Sherrilyn Kenyon - Dark Hunter 13 - Drugie szanse

List od Acherona… Hola, mi amigos, Jest dzień i jestem po całonocnej sesji gonienia Daimonów – coś, co nigdy mnie nie uszczęśliwia (część z całym dniem bez spania, nie ta z zabijaniem Daimonów – właściwie cieszę się ostatnim). Gdy łowiłem Daimony ostatniej nocy, natknąłem się na księgarnię z jedną z „tych” książek w oknie. Cholera. Właśnie, gdy myślisz, że jesteś bezpieczny, jacyś ludzie odkrywają twoją egzystencję. A gdyby to nie było wystarczająco złe, zaczęła pisać o tym i publikować! Nie wiem, kim jest ta Kenyon, ale jest zbyt blisko Mrocznych Łowców, żeby jej to wyszło na dobre. Skąd tyle wie o nas? Wszedłem na jej stronę internetową, a tam było nawet więcej przecieków. Ale znacie stare powiedzenie: jeśli nie możesz ich pobić, dołącz. Z wszystkimi tymi obfitymi spekulacjami, są tam ci, którzy mają rację i ci, którzy się mylą. Mylne tykają mnie bardziej niż prawdziwe. Więc z tym w głowie, tu jest małe coś, żeby pomóc tym, którzy potrzebują małej wskazówki, co do naszego świata. Acheron Parthenopaeus

Drugie szanse

Tłumaczyła: Mikka

Dreszcz deja vu przesunął się po kręgosłupie Asha, gdy szedł niesamowitym, napełnionym mgłą korytarzem, którego miał nadzieję już więcej nie widzieć. Dolna kraina Tartaru była zarezerwowana dla tych, którzy zostali ukarani w życiu pozagrobowym za zbrodnie popełnione w czasie ludzkiego życia. Krzyki potępionych odbijające się od ścian były tak czarne jak dusza Asha. Musiał to przyznać Hadesowi, starożytny grecki bóg wiedział jak sprawić, żeby ludzie cierpieli. W takich chwilach, Ash nienawidził bycia bogiem. To było nie do zniesienia, wiedzieć, że ma moc mogącą powstrzymać i zmienić wydarzenia, i dogłębną odpowiedzialność za pozwolenie natrze toczyć się swoim torem. Ludzka wolna wola nigdy nie powinna być zmieniana. Jego własne przekleństwo było stałym przypomnieniem dlaczego. Ale wciąż rzeczywistość go zżerała. Jak zazdrościł Artemidzie, Hadesowi i wielu innym bogom, którzy mogli przejść do porządku dziennego z ludzkim cierpieniem, jako częścią procesu. Ale kiedyś będąc człowiekiem, Ash nie był na to odporny. Rozumiał, co sprawiało, że ludzie podejmowali złe decyzje, za które płacąc spędzą resztę wieczności. I ta jego ludzka część desperacko pragnęła złagodzić ich ból. To był słodko-gorzki dar, jaki podarowała mu matka, gdy podjęła decyzję o ukryciu go w ludzkim świecie. Do tego dnia nie był pewny czy powinien jej za to dziękować czy ją przekląć. Dziś, chciał ją przekląć. - Nie musisz tego robić. Zignorował głos Artemidy w swojej głowie. Musiał to zrobić. Nadszedł czas. Ash zatrzymał się przy wejściu pokrytym opalizującym śluzem. Błyszczało jak tęczowy wyciek ropy w słabym świetle. Ku jego zaskoczeniu, ze środka nie dochodził żaden dźwięk. Żaden ruch. Jakby lokator był martwy. Ale w przeciwieństwie do innych, którzy żyli w Tartarze, ta właśnie osoba nie mogła umrzeć. Przynajmniej dopóki nie spotka to Asha, a skoro był bogiem… Użył swojej mocy do otworzenia drzwi bez dotykania.

Było kompletnie ciemno w środku małego, obskurnego pokoju. Przerażające obrazy jego ludzkiej przeszłości uderzyły w niego na ten widok. Dawno pogrzebane emocje przeszyły go sztyletami bólu, które rozdarły serce. Chciał uciec z tego miejsca. Wiedział, że nie mógł. Zaciskając zęby, Ash zmusił się do zrobienia sześciu kroków, które dzieliły go od mężczyzny zwiniętego w kłębek w jednym rogu. Idealna replika niego, mężczyzna miał długie blond włosy, które były skołtunione przez czas spędzony tutaj i nieczesane. Ale Ash nigdy chętnie nie nosił swoich blond włosów. Były wstrętnym przypomnieniem o czasie w jego przeszłości, o którym chciał zapomnieć. Mężczyzna na podłodze się nie ruszał. Jego powieki były ciasno zaciśnięte, jak u dziecka, które myśli, że jeśli nie wyda dźwięku, nie ruszy się, koszmar się skończy. Ash długo żył w takim stanie i jak mężczyzna przed nim, modlił się o natychmiastową śmierć. Ale w przeciwieństwie do jego modlitw, które pozostały bez odpowiedzi, modlitwy Styxxa zostaną wysłuchane. - Styxx – powiedział, jego niski głos odbił się echem między ścianami. Mężczyzna nie zareagował. Ash przyklęknął i zrobił coś, co napawało wstrętem Styxxa, gdy byli ludzkim braćmi w starożytnej Grecji. Dotknął ramienia brata. - Styxx? – spróbował znów. Mężczyzna krzyknął, gdy Ash przełamał brutalne wspomnienia horroru, które Mnimi, bogini pamięci, dała Styxxowi jako karę za próbę zabicia brata. To była kara, na jaką Ash nigdy się nie zgodził. Nikt nie musiał pamiętać jego ludzkiej przeszłości. Nawet on. Mógł słyszeć myśli Styxxa, gdy opuściły przeszłość Asha i wróciły pod kontrolę. Wiedząc, że brat będzie czuł do niego wstręt, Ash puścił go i zrobił krok do tyłu. Jako ludzie, on i Styxx nigdy nie byli blisko. Styxx nienawidził go z niezrozumiałą pasją. Z własnej strony, Ash tylko potęgował tę nienawiść.

Uzasadnieniem ludzkiego Asha, było, że jeśli mają go nienawidzić, da im do tego wszystkie dobre powody. Znalazł własny sposób by ich odeprzeć. Antagonizować ich. Tylko ich siostra kiedykolwiek okazała mu dobroć. A na końcu, Ash ją zdradził… *** Styxx walczył o oddech, gdy stał się świadomy faktu, że nie jest Acheronem. Jestem Styxx. Grecki książę. Spadkobierca… Nie, nie był prawowitym spadkobiercom niczego. Acheron był. On i ojciec ukradli wszystko Acheronowi. Zabrali mu wszystko. Wszystko. Pierwszy raz od jedenastu tysięcy lat, Styxx rozumiał tą rzeczywistość. W przeciwieństwie do tego, do czego przekonał go ojciec, potwornie skrzywdzili Acherona. Grecka bogini Mnimi miała rację. Świat, jaki widział Książę Styxx był wybielony przez kłamstwa i nienawiść. Świat Acherona był całkowicie inny. Kroczył w samotności i bólu, dekorowanych przerażeniem. Był to świat, o jakim nigdy nie śnił, że istnieje. Osłaniany i chroniony całe życie, Styxx nigdy nie zaznał pojedynczej zniewagi. Nie zaznał głodu i cierpienia. Ale Acheron tak… Jego ciało trzęsło się niekontrolowanie, gdy rozejrzał się po mrocznym, zimnym pokoju. Widział takie miejsce w wspomnieniach Acherona. Miejsce, w którym zostawił radośnie Acherona by sam stawił mu czoło. Tyle, że to miejsce było czystsze. Mniej przerażające. I był starszy niż wtedy Acheron. Styxx zakrył oczy i zapłakał, gdy przeszyła go nowa agonia. Czuł emocje Acherona. Jego bezradność. Rozpacz. Słyszał jak Acheron krzyczał, błagając o śmierć. Jego ciche prośby o litość… ciche, bo wyrażanie ich, tylko pogarszało sytuację. Odbijały się echem i dręczyły z przeszłości.

Jak wiele razy Styxx go skrzywdził? Poczucie winny go nękało, sprawiając, że czuł się chory. - Zabiorę ci je. Styxx drgnął na dźwięk głosu, który brzmiał identycznie jak jego, poza śpiewną barwą, która znaczyła głos Acherona po latach spędzonych na Atlantydzie. Latach, co do których Styxx błagał bogów, by pozwolili mu wrócić i je zmienić. Biedny Acheron. Nikt nie zasługiwał na to, co zostało mu zrobione. - Nie – powiedział cicho Styxx, jego głos drżał, gdy brał się w garść. – Nie chcę, żebyś to robił. Spojrzał w górę by dojrzeć zaskoczenie na twarzy Acherona. To było coś, co Acheron szybko ukrył za maską stoicyzmu. - Nie ma powodu żebyś wiedział o mnie wszystko. Moje wspomnienia nigdy nikomu dobrze nie służyły. To nie była prawda i Styxx to wiedział. - Jeśli mi je zabierzesz, znów będę cię nienawidził. - Nie przeszkadza mi to. Bez wątpienia. Acheron przywykł do bycia nienawidzonym. Styxx napotkał niesamowite, kłębiące się spojrzenie. - Mi tak. Ash nie mógł oddychać przez surowe emocje, które czuł patrząc jak Styxx wstaje. Byli tak fizycznie podobni i tak ekstremalnie różni, jeśli chodzi o ich przeszłość i teraźniejszość. Jedynym, co ich zbliżało było to, że obaj tęsknili za swoim dziedzictwem. Styxx miał odziedziczyć greckie królestwo swojego ojca, gdy Acheron został poczęty przez boginię Atlantydy do zniszczenia świata. Przeznaczenie żadnego z nich się nie spełniło. By chronić go przed gniewem bogów Atlantydy, którzy chcieli jego śmierci, prawdziwa matka Asha włożyła go w łono matki Styxxa i związała ich siły życiowe, by chronić Acherona. Ash został narodzony człowiekiem wbrew własnej woli… i wbrew woli jego przybranej rodziny, która jakoś wyczuła, że nie jest naprawdę jednym z nich. I nienawidzili go za to.

- Jak długo tu byłem? – zapytał Styxx, rozglądając się po mrocznym więzieniu. - Trzy lata. Styxx roześmiał się gorzko. - Wydawało się to wiecznością. Pewnie miało. Ash nie zazdrościł Styxxowi cierpienia wspomnień swojej ludzkiej przeszłości. Ale znów, jeszcze mniej zazdrościł sobie przeżycia ich. Przeczyścił gardło. - Mogę cie przenieść z powrotem na Vanishing Isle albo możesz zostać tu, w Świecie Podziemnym. Nie mogę zabrać cię na Pola Elizejskie, ale są inne tereny tutaj, niemal spokojne. - Co musiałeś za to przetargowa z Artemidą i Hadesem? Ash spojrzał w bok, nie chcąc o tym myśleć. - To nie ważne. Styxx zrobił ku niemu krok, zatrzymał się. - Ważne. Wiem teraz, co cię to kosztuje… co kosztowało cię wtedy. - Więc wiesz, że to dla mnie nie ważne. - Nie – zadrwił Styxx. – Wiem, że kłamiesz, Acheronie. Jestem jedynym, który wie. Ash drgnął na prawdziwość tego. Ale to nic nie zmieniało. - Podejmij decyzję, Styxx. Nie mam więcej czasu na marnowanie go tutaj. Mężczyzna zrobił kolejny krok naprzód. Teraz stał tak blisko, że Ash mógł zobaczyć swoje odbicie w niebieskich oczach Styxxa. Te oczy przeszywały go szczerością. - Chcę iść do Katoteros. Acheron zamarł. - Dlaczego? - Chcę poznać swojego brata. Ash skrzywił się na to. - Nie masz brata – przypomniał mu. To było coś, co Styxx deklarował jasno i głośno przez stulecia. – Tylko dzieliliśmy macicę przez bardzo krótki czas.

Styxx zrobił coś, czego nie zrobił nigdy wcześniej. Wyciągnął rękę i dotknął ramienia Asha. Ten dotyk sparzył Asha, przypominając mu o chłopcu, który nie chciał niczego więcej niż miłości swojej ludzkiej rodziny. Chłopcu, na którego pluto i którego odrzucano. - Powiedziałeś mi kiedyś, dawno temu – powiedział Styxx chropawym głosem. – Bym spojrzał w lustro i zobaczył twoją twarz. Wtedy odmówiłem. Ale teraz Mnimi zmusiła mnie do spojrzenia na swoje oblicze. Widziałem to swoimi i twoimi oczyma. Błagam bogów by pozwolili mi zmienić to, co się stało między nami. Gdyby mógł wrócić, nigdy bym się ciebie nie zaparł. Ale nie mogę. Obaj to wiemy. Teraz chcę tylko szansy by poznać cię, tak jak powinienem cie znać wszystkie te stulecia temu. Rozwścieczony jego wzniosłą przemową i przeszłością, której nie może złagodzić garść słów, Ash użył swojej mocy by przygwoździć go znów do ściany, za dala od niego. Styxx uniósł się nad podłogą, jego twarz blada, gdy Ash pokazał mu swoje moce. Mógł powiedzieć po myślach Styxxa, że ten był świadomy, co Acheron może zrobić. Mimo, że byli połączeni, Ash mógł go zabić pojedynczą myślą. Mógł rozedrzeć go na kawałki. Część niego chciała. Ta część niego, którą uczynili okrutną. Ta część, która należała do jego matki, Niszczycielki. - Nie jestem bogiem wybaczenia. Styxx wytrzymał jego spojrzenie bez mrugnięcia. - A ja nie jestem mężczyzną przywykłym do przepraszania. Jesteśmy połączeni. Obaj to wiemy. - Jak mogę ci kiedykolwiek zaufać? Styxx chciał zapłakać na to pytanie. Acheron miał rację. Jak mógł mu zaufać? Nie zrobił nic poza ranieniem swojego brata. Nawet próbował go zabić. - Nie możesz. Ale żyłem w twoich wspomnieniach przez ostatnie trzy lata. Znam ból, który ukrywasz. Znam ból, który spowodowałem. Jeśli tu zostanę, oszaleję od krzyków. Jeśli wrócę na Vanishing Isle, obumrę tam i pewnie znów nauczę się cie nienawidzić. Styxx zatrzymał się, gdy przeszył go żal spowodowany prawdziwością tego.

- Nie chcę cie już nienawidzić, Acheronie. Jesteś bogiem, który może kontrolować ludzkie przeznaczenie. Czy to niemożliwe, że był powód, dla którego zostaliśmy połączeni? Na pewno Mojry chciały, żebyśmy byli braćmi. Ash odwrócił wzrok, gdy te słowa odbiły się echem w jego głowie. To było boskie okrucieństwo, że znał przeznaczenie każdego wokół siebie, poza przeznaczeniem tych, którzy byli dla niego ważni albo tych, który los splatał się z jego. Miał w rękach przeznaczenie całego świata, a nie widział własnej przyszłości. Jak popieprzone to było? Jak niesprawiedliwe? Spojrzał na „brata”. Styxx był bardziej skłonny zabić go niż z nim rozmawiać. A jednak wyczuł w nim coś innego. Zapomnij. Wymarz jego wspomnienia o sobie i zostaw go by gnił. To było milsze niż cokolwiek, co Styxx kiedykolwiek dla niego zrobił. Ale głęboko w środku, w miejscu, którego Ash nienawidził, był mały chłopiec, który sięgał ku swemu bratu. Ten mały chłopiec, który niejednokrotnie krzyczał za swoją rodziną, by zawsze znaleźć się sam. Czy Ash również powinien ocz rzucić tego chłopca? Postawił Styxxa z powrotem na ziemi. Ash nie drgnął, gdy opadły go ożywione wspomnienia i emocje. Wyczuł, że Styxx się zbliżył. Zesztywniał z nawyku. Za każdym razem, gdy Styxx się do niego zbliżał, ranił go. - Nie mogę zmienić przeszłości – wyszeptał Styxx. – Ale w przyszłości, z radością oddam za ciebie życie, bracie. Zanim zrozumiał, co Styxx robi, przysunął go do siebie. Ash ciągle się nie ruszył, gdy poczuł ramiona brat wokół siebie. Śnił o tej chwili, jako dziecko. Tęsknił tak, że to aż bolało. Gniewny bóg w nim chciał rozedrzeć Styxxa na kawałki, za to, że ośmielił się go teraz dotknąć, ale ta niewinna część niego… to ludzkie serce, pękło. To była ta część, której posłuchał. Ash otoczył brat ramionami i objął go pierwszy raz w ich życiach. - Tak mi przykro – powiedział Styxx chropawym tonem.

Ash skinął i odsunął się. - Błądzić rzeczą ludzką, wybaczać boską. Styxx potrząsnął na to głową. - Nie proszę cie o wybaczenie. Nie zasługuje na nie. Proszę tylko o szansę, żeby pokazać ci, że nie jestem już takim głupcem jak kiedyś. Ash miał nadzieję, że może w to uwierzyć. Szanse były równo przeciw nim. Za każdym razem, gdy Styxx miał możliwość uśmierzyć przeszłość, użył tego tylko by zranić go bardziej. Zamykając oczy, Ash teleportował ich z Tartaru do Katoteros, krainy, która kiedyś była domem bogów Atlantydy. Styxx cofnął się by rozejrzeć się po bogatym foyer, w którym stali. Wszystko było białe i szorstkie, niemal sterylne. - Więc tu mieszkasz – odetchnął, oszołomiony pięknem. - Nie – powiedział Acheron, krzyżując ramiona na piersi, i wskazując wysokie, pozłacane okna, pokazujące widok na spokojną wodę, która rozciągała się ku horyzontowi. – Mieszkam za Rzeką Athalią, po drugiej stronie Wybrzeża Lypi. Nie ma tu Charona, który przewiózłby cię przez rzekę, więc nie szukaj. Był tym kompletnie zdezorientowany. - Nie rozumiem. Acheron cofnął się o krok i Styxx był zaskoczony podejrzeniem, jakie zobaczył w srebrnych oczach brata. - Zadbam o to, żebyś miał służących i wszystkiego, czego mógłbyś chcieć. - Myślałem, że będziemy razem. Acheron potrząsnął głową. - Podjąłeś decyzję i chciałeś przyjść tutaj. Więc tu jesteś. Ale to nie tego chciał. Myślał… Styxx spróbował się do niego zbliżyć, tylko po to by niewidzialna ściana przecięła mu drogę. - Myślałem, że powiedziałeś, że błądzić jest rzeczą ludzką, a wybaczać boską. Te kłębiące się, srebrne oczy paliły go.

- Jestem bogiem, Styxx, nie świętym. Wybaczam ci, ale ufanie ci jest inną sprawą. Jak powiedziałeś, musisz mi udowodnić swoją szczerość. Do tego czasu, podejdziemy do tego krok po kroku i zobaczymy, co z tego będzie. Jak tylko te słowa zostały wymówione, Styxx został sam.