” – wyszeptała pospiesznie. – Myślę, że to Ali ją zabiła, a potem się pod nią podszywała. Dziewczyna, którą poznałam, była obandażowana od stóp do głów. Spencer oparła się o maskę samochodu Hanny. – To akcja w stylu Ali. Kto inny potrafiłby zamordować ciężko poparzoną dziewczynę, a potem ukraść jej tożsamość? Hanna pokiwała głową z wyrazem udręczenia na twarzy. – Łóżko Kyli stało tuż przy łóżku Grahama. Kiedy on dostał ataku, Kyla celowo wprowadziła mnie w błąd, pokazując mi drogę do pokoju pielęgniarek. Kiedy wróciłam, Graham już nie żył. – Myślisz, że pilnowała Grahama, żeby nie powiedział za dużo? – wyszeptała Aria. – Jak mogłam wcześniej tego nie zauważyć? Wydawało mi się, że potrafię na kilometr rozpoznać intrygę Ali – powiedziała Hanna, łykając łzy. – Kyla wydawała się taka fajna. Teraz

znowu się czuję jak idiotka. – Zakryła twarz bandażami, każda z nas dałaby się nabrać. Nagle Arię oświeciło. – Słuchajcie, jeśli Ali leżała w klinice... – ... to już wiemy, czemu Noel tam przychodził – dokończyła za nią Emily. Samochód policyjny zatrzymał się na parkingu i wysiadło z niego dwóch oficerów, których Aria pamiętała jeszcze z procesu w sprawie zabójstwa Ali. Na ich odznakach widniały nazwiska COATES i HARRISON. – Hanna Marin? – zapytał surowym głosem Harrison. Był wyższy od swojego kolegi, miał szeroką twarz, płaski nos i długie rzęsy wokół zielonych oczu. – Twierdzi pani, że otrzymała list z pogróżkami? – Tak. – Trzęsącymi się rękami Hanna podała im karteczkę. Coates i Harrisom przejrzeli ją, marszcząc brwi. – „Ostateczny dowód”? – powtórzył Coates. Był niższy, chudszy i miał wydatne jabłko Adama. – Dowód na co? – Wyjaśnimy panom wszystko, obiecujemy – powiedziała Hanna, ruszając w stronę boiska. – Tylko proszę pójść z nami. Za bardzo się boimy iść tam bez ochrony. Policjanci wzruszyli ramionami i poszli przodem do magazynu. Ich krótkofalówki trzeszczały co kilka sekund. Aria z niepokojem spojrzała na Hannę. Czy na pewno włączenie w sprawę policji było dobrym pomysłem? A jeśli Ali obserwowała je z oddali? Jeśli w magazynie czeka na nie bomba i wybuchnie, kiedy tylko otworzą drzwi? Nagle odezwał się telefon Arii. W jej sercu obudziła się nadzieja. Zaraz jednak obleciał ją strach. A jeśli napisał do niej Noel? A jeśli to nie Noel? Spojrzała na ekran. Dostała SMS-a od nieznanego nadawcy, który ukrywał się pod rzędem cyfr i liter. Ugięły się pod nią kolana. – O Boże – wyszeptała, podnosząc wzrok. Policjanci szli kilka metrów przed nimi. Aria przywołała do siebie przyjaciółki. Spencer, Emily i Hanna podbiegły do niej i spojrzały na jej komórkę. Wydaje wam się, suki, że takie jesteście sprytne, bo kupiłyście sobie nowe telefony. Próbujecie się przede mną ukryć? Nagle odezwały się wszystkie telefony. Tym razem dostały zdjęcie. Kiedy Aria otworzyła plik, krzyknęła z przerażenia. Przedstawiało listę podejrzanych, którą spisały w bunkrze. Wykreślono już z niej wszystkich poza Noelem. Spencer zbladła jak ściana. – Skąd A. to ma? – pisnęła, patrząc na ekran swojego telefonu. Policjanci odwrócili się i spojrzeli na nią. – Wszystko w porządku? – zapytał Coates. Dziewczyny milczały. Po chwili dostały kolejną wiadomość. A potem następną. I jeszcze jedną. Kilka SMS-ów składało się w jeden list. Najbardziej mnie rozczuliłyście, kiedy niczym James Bond ukryłyście się w bunkrze, żeby wpaść na mój trop. Ale wiecie co, suki? I tym razem dałyście się wyprzedzić. Zawsze wiem, gdzie was znaleźć. Przewiduję każdy wasz krok. To ja rozdaję karty. Nawet sobie nie wyobrażacie, co was jeszcze czeka. Już wkrótce się przekonacie. Otwórzcie drzwi do magazynu. A. Hanna przeczytała wiadomość i popatrzyła na przyjaciółki. – „Otwórzcie drzwi do magazynu”? – Dziewczyny, to na pewno pułapka. – Spencer trzęsły się ręce.

– Grozi nam niebezpieczeństwo – wyszeptała Emily. – Dziewczyny? – Harrison podszedł do nich, trzymając ręce na biodrach. – Co się tu dzieje? Aria chciała odpowiedzieć, ale nie mogła oderwać wzroku od drzwi do magazynu. Ku jej przerażeniu w jego stronę biegł jeden z piłkarzy. Chwycił za klamkę. – Zaczekaj! – zawołała Aria i podbiegła do niego. – Nie otwieraj! Wyobrażała sobie, co może kryć się w środku. Materiały wybuchowe. Dzikie zwierzęta. Ali. – Nie otwieraj! – krzyknęła jeszcze raz Aria. Spencer, Emily, Hanna i policjanci też zaczęli krzyczeć do chłopaka. Było za późno. On już nacisnął klamkę. Drzwi magazynu otworzyły się, ale wysoka trawa je zablokowała. Coates odsunął chłopaka na bok i próbował zamknąć magazyn, ale nagle zajrzał do środka i zbladł. – Cholera – zaklął pod nosem. Aria zajrzała do środka. Najpierw nie widziała nic w ciemności, ale po chwili z mroku wyłoniły się kształty: piłki, kije, maty, pachołki i siatka na bramkę. Na krześle na drugim końcu pomieszczenia leżało coś dużego. Aria myślała, że to jakiś sprzęt sportowy, worek treningowy albo manekin wykorzystywany w czasie treningów futbolu amerykańskiego przez dość przeciętną drużynę Rosewood Day. Nagle zauważyła ramię, dwie stopy i głowę zwisającą bezwładnie na szyi. Podeszła bliżej, przeczuwając, kogo zobaczy na krześle. Na widok twarzy tej osoby uklękła na ziemi i zaczęła głośno krzyczeć. Hanna wstrzymała oddech. Spencer krzyknęła. Emily zrobiła kilka kroków wstecz, nie mogąc wydobyć z siebie ani słowa. Chłopiec z drużyny piłkarskiej odwrócił się i zwymiotował w trawę. Coates i Harrison odpędzili pozostałych graczy, którzy przybiegli pod magazyn. – Czy to...? – jęknęła Spencer. Na szczęście nie wypowiedziała na głos imienia ofiary. Aria patrzyła na czubek głowy Noela, wciąż ubranego w smoking. Miał skrępowane z tyłu ręce, kostki przywiązane do nóg krzesła i usta zaklejone taśmą. Na jego bladej jak kreda twarzy widać było rany, jakby ktoś go bardzo mocno zbił. Arii wydawało się, że coś rozsadza jej głowę od środka. „To się nie dzieje naprawdę. To się nie dzieje naprawdę”, powtarzała w myślach. – Proszę przysłać karetkę! – krzyczała Hanna do telefonu. – Niech pan coś zrobi! – wrzeszczała Spencer do Coatesa, który mówił przez krótkofalówkę. Aria słyszała ich głosy z oddali. Leżała na pokrytej drzazgami podłodze magazynu jak sparaliżowana. Nie potrafiła zbliżyć się do Noela, żeby sprawdzić, czy żyje. Widziała tylko jego lśniące buty. Pamiętała, jak je kupował. Przymierzył kilka par, jak dziewczyna. „Stylowa dziewczyna musi chodzić ze stylowym chłopakiem”, powiedział i puścił do niej oko. Zadźwięczał jej telefon. Ostatkiem sił usiadła i spojrzała na ekran. Jej przyjaciółki rozmawiały gorączkowo, próbując zrozumieć, co się tutaj stało. A kiedy ich telefony się odezwały, umilkły, wpatrzone w przerażającą wiadomość na ekranach. Hej, Kłamczuchy, co jest grane? Znów jesteście zdruzgotane? Zawsze mnie tak ubawicie. A. to Noel? Chyba śnicie! A.

CO BĘDZIE DALEJ...

A więc wreszcie nasze Kłamczuchy uświadomiły sobie, że prześladują je dwie osoby. Zajęło im to tyle czasu. Jednak i tak nie wiedzą, co się stało naprawdę. Tak się skupiły na śledzeniu Noela, że nie zauważyły dwóch osób, które paradowały im tuż przed nosem. Nas. Pętla zaciska się powoli i już niedługo to one na niej zawisną... Co z tego, że Hannę wybrano na królową balu. Już wkrótce czeka ją bardzo wesołe przyjęcie w więzieniu. O ile mi wiadomo, za ucieczkę z miejsca wypadku nadal grozi wysoka kara. A jak wyborcy dowiedzą się, co zmalowała córeczka pana Marina, on także będzie miał się z pyszna. Spencer postanowiła przyjrzeć się bliżej kilku teoriom spiskowym, tymczasem przyjrzała się tylko Chase’owi. I chyba niepotrzebnie się w nim zabujała. Musi jeszcze sporo poćwiczyć, żeby zostać zawodową podglądaczką. Jeśli ofiara widzi, że się skradasz, to nie uda ci się jej zaskoczyć. Śliczna przyjaciółka Emily świetnie się bawi w Bonaire. Znam kilka osób, które ten fakt bardzo by zainteresował. Na przykład agentkę specjalną Jasmine Fuji. Emily powinna spisać listę miejsc, które chciałaby odwiedzić. Już niedługo razem z Jordan wylądują w więzieniu. To tylko kwestia czasu. A może przydarzy im się coś gorszego? No i Aria. Co prawda Noel to nie A., ale i tak okazał się dwulicowym bydlakiem. Ale czego można się spodziewać po typowym arystokracie z Rosewood? I co teraz zrobi nasza nietuzinkowa Aria? Założę się, że wyjedzie na warsztaty plastyczne do Europy, żeby podreperować nerwy. Chyba nie wie, że wszyscy znerwicowani artyści umierają młodo. Zegar tyka, moje panie. Żyjcie tak, jakby każda chwila była waszą ostatnią. Nie znacie dnia ani godziny. Do rychłego...Do rychłego…. A. & A.

PODZIĘKOWANIA

Dziękuję najlepszej redaktorce na świecie Lanie Davis za inspirację i słowa otuchy. Pozdrawiam też pozostałych członków ekipy Alloy Entertainment: Josha Banksa, Lesa Morgensteina, Sarę Shandler, Kristen Marang, Katie McGee i wszystkich z działu sztuki i mediów. Dzięki wam moje życie stało się o wiele łatwiejsze. Dziękuję także Kari Sutherland z HarperCollins oraz Andy’emu McNicolowi i Jennifer Rudolph Walsh z agencji William Morris. Całuję moich fanów z wszystkich portali społecznościowych, którzy pokochali serię Pretty Little Liars i czatują ze mną w internecie. To oni wybierają najlepsze imiona dla postaci i odpowiadają na moje najdziwniejsze pytania, na przykład, co się jada w czasie chanuki. Pozdrawiam też moich fanów z South Hills Village, którzy wzięli udział w czytaniu mojej powieści w grudniu 2013 roku. Bardzo się cieszę, że mogłam was zobaczyć! Gorąco ściskam K., Shepa i Mindy, Ali, Caron, Beth, Grega, Eloise i Reksa, rodzinę Lorence’ów i rodzinę Gremba: Calli, Ryana, Talona, Braydena, Jordan, Brocka, Ashtona i oczywiście Michaela, najcudowniejsze dziecko pod słońcem. Pozdrawiam też mojego kumpla Chrisa Fergusona i jego rodzinę z Teksasu. Chris, mam przeczucie, że w tym roku spotka cię wiele dobrego (a przeczucia nigdy mnie nie mylą). Najgorętsze podziękowania składam natomiast Marlene King. Bałam się, kiedy moja seria trafiła pod twoje skrzydła, ale zaopiekowałaś się nią z ogromnym wyczuciem, troską i oddaniem, zamieniając ją w serial telewizyjny. Podziwiam twój ogromny i wyjątkowy talent. Mam nadzieję, że już wkrótce spotkamy się na kolejnej kolacji, przy kieliszku dobrego wina.

W SERII UKAZAŁY SIĘ: Kłamczuchy. Pretty Little Liars 1 Bez skazy. Pretty Little Liars 2 Doskonałe. Pretty Little Liars 3 Niewiarygodne. Pretty Little Liars 4 Zepsute. Pretty Little Liars 5 Zabójcze. Pretty Little Liars 6 Bez serca. Pretty Little Liars 7 Pożądane. Pretty Little Liars 8 Uwikłane. Pretty Little Liars 9 Bezlitosne. Pretty Little Liars 10 Olśniewające. Pretty Little Liars 11 Rozpalone. Pretty Little Liars 12 bonusy: Pretty Little Liars. Sekrety Pretty Little Liars. Tajemnice Ali

Sara Shepard jako nastolatka chciała być gwiazdą oper mydlanych, projektantką klocków Lego lub genetykiem. Inspiracją bestsellerowych powieści z serii Pretty Little Liars oraz The Lying Game stały się jej wspomnienia z czasów szkolnych.