Sieci komputerowe w domu i w biurze.Biblia

"Sieci komputerowe w domu i w biurze. Biblia" -- spis treści: O Autorce (15) Wstęp (17) o o o o

Dlaczego potrzebujesz tej książki? (17) Dlaczego powinieneś przeczytać tę książkę? (18) Dla kogo jest przeznaczona ta książka? (18) Co znajdziesz w tej książce? (18)

Część I Pierwsze decyzje w doborze sieci (21) Rozdział 1. Pierwsze kroki - współużytkowanie zasobów w sieci (23) ·

·

·

Przegląd procesu (23) o Sieć komputerowa bez serwera (24) o Sieć komputerowa z serwerem (25) Uzyskiwanie pomocy (26) o Planowanie sieci (26) o Używanie sieci (28) o Korzystanie z Internetu, poczty elektronicznej oraz intranetu (29) o Zarządzanie siecią (30) Podsumowanie (31)

Rozdział 2. Podstawowe informacje o sieciach (33) ·

·

·

·

·

Opis sieci (33) o Informacje na temat sprzętu sieciowego (35) o Informacje na temat oprogramowania sieciowego (35) Zalety i wady sieci (36) o O zaletach (36) o Istnieją również wady (40) Typy sieci (45) o Używanie sieci równorzędnej (45) o Używanie sieci typu klient-serwer (48) o Wybór sieci klient-serwer lub równorzędnej (51) Przygotowanie rodziny do korzystania z sieci (53) o Ustalenie ograniczeń (53) o Ustalanie zasad (55) o Nauka korzystania z sieci (56) Podsumowanie (57)

Rozdział 3. Pojęcie sieci równorzędnych (59) ·

·

Wymagania sieci równorzędnych (59) o Podnoszenie wydajności komputerów (60) o Podnoszenie wydajności sieci (63) Dzielenie zadań i zasobów na poszczególne komputery (65) o Przypisywanie komputerom zadań (65)

·

· ·

o Podział zasobów (67) Ograniczenia sieci równorzędnych (70) o Kwestia wydajności (70) o Kwestia bezpieczeństwa (71) o Ograniczanie liczby użytkowników (71) Rozwiązywanie problemów w sieciach równorzędnych (72) Podsumowanie (72)

Rozdział 4. Pojęcie sieci typu klient-serwer (73) ·

·

·

·

Wymagania sieci typu klient-serwer (73) o Wymagania sieci (74) o Wymagania dotyczące serwera (76) Omówienie sieciowych systemów operacyjnych (77) o Wybór sieciowego systemu operacyjnego (77) o Podstawy sieciowych systemów operacyjnych (78) o Przegląd dostępnych systemów operacyjnych (78) Omówienie Windows 95 i 98 jako sieciowych systemów operacyjnych (80) o Ocena serwera z Windows 95 i 98 (81) o Windows 95 i 98 jako serwer - implementacja (83) Podsumowanie (85)

Część II Planowanie oraz konfigurowanie sprzętu i oprogramowania sieciowego (87) Rozdział 5. Przygotowanie do instalacji sieci (89) ·

·

·

·

Określanie celów działania sieci (89) o Potrzeby rodziny (90) o Budżet (92) o Inne zagadnienia związane z siecią (93) Planowanie sieci (94) o Rysowanie planu sieci (95) o Wymagania sieci (97) Planowanie struktury folderów (100) o Zarządzanie folderami (100) o Zarządzanie udziałami (102) o Zarządzanie aplikacjami (106) Podsumowanie (108)

Rozdział 6. Opis i instalacja tradycyjnego okablowania (109) · ·

·

·

Typy okablowania sieciowego (109) Topologie i technologie sieciowe (110) o Wybór topologii (111) o Wybór technologii sieciowej (114) Pojęcie okablowania (117) o Wybór typu kabla (117) o Kabel koncentryczny (119) o Kabel typu skrętka (119) Złącza (121)

Złącza dla kabla koncentrycznego (122) Złącza dla kabla typu skrętka (122) Zestawy sieciowe (125) o Jak używać zestawu? (125) o Zestawy sieciowe Ethernet (126) o Zestawy sieciowe Fast Ethernet (126) Instalowanie okablowania (127) o Nakreślanie planu (127) o Układanie kabli (127) o Sprawdzanie okablowania (130) Podsumowanie (130) o o

·

·

·

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania (131) · ·

·

· ·

·

Łączenie dwóch komputerów lub dwóch użytkowników (131) o Bezpośrednie połączenie kablowe (132) Użycie połączeń bezprzewodowych (141) o Zalety i wady sieci bezprzewodowych (141) o Metody łączenia bezprzewodowego (142) o Omówienie produktów bezprzewodowych (145) Użycie linii telefonicznych (145) o Zasada działania sieci opartych na liniach telefonicznych (146) o Omówienie produktów dla sieci wykorzystujących linie telefoniczne (148) Użycie linii energetycznych (148) Spojrzenie na nowe technologie sieciowe (149) o Telewizja kablowa (149) o Okablowanie światłowodowe (149) o Linie energetyczne (150) Podsumowanie (150)

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego (151) ·

·

·

·

Omówienie sprzętu sieciowego (151) o O kartach sieciowych (152) o O koncentratorach (154) Zakup i instalacja karty sieciowej (155) o Zakup karty sieciowej (156) o Instalowanie karty sieciowej (160) Zakup i instalacja koncentratora (162) o Zakup koncentratora (163) o Instalowanie koncentratora (165) Podsumowanie (166)

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego (167) ·

Omówienie oprogramowania sieciowego (167) o Omówienie kart sieciowych (168) o Omówienie klienta sieci (168) o Omówienie protokołów (169) o Omówienie usług (170)

·

·

Instalowanie i konfigurowanie oprogramowania sieciowego (170) o Dodawanie karty sieciowej (172) o Dodawanie protokołu (177) o Dodawanie usługi (180) o Zakończenie instalacji (181) Podsumowanie (183)

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95 lub 98 (185) ·

·

·

·

·

Omówienie dołączania systemów innych niż Windows 95 i 98 (185) o Dołączanie do sieci równorzędnej (186) o Dołączanie do sieci klient-serwer (187) Użycie innych systemów operacyjnych (188) o Dodawanie Windows 3.11 do sieci (189) o Dodawanie do sieci Windows NT Workstation 4 (191) o Dodawanie Windows 2000 Professional do sieci (193) Użycie w sieci urządzeń przenośnych (194) o Użycie w sieci komputerów przenośnych (194) o Omówienie komputerów kieszonkowych (195) o Omówienie innych komputerów przenośnych (197) Podłączanie komputerów Macintosh do sieci (199) o Sieć w komputerach Macintosh (199) o Dostęp do danych systemów Windows (201) o Użycie PC MACLAN (203) Podsumowanie (204)

Część III Praca w sieci (205) Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów (207) ·

·

·

·

·

Omówienie współużytkowania (207) o Ograniczanie dostępu (208) o Zasady udostępniania (208) Współużytkowanie folderów i napędów (212) o Lokalizowanie folderu (213) o Tworzenie udziału (214) o Konfigurowanie praw dostępu (215) Współużytkowanie plików (216) o Ukrywanie plików (216) o Atrybut Tylko do odczytu (218) Współużytkowanie drukarek i innych zasobów (219) o Współużytkowanie drukarek (220) o Udostępnianie modemu (223) o Współużytkowanie skanerów (225) Podsumowanie (226)

Rozdział 12. Dostęp do sieci (227) ·

Logowanie do sieci (227)

Ustawianie preferencji logowania (228) Omówienie nazw sieciowych (229) Omówienie haseł (230) Wylogowanie z sieci (231) Podłączanie dysków sieciowych (232) o Omówienie ścieżek sieciowych (232) o Podłączanie dysku sieciowego (233) o Dostęp i rozłączanie napędu sieciowego (234) Użycie poleceń sieciowych (236) o Omówienie poleceń DOS (237) o Popularne polecenia sieciowe MS-DOS (238) o Używanie plików wsadowych do tworzenia stałych połączeń (240) Ochrona sieci przed wirusami (243) o Więcej informacji o wirusach (244) o Omówienie programów antywirusowych (245) Podsumowanie (246) o o o o

·

·

·

·

Rozdział 13. Wyszukiwanie komputerów w sieci (247) ·

·

·

·

·

·

Korzystanie ze ścieżek sieciowych (247) o Korzystanie z polecenia Uruchom (248) o Korzystanie z pasków adresu (249) Korzystanie z okna Znajdź komputer (250) o Znajdowanie komputera (250) o Praca z folderami sieciowymi (251) Korzystanie z okna Mój komputer (252) o Wyszukiwanie komputerów sieciowych (253) o Praca z komputerami w sieci (254) Korzystanie z okna Eksplorator Windows (256) o Kopiowanie i przenoszenie plików (256) o Wykonywanie w sieci innych zadań (258) Korzystanie z okna Otoczenie sieciowe (258) o Korzystanie z ikony Cała sieć (259) o Wyszukiwanie zasobów w Otoczeniu sieciowym (260) Podsumowanie (260)

Rozdział 14. Drukowanie w sieci (261) ·

·

·

·

Podstawowe informacje o drukowaniu (261) o Okna dialogowe Drukuj (261) o Drukowanie przez przeciągnięcie (263) Instalowanie i usuwanie drukarki sieciowej (265) o Instalowanie drukarki (265) o Usuwanie drukarki (267) Ustawianie opcji drukarki (268) o Ustawianie podstawowych opcji (268) o Ustawianie właściwości drukarki (269) Zarządzenie drukowaniem w sieci równorzędnej (271) o Omówienie kolejki wydruku (272) o Kontrolowanie własnej kolejki drukowania (273)

·

·

o Kontrolowanie sieciowej kolejki wydruku (275) Rozwiązywanie problemów z drukowaniem (277) o Sprawdzanie rzeczy oczywistych (277) o Lokalizowanie problemu (278) Podsumowanie (279)

Część IV Internet, poczta elektroniczna i intranet (281) Rozdział 15. Dostęp do Internetu (283) ·

·

·

·

· ·

Omówienie dostępu do Internetu (283) o Omówienie zalet i wad dostępu do Internetu (285) o Przegląd usług sieci Internet (286) Omówienie połączeń z Internetem (289) o Użycie linii telefonicznej (290) o Użycie szybkich linii (290) Omówienie sprzętu dostępowego (292) o Użycie modemów analogowych (292) o Użycie modemów cyfrowych (293) Omówienie przeglądarek WWW i programów do poczty elektronicznej (293) o Użycie programów Internet Explorer i Outlook Express (294) o Korzystanie z programów Netscape Navigator i Communicator (298) Współużytkowanie połączenia z Internetem (298) o Omówienie serwerów proxy i zapór sieciowych (299) Podsumowanie (299)

Rozdział 16. Korzystanie z poczty elektronicznej (301) ·

·

·

·

Omówienie poczty elektronicznej (301) o Korzystanie z poczty internetowej (302) o Poczta elektroniczna w sieci lokalnej (303) Konfiguracja programu Outlook Express (303) o Konfiguracja połączenia z Internetem (304) o Konfiguracja konta pocztowego (307) Korzystanie z programu Outlook Express (309) o Podstawy programu Outlook Express (309) o Wysyłanie i odbieranie wiadomości (312) o Korzystanie z Książki adresowej (316) Podsumowanie (318)

Rozdział 17. Używanie programów do rozmów (319) ·

·

·

Omówienie programów do rozmów (319) o Używanie internetowych programów do komunikacji (319) o Użycie programów komunikacyjnych w sieci lokalnej (321) Omówienie programu WinPopup (322) o Wysyłanie wiadomości (322) o Odpowiadanie na wiadomości (324) o Zmiana opcji (324) Inne programy do komunikacji (325)

·

Podsumowanie (325)

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu (327) ·

·

·

·

·

·

Omówienie intranetu (327) o Definicja intranetu (328) o Zalety i wady intranetu (329) o Trzy możliwości konfiguracji (331) Tworzenie zawartości intranetu (332) o Użycie popularnych programów do tworzenia stron (333) o Użycie popularnych elementów strony (335) o Przygotowania (338) o Udostępnianie folderu (339) o Instalacja TCP/IP (339) Tworzenie równorzędnego intranetu bez serwera (340) o Lista potrzeb (340) o Czynności, które musisz wykonać (341) Tworzenie intranetu równorzędnego z serwerem (342) o Lista potrzeb (343) o Spojrzenie na serwery WWW i inne programy użytkowe (343) Tworzenie intranetu klient-serwer (344) o Lista potrzeb (345) o Internet Information Server (345) Podsumowanie (346)

Część V Praca z plikami, folderami i aplikacjami (347) Rozdział 19. Praca z aplikacjami (349) ·

·

·

Omówienie aplikacji lokalnych i sieciowych (349) o Użycie aplikacji lokalnych (349) o Użycie aplikacji sieciowych (351) Określanie typów aplikacji (352) o Użycie pakietu Microsoft Office w sieci (353) o Używanie aplikacji internetowych (355) o Użycie aplikacji księgowych (357) o Użycie oprogramowania do pracy grupowej (357) o Użycie aplikacji specjalistycznych (358) o Gry sieciowe (359) o Użycie sieciowych programów użytkowych (360) o Korzystanie z programów do komunikacji (361) Podsumowanie (363)

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami (365) ·

·

Przechowywanie plików (365) o Wybór obszaru przechowywania plików (366) o Jak przechowywać pliki? (368) Wykonywanie kopii zapasowej plików (369) o Sieciowa i lokalna kopia zapasowa (369)

Pliki które powinieneś zabezpieczać (371) Korzystanie z urządzeń do kopii zapasowej (372) Wykonywanie kopii zapasowej Rejestru (372) Wykonywanie kopii zapasowej plików konfiguracyjnych (374) Korzystanie z programu Kopia zapasowa Microsoft (375) Proces odtwarzania kopii zapasowej (380) Odtwarzanie w programie Kopia zapasowa Microsoft (381) Zabezpieczanie plików i folderów (383) o Omówienie zagrożeń (383) o Rozwiązania zabezpieczające (384) Podsumowanie (386) o o o o o o o

·

·

Część VI Zarządzanie siecią (387) Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows (389) · ·

·

·

Omówienie zarządzania siecią (389) Użycie programu Monitor sieci (391) o Konfigurowanie stacji roboczej (392) o Uruchamianie i zamykanie Monitora sieci (393) o Użycie Monitora sieci (393) Korzystanie z programu Monitor systemu (398) o Przygotowanie Monitora systemu (399) o Omówienie kategorii Monitora systemu (402) o Łączenie z komputerem sieciowym (404) o Zmiana widoków (404) Podsumowanie (406)

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych (407) ·

·

·

·

Omówienie Edytora założeń systemowych (407) o Omówienie założeń użytkownika (408) o Omówienie założeń komputera (409) Przygotowanie sieci do korzystania z Edytora założeń systemowych (410) o Instalowanie Edytora założeń systemowych (411) o Włączanie profilów użytkowników (412) o Włączenie kontroli na poziomie użytkownika (413) o Instalacja obsługi grup (414) o Instalowanie usługi Zdalny rejestr Microsoft (414) Użycie Edytora założeń systemowych (415) o Otwieranie i zamykanie Edytora założeń systemowych (416) o Tworzenie nowego pliku założeń (416) o Definiowanie wielu założeń (419) o Zastosowanie plików założeń (420) Podsumowanie (422)

Rozdział 23. Praca z Rejestrem (423) ·

Omówienie Rejestru (423) o Omówienie baz danych Rejestru (425)

·

·

·

·

o Kiedy modyfikować Rejestr? (428) Wykonywanie kopii zapasowej plików Rejestru (428) o Wykonywanie kopii zapasowej Rejestru (429) o Odtwarzanie Rejestru (431) Modyfikowanie Rejestru (433) o Uruchamianie Edytora Rejestru (434) o Użycie menu (434) o Wyświetlanie kluczy, podkluczy i wartości (437) o Praca z wartościami (438) Używanie Rejestru do modyfikowania ustawień sieciowych (440) o Ograniczanie dostępu do właściwości sieci (441) o Ograniczenie użycia haseł (442) o Zmiana ustawień Internetu (442) o Dodaj adres IP do karty sieciowej (443) Podsumowanie (444)

Część VII Dodatkowe elementy sieci w domu (445) Rozdział 24. Pojęcie multimediów (447) · ·

·

· ·

·

Omówienie multimediów (447) Omówienie sprzętu multimedialnego (448) o Omówienie procesorów (448) o Pamięć RAM i cache (448) o Omówienie napędów (449) o Omówienie gniazd rozszerzeń (450) o Szybkość portów (451) o Omówienie monitorów (451) o Omówienie napędów CD (452) o Zakup karty graficznej (454) o Zakup karty dźwiękowej (456) o Omówienie głośników (457) o Multimedialne usprawnienia w sieci (457) Skanery i aparaty cyfrowe (458) o Aparaty cyfrowe (459) o Skanery (460) Aplikacje multimedialne (461) Zarządzanie multimediami w systemie Windows (462) o Zakładka Audio (462) o Opcje Wideo (464) o Opcje MIDI (465) o Muzyka CD (466) o Urządzenia multimedialne (466) Podsumowanie (467)

Rozdział 25. Dom inteligentny (469) ·

Omówienie domów inteligentnych (469) o Omówienie funkcji domów inteligentnych (470) o Jak to działa? (472)

·

·

Przedstawienie technologii (474) o Omówienie protokołów komunikacyjnych (474) o Omówienie portów komputerów (476) Podsumowanie (477)

Dodatki (479) Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci (481) ·

·

·

·

·

Zapobieganie awariom sieci (481) o Dokumentowanie problemów z siecią (481) o Zapobieganie (482) Pierwsze kroki podczas diagnozowania problemu (485) o Korzystanie z programu Informacje o systemie (485) o Wyszukiwanie problemów (489) o Sprawdzanie prostych rozwiązań (490) o Śledzenie problemów z komputerem (491) o Korzystanie z Monitora systemu (491) Diagnozowanie sprzętu i oprogramowania sieciowego (492) o Diagnozowanie kart sieciowych (492) o Omówienie problemów z protokołami (496) o Rozwiązywanie problemów z okablowaniem (497) o Omówienie problemów z koncentratorami (498) o Omówienie "wąskich gardeł" (498) Rozwiązywanie problemów z urządzeniami zewnętrznymi (498) o Rozwiązywanie problemów z drukarkami sieciowymi (499) o Omówienie problemów ze zdalnymi połączeniami (501) Rozwiązywanie specyficznych problemów (504) o Rozwiązywanie problemów z udziałami (505) o Znikające okno logowania do sieci (505)

Dodatek B Adresowanie IP (507) ·

·

·

·

·

Omówienie TCP/IP (507) o Omówienie podstaw (508) o Model OSI ISO (510) Omówienie adresowania IP (510) o Budowa adresu IP (511) o Omówienie klas sieci (511) o Omówienie maski podsieci (512) o Omówienie bram (512) Praca z nazwami domenowymi (512) o Omówienie nazw domenowych (513) o Omówienie systemu DNS (514) Dlaczego warto używać TCP/IP? (514) o Zalety protokołu TCP/IP (515) o Tworzenie własnej sieci TCP/IP (517) o Użycie funkcji Windows 98 LinkLocal (517) Instalowanie i konfigurowanie TCP/IP (520) o Użycie protokołu TCP/IP w sieci lokalnej (520)

Użycie TCP/IP z połączeniami dial-up (526) Omówienie ustawień TCP/IP karty dial-up (529) Rozwiązywanie problemów z protokołem TCP/IP (529) o Użycie polecenia ping (529) o Użycie polecenia IPCONFIG (531) o Użycie polecenia netstat (532) o Użycie winipcfg (533) o o

·

Dodatek C Komunikacja zdalna (535) ·

· ·

·

·

·

Omówienie zdalnego dostępu (535) o Omówienie typów zdalnego dostępu (536) o Omówienie mechanizmu Dial-Up Networking (536) Omówienie wirtualnych sieci prywatnych (537) Omówienie technologii używanych przez modemy (538) o Modemy analogowe (538) o Modemy cyfrowe (539) o Przegląd linii komunikacyjnych (539) Instalacja i konfiguracja modemu (540) o Instalacja modemu (540) o Konfigurowanie modemu (542) Instalowanie i konfigurowanie mechanizmu Dial-Up Networking (545) o Instalowanie mechanizmu Dial-Up Networking (546) o Tworzenie połączenia (547) o Konfigurowanie połączenia (549) Konfigurowanie serwera dial-up (552) o Instalowanie serwera dial-up (552) o Włączanie serwera (552) o Włączanie przeglądania zasobów serwera (553) o Łączenie ze zdalnym serwerem (553)

Słownik (555)

Część 1. Podejmowanie decyzji W części I znajdują się podstawowe definicje i wyjaśnienia dotyczące sieci. Rozdział "Jak rozpocząć..." zawiera informacje na temat budowy sieci. Ponadto w rozdziale 1. można znaleźć odniesienia do konkretnych procedur objaśnionych w książce, co jest pomocne dla osób, które rozpoczęły tworzenie sieci i szukają rozwiązania określonych problemów. W rozdziale 2. opisane są zalety i wady sieci oraz różne ich rodzaje. Rozdziały 3. i 4. zawierają informacje na temat dwóch architektur sieci: peer-to-peer oraz klient-serwer, które pomogą w decyzji, którą z tych struktur należy zastosować. W tej części: Rozdział 1. Jak rozpocząć - Współużytkowanie zasobów w sieci Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci Rozdział 3. Zrozumienie sieci równorzędnych Rozdział 4. Zrozumienie sieci klient-serwer

Rozdział 1. Jak rozpocząć - współużytkowanie zasobów w sieci

Rozdział 1. Jak rozpocząć współużytkowanie zasobów w sieci W tym rozdziale: ·

Przegląd procesu

·

Uzyskiwanie pomocy

Rozdział 1. Jak rozpocząć - współużytkowanie zasobów w sieci

Na jakim jesteś etapie planowania i instalacji sieci? Potrzebujesz wskazówek dotyczących wyboru i kupna sprzętu? Może sprzęt jest już zainstalowany, ale masz problemy z obsługą sieci w systemie Windows 98. Zdarza się, że instalacja sieci jest zakończona i działa poprawnie, ale nie wiesz jak skonfigurować intranet i pocztę elektroniczną. Wszystkie instrukcje wyjaśniające te problemy, a także wiele innych cennych wskazówek, znajdują się w książce Sieci komputerowe w domu i w biurze. Biblia. Rozdział pierwszy opisuje, w których częściach książki znajdziesz potrzebne informacje.

Przegląd procesu Aby połączyć w sieć komputery domowe, należy wcześniej podjąć wiele decyzji. Jaki rodzaj sieci zostanie użyty? Ile będzie to kosztować? Jaki typ sprzętu i oprogramowania jest najlepszy dla wybranej sieci? Lista problemów jest długa. Książka Sieci komputerowe w domu i w biurze. Biblia jest cenną pomocą w podjęciu właściwych decyzji. Można tu znaleźć informacje, definicje, możliwości oraz porady dotyczące konfiguracji i uruchamiania sieci w domu. Zdarza się, że wystarczy tania i prosta sieć, mająca na celu tylko współużytkowanie plików przez komputer PC i laptop. Inną możliwością jest skonfigurowanie bardziej złożonej sieci, w skład której wchodzi serwer, sześć stacji roboczych, kilka drukarek i inne zasoby współużytkowane. Wszystkie potrzebne informacje na temat obu wyżej wymienionych przypadków znajdują się w tej książce. Podczas czytania książki Sieci komputerowe w domu i w biurze. Biblia, można napotkać takie zagadnienia, jak okablowanie, instalacja sprzętu i oprogramowania sieciowego, a także aplikacji w systemie. Znajdują się tu również informacje dotyczące wyboru kabli, kart sieciowych i pozostałego sprzętu. Ponadto w książce można dowiedzieć się, w jaki sposób używać konta internetowego wspólnie z innym użytkownikiem. Istnieje możliwość utworzenia sieci komputerowej, która korzysta lub nie korzysta z serwera. W pierwszym przypadku należy dodać kilka dodatkowych kroków do listy czynności. Poniżej przedstawiono w skrócie etapy tworzenia sieci komputerowej, aby uświadomić Czytelnikowi zakres niezbędnych czynności. Ich kolejność jest zgodna z kolejnością rozdziałów i opisywanym materiałem. Naturalnie, można zapoznawać się z tekstem w innej kolejności niż podana.

Sieć komputerowa bez serwera Ten typ architektury sieci nazywany jest siecią równorzędną (peer-to-peer). W celu jej skonfigurowania należy wykonać poniższe kroki. Wiele z nich jest opcjonalnych, w zależności od tego, czy na przykład wybrano dostęp do Internetu. Więcej informacji na temat sieci równorzędnych znajduje się w rozdziale 3. ”Zrozumienie sieci równorzędnych”. Pojęcia wytłumaczone są w słowniku na końcu książki. 1. Zrozumienie zalet i wad sieci oraz dokładne określenie oczekiwań w stosunku do niej. 2. Rozważenie niektórych wskazówek dotyczących sieci, która będzie zaprezentowana

Rozdział 1. Jak rozpocząć - współużytkowanie zasobów w sieci

rodzinie. 3. Określenie typu sieci: klient-serwer lub równorzędna. 4. Zdefiniowanie podstaw sieci: budżetu, rozmieszczenia i konfiguracji komputerów, aplikacji, itd. 5. Wybór szybkości sieci, biorąc pod uwagę potrzeby rodziny i ograniczenia sprzętowe. 6. Określenie topologii i technologii sieci. 7. Wybór okablowania: tradycyjne, bezprzewodowe, kabli zasilania i telefonicznych. 8. Zakup sprzętu sieciowego. Istnieje możliwość kupna kompletnego zestawu lub poszczególnych części sprzętu oraz okablowania. 9. Instalacja kart sieciowych. 10. Instalacja sprzętu sieciowego: okablowania, koncentratorów lub innych elementów. 11. Konfigurowanie protokołu sieciowego, klientów, usług, i adapterów na wszystkich komputerach. 12. Podłączenie do sieci komputerów pracujących w innym systemie niż Windows lub laptopów. 13. Konfigurowanie i przetestowanie zasobów współużytkowanych na każdym komputerze. 14. Uzyskanie dostępu do sieci, sprawdzenie identyfikatorów, itp. 15. Wyszukiwanie innych komputerów w sieci. 16. Konfigurowanie drukarek oraz sprawdzenie połączeń. 17. Konfigurowanie dostępu do Internetu. 18. Konfigurowanie poczty elektronicznej. 19. Tworzenie intranetu.

Rozdział 1. Jak rozpocząć - współużytkowanie zasobów w sieci

20. Instalacja i konfigurowanie aplikacji. 21. Praca z plikami i folderami. 22. Zrozumienie, w jaki sposób zarządza się siecią. 23. Podłączenie innych zasobów do sieci, na przykład sprzętu multimedialnego lub aplikacji typu chat.

Sieć komputerowa z serwerem Wybór sieci z serwerem, zwanej klient-serwer , wymaga wykonania dodatkowych kroków. Więcej informacji na temat sieci z wykorzystaniem serwera znajduje się w rozdziale 4. ”Zrozumienie sieci typu klient-serwer”. W celu utworzenia tego typu sieci, należy wykonać następujące kroki: l. Określić typ sieciowego systemu operacyjnego. 2. Kupić serwer, a następnie skonfigurować system operacyjny przez utworzenie kont i uprawnień użytkownika, uprawnień do plików i folderów, skonfigurowanie serwera wydruku, zainstalowanie i skonfigurowanie aplikacji oraz uprawnień, itd. Wszelkie informacje na temat ochrony komputera i plików można znaleźć w rozdziale 11. ”Współużytkowanie zasobów”.

3. Skonfigurować klientów korzystających z serwera i ewentualnie utworzyć skrypty logowania oraz inne strategie ochrony. 4. Sprawdzić wszystkie połączenia typu klient-serwer. PORADA BIUROWA W przypadku tworzenia sieci dla małych firm w domu lub w biurze, istnieje możliwość wykorzystania sieci typu klient-serwer zamiast równorzędnej. Użycie sieci typu klient-serwer w firmie posiada wiele korzyści. W środowisku klient-serwer rozwój sieci polegający na podłączeniu większej liczby komputerów-klientów jest prosty, operacje sieciowe są szybsze, dostępnych jest więcej usług dla użytkowników, a ochrona jest znacznie lepsza.

Uzyskiwanie pomocy Być może orientujesz się już w typach sieci. Masz już skonfigurowaną sieć domową. Jesteś posiadaczem książki Sieci komputerowe w domu i w biurze. Biblia , dzięki której zrozumiesz problemy związane ze współużytkowaniem dostępu do Internetu lub konfiguracją drukarki. Jednak możesz potrzebować więcej informacji dotyczących zarządzania siecią lub zrozumienia funkcjonowania protokołu TCP/IP.

Rozdział 1. Jak rozpocząć - współużytkowanie zasobów w sieci

Jeśli jesteś na jednym z etapów budowania sieci i potrzebujesz pomocy w wykonaniu konkretnego zadania, możesz skorzystać z tego rozdziału. Poniżej przedstawiono najbardziej powszechne sytuacje oraz wskazano rozdziały w książce, pomocne w rozwiązaniu problemów podczas tworzenia sieci.

Planowanie sieci Istnieje kilka etapów planowania sieci. Konieczny jest wybór typu sieci, wymaganej szybkości, rodzaju okablowania oraz dostosowanie sprzętu. W książce Sieci komputerowe w domu i w biurze. Biblia znajdują się wszystkie informacje związane z planowaniem sieci. Można zapoznać się z niżej opisanymi sytuacjami.

Wykonanie kosztorysu Planujesz utworzenie sieci w domu przy minimalnych kosztach. Kwota, którą możesz przeznaczyć na zakup sprzętu potrzebnego do połączenia dwóch komputerów wynosi około 600 zł. Chcesz wiedzieć, czy ta suma jest wystarczająca do zrealizowania tego przedsięwzięcia. Na początek, można połączyć dwa komputery, przeznaczając tylko 80 zł. Istnieje szeroki wybór zestawów, dzięki którym można połączyć dwa komputery, z możliwością rozszerzania sieci wtedy, gdy będzie to możliwe. Więcej informacji na temat różnych zestawów i rozwiązań sieciowych znajduje się w rozdziale 7. ”Wykorzystanie innych metod okablowania”. Jesteś w trakcie budowy domu i możesz wydać dowolną sumę pieniędzy na założenie sieci. Planujesz okablowanie domu, które umożliwi nie tylko utworzenie sieci komputerowej, ale również zainstalowanie czujników warunków klimatycznych, oświetlenia ochronnego, kamer oraz sprzętu wideo i stereo. W rozdziale 25. ”Dom inteligentny” znajdują się wskazówki dotyczące okablowania inteligentnego domu oraz znajduje się spis producentów i szacowane koszty takiego przedsięwzięcia.

Serwer Twoja sąsiadka zainstalowała serwer w swoim domu, co wpłynęło na Twoją decyzję kupienia podobnego komputera. Serwer, który znajduje się w pracy nie jest odpowiedni, ponieważ nie chcesz używać systemu operacyjnego NetWare ani NT. Preferujesz prosty w obsłudze system, do którego jest łatwy dostęp, na przykład w celu przechowywania plików, drukowania, itd. Co należy zrobić? Można rozważyć używanie komputera pracującego w systemie Windows 95 lub 98. Więcej informacji na temat konfiguracji serwera Windows znajduje się w rozdziale 4. ”Zrozumienie sieci typu klient-serwer”. Planujesz składować wszystkie swoje dane w innym komputerze, ale nie wiesz, czy musi to być serwer. Czy konieczne jest połączenie napędu taśm lub Zip z serwerem? Czy należy używać oprogramowania serwera do składowania plików? Istnieje możliwość składowania plików na dowolnym komputerze podłączonym do sieci. Ponadto można podłączyć napęd taśmy lub Zip do dowolnego komputera w sieci i zapisywać na nich dane. Więcej informacji na ten temat znajduje się w rozdziale 20. ”Praca z plikami i folderami”.

Rozdział 1. Jak rozpocząć - współużytkowanie zasobów w sieci

Okablowanie sieciowe Nie wiesz co to jest okablowanie sieciowe i jakie jego rodzaje są dostępne. Szybkość sieci zależy od typu okablowania oraz używanego sprzętu, jednak nie wiesz jaka jest szybkość Twojej sieci i jaka będzie potrzebna. W rozdziale 6. ”Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania” znajdują się wyjaśnienia schematów różnych typów okablowania oraz ich wpływ na szybkość sieci. Ponadto można dowiedzieć się, w jakich sytuacjach potrzebna jest szybsza sieć, a kiedy wystarczy wolniejsze okablowanie i sprzęt. W komputerach zainstalowano karty sieciowe Ethernet 10 lub 100. Chcesz dowiedzieć się, jaki typ okablowania jest kompatybilny z tymi kartami, jak jest różnica pomiędzy typem 10 i 100 oraz czy konieczne jest zainstalowanie dodatkowego sprzętu. W rozdziale 6. ”Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania” znajdują się informacje na temat okablowania dla karty sieciowej Ethernet 10/100. Ponadto w rozdziale 8. ”Zakup i instalacja sprzętu sieciowego” można znaleźć informacje o typach kart sieciowych.

Oprogramowanie sieciowe Planujesz podłączyć się do Internetu i chcesz dowiedzieć się, czy musisz używać protokołu TCP/IP. Jest to bardzo powszechne nieporozumienie. TCP/IP jest protokołem Internetu, ale można używać innego w swojej sieci, nawet jeśli łączysz się z Internetem. W rozdziale 9. ”Konfiguracja oprogramowania sieciowego” znajdują się informacje na ten temat. Planując utworzenie sieci okazało się, że wszyscy domownicy używają komputerów PC z wyjątkiem najmłodszego dziecka. Korzysta ono z komputera iMac. Czy istnieje możliwość podłączenia jego komputera do sieci, czy konieczne będzie kupienie mu osobnej drukarki? Można podłączyć komputer iMac i inne maszyny firmy Macintosh do sieci PC, a następnie korzystać z drukarki współużytkowanej i plików przy pomocy specjalnego oprogramowania sieciowego. Więcej informacji dotyczących tego oprogramowania znajduje się w rozdziale 10. ”Dostęp do sieci urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98”. Chcesz dowiedzieć się czegoś więcej na temat protokołu TCP/IP i jego funkcjonowania. Informacje dotyczące tego tematu znajdują się w dodatku B ”Adresowanie IP”.

Używanie sieci Po zainstalowaniu okablowania sieciowego i sprzętu pojawiły się problemy z uzyskaniem dostępu komputerów do siebie nawzajem lub zlokalizowaniem zasobów w sieci. Pomoc w rozwiązaniu takich problemów można znaleźć w tej części. Wyobraź sobie następujące sytuacje.

Podłączanie komputerów Po skonfigurowaniu sieci okazało się, że jeden komputer nie posiada dostępu do pozostałych w Otoczeniu sieciowym. Znane metody nie poskutkowały i chcesz już wyrzucić komputer przez okno. Co należy zrobić? W dodatku A ”Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci” znajdują się wyjaśnienia różnych procedur, które są pomocne w sprawdzeniu połączeń i

Rozdział 1. Jak rozpocząć - współużytkowanie zasobów w sieci

pomagają rozwiązać problemy związane z siecią. Więcej informacji dotyczących Otoczenia sieciowego można uzyskać w rozdziale 13. ”Odnajdowanie komputerów w sieci”. Zmieniono kartę sieciową w komputerze i powstał problem z podłączeniem go do sieci. Czy istnieją jakieś sposoby, aby rozwiązać ten problem? Należy skorzystać z rozdziału 9. ”Konfiguracja oprogramowania sieciowego”. Może się okazać, że trzeba zmienić sterownik karty sieciowej, konfigurację protokołu lub innego oprogramowania sieciowego. Twój mąż używa komputera pracującego w systemie Windows 3.11 i nie zamierza go zmienić. Czy istnieje możliwość podłączenia jego komputera do sieci? Oczywiście. W rozdziale 10. ”Dostęp do sieci komputerów nie pracujących w systemie Windows 95/98” można znaleźć potrzebną pomoc. Twoja córka zapomniała swojego hasła. Czy ma jakąś możliwość dostania się do sieci? Naturalnie. W rozdziale 12. ”Dostęp do sieci” znajdują się informacje na temat identyfikatorów sieciowych i haseł. W biurze zainstalowano sieć komputerową i chcesz uzyskać do niej połączenie z domu. Po utworzeniu połączenia można używać wielu plików z domu, drukować przy pomocy drukarki w biurze, itd. Informacje na ten temat znajdują się w dodatku C ”Komunikacja zdalna”.

Użycie drukarek sieciowych i innych zasobów Drukarka została skonfigurowana i można jej używać, jednak nie ma do niej dostępu w Otoczeniu sieciowym. Nie masz pewności jak rozwiązać ten problem. Aby sprawdzić, czy sterownik drukarki sieciowej został poprawnie zainstalowany, należy skorzystać z informacji zawartych w rozdziale 14. ”Drukowanie w sieci”. Tylko jeden komputer w sieci posiada napęd Zip, ale chcesz, aby każdy użytkownik sieci miał do niego dostęp. W jaki sposób skonfigurować dostęp? Wszelkie informacje na temat współużytkowania napędów można znaleźć w rozdziale 11. ”Współużytkowanie zasobów”.

Odnajdowanie komputerów, plików, drukarek i innych zasobów w sieci W jaki sposób po uzyskaniu połączenia do sieci znaleźć zasoby innych komputerów? System Windows oferuje wiele narzędzi pomocnych w uzyskiwaniu dostępu do komputerów i zasobów; można użyć Otoczenia sieciowego, foldera Mój komputer lub Eksploratora Windows. W rozdziale 13. ”Odnajdowanie komputerów w sieci” znajdują się informacje pomocne do wykonania tego zadania. Okazało się, że twardy dysk jest prawie pełny, a nie chcesz usunąć żadnego pliku. Czy istnieje inny sposób przechowania danych oprócz dyskietki? Przy pomocy sieci można przechować pliki na twardych dyskach innych komputerów. Więcej informacji na ten temat znajduje się w rozdziale 20. ”Praca z plikami i folderami”.

Rozdział 1. Jak rozpocząć - współużytkowanie zasobów w sieci

Korzystanie z Internetu, poczty elektronicznej oraz intranetu Jednym z najbardziej popularnych przyczyn posiadania komputera w domu jest dostęp do Internetu. Jeżeli posiadasz konto internetowe, książka Sieci komputerowe w domu i w biurze. Biblia z pewnością rozwiąże wiele problemów. Ponadto posiadanie konta elektronicznego oraz dostępu do intranetu powoduje, że sieć może stać się źródłem zabawy i nauki. Intranet jest prywatną siecią, która funkcjonuje podobnie do Internetu; można korzystać z przeglądarek w celu wyświetlania dokumentów w odpowiednim formacie, utworzonych np. przez Twoja rodzinę.

Internet Każdy lubi korzystać z Internetu, wysyłać listy elektroniczne, należeć do grup dyskusyjnych, lecz posiadanie wielu kont elektronicznych jest drogie. Posiadasz jedno konto w domu, jednak troje użytkowników chciałoby używać go jednocześnie. Czy istnieje możliwość współużytkowania jednego konta internetowego i modemu? Oczywiście, istnieje wiele programów umożliwiających współużytkowanie konta elektronicznego. W rozdziale 15. ”Dostęp do Internetu” znajdują się wskazówki dotyczące tego zagadnienia. Planujesz skorzystać z programu typu chat w celu porozmawiania przez Internet ze swoim kuzynem z Wrocławia. Wiadomo, że istnieją programy umożliwiającego przeprowadzanie tego typu rozmów z innymi użytkownikami sieci, ale chcesz dowiedzieć się więcej na ten temat. W rozdziale 17. ”Używanie telefonów internetowych”” znajduje się wyjaśnienie działania rozmów internetowych i zaprezentowanych jest wiele popularnych aplikacji typu chat.

Poczta elektroniczna Niektórzy twierdzą, że nie jest rozsądne posiadanie poczty elektronicznej w domowej sieci, ale Twoje dzieci uwielbiają wysyłać do siebie nawzajem listy elektroniczne. Ten sposób jest dla nich bezpieczniejszy niż korzystanie z poczty internetowej. Informacje potrzebne do skonfigurowania poczty w domowej sieci znajdują się w rozdziale ”Korzystanie z poczty elektronicznej”. PORADA BIUROWA W mniejszych firmach poczta elektroniczna ma istotne znaczenie w komunikowaniu się, szybkim wysyłaniu plików, przekazywaniu planów, pomysłów, itp.

Intranet Posiadanie intranetu w pracy ma wiele zalet, na przykład współużytkowanie dokumentów, obieg plików, itp. Ponadto przy pomocy intranetu można nauczyć dzieci projektowania stron WWW. W rozdziale 18. ”Konfiguracja intranetu” można znaleźć wiele cennych informacji na ten temat. PORADA BIUROWA Intranet jest idealnym rozwiązaniem w małych firmach. Dzięki niemu istnieje możliwość współużytkowania formularzy, instrukcji dla pracowników, informacji o klientach, danych

Rozdział 1. Jak rozpocząć - współużytkowanie zasobów w sieci

dotyczących zamówień i fakturowania oraz wiele innych. Każdy użytkownik sieci ma szybki i łatwy dostęp do dokumentów potrzebnych mu do pracy.

Zarządzanie siecią Jeżeli w skład sieci wchodzą dwa komputery, może nie być potrzeby zarządzania zasobami. Jednak nawet korzystanie z sieci przez dwóch użytkowników może spowodować problemy. Szybkość sieci może spaść tak bardzo, że jej dalsze używanie wydaje się bezcelowe. Dowolny użytkownik może przypadkowo usunąć dane z rejestru. W takiej sytuacji lepiej jest dowiedzieć się więcej na temat zarządzania siecią.

Narzędzia zarządzania Po zainstalowaniu i skonfigurowaniu sieci chcesz mieć możliwość stwierdzenia, które pliki są współużytkowane, którzy użytkownicy zalogowani, a czasami planujesz odłączenie użytkownika. Sieć sprawia wrażenie bardzo wolnej i chcesz poznać tego powody. Monitor systemowy Windows umożliwia kontrolę stanu wykorzystania zasobów. W rozdziale 21. ”Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows” znajdują się wskazówki dotyczące używania monitora systemowego oraz porady pomocne w optymalizacji systemu. Zawsze po włączeniu przez Twoją córkę komputera narzeka ona, że jej brat zmienił kolory pulpitu, wygaszacze ekranu i ustawienia gier. Chcesz zablokować mu możliwość zmiany ustawień na komputerze córki. Stanie się to możliwe po przeczytaniu rozdziału 22 ”Używanie Edytora założeń systemowych”.

Rejestr Twój małżonek postanowił zmodyfikować rejestr, ale spowodowało to bałagan w konfiguracji komputera. Czy można było wcześniej coś zrobić, żeby tego uniknąć? Oczywiście, przez wykonanie kopii zapasowych plików rejestru dla wszystkich komputerów na wypadek, gdyby oryginalny plik uległ uszkodzeniu. Więcej informacji na ten temat znajduje się w rozdziale 23. ”Praca z rejestrem”.

Podsumowanie W tym rozdziale opisano procedurę tworzenia sieci i w jaki sposób ta książka pomaga w rozwiązywaniu problemów z nią związanych. Omówiono tu następujące tematy: ·

Budowanie sieci równorzędnej

·

Budowanie sieci typu klient-serwer

·

Odnajdowanie wskazówek w tej książce

W następnym rozdziale zapoznasz się podstawowymi informacjami i definicjami dotyczącymi

Rozdział 1. Jak rozpocząć - współużytkowanie zasobów w sieci

sieci, jej wadami i zaletami oraz w jaki sposób przygotować rodzinę do jej używania.

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci W tym rozdziale: ·

Zrozumienie sieci

·

Wady i zalety sieci

·

Zrozumienie typów sieci

·

Przygotowanie rodziny do korzystania z sieci

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Na wszystkie sieci składa się sprzęt i oprogramowanie. Komponenty te istnieją w wielu typach i odmianach. Przed zainstalowaniem sieci lub kupnem sprzętu i oprogramowania, konieczne jest zapoznanie się z podstawową terminologią i technologiami związanymi z siecią.

Zrozumienie sieci Czy posiadasz co najmniej jeden komputer PC? Czy Twój małżonek korzysta z komputera PC w domu w celu prowadzenia rachunków? Czy Twoje dzieci bawią się grami komputerowymi i korzystają z sieci? Czy nosisz swojego notebooka z pracy do domu, i z domu do pracy prawie codziennie? Jeżeli posiadasz co najmniej dwa komputery w domu, istnieje możliwość zaoszczędzenia czasu, energii i pieniędzy. Rozwiązaniem jest zainstalowanie sieci, która umożliwia współużytkowanie plików, drukarek i dostępu do Internetu. UWAGA Istnieje wiele nazw sieci. Zazwyczaj nazwy te związane są z ich rozmiarem. Najbardziej popularną nazwą jest sieć lokalna (Local Area Network - LAN). W skład sieci LAN wchodzą co najmniej dwa komputery i jest ona ograniczona do jednego budynku. Jednak domową sieć można nazwać inaczej. TAN oznacza bardzo małą sieć (Tiny Area Network), a HAN sieć domową (Home Area Network). Rysunek 2.1 przedstawia budynek wyposażony w trzy komputery. Mąż nosi swojego notebooka codziennie do pracy i z powrotem. Żona używa komputera do wysyłania poczty elektronicznej do swojej rodziny, robienia zakupów przez Internet i projektowania stron WWW. Ponadto do komputera żony podłączona jest drukarka laserowa. Dzieci mają swój komputer, który służy im do odrabiania lekcji i grania w gry komputerowe.

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Rysunek 2.1. Schemat sieci komputerowej w domu, która umożliwia korzystanie z jednej drukarki

Przy takim rozwiązaniu mąż i dzieci muszą kopiować pliki na dyskietki, a następnie przekazywać je mamie, aby można je było wydrukować. Jeśli komputery byłyby połączone ze sobą przy pomocy sieci, wszyscy domownicy mogliby używać drukarki nie wychodząc ze swoich pokoi. Poza tym mogliby współużytkować pliki, foldery, napęd CD-ROM, skaner i inne zasoby. Zainstalowanie sieci komputerowej w domu rozwiązuje problemy związane z prowadzeniem księgowości domowej, korzystaniem z gier komputerowych czy Internetu. Sieć jest to system łączący co najmniej dwa komputery i umożliwiający komunikację oraz współużytkowanie zasobów sieciowych. Jeżeli jesteś użytkownikiem sieci, posiadasz swobodny dostęp do większej przestrzeni dyskowej, aplikacji, plików i innego potrzebnego sprzętu. Możesz komunikować się z innymi użytkownikami sieci bez ruszania się z miejsca. Możesz także współużytkować pliki bez przenoszenia dyskietki z jednego komputera do drugiego. Możesz nawet wspólnie z innym użytkownikiem w domu używać skomplikowanego i drogiego sprzętu. WSKAZÓWKA Wspólny dostęp do kosztownego sprzętu ma ogromne znaczenie, w szczególności w małych przedsiębiorstwach. Każdy użytkownik sieci ma możliwość drukowania przy różnych drukarek. Na przykład faktury można drukować na drukarce igłowej, raporty na drukarce laserowej, a

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

wykresy na drukarce atramentowej.

Informacje na temat sprzętu sieciowego W skład sieci wchodzą co najmniej dwa komputery. Mogą to być komputery PC (kompatybilne z maszynami IBM), notebooki lub laptopy, komputery kieszonkowe, komputery Macintosh lub inne. Instrukcje zawarte w tej książce dotyczą przeważnie komputerów kompatybilnych z maszynami IBM. Produkty, konfiguracja i etapy instalacji tu opisane dotyczą systemu operacyjnego Windows 95 i 98. Naturalnie można korzystać z innych komputerów w sieci, takich jak laptop używany w pracy, czy Macintosh Twojego dziecka. Rozdział 10. ”Dostęp do sieci urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98” opisuje, w jaki sposób używać w sieci komputerów innego typu. Komputery połączone są w sieci przy pomocy kabli lub przewodów, przez które są transmitowane informacje. Istnieją także bezprzewodowe metody łączenia komputerów, na przykład przez fale radiowe lub podczerwień. W rozdziale 6. ”Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania” znajdują się informacje na temat najczęściej używanych kabli. WSKAZÓWKA Niektóre z rodzajów okablowania są lepsze w biurze niż w domu, a zależy to od liczby komputerów, typu sieci i powierzchni biurowej. W niewielkim biurze z pewnością odpowiedniejsze będzie użycie tradycyjnego okablowania. Istnieją możliwości zainstalowania tradycyjnego okablowania w sieci domowej. Można, na przykład, użyć linii telefonicznych lub przewodów elektrycznych. W rozdziale 7. ”Wykorzystanie innych metod okablowania” znajdują się informacje na temat tych opcji. Ponadto należy pamiętać o zastosowaniu odpowiedniego sprzętu. Sprzęt może być różny w zależności od wybranej metody, szybkości sieci, typów plików i danych, które będą przesyłane. Na przykład, musisz zainstalować karty sieciowe we wszystkich komputerach w sieci. Karty te umożliwiają komunikację między komputerami. Więcej informacji dotyczących sprzętu znajduje się w rozdziale 8. ”Zakup i instalacja sprzętu sieciowego”. Może pojawić się też potrzeba podłączenia do sieci drukarek, skanerów, kamer cyfrowych i innych urządzeń peryferyjnych. Wszyscy użytkownicy sieci będą mieli do nich swobodny dostęp.

Informacje na temat oprogramowania sieciowego Instalacja sieci wymaga odpowiedniego oprogramowania. Na szczęście systemy operacyjne Windows 95 i 98 posiadają już podstawowe oprogramowanie sieciowe. Niektóre decyzje trzeba będzie jednak podjąć samodzielnie. Najważniejszym komponentem oprogramowania sieciowego jest język, przy pomocy którego komputery komunikują się. Nazywany jest on protokołem. W skład systemu Windows wchodzą trzy dostępne protokoły.

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Każdy z nich posiada wady i zalety. Konieczne będzie zainstalowanie oprogramowania, które obsługuje kartę sieciową, a także aplikacji wspomagających współużytkowanie plików i folderów. W rozdziale 9. ”Konfiguracja oprogramowania sieciowego” znajdują się informacje opisujące poszczególne komponenty. Większość tych programów wchodzi w skład systemu operacyjnego Windows. Można oczywiście kupić dodatkowe oprogramowanie, które polepszy jakość usług sieciowych. Przykładem jest współużytkowanie dostępu do Internetu z innymi komputerami. Nie jest to możliwe, jeżeli oprócz systemu operacyjnego Windows nie masz innych aplikacji (Windows 98 zawiera ICS, który pozwala na współdzielenie jednego połączenia do Internetu przez wielu użytkowników – przyp. tłum.). Wystarczy kupić kilka programów, które umożliwiają wspólny dostęp do Internetu. Może się zdarzyć, że potrzebne będą dodatkowe programy sieciowe, jeżeli planujesz korzystać z alternatywnych metod okablowania lub używać gier komputerowych z innymi domownikami. W tej książce znajdziesz wiele cennych wskazówek dotyczących wyboru odpowiedniego oprogramowania.

Zalety i wady sieci Posiadanie sieci w domu niesie za sobą wiele korzyści dla wszystkich domowników. Współużytkowanie zasobów sieciowych ma znaczny wpływ na efektywność Twojego komputera i umożliwia dostęp do większej ilości sprzętu. Ale jak wszystko, sieć posiada również wady. Przede wszystkim koszt instalacji jest dosyć duży, a zachowanie bezpieczeństwa jest pewnym problemem. Na szczęście istnieje wiele możliwości, które rozwiązują problemy związane z siecią.

O zaletach Jeśli planujesz zainstalowanie sieci w przedsiębiorstwie, w którym są setki komputerów, trzeba zdawać sobie sprawę, że to zadanie nie należy do łatwych. Jednak założenie sieci w domu jest znacznie prostsze. Połączenie dwóch do dziesięciu komputerów w domu można zrealizować niewielkim wysiłkiem i gwarantuje sukces. Porada Biurowa Można połączyć taką samą liczbę komputerów w małej firmie jak i w domu. W biurze może być jednak konieczne połączenie większej liczby maszyn. W takiej sytuacji istnieje możliwość użycia sieci, w skład której wchodzi jeden serwer i kilka mniejszych stacji roboczych lub komputerówklientów. Więcej informacji dotyczących tego zagadnienia znajduje się w rozdziale 4. ”Zrozumienie sieci typu klient-serwer”. System Windows posiada odpowiednie oprogramowanie, natomiast sprzęt sieciowy można dokupić i zainstalować samemu. Ponadto dostępne są zestawy wyposażone w cały potrzebny sprzęt. Można zdecydować się na te elementy, które są w danej chwili konieczne, na przykład

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

szybkość sieci, wspólny dostęp do Internetu, ochronę, czy też wszystkie wymienione. Jeżeli nadal wahasz się, czy instalować sieć, rozważ poniższe korzyści.

Współużytkowanie plików Dzięki sieci każdy jej użytkownik może mieć swobodny dostęp do plików. Istnieje możliwość napisania listów i udostępnienie ich innej osobie przed wysłaniem. Możesz zrobić zdjęcia w formie elektronicznej i oglądać je wspólnie ze swoją rodziną. Twoje dzieci mogą odrobić zadanie domowe, które możesz sprawdzić zanim wezmą je do szkoły. Jeśli posiadasz swój własny program księgowy, obydwoje z małżonkiem macie dostęp do rachunków i czeków. Rysunek 2.2 przedstawia komputer Anny, w którym znajdują się zdjęcia w formie elektronicznej wyświetlone przy pomocy Eksploratora Windows. Paweł ma możliwość oglądania tych zdjęć i wykorzystania jednego lub kilku jako kartek świątecznych.

Rysunek 2.2. Współużytkowani e różnych rodzajów plików w sieci

Sieć jest znaczne szybszą metodą przesyłania plików niż zachowywanie ich na dyskietce i kopiowanie na inny komputer. Czasem trzeba skopiować duży plik, taki jak program, na twardy dysk. Można zrobić to bardzo szybko go przy pomocy sieci.

Współużytkowanie przestrzeni dyskowej Obecnie przestrzeń dyskowa jest towarem deficytowym. Przy pomocy sieci można zachować na

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

dowolnym twardym dysku pliki graficzne, duże aplikacje i bazy danych, które zajmują bardzo dużo miejsca. Jeśli na Twoim dysku jest 10 niepotrzebnych gigabajtów (GB), możesz współużytkować tę przestrzeń z innym użytkownikiem sieci, na przykład, aby zachować tam zdjęcia rodziny lub przechować listy elektroniczne. Poza współużytkowaniem twardego dysku istnieje możliwość dostępu do napędów, takich jak napęd taśmy, Zip, czy nawet dyskietki. Współużytkowanie dysku Zip posiadającego 100 megabajtów (MB) danych oznacza, że możesz zachować pliki na jednym lub kilku dyskach, aby mieć do nich dostęp w dowolnym czasie, mimo że znajdują się na innym komputerze w domu.

Archiwizacja Archiwizacja plików jest bardzo ważną czynnością. Należy zawsze przechowywać kopie ważnych plików na wypadek uszkodzenia twardego dysku, uszkodzenia plików lub usunięcia ich przez inną osobę. Istnieje możliwość szybkiego i łatwego składowania wszystkich danych przy pomocy sieci na dysku archiwizacyjnym lub innym twardym dysku. Dzięki sieci odtwarzanie danych jest równie szybkie i proste. Rysunek 2.3 przedstawia dysk F na komputerze Anny przeznaczony do archiwizacji plików. Anna podzieliła swój duży 10 GB twardy dysk na dyski C, E i F , aby inni użytkownicy mogli korzystać z niego i składować swoje dane. Paweł tworzy kopie ważnych folderów i aplikacji na wypadek, gdyby twardy dysk w jego komputerze uległ uszkodzeniu lub inna osoba przypadkiem usunęła pliki lub foldery.

Rysunek 2.3. Składowanie ważnych danych na dysku twardym innego komputera jako zabezpieczenie przed utratą danych

Sue Computer – Komputer Sue Hugh’a backed up data – Kopie zapasowe danych Hugh’a

Porada Biurowa Archiwizacja jest bardzo istotna w mniejszych biurach, ponieważ utrata danych o zobowiązaniach i należnościach finansowych, informacji o klientach oraz zasobach magazynowych i innych ważnych danych może spowodować duże straty w firmie, na przykład, gdy twardy dysk zostanie uszkodzony.

Współużytkowanie urządzeń peryferyjnych Kosztowne urządzenia peryferyjne, takie jak drukarka atramentowa lub laserowa są tańsze, gdy używa ich więcej osób. Jeżeli drukarka nie jest podłączona do sieci, może z niej korzystać tylko

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

jedna osoba. Oczywiście inne osoby mogą też jej używać, ale są zmuszone do pracy na komputerze, do którego drukarka jest podłączona. Z pewnością nie jest to wygodny sposób. Jeśli urządzenie peryferyjne jest podłączone do sieci, wówczas każdy jej użytkownik może go używać. Ponadto oszczędza się czas i pieniądze.

Praca z aplikacjami Gry dla wielu użytkowników, jak na przykład Command & Conquer Networked stały się ostatnio bardzo popularne. Wiele gier jest zaprojektowanych dla dwóch lub kilku graczy. Komputery podłączone do sieci oznaczają dla dzieci (i Ciebie) możliwość wspólnej gry i zabawę dla całej rodziny. Przypuśćmy, że planujesz zainstalować program przy pomocy płyty CD-ROM, ale napęd CDROM w Twoim komputerze ma szybkość 2x. Okazuje się, że Twój mąż ma w swoim komputerze napęd o szybkości 8x. Przy pomocy sieci możesz bardzo szybko zainstalować aplikację korzystając z napędu 8x. Rysunek 2-4 przedstawia współużytkowane napędy na komputerze Anny w Otoczeniu sieciowym. Zauważ, że napęd CD-ROM jest także współużytkowany.

Rysunek 2.4. Współużytkowani e szybkiego napędu CD-ROM z innymi użytkownikami sieci

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Dostęp do lnternetu Wspólny dostęp do Internetu jest idealnym rozwiązaniem dla wielu rodzin. Jeżeli korzystasz z jednego dostawcy usług internetowych, ale kilka osób chce mieć dostęp do Internetu, okazuje się, że rozwiązaniem bez ograniczeń, osobnych linii telefonicznych i kont internetowych jest sieć. Przy pomocy odpowiedniego oprogramowania można skonfigurować modem w celu podłączenia się do Internetu i używania go wspólnie z innymi. Jedna osoba może czytać pocztę elektroniczną, inna przeszukiwać Internet, a jeszcze inna korzystać z grupy dyskusyjnej w tym samym czasie. Rysunek 2.5 przedstawia przykładową stronę WWW wyświetloną przy pomocy programu Internet Explorer. Możesz wyszukiwać strony WWW biur podróży, aby zorganizować rodzinie wakacje, podczas gdy Twój małżonek wysyła pocztę elektroniczną do przyjaciół lub rodziny.

Rysunek 2.5. Współużytkowani e konta internetowego pozwala oszczędzić pieniądze

Ponadto możliwe jest wysyłanie i odbieranie listów elektronicznych za pomocą Internetu. Możesz także skonfigurować swój własny system pocztowy w domu. Na przykład masz możliwość wysyłania do rodziny wiadomości przypominającej o spotkaniu, notatki do małżonka dotyczącej opłacenia rachunków lub umówionych rozmów. W dzisiejszych czasach wysyłanie i odbieranie listów przez Internet jest jedną z najpowszechniejszych metod, ale jeśli wolisz, możesz skonfigurować własną pocztę.

Rozbudowa sieci W miarę używania sieci może pojawić się konieczność jej rozbudowy. Można, na przykład,

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

połączyć się z siecią w pracy. Możliwe jest także rozbudowanie sieci przez podłączenie innych komputerów. Jeśli rodzaj pracy pozwala na wykonywanie jej częściowo lub całkowicie w domu, można połączyć w sieć nie tylko własne komputery, ale również komputer w pracy. Umożliwi to porozumiewanie się przez e-mail ze współpracownikami, drukowanie dokumentów, wysyłanie plików i wykonywanie innych czynności bez wychodzenia z domu. Sterowanie ogrzewaniem, klimatyzacją, telefonami, systemami ochrony, telewizją, wideo i całą siecią PC za pomocą jednego komputera nie jest już odległą przyszłością. Wszystko to jest możliwe już teraz. Obsługa urządzeń domowych przez sieć może być tak samo prosta jak współużytkowanie drukarki lub tak złożona jak automatyzacja gospodarstwa domowego.

Istnieją również wady Planowanie i instalacja sieci wywołuje obawy. Trzeba będzie zainwestować czas i pieniądze. Trzeba będzie nauczyć się wielu rzeczy na temat sprzętu i oprogramowania sieciowego. Współużytkowanie sprzętu i plików może również wywoływać problemy. Po przeczytaniu książki Sieci komputerowe w domu i w biurze. Biblia okaże się, że opisano w niej wiele rodzajów sieci. Opis każdego z nich zawiera uwagi dotyczące problemów, jakie mogą się pojawić oraz sposobów ich rozwiązania. Poniżej opisano pewne niekorzystne strony instalacji i używania sieci.

Inwestowanie czasu i pieniędzy Podejmowanie się nowego zadania pociąga za sobą pewne problemy, dotyczy to także budowy sieci domowej. Na pewno trzeba będzie poświęcić trochę czasu. Nauczenie się nowych zagadnień wymaga zawsze czasu na zrozumienie wszystkich aspektów. Instalacja sprzętu i oprogramowania także wymaga czasu. Czasochłonne będzie również nauczenie reszty rodziny korzystania z nowych procedur. Istotne są też pieniądze. Być może nie chcesz inwestować dużych pieniędzy w system komputerowy, a jedynie korzystać wspólnie z drukarki lub gier. Być może zakup samych komputerów wyczerpał budżet przeznaczony na inwestycje. Z drugiej strony ambicja nakazuje Ci zbudować modelową sieć, ze wszystkimi możliwymi ”fajerwerkami”. Wszystko zależy od priorytetów. Jeśli komputery są dla Ciebie tylko hobby, na które nie poświęcasz dużo czasu, nie będziesz w nie dużo inwestować. Jeśli w pracujesz z komputerem, Twoje dzieci używają komputera w szkole i skorzystają na posiadaniu go w domu lub po prostu interesują Cię nowoczesne technologie, możesz chcieć zainwestować nieco więcej czasu i pieniędzy w budowę sieci. Na szczęście istnieje dużo możliwości wyboru rodzaju sieci. Można na przykład kupić zestaw za mniej niż 100 zł, który umożliwi utworzenie małej i prostej sieci, składającej się z dwóch komputerów i drukarki. Może nie będzie to najszybsza i najbardziej efektywna sieć, ale umożliwi

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

proste współużytkowanie plików i drukarki i nie będzie wymagać dużych nakładów czasu i pieniędzy. Aby utworzyć sieć na wyższym poziomie, za wspólnym dostępem do Internetu, plików multimedialnych oraz takiego sprzętu jak skanery, drukarki i kamery, trzeba zainstalować sieć szybszą i bardziej wydajną. Trzeba będzie poświęcić nieco więcej czasu i pieniędzy, ale korzyści dla wszystkich członków rodziny będą odpowiednio większe. Można wreszcie zainwestować w sieć znacznie więcej czasu i pieniędzy. Inteligentne domy umożliwiają centralne sterowanie ogrzewaniem, klimatyzacją, telefonami, telewizorami, kamerami i systemami ochrony oraz komputerami. Można połączyć wszystkie te urządzenia i sterować nimi z jednego centralnego komputera lub wielu punktów w domu. Musisz samodzielnie zdecydować o stopniu złożoności sieci oraz nakładzie czasu i pieniędzy, który spełni Twoje wymagania. Każdy problem, który może pojawić się podczas instalacji domowej sieci, może być rozwiązany. W dalszej części opisano inne niekorzystne aspekty budowy sieci oraz sposoby ich uniknięcia.

Stopień trudności Instalacja sieci może być trudna. Na początku trzeba zdecydować, co jest niezbędne do funkcjonowania sieci. Po zakupie odpowiedniego sprzętu, trzeba go zainstalować, skonfigurować oprogramowanie, połączyć wszystkie elementy ze sobą, a następnie sprawdzić, czy działają poprawnie. W zależności od zakupionego sprzętu, utworzenie działającej sieci może zająć jedną, dwie godziny, ale również kilka dni. Rysunek 2.6 przedstawia okno dialogowe Właściwości TCP/IP. Zakładki i opcje widoczne w tym oknie mogą zniechęcić nawet do myślenia o połączeniu komputerów w sieć.

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Rysunek 2.6. Protokoły sieciowe mogą odstraszać, jeśli się ich nie rozumie

Weź pod uwagę następujące wskazówki: ·

Książka Sieci komputerowe w domu i w biurze. Biblia wyjaśnia sposób instalacji sprzętu i oprogramowania, w tym także protokołu TCP/IP (patrz rozdział 9.).

·

TCP/IP to tylko jeden z trzech protokołów, których można używać w Windows. Pozostałe dwa - Internet Packet Exchange (IPX) i NetBEUI są prostsze w użyciu.

UWAGA NetBEUI jest skrótem od NetBIOS Extended User Interface, a NetBIOS to skrót od Network Basic Input/Output System. Te skróty brzmią trudno i obco, ale takie nie są. To tylko sposoby opisu komunikacji między komputerami; NetBEUI to jeden z języków komputerowych. ·

Niektóre typy sieci opisane w tej książce nie używają tych protokołów i nie wymagają

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

specjalnego konfigurowania oprogramowania. Decyzja o kupnie sprzętu sieciowego zależy od kilku rzeczy: jaką sumę pieniędzy planujesz wydać, jak bardzo skomplikowany ma być sprzęt oraz jaką funkcję ma spełniać sieć. Książka Sieć komputerowa w domu i w biurze. Biblia z pewnością pomoże w podjęciu właściwej decyzji. W rozdziale 5. ”Przygotowanie na instalacje” znajdują się porady potrzebne w określeniu funkcji sieci oraz w planowaniu jej typu. W pozostałych rozdziałach tej książki znajdują się informacje pomocne w podjęciu decyzji, jaki sprzęt kupić oraz jaką wybrać metodę instalacji. Na przykład w rozdziale 6. ”Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania” znajdują się wyjaśnienia różnych metod okablowania oraz porady dotyczące zainstalowania go w domu. W rozdziale 7. ”Wykorzystanie innych metod okablowania” wyjaśnione są alternatywne sposoby okablowania. Sieć komputerowa w domu i w biurze. Biblia wyjaśnia, jaki sprzęt i oprogramowanie jest najlepsze do utworzenia określonego typu sieci. Mimo że planowanie i instalacja sieci wydaje się niezwykle trudnym zadaniem, ta książka pomoże w realizacji tego przedsięwzięcia.

Utrzymanie sieci i rozwiązywanie problemów Utrzymanie sieci polega na instalacji właściwego połączenia między komputerami i urządzeniami peryferyjnymi, rozwiązywaniu problemów powstających w połączonych komputerach oraz zapewnienie wybranych usług (np. poczty elektronicznej lub gier komputerowych) we wszystkich komputerach w sieci. Im więcej sprzętu jest podłączonego do sieci bądź im większa ilość usług jest udostępniona komputerach, tym trudniej jest utrzymać sieć. Problemy pojawiające się w sieci mogą być banalne lub bardzo skomplikowane. Luźno umocowany kabel może na przykład spowodować zrywanie połączenia z Internetem co dziesięć minut. Doświadczenie w rozwiązywaniu tych problemów osiąga się wraz z ilością pracy włożoną w zainstalowanie sieci. Jednak zanim nauczysz się, jak radzić sobie z tymi problemami, przeczytaj książkę Sieci komputerowe w domu i w biurze. Biblia. W dodatku A ”Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci” znajdują się niezbędne informacje na ten temat.

Rozwiązywanie problemów z ochroną Kolejną wadą związaną z siecią jest konieczność zapewnienia ochrony. Nie chcesz zapewne, aby Twoje dziecko przypadkiem usunęło lub zmieniło dane w plikach lub ustawienia skanera. Rysunek 2.7 przedstawia twardy dysk dostępny dla całej sieci. Wyobraź sobie, jakie spustoszenie może zrobić dziecko, jeśli usunie, skopiuje lub przeniesie pliki bądź foldery w Twoim komputerze. Przerażające.

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Rysunek 2.7. Bez zastosowania ochrony dla swoich plików i folderów, ktoś może je usunąć

Na szczęście systemy Windows 95 i 98 posiada możliwość utworzenia ograniczeń dostępu do plików, folderów, drukarek i innych zasobów sieciowych. Nie musisz współużytkować swoich zasobów z innymi użytkownikami sieci. Ponadto istnieje możliwość ustawienia określonych ograniczeń dla konkretnych zasobów, aby ochronić je przed niektórymi tylko użytkownikami sieci. Wszelkie informacje na temat systemu ochrony znajdują się w rozdziale 11 ”Współużytkowanie zasobów”.

Współużytkowanie sprzętu i plików Wspólne korzystanie ze sprzętu (takiego jak drukarka lub napęd Zip) w sieci stwarza możliwość wystąpienia takiej sytuacji, że jakieś urządzenie nie będzie dostępne w chwili, gdy chcesz go użyć. Przypuśćmy, że Twój małżonek wysłał do sieciowej drukarki atramentowej dokument składający się z 24 stron. Musisz teraz czekać, aż nadejdzie twoja kolej drukowania, co może zająć chwilę w zależności od ustawień sieciowych, szybkości drukarki, itd. Rysunek 2.8 przedstawia sieciową kolejkę wydruków. Kolejka są to wszystkie zadania oczekujące na drukowanie. Jeżeli inny użytkownik sieci wysłał kilka zadań wydruku do drukarki, wówczas musisz czekać na swoją kolej. Z tego wynika, że współużytkowanie zasobów sieciowych może czasami być frustrujące.

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Rysunek 2.8. Jeśli Twój dokument jest ostatni w kolejce wydruków, Twój czas oczekiwania na wydruk może być długi

Istnieje kilka rozwiązań tego problemu: można zwiększyć szybkość sieci, co spowoduje, że drukowanie i inne procedury zajmą mniej czasu. Innym przykładem może być zmiana kolejności drukowanych dokumentów tak, aby Twoje zadanie znalazło się pierwsze w kolejce. W odpowiednich rozdziałach książki Sieci komputerowe w domu i w biurze. Biblia znajdziesz mnóstwo cennych wskazówek dotyczących wspólnego korzystania ze sprzętu. Ponadto współużytkowanie plików i programów może stać się przyczyną powstania problemów w sytuacji, gdy dwoje użytkowników korzysta z tego samego pliku w tym samym czasie. Niektóre aplikacje są tak zaprojektowane, aby z ich plików mogły korzystać co najmniej dwie osoby w tym samym czasie. Ale jest wiele programów, które nie posiadają tej opcji. W rozdziale 19 ”Praca z aplikacjami” znajdują się wyjaśnienia dotyczące równoczesnego korzystania z plików.

Zagadnienia ruchu w sieci Ostatnią dostrzegalną wadą sieci jest zwolniona praca wszystkich aplikacji i procesów. W zależności od używanego typu sprzętu sieciowego, różne rodzaje programów pracują w sieci wolniej. Istnieją metody powodujące zwiększenie szybkości sieci; są też rozwiązania prostsze, działające raczej wolno.

Zrozumienie typów sieci Istnieją dwa typy sieci, które można zainstalować w domu: sieć typu klient-serwer oraz równorzędna (peer-to-peer). Wybór typu zależy od funkcji, jaką sieć ma spełniać, zainstalowanego sprzętu, Twojego doświadczenia oraz ilości czasu. Każdy rodzaj sieci posiada swoje wady i zalety.

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Jeżeli jest to pierwsza instalacja lub planujesz założenie prostej i niedużej sieci, wówczas prawdopodobnie zdecydujesz się na sieć równorzędną. Ten typ sieci jest prostszy w obsłudze i tańszy niż typ klient-serwer. Po nabraniu doświadczenia można zdecydować się na założenie sieci typu klient/serwer, korzystając z konfiguracji sieci równorzędnej. PATRZ TAKŻE W tej części znajduje się omówienie tych rodzajów sieci, aby już teraz zacząć rozważać korzystniejszy z nich. Oba rodzaje sieci są bardziej szczegółowo opisane w dalszej części książki. Więcej informacji na ten temat znajduje się w rozdziale 4 ”Zrozumienie sieci typu klient/serwer” oraz rozdziale 3, ”Zrozumienie sieci równorzędnej”. Większość informacji w tej książce skupia się na sieciach równorzędnych.

Używanie sieci równorzędnej W przypadku sieci równorzędnej, wszystkie komputery wpółużytkują nawzajem swoje zasoby, tzn. pliki, foldery, napędy, itp. Każdy komputer PC może uruchomić swoje własne lokalne programy i aplikacje. Sieci równorzędne składają się zazwyczaj z dwóch do dziesięciu komputerów połączonych ze sobą. Można podłączyć więcej maszyn, ale potrzeby jest do tego odpowiedni sprzęt i oprogramowanie. W sytuacji, gdy sieć równorzędna liczy więcej niż dziesięć komputerów, ich wydajność zmniejsza się. Dotyczy to szybkości sieci, ochrony i efektywności. Rysunek 2.9 przedstawia przykład sieci równorzędnej. Mimo że wydaje się, iż komputery położone są w bliskiej odległości, mogą one znajdować się w różnych częściach domu. Komputery pracujące w systemie Windows 95, notebooki i drukarki laserowe są połączone oraz współużytkuja swoje zasoby w na równych prawach.

Rysunek 2.9. Wszystkie komputery współużytkują swoje zasoby sieciowe z pozostałymi

Rysunek 2-10 przedstawia inny przykład sieci równorzędnej. W tym przykładzie, podobnie jak w poprzednim, komputery nie muszą być położone w bliskiej odległości od siebie. Wszystkie maszyny posiadają dostęp do drukarki laserowej, atramentowej, skanera i każda z nich może korzystać z tych urządzeń.

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Rysunek 2.10. Połączenie komputerów i współużytkowanie zasobów jest bardzo proste

Sieć równorzędna posiada oczywiście pewne wady. Używanie tego typu sieci oznacza, że użytkownicy muszą mieć do siebie zaufanie, uważać na pliki i programy, rozważnie korzystać z drukarek i pozostałego sprzętu oraz udostępniać swój komputer innym osobom będącym w sieci. Sieć ma znaczenie w nauczeniu dzieci zaufania i odpowiedzialności w stosunku do innych członków rodziny. W sieci równorzędnej ochrona plików może stanowić pewien problem. Zawsze jednak istnieje możliwość nieudostępniania swoich dokumentów i folderów. Można wybrać foldery, które Twoim zdaniem można udostępnić innym. Wszelkie informacje na temat systemu ochrony znajdują się w rozdziale 11. ”Współużytkowanie zasobów”. System ochrony jest o wiele bardziej skomplikowany w firmie niż w domu . Nie można udostępniać wszystkim ważnych plików i danych (na przykład wypłat). Istnieje kilka sposobów rozwiązania problemu ochrony; jednak instalacja sieci typu klient-serwer jest z pewnością najlepszą metodą, aby pliki poufne były bezpieczne. Kolejną wadą sieci równorzędnej jest konieczność składowania danych. W przypadku sieci tego typu wszyscy użytkownicy są odpowiedzialni za składowanie swoich danych. Może okazać się, że nie każda osoba musi wykonywać składowanie, jednak każda z nich powinna zdawać sobie sprawę z istoty tej czynności i wiedzieć jak ją wykonać. Więcej informacji na temat składowania danych znajduje się w rozdziale 20. ”Praca z plikami i folderami”.

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

System Windows jako system operacyjny sieci równorzędnych System operacyjny komputera (OS) ma przydzielone zasoby systemowe, takie jak pamięć, przestrzeń dyskową, czas procesora oraz dostęp do drukarek i innych urządzeń peryferyjnych. System operacyjny umożliwia aplikacjom dostęp do zasobów, które są w danej chwili potrzebne, dzięki czemu edytor tekstu, arkusz kalkulacyjny i gry mogą działać poprawnie . Po uruchomieniu komputera najpierw rozpoczyna pracę system operacyjny, który pozostaje w pamięci tak długo jak komputer jest włączony. W skład niektórych systemów operacyjnych wchodzą dane i programy, które są potrzebne do podłączenia komputera do sieci. Takie oprogramowanie sieciowe zawiera protokół lub język komputerowy, aplikację typu klient, która może korzystać z poszczególnych usług lub zasobów współużytkowanych oraz inne rodzaje programów pomocne w komunikacji komputera poprzez sieć. Windows 95 i 98 są idealnymi systemami operacyjnymi dla sieci równorzędnych ponieważ posiadają oprogramowanie sieciowe konieczne do ustanowienia komunikacji i współużytkowania danych z innymi komputerami. Aby skonfigurować niektóre opcje wystarczy przeczytać rozdział 9. ”Konfiguracja oprogramowania sieciowego”, w którym wytłumaczone jest działanie tego oprogramowania i sposób jego konfiguracji. Po zainstalowaniu i skonfigurowaniu oprogramowania umożliwiającego komputerowi transmisję danych do innej maszyny, można dzięki systemowi Windows wyświetlić i korzystać z zasobów pozostałych komputerów w sieci. Przypuszczalnie korzystanie z Eksploratora Windows i folderu Mój komputer nie jest dla Ciebie problemem. Można użyć tych aplikacji do wyświetlania zasobów należących do innych komputerów. W skład systemu Windows wchodzi ponadto Otoczenie sieciowe zaprojektowane w taki sposób, aby można było przeglądać zasoby innych komputerów. Więcej informacji na temat tych aplikacji znajduje się w rozdziale 13. ”Odnajdowanie komputerów w sieci”. Windows zawiera także aplety (lub miniprogramy) , które są pomocne w uzyskiwaniu dostępu i zarządzaniu siecią. Daje to możliwość wyszukiwania komputerów według ich nazwy lub ścieżki dostępu. Ponadto można zarządzać drukowaniem. Istnieje też możliwość monitorowania sieci i pracy systemu oraz określania, kto używa Twoich zasobów itp. Ostatnią rzeczą, o której należy wspomnieć jest fakt, że system Windows umożliwia korzystanie z poczty elektronicznej i przeglądarki internetowej, co umożliwia dostęp do sieci znacznie większej niż sieć domowa - do Internetu. Daje to możliwość przeszukiwania zasobów w Internecie, wysyłania i odbierania poczty, pobierania plików i wiele innych. Ponadto, możesz używać konta internetowego wraz z pozostałymi użytkownikami sieci, wymaga to jednak oddzielnego programu. W rozdziale 15. ”Dostęp do Internetu” znajdują się wskazówki dotyczące tego zagadnienia. Istnieją inne systemy operacyjne, obsługujące sieci typu równorzędnego, które są Ci zapewne znane. Najbardziej popularne systemy stosowane w sieciach równorzędnych to Novell Personal NetWare i Artisoft LANtastic.

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Używanie sieci typu klient/serwer Sieć typu klient/serwer różni się od sieci równorzędnej tym, że jeden komputer, zwany serwerem, udostępnia swoje zasoby innym komputerom, zwanym klientami. Komputery podłączone do sieci równorzędnej także mogą być nazywane klientami. Klient jest to urządzenie, które korzysta z udostępnionych usług. W sieci typu klient/serwer, klienci korzystają wyłącznie z usług serwera. UWAGA Czasami też stosuje się termin stacja robocza, gdy mowa o komputerach-klientach podłączonych do sieci. Wtedy Termin stacja robocza dotyczy każdego komputera, który nie jest serwerem i jest podłączony do sieci. Na serwerze z reguły przechowuje się wszystkie dane, wiele aplikacji, kontroluje on także urządzenia peryferyjne i zasoby sieciowe. W skład niektórych sieci wchodzi jeden serwer, istnieją też takie, w których zainstalowano kilka serwerów. Liczba serwerów zależy od liczby klientów i ilości usług. Rysunek 2-11 przedstawia prostą sieć typu klient/serwer. Serwer kontroluje wszystkie pliki, foldery, drukarki i inne zasoby sieciowe. Komputery typu klient muszą przed uzyskaniem dostępu do zasobów wysłać żądanie udostępnienia usługi, które serwer zatwierdza. Zauważ, że kable łączą wszystkie urządzenia z małym pudełeczkiem, zwanym koncentratorem. Większość sieci korzysta z koncentratorów, które pomagają w modyfikacji sygnałów i budowie sieci składającej się z więcej niż dwóch stacji roboczych. Więcej informacji na temat koncentratorów znajduje się w rozdziale 8 ”Zakup i instalacja sprzętu sieciowego”.

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Rysunek 2.11. Prosta sieć typu klient/serwer z jednym serwerem i kilkoma klientmi oraz urządzeniami peryferyjnymi

Sieć typu klient/serwer może obsługiwać 10 do 150 i więcej klientów, a zależy to od sprzętu, dostępnych usług i sieciowego systemu operacyjnego. W przypadku sieci równorzędnej liczba podłączonych klientów miała wpływ na szybkość i zwalniała przepływ danych. Niektóre większe sieci posiadają wiele serwerów, aby udostępniać klientom wiele różnych usług.

Typy serwerów W przypadku, gdy w sieci zainstalowano tylko jeden serwer, obsługuje on wszystkich klientów. Niektóre usługi obejmują przechowywanie plików, zarządzanie aplikacjami, drukarkami i innymi urządzeniami peryferyjnymi, składowanie i odtwarzanie danych, dostęp do Internetu, itp. W przypadku, gdy nie podłączono wielu klientów do sieci, a serwer jest wydajny, wystarczy jeden, obsługujący wszystkie usługi. Jednak, jeśli liczba klientów w sieci jest duża i konieczny jest dostęp do wielu usług, dobrze jest zainstalować dodatkowo jeden lub kilka serwerów. Po dodaniu drugiego lub większej liczby serwerów, sieć osiąga znacznie lepszą wydajność. Porada biurowa W domu z pewnością wystarczą najwyżej dwa serwery; w firmie konieczne może być zainstalowanie kilku. Możliwe jest używanie jednego serwera jako serwera plików i wydruków, innego jako serwera rezerwowego, serwera WWW, baz danych lub do innych celów. Zależy to od rodzaju działalności, którą zajmuje się firma oraz typu informacji w niej stosowanych.

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Jeśli zainstalowano wiele serwerów w sieci, każdy z nich zazwyczaj wykonuje jeden rodzaj zadania, co ma wyraźne odzwierciedlenie w wydajności sieci. Na przykład, jeden serwer może przechowywać pliki i foldery dla wszystkich klientów, następny obsługiwać pocztę elektroniczną i dostęp do Internetu, kolejny zarządzać współużytkowanymi aplikacjami. Rysunek 2-12 przedstawia sieć z zainstalowanymi kilkoma serwerami. Każdy komputer typu klient na rysunku reprezentuje w rzeczywistości dziesięć klientów. Usługi udostępnianie tym klientom podzielone są na trzy serwery, w związku z czym wydajność sieci jest lepsza, a czas oczekiwania krótszy.

Rysunek 2.12. Duża sieć typu klient-serwer korzystająca z wielu serwerów udostępniających różne usługi

Ochrona Jedną z najważniejszych usług udostępnianych przez serwer jest uwierzytelnianie, czyli sprawdzanie, czy użytkownik posiada uprawnienia do korzystania z sieci. W przypadku niedużej sieci, jeden serwer może wykonywać uwierzytelnianie i udostępniać usługi. Jeżeli sieć jest większa i składa się z kilku serwerów, można przeznaczyć oddzielny serwer do wykonywania tego zadania.

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Podobnie jak system Windows sprawdza nazwę użytkownika i hasło, serwer obsługujący uwierzytelnianie nie umożliwi korzystania z sieci użytkownikom do momentu wpisania poprawnych informacji, które są zgodne z wzorcem na serwerze. Wzorzec ten zawiera nazwy użytkowników, hasła i informacje o ich kontach. Informacje o koncie użytkownika składają się z listy uprawnień nadanych konkretnej osobie. Uprawnienia te definiują, czy użytkownik ma mieć dostęp do określonych plików, folderów i usług. Jeżeli użytkownik chce, na przykład, drukować, komputer typu klient wysyła do serwera żądanie, które jest potem akceptowane bądź odrzucone w zależności od tego, czy użytkownik posiada uprawnienia do tego zadania. Jeśli serwer zaakceptuje żądanie, zadanie wydruku zostanie wysłane do właściwej drukarki. Uprawnienia użytkowników są ustalane przez administratora sieci.

Wybór sieci klient-serwer lub równorzędnej Typ wybranej sieci zależy od tego, jaką ma ona spełniać rolę. Należy także zastanowić się, ile pieniędzy możemy zainwestować i ile wysiłku włożyć w to przedsięwzięcie. Sieć typu klient/serwer wymaga większych inwestycji niż równorzędna. Jednak sieć typu klient/serwer może zarządzać większą ilością usług i przynosi więcej korzyści.

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Systemy operacyjne klient/serwer Zarówno komputery typu klient, jak i serwery posiadają systemy operacyjne, które umożliwiają im pracę w sieci. Istnieją różne klienckie systemy operacyjne, ale Windows 95 i 98 są standardem, ponieważ posiadają wbudowane oprogramowanie sieciowe. Można skonfigurować system Windows w taki sposób, aby działał jako klient w sieci równorzędnej lub w sieci klient/serwer. Inne systemy klienckie to Windows 3.11, OS/2, Windows NT Workstation, a nawet System 7 i 8 dla komputerów Macintosh. W zależności od systemu sieciowego, większość z tych klientów może mieć dostęp do sieci. Serwery to zupełnie inne zagadnienie. Serwery korzystają z sieciowych systemów operacyjnych, które umożliwiają im zarządzanie użytkownikami i zasobami. Na przykład uwierzytelnianie jest specjalną usługą, którą może wykonać nie każdy system operacyjny. Wiele programów zarządzania siecią udostępnia konkretne usługi, takie jak protokołowanie działań użytkownika, przekierowywanie danych do różnych klientów, śledzenie i blokowanie plików itp. Popularne sieciowe systemy operacyjne to Novell NetWare i Microsoft NT Server. Oba te systemy pasują doskonale do sieci PC. Inne systemy operacyjne, takie jak UNIX mogą działać jako komputery główne lub minikomputery, w przeciwieństwie do komputerów PC. Poza sieciowym systemem operacyjnym, wiele serwerów zawiera inne rodzaje oprogramowania przeznaczone dla komputerów typu klient/serwer. Serwer WWW jest przykładem oprogramowania typu klient-serwer. Oprogramowanie dla serwerów ma na celu obsługę stron WWW znajdujących się w Internecie. Ponadto oprogramowanie to obsługuje żądania użytkowników Internetu, wysyła potwierdzenia i gromadzi dane odwiedzających sieć. Programem typu klient współpracującym z serwerem WWW jest przeglądarka internetowa. Inne programy dla serwerów obsługują bazy danych, księgowość, pocztę elektroniczną, itp.

Aby zdecydować się na sieć równorzędną lub typu klient/serwer, odpowiedz na następujące pytania: ·

Ile komputerów planujesz podłączyć do sieci? Jeśli zamierzasz podłączyć co najmniej 10 komputerów, lepszym rozwiązaniem jest sieć typu klient-serwer. Sieci tego typu lepiej obsługują przepływ danych (ilość danych wysyłanych przy pomocy sieci), skuteczniej wykorzystują zasoby oraz komputery. Oczywiście ten rodzaj sieci może być używany w przypadku zainstalowania mniejszej liczby komputerów niż 10. Serwer jest w stanie obsłużyć dwa, trzy lub cztery komputery typu klient, jak również 50 lub 100.

·

Czy potrzebujesz dobrego systemu ochrony danych i plików? Ochrona jest problemem w sytuacji, gdy użytkownik próbuje włamać się do systemu i dostać się do plików. Sieć typu klient/serwer potrafi kontrolować i chronić system przed takimi przypadkami. Sieć równorzędna może tylko zablokować dostęp do plików; jeśli haker (osoba, która celowo włamuje się do systemu) zamierza dostać się do pliku, który jest chroniony, istnieje

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

prawdopodobieństwo, że mu się to uda. Ryzyko włamania do systemu raczej nie dotyczy sieci domowej. ·

W jakim stopniu zamierzasz kontrolować sieć? Ścisła kontrola plików, katalogów i zasobów sieciowych jest funkcją, którą dobrze spełnia sieć typu klient-serwer. Mimo że istnieje możliwość kontroli komputera podłączonego do sieci równorzędnej, nie stanowi to jej najważniejszej zalety. Niewątpliwą zaletą sieci tego typu jest sprawne współużytkowanie zasobów.

·

Ile czasu zamierzasz poświęcić na instalację sieci? Sieć równorzędna jest prostsza w obsłudze i jej instalacja zabiera mniej czasu w porównaniu z siecią typu klient/serwer. Stosując sieć typu klient/serwer konieczna jest obsługa kont użytkowników, konfiguracja uprawnień do plików oraz folderów, zarządzanie aplikacjami na serwerze, zasobami i połączeniami, a także rozwiązywanie wielu problemów. Problemy z połączeniami występują również w sieci równorzędnej, jednak jest ich znacznie mniej, ponieważ nie ma potrzeby obsługi serwera.

·

Czy zamierzasz stosować aplikacje, takie jak programy księgowe lub bazy danych, które działają w sieci typu klient/serwer? Może okazać się, że będzie konieczne użycie programów typu klient/serwer w domu. Jeżeli Twoja firma znajduje się w domu, i dwoje lub troje użytkowników musi mieć dostęp do tego samego programu w tym samym czasie, zalecanym rozwiązaniem jest sieć typu klient/serwer. Przed wyborem sieci, lepiej jest dokładnie zapoznać się z aplikacjami.

Jeśli nie ma konkretnych powodów, aby zainstalować sieć typu klient-serwer, lepiej jest zacząć od sieci równorzędnej. Decydując się na ten rodzaj sieci, istnieje możliwość połączenia komputerów, współużytkowania zasobów i monitorowania ich pracy. Ponadto kupując sprzęt, który ma zastosowanie w sieci równorzędnej, można go będzie później wykorzystać do instalacji sieci klient/serwer. Taka inwestycja na początku jest rozsądnym wyjściem i przyniesie korzyści. UWAGA Można użyć komputera z systemem Windows 95 lub 98 jako rodzaju serwera. Więcej informacji na ten temat znajduje się w rozdziale 4 ”Zrozumienie sieci typu klient-serwer”.

Przygotowanie rodziny do korzystania z sieci Zapewne myślisz, że aby przygotować rodzinę do tego przedsięwzięcia wystarczy posadzić ich na przeciwko komputera i powiedzieć ”Zaczynamy.” Niestety już na samym początku pojawią się pierwsze problemy. Jeżeli jednak przygotujesz każdego z osobna, z pewnością przyniesie to korzyść wszystkim członkom rodziny. Dobrze jest wytłumaczyć rodzinie ideę sieci i zasobów współużytkowanych. Można udzielić kilku rad, aby pomóc każdemu przystosować się do nowej sytuacji. Naturalnie, planujesz nauczyć

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

wszystkich, w jaki sposób należy korzystać z sieci. W takiej sytuacji najlepszą metodą jest nauczenie najpierw dorosłych osób, a potem każda z nich może podjąć się edukacji dzieci. Porada biurowa Trzeba także wziąć pod uwagę pracowników, jeśli zainstalujesz sieć w pracy. Nauczenie pracowników lub kadry, jak korzystać z sieci jest bardzo istotnym elementem w prowadzeniu firmy, ponieważ popełnianie błędów i nieznajomość zagadnienia może przynieść fatalne skutki w funkcjonowaniu sieci, a także straty finansowe.

Ustalenie ograniczeń Poniżej znajduje się kilka wskazówek, jak przygotować rodzinę do korzystania z sieci. Można oczywiście realizować własne pomysły. Należy rozpocząć od poznania używanego sprzętu sieciowego. Wytłumacz przyszłym użytkownikom, że kable nie mogą być zwinięte lub splątane. Odkurzacze, zwierzęta i niektóre zabawki mogą przyczynić się do uszkodzenia okablowania i pogorszenia połączenia, dlatego należy być szczególnie ostrożnym. Ponadto upewnij się, czy wszyscy wiedzą, w którym miejscu kable są podłączone do karty sieciowej w komputerze. Przy gwałtownym szarpnięciu za kabel można łatwo uszkodzić kartę. Następnie należy wytłumaczyć wszystkim jak bardzo niebezpieczne są wirusy komputerowe. Może już wcześniej rozmawiano z dziećmi o ryzyku przynoszenia dyskietek ze szkoły, ale teraz niebezpieczeństwo to zagraża całej sieci, nie tylko jednemu komputerowi. Koniecznie trzeba ostrzec przed otwieraniem plików dołączonych do poczty elektronicznej oraz ściąganiem programów z Internetu. Każdy plik wykonywalny (EXE) może zawierać wirusa. Koniecznie należy zainstalować we wszystkich komputerach program antywirusowy i korzystać z niego codziennie. Bardzo istotne jest, aby użytkownicy zrozumieli, że każda zmiana w konfiguracji komputera może spowodować jego trwałe uszkodzenie. Młodzi ludzie (i czasami również dorośli) notorycznie i z czystej ciekawości zmieniają ustawienia w Panelu sterowania. Niektóre zmiany są bardzo szkodliwe i zagrażają całej sieci. Trzeba podkreślić, że w żaden sposób nie wolno modyfikować konfiguracji sieci. Po skonfigurowaniu sieci, wszelkie jej zmiany mogą spowodować odłączenie komputera od sieci i bardzo trudno jest potem odnaleźć błąd i przywrócić poprzednie ustawienia. Kolejną istotną sprawą jest uzmysłowienie, że nie wolno wykonywać zmian w konfiguracji innego komputera w sieci. Przy uruchamianiu komputera nie może okazać się, że ktoś zmienił jego ustawienia. Można zaproponować dzieciom, a szczególnie młodzieży, żeby zawsze powiadamiały o każdym zauważonym problemie, na przykład o kłopotach z połączeniem, współużytkowaniem plików, otwieraniem folderów, itp, zamiast próbować go rozwiązywać samodzielnie. W ten sposób oszczędzisz sobie stresów.

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Należy znaleźć miejsce, w którym będzie przechowywana dokumentacja, aplikacje, książki informatyczne, dyskietki startowe, itp. Można trzymać całą dokumentację w jednym miejscu lub przypisać poszczególnym programom określoną lokalizację. Trzeba pamiętać o tym, jak ważne są płyty CD i dyskietki startowe. Bez nich można utracić wszystkie dane, jeśli twardy dysk zostanie uszkodzony. Porozmawiaj ze swoją rodziną na temat zmian w konfiguracji i ustawień drukarek czy innego sprzętu współużytkowanego w sieci. Modyfikacja portów, ustawień domyślnych, a w szczególności napędów może spowodować powstanie wielu problemów. Jeśli sieć jest podłączona do Internetu, dobrze jest uzgadniać z rodziną transmisję dużych plików. Pliki pobierane z Internetu, takie jak pliki graficzne, gry i inne programy, mogą zajmować dużo miejsca na dysku. Można przydzielić każdemu użytkownikowi dodatkowe miejsce na dysku, gdzie będzie on mógł przechowywać pobierane pliki. Poproś wszystkich członków rodziny o utrzymywanie porządku na dysku. Regularne usuwanie plików tymczasowych (TMP) oraz internetowej pamięci podręcznej umożliwiają oszczędzanie miejsca na dysku. Każdy powinien również przeglądać swój dysk pod kątem niepotrzebnych plików, które można usunąć. Pamiętaj, jeśli dysk Twojego dziecka się zapełni, może ono zacząć zapisywać pliki na Twoim dysku i miejsce na nim bardzo szybko się skończy. UWAGA Aby usunąć pliki TMP ze swojego komputera, uruchom Eksplorator Windows i przejdź do folderu Windows\TEMP. Zaznacz i usuń wszystkie pliki z rozszerzeniem TMP. Informacje na temat używania programu Eksplorator Windows znajdują się w rozdziale 13. ”Odnajdowanie komputerów w sieci”. Uzgodnij pozostawianie włączonych komputerów i drukarek po skończeniu pracy. Aby można było wydrukować cokolwiek na drukarce podłączonej do komputera, ten komputer musi być włączony. To samo dotyczy korzystania ze skanera lub napędu CD-ROM. Podkreśl, że nikt nie powinien wyłączać swojego komputera bez poinformowania o tym reszty użytkowników. Nawet jeśli komputer jest zablokowany, możliwe jest korzystanie z plików lub aplikacji na dysku tego komputera. Wyłączenie tego komputera może doprowadzić do uszkodzenia plików, które są aktualnie otwarte. Nie wolno zmieniać nazwy, usuwać, zmieniać położenia plików ani dokonywać innych zmian w systemie plików innego komputera w sieci. Jeśli pojawi się potrzeba zmiany plików, lepiej wykonać najpierw ich kopię. Upewnij się, że wszyscy wiedzą, które pliki należą do programów i co zawiera folder Program Files, folder Windows oraz foldery zawierające sterowniki. Zmiany plików w tych folderach lub przeniesienie ich w inne miejsca mogą doprowadzić do uszkodzenia aplikacji, a nawet całego systemu operacyjnego. WSKAZÓWKA

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Można w pewnym stopniu kontrolować działanie komputerów w sieci za pomocą apletu dostarczanego z Windows 95 lub 98. Więcej informacji znajduje się w rozdziale 22. ”Używanie Edytora założeń systemowych”

Ustalanie reguł Można łatwo ustalić reguły korzystania z sieci. Można ustalić, z których plików i folderów można korzystać bez ograniczeń i udostępnić listę tych zasobów wszystkim użytkownikom sieci. Poniżej wymieniono kilka innych reguł, które warto przedyskutować: ·

Reguły korzystania z własnego komputera. Być może niektórzy członkowie rodziny znają obsługę komputera, nie zaszkodzi jednak przypomnienie.

·

Reguły używania sieci, a w szczególności zapisywanie plików, ponowne uruchamianie komputera, pozostawianie włączonych komputerów i innych urządzeń itd.

·

Reguły korzystania z drukarek i innych urządzeń peryferyjnych

·

Reguły korzystania z Internetu.

·

Reguły zapisywania i archiwizowania plików.

·

Reguły używania gier, szczególnie jeśli do wspólnej gry zapraszane są osoby spoza rodziny.

Nauka korzystania z sieci Aby ktokolwiek mógł bez problemów korzystać z sieci, należy zapoznać go z podstawowymi informacjami na ten temat. Można zgromadzić całą rodzinę i przeprowadzić szkolenie lub nauczyć każdego jej członka indywidualnie. Dobrą strategią jest pokazanie dorosłym, jak się korzysta z sieci i poproszenie ich o przekazanie wiedzy dzieciom. Nie musisz zapoznawać każdego ze wszystkimi tajnikami sieci, wystarczy jedynie pokazać, w jaki sposób można wykonywać poprzez sieć zadania, które te osoby zazwyczaj wykonują. Szczerze mówiąc, im mniej powiesz dzieciom na temat sieci, tym mniej będziesz mieć kłopotów na początku. Ponieważ nastolatki coraz więcej korzystają z sieci, można zacząć zapoznawać ich z detalami. Następujące zagadnienia są odpowiednie dla dzieci: ·

Przeglądanie sieci

·

Struktura katalogów

·

Otwieranie folderów na innych komputerach

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

·

Kopiowanie folderów i plików na inne komputery

·

Tworzenie folderów na innych komputerach

·

Składowanie plików na konkretnych dyskach

·

Odnajdowanie drukarek i innych urządzeń

·

Wybieranie drukarki domyślnej (jeśli masz więcej niż jedną)

WSKAZÓWKA Można zamapować (podłączyć) dyski i foldery, z których będą korzystać dzieci, aby ułatwić im dostęp do plików na innych komputerach. Mapowanie dysków powoduje pominięcie struktury katalogów i umożliwia oznaczenie folderu za pomocą jednej litery. Więcej informacji na temat mapowania plików znajduje się w rozdziale 12. ”Dostęp do sieci”.

Ochrona komputera przed właścicielem Jeżeli uważasz, że Twoje dziecko jest za małe, aby korzystać z komputera lub nastolatek może zmienić ustawienia po to, aby zrobić Ci dowcip, istnieje możliwość instalacji programu Fortres 101, który ogranicza ilość zmian wykonywanych przez inną osobę. Program ten umożliwia zablokowanie i kontrolę dostępu do komputera. Jest on czymś w rodzaju strażnika sprawdzającego komendę wydaną przez użytkownika i porównującego ją z listą wcześniej zdefiniowanych ograniczeń. Dzięki temu programowi można określić aplikacje, które można uruchomić, dostępne pliki oraz zmiany konfiguracji w Panelu sterowania. Ponadto program Fortres zabezpiecza proces ładowania systemu operacyjnego, ustawienia pulpitu oraz systemu plików na komputerze. Umożliwia on kontrolę dostępu do dysków lokalnych, plików i katalogów. Program ten współpracuje zarówno z komputerami samodzielnymi, jak i z siecią. Można zainstalować i skonfigurować program Fortres dla każdego komputera. Aplikacja ta korzysta z centralnego modułu sterowania, który umożliwia zdalna kontrolę konfiguracji sieci. Można uruchomić dowolny program na dowolnej maszynie w sieci, a także ponownie uruchomić, wylogować i zakończyć pracę dowolnego komputera w sieci.

Chyba najlepszą metodą nauczenia kogoś pracy w sieci jest umożliwienie tej osobie korzystania z niej do wykonywania zwykłych czynności. Jeżeli uczysz swojego małżonka, poproś go (ją) o uruchomienie programu, zapisanie plików, wykonanie kopii zapasowej, wydrukowanie dokumentu oraz wykonanie zadań związanych z użyciem napędu, folderów i drukarek znajdujących się w sieci. Jeżeli uczysz dziecko, pozwól mu uruchomić grę lub inny program i bawić się przez sieć. Wykorzystaj czynności znane dziecku, aby je nauczyć obsługi sieci.

Rozdział 2. Zrozumienie podstaw sieci

Podsumowanie W tym rozdziale opisano podstawy budowy sieci. Podano definicję sieci oraz objaśniono, jak należy rozumieć najczęściej występujące jej elementy. Dodatkowo opisano następujące zagadnienia: ·

Zalety sieci

·

Wady sieci

·

Różnice między siecią klient/serwer i równorzędną

·

Sposoby przygotowania rodziny do korzystania z sieci

W następnym rozdziale zostanie przedstawiony sposób planowania sieci przez określenie jej celów oraz analizę aktualnych zasobów komputerów.

Rozdział 3. Zrozumienie sieci równorzędnych

Rozdział 3. Zrozumienie sieci równorzędnych W tym rozdziale: ·

Zrozumienie wymagać sieci równorzędnych

·

Podzielenie zadań i zasobów na poszczególne komputery

·

Zrozumienie ograniczeń sieci równorzędnych

Rozdział 3. Zrozumienie sieci równorzędnych

Podczas planowania i zakładania sieci możesz chcieć pójść najłatwiejszą i najmniej kosztowną drogą. W tym przypadku powinieneś się zdecydować na sieć równorzędną (peer-to-peer). Taka sieć pozwoli Ci w łatwy sposób współdzielić pliki i drukarki, zapewnia nieco bezpieczeństwa. Dodatkowymi zaletami jest możliwość korzystania z poczty elektronicznej, współdzielonego połączenia do Internetu oraz elastyczne wykorzystanie komputerów. Jeżeli sieci to dla Ciebie temat nowy, to ich odmiana równorzędna jest najlepszym rozwiązaniem pozwalającym Ci rozpocząć. Nawet jeżeli w dziedzinie sieci jesteś ekspertem, to w swoim domu najprawdopodobniej stworzysz sieć równorzędną.

Zrozumienie wymagań sieci równorzędnych Sieci równorzędne łączą do 10 komputerów w celu współdzielenia plików, folderów, drukarek i innych urządzeń zewnętrznych. Z technicznego punktu widzenia do sieci równorzędnej możesz podłączyć więcej komputerów, ale im więcej komputerów podłączysz, tym mniejsza będzie wydajność każdego z nich. Sieci równorzędne są łatwe w tworzenia i utrzymywaniu. Są one także tanie, szczególnie gdy są one zakładane w domu. W przypadku zastosowań domowych istnieje duża ilość rozwiązań sieciowych. Niektóre z nich są bardzo szybkie, inne wolniejsze, ale za to tańsze. PATRZ TAKŻE Pełną dyskusję dotyczącą zalet i wad sieci równorzędnych zawiera rozdział 2. „Zrozumienie podstaw sieci”.

Zwiększanie wydajności komputerów Sieć równorzędna może być w wielu przypadkach efektywna. Jeżeli korzystają z niej tylko dwie, lub trzy osoby to ruch w sieci nie ogranicza żadnej z nich. Ruch w sieci oznacza dane wysyłane z jednego do drugiego komputera, lub z komputera do drukarki (bądź innego zasobu). Prostą sieć domową przedstawia rysunek 3.1. Mama posiada komputer typu laptop oraz zwykły komputer stacjonarny. Drukarka laserowa jest podłączona do komputera taty znajdujące się w jego pokoju. Nastolatek także posiada w swoim pokoju komputer. Wszystkie te komputery mogą używać drukarki laserowej podłączonej do komputera taty, oraz innych zasobów na pozostałych komputerach.

Rozdział 3. Zrozumienie sieci równorzędnych

Rysunek 3.1. Dla typowej sieci domowej idealnym rozwiązaniem jest architektura równorzędna

Gdy jednak z sieci zaczyna korzystać więcej osób i ruch się zwiększa, a zadania wykonywane poprzez sieć stają się coraz bardziej złożone, to może to obniżać wydajność poszczególnych komputerów. Komputer z wolny procesorem i małą ilością pamięci nie tylko będzie wolno dla korzystającego z niego użytkownika, ale będzie także zwalniał całą sieć. Rysunek 3.2 przedstawia złożoną siec domową. Istnienie w tej sieci większej ilości komputerów i urządzeń zewnętrznych powoduje zwiększenie ruchu. Ponieważ do zasobów znajdujących się na określonym komputerze odwołuje się teraz większa liczba użytkowników, więc bardziej odbija się to na jego wydajności.

Rozdział 3. Zrozumienie sieci równorzędnych

Rysunek 3.2. Zwiększanie liczy podłączonych do sieci komputerów i urządzeń zewnętrznych zwiększa zapotrzebowanie na przepustowość sieci i moc obliczeniową komputerów

PORADA BIUROWA Możesz użyć sieci równorzędnej w swojej małej firmie. Będzie ona efektywna, dopóki sieć pozostanie mała (10 lub mniej komputerów). W biurze użytkownicy sieci będą częściej używać zasobów poprzez sieć, więc ruch w sieci biurowej jest zwykle wyższy niż w sieci domowej. Ciekawą opcją jest budowa sieci równorzędnej z opcją modernizacji do sieci klient-serwer w przyszłości, szczególnie gdy chcesz do sieci dodać jeszcze klika komputerów. Najlepszym sposobem na ominięcie problemów z wydajnością sieci jest budowanie jej z komputerów, które nie mają problemów z wydajności, gdy nie są podłączone do sieci. Istnieją minimalne i zalecane wymagania, które powinien spełniać komputer na którym działa system operacyjny Windows 95 lub 98. Jeżeli możesz sobie pozwolić na komputer, który będzie spełniał optymalne wymagania, to jego wydajność w sieci (a także ogólna) będzie zadowalająca. Tabela 3.1 zawiera minimalne, zalecany i optymalne wymagania dla systemów Windows 95 i 98. Tabela 3.1. Wymagania Windows 95 i 98 Składnik

Windows 95

Minimalne

Zalecane

Optymalne

Rozdział 3. Zrozumienie sieci równorzędnych

Procesor

386DX lub lepszy

486

Pentium 120 lub lepszy

RAM

4MB

8MB

16-32MB

Miejsce na dysku twardym

55MB

1GB

8GB

Karta grafiki

VGA

VGA lub lepsza

SVGA, 256 kolorów

Składnik

Minimalne

Zalecane

Optymalne

Procesor

486DX 66MHz

Pentium

Pentium 133 lub lepszy

RAM

16MB

24MB

32MB lub więcej

Miejsce na dysku twardym

120-295MB

1GB

8GB

Karta grafiki

VGA

SVGA 16- lub 24bitowy kolor

SVGA, 24-bitowy kolor

Windows 98

UWAGA W przypadku systemu operacyjnego Windows będziesz również potrzebował stacji dyskietek 3,5 cala (o pojemności 1,44MB), napęd CD-ROM (jeżeli system znajduje się na krążku CD-ROM), myszkę, kartę dźwiękową i głośniki, modem oraz inne urządzenia (w zależności od tego, jak chcesz wykorzystywać komputer). UWAGA Pojęciami często mylonymi jest przestrzeń na twardym dysku oraz pamięć operacyjna komputera. Przestrzeń na dysku twardym to ilość miejsca na dane, które można tam przechowywać. Przestrzeń ta może wynosić przykładowo 500MB, 800MB, 1GB, 4.4GB lub więcej. Porównaj to z ilością pamięci operacyjnej komputera, która może na przykład wynosić 2MB, 4MB, 8MB, 16MB lub 32 MB. Pamięć ta nie jest wykorzystywana do przechowywania programu i danych, ale tutaj komputer wykonuje swoje zadania. Mimo, że obie wartości mierzy się w tych samych jednostkach, to jednak oznaczają one coś całkowicie innego.

Rozdział 3. Zrozumienie sieci równorzędnych

Bajty, megabajty i gigabajty Przestrzeń na dysku oraz ilość pamięci RAM (Random Access Memory). Mierzymy w megabajtach i gigabajtach. Po pierwsze musisz najpierw zrozumieć, co to jest podstawowa jednostka przechowująca informacje – bit. Jest to podstawowa jednostka systemu dwójkowego posiadająca wartość 0 lub 1. Komputery działają na liczbach dwójkowych, będących ciągami zer i jedynek. Bity są pogrupowane w większe jednostki przechowujące dane – bajty. Bajty składają się z 8 bitów. Najważniejszą rzeczą, którą musisz zapamiętać jest to, że w bajcie znajduje się zwykle jeden znak (liczba, litera lub symbol). Bajty to bardzo małe jednostki przestrzeni do przechowywania danych, więc są one grupowane w większe ilości. Kilobajt (KB) zawiera 1024 bajty. N przykład rozmiary małych plików w programie Windows Explorer są podawane w kilobajtach. Przedrostek kilo w systemie metrycznych oznacza 1000. Megabajt (MB) składa się z 1 048 576 bajtów. Przedrostek mega w systemie metrycznym określa milion. Ta jednostka jest używana do określania rozmiaru plików oraz pojemności pamięci operacyjnej i dysków twardych. Gigabajt (GB) składa się z 1 073 741 824 bajtów. Przedrostek giga określa w systemie metrycznym bilion. O gigabajtach mówimy najczęściej podając pojemności dysków twardych.

Zwiększanie wydajności sieci Sprzęt sieciowy jaki używasz określa szybkość i efektywność sieci. Czasami możesz potrzebować tymczasowego połączenia dla współdzielenia plików lub drukarki, a czasami chcesz się połączyć z innym komputerem, aby wspólnie używać dostępu do sieci Internet lub grać w grę. Najpierw musisz zdecydować w jaki sposób każdy komputer będzie podłączony do sieci i w jaki sposób będą współdzielone zasoby. Następnie możesz wybrać sprzęt sieciowy. Wymagania dla sieci równorzędnej są następujące: ·

Dwa lub więcej komputerów,

·

Kartę sieciową w każdym z komputerów,

·

Okablowanie lub inny sprzęt pozwalający komputerom na komunikowanie się oraz sprzęt sieciowy (jeżeli jest wymagany)

·

Kompatybilny (z siecią równorzędną) system operacyjny

·

Opcjonalnie drukarkę lub inne urządzenia peryferyjne do współdzielenia

Typ sprzętu użytego do budowy sieci określa jej wydajność. Możesz od razu zbudować efektywną siec, ale możesz też z czasem ją modernizować. Typ okablowania, kart sieciowych oraz innego sprzętu sieciowego określa szybkość działania sieci. Na przykład w celu kopiowania plików pomiędzy komputerem stacjonarnym i przenośnym możesz użyć bezpośredniego połączenia kablowego (tak jak pokazano to na rysunku 3.3). ten

Rozdział 3. Zrozumienie sieci równorzędnych

sposób nie wymaga zakupu kart sieciowych. Proces kopiowania nie będzie szybki, ale będzie możliwy. Co prawda w ten sposób można połączyć tylko 2 komputery, ale z to za kwotę jedynie kilkudziesięciu złotych. Rysunek 3.3. Połączenie dwóch komputerów za pomocą jedynie kabla (bez kart sieciowych) PORADA BIUROWA Jeżeli budujesz sieć w biurze, to powinieneś użyć tradycyjnego okablowania i sprzętu sieciowego Ethernet. Próba zbudowania takiej sieci z czegokolwiek innego będzie Cię kosztować dużo czasu i nerwów. W celu połączenia komputerów ze sobą może także użyć linii telefonicznych lub przewodów sieci energetycznej znajdujących się w twoim domu. Umożliwia to połączenie do sieci więcej niż dwóch komputerów. Szybkość w takim wypadku nie będzie wysoka, ale koszt połączenia dwóch komputerów wyniesie około 600 zł (na polskim rynku jest takich urządzeń bardzo mało i mają one wysokie ceny, więc tego typu rozwiązanie nie jest atrakcyjne – przyp. tłum.). Możesz także połączyć dwa komputery używając tradycyjnego okablowania i sprzętu zgodnego ze standardami Ethernet. Ethernet posiada dużą szybkość działania i jest około 10 razy szybszy od połączeń przez linie telefoniczne i przez przewody sieci energetycznej. Sprzęt sieciowy dla sieci Ethernet to okablowanie, karty sieciowe oraz hub (w przypadku najpopularniejszego jego odmiany 10BASE-T – przyp. tłum.). Ceny takiego zestawu zaczynają się już od 300 zł za połączenie dla dwóch komputerów (w przypadku sieci z hubem). Rysunek 3.4 przedstawia małą sieć Ethernet. Każdy z komputerów zawiera kartę sieciową. Kable biegną od komputerów do huba. Użycie okablowania, kart sieciowych i huba Ethernet powoduje, że sieć działa szybko i efektywnie.

Rozdział 3. Zrozumienie sieci równorzędnych

Rysunek 3.4. Tradycyjne okablowanie i sprzęt Ethernet oznacza szybkie połączenie pomiędzy komputerami

PATRZ TAKŻE Informacje o bezpośrednim połączeniu kablowym oraz użyciu linii telefonicznych i przewodów energetycznych znajdziesz w rozdziale 7. „Wykorzystanie innych metod okablowania”. Informacje o optymalizowaniu sprzętu sieciowego znajdują się w rozdziale 6. „ Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania”.

Podzielenie zadań i zasobów na poszczególne komputery Podczas planowania sieci równorzędnej powinieneś zdecydować które komputery będą wykonywać pewne zadania. Tymi zadaniami jest przechowywanie plików, dostęp do Internetu, wykonywanie kopii zapasowych oraz użycie zasobów. Do każdego z tych zadań użyj najszybszego komputera, dzięki czemu cała sieć będzie działała efektywni i ekonomicznie. Po pierwsze powinieneś rozważyć, które komputery będą dostępne prawie przez cały czas. Zanim ktokolwiek będzie mógł skorzystać z zasobu komputer musi być włączony. To powinno pomóc Ci wybrać właściwy komputer. Przecież nie chcesz za każdym razem chodzić na inne piętro, aby włączać komputer będziesz chciał skorzystać z napędu CD-ROM lub drukarki. Gdy skończysz, będziesz musiał tam wrócić, aby wyłączyć komputer. Inne czynniki decydujące o wyborze komputerów udostępniających zasoby to ilość pamięci, miejsce na dysku oraz wyposażenie w sprzęt, który będzie współdzielony w sieci. Poza użyciem do współdzielenia zasobów szybkich komputerów, możesz po prostu zmodernizować te maszyny, które będą wykonywały określone zadania w sieci.

Rozdział 3. Zrozumienie sieci równorzędnych

Przypisywanie komputerom zadań W zależności od typu komputerów, które będziesz chciał podłączyć do sieci powinieneś zdecydować jaki zadania sieciowe im przypisywać. Możesz na przykład zdecydować, że pliki są przechowywane lokalnie na każdym komputerze, lub przeznaczyć do tego jeden komputer z dużym dyskiem twardym. Rysunek 3.5 przedstawia sieć domową w której istnieje wiele urządzeń, na których można przechowywać dane. Na przykład komputer z napędem Zip może być wykorzystywany na przykład do zapisywania plików z grafiką. Komputer z napędem taśmowym pozwala na wykonywanie kopii zapasowych wszystkich plików. Komputer z dużym dyskiem twardym może posiadać foldery, w których każdy użytkownik będzie mógł przechowywać swoja własne pliki oraz foldery w których będą znajdować się aplikacje, pliki z sieci Internet oraz inne. Rysunek 3.5. Określany które komputery będą używane do przechowywania plików, ich współdzielenia oraz kopii zapasowych

Zip Drive – Napęd Zip Tape Drive – Napęd taśmowy Large Capacity Drive – Dysk twardy o dużej pojemności

Najpierw określ czego będziesz oczekiwał od każdego z komputerów. Komputer może przechowywać pliki dla wybranych, lub wszystkich użytkowników sieci. Może on także przechowywać liki z kopiami zapasowymi. Różnica pomiędzy zwykłym przechowywaniem plików i przechowywaniem kopii zapasowych wpływa nie tylko na ilość potrzebnego miejsca na dysku, ale także na ruch w sieci. Na przykład jeżeli przechowujesz pliki z danymi na komputerze współmałżonka, to będziesz generować ruch za każdym razem, gdy będziesz się do nich odwoływać. Z drugiej strony jeżeli na komputerze współmałżonka przechowujesz tylko kopie zapasowe, to najprawdopodobniej nie będziesz korzystać z tych plików wcale. Będziesz potrzebować tych plików tylko wtedy, gdy utracisz oryginały. Proces wykonywania kopii zapasowej zajmuje jednak więcej czasu, niż proste zapisanie jednego pliku. Ponieważ kopie zapasowe powinieneś wykonywać regularnie, więc za każdym razem będziesz musiał odwoływać się do komputera przez sieć. Więcej informacji na temat wykonywania kopii zapasowych znajduje się w rozdziale 20. „Praca z plikami i folderami”. PORADA BIUROWA W biurze zawsze musisz wykonywać kopie zapasowe. Możesz nawet wykonywać dwa zestawy kopii, używając różnych komputerów lub urządzeń takich jak napędy taśmowe. Musisz porównać koszty wykonywania kopii zapasowych z kosztami konieczności odtwarzania wszystkich utraconych informacji (rachunkowości, płac i informacji o klientach).

Rozdział 3. Zrozumienie sieci równorzędnych

Przestrzeń na dysku Zanim zdecydujesz o wyborze komputera na którym będą przechowywane pliki i kopie zapasowe musisz sprawdzić jakiej wielkości dyski mają komputery. Na przykład komputer o dysku 500MB nie może przechowywać wystarczającej ilości plików graficznych. Jednak 500MB może być wystarczające w przypadku dokumentów tekstowych i arkuszy kalkulacyjnych. Nowe komputery posiadają jednak znacznie większe twarde dyski. W zależności od pojemności dysków twardych na komputerach możesz podzielić zadania związane z przechowywaniem plików. Możesz wykonywać wszystkie kopie zapasowe na jednym komputerze, lub swoje kopie przechowywać na komputerze współmałżonka, kopie plików współmałżonka na komputerze syna, a pliki syna kopiować na swój komputer.

Szybkość i ilość pamięci Musisz wziąć pod uwagę także szybkość i ilość pamięci każdego komputera w sieci. Bardzo wolny komputer, taki jak 486DX nie powinien przechowywać plików, które są często używane. Taki komputer znacząco zwalnia, gdy reszta sieci często korzysta z jego zasobów. Podobnie komputery o małej ilości pamięci bardziej zwalniają, niż te posiadające jej więcej. Dla komputera z procesorem 486 i 8MB pamięci RAM pracującego pod systemem Windows 95 zarezerwuj w sieci mało obciążającą funkcję. Aby szybko i efektywnie wykonywać kopie zapasowe użyj systemu Windows 95 na komputerze z procesorem Pentium 266 i 32MB pamięci RAM.

Podział zasobów Komputery pracujące w sieci równorzędnej działają zarówno jako klient, jak i serwer. Jako serwer komputer współdzieli zasoby (takie jak pliki i katalogi), a jako klient korzysta z zasobów innych komputerów. Musisz określić jakich zasobów będziesz używać przez sieć. Przypisanie określonych zasobów – takich jak drukarki, skanery, urządzenia pamięci masowej i inne – do określonych komputerów spowoduje, że wszyscy będę mieli do nich dostęp, a tylko jeden komputer będzie obciążony użyciem zasobu. Rysunek 3.6 przedstawia jedno z rozwiązań rozplanowania zasobów. Drukarka laserowa znajduje się na parterze, ponieważ tam też znajdują się dwa komputery (i tylko jeden na piętrze). Skaner natomiast znajduje się na piętrze, ponieważ jest używany głównie przez nastolatka, a jego komputer najlepiej obsługuje skaner. Pozostałe komputery mogą jednak wciąż korzystać z tego skanera.

Rozdział 3. Zrozumienie sieci równorzędnych

Rysunek 3.6. Umieszczaj zasoby tam, gdy są one najbardziej użyteczne

UWAGA Zwykle komputery w sieci współdzielą wszystkie swoje zasoby z wszystkimi innymi komputerami w sieci. Możesz jednak ograniczyć dostęp do określonych zasobów tylko dla określonych użytkowników. Na przykład możesz użyć systemu współdzielenia Windows 95 i 98 oby ograniczyć dostęp innych osób do zasobów. Jeżeli chcesz współdzielić pliki, możesz je uczynić dostępnymi dla wszystkich, lub tylko tym, którzy będą znali odpowiednie hasło. Możesz ewentualnie nie współdzielić zasobu wcale. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 11. „Współużytkowanie zasobów”. W przypadku dodawania do sieci każdego zasobu musisz rozważyć który komputer w najlepszy sposób będzie go współdzielił. Rozważ wymagania dla komputera współdzielącego skaner, drukarkę, napęd CD-ROM, modem i inne zasoby. Pamiętaj także, że gdy współdzielisz zasób, to komputer udostępniający go jest obciążany podczas korzystania z zasobu. PORADA BIUROWA Jeżeli w Twojej firmie kilka drukarek, skanerów i innych urządzeń, które chciałbyś współdzielić rozważ sieć o architekturze klient-serwer. Pozwoli Ci to bardziej efektywnie współdzielić zasoby.

Rozdział 3. Zrozumienie sieci równorzędnych

Gdy na komputerze instalujesz skaner powinieneś także zainstalować tam odpowiednie oprogramowanie (a także czasem kartę skanera). To oznacza, że komputer na którym go instalujesz musi mieć wystarczającą ilość wolnego miejsca na dysku, aby pomieścić program. Może on także potrzebować wolnego gniazda na kartę rozszerzeń instalowaną razem ze skanerem. Zeskanowane obrazy tworzą duże pliki, tak więc komputer ten powinien mieć dużo wolnego miejsca na dysku. Na dodatek sam proces skanowania wymaga dużo pamięci i mocy procesora. Komputer na którym instalujesz modem i który jest używany do łączenia z Internetem powinien być wyposażony w miarę dużo pamięci operacyjnej i odpowiednio szybki procesor, co pozwoli na szybki i bezproblemowy do niego dostęp. Specjalne wymagania posiada także oprogramowanie służąc do współdzielenia połączenia z Internetem. Tymczasowe pliki internetowe i pliki cookie zajmują z kolei dużo miejsca na dysku. Pliki cookie są identyfikatorami zapisywanymi na twoim dysku twardym podczas odwiedzania różnych stron WWW. Oprogramowanie WWW wysyła je, aby zbierać informacje na twój temat, takie jak: nazwisko, adres poczty elektronicznej, hasło do strony i inne, a następnie zapisuje je na Twoim twardym dysku. Gdy następnym razem odwiedzisz tę stronę oprogramowanie odwoła się do istniejącego pliku cookie i będzie wiedziało kim jesteś. Większość takich plików jest nieszkodliwa. Rysunek 3.7 przedstawia folder C:\Windows\Cookies zawierający kilka plików cookie. Zauważ, że są to bardzo małe pliki tekstowe. Co jakiś czas możesz je usuwać, aby zwiększyć ilość wolnego na dysku. Zauważ, że gdy usuniesz plik cookie związany z określoną stroną WWW, to usuwasz także nazwę użytkownika i hasło pozwalające Ci na łatwiejszy dostęp do tej strony. Rysunek 3.7. Usuwaj pliki cookie jeżeli chcesz zwiększyć ilość wolnego miejsca na dysku

Rozdział 3. Zrozumienie sieci równorzędnych

PORADA BIUROWA Jeżeli łączysz Internet ze swoją siecią w firmie, to musisz uwzględnić bezpieczeństwo takiego rozwiązania. Często zdarza się, że hakerzy włamują się do sieci lokalnej i kradną poufne informacje. Hakerem może być swój przeciwnik, niezadowolony pracownik, lub dzieciak eksperymentujący z aplikacjami włamującymi się do systemów. Rozważ użycie takiego oprogramowania jak zapora ogniowa lub serwer proxy. Więcej informacji zawiera rozdział 15. „Dostęp do Internetu”. Kopie zapasowe plików można także wykonywać używając napędu taśmowego, napędu Zip lub innego urządzenia pamięci masowej. Podczas instalacji tego sprzętu sprawdź, czy jest on kompatybilny z danym komputerem. Na przykład napędy taśmowe nie współpracują z niektórymi komputerami.

Zrozumienie ograniczeń sieci równorzędnych Sieci równorzędne posiadają wiele zalet, szczególnie w przypadku sieci domowych. Dzięki nim możesz współdzielić pliki z innymi użytkownikami sieci, ustalać wspólny rozkład zajęć, nauczyć się korzystania z poczty elektronicznej, czy współdzielić dostęp do Internetu. Sieci te mogę być jednak przyczyną pewnych problemów.

Rozważanie wydajności Wydajność sieci zależy od wielu czynników. Powinieneś się upewnić, że posiadasz odpowiednią moc przetwarzania oraz rozważyć używany sprzęt sieciowy. Najbardziej optymistycznym aspektem zagadnienia wydajności jest możliwość modernizacji w sprzętu w dowolnym czasie. W przypadku sieci domowych możesz stworzyć je przy użyciu minimalnych nakładów na sprzęt komputerowy i sieciowy. Po jakimś czasie korzystania z sieci będziesz mógł określić, czy jej wydajność Cię zadowala. Aby jednak było to możliwe musisz się upewnić, że będziesz później mógł zmodernizować obecnie zakupione składniki sieci. NA przykład jeżeli kupujesz komputer upewnij się, że będziesz mógł do niego dodać twarde dyski, że posiada on wolne gniazda na karty rozszerzeń i że można zwiększyć ilość jego pamięci operacyjnej. PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat kart sieciowych zawiera rozdział 8. „Zakup i instalacja sprzętu sieciowego”. Więcej informacji na temat okablowania sieciowego zawiera rozdział 6. „Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania” oraz rozdział 7. „Wykorzystanie innych metod okablowania”.

Rozdział 3. Zrozumienie sieci równorzędnych

Zagadnienia bezpieczeństwa W sieci domowej najprawdopodobniej nie będziesz musiał martwić się zagadnieniami bezpieczeństwa. Najprawdopodobniej będziesz mógł współdzielić wszystkie zasoby ze swoją rodziną. Rozważ jednak kilka zagadnień. Po pierwsze zdarzają się wypadki. Ktoś może niechcący usunąć z Twojego dysku kilka plików, kilka folderów lub całą jego zawartość. Potencjalnym problemem są tutaj dzieci. Po drugie dzieci mogę przyprowadzić do domu kolegę który będzie zafascynowany hakerami. Bardzo prawdopodobne, że takie dziecko może kasować lub czytać Twoje osobiste pliki. Po trzecie, jeżeli posiadasz połączenie z Internetem ktoś zawsze może włamać się do Twojej sieci i mieć dostęp do Twoich danych. Windows posiada pewne mechanizmy bezpieczeństwa pozwalające na ochronę przed innymi w sieci. Możesz wybrać które pliki współdzielić, a które powinny pozostać prywatne. Istnieją również programy pozwalające na kontrolowanie innych komputerów w sieci, dzięki czemu nie będzie możliwy dostęp do plików i ustawień bez podania hasła. Możesz także zainstalować w sieci oprogramowanie chroniące ją przed nieproszonymi gośćmi z sieci Internet. PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat ograniczania dostępu do twojego komputera i znajdujących się na nim plików znajduje się w rozdziale 11. „Współużytkowanie zasobów”. Więcej informacji na temat bezpieczeństwa w sieci Internet zawiera rozdział 15. „Dostęp do Internetu”.

Ograniczanie liczby użytkowników Jak już wiesz sieci równorzędne pozwalają na dołączenie ograniczonej liczby użytkowników. Powyżej dziesięciu użytkowników odczujesz już spadek wydajności sieci. Nawet jeżeli w sieci jest mniej niż dziesięciu użytkowników, to mogą występować problemy z wydajnością. Trzech lub czterech użytkowników sieci może mocno obciążyć sieć i spowolnić jej działanie. Jeżeli twoja sieć będzie zawierać większą liczbę użytkowników rozważ wykorzystanie sprzętu sieciowego o dużej wydajności (Ethernet lub Fast Ethernet). Powinieneś się także zastanowić nad architekturę klient-serwer. Technologie sieciowe Ethernet i Fast Ethernet zapewniają dużą szybkość i wydajność. Więcej informacji na ich temat zawiera rozdział 6. „Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania”. Sieć o architekturze klient-serwer może lepiej spełniać Twoje oczekiwania. Więcej informacji na ten temat zwiera rozdział 4. „Zrozumienie sieci typu klient-serwer”.

Rozwiązywanie problemów w sieciach równorzędnych Rozwiązywanie problemów w sieciach równorzędnych jest dość proste. Po pierwsze sieci takie składają się w niewielu komputerów i użytkowników, czyli w niewielu punktów w których może

Rozdział 3. Zrozumienie sieci równorzędnych

nastąpić awaria. Po drugie po poprawnym skonfigurowaniu sieci niewiele może się w niej zepsuć. Tak więc administrowanie taką siecią jest w miarę łatwym zadaniem. Rozwiązywani problemów z sieciami równorzędnymi zależy od typu sprzętu, który używasz do tworzenia sieci. Dopóki nikt nie zmieni konfiguracji sieci problem będzie leżał w oprogramowaniu. Gdy pojawią się problemy z połączeniem lub dostępem do sieci powinieneś sprawdzić połączenie z siecią. Źródłem problemów może być kabel lub karta sieciowa. Wymiana tych elementów powinna być łatwa i szybka. Każdy z rozdziałów tej książki zawiera wskazówki pomocne podczas rozwiązywania problemów z siecią. W książce znajduje się też dodatek A „Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci” zawierający informacje na temat określonych problemów.

Podsumowanie W tym rozdziale opisaliśmy sieci równorzędne. Szczególnie skupiliśmy się na: ·

Zrozumieniu wymagań takich sieci.

·

Podziale obowiązków na poszczególne komputery

·

Zrozumieniu ograniczeń sieci równorzędnych

W następnym rozdziale omówimy sieci typu klient-serwer.

Rozdział 4. Zrozumienie sieci typu klient-serwer

Rozdział 4. Zrozumienie sieci typu klientserwer W tym rozdziale: ·

Zrozumienie wymagań sieci typu klient-serwer

·

Omówienie sieciowych systemów operacyjnych

·

Omówienie Windows 95 i 98 jako sieciowego systemu operacyjnego

Rozdział 4. Zrozumienie sieci typu klient-serwer

Sieć typu klient-serwer może być przydatna, jeżeli potrzebujesz specjalnych usług, takich jak serwer bazy danych. Możesz też potrzebować serwera, aby stworzyć większą i bardziej złożoną sieć. Mino że sieci klient-serwer są droższe i wymagają więcej wysiłku podczas administrowania niż sieci równorzędne, to posiadają one niezagrożoną pozycję wśród współczesnych instalacji sieciowych.

Zrozumienie wymagań sieci typu klientserwer Sieć klient-serwer składa się z dwóch lub więcej klientów (użytkowników, komputerów) oraz przynajmniej jednego serwera. W prawdziwym środowisku klient-serwer klienty nie używają nawzajem swoich zasobów, ale jedynie zasobów serwera. Serwer posiada kontrolę nad wszystkimi plikami, folderami, drukarkami i innymi zasobami w sieci. UWAGA Mała sieć może składać się z jednego serwera i od 2 do 100 klientów. Z czasem, gdy sieć się rozrasta i zwiększa się ilość usług sieciowych do sieci możesz dodać więcej serwerów. Bardzo duże sieci mogą się składać z 10 lub 20 serwerów, które mogą obsługiwać tysiące klientów. Sieci typu klient-serwer zmniejszają obciążenie komputerów PC na których pracują klienci. Klient może używać serwera do przechowywania plików i wykonywania niektórych operacji, takich jak monitorowanie zadań drukowania, czy uruchamianie niektórych aplikacji. Z drugiej strony większa ilość usług i klientów oznacza większe obciążenie serwerów. Rysunek 4.1 przedstawia prostą sieć typu klient-serwer. Serwer jest silnym komputerem potwierdzającym tożsamość użytkowników oraz udostępniającym użytkownikom pliki, foldery i inne zasoby. Serwer kontroluje także sieciową drukarkę. Klienty wysyłają do serwera żądania drukowania, dostępu do plików i innych usług. Zauważ że w centrum okablowania znajduje się hub, do którego podłączone są wszystkie kable. Rysunek 4.1. Prosta sieć typu klient-serwer używające tradycyjnego okablowania

Server – Serwer Printer – Drukarka Hub – Hub Clients – Klienty

Zwykle serwery mają szybsze procesory, więcej pamięci operacyjnej (RAM) i przestrzeni na dysku. Serwery posiadają wiele zadań, włączając w to następujące: ·

Potwierdzanie tożsamości użytkowników,

Rozdział 4. Zrozumienie sieci typu klient-serwer

·

Zapewnianie dostępu do zasobów – plików, folderów, drukarek i innych,

·

Zapewnianie dostępu do stron WWW,

·

Śledzenia użycia zasobów,

·

Zapisywanie prób naruszenia bezpieczeństwa,

·

Rozprowadzanie poczty elektronicznej,

·

Zapewnienia dostępu do aplikacji i danych.

UWAGA Sieci typu klient-serwer posiadają wiele zalet i wad. Więcej na ich temat możesz przeczytać w rozdziale 2.

Wymagania sieci Wymagania dla sieci klient-serwer są podobne to tych z sieci równorzędnej. Zwykle sieć klientserwer składa się z dwóch lub więcej klientów podłączonych do serwera. Mimo, że można mieć sieć klient-serwer z jednym tylko klientem, to w takiej sytuacji najczęściej nie będziesz potrzebował serwera. W rozdziale 2. „Zrozumienie podstaw sieci” znajdziesz więcej informacji pomagających Ci zdecydować, czy wybrać sieć równorzędną, czy klient-serwer. Dla każdego komputera w sieci będziesz potrzebował kartę sieciową. Koniecznie jest również odpowiednie okablowanie oraz sprzęt sieciowy. Więcej informacji na ten temat zawierając rozdziały 6. i 8. Do sieci możesz także dodać drukarki i inne urządzenia. Gdy dodajesz do sieci zasoby możesz zdecydować, czy podłączyć je do lokalnego komputera, czy do serwera. Na przykład drukarkę laserową możesz podłączyć do serwera i pozwolić wszystkim jej używać. Z kolei drukarkę atramentową lub starą drukarkę igłową możesz podłączyć do komputera klienta i tylko jemu zezwolić na jej użycie. Rysunek 4.2 przedstawia małą sieć typu klient-serwer w której użytkownicy współdzielą drukarkę laserową. Z kolei drukarka atramentowa i skaner są podłączone do komputerów klientów. Sieciowy system operacyjny nie współdzieli zasobów podłączonych do komputerów klientów, a jedynie zasoby podłączone do sieci lub serwera. Rysunek 4.2. Sieć klient-serwer korzystająca jedynie z zasobów sieciowych, nie z lokalnych zasobów klientów

Laser Printer – Drukarka Laserowa Scanner – Skaner Color Inkjet – Kolorowa drukarka atramentowa

Rozdział 4. Zrozumienie sieci typu klient-serwer

WSKAZÓWKA Jeżeli w sieci z rysunku 4.2 serwer będzie komputerem z systemem Windows 95 lub 98 to wszyscy użytkownicy będą mogli używać drukarek i skanera. Poza sprzętem dla klientów i sieci będziesz musiał także nabyć serwer. WSKAZÓWKA Serwer powinien być zawsze podłączony do urządzenia UPS, dzięki czemu w razie awarii zasilania będzie on mógł być zawsze poprawnie wyłączony. Urządzenie UPS ma zgromadzoną w swoich bateriach energię elektryczną, więc podłączony do niego komputer będzie miał czas na poprawne wyłączenie.

Wymagania dotyczące serwera Komputer będący serwerem powinien mieć odpowiednio szybki procesor, odpowiednią ilość pamięci operacyjnej RAM oraz odpowiednio dużą przestrzeń na dysku. Jego konfiguracja sprzętowa zależy od typów dostarczanych usług i liczby korzystających z niego użytkowników. Poza odpowiednim sprzętem serwer wymaga kompatybilnego systemu operacyjnego. Możesz do tego użyć sieciowego systemu operacyjnego lub Windows 95 lub 98. Sieciowy system operacyjny jest łatwiejszy z zarządzaniu, bardziej bezpieczny oraz posiada narzędzia pozwalające efektywnie zarządzać siecią. Systemy Windows 95 i 98 mają ograniczony zestaw obsługiwanych usług, ale dla Twojej sieci mogą być wystarczające. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w podrozdziale „Windows 95 i 98 jest sieciowe systemy operacyjne”. Po pierwsze sprzęt z którego będzie się składał serwer musi być kompatybilny z jego systemem operacyjnym. Najpierw powinieneś zdecydować jakiego systemu operacyjnego będziesz używał, a potem kupować odpowiedni dla niego komputer. Każdy sieciowy system operacyjny potrzebuje określoną ilość pamięci operacyjnej i miejsca na dysku. Może także posiadać inne wymagania. UWAGA IDE jest popularnym interfejsem dla dysków twardych zapewniającym średnie szybkości przesyłania danych. Interfejs IDE nie jest odpowiednim rozwiązaniem dla serwerów, ponieważ jest on wolny i posiada pewne ograniczenia zmniejszające jego funkcjonalność w przypadku serwerów. W pewnych warunkach możesz jednak używać dysków IDE. Z drugiej strony SCSI jest interfejsem szybkim i wielowątkowym. Poza tym, że jest o szybki i bardzo praktyczny w użyciu, to za jego pomocą możesz podłączyć do komputera osobistego wiele urządzeń zewnętrznych używając tylko jednego złącza. Urządzeniami SCSI są twarde dyski, napędy taśmowe, napędy CD-ROM, inne urządzenia pamięci masowych, skanery oraz drukarki.

Rozdział 4. Zrozumienie sieci typu klient-serwer

Możesz kupić komputer wraz z systemem operacyjnym. Dzięki temu będą one kompatybilne. Możesz być w stanie kupić komputer o dużej ilości pamięci RAM, pamięci podręcznej cache i dużej przestrzeni dyskowej. Możesz także potrzebować jedynie komputera z większą ilości pamięci operacyjnej i przestrzeni dyskowej służącego do korzystania z Internetu i przechowywania plików. Twój wybór zależy od ilości pieniędzy które zamierzasz w tym celu wydać, ilości usług które chcesz oferować i liczby klientów. PORADA BIUROWA Jeżeli zdecydujesz się na serwer w swojej firmie pomyśl, czy nie przydałby Ci się serwer zapasowy. Często się zdarza tak, że serwer staje się dla formy niezbędny, a dane na nim zawarte nie od odtworzenia z innego źródła. Zapasowy serwer może przechowywać kopie ważnych danych. Jeżeli podstawowy serwer będzie z jakiś przyczyn niedostępny, to jego funkcje przejmie zapasowy. Przerwa w pracy głównego serwera nie będzie Cię kosztowała czasu, pieniędzy i danych.

Omówienie sieciowych systemów operacyjnych Sieciowy system operacyjny jest przeznaczony do działania jako serwer. System taki oferuje wiele funkcji i narzędzi pozwalających na zarządzanie siecią, klientami, aplikacjami, bezpieczeństwem i innymi funkcjami. System taki jest również trudny w instalacji, konfiguracji i utrzymywaniu. Możesz kupić serwer z zainstalowanym już na nim systemem operacyjnym. Wciąż jednak będziesz musiał skonfigurować na nim użytkowników, udziały (prawa dostępu użytkowników do używania plików, folderów i innych zasobów) oraz inne elementy systemu.

Wybór sieciowego systemu operacyjnego Mogłeś już zetknąć się z sieciowym systemem operacyjnym (na przykład w pracy). Możesz używać takiego systemu z różnych powodów. Najprawdopodobniej masz pewne wymagania sieciowe: problemy z bezpieczeństwem, interes prowadzony w domu, interes prowadzony w sieci Internet i inne. Innym powodem korzystania z sieciowego systemu operacyjnego jest użytkowanie aplikacji, która go wymaga. Na przykład serwer IIS (Internet Information Server) najlepiej działa z sieciowym systemem operacyjnym NT Server. Niektóre aplikacji biznesowe również wymagają sieciowego systemu operacyjnego. Ostatecznie możesz mieć komputer z już zainstalowanym systemem operacyjnym. Na przykład odkupiłeś stary komputer z firmy, lub ktoś dał Ci sprzęt kompatybilny z określonym systemem.

Rozdział 4. Zrozumienie sieci typu klient-serwer

Jeżeli nie musisz używać określonego systemu operacyjnego na swoim serwerze, to powinieneś wybrać ten, który najlepiej będzie pasował do Twoich potrzeb. Na przykład jeżeli lubisz Windows i czuje się w nim dobrze wybierz Windows NT lub rozważ używacie Windows 98 jako serwera. Jeżeli jesteś fanem systemu DOS spróbuj system Novell NetWare. Musisz jednak wiedzieć, że sieciowy system operacyjny nie jest łatwy w instalacji, konfiguracji i utrzymywaniu. Trzeba mu poświęcić sporo czasu.

Podstawy sieciowych systemów operacyjnych Oceniając sieciowy system operacyjny musisz wiedzieć, co jest w twojej sieci najważniejsze. W sieci domowej priorytetem powinna być łatwość utrzymywania systemu. Musisz także liczyć się z budżetem. Każdy sieciowy system operacyjny powinien dostarczać podstawowych usług, ale niektórych Ci potrzebnych może tam nie być. Wszystkie sieciowe systemy operacyjne zawierają narzędzia służące nazywaniu użytkowników i ograniczaniu ich odstępu do określonych zasobów. Przez system kont użytkowników możesz wybrać do których plików i folderów mają dostęp użytkownicy, możesz także ograniczać ich dostęp do innych komputerów lub serwerów. Dobry sieciowy system operacyjny posiada także narzędzie służące do zarządzania drukarkami. Narzędzie to pomaga kierować zadania drukowania do odpowiednich drukarek, anulować i usuwać je oraz kontrolować drukowanie przez sieć. Większość sieciowych systemów operacyjnych zawiera narzędzia diagnostyczne pozwalające na śledzenia działania składników sieci, takich jak protokoły i połączenia. W sytuacjach, gdy coś idzie nie tak narzędzia te ułatwiają znajdowanie przyczyny problemów. Narzędzia użytkowe służące do zbierania i analizowania danych o sieci mogą być dla Ciebie ważną pomocą. Na przykład niektóre systemy rejestrują błędy i luki w systemie bezpieczeństwa. Inne zawierają narzędzia służące do optymalizacji działanie i odnajdowanie przyczyn wolnego działania. Niektóre sieciowe systemy operacyjne posiadają usługi korzystające z technologii WWW. Na przykład możesz chcieć założyć swój własny serwer WWW i publikować strony domowe w sieci Internet. PORADA BIUROWA W przypadku malej firmy serwer WWW jest idealną formą promocji, kontaktów z klientami i sprzedaży produktów. Na przykład system Windows NT Server serwer IIS (Internet Information Server) służy do publikowania stron WWW w sieci Internet.

Przegląd dostępnych systemów operacyjnych Sieciowe systemy operacyjne są skomplikowane w instalowaniu i utrzymywaniu. Jeżeli zdecydujesz się taki system będziesz musiał poświęcić dużo czasu na jego naukę. Zanim zdecydujesz się na zakup jednego z dostępnych systemów operacyjnych sprawdź jakie są

Rozdział 4. Zrozumienie sieci typu klient-serwer

właściwości, wymagania i problemy z każdym z systemów. Zanim kupisz system musisz być pewien, że spełni on wszystkie twoje oczekiwania. Oto lista najpopularniejszych sieciowych systemów operacyjnych dla komputerów PC: ·

Microsoft Windows NT Server

·

Microsoft Windows 2000

·

Microsoft LAN Manager

·

Novell NetWare/IntranetWare

·

IBM LAN Server

·

IBM OS/2 Server

Windows NT Server Windows NT Server jest 32-bitowym systemem operacyjnym obsługującym wielozadaniowość, co oznacza możliwość wykonywania dwóch lub więcej programów. System NT Server dobrze działa z klientami 95 i 98, oraz z innymi, takimi jak: Macintosh, DOS oraz Windows 3.11. Klientami Windows NT Server mogą być również systemy Windows NT Workstation oraz OS/2. System NT Server posiada rozwiązania z zakresu bezpieczeństwa pozwalające na ograniczenie dostępu do serwera, drukarek, plików, folderów i innych zasobów sieci. Możesz także uruchomić w nim mechanizmy rejestrowania zdarzeń pozwalające na śledzenie wszystkich błędów i łatwe rozwiązywanie problemów z siecią. Windows NT Server ma również następujące właściwości: ·

Obsługuje zdalny dostęp. Możesz nawiązać połączenie komutowane ze swoim serwerem domowym, aby przesyłać pliki, drukować i wykonywać zadania zdalnie.

·

Zarządza usługami wydruku. Możesz zainstalować drukarki sieciowe i współdzielić je. Możesz nawet określać które zadania drukowania mogą zostać wykonane pierwsze i ewentualnie usuwać je z serwera.

·

Usługi wykowania kopii zapasowych. System Windows NT zawiera narzędzia do replikacji pozwalające na wykonywanie kopii dysku serwera na innym komputerze.

PORADA BIUROWA Windows NT Server może działać z aplikacjami Microsoft BackOffice, włączając w to IIS (Internet Information Server), SQL Server (program zarządzający bazami danych), Exchange Server i inne. W przypadku małej firmy zestaw programów BackOffice może dostarczyć Ci wszystkich wymaganych usług. Więcej informacji na temat programów zarządzających bazami danych znajdziesz w rozdziale 19.

Rozdział 4. Zrozumienie sieci typu klient-serwer

Novell NetWare NetWare jest 32-bitowym systemem operacyjnym działającym na procesorach 386 i wyższych. NetWare działa z różnymi klientami, włączając w to Windows 95 i 98, Windows 3.1 i DOS. System NetWare jest trudniejszy w zarządzaniu niż Windows. Aby cokolwiek w nim wykonać musisz znać typowe komendy DOS. W przypadku tego systemu nie możesz używać serwera jako kolejnej stacji roboczej. To oznacza, że NetWare jest serwerem dedykowanym. System NetWare posiada funkcje systemu bezpieczeństwa pozwalające na dostęp do napędów, folderów i plików znajdujących się na serwerze. Posiada on także funkcje śledzenia i rejestrowania zdarzeń. Do zarządzania siecią, użytkownikami i zasobami możesz używać wielu narzędzi zawartych w tym serwerze.

Omówienie Windows 95 i 98 jako sieciowego systemu operacyjnego W swojej domowej sieci możesz na serwerze używać Windows 95 lub 98 zamiast sieciowego systemu operacyjnego. Windows zawiera wiele narzędzi zarządzających pomagających w zarządzaniu siecią, ale brakuje mu prawie wszystkich funkcji sieciowych systemów operacyjnym z prawdziwego zdarzenia. PATRZ TAKŻE IV. rozdział tej książki zawiera informacje o narzędziach zarządzających Windows 95 i 98. Znajdują się tam rozdziały o programach NetWatcher, System Monitor, System Policy Editor i Registry. Serwer powinien być w stanie dostarczać różne typy usług, włączając w to następujące: ·

Zapewniać usługi klientom którzy uruchamiają własne aplikacje, ale korzystają z danych znajdujących się na serwerze.

·

Pozwalać na uruchamianie programów na serwerze umożliwiających współdzielenie informacji o użytkownikach. Przykładem może być tutaj poczta elektroniczna.

·

Pozwalać na uruchamianie programów na serwerze, dzięki czemu klienci będą mogli uruchamiać mniejsze ich wersje na swoich komputerach. Aplikacja na serwerze dostarcza i przetwarza dane, ale klient wysyła jedynie żądania.

·

Potwierdzać tożsamość użytkowników i na tej podstawie ograniczać ich dostęp do zasobów.

·

Udostępniać narzędzia pozwalające na diagnozowanie problemów z siecią, rejestrowania zdarzeń i błędów i pomagające w zarządzaniu organizację posiadającą sieć.

Rozdział 4. Zrozumienie sieci typu klient-serwer

Systemy Windows 95 i 98 nie spełniają tych wymagań. Mogą one jednak spełniać pewne funkcje sieciowego systemu operacyjnego. I w przypadku sieci domowej może to być najlepsze rozwiązanie. Utrzymywanie prawdziwego sieciowego systemu operacyjnego jest trudne. Musisz nim stale administrować, zarządzać i rozwiązywać związane z nim problemy. Utrzymywanie sieci klientserwer zajmuje dużo czasu ze względu na ilość rzeczy, których trzeba się nauczyć. Użycie Windows 95 lub 98 jako serwera może być tym, czego potrzebujesz. PORADA BIUROWA Możesz używać Windows 95 lub 98 jako serwera plików w małej firmie. Jeżeli jednak uważasz, że sieć może się powiększyć powinieneś się zastanowić nad prawdziwym sieciowym systemem operacyjnym. W przypadku firmy pliki wymagają zabezpieczania i wymaganych jest więcej zasobów. Z czasem gdy sieć rośnie może się więc okazać, że w tej sytuacji sprawdza się jedynie sieciowy system operacyjny.

Spojrzenie na serwer Windows 95 i 98 W przypadku sieci domowej możesz nie potrzebować bezpieczeństwa, rejestrowania błędów, potwierdzania tożsamości i innych usług zapewnianych przez sieciowy system operacyjny. Jeżeli potrzebujesz jedyni centralnego komputera na którym mógłbyś przechowywać pliki oraz udostępniać drukarki i Internet, to możesz użyć Windows 95 lub 98 jako serwera. Użycie komputera z tym systemem jako serwera uwalnia inne komputery od problemów z wydajnością. Nie muszą już one udostępniać sobie nawzajem zasobów, ponieważ wszystkie zasoby znajdują się na serwerze. Oczywiście musisz wyposażyć serwer w odpowiednią ilość miejsca na dysku, pamięci operacyjnej oraz sprzęt i oprogramowanie pozwalające mu udostępniać dodatkowe usługi.

Używanie zasobów Serwer Windows może przechowywać i udostępniać pliki wszystkich użytkowników sieci. Możesz współdzielić wszystkie pliki dla wszystkich użytkowników, albo ściśle ograniczać dostęp do każdego z katalogów. Możesz również używać serwera Windows do wykonywania kopii zapasowych plików znajdujących się na poszczególnych komputerach klientów i używać jako repozytorium aplikacji instalowanych na komputerach klientów. Rysunek 4.3 przedstawia program Windows Explorer działający na komputerze klienta. Po prawej stronie okna wyświetlone zostały współdzielone zasoby znajdujące się na serwerze wybranym po lewej stronie okna. Serwer pozwala klientowi na przeglądanie plików i folderów do których ma on prawa dostępu.

Rozdział 4. Zrozumienie sieci typu klient-serwer

Rysunek 4.3. Tylko określone foldery są przez serwer współdzielone dla wszystkich użytkowników

Do serwera Windows możesz podłączyć drukarki, napędy taśmowe i inne urządzenia zewnętrzne dzięki czemu wszyscy użytkownicy będą mogli z nich korzystać. Umieszczenia serwera w centralnym miejscu pozwala na łatwe odbieranie wydrukowanych materiałów lub wkładanie dysków CD-ROM. Windows posiada mechanizmy pozwalający w łatwy sposób współdzielić pliki i ograniczać do nich dostęp. Rysunek 4.4 przedstawia okno dialogowe Właściwości i zakładkę pozwalającą na współdzielenie napędu. Nadanie wszystkim pełnych praw do takiego udziału oznacza, że pozwalamy każdemu użytkownikowi wykonywać na tym dysku kopie zapasowe plików z danymi. Więcej informacji na temat współdzielenia dysków, folderów i plików zawiera rozdział 11.

Rozdział 4. Zrozumienie sieci typu klient-serwer

Rysunek 4.4. Miejsce definiowania udziałów plikowych

Windows zawiera także pewne narzędzia do zarządzania siecią pozwalające na oglądanie połączeń sieciowych i zarządzanie niektórymi parametrami sieci.

Używanie Internetu i poczty elektronicznej Na serwerze Windows możesz stworzyć węzeł pocztowy aby przesyłać listy elektroniczne w obrębie sieci domowej. Użycie serwera do przechowywania poczty oznacza, że żaden innych komputer nie będzie obciążony tą funkcją. Dołącz do serwera Windows modem i linie telefoniczną, zainstaluj oprogramowanie dostępowe i będziesz mógł współdzielić jedno połączenie z Internetem przez wszystkich użytkowników sieci.

Windows 95 i 98 jako serwer – implementacja Jeżeli chcesz użyć Windows 95 lub 98 jako serwera musisz podjąć kilka decyzji dotyczących użycia komputera, miejsca w którym będzie stał i stanu współdzielonych zasobów. Serwer Windows jest kolejnym komputerem sieci równorzędnej, ma on jedynie większą moc obliczeniową i więcej miejsca na dyskach. Możesz używać serwera jako maszyny dedykowanej.

Rozdział 4. Zrozumienie sieci typu klient-serwer

W przypadku używania serwera jako dedykowanego nikt nie pracuje na nim, obsługuje on tylko żądania sieciowe. Możesz także używać serwera jako kolejnej stacji roboczej. Jednak użycie serwera przez sieć może osobie używającej tego komputera przeszkadzać. Także odpowiedzi na żądania sieciowe mogą być wolne ze względu na duże obciążenie komputera przez lokalnego użytkownika.

Sprzęt serwera Po pierwsze serwer powinien być odpowiednio mocy. Poza szybkim procesorem powinien on posiadać dużo miejsca na dysku i dużo pamięci RAM. Zastanów się, czy będziesz używać tego komputera jako serwera dedykowanego, czy jako serwer i stację roboczą na raz. W drugim przypadku będziesz musiał dodać więcej pamięci RAM i szybszy procesor, aby skompensować dodatkowe obciążenie komputera. Okablowanie i sprzęt sieciowy dla serwera Windows 95 i 98 jest takie samo jak w przypadku wszystkich innych sieci. Aby uczynić połączenia szybkimi możesz użyć tradycyjnego okablowania i sprzętu Ethernet. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 6.

Lokalizowanie zasobów Umieść swój serwer w centralnym miejscu. Podłącz wszystkie zasoby do serwera, tak aby były dostępne dla wszystkich użytkowników. Musisz także udostępnić foldery w których użytkownicy będą przechowywać swoje pliki z danymi oraz wykonywać kopie zapasowe. Ponieważ komputer będzie działał jako serwer, więc musi być on włączony zawsze, gdy użytkownik będzie chciał używać współdzielonych zasobów. Serwer Windows jest podłączany do sieci równorzędnej, dzięki czemu użytkownicy będą mogli współdzielić zasoby swoich komputerów, gdy tylko będą chcieli. Sytuację tą przedstawia rysunek 4.5. Serwer współdzieli z innymi użytkownikami drukarkę laserową. Komputer na piętrze ma podłączoną kolorową drukarkę i może jej używać jedynie lokalnie, lub współdzielić z innymi w sieci. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 14.

Dodawanie Internetu i poczty elektronicznej Używając systemu Windows jako serwera możesz również współdzielić dostęp do Internetu. Podłącz do serwera modem i dodaj oprogramowanie do współdzielenia połączenia. Dzięki temu każdy w sieci będzie miał dostęp do Internetu. Na serwerze utwórz węzeł pocztowy, aby wszyscy w sieci mogli przesyłać pomiędzy sobą pliki. Więcej informacji znajdziesz w rozdziałach 15. I 16. Rysunek 4.5. Używając Windows 95 lub 98 jako serwera możesz współdzielić zasoby w sieci

Hub – Hub Windows 98 Server – Serwer Windows 98

Rozdział 4. Zrozumienie sieci typu klient-serwer

Zarządzanie siecią Możesz również użyć narzędzi zarządzających systemu Windows do zarządzania serwerem. Używając tych narzędzi możesz monitorować sieć, oglądać i monitorować współdzielone zasoby. Windows 95 i 98 zawierają wiele różnych narzędzi zarządzających. Monitor sieci jest użytecznym narzędziem pozwalającym na oglądanie aktualnie współdzielonych zasobów. Załóżmy że zauważyłeś, że sieć jak wolna i chcesz znaleźć tego przyczynę. W tym celu możesz użyć tego program, na przykład do sprawdzenia czy drukarka nie jest przeładowana zadaniami drukowania. Rysunek 4.6 przedstawia program Monitor sieci otwarty, gdy w sieci znajduje się jeden komputer. Aktualny widok pokazuje przeznaczone do współdzielenia foldery, napędy i drukarki oraz ich stan (na przykład tylko-do-odczytu). Po prawej stronie okna programu znajdują się komputery podłączone do wskazanego udziału. Więcej informacji na temat tego programu znajduje się w rozdziale 21. Rysunek 4.6. Używaj programu Monitor sieci do zarządzania siecią Podobnym programem jest System Monitor pozwalający na zorientowanie się, czy sieć nie jest zbytnio obciążona. Dzięki temu będziesz mógł zoptymalizować ją aby osiągnąć najlepszą wydajność. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 21. Windows posiada także program System Policy Editor pozwalający na ograniczanie praw użytkowników. Możesz na przykład uniemożliwić użytkownikom otwieranie Panelu Sterowania, lub innych miejsc w których dokonywana jest konfiguracja systemu. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 22.

Podsumowanie W tym rozdziale omówiliśmy zakładanie sieci typu klient-serwer w domu. Szczególnie przyjrzeliśmy się następującym jej aspektom: ·

Zrozumienie wymagań sieci typu klient-serwer

·

Omówienie sieciowych systemów operacyjnych

·

Omówienie Windows 95 i 98 jako sieciowego systemu operacyjnego

W następnym rozdziale zajmiemy się planowaniem i przygotowywaniem sieci.

Część II. Planowanie oraz konfigurowanie sprzętu i oprogramowania sieciowego Część II. zawiera informacje, których będziesz potrzebował aby połączyć swoje komputery. Podczas planowania decydujesz o typie używanego okablowania i sprzętu sieciowego. Rozdział 5. zawiera informacje pomocne w planowaniu sieci. Rozdziały 6. i 7. omawiają różne typy okablowania, metody instalacji kabli i szybkości jakie można na poszczególnych kablach osiągać. Musisz rozważyć także sprawę sprzętu sieciowego, włączając w to karty sieciowe oraz najprawdopodobniej huby. Rozdział 8. szczegółowo omawia nabywanie i instalowanie sprzętu sieciowego. Po zainstalowaniu sprzętu musisz skonfigurować system Windows, tak aby mógł korzystać z sieci. Rozdział 9. omawia sposób konfigurowania protokołów, klientów, usług i kart sieciowych. Na koniec, w rozdziale 10. omawiamy podłączanie do sieci komputerów z systemem innym niż Windows 95 lub 98. W tej części: Rozdział 5.

Przygotowanie na instalację sieci

Rozdział 6.

Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

Rozdział 7.

Wykorzystanie innych metod okablowania.

Rozdział 8.

Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

Rozdział 9.

Konfiguracja oprogramowania sieciowego

Rozdział 10.

Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98\

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci W tym rozdziale: ·

Określanie celów działania sieci

·

Planowanie sieci

·

Planowanie zawartości komputerów

·

Rozważania związane z aplikacjami

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

Zanim zaczniesz planować swoją sieć, musisz podjąć klika podstawowych decyzji. Musisz rozwiązać klika zagadnień, takich jak typy programów które chcesz używać, ilość środków które chcesz przeznaczyć na tą inwestycje oraz możliwości rozwoju sieci w przyszłości. Przemyśl wymagania stawiane przez dany typ sieci oraz rozmieszczenie sprzętu w domu. Takie wcześniejsze planowanie pozwoli Ci podjąć decyzje dotyczące sprzętu i oprogramowania z którego sieci ma korzystać.

Określanie celów działania sieci Aby stwierdzić jaki sprzęt i jakie oprogramowanie będzie potrzebne w sieci musisz określić w jakim celu sieć ta ma działać. Musisz rozważyć takie zagadnienia jak koszt sprzętu, szybkość sieci, topologię sieci, użycie sieci i inne. Rozważ także potrzeby rodziny – jakie są ich oczekiwania w stosunku do sieci? Rozważ jakie aplikacje będą używane przez każdego z użytkowników sieci. Przeanalizuj które rzeczy już posiadasz, a które musisz jeszcze dokupić. Pod uwagę weź nie tylko aktualny stan, ale także przeszłość swojej sieci. PATRZ TAKŻE Rozdział 19. Zawiera informacje o licencjonowaniu i używaniu aplikacji poprzez sieć. Licencjonowanie odnosi się do liczy komputerów na których aplikacja może być zainstalowana. Producenci oprogramowania używają licencji to kontrolowania legalności użycia oprogramowania. PORADA BIUROWA Weź pod uwagę możliwość rozwoju firmy. Na przykład w przyszłości może zaistnieć konieczność zatrudnienia kolejnych pracowników oraz dodania kolejnych usług, takich jak księgowość, list płac, programy magazynowe, usługi dla klientów, dostęp do Internetu i inne. Postaraj się uwzględnić te czynniki w przedziale do 5 lat wprzód. Określ funkcje jakie będzie spełniał twój system sieciowy – współdzielenie plików i drukarek, współdzielenie innych urządzeń zewnętrznych, zapewnianie dostępu do Internetu i inne. Określanie tych funkcji pozwoli Ci zorientować się w sprzęcie i oprogramowaniu którego potrzebujesz.

Potrzeby rodziny Zanim zdecydujesz się na określony typ sieci i zanim zakupisz sprzęt sieciowy powinieneś usiąść razem ze swoją rodziną i zorientować się w jej potrzebach. Zrób listę tych potrzeb i poproś każdego członka rodziny o wypełnienie jej. Sprawdź gdzie potrzeby się pokrywają i zanotuj to. Zdecyduje które potrzeby są najważniejsze i skoncentruj się na nich. Inne potrzeby także uwzględnij jeżeli możesz sobie na to pozwolić.

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

PORADA Poproś swoją rodzinę aby wymyślili jakieś nazwy użytkowników i hasła które będą używać w sieci. Zdecyduj, czy chcesz znać hasła każdego, czy też nie. Dobrym pomysłem jest to, aby jedna osoba znała hasła wszystkich, tak na wypadek gdyby ktoś zapomniał swojego hasła. Najpierw powinieneś się zastanowić na systemem operacyjnym. Czy wszyscy używają Windows 95 i 98? Oba systemy posiadają wbudowane oprogramowanie sieciowe. Używają tych systemów możesz zaoszczędzić trochę pieniędzy, ponieważ posiadają one wbudowane programy do poczty elektronicznej, przeglądarkę WWW, system zarządzania plikami i programy do zarządzania siecią. Oczywiście możesz podłączać do sieci inne systemy operacyjne, takie jak DOS i Windows 3.11, ale korzystanie z sieci jest znacznie łatwiejsze, gdy wszyscy posiadają Windows 95 lub 98. Pomyśl o modernizacji komputerów, jeżeli jest to możliwe. UWAGA Rozważ także umieszczenie w sieci serwera. Więcej informacji na temat planowania i zakładania sieci z serwerem zawiera rozdział 4. Rysunek 5.1 przedstawia różne komputery i systemy operacyjne podłączone do sieci równorzędnej. Każdy komputer używa innego oprogramowania pozwalającego mu na korzystanie z sieci. Rysunek 5.1. Podłączanie różnych komputerów do sieci równorzędnej

Notebook Computer – Komputer przenośny Windows 95 - Windows 95 iMac – iMac DOS and Windows 3.1 – DOS oraz Windows 3.1 PalmPilot – PalmPilot

UWAGA Możesz chcieć zostawić DOS i Windows 3.11 na komputerze ze względu na wymagania niektórych aplikacji, albo dlatego, że nie wymagasz więcej od komputera. Możesz także mieć komputer Macintosh lub organizer Palm na których nie ma systemu Windows 95/98. Więcej informacji na temat integracji innych system w sieci zawiera rozdział 10. Następnie musimy omówić aplikacje. Jakie aplikacje już posiadasz? Jakie będziesz chciał wykorzystywać w najbliższej przyszłości? Nie zapomnij także o planach długoterminowych.

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

Czy istnieją jakieś aplikacje które chcesz współdzielić przez sieć? Na przykład możesz używać w sieci gry. Sieciowe programy zajmujące się rozkładami zajęć pozwalają na utrzymywanie aktualnych rozkładów wszystkich członków rodziny. Współdzielenie ich w sieci oznacza, że każdy będzie mógł wpisać tutaj swój rozkład i sprawdzić rozkłady innych. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 19. Innym przykładem są programy księgowe. Dzięki sieci mogą one współdzielić pomiędzy sobą dane. Podczas używani przez takie programy danych sieciowych, aktualnie wykorzystywany zestaw danych jest blokowany, tak że nikt inny nie może go zmienić. Dzięki temu nie ma możliwości uszkodzenia danych. Rysunek 5.2 przedstawia współdzielone foldery osobistego programu finansowego oraz zawartość tych folderów. Możesz współdzielić te foldery, dzięki czemu będzie mógł z nich korzystać współmałżonek. Rysunek 5.2. Współdzielenie plików i folderów dla aplikacji działających przez sieć

Powinieneś także wziąć pod uwagę wszystkie urządzenia, w które wyposażone są Twoje komputery. Są to: drukarki, skanery, napędy CD-ROM, napędy Zip, modemy i inne. Na przykład, czy Twoja drukarka nie jest już zbyt przestarzała i może być współdzielona w sieci? Najprawdopodobniej wciąż jej używasz, ale zwróć uwagę na to, że większa ilość korzystających z niej użytkowników oznacza większe jej obciążenie. Możesz być zmuszony do zakupu nowej drukarki do użytku w sieci. PORADA

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

Wciąż możesz korzystać ze starej drukarki pozwalając jednej osobie na wyłączne jej użycie. Lub współdzieląc ją. W tym drugim przypadku możesz korzystać ze starej drukarki, gdy nowa jest zajęta. Jeżeli planujesz mocno wykorzystywać w sieci napęd CD-ROM możesz chcieć kupić szybszy napęd, aby zmniejszyć czas ładowania programów z tego napędu. Jeżeli w twoim domu masz dwoje lub więcej uczących się dzieci, to CD-ROM może być często używany (ze względu na dużą ilość pomocy naukowych na nośnikach CD). Szybszy napęd oznacza większą wydajność podczas używania takich programów. Jeżeli nie posiadasz komputera z dużym dyskiem twardym – na którym wszyscy będą zachowywać swoje pliki i wykonywać kopie zapasowe – możesz kupić napęd Zip. Napęd Zip można w sieci udostępnić, tak jak każdy inny napęd. Do zapisywania danych używa on dyskietek o pojemności 100 MB (250 MB w nowszych wersjach – przyp. tłum.). Dyskietki te są idealne do wykonywania kopii zapasowych. Na koniec pomyśl o przyszłości Twojej sieci. Czy będziesz wkrótce do niej dodawać nowy komputer? Czy myślisz o łączenia jej z siecią rozległą? Czy masz jakieś palny dotyczące nowego hobby, podłączenia do Internetu, lub dodania aparatu cyfrowego? Zrób listę rzeczy, które możesz chcieć dodać do sieci w przyszłości i uwzględnij ją podczas planowania sieci.

Budżet W zależności od Twoich wymagań możesz wydać na sieć domową pomiędzy 50 a 6 000 złotych. Możesz połączyć dwa komputery prostą, lecz efektywną siecią, a możesz także położyć okablowanie w całym domu tak, aby mogły z niego korzystać domowe urządzenia sterujące, zabezpieczające i multimedialne. Ilość pieniędzy, które będziesz musiał wydać na sieć domową zależy od kilku rzeczy: ·

Jak ważna jest sieć w życiu Twojej rodziny?

·

Przez ile czasu dziennie jest wykorzystywana?

·

Czego od niej oczekujesz?

Pomyśl o to tym jak szybka, łatwa w użyciu i użyteczna powinna być sieć. Jeżeli planujesz intensywnie korzystać z sieci – załóżmy codziennie przez kilka godzin – to powinieneś wybrać szybszą sieć. Jeżeli sieci będzie używało codziennie dwoje lub więcej ludzi to jest sens inwestowania w sieć szybszą i bardziej niezawodną. Jeszcze teraz nie musisz dokładnie wiedzieć ile pieniędzy wydasz na każdy element sieci. Musisz tylko wiedzieć ile posiadasz środków na budowę całej sieci. Może to być 200 zł lub mniej, 600 lub mniej, bądź 4000 zł. UWAGA Gdy poznajesz sprzęt i oprogramowanie miej ciągle na uwadze koszty. W poszukiwaniu cenników odwiedź kilka miejsc, aby znaleźć najbardziej optymalne dla Ciebie rozwiązanie.

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

Inne zagadnienia związane z siecią Poza analizą budżetu i potrzeb rodziny, powinieneś rozważyć czego oczekujesz od sieci. Czy chcesz połączyć dwa, trzy, cztery, czy więcej komputerów? Czy wszyscy będą używać sieci w tym samym czasie? Czy drukarka będzie wykorzystywana cały czas, czy tylko okazjonalnie? Czy sieć będzie miała połączenie z Internetem? Jak wiele aplikacji będzie uruchamianych poprzez sieć? Rysunek 5.3 przedstawia sieć o czterech komputerach. Każdy z komputerów ma podłączone jakiegoś rodzaju urządzenie zewnętrzne: skaner, kolorową drukarkę, drukarkę laserową, czy urządzenie PalmPilot. Połączenie tych czterech komputerów daje użytkownikom dostęp do wszystkich tych urządzeń. Rysunek 5.3. Rozważ jak użyteczny będzie każdy komputer w sieci

Zadane wcześniej pytania pomogą Ci odpowiedzieć na dwa znacznie ważniejsze pytania: jak duży będzie ruch w sieci oraz jaka szybkość sieci będzie wymagana? Im więcej pracujesz w sieci, im więcej jest ludzi korzystających z niej, tym szybsza musi być sieć. Pomyśl także jaki będzie układ sieci w Twoim domu. Gdzie umieścisz najszybsze komputery? Gdzie będą zlokalizowane drukarki? Kto najbardziej potrzebuje drukarek? Czy Twój dom składa się z wielu pięter? Czy dwa komputery mogą się znajdować w jednym pomieszczeniu?

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

PORADA BIUROWA Podczas planowania układu sieci musisz brać pod uwagę nie tylko najbardziej wygodne miejsca na umieszczenie drukarek i komputerów, ale także miejsca najbardziej bezpieczne. Na przykład jeżeli posiadasz drogi serwer, kolorową drukarkę laserową, skaner i inny kosztowny sprzęt, to możesz chcieć umieścić go poza zasiągiem wszystkich. Możesz nie chcieć, aby pracownicy lub klienci bawili się twoim drogim sprzętem. Na ile sieć powinna być niezawodna? Jeżeli kupisz tańszy sprzęt sieć nie będzie tak niezawodna, niż w przypadku użycia droższego, markowego sprzętu. Załóżmy, że awarii ulegnie karta sieciowa. Komputer z niej korzystający będzie wyłączony z sieci, aż nie kupisz nowej karty. Czy będzie to problem? Odpowiedź na to pytanie pozwoli Ci później zdecydować jakiego użyć okablowania, sprzętu sieciowego i innych elementów sieci.

Planowanie sieci Podczas planowania sieci musisz sobie zadać wiele pytań związanych ze sprzętem i oprogramowaniem. Zanim podejmiesz jakieś wiążące decyzje musisz posiąść sporo wiedzy. Ta książka ma za zadanie tę wiedzę Ci przekazać. Podczas zdobywania wiedzy powinieneś jednak pamiętać o kilku rzeczach. Jak już wspomnieliśmy wcześniej, najpierw musisz zaplanować modernizację komputerów – system operacyjny, pamięć, twarde dyski i inne. Zanim połączysz wszystko w sieć upewnij się, że każdy komputer jest w „dobrej formie”. Następnie zajmij się przydziałem współdzielonych zasobów. Zdecyduj, gdzie będzie się znajdować każdy komputer i każde urządzenie zewnętrzne. Gdy będziesz miał już pojęcie gdzie powinna się znajdować każda część sprzętu możesz pokusić się o narysowanie mapy sieci (na którym umieścisz miejsca ułożenia kabli i umieszczenia sprzętu). Możesz także stworzyć dokument podsumowujący, lub listę potrzebnych rzeczy (tak sprzętowych, jak i programowych). Listę tę wypełniasz decydując jakich składników sprzętowych i programowych będziesz potrzebował. Jeszcze raz sprawdź każdy komputer, aby upewnić się, że ma on odpowiednią do działania w sieci konfigurację. Rysunek 5.4 przedstawia listę potrzeb stworzoną w programie Word. Wykonanie listy za pomocą edytora tekstu pozwala ją w prosty sposób modyfikować.

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

Rysunek 5.4. Sporządź prosta listę aktualnie posiadanego sprzętu i możliwych modernizacji

Rysowanie planu sieci Mapa sieci opisuje w jaki sposób urządzenia są ze sobą połączone. Pokazuje one nie tylko miejsce w którym znajdują się komputery i ich urządzenia zewnętrzne, ale także zawiera ważne informacje na temat okablowania, sprzętu sieciowego, a nawet typu używanego sprzętu. Skrupulatne stworzenie planu podczas tworzenia sieci pozwala na używanie jego jako podstawowego dokumentu później, na przykład podczas rozbudowy sieci ,czy usuwaniu awarii. Rysunek 5.5 przedstawia prosty plan sieci. Zawiera ona pokoje wraz z lokalizacją komputerów i ich urządzeń zewnętrznych. To początkowa faza tworzenia planu, teraz powinieneś dodać do niego okablowanie i sprzęt sieciowy. Możesz używać tego rysunku jako podsumowania dokumentującego wszystkie zmiany w sieci. Rysunek 5.5. Rysunek zawierający lokalizacje komputerów i ich urządzeń zewnętrznych

Scanner – Skaner Teeneger’s Room – Pokój nastolatka Dad’s Office – Biuro taty Color Inkjet Printer – Kolorowa drukarka atramentowa Mom’s Den – Pokój mamy Laser Printer – Drukarka laserowa

W dalszej części tej książki będą się znajdowały różne przykładowe plany. Użyj ich do zbudowania własnego. Możesz go stworzyć na kartce papieru, lub użyć programu do rysowania.

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

Użyj najbardziej wygodnej metody. Ważne jest, aby tworzenie mapy było proste, dzięki czemu łatwo będzie ją aktualizować. Oto kilka rzeczy, które powinieneś uwzględnić podczas tworzenia planu i towarzyszącej mu dokumentacji: ·

Informacje o komputerach,

·

Informacje o urządzeniach zewnętrznych,

·

Aplikacje,

·

Sprzęt i oprogramowanie sieciowe

·

Informacje o okablowaniu

·

Użycie aplikacji sieciowych

·

Jakiekolwiek specjalne ustawienia komputerów

·

Ustawienie sieci Internet i dostawcy tej sieci

PORADA BIUROWA W przypadku twojej firmy powinieneś posiadać informacje o konfiguracji sieci, dzięki czemu gdy zakupisz nowy sprzęt nie będziesz musiał tracić wiele czasu na szukanie informacji o konfiguracji, aplikacjach i innym sprzęcie. O wykonanie i utrzymywanie takiej listy możesz poprosić pracownika. Dodatkowo możesz tam zamieścić dziennik problemów, awarii i innych zdarzeń, które mogą być pomocne podczas rozwiązywania problemów. Rysunek 5.5 przedstawia inny typ planu sieci. Użycie rysunków i list elementów pozwala na przechowywanie pogrupowanych informacji w odpowiednim miejscu.

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

Rysunek 5.6. Wykonaj dokumentacje tak, aby była czytelna i łatwa w modyfikacji

Z czasem, gdy rozbudujesz sieć wykonasz koleją mapę sieci. Trzymaj wtedy całą swoją dokumentacje w jednym bezpiecznym miejscu. Jeżeli dokumentacja istnieje w postaci elektronicznej, to powinieneś także wykonać jej papierową kpię, tak na wpadek gdyby nastąpiła jakaś awaria komputerów.

Zrozumienie wymagań sieci Poza komputerami i urządzeniami peryferyjnymi będziesz musiał nabyć sprzęt sieciowy. Jego typ zależy od Twoich preferencji, potrzeb i ilości dostępnych środków. Ogólnie rzecz ujmując będą to karty sieciowe, okablowanie oraz przypuszczalnie inny sprzęt, na przykład hub lub gniazdka. Komputery możesz połączyć używając kabla sieciowego, lub wykorzystać urządzenia bezprzewodowe. Zamiast układania nowego kabla sieciowego możesz wykorzystać okablowanie telefoniczne lub sieci energetycznej. Możesz ewentualnie wykonać okablowanie w całym domu, nie tylko na potrzeby sieci komputerowej. PATRZ TAKŻE Rozdziały 6. i 7. Zawierają więcej informacji na temat okablowania i technologii bezprzewodowych.

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

Swoją sieć możesz budować od podstaw, samemu wybierając sprzęt i okablowanie. Możesz także skorzystać z zestawu zwanego zwykle networking kit. Zestaw taki zawiera wszystko, co potrzebne do połączenia dwóch lub trzech komputerów oraz szczegółowe instrukcje. PATRZ TAKŻE Rozdział 8. Zawiera szczegółowe informacje na temat typów dostępnego sprzętu sieciowego. Musisz także zdecydować, czy budujesz sieć równorzędną, czy klient-serwer. PATRZ TAKŻE Rozdziały 3. i 4. szczegółowo wyjaśniają różnice pomiędzy tymi typami sieci.

Sieć równorzędna Tak jak w przypadku każdej sieci i tu musisz zdecydować na jakim okablowaniu ją stworzysz. Potrzebujesz także kart sieciowych oraz najprawdopodobniej huba (w zależności o typu wybranego okablowania). Za tym możesz dodać do sieci różne dodatkowe urządzenia (w zależności od potrzeb). Na przykład możesz chcieć dodać modem lub punkt dostępowy do Internetu. Aby tego dokonać potrzebujesz linii telefonicznej lub innego typu połączenia z Internetem oraz oprogramowania pozwalającego współdzielić połączenie. Taką dodatkową funkcje możesz dodać do sieci w każdej chwili i nie wymaga ona sieci równorzędnej. Jeżeli wykonasz prawidłową dokumentacje sieci, będziesz mógł później w prosty sposób dodać nowe elementy do sieci. Rysunek 5.7 przedstawia sieć równorzędną z hubem i dostępem do Internetu. Każda drukarka w tej sieci jest podłączona do jednego z komputerów i współdzielona dla wszystkich pozostałych. Modem jest podłączony do jednego z komputerów, a wszyscy pozostali użytkownicy mogą z niego korzystać. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 15. Rysunek 5.7. Współdzielony dostęp do Internetu w sieci równorzędnej

Printer- Drukarka Hub – Hub Printer – Drukarka Modem – Modem

Możesz chcieć podłączyć do sieci komputery z innymi systemami operacyjnymi niż Windows 95/98. Ma przykład jeżeli chcesz podłączyć komputer podręczny będziesz potrzebował kabla i stacji dokującej. Znowu, elementy te nie są konieczne do założenia sieci i możesz je dodać w późniejszym czasie. Jeżeli chcesz do sieci podłączyć komputer pracujący z systemem Macintosh,

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

DOS lub Windows 3.11 będziesz potrzebował dodatkowego oprogramowania. Nie będziesz jednak musiał kupować żadnego nowego sprzętu. Zakładanie sieci równorzędnej wymaga dodatkowego nakładu sił podczas ustawiania systemów. W sieci typu klient-serwer jest to prostsze, ale w ostatecznym rozrachunku wymaga więcej sprzętu i pracy.

Sieć klient-serwer Jeżeli chcesz założyć sieć klient-serwer to najpierw powinieneś postarać się o serwer. W prostej sieci klient-serwer możesz do tego celu użyć komputera z systemem Windows 95/98, w większej przedąłby się mocniejszy komputer z sieciowym systemem operacyjnym. Wymaganie odnośnie komputera zależą oczywiście o typu sieciowego systemu operacyjnego którego używasz. Rysunek 5.8 przedstawia sieć klient-serwer. Serwery używają sieciowego systemu operacyjnego Windows NT Server, który udostępnia im pliki, drukarki oraz dostęp do Internetu. Klienci korzystają z systemów Windows 95 i Windows 3.11. Rysunek 5.7. W sieci klient-serwer tylko serwer współdzieli zasoby

NT Server - NT Server Printer – Drukarka Hub – Hub Windows 3.11 Client – Klient Windows 3.11 Windows 95 Clients – Klienci Windows 95

Obecność serwera najbardziej odróżnia ten typ sieci od sieci równorzędnej. Poza serwerem elementy tworzące sieć klient-serwer są takie same jak elementy tworzące sieć równorzędną. Jeżeli jako serwer będziesz wykorzystywał komputer z systemem Windows 95/98, to musisz się upewnić, że posiada on wystarczającą ilość pamięci RAM, przestrzeni na dysku oraz zasilacz awaryjny. W przypadku Windows 95/98 oznacza to, że komputer powinien mieć 64 MB tej pamięci, ale lepiej gdy będzie miał 128 MB. Powinieneś mieć także przynajmniej 8 GB miejsca na dysku na przechowywanie dokumentów, kopii zapasowych i innych plików. Rysunek 5.9 przedstawia przykład sieci klient-serwer z komputerem Windows 98 jako serwerem. Serwer ten współdzieli drukarkę, pliki i dostęp do Internetu. Wszystkie komputery są podłączone do serwera. Tylko on współdzieli swoje zasoby, ale klienci także mogą współdzielić swoje zasoby. Rysunek 5.9. Jeżeli jako serwer będziesz używać Windows 95 lub 98 upewnij się, że posiada on większą ilość pamięci RAM i większy dysk

Modem – Modem Printer – Drukarka Hub – Hub Windows 98 Clients – Klienci Windows 98

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

Planowanie zawartości komputerów Najłatwiejszym zadaniem jest planowanie zawartości każdego z komputerów. Innymi słowy powinieneś zaplanować strukturę folderów na każdym z komputerów. Poza już istniejącymi na każdym komputerze folderami możesz dodać kolejne zawiązane z określonymi plikami, czy użytkownikami. Możesz także wykonać plan współdzielenia folderów i plików. Jeżeli podczas udostępniania zasobów będziesz się trzymał pewnych wytycznych, to w efekcie unikniesz wielu niepotrzebnych strat plików i korzystanie z sieci będzie dla wszystkich łatwiejsze.

Zarządzanie folderami Foldery które już istnieją (Windows, Program Files i inne) powinny zostać niezmienione. Nigdy nie zmieniaj nazwy i położenia tych folderów. Na przykład jeżeli zmienisz nazwę folderu Windows na inną to system przestanie działać. W rejestrze Windows istnieją bowiem pewne wpisy które wskazują na folder Windows i żaden inny. Rysunek 5.10 przedstawia foldery zwykłego komputera Windows 98. Następujących folderów nie powinieneś współdzielić, przenosić, ani zmieniać nazwy: Eapci, ethernet, GWDocs, Iomega, Msinput, Plugplay, program Files, psfonts oraz Windows (nazwy folderów na Twoim komputerze mogą być inne – przyp. tłum.). Foldery te zawierają programy, ustawienia i inne pliki potrzebne do działania systemu Windows, twoich aplikacji oraz różnego sprzętu, takiego jak napęd CD-ROM, napęd Zip i inne urządzenia. Rysunek 5.10. Pozostaw niektóre foldery swojego komputera w spokoju Możesz jednak stworzyć dowolną liczbę własnych folderów w których będą się znajdować twoje dane, gry, kopie zapasowe i inne pliki. Podczas tworzenia własnych folderów lub folderów na innych komputerach w sieci upewnij się, że ich nazwy są łatwe do zapamiętania. Nie umieszcza także folderu, z którego będziesz często korzystać w innym folderze. Na przykład nie twórz folderu zawierającego dokumenty w C:\Program Files\Office\All Documents\Correspondence\Papers. Za każdy razem, gdy będziesz chciał się do niego dostać będziesz musiał przedrzeć się przez wiele pośrednich folderów. Zamiast tego stwórz strukturę folderów pozwalającą Ci na łatwe rozpoznawanie ich przeznaczenia. Rysunek 5.11 przedstawia trzy foldery stworzone przez użytkownika &Księgowość, &Szkoła oraz &Sieć. Każdy z tych folderów zawiera dodatkowe podfoldery

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

pozwalające na dokładne zorganizowanie całości. Zauważ, że nazwy tych trzech folderów zaczynają się od znaku &, aby pojawiały się na górze listy. Rysunek 5.11. Stwórz swoją własną strukturę folderów zawierającą pliki twoje i innych Następnie musisz zdecydować, które foldery powinny być współdzielone, a które nie. Stwórz listę współdzielonych folderów na każdym z komputerów, aby uczynić współdzielenie praktycznym.

Zarządzanie udziałami Gdy współdzielisz foldery i pliki powinieneś użyć konwencji pozwalającej na ich łatwiejsze odnalezienie. Frustrujący zajęciem jest przeglądanie wszystkich zasobów w poszukiwaniu każdego pliku. To samo tyczy się drukarek i innych urządzeń zewnętrznych. Używanie spójnego schematu nazewniczego pozwoli użytkownikom znajdować zasoby bez zbędnych poszukiwań. Jeżeli w sieci używasz serwera, to wszystkie udostępnione pliki, foldery i urządzenia będą znajdować się na serwerze. Jeżeli sieci jest równorzędna, to zasoby będą znajdować się na każdym z komputerów. Oczywiście konwencja nazewnicza zależy tylko od Ciebie, ale dotyczy także innych użytkowników sieci. PORADA Na początku w sieci może się znajdować tylko kilka współdzielonych folderów, plików i różnych urządzeń. Jednak będziesz zdziwiony jak szybko lista ta urośnie do potężnych rozmiarów. Tak wiec trzymaj się planu od samego początku.

Foldery Nazewnictwo folderów w Windows 95/98 podlega pewnym zasadom. Na przykład możesz używać długich nazw zawierających spacje. W przypadku posiadania w sieci komputerów z systemami DOS i Windows 3.11 nie będziesz mógł jednak korzystać z tych możliwości, ponieważ uniemożliwiają one tym systemom korzystanie z takich zasobów. Długie nazwy mogą być z kolei bez kłopotów czytane przez komputery Macintosh. PORADA BIUROWA W przypadku firmy odpowiednie konwencja nazewnicza jest szczególnie ważna. Pracownicy nie mogący odnaleźć odpowiednich plików stają się szczególnie sfrustrowani i marnują czas pracy na poszukiwania.

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

Inne zasady nazewnictwa są wytyczane przez zasadę działania okien Eksploracja Windows, Mój komputer i Otoczenie sieciowe. Oto lista tych zasad: ·

Nazwy folderów są wyświetlane alfabetycznie.

·

Nazwy folderów zaczynające się od liczby są wyświetlane przed nazwali zaczynającymi się od litery.

·

Nazwy folderów rozpoczynając się od symbolu są wyświetlane przed wszystkimi innymi w następującym porządku: #, $, %, & i @.

·

W nazwach folderów możesz używać dużych i małych liter, nie wpływa to na kolejność ich wyświetlania.

·

Naprawdę długie nazwy plików są trudne do odczytania i podczas ich przeglądania zwykle nie widać ponad połowy ich nazwy.

Rysunek 5.12 przedstawia w jakie sposób wcześniejsza działa z nazwami folderów. Nazywać, że foldery rozpoczynające się od symbolu są wy świetlane pierwsze, a te zaczynające się od litery alfabetu ostatnie. Rysunek 5.12. Zanim rozpoczniesz współdzielenie plików zastanów się nad ich nazwami Rysunek 5.13 przedstawia zasadę działania konwencji nazewniczej podczas współdzielenia folderów. Znaki & umieszczają wszystkie współdzielone foldery na początku listy. To pozwala na ich szybsze odnajdywanie. Rysunek 5.13. Nazwij swoje foldery tak, aby były one łatwe do odnalezienia w sieci Folder zawierający dane wszystkich użytkowników, o nazwie @Wspólne zawiera podfoldery każdego z użytkowników, w których przechowują oni swoje dokumenty. Zauważ, że podfolder &Uwagi znajduje się na samym szczycie listy. Zawiera ważne uwagi i wiadomości dla wszystkich użytkowników sieci.

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

Pliki Tak jak planujesz konwencje nazw folderów, tak powinieneś także zaplanować konwencje nazw plików. Może to być nieco trudne, aby wszyscy się do niej stosowali, ale dzięki temu znajdowanie plików w sieci będzie znacznie łatwiejsze. Zasady nazewnictwa plików są podobne to zasad nazewnictwa folderów. Są one wyświetlane w porządku alfabetycznym. Pliki zaczynające się liczbą poprzedzają te zaczynające się literą, a pliki zaczynające się symbolem poprzedzają wszystkie inne. W przypadku plików masz jeszcze luksus rozszerzeń, jeżeli ich nie ukrywasz podczas ich przeglądania. Rozszerzeni pozwalają w łatwiejszy sposób sortować pliki. Jednak używanie odpowiednich konwencji nazewnictwa jest najlepszą metodą organizacji plików. PORADA Możesz wyświetlić rozszerzenia nazw plików w oknie Eksploratora Windows wybierając WidokðOpcje Folderówðzakładka Widok. Musisz tylko usunąć zaznaczenie z opcji „Ukrywaj rozszerzenia plików dla znanych typów plików”. Ty i Twoje rodzina możecie użyć dowolnego schematu nazewnictwa. Na przykład możecie nazywać pliki używają schematu liczbowego – na przykład dzień i miesiąc. Ta metoda może być trudna dla młodszych użytkowników sieci, więc dodawaj na nazwy plików także inicjały twórcy. Na przykład plik o nazwie SJ08-12.doc w folderze Listy będzie oznaczał dokument edytora tekstów napisany przez Sue 12 sierpnia. Oto przykład działania konwencji nazewnictwa plików: C:\Listy CO08-14.doc CO09-20.doc HF10-22.doc HF10-23.doc SJ08-14.doc SJ09-21.doc Ewentualnie do nazywani plików możesz wykorzystać imię każdego z członków rodziny. Co prawda imiona najczęściej nie składają się z takiej samej liczby liter, ale możesz na przykład użyć tylko pierwszych trzech. Do nazw możesz dodać opis, pomagający w identyfikacji pliku, jak w przykładzie poniżej: C:\Dokumenty CAR muzyka.doc CAR oferta.doc

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

CAR raport01.doc HUG kemping.doc HUG przyjaciele.doc HUG list szpiegowski.doc SUE książki.doc SUE przepisy.doc SUE certyfikacja.doc Bardzo prawdopodobne jest, że nie wszystkie nazwy będą pasowały do konwencji nazewniczej. Rysunek 5.14 przedstawia inną konwencję nazywania plików. W folderze &Współdzielone znajdują się podfoldery każdego z członków rodziny. Na dodatek folder ten zawiera dokumenty używane przez wszystkich. Nazwy plików nie posiadają wspólnego schematu nazewnictwa. Na przykład pliki lista 03-99 i lista 04-99 zawierają listy zakupów w miesiącach marcu i kwietniu. Plik Sieć-potrzeby zawiera listę potrzebnego sprzętu i oprogramowania sieciowego. Używaj takiego sposobu nazywania plików, który będzie wygodny dla Ciebie i Twojej rodziny. Rysunek 5.14. Używaj konwencji nazewniczych do organizacji przechowywania plików Umieszczaj pliki w folderach poszczególnych użytkowników, lub w folderach zwierających dokumenty określonego typu (listy, raporty i inne). Możesz także zagnieżdżać foldery użytkowników w innych folderach. Przykładami zagnieżdżonych folderów są C:\Dokumenty\Sue oraz C:\Dokumenty\Hugh. Sue i Hugh to foldery zagnieżdżone w folderze Dokumenty. Uważaj jedynie, aby nie zagnieździć folderów zbyt głęboko.

Urządzenia zewnętrzne Tak jak w przypadku innych zasobów musisz zdecydować jak nazwać swoje urządzenia zewnętrzne. Jeżeli masz tylko dwie drukarki, to będziesz miał problemów z ich rozróżnieniem. Jednak gdy posiadasz kilka drukarek, skaner i inne dodatki, to stosowanie konwencji nazywania może Ci pomóc. Możesz na przykład nazwać swoje drukarki następująco: Drukarka-laserowa Drukarka-kolorowa Drukarka-atramentowa Drukarka-igłowa

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

Zasoby te będą na liście występowały między sobą, więc łatwo będzie wybrać jeden z nich.

Zarządzanie aplikacjami Podczas planowania wykorzystania aplikacji w Twojej sieci powinieneś przemyśleć wymagania programów i zasady ich licencjonowania. W sieci równorzędnej każda aplikacja jest instalowana na każdym komputerze. Użytkownik więc może ją otworzyć i używać w każdej chwili. Użytkownicy mogą współdzielić dane stworzone w określonym programie. Jednak określony plik może być otworzony tylko przez jedną osobę na raz. Jeżeli plik który chcemy otworzyć jest już używany przez jakąś osobę, to pojawi nam się okno z ostrzeżeniem. Okno będzie zawierało informacje, że plik jest już używany przez inną osobę oraz pytanie, czy chcesz utworzyć jego kopię. Wtedy będziesz go mógł otworzyć, będziesz mógł go modyfikować, ale będziesz go musiał zapisać pod inną nazwą. Te dwa pliki nie mogą zostać połączone, musisz utworzyć dwie ich kopie. Jest to zabezpieczenie przed niejednoznacznością zawartości pliku. PORADA BIUROWA Upewnij się, że kupujesz i instalujesz oprogramowanie, które może pracować w sieci, szczególnie jeżeli jest to oprogramowanie do księgowości, płac lub bazodanowe. Możliwość pracy w sieci wyraża się zdolności do korzystania zasobów sieci i licencjonowaniem dla wielu komputerów. Program będzie musiał być także zabezpieczony przed utratą danych związaną z pracą przez sieć. Rysunek 5.15 przedstawia przykład dokumentu Microsoft Word używanego już przez kogoś innego. Gdy Hugh próbuje otworzyć plik, program powiadamia go o tym, że dokument już jest używany i pyta, czy ma wykonać jego kopię. Rysunek 1.1. Wiekszośc programów chroni pliki i dane otwierane przez dwie osoby w tym samym czasie Niektóre aplikacje sieciowe – takie jak nazwy danych i programy księgowe – chronią swoje dane, ale w inny sposób. Aplikacje tego typu pozwalają dwóm lub więcej osobom na otwieranie tego samego pliku, ale rekord na którym pracuje jedna osoba nie może być zmieniany przez innych. Na przykład jeżeli pracujesz na pewnym rekordzie i ktoś inne próbuje go otworzyć, to zostanie poinformowany, że rekord jest aktualnie zablokowany, ale można obejrzeć jego zawartość. Taki typ zabezpieczenia pozwala na uniknięcia uszkodzenia lub niejednoznaczności danych. PATRZ TAKŻE

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

Więcej informacji na temat aplikacji sieciowych zawiera rozdział 19.

Licencjonowanie Wiele programów takich jak edytory tekstu, arkusze kalkulacyjne, program do rysowania i gry są licencjonowane jednie na użytkownika. Taki program możesz zainstalować na swoim komputerze i jedynie tam go używać. Producenci programów używają umowy licencyjnej do wymuszania legalności używanych programów. PORADA BIUROWA Działanie zgodne z umową licencyjną jest konieczne w każdej sytuacji, ale najważniejsze jest w firmach. Jeżeli twoi pracownicy nie będą zobowiązani do przestrzegania warunków umowy licencyjnej, to będą przynosić i instalować programy z domu. Może to być powodem pozwania firmy do sądu przez producentów lub dystrybutorów programów, lub przez policję. Niektórzy producenci oferują sieciowe wersja swoich aplikacji. Możesz wtedy instalować je na tylu maszynach, ile licencji posiadasz. Sieciowe wersje programów posiadają również dodatkowe funkcje, czyniące je efektywnymi podczas użycia przez sieć. Posiadają one również funkcje chronienia danych podczas używania ich przez więcej niż jedną osobę. Dla przykładu możesz w sieci używać kalendarza lub programu do organizacji czasu. W taki sposób możesz także używać programów księgowych, baz danych i gier dla wielu użytkowników. Podczas kupowania aplikacji upewnij się, że jest to wersja sieciowa i sprawdź jej sposób licencjonowania.

Lokalizacja aplikacji i ich danych Jeżeli chcesz w sieci równorzędnej zainstalować aplikację sieciową, to musisz odpowiednio do tego zainstalować dane. Upewnij się, że do tego celu używasz najsilniejszego komputera (o najszybszym procesorze i największej ilości pamięci RAM), aby całość chodziła z jak największą szybkością. Powinieneś także wybrać komputer, który będzie dostępny przez jak największą ilość czasu, ponieważ w celu uruchomienia programu użytkownicy będą musieli mieć do niego dostęp. Aplikacje współdzielone w sieci równorzędnej dane powinny być zainstalowane na każdym komputerze. Jeżeli w swojej sieci posiadasz serwer, to niektóre aplikacje mogą zostać zainstalowane na serwerze. Takie aplikacje nazywamy aplikacjami serwerowymi. Niektóre aplikacje sieciowe składają się z oprogramowania klienta i serwera. Oprogramowanie serwera zajmuje się zarządzaniem danymi i użytkownikami. Oprogramowani klient instalowane na każdym komputerze zajmuje się wysyłaniem żądań o dane oraz pozwala na użycie programu. Dobrymi przykładami tego typu oprogramowania są programy do zarządzania bazami danych. Oprogramowanie serwera działa na serwerze i przechowuje tam wszystkie pliki i rekordy. Oprogramowanie klienta działa na komputerach klientów i pozwala im na dostęp do plików i rekordów bazy danych znajdującej się na serwerze.

Rozdział 5. Przygotowanie na instalacje sieci

UWAGA Dokładanie przyglądaj się wymaganiom aplikacji sieciowych. Musisz być pewien, że komputer na którym instalujesz program posiada wystarczającą ilość pamięci RAM i miejsca na dysku (i spełnia inne wymagania).

Podsumowanie W ty rozdziale przyjrzeliśmy się sposobom planowania sieci. Aby tego dokonać musisz wziąć pod uwagę potrzeby wszystkich członków rodziny, wykonać inwentaryzację całego sprzętu i oprogramowania. Na podstawie tych informacji powinieneś stworzyć strategię tworzenia sieci. W tym rozdziale zawarliśmy następujące tematy: ·

Określanie celów działania sieci

·

Planowanie sieci

·

Planowanie zawartości komputerów

·

Rozważania związane z aplikacjami

W następnym rozdziale zajmiemy się okablowaniem.

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania W tym rozdziale: ·

Typy okablowania sieciowego

·

Sieciowe topologie i technologie

·

Zrozumieć okablowanie

·

Spojrzenie na złącza

·

Zestawy sieciowe

·

Instalowanie okablowania

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

Możesz okablować swoją sieć używając różnych typów okablowania i sprzętu sieciowego. Niektóre typy okablowania są droższe i trudniejsze w instalacji od innych, na przykład tak jest w przypadku tradycyjnego okablowania. Z drugiej strony tradycyjne okablowanie oferuje najwyższe szybkości przesyłania danych i największą niezawodność. Wybór metody okablowania powinien być uzależniony od zapotrzebowania na szybkość, budżetu i potrzeb związanych z siecią.

Typy okablowania sieciowego Okablowanie jest systemem pozwalającym dwóm lub więcej komputerom na komunikowanie się. Zwykle gdy instalujesz okablowanie w sieci (małej lub dużej) to używasz tradycyjnych systemów okablowania, które składają się z kabli i różnego rodzaju urządzeń. Zwiększająca się popularność sieci domowych skłoniła producentów do oferowania zestawów sieciowych, czyniących instalowanie okablowania prostszym i szybszym. Dodatkowo nowe techniki pozwalają na używanie w sieci okablowania telefonicznego i okablowania sieci energetycznych. Typ okablowania używanego w sieci zależy od wielu czynników. Pod uwagę powinieneś wziąć koszty, szybkość połączeń, dostępne zasoby i inne czynniki. Rozdziały ten i następny przedstawiają różne metody łączenia komputerów z siecią. W tym rozdziale zajmiemy się tradycyjnymi metodami okablowania, zdefiniujemy terminy związane z okablowaniem, omówimy topologie sieciowe oraz podamy inne informacje techniczne związane z sieciami. Rozdział 7. Omawia trochę mniej tradycyjne metody okablowania. Aby lepiej zrozumieć zagadnienia związane z okablowaniem powinieneś przeczytać oba te rozdziały łącznie. WSKAZÓWKA Zanim podejmiesz decyzje dotyczące okablowania powinieneś także przeczytać rozdział 8. Omawia on sprzęt potrzebny do stworzenia sieci – huby i kart sieciowe. Dwoma podstawowymi urządzeniami każdej sieci są karty sieciowe oraz huby. Karty sieciowe są instalowane na komputerach, używają specjalnych sterowników i są przyłączone do sieci przez specjalne kable. Hub jest urządzeniem powtarzającym sygnał i pozwalającym na podłączenie do sieci wielu komputerów. Typ huba i kart sieciowych jest uzależniony od typu okablowania i na odwrót. Typ karty musi odpowiadać typowi okablowania i szybkości transmisji. To samo dotyczy się huba. Zanim podejmiesz jakiekolwiek decyzje w tym względzie powinieneś przeczytać rozdziały 6., 7., i 8. Ten rozdział zawiera następujące informacje: ·

Topologie sieciowe, czyli sposób łączenia komputerów,

·

Sieciowe technologie i ich szybkości,

·

Typy kabli i ich zasada działania,

·

Użycie złączek i terminatorów

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

·

Instalowanie okablowania

·

Testowanie połączeń

Rozdział 7. omawia różne alternatywy dla tradycyjnego okablowania. Jego tematyka jest następująca: ·

Łączenie dwóch komputerów za 50 zł

·

Połączenia bezprzewodowe

·

Użycie zestawów na linie telefoniczne do tworzenia małych sieci

·

Użycie sieci energetycznej domu do stworzenia sieci

Sieciowe topologie i technologie Podczas tworzenia swojej sieci musisz się opierać na pewnych założeniach. Poza wybraniem typu sieci (równorzędna czy klient-serwer) musisz także wybrać technologię i topologię sieciową. Topologia sieci to sposób prowadzenia kabli, umieszczania sprzętu sieciowego i komputerów. Technologia sieci określa typ używanego okablowania i sprzętu. Szybkości sieci określa jak szybko dane są przesyłane pomiędzy dwoma komputerami.

Wybór topologii Topologia to sposób łączenia komputerów, urządzeń zewnętrznych i innego sprzętu w sieć. Określa ona także, w jaki sposób komputery i inne urządzenia są połączone, oraz jak współdziałają pomiędzy sobą. Podczas wybierania topologii powinieneś rozważyć ilość osób korzystających z sieci, ilość pomieszczeń w budynku które obejmie sieć oraz zmiany, które mogą dotyczyć sieci w przyszłości. Istnieją cztery podstawowe topologie sieciowe: magistrala, gwiazda, pierścień i siatka. W przypadku sieci domowej powinieneś używać topologii gwiazdy. Następne kilka akapitów jest poświęcone opisowi każdej z topologii. Pakiety Zanim przejdziemy do topologii i technologii powinieneś zrozumieć w jaki sposób komputery wymieniają pomiędzy sobą dane. Dane są wysyłane przez sieć w pakietach. Każdy pakiet zawiera część wysyłanych danych, nazwę wysyłającego i odbierającego oraz sumę kontrolną pozwalającą się upewnić o brak błędów transmisji. Pakiety mogą posiadać długość stałą lub zmienną. Każdy z pakietów zawiera tylko część wysyłanych danych. Oprogramowanie sieciowe dzieli dane, umieszcza w pakietach i wysyła przez sieć. Gdy pakiety przychodzą do wybranego komputera to dane w nich zawarte są łączone w całość. Oczywiście cały proces zajmuje ułamki sekund.

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

Pakiety biegnąc przez sieć tworzą w niej ruch. Jeżeli pakiet podczas przesyłania zagubi się, lub zostanie uszkodzony, to komputer odbierający powiadomi o tym komputer nadający i pakiet zostanie powtórnie wysłany. Różne technologie sieciowe wysyłają różne typy pakietów sieciowych oraz posługują się różnymi metodami kontroli zapewniającymi, że pakiety osiągną swój cel.

Topologia magistrali W swojej sieci domowej możesz użyć topologii magistrali. Ta topologia łączy wszystkie komputery kablem biegnącym w jednej linii, jak pokazano na rysunku 6.1. W taki sposób możesz podłączyć do prostej sieci do 30 użytkowników. Instalacja ta jest prosta, a sieć jak w miarę niedroga. Rysunek 6.1. Kabel biegnący w jednej linii łączy wszystkie komputery w topologii magistrali

Jedną z wad topologii magistrali jest mała szybkość działania sieci. W tej topologii można wysyłać tylko jeden pakiet na raz. Gdy w sieci pojawią się problemy – na przykład kabel łączący dwa komputery ulegnie uszkodzeniu – to problem może być trudny do zlokalizowania, a powoduje on, że nie działa cała sieć. Kolejną wadą topologii magistrali jest trudność dodawania do niej nowych komputerów. Ze względu na budowę takiej sieci musisz dodawać komputery zawsze na końcu, a nie w środku. PORADA BIUROWA Topologia magistrali może być wykorzystywana w sieci domowej, ale nie stosuj jej do sieci w firmie. Topologia ta jest zawodna. Jeżeli magistrala ulegnie awarii w jednym miejscu, to przestanie pracować cała sieć.

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

Topologia gwiazdy Jest najbardziej prawdopodobne, że w swojej sieci zastosujesz topologię gwiazdy. Jest ona bardzo elastyczna i łatwa do rozbudowy. Używa ona popularnej technologii sieciowej – Ethernet – którą opiszemy dalej w tym rozdziale. W topologii gwiazdy wszystkie komputery są podłączone do centralnego huba. Także wszystkie pakiety muszę przechodzić przez hub. Hub to inaczej pudełko zawierające gniazda, do których podłącza się kable sieciowe. PORADA BIUROWA Topologia gwiazdy jest idealna dla małych biur. Możesz na przykład rozpocząć od połączenia z siecią od 3 do 7 komputerów, a następnie dodawać kolejne huby aby rozszerzyć sieć. Na dodatek topologia gwiazdy jest idealna dla sieci klient-serwer. W tym przypadku możesz dodawać klientów i serwery do różnych segmentów, gdy tylko zatrudnisz nowych pracowników, lub kupisz nowy sprzęt sieciowy. Gdy hub odbierze sygnał z sieci to regeneruje go i rozsyła do wszystkich pozostałych swoich portów. W topologii gwiazdy hub jest centralnym punktem sieci. Huby są dostępne w różnych odmianach i rozmiarach. W celu rozszerzenia sieci możesz je łączyć ze sobą. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 8. Rysunek 6.2 przedstawia przykładową siec o topologii gwiazdy. Zauważ użycie dwóch hubów. Tutaj jeden z hubów, posiadający 4 porty łączy ze sobą 3 komputery i drugi hub. Drugi hub zawiera także 4 porty i łączy ze sobą 3 komputery i pierwszy hub. Dodawanie kolejnych hubów i komputerów przypomina rozwijającą się gałąź drzewa. Rysunek 6.2. Możesz użyć wielu hubów aby rozszerzyć sieć o topologii gwiazdy

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

UWAGA Topologia gwiazdy jest droższa od topologii magistrali ponieważ wymaga zakupu hubów. Koszty te jednak wciąż maleją. Istnieje również wiele zestawów sieciowych zawierających wszystkie potrzebne elementy i opisywanych dalej w tym rozdziale.

Topologia pierścienia W topologii pierścienia pakiety są przekazywane w jednym kierunku z jednego komputera do drugiego tworząc pierścień. Gdy jeden z komputerów chce wysłać dane do drugiego to musi najpierw przechwycić żeton, który krąży przez pierścień, czekając na stacje która będzie chciała wysyłać dane. Sieci oparte o topologie pierścienia są zwykle duże, ponieważ ta technologia ta może pokryć swoim zasięgiem duże obszary. Największą wadą tej topologii jest to, że jeżeli dowolny kabel lub karta ulegną uszkodzeniu, to do czasu usunięcia usterki żądne dane nie będą mogły być przesyłane przez sieć. Rysunek 6.3 przedstawia przykładową sieć z serwerem w topologii pierścienia. Każdy komputer jest podłączony do dwóch sąsiednich, co w efekcie tworzy pierścień.

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

Rysunek 6.3. Sieci o topologii pierścienia zwykle pokrywają swym zasięgiem wiele budynków, miast, na nawet regionów

Topologia siatki Topologia siatki jest zwykle spotykana w sieciach rozległych (WAN). Sieci te są używane przez duże korporacje, uniwersytety i agencje rządowe (oraz przede wszystkim z takich sieci składa się Internet – przyp. tłum.). Topologia siatki łączy różne swoje ośrodki wieloma ścieżkami. Wymaga ona większej ilości sprzętu sieciowego, oraz staranniejszego planowania. Wiele połączeń pomiędzy węzłami w topologii siatki czyni ją redundantną. Gdy jedno z połączeń zawiedzie, to jest zastępowane przez inne. Z tego powodu sieci w topologii siatki są bardziej niezawodne, choć są droższe. Problemy w tych sieciach są bardzo łatwe do naprawienia. Rysunek 6.4 przedstawia sieć o topologii siatki. Łatwo zorientować się jak drogie i trudne w ustanowienia są to sieci. Każdy komputer jest w tym przypadku połączony z innym w sieci.

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

Rysunek 6.4. Sieć o topologii siatki jest złożona

Wybór technologii sieciowej Pojęcie technologia sieciowa odnosi się do używanej architektury i protokołów sieciowych Dwoma najbardziej popularnymi technologiami sieciowymi są Ethernet i Token Ring. Wybór określonej topologii narzuca szybkość działania sieci, typ używanego okablowania oraz kart sieciowych instalowanych w komputerach. Na dodatek cały sprzęt sieciowy powinien być zgodny z używaną technologią sieciową. PORADA W przypadku sieci używających standardowego okablowania powinieneś wybrać technologię Ethernet lub Fast Ethernet.

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

Szybkość sieci Szybkość sieci jest zwykle podawana w megabitach, ale może być również podawana w gigabitach. Jeden megabit to 1 048 576 bitów danych. Ogólnie przyjmuje się, że jeden megabit odpowiada 1 milionowi bitów. Jeden gigabit to w przybliżeniu 1 miliard bitów. Bit (skrót od angielskiego BInary digiT) stanowi podstawową jednostkę informacji w systemie dwójkowym, gdzie 0 oznacza stan włączony, a 1 stan wyłączony. Bity są pogrupowane w większe jednostki zawierające po 7 lub 8 bitów bajty. W megabajtach podaje się ilość pamięci operacyjnej komputera lub pojemność dysku. Jednostka megabit na sekundę (Mb/s) określa ilość informacji przesłanych przez sieć w czasie jednej sekundy. Aby dać Ci jakiś punkt odniesienia powiem, że sieć Ethernet przesyła dane z prędkością 10 Mb/s, a różne technologie sieci domowych działające na liniach telefonicznych z prędkością 1 Mb/s.

Token Ring Technologia Token Ring używa topologii pierścienia i może przesyłać dane z prędkością 4 Mb/s, 16 Mb/s lub 100 Mb/s. Ta technologia jest zwykle używana do sieci o większym zasiągu. Sprzęt dla tej technologii jest drogi i skomplikowany.

Ethernet Ethernet jest technologią pozwalającą na przesyłanie danych z prędkością 10 Mb/s. Sieć Ethernet może działać w topologii magistrali lub gwiazdy wykorzystując różne typy okablowania (opisywane dalej w tym rozdziale). Pakiety Ethernet mają zmienną długość. Zawierają one adres źródłowy i docelowy, dane oraz sumę kontrolną CRC (Cyclic Redundancy Check). CRC pozwala na sprawdzenie, czy dane dotarły do odbiornika bez błędów.

Fast Ethernet Rodzina technologii Ethernet składa się także z Fast Ethernet i Gigabit Ethernet. Fast Ethernet przesyła dane z szybkością 100 Mb/s, a Gigabit Ethernet z szybkością 1000 Mb/s. Obie te technologie używają okablowania, kart sieciowych, hubów i innego sprzętu sieciowego dopasowanych do swojej szybkości. Obie pracują w topologii gwiazdy. UWAGA Technologia Gigabit Ethernet jest używana w szkielecie dużych sieci. Szkielet to szybkie połączenia przez które przechodzi większość ruchu sieciowego. Może on łączyć kilka różnych lokalizacji lub budynków. Fast Ethernet może być ciekawą i rozwojową opcją w przypadku sieci domowej lub małej sieci biurowej. Powinieneś także rozważyć sieć Fast Ethernet, gdy masz zamiar często przesyłać duże pliki, lub gdy będziesz chciał dodać więcej klientów, serwerów i usług. Fast Ethernet zapewnia

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

więcej pasma, dzięki czemu będziesz mógł przesyłać przez sieć większe pliki. Pasmo jest ilością danych, które można przesłać przez określoną część sieci (kartę sieciową, okablowanie, hub i inne). Im szersze pasmo, tym więcej danych można przesłać przez sieć. WSKAZÓWKA Możesz założyć swoją sieć w standardzie Ethernet, a potem zmodernizować go do Fast Ethernet. Więcej infor4macji na temat kupowania karet sieciowych i hubów pracujących z dwiema szybkościami (10 i 100 Mb/s) zawiera rozdział 8. WSKAZÓWKA W przypadku większości sieci domowych szybkości standardu Ethernet (10 Mb/s) jest wystarczająca do współdzielenia drukarek, plików i połączeni z Internetem.

Zrozumieć okablowanie Okablowanie jest podstawową częścią sieci. Zapewnia ono fizyczne połączenie pomiędzy komputerami i pozwala na wysyłanie i odbieranie danych. Możesz stworzyć swoją sieć używając różnego typu okablowania. Mogą być to linie telefoniczne, linie energetyczne lub tradycyjne okablowanie. Możesz „połączyć” swoje komputery używając również fal radiowych lub mikrofal. UWAGA Podczas instalacji sieci domowej lub biurowej powinieneś się zapoznać z odpowiednimi przepisami. W niektórych pomieszczeniach i budynkach nie można kłaść kabli bez specjalnych pozwoleń. Wybór okablowanie jest uzależniony od odległości pomiędzy komputerami. Niektóre kable spisują się lepiej na krótkich dystansach, inne pozwalają na układanie długich odcinków. Okablowanie sieciowe musi także być zgodne z kartami sieciowymi i innym sprzętem sieciowym. Na przykład jeżeli zdecydujesz się na standard Ethernet w topologii gwiazdy, to musisz kupić kart sieciowe, okablowanie i huby zgodne z tym standardem. Dobre dopasowanie całego sprzętu sieciowego nie tylko jest konieczne, ale także pozwala na szybką i efektywną pracę sieci.

Wybór typu kabla Istnieje wiele typów okablowania, z których możesz wybierać. Twoja decyzja będzie zależała od szybkości z jaką ma działać sieć. Musisz również uwzględnić takie czynniki jak łatwość instalacji kabli, ich koszt, maksymalna obsługiwana odległość oraz zagadnienia związane z

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

bezpieczeństwem. Poniżej znajduje się krótkie omówienie tematu, reszta tego rozdziału oraz cały następny są poświęcone każdemu typowi okablowania. Tradycyjne okablowanie – na przykład koncentryczne, skrętka, czy światłowodowe – pozwala na transmisje z większą szybkością. Z drugiej strony kosztuje ono zwykle więcej ze względu na koszt kabli i sprzętu sieciowego. Tradycyjne okablowanie zapewnia także bezpieczne połączenie.

Definiowanie pojąć Liczba terminów określających typu kabli i sprzętu sieciowego może wprawiać w zakłopotanie. Poniżej znajdują się pewne wskazówki pozwalające przedrzeć się przez ten żargon. Każdy typ okablowania posiada specjalne urządzenia znajdujące się na obu końcach kabla i łączące go z urządzeniami. Są to złącza. Kable koncentryczne używają złączy BNC i T. Złącze T łączy dwa kawałki cienkiego kabla koncentrycznego i posiada trzecie złącze służące do podłączenia karty sieciowej. Złącze BNC służy do zakańczania kabli i łączenia dwóch kabli ze sobą. Innych złącz używają kable typu skrętka. Jest to złącze RJ-45 i składa się z 8 styków pozwalających na połączenie 4 par przewodników, z których składa się kabel. Standardu Ethernet definiują typy kabli, złączy, szybkość działania oraz odległości na które kable mogą efektywnie przesyłać dane. Przykładowymi standardami są 10BASE2, 10BASE-T oraz 100BASE-T. Istnieje jeszcze wiele więcej standardów, ale tylko te są użyteczne w przypadku sieci domowej lub małej sieci w biurze. Standard 10BASE2 wykorzystuje okablowanie koncentryczne. Szybkość przesyłania danych to 10 Mb/s, a wraz z okablowaniem używane są także złącza BNC i T. Standard 10BASE-T wykorzystuje kabel typu skrętka i przesyła dane z szybkością 10 Mb/s. 100BASE-T to inaczej Fast Ethernet używający kabla typu skrętka. Przesyła on dane z szybkością 100 Mb/s. PORADA BIUROWA Aby w biurze osiągnąć najwyższą niezawodność sieci musisz użyć tradycyjnego okablowania Ethernet lub Fast Ethernet. Linie telefoniczne i energetyczne są dobrym rozwiązaniem do domu, ale są zbyt wole do użytku w biurach. Połączeni bezprzewodowe mogą się w przypadku środowiska biurowego sprawdzić, ale ta technologia również posiada pewne ograniczenia. Użycie linii telefonicznych lub energetycznych skutkuje mniejszą szybkością działania, ale również kosztuje mniej i jest łatwiejsze w użyciu. Jeżeli szybkości nie jest dla Ciebie najważniejsza to może to być odpowiednie rozwiązanie. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 7. Połączenia bezprzewodowe są droższe i nie zapewniają poufności danych, ale mogą lepiej pasować do konstrukcji domu (szczególnie gdy istnieją w nim ograniczenia uniemożliwiające instalacje kabli). Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 7.

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

Rysunek 6.5 przedstawia kable: koncentryczny i skrętka. Są to obecnie najczęściej używane w małych sieciach kable. Zauważ, że oba kable są tak przedstawiona, abyś mógł widzieć ich środek. Rysunek 6.5. Kabel koncentryczny wygląda jak kabel telewizyjny lub kable od magnetowidu. Kabel typu skrętka wygląda podobnie do linii telefonicznej

Twisted pair – Skrętka Coaxial – Kabel koncentryczny

Kabel koncentryczny Użycie kabla koncentrycznego pozwala na zbudowanie niedrogie sieci. Kabel koncentryczny jest w dzisiejszych czasach stosowany rzadziej, ponieważ nie można sieci na nim zbudowanej modernizować. Jeżeli jednak chcesz podłączyć do sieci tylko dwa komputery, a w przyszłości nie będziesz chciał tej liczby zwiększać, to może to być dla Ciebie właściwe rozwiązanie. Kabel koncentryczny wygląda tak, jak kabel biegnący pomiędzy telewizorem, a magnetowidem. Składa się on z plastikowej osłony otaczającej miedziany ekran, plastikowego izolatora oraz jednorodnego przewodnika wewnętrznego. Kabel ten zapewnia względnie bezpieczne przesyłanie danych i jest odporny na zakłócenia z zewnętrz. Okablowanie koncentryczne zwane „cienkim Ethernetem” jest używane ze standardem Ethernet 10BASE2. Szybkość sieci 10BASE2 wynosi 10 Mb/s, a zasięg 185 metrów. Zasięg ten definiuje maksymalny rozmiar segmentu. Cienki Etherenet nie wymaga huba, ponieważ używa specjalnych złącz typu T oraz złącz BNC. Więcej informacji na temat tych złącz znajdziesz dalej w tej książce. Kable koncentryczne dobrze działają w środowiskach Ethernet, ale jednak nie nadają się do sieci Fast Ethernet (pracujących z szybkością 100 Mb/s). Jeżeli w przyszłości będziesz chciał zmodernizować swoją sieć do standardu Fast Ethernet, to będziesz musiał pozbyć się całego okablowania 10BASE2 i sprzętu sieciowego. Będziesz musiał rozpocząć budowę szybszej sieci praktycznie od początku. PORADA BIUROWA Okablowanie koncentryczne możesz wykorzystywać w domu, ale nie powinieneś w biurze. Okablowanie to nie daje żadnych możliwości modernizacji, więc instalując je ograniczasz swoje możliwości rozwoju. Zamiast tego użyj okablowania typu skrętka.

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

Kabel typu skrętka Okablowanie typu skrętka jest podobne do okablowania telefonicznego, ale posiada wyższą jakość, pozwalającą na szybsze przesyłanie danych. Większość obecnego okablowania tego typu jest niedroga (około 1 zł za metr) i pozwala na przesyłanie danych z dużymi szybkościami. Kabel typu skrętka składa się z dwóch lub więcej par izolowanych przewodów skręconych ze sobą. W każdej parze jeden przewód przesyła sygnał, a drugi jest masą. Kabel może być nieekranowany (UTP) lub ekranowany (STP). Kabel ekranowany ma miedzianą folię otaczającą pary przewodów. Kabel STP umożliwia szybką transmisje danych na duże odległości. Kabel UTP nie posiada ekranu, ale jest łatwiejszy w instalacji i kosztuje mniej. Jest za to bardziej podatny na zakłócenia. Kable UTP są zwykle używane w domu i w biurach.

Jak wybrać odpowiedni typ okablowania Oto porada dla tych, którzy nie wiedzą który typ okablowania wybrać: Wybierz okablowanie koncentryczne w następujących sytuacjach: ·

Posiadasz mniej niż 10 komputerów PC.

·

W sieci nie znajdują się komputery przenośne.

·

Nie planujesz rozbudowy sieci, ani przesyłania nią dużych plików czy strumieni danych (obrazu i dźwięku).

Wybierz okablowanie 10BASE-T w następujących sytuacjach: ·

Posiadasz mniej niż 10 komputerów PC.

·

Wszystkie komputery PC znajdują się w zasięgu 100 metrów.

·

Posiadasz komputery przenośne, które chcesz podłączyć do sieci.

·

W każdej chwili chcesz mieć możliwość dołączenia do sieci komputerów.

Wybierz okablowanie 100BASE-TX w następujących sytuacjach: ·

Chcesz przesyłać duże pliki i (lub) strumienie danych (obraz, bądź dźwięk).

Standard 10BASE-T używa okablowania UTP i złącz RJ-45. Działa on z szybkością 10 Mb/s. W przypadku okablowania typu skrętka każdy komputer jest podłączony do centralnego huba. Maksymalna długość segmentu wynosi 100 metrów. Jeżeli zdecydujesz się na okablowanie 10BASE-T będziesz musiał zainstalować okablowanie typu skrętka oraz karty sieciowe pozwalające na przyłączenie do tego medium. Będziesz też musiał kupić hub z portami 10BASE-T. Okablowanie typu skrętka dzieli się na kategorie. Każda kategoria definiuje charakterystyki kabla, które będą musiały być spełnione. Najpopularniejszymi kategoriami okablowania są 3. (Cat 3) oraz 5. (Cat 5). Okablowanie kategorii 3. jest tańsze od okablowania kategorii 5, ale pozwala na

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

niższe szybkości przesyłania danych. Prawdę mówiąc, trudno już gdziekolwiek kupić okablowanie kategorii 3. Kategoria 5. Jest dla sieci komputerowej najlepszym rozwiązaniem. Działa ona ze standardami 10BASE-T i 100BASE-T. Możesz rozpocząć budowanie sieci od okablowania kategorii 5 i sprzętu (hubów i kart sieciowych) 10 BASE-T. W przyszłości będziesz w każdej chwili mógł zmodernizować sieć do standardu 100BASE-T. PORADA Możesz nabyć karty sieciowe 10/100, które potrafią pracować z prędkością 10 lub 100 Mb/s. Możesz użyć tych kart w połączeniu z okablowaniem kategorii 5. Wtedy w każdej chwili będziesz mógł przejść do szybkości 100 Mb/s wymieniając jedynie hub. Więcej informacji na temat kart sieciowych 10/100 zawiera rozdział 8. UWAGA Innym typem okablowania są światłowody. Do przesyłania danych po światłowodach używane są, zamiast impulsów elektrycznych, impulsy świetlne. Ponieważ taki sygnał jest silny i odporny na wpływ otoczenia, okablowanie światłowodowe jest idealne w przypadku transmisji na duże odległości z dużą szybkością. Jest ono także bardzo kosztowe w zakupie, instalacji i utrzymaniu.

Spojrzenie na złącza Aby połączyć ze sobą sprzęt sieciowy musisz poza kablami użyć także innego sprzętu. Część tego sprzętu jest bardzo ważna, a część jest użyteczna, choć niekoniecznie wymagana. PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat hubów i kart sieciowych zawiera rozdział 8. Złącza są niezbędnymi elementami pozwalającymi na przyłączanie kabli do sprzętu sieciowego. Niektóre złącza mogą służyć również do łączenia ze sobą dwóch segmentów kabla. W przypadku niektórych topologii sieciowych możesz również być zmuszonym do użycia terminatorów. Każdy typ okablowania (koncentryczny, czy skrętka) posiada swój własny typ złączy. Złącze używane z okablowaniem typu skrętka jest podobne do złącza telefonicznego, ale nie jest to to samo złącze. Na dodatek na drodze linii możesz umieścić gniazdko lub (w przypadku gdy chcesz zakończyć kilka kabli) panel krosowniczy. Panel krosowniczy składa się z 8, 12, lub 24 gniazd pozwalają w łatwy sposób podłączyć wiele kabli do jednego urządzenia. Panel taki zwykle przykręca się do ściany (lub umieszcza w specjalnej szafie przemysłowej – przyp. tłum.). Typ potrzebnych Ci złącz i ewentualnie terminatorów zależy od topologii okablowania. Złącza pozwalają na podłączanie kabla do karty sieciowej lub huba, a terminatory są podłączane do

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

końcowych odcinków okablowania. Jeżeli na koniec magistrali nie podłączysz terminatora sygnał będzie się od niego odbijał, nie pozwalając na dalszą transmisję. Do zakładania złącz dobrze jest użyć specjalnego narzędzia zaciskającego. PORADA Wiele zestawów okablowania składa się z kabli zakończonych wtyczkami. W dużych sklepach komputerowych możesz również zakupić kable już zakończone wtyczkami. Można je nabyć w różnych długościach.

Złącza dla kabla koncentrycznego Kable koncentryczne są zakańczane innymi złączami niż kable typu skrętka. Kable koncentryczne wyglądają jak kable, które podłączasz do magnetowidu lub telewizora. W przypadku okablowania tego typu używa się złącz typu BNC. Złącza te istnieją w odmianie żeńskiej i męskiej, tak żeby można je łączyć ze sobą. Innym typem używanego z kablami koncentrycznymi złącza jest złącze T. Łączy ono dwa kable koncentryczne oraz interfejs sieciowy. Ponieważ okablowanie 10BASE2 jest układane w topologii magistrali, więc wymaga stosowania terminatorów. Topologia magistrali łączy jedną linią wszystkie stacje, więc otwarte jej końce muszą zostać zakończone terminatorami. Kable koncentryczne posiadają impedancje 50 ohm, więc terminatory muszą też mieć 50 ohm (Ohm jest jednostką oporu elektrycznego). Rysunek 6.6 przedstawia złącze BNC, złącze T oraz terminator. Wszystkie te złącza są wymagane w przypadku stosowania kabla koncentrycznego. Rysunek 6.6. W przypadku kabli koncentrycznych musisz użyć tego typu złącz

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

Złącza dla kabla typu skrętka Okablowanie typu skrętka używa innych złączy, niż okablowanie koncentryczne. W ty przypadku jedno złącze służy do podłączania kabla do karty sieciowej lub huba. Możesz również zastosować po drodze gniazdko. W tym przypadku kabel biegnący od huba podłączany jest od tyłu do gniazdka. Do przedniej części gniazdka podłącza się kabel stacyjny (od komputera). Dzięki temu kable nie plączą się, a całość wygląda bardziej estetycznie.

Podłączanie karty sieciowej lub huba W okablowaniu typu skrętka stosuje się do podłączania kart sieciowych i hubów specjalne złącza. Jest to złącze RJ-45. Posiada ono 8 kontaktów pozwalają na podłączenie 8 żył. Złącze RJ-45 wygląda podobnie do złącza RJ-11, które jest stosowane w telefonii. Złącza RJ-11 możesz używać na przykład w celu podłączenia modemu. Ma ono 6 i 8 kontaktów. Ponieważ złącze RJ-45 ma 8 kontaktów, więc jest ono większe i używane tylko do transmisji danych. Rysunek 6.7 przedstawia złącza RJ-11 i RJ-45. Oba złącza pokazane na tym rysunku są w odmianie męskiej. Rysunek 6.7. Złącza RJ-45 są niezbędne w przypadku okablowania typu skrętka, a złącza RJ-11 są używane w telefonii

Użycie gniazdek i kabli stacyjnych Możesz podłączyć okablowanie bezpośrednio do huba lub karty sieciowej. Takie połączenie posiada jednak pewne wady. Na przykład jeżeli przemieścisz swój komputer, możesz naruszyć połączenie. Okablowanie typu skrętka występuje w dwóch odmianach: drutu i żyłki. Częściej jest wykorzystywane okablowanie zawierające drut, ponieważ lepiej przesyła one dane. Podłączanie takiego kabla bezpośrednio do komputerów nie jest dobrym pomysłem, ponieważ ruszanie go

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

powoduje, że kabel staje się mocno skręcony. Skręcenie kabla może spowodować dużo błędów transmisji, lub całkowicie ją uniemożliwić. Rysunek 6.8 przedstawia gniazdo, puszkę i kabel stacyjny. Kabel stacyjny jest bardziej elastyczny i mniej się skręca. Rysunek 6.8. Użycie gniazdka naściennego i kabla stacyjnego jest bardziej niezawodne i lepiej wygląda

Patch Cable – Kabel stacyjny Face Pate – Puszka naścienna Jack - Złącze Zwykle kabel ułożony pomiędzy pokojami zawiera drut. Następnie w gniazdku jest on łączony z kablem stacyjnym, który łączy do sieci komputer lub hub. Kabel stacyjny jest znacznie bardziej elastyczny, więc nie musisz tak uważać, gdy go przemieszczasz. Kable stacyjne są zwykle krótkie (od 0,5 do 1,5 m) i na tyle elastyczne, że możesz przemieszczać hub bez ryzyka utraty połączenia. Rysunek 6.9 przedstawia trzy metody łączenia komputera z hubem za pomocą kable typu skrętka. Górny przykład ilustruje najprostszą metodę. Tutaj główny kabel jest podłączony za pomocą złącz RJ-45 bezpośrednio z hubem i komputerem. Środkowy przykład przedstawia bardziej bezpieczną metodę przyłączania komputera. Polega ona na użyciu kabla stacyjnego pomiędzy gniazdkiem naściennym i komputerem. Trzeci przykład to najbezpieczniejsza metoda. Tutaj kabel stacyjny łączy komputer z gniazdkiem naściennym, kabel kategorii 5 łączy gniazdko z panelem krosowniczym, a kabel krosowniczy łączy panel z hubem.

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

Rysunek 6.9. Sposoby łączenia komputera i huba

Wall jack – Gniazdko naścienne Patch Cable – Kabel stacyjny Patch Panel – Panel krosowniczy Patch Cable (w prawym dolnym rogu) – Kabel krosowniczy PORADA Użycie gniazdka naściennego i kabla stacyjnego nie tylko chroni okablowanie przed uszkodzeniem, ale również znacznie lepiej wygląda. W przypadku sieci domowej możesz się obejść bez gniazdka naściennego i bezpośrednio połączyć główny kabel do kabla stacyjnego, mimo że łamie to normy dotyczące okablowania. Jeżeli w swojej firmie nie będziesz przemieszczać komputerów, to możesz obyć się bez kabla stacyjnego. PORADA BIUROWA W przypadku małego biura powinieneś bezwzględnie użyć kabli stacyjnych. Na pewno będziesz tam przemieszczał komputery, huby i użytkowników. To bardzo obciąży kabel zawierający drut i

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

może być przyczyną kłopotów z transmisją. Także specyfikacje dotyczące okablowania strukturalnego wymagają użycia kabli stacyjnych. Możesz także użyć panelu krosowniczego. Panel taki zawiera 8, 12 lub 24 złącza pozwalające na łatwe zakańczanie kabli. Możesz umieścić panel na ścianie (lub w specjalnych szafie przemysłowej – przyp. tłum.), od jednej strony podłączyć główne kable, a z drugiej kable krosownicze. Jeżeli będziesz używał gniazdek i kabli stacyjnych możesz potrzebować specjalnego narzędzia służącego do zakańczania kabli w złączach. Możesz też wykonanie tej części okablowania zlecić jakiejś firmie. Możesz także użyć jednego z wielu gotowych zestawów składających się z kabli zakończonych wtyczkami.

Zestawy sieciowe Czasami możesz nie chcieć zatrudniać kogoś do ułożenia okablowania. Możesz także nie chcieć robić tego samemu, nawet jeżeli potrafisz. Zamiast tego możesz użyć zestawów sieciowych pozwalających na szybką instalację całości. Możesz nabyć zestawy zarówno dla sieci o szybkości 10 Mb/s, jak i 100 Mb/s. Mimo, że zestawy Fast Ethernet są droższe to zapewniają więcej pasma. Przed kupnem rozważ cenę zestawu, wymaganą szybkość sieci i typ danych, które zamierzasz przesyłać przez sieć. Jeżeli będziesz przesyłał przez sieć jedynie dokumenty tekstowe, arkusze kalkulacyjne i inne małe pliki to szybkość 10 Mb/s będzie wystarczająca. Jeżeli jednak będziesz przesyłał duże pliki graficzne, multimedialne i inne duże pliki, to przy szybkości 100 Mb/s będą one przesyłane znacznie bardziej efektywnie. Niektóre zestawy pozwalają na połączenie komputerów zgodnie ze standardami 10BASE-T i 10BASE2. Wszystkie zestawy pozwalają na połączenie komputerów pracujących pod systemem Windows 95 i (lub) 98. Istnieją także zestawy pozwalające na połączenie komputerów przez linie telefoniczne lub energetyczne (patrz rozdział 7.). UWAGA Gdy kupujesz zestaw sprawdź ile portów zawiera hub. Hub o 4 portach jest przeznaczony do podłączenia 4 komputerów. Jeżeli do sieci chcesz podłączyć 7 lub 8 komputerów, kup hub o 8 portach. Więcej informacji o hubach zawiera rozdział 8.

Jak używać zestawu Zestawy dla sieci Ethernet zawierają wszystko, co potrzebne jest do połączenia komputerów w sieci domowej: karty dwie sieciowe, hub, okablowanie (kable z już zainstalowanymi złączami) Zwykle takie zestawy pozwalają na połączenie dwóch komputerów.

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

Podczas zakupu zestawu sieciowego dokładnie przyjrzyj się jego specyfikacji sieciowej. Na przykład temu, jakiej szybkości są karty i hub (10 Mb/s czy 100 Mb/s)? Na przykład jeżeli karty i hub pracują z prędkością 10 Mb/s, to wszystkie następne karty będę musiały być także 10 Mb/s (lub 10/100), Jeżeli hub pracuje z szybkością 100 Mb/s, to karty muszą pracować z tą samą szybkością. PATRZ TAKŻE Więcej informacji o hubach i kartach sieciowych zawiera rozdział 8. Gdy kupujesz zestaw sieciowy sprawdź także jakiego typu okablowanie zawiera: kategorii 3, 5 UTP lub STP, czy inne. Jeżeli będziesz dodawał do sieci komputery, to musisz nabyć ten sam typ okablowania, który znajduje się w zestawie. Możesz kupić już zakończone kable o określonej długości. Gdy będziesz chciał dodać do sieci nowe komputery musisz kupić karty sieciowe i ułożyć kabel o każdego komputera. Powinieneś się upewnić, czy karty są tej samej szybkości, na nawet tej samej marki co reszta zestawu. Jeżeli wszystkie karty będą takie same, to instalowanie sterowników kart będzie ułatwione – wszystkie karty będą obsługiwane tym samym sterownikiem.

Zestawy sieciowe Ethernet Zestawy sieciowe Ethernet działają z szybkością 10 Mb/s. Zawierają one sprzęt potrzeby do połączenia dwóch komputerów: dwie karty sieciowe, okablowanie oraz 4-portowy hub. Jeżeli będziesz chciał podłączyć więcej komputerów, będziesz musiał nabyć dodatkowe karty sieciowe i okablowanie. Zestawy są użyteczne, ponieważ wszystkie ich komponenty działają z tą samą szybkością i są ze sobą kompatybilne. Każdy zestaw razem z kartami sieciowymi zawiera sterowniki do nich To samo dotyczy się oprogramowanie diagnostycznego. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 8. UWAGA Niewiele zestawów sieciowych zawiera oprogramowanie pozwalające na współdzielenie połączenia z Internetem. Jeżeli potrzebujesz tej funkcji sprawdź dokładnie każdy zestaw. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 15.

Zestawy sieciowe Fast Ethernet Sieci Fast Ethernet działają z szybkością 100 Mb/s, czyli 10 razy szybciej niż Ethernet. Ta technologia nie jest konieczna w sieciach domowych, ale w przypadku przesyłania dużych plików może okazać się przydatna. Zestawy Fast Ethernet są droższe od zestawów Ethernet i dodawanie komputerów do sieci kosztuje więcej.

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

Instalowanie okablowania W zależności od tego jak podejdziesz do instalacji okablowania może to być zadanie łatwe, bądź trudne. Możesz poprowadzić kabel przez ściany, lub schować go pod dywanem. Możesz również ułożyć go regałem z książkami, lub dookoła okna kryjąc go za framugą. Możesz także być korytka, które instaluje się na ścianach i w których umieszcza się kable. Oczywiście nie musisz instalować kabli samodzielnie, musisz w tym celu kogoś wynająć. Sprawdź które firmy na twoim terenie zajmują się tego typu zleceniami. PORADA BIUROWA W przypadku układania okablowania sieciowego w biurze powinieneś nająć wykwalifikowaną osobę, szczególnie jeśli nie znasz przepisów, nie wiesz gdzie biegną linie energetyczne i nie znasz standardów okablowania. Jest to szczególnie ważne, gdy wynajmujesz przestrzeń biurową.

Nakreślanie planu Najpierw musisz określić, gdzie umieścisz komputery. Najczęściej umieszczamy komputery w biurze domowym, swoim pokoju, pokoju dziennym, lub w sypialni. Możesz wykonać szkic swojego domu z zaznaczeniem, gdzie będą się znajdować komputery. Następnie musisz zdecydować, którędy będą biegnąć huby i gdzie będzie umieszczony hub. Hub powinien zajmować w sieci centralne miejsce, tak aby łatwo było przeprowadzić kabel do każdego komputera. Możesz narysować dom z boku, tak jak na rysunku 6.10. Na tym widoku możesz ogólnie nakreślić, gdzie ma się znajdować hub i kable.

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

Rysunek 6.10. Stwórz plan okablowania swojej sieci

Teeneger’s Room – Pokój nastolatka Dad’s Office – Biuro taty Mom’s Den – Pokój mamy Możesz także wykonać rysunek z góry, tak jak na rysunku 6.11. Tutaj cztery komputery osobiste znajdują się w czterech różnych pomieszczeniach. Do sieci jest także podłączona drukarka i laptop. Hub powinien się znajdować w najwygodniejszym i jak najbardziej centralnym miejscu sieci.

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

Rysunek 6.11. Użyj jakiejkolwiek metody do wykonania mapy swojej sieci

Desktop Computers – Komputery osobiste Desktop Computer – Komputer osobisty Printer – Drukarka Laptop – Komputer przenośny (laptop) PORADA BIUROWA Jeżeli zatrudnisz kogoś do wykonania okablowania, to powinien on na koniec dostarczyć kompletną dokumentacje wykonanej instalacji. Sprawdź, czy instalatorzy zastosowali odpowiedni typ okablowania i złączy oraz czy poprowadzili właściwie kable.

Układanie kabli Okablowanie typu skrętka jest łatwe w instalacji. Jeżeli kiedykolwiek układałeś kabel TV do nowego telewizora, lub montowałeś nowe gniazdko telefoniczne, dasz sobie radę z okablowaniem typu skrętka. Upewnij się, że właściwie wykonałeś końca kabli. Jeżeli zakupiłeś wcześniej wykonane kable to nie masz się czym martwić. Jeżeli zakańczałeś kable samodzielnie przed instalacją powinieneś je przetestować. Do tego celu służy tester okablowania. Przed ułożeniem kabla oznacz obydwa jego końce tą samą liczbą, bądź nazwą. Na przykład umieść na obu końcach kabla etykietę z liczbą 1. Dzięki temu łatwiej będzie przetestować kabel. Jeżeli zamierzasz przeprowadzać kabel przez ściany lub stropy skorzystaj z pomocy elektryka. Przede wszystkim powinieneś się wystrzegać linii energetycznych. Jeżeli nie jesteś pewny, gdzie

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

linie te się znajdują nie wierć otworów dopóki dokładnie ich nie zlokalizujesz. W przeciwnym wypadku możesz doznać porażenia prądem, pozbawić dom prądu, lub spowodować inną katastrofę. Na dodatek przebijanie ścian i stropów wymaga pewnego specjalnego sprzętu, szczególnie wiertarki udarowej. Czasami możesz być zmuszony przebić się przez zaporę ogniową, lub izolację. Upewnij się również, że nie przebijesz prętu w zbrojonej ścianie. Gdy instalujesz okablowanie w ścianach domu działaj bardzo ostrożnie. Poniżej znajduje się garść porad dotyczących instalacji okablowania: ·

Nie naciągaj kabla. Naciągnięte kable mogą sprawiać problemy z połączeniem, z jego całkowitą utrata włącznie.

·

Do podtrzymywania kabli nie używaj gwoździ, ani pistoletu wbijającego gwoździe. Możesz w ten sposób naruszyć kable, co całkiem je zniszczy.

·

Jeżeli do potrzymania kabli używasz plastikowych lub metalowych opasek, nie zaciskaj ich zbyt mocno. Możesz w ten sposób uszkodzić kabel.

·

Nie instaluj kabli w pobliżu linii elektrycznych. Linie te będą niekorzystnie wpływać na przesyłane dane.

·

Nie instaluj kabli blisko świetlówek ( w obrębie 0,5 m). Pole elektromagnetyczne wytwarzane przez świetlówki niekorzystnie wpływa na przesyłany sygnał.

·

Jeżeli musisz przeciąć drogę kabla sieciowego z kablem energetycznym zrób to pod kątem prostym. To zapewni najmniejsze interferencje pomiędzy kablami.

·

Nie zwijaj używanego okablowania. Na przykład jeżeli po ułożeniu kabla zostanie trochę nadwyżki ułóż ją w miarę możliwości prosto. Zwinięcie kabla może spowodować zakłócenia transmisji.

·

Jeżeli to możliwe nie instaluj kabli w drzwiach oraz w miejscach o natężonym ruchu. Ciągłe ruszanie i chodzenie po kablu może go powoli uszkadzać zwalniając szybkość transmisji.

Jeżeli układasz kable w rynienkach przymocuj je wkrętami. Jeżeli przymocujesz je klejem możesz w przyszłości mieć problem z ich usunięciem. PORADA Upewnij się, że wszyscy używając sieci wiedzą jaka jest różnica pomiędzy złączami RJ-11 i RJ45. Złącza RJ-11 są używane do podłączania modemu, a złącza RJ-45 do podłączania kabla sieciowego typu skrętka. Jeżeli ktoś umieści wtyczkę RJ-11 z gnieździe RJ-45 impuls pobudzający telefon do dzwonienia może uszkodzić kartę sieciową lub hub.

Rozdział 6. Zrozumienie i instalacja tradycyjnego okablowania

Ułatwiające łączenie rozdzielanie par Załóżmy, że masz już sieć i wszystko działa dobrze. Masz już jeden komputer w burze, ale decydujesz się umieścić tan drugi komputer. W celu podłączenia go do sieci nie musisz kłaść nowego kabla. Kabel kategorii 5 składa się 4 par. Ponieważ tylko 2 pary są wykorzystywane przez jedno połączenie, więc możesz rozdzielić po 2 pary ze sobą. Jedna para będzie biegła do jednego komputera, a druga do drugiego. Możesz zakupić specjalne gniazdko rozdzielające pary, rozdzielić kabel i podłączyć do sieci dwa komputery. Użycie rozdzielacza nie wpływa na szybkość pracy sieci.

Sprawdzanie okablowania Kable bardzo rzadko są przyczyną problemów z nawiązaniem połączenia. Zwykle są one wadliwe w jednym na kilka przypadków. Najczęściej przyczyna awarii kabla leży na jego końcach. Mimo iż kabel jest dobry awarii ulegają jego zakończenia. Innym problemem są kable naciągnięte lub zgniecione, lub uszkodzone mechanicznie. Zanim więc ułożysz okablowanie powinieneś się upewnić, czy jest ono sprawne. Nie powinieneś także układać kabli w obszarach, gdzie mogą zostać w łatwy sposób uszkodzone. Sprawdzanie połączenia kabla jest w miarę proste. Jeżeli diody na hubie i karcie sieciowej się świecą to znaczy, że połączenie jest dobre. Więcej informacji na temat kart i hubów zawiera rozdział 8.

Podsumowanie W tym rozdziale opisaliśmy sieciowe topologie, technologie i okablowanie. Szczególnie zajęliśmy się następującymi tematami: ·

Typy okablowania sieciowego

·

Sieciowe topologie i technologie

·

Zrozumieć okablowanie

·

Spojrzenie na złącza

·

Zestawy sieciowe

·

Instalowanie okablowania

W następnym rozdziale zajmiemy się alternatywami tradycyjnego okablowania, takimi jak połączenia bezprzewodowe, linie telefoniczne i linie energetyczne.

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania W tym rozdziale: ·

Łączenie dwóch komputerów lub dwóch użytkowników

·

Użycie połączeń bezprzewodowych

·

Użycie linii telefonicznych

·

Użycie linii energetycznych

·

Spojrzenie na nowe technologie sieciowe

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

Jeżeli w twojej sieci szybkość nie jest najważniejsza, to możesz użyć jednej z alternatywnych metod łączenia komputerów. Każda z tych metod dobrze sprawdza się wraz ze współdzieleniem plików i drukarek. Jednak niektóre zadania, takie jak kopiowanie dużych plików, granie w gry i inne mogą w tym przypadku być niewykonalne. Jedyną za zalet alternatywnych metod okablowania jest łatwiejsza instalacji, niż okablowania Ethernet.

Łączenie dwóch komputerów lub dwóch użytkowników W pewnych sytuacja możesz potrzebować współdzielenia plików w domu, ale nie koniecznie mieć ochotę na zakładanie sieci. Pewnie ucieszysz się, jeżeli powiem Ci, że dwa komputery można ze sobą połączyć za jedyne 25 złotych. Jeżeli chcesz podłączyć tylko dwa komputery, aby współdzielić pliki możesz tego dokonać w łatwy sposób i niewielkim kosztem. Możesz użyć kabla, który podłączy dwa komputery bez konieczności używania kart sieciowych, hubów i innego sprzętu. Możesz też posiadać jeden silny komputer, którego dwie osoby chcą używać w tym samym czasie. W ten sposób możesz współdzielić aplikacje, piki, drukarki i czas procesora używając oddzielnych myszek, klawiatur i monitorów.

Bezpośrednie połączenie kablowe Aby współdzielić zasoby dwóch komputerów używając tylko jednego kabla możesz użyć funkcji Windows 95 i 98 zwanej Bezpośrednim połączeniem kablowym. Połączenie to jest wolne, ale za to niedrogie. Wszystko co musisz zrobić, to zapłacić za kabel i połączyć nim dwa komputery. PORADA BIUROWA Bezpośredniego połączenia kablowego możesz użyć w swoim biurze w celu połączenia komputera przenośnego ze stacjonarnym. Jeżeli na dodatek komputer stacjonarny jest podłączony do sieci z serwerem, to możesz kopiować pliki pomiędzy serwerem i komputerem przenośnym (kopiując je pośrednio na swój komputer stacjonarny). W tym przypadku rozszerzenie sieci o komputer przenośny pozwala zaoszczędzić czas, pieniądze i wiele problemy związanych ze zwykłą siecią. Bezpośrednie połączenie kablowe jest dobrym wyjściem w przypadku przesyłania plików pomiędzy komputerem stacjonarnym a przenośnym, oraz w przypadku instalowania nowego oprogramowania na komputerze przenośnym bez napędu CD-ROM. WSKAZÓWKA

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

Inna zaletą bezpośredniego połączenia kablowego ujawnia się, gdy jeden z komputerów takiego połączenia jest włączony do sieci. W takim przypadku również drugi komputer będzie mógł korzystać z sieci (jeżeli zastosujemy odpowiednie oprogramowanie – przyp. tłum.). Oczywiście połączenie kablowe ma również wady. Jak już wcześniej powiedzieliśmy jest to wolne połączenie. Używanie tego połączenia uniemożliwia korzystanie z drukarki. Możesz jednak przegrać pliki z jednego komputera na drugi, a następnie podłączyć drukarkę i wydrukować je. Kolejnym ograniczeniem powyższej metody jest konieczność bliskiego położenia komputerów. Jest to spowodowane faktem, że kabel nie może być dłuższy niż 15 metrów.

Fizyczne łączenie komputerów Dwa komputery można połączyć ze sobą używają kabla lub połączenia bezprzewodowego. Obie metody są dość niedrogie. Każda z nich posiada swoje wady i zalety. Kabel Aby bezpośrednio połączyć dwa komputery kablem możesz użyć kabla równoległego odłączanego do portu drukarki (LPT) obu komputerów. Możesz również posłużyć się kablem szeregowym który jest tańszy, ale jest również jeszcze wolniejszy. W celu bezpośredniego połączenia dwóch komputerów możesz użyć następujących typów kabli: ·

Standardowego kabla RS-232. Używając tego kabla można przesyłać dane z szybkością około 20 Kb/s. Kabel ten jest zwykle używany do podłączania do komputerów urządzeń zewnętrznych i może mieć do 10 metrów długości.

·

Kabel null modem (RS-232C). Ten kabel łączy dwa komputery, dzięki czemu mogą się one komunikować bez użycia modemu. Jest on podłączany do portów szeregowych.

·

Standardowy kabel 4-bitowy. Kable 4-bitowe były używane przed rokiem 1992 i są to kable równoległe.

·

Kabel ECP (Extended Capabilities Port). Tan kabel jest używany z równoległymi portami ECP. Pozwala on na szybszą transmisję, niż w przypadku standardowych kabli. Tryb ECP portu równoległego musi być ustawiony w ustawienia BIOS (Basic Input/Output System) komputera. BIOS to lista instrukcji włączających sprzęt komputera.

·

Kabel UCM (Universal Cable Module). Jest to kabel szeregowy umożliwiający podłączanie różnych typów portów równoległych.

Port równoległy pozwala komputerowi na wymianę z otoczeniem 8-bitów danych w jednym cyklu. Port ten jest również wykorzystywany do podłączania drukarek. Szybkie kable łączące porty równoległe można nabyć praktycznie w każdym sklepie. Port szeregowy transmituje dane znacznie wolniej, ponieważ transmisja odbywa się bit po bicie. Z tego powodu kable szeregowe do transmisji wykorzystują tylko jedną parę przewodów. Ponieważ port równoległy transmituje dane przez kilka linii na raz, więc jest od szeregowego szybszy (nie jest to takie oczywiste w świetle szybkości szeregowych portów USB, FireWire, czy interfejsu SerialATA – przyp. tłum.).

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

Połączenie bezprzewodowe Inną możliwością uruchomienia bezpośredniego połączenia jest użycie promieni podczerwonych zamiast fizycznego kabla. Metoda ta polega na użyciu fali świetlnych wysokiej częstotliwości. W tym przypadku pomiędzy układami transmitującymi obu komputerów nie może być żadnej przeszkody, ponieważ promienie podczerwone nie mają właściwości przenikania przed obiekty. Przy użyciu połączenia podczerwonego możesz połączyć ze sobą więcej niż dwa komputery. Transmisja w podczerwieni nie charakteryzuje się dużym pasmem, ale jest niedroga. Jednak sprawia ona problemy na krótkich odległościach. Połączenie korzystające z podczerwieni konfiguruje się w ten sam sposób, co połączenie kablowe, z tym że w tym przypadku do transmisji wybieramy port podczerwony. Połączenia w podczerwieni są zwykle ograniczone do odległości około jednego metra, ale niektórzy producenci oferują sprzęt pracujący na odległość do 3 metrów. Jeżeli w systemie Windows zainstalujesz port podczerwieni, to system automatycznie wykryje wszystkie inne urządzenia tego typu będące z zasięgu i wyświetli komunikat o połączeniu. Jeżeli połączenie ulegnie uszkodzeniu lub przerwaniu to Windows powiadomi o tym problemie i automatycznie spróbuje ponownie nawiązać połączenie. Więcej informacji o technologii podczerwonej znajdziesz dalej w tym rozdziale.

Konfigurowanie połączenia w Windows Aby w systemie Windows użyć Bezpośredniego połączenia kablowego musisz je najpierw zainstalować. Może ono nie być zainstalowane podczas domyślnej instalacji, więc może wystąpić potrzeba jego do instalowania. Po instalacji system Windows uruchomi kreator pomagający Ci w konfiguracji połączenia. Aby stwierdzić, czy Bezpośrednie połączenie kablowe została na Twoim komputerze zainstalowane wybierz z menu StartðProgramyðAkcesoriaðKomunikacjaðBezpośrednie połączenie kablowe. Jeżeli menu komunikacja nie posiada takiej opcji to znaczy, że musisz ją zainstalować. Jeżeli istnieje ona w menu, to możesz opuścić poniższy podrozdział i przejść do następnego. Instalacja Bezpośredniego połączenia kablowego Jeżeli nie zainstalowałeś Bezpośredniego połączenia kablowego, to możesz potrzebować dysku instalacyjnego Windows 95 lub 98. Bezpośrednie połączenie kablowe musi zostać zainstalowane na obu komputerach. Postępuj zgodnie z poniższymi instrukcjami: 1.

Wybierz StartðUstawieniaðPanel Sterowania.

2.

Podwójnie kliknij na ikonę Dodaj/Usuń programy. Pojawi się okno dialogowe Właściwości: Dodaj/Usuń programy.

3.

Wybierz zakładkę Instalator systemu Windows, jak pokazano na rysunku 7.1.

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

Rysunek 7.1. Użycie zakładki Instalator systemu Windows w oknie dialogowym Właściwości: Dodaj/Usuń programy

4.

Wybierz opcje Komunikcja, a następnie kliknij na przycisk Szczegóły.

5.

Wybierz opcje Bezpośrednie połączenie kablowe zaznaczając pole po lewej stronie opcji, jak pokazano na rysunku 7.2.

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

Rysunek 7.2. Wybór instalacji Bezpośredniego połączenia kablowego

6.

Jeżeli komponent Dial-Up Networking również nie jest zainstalowany, to zainstaluj go. DialUp Networking zawiera funkcje wymagane przez Bezpośrednie połączenie kablowe.

7.

Naciśnij OK. aby powrócić do okna Właściwości: Dodaj/Usuń programy, a następnie wybierz znowu OK, aby zainstalować wybrane składniki. Gdy zostaniesz poproszony włóż dysk CD z systemem Windows. Po zakończonej instalacji zamknij Panel Sterowania.

Następnym krokiem jest konfiguracja Bezpośredniego połączenia kablowego. Konfiguracja Bezpośredniego połączenia kablowego Konfiguracja bezpośredniego połączenia kablowego jest prosta, ponieważ jest dokonywana przez kreatora. Aby połączyć dwa komputery musisz wybrać jeden komputer jako Host, a drugi jako Gość. Komputer Host dostarcza zasoby, podobnie jak serwer, a komputer Gość korzysta z tych zasobów, podobnie jak klient. UWAGA

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

Możesz także współdzielić zasoby komputera Gościa, ale ten typ współdzielenia jest trochę ograniczony. Upewnij się, że zaznaczyłeś do współdzielenia odpowiednie dyski i (lub) foldery oraz, że włączyłeś współdzielenie plików. Zostało to opisane to dalej w tym rozdziale. Po tym jak ustawisz komputer host musisz zrobić do samo dla komputera gościa. Aby skonfigurować Bezpośrednie połączenie kablowe na komputerze działającym jako host musisz: 1.

Wybrać StartðProgramyðAkcesoriaðKomunikacjaðBezpośrednie połączenie kablowe. Pojawi się okno kreatora bezpośredniego połączenia kablowego jak pokazano na rysunku 7.3.

Rysunek 7.3. Kreator poprowadzi Cię przez proces konfiguracji połączenia

2.

Zaznacz opcję Host, a następnie naciśnij przycisk Dalej.

3.

Następnie kreator wskaże wszystkie istniejące w Twoim komputerze porty komunikacyjne, co zostało przedstawione na rysunku 7.4. Wybierz port odpowiadający temu, do którego podłączony jest kabel. Zauważ, że w obydwu komputerach musisz używać tego samego typu portu, czyli jeżeli w jednym komputerze użyjesz portu równoległego, to w drugim będziesz musiał także użyć równoległego.

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

Rysunek 7.4. Wybierz port do którego podłączony jest kabel łączący komputery

4.

Podłącz kabel do portów, a następnie kliknij przycisk Dalej. Wtedy pojawi się okno dialogowe mówiące, że konfiguracja zakończyła się pomyślnie. Jeżeli chcesz, możesz założyć hasła na dostęp komputera gościa. Ustanowienie hasła powoduje, że jedynie ten użytkownik, który zna hasło może zdalnie dostać się na komputer host.

Następnie przyszedł czas skonfigurowania komputera gościa. Wykonuj wszystko tak jak w powyższej instrukcji z tym, że w kroku drugim wybierz opcje Gość. Komputer Host będzie w tym czasie wyświetlał okno dialogowe pokazujące stan połączenia, co przedstawia rysunek 7.5. Gdy skończysz konfigurowanie komputera gościa oba komputery będą się mogły komunikować. Rysunek 7.5. Komputer Host szuka komputera gościa

Konfigurowanie udostępniania w systemie Windows W systemie Windows musisz skonfigurować drukarki i pliki, które chcesz współdzielić. Musisz także sprawdzić nazwy komputerów i grup roboczych, protokoły oraz udziały. Aby skonfigurować udział postępuj zgodnie z następującymi instrukcjami:

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

PATRZ TAKŻE Każdy z poniższych kroków jest dokładniej opisany w następnych rozdziałach. Informacje na temat konfigurowania protokołów znajdują się w rozdziale 9. Natomiast w rozdziale 13. znajdziesz więcej informacji na temat dostępu do plików. 1.

Znajdź na pulpicie systemu ikonę Otoczenie sieciowe.

2.

Kliknij prawym klawiszem na ikonie Otoczenie sieciowe i z menu podręcznego wybierz Właściwości. Pojawi się okno dialogowe Sieć, co przedstawia rysunek 7.6. Na swoim komputerze możesz mieć inną listę zainstalowanych komponentów.

Rysunek 7.6. Musisz skonfigurować Windows, aby współdzielił pliki i drukarki

3.

Na zakładce Konfiguracja wybierz przycisk Udostępnianie plików i drukarek. To wywoła okno dialogowe Udostępnianie plików i drukarek.

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

4.

Zaznacz oba pola: „Chcę mieć możliwość udostępniania moich plików” oraz „Chcę mieć możliwość udostępniania moich katalogów”.

5.

Kliknij OK aby zamknąć okno.

6.

Wybierz zakładkę Identyfikacja i sprawdź nazwę komputera i grupy roboczej, co pokazuje rysunek 7.7. Windows nadaje komputerowi domyślną nazwę, która nie musi się pokrywać z nazwą której chcesz użyć. Komputer host i komputer gość powinny mieć inne nazwy, na przykład Sue i Hugh, lub Win95 i Win98. Nazwa grupy roboczej powinna być natomiast być w obu komputerach taka sama. Na przykład nazwa grupy roboczej może być nazwiskiem rodziny.

Rysunek 7.7. W obu komputerach sprawdź nazwę komputera i grupy roboczej

7.

Wróć do zakładki Konfiguracja i sprawdź, czy są zainstalowane odpowiednie protokoły sieciowe, takie jak NetBEUI czy TCP/IP. Na początek najlepszym protokołem dla sieci Windows jest NetBEUI, ponieważ jest on najprostszy w skonfigurowaniu i użyciu. Z drugiej strony TCP/IP posiada w stosunku do NetBEUI wiele zalet, na przykład elastyczność i

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

szybkość. Aby komunikacja była możliwa oba komputery muszą używać tego samego protokołu. Gdy instalujesz kartę Dial-Up to wraz z nią są instalowane pewne protokoły. Możesz dodać protokół który nie znajduje się na liście. Więcej informacji na temat dodawania protokołów zawiera rozdział 9. Rysunek 7.8 przedstawia protokół TCP/IP skonfigurowany do działania z kartą Dial-Up. Na liście komponentów sieci jest to pozycja TCP/IP -> Karta DialUp. Rysunek 7.8. Oba komputery muszą mieć zainstalowany ten sam protokół sieciowy

8.

Naciśnij OK aby zamknąć okno dialogowe Sieć. Windows poprosi Cię o ponowne uruchomienie systemu.

Teraz musisz skonfigurować współdzielenie folderów lub dysków. Więcej informacji na ten temat znajduje się w rozdziale 11.

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

Działanie bezpośredniego połączenia kablowego Za każdym razem gdy chcesz użyć Bezpośredniego połączenia kablowego musisz uruchomić moduł hosta i gościa. Do przeglądania i kopiowania plików używasz Otoczenia sieciowego. Aby ustanowić połączenie pomiędzy dwoma komputerami musisz wykonać następujące czynności: 1.

Na komputerze hoście wybierz z menu StartðProgramyðAkcesoriaðKomunikacjaðBezpośrednie połączenie kablowe. To wyświetli okno dialogowe Bezpośrednie połączenie kablowe, co przedstawia rysunek 7.9.

Rysunek 7.9. Oczekiwanie na komputer gość

2.

Naciśnij przycisk Słuchaj. Pojawi się okno stanu połączenia.

3.

Na komputerze gościu wykonaj krok 1. W oknie dialogowym Bezpośrednie połączenie kablowe naciśnij przycisk Połącz. To ustanowi połączenie pomiędzy komputerami.

4.

Za każdym razem, gdy będziesz po połączeniu chciał obejrzeć host z komputera gościa kliknij przycisk.

Podczas oglądania hosta widzisz jego pulpit. Możesz też otwierać jego Otoczenie sieciowe i Explorator Windows, tak jakby były one na twoim komputerze. Rysunek 7.10 przedstawia komputer gość i komputer host w otoczeniu sieciowym. Więcej informacji na temat użycia Otoczenia sieciowego znajdziesz w rozdziale 13.

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

Rysunek 7.10. Oglądanie zawartości komputerów przez Otoczenie sieciowe

Rozwiązywanie problemów z połączeniami Bezpośrednie połączenie kablowe może być przyczyną pewnych problemów. Oto najczęstsze z nich wraz z rozwiązaniami. Pojawienie się komunikatu „Nie można przeglądać sieci” w przypadku, gdy jesteś w Otoczeniu sieciowym i naciśniesz przycisk , może sugerować, że połączenie jest wolne. Daj komputerowi kilka sekund na połączenie się i spróbuj później. Aby Bezpośrednie połączenie kablowe działało w komputerze nie musi się znajdować karta Ethernet. Jednak w celu współdzielenia plików i drukarek musisz uaktywnić na komputerze hoście funkcje Master Browser. Aby tego dokonać otwórz okno dialogowe właściwości sieci (kilkając prawym przyciskiem na Otoczenie sieciowe i wybierając Właściwości). W zakładce Konfiguracja zaznacz Udostępnianie plików i drukarek w sieciach Microsoft Networks. Następnie kliknij na przycisk Właściwości. To wywoła okno dialogowe Właściwości Udostępnianie plików i drukarek... Na liście Właściwość wybierz Nadrzędny system przeglądania. Na liście Wartość wybierz Włączony. Następnie potwierdź wybór kilkając na przyciski OK okien dialogowych. Jeżeli masz problemy z łączeniem gościa do hosta sprawdź, czy komputery nie posiadają tych samych nazw sieciowych. Jeżeli masz problemy z protokołem TCP/IP działającym przez bezpośrednie połączenie kablowe usuń go, a w jego miejsce użyj NetBEUI. Czasami protokół TCP/IP powoduje problemy z połączeniem. Jeżeli transfer z hostem jest naprawdę wolny możesz go przyspieszyć wyłączając rozgłoszenia LM. Aby wyłączyć tą funkcję kliknij prawym klawiszem na ikonę Otoczenie sieciowe, a następnie wybierz opcję Właściwości. W zakładce Konfiguracja zaznacz Udostępnianie plików i drukarek w sieciach Microsoft Networks. Następnie kliknij na przycisk Właściwości. To wywoła okno dialogowe Właściwości Udostępnianie plików i drukarek... Na liście Właściwość

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

wybierz Ogłaszanie LM. Na liście Wartość wybierz Nie. Następnie potwierdź wybór kilkając na przyciski OK okien dialogowych.

Użycie połączeń bezprzewodowych Połączenie bezprzewodowe tworzą sieci nie oparte o tradycyjne okablowanie. Do tworzenia tych połączeń stosuje się mikrofale, sygnały radiowe, promienie laserowe i podczerwone. Wszystkie one opierają się na falach elektromagnetycznych. Szybkości technologii bezprzewodowych mieszczą się w zakresie od 1 Mb/s do 10 Mb/s, aczkolwiek producenci ciągle pracują nad większymi prędkościami. Połączenia bezprzewodowe stały się standardem w wielu sieciach, szczególnie tworzonych przez komputery przenośne. Użycie połączeń bezprzewodowych zamiast kabli i stacji dokujących znosi fizyczne ograniczenia tworzone przez sieć. Producenci stworzyli bezprzewodowe karty sieciowe, połączenia z drukarkami, porty i inne urządzenia. Użycie połączeń bezprzewodowych do komputerów PC, urządzeń zewnętrznych i telefonów zwiększa mobilność i produktywność w biurze i w domu. Przez ostatni rok ceny urządzeń bezprzewodowych uległy znacznemu obniżeniu (choć urządzenia stosujące pewne technologie są wciąż dość drogie), a wielu producentów urządzeń bezprzewodowych stworzyła zestawy do montażu w domu wykorzystujące różne technologie. PORADA BIUROWA Wiele biur używa połączeń bezprzewodowych. Obecnie ulepszone standardy i obniżone ceny sprawiają, że technologie wykorzystujące fale radiowe i promienie podczerwone mogą być dla Twojej sieci właściwym rozwiązaniem. Na przykład jeżeli Twoje biuro mieści się w dużym pomieszczeniu podzielonym ściankami działowymi na wiele stanowisk pracy, to możesz użyć technologii radiowej.

Zalety i wady sieci bezprzewodowych Technologie bezprzewodowe pozwalają na przesyłanie plików, drukowanie dokumentów i dostęp do innych urządzeń zewnętrznych i zasobów. Oto niektóre zalety połączeń bezprzewodowych: ·

Standardy. Producenci ustanowili i stosują się do uniwersalnych standardów pozwalających na łączenie urządzeń bezprzewodowych. Standardy te gwarantują współdziałanie sprzętu pochodzącego od różnych producentów.

·

Łatwa instalacja i implementacja. Instalowanie i używanie urządzeń bezprzewodowych – takich jak karty sieciowe, porty i inne – w niczym nie różni się od instalowania i używania tradycyjnego sprzętu sieciowego.

·

Zwiększona mobilność. Niektóre połączenia bezprzewodowe pozwalają na łączenie przemieszczających się użytkowników i komputerów przenośnych.

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

Oczywiście technologie bezprzewodowe posiadają również wady. Oto one: ·

Niezawodność połączenia. Zakłócenia zewnętrzne powodują, że połączenie bezprzewodowe jest mniej odporne na błędy niż połączenie realizowane za pomocą kabla.

·

Szybkość przesyłania danych. Szybkość przesyłania danych przez połączenia bezprzewodowe jest mniejsza, niż w przypadku połączeń przewodowych. Nowe technologie jednak rozwiązują ten problem.

·

Koszt. Połączenia bezprzewodowe są znacznie droższe od połączeń przewodowych.

·

Standardy. Mimo że istnieją standardy opisują technologie bezprzewodowe, to nie wszyscy producenci się do nich stosują. Instytut IEEE opracował standard 802.11, więcej informacji zawiera poniższa ramka.

·

Ograniczona liczba obsługiwanych platform. Większość rozwiązań bezprzewodowych działa jedynie pod Windows 95/98 oraz NT. Nie jest to problemem, dopóki w sieci nie używasz systemów Windows 3.11, Macintosh OS, DOS, OS/2 czy innych.

Standardy IEEE Instytut IEEE tworzy standardy dla okablowania i sprzętu sieciowego. Ma to na celu zapewnienie współpracy pomiędzy producentami. Oto lista popularnych standardów IEEE 802 dotyczących sieci lokalnych: ·

802.1 – Zarządzanie siecią i przełączanie

·

802.2 – Protokoły warstwy łącza danych

·

802.3 – Standardy Ethernet

·

802.4 – Topologia szyny używająca przekazywania żetonu

·

802.9 – Sieci o zintegrowanym przesyłaniu danych i głosu

·

802.10 – Bezpieczeństwo sieci LAN

·

802.11 – Bezprzewodowy Ethernet

Metody łączenia bezprzewodowego Najpopularniejsze są 4 metody łączenia bezprzewodowego: podczerwień, sygnały radiowe, mikrofale i połączenia laserowe. Dla zastosowań domowych najpopularniejsze są połączenia radiowe i w podczerwieni. Coraz więcej producentów sprzętu i oprogramowania oferuje i obsługuje technologie bezprzewodowe. Na przykład Microsoft i IBM włączyli obsługę połączeń w podczerwieni do systemów operacyjnych Windows 95/98 i OS/2. Krok ten spowodował lepszą dostępność i spadek cen tych urządzeń.

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

PORADA BIUROWA Często używa się technologii bezprzewodowych w połączeniu z przewodowymi. Możesz na przykład w większości sieci używać okablowania kategorii 5 i dodać jedynie kilka połączeń bezprzewodowych tam, gdzie to jest potrzebne (przemieszczający się pracownicy lub zdalne budynki). W takich sytuacjach najlepsze będą połączenia radiowe.

Połączenia w podczerwieni Połączenia w podczerwieni działają podobnie do pilota używanego do sterowania telewizorem. Urządzenia muszą znajdować na linii wzroku i jest to połączenie typu punkt-punkt. Jest tak ponieważ promienie podczerwone nie mogę pokonywać przeszkód znajdujących się na ich drodze. Wąski stożek fali podczerwonej pozwala dwóm urządzeniom na komunikacje bez konieczności dokładnego nakierowania nadajników i odbiorników. Fala ta sama w sobie jest kierunkowa, dzięki czemu połączenie nie będzie zakłócało innych odbiorników. Odległość na którą możliwa jest transmisja wynosi maksymalnie około 15 metrów. Rysunek 7.12 przedstawia dwa komputery stacjonarne i jeden przenośny połączone przez promienie podczerwone. Dzięki ukierunkowaniu wiązki podczerwonej sygnały są odbierane tylko przez odpowiednie urządzenie. Zauważ, że choć drukarka jest podłączona kablem równoległym z tylko jednym komputerem, to wszystkie mogą z niej korzystać. Rysunek 7.12. Światło podczerwone łączy komputery które znajdują się „na linii wzroku” UWAGA Gdy dwa urządzenia bezprzewodowe znajdują się w swoim zasięgu system Windows automatycznie to wykrywa i ustanawia połączenie. Jednym z podstawowych zalet połączeń bezprzewodowych jest to, że połączenia pomiędzy różnymi urządzeniami są id siebie niezależne. To powoduje, że każde połączenie posiada stałą przepustowość, której nie dzieli z innym. Zapewniają one także bezpieczne połączenie przy wykorzystaniu promieni świetlnych znajdujących się poza pasmem widzialnym. Światło podczerwone jest bardzo odporne na czynniki zewnętrzne, takie jak tworzone przez linie elektryczne, silniki elektryczne, świetlówki. Z drugiej strony jest bardzo wrażliwe na warunki atmosferyczne. Oczywiście użycie fal podczerwonych w domu znacznie ogranicza jakikolwiek wpływ warunków atmosferycznych. Wprowadzenie jakiegoś przedmiotu zasłaniającego stożek promieni podczerwonych może spowodować przerwanie połączenia. Zależy to od długości i stopnia przesłonięcia stożka. Zwykłe

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

chodzenie przez niego nie ma wpływu na transmisję danych. Jeżeli jednak przesyłanie danych zostanie przerwane to protokół będzie próbować powtórnie wysłać dane, aż nie zakończy się to sukcesem lub nie zostanie przekroczony limit czasu dla operacji. Możesz próbować ponownie nawiązać połączenie, aż do czasu w którym to nastąpi. UWAGA Niektórzy producenci (InfraCom oraz Sun) opracowali podczerwoną technologie nie wymagającą widoczności pomiędzy urządzeniami.

Połączenia radiowe Częstotliwości radiowe to pewne pasmo w widmie promieniowania elektromagnetycznego. Sygnały te są dostępne dla większości użytkowników na świecie. Przepustowości technologii radiowych są niskie do średnich. Fale radiowe penetrują mniejsze przeszkody, takie jak cienkie ściany. Istnieją dwa fizyczne interfejsy radiowe: szereg bezpośredni w widmie rozproszonym DSSS (Direct Sequence Spread Spectrum) oraz zmienne częstotliwości w widmie rozproszonym FHSS (Frequency Hopping Spread Spectrum). Pierwszy z nich jest w stanie przechodzić przez mniejsze przeszkody, takie jak cienkie ściany i stropy. Drugi z nich może przechodzić przez grubsze ściany, ale charakteryzuje się wolnym transferem danych. Rysunek 7.13 przedstawia sieć domowa w której połączenie radiowe będzie działać. Fale radiowe będą w stanie przechodzić przez ściany, tak jak dzieje się w przypadku bezprzewodowych telefonów. Do jednego z komputerów stacjonarnych podłączona jest drukarka laserowa. Jest ona dostępna dla wszystkich komputerów. Rysunek 7.13. Fale radiowe przenikają przez ściany i stropy Sygnały emitowane w widmie rozproszonym są w miarę bezpieczne jeżeli chodzi o podsłuch ze źródeł zewnętrznych, na przykład przechwytywanie transmisji. Szybkość przesyłania danych przy użyciu tych technologii zawiera się w przedziale od 1 Mb/s do 11 Mb/s. Typowy zasięg w środowisku biurowym to zwykle 100 metrów.

Mikrofale Mikrofale posiadają duże pasmo, ale są podatne na zewnętrzne zakłócenia i podsłuch. Tak jak fale radiowe, mikrofale wymagają pozwolenia PAR i używania sprzętu z homologacją. Mikrofale mogą być używane przez systemy naziemne i satelitarne. Umożliwiają one łączenie bardzo odległych od siebie lokacji, więc są przydatne w dużych sieciach. Nie są one jednak przydatne w sieciach domowych. Na dodatek jest to bardzo droga technologia.

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

Technologia laserowa Technologia laserowa nie jest praktyczna w sieciach domowych, głównie ze względu na koszty. Laser komunikacyjny wysyła wąską wiązkę światła zmodulowaną w impulsy przenoszące dane. Światło laserowe jest bardzo podatne na warunki atmosferyczne i pozwala na transmisję na małe odległości.

Przegląd produktów bezprzewodowych Wielu producentów stworzyło rozwiązanie sieciowe oparte na podczerwieni i falach radiowych. Możesz je używać w domu, lub w sieciach domowych. Oto kilka produktów którym powinieneś się przyjrzeć. Produkty bezprzewodowe zwykle składają się z dwóch podstawowych komponentów: bezprzewodowej kart sieciowej i punktu dostępowego. Punkt dostępowy łączy sieć bezprzewodową z siecią przewodową i umożliwia komunikację w tej pierwszej. Jeżeli budujesz dużą sieć bezprzewodową, lub przewidujesz duże zakłócenia możesz użyć kilku punktów dostępowych. Najprawdopodobniej jednak w sieci bezprzewodowej będziesz używał tylko jednego punktu dostępowego. UWAGA Jeżeli chcesz bezprzewodowo połączyć komputer PC z drukarką, powinieneś nabyć specjalną kartę bezprzewodową do drukarki. Innym sposobem może być podłączenie drukarki do komputera stacjonarnego i połączenie komputerów siecią bezprzewodową. To umożliwi drukowanie przez komputer połączony z drukarką.

Proxim RF Symphony Proxim oferuje wiele rozwiązań bezprzewodowych, włączając w to linię produktów Symphony.

Użycie linii telefonicznych Sieci komputerowe wykorzystujące linie telefoniczne są technologią, która może Cię zainteresować. Dzięki nim możesz użyć okablowania, które już istnieje w domu, zamiast układać okablowanie Ethernet. Możesz także skorzystać z istniejących gniazd RJ-11. Sieci oparte na liniach telefonicznych pozwalają na współdzielenie w sieci wszystkich zasobów, włączając w to pliki, drukarki, aplikacji, gry, modemy, napędy CD-ROM oraz inne urządzenia zewnętrzne. Większość zestawów dla sieci domowych działa z szybkością 1 Mb/s, co zwykle jest wartością wystarczającą. Jeżeli chcesz przesyłać multimedia, duże pliki graficzne oraz prowadzić przez sieć skomplikowane obliczenia, powinieneś rozważyć inną technologię sieciową. Użycie linii telefonicznych do sieci zapewnia skalowalność – możesz dodawać do sieci nowe komputery i nowych użytkowników, bez konieczności pozbywania się istniejących urządzeń.

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

Użycie linii telefonicznych ma jeszcze jedną zaletę. Sąsiedzi i osoby spoza domu nie będą mogły uzyskać dostępu do komputerów w Twojej sieci. PORADA BIUROWA Użycie linii telefonicznych nie wchodzi w grę jeżeli w firmie masz zamiar mocno korzystać z sieci. Szybkość 1 Mb/s to zdecydowanie za mało, aby móc korzystać z sieci w sposób efektywny.

Standardy sieci opartych na liniach telefonicznych Organizacja Home Phoneline Networking Alliance (HomePNA) skupia w sobie czołowe firmy sieciowe i zajmuje się przyjęciem jednego, zunifikowanego standardu tych sieci. HomePNA testuje i ogłasza raporty na temat różnych produktów korzystających z linii telefonicznych do przesyłania danych. Na podstawie tych testów HomePNA publikuje wytyczne, pozwalające użytkownikom na unikanie kłopotów. Oto niektóre z wytycznych: ·

Sieć musi używać linii telefonicznej, która nie jest zakłócana przez linie do której podłączone są telefony. Telefony, maszyny odpowiadające, faksy i inne urządzenia nie mogą wprowadzać do sieci żadnych zakłóceń.

·

Sieć przez linie telefoniczne nie mogą zakłócać istniejących linii telefonicznych.

·

Sieciowe linie telefoniczne muszą pozwalać na budowanie sieci w różnych topologiach, ponieważ okablowanie telefoniczne w każdym domu może posiadać inną topologie.

·

Sieć oparta na liniach telefonicznych musi być odporna na zewnętrzne zakłócenia.

Zasada działania sieci opartych na liniach telefonicznych Sieci oparte na liniach telefonicznych pozwalają Ci na współdzielenie plików, drukarek i innych urządzeń zewnętrznych (włączając w to modemy i napędy CD-ROM). Rysunek 7.14 przedstawia jedno z rozwiązań oparte o omawianą technologię. Do sieci możesz dołączyć wiele komputerów osobistych i urządzeń zewnętrznych je współdzielić. Podłącz każde urządzenie zewnętrzne do komputera używając standardowego kabla równoległego lub szeregowego, a następnie połącz komputery w sieci używając linii telefonicznych. Rysunek 7.14. Sieć domowa wykorzystująca linie telefoniczne i pozwalająca na współdzielenie plików i drukarek

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

Sieci wykorzystujące linie telefoniczne używają standardowych złączy RJ-11, tak jak telefony. Wszystko, co musisz zrobić to podłączyć komputer do dodatkowego gniazdka RJ-11 znajdującego się w ścianie. W komputerach jest umieszczana specjalna karta sieciowa (różna od karty Ethernet) dzieląca przesyłane dane na osobne częstotliwości: jedną do przesyłania głosu, drugą danych i ewentualnie trzecią używaną w celu szybkiego dostępu do sieci Internet (Digital Subscriber Line). DSL jest technologią pozwalającą na dwukierunkowe przesyłania danych przez linie miedziane. Linie telefoniczne są liniami miedzianymi, zwykle kategorii 3. Częstotliwości z którymi pracują sieci korzystające z linii telefonicznych mogą współdziałać z przekazem głosu, bez wywierania na nie ujemnego wpływu. Szybkość tego typu sieci wynosi 1 Mb/s. PORADA Poza stosowaniem sieci opartych na liniach telefonicznych w domu, możesz również w ten sposób zwiększać zasięg sieci opartych na innych mediach, na przykład na skrętce 5. kategorii, technologiach bezprzewodowych oraz liniach energetycznych. W przypadku sieci opartej na liniach telefonicznych nie potrzebujesz huba, ani innego sprzętu sieciowego. Musisz jednak posiadać: ·

Karty sieciowe dla linii telefonicznych (certyfikowane przez HomePNA) z odpowiednimi sterownikami.

·

Standardowy kabel telefoniczny o długości pozwalającej na podłączenie komputera do najbliższego gniazdka telefonicznego.

·

Komputer z procesorem Pentium 200 lub lepszym i systemem Windows 95 lub 98.

Wiele rozwiązań dla linii telefonicznych potrafi również obsługiwać sieci Ethernet, więc możesz łączyć z sobą te dwie technologie. Możesz też łączyć rozwiązanie dla linii telefonicznych z rozwiązaniami bezprzewodowymi i opartymi na liniach energetycznych.

Przegląd produktów dla sieci wykorzystujących linie telefoniczne Zestawy sieciowe pozwalają na szybką i łatwą instalację domowych sieci wykorzystujących linie telefoniczne. Wszystko co potrzebujesz, aby połączyć dwa komputery jest zawarte w zestawie. Musisz tylko zainstalować kartę sieciową i poprowadzić do komputerów linie telefoniczne. Linksys HomeLink Phoneline Networking

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

Użycie linii energetycznych W swojej sieci domowe możesz również wykorzystać linie energetyczne, jeżeli są one odpowiedniej jakości. Jednak korzystanie z linii telefonicznych niesie z sobą pewne problemy. Zwykle w takich liniach istnieje wysoki poziom szumu, co ogranicza liczbę komputerów które można podłączyć do sieci oraz wpływa na transfer danych. W przypadku sieci wykorzystujących linie energetyczne do łączenia z siecią używasz gniazdek tej sieci. Musisz jednak wiedzieć, że szybkość działania takiej sieci jest niewielka i wynosi około 350 Kb/s. PORADA Nie używaj sieci korzystających z linii telefonicznych nawet w małych biurach. Zapewniają one zbyt wolne połączenie. Jednym z producentów pomyślnie sprzedającym sieci korzystający z linii energetycznej jest Intelogis. Ich produkt – PassPort Plug-In Network – wykorzystuje gniazdka energetyczne do tworzenia sieci bez konieczności posiadania dodatkowego okablowania i sprzętu. PassPort używa małych urządzeń zewnętrznych pozwalających komputerom z systemem Windows 95/98 na komunikacje przez zwykłe linie energetyczne. Zestaw tej firmy obejmuje adaptery, kable szeregowe oraz oprogramowanie pozwalające na podłączenie dwóch komputerów osobistych i drukarki. PassPort działa tylko w instalacjach o napięciu 110 woltów. Transmisja odbywa się z szybkością 350 Kb/s na odległości do 450 metrów.

Spojrzenie na nowe technologie sieciowe Sieci domowe staję się coraz bardziej popularne i w coraz większej liczbie domów znajdują się dwa, trzy lub więcej komputerów. Tradycyjne okablowanie i sprzęt sieciowy mogą być rozwiązaniem dla większości użytkowników, ale producenci zawszę będą szukać rozwiązań alternatywnych (tańszych i łatwiejszy w użyciu).

Telewizja kablowa Firmy dostarczające telewizję kablową weszły już na rynek dostawców Internetu i obecnie próbują opanować rynek sieciowy. W Stanach Zjednoczonych formy takie jak Tele-Communications Inc. (TCI), Time Warner oraz MediaOne modernizują swoje sieci tak, aby pozwolić na dwukierunkową wymianę danych wymaganą przez sieci komputerowe. Firmy te stosują kable HFC (hybrid fiber coax) – połączenie kabla światłowodowego i koncentrycznego – aby uzyskać większą przepustowość i niezawodność. Kable HFC pozwalają na jednoczesne wysyłanie danych z i do sieci, co jest wymagane w infrastrukturach sieciowych. Istnienie rozwiązań sieciowych poprzez kabel z telewizji kablowej oznacza, że za jego pomocą możesz łączyć ze sobą urządzenia w siec komputerową. To oznacza także, że możesz się

Rozdział 7. Wykorzystanie innych metod okablowania

komunikować w sieci z sąsiadami oraz z ludźmi z miasta, regionu oraz całego kraju. Szybkości przesyłania danych przez sieci telewizji kablowych powinny być bardzo wysokie, ale rozwiązanie to posiada także wady. Po pierwsze użycie sieci kablowej oznacza więcej użytkowników sieci, co powoduje większy ruch. Tak jak w przypadku każdej sieci oznacza to mniejsze szybkości przesyłania danych. Drugim problemem jest bezpieczeństwo. Zwykle całe sąsiedztwo ma dostęp do tego samego kabla. Podczas gdy administratorzy sieci i technicy wiedzą w jaki sposób się zabezpieczać swoje systemy sieciowe, to zwykli użytkownicy nie mają zielonego pojęcia na temat bezpieczeństwa sieci.

Okablowanie światłowodowe Transmisja światłowodowa polega na wysyłaniu impulsów świetlnych w specjalnych kablach przenoszących fale świetlne. Kabel światłowodowy ma mniejsza średnicę i jest lżejszy niż kabel koncentryczny, jest on także odporny na wpływ zewnętrznego pola elektromagnetycznego. Kabel ten oferuje również lepsze warunki przesyłania sygnału. Niestety okablowanie światłowodowe jest bardzo drogie. A kable są trudne w instalacji i naprawie, co oznacza że utrzymanie całej sieci jest znacznie trudniejsze. Producenci okablowania światłowodowego mają zamiar oferować produkty do użytku domowego, ale dopiero w przyszłości.

Linie energetyczne Cyfrowe linie energetyczne to nowa technologia pozwalająca firmom energetycznym na wysyłanie danych i głosu przez istniejące linie energetyczne. Osiągane szybkości to około 1 Mb/s. Technologia jest obecnie w fazie testów, ale nie jest jeszcze wystarczająco dopracowana, aby ją wdrożyć na rynek. Jak na razie trudno dokładnie przewidzieć czas wdrożenia tej technologii, ale przewiduje się, że nastąpi to za około 5 lat.

Podsumowanie W tym rozdziale omówiliśmy alternatywne metody łączenia komputerów w domu. Szczególnie omówiliśmy następujące rozwiązania: ·

Użycie bezpośredniego połączenia kablowego

·

Użycie połączeń bezprzewodowych

·

Użycie linii telefonicznych

·

Użycie linii energetycznych

W następnym rozdziale zajmiemy się kwestią nabywania i instalowania sprzętu sieciowego.

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego W tym rozdziale: ·

Omówienie sprzętu sieciowego

·

Zakup i instalacja karty sieciowej

·

Zakup i instalacja huba

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

Aby zbudować sieć, to poza kablami musisz także nabyć sprzęt sieciowy. Sprzęt ten umożliwia komputerom komunikowanie się przez sieć. Każdy komputer w sieci musi mieć kartę sieciową, do której podłączany jest kabel sieciowy. Poza tym, gdy używasz tradycyjnego okablowania musisz dodać urządzenie, które zwiększy zasięg sieci, czyli hub.

Omówienie sprzętu sieciowego W zależności o typu sieci będziesz musiał zakupić pewien sprzęt sieciowy, aby komputery mogły się komunikować. Poza okablowaniem będą to najprawdopodobniej karty sieciowe i hub. Więcej informacji o okablowaniu znajdziesz w rozdziałach 6. I 7. W tym rozdziale zajmiemy się kartami sieciowymi i hubami. W przypadku sprzętu sieciowego musisz wiedzieć jaki jego typ kupić. Oznaczenie każdego produkty sieciowego zwiera wiele identyfikatorów, które musisz zrozumieć aby nabyć sprzęt spełniający wymagania sieci. PORADA Podczas kupowania kart sieciowych i hubów upewnij się, że są one zgodne ze standardami IEEE. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 7.

O kartach sieciowych Karta sieciowa jest też czasem opisywana skrótem NIC (z angielskiego „Network Interface Card”). Jest to urządzenie łączące komputer z siecią Karta sieciowa zawiera całą potrzebną elektronikę oraz oprogramowanie pozwalające na jej konfigurację. Oprogramowanie służące do kontrolowania i konfigurowania karty sieciowej nazywa się sterownikiem. Kar6t sieciowa należy do kategorii kart rozszerzeń, tak samo jak karta dźwiękowa oraz graficzna. Jest ona podłączana do gniazda rozszerzeń płyty głównej komputera 9patrz rysunek 8.1.). Karta ta jest podłączana do medium transmisyjnego, takiego jak skrętka, które łączy wszystkie komputery w sieć.

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

Rysunek 8.1. Karta sieciowa jest kartą wkładaną w płytą główną komputera

Złącze łączące kartę sieciową z kablem zależy od typu kabla. Kable koncentryczne są łączone złączami BNC, kable typu skrętka złączami RJ-45, a kable telefoniczne złączami RJ-11. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 6.

Oprogramowanie kart sieciowych Do każdej karty sieciowej musi mieć oprogramowanie sterujące (sterownik) pozwalające na działanie karty. Zwykle sterownik jest dostarczany z kartą sieciową. Jest to mały program za pomocą którego aplikacje komunikują się z kartą sieciową. Karta zamienia komendy z aplikacji na przesyłane dane. PORADA Gdy kupisz kartę sieciową powinieneś udać się na stronę WWW producenta karty sieciowej, aby pobrać najświeższą wersję sterownika do tej karty sieciowej. Producenci kart sieciowych zwykle opracowują nowe wersje sterowników do swoich kart, aby działały one w sposób jak najbardziej efektywny. Karty sieciowe mogę sprawiać problemu podczas instalacji. Zależy to od konfiguracji sprzętowej i programowej komputera. Czasami problem leży w modelu karty, a czasami powodują to inne czynniki. Więcej informacji na ten temat zawiera dodatek A.

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

PORADA BIUROWA Jeżeli zakładasz sieć w firmie to powinieneś do wszystkich komputerów zakupić te same karty sieciowe. Takie posuniecie pozwoli na łatwiejsze instalowanie, konfigurowanie i rozwiązywanie problemów z kartami sieciowymi.

Typy kart sieciowych Komputery używają różnych typów kart sieciowych. Zanim kupisz jakąś kartę musisz wiedzieć do jakiego komputera ma zostać zainstalowana. Więcej informacji na ten temat zawiera dokumentacja komputera. Poza znajomością typów kart sieciowych, musisz także znać kilka innych terminów, takich jak szyna czy kontroler. Szyna to układ elektroniczny służący do przesyłania sygnałów elektrycznych z jednej części komputera do innej, na przykład z procesora do pamięci. Szyna wysyła sygnały w porcjach po 16 lub 32 bity. Kontroler to dodatkowa karta odbierająca informacje z procesora i na ich podstawie zarządzająca dodatkowym sprzętem. Wszystkie poniższe karty, poza typami PC i PCMCIA są podłączane do płyty głównej. Płyta główna to podstawowa część komputera. Zawiera ona procesor, koprocesor i wspierające układy, pamięć RAM i kontrolery urządzeń. ·

Peripheral Component Interconnect local bus (PCI). PCI jest specyfikacją firmy Intel definiująca szyną lokalną pozwalająca na podłączanie do komputera kart zgodnych ze standardem PCI.

·

Industry Standard Architecture (ISA). ISA to szyna on szerokości 16 bitów.

PORADA Większość kart sieciowych istnieje w odmianach ISA i PCI. Jeżeli masz wybór pomiędzy ISA i PCI to wybierz PCI, ponieważ szyna ISA jest w trakcie wycofywania. ·

Extended Industry Standard Architecture (EISA). EISA jest 32-bitowym rozszerzeniem szyny ISA.

·

Microchannel Architecture (MCA). MCA jest 32-bitową szyną przeznaczoną do systemów wielowątkowych. Karty rozszerzeń identyfikują się same w tym systemie, co eliminuje ewentualne konflikty związane z ręczną konfiguracją. Szyna ta jest używana jedynie w systemach PS/2.

·

Karta Personal Computer Memory Card Association (PCMCIA). PCMCIA jest standardem przenośnych komputerów. Karta zwykle jest rozmiaru karty kredytowej. Istnieje wiele różnych wersji, lub typów kart PCMCIA. Typy te określają jaka jest fizyczna grubość karty.

·

Karta Personal Computer (PC). Karta PC jest zgodna ze standardem PCMCIA. Karty PC używają 68-stkowego złącza o dłuższych stykach zasilania i uziemienia.

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

PORADA Możesz spotkać karty sieciowe będące połączeniem dwóch kart, na przykład karty sieciowej i modemu. Mogę się one wydawać dobra propozycją, szczególnie jeśli nie posiadasz wystarczającej ilości gniazd na dwie oddzielne karty. Jeżeli jednak masz wystarczającą ilość gniazd na karty rozszerzeń to powinieneś kupić dwie oddzielne karty. Będziesz miał z nimi mniej problemów i w ogólnym rozrachunku okażą się one tańszą opcją. Jeżeli jedna część takiej złożonej karty ulegnie uszkodzeniu będziesz musiał wymienić całość. Istnieją jeszcze inne zagadnienia związane z zakupem karty sieciowej, takie jak topologia sieci oraz typ okablowania. Więcej informacji na ten temat zawiera podrozdział „Zakup i instalacja karty sieciowej”.

O hubach Hub jest urządzeniem modyfikującym transmitowane sygnały i pozwalającym na rozszerzenie zasięgu sieci. Istnieją dwa typy hubów aktywne i pasywne (choć pasywne są już praktycznie niespotykane – przyp. tłum.). Aktywne huby są wzmacniaczami sygnału pozwalającymi zwiększyć zasięg sieci. Pasywne huby dzielą wysyłany sygnał, dzięki czemu można dodać do sieci kolejny komputer. Huby zawierają określoną liczbę portów, zwykle 4, 5, 8, 16 lub 24. Do każdego z portów można podłączyć jeden komputer. Użycie huba w sieci powoduje, że rozwiązywanie problemów z nią jest łatwiejsze. Na przykład jeżeli kabel lub połączenie sieciowe ulegnie uszkodzeniu to z sieci zostanie wyłączony tylko komputer który był podłączony tym kablem. Z tego powodu inne komputery nie będą miały kłopotów z siecią. PORADA BIUROWA Dla sieci w biurze wybierz hub o większej ilości portów niż początkowo potrzebujesz. Zastanów się nad podwojeniem ilości aktualnie potrzebnych portów. Jeżeli uważasz, że potrzebujesz tylko 4 portów kup hub o 8 , lub nawet 12 portach. Będziesz zaskoczony szybkością rozwoju swojej sieci. Hub jest centralnym urządzeniem sieci, choć w przypadku zastosowania topologii gwiazdy trudno jest wyróżnić jedno urządzenie jako centralne. Rysunek 8.2 przedstawia czteroportowe łączące ze sobą cztery komputery. W tej sieci hub jest urządzeniem centralnym. Rysunek 8.2. Użyj huba do połączenia komputerów w sieć

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

Rysunek 8.3 przedstawia topologie gwiazdy w której huby są używane do rozszerzania sieci poza fizyczne ograniczenie ilości portów w jednym hubie. Drugi hub podłącza do sieci trzy dodatkowe komputery. Może do niego także podłączyć inny hub, co dodatkowo zwiększy zasięg transmisji. Rysunek 8.3. Użyj hubów do rozszerzenia zasięgu sieci

·

Typ hubów musi się zgadzać z typem użytego okablowania, kart sieciowych i technologia sieciową. Na przykład jeżeli używasz okablowania i kart 10BASE-T to musisz także zakupić hub 10BASE-T. Więcej informacji na ten temat zawiera podrozdział „Zakup i instalacja huba” znajdujący się dalej w tym rozdziale.

Zakup i instalacja karty sieciowej Podczas wybierania karty sieciowej musisz ją najpierw dopasować do komputera. Następnie musisz dopasować kartę do okablowania i topologii sieciowej. Zauważ, że jeżeli chcesz stosować okablowanie Ethernet, to będziesz musiał także zastosować karty sieciowe Ethernet. Jeżeli zakładasz sieć bezprzewodową to będziesz musiał także użyć odpowiednich kart sieciowych. Instalowanie kart sieciowych jest czynnością dość prostą. Musisz jedynie być ostrożny aby nie uszkodzić karty sieciowej, ani komputera. Instalacje możesz przeprowadzić w ciągu kilku minut.

Zakup karty sieciowej Przede wszystkim musisz dopasować kartę sieciową do gniazd rozszerzeń istniejących w komputerze oraz do typu wykorzystywanego okablowania. Inne czynniki które musisz rozważyć podczas zakupu karty to cena, marka, warunki gwarancji oraz typ złączy istniejących na karcie. Jeżeli zakupisz zestaw sieciowy omawiany w rozdziałach 6. i 7. będzie on zawierał konieczne karty sieciowe. W przypadku zestawów sieciowych nie musisz się przejmować typem okablowania, ale musisz zwrócić uwagę czy złącza kart pasują do komputerów.

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

PORADA BIUROWA Dla sieci biurowej powinieneś nabywać karty sieciowe znanych wytwórców. Używanie kart w firmie oznacza, że są one mocniej obciążone. Lepsze karty posiadaj większą żywotność niż tańsze, więc nie będziesz musiał ich wymieniać jeżeli na początku zainwestujesz trochę więcej pieniędzy.

Wybór typu karty sieciowej Najpierw wybierz odpowiedni typ szyny komputera oraz złącze. Jak już wspomnieliśmy wcześniej najpopularniejszymi szynami są ISA oraz PCI. Jeżeli możesz wybierać pomiędzy ISA i PCI to powinieneś wybrać PCI. Karty te lepiej działają w systemach Windows 95/98, ponieważ posiadają funkcje plug and play oraz mają większą przepustowość w wielozadaniowych systemach operacyjnych (patrz „Wybieranie karty PCI”). Rysunek 8.4 przedstawia kartę sieciową dla magistrali ISA. Karty ISA są zwykle dłuższe, niż PCI i są one wkładane w czarne gniazda (podczas karty PCI są wkładane w białe gniazda). Rysunek 8.4. Karty ISA są zwykle dłuższe niż karty PCI

Rysunek 8.5 przedstawia kartę sieciową PCI. Zauważ, że jej krawędź jest krótsza niż w przypadku kart ISA.

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

Rysunek 8.5. Karty PCI są używane w nowszych komputerach

Jeżeli używasz komputera przenośnego, to będziesz potrzebował karty PCMCIA, aby podłączyć ją do tego portu komputera. Sprawdź w dokumentacji jakiego typ kart możesz używać z swoim komputerem przenośnym. Następnie musisz sprawdzić, czy w komputerze znajduje się wolne gniazdo na kartę sieciową. Jeżeli masz już w systemie modem i kartę dźwiękową to może już tam nie być miejsca na kartę sieciową. Rysunek 8.6 przedstawia otwarty komputer z wolnymi gniazdami ISA. Jeżeli masz wolne jedynie złącza ISA to będziesz musiał kupić taką kartę sieciową.

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

Rysunek 8.6. Sprawdź, czy w Twoim komputerze znajdują się wolne gniazda

PORADA Zanim otworzysz komputer upewnij się, czy jest on wyłączony, a jego wtyczka jest wyciągnięta z gniazda zasilania. Aby otworzyć obudowę odkręć śruby, lub niektórych przypadkach użyj przycisku lub dźwigni. Przejrzyj także dokumentacje komputera.

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

Wybór karty PCI Karty PCI obsługują technikę bus mastering, co jest szczególnie ważne w przypadku komputerów z procesorami Pentium Pro i wyższymi. Bus mastering to technika pozwalająca w przypadku zaawansowanych architektur na kontrolowanie przepływu danych pomiędzy głównym procesorem, a urządzeniami zewnętrznymi. Karta sieciowa korzystająca z tej techniki ma krótszy czas dostępu do szyny i może przesyłać dane z większa szybkością. Oto pewne zalety szyny PCI, dla których warto ją wybrać: ·

Sterowniki PCI są zoptymalizowane do użycia w środowisku 32-bitowym, co odpowiada architekturze systemu Windows i szyny PCI.

·

Coraz więcej producentów umieszcza na płycie więcej gniazd PCI, najczęściej kosztem gniazd ISA.

·

Szyna PCI wykorzystuje wydajność procesorów klasy Pentium i szybszych. Szyny ISA i EISA są starszymi standardami, odpowiednimi dla komputerów z procesorami 386 i 486.

·

PCI posiada szerokość szyny 32 lub 64 bity, co oznacza większą przepustowość karty sieciowej.

Wybór okablowania i technologii Podczas wybierania karty sieciowej musisz także wziąć pod uwagę typ okablowania i technologii sieciowej. Jeżeli używasz okablowania Ethernet musisz także używać kart sieciowych Ethernet. Możesz ewentualnie zbudować sieć w oparciu o linie telefoniczne, co pozwoli na przesyłanie danych z szybkością tylko 1 Mb/s. Wtedy będziesz musiał kupić karty sieciowe do instalacji wykorzystujących linie telefoniczne. Jeżeli zdecydujesz się na technologie Ethernet to musisz użyć kart sieciowych i hubów pracujących z tą samą szybkością: 10 Mb/s (Ethernet) lub 100 Mb/s (Fast Ethernet). Każda z tych szybkości może działać z okablowaniem typu skrętka kategorii 5. Jeżeli budujesz sieć Ethernet wybierz karty dwuszybkościowe 10/100. Możesz najpierw używać ich w trybie 10 Mb/s, a w późniejszym okresie zwiększyć szybkość sieci do 100 Mb/s. Po roku czy dwóch postęp technologiczny może sprawić, że karty o szybkości 10 Mb/s staną się bezużyteczne. PORADA BIUROWA Gdy rozpoczynasz budowę swojego biura kup karty 10/100 i hub o szybkości 10 Mb/s. Gdy będziesz na to gotowy możesz zawsze wymienić hub na taki o szybkości 100 Mb/s. Musi także zorientować się jaki złącza powinna mieć karta. Jeżeli Twoja sieć wykorzystuje kabel koncentryczny to musisz mieć na karcie złącza BNC. Jeżeli w sieci posługujesz się skrętką upewnij się, że karta ma złącze RJ-45. Dla sieci korzystających z linii telefonicznych odpowiednim złączem jest RJ-11. Wiele modeli kart ma więcej niż jedno złącze.

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

Zauważ, że karty do komputerów przenośnych używają innych typów złączy niż karty do komputerów stacjonarnych. Zanim zakupisz jakąś taką kartę sprawdź jej dokumentacje.

Wybieranie marki i jakości Podczas zakupu karty powinieneś także zwrócić uwagę na markę karty, jej cenę, warunki gwarancji oraz oferowaną pomoc techniczną. Większość dobrych kart sieciowych kosztuje prawie tyle samo, różnice w cenie wynoszą do 50 zł. Możesz także się natknąć na karty, które są zdecydowanie tańsze. Unikaj takich kart, ponieważ mogą być one przestarzałe lub uszkodzone. Okres gwarancji kat sieciowych waha się od kilku miesięcy całego okresu użytkowania. Powinieneś zawsze kupować karty z dożywotnią gwarancją, ponieważ ich oferta jest szeroka. Używaj produktów firmy posiadającej dobrą opinię swoich produktach i wsparciu technicznym. Oto kilka firm, które produkują dobra kart i oferują dobre warunki gwarancji i wsparcia technicznego. Karty Ethernet: 3Com Adaptec, Inc. Digital Equipment Corp. (DEC) Intel Linksys Xircom (dla komputerów przenośnych) Karty bezprzewodowe: DEC (dla komputerów przenośnych) IBM Proxim, Inc. Soletek Corp. Xircom Karty do linii telefonicznych: Artisoft Linksys

Określanie potrzeb Oto czego twoja sieć potrzebuje w zależności od typu okablowania: Okablowanie

Karta sieciowa

Hub

Cienki kabel koncentryczny

Karta Ethernet o szybkości 10

Hub Ethernet o szybkości 10

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

Ethernet

Mb/s

Mb/s

Kabel typu skrętka (kategorii 5)

Karta Ethernet o szybkości 10 Mb/s

Hub Ethernet o szybkości 10 Mb/s

Kabel typu skrętka (kategorii 5)

Karta Ethernet o szybkości 100 Hub Ethernet o szybkości 100 Mb/s Mb/s

Połączenie radiowe

Kompatybilna karta sieciowa

Brak huba

Połączenie w podczerwieni

Kompatybilny układ transmisyjny

Brak huba

Połączenie przez linie telefoniczne

Kompatybilna karta sieciowa

Brak huba

Połączenie przez linie energetyczne

Kompatybilny układ transmisyjny

Brak huba

Instalowanie karty sieciowej Instalowanie karty sieciowej składa się z dwóch kroków. Najpierw musisz umieścić kartę fizycznie w komputerze. Następnie musisz zainstalować sterownik dla tej karty. Poza skonfigurowaniem sterownika karty sieciowej musisz także skonfigurować protokół sieciowy, klientów i usługi. Konfigurowanie sterownika karty sieciowej i innych ustawień sieci zostało opisane w rozdziale 9. Tutaj powiemy w jaki sposób umieścić kartę w komputerze i podłączyć ją do okablowania.

Instalowanie karty sieciowej w komputerze przenośnym Jeżeli instalujesz kartę sieciową w komputerze przenośnym, nie musisz otwierać jego obudowy. Komputery przenośne mają z boku specjalną szczelinę, do której jest dostęp z zewnątrz. Więcej informacji na ten temat zawiera dokumentacja komputera.

Instalowanie karty w komputerze stacjonarnym Zanim rozpoczniesz instalowanie karty sieciowej w komputerze stacjonarnym sprawdź jego instrukcję, czy nie zawiera ona jakiś specjalnych wskazówek dotyczących instalowania kart. Następnie upewnij się, że komputer jest wyłączony, a jego przewód zasilający jest wyciągnięty z gniazdka. Powinieneś także odłączyć wszystkie inne przewody podłączone z tyłu komputera i w razie potrzeby oznaczyć je tak, aby móc je bezbłędnie podłączyć po zainstalowaniu karty. Usuń pokrywę komputera. Jeżeli masz z tym problemy zajrzyj do instrukcji komputera. Większość pokryw jest przymocowana śrubami lub zatrzaskami. Wewnątrz komputera znajdź podłużne gniazda rozszerzeń. Niektóre gniazda mogę już mieć umieszczone w nich karty. Gdy będziesz miał szczęście znajdziesz w swoim komputerze wolne gniazdo. Gniazda PCI są białe i krótkie, a gniazda ISA są dłuższe i czarne.

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

Usuń śruby mocujące zaślepkę gniazda kart rozszerzeń (jest to metalowa blaszka zabezpieczająca komputer przed kurzem, gdy w gnieździe nie ma karty. Trzymając kartę za jej krawędzie umieść ją w gnieździe i dociśnij. PORADA Aby umieścić kartę w gnieździe dociśnij ją nieco mocniej niż uważasz, że powinieneś. Umieść w otworze śrubę przytrzymującą kartę, ale nie dokręcaj jej nadmiernie mocno. Śruba powinna dociskać metalowy element karty. Element ten powinien również być dociśnięty do obudowy komputera od strony jego tyłu. Rysunek 8.7 przedstawia tył komputera z umieszczonymi kartami rozszerzeń. Zauważ, że w komputerze wciąż są wolne gniazda. Rysunek 8.7. Kabel sieciowy podłącz do gniazdka znajdującego się na karcie sieciowej

Następnie sprawdź, czy przypadkiem nie rozłączyłeś żadnych przewodów w obudowie. Usuń z niej wszystkie narzędzia. Podczas następnego kroku nie dotykaj komputera. Podłącz komputer do zasilania. Sprawdź czy coś się w nim nie pali. Upewnij się także, że komputer ładuje system operacyjny. Jeżeli karta została osadzona niewłaściwie komputer nie załaduje systemu operacyjnego, nawet nie pokaże się obraz na ekranie. Jeżeli wystąpią takie problemy wyłącz komputer i dokładniej umieść w nim kartę rozszerzeń. Spróbuj ponownie, czy komputer działa poprawnie.

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

Jeżeli po włączeniu komputera wszystko działa tak, jak powinno możesz kontynuować. Wyłącz znowu komputer i odłącz od gniazdka zasilającego. Załóż pokrywę komputera i ponownie podłączy wszystkie przewody. Zwykle następny krok będzie polegał na włączeniu komputera i instalacji sterownika. Jeżeli karta jest zgodna ze standardem Plug and Play system Windows sam znajdzie nowy sprzęt i jeżeli będzie miał sterownik do niego to automatycznie wykona instalacje. W tym przypadku możesz nawet przed włączeniem komputera przyłączyć do karty kable i zainstalować hub. Więcej informacji na temat konfigurowania karty sieciowej znajdziesz w rozdziale 9. UWAGA Powinieneś przeczytać dokumentacje dołączoną do karty sieciowej oraz plik README znajdujący się na nośniku dołączonym do karty. Jeżeli nie otrzymałeś dysku zawierającego oprogramowanie dla karty sieciowej, sprawdź internetową stronę producenta.

Podłączanie kabla do karty Następnym krokiem jest podłączenie kabla do karty sieciowej. Także podczas tego działania komputer powinien być wyłączony. Aby zachować całkowite bezpieczeństwo możesz także odłączyć komputer od zasilania. Kabel powinien być zakończony odpowiednim rodzajem złącza: RJ-45, RJ-11, BNC lub innym. Wszystko co trzeba zrobić to włożyć kabel w odpowiednie gniazdo karty sieciowej. UWAGA W przypadku okablowania Ethernet do podłączenia komputera powinieneś używać kabla stacyjnego. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 6.

Zakup i instalacja huba Hub nazywany także czasami repeaterem lub koncentratorem odbiera sygnały od podłączonych urządzeń i powtarza je do reszty urządzeń. Hub jest potrzebny do zwiększania zasięgu sieci. UWAGA Huby są niezależne od podłączonych do nich komputerów. Tak więc do tego samego huba Ethernet możesz podłączyć komputery PC i Macintosh. Więcej informacji na temat używania komputerów PC i Macintosh w jednej sieci zawiera rozdział 10.

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

Jeżeli Twoja sieć Ethernet łączy trzy lub więcej komputerów będziesz potrzebował huba. Hub nie będzie Ci potrzebny gdy używasz Bezpośredniego połączenia kablowego, linii telefonicznej lub linii energetycznych. Jeżeli łączysz dwa komputery przez sieć Ethernet, to możesz zrobić to bez huba, choć jego użycie czyni łączenie szybszym i efektywniejszym. PORADA Hub z oznaczeniem SOHO (Small Office/Home Office – Małe biuro/Domowe biuro) zwykle posiada 4, 5 lub 8 portów i jest przeznaczony do użycia w domu lub w małym biurze.

Zakup huba Zanim kupisz huba musisz najpierw zorientować się jaką szybkością działa Twoja sieć. Jeżeli karty sieciowe działają z szybkością 10 Mb/s, to hub tez powinien mieć porty o szybkości 10 Mb/s. Jeżeli karty sieciowe działają z szybkością 100 Mb/s, to porty huba też muszą działać z taką szybkością. Następnym krokiem jest określenie liczby urządzeń które będziesz podłączał do sieci. Uwzględnij wszystkie komputery, drukarki sieciowe, serwery i inne urządzenia. Możesz podłączyć drukarkę do komputera, lub bezpośrednio do huba. Hub musi być wyposażony w przynajmniej tyle portów, ile urządzeń chcesz podłączyć do sieci. Jeżeli chcesz w niedalekiej przyszłości rozbudowywać sieć powinieneś zakupić więcej portów niż jest to aktualnie potrzebne. Jest to zwykle tańsze rozwiązanie, niż kupowanie jednego huba teraz i następnego później. UWAGA Możesz podłączyć drukarki bezpośrednio do huba dzięki specjalnym interfejsom sieciowym, takim jak Hewlett-Packard JetDirect. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 14. Kolejnym kryterium podczas wybierania huba jest port do połączeń „w górę” (oznaczony zwykle jako uplink lub crossover – przyp. tłum.). Port do połączeń „w górę” jest przeznaczony do podłączenia kolejnego huba i rozszerzenia sieci. W ten sposób rozbudowuje się sieć tworząc topologię gwiazdy. Ceny hubów są różne, ale nie są to drogie urządzenia. Podczas kupowania kieruj się raczej ceną za port, niż ceną całego urządzenia. Huby Ethernet powinny kosztować mniej niż 40 zł za port.

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

Rysunek 8.8. Małe huby są dobre do domu

Okres gwarancji udzielanej na huby waha się od kilku miesięcy do całego okresu życia produktu (gwarancja dożywotnia). Sprawdź także inne czynniki, takie jak wsparcie techniczne, wymianę części produktu i inne. Możesz rozpocząć od huba o trzech lub pięciu portach. Zwykle jeden z portów jest przeznaczony do podłączeni następnego huba. Do podłączania stacji roboczych do hubów możesz użyć kabli stacyjnych. Dzięki temu ograniczysz skręcanie się kabli, które zwykle występuje przy zwykłych kablach. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 6. Możesz także rozpocząć od zainstalowani większego huba, 8- lub 12-portowego (w zależności od ilości podłączanych urządzeń). Rysunek 8.9 przedstawia 12-portowy hub 100 Mb/s. Zauważ, że hub posiada diody LED pokazujące, gdy połączenie pracuje.

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

Rysunek 8.9. W razie potrzeby użyj w sieci większego huba

Oto pewne funkcje, na które powinieneś zwrócić uwagę wybierając hub: ·

Diody LED. Wskazują one, czy hub jest włączony, czy pracuje i czy w sieci występują kolizje. W przypadku niektórych technologii sieciowych kolizje są częścią działania sieci. Kolizja występuje, gdy dwa lub więcej komputerów próbuje jednocześnie nadawać dane. W takim przypadku oba komputery zaprzestają transmisji i starają się ją powtórzyć po pewnym czasie. Jeżeli dioda LED oznaczająca kolizje pali się bez przerwy, to oznacza, że w sieci występuje zbyt dużo kolizji.

·

Normy IEE 802.x. Zgodność huba z normami IEEE 802.x oznacza, że hub przeszedł pomyślnie wszystkie testy zalecane przez IEEE. Testy te zawierają procedury związane z obsługą kolizji, ponownym transmitowaniem ramek, testy połączenia i inne funkcje.

·

Funkcje repeatera. Funkcje repeatera są ważne, gdy w sieci występują problemy z transmisją lub kolizjami. Problem z transmisją występuje, gdy sygnał staje się zniekształcony na skutek interferencji, utraty sygnału niestabilności transmisji lub innych powodów. Przesyłanie danych jest bardziej pewne w przypadku huba z funkcjami repeatera.

Ceny hubów znacznie spadły w roku 1998 i obecnie utrzymują się na tym samym poziomie. Dobrymi producentami hubów są Kingston, NetGear oraz Linksys. Wiele zestawów sieciowych zawiera oprócz kabli i kart sieciowych huby. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 6.

Instalowanie huba Instalowanie huba nie wymaga dużo wysiłku. Powinieneś go umieścić w centralnym i wygodnym miejscu sieci. Po umieszczeniu kabla w gnieździe karty sieciowej poprowadź go do huba i umieść w wolnym porcie huba.

Rozdział 8. Zakup i instalacja sprzętu sieciowego

Powinieneś oznaczyć każdy kabel prowadzący do huba w taki sam sposób, po obu jego stronach. Dzięki temu będziesz wiedział, gdzie prowadzi każdy kabel. Aby połączenie było bardziej pewne możesz użyć kabli stacyjnych. Jeżeli planujesz podłączać do huba tylko komputery, to nie musisz się dodatkowo niczym przejmować. Jeżeli natomiast chcesz połączyć ze sobą dwa huby to musisz sprawdzić w dokumentacji w jaki sposób to zrobić. Jeżeli dwa huby komunikują się z sobą to każda strona nadająca musi być podłączona do strony odbierającej drugiej stacji. Aby to było możliwe huby posiadają specjalny przełącznik lub port o zamienionej linii nadawani z linią odbierania. Jeżeli twoje urządzenie nie posiada takich właściwości użyj skrosowanego kabla . Możesz także kupić specjalny, skrosowany kabel służący do podłączania hubów. Różni się on od zwykłego kabla jedynie sposobem zakończenia wtyczek.

Podsumowanie Po przeczytaniu tego rozdziału wiesz w jaki sposób nabywać i instalować sprzęt sieciowy, a w szczególności: ·

Karty sieciowe

·

Huby

Następny rozdział jest poświęcony konfigurowaniu oprogramowania sieciowego.

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego W tym rozdziale: ·

Omówienie oprogramowania sieciowego

·

Instalowanie i konfigurowanie oprogramowania sieciowego

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

Zanim będziesz mógł korzystać z sieci musisz zainstalować kilka komponentów umożliwiających komunikacje i współdzielenie informacji. Komponentami tymi są protokół. Klient sieci oraz sterownik karty sieciowej. Windows 95 i 98 zawierają potrzebne oprogramowanie. Wszystko co musisz robić to zainstalować je i skonfigurować.

Omówienie oprogramowania sieciowego Znajdujący się w komputerach sprzęt sieciowy nie może się komunikować ze sobą bez odpowiedniego oprogramowania sieciowego. Oprogramowanie sieciowe umożliwia sprzętowi sieciowemu na komunikacje. W przypadku systemów Windows 95 i 98 istnieją cztery różne kategorie komponentów sieciowych: klient, karta, protokół i usługa. Zanim zaczniesz korzystać z sieci musisz jeszcze ustalić nazwę komputera oraz typ kontroli dostępu do niego. System Windows zawiera wszystko, co jest potrzebne do skonfigurowania oprogramowania sieciowego dla każdej sieci równorzędnej i dla większości sieci klient-serwer. Jeżeli używasz sieci klient-serwer sprawdź w dokumentacji sieciowego systemu operacyjnego, czy możesz korzystać z komponentów sieciowych systemu Windows. Niektóre systemy wymagają określonego oprogramowania sieciowego, inne oferują alternatywny. UWAGA Konfigurowanie komponentów sieciowych w systemach Windows 95 i 98 jest identyczne. Oba systemy oferują te same główne komponenty. W systemie Windows instalacji wszystkich komponentów sieciowych dokonuje się w oknie dialogowym Sieć, co zostało opisane w podrozdziale „Instalowanie i konfigurowanie oprogramowania sieciowego” tego rozdziału.

Omówienie kart sieciowych W architekturze sieciowe systemu Windows karta sieciowa oznacza sterownik pozwalający na pracę karty. Sterownik pozwala karcie na komunikowanie się z innymi komputerami w sieci. System Windows w swojej bibliotece sterowników ma sterowniki do wielu różnych kart sieciowych. Możesz także zainstalować je z dysku dostarczonego razem z kartą. Ewentualnie możesz pobrać je z Internetu. PORADA Zawsze instaluj najnowsze wersje sterowników do kart sieciowych. Dzięki temu karty będą działały z największą efektywnością. Musisz pamiętać, że dyski dostarczane ze sprzętem najczęściej nie zawierają najnowszych wersji sterowników. Aby pozyskać najnowsze ich wersje odwiedź stronę internetową producenta.

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

Jeżeli nie możesz znaleźć najnowszej wersji sterownika, możesz użyć jednego z dostarczonych z systemem Windows. Windows zawiera sterowniki do kart firm: Adaptec, Boca, Cabeltron, DCA, Dell, Hewlett-Packard, IBM, Intel, Linksys, 3Com i innych. Typ sterownika który instalujesz w systemie Windows musi się zgadzać z typem karty zainstalowanej w komputerze. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 8. WSKAZÓWKA Gdy po raz pierwszy włączasz komputer po zainstalowaniu karty zgodnej z Plug and Play Windows wykrywa kartę i prosi możliwość zainstalowania sterowników do niej. Możesz pozwolić systemowi zainstalowanie sterownika. Później możesz zainstalować uaktualniony sterownik, zmienić go, lub pozostawić w istniejącej konfiguracji.

Omówienie klienta sieci Klient sieci to oprogramowanie pozwalające komputerowi na stanie się członkiem sieci. Każdy typ sieci – równorzędna Windows, NT Server, Novell NetWare i inne – posiada swojego specyficznego klienta. Instalacja klienta sieci pozwala komputerowi na komunikowanie się w niej. Na przykład klient sieci Microsoft Networks pozwala na pracę w sieci równorzędnej Windows i w sieci NT Server. Microsoft z systemem Windows dostarcza klienty dla własnych architektur sieciowych oraz klienty dla innych sieci, na przykład NetWare. Novell NetWare posiada klienty dla swojego sieciowego systemu operacyjnego. Jeżeli zakładasz sieć opartą o system Novell NetWare powinieneś używać klienta firmy Novell, ponieważ posiada o więcej funkcji niż rozwiązanie z firmy Microsoft. Z drugiej strony sprawia on w systemie Windows kłopoty związane z kompatybilnością.

Omówienie protokołów Protokoły to języki określające procedury jakie trzeb zastosować nadając i odbierając dane. Protokoły definiują format, zależności czasowe, sekwencje i algorytmy sprawdzania błędów w sieci. W sieciach protokoły mogę pracować na różnych poziomach. Na przykład Ethernet i Token Ring to technologie i protokoły sieciowe. Istnieją także protokoły komunikacyjne zajmujące się synchronizacją i kontrolą przepływu danych pomiędzy komputerami. Generalnie w systemie Windows istnieją trzy rodziny protokołów przesyłających dane pomiędzy komputerami. Do nich należy zaliczyć: TCP/IP (Transmission Control Protocol/Internet Protocol), IPX/SPX (Internet Packet Exchange/Sequenced Packet Exchange) oraz NetBEUI (NetBIOS Extended User Interface).

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

Nie musisz używać w sieci wszystkich trzech protokołów, wystarczy że będziesz używał jednego. Windows zawiera wersje instalacyjną każdego z nich. W przypadku większości architektur sieciowych możesz używać dowolnego z tych protokołów.

NetBEUI NetBEUI jest protokołem używanym przez firmę Microsoft i znajdującym się w każdym systemie operacyjnym Windows (Windows for Workgroups, Windows 95, Windows 98 oraz Windows NT). NetBEUI to skrót od NetBIOS Extended User Interface. NetBIOS jest interfejsem programistycznym przeznaczonym do opracowywania aplikacji klient-serwer. NetBIOS działa także z innymi protokołami i różnymi typami sieci. NetBEUI jest idealny dla małych sieci. Jest łatwy w instalacji i konfiguracji, ma dobrą wydajność i jest szybki. NetBEUI używa bardzo małej ilości pamięci operacyjnej orz cechuje się dobrym mechanizmem detekcji błędów. Jeżeli sieć która tworzysz jest twoją pierwszą wybierz protokół NetBEUI.

TCP/IP TCP/IP to protokoły tworzące siec Internet, ale możesz iż także używać w sieci domowej lub w biurze. TCP/IP składa się z wielu różnych protokołów zajmujących się dostępem do medium, przesyłaniem plików, pocztą elektroniczną i innymi. Grupa protokołów posiada nazwę stosu protokołów. Słowo stos obrazuje fakt, że każdy z protokołów jest operaty na innym. TCP/IP jest elastyczny, szybki i posiada duże możliwości konfiguracji. TCP/IP jest także trudny w konfiguracji. Aby używać TCP/IP w sieci musisz stworzyć schemat adresowania. Ponieważ TCP/IP jest trudny w konfiguracji, więc najprawdopodobniej nie będziesz używał go w sieci domowej. Jeżeli chcesz jednak to uczynić zajrzyj do dodatku B w którym zawarte są kompletne informacje dotyczące konfigurowania tego protokołu.

IPX/SPX IPX/SPX to zestaw protokołów często używany w sieciach Novell NetWare, choć można go użyć także w sieciach Microsoft Networks. IPX?SPX jest także stosem protokołów i określa w jaki sposób pakiety są przesyłane przez sieć. IPX/SPX działa dobrze z sieciami Microsoft. Obsługuje on wiele funkcji Windows, włączając w to NetBIOS. Microsoft IPX/SPX jest także łatwy w instalacji. Jednak dopóki nie masz żadnego poważnego powodu, aby użyć IPX/SPX powinieneś zostać przy NetBEUI. Microsoft opracował NetBEUI do użycia w sieciach Windows i generuje on mniej ruchu niż IPX/SPX.

Omówienie usług W sieci serwery oferują usługi takie jak drukowanie, dostęp do sieci Internet, kopie zapasowe, potwierdzanie tożsamości użytkowników i inne. W sieci równorzędnej ilość usług jest ograniczona. Systemy Windows oferują jedynie usługi drukowania i udostępnianie dysków. Możesz wybrać które drukarki i foldery chcesz udostępniać w sieci. Windows może również oferować swoje usługi w sieciach klient-serwer, takich jak NT Server oraz Novell NetWare. Są to usługi udostępniania plików i drukarek.

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

PORADA Jeżeli w swojej domowej sieci używasz systemu Windows 95 lub 98 jako serwera i nie chcesz współdzielić zasobów na innych komputerach, włącz współdzielenie plików jedynie na serwerze. To ochroni zasoby pozostałych komputerów.

Instalowanie i konfigurowanie oprogramowania sieciowego Już od momentu instalacji system Windows posiada komponenty pozwalające mu działać jako komputerowi sieciowemu. Na dodatek programy takie jak Otoczenie sieciowe pozwalają na przeglądanie innych komputerów w sieci. Windows posiada oprogramowanie pozwalające na komunikowanie się z innymi komputerami w sieci. PATRZ TAKŻE Więcej informacji o programie Otoczenie sieciowe znajdziesz w rozdziale 13. Do i stalowania komponentów sieciowych w systemie Windows możesz użyć Panelu Sterowania. Panel ten pozwala on na zarządzenia ustawieniami haseł, daty i czasu, wyświetlania, myszy, klawiatury i innymi. Zawiera on także narzędzie służące do dodawania komponentów sprzętowych i programowych komputera. Panel sterowania jest otwierany poprzez wybranie StartðUstawieniaðPanel Sterowania. Rysunek 9.1 przedstawia Panel Sterownia z ikoną Sieć.

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

Rysunek 9.1. Ustawienia systemu modyfikujemy przy pomocy Panelu Sterowania

Aby otworzyć okno dialogowe Sieć kliknij dwa razy na ikonie Sieć. Rysunek 9.2 przedstawia okno dialogowe Sieć. Twoje okno Sieć może zawierać inne składniki od pokazanego na rysunku.

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

Rysunek 9.2. Okno dialogowe Sieć pozwala na dodawanie i konfigurowanie komponentów sieciowych

Każdy z poniższych podrozdziałów opisuje w jaki sposób zainstalować i skonfigurować oprogramowanie sieciowe. PORADA Podczas instalowania komponentów sieciowych powinieneś robić notatki pozwalające na analizę ustawień w przyszłości. Zanotuj markę i typ karty sieciowej, ustawienie przerwania i adresu wejścia-wyjścia, używany protokół wraz z konfiguracją, a także wszystkie dodatkowe ustawienia. Taką listę sporządź i zachowaj dla każdego komputera. Będzie to przydatne, gdy będziesz musiał ponownie instalować system operacyjny, wymienić kartę sieciową lub zmienić ustawienia komputera.

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

Dodawanie karty sieciowej Jeżeli właśnie zainstalowałeś kartę sieciową i włączyłeś komputer, a karta jest zgodna ze standardem Plug and Play, to system Windows wykryje ją i spróbuje sam zainstalować odpowiedni sterownik. Jeżeli system sam nie wykryje karty sieciowej to będziesz musiał sam ją zainstalować.

Instalowanie karty sieciowej Jeżeli Windows nie rozpoznał Twojej karty sieciowej i nie zainstalował jej, lub gdy wymieniłeś karty sieciowe możesz samodzielnie zainstalować sterownik wykonując następujące czynności: 1.

W oknie dialogowym Sieć naciśnij przycisk Dodaj. Pojawi się okno dialogowe Wybierz typ składnika sieci, jak pokazano na rysunku 9.3.

Rysunek 9.3. Wybierz komponent który chcesz dodać do sieci

2.

Wybierz komponent Karta i naciśnij przycisk Dodaj.

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

Rysunek 9.4. Możesz wybrać sterownik dostarczony z systemem Windows lub dostarczony przez producenta

3.

W oknie dialogowym Wybierz: Karty sieciowe wykonaj jedną z następujących czynności: ·

Na liście Producenci wybierz producenta karty sieciowej, na liście Karty sieciowe typ karty. Naciśnij OK.

·

Włóż dysk dostarczony z kartą lub dysk zawierający uaktualniony sterownik i naciśnij przycisk Z dysku. Wybierz lokalizację sterownika i naciśnij OK.

Gdy system Windows zakończy instalację karty sieciowej wyświetli ją na liście komponentów okna dialogowego Sieć, co przedstawia rysunek 9.5. Jednocześnie system może zainstalować inne komponenty. Jeżeli to zrobi, to dobrze. Jeżeli nie możesz zainstalować ja później.

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

Rysunek 9.5. System Windows zainstalował kartę w twoim komputerze

Konfigurowanie karty sieciowej Kartę możesz skonfigurować w dowolnym czasie po jej instalacji. Zwykle jej konfiguracja jest dobra już po instalacji. Może jednak tak się zdarzyć, że będziesz musiał zmienić ustawienia sprzętowe aby rozwiązać ewentualne konflikty. Konflikty sprzętowe w komputerze powodują, że Twój komputer przestaje poprawnie funkcjonować. Musisz wiedzieć w jaki sposób rozwiązywać te konflikty na wypadek, gdybyś musiał przypisać ustawienia inne niż zrobił to system Windows. Omówienie ustawień Za każdym razem gdy dodajesz nowe urządzenie lub zmieniasz stare (kartę sieciową, graficzną, dźwiękową lub inną) możesz sprawić, że system przestanie funkcjonować. Każde urządzenie zajmuje określone zasoby. Jeżeli dodasz do systemu kolejne, to może wystąpić konflikt sprzętowy.

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

Zasoby dzielą się na trzy kategorie: przerwania (IRQ), kanały DMA i adresy wejścia-wyjścia. Jeżeli jakieś urządzenie chce zgłosić chęć komunikacji z procesorem to zgłasza żądanie przerwania. Przestrzeń adresowa wejścia-wyjścia jest używana do przesyłania danych pomiędzy komputerem a urządzeniami zewnętrznymi. DMA służy do przesyłania bloków danych pomiędzy urządzeniami bez udziału procesora. Przerwania Większość komputerów ma 15 przerwań. Niektóre z nich są przypisane określony urządzeniom, niektóre są wolne. Oto lista przerwań i zwykle korzystających z nich urządzeń: Numer przerwania

Urządzenie

0

Zegar systemowy – używany do generowanie zdarzeń czasowych w systemie. Konflikty zwykle oznaczają uszkodzenie płyty głównej.

1

Sterownik klawiatury – przerwanie 1. nigdy nie jest dostępne dla kart rozszerzeń. Jeżeli występują konflikty związane z tym przerwaniem, to zwykle oznacza uszkodzenie płyty głównej.

2

Przerwanie 2. Jest używane do kaskadowanie przerwań od 8. do 15. Zamiast niego użyj przerwania 9.

3

COM2 (COM4) – Używane przez drugi port szeregowy (czasami współdzielone z portem czwartym). Porty te są wykorzystywane do komunikacji z myszką, modemem i innymi urządzeniami tego typu.

4

COM1 (COM3) – Używane przez pierwszy port szeregowy (czasami współdzielone z portem trzecim). Porty te są wykorzystywane do komunikacji z myszką, modemem i innymi urządzeniami tego typu.

5

LPT2 lub karta sieciowa – To przerwanie jest wykorzystywane przez drugi port drukarki lub kartę dźwiękową.

6

Kontroler stacji dyskietek – Jeżeli komputer zawiera stację dyskietek, to przerwanie to nie jest dostępne dla innych urządzeń.

7

LPT1 – Pierwszy port równoległy używany do podłączania drukarki.

8

Zarezerwowane dla wewnętrznego zegara czasu rzeczywistego. Nigdy nie dostępne dla innych urządzeń. Konflikty mogą oznaczać, że płyta główna jest uszkodzona.

9

Zastępuje przerwanie 2. Zwykle używane przez karty sieciowe.

10-11

Nieużywane – Dostępne dla kart sieciowych, dźwiękowych i innych urządzeń.

12

Mysz PS/2 – Jeżeli używasz myszy PS/2 to korzysta ona z tego przerwania. W przeciwnym wypadku możesz je wykorzystać w innym celu.

13

Koprocesor – Przerwanie nigdy nie jest dostępne dla innych urządzeń.

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

14

Pierwszy kontroler dysku twardego – Przerwanie nigdy nie jest dostępne dla innych urządzeń.

15

Nieużywane lub używane przed drugi kontroler dysku twardego – Niedostępne dla innych urządzeń.

Oto dodatkowe wiadomości na temat przerwań: ·

Nie wszystkie urządzenia wymagają przerwania do pracy.

·

Zwykle jedno przerwanie nie może być współdzielone przez dwa urządzenia (rozwiązuje to technika IRQ Sharning dostępna w nowszych komputerach – przyp. tłum.).

·

Najczęstszymi konfliktami są te pomiędzy portami szeregowymi.

Przestrzeń adresów wejścia-wyjścia Adresy wejścia-wyjścia określają lokalizacje w pamięci operacyjnej komputera. Adresy występują w formie szesnastkowej, czyli składają się z liczb od 0 do 9 i liter od A do F. Liczby szesnastkowe reprezentują liczby dwójkowe używane wewnętrznie przez komputer. Oto najczęściej wykorzystywane adresy wejścia-wejścia: Adres wejścia-wyjścia

Urządzenie

130h

Kontrolery SCSI

140h

Kontrolery SCSI

170h

Drugi kanał sterownika IDE

1F0h

Pierwszy kanał sterownika IDE

220h

Karty dźwiękowe Sound Blaster

240h

Alternatywny adres dla kart dźwiękowych (w przypadku, gdy z adresem 220h nie działa może użyć tego adresu)

278h

LPT2 lub LTP3 (i ogólnie IRQ 5)

280h

Karty sieciowe

2A0h

Alternatywny adres dla kart sieciowych (w przypadku, gdy z adresem 280h nie działa może użyć tego adresu)

2E8h

COM4 (i IRQ 3)

2F8h

COM2 (i IRQ 3)

300h

Karty sieciowe

320h

Karty sieciowe, kontrolery SCSI i urządzenia MIDI

330h

Kontrolery SCSI

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

340h

Kontrolery SCSI

360h

Karty sieciowe gdy nie używane przez pierwszy port równoległy

378h

LPT1 z drukarkami kolorowymi (i IRQ 7)

3BCh

LPT1 z drukarkami monochromatycznymi

3E8h

COM3 (i IRQ 4)

3F8h

COM1 (i IRQ 4)

PORADA Jeżeli zainstalujesz nowy sprzęt i nie możesz uruchomić komputera oznacza to, że występuje konflikt sprzętowy. W przypadku kłopotów z karta sieciową przeczytaj dodatek A.

Kanały DMA Także kanały DMA mogę być potencjalną przyczyną konfliktów. W systemie Windows za pomocą Menadżera urządzeń możesz przypisać określony zasób do określonego urządzenia (StartðUstawieniaðPanel Sterowania a następnie podwójnie kliknij na ikonie System). Oto najczęściej używane kanały DMA i wykorzystujące je urządzenia: Kanał DMA

Przypisanie

0

Przypisane wewnętrznie do płyty głównej, Nie dostępne.

1

Brak określonego przeznaczenia. Może być używane przez kontroler SCSI lub kartę dźwiękową.

2

Napędy dyskietek.

3

Brak określonego przeznaczenia. Może być używane przez kontroler SCSI lub kartę dźwiękową.

4

Brak określonego przeznaczenia.

5

Brak określonego przeznaczenia. Może być używane przez kartą dźwiękową Sound Blaster.

6

Brak określonego przeznaczenia.

7

Brak określonego przeznaczenia.

Zmiana ustawień sprzętowych W systemie Windows możesz w każdej chwili zmienić ustawienia karty sieciowej, ale nie powinieneś tego robić dopóki ni jesteś pewny, że aktualne ustawienia nie działają.

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

Aby dokonać zmian wykonaj następujące czynności: 1.

Otwórz ikonę System znajdującą się w Panelu sterowania.

2.

Wybierz zakładkę Menadżer urządzeń.

3.

Kliknij na znak plusa po lewej stronie kategorii Karty sieciowe. Kliknij prawym klawiszem na kartę sieciową.

4.

Wybierz właściwości. Pojawi się okno dialogowe Właściwości karty sieciowej.

5.

Wybierz zakładkę Zasoby, jak pokazano na rysunku 9.6.

Rysunek 9.6. Ustawianie zasobów karty sieciowej

6.

Aby zmienić ustawienia sprzętowe urządzenia odznacz pole Używaj ustawień automatycznych, a następnie zaznacz przerwanie które chcesz zmienić.

7.

Naciśnij przycisk Zmień ustawienie i wybierz nową jego wartość.

8.

Naciśnij OK.

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

Rozwiązywanie problemów z kartami sieciowymi To, czy karta działa prawidłowo mogą Ci powiedzieć umieszczone na niej diody oraz Menadżer urządzeń. Po pierwsze sprawdź czy karta i hub działają patrząc na diody LED na obu urządzeniach. W większości kart sieciowych, gdy karta działa paki się na niej zielona dioda. Jeżeli karta nie działa może się na niej palić dioda w kolorze pomarańczowym lub czerwonym. Odpowiednia dioda na hubie także świeci się na zielono jeżeli połączenie działa. W przeciwnym wypadku świeci się ona na pomarańczowo, bądź czerwono (lub najczęściej nie świeci się wcale – przyp. tłum.). Jeżeli karta sieciowa nie działa powinieneś wyłączyć komputer, otworzyć obudowę i sprawdzić osadzenie karty w gnieździe. Na początku jest to najczęstszy powód złego działania karty. Możesz również sprawdzić kartę przez Menadżera urządzeń. Otwórz go przez StartðUstawieniaðPanel Sterowania. W Panelu Sterowania podwójnie kliknąć na ikonę System. Pojawi się okno dialogowe Właściwości systemu. Wybierz zakładkę Menadżer urządzeń. Menadżer urządzeń zawiera listę wszystkich urządzeń, takich jak napędy CD-ROM, dyski twarde, klawiatura, modem i karta sieciowa, oraz ich połączenia w systemie komputerowym. Aby zobaczyć kartę sieciowa zainstalowaną w systemie kliknij na znak puls po lewej stronie kategorii Karty sieciowe. Jeżeli na karcie znajduje się czerwone kółko i wykrzyknik podwójnie na nim kliknij i przeczytaj obszar Stan urządzenia z okna Właściwości. Pole to powie Ci, czy występuje tutaj problem, czy nie. Jeżeli na ikonie karty znajduje się czerwony znak x, to oznacza że karta została wyłączona. Możesz ją włączyć otwierając jej właściwości. W zakładce ogólne odznacz pole Wyłącz w tym profilu sprzętowym. Możesz także spróbować zmienić zasoby, z których korzysta karta. Podczas ich zmieniania system podaje informacje o konfliktach z bieżąco wybranym ustawieniem. Jeżeli karta wciąż nie działa spróbuj zamienić ją z innym egzemplarzem. Jeżeli druga kara działa to oznacza, że pierwsza jest uszkodzona. Jeżeli druga karta nie działa spróbuj osadzić ją w innym gnieździe rozszerzeń. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w rozdziale 8.

Dodawanie protokołu Możesz wykorzystać dowolny z trzech podstawowych protokołów sieciowych (TCP/IP, NetBEUI oraz IPX/SPX), ale NetBEUI jest najprostszy w użyciu w sieciach równorzędnych. Jeżeli chcesz się posłużyć protokołem TCP/IP przeczytaj dodatek B. UWAGA Jeżeli wybierzesz jeden z protokołów i naciśniesz przycisk Właściwości to pokaże Ci się dużo jego opcji konfiguracyjnych. Najlepiej jednak zostawić te opcje w spokoju, chyba że dokładnie

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

wiesz co one oznaczają. Zmiana powiązań lub zaawansowanych ustawień może sprawić, że sieć przestanie działać. Wszystkie komputery w sieci muszą używać tego samego protokołu. Aby dodać protokół musisz wykonać następujące czynności: 1.

Z Panelu Sterowania otworzyć ikonę Sieć.

2.

W zakładce Konfiguracja naciśnij przycisk Dodaj. Pojawi się okno Wybierz typ składnika sieci.

3.

Na liście komponentów wybierz Protokół.

4.

Naciśnij przycisk Dodaj. Pojawi się okno dialogowe Wybierz: Protokół sieciowy.

5.

Na liście producentów wybierz Microsoft.

6.

Na liście protokołów wybierz NetBEUI. Zostało to przedstawione na rysunku 9.7. Możesz również wybrać inny protokół.

Rysunek 9.7. Dodanie protokołu

7.

Aby dodać protokół kliknij OK. System Windows automatycznie doda komponent Klient sieci Microsoft Networks, co pokazuje rysunek 9.8. Nie zamykaj jeszcze okna dialogowego.

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

Rysunek 9.8. Dodanie protokołu i klienta

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

Właściwości protokołu Każdy protokół posiada pewne właściwości, które można konfigurować. W większości przypadków domyślne ustawienie nadane przez system Windows są dobre. Jedyną właściwości wspólną dla wszystkich protokołów są powiązania. Wiązanie jest procesem przypisywania poszczególnych komponentów sieci do siebie. Wiązanie protokołu z kartą sieciową oznacza umożliwienie wykorzystania wiązanej karty sieciowej przez wiązany protokół. System Windows automatycznie wiąże ze sobą poszczególne komponenty sieci. Zamiana powiązań me jedynie sens, gdy w systemie jest zainstalowanych kilka protokołów lub kart sieciowych. Na przykład niektóre serwery mają kilka kart sieciowych, aby komunikować się z różnymi systemami operacyjnymi w sieci. Serwer może się przez jedną kartę komunikować ze klientami NetWare używającymi protokołu IPX/SPX, a przez drugą kartę może się on komunikować z klientami Windows NT używającymi protokołu TCP/IP. W tym przypadku możesz pozmieniać standardowe ustawienia powiązań. Może także zmieniać inne związane z protokołami ustawienia. Możesz na przykład zmieniać maksymalną liczbę jednoczesnych połączeń, dodawać lub usuwać skróty do innych komputerów oraz automatycznie przypisywać adresy do komputerów.

Dodawanie usługi Dodanie usługi pozwala Ci współdzielić w sieci drukarki i pliki. Powinieneś dodać usługę współdzielenia plików i drukarek, gdy pracujesz w sieci równorzędnej. W sieci typu klient-serwer może to nie być pożądane. UWAGA Jeżeli wybierzesz komponent Udostępnianie plików i drukarek w sieciach Microsoft Networks i naciśniesz przycisk Właściwości pojawi się kilka jego opcji. Najlepiej zostawić ich domyślne ustawienia. Zmiany można dokonywać tylko w przypadku rozumienia znaczenia poszczególnych ustawień. Aby dodać usługę wykonaj następujące czynności: 1.

W zakładce Konfiguracja okna dialogowego Sieć naciśnij przycisk Dodaj.

2.

Wybierz komponent usługa.

3.

Naciśnij przycisk Dodaj. Pojawi się okno dialogowe Wybierz: Usługa sieciowa, tak jak pokazano na rysunku 9.9.

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

Rysunek 9.9. Dodawanie usługi udostępniania zasobów w sieciach Microsoft Networks

4.

Naciśnij przycisk OK, a system Windows doda usługę do systemu.

Jeżeli chcesz współdzielić same pliki, a nie drukarkę, lub na odwrót naciśnij przycisk Udostępnianie plików i drukarek. To spowoduje wyświetlenie okna dialogowego jak na rysunku 9.10. Powyższy przycisk znajduje się w zakładce Konfiguracja okna dialogowego Sieć. Rysunek 9.10. Główne okno systemu WhizBang 2000 (Standardowy)

Kliknij na odpowiednie pola, aby je zaznaczyć lub odznaczyć. To będzie powodowało włączanie i wyłączanie udostępniania plików i drukarek. Następnie kliknij przycisk OK. UWAGA

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

Rozwijana lista Logowanie do sieci podstawowej jest przydana tylko wtedy, gdy system jest członkiem więcej niż jednej sieci. Jeżeli komputer jest członkiem sieci równorzędnej to podstawowe logowanie odbywa się jako Klient sieci Microsoft Networks. Jeżeli wybierzesz Logowanie Windows to będziesz się logować do systemu, ale nie do sieci. Jeżeli jednak znajdujesz się w sieci z serwerami Windows NT i NetWare to możesz użyć tego pola do wybrania typu sieci, do którego chcesz się logować przy starcie systemu. PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat logowania do sieci znajdziesz w rozdziale 12.

Zakończenie instalacji Gdy skończysz dodawanie oprogramowania sieciowego w oknie dialogowym Sieć naciśnij przycisk OK. System Windows poprosi Cię o ponowne uruchomienie. Musisz tego dokonać w celu zakończenia instalacji. Po ponownym uruchomieniu systemu Windows otwórz okno dialogowe Sieć znajdujące się w Panelu Sterowania. Teraz będzie ono zawierał trzy zakładki zamiast jednej – Konfiguracja, Identyfikacja i Kontrola dostępu. Twój komputer musi być w sieci w jakiś sposób identyfikowany. W zakładce Identyfikacja podajesz nazwę komputera, grupy roboczej oraz (opcjonalnie) opis komputera. Nazwa komputera jednoznacznie identyfikuje go w sieci i musi być ona niepowtarzalna. Grupa robocza to zbiór komputerów które współdzielą pomiędzy sobą zasoby sieci. Musi być ona taka sama dla wszystkich komputerów w grupie. Opis komputera jest opcjonalny, możesz w nim umieścić typ komputera, procesora lub inne informacje.

Użycie oddzielnych grup roboczych w małej firmie Jeżeli w pracy posiadasz kilka komputerów, które nie powinny widzieć innych w sieci, to możesz je umieścić w oddzielnych grupach roboczych. Załóżmy, że istnieje trzech użytkowników, którzy pracują z klientami i rachunkami. Użytkownicy Ci współdzielą drukarkę, pliki i inne zasoby. Możesz ich komputery uczynić członkami tych samych grup roboczych. W innej części biura znajduje się czterech innych użytkowników pracujących nad stanem magazynu. Posiadają oni własne drukarki oraz współdzielone foldery i pliki. Użytkownicy Ci nie muszą widzieć zasobów pierwszej grupy użytkowników. Umieść ich zatem w ich własnej grupie roboczej. Użycie oddzielnych grup spowoduje, że użytkownicy szybciej będą znajdowali potrzebne im zasoby. Aby nadać komputerowi identyfikację w sieci wykonaj następujące czynności:

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

1.

W oknie dialogowym Sieć wybierz zakładkę Identyfikacja, co przedstawia rysunek 9.11.

Rysunek 9.11. Identyfikowanie komputera w sieci

2.

W polu tekstowym Nazwa komputera podaj niepowtarzalną nazwę komputera. Może to być na przykład imię osoby.

3.

W polu tekstowym Grupa robocza podaj nazwę grupy roboczej. Może to być na przykład nazwisko rodziny. Nazwa grupy roboczej musi być taka sama w przypadku wszystkich komputerów w sieci, chyba że używasz konfiguracji z wieloma grupami roboczymi lub sieci klient-serwer.

4.

Jeżeli chcesz możesz podać opis komputera.

5.

Kliknij przycisk OK. Będziesz teraz musiał ponownie uruchomić komputer, aby zmiany odniosły skutek.

Teraz instalacja sieci jest już kompletna. Musisz powtórzyć te kroki w dla każdego komputera w sieci. Do każdego z nich musisz dodać tego samego klienta, protokół i usługę. Na każdym

Rozdział 9. Konfiguracja oprogramowania sieciowego

komputerze musisz również zainstalować odpowiedni sterownik karty sieciowej. Upewnij się, że każdy komputer ma niepowtarzalną nazwę własną i wszystkie mają tą samą nazwę grupy roboczej. Gdy skończysz instalować oprogramowanie sieciowe na wszystkich komputerach, to w następnej kolejności będziesz się mógł zająć współdzieleniem dysków, folderów, plików i urządzeń zewnętrznych. Więcej informacji na temat współdzielenia zasobów zawiera rozdział 11.

Użycie Kontroli dostępu Zakładka Kontrola dostępu okna dialogowego Sieć oferuje dwie możliwości kontroli dostępu do współdzielonych zasobów: na poziomie użytkownika oraz na poziomie zasobów. W sieci równorzędnej powinieneś używać kontroli dostępu na poziomie zasobów. W sieci klient-serwer, takiej jak Windows NT lub NetWare możesz używać kontroli dostępu na poziomie użytkowników. Domyślnym ustawieniem jest kontrola na poziomie zasobów, więc nie musisz tu wprowadzać żadnych zmian. Kontrolna na poziomie zasobów pozwala na określanie hasła dostępu do każdego współdzielonego zasobu. Dostęp do zasobu uzyskują tylko osoby znające odpowiednie hasło. Nie musisz chronić zasobów hasłami, masz jedynie taką możliwość. Kontrola na poziomie użytkowników działa w ten sposób, że dostęp do określonych zasobów przyznajesz pewnym użytkownikom lub grupom użytkowników. Sieci klient-serwer używają grup do potwierdzania tożsamości i określania praw dostępu, więc kontrola na poziomie użytkowników działa w tym środowisku lepiej.

Podsumowanie W tym rozdziale omówiliśmy instalacje i konfigurację oprogramowania sieciowego, a w szczególności: ·

Oprogramowanie kart sieciowych

·

Protokoły

·

Klienty

·

Usługi

W następnym rozdziale zajmiemy się dołączaniem do sieci komputerów z systemem innym niż Windows 95 lub 98.

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98 W tym rozdziale: ·

Omówienie dołączania systemów innych niż Windows 95 i 98

·

Użycie innych systemów operacyjnych

·

Użycie w sieci komputerów przenośnych

·

Podłączanie do sieci komputerów Macintosh

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Jeżeli wszystkie Twoje komputery działają pod kontrolą systemu operacyjnego Windows 95 lub 98 konfiguracja powinna być łatwa. Możesz jednak używać także innych systemów operacyjnych, a nawet komputerów innych niż PC. Jeżeli posiadasz komputer z systemem Windows 3.11 lub Macintosh to również możesz go podłączyć do sieci i współdzielić z nim zasoby. Omówienie dołączania systemów innych niż Windows 95 i 98 Sieci równorzędne Windows 95 i 98 działają najlepiej, gdy w sieci nie ma innych systemów. Dzieje się tak z tego powodu, że wtedy wszystkie komputery używają tych samych komponentów sprzętowych. Dzięki temu konfiguracja i użytkowanie sprawiają mało problemów. Także używanie systemów Windows 95 i 98 w sieciach klient-serwer jako komputerów klientów zapewnia łatwe i solidne działanie. Wszystko jest konfigurowane w ten sam sposób, sprzęt jest podobny, a utrzymywanie działania sieci jest w miarę łatwe. Gdy rozpoczniesz dodawać do sieci systemy inne niż Windows 95 lub 98 ilość potencjalnych problemów rośnie. Gdy każdy komputer używa innego systemu operacyjnego i innego sprzętu, to może to spowodować problemy, które będą trudne do rozwiązania. Używając jednak specjalnych aplikacji, sprzętu i ustawień możesz uczynić podłączenie każdego system do sieci Windows możliwym. PORADA BIUROWA Użycie komputerów innych niż Windows 95 i 98 jest znacznie bardziej prawdopodobne w biurze, niż w domu. Mimo, że istnieje możliwość zintegrowania tych komponentów z siecią Windows 95/98, to powinieneś rozważyć ich wymianę, aby bardziej efektywnie korzystać z sieci. Wymień jak najwięcej systemów na Windows 95 lub 98. Rysunek 10.1 przedstawia pewne możliwości w sieci domowej. Do sieci Ethernet z systemem Windows 95 możesz dołączyć komputer przenośny, iMac oraz Windows 3.11. bezpośrednio do komputera z systemem Windows 95 możesz dołączyć urządzenie PalmPilot.

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Rysunek 10.1. Dołączanie do sieci domowej różnych komputerów

Dołączanie do sieci równorzędnej Jest bardzo prawdopodobne, że będzie chciał do swojej sieci domowej dodać inny system operacyjny, lub niestandardowy sprzęt. Możesz przecież jeszcze posiadać stary komputer z systemem Windows 3.11, który Twoja córka używa do pisania wypracowań, a Twój partner może posiadać komputer przenośny. W zależności od sytuacji możesz do sieci dodać taki lub inny komputer. Oto systemy, które możesz dołączyć do sieci równorzędnej: ·

Windows 3.11

·

Windows NT Workstation 3.51 oraz 4

·

Windows 2000 Professional

·

System 7 i 8 komputerów Macintosh

·

Komputery przenośne

·

Komputery kieszonkowe

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Do sieci można dodać tez takie systemy jak OS/2 czy DOS, ale nie jest to opisane w tej książce. Dodawanie do sieci równorzędnej starszych systemów operacyjnych jest trudniejsze. Także systemy które nie są popularne i powszechnie używane powodują pewne problemy. Jeżeli chcesz się dowiedzieć w jaki sposób podłączyć do sieci nie wyszczególnione tutaj komputery poszukaj informacji w sieci Internet.

Dołączanie do sieci klient-serwer Wiele systemów operacyjnych w łatwiejszy sposób dodaje się do sieci klient-serwer, niż do równorzędnej. Sieciowe systemy operacyjne, takie jak Windows NT Server oraz Novell NetWare zawierają oprogramowanie klienckie, które możesz zainstalować w systemach DOS, Windows 3.11 i innych. Zarówno NetWare, jak i Windows NT Server zawierają oprogramowanie klienckie dla następujących systemów operacyjnych: ·

DOS (Disk Operating System) 6.x

·

Windows 3.11

·

Banyan

·

Macintosh System 7 i 8

·

OS/2 Warp

·

NT Workstation

·

Systemy komputerów przenośnych

Możesz także znaleźć oprogramowanie pozwalające na przyłączenie do sieci innych systemów, czasami jako produkt firm trzecich. Na przykład Windows NT Server zawiera oprogramowanie klienta TCP/IP dla Windows 3.11. Zarówno NT Server, jak i NetWare zawierają oprogramowanie dla komputerów Macintosh. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w dokumentacji sieciowych systemów operacyjnych. PORADA W sieci małej firmy powinieneś używać wszędzie tego samego systemu operacyjnego na wszystkich komputerach klientów. Użycie różnych systemów powoduje, że musisz więcej czasu przeznaczyć na administrację, zarządzeni i rozwiązywanie problemów w sieci. Twoja sieć powinna działać znacznie lepiej, jeżeli wszystkie komputery będą używać systemu Windows 95, 98 lub 2000. W środowisku firmy uwidaczniają się duże zalety spójności systemu informatycznego.

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Użycie innych systemów operacyjnych Najczęściej występującym systemem operacyjnym w sieciach równorzędnych jest Windows. Możesz także dodawać do sieci komputery z innymi systemami operacyjnymi, ale nie jest to proste zadanie. Na przykład komputery z systemem DOS może przyłączać do sieci, ale usługi przez niego oferowane są tak znikome, że nie jest to warte zachodu. Także dodawanie do sieci równorzędnej komputerów działających z systemem Windows 3.11 jest trudne. Jednak prawdopodobieństwo, że będziesz dodawał do sieci taki komputer jest znacznie większe, niż że będziesz dodawał komputer z systemem DOS. Do sieci równorzędnej z systemami Windows 95 i 98 możesz także dodać komputery z systemami Windows NT Workstation 3.51 i 4 oraz Windows 2000 Professional. Zarówno NT, jaki i 2000 Professional są systemami podobnymi do Windows 95 i 98, więc instalacji i konfiguracja ich komponentów sieciowych jest podobna. Rysunek 10.2 przedstawia sieć składającą się z różnych komputerów z systemami Windows współdzielących pliki i drukarki. Sieć na tym rysunku używa okablowania typu skrętka i technologii Ethernet. Możesz jednak połączyć te komputery używając linii telefonicznych lub połączeń bezprzewodowych. Rysunek 10.2. Różne komputery Windows działające razem w sieci

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Dodawanie do sieci Windows 3.11 Windows 3.11, czyli Windows for Workgroups był pierwszym systemem rodziny Windows przystosowanym do pracy w sieci. Komputery z tym systemem tworzyły w małych firmach użyteczne sieci równorzędne. System ten jednak zawierał wiele błędów w obsłudze sieci, szczególnie w przypadku protokołu TCP/IP. Nie przeszkadza to jednak w przyłączeniu komputera z systemem Windows 3.11 do sieci z systemami Windows 95 lub 98. Systemy te mogą się komunikować używając protokołu NetBEUI lub TCP/IP. Możesz połączyć komputery używając tradycyjnego okablowania, lub programu o nazwie WINLAN do łączenia komputerów przez kable telefoniczne.

Omówienie Windows 3.11 Windows 3.11 pozwala na łączenie komputerów grupy robocze w celu współdzielenia plików i drukarek. Windows ma 32-bitowy sieciowy system plików, więc nie musisz instalować w nim żadnych programów firm trzecich. Windows 3.11 charakteryzuje się następującymi wymaganiami sprzętowymi: ·

Procesor 386 lub lepszy.

·

Ponieważ Windows 3.11 nie jest systemem operacyjnym w pełnym tego słowa znaczeniu, więc na komputerze musi się znajdować system MS-DOS w wersji 3.3 lub późniejszej.

·

4 MB pamięci RAM, a im więcej tym lepiej.

·

15 MB wolnej przestrzeni na dysku.

·

Monitor i karta graficzna VGA.

·

Aby podłączyć komputer do sieci wymagana jest karta sieciowa oraz sieć łącząca komputery.

Tak jak w przypadku systemów Windows 95 i 98 musisz nadać komputerowi niepowtarzalną nazwę, każdy komputer może należeć do tylko jednej grupy roboczej, której nazwa musi być taka sama dla wszystkich członków grupy. Komputery z systemem Windows for Workgroups mogę współdzielić pliki, foldery, napędy, drukarki, schowki i napędy CD-ROM. Zasoby te mogę być chronione hasłami w trybie tylko do odczytu i w trybie pełnego dostępu. Możesz także w grupie roboczej założyć węzeł pocztowy. Windows 3.11 korzysta z 32-bitowych komponentów sieciowych, włączając w to protokół NetBEUI oraz interfejs NetBIOS. NetBEUI jest protokołem znajdującym się pomiędzy interfejsem NetBIOS a kartą sieciową. NetBIOS jest protokołem sieciowym zapewniającym spójny interfejs komend dla korzystających usług sieciowych.

Instalowanie sprzętu sieciowego W przypadku systemu Windows 3.11 możesz zainstalować tradycyjne okablowanie i sprzęt sieciowy. Uważaj jednak podczas zakupu karty sieciowej, ponieważ komputer jest najprawdopodobniej starszą konstrukcją do której nie każda karta może pasować.

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Możesz użyć tradycyjnego okablowania Ethernet lub linii telefonicznych i programu WINLAN. Jak już wspomniałam w rozdziale 7. możesz wykorzystywać różne technologie sieciowe w zależności od sytuacji. Z drugiej strony Apexx stworzył produkt o nazwie WINLAN łączący komputery z systemem Windows 3.11 w sieć. WINLAN pozwala na współdzielenie drukarek, plików, danych, napędów CD-ROM oraz używanie poczty elektronicznej. Cały zestaw składa się z karty sieciowej (na szynę ISA), dodatku do systemu Windows for Workgroups, jednego kabla ze złączem RJ-11 oraz 30-dniowego wsparcia technicznego. Jeżeli nasz już Windows for Workgroups potrzebujesz jedynie sprzętu.

Konfigurowanie oprogramowania sieciowego Jeżeli jeszcze nie zainstalowałeś sterowników i protokołów sieciowych w systemie Windows 3.11 to możesz to zrobić teraz. Jeżeli nie jesteś pewny, czy karta sieciowa została zainstalowana uruchom Program ManagerðMain WindowðWindows Setup. Pojawi się okno dialogowe Windows Setup. Wyświetla ono listę zainstalowanych urządzeń, włączając w to kartę graficzną, klawiaturę, mysz i kartę sieciową. Jeżeli karta sieciowa nie została zainstalowana musisz to teraz zrobić. Aby zainstalować oprogramowanie sieciowe musisz wykonać następujące kroki: 1.

W oknie Program Manager otworzyć Network Group.

2.

Podwójnie kilknij na ikonę Network Setup. Pojawi się okno dialogowe Network Setup.

3.

W polu Network Settings kliknij Networks. Wybierz Micorosft Network i naciśnij OK.

4.

Kliknij na przycisk Sharing. Pojawi się okno dialogowe Sharing. Wybierz współdzielenie plików, drukarek lub obu. Naciśnij OK.

5.

W polu dialogowym Network Setup naciśnij przycisk Drivers aby zainstalować sterownik do karty sieciowej. Pojawi się okno dialogowe Network Drivers.

6.

Naciśnij Add Adapter. Pojawi się okno dialogowe Add Network Adapter.

7.

Wybierz kartę z listy lub kliknij przycisk Detect aby pozwolić programowi Windows Setup zlokalizować kartę i zainstalować sterownik. Naciśnij OK.

8.

System Windows zapyta Cię o IRQ. Zaproponuje Ci on domyślne przerwanie które możesz zaakceptować, lub zmienić gdy IRQ jest inne. Naciśnij przycisk OK.

9.

W oknie dialogowym Network Drivers naciśnij przycisk Add Protocol. Powinieneś wybrać protokół który używa reszta sieci, najprawdopodobniej NetBEUI.

10. System Windows wróci do okna dialogowego Network Setup i wyświetli zainstalowany protokół i sterownik karty sieciowej. Naciśnij OK aby zaakceptować zmiany. Jeżeli chcesz to możesz zmienić właściwości protokołu sieciowego, ale lepiej zostawić wartości domyślne. 11. Następnie pojawi się okno dialogowe Windows Network Names. W polu dialogowym User Name podaj niepowtarzalną nazwę użytkownika. W polu Workgroup podaj nazwę grupy roboczej podaj nazwę grupy roboczej. W polu Computer Name podaj niepowtarzalną nazwę komputera. Naciśnij OK.

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

12. System Windows poprosi Cię o dysk instalacyjny WFW 3.11, a następnie skopiuje potrzebne pliki. Następnie Windows poprosi o ponowne uruchomienie komputera. Gdy komputer ponownie się uruchomi podaj nazwę użytkownika. Informacje logowania powinny być takie same jak te, które dają Ci dostęp do sieci. Gdy ponownie uruchomisz komputer zostanie automatycznie dodana grupa Network Program Group.

Współdzielenie zasobów Windows 3.11 Po zainstalowaniu oprogramowania sieciowego musisz podać pliki i foldery które chcesz współdzielić. Robisz to wykonując następując kroki: 1.

Otwierasz File Manager i wybierasz folder (w Windows foldery nazywają się katalogami) który chcesz współdzielić.

2.

Wybierz DiskðShare As. Pojawi się okno dialogowe Share Directory. System poda nazwę udziału i ścieżkę do katalogu.

3.

Wybierz jeden z dostępnych trybów dostępu:

4.

·

Read-Only. Użytkownicy mogą jedynie czytać zawartość katalogu. Nie mogę jednak wykonywać w nim jakichkolwiek zmian.

·

Full. Daje użytkownikom pełne prawa do działania na plikach w katalogu.

·

Depends on Password. Określa uprawnienia w zależności od podanego hasła.

Naciśnij OK. Na współdzielonym folderze pojawi się wyciągnięta ręka (tak jak w Windows 95 i 98).

Dodawanie do sieci Windows NT Workstation 4 Windows NT Workstation od strony sieciowej jest podobny do Windows 95 i 98. Możesz używać protokołów NetBEUI, IPX/SPX, TCP/IP dołączonych do systemu operacyjnego. Możesz także korzystać z innych komponentów sieciowych: usług, klientów oraz sterowników kart sieciowych. Zanim zaczniesz instalować sprzęt sieciowy w tym systemie sprawdź listę HCL (Hardware Compatibility List) dołączaną do systemu, aby upewnić się czy sprzęt będzie w nim działał. Windows NT jest pod tym względem bardziej wymagający od innych produktów Windows. UWAGA Jeżeli używasz Windows NT Workstation 3.51 przeczytaj w jaki sposób instaluje się komponenty sieciowe w Windows 3.11, ponieważ te dwa systemy są podobne. Między tymi systemami istnieją drobne różnice. Więcej informacji zawiera pomoc dla tego systemu.

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Omówienie Windows NT Workstation 4 Windows NT Workstation 4 wygląda podobnie do Windows 95 i 98. Interfejs użytkownika jest podobny i posiada podobne elementy, takie jak Mój komputer, Otoczenie sieciowe, Internet Explorer, Kosz oraz inne. Także narzędzia do konfiguracji systemu są podobne. Jeżeli otworzysz Internet Explorer lub Windows Explorer, to zauważysz jedynie drobne różnice interfejsu. UWAGA Windows NT istnieje w dwóch różnych wersjach – Windows NT Workstation oraz Windows NT Server. NT Server to sieciowy system operacyjny dla serwerów, natomiast NT Workstation to system operacyjny klientów.

Omówienie podsystemu sieciowego Windows NT Workstation Podsystem sieciowy Windows NT Workstation zawiera kilka udoskonaleń w stosunku do Windows 95 i 98. Posiada on także więcej funkcji zabezpieczających. Dzięki temu użytkownik może lepiej chronić swoje pliki, foldery i inne zasoby przed innymi niepowołanym dostępem. Ze względu na lepsze bezpieczeństwo Windows NT Workstation jest lepszym systemem w przypadku zastosowań w firmach, ale może być również używany w domu. System NT Workstation domyślnie instaluje się z wieloma składnikami sieciowymi. Na przykład z systemem domyślnie jest instalowany protokół NetBEUI. Jeżeli chcesz, to możesz także dodać protokoły IPX/SPX oraz TCP/IP. PORADA BIUROWA Jeżeli posiadasz małą sieć (10 lub mniej komputerów) to możesz użyć system NT Workstation jako serwer. System ten dobrze integruje się z systemami takimi jak DOS, Windows 3.11, Windows 95 oraz Windows 98. Pozwala także na ustalanie praw dostępu do zasobów dla poszczególnych użytkowników i grup. Konfigurowanie praw dostępu jest podobne w jak w Windows 95 i 98. Windows NT Workstation nie jest systemem dla serwerów, więc nie ma wbudowanych wielu dodatkowych funkcji dostępnych wersji NT Server. Posiada on jednak więcej funkcji sieciowych, niż systemy Windows 95 i 98. Jest on także trudniejszy w nauce i zarządzaniu.

Dodawanie do sieci Windows 2000 Professional Windows 2000 Professional jest kliencką odmianą systemu operacyjnego Windows 2000, wcześniej znanego pod nazwą Windows NT 5. Odmiany serwerowe to Windows 2000 Server i Windows 2000 Advanced Server. System ten posiada interfejs użytkownika podobny do innych

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

systemów operacyjnych Windows, ale jest to system bardziej zautomatyzowany. Stosuje on także wiele kreatorów pomagających w konfiguracji. Na Pasku zadań znajduje się ten sam przycisk Start prowadzący do tych samych pozycji menu: programy, Ustawienia, Znajdź i Pomoc. Również większość programów również działa w podobny sposób.

Instalacja sieci Konfigurowanie systemu znaczni się różni od innych wersji Windows. Komputer z systemem Windows 2000 możesz w łatwy sposób dodać do sieci równorzędnej lub klient-serwer. Wszystko co musisz zrobić to umieścić w komputerze kartę sieciową i podłączyć komputer do sieci. System Windows 2000 zajmie się resztą instalując odpowiedni sterownik, protokół, klienta i usługę. Konfigurowanie sieci nigdy nie było takie łatwe. Z pomocą odpowiedniego kreatora możesz także utworzyć nowe połączenie z siecią. Sieć ta może być jednego z poniższych typów: ·

Połączenie dial-up do prywatnej sieci.

·

Połączenie dial-up do Internetu.

·

Połączenie o prywatnej sieci przez Internet

·

Przyjmowanie nadchodzących połączeń

·

Bezpośrednie połączenie z innym komputerem (tak jak w przypadku modułu Bezpośrednie połączenie kablowe).

Podczas pracy z kreatorem będziesz musiał odpowiedzieć na kilka pytań, zależnych od typu połączenia. Po zakończeniu działania kreatora system zajmie się wszystkim i połączy komputer z siecią.

Konfigurowanie sieci Windows 2000 nie zachęca do modyfikowania ustawień sieci oferując dobre ustawienia domyślne. Możesz jednak dokonywać zmian konfiguracyjnych w takich komponentach, jak klient, usługa, protokół i ustawienia sterownika karty sieciowej, tak jak ma to miejsce w Windows 95 i 98. Aby skonfigurować oprogramowanie sieciowe po prostu naciśnij prawy klawisz na ikonie połączenie i wybierz Właściwości. Do modyfikacji ustawie karty sieciowej możesz także użyć program Menadżer urządzeń, tak jak w Windows 95 i 98.

Użycie w sieci komputerów przenośnych Komputery przenośne to laptopy, notebooki i komputery kieszonkowe. Jeżeli Twój notebook używa systemu operacyjnego Windows 95 lub 98, to musisz jedynie zainstalować sprzęt i odpowiednio skonfigurować oprogramowanie, tak jakby to był komputer stacjonarny. Jeżeli jednak będzie to komputer kieszonkowy, to proces jest nieco trudniejszy.

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Użycie w sieci komputerów przenośnych Komputery przenośne możesz podłączyć do sieci używając tych samych metod, co w przypadku komputerów stacjonarnych. Są to Ethernet, linie telefoniczne, połączenia bezprzewodowe i inne. Istnieją tutaj jednak pewne ograniczenia. Na przykład karty sieciowe używane w komputerach przenośnych muszą mieć złącze PCMCIA (PC Card). Jeżeli na komputerze przenośnym używasz Windows 95, 98 lub NT, to nie będziesz miał problemów z konfiguracją oprogramowania sieciowego. Po prostu działaj tak jak w przypadku komputerów stacjonarnych. Podłączanie do sieci komputerów przenośnych powoduje jednak pewne problemy, o których nie mówimy w pozostałej części książki. Zostały one omówione poniżej. PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat dodawania sprzętu sieciowego do komputerów przenośnych zawiera rozdział8. Więcej informacji o konfigurowaniu Windows 95 i 98 zawiera rozdział 9.

Sprzęt dla komputerów przenośnych Używając komputera przenośnego kartę sieciową (PCMCIA lub PC Card) podłączasz do gniazda z boku komputera. Starsze komputery przenośne mogą nie mieć odpowiednich gniazd do obsługi kart PCMCIA. W tym przypadku komputer przenośny możesz podłączyć z komputerem używają bezpośrednio kabla. W większości przypadków po umieszczeniu karty sieciowej w gnieździe PCMCIA komputera przenośnego zostanie ona skonfigurowana automatycznie. Karty sieciowe Ethernet dla komputerów przenośnych kosztują średnio około 300 zł. Zakupu karty dla komputera przenośnego dokonuj uważnie. Zanim kupisz kartę sprawdź, czy jest ona kompatybilna z systemem operacyjnym. Wiele tanich kart tego typu ni jest kompatybilna z systemami Windows 95 i 98. Powinieneś także unikać kart typu combo, zawierających kartę sieciową i modem. Zwykle są one częstą przyczyną konfliktów sprzętowych. PORADA Możesz kupić zestawy sieciowe zawierające kartę dla komputerów przenośnych. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w rozdziale 6.

Systemy operacyjne komputerów przenośnych Większość komputerów przenośnych używa systemu operacyjnego Windows zapewniającego łatwą obsługę komputera. W zależności od typu komputer przenośnego możesz jednak używać innego systemu.

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Jeżeli Twój komputer przenośny działa pod kontrolą systemu OS/2 również będziesz w stanie podłączyć go do sieci równorzędnej lub klient-serwer. Więcej informacji na ten temat zawiera dokumentacja tego systemu operacyjnego. UWAGA Apexx produkuje zestawy sieciowe WINLAN działające z liniami telefonicznymi dla komputerów przenośnych. W tym przypadku systemem operacyjnym komputera może być Windows 95 lub Windows for Workgroups. W niedalekiej przyszłości systemem który będzie wykorzystywany w komputerach przenośnych będzie Windows CE. Microsoft wciąż opracowuje ulepszone wersje tego systemu.

Omówienie komputerów kieszonkowych Komputery kieszonkowe (palmtopy z klawiaturami lub piórkami dotykowymi) stały się przez ostatnie dwa lata coraz bardziej popularne. Takie urządzenie możesz nosić ze sobą i używać w każdym miejscu: w pracy, w domu lub w podróży. Komputery kieszonkowe pozwalają na prowadzenie rozkładu zajęć, uaktualnianie książki adresowej, robienie notatek i mają inne pożyteczne funkcje. Dane z takich urządzeń możesz synchronizować z komputerem stacjonarnym, aby mieć pewność, że nie przegapisz spotkania lub nie stracisz adresu. PORADA BIUROWA Takich pracowników Twojej firmy jak sprzedawcy, przedstawiciele handlowi i inni pracownicy działający w terenie możesz wyposażyć w komputery kieszonkowe zamiast przenośnych. Są one znacznie tańsze i posiadają bogate oprogramowanie. Oto krótka lista czynności, które można wykonywać przy użyciu komputerów kieszonkowych: ·

Używać kalendarza do sprawdzania dany i organizowania czasu, np. umawiania spotkań.

·

Tworzyć, modyfikować i usuwać wpisy w książce adresowej do użycia w pracy lub w celach prywatnych.

·

Tworzyć, modyfikować i usuwać listy zadań.

·

Tworzyć, modyfikować i usuwać notatki.

·

Używać dodatkowych programów, na przykład kalkulatora lub aplikacji liczącej wydatki.

·

Przy użyciu modemu i odpowiedniego oprogramowania wysyłać i odbierać pocztę w sieci Internet.

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Wiele komputerów kieszonkowych zawiera także akcesoria, taki jak modemy, pełno wymiarowe klawiatury, stacje do wymiany danych z komputerem stacjonarnym oraz inne. Liczba programów dostępnych dla komputerów kieszonkowych jest niewiarygodnie duża.

Producenci komputerów kieszonkowych Istnieje wiele różnych producentów komputerów kieszonkowych. Produkty każdego z nich posiadają swoje wady i zalety. Najprawdopodobniej najpopularniejszym urządzeniem tego typu jest 3Com PalmPilot, ale istnieją także inni producenci tego typu urządzeń, tacy jak Casio, Franklin, Everex, Phillips oraz IBM. Komputer PalmPilot używa systemu operacyjnego Palm OS, ale zawiera oprogramowanie do komunikacji z komputerami Windows 95 i 98. Urządzenie to posiada stacje umożliwiającą wymianę danych ze zwykłym komputerem, terminarz, listę zadań, książkę adresową oraz inne funkcje. 3Com PalmPilot V to najnowszy produkt z tej rodziny. Zawiera on ładowalną baterię oraz nowy wygląd. Wciąż używa on systemu Palm OS, ale tym razem posiada także oprogramowanie do synchronizacji danych z komputerami Macintosh. Jest on także drogi w porównaniu z innymi urządzeniami tego typu. Programy dostarczane z tym urządzeniem to: Datebook, Address book, To-Do list, Memo pad, Pocket expense, Email i inne. Phillips produkuje komputer kieszonkowy o nazwie Nino 312. Nino 312 używa systemu operacyjnego Windows CE 2.0, który jest kompatybilny z Windows 95 i 98. Nino jest większy od innych urządzeń tego typu i jest trochę droższy, ale zawiera bardzo dużo oprogramowania, takiego jak Microsoft Pocket Outlook, NoteTaker, Voice Recorder, Solitaire i inne. Casio Cassiopeia E-10 ma funkcje podobne do urządzenia 3Com PalmPilot III, włączając w to synchronizacje danych, książkę adresową oraz kalendarz. Urządzenie to jednak posiada ekran o większej rozdzielczości i dla wielu osób może być łatwiejsze w obsłudze. Cassiopeia zawiera takie oprogramowanie, jak MS Outlook, Schedule+, Voice Recorder, Quicken Expensable, Meeting Minder i inne. Firma Franklin produkuje urządzenie Rex-3-DS. PC Companion, które jest wkładane z gniazdo PC Card w celu synchronizacji z komputerem PC. Użycie gniazda nie ułatwia synchronizacji, ale urządzenie to jest dość tanie. Jest ono także kompatybilne z systemem Windows 95 i posiada książkę adresową, menadżera kontaktów oraz zegar z alarmem.

Użycie komputerów kieszonkowych w sieci Każdy komputer kieszonkowy używa pewnego systemu operacyjnego, takiego jak Windows CE lub inny stworzony przez producenta. Większość z tych systemów jest kompatybilna z Windows 95 i 98. Kompatybilność ta pozwala podłączyć komputer kieszonkowy do stacjonarnego w celu wymiany informacji (na przykład synchronizacji). Nie możesz jednak podłączyć komputera przenośnego bezpośrednio do sieci. Możesz za to podłączyć go bezpośrednio do komputera stacjonarnego. W przypadku większości urządzeń do komunikacji trzeba w systemie Windows 95 lub 98 zainstalować odpowiednie oprogramowanie. Następnie możesz otworzyć niektóre z tych programów i danych na innym komputerze w sieci. Na dodatek możesz zainstalować odpowiednie programy na innym komputerze w sieci, w celu pełnego dostępu do danych innej osoby.

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Rysunek 10.3 przedstawia współdzielony przez sieć folder oprogramowania urządzenia PalmPilot Niektóre z tych plików możesz używać przez sieć, w zależności od uprawnień do udziału i typu urządzenia. Rysunek 10.3. Dostęp do foldera oprogramowania dla urządzenia przenośnego przez sieć

Rysunek 10.4 przedstawia Maptable urządzenia PalmPilot, plik programu Excel przeznaczony do wykonywania raportów o wydatkach. Rysunek 10.4. Użycie pików urządzenia kieszonkowego przez sieć

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Omówienie innych komputerów przenośnych Istnieje wiele różnych odmian komputerów przenośnych poza notebookami, laptopami i komputerami kieszonkowymi. Codziennie na rysunku pojawiają się nowe technologie i produkty. Wkrótce na rynku pojawią się małe komputery przenośne oraz urządzenia PDA (Personal Digital Assistants).

Małe komputery przenośne Małe komputery przenośne są podobne do notebooków ale kosztują od nich znacznie mniej. W najbliższych miesiącach takie firmy jak Compaq, Hewlett-Packard, NEC i inne wprowadzą tego typu urządzenia do sprzedaży. Komputery te będą lekkie, będą posiadały wiele wbudowanych funkcji i klawiatury o wielkości pozwalającej na pisanie. Nie będą one posiadały możliwości notebooków, ale będą pozwalały użytkownikom na wymianę poczty, prostą obróbkę tekstów, zarządzanie zadaniami, terminarz i inne. Ekran tych urządzeń będzie miał przekątną o wielkości 9 cali i będzie wyświetlał obraz z rozdzielczością 800 na 600 punktów. Będzie on w stanie wyświetlić do 65 000 kolorów.

Windows CE Nowym systemem operacyjnym dla małych komputerów przenośnych jest Windows CE 2.11. Windows CE jest głównie systemem dla urządzeń kieszonkowych, ale może także działać z większymi urządzeniami. System operacyjny WinCE zajmuje około 200 KB pamięci i używa systemu plików FAT16. WinCE jest zminiaturyzowanym środowiskiem Windows. Zawiera on programy do przetwarzania tekstów, wysyłania poczty elektronicznej, ograniczonego przeglądania stron WWW oraz kilka gier. Pocket Internet Explorer zawiera Jscript, Pocket Word pozwala na drukowanie w kolorze, a Pocket Outlook pozwala na zarządzanie kontaktami. Ostatni do Windows CE zostały dodane dwie nowe aplikacje: Pocket Access oraz InkWriter. Firma Microsoft promuje model przetwarzania sieciowego. Niektóre małe komputery przenośne będą zawierały bezprzewodowe kart LAN z firmy Proxim, obsługiwały pocztę elektroniczną przez Outlook i inne funkcje nieobecne w poprzednich wersjach Windows CE. Niektórzy producenci oferują urządzani działające z WinCE z dodatkowym portem PC Card. Do tego portu pasują modemy, pamięci flash RAM, oraz bezprzewodowe karty sieciowe, a także kart Ethernet. Wszystkie te interfejsy są obsługiwane przez protokół TCP/IP. Jeżeli poważnie myślisz o zakupie kieszonkowego komputera, powinieneś poważnie rozważyć Windows CE jest jego system operacyjny. Rozejrzyj się również pośród małych komputerów typu notebook z systemem Windows CE lub 98.

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Podłączanie do sieci komputerów Macintosh Dziesięć lat temu nie było możliwości połączenie komputerów Macintosh i PC w sieć. Po prostu przepaść technologiczna pomiędzy tymi dwoma rodzinami komputerów była zbyt duża. Na szczęście z czasem pojawiły się bramy tłumaczące pomiędzy różnymi protokołami i pozwalające na współdzielenie plików, drukarek i innych zasobów. W przypadku komputerów Macintosh możesz stworzyć sieć składającą się wyłączenie tych komputerów łącząc je kablem w sieć LocalTalk u stawiające pewne opcje udziałów w menu systemowym. Komputery Macintosh są sprzedawane z oprogramowaniem sieciowym. Jeżeli posiadasz sieć PC i chciałbyś do niej dodać komputer Macintosh, możesz to łatwo uczynić korzystając z programów firm trzecich. Będziesz wtedy mógł współdzielić z systemami Windows 95 i 98 aplikacje, drukarki oraz pliki. Dzięki tej zaawansowanej technologii integracja komputera Mac z siecią PC jest łatwa. UWAGA Komputer Macintosh możesz dołączyć zarówno sieci równorzędnej, jak i klient-serwer. Technologie omówione w tej książce łączą z siecią równorzędną Jeżeli chcesz taki komputer podłączyć do sieci klient-serwer, powinieneś sprawdzić dokumentacje sieciowego systemu operacyjnego. Komputery Mac można podłączać do sieci NT Server oraz NetWare.

Sieć w komputerach Macintosh Większość komputerów Macintosh zawiera kartę sieciową Ethernet. Wbudowana karta może mieć porty na kabel koncentryczny, skrętkę lub światłowód. Kabel typu skrętka możesz podłączyć za pomocą gniazda RJ-45. Rysunek 10.5 przedstawia komputer Macintosh podłączony do sieci Ethernet składającej się z komputerów PC. Komputer ten może korzystać z wszystkich zasobów komputerów PC i na odwrót.

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Rysunek 10.5. Współdzielenie zasobów pomiędzy komputerami Mac i PC

Jeżeli Twój komputer Macintosh nie posiada karty sieciowej musisz ją nabyć. Karta taka kosztuje około 200 złotych. Po podłączaniu kabla możesz skonfigurować oprogramowanie używając AppleTalk Control Panel i TCP/IP Control Panel. Pierwsze służy do ustawiania sieci AppleTalk używającej protokołu AppleTalk, a drugie do ustawiania sieci Internet i protokołu TCP/IP. Jeżeli będziesz potrzebował pomocy, zajrzyj do dokumentacji systemu operacyjnego Macintosh. PORADA BIUROWA Komputerów Macintosh możesz używać w dziale graficznym firmy, ponieważ na ten komputer istnieją świetne programy do tego przeznaczone. Możliwość połączenia w sieć komputerów Macintosh i PC oznacza wygodę w pracy.

Sprzęt sieciowy komputerów Macintosh Większość nowych komputerów Macintosh – takich jak G3 i iMac – ma wbudowaną kartę sieciową Ethernet. Możesz kupić komputer Macintosh z kartą o szybkości 10 Mb/s, lub 10/100.

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Gdy Mac zostanie włączony nastąpi automatyczne wykrycie karty sieciowej i po zadaniu kilku pytań zostanie automatycznie zainstalowane oprogramowanie sieciowe. W starszych komputerach Mac możesz jedynie instalować karty sieciowe Ethernet o szybkości 10 Mb/s.

Oprogramowanie sieciowe komputerów Macintosh Po zainstalowaniu karty sieciowej w komputerze Mac, w którym jej jeszcze nie było dalsze kroki są proste. Musisz zainstalować EtherTalk, który uruchomi protokół AppleTalk w sieci Ethernet. Protokół AppleTalk znajduje się w każdym komputerze Macintosh. Po instalacji uruchom ponownie komputer. Sprawdź, czy protokół AppleTalk jest aktywny (wybierz ChooserðAppleShare i sprawdź, czy opcja AppleTalk Active jest zaznaczona). Sprawdź także, czy wybrane zostało odpowiednie połączenie sieciowe. Aby to zrobić wykonaj następujące czynności: 1.

Wybierz AppleðControl Panels.

2.

Wybierz opcje Network.

3.

Wybierz EtherTalk i zamknij okno.

Aby rozpocząć współdzielenie zasobów wykonaj następujące czynności: 1.

Wybierz AppleðControl Panels.

2.

Podwójnie kliknij na opcji Sharing Setup.

3.

Podaj swoją nazwę, hasło którego chcesz używać oraz nazwę komputera.

4.

W sekcji File Sharing naciśnij przycisk Start. Przycisk zmieni nazwę na Stop i w takim stanie go pozostaw.

5.

Wybierz pliki i foldery, które chcesz współdzielić, a następnie kliknij Share this item and its contents.

Aby włączyć konto gości wykonaj następujące kroki: 1.

Wybierz File MenuðUsers & Groups. Pojawi się okno dialogowe Users & Groups.

2.

W oknie dialogowym podwójnie kliknij na ikonę Guest.

3.

W nowym oknie zaznacz opcje Allow Guest.

Dostęp do danych systemów Windows Wiele aplikacji pozwala na zapisywanie dokumentów w formatach PC i Macintosh. Robią tak aplikacje pakietu Microsoft Office. To pozwala na współdzielenie tych dokumentów w sieci. Niektóry sprzęt i aplikacje potrafią współdzielić dane pomiędzy komputerami Macintosh i PC. Technologie te tłumaczą pomiędzy tymi systemami pliki, dzięki czemu możliwe jest ich współużytkowanie.

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Napęd dyskietek SuperDrive Translator Jednym z pożytecznych urządzeń jest napęd dyskietek Apple SuperDrive. Pozwala on na dostęp do dyskietek zapisanych w formacie komputerów PC. Napęd SuperDrive formatuje, czyta i zapisuje 3,5-calowe dyskietki następujących formatów: Mac, Apple II ProDOS, OS.2 oraz MSDOS. Napęd SuperDrive z odpowiednim oprogramowaniem pozwala na odczytywanie zawartości dyskietek z poziomu pulpitu komputera Macintosh. Sam system zawiera dwie aplikacje pozwalające na otwieranie i edycję plików zapisanych w formatach ProDOS, MS-DOS i OS/2: Easy Open i PC Exchange. Gdy używasz programu Easy Open możesz włożyć do napędu SuperDrive dyskietkę sformatowaną w systemie DOS. Następnie otwieranie pliku systemu DOS lub Windows polega na podwójnym na nim kliknięciu. Easy Open automatycznie znajdzie aplikacje otwierająca plik i wykona translację.

Oprogramowanie i karty emulujące Jeżeli chcesz na komputerze Macintosh uruchamiać programy Windows musisz użyć emulacji programowej lub karty emulującej komputer PC. Szybkość komputerów Macintosh czyni z takiego rozwiązania ciekawą opcję. Emulator pozwala komputerowi Macintosh udawać, że jest o komputerem PC. Karta OrangePC Windows Compatibility Card firmy Orange Micro jest wkładana w gniazdo rozszerzeń komputera Macintosh i pozwala na instalacje systemów operacyjnych Windows 95, 98 oraz NT. Karta jest właściwie komputerem PC umieszczonym na karcie PCI. Zawiera ona pamięć RAM, procesor oraz kartę graficzną. Dzięki temu możesz uruchamiać Windows na komputerze Macintosh z szybkością Pentium. Pakietami do programowej emulacji komputerów PC są Insignia RealPC, Soft Windows 95 and 98 oraz Connectix Virtual PC. Pozwalają one na uruchamianie aplikacji dla systemów Windows 95, 98 oraz DOS. Na przykład Connectix Virtual PC pozwala na uruchamianie programów PC na komputerze Mac. Poza tym obsługuje modemy 56K, DirectX 5 oraz internetowe narzędzia komunikacyjne. Używa on znajomego interfejsu WWW i obsługuje przenoszenie plików pomiędzy pulpitami Mac i Windows. Możesz także używać funkcji kopiuj i wklej pomiędzy folderami Macintosha i współdzielić te foldery. Connectix Virtual PC obsługuje sieci w standardzie Ethernet, protokół TCP/IP oraz sieć Microsoft Windows. Dzięki temu Macintosh może współdzielić pliki z komputerami PC i uzyskiwać dostęp do serwerów PC. Mac może nawet drukować na swojej drukarce pliki z komputerów PC, współdzielić napęd CD-ROM oraz uruchamiać gry na komputery PC z stereofonicznym dźwiękiem i obsługą joystick’a. Podczas używania Virtual PC nie potrzebujesz żadnego dodatkowego sprzętu. Wszystko co musisz zrobić to zainstalować odpowiednie oprogramowanie. Wymagania dla programu Virtual PC są następujące:

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

Dla Windows 95

Dla Windows 98

Jakikolwiek G3 lub iMac

Jakikolwiek G3

Ponad 180 Mhz zegara

Ponad 180 Mhz zegara

System 7.5.5 lub późniejszy

System 8.0 lub późniejszy

150 MB miejsca na dysku

280 MB miejsca na dysku

300 MB miejsca na dysku zalecane

300 MB miejsca na dysku zalecane

24/32MB RAM

48/64MB RAM

CD-ROM

CD-ROM

Użycie PC MACLAN PC MACLAN to pakiet programowy firmy Mirmar Systems, Inc. pozwalający na współdzielenie plików i drukarek pomiędzy komputerami Macintosh i komputerami PC znajdującymi się w sieci Ethernet. PC MACLAN kosztuje około 700 zł za wersję dla komputera Windows 95. PC MACLAN jest zestawem narzędzi sieciowych łączących komputery Windows i Mac przez linie telefoniczne. Połączenie używa modemów i protokołu IP. MACLAN działa w dwie strony – możesz go używać z komputera PC do sieci Macintosh, lub z komputera Macintosh do sieci PC. Podłączony do sieci PC komputer Macintosh umożliwia za pomocą programu Chooser przeglądanie zasobów, plików, napędów i drukarek.

Wymagania Do wymagań z jednej strony należy zaliczyć komputer Macintosh z systemem operacyjnym w wersji 7.2 lub późniejszym. Z drugiej strony komputer PC powinien spełniać następujące wymagania: ·

Procesor 486 lub szybszy

·

Windows 95 lub 98

·

Przynajmniej 16 MB RAM

·

2.5 MB wolnego miejsca na dysku

·

Modem

·

Komponent Windows Dial-up

Instalowanie na komputerze PC Następnym krokiem powinno być zainstalowanie oprogramowania MACLAN na komputerze PC. Najpierw sprawdź, czy wszystko w sieci PC działa prawidłowo.

Rozdział 10. Dostęp do sieci z urządzeń nie pracujących w systemie Windows 95/98

UWAGA Aby sprawdzić, czy karta sieciowa działa poprawnie otwórz Menadżer urządzeń (kliknij prawym klawiszem na Mój Komputer, wybierz Właściwości i zakładkę Device Manager). Jeżeli na wizerunku karty sieciowej nie ma wykrzyknika, ani znaku przekreślenia to oznacza, że karta działa poprawnie. Jeżeli jednak jeden z tych znaków się pojawi, to oznacza że musisz rozwiązać jaki związany z nią problem. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w dodatku A. Aby zainstalować PC MACLAN włóż instalacyjny dysk CD-ROM. Program uruchomi się automatycznie. Wszystkie czynności wykonuj zgodnie z poleceniami programu instalacyjnego. Gdy instalacja zostanie zakończona zostaniesz poproszony o obejrzenie zapisu zdarzeń instalacji. Zapisy te pozwolą Ci się zorientować, czy nie wystąpił jakiś błąd podczas instalacji. Możesz jednak nie przeglądać zdarzeń. Następne okno dialogowe będzie zawierało pytanie, czy chcesz zainstalować protokół i klienta AppleTalk. Kliknij OK. Po zakończeniu instalacji uruchom ponownie komputer. Usługa AppleTalk messenger jest uruchamiana automatycznie przy starcie systemu poprzez odpowiedni wpis w rejestrze. UWAGA Istnieje dodatkowe rozszerzenie do PC MACLAN zwane PC Migrator. Pozwala ono na przenoszenie plików Mac na lokalny dysk lub serwer oraz zamianę ich nazw na zgodną z konwencją stosowaną przez komputery PC.

Podsumowanie W tym rozdziale omówiliśmy łączenie w sieć komputerów z systemami innymi niż Windows 95/98. Omówiliśmy łączenie następujących systemów: ·

Windows 2000

·

Windows NT

·

Komputerów przenośnych

·

Windows CE

·

Macintosh

W następnym rozdziale nauczymy się współdzielić zasoby w sieci.

Część III. Praca w sieci W tej części nauczymy się konfigurować komputery do pracy w sieci oraz odnajdować w niej zasoby. Najpierw musisz włączyć współdzielenia zasobów: plików, folderów, drukarek. Zasoby te możesz udostępniać wszystkim, lub tylko określonym użytkownikom. Współdzielenia zasobów omawia dokładniej rozdział 11. Rozdział 12. przedstawia w jaki sposób zalogować się do sieci oraz przeglądać różne jej obszary. Poza przeglądaniem sieci dowiesz się w taki sposób szukać komputerów oraz innych zasobów. Rozdział 13. Wyjaśnia w jaki sposób używać popularnych mechanizmów systemu Windows w celach poszukiwawczych. Rozdział 14. z kolei omawia drukowanie w sieci. W tej części: Rozdział 11.

Współużytkowanie zasobów

Rozdział 12.

Dostęp do sieci

Rozdział 13.

Odnajdowanie komputerów w sieci

Rozdział 14.

Drukowanie w sieci

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów W tym rozdziale: ·

Omówienie współdzielenia

·

Współdzielenie folderów i napędów

·

Współdzielenie plików

·

Współdzielenie drukarek i innych zasobów

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

Zanim będziesz mógł przez sieć używać plików, folderów lub drukarek musisz najpierw je udostępnić. Udostępnianie oznacza pozwalanie innym użytkownikom na otwieranie plików z Twojego komputera, zapisywania plików na twoich dyskach oraz na drukowanie na Twojej drukarce. W sieci możesz współdzielić wszystkie zasoby komputera, lub tylko wybrane. Na przykład możesz nie chcieć pozwolić swoim dzieciom na czytanie plików z twojego dysku, ale możesz im pozwolić na używanie drukarki.

Omówienie współdzielenia Jednym z powodów dla których podłącza się komputery do sieci jest chęć współdzielenia zasobów. Termin zasób odnosi się do plików, folderów, dysków, drukarek, napędów CD-ROM, napędów Zip lub Jaz oraz większości innych zasobów podłączonych do Twojego komputera. Najprawdopodobniej w domu będziesz chciał współdzielić swoje zasoby z partnerem lub dziećmi. Ty i Twój partner możecie współdzielić pliki, zawierające na przykład listy, informacje o wydatkach lub drzewo genealogiczne. Starsze dzieci w domu mogę współdzielić swoje prace domowe, tak że będziesz mógł przejrzeć je przed drukowaniem. Oczywiście możesz w domu współdzielić drukarki, napędy CD-ROM oraz inny sprzęt, co pozwoli Ci na zaoszczędzenia pieniędzy. Zamiast kupować drukarkę dla każdego użytkownika, możesz współdzielić ze wszystkimi drogą drukarkę laserową. Oczywiście możesz ograniczyć dostęp do współdzielonych zasobów, szczególnie gdy na komputerze przechowujesz tajne dane, lub masz drogi sprzęt którego nie chciałbyś udostępniać dzieciom. Jeżeli nie chcesz udostępniać zasobów w sieci, to nie musisz tego robić.

Ograniczanie dostępu Możesz ograniczyć dostęp do udostępnionych zasobów. Czasami jest to konieczne, bo dziecko może nieświadomie usunąć pliki które zostały stworzone przez program księgowy. Możesz także nie chcieć, aby ktoś czytał twoją twórczość lub pamiętnik. Możesz także chcieć ograniczyć dostęp do drogiej kolorowej drukarki laserowej. PORADA BIUROWA W przypadku sieci w małym biurze musisz brać pod uwagę bezpieczeństwo plików zawierających listy płac, ważne informacje o klientach. Zawsze uważnie podchodź do współdzielenia informacji, które powinny pozostać tajne. Zamiast je współdzielić rozważ możliwość umieszczenie ich w oddzielnym komputerze do którego nie każdy będzie miał dostęp. Windows pozwala Ci na ograniczanie dostępu do zasobów przez określanie trybu dostępu. Oto możliwe typy dostępu: ·

Tylko do odczytu. Ten tryb dostępu pozwala na otwieranie, kopiowanie i oglądanie plików. Nie pozwala on jednak na usuwanie lub modyfikowanie czegokolwiek. Tego trybu dostępu możesz użyć gdy chcesz na przykład udostępniać różne szablony listów. W tym przypadku

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

każdy użytkownik będzie mógł skopiować taki szablon na swój dysk, a następnie będzie on mógł zmodyfikować jego zawartość pod kątem swoich potrzeb i zapisać lokalnie na swoim dysku. ·

Pełny dostęp. Pełny dostęp pozwala wszystkim użytkownikom na otwieranie, zmienianie oraz usuwanie plików i folderów. Użyj tego trybu dostępu jeżeli chcesz modyfikować pliki razem z innymi użytkownikami w sieci.

·

Zależny od hasła. W tym trybie możesz uzależnić tryb dostępu do plików od podanego hasła. Na przykład możesz dać hasło pełnego dostępu swojemu partnerowi, co uniemożliwi dzieciom możliwość modyfikacji (choć da im dostęp). Hasła mogę ograniczać zarówno dostęp w trybie tylko do odczytu, jak i w trybie pełnego dostępu.

UWAGA Znacznie mniejszą kontrola nad zasobami masz w przypadku systemów operacyjnych innych niż Windows 95 i 98 (takich jak Windows 3.11, Macintosh i inne). Więcej informacji na ten temat zawiera dokumentacja systemów poświęcona udostępnianiu zasobów w sieci.

Zasady udostępniania Istnieją pewne zasady udostępniania, które musisz znać zanim rozpoczniesz współdzielenie zasobów. Możesz współdzielić wszystkie zasoby komputera, dzięki czemu każdy będzie miał do niego dostęp. Możesz także ograniczyć dostęp do poszczególnych zasobów wybierając tylko określone zasoby jako udostępnione. Rysunek 11.1 przedstawia współdzielone dyski w programie Eksplorator Windows. Komputer ma udostępnione dyski C oraz D (napęd CD-ROM), na co wskazuje wyciągnięta ręka na ich ikonach. Po prawej stronie znajdują się osobno współdzielone foldery (także zaznaczone wyciągniętą ręką).

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

Rysunek 11.1. Współdziel z innymi w sieci napędy i pliki swojego komputera

Przyznawanie pełnego dostępu Jeżeli chcesz, aby wszyscy mieli dostęp do wszystkich Twoich folderów udostępnij dysk na którym te foldery się znajdują. Jeżeli będziesz współdzielił dysk – taki jak napęd C, napęd Zip, czy CD-ROM – to automatycznie będziesz współdzielił każdy foldery znajdujący się na nim. Jeżeli nie chcesz współdzielić jednego lub więcej dysku, powinieneś go nie udostępniać. Zamiast tego udostępnij foldery, które chcesz współdzielić na C. Nie możesz udostępniać całego dysku i jednocześnie chronić na nim określonych plików i folderów, więc bądź ostrożny. PORADA BIUROWA W przypadku biura dokładnie pomyśl, zanim dasz wszystkim pełny dostęp do wszystkich zasobów. Jeżeli pracownicy będą niezadowoleni z pracy, to mogą zaszkodzić ważnym plikom.

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

Wybieranie folderów do udostępnienia Na Twoim komputerze Windows znajduje się wiele folderów. Nie musisz ich wszystkich udostępniać. Udostępnienie całego dysku jest z pewnością najłatwiejsze i zajmuje niewiele czasu. Jednak aby oszczędzić sobie późniejszego bólu głowy powinieneś wybierać określone foldery do współdzielenia. Na przykład nie musisz współdzielić folderu Windows. Folder ten zawiera pliki potrzebne do działania systemu, włączając w to fonty, pliki konfiguracyjne, programy i pliki pomocy. Nie ma potrzeby udostępniania tego folderu. Podobnie nie musisz udostępniać folderu Program Files. Zawiera ona wiele folderów z aplikacjami, takimi jak Internet Explorer, Microsoft Office, Outlook, NetMeeting i inne. Każdy z tych folderów zawiera pliki pozwalające na uruchomienie określonego programu. Najprawdopodobniej inne komputery zawierają dokładnie te same pliki, więc nie musisz z nimi współdzielić swoich. Jeżeli jednak ktoś w sieci potrzebuje danych zawartych w którymś z tych folderów to możesz go udostępnić. Założymy, że używasz osobistego programu księgowego Quicken. Możesz udostępnić swojemu partnerowi dane znajdujące się w folderze Twojego konta (np. w folderze C:\Program Files\QuickenW\My data). Nie współdziel folderów zawierających sterowniki urządzeń. Sterowniki urządzeń to programy pozwalające na uruchomienie w systemie takich urządzeń jak napędy CD-ROM, karty sieciowe i inne. Na moim komputerze nie współdzielę następujących folderów: plugplay, Ethernet, Iomega, Cdrom, Eapci i innych, ponieważ zawierają one dane potrzebne jedynie mojemu komputerowi. Jeżeli ktoś przez przypadek usunąłby część tych plików system przestałbym poprawnie funkcjonować. Możesz także udostępniać foldery zawierające dane, które ktoś inny potrzebuje. Takimi folderami są Moje Dokumenty, oraz inne foldery w których przechowujesz swoje dane. Możesz także udostępniać foldery z programami które inna osoba może skopiować, takimi jak na przykład WinZip.

Ograniczanie dostępu Gdy przyznasz pełny dostęp do dysku to nie będziesz mógł ograniczać dostępu do zawartych w nim folderów. Możesz jednak to zrobić jeżeli będziesz udostępniał foldery osobno. Gdy wybierzesz folder do współdzielenia będziesz mógł określić tryb w jakim będzie o dostępny. Jeżeli nadasz jedynie uprawnienia to odczytu, to użytkownicy będą mogli otwierać i odczytywać pliki, ale nie będą mogli usuwać ich i dokonywać w nich zmian. Dzięki temu zabezpieczysz pliki przed przypadkowym skasowaniem. Załóżmy, że chcesz udostępnić folder zawierający program WinZip. Użycie trybu tylko do odczytu gwarantuje, że pewnego dnie nie otworzysz pustego folderu. Rysunek 11.2 przedstawia Otoczenie sieciowe Exploratora Windows oraz folder udostępniony przez komputer o nazwie Pluton. Oto opis współdzielonych folderów komputera Pluton: ·

Download to folder zawierający pliki pobrane z Internetu.

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

·

Hp deskjet to udostępniona drukarka podłączona do komputera Pluton.

·

Laborki sem7 to folder zawierający dokumenty ze studiów.

·

Muzyka to folder zawierający pliki z utworami muzycznymi.

·

Praca zawiera pliki tworzone w pracy.

·

Skrzynka to folder z możliwością zapisu, na którym można zostawiać swoje pliki.

Rysunek 11.2. Komputer Pluton udostępnia tylko niektóre swoje foldery

UWAGA Współdzielone foldery innych komputerów z sieci nie są wyróżnione ikoną wyciągniętej ręki. Tylko Twoje udziały są zaznaczane w ten sposób. Poza wybraniem folderów, które chcesz współdzielić musisz także określić tryb dostępu i ewentualnie przypisać dostępowi hasło. Na przykład możesz przydzielić pełny dostęp do folderu tylko użytkownikom, którzy znają hasło. W taki sposób możesz dać pełne prawa do folderu partnerowi, a dzieciom pozwalać tylko na jego odczyt. PORADA BIUROWA W przypadku firmy chronienie folderów hasłami jest dobrym rozwiązaniem. Używaj haseł do folderów, do których tylko jedna lub dwie osoby potrzebują dostępu. Pamiętaj jednak, że jeżeli hasło wyjdzie na jaw wszyscy będą mieli do nich dostęp.

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

Każdemu folderowi możesz przypisać inny tryb dostępu. Możesz na przykład jednej osobie przydzielić dostęp w trybie tylko do odczytu, a innej przydzielić pełny dostęp. Możesz tego dokonać nadając zasobowi odpowiednie hasła, a następnie odpowiednio je podać użytkownikom. Użytkownik, który dostanie hasło tylko do odczytu nie będzie mógł modyfikować zawartości udziału, podczas gdy druga osoba będzie miała do niego pełny dostęp. Rysunek 11.3 przedstawia okno dialogowe Wprowadź hasło sieciowe, które pojawia się gdy chcesz otworzyć zasób chroniony hasłami. Jeżeli poprawnie wprowadzisz hasło będziesz mógł zasób otworzyć. W przeciwnym wypadku Windows wyświetli okno dialogowe „Hasło jest niepoprawne” i odmówi dostępu do zasobu. Rysunek 11.3. Ograniczenie dostępu za pomocą haseł.

Współdzielenie folderów i napędów Sieć Windows pozwala na łatwe współdzielenie folderów i innych zasobów. Tworzenie każdego udziału wykonywane jest w ten sam sposób. Zanim rozpoczniesz współdzielić zasoby w sieci musisz najpierw zainstalować sprzęt i oprogramowanie sieciowe. PATRZ TAKŻE Rozdziały 6. i 7. omawiają sposoby łączenia komputerów w sieć. Rozdział 8. przedstawia w jaki sposób zainstalować karty sieciowe i inne urządzenia sieciowe. Rozdział 9. Wyjaśnia w jaki sposób zainstalować i włączyć usługi sieciowe.

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

Współdzielenie dysków W systemie Windows 95 i 98 możesz współdzielić każdy dysk, włączając w to dyski twarde, napędy dyskietek, napędy Zip, Jaz, MiniDisc, CD-ROM i taśmowe. Współdzielenie tych napędów pozwala zapisywać na nich pliki i wykonywać kopie zapasowe. Możesz na przykład pozwolić swojemu dziecku na zapisywanie plików graficznych na swoim dodatkowym twardym dysku. Możesz zapisywać pliki na napędzie Zip partnera, ponieważ Twój komputer takiego napędu nie posiada. Współdzielenie daje wszystkim dostęp do takich urządzeń, których nigdy nie mieliby szansy mieć w swoim komputerze. Gdy współdzielisz dysk udostępniasz również wszystkie dane znajdujące się na tym dysku, czyli wszystkie foldery i pliki. Z tego powodu udostępnienie całego dysku powinieneś dokładnie przemyśleć. Możesz nie chcieć udostępniać niektórych folderów na tym dysku. Możesz także mieć tam pewne programy, których nie chcesz przez przypadek stracić. Jeżeli posiadasz drugi dysk to wykorzystanie go do przechowywania danych może być dobrym pomysłem. Na tym drugim dysku nie będziesz trzymać żadnych ważnych programów ani danych. W przypadku zniszczenia danych z tego dysku szkody będzie można łatwo naprawić. Na drugim dysku możesz przechowywać kopie zapasowe, pliki graficzne, dokumenty i inne dane. Współdziel także takie dyski jak napędy taśmowe, Zip oraz Jaz – w celu wykonywania na nich kopii zapasowych. Będziesz jednak musiał chodzić wymieniać w nich media, chyba że ktoś inny to za Ciebie zrobi. Współdziel napędy CD-ROM aby mieć możliwość szybkiego instalowania oprogramowania. W tym celu wybierz komputer o najszybszy napędzie CR-ROM. Tworzenie udziału z dysku jest identyczne z tworzeniem udziału z folderu. Więcej szczegółów znajdziesz dalej w tym rozdziale. Po zainstalowaniu odpowiedniego oprogramowania i sprzętu, możesz przy pomocy Exploratora Windows, lub okna Mój komputer wybrać odpowiednie foldery do współdzielenia. Inni użytkownicy będą je widzieć w Otoczeniu sieciowym. Otoczenie sieciowe jest programem używanym do przeglądania wszystkich komputerów w sieci. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 13.

Lokalizowanie folderu Możesz zlokalizować i udostępnić folder za pomocą Eksploratora Windows lub za pomocą okna Mój komputer. Poprzednie rysunki pokazywały współdzielone foldery w Eksploratorze. Aby otworzyć Eksplorator Windows wybierz z menu StartðProgramyðEksplorator Windows. Ten przykład pokazuje ten proces z wykorzystaniem okna Mój komputer. Aby otworzyć to okno dwukrotnie kliknij na ikonę Mój komputer znajdującą się na pulpicie. Rysunek 11.4 przedstawia okno mój komputer. Początkowe okno wyświetla dyski i określone foldery.

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

Rysunek 11.4. Okno Mój komputer zawiera wszystkie napędy, foldery i inne zasoby Twojego komputera

Możesz wybrać każdy lokalny napęd, aby go współdzielić, albo możesz otworzyć napęd i przeglądać jego zawartość. Okno zmieni się i będzie pokazywać zawartość otworzonego napędu, co przedstawia rysunek 11.5. Rysunek 11.5. Przeglądanie folderów na dyski

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

Tworzenie udziału Po otworzeniu okna Mój komputer lub Eksploratora Windows i zlokalizowaniu żądanego folderu możesz go udostępnić. Podobne kroki można wykonać w przypadku dysku z tym, że w pierwszym kroku wybierasz dysk, a następne kroki są identyczne. Aby udostępnić folder musisz wykonać następujące czynności: 1.

Wybierz folder.

2.

Wybierz PlikðUdostępnianie. Możesz ewentualnie kliknąć na folderze prawym klawiszem i wybrać z menu Udostępnianie.

3.

Pojawi się okno dialogowe

Rysunek 11.6. Domyślnie zasób nie jest współdzielony

4.

W zakładce Udostępnianie wybierz opcję Udostępniony jako. Pojawi się Nazwa udziału, taka sama jak nazwa udostępnianego napędu, folderu lub pliku. Pod ta nazwą będę w sieci widzieli udział inni użytkownicy.

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

5.

Wprowadź nawą nazwę udziału. Na przykład jeżeli udostępniasz napęd CD-ROM możesz użyć nazwy CR-DROM zamiast litery napędu (D czy E), tak aby użytkownicy mogli łatwo rozpoznać zasób.

6.

Opcjonalnie w polu Komentarz umieść opis udziału.

7.

Naciśnij Zastosuj, aby włączyć udział. Jeżeli skończyłeś edycję właściwości udziału kliknij OK. Jeżeli chcesz ograniczyć dostęp do zasobu przeczytaj następny podrozdział.

Konfigurowanie praw dostępu Możesz ograniczyć dostęp do współdzielonego folderu wybierając tryb dostępu, chroniąc zasób hasłem, lub robiąc jedno i drugie. Wybranie typu dostępu dotyczy wszystkich użytkowników. Możesz także chronić zasób hasłem, tak że tylko użytkownicy je znający będą mieli do niego dostęp. Hasło może chronić cały dostęp do zasobu, lub tylko uniemożliwiać w nim zapis. Rysunek 1.17 przedstawia folder, który jest współdzielony w trybie pełnego dostępu i zabezpieczony hasłem. Zauważ, że zamiast hasła pojawiają się gwiazdki, dzięki czemu nikt nie może odczytać go z ekranu. Dostęp do folderu mają tylko osoby znające ustawione tutaj hasło. Rysunek 11.7. Ograniczenie dostępu do osób które znają hasło

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

Aby ograniczyć dostęp do zasobu wykonaj następujące czynności: 1.

Otwórz okno dialogowe Właściwości interesującego Cię udziału. Przejdź do zakładki Udostępnianie.

2.

W polu Typ dostępu wybierz jeden z poniższych:

3.

·

Tylko do odczytu. Wybierz tą opcję aby umożliwić jedynie czytanie zawartości zasobu. Możesz nie łączyć tego ograniczenia z hasłem. Jeżeli jednak chcesz dodatkowo zabezpieczyć zasób hasłem wprowadź je w pole Hasło tylko do odczytu.

·

Pełny. Ta opcja pozwoli na pełny dostęp do wybranego zasobu. Jeżeli chcesz przypisać do zasobu chroniące go hasło wprowadź je w polu Hasło pełnego dostępu.

Naciśnij przycisk OK., aby potwierdzić wprowadzone zmiany.

Współdzielenie plików Gdy współdzielisz folder lub napęd wszystkie pliki w nim zawarte są także współdzielone. Gdy współdzielisz pliki użytkownicy z sieci mogę je otwierać, modyfikować i usuwać (w ramach przysługujących im praw – przyp. tłum.). Naprawdę posiadasz niewielką kontrolę nad plikami znajdującymi się we współdzielonym folderze lub dysku. Widnows oferuje opcje nadawania plikom atrybutów takich jak ukryty lub tylko do odczytu, ale można je zmieniać ze zdalnego komputera. W tym przypadku najlepszym rozwiązaniem jest wstrzymanie się od współdzielenia czegokolwiek, co nie powinno być oglądane przez innych użytkowników. Musisz także zadbać o lokalne bezpieczeństwo tych plików. Każdy kto ma fizyczny dostęp do komputera może pominąć okno logowania i oglądać wszystkie zasoby komputera. Zabezpieczenie Twojego komputera oferują programy firm trzecich, takie jak Fortres 101. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 2. UWAGA System Windows NT obsługujący system plików NTFS (New Technology File System) pozawala stosować zabezpieczenia danych na poszczególnych komputerach.

Ukrywanie plików W czasach systemu DOS mogłeś ukrywać pliki, tak że nikt inny nie mógł ich oglądać. Sposób ten jest dobry, ale nie działa w Windows 95 i 98. Windows ma bowiem opcje pozwalającą na wyświetlanie ukrytych plików, nawet jeżeli znajdują się one na innym komputerze. Jeżeli w Windows 95 lub 98 nadasz plikowi atrybut „ukryty” to nie będzie on wyświetlany na liście plików folderu. Aby odwołać się do tego pliku musisz znać jego dokładną nazwę. Ale gdy

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

inny użytkownik będzie przeglądał udział z ukrytym plikiem może mieć możliwość widzenia go na liście plików, co przedstawia rysunek 11.8. Plik ten pojawia się u użytkowników którzy we właściwościach Eksploratora ustawili pokazywanie ukrytych plików. Mówiąc w skrócie taki sposób ukrywania ważnych plików wcale nie musi działać. Rysunek 11.8. Ukryte pliki dla innych użytkowników wcale nie musze być ukryte

Na rysunku 11.8 znajduje się plik dsound, który na komputerze Agatha na atrybut ukryty. Z tego powodu posiada on lekko wyblakłą ikonę. Każdy może otworzyć ten plik mimo, że posiada on atrybut „tylko do odczytu”. Zmiana atrybutów również jest możliwa, co zostało omówione w następnym podrozdziale. Aby ukryć plik otwórz Eksplorator Windows i naciśnij na ikonie pliku prawy klawisz. Wybierz Właściwości i zakładkę Ogólne. Przedstawia to rysunek 11.9. Teraz możesz ustawić właściwości Ukryty i Tylko do odczytu. Możesz także usunąć te atrybuty, nawet z nie swoich plików.

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

Rysunek 11.9. Przypisywanie atrybutów plikom w oknie dialogowym Właściwości

To czy pliki ukryte są wyświetlane zależy od opcji folderów. Ukryte pliki są wyświetlane, gdy opcja folderów Pliki ukryte jest ustawiona na Pokaż wszystkie pliki (patrz rysunek 11.10). Ustawienia te są inne na każdym komputerze.

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

Rysunek 11.10. Niektórzy użytkownicy chcą widzieć wszystkie pliki na swoim komputerze

Aby ustawić opcje Pokaż wszystkie pliki musisz wykonać następujące kroki: 1.

Otwórz Eksplorator Windows i wybierz WidokðOpcje folderów. Pojawi się okno dialogowe Opcje folderów.

2.

Wybierz zakładkę Widok.

3.

Na liście ustawień zaawansowanych zaznacz opcję „Pokaż wszystkie pliki”, co umożliwi Ci oglądanie ukrytych plików. Możesz ewentualnie zaznaczyć opcję „Nie pokazuj plików ukrytych”, co ukryje te pliki przed wyświetlaniem w Eksploratorze.

4.

Naciśnij OK. aby zamknąć okno dialogowe.

Użycie atrybutu Tylko do odczytu Atrybut Tylko do odczytu uniemożliwia innym użytkownikom modyfikację plików. Każdy użytkownik może otworzyć taki plik, ale nikt nie może go zmienić, bądź usunąć. To jednak nie

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

zabezpiecza przed wykonaniem kopii tego pliku, lub zapisaniem go pod inną nazwą. Taki nowy plik może być już modyfikowany. PORADA BIUROWA Użycie atrybutu Tylko do odczytu może być dobrym rozwiązaniem dla niektórych plików, takich jak firmowe szablony. Użytkownicy mogę uzyskiwać do nich dostęp, następnie zapisywać u siebie na dysku i modyfikować. Dzięki temu szablon będzie taki sam dla każdego użytkownika. Wadą takiej metody jest możliwość zmiany tego atrybutu przez każdego użytkownika. Można tego dokonać otwierając Eksplorator Windows, a następnie okno dialogowe Właściwości interesującego nas pliku. Następnie należy usunąć z pliku atrybut Tylko do odczytu. PORADA Wady atrybutów Ukryty i Tylko do odczytu pojawiają się tylko przy udostępnianiu folderów lub dysków. Gdy ich nie udostępniasz nikt nie może ich modyfikować, ani oglądać. UWAGA Niektóre aplikacje pozwalają na przypisywanie hasła do zapisywanego pliku. Przykładem takiej aplikacji jest Microsoft Word, pozwalający na przypisywanie dokumentom haseł potrzebnych do ich otwarcia. Chronienie dokumentu hasłem wykonuje się wywołując okno dialogowe Zapisz jako i klikając przycisk Opcje. Po takiej operacji dokument będzie mógł być otwarty tylko po podaniu odpowiedniego hasła. Sprawdź czy inne aplikacje też mają taką opcję. Szczególnie zwróć uwagę na okno dialogowe Zapisz jako i przycisk Opcje. Sprawdzić także dokumentacje programu.

Współdzielenie drukarek i innych zasobów Możesz współdzielić wiele urządzeń zewnętrznych zarówno w sieciach równorzędnych, jak i klient-serwer. Urządzenia zewnętrzne to drukarki, skanery, modemy i inne urządzenia. Niektóre urządzenia zewnętrzne wymagają do działania przez sieć specjalnego oprogramowania. Inne aby mieć możliwość działania przez sieć muszą być w specjalny sposób zaprojektowane. Niektóre z kolei wymagają tylko udostępnienia. Współdzielenie urządzeń zewnętrznych w sieci równorzędnej różni się od współdzielenia w sieci klient-serwer. W sieci klient-serwer zwykle sieciowy system operacyjny ma wszystkie narzędzia potrzebne do udostępniania i zarządzania takimi urządzeniami. Na przykład gdy współdzielisz drukarki w sieci Windows NT Server system ten zachowuje się jak serwer wydruku. Przekazuje on różne zadania drukowania do odpowiednich drukarek . Pozwala administratorom sieci na zarządzanie zadaniami wydruku wysyłanymi przez klientów do drukarek.

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

W sieci równorzędnej zarządzanie urządzeniami zewnętrznymi nie musi wymagać dodatkowych narzędzi, ale jeżeli takie narzędzia są wymagane, to będziesz musiał użyć programów firm trzecich.

Współdzielenie drukarek W systemach Windows 95 i 98 współdzielenie drukarki podłączonej do komputera jest łatwe. Jest to podobne do współdzielenia dysku lub folderu. Po prostu konfigurujesz drukarkę jako udostępnioną i nadajesz jej nazwę. Możesz także chronić tworzony przez nią udział hasłem. Wtedy tylko osoby znające hasło będą mogły z niej korzystać. Zwykle jednak hasła nie są stosowane i drukarka może być używana przez wszystkich w sieci. PORADA Możesz ograniczyć dostęp do drukarek, szczególnie tych kosztownych w eksploatacji. Aby ograniczyć do niech dostęp chroń udział drukarki hasłem. Poza tym, że musisz udostępnić drukarkę w sieci, to możesz również zainstalować ją na komputerach na których będziesz z niej korzystać. Sterownik ten umożliwi komputerom klientów na komunikację z drukarką. PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat drukowania w sieci zawiera rozdział 14.

Udostępnianie drukarki Zanim udostępnisz drukarkę w sieci musisz ją zainstalować na swoim komputerze, tak jak wtedy, gdy nie chcesz jej udostępniać. Następnie udostępniasz drukarkę wykonując następujące czynności: 1.

Wybierz StartðUstawieniaðDrukarki. Pojawi się okno dialogowe drukarki, jak na rysunku 11.11.

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

Rysunek 11.11. Zlokalizuj drukarkę którą chcesz współdzielić

2.

Naciśnij prawym klawiszem na ikonę drukarki i wybierz opcję Udostępnianie. Pojawi się okno Właściwości drukarki.

3.

Wybierz opcję Udostępniony jako, co przedstawia rysunek 11.12.

Rysunek 11.12. Udostępnij drukarkę i przypisz jej nazwę udziału

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

4.

Możesz zaakceptować sugerowaną nazwę udziału lub wprowadzić własną. Nazwa ta będzie się pojawiać w Otoczeniu sieciowym.

5.

Opcjonalnie możesz wprowadzić komentarz opisujący drukarkę. Komentarz także pojawi się w Otoczeniu sieciowym.

6.

Jeżeli chcesz kontrolować użycie drukarki musisz w odpowiednim oknie dialogowym wprowadzić hasło.

7.

Następnie naciśnij OK., aby zaakceptować zmiany i zamknąć okno dialogowe Właściwości drukarki.

Drukarkę możesz przeglądać przez Otoczenie sieciowe, Eksplorator Windows lub przez Mój komputer. Więcej informacji na temat drukowania przez sieć i instalowania sterowników zawiera rozdział 14.

Inne metody udostępniania drukarek Jeżeli udostępniasz drukarkę podłączoną do komputera PC komputer ten musi pozostawać włączony, aby inni mogli korzystać z tego urządzenia. Użycie urządzenia zwanego serwerem wydruku uwalnia nas od konieczności pozostawiania włączonego komputera, lub włączania komputera za każdym razem, gdy chcesz wydrukować jedną stronę. Serwer wydruku zarządza drukowaniem dla wszystkich użytkowników sieci. Otrzymuje on wszystkie żądania drukowania od komputerów w sieci, umieszcza je w swojej kolejce, a następnie wysyła je do przyłączonej do siebie drukarki. PORADA Serwer wydruku jest dla małych sieci idealnym urządzeniem. Jeżeli posiadasz tylko jedną drukarkę, a użytkownicy rzadko z niej korzystają to nie potrzebujesz tego urządzenia. Jeżeli jednak kilku użytkowników drukuje prawie przez cały dzień serwer wydruku może pomóc w równoważeniu obciążenia drukarek i przyspieszeniu ich pracy. Istnieje na rynku wiele urządzeń tego typu, na przykład Axis 540+ lub Castelle LANpress 1P/10BT. Są one idealne dla małych sieci. Więcej informacji o serwerach wydruku znajdziesz w rozdziale 14.

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

HP JetDirect i JetSend Firma Hewlett-Packard (HP) oferuje wiele rozwiązań pozwalających na współdzielenie urządzeń poprzez sieć. Przełącznik JetDirect jest idealnym rozwiązaniem dla małych sieci. HP nazywa urządzenia JetDirect Auto Switches inteligentnymi, ponieważ pozwalają na podłączanie urządzeń korzystających z portów równoległych (skanerów i drukarek) do więcej niż jednego komputera. Urządzenie to jest zestawem obwodów pozwalającym na podłączenie do niego dwóch lub więcej komputerów. Zwykle komputer korzystający z urządzenia jest wybierany przełącznikiem znajdującym się z przodu urządzenia. W tym przypadku przełączanie następuje automatycznie. JetDirect Auto Switch działa bez huba lub sieciowego oprogramowania zarządzającego. JetDirect Auto Switch 2:1 łączy dwa komputery PC z jedną drukarką lub skanerem. JetDirect Auto Switch łączy z jedną drukarką lub skanerem do czterech komputerów. Firma HP jest także autorem protokołu komunikacyjnego JetSend. Pozwala on na automatyczną, dwukierunkową komunikację dwóch urządzeń. Skanery HP ScanJet i drukarki LaserJet mogę używać protokołu JetSend. Na przykład skaner ScanJest może wysyłać informacje do dowolnego urządzenia kompatybilnego z JetSend na świecie. Firma HP chce zintegrować JetSend z wieloma urządzeniami swoimi i innych firm. Urządzeniami tymi mogą być komputery PC, napędy CD-ROM lub DVD, telewizory, kamery, projektory, komputery kieszonkowe i inne. Mimo aktualnie wysokiej ceny przewiduje się dużą popularność tego typu urządzeń w przyszłości.

Udostępnianie modemu W swojej sieci możesz udostępniać połączenie z siecią Internet. Możesz także współdzielić faks. Aby jednak współdzielić jedną z tych funkcji musisz mieć możliwość udostępniania w sieci modemu. Oprogramowanie umożliwiające takie udostępnianie jest w miarę niedrogie, jednak musisz pamiętać, że podział połączenia z Internetem na kilka komputerów wpłynie ujemnie na szybkość jego użytkowania. Modemy możesz współdzielić zarówno w sieci równorzędnej, jak i w sieci klient-serwer. W sieci równorzędnej możesz użyć niedrogiego oprogramowania do współdzielenia modemu. W sieci klient-serwer możesz użyć bardziej złożonego i droższego urządzenia RAS (pozwalającego na podłączenie kilku modemów) lub innych rozwiązań. Mogą to być takie urządzenia jak modemy ISDN lub kablowe, które zwykle są zbyt drogie, aby używać ich w domu. Modem kablowy pozwala na połączenie z siecią Internet przez kabel telewizyjny, a modemy ISDN pracuje na specjalnej, cyfrowej linii.

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

PORADA BIUROWA Jeżeli w firmie masz pracowników regularnie korzystających z Internetu powinieneś wyposażyć ich w oddzielne konta i połączenia z Internetem. Podczas współdzielenia jednego modemu przez kilku użytkowników szybkość połączenia dla każdego z nich znacznie spada.

Dostęp do Internetu Oprogramowaniu używane do współdzielenia konta internetowego pozwala wszystkim użytkownikom na korzystanie z Internetu przez jeden modem. Istnieje wiele programów pozwalających na współdzielenie dostępu do Internetu. Programy te to Qbik New Zealand Limited WinGate oraz Artisoft i.Share. Dzięki nim użytkownicy mogą w tym samym czasie przeglądać różne strony WWW i korzystać z poczty elektronicznej. Do tego celu potrzebujesz jedynie jedno konto u dostawcy Internetu i jeden modem. Istnieje wiele urządzeń umożliwiających współdzielenie modemu. Na przykład istnieją huby zawierające modem analogowy i 4 porty sieciowe. Pozwalają one kilku użytkownikom na korzystanie z Internetu w tym samym czasie. Każde urządzenie posiada swoje wady i zalety. Niektóre nie posiadają funkcji automatycznego dzwonienia, a inne są trudne w instalacji i konfiguracji. PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat oprogramowania do współdzielenia modemu zawiera rozdział 15.

Współdzielenie faksu Współdzielenie faksu jest trochę bardziej skomplikowane, niż współdzielenie innych zasobów. Faksowanie jest prostą usługą, jednak słabo przystosowaną do współdziałania z komputerami. Skonfigurowanie i użytkowanie faksu w przypadku jednego komputera jest dość trudne. Sprawa jeszcze bardziej komplikuje się w przypadku sieci komputerowej. PORADA BIUROWA Ponieważ skonfigurowanie użycia faksu przez komputer jest dość trudne, więc powinieneś się zastanowić nad faksem jako osobnym urządzeniem. To pozwoli Ci zaoszczędzić wiele czasu, pieniędzy i nerwów.

Nadchodzące faksy Podczas konfigurowania usługi faksowania musisz się zdecydować, co zrobić z nadchodzącymi faksami. Jeżeli oprogramowanie faksu jest skonfigurowane do przyjmowania nadchodzących faksów istnieje możliwość, że linia będzie zajęta przez faks wychodzący. Może to spowodować

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

konflikt i zablokowania systemu. Najlepszym rozwiązaniem jest więc przeznaczenie jednaj linii dla faksów wychodzących i jednej dla przychodzących. Innym zagadnieniem które należy rozwiązać jest kierowanie faksów do odpowiednich osób. Dopóki nie będziesz używał serwera faksów, nie będziesz mógł wprowadzić tej funkcji. Serwer faksów to bardzo wydajna maszyna pracująca w sieci klient-serwer i zarządzająca faksami przychodzącymi i wychodzącymi. Przykazuje ona faksy do odpowiednich oddziałów i osób. Komputer na którym działa usługa faksu musi być włączony cały czas, na wypadek gdyby pojawił się faks do odebrania. Faksy wychodzące Istnieje wiele produktów pozwalających na wysyłanie faksów zarówno w sieciach równorzędnych, jak i klient-serwer. Istnieją produkty pozwalające na wysyłanie faksów za pomocą modemu. Niektóre z nich obsługują faksy przychodzące i wychodzące, inne nie. Symantec WinFax Pro Program WinFax Pro (produkt firmy Symantec) jest najlepszym programem z tej kategorii. Pozwala on w łatwy sposób wysyłać faksy. Przed wysłaniem możesz je obejrzeć. Faks może zawierać dokumenty z różnych aplikacji. Możesz także umożliwiać wszystkim w sieci równorzędnej, wysyłanie i odbieranie faksów. Aby używać tego programu musisz mieć jedynie modem i linie telefoniczną. Jeden z komputerów PC staje się serwerem faksów. Komputer ten powinien mieć przynajmniej procesor Pentium, 16 MB RAM (32 MB jest zalecane), 57 MB wolnego miejsca na dysku twardym, kartę graficzną VGA, napęd CD-ROM i modem z możliwości wysyłania faksów. Faxserve for Windows NT Server Program Faxserve for Windows NT Server (produkt firmy Computer Associates) jest dedykowanym serwerem faksów dla sieci klient-serwer. Pozwala on użytkownikom na wysyłanie faksów bezpośrednio ze swoich komputerów PC, zapisywać faksy w plikach oraz współdzielić sprzęt do faksowania w sieci. Program składa się z modułu klienta i serwera. Ponieważ współpracuje on z pocztą elektroniczną, więc odebrane faksy są wysyłane do skrzynek pocztowych użytkowników. Program zarządza faksami przychodzącymi i wychodzącymi. Global Village FaxWorks Pro Program FaxWorks Pro (produkt firmy Global Village) posiada kilka odmian, włączając w to wersję dla sieci klient-serwer i równorzędnej. FaxWorks Server jest programem dla sieci klientserwer z systemem operacyjnym Windows NT Server lub Novell NetWare. Obsługuje on do 30 użytkowników systemów Windows. Oprogramowanie dzieli się na moduł serwera i moduł klienta. FaxWorks Pro LAN jest rozwiązaniem dla sieci równorzędnych. Program jest prosty w obsłudze i konfiguracji. Program klienta instaluje się na każdym komputerze w sieci, a oprogramowanie serwera na jednej maszynie.

Rozdział 11. Współużytkowanie zasobów

Współdzielenie skanerów Gdy podłączasz do komputera popularny skaner musisz użyć specjalnego oprogramowania pozwalającego na jego działanie. Współdzielenie w sieci samego skanera nie jest możliwe. Można za to współdzielić w sieci zeskanowane pliki. Jeżeli chcesz udostępniać skaner w sieci musisz kupić specjalną jego odmianę – skaner sieciowy. Są to jednak drogie urządzenia. Jeżeli skanujesz tylko kilka plików dziennie wystarczy podłączyć standardowy skaner do komputera, skanować tam pliki, a następnie udostępniać je w sieci. Jeżeli jednak kilka osób w sieci cały czas korzysta ze skanera, to może to być dobry zakup. Możesz na przykład mieć firmę w której konieczne będzie skanowanie materiałów medycznych lub prawnych. Możesz także posiadać firmę opracowującą strony WWW, w której dwie osoby ciągle skanują materiały. W takim przypadku zakup skanera sieciowego jest uzasadniony. W sieci klient-serwer z systemem Windows NT Server lub Novell NetWare możesz użyć skanera Network ScanJet 5. Działa on w sieci Ethernet o szybkości 10 lub 100 Mb/s i jest kosztowym urządzeniem. Druga wersja urządzenia pozwala na skanowanie materiałów i wysyłanie ich przez sieciowy serwer faksów. Firma HP oferuje także skaner ScanJet 4Si, jest to monochromatyczne urządzenie które także można używać w sieci. ScanJet 4Si działa w sieciach Novell NetWare pozwala na skanowanie przez sieci, pocztę elektroniczną, faks, oprogramowanie do pracy grupowej oraz aplikacje do przetwarzania tekstu. Dzięki temu urządzeniu możesz wykonać skanowanie i otrzymany obraz zapisać do pliku lub wysłać przez faks lub pocztę elektroniczną.

Podsumowanie W tym rozdziale omówiliśmy współdzielenie zasobów w sieci. Szczególnie omówiliśmy następujące zagadnienia: ·

Współdzielenie folderów i napędów

·

Współdzielenie plików

·

Współdzielenie drukarek i innych zasobów

W następnym rozdziale zajmiemy się dostępem do sieci przez logowanie się, podłączanie dysków sieciowych oraz wylogowaniem się z sieci.

Rozdział 12. Dostęp do sieci

Rozdział 12. Dostęp do sieci W tym rozdziale: ·

Logowanie do sieci

·

Podłączanie dysków sieciowych

·

Używanie plików wsadowych do tworzenia stałych połączeń

·

Wylogowanie się z sieci

·

Ochrona sieci przed wirusami

Rozdział 12. Dostęp do sieci

Po podłączeniu komputera do sieci i odpowiednim go skonfigurowaniu możesz rozpocząć na nim pracę. Komputer podłączony do sieci zachowuje się trochę inaczej od nie podłączonego. Na przykład wymaga on logowania i wylogowywania się z sieci. Możesz na nim także używać skrótów do innych komputerów i zasobów w sieci. Ten rozdział pomoże Ci w uczynieniu korzystania z sieci łatwym.

Logowanie do sieci Gdy uruchomisz system operacyjny musisz się zalogować. Logowanie polega na podaniu nazwy użytkownika i hasła. Windows używa tych danych do potwierdzania tożsamości użytkownika w sieci. Hasło jest identyfikatorem pozwalającym właściwemu użytkownikowi na wejście do sieci. Gdy uda Ci się zalogować do sieci uzyskasz dostęp do jej zasobów. W zależności od typu sieci do której się logujesz informacje podawane przy logowaniu mogą być inne. Na przykład jeżeli logujesz się do sieci Windows NT Server to musisz podać nazwę użytkownika, hasło i domenę, do której się logujesz. Domena jest podobna do grupy roboczej, ale zawiera ona dodatkowo serwer NT centralnie potwierdzający tożsamość użytkowników. UWAGA Jeżeli logujesz się do systemu Windows nie podłączonego do sieci podajesz nazwę użytkownika i hasło. Logowanie do systemu Windows pozwala zidentyfikować użytkownika systemu operacyjnego. To umożliwia pracę z indywidualnymi ustawieniami systemu (kolory, programy, hasła w sieci Internet i inne). Dzięki temu wielu użytkowników może używać tego samego komputera z własnymi ustawieniami. Opcje logowania do sieci możesz ustawić otwierając okno dialogowe Sieć (StartðUstawieniaðPanel Sterowaniaðikona Sieć).

Ustawianie preferencji logowania W Windows 95 i 98 możesz określić swoje preferencje logowania. Na przykład jeżeli Twój komputer jest członkiem domeny NT Server, możesz podać jej nazwę i ustawić aby automatycznie się do niej podłączał przy starcie. Możesz także nakazać systemowi szybkie logowanie do sieci. Szybkie logowanie polega na tym, że system nie podłącza dysków sieciowych od razu, ale dopiero przy pierwszym ich użyciu. Dyski sieciowe to udostępnione foldery komputerów podłączone jako dyski. Podłączanie dysków jest przydatne jeżeli interesujący i często używany zasób leży gdzieś „daleko” w sieci. Aby ustawić preferencje logowania musisz wykonać następujące czynności: 1.

Wybierz StartðUstawieniaðPanel Sterowania.

2.

Podwójnie kliknij na ikonę Sieć. Pojawi się okno dialogowe Sieć.

Rozdział 12. Dostęp do sieci

3.

W zakładce Konfiguracja wybierz pozycję Klient sieci Microsoft Networks, co przedstawia rysunek 12.1

Rysunek 12.1. Wybierz Klient sieci Microsoft Networks

4.

Naciśnij przycisk Właściwości. Pojawi się okno dialogowe

Rozdział 12. Dostęp do sieci

Rysunek 12.2. W oknie Właściwości Klient sieci Microsoft Networks ustaw preferencje logowania

5.

Jeżeli Twój komputer znajduje się w sieci Windows NT Server zaznacz opcję Zaloguj do domeny Windows NT i wprowadź odpowiednią jej nazwę.

6.

W polach Opcje logowania do sieci wybierz: ·

Szybkie logowanie. Windows szybko zaloguje się do sieci bez odtwarzania połączeń sieciowych. Nawiązanie tych połączeń zostanie wykonane dopiero przy pierwszej próbie ich wykorzystania. Więcej informacji na ten temat znajdziesz dalej w podrozdziale „Podłączanie dysków sieciowych”.

·

Zaloguj i odtwórz połączenia sieci. W tym przypadku Windows będzie się logował do sieci nieco wolniej, ale połączenia sieciowe będą gotowe do użycia.

PORADA Wybierz szybkie logowanie jeżeli komputery na których znajdują się podłączone zasoby często są wyłączone. Jeżeli system będzie chciał odtworzyć podłączenie z komputerem, który nie jest włączony to szukanie go zajmie mu dużo czasu.

Rozdział 12. Dostęp do sieci

7.

Dwa razy naciśnij OK aby zamknąć oba okna dialogowe.

Omówienie nazw sieciowych Nazwa użytkownika identyfikuje w sieci osobę jej używającą. Jako tą nazwę możesz używać imienia, pseudonimu lub innego identyfikatora. Może być on zbudowany z dowolnej kombinacji liter (małych i dużych), liczb, znaków specjalnych i spacji. Windows przechowuje informacje identyfikacyjną każdego użytkownika w pliku PWL. Nazwa użytkownika oraz rozszerzenie PWL daje nam nawę pliku. Przykładowe nazwy to Plumsj.pwl oraz Hugh.pwl. Pliki te są przechowywane w folderze C:\Windows. Plik PWL zawiera hasła użytkownika do różnych programów i zasobów Windows, włączając w to: ·

Zasoby chronione przez hasła, takie jak udostępnione foldery i komputery w sieci.

·

Hasła programu Internet Explorer i pocztowego.

·

Hasła sieci klient-serwer NT Server i NetWare, ale nie podstawowe hasło logowania.

Hasła w pliku PWL są zaszyfrowane, tak więc nie można ich bezproblemowo odczytać. PORADA Jeżeli użytkownik sieci zapomni hasła logowania możesz zawsze usunąć jego plik PWL. Plik zostanie stworzony na nowo, ale wszystkie hasła użytkownika będą musiały być podane na nowo. Usunięcie pliku PWL nie usunie jednak użytkownika z systemu, tylko jego hasła. PORADA BIUROWA Częstym problemem użytkowników sieciowych jest podawanie hasła bez patrzenia na okno logowania. Jeżeli na komputerze pracował wcześniej inny użytkownik, to nazwa użytkownika w oknie logowania będzie inna. Zanim więc podasz hasło upewnij się, czy nazwa użytkownika zgadza się z Twoją. Jeżeli podasz swoje hasło do innej nazwy użytkownika nie będziesz mógł uzyskać dostępu do sieci.

Omówienie haseł W sieciach klient-serwer hasła są używane ze względów bezpieczeństwa. W sieciach równorzędnych nie podanie hasła nie uniemożliwia dostępu do sieci, ale pomaga w tworzeniu pliku PWL. W sieci równorzędnej każdy może się zalogować do dowolnego komputera. Na przykład może to zrobić przyjaciel Twojego dziecka podając swoją nazwą użytkownika i hasło. Następnie może on otworzyć Otoczenie sieciowe i uzyskać dostęp do zasobów sieci.

Rozdział 12. Dostęp do sieci

PORADA Możesz chronić komputer przez dostępem niepowołanych osób ustawiając hasło wygaszacza ekranu. Technika ta jedynie zabezpiecza komputer przed lokalnym dostępem, nie przed dostępem do jego współdzielonych zasobów. Aby wprowadzić hasło wygaszacza ekranu podwójnie kliknij na ikonie Ekran w Panelu Sterowania. Wybierz zakładkę Wygaszacz ekranu i ustal wygaszacz. Następnie zaznacz opcję Ochrona hasłem i wybierz przycisk Zmień. Podaj hasło i kliknij OK. Hasła systemu Windows oraz hasło logowania do sieci możesz w każdej chwili zmienić. Jeżeli jednak używasz sieć klient-serwer zanim zmienisz hasło w systemie klienta, powinieneś upewnić się, że zostało ono zmienione na takie same na serwerze. Jeżeli serwer nie będzie przyjmował nowego hasła, to użytkownik nie będzie mógł korzystać z sieci. Aby zmienić hasła systemu Windows musisz wykonać następujące czynności: 1.

Z menu otworzyć StartðUstawieniaðPanel Sterowania.

2.

Podwójnie kliknij na ikonie Hasła. Pojawi się okno dialogowe Właściwości: Hasła, co przedstawia rysunek 12.3.

Rysunek 12.3. Zmiana haseł w systemie Windows

Rozdział 12. Dostęp do sieci

3.

Na zakładce Zmień hasło naciśnij przycisk Zmień hasło systemu Windows. Pojawi się okno dialogowe Zmień hasło systemu Windows, co przedstawia rysunek 12.4.

Rysunek 12.4. Podaj i potwierdź swoje hasło

4.

W polu Stare Hasło wpisz swoje dotychczasowe hasło.

5.

W polu Nowe hasło wpisz te, na które chcesz je zmienić.

6.

W polu Potwierdź nowe hasło podaj jeszcze raz nowe hasło.

7.

Naciśnij OK. aby zamknąć okno dialogowe. Następnie po raz drugi kliknij OK, aby zamknąć okno Właściwości: Hasła. Zamknij Panel sterowania.

Wylogowanie z sieci Możesz chcieć wylogować się z sieci z różnych powodów. Jeżeli pracujesz w sieci klient-serwer możesz się wylogować z sieci gdy nie potrzebujesz już jej zasobów, lub gdy serwer nie działa. Możesz się także wylogować, gdy dzielisz się z kimś swoim komputerem i chcesz mu dać popracować. Jeżeli pracujesz w sieci równorzędnej wylogowanie się jest konieczne tylko wtedy, gdy udostępniasz swój komputer innej osobie. Ta inna osoba po zalogowaniu się do sieci będzie mogła korzystać ze swoich zasobów sieciowy. Jeżeli jednak nie współdzielisz z nikim komputera wylogowanie się jest zbyteczne. Gdy wyłączasz swój komputer system automatycznie wyloguje Cię z sieci. Aby wylogować się z sieci musisz wykonać następujące czynności: 1.

Zapisać wszystkie otwarte pliki i zamknąć wszystkie programy. W przeciwnym razie możesz utracić dane nad którymi pracujesz.

2.

Wybierz StartðWyloguj: (nazwa użytkownika).

3.

Windows wyświetli okno dialogowe i zapyta Cię czy jesteś pewny.

4.

Naciśnij Tak, aby się wylogować

5.

Windows wyświetli okno dialogowe pozwalające na zalogowanie się innemu użytkownikowi.

Rozdział 12. Dostęp do sieci

Podłączanie dysków sieciowych Podłączanie dysków sieciowych jest techniką pozwalającą na reprezentacje folderów sieciowych przez litery napędu. Możesz folderowi przypisać literę napędu – na przykład J, K, L, M lub N – która będzie przedstawiała ścieżkę do zasobu. Załóżmy, że udostępniasz pliki na komputerze SUN w następującym folderze: C:\Skrzynka. PORADA BIUROWA Podłączanie dysków sieciowych do regularnie używanych folderów oszczędza czas użytkowników. Powinieneś ich nauczyć w jaki sposób to robić, aby mogli to robić w przypadku najczęściej używanych przez siebie zasobów. Za każdym razem, gdy będziesz chciał dostać się do tego zasobu będziesz musiał podwójnie kliknąć na komputerze SUN, a następnie na folderze Skrzynka. Jeżeli natomiast podłączysz ten folder jako dysk sieciowy (na przykład K) to zasób ten będzie dostępny oraz podwójne kliknięcie na dysk K w oknie Mój komputer lub Eksplorator Windows. Niestety, podłączanie dysków jest możliwe tylko na jednym poziomie folderów sieciowych. Nie możesz na przykład podłączyć jako dysku sieciowego folderu C:\Skrzynka\muzyka. Możesz także podłączać foldery, które wymagają hasła. Jeżeli zrobisz coś takiego system Windows poprosi Cię o hasło. Przy następnym podłączaniu do zasobu system sam będzie podawał odpowiednie hasło. PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat użycia mechanizmów Mój komputer, Eksplorator Windows i Otoczenie sieciowe znajduje się w rozdziale 13.

Omówienie ścieżek sieciowych Ścieżka jednoznacznie określa położenie folderu lub pliku. Ścieżka do folderów i plików lokalnych zaczyna się od litery, a następnie składa się z listy folderów (na przykład C:\Moje dokumenty albo C:\Moje dokumenty\Zdjęcia). Gdy wprowadzasz ścieżkę do zasobu sieciowego musisz podać nazwę komputera i udostępnionego udziału. Ścieżka sieciowa rozpoczyna się od dwóch ukośników (\\). Tak więc sieciowa ścieżka do folderu C:\Skrzynka\muzyka\poważna będzie miała następujący wygląd: \\Sun\Skrzynka\muzyka\poważna. Jeżeli chcesz podłączyć do niej dysk, będzie to mógł zrobić ale tylko do folderu \\Sun\Skrzynka. Jeżeli nie jesteś pewny co do aktualnej ścieżki możesz otworzyć Otoczenie sieciowe i odnaleźć potrzebny folder. Jest to wyjaśnione w rozdziale 13. Ścieżka do zasobu pojawia się w polu Adres okna Otoczenie sieciowe, co przedstawia rysunek 12.5.

Rozdział 12. Dostęp do sieci

Rysunek 12.5. Odnajdowanie ścieżki z zasobu

Podłączanie dysku sieciowego Dysk sieciowy możesz podłączyć w prosty sposób bez otwierania okna Otoczenie sieciowe lub Mój komputer. Możesz także w tym celu użyć okna Otoczenie sieciowe, Mój komputer lub Eksplorator Windows i menu Plik. Komputer którego zasoby chcesz podłączać musi być włączony. Jeżeli nie jest, system Windows będzie próbował podłączania przez połączenie komutowane (dial-up). Jeżeli nie będziesz chciał się połączyć przez modem zostanie zgłoszony błąd procedury podłączania. Aby szybko i bezproblemowo podłączyć dysk wykonaj następujące czynności: 1.

Na pulpicie kliknij prawym klawiszem na ikonę Mój komputer lub Otoczenie sieciowe.

2.

Z menu wybierz Mapuj dysk sieciowy. Pojawi się okno dialogowe przedstawione na rysunku 12.6.

Rozdział 12. Dostęp do sieci

Rysunek 12.6. Mapuj dysk sieciowy

3.

Z rozwijanej listy Dysk wybierz literę napędu, którą chcesz dyskowi przypisać. Na liście tej pojawią się jedynie dostępne (nie używane) litery napędów.

4.

W polu Ścieżka wpisz ścieżkę do folderu. Możesz ewentualnie rozwinąć listę zawierającą ścieżki do ostatnio używanych zasobów (patrz rysunek 12.7).

Rysunek 12.7. Jeżeli ostatnio używałeś podłączany folder spróbuj go znaleźć na rozwijanej liście

5.

Jeżeli chcesz aby dysk był automatycznie podłączany przy logowaniu zaznacz pole Podłączaj ponownie po zalogowaniu. Jeżeli używasz szybkiego logowania, to napęd nie zostanie podłączony ale będzie widoczny na liście napędów i gotowy do podłączenia przy pierwszym użyciu (zobacz też następny podrozdział).

6.

Naciśnij OK.

Jeżeli folder do którego się podłączasz jest chroniony hasłem pojawi się okno dialogowe Wprowadź hasło sieciowe (patrz rysunek 12.8). Gdy pierwszy raz podłączasz się do tego napędu Windows zapisze hasło dostępu do niego na Twojej liście haseł (w pliku PWL). Stanie się tak, gdy pole Zapisz to hasło na liście swoich haseł będzie zaznaczone.

Rozdział 12. Dostęp do sieci

Rysunek 12.8. Wprowadź hasło aby dostać się do sieciowego dysku lub folderu

Dostęp i rozłączanie napędu sieciowego Do podłączonego napędu możesz w łatwy sposób odwoływać się poprzez Mój komputer lub Otoczenie sieciowe. Możesz również odłączyć napęd, gdy skończysz z nim pracę. Jeżeli komputer na którym znajduje się podłączony zasób nie jest włączony możesz wybrać odłączenie dysku od tego zasobu, lub ponowienie próby następnym razem.

Dostęp do napędu sieciowego Aby uzyskać dostęp do plików znajdujących się na napędzie sieciowym wykonaj następujące kroki: 1.

Na pulpicie podwójnie kliknij na ikonę Mój komputer. Pojawi się okno Mój komputer, co przedstawia rysunek 12.9.

Rysunek 12.9. Dostęp do dysku sieciowego przez okno Mój komputer

Rozdział 12. Dostęp do sieci

PORADA Możesz ewentualnie uzyskiwać dostęp do napędu sieciowego przez Otoczenie sieciowe lub Eksplorator Windows. Więcej informacji na ten temat zawiera rozdział 13. 2.

Podwójnie kliknij na dysku sieciowym aby wyświetlić jego zawartość, co przedstawia rysunek 12.10.

Rysunek 12.10. Szybkie przejście do podłączonego napędu

Odłączanie dysku sieciowego Aby odłączyć dysk sieciowy i całkowicie usunąć skrót, który tworzy musisz wykonać następujące czynności: 1.

Naciśnij prawym klawiszem na ikonę Mój komputer lub Otoczenie sieciowe.

2.

Wybierz z menu Odłącz dysk sieciowy. Pojawi się okno dialogowe Odłącz dysk sieciowy, co przedstawia rysunek 12.11.

Rozdział 12. Dostęp do sieci

Rysunek 12.11. Odłącz dysk sieciowy którego nie będziesz już używał

3.

Na liście Dysk wybierz napęd, który chcesz usunąć.

4.

Naciśnij OK aby napęd ten odłączyć.

Ponowne podłączanie przy logowaniu Jeżeli wybierzesz opcję ponownego podłączania dysku przy logowaniu (ustawianą w właściwościach Klienta sieci Microsoft Networks) system Windows sprawdzi, czy komputer udostępniający podłączony zasób jest włączony. Jeżeli komputer ten nie jest włączony system powiadomi Cię o tym i zapyta, czy chcesz podłączać dysk przy następnym logowaniu do sieci. Jeżeli komputer udostępniający zasób zostanie w międzyczasie włączony, zawsze możesz otworzyć okno Mój komputer i podłączyć dysk podwójnym kliknięciem na niego. Jeżeli używasz opcji szybkiego logowania system nie wersyfikuje automatycznie dostępności zasobu. Aby się do niego podłączyć musisz dwukrotnie kliknąć na dysk sieciowy. Jeżeli zasób jest dostępny zostanie on automatycznie podłączony, w przeciwnym wypadku pojawi się okno dialogowe informujące o sytuacji.

Użycie komend sieciowych System Windows umożliwia wydawanie komend sieciowych zgodnych z systemem DOS. Komendy te pozwalają na oglądanie aktualnych połączeń sieciowych, przeglądanie komputerów i zasobów w sieci, a także tworzenie dysków sieciowych. Istnieją także komendy podające pomoc odnośnie użycia komend sieciowych. UWAGA MS-DOS i PC-DOS to właściwie ten sam system operacyjny. Microsoft i IBM nadały jednak mu inne nazwy marketingowe. Podsystem MS-DOS zawarty w Windows 95, 98 i NT jest jedną z ostatnich wersji, ale możesz tu używać także komend z wersji wcześniejszych. Ma ona także dodanych kilka komend (oraz kilka usuniętych).

Rozdział 12. Dostęp do sieci

Niektóre osoby mogą poczuć się zmuszane do używania starych komend MS-DOS, inne mogą nie chcieć używać komend których w ogóle nie znają. Należy jednak zdawać sobie sprawę, ze komendy te zapewniają pewne funkcje, których nie można osiągnąć z poziomu okien.

Omówienie komend DOS Komendy DOS są literowymi poleceniami wpisywanymi w wierszu poleceń po znaku zachęty. Znak zachęty (na przykład C:\ lub C:\Windows) pojawia się po otworzeniu okna MS-DOS. Litera reprezentuje bieżący dysk, a tekst po ukośniku katalog. Katalog w systemie MS-DOS jest tym samym co folder w systemie Windows. Aby wydać polecenie napisz ją, a następnie naciśnij klawisz Enter. UWAGA Aby uruchomić wiersz poleceń wybierz StartðProgramyðWiersz poleceń. Pojawi się okno o białym lub czarnym tle. Aby zamknąć to okno napisz komendę exit. Możesz być obeznany z komendami wiersza poleceń MS-DOS, takimi jak DIR które wyświetla zawartość katalogu. Możesz także do komendy dodać pewien tekst który zmieni jej znaczenie. Dla przykładu wpisanie DIR /W spowoduje wyświetlenie zawartości katalogu w wielu kolumnach, zamiast jednej przewijającej się przez ekran.

Komendy Gdy wydajesz komendy MS-DOS wpisujesz ich nazwę. Na przykład nazwą komendy jest DIR. DIR jest skrótem od directory (ang. katalog). Nie musisz wpisywać komend dużymi literami. Robimy tak w tej książce abyś łatwo mógł je odróżnić od zwykłego tekstu. Niektóre komendy wymagają parametrów, aby można było się zorientować co mają wykonywać. Niektóre komendy mogą także akceptować przełączniki modyfikujące ich działanie. Niektóre komendy wymagają jedynie podania ich nazwy. Komendę podaje się w wierszu poleceń i naciska się Enter w celu jej wykonania. Po tym jak MSDOS wykona komendę na ekranie pojawią się rezultaty jej działania.

Parametry Parametry to dodatkowe informacje które potrzebuje komenda, aby wykonać zadanie. Parametry definiują na których obiektach komenda ma działać. Jeżeli wprowadzisz komendę DEL (delete – usuń) to musisz także podać, co ta komenda ma usunąć. W tym przypadku podanie DEL MEMO.DOC nakazuje systemowi usunąć plik o nazwie MEMO.DOC. Parametrami mogę być napędy, ścieżki, pliki lub inne opcje mówiące jak komenda ma działać.

Przełączniki Przełączniki modyfikują sposób w jaki komenda wykonuje zadanie. Przełącznik rozpoczyna się od znaku dzielenia „/”. Zwykle przełączniki są pojedynczymi literami reprezentującymi modyfikację.

Rozdział 12. Dostęp do sieci

Na przykład DIR /W oznacza, że zawartość katalogu zostanie wyświetlona w wielu kolumnach. DIR /P oznacza, ze zawartość katalogu będzie wyświetlana ekran po ekranie. UWAGA Innym przełącznikiem dzięki którym możesz wyświetlać zawartość katalogu po jednym ekranie jest |MORE. W tym przypadku znak strumienia „|” przekazuje wynik działania komendy DRI do komendy MORE. Niektóre komendy MS-DOS nie mają żadnych przełączników, a inne mają ich wiele. Jeżeli chcesz wydać komendę z więcej niż jednym przełącznikiem możesz je umieścić jeden za drugim (na przykład DIR /W /P).

Przerywanie działania polecenia Większość komend jest wykonywana bardzo szybko, jednak czasami możesz zechcieć przerwać działania komendy przed jej zakończeniem. Do tego celu służy kombinacja klawiszy Ctrl+C, która przywraca wiersz poleceń. Jednak zmiany wykonane przez komendę przed jej zakończeniem nie mogą być cofnięte.

Popularne komendy sieciowe MS-DOS MS-DOS zawiera kilka komend sieciowych. Nie musisz znać ich wszystkich, ponieważ część z nich jest przeznaczona dla środowiska klient-serwer. Jednak cześć z nich będziesz pewnie często wykorzystywał.

Wyświetlanie pomocy Możesz wypisać listę komend sieciowych wraz z krótkim opisem każdej z nich. Możesz także wyświetlić bardziej szczegółowy opis każdej komendy. Istnieją dwa sposoby uzyskiwania pomocy z systemie MS-DOS: NET HELP i NET /?. Drugi sposób używa przełącznika komendy NET. Jeżeli wpiszesz jedną z tym komend MS-DOS poda listę swoich komend sieciowych razem z krótkim opisem. Ponieważ lista komend zajmuje więcej niż jeden ekran, możesz więc użyć przełącznika /P lub przekierowania |MORE. Jeżeli chcesz wyświetlić szczegółowy opis pojedynczej komendy użyj przełącznika /?. Na przykład wydanie polecenia NET USE /? Spowoduje wyświetlenie opisu tej komendy wraz z listą dostępnych parametrów i przełączników. NET USE jest komendą wyświetlającą listę aktualnych połączeń.

Przeglądanie ustawień sieci komputera Komenda NET CONFIG podaje aktualne ustawienia sieciowe komputera. Są to: nazwa komputera, użytkownika, grupy roboczej oraz wersja systemu operacyjnego. Oto przykład działania komendy NET CONFIG w wierszu MS-DOS.

Rozdział 12. Dostęp do sieci

Nazwa komputera

\\AGATHA

Nazwa użytkownika

AGATHA

Grupa robocza

SOLAR

Katalog stacji roboczej

C:\WINDOWS

Wersja oprogramowania

4.10.1998

Readresator - wersja

4.00

Polecenie zostało wykonane pomyślnie.

Readresator to moduł programowy obecny w podsystemie sieciowym. Przechwytuje on zawsze żądania aplikacji, a następnie przekazuje je do innych komponentów sieci (i przez to do innych komputerów).

Przeglądanie udziałów sieciowych Aby obejrzeć wszystkie komputery znajdujące się w sieci użyj komendy NET VIEW. Możesz także użyć tej komendy z odpowiednimi parametrami i przełącznikami, aby obejrzeć zasoby udostępniane przez określony komputer. Zasoby te, to udostępnione dyski, napędy, drukarki i inne. Oto lista komputerów wyświetlona po wydaniu komendy NET VIEW: \\Hugh \\MS Directed \\Sue

Jeżeli chcesz obejrzeć zasoby znajdujące się na określonym komputerze wprowadź na przykład NET VIEW \\HUGH /YES. \\HUGH to nazwa komputera, a /YES potwierdza, że chcesz oglądać wszystkie zasoby. Oto lista tego, co możesz ujrzeć po wydaniu tej komendy: &Konta

Dysk

&Sieć

Dysk

&Szkoła

Dysk

HP Color 720 Drukarka Zip

Dysk

Rozdział 12. Dostęp do sieci

Używanie plików wsadowych do tworzenia stałych połączeń Jedną ze szczególnie przydatnych komend systemu MS-DOS jest NET USE. Możesz użyć jej do stworzenia stałego połączenia sieciowego (dysku sieciowego). Możesz co prawda użyć do tego celu funkcji podłączenia dysków systemu Windows, ale w tym przypadku zwykle po jakimś czasie użytkownik usunie połączenie (zwykle gdy zasób jest niedostępny wybierze on brak następnej próby połączenia). W tymi wypadku będziesz musiał znowu odtworzyć połączenie. Aby stworzyć stałe połączenie którego użytkownik nie będzie mógł usunąć stwórz plik wsadowy i umieść go wśród programów uruchamianych przy starcie systemu. Plik wsadowy to plik tekstowy zawierający system, który wykonuje jedno po drugim. Pliki wsadowe posiadają rozszerzenie BAT, aby system operacyjny mógł je odróżnić o innych plików tekstowych. Jednym z ograniczeń plików wsadowych jest to, że MS-DOS nie może używać długich nazw plików, ani spacji w tych nazwach. Jeżeli nazwa komputera lub udziału z którego chcesz skorzystać jest dłuższa niż 8 znaków (lub zawiera spacje), to nie będziesz mógł użyć pliku wsadowego MS-DOS w celu stworzenia połączenia. Przykładem ścieżki która nie zadziała z plikiem wsadowym jest \\Sue\\My Documents. PORADA BIUROWA Używaj plików wsadowych do podłączania dysków sieciowych. Dzięki temu zaoszczędzisz czas i nerwy. Możesz stworzyć plik tworzący wszystkie połączenia sieciowe, dzięki czemu użytkownicy będą mogli szybko odnajdować potrzebne pliki.

Tworzenie pliku Komenda NET USE podłącza i odłącza z współdzielonego zasobu. W jakimkolwiek edytorze tekstu (na przykład w Notepad) wprowadź komendę NET USE. Pierwszym parametrem tej komendy jest litera napędu pod którą będzie znajdował się zasób. Następnie znajduje się ścieżka do zasobu. Używają wielokrotnie tej komendy możesz podłączyć kilka dysków sieciowych. Plik zapisujesz z rozszerzeniem BAT. Możesz go zapisać gdziekolwiek, na przykład w folderze Windows. Następnie utwórz do niego skrót w grupie Autostart. Gdy następnym razem uruchomisz komputer połączenie sieciowe zostanie utworzone automatycznie. Tworzenie pliku wsadowego jest prostsze niż myślisz. Wykonuj tylko następujące kroki: 1.

Wybierz StartðProgramyðAkcesoriaðNotatnik. Pojawi się okno Notatnika.

2.

Wpisz komendę i parametry. Oto przykład: NET USE N: \\SUE\NETSHARE.

3.

Opcjonalnie wpisz komendy podłączające kolejne dyski. Na przykład NET USE M: \\SUE\\MSPUBS, NET USE O: \\CARLOS\DOCS.

4.

Wybierz PlikðZapisz jako. Pojawi się okno dialogowe Zapisz jako.

Rozdział 12. Dostęp do sieci

5.

W polu Nazwa pliku podaj nazwę pliku (o długości nie większej niż 8 znaków) oraz rozszerzenie BAT. Upewnij się, że nadałeś rozszerzenie BAT – w przeciwnym wypadku Notatnik automatycznie doda rozszerzenie TXT.

6.

W polu dialogowym Zapisz jako typ podaj wybierz Dokumenty tekstowe.

7.

Domyślnie Notatnik zapisuje pliki w folderze Moje Dokumenty. Nie powinieneś zapisywać tego pliku w tym miejscu, ponieważ może zostać on łatwo usunięty. Zamiast tego zapisz go w folderze C:\Windows.

8.

Naciśnij przycisk Zapisz. Rysunek 12.2 przedstawia plik wsadowy stworzony w Notatniku.

Rysunek 12.12. Możesz wprowadzić kilka podłączeń

9.

Wybierz PlikðZakończ.

Umieszczanie pliku w folderze Autostart Zanim plik wsadowy zacznie działać musi się znaleźć w folderze Autostart. Każdy plik znajdujący się w tym folderze będzie wykonywany automatycznie podczas startu systemu. Zamiast umieszczać plik bezpośrednio w folderze Autostart umieść tam skrót do niego. Skrót jest wskaźnikiem określającym lokalizację pliku. Aby stworzyć skrót to pliku i umieścić go w odpowiednim folderze możesz użyć Eksploratora Windows. Jeżeli potrzebujesz więcej informacji na temat Eksploratora Windows zajrzyj do rozdziału 13. Aby umieścić skrót w folderze Autostart wykonaj następujące czynności: 1.

Wybierz StartðProgramyðEksplorator Windows. Pojawi się okno Eksploratora Windows.

2.

Otwórz folder Windows. W prawym panelu przewiń zawartość, tak aby pokazały się pliki. Znajdź swój plik, są one posortowane w porządku alfabetycznym. Wybierz plik, tak jak to jest pokazane na rysunku 12.3.

Rozdział 12. Dostęp do sieci

Rysunek 12.13. Zlokalizuj i wybierz plik wsadowy

3.

Naciśnij prawym klawiszem na plik, a następnie z menu podręcznego wybierz Utwórz skrót. Windows stworzy skrót do tego pliku i umieści go na końcu listy plików.

4.

Prawym klawiszem naciśnij na nowo utworzonym skrócie i z podręcznego menu wybierz Wytnij.

5.

W prawym panelu odnajdź folder Autostart. Znajduje się on w folderze C:\Windows\Menu Start\Programy.

6.

Wybierz folder Autostart. Z menu wybierz polecenie EdycjaðWklej. System Windows umieści tam skrót do pliku wsadowego, co przedstawia Rysunek 12.14.

Rozdział 12. Dostęp do sieci

Rysunek 12.14. Umieść skrót w folderze Autostart

7.

Zamknij Eksplorator Windows.

Ochrona sieci przed wirusami Jedną z pierwszych rzeczy, które Windows 95 i 98 powinny wykonywać podczas uruchamiania jest kontrola antywirusowa. Wirusy są programami komputerowymi uszkadzającymi lub niszczącymi Twoje pliki, system plików, oprogramowanie, sprzęt i Twoją pracę. Wirus może jedynie wyświetlać wiadomość, ale może także wymazać lub sformatować dysk. Codziennie na świecie są odnajdowane nowe wirusy, każdy z nich na inne działanie niszczące. Twój komputer może zostać zarażony wirusem z dyskietki, z pliku znajdującego się w sieci, z pliku pobranego z Internetu lub z załącznika poczty elektronicznej. Po zarażeniu komputer może zarażać inne komputery i może zostać unieruchomiony. Wirusy szybko rozprzestrzeniają się w sieci, więc ważne jest aby wszystkie komputery w sieci były zabezpieczone. Dla systemów Windows 95 i 98 istnieje wiele programów antywirusowych. Powinieneś używać tych programów codziennie, a także używać najnowszych programów antywirusowych. UWAGA Microsoft wprowadził Windows 95B (inaczej Windows 95 OSR2 – przyp. tłum.) jako modernizację oryginalnego Windows 95 (teraz nazwanego Windows 95A). Windows 95B zawiera mniej błędów i pracuje bardziej efektywnie. Niestety, jest on oferowany jedynie z nowymi komputerami. Możesz za to pobrać z witryny firmy Microsoft poprawki, które zmodernizują Twój

Rozdział 12. Dostęp do sieci

Windows 95A prawie do Windows 95B. Jeżeli to jednak możliwe, powinieneś dokonać modernizacji do Windows 98, który jest najefektywniejszym z tych systemów operacyjnych. PORADA BIUROWA Powinieneś przedyskutować z pracownikami niebezpieczeństwo jakie niesie ze sobą przenoszenie nośników z domu oraz pobieranie plików z Internetu. Wymagaj także aby pracownicy mieli na swoich komputerach zawsze włączone programy antywirusowe. Jeden wirus rozprzestrzeniający się w się w sieci może kosztować Cię tysiące złotych. Rysunek 12.15 przedstawia okno dialogowe programu antywirusowego. Takie właściwości możesz ustawiać w prawie każdym programie antywirusowym. W większości przypadków możesz także nakazać programowi ładowanie podczas startu komputera i skanowanie określonych typów wirusów. Możesz także ustawić określone typy reakcji po znalezieniu wirusa. Rysunek 12.15. Zainstaluj program antywirusowy na każdym komputerze w sieci

UWAGA W przypadku programów antywirusowych powinieneś także zachować pewną dozę ostrożności. Niektóre z nich mogę powodować problemy ze sprzętem, systemem operacyjnym, a nawet innymi programami. Aby unikną takich problemów używaj programów antywirusowych dobrych firm. Jeżeli stwierdzisz problemy z komputerem, siecią lub programami wyłącz program antywirusowy i sprawdź, czy problemy ustaną. Możesz także sprawdzić, czy nie ma jakiś wiadomości na ten temat w Internecie.

Rozdział 12. Dostęp do sieci

Wirusy z bliższej perspektywy Wirusy komputerowe zarażają programy umieszczając się w nich. Starają się także ukrywać w programach i szyfrować. Wiele wirusów mutuje się przy każdym powieleniu, dzięki czemu unikają wykrycia.

Destrukcyjna działalność wirusów Niektóre wirusy robią więcej niż tylko powielanie samych siebie – wywołują one funkcje zakłócające normalne działanie komputerów. Zwykle w tym celu wykorzystują one zegar komputera. Zakłócenie pracy może przybrać różne formy: od wyświetlenia komunikatu do uszkodzenia twardego dysku. Wirus Michelangelo aktywował się według zegara: 6 marca (w urodziny Michała Anioła) i niszczył twardy dysk. Istnieją także mniej konwencjonalne wirusy, jak na przykład Melissa, będąca makrem programu Word. Melissa przemieszcza się pomiędzy użytkownikami programu Word i jest aktywowana, gdy zarażony dokument zostanie otworzony. Jeżeli nie otworzysz dokumentu zawierającego wirusa makrowego nie zostanie on uaktywniony. Melissa zwykle występuj w plikach dołączanych do wiadomości pocztowych. Także programy, które pobierasz z serwerów WWW mogą mieć niszczące działanie. Niektóre z nich zawierają niebezpieczne aplety Java i ActiveX, które mogą wysyłać dane z Twojego komputera do całego Internetu. Jeżeli używasz programu Internet Explorer możesz go odpowiednio skonfigurować, tak żeby uniemożliwiać takie niszczące działanie. Możesz tego dokonać na zakładce Zabezpieczenia (NarzędziaðOpcje internetowe). Inne przeglądarki, takie jak Netscape Navigator mają podobne opcje. Konie trojańskie są destrukcyjnymi programami czasami ukrytymi w zwykłym oprogramowaniu. Programy te nie koniecznie powielają się lub same przenoszą z komputera do komputera, ale mogą niszczyć Twoje dane. Innym typem wirusów są robaki (worms). Programy te kopiują się na komputer i ciągle powielają, zajmując zasoby i uniemożliwiając działanie zaatakowanej maszyny.

Rozprzestrzenianie się wirusów Większość wirusów umieszcza się w trzech miejscach: przez sektor startowy, przez programy wykonywalne i przez makra w dokumentach. Wirusy znajdujące się w sektorze startowym zwykle dostają się do komputera przez zarażone dyskietki (które również mają sektor startowy). Gdy uruchomisz komputer z włożoną dyskietką, będzie on próbował najpierw wystartować z niej system. To wystarcza aby zainicjować wirusa, który następnie umieści się w sektorze startowym dysku twardego. Wirusy mogą także przyłączać się do plików wykonywalnych i ładować się do pamięci wraz z uruchomieniem zarażonego programu. Zarażony plik może mieć rozszerzenie EXE lub COM, ale także SYS, DLL, BIN, lub inne. Jeżeli podwójnie klikniesz na pliku wykonywalnym EXE, zawierającym na przykład animacje którą otrzymałeś od przyjaciela możesz także uruchomić wirusa. Wirusy makrowe atakują szablon NORMAL.DOT. Po zakażeniu tego szablonu zakażeniu ulegają także wszystkie inne otwierane dokumenty.

Rozdział 12. Dostęp do sieci

Wirusy są uaktywniane tylko wtedy, gdy uruchomisz zarażony program, otworzysz zarażony dokument lub załadujesz swój system z zarażonej dyskietki. Jeżeli będziesz sprawdzał wszystko programem antywirusowym to możesz wyeliminować ryzyko zarażenia wirusem. Musisz jednak zawsze posiadać aktualne definicje wirusów.

Omówienie programów antywirusowych Na rynku obecnie znajduje się wiele programów antywirusowych. Wiele z nich jest niedroga, łatwa i bezpieczna w użyciu. Możesz także uaktualniać je przez Internet. Zanim kupisz program antywirusowy możesz wypróbować wersję demonstracyjną. Zwykle takie wersje można pobrać z Internetu. Oto dwa popularne i sprawdzone programy antywirusowe: ·

Norton AntiVirus (z firmy Symantec Corp.) jest programem popularnym i sprawdzonym. Norton AntiVirus działa w tle i sprawdza załączniki do listów elektronicznych, pliki pobierane z Internetu, pliki ze stacji dyskietek, napędów CD-ROM i z sieci. Przez Internet można pobierać uaktualnienia tego programu.

·

McAfee VirusScan (z firmy Network Associates) zawiera usługi wykrywania i usuwania wirusów oraz wsparcie firmy. Sprawdza one wszystkie dyski, sektory startowe, pliki i tablice partycji.

UWAGA Istnieją darmowe usługi, takie jak HouseCall pozwalające na darmowe skanowanie przez Internet. Usługi te jednak działają bardzo wolno i można z nich skorzystać tylko raz. Tak więc wciąż będziesz musiał nabyć program antywirusowy.

Podsumowanie W tym rozdziale omówiliśmy uzyskiwanie dostępu do sieci oraz zabezpieczanie przed wirusami. Szczególnie omówiliśmy: ·

Logowanie do sieci

·

Podłączanie dysków sieciowych

·

Używanie plików wsadowych do tworzenia stałych połączeń

·

Wylogowanie się z sieci

·

Ochronę sieci przed wirusami

W następnym rozdziale omówimy znajdowanie i przeglądanie komputerów w sieci.

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci W tym rozdziale: ·

Użycie ścieżek sieciowych

·

Użycie mechanizmu Znajdź komputer

·

Użycie Mój komputer

·

Użycie Eksploratora Windows

·

Użycie Otoczenia sieciowego

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

Dobrze wiesz w jaki sposób szukać plików i folderów na swoim komputerze, ale gdy zaczniesz się rozglądać w sieci możesz stracić dużo czasu na poszukiwania. Windows umożliwia szukanie plików i folderów w sieci na wiele sposobów. Można to na przykład robić przez Eksplorator Windows, Otoczenie sieciowe, Mój komputer. Wybór metody zależy od Twoich upodobań.

Użycie ścieżek sieciowych Jak już pewnie wiesz, ścieżka określa położenie folderu lub pliku. Na przykład ścieżka C:\My Documents\My Pictures określa położeniu folderu My Pictures na dysku C. Ścieżka sieciowa prowadzi do określonego zasobu znajdującego się na innym komputerze w sieci. Na przykład ścieżka \\Sue\My Documents\My Pictures prowadzi do folderu My Pictures znajdującego się na komputerze Sue. Podwójny ukośnik mówi systemowi operacyjnemu, że zasobu należy szukać w sieci, a nie lokalnie. W systemie Windows istnieje kilka różnych metod używania ścieżek sieciowych, w celu dostania się do określonego zasobu. Mimo, że używanie ścieżek sieciowych nie jest najprostszym sposobem dostawania się do jakiegokolwiek zasobu, to jednak działa to całkiem dobrze, gdy znasz odpowiednie ścieżki. Pamiętaj że aby dostać się do jakiegokolwiek zasobu musi on udostępniony. PORADA Dla Ciebie najprostszym sposobem używania zasobów sieciowych może być ich przeglądanie. Następne podrozdziały omawiają Otoczenie sieciowe, Mój komputer i Eksplorator Windows.

Użycie komendy Uruchom Okno dialogowe Uruchom pokazane na rysunku 13.1 jest podobne do wiersza poleceń MS-DOS. Możesz tutaj wprowadzić komendę, lub nazwę pliku czy folderu który chcesz otworzyć. Po wprowadzeniu odpowiedniego tekstu naciśnij przycisk OK, aby wykonać komendę. Rysunek 13.1. Uruchom program albo otwórz plik lub dokument

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

Aby otworzyć okno dialogowe Uruchom wybierz StartðUruchom. Jeżeli chcesz szybko wyświetlić zawartość jakiegoś komputer to możesz to wykonać przy pomocy okna Uruchom. Podanie ścieżki do komputera i naciśnięcie OK wyświetli szybko zawartość komputera sieciowego. Zwykle okno dialogowe Uruchom jest używane do uruchamiania programów. Po prostu podajesz nazwę programu i naciskasz OK. i program jest uruchamiany. Jeżeli chcesz uruchomić program który znajduje się w folderze, do którego nie istnieją ścieżki musisz podać w jakim folderze się on znajduje, tak jak w systemie MS-DOS. Musisz wtedy podać pełną ścieżkę do niego oraz rozszerzenie, na przykład C:\FullShot99\FullShot99.exe. Możesz również podać nazwę dokumentu, który chcesz otworzyć – na przykład C:\Office\Word\referral.doc – aby dokonać tego z okna Uruchom. W tym oknie możesz podać ścieżkę lokalną lub sieciową. Podanie ścieżki sieciowej powoduje otworzenie okna folderu sieciowego, co przedstawia rysunek 13.2. Ścieżka jest wprowadzana w pole Otwórz w następującej formie: \\Sue\My Documents. Zauważ jednak, że w wyświetlonym oknie pojawia się zawartość komputera Sue. Dopiero z tego okna możesz otworzyć sam folder. Rysunek 13.2. Otwierania folderu sieciowego

PORADA Aby wydać jedną z wcześniej używanych komend powinieneś rozwinąć listę przez kliknięcie na strzałkę po prawej stronie pola Otwórz. Wybranie w ten sposób komendy jest łatwiejsze, niż ponowne jej wpisywanie.

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

PORADA Jeżeli nie znasz ścieżki do programu który chcesz uruchomić, możesz użyć przycisku Przeglądaj, aby go zlokalizować.

Użycie pasków adresu Ścieżkę sieciową możesz również podawać w paskach adresu okien Otoczenie sieciowe, Mój komputer oraz Eksplorator Windows. Podanie w tym miejscu ścieżki sieciowej może być szybszym rozwiązaniem niż nawigowanie przez kolejne foldery. Pasek adresu znajduje się w oknach Windows 98, włączając w to Otoczenie sieciowe, Mój komputer oraz Eksplorator Windows. Jest to tak zwany aplet, który jest mini-programem działającym w systemie operacyjnym. Paska tego można także używać w określonych konfiguracjach systemu Windows 95B. Rysunek 13.3 przedstawia pasek Adres z podaną ścieżką sieciową znajdujący się w oknie Mój komputer. Samo okno wyświetla zawartość folderu wskazanego przez ścieżkę sieciową. Wpisanie ścieżki sieciowej jest znacznie szybsze, niż nawigowanie przez kolejne foldery. Rysunek 13.3. Główne okno systemu WhizBang 2000 (Standardowy)

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

PORADA Jeżeli pasek adresu nie pojawia się wybierz WidokðPaski narzędziðPasek adresów.

Użycie mechanizmu Znajdź komputer Najprawdopodobniej znasz dobrze komendę system Windows Znajdź. Najczęściej używasz komendy Znajdź, gdy szukasz plików na dysku twardym lub CD. Możesz także używać tej komendy w celu znajdowania komputerów w sieci. Gdy podasz nazwę komputera, to funkcja Znajdź poda jego lokalizację w sieci, jeżeli tylko jest on włączony. Możesz także podać ścieżką do zasobu, którego poszukujesz. Po znalezieniu komputera w sieci możesz otworzyć jego okno, utworzyć do niego skrót i działać na znajdujących się na nim zasobach.

Znajdowanie komputera Jeżeli znasz nazwę komputera w sieci możesz użyć komendy Znajdź. Aby wyświetlić okno dialogowe Znajdź wybierz StartðZnajdźðKomputer. Pojawi się okno dialogowe Znajdź, co przedstawia rysunek 13.4. Rysunek 13.4. Szybko znajdź komputer w sieci

W polu Nazwa podaj nazwę komputera i naciśnij przycisk Znajdź. Jeżeli komputer zostanie znaleziony to okno ulegnie rozszerzeniu i zostanie wyświetlona nazwa szukanego komputera. Przedstawia to rysunek 13.5.

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

Rysunek 13.5. Komputer został w sieci znaleziony

PORADA Możesz kliknąć na strzałkę po prawej stroni okna Znajdź, aby powtórzyć jedno z wcześniejszych poszukiwań. Jeżeli mógłbyś jedynie znajdować komputery w sieci, to nie byłaby zbyt użyteczna funkcja. Możesz jednak z takim komputerem zrobić znacznie więcej. Możesz go otworzyć, eksplorować, stworzyć do niego skrót i wykonywać inne czynności. Najłatwiejszą czynnością jest podwójne kilknięcie na ikonę komputera w celu jego otworzenia i wyświetlenie jego zawartości, tak jak w oknie Mój komputer. Aby wyświetlić jego zawartość w Eksploratorze Windows wybierz PlikðEksploruj. Aby stworzyć skrót do komputera na pulpicie (i przez to uczynić go łatwo dostępnym) wybierz PlikðUtwórz skrót. Rysunek 13.6 przedstawia ikonę skrótu do komputera w sieci. Gdy podwójnie na niej klikniesz pojawi się zawartość tego komputera.

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

Rysunek 13.6. Umieść na pulpicie skrót do komputera w sieci

PORADA Możesz zdecydować w jakiej formie będą wyświetlane wyniki poszukiwań komputerów w sieci. W ty celu otwórz menu Widok i wybierz odpowiednią opcję.

Praca z sieciowymi folderami Za pomocą okna dialogowego Znajdź: komputer możesz odnajdować nie tylko komputery. Możesz również odnajdować określone zasoby, jeżeli tylko znasz do nich ścieżkę. Na przykład możesz podać ścieżkę \\Sun\skrzynka\mrtg, a zostanie ten folder znaleziony (jeżeli istnieje w sieci). Zostało to pokazane na rysunku 13.7. Po zlokalizowaniu folderu możesz go otworzyć przez dwukrotne kliknięcie na nim. Możesz również stworzyć do niego skrót, usunąć, zmienić jego nazwę, obejrzeć właściwości, wyciąć lub skopiować, a także zmienić widok. Do wykonania tych operacji użyj komend menu głównego okna Znajdź. Możesz także użyć funkcji Wyślij do, aby skopiować znaleziony element do określonej lokalizacji. Wybierz komendę PlikðWyślij do aby skopiować ten folder na dyskietkę, Zip lub gdzie indziej.

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

Rysunek 13.7. Lokalizowanie folderów sieciowych

Użycie Mój komputer Najprawdopodobniej jesteś obeznany z używaniem okna Mój komputer do przeglądania zasobów swojego komputera, tworzenia skrótów, kopiowania, przemieszczania i usuwania plików i folderów. Narzędzia znajdujące się w oknie Mój komputer mogą być używane także do zasobów sieciowych. Dzięki nim możesz przeglądać komputery sieciowe i ich zawartość, kopiować i przenosić pliki i foldery. W sumie możesz wykonywać na nich wszystkie operacje do których masz uprawnienia. Okno Mój komputer wyświetla zawartość Twojego dysku oraz wszystkich innych podłączonych dysków sieciowych (jeżeli takie istnieją). Rysunek 13.8 przedstawia okno Mój komputer zaraz po jego otworzeniu.

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

Rysunek 13.7. Użyj okna Mój komputer do znajdowania folderów i innych zasobów

Znajdowanie komputerów sieciowych Użycie okna Mój komputer do znajdowania komputerów w sieci nie jest najbardziej konwencjonalnym podejściem. Bardziej wygodnym sposobem osiągnięcia tego jest użycie okna Eksplorator Windows lub Otoczenie sieciowe, ale można tego dokonać także za pomocą okna Mój komputer. Jeżeli w polu adresowym okna Mój komputer podasz ścieżkę do komputera sieciowego, to pojawi się on w tym oknie (jak pokazano na rysunku 13.9). Jest to widok, który pewnie dobrze znasz. Komputer sieciowy pojawia się tak, jak każdy inny folder na Twoim komputerze.

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

Rysunek 13.9. Użyj okna Mój komputer do przeglądania i dostępu do komputerów sieciowych

Z drugiej strony masz dostęp do Otoczenia sieciowego poprzez rozwijaną listę, jak pokazano na rysunku 13.10. Kliknięcie na Otoczenie sieciowe powoduje wyświetlenie zawartości całej sieci. Rysunek 13.10. Z paska Adres wybierz Otoczenie sieciowe

Gdy wybierzesz Otoczenie sieciowe z okna Mój komputer to właściwie przełączasz się z apletu Mój komputer na aplet Otoczenie sieciowe. Pojawią się wszystkie sieciowe komputery, które są aktualnie włączone. Przedstawia to rysunek 13.11.

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

Rysunek 13.11. Otoczenie sieciowe pozwala na przeglądanie komputerów aktualnie znajdujących się w sieci

Więcej informacji na temat używania Otoczenia sieciowego znajdziesz dalej w tym rozdziale.

Praca z komputerami w sieci Gdy otworzysz komputer sieciowy poprzez okno Mój komputer, to na jego zasobach możesz wykonywać te same czynności, co na zasobach komputera lokalnego. W tym celu jednak musisz mieć odpowiednie prawa dostępu.

Otwieranie plików i folderów Możesz zechcieć otworzyć i oglądać współdzielone foldery. W tym celu wystarczy podwójnie kliknąć na folderze. Jeżeli chodzi o pliki, to wystarczy podwójnie na nie kliknąć, aby otworzyć je za pomocą aplikacji w której zostały stworzone. Na przykład jeżeli na lokalnym komputerze stworzyłeś dokument w programie Word, to na zdalnym komputerze możesz go otworzyć za pomocą tego samego programu.

Znajdowanie plików Na zdalnym komputerze można poszukiwać plików używając znanego okna dialogowego Znajdź. Będąc w oknie Mój komputer wybierz określony folder. Następnie z menu głównego wybierz PlikðZnajdź. Pojawi się okno dialogowe Znajdź. Podaj nazwę pliku, tekst który on zawiera, datę utworzenia lub inne podobne kryteria.

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

Na przykład spróbuj znaleźć pliki zawierające określony ciąg znaków. Rysunek 13.12 przedstawia przeszukiwanie sieciowego folderu pod kątem plików zawierających określony ciąg znaków. Zauważ, że pole Nazwa nie zawiera żadnego tekstu, więc przeszukujemy wszystkie pliki. Rysunek 13.12. Znajdź pliki zawierające określony tekst i znajdujące się na komputerze sieciowym

Oczywiście w wypadku jakiejkolwiek pomyłki podczas wypełnienia okna dialogowego Znajdź wyniki poszukiwań będą niepomyślne.

Podłączanie folderów sieciowych i tworzenie skrótów Do plików i folderów znajdujących się w sieci możesz tworzyć skróty. To pozwoli na szybszy dostęp do nich. Poza skrótami dostęp do dyskowych zasobów sieciowych mogą Ci również ułatwić dyski sieciowe. Jak już wspominaliśmy w rozdziale 12. możesz podłączać dyski sieciowe z okna Mój komputer. Dokonujesz tego podając ścieżkę do sieciowego folderu lub przechodząc do odpowiedniego folderu i podłączając go. Po otworzeniu komputera sieciowego w oknie Mój komputer zaznacz plik, który chcesz podłączyć i wybierz PlikðMapuj dysk sieciowy. Rysunek 13.13. przedstawia wywołane w ten sposób okno dialogowe. Zauważ, że ścieżki sieciowe zostały już wypełnione przez system. Zauważ że możesz jedynie podłączać foldery zwarte bezpośrednio w sieciowym komputerze. Nie możesz natomiast tego robić z folderami znajdującymi się na kolejnych poziomach zagnieżdżenia.

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

Rysunek 13.13. Podłącz dysk sieciowy po zlokalizowaniu interesującego Cię folderu

Po podłączeniu dysku sieciowego w oknie Mój komputer pojawi się jego ikona. Do folderu lub pliku znajdującego się na zdalnym komputerze możesz również utworzyć skrót. Po prostu kliknij prawym klawiszem na wybranym folderze lub pliku i z menu podręcznego wybierz Utwórz skrót. System Windows powiadomi Cię, że skrót zostanie umieszczony na pulpicie Twojego komputera. Za każdym razem, gdy będziesz chciał skorzystać z tego zasobu po prostu dwukrotnie kliknij na skrócie do niego.

Usuwanie i zmiana nazwy Możesz także usuwać i zmieniać nazwy folderów zdalnego komputera. Musisz być jednak ostrożny, ponieważ pliki mogą być wykorzystywane przez inne osoby. Szukanie pliku który został usunięty lub przemianowany. Upewnij się, że do tej operacji masz wystarczające uprawnienia, a także powiadom o niej właściciela plików. Aby usunąć lub zmienić nazwę plików z menu podręcznego wybierz Usuń lub Zmień nazwę.

Przenoszenie lub kopiowanie Za pomocą okna Mój komputer możesz przenosić lub kopiować pliki. Jeżeli to robisz musisz także powiadomić o tym właściciela plików. Przenoszenie plików możesz wykonywać przez ich wycinanie i wklejanie. Kopiowanie plików możesz wykonywać przez ich kopiowanie i wklejanie.

Użycie Eksploratora Windows Te same zadania które możesz wykonywać za pomocą okna Mój komputer możesz również wykonywać za pomocą Eksploratora Windows. Ten drugi daje Ci jednak szerszy widok sieci i jej zasobów. Okno Eksploratora Windows jest podzielone na dwie części. Cześć po lewej zawiera widok wszystkich dostępnych zasobów w strukturze drzewa. Prawa część zawiera widok elementu zaznaczonego w lewej części. Eksplorator daje możliwości przeglądania całej sieci (a nie tylko lokalnych dysków i folderów), co przedstawia rysunek 13.14. Zauważ, że w Otoczeniu sieciowym pojawiają się jedynie komputery, które aktualnie są włączone (lub były włączone niedawno - przyp. tłum.).

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

Rysunek 13.14. Podgląd całej sieci

Kopiowanie i przenoszenie plików Sposób w jaki Eksplorator Windows wyświetla komputery, dyski i foldery czyni kopiowanie i przenoszenie plików łatwiejszym. Załóżmy, że chcesz skopiować lub przenieść pliki z jednego komputera do drugiego. Możesz otworzyć oba komputery, tak aby w lewej części okna wyświetlać ich zawartość. Następnie przejdź do folderu jednego komputera i w prawej części okna wykonaj kopiowanie lub wycinanie. Potem przejdź do odpowiedniego folderu na drugim komputerze. Wybierz folder i z menu wydaj komendę EdycjaðWklej. Przykład takiej operacji przedstawia rysunek 13.15. Cały proces jest szybki i łatwy do wykonania.

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

Rysunek 13.15. Szybkie kopiowanie lub przenoszenie plików pomiędzy komputerami

Wykonywanie w sieci innych zadań W programie Eksplorator Windows możesz również wykonać inne czynności. Poza usuwaniem i zmienianiem nazwy plików możesz również tworzyć do nich skróty. Możesz także przeglądać właściwości plików, folderów i dysków, a także udostępniać foldery. Tak jak w przypadku okna Mój komputer odnajdowanie zasobów w sieci mogą być szybko wykonywane. W Eksploratorze Windows możesz także podłączać i odłączać napędy sieciowe. Jedyną różnicą pomiędzy oknem Mój komputer a Eksploratorem Windows jest to, że w tym drugim odpowiednie narzędzia znajdują się w menu Narzędzia a nie w menu Plik. Zasada działania jest jednak taka sama. Komputery sieciowe możesz osiągać przez wpisanie ścieżki sieciowej w polu Adres, lub przez wybranie komputera w lewej części okna. Tak jak w przypadku okna Mój komputer możesz wybrać Otoczenie sieciowe rozwijając pole Adres.

Użycie Otoczenia sieciowego Otoczenie sieciowe jest specjalnym oknem przeznaczonym do pracy z zasobami sieciowymi. Gdy otworzysz okno Otoczenie sieciowe pojawią się wszystkie komputery znajdujące się obecnie w sieci. Przedstawia to rysunek 13.16. Możesz użyć paska adresu lub ikon, aby przeglądać zawartość poszczególnych komputerów.

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

Rysunek 13.16. Otwórz Otoczenie sieciowe aby obejrzeć wszystkie komputery które są obecne w sieci

Okno Otoczenie sieciowe zawiera wszystkie właściwości i narzędzia, które znajdują się w oknie Mój komputer i Eksploratorze Windows. Możesz tu tworzyć skróty, zmieniać nazwy i usuwać pliki. Dostępne jest także przenoszenie i kopiowanie plików pomiędzy zdalnymi komputerami. Możesz także podłączać i odłączać dyski sieciowe, oraz znajdować pliki, foldery i komputery. Ponieważ okno Otoczenie sieciowe jest przeznaczone głównie do pracy z siecią, więc możesz za jego pomocą wykonywać dodatkowe zadania w sieci. Aby otworzyć okno Otoczenie sieciowe kliknij dwa razy na jego ikonie znajdującej się na pulpicie. PORADA Jeżeli klikniesz prawym klawiszem na ikonie Otoczenie sieciowe i wybierzesz polecenie Właściwości to otworzysz okno dialogowe z właściwościami sieci. Możesz tu instalować i konfigurować składniki sieci, takie jak protokoły, klienty oraz karty sieciowe.

Użycie ikony Cała sieć Okno Otoczenie sieciowe wyświetla komputery z Twojej grupy roboczej oraz ikonę Cała sieć. Twoja grupa robocza składa się z komputerów które posiadają we właściwościach sieci tą samą nazwę grupy roboczej lub domeny.

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

Domena Windows NT jest odmianą grupy roboczej w której potwierdzaniem tożsamości użytkowników zajmuje się komputer Windows NT Server. Prawa poszczególnych użytkowników w sieci są uzależnione od konfiguracji serwera. Podoba sytuacja ma miejsce w przypadku sieci z serwerem NetWare. W tym miejscu zaczyna dogrywać rolę ikona Cała sieć. Jeżeli jesteś członkiem grupy roboczej lub domeny w większej sieci klient-serwer, to możesz też chcieć przeglądać zawartość innych grup roboczych lub domen. Rysunek 13.17. przedstawia domenę Solar pojawiającą się po podwójnym kliknięciu na ikonę Cała sieć. Gdy podwójnie klikniesz na tą domenę pojawią się komputery i serwery będące jej członkami. Rysunek 13.17. Widok całej sieci

Znajdowanie zasobów w Otoczeniu sieciowym Tak jak w przypadku Eksploratora Windows i okna Mój komputer w Otoczeniu sieciowym możesz przeglądać zasoby udostępnione w sieci. Rysunek13.18. przedstawia komputer Gaspara udostępniający swoje foldery w sieci.

Rozdział 13. Odnajdowanie komputerów w sieci

Rysunek 13.18. Przeglądanie udostępnionych zasobów sieciowych

To że widzisz listę udostępnionych zasobów wcale nie oznacza, że zasoby te są dostępne. Zasób ten może nie istnieć, lub dostęp do niego może być chroniony hasłem. Jak przedstawia rysunek 13.19. zasób może również nie być gotowy. W tym przypadku napęd CD-ROM nie jest dostępny, ponieważ nie ma w nim dysku. Rysunek 13.19. To urządzenie nie jest gotowe

Podsumowanie W tym rozdziale nauczyłeś się znajdowania komputerów i zasobów w sieci. Szczególnie przyjrzeliśmy się: ·

Użyciu ścieżek sieciowych

·

Użyciu okna Mój komputer

·

Użyciu Eksploratora Windows

·

Użyciu Otoczenia sieciowego

W następnym rozdziale zajmiemy się drukowaniem w sieci.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Rozdział 14. Drukowanie w sieci W tym rozdziale: ·

Zrozumienie podstaw drukowania

·

Instalowanie i usuwanie drukarki sieciowej

·

Ustawianie opcji drukarki

·

Zarządzenie drukowaniem w sieci równorzędnej

·

Rozwiązywanie problemów z drukowaniem

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Jednym z głównych powodów zakładania sieci jest możliwość współdzielenia kosztownych urządzeń zewnętrznych, w szczególności drukarek. Jeżeli trzy lub cztery osoby mogą współdzielić jedną drukarkę, to koszty jej zakupu na osobę znacznie spadają. Każdy może drukować przez sieć bez konieczności kopiowania dokumentu na dysk i przenoszenia do komputera z podłączoną drukarką.

Zrozumienie podstaw drukowania Podstawy drukowania są właściwie takie same niezależnie, czy drukujesz na drukarce lokalnej, czy sieciowej. Drukarką lokalną nazywamy urządzenie podłączone bezpośrednio do komputera (przez port szeregowy, równoległy, USB czy podczerwień). Zwykle drukarka sieciowa jest podłączona do innego komputera, a dostęp do niej odbywa się przez sieć. Podstawową różnicą pomiędzy drukarką sieciową, a lokalną jest konfiguracja i instalowanie drukarki. Po zainstalowaniu drukarki procedura drukowania jest w obu przypadkach taka sama. Jedynymi momentami, w których zauważysz różnicę pomiędzy takim typami drukarek jest moment podawania do nich papieru i usuwanie zacięć. Gdy nastąpi jedno z takich zdarzeń będziesz musiał odejść od swojego komputera i udać się do miejsca w którym znajduje się drukarka sieciowa.

Użycie okna dialogowego Drukuj Większość drukowanych dokumentów pochodzi z określonego typu programów: Word, Excel, WordPerfect, Quicken i innych. Gdy z ich menu wybierzesz komendę drukowania pojawi się okno dialogowe Drukuj. Rysunek 14.1 przedstawia to okno w programie WordPad. Zauważ że mimo tego, iż drukarka jest sieciowa, to opcje drukowania pozostają te same. Możesz ustawić używaną drukarkę, zakres drukowanych stron, liczbę kopii i inne opcje.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Rysunek 14.1. Okno dialogowe Drukuj jest takie samo dla drukarek sieciowych i lokalnych

Obszar tego okna zatytułowany Drukarka służy do określania urządzenia, które chcesz użyć. Rozwinięcie listy Nazwa spowoduje wyświetlenie wszystkich dostępnych drukarek i możliwość wyboru jednej z nich. Przedstawia to rysunek 14.2. Lista ta może być rozszerzona przez dodawanie drukarek. Czynność tą wyjaśnimy dalej w tym rozdziale. Rysunek 14.2. Wybór drukarki z listy

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Po wyborze odpowiedniej drukarki możesz wybrać opcje tego urządzenia klikając na przycisku Właściwości. Właściwości te to rozmiar papieru, jego orientacja, rozdzielczość wydruku, fonty i inne. Każda drukarka na inne, specyficzne dla siebie właściwości.

Drukowanie przez przeciągnięcie Windows 95 i 98 pozwalają na drukowanie dokumentów bez wcześniejszego uruchamiania programu w którym zostały one stworzone. Aby przyspieszyć proces drukowania możesz przeciągać ikony plików z dokumentami do drukarek. PORADA BIUROWA Drukowanie przez przeciągnięcie sprawdza się szczególnie w małych biurach, gdzie trzeba drukować duże ilości małych dokumentów, bez konieczności ich przeglądania przed drukowaniem. Takie szybkie drukowanie pozwala na zaoszczędzenie czasu. Aby stworzyć ikonę drukarki na pulpicie wykonaj następujące czynności (działa to zarówno dla drukarek lokalnych, jak i zdalnych): 1.

Wybierz StartðUstawieniaðDrukarki. Pojawi się okno Drukarki, co przedstawia rysunek 14.3.

Rysunek 14.3. Folder Drukarki gdzie instalujesz, usuwasz i konfigurujesz drukarki w systemie.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

2.

Prawym klawiszem kliknij na interesującą Cię drukarkę i z menu podręcznego wybierz Utwórz skrót. Windows zapyta, czy skrót ma zostać umieszczony na pulpicie. Potwierdź to.

3.

Zamknij okno drukarki. Rysunek 14.4 przedstawia pulpit z dwoma skrótami do drukarek.

Rysunek 14.4. Do szybkiego drukowania używaj skrótów do drukarek znajdujących się na pulpicie.

Aby wydrukować dokument przez tak stworzony skrót wykonaj następujące czynności: 1.

Otwórz Eksplorator Windows, Mój komputer lub Otoczenie sieciowe. Zlokalizuj plik który chcesz wydrukować.

2.

Zaznacz dokument lewym klawiszem myszki, a następnie przeciągnij do drukarki, jak przedstawia rysunek 14.5.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Rysunek 14.5. Przeciąganie pliku do drukarki

Windows określonym dokumentom (rozszerzeniom plików) przypisuje pewną aplikacje. Na przykład pliki z rozszerzeniem DOC są skojarzone z aplikacją Word, a pliki PCX z programem Paint. Jeżeli Windows nie potrafi znaleźć aplikacji skojarzonej z określonym typem pliku, to prosi Cię o podanie jej. Nie musisz otwierać aplikacji, wystarczy że podasz ją systemowi Windows. Szybkie drukowanie przez przeciąganie pozwala na oszczędzenia czasu, szczególnie gdy drukujesz dokumenty z sieci. PORADA Możesz zaznaczyć wiele plików i przeciągnąć je do drukarki. System Windows wydrukuje wszystkie te dokumenty, jeden po drugim.

Instalowanie i usuwanie drukarki sieciowej Zanim zaczniesz korzystać przez sieć z drukarki podłączonej do innego komputera, musisz zainstalować odpowiednie oprogramowanie. Po tej instalacji możesz używać drukarki tak jak każdej innej. Musisz także upewnić się, że drukarka jest udostępniona. W każdej chwili możesz także usunąć drukarkę sieciową.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

PORADA BIUROWA Sterowniki do wszystkich drukarek sieciowych powinny być zainstalowane na każdym komputerze w sieci. Jeżeli jedna drukarka będzie zajęta możesz wtedy użyć innej.

Instalowanie drukarki Windows pozwala na łatwe zainstalowanie drukarki dzięki odpowiedniemu kreatorowi. Gdy instalujesz drukarkę sieciową system Windows stara się pobrać sterowniki bezpośrednio z komputera, do którego przyłączona jest drukarka. Jeżeli instalujesz lokalną drukarkę, to będziesz musiał określić sterowniki i port, którego ona używa. Aby zainstalować drukarkę sieciową wykonaj poniższe czynności: 1.

Wybierz StartðUstawieniaðDrukarki. Pojawi się okno Drukarki. Podwójnie kliknij na ikonę Dodaj drukarkę. Pojawi się pierwsze okno kreatora mówiące, że pomoże Ci on w zainstalowaniu drukarki.

2.

Aby kontynuować naciśnij przycisk Dalej. Na każdym etapie instalacji możesz również nacisnąć przycisk Wstecz, aby powrócić jeden krok wcześniej. Pojawi się drugie okno kreatora, co przedstawia rysunek 14.6.

Rysunek 14.6. Instalowanie drukarki sieciowej

3.

Wybierz opcje Drukarka sieciowa i naciśnij przycisk Dalej. Pojawi się kolejne okno kreatora, co przedstawia rysunek 14.7.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Rysunek 14.7. Podaj ścieżkę do drukarki sieciowej

4.

Podaj ścieżkę do drukarki sieciowej, ewentualnie użyj przycisku Przeglądaj aby ją zlokalizować. Rysunek 14.8 przedstawia okno dialogowe Przeglądaj w poszukiwaniu drukarki. Podwójnie kliknij na komputerze do którego przyłączona jest drukarka. Pojawi się wtedy drukarka podłączona do wybranego komputera. Wybierz ją i naciśnij OK.

Rysunek 14.8. Lokalizowanie dostępnych drukarek

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

5.

Ustaw, czy będziesz drukował z programów MS-DOS. Naciśnij Dalej. Pojawi się kolejne okno dialogowe, co przedstawia rysunek 14.9.

Rysunek 14.9. Nazwij drukarkę

6.

Możesz wprowadzić nową nazwę drukarki, lub zaakceptować domyślną. Możesz także zdecydować, czy tak drukarka ma być w Twoim komputerze domyślną. Naciśnij Dalej.

7.

Kreator zapyta Cię, czy chcesz wydrukować stronę testową. Powinieneś to robić zawsze, gdy instalujesz drukarkę. System Windows skopiuje odpowiednie pliki, wyśle stronę testową do drukarki i zapyta, czy została ona wydrukowana poprawnie. Jeżeli tak będzie naciśnij Tak, jeżeli wystąpią jakieś problemy z wydrukowaniem strony naciśnij Nie. Jeżeli naciśniesz Nie Windows wyświetli pomoc pozwalającą na rozwiązanie problemu.

Po zainstalowaniu drukarki jej ikona pojawi się w folderze Drukarki. PORADA Możesz także zainstalować drukarki z Otoczenia sieciowego, Eksploratora Windows lub folderu Mój komputer. Musisz tylko zlokalizować drukarkę znajdującą się na innym komputerze. Następnie kliknij na jej ikonie prawym klawiszem i wybierz Instaluj. To wywoła kreatora instalacji drukarki.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Usuwanie drukarki Jeżeli nie zamierzasz już drukować na danej drukarce, możesz usuną jej sterownik z systemu. Usunięcie sterownika do drukarki sieciowej nie będzie miało wpływu na inne komputery poza tym, na którym to usunięcie nastąpiło. Nie będziesz już mógł drukować na usuniętej drukarce sieciowej, ale reszta sieci będzie mogła to robić. Aby usunąć drukarkę otwórz folder Drukarki. Prawym klawiszem kliknij na drukarce, która ma być usunięta. Z menu podręcznego wybierz Usuń. Potwierdź chęć usunięcia drukarki. System Windows może spytać, czy usunąć także pliki skojarzone z tą drukarką. Powinieneś odpowiedzieć twierdząco jeżeli nie chcesz przetrzymywać na dysku niepotrzebnych plików.

Ustawianie opcji drukarki Na danym komputerze możesz dowolnie zmieniać ustawienie drukarek sieciowych. Zmiany te będą obowiązywać na komputerze na którym ich dokonujesz. Nie będą ona miały wpływu na inne komputery korzystające przez sieć z tej samej drukarki, nawet jeżeli jest ona podłączona lokalnie do Twojego komputera. Możesz ustawić drukarkę jako domyślną, zmienić jej nazwę lub skonfigurować jej właściwości. Możesz także zmienić port, którego ona używa.

Ustawianie podstawowych opcji Podstawowe opcje to domyślna drukarka, drukowanie „offline” oraz nazwa drukarki. Opcje te są zmieniane w oknie Drukarki.

Domyślna drukarka Podstawową opcją drukowania jest domyślna drukarka. Jeżeli wyznaczysz jedną z drukarek jako domyślną, to wszystkie aplikacje będą na niej automatycznie drukować, chyba że podasz im inną drukarkę. PORADA BIUROWA Umieść drukarkę najbliżej tych użytkowników, którzy z niej najczęściej korzystają i ustaw ją domyślną dla tej grupy użytkowników. To zaoszczędzi ich czas prze to, że nie będą oni musieli chodzić daleko do drukarki. Aby ustawić drukarkę jako domyślną kliknij prawym klawiszem na jej ikonę. Z menu podręcznego wybierz polecenie Ustaw jako domyślną. Po wywołaniu tego polecenie pojawi się piktogram zaznaczenia po prawej stronie tego polecenia. Jeżeli ustawisz nową drukarkę jako domyślną to stara drukarka domyślna przestanie nią być.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Rysunek 14.10 przedstawia drukarkę HP DeskJet 1120C jako domyślną, mimo że jest do drukarka sieciowa. Zauważ, że ikona domyślnej drukarki charakteryzuje się charakterystycznym znakiem. Rysunek 14.10. Drukarka sieciowa może być również domyślną

Zmiana nazwy drukarki Z pewnych powodów możesz chcieć zmiany nazwy drukarki. Prawdopodobnie wolisz nadać jaj krótszą nazwę, lub nazwę lepiej oddającą jej przeznaczenie. Zmiana nazwy drukarki dotyczy tylko jednego komputera, tego na którym jej dokonujesz. Nie ma on wpływy na nazwę drukarki na innych komputerach. Aby zmienić nazwę drukarki naciśnij na jej ikonie prawy klawisz i z podręcznego menu wybierz Zmień nazwę. W miejscu nazwy drukarki pojawi się okno dialogowe pozwalające na zmianę nazwy. Podaj nową nazwę.

Użycie drukarki „offline” Użycie drukarki „offline” jest możliwe tylko w przypadku drukarek sieciowych. Drukowanie „offline” następuje wtedy, gdy możesz zainicjować drukowanie gdy nie istnieje fizyczna komunikacja z drukarką. Taka sytuacja może na przykład wystąpić, gdy komputer z podłączoną drukarką jest wyłączony. Możesz wtedy wysłać zadania drukowania, a komputer wyśle je do drukarki później, gdy będzie ona dostępna. Aby móc używać drukarki w trybie „offline” naciśnij prawym klawiszem na jej ikonę i z menu podręcznego wybierz opcję Użyj drukarki w trybie offline. Obok tej komendy pojawi się piktogram zaznaczenia, a ikona drukarki wyszarzeje. Aby znowu używać drukarki w trybie „online” ponownie wywołaj komendę Użyj drukarki w trybie offline.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Ustawianie właściwości drukarki Właściwości drukarki zależą od jej modelu i sterowników. Niektóre pozwalają na wybór rozdzielczości i trybu drukowania, opcji fontów, jakości wydruku i innych parametrów. Inne pozwalają także na zmianę parametrów druku przez sieć. Aby ustawić właściwości drukarki otwórz folder Drukarki i prawym klawiszem naciśnij na jej ikonę. W menu podręcznego wybierz Właściwości. Każda drukarka będzie miała w tym miejscu inne opcje. Na przykład kolorowa drukarka atramentowa może pozwalać na zarządzanie kolorami, drukowanie dwustronne oraz usługi związane z pojemnikami atramentu. Z kolei drukarka laserowa może nie mieć żadnej z tych opcji.

Zamiana portu drukarki sieciowej Gdy drukujesz na drukarce lokalnie podłączonej do komputera to Windows używa jednego z lokalnych portów, na przykład LPT1. Jeżeli drukujesz przez sieć Windows używa jako portu ścieżki sieciowej. Używany port drukarki można sprawdzić w oknie dialogowym Właściwości interesującej nas drukarki. Przedstawia to rysunek 14.11.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Rysunek 14.11. Sprawdzanie portu drukarki sieciowej

W przypadku drukarek sieciowych możesz dodawać lub zmieniać używany przez nie port. Przykładem sytuacji w której trzeba zmienić pot drukarki sieciowej jest taka, w której komputer do którego podłączona jest drukarka zmieni nazwę. Aby dodać lub zmienić port wykonaj następujące czynności: 1.

Wybierz StartðUstawieniaðDrukarki. Pojawi się okno Drukarki.

2.

Naciśnij prawym klawiszem na drukarkę i z menu wybierz Właściwości. Pojawi się okno dialogowe Właściwości.

3.

Wybierz zakładkę Szczegóły.

4.

Aby zmienić port rozwiń listę Drukuj do portu. Pojawi się lista skonfigurowanych portów. Jeżeli na liście tej widzisz port który chcesz użyć wybierz go.

5.

Jeżeli odpowiedniego portu nie ma na liście naciśnij przycisk Dodaj port.. Pojawi się okno dialogowe tak jak na rysunku 14.12.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Rysunek 14.12. Dodawanie portu

6.

Z opcji Wybierz typ portu, który chcesz dodać wybierz Sieć.

7.

Podaj ścieżkę do portu lub naciśnij przycisk Przeglądaj, jeżeli chcesz ją zlokalizować.

8.

Naciśnij OK, na następnie jeszcze raz OK. aby zamknąć okno Właściwości.

Przechwytywanie portu drukarki Przechwytywanie portu drukarki jest czynnością podobną do podłączania dysku sieciowego. Polega ono na przypisaniu portu LTP do ścieżki sieciowej w celu oszukania aplikacji. Wiele aplikacji MS-DOS i niektóre 16-bitowe aplikacje systemu Windows nie potrafi drukować do drukarek sieciowych. Programy te nie rozpoznają ścieżek sieciowych w postaci na przykład \\Sue\WinHP. Przechwycenie portu drukarki jest jedynym sposobem na umożliwienie tym programom drukowania prze sieć. Aby przechwycić port drukarki wykonaj następujące kroki: 1.

W oknie dialogowym Właściwości wybierz zakładkę Szczegóły.

2.

Naciśnij na przycisk Przechwyć port drukarki. Pojawi się okno dialogowe Przechwyć port drukarki, co przedstawia rysunek 14.13.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Rysunek 14.13. Przechwytywanie portu drukarki

3.

Z rozwijanej listy Nazwa urządzenia wybierz numer portu LPT któremu chcesz przypisać ścieżkę sieciową.

4.

W polu Ścieżka podaj ścieżkę do drukarki sieciowej.

5.

Jeżeli będziesz tego portu używał często i nie chcesz przechwytywać go za każdy razem, gdy drukujesz zaznacz pole Podłączaj ponownie po zalogowaniu.

6.

Dwukrotnie naciśnij OK aby pozamykać okna dialogowe.

Zarządzenie drukowaniem w sieci równorzędnej Jeżeli do Twojego komputera podłączona jest lokalna drukarka, to możesz kontrolować drukowanie. Możesz wstrzymać drukowanie określonych lub wszystkich dokumentów> możesz także zmienić kolejność drukowania poszczególnych dokumentów. Możesz także całkowicie anulować drukowanie. Jeżeli używasz drukarki sieciowej to nie możesz w ten sposób kontrolować drukarki. Wszystko co możesz zrobić to wysłać zadanie drukowania i sprawdzić kiedy zostanie wykonane. Aby otworzyć kolejkę drukowania (tymczasową listę na której zadania czekają na wysłanie do drukarki) otwórz folder Drukarki i podwójnie kliknij lewym klawiszem na jej ikonie. Pojawi się kolejka drukowania. UWAGA Jeżeli używasz sieci klient-serwer z systemem Windows 95 lub 98 jako serwerem to możesz podłączyć drukarkę do serwera, aby uzyskać pełną kontrolę na procesem drukowania. Jeżeli w sieci klient-serwer używasz sieciowego systemu operacyjnego to informacje na temat kontrolowania druku znajdziesz w jego dokumentacji.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Omówienie kolejki wydruku Kolejka wydruku to miejsce w którym dokumenty oczekują na wysłanie do drukarki. Jeżeli drukarka stanie się dostępna to następne w kolejce zadanie zostanie do niej wysłane.

Serwery wydruku Serwer wydruku może być oprogramowaniem będącym składnikiem sieciowego systemu operacyjnego i pozwalającym na kontrolowanie drukarek, ich sterowników i kolejek wydruku. Na przykład system NT Server zawiera oprogramowanie pozwalające na kontrolowanie drukarek podłączonych do serwera. Serwer wydruku może być także urządzeniem podłączanym do sieci. Urządzenie to zapewnia dostęp podłączonych do niego drukarek po przez sieć. To ostatnie urządzenie (zwykle jest to mała skrzynka z portami pozwalającymi na podłączenie drukarek) podłącza się do sieci oraz wielu drukarek. Gdy użytkownik wysyła zadanie drukowania do drukarki to najpierw trafia ono do serwera wydruku, który dalej zajmuje się zarządzaniem drukarkami. Serwery wydruku okazują się najbardziej przydatne w firmach i dużych korporacjach. Sieci domowe zwykle nie muszą z nich korzystać. Jeżeli jednak uważasz, ze twoja mała firma mocno się rozwinie, to możesz przemyśleć ich zakup. Zwykle serwery wydruku wraz z drukarkami są umieszczane w centralnym punkcie sieci, tak aby łatwo można było odbierać wydruki. Drukarki podłączone do serwerów wydruku mogą obsługiwać różne typy systemów operacyjnych i sieci. Są one także zwykle łatwiejsze w administracji, niż serwery wydruku dołączane do sieciowych systemów operacyjnych. Zwykle kolejka wydruku szybko przekazuje zadania wydruku do drukarki. Jeżeli jednak w kolejce oczekuje kilka zadań, lub wystąpi jakiś problem z drukarką (brak papieru, jego zacięcie lub inny) to zadania będą oczekiwały w kolejce na wysłanie do drukarki. Możesz także sam wstrzymać drukowanie, na przykład aby załadować do drukarki specjalny papier. Rysunek 14.14 przedstawia zatrzymaną kolejkę wydruku w której widać zadania oczekujące na wydrukowanie. Rysunek 14.14. Zadania drukowania czekające w kolejce na gotowość drukarki

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

PORADA BIUROWA Ważne jest aby przy komputerze z dołączoną drukarką pracowała odpowiedzialna osoba. Powinna ona sprawdzać, czy nie wystąpiły błędy drukowania, uzupełniać w niej papier oraz regularnie sprawdzać kolejkę drukowania.

Kontrolowanie własnej kolejki drukowania Nad lokalną kolejką drukowania komputera masz całkowitą kontrolę. Jako właściciel drukarki masz taką kontrolę jako jedyny. Na przykład możesz wstrzymać drukowanie wszystkich dokumentów, lub tylko wybranego. Możesz także zmienić kolejność w jakiej dokumenty oczekują na wydrukowanie lub usunąć je wszystkie. Masz całkowitą kontrolę nad drukarką oraz zdaniami drukowania. Musisz jednak pamiętać, że zadania drukowania nie są długo przetrzymywane w kolejce wydruku, tak więc nie masz zbyt wiele czasu na ich kontrolowanie. UWAGA Jesteś jedyną osobą w sieci mogącą kontrolować swoją lokalną drukarkę. Ale mogą to także robić osoby siedzące przy twoim komputerze. W rzeczywistości każda osoba siedząca przy komputerze z podłączoną lokalną drukarką może kontrolować jej kolejkę wydruku.

Kontrolowanie drukarki Istnieje wiele powodów dla których możesz chcieć zatrzymać lub usunąć zadania drukowania. Na przykład możesz przed jednym z wydruków zmienić toner, aby otrzymać bardziej czarny wydruk. Możesz także chcieć włożyć do drukarki inny papier. Możesz wykonywać następujące czynności z zadaniami wydruku: ·

Zatrzymać określone lub wszystkie zadania drukowania

·

Usunąć wszystkie zadania drukowania

Zatrzymywanie wszystkich zadań drukowania Aby zatrzymać wszystkie zadania drukowania otwórz kolejkę i wybierz DrukarkaðWstrzymaj drukowanie. Po lewej stronie komendy pojawi się znak wybrania jej, a zadanie drukowania zostaną wstrzymane w kolejce, do czasu wznowienie drukowania. Przedstawia to rysunek 14.15. Aby pozwolić na dokończenie drukowania powtórnie wydaj komendę DrukarkaðWstrzymaj drukowanie.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Rysunek 14.15. Zatrzymywanie wszystkich wydruków oczekujących w kolejce

Usuwanie wszystkich zadań drukowania Aby usunąć wszystkie zadania drukowania z kolejki otwórz ją. Następnie wydaj komendę DrukarkaðPrzeczyść dokumenty do druku. Wszystkie zadania drukowania zostaną usunięte z kolejki.

Kontrolowanie zadań drukowania Załóżmy, że Ty i jakiś inny użytkownik sieci wysłaliście zadania drukowania. Drugi użytkownik ma za chwilę ważne spotkanie i potrzebuje wydruku jak najszybciej. Jednak Twój wydruk znajduje się w kolejce pierwszy. Czy można coś na to poradzić? Można zmienić kolejność zadań drukowania znajdujących się w kolejce. A co będzie jeżeli będziesz chciał usunąć jedno zadanie z kolejki bez wpływania na pozostałe? To także możesz robić. Możesz także wstrzymywać pojedyncze zadania drukowania. Zatrzymywanie jednego dokumentu Aby zatrzymać drukowanie jednego zadania otwórz kolejkę wydruku i zaznacz zadanie które chcesz wstrzymać. Następnie wydaj komendę DokumentðWstrzymaj drukowanie. Stan wstrzymanego zadania zmieni się na Zatrzymane, co przedstawia rysunek 14.16. Rysunek 14.16. Zatrzymywanie drukowania pojedynczego dokumentu

Drukowanie tego dokumentu możesz w każdej chwili wznowić wywołując ponownie komendę DokumentðWstrzymaj drukowanie.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Usuwanie jednego dokumentu Możesz także usuwać pojedyncze zadanie drukowania. W tym celu otwórz kolejkę drukowania i zaznacz dokument, który chcesz usunąć. Następnie wydaj komendę DokumentðAnuluj drukowanie. Zamiana kolejności zadań drukowania Możesz również zmienić kolejność w jakiej będą się znajdować zadania drukowania. Wszystko co musisz zrobić to kliknąć na zadanie drukowania i przenieść je na odpowiednie miejsce w kolejce. Porównaj rysunek 14.16 z rysunkiem 14.17. Rysunek 14.17. Zmiana kolejności zadań drukowania w kolejce

Kontrolowanie sieciowej kolejki wydruku Kolejka drukowania lokalnej drukarki jest całkowicie pod Twoją kontrolą. Znaczniej mniejsze prawa posiadasz względem zadań drukowania wysłanych przez Ciebie do drukarki sieciowej. Względem zadań drukowania innych użytkowników nie masz żądnych praw, jeżeli drukarka nie jest podłączona do Twojego komputera.

Rzeczy których nie możesz kontrolować Jeżeli kolejka wydruku nie należy do Twojej lokalnej drukarki, to nie możesz: ·

Zmieniać kolejności zadań w kolejce. Nie możesz nawet zmieniać kolejność pomiędzy swoimi zadaniami w kolejce.

·

Nie możesz drukarki wyłączać, ani wstrzymywać (patrz rysunek 14.18).

·

Nie możesz usuwać zadań z kolejki drukowania.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Rysunek 14.18. ta komenda pojawia się jeżeli chcesz wykonać komendę do której nie masz uprawnień

Optymalizacja zasobów drukowania W zależności od tego, czy drukarka jest lokalna czy sieciowa możesz zoptymalizować jej pracę. Oto czynniki o których powinieneś pomyśleć: ·

Zanim kupisz drukarkę sprawdź, jaka jest jej szybkość drukowania. W przypadku sieci domowej może to mieć niewielkie znaczenie, ale w przypadku większych sieci prędkość ta może okazać się niewystarczająca.

·

Upewnij się, że używasz odpowiednich sterowników do drukarki. Użycie sterownika zastępczego lub podobnego może spowolnić szybkość wydruku. Jeżeli system Windows nie zawiera odpowiednich sterników użyj dostarczonych z drukarką. Jeżeli zakupiłeś nową drukarkę pomyśl o pobraniu sterowników z Internetu.

·

Szybkość sieci determinuje szybkość drukowania. Jeżeli sieć jak wolna – poniżej 1 Mb/s – to drukowanie także będzie wolne.

·

Porty równoległe są dwa do czterech razy szybsze niż porty szeregowe. Jeżeli to możliwe używaj drukarek z portem równoległym.

·

Dbaj o czystość drukarki. Zachowaj ostrożność podczas czyszczenia środka drukarki – niektóre elementy mogą być delikatne. W pomieszczeniu z drukarką staraj się utrzymywać stałą i nie za wysoką temperaturę.

·

Uważanie przechowuj papier do drukarki. Pozginany papier może uszkodzić Twoją drukarkę i będzie powodował ciągłe jej zacięcia. Także stary papier, papier o niewłaściwej gramaturze oraz tani papier może powodować zacięcia.

Rzeczy które możesz kontrolować Jeżeli drukujesz na drukarce sieciowej (nie podłączonej bezpośrednio do twojego komputera) możesz oddziaływać na swoje zadania drukowania. Oto rzeczy które możesz kontrolować: ·

Możesz zatrzymać drukowania jednego ze swoich dokumentów (patrz rysunek 14.19).

·

Możesz usunąć jedno ze swoich zadań drukowania.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Rysunek 14.19. Możesz zatrzymywać lub usuwać swoje zadania drukowania

Zatrzymywanie swojego zadania drukowania Aby zatrzymać swoje zadanie drukowania otwórz kolejkę, zaznacz zadanie i wydaj komendę DokumentðWstrzymaj drukowanie. Aby wznowić drukowanie powtórnie wykonaj powyższe czynności. Anulowanie drukowania Aby usunąć swoje zadanie drukowania otwórz kolejkę, zaznacz zadanie i wydaj komendę DokumentðAnuluj drukowanie.

Rozwiązywanie problemów z drukowaniem Jak już pewnie wiesz drukowanie (szczególnie w sieci) może być zakłócone przez wiele czynników. Czasami powód tego jest prosty, a czasami bardzo złożony. Zanim zaczniesz sprawdzać bardziej złożone powody problemów z drukowaniem, powinieneś się najpierw przyjrzeć sprawom oczywistym. PORADA Daj wszystkim osobom korzystającym z drukarki listę podstawowych problemów wraz z rozwiązaniami. Dzięki temu nie będziesz musiał zajmować się rozwiązywaniem oczywistych problemów.

Sprawdzanie rzeczy oczywistych Najprawdopodobniej znasz najczęstsze problemy z drukarkami i sposoby ich rozwiązywania. Podamy je tutaj jednak, tak abyś niczego nie pominął rozwiązując problem z drukowaniem. Oto co powinieneś sprawdzić: ·

Drukarka jest włączona i gotowa.

·

W drukarce znajduje się papier, toner, atrament i żadne z jej drzwi nie są otwarte.

·

Papier w podajniku jest umieszczony we właściwy sposób.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

·

Wszystkie kable są dokładnie podłączone zarówno do drukarki, jak i do komputera. Upewnij się, że są one podłączone do właściwych portów.

·

Sprawdź, czy kable drukarki nie jest w jakiś sposób uszkodzony.

·

Czy na dysku komputera, do którego podłączona jest drukarka jest przynajmniej 3MB wolnego miejsca. Kolejka wydruku nie będzie działać bez wolnego miejsca na dysku.

·

Czy w oknie dialogowym Drukuj wybrano odpowiednią drukarkę.

·

Czy sterownik drukarki jest zainstalowany i działa. Jeżeli konfiguracja programowa drukarki zmieniała się to mogła zostać uszkodzona. W takim wypadku usuń sterownik i zainstaluj go ponownie.

·

Czy nie zainstalowałeś jakiegoś nowego sprzęty, który może powodować konflikty z drukarką.

·

Czy nie instalowałeś jakiegoś oprogramowania, które mogło uszkodzić pliki konfiguracyjne drukarki?

·

Czy ktoś w sieci nie wprowadzał zmian do konfiguracji drukarki.

UWAGA Pomoc systemu Windows zawiera dział poświęcony rozwiązywaniu problemów z drukarkami. Wybierz StartðPomoc, a następnie w zakładce Spis treści wybierz dział Rozwiązywanie problemów.

Lokalizowanie problemu Powinieneś wykonać kilka testów, aby sprawdzić gdzie leży źródło problemów. Zlokalizowanie problemu powinno zawsze poprzedzać jego rozwiązanie. Zanim zaczniesz dalej sprawdzać możliwe przyczyny błędów wymień kabel łączący drukarkę z komputerem i sprawdź, czy nie on był powodem kłopotów. Wyłącz i włącz drukarkę ponownie, następnie ponownie spróbuj drukowania. Możesz także wyłączyć komputer i drukarkę, odczekać kilka sekund i włączyć urządzenia ponownie. Następnie uruchom wewnętrzne testy drukarki. Jeżeli testy te nie powiodą się problemem jest sama drukarka. Może to być spowodowane uszkodzoną częścią, otwartymi drzwiami drukarki, lub źle osadzonym zasobnikiem z atramentem.

Lokalnie czy sieciowo Spróbuj drukowania lokalnego zamiast poprzez sieć. Spróbuj drukować z Windows i MS-DOS, aby ustalić czy problem dotyczy określonego systemu operacyjnego. Jeżeli możesz drukować z poziomu MS-DOS, a nie Windows to znaczy, że problem tkwi w systemie Windows.

Rozdział 14. Drukowanie w sieci

Problem lokalny Spróbuj drukowania z różnych programów (na przykład Notatnik lub Wordpad), aby ustalić czy problem nie leży w programie z którego chcesz drukować. Jeżeli możesz drukować z jednego programu, a z drugiego nie to oznacza, że problem stwarza drugi program. Jeżeli nie możesz drukować z żadnego programu postaraj się usunąć i ponownie zainstalować sterownik drukarki. Aby usunąć ten sterownik otwórz folder Drukarki, zaznacz ikonę odpowiadającą drukarce którą chcesz usunąć i naciśnij przycisk Delete. Ponowna instalacja nie różni się niczym od normalnej instalacji, która została wcześniej opisana w tym rozdziale. Jeżeli już wszystko zawiedzie sprawdź ustawienia drukarki w jej oknie Właściwości. Problem sieciowy Sprawdź, czy istnieje komunikacja pomiędzy komputerem z którego chcesz drukować, a tym do którego jest podłączona drukarka. Jeżeli komunikacja istnieje sprawdź, czy wszystko jest w porządku z udostępnianiem drukarki. Następnie sprawdź sterownik drukarki zdalnego komputera i w razie potrzeby przeinstaluj go. Jeżeli komputery nie mogą komunikować się pomiędzy sobą to najpierw sprawdź okablowanie. Sprawdź także poprawność logowania: jeżeli podałeś błędne dane komputer może nie móc komunikować się z resztą sieci.

Podsumowanie W tym rozdziale omówiliśmy drukowanie w sieci. W szczególności przyjrzeliśmy się następującym zagadnieniom: ·

Zrozumienie podstaw drukowania

·

Instalowanie i usuwanie drukarki sieciowej

·

Ustawianie opcji drukarki

·

Zarządzenie drukowaniem w sieci równorzędnej

·

Rozwiązywanie problemów z drukowaniem

W następnym rozdziale omówimy dostęp z sieci do Internetu.

Część 4. Internet, poczta elektroniczna i intranet W tej części nauczysz się podłączać swoją sieć do Internetu oraz korzystać z poczty elektronicznej i tworzyć w swojej sieci intranet. Rozdział 15. omawia różne sposoby łączenia sieci z Internetem oraz jej sposoby konfiguracji Rozdział 16. prezentuje w jaki sposób skonfigurować urząd pocztowy i skrzynki dla poszczególnych użytkowników sieci. Omawia on także w jaki sposób wysyłać pocztę. Rozdział 17. pokazuje inny sposób komunikowania się przez sieć - programy do rozmów (chat). Rozdział 18. omawia tworzenie w sieci lokalnej intranetu, czyli wykorzystanie w niej technologii znanych z Internetu (na przykład HTML). W tej części Rozdział 15.

Dostęp do Internetu

Rozdział 16.

Użycie poczty elektronicznej

Rozdział 17.

Używanie programów do rozmów

Rozdział 18.

Konfiguracja intranetu

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

Rozdział 15. Dostęp do Internetu W tym rozdziale: ·

Omówienie dostępu do Internetu

·

Omówienie połączeń z Internetem

·

Omówienie sprzętu dostępowego

·

Omówienie przeglądarek WWW i programów do poczty elektronicznej

·

Współdzielenie połączenia z Internetem

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

Internet mógł być podstawowym powodem dla którego kupiłeś komputer. Sieć ta otwiera przed Tobą i Twoją rodziną nowe możliwości w zakresie nauki, zakupów, czy poszukiwania informacji. Dzięki Internetowi możesz wysyłać listy elektroniczne do przyjaciół i poznawać ludzi z innych krajów. Możesz też sprawdzać co leci w kinie, albo w teatrze. Możliwości tworzone przez Internet wydają się być nieograniczone. Jeżeli masz w domu sieć możesz podłączyć ją do Internetu, tak aby móc korzystać z jego potencjału.

Omówienie dostępu do Internetu Większość domów w których znajduje się komputer ma przynajmniej jedno konto internetowe. Dzieci mogą korzystać z tego konta grając, pisząc listy do przyjaciół, lub zbierając informacje do szkoły. Rodzice mogą wykorzystywać Internet w do wysyłania listów elektronicznych, poszukując cenników, czytając grupy dyskusyjne, sprawdzając pogodę, dokonując inwestycji na giełdzie, czy uczestnicząc w aukcjach. Możliwe, że przynajmniej jeden członek Twojej rodziny chcę stworzyć własną stronę WWW lub subskrybować magazyn elektroniczny. Rysunek 15.1 pokazuje stronę zamieszczoną w sieci Internet. Strona ta zawiera odnośniki do muzyki, gier i teledysków. Także Ty możesz stworzyć stronę WWW i umieścić ją w sieci. Rysunek 15.1. W sieci możesz znaleźć wszystko

Internet może być także wykorzystywany przez osoby pracujące w domu, a nie jak dotychczas w biurze. Ludzie pracujący w domu potrzebują Internetu z wielu różnych powodów: sprawdzania konkurencji, reklamowania na stronach WWW, wysyłania listów do klientów, wysyłania i odbierania plików związanych z pracą, a nawet może utrzymywania ośrodka e-biznesu.

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

Rysunek 15.2 przedstawia ośrodek WWW zawierający informacje na temat jednego z popularniejszych systemów operacyjnych. W sieci możesz umieścić wiele produktów i usług. Rysunek 15.2. W sieci może znaleźć również firmy, produkty i usługi

Obecnie dostęp do Internetu jest łatwiejszy i tańszy niż był jeszcze kilka lat temu. Wiele komputerów ma już modemy. Systemy Windows 95 i 98 mają wbudowane przeglądarki WWW i programy pocztowe. Lokalni i narodowi dostawcy Internetu (ISP) mają atrakcyjne oferty dla użytkowników domowych. Jeżeli masz komputer PC to najprawdopodobniej masz także konto internetowe.

Omówienie zalet i wad dostępu do Internetu Internet pozwala każdemu podłączonemu do niego użytkownikowi na komunikowanie się z całym światem za cenę połączenia lokalnego. Dostęp do Internetu jest bardzo dynamicznie rozwijającą się usługą. Jak każda rzecz dająca takie możliwości, również i ta ma swoje zalety i wady.

Zalety Jedną z największych zalet tej technologii jest jej dostępność dla prawie wszystkich. Użytkownicy domowi mogą się przyłączyć do Internetu, jeśli tylko mają odpowiedni system operacyjny (na przykład Windows) i modem. Jeżeli w domu masz już sieć to znaczy, że masz już sprzęt pozwalający na współdzielenie tego łącza. Teraz musisz jedynie zakupić niedrogie oprogramowanie pozwalające na współdzielenie dostępu do Internetu w całej sieci. Nie musisz już kupować dodatkowego okablowania, modemów lub innego sprzętu.

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

PORADA BIUROWA Jeżeli masz małą sieć w firmie która nie korzysta z protokołu TCP/IP rozważ przejście na adresowanie IP. Używanie TCP/IP ma wiele zalet, włączając w to wydajność, szybkość i więcej dostępnych produktów wykorzystujących go. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w dodatku B. Poniżej znajdziesz kilka zalet używania Internetu w domu: ·

Użycie Internetu promuje współpracę podczas nauki. Twoje dzieci mogą przesyłać pocztą i współdzielić pliki na uniwersytetach, w bibliotekach, grupach badawczych i innych. Mogą sobie również przesyłać adres stron zawierających potrzebne im informacje, a także zapisywać się do różnych list dyskusyjnych.

·

Użytkownicy Internetu mogą poznawać ludzi na całym świecie. Internet ułatwia także dostęp do ekspertów. Przez strony WWW lub pocztę elektroniczną masz dostęp do autorów, naukowców, doktorów i innych ekspertów.

·

Dostęp do Internetu zwiększa motywacje. Sieć ta zawiera duże ilości materiałów wideo, muzyki, animacji i innych.

Wady Oczywiście dostęp do Internetu ma również wady. Wielu ludzi martwi się o treści w sieci do których mają dostęp dzieci, gdy nie są obserwowane. Internet pełny jest sexu, przemocy i zdeprawowanych osób. Istnieje także zagrożenie dla bezpieczeństwa Twojej sieci domowej. Osoby z zewnątrz mogą poprzez Internet naruszyć informacje, które znajdują się na twoich komputerach. Może Cię to przerażać, ale za każdym razem gdy korzystasz z Internetu znajdujesz się jakby w miejscu publicznym. Inne wady Internetu są następujące: ·

Internet marnuje sporo czasu. Przeglądanie stron WWW, udział w dyskusjach chat, wysyłanie listów do dużej ilości osób zajmuje dużo czasu. Czas spędzany w Internecie powinien być ograniczony (zarówno dla dzieci, jak i osób dorosłych).

·

Po podłączeniu do Internetu możesz odkryć, że potrzebujesz szybszego i bardziej multimedialnego sprzętu, a takież innych technologii rozszerzających korzystanie z niego. Modernizowanie sprzętu i oprogramowania może uzależnić.

·

Wykorzystywanie poczty elektronicznej i stron WWW do prowadzenia interesu jest ryzykowne. Połączenie i usługi internetowe są podatne na uszkodzenia. Musisz zawsze posiadać zapasowe połączenie jeżeli podstawowe zawiedzie.

Przegląd usług sieci Internet Jeżeli kiedykolwiek byłeś w sieci Internet wiesz, że oferuje ona szeroką gamę produktów i usług. Możesz w niej znaleźć praktycznie wszystko, czego szukasz. Po zlokalizowaniu danej informacji możesz z niej korzystać na wiele sposobów.

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

Co jest dostępne? W Internecie można praktycznie znaleźć informacje każdego typu. Możesz tam znaleźć nie tylko oferty sprzedaży i popularne usługi, ale również informacje omawiające lata poszukiwań, studiów, raporty i podsumowania. Oto przykłady rzeczy które możesz znaleźć w Internecie: ·

Informacje o społeczeństwach i kulturach. Możesz dowiedzieć się wiele o życiu w innych krajach. Możesz uczyć się o ich geografii, czy religii teraz i w przeszłości. Znajdziesz także informacje z innych dziedzin, takich jak archeologia, ekonomia, język, biologia, astronomia i innych.

·

Możesz odwiedzać biblioteki całego świata. Znajdować tam definicje i słowniki, frazy i antologie. Możesz studiować biografię sławnych i niesławnych ludzi, którzy żyli teraz i w przeszłości.

·

Możesz czytać nowinki, sprawdzać wyniki sportowe oraz prognozę pogody. Sprawdź, gdzie rozpoczyna się nowa wojna oraz kto testuje broń atomową. Sprawdź także nad czym obecnie pracuje rząd i parlament.

·

Możesz czytać sławne dzieła literatury, oglądać dzieła sztuki, czy słuchać symfonii. Oglądać najnowsze wystawy fotograficzne odbywające się w galeriach całego świata.

·

Możesz zdobywać informacje o filmach, tak aktualnych jak i byłych. Możesz grać w gry, czytać dowcipy oraz wymieniać informacje z ludźmi posiadającymi podobne zainteresowania.

·

Czytać o osiągnięciach medycyny, a także o lekach które obecnie zażywasz. Dowiedz się jak utrzymywać dobrą formę.

·

Możesz szukać pracy. Możesz przeglądać oferty i startować do konkursów na całym świecie. Możesz także zaprezentować się pracodawcom, tak jak to przedstawiono na rysunku 15.3. Możesz użyć mechanizmów przeszukiwania aby w prosty sposób przeglądać oferty pracy i prezentacje potencjalnych pracowników.

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

Rysunek 15.3. Zaprezentuj się w sieci

Internet zawiera informacje dla każdego, niezależnie od jego zainteresowań.

Pozyskiwanie informacji Poza zawieraniem dużej ilości informacji Internet pozwala na przesyłanie jej na różne sposoby. Informacje zawarte w Internecie możesz nie tylko wydrukować, ale możesz także przesłać je elektronicznie. Poczta elektroniczna Możesz wysłać informacje do innego użytkownika za pomocą poczty elektronicznej. Możesz do listu elektronicznego dołączyć plik, lub zamieścić w nim odnośnik to odpowiedniego zasobu. Możesz omawiać określony temat, współdzielić zasoby i pomysły, a wszystko to przez klikanie myszką. Więcej informacji o poczcie elektronicznej znajdziesz w rozdziale 16. Rysuenk1 15.4 przedstawia list elektroniczny do przyjaciela. Możesz wysyłać listy do ludzi na całym świeci klikając jedynie myszką.

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

Rysunek 15.4. Możesz wysyłać pocztę elektroniczną do przyjaciół, rodziny i partnerów w interesach

PORADA BIUROWA Poczta elektroniczna jest dobrą metodą współpracy i dzielenia informacji pomiędzy współpracownikami, firmami, producentami, czy klientami.

Programy do rozmów (chat) Informacje w Internecie możesz także wymieniać za pomocą programów do rozmów (chat). W przypadku poczty elektronicznej na odpowiedź musisz czekać aż odbiorca otrzyma Twoją wiadomość. W przypadku programów do rozmów wszystko odbywa się w czasie rzeczywistym. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w rozdziale 17. PORADA Twoi pracownicy mogą używać programów chat na przykład do kontaktowania się z klientami. Taka forma komunikacji jest zwykle znacznie tańsza niż długodystansowe rozmowy telefoniczne.

Przesyłanie plików Przesyłanie plików przez Internet jest szybką i łatwą metodą pozyskiwania poprawek, aplikacji, dokumentów i innych plików. Przez Internet możesz nabyć i pobierać różne oprogramowanie. Wielu producentów zamieszcza w Internecie próbne wersje swoich programów, dzięki czemu

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

możesz je wypróbować zanim je kupisz. Możesz także pobierać z Internetu uaktualnione wersje sterowników do swoich urządzeń. Pliki możesz nie tylko pobierać, możesz je także wysyłać. Wiele firm ma specjalne serwery na które zdalni pracownicy mogą posyłać pliki. Możesz na przykład wysyłać pliki do pomocy technicznej, raporty do uczelni i dokumenty do przyjaciela. Transport plików przez Internet jest tańszy i szybszy niż używanie dyskietek lub dzielenie tego ma małe załączniki do poczty elektronicznej. PORADA BIUROWA Przez Internet możesz przesyłać prezentacje i raporty do swoich klientów, informacje księgowe do centrali firmy lub firmy partnerskiej.

Konferencje i spotkania Obecne technologie pozwalają na organizowanie spotkań poprzez sieć. Jedną z aplikacji pozwalających na to jest NetMeeting. Poza funkcjami właściwymi programom chat posiada on jeszcze kilka dodatkowych funkcji. Niektóre programy do spotkań w sieci pozwalają wszystkim zainteresowanych na konwersowanie poprzez jedną linie telefoniczną. Czasami możliwa jest także wideokonferencja. Podczas takich spotkań używane są Tablice do robienie notatek i ilustrowania pomysłów. Każdy członek wideokonferencji widzi taką Tablicę, może także na niej rysować. Mimo, że oprogramowanie konferencyjne jest głównie przeznaczone do użytku w firmach to możesz go także używać w domu. Organizacja czasu i kalendarz Oprogramowanie do organizacji czasu możesz używać nie tylko w sieci lokalnej. Możesz także połączyć je z technologiami internetowymi, aby udostępniać swoje rozkłady zajęć przez Internet. Możesz ich używać do organizowania spotkań ze swoją rodziną lub przyjaciółmi mieszkającymi w całym kraju. PORADA BIUROWA Możesz swój rozkład zajęć współdzielić z kolegami aby w łatwy sposób organizować wyjazdy firmowe, spotkania, ważne terminy, a nawet grę w golfa.

Omówienie połączeń z Internetem Większość użytkowników domowych łączy się z Internetem używając modemu i w większości przypadków modemu jest idealnym w tej roli. Istnieje wiele odmian modemów o różnych

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

szybkościach. Zamiast modemu możesz używać innego sprzętu aby zapewnić sobie szybkie i stałe połączenie z Internetem. Taki urządzeniem może być modem kablowy lub inna szybka linia. Typ połączenia powinien zależeć od tego, jak intensywnie korzystasz z Internetu. Jeżeli Ty i Twoja rodzina łączycie się z Internetem aby odebrać pocztę i poprzeglądać trochę stron WWW, to w takim przypadku modemu jest najlepszym urządzeniem. Jeżeli używasz Internetu każdego dnia przez kilka godzin w swojej pracy, to powinieneś zainwestować w szybsze i stałe połączenie. Rysunek 15.5 przedstawia sieć domową używającą jednego modemu do połączenia z Internetem. Wszyscy użytkownicy mogą korzystać z tego połączenia, ale w tym celu potrzebne jest dodatkowe oprogramowanie. Więcej informacji na ten temat znajduje się dalej w tym rozdziale. Rysunek 15.5. Niezależnie od szybkości połączenia wszyscy użytkownicy mogą z niego korzystać

Możesz połączyć się z Internetem używając linii analogowej lub cyfrowej. Tradycyjne modemy używają linii telefonicznych, modemy kablowe i inne urządzenia używają szybkich linii cyfrowych. Modemy oznaczają także komutowane połączenia z dostawcą Internetu. Gdy jesteś połączony z dostawcą to możesz wymieniać dane z Internetem (na przykład możesz pobierać pocztę), gdy się rozłączysz to nie będzie to już możliwe. Dedykowana linia to specjalne stałe połączenie, najczęściej o dużej szybkości. Połączenie to jest zawsze aktywne i gotowe do przesyłania danych. W związku z tym nagle możesz usłyszeć dźwięk oznaczający, że otrzymałeś pocztę, ponieważ jesteś ciągle połączony z serwerem pocztowym dostawcy usług.

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

Użycie linii telefonicznej Modemy używają technologii analogowej, czyli metod opracowanych do przenoszenia głosu, a nie danych. Linie telefoniczne w Twoim domu to najprawdopodobniej linie analogowe przeznaczone do przesyłania głosu i ewentualnie innych danych (na przykład faksów). Mogą one też przenosić transmisje sieciową. UWAGA Jeżeli używasz linii telefonicznej wraz z kilkoma usługami na raz to szybko zauważysz jej niską wydajność. Użycie linii telefonicznych w celu dostępu do Internetu jest znacznie bardziej elastyczne niż użycie linii stałych. Modem możesz ze sobą przenosić. Wszystko czego potrzebujesz do połączenia się z Internetem to linia telefoniczna i gniazdko. Dodatkowo jeżeli nie używasz modemu zbyt często to jest to rozwiązanie tańsze niż dedykowana linia. Z drugiej strony komutowane połączenia przez linie telefoniczne są wolniejsze niż połączenia przez stałe łącze. Na dodatek zakłócenia na liniach mogą nagle przerwać połączenie. Na dodatek używanie linii telefonicznej do połączenia z Internetem blokuje ją przez czas połączenia.

Użycie szybkich linii Linie cyfrowe przesyłają dane z dużą szybkością i pozwalają na wykonywanie wielu zadań jednocześnie. Możesz przez nie przesyłać duże pliki, prowadzić wideokonferencje, lub wykonywać inne równoległe czynności. Zwykle linie dzierżawi się od firmy telekomunikacyjnej. W zależności od typu połączenia szybkość pracy linii wynosi od 56 Kb/s do 45 Mb/s. Użycie linii dzierżawionych oznacza także, że przenoszenie komputerów nie jest takie proste. Musisz bowiem również przenosić i ponownie podłączać kable. Inną wadą szybkich linii jest ich duży koszt. Musisz wydzierżawić linie oraz nabyć sprzęt pozwalający na przesyłanie danych oraz routing, no i oczywiście uiścić opłaty instalacyjne. PORADA BIUROWA Możesz w małej firmie zainstalować szybkie łącze jeżeli Twoi pracownicy spędzają w niej wystarczająco dużo czasu. Monitoruj wykorzystanie łącza, aby sprawdzić czy jest ono odpowiednio efektywnie wykorzystywane.

ISDN ISDN jest cyfrową usługą pozwalającą na transmitowanie danych, głosu i obrazu. Linie ISDN wykorzystują miedziane okablowanie typu skrętka które możesz wydzierżawić od firmy

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

telekomunikacyjnej. ISDN charakteryzuje się niskim szumem, małymi zakłóceniami i dobrym bezpieczeństwem transmisji. ISDN to najtańsza linia cyfrowa. Istnieją dwa podstawowe typy linii ISDN: BRI (Basic Rate Interface) i PRI (Primary Rate Interface). W większości przypadków powinieneś używać linii BRI. Jest ona niedroga i zapewnia sieci domowej lub małemu biurowi dużą przepustowość. Szybkość linii BRI to 64 Kb/s. Linia PRI może przesyłać dane z szybkością 1,5 Mb/s, ale jest droższa.

DSL Linia DSL (Digital Subscriber Line) to nowa technologia pozwalająca na transmitowanie danych w dwie strony przez linie miedziane (tak jak ISDN). Szybkość technologii DSL waha się od 128 Kb/s do 2,9 Mb/s. Linie DSL także charakteryzują się niskimi zakłóceniami i dużym bezpieczeństwem przesyłanych danych. Są one idealne na przykład dla wymagających użytkowników i małych firm. Wadą linii DSL jest ich koszt. Istnieje wiele odmian linii DSL o różnych szybkościach. Na przykład ADSL (Asymmetric Digital Subscriber Line) zapewnia szybkość 6 Mb/s w stronę użytkownika i 640 Kb/s w stronę dostawcy Internetu.

Linie kablowe Innym typem linii dzierżawionych są linie od telewizji kablowych. Kable TV zapewniają duże szybkości i rozsądne ceny. Szybkość taki połączeń dzieli się na szybkość od użytkownika i szybkości do użytkownika. Zwykle szybkość do użytkownika jest większa, ponieważ taka jest charakterystyka ruchu w łączu. Szybkość do użytkownika waha się od 10 do 30 Mb/s na odległości do 50 km. Szybkość od użytkownika to od 128 Kb/s do 10 Mb/s na tą samą odległość. Rysunek 15.6 przedstawia różne szybkości przesyłania danych od i do użytkownika. Oczywiście taka szybkość jest gwarantowana jedynie do sieci dostawcy. Rysunek 15.6. Szybkości w obu kierunkach w większości technologii nie są takie same

Szybkości osiągane przez kable telewizyjne są bardzo duże, ale powinieneś także wziąć pod uwagę to, że kablem tych biegnie również sygnał telewizyjny. Musisz także wziąć pod uwagę

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

szybkość interfejsu, szybkość przesyła danych po kablu oraz to, z jakim strumieniem danych jest sobie w stanie poradzić komputer. Te informacje powinny być dostarczone przez dostawcę usług.

Omówienie sprzętu dostępowego Niezależnie do tego jaką linią jesteś podłączony, zawsze musisz korzystać w jakiegoś sprzętu pozwalającego na transmisję. Modemy dzielą się ogólnie na dwa typy: cyfrowe i analogowe. Najczęściej występującym modemem do linii telefonicznych jest modem analogowy. Modemy ISDN i DSL są cyfrowe i zapewniają większe szybkości przesyłania danych.

Użycie modemów analogowych Modemy analogowe z czasem stają się coraz szybsze. Modemy 28.8 i 33.6 szybko zostały wyparte z rynku przez szybsze wersje. Modemy 28.8 transmitują dane z szybkością 28 800 b/s, a modemy 33.6 robią to z szybkością 33 600 b/s.

Standardy modemów Stowarzyszenie CCITT ustala międzynarodowe standardy określające także sposoby działania modemów. Na przykład standardy z serii V określają szybkość, okablowanie i metody korekcji błędów modemów i innych urządzeń telekomunikacyjnych. Standard V.32bis jest wykorzystywany przez modemy transmitujące dane z szybkością 14 400 b/s. V.33 to standard modemów o szybkości 12 000 i 14 400 b/s transmitujących dane przez dwie pary linii dzierżawionej. Standard V.34 określa sposób pracy modemów o szybkości 28 800 przez linie komutowane, włączając w to techniki kompresji i sprawdzania błędów. V.34 jest dojrzałym i stabilnym standardem. Istnieje także nowszy standard V.90 dla modemów o szybkości 56K. Nowsze standardy są zwykle mniej stabilne niż starsze i wymagają uaktualnienia oprogramowania modemów. Najnowsze modemy potrafią przesyłać dane z szybkością 56 Kb/s. Szybkość ta wynosi 56 Kb/s w kierunku abonenta i 33 Kb/s w kierunku centrali. Dokładna szybkość zależy od jakości połączenia.

Użycie modemów cyfrowych Modem cyfrowy to sprzęt służący do przesyłania danych w dwóch kierunkach, zwykle z dużymi szybkościami. Rodzaj cyfrowego modemu, który możesz użyć zależy od typu linii którą posiadasz. Na przykład jeżeli masz linię ISDN to musisz do niej podłączyć modem ISDN. Czasami modem cyfrowy jest nazywany urządzeniem TA (terminal adapter) lub routerem. Urządzenie znajdujące się na końcu linii (ISDN, DSL lub TV) tłumaczy sygnały pomiędzy linią a podłączonym komputerem lub serwerem. Cyfrowe modemy muszą się znajdować po obu stronach linii cyfrowej.

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

Rysuenk1 15.7 przedstawia połączenie ISDN pomiędzy użytkownikiem domowych a dostawcą usług. Jeden modem ISDN znajduje się w domu użytkownika, a drugi w centrali dostawcy. Zauważ wiele linii pomiędzy lokalnym dostawcą a większym dostawcą (najczęściej narodowym). Rysunek 15.7. Lokalni dostawcy Internetu korzystają z łączy do większych dostawców

Umowa z dostawcą usług Obecnie na rynku istnieje wielu dostawców Internetu. Jedni dostawcy mogą oferować za te same pieniądz więcej niż inni. Tak więc zanim podłączysz się do określonego dostawcy usług powinieneś zadać kilka pytań. Zapytaj przyjaciół korzystających z tego dostawcy, czy są zadowoleni z jego usług. Zapytaj czy jest to pewny dostawca, czy często ma problemy ze sprzętem i jak dobrą ma pomoc techniczną. Sprawdź cenniki. Zapytaj czy ograniczają czas połączenia, czy też czas ten jest nieograniczony. Zapytaj czy dają miejsce na stronę domową i dowiedz się o inne dodatkowe usługi. Powinieneś także wziąć pod uwagę to, jak długo jest ta firma na rynku. Nowe firmy pojawiają się jak grzyby po deszczu ale nie zawsze są dobrze przygotowane na świadczenie usług. Większość z nich nie ma odpowiedniej liczby modemów i połączeń, a rozbudowa infrastruktury zajmuje im miesiące. Inne nie mają dobrego planu rozwoju i upadają po kilu miesiącach. Dla siebie musisz znaleźć dostawce o ugruntowanej pozycji na rynku. Do dyspozycji masz dostawców lokalnych, narodowych i międzynarodowych. Musisz tylko wiedzieć czy mają oni lokalny numer dostępowy.

Omówienie przeglądarek WWW i programów do poczty elektronicznej Programy do przeglądania stron WWW i zarządzania pocztą elektroniczną powinny być dla Ciebie łatwe w użyciu. Przeglądarki WWW są programami pozwalającymi pokazywać strony stworzone za pomocą języka HTML (Hypertext Markup Language). Przeglądarka kontroluje także sposób w jaki strona jest prezentowana na ekranie, jak wygląda grafika i przechodzi do nowej strony, gdy wybierzesz odnośnik. Program do poczty elektronicznej może być oddzielnym programem, lub

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

częścią przeglądarki WWW. Program ten pozwala na wysyłanie i odbieranie poczty elektronicznej. Jeżeli to możliwe powinieneś używać tych samych przeglądarek i programów pocztowych w całej sieci. W takiej sytuacji rozwiązywanie problemów, uaktualnianie wersji i utrzymywanie programów jest znacznie łatwiejsze. Łatwiej również rozwiązać sprawy związane z kompatybilnością. Jeżeli używasz systemu Windows 95 lub 98 to przeglądarkę masz wbudowaną w system operacyjny. Możesz jednak zawsze używać przeglądarki Netscape lub innej. Wybór programu zależy od Twoich własnych upodobań i nie wpływa na współdzielenie połączenia lub konta internetowego. Rysunek 15.8 przedstawia program Microsoft Internet Explorer. Pozwala on na oglądanie stron WWW, łatwe po nich przechodzenie oraz szukanie określonych tematów. Rysunek 15.8. Użyj programu Microsoft Internet Explorer do przeglądania zawartości sieci

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

HTML i technologie internetowe Wraz z Internetem wprowadzona została duża ilość całkiem nowych technologii pozwalających na łatwe przesyłanie plików i informacji. Najpopularniejsze z nich to HTML, TCP/IP oraz hiepertekst. HTML to zestaw kodów pozwalających na stworzenie strony WWW, jest to standardowy język tworzenia tych stron. Pliki HTML są przechowywane na serwerze, a użytkownicy pobierają je i przeglądają w przeglądarkach. Zamiast tekstu pliku na ekranach przeglądarek pojawia się tekst, grafika i odnośniki, ponieważ przeglądarka zamienia kod HTML na odpowiedni wygląd strony. Hipertekst to tekst wzbogacony o odnośniki. Gdy klikniesz na jednym z takich odnośników (który jest reprezentowany przez pokreślenie lub grafikę) to zostaniesz przeniesiony na stronę wskazywaną przez ten odnośnik. Użycie tej technologii pozwala na szybkie przeglądanie informacji związanych z głównym tekstem. TCP/IP to zestaw protokołów używanych w sieci Internet. TCP/IP jest obsługiwany przez wielu producentów sprzętu i oprogramowania, jest kompatybilny z wieloma komputerami i używany w sieciach podłączonych do Internetu na całym świecie.

Użycie programów Internet Explorer i Outlook Express Systemy Windows 95, 98, NT i 2000 mają wbudowane przeglądarki i programy pocztowe. Są to Internet Explorer i Outlook Express. Ten drugi program zawiera także moduł pozwalający na korzystanie z grup dyskusyjnych. Użyj programu Internet Explorer do przeglądania stron WWW, zapisywania swoich ulubionych stron, przysyłania plików i innych czynności. Za pomocą tego programu możesz nawet przeglądać strony, gdy nie jesteś podłączony do Internetu. Internet Explorer posiada duże możliwości konfiguracji, które zmieniają sposób jego działania. Możesz zmienić stronę główną, ustawić zabezpieczenia, przeglądać informacje o połączeniu i inne. Okno dialogowe programu Internet Explorer przedstawia rysunek 15.9. Zauważ że możesz także zmieniać kolorystykę, czcionki i język przeglądarki.

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

Rysunek 15.9. Internet Explorer pozwala na ustawienie opcji pracy przeglądarki

Outlook Express jest programem pocztowym za pomocą którego możesz odbierać i wysyłać pocztę, sortować wiadomości, sprawdzać ich pisownie, dołączać pliki i więcej. Możesz czytać wiadomości będąc podłączonym do Internetu, a możesz także czytać je i na nie odpowiadać bez ciągłego połączenia. Stwórz foldery w których będziesz organizował wiadomości i utrzymuj książkę adresową co pozwoli Ci w łatwy sposób wysyłać wiadomości. Rysunek 15.10 przedstawia folder Inbox programu Outlook Express. Zauważ, że składa się on z trzech okien: listy folderów, listy wiadomości i zawartości zaznaczonej wiadomości.

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

Rysunek 15.10. Użyj programu Outlook Express do wysyłania o odbierania wiadomości przez Internet.

Użycie programów Netscape Navigator i Communicator Przeglądarka Netscape Navigator wykonuje te same zadania, co Internet Explorer. Zapewnia ona duże bezpieczeństwo przeglądania stron HTML i posiada pomoc kontekstową.

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

Konfigurowanie przeglądarki i programu pocztowego Niezależnie od przeglądarki i programu pocztowego musisz odpowiedni skonfigurować każdy z nich. Twój dostawca usług internetowych powinien CI podać odpowiednie informacje pozwalające na skonfigurowanie tych programów. Oto opis informacji których będziesz potrzebował. Będziesz używał ogólnego konta w celu uzyskania dostępu do serwera dostawcy. Numer dostępowy dostawcy to inaczej numer telefoniczny na który się dzwoni w celu uzyskania dostępu do Internetu. Dostawca musi Ci także przedzielić adres IP. Zwykle adres IP wygląda tak: 205.112.134.121. Więcej informacji o adresach IP zawiera dodatek B tej książki. Maska podsieci pozwala komputerowi odróżnić komputery z własnego segmentu od innych. Dostawca Internetu używa maski podsieci do komunikowania się z innymi segmentami sieci Internet. Maskę przydziela Ci dostawca. Czasami będzie potrzebny adres domyślnej bramy. Brama to fizyczne urządzenie łączące dwa segmenty sieci. Adres bramy tej określonym adresem IP i jest on podawany przez dostawcę usług. Potrzebujesz także przynajmniej dwa adresy serwerów DNS (Domain Name Server). Zajmują się one zamianą nazw FQDN na adresy IP i na odwrót. Także te adresy powinny zostać Ci przekazane przez dostawcę usług. Dostawca powinien Ci także podać typ wykorzystanego interfejsu, na przykład SLIP lub PPP. Typ interfejsu określa także typ protokołu przenoszącego pakiety IP przez linie szeregową. Dostawca powinien Ci także przekazać identyfikator użytkownika i hasło, które będziesz podawał podczas logowania do serwera dostawcy. W przypadku konta pocztowego będziesz potrzebował nazwę konta i hasło. Mogą być one inne od nazwy i hasła konta dostępowego do serwera. Dostawca nadaje Ci także adres pocztowy składający się z nazwy skrzynki, znaku @ i nazwy domeny (na przykład [email protected]). Powinieneś także skonfigurować dostęp do serwera POP3, tak abyś mógł odbierać nadchodzącą do Ciebie pocztę. Podobnie musisz uczynić z serwerem SMTP służącym do wysyłania wiadomości. Netscape Communicator to zestaw aplikacji pozwalający na przeglądanie stron WWW, wysyłanie i odbieranie poczty oraz wykonywanie innych czynności związanych z Internetem. Netscape Messenger jest programem pocztowym wchodzącym w skład pakietu Netscape Communicator. Zawiera on narzędzia do wysyłania i odbierania wiadomości, zarządzania pocztą, sortowania wiadomości i innych.

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

Prawo, etyka i netykieta Gdy używasz usług sieci Internet musisz wziąć pod uwagę zagadnienia związane z prowadzeniem interesów i komunikowaniem się innym osobami. Ty i twoja rodzina powinniście traktować informacje i osoby spotkane w sieci z należnych szacunkiem i ostrożnością. Musisz pamiętać że w sieci obowiązują także prawa autorskie i patentowe. Kopiowanie, wysyłanie i inny sposób przesyłania literatury, muzyki, filmów i innych jest ograniczone przez prawo. Musisz być także ostrożny wysyłając powyższe materiały do innych krajów. Jeżeli sprzedajesz towary musisz uważać podczas eksportowania ich do innych krajów. Eksport niektórych towarów jest zabroniony, a na eksport innych trzeba mieć licencje. Na przykład nielegalne jest wysyłanie do innych krajów programu szyfrującego PGP Phila Zimmermana (szyfrującego przesyłaną zawartość aby zabezpieczyć ją przez niepowołanym dostępem). Podczas pobytu w sieci (prywatnie czy służbowo) powinieneś przestrzegać etyki. Nie zrażaj do siebie ludzi wysyłając im listy elektroniczne. Nie zachowuj się niemoralnie lub niehonorowo. Nie wysyłaj treści obscenicznych. Netykieta czyli etykieta sieci Internet mówi, że powinieneś w sieci zachowywać się elegancko i rozważnie. Netykieta dotyczy przesyłania listów elektronicznych, korzystania z grup dyskusyjnych i czasami ośrodków WWW. Nie wysyłaj dużej ilości materiałów reklamy przez pocztę lub na listy dyskusyjne (proceder ten zwany jest spamowaniem). Bądź ostrożny w formułowaniu zdań które w liście elektronicznym mogą być źle zrozumiane. Pamiętaj, że nie można w nim odczytać uczuć i niektóre żarty mogą zostać potraktowane poważnie.

Współdzielenie połączenia z Internetem W normalnych warunkach modemu nie może być wykorzystywany przez całą sieć. Jednak poprzez użycie specjalnego oprogramowanie możesz udostępnić modem dla całej sieci. Istnieje wiele programów zwanych serwerami proxy, które to umożliwiają. PORADA Niektórzy dostawcy Internetu nie pozwalają na współdzielenie połączenia. Więcej informacji szukaj u dostawcy Internetu. PORADA BIUROWA Firma 3Com oferuje modem OfficeConnect ISDN LAN, który umożliwia całej sieci korzystanie z pojedynczej linii ISDN. OfficeConnect jest produkowany w wersjach o szybkości 128 Kb/s lub większej. Urządzenie to posiada także funkcje łączenia kanałów co pozwala na używanie telefonu, faksu i przesyłanie danych.

Rozdział 15. Dostęp do Internetu

Większość z tych aplikacji wymaga instalacji w sieci lokalnej protokołu TCP/IP. Dodatkowo będziesz musiał zainstalować na serwerze (a czasami na klientach) odpowiednie oprogramowanie. Na serwerze są uruchomione odpowiednie usługi które umożliwiają klientom połączenie z Internetem. Oczywiście świadczenie tego typu usług jest dla serwera obciążające. PORADA Jeżeli używasz modemy analogowego to wydajność współdzielonego połączenia jest niska, choć do przyjęcia. Szybkość linii ISDN lub kablowej jest większa, ale linie te wymagają większych nakładów finansowych.

Omówienie serwerów proxy i zapór ogniowych Zarówno serwery proxy, jak i zapory ogniowe zajmują się kontrolowaniem ruchu wychodzącego i opuszczającego sieć, dzięki czemu ochraniają siec przez atakami z zewnątrz. Funkcje flirtowania i ochrony sieci przed atakami zależą od konkretnego programu. Serwery proxy pobierają żądania od klientów łączących się z Interentem. Niektóre serwery proxy mogą decydować jakim użytkownikom dać dostęp do Internetu, jakim nie. Inne mogą kontrolować dostęp do komputerów wewnętrznych z Internetu. Zapory ogniowe mogą być rozwiązaniami programowymi bądź sprzętowymi. Zapory ogniowe mogą monitorować użycie pasma, ochraniać sieć przed lukami w systemie bezpieczeństwa, potwierdzać tożsamość użytkowników oraz monitorować wychodzącą i wychodzącą pocztę. Dobra zapora ogniowa zapisuje wszystkie próby nielegalnego dostępu do sieci i wywołuje odpowiednie alarmy. Powiadamia o wszystkich takich zdarzeniach administratora systemu. Administrator systemu to osoba zarządzająca siecią i rozwiązująca problemy z połączeniami.

Podsumowanie W tym rozdziale omówiliśmy dostęp do Internetu z sieci lokalnej. Szczególnie omówiliśmy następujące tematy: ·

Omówienie dostępu do Internetu

·

Omówienie połączeń z Internetem

·

Omówienie sprzętu dostępowego

·

Omówienie przeglądarek WWW i programów do poczty elektronicznej

·

Współdzielenie połączenia z Internetem

W następnym rozdziale omówimy użycie w sieci poczty elektronicznej.

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej W tym rozdziale: ·

Omówienie poczty elektronicznej

·

Konfiguracja programu Outlook Express

·

Użycie programu Outlook Express

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Poczta elektroniczna jest motorem napędowym Internetu. Prawie każdy ma swój adres pocztowy: przyjaciele, stowarzyszenia, producenci, a nawet przyjaciele Twoich dzieci. Poczta elektroniczna jest używana do kontaktowania się z ludźmi na całym świecie. Jeżeli jednak masz siec w domu, to możesz mieć także pocztę elektroniczną. Możesz dzięki niej powiadamiać domowników, że obiad jest gotowy, wysyłać przypomnienia o ważnych spotkaniach, lub po prostu uczyć się korzystania z poczty elektronicznej.

Omówienie poczty elektronicznej Poczta elektroniczna (e-mail) jest idealnym środkiem służącym do kontaktowania się rodziną, przyjaciółmi, wspólnikami i innymi ludźmi. Wiadomość wysyłana jest elektronicznie, a odbiorca może odebrać ją i odpowiedzieć w dogodnym na siebie czasie. Możesz odbierać i wysłać pocztę w dowolnym, wygodnym dla Ciebie czasie. Listy elektroniczne mogą zawierać notatki, uwagi, listy, raporty i każdą inną formę korespondencji. Możesz także dołączać do nich pliki. W ten sposób można wysyłać obrazki, opowiadania, arkusze kalkulacyjne i pliki innych typów. Pojedynczy list możesz wysłać do jednej lub do setek osób. Możesz także przesyłać wiadomości dalej. PORADA BIUROWA Użycie poczty elektronicznej ułatwia współpracę pomiędzy pracownikami. Dzięki tej poczcie mogą oni wymieniać się pomysłami, rozwiązaniami lub plikami. Wiadomości możesz zapisywać, drukować, odpowiadać na nie, lub usuwać. Możesz je także przeglądać i sortować. Możesz także dopasowywać ich format tak, aby dobrze wyglądały. Poczta elektroniczna dziali się na dwa ogólne typy: poczta internetowa i poczta w sieci lokalnej. Podstawową różnicą pomiędzy nimi jest odległość na jaką możesz wysyłać wiadomości.

Użycie poczty internetowej Jeżeli masz połączenie z Internetem to możesz wysyłać listy elektroniczne poprzez tą sieć. Takie wiadomości mogą dotrzeć do każdego miejsca na świecie. Oczywiście musisz znać adres pocztowy osoby do której wysyłasz wiadomość, choć czasami można znaleźć te adresy w książkach adresowych znajdujących się w sieci. Programy pocztowe, takie jak Outlook Express, Netscape Messenger lub Eudora zapewniają mechanizmy pozwalające na wysyłanie poczty elektronicznej przez Internet. Takie firmy jak HotMail czy Juno zapewniają darmowe usługi pocztowe w sieci WWW, ale musisz pogodzić się z oglądanie reklam podczas korzystania ze swojej skrzynki pocztowej. Jeżeli Twoja sieć jest podłączona do Internetu i masz oddzielną skrzynkę pocztową w tej sieci, to możesz jej używać do komunikacji w sieci Internet. Zwykle dostawcy Internetu zapewniają wraz z łączem kilka skrzynek pocztowych. Dzięki temu wszyscy w Twojej rodzinie mogą korzystać z

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

własnej skrzynki pocztowej. Niektórzy dostawcy Internetu oferują dodatkowe dwie lub trzy skrzynki za darmo, inni każą sobie z nie płacić. Jeżeli udostępniasz dostęp do Internetu przez proxy, to wciąż kilku użytkowników może używać poczty, pod warunkiem że posiadają oni oddzielne skrzynki. Więcej informacji na temat programów proxy znajdziesz w rozdziale 15. Rysunek 16.1. przedstawia pisanie odpowiedzi na list elektroniczny. Rysunek 16.1. Listy elektroniczne wysyłane przez Internet pomagają Ci w utrzymywaniu kontaktu z ludźmi na całym świecie

Użycie poczty elektronicznej w sieci lokalnej Poczta w sieci lokalnej różni się od poczty w sieci Internet. Podczas gdy poczta w sieci Internet jest przesyłana przez publiczne łącza, to poczta w sieci lokalnej jest przesyłana tylko przez prywatną sieć lokalną. W Internecie zależysz od organizacji utrzymującym serwery pocztowe, a w sieci lokalnej utrzymujesz serwer pocztowy sam. Serwer pocztowy w sieci lokalnej to nic innego jak jeden z komputerów z zainstalowanym urzędem pocztowym. Urząd pocztowy zawiera skrzynki pocztowe każdego z użytkowników. Skrzynki te przechowują wiadomości do czasu odebrania ich przez użytkownika. System Windows automatycznie utrzymuje Książkę Adresową każdego użytkownika, więc adresowania wiadomości jest proste. Do systemu możesz dodawać także adresy poczty internetowej, jeżeli nie chcesz w celu ich wysyłania używać programu Outlook Express. Rysunek

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

16.2 przedstawia list elektroniczny gotowy na wysłanie poprzez sieć lokalną. Zawartość wiadomości zależy tylko do Ciebie. Rysunek 16.2. Używaj poczty elektronicznej to upominania członków rodziny o ważnych datach

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Poczta w sieci domowej Po co Ci poczta elektroniczna w sieci domowej? Najprawdopodobniej równie dobrze możesz przejść się do drugiego pokoju, aby przekazać wiadomość. Poczta w sieci domowej ma jednak pewne zalety. Po pierwsze jest to dobra zabawa dla całej rodziny. Po drugie wysyłanie i odbieranie poczty w sieci domowej pozwala na nabranie praktyki i doświadczenia. Po trzecie czasami lepiej użyć takiej poczty niż krzyczeć przez cały dom. Użycie poczty elektronicznej w domu jest świetnym sposobem na przekazanie Twojej rodzinie wiedzy o nowej technologii. Mechanizm Windows Messaging ma łatwy w użyciu interfejs użytkownika i dużo funkcji pozwalających na organizowanie, drukowanie, przekazywanie i sortowanie wiadomości. Możesz uznać system poczty w sieci domowej jako przygotowanie rodziny do użycia poczty w sieci Internet. Użytkownicy mogą w tej sieci nauczyć się właściwego adresowania i pisania listów, a także mogą nabrać właściwych manier. Możesz także wysyłać raz na tydzień wiadomość do wszystkich w domu, aby powiadomić ich o ważnych datach lub zdarzeniach w tym tygodniu. Możesz także przypominać o niemiłym zadaniu lub konieczności wysłania prezentu. Poczta elektroniczna pozwala na komunikowanie się z całą rodziną w bardziej efektywny i ciekawy sposób.

Konfiguracja programu Outlook Express Aby można było pracować z programem Outlook Express należy skonfigurować sposób łączenia z internetem oraz konto pocztowe. Możesz już być po pierwszym etapie konfiguracji, szczególnie jeżeli łączyłeś się już z Internetem (na przykład używając programu Internet Explorer).

Konfiguracja połączenia z Internetem Jeżeli jeszcze nie skonfigurowałeś sposobu łączenia z Internetem to pierwsze uruchomienie programu Outlook Express spowoduje wywołanie Kreatora połączeń Internetowych. Pierwszy etap tego kreatora pozwala określić sposób w jaki chcesz stworzyć połączenie z Internetem. Przedstawia to rysunek 16.3. Pierwsza opcja służy do automatycznego tworzenia konta internetowego. Druga opcja pozwala na przeniesienie istniejącego konta na bieżący komputera. Trzecia opcja pozwala na ręczną konfiguracje konta. Jest to przydatne jeżeli do łączenia z Internetem chcesz użyć sieci lokalnej. Wybierz tą trzecią opcje, ponieważ jest najbardziej uniwersalna.

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rysunek 16.3. Wskaż w jaki sposób chcesz utworzyć połączenie z Internetem

Następnie musisz zdecydować w jaki sposób będziesz się łączyć z siecią Internet. Dostępnymi opcjami są: ·

Łącze się przy użyciu linii telefonicznej i modemu

·

Łączę się przy użyciu lokalnej sieci komputerowej (LAN)

Przedstawia to rysunek 16.4. Ponieważ o konfigurowaniu połączenie przez modem możesz przeczytać w dodatku C, więc tutaj skupimy się na łączeniu przez sieć lokalną. Wybierz więc opcję łączenia przez sieć lokalną (LAN).

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rysunek 16.4. Wybierz połączenie przez sieć lokalną

Następnie możesz skonfigurować serwer proxy. Serwer ten służy do przyspieszania dostępu do Internetu i zmniejszania obciążenia połączeń. Zaznaczenie opcji Automatycznie wykrywaj serwer proxy spowoduje, że system sam spróbuje zlokalizować ten serwer. Można także użyć skryptu automatycznej konfiguracji tego serwera zaznaczając odpowiednią opcję. Wtedy będziesz musiał podać miejsce w którym ten skrypt się znajduje. Zaznaczając jednak opcje Ręczne ustawienie serwera proxy będzie mógł być pewny, że jego konfiguracja jest poprawna. Przedstawia to rysunek 16.5.

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rysunek 16.5. Włączanie serwera proxy

Jeżeli zdecydujesz się na ręczną konfiguracje serwera proxy to będziesz musiał podać jego adres, tak jak przedstawia to rysunek 16.6. Zwykle zaznacza się pole znajdujące się na samym dole okna. To powoduje, że dla wszystkich usług używany jest ten sam serwer proxy. Jedynie szczególne przypadki wymagają używania różnych serwerów proxy dla różnych usług. Adres możesz podać w formie adresu IP lub FQDN (np. w3cache.icm.edu.pl). Poza adresem serwera proxy musisz także podać port, na którym on działa. Standardowo wszystkie serwery proxy działają na porcie 8080.

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rysunek 16.6. Podaj adres serwera proxy

Następnym etapem jest określenie adresów z którymi powinno być nawiązywane bezpośrednie połączenie (z pominięciem serwera proxy). W polu tekstowym wpisz adresy dla których serwer proxy powinien być pomijany. Adresy te mogą być podawane w postaci adresów IP lub adresów FQDN. Jeżeli chcesz pominąć pewne zakresy adresów użyj znaku *. Przykładami pominięcia całej grupy będą wpisy *.pl oraz 157.158.*. Jeżeli wpisujesz kilka lokalizacji to powinieneś je rozdzielić znakiem średnika ;. Osobnym zagadnieniem jest wyłączenie serwera proxy dla adresów lokalnego internetu. Zwykle powinieneś go wyłączać zaznaczając pole znajdujące się na dole okna kreatora. Twoja konfiguracja sieci może jednak wymagać korzystania z serwera proxy dla wszystkich adresów. Wszystko zależy od jej konfiguracji. Konfiguracje pomijanych adresów przedstawia rysunek 16.7.

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rysunek 16.7. Skonfiguruj adres dla których serwer proxy powinien być pominięty

Naciśnięcie przycisku Dalej kreatora połączenia z Internetem spowoduje przejście do kroku w którym zapyta on, czy chcesz skonfigurować konto poczty elektronicznej. Ponieważ zależy nam na korzystaniu z programu Outlook Express więc odpowiedź tak i przejdź dalej.

Konfiguracja konta pocztowego Jeżeli skonfigurujesz już połączenie z Internetem do następnym etapem będzie skonfigurowanie konta pocztowego. Ten etap jest konieczny także gdy masz już od dawna skonfigurowane połączenie z Internetem, a chcesz dodać nowe konto pocztowe. W pierwszym kroku powinieneś podać nazwę użytkownika, która będzie widnieć w nagłówku wysyłanych listów. Zwyczajowo podaje się w ty miejscu imię i nazwisko użytkownika wysyłającego listy. Nie jest to jednak obowiązkowe i nazwa ta może być całkowicie dowolna. Przedstawia to rysunek 16.8.

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rysunek 16.8. Podaj nazwę użytkownika korzystającego z konta

Następnie powinieneś podać pocztowy adres zwrotny, którego użytkownicy będą mogli używać w celu odpowiadania na Twoje listy. Adres ten może wskazywać na aktualnie konfigurowaną skrzynkę, lub na inną skrzynkę należącą do tego samego użytkownika. Przedstawia to rysunek 16.9.

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rysunek 16.9. Podaj swój adres pocztowy

Następnie musisz skonfigurować serwery pocztowe. Serwer SMTP służy do wysyłania poczty. Serwery POP3, IMAP oraz HTTP służą do odbierania poczty. W polu Moją pocztę przychodzącą obsługuje serwer musisz wybrać typ serwera z jakiego serwera odbierasz pocztę. Informacje o typie serwera powinieneś otrzymać od administratora serwera pocztowego. Także adresy serwerów poczty przychodzącej i wychodzącej powinieneś uzyskać z tego samego źródła. Zwykle adresy te wskazują na ten sam serwer, ale nie jest to reguła. Konfiguracje serwerów pocztowych przedstawia rysunek 16.10.

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rysunek 16.10. Konfiguracja serwerów pocztowych

Następnie musisz podać informacje pozwalające na potwierdzenie tożsamości podczas uzyskiwania dostępu do serwera pocztowego. W polu nazwa konta i hasło podaj informacje uzyskane od administratora serwera pocztowego. Zaznaczenie pola Zapamiętaj hasło zapisze hasło do serwera i dzięki temu nie będziesz musiał go podawać przy każdym dostępie do niego. Przedstawia to rysunek 16.11.

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rysunek 16.11. Podaj nazwę konta pocztowego i hasło chroniące dostęp do niego

Niektóre systemu wymagają bezpiecznego uwierzytelniania hasła. Wymusza to szyfrowanie hasła i zapobiega jego przechwyceniu. W takim wypadku musisz zaznaczyć opcje Logowanie przy użyciu bezpiecznego uwierzytelniania hasła.

Użycie programu Outlook Express Po skonfigurowaniu programu Outlook Express możesz przejść do wysłania i odbierania poczty. Outlook Express sam utworzy dla Ciebie książkę adresową. Możesz otwierać odbierane wiadomości, a następnie drukować je, odpowiadać na nie, zapisywać usuwać i sortować.

Podstawy programu Outlook Express W programie Outlook Express możesz tworzyć foldery, usuwać foldery i wiadomości, przenosić i kopiować wiadomości pomiędzy folderami lub wykonywać inne operacje na folderach. Funkcje i narzędzia tego programu pomagają w organizowaniu i zarządzaniu wiadomościami. Aby uruchomić program Outlook Express możesz kilknąć na jego ikonę na pulpicie, lub wybrać StartðProgramyðOutlook Express. Program Outlook Express został przedstawiony na rysunku 16.12. Zauważ, że posiada on 5 folderów osobistych: Skrzynka odbiorcza, Skrzynka nadawcza, Elementy wysłane, Elementy usunięte i Kopie robocze. Oto krótki opis przeznaczenia każdego z nich:

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

·

Skrzynka odbiorcza przechowuje listy które otrzymasz.

·

Skrzynka nadawcza to folder przechowujący wiadomości oczekujące na wysłanie.

·

Elementy wysłane to kopie wszystkich wysłanych wiadomości.

·

Elementy usunięte Tutaj przenoszone są wszystkie usuwane wiadomości. Jeżeli chcesz całkowicie usunąć jakieś wiadomości to powinieneś usunąć je z tego folderu.

·

Kopie robocze to folder zawierający elementy nad którymi właśnie pracujesz.

Rysunek 16.12. Używaj programu Outlook Express do odbierania i wysyłania poczty

Zmiana widoku Zawartość okna programu Outlook Express możesz dostosowywać do swoich potrzeb. Możesz zmieniać sposób wyświetlania wiadomości oraz ukrywać pasek narzędzi, stanu widoków i Outlook, a także Kontakty, Listę folderów i Pasek folderów. Jeżeli chcesz dostosować sposób wyświetlania okna programu Outlook Express z menu głównego wybierz polecenie WidokðUkład. Wyświetli to okno dialogowe pozwalające na dostosowanie elementów znajdujących się w oknie.

Dodawanie nowych folderów W swoich folderach możesz tworzyć dowolną ilość podfolderów. Możesz stworzyć folder w którym będziesz przechowywał wiadomości związane z pracą, lub wiadomości od określonej osoby. Aby stworzyć nowy folder wykonaj następujące czynności:

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

1.

Kliknij prawym klawiszem na folderze w którym chcesz utworzyć podfolder.

2.

Z menu podręcznego wybierz opcje Nowy folder.

3.

Wprowadź nazwę nowego folderu. Pojawi się on na liście folderów.

Rysunek 16.13 przedstawia dwa nowe foldery utworzone w skrzynce odbiorczej. Rysunek 16.13. Dodatkowe foldery pomogą Ci organizować wiadomości

Zmiana nazwy i usuwanie folderów Jeżeli nie używasz już określonego foldera to możesz go usunąć. Aby usunąć folder kliknij na nim prawym klawiszem i z menu podręcznego wybierz polecenie Usuń. Następnie potwierdź chęć usunięcia folderu. Aby zmienić nazwę folderu kliknij na nim prawym przyciskiem, a następnie z menu podręcznego wybierz polecenie Zmień nazwę. Następnie wprowadź nazwę nowego folderu.

Ustawianie opcji Możesz ustawić wiele opcji takich jak na przykład odtwarzanie dźwięku gdy nadejdzie nowa poczta, ustalanie priorytetów i inne. Aby otworzyć okno z opcjami z menu głównego wybierz polecenie NarzędziaðOpcje. Okno dialogowe Opcje zostało przedstawione na rysunku 16.14.

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rysunek 16.14. W oknie dialogowym Opcje możesz skonfigurować program pocztowy

Oto krótki opis opcji które możesz ustawić: ·

Zakładka Ogólne. Na tej zakładce możesz określić w jaki sposób program ma reagować podczas wysyłania i odbierania wiadomości. Możesz tu także ustawić kilka ogólnych opcji, takich jak na przykład domyślny program obsługi poczty czy grup dyskusyjnych.

·

Zakładka Czytanie. Tutaj znajdują się opcje związane z odczytywaniem wiadomości i grup dyskusyjnych, na przykład czas po jakim wiadomość uważa się za przeczytaną.

·

Zakładka Wysyłanie. Tutaj możesz określić takie opcje jak zachowywanie wysłanych wiadomości, ich format (tekst lub HTML), czy dołączanie oryginalnego tekstu do odpowiedzi.

·

Zakładka Redagowanie. Ta zakładka pozwala na określenie formatu wysyłanej wiadomości. Możesz tutaj ustawić takie właściwości formatu jak rozmiar i krój czcionki, papeteria, czy wizytówki dołączane do wiadomości.

·

Zakładka Podpisy. W tym miejscu możesz określić w jaki sposób program ma podpisywać wychodzącą pocztę.

·

Zakładka Pisownia. Tutaj możesz określić czy sprawdzać pisownie przed wysłaniem i jakiego słownika w tym celu użyć.

·

Zakładka Zabezpieczenia. To zakładka pozwala ustawić opcje związane z bezpieczną pocztą, takie jak cyfrowe certyfikaty i szyfrowanie wiadomości.

·

Zakładka Połączenie. Na tej zakładce możesz określić w jaki sposób program Outlook Express ma się łączyć z Internetem.

·

Zakładka Obsługa. Tutaj możesz różne opcje związane z przechowywaniem wiadomości oraz rejestrowaniem poleceń pochodzących z serwera.

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Wysyłanie i odbieranie wiadomości Gdy jesteś w Skrzynce odbiorczej możesz natychmiast sprawdzić, czy otrzymałeś nowe wiadomości pocztowe. Możesz także odpowiadać na wiadomości lub wysyłać nowe.

Sprawdzanie i czytanie wiadomości Aby sprawdzić czy nadeszły nowe wiadomości naciśnij Ctrl+M lub z menu głównego wybierz NarzędziaðWyślij i odbierzðWyślij i odbierz wszystkie. Wszystkie nowe wiadomości pojawią się po prawej stronie okna oznaczone jako nie przeczytane. Taką sytuacje przedstawia rysunek 16.15. Nie przeczytane wiadomości są oznaczone pogrubioną czcionką. Rysunek 16.15. Odbieranie nowych wiadomości

Aby przeczytać wiadomość podwójnie na niej kliknij. Możesz ewentualnie wybrać z menu głównego komendę PlikðOtwórz. Rysunek 16.16. przedstawia otworzoną wiadomość.

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rysunek 16.16. Otwórz wiadomość którą chcesz przeczytać

Po przeczytaniu wiadomości możesz ją zamknąć, usunąć, odpowiedzieć na nią lub przesłać dalej do innego użytkownika. Aby wykonać te czynności możesz użyć menu lub paska narzędzi. Oto opis przycisków paska narzędzi: ·

Nowa poczta pozwala na stworzenie nowej wiadomości pocztowej.

·

Odpowiedź tworzy odpowiedź na odebraną wiadomość.

·

Odpowiedź wszystkim tworzy odpowiedź wysyłaną do wszystkich adresatów.

·

Prześlij dalej pozwala na wysłanie wiadomości do innego użytkownika.

·

Drukuj wysyła wiadomość do drukowania.

·

Usuń usuwa wiadomość z folderu.

·

Wyślij/Odbierz łączy z serwerem pocztowym w celu wysłania i odebrania wiadomości.

·

Adresy otwiera książkę adresową.

·

Znajdź pozwala przeszukiwać wiadomości i książkę adresową.

·

Kodowanie określa używaną stronę kodową.

Odpowiadanie na wiadomości i przesyłanie ich dalej Gdy odbierzesz jakąś wiadomość to możesz na nią odpowiedzieć lub przesłać ją dalej. Możesz to zrobić natychmiast lub za jakiś czas. Wystarczy kliknąć na przycisk paska narzędzi Odpowiedź lub Prześlij dalej. Odpowiadanie na wiadomość polega na automatycznym zaadresowaniu jej do

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

osoby od której otrzymałeś wiadomość na którą odpowiadasz. Jeżeli odpowiednio są ustawione opcje odpowiadania to do Twojej odpowiedzi dołączany jest także oryginalny tekst, jak przedstawiono na rysunku 16.17. Rysunek 16.17. Odpowiadanie na list

Wszystko co musisz zrobić to wpisać swoją odpowiedź na górze pola tekstowego. Aby wysłać wiadomość naciśnij przycisk Wyślij (ewentualnie wydaj polecenie PlikðWyślij lub naciśnij Ctrl+Enter). PORADA Nie musisz otwierać wiadomość, żeby na nią odpowiedzieć. Podczas przesyłania wiadomości dalej wysyłasz jej oryginalną zawartość oraz ewentualnie swoje komentarze do niej. W tym przypadku musisz podać adres osoby to której wysyłasz tą wiadomość. Rysunek 16.18 przedstawia okno przesyłanej dalej wiadomość. Zauważ, że litery PD znajdujące się przed tematem wiadomość oznaczające, że wiadomość jest przesyłana dalej. W pole Do musisz wpisać adres osoby która ma tą wiadomość otrzymać. Aby wysłać wiadomość kliknij na przycisku Wyślij.

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rysunek 16.18. Przesyłanie wiadomości dalej

Jeżeli nie znasz adresu osoby do której wysyłasz pocztę lub chcesz wysłać wiadomość do kilku osób na raz patrz podrozdział "Wysyłanie poczty". PORADA Nie musisz otwierać wiadomość, żeby przesłać ją dalej.

Wysyłanie poczty Nawą wiadomość możesz wysłać w dowolnej chwili. Wystarczy, że klikniesz na przycisk Nowa poczta lub z menu wybrać PlikðNowyðWiadomość pocztowa. Ewentualnie możesz użyć kombinacji klawiszy Ctrl+N. Pojawi się okno dialogowe Nowa wiadomość, jak pokazano na rysunku 16.19.

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rysunek 16.19. Tworzenie nowej wiadomości

Aby określić odbiorcę nowej wiadomości naciśnij ikonę po lewej stronie pola Do. W polu DW możesz także określić osoby, które otrzymają kopie tej wiadomości. Możesz podawać wielu odbiorców oryginalnej wiadomości i wielu odbiorców kopii. Wtedy poszczególne wpisy muszą być oddzielone średnikami. Powinieneś także wypełnić pole Temat, ale było wiadomo czego wiadomość dotyczy. Jeżeli nie znasz dokładnie adresu odbiorcy możesz wybrać go z książki adresowej. W tym przypadku musisz kliknąć na ikonę znajdująca się po lewej stronie pola Do. Pojawi się książka adresowa, tak jak pokazano na rysunku 16.20.

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rysunek 16.20. Użyj Książki adresowej do szybkiego wstawiania odbiorców

Aby z Książki adresowej wybrać określony wpis zaznacz go, a następnie kliknij przycisk Do. Gdy skończysz dodawać odbiorców naciśnij przycisk OK. Wiadomość możesz wysłać klikając na przycisk Wyślij lub naciskając klawisze Ctrl+Enter. Więcej informacji na temat książki adresowej znajdziesz w następnym podrozdziale.

Użycie Książki adresowej Książka adresowa pozwala na organizowanie, zarządzeni i modyfikowanie kontaktów do różnych osób. Książka ta zawiera listę osób wraz z informacjami z nimi związanymi. Książka adresowa może oprócz adresu pocztowego zawierać także inne dane osobowe.

Otwieranie książki adresowej z programu Outlook Express Możesz otworzyć książkę adresową wybierając z menu polecenie NarzędziaðKsiążka adresowa. Ewentualnie możesz nacisnąć przycisk Książka adresowa znajdujący się na pasku narzędzi. Książka adresowa pokazuje nazwy osób wraz ze ich adresami pocztowymi, tak jak przedstawia rysunek 16.21.

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rysunek 16.21. Przeglądanie książki adresowej

Podwójnie klikając na zwie użytkownika możesz przeglądać jego właściwości. Okno dialogowe właściwości podaje pełne dane o określonym użytkowniku, jak pokazano na rysunku 16.22.

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rysunek 16.22. Przeglądanie właściwości wpisu do Książki adresowej

Do książki adresowej możesz dodawać nowe pozycje wybierając z menu PlikðNowy kontakt. Następnie wprowadź informacje związane z nowym kontaktem.

Otwieranie książki adresowej z okna wiadomości Książkę adresową możesz otworzyć także podczas wysyłania nowej wiadomości. Wystarczy przycisnąć ikonę znajdującą się po lewej stronie pola Do. W tym przypadku książka adresowa wygląda trochę inaczej (patrz rysunek 16.23).

Rozdział 16. Użycie poczty elektronicznej

Rysunek 16.23. Użyj Książki adresowej do wybrania kilku odbiorców

Możesz wybrać odbiorców zaznaczając ich w polu po lewej, a następnie naciskając odpowiedni przycisk, aby przenieść tą osobę do określonej grupy odbiorców. Także z tego miejsca możesz dodawać nowych użytkowników. W tym celu musisz nacisnąć przycisk Nowy kontakt.

Podsumowanie W tym rozdziale nauczyliśmy się konfigurować i używać program pocztowy. Omówiliśmy następujące zagadnienia: ·

Omówienie poczty elektronicznej

·

Konfiguracja programu Outlook Express

·

Użycie programu Outlook Express

W następnym rozdziale zajmiemy się programami do komunikacji.

Rozdział 17. Używanie programów do rozmów

Rozdział 17. Używanie programów do rozmów W tym rozdziale: ·

Omówienie programów do rozmów

·

Program WinPopup

·

Spojrzenie na inne programy do komunikacji

Rozdział 17. Używanie programów do rozmów

Programy do rozmów są szczególnie popularne w sieci Internet, ale są one także użyteczne w sieci domowej. Możesz na przykład wysłać wiadomość na górę, aby powiedzieć dzieciom że obiad jest gotowy, lub przywołać małżonka aby mu powiedzieć, że jest do niego telefon. System Windows ma wbudowany program do rozmów, ale istnieje wiele innych które możesz zainstalować.

Omówienie programów do rozmów Aplikacje do rozmów pozwalają użytkownikom na komunikowanie się z innymi osobami przez Internet lub sieć lokalną. Programy te pozwalają dwóm osobom na komunikacje w czasie rzeczywistym. Czas rzeczywisty oznacza coś, co dzieje się właśnie teraz. W czasie rzeczywistym prowadzona jest na przykład rozmowa telefoniczna, ale nagranie z automatycznej sekretarki nie jest już w czasie rzeczywistym. Możesz używać programów do rozmów przez Internet aby prowadzić rozmowy z przyjaciółmi i rodziną na całym świecie. Programy do rozmów w sieci lokalnej mogę być wykorzystane do komunikacji pomiędzy jej członkami. Niekoniecznie musisz używać tego samego programu do rozmawiania w sieci lokalnej i Internecie.

Używanie internetowych programów do komunikacji Istnieje wiele programów do komunikacji w sieci Internet. Przykładowymi są AOL Messenger, IQ, czy iChat Pager. Możesz włączyć jeden z tych programów i rozmawiać z innymi osobami mającymi ten program również włączony. Większość programów wymaga, żeby po obu komunikujących końcach działał ten sam program. Na przykład ICQ nie jest kompatybilne z programem iChat Pager. Jeżeli Ty i twoi przyjaciele używacie tego samego programu to możecie się ze sobą komunikować. UWAGA Niektóre z powyższych programów mają opcję działania w sieci lokalnej. Sprawdź to w dokumentacji. Większość z tych programów uruchamia się gdy łączy się z Internetem. Następnie program działa w tle czekają, aż pokażą się Twoi znajomi. Producent programu przypisuje każdemu użytkownikowi numer seryjny (tak jak numer telefoniczny). Gdy konfigurujesz program podajesz numery seryjne swoich przyjaciół. Program monitoruje Internet pod kątem obecności w nim określonych osób. Jeżeli dana osoba pojawi się w Internecie to program powiadomi Cię o tym. Jeżeli chcesz możesz zainicjowac rozmowę ze swoim przyjacielem. Zwykle rozmowę rozpoczyna się od wysłania krótkie wiadomości z propozycją rozmowy. Ewentualnie możesz otrzymać propozycje rozmowy od swojego przyjaciela. Rysunek 17.1 przedstawia okno dialogowe

Rozdział 17. Używanie programów do rozmów

przychodzącej wiadomości z programu ICQ. Po zorientowaniu się, że Hugh jest w sieci Gary pyta go czy nie chce porozmawiać. Rysunek 17.1. Otrzymanie wiadomości od przyjaciela

Request for chat - Żądanie rozmowy ICQ Controls - Panel ICQ Jeżeli obaj chcecie rozmawiać to zostaniecie przeniesieni do prywatnego "pomieszczenia". Jego prywatność polega na tym, że możecie sami rozmawiać i nikt nie może tego odczytać. Rysunek 17.2 przedstawia odpowiedź Hugha. Teraz mogą oni przejść do prywatnego "pokoju" i rozmawiać.

Rozdział 17. Używanie programów do rozmów

Rysunek 17.2. Możesz rozmawiać używając krótkich wiadomości lub specjalnego "pokoju rozmów"

Rysunek 17.3 przedstawia prywatny pokój z rozmawiającymi dwoma przyjaciółmi. Podział okna pozwala na oglądanie tego, co aktualnie pisze rozmówca. Różne programy mają różne funkcje: efekty dźwiękowe, autoryzacje rozmów, formatowanie tekstu i inne. Rysunek 17.3. Rozmowa w prywatnym "pokoju"

Rozdział 17. Używanie programów do rozmów

Użycie programów komunikacyjnych w sieci lokalnej Programy do komunikacji istnieją także w wersji dla sieci lokalnych. Możesz się zastawiać jaki jest cel rozmów przez sieć jeżeli znajdujesz się w tym samym domu, co rozmówca. Uwierz mi, że jest po prostu wygodne. Załóżmy, że jesteś na piętrze i odbierasz telefon. Telefon jest do Twojej przyjaciółki, która pracuje na parterze. Zamiast schodzić na parter lub krzyczeć na niego możesz mu wysłać krótką wiadomość, tak jak pokazano na rysunku 17.4. WinPopup jest programem do rozmów dostarczanym warem z systemem operacyjnym Windows 95 i 98. Rysunek 17.4. Oszczędzaj swój czas, energię i głos

Programów do rozmów w sieci lokalnej możesz także używać do ogłaszania kolacji, proszenia o nakarmienie kota lub wyrzucenie śmieci. Możesz także prowadzić dłuższe konwersacje, na przykład omawiać problem z komputerem, podejmować decyzje finansowe, lub omawiać plany na weekend. Programy do komunikacji w sieci lokalnej pokazują całą wygodę posiadania sieci. PORADA BIUROWA Programy do komunikacji w sieci lokalnej zachęcają do komunikowania się i współpracy. Użytkownicy mogą w łatwy sposób uzyskiwać odpowiedzi na pytania, przepytywać współpracowników o szczegóły kontraktów zamówień, oraz wymieniać się pomysłami.

Rozdział 17. Używanie programów do rozmów

Komunikacja w sieci lokalnej działa identycznie jak programy do rozmów w Internecie. Używasz ten sam program dla wszystkich komputerów w sieci. W przypadku sieci lokalnej wiadomości mogą być wysyłane do pojedynczej osoby, lub do wszystkich osób w sieci. Istnieje wiele różnych programów do komunikacji w sieci lokalnej. Możesz wybierać pomiędzy nimi szukając określonych właściwości, takich jak możliwość przesyłania plików, ustawiania wiadomości o nieobecności i powiadamiania o nadchodzących wiadomościach. Możesz także używać prostego programu WinPopup dostarczanego z systemem Windows.

Omówienie programu WinPopup WinPopup jest aplikacją systemu Windows 95 i 98 pozwalającą na komunikowanie się z innymi w sieci. Wiadomości możesz wysyłać do pojedynczej osoby, lub do wszystkich użytkowników. Możesz także ustawić opcje odtwarzania dźwięku gdy ktoś wyśle wiadomość. WinPopup jest prostym programem, ale spełnia swoje funkcje. UWAGA Program WinPopup znajduje się w folderze Windows. Nie ma go w menu Start ani na pulpicie, ale możesz samemu stworzyć do niego skrót. Znajdź ikonę programu (winpopup.exe), kliknij na nią i prawym przyciskiem wybierz z menu opcję Utwórz skrót. Możesz także skrót do tego programu umieścić w folderze Autostart, dzięki czemu będzie się on uruchamiał przy każdym włączeniu systemu.

Wysyłanie wiadomości Aby używać programu WinPopup musisz go uruchomić i zostawić działającym. Możesz zminimalizować jego okno, tak aby nie przeszkadzał Ci w pracy. Możesz wysłać wiadomość do jednego użytkownika podając jego nazwę i nazwę komputera. Możesz także wysłać wiadomość do całej grupy roboczej podając jej nazwę. Aby wysłać wiadomość wykonaj następujące czynności: 1.

Po stworzeniu skrótu do programu WinPopup (co zostało opisane wcześniej) uruchom ten program podwójnie kilkając no ikonę skrótu. Program przedstawia rysunek 17.5.

Rozdział 17. Używanie programów do rozmów

Rysunek 17.5. Otwórz okno WinPopup

Previous - Poprzednia Delete - Usuń Send - Wyślij Next - Następna 2.

Wybierz WiadomościðWyślij, naciśnij Ctrl+S lub wybierz przycisk Wyślij. Pojawi się okno dialogowe Wyślij wiadomość, jak pokazano na rysunku 17.6.

Rozdział 17. Używanie programów do rozmów

Rysunek 17.6. Stwórz wiadomość i wyślij ją do użytkowników sieci

3.

W polu Do podaj nazwę użytkownika, komputera lub grupy roboczej.

4.

W polu Wiadomości wpisz odpowiednią wiadomość.

5.

Naciśnij OK. WinPopup wyśle wiadomość i wyświetli okno dialogowe pokazane na rysunku 17.7.

Rysunek 17.7. Zaoszczędź swój czas, energie i głos.

6.

Naciśnij OK. Możesz zminimalizować okno WinPopup jeśli chcesz.

Odpowiadanie na wiadomości Gdy otrzymasz wiadomość to WinPopup pojawi się na Twoim ekranie, jak na rysunku 17.8.

Rozdział 17. Używanie programów do rozmów

Rysunek 17.8. Wiadomości mogą do Ciebie przychodzić w każdej chwili

Gdy odbierzesz wiadomość możesz ją odrzucić klikając na przycisk Usuń, wybierając z menu głównego WiadomościðOdrzuć, lub naciskając Ctrl+D. Jeżeli będziesz zachowywał wiadomości lub odbierzesz kilka z nich na raz możesz je przeglądać używając przycisków Następna i Poprzednia. W polu Razem wiadomości program wyświetla ilość zachowanych wiadomości. Możesz usunąć wszystkie wiadomości wybierając z menu WiadomościðWyczyść wszystkie lub naciskając Ctrl+C.

Zmiana opcji Program WinPopup umożliwia zmianę kilu opcji. Możesz określić, czy chcesz aby otrzymywaniu wiadomości towarzyszyło odtwarzanie dźwięku, czy okno programu na zawsze pozostawać "na wierzchu" i czy otrzymanie nowej wiadomości powinno nieść za sobą otworzenie nowego okna. Aby zmienić opcje tego programu wybierz z menu głównego WiadomościðOpcje. Pojawi się okno dialogowe Opcje, jak przedstawiono na rysunku 17.9. Po wybraniu odpowiednich ustawień kliknij na przycisk OK. Rysunek 17.9. Ustaw opcje programu WinPopup

Rozdział 17. Używanie programów do rozmów

Spojrzenie na inne programy do komunikacji Jak już wspomnieliśmy istnieje wiele programów do komunikacji w sieci lokalnej. Wiele z nich możesz pobrać za darmo z sieci Internet. Powinieneś rozpocząć od używania programu WinPopup i rozglądać się za innymi spełniającymi Twoje oczekiwania. Możesz ewentualnie przeszukać Internet ze słowem kluczowym "programy komunikacyjne" i sprawdzić znalezione programy. W swojej sieci możesz używać wielu różnych aplikacji. Niektóre umożliwiają prowadzenie rozmów, inne umożliwiają jedynie wysyłanie wiadomości i zdarzeń. W Internecie możesz znaleźć programy każdego typu. PORADA Większość programów do komunikacji w sieci lokalnej nie działa w Internecie.

Podsumowanie W tym rozdziale omówiliśmy programy do rozmów w Internecie i sieci lokalnej, takie jak: ·

ICQ

·

WinPopup

W następnym rozdziale omówimy zakładanie intranetu w sieci domowej.

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu W tym rozdziale: ·

Omówienie intranetu

·

Tworzenie zawartości intranetu

·

Tworzenie równorzędnego intranetu bez serwera

·

Tworzenie równorzędnego intranetu z serwerem

·

Tworzenie intranetu klient-serwer

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

Jest wiele powodów dla których warto dodać do swojej sieci domowej intranet (prywatny Internet). Pozwala on na nabranie praktyki w tworzeniu stron WWW i publikowaniu ich w sieci. Jeżeli nabierzesz odpowiednią praktykę w zarządzaniu swoim intranetem to możesz z czerpać korzyści i przyjemność z korzystania z Internetu.

Omówienie intranetu Wielu z was jest obeznanych z Internetem, wielką siecią w której komunikują się tysiące komputerów. Internet rozciąga się na cały świat wykorzystując wiele specjalizowanych technologii, takich jak TCP/IP, HTTP czy HTML. Pewnie znasz te skróty i wiesz, że są związane z Internetem. TCP/IP (Transmission Control Protocol/Internet Protocol) jest zestawem protokołów komunikacyjnych wykorzystywanych przez wielu producentów i twórców sprzętu i oprogramowania. Wiele korporacji, uniwersytetów i innych organizacji używa TCP/IP do komunikacji po całym świecie. Ty używasz TCP/IP do komunikacji z Internetem, na przykład z serwerami WWW. PORADA Więcej informacji na temat protokołu TCP/IP znajdziesz w dodatku B. Język HTML (Hypertext Markup Language) służy do formatowania dokumentów publikowanych na serwerach WWW. Określa on styl czcionki, obrazki, kolory, linie i inne elementy strony WWW. HTML pozwala także na używanie odnośników do innych stron. Odnośnik przenosi użytkownika do innej strony po kliknięciu na nim. Protokół HTTP (Hypertext Transfer Protocol) służy do przesyłania dokumentów z serwera WWW na komputer klienta. Zwykle http (pisane małymi literami) zaczyna adres URL strony oglądanej w przeglądarce WWW. Technologie Internetowe oraz kilka innych będą nam służyły do stworzenia intranetu w sieci domowej.

Definicja intranetu Intranet to prywatna sieci w której korzysta się z technologii charakterystycznych dla sieci Internet. W intranecie będziesz używał technologii charakterystycznych dla internetu, takich jak HTTP, HTML, TCP/IP, przeglądarek WWW i innych. Intranet nie musi być podłączony do Internetu. Internet jest siecią typu klient-serwer. Innymi słowy musisz w nim mieć oprogramowanie serwera i klienta. Oprogramowanie klienta to na przykład przeglądarka WWW. Oprogramowanie serwera z kolei zajmuje się zarządzaniem i udostępnianiem klientom swojej zawartości.

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

Więc skąd weźmiesz strony do swojego intranetu? Stworzysz je sam. Strony WWW można tworzyć na wiele sposobów. Więcej informacji na temat tworzenia stron WWW znajdziesz dalej w tym rozdziale. Rysunek 18.1 przedstawia stronę domową domowego intranetu. Strona domowa to domyślna strona serwera WWW. Zwykle na stronie domowej znajdują się odnośniki do innych ważnych stron znajdujących się na serwerze oraz pewien materiał wprowadzający. Rysunek 18.1. Skomponuj swoją stronę domową według własnego uznania

Sens istnienia intranetu w domu Możesz używać intranetu do publikowania rozkładu zajęć członków rodziny, historii, zdjęć i innych informacji. Jednak podstawowym celem wdrożenia intranetu do domu jest nabranie doświadczenia w dziedzinie technologii internetowych. Budowanie własnego intranetu pozwala na eksperymentowanie z technologiami przed przeniesieniem stron do Internetu, gdzie musisz płacić za czas, miejsce na serwerach i swoje błędy. Możesz na przykład umieścić stronę domową rodziny w Internecie, na serwerze swojego dostawcy usług. Najpierw jednak możesz stworzyć i dokładnie przetestować tą stronę w swoim domowym internecie. Jeżeli chcesz otworzyć mały domowy interes, to najpierw wypróbuj w intranecie stronę domową swojej firmy. Stwórz stronę główną, indeks, oraz wszystkie strony wraz z siecią działającymi pomiędzy nimi odnośników. Możesz również chcieć otworzyć większą firmę działającą w Internecie. Zamiast umieszczać swoją firmę (WWW, e-commerce, czy iMail) bezpośrednio w Internecie możesz ją najpierw wypróbować w sieci intranet.

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

PORADA BIUROWA Intranet może być w twojej firmie przydatny do rozprowadzania firmowych informacji, form, listów, powiadomień i innej korespondencji. Użytkownicy mogą przeglądać firmowy intranet pod kątem informacji o firmie i jej klientach.

Zalety i wady intranetu Wszystkie technologie mają swoje zalety i wady. Zanim będziesz je wykorzystywał musisz rozważyć wszystkie aspekty ich użytkowania. Jeżeli twoim celem jest nauka nowych technologii, powinieneś wypróbować przynajmniej najprostszą wersję intranetu.

Zalety Intranet zapewnia szybszy dostęp do dokumentów przechowywanych w sieci. Na dodatek zamiast oglądać dokumenty za pomocą różnych aplikacji, możesz jest wszystkie oglądać przeglądarką internetową. Taką przeglądarką jest na przykład Internet Explorer. Użycie przeglądarki jest lepszym rozwiązaniem, niż użycie specjalizowanej aplikacji. Pozwala ona bowiem na przeglądanie szerszej gamy dokumentów, na przykład animowanej grafiki, filmów i dźwięków. Wszystkie pliki w sieci intranet są wyświetlane jako dokumenty w przeglądarce. Użytkownicy mogą przewijać tekst, przechodzić do innych dokumentów, drukować strony i wykonywać inne czynności. Zamiast szukać dokumentów w głęboko zagnieżdżonych katalogach użytkownik może dostać się do nich przez intranet. Rysunek 18.2 przedstawia wejściową stronę do "pokoju" rozmów lokalnego intranetu. Kliknij na przycisku, aby wejść do tego pokoju. Rysunek 18.2. Używaj odnośników do przechodzenia pomiędzy różnymi stronami w intranecie

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

Intranety mogą dostarczać mechanizmów do przeszukiwania określonych słów kluczowych i zwrotów. Typowymi przykładami mechanizmów wyszukiwawczych są Yahoo.com i Excite.com. Takie mechanizmy wyszukiwawcze i katalogi pozwalają na szybkie odnajdowanie informacji z różnych kategorii. Pewne oprogramowanie posiada mechanizmy pozwalające na przeszukiwanie dokumentów w poszukiwaniu odpowiednich wyrażeń i zwrotów. Przykładem takiego oprogramowania jest system operacyjny Windows 2000. Intranety są skalowalne. Oznacza to, że możesz tworzyć dokumenty i umieszczać je w sieci domowej niezależnie od ich ilości. Dzięki temu dość łatwo przenosić dokumenty i wiedzę do sieci Internet, ponieważ obie sieci (intranet i Internet) używają tych samych technologii i narzędzi. PORADA BIUROWA W małych firmach możesz publikować dokumenty firmowe w intranecie, aby ułatwić pracę i uczynić ją bardziej efektywną. Możesz w intranecie publikować prezentacje sprzedaży, sesje treningowe, informacje o klientach, terminy ukończenia projektów, aktualności, listę płac, kontakty, przepisy wewnętrzne, procedury i inne dokumenty.

Wady Największą wadą zajmowania się intranetem jest to, że zajmuje to czas. Możesz dzięki temu nauczyć się nowych technologii, tworzenia zawartości sieci, instalowania i konfigurowania oprogramowania. Twoja rodzina może nauczyć się korzystania z Internetu. Jeżeli nie masz czasu, lub nie chcesz go inwestować w intranet, to się tym nie zajmuj. Jeżeli jednak chcesz sobie znaleźć nowe hobby i nauczyć się nowych technologii, powinieneś założyć intranet. Ilość pieniędzy które będziesz musiał wydać na intranet zależy do tego, czego od niego wymagasz. Możesz stworzyć intranet w oparciu o już posiadane oprogramowanie i sprzęt. Możesz także zainstalować Windows NT Server, pakiet do udostępniania usług internetowych i odpowiednio mocy sprzęt. Dzięki temu intranet będzie pracował wydajnie i efektywnie. Nie musisz wydawać dodatkowych pieniędzy na intranet, ale na pewno one nie zaszkodzą. PORADA BIUROWA W celu założenia intranetu w firmie będziesz musiał wydać trochę więcej pieniędzy niż na założeniu intranetu w domu. W pewnych sytuacjach może być nawet konieczne dodanie do sieci serwera do jego obsługi. Dodanie serwera oznacza także inwestycje w sprzęt.

Trzy możliwości To ile włożysz w zakładanie intranetu czasu, wysiłku i środków zależy tylko od Ciebie. Możesz założyć prosty intranet równorzędny używając jedynie sprzętu który już masz. Możesz także

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

stworzyć scentralizowaną strukturę używając serwera. Oto trzy konfiguracje intranetu. Każdą z nich omówiliśmy dalej w osobnym podrozdziale.

Czym jest serwer WWW? Termin serwer WWW może być mieć znaczenie w dziedzinie sprzętu lub oprogramowania. Jako sprzęt jest to silny komputer, mający duże dyski i dużą ilość pamięci RAM, na którym działa oprogramowanie serwera WWW. Oprogramowanie serwera WWW zajmuje się zarządzaniem dokumentami i aplikacjami Internetu i intranetu. Oprogramowanie serwera WWW może przy okazji pełnić rolę serwera Gopher oraz FTP. Serwer WWW może także wypełniać pewne specjalne zadania. Jest jednak mało prawdopodobne żebyś potrzebował ich w firmowym lub korporacyjnym intranecie. Jedną z tych funkcji jest przetwarzanie danych HTML, dzięki czemu ośrodki WWW mogą zawierać mechanizmu wyszukujące, księgi gości i inne dynamiczne dokumenty. Inną właściwością jest możliwość tworzenia mapy serwisu obrazującej wszystkie jego strony. Potrzebujesz serwera WWW? Niekoniecznie. Intranet w domu możesz stworzyć bez jego użycia. Jeżeli jednak liczba dokumentów będzie się zwiększać to prosty serwer WWW stanie się koniecznością. W sieci Internet można znaleźć wiele darmowych lub niedrogich serwerów WWW (dostępnych jako freeware lub shareware). Jeżeli planujesz duży korporacyjny intranet lub chcesz rozszerzyć intranet na Internet to potrzebujesz serwera WWW. Potrzebujesz także sieci klient-serwer, a nie równorzędnej. UWAGA Protokół Gopher jest częścią zestawu protokołów TCP/IP. Zapewnia on interfejs oparty na menu dający dostęp do plików w Internecie. Gopher jest starą usługą, ale wciąż jeszcze używaną. Protokół FTP to kolejny z zestawu TCP/IP. Pozwala on na przesyłanie plików przez sieć Internet. Pierwszą możliwości jest stworzenie intranetu bez serwera. Możesz stworzyć prosty intranet w swojej sieci, który będzie wyświetlał strony WWW każdego z użytkowników. Wszystko czego potrzebujesz to współdzielony folder do którego każdy będzie miał dostęp. Do takiego intranetu nie potrzebujesz serwera WWW. Drugą możliwością jest używacie serwera WWW w sieci równorzędnej. W takiej konfiguracji użyj jednego z komputerów jako serwera WWW, a jeżeli jeden z komputerów pełni rolę serwera, to zainstaluj serwer WWW na nim. Trzecią możliwością jest użycie serwera takiego jak Windows NT Server lub NetWare w sieci klient-serwer. W takim przypadku będziesz mógł łatwo połączyć intranet z Internetem.

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

Tworzenie zawartości intranetu Zanim będziesz mógł przeglądać dokumenty tworzące intranet musisz jest najpierw stworzyć. Mogłaś już wczytać wiele artykułów na temat formatowania stron i pisania kodu HTML. Możesz tworzyć strony HTML w programie tekstowym (na przykład Notepad lub inny). Rysunek 18.3 przedstawia kod strony WWW tworzony w edytorze WordPad. Aby stworzyć złożoną stronę powinieneś nauczyć się więcej na temat formatowania stron HTML. Posługiwanie się kodem jest bardzo pomocne, gdy chcesz tworzyć złożone strony WWW, ale nie musisz znać HTML aby tworzyć strony WWW. Rysunek 18.3. Użycie kodu HTML jest skomplikowane

Wiele programów ma możliwość zapisywania dokumentów w formacie HTML. Dzięki temu możesz stworzyć stronę w dowolnym programie, a następnie zapisać ją jako HTML. Programami których możesz użyć są a przykład Microsoft Publisher, Word, lub Access. Nie musisz wtedy używać oddzielnego programu. Na dodatek niektóre programy mają kreatory tworzenia stron WWW. Inne programy posiadają w menu opcję Zapisz jako HTML lub Zapisz jak stronę sieci Wab. Sprawdź pomoc dostarczaną z programem. PORADA Niektóre programy są przeznaczone do tworzenia stron WWW, Programami takimi są na przykład Microsoft FrontPage, Macromedia Dreamweaver oraz SoftQuad HoTMetaL. Programy te są trudniejsze w obsłudze, ale warto się ich nauczyć. Sprawdź inne programy do tworzenia stron WWW dostępne w Internecie.

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

Użycie popularnych programów do tworzenia stron Gdy używasz pakietu Office, edytora Word lub innego tego typu programu, to najprawdopodobniej ma on opcje zapisywania dokumentu jako strony WWW. Sprawdź to w menu programu. Niektóre programy mają więcej funkcji niż tylko zapisywanie dokumentów w języku HTML. Te dodatkowe funkcje mogą być kreatorami oferującymi gotowe szablony stron z odpowiednim formatem i odnośnikami. Inne programy oferują podgląd i narzędzie do rozwiązywanie problemów ze stronami WWW. Pozwala to na tworzenie atrakcyjnych i efektywnych stron WWW. PORADA BIUROWA Jeżeli planujesz zaprojektować serwis WWW umieszczony w sieci Internet, lub korporacyjnej sieci intranet to powinieneś nauczyć się więcej o tworzeniu takich serwisów. Jeżeli chcesz projektować strony które będą się szybko ładować musisz sięgnąć po specjalne techniki ich tworzenia. Nauka o formatach plików graficznych, fontach które możesz użyć na stronie i projektowaniu dobrych stron może znaczni Ci pomóc podczas ich tworzenia. Wiele programów oferuje narzędzia do projektowania stron WWW. Programami tymi są PowerPoint, Access, Corel WordPerfect Office 2000, Lotus WordPro, Lotus Approach, Lotus Freelance, Corel Presentations oraz Corel Quattro Pro.

Użycie programu Microsoft Publisher Jeżeli chodzi o tworzenie stron WWW to program Microsoft Publisher ma wiele zalet. Zawiera on kreatora pozwalającego na tworzenie gotowych projektów zawierających odnośniki, strony, adresy poczty elektronicznej i inne elementy. Rysunek 18.4 przedstawia kilka z kreatorów serwisów programu Publisher. Możesz wybierać ich wygląd spośród 35 różnych opcji. Rysunek przedstawia program Publisher w wersji 2000.

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

Rysunek 18.4. Tworzenie serwisu rozpocznij od kreatora

Kreatory programu Publisher zawierają schematy kolorów, różne tematy stron (na przykład kalendarz, zdarzenie lub historia), dźwięki, animacje i inne elementy. Rysunek 18.5 przedstawia jedną z takich przykładowych stron przed jakimkolwiek zmianami. Możesz zmienić obrazki, dodać animowaną grafikę lub muzykę oraz zmienić tekst, tak aby strona odpowiadała twoim wymaganiom. Możesz także dodawać strony, przyciski nawigacyjne, obrazki, loga, kalendarze, kupony i inne elementy.

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

Rysunek 18.5. Zmodyfikuj tekst, grafikę i wygląda strony stworzonej przez kreatora

Możesz także stworzyć swój własny dokument HTNL bez użycia kreatora. Możesz także otworzyć już istniejący dokument i w prosty sposób zamienić go na wersję HTML. Wystarczy tylko zapisać go w tym formacie. Z pomocą programu Publisher możesz zapisywać jego dokumenty jako strony WWW, oglądać właściwości tych stron, a nawet wysyłać strony do publikacji w Internecie. PORADA BIUROWA Jeżeli planujesz stworzenie intranetu w swojej sieci biurowej, to do jej tworzenia powinieneś użyć takiego programu jak Publisher lub FrontPage. Pozwalają one na szybkie stworzenie dobrze wyglądającej strony dzięki profesjonalnym kreatorom. Także wiele programów do tworzenia stron WWW zawiera kreatory pozwalające na stworzenie podstaw serwisu.

Użycie programu Microsoft Word Wszystkie programy Word od wersji 95 pozwalają na zapisywanie dokumentów w formacie HTML. Możesz tworzyć dokumenty różnego typu, formatować je, dodawać do nich grafikę i zdjęcia, a następnie zapisywać je w formacie HTML. Oczywiście podczas konwersji mogą zostać utracone pewne elementy formatowania, ale wiele powinno pozostać. Rysunek 18.6 przedstawia okno dialogowe Zapisz jako stronę sieci Web programu Word 2000. Po zapisaniu dokumentu w tym formacie możesz oglądać przez przeglądarkę.

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

Rysunek 18.6. Zapisuj dokumenty w formacie HTML

Rysunek 18.7 przedstawia dokument programu Word przeglądany przez Internet Explorer. Ponieważ dokument ten nie używa żądnego specjalnego formatowania, więc w wersji HTML wygląda on identycznie jak w oryginale. Rysunek 18.7. Możesz w intranecie oglądać dokumenty HTML

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

Użycie programu FrontPage Program Microsoft FrontPage służy do tworzenia i zarządzania serwisami WWW. Dzięki temu programowi możesz między innymi tworzyć strony i zarządzać odnośnikami. FrontPage składa się z czterech komponentów pozwalających na tworzenie i zarządzeni serwisami WWW. Są to Personal Web Server, FrontPage Explorer, Editor oraz To Do List. Możesz używać każdego jego składnika oddzielnie, lub korzystać z wszystkich razem. Personal Web Server pozwala na stworzenie serwera WWW na dowolnym komputerze. Możesz go na przykład używać na komputerze przenośnym podczas podróży. Następnie możesz opracowane na tym komputerze strony przenieść na docelowy serwer WWW. FrontPage Explorer pozwala na tworzenie, zarządzanie i utrzymywanie serwisu WWW. Możesz tego programu użyć do oglądania plików znajdujących się na serwerze, pracy z formatami lub oglądania graficznej prezentacji strony. FrontPage Editor jest narzędziem pozwalającym na tworzenie i edycje stron w formacie HTML. Edytor ten jest podobny do edytora tekstu i pozwala na wszystkie możliwe działania związane z formatowaniem strony. FrontPage To Do List jest narzędziem służącym do organizowania tworzenia i zarządzania stroną.

Użycie popularnych elementów strony Podczas projektowania należy przez wszystkim skoncentrować się na jej zawartości, czyli tekście i grafice. Tekst powinien być krótki i interesujący. Aby zwiększyć zainteresowanie stroną dodaj zdjęcia i grafikę (kliparty, animacje i inne). Duże ilości tekstu mogą szybko znudzić, z kolei duże grafiki i zdjęcia mogą się długo ładować, więc staraj się aby były one małe. Zwykle stronę tworzy się w odpowiednim programie, zapisuje jako HTML i ogląda w przeglądarce WWW. Niektóre elementy mogą w przeglądarce wyglądać inaczej niż programie w którym strona była tworzona. Eksperymentuj i baw się dobrze projektując stronę. PORADA BIUROWA Podczas projektowania dokumentów dla sieci intranet w firmie rozważ użycie określonego szablonu wspólnego dla wszystkich dokumentów. Dzięki temu wszystkie dokumenty będą miały te same kolory, nagłówki, style czcionek i inne elementy. Dzięki temu cały serwis będzie wyglądał spójnie.

Pomocne elementy Każda strona powinna zawierać niektóre pomocne elementy. Po pierwsze musi ona zawierać odnośniki. W programie Publisher możesz je dodać w prosty sposób. Nie we wszystkich programach jest to jednak takie proste. Odnośnik może mieć postać podkreślonego tekstu lub

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

obrazka. Jeżeli nie umieścisz na stronie odnośników to nie będziesz mógł przechodzić do innych stron. Więcej na temat odnośników znajdziesz w pomocy programu który tworzysz strony. Pasek nawigacyjny to element zawierający odnośniki to ważnych stron serwisu Rysunek 18.8. Dodaj do każdej strony pasek nawigacyjny, dzięki czemu poruszanie się po serwisie będzie ułatwione

Upewnij się, że dodałeś przyciski nawigacyjne do każdej strony serwisu. Możesz także dodać przyciski Wstecz, Strona główna i inne. Muzyka to kolejny dobry element wielu stron. Pomyśl także o zamieszczeniu animowanych klipów i wideo. Dodane elementy będą zależeć od programu na którym tworzysz stronę. Dodawanie do strony elementów multimedialnych przeprowadzaj bardzo ostrożnie, ponieważ zajmują one dużo miejsca.

Dobry projekt Podczas projektowania serwisu WWW powinieneś wziąć pod uwagę pewne wskazówki. Pozwolą one na stworzenie strony lepiej wyglądającej i łatwiejszej w użytkowaniu. Oto rzeczy które powinieneś rozważyć: ·

Bądź zwięzły. Duże paragrafy tekstu są trudne w czytaniu.

·

Używaj kilku małych obrazków zamiast jednego dużego.

·

Zawartość serwisu często uaktualniaj, tak aby utrzymać zainteresowanie. Pozwól oglądającym na pomoc w tworzeniu zawartości.

·

Na górze i dole strony użyj banera, dzięki czemu użytkownik będzie wiedział na jakiej stronie się znajduje.

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

·

Używaj w większości prostych czcionek. Różne rzadkie czcionki mogą być źle wyświetlane na niektórych komputerach. Możesz być zmuszonym do eksperymentowania z różnymi krojami czcionek.

·

Nie używaj wszędzie dużych liter. W ten sposób napisane akapity są trudne do odczytania.

·

Nie używaj zbyt dużo tekstu sformatowanego jak pogrubiony lub pochylony. Akapity takiego tekstu są trudne do odczytania.

·

Nie używaj czcionki Courier. Ją także źle się czyta.

·

Możesz do strony dodać tabele, co ułatwi prezentacje informacji.

·

Powinieneś używać grafiki w formatach GIF (Graphics Interchange Format) oraz JPEG (Joint Photographic Experts Grup).

Przygotowania Niezależnie od metody którą tworzysz intranet musisz wykonać pewne prace przygotowawcze. Po pierwsze musisz stworzyć i udostępnić folder dla wszystkich dokumentów intranetu. Musisz także umieścić w nim zawartość. Jeżeli zdecydowałeś się na użycie serwera WWW będziesz także musiał zainstalować i skonfigurować protokół TCP/IP. Jeżeli nie używasz serwera WWW nie będziesz potrzebował TCP/IP.

Tworzenie zawartości i folderu Po pierwsze musisz utworzyć folder w którym będziesz przechowywał wszystkie dokumenty intranetu. Umieść ten folder na komputerze do którego mają dostęp wszyscy z sieci. Jeżeli planujesz użycie serwera WWW umieść wszystkie dokumenty na tym komputerze, na którym będzie uruchomiony ten serwer. Zawartość serwisu możesz stworzyć w każdej chwili, ale lepiej od tego wszystko zacząć. Zawartość tą możesz omówić z rodziną. Pozwól jej zadecydować kto będzie wykonywał poszczególne strony. Serwis WWW składa się wielu stron WWW. Możesz stworzyć wiele takich stron i przechowywać je w tym samym folderze. Z powodów organizacyjnych powinieneś przechowywać tekst, zdjęcia i strony WWW należące do tego samego serwisu WWW w tym samym folderze. PORADA Programy takie jak Publisher i PowerPoint pozwalają na łatwe tworzenie całego serwisu WWW wraz z wieloma stronami WWW połączonymi razem odnośnikami i przyciskami nawigacyjnymi. Więcej informacji znajdziesz w pomocy tych programów.

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

Udostępnianie folderu Upewnij się że do folderu który udostępniasz mają dostęp wszyscy użytkownicy. Możesz udostępnić folder przez na przykład Eksplorator Windows. Naciśnij prawym przyciskiem na folderze, a następnie wybierz Udostępnianie. Je żeli użytkownicy mają edytować strony WWW to musisz udostępnić ten folder z pełnymi prawami. Więcej informacji na temat udostępniania folderów znajdziesz we rozdziale 11.

Instalacja TCP/IP Jeżeli nie będziesz wykorzystywał serwera WWW to nie musisz instalować protokołu TCP/IP. W przeglądarce WWW możesz oglądać pliki HTML pobrane przez Otoczenie sieciowe. Nie musisz wcale korzystać z protokołu TCP/IP. Najprawdopodobniej w swojej sieci używasz protokołu NetBEUI. Rozdział 9. Wyjaśnia w jaki sposób zainstalować i skonfigurować domyślny protokół systemów Windows. Aby jednak w pełni korzystać z intranetu musisz używać protokołu intranetu, czyli TCP/IP. Najlepszym wyjściem jest usunięcie NetBEUI i zainstalowanie TCP/IP. Powinieneś to zrobić na każdym komputerze podłączonym do sieci. Zanim zainstalujesz TCP/IP musisz umieć go skonfigurować. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w dodatku B. PORADA Dodatek B omawia zalecane adresowanie z sieciach prywatnych.

Tworzenie równorzędnego intranetu bez serwera Możesz założyć intranet w sieci równorzędnej bez kupowania nowego sprzętu lub oprogramowania. Jeżeli nasz sieć i komputery z systemami Windows 95 lub 98, to masz już wszystko do stworzenia intranetu. Ponieważ nie używasz serwera WWW ani protokołu TCP/IP wielu ludzi może powiedzieć, że tak naprawdę nie jest to intranet. Ważne jednak, że taka konfiguracja pozwala na zaznajomienie się z przeglądaniem stron WWW i nabranie doświadczenia w pracy z intranetem. Internet bez serwera nie może jednak zapewnić wszystkich usług. Nie są tutaj na przykład możliwe dyskusje na żywo. Możesz jednak używać programów do komunikacji, takich jak NetMeeting. Więcej informacji znajdziesz w rozdziale 17. Możesz rozszerzyć swój intranet przez dodanie serwera WWW oraz protokołu TCP/IP. Będziesz wtedy mógł wciąż używać wcześniej stworzonych stron WWW.

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

PORADA BIUROWA W przypadku sieci intranet powinieneś rozważyć użycie serwera WWW i protokołu TCP/IP, nawet jeżeli sieć jest mała. Byłbyś zaskoczony jak wielu użytkowników będzie z niego korzystać i jak szybko się on rozrośnie. Użycie serwera WWW będzie krokiem naprzód.

Lista potrzeb Użycie Windows 95 lub 98 do stworzenia intranetu pozwala zrobić to szybko i prosto. Nie musisz mieć w tym celu żadnych specjalnych uzdolnień. Oto komponenty potrzebne do stworzenia tego rodzaju intranetu: ·

Po pierwsze potrzebujesz działającej sieci, którą powinieneś już mieć. Intranet nie zależy od typu sieci, choć jeżeli sieć jest wolna to intranet też będzie wolny. Więcej informacji na temat sieci i okablowania znajdziesz w rozdziale 6.

·

Windows zawiera wszystko czego potrzebujesz. Jeżeli chcesz wgłębić się w kod HTML to strony WWW możesz tworzyć w programie Notepad lub WordPad. Jeżeli jednak masz takie programy jak Word, WordPro, Publisher, WordPerfect lub inne to możesz tworzyć strony WWW w znacznie łatwiejszy sposób.

·

Ostatnią rzeczą której potrzebujesz jest przeglądarka. Twój system operacyjny może już mieć zainstalowany program Internet Explorer. Jeżeli nie to musisz go zainstalować. Ewentualnie możesz użyć przeglądarki Netscape Navigator. Każda przeglądarka działa dobrze z Internetem.

To wszystko czego potrzebujesz!

Czynności które musisz wykonać Czynności które musisz wykonać, aby stworzyć intranet bez serwera są łatwe. Oto kompletna lista kroków potrzebnych do założenia prostego intranetu: 1.

Stworzenie i zapisanie wszystkich dokumentów w jednym folderze.

2.

Udostępnienie tego folderu.

3.

Zainstalowanie programu Internet Explorer (lub innej przeglądarki).

4.

Otworzenie przeglądarki.

5.

Jeżeli nie wyświetla się pasek adresu to z menu wybierz WidokðNarzędziaðPasek Adresu.

6.

Podaj ścieżkę do dowolnej strony swojego serwisu. Możesz podać ścieżkę do dokumentu domyślnego, który zwykle nazywa się default.htm, home.htm, index.htm (w zależności od programu w którym tworzyłeś serwis). Rysunek 18.9 przedstawia stronę index.htm.

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

Rysunek 18.9. Podaj ścieżkę do strony WWW.

Teraz możesz klikać na odnośniki oraz przewijać strony. Możesz wprowadzić ścieżkę do strony głównej jako do domyślnej. Dzięki temu za każdy razem gdy będziesz chciał otworzyć stronę główną wystarczy nacisnąć przycisk Start i przeglądarka sama otworzy tą stronę. Aby zmienić stronę domową w programie Internet Explorer wykonaj następujące czynności: 1.

Wybierz WidokðOpcje Internetowe. Pojawi się okno dialogowe Opcje Internetowe.

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

Rysunek 18.10. Wprowadź adres strony domowej

2.

W zakładce Ogólne, w polu Adres wprowadź ścieżkę do domyślnej strony, jak pokazano na rysunku 18.10.

3.

Naciśnij OK. W oknie przeglądarce Internet Explorer naciśnij przycisk Start. To wyświetli stronę domową.

Tworzenie równorzędnego intranetu z serwerem Możesz stworzyć intranet w sieci równorzędnej przy użyciu serwera WWW. Niektóre serwery są darmowe lub całkiem niedrogie i bardzo dobrze sprawdzają się na małych sieciach. Serwera WWW możesz używać z różnych powodów. Oto niektóre z nich:

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

·

Serwer WWW przechowuje i zarządza dokumentami serwisów. Zapewnia on dostęp z intranetu i Internetu, zarządza dostępem zdalnych użytkowników, pozwala na publikowanie archiwów plików poprzez tworzenie odnośników do innych komputerów. Może także zapewniać takie usługi jak gopher i FTP.

·

Aplety Javy są interaktywnymi programami działającymi na stronach WWW. Java jest językiem programistycznym pozwalającym na ożywienie zawartości stron WWW i uczynienie ich bardziej dynamicznymi.

·

Odtwarzanie muzyki i wideo po naciśnięciu na odnośnik. Mimo że elementy te można wprowadzić na stronach pobieranych przez Otoczenie sieciowe to w przypadku użycia serwera WWW użycie ich jest bardzie efektowne.

·

Używaj nie internetowych aplikacji (takich jak Word czy PowerPoint) do otwierania i wyświetlania dokumentów zawartych na stronach serwisu. Zamiast pobierania i wyświetlania takiego dokumentu (na przykład prezentacji PowerPoint) użytkownik może po prostu kliknąć na właściwy dokument, aby go otworzyć.

Lista potrzeb Aby założyć intranet z serwerem WWW potrzebujesz samych stron, przeglądarek na każdym komputerze, oprogramowania serwera WWW oraz protokołu TCP/IP. Zawartość intranetu może być identyczna jak w przypadku innych jego odmian. Zapisz wszystkie dokumenty w jednym folderze znajdującym się na serwerze WWW. Choć pewnie pomieszczenie strony WWW nie będzie wymagało wiele przestrzeni, to komputer może wymagać więcej mocy obliczeniowej i pamięci operacyjnej do obsługi serwera WWW. Sprawdź to w dokumentacji programu. Musisz także zainstalować i skonfigurować protokół TCP/IP na wszystkich komputerach w sieci. Więcej informacji na tan temat znajdziesz w dodatku B. Sam serwer WWW jest ostatnim komponentem. Istnieje możliwość pozyskania serwera za darmo (freeware) lub za niewielką opłatą po okresie próbnym (shareware). Musisz jednak wybrać oprogramowanie które będzie działało w systemie Windows 95 lub 98 w sieci równorzędnej. Niektóre oprogramowanie serwerów WWW działa tylko pod określonym sieciowym systemem operacyjnym, na przykład Windows NT Server lub Novell NetWare.

Spojrzenie na serwery WWW i inne programy użytkowe W Internecie dostępnych jest wiele sharewarowych serwerów WWW i innych programów użytkowych. Każdy z nich posiada specjalne narzędzia i właściwości. Zanim zdecydujesz się na kupno takiego serwera WWW możesz najpierw go wypróbować.

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

PORADA Przeszukaj Internet pod kątem nazwy "shareware", a jak już będziesz w serwisie w takim oprogramowaniem szukaj nazwy "internet server".

Xitami Web Server firmy iMatix Xitami jest serwerem dla systemu Windows 95 pozwalającym na administracje poprzez przeglądarkę, dostosowywanie komunikatów błędów, szczegółowe logi i więcej. Jest to szybki serwer WWW dla sieci intranet. Xitami obsługuje język Java i skrypty CGI (Common Gateway Interface). Jest o łatwy w administracji i użytkowaniu. Jest to produkt darmowy.

ActiveX Intranet Solution Program ActiveX Intranet Solution (firmy Auscomp Pty. Ltd.) zapewnia system menu do stron internetowych pozwalający na odnajdowanie informacji. Menu posiada strukturę drzewiastą podobną do okna dialogowego Index znajdującego się w systemie pomocy. Program ten kosztuje około 100 USD i jest możliwość bezpłatnego wypróbowania go.

Eserv Internet Server Pakiet Eserv Internet Server (autorem którego jest Andrey Cherezov) działa jako intranetowy serwer poczty, grup dyskusyjnych (news) i proxy. Dzięki temu pakietowi możesz rozwiązać zagadnienie dystrybucji poczty i grup dyskusyjnych w lokalnym intranecie. Serwer proxy pozwala na bezpieczne przesyłanie poczty pomiędzy intranetem a Internetem. Pakiet ten jest dostępny jako shareware i kosztuje 72 USD.

WebSite Professional Jednym z serwerów przeznaczonych do pracy w sieci równorzędnej jest WebSite Professional formy O’Reilly Software. Obsługuje on dynamiczne strony WWW. Obsługuje on język Java, własny interfejs programistyczny (API), rozszerzenia HTML, ASP (Active Server Pages), CGI i inne mechanizmy. Technologie te mogą współdziałać z programami działającymi na serwerze WWW. WebSite Professional zawiera także narzędzia przydatne w przypadku prowadzenia serwisu internetowego. Takim narzędzie jest serwer sklepu. Pozwala on na prowadzenie sklepu w sieci Internet. Wspomaga on wystawianie produktów na sprzedaż, użycie kart kupna w celu śledzenia zakupów, automatyczne kalkulowanie podatku i kosztów wysyłki oraz bezpieczną obsługę kart kredytowych. WebSite Professional kosztuje prawie 800 USD. Wymaga on komputera z procesorem Pentium, karty graficznej VGA, napędu CD-ROM, 16 MB RAM (32 MB są zalecane) oraz 40 MB wolnego miejsca na dysku.

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

Tworzenie intranetu klient-serwer Jeżeli w swoim domu masz sieć klient-serwer to możesz z serwera plików uczynić również serwer WWW. Sieć klient-serwer zapewnia intranetowi większą elastyczność oraz szybkość. Serwer może potwierdzać tożsamość użytkowników, udostępniać pliki oraz strony WWW. Dzięki temu użytkownicy mogą używać intranetu w połączeniu z innymi usługami. Inwestowanie czasu i pieniędzy w serwer dla intranetu nie jest bezzasadne. Dzięki temu możesz nauczyć się nowych technologii. Poza tym przeniesienie intranetu do Internetu dzięki będzie znacznie prostsze, bo już posiadasz serwer.

Lista potrzeb Także w tym przypadku musisz stworzyć intranet wypełnić jakąś zawartością. Poza tym musisz na każdym komputerze zainstalować protokół TCP/IP. Więcej informacji znajdziesz w dodatku B. W tym przypadku oprogramowanie serwera WWW instalujesz na swoim serwerze plików Po pierwsze musisz sprawdzić, czy serwer ten posiada wystarczającą moc obliczeniową, przestrzeń na dysku oraz ilość pamięci. W zależności od ilości ruchu generowanego przez serwer WWW możesz go uczynić dedykowanym, albo może on współistnieć z innymi usługami. Jeżeli chcesz połączyć intranet w Internetem powinieneś zainstalować także oprogramowania chroniące sieć lokalną przed atakami z Internetu. Istnieje wiele różnych serwerów WWW przeznaczonych dla różnych systemów operacyjnych. Najpierw jednak powinieneś sprawdzić, czy system operacyjny serwera nie posiada wbudowanego serwera WWW. Na przykład Windows NT Server posiada wbudowany serwer IIS (Internet Information Server). Z kolei System Novell NetWare współpracuje z serwerem Netscape Enterprise Web Server. Sprawą którą musisz przemyśleć poza sprzętem i oprogramowaniem jest administracja. Praca z serwerem WWW wymaga więcej czasu i wiedzy technicznej. Oczywiście instalacja i konfiguracja serwera WWW także wymaga dużo czasu. Administracja w sieci domowej nie wymaga dużo wysiłku, ale w przypadku sieci biurowej czy połączenia z Internetem ilość pracy wzrasta gwałtownie.

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

Omówienie internetowego serwera WWW Serwer WWW służy do publikowania informacji w formacie HTML i innym w intranecie i Internecie. Po pewnym okresie pracy intranecie możesz zdecydować się opublikować swoje strony w sieci Internet. Publikowanie to może mieć na celu sprzedawania produktów i usług, zbieranie informacji, oferowanie usług informacyjnych lub inne. Jeżeli korzystasz z usług dostawcy Internetu i wykupisz miejsce na jego serwerze WWW to zwykle możesz na nim umieścić dowolne informacje. Czasami możesz być ograniczony jedynie ilości miejsca na dysku, a czasami mogą być także nałożone ograniczenia na treść strony. W zamian za to dostawca usług zadba o wszystko za Ciebie. Nie będziesz się musiał przejmować prowadzeniem, konserwacją i rozwiązywaniem problemów z serwerem. Wszystko co musisz to utrzymywanie aktualnej zawartości strony. Jeżeli chcesz utrzymywać serwis WWW na swoim serwerze musisz zająć się różnymi sprawami. Po pierwsze musisz mieć w tym celu dedykowany komputer połączony z Internetem. Serwer ten powinien być wystarczająco wydajny aby użytkownicy nie musieli zbyt długo oczekiwać na strony WWW. Poza tym, musisz zainwestować w dobrze połączenie, najlepiej DSL lub frame relay. Potem musisz się zając bezpieczeństwem. Zainstaluj proxy lub firewall na serwerze WWW, tak aby nie można było atakować z Internetu sieci lokalnej. Powinieneś także stworzyć swoje własne mechanizmy wyszukiwawcze oraz ewentualnie serwer FTP. Musisz ewentualnie zdecydować w jaki sposób obsługiwać karty kredytowej zapewnić im bezpieczeństwo.

Internet Information Server W sieci klient-serwer możesz korzystać z jednego z wielu serwerów WWW. Powinieneś sprawdzić różne produkty i korzystać z tego, który najlepiej sprosta Twoim potrzebom. Jeżeli jako serwera używasz Windows NT Server to możesz wykorzystać wbudowany w niego serwer WWW, czyli IIS. IIS jest dość typowym serwerem WWW. Oferuje on wiele mechanizmów zarządzania intranetem. Na dodatek dzięki IIS możesz przejść od intranetu do Internetu. IIS zawiera usługę WWW pozwalająca na publikowanie dynamicznych stron WWW. Serwis umieszczony na IIS może zawierać grafikę, dźwięki, animacje, wideo, odnośniki i pliki inne niż HTML. Moduł zarządzający serwera IIS pozwala na konfigurowanie praw dostępu. Za pomocą IIS możesz także udostępniać takie usługi, jak gopher i FTP. Trzeba także dodać, że IIS posiada sterowniki ODBC (Open Database Connectivity) pozwalające wykorzystywać w serwisach informacje z kompatybilnych baz danych. Możesz tej funkcji ni używać w domowym intranecie, ale w przypadku zastosowań komercyjnych powinieneś rozważyć bazy danych i ich zastosowanie.

Rozdział 18. Konfiguracja intranetu

Podsumowanie W tym rozdziale nauczyłeś się tworzyć intranet w swojej sieci domowej. Szczególnie omówiliśmy następujące zagadnienia: ·

Omówienie intranetu

·

Tworzenie zawartości intranetu

·

Tworzenie równorzędnego intranetu bez serwera

·

Tworzenie równorzędnego intranetu z serwerem

·

Tworzenie intranetu klient-serwer

W następnym rozdziale zajmiemy się pracą z aplikacjami w sieci domowej.

Część 5. Praca z plikami, folderami i aplikacjami W części V omawiamy pracę z plikami, folderami i aplikacjami sieciowymi. Rozdział 19. omawia różne typy aplikacji sieciowych i najlepszy sposób użycia ich w Twojej sieci. Omawiamy tutaj także programy klient-serwer. Rozdział 20 omawia najlepsze sposoby przechowywania plików w sieci. Porusza on także tematykę tworzenia kopii zapasowych i zabezpieczenia danych w sieciach równorzędnych. W tej części Rozdział 19.

Praca z aplikacjami

Rozdział 20.

Praca z plikami i folderami

Rozdział 19. Praca z aplikacjami

Rozdział 19. Praca z aplikacjami W tym rozdziale: ·

Omówienie aplikacji lokalnych i sieciowych

·

Określanie typów aplikacji

Rozdział 19. Praca z aplikacjami

Najprawdopodobniej znasz takie programy jak edytory tekstu, arkusze kalkulacyjne, przeglądarki sieci Internet. Programy te mogą być używane na wolnostojącym komputerze. Istnieją także programy sieciowe pozwalające na rozproszenie swojej funkcjonalności w dowolny sposób na kilku komputerach. Aplikacje wykorzystujące sieć są bardziej uniwersalne niż aplikacje z niej nie korzystające.

Omówienie aplikacji lokalnych i sieciowych Większość aplikacji używany w sieci domowej to aplikacje przeznaczone dla pojedynczego komputera. Czasami zdarzają sieć w takich sieciach aplikacje sieciowe. Aplikacja sieciowa to taka aplikacja, która jest używana poprzez sieć. Aplikacja lokalna to taka aplikacja, której wszystkie elementy znajdują się na jednym komputerze i nie są udostępnione. Przykładami aplikacji sieciowych jest serwer WWW, serwer poty elektronicznej oraz program pozwalający na współdzielenie modemu i dostępu do Internetu. Edytor tekstu, aplikacja do DTP oraz arkusz kalkulacyjny są przykładami aplikacji lokalnych. Rodzaj używanego programu zależy od zadań, które chcesz nim wykonać. To czy program jest instalowany lokalnie, czy sieciowo zależy od jego budowy oraz sposobu licencjonowania i użycia.

Użycie aplikacji lokalnych Wiele programów może być używanych jedynie lokalnie. Instaluje się je na komputerze na którym są używane. Program taki posiada licencje na jeden komputer. Jeżeli chcesz ten sam program zainstalować także na innym komputerze, to musisz nabyć drugą licencje. Zwykle oznacza to kupienie oddzielnej kopii programu. Rysunek 19.1 przedstawia program Excel przeznaczony do użycia na komputerze lokalnym. Mimo, że możesz za pomocą tego programu pracować z dokumentami znajdującymi się w sieci to nie możesz używać go przez sieć.

Rozdział 19. Praca z aplikacjami

Rysunek 19.1. Używaj lokalnych aplikacji na komputerze na którym zostały one zainstalowane

Niektóre aplikacje lokalne możesz otwierać przez sieć, ale nie wpływa to pozytywnie na ich wydajność. Zwykle uruchomianie lokalnych aplikacji przez sieć jest niemożliwe ze względu na mechanizm działania aplikacji. Mechanizmy te mogą chronić współdzielone dane lub pliki aplikacji, a nawet chronić producenta oprogramowania przed stratami. Mimo że nie możesz uruchamiać niektórych aplikacji przez sieć, to możesz przechowywać dokumenty tych aplikacji na innych komputerach. Jeżeli masz sieć równorzędną to możesz przechowywać swoje dokumenty na dysku twardym innego komputera. W sieci klient-serwer możesz przechowywać pliki na serwerze. Oto niektóre przykłady aplikacji klient-serwer: ·

Edytory tekstu

·

Arkusze kalkulacyjne

·

Bazy danych

·

Programy do rysowania

·

Niektóre gry

·

Programy antywirusowe

·

Programy księgowe

Użycie aplikacji sieciowych Aplikacja sieciowa składa się z dwóch części: klienta i serwera. Część serwerowa jest instalowana na komputerze pełniącym rolę serwera. Część kliencka jest instalowana na komputerach

Rozdział 19. Praca z aplikacjami

użytkowników. Część kliencka żąda od części serwerowej pewnych usług. Część serwerowa zajmuje się ich dostarczaniem. Rysunek 19.2 przedstawia okno programu Internet Explorer. Przeglądarka ta jest programem klienckim instalowanym na lokalnym komputerze. Program serwera może być zainstalowany na serwerze Twojej sieci lub gdzieś w Internecie. Rysunek 19.2. Część kliencka aplikacji sieciowej do prawidłowego działania wymaga serwera

Cześć serwerowa aplikacji sieciowej jest instalowana jedynie na jednym komputerze. Konfiguracja serwera pozwala na przyjmowanie wszystkich żądań klientów, lub filtrowanie tych żądań i przyjmowanie tylko określonych. Następnie instalujesz oprogramowanie klientów. Aplikacje sieciowe mają specjalne warunki licencjonowania na określoną ilość serwerów i klientów. Plik z danymi aplikacji klient-serwer są zwykle przechowywane na serwerze. Dobrym przykładem aplikacji klient-serwer jest system zarządzania bazą danych SQL Oracle. Serwer zawiera wszystkie dane potrzebne bazie danych, na przykład listę cen. Każdy użytkownik posiada kliencką wersję oprogramowania pozwalającą na pobranie z bazy odpowiednich danych. Gdy klient wykonuje do serwera zapytanie to system zarządzający bazą danych przeszukuje dane którymi zarządza w celu zwrócenia odpowiednich danych. Jest mało prawdopodobne abyś używał w sieci domowej systemu zarządzania bazą danych. Możesz jednak używać innych aplikacji klient-serwer. Oto przykłady sieciowych aplikacji: ·

Przeglądarka WWW

·

Poczta elektroniczna

·

Oprogramowanie do zarządzania terminami

Rozdział 19. Praca z aplikacjami

·

Oprogramowanie komunikacyjne i do obsługi grup dyskusyjnych

·

Współdzielenie dostępu do modemu

·

Niektóre gry

·

Niektóre programy księgowe

Określanie typów aplikacji Znasz już programy których możesz używać lokalnie (edytory tekstu, programy graficzne, programy DTP i inne). Zanim kupisz taki program musisz pamiętać, że posiada on ograniczenia jeżeli chodzi o użycie w sieci. Niektóre programy sieciowe mogą mieć problemy z kompatybilnością z określonym typem sprzętu czy oprogramowania. Mogą także powstawać problemy związane z udostępnieniami, prawami dostępu lub innymi kwestiami związanymi z bezpieczeństwem. Programy te zawsze posiadają umowę licencyjną określającą ich sposób użycia w sieci. Zanim nabędziesz jakąś aplikacje sprawdź jej umowę licencyjną. W sieciach domowych możesz używać niektórych popularnych aplikacji sieciowych. W zależności od Twoich potrzeb możesz używać programów internetowych, księgowych, gier lub innych aplikacji.

Rozdział 19. Praca z aplikacjami

Zalety i wady używania aplikacji sieciowych Aplikacje sieciowe są świetnymi dostawcami usług sieciowych. Jeżeli potrzebujesz jakiejś usługi sieciowej, to powinieneś nabyć program który ją dostarczy. Zalety aplikacji sieciowych są następujące: ·

Jedna osoba może instalować i konfigurować aplikacje. Użycie spójnego interfejsu i ustawień oznacza, że każdy może używać tego programu w jednakowy sposób. Jeden użytkownik nie może wprowadzać zmian niejednoznacznych dla innego użytkownika.

·

Program serwera znajduje się na jednym z komputerów. Dzięki temu łatwo go aktualizować i jest on dostępnych dla wszystkich użytkowników.

·

W zależność od typu programu może istnieć możliwość kontrolowania dostępu do niego.

Wady aplikacji sieciowych są następujące: ·

Jeżeli komputer na którym zainstalowany jest serwer jest wyłączony to wszyscy są pozbawieni tej usługi.

·

Aplikacja klient-serwer powoduje wzrost ruchu w sieci. Jeżeli ruch jest wysoki to program może działać wolno lub być niedostępny. Także duże użycie sieci przez aplikacje klient-serwer zwalnia inne usługi sieciowe.

·

Instalacja, utrzymywanie i rozwiązywanie problemów w przypadku aplikacji klient-serwer jest bardziej złożone. Ze względu na charakter aplikacji istnieje wiele czynników przez które może ona działać nieprawidłowo.

Użycie w sieci pakietu Microsoft Office Większość aplikacji pakietu Office (Word, Excel, Access, PowerPoint oraz Publisher) jest zwykle instalowana na lokalnym komputerze, a nie w sieci. W pewnych warunkach możesz jednak zainstalować niektóre lub wszystkie aplikacje tego pakietu na serwerze. W tym celu będziesz potrzebował prawdziwego serwera, czyli Windows NT Server lub Novell NetWare. Jeżeli posiadasz odpowiednią licencje aby zainstalować Office na wielu komputerach klientów możesz udostępnić na serwerze wersję instalacyjną tego pakietu lub go tam zainstalować. Instalowanie pakietu Office na serwerze wymaga specjalnego sprzętu i przygotowań.

Zalety i wady instalacji wykonywanych z serwera Możesz na serwerze zainstalować serwerową wersję pakietu Office. Następnie możesz na każdym kliencie uruchomić instalacje z serwera. Zalety użycia tego typu instalacji są następujące: ·

Uruchamianie programu Office z serwera minimalizuje ilość przestrzeni na dysku używanej przez każdego klienta. Tylko określone pliki są instalowane na komputerach klientów, a większość pakietu jest przechowywana na serwerze.

·

Możesz uruchamiać Office na stacjach bezdyskowych.

Rozdział 19. Praca z aplikacjami

Wady uruchamiania pakietu Office są następujące: ·

Instalacja Office na serwerze wymaga 325 MB przestrzeni na dysku serwera. Przechowywanie danych stworzonych przez programy pakietu Office powiększa jeszcze tą przestrzeń.

·

Używanie Office z serwera obciąż sieć i serwer. Zwiększa się także ruch w sieci.

·

Jeżeli serwer będzie niedostępny nikt nie będzie mógł używać programów pakietu Office.

·

Aby uruchamiać programy tego pakietu użytkownicy muszą być do niego podłączeni.

PORADA BIUROWA Poza sieciową instalacją programu Access pozwalającą na współdzielenie baz danych, powinieneś resztę programów zainstalować lokalnie. Ograniczy to ruch w sieci i obciążenie serwera, a aplikacje będą pracować wydajniej.

Instalowanie Office 97 na serwerze sieciowym Zanim zainstalujesz Office na serwerze to upewnij się, że system spełnia zalecane wymagania. Ogólnie oznacza to, że jest potrzebny jest procesor Pentium, system Windows (95, 98 lub NT), 1216 MB pamięci RAM, karta graficzna VGA oraz napęd CD-ROM. Typowa instalacja systemu Windows wymaga około 112 MB miejsca na dysku. Dodatkowa przestrzeń jest jednak wymagana do celów administracyjnych. To daje w sumie 324 MB wymaganego miejsca na dysku. PORADA Nie powinieneś wykonywać uaktualniania starej wersji Office znajdującej się na serwerze. Najpierw powinieneś całkowicie odinstalować starą wersję, a następnie wykonać instalacje nowszej wersji. W ścieżce do folderu nie używaj także w spacji ani znaków narodowych. Aby zainstalować Office przez sieć musisz wykonać jego instalacje administracyjną i instalacje klienta. Zanim uruchomisz instalacje musisz wyłączyć zabezpieczenie przed wirusami. Programu antywirusowe mogą kolidować z programem instalacyjnym. Możesz uruchomić program antywirusowy zaraz po zakończeniu instalacji. Podczas instalacji musisz się upewnić, że wszyscy użytkownicy są wylogowani z serwera, a udziały dyskowe są zablokowane. Następnie musisz utworzyć administracyjny punkt instalacyjny. Dysk na którym go utworzysz musi mieć przynajmniej 320 MB wolnego. Administrator musi mieć pełne prawa dostępu do tego folderu.

Rozdział 19. Praca z aplikacjami

PORADA W przypadku sieciowej instalacji pakietu Office i wybierania instalacji programu Microsoft Access na serwerze istnieje wyjątek dotyczący uprawnień. Musisz wtedy wszystkim użytkownikom nadać pełne prawa do folderu OFFADMIN\WORKDIR. To umożliwi działanie kreatorów programu Access. Możesz uruchomić instalacje serwera z komputera klienta na którym nasz pełny dostęp do odpowiednich folderów. Zainstaluj administracyjną wersję pakietu Office używając polecenia setup /a. W tym celu z menu Start użyj komendy Run. Podwójne kliknięcie na ikonę instalatora nie zainstaluje serwera, tylko oprogramowanie klienta. Aby została wykonana instalacja administracyjna musisz użyć przełącznika /a. Następnie postępuj zgodnie z instrukcjami na ekranie. Jeżeli potrzebujesz dodatkowej pomocy przy instalacji przeczytaj plik Netwrk8.txt znajdujący się na nośniku w pakietem Office. Instalacja zajmuje dość dużo czasu, więc bądź cierpliwy. Podczas kopiowania plików możesz odnieść wrażenie, że instalator się zawiesił, ale samo kopiowanie plików z przykładowymi obrazkami trwa około 30 minut. Cała instalacja może zająć od 45 do 90 minut w zależność od wybranych opcji. Instalacja tworzy dwa foldery: \Msoffice oraz \Msapps. Folder Msoffice zawiera pliki aplikacji, a Msapps komponenty współdzielone. Po zakończeniu instalacji powinieneś udostępnić te dwa foldery.

Instalowanie Office 97 na komputerach klientów Instalowanie Office 97 na komputerach klientów przez sieć jest szybsze niż instalowanie ich z dyskietek lub napędu CD-ROM. Po prostu wystarczy podłączyć się do głównego folderu i uruchomić program Setup.exe. Użytkownicy mogą wybrać czy uruchamiać Office lub jego komponenty z serwera sieciowego, czy zainstalować je lokalnie. Inne opcje instalacji to instalowanie plików programów na komputerze klienta. Opcja ta umożliw najbardziej efektywne korzystanie z programów.

Rozwiązywanie problemów z sieciową instalacją i użyciem pakietu Office Sieciowa instalacja Office może spowodować kilka problemów. Oto kilka z nich wraz z rozwiązaniami: ·

Jeżeli używasz opcji Run From Network Server Installation na komputerze z zaawansowanym zarządzaniem energią to aplikacje Office mogą się zawieszać podczas przejścia w tryb uśpienia. Tak więc zanim komputer przejdzie w stan uśpienia powinieneś zamykać wszystkie aplikacje. Możesz ewentualnie wyłączyć zaawansowane zarządzanie energią.

·

Czasami podczas instalacji z opcją Run From Network Server są instalowane niepotrzebne pliki. Są to duplikaty plików znajdujących się na serwerze. Dla zaoszczędzenia miejsca na dysku możesz usunąć z komputera klienta następujące pliki: twain.dll, twunk_16.exe, twunk_32.exe oraz twain_32.dll. Znajdują się one na komputerze klienta w folderze Windows.

Rozdział 19. Praca z aplikacjami

Używanie internetowych aplikacji Najprawdopodobniej używałeś już w swojej sieci aplikacji internetowych. Jeżeli masz połączenie z internetem, to na pewno używasz przeglądarki, oprogramowania do poczty elektronicznej i czytania grup dyskusyjnych oraz czasami oprogramowania do współdzielenia połączenia z Internetem. UWAGA Powinieneś bardzo ostrożnie używać programów sieciowych ponieważ mogą one być przyczyną problemów z całym systemem. Szczególnie powinieneś być ostrożny podczas instalowania programów freeware i shareware. Działanie wielu z tych programów jest specyficzne dla określonej konfiguracji programowej lub sprzętowej. Jeśli nie jesteś pewny co do używania określonego programu nie używaj go. Zanim zainstalujesz określony program poszukaj od nim jak najwięcej informacji. Jedyną aplikacją której potrzebujesz podczas podłączania sieci do Internetu jest aplikacja służąca do współdzielenia modemu i konta w Internecie. Taki program proxy (na przykład WinGate lub WinProxy) działa jak serwer i zarządza dostępem użytkowników sieci do Internetu. Inne aplikacje sieciowe, takie jak programy do komunikacji mogą nie wymagać podziału na serwer i klientów. Na przykład program komunikacyjny WinPopup nie wymaga serwera. Wszystkie programy są między sobą równorzędne i bezpośrednio komunikują się między sobą. Jeżeli używasz internetowych klienckich aplikacji w celu dostępu do zasobów w intranecie to możesz rozważyć instalacje serwera WWW. Zarządza on współdzielonymi dokumentami i pozwala klientom na dostęp do informacji w sieci intranet. PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat udostępniania modemu i połączenia do Internetu znajdziesz w rozdziale 15. Z kolei więcej informacji na temat poczty elektronicznej znajdziesz w rozdziale 16. Po więcej informacji na temat intranetu zajrzyj do rozdziału 18.

Rozdział 19. Praca z aplikacjami

Dodanie serwera WWW do sieci w małej firmie Jeżeli chcesz rozszerzyć działalność swojej firmy o Internet to możesz dodać do sieci serwer WWW, zaporę ogniową i serwer proxy. Serwery WWW pozwalają na publikowanie różnego typu informacji w Internecie. Serwery proxy i zapory ogniowe pozwalają na wymianę informacji pomiędzy siecią lokalną i Internetem zapewniając użytkownikom sieci bezpieczeństwo. Wiele serwerów proxy pozwala także na kontrolowanie dostępu użytkowników do Internetu. Zarówno Netscape, jak i Microsoft oferują serwery proxy które możesz zechcieć wypróbować. Poza serwerami WWW możesz zainstalować serwery służące do sprzedaży i prowadzenia interesów. Serwery te umożliwiają zabieranie informacji i prezentowane jej online w sklepach internetowych. Przykładami dwóch programów pozwalających na prowadzenie interesów w Internecie są Microsoft Site Server i Microsoft Commerce Server. Więcej informacji znajdziesz u swojego dostawcy usług internetowych.

Użycie aplikacji księgowych W większość sieci domowych znajduje się program do księgowania w wersji lokalnej, używanej na jednym komputerze. Takie programy jak Quicken oraz Microsoft Money są instalowanie i używane lokalnie, choć ich dane mogą być przechowywane na dowolnym komputerze sieciowym. Sieciowe oprogramowanie księgowe jest zwykle duże, złożone i drogie. Takie programy składają się z wielu modułów serwera pozwalających na obsługę płac, kont, ksiąg rozrachunkowych, stanu magazynów i innych zagadnień. Programy księgowe są używane przez sieć w celu współdzielenia danych przez wiele oddziałów firmy. PORADA BIUROWA Jeżeli nie jesteś zainteresowany inwestowaniem tysięcy dolarów i kilu miesięcy potrzebnych na naukę tych programów księgowych możesz rozważyć bardziej podstawowe programy księgowe. Są one łatwe w użyciu, pewne w działaniu oraz tańsze od programów profesjonalnych.

Użycie oprogramowania o pracy grupowej Oprogramowanie do pracy grupowej to bardzo przydatna kategoria programów do [pracy grupowej. Zwykle są to pakiety zawierające kilka programów służących do wymiany poczty elektronicznej, zarządzania terminami, elektronicznych spotkań, komunikacji i inne. Produkty te mają na celu zachęcenie do współpracy przez Internet. Jednym z najbardziej użytecznych i popularnych pakietów do pracy grupowej jest Lotus Domino/Notes. Pozwala on użytkownikom na przechowywanie różnych dokumentów we współdzielonych folderach, tak jak w internecie. Za pomocą tego oprogramowania możesz także

Rozdział 19. Praca z aplikacjami

wysyłać pocztę, współdzielić rozkłady zajęć oraz biuletyny. Pakiet Notes ma duże możliwości i jest łatwy w instalacji i administrowaniu.

Składniki Pakiet Domino/Notes to jeden z typów oprogramowania do pracy grupowej. Także Microsoft Exchange Server posiada pewne funkcje oprogramowania do pracy grupowej (serwer poczty elektronicznej i współdzielone foldery). Wszystkie komponenty w pakiecie do pracy grupowej muszą występować zarówno jako klient, jak i serwer. Programy do pracy grupowej mogą nie zawierać wszystkich komponentów wymienionych poniżej. Oto krótki opis każdego z komponentów: ·

Poczta elektroniczna to najważniejsza część oprogramowania do pracy grupowej. Dzięki niej użytkownicy mają możliwość wysyłania i odbierania wiadomości, dołączania plików oraz wykonywania innych czynności za pomocą klienta poczty elektronicznej. Moduł poczty elektronicznej może bardzo prosty, ale może też oferować zaawansowane funkcje, takie jak automatyczne kopie zapasowe, system uprawnień, foldery publiczne i inne.

·

Rozkład zajęć umożliwia współdzielenie wiadomości na temat zajęć poszczególnych użytkowników. Aplikacja serwera organizuje i zarządza użytkownikami i umożliwia im zamieszczanie informacji o spotkaniach, wypełnianie informacji o sprawach do załatwienia, organizowanie spotkań i inne. Każdy użytkownik takiego systemu może przeglądać plany innych osób, do których ma prawa przeglądania.

·

Oprogramowanie konferencyjne pozwala na wirtualne spotkania w sieci. Pojęcie sieć w tym przypadku określa sieć lokalną lub Internet. Oprogramowanie to pozwala grupie użytkowników wymieniać informacje w czasie rzeczywistym. W danym momencie tylko jeden użytkownik może się wypowiadać, więc reszta musi zachować ciszę.

·

Tablice ogłoszeń to obszary w których użytkownicy mogą zostawiać wiadomości i pomysły oraz odpowiadać innym użytkownikom sieci. Tablice te mogą być na przykład używane podczas "burzy mózgów".

·

Zarządzanie dokumentami to metoda organizowania wielu dokumentów, tak aby były one dostępne dla określonych grup użytkowników. Każdy użytkownik może przeglądać dokumenty innych i zamieszczać w nich swoją pracę. Użytkownicy mogą także dokumenty kopiować, zapisywać i przeszukiwać. Działa to identycznie jak intranet.

·

Programy do organizacji pracy służą do wysyłania dokumentów do ludzi którzy ich potrzebują. Pomyśl o nich jak o podajniku papieru. Program wysyła dokument do jednego pracownika i po wykonaniu przez niego odpowiednich modyfikacji tego dokumentu, jest on przekazywany dalej.

Użytkownicy Jak już wspomniano w sieci domowej nie używa się oprogramowania do pracy grupowej. Oprogramowanie to jest przeznaczone dla biur o różnej wielkości. Użyj oprogramowania do pracy grupowej gdy ważna jest współpraca pomiędzy pracownikami (na przykład w firmach zajmujących się public relations, sprzedażą, czy reklamą). Oprogramowania tego mogą używać architekci, lekarze, prawnicy i inni.

Rozdział 19. Praca z aplikacjami

PORADA W sieci domowej możesz użyć różnych programów (programów do komunikacji, intranetu, Windows Messaging i innych) aby symulować funkcje pakietów do pracy grupowej. Dzięki temu będziesz mógł korzystać z zalet takich pakietów bez konieczności administracji nimi.

Użycie "pionowych" aplikacji Aplikacja "pionowa" to taka, która została stworzona specjalnie dla określonego typu firmy. Może to być na przykład system logistyczny restauracji lub system obsługi miejsc w teatrze. Popularne są także pionowe programy księgowe. Jeżeli nie prowadzisz interesu w domu lub małym biurze to możesz potrzebować tego typu aplikacji. Niektóre z nich posiadają architekturę klient-serwer, a inne są instalowane lokalnie na komputerze. Ponieważ aplikacje pionowe mogę sprawiać kłopoty, więc zanim kupisz jakiś tego typu program musisz zadać producentowi lub programiście kilka pytań. Oto parę z nich: ·

Czy aplikacja została napisana dla określonego system operacyjnego? Musisz się upewnić że kupowany program jest kompatybilny z Twoją wersją systemu Windows. Musisz także wiedzieć, czy będziesz mógł w przyszłości uaktualnić system operacyjny (wciąż zachowując kompatybilność aplikacji).

·

Czy architektura aplikacji jest klient-serwer czy lokalna? Jaki są wymagania sprzętowe? Jeżeli jest to klient-serwer, to dla jakiego systemu operacyjnego został napisany?

·

Czy możesz współdzielić dane? Czy mogą być one przechowywane na innym komputerze niż na tym, na którym zainstalowany jest program? Czy posiada on wbudowane jakiś mechanizmy zabezpieczeń?

·

Czy są jakieś kłopoty z kompatybilnością z innymi programami lub sprzętem? Na przykład czy wymiana drukarki lub sterownika do niej nie spowoduje problemów z programem? Czy obecnie używane aplikacje nie będą kolidowały z tą którą chcesz kupić.

Gry sieciowe Prawie każdy wie coś na temat gier komputerowych. Najprawdopodobniej rozpoczynałeś od takich gier jak MS-DOS pinball czy Solitaire. Ostatnim szałem w tym zakresie są wieloosobowe gry, w które gra się poprzez Internet lub w sieci lokalnej. Wiele gier zawiera mechanizmy pozwalające na grę wielu osób poprzez sieć. W wieloosobowe gry możesz grać w sieci lokalnej, poprzez modem lub Internet. Granie przez sieć lokalną jest chyba najlepszym sposobem zabawy. Granie przez sieć lokalną wymaga od sprzętu dodatkowej mocy obliczeniowej. Najbardziej odpowiednią technologią sieciową wykorzystywaną przez gry jest Ethernet.

Rozdział 19. Praca z aplikacjami

PORADA Podczas kupowania gry sprawdzaj zawsze jej minimalne wymagania sprzętowe (pamięć, karta graficzna, czy szybkość sieci). Niektóre gry multimedialne mogą nie działać w wolniejszych sieciach (na przykład wykorzystujących linie telefoniczne lub okablowanie energetyczne). Sprawdź także wymagany protokół sieciowy. Oto kilka popularnych gier działających w sieci: ·

X-Wing vs. Tie Fighter to gra w klimatach Star Wars.

·

Motoracer to gra symulująca wyścigi motocyklowe.

·

Flying Corp Gold to symulacja myśliwca z I Wojny Światowej, tak jak Red Baron 3D.

·

Andretti Racing to gra symulująca wyścigi samochodowe.

Problemy z wieloosobowymi grami dla systemu MS-DOS Dokładnie czytaj instrukcje gier sieciowych, tak abyś znał wszystkie ich wymagania. Niektóre gry działają w trybie MS-DOS, lub wymagają innego protokołu sieciowego niż zastosowany w Twojej sieci. Wiele gier napisanych dla systemu MS-DOS działa z protokołem IPX. Jeżeli posiadasz taką grę powinieneś dodać ten protokół do podsystemu sieciowego Windows. Użycie w Twojej sieci dwóch protokołów sieciowych (na przykład NetBEUI i IPX) nie powinno być przyczyną żadnych problemów. W najgorszym wypadku działanie sieci zostanie zwolnione. Jeżeli nie masz żadnych konkretnych powodów żeby używać NetBEUI czy TCP/IP to możesz usunąć je z sieci. Sieć równorzędna Windows może działać w oparciu o protokół IPX. Niektóre nowsze gry działają w trybie MS-DOS ale wymagają sterownika karty sieciowej. Z tego powodu będziesz musiał najpierw uruchomić Windows, a następnie uruchomić sesję MS-DOS. Starsze gry wymagają czystego środowiska MS-DOS. W tym przypadku będziesz musiał uruchomić kartę sieciową w trybie MS-DOS. W trybie MS-DOS możesz włączyć wsparcie dla sieci używając komendy net start. Tryb gry wieloosobowej konfigurujesz zgodnie z instrukcją dołączoną do gry. Jeżeli masz jakieś wątpliwości odnośnie protokołów i konkretnych ustawień gry sprawdź instrukcję do niej. UWAGA Granie w Internecie jest coraz popularniejsze. Istnieje wiele serwisów pozwalających na granie w sieci. Jest to na przykład Internet Gaming Zone, HEAT.net, Bungie.net. Każdy z tych serwisów ma swoje zasady korzystania. Możesz także grać przez Internet w gry wykorzystujące protokół IPX jeżeli tylko posiadasz specjalne, dodatkowe oprogramowanie. Większość popularnych gier działa w systemie Windows 95 i 98 i korzysta z protokołu TCP/IP.

Rozdział 19. Praca z aplikacjami

Użycie sieciowych programów użytkowych System Windows zawiera kilka sieciowych programów narzędziowych i monitorujących. Przykładowymi programami tego typu są Monitor sieci, Monitor Systemu oraz Edytor założeń systemowych. Możesz także używać programów pochodzących od film trzecich. Sieciowe narzędzia wykonują różne zadania, ale większość z nich jest aplikacjami klient-serwer. PATRZ TAKŻE Więcej informacji o programach Monitor sieci i Monitor systemu znajdziesz w rozdziale 21. Z kolei rozdział 22. Omawia użycia Edytora Założeń systemowych.

PlanIt firmy MH Software Jest to program umożliwiający ustalanie spotkań i utrzymywanie tygodniowy rozkładów zajęć. Pozwala on na przypisywanie użytkownikom zadań i spotkań, przypisywanie zadań do określonych kategorii i inne. PlanIt jest dostępny jako shareware i kosztuje około 45 dolarów.

Alot MoniCA firmy Alot Enterprises Program ten umożliwia śledzenie użycia komputerów w sieci. Możesz go użyć w celu sprawdzenia, kto używał twoich plików, lub jak długo działają określonych programy. Program ten jest dostępny jako shareware i kosztuje 30 dolarów.

Systeminfo firmy Lightbulb Software SystemInfo wyświetla informacje o Twoim komputerze, takie jak adres IP, nazwę sieciową komputera i wersję systemu Windows. Program ten jest dostępny jako freeware.

NetQuality firmy RzK GmbH NetQuality testuje jakoś połączeń Ethernet. Testuje on także okablowanie i połączenia bezprzewodowe. Demo tego programu kosztuje 70 dolarów.

IPSentry firmy RGE, Inc. Ipsentry jest programem typu shareware dla systemów Windows 95 i 98. Kosztuje on około 100 dolarów. IPSentry monitoruje serwery w Internecie i intranecie. Na przykład jeżeli posiadasz serwer WWW to możesz użyć tego programu do sprawdzenia, czy serwer jest aktywny i odpowiada. Ipsentry działa z serwerami poczty, FTP oraz news. Najprawdopodobniej tego narzędzia będziesz potrzebował jeżeli zdecydujesz się na uruchomienie swojego komercyjnego serwera.

Rozdział 19. Praca z aplikacjami

Użycie programów do komunikacji Takie programy jak serwery WWW, aplikacje poczty elektronicznej oraz programy chat mogą być uważanej jako programy do komunikacji. Możesz używać tych programów do łączenia się z innymi użytkownikami w sieci. Mimo że Windows zawiera kilka programów tego typu, to istnieje także wiele tego typu programów pochodzących od innych producentów. Oczywiście jeżeli będziesz chciał używać programu do komunikacji wideo będziesz potrzebował kamery.

Narzędzia do wiedokonferencji Darmowym programem do wideokonferecji jest Ivisit firmy iXL. Obsługuje on komunikacje głosową i wizualną w czasie rzeczywistym. ICUII (I See You Too) jest programem do wiedokonferencji wykorzystującym protokół IP. Zawiera on także chat tekstowy oraz dźwiękowy. ICUII może być używany przez internetowe telefony i gry ICQ. Demo tego programu kosztuje 25 dolarów. Program SoftCam Pro firmy Luminositi, Inc. to sprzętowa kamera. Pozwala on na umieszczenie w wiedokonferencjach plików BMP, GIF, AVI i WAV. Działa on z takimi programami jak NetMeeting, Internet Phone i VDOphone. SoftCam Pro jest dostępny jako shareware i kosztuje 35 dolarów.

Aplikacje poczty elektronicznej Na rynku dostępne są aplikacje do poczty elektronicznej pochodzące od takich firm jak Alta Vista, Artisoft oraz McAfee. Oto kilka dostępnych aplikacji. Niektóre z tych aplikacji służą do użycia w Internecie, a inne w intranetach. Zanim jakąś z nich kupisz powinieneś sprawdzić gdzie może być ona używana. XtraMail for Windows 95 to aplikacja oferowana przez Artisoft i kosztująca od 300 do 500 dolarów (w zależności od wersji). E-mail-It! to produkt firmy McAfee. Program ten jest przeznaczony dla systemu Windows 95 i kosztuje tylko 30 dolarów. Distinct NetRover firmy Distinct Corp. Kosztuje 80 dolarów.

Serwery WWW Serwery WWW takie jak Eserve Mail, Web and Proxy Servers firmy Etype Co. Działają zarówno w sieci intranet, jak i Internet. PATRZ TAKŻE Więcej informacji o serwerach WWW zawiera rozdział 18. Viking Web Server autorstwa Roberta Olssona obsługuje protokoły HTTP, FTP, gopher, skrypty CGI oraz zawiera serwer proxy i zaporę ogniową. Możesz go używać w Internecie i interanecie. Wersja demo tego programu kosztuje 100 dolarów.

Rozdział 19. Praca z aplikacjami

Jweb Server autorstwa Jeffa Heatona to darmowy serwer WWW, który jest mały i efektywny. OmniHTTPd Professional autorstwa Gerricka Lau to szybki i efektywny serwer WWW obsługujący wiele różnych protokołów. Program ten jest darmowy.

Podsumowanie W tym rozdziale omówiliśmy różne aplikacje sieciowe, włączając w to: ·

Pakiet Microsoft Office

·

Aplikacje internetowe

·

Aplikacje intranetowe

·

Oprogramowanie do pracy biurowej

·

Oprogramowanie księgowe

·

Oprogramowanie "pionowe"

W następnym rozdziale zajmiemy się pracą z plikami i folderami w sieci.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami W tym rozdziale: ·

Przechowywanie plików

·

Wykonywanie kopii zapasowej plików i folderów

·

Zabezpieczanie plików i folderów

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Pewnie zdążyłeś się już przyzwyczaić do pracy z plikami i folderami na lokalnym komputerze. Jednak praca w sieci jest w tym przypadku nieco inna. Przede wszystkim w sieci masz więcej dysków i więcej przestrzeni dyskowej którą musisz zarządzać. Także wykonywanie kopii zapasowej plików to coś więcej niż zapisywanie kilku plików na dyskietki. W sieci możesz wykonywać kopie zapasowe różnych typów. Poza tym zabezpieczenie tajnych informacji staje się bardziej skomplikowane niż w przypadku pojedynczego komputera.

Przechowywanie plików Jeżeli nie masz wystarczającej ilość miejsca, aby przechowywać pliki na swoim komputerze to możesz skorzystać z wolnego miejsca na innym komputerze w sieci. Podobnie jest gdy na innym komputerze w sieci znajduje się urządzenie pamięci masowej, którego nie ma na Twoim komputerze. W przeszłości przechowywanie plików było łatwiejsze ponieważ były one mniejsze niż obecnie. Dokumenty pochodzące z takich aplikacji jak edytory tekstu czy arkusze kalkulacyjne miały wielkość mniejsza od megabajta (57K, 80K, ewentualnie 200K). Mogłeś je przechowywać na dyskietkach o pojemności 1.44 MB. Wraz ze zmianami technologicznymi i Internetem wielkości plików zaczęły się zwiększać. Pliki graficzne o wysokiej jakoś są dość duże. Ich rozmiar jest liczony w megabajtach. Aplikacje pobierane z Internetu mogą mieć wielkość 1 Mb, 5 MB, a nawet 20 MB. Po dodaniu tego, że zwykle programy te są już skompresowane jasno widać, że nie można ich przechowywać na dyskietkach 1.44 MB. W takim wypadku musisz rozważyć alternatywne sposoby przechowywania plików. Na szczęści w przypadku sieci masz więcej możliwości ich przechowywania, niż w przypadku wolnostojącego komputera. PORADA Powinieneś przechowywać aplikacje na dysku C. Pliki z dokumentami powinieneś z kolei trzymać oddzielnie od plików aplikacji. Szczególnie jest to ważne gdy zdecydujesz się usunąć jakąś aplikacje. Wtedy możesz omyłkowo pozbyć się także tworzonych w niej dokumentów. Wszystkie nowe aplikacje zapisują domyślnie swoje dokumenty w folderze Moje dokumenty.

Wybór obszaru przechowywania plików Zawsze dążysz do tego, aby efektywnie zorganizować przechowywanie plików na serwerze. W tym celu najlepiej jest wybrać komputer o największym dysku twardym. W sieci klient-serwer takim komputerem jest zwykle serwer, ale gdy maszyna ta jest mocno obciążona innymi zadaniami (drukowaniem, obsługą Internetu i innymi) to przechowywanie plików możesz zlecić innemu komputerowi.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Rysunek 20.1 przedstawia sieciowy dysk przechowujący pliki, znajdujący się w sieci domowej. Pojemność dysku wynosi 10 GB, z tego pozostało 45,4 MB wolnego. Rysunek 20.1. Użyj jednego większego dysku to przechowywania danych wszystkich użytkowników sieci

Partycjonowanie dużego dysku Nowe komputery posiadają duże dyski twarde. W ich przypadku powinieneś rozważyć podział na partycje. Dzięki temu będziesz mógł przeznaczyć określony ich obszar na przechowywanie plików. Przez partycjonowanie dzielisz dysk na obszary. System operacyjny traktuje osobne partycja jako osobne dyski twarde (logiczne). Załóżmy że masz dysk o wielkości 8 GB. Możesz go podzielić na dwie, trzy, cztery lub więcej partycji. Jeżeli podzielisz go na dwie partycje to najprawdopodobniej zostaną im przypisane litery napędów C i D. Partycja C będzie zawierać system operacyjny i osobiste pliki danych użytkowników. Dysk D może być dodatkową partycją przechowującą pliki komputerów z sieci. Możesz nadać partycjom dowolną wielkość. Na przykład obie partycje mogą mieć wielkość 4 GB. Gdy podzielisz dysk na partycje pojawiają się one w Eksploratorze Windows jako oddzielne dyski, na przykład C, D, E i tak dalej. Litery stacji dyskietek pozostają niezmienione, czyli A i B. Litera napędu CD-ROM znajduje się za literami dysków logicznych. Na przykład może to być F lub G. Podział dysku na partycje wymaga nieco pracy. Najprostszym programem do wykonywania tego typu zadań jest FDISK. Usuwa on wszystko z dysku, zakłada nowe partycje i przypisuje im litery napędów. Po zmianie układu partycji musisz formatować nowe partycje i na nowo zainstalować system operacyjny. Obecnie jednak istnieje wiele programów użytkowych pozwalających na zmianę układu partycji na dysku bez utraty danych. Przykładem takiego programu jest Partition Magic.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Obecnie sprzedawane komputery mają większe dyski twarde niż kiedykolwiek. Trudno jest obecnie znaleźć komputer o dysk twardy mniejszym niż 10 GB. Możesz udostępnić do dużą przestrzeń wszystkich użytkownikom sieci. PORADA BIUROWA Rozważ zakup dużych dysków twardych do każdego komputera w sieci. Wciąż możesz udostępniać przez sieć wspólny dysk, ponieważ użytkownicy w biurach potrzebują większej ilości miejsca na przechowywanie swoich plików. Zalety używania tylko jednego dysku do przechowywania plików w sieci są następujące: ·

Reszta komputerów w sieci może mieć zainstalowane mniejsze i tańsze dyski twarde.

·

Wykonywanie kopii zapasowych jest prostsze.

·

Wyszukiwanie plików jest prostsze dla wszystkich użytkowników.

Wady używania dysków sieciowych do przechowywania plików wszystkich użytkowników są następujące: ·

Aby pliki były dla wszystkich dostępne komputer je udostępniający musi być zawsze włączony.

·

Jeżeli dysk twardy tego komputera ulegnie awarii to wszystkie przechowywane na nim pliki zostaną stracone.

PORADA BIUROWA W firmach zalety korzystania z sieciowego przechowywania plików przeważają nad wadami. Po pierwsze w biurze i tak komputer przechowujący pliki jest cały czas włączony. Po drugie w firmie powinieneś wykonywać kopie zapasowe codziennie. Tak więc w razie awarii dysków twardy będziesz miał zawsze kopie zapasowe plików. Poza tym użytkownicy będą mogli szybciej odnajdować pliki, ponieważ będą się one znajdowały w jednym miejscu sieci.

Jak przechowywać pliki? Jeżeli przechowujesz i udostępniasz pliki znajdujące się na jednym komputerze to można je szybko i łatwo rozprowadzać w sieci. Oto kilka porad mówiących w jaki sposób uczynić sieć bardziej efektywną. ·

Jeżeli zapisujesz wszystkie pliki na jednym dysku w sieci to powinieneś na każdej stacji podłączyć ten dysk. To przyspieszy dostęp do plików i folderów. Więcej informacji na temat podłączania dysków sieciowych znajduje się w rozdziale 12. Rysunek 20.2 przedstawia podłączone dyski sieciowe. Zauważ że podłączone udziały pochodzą z komputera SUN.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Rysunek 20.2. Podłącz dysk sieciowy aby przyspieszyć dostęp do plików

·

Na dysku sieciowym stwórz folder w którym będziesz zapisywał swoje pliki. Możesz także tworzyć na przykład foldery zawierające pliki dla wszystkich użytkowników lub kopie zapasowe.

·

Jeżeli jakiś folder zawiera informacje już nie potrzebne to zamiast usuwać je powinieneś przenosić je do innego foldera lub na inne nośniki (na przykład dyski Zip, taśmy, lub inne urządzenia pamięci masowej). To uchroni Cię przed wyczerpaniem miejsca na dysku twardym.

UWAGA Oczywiście istnieje wiele urządzeń pamięci masowej na których możesz zapisywać pliki (na przykład taśmy, dyski CD-R, dyski Zip i Jaz). Jednak korzystanie z plików zapisanych na dysku twardym jest znacznie bardziej efektywne. Oczywiście zawsze możesz skopiować pliki na dysk twardy a potem z nich korzystać.

Wykonywanie kopii zapasowej plików Pewnie wiele słyszałeś o wykonywaniu kopii zapasowych, ale uważasz że jest to proces zarezerwowany jedynie dla firm. Nie jest to prawda. Powinieneś okresowo wykonywać kopie zapasowe swoich ważnych plików. Częstotliwość wykonywania kopii zapasowych zależy od ilości znam jakich dokonujesz dziennie w plikach. Nie powinieneś wykonywać kopii zapasowych systemu operacyjnego, plików aplikacji oraz plików które masz na dysku twardym i płytach CD-ROM. Jeżeli będziesz musiał odtworzyć te

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

pliki możesz to w prosty sposób zrobić z oryginalnych nośników. Wykonywanie kopii zapasowych wymaga przecież czasu i zaangażowania. Powinieneś wykonywać kopie zapasowe ważnych plików z danymi, plików Rejestru i plików konfiguracyjnych. Pliki danych które musisz zabezpieczać to ważne listy, raporty, arkusze kalkulacyjne, bazy danych, rysunki, informacje księgowe, listy kontaktów i inne. Rejestr jest miejscem w którym Windows przechowuje informacje systemowe, włączając w to informacje o urządzeniach, ustawienia programów i więcej. Pliki konfiguracyjne to różne pliki zawierające informacje o sprzęcie, dane użytkowników, ustawienia programów i inne informacje. Pliki konfiguracyjne to różne pliki zawierające ustawienie systemu operacyjnego.

Sieciowa i lokalna kopia zapasowa Możesz wykonywać kopie zapasowe jedynie na swoim lokalnym komputerze, a możesz także w tym celu skorzystać z sieci. Dzięki sieci możesz przenosić pliki na inny dysk twardy, dysk Zip lub inne urządzenie pamięci masowej. Jeżeli wykonujesz kopię zapasową w inne miejsce tego samego dysku twardego nie masz żadnego zabezpieczenia na wypadek awarii tego dysku. Tak samo w przypadku zaatakowania komputera przez wirus. Wszystkie Twoje dane zniknął.

Urządzenia UPS Zasilacz awaryjny (UPS) jest przydatnym urządzeniem, niezależnie do tego czy posiadasz sieć, czy nie. UPS spełnia funkcje podtrzymania bateryjnego podłączonego komputera lub grupy komputerów. UPS chroni w wypadku utraty zasilania. Dzięki niemu msza czas na poprawne zamknięcie komputera. Jeżeli nastąpi przerwa w zasilaniu komputera (bak prądu lub przez nieuwagę wyciągnięty kabel) stracisz wszystkie swoje dane od czasu ostatniego ich zapisania. Jeżeli często zapisuje swoją pracę i nie jest ona bardzo ważna to nie musisz posiadać zasilacza awaryjnego. Jeżeli jednak operujesz ważnymi danymi (na przykład w księgowości) to powinieneś rozważyć zakup UPS. UPS jest alternatywnym źródłem zasilania zawierającym baterie o dużej pojemności. Zadaniem zasilacza awaryjnego jest zasilanie komputera gdy zabraknie prądu lub gdy napięcie spadnie poniżej pewnego poziomu. UPS nie służy utrzymywaniu komputerów w ruchu, ponieważ może on podtrzymywać napięcie od 5 do 15 minut. Dzięki temu masz czas na prawidłowe zamknięcie komputera. Jeżeli posiadasz sieć klient-serwer to na pewno powinieneś podłączyć UPS do serwera. Możesz stracić wiele danych jeżeli serwer nagle przestanie pracować, ponieważ jest do niego podłączonych wielu użytkowników. UPS pozwala na wylogowanie klientów i zamknięcie ich plików. To chroni przed utratą ich danych. Możesz w prosty sposób wykonywać kopie zapasowe używając napędy taśmowego, napędu ZIP lub innego urządzenia dołączonego do komputera. Dzięki temu będziesz miał pewność, że dane będą bezpieczne na wypadek awarii dysku. Istnieją oczywiście pewne ograniczenia dotyczące tych

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

urządzeń. Napęd taśmowy nie pozwala na dostęp do wybranego pliku lub folderu. Napędy Jazz i Zip mają ograniczoną pojemność. Wykonywanie kopii zapasowej do sieci (na serwer lub inną stację roboczą) ma wiele zalet. Jest ono dość szybkie. Najczęściej przestrzeń na dysku innego komputera nie stanowi żadnego problemu. Odtwarzanie kopii zapasowej na oryginalny komputer jest łatwe i szybkie. PORADA BIUROWA Wykonywanie kopii zapasowych przez sieć oszczędza czas i pieniądze. Wiele małych firm posiada dodatkowe dyski twarde lub napęd taśmowy służący do wykonywania kopii zapasowych. Ważna sprawą jest codzienne wykonywanie kopii zapasowych. Pomyśl jaki czas jest potrzebny do odtworzenia informacji o kontach, klientach i innych plików w przypadku braku kopii zapasowej. W tym świetle na pewno warto wykonywać kopie zapasowe. Wykonywanie kopii zapasowej na urządzenia pamięci masowych znajdujące się na innych komputerach w sieci nie różni się niczym od wykonywania ich na lokalnym komputerze. Wciąż masz te same ograniczenia pojemności. Sieć ograniczać szybkość wykonywanie kopii zapasowej. Jeżeli jednak na swoim komputerze nie masz na przykład napędu Zip to wykonywanie kopii zapasowych przez sieć jest lepsze niż nie robienie jej w ogóle. Rysunek 20.3 przedstawia sieć z dwoma udostępnionymi urządzeniami. Gdy użytkownik chce wykonać kopię zapasową całego dysku to korzysta z napędu taśmowego. W przypadku wykonywania kopii zapasowej kilku plików wystarczy użyć napędu Zip.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Rysunek 20.3. Udostępniaj w sieci urządzenia do kopii zapasowej

PORADA Do każdego urządzenia w swojej sieci dodaj zabezpieczenie antyprzepięciowe. Inny sprzęt podłączony do instalacji energetycznej może uszkodzić twoje komputery.

Pliki które powinieneś zabezpieczać Niektóre pliki powinieneś okresowo zabezpieczyć przez wykowania kopii zapasowej. Zabezpieczanie ich jest szczególnie ważne w przypadku serwera. Oto niektóre pliki z których powinieneś wykonywać kopię zapasową: ·

Pliki konfiguracyjne takie jak Config.sys, Autoexec.bat, Systm.ini, Win.ini oraz pliki Rejestru.

·

Wszystkie skrypty logowania oraz pliki z hasłami. Także pliki inicjalizacyjne służące do połączenia z serwerem. Lokalizacja tych plików zależy od typu sieciowego systemu operacyjnego. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w dokumentacji sieciowego systemu operacyjnego.

·

Wszystkie dane: dokumenty edytora tekstu, strony WWW, dane księgowe, pliki bazy danych, arkusze kalkulacyjne, grafika i obrazki, informacje o klientach. Pliki te mogą się znajdować w folderze Moje dokumenty, Program Files i gdziekolwiek jeszcze zapisujesz swoje dane.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Użycie urządzeń do kopii zapasowej Jeżeli ilość zapisywanych danych nie jest duża i nie są one bardzo ważne to możesz wykonywać kopię zapasową zapisując je na inny twardy dysk. Z drugiej strony jeżeli używasz komputera w firmie i nie chcesz utracić swoich danych to możesz używać napędu taśmowego. Typ urządzenia zależy od ilości danych które chcesz zachowywać, kosztu samego urządzenia, nośników do niego oraz złożoności jego obsługi. Oto niektóre urządzenia na których możesz wykonać kopię zapasową: ·

Dyskietki są dobrym rozwiązaniem w przypadku zachowywanie małych plików. Jeżeli pliki nie są większe niż 1.44 MB to dyskietki są idealnym rozwiązaniem, szczególnie gdy używasz programów do kompresji.

·

CD-R czyli zapisywalne płyty kompaktowe są obecnie znacznie bardziej przystępne cenowo. Musi jednak wziąć pod uwagę, że płyty CD-R można tylko raz zapisać. Płyty umożliwiające wielokrotny zapis są droższe. Płyt CD mieści do 650 MB danych.

·

Napędy Zip pozwalają na używanie wymiennych dysków o pojemności 100 MB. Dysk taki jest łatwy w użyciu, transporcie i przechowywaniu. Istnieją także inne napędy, takie jak SyQuest i Iomega Jaz. Posiadają on większą pojemność niż napęd Zip.

·

Napędy taśmowe są niedrogie i często używane do wykonywania kopii zapasowych. Czasami dostarczane z nimi oprogramowanie jest trudne w użyciu i konfiguracji. Upewnij się także że samo urządzenie jest kompatybilne z Twoim komputerem.

·

Dodatkowe twarde dyski są świetne do tworzenia kopii zapasowych. Możesz dodać ten dysk do komputera lokalnego lub innego komputera w sieci. Udostępnij ten dysk wszystkim użytkownikom tak aby mogli oni w łatwy sposób wykonywać kopie zapasowe.

Wykonywanie kopii zapasowej Rejestru Rejestr to obszar Windows 95 i 98 zawierający wszystkie ustawienia konfiguracyjne. Rejestr na przykład zawiera preferencje użytkowników, kolory pulpitu, fonty i ustawienia programów. Jeżeli Rejestr zostanie uszkodzony to Windows może całkowicie przestać działać. Jeżeli wykonujesz regularne kopie Rejestru to możesz szybko odzyskać jego zawartość. Powinieneś wykonywać regularne kopie Rejestru. Za każdym razem gdy instalujesz program lub zmieniasz jakiekolwiek ustawienie zawartość Rejestru zmienia się. PORADA Podczas ręcznej edycji zawartości Rejestru powinieneś być bardzo uważny. Pomyłka podczas wprowadzania tekstu z klawiatury może spowodować, że system przestanie działać. Aby wykonać kopię zapasową Rejestru musisz wykonać następujące czynności: 1.

Wybierz StartðUruchom. Pojawi się okno dialogowe Uruchom, jak przedstawiono na rysunku 20.4.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Rysunek 20.4. Możesz użyć okna dialogowego Uruchom do uruchamiania programów w systemie Windows

2.

W polu tekstowym Otwórz wpisz REGEDIT i naciśnij Enter. Pojawi się okno Edytor Rejestru (rysunek 20.5.).

Rysunek 20.5. Użyj Edytora Rejestru do wykonywania kopii zapasowej

3.

Wybierz RejestrðEksportuje plik Rejestru. Pojawi się okno dialogowe Eksportuj plik Rejestru, jak przedstawia rysunek 20.6.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Rysunek 20.6. Zapisz kopie zapasową Rejestru

4.

Na rozwijanej liście Zapisz w wybierz napęd na których chcesz wykonać kopię zapasową.

5.

Podwójnie kliknij na wybranym folderze aby go otworzyć.

6.

W polu Nazwa pliku wpisz nazwę pliku w którym będzie się znajdować kopia zapasowa Rejestru.

7.

Pozostaw typ pliku jak *.reg.

8.

W polu zakres eksportu wybierz opcję Wszystko.

9.

Naciśnij przycisk Zapisz.

10. Wybierz RejestrðZakończ aby opuścić Edytor Rejestru. Jeżeli będziesz musiał odtworzyć Rejestr otwórz Edytor Rejestru i z menu głównego wybierz RejestrðImportuj plik Rejestru. Wybierz pliku w którym zapisałeś kopie Rejestru i naciśnij przycisk Otwórz. PORADA Możesz także wykonać kopię zapasową Rejestru zapisując pliki User.dat oraz System.dat. Pliki te znajdują się w folderze C:\Windows i zawierają wszystkie informacje o Rejestrze. Możesz na przykład zapisać te dwa pliki na dyskietkę. Jeżeli Rejestr ulegnie uszkodzeniu będziesz mógł skopiować te pliki do folderu C:\Windows.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

PORADA Windows 98 tworzy kopię Rejestru za każdym razem do zostanie uruchomiony. Aby użyć tej kopii uruchom komputer w Trybie awaryjnym (naciskając F8 podczas startu komputera). Następnie przejdź do wiersza poleceń i wydaj komendę scanreg /restore. Pojawi się lista ostatnich kopii zapasowych Rejestrów. Wybierz ostatnią kopie i uruchom ponownie komputer. Jeżeli nic to nie pomoże to, to może kopia także była uszkodzona. W takim przypadku użyj jakiejś starszej kopii.

Wykonywanie kopii zapasowej plików konfiguracyjnych Pliki konfiguracyjne to pliki ładujące przy starcie komputera sterowniki urządzeń. Czasami pliki te legają uszkodzeniu. Jeżeli jednak masz ich kopię zapasową to możesz je odtworzyć. Musisz tylko wykonać następujące czynności: 1.

Wybierz StartðUruchom. Pojawi się okno dialogowe Uruchom.

2.

W polu tekstowym Otwórz wpisz MSCONFIG.

3.

Naciśnij OK. Pojawi się okno dialogowe Narzędzie konfiguracji systemu, którego zakładka Ogólne został pokazana na rysunku 20.7.

Rysunek 20.7. Wykonaj kopię zapasową plików konfiguracyjnych

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

4.

Naciśnij przycisk Twórz kopię zapasową. System Windows stworzy kopię zapasową i zapisze ją na twardym dysku. Jeżeli wcześniej nie robiłeś kopii zapasowej tych plików pojawi się okno dialogowe informujące, że kopia zapasowa została stworzona. Jeżeli wcześniej tworzyłeś kopię zapasową tych plików po pojawi się okno w którym będziesz musiał potwierdzić nadpisanie wcześniejszej kopii zapasowej.

5.

Naciśnij OK.

6.

Naciśnij znowu OK. aby zamknąć okno dialogowe Narzędzie konfiguracji systemu.

Aby odtworzyć pliki konfiguracyjne z kopii zapasowej otwórz program Narzędzie konfiguracji systemu, a następnie naciśnij przycisk Przywróć kopię zapasową.

Użycie programu Kopia zapasowa Microsoft Program Kopia zapasowa Windows służy do regularnego wykonywania kopii zapasowej. Możesz określić częstotliwość wykonywania kopii zapasowych (codziennie, raz na tydzień albo w innych odstępach czasu). Możesz wykonywać kopię wszystkich plików, lub tylko wybranych. Możesz także wybrać urządzenie które będzie służyło do wykonywania kopii. Program ten pozwala także na odtwarzanie kopii zapasowych w wypadku problemów z oryginalnymi plikami.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Typy kopii zapasowych Możesz wykonywać kopię zapasową przez zwykłe kopiowanie wszystkich plików w inną lokację. Takie proste kopiowanie plików sprawdza się gdy nie zmieniasz często ich zawartości. Program do kopii zapasowej powinien jednak umożliwiać wykonywanie kopii często zmienianych plików: plików księgowości, baz danych i innych. Jeżeli używasz programu służącego do wykonywania kopii zapasowej, to pewnie zauważyłeś że istnieje kilka odmian kopii zapasowej: pełna, przyrostowa oraz różnicowa. Większość aplikacji daje możliwość wyboru typu wykonywanej kopii. Każdy proces wykonywania kopii zapasowych rozpoczyna się od pełnej kopii. Ten typ kopii jest używany do odtwarzania wszystkich plików w razie ich utraty. Codziennie możesz wykonywać pełną kopię lub kopie przyrostową bądź różnicową. Kopia przyrostowa zapisuje wszystko, co zmieniło się od czasu ostatniej kopii. Kopia różnicowa zapisuje wszystkie nowe pliki które pojawiły się od czasu ostatniej pełnej kopii. Wykonywanie kopii przyrostowych pozwala zaoszczędzić czas, ale wymaga więcej nośników. Musisz przechowywać wszystkie nośniki z kopiami przyrostowymi ponieważ do odtworzenia plików potrzebne są wszystkie kopie. Jeżeli na przykład nastąpi awaria dysku twardego to najpierw będziesz musiał odtworzyć pełną kopie, a następnie po kolei wszystkie kopie zapasowe. Kopie różnicowe wykonują się dłużej ale są łatwiejsze do odtworzenia. Wymagają także mniejszej ilości nośników. Niezależnie od używanej metody co jakiś czas musisz wykonywać pełną kopię zapasową. Możesz na przykład wykonywać pełną kopię co miesiąc, a w między czasie wykonywać kopie przyrostowe lub różnicowe. Możesz także codziennie wykonywać pełne kopie. Zależy to od ilości danych i częstotliwości ich zmian. Podstawowe pytanie brzmi: ile czasu zajmie Ci odtwarzanie systemu w przypadku awarii? Zadanie sobie tego pytania pomoże w określenie częstotliwości wykonywania kopii. Poniżej znajdują się wskazówki mówiące w jaki sposób wykonać kopię na napęd taśmowy. Więcej informacji na ten temat zawiera pomoc systemu Windows. Aby użyć programu do kopii zapasowej dostarczonego z systemem wykonaj następujące czynności: 1.

Wybierz StartðProgramyðAkcesoriaðNarzędzia systemoweðKopia zapasowa. Pojawi się okno programu Kopia zapasowa Microsoft, jak przedstawia rysunek 20.8.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Rysunek 20.8. Wybierz stworzenie nowego zadania kopii zapasowej

UWAGA Jeżeli do twojego komputera nie jest podłączone żadne urządzenie do wykonywania kopii zapasowych, to pojawi się okno dialogowe informujące, że program nie mógł znaleźć żadnego takiego urządzenia. Jeżeli nie masz żadnego specjalnego urządzenia do wykonywania kopii zapasowych to wciąż możesz wykonywać kopie na zwykle urządzenia pamięci masowej (na przykład na dysk twardy przez sieć). Naciśnij Nie aby zamknąć okno dialogowe i kontynuować procedurę wykonywania kopii zapasowej. 2.

Wybierz Utworzyć nowe zadanie drukowania i naciśnij OK. Pojawi się okno dialogowe Kreator kopii zapasowych, jak przedstawia rysunek 20.9.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Rysunek 20.9. Kreator poprowadzi Cię przez proces wykonywania kopii zapasowej

3.

Wybierz opcje "Wykonaj kopię zapasową wybranych plików, folderów i dysków". Jeżeli wybierzesz drugą opcję to zostanie wykonana kopia wszystkich plików (łącznie z aplikacjami). Kliknij Dalej. Pojawi się drugie okno kreatora, jak przedstawia rysunek 20.10.

Rysunek 20.10. Wybierz napędy i foldery które chcesz archiwizować

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

4.

Jeżeli zaznaczysz pole po lewej stronie określonego dysku lub folderu to wyznaczasz do kopii zapasowej całą zawartość takiego folderu. Aby otworzyć folder i przejść do jego zawartości musisz kliknąć na znaku plus. Rysunek 20.11 przedstawia foldery zaznaczone do wykonania kopii zapasowej. Zauważ że nie musisz otwierać folderu jeżeli chcesz zachować całą jego zawartość. Jeżeli chcesz odznaczyć jakiś folder to powinieneś drugi raz kliknąć na pole po lewej jego stronie.

Rysunek 20.11. Wybierz foldery z których chcesz wykonać kopię zapasową

5.

Naciśnij przycisk Dalej. Pojawi się kolejne okno kreatora, jak pokazano na rysunku 20.12. Wybierz kopię wszystkich zaznaczonych plików. Jeżeli nie wykonujesz kopii po raz pierwszy to możesz wybrać kopię tylko nowych i zmienionych plików w zaznaczonych folderach. Ta druga opcja zajmuje mniej czasu.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Rysunek 20.12. Wybierz pliki z których ma zostać wykonana kopia

6.

Naciśnij przycisk Dalej. Pojawi się kolejne okno dialogowe kreatora, jak przedstawiono na rysunku 20.13. Podaj ścieżkę do folderu, który ma zawierać plik z kopią zapasową. Pliki kopii zapasowej mają rozszerzenie *.qic. Możesz dowolnie nazwać plik, ale musisz mu pozostawić rozszerzenie *.qic.

Rysunek 20.13. Wybierz miejsce w którym chcesz zapisać plik z kopią zapasową

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

7.

Aby zapisać plik w sieci możesz podać ścieżkę do niego albo kliknąć Przeglądaj. To otworzy okno dialogowe Na co wykonać kopię zapasową.

8.

Naciśnij na strzałkę po prawej stronie pole Szukaj w, jak pokazano na rysunku 20.14.

Rysunek 20.14. Zlokalizuj Otoczenie sieciowe

9.

Wybierz otoczenie sieciowe. Następnie zlokalizuj komputer i folder na których chcesz umieścić kopię zapasową. Naciśnij przycisk Otwórz aby wrócić do kreatora.

10. Naciśnij Dalej. Pojawi się kolejne okno kreatora, jak przedstawia rysunek 20.15.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Rysunek 20.15. Wybierz opcje tworzenia kopii zapasowej

11. Wybierz czy porównywać poprawność stworzonej kopii zapasowej i czy kompresować ją. PORADA Dobrze jest sprawdzać poprawność stworzenia kopii zapasowej. Jeżeli podczas tworzeni kopii wystąpi jakiś błąd to od razu można go wykryć. To wyeliminuje rozczarowanie które wystąpi podczas konieczności skorzystania z uszkodzonej kopii zapasowej. 12. Naciśnij Dalej. Pojawi się ostatnie okno dialogowe kreatora. W tym oknie musisz wybrać nazwę zadania. Nazwa to upraszcza identyfikację zadania przy wykonywaniu następnej kopii lub odtwarzania istniejącej. Zadanie możesz na przykład nazwać "Moje dokumenty". Możesz także do nazwy dodać datę utworzenia kopii zapasowej. To pozwoli na jej łatwiejsza identyfikacje. 13. Naciśnij Rozpocznij. Program rozpocznie wykonywanie kopii zapasowej. Podczas tego procesu będzie on pokazywał stan jego wykonania, jak pokazano na rysunku 20.6. Dodatkowo wyświetlane są wszystkie błędy. Zauważ że możesz także sprawdzić liczbę plików podlegających kopii zapasowej.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Rysunek 20.16. Okno dialogowe Postęp wykonywania kopii zapasowej pozwala na zorientowanie się czy wszystko jest w porządku

14. Gdy pojawi się okno dialogowe "Operacja zakończona" naciśnij OK. 15. Po zakończeniu wykonywania kopii zapasowej zamknij okno programu.

Proces odtwarzania kopii zapasowej Proces odtwarzania plików znajdujących się w kopii zapasowej jest prosty. Możesz na przykład nadpisać istniejące pliki lub skopiować je na nowy twardy dysk. Jeżeli do wykonywania kopii zapasowych używasz pewnego programu to w celu ich ponownego odzyskania musisz wykonać proces odtwarzania plików. Nie możesz ich po prostu skopiować na nowy twardy dysk, musisz je odtworzyć. PORADA Powinieneś okresowo sprawdzać swoje kopie zapasowe, aby upewnić się że będą one działać. O tym że kopia jest bezużyteczna nie chcesz się dowiedzieć gdy będziesz jej potrzebował.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Oto wskazówki dotyczące odtwarzania kopii zapasowych: ·

Zanim rozpoczniesz odtwarzania kopii zapasowej zabezpiecz medium przed zapisem, aby przez przypadek go nie uszkodzić. Różne media używają różnych metod zabezpieczania przed zapisem, więcej informacji na ten temat znajdziesz w instrukcji do nich.

·

Jeżeli doświadczysz awarii dysku będziesz musiał rozpocząć od ponownej instalacji systemu operacyjnego i aplikacji. Następnie będziesz musiał zainstalować oprogramowanie do wykonywania kopii zapasowych. Dopiero potem możesz przejść do odtwarzania kopii zapasowej.

·

Zawsze rozpoczynaj od odtworzenia pełnej kopii zapasowej. Dalej w razie potrzeby przejdź do odtwarzania kopii przyrostowej lub różnicowej (od najwcześniejszej do najpóźniejszej).

·

Po odtworzeniu danych trzymaj nośniki z kopiami jeszcze przez jakiś czas aby upewnić się, że wszystko działa.

Odtwarzanie w programie Kopia zapasowa Microsoft Oczywiście program Kopia zapasowa Microsoft pozwala także na odtwarzanie wcześniejszych kopii stworzonych w tym programie. Poniżej opiszemy odtwarzanie kopii zapasowej zapisanej na dysku sieciowym. Aby odtworzyć kopię programu Kopia zapasowa Microsoft musisz wykonać następujące czynności: 1.

Uruchom program Kopia zapasowa Microsoft. W oknie dialogowym tego programu wybierz opcję Przywrócić pliki z kopii zapasowej.

2.

W pierwszym oknie dialogowym podaj ścieżkę do pliku zawierającego interesującą kopię zapasową.

3.

Naciśnij Dalej. Potwierdź lokalizację pliku, czas i datę utworzenia kopii.

4.

Naciśnij OK. Kreator przywracania wyświetli listę elementów do odtworzenia, jak przedstawia rysunek 20.17. Zaznacz dyski i foldery które chcesz odtworzyć.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Rysunek 20.17. Wybierz które foldery odtwarzać

5.

Naciśnij Dalej. Kreator wyświetli okno dialogowe "Gdzie przywrócić". Możesz wybrać oryginalną lokalizację (w tym przypadku stare pliki zostaną nadpisane), lub podać inną lokalizacje.

6.

Naciśnij Dalej. Pojawi się okno dialogowe "Jak przywrócić" jak pokazano na rysunku 20.18. Zdecyduj czy zastąpić oryginalne pliki.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Rysunek 20.18. Zastąp pliki które są uszkodzone

7.

Naciśnij przycisk Rozpocznij. Pojawi się okno dialogowe Wymagany nośnik. Naciśnij OK.

8.

Gdy program zakończy swoje działanie wyświetli okno dialogowe informujące o zakończeniu operacji. Naciśnij OK.

9.

Podczas odtwarzania program wyświetla aktualny stan realizacji operacji. Po zakończeniu operacji możesz użyć przycisku Raport w celu obejrzenia raportu (zawierającego ewentualne informacje o błędach).

10. Zamknij okno dialogowe Kopia zapasowa Microsoft.

Zabezpieczanie plików i folderów Zabezpieczenia stosowane przez Ciebie względem plików i folderów w sieci są uzależnione od ważności zawartych w nich danych. Jeżeli nie masz dużo do stracenia lub całkowicie wierzysz wszystkim użytkownikom to możesz nie stosować zabezpieczeń wcale. Możesz stosować zabezpieczenia odnośnie określonych plików, aby mieć pewność, że jakaś osoba przypadek ich nie usunie. Pewne zabezpieczenia będą również przydatne jeżeli z sieci domowej korzystają dzieci lub osoby spoza rodziny, ewentualnie w przypadku gdy masz jakieś dane których nie chciałbyś ujawniać.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Omówienie zagrożeń W sieci dane są zagrożone z wielu względów. Po pierwsze zagrożenia może być działalność innych użytkowników. Niebezpieczne są także osoby z zewnątrz i awarie sprzętowe. Rozważanie zagrożeń dla danych pozwoli Ci zastosować odpowiednie mechanizmy zabezpieczeń. Inni użytkownicy mogą przypadkowo lub umyślnie ingerować w Twoje pliki i foldery. Jeżeli mają oni dostęp do twoich plików i folderów to mogą je przypadkowo usuwać, przemieszczać i modyfikować. Działania te mogą być także wykonywanie celowo. Osoby niepożądane w Twojej sieci mogą uzyskiwać do niej podstęp z wewnątrz lub spoza domu. Przyjaciele Twoich dzieci mogą używać sieci do grania w gry sieciowe. Twoje dzieci mogą przeglądać i modyfikować pliki do których mają dostęp. Niepożądane osoby spoza domu to zwykle działający w Internecie hakerzy. Większość tych osób atakuje głównie sieci firmowe i serwery WWW. Musisz także wiedzieć, że w Internecie istnieją osoby nawiązujące bliskie kontakty prze pocztę elektroniczną i programy komunikacyjne. Osoby te są potencjalnym zagrożeniem dla twoich dzieci. Dzieci mogą także przekazywać im różne informacje, co nie może nie być bezpieczne. Kolejnym elementem systemu zabezpieczeń jest ochrona przed wirusami komputerowymi. Wirusy mogą przeniknąć do Twojego systemu z plikami pobranymi z Internetu lub z zarażonych nośników. Jeżeli wirus zaatakuje jeden komputer w Twojej sieci, to następnie szybko rozprzestrzenia się na inne. PORADA Bezpieczeństwo twojej firmy (jej finansów, informacji o klientach, pracownikach i innych) jest na tyle ważne aby poważnie podejść do kwestia zabezpieczenia jej sieci. Takie osoby jak niezadowolony pracownik, przypadkowy partner lub konkurent mogą zaszkodzić informacjom w Twojej sieci.

Rozwiązania zabezpieczające Sam powinieneś zadecydować na ile powinna być zabezpieczona Twoja sieć. Możesz chronić cały komputer, lub tylko określone pliki. Możesz także wykorzystywać mechanizmy zabezpieczające chroniąca dane i użytkowników sieci. PORADA Oczywiście powinieneś także dopilnować fizycznego bezpieczeństwa sieci i je sprzętu. Możesz to osiągnąć poprzez odpowiednie zabezpieczenie pomieszczeń w których znajdują się komputery przez złodziejami.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

Ochrona plików i folderów w sieci równorzędnej Aby chronić zasoby dyskowe w sieci równorzędnej składającej się z systemów Windows 95 i 98 musisz skorzystać z opcji udostępniania zasobów w tych systemach. Możesz określić które foldery będziesz udostępniał, a także którym użytkownikom mają być one dostępne. Mimo że nie jesteś w stanie określić udostępniania na poziomie plików, to możesz umieścić je w odpowiednich folderach, dzięki czemu określasz które pliki są udostępnione, a które nie. Więcej informacji na tan temat znajdziesz w rozdziale 11.

Ochrona plików i folderów w sieci klient-serwer W sieci klient-serwer masz większą kontrolę nad bezpieczeństwem zasobów. W takiej sieci możesz udostępniać jedynie zasoby serwera. W tym przypadku pliki i foldery znajdujące się na innych komputerach są bezpieczne. Jeżeli używasz sieciowego systemu operacyjnego (Na przykład Windows NT Server albo Novell NetWare) to masz jeszcze więcej kontroli nad plikami, folderami i innymi zasobami. W takim przypadku możesz określać prawa dostępu do określonych folderów i plików. Większość sieciowych systemów operacyjnych oferuje identyfikacje użytkownika podczas jego włączania się do sieci. Jeżeli jakaś osoba kilkakrotnie próbuje dostać się na określone konto i są to próby nieudane to system blokuje to konto. Na dodatek wszystkie nieudane próby logowania są zapisywane. W zależności od systemu operacyjnego możesz także udostępniać zasoby na komputerach klientów. Znowu musisz użyć funkcji udostępniania zasobów zawartych w systemie Windows. PATRZ TAKŻE Więcej informacji o sieciowych systemach operacyjnych znajdziesz w rozdziale 4.

Ochrona przed użytkownikami Internetu W celu wyeliminowania niepożądanego ruchu pomiędzy Twoją siecią lokalną, a Internetem powinieneś używać serwerów proxy i zapór ogniowych. Większość serwerów proxy ma wbudowane zabezpieczenia przed hakerami. Jeżeli udostępniasz serwer WWW widoczny w sieci Internet zabezpiecz go zaporą ogniową. Serwer proxy zajmuje się potwierdzaniem tożsamości użytkowników spoza sieci Internet, zabezpiecza serwer WWW i kontroluje dostęp użytkowników sieci lokalnej do Internetu. Zapora ogniowa ukrywa strukturę Twojej sieci przed inwigilacją spoza niej, odrzuca nieznane protokoły a nawet sprawdza nagłówki poczty elektronicznej aby sprawdzić, czy są one adresowane do użytkowników sieci. Niektóre serwery proxy pozwalają na kontrolowanie dostępu użytkowników sieci lokalnej do Internetu. Możesz określić do których lokalizacji w sieci użytkownicy mają dostęp.

Rozdział 20. Praca z plikami i folderami

PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat serwerów proxy i zapór ogniowych znajdziesz w rozdziale 15.

Ochrona przed wirusami Na każdym komputerze w sieci powinieneś zainstalować program antywirusowy. Większość tego typu programów można wypróbować przed zakupem. Programy te pozwalają na ciągłą kontrolę aktywności wirusów podczas pracy komputera. Programami tymi powinieneś sprawdzać wszystkie nowe nośniki które przynosisz do swojego komputera. Także wiele załączników do listów elektronicznych oraz plików pobranych z Internetu może zawierać wirusy. Sprawdzanie plików przed ich otworzeniem uchroni Cię przed zainfekowaniem wirusem. PORADA Najważniejszym elementem chroniącym pliki przed utratą jest wykonywania kopii zapasowej. Jeżeli na twój komputer dostanie się wirus, to czasami pozostaje jedynie skorzystanie z kopii zapasowej.

Podsumowanie W tym rozdziale omówiliśmy pracę z plikami i folderami przez sieć. Szczególnie skoncentrowaliśmy się na: ·

Przechowywaniu plików

·

Wykonywaniu kopii zapasowej plików i folderów

·

Zabezpieczaniu plików i folderów

W następnym rozdziale zajmiemy się narzędziami zarządzania zawartymi w systemie Windows, takimi jak Monitor sieci oraz Monitor systemu.

Część 6. Zarządzanie siecią W części VI. omawiamy sposoby kontrolowania i monitorowania sieci. Rozdział 21. zajmuje się przeglądaniem udostępnionych zasobów i monitorowaniem ruchu w sieci. Rozdział 22. Wyjaśnia wykorzystanie założeń systemowych do kontrolowania zasobów w sieci. Z kolei rozdział 23. zawiera wskazówki dotyczące pracy z Rejestrem w sieci. W tej części Rozdział 21.

Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Rozdział 22.

Używanie Edytora założeń systemowych

Rozdział 23.

Praca z rejestrem

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows W tym rozdziale: ·

Omówienie zarządzania siecią

·

Użycie programu Monitor sieci

·

Użycie programu Monitor systemu

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

W sieci równorzędnej nie musisz wykonywać wielu zadań związanych z zarządzaniem. Możesz sprawdzić udostępnienia i dostęp do komputerów sieciowych. Zwykle jednak sieć równorzędna działa bez konieczności specjalnego nią zarządzania. System operacyjny Windows 98 zawiera jednak kilka użytecznych narzędzi zarządzających. Możesz użyć tych narzędzi do zorientowania się w tym kto korzysta z udostępnionych zasobów, kto jest podłączony do komputera i innych.

Omówienie zarządzania siecią Zarządzanie twoją siecią powinno być łatwym zadaniem. Jeżeli masz sieć równorzędną to musisz się przede wszystkim upewnić, że użytkownicy mają dostęp do odpowiednich zasobów. Odpowiednie zasoby to te, które pozwalają im na wykonanie swojej pracy. W sieci klient-serwer możesz mieć kilka obowiązków związanych z zarządzaniem. W przypadku sieci domowej nie powinna to być jednak duża ilość. Znowu musisz się upewnić się, że użytkownicy mają dostęp do potrzebnych im zasobów. Musisz także zapewnić efektywną pracę serwera i sieci. Dodawanie do sieci większej ilości aplikacji, zasobów i użytkowników zwiększa ilość zadań związanych z zarządzaniem. Dodanie dostępu do Internetu oznacza kolejne obowiązki: ·

Konfigurowanie oprogramowania internetowego, konta i innych elementów.

·

Upewnianie się że modem działa.

·

Upewnianie się, że połączenie do dostawcy usług działa.

·

Konserwacja programów na każdym komputerze, włączając w to klientów i serwery.

·

Rozwiązywanie problemów ze sprzętem i oprogramowaniem służącym do łączenia z Internetem.

·

Dbanie o bezpieczeństwo sieci lokalnej i jej użytkowników.

·

Wykonywanie koniecznych uaktualnień i modernizacji.

Pomyśl o programach i sprzęcie który stanowi dodatkowy element sieci: drukarkach, skanerach, napędach Zip, grach i innych oprogramowaniu, serwerach, routerach i tak dalej. Każdy z tych elementów zwiększa ruch w sieci oraz ilość problemów z nią. Każdy oznacza kolejne obowiązki. Użycie narzędzi wspomagających zarządzanie siecią pozwoli Ci zaoszczędzić dużo czasu i wysiłku. UWAGA W każdej chwili możesz przeglądać informacje o systemie. Informacje te zawierają dane o zasobach sprzętowych, środowisku programowym (system operacyjny i jego ustawienia) i innych komponentach, takich jak modem, sieć, porty, urządzenia i tak dalej. Aby przeglądać informacje o systemie wybierz StartðProgramyðAkcesoriaðNarzędzia systemoweðInformacje o systemie.

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Zarządzanie siecią - wskazówki ogólne Zanim zaczniesz diagnozować problem lub zarządzać siecią przy użyciu odpowiednich programów powinieneś poznać kilka wskazówek które ułatwią Ci ten proces. Po pierwsze notuj wszystkie zdarzenia związane z siecią. Powinieneś posiadać plany sieci, listę komputerów wraz z ich ustawieniami oraz inne informacje. Oto informacje które powinieneś posiadać: ·

Listę sprzętu, system operacyjny, oprogramowanie każdego serwera i klienta w sieci.

·

Wszystkie informacje o każdym komputerze, włączając w to przerwania, zakresy adresów I/O i inne.

·

Listę protokołów, klientów i ewentualnie adresów sieciowych.

·

Listę sprzętu sieciowego. Karty sieciowe, okablowanie, złącza, huby i inne.

·

Listę wszystkich urządzeń pamięci masowej wraz z pojemnościami, producentami i innymi informacjami.

·

Listę wszystkich urządzeń zewnętrznych: zasilaczy awaryjnych, modemów, skanerów i innego sprzętu. Każde urządzenie powinno zostać opisane.

·

Listę aplikacji zainstalowanych na każdym komputerze.

Całą dokumentacja powinna być trzymana w jednym miejscu wraz z kontaktami do pomocy technicznej i linii wsparcia technicznego. Informacje te będą przydatne podczas rozwiązywanie problemów z siecią. Następnie powinieneś dokumentować wszystkie problemy z siecią i ich rozwiązanie. Jeżeli będziesz miał kolejny problem z siecią to zapiski te mogą pomóc Ci w rozwiązaniu go.

Użycie programu Monitor sieci Monitor sieci to aplikacja używana do monitorowania udostępnionych zasobów w sieci. Możesz za jej pomocą przeglądać użytkowników podłączonych do komputera oraz foldery i pliki których używa. Możesz także odłączyć użytkownika, zamknąć mu plik lub folder. Jeżeli masz odpowiednie hasło to możesz używać tego programu także względem innych komputerów. To pozwala na administrowanie udostępnieniami na zdalnym komputerze. Rysunek 21.1 przedstawia program Monitor sieci podczas przeglądania użytkowników podłączonych do komputera. Zauważ że jedyny użytkownik jest podłączony od niedawna i nie otworzy jeszcze żadnego pliku. Widzisz jednak foldery jakie otworzył.

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Rysunek 21.1. Przeglądaj udziały, użytkowników i czas połączenia za pomocą programu Monitor sieci

Konfigurowanie stacji roboczej Zanim będziesz mógł wykorzystywać Monitor sieci przez sieć musisz skonfigurować wszystkie komputery do zdalnej administracji. Podczas włączania tej funkcji chronisz dostęp do niej hasłem. Użyj takiego samego hasła na wszystkich stacjach roboczych. Włączenie zdalnego administrowania pozwala użytkownikom na tworzenie, zmianę i monitorowanie udziałów zdalnych komputerów. System Windows pozwala na przypisywanie do tego mechanizmu hasła, dzięki czemu będziesz mógł ograniczyć krąg korzystających z niego osób do tych, którzy znają hasło. Osoba znająca hasło będzie mogą monitorować stację roboczą z każdego miejsca w sieci. Aby włączyć zdalną administrację wykonaj następujące czynności: 1.

Wybierz StartðUstawieniaðPanel sterowania. Pojawi się Panel sterownia.

2.

Podwójnie kliknij na ikonie Hasła.

3.

Wybierz zakładkę Zdalne administrowanie.

4.

Zaznacz opcje "Włączaj zdalne administrowanie tym serwerem".

5.

W polach Hasło i Potwierdź hasło wprowadź hasło chroniące dostęp do mechanizmu. Podczas wprowadzania tego hasła system Windows będzie w jego miejscu wyświetlał gwiazdki, tak jak na rysunku 21.2.

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Rysunek 21.2. Włączenia zdalnej administracji

6.

Naciśnij OK. Powtórz te kroki na pozostałych komputerach w sieci.

Poza włączeniem zdalnej administracji musisz włączyć także udostępnianie plików i drukarek. Otwórz ikonę Sieć znajdującą się w Panelu sterowania i naciśnij przycisk Udostępnianie plików i drukarek. Upewnij się, że w wywołanym tak oknie dialogowym obie opcje są zaznaczone. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w rozdziale 9.

Uruchamianie i zamykanie Monitora sieci Po uruchomieniu programu Monitor sieci pojawią się wszystkie połączenia z twoim komputerem. Gdy podczas pracy tego programu podłączy się nowy użytkownik to zostanie on od razu wyświetlony. W każdej chwili możesz także odświeżyć widok, aby upewnić się że oglądasz aktualne połączenia. Aby uruchomić monitor sieci wybierz StartðProgramyðAkcesoriaðNarzędzia systemoweðMonitor sieci. Pojawi się okno tej aplikacji. Rysunek 21.3 przedstawia okno Monitora sieci wraz wszystkimi jego narzędziami. Narzędzia te zostały opisane w tabeli 21.1.

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Rysunek 21.3. Monitor sieci zawiera narzędzia pozwalające na przeglądanie udziałów sieciowych

Tabela 21.1. narzędzia programu Monitor sieci Narzędzie

Opis

Wybierz Serwer

Wybiera komputer do monitorowania. Musisz znać hasło do zdalnej administracji ta maszyną.

Odłącz użytkownika

Pozwala na odłączenie użytkownika z bieżącego komputera. Użytkownik ten straci wszystkie nie zapisane dane.

Zamknij plik

Zamyka otworzony przez sieć plik. Jego użytkownik traci wszystkie nie zapisane dane.

Dodaj udział

Udostępnij folder lub inny udział.

Zakończ udostępnianie

Zakończ udostępnianie folderu lub innego zasobu.

Pokaż użytkowników

Wyświetl podłączonych użytkowników, ich komputery, liczbę wykorzystywanych udziałów oraz ilość czasu przez który byli podłączeni. Widok ten został przedstawiony na rysunku 21.3.

Pokaż udostępnione foldery

Pokazuje listę udostępnionych folderów wraz z ścieżkami do nich, nazwami i typem dostępu. Możesz także przeglądać z którego komputera są podłączeniu użytkownicy.

Pokaż pliki

Pokazuje listę otworzonych plików, udział z którego pochodzą oraz użytkownika podłączonego do pliku. Pokazuje także tryb w jaki został dany plik otworzony.

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Aby zamknąć Monitor sieci wybierz komendę

Użycie Monitora sieci Monitor sieci jest narzędziem łatwym w użyciu, ale niektóre powinieneś zachować ostrożność wykonując niektóre czynności. Na przykład jeżeli odłączysz użytkownika lub zamkniesz mu plik to może on stracić wszystkie swoje dane. PORADA Jeżeli musisz kogoś odłączyć lub zamknąć mu plik daj mu czas aby mógł zapisać swoją pracę. Postaraj się go o tym fakcie poinformować, na przykład używają programu WinPopup. Monitor sieci może podawać informacje w różnych formach. Możesz także zmienić monitorowany komputer, odłączyć użytkownika, zamykać pliki i wprowadzać zmiany do udostępnień. UWAGA Jeżeli program Monitor sieci nie jest zainstalowany możesz go zainstalować używając ikony Dodaj/Usuń Programy znajdujące się w Panelu sterowania.

Zmiana widoków Domyślnym widokiem Monitora sieci jest Pokaż użytkowników. Widok ten możesz łatwo zmienić na Pokaż udostępnione foldery lub Pokaż pliki. Przełączanie pomiędzy widokami pozwala na różne sposoby prezentacji informacji o udostępnieniach. Aby przeglądać udostępnione foldery wybierz z menu WidokðWedług udostępnionych folderów. Rysunek 21.4 przestawia ten widok. Zauważ, że widać tutaj nazwy udostępnionych folderów, ścieżki do nich oraz tryb dostępu. Jeżeli zaznaczysz jeden z udostępnionych folderów to po prawej stroni pojawią się nazwy komputerów z których są podłączeni użytkownicy. W tym widoku są także pokazywane udostępnione drukarki.

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Rysunek 21.4. W monitorze sieci możesz przeglądać udostępnione foldery

Aby przeglądać pliki otworzone na komputerze wybierz z menu WidokðWedług otwartych plików. Ten tryb wyświetlania został przedstawiony na rysunku 21.5. Rysunek 21.5. Przeglądaj otworzone pliki i osoby ich używające

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Wybieranie serwera Dla Monitora sieci każdy komputer udostępniający zasoby jest serwerem. Program ten możesz używać na komputerze lokalnym, a także na komputerach zdalnych (jeżeli znasz hasło do Zdalnej administracji). Aby wybrać nowy serwer musisz wykonać następujące czynności: 1.

Otwórz Monitor sieci.

2.

Wybierz AdministrujðWybierz serwer. Pojawi się okno dialogowe Wybierz serwer.

Rysunek 21.6. Wybierz serwer których chcesz monitorować lub administrować

3.

Wpisz nazwę serwera lub użyj przycisku Przeglądaj aby go zlokalizować.

4.

Naciśnij OK. Pojawi się okno dialogowe Wprowadź hasło sieciowe, jak pokazano na rysunku 21.7.

Rysunek 21.7. Podaj hasło w celu podłączenia się do zdalnego komputera

5.

Naciśnij OK. W oknie Monitora sieci pojawi się widok wybranego serwera, jak przedstawiono na rysunku 21.8.

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Rysunek 21.8. Przeglądaj udziały na innym komputerze

UWAGA System Windows może zapamiętać hasło do serwera, dzięki czemu nie będziesz musiał go za każdym razem podawać.

Odłączanie użytkownika W każdej chwili możesz odłączyć z monitorowanego serwera dowolnego użytkownika. Zanim jednak go odłączysz powinieneś upewnić się, że zamknął on wszystkie otworzone pliki. Użytkowników można odłączać jedynie będąc w trybie Pokaż użytkowników. Aby odłączyć użytkownika zaznacz go i z menu wybierz AdministrujðOdłącz użytkownika. Pojawi się ostrzegające okno, takie jak na rysunku 21.9. Naciśnij Tak aby kontynuować. Monitor sieci nie ostrzega w żaden sposób odłączanego użytkownika. Jednak gdy będzie on chciał się odwołać do pliku, to będzie on nieosiągalny. Rysunek 21.9. Potwierdź chęć odłączenia użytkownika

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Zamykanie pliku Tak jak w przypadku odłączania użytkownika zamykanie pliku musisz wykonywać bardzo uważnie. Zanim zamkniesz plik powinieneś poinformować o tym fakcie użytkownika. Dzięki temu będzie on miał czas na zapisanie wyników swojej pracy. Aby zamknąć plik musisz być w widoku Pokaż pliki. Wybierz plik to otworzenia i z menu wybierz AdministrujðZamknij plik. Pojawi się okno dialogowe. Aby zamknąć plik wybierz Tak. Także w tym przypadku Monitor sieci nie ostrzeże użytkownika.

Praca z udostępnionymi folderami Możesz udostępniać foldery każdego serwera do którego możesz się podłączyć przez Monitor sieci. Możesz udostępnić każdy folder i każdy napęd. Hasło do zdalnej administracji daje uprawnienia do wykonywania takich operacji. Aby udostępnić folder musisz wykonać następujące czynności: 1.

Otworzyć Monitor sieci i komputer którym chcesz zarządzać.

2.

Zmienić widok na udostępnione foldery.

3.

Wybrać AdministrujðDodaj udostępniony folder. Pojawi się okno dialogowe Wprowadź ścieżkę, jak pokazano na rysunku 21.10.

Rysunek 21.10. Wprowadź ścieżkę do udostępnionego zasobu

4.

Podaj ścieżkę do folderu który chcesz udostępnić albo naciśnij przycisk Przeglądaj aby go zlokalizować.

5.

Naciśnij OK. Pojawi się okno dialogowe udziału.

6.

Wybierz opcję Udostępniony jako i podaj tryb dostępu do udziału jak pokazano na rysunku 21.11.

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Rysunek 21.11. Udostępnij folder dowolnego komputera w sieci

7.

Naciśnij OK aby zamknąć okno dialogowe udziału.

Możesz ewentualnie zaprzestać udostępnianie folderu przez wybranie z menu opcji AdministrujðZakończ udostępnianie. Jeżeli będziesz chciał przeglądać właściwości udostępnionego folderu wystarczy że wybierzesz z menu opcję AdministrujðWłaściwości udostępnionego folderu.

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Optymalizacja sieci przez działania zapobiegawcze Używanie narzędzi do monitorowania jest główne skierowane w lokalizowanie wąskich gardeł sieci. Zanim jednak dojdziesz do momentu w którym jakiś komponent będzie mocno spowalniał działanie całości możesz wykonywać czynności zapobiegawcze. Jest to podobne do utrzymywania drukarki w czystości, dzięki czemu możesz ją utrzymać w dobrej kondycji. Okresowe sprawdzanie sprzętu i konfiguracji pozwala otrzymywać optymalną wydajność sieci. Pomyśl o następujących aspektach tworzenia i utrzymywania sieci: ·

Rozważ jakość sprzętu sieciowego. Jeżeli będziesz używał tanich kart sieciowych i taniego kabla to odbije się to na wydajności sieci.

·

Jeżeli kabel biegnie przez środek pomieszczenia po których chodzą ludzie to jest to zagrożenie dla jego prawidłowego działania. Taki kabel musi być często sprawdzany.

·

Okresowo sprawdzaj wszystkie połączenia, routery, huby i inne elementy sieci.

·

Na wszystkich komputerach instaluj programy w ten sam sposób. To pomoże w ich konserwacji i rozwiązywaniu problemów.

·

Każdy komputer podłącz do zasilania poprzez zasilacz awaryjny. Ton zabezpieczy Cię przed spadkami i wzrostami napięcia oraz przed brakami zasilania.

·

Regularnie wykonuj kopie zapasowe swoich danych i upewniaj się, że są one sprawne.

·

Regularnie czyść drukarki.

Użycie programu Monitor systemu Program monitor systemu może na przykład służyć do przeglądania użycia dysku na jednym z komputerów sieciowych. Program ten umożliwia monitorowanie działających procesów, użycia pamięci, dostępu dial-up i innych elementów systemu. System Windows instaluje Monitor systemu w folderze Akcesoria\Narzędzia systemowe. Jako administrator możesz monitorować nie tylko komputer lokalny. Możesz także monitorować wszystkie komputery w sieci. Przeglądanie informacji o ruchu sieciowym daje pojęcie o wąskich gardłach sieci i przyczynach problemów w niej. Aby uruchomić Monitor systemu w sieci potrzebujesz następujących elementów: ·

Sieci klient-serwer z systemem Windows NT Server lub Novell NetWare.

·

Na każdym komputerze zabezpieczeń na poziomie użytkownika, usunie top wszystkie udostępnienia dla grupy roboczej.

·

Zainstalowanej na każdym komputerze usługi Zdalny Rejestr.

·

Włączonej na każdym komputerze usługi Udostępnianie plików i folderów

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Jeżeli nie masz sieci klient-serwer z systemem Windows NT Server albo Novell NetWare to nie będziesz mógł używać Monitora systemu w sieci. Możesz go jedynie używać lokalnie.

Przygotowywanie Monitora systemu Monitor systemu pozwala określić poziom ruchu sieciowego określonych komputerów. Podczas używania tego programu poprzez sieć istnieją pewne dodatkowe zagadnienia.

Sieć klient-serwer Aby używać Monitora systemu w sieci musisz znajdować się w sieci klient-serwer. Potrzebujesz serwera aby mógł potwierdzić twoje uprawnienia administratora, ustawić pozwolenia każdego komputera klienckiego oraz włączyć monitorowanie klientów. Musisz być także administratorem sieci, lub znać hasło pozwalające na administracje. PORADA BIUROWA W biurowej sieci klient-serwer Monitor systemu może być wykorzystywany do znajdowania wąskich gardeł. Za jego pomocą możesz zorientować się który komputer jest powodem słabej wydajności sieci. Przyczyną słabe wydajności może być także serwer lub router. Gdy już znajdziesz wąskie gardło możesz zabrać się za naprawienie sytuacji (na przykład przez dodanie pamięci lub wymianę karty sieciowej na szybszą).

Kontrola na poziomie użytkownika Musi włączyć kontrolę na poziomie użytkownika. W sieci równorzędnej używasz zabezpieczeń na poziomie zasobów w celu ich udostępniania. W takiej sytuacji każdy użytkownik może udostępniać swoje zasoby i przypisywać im hasła. W przypadku kontroli na poziomie użytkownika wszystkie uprawnienia nadaje administrator. Kontrolę na poziomie użytkowników możesz wprowadzić jeżeli masz sieć klient-serwer z sieciowym systemem operacyjnym. Jeżeli zmienisz sposób kontroli do zasobów to wszystkie dotychczasowe udostępnienia zostaną usunięte. UWAGA Aby włączyć kontrolę na poziomie użytkowników otwórz ikonę Sieć znajdującą się w Panelu Sterowania. Wybierz zakładkę Kontrola dostępu i wybierz opcję Kontrola dostępu na poziomie użytkowników. W tym samym miejscu włączasz Kontrolę dostępu na poziomie zasobów.

Udostępnianie plików i drukarek Udostępnianie plików i drukarek umożliwia wszystkim użytkownikom sieci na korzystanie z zasobów danego komputera. Zwykle w sieci równorzędnej właściwość ta (znajdująca się w oknie

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

dialogowym Sieć) jest włączona aby umożliwić współdzielenie zasobów. W sieci klient-serwer funkcja ta nie jest włączona, ponieważ wszystkie zasoby są podłączone do serwerów. Jeżeli chcesz używać Monitora systemu w sieci klient-serwer musisz jednak włączyć udostępnianie plików i drukarek. Otwórz ikonę Sieć znajdującą się w Panelu sterowania. Naciśnij przycisk Udostępnianie plików i drukarek. Na wywołanym w ten sposób oknie dialogowym zaznacz obie opcje. Zamknij wszystkie okna naciskając OK.

Usługa Zdalny rejestru Microsoft Musisz także zainstalować na każdym komputerze usługę Zdalny rejestr Microsoft. Usługa ta nie jest instalowana automatycznie, ale znajduje się na nośniku z systemem Windows. Aby zainstalować usługę Zdalny rejestr Microsoft musisz wykonać następujące czynności: 1.

Wybierz StartðUstawieniaðPanel sterowania. Pojawi się okno Panelu sterownia.

2.

Podwójni kliknij na ikonę Sieć. Pojawi się okno dialogowe Sieć, jak pokazano na rysunku 21.12.

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Rysunek 21.12. Otwórz okno dialogowe Sieć

3.

W zakładce Konfiguracja naciśnij przycisk Dodaj. Pojawi się okno dialogowe Wybierz typ składnika sieci, jak przedstawia rysunek 21.13.

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Rysunek 21.13. Dodaj usługę

4.

Wybierz kategorię Usługi i naciśnij przycisk Dodaj. Pojawi się okno dialogowe pozwalające wybrać usługę sieciową.

5.

Naciśnij przycisk Z dysku i włóż do napędu dysk instalacyjny Windows. Pojawi się okno dialogowe Zainstaluj z dysku, jak pokazano na rysunku 21.14.

Rysunek 21.14. Wprowadź ścieżkę do pliku instalacyjnego

6.

Podaj ścieżkę w obrębie napędu CD-ROM, lub użyj przycisku Przeglądaj. Ścieżka zależy od wersji systemu operacyjnego. W przypadku Windows 95 jest to Admin\Nettools\Remotereg. W przypadku Windows 98 jest to Tools\Reskit\Netadmin\Remotereg.

7.

Naciśnij Enter i kliknij przycisk OK. Gdy Windows zakończy instalacje usługi poprosi o ponowne uruchomienie systemu. Zrób tak.

Uruchamianie i zatrzymywanie Monitora systemu Możesz uruchomić Monitor systemu z menu Start. Wybierz StartðProgramyðAkcesoriaðNarzędzia systemoweðMonitor systemu.

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Jeżeli program nie jest zainstalowany na Twoim komputerze to możesz użyć ikony Dodaj/Usuń Programy znajdujące się w Panelu sterowania. Monitor systemu znajduje się w akcesoriach. Aby opuścić Monitor wybierz z menu PlikðZakończ.

Omówienie kategorii Monitora systemu System Monitor zawiera wiele różnych kategorii liczników parametrów systemu. Niektóre możesz używać tylko na swoim komputerze, a inne możesz używać do monitorowania sieci. Rysunek 21.15 przedstawia licznik podający użycie procesora. Szczyty oznaczają okresy większej zajętości procesora. Rysunek 21.15. Wykres użycia procesora

Inne kategorie liczników Monitora systemu są następujące: ·

Kategoria Serwer sieciowy zawiera informacje o liczbie czytanych i zapisywanych bajtów danych, ilości używanej pamięci, liczbie otworzonych wątków i innych. Wątek jest fragmentem wykonywalnego kodu i częścią procesu.

·

Klient sieci przedstawia informacje o ilości zapisanych i czytanych bajtów, oraz o licznie otworzonych plików, zasobów i transakcji (połączeń sieciowych).

·

Kategoria Menadżer pamięci przedstawia informacje ilości zaalokowanej pamięci, wielkości pamięci podręcznej dysku, zablokowanej pamięci, ilości awarii stron, wielkości pliku wymiany oraz innych wskaźnikach związanych z pamięcią.

·

Kategoria System plików przedstawia ilość czytanych i zapisywanych plików oraz liczbę zapisów i odczytów na sekundę.

·

Kategoria Pamięć podręczna dysku zawiera informacje o buforach pamięci podręcznej, trafieniach, braku trafień oraz ich wymianie.

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

·

Kategoria Dial-Up Adapter przedstawia informacje o ilości wysłanych i otrzymanych bajtów, szybkości połączenia, błędach i inne informacje związane z połączeniem dial-up.

Aby dodać licznik wybierz z menu głównego polecenie EdycjaðDodaj element. Pojawi się okno dialogowe Dodaj element, jak przedstawia rysunek 21.16. Po pierwsze powinieneś wybrać odpowiednią kategorię, a następnie wybrać konkretny licznik. Rysunek 21.16. Wybierz kategorię i element który chcesz monitorować

Gdy dodasz do okna kolejny licznik do jego okno się dzieli, tak aby pomieścić wszystkie działające liczniki, jak przedstawia rysunek 21.17. Rysunek 21.17. Przeglądanie dwóch lub więcej liczników w tym samym czasie

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

PORADA Jeżeli chcesz dowiedzieć się więcej na temat wybranego licznika użyj przycisku Wyjaśnij okna dialogowego Dodaj element.

Łączenie z komputerem sieciowym Aby korzystać z Monitora systemu w sieci musisz rozpocząć od instalacji wcześniej omówionych składników. Gdy już wszystkie one będą zainstalowane możesz się podłączyć do innego komputera używając komendy PlikðPołącz. Monitor systemu wyświetli okno dialogowe w którym będziesz mógł podać nazwę komputera który chcesz monitorować. Po wprowadzeniu nazwy komputera naciśnij OK. Okno Monitora systemu wyświetli wybrany komputer sieciowy. Pamiętaj, że jest to możliwe tylko w sieci klient-serwer.

Zmiana widoków Domyślnym formatem w którym Monitor systemu wyświetla dane jest wykres liniowy. W przypadku prostego monitorowania jest to najlepszy rodzaj wykresu. W celu zwiększenia czytelności wykresu możesz zmienić sposób prezentacji danych na wykres słupkowy lub wykres numeryczny. Rysunek 21.18 przedstawia domyślny widok (wykres liniowy) w którym zostały trzy liczniki. . Zauważ że ten format prezentacji danych pozwala w łatwy sposób znajdować wartości ekstremalne. Rysunek 21.18. Odczytywanie niektórych liczników jest łatwiejsze w wykresie liniowym

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Rysunek 21.19 przedstawia te same trzy liczniki przedstawione przez wykresy słupkowe. W tym widoku odczytanie konkretnych wartości jest łatwiejsze. Rysunek 21.19. Wykres słupkowy może być najlepszym sposobem przeglądania danych

Rysunek 21.20 przedstawia wciąż te same trzy liczniki tym razem przedstawione jako wykresy numeryczne. Są one pozbawione jakichkolwiek elementów graficznych i składają się jedynie z wartości liczbowych. Rysunek 21.20. Wykres numeryczny pokazuje konkretne wartości liczbowe

Rozdział 21. Wykorzystanie narzędzi zarządzania Windows

Aby zamieniać widoki w Monitorze systemu wybierz z menu opcje Widok, a następnie Wykresy liniowe, Wykresy słupkowe, lub Wykresy numeryczne.

Optymalizacja sieci Jeżeli Twoja sieć działa wolno to możesz wykonać kilka czynności optymalizujących jej działanie. Czasami wystarczy dodać do komputera trochę pamięci RAM. Czasami modernizacja musi być głębsza. Powinieneś zawsze rozważyć wszystkie za i przeciw, ponieważ modernizacja sprzętu nie jest tania. Pomyśl o modernizacji procesora komputera. Procesory Pentium są dobre dla komputerów sieciowych. Jeżeli w sieci wciąż używasz komputerów z procesorami 486 to wymiana na Pentium powinna znaczni poprawić ich wydajność. Serwer musi mieć procesor Pentium lub lepszy. Jeżeli Twoje komputery mają mniej niż 32 MB (a nawet 64 MB) pamięci to pomyśl o jej rozszerzeniu. Pomyśl o zmianie sieci. Jeżeli używasz sieci wykorzystującej linie telefoniczne lub przewody energetyczne to pomyśl o sieci 10BASE-T. Jeżeli używasz 10BASE-T i to nie wystarcza to powinieneś pomyśleć o 100BASE-T. Jeżeli używasz kilku protokołów (na przykład NetBEUI, IPX/SPX oraz TCP/IP) to pomyśl o pozostawieniu tylko jednego protokołu. Ograniczenie liczby protokołów powinno zwiększyć efektywność działania sieci. Jeżeli w sieci posiadasz różne systemy operacyjne to powinieneś pomyśleć o ich zunifikowaniu.

Podsumowanie W tym rozdziale mówiliśmy dwie aplikacje systemu Windows służące do monitorowania sieci. Były to: ·

Monitor sieci

·

Monitor systemu

W następnym rozdziale zajmiemy się Edytorem założeń systemowych i kontrolowaniem użytkowników w sieci lokalnej.

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych W tym rozdziale: ·

Omówienie Edytora założeń systemowych

·

Przygotowanie sieci do korzystania z Edytora założeń systemowych

·

Instalowanie Edytora założeń systemowych

·

Użycie Edytora założeń systemowych

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

Jeżeli ktoś w Twojej sieci ma tendencje do eksperymentowania z ustawieniami komputera, a nie są to działania pożądane to możesz ograniczyć jego odstęp do tych ustawień. Narzędziem umożliwiającym takie ograniczanie jest Edytor założeń systemowych. Pozwala on na ograniczanie dostępu do Panelu sterowania i innych opcji konfiguracyjnych.

Omówienie Edytora założeń systemowych Edytor założeń systemowych jest sieciowym programem administracyjnym używany w sieciach klient-serwer. Pozwala on na kontrolowanie ustawień poszczególnych użytkowników, komputerów i grup użytkowników. Jako administrator sieci możesz wymusić stosowanie określonych ustawień na wszystkich komputerach do tej sieci podłączonych. UWAGA Administrator jest osobą zarządzającą siecią. Zajmuje się on uaktualnianiem aplikacji, rozwiązywanie problemów z połączeniami oraz konfigurowaniem sprzętu i oprogramowania. Posiada on także specjalne prawa dostępu do wszystkich komputerów w sieci. Edytor założeń systemowych może być używany w systemach Windows 95, 98 i NT. Dla każdego z tych systemów istnieje jednak inny plik założeń systemowych. Abyś mógł używać założeń systemowych wszystkie komputery muszą się znajdować w sieci klient-serwer z sieciowym systemem operacyjnym. System ten jest potrzebny do przechowywania plików zawierających założenia. Gdy użytkownik loguje się na serwer, to ten potwierdza jego tożsamość i wysyła mu plik zawierający założenia systemowe. Edytor założeń systemowych pozwala w prosty sposób kontrolować pliki założeń systemowych. Pliki te kontrolują wszystkie ustawienia systemu operacyjnego i środowiska użytkownika. UWAGA Edytor założeń systemowych jest narzędziem mającym bardzo duże możliwości. Powinieneś go zainstalować na jednym komputerze w sieci i zastrzec innym użytkownikom dostęp do jego plików. Zanim stworzysz plik założeń systemowych powinieneś wykonać kopię zapasową Rejestru. Opis wykonania takiej kopii znajduje się w rozdziale 20. Oto niektóre założenia które możesz kontrolować za pomocą Edytora założeń systemowych: ·

Uniemożliwianie dostępu do ustawień Panelu sterowania,

·

Zapobieganie przed uruchamianiem pewnych aplikacji i właściwości systemu,

·

Ustawianie określonych ustawień pulpitu,

·

Kontrolowanie pozycji menu do których użytkownik ma dostęp.

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

Omówienie założeń użytkownika Gdy użytkownik loguje się do systemu Windows to system sprawdza Rejestr pod kątem profilu tego użytkownika. Profil użytkownika zawiera informacje o ustawieniach używanych przez danego użytkownika. Jeżeli system operacyjny nie znajdzie profilu użytkownika to ładuje profil domyślny. Profile użytkowników są przechowywane w pliku user.dat. Gdy tworzysz pliki założeń używając Edytora założeń systemowych w Windows 95 i 98 to tworzony jest plik config.pol. Plik config.pol zawiera wszystkie wpisy dotyczące założeń. Plik ten jest przechowywany na serwerze i zawiera informacje nadpisujące ustawienia z lokalnego pliku user.dat (tworzącego lokalny Rejestr). UWAGA Nazwa pliku config.pol obowiązuje w przypadku systemów Windows 95 i 98. W przypadku systemów z serii NT plik założeń nazywa się NTConfig.pol. Pliki te muszą znajdować w udziale Netlogon serwera NT. W przypadku serwera NetWare piki założeń powinny się znajdować w udziale Public. W sieci NetWare możesz pliki założeń tworzyć jedynie na komputerach klientów. Wciąż jednak możesz je zapisywać na serwerze. Dla każdego użytkownika możesz określić, czy będzie mógł on włączać i wyłączać udostępnianie plików i drukarek. Jeżeli zabronisz tego to udziałami będzie mógł zarządzać jedynie administrator. Możesz także wyłączyć Otoczenie sieciowe, co utrudni użytkownikowi dostęp do sieci. Możesz także uniemożliwić użytkownikowi przeglądanie sieci poza jego własną grupą roboczą. Masz także wiele opcji dotyczących pojedynczego użytkownika. Jedną z ważnych cech założeń systemowych jest to, że obowiązują one użytkownika niezależnie od komputera na którym się zaloguje. Oto kilka popularnych ustawień dotyczących użytkownika: ·

Ukrywanie podfolderów menu Start.

·

Usuwanie komendy Uruchom.

·

Usunięcie Paska zadań z folderu Ustawienia menu Start.

·

Ukrywanie wszystkich dysków w oknie Mój komputer.

·

Ukrywanie wszystkich elementów pulpitu.

·

Usuwanie komendy Zamknij.

·

Blokada wyświetlania ikon Ekran, Sieć, Hasła, Drukarki i System znajdujących się w Panelu sterowania.

·

Uniemożliwienie zmiany tapety i schematów kolorów.

·

Wyłączenie Edytora Rejestru.

·

Wyłączenie trybu MS-DOS.

Większość tych ustawień uniemożliwia zmianę ustawień na lokalnych komputerach. Niektóre wyłączalne czynności są potencjalnie groźne (na przykład edycja Rejestru). Wiele z tych ustawień

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

pozbawia użytkownika przyjemności pracy z systemem Windows. Najprawdopodobniej nie będziesz ich stosował w sieci domowej. PORADA BIUROWA Edytor założeń systemowych jeszcze szczególnie przydatny tam, gdzie wielu użytkowników zmienia swoje ustawienia, a następnie prosi Cię o przewrócenie oryginalnych ustawień. Jeżeli zajmuje Ci to dużo czasu to powinieneś rozważyć uniemożliwienia dostępu do narzędzi konfiguracyjnych. Jeżeli jednak chcesz dać użytkownikom możliwość zmiany pewnych ustawień (ekran, koloru, wygaszacza ekranu i innych) powinieneś stworzyć założenia dające im więcej wolności.

Omówienie założeń komputera Rejestr składa się także z drugiego pliku (system.dat) zawierającego wszystkie ustawienia związane z komputerem. Także ustawienia tego pliku są nadpisywane przez plik config.pol. jak widać plik config.pol zawiera informacje związane z użytkownikami i komputerami. Tak jak w przypadku ustawień użytkownika ustawienia systemu można podzielić na dwie kategorie: ustawienia sieci i ustawienia systemu. Oto elementy sieci które możesz wyłączyć używając Edytora założeń systemowych: ·

Kontrolowanie dostępu użytkowników do plików i innych zasobów.

·

Używanie gwiazdek do ukrywania haseł użytkowników.

·

Ustawienia klienta NetWare: preferowany serwer, obsługa długich nazw plików, ukrywanie kontenera i obiektów drukarek., ukrywanie woluminów i inne.

·

Wyłączanie udostępniania pików i drukarek w sieciach Microsoft Networks.

·

Wyłączanie możliwości nawiązywania połączenia dial-up.

Oto ustawienia systemu które możesz wymusić przez założenia systemowe: ·

Włączanie i wyłączanie profilów użytkowników.

·

Wyłączenie mechanizmu Windows Update.

·

Wymuszanie domyślnej strony WWW.

Przygotowanie sieci do korzystania z Edytora założeń systemowych Używanie założeń systemowych wymusza duże zmiany w sieci. Jeżeli używasz sieci równorzędnej to musisz ją przekształcić w sieć klient-serwer i zainstalować sieciowy system

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

operacyjny. Gdy wszystko jest już gotowe musisz zainstalować pewne programy i usługi pozwalające na użycie Edytora założeń systemowych. Zanim zaczniesz tworzyć założenie systemowe musisz wykonać kopię zapasową Rejestru. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w rozdziale 20. Jeżeli chcesz używać Edytora założeń systemowych przez sieć potrzebujesz następujących składników: ·

Zainstalowany i skonfigurowany sieciowy system operacyjny taki jak Windows NT Server lub NetWare.

·

Włączone profile użytkowników.

·

Zainstalowana usługa Zdalnego rejestru.

·

Włączona kontrola na poziomie użytkowników.

Instalowanie Edytora założeń systemowych Aby zainstalować Edytor założeń systemowych musisz mieć dysk instalacyjny z systemem Windows. Program ten nie jest instalowany domyślnie. Aby zainstalować Edytor założeń systemowych wykonaj następujące kroki: 1.

Wybierz StartðustawieniaðPanel sterowania.

2.

Podwójnie kliknij na ikonie Dodaj/Usuń Programy. Pojawi się okno dialogowe jak przedstawia rysunek 22.1.

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

Rysunek 22.1. Aby dodać Edytor założeń systemowych użyj okna Dodaj/Usuń programy

3.

Wybierz zakładkę Instalator systemu Windows, jak przedstawia rysunek 22.2.

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

Rysunek 22.2. Musisz zainstalować program z dysku

4.

Wybierz przycisk Z dysku. Pojawi się okno dialogowe Zainstaluj z dysku, jak pokazano na rysunku 22.3. Włóż dysk instalacyjny Windows.

Rysunek 22.3. Podaj ścieżkę do pliku znajdującego się na dysku CD

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

5.

6.

W polu tekstowym wprowadź ścieżkę składającą się z litery napędu oraz następujących folderów: ·

W przypadku Windows 95 Admin\Nettools\Poledit.

·

W przypadku Windows 98 Tools\Reskit\Netadmin\Poledit.

Naciśnij OK. Pojawi się okno dialogowe, jak pokazano na rysunku 22.4.

Rysunek 22.4. Wybierz komponenty do instalacji

7.

Zaznacz odpowiednie opcje. Jeżeli działasz w domowej sieci równorzędnej to wystarczy zainstalować sam Edytor założeń systemowych. Jeżeli działasz w firmowej sieci dobrze jest także zainstalować Założenia grup. Więcej informacji znajdziesz dalej w tym rozdziale.

8.

Naciśnij przycisk Instaluj. Po zakończeniu instalacji powrócisz do okna dialogowego Dodaj/Usuń programy.

9.

Zamknij to okno kilkając na nim przycisk OK.

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

Włączanie profilów użytkowników Aby stacje mogły przyjmować założenia systemowe musisz na nich włączyć profile użytkowników. Gdy zmienisz profil użytkownika to tracisz także wszystkie związane z nim ustawienia. Aby włączyć profile użytkowników wykonaj następujące kroki: 1.

Wybierz StartðUstawieniaðPanel sterowania.

2.

Otwórz okno dialogowe Hasła.

3.

Wybierz zakładkę Profile użytkownika.

4.

Wybierz opcję jak przedstawiono na rysunku 22.5.

Rysunek 22.5. Zmień profil użytkownika

5.

W polu Ustawienia profilu użytkownika zaznacz jedną lub obie opcje.

Po ponownym uruchomieniu systemu możesz otrzymać komunikat, że logujesz się na nim po raz pierwszy. Musisz wtedy zdecydować, czy system ma zachowywać Twoje ustawienia w przyszłości. Naciśnij Tak. To spowoduje stworzenie indywidualnego profilu użytkownika.

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

Włączenie kontroli na poziomie użytkownika W sieci równorzędnej używa się kontroli na poziomie zasobów aby wszyscy użytkownicy mogli mieć do nich dostęp. W tym trybie każdy użytkownika ustala swoje własne udostępnienia (chroniąc je w razie potrzeby hasłami). Kontroli na poziomie użytkownika możesz używać tylko w przypadku sieci klient-serwer z sieciowym systemem operacyjnym. Jeżeli zmienisz sposób kontroli zasobów to wszystkie dotychczasowe udostępnienia zostaną usunięte. Aby włączyć kontrolę zasobów na poziomie użytkownika otwórz ikonę Sieć znajdującą się w Panelu sterowania. Wybierz zakładkę Kontrola dostępu i wybierz opcję kontroli na poziomie użytkownika. Naciśnij OK. Po zamknięcie okna Sieć zostaniesz poproszony o ponowne uruchomienie komputera.

Instalacja obsługi grup Założenia grup są użyteczne gdy w sieci masz grupy użytkowników, na przykład kilka osób pracujących w tym samy dziale. Wiesz już, że możesz ustalać założenia pojedynczych użytkowników i komputerów. Jeżeli natomiast chcesz ustalić założenia dla grupy użytkowników to możesz użyć założenia grupowego. Wykorzystanie grup pozwala na zaoszczędzenie czasu. PORADA BIUROWA Najprawdopodobniej nie będziesz używać grup w sieci domowej. Możesz jednak ich użyć w przypadku sieci w biurze. Załóżmy że w twoim biurze pracują trzy osoby z działu sprzedaży. Poza tym firma ma działy obsługi klienta i księgowy. Używając Edytora założeń systemowych możesz ograniczyć pracownikom działu sprzedaży możliwość zmiany wyglądu pulpitu oraz dostęp do niektórych elementów systemu. Zamiast tworzyć założenie dla każdej osoby z osobna, możesz stworzyć grupę i jej przypisać założenie grupowe. Obsługę grup możesz zainstalować w każdej chwili. Po zainstalowaniu Edytora założeń systemowych pojawi się opcja instalacji Założeń grup (na zakładce Instalator systemu Windows okna Dodaj/Usuń programy). Aby te założenia dodać otwórz okno Dodaj/Usuń programy znajdujące się w Panelu sterowania. Na zakładce Instalator Windows wybierz narzędzia systemowe i zaznacz Założenia grup. Naciśnij OK.

Instalowanie usługi Zdalny rejestr Microsoft Na każdym komputerze w sieci musisz także zainstalować usługę Zdalny rejestr Microsoft. Pozwoli to Edytorowi założeń systemowych na zmienianie Rejestrów na każdym komputerze sieciowym. Usługa ta nie jest instalowana automatycznie i wymaga nośnika instalacyjnego z systemem Windows. Aby zainstalować usługą Zdalny rejestr Microsoft musisz wykonać następujące kroki: 1.

Wybierz StartðUstawieniaðPanel sterowania.

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

2.

Podwójnie kliknij na ikonie Sieć. Pojawi się okno dialogowe Sieć przedstawiona na rysunku 22.6.

Rysunek 22.6. Otwórz okno dialogowe Sieć

3.

Na zakładce Konfiguracja wybierz przycisk Dodaj. Pojawi się okno dialogowe Wybierz typ składnika sieci, jak przedstawia rysunek 22.7.

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

Rysunek 22.7. Dodaj usługę

4.

Wybierz Usługę a następnie naciśnij przycisk Dodaj. Pojawi się okno w którym będziesz musiał wybrać typ usługi sieciowej.

5.

Naciśnij przycisk Z dysku i włóż nośnik instalacyjny Windows. Pojawi się okno dialogowe Zainstaluj z dysku, jak przedstawia rysunek 22.8.

Rysunek 22.8. Wprowadź ścieżkę do pliku instalacyjnego

6.

Podaj literę napędu CD-ROM i następującą ścieżkę:

7.

Naciśnij Enter lub kliknij OK. Gdy Windows zakończy instalacje poprosi Cię o ponowne uruchomienie komputera. Zrób to.

Użycie Edytora założeń systemowych Założenia ustalone przez Edytor założeń systemowych określają zasoby dostępne dla użytkowników i grup. Program ten ma łatwy graficzny interfejs użytkownika i pozwala on na dokonywanie zmian w Rejestrze. Każde stworzone założenie wymusza określone wpisy w Rejestrze. Więcej informacji na temat Rejestru znajdziesz w rozdziale 23.

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

UWAGA Założenie użytkowników dotyczą klucza Rejestru HKEY_CURRENT_USER. Założenia dotyczące komputera klucza HKEY_LOCAL_MACHINE.

Otwieranie i zamykanie Edytora założeń systemowych Aby uruchomić Edytor założeń systemowych wybierz StartðProgramyðAkcesoriaðNarzędzia systemoweðEdytor założeń systemowych. Okno tego programu została przedstawione na rysunku 22.9. Rysunek 22.9. Zaraz po otworzeniu okno jest puste

Aby zakończyć pracę z tym programem wybierz z menu głównego PlikðZakończ.

Tworzenie nowego pliku założeń Nowy profil tworzysz przez określania które komputery chcesz w nim uwzględnić. Założenia pojawiają się o oknie dialogowym po otworzeniu określonego elementu podlegającego założeniom. Rysunek 22.10 przedstawia okno dialogowe Właściwości: Komputer domyślny. Zauważ pola po lewej stronie poszczególnych elementów. Jedno jest zaznaczone, jedno puste, a dwa są szare.

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

Gdy otworzysz założenia po raz pierwszy wszystkie ustawienia są szare. Oznacza to że dane ustawienie nie jest wymuszane przez założenie. Jeżeli raz klikniesz na szarym polu to zostanie ono zaznaczone, co oznacza że ustawienie zostanie włączone. Kolejne kliknięcie spowoduje zniknięcie zaznaczenia i wyłączenie ustawienia. Rysunek 22.10. Ustaw które założenia włączyć, a które wyłączyć

PORADA Włączanie i wyłączanie ustawień wykonuj bardzo uważnie. Terminologia używana przy nazywaniu ustawień może być myląca. Na przykład włączenie opcji "Nie zapisuj przy wyjściu" spowoduje, że zmiany nie będą zapisywane. Z kolei brak zaznaczenia tej opcji spowoduje, że zmiany będą zapisywane. Gdy stworzysz plik z założeniami to możesz go zapisać w dowolnym miejscu na dysku lub w sieci. Jeżeli zapiszesz je w katalogu C:\Windows, to będą one oddziaływać na ustawienia Rejestru. Możesz także zapisać te pliki na serwerze w celu automatycznej ich dystrybucji.

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

Zanim dokonasz jakichkolwiek zmian w Rejestrze musisz najpierw wykonać jego kopię zapasową. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w rozdziale 20. Aby stworzyć nowy plik założeń musisz wykonać następujące czynności: 1.

W Edytorze założeń systemowych wybierz PlikðNowy plik. Pojawią się ikony Użytkownik domyślny i Komputer domyślny.

Rysunek 22.11. Ikony przedstawiające domyślny komputer i domyślnego użytkownika

2.

Podwójnie kliknij na ikonę reprezentującą element który chcesz edytować. Jeżeli podwójnie klikniesz na ikonę Użytkownik domyślny to pojawi się okno dialogowe Właściwości: Użytkownik domyślny. Jeżeli natomiast klikniesz na ikonę Komputer domyślny to pojawi się okno dialogowe Właściwości: Komputer domyślny.

3.

Aby przeglądać i modyfikować ustawienia założeń rozwijaj poszczególne gałęzie klikając na znaki plus po lewej stronie poszczególnych kategorii. Kategorie są przedstawiane przez ikonę książki. Jeżeli otworzysz daną kategorię to zmieniona zostanie także ikona ją oznaczająca (na otworzoną książkę). Kategorie te mogą zawierać podkategorie lub wartości. Rysunek 22.12 przedstawia okno dialogowe Właściwości: Użytkownik domyślny z kilkoma otworzonymi kategoriami.

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

Rysunek 22.12. Przeglądaj i konfiguruj założenia dla użytkownika

4.

Gdy skończysz ustawiać żądane założenia naciśnij przycisk OK.

5.

Wybierz PlikðZapisz jako abyś wyświetlić okno dialogowe Zapisz jako, pokazane na rysunku 22.13.

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

Rysunek 22.13. Zapisz plik z założeniami

6.

Podaj nazwę pliku i lokalizacje pod którą chcesz go zapisać. Możesz zapisać ten plik na serwerze, dzięki czemu jego ustawienia będą wymuszane podczas logowania się do serwera. Aby wymusić te ustawienia na lokalnym komputerze zapisz te pliki w folderze C:\Windows. Pliki założeń mają rozszerzenie POL. Plik możesz na przykład nazwać imieniem osoby korzystającej z danego komputera.

7.

Naciśnij przycisk Zapisz.

Definiowanie wielu założeń Podczas tworzenia założeń w Edytorze założeń systemowych możesz ustalać ustawienia dla różnych użytkowników i komputerów, nie tylko dla domyślnego. Aby to zrobić musisz znać dokładną listę kont na danym serwerze. Jeżeli chcesz stworzyć założenie dla określonego użytkownika to musisz wiedzieć jak nazywa się jego konto, ponieważ taką samą nazwę musi mieć użytkownik w pliku założeń. Upewnij się także, czy profile komputerów zgadzają się z ich nazwami UWAGA Jeżeli tworzysz profile dla grup, to ich nazwy muszę się zgadzać z nazwami grup na serwerze. Aby dodać do polisy użytkowników lub komputery musisz wykonać następujące czynności: 1.

Otwórz lub stwórz nowy plik założeń.

2.

Wybierz EdycjaðDodaj użytkownika lub EdycjaðDodaj komputer. Pojawi się okno dialogowe Dodaj użytkownika (lub Dodaj komputer). Rysunek 22.14 przedstawia okno dialogowe Dodaj użytkownika.

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

Rysunek 22.14. Dodaj użytkownika do pliku założeń

3.

Podaj nazwę użytkownika (lub komputera). Naciśnij OK. Rysunek 22.15 przedstawia plik założeń zawierający kilku użytkowników i kilka komputerów.

Rysunek 22.15. Do pliku założeń dodaj użytkowników i komputery

Zmiany jakich dokonujesz w założeniach zależą tylko od Ciebie. Następnie musisz zapisać plik w odpowiednim folderze serwera sieciowego.

Zastosowanie plików założeń Jeżeli zapiszesz plik założeń w odpowiednim miejscu serwera sieciowego to użytkownicy logujący się na ten serwer będą musieli założeń tych przestrzegać. Gdy użytkownik loguje się na serwer Windows ładuje plik założeń i szuka w nim nazwy aktualnie logującego się użytkownika

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

(oraz nazwy aktualnie wykorzystywanego przez niego komputera). Jeżeli znajdzie je to pobiera założenia związane z aktualnym użytkownikiem i komputerem. Jeżeli z kolei nie nazwa użytkownika lub komputera nie zostanie odnaleziona to pobierane są profile domyślne. PORADA BIUROWA Jeżeli dodawałeś założenia grup i Windows nie odnajduje określonego profilu użytkownika, to system szuka następnie pasującego profilu grupy. Profil domyślny używany jest gdy nie zostanie odnaleziona nazwa użytkownika ani grupy. Następnie powinieneś sprawdzić czy komputery klientów ładują założenia z serwera. Jeżeli tak nie jest sprawdź wartość UpdateMode znajdującą się w Rejestrze. Więcej informacji na temat Rejestru znajdziesz w rozdziale 23. Aby sprawdzić wartość UpdateMode musisz wykonać następujące czynności: 1.

Wybierz StartðUruchom. Pojawi się okno dialogowe Uruchom.

2.

W polu Otwórz wpisz regedit. Pojawi się Edytor Rejestru, jak pokazano na rysunku 22.16.

Rysunek 22.16. Podczas edycji Rejestru bądź uważny

3.

Naciśnij na znak plus znajdujący się po lewej stronie klucza HKEY_LOCAL_MACHINE.

4.

Otwórz po kolei klucze System, CurrentControlSet oraz Control.

5.

Otwórz klucz Update. Po prawej stronie pojawią się jego wartości, jak pokazano na rysunku 22.17.

Rozdział 22. Używanie Edytora założeń systemowych

Rysunek 22.17. Przeglądaj wpisy do Rejestru

6.

Jeżeli wartość UpdateMode jest równa 0, to założenia nie będą pobierane z serwera.

7.

Wybierz RejestrðZakończ. Nie musisz zapisywać zmian w Rejestrze, są one zapisywane automatycznie.

8.

Ponownie uruchom komputer i zaloguj się na serwer.

Podsumowanie W tym rozdziale omówiliśmy Edytor założeń systemowych. Szczególnie omówiliśmy: ·

Omówienie Edytora założeń systemowych

·

Przygotowanie sieci do korzystania z Edytora założeń systemowych

·

Instalowanie Edytora założeń systemowych

·

Użycie Edytora założeń systemowych

W następnym rozdziale omówimy pracę z Rejestrem.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Rozdział 23. Praca z Rejestrem W tym rozdziale: ·

Omówienie Rejestru

·

Wykonywanie kopii zapasowej plików Rejestru

·

Modyfikowanie Rejestru

·

Używanie Rejestru do modyfikowania ustawień sieciowych

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Rejestr kontroluje wszystkie ustawienie komputera, włączając w to ustawienia programowe, sprzętowe. Podczas działania z rejestrem musisz być bardzo uważny. Możesz w ten sposób uczynić bezużytecznym aplikację, urządzenie, a nawet cały komputer. Zanim dokonasz w nim jakiś zmian musisz zawsze wykonać kopię zapasową. Poza tym powinieneś zawsze dokładnie analizować dokonywane zmiany i wykonywać je bardzo ostrożnie.

Omówienie Rejestru Rejestr jest centralną bazą danych zawierającą informacje o komputerze, sprzęcie, oprogramowaniu, preferencjach użytkowników oraz ich uprawnieniach. Za każdym razem gdy dokonujesz zmian w systemie lub instalujesz aplikacje to jest to zapisywane w Rejestrze. W Windows 3.11 wszystkie te informacje były przechowywane w plikach inicjalizacyjnych (INI). W nowszych wersjach systemu operacyjnego pliki INI zostały zastąpione przez Rejestr. Rejestr ma bardziej skomplikowaną budowę niż pliki INI. Zalety używania Rejestru są następujące: ·

Wszystkie informacje o użytkownikach i komputerze są zapisywane w jednym miejscu.

·

Informacje o różnych użytkownikach i konfiguracjach mogą być przechowywane w tej samej bazie danych.

·

Stare pliki INI są plikami tekstowymi, co ogranicza ich wielkość do 64 kB. Rejestr nie ma takich ograniczeń.

·

Istnieją funkcję pozwalające na dostęp do Rejestru przez sieć. Ułatwia to sprawdzanie go w celach administracyjnych.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Zmiana konfiguracji w Panelu sterowania Panel sterowania systemów Windows 95 i 98 zawiera programy służące do zmiany ustawień systemu operacyjnego. Na przykład możesz zmieniać datę i czas, a także kolory pulpitu. Oto niektóre ustawienia Panelu sterowania które możesz zmienić: ·

Schematy pulpitu określające zestawy kolorów i obrazków używane w Windows. Możesz określić temat pulpitu oraz obraz pojawiający się w tle zamiast jednego koloru.

·

Ekran pozwala na zmianę wszystkich ustawień związanych z wyświetlaniem obrazu.

·

Internet pozwala na ustawienie różnych parametrów związanych z Internetem, włączając w to stronę domową, opcje połączenia i inne.

·

Ikona Klawiatura pozwala na zmianę różnych parametrów związanych z zachowaniem klawiatury oraz używanym językiem.

·

Ikona Sieć pozwala na dodawanie, usuwanie i konfigurowanie składników sieci.

Każda zmiana ustawień w Panelu sterowania pociąga za sobą zmiany w Panelu sterowania. Panel sterowania jest łatwym w użyciu interfejsem pozwalającym na zmianę ustawień Rejestru. Rejestr jest skomplikowaną strukturą pozwalającą na określanie sposobu działania komputera. Istnieją także inne metody zmiany ustawień Rejestru, na przykład przez Panel sterowania. Bezpośrednia jego edycja może być powodem jego uszkodzenia i w efekcie zakończenia jego działania. Po co więc edytować bezpośrednio Panel sterowania? Choćby dlatego, że ustawienia oferowane przez Panel sterowania są jedynie wycinkiem tych zawartych w Rejestrze. Przed jakąkolwiek zmianą w Rejestrze powinieneś wykonać jego kopię zapasową. Jeżeli się pomylisz to będziesz zawsze mógł odtworzyć poprzedni stan Rejestru. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w dalej w tym rozdziale. PORADA BIUROWA Ostrzeż użytkowników swojej sieci, że edycja Rejestrów może spowodować awarię systemu operacyjnego. Upewnij się także, że posiadasz kopie zapasowe plików Rejestru. Nawet jeżeli wprowadzasz częste zmiany w Rejestrze, to nieaktualna kopia jest zawsze lepsza niż żadna. Pamiętaj że musisz wykonywać kopie Rejestru na każdej maszynie w sieci. Każda kopia systemu posiada inną, dostosowaną do siebie kopie Rejestru.

Omówienie baz danych Rejestru Rejestr jest podzielony na klucze. Każdy z tych kluczy zawiera informacje o określonej kategorii ustawień użytkownika lub komputera. Każdy klucz może zawierać podklucze i wartości. Zawartość Rejestru może być przeglądana za pomocą Edytora Rejestru. Rysunek 23.1 przedstawia klucze, podklucze i wartości. Zauważ, że klucze i podklucze znajdują się po lewej stronie okna, a wartości po prawej.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Rysunek 23.1. W Edytorze Rejestru klucze i podklucze są przedstawione jako foldery

Klucze Klucze reprezentują różne typy danych konfiguracyjnych. Każdy klucz zawiera związane z nim informacje. Rejestr Windows składa się z sześciu kluczy. Oto opis każdego z nich: ·

HKEY_CLASSER_ROOT zawiera ogólne informacje o systemie Windows takie jak zarejestrowane typy plików oraz ich właściwości., elementy OLE i inne.

·

HKEY_CURRENT_USER zawiera wszystkie ustawienia domyślnego użytkownika.

·

HKEY_LOCAL_MACHINE zawiera wszystkie informacje na temat komputera, taki jak zainstalowany sprzęt, konfiguracja programowa, sterowniki i inne. Informacje zawarte w tym kluczu dotyczą wszystkich użytkowników systemu.

·

HKEY_USERS zawiera informacje konfiguracyjne każdego użytkownika pracującego w systemie. Informacje te to kolory pulpitu, zainstalowane aplikacje i inne.

·

HKEY_CURRENT_CONFIG zarządza mechanizmem Plug and Play oraz informacjami o aktualnej konfiguracji komputera. Jeżeli różni użytkownicy używają różnych profili sprzętowych to dane o nich znajdują się tutaj.

·

HKEY_DYN_DATA zawiera informacje o urządzeniach pokazywane na zakładce Menadżer urządzeń właściwości systemu.

Podklucze Podklucze to obiekty podrzędne względem kluczy i w nich zawarte. Mogą one zawierać kolejne klucze lub wartości. Niektóre podklucze występują w wielu kluczach, ponieważ system Windows umieszcza je we wszystkich powiązanych kluczach.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Oto opis podkluczy każdego klucza: ¨

HKEY_CLASSED_ROOT ·

¨

¨

Podklucze tego klucza są zawiązane z rozszerzeniami pików, takimi jak *.bmp, *.com, *.doc, *.jpg, *.gif i tak dalej.

HKEY_CUURENT_USER ·

AppEvents zarządza dźwiękami odtwarzanymi gdy w systemie wystąpi jakieś zdarzenie, na przykład uruchomienie systemu lub wystąpienie błędu.

·

Control Panel zawiera wszystkie ustawienia Panelu sterowania, włączając sieć, czas, datę i inne.

·

Display zawiera informacje na temat rozdzielczości i innych ustawień ekranu.

·

InstallLocationsMRU zawiera ostatnio używane ścieżki do instalowania oprogramowania. Rozpoczynają się one zawsze od litery i zwykle wskazują na takie urządzenia jak napędy dyskietek, CD-ROM, czy Zip oraz na ścieżki sieciowe.

·

Keyboard zawiera informacje o przypisaniu klawiszy i bibliotek ładownych dynamicznie (DLL).

·

Network zawiera definicje napędów sieciowych, typy sieci, nazwy użytkowników pojawiające się w pliku logowania oraz ostatnio odwiedzane ścieżki sieciowe. Klucz ten jest omawiany bardziej szczegółowo dalej w tym rozdziale.

·

RemoteAccess zawiera adresy, nazwy użytkowników oraz inne informacje zawiązane z kontami w Internecie i w zdalnych sieciach do których masz dostęp przez linie stały lub komutowane.

·

Software zawiera podklucze wykorzystywane przez sterowniki i oprogramowanie zawarte w systemie Windows. Niektóre programy nie mają żadnych ustawień, a inne mają dużo. Ustawienia te mogą zawierać ścieżki do komputera sieciowego, domyślne napędy i ustawienia.

HKEY_LOCAL_MACHINE ·

Config zawiera informacje o konfiguracji komputera, włączając w to ustawienia ekranu i drukarek.

·

Driver zawiera specjalne ustawienia urządzeń sprzętowych i programowych.

·

Enum zarządza informacjami na temat wszystkich komponentów sprzętowych, włączając w to monitor, sprzęt sieciowy, porty USB i inne.

·

Hardware zawiera ustawienia wszystkich portów komputera, takich jak COM, LTP i USB.

·

Network zawiera informacje logowania dla użytkownika, włączając w to jego nazwę, hasło i inne ustawienia (jeżeli komputer jest podłączony do sieci).

·

Security zawiera informacje o domenach i inne ustawienia sieciowe (jeżeli komputer jest podłączony do sieci).

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

¨

¨

·

Software zawiera podklucze opisujące wszystkie zainstalowane programy i sterowniki urządzeń (na przykład programy pakietu Office, sterowniki modemu i inne).

·

System zawiera informacje potrzebne systemowi Windows do uruchomienia. Są to informacje o błędach, adresowanie urządzeń Plug and Play, nazwa komputera i inne.

HKEY_USERS ·

Default zawiera informacje wspólne dla wszystkich użytkowników. Są to ustawienia pulpitu, menu Start, programów.

·

Klucze o nazwie identycznej z nazwą użytkownika zawierają informacje specyficzne dla tego użytkownika. Każdy taki klucz zawiera podklucze taki jak AppEvents, Control Panel, InstallLocations MRU, Keyboard Layout, Network, RemoteAccess i Software. Mają one takie samo znaczenie jak analogiczne podklucze klucza HKEY_CURRENT_USER).

HKEY_CURRENT_CONFIG ·

¨

Ten klucz zawiera następujące podklucze: Display, Enum, Software i System (o znaczeniu takim jak podklucze klucza HKEY_LOCAL_MACHINE).

HKEY_DYN_DATA ·

Config Manager zarządza informacjami związane z wszystkimi zainstalowanymi komponentami sprzętowymi, włączając w to modem, porty, karty Plug and Play i inne.

·

PerfStats zawiera informacje o kartach dial-up.

Wartości Wartości to elementy zawarte w kluczach. Wartość może zawierać nazwę pliku, komendę, komunikat błędu, ścieżkę, adres komputera lub inną wartość. Rysunek 23.2 przedstawia wartości klucza Fonts, znajdującego się na ścieżce HKEY_CURRENT_CONFIG\Display.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Rysunek 23.2. W tym kluczu zostały określone fonty

Kiedy modyfikować Rejestr? Nie powinieneś bezpośrednio modyfikować Rejestru jeżeli nie jest to absolutnie konieczne. Modyfikowanie Rejestru może spowodować nieprawidłowe działanie jakiegoś urządzenia, aplikacji lub całego systemu. Najlepiej modyfikować Rejestr automatycznie poprzez Panel sterowania, programy instalacyjne oraz różne programy użytkowe. Możesz zmienić prawie wszystkie ustawienia systemu Windows bez konieczności ręcznej edycji Rejestru. Edycja Rejestru jest konieczna jeżeli system powiadamia o powtarzających się błędach których przyczyny nie możesz dociec. Powodem takiego stanu rzeczy może być usunięcie aplikacji, która zostawi w Rejestrze nieprawidłowe wartości. Inną sytuacją wymuszającą bezpośrednią modyfikacje Rejestru jest niemożność automatycznego usunięcia aplikacji. W takim przypadku będziesz musiał ręcznie usunąć z Rejestru wpisy związane z tą aplikacją. Jeżeli jesteś zmuszony do edycji Rejestru po powinieneś to robić w ostateczności używając Edytora Rejestru. W takim wypadku powinieneś zawsze zacząć od wykonania kopii zapasowej Rejestru.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Wykonywanie kopii zapasowej plików Rejestru Cały Rejestr jest zawarty w dwóch plikach: user.dat i system.dat. Zwykle pliki te są przechowywane w folderze \Windows znajdującym się na twardym dysku komputera. Plik user.dat zawiera nazwy użytkowników, ustawienia Menu Start, ikony i kolory pulpitu oraz inne informacje specyficzne dla użytkownika. Podczas instalacji system Windows plik user.dat jest automatycznie zachowywany w folderze \Windows. PORADA BIUROWA Jeżeli chcesz kontrolować środowisko użytkownika (uniemożliwić mu zmianę ustawień ekranu, dodawanie programów i inne) powinieneś plik user.dat przechowywać na serwerze. W ustawieniach profilu użytkownika wprowadź aby plik user.dat był pobierany z serwera. Możesz także ustawić profil użytkownika jako obligatoryjny. Wtedy jakiekolwiek wprowadzone przez niego zmiany nie będą zapisywane. Więcej informacji na temat takich konfiguracji zawiera dokumentacja systemu operacyjnego. Plik system.dat musi znajdować się na komputerze lokalnym, nie na dysku sieciowym. Plik system.dat zawiera informacje o ustawieniach sprzętowych i programowych komputera. Plik ten zawiera wszystkie informacje potrzebne do uruchomienia systemu Windows, załadowania sterowników urządzeń oraz przygotowania systemu operacyjnego do uruchamiania aplikacji. Plik system.dat także znajduje się w folderze \Windows. System Windows przechowuje także automatyczną kopię zapasową Rejestru. Kopia ta jest przechowywana w plikach user.da0 i system.da0. System Windows podczas startu zapisuje w tych dwóch plikach kopie zapasową Rejestru. Jeżeli podczas startu okażę się, że Rejestr jest uszkodzony to system skorzysta z automatycznej kopii zapasowej. Mimo że pliki *.da0 są systemowymi kopiami Rejestru, to powinieneś jednak wykonywać także własną kopię zapasową. Po pierwsze pliki *.da0 nie zawsze są aktualne. Jeżeli dokonasz jakiś zmian pomiędzy uruchomieniem a zamknięciem systemu, to zmiany te nie będą zawarte w plikach *.da0. Po drugie pliki *.da0 mogą zawierać uszkodzone ustawienia. PATRZ TAKŻE Więcej informacji na ten temat znajdziesz w rozdziale 20.

Wykonywanie kopii zapasowej Rejestru Kopie zapasową Rejestru możesz wykonać na kilka różnych sposobów. Na przykład możesz skopiować pliki Rejestru lub eksportować je. Metoda wykonania kopii zapasowej zależy do tego jak duże są pliki Rejestru. Na pewno powinieneś wykonywać kopię zapasową każdego komputer

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

w sieci. Odtworzenie Rejestru jest znacznie łatwiejsze niż ponowna instalacja Windows i wszystkich aplikacji.

Kopiowanie plików Rejestru Jednym ze sposobów wykonania kopii zapasowej Rejestru jest skopiowanie plików user.dat i system.dat w inne miejsce. Może ty być dyskietka 1,44, Zip, Jazz, napęd sieciowy, a nawet inna lokalizacja na tym samym dysku. W przypadku gdy będziesz miał problemy z Rejestrem możesz te pliki skopiować w oryginalną lokalizację. PORADA Zwykle plik Rejestru są większe niż wynosi pojemność jednej dyskietki 1,44 MB. W takim przypadku możesz użyć programu do kompresji takiego jak PKZIP albo WinZip. UWAGA Jeżeli twój komputer nie będzie chciał się uruchomić w związku ze zmiana których dokonałeś w Rejestrze, to powinieneś go uruchomić korzystając z dyskietki systemowej. Następnie używają wiersza poleceń skopiuj pliki będące kopią Rejestru do folderu \Windows.

Eksportowanie plików Rejestru Jedną z metod wykonania kopii zapasowej Rejestru jest eksport jego zawartości do nowej lokalizacji. Eksportowane pliki zapisywane są z rozszerzeniem *.reg. W każdej chwili możesz dokonać ich importu powodując przywrócenie kopii zapasowej.

Tworzenie dysku systemowego Dysk systemowy to dyskietka zawierająca wszystko, co jest potrzebne do uruchomienia komputera w trybie MS-DOS. W systemie Windows dyskiem takim jest Dysk startowy. Powinieneś zawsze posiadać także dyskietkę dla każdego komputera w sieci. Pomoże to w przypadku, gdy uszkodzenie systemu operacyjnego uniemożliwi jego uruchomienie. Aby utworzyć dyskietkę startową otwórz Panel sterowania i podwójnie kliknij na ikonę Dodaj/Usuń programy. Pojawi się okno dialogowe Dodaj/Usuń programy. Wybierz w nim zakładkę Dysk startowy. Włóż dysk do napędu i naciśnij przycisk Utwórz dysk. Gdy system Windows stworzy dysk to automatycznie wykona na nim kpie plików system.dat i user.dat. Powinieneś jednak od czasu do czasu ponownie tworzyć dysk startowy. Na dysk startowy możesz także skopiować inne pliki, takie jak na przykład sterowniki napędu CDROM. Więcej informacji na temat plików Rejestru znajdziesz w rozdziale 20.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

UWAGA Jeżeli do wykonywania kopii zapasowej używasz programu Microsoft Backup Exec Agent to możesz używać go także do wykonywania kopii Rejestru. W oknie dialogowym Sieć wybierz z listy komponentów sprzętowych Backup Exec Agent (jeżeli takiego komponentu nie ma to znaczy, że nie używasz tej usługi). Następnie wybierz przycisk Właściwości i zakładkę General. Zaznacz opcję "Allow Registry to be restored". Naciśnij OK. aby zamknąć okno dialogowe.

Odtwarzanie Rejestru Jeżeli Twój komputer się zawiesza, a Ty stwierdzasz że coś dziwnego dzieje się z ustawieniami pulpitu, hasłami i resztą konfiguracji to podejrzenie pada na uszkodzony Rejestr. Najpierw powinieneś jednak wykluczyć wszystkie inne możliwości. Gdy jednak okaże się że problem dotyczy jednak Rejestru to powinieneś go odtworzyć z kopii zapasowej.

Naprawianie problemu Znajdowanie przyczyny przed odtwarzaniem Rejestru przypomina trochę pracę detektywa. Musisz określić, czy problem dotyczy sprzętu, określonego programu, czy systemu operacyjnego. Jeżeli problem dotyczy systemu operacyjnego to postara się ponownie go zainstalować. Zwykle taka ponowna instalacja naprawia wszystkie uszkodzone pliki i nie ma złego wpływu na dane. Dla pewności jednak przed taką operacją wykonaj ich kopię zapasową. PORADA BIUROWA Użytkownicy powinni zapisywać zawartość okien dialogowych informujących o błędach. Powinni także zanotować co robili gdy błąd nastąpił. Jeżeli będziesz miał takie informacje na samym początku to dochodzenia do źródła problemu będzie łatwiejsze. Jeżeli podejrzewasz problem z systemem operacyjnym to sprawdź Panel sterowania. Jeżeli na przykład masz problemy z wyświetlaniem sprawdź ikonę Ekran. Jeżeli problem dotyczy myszki to sprawdź ikonę Mysz. Postaraj się rozpocząć rozwiązywanie problemu z tego miejsca. Jeżeli uważasz, że problem dotyczy sprzętu sprawdź ikonę System znajdującą się w Panelu sterowania. Okno dialogowe System zawiera Menadżera urządzeń pokazującego całą listę sprzętu i wskazującego ewentualne problemy z nim. Menadżer urządzeń został przedstawiony na rysunku 22.3. Zauważ że poszczególne urządzenia są wyświetlane dopiero wtedy, gdy klikniesz na znak plus znajdujący się po lewej stronie każdej kategorii. Na rysunku widać napęd CD-ROM firmy LG.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Rysunek 22.3. W Menadżerze urządzeń przeglądaj urządzenia sprzętowe

Jeżeli któreś urządzenie sprawia kłopoty to Menadżer urządzeń powiadamia o tym wyświetlając na nim czerwony znak X lub żółty wykrzyknik. Jeżeli widzisz taki znak na jednym z urządzeń zaznacz je i naciśnij przycisk Właściwości. Pojawi się okno dialogowe właściwości urządzenia wraz z polem Stan urządzenia. Rysunek 23.4 przedstawia okno dialogowe przedstawiając właściwości napędy CD-ROM LG.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Rysunek 23.4. Sprawdź stan urządzenia

PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat rozwiązywania problemów znajdziesz w dodatku A.

Odtwarzanie skopiowanych plików Rejestru Jeżeli skopiowałeś pliki Rejestru na dyskietkę, napęd ZIP, Jaz lub w inne miejsce to musisz teraz skopiować je z powrotem. Pamiętaj jednak, że wszystkie zmiany które dokonywałeś od czasu kopii zapasowej nie będą uwzględnione. Ilość nieuwzględnionych zmian zależy od aktualności kopii zapasowej. Jeżeli uruchomisz komputer i otworzysz Eksplorator Windows, to wystarczy po prostu skopiować pliki user.dat i system.dat do folderu \Windows. Jeżeli system spyta się, czy zastąpić istniejące pliki nowymi odpowiedź twierdząco. Jeżeli system operacyjny nie może się sam uruchomić to użyj w tym celu dyskietki startowej. Następnie skopiuj pliki w następujący sposób: 1.

Gdy komputer jest wyłączony włóż dyskietkę do napędu i włącz go.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

2.

Z linii poleceń MS-DOS wydaj następujące polecenie: Copy user.dat c:\Windows

3.

Naciśnij Enter. Jeżeli Windows spyta się czy zamienić istniejące pliki. Odpowiedź twierdząco.

4.

Gdy system zakończy kopiowanie wydaj polecenie:

5.

Naciśnij Enter. Znowu potwierdź zastąpienie plików.

6.

Usuń dyskietkę startową i uruchom ponownie komputer.

Importowanie pliku Rejestru Jeżeli wykonałeś eksport pliku Rejestru używając Edytora Rejestru, to możesz równie dobrze wykonać jego import. W tym celu otwórz Edytor Rejestru i wybierz polecenie RejestrðImportuj plik Rejestru. Wybierz plik który jest kopią zapasową Rejestru i naciśnij przycisk Otwórz. Więcej informacji na temat eksportowania znajdziesz w rozdziale 20.

Odzyskiwanie z plików *.da0 Pliki *.da0 mogą nie być idealnie zsynchronizowane z aktualnym systemem, ale zawierają zmiany dokonane podczas przedostatniej sesji. Jeżeli jest to jedyna kopia zapasowa plików Rejestru która istnieje, to możesz z nich skorzystać. Podczas kolejnego uruchamiania systemu Windows stworzy nowy zostaw plików *.da0. Aby odtworzyć plik Rejestru do stanu sprzed ostatniej sesji wykonaj następujące kroki: 1.

Wybierz StartðZamknij.

2.

W oknie dialogowym Zamknij system Windows wybierz opcje Uruchom ponownie w trybie MS-DOS i naciśnij OK. Komputer uruchomi się w trybie MS-DOS.

3.

Z wiersza poleceń MS-DOS wydaj komendę scanreg /restore.

4.

Uruchom ponownie komputer.

Modyfikowanie Rejestru Do modyfikacji zawartości Rejestru możesz użyć kilku narzędzi. Każde z nich ma swoje wady i zalety. Narzędziem najprostszym w użyciu jest Edytor Rejestru. Narzędzie to wyświetla klucze, podklucze oraz wartości w łatwej do zrozumienia hierarchii. Zawiera także narzędzia pomagające w edycji plików.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Użycie Edytora założeń systemowych do modyfikacji Rejestru Do modyfikacji zawartości Rejestru możesz także używać Edytora założeń systemowych. Rozdział 22 wyjaśnia w jaki sposób używać tego programu do kontrolowania i zarządzaniu użytkownikami. Gdy w Edytorze założeń systemowych otworzysz Rejestr to ukażą się w nim ikony Użytkownik lokalny i Komputer lokalny. Każda z tych ikon reprezentuje konfigurację związaną z lokalnym Rejestrem. Na przykład właściwości sieci lokalnego użytkownika odnoszą się do udostępniania plików i drukarek. Właściwości sieciowe lokalnego komputera definiują z kolei kontrolę dostępu, logowanie, hasła, typ sieci i inne. W przeciwieństwie do Edytora Rejestru Edytor założeń systemowych przedstawia informacje w dobrze zdefiniowanych kategoriach w łatwych do zrozumienia opcjach. Zamiast przeglądania enigmatycznych wartości umieszczonych w kluczach o mylących nazwach możesz zaznaczać opcje których same nazwy sugerują ich znaczenie. Wszystkie te opcje mogą być także ustawione w innych miejscach systemu, na przykład hasła mogą być ustawione w oknie dialogowym Hasła i tak dalej. Co prawda Edytor założeń systemowych pozwala na konfigurowanie różnych opcji, to jednak Rejestr daje więcej możliwości. Z drugiej strony jest on trudniejszy w użyciu.

Uruchamianie Edytora Rejestru Edytor Rejestru pojawia się w oknie podobnym do Eksploratora Windows. Informacje o Rejestrze są wyświetlane w dwóch częściach okna. W lewej części znajdują się klucze i podklucze, natomiast w prawej części znajdują się wartości. Plik w którym znajduje się Edytor Rejestru nazywa się regedit.exe i znajduje się on w folderze \Windows. Aby otworzyć ten program wykonaj następujące czynności: 1.

Wybierz StartðUruchom. Pojawi się oko dialogowe Uruchom.

2.

W polu tekstowym wpisz regedit.

3.

Naciśnij przycisk OK. Pojawi się okno Edytora Rejestru.

Rysunek 23.5 przedstawia Edytor Rejestru zaraz po uruchomieniu. Zauważ sześć kluczy znajdujących się po lewej stronie okna.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Rysunek 23.5. Użyj Edytora Rejestru do modyfikacji wartości Rejestru

Użycie menu Menu pozwala na drukowanie, znajdowanie, importowanie i eksportowanie oraz inne czynności związane z Rejestrem. Oto opis poszczególnych jego komend.

Menu Rejestr Menu Rejestr zawiera następujące komendy: Importuj/Eksportuj plik Rejestru

Użyje tej komendy do wykonywania kopii zapasowej Rejestru oraz do odtwarzania go.

Podłącz/Odłącz Rejestr sieciowy Ta komenda pozwala na modyfikacje Rejestru innego komputera w sieci. Aby można było korzystać z tej możliwości musisz zainstalować usługę zdalnego Rejestru (w oknie Sieć), zmienić kontrolę dostępu na poziom użytkownika (także w oknie Sieć), posiadać sieć klient-serwer, a także mieć prawa dokonywania zmian przez sieć. Drukuj

Ta komenda pozwala na drukowanie wartości znajdujących się w prawej części okna.

Zakończ

To polecenie kończy pracę programu.

Menu Edycja Menu Edycja zawiera następujące komendy:

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Modyfikuj

Ta komenda pojawia się tylko wtedy, gdy wybrana jest pewna wartość. Pozwala na modyfikacje jej wartości.

Nowy

To polecenie tworzy nowy podklucz lub wartość w określonym miejscu Rejestru.

Usuń

Użyj tej komendy do usunięcia wartości, podklucza lub klucza. Podczas usuwania kluczy musisz być bardzo ostrożny, ponieważ możesz unieruchomić system operacyjny.

Zmień nazwę

Ta komenda pozwala na zmianę nazwy klucza, podklucza lub wartości. Podczas zmiany nazw musisz działać bardzo ostrożnie. Mogą one bowiem spowodować bezużyteczność komputera.

Kopiuj nazwę klucza

Ta komenda pozwala na stworzenie kopii klucza o takie samej nazwie, ale nie zawierającej podkluczy i wartości.

Znajdź

Ta komenda pozwala szukać w Rejestrze słów kluczowych. Jeżeli na przykład chcesz znaleźć pierwsze wystąpienie ciągu Internet Explorer po powinieneś skorzystać z komendy Znajdź.

Znajdź następne

Użyj tej komendy do znajdowania kolejnych wystąpień ciągu podanego w oknie dialogowym Znajdź.

Menu Widok Menu Windows składa się z następujących komend: Pasek stanu

To polecenie pokazuje lub ukrywa Pasek stanu. Pasek ten zawiera pomocne informacje, takie jak ścieżka do podklucza (szczególnie przydatna w przypadku głębokiego zagnieżdżenia w Rejestrze). Pasek stanu zawierający ścieżkę do podklucza został przedstawiony na rysunku 23.6.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Rysunek 23.6. Użyj Paska stanu do wyświetlania lokalizacji w Rejestrze

Podziel

Ta komenda pozwala na zmianę proporcji pomiędzy lewą i prawą częścią okna. Wybranie tej komendy powoduje przekształcenie wskaźnika myszy w narzędzie do podziału pomiędzy lewą i prawą częścią okna.

Odśwież

Ta komenda powoduje ponowne wyświetlenie zawartości okna. Możesz ją wywołać gdy dodasz nowy podklucz, którego nie widać po lewej stronie okna.

Menu Pomoc Menu pomoc zawiera następujące komendy: Tematy Pomocy

Ta komenda wywołuje pomoc o budowie typowej dla wszystkich pomocy w Windows. Składa się ono z zakładek Zawartość, Indeks oraz Znajdź.

Edytor Rejestru - informacje

Wywołanie tej komendy powoduje wyświetlenie informacji o prawach autorskich, ilości dostępnej pamięci fizycznej oraz zasobów systemowych (podanych w procentach).

Wyświetlanie kluczy, podkluczy i wartości Edytor Rejestru działa podobnie do Eksploratora Windows. Po lewej stronie znajduje się drzewo kluczy i podkluczy Rejestru. Po prawej stronie z kolei znajdują się wartości należące do wybranego klucza.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Aby wyświetlić podklucza znajdujące się w danych kluczu kliknij na znak plus po lewej stronie nazwy klucza lub podwójnie kliknij na samym kluczu. Jeżeli podklucz nie posiada do lewej stronie znaku plus, to kliknij na nim podwójnie, aby wyświetlić jego zawartość. PORADA Znak plus oznacza że klucz lub podklucz zawiera więcej podkluczy. Znak minus oznacza, że podklucze te są wyświetlone. Jeżeli szukasz określonej wartości, takiej jak nazwa programu, nazwa użytkownika, adres lub inna wartość możesz użyć komendy Znajdź. Aby przeszukiwać Rejestr wykonaj następujące czynności: 1.

W Edytorze Rejestru przejdź na samą górę drzewa kluczy, aby być pewnym że przeszukujesz cały Rejestr.

2.

Wybierz komendę EdycjaðZnajdź. Pojawi się okno dialogowe Znajdź, jak pokazano na rysunku 23.7.

Rysunek 23.7. Użyj okna dialogowego Znajdź

3.

W polu tekstowym Znajdź podaj szukany ciąg znaków i naciśnij przycisk Znajdź następne. Pojawi się okno dialogowe Znajdź informujące, że trwa wyszukiwanie w Rejestrze.

4.

Gdy szukany ciąg zostanie znaleziony to Rejestr zostanie w odpowiednim miejscu otworzony a znaleziony element zostanie podświetlony. Rysunek 23.8 przedstawia rezultat poszukiwania w Rejestrze ciągu znaków InstallData. Zauważ, że Pasek stanu wyświetla ścieżkę do znalezionego elementu.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Rysunek 23.8. Znajduj wartości w Rejestrze

5.

Aby znaleźć następne wystąpienie słowa w Rejestrze naciśnij F3 lub z menu wybierz EdycjaðZnajdź następne.

Praca z wartościami Wartości są w oknie Edytora Rejestru wyświetlanie po prawej stronie. Kolumna Nazwa wyświetla nazwę wartości. Każdy klucz rejestru ma przynajmniej jedną wartość nazwaną Domyślna. Zawartość wszystkich wartości jest przedstawiana w kolumnie Dane. Nazwy mogą się składać z następujących znaków: liter od a do z, liczb od 0 do 9, spacji oraz podkreśleń (_). Wartości nie mogą przekraczać wielkości 64 kB, ich wielkość jest ograniczona budową Rejestru. Także całkowita wielkość jednego podklucza nie może być większa niż 64 kB. Wartości mogą być tekstowe, binarne, lub typu DWORD. Wartości tekstowe zwykle opisują ścieżki, nazwy użytkowników, nazwy programów i inne. Wartości te są automatycznie otaczane cudzysłowami. Pusta wartość tekstowa pojawi się jako "". Podczas ustalania wartości nie musisz wprowadzać cudzysłowów. Dane binarne składają się z sekwencji liczb w formacie szesnastkowym. Podstawą liczb w formacie szesnastkowym jest liczb 16. Liczby te są przedstawiane przy użyciu cyfr od 0 do 9 i liter od A do F. Jest to wygodna metoda przedstawiania liczb dwójkowych, których cyfry mogą przyjmować wartość 0 lub 1. Komputer liczy używając liczb dwójkowych, ale liczby szesnastkowe są bardziej przyjazne ludziom. DWORD jest ciągiem bitów, który może być przedstawiany w postaci dziesiętnej lub szesnastkowej. Przykładowa wartość tego typu jest następująca: 0x11100010 (286261264), gdzie liczba w nawiasie oznacza dziesiętną reprezentacje poprzedzające liczby szesnastkowej. Wartości typu DWORD możesz edytować podając liczbę w formacie dziesiętnym lub szesnastkowym.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Edycja wartości tekstowych, binarnych i DWORD różni się od siebie. Oto opis modyfikacji wartości tekstowej. Zanim zmienisz wartość binarną lub DWORD upewnij się, że masz odpowiednią wiedzę na temat dokonywanych zmian i rozumiesz idące za nią konsekwencje. Aby zmienić wartość Rejestru wykonaj następujące kroki: 1.

Podwójnie kliknij na nazwie wartości, lub zaznacz wartość i wybierz z menu EdycjaðModyfikuj. Pojawi się okno dialogowe Edytuj ciąg, jak przedstawia rysunek 23.9.

Rysunek 23.9. Edytuj wartość

2.

Jeżeli pole Dane wartości zawiera jakiś ciąg, to jest on zaznaczony. Możesz go usunąć i wprowadzić własny tekst, lub zmodyfikować istniejący.

3.

Naciśnij OK.

Po wprowadzeniu jakichkolwiek zmian w Rejestrze powinieneś zamknąć Edytor Rejestru i ponownie uruchomić system Windows.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Wprowadzanie ścieżki do Rejestru Jako przykład podamy w jaki sposób edytować w Rejestrze ścieżkę. Ścieżki do aplikacji znajdują się w następującym kluczu: HKEY_LOCAL_MACHINE\SOFTWARE\Microsoft\Windows\CurrentVersion\App Paths. W tym kluczu każda aplikacji ma swój własny podklucz, tak jak na przykład Cchat.exe lub EXCEL.EXE. W każdym z tych podkluczy znajdują się dwie wartości: Domyślna i Path. Wartość domyślna zawiera ścieżkę do pliku wykonywalnego programu. Na przykład wartość domyślna klucza Excel jest następująca: "C:\Program Files\Microsoft Office\Office\EXCEL.EXE". Wartość Path zawiera ścieżkę do folderu w którym na zostać uruchomiony plik EXE, gdzie znajdują się pliki DLL i tak dalej. Wartość ta także może się składać z kilku ścieżek oddzielonych średnikami. Wartość Path w przypadku programu Excel wynosi "C:\Program Files\Microsoft Office\Office", ponieważ Excel dzieli pliki z innymi aplikacjami pakietu Office. W tym miejscu powinieneś modyfikować ścieżki. Możesz na przykład zmodyfikować ścieżkę jeżeli posiadasz dwie kopie tej samej aplikacji znajdujące się w dwóch różnych folderach.

Używanie Rejestru do modyfikowania ustawień sieciowych Okno dialogowe Sieć pozwala na modyfikacje ustawień prawie każdego elementu sieci. Ustawienia te dotyczą protokołów, powiązań, usług, klientów, udostępniania plików i drukarek oraz konfiguracji kart sieciowych. Czasami jednak potrzebne będą zmiany w Rejestrze. Poniższe przykłady modyfikowania Rejestru mogą nie działać w Twojej sieci. Czasami jednak modyfikacja rejestru jest jedyną możliwością wyeliminowania niektórych problemów. UWAGA Pomoc online firmy Microsoft zawiera opis wielu problemów z podsystemem sieciowym. W większości przypadków jedynym rozwiązaniem tych problemów jest edycja Rejestru. Zanim w Rejestrze pojawią się jakiekolwiek klucze związane z siecią musisz ją zainstalować. PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat okna dialogowego Sieć znajdziesz w rozdziale 9. Więcej informacji na temat rozwiązywanie problemów z siecią znajdziesz w dodatku A. PORADA Zanim zaczniesz modyfikować Rejestr wykonaj jego kopię zapasową.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Ograniczanie dostępu do właściwości sieci Możesz ograniczyć dostęp użytkowników do okna dialogowego Sieć (przez ikonę Sieć znajdującą się w Panelu sterowania). Możesz na przykład ograniczyć dostęp dziecku które ciągle zmienia ustawienia sieci przez co przestaje ona działać. PORADA BIUROWA Użyj tego ograniczenia aby uniemożliwić pracownikom zmieniania parametrów sieci. Aby ograniczyć dostęp do okna dialogowego Sieć wykonaj następujące kroki: 1.

Otwórz Edytor Rejestru.

2.

Otwórz następujący klucz (przedstawiony na rysunku 23.10):

HKEY_CURRENT_USER\Software4\Micorosft\Windows\CurrentVersion\Policies\Net work

Rysunek 23.10. Ogranicz dostęp do właściwości sieci

3.

Podwójnie kliknij na nazwę Domyślny znajdującą się w lewej kolumnie po prawej stronie okna. Pojawi się okno dialogowe Edytuj ciąg.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

4.

Aby chcesz uniemożliwić dostęp podaj wartość 0x00000001. Jeżeli chcesz umożliwić dostęp wykonaj kroki od 1 do 3 i wpisz 0.

5.

Zamknij Rejestr aby zapisać zmiany.

Ograniczenie użycia haseł Jeżeli chcesz uniemożliwić użytkownikom zmianę haseł wystarczy zmienić odpowiedni wpis w Rejestrze. Takie działanie uniemożliwi dostęp do okna dialogowego Hasła znajdującego się w Panelu sterowania. Aby ograniczyć dostęp do okna dialogowego Hasła wykonaj następujące kroki: 1.

Otwórz Edytor Rejestru.

2.

Otwórz poniższy klucz:

HKEY_CURRENT_USER\Software\Microsoft\CurrentVersion\Policies\System.

3.

Podwójnie kliknij na wartość Domyślny. Pojawi się okno Edytuj ciąg.

4.

Aby uniemożliwić dostęp podaj wartość 0x00000001. Jeżeli chcesz umożliwić dostęp wykonaj kroki od 1 do 3 i wpisz 0.

5.

Zamknij Rejestr.

Zamiana ustawień Internetu Jako przykład zmiany właściwości Internetu prześledzimy w jaki sposób zmienić stronę domową przeglądarki. Możesz zmienić domyślną stronę domową (www.microsoft.com) na dowolną inną (patrz rysunek 23.11.).

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Rysunek 23.11. Ustaw swoją stronę domową

Jeżeli posiadasz specjalną wersję przeglądarki to możesz nie mieć możliwości zmiany strony domowej w oknie Opcje internetowe. Problem ten można obejść edytując Rejestr. Aby umożliwić wprowadzanie strony domowej musisz wykonać następujące czynności: 1.

Otwórz Edytor Rejestru.

2.

Otwórz następujący klucz:

HKEY_CURRENT_USER\Software\Policies\Microsoft\Internet Explorer\Control Panel

3.

Podwójnie kliknij na wartość HomePage. Pojawi się okno dialogowe Edytuj ciąg.

4.

Podaj wartość 0 i opuść Rejestr.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Dodaj adres IP do karty sieciowej Jeżeli jako protokołu sieciowego używasz TCP/IP, to przez edycje Rejestru możesz dodać karcie sieciowej klika adresów IP. Może to być konieczne na przykład wtedy, gdy jesteś podłączony do dwóch sieci logicznych. Jeden segment sieci możesz wymagać jednego adresu IP, a drugi innego. PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat protokołu TCP.IP znajdziesz w dodatku B. Aby dodać do karty sieciowej drugi adres IP wykonaj następujące kroki: 1.

Otwórz Edytor Rejestru.

2.

Otwórz następujący klucz:

HKEY_LOCAL_MACHINE\System\CurrentControlSet\Services\Class\NetTrans\

3.

Znajdują się tutaj co najmniej dwa podklucze o nazwach 0000 i 0001, jak przedstawia rysunek 23.12. Jeżeli komputer jest wyposażony w tylko jedną kartę sieciową to wybierz podklucz 0000.

Rysunek 23.12. Znajdź ustawienia karty sieciowej w Rejestrze

4.

Wartość IPAddress zawiera aktualny adres IP karty sieciowej. Aby dodać kolejny adres musisz wpisać przecinek i podać kolejny adres. Cały ciąg nie powinien zawierać spacji.

Rozdział 23. Praca z Rejestrem

Przykładowym wpisem jest "176.16.1.13,192.111.101.120". Więcej informacji na temat użycia w sieci protokołu TCP/IP znajdziesz w dodatku B. 5.

Wartość IPMask zawiera maski podsieci. Dodaj tutaj drugą maskę podsieci w taki sam sposób jak dodawałeś adres IP. Więcej informacji na temat przypisywanie masek podsieci znajdziesz w dodatku B.

W ten sposób możesz komputerowi dodać kilka adresów IP. Każdemu adresowi IP musi odpowiadać odpowiednia maska podsieci.

Podsumowanie W tym rozdziale zajęliśmy się Rejestrem Windows i sposobem w jaki przechowuje on informacje konfiguracyjne. Mogłeś tutaj przeczytać o następujących zagadnieniach: ·

Omówienie Rejestru

·

Wykonywanie kopii zapasowej plików Rejestru

·

Modyfikowanie Rejestru

·

Używanie Rejestru do modyfikowania ustawień sieciowych

W następnym rozdziale zajmiemy się multimediami.

Część 7. Dodatkowe elementy sieci w domu Część VII. Przedstawia możliwe elementy dodatkowe sieci w domu. Omawia ona technologie, które obecnie pozwalają na podłączenie do sieci na przykład oświetlenia lub systemów bezpieczeństwa. Wzmiankuje także o przyszłych technologiach, które będę wykorzystywane na tym polu. W tej części znajdziesz także informacje o urządzeniach multimedialnych, które możesz dodać do swojego komputera lub sieci. W tej części Rozdział 24.

Zrozumienie multimediów

Rozdział 25.

Dom inteligentny

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów W tym rozdziale: ·

Omówienie multimediów

·

Omówienie sprzętu multimedialnego

·

Skanery i aparaty cyfrowe

·

Aplikacje multimedialne

·

Zarządzanie multimediami w systemie Windows

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Multimedia to termin który jest często używany w stosunku do sprzętu komputerowego i oprogramowania. Zrozumienie tego co kryje się pod tym terminem multimedia pozwala na lepszą orientacje pośród produktów multimedialnych. To ułatwia podejmowanie decyzji podczas zakupów.

Omówienie multimediów W raz z nowymi technologiami przetwarzania obrazu i dźwięku termin multimedia staje się coraz bardziej popularny. Nie tak całkiem dawno komputerem multimedialnym nazywano urządzenie z napędem CD-ROM i kartą dźwiękową. Dzisiaj rynek jest zalewany przez urządzenia multimedialne. Termin multimedia określa aplikacje z dodatkami w postaci dźwięku i ruchomego obrazu. Niektóre z aplikacji korzystających z funkcji multimedialnych to filmy, programy muzyczne, oprogramowanie edukacyjne oraz gry. Aby móc się cieszyć animacjami wideo, filmami i innymi elementami multimedialnymi musisz posiadać odpowiedni sprzęt komputerowy. Multimedialna sieć dzięki szybkim połączeniom pozwala na udostępnianie grafiki, dźwięku oraz pełnoekranowych strumieni wideo. W domu możesz stworzyć multimedialną sieć i udostępniać w niej zdjęcia rodzinne, muzykę i rodzinne filmy. Twoje dzieci mogą natomiast grać w multimedialne gry. Aplikacje multimedialne używają funkcji audio i wideo. Problemem w sieci może być bark synchronizacji pomiędzy dźwiękiem i obrazem. Dane multimedialne muszą być przesyłanie bez żadnych zmiennych opóźnień. Elementy sekwencji wideo muszą być dostarczane przez sieć w odpowiedniej kolejności i w stałej ilości. Transmisje obrazu wymagają duże ilości pasma przez długi okres czasu. Ważne jest aby pamiętać, że niezależnie od tego czy komputer jest, czy nie jest podłączony do sieci, czy też nie to musi być on odpowiednio wydajny, aby przetwarzać multimedia. Multimedia zwykle wymagają także od komputera specjalnego sprzętu. Na dodatek używanie multimedów przez sieć pochłania dużą część jej pasma. W zależność od tego z jakich aplikacji multimedialnych korzystasz mogą one wymagać szybszych komputerów lub szybszej sieci.

Omówienie sprzętu multimedialnego Aplikacje multimedialne wymagają silnych i stabilnych komputerów. Komputer musi mieć odpowiednią moc obliczeniową oraz ilość pamięci RAM, szybki napęd CD-ROM, tak aby uczynić pracę z aplikacjami multimedialnymi bardziej efektywną. Tak więc na przykład operacja polegająca jedynie na dodaniu do komputera pamięci RAM, nie uczyni z niego maszyny multimedialnej. Poniżej znajdziesz opis minimalnych wymagań aplikacji multimedialnych. Zawsze jednak musisz sprawdzić wymagania poszczególnych aplikacji aby być pewnym, że są one spełnione. Na przykład niektóre programy mogą wymagać specjalnej karty dźwiękowej lub innego sprzętu.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Omówienie procesorów Komputer multimedialny powinien być wyposażony w szybki procesor. Istnieje wielu producentów procesorów, na przykład Intel, AMD, czy Cyrix. Najszybszymi i najbardziej efektywnymi procesorami są obecnie AMD Athlon i Pentium 4. Także procesory Pentium III zapewniają odpowiednią szybkość dla aplikacji multimedialnych, przede wszystkim dzięki rozkazom SSE. Procesory Intel Xeon są przeznaczone dla wymagających użytkowników i serwerów korporacyjnych. Procesor Xeon jest podobny do Pentium II i III, ale posiada większą szybkość (i jest znacznie droższy). AMD stosuje swój własny zestaw instrukcji 3DNow! przyspieszający działanie aplikacji multimedialnych.

Pamięć RAM i cache Pamięć RAM i cache to dwa typy pamięci obecnej w prawi każdym komputerze. Oba typy pamięci mają duży wpływ na multimedialne właściwości komputera.

Pamięć RAM Windows do prawidłowego działania wymaga 32 MB pamięci RAM, ale wiele funkcji działa efektywnie dopiero przy 64 MB. W przypadku aplikacji multimedialnych będziesz musiał mieć 64 MB, a nawet 128 MB. Przywiązuj uwagę do typu pamięci używanego w komputerze. Obecnie standardowym typem pamięci jest SDRAM (Synchronous Dynamic Radom Access Memory). SDRAM obsługuje dostęp w trybie burst. Dostęp w tym trybie polega na przesyłaniu całych bloków danych, a nie pojedynczych komórek. Ten proces czyni pamięć SDRAM szybszą od innych typów pamięci. SDRAM jest najlepszym wyborem dla komputer multimedialnego.

Pamięć cache Innym składnikiem komputer wpływającym na jego szybkość jest pamięć cache. Jest to specjalna, szybka pamięć przechowująca kopię pamięci RAM. Pamięć ta zwiększa szybkość komputera przez zwiększanie szybkości dostępu do danych przechowywanych w pamięci RAM. Pamięć cache przechowuje często pobierane informacje, co zwiększa ich dostępność. W przypadku gdy dane musiałby być pobierane z pamięci RAM szybkość wykonywania operacji byłaby zmniejszona. Pamięć cache zwiększa wydajność podsystemu pamięci i przez to całego komputera. W komputerze występują dwa poziomy pamięci cache, nazywane L1 i L2. Pamięć L1 nazywana jest wewnętrzną, ponieważ zawsze jest zintegrowana z procesorem i działa z jego szybkością. Pamięć L2 jest nazywana zewnętrzną bo nie jest zintegrowana z procesorem. (Czasami pamięć cache L2 jest także integrowana z procesorem. Wpływa to pozytywnie na jej wydajność - przyp. tłum). Wszystkie komputer mają pamięć cache L1, a ilość komputerów bez pamięci cache L2 jest znikoma. Brak pamięci L2 wpływa negatywnie na wydajność komputera.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Szybkość pamięci cache zależy od szybkości procesora. Ogólnie szybkość pamięci cache jest uzależniona od szybkości taktowania procesora. Szybkość pamięci L2 zależy od wielu czynników. Może ona być taktowana z pełną szybkością procesora, z połową lub 1/3 tej szybkości, lub w inny sposób. Gdy procesora żąda danych z pamięci operacyjnej sprawdza najpierw, czy nie ma tych danych w pamięci cache L1. Jeżeli ich tam nie ma sprawdza w pamięci cache L2, a następnie (w przypadku braku danych w pamięci L2) pobiera je z pamięci RAM.

Omówienie napędów W komputerze multimedialnym musi znaleźć się twardy dysk, napęd dyskietek i CD-ROM. Napęd dyskietek jest niezbędny do używania dyskietek startowych i w celach przechowywania danych. Dysk twardy jest wymagany do działania systemu Windows, a napęd CD-ROM jest wymagany przez większość programów multimedialnych. Napęd CD-ROM powinien działa z prędkością przynajmniej x32. Im szybszy napęd tym lepiej. Napędy DVD (Digital Versatile Disc) są podobne do napędów CD-ROM, ale mają one większą pojemność. CD-ROM mieści 650 MB danych, a napęd DVD 4,7 GB. Napędy DVD są znacznie droższe od napędów CD-ROM. Napędy DVD mogą także czytać płyty CD-ROM. Upewnij się, że twój twardy dysk będzie miał odpowiednią pojemność, aby pomieścić duże pliki multimedialne. Pliki multimedialne mogą bowiem mieść setki megabajtów wielkości. Powinieneś nabyć największy dysk jak to tylko możliwe. Napędy dyskietek są jednym z niewielu elementów komputerów PC nie podlegającym zmianom. Wszystko czego potrzebujesz to napęd dyskietek o pojemności 1.44 MB.

Omówienie gniazd rozszerzeń Komputer musi także być wyposażony w odpowiednie gniazda rozszerzeń. Tak aby można było dodawać do niego karty graficzną i muzyczną. Gdy kupujesz aplikację multimedialną upewnij się, że komputer jest wyposażony w wymaganą przez nią kartę rozszerzeń i odpowiednie gniazdo. Szyna PCI (Peripherial Component Interconnect) jest preferowanym rozwiązaniem dla komputerów klasy Pentium i wyższej. Szyna PCI jest konstrukcją 32-bitową i działa z prędkością 33 MHz. Szyna PCI jest najlepszym rozwiązaniem dla współczesnych komputerów służącym do podłączania kart rozszerzeń. Szyna PCI używa inne technologii niż szyna ISA. Karty PCI działają dzięki temu szybciej i bardziej efektywnie. UWAGA Magistrala ISA (Industry Standard Architecture) jest 16-bitowa i została pierwszy raz używa w komputerach IBM. Niektórzy producenci używają wciąż magistral ISA w takich urządzeniach jak skanery, karty dźwiękowe i inne.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

FireWire to jeden z nowszych interfejsów pozwalający na bardziej efektywne użycie aplikacji audio i wideo. FireWire jest bardzo szybką magistralą. Przy jej użyciu możesz podłączyć do 63 urządzeń. AGP (Accelerated Graphics Port) to nowa technologia przeznaczona specjalnie, aby spełnić wymagania aplikacji 3D. Wiele nowych gier i aplikacji edukacyjnych wykorzystuje grafikę 3D w większym stopniu niż to bywało kiedyś. Grafika 3D pozwala na bardziej realistyczne odtworzenie wielu zjawisk. AGP zwiększa także wydajność grafiki 2D. AGP działa z szybkością 66 Mhz i jest szyną o szerokości 32 bitów. Odciąża ona szynę PCI pozwalając na zwiększenie wydajności podłączonych do niej urządzeń. AGP ma pewne minimalne wymagania, takie jak płyta główna z chipsetem BX, obsługa pamięci SDRAM, oraz odpowiedni system operacyjny (na przykład Windows 95B lub 98). Aby zainstalować kartę graficzną AGP Twój komputer musi być wyposażony w gniazdo tego typu.

Obsługa multimediów w systemie Windows 98 Windows 98 obsługuje różnego typu urządzenia multimedialne. Możesz w nim zainstalować czytniki DVD, joysticki, cyfrowe głośniki oraz inne urządzenia multimedialne. Oto niektóre obsługiwane przez Windows 98 urządzenia multimedialne: ·

Urządzenia DVD-ROM i DVD-RAM wraz z oprogramowaniem DVD i płytami CD z muzyką

·

Obsługa grafiki 3D przez magistralę AGP

·

Złącze USB (Universal Serial Bus) pozwalające na łączenie urządzeń zewnętrznych

·

Obsługuje WebTV, włączając w to telewizje, odtwarzanie wideo i wspierające je oprogramowanie

·

DirectX czyli interfejs pozwalający na tworzenie gier (także 3D)

Szybkość portów Wiele urządzeń zewnętrznych można podłączyć do portu szeregowego lub równoległego. Jeżeli zależy Ci na szybkości powinieneś rozważyć port USB (Universal Serial Bus). Porty USB zapewniają dużą szybkość przesyłania danych pomiędzy urządzeniami. USB jest standardem przemysłowym i pozwala na podłączenie równego typu urządzeń. Jego konstrukcja pozwala na podłączanie i odłączanie urządzeń podczas ich pracy. Na przykład jeżeli przez port szeregowy podłączasz modem, to musisz wyłączyć komputer. W przypadku USB nie trzeba tego robić. Nowe komputery zawierają już zbudowane porty USB, a do istniejących możesz dokupić kartę rozszerzającą z tymi portami. Sprawdź dokumentacje komputera pod względem jego kompatybilności z USB. PORADA Gdy kupujesz nowy komputer pomyśl o interfejsie SCSI (Small Computer System Interface). Interfejs ten pozwala na podłączenie wielu urządzeń takich jak twarde dyski, napędy CD-ROM,

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

napędy Zip i inne. Jeden kanał SCSI pozwala na podłączenie 7 (lub 15) urządzeń. Kontroler odciąża układ CPU od konieczności obsługi transmisji.

Omówienie monitorów Monitor który używasz powinien charakteryzować się wysoką jakością obrazu i dobrze współpracować z Twoją kartą graficzną. Patrz także na podrozdział "Zakup karty graficznej" znajdujący się dalej w tym rozdziale. W celu uruchamiania aplikacji multimedialnych powinieneś używać monitora SVGA. SVGA oferuje większą liczę kolorów niż VGA i zastąpiła karty VGA. Używaj monitora o przekątnej ekranu 15 lub 17 cali. Na mniejszym monitorze trudniej dostrzec szczegóły przedstawiane przez aplikacje multimedialne. Jeżeli zakupisz duży monitor (na przykład 17- lub 21-calowy). To powinieneś także zakupić odpowiednio dobrą kartę graficzną, tak aby zapewniała ona odpowiednią jakoś obrazu. Lepszą jakość obrazy zapewniają markowe karty graficzne. Na jakoś tą ma także duży wpływ połączenie pomiędzy monitorem a kartą graficzną. Każdy obiekt tworzący obraz składa się z punktów. Odległość pomiędzy środkami sąsiednich punktów nazywa się wielkością plamki. Wielkość plamki zawiera się w przedziale pomiędzy 0,22 a 0,52 mm. Szukaj monitorów o plamce 0,26 mm lub mniejszej. Wszystko co ma większą plamkę nie zapewnia odpowiedniej jakości obrazu. Częstotliwość odświeżania określa ile razy na sekundę obraz może zostać odświeżony. Im jest ona wyższa, tym obraz mniej "migocze". Domyślnym ustawieniem dla większości monitorów jest 60 Hz. Jeżeli jednak nie chcesz męczyć oczu migotaniem obrazu powinieneś ustawić tą częstotliwości na 75 lub 85 Hz. Określona częstotliwość odświeżania musi być obsługiwana przez monitor i kartę graficzną. W przeciwnym wypadku będziesz musiał pogodzić się z nie ergonomicznymi warunkami pracy. Szukaj monitorów które działają bez przeplotu. Przeplot określa w jaki sposób obraz jest wyświetlany na ekranie. Monitory wyświetlające obraz z przeplotem opuszczają w każdym cyklu co drugą linię. To powoduje, że obraz drga. Monitory działające bez przeplotu rysują wszystkie linie co zapewnia najlepszą jakoś obrazu.

Omówienie napędów CD Napęd CD może być najbardziej ważną częścią komputera multimedialnego. Napęd CD jest używany do instalowania i uruchamiania aplikacji oraz przenoszenia danych multimedialnych. Czynnikiem charakteryzującym napęd CD jest jego szybkość. Napęd multimedialny powinien działać z szybkością 24x, 32x lub 48x. Istnieje wiele różnych odmian napędów CD, włączając w to takie na których można nagrywać płyty. Dzięki temu możesz utrwalać swoją twórczość multimedialną na płytach CD.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

PORADA Jeżeli masz kontroler SCSI możesz zaopatrzyć się napęd CD-ROM SCSI zapewniający większą wydajność niż napęd IDE.

Sieciowe napędy CD i multimedia Wiesz już że możesz udostępniać w sieci napędy CD-ROM w celu instalacji aplikacji. W przypadku multimediów możesz mieć jednak pewne problemy z szybkością. Nawet wydajność napędu 32x zależy mocno od szybkości procesora, twardego dysku i karty graficznej. Jeżeli napęd CD-ROM jest zbyt wolny aby pozwolić na transfer multimediów możesz skorzystać z innych możliwości. Możesz na przykład skopiować zawartość dysku CD na twardy dysk serwera, a następnie udostępniać te dane poprzez sieć. Jeżeli nie masz sieci klient-serwer to możesz skopiować dysk CD na najsilniejszą stacje roboczą. Komputer odczytuje dane znacznie szybciej z dysku twardego, niż z napędu CD-ROM. Następnie dane te są z dysku serwera udostępniane klientom. Jeżeli wielu klientów korzysta z tych zasobów na raz to serwer musi być naprawdę szybki. Innym zagadnieniem jest sposób przysłania danych w sieci. Sieci komputerowe są tak zaprojektowane, aby zapewnić jak największą integralność przesyłanych danych. Dane są przysłane w małych pakietach. Komputer odbierający potwierdza ich odbiór. W przypadku wysyłania i odbierania pakietów zależności czasowe nie są wcale ważne. Pakiety mogą przychodzić do celu w innej kolejności niż zostały wysłane. Aplikacje multimedialne zawierające dźwięk i obraz są uczulone czasowo. Wymagają one duże ilości danych przesyłanych w odpowiedniej kolejności. Jeżeli dane nie są odbierane w takim porządku w jakim zostały nadane to obraz na chwilę się zatrzymuje, a jakość odtwarzanego dźwięku jest znacznie niższa. Zbyt wiele tego typu przerw oraz zgubionych pakietów może spowodować błędy i zatrzymanie transmisji. Pliki multimedialne wymagają dużej przepustowości sieci, ale wymóg ten jest okresowy. Podczas transmisji multimedialnych każdy inny ruch w sieci może je zakłócić. A dane multimedialne muszą być przesyłane w ciągłym strumieniu. W sieciach klient-serwer możesz używać oprogramowania pomagającego rozwiązać problemy z transmisjami multimedialnymi. Usługa zajmująca się zarządzaniem transmisjami multimedialnymi jest oddzielona od udostępniania plików i drukarek. Odpowiednia konfiguracja programu zapewnia każdemu komputerowi w sieci stały kanał komunikacyjny do serwera. Oprogramowanie serwera pozwala na takie skonfigurowanie odczytu z twardych dysków, aby nie było konieczne ciągłe przełączenia pomiędzy odczytami dla różnych klientów. UWAGA Media strumieniowe to zwykle strumienie audio i wideo, które wymagają ciągłej transmisji. Takie podejście do transmisji umożliwia oglądanie zawartości podczas jej przesyłania.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Napędy CD-ROM, CD-RW i CD-R Płyt CD-ROM nie możesz wykorzystać do przechowywania swoich plików. Płyty te służą do dystrybucji muzyki, programów, encyklopedii, gier i innych produktów. Na przykład większość obecnie sprzedawanego oprogramowania jest rozprowadzana na płytach CD-ROM. Z kolei napędy CD-RWE (Compact Disc-Rewritable) i CD-R (Compact Disc-Recordable) mogą zapisywać informacje na płytach odpowiedniego typu. Napędy i płyty CD-RW pozwalają na wielokrotny zapis danych, co pozwala na wielokrotne wykorzystanie płyt CD. Płyty CD-RWE są nieco droższe od płyt CD-R. Płytę CD-R można nabrać tylko raz. Napędy CD-REW pozwalają na nagrywanie płyt CD-RW i CD-R. Płyty CD-R mogą być czytanie przez wszystkie napędy. Płyty CD-RW mogą nie być czytane przez starsze napędy CD. Jeżeli tylko jest to możliwe zaopatrz się w napęd CD-RW. Koszty zakupu tego urządzenia są niewiele większe niż w przypadku napędu CD-R. Istnieją obecnie już napędy nagrywające z szybkością 12x. Szybkość nagrywania nie na wpływu na odtwarzanie, jedynie skraca czas potrzebny na ten proces.

Napędy DVD Płyty DVD-ROM (Digital Versatile Disc Read Only Memory) służą, podobnie jak płyty CD-ROM jedynie do odczytu. Różnią się jednak pojemnością. Podczas gdy CD-ROM może pomieścić do 650 MB danych, to płyta DVD mieści maksymalnie 4,7 GB. Napędy DVD-ROM są znacznie droższe niż napędy CD-ROM. Napęd DVD ma możliwość odczytu dysków CD-ROM, ale napęd CD-ROM nie może odczytywać dysków DVD. Istnieją także napędy DVD-RAM i DVD-R pozwalające na zapisywanie dysków. Generalnie są one szybsze od napędów CD-RW. DVD-R może zapisywać jedynie dyski w całości i mieści 3,95 GB danych. Napęd DVD-RAM umożliwia wielokrotne częściowe zapisywanie dysku, ale mieści tylko 2.58 GB.

Zakup karty graficznej Dużą wagę powinieneś przyłożyć do karty graficznej, szczególnie jeżeli chcesz grać w bogate graficznie gry lub używać aplikacji intensywnie przetwarzających grafikę. Także wiele programów multimedialnych wymaga dobrej karty graficznej. Programy te mogą zawierać kolorową grafikę, grafikę 3D, muzykę i inne elementy.

Typowe funkcje Typowa karta graficzna świetnie nadaje się do nieskomplikowanych graficznie prac, takich jak na przykład edycja tekstu lub przeglądanie stron w Internecie. Jeżeli jednak używasz aplikacji multimedialnych lub gier, to wtedy powinieneś zakupić odpowiednio lepszą kartę graficzną. Jedną z pożądanych funkcji karty graficznej jest szybkie odświeżanie ekranu. Filmy, gry, animacje i inne aplikacje multimedialne wymagają bardzo szybkiej zmiany wyświetlanego obrazu. Aby obraz był wyświetlany płynnie musi być to robione szybko. Jeżeli chcesz odtwarzać pełnoekranowe filmy lub animacje to możesz potrzebować dedykowanej karty dekodującej obrazy zapisane w formacie MPEG (Moving Pictures Experts Group). Przy

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

odtwarzaniu takich filmów przydaje się również interfejs DirectX. MPEG jest standardem kompresji obrazy i dźwięku. UWAGA DirectX to technologia firmy Microsoft pozwalająca na dodanie wydajnych funkcji multimedialnych dla aplikacji systemu Windows. DirectX pozwala aplikacjom (najczęściej grom) na dostęp do różnych funkcji sprzętu komputerowego. Nie wszystkie urządzenia są w pełni kompatybilne z DirectX. Komputer z kartą graficzną oferującą funkcje 3D lepiej obsługuje aplikacje multimedialne. Dzięki różnym swoim funkcjom (takim jak na przykład nakładanie tekstur) karty te pomagają uzyskać bardziej realistyczny obraz.

Wymagania Podczas kupowania karty graficznej powinieneś zwrócić uwagę na magistralę na której działa oraz pamięć której używa. Magistrala to nic innego jak typ gniazda do którego karta pasuje. Pamięć z kolei mieści się bezpośrednio na karcie. Determinuje ona szybkość operacji graficznych. Minimalną ilością pamięci w którą powinna być wyposażona karta graficzna jest 8 MB. Pozwala to na granie w niektóre gry oraz racę z grafiką. Aby gry i programy multimedialne mogły działać z odpowiednią wydajnością karta musi mieć co najmniej 16 MB pamięci RAM. UWAGA Jeżeli grasz w określone gry lub używasz określonych programów graficznych sprawdź czy dana karta graficzna współpracuje z tym oprogramowaniem, szczególnie jeżeli chodzi o grafikę 3D. W innym przypadku program może nie zadziałać lub spowodować problemy z komputerem. Tą kwestię musisz sprawdzić dokumentacji programu. Podczas zakupu karty dla aplikacji multimedialnych musisz zwrócić uwagę na następujące kwestie: ·

Sprawdź procesor na karcie graficznej. Dla zapewnienia odpowiedniej wydajności karta graficzna powinna zawierać odpowiednio szybki procesor.

·

Sprawdź szybkość działania układu RAMDAC karty graficznej. Układ ten zajmuje się przetwarzaniem cyfrowego sygnału karty na analogowy sygnał podawany do monitora. Szybkość tego układu wpływa na szybkość odświeżania obrazy na monitorze. Im szybszy układ RAMDAC, tym lepiej.

·

Szybkość 2D jest ważne podczas używania zwykłych aplikacji, na przykład programów biurowych. Szybkość 3D jest ważna w przypadku gier i aplikacji multimedialnych. Podczas gdy wszystkie karty oferują zbliżoną wydajność 2D to różnią się od siebie znacznie wydajnością 3D.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Zakup karty dźwiękowej Tak jak karty graficzne, także karty dźwiękowe są przeznaczone dla gier, encyklopedii i innych programów multimedialnych. Karta dźwiękowa zajmuje się odtwarzaniem różnego rodzaju dźwięków generowanych przez aplikacje. Na przykład encyklopedia może zawierać odgłosy pracy maszyny parowej odtwarzany podczas opisu pociągu oraz fragment koncertu Bach'a odtwarzany podczas przytaczania jego życiorysu. Karta dźwiękowa determinuje jakość z jaką będą odtwarzane dźwięki.

Typy kart dźwiękowych Karty dźwiękowe dzielą się na dwa typy: korzystające z syntezy FM i korzystające z technologii wavetable. Różnica pomiędzy nimi polega na sposobie tworzenia dźwięku. Pliki zawierające muzykę są zwykle małe i nie zawierają informacji o sposobie wydawania dźwięków przez instrumenty. Dźwięk instrumentów jest zamiast tego tworzony przez karty dźwiękowe. Oto opis każdego typu karty: ·

Karty z syntezą FM generują dźwięki z sposób podobny do rzeczywistych instrumentów łącząc ze sobą poszczególne jego składowe. Jakość tej syntezy zależy od jakoś karty.

·

Karty wavetable generują muzykę używając wcześniej zapisywanych próbek instrumentów. Przez to instrumenty brzmią bardziej jak prawdziwe. Jeżeli karta nie ma zapisanego dźwięku określonego instrumentu, to używa dźwięku najbardziej mu podobnego. Karty wavetable kosztują mniej, ale oferują lepszą jakoś dźwięku.

Wymagania Oto niektóre kwestie na które powinieneś zwrócić uwagę kupując kartę dźwiękową: ·

Jakość karty jest ważna jeżeli chcesz odtwarzać muzykę z płyt CD lub grać w gry. Karta dźwiękowa powinna pozwalać na jednoczesne odtwarzanie przynajmniej 64 instrumentów. Im większa ich liczba tym lepsza jakoś dźwięku.

·

Karta dźwiękowa powinna obsługiwać dźwięk 3D.

·

Jeżeli chcesz jednocześnie odtwarzać i nagrywać dźwięk to musisz posiadać kartę działającą w trybie pełnego dupleksu. Taka karta pozwala na przesyłanie informacji o dźwięku w obu kierunkach. Przykładowymi aplikacjami wykorzystującymi pełny dupleks są programy do komunikacji dźwiękowej przez sieć. Jeżeli w takim programie korzystałbyś z karty półdupleksowej to komunikacja przypominałaby rozmowę przez krótkofalówkę.

PORADA Jeżeli zakupisz nowy komputer i podłączysz go do Internetu odwiedź stronę WWW producenta karty dźwiękowej. Sprawdź czy na tej stronie nie ma uaktualnionej wersji sterowników do tej karty. Sterowniki dostarczane z nowymi kartami nigdy nie są aktualne, a ich nowsze wersje z reguły działają lepiej.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Omówienie głośników Jeżeli masz kartę dźwiękową to potrzebujesz także głośników. Możesz kupić tani głośniki nie oferujące żadnej jakości dźwięku, albo bardzo drogie ale mogące rywalizować z tymi które są instalowany w zestawach stereo.

Dźwięk 3D Jednym z najbardziej popularnych i koniecznych komponentów komputera multimedialnego jest dźwięk 3D. Technologia ta stwarza iluzje, że dźwięk dochodzi do słuchającego z każdego miejsca, choć dźwięk pochodzi jedynie z przodu. Dźwięk 3D daje nowe znaczenie słowu stereo. Na rynku istnieje kilka technologii pozwalających na osiągnięcie przestrzennego efektu dźwiękowego. Oto niektóre wytyczne dotyczące nabywania głośników: ·

Upewnij się że w zestawie głośników znajduje się subwoofer. Głośnik ten wzbogaca dźwięk o niskie tony.

·

Głośniki powinny mieć własną regulacje głośności i balansu.

·

Jeżeli głośniki są dobrej jakości to odpowiednią ich mocą jest 20 W.

Multimedialne usprawnienia w sieci Aplikacje multimedialne działają zarówno w sieci równorzędnej, jak i klient-serwer. Zwykle powinieneś takie aplikacje instalować na najsilniejszych komputerach w sieci. Usprawnianie pod kątem multimediów sieci zależą od tego, z czego już ta sieć się składa. Zanim zrobisz cokolwiek sprawdź czy komputery multimedialne w Twojej sieci działają z satysfakcjonującą szybkością. PORADA Szybki napęd CD-ROM wykorzystywany przez sieć będzie działał znacznie wolniej niż lokalnie. Jeżeli nie wykorzystujesz wiele aplikacji multimedialnych przez sieć, lub aktualna szybkość sieci jest wystarczająca to nie musisz jej modernizować. Z drugiej strony jeżeli niektóre aplikacje multimedialne nie działają przez sieć to możesz ją przyspieszyć zmieniając technologie. Na przykład sieci wykorzystujące linie telefoniczne działają z szybkością 1 Mb/s, co jest wartością zbyt małą aby oglądać przez sieć filmy lub grać w niektóre gry. Modernizacja sieci do technologii może przynieść znaczną poprawę. Oczywiście musisz a takim przypadku także zmodernizować karty sieciowe do standardu Ethernet, kupić hub i zainstalować okablowanie 5. kategorii. Wymaga to pewnych nakładów, ale odczujesz znaczną poprawę w szybkości, pewności działania i efektywności działania całej sieci. Koszty sieci Ethernet nie są wcale wiele większe niż sieci wykorzystującej linie telefoniczne.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat technologii Ethernet znajdziesz w rozdziale 6. Jeżeli aktualnie używasz sieci Ethernet o szybkości 10 Mb/s to możesz zmodernizować ją do szybkości 100 Mb/s (Fast Ethernet). To powinno zaspokoić potrzeby większości aplikacji multimedialnych oraz ogólnie polepszyć wydajność sieci. Jeżeli byłeś przewidując to od początku instalowałeś karty sieciowe 10/100 i okablowanie kategorii 5. Teraz wystarczy jedynie wymienić hub na wersję działającą z szybkością 100 Mb/s. Jeżeli nie posiadasz kart 10/100 to powinieneś modernizacje sieci rozpocząć od wymiany kart na modele 10/100. Potem powinieneś kupić szybszy hub. Możesz również zamienić protokół NetBEUI i IPX/SPX na bardziej efektywny TCP/IP. W przypadku sieci Ethernet i Fast Ethernet TCP/IP może znacznie polepszyć działanie sieci. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w dodatku B.

Multimedia w sieci lokalnej Aplikacje multimedialne mogą znacznie zwolnić działanie sieci, tak że korzystanie z nich może stać się niemożliwe. Treści multimedialne wymagają od sieci dużej szybkości. Z tego względu działania organizacji ITU (International Telecommunicastions Union) są skierowane na stworzenie standardów transmisji dźwięku i obrazu w sieciach lokalnych i rozległych. W sieciach lokalnych coraz bardziej popularne stają się wideokonferencje. Wideokonferencje to technologia pozwalająca na komunikacje w czasie rzeczywistym w której obie strony widzą i słyszą się nawzajem. Największym problemem aplikacji multimedialnych jest brak wystarczającego dla nich pasma. Media strumieniowe zwalniają, wstrzymują a czasami całkowicie zatrzymują przesyłani innych pakietów. Obecnie producenci sprzętu sieciowego implementują w swoich urządzeniach mechanizmy pozwalające na lepsze przesyłanie strumieni multimedialnych. Na szczęście wysokie wymagania przepustowościowe aplikacji multimedialnych napędzają rynek szybkich technologii sieci lokalnych. Obecnie producenci sprzętu sieciowego oferują już urządzenia spełniające wymagania aplikacji multimedialnych, więc z niedługo wszystkie sieci będą te wymagania spełniać.

Skanery i aparaty cyfrowe Mimo że skanery i aparaty cyfrowe istnieją już na rynku od jakiegoś czasu, to dopiero ostatnio stały się one jednym z najbardziej popularnych elementów sieci domowych. Za pomocą skanera można zmienić każdy papierowy obraz na wersję elektroniczną. Za pomocą aparatu możesz wykonywać zdjęcia.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Z obu tych urządzeń mogą korzystać wszyscy członkowie rodziny, co daje im możliwość pozyskiwania obrazów z różnych źródeł.

Aparaty cyfrowe Aparaty cyfrowe są idealne jeżeli chcesz wykonywać zdjęcia które mają być następnie przetwarzane przez komputer. Zdjęcia wykonywane aparatem cyfrowym nie różnią się niczym od zdjęć wykonywanych innymi aparatami. Są one zawsze wykonywane jako kolorowe ale możesz je zamienić na czarno-białe za pomocą programu do obróbki zdjęć takiego jak na przykład Adobe PhotoDeluxe. Cyfrowe aparaty nie używają filmów. W ich wypadku zdjęcia są przechowywane w pamięci. Zapisane już zdjęcia możesz przeglądać i usuwać. Kartę pamięci możesz wielokrotnie wykorzystywać. Wymienne karty pamięci przechowują zdjęcia do czasu aż ich z nich nie usuniesz, lub gdy nie sformatujesz całej karty. Do swojego aparatu cyfrowego możesz także dokupić dodatkowe karty. Po wykonania zdjęć możesz je przesłać do komputera wykorzystując w tym celu port szeregowy, USB, lub czytnik kart. Użycie portu szeregowego jest najmniej efektywne, ponieważ zapewnia on niskie szybkości transmisji. Użycie porty USB jest szybsze, ale najlepsze efekty uzyskasz używając czytnika kart. Twój komputer może korzystać z czytnika kart przez sieć, tak jak z każdej stacji dyskietek, napędu Zip czy CD-ROM. Po prostu otwierasz go ja napęd i kopiujesz pliki które chcesz. W celu przeniesienia zdjęć do komputera usuwasz kartę pamięci z czytnika i umieszczasz ją w czytniku kart. Czytniki te są bardzo małymi urządzeniami podłączonymi z komputerem dwoma kablami. Czytniki kart mogą istnieć w wersji wewnętrznej i zewnętrznej. Producentami tych urządzeń są między innymi Kodak, Fujifilm i Maxtec. Na rynku znajduje się wiele aparatów cyfrowych. Podczas zakupu takiego urządzenia powinieneś zwrócić uwagą na parę kluczowych funkcji. Zmienna ogniskowa pozwala na wykonywanie lepszych zdjęć z bardzo bliska i bardzo daleka. Jakoś osiąganego obrazu zależy od rozdzielczości aparatu. Rozdzielczość ta jest różna dla różnych modeli aparatów. Na przykład niska rozdzielczość (640 x 480) nadaje się dobrze do publikowania obrazów w sieci WWW, tworzenia załączników do listów elektronicznych innych tego typu zastosowań. Z drugiej strony poważne zastosowania wymagają rozdzielczości rzędu 1 152 x 872. Sprawdź także czy aparat posiada następujące funkcje: ·

Automatyczne ogniskowanie (auto focus).

·

Balans bieli (aby dostosować kolory źródła światła).

·

Automatyczne obliczanie czasu naświetlania.

·

Automatyczną lampę błyskową.

·

Możliwość wykonywanie serii szybkich zdjęć.

·

Wymienne obiektywy (przydatne ale niekonieczne).

·

Soczewki szklane zamiast plastikowych.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

·

Wymienne karty pamięci flash.

Poza tym będziesz potrzebował do swojego aparatu także innego sprzętu. Upewnij się że aparat ten ma następujące akcesoria: ·

Kable pozwalające podłączyć go do komputera poprzez port szeregowy, równoległy, USB lub FireWire.

·

Przynajmniej jedną kartę pamięci.

·

Baterie.

·

Czytnik kart pamięci pozwalający na szybkie przesyłanie zdjęć pomiędzy aparatem i komputerem (opcjonalny).

Skanery Skaner jest narzędziem pozwalającym na elektroniczną obróbkę papierowych zdjęć. Możesz skanować zdjęcia, znaki firmowe, sztukę, a nawet tekst aby następnie zachowywać je w postaci elektronicznej. UWAGA Oprogramowanie OCR (Optical Character Recognition) pozwala na przetworzenie poddanego skanowaniu tekstu na dokument tekstowy. Użycie tego oprogramowania pozawala w dużym stopniu ograniczyć przypisywanie tekstu. Skanery przetwarzają dane analogowe na cyfrowe zamieniając światło na zera i jedynki. Głowica skanera rejestruje światło odbite do skanowanego obrazu, a następnie przesyła wyniki do komputera. Skaner dzieli obraz na piksele, co pozwala przechowywać go w postaci cyfrowej. Najpopularniejsze są skanery płaskie. W tych urządzeniach skanowany element jest umieszczany na szklanej płycie. Istnieją także skanery ręczne wymagające od użytkownika ręcznego przesuwania głowicy skanującej po skanowanym materiale. Skanery ręczne są mniej dokładne, ponieważ wymagają równego przesuwania głowicy po kartce, co jest niezwykle trudne. Podczas kupna skanera musisz rozważyć kilka czynników. Po pierwsze powinieneś zorientować się jakie są wymiary skanera. Niektóre tego typu urządzenia są bardzo duże i nieporęczne. Po drugie musisz sprawdzić złącze jakie ma skaner. Może to być SCSI, równoległe, USB lub inne. Oto inne zagadnienia które powinieneś rozważyć: ·

Rozdzielczość określa dokładność z jaką skaner jest w stanie odwzorować obraz. Rozdzielczość jest podawana w formie dwóch liczb, na przykład 300 x 300 punktów na cal. Im większa rozdzielczość tym lepsza jakość wyjściowego obrazu.

·

Głębia kolorów określa informacje jaką skaner przypisuje skanowanych pikselom. Niektóre skanery potrafią jedynie nadać pikselowi informacje o wielkości 1 bita (biały lub czarny). Aby osiągnąć 16 odcieni szarości potrzebujesz 4 bitów, a w przypadku 256 odcieni szarości jest to 8 bitów. Skanery kolorowe nadają każdemu pikselowi informacje 24-bitową lub większą. 24

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

bity opisujące każdy piksel pozwalają na przedstawienie ponad 16 milionów różnych kolorów. PORADA Większość programów do edycji obrazów działa w 24-bitowym kolorze, więc zakup skanera o 30lub 36-bitowym kolorze może nie być konieczny. Dodatkowe bity są wykorzystywane do eliminowania "szumów" (zniekształceń skanowanego obrazu) powstających podczas procesu skanowania. To pozwala osiągać obrazy lepszej jakości. ·

Zasięg dynamiczny przedstawia jaki zasięg tonów skaner jest w stanie odwzorować. Skala ta zawiera się pomiędzy 0 (biały) i 4 (czarny). Większość płaskich skanerów charakteryzuje się dynamiką 2,4. Skanery wysokiej jakości mają ten parametr pomiędzy 2,8 i 3,2.

·

Obszar skanowania określa maksymalny rozmiar materiału który można za ich pomocą skanować. Typowym obszarem skanowania jest A4.

·

Upewnij się, że ze skanerem dostarczone są odpowiednie sterowniki.

·

Do skanera powinny być także dostarczane pewne aplikacje. Dołączone oprogramowanie powinno pozwalać (poza skanowaniem) na edycje obrazów, na przykład na dopasowanie jasności, kontrastu, balansu kolorów i innych.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Osiągnie dobrych wyników skanowania Podczas skanowania pracuj zawsze z najniższą rozdzielczością dającą zadowalające wyniki. Dodatkowa rozdzielczość spowalnia proces skanowania, niepotrzebnie zajmuje miejsce na dysku. Koszty te nie są usprawiedliwione zwiększoną jakością uzyskanego obrazu. Jeżeli skanujesz zdjęcia w celu przesłania ich w poczcie elektronicznej lub wydrukowania na drukarce laserowej to rozdzielczość 250 dpi powinna sprawdzić się całkiem dobrze. Rysunki powinny być skanowane z rozdzielczością 1200 dpi, co zapewni gładkość linii. Wyższe rozdzielczości może także użyć w przypadku gdy używasz obrazów do celów profesjonalnej obróbki. Kolorowe zdjęcia które potem chcesz wydrukować na drukarce atramentowej powinieneś skanować z rozdzielczością 300 lub 600 dpi. Większość drukarek laserowych i atramentowych nie może drukować z większą rozdzielczością, więc nie musisz tracić dodatkowej rozdzielczości. Obrazy zawierające tekst, które będą następnie przetwarzane przez programy OCR powinny być skanowane z rozdzielczością 300 dpi. Jeżeli chcesz powiększyć skanowany obraz powinieneś skanować go z rozdzielczością odpowiednio wyższą, tak aby nie stracić szczegółów tego obrazu.

Aplikacje multimedialne Istnieje wiele aplikacji multimedialnych pozwalających na edycje fotografii, zarządzanie plikami multimedialnymi, zapisywanie muzyki, tworzenie animacji i inne. Wiele z nich możesz znaleźć w Internecie, często są to programy shareware lub freeware. UWAGA Oprogramowanie shareware można pobrać z Internetu i zapłacić za nie dopiero po okresie próbnym jeżeli zdecydujesz się na dalsze użytkowanie. Oprogramowanie freeware można używać za darmo. Wielu producentów oferuje wersje demonstracyjne swoich produktów w nadziei, że skłonią one do zakupu programu. Niektóre darmowe programy są ograniczonymi wersjami programów komercyjnych.

Zarządzanie multimediami w systemie Windows Windows pozwala na przeglądnie mediów strumieniowych (dźwięku, obrazu i innych) za pomocą aplikacji multimedialnych. Windows zawiera także pewne narzędzia pomagające w zarządzaniu urządzeniami multimedialnymi, włączając w to dźwięk, obraz, MIDI, muzykę CD i inne. Wszystkie ustawienia urządzeń multimedialnych w systemie Windows są zgrupowane w jednym oknie dialogowym. Aby otworzyć okno dialogowe Właściwości: Multimedia otwórz Panel sterowania i podwójnie kliknij na ikonie Multimedia. Okno to przedstawia rysunek 24.1.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Rysunek 24.1. Windows pozwala na kontrolowanie ustawień urządzeń multimedialnych

Zakładka Audio Zakładka Audio okna dialogowego Właściwości Multimedia pozwala na ustalanie opcji odtwarzania i nagrywania dźwięku. Zanim zaczniesz wprowadzać jakiekolwiek zmiany do tych ustawie powinieneś sprawdzić dokumentacje komputera. Jeżeli masz więcej niż jedno urządzenie odtwarzające lub nagrywające to tutaj może zmienić urządzenie domyślne. Możesz także dostroić wydajności tego urządzenia.

Odtwarzanie Użyj pola Odtwarzanie aby ustawić preferowane urządzenie audio. Rozwijana lista urządzeń zawiera wszystkie urządzenia podłączone do Twojego komputera. Domyślnym preferowanym urządzeniem powinna być karta dźwiękowa. Możesz ustawić opcje związane z tym urządzeniem klikając na przycisk Zaawansowane właściwości. Zawartość tej zakładki zależy od tego, jaką kartę dźwiękową posiadamy. Można tam na przykład określić jakie głośniki są podłączone do karty.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Zawsze jednak okno to zawiera zakładkę Wydajność. Zakładka ta pozwala na określenie stopnia akceleracji sprzętowej i jakości konwersji próbkowania. Akceleracja sprzętowa określa jak ilość funkcji związanych z dźwiękiem wykonywanych przez sprzęt, a nie przez oprogramowanie. Najczęściej sprzętowo wykonywaną funkcję jest mieszanie dźwięków pochodzących z różnych instrumentów. W większości przypadków można używać maksymalnego przyspieszenie sprzętowego. Jeżeli jednak stwierdzisz że dźwięk jest zniekształcony po powinieneś przyspieszenie sprzętowe zmniejszyć. Rysunek 24.2. przedstawia zakładkę Wydajność okna dialogowego Zaawansowane właściwości audio. Rysunek 24.2. Dostosuj odtwarzanie dźwięku

Jakość konwersji szybkości próbkowania określa zaangażowanie procesora w czas odpowiedzi podsystemu audio. Ta opcja pozwala określić jak wiele mocy procesora ma być przeznaczone na zadania związane z przetwarzaniem dźwięku. Standardowo ustawiona jest jakość dobra. Jeżeli jednak możesz pozwolić sobie na jakiś najlepszą włącz ją. Jeżeli klikniesz na ikonę znajdującą się w polu Odtwarzanie to otworzysz okno dialogowe Regulacja głośności, jak przedstawia rysunek 24.3. Możesz tutaj określić głośność i balans poszczególnych źródeł dźwięku.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Rysunek 24.3. Kontroluj głośność i balans poszczególnych źródeł dźwięku

Nagrywanie Opcje obszaru Nagrywanie są identyczne z opcjami obszaru Odtwarzanie. Możesz tutaj wybrać preferowane urządzenie oraz przyspieszenie sprzętowe i jakość konwersji. Możesz także ustalić opcje dotyczące głośności i balansu urządzeń nagrywających.

Opcje Wideo Zakładka Wideo okna dialogowego Właściwości Multimedia pozwala na wybór domyślnej wielkości okna w którym będą odtwarzane filmy. Możesz wybrać oglądanie ich na pełnym ekranie, oraz na 1/2, 1/4 i 1/16 ekranu. Zakładkę Wideo przedstawia rysunek 24.4. Ekran pokazuje wielkość okna w którym domyślnie będą odtwarzanie filmy.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Rysunek 24.4. Wybierz rozmiar domyślnego okna w którym będą odtwarzane filmy

Opcje MIDI Zakładka MIDI okna dialogowego Właściwości: Multimedia pozwala na wybór instrumentów podłączonych do karty dźwiękowej, takich jak syntezator lub automat perkusyjny. Jeżeli nie masz podłączonych żadnych instrumentów po zakładka MIDI wyświetla urządzenie MIDI karty dźwiękowej, ale nie pozwala wprowadzać zmian jego ustawienia. Możesz dodać nowy instrument MIDI przez odpowiedniego kreatora. Możesz go wywołać przyciskiem Dodaj nowy instrument, jak przedstawia rysunek 24.5. Podczas dodawania nowego instrumentu będziesz musiał określić porty i kartę dźwiękową do której urządzenie to jest podłączone.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Rysunek 24.5. Dodaj nowe urządzenie MIDI

Muzyka CD Zakładka Muzyka CD okna dialogowego Właściwości: Multimedia pozwala na określenie domyślnej głośności odtwarzania muzyki z napędu CD. Jeżeli masz kilka napędów CD to głośność każdego z nich możesz ustawić oddzielnie. Niektóre napędy pozwalają na cyfrowe przesyłanie muzyki, a nie analogowe. Analogowa transmisja jest starsza i wolniejsza od cyfrowej. Jeżeli nie jesteś pewny jakiej transmisji użyć sprawdź dokumentacje napędu. Jeżeli napęd CD obsługuje cyfrowy dźwięk to możesz go włączyć zaznaczając odpowiednie pole. Jeżeli opcja cyfrowego dźwięku ni jest dostępna to odpowiednie pole jest niedostępne (tak jak na rysunku 24.6.).

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Rysunek 24.6. Ustaw głośność i cyfrową transmisję wybranego napędu CD

Urządzenia multimedialne Zakładka Urządzenia okna dialogowego Właściwości: Multimedia pozwala przeglądać i modyfikować ustawienia urządzeń multimedialnych znajdujących się w systemie. Możesz tutaj kontrolować ustawienia takich urządzeń jak urządzenia audio, MIDI, mikserów, joysticków i innych. Rysunek 24.7. przedstawia zakładkę Urządzania. Zauważ, ze znajduje się tu wiele urządzeń należących do kategorii Urządzenia sterujące mediami. Aby przeglądać sterowniki zawarte w danej kategorii naciśnij na znak plus znajdujący się po lewej stronie kategorii.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Rysunek 24.7. Przeglądaj sterowniki urządzeń multimedialnych

Aby przeglądać właściwości określonego sterownika zaznacz to urządzenie, a następnie kliknij na przycisk Właściwości. Właściwości większości urządzeń są prawie takie same. Rysunek 24.8. przedstawia okno dialogowe Właściwości dla urządzenia Sound Blaster 16. Zauważ że pole stan określa czy urządzenie jest włączone i aktywne.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Rysunek 24.8. Przeglądaj stan i właściwości sterowników urządzeń

Możesz zdecydować czy wykorzystywać funkcje oferowane przez urządzenie. Możesz także powyłączać nowe urządzenia. Zwykle wyłączanie urządzeń wykonuje się w celu rozwiązywania problemów z nimi związanych. Jeżeli znajdziesz sterownik powodujący problemy to możesz go usunąć lub ponownie zainstalować. Jeżeli nie chcesz aby programy używały określonego sterownika (na przykład aby korzystały z innego) powinieneś zaznaczyć pole Nie mapuj przez to urządzenie znajdujące się we właściwościach tego urządzania.

Podsumowanie W tym rozdziale mogłeś dowiedzieć się paru informacji na temat multimediów. Omówiliśmy następujące zagadnienia: ·

Omówienie multimediów

·

Omówienie sprzętu multimedialnego

·

Skanery i aparaty cyfrowe

·

Aplikacje multimedialne

·

Zarządzanie multimediami w systemie Windows

Następny rozdział jest poświęcony domom inteligentnym.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Rozdział 25. Dom inteligentny W tym rozdziale: ·

Omówienie domów inteligentnych

·

Przedstawienie technologii

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Jeżeli myślałeś o łączeniu komputerów w sieć to pewnie także przyszło Ci na myśl łączenie w sieć całego domu. Swój dom możesz zautomatyzować korzystając z serwera, okablowania i urządzeń inteligentnych. Domowa automatyka może obejmować system alarmowy, ekspresy do kawy które włączają się zanim wstaniesz, światła włączające się i wyłączające gdy przechodzisz przez dom i inne. Dzięki nowym urządzeniom i technologią możesz w dowolnym stopniu zautomatyzować swój dom.

Omówienie domów inteligentnych Świat zmierza w kierunku technologii cyfrowych. Popularne stają się płyty CD, DVD, cyfrowe modemy i inne cyfrowe urządzenia do komunikacji. Telefony są obecnie analogowe, ale ich cyfrowe odmiany zostały już opracowane. Także systemy telewizji kablowej stają się cyfrowe. Dostęp do Internetu czyni domy bardziej inteligentnymi pozwalając na przeszukiwanie w nim informacji, kupowanie, płacenie rachunków, wykonywanie operacji bankowych, pobieranie muzyki i innych plików, wysyłanie wiadomości i inne. PORADA BIUROWA Inteligentne miejsca pracy mają dłuższą historie niż inteligentne domy. Automatyczne linie produkcyjne, systemy bezpieczeństwa, cyfrowy sprzęt do komunikacji i inne urządzenia znajdują się w tych miejscach od lat. Także oferta tych urządzeń jest na tym rynku bogatsza. Jeżeli jesteś zainteresowany w automatyzacji swojego biura możesz wykorzystać wiele rozwiązań opisanych w tym rozdziale, a także przeszukać pod tym kontem Internet. Podstawą inteligentnego domu jest cyfrowa komunikacja, dostęp do Internetu oraz sieć. Nie są to jednak składniki wystarczające. Domy (budynki) inteligentne mogą posiadać różny stopień złożoności, od prostych czujników ruchu to w pełni zintegrowanych systemów ogrzewania i chłodzenia, kamer bezpieczeństwa, w pełni zintegrowane systemy audio i wideo. Możesz umieścić w swoim domu tylko kilka modyfikacji, lub zbudować cały system inteligentny od podstaw. W dzisiejszych czasach istnieje wiele zestawów pozwalających na tworzenie domów inteligentnych marzeń. Możesz dodawać do nich funkcje małymi krokami, albo zdecydować cały system na raz. Możesz na to wydać taką ilość pieniędzy jak uznasz to za stosowne. Możesz zlecić wykonanie instalacji komuś innemu, lub zrobić wszystko sam.

Omówienie funkcji domów inteligentnych Istnieje wiele zalet korzystania z systemów inteligentnych. Mogą one chronić dom, posiadłość oraz rodzinę przed przestępcami. Mogą także pomagać w oszczędzaniu energii i pieniędzy przez kontrolę oświetlenia, ogrzewania, klimatyzacji i innych systemów. Dzięki systemom inteligentnym możesz także zwiększyć przyjemność przebywania z domu przez instalacje systemów audio, wideo oraz innych.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Oto najpopularniejsze właściwości które możesz znaleźć w systemach domów inteligentnych: ·

Systemy telefoniczne włączając w to identyfikacje dzwoniącego, pocztę głosową oraz funkcjonalność interkomu. Możesz skomputeryzować system telefoniczny tak, że będzie on umożliwiał wybieranie numeru, rozmawianie, a nawet oglądanie rozmówcy na ekranie komputera. Możesz także skonfigurować system telefoniczny, aby umożliwiał kontrolowanie urządzeń w domu przez telefon komórkowy lub pager. Możesz zadzwonić do domu aby włączyć ogrzewanie, oświetlenie, lub porozmawiać przez domofon.

·

Systemy bezpieczeństwa są dość powszechne i chronią dom przed intruzami. Systemy te składają się z czujników zainstalowanych na drzwiach i oknach, świateł i sygnałów alarmowych oraz systemów powiadamiających o włamaniu. Możesz także dołączyć do nich czujniki ognia, zalania i innych awarii.

·

Alarmy i czujniki ruchu są często używane do monitorowania otoczenia domu i posiadłości. Odpowiednie światła włączają się gdy zostanie zanotowany ruch w określonym obszarze. Zdarzenie to może także powodować wygenerowanie sygnałów dźwiękowych, komunikatu głosowego lub powiadomienie odpowiednich służb.

·

Telewizja przemysłowa to kamery umieszczone w domu i wokół niego. Pozwalają one na nadzorowanie rodziny i własności. Niektóre systemy pozwalają na oglądanie widoków z kamer przez zwykły telewizor, inne wymagają instalacji dodatkowego sprzętu.

·

Sterowanie oświetleniem pozwala na włączanie i wyłączanie oświetlenia w dowolnym pomieszczeniu. W przypadku niektórych systemów możesz nawet włączać światła na podjeździe z samochodu. Istnieją systemy pozwalające na telefoniczne aktywowanie oświetlenia w domu. Inne systemy pozwalają na automatyczne oświetlanie drogi gdy podjeżdżasz samochodem pod dom, a następnie gdy przemieszczasz się do drzwi wejściowych.

·

Urządzenia do kontrolowania temperatury i środowiska pozwalają na utrzymanie w domu odpowiednich warunków przez kontrolę systemów ogrzewania i klimatyzacji. Czujniki znajdujące się w pomieszczeniach pozwalają na odpowiednie ustawienie systemów klimatyzacji i ogrzewania. Do kontroli działania tych systemów możesz używać telefonu.

·

Domofon zainstalowany przy drzwiach wejściowych pozwala na rozmowę z gośćmi przed wpuszczeniem ich do domu. Możesz nawet otwierać drzwi z innej części domu. Niektóre firmy oferują zdalne moduły pozwalające na odbieranie domofonu z dowolnej części domu.

UWAGA Niektóre firmy oferują urządzenie zwane wirtualnych odźwiernym. Urządzenie to włącza światło gdy ktoś podejdzie do drzwi wejściowych. Jeżeli nie znasz gościa możesz uruchomić wiadomość głosową proszącą go o oczekiwanie aż podejdziesz do drzwi. Jeżeli nie ma Cię w domu urządzenie to może wybrać Twój numer telefonu, abyś mógł porozmawiać przez domofon. Jeżeli nie będziesz dostępny przez telefon system może poprosić gościa o pozostawienie wiadomości. ·

Czujniki podjazdu mogą informować domowników o nadjeżdżającym samochodzie. Jednocześnie mogą automatycznie zapalać światło przed budynkiem pozwalając na wskazanie gościom drogi.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

·

System audio i wideo mają wiele funkcji. Możesz na przykład okablować cały dom i umożliwić oglądanie filmów i telewizji w każdym pokoju, lub zainstalować w każdym pokoju głośniki. Systemy audio i wideo pozwalają na korzystanie z Internetu, oglądnie telewizji lub obrazu z kamer przemysłowych.

UWAGA Często systemy audio i wideo zawierają dodatkowy sprzęt pozwalający na stworzenie kina domowego. Zwykle kino domowe składa się z głośników z systemem surround, ekranu, kontroli oświetlenia, a nawet urządzeń automatycznie zasłaniających firanki. Niektóre system są także wyposażone w funkcje zatrzymywania filmu gdy wychodzisz z pokoju i ponownego go uruchamiania gdy wrócisz. ·

Czujnik na skrzynce pocztowej informuje domowników o odebraniu nowej poczty.

·

Zabezpieczenia antyprzepięciowe oraz zapasowe zasilanie bateryjne są w inteligentnych domach przydatne podczas burzy oraz braku zasilania. Wiele systemów jest wyposażonych w takie urządzenia.

·

Urządzenia zarządzające basenem dbają o właściwe ogrzewanie, poziom wody oraz mają czujniki wykrywające obecność w pobliżu basenu intruzów i małych dzieci.

·

Promienie podczerwone mogą chronić dowolny obszar przed zwierzętami i innymi nieproszonymi gośćmi. Zwykle promienie te są połączone z systemem alarmowym.

·

Automatyczne spryskiwacze włączające i wyłączające się o odpowiedniej porze. Mogą one zawierać czujniki zapobiegające uszkodzeniu ich podczas mrozu i marnowaniu wody podczas deszczu.

·

Odkurzacz centralny pozwala w łatwy sposób czyścić cały dom. Odkurzacza taki posiada w domu wiele miejsc do których można się podłączyć. Powietrze z odkurzacza wychodzi poza dom, dzięki czemu nie pozostają w nim żadne zanieczyszczenia. Odkurzacz centralny jest od tradycyjnych cichszy, mocniejszy i bardziej zdrowy. Jest także bardzo wygodny, nie ma bowiem żadnych przewodów, przełączników, ani ciężkich elementów które trzeba byłoby nosić.

·

Automatyczne bramy garażowe co coraz popularniejsze urządzenia. Otwierają się one tylko po podaniu właściwego kodu. Mogą one także być wyposażone w domofon pozwalający na komunikacje z gośćmi.

Jak to działa? Jeżeli planujesz zautomatyzować swój dom w niewielkim stopniu, możesz zakupić kilka modułów (automatyczną bramę garażową, czujniki do basenu i inne). Możesz instalować dowolną ilość takich pojedynczych urządzeń. Możesz także w pełni zautomatyzować swój dom. Wiele systemów składa się z centralnego komputera sterującego wszystkimi urządzeniami w domu. Możesz zakupić cały system

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

zawierający wszystkie, co potrzebne do automatyzacji całego domu. Zestawy takie zawierają cały potrzebny sprzęt i oprogramowanie. W niektórych w pełni zautomatyzowanych systemach centralne miejsce zajmuje komputer z odpowiednim oprogramowaniem. Oprogramowanie to może sterować systemem bezpieczeństwa, oświetleniem, temperaturą i innymi urządzeniami inteligentnymi podłączonymi do systemu. Oprogramowanie to inicjuje i przekazuje informacje pomiędzy wszystkimi urządzeniami. Taki system składa się także z wielu urządzeń sterujących umieszczony w domu. Może to być klawiatura prze drzwiach wejściowych pozwalająca na ich otworzenie, lub urządzenie zdalnego sterowania systemami multimedialnymi. Możesz łączyć z systemem monitory komputerowe, klawiatury, przyciski awaryjne oraz urządzenia przenośne. W innych systemach automatyki domowej centralnym komputer nie jest potrzebny. W takim przypadku każde urządzenie zawiera swój procesor pozwalający mu na "podejmowanie decyzji". Konkretne urządzenie odpowiada wtedy za całość sterowania powierzonym mu systemem. To eliminuje potrzebę instalacji centralnego komputera.

Przedstawienie technologii Jak już wspomnieliśmy do automatyzacji domu możesz zastosować kilka urządzeń, lub możesz zainstalować cały system. Znasz pewnie dobrze techniki okablowania i porty używane w systemach komputerowych. Także określone produkty mogą wymagać określonego okablowanie i złączy. Technologie używane w przypadku sieci domowych nie są jednak takie same. Także protokoły komunikacyjne różnią się od tych stosowanych w sieciach komputerowych. Gdy będziesz układał okablowanie w całym domu musisz się upewnić, że wytrzyma ono przenoszone obciążenie. Szczególnie ważne są linie energetyczne i przewody prowadzące do głośników, ponieważ mają one tendencje do nagrzewania się. Okablowanie przesyłające dane jest z kolei narażone na zakłócenia pochodzące od zewnętrznych pól elektromagnetycznych. W przypadku linii niskonapięciowych nie musisz się martwić o ich nagrzewanie się, ponieważ coś takiego w ich przypadku się nie dzieje. W przypadku linii przesyłających dane musisz jednak upewnić się, że zapewniają one właściwą przepustowość (prędkość przesyłania danych).

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Omówienie jakości okablowania Możesz zechcieć zbudować system automatyki domowej własnymi siłami. W takim przypadku powinieneś zacząć od instalacji okablowania odpowiedniej jakości. Nie ulegaj pokusie zastosowania taniego kabla koncentrycznego do systemu telewizyjnego, lub najtańszych kabli i złączeń do telefonów. Tanie systemy okablowania nie zapewniają pewnego połączenia pomiędzy urządzeniami. Źle uziemione złącza kabli koncentrycznych mogą powodować szumy w odbiorze telewizji, a wycieki sygnału z okablowania mogą obniżać jakoś transmisji telefonicznej. Upewnij się, że okablowanie spełnia wszystkie wymogi jakościowe. Okablowanie kategorii 5. ma pasmo 100 MHz. Dla porównania okablowanie telefoniczne ma pasmo 3 MHz, a okablowanie kategorii 3. 16 MHz. Tak więc mimo, że okablowanie kategorii 5. kosztuje więcej to jego instalacji jest opłacalna. Okablowania takiego możne także użyć do połączenia komputerów w sieć Komisja TIA (Telecomunications Industries Association) ustanawia obecnie standardy dotyczące okablowanie domowego. Standard TIA-570-A dzieli systemy okablowania pod względem funkcji którą mają spełniać. Upewnij się, że twój system okablowania spełnia założenia tego standardu. Klasa 1. to ogólne okablowanie używane do celów telekomunikacyjnych (telefony, telewizja satelitarna i kablowa oraz inne). Zawiera ona także okablowanie do transmisji danych, czy li skrętkę kategorii 3. choć zalecana jest skrętka kategorii 5. Klasa 2. jest przeznaczone dla multimedialnych usług telekomunikacyjnych. Wymaga na używania okablowania kategorii 5. Opcjonalnym typem okablowania w klasie 2. jest okablowanie światłowodowe. Okablowanie to używa do przesyłania danych impulsów świetlnych. Okablowanie światłowodowe jest lżejsze i mniejsze od tradycyjnego, jest także odporne za zakłócenia elektromagnetyczne i transmituje sygnały w sposób bardziej efektywny. Okablowania tego typu możesz także używać w sieci komputerowej. Z drugiej strony okablowanie tego typu jest bardzo trudne w instalacji i w celu jego instalacji powinieneś skorzystać z pomocy specjalistów. Standardy okablowania domowego zmierzają w kierunku wykorzystania systemów kategorii 5. składających się z przynajmniej 4 par. W okablowaniu typu skrętka jeden przewód pary przenosi sygnał, a drugi jest dla niego uziemieniem. Ponieważ kable zawiera kilka par, to może on przesyłać kilka sygnałów. Wszystkie standardy są jedynie zaleceniami, do który powinni stosować się instalatorzy. Jednak trzymanie się ich pozwala na wykonanie niezawodnej instalacji. Wiele urządzeń dla domów inteligentnych używa okablowania kategorii 5. Powinieneś używać kabli kategorii 5. Składających się z 4 par. W domach inteligentnych możesz również używać podwójnie lub poczwórnie ekranowanych kabli koncentrycznych. Pozwala ja one na przesyłanie sygnałów audio i wideo. Zwykle podczas instalowania okablowania wszystkie kable umieszcza się w rurce PCV, co ułatwia układanie i ewentualną naprawę okablowania.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

Do komunikacji w domu możesz także wykorzystać linie energetyczne. Niektóre urządzenia zawierają układy nadawczo-odbiorcze komunikujące się właśnie w ten sposób. Zanim jednak wykorzystasz te linie musisz się upewnić, czy nadają się one do tego celu. Najlepiej jak poprosisz sprawdzenie ich elektryka. Niezależnie od typu wykorzystanego okablowania możesz zainstalować go w całym domu. Jeżeli wykonujesz okablowanie podczas budowy domu to nie powinno to stanowić problemu. Jeżeli wykonujesz okablowanie w istniejącym domu możesz mieć kilka przeszkód do pokonania. Z pewnością jednak wykonanie okablowania w całym domu za jednym razem pozwoli Ci zaoszczędzić pieniądze.

Omówienie protokołów komunikacyjnych Komunikujące się ze sobą urządzenia automatyki muszą używać określonego protokołu. Trzema najpopularniejszymi protokołami używanymi w automatyce domowej są X10, CEBus oraz LonWorks. Protokoły te są pewnymi standardami i umożliwiają komunikacje pomiędzy urządzeniami różnych producentów. Powinieneś używać tylko jednego protokołu w swoim systemie domowym. Wszystkie trzy protokoły działają z urządzeniami oświetleniowymi, grzewczymi, klimatyzacją, urządzeniami alarmowymi i innymi.

X10 X10 jest protokołem komunikacyjnym używającym linie energetycznych. Urządzenia X10 wysyłają sygnały nakładające się na sinusoidę 230V/50Hz typową w systemach zasilania. Urządzenia w sieci X10 mają przypasane adres i odpowiadają tylko na informacje przeznaczone dla siebie. X10 działa zwykle na odległość 30-40 metrów od nadajnika. Możesz ominąć to ograniczenie instalując nadajniki w różnych gniazdach i przez to zwiększając obszar działania. Odbiornikami mogą być systemy telewizyjne, drzwi garażowe, systemy stereo i inne urządzenia automatyki. Zwykle system X10 składa się z centralnego nadajnika i wielu odbiorników. Nie wymaga ona instalacji w domu jakichkolwiek dodatkowych systemów okablowania. Nadajniki i odbiorniki są instalowane w istniejących gniazdkach ściennych i włącznikach oświetlenia. Istnieje wiele urządzeń i zestawów X10, dzięki czemu możesz za ich pomocą zautomatyzować kilka urządzeń, lub cały dom. W przypadku niektórych zestawów możesz do sterowania urządzeniami w domu używać komputera PC. UWAGA Istnieje także bezprzewodowa odmiana protokołu X10 pozwalająca na transmisje audio i wideo. Używaj tej technologii do komunikacji z kamerami i domofonami. X10 jest powszechnie używane w systemach automatyki domowej ponieważ jest niezawodne i tanie. Wielu producentów oferuje urządzenia zgodne z X10.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

LonWorks LonWorks to kolejny protokół używa w automatyce domowej. Mimo, że został on przeznaczony do zastosowań przemysłowych, to jednak dobrze spisuje się także w urządzeniach domowych. PORADA BIUROWA LonWorks oferuje wiele rozwiązań dla biur. Jeżeli planujesz wprowadzić automatykę do biur powinieneś rozpocząć od przeglądania oferty urządzeń LonWorks. LonWorks działa z różnymi typami okablowania, na przykład z: ·

Okablowaniem typu skrętka

·

Liniami energetycznymi

·

Bezprzewodowo przez częstotliwości radiowe

·

Przez okablowanie koncentryczne

·

Przez okablowanie światłowodowe

·

Przez podczerwień

W sieci LonWorks możesz połączyć do 32 000 urządzeń. Inteligentne urządzeni zwane węzłami komunikują się przy użyciu standardowego protokołu tej sieci. Każdy węzeł posiada inteligencje pozwalającą mu na wykonywanie funkcji sterowania komunikacją. Węzłami modą być czujniki, urządzenia wykonawcze i inne.

CEBus Protokół komunikacyjny CEBus (Consumer Electronics Bus) to kolejny protokół komunikacyjny który możesz być używany przez urządzenia w domu (zmywarki do naczyń, oświetlenie i inne systemy). Tak jak w przypadku LonWorks każde urządzenie może nadawać i odbierać dane. CEBus jest podobny także do X20 ponieważ korzysta z linii energetycznych (przez co nie wymaga instalacji nowego okablowania). CEBus może także monitorować użycie elektryczności, gazu i wody. Następnie może Ci te informacje przedstawiać w formie raportu.

Omówienie portów komputerów Komputer używany do sterowania w domu zależy od zainstalowanego systemu. Może to być komputer PC znajdujący się już w domu. Aby mógł wykonywać one te czynności musi posiadać odpowiednie porty komunikacyjne. W przypadku większości systemów inteligentnych używane są interfejsy RS-485 i X10. Nie są one standardowo instalowane w komputerach. Możesz jednak dokupić odpowiednie karty zawierające interesujące Cię porty. Inne interfejsy które mogą Ci być potrzebne to USB, Ethernet i FireWire.

Rozdział 24. Zrozumienie multimediów

X10 jest niedrogi i łatwy w użyciu. Możesz zakupić konwerter X10 podłączany do portu RS-232 (standardowy port szeregowy komputerów PC). Maksymalna ilość urządzeń X10 działających w sieci wynosi 16. Odległość nie ma tutaj takiego znaczenia, ponieważ działa on przez linie energetyczne w domu. Dopóki pomiędzy urządzeniami nie znajduje się żaden transformator to nie masz się czym przejmować. Szybkość X10 to tylko 360 bitów na sekundę. Z drugiej strony RS-485 działa na odległość 1 200 metrów z szybkością 10 Mb/s. Używając RS-485 możesz użyć 32 urządzeń. USB jest standardem przemysłowym umożliwiającym łączenie różnych urządzeń. USB jest zwykle standardem w nowszych komputerach. FireWire to z kolei interfejs służący do transmisji audio i wideo. FireWire jest bardzo szybki. Nie jest on standardowo montowany w komputerach, ale łatwo można do dodać. FireWire możesz używać celu szybkiego przesyłania szerokich strumieni danych. USB pozwala na połączenie ze sobą do 127 urządzeń, na odległość5 metrów. Szybkość interfejsu USB to 12 Mb/s. FireWire może połączyć do 64 urządzeń na odległość 5 metrów z szybkością 400 Mb/s. Porty Ethernet są używane z okablowaniem kategorii 5. Mimo że Ethernet nie jest najszybszą technologią, to jednak jest to technologia najczęściej wykorzystywana. Pozwala on na połączenie do 1024 urządzeń na odległość 500 metrów. Szybkość tej technologii to 10 Mb/s. Ethernet jest technologią efektywną i niezawodną, ale jego urządzenia są czasami drogie i trudne w instalacji.

Podsumowanie W tym rozdziale omówiliśmy technologie wykorzystywane w domach inteligentnych. Zamieściliśmy tutaj: ·

Omówienie domów inteligentnych

·

Przedstawienie technologii

Z dodatku znajdującego się za tym rozdziałem dowiesz się w jaki sposób rozwiązywać problemy z siecią.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci Kłopoty z siecią mogą uniemożliwić Ci pracę, otwieranie plików, wykonywanie kopii zapasowych oraz wykonywanie innych zadań związanych z komputerami podłączonymi do sieci. Fakt, że Twój komputer będzie całkiem sprawny nie będzie miał w takim wypadku znaczenia. Gdy wystąpią tego typu będziesz chciał jak najszybciej je rozwiązać, aby znowu móc korzystać z sieci.

Zapobieganie awariom sieci Możesz zapobiec wielu awariom sieci jeżeli dobrze ją zaplanujesz. Dokumentuj i zachowuj wszystkie informacje dotyczące sprzętu, dokumentacji, instrukcji i ustawień. Poza tym staraj się kupować wysokiej jakości sprzęt sieciowy, a nie ten najtańszy. Lepszy sprzęt będzie działał dłużej i lepiej. Powinieneś być ostrożny podczas instalowania sieci, szczególnie podczas obchodzenia się z kartami sieciowymi i innym sprzętem instalowanym wewnątrz komputerów. Powinieneś także zainstalować w miarę możliwości zasilacz awaryjny chroniący Twoją sieć przed problemami z zasilaniem.

Dokumentowanie problemów z siecią Jak już mówiliśmy w rozdziale 5. powinieneś zapisywać wszystkie zdarzenia związane ze sprzętem, okablowaniem, wszystkim komputerami i urządzeniami zewnętrznymi. Opisuj każdy komputer takimi informacjami jak szybkość procesora, wielkość twardego dysku i ilość pamięci RAM. Opisz typ okablowania, kart sieciowych i hubów. Przechowuj dokumentacje które są

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

dołączane do napędów CD-ROM, dysków twardych, kart dźwiękowych, drukarek i każdego innego sprzętu. Możesz nigdy nie potrzebować tych informacji, ale niektóre z nich mogą się przydać. Dajmy na to nastąpi awaria twardego dysku. Dzięki dokumentacji będziesz mógł sprawdzić ile ma on lat, czy posiada jeszcze gwarancje i jakiego jest typu. A co jeżeli zainstalujesz kartę dźwiękową powodującą konflikt w innym urządzeniem? Możesz wtedy szybko sprawdzić, który zasób komputera używa tego samego przerwania. Rozwiązywanie problemów związanych z komputerem podłączonym do sieci opiera się na wiedzy o nim. Oto lista rzeczy które musisz w swojej sieci dokumentować: ·

Konfiguracja sprzętowa każdego komputera (typ i szybkość procesora, typ i ilość pamięci RAM, typ i pojemność twardych dysków, BIOS komputera). Niektóre z tych parametrów mogą się znajdować w dokumentacji komputera lub na fakturze za niego.

·

Informacje o monitorze, klawiaturze, myszce i innym sprzęcie takim jak głośniki czy joysticki.

·

Typ i wersja systemu operacyjnego oraz instalowane na nim poprawki.

·

Informacje konfiguracyjne o adresach IRQ, kanałach DMA i portach I/O urządzeń komputera. Także informacje o producencie i modelu karty.

·

Szczegółowe informacje na temat każdego urządzenia zewnętrznego (drukarki, skanera, kamery, zasilacza awaryjnego i innych), takie jak producent, model i sterowniki. Upewnij się, że wiesz jakiego sterownika używa każde urządzenie.

·

Informacje o aplikacjach, włączając w to licencjonowanie.

·

Adresy IP, maski podsieci, ewentualnie adresy bram oraz inne informacje o używanych protokołach.

·

Typ okablowania i zewnętrzne połączenia, na przykład telefoniczne lub do zdalnych sieci.

·

Szczegóły połączenia z Internetem, szczególnie informacje konfiguracyjne.

·

Informacje i instrukcje zamontowanych zestawów sieciowych.

Innym ważnym dziennikiem jest historia awarii i napraw. Za każdym razem gdy natkniesz się na problem ze sprzętem odnotuj to. Udokumentuj problem i jego rozwiązanie. Nigdy nie wiadomo, kiedy ten sam problem wystąpi znowu.

Zapobieganie Jeżeli będziesz ostrożnie instalował sprzęt to powinieneś natknąć się na mniej problemów z nim związanych. Okablowanie staraj się utrzymywać z dala od dzieci i zwierząt oraz miejsc w który będzie narażone na stałe przechodzenie po nim. Sprzęt taki jak drukarki i komputery utrzymuj z dala od kurzu, wilgoci i sierści zwierząt. Dym z papierosów także szkodzi komputerom. Dbaj o swój sprzęt, a będzie Ci służy dłużej i bardziej bez awaryjnie.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Układanie kabli Jak już wspominaliśmy w rozdziale 5. powinieneś nakreślić mapę swojej sieci w celu określenia prowadzenia okablowania oraz lokalizacji sprzętu sieciowego. Użyj tej mapy, gdy w Twojej sieci wystąpią problemy. Jeżeli wiesz, gdzie dokładnie biegną kable możesz zaoszczędzić wiele czasu i wysiłku. Powinieneś także bardzo ostrożnie układać kable. Jeżeli używasz sieci wykorzystującej linie telefoniczne lub bezprzewodowej to ta wskazówka Cię nie dotyczy. Jednak w przypadku tradycyjnego okablowania trzymanie się kilu zaleceń pozwoli Ci w przyszłości oszczędzić czas i pieniądze. Oto kilka wskazówek dotyczących układania okablowania: ·

Nie układaj kabli zbyt blisko silników, światła jarzeniowego, i przewodów elektrycznych.

·

Podczas wykonywania otworów w ścianach i stropach upewnij się, że nie uszkodzisz przewodów elektrycznych.

·

W przypadku ścian szkieletowych nie wierć przez ich elementy nośne.

·

Nie naciągaj kabla. Naciągnie może spowodować problemy z połączeniami, a nawet całkowite zniszczenie kabla.

·

Do instalacji kabla nie używaj spinaczy, ani automatów do nich. Możesz w ten sposób uszkodzić kabel.

·

Jeżeli używasz plastikowych lub metalowych opasek do powiązania kilka kabli razem, nie zaciskaj ich zbyt mocno. Może to uszkodzić kabel.

·

Jeżeli musisz przeciąć drogę kabla z zasilaniem zrób to pod kątem jak najbardziej zbliżonym do prostego. Mniejszy to zakłócenia.

·

Nie zwijaj kabla na końcu w pierścień. Jeżeli zostanie Ci trochę luźnego kabla to staraj się go ułożyć względnie prosto. Zwijanie kabla powoduje zwiększenia zakłóceń.

Sprawdzanie zasilania awaryjnego Zasilania awaryjne chroni Twój komputer przed awariami i niską jakością zasilania. Przypuśćmy, że ktoś zahaczy o kabel zasilający twojego komputera i wyciągnie go z gniazdka.. Przez ten czas zasilacz awaryjny będzie zasilał Twój komputer, aż nie włożysz kabla z powrotem. Komputer nie straci zasilania, a Ty nie stracisz swoich danych. Zasilacz awaryjny chroni także przed następującymi zjawiskami: ·

Szpilki to chwilowe duże zwiększenie się napięcia zasilającego. Są one powodowane przez wyładowania elektryczne i włączani urządzeń elektrycznych.

·

Skoki napięcia polegając na krótkotrwałym zwieszeniu lub spadku napięcia. Zwykle powstają one podczas włączania i wyłączania maszyn elektrycznych dużej mocy.

·

Szum jest powodowany przez zakłócenia elektromagnetyczne, takie jak burze, silniki elektryczne i promieniowanie mikrofalowe.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

·

Długotrwałe obniżenie napięcia zasilającego. Zwykle wstępuje, gdy elektrownia nie może nadążyć za zaspokajaniem zapotrzebowania na energię.

Musisz pamiętać, że zasilacz awaryjny może podtrzymywać działanie komputera jedynie przez określoną ilość czasu (typowo od 5 do 25 minut). Jeżeli zabraknie energii nie powinieneś dalej pracować na zasilaniu awaryjnym, a raczej użyć go do zapisania swoich dokumentów i zamknięcia systemu operacyjnego. Zwykle po okresie braku zasilania jego przywrócenie jest związane z dużym skokiem napięcia, więc możesz odłączyć wszystkie komputery od sieci do czasu przywrócenia zasilania. Oto powodu dla których warto używać zasilania awaryjnego: ·

Nie chcesz, aby twój sprzęt uległ uszkodzeniu od wyładowania elektrycznego.

·

Odtwarzanie danych, które ulegną zniszczeniu w wypadku zaniku zasilania zajmuje zbyt wiele czasu.

·

Żyjesz na obszarze, gdzie często zdarzają się awarie zasilania.

·

Twój komputer znajduje się blisko urządzeń o dużym zużyciu prądu, na przykład wind, lub urządzeń przemysłowych.

·

Twój komputer znajduje się blisko światła jarzeniowego, klimatyzacji, gwałtowanie włączanych odbiorników energii (na przykład ogrzewania).

Czas życia baterii zainstalowanej w zasilaczu awaryjnym zależy od temperatury i ilości wyładowań, które wystąpiły podczas działania urządzenia. Względnie niskie temperatury dobrze służą tak komputerom, jak i zasilaczom awaryjnym. Baterie są dostosowane do długiego ładowania oraz niewielkiego rozładowywania. Głębokie rozładowywanie baterii skraca okres jej życia. Moc zasilacza jest określona w watach. Im więcej sprzętu jest podłączone do zasilacza awaryjnego, tym jego moc powinna być większa. Zasilacz awaryjny powinien mieć moc przynajmniej 250 VA (wolto-amper). Nie używaj niczego o mniejszej mocy. Każdy serwer w sieci powinien być podłączony do zasilacza awaryjnego. Możesz także podłączyć taki zasilacz do każdego komputera jeżeli uważasz, że wymagają one zabezpieczenia. Nie musisz chronić w ten sposób komputera na którym grasz, ale przydałoby się chronić komputer na którym księgujesz.

Pierwsze kroki podczas diagnozowania problemu Jak to zwykle bywa powinieneś zacząć od zorientowania się, jakie jest źródło problemu. Powinieneś sprawdzić każdy element, który może powodować problem. Nie zaczynaj od nieprawdopodobnych miejsc, a skup się na sprawach najprostszych, takich jak połączenia sieciowe i zasilanie.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Użycie programu Informacje o systemie Możesz używać narzędzi systemu Windows do lokalizowania przyczyn problemów. Na przykład możesz zawsze przeglądać informacje o systemie. Informacje te obejmują zasoby sprzętowe, środowisko pracy programów i inne komponenty, taki jak modem, sieć, porty, urządzenia i tak dalej.

Narzędzia sprawdzające Aby oglądać informacje o systemie wybierz StartðProgramyðAkcesoriaðNarzędzia systemoweðInformacje o systemie. Okno tego programu przedstawia rysunek A.1. Rysunek A.1. Za pomocą programu Informacje o systemie sprawdź źródła konfliktów lub problemów

Program ten pokazuje występowanie określonych zdarzeń, zasoby systemowe i inne, ale dołączone do niego narzędzia mają znacznie większe możliwości: ·

Narzędzie raportujące Windows tworzy raport opisujący problem, który możesz wysłać do firmy Microsoft. Technicy tej firmy mogą Ci pomóc w jego rozwiązaniu.

·

Dezinstalator kreatora aktualizacji pomaga w odinstalowaniu różnych komponentów programowych.

·

Kontroler plików systemowych przegląda pliki systemowe i sprawdza, czy nie są uszkodzone. W przypadku uszkodzenia pliku pyta się o możliwość zastąpienia ich oryginalną wersją.

·

Kontroler Rejestru sprawdza poprawność rejestru i w razie konieczności odtwarza go z kopii zapasowej.

·

Dr Watson jest programem działającym w tle i zapisującym zdarzenia występujące w systemie.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

·

Narzędzie konfiguracji systemu pozwala uruchomić komputer przy użyciu różnych plików systemowych, dzięki czemu możesz diagnozować problemy występujący podczas startu systemu. Pokazuje on także pliki config.sys, system.ini, autoexec.bat i win.ini oraz pozwala je modyfikować. Pokazuje on także programy ładowane podczas startu systemu. Możesz wyłączyć ładowanie poszczególnych programów w celu zdiagnozowania problemu (rysunek A.2.).

Rysunek A.2. Użyj Narzędzia konfiguracji systemu do zlokalizowania problemów z jego uruchamianiem

·

ScanDisk przeszukuje dyski pod kątem występowania błędów oraz umożliwia ich naprawę.

·

Menadżer wykrywania konfliktów wersji wyświetla listę plików powodujących konflikt z bieżącym systemem operacyjnym.

Narzędzia te możesz uruchomić wybierając menu Narzędzia okna Informacje o systemie. Mogą Ci one pomóc w zdiagnozowaniu i naprawieniu problemów związanych z określonym komputerem.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Błędy ochrony Windows Błędy ochrony Windows są dość często występującym problemem systemu Windows. Mimo, że zwykle nie mają one wpływu na sieć, to są dość denerwujące. Jeżeli twój komputer zatrzyma się to będziesz musiał go restartować. Oto niektóre przyczyny występowania błędów ochrony: ·

Podsystem Plug and Play BIOS-u komputera nie działa odpowiednio. BIOS to zestaw procedur pozwalający systemowi operacyjnemu na komunikowanie się ze sprzętem.

·

Rejestr jest uszkodzony.

·

Masz wirusa, który zaraził pliki Win.com lub Command.com.

·

Pamięć lub plik są uszkodzone.

·

Płyta główna nie działa prawidłowo.

·

W pamięci CMOS występują niewłaściwe ustawienia.

Jeżeli nękają Cię błędy ochrony spróbuj poniższych rozwiązań: 1.

Uruchom komputer w Trybie awaryjnym i sprawdź, czy w tym trybie występują błędy. Jeżeli nie występują to przyczyna tkwi w błędach jednego z urządzeń (sprawdź karty, przerwania, system Plug and Play i inne za pomocą Menadżera urządzeń). Występowanie błędu w trybie awaryjnym może oznaczać wirus lub problemy z pamięcią operacyjną, podręczną lub CMOS.

2.

Sprawdź ustawienia pamięci CMOS. Więcej informacji na ten temat zawiera dokumentacja Twojego komputera.

3.

Jeżeli używasz oprogramowania Client32 firmy Novell usuń je i zainstaluj klienta dla sieci NetWare firmy Microsoft.

4.

Ponownie zainstaluj Windows. Najpierw powinieneś spróbować zainstalować Windows na poprzedniej wersji, bez jej wcześniejszej ponownej instalacji. Dzięki temu nie będziesz musiał od nowa instalować aplikacji i dokonywać ustawień. Zawsze jednak powinieneś wykonać kopię zapasową danych. Instaluj tą samą wersję Windows, którą posiadasz obecnie na komputerze. Ponowna i instalacja powinna naprawić uszkodzona i brakujące pliki. Jeżeli to nie zaradzi problemowi powinieneś wykonać całkowitą kopię zapasową i następnie sformatować twardy dysk. Zainstaluj Windows i aplikacje od nowa. Jest to duży wysiłek, ale w większości wypadków pomaga.

Omówienie zasobów sprzętowych Okno programu Informacje o systemie wyświetla informacje o zasobach sprzętowych, włączając w to konflikty IRQ, zakresy adresów wejścia-wyjścia oraz zaalokowaną pamięć. Rysunek A.3. przedstawia listę urządzeń wraz z używanymi przez nie przerwaniami. Aby obejrzeć zasoby sprzętowe kliknij znak plus znajdujący się po lewej stronie okna, aby rozwinąć listę kategorii, a następnie wybierz jedną z nich. Jej zawartość pojawi się po prawej stronie okna.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Przeglądanie komponentów Komponenty systemu to multimedia, urządzenia wprowadzające, ekran i inne. Gdy przeglądasz informacje na temat określonego komponentu widzisz jego nazwę, opis, użycie procesora, przepustowości i inne informacje charakterystyczne dla tego komponentu. Możesz nawet przeglądać szczegółowe informacje na temat urządzeń powodujących problemy. Rysunek A.4. przedstawia komponent Drukowanie. Zauważ, że pojawiają się tu wszystkie drukarki zainstalowane w systemie, nawet te sieciowe. Możesz przeglądać tu wersje sterowników, datę zainstalowania i język jaki używa drukarka. Rysunek A.4. Przeglądaj informacje na temat komponentów systemu

Przeglądanie środowiska programowego Środowisko programowe określa sterowniki urządzeń i inne oprogramowanie sterujące sprzętem, moduły 16- i 32-bitowe, pliki uruchamiające aplikacje, programy uruchamiane podczas startu systemu oraz pliki OLE wpływające na Rejestr. Rysunek A.5. przedstawia pliki DLL (Dynamic Link Library) załadowane przez system. Jeżeli masz problemy związane z plikami DLL, tutaj możesz sprawdzić czy posiadasz ich najnowsze wersje.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Rysunek A.5. Sprawdź aktualne wersje plików DLL

PORADA Możesz wydrukować każdą informację pokazywaną przez aplikacje Informacje o systemie. W tym celu wydaj polecenie PlikðDrukuj.

Znajdowanie problemów Sieć składa się zwykle z wielu różnych komponentów. Każdy z nich może sprawiać problemy. Na dodatek dwa lub więcej komponenty mogą ulec awarii na raz, co powoduje mylące objawy. W zależności od typu sieci można wyróżnić trzy lub cztery składniki, które mogą działać wadliwie. W sieci klient-serwer problemy mogą dotyczyć serwera. W przypadku oby typów sieci (klient-serwer i równorzędnej) problem może sprawiać hub, okablowanie lub stacje klienckie. Po pierwsze powinieneś sprawdzić, który z tych komponentów powoduje problemy. Zawęzi to pole poszukiwań.

Diagnozowanie pojedynczego komputera PC Musisz dowiedzieć się czy problem dotyczy jednego komputera, dwóch, czy może też całej sieci. Jeżeli problem dotyczy tylko jednego komputera, sprawdź czy nie powoduje go nie podłączony lub przerwany kabel, uszkodzona karta sieciowa, lub inna awaria sprzętowa. Jeżeli nie zauważasz żadnych problemów spróbuj w to samo miejsce podłączyć inny komputer. Jeżeli problem dotknie także drugi komputer, to znaczy że wadliwe jest okablowanie lub porty huba, Jeżeli drugi komputer będzie działał poprawnie podejrzany jest pierwszy komputer.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

PORADA Jeżeli komputer jest nowy, lub właśnie dodałeś do niego sprzęt, to problem jest najprawdopodobniej spowodowany konfiguracją systemu. Sprawdź wszystkie ustawienia dwa razy.

Diagnozowanie wielu komputerów PC Jeżeli problem kilku komputerów PC (lub nawet wszystkich), to oznacza problemy z hubem lub innym urządzeniem sieciowym. (routerem, bramą lub innym). Sprawdź także okablowanie. Jeżeli problem występuje w całej sieci możesz mieć problemy z serwerem lub innym komputerem udostępniającym usługi. W zależności od sytuacji serwer mógł się zawiesić, mogła ulec awarii jego karta sieciowa, mógł w nim wystąpić blokujący go błąd, lub mógł być zajęty wykonywaniem zadania.

Sprawdzanie prostych rozwiązań Mimo, że niektóre z poniższych sugestii mogą się wydawać zbyt proste, lub nawet idiotyczne, to powinieneś sprawdzanie rozpocząć od nich. Często za brak połączenia odpowiada rozłączony lub zagięty kabel. Jeżeli sprawdzisz najpierw rzeczy oczywiste, to możesz zaoszczędzić sporo czasu. Najpierw fizycznie sprawdź komputer, drukarkę, hub oraz inne części sieci. Jeżeli karta sieciowa zainstalowana w komputerze ma diody upewnij się, że świecą ona na zielono. Sprawdź diody diagnostyczne huba, aby sprawdzić czy funkcjonuje on poprawnie. Następnie wyłącz komputer i sprawdź następujące rzeczy: 1.

Sprawdź kable zasilające i upewnij się, że każdy z nich jest na właściwym miejscu.

2.

Sprawdź kabel sieciowy i połączenia pomiędzy urządzeniami. Upewnij się że połączenia są wykonane solidnie, a kable nie mają zagięć, nie są przerwane lub naciągnięte.

3.

Sprawdź w środku komputera, czy wszystkie kable wyglądają na sprawne i dobrze podłączone. Upewnij się, że są one włożone w odpowiednie gniazdka, a ich kontakty pasują. Także karty powinny być pewnie osadzone w płycie głównej.

4.

Jeżeli wszystkie fizyczne połączenia wydają się działać poprawnie uruchom ponownie komputer. Podczas jego startu obserwuj uważnie wszystkie komunikaty i dźwięki wskazujące występowanie błędów. Instrukcja obsługi komputera omawia znaczenie tych dźwięków.

Jeżeli problem nie ustępuje, spróbuj zmienić elementy z różnych komputerów. Na przykład jeżeli klawiatura nie działa, spróbuj podłączyć inną. Jeżeli ta druga działa, to znaczy że pierwsza jest uszkodzona. Możesz zamieniać ze sobą różne elementy komputera: karty sieciowe, kable do drukarek i inne. Jeżeli karty sieciowe są różne musisz zadbać, żeby przed sprawdzaniem załadować odpowiedni sterownik.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Śledzenie problemów z komputerem Jeżeli masz problemy z komputerem używającym systemu Windows (niezależnie od tego, czy jest on podłączony do sieci czy nie), możesz spróbować kilku metod wykrywania przyczyn problemów. Po pierwsze spróbuj uruchomić komputer w trybie awaryjnym. Aby uruchomić komputer w trybie awaryjnym naciśnij klawisz F8, gdy system Windows rozpoczyna uruchamianie. Pojawi się wtedy menu w którym możesz wybrać Tryb awaryjny z obsługą sieci. Możesz także wybrać inne opcje, aby upewnić się czy problem nie jest spowodowany na przykład złą konfiguracją sieci lub karty graficznej. Za każdym razem gdy chcesz użyć innej opcji musisz ponownie uruchomić komputer. W systemach Windows często występują błędy związane z mechanizmem Plug and Play. Jeżeli masz problemy z uruchamianiem i zamykaniem systemu lub łączeniem się z siecią, to mogą być one powodowane przez kartą sieciową Plug and Play. W takim wypadku możesz wyłączyć Plug and Play na tej karcie i spróbować ponownie. Jeżeli masz problemy z dostępem do sieci, to sprawdź proces logowania się użytkownika do sieci. Zwykle użytkownicy anulują okno logowania do sieci, aby rozpocząć pracę szybciej. Inną możliwością jest to, że ktoś wcześniej używał komputera i wprowadził inną nazwę użytkownika. Większość użytkowników zapomina sprawdzić nazwę użytkownika. Po prostu podają hasło i oczekują zalogowania do sieci. Zwykle jednak to nie działa. Możesz także sprawdzić taką prostą sprawę jak to, czy ostatnio nie nastąpiła zmiana konfiguracji sieci, dodawanie sprzętu lub oprogramowania, lub czy użytkownik nie miał ostatnio wielu problemów z komputerem. Jeżeli szybko zadasz to pytanie, to może dojdziesz do źródła problemu szybciej.

Użycie Monitora systemu Jeżeli masz problemy w sieci klient-serwer to użycie Monitora systemu może ułatwić ich znalezienie. Jeżeli używasz sieci równorzędnej, to możesz oglądać zasoby systemowe poszczególnych komputerów, aby stwierdzić gdzie znajduje się wąskie gardło. Monitor systemu pozwala Ci na monitorowanie działających procesów, użycia pamięci, dostępu dial-up i innych aspektów działania systemu. Aby użyć Monitora systemu w sieci potrzebujesz następujących składników: ·

Sieci klient-serwer z serwerem Windows NT lub Novell NetWare.

·

Na komputerach ustawione bezpieczeństwo na poziomie użytkownika, co usuwa wszystkie udziały stworzone dla sieci równorzędnej.

·

Na każdym komputerze zainstalowaną usługę Zdalnego Rejestru.

·

Na każdym komputerze zainstalowaną usługę udostępniania plików i drukarek.

PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat Monitora systemu znajdziesz w rozdziale 21.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Diagnozowanie sprzętu i oprogramowania sieciowego Problemy z połączeniem do sieci mogą dotyczyć jednego komputera, ale zwykle dotyczą wszystkich komputerów w sieci. Gdy wystąpi tego typu problem sprawdź najpierw kartę sieciową komputera, kabel i hub. Następnie możesz sprawdzić protokoły sieciowe. Konfiguracja protokołu TCP/IP zwykle powoduje problemy z połączeniami. Z kolei przyczyna kłopotów z szybkością sieci może być sprzętowa lub programowa. Jeżeli masz problem z wąskimi gardłami sieci powinieneś sprawdzić niektóre jej obszary. Gdy ma problemy z połączeniem w sieci zadaj sobie następujące pytania: ·

Czy połączenie działało wcześniej, czy przestało działać ostatnio?

·

Czy z awarią nie zbiegło się dodanie jakiegoś sprzętu lub oprogramowania?

·

Czy coś się wydarzyło lub zmieniło od czasu poprawnego działania?

Jeżeli połączenie nigdy nie działało, to najprawdopodobniej masz problemy z konfiguracją lub okablowaniem. Jeżeli przestało działać ostatnio (a rozbudowywałeś siec lub komputery) to przywróć wszystko do stanu sprzed rozbudowy i sprawdź, czy teraz będzie działać. Jeżeli nic się nie zmieni, sprawdź karty sieciowe, okablowanie i huby (w tej kolejności). PORADA Jeżeli masz problem którego sam nie możesz rozwiązać przejrzyj bazę Microsoft Knowledge Base. Znajduje się ona pod adresem http://support.microsoft.com/support.

Diagnozowanie kart sieciowych Jeżeli Twój komputer nie łączy się z siecią, to może oznaczać że masz problem z kartą sieciową. Jeżeli komputer jest nowy, lub kartę dodałeś niedawno to sprawdź ustawienia przerwania lub kanału DMA. Problemem może być konfiguracja. Jeżeli karta działała, a teraz przestała to może oznaczać jej awarię i konieczność wymiany.

Sprawdzanie karty w Menadżerze urządzeń Jeżeli masz problemy z połączeniem, to najpierw musisz się upewnić czy karta sieciowa jest poprawnie zainstalowania w systemie. Jeżeli ikona reprezentująca kartę posiada czerwony krzyżyk lub żółty wykrzyknik, to oznacza że karta nie funkcjonuje prawidłowo. Rysunek A.6. przedstawia

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

zakładkę Menadżera zadań w oknie dialogowym Właściwości systemu. Sprawdź kartę a Menadżerze zadań wykonując następujące czynności: Rysunek A.6. Sprawdź ustawienia urządzeń

1.

Wybierz StartðUstawieniaðPanel SterowaniaðSystem. Pojawi się okno dialogowe Właściwości: System.

2.

Wybierz zakładkę Menadżer urządzeń.

3.

Wybierz opcje Wyświetl według typów.

4.

Kliknij na znak puls (+) znajdujący się po lewej stronie kategorii Karty sieciowe.

5.

Sprawdź, czy ikona karty nie jest przesłonięta żółtym kółkiem z wykrzyknikiem, lub czerwonym znakiem x. Pierwsze oznaczenie mówi, że karta nie działa prawidłowo. Drugie, że karta nie działa w ogóle.

6.

Jeżeli ikona karty jest przesłonięta jednym z powyższych znaków zaznacz ją i naciśnij przycisk Właściwości. Pojawi się okno dialogowe właściwości kart, jak przedstawia rysunek A.7.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Rysunek A.7. Spójrz na właściwości karty sieciowej

7.

W zakładce Ogólne przyjrzyj się polu Stan urządzenia aby zidentyfikować przyczynę problemu.

8.

Naciśnij OK. aby zamknąć okno dialogowe Właściwości.

9.

Zamknij okno Właściwości: System, a następnie zamknij Panel sterowania.

UWAGA Niektóre karty sieciowe, szczególnie karty typu Plug and Play wymagają specjalnego programu do konfiguracji karty. Jeżeli masz problemy z ustawieniami przerwania lub innego parametru karty sprawdź, czy producent nie dołączył do kart specjalnego oprogramowania.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Sprawdzanie ustawień sieci Następnie powinieneś sprawdzić, czy ustawienia w oknie dialogowym Sieć są poprawne. Aby sprawdzić ustawienia karty wykonaj następujące kroki: 1.

Wybierz StartðUstawieniaðPanel Sterowania. Pojawi się okno panelu sterowania.

2.

Podwójnie kliknij na ikonie Sieć. Pojawi się okno dialogowe Sieć.

3.

Będąc w zakładce Konfiguracja zaznacz kartę sieciową, co przedstawia rysunek A.8.

Rysunek A.8. Zaznacz kartę sieciową

4.

Naciśnij na przycisk Właściwości. Pojawi się okno dialogowe zawierające właściwości karty.

5.

Wybierz zakładkę Zasoby, co przedstawia rysunek A.9.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Rysunek A.9. Sprawdź przerwanie i zakres adresów wejścia-wyjścia

6.

Upewnij się czy konfiguracja jest prawidłowa i naciśnij OK.

7.

W zakładce Konfiguracja upewnij się, czy jest zainstalowany Klient sieci Microsoft Networks.

8.

Następnie sprawdź zakładkę Identyfikacja, co przedstawia rysunek A.10. Sprawdź czy komputer na niepowtarzalną swoją nazwę i odpowiednią nazwę grupy roboczej.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Rysunek A.10. Upewnij się że nazwa grupy roboczej jest prawidłowa

9.

Naciśnij OK. W razie konieczności ponownie uruchom komputer.

PORADA Jeżeli komputer ma włączone zarządzenia energią wyłącz je. Czasami zarządzenie energią może powodować problemy z siecią, W Panelu sterowania dwukrotnie kliknij na ikonę Zarządzenie energią. Następnie wybierz "Nigdy" dla opcji wyłączania monitora i twardych dysków.

Omówienie problemów z protokołami Jeżeli dwa lub więcej komputerów PC ma problemy z komunikowaniem się między sobą, to powodem mogą być złe ustawianie protokołów. Na przykład jeden komputer PC nie może znaleźć innych w sieci. Sprawdź ustawienia protokołów na tym komputerze. Porównaj listę protokołów

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

zainstalowanych na komputerze mającym problemy z siecią, z komputerem działającym. Sprawdź wszystkie właściwości protokołów. PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat protokołów zawiera rozdział 9 i dodatek B. Jeżeli masz problemy z komunikacją w sieci, to ich przyczyną może być protokół. Jeżeli używasz protokołu TCP/IP to jego konfiguracja jest pierwszą rzeczą którą powinieneś sprawdzić. Aby sprawdzić konfigurację protokołu TCP/IP i łączność pomiędzy komputerami w sieci użyj komendy ping z wiersza poleceń MS-DOS. Więcej informacji na ten temat zawiera dodatek B. Komendy IPCONFIG użyj do wyświetlenia konfiguracji protokołu TCP/IP (adresów IP, masek podsieci, domyślnych bram i innych). Upewnij się, że każdy komputer ma inny adres IP, maski podsieci się zgadzają i tak dalej. IPCONFIG jest komendą używaną do testowania konfiguracji TCP/IP. Więcej informacji na jej temat znajdziesz w dodatku B. Użyj komendy Netstat do śledzenia nietypowych problemów z siecią. Za pomocą tej komendy możesz sprawdzić, czy przychodzące i wychodzące pakiety nie zawierają błędów. Komenda Netstat jest wydawana z linii poleceń MS-DOS. Więcej informacji na ten temat zawiera dodatek B. Jeżeli masz problemy z protokołem DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) użyj komendy winipcfg. Protokół DHCP służy do automatycznego przypisywania adresów TCP/IP. Wiele serwerów DHCP przydziela klientom adresy IP na określoną ilość czasu. Komendy winipcfg możesz użyć do zwolnienia rezerwacji adresu IP, lub do odnowienia rezerwacji. Więcej informacji znajdziesz w dodatku B. UWAGA Więcej informacji na temat rozwiązywania problemów związanych z protokołem TCP/IP znajdziesz w dodatku B.

Rozwiązywanie problemów z okablowaniem W swojej sieci możesz używać kabli koncentrycznych, skrętki, kabli telefonicznych lub linii energetycznych. Ze względów bezpieczeństwa wszelakie problemy związane z liniami energetycznymi powinny być rozwiązywane przez elektryka. Także linie telefoniczne wymagają fachowca, choć możesz też spróbować naprawić je sam. Jeżeli nie instalowałeś okablowania koncentrycznego lub skrętki samodzielnie, to do jego sprawdzenia możesz także wezwać pomoc. Zawsze możesz jednak spróbować sam zaradzić problemowi.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat okablowania koncentrycznego i typu skrętka zwiera rozdział 6. O sieciach opartych na liniach telefonicznych i energetycznych możesz poczytać w rozdziale 7.

Linie telefoniczne Powinieneś rozpocząć od sprawdzenia okablowania telefonicznego pod kątem zagięć, przerw i innych uszkodzeń. Jeżeli widzisz ewidentne uszkodzenie wymień kabel. Możesz go kupić na przykład w sklepach z częściami elektronicznymi. Jeżeli nie widzisz uszkodzenia w żadnym miejscu, a jesteś pewien że jest on przyczyną problemów spróbuj podłączyć komputer do innej linii telefonicznej. Jeżeli okaże się, że rozwiązanie to pomoże będziesz musiał wymienić uszkodzoną linie.

Kabel koncentryczny Sprawdzanie tego rodzaju kabla musisz rozpocząć od zorientowania się, czy nie ma na nim zagięć lub przerw. Następnie powinieneś sprawdzić terminatory. Powinny one być dobrze założone na obu końcach kabla. Nawet jeżeli kable wygląda dobrze, to wciąż może w nim występować przerwa. W przypadku okablowania koncentrycznego trudno to określić. Naprawę linii możesz rozpocząć od wymiany terminatorów i złącz T. Możesz także spróbować zamienić ze sobą kable (jeżeli tylko nie przechodzą one przez ściany i stropy). Jeżeli masz tester okablowania, to możesz go użyć. Tester okablowania to urządzenie sprawdzające kable pod kątem braku połączenia, uszkodzeń i innych problemów z kablami.

Okablowanie typu skrętka Urządzenia wykorzystujące kable typu skrętka mają zwykle diody informujące o stanie połączenia. Dopóki świecą się one na zielono to oznacza, że nie ma żadnych problemów z kablami. Także w tym przypadku powinieneś sprawdzić, czy kable nie są uszkodzone. Sprawdź połączenia kabli. Możesz także użyć testera okablowania. Jeżeli wszystko inne zawiedzie zawołaj wykwalifikowany personel.

Omówienie problemów z hubami Jeżeli w sieci masz jeden hub i ulegnie on uszkodzeniu cała sieć nie będzie działać. Jeżeli w sieci masz kilka hubów i jeden z nich ulegnie uszkodzeniu, to segment obsługiwany przez ten hub nie będzie działał. Jeżeli w hubie ulegnie uszkodzeniu jeden port, to z sieci zostanie wyłączony jeden komputer. Jest to sytuacja trudna do diagnozowania, ponieważ zwykle rozpoczyna się je od sprawdzenia komputera, karty sieciowej i okablowania. Jeżeli uważasz, że problem tkwi w okablowaniu ale nie znajdujesz nigdzie uszkodzenia spróbuj przełożyć kable do innego portu.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Omówienie wąskich gardeł Jeżeli sieć jest wolna wszyscy o tym mówią, to oznacza że któryś jej element jest wąskim gardłem. Jeżeli sprzęt sieciowy dobrze ze sobą współpracuje, to nie powinieneś narzekać na wydajność. Jeżeli tak nie jest wykryj problem i usuń go. Przyczyną słabej wydajności sieci może być mała ilość pamięci operacyjnej komputerów. Szczególnie jest to ważne w przypadku serwera lub stacji roboczej intensywnie udostępniającej swoje zasoby. Jeżeli wielu użytkowników korzysta z zasobów jednego komputera to komputer ten zwalnia. Dodanie większej ilości pamięci RAM może poprawić sytuacje. Jeżeli aplikacja zawiera błędy lub jest nie optymalnie napisana, to także może powodować błędy. Upewnij się, że na komputerze masz zainstalowane najnowsze wersje programów. Jeżeli uważasz że za powolne działanie całości jest odpowiedzialny jeden program sprawdź, czy jego producent nie oferuje nowszej jego wersji.

Rozwiązywanie problemów z urządzeniami zewnętrznymi Każde urządzenie zewnętrzne może powodować wiele problemów samo w sobie lub w połączeniu z innymi urządzeniami. Jeżeli masz problem którego nie potrafisz rozwiązać sprawdź jego dokumentacje i stronę WWW producenta (która może zawierać dodatkowe informacje).

Rozwiązywanie problemów z drukarkami sieciowymi Zwykle problemy z drukowaniem są zwykle proste, takie jak odłączony kabel sieciowy lub błąd aplikacji. Inne problemy są trudniejsze do zlokalizowania. Jeżeli starasz się zlokalizować problem związany z drukarką i wyczerpałeś już wszystkie możliwości, to powinieneś zwrócić się do materiałów producenta (dokumentacji lub jego strony WWW).

Ogólne sprawdzenie drukarki Jak w przypadku każdego sprzętu sieciowego powinieneś rozpocząć sprawdzanie od fizycznych oględzin. Upewnij się, że drukarka jest podłączona i gotowa, sprawdź tacę z papierem i jego przebieg. Sprawdź także wszystkie kable podłączone do drukarki. Zawsze staraj się wyłączyć drukarkę i ponownie ją włączyć w celu jej ponownej inicjalizacji. Usunie to ewentualne błędy związane z jej konfiguracją. Jeżeli drukarka nie ma wyłącznika na 10 sekund wyłącz ją z sieci. Następnie włącz wewnętrzne testy, aby sprawdzić czy problem nie tkwi w drukarce. Jeżeli testy te zostaną zaliczone pomyślnie użyć klawisza Print Screen konsoli MS-DOS aby stwierdzić, czy komputer komunikuje się z drukarką. Najlepszym sposobem na ten test jest otworzenie okna MSDOS, wydanie polecenia dir, tak aby ekran zawierał jakieś napisy i naciśnięcie przycisku Print Screen. Jeżeli test ten nie powiedzie się wymień kabel łączący komputer z drukarką. Jeżeli test ten powiedzie się sprawdź, czy możliwe jest drukowanie z aplikacji.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Jeżeli drukarka działa z poziomu systemu DOS, a nie działa z poziomu Windows, to zwykle oznacza problem z systemem. Spróbuj ponownej instalacji sterownika drukarki. Jeżeli drukarka wciąż nie drukuje, sprawdź serwer lub komputer do którego drukarka jest podłączona. Jeżeli jej ikona w folderze Drukarki jest szara to oznacza, że drukarka nie jest gotowa lub jest wyłączona. Następnie sprawdź, czy możliwe jest wydrukowanie prostego dokumentu, na przykład z programu WordPad. Sprawdź kolejkę wydruku. Czy zadanie znajduje się w kolejce? Jeżeli nie to sprawdź czy użytkownik usiłujący drukować jest zalogowany do sieci. Sprawdź także, czy ma on uprawnienia pozwalające na drukowanie, czy drukarka jest udostępniona i tak dalej.

Sprawdzenie drukarki sieciowej Jeżeli poprzedni działania nie rozwiążą problemu spróbuj poniższych działań (ukierunkowanych na rozwiązywanie problemów z drukarkami sieciowymi): 1.

Wybierz StartðUstawieniaðDrukarki. Pojawi się okno drukarki.

2.

Naciśnij prawym klawiszem na ikonie drukarki a następnie wybierz Właściwości. Pojawi się okno właściwości wybranej drukarki.

3.

Wybierz zakładkę Szczegóły, jak przedstawia rysunek A.11.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Rysunek A.11. Ustawienie drukowania do pliku

4.

W polu Drukuj do portu wybierz FILE: (tworzy plik na dysku).

5.

Naciśnij OK. i zamknij okno dialogowe.

6.

Wydrukuj dokument z aplikacji. W odpowiednim memencie podaj nazwę pliku, do którego ma być on zachowany.

Aby wydrukować tak stworzony plik otwórz okno MS-DOS i wprowadź następującą komendę: copy <ścieżka\nazwa_pliku> /b

Na przykład możesz wydać komendę copy c:\docs\letter.prn \\Sue\win98hp /b. Opcja /b spowoduje, że plik będzie traktowany jako binarny, tak więc drukarka będzie musiała wydrukować całą jego zawartość. W przeciwnym wypadku wydrukowana może zostać tylko część pliku.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Jeżeli proces drukowania działa to problem leży w konfiguracji systemu. Jeżeli wciąż nie jest możliwe drukowanie, to problem leży w połączeniu z sieciową drukarką. Możesz także spróbować przechwytywania portu drukarki, co opisano w rozdziale 14. Czasami przechwycenie portu działa, gdy nie działa połączenie przez nazwę UNC (Universal Naming Convention).

Rozwiązywanie problemów z procesem Spool32 Gdy drukujesz na drukarce sieciowej możesz spotkać się z błędem procesu Spoll32. Proces Spool32.exex zarządza kolejkowaniem zadań drukowania, co pozwala komputerowi na szybsze przetwarzanie zadań drukowania. Oto trzy przykłady błędów procesu Spool32: SPOOL32 caused a Stack Fault in module Kernel32.dll at... (adres) SPOOL32 caused Invalid Page Fault in module Kernel32.dll at... (adres) SPOOL32 caused a General Protection Fault in module Kernel32.dll at... (adres)

Po pierwsze powinieneś sprawdzić, czy drukarka ma zainstalowaną najnowszą wersję sterownika. Sprawdź to na stronie WWW producenta (lub zadzwoń do niego). Zwykle producenci wypuszczają nowszą wersję sterownika, gdy wyeliminują błędy poprzedniej wersji. Zmiana sterownika nie tylko naprawi błąd procesu Spool32, ale także pozwoli na efektywniejszą pracę drukarki. Drukowanie może być blokowane przez program antywirusowy, program rezydentny DOS (TSR), lub jakiś inny program. Możesz dowiedzieć się, co blokuje twoje drukowanie wykonując następujące czynności: 1.

Podczas startu wyłącz pliki config.sys, autoexec.bat, winstart.bat, system.ini oraz win.ini. Możesz dokonać tego używając programu Informacje o systemie.

2.

Ponownie uruchom komputer. Teraz spróbuj drukować. Jeżeli wciąż masz problemy przejdź do kroku 3. Jeżeli problem zniknął dokończ drukowanie i włącz z powrotem pliki wyłączone w kroku 1.

PORADA Błąd procesu Spool32 nie pojawia się często. Jeżeli jednak się pojawi możesz dowiedzieć się który program go powoduje wyłączając poszczególne wpisy w plikach konfiguracyjnych. Jeżeli drukowanie działa, to znaczy że dany wpis nie powoduje problemów. Jeżeli nie działa, to znaczy że odnalazłeś winowajcę. 3.

Drukuj bezpośredni do drukarki zmieniając format plików kolejki z Enchanced Metafile (EMF) na RAW. Możesz tego dokonać w oknie dialogowym właściwości drukarki na zakładce Szczegóły. W tym celu kliknij na przycisk Ustawienia drukowania i wybierz format RAW.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Omówienie problemów ze zdalnymi połączeniami Najczęściej winę za problemy ze zdalnym połączeniem leżą po zdalnego komputera. Zanim spędzisz sporo czasu na szukaniu przyczyny upewnij się, że nie leży ona do drugiej stronie.

Drukowanie i połączenia dial-up Jeżeli masz problemy z drukowaniem strony do której masz dostęp zdalnie (na przykład strony WWW) przez połączenie dial-up, to może to oznaczać że system stara się drukować przez złą połączenie. Ten problem można obejść drukując stronę wtedy, gdy komputer jest połączony ze zdalną lokalizacją. Następnie opuść połączenie dial-up. Wybierz StartðUstawieniaðDrukarki. Naciśnij prawym klawiszem na drukarce sieciowej, a następnie wybierz Drukuj w trybie offline. Naciśnij F5 aby odświeżyć stan drukarek i zamknij folder Drukarki. Teraz już drukowanie strony WWW powinno pójść bez problemów.

Błąd 645 z połączeniem dial-up Błąd 645 występuje gdy Połączenie dial-up nie może być zrealizowane. Zwykle problem występuje, gdy włączona jest opcja "Wymagaj zaszyfrowanego hasła". Aby rozwiązać ten problem wykonaj następujące czynności: 1.

Otwórz Mój komputer.

2.

Dwa razy kliknij na Dial-Up Networking.

3.

Kliknij prawym klawiszem na ikona połączenia i wybierz Właściwości.

4.

Wybierz zakładkę Typy serwerów i zlikwiduj zaznaczenie opcji "Wymagaj szyfrowanego hasła"

5.

Naciśnij OK.

Problemy z otworzeniem połączenia dial-up Problemy z bibliotekami DLL mogą spowodować, że folder Dial-Up Networking nie będzie się pokazywał, nie będzie się otwierał lub będzie się zamykał zaraz po pojawieniu się. Nawet powtórna instalacja systemu nie eliminuje tego problemu. Problem jest spowodowany brakiem lub uszkodzeniem jednego z następujących plików: ·

Wsock32.dll

·

Wsock32n.dll

·

Rnaui.dll

·

Msvctr.dll

·

Rasapi32.dll

·

Rnaapp.exe

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

UWAGA Windows 98 nie ma pliku Wsosk32n.dll, chyba że dokonasz uaktualnienia z Windows 95, lub zainstalujesz jakiś program wymagający tego pliku. Aby rozwiązać ten problem wykonaj następujące czynności: 1.

Uruchom ponownie komputer, na początku uruchamiania systemu naciśnij przycisk F8.

2.

W menu wybierz Tylko wiersz poleceń.

3.

Zmień rozszerzenia plików Wsock32.dll, Wsock32n.dll, Rnaui.dll, Msvcrt20.dll, Rasapi32.dll i Rnaapp.exe na dowolne inne, na przykład aaa lub ccc. Na przykład Wsock32.dll zmień na wsock32.aaa lub Wsock32.ccc. Nie używaj rozszerzeń używanych przez system Windows, jak na przykład exe. Jeżeli jakiś plik nie istnieje pomiń go w tym kroku.

4.

Ponownie uruchom Windows. Odpakuj powyższe pliki z oryginalnego dysku z systemem Windows. Informacje na temat odpakowywania plików znajdziesz w pomocy Windows.

Zmniejszanie czasu logowania do sieci dostawcy usług Zwykle logowanie do dostawcy usług trwa bardzo długo. Domyślnie system Windows włącza kompresję programową i opcje logowania do sieci. Domyślnie łączy również z kartą sieciową protokoły NetBEUI, IPX/SPX oraz TCP/IP. Zmieniając niektóre z tych opcji możesz przyspieszyć proces logowania. Dokonuje się tego następująco: 1.

Otwórz Mój komputer.

2.

Podwójnie kilknj na Dial-Up Networking.

3.

Będąc w oknie Dial-Up Networking wybierz interesujące Cię połączenie. Kliknij na nie prawy przyciskiem i wybierz Właściwości.

4.

W oknie właściwości połączenia wybierz zakładkę Typy serwerów. Rysunek A.12 przedstawia domyślne ustawienia tego okna.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Rysunek A.12. Wyłącz niektóre ustawienie domyślne

5.

Wyłącz opcje Zaloguj do sieci, oraz protokoły NetBEUI i Zgodny z IPX/SPX.

6.

Naciśnij OK.

Rozwiązywanie specyficznych problemów W sieci możesz natrafić na problemy różnego typu. Internet jest wspaniałym źródłem porad dotyczących sieci komputerowych. Możesz na przykład odwiedzić stronę producenta aby znaleźć wskazówki dotyczące rozwiązanie danego problemu. Oto lista typowych problemów na które możesz natrafić: ·

Komputer zawiesza się w losowych chwilach czasu. Takie objawy powoduje często niewystarczająca ilość pamięci RAM. Może to być również spowodowane przez uszkodzone lub źle osadzone moduły pamięci.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

·

Konflikty z kartą lub innym urządzeniem. Jeżeli masz problemy z nowym urządzeniem sprawdź, czy wykorzystuje ono wolne przerwanie. Ilość przerwań jest ograniczona, a dwa urządzenia nie powinny używać tego samego. Więcej informacji znajdziesz w rozdziale 9.

·

Uszkodzone dane, problemy z drukowaniem i geometrią obrazu. Problemy z zasilaniem są zwykle odpowiedzialne za uszkodzone elementy komputera. Szumy na linii, spadki napięcia, "szpilki" oraz brak prądu mogą spowodować uszkodzenie sprzętu i danych. Jeżeli zaobserwowałeś problemy ze światłem lub innymi urządzeniami elektrycznymi, to możesz założyć że problemy te są spowodowane złym zasilaniem. W takim wypadku najlepiej jest się zaopatrzyć w zasilacz awaryjny. Patrz także podrozdział "Sprawdzanie zasilania awaryjnego" znajdujący się w tym rozdziale.

·

Monitor sieci nie odłącza użytkownika. Jest to jeden z błędów programu. Odłącza on użytkownika, ale jest on w stanie ponownie zalogować się do zasobu. Aby całkiem uniemożliwić mu dostęp do zasobu musisz zmienić chroniące go hasło.

·

Zmniejszanie się zasobów systemu. Podczas działania komputera zasoby systemu wydają się zmniejszać, nawet jeżeli nie jest na nim uruchomiony żaden program. Wynika to z tego, że programy podczas swojego działania mają tendencje do nie zwalniania części używanych przez nie zasobów. Szczególnie dotyczy to tak zwanych "wycieków pamięci". Takiej pamięci nie będziesz mógł użyć do czasu ponownego uruchomienia systemu operacyjnego.

·

Problemy z Monitorem Systemu. Jeżeli uruchomiony przez Ciebie Monitor Systemu nagle się zawiesza, to jest to najprawdopodobniej spowodowane naciśnięciem na zdalnym komputerze (który monitorujesz) klawiszy Ctrl+Alt+Del. Powoduje to nie tylko ponowne uruchomienie lub wyświetlenie listy zadań na zdalnym komputerze, ale także powoduje zawieszenie Monitora Systemu.

Rozwiązywanie problemów z udziałami Jeżeli chcesz obejrzeć sieciowe zasoby i udziały możesz użyć komendy Net View. Wywołuje się ją z wiersza poleceń MS-DOS. Komenda ta jest użyteczna do znajdowania napędów, folderów, drukarek i innych zasobów mających nazwę. Aby przejrzeć udostępnione zasoby wykonaj następujące czynności: 1.

Wybierz StartðProgramyðTryb MS-DOS.

2.

Z wiersza poleceń wydaj następującą komendę: net view \\nazwa_komputera

Na przykład net view \\sun. Komenda ta wyświetli nazwy udziałów (dysków, folderów, drukarek i innych zasobów), typ każdego udziału oraz towarzyszący mu komentarz. Rysunek A.13 przedstawia rezultat wydania komendy z powyższego przykładu.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Rysunek A.13. Przeglądaj udostępnione napędy, foldery i inne zasoby

Znikające okno logowania do sieci Czasami okno logowania do sieci znika. Uniemożliwia to wprowadzanie nazwy użytkownika i hasła, a w konsekwencji zalogowanie się do sieci. Z takie stan rzeczy odpowiedzialnych może być kilka rzeczy, z których najpopularniejsze są następujące: ·

Klucz AutoLogon Rejestru posiada wartość inną niż 0.

·

Karta sieciowa jest skonfigurowana niepoprawnie.

·

Pole Logowanie do sieci podstawowej jest ustawione nieprawidłowo.

Aby rozwiązać ten problem sprawdź okno dialogowe Sieć (StartðUstawieniaðPanel Sterowaniaðikona Sieć). Sprawdź czy ustawienia karty sieciowej są poprawne. Sprawdź czy włączone są przez nią odpowiednie protokoły i czy ma przydzielone odpowiednie przerwanie i port wejścia-wyjścia. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w rozdziale 9. Jeżeli dokonasz jakiś zmian uruchom ponownie komputer i otwórz okno właściwości sieci. Zanim zamkniesz okno właściwości sieci sprawdź pole Logowanie do sieci podstawowej, jak przedstawia rysunek A.14. Pole to powinno być ustawione na Klient sieci Microsoft Networks. Jeżeli zmienisz je na Logowanie Windows, to przy stracie systemu nie pojawi się okno logowania do sieci. Po zmianie sieci do której się logujesz ponownie uruchom komputer.

Dodatek A Rozwiązywanie problemów z połączeniami i działaniem sieci

Rysunek A.14. Upewnij się, czy logujesz się do odpowiedniej sieci

Jeżeli powyższe działania nie naprawią błędu będziesz musiał sprawdzić Rejestr. Poniższy wpis będzie się w nim znajdował tylko wtedy, gdy znajduje się w sieci klient-serwer. Wykonaj następujące czynności: 1.

Wybierz StartðUruchom. Pojawi się okno dialogowe Uruchom.

2.

W polu Otwórz wpisz regedit i naciśnij Enter. Pojawi się Edytor Rejestru.

3.

Znajdź klucz HKEY_LOCAL_MACHINE\Software\microsoft\Windows\CurrentVersion\Network\Real Mode Net.

4.

Znajdź wpis AutoLogon. Powinien mieć wartość 0. Jeżeli tak nie jest zmień ją na 0.

5.

Zamknij Rejestr i uruchom ponownie komputer.

Dodatek B Adresowanie IP

Dodatek B Adresowanie IP Protokół TCP/IP (Transmission Control Protocol/Internet Protocol) jest dobrym rozwiązaniem dla budowany małych i średnich sieci. Mimo, że jest on trudny w konfiguracji to jak już nauczysz się radzić z nim, będziesz zadowolony z jego działania. TCP/IP jest efektywnym protokołem przyspieszającym działanie twojej sieci. System Windows zawiera wszystkie składniki potrzeba do instalacji i konfiguracji protokołu TCP/IP w Twojej sieci.

Omówienie TCP/IP Mówiąc bardziej precyzyjnie TCP/IP jest zestawem protokołów stworzonym przez rządową agencję ARPA pod koniec lat 70. Każdy ze składników zestawu TCP/IP jest szybkim i efektywnym protokołem dla sieci rozległych i lokalnych. TCP/IP działa z wieloma różnymi platformami sprzętowymi i programowymi. Możesz go używać na maszynach z systemem UNIX, komputerach Macintosh i PC z systemami Windows, NetWare, OS/2 i innymi. Wielu producentów oferuje produkty współpracujące z TCP/IP ponieważ jest to popularny protokół. UWAGA Najczęściej wykorzystywaną technologią sieci lokalnych łączoną z TCP/IP jest Ethernet. Jeżeli używasz sieci wykorzystujących linie telefoniczne lub technologie bezprzewodowe upewnij się, że będą one współpracować z TCP/IP. TCP/IP jest szczególnie ważny obecnie, ponieważ umożliwia łatwe łączenie sieci lokalnych z Internetem, tworzenie prywatnych intranetów i łączenie ich za pomocą połączeń VPN w celu tworzenia dużych sieci prywatnych. Połączenia VPN używają Internetu jako podstawy umożliwiającej komunikacje pomiędzy sieciami prywatnymi. Połączenie VPN może na przykład łączyć ze sobą dwie lub więcej sieci korporacyjnych znajdujących się na dwóch krańcach świata. Extranet to sieć korporacyjne rozciągająca się na Internet i pozwalająca na kontakty z partnerami i klientami na całym świecie.

Dodatek B Adresowanie IP

UWAGA Mimo że większość dyskusji przedstawia protokół TCP/IP w kontekście sieci Internet, to możesz go także używać w sieci domowej i firmowej. Po prostu skala zastosowania będzie mniejsza.

Omówienie podstaw TCP/IP pozwala wielu komputerom na wspólne komunikowanie się w sieci. Jeżeli sieć lokalna używa TCP/IP to możesz podłączyć ją do Internetu za pomocą routera. Router to inteligentne urządzenie łączące ze sobą segmenty sieci. Zajmują się one przenoszeniem pakietów IP przez całą sieć. Internet jest dużą siecią łączącą wiele serwerów i komputerów osobistych za pomocą routerów. Komunikację pomiędzy tymi wszystkimi systemami zapewnia wspólne używanie zestawu protokołów TCP/IP. Dla komunikujących się komputerów routery są urządzeniami przeźroczystymi, więc zachowują się one jakby były w jednej dużej sieci.

Protokół IP Jest to jeden z protokołów wchodzących w skład zestawu TCP/IP pozwalający na przesyłanie danych pomiędzy komputerami w sieci. Jest to protokół routowalny, więc pozwala na przesyłanie pakietów przez routery. Pakiety zawierają same dane oraz informacje koniecznie do ich poprawnego przesłania (na przykład adres źródłowy i docelowy). Pakiet zawiera wszystkie informacje konieczne do bezbłędnego przesłania go do celu. Protokół IP wybiera dla przesyłanych pakietów drogę o najmniejszy koszcie (na przykład najszybszą). Reguluje on przesyłanie pakietów na podstawie ich adresów. Charakterystyka tego protokołu sprawia, że pakiety mogą dotrzeć do celu w zmienionej kolejności, lub mogą do niego nie dotrzeć wcale.

Protokół TCP Protokół TCP (Transmission Control Protocol) jest protokołem znajdującym się powyżej protokołu IP. Zapewnia on połączenie pomiędzy dwoma programami pracującymi na dwóch różnych komputerach w sieci. Protokół TCP używa do przesyłania swoich segmentów protokołu IP. IP nie gwarantuje przekazania pakietów i ich odpowiedniej kolejności. To zadanie protokołu TCP, który gwarantuje bezbłędne przekazanie każdego bajta danych. Poszczególne pakiety są sprawdzane pod kątem zawierania błędów. Pakiety zawierające błędy muszą być wysłane ponownie, uszkodzone pakiety są odrzucane.

Protokół UDP Protokół UDP (User Datagram Protocol) jest podobny do TCP, ponieważ dzieli dane na segmenty i wysyła je przez protokół IP. UDP jest prawdę powiedziawszy uproszczoną wersją TCP. TCP gwarantuje dotarcie danych do celu, a UDP takich gwarancji nie daje.

Dodatek B Adresowanie IP

UDP jest obecnie używany przez wiele różnych programów. Na przykład Protokół SNMP wykorzystuje UDP to przesyłania swoich danych. Protokół SNMP (Simple Network Management Protocol) służy do zarządzania i monitorowania sieci.

Różne protokoły zestawu TCP/IP Oto niektóre protokoły wchodzące w skład zestawu protokołów TCP/IP: ·

Protokół PPP (Point-to Point Protocol) pozwala na połączenia pomiędzy zdalnymi sieciami lub pojedynczymi węzłami (komputerami, routerami i innymi).

·

Protokół SMTP (Simple Mail Transfer Protocol) służy do przekazywania poczty elektronicznej.

·

Protokół FTP (File Transfer Protocol) służy do przesyłania plików.

·

Protokół SMB (Server Message Block) pozwala na udostępnianie zasobów sieciowych.

·

Protokół NFS (Network File System) pozwala na udostępnianie zasobów i urządzeń sieciowych.

·

Protokół TELNET służy do emulacji terminala i pracy na zdalnym komputerze.

·

Protokół ARP (Address Resolution Protocol) służy do zamiany 32-bitowego adresu IP na adres fizyczny (na przykład 48-bitowy adres Ethernet).

UWAGA Adres Ethernet jest także nazywany adresem MAC. Jest to liczba zapisywana jako 12 cyfr szesnastkowych, na przykład 0080001021ef. Dla zwiększenia przejrzystości można także tą liczbę zapisać w następującym formacie: 0:80:0:1:21:ef. Adres MAC jest niepowtarzalny dla każdej karty sieciowej, ale nie określa, gdzie dany komputer się znajduje. ·

Protokół RARP (Reverse Address Resolution Protocol) służy do zamiany adresów fizycznych na adresy IP.

·

Protokół ICMP (Internet Control Message Protocol) pozwala na diagnozowanie połączeń TCP/IP.

·

Protokół IGMP (Internet Group Management Protocol) służy do rozgłaszania danych do określonych grup odbiorców.

UWAGA Niektóre protokoły zestawu TCP/IP są jednocześnie aplikacjami. Tak jest w przypadku protokołów FTP, TELNET, SNMP.

Dodatek B Adresowanie IP

Model OSI ISO Model OSI (Open Systems Interconnect) organizacji standaryzacyjnej ISO (International Standards Organization) stanowi odniesienie, względem którego są tworzone standardy sieciowe. Warstwowa architektura zestawu protokołów TCP/IP dobrze wpisuje się w model OSI. Przez wszystkie warstwy modelu OSI, od 7. do 2. przesyłane dane są przetwarzane przez kolejne protokoły zestawu TCP/IP. Siedmiowarstwowy model OSI definiuje komunikację pomiędzy komputerami w sieci. Oto omówienie każdej z warstw: ·

Warstwa 1. Warstwa fizyczna definiuje okablowanie.

·

Warstwa 2. Warstwa łącza danych kontroluje przepływ danych przez karty sieciowe.

·

Warstwa 3. Warstwa sieciowa definiuje routing i zapewnia dostarczenie danych do właściwego odbiorcy.

·

Warstwa 4. Warstwa transportowa określa sprawdzanie błędów i kontrolę przepływu.

·

Warstwa 5. Warstwa sesji utrzymuje połączenie pomiędzy komputerami na czas przesyłania danych. Pełni ona także funkcje bezpieczeństwa i administracyjne.

·

Warstwa 6. Warstwa prezentacji zajmuje się dostarczaniem danych we właściwym formacie.

·

Warstwa 7. Warstwa aplikacji określa sposób w jaki aplikacja komunikuje się z siecią.

Omówienie adresowania IP Adresowanie IP zostało zatwierdzone jako standard w roku 1981. Jego specyfikacja wymaga, aby każdy komputer w sieci używał niepowtarzalnego, 32-bitowego adresu. Systemy wymagając adresu IP to serwery, klienty, routery, bramy i inny sprzęt sieciowy. Na przykład router łączący dwa segmenty sieci wymaga dwóch adresów IP (po jednam na każdy segment sieci). UWAGA Adresy w sieci Internet są przydzielane przez InterNIC (Internet Network Information Center). Zapewnia to ich niepowtarzalność.

Budowa adresu IP Adres IP identyfikuje w sieci komputer lub inny węzeł (router, drukarkę, serwer lub inny). Każdy adres w sieci musi być niepowtarzalny. Adres IP liczba dwójkowa zapisywana jako ciąg czterech liczb dziesiętnych. Zapis ten jest określany mianem kropkowego zapisu dziesiętnego (dotted decimal). Na przykład adres serwera

Dodatek B Adresowanie IP

WWW firmy Microsoft w tej konwencji będzie miał postać 207.46.131.137. Poszczególne liczby reprezentują postać dziesiętną każdego z bajtów. Adres IP składa się z dwóch części: adresu sieci i adresu hosta w obrębie sieci. Adres sieci określa położenie sieci w której znajduje się komputer, a adres komputer wskazuje na konkretną maszynę w sieci. W przypadku firmy Microsoft 207.46 określa adres sieci, a 131.137 adres komputera. Z tego wynika, że sieć tej firmy jest klasy B (patrz kolejny podrozdział). Najwyższa wartość każdej liczy adresu IP to 255, ponieważ jest to największa wartość jaką można wyrazić za pomocą bajta.

Omówienie klas sieci Adres IP są podzielone na pięć klas. Obecnie używane są adresy klas A, B i C. Oto opis każdej z klas: ·

Klasa A jest używana w przypadku dużych sieci. Pierwszy człon adresu IP dla klas A zawiera się w przedziale od 1 do 126. Sieci klasy A mają 8-bitowy przedrostek sieci, więc czasami są opisywane oznaczeniem /8.

·

Klasa B jest używana dla sieci średniej wielkości. Pierwszy człon adresu IP dla klas B zawiera się w przedziale od 127 do 191. Sieci klasy B mają 16-bitowy przedrostek sieci, więc czasami są opisywane oznaczeniem /16.

·

Klasa C jest używana dla mniejszych sieci. Pierwszy człon adresu IP dla klas C zawiera się w przedziale od 192 do 233. Sieci klasy C mają 24-bitowy przedrostek sieci, więc czasami są opisywane oznaczeniem /24.

·

Klasa D nie jest używana prze sieci, ponieważ skupia ona w sobie różne adresy grupowe i rozgłoszeniowe.

·

Klasa E o wartościach pierwszej części adresu powyżej 233 służy calom eksperymentalnym.

Wszystkie adresy klas A zostały już przydzielone uniwersytetom i firmom. Adresy klasy B są przydzielane firmom i instytucjom posiadającym przynajmniej 4 000 komputerów. Jeżeli będziesz się starał o adresy IP to najprawdopodobniej otrzymasz klasę C. Każda klasa określa ramy w których musi się z zawierać 32-bitowy adres hosta. W przypadku klasy C pierwsze trzy oktety są zarezerwowane na adres sieci, a jedynie ostatni może reprezentować adres hosta. Jeżeli InterNIC przydzieli Ci adres klasy C, to będzie on miał już trzy pierwsze oktety zdefiniowane. Ostatniemu oktetowi możesz już sam nadać numery od 1 do 254. Każdy z numerów powinien zostać przypisany do jednego węzła Twojej sieci. Z tego wynika, że posiadając klasę C możesz umieścić w Internecie 254 hosty.

Omówienie maski podsieci Maska podsieci jest częścią systemu adresowania IP. Maska podsieci dzieli sieć na segmenty i umożliwia komputerom komunikację pomiędzy segmentami. Podstawowym celem dzielenia sieci pod segmenty jest jej logiczny podział na mniejsze części.

Dodatek B Adresowanie IP

Maska podsieci jest 32-bitowym adresem przesłaniającym część adresu IP i w ten sposób dzielącym go na adres sieci i adres hosta. Wszystkie sieci muszą używać maski podsieci, nawet jeżeli nie są podłączone do innych sieci. Jeżeli sieć nie jest podzielona na segmenty, to używana jest domyśla maska podsieci. Zależy ona od przyjętej klasy IP: ·

Sieci klasy A używają maski podsieci 255.0.0.0.

·

Sieci klasy B używają maski podsieci 255.255.0.0.

·

Sieci klasy C używają maski podsieci 255.255.255.0.

Omówienie bram Brama jest mostem pomiędzy dwoma częściami sieci używającymi różnych technologii. Przez bramę przechodzi ruch pomiędzy połączonymi nią częściami sieci. Brama jest połączeniem odpowiedniego sprzętu i oprogramowania, może ona tworzyć na przykład połączenie pomiędzy siecią lokalną i rozległą. Brama jest zwykle używana do łączenia dwóch sieci używających różnych protokołów sieciowych. Konieczność tłumaczenia pakietów czyni bramę wolniejszą od routera lub mostu. Barana musi mieć swoje własne adresy IP.

Praca z nazwami domenowymi Prawie każdy adres w Internecie ma swoją nazwę domeny, na przykład microsoft.com. Nazwy domenowe są łatwiejsze do zapamiętania niż adresy IP.

Omówienie nazw domenowych Adresy IP są trudne do zapamiętania, więc do identyfikacji komputerów w sieci używane są nazwy domenowe. Na przykład nazwa domeny firmy Microsoft to microsoft.com. Zwykle nazwy te zaczynają się od nazwy www oznaczającej serwer WWW, na przykład www.microsoft.com. Mogą istnieć także inne nazwy serwerów, takie jak w2. Jeżeli nie podamy nazwy serwera w obrębie domeny, to zostaniemy skierowani do domyślnego serwera danej domeny. PORADA Nazwy domenowe są pisane od najbardziej szczegółowego elementu (nazwa hosta) do najmniej szczegółowego (nazwa domeny stojącej najwyżej w hierarchii). Każdy element nazwy jest oddzielony od innych kropką ( . ). Druga część nazwy domenowej to nazwa organizacji, firmy, produktu lub inna chwytliwa nazwa. Na przykład nazwa Microsoft nadaje się idealnie na nazwę domeny dla tej firmy.

Dodatek B Adresowanie IP

Trzecia część nazwy określa zwykle nazwę organizacji lub kraju. Na przykład nazwa com oznacza organizacje komercyjne. Oto nazwy innych domen najwyższego rzędu: ·

gov oznacza domenę rządową

·

mil oznacza domenę wojskową

·

net oznacza ogranicza zajmującą się siecią

·

org oznacza organizacje nie nastawione na zysk

·

edu oznacza organizacje edukacyjne

Inne elementy nazwy domenowej to na przykład kod kraju. Jest on używany jeżeli host znajduje się poza Stanami Zjednoczonymi. Na przykład uk oznacza Wielką Brytanie, a it Włochy. Nazwy domenowe są wykorzystywane przez adres URL (Uniform Resource Locator). Adres URL jednoznacznie identyfikuje w sieci usługę i hosta. Adres URL do serwera WWW firmy Microsoft jest następujący http://www.microsoft.com/. Jeżeli chcesz z danej strony pobrać określony dokument musisz podać bardziej szczegółowy adres http://support.microsoft.com/support/index.htm. Litery http oznaczają protokół Hypertext Transfer Protocol. Protokół ten służy do przesyłania dokumentów tworzących strony WWW. W przypadku większości nowszych przeglądarek WWW nie musisz dodawać liter http przed adresem, ale ich dodanie nie szkodzi. W powyższym przykładowym adresie URL serwer nie posiada nazwy z identyfikatorem www tylko support.microsoft.com. Następnie występuje ciąg identyfikujący konkretny dokument html.. Czasami serwer pozwala na przeglądanie zawartości swoich katalogów, a czasami nie, Nie ma na to reguły.

Omówienie systemu DNS System DNS (Domain Name System) służy do kojarzenia adresów IP z nazwami domen. Gdy wpiszesz w przeglądarce adres URL generuje to zapytanie do serwera DNS. Serwer taki utrzymuje bazę danych zawierającą skojarzone adresy IP i nazwy. Serwer DNS odnajduje adres IP odpowiadający adresowi URL i zwraca odpowiedź do komputera, który wygenerował zapytanie. Proces ten nazywa się rozwiązywaniem nazwy. Serwery DNS znajdują się na uczelniach, w sieciach korporacyjnych, a nawet na małych sieciach lokalnych. Także większość dostawców Internetu posiada swoje własne serwery DNS. Serwery DNS są podzielone na domeny, które określają poziomy odpowiedzialności. Na samym szczycie znajduje się gówna domena (root) zawierająca takie domeny jak com, edu, org i inne. W obrębie domen najwyższego rzędu znajdują się domeny niższego rzędu. Domeny niższego rzędu składają się z kolejnych domen (jeszcze niższego rzędu) i hostów. Na przykład microsoft.com jest domeną drugiego rzędu. Pod domeną microsoft.com może być na przykład ftp.microsoft.com. A na przykład hostem domeny microsoft.com może być support (co daje pełną jego nazwę support.microsoft.com). Każdy serwer nazw przechowuje adresy hostów należących do jego domeny. Ponieważ na on autoryzacje (authority) danej domeny, więc może odpowiadać na zapytania o nazwy pochodzące z

Dodatek B Adresowanie IP

tej domeny. Jeżeli serwer nazw nie posiada szukanego wpisu, bo nie pochodzi on z jego strefy to przekazuje zapytane do serwera zarządzającego nazwami w strefie wyższego rzędu.

Dlaczego warto używać TCP/IP? Możesz użyć TCP/IP jeżeli chcesz podłączyć sieć LAN do Internetu, gdy chcesz stworzyć lokalny internet lub gdy chcesz zwiększyć wydajności sieci. Możesz także używać TCP/IP ponieważ jest on kompatybilny z dużą ilością sprzętu i oprogramowania, lub gdy chcesz z nim eksperymentować. Opcje protokołu TCP/IP mogą się na początku wydawać zniechęcające, ale w rzeczywistości łatwo je opanować. Możesz rozpocząć konfigurowanie protokołu TCP/IP od łączenia z Internetem, lub od próbowania go w sieci domowej.

Rozpoznawanie DHCP Protokół DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) służy do automatycznego przydzielania adresów IP do komputerów. Serwery DHCP są zwykle używane w instytucjach mających duże sieci TCP/IP oraz przez dostawców usług internetowych. Gdy klient DHCP włącza się do sieci serwer przydziela mu adres IP, maskę podsieci, domyślną bramę i inne parametry. Serwer DHCP ma zakres dostępnych adresów IP z których może wybierać. Za każdym razem gdy klient wyłącza się z sieci zwalnia adres IP i może on zostać przydzielony innemu klientowi. Zrzucenie odpowiedzialności za przydział adresów IP na serwer DHCP zmniejsza pracę którą musi wykonać administrator. Serwer DHCP może klientowi wydzierżawić adres IP. Dzierżawa adresu może być dokonana na dowolny okres czasu, ale zwykle nie trwa dłużej niż 30 dni. Serwer DHCP nie gwarantuje klientowi stałego adresu IP. W pewnych sytuacjach może to być nie do zaakceptowania. Protokół DHCP wymaga identyfikatora każdego klienta. Domyślnie używa on adresu MAC klienta. DHCP działa z systemem MacOS, Microsoft Windows 95, 98, 2000 i NT, Novell NetWare, Novell LAN Workplace for COS (do przyłączania stacji UNIX) oraz IBM OS/2 Warp. PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat sieci intranet znajdziesz w rozdziale 18. O sieci Internet przeczytasz w rozdziale 15, natomiast informacje na temat ustawiania połączeń Dial-Up znajdują się z dodatku C.

Dodatek B Adresowanie IP

Zalety protokołu TCP/IP Używanie protokołu TCP/IP na wiele zalet. Jest on szybszy i bardziej efektywny niż NetBEUI. Współpracuje z nim wiele urządzeń i programów. TCP/IP pozwala także na komunikowanie się komputerów z różnymi systemami operacyjnymi, na przykład PC z Windows oraz Macintoshy. Ten podrozdział omawia niektóre zalety protokołu TCP/IP.

Intranet Używając protokołu TCP/IP możesz stworzyć prywatny intranet w swojej sieci domowej. Możesz publikować dla swojej rodziny dokumenty, tak aby mogą ona przeglądać je w przeglądarce internetowej przy użyciu takich technologii jak HTTP, HTML i innych. PORADA BIUROWA Jeżeli stworzysz intranet z którego powinni korzystać pracownicy to możesz w łatwy sposób połączyć sieć z Internetem i stworzyć usługi dla klientów i partnerów. Oto kilka powodów dla których warto stworzyć intranet w domu: ·

Dzięki niemu będziesz mógł współdzielić dokumenty w sieci i grać przez nią w gry.

·

Zaznajomisz siebie i swoją rodzinę z technologiami internetowymi i protokołem TCP/IP.

·

Jeżeli myślisz o własnej stronie w sieci Internet to możesz najpierw eksperymentować z nią w lokalnym intrenecie.

·

Jeżeli myślisz o stworzeniu małego serwisu internetowego, to możesz go najpierw stworzyć i przetestować w sieci lokalnej.

·

Jeżeli masz zamiar stworzyć serwis e-commerce to możesz go najpierw przetestować w sieci lokalnej.

Internet Aby połączyć się z Internetem musisz wykorzystać protokół TCP/IP. Istnieje różnica pomiędzy konfiguracją protokołu TCP/IP w sieci lokalnej i przy połączeniu komutowanym. Praktycznie musisz te protokół zainstalować dwa razy. Aby używać TCP/IP z połączeniem komutowanym musisz go zainstalować. Pozwoli na połączenie z Internetem przez modem. Zainstalowanie TCP/IP do użycia z kartą sieciową pozwoli na komunikowanie się tym protokołem w sieci lokalnej. Jedna instalacja tego protokołu nie ma nic wspólnego z drugą. Więcej informacji na ten temat znajdziesz dalej w tym rozdziale. Użycie TCP/IP do połączenia z Internetem pozwala na korzystanie ze wszystkich jego zasobów, włączając w to pocztę, strony WWW i przesyłanie plików. Z protokołem TCP/IP instalowanych jest także wiele programów pozwalających na dostęp do zasobów Internetu. Jeżeli chcesz korzystać z usług FTP lub TELNET to protokół TCP/IP ma już gotowe programy.

Dodatek B Adresowanie IP

Jeżeli będziesz chciał kiedyś rozszerzyć swoją sieć na Internet, to Twoja wiedza na temat TCP/IP bardzo Ci pomoże. Umiejętność skonfigurowania TCP?IP pozwali Ci na łatwiejsze skonfigurowanie serwerów i klientów.

Dial-Up Networking Może użyć protokołu TCP/IP do połączenia się z się ze swoją siecią domową, gdy jesteś poza nią. Jesteś na przykład w drodze i chcesz pobrać trochę informacji na temat zaplanowanych spotkań. Możesz użyć połączenia komutowanego w celi dostania się do swojej sieci. Jeżeli Twoja sieć używa TCP/IP to możesz dostać się do niej ze zdalnej lokalizacji. Jeżeli sieć ta ma swój serwer DHCP to korzystanie z niej jest jeszcze łatwiejsze. Serwer DHCP może ustawić wszystkie wymagane parametry zdalnego klienta.

Tworzenie własnej sieci TCP/IP Gdy tworzysz własną sieć TCP/IP musisz wybrać zakres adresów, który przypiszesz komputerom. Pamiętaj, że każdy komputer w sieci wymaga niepowtarzalnego adresu IP. Będziesz także musiał dobrać do siei określoną maskę podsieci. Istnieje kila zakresów adresów zarezerwowanych do użytku prywatnego. Oto one: od 10.0.0.0 do 10.255.255.255 od 172.16.0.0 do 172.16.255.255 od 192.168.0.0 do 192.168.255.255 Dla przykładu w swojej sieci domowej możesz używać następujących adresów IP: 172.16.0.1 172.16.0.2 172.16.0.3 172.16.0.4 172.16.0.5 Możesz także używać adresów z innego zakresu, na przykład takich: 192.168.0.100 192.168.0.101 192.168.0.102 192.168.0.103 192.168.0.104 192.168.0.105 W przypadku małych sieci możesz zmieniać tylko liczby z ostatniego oktetu. Jeżeli Twoja sieć jest naprawdę duża może zmieniać liczby także z inny7ch oktetu, jeżeli zmiany te są spójne.

Dodatek B Adresowanie IP

Poza adresami IP musisz także dobrać maskę podsieci. Maska podsieci 255.255.255.0 jest dla małych sieci bardzo dobra.

Użycie funkcji Windows 98 LinkLocal Windows 98 zawiera dodatkowy mechanizm konfigurowania TCP/IP zwany LinkLocal. LinkLocal tworzy adresy z puli prywatnej automatycznie. Możesz go użyć w sieci w której nie ma serwera DHCP i która nie jest podłączona do Internetu. Dzięki mechanizmowi LinkLocal system Windows 98 przypisuje sam sobie prywatne adresy IP. Adresy przypisane przez LinkLocal zawsze zaczynają się od 169.254. System Windows sam wypełnia pozostałe dwa oktety. LinkLocal przypisuje adresy IP ze stałego zakresu. Użycie LinkLocal pozwala na łatwiejszą administracje niż w przypadku samodzielnego wypełniania konfiguracji TCP/IP. Oto wskazówki dla używających mechanizmu LinkLocal: ·

LinkLocal nie działa z systemami innymi niż Windows 98.

·

System może sam sobie przypisać adres IP jeżeli nie znajdzie w sieci serwera DHCP.

·

Późniejsze skomunikowanie się z serwerem DHCP powoduje przypisanie adresu z tego serwera.

·

Jeżeli system używa serwera DHCP i serwer ten nie będzie dostępny, to system sam przypisze sobie adres LinkLocal na czas niedostępności serwera.

Aby włączyć LinkLocal wykonaj następujący kroki: 1.

Wybierz StartðUstawieniaðPanel Sterowania. Pojawi się okno Panelu sterowania.

2.

Podwójnie kliknij na oknie Sieć. Pojawi się okno dialogowe Sieć, jak przedstawia rysunek B.1.

Dodatek B Adresowanie IP

Rysunek B.1. W oknie dialogowym Sieć ustaw protokół TCP/IP dla sieci lokalnej

3.

Wybierz Protokół TCP/IP dla karty sieciowej i naciśnij przycisk Właściwości. Pojawi się okno Właściwości Protokół TCP/IP. Więcej informacji na temat instalowania protokołów znajdziesz w rozdziale 9.

4.

Na zakładce Adres IP wybierz opcję Automatycznie uzyskaj adres IP, jak na rysunku B.2.

Dodatek B Adresowanie IP

Rysunek B.2. Ustaw automatyczne otrzymywanie adresu IP

5.

Kliknij Ok. aby zamknąć okno dialogowe Właściwości Protokół TCP/IP.

6.

Znowu kliknij OK. aby zamknąć okno dialogowe Sieć. Windows poprosi Cię o ponowne uruchomienie systemu.

Gdy uruchomisz komputer ponownie system sam przypisze sobie adres IP. Musisz powtórzyć te kroki dla wszystkich komputerów w sieci. Gdy skończysz cała sieć będzie mogła używać protokołu TCP/IP bez dodatkowej konfiguracji.

Dodatek B Adresowanie IP

Serwery WWW a adresowanie TCP/IP Użycie prywatnych adresów IP nie pozwala na połączenie Internetem. Możesz jednak wciąż połączyć się z nim używając połączenia dial-up. Adresy Sieci lokalnej są niezależne od adresów internetowych. Dodanie do twojej sieci serwera WWW może nieco skomplikować sprawę. Serwer WWW powinien być bowiem połączony z siecią Internet, aby użytkownicy mogli korzystać z jego zasobów. W takiej sytuacji powinieneś zainstalować specjalny system operacyjny (taki jak Windows NT Server) wraz z serwerem WWW (na przykład Internet Information Server). Powinieneś także zainstalować serwer proxy i zaporę ogniową, aby chronić sieć lokalną przed dostępem z Internetu. Serwer proxy i zapora ogniowa będą chronić przez włamaniami, oraz przed dostępem z sieci lokalnej do niektórych stron w sieci Internet. Aby umieścić w Internecie serwer WWW musisz mu przypisać adres IP i nazwę domenową. Adres IP będzie się odnosił do serwera WWW, a nie do reszty sieci. Jeżeli używasz serwera proxy to możesz w sieci lokalnej wciąż używać prywatnych adresów.

Instalowanie i konfigurowanie TCP/IP W systemie Windows możesz zainstalować protokół TCP/IP bez konieczności instalacji żadnego dodatkowego sprzętu lub oprogramowania. Windows 95 i 98 mają protokół TCP/IP wbudowany, więc wystarczy go zainstalować i skonfigurować. Jeżeli masz modem to ważne aby zainstalować protokół TCP/IP dla modemu i karty sieciowej. PATRZ TAKŻE Więcej informacji na temat protokołu w sieci lokalnej znajdziesz w rozdziale 9. Informacje na temat zdalnego dostępu znajdują się w dodatku C. Jeżeli używasz TC/IP d łączenia z Internetem to powinieneś przeczytać rozdział 15.

Użycie protokołu TCP/IP w sieci lokalnej Gdy zainstalujesz TCP/IP na dowolnym komputerze w sieci lokalnej to możesz komunikować się z innymi komputerami używającymi tego samego protokołu. Jeżeli cała sieć ma się komunikować przy życiu protokołu TCP/IP to musisz go zainstalować na każdym komputerze, a także nadać każdemu z nich niepowtarzalny adres IP i maskę podsieci. UWAGA Nie musisz konfigurować protokołu TCP/IP jeżeli używasz adresów LinkLocal.

Dodatek B Adresowanie IP

Jeżeli nie zainstalowałeś jeszcze karty sieciowej to musisz to zrobić przed instalacją protokołu TCP/IP. Musisz także zainstalować moduł klienta sieci. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w rozdziale 9. Jeżeli masz już zainstalowany inny protokół, taki jak NetBEUI lub IPX/SPX usuń go przed instalacją TCP/IP. Choć można mieć zainstalowane dwa protokoły sieciowe, to wydłuża to czas startu komputera i czyni sieć mniej efektywną.

Instalowanie TCP/IP Gdy zainstalujesz ten protokół to automatycznie zostanie on powiązany z kartą sieciową. Aby zainstalować TCP/IP w sieci lokalnej wykonaj następujące czynności: 1.

Wybierz StartðUstawieniaðPanel Sterowania. Pojawi się okno Panel sterowania.

2.

Podwójnie kliknij na ikonę Sieć. Pojawi się okno dialogowe Sieć.

3.

Kliknij na przycisk Dodaj. Pojawi się okno dialogowe Wybierz typ składnika sieci, jak pokazano na rysunku B.3.

Rysunek B.3. Dodaj komponent sieciowy

4.

Z listy komponentów sieciowych wybierz Protokół o naciśnij przycisk Dodaj. Pojawi się okno dialogowe Wybierz: Network Transport, jak pokazano na rysunku B.4.

Dodatek B Adresowanie IP

Rysunek B.4. Dodaj protokół

5.

Z listy producentów wybierz Microsoft.

6.

Z listy protokoły sieciowe wybierz TCP/IP. Naciśnij OK. Windows wróci okna dialogowego Sieć, co przedstawia rysunek B.5. Nie zamykaj jeszcze tego okna.

Dodatek B Adresowanie IP

Rysunek B.5. Zainstalowany protokół TCP/IP

UWAGA Gdy instalujesz kartę sieciową Windows może automatycznie zainstalować kartę dial-up. Moduł ten pośredniczy pomiędzy systemem operacyjnym a modemem. Musisz mieć zainstalowaną kartę dial-up jeżeli chcesz łączyć się z innymi sieciami przez modem. Więcej informacji na temat kary dial-up znajdziesz dalej w tym rozdziale.

Konfiguracja TCP/IP Zanim będziesz mógł użyć TCP/IP musisz go skonfigurować. Aby to uczynić musisz wykonać następujące czynności: 1.

Wybierz protokół TCP/IP połączony z kartą sieciową (nie ten połączony z kartą dial-up). Naciśnij przycisk Właściwości, jak pokazano na rysunku B.6.

Dodatek B Adresowanie IP

Rysunek B.6. Skonfiguruj adres IP

2.

Wybierz opcję "Podaj adres IP".

3.

W polu Adres IP podaj adres stacji, na przykład 172.16.1.1.

4.

W polu maska podsieci wprowadź 255.255.255.0.

5.

Naciśnij OK aby zamknąć okno dialogowe.

6.

Naciśnij OK aby zamknąć okno dialogowe Sieć. Jeżeli Windows poprosi z ponowne uruchomienie komputera zrób to.

Gdy komputer zostanie ponownie uruchomiony protokół TCP/IP staje się aktywny. Upewnij się, że zainstalowałeś TCP/IP na wszystkich komputerach w sieci. Każdy komputer musi mieć inny adres IP, ale wszystkie muszą mieć identyczną maskę podsieci. Okno dialogowe Właściwości Protokół TCP/IP zawiera także inne zakładki (poza zakładką Adres IP). Każda z tych zakładek zawiera dodatkowe opcje konfiguracyjne. W przypadku sieci domowej nie musisz konfigurować opcji znajdujących się na innych zakładkach. Jednak ich znajomość zwiększy Twoją wiedzę na temat protokołu TCP/IP.

Dodatek B Adresowanie IP

Zakładka Konfiguracja DNS Ta zakładka służy do podania nazwy komputera i domeny do której on należy, oraz do podania adresów serwerów nazw. Wiele małych sieci używa serwera DNS do odnajdowania nazw komputerów. Większość dostawców usług internetowych prowadzi dla swoich klientów usługi DNS za darmo. Możesz także używać własnego serwera DNS, niezależnie od tego czy sieć jest podłączona do Internetu czy też nie. Jeżeli chcesz używać własnego serwera DNS w Internecie to musisz się zwrócić od odpowiednich instytucji po delegację domeny (w Polsce będzie to na przykład NASK www.nask.pl - przyp. tłum). Musi mieć także co najmniej dwa serwery DNS. Jeżeli używasz serwera DNS w swojej sieci lokalnej, to możesz używać tylko jednego serwera DNS. Dla zwiększenia niezawodności Microsoft zaleca używanie dwóch serwerów DNS. Rysunek B.7 przedstawia zakładkę konfiguracyjną DNS z wpisanymi własnymi serwerami DNS. Zauważ, że możesz używać więcej niż jednego serwera DNS. Rysunek B.7. Określ adresy serwerów DNS

Dodatek B Adresowanie IP

Zakładka Brama Ta zakładka umożliwia wprowadzenie adresu IP bramy, która kieruje pakiety do innych sieci. Rysunek B.8. pokazuje zakładkę Brama okna właściwości protokołu TCP/IP. Rysunek B.8. Użyj tej zakładki jeżeli Twoja sieć jest połączona z innymi bramą

Zakładka Konfiguracja WINS WINS (Windows Internet Name Service) jest kolejną metodą tłumaczenia nazw komputerów na adresy IP. WINS jest bazą danych kojarzącą adresy IP i nazwy NetBIOS. NetBIOS jest protokołem składającym się z komend pozwalających na transmitowanie danych pomiędzy komputerami. Aby WINS mogło działać w sieci musi istnieć serwer WINS. WINS eliminuje potrzebę rozgłaszania nazw komputerów w celu połączenia pomiędzy nimi. Zamiast tego zapytanie o nazwę jest przesyłane do serwera WINS. Serwer ten tłumaczy nazwę na adres, a następnie zwraca adres pytającemu się klientowi. WINS zmniejsza ruch rozgłoszeniowy w sieci TCP/IP.

Dodatek B Adresowanie IP

PORADA Jeżeli w sieci masz mało komputerów (10, 20, 40 lub niewiele więcej) to nie musisz zakładać serwera WINS. Taka mała ilość komputerów nie jest w stanie generować dużego ruchu rozgłoszeniowego. Jednak jeżeli Twoja sieć składa się z setek komputerów komunikujących się protokołem TCP/IP to WINS może okazać się przydatny. Rysunek B.9. przedstawia zakładkę Konfiguracja WINS. Po włączeniu używania WINS musisz podać adres IP serwera WINS. Rysunek B.9. Użycie WINS w celu tłumaczenia nazw

Dodatek B Adresowanie IP

Zakładka Powiązania Zakładka Powiązania pokazuje które klienty są połączone z protokołem TCP/IP. Jeżeli używasz klienta sieci Microsoft Networks, to będzie on powiązany z protokołem TCP/IP (patrz rysunek B.10). Rysunek B.10. Sprawdź powiązania

Zakładka Zaawansowane Zakładka Zaawansowane zawiera ustawienia specyficzne dla danego protokołu. W przeciwieństwie do innych protokołów TCP/IP nie ma żadnych ustawień zaawansowanych. Zakładka NetBIOS Gdy używasz jedynie TCP/IP system Windows automatycznie włączy obsługę NetBIOS przez ten protokół. NetBIOS pozwala na przesyłanie danych pomiędzy komputerami w sieci. Rysunek B.11. przedstawia protokół NetBIOS włączony dla protokołu TCP/IP.

Dodatek B Adresowanie IP

Rysunek B.11. jeżeli TCP/IP jest jedynym protokołem to NetBIOS jest z nim zawsze powiązany

Użycie TCP/IP z połączeniami dial-up Gdy chcesz używać modemu do łączenia z Internetem, lub z inną siecią musisz skonfigurować protokół TCP/IP dla karty dial-up. Konfiguracja protokołu TCP/IP dla modemu odbywa się w oknie Dial-Up Networking i jego charakterystyczna dla danego połączenia. Informacje na temat tworzenia połączenia do Internetu lub zdalnego biura są zawarte w dodatku C. Aby skonfigurować protokół TCP/IP dla połączenia dial-up wykonaj następujące czynności: 1.

Otwórz Mój komputer.

2.

Podwójnie kliknij na oknie Dial-Up Networking. Pojawi się okno Dial-Up Networking, jak na rysunku B.12.

Dodatek B Adresowanie IP

Rysunek B.12. Otwórz okno DialUp Networking

3.

Prawym klawiszem kliknij na połączenie które chcesz skonfigurować. W tym przypadku jest to Dom. Pojawi się okno dialogowe właściwości połączenia (rysunek B.13).

Dodatek B Adresowanie IP

Rysunek B.13. Ustaw właściwości zdalnego połączenia

4.

Wybierz zakładkę Typy serwerów, jak na rysunku B.14. Zauważ, że wszystkie trzy protokoły są domyślnie wybrane.

Dodatek B Adresowanie IP

Rysunek B.14. Sprawdź obszar protokołów

PORADA Więcej informacji na temat opcji zakładki Typy serwerów znajduje się w dodatku C. 5.

Upewnij się, że w obszarze Dozwolone protokoły sieciowe zaznaczony jest protokół TCP/IP. Wyłącz protokoły których nie będziesz używał (na przykład NetBEUI lub IPX/SPX).

6.

Naciśnij na przycisk Ustawienia TCP/IP. Pojawi się okno dialogowe Ustawienia TCP/IP, jak przedstawia rysunek B.15.

Dodatek B Adresowanie IP

Rysunek B.15. Skonfiguruj ustawienia protokołu TCP/IP dla połączenia dial-up

7.

Wybierz opcje adresu według podano w tabeli B.1.

8.

Naciśnij OK aby zamknąć okno Ustawienia TCP/IP. Naciśnij ponownie OK aby zamknąć okno właściwości połączenia.

Tabela B.1. Ustawienia protokołu TCP/IP dla połączenia dial-up Ustawienie

Opis

Adres IP przypisany do serwera

Użyj tej opcji jeżeli używasz serwera DHCP.

Podaj adres IP

Użyj tej opcji jeżeli używasz statycznego adresu IP.

Adresy serwera nazw przypisane Wybierz tą opcję, gdy adresy serwerów nazw są przez serwer przypisywane przez serwer z którym się łączysz. Podaj adresy serwera nazw

Wybierz tą opcję jeżeli chcesz ręcznie podać adresy IP serwerów DNS i WINS.

Dodatek B Adresowanie IP

Używaj kompresji nagłówka IP

Zaznacz tą opcje jeżeli chcesz kompresować nagłówki pakietów sieciowych wysyłanych przez komputer. Użycie kompresji przyspiesza transmisję.

Używaj domyślnej bramy w zdalnej sieci

Zaznacz tą opcję jeżeli brama oddziela Twój komputer od tego, z którym chcesz się połączyć.

Omówienie ustawień TCP/IP karty dial-up Najprawdopodobniej zastanawiasz się, dlaczego nie konfigurowałeś ustawień TCP/IP połączenia dial-up w oknie dialogowym Sieć. Okno to zawiera kartę dial-up powiązaną z protokołem TCP/IP i Klientem sieci Microsoft Networks. Karta ta to inaczej sterownik urządzenia pozwalający systemowi na komunikację z modemem. Jeżeli w oknie dialogowym Sieć wybierzesz kartę dial-up i naciśniesz przycisk Właściwości, to pojawi się okno z ostrzeżeniem, tak jak na rysunku B.16. Rysunek B.16. Windows ostrzega przez zmianami ustawień protokołu TCP/IP dla karty dial-up

Ostrzeżenie mówi, że powinieneś ustawiać konfiguracje TCP/IP dla każdego połączenia oddzielnie. Jeżeli zmienisz właściwości protokołu TCP/IP w oknie dialogowym Sieć to zmiany te będą dotyczyć wszystkich połączeń. Jeżeli chcesz używać kilku różnych połączeń (na przykład do Internetu, do sieci w pracy i do sieci w domu) to powinieneś konfigurować protokół TCP/IP w oknie Dial-Up Networking.

Rozwiązywanie problemów z protokołem TCP/IP Jeżeli nie znasz zasady działania protokołu TCP/IP to jego konfiguracja jest trudna. Z czasem możesz się przekonać, że większość problemów z protokołem TCP/IP wynika z jego błędnej konfiguracji. Na szczęście z protokołem TCP/IP jest dołączanych kilka narzędzi diagnostycznych pozwalających na diagnozowanie i usunięcie problemu. Jeżeli masz problemy z połączeniem się z siecią to powinieneś zacząć od sprawdzenia ustawień protokołu. Sprawdź adres IP, maskę podsieci oraz inne ustawienia wszystkich komputerów u

Dodatek B Adresowanie IP

których występują problemy. Jeżeli ich konfiguracja wydaje się być bezbłędna to przejdź do sprawdzania problemu narzędziami diagnostycznymi.

Użycie komendy ping Komenda ping wysyła pakiety TCP/IP do określonego komputera. Jeżeli komputer ten odbierze te pakiety, wysyła odpowiedź. Użyj komendy ping do sprawdzenia poprawności konfiguracji TCP/IP i tego czy komputery mogą się komunikować. PORADA Najpierw wyślij pakiety ping do lokalnego komputera aby upewnić się, że konfiguracja TCP/IP jest prawidłowa. Jeżeli własny komputer nie odpowiada na żądania ping sprawdź poprawności konfiguracji protokołu TCP/IP. Jeżeli polecenie ping zakończy się pomyślnie to oznacza, że stos TCP/IP jest skonfigurowany poprawnie i możesz komunikować się z innymi komputerami w sieci. Jeżeli polecenie ping odwołujące się do komputera zdalnego zakończy się pomyślnie to oznacza, że konfiguracja TCP/IP obu komputerów jest prawidłowa i że brama działa poprawnie. Polecenie ping możesz wywołać z adresem lub nazwą komputera. Wywołuje się go o linii poleceń MS-DOS. Aby uruchomić polecenie ping wykonaj następujące czynności: 1.

Wybierz StartðProgramyðTryb MS-DOS. Pojawi się okno Tryb MS-DOS.

2.

Z wiersza poleceń wpisz ping i naciśnij spację, następnie wpisz nazwę komputera. Na przykład ping sun. Naciśnij Enter.

UWAGA Jeżeli pojawi się okno automatycznego łączenia się dial-up anuluj je aby kontynuować. Jeżeli pakiety osiągnął cel to ujrzysz odpowiedź podobną do tej z rysunku B.17. Zauważ, że polecenie ping wysyła do zdalnego komputera 32 bajty danych. Odpowiedź oznacza, że te 32 bajty zostały zwrócone. Ping wskazuje także ile czasu zajęło pakietom przebycie drogi przez sieć. Na koniec swego działania komenda wyświetla statystyki wysłanych, odebranych i utraconych pakietów oraz wyświetla średni czas ich przejścia przez sieć.

Dodatek B Adresowanie IP

Rysunek B.17. Pomyślne polecenie ping

Jeżeli polecenie nie zakończy się pomyślnie to przyczyną może być nie nieznany host, nieosiągalna sieć docelowa lub wyczerpanie czasu na odpowiedź. Tego typu objawy mogą oznaczać złą konfigurację TCP/IP, wyłączony serwer nazw, lub problemy ze sprzętem (kartą sieciową lub okablowaniem). Jeżeli ping działa z adresem IP zdalnego komputera, a nie działa z jego nazwą to oznacza, że serwer nazw nie działa. Jeżeli występują utracone pakiety, albo odpowiedź jest bardzo długa sprawdź okablowanie. Przyczyną takie stanu rzeczy może być na przykład poluzowany kabel. Jeżeli wywołujesz ping na komputerze lokalnym i działa on poprawnie, ale masz problemy z połączeniem się ze zdalnym komputerem (znajdującym się w innym segmencie sieci lub gdzieś w Internecie) spróbuj użyć narzędzia tracert. Jeżeli lokalnie polecenie ping działa to może oznaczać problemy ze zdalnym komputerem. Źródłem problemów może być także jeden routerów łączących ze sobą sieci. PORADA Polecenie tracert pokazuje drogę którą przebywa pakiet od jednego hosta do drugiego.

Użycie polecenia IPCONFIG IPCONFIG jest programem użytkowym wchodzącym w składa protokołu TCP/IP. Dla każdej karty sieciowej wyświetla on adres IP, maskę podsieci oraz domyślną bramę. IPCONFIG pozwala na szybkie sprawdzenie konfiguracji TCP/IP komputera. Pozwala także na wykrywanie złych adresów IP i masek podsieci. Aby użyć programu IPCONFIG musisz otworzyć wiersz poleceń MS-DOS. Rysunek B.18. prezentuje informacje zwrócone przez to polecenie.

Dodatek B Adresowanie IP

Rysunek B.18. Wyświetl informacje o adresach za pomocą programu IPCONFIG

PORADA Możesz pisać IPCONFIG małymi lub dużymi literami, nie ma to znaczenia. IPCONFIG może także być wywołane z opcją /all, co powoduje wyświetlenie większej ilości informacji o konfiguracji TCP/IP. Z wiersza poleceń powinieneś wydać następującą komendę: ipconfig /all

Użycie parametru /all powoduje wyświetlenie nazwy komputera, adresów serwerów DNS, typ węzeł sieciowego oraz informacji na temat serwera WINS, rozwiązywania nazw NetBIOS oraz adresy MAC kart sieciowych. Rysunek B.19. przedstawia wyniki działania tej komendy.

Dodatek B Adresowanie IP

Rysunek B.19. Użyj parametru aby wyświetlić więcej informacji na temat konfiguracji komputera

PORADA Użyj komendy more aby wyświetlać informacje w kolejnych ekranach (czyli wpisując ipconfig /all | more). Naciskaj klawisz Enter aby oglądać koleje ekrany.

Użycie polecenia netstat Polecenie netstat jest użyteczne do śledzenia problemów z siecią. Użyj go do rozwiązywania problemów z błędami pakietów przychodzących i wychodzących oraz do weryfikowania poprawności działania routerów. Jeżeli w wierszu poleceń wydasz polecenie netstat po pojawią się informacje o używanym protokole, nazwa i lokalny adres komputera oraz aktualny stan połączenia. Przedstawia to rysunek B.20.

Dodatek B Adresowanie IP

Rysunek B.20. Sprawdź statystyki sieci

Komenda netstat może być wywoływana z różnymi parametrami. Tabela B.2 przedstawia popularnie używane parametry. Tabela B.2. Parametry polecenia netstat Postać komendy

Rezultat

Netstat -a

Wyświetla wszystkie połączenia i nasłuchujące porty

Nestat -e

Wyświetla statystyki sieci Ethernet

Nestat -n

Wyświetla informacje o adresach w formie numerycznej

Netstat -s

Wyświetla statystyki protokołów stosu TCP/IP: TCP, UDP i IP

Rysunek B.21. przedstawia rezultaty wydania komendy netstat z parametrem -e. Statystyki pokazują liczbę wysłanych i odebranych bajtów, błędów i inne szczegółowe informacje związane z siecią Ethernet.

Dodatek B Adresowanie IP

Rysunek B.21. Oglądanie statystyk sieci Ethernet

Użycie winipcfg Program winipcfg podaje te same dane co komenda IPCONFIG z tym, że tym razem wyniki jej działania pojawiają się w oknie, a nie w linii poleceń MS-DOS. Program winipcfg może być wywoływany z różnymi parametrami. Najczęściej wywołuje się go następująco: winipcfg /all. Użycie parametru /all powoduje wyświetlenie wszystkich informacji na temat hosta i karty sieciowej, włączając w to nazwę hosta, używane serwery DNS, typ węzła, nazwę i adres MAC karty sieciowej, adres IP i inne. Aby uruchomić program winipcfg wykonaj następujące czynności: 1.

Wybierz StartðUruchom> Pojawi się okno dialogowe Uruchom.

2.

W polu Otwórz wprowadź winipcfg /all a następnie naciśnij Enter. Pojawi się okno Konfiguracja IP. Naciśnij OK. aby zakończyć.

UWAGA Okno dialogowe Konfiguracja IP pozwala na odnowienie dzierżawy adresu IP z serwera DHCP.

Dodatek C Komunikacja zdalna

Dodatek C Komunikacja zdalna Komunikacja zdalna daje możliwości pracy w domu lub w podróży i komunikowania się z biurem w celu wymiany i uaktualniania plików, czy drukowania na drukarkach w biurze. Zdalny dostęp jest zwykle ustanawiany przez połączenia komutowane (dial-up) ustanawiane przez modem. Windows zawiera całe oprogramowania potrzebne do łączenia ze zdalnymi komputerami. Wszystko co potrzebujesz to modem i połączenie.

Omówienie zdalnego dostępu Zdalny dostęp określa podłączanie się do sieci ze zdalnej lokalizacji i dostęp do zasobów zdalnego komputera. Za pomocą zdalnego dostępu możesz podłączyć swój komputer w domu do sieci w pracy w celu pobrania (lub wysłania jakiegoś pliku). Możesz także podłączyć komputer syna do sieci szkoły, aby umożliwić skopiować lub wydrukować jego plan. Dzięki zdalnemu dostępowi wielu ludzi pracuje w domach, lub zanoszą swoją pracę do domu. Przy użyciu zdalnego dostępu możesz uzyskiwać dostęp do plików, programów, drukarek i innych zasobów do których masz prawa dostępu. Firmy najmują ludzi pracujących w domach na pełny lub pół etatu. Użycie zdalnego dostępu w celu komunikacji z biurem posiada angielską nazwę telecommuting. Dzięki temu firmy oszczędzają przestrzeń w biurach, ubezpieczenie oraz czas (mniej bezpośredniego zarządzania pracownikiem). Dzięki temu zdalny pracownik kosztuje mniej niż pracownik biurowy. Poza tym zdalni pracownicy oszczędzają czas który zwykle musieli poświęcić na przemieszczenie się do biura, mogą sami ustalać sobie godziny pracy i mają lepsze morale, niż w przypadku gdy muszą cały dzień spędzić w biurze. Zdalny dostęp pozwala także na pracę w drodze lub z innej lokalizacji. Jeżeli na przykład jesteś w innym mieście i masz modem, linie telefoniczną i oprogramowanie do zdalnego dostępu to możesz z domu lub pracy pobrać swoją listę zdań, lub inne dokumenty. Oczywiście zdalny komputer musi być włączony i umożliwiać łączenie się z nim.

Dodatek C Komunikacja zdalna

UWAGA Możesz używać zdalnego dostępu w domu lub w pracy, ale najczęściej jest on używany w tym drugim przypadku. Ten dodatek omawia głównie zdalny dostęp do sieci w pracy, ale możesz zastosować zwarte tu porady w przypadku zdalnego dostępu do sieci domowej.

Omówienie typów zdalnego dostępu Zdalny dostęp może oznaczać wiele różnych mechanizmów. Zwykle łączysz się ze zdalnym komputerem lub siecią w celu przesłania plików. Najczęstszą sytuacją w której używany jest zdalny dostęp jest łączenie się z siecią w biurze lub w firmie. Zwykle użytkownicy zdalnych komputerów korzystają z zasobów znajdujących się w sieci firmy i dzięki temu mogą pracować tak, jakby się w niej znajdowali. Użytkownicy mogą pobierać pliki, drukować na drukarkach w biurze, logować się na serwery, korzystać ze wspólnych kalendarzy i wykonywać inne czynności w sieci firmy. Zdalny dostęp oznacza dla telepracowników spełnienie marzeń. Taki pracownik może sobie robić przerwy, bawić się z psem i sam ustawia sobie rozkład zajęć (jedyne co musi to wykonać swoją pracę). Praca przez zdalne połączenie ma także swoje wady. Szybkość przesyłu przez takie połączenia nie jest duża, czasami koszty takich połączeń są ograniczające, a pracownikowi trudniej jest się skupić na swojej pracy. Jednak w przypadku pewnych firm i pracowników telepraca jest idealnym rozwiązaniem. Innym typem zdalnego dostępu jest przesyłanie plików. Polega to na pobieraniu i wysyłaniu plików do zdalnego komputera. Możesz wysyłać zdjęcia swojej rodziny, arkusz z budżetem, lub list do członka rodziny. Bardziej prawdopodobne jest jednak pobieranie materiałów do opracowania i wysyłanie wyników swojej pracy. Łączenie przez bramę polega na zdalnym łączeniu z jednym komputerem w celu skorzystania z zasobów innego. Możesz połączyć się z serwerem w swojej pracy aby dostać się do zasobów swojej stacji roboczej. Brama może wykonywać programową kontrolę zasobów do jakich się odwołujesz, na przykład może pozwalać jedynie na dostęp do oprogramowania księgowego.

Omówienie mechanizmu Dial-Up Networking Dial-Up Networking jest mechanizmem systemu Windows pozwalającym na korzystanie z modemu i łączenie się z Internetem, siecią Twojej firmy lub jakąś inną siecią. Aby używać mechanizmu Dial-Up Networking musisz go zainstalować i skonfigurować. Jego konfiguracja odnosi się jedynie do połączenia zdalnego. Po nawiązaniu połączenia możesz używać programów takich jak przeglądarka WWW lub program pocztowy do komunikacji ze zdalnym komputerem lub siecią.

Dodatek C Komunikacja zdalna

Użycie pcANYWHERE Firma Symantec oferuje popularny program do zdalnego dostępu o nazwie pcANYWHERE. Za jego pomocą możesz uzyskiwać dostęp do zdalnego węzła i przez to połączenie możesz przesyłać pliki lub wykonywać zadania na zdalnym komputerze. pcANYWHERE używa interfejsu systemu Windows. Możesz przesyłać pliki gdy program ten działa w tle. Możesz także uczyć zdalnego użytkownika, rozwiązywać problemy z jego komputerem i wykonywać inne zadania na zdalnym komputerze. Aby móc używać mechanizmu Dial-Up Networking oba łączące się systemy muszą być wyposażone w modemy i muszę mieć odpowiednią konfigurację. Muszą także posługiwać się takim samym protokołem sieciowym, na przykład TCP/IP.

Omówienie wirtualnych sieci prywatnych Wirtualne sieci prywatne (VPN - Virtual Private Networks) są bardzo popularne w średnich i dużych firmach. Zwykle VPN jest używany w przypadku pracy w domu lub w drodze. Wirtualną siecią prywatną nazywamy połączenie pomiędzy zdalnym użytkownikiem a prywatną siecią formy. Połączenie to realizowane jest przez sieć publiczną, taką jak na przykład Internet. VPN zapewnia bezpieczne połączenie nawet jeżeli jest ono prowadzone przez połączenie publiczne. VPN przyczynia się także do oszczędzania pieniędzy, ponieważ nie zmusza do utrzymywania zdalnej sieci. Możesz używać mechanizmu Dial-Up Networking do łączenia się z wirtualnymi sieciami prywatnymi. Tak jak w przypadku każdego typu sieci musisz określić używany typ protokołu. Zdalne protokoły różnią się od innych. Najprawdopodobniej Twoja firm będzie używać do połączeń VPN protokołu TCP/IP. Więcej informacji na jego temat znajdziesz w dodatku B. UWAGA Protokół TCP/IP jest używany także w sieci Internet. Jeżeli zainstalujesz Dial-Up Networking w celu łączenia się z Internetem, to będziesz musiał także skonfigurować TCP/IP. Inne protokoły wykorzystywane przez VPN to: ·

SLIP (Serial Line Internet Protocol) jest starszym, rzadko już spotykanym protokołem. Możesz się jednak wciąż natknąć na serwery używając SLIP.

·

PPP (Point-to-Point Protocol) o protokół często używany do zdalnego dostępu. Pozwala on na przenoszenie pakietów innych protokołów (takich jak TCP/IP, IPX, czy NetBEUI).

·

PPTP (Point-to-Point Tunneling Protocol) pozwala na bezpieczny dostęp do wirtualnych sieci prywatnych.

Wirtualne sieci prywatne nie mają sensu w przypadku lokalnych telepracowników, ponieważ używają oni dostępu przez połączenie lokalne (chyba że mają oni stałe łącze do Internetu - przyp.

Dodatek C Komunikacja zdalna

tłum.). Jednak gdy firma ma dużo połączeń z innymi rejonami kraju, lub z innymi krajami, to VPN jest rozwiązaniem bardzo ekonomicznym.

Omówienie technologii używanych przez modemy Modemy używane do zdalnego dostępu mogą być analogowe lub cyfrowe. Analogowe modemy to urządzenia służące do pracy z liniami przesyłającymi głos. Modemy cyfrowe są przeznaczone do pracy na liniach cyfrowych, więc oferują większe prędkości transmisji. Nie tylko modemy różnią się od siebie technologiami. Różne mogą być także linie przez które wykonywane jest połączenie. Na przykład modemy analogowe używają linii telefonicznych. Każdy rodzaj modemu używa innego typu linii. Mechanizmu Dial-Up Networking używaj z modemami analogowymi i urządzeniami ISDN.

Modemy analogowe Modemy analogowe pracują z szybkością 28,8, 33,6 oraz 56 Kb/s. Możesz także posiadać jeszcze starszy modem o szybkości 14,4 Kbs/s. Mimo że do zdalnych połączeń możesz używać modemów o dowolnej szybkości, to im wolniejszy modem, to wolniejsze połączenie. Jeżeli masz zamiar łączyć się jedynie w celu przesyłania małych ilości danych, to wolny modem może wystarczać. Jednak jeżeli chcesz przesyłać duże ilości danych, to szyby modem będzie najlepszym wyjściem. Modem 28,8 Kb/s przesyła 28 000 bitów na sekundę, modem 33,6 Kb/s przesyła dane z szybkością 33,600 Kb/s. Większość modemów pozwala na kompresję danych, więc efektywna szybkość przesyłania danych jest większa. Szybkość całego połączenia zależy od wolniejszego urządzenia w parze. Na przykład jeżeli masz modem o szybkości 33,6 ale łączysz się z modemem o szybkości 28,8 to szybkość połączenia będzie wynosić 28,8. Modemy o szybkości 56 Kb/s są obecnie bardzo przystępne cenowo i oferują duże szybkości pobierania i wysyłania danych. W przypadku tych modemów szybkości pobierania i wysyłania danych są różne. Zawsze szybkość pobierania jest wyższa niż szybkość wysyłania. Większość ludzi znacznie więcej danych pobiera niż wysyła, więc większość urządzeń dostępowych jest przystosowana do takiej asymetrycznej komunikacji. W przypadku modemów 56 Kb/s prędkość pobierania wynosi 53 Kb/s, a szybkość wysyłania 33 Kb/s. Szybkość konkretnego połączenia zależy od jakości linii po której się ono odbywa.

Dodatek C Komunikacja zdalna

Omówienie standardów serii V. Standardy serii V. tworzą zasady komunikacji pomiędzy modemami. Komitet CCITT mieści się w Genewie i zajmuje się opracowanie tego typu standardów. Standardy te odnoszą się do modemów i innych urządzeń służących do transmisji. Producenci starają się, aby ich urządzenia były z tymi standardami zgodne, dzięki temu współpracują one z urządzeniami innych producentów. Standardy z rodziny V.34 (określające modemy o szybkości 28,8 i 33,6) są już dojrzałe i stabilne. Zwykle gdy zostanie opracowana nowa wersja danego standardu to możesz uaktualnić oprogramowanie modemu (zwane po angielsku firmware). Przechowywane jest ono w stałej pamięci, która jednak ma możliwość przeprogramowania (np. pamięci flash - przp. tłum). Gdy standard jest już stabilny (tak jak to jest w przypadku V.34) to producenci nie muszę już opracowywać nowszych wersji oprogramowania. Standard V.90 jest z kolei dość nowy, więc zgodny z nim modem może wymagać aktualizacja oprogramowania.

Modemy cyfrowe Cyfrowe modemy są rzadko używane w małych biurach, czy biurach oddziałowych ponieważ są drogie. Jeżeli jednak intensywnie korzystasz z połączeń rozległych to taki zakup może się opłacać. Modem ISDN pozwalający na transmisje głosu, obrazu i danych z dużymi szybkościami. Linie ISDN oferują małe szumy i zakłócenia, oraz wysokie bezpieczeństwo. Modem ISDN to mówiąc dokładniej urządzenie TA (terminal adapter), ale określanie modem zostało popularnie przyjęte. Jedno urządzenie TA znajduje się na jednym końcu linii, a drugie na drugim końcu. W przypadku ISDN szybkość przesyłania nie skompresowanych danych wynosi 128 Kb/s. Linie DSL (Digital Subscriber Line) są droższe i szybsze od linii ISDN. Podłączając dwa modemy DSL możesz osiągnąć szybkości od 160 Kb/s do 2,9 Mb/s. Najbardziej popularną technologią z rodziny DSL jest ASDL (Asymmetric Digital Subscriber Line). Pozwala ona na pobieranie danych z szybkością do 6 Mb/s.

Przegląd linii komunikacyjnych Każdy typ modemu lub innego urządzenia komunikacyjnego używa specyficznego dla siebie typu linii. Modemy analogowe komunikują się przez linie służące do przesyłania głosu. Szybkość takiej komunikacji zależy o typu użytej linii. Zwykle linie cyfrowe są dzierżawione od firmy telekomunikacyjnej i prawie zawsze są liniami stałymi. Na przykład firma może zostawić cyfrową linię pomiędzy swoimi oddziałami aby zapewnić sobie szybką komunikację. Wtedy linia zawsze jest dostępna i można z niej korzystać w każdej chwili. Linie ISDN dzielimy na dwa typy: BRI (Basic Rate Interface) oraz PRI (Primary Rate Interface). Linia BRI jest niedroga i zapewnia przesyłanie danych z szybkością 128 Kb/s. Linia PRI jest

Dodatek C Komunikacja zdalna

znacznie droższa, ale także znacznie szybsza. Umożliwia bowiem przesyłanie danych z prędkością 1,536 Mb/s. Większość dużych firm i agencji rządowych używa linii PRI. Innymi liniami które zapewniają duże szybkości, ale także odpowiedni dużo kosztują są Frame Relay, T1, częściowe T1 i T3. Oto krótki opis tych linii: ·

Frame Relay zapewnia szybkość przesyłania danych 56 Kb/s (choć bardziej popularne są wersje o szybkości 2 Mb/s) powala na przesyłanie głosu i danych. Nie ma ona żadnych ograniczeń odległościowych, ale transmisja głosu przez te linie nie charakteryzuje się najlepszą jakością.

·

T1 to linia komunikacyjna o wysokiej jakości. Zapewnia ona szybkość 1,544 Mb/s i jest bardzo niezawodnym rozwiązaniem. Ze względu na koszty T1 najlepiej nadaje się dla organizacji o dużej liczbie użytkowników.

·

Częściowe T1 to część linii T1. Jej szybkość jest mniejsza niż linii T1, ale większa niż ISDN. Można także zwiększać szybkość tej linii wraz ze wzrostem zapotrzebowania na pasmo.

·

T3 to linie dalekiego zasięgu o szybkości 44 Mb/s. Linia T3 jest bardzo droga i używana głównie przez duże organizacje.

Instalacja i konfiguracja modemu Jeżeli nie zainstalowałeś jeszcze modemu, to musisz to zrobić zanim zaczniesz korzystać ze zdalnego dostępu. Zwykle modemu używasz w celu połączenia z Internetem.

Instalacja modemu Zwykle po podłączeniu modemu będziesz musiał uruchomić ponownie system Windows, aby znalazł on nowe urządzenie. Upewnij się, że modem jest włączony i Windows będzie mógł go wykryć. System wtedy automatycznie zainstaluje oprogramowanie modemu i będzie gotowy do użycia go. Jeżeli jednak chcesz zainstalować modem samemu, lub zmienić sterowniki na inne, to możesz tego dokonać przez ikonę Modemy znajdującą się w Panelu sterowania. Aby zainstalować modem wykonaj następujące czynności: 1.

Otwórz Panel sterowania.

2.

Podwójnie kliknij na ikonę Modemy. Pojawi się okno dialogowe Właściwości Modemy, jak przedstawiono na rysunku C.1.

Dodatek C Komunikacja zdalna

Rysunek C.1. Zainstaluj i skonfiguruj nowy modem

3.

Naciśnij przycisk Dodaj. Pojawi się okno kreatora Instalowanie nowego modemu, co przedstawia rysunek C.2.

Dodatek C Komunikacja zdalna

Rysunek C.2. Pozwól systemowi na rozpoznanie Twojego modemu

4.

Najlepiej pozwolić systemowi na samodzielne znalezienie modemu. Jeżeli jest to modem zewnętrzny to włącz go zanim klikniesz przycisk Dalej. Windows przeszuka porty szeregowe pod kątem podłączenia do nich modemu. Gdy znajdzie modem, to wtedy poda jego typ (patrz rysunek C.3.).

Rysunek C.3. Możesz podać typ modemu jeżeli system go nie rozpozna

Dodatek C Komunikacja zdalna

5.

Jeżeli typ modemu zgadza się to kliknij Dalej. Jeżeli typ ten jest niepoprawny naciśnij przycisk Zmień. Jeżeli system nie wykryje modemu to kliknij Dalej, aby wybrać go z listy. Pojawi się okno dialogowe Zainstaluj nowy modem (patrz rysunek C.3.).

Rysunek C.4. Wybierz modem z listy

6.

Wybierz producenta modemu z listy Producenci.

7.

Z prawej listy wybierz odpowiedni model modemu. Jeżeli nie widzisz modemu na liście naciśnij przycisk Z dysku i włóż dysk zawierający do niego sterowniki.

8.

W oknie potwierdzającym wybór modemu naciśnij OK. Następnie kliknij OK. System Windows zainstaluje modem.

9.

Po zainstalowaniu modemu pojawi się ostatnie okno dialogowe twierdzące, że modem został poprawnie zainstalowany. Naciśnij przycisk Zakończ.

Konfigurowanie modemu Możesz różne opcje modemu, włączając w to maksymalną szybkość, informacje o połączeniu i inne. Opcje te ustawiasz używając okna dialogowego Właściwości.

Właściwości wybierania Właściwości wybierania pozwalają na ustawienie numeru kierunkowego i innych właściwości potrzebnych do wybrania numeru. Tabela C.1. wyjaśnia znaczenie opcji okna Właściwości wybierania numeru.

Dodatek C Komunikacja zdalna

Tabela C.1. Właściwości wybierania numeru Pole

Opcja

Opis

Wybieram numer z

Nowe

Jeżeli dzwonisz do różnych lokalizacji, takich jak Internet, biuro lub dom to musisz skonfigurować kilka połączeń i skonfigurować je oddzielnie.

Usuń

Usuwa właściwości wybierania do określonej lokalizacji.

Jestem w tym kraju/regionie

Tu wpisz numer kierunkowy kraju.

Numer kierunkowy

Zawiera numer kierunkowy regionu

Reguły wybierania numerów kierunkowych

Ustala zasady wybierania numeru kierunkowego.

Dla wywołań lokalnych wybierz numer

Wpisz tu numer jeżeli musisz podać numer linii wewnętrznej

Dla wywołań zamiejscowych wybierz numer

Wybierz ten numer linii jeżeli dzwonisz poza strefę.

Aby wyłączyć oczekiwanie na połączenie, wybierz numer

Zaznacz to pole jeżeli musisz oczekiwać na połączenie.

Wybierz numer

Wybierz wybieranie tonowe lub impulsowe w zależności od obsługiwanego przez centralę.

Gdy wybieram numer z tej lokalizacji

Zaznacz to pole jeżeli chcesz używać karty telefonicznej

Dla połączeń zamiejscow ych używaj tej karty telefoniczne j Karta telefoniczna

Kliknij aby dodać kilka kart telefonicznych i ustawić ich parametry.

Aby ustawić właściwości wybierania wykonaj następujące czynności:

Dodatek C Komunikacja zdalna

1.

W panelu sterowania podwójnie kilknij na ikonę Modemy. Pojawi się okno dialogowe Właściwości Modemy.

2.

Wybierz modem z listy a następnie wybierz przycisk Właściwości wybierania numeru. Pojawi się okno dialogowe Właściwości wybierania numeru, jak pokazano na rysunku C.5.

Rysunek C.5. Konfigurowanie właściwości wybierania

3.

Ustaw właściwości wybierania.

4.

Naciśnij OK aby powrócić do okna dialogowego Właściwości Modemy

Właściwości modemu Możesz ustawić właściwości modemu dla każdego urządzenia zainstalowanego w komputerze. Właściwości modemu to szybkość transmisji i inne parametry techniczne. Parametry te powinieneś zostawić w spokoju, chyba że dokładnie znasz ich znaczenie. W przeciwnym wypadku możesz zwolnić modem lub uczynić go całkowicie bezużytecznym.

Dodatek C Komunikacja zdalna

Okno dialogowe właściwości modemu zawiera zwykle cztery zakładki. Nie wszystkie modemy mają jednak wszystkie cztery zakładki. Zależy to od modemu i oprogramowania. Poniżej znajduje się opis dwóch podstawowych zakładek, które w tym oknie dialogowym są obecne zawsze: ·

Zakładka ogólne. Pozwala na określenie głośności wbudowanego głośnika. Dźwięk który słyszysz po wybraniu numeru do negocjowanie połączenia z modemem znajdującym się po drugiej stronie linii. Pole Maksymalna szybkość określa maksymalną szybkość łączenia się z modemem (przez port szeregowy).

·

Zakładka połączenie. Użyj tej zakładki aby zmienić domyślną konfigurację swojego modemu. Rób to jednak tylko wtedy. Gdy znasz znaczenie poszczególnych ustawień. Dodatkowe opcje kryją się pod przyciskami Ustawienia portu i Zaawansowane.

Rysunek C.6. Ustal preferencje wybierania

Aby ustawić właściwości modemu wykonaj następujące czynności: 1.

Otwórz Panel sterowania.

2.

Podwójnie kliknij na ikonę Modemy. Pojawi się okno dialogowe Właściwości Modemy.

3.

Wybierz modem, a następnie kliknij na przycisk Właściwości. Pojawi się okno właściwości określonego modemu, jak przedstawiono na rysunku C.7.

Dodatek C Komunikacja zdalna

Rysunek C.7. Ustawianie właściwości modemu

Instalowanie i konfigurowanie mechanizmu Dial-Up Networking Mechanizm Dial-Up Networking jest łatwy do zainstalowania i skonfigurowania. Jeżeli masz już ten mechanizm zainstalowany to możesz opuścić ten podrozdział i przejść dalej. W przeciwnym wypadku zainstaluj go i skonfiguruj do używania przez zdalny dostęp. Zanim będziesz próbował uruchomić Dial-Up Networking musisz sprawdzić, czy na obu komputerach (na Twoim i zdalnym) są zainstalowane następujące składniki sieciowe: ·

Klient sieci Microsoft Networks,

·

Wspólny protokół sieciowy,

·

Usługi udostępniania plików i drukarek

·

Odpowiednia nazwa sieciowa w zakładce Identyfikacja okna dialogowego Sieć.

Dodatek C Komunikacja zdalna

Instalowanie mechanizmu Dial-Up Networking Aby sprawdzić, czy w systemie jest zainstalowany mechanizm Dial-Up Networking otwórz okno Mój komputer i sprawdź, czy znajduje się tam ikona Dial-Up Networking. Jeżeli jej tam nie ma musisz go dopiero zainstalować. Podczas instalacji tego mechanizmu zostaniesz poproszony o włożenie dysku instalacyjnego z systemem. Aby zainstalować Dial-Up Networking wykonaj następujące kroki: 1.

Wybierz StartðUstawieniaðDodaj/Usuń programy. Pojawi się okno dialogowe Dodaj/Usuń programy.

2.

Wybierz zakładkę Instalator systemu Windows, jak pokazano na rysunku C.8.

Rysunek C.8. Przeglądaj komponenty systemu Windows

3.

Podwójnie kliknij na składnik Komunikacja. Pojawi się okno dialogowe Komunikacja, jak pokazano na rysunku C.9.

Dodatek C Komunikacja zdalna

Rysunek C.9. Dodaj składnik komunikacyjny

4.

Zaznacz pole po lewej stronie składnika Dial-Up Networking i naciśnij OK.

5.

Będąc w oknie dialogowym Dodaj/Usuń programy naciśnij OK aby zainstalować wybrany składnik. Jeżeli system poprosi o dysk instalacyjny podaj go.

6.

Gdy system skończy instalowanie mechanizmu Dial-Up Networking poprosi o ponowne uruchomienie, aby zmiany mogły odnieść skutek (patrz rysunek C.10.).

Rysunek C.10. Po zainstalowaniu Dial-up Networking uruchom ponownie komputer

Dodatek C Komunikacja zdalna

Tworzenie połączenia Aby skonfigurować Dial-Up Networking musisz stworzyć połączenie. Możesz stworzyć połączenie do Internetu, agencji rządowej, sieci domowej lub do sieci w biurze. Gdy będziesz chciał się połączyć wystarczy otworzyć ikonę połączenia i Windows zajmie się resztą. Aby stworzyć zdalne połączenie wykonaj następujące czynności: 1.

Otwórz okno Mój komputer.

2.

Podwójnie kliknij na ikonie Dial-Up Networking. Pojawi się okno Dial-Up Networking, jak przedstawia rysunek C.11.

Rysunek C.11. Stwórz nowe połączenie

3.

Podwójnie kliknij na ikonie Utwórz nowe połączenie. Pojawi się pierwsze okno kreatora Utwórz nowe połączenie, jak pokazano na rysunku C.12.

Dodatek C Komunikacja zdalna

Rysunek C.12. Skonfiguruj połączenie

4.

Zaakceptuj domyślną nazwę (Moje połączenie) lub podaj swoją.

5.

Jeżeli masz podłączony więcej niż jeden modem to z listy Wybierz urządzenie wybierz modem przez który chcesz się łączyć.

PORADA Przycisk Konfiguruj wyświetla właściwości konkretnego modemu. Możesz tu zmieniać sposób łączenia, głośność, maksymalną szybkość i inne. 6.

Naciśnij Dalej. Pojawi się drugie okno kreatora, jak pokazano na rysunku C.13.

Dodatek C Komunikacja zdalna

Rysunek C.13. Wpisz numer kierunkowy i numer telefonu

7.

Wprowadź numer kierunkowy i numer telefonu komputera do którego chcesz dzwonić. Upewnij się że kod kraju jest właściwy.

8.

Naciśnij Dalej. Ostatnie okno dialogowe informuje, że połączenie zostało stworzone.

9.

Naciśnij przycisk Zakończ aby powrócić do okna Dial-Up Networking. Rysunek C.14. przedstawia ikonę nowego połączenia.

Rysunek C.14. Stwórz połączenie do komputera z którym chcesz się połączyć przez modem

Dodatek C Komunikacja zdalna

Konfigurowanie połączenia Zanim będziesz mógł się połączyć ze zdalnym komputerem będziesz musiał skonfigurować połączenie tak, aby używało właściwego typu serwera, protokołu i innych ustawień. Po skonfigurowaniu połączenia możesz już dzwonić do zdalnego komputera. Cztery zakładki okna dialogowego Właściwości danego połączenia pozwalają na ustawienie różnych ustawień połączenia. Poniższe podrozdziały wyjaśniają znaczenia każdej z zakładek.

Zakładka Ogólne Ta zakładka zawiera informacje które podajesz podczas tworzenia połączenia (numer kierunkowy, numer telefonu, kraj i informacje o modemie). Użyj tej zakładki aby zmienić ustawienia modemu i wybierania.

Zakładka Typy serwerów Na tej zakładce możesz wybrać typ serwera dial-up (SLIP, PPP lub Windows NT). Zauważ, że serwery PPP, Windows NT i Windows 98 tworzą jedną opcję.

Dodatek C Komunikacja zdalna

Rysunek C.15. Ustaw typ serwera, opcje i protokoły

Także na tej zakładce możesz wybrać zaawansowane opcje, takie jak automatyczne logowanie do sieci, kompresję programową i opcje związane z bezpieczeństwem. Ważne jest tutaj pole Dozwolone protokoły sieciowe. Powinieneś się upewnić, że używasz właściwych protokołów do łączenia się z wybraną siecią. Zaznacz protokołu których używasz. Jeżeli używasz TCP/IP musisz go skonfigurować klikając na przycisk Ustawienia TCP/IP. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w dodatku B. UWAGA Wybór protokołu w tym oknie dialogowym ma ważność tylko dla sieci zdalnej. Nie ma on wpływu na protokoły używane w sieci lokalnej.

Zakładka Obsługa skryptów Zakładka Obsługa skryptów pozwala na skonfigurowanie używania skryptów służących do zalogowania się do zdalnej sieci. Możesz tutaj podać nazwę i ścieżkę do pliku zwierającego

Dodatek C Komunikacja zdalna

skrypt. System Windows automatycznie zainicjalizuje plik gdy połączysz się ze zdalną siecią. Rysunek C.16 przedstawia zakładkę Obsługa skryptów. Rysunek C.16. Dodaj skrypt aby uczynić logowanie prostszym

Dodatek C Komunikacja zdalna

Omówienie skryptów Skrypty są małymi programami służącymi do automatycznego logowania się do sieci zdalnej lub Internetu. Zwykle zawierają one nazwę użytkownika i hasło do sieci. Gdy łączysz się z innym komputerem lub siecią to nazwa użytkownika i hasło są podawane za Ciebie przez skrypt. Skrypty mogą także zawierać inne informacje, takie jak specjalne komendy lub parametry. Możesz stworzyć plik zawierający skrypt w edytorze tekstowym, takim jak Notepad. Składnia takiego pliku powinna być zgodna z wytycznymi znajdującymi się w pliku Script.doc znajdującymi się w katalogu Windows. Opisuje on podstawową strukturę skryptu i formę używaną przez połączenia dial-up. Gdy skończysz tworzenie skryptu zapisz go w folderze Akcesoria z rozszerzeniem *.scp. Folder ten znajduje się w ścieżce C:\Windows\Menu Start\Programy. Po stworzeniu pliku możesz użyć narzędzia Dial-Up Scripting do przypisania skryptu do odpowiedniego połączenia Dial-Up. Aby to uczynić otwórz folder Dial-Up Networking i wybierz połączenie. Wybierz PlikðWłaściwości. Na zakładce Obsługa skryptów podaj ścieżkę i nazwę pliku zawierającego skrypt.

Zakładka Łącze wielokrotne Możesz użyć tej zakładki (przedstawionej na rysunku C.17) w celu wykorzystania wielu modemów dla jednego połączenia. Łącza wielokrotne są przeznaczone do współpracy z modemami ISDN. Nie używaj ich z modemami analogowymi, ponieważ możesz mieć problemy z połączeniem i portami.

Dodatek C Komunikacja zdalna

Rysunek C.17. Do połączenia użyj wielu modemów

Połączenie wielokrotne umożliwia używanie wielu modemów w celu wymiany danych przez jedno połączenie. Żeby całość zadziałała to musisz mieć przynajmniej dwa modemy, jedną linię telefoniczną dla każdego modemu, a miejsce z którym się łączysz musi wspierać połączenia wielokrotne i protokół PPP. Aby skonfigurować połączenie wykonaj następujące czynności: 1.

W oknie Dial-Up Networking wybierze połączenie.

2.

Wybierz PlikðWłaściwości. Pojawi się dialogowe Właściwości danego połączenia.

3.

Wybierz zakładkę którą chcesz zmodyfikować. Jak skończysz naciśnij OK w celu zamknięcia okna dialogowego.

Dodatek C Komunikacja zdalna

Konfigurowanie serwera dial-up Możesz skonfigurować jeden z komputerów w Twojej sieci domowej jako serwer dial-up. Jeżeli chcesz umożliwić synowi dzwonienie ze szkoły, lub żonie dzwonienie z podróży służbowej to musisz skonfigurować komputer z systemem Windows 98, aby przyjmował zdalne połączenia.

Instalowanie serwera dial-up Musisz zainstalować usługę zdalnego serwera dial-up. Możesz to zrobić podczas instalacji mechanizmu Dial-Up lub później. Aby zainstalować serwer dial-up wykonaj następujące czynności: 1.

Otwórz Panel sterowania.

2.

Podwójnie kilknij na ikonie Dodaj/Usuń Programy.

3.

Wybierz zakładkę Instalator systemu Windows

4.

Z listy składników wybierz Komunikacja. Naciśnij przycisk Szczegóły. Pojawi się okno dialogowe Komunikacja.

5.

Wybierz Serwer Dial-Up.

6.

Naciśnij OK aby powrócić do okna dialogowego Właściwości: Dodaj/Usuń Programy. Naciśnij ponownie OK aby zainstalować serwer.

Włączanie serwera Zanim włączysz serwer upewnij się że określiłeś foldery i napędy które chcesz udostępniać. Więcej informacji na temat udostępniania zasobów znajdziesz w rozdziale 11. Aby skonfigurować serwer Dial-Up Networking wykonaj następujące czynności: 1.

Otwórz Mój komputer.

2.

Otwórz folder Dial-Up Networking.

3.

Wybierz PołączeniaðSerwer Dial-Up. Pojawi się okno dialogowe Serwer Dial-Up, jak przedstawia rysunek C.18.

Dodatek C Komunikacja zdalna

Rysunek C.18. Włączenie serwera dial-up

4.

Wybierz opcję "Dozwolony dostęp dla wywołującego".

5.

Jeżeli chcesz zabezpieczyć połączeni hasłem naciśnij przycisk Zmień hasło. Podaj hasło które chcesz przypisać do połączenia i potwierdź wpisując je ponownie.

6.

Jeżeli chcesz, to możesz dodać komentarz w polu tekstowym Komentarz.

7.

Naciśnij OK. Komputer sprawdzi czy modem jest podłączony, włączony i czy działa poprawnie.

Włączanie przeglądania zasobów serwera Jeżeli chcesz aby użytkownicy mogli przeglądać zasoby sieci i komputera, to możesz włączyć przeglądanie zasobów serwera. Aby je włączyć wykonaj następujące czynności: 1.

Otwórz Panel sterowania.

2.

Podwójnie kliknij na ikonie Sieć. Pojawi się okno dialogowe Sieć.

3.

Z listy składników znajdującej się na zakładce Konfiguracja wybierz Udostępnianie plików i drukarek w sieciach Microsoft Networks.

4.

Naciśnij przycisk Właściwości. Pojawi się okno dialogowe Właściwości Udostępnianie plików i drukarek w sieciach Microsoft Networks.

5.

Z listy Właściwości wybierz nadrzędny system przeglądania. W polu Wartość ustaw Włączony.

6.

Naciśnij OK aby powrócić do okna dialogowego Sieć.

Dodatek C Komunikacja zdalna

7.

Naciśnij OK zamknąć okno dialogowe. Zostaniesz poproszony o ponowne uruchomienie swojego komputera.

Łączenie ze zdalnym serwerem Żeby połączyć się ze zdalnym serwerem musisz znać jego numer telefonu, używane przez niego protokoły, typ sieci (PPP, NT Server, Windows 98 lub inna) oraz nazwę zdalnego komputera. Po zainstalowaniu modemu i mechanizmu Dial-Up Networking oraz utworzeniu połączenia możesz łączyć się ze zdalnym serwerem. Powinno Ci się udać nawiązać połączenie jeżeli tylko drugi komputer jest włączony, a Ty masz na nie pozwolenie. Aby połączyć się ze zdalną siecią wykonaj następujące czynności: 1.

Otwórz Mój komputer.

2.

Podwójnie kilknij na ikonie Dial-Up Networking.

PORADA Na pulpicie możesz stworzyć skrót do tego połączenia, dzięki czemu będziesz je mógł łatwiej wywoływać. Prawym klawiszem naciśnij na połączenie, a następnie wybierz Utwórz skrót. 3.

Podwójnie kliknij na ikonie połączenia. Pojawi się okno dialogowe Połącz się z, jak przedstawiono na rysunku C.19.

Rysunek C.19. Połączy się ze zdalną siecią

Dodatek C Komunikacja zdalna

4.

Podaj odpowiednią nazwę użytkownika i hasło. Zaznacz opcję Zapisz hasło jeżeli nie chcesz go wprowadzać przed każdym połączeniem. Jeżeli zapiszesz hasło zostanie ono przechowanie w Twoim pliku PWL.

5.

Naciśnij przycisk Połącz. System Windows wybierze numer i połączy się z siecią.

Gdy system Windows połączy się z siecią pojawi się okno dialogowe o tym fakcie informujące. Po połączeniu możesz przeglądać zasoby sieci używając Eksploratora Windows lub ikony Otoczenie sieciowe. UWAGA Przeglądanie listy zasobów sieci może zająć trochę czasu, szczególnie jeżeli jest ich dużo. PORADA Aby szybciej i łatwej dostawać się do zasobów sieci podłączaj dyski sieciowe. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w rozdziale 12.

Słownik Słowo angielskie

Słowo polskie

Znaczenie

/16s

/16s

Patrz Adresy IP klasy B

/24s

/24s

Patrz Adresy IP klasy C

/8s

/8s

Patrz Adresy IP klasy A

10BASE2

10BASE2

10BASE2 jest implementacją standardu Ethernet dla okablowania koncentrycznego. Jego szybkość przysyłania danych wynosi 10 Mb/s, a maksymalny zasięg 185 metrów. 185 metrów oznacza również maksymalny rozmiar segmentu kabla.

10BASE-T

10BASE-T

10BASE-T jest standardem Ethernet dla okablowania typu skrętka. Szybkość przesyłania danych w tym standardzie wynosi 10 Mb/s, a maksymalna odległość na jaką można prowadzić transmisję to 100 metrów.

100BASE-T

100BASE-T

100BASE-T to ogólna nazwa standardów Ethernet przesyłających dane z szybkością 100 Mb/s. Inną nazwą dla nich jest Fast Ethernet,

100BASETX

100BASETX

100BASE-TX przesyła dane z szybkością 100 Mb/s przez kable typu skrętka.

4-bit cable

Kabel 4bitowy

Ten typ kabla równoległego był dostępny przed rokiem 1992.

Accelerated Graphic Port

Accelerated Graphic Port

Patrz AGP.

Accelerator card

Karta akceleratora

Karta akceleratora służy do zwiększenia zdolności komputera do generowania grafiki trójwymiarowej. Jest to odmiana karty graficznej.

access time

czas dostępu

Czas dostępu określa szybkość z jaką dysk potrafi dostarczyć pierwszą porcję danych ze swojej nowej lokalizacji.

Adapter

Sterownik

Sterownik to komponent programowy umożliwiający

działania systemie sprzętu. Na przykład sterownik karty sieciowej pozwala komputerowi na korzystanie z tej karty i komunikowanie się w sieci. Address

Adres

Adres może wskazywać skrzynkę pocztową, stronę WWW lub komputer w sieci.

Address Book

Książka adresowa

Węzeł pocztowy Exchange utrzymuje listę wszystkich skrzynek pocztowych. Lista ta nazywa się Książką adresową. Swoje własne wersje książek adresowych posiada także Outlook Express i inne programy pocztowe. Informacje zawarte w książce adresowej mogą być różne (imię i nazwisko, adres, telefon, adres strony WWW i inne).

Address Resolution Protocol

Address Resolution Protocol

Patrz ARP.

administrator

administrator

Administrator jest osobą zajmująca się siecią. Rozwiązuje on problemy z połączeniami, instaluje nowe wersje programów, oraz instaluje i konfiguruje sprzęt i oprogramowanie sieciowe. Posiada on także specjalne prawa do zasobów w sieci.

ADSL (Asymmetric Digital Subscriber Lines)

Odmiana linii DSL pozwalająca na przesyłanie danych z ADSL (Asymetryczn szybkością 6 Mb/s do abonenta i 640 Kb/s od abonenta. a Cyfrowa Linia Abonencka)

AGP

AGP

AGP jest nową technologią przeznaczoną specjalnie, aby spełnić duże wymagania oprogramowania 3D.

Analog technology

Technologia analogowa

Metoda transmisji stworzona do przesyłania głosu, a nie danych. Linie telefoniczne w twoim domu zwykle są liniami przeznaczonymi do przesyłania głosu i czasami danych (na przykład faksów). Mogą one także przenosić dane w sieci wykorzystującej linie telefoniczne.

Anynomous FTP (File Transfer Protocol)

Anonimowy FTP (File Transfer Protocol)

Metoda przesyłania plików pomiędzy dwoma komputerami w sieci Internet. FTP jest protokołem pozwalającym na logowanie do serwerów i przesyłanie plików. Konto Anynomous serwera FTP jest przeznaczone dla wszystkich użytkowników sieci (tak jak konto Guest).

Antivirus software

Oprogramow Zestaw programów służących do wykrywania i usuwania anie wirusów z komputera. Odszukuje on podejrzaną aktywność antywirusowe w systemie oraz przeszukuje go pod katem charakterystycznych ciągów bajtów. Niektóre programy antywirusowe są niekompatybilne z określonymi urządzeniami i oprogramowaniem.

API

API (Interfejs Zestaw funkcji tworzących interfejs dla aplikacji. API

(Application Programistyc Programming zny) Interface)

pozwala uruchamiać pod systemem operacyjnym Windows różne programy.

AppleTalk

AppleTalk

Protokół Sieciowy komputerów Macintosh.

applets

aplety

Miniprogramy z których składa się oprogramowanie.

Appliaction layer

Warstwa aplikacji

Siódma warstwa modelu OSI ISO. Definiuje w jaki sposób aplikacja komunikuje się z siecią.

Interfejs Application Programming Programistyc zny Interface

Patrz API.

ARP (Address Resolution Protocol)

ARP (Address Resolution Protocol)

ARP jest jednym z protokołów stosu TCP/IP. Jest on odpowiedzialny za tłumaczenie 32-btiowych adresów IP na adresy fizyczne (na przykład na 48-bitowe adres Ethernet).

Asymmetric Digital Subscriber Lines

Asymetryczn a Cyfrowa Linia Abonencka

Patrz ADSL.

authentication potwierdzanie Proces sprawdzania nazwy użytkownika i hasła w celu tożsamości potwierdzenia jego tożsamości w sieci klient-serwer. backbone

sieć szkieletowa

Sieć szkieletowa jest szybką siecią łączącą ze sobą poszczególne obszary sieci.

backup

kopia zapasowa

Kopia zapasowa to drugi kopia ważnych danych, programów lub innych informacji zwykle przechowywana na dyskietkach, dyskach ZIP, Jaz lub (najczęściej) na taśmach.

bandwidth

przepustowoś Jest to miara ilości danych, które mogą zostać przesłane ć przez określony punkt sieci (na przykład okablowanie, serwer, kartę sieciową) w danym czasie. W sieciach Ethernet przepustowość jest mierzona w Mb/s (megabajtach na sekundę).

Basic Input/Output System

Basic Input/Output System

Patrz BIOS.

Basic Rate Interface

Basic Rate Interface

Patrz BRI.

batch file

plik wsadowy Jest to plik tekstowy zawierający komendy systemowe. Komendy są wykonywane przez system jedna po drugiej, tak jakbyś jest sam wpisywał. Pliki wsadowe mają rozszerzenie BAT odróżniające je od zwykłych plików tekstowych.

baud rate

szybkość

Szybkość transmisji jest używana w technologiach

transmisji

komunikacyjnych do określania ile teoretycznie bitów można przesłać bitów na sekundę. Ze względu na istnienie pewnych narzutów związanych z technologiami sieciowymi całkowita ilość przesłanych bitów jest zawsze większa od ilości przesłanych użytecznych bajtów.

binary

wartość binarna

Wartość zapisana w dwójkowym systemie liczenia, używającym jedynie kombinacji zer i jedynek. Binarnymi liczbami posługują się komputery.

binding

wiązanie

Jest to proces przypisywania do sieci poszczególnych komponentów sieciowych (na przykład protokołu do karty sieciowej). Wiązanie protokołu z kartą sieciową oznacza, że dany protokół będzie mógł wykorzystywać tą kartę do transmisji.

BIOS (Basic Input/Output System)

BIOS (Basic Input/Output System)

Zestaw procedur sprzętowych niskiego poziomu pozwalający na przesyłanie danych pomiędzy różnymi komponentami sprzętowymi.

bit

bit

Podstawowa jednostka informacyjna przyjmująca wartość 0 lub 1. Komputery operują na liczbach binarnych, czyli na ciągach bitów.

bit depth

głębia kolorów

Określa jak duża jednostka informacyjna jest używana przez skanery do zapisywania informacji o kolorze każdego punktu. Aby zobaczyć tylko dwa kolory (czarny i biały) potrzebujesz jednego bitu. W przypadku 16 odcieni szarości do opisania pojedynczego punktu potrzeba 4 bity, a do 256 odcieni 8 bitów. Kolorowe skanery zwykle operują 24- lub większą głębią kolorów.

bits per second (bps)

bitów na Jednostka określająca szybkość transmisji szeregowej. sekundę (b/s) Przesłanie pojedynczego znaku wymaga zwykle 10 bitów. Na przykład modem 33.6 przesyła dane z szybkością 33,600 b/s. Jednostka ta lepiej opisuje efektywną szybkość łącza niż szybkość transmisji.

BNC connector

złącze BNC

boot disk

dysk startowy Dyskietka zawierająca pliki systemowe pozwalające na uruchomienie systemu operacyjnego. Zwykle używana w celach diagnostycznych, lub gdy komputer nie potrafi sam się uruchomić. Parz także dysk systemowy.

boot sector

sektor startowy

Sektor zwierający informacje które komputer odczytuje podczas startu.

bps

b/s

Patrz bitów na sekundę.

BRI (Basic Rate

BRI (Basic Rate

Linie ISDN BRI pozwalają na komunikacje z szybkością 64 Kb/s.

Złącze BNC znajduje się na końcach kabli koncentrycznych i zwykle łączy dwa kable ze sobą.

Interface)

Interface)

bridge

most

Urządzenie sieciowe zapewniające komunikacje pomiędzy dwom segmentami sieci tworzącymi jedną sieć logiczną. Zwykle są one używane w większych i bardziej obciążonych sieciach.

browser

przeglądarka

Oprogramowanie pozwalające na oglądanie stron WWW, Czyta ono język HTML i przedstawia w atrakcyjnej formie.

burst access mode

tryb burst

Ten tryb transmisji polega na wysyłaniu danych całymi blokami zamiast znak po znaku.

bus

szyna

Jest to elektroniczna magistrala wysyłająca sygnały z jednej części komputera do innej. Szerokości szyny zwykle wynosi 16 lub 32 bity.

byte

bajt

Ilość danych zwykle równa jednemu znakowi. Bajt składa się z 8 bitów. Bity są łączone w większe jednostki, z których najpopularniejszą jest bajt.

cable

kabel

Element tworzący sieć komputerową.

cable (for television)

dostęp kablowy

Typ linii dzierżawiony od operatora sieci kablowej zapewniający dużą przepustowość za rozsądne opłaty. Szybkość transmisji do abonenta wynosi do 10 Mb/s do 30 Mb/s. Szybkość transmisji w drugim kierunku waha się od 128 Kb/s do 10 Mb/s. Używane kable są zwykle koncentryczne.

cable modem

modem kablowy

Urządzeni podłączające twój komputer do dostawczy Internetu będącego operatorem telewizji kablowej. Pozwala na korzystanie z Internetu przez 24 godziny na dobę.

cabling

okablowanie

Kabla i urządzenia używane do połączenia komputerów w sieć. Okablowanie musi pasować do topologii i protokołu sieciowego.

cache

pamięć podręczna

Jest to specjalny obszar pamięci o krótkim czasie dostępu, podnoszący wydajność komputera.

capture a printer port

przechwytyw Przechwytywanie portu drukarki jest podobne do podłączania dysku sieciowego. Polega przypisywaniu ścieżki sieciowej do anie portu portu LPT. Wiele aplikacji MS-DOS i niektóre 16-bitowe drukarki aplikacje systemu Windows potrafią drukować tylko do portu LTP. Nie potrafią one używać ścieżek sieciowych, takich jak na przykład \\Sue\WinHP.

Cat 3 cable

Kabel 3. kategorii

Kable typu skrętka są podzielone na kategorie. Każda kategoria określa określone charakterystyki kabla. Kabel kategorii 3. są tańsze od kabli kategorii 5., ale nie pozwala na duże szybkości transmisji, więc jest już rzadko spotykany.

Cat 5 cable

Kabel 5.

Kable typu skrętka są podzielone na kategorie. Każda

kategorii

kategoria określa określone charakterystyki kabla. Kable 5. kategorii są najlepszym rozwiązaniem dla obecnych sieci. Działają one równie dobrze z sieciami 10BASE-T, jak i 100BASE-TX.

CCITT (Comite Consultatif Internationale de Telephonie et de Telegraphie)

Organizacja ustalająca międzynarodowe standardy CCITT telekomunikacyjne, w tym zasady komunikacji modemów. (Comite Consultatif Internationale de Telephonie et de Telegraphie)

CD-R (recordable)

CD-R (recordable)

CD-ROM (compact disc read-only memory)

Dysk dużej pojemności zawierający dane odczytywane za CD-ROM (compact disc pomocą światła laserowego. read-only memory)

CD-RW

CD-RW

Napędy CD-RW pozwalają na wielokrotne zapisywanie danych. Musisz jednak używać wraz z nimi specjalnych dysków CD-RW.

CEBus (Consumer Electronics Bus)

CEBus (Consumer Electronics Bus)

CEBus jest protokołem komunikacyjnym dzięki którym możliwa jest komunikacja pomiędzy elementami wyposażenia domu. CEBus jest podobny do technologii LonWorks ponieważ każde urządzenie może nadawać i odbierać dane. Z drugiej strony CEBus jest podobny do technologii X10, ponieważ działa poprzez linie energetyczne. Dzięki temu nie musisz instalować nowego okablowania.

central processing unit (CPU)

procesor główny (CPU)

Cześć sprzętowa komputera nazywana procesorem jest centralnym układem obliczeniowym podłączanym do płyty głównej.

chat programs

programy do rozmów (chat)

Są to programy umożliwiając dwóm lub większej ilości osób rozmowy poprzez sieć. Rozmowy te są prowadzone w czasie rzeczywistym.

Class A IP addresses

Adres IP klasy A

Adresy IP klasy A są używane w dużych sieciach. Sieci tej klasy poznaje się po pierwszym oktecie adresu, który przyjmuje wartość od 1 do 126. Sieci klasy A mają 8-bitowy adres sieci.

Class B IP addresses

Adres IP klasy B

Adresy IP klasy B są zwykle używane w sieciach średniej wielkości. Poznaje się je po pierwszym oktecie adresu posiadającym wartości z zakresu od 128 do 191. Sieci klasy B mają 16-bitowy adres sieci.

Skrót CD-R oznacza dyski kompaktowe z możliwością jednokrotnego nagrania, idealne do wykonywania kopii zapasowych. Płyty te mieszczą do 650 MB danych.

Class C IP addresses

Adres IP klasy C

Adresy IP klasy B są zwykle używane małych sieciach. Poznaje się je po pierwszym oktecie adresu posiadającym wartości z zakresu od 192 do 233. Sieci klasy B mają 24bitowy adres sieci.

Class D IP addresses

Adres IP klasy D

Adresy klasy D nie są używane w sieciach, ponieważ są to specjalne adresy trybu rozgłoszeniowego lub multicast.

Class E IP addresses

Adres IP klasy E

Adresy klasy E, których powiwszy oktet posiada wartości większe niż 233 są używane w celach eksperymentalnych.

client

klient

Komputer mający dostęp do współdzielonych zasobów serwera. Pojęcie to odnosi się także do programu klienta w aplikacjach typu klient-serwer, w których druga część znajduje się na serwerze. Te dwie części współdziałają razem w celu dostarczenia użytkownikowi odpowiednich danych i funkcjonalności. Jest to także oprogramowanie pozwalające komputerowi klienta na działanie w sieci.

client application

aplikacja klienta

Aplikacja klienta jest programem stacji roboczej łączącym się z zasobami innego komputera. Klient może łączyć się z serwerem aplikacji (na przykład serwerem bazy danych), lub z inną stacją roboczą zawierającą określone usługi (na przykład współdzielącą dostęp do Internetu).

client/server network

sieć klientserwer

Sieć w której przynajmniej jeden komputer – zwany serwerem – udostępnia swoje zasoby innym komputerom – klientom.

Comite Consultatif Internationale de Telephonie et de Telegraphie

Patrz CCIT. Comite Consultatif Internationale de Telephonie et de Telegraphie

command.co m

command.co m

Interpreter poleceń oraz plik systemowy niezbędny do działania niektórych systemów operacyjnych – DOS oraz Windows 95 i 98. Jest on niezbędny do startu komputera PC.

CMOS (complement ary metaloxide semiconducto r)

CMOS (complement ary metaloxide semiconducto r)

Zintegrowany obwód używany do produkcji procesorów i układów pamięci. Urządzenia CMOS działają z dużymi szybkościami i zużywają mało energii. W komputerach PC podtrzymywana bateryjnie pamięć CMOS utrzymuje parametry działania komputera po jego wyłączeniu.

CPU

CPU

Patrz procesor główny.

coaxial cabling

okablowanie koncentryczn

Szybki i drogi kabel sieciowy. Składa się on z plastikowego płaszcza otaczającego miedziany ekran, plastikowej izolacji

e

odgradzającej go od wewnętrznego przewodnika. Okablowanie koncentryczne jest generalnie odporne na zakłócenia zewnętrzne i próby podsłuchu.

collision

kolizja

W sieci kolizja jest niepożądanym zjawiskiem, który polega na tym, że dwa pakiety są transmitowane w tym samym czasie. Powoduje to uszkodzenie wysyłanych danych.

COM

COM

COM jest oznaczeniem portów szeregowych komputera. Do portów COM zwykle są podłączane takie urządzenia jak myszki czy modemy. Komputery mają zwykle dwa porty szeregowe: COM1 i COM2.

Compact Disc ReadOnly Memory

Compact Disc ReadOnly Memory

Patrz CD-ROM.

concentrator

koncentrator

Jest to urządzenie sieciowe pozwalające na dostarczenie współdzielonego medium transmisyjnego do wielu urządzeń.

conferencing software

oprogramowa nie konferencyjn e

Konferencje są to spotkania ludzi dokonywane przez sieć. Konferencje w czasie rzeczywistym pozwalają grupie osób na omówienie interesującego tematu. W tym typie konferencji tylko jedna osoba na raz może wysyłać wiadomości.

Pliki konfiguracyjne są to pliki decydujące o ustawieniach configuration pliki files konfiguracyjn systemu operacyjnego i sposobie jego ładowania. Wiele programów także posiada swoje własne pliki konfiguracyjne, e aby uruchomić program z odpowiednimi ustawieniami użytkownika. controller

kontroler

Kontroler to dodatkowa karta, płyta lub inny element sprzętu odbierający informacje z głównego procesora i zarządzający dodatkowym sprzętem.

cookies

pliki cookie

Są to pliki identyfikacyjne zapisywane na twardym dysku komputera podczas przeglądania zasobów sieciowych. Oprogramowanie serwerów WWW wysyła pliki cookie w celu zbierania takich informacji jak nazwa użytkownika, adres e-mail, hasło strony i innych oraz zapisywania ich na twoim twardym dysku.

database management system

system zarządzający bazą danych

Oprogramowanie serwera przechowujące wszystkie dane w bazie danych (na przykład ceny produktów). Każdy użytkownik może użyć części klienckiej tego oprogramowania, aby pozyskiwać informacje z bazy. Gdy klient zażąda określonej informacji system zarządzający bazą przeszuka ją pod odpowiednim kątem. Po znalezieniu szukanych danych zostaną one przesłane do klienta.

data bits

bity danych

Wartość określająca ilość bitów wykorzystywanych do

przesłania kawałka informacji. Zwykle jest to 7 lub 8. datagrams

datagramy

Datagramy to rodzaj pakietów zawierający adres źródłowy i docelowy oraz dane przeznaczone dla hosta docelowego. Każdy datagram zawiera wszystkie informacje wymagane do odnalezienie hosta docelowego niezależnie od drogi którą się to odbędzie.

Data Link layer

Warstwa łącza danych

Jedna z warstw modelu ISO OSI. Kontroluje ona przepływ danych przez karty sieciowe.

DCC

DCC

Patrz Bezpośrednie połączenie kablowe.

dedicated line linia dedykowana

Linia dedykowana to specjalna linia o dużej szybkości umożliwiająca ciągłą komunikacje. Jest ona zawsze aktywna i gotowa to transmisji.

default gateway

domyślna brama

Brama to fizyczne urządzenie łączące dwa różne segmenty sieci. Tłumaczy ona pomiędzy różnymi protokołami lub architekturami.

desktop

pulpit

Obszar ekranu zawierający ikony i inne elementy interfejsu użytkownika w Windows 95 i 98.

device driver

sterownik urządzenia

Oprogramowanie konieczne do działania w systemie operacyjnym każdego komponentu sprzętowego (karty dźwiękowej, napędu CD-ROM i innych).

DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol)

DHCP jest protokołem pozwalającym na automatyczne DHCP przypisywanie stacjom roboczym adresów IP. (Dynamic Host Configuration Protocol)

Dial-Up Networking

Dial-Up Networking

Jest to funkcja systemu Windows pozwalająca na używanie modemu w celu dostępu do sieci Internet lub innej sieci zdalnej w celu przesłania danych.

differential backup

kopia zapasowe różnicowa

Kopia różnicowa polega za zachowaniu wszystkiego, co zmieniło się od czasu wykonania ostatniej kopii zaznaczonych plików.

digital modem

modem cyfrowy

Nazwany także adapterem terminala (TA) lub routerem. Jest to urządzenie znajdujące się na końcu linii cyfrowej (ISDN, DSL, telewizji kablowej) i przesyłające po niej dane. Taka cyfrowa linii wymaga identycznych modemów cyfrowych znajdujących się na jej obu końcach.

Digital Subscriber Line

Cyfrowa linia Patrz DSL. abonencka

digital technology

technologia cyfrowa

Linie cyfrowe służą do transmisji danych z dużymi szybkościami, dzięki czemu wiele osób może z nich

korzystać jednocześnie. Prze takie linie możesz przesyłać duże pliki danych czy prowadzić wiedokonferencje. Patrz DVD-ROM.

Digital Versatile Disc ReadOnly Memory

Digital Versatile Disc ReadOnly Memory

Direct Cable Connection (DCC)

Bezpośrednie Technika pozwalające na współdzielenie zasobów pomiędzy dwom komputerami tylko za pomocą kabla, bez użycia karty połączenie sieciowej. Windows 95 i 98 zawierają oprogramowanie kablowe pozwalające na zestawienie takiego połączenia.

Direct Memory Access

Direct Memory Access

Patrz DMA.

directory (folder)

katalog (folder)

Foldery w Windows 95 i 98 są tym samym, czy katalogi w systemie DOS. Katalog może zawierać pliki aplikacji, dane, pliki systemowe i inne katalogi.

DirectX

DirectX

Biblioteka Windows 95 i 98 oferująca standardowy sposób tworzenia takich aplikacji jak gry. Programy te dzięki tej bibliotece mają dostęp do sprzętu komputera. Niektóre urządzenia mogę być niekompatybilne z ta biblioteką.

disk cache

pamięć podręczna dysku

Część pamięci RA używana do przechowywania danych doczytanych i zapisywanych na dysk. Przyspiesza to działanie podsystemu dyskowego. Pamięć ta jest czyszczona po każdym wyłączeniu komputera.

DMA (Direct DMA (Direct DMA jest metodą przesyłania danych z pominięciem procesora, na przykład prosto z twardego dysku do pamięci. Memory Memory Access) Access) DNS

DNS

Patrz Domain Name System.

docking station

stacja dokująca

Możesz używać stacji dokującej do podłączania dodatkowych urządzeń do komputera przenośnego (na przykład karty sieciowej).

document management software

oprogramowa nie do zarządzania dokumentami

Zarządzanie dokumentami jest metodą organizowania wielu dokumentów w grupy dostępne dla swoich członków. Dzięki temu każdy użytkownik może oglądać różne dokumenty i dodawać do nich swoja pracę. Może on także kopiować, zapisywać i przeszukiwać dokumenty znajdujące się w bazie danych.

domain name nazwa domenowa

Adresy IP są trudne do zapamiętania, a nazwy domenowe oferują łatwiejszy sposób identyfikowania komputerów w sieci. Na przykład nazwą domenową serwera WWW firmy Microsoft jest www.microsoft.com. Nazwy domenowe

mogą się zaczynać od www, co jest skrótem od World Wide Web. Domain Name Server

Patrz Domain Name System.

Domain Name System jest mechanizmem kojarzącym nazwy Domain Domain Name System Name System domenowe z adresami IP. Gdy w przeglądarce internetowej wpiszesz adres URL strony to zostanie wygenerowane (DNS) (DNS) zapytanie do serwera DNS. Serwer DNS zawiera bazę kojarzącą nazwy domenowe z adresami IP. Serwer taki odnajduje adres IP skojarzony z żądaną nazwą domenową i wynik zwraca pytającemu. Proces ten nazywa się rozwiązywaniem nazwy. DOS (Disk Operating System)

DOS (Disk Operating System)

Dyskowy system operacyjny istniejący w wielu odmianach: MS-DOS, IBM DOS i innych.

dot pitch

rozmiar plamki

Każdy obiekt na ekranie jest zbudowany z planek. Odległość pomiędzy plamkami nazywana jest rozmiarem plamki. Wartość ta waha się od 0.22 do 0.52 mm.

download

pobieranie

Metoda kopiowania pliku z innego komputera przez siec lokalną lub Internet.

downstream

pasmo w kierunku abonenta

Jest to szybkość z jaką informacje mogą być przez abonenta pobierane. Zwykle szybkość ta jest większa niż szybkość od abonenta.

driver

sterownik

Zestaw funkcji programowych używany do kontrolowania przepływu danych pomiędzy systemem operacyjnym i urządzeniem sprzętowym (modemem, karta sieciową lub innym).

DSL (Digital Subscriber Line)

DSL (Cyfrowa linia abonencka)

DSL jest nowszą technologią pozwalającą na transmisje w obu kierunkach przez linie miedziane, tak jak w przypadku ISDN. Istnieje wiele odmian tej technologii.

DVD-RAM

DVD-RAM

DVD-RAM jest wielokrotnie zapisywalną odmianą DVDROM. Jeden dysk DVD-RAM potrafi pomieścić do 2,85 GB danych.

DVD-ROM (Digital Versatile Disc ReadOnly Memory)

DVD-ROM (Digital Versatile Disc ReadOnly Memory)

Napędy DVD-ROM są podobne do napędów CD-ROM, z tym że posiadają większą pojemność. CD-ROM może pomieścić 650 MB danych, a dysk DVD-ROM 4,7 GB.

Dynamic Host

Dynamic Host

Patrz DHCP.

Configuration Configuration Protocol Protocol ECP cable

Kabel ECP

Tan kabel jest używany wraz z portami ECP i pozwala na szybsza wymianę danych niż kabel standardowy. Tryb ECP portu równoległego musi być włączony w konfiguracji BIOS.

EISA (Extended Industry Standard Architecture)

EISA (Extended Industry Standard Architecture

EISA jest 32-botywm rozszerzeniem standardowej magistrali ISA.

electronic mail (e-mail)

Wiadomości, notatki, listy i inne elementy wysyłane poczta elektroniczna elektroniczne przez Internet lub inną sieć. Dostarczanie listów elektronicznych jest prawie natychmiastowe. (e-mail)

e-mail

e-mail

Patrz poczta elektroniczna.

Ethernet

Ethernet

Ethernet jest protokołem i schematem okablowania przesyłającym dane z prędkością 10 Mb/s. Ethernet może działać w topologii szyny lub gwiazdy.

FAQ (Frenquently Asked Questions)

FAQ (Najczęściej zadawane pytania)

Dokumenty FAQ zawierają najczęściej zadawane pytania i odpowiedzi dotyczące określonego tematu. Wiele serwisów w Internecie zawiera dokumenty FAQ.

fax server

Serwer faksów

Serwer faksów jest wydajnym serwerem sieci klient-serwer zarządzającym przychodzącymi i wychodzącymi faksami. Usługa faksowania przekazuje wszystkie odebrane faksy do odpowiedniego użytkownika lub grupy użytkowników.

fiber optic cabling

Okablowanie światłowodo we

Okablowane światłowodowe transmituje dane impulsami świetlnymi poprzez odpowiednie włókna światłowodowe. Kable światłowodowe są lżejsze i mniejsze od miedzianych. Są także całkowicie odporne na zakłócenia zewnętrzne. Lepiej także transmitują sygnał. Niestety okablowanie światłowodowe jest także bardzo drogie. Jest ono także trudne w instalacji i naprawie.

filename extension

rozszerzenie pliku

Trzyliterowy identyfikator występujący po nazwie pliku i kropce. Oznacza on zwykle typ pliku. Na przykład PCX jest rozszerzeniem określającym obraz, a DOC dokument programu Word.

file server

serwer plików

Komputer o szybkim procesorze i dużej przestrzeni dyskowej (wyrażanej w dziesiątkach gigabajtów) używany do przechowywania plików w sieci klient-serwer.

File Transfer Protocol (FTP)

File Transfer Protocol (FTP)

FTP jest protokołem należącym do stosu TCP/IP. Pozwala on na wymianę plików w sieci Internet.

firewall

Zapora ogniowa (firewall)

Zapory ogniowe mogą być sprzętowe lub programowe. Zapory ogniowe monitorują ruch w sieci. Zabezpieczają też sieć przed atakami z zewnątrz. Dobra zapora ogniowa rejestruje wszystkie zdarzenia i powiadamia administratora o problemach.

FireWire

FireWire

FireWire jest nowym interfejsem do zastosowań multimedialnych. FireWire jest bardzo szybkie, około trzy razy szybsze od magistrali PCI. Do łańcucha tworzonego przez urządzenia FireWire można podłączyć do 63 urządzeń.

flatbed scanner

skaner płaski

W przypadku skanera płaskiego skanowane materiały umieszczasz na szklanej płycie. Pod tą płytą przemieszcza się głowica skanera. Patrz także skaner ręczny.

FM synthesis Synteza FM

Synteza FM jest używana przez karty dźwiękowe do naśladowania dźwięki instrumentów, takich jak pianino czy bębny. Metoda ta jest podobna do wytwarzania dźwięku przez prawdziwe instrumenty i czasami daje dobre efekty.

Fractional T1 Częściowe T1

Częściowe T1 to część linii T1. Szybkość takiego połączenia jest większa niż ISDN, ale mniejsza niż T1. Możesz także wraz z rozwojem sieci zwiększać szybkość takiego połączenia.

frame relay

frame relay

Technologia frame relay pozwala na transmitowanie głosu i danych na praktycznie nieograniczone odległości. Sprzęt dla tej technologii jest jednak bardzo drogi, a jakość transmisji głosu przez takie łącza nie jest największa.

FTP

FTP

Patrz File Transfer Protocol.

full acess

pełny dostęp

Opcja występując podczas udostępniania zasobów pozwalająca na wszystkie możliwe operacje na zasobie.

full backup

pełna kopia zapasowa

Pełna kopia zapasowa polega na wykonaniu kopii wszystkich plików z interesujące zakresu. Możesz wykonać pełną kopię zapasową dysku, aby zabezpieczyć się na wypadek jego awarii.

gateway

brama

Sprzęt lub oprogramowanie tłumaczące pomiędzy dwoma różnymi protokołami i zapewniające dostęp do systemu o odmiennej architekturze.

gateway brama remote access zdalnego dostępu

Brama pozwalające zdalnym klientom na połączenie siecią i korzystanie z jej zasobów.

GB

GB

Patrz gigabajt.

Gbit

Gbit

Patrz gigabit.

GIF

GIF

Popularny format przechowywania plików graficznych,

(Graphics Interchange Format)

(Graphics Interchange Format)

szczególnie dla obrazów zawierających duże powierzchnie tego samego koloru. GIF jest rozszerzeniem dla plików w tym formacie. Format ten nie jest szczególnie dobry dla fotografii.

gigabit (Gbit) gigabit (Gbit) Gigabit to 1 bilion bitów. gigabyte (GB)

gigabajt (GB) Gigabajt zawiera 1 073 741 824 bajtów. Giga- w systemie metrycznym jest przedrostkiem oznaczającym bilion. Zwykle o gigabajtach mówimy w przypadku twardych dysków.

gopher

gopher

Gopher jest protokołem stosu TCP/IP oferującym oparty o menu dostęp do plików w sieciach Internet i internet. Gopher jest starą usługą, ale wciąż używaną w niektórych miejscach.

Graphics Interchange Format

Graphics Interchange Format

Patrz GIF.

groupware

oprogramowa Sieciowe oprogramowanie wspomagające pracę w grupach. nie do pracy Pakiety tego typu zwykle składają się z kilku modułów, takich jak poczta elektroniczna, terminarz, elektroniczne grupowej forum, chat i inne.

HAN (home HAN (home Nowy skrót określający sieci istniejące w domu. area network) area network) handheld device

urządzenie podręczne

Bardzo mały komputer który można zmieścić w ręce. Pozwala on na układanie terminarza, dostęp do książki adresowej, robienie notatek i inne. Możesz także synchronizować informacje z komputerem stacjonarnym, tak aby nie przegapić spotkania lub nie stracić kontaktu. Czasami te urządzenia są nazywane PDA (Personal Digital Assistant).

heating, ventilation, air conditioning

ogrzewanie, wentylacja, klimatyzacja

Patrz HVAC.

hex liczba Jest to liczba oparta o szesnastkowy system liczenia. Składa (hexidecimal) szesnastkowa się on z liczb od 0 do 9 i liter od A do F. Jest to popularny sposób reprezentowania liczb binarnych. home area network

sieć domowa

Patrz HAN.

Home Phoneline Networking Alliance

Home Phoneline Networking Alliance

Patrz Home PNA.

HomePNA (Home

HomePNA (Home

Home PNA jest stowarzyszeniem zrzeszającym wiodące firmy i pracującym na stworzeniem i zastosowaniem jednego

Phoneline Networking Alliance)

Phoneline Networking Alliance)

standardu przemysłowego dla transmisji przez linie telefoniczne.

host

host

Każdy komputer w sieci oferujący swoje usługi.

HP JetAdmin HP JetAdmin HP JetAdmin jest narzędziem służącym do zarządzania drukowaniem w sieci. Większe firmy używają go do zarządzania wieloma drukarkami i kolejkami wydruku. HTML (Hypertext Markup Language)

HTML (Hypertext Markup Language)

HTML jest zestawem kodów tworzącym stronę WWW. Jest to standardowy sposób zapisu tych stron.

HTTP (Hypertext Transfer Protocol)

HTTP (Hypertext Transfer Protocol)

HTTP jest protokołem służącym do przesyłania dokumentów z serwera WWW. HTTP pisane małymi literami jest zwykle początkiem tego, co wpisujesz w przeglądarce internetowej. HTTP wskazuje, że przeglądarka ta chce się skomunikować z serwerem WWW.

hub

hub

Urządzenie łączące wszystkie kable sieciowe w jednym miejscu. Większość sieci wymaga huba dla rozszerzenia swojego zasięgu.

HVAC (heating, ventilation, air conditioning)

Popularny skrót urządzeń kształtujących klimat HVAC (ogrzewanie, pomieszczenia. wentylacja, klimatyzacja)

hypertext

hipertekst

Jest to tekst wzbogacony o odnośniki. Gdy klikasz na te odnośniki zostajesz przeniesiony w inne miejsce strony, lub na inną stronę. Przy użyciu odnośników możesz łatwiej podążać za informacjami związanymi z tematem.

Hypertext Transfer Protocol

Hypertext Transfer Protocol

Patrz HTTP.

ICMP (Internet Control Message Protocol)

ICMP (Internet Control Message Protocol)

ICMP jest jednym z protokołów stosu TCP/IP. Pozwala on na kontrolę i wykrywanie problemów z transmisją protokołu IP.

IDE (Integrated Device Electronics)

IDE (Integrated Device Electronics)

IDE jest popularnym interfejsem stosowanym przez urządzenia pamięci masowej.

IEEE (Institute of

IEEE (Institute of

Stowarzyszenie ustalające normy dotyczące okablowania i innego sprzętu sieciowego. Standardy te zapewniają

Electrical and Electrical and współpracę pomiędzy urządzeniami. Electronics Electronics Engineers) Engineers) IGMP (Internet Group Management Protocol)

IGMP (Internet Group Management Protocol)

IGMP jest jednym z protokołów stosu TCP/IP. Umożliwia on rozgłaszanie pakietów IP wśród komputerów należących do określonych grup.

incremental backup

przyrostowa kopia zapasowa

Przyrostowa kopia zapasowa zachowuje tylko pliki które zostały zmienione od ostatniej pełnej lub przyrostowej kopii.

Industry Standard Architecture

Industry Standard Architecture

Patrz ISA.

infrared

podczerwień

Medium używane przez bezprzewodowe połączenia sieciowe używające fal świetlnych o dużej częstotliwości. W przypadku takiej transmisji między komunikującymi się urządzeniami nie może być żądnych przeszkód.

Input/Output

wejściewyjście

Patrz porty I/O.

Institute of Electrical and Electronics Engineers

Patrz IEEE. Institute of Electrical and Electronics Engineers

Integrated Device Electronics

Integrated Device Electronics

Patrz IDE.

Integrated Services Digital Network

Cyfrowa sieć z integracją usług

Patrz ISDN.

intelligent home (also smart home)

budynek inteligentny

Pojęcie budynku inteligentnego obejmuje jedynie zastosowanie czujników ruchu, lub pełne połączenie wszystkich urządzeń w budynku wraz z całkowicie automatycznym ich działaniem.

International Standards Organization/ Open Systems Interconnect

International Patrz ISO/OSI. Standards Organization/ Open Systems Interconnect

Internet

Internet

Sieć składająca się z mniejszych sieci lokalnych i rozległych

łącząca jest wszystkie w jeden światowy organizm. Każda z tych mniejszych sieci zawiera serwery oferujące różne usługi (na przykład WWW, czy FTP). Internet jest siecią publiczną, dostępną w całości dla wszystkich posiadających komputery i podłączenie do niego. Internet Control Message Protocol

Internet Control Message Protocol

Patrz ICMP.

Internet Group Management Protocol

Internet Group Management Protocol

Patrz IGMP.

Internet Packet Exchange/Se quenced Packet Exchange

Internet Packet Exchange/Se quenced Packet Exchange

Patrz IPX/SPX.

Internet Protocol

Internet Protocol

Patrz IP.

Internet Service Provider

Dostawca Internetu

Patrz ISP.

InterNIC (Internet Network Information Center)

InterNIC (Internet Network Information Center)

Aby upewnić się, że adresy IP używane w sieci Internet są unikatowe InterNIC zajmuje się ich przydziałem. Kontroluje on wszystkie publiczne adresy IP używane w sieci Internet.

Interrupt Request

Żądanie przerwania

Patrz IRQ.

intranet

intranet

Intranet to prywatna sieć zbudowana w oparciu o technologie stosowane w sieci Internet. Korzystanie z sieci internet polega na, tak samo jak korzystanie z Internetu opiera się na protokołach takich jak HTTP, HTML, TCP/IP, na przeglądarkach internetowych i innych. Intranet może, ale nie musi być podłączony do Internetu.

Port I/O I/O (Input/Output (wejściawyjścia) ) Port

Port komputera do którego podłączasz urządzenia sprzętowe, takie jak joystick. Także jest to specjalna przestrzeń adresowa pozwalająca na przesyłanie danych pomiędzy procesorem a sprzętem komputera.

IP (Internet Protocol)

IP jest jednym z protokołów stosu TCP/IP zapewniającym usługi trasowania. IP pozwala pakietom sieciowym na

IP (Internet Protocol)

przechodzenie przez routery. IP address

adres IP

Adres IP jest identyfikatorem komputer w sieci IP. Zwykle posiada on następujący format (przykładowo): 205.112.134.121.

IPCONFIG

IPCONFIG

IPCONFG jest programem użytkowym zwykle instalowanym razem z protokołem TCP/IP. Pokazuje on adres IP, maskę podsieci oraz domyślną bramę dla wszystkich kart sieciowych. IPCONFIG jest przydatny, gdy chcesz szybko sprawdzić adresy IP komputerów. Potrafi on także wykryć zły adres IP lub złą maskę podsieci.

IPX/SPX (Internet Packet Exchange/Se quenced Packet Exchange)

IPX/SPX (Internet Packet Exchange/Se quenced Packet Exchange)

IPX/SPX to protokół szeroko stosowany w sieciach Novell NetWare, choć może go także stosować w sieciach Microsoft Networks. IPX/SPX oferuje wiele funkcji sieciowych systemu Windows, włączając w to NetBIOS, gniazdka Windows i inne.

IRQ (Interrupt Request)

IRQ (Żądanie Sygnał sprzętowy wysyłany do jednostki centralnej. Każde przerwania) urządzenie musi wysłać IRQ zanim procesor będzie mógł je obsłużyć. Jeżeli urządzenie chce się komunikować z procesorem wywołuje IRQ.

ISA (Industry ISA (Industry 16-bitowa magistrala ISA. Standard Standard Architecture) Architecture) ISDN jest cyfrową technologia pozwalającą na przesyłanie danych, głosu i obrazu. Linie ISDN są miedziane. Technologia ISDN zapewnia niski poziom szumów, przesłuchów i dobre bezpieczeństwa.

ISDN (Integrated Services Digital Network)

ISDN (Cyfrowa sieć z integracją usług)

ISO/OSI (International Standards Organization/ Open Systems Interconnect)

Model referencyjny ISO OSI jest zestawem standardów ISO OSI (International określającym funkcjonowanie sieci. Nie definiuje on jednak żadnego konkretnego protokołu sieciowego. Standards Organization Open Systems Interconnect)

ISP (Internet Service Provider)

ISP (Dostawca Internetu)

Firma zapewniająca dostęp do Internetu za miesięczną opłatę.

Java

Java

Java jest językiem programowania pozwalającym ożywić strony WWW. Zwykle programy Java które pobierasz z Internetu są wolne od wirusów i innych niszczących właściwości.

jitter

przesunięcie fazowe

Pojęcie to oznacza rozsynchronizowanie się bitów danych z zegarem odbierającego.

Joint Photographic Experts Group

Joint Photographic Experts Group

Patrz JPEG.

JPEG (Joint Photographic Experts Group)

JPEG (Joint Photographic Experts Group)

Format zapisu plików graficznych. Jest to dobry format dla sieci Internet, ponieważ mocno kompresuje zawartość pliku. Dobry standard dla prezentowania zdjęć.

jumpers

zworki

To małe przełączniki znajdujące się na płycie głównej i kartach rozszerzeń. Zwykle można nimi zmienić różne ustawienia sprzętowe. Karty Plug and Play nie mają zworek.

Kbps (kilobits per second)

Kb/s (kilobitów na sekundę)

Jednostka w której mierzy się szybkość przesyłania danych.

kernel

jądro

Jądro jest głównym elementem systemu operacyjnego i komunikuje się ono bezpośrednio ze sprzętem.

kilobits per second

kilobitów na sekundę

Patrz Kb/s.

kilobyte

kilobajt

Kilobajt (K) składa się z 1 024 bajtów. Pliki których rozmiar jest podawany w kilobajtach są małymi plikami. Kilo- w systemie metrycznym oznacza 1000.

L1 cache

Pamięć podręczna 1. poziomu

Jest to szybka pamięć umieszczona w jednym układzie razem z procesorem.

L2 cache

Pamięć podręczna 2. poziomu

Jest to szybka pamięć podręczna, która może być umieszczona w jednym układzie razem z procesorem, lub znajdować się w osobnym układzie. Wszystkie komputery mają pamięć podręczną 1. poziomu, ale nie wszystkie mają pamięć podręczną 2. poziomu.

LAN (Local Area Network)

LAN (Sieć lokalna)

Grupa komputerów i innego sprzętu (drukarek, hubów i innych) połączonych ze sobą okablowaniem i korzystających z tych samych protokołów. Sieć lokalna może mieć architekturę równorzędną lub klient-serwer. Może także swoim zasiągiem pokrywać obszar pokoju, budynku lub kilku budynków.

laptop computer

komputer laptop

Jest to komputer przenośny mający połączone ze sobą: płaski ekran i klawiaturę. Komputery typu laptop są wiesze i cięższe od komputerów typu notebook.

leased line

linia

Termin ten odnosi się do linii będących do wyłącznego

dzierżawiona

użytku dzierżawiącego przez 24 godziny na dobę 7 dni w tygodniu.

LED (lightemitting diode)

LED (dioda świetlna)

LED jest urządzeniem emitującym światło o określonej barwie.

legacy

legacy

Termin legacy odnosi się do sprzętu i oprogramowania, które zostało opracowane przed pojawieniem się Windows 95. Na przykłady karty typu legacy nie obsługują trybu Plug and Play. Oprogramowanie typu legacy może być przeznaczone dla systemu DOS lub Windows 3.x, choć pod Windows 95 również pracuje.

licensing

Umowa licencyjna

Umowa licencyjna jest dostarczana razem z oprogramowaniem i określa warunki jego użytkowania.

light emitting dioda diode świetlna

Patrz LED.

link (also called hyperlink)

łącze (zwane także hiperłączem)

Łącze jest zwrotem lub obrazkiem. Kliknięcie na łącze powoduje przeniesienie do innego obszaru sieci.

LinkLocal

LinkLocal

Alternatywna metoda konfiguracji protokołu TCP/IP zastosowana w Windows 98. LinkLocal automatycznie tworzy prywatny schemat adresowania IP. Możesz używać tej metody, gdy nie posiadasz w sieci serwera DHCP i jest to prywatna sieć nie podłączona do Internetu.

local area network

sieć lokalna

Patrz LAN.

local printer

drukarka lokalna

Drukarka bezpośrednio podłączona do komputera przez jeden z jego portów.

LocalTalk

LocalTalk

Protokół sieciowy komputerów Macintosh.

logical drive

dysk logiczny Nie jest to fizyczny dysk komputera (urządzenie), ale dysk stworzony na jednej z partycji dysku fizycznego. Posiada on przypisaną literę napędu, na przykład E, F lub G.

log on

logowanie

Logowanie odbywa się przez podanie nazwy i hasła użytkownika w oknie dialogowym. Informacje te są używane do potwierdzania tożsamości użytkownika w sieci. Gdy tożsamość ta zostanie potwierdzona użytkownik ma prawo do używania przysługujących mu zasobów sieciowych.

LonWorks

LonWorks

LonWorks jest protokołem używanym przez przemysłową i domową automatykę. Do sieci LonWorks można podłączyć do 32 000 urządzeń. Inteligentne urządzenia sterujące zwane węzłami, komunikują się ze sobą przy użyciu tego protokołu. Każdy węzłem posiada wbudowane własne funkcje

kontrolne. Węzłami mogą być czujniki, sterowniki i urządzenia wykonawcze. MAC address adres MAC

Adres w sieci Ethernet jest także nazywany adresem MAC. Jest to liczba składająca się z 12 liczb szesnastkowych, na przykład 0080001021ef. Ewentualnie liczbę tą może reprezentować 6 liczb szesnastkowych oddzielonych dwukropkami. Adres MAC jest unikatowy dla każdej karty sieciowej, ale nie identyfikuje lokalizacji komputera, jedynie sam komputer.

macro virus

wirus makrowy

Wirus makrowy dołącza się do dokumentów (na przykład dokumentów programu Word). Jeżeli nie otworzysz dokumentu zawierającego makro, to nie zostanie ono uaktywnione. Wirus makrowy możesz na przykład otrzymać poprzez zarażony plik z dyskietki lub załącznik do poczty elektronicznej.

mail server

serwer pocztowy

Centralny punkt w którym przechowywane są skrzynki pocztowe.

map

plan sieci

Plan sieci określa w jakich lokalizacjach znajdują się komputery i inne urządzenia. Zawiera także ważne informacje na temat okablowania, sprzętu sieciowego, a nawet oprogramowania używanego w sieci.

mapping a drive

podłączanie (mapowanie) dysku

Podłączanie dysków polega na tworzeniu skrótów do folderów sieciowych przez litery napędów. Folderowi takiemu możesz przypisać nieużywaną literę napędu, na przykład J, K, L, M lub N, która będzie go reprezentować w lokalnym komputerze.

MB

MB

Patrz megabajt.

Mb/s Mbps (megabits per (megabitów na sekundę) second)

Miara szybkości przesyłania danych równa jednemu milionowi bitów (lub 1 000 kilobitów) na sekundę.

MCA (Microchanne l Architecture)

MCA (Microchanne l Architecture)

32-bitowa magistrala przeznaczona dla systemów wielozadaniowych. Podłączone do niej urządzenia same się identyfikują eliminując ewentualne konflikty związane z ręczną konfiguracją. Używana jedynie w systemach IBM PS/2.

megabit

megabit

Megabit (Mb) oznacza 1 048 576 bitów danych. Ogólnie przyjmuje się, że jest to 1 milion bitów.

megabits per second

megabitów na Patrz Mb/s. sekundę

megabytes (MB, M lub meg)

megabajty (MB lub M)

Megabajt składa się z 1 048 576 bajtów danych. Mega - w systemie metrycznym jest przedrostkiem miliona. Wielkość ta jest używana do określania rozmiaru plików, wielkości

pamięci operacyjnej oraz dysków twardych. megahertz

megahertz

Patrz Mhz.

mesh topology

topologia siatki

Topologia siatki używana jest w sieciach rozległych (WAN), takich jak sieci dużych korporacji, uniwersytetów i agencji rządowych. W topologii siatki każdy węzeł jest połączony z wszystkimi innymi za pomocą oddzielnego połączenia.

MHz (megahertz)

MHz (megahertz)

Jeden milion cykli na sekundę. Jednostka używana do mierzenia częstotliwości.

Microchannel architektura Patrz MCA. Architecture Microchannel microprocess or

mikroproceso Procesor jest jednym z układów komputera. Mikroprocesor r jest zminiaturyzowaną wersją procesora.

Microsoft Client for NetWare Networks

Klient Microsoft dla sieci NetWare

Klient dla sieci NetWare został stworzony przez firmę Microsoft aby umożliwić systemom operacyjnym tej Windows na korzystanie z serwerów NetWare. Pozwala on na pełne korzystanie z zasobów sieci NetWare, tak jak klient firmy Novell.

Microsoft Exchange

Microsoft Exchange

Jest to program pocztowy umożliwiający zakładanie skrzynek poczty elektronicznej. Dzięki niemu możesz na przykład otrzymywać pocztę elektroniczną z sieci lokalnej i Internetu.

MIDI (Musical Instrument Digital Interface)

MIDI (Musical Instrument Digital Interface)

Interfejs MIDI pozwala na kontrolowanie syntezatorów i innych elektronicznych instrumentów muzycznych podłączonych do komputera. MIDI to także typ pliku.

Urządzenie podłączone do komputera w formie wewnętrznej modem modem (karty rozszerzeń) lub zewnętrznej, pozwalające mu na (MOdulate (MOdulate DEModulate) DEModulate) komunikowanie się z innym modem przez analogowe linie telefoniczne. motherboard

płyta główna

Podstawowy element każdego komputera. Zawiera ona podstawki pod procesor i pamięć RAM oraz inne niezbędne układy.

Motion JPEG Motion JPEG Jest to odmiana kompresji JPEG stosowana do plików wideo. Patrz także JPEG. Patrz MPEG.

Motion Picture Experts Group

Motion Picture Experts Group

MPC (Multimedia

MPC MPC jest specyfikacją multimedialnego sprzętu – głośników, (multimedialn kart dźwiękowych, kart graficznych, napędów CD-ROM i

Personal Computer)

y komputer osobisty)

innych – który zapewnia kompatybilność i pewne działanie sprzętu oraz spełnianie pewnych standardów.

MPEG (Motion Picture Experts Group)

MPEG (Motion Picture Experts Group)

Format pliku pozwalając na zapisywanie skompresowanych strumieni wideo.

MS-DOSbased application

aplikacja systemu MSDOS

Aplikacje MS-DOS są napisane specjalnie dla tego systemu. Niektóre z nich działają pod kontrolą systemu Windows, a inne nie.

multimedia

aplikacje multimedialn e

Są to aplikacje posiadające treść wzbogaconą o dźwięki i ruchome obrazy. Zwykle programami multimedialnymi są programy muzyczne, edukacyjne i gry.

multimedia network

sieć multimedialn a

Sieć multimedialna pozwala na współdzielenie treści multimedialnych poprzez szybkie łącza.

Multimedia Personal Computer

multimedialn y komputer osobisty

Patrz MPC.

multitasking

wielozadanio wość

Jednoczesne wykonywanie dwóch lub więcej programów.

multithreadin wielowątkow Wielowątkowość jest właściwością systemu, który może g ość jednocześnie wykonywać wiele wątków (na przykład jednego programu). Patrz MIDI.

Musical Instrument Digital Interface

Musical Instrument Digital Interface

NDIS (Network Driver Interface Specyfication )

NDIS jest zestawem funkcji pozwalającym protokołom NDIS systemu operacyjnego na współdziałanie z systemem (Network operacyjnym. Driver Interface Specyfication )

NetBEUI (NetBIOS Extended User Interface)

NetBEUI (NetBIOS Extended User Interface)

NetBEUI jest protokołem firmy Microsoft, który możesz używać z każdym systemem Windows: Windows for Workgroups, Windows 95/98 i Windows NT. NetBEUI jest łatwy w instalacji i konfiguracji, a także zapewnia dobrą wydajność. NetBEUI potrzebuje do pracy niewiele pamięci operacyjnej oraz zapewnia dobrą kontrolę błędów.

NetBIOS (Network

NetBIOS (Network

NetBIOS jest interfejsem programistycznym pozwalającym na tworzenie aplikacji klient-serwer. NetBIOS działa z

Basic Input/Output System)

Basic Input/Output System)

różnymi protokołami sieciowymi i typami sieci.

NetBIOS Extended User Interface

NetBIOS Extended User Interface

Patrz NetBEUI.

netiquette

netykieta

Zbiór norm dotyczący zachowania się w sieci.

Netstat

Netstat

Netstat to użyteczna komenda pozwalająca na znajdowanie problemów występujących w sieci. Użyj netstat aby śledzić ewentualne błędy z pakietami przychodzącymi i wychodzącymi oraz z obecnością potrzebnych routerów.

NetWare

NetWare

NetWare to sieciowy system operacyjny firmy Novell.

NetWatcher

Monitor sieci

Jest to aplikacją systemów Windows 95 i 98 która śledzi udostępnione zasoby. Używając jej możesz śledzić użytkowników podłączonych do poszczególnych zasobów oraz listę samych zasobów. Możesz także odłączyć użytkownika, zamknąć plik, dodać nowy udział i inne.

network

sieć

System łączący ze sobą dwa lub więcej komputerów oraz urządzeń zewnętrznych (drukarek, napędów CD-ROM, skanerów i innych) w celu wspólnej komunikacji i współdzielenia zasobów.

network applications

aplikacje sieciowe

Aplikacje sieciowe to te składające się z dwóch części: klienta i serwera. Cześć serwerowa aplikacji jest instalowana na serwerze sieciowym, a w sieci równorzędnej na komputerze pełniącym funkcję serwera. Część kliencką oprogramowania instaluje się z kolei na pozostałych komputerach w sieci. Klienty żądają usług, a serwery żądania te obsługują.

Network Basic Input/Output System

Network Basic Input/Output System

Patrz NetBIOS.

network commands

komendy sieciowe

Windows zawiera kilka komend sieciowych, które można wywołać z wiersza poleceń MS-DOS. Komendy te pozwalają na przeglądanie aktualnych połączeń sieciowych, przeglądanie udostępnionych połączeń sieciowych, na nawet podłączanie dysków sieciowych.

Network Driver Interface Specyfication

Patrz NDIS. Network Driver Interface Specyfication

Network File System

Network File System

karta network interface card sieciowa (NIC) (also network card, network adapter)

Patrz NFS. Karta sieciowa to zbiór obwodów pozwalający na podłączenie komputera do sieci. Do komunikacji z systemem operacyjnym wymaga ona specjalnych sterowników.

Network layer

Warstwa sieci Trzecia warstwa modelu OSI/ISO. Definiuje ona protokoły sieciowe i routing, tak aby dane osiągnęły odpowiedni cel.

network operating system (NOS)

sieciowy system operacyjny

Sieciowy system operacyjny służy zwykle ze system operacyjny serwerów. Posiada on wiele narzędzi pomagających w zarządzaniu klientami, aplikacjami, bezpieczeństwem i innymi aspektami pracy w sieci.

network path

ścieżka sieciowa

Ścieżka sieciowa wskazuje zasób poprzez nazwę komputera, a następnie nazwę zasobu. Na przykład \\Sue\My Documets\My Pictures wskazuje na folder My Pictures na komputerze Sue. Podwójny ukośnik mówi systemowi, że zasób powinien być szykany w sieci, a nie lokalnie.

network printer

drukarka sieciowa

Drukarka sieciowa to drukarka z której korzysta się poprzez sieć.

network technology

technologia sieciowa

Technologia sieciowa określa typ okablowania i sprzęt w niej używany oraz szybkość sieci. Sieci Ethernet używają kart i hubów typu Ethernet oraz działają w szybkością 10 Mb/s. Sieci wykorzystujące linie telefoniczne także używają specyficznego sprzętu, a rozwijana prze nie szybkość zawiera się w przedziale od 56 kb/s do 1,5 Mb/s.

newsgroup

grupa tematyczne (news)

W Internecie jest to grupa w której ludzi przesyłają wiadomości o określonym temacie. Grupy te są częścią sieci Usenet, zawierającej tysiące wiadomości (zwanych zwykle postami) i miejsc w których można się nimi wymieniać.

Protokół NFS pozwala komputerowi na używanie plików i NFS NFS (Network File (Network File urządzeń zewnętrznych, tak jak znajdowałby się one lokalnie. System) System) NIC

NIC

Patrz karta sieciowa.

node

węzeł

Każde urządzenie podłączone do sieci: klient, serwer, hub, drukarka i inne.

noninterlacin g

bez przeplotu Przeplot to sposób w jaki monitor odświeża obraz. Monitor wyświetlający obraz w trybie przeplotu odświeżając obraz opuszcza co drugą linię, co powoduje że obraz jest mniej wyraźny. Monitory działające bez przeplotu rysują każdą

linie, dzięki czemu ich obraz jest lepszej jakości. NOS

NOS

Patrz sieciowy system operacyjny.

notebook computer

komputer typu notebook

Przenośny komputer z płaskim ekranem i klawiaturą. Notebooki są mniejsze niż laptopy.

Novell NetWare

Novell NetWare

NetWare jest 32-bitowym systemem operacyjnym działającym na procesorach 386 i szybszych. NetWare działa z różnymi systemami klienckimi, włączając w to Windows 95 i 98, Windows 3.1 i DOS.

null modem

null modem

Kabel używany do łączenia dwóch komputerów. Na raz dane po takim kablu mogą być przesyłane tylko w jedną stronę. Kabel null modem to inaczej kabel RS-232C łączący poty szeregowe.

Programy OCR są używane do zamiany ze skanowanego OCR (optical OCR (rozpoznawan tekstu na pliki tekstowe, które można przetwarzać w edytorze character tekstu. recognition) ie pisma) Open Systems Interconnect

Open Systems Interconnect

Patrz OSI.

operating system

system operacyjny

Oprogramowanie zajmujące się kontrolowaniem zasobów sprzętowych i umożliwiające pracę z aplikacjami. Systemami operacyjnymi są na przykład DOS, Windows 95 i 98 oraz Macintosh System 7.

optical character recognition

rozpoznawani Patrz OCR. e pisma

OS

OS

Patrz system operacyjny.

OSI model (Open System Interconnect)

model OSI (Open System Interconnect)

OSI to 7-warstwowy model ustanawiający standardy umożliwiające wymianę dany pomiędzy komputerami w sieci.

packet

pakiet

Dane przez sieć są wysyłane w pakietach (blokach). Każdy z pakietów zawiera jedynie część wysyłanych danych, a także adresy nadawcy i odbiorcy oraz kontrolę błędów.

parallel port

port równoległy

Port równoległy to port wejścia-wyjścia wysyłając dane po 8 bitów na raz. Zwykle te porty są używane do podłączania drukarek do komputerów. Kable równoległe używane z tym portami można spotkać w każdym sklepie komputerowym.

parameters

parametry

Parametry są w komendach MS-DOS dodatkowymi informacjami potrzebnymi w celu kontynuowania lub zakończenia zadania. Parametry definiują obiekty na których

komenda działa. partitioning

partycjonowa Termin określający dzielenie dysku na obszary. System nie operacyjny traktuje partycje na twardym dysku jakby to były osobne dyski.

path panel

panel krosowniczy

Panel krosowniczy zawiera 8, 12 lub 24 gniazdka pozwalające na łatwe zakańczanie kabli z drutu. Panel krosowniczy jest przymocowywany do ściany lub szafy. Z jego tyłu podłączane są kable instalacji, a z przodu kable krosownicze podłączane do urządzeń.

path

ścieżka

Ścieżka określa lokalizacje pliku lub folderu (na przykład C:\Windows\Program files). Ścieżka sieciowa rozpoczyna się od dwóch ukośników (na przykład \Sue\My Documents).

PC (personal computer)

PC (komputer Mikrokomputer używany przez pojedynczą osobę, na osobisty) przykład w biurze lub w szkole. Terminem tym są także określane komputery kompatybilne z IBM, dla odróżnienia od komputerów Macintosh.

PC card

PC card

Jest ot odmiana karty PCMCIA. Działa ona z komputerami przenośnymi i może zawierać na przykład modem.

PCI (Peripheral Component Interconnect)

PCI (Peripheral Component Interconnect)

Specyfikacja firmy Intel określająca standard kart rozszerzeń.

PCMCIA (Personal Computer Memory Card International Association)

PCMCIA (Personal Computer Memory Card International Association)

PCMCIA jest standardem kart rozszerzeń dla komputerów przenośnych. Karty PCMCIA są zwykle wielkości karty kredytowej. Istnieje kilka wersji tych kart różniących się grubością i zastosowaniem.

PDA (personal digital assistant)

PDA (personal digital assistant)

Patrz urządzenie podręczne.

peer-to-peer network

Sieć równorzędna

Sieć w której wszystkie komputery w sieci mają ten sam status. Wszystkie one współdzielą zasoby (pliki, napędy, drukarki i inne).

peripheral

urządzenie zewnętrzne

Urządzenie zewnętrzne to sprzęt podłączany bezpośrednio do komputera. Może to być napęd CD-ROM, taśmowy, Zip lub inny, a także drukarka, skaner, aparat cyfrowy i inne.

Peripheral Component Interconnect local bus

Peripheral Component Interconnect local bus

Patrz PCI.

personal computer

komputer osobisty

Patrz PC.

Personal Computer Memory Card International Association

Patrz PCMCIA. Personal Computer Memory Card International Association

personal digital assistant (PDA)

personal digital assistant (PDA)

Patrz urządzenie podręczne.

Physical layer Warstwa fizyczna

Jedna z warstw OSI/ISO. Definiuje ona okablowanie.

ping

Komenda ping wysyła pakiety TCP/IP do określonego komputera i oczekuje na odpowiedź. Służy ona do sprawdzania poprawności połączenia TCP/IP.

ping

Plug and Play Plug and Play Specyfikacja systemu Windows pozwalająca na łatwe instalowanie kart rozszerzeń i innego sprzętu. Wszystko co musisz zrobić w przypadku takiego sprzętu to podłączyć go i uruchomić komputer. Windows sam skonfiguruje przerwania, DMA i inne ustawienie sprzętowe. PnP or P’n’P

PnP lub P’n’P Patrz Plug and Play.

Point Of Presence

Point Of Presence

Patrz POP.

Point-to-Point Protokół Protocol punkt-punkt

Patrz PPP.

Point-to-Point Tunelujący protokół Tunneling punkt-punkt Protocol

Patrz PPTP.

POP (Point Of Presence)

POP (Point Of Presence)

Nazwa hosta pocztowego. Host ten jest serwerem przetrzymującym wiadomości użytkowników do czasu ich odebrania.

port

port

Urządzenie pozwalające na wymianę danych pomiędzy komputerem a urządzeniami zewnętrznymi. Na przykład port równoległy może służyć do wysyłania danych z komputera do drukarki. Port szeregowy służy zwykle do podłączania modemów, myszek i innych urządzeń.

postoffice

urząd pocztowy

Urząd pocztowy zajmuje się przyjmowaniem i przechowywaniem elektronicznych listów. Pozwala on także na pobieranie tej poczty przez użytkowników.

W tym rodzaju sieci komputery są łączone przez gniazdka sieci energetycznej. Szybkość transmisji w takiej sieci jest niska i zwykle wynosi około 350 Kb/s.

power line network

Sieć wykorzystują ca linie energetyczne

PPP (PointTo-Point protocol)

PPP (protokół Protokół PPP jest zwykle wykorzystywany do zdalnego (punkt-punkt) dostępu i współdziała z innymi protokołami (TCP/IP, NetBEUI oraz IPX/SPX).

PPTP (PointTo-Point Tunneling Protocol)

PPTP (tunelujący protokół punkt-punkt)

Protokół PPTP pozwala na bezpieczną komunikacje poprzez wirtualne sieci prywatne (VPN).

Presentation layer

Warstwa prezentacji

Szósta warstwa modelu ISO/OSI. Określa ona sposób formatowania wysyłanych przez sieć danych.

PRI (Primary PRI (Primary Linie ISDN typu PRI są bardziej kosztowne od linii BRI, ponieważ posiadają większą przepustowość. PRI Rate Rate charakteryzuje się przepustowością do 1,5 Mb/s. Interface) Interface) print queue

kolejka wydruku

Kolejka wydruku to obszar w którym wszystkie zdania wydruku oczekują na wysłanie do drukarki.

print server

serwer wydruku

Serwer wydruku zarządza drukowaniem przez wszystkich użytkowników w sieci. Otrzymuje on zadania wydruku od połączonych w sieć komputerów PC, umieszcza je w kolejce wydruków, a następnie kieruje do dostępnych podłączonych do siebie drukarek.

program virus wirus programowy

Jest to kod podczepiający się pod pliki wykonywalne (EXE, COM, SYS, DLL, BIN) i ładujący się do pamięci po uruchomieniu pliku. Po aktywacji wirus kontynuuje swoje rozprzestrzenianie.

proprietary

rozwiązanie firmowe

To określenie odnosi się do technologii i produktów jednej firmy niezgodnych z obowiązującymi standardami.

protocol

protokół

Sposób w jakie komputery komunikują się w sieci. System Windows zawiera kilka takich protokółów.

proxy server

serwer proxy

Serwer proxy kontroluje dostęp użytkowników do sieci Internet. Może on także ograniczać czas przez który użytkownicy będą musieli oczekiwać na dane oferując kontrolę zajętości pasma. Poza tym może on zawierać funkcje bezpieczeństwa, rejestrowania zdarzeń i inne. Niektóre serwery proxy są dedykowanymi komputerami zawierający i odpowiednie oprogramowanie.

quick logon

szybkie logowanie

Szybkie logowanie ignoruje jakiekolwiek połączenia sieciowe i umożliwia natychmiastową pracę.

radio

częstotliwość

Jest to medium wykorzystywane przez jedną z technologii

freqency (RF) radiowa (RF)

bezprzewodowej, działająca zwykle z częstotliwością 900 MHz. Sygnały radiowe są (w przeciwieństwie do promieniowani podczerwonego) w stanie pokonywać przeszkody terenowe.

RAM (Random Access Memory)

RAM (pamięć o dostępie swobodnym)

Pamięć w której przechowywane są programy i dane aktualnie wykonywane i używane przez procesor.

RAMDAC (RAM Digital to Analog Converter)

RAMDAC (przetwornik analogowycyfrowy)

RAMDAC na karcie graficznej służy do zamiany cyfrowego sygnału wizji na sygnał analogowy. Szybkość tego układu określa maksymalną możliwą częstotliwość odświeżania obrazu. Im szybszy ten układ, ty lepiej.

RAM Digital to Analog Converter

przetwornik analogowycyfrowy

Patrz RAMDAC.

Random Access Memory

pamięć o dostępie swobodnym

Parz RAM.

RARP (Reverse Address Resolution Protocol)

RARP (Reverse Address Resolution Protocol)

Jeden z protokołów wchodzących w skład stosu TCP/IP i zajmujący się zamienianiem adresów fizycznych na adresy IP.

read-only access

dostęp tylko do odczytu

Opcja udostępniania zasobów pozwalająca jedynie na odczyt ich zawartości. To umożliwia otwieranie plików i folderów oraz ich kopiowanie. Nie pozwala jednak na tworzenie, modyfikowanie, ani usuwanie plików.

Read-Only Memory

Pamięć tylko do odczytu

Patrz ROM.

real time

czas rzeczywisty

Określa właśnie odbywające się zdarzenie. Dobrym przykładem jest rozmowa telefoniczna: gdy rozmawiasz z kimś, dzieje się to w czasie rzeczywistym. Jeżeli zostawisz wiadomość na automatycznej sekretarce, to nie będzie ona odsłuchiwana w czasie rzeczywistym.

refresh rate

częstotliwość odświeżania

Częstotliwość odświeżania określa ile razy na sekundę obraz monitora jest przerysowany. Im częściej odświeżany obraz, tym mniej męczy oczy. Domyślnym ustawieniem dla wielu monitorów jest 60 Hz, ale powinieneś używać 75 lub 85 Hz dla zmniejszenia obciążenia wzroku.

Registry

Rejestr

Rejestr jest elementem systemu Windows 95 i 98 zawierającym wszystkie informacje konfiguracyjne. Na przykład rejestr zawiera ustawienie użytkownika, kolory pulpitu, fonty i ustawienia programów. Jeżeli Rejestr ulegnie

uszkodzeniu system Windows może przestać działać poprawnie. Registry keys klucze Rejestru

Rejestr jest podzielony na klucze zawierające określone informacje na temat komputera i użytkownika. Organizacja kluczy jest hierarchiczna. Sześć głównych kluczy zawiera wszystkie konieczne ustawienia. Wewnątrz kluczy mogą znajdować się inne klucze lub wartości.

Registry subkeys

podklucze Rejestru

Zawierają informacje zgodne ze swoim położeniem w Rejestrze. Każdy z podkluczy zawiera informacje dotyczące sprzętu, oprogramowania lub innych składników komputera.

Remote access

zdalny dostęp Opisuje proces podłączania się do sieci ze zdalnej lokalizacji i korzystania z zasobów zdalnego komputera.

Remote administratio n

zdalna Włączenie zdalnej administracja pozwala na zdalne administracja tworzenie, zmianę i monitorowanie udziałów komputera. Windows pozwala przypisać tym uprawnieniom hasło co pozwala na zdalną administracje tylko osobie uprawnionej.

remote file transfer

zdalne przesyłanie plików

Inną popularną techniką zdalnego dostępu jest zdalne przesyłanie plików. Pozwala ono na przesyłanie plików do i z zdalnego komputera.

remote node

zdalny węzeł

Najczęstszy sposób podłączania zdalnego komputera do sieci. Zdalny komputer ma dostęp do wszystkich zasobów sieci i działa tak, jakby rzeczywiście znajdował się w sieci.

Remote Registry Service

Usługa zdalnego rejestru

Usługa sieciowa pozwalająca programom takim jak Edytor założeń systemu czy Monitor systemu na zamianę Rejestru poprzez sieć.

repeater

repeater

Urządzenie sieciowa wzmacniające i przetwarzające analogowy sygnał sieci.

resolution

rozdzielczość Rozdzielczość określa ilość punktów w których urządzenie takie jak skaner lub drukarka odwzorowuje obraz. Rozdzielczość jest określana jakoś siatka, na przykład 300 x 300 punktów na cal. Im wyższa rozdzielczość, ty lepsza jakość drukowania i skanowania.

resource

zasób

Każdy element lub komponent, który może być udostępniony w sieci. Może to być plik, dysk, drukarka, napęd CD-ROM, Zip, taśmowy lub coś innego.

Reverse Address Resolution Protocol

Reverse Address Resolution Protocol

Patrz RARP.

RF

RF

Patrz częstotliwość radiowa.

ring topology topologa

Sposób połączenia komputerów w sieci tworzący zamknięty

pierścienia

pierścień. Do przekazywania pakietów topologia pierścienia używa huba.

RJ-11

RJ-11

Złącze o czterech stykach używane do podłączenia kabla telefonicznego do gniazdka.

RJ-45

RJ-45

Złącze o ośmiu stykach używane do łączenia okablowania typu skrętka.

ROM (ReadOnly Memory)

ROM jest układem zawierającym dane zapisane na stałe. ROM (pamięć tylko do odczytu)

router

router

Urządzenie sieciowe łączące dwa lub więcej segmentów sieci. Router wybiera najlepszą drogę dla pakietów, tak aby mogły one jak najszybciej dotrzeć do celu.

RS-232

RS-232

Port szeregowy używany w komputerach PC do podłączania myszki, drukarki, modemu i innych urządzeń.

RS-232 cable kabel RS-232 Kabel RS-232 pozwala na transmisję danych z szybkością około 20 Kb/s. Jest on zwykle używany do łączenia z komputerem urządzenia zewnętrznego na odległość do 15 metrów. W systemie Windows używany także przez bezpośrednie połączenie kablowe. RS-485

RS-485

RS-485 jest portem szeregowym pozwalającym na podłączenie do 32 urządzeń.

scheduling software

oprogramowa nie organizujące czas

Aplikacja działająca na serwerze i zarządzająca kalendarzem. Użytkownicy wpisują w nią swój rozkład zajęć, listy zadań, spotkania i inne. Każdy użytkownik może oglądać rozkład zajęć innego, jeżeli tylko ma odpowiednie uprawnienia.

script files

pliki skryptów

Pliki skryptów to takie małe programy pozwalające na automatyczne logowanie się do zdalnej sieci, na przykład do Internetu. Zwykle zawierają one nazwę użytkownika i hasło. Gdy ustanawiasz połączenie komutowane skrypt podaje za Ciebie nazwę użytkownika i hasło.

SCSI (Small Computer System Interface)

SCSI (Small Computer System Interface)

Standard szybkiego interfejsu równoległego używanego do łączenia mikroprocesora z urządzeniami zewnętrznymi takimi jak dyski czy skanery.

SDRAM (Synchronous Dynamic Random Access Memory)

SDRAM jest obecnie standardowym typem pamięci. SDRAM (Synchronous Obsługuje ona dostęp w trybie burst. Dynamic Random Access Memory)

Secure

Secure

Patrz SSL.

Sockets Layer

Sockets Layer

Serial Line Internet Protocol

Serial Line Internet Protocol

Patrz SLIP.

serial port

port szeregowy

Porty szeregowe przesyłają dane wolniej od portów równoległych. Robią to bit po bicie prze jedną parę przewodów. Ponieważ kable równoległe używają w tym celu kilu par, więc przesyłają dane szybciej. Porty szeregowe są także zwane portami COM.

server

serwer

Komputer w sieci zapewniający usługi – przechowywanie plików, zarządzanie wydrukami, dostęp do Internetu i inne – innym komputerom w sieci.

server application

aplikacja serwerowa

Aplikacja udostępniająca przez sieć swoje zasoby klientom. Taka aplikacja może zostać zainstalowana na serwerze, lub na dowolnym komputerze w sieci równorzędnej. Przykładem aplikacji serwerowej jest system zarządzani bazą danych.

Server Message Block

Server Message Block

Patrz SMB.

Session layer

Warstwa sesji Piąta warstwa modelu ISO/OSI. Warstwa sesji utrzymuje połączenie (sesje) na czas trwania wymiany danych. Posiada ona także funkcje zabezpieczające i administrujące.

share

udział

Zasób który może być używany przez sieć. Na przykład folder lub drukarka.

share-level kontrola na access control poziomie zasobów

Tego typu kontroli dostępu do zasobów używaj w sieci równorzędnej. W tym trybie każdy zasób może być chroniony hasłem.

shareware

shareware

Shareware to odmiana oprogramowania, które można wypróbować przed kupnem. Zwykle program taki można pobrać z sieci Internet, przez jakiś czas używać za darmo. W przypadku chęci stałego użytkowania wysyła się producentowi pieniądze za ten program.

sharing

współdzieleni Proces w którym kilka komputerów używa swoich zasobów e na zasadach kooperacji.

sheetfed scanner

skaner ręczny Używanie takie skanera polega na przesuwaniu głowicy nad skanowanym materiałem. Skanery takie są mniej dokładne, ponieważ trudno jest cały czas przesuwać głowicę z równą szybkością.

shielded twisted-pair

ekranowany kabel typu

Kabel taki ma folię ekranującą oraz miedziany oplot dookoła par przewodów. Zapewnia on duże szybkości transmisji na

(STP) cable

skrętka (STP) duże odległości.

Simple Mail Transfer Protocol

Simple Mail Transfer Protocol

Patrz SMTP.

Simple Network Management Protocol

Simple Network Management Protocol

Patrz SNMP.

SLIP (Serial Line Internet Protocol)

SLIP (Serial Line Internet Protocol)

SLIP to starszy szeregowy protokół transmisyjny, który jest już rzadko używany. Może go jednak czasami jeszcze spotkać.

Small Computer System Interface

Small Computer System Interface

Patrz SCSI.

smart phone

„inteligentny” Urządzenie to integruje w sobie wiele technologii (telefon, telefon fax, pager i inne) pozwalając na używanie funkcji każdej z nich.

SMB (Server Message Block)

SMB (Server Message Block)

SMB pozwala na używanie zasobów sieci tak, jakby były one lokalne.

SMTP (Simple Mail Transfer Protocol)

SMTP (Simple Mail Transfer Protocol)

Protokół używany od przysłania poczty w sieci Internet. Jest to także nazwa hosta zajmującego się wysyłaniem takiej poczty.

SNMP (Simple Network Management Protocol)

SNMP (Simple Network Management Protocol)

Zestaw standardów pozwalający na zarządzanie i monitorowanie urządzeń w sieciach TCP/IP (routerów, hubów, przełączników i innych).

softwarecontrolled access

Termin odnosi się do sytuacji ograniczania zdalnego dostępu kontrola do określonego programu (na przykład aplikacji księgowej). dostępu do oprogramowa nia

SoundBlaster SoundBlaster Jest to popularna karta dźwiękowa produkowana przez firmę Creative Labs. Karta ta jest kompatybilna z dużą ilością sprzętu i oprogramowania. SoundBlaster jest także nieformalnym standardem na rynku kart dźwiękowych, przez co inni producenci tworzą swoje karty jak kompatybilne ze standardem SoundBlaster. spam

spam

Użycie poczty elektronicznej i list dyskusyjnych do rozpowszechniania niechcianych treści do setek

użytkowników. spool

spool

Jest to tymczasowy obszar w którym przechowywane są dokumenty oczekujące na wydruk.

spooler

kolejka wydruku

Kolejka wydruku jest listą zadań drukowania odbierającą, przetwarzającą i ustalającą ich kolejność. Każde zadanie drukowania jest zapisywane w osobnym pliku i wysyłane do drukarki, gdy będzie ona wolna.

speradspectrum radio frequencies

częstotliwości radiowe o widmie rozproszony m

Standardowy interfejs fizyczny dla częstotliwości radiowych pokonujący nawet większe ściany. Sygnały przesyłane tą techniką są dość odporne na podsłuch. Szybkość przesyłania danych wynosi od 1 Mb/s do 2 Mb/s na odległości od 15 do 330 metrów (w zależności od konstrukcji budynku, źródeł zakłóceń i innych czynników).

SQL (Structured Query Language)

SQL (Structured Query Language)

SQL jest specjalistycznym językiem programowania używanym do baz danych.

SSL (Secure Sockets Layer)

SSL (Secure Sockets Layer)

Protokół pozwalający na bezpieczną, szyfrowaną komunikację przez Internet.

stand-alone

Komputer wolnostojący

Komputer który nie jest podłączony do sieci.

star topology

topologia gwiazdy

Topologia gwiazdy charakteryzuje się hubem znajdującym się w centralnym miejscu sieci. Każdy komputer jest podłączony do huba oddzielnym kablem. Także wszystkie sygnały przechodzą przez to centralne urządzenie.

startup disk

dysk startowy Dysk startowy to dyskietka zawierająca pliki potrzebna do uruchomienia wiersza poleceń MS-DOS.

STP

STP

Patrz ekranowany kabel typu skrętka.

streaming

strumień

Pojęcie określa stały przepływ danych multimedialnych przebiegający w czasie rzeczywistym bez przerw, zacięć lub innych zakłóceń.

Structured Query Language

Structured Query Language

Patrz SQL.

subnet mask

maska podsieci

Maska podsieci określa podział na segmenty sieci (podsieci).

subnetwork

podsieć

Podsieć to zwykle mniejsza sieć połączona z kilkoma innymi przez most lub router i tworząca z nimi większą sieć.

switch

przełącznik

Przełączniki zastosowane w komendach MS-DOS

modyfikują sposób w jaki działa komenda. Przełącznik zwykle zaczyna się ukośnikiem („ / ”). Zwykle są one pierwszą literą słowa oznaczającego modyfikacje. switch box (also called a/b box)

przełącznik A/B

Urządzenie umożliwiające połączenie kilku komputerów do jednego urządzenia. Zwykle posiada ono z przodu przełącznik pozwalający na przełączanie pomiędzy komputerami. Istnieją także urządzenia dokonujące przełączenia automatycznie.

system.dat

system.dat

Plik system.dat zawiera informacje o konfiguracji sprzętowej i programowej komputera. Plik ten zawiera wszystkie informacje potrzebne do uruchomienia systemu Windows, załadowania sterowników urządzeń i przygotowania systemu operacyjnego do uruchamiania aplikacji. Plik system.dat znajduje się w katalogu \Windows.

system disk

dysk systemowy

Dyskietka zawierająca określone pliki systemowe pozwalające na uruchomienie komputera. Jest ona na przykład używana gdy system nie potrafi się sam uruchomić.

System Monitor

Monitor systemu

Możesz użyć monitora systemu do graficznego przeglądania parametrów pracy komputera. Pogram ten pozwala na monitorowanie uruchomionych procesów, użycia pamięci dostępu dial-up i innych.

System Police Editor

Sieciowy program administracyjny używany w sieciach Edytor klient-serwer. Pozwala on konfigurować ustawienie założeń systemowych poszczególnych użytkowników, komputerów lub grup tych elementów.

T1

T1

T1 jest bardzo niezawodną linią komunikacyjną o szybkości 1,544 Mb/s. Jest to kosztowna linia i najlepsze rozwiązanie dla dużych firm posiadających duże ilości komputerów.

TAN (tiny TAN (tiny Mała sieć, zwykle zakładana w domu. area network) area network) TAPI (Telephony Applications Programming Interface)

TAPI pozwala programom na współdziałanie z modemami. TAPI Wszystkie programy komunikacyjne Windows używają (Telephony Applications TAPI, które w odpowiedni sposób steruje modemami. Programming Interface)

T-connector

złącze T

Złącze T jest zwykle używane z kablami koncentrycznymi. Łączy ono dwa cienkie kable koncentryczne i kartę sieciową.

TCP (Transmissio n Control Protocol)

TCP (Transmissio n Control Protocol)

Protokół znajdujący się warstwę wyżej niż IP. Zapewnia on połączenia pomiędzy przesyłającymi dane komputerami. Dzieli on także dane na mniejsze segmenty, tak aby dopasować się do wymagań serwerów w sieci.

TCP/IP

TCP/IP

Zestaw protokołów sieciowych używany w sieci Internet i

(Transmissio n Control Protocol/Inter net Protocol)

(Transmissio sieciach lokalnych. Składa się on z wielu protokołów implementowanych przez wielu producentów n Control Protocol/Inter oprogramowania. net Protocol)

telecommutin telekomutacja Termin określający zdalny dostęp pozwalający na być w g kontakcie z biurem. Pozwala na wykonywanie pracy w domu i wysyłanie jej do biura poprzez zdalne połączenie sieciowe. Telephony Applications Programming Interface

Patrz TAPI. Telephony Applications Programming Interface

TELNET

TELNET

TELNT to protokół emulacji terminala pozwalający na łączenie się ze zdalnymi usługami przez protokół TCP/IP.

terabyte

terabajt

Terabajt to 1 000 gigabajtów.

terminal

terminal

Terminal jest urządzeniem powalającym na wydawanie komend systemowi, który znajduje się gdzieś indziej w sieci. Terminale to proste urządzenia składające się jedynie z klawiatury i monitora. Emulacja terminala w systemie Windows pozwala na korzystanie z usług terminalowych innych komputerów w sieci.

terminator

terminator

Element umieszczany na końcach kabla koncentrycznego w celu zapobieżenia odbiciom sygnału.

thinnet

„cienki” koncentryk

Okablowanie koncentryczne Ethernet zgodne ze standardem 10BASE2.

thread

wątek

Pewna ilość wykonywanego kodu, będąca częścią większego procesu.

throughput

przepustowoś Miara szybkości przepływu danych przez sieć. Jest ona ć mierzona dla całości sieci.

tiny area network

tiny area network

Patrz TAN.

Token Ring

Token Ring

Token Ring jest pewną technologią sieciową pozwalająca na przesyłanie danych z szybkością 16 Mb/s lub 100 Mb/s. Token Ring jest zwykle używany w większych sieciach. Sprzęt sieciowy i okablowanie przez niego wykorzystywane są drogie i skomplikowane.

topology

topologia

Sposób ułożenia kabli, sprzętu sieciowego oraz komputerów w sieci. Nie można tego mylić z technologią sieciową która określa typ okablowania, kart sieciowych i szybkości sieci.

traceroute

traceroute (śledzenie drogi)

Polecenie traceroute prezentuje drogę jaką przebiega pakiet od źródła do celu, włączając w to routery, bramy i komputery.

traffic

ruch

Transmission Transmission Control Control Protocol Protocol

Termin określający przepływ wiadomości w sieci. Szybkość transmisji jest zwykle podawana w kilobitach lub megabitach na sekundę. Patrz także kb/s i Mb/s. Patrz TCP.

Transmission Control Protocol/Inter net Protocol

Transmission Patrz TCP/IP. Control Protocol/Inter net Protocol

Transport layer

Warstwa transportowa

Trojan horse

Koń trojański Konie trojańskie to niszczycielskie programy które zwykle hakerzy ukrywają w zwykłym oprogramowaniu. Programy te nie koniecznie muszą się powielać, ale mogą niszczyć lub wysłać w sieć dane komputera.

twisted-pair cabling

okablowanie typu skrętka

Typ okablowania używanego w sieciach. Istnieją dwa jego typy: nieekranowany (UTP) i ekranowany (STP). Kable UTP jest tańszy i łatwiejszy w montażu, a kable STP zapewnia lepszą ochronę przed zewnętrznymi zakłóceniami (i pozwala na transmisje na większe odległości).

UCM

UCM

Patrz uniwersalny moduł kablowy.

UDP (User Datagram Protocol)

UDP (User Datagram Protocol)

UDP jest jednym z protokołów wchodzących w stos TCP/IP. UDP dzieli dane segmenty i wysyła je przez sieć używając protokołu IP. UDP nie gwarantuje dotarcia segmentów na miejsce i jest używany jedynie przez niektóre programy.

Uniform Resource Locator

Uniform Resource Locator

Patrz URL.

uninterruptibl zasilanie awaryjne e power supply

Patrz UPS.

Uniwersalny universal cable module moduł kablowy (UCM) (UCM)

Kabel równoległy umożliwiający łączenie ze sobą różnych typów portów równoległych.

Universal Serial Bus

Universal Serial Bus

Patrz port USB.

unshielded twisted-pair (UTP)

nieekranowan Nieekranowana skrętka składa się z dwóch lub więcej par miedzianego drutu. Kable UTP są łatwiejsze w instalacji i a skrętka tańsze od kabli STP, ale są także bardziej podatne na (UTP)

Czwarta warstwa modelu ISO.OSI. Definiuje ona sprawdzanie błędów i tworzenie meldunków.

zakłócenia i oferuję mniejsze odległości transmisji. upload

wysyłanie

Działanie polegające na wysyłaniu danych do Internetu.

UPS UPS (uninterruptib (zasilanie awaryjne) le power supply)

Użyteczne urządzenie, niezależnie do tego czy komputer jest podłączony do sieci, czy też nie. UPS zapewnia zasilanie ze swojej baterii, gdy dostawa prądu z sieci energetycznej zostanie wstrzymana. UPS daje czas na zapisanie swoich dokumentów i prawidłowe zamknięcie systemu.

upsteram speed

szybkość wysyłania

Parametr ten określa szybkość z jaką dane są wysyłane z bieżącej lokalizacji na przykład do sieci Internet.

URL (Uniform Resource Locator)

URL (Uniform Resource Locator)

Standardowa metoda adresowania w sieci Internet. Przykładowy adres URL może wyglądać następująco http://www.microsoft.com. URL jednoznacznie określa w sieci komputer i dokument. URL zwykle zawiera wiele ukośników i kropek oddzielających od siebie części adresu, podobnie jak oddzielane są kolejne foldery w ścieżce do pliku na dysku.

USB (Universal Serial Bus) port

port USB (Universal Serial Bus)

USB jest szybkim standardem pozwalającym na łączenie urządzeń zewnętrznych. Port USB jest standardem przemysłowym pozwalającym na podłączenie wielu różnych rodzajów urządzeń. Jego architektura pozwala na dołączenie i odłączanie urządzeń podczas ich pracy, bez konieczności wyłączania.

Usenet

sieć Usenet

Część Internetu skupiająca w sobie tysiące grup dyskusyjnych.

User.dat

User.dat

Plik User.dat zawiera nazwy użytkowników oraz ich ustawienia osobiste. Plik ten znajduje się w folderze \Windows.

User Datagram Protocol

User Datagram Protocol

Patrz UDP.

user-level kontrola access control dostępu na poziomie użytkownika

Ten typ ochrony zasobów pozwala administratorowi sieci klient-serwer na przypisywanie dostępu do nich poszczególnym użytkownikom.

user name

nazwa użytkownika

Nazwa identyfikująca użytkownika, wykorzystywana w celu dostępu do sieci.

user profile

profil użytkownika

Gdy użytkownik loguje się do systemu Windows, ten pobiera jego profil z Rejestru. Profil zawiera informacje o ustawieniach i konfiguracji użytkownika.

UTP

UTP

Patrz nieekranowana skrętka.

V.32 bis

V.32 bis

Standard CCITT dla modemów 14 400.

V.34

V.34

Standard CCITT dla modemów o szybkości 28 800 działających przez linie komutowane. Zawiera algorytmy korekcji błędów i kompresji przesyłanych danych. V.34 jest dojrzałym i stabilnym standardem.

V.90

V.90

Standard wykorzystywany przez modemy o szybkości 56 Kb/s.

vertical software

oprogramowa Aplikacja „pionowa” to aplikacja przeznaczona do konkretnego zastosowania, na przykład system zarządzania nie dostawami w restauracji, miejscami w teatrze, etc. „Pionowe” „pionowe” programy księgowe są obecnie standardem w biznesie.

video conferencing

wideokonfere Wideokonferencje są sposobem komunikacji w czasie ncje rzeczywistym w którym obie strony widzą i słyszą się nawzajem.

video RAM

video RAM

Video RAM to pamięć wbudowana w kartę graficzną. Decyduje ona w dużej mierze o szybkości danej karty.

virtual private wirtualna sieć Jest to sieć łącząca zdalnego użytkownika z prywatną siecią firmy z wykorzystaniem publicznej sieci, jaką jest Internet. prywatna network VPN zapewnia bezpieczeństwo komunikacji nawet przez (VPN) (VPN) publiczne łącza. virus

wirus

Jest to program komputerowy uszkadzający i niszczący pliki, system plików, oprogramowanie i sprzęt. Wirus może jedynie wyświetlać wiadomości, albo formatować twardy dysk.

VPN

VPN

Patrz wirtualna sieć prywatna.

V-standards

standardy V

Standardy V definiują szybkość, wymagane okablowanie oraz kontrolę błędów dla modemów i innych urządzeń telekomunikacyjnych.

WAN (wide WAN (siec area network) rozległa)

Duże sieci korporacyjne łączące komputery na duże odległości, na przykład w obrębie kraju.

WAV

WAV

Jest to skrót od angielskiego sound wave (fala dźwiękowa). Pliki WAV zawierają cyfrowy dźwięk i są bardzo duże.

wavetable

wavetable

Karty dźwiękowe z syntezą wavetable generują muzykę z próbek dźwięków. Metoda ta jest dokładniejsza od syntezy FM.

Web browser

Przeglądarka WWW

Patrz przeglądarka.

Web server

Serwer WWW

Serwer WWW może oznaczać sprzęt lub oprogramowanie. Jako sprzęt jest to silny komputer posiadający dużo przestrzeni dyskowej i pamięci RAM, na którym jest zainstalowane oprogramowanie serwera WWW. Oprogramowanie serwera WWW zarządza dokumentami i

aplikacjami w sieci Internet i intranet. Serwer taki zwykle może także jednocześnie pracować jako serwer FTP i gopher. WFW

WFW

Patrz Windows for Workgroups.

wide area network

sieć rozległa

Patrz WAN.

WinCE

WinCE

Patrz Windows CE.

Windows 2000 Professional

Windows 2000 Professional

Windows 2000 Professional jest kliencką wersją systemu operacyjnego znanego wcześniej pod nazwą Windows NT 5. Wersje serwerowe tego systemu to Windows 2000 Server i Windows 2000 Advanced Server. Interfejs tego systemu jest podobny do poprzednich wersji, ale jest on bardziej zautomatyzowany od swoich poprzedników. Zawiera on także wiele kreatorów pozwalających na łatwiejszą instalacje i konfiguracje.

Windows CE Windows CE Windows CE jest systemem operacyjnym dla urządzeń (WinCE) (WinCE) przenośnych. Zajmuje on około 200 kB miejsca, a jego systemem plików jest FAT16. Windows CE to zminiaturyzowana wersja zwykłego systemu Windows. Programy dla tego systemu to edytor tekstów, program pocztowy okrojona przeglądarka WWW i kilka gier. Pocket Internet Explorer pozwala na uruchamianie skryptów Javy, Pocket Word pozwala na kolorowe drukowanie, a Pocket Outlook ma wbudowane zarządzanie kontaktami. Windows for Workgroups

Windows for Workgroups

System operacyjny znany także pod nazwą Windows 3.11. Jest to pierwszy system operacyjny dostosowany do pracy w sieci. Systemy te mogę tworzyć sieci równorzędne.

Windows Windows Patrz WINS. Internet Internet Name Service Name Service Windows NT Windows NT 32-bitowy sieciowy system operacyjny obsługujący Server Server wielozadaniowość, rejestrowanie zdarzeń związanych z bezpieczeństwem, błędów oraz konta sieciowych użytkowników. Windows NT Windows NT NT Workstation jest klienckim systemem operacyjnym Workstation Workstation oferowanym jako uzupełnienie serwerowej wersji NT Server. NT wygląda podobnie do Windows 95 i 98, ale zawiera więcej narzędzi i funkcji sieciowych. Pozwala na przykład na określanie użytkowników, którzy mają dostęp do określonych zasobów. WINS (Windows Internet Name

WINS (Windows Internet Name

WINS jest kolejnym mechanizmem tłumaczącym nazwy sieciowe na adresy IP. WINS zawiera bazę danych adresów IP i powiązanych z nią nazw NetBIOS.

Service)

Service)

wireless

bezprzewodo we

workflow software

oprogramowa Programy wysyłające dokumenty do odpowiednich nie do pracy użytkowników sieci. Oprogramowanie takie wysyła dokumenty do kolejnych pracowników w celu ich grupowej przetwarzania.

workstation

stacja robocza

Jest to komputer osobisty podłączony do sieci. Nie pełni on funkcji serwera. Inną nazwą jest komputer kliencki.

World Wide Web

World Wide Web

Patrz WWW.

WWW (World Wide Web)

WWW (World Wide Web)

Cześć sieci Internet zawierająca informacje różnego typu. Przeglądanie tych informacji odbywa się standardowo za pomocą przeglądarki WWW.

X10

X10

Protokół komunikacyjny X10 służy do przesyłania danych przez linie energetyczne. Nadajniki X10 wysyłają sygnały nakładające się na sinusoidę zasilania. Odbiorniki filtrują zamianę sygnału aby zmienić ją na użyteczne dane.

Xeon

Xeon

Procesor Xeon firmy Intel jest przeznaczony na rynek serwerów i wydajnych stacji roboczych. Jest on podobny do procesora Pentium II, ale posiada większą moc obliczeniową.

Zip drives

Napędy Zip

Napędy Zip to urządzeni pozwalające na umieszczenie do 250 MB na jednej dyskietce. Są one łatwe z użyciu, transportowaniu i przechowywaniu.

Łączenie komputerów za pomocą technologii nie wymagających przewodów. Zamiast tego jako medium są wykorzystywane fale radiowe lub podczerwone.