Singh Nalini - Psy Changeling 10 - Kiss of snow

Nalini Singh

Pocałunek Śniegu. Tłumaczenie nieoficjalne: zapiski_mola_ksiazkowego Korekta: Lucek01 Okładka: augen

X 1979 r. Rok, w którym rasa Psi stała się Cicha. Stała się zimna, bez emocji, bez litości. Serca zostały złamane, rodziny rozdarte. Ale dużo więcej osób zostało ocalonych. Przed szaleństwem. Przed morderstwem. Przed siłą tak wielką i ogromną, że w obecnym świecie nikt jej nie widział. Dla X-Psi, Cisza była nieocenionym darem. Darem, który pozwolił przynajmniej niektórym z nich przetrwać dzieciństwo, mieć życie. Po stu latach po tym jak lodowata fala Protokołu Ciszy zmyła przemoc i rozpacz, szaleństwo i miłość, X-Psi nadal są, i na zawsze pozostaną, żywą bronią. Cisza jest ich bezpiecznikiem. Bez niej … Istnieją koszmary, na które świat nigdy nie będzie przygotowany by stawić im czoła. ROZDZIAŁ 1 Hawke skrzyżował ręce na piersi i oparł się o swoje solidne biurko. Nie spuszczał oczu z dwóch młodych kobiet stojących przed nim. Miały dłonie założone za plecy. Stały na delikatnie rozstawionych nogach w pozycji „spocznij”. Sienna i Maria wyglądały na żołnierzy Śnieżnych Tancerzy, którymi zresztą były. Za wyjątkiem tego, że ich włosy były zmierzwione w dzikim bałaganie wokół twarzy. Były splątane i pełne błota, zmiażdżonych liści i innych leśnych fragmentów. Były jeszcze rozdarte ubrania i ostry, kwasowy zapach krwi. Jego wilk wyszczerzył zęby. „Niech dobrze was zrozumiem.” Powiedział spokojnym tonem, który sprawił, że Maria zrobiła się

blada pod cerom, która miała ciepły, gładki, brązowy odcień w miejscach, w których nie była posiniaczona i zakrwawiona. „Zamiast zostać na warcie i bronić granicy obronnej stada zdecydowałyście się urządzić własną walkę o dominację.” Sienna oczywiście spojrzała mu w oczy – było to coś, czego w tych okolicznościach nie zrobiłby żaden wilk. „To by...” „Cisza.” Warknął. „Jeżeli jeszcze raz otworzysz usta bez pozwolenia umieszczę was obie w przedszkolu z dwulatkami.” Te niesamowite oczy kardynalnej – białe gwiazdy na tle żywej czerni – stały się całkowicie mroczne. Doskonale wiedział, że to wskazywało furię. Zacisnęła szczękę. Maria z drugiej strony zrobiła się jeszcze bledsza. Dobrze. „Maria, ile masz lat?” Powiedział skupiając się na drobnej zmiennokształtnej, której postura zadawała kłam umiejętnościom i sile zarówno w ludzkiej, jak i w wilczej formie. Maria przełknęła. „Dwadzieścia.” „Nie jesteś nastolatkiem.” Grube, czarne loki Marii, ciężkie od błota, odbiły się głucho od siebie, gdy potrząsnęła głową. „To wytłumacz mi to.” „Nie potrafię, sir.” „Prawidłowa odpowiedź.” Nie było powodu, który byłby wystarczającą wymówką, by wyjaśnić to gówniane zachowanie. „Kto uderzył pierwszy?” Cisza. Jego wilk popierał to. To kto zainicjował tą wymianę miało niewielkie znaczenie, skoro żadna z niej nie zrezygnowała. Głównym problemem było to, że miały pracować jako zespół, więc zostaną ukarane jako zespół – z jednym wyjątkiem. „Siedem dni.” Powiedział do Marii. „Macie areszt domowy w swoich kwaterach, za wyjątkiem jednej godziny dziennie. W czasie, gdy będziecie u siebie nie macie prawa do kontaktu z innymi osobami.” To była ostra kara – wilki były stworzeniami stadnymi i rodzinnymi. Maria zaś była jednym z najbardziej gadatliwych, udzielających się społecznie wilków w legowisku. Zmuszenie jej do spędzenia całego tego czasu samej wskazywało, jak bardzo nawaliła. „Jeżeli następny raz zdecydujesz się zejść z warty, nie będę taki pobłażliwy.” Maria zaryzykowała spojrzenie mu w oczy przez ulotną sekundę zanim jej brązowe oczy uciekły w bok. Jej poziom dominacji nie był nawet zbliżony do jego. „Mogę pójść na dwudzieste pierwsze urodziny Lake'a?” „Jeżeli tak zdecydujesz się spożytkować swoją godzinę tego dnia.” Tak, był draniem zmuszając ją do opuszczenia większości wielkiej imprezy jej chłopaka, ale wiedziała dokładnie co robi, gdy zdecydowała się urządzić konkurs na wkurzanie z innym żołnierzem. Śnieżni Tancerze byli silnym stadem, ponieważ pilnowali pleców sobie nawzajem. Hawke nie pozwoli, by głupota lub arogancja zniszczyły fundamenty, które odbudował od podstaw po krwawych wydarzeniach, które skradły mu rodziców i zniszczyły stado tak mocno, że odzyskanie sił zajęło im ponad dekadę ciasnej izolacji. Z ledwością trzymając temperament na wodzy zwrócił swoją uwagę na Siennę. „Dostałaś konkretny rozkaz, by unikać wszelkich fizycznych interakcji.” Powiedział. Wilk bardzo wyraźnie odzwierciedlał się w jego głosie. Sienna nic mu nie odpowiedziała. Nie miało to znaczenia – jej wściekłość była niczym gorący puls na jego skórze. Była równie surowa i burzliwa jak sama Sienna. Gdy była taka, gdy ledwie panowała nad swoją dzikością trudno było uwierzyć, że przyszła do stada Cicha. Jej emocje były

wtedy zablokowane pod taką ilością lodu, że rozwścieczało to jego wilka. Maria przesunęła się z nogi na nogę, gdy od razu nie kontynuował swojej wypowiedzi. „Masz coś do powiedzenia?” Zapytał kobiety, która była jedną z najlepszych żołnierzy nowicjuszy w stadzie, gdy nie pozwalała, by temperament wchodził jej w drogę. „Ja to zaczęłam.” Rumieniec na jej policzkach był bardzo ostry, a ramiona napięte. „Ona tylko się broniła ...” „Nie.” Ton głosu Sienny był równy i rezolutny. Jej gniew był zakopany pod ścianą oziębłej kontroli. „Biorę na siebie swoją część winy. Mogłam odejść i się nie angażować.” Hawke zmrużył oczy. „Maria, odejdź.” Nowicjuszka zawahała się przez sekundę, ale była podległym mu wilkiem. Naturalny instynkt, by być posłusznym wobec alfy był zbyt silny, by mogła się mu oprzeć – choć jasnym było, że chciała zostać, by wesprzeć Siennę. Hawke zauważył to i popierał ten pokaz lojalności wystarczająco, by nie skarcić jej za wahanie. Zamknęła za sobą drzwi z cichym kliknięciem, które w ciężkiej ciszy panującej w biurze Hawke'a wydawało się być głośne niczym wystrzał z broni. Zaczekał, by zobaczyć, co Sienna teraz zrobi, gdy zostali sami. Ku jego zaskoczeniu, nadal zachowała swoją pozycję. Złapał ją za podbródek i obrócił jej twarz tak, by na jej gładkie linie padło światło. „Masz szczęście, że nie masz złamanej kości policzkowej.” Teraz ciało wokół jej oka przybierze we wszelkie odcienie purpury. „Gdzie jeszcze jesteś ranna?” „Nic mi nie jest.” Jego palce zacisnęły się na jej szczęce. „Gdzie jeszcze jesteś ranna?” „Nie pytałeś o to Marii.” W każdym jej słowie słychać było upór. „Maria jest wilkiem. Jest w stanie przyjąć pięciokrotnie więcej szkód niż kobieta Psi i nadal przeć naprzód.” Co było powodem, dla którego rozkazano Siennie nie angażować się w fizyczne konfrontacje z wilkami. To, i fakt, że nie miała pod całkowitą kontrolą swoich śmiertelnie niebezpiecznych umiejętności. „Albo odpowiesz na to pytanie, albo przysięgam na Boga, naprawdę umieszczę cię w przedszkolu.” To byłoby jedno z najbardziej poniżających doświadczeń, a ona dobrze zdawała sobie z tego sprawę. Każdy mięsień jej ciała był napięty od mocno wstrzymywanego gniewu. „Posiniaczone żebra.” Wysyczała w końcu między zaciśniętymi zębami. „Posiniaczone podbrzusze, naciągnięte ramię. Nic złamanego. To wszystko powinno się zagoić w ciągu tygodnia.” Zabrał dłoń z jej podbródka. „Wyciągnij ręce.” Zawahała się. Jego wilk zawarczał wystarczająco mocno, by się wzdrygnęła. „Sienna od czasu, gdy przyszłaś do stada dałem ci dużą swobodę, ale od dzisiaj to się kończy.” Niesubordynacja u nastolatka mogła zostać ukarana, a potem wybaczona. W przypadku dorosłego, żołnierza, sprawa była dużo bardziej poważna. Sienna miała dziewiętnaście lat. Niedługo skończy dwadzieścia. Miała rangę nowicjuszki – nie było nawet opcji, by pozwolić, by jej działania przeszły płazem. „Wyciągnij pieprzone ręce.” Coś w jego tonie musiało do niej dotrzeć, bo zrobiła tak jak jej rozkazał. Kilka drobnych rozcięć na kremowej skórze pocałowanej przez słońce, ale nie było ran, które świadczyłyby o użyciu pazurów. „Maria zdołała utrzymać kontrolę nad wilkiem.” Gdyby tak nie było, musiałby ją zdegradować do ponownego podjęcia szkolenia. Utrata kontroli nad temperamentem to jedno, utrata kontroli nad wilkiem była dużo bardziej niebezpieczna. Dłonie Sienny zacisnęły się w pięści, gdy opuściła je na dół. Spojrzał w górę i zrównał spojrzenie z oczami o kolorze absolutnej, niczym niezłamanej czerni.

Jasnym było, że walczyła z elementarnym impulsem, by uderzyć w niego. Nadal jednak zachowywała swoją postawę. „Jak daleko ty się posunęłaś?” Jej kontrola była imponująca – i irytowała go w sposób, w który nie powinna. Ale cóż, nic w Siennie Lauren nigdy nie było łatwe. „Nie użyłam swoich umiejętności.” Żyły na jej szyi odstawały na tle skąpanej w ziemi skóry. „Gdybym to zrobiła, byłaby już martwa.” „I właśnie dlatego masz dużo większe kłopoty niż Maria.” Gdy dał schronienie rodzinie Laurenów po ich ucieczce z zimnej sterylności Sieci Psi nastąpiło to pod szeregiem bardzo restrykcyjnych warunków. Jednym z nich był zakaz używania umiejętności Psi na członkach stada. Od tamtej pory znaczna liczba spraw uległa zmianie, a Laurenowie byli teraz integralną i akceptowaną częścią stada. Wujek Sienny, Judd, był jednym z poruczników Hawke'a i często używał swoich umiejętności telepatycznych i telekinetycznych w obronie Śnieżnych Tancerzy. Hawke również nigdy nie wiązał rąk dwójki najmłodszych Laurenów wiedząc, że Marlee i Toby będą potrzebować swoich umysłowych pazurów, by bronić się podczas zabawy przed swoimi hałaśliwymi kolegami wilkami. Ta wolność nie obejmowała jednak Sienny, bo Hawke doskonale zdawał sobie sprawę z tego co mogła zrobić. W momencie, gdy Judd zaakceptował przysięgę krwi porucznika utrzymywanie tajemnic przed alfą stało się kwestią zaufania i lojalności. „Dlaczego?” Sienna uniosła podbródek. „Nie złamałam zasady dotyczącej używania moich umiejętności.” Oczywiście, stawiała mu wyzwanie. „Ale sprzeciwiłaś się bezpośredniemu rozkazowi dotyczącemu nie angażowania się w walkę.” Powiedział powstrzymując warczącą odpowiedź wilka na jej opór. „Sama to powiedziałaś, mogłaś odejść.” Białe linie opięły jej usta. „A ty byś tak zrobił?” „Tutaj nie chodzi o mnie.” Kiedyś był młodym rozgorączkowanym cwaniakiem, aż skopano mu za to tyłek … aż wszystko się zmieniło, a jego dzieciństwo zostało wymazane w przypływie krwi, bólu i przeszywającego smutku. „Oboje wiemy, że twój brak kontroli mógłby prowadzić do dużo poważniejszych skutków.” Sęk skrywał się w tym, że ona też to wiedziała – i tak pozwoliła sobie przekroczyć tą granicę. To złościło Hawke'a bardziej niż cokolwiek innego. „Mogę zostać zamknięta na ziemi Ciemnej Rzeki, jeżeli nie chcesz mnie w legowisku.” Powiedziała Sienna, gdy rozważał jak z nią postąpić. Hawke prychnął słysząc jej odniesienie się do stada leopardów, które były najbardziej zaufanym sprzymierzeńcem Śnieżnych Tancerzy. „Żebyś mogła przesiadywać ze swoim chłopakiem? Niezła próba.” Skóra Sienny zarumieniła się ciemną czerwienią. „Kit nie jest moim chłopakiem.” Hawke nie zamierzał wnikać w ten temat. Nie teraz. Nigdy. „Nie masz prawa do wyboru swojej kary.” Rozwydrzył ją. To była jego własna cholerna wina, że teraz to wróciło, by ugryźć go w tyłek. „Tydzień zamknięcia w swojej kwaterze w obszarze dla żołnierzy. Godzina wyjścia dziennie.” Psi dużo lepiej radzili sobie z izolacją niż zmiennokształtni. Wiedział jednak, że Sienna zmieniła się od czasu ucieczki z Sieci Psi. Stała się dużo bardziej związana z rodziną i Stadem. „Drugi tydzień spędzisz pracując z dziećmi w żłobku, ponieważ zachowujesz się tak jakbyś była w ich wieku. Bez wykonywania obowiązków na warcie, aż będzie można ci zaufać, że wykonasz powierzone ci zadanie.” „Ja ...” Zacisnęła usta, gdy uniósł brew. „Trzy tygodnie.” Powiedział delikatnie. „Trzeci tydzień spędzisz w kuchni na zmywaku.” Jej policzki zapłonęły jeszcze ciemniejszym odcieniem czerwieni, ale nie przerwała mu więcej. „Możesz odejść.”

Dopiero po tym jak wyszła rozluźnił uścisk, którym kontrolował swojego wilka, który był jego bardziej dziką połową. Jesień i przyprawy składające się na jej zapach nadal unosiły się w powietrzu w cichej rebelii, która bez wątpienia sprawiłaby jej przyjemność, gdyby o niej wiedziała. Jego wilk rzucił się za jej zapachem. Hawke wziął go w płuca w głębokim wdechu i walczył z prymitywnym pragnieniem, by pójść za nią. Walczył z tym instynktem już od miesięcy. Odkąd jego wilk zdecydował, że była już dorosła, a przez to mogła być jego zwierzyną. Jego ludzka połowa nie odnosiła zbytnich sukcesów w zmienieniu zdania wilka. Nie miała szans, gdy za każdym razem, gdy był w jej obecności musiał walczyć z prymitywnym głodem, by zagarnąć najbardziej intymne przywileje skóry. „Matko.” Podniósł nowy gładki telefon satelitarny, który technicy zamówili mu cztery tygodnie temu i zadzwonił do alfy Ciemnej Rzeki. Lucas odebrał po drugim dzwonku. „O co chodzi?” „Sienna przez jakiś czas nie będzie przyjeżdżać, by spędzić z czas z wami i innymi kotami.” Poza dystansem, który Sienna najwyraźniej potrzebowała od legowiska, od niego, pracowała również z wybranką Lucasa – Psi Saschą, by zrozumieć i zyskać kontrolę nad swoimi umiejętnościami. Ale… „Nie mogę tego puścić płazem. Nie tym razem.” „Rozumiem.” Padła odpowiedź drugiego alfy. Hawke przysiadł na skraju biurka przesuwając dłonią po włosach. „Da radę to przetrwać?” Wiedział, że nie pęknie – Sienna była na to zbyt silna. Ta siła działała jak narkotyk dla jego wilka, ale moc, która mieszkała w jej wnętrzu była tak ogromna, że musiała być traktowana jak najdziksza bestia. „Ostatnim razem, gdy była u nas Sascha powiedziała, że wykazuje wyjątkowy poziom stabilności.” Odpowiedział Lucas. „W niczym nie przypomniała braku opanowania obecnego, gdy zaczęły razem pracować. Nie prowadzą już regularnych spotkań, więc to nie będzie stanowiło problemu.” Hawke uspokoił się przynajmniej w tej kwestii. „Upewnię się, by Judd miał na nią psychiczne oko, tak na wszelki wypadek.” Sienna nie ucieszy się z tego nadzoru, ale fakty były takie, że była niebezpieczna. A on musiał rozważać bezpieczeństwo całego stada. Nie zamierzał jednak udawać, że dzikość jego instynktów opiekuńczych w stosunku do jej osoby nie istniała. „Mogę zapytać, co się stało?” Ton Lucasa był pełen ciekawości. Hawke przekazał kotu wersję skróconą. „W ciągu ostatniego miesiąca zachowywała się gorzej.” Wcześniej, jej nowo odkryta stabilność została zauważona – i pochwalona – przez wszystkich wyższych stopniem członków stada. „Muszę zacząć ją traktować bardziej ostro, albo zacznie to powodować niezadowolenie w legowisku.” Hierarchia była klejem, który spajał stado wilków razem. Jako alfa, Hawke znajdował się na szczycie tej hierarchii. Nie mógł i nie będzie tolerował rebelii ze strony podwładnego. „Tak, rozumiem.” Odpowiedział Lucas. „Zaskakuje mnie to jednak. Tutaj jest idealnym żołnierzem. Nigdy nie pyskuje. Ma umysł ostry niczym brzytwa.” Hawke rozprostował i z powrotem zwinął swoje pazury. „Tak, cóż, ona nie jest twoja.” Długa, cicha pauza. „Słyszałem, że spotykasz się z kimś.” „Chcesz plotkować?” Hawke nie zamierzał ukrywać swojej irytacji. „Kit i inni nowicjusze widzieli cię z jakąś oszołamiającą blondynką kilka tygodni temu. W restauracji przy ul. 39.” Wrócił pamięcią do tamtego spotkania. „Jest konsultantem medialnym w CTX.” Śnieżni Tancerze i Ciemna Rzeka mieli większość udziałów w firmie komunikacyjnej. Była to inwestycja, która zaczynała się mocno opłacać, ponieważ nawet Psi zaczęli szukać raportów wiadomości wolnych od

przygniatającego wpływu dyktatury Rady. „Chciała porozmawiać ze mną w sprawie wywiadu.” „Kiedy go wyemitują?” „Po tym, jak zobaczysz świnię latającą za oknem.” Hawke nie grał dla kamer. I z całą pewnością upewnił się, by Pani Konsultant zrozumiała, że Śnieżni Tancerze nie zamierzają w najbliższym czasie zmienić swojego wrednego i krwiożerczego wizerunku na ładny i puchaty. Mogła radzić sobie z tym, albo znaleźć inna psa... Nagła myśl przedarła się przez wspomnienie rozdrażnienia. Jego dłoń zacisnęła się na telefonie. „Czy Sienna była z tymi nowicjuszami?” „Tak.” To Hawke tym razem zamilkł. Jego wilk przyjął pozycję obserwacyjną. Był złapany między dwa pragnienia pozostające ze sobą w konflikcie. „Nic nie mogę na to poradzić, Luc.” Powiedział w końcu. Każdy mięsień jego ciała był napięty aż do bólu. „Nate też tak mówił.” Strażnik leopardów był teraz szczęśliwie związany więzią i miał dwa kociaki. „To nie jest to samo.” Tu nie chodziło po prostu o kwestię wieku – brutalny fakt był taki, że wybranka Hawke'a nie żyła. Umarła jako dziecko. Sienna nie rozumiała, co to znaczyło. Nie rozumiała jak mało miał do zaoferowania jej, lub jakiejkolwiek innej kobiecie. Wiedział, że zniszczyłby ją, gdyby był wystarczająco samolubny, by poddać się nienazwanemu, ale silnemu przyciąganiu obecnemu między nimi. „To nie znaczy, że nie możesz być szczęśliwy. Pomyśl o tym.” Luc rozłączył się. Ona z nim nie spała, wiesz … Nie czekaj zbyt długo, Hawke, bo możesz ją stracić. Przypomniał sobie słowa Indigo na temat Sienny i tego kociaka, który przyczepił się do niej niczym przyklejony. Widział go za każdym razem, gdy się obrócił. Poza faktem, że chłopak był leopardem, z Kit'em wszystko było w porządku. Byłby idealnym wybra... Dźwięk miażdżonego plastiku. Jego nowy telefon satelitarny miał poszarpane pęknięcie przez cały ekran. ODZYSKANE Z KOMPUTERA 2(A) SŁOWA KLUCZOWE: KORESPONDENCJA OSOBISTA, OJCIEC, E-PSI, DZIAŁANIE WYMAGANE I ZAKOŃCZONE (1) OD: Alice DO: Tata DATA: 26 października 1970 r., godz. 23:43 TEMAT: Wieści!!! Cześć Tato. Mam bardzo ekscytujące wieści. Choć obecnie kończę doktorat na temat E-Psi, właśnie uzyskałam finanse na drugie studium dotyczące rzadkiego oznaczenia X! Komisja rozdzielająca granty odniosła się do moich dwóch prac z zeszłego roku i stwierdziła, że moje zewnętrzne spojrzenie na umiejętności Psi dało podstawę pewnym unikalnym wnioskom – chyba mają rację. W końcu nie jestem Psi. Moje E nigdy nie sprawiały, że czułam się jak ktoś niemile widziany, ale taki mają dar, prawda? George, który niedługo będzie moim kolegą po fachu, a nie przełożonym, mówi, że nastawiam się na porażkę z tym projektem, bo Rada Psi staje się ostatnio coraz trudniejsza do współpracy. A poza tym tak mało jest wiadomo na temat X-ów. Mówię mu jednak, że w tym tkwi sedno sprawy. Mogę nie być archeologiem tak jak ty Tato, ale badam moje własne dziwne krainy. A co do Georga – pracuje nad publikacją dotyczącą rozwoju Internetu. Jest przekonany, że nie

rozwinąłby się tak szybko, gdybyśmy nie mieli Sieci Psi jako przykładu i punktu motywującego. Muszę się z nim zgodzić – już na samym początku jego istnienia bardzo szybko znalazło się sporo środków finansowych na jego rozbudowę, ponieważ biznes chciał odrębności informacyjnej. Chciałby, by inny antropolog przyjrzał się temu, więc powiedziałam mu, że przekażę to Mamie (powiesz jej o tym?). Mam nadzieję, że piaski Egiptu są łaskawe dla was obojga. Z wyrazami miłości, Alice. (1) Notatka do pliku: Tajne skany umysłu George'a Kima wykazują ślady subtelnego, ale całkowitego wymazania telepatycznego związanego z projektem Eldridge. Biorąc pod uwagę delikatność wymazania istnieje duże prawdopodobieństwo, że dokonał go E-Psi. Kim nie ma użytecznej lub problematycznej wiedzy. Działanie mające na celu jego zlikwidowanie nie są wymagane. ROZDZIAŁ 2 Maska spokoju i opanowania Sienny roztrzaskała się niczym szkło w momencie, gdy znalazła się za zamkniętymi drzwiami. Kopnęła tył ścian kwater, które przydzielono jej w obszarze legowiska przeznaczonym dla żołnierzy nie związanych więzią wybranków. Rzadko używała tego pokoju. Wolała mieszkać ze swoim bratem Toby'm, wujkiem Walker'em i kuzynką Marlee. Ale teraz utknęła w tej małej, sterylnej przestrzeni na następny tydzień. Sienna od czasu, gdy przyszłaś do stada dałem ci dużą swobodę, ale od dzisiaj to się kończy. Wzdrygnęła się na echo tego wspomnienia. W jego błękitnych oczach nie było niczego poza najbardziej przeszywającym gniewem. Jego oczy w połączeniu z srebno-złotymi włosami, i przede wszystkim z osobowością alfy sprawiały, że Hawke bez wysiłku przyciągał kobiecą uwagę. Jej dłoń zacisnęła się w pięść. Ponieważ dzisiaj patrząc na nią nie widział przed sobą kobiety, tylko nieprzewidywalną członkinię stada, która swoimi działaniami naraziła Śnieżnych Tancerzy na niebezpieczeństwo. Żadna kara, którą mógłby jej wymierzyć nie umywała się do jej niezadowolenia z własnych czynów. Lodowato zimny węzeł wstydu w jej wnętrzu był chłodnym przypomnieniem tego jak bardzo namieszała. Tyle czasu i poświęconej pracy, a gdy przyszło co do czego pozwoliła, by jej temperament przezwyciężył racjonalny umysł. „Cholera, Sienna.” Przesunęła dłońmi po włosach. Na jej twarz wypłynął grymas niezadowolenia, gdy suche błoto obsypało się na nią. Zaczęła się rozbierać. Obnażenie się do samej skóry zajęło jej mniej niż minutę. Weszła pod maleńki prysznic głęboko wdzięczna, że skupione na stadzie wilki ustaliły wszystko tak, by każdy miał własną prywatną łazienkę. Zmyła z siebie ziemię, trawę i krew zanim zaczęła rozplątywać długie, sztywne od błota pasma włosów. Zajęło jej to długi czas. W tym czasie frustracja – na siebie, na brak umiejętności, by dać sobie spokój z czymś, co rozdziera ją boleśnie na małe kawałeczki – szalała w niej niczym uwięziony tygrys. Jeżeli zmiennokształtni mieli w sobie bestię, to ona również. I była dużo bardziej groźna. Jej umiejętność do siania zniszczenia była dużo bardziej chłodna. Teraz, ta bestia była skupiona do środka atakując ją rozdzierającymi pazurami. Zmniejszyła temperaturę wody. Dwukrotnie umyła włosy szamponem, a potem nałożyła na nie odżywkę. Przesunęła je do przodu nad ramieniem upewniając się, że zadbała również o końcówki. Dopiero, gdy niemal skończyła swoje zadanie zdała sobie sprawę z tego co widziała. Złapała mokry fragment włosów, uniosła je do oczu i przeklęła. Silny rezonans jej umiejętności zneutralizował farbę. Ponownie. Po raz trzeci w tym miesiącu. Świadczyło to o braku kontroli, który ją niepokoił. A było już tak dobrze, gdy zaczęła spędzać dużą ilość czasu na terytorium

Ciemnej Rzeki. Jej umiejętności Psi były tak stabilne, że strach, który zaciskał się wokół jej gardła od czasu ucieczki wypalił się w burzy pewności siebie. A potem zobaczyła … „Nie.” Wyłączyła wodę. Wyszła z prysznica i wzięła duży, puchaty ręcznik, który Brenna dała jej jako część prezentu urodzinowego. Był gruby i luksusowy. Była to przyjemność zmysłowa, której nie potrafiła się oprzeć … tak jak nie potrafiła się oprzeć pragnieniu, które doprowadziło ją do obecnej sytuacji. Zacisnęła szczękę tak mocno, że poczuła wzdłuż kości puls bólu. Ale szok zmysłowy pomógł jej otrząsnąć się z przeszywającego wnętrzności pragnienia, które niemal nigdy jej nie opuszczało. Skoncentrowała się na wysuszeniu skóry. Lustro łazienkowe, gdy w nie spojrzała, pokazało jej kobietę o przeciętnym wzroście i włosach o tak głębokim kolorze czerwieni, że mokre wydawały się niemal czarne. „Niczym serce rubinu.” Powiedziała Sascha ostatnim razem, gdy nakładały na nie farbę. Dłonie empatki delikatnie przesuwały się po jej czaszce. „Jaka szkoda, że musimy je zasłonić.” Niestety nie miały w tym względzie wyboru. Jej włosy były zbyt wyróżniające się. Choć z drugiej strony może teraz było to bezpieczne, pomyślała Sienna wpatrując się w twarz, która stała się wyrafinowana w bardzo kobiecy sposób tracąc wszelkie ślady dziecięcej miękkości, gdy na nią nie spoglądała. W ciągu kilku lat od ucieczki z Sieci Psi ściemniały jej włosy. Poza zmianami na jej twarzy – jej ciało stało się również znacząco bardziej krągłe i umięśnione. Choć poruszała się z tymi mięśniami w płynny sposób, który nie sprawiał, że wyglądała na napakowaną nikt, kto znał ją, gdy była podłączona do Sieci nie poznałby jej teraz. Zwłaszcza biorąc pod uwagę brązowe soczewki kontaktowe, które zawsze nosiła poza terytorium Śnieżnych Tancerzy. Dzisiaj nie miała ich na sobie. Posiniaczone oczy, które spoglądały na nią były oczami kardynalnej. Był to marker genetyczny, który wyróżniał ją w świecie w sposób, który nie mógł być wyjaśniony, nawet innemu kardynalnemu. Możliwe, że jedyną osobą, która byłaby choć trochę zrozumieć przemoc, która mieszkała w jej wnętrzu była jej matka – kardynalna telepatka posiadająca własne demony. Brat Sienny – Toby też był kardynalnym. Troje w jednej rodzinie … to było niezwykłe. Ale nie tak niezwykłe jak kardynalna X, która przetrwała do dorosłego wieku. Mocne, systematyczne pukanie. Podskoczyła słysząc ten dźwięk. Szybko wciągnęła na siebie bieliznę, czystą koszulkę i miękkie czarne spodnie, które lubiła nosić w domu. „Idę!” Zawołała, gdy pukanie rozległo się na nowo. Ponieważ na jej drzwiach znajdowała się kartka wskazująca, że została zamknięta we własnej kwaterze mógł to być tylko jeden z wyższych stopniem członków stada. Założyła mokre włosy za uszy i otworzyła drzwi, by stanąć twarzą w twarz z mężczyzną, który bez wątpienia był śmiertelnie niebezpieczny. „Judd.” Zaskoczyło ją, że nie skontaktował się z nią telepatycznie zamiast wytropić ją. A potem odezwał się. „Jesteś w stanie poradzić sobie z zamknięciem?” Krawędź drzwi wbiła się w jej dłoń. Było to mocne, zimne uszczypnięcie. „Poprosił cię, byś się upewnił w tej sprawie, prawda?” Judd Lauren mógł być bratem jej matki, ale był również Strzałą, jednym z najbardziej śmiertelnie groźnych zabójców Rady. Był lepszy w utrzymywaniu maski na twarzy niż ktokolwiek inny kogo znała, a teraz jego twarz nie mówiła jej nic. „Odpowiedz na pytanie.” Jego ton jasno dawał do zrozumienia, że nie pytał jako wujek, ale jako porucznik Śnieżnych Tancerzy. Skupiła się, by mu odpowiedzieć. „Nic mi nie będzie.” Emocje powodowały, że jej tarcze całe drżały, gdy jej myśli odbijały się rykoszetem w setkach różnych kierunków, ale nadal trzymały.

Tylko to się liczyło. Bez tarcz byłaby dużo większą groźbą zniszczeń niż jakakolwiek broń skonstruowana przez człowieka. Oczy Judda nie spuściły z niej wzroku. Wiedziała, że wyrobił sobie na ten temat własne zdanie zanim przytaknął. „Wiesz, co robić w momencie, gdy będziesz miała jakiś problem.” „Tak.” Odezwie się do niego telepatycznie, a on się teleportuje i będzie strzelał, by ją obezwładnić. Jeżeli szok wywołany bólem nie roztrzaska jej skupienia psychicznego później będzie celował w jej głowę. Brzmiało to bardzo barbarzyńsko. Wiedziała, że zrobienie tego złamie w nim coś, ale ktoś musiał działać jako bezpiecznik. Wsparcie na wypadek, gdyby nie mogła już się powstrzymać. Bo fakt był taki, że była kardynalną z umiejętnością walki. Istniało duże prawdopodobieństwo, że jej tarcze zamkną się w momencie, gdy jej umiejętność się uaktywni. Nawet Strzała nie będzie wstanie się przez nie przedrzeć na planie psychicznym. Atak fizyczny był jedynym możliwym rozwiązaniem. Jej pewność, że Judd zada ten cios, jeżeli będzie to konieczne była jedyną rzeczą, która pozwalała jej żyć bez nieustannego strachu o bezpieczeństwo ludzi znajdujących się wokół niej. Choć pomijając jej obecną sytuację w ciągu poprzednich miesięcy osiągnęła niemal idealną dyscyplinę psychiczną. Było to coś, czego nikt – nawet ona – się nie spodziewał po X znajdującym się poza wpływem Ciszy. To przypomnienie sprawiło, że usztywniła kręgosłup. „Użyję tego czasu, by zwiększyć i poprawić bezpieczniki, które ty i Sascha pomogliście mi rozwinąć.” Judd nie był X, ale był niebezpiecznie silnym telekinetykiem. Rozumiał przeszywający kości strach, który skłaniał ją do utrzymania dzikiej siły jej umiejętności w stalowej klatce umysłu. Dlatego też zabije ją, jeżeli dojdzie do takiej potrzeby. „Dobrze.” Pochylił się do przodu i ujął jej policzek. Był to gest, który nie był teraz już tak zdumiewający jak kiedyś – zanim Judd związał się z wilczycą, która przetrwała własny koszmar. „Zastanawiałem się, kiedy pchniesz Hawke'a zbyt mocno.” Przesunął kciukiem po jej kości policzkowej i pocałował ją w czoło. „Sienna, poświęć trochę czasu, żeby pomyśleć. Zastanów się, dokąd zmierzasz.” Emocje stanowiły ciasny węzeł w jej klatce piersiowej. Zamknęła za nim drzwi i poszła do łazienki, żeby wziąć szczotkę z półki na lustrze. „Wybranka Hawk'a nie żyje.” Zmusiła się, by powiedzieć do kobiety, która była jej odbiciem. Jej palce zacisnęły się wokół drewnianej rączki szczotki tak mocno, że odpłynęła z nich cała krew. „A on pochował swoje serce razem z nią.” Nawet w obliczu tej twardej prawdy brutalna siła przyciągania w jej wnętrzu odmawiała, by ją zdusić, czy zamknąć. Tak jak destrukcyjna moc X, groziła skonsumowaniem jej aż pozostanie jedynie sam proch. Lara właśnie wychodziła z legowiska, gdy napotkała Judda Lauren'a. „Daj.” Powiedział biorąc od niej apteczkę medyczną, którą właśnie chciała zarzucić sobie na ramię. „Dzięki.” Zauważając kierunek, z którego przyszedł zagadnęła go. „Słyszałam, że Sienna i Maria wróciły z warty zranione, ale nikt mnie nie zawołał. Nic im nie jest?” Porucznik Psi poszedł za nią, gdy wyszli z legowiska na rozdzierające promienie słońca i świeże powietrze gór Sierra Nevada zanim odpowiedział na jej pytanie. „Zadrapania i sińce, nic poważnego.” Jej serce uzdrowicielki uspokoiło się. Uniosła twarz na boleśnie czyste chromowo-niebieskie niebo. „W dni takie jak te jestem zadowolona, że jestem Śnieżnym Tancerzem. Że jestem wilkiem.” „Brenna i ja udaliśmy się dzisiaj na wczesne poranne bieganie, gdy mgła unosiła się z ziemi.” Gdy Judd mówił o swojej wybrance jego ton stawał się delikatniejszy w sposób, z którego nawet nie zdawał sobie sprawy. „Uwielbiam tę porę dnia.” Gdy wszystko jest świeże. Cały świat jest uciszony w sekrecie. „W którą stronę pobiegliście?”

„Na drugą stronę jeziora.” Odpowiedział, gdy szli dalej. „To, … kto jest ranny?” Przewróciła oczami. „Dwóch nastolatków robiło, Bóg jeden wie, co i teraz mam złamaną rękę i trzy pęknięte żebra do uzdrowienia.” „Zazwyczaj nie potrzebujesz tego.” Postukał palcem w apteczkę medyczną. „Nastolatki czasami potrzebują dostać lekcję na temat tego, że powinni lepiej troszczyć się o to, by nie łamać sobie kości.” Wymruczała Lara. „Zrobię trochę uzdrawiania, by się upewnić, że wszystko jest tak jak być powinno, a potem włożę rękę w gips i obwiążę żebra.” Zagojenie się tych ran zajmie więcej czasu, niż gdyby całkowicie wykorzystała swój dar, ale nie wyrządzi chłopcom szkody. „Ubocznym zyskiem jest to, że dzięki temu moje umiejętności medyczne nie rdzewieją. Dodatkowo pozwala mi to również zachować moje umiejętności uzdrawiania w rezerwie, gdybyśmy mieli nagłe krytyczne zranienie.” Choć Hawke mógł dzielić się z nią siłą dzięki ich więzi uzdrowiciel-alfa jej własne ciało mogło znieść ograniczoną liczbę wysiłku zanim się ono załamie. „Czekaj.” Judd odsunął gałąź, by mogła przejść pod nią. Właśnie dlatego znajdowała się na przedzie, gdy weszli na polanę, gdzie jeden z rannych chłopców leżał oparty o drzewo ujmując w dłoni drugą rękę. Drugi siedział ze skrzyżowanymi nogami ujmując się za żebra. Brace był wysoki i chudy, a Joshua przybrał odrobinę mięśni w ciągu ostatnich miesięcy. Teraz jednakże obaj wyglądali jak zawstydzone sześciolatki. Lara zgadywała, gdy jej serce waliło o żebra, że powodem tego zachowania był mężczyzna stojący ze skrzyżowanymi na piersi rękami patrzący z góry na dwóch łotrzyków. „Walker.” Wyczuła ciemną wodę i obsypany przez śnieg świerk składające się na jego zapach, gdy zbliżała się tam z Juddem, ale złożyła to na karb faktu, że często znajdował się w tym obszarze z młodszymi nastolatkami. Zajmował się grupą w wieku między dziesięć a trzynaście lat. Dla wilków był to trudny wiek, ale Walker potrafił zająć się nimi nawet nie unosząc głosu. Potrafiła zrozumieć, dlaczego – cichy, intensywny Walker Lauren miał prezencję podobną do każdego dominującego wilka. „Nie spodziewałam się, że cię tu zobaczę.” Głos, który wydobył się z jej gardła według jej opinii był odrobinę zachrypnięty, ale nikt inny nie wydawał się tego zauważać. Jasno zielone oczy Walkera przytrzymały jej spojrzenie przez kilka długich, napiętych sekund. „Przechodziłem obok, gdy zobaczyłem tych dwóch.” Jego wzrok przesunął się ponad jego ramię. „Odniosę ją z powrotem.” „Musimy porozmawiać – przyprowadź dzieci na kolację.” Judd zniknął w lesie tak szybko, że Lara nie zdołała się nawet obrócić na czas. „Lara, to boli.” Usłyszała niemal przepraszający głos. Wyrwała się z duszącej ją sieci pragnienia, gniewu i zranienia, która owinęła się wokół niej i przyklęknęła. „Pozwól mi zobaczyć, kochanie.” Powiedziała najpierw sprawdzając Brace'a, a potem Joshuę. „Nie ruszaj się przez sekundę.” Używając strzykawki presyjnej podała każdemu z nich środki przeciwbólowe. Była mocno świadoma tego, że Walker przykucnął obok niej. Jego ciało było duże, a zapach tak chłodny i zdystansowany jak mężczyzna, do którego należał. Pracując mówiła do Joshui i Brace'a. Cokolwiek zrobili sprowadzając na siebie te kłopoty wilki chłopców natychmiast zrelaksowały się pod wpływem jej opieki. Lara żałowała jedynie, że jej własny wilk był tak nadmiernie wrażliwy na obecność Walkera. Do tego stopnia, że miała wrażenie, iż futro ocierało się o wnętrze jej skóry. Jednak mimo tej wrażliwości jej wilk zachowywał ostrożny dystans. Obie jej części wyciągnęły wnioski z otrzymanej lekcji w odniesieniu do Walkera Laurena. „Już.” Powiedziała chwilę później, gdy obaj chłopcy oglądali zaawansowany technologicznie gips Brace'a zrobiony z przeźroczystego plas-gipsu. „Jeżeli będziecie odczuwać jakiś ból albo dyskomfort macie zaraz do mnie przyjść, zrozumiano?”

„Dzięki, Lara.” Joshua posłał jej genialny uśmiech, a potem każdy z chłopców pocałował ją – każdy w osobny policzek. Wstali i odbiegli, tak jakby nie tak dawno wcale nie walczyli z łzami. Potrząsnęła głową, a jej wilk zrobił to samo w pełnym uczucia rozbawieniu. Pozbierała swoje rzeczy i patrzyła jak Walker bez wysiłku podnosi jej torbę. Wyciśnięcie słowa z gardła, które stało się suche niczym pieprz wymagało kilku prób. Była jednak zdeterminowana, by nie pozwolić mu wyprowadzić się z równowagi. „Dzięki.” Przytaknął cicho. Umysł Lary sprzeciwił się jej własnemu rozsądkowi, gdy wracali z powrotem zatapiając ją w myślach na temat pocałunku w noc, gdy Riaz wrócił do legowiska. Starsi stopniem członkowie stada urządzili porucznikowi przyjęcie powitalne. Bąbelki lały się strugami, a Lara, która zazwyczaj nie piła, tym razem pozwoliła sobie na zbyt wiele szampana. Dał on jej odwagę nie tylko, żeby pokłócić się z wysokim mężczyzną Psi, który fascynował ją od momentu, gdy wszedł do legowiska, ale również, by zaciągnąć go do ciemnego zakamarka, stanąć na palcach i znaleźć ustami jego wargi. Odwzajemnił jej pocałunek, który był powolny i głęboki. Mocno kontrolował swoje silne ciało. Jego dłonie objęły jej żebra, gdy przyciągnął ją między swoje uda ułożone w kształt V. silne mięśnie szyi rozciągały się pod jej palcami, gdy zgiął głowę, by pogłębić pocałunek. Delikatna szorstkość jego nieogolonej szczęki pocierała w pieszczocie po jej skórze. Czuła się przez niego otoczona i przytłoczona w najbardziej zmysłowy sposób, ponieważ był taki wielki. Jego ramiona zablokowały cały świat, gdy oparł ją o ścianę. Mogła być lekko wcięta, ale nigdy nie zapomniała ani jednej chwili z tego doświadczenia. Kobieta i wilk, każda jej część była zaskoczona jej sukcesem … przez pięć krótkich sekund, gdy miał on miejsce. Potem Walker uniósł głowę i skierował ją z powrotem na przyjęcie. Pomyślała, ze zachowuje się jak dżentelmen, ponieważ była odrobinę wcięta, ale z pewnością zrobi to, co wszyscy dominujący, gdy pragnęli kobiety – odszuka ją, gdy będzie trzeźwa. Następnego ranka nie zadzwonił do niej, co nie wprawiło jej w najlepszy nastrój. Ale zadzwonił do niej później – popołudniu tego samego dnia. Poszli na spacer. Przez cały czas miała serce w gardle. Sądziła, że to był początek. Aż Walker zatrzymał się na krawędzi klifu, który opadał w dolinę z dramatyczną nagłością. Jego ciemnoblond włosy były odsuwane przez wiejącą bryzę. „Lara, to, co się stało wczorajszej nocy było błędem.” Jego ton był delikatny, ale to sprawiało, że było to jeszcze bardziej okropne. „Przepraszam.” Lód wdarł się w jej żyły, ale nie chciała popełnić błędu, więc zapytała jeszcze. „Dlatego, że wypiłam za dużo szampana?” Jego odpowiedź była absolutna, a odrzucenie jasne jak słońce. „Nie.” Wydawało jej się, że mogła jeszcze rzucić jakiś wesoły komentarz zanim przeprosiła go i odeszła z powrotem do legowiska – sama. Pamiętała jedynie przygniatającą czerń swoich emocji. Boże, ale ten mężczyzna ją zranił. Wybaczyłaby mu, gdyby to był zwykły przypadek niechcianego pragnienia – dobrze wiedziała, że nie można było kontrolować tego, w kim się człowiek zakochiwał. Nie. Ją zraniło i złościło to, że nie wyobraziła sobie tego wszystkiego. Wiedziała, gdy mężczyzna jej pragnął. A Walker pragnął jej … najwyraźniej wystarczająco, by ją pocałować, ale nie by zatrzymać na dłużej. A jeżeli tak było, to był wystarczająco duży i silny, by powstrzymać jej pocałunek zanim w ogóle dotknęła jego ust. Nie zrobił tego. Zanim złamał jej serce trzymał ją tak, jak gdyby miała znaczenie. A tego nie mogła wybaczyć. Tego nie wybaczy. „Lara.” Zerknęła w górę na twarz ściągniętą w ostre męskie rysy, i odepchnęła wspomnienia tam, gdzie było ich miejsce – w przeszłości. „Przepraszam.” Powiedziała z uśmiechem zbudowanym z czystej dumy. „Wiem, że apteczka jest ciężka. Mogę ją zabrać już dalej.” Walker zignorował jej próbę, by zachować luźną rozmowę. „Nie rozmawialiśmy od kilku tygodni.”

Wiedziała, że odnosił się do przeprowadzanych późną nocą rozmów, które prowadzili przed pocałunkiem. Walker miał temperament nocnego marka. Lara często zostawała do późna ze swoimi pacjentami. W jakiś sposób skończyli przez większość nocy pijąc razem kawę o godzinie jedenastej. Walker miał w tym czasie swoją córkę i siostrzeńca na telepatycznym oku, gdy Sienna nie mogła z nimi zostać. Nie rozmawiali o niczym szczególnym, ale te noce dały jej odwagę, by zrobić coś, co nie przychodziło łatwo wilkowi, który nie był osobnikiem dominującym. Uzdrowiciele nigdy nie byli dominujący, – choć nie byli również ulegli. Normalnie, poziom dominacji członków jej stada zazwyczaj nie miał wpływu na Larę. Choć jej wilk posiadał umiejętność, by uspokoić każdego z nich – zarówno młodszych, jak i starszych. W przypadku Walkera sprawy jednak miały się inaczej. Mimo wszystko zrobiła jednak pierwszy krok i zaryzykowała ten pocałunek, który doprowadził do jej upokorzenia. Od czasu jego odrzucenia upewniła się, by w tym czasie albo być zajętą, albo nie znajdować się w ambulatorium. Najpierw rana była zbyt świeża. Czas jednak miną, a sprawy się zmieniły. Nie tylko przetrwała, ale trzymała się również w tym spotkaniu. To nie znaczyło, że miała zamiar pozwolić Walkerowi, by na nowo wrócił do jej życia. Nie teraz, gdy była gotowa w końcu pójść na przód. „Zapomniałeś? Rozmawialiśmy, gdy opatrywałam Marlee po tym, jak obdarła kolano.” Powiedziała ze śmiechem, który brzmiał na naturalny. „Właściwie, jeżeli nie masz nic przeciwko chciałabym resztę drogi przejść sama. To da mi trochę czasu, żeby pomyśleć.” Powiedziała wyciągając dłoń po apteczkę. Walker stał nieporuszony. Jego jasno zielone oczy były wpatrzone w nią. „A jeżeli mam coś przeciwko?” Powietrze stało się niekomfortowo ciężkie. Nie rozumiała dlaczego naciskał, ale wiedziała, że nie zamierza otwierać tego pudełka Pandory. Ani dzisiaj, ani żadnego innego dnia. „Jeżeli nie masz nic przeciwko, by ją odnieść, to dziękuję.” Powiedziała, celowo udając, że nie rozumie, co miał na myśli. Pomachała mu wesoło i odeszła w las w stronę wodospadu. Już, pomyślała, gotowe. Zamknęła ten wykańczający rozdział życia. ROZDZIAŁ 3 Dwa miesiące temu Radny Henry Scott podjął decyzję, by poświęcić San Francisco mimo ekonomicznego i finansowego niepokoju, który wywoła takie zniszczenie. Teraz chodziło jedynie o ustawienie na miejsce ostatnich fragmentów układanki. Mając to na uwadze odwrócił się od widoku pełnych ruchu ulic widocznych z okna jego biura, które utrzymywał w swojej rezydencji w Londynie. Spojrzał na mężczyznę, któremu powierzył skoordynowanie zasobów wojskowych, – które wszystkie były teraz zintegrowane z jasnymi strukturami Czystych Psi. Oryginalny personel cywilny został po cichu usunięty ze stanowisk dowodzenia. Henry nie potrzebował zaplecza politycznego. Potrzebował broni. Właśnie dlatego Vasquez zajmował się obecnie dowodzeniem wszystkimi operacjami Czystych Psi. Nie było w nim niczego absorbującego jako w mężczyźnie – miał zaledwie metr sześćdziesiąt wzrostu, był zbudowany bardziej jak atleta niż jak żołnierz, a jego twarz była tak zwyczajna, że ludzie zapominali go w ciągu kilku minut po zakończonym spotkaniu. „Kiedy będziemy mogli ruszyć na San Francisco i otaczające je obszary zmiennokształtnych?” Zapytał Henry. „Za miesiąc.” Vasquez wywołał akta na głównym ekranie komunikatora i zdał Henry'emu dokładne

wprowadzenie w obecny stan dotyczący ludzi i broni. „To, co wilki nazywają „terytorium legowiska” będzie najtrudniejszym do przejęcia obszarem, ale pracuję nad możliwym rozwiązaniem.” Henry przytaknął i na razie zostawił to na tym. Vasquez byłby dla niego bezużyteczny, gdyby sam nie myślał – było to coś, co „żona” Henry'ego powinna rozważyć w odniesieniu do własnych doradców. Otaczała się lokajami, którzy nie mieli w sobie w ogóle inteligencji. Właśnie dlatego to Henry zajmował się tym, choć Shoshannie wydawało się, że to ona pociąga za sznurki. „Czy są jakieś problemy, którym powinienem się przyjrzeć?” „Nie.” „W takim wypadku spotkamy się ponownie za tydzień.” Dopiero po wyjściu Vasqueza Henry wyciągnął inny plik. Było to portfolio jego inwestycji. Po raz kolejny było w gorszym stanie, niż przewidywania. Nie musiał być ekspertem, by zdać sobie sprawę, kto stał za powolnym, nie możliwym do wyśledzenia zduszaniem jego finansów – Nikita Duncan była mistrzynią w manipulowaniu finansami. Jednakże, choć jej działania zdecydowanie rodziły pewne problemy straty nie były nawet w przybliżeniu wystarczająco duże, by go powstrzymać. Już niedługo przejmie San Fracisco wymazując z pamięci bazę jej imperium. A w odniesieniu do zmiennokształtnych … nie można było pozwolić na to, by żyli. Nie po ich nieustannym i ciągłym oporze. Uważali się za odpornych przed zasięgiem Rady do tego stopnia, że posunęli się do poczęcia hybrydy mającej w sobie krew zmiennego. Jeżeli ten płód dotrwa do momentu urodzenia spowoduje rozcieńczenie umiejętności psychicznych, które uczyniły rasę Psi najsilniejszą na ziemi. Henry nie pozwoli na to. Był najwyższy czas, by świat wrócił do sposobu, w jaki funkcjonował od ponad stulecia. Sposobu, w jaki powinien funkcjonować – z najczystszymi z Psi u władzy i pozostałymi dwoma rasami egzystującymi tak długo jak podążali za zasadami rządów Psi. Henry chciał, by ludzie, gdy myśleli o Śnieżnych Tancerzach i Ciemnej Rzece widzieli jedynie spływające za nieposłuszeństwo krwią wybrzeże. ROZDZIAŁ 4 Trzy dni po sytuacji z Marią i Sienną Hawke, ku własnemu zaskoczeniu wpatrywał się w dół na małą wielkooką twarz. Przykucnął i spojrzał w te dzikie zaciekawione spojrzenie. „Wyglądasz na poważnego, Ben.” Pięciolatek, który był jednym z ulubieńców Hawke'a spośród ludzi w legowisku przytaknął. „Naprawdę umieściłeś Siennę w więzieniu?” Hawke przygryzł wnętrze policzka. „Tak.” Brązowe oczy tego samego odcienia co jego mamy zmieniły się w szoku w kolor wilczego bursztynu. „Dlaczego?” „Nie przestrzegała zasad.” Ben pomyślał o tym przez chwilę. Linie zmarszczyły jego gładkie dziecięce czółko. „To jak koza dla dorosłych?” „Tak.” „Och.” Przytaknął podejmując decyzję. „Powiem Marlee.” „Marlee jest smutna?” Dziewczynka była kuzynką Sienny i częścią jego stada – Hawke nie pozwoli, by cierpiała.

Ben potrząsnął głową. „Jej tata powiedział, że Sienna była niegrzeczna i dlatego poszła do więzienia, ale Marlee powiedziała, że nie wsadziłbyś Sienny do więzienia, i że pewnie jest marudna i nie chce z nikim rozmawiać.” Hawke w jakiś sposób podążył za tą pokrętną logiką, wstał i zmierzwił ciemne włosy Bena. Główka chłopca pod jego dłonią była ciepła. „Wyjdzie za kilka dni.” I będzie pracować w żłobku. Wiedział, że sama praca nie będzie dla niej kłopotem. Była naturalnym obrońcą, i jak każdy drapieżnik – wilk czy nie, cieszyła się czuwając nad szczeniakami. A one w zamian czuły się przy niej całkowicie bezpieczne. Nie, praca w żłobku nie będzie dla niej niczym trudnym. Karą był fakt, że została zdjęta z obowiązków pasujących i oczekiwanych od osoby z jej rangą – było to publiczne wskazanie, że nie ufał jej umiejętności, by wywiązać się z tego zadania. Ten cios mocno uderzy w dumę, którą nosiła niczym zbroję. Jednak jego wilk nie miał wątpliwości co do jej stalowego kręgosłupa i żelaznej woli. Sienna nie pozwoli, by cokolwiek ją przydusiło, a zwłaszcza nie Hawke. Choćby dla zasady. Ta myśl sprawiła, że jego wilk wyszczerzył zęby w dzikim uśmiechu. „Idź do domu, Benny.” Zamiast tego szczeniak zaczął iść obok niego. Jego krótkie nóżki szybko przebierały, gdy biegł, by nadążyć za Hawke'em. „Gdzie idziesz?” „Na dwór.” „Mogę iść z tobą?” „Nie.” „Dlaczego?” Hawke pochylił się i wziął Bena pod pachę, tak jak piłkę w footballu. „Bo jesteś zbyt niski.” Ben zachichotał i udawał, że pływa. „Jestem wyższy niż w zeszłym tygodniu.” „Kto tak mówi?” „Mama.” Usta Hawke'a wygięły się w uśmiechu na czystą miłość zawartą w tym jednym słowie. „W takim razie to musi być prawda. Ale i tak jesteś za niski.” Ben westchnął teatralnie. „Kiedy będę wystarczająco wysoki?” „Zanim się zorientujesz.” Hawke położył Bena na ziemię przed drzwiami prowadzącymi do Białej Strefy – bezpiecznego obszaru do zabawy dla dzieci – i skierował go w tamtą stronę. „Idź pokopać piłkę. To sprawi, że urośniesz.” „Naprawdę?” „Aha.” Ben pobiegł do przejaśnienia po lewej stronie Białej Strefy, by przyłączyć się do gry, która już była w trakcie trwania. Obserwował ją znajdujący się poza służbą dominujący, który przyszedł posiedzieć z maluchami. Połowa szczeniaków była w ludzkiej formie, a druga w wilczej. Najwyraźniej to był football z zasadami zmiennokształtnych, który pozwalał na szczypanie, by ci, którzy byli w ludzkiej formie upuścili piłkę. Normalnie widok wilczka uciekającego z piłką w pyszczku, gdy jego przyjaciele próbują ugryźć go w ogon sprawiłby, że Hawke roześmiałby się i przyłączył do gry. Dzisiaj jednak jego skóra zbyt mocno opinała ciało. Jego wilk był podenerwowany. Obrócił się i poszedł w stronę szumu lasu zamierzając zmniejszyć swoje napięcie jakimiś trudnymi ćwiczeniami fizycznymi. Nie przeszedł więcej niż sto metrów za Białą Stronę zanim zamarł. Ten cholerny szczeniak ma łapska na Siennie. Zanim zdołał przetworzyć tą myśl jego pazury przedarły się przez skórę.

Obserwował jak Kit przesunął ciało, by przyciągnąć Siennę jeszcze bliżej. Jego dłonie obejmowały jej twarz, gdy wciągnął ją w mokry pocałunek, który trwał wystarczająco długo, by Hawke zaczął zastanawiać się nad pozbawieniem go kilku członków. Ale młody leopard przerwał pocałunek zanim wilk Hawke'a przejął kontrolę. Wziął Siennę za ręce i pociągnął ją głębiej w ciemną zieleń świerków, które pokrywały ten obszar. Obszar między wysokimi, prostymi pniami był zacieniony z powodu późnego popołudniowego słońca. Hawke nie musiał być geniuszem, by domyślić się, co planował ten chłopak. „Hawke!” Wciągnął pazury z powrotem i spróbował przybrać neutralny wyraz twarzy, gdy obrócił się, by stanąć przed kobietą, która była jednym z jego najbardziej zaufanych przyjaciół. I potrafiła być cholernym wrzodem na tyłku. Indigo zrobiła zdziwioną minę, gdy podeszła do niego bliżej. „Kit był tutaj?” Zamilkła najwyraźniej wyłapując drugi zapach. „Ah, Sienna korzysta ze swojej wolnej godziny.” „Potrzebujesz coś?” Wyciągnął dłoń po znajdujący się przy jej boku notatnik. „Jest jakiś problem z odległymi patrolami?” Ustanowili patrole głęboko w zalesionym obszarze i wzdłuż odizolowanych górskich krawędzi terytorium legowiska po tym gierkach Radnego Henry'ego Scotta sprzed kilku miesięcy. Gierkach, które niemal skradły życie wybranka Indigo – Drew. Od tamtej pory sprawy przycichły, ale stado nie zamierzało opuścić gardy. Zwłaszcza, gdy wyglądało na to, że Radni Psi mieli wyciągnięte na siebie noże. Czy to się komuś podobało, czy nie Psi byli najbardziej potężną rasą na ziemi. Jeżeli zaczną ze sobą walczyć reperkusje tego działania sprawią, że wszyscy będą krwawić. „Indigo, nie mam całego dnia.” Padły ostre słowa. W odpowiedzi porucznik skrzyżowała ręce. Oczy, które były przyczyną jej imienia były jasne od wyzwania. „Młodzi mężczyźni zaczynają wykazywać oznaki agresji. Wiesz, dlaczego.” „Zajmę się tym.” To zdanie było nasycone dominacją, która sprawiłaby, że niemal każda inna osoba podkuliłaby ogon i uciekła. Indigo posłała mu jasny, niebezpieczny uśmiech. „Wiem, że wystarczy, że pstrykniesz palcami i kobiety rzucą ci się do łóżka ...” Wyciągnęła dłoń, gdy zawarczał. „Nie sugeruję, że wykorzystujesz swoją pozycję, ale fakt, że jesteś alfą, powód, dla którego jesteś alfą – twoja siła, prędkość i czysta dominacja – mają duży potencjał. Nie wspominając już o twojej ładnej buźce.” Utrzymanie skupienia wymagało walki ze sobą, gdy jego kark palił od warczącej świadomości tego, co działo się niedaleko w lesie. „Dzięki za gadkę podnoszącą morale.” Wypowiedział szorstkim wilczym głosem. „Zamknij się.” Indigo była jednym z dwojga ludzi w legowisku, którzy mogli to do niego powiedzieć i nie znaleźć się w głębokich kłopotach. Bezwzględnie korzystała z tej świadomości. „Wiem cholernie dobrze, że możesz zaspokoić to pragnienie nawet teraz gdybyś miał na to ochotę, ale może zastanowisz się, czy podrapanie tego świądu z jakąś członkinią stada – nawet taką, którą lubisz – przyniesie jakikolwiek efekt.” Kit zatrzymał się, gdy znaleźli się poza zasięgiem sprawnego zmiennokształtnego słuchu – nawet słuchu wilka, który był tak bliski do swojego zwierzęcia, że jego zmysły były bardziej wyraźne niż normalnego zmiennokształtnego. Ponieważ choć Kit lubił podpuszczać Hawke'a miał również zdrowy szacunek dla alfy Śnieżnych Tancerzy, by nie chcieć pchnąć go poza pewien punkt. Ten fakt mógłby drażnić jego leoparda, gdyby chodziło o innego dominującego mężczyznę bardziej zbliżonego do jego wieku. Jednak leopard Kita znał własną siłę. Obaj, mężczyzna i leopard wiedzieli również, że Hawke był drapieżnym zmiennokształtnym mężczyzną w kwiecie wieku. Wilk alfa wytarłby nim podłogę nawet się przy tym nie pocąc. Sienna wyciągnęła dłoń z jego ręki. „Dlaczego to zrobiłeś?” Była ciekawa, a nie zła.

„Nie mów, że moje pocałunki nie są miłe?” Nie mógł oprzeć się droczeniu z nią. Skrzyżowała ręce i przygwoździła go jednym z spojrzeń, które podłapała od swojej mentorki, Indigo. „Na tym polegał problem, jeżeli dobrze sobie przypominam.” Duma Kita aż jęknęła. Tylko trochę – zanim jego leopard wzruszył na to ramionami z kocią pewnością siebie. „Chcesz spróbować jeszcze raz? To był tylko jeden pocałunek.” Cienie zachmurzyły wyraz jej twarzy zmieniając jej spojrzenie w nocne. „Kit, ja ...” Jej oczy zmrużyły się, gdy dostrzegła uśmiech ciągnący za kąciki jego ust. Miała ochotę rzucić go czymś w głowę. „To nie jest śmieszne.” Roześmiał się i przyciągnął jej ciało do siebie ręką owiniętą wokół jej szyi. Był głęboko świadomy tego, że takie nieformalne przywileje skóry były dla niej trudne. Był jedną z niewielu osób, którym ufała w ten sposób – wystarczająco, by pozwolić mu skraść sobie pocałunek. „Jak mogę się ci oprzeć, Sin? Jesteś tak słodka i szczera.” Uderzyła go z łokcia. Mocno. Jęknął, ale nadal trzymał ją przy swoim boku. „Nadal zero chemii, co?” Przesunął policzkiem po szczycie jej głowy. „Szkoda. Wiesz, że jesteś tak gorąca, że aż dymisz.” „To też nie jest śmieszne.” „Nie kłamałem.” Wiedział po jej delikatnym potrząśnięciu głową, że uważała, iż nawija jej makaron na uszy. Fakt jednak był taki, że Sienna była piękna – i to na sposób, który zauważył każdy dominujący zmiennokształtny mężczyzna w obu stadach. Nie miała w sobie delikatnego kobiecego piękna, choć mimo tego, że była drobna i miała delikatną budowę kości. Nie, Sienna miała w sobie głęboko ukryte mocne wnętrze zrodzone z siły, które odzwierciedlało się na jej twarzy. To była kobieta, która będzie stała przy swoim bez względu na to, co się zdarzy. A dla drapieżnego zmiennokształtnego mężczyzny była to zarówno najczystsza pokusa, jak i najbardziej ekscytujące wyzwanie. Miał okazję dostrzec kolejną odsłonę tej wewnętrznej siły, gdy odsunęła się, by ponownie na niego spojrzeć. „Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.” „Wyczułem jak Hawke wychodził na zewnątrz.” Powiedział, nie spuszczając z niej oczu … więc zobaczył jak natychmiast usztywnia ramiona, a wokół jej ust buduje się napięcie. Jej głos miał w sobie cień napięcia, które pieściło jego zmysły niczym surowy jedwab. „Widział nas?” „Tak.” Oparł się o stary pień sosny pozbawiony gałęzi, aż do wysokiej korony drzewa. Zaczepił kciuki o kieszenie dżinsów ponowie myśląc, że chemia to suka. Ale choć powodowało to zawód, między nim a Sienną nie było fajerwerków – och, były iskry, jasne, ale za mało, by zadowolić, któreś z nich. Miał solidne jak skała przeczucie, że będzie ich łączyć przyjaźń. A Kit troszczył się o swoich przyjaciół. „Nie patrz na mnie w ten sposób.” Ponownie skrzyżowała ręce na piersi i przygwoździła go pełnym złości spojrzeniem. „Wiesz, że nie lubię grać w gierki.” Tak, wiedział. Sienna była mądra i znajdowała się na zupełnie innym poziomie niż większość osób, ale spędziła również większość życia w Ciszy. Warunkowanie zaprogramowane, by powstrzymywać jej uczucia i serce zostawiło ją z wielkimi lukami w edukacji emocjonalnej – i właśnie dlatego potrzebowała przyjaciół, którzy będą pilnować jej pleców. Zwłaszcza teraz. „Są gierki, i są też strategiczne ruchy.” Potrząsnął głową, gdy chciała się odezwać. „Drapieżni zmiennokształtni są zaborczy. To część pakietu. Alfy zanoszą to na całkowicie inny poziom.” „To nie ma zastosowania do mnie.” Jej szczęka przybrała ostry wyraz. Jej ręce ścisnęły się jeszcze mocniej. Ale nie udawała, że nie wie, o czym on mówi. „On mnie nie widzi jako dorosłą kobietę, nie w ten sposób.”

„Stąd moja pomocna dłoń … albo usta, w tym przypadku.” Podszedł i pociągnął ją za warkocz, bo nie dotykanie kogoś, na kim mu zależało było dla jego leoparda niemożliwe. „Zaufaj mi kotku. Wiem, kiedy mężczyzna chce oderwać mi głowę.” Razem z wieloma innymi częściami jego anatomii. „Hawke był gotowy zrobić mielone z leoparda posługując się moimi wnętrznościami, a potem nakarmić nim te dzikie wilki, które krążą za nim tak jakby był też ich alfą.” „Nawet, jeżeli masz rację, to nie ma to znaczenia.” Jej słowa były napięte, podobnie jak żyły wzdłuż jej szczęki. „On już postanowił.” A to był problem, zgodził się z nią Kit. Ponieważ jeżeli była jedna rzecz, którą wiedział na temat wilczego alfy to, to, że wola Hawke'a była niewzruszona niczym granit. Hawke skończył ostatnie dwieście przysiadów, które sobie założył i usiadł. Była trzecia nad ranem, a jego ciało nadal brzęczało mimo faktu, że od godziny znajdował się w małej wewnętrznej siłowni robiąc wszystko, co było w jego mocy, by się wykończyć. „Cholera.” Mruknął. Wstał, wytarł twarz ręcznikiem, a potem włączył ekran systemu rozrywki, by pokazywał raporty finansowe. Cooper i Jem razem z przeznaczonym do tego zespołem zajmowali się codzienną opieką nad inwestycjami Śnieżnych Tancerzy, ale Hawke zawsze starał się być na bieżąco, ponieważ tych dwóch poruczników często używało go w roli rady nadzorczej. Dzisiaj jednak widział jedynie same bzdury. Jego mózg był zbyt zamglony tak surowym i dzikim głodem seksualnym, że jeżeli się tym nie zajmie to jego wilk zacznie z nim walczyć inicjując niebezpieczny poziom agresji u wszystkich niezwiązanych więzią mężczyzn w stadzie. Teraz, byli napięci, ale poziom tego napięcia był nadal możliwy do opanowania. Jeżeli wilk Hawke'a wyśliźnie się ze smyczy … Przesunął dłońmi po włosach i już miał sięgnąć po butelkę z wodą, gdy usłyszał jak ktoś wchodzi do sali treningowej znajdującej się obok. To najprawdopodobniej jeden z żołnierzy z nocnej zmiany, pomyślał. Wziął długi łyk, odłożył butelkę na pobliską ławkę i przeszedł do drugiego pomieszczenia przez łączące je drzwi zamierzając zapytać, czy znajdujący się tam żołnierz miałby ochotę na sesję sparingową. Riley był jedyną osobą w legowisku, który mógł zmierzyć się z pełną siłą Hawke'a, a nawet go zranić, ale Hawke ćwiczył również z innymi członkami stada – musiał tylko upewnić się, by odrobinę okiełznać swoją siłę. Zatrzymał się po tym jak zrobił trzy kroki w głąb tego pomieszczenia. Zapach jesiennego ognia i jakiejś bogatej egzotycznej przyprawy owinął się wokół niego, gdy drzwi za jego plecami zamknęły się z cichym kliknięciem. Kobieta ubrana w czarne spodnie gimnastyczne i intensywnie zielony top poruszająca się z płynną gracją w centrum pokoju nie zauważyła go. Precyzyjne, stylowe ruchy nie świadczyły o walce, ale o próbie znalezienia spokoju. Związała swoje długie do pasa włosy w zgrabny warkocz. Jego ciemna lina błyszczała od rubinowo czerwonych pasm. Czuł się niczym skradający łajdak, ale nie mógł powstrzymać się przed wyobrażeniem sobie tych jedwabnych pasm rozłożonych na jego dłoniach … na jego poduszce. Cholera. Powinien w tym momencie obrócić się i wyjść. Był powód, dla którego zawsze upewniał się, by nie być z nią samemu, gdy był w takim nastroju. Ale było już za późno. Znieruchomiała przybierając postawę ofiary wyczuwającej drapieżnika. Obróciła się ostrożnie. Nie wypowiedziała ani słowa, ale wiedział, że przeszkadzał w jej zaplanowanej wolnej godzinie zbliżającego się dnia, – bo bez względu na to co Sienna robiła, nigdy nie kłamała. Nigdy nie próbowała wymigać się od kary, gdy już złamała zasady. Powinien odejść. Zamiast tego odsunął na bok głos rozsądku i podszedł do niej świadomy tego, że jej kręgosłup sztywnieje, a ramiona napinają się. Ale fascynował go błysk potu na jej mostu. Wilk chciał polizać. Zobaczyć, czy smakowała przyprawami równie gorącymi i słodkimi jak jej zapach. Mimo tego, co mogło zajść wcześniej w lesie szczeniak leoparda nie zdołał wprowadzić swojego

zapachu do jej skóry. Była tylko Sienna. Przełknął pełne satysfakcji warknięcie. Okiełznał prymitywny impuls by spróbować, by wziąć. „Twoja ręka powinna być prosta w tym ostatnim obrocie.” Wymruczał stając za nią i przesuwając dłonią po jej ręce, by ją podnieść. „Opuszczasz ją.” Jej puls uderzał mocno i szybko pod delikatną skórą karku. Ledwie zdołał powstrzymać się przed opuszczeniem głowy i przygryzieniem go. Nie po to by zranić. Tylko uszczypnąć. Wystarczająco, by zostawić ślad. „W ten sposób.” Przesunął dłoń wzdłuż gładkiego ciepła jej ręki, aż wyprostowała ją. „Widzisz?” Nie wydała z siebie dźwięku, gdy przesunęła głowę na bok. Wiedział, że nie miała takiego zamiaru, ale było to zaproszenie dla jego wilka. Zaoferowanie tej bezbronnej jej części. Mógł zacisnąć dłoń wokół jej gardła, zęby wokół jej szyi. Mógł zrobić wszystko, czego pragnął. Był dużo silniejszy niż ona, dlatego mógł to i tak zrobić, ale podbicie nie było tym samym, co poddanie się. „Zrób to jeszcze raz.” Wyszeptał. „Chcę popatrzeć.” Opuszczenie jej ręki wymagało każdego pasma jego silnej woli. Ledwie zdołał nie zaakceptować jej niezamierzonego zaproszenia, by położyć się z nią na podłodze w mieszaninie skóry i żaru. Ale nie mógł powstrzymać się od przesunięcia knykciami po jej gardle, gdy odsuwał się do tyłu. Jego wnętrzności były napięte, a ciało tak cholernie twarde, że równie dobrze mógł być zrobiony ze stali. Odsunął się, aż znalazł się w najlepszej pozycji, by ją obserwować, a potem czekał. Przez długą, nieruchomą chwilę nie robiła nic. Już myślał, że mu tego odmówi. Ale potem Sienna zaczęła się ruszać. A jego wilk przestał nerwowo krążyć. ROZDZIAŁ 5 Setki kilometrów dalej, w nagim sercu innego kontynentu, Strzała o imieniu Aden przeskanowała wzrokiem pustynne bezdroże, które błyszczało rdzawą czerwienią pod promieniami słońca, a teraz srebrem w blasku księżyca. „Dlaczego zawsze tutaj przychodzimy?” Zapytał swojego kolegę ze szwadronu, który teleportował ich w tą lokalizację. „Tutaj jest jasność.” Powiedział Vasic patrząc na przesuwający się obraz wydm piaskowych. Jego oczy miały przeszywający srebrny kolor, który odzwierciedlał blask księżyca. „Tutaj nic nie ma.” Vasic ledwie potrząsnął przecząco głową. „Czyści Psi.” „Możliwy problem.” Aden czasami zastanawiał się, czy on i Vasic nie uformowali niechcący podświadomego połączenia telepatycznego. Rozumieli się nawzajem bez wysiłku. „Możliwe, że stało się tak, gdy umieszczono nas w programie treningowym jako dzieci. Więzi łatwiej formują się przed ukończeniem Ciszy.” Powiedział Vasic z nieomylną celnością. Aden wolał nie myśleć o tych dniach. Dziecko było słabe, łatwe do złamania. Nie był już tym dzieckiem. „Czyści Psi.” Powiedział wracając do powodu tego spotkania. „Gutierrez i Suhana już są w ich szeregach i raportują. Możemy stracić Abbota i Sione.” „Nie było to niespodziewane.” Obie Strzały miały niestabilne umiejętności. „Nie.” Aden obserwował jak mały insekt przemieszczał się po piasku u jego stóp. „Zwolennicy Czystych Psi mówią, że dążą do zachowania integralności Ciszy.” Insekt zachwiał się i przewrócił się na plecy. Vasic poprawił postawę stworzenia delikatnym dotykiem Tk, które szybko uciekło zagrzebując się

w piasek. „To, co jest mówione i robione, to dwie różne rzeczy.” „Tak.” Więcej niż wiek temu Zaid Adelaja sformułował Szwadron Strzał, by czuwali nad Ciszą. Mieli upewnić się, że nigdy nie upadnie i nie roztrzaska Sieci Psi. Ale teraz … „Niedługo będziemy musieli podjąć decyzję.” Vasic przykucnął i podniósł garść piasku. Jego ziarna wyłapały światło księżyca, gdy przesuwały się między jego palcami. „Tak.” Żaden z nich nie powiedział jednak, że ten wybór może zmienić twarz Sieci Psi na zawsze. ROZDZIAŁ 6 Rozpusta wcześniejszej nocy następnego ranka ugryzła Hawke'a. Jego wilk posmakował Sienny Lauren, a teraz skończył już z czekaniem. Pragnął jej i chciał jej teraz. Jej zapach – przyprawiająca o szaleństwo mieszanina przypraw i stali – nadal spoczywał na jego skórze, aż wąchał go z każdym branym oddechem. Nie mógł sobie pozwolić na poddanie się temu pragnieniu. Odsuwając na bok wszystko inne – miała dopiero dziewiętnaście lat. Nie była nawet w pobliżu wystarczająco dojrzała, by poradzić sobie zarówno z mężczyzną, jak i z wilkiem. Zwłaszcza biorąc pod uwagę ostrą krawędź, po której właśnie stąpał. Najprawdopodobniej przerazi ją. Jego szczęka zacisnęła się. Podjął decyzję, spakował trochę sprzętu i poszedł do podziemnego garażu, gdzie Śnieżni Tancerze trzymali pojazdy. „Wrócę za dwa tygodnie.” Powiedział Riley’owi, gdy porucznik spotkał się z nim obok pojazdu z napędem na wszystkie koła z kamuflującą zieloną karoserią. „Jadę w góry i upewnię się, ze nie przegapiliśmy żadnych czułych miejsc w naszym obwodzie.” Był to dobry i pożyteczny sposób, by wypalić jego frustrację zwłaszcza biorąc pod uwagę dodatkowe patrole, które prowadzili w tamtym regionie. Riley po prostu zastąpi Hawke'em, któregoś z innych żołnierzy i przepisze członka stada na wartę bliżej legowiska. Nikt nie będzie narzekał, bo zmiany w górach zazwyczaj były ciche i samotne. „Utrzymaj fort.” Jego niezachwiane zaufanie w poruczników było jedynym powodem, który w ogóle pozwalał mu rozważać nieobecność w legowisku przez tak długi czas. „A nie robię tego zawsze?” Riley skrzyżował ręce. Jego ciemno brązowe oczy obserwowały Hawke'a z cierpliwym spokojem, który w żaden sposób nie ukrywał jego przenikliwego umysłu. „Masz telefon satelitarny na wypadek, gdybyśmy cię potrzebowali?” Hawke uniósł go w górę. Nic nie powstrzyma go przed powrotem do legowiska, jeżeli go wezwą, bez względu na to, czy zrobią to za pośrednictwem technologii czy przez muzykę wilczego wycia. Riley wyciągnął z kieszeni mały organizer. „Awansuję Taia ze statusu starszego nowicjusza na pełnego żołnierza.” „Miałem takie przeczucie.” Młody mężczyzna zyskał sporo dojrzałości w ciągu ostatniego roku, która dobrze mu się przysłuży w trakcie wykonywania nowych obowiązków. „Upewnię się, żeby z nim porozmawiać, gdy wrócę.” Riley przytaknął w odpowiedzi. „A co do Marii – po zakończeniu odsiadki będzie na nadzorowanych zmianach.” „Dobrze.” „Sienna po zakończeniu kary będzie dążyła do bójki.” Hawke wrzucił swój sprzęt do bagażnika z większą siłą niż było to konieczne. „Koniec pobłażliwości dla niej, Riley. Wyjdzie poza szereg, to wciśnij ją tam z powrotem.”

Jego najwyższy stopniem porucznik i przyjaciel uniósł brew. „Pamiętasz, co powiedziałem na temat tego, że cię zmiażdżę, jeżeli chociaż na nią spojrzysz?” Było to przypomnienie, że zarówno Riley, jak i Drew, uważali Siennę za rodzinę, a przez to mieli prawo ją chronić. „Cóż, nadal cię pobiję do krwi, jeżeli ją skrzywdzisz, ale nie będę stał ci na drodze, jeżeli zdecydujesz się ją adorować – już nie jest tak bezbronna jak wtedy.” Hawke usiadł na miejscu kierowcy i przywołał kierownicę do manualnego kierowania pojazdem, a potem zamknął drzwi. Jego działania były szorstkie z powodu furii wilka za to, że mu odmówiono. „To nie ma znaczenia.” Nie mógł pozwolić, by miało to znaczenie. Nie mógłby potem żyć ze sobą. „Tak?” Riley oparł się ramionami o ramę okna kierowcy. Jego wyraz twarzy był tak zrelaksowany tak jakby rozmawiali o najbardziej zwykłej sprawie dotyczącej legowiska … za wyjątkiem jego oczu. Te oczy – widziały wszystko. „To, dlaczego do cholery, zamierzasz jechać do najbardziej zapomnianego przez Boga fragmentu terytorium legowiska, by stać się samotnym wilkiem.” Włączył silnik. „Wiesz, dlaczego. Muszę to wybiegać.” Hawke doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że mógł uwieść Siennę. Co więcej, mógł się tym cieszyć – nie była to jego arogancja, ale czysty fakt. Seksualne przyciąganie między nimi nie było niewiadomą. Jej skóra paliła się wczoraj jego żarem. Jej puls uderzał w erotycznym rytmie. Pragnął je śledzić wzdłuż bardzo intymnych centymetrów jej ciała. Dodając do tego jego doświadczenie – nie miał cienia wątpliwości, że mógł słodko przywieść Siennę Lauren do swojego łóżka i wziąć to, czego pragnął zarówno człowiek, jak i wilk aż jego pragnienia przestaną rozdzierać mu wnętrzności. Na samą myśl o tym jego dłonie zacisnęły się na kierownicy. Jego umysł zasypywał go obrazami połączonych ze sobą części ciała zaplątanych w pościel. Jej skóra była gładka niczym śmietana i pocałowana przez złoto, jego była w ciemniejszym odcieniu. Ale te obrazy właśnie tam pozostaną – zamknięte w jego umyśle. Bo on nie był kochankiem dla niewinnej istoty, która nie rozumiała surowej głębi żądań, których będzie od niej oczekiwał … nawet wiedząc, że nigdy nie da jej więzi, która wynagrodziłaby jej surową intensywność tego, co wziąłby od niej. Sienna szorowała wielki garnek używany w kuchni komunalnej, która karmiła większość niezwiązanych więzią dorosłych wilków w legowisku. Jej energetyczne ruchy były powodowane rozdrażnieniem. „Mamy zaawansowane technologicznie możliwości.” Wymruczała. „Do czego są nam potrzebne żeliwne garnki?” Po trzech dniach z jej trzeciego tygodnia kary zaczynała od ciężkiej pracy rozbudowywać poważne mięśnie rąk. „Niektóre rzeczy smakują dobrze tylko, jeżeli są ugotowane w garnku. Tak mówi Aisha, a jej słowo jest prawem.” Powiedział stojący obok niej Tai, który układał w stosy talerze. W przeciwieństwie do niej, Tai nie miał kłopotów, odpracowywał po prostu swoją zmianę w kuchni. Dlatego był tak denerwująco wesoły. „Jeszcze cztery dni i będę wolna.” Powiedziała pod nosem skupiając się na pracy ręcznej, by w ten sposób zwalczyć wspomnienie dłoni Hawke'a na jej skórze. Jego oddech na jej skroni i szyi był tak gorący. Spędziła dzień, który nastąpił po ich spotkaniu z węzłem wyczekiwania … tylko po to, by odkryć, że opuścił legowisko. Jej dłonie mocniej poruszały się na garnku. Ich siła sprawiła, że zrobił się czyściutki – czarny od pokrywającej go emalii. Nie była wilkiem, ale doskonale rozumiała, co robił. Noc w sali treningowej już się nie powtórzy – uważał to za potknięcie w swoim osądzie, zachowanie niegodne alfy. Sienna Lauren nie była odpowiednią kochanką dla mężczyzny, który był sercem Śnieżnych Tancerzy. Jej knykcie drapały o wnętrze garnka, ale ledwie to zauważała. Bolała ją klatka piersiowa, głęboko w jej wnętrzu. Kiedyś, intensywność tej reakcji spowodowałaby uruchomienie fali dysonansu przesyłając pasma agonii zaprojektowane, by przypominać jej o potrzebie utrzymania Ciszy. Sześć miesięcy temu Judd pomógł jej usunąć ostatnie czujniki uruchamiające dysonans oparte na emocjach.

Sienna opierała się podjęciu tego kroku przez niemal rok – odkąd Judd po raz pierwszy odkrył jak usunąć i rozbroić protokoły bólu. Zgodziła się w końcu na ich usunięcie tylko z powodu zwiększającej się siły dysonansu. Istniało ryzyko, że zacznie on powodować trwałe i niemożliwe do odwrócenia uszkodzenia umysłu. Teraz Sienna mogła czuć wszystko … włączając w przeszywający aż do kości terror, że jej marker X może spowodować masowe morderstwo. „Hej.” Taj szturchnął ją w ramię. „Co?” Zapytała podnosząc wzrok znad garnka. „Nie powinnaś tego brać tak mocno do siebie, wiesz.” Gdy pochylił się do niej na sekundę poczuła ciepło jego muskularnego ciała. „Ja też zostałem strącony z wykonywania obowiązków wartownika po tym jak raz zrobiłem coś głupiego. To się zdarza.” Wzruszona przez jego próbę poprawienia jej humoru odsunęła od siebie węzeł sfrustrowanego gniewu, który wydawał się nigdy nie odchodzić. „Słyszałam, że znowu wyszedłeś z Evie.” Odłożyła garnek na suszarce i zaczęła zajmować się następnym. Tai przysiadł na blacie. Jego długie nogi niemal dotykały podłogi. Zdała sobie sprawę, że jego ramiona poszerzyły się w ciągu ostatniego roku, a on stał się dużym mężczyzną. Niemal tak dużym jak Hawke … Nie. Nie będzie o nim myśleć. On z pewnością nie miał żadnego problemu z odejściem od niej. „I?” „Jeżeli powiesz komuś, że to przyznałem bez najmniejszego mrugnięcia okiem nazwę cię kłamczuchą.” Powiedział Tai przerzucając sobie ręcznik kuchenny przez ramię i przeszywając ją miną, która w żaden sposób nie szpeciła egzotycznych linii jego twarzy. „Jestem dobra w utrzymywaniu tajemnic.” To była umiejętność przetrwania. Już we wczesnym wieku zdała sobie sprawę, że nikt nie chciał być znajomym potwora. „Chcę pisać dla niej cholerną poezję.” Zawstydzony głos Taia przedarł się przez jej myśli. „Śpiewać jej pieprzoną serenadę i skraść pocałunek w blasku księżyca. Zasypać jej pokój w blasku palących się świec tylko po to, żeby zobaczyć jak się uśmiecha. Trzymać ją w ramionach przez całą noc tylko po to, bym mógł wziąć wdech jej zapachu, gdy się obudzę.” Po pierwszym zaskakującym zdaniu dłonie Sienny przestały się poruszać. „To piękne.” Jej serce biło w rytm kruchej potrzeby, o której istnieniu nie miała pojęcia aż do tej chwili. Delikatnie skośne oczy Taia były zakłopotane, gdy się odezwał. „Tak?” „Tak.” Przełknęła dziwną, niezrozumiałą miękkość w swoim wnętrzu i dodała. „Choć może nie rób tego wszystkiego naraz.” „Jeżeli przetrwam Indigo.” Wymruczał Tai. „Jest tak cholernie opiekuńcza, że czuję się tak jakbym musiał stoczyć pojedynek za każdym razem, gdy ośmielam się zaprosić Evie na randkę.” „Możesz ją winić? Evie jest taka delikatna.” Sienna była pewna, że Evie przerazi się jej, gdy Indigo nalegała, że przedstawi ją swojej siostrze – ale mimo swojego mocno delikatnego serca, Evie miała w sobie ukryte pasmo psoty. To sprawiło, że szybko się zaprzyjaźniły, a z czasem stały się wspólniczkami w jednych z najbardziej spektakularnych numerach kiedykolwiek wywiniętych w legowisku. Tai skinął. „Sądzę, że ten garnek ma dosyć.” Podała mu go, żeby go wysuszył i odłożył. Wytarła zlew i szybko wyszła. Dopiero na zewnątrz w ciemno zielonym cieniu leśnych gigantów zdała sobie sprawę z tego jak bardzo w czasie godzin spędzonych w kuchni tęskniła za świeżym powietrzem Sierry. Zanim uciekła do Śnieżnych Tancerzy spędzała swoje dnie wewnątrz wysokościowców w środku miasta. Nie znała niczego innego. Teraz posmakowała nie tylko dziczy i szorstkiego piękna gór, ale nauczyła się również, co to znaczy mieć przyjaciół i rodzinę, w głębszym sensie niż tylko łączących ich więzów krwi.

„Podjęłam decyzję.” Powiedziała do mężczyzny, który stanął obok niej z cichą gracją zabójcy. „Bez względu na wszystko nie wrócę do Sieci Psi i do Ciszy.” Była zmuszona do rozważania tej opcji, gdy wydawało się, że jej umiejętności wyrywały się w stronę chaosu i destrukcji. „Jaka jest twoja kontrola?” Zapytał Judd zamiast odpowiedzieć na wygłoszone przez nią zdanie. „Silna jak stal.” Jej czas z dala od legowiska pod opieką innych uciekinierów, w tym geniusza w konstruowaniu tarcz dał jej drugą szansę. Nigdy nie zapomni o śmierci, która mieszkała w jej wnętrzu, ale … „Dam radę Judd. Napluję w twarz draniowi, który skazał nas wszystkich na śmierć.” Judd nie powiedział nic, co mogłoby zdławić pewność siebie Sienny. Był świadomy tego, że będzie potrzebowała każdego jej fragmentu, by przetrwać zbliżającą się ciemność. Wiedział coś, czego ona nie wiedziała. Nosił tą prawdę w sercu od lat. Nigdy, przenigdy nie podzieli się z nią tą prawdą. Jeżeli to zrobi, może sprawić, by stała się samosprawdzającą przepowiednią. Gdy Sienna miała dziesięć lat włamał się do sekretnego archiwum Rady. Pomógł mu inny kolega Strzała, który rozumiał, że jego siostrzenica pewnego dnia może skończyć w Szwadronie. Tylko on przeczytał akta, które cofały się aż o sto pięćdziesiąt lat i tylko on znał brutalne fakty. X-Psi, który przetrwał najdłużej, nawet pod panowaniem Ciszy, dożył dwudziestu pięciu lat. Ten dwudziestopięciolatek X miał tylko 3,4 stopnia na skali. Sienna była poza skalą. Hawke spędził swój pierwszy tydzień w górach unikając kontaktu nawet z wartownikami. Nie był dobrym towarzyszem dla kogokolwiek. Dzikie wilki też dały mu sporo oddechu po tym jak warknął na nie, … choć nadal przychodziły przytulić się do niego w nocy. Wszyscy spali razem w wielkim zgromadzeniu futer. Utrzymanie złego humoru było trudne w obliczu tak mocnego uczucia, ale wilk Hawke'a mocno nim wstrząsał. A sny z pewnością mu nie pomagały. Rubinowo czerwony ogień i gładka złota od słońca skóra. Jesień i ta rzadka, dzika przyprawa. Jej echa prześladowały go, aż nie był w stanie zamknąć oczu, by nie szeptały do jego zmysłów. Ulotny jedwabny dotyk. Jego sny były tak żywe, że budził się twardy jak skała i wściekły na siebie za brak kontroli. W rezultacie, gdy wrócił do legowiska był szczuplejszy i czuł się dużo bardziej wredny. Biegał aż do momentu, gdy się wykończył i opadł z sił. Choć jego wilk na razie zachowywał się porządnie, wiedział, że by wysłać go poza krawędź wystarczy jedna najdrobniejsza prowokacja, najdelikatniejszy dotyk. I, i tak musiał walczyć z pragnieniem, by ją wytropić i upewnić się, żeby wiedziała, że wrócił. „Cholera.” Rzucił swój sprzęt na podłogę sypialni i ściągnął koszulkę szykując się pod prysznic, gdy wyczuł zapach znajomej kobiety. Warcząc podszedł do drzwi i otworzył je z szarpnięciem. „Ani słowa.” Warknął na Indigo. Była świeżo po prysznicu, ubrana w dżinsy i zwykłą białą koszulkę. Miała włosy związane w kucyk. Obdarzyła go powolnym uśmiechem, gdy przesuwała oczami po jego ciele – w górę i w dół. „Wygląda na to, że brak snu ma swoje plusy.” Hawke wyszczerzył zęby. „Idź mierzyć wzrokiem swojego wybranka.” Prychnęła w odpowiedzi. „Sądzisz, że gdyby Drew był tutaj załapałbyś się choć na jedno spojrzenie?” „Idź sobie.” „Pójdę – po tym jak dostanę to, czego chcę.” „Co?”

„Zaczekaj.” Indigo przesunęła się, by zerknąć na korytarz. „Już jest.” „Przepraszam.” Powiedziała Yuki w schludnym i dopasowanym żakiecie, który powiedział mu, że jechała do pracy. „Sądziłam, że spotykamy się w twoim biurze.” Sięgnęła do swojej teczki i wyciągnęła wydrukowany formularz przyczepiony do podkładki. Indigo wzięła go i pchnęła mu przed nos. „Zdecydowałam się przygwoździć wściekłego wilka w jego legowisku.” Hawke zawarczał i wziął długopis. „Co to jest?” Zapytał podpisując bez czytania. Było to zaufanie zarezerwowane dla jego poruczników. Jeżeli dojdzie do momentu, gdy nie będzie pokładał w nich całkowitej wiary, stado stanie w obliczu poważnych kłopotów. To stało się tylko raz w ich historii, a Hawke był zdeterminowany, by nigdy nie pozwolić, by te bolesne wydarzenia skaziły związek, który łączył go z jego ludźmi. „Zazwyczaj nie potrzebujesz adwokata jako świadka do takich rzeczy.” „Tym razem potrzebuję.” Powiedziała Indigo podpisując się obok niego, a potem podając długopis Yuki, by mogła zrobić to samo. „To, w pewnych okolicznościach, daje Rileyowi władzę nad twoimi ziemskimi dobrami.” Spojrzał na nią. „Indigo.” „Mówię poważnie. Daje mu to również prawo do podejmowania decyzji na temat życia i śmierci w twoim imieniu, jeżeli zajdzie taka konieczność.” „Od kiedy jest to potrzebne w stadzie?” Stado było jednością. Stado było rodziną. „Odkąd Judd wytknął, że jeżeli będziesz nieprzytomny albo poważnie ranny, znacznie uprości to sprawy, jeżeli będziemy mieli odpowiednie papiery prawne.” Powiedziała Yuki z niezadowoloną miną. „W przeciwnym razie każdy, kto chciałby działać na szkodę stada mógłby wykorzystać tą okazję, by rzucić nam kłody pod nogi. Jestem rozdrażniona, że sama o tym nie pomyślałam.” Hawke musiał zgodzić się z tym, że miało to sens. Zwłaszcza, że … Och. „To dlatego, że nie mam krewnych.” Nie miał rodziców, rodzeństwa, ani wybranki. Yuki posłała mu ostre spojrzenie. Było to szorstkie przypomnienie, że lojalna bratnia dusza Eliasa i kochająca mama Sakury była również pitbullem dla swojego największego i najbardziej wymagającego klienta – stada Śnieżnych Tancerzy. „Wolałabym żebyśmy nigdy nie musieli korzystać z tych papierów, więc nie daj się zranić.” Odłożyła podkładkę i jej zawartość do swojej torby i spojrzała na zegarek. Jej błyszczące czarne włosy przesunęły się po twarzy. „Muszę lecieć, mam spotkanie w Sacramento.” Ostatnie słowa wypowiedziała ponad ramieniem już idąc. „Popieram wszystko, co powiedziała Yuki.” Indigo pochyliła się do przodu tak jakby chciała go przytulić. Zmrużyła oczy, gdy niechcący cofnął się do tyłu. „Jesteś w cholernych kłopotach, jeżeli nie ufasz sobie wystarczająco, by dotknąć członka stada, w którym nie masz jakiegokolwiek zainteresowania seksualnego.” „Powiedziałem ci, że zajmę się tym.” Zrozumienie sprawiło, że jej usta zacisnęły się w cienką linię. „Cholera, Hawke.” Skrzyżowała ręce i potrząsnęła głową. „Wiem, co planujesz, i że wydaje ci się, że ją chronisz, – ale jeżeli to zrobisz, to Sienna nigdy ci tego nie wybaczy. Jesteś pewien, że chcesz zniszczyć wszelkie szanse, jakie mogliście mieć?” Spojrzał jej w oczy i pozwolił, by w jego własnych zagrała jego dominacja. Utrzymała jego wzrok dłużej niż ktokolwiek inny poza Riley'em byłby w stanie to zrobić. „Cholera.” Zamrugała, spojrzała w bok i westchnęła. „Jesteś upartym draniem, wiesz?” „Jestem, kim jestem.” A był mężczyzną, który musiał zaspokoić swój seksualny głód zanim jego wilk zabierze decyzję z jego rąk. Ten wilk podąży tylko za jednym zapachem.

ODZYSKANE Z KOMPUTERA 2(A) SŁOWA OSOBISTA, OJCIEC, DZIAŁANIE NIEWYMAGANE

KLUCZOWE:

KORESPONDENCJA

OD: Alice DO: Tata DATA: 16 marca 1971 r., godz. 22:13 TEMAT: odp: Twoja Mama Drogi Tato Powiedz mamie, że nigdy do niej nie piszę e-maili, bo ona odbiera wszystkie telefony. Muszę być sprawiedliwa, bo jedno z was oskarży mnie o faworyzowanie. Zanim zapomnę – dziękuję wam obojgu za prezent. Rzeźba jest niezwykła i będzie doskonale wyglądać w moim gabinecie. Ty i Mama znacie mnie zbyt dobrze. Pytaliście się o mój nowy projekt. Ledwie zaczęłam, i choć moi koledzy Psi zgodzili się opublikować moją prośbę o informację w Sieci Psi, to już uderzyłam w pierwszą trudność – samą rzadkość X-Psi. Jak na razie mam zakontraktowany udział jedynie dwóch z nich, ale nie poddaję się. To nie jest sposób rodziny Eldridge. Pozdrów ode mnie faraonów. Kocham Cię, Alice. ROZDZIAŁ 7 „Wiem, że pewnie przeżułby mnie i wypluł, ale Boże ledwie jestem w stanie powstrzymać się przed rozebraniem do naga i błaganiem, by ugryzł mnie tam, gdzie tylko ma ochotę.” Sienna słysząc mimo chodem to wynurzenie z kobiecego serca upuściła dzisiaj swoje czwarte naczynie. Główna kucharka, Aisha uniosła dłoń i wygoniła ją w ten sposób do zlewów. Poszła bez protestu – szorowanie przypalonych garnków było jedynym zajęciem, do którego się nadawała odkąd dowiedziała się o powrocie Hawke'a. Jej umysł był tak zmieszany jak jajecznica, którą Marlee i Toby tak uwielbiali jeść w niedzielne poranki. Jej brat pojawił się przy jej łokciu tak jakby przyciągnęła go swoimi myślami. „Matko, Sienna, ale to duży garnek.” Głębokie ciepło rozpłynęło się w jej żyłach. Dla Toby’ego zrobiłaby wszystko. Urodził się z delikatnym darem empatycznym. Był dobrocią i sercem. Sprawiał, że też chciała być dobra – choć wiedziała, że jest to niemożliwy do osiągnięcia cel. X-Psi rodziły się i były używane jedynie do jednego celu. Zniszczenia. Dłoń na jej przedramieniu. „Sienna.” Odłożyła garnek i pochyliła się, by otulić swoimi mokrymi i spienionymi od mycia naczyń dłońmi te wysokie ciało wczesnego nastolatka, który nie był już dzieckiem, które jeszcze rok temu tuliła kładąc do łóżka. „Skąd zawsze wiesz?” Wyszeptała w jego włosy. Jego ręce zacisnęły się wokół jej szyi. „Widzę cię w naszej sieci.” Powiedział odnosząc się do psychicznej sieci, która wiązała ze sobą wszystkich członków rodziny. Zapewniała tło biologiczne potrzebne przez umysły Psi i utrzymała ich przy życiu, gdy odeszli z rozrastającej się pustki Sieci Psi. „Twój umysł robi się cały lodowaty.” Usłyszała w jego tonie strach. Za każdym razem, gdy robiła się „lodowata” jak to nazywał, Toby zaczynał się bać. Na instynktownym poziomie rozumiał, kim była. Oznaczało to, że nigdy nie była

w stanie uchronić go przed szorstką prawdą … Toby widział potwora, który czaił się w jej wnętrzu i nadal ją kochał, nadal jej potrzebował. „Sienna, nie wracaj do Sieci. Proszę.” „Nie wrócę Toby.” Jej wcześniejszy zamiar zmienił się w granitowe postanowienie. Jeżeli pomimo wszystkiego nie zdoła powstrzymać swoich umiejętności, to – jak raz ujął to Radny Ming LeBon – sama „wykluczy się z równania”. Jej śmierć zrani Toby'ego, ale nie zniszczy go tak, jakby stało się to, gdyby obserwował jak staje się zimnym, Cichym obcym, który odrzuca jego miłość jakby była bezwartościowa. Kocham cię Toby. Komunikacja telepatyczna między rodzeństwem była równie łatwa, co oddychanie. Sienna. Bardzo się cieszę, że jesteś moją siostrą. Tulili się do siebie przez dłuższy czas. Choć Aisha prowadziła zwartą załogę nie powiedziała Siennie, by zabrała się do pracy. Jej oczy uśmiechały się, gdy ich dostrzegła – wilki rozumiały potrzebę dotyku i uczucia. Nie mogli wiedzieć jak wiele znaczyło dla Sienny to, że mogła otwarcie tulić chłopca, który był żywym oddychającym kawałkiem jej serca. Od momentu jego urodzenia musiała to ukrywać. Musiała pogrzebać wszystko, co czuła w odniesieniu do Toby'ego. Ming nic by jej nie zrobił, gdyby odkrył rozdzierającą głębię jej miłości, która odmawiała samej Ciszy. Była zbyt ważna. Ale mógłby zakończyć życie Toby'ego, by „chronić” Ciszę Sienny. A ona oczywiście zabiłaby go za to. Ukryła tą mroczną myśl w sekretnym zakamarku umysłu, gdzie Toby nigdy jej nie wyczuje. Odsunęła się i odsunęła mu włosy z oczu tak jak miała to w nawyku. „Dlaczego nie jesteś w szkole?” Toby chodził do małej wewnętrznej szkoły dla osób w wieku od pięciu do trzynastu lat – starsze nastolatki zazwyczaj chodziły do gimnazjum na zewnątrz terytorium legowiska. Za wyjątkiem kilku, którzy wybrali uczenie się na odległość. „Mamy wolne popołudnie, bo nauczyciele mają spotkanie.” „Toby, twoja gramatyka jest straszna.” Jego dykcja i gramatyka były idealne, gdy uciekli z Sieci Psi – dużo bardziej wolała go takiego. „Och, Sienna.” Dostała dwa buziaki, po jednym w każdy policzek. „Możesz mi pomóc z pracą domową po tym jak już wydostaniesz się z kuchni?” „Jasne.” Wstała. „Z jakiego przedmiotu?” „Fizyki. Muszę zbudować wulkan.” Jego oczy kardynalnego zaświeciły się. „Będzie wybuchał i miał całą resztę.” Jej dłoń zacisnęła się na łyżce, którą właśnie podniosła. „Wow.” Zmusiła się do rozluźnienia palców i skinęła na miskę z owocami. „Zjedz jabłko. Dobrze ci to zrobi.” Toby zrobił niezadowoloną minę, ale posłuchał się jej. „A mogę zamiast tego dostać ciastko?” „Nie.” „Znęcasz się.” Ale uśmiechał się, gdy wgryzł się w błyszczący, czerwony owoc. Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy, gdy Aisha włożyła mu w rękę duże na całą dłoń ciastko otrębowe z rodzynkami. „Skończ najpierw jabłko.” Rozkazała kucharka mierzwiąc mu włosy. „Dzięki Aisha.” Powiedział Toby zanim znowu spojrzał na Siennę. Jego oczy błyszczały w sposób, który, by ją zdziwił, gdyby nie widziała jak oczy Saschy Duncan robią tak samo. Bo jego gwiazdy nie były już białe. Nie zupełnie. Było tak jakby oczy Toby'ego błyszczały kolorami … życiem. Czasami Sienna myślała, że Toby został przysłany na świat, by wprowadzić balans. Był antidotum na swoją siostrę, która kochała go aż po głębię duszy, ale która mogła tworzyć jedynie ból, cierpienie i horror.

Hawke zablokował kopniak Eliasa i powalił go na łopatki. „Cholera, Eli. Zostawiasz się otwartego.” Elias leżał na ziemi i ciężko oddychał. „Nie, wcale nie. To ty po prostu nie powstrzymujesz siły ciosów.” Jęknął. „Naślę na ciebie Yuki – ona nie lubi, gdy mnie bijesz.” Hawke nie był rozbawiony tym komentarzem, a jego kompan podniósł się na nogi. „Powiedziałeś, że chcesz przeprowadzić sparing, żeby sprawdzić, nad czym musisz popracować.” „Cofam to.” Elias oparł się dłońmi o kolana. „Jedyną osobą, która może z tobą walczyć, gdy jesteś w tym nastroju jest Riley.” Wyprostował się i przesunął dłonią przez ciemno brązowe, mokre od potu włosy. „I tak muszę ci zresztą zdać raport.” Wilk Hawke'a spiął się gotowy do działania, ale wziął długi i głęboki oddech ponownie kontrolując swoje zwierzę. „Problemy w mieście?” Ciemna Rzeka i Śnieżni Tancerze utrzymywali nieustanną i widoczną obecność w San Francisco od zeszłorocznej próby ataku bombowego. „Wątpię.” Elias potarł szczękę. „Leopardy zawsze mają najlepszy wywiad, więc powinieneś pogadać z nimi, ale moje instynkty mierzwią mnie. Nie jestem w stanie do końca stwierdzić, o co chodzi – wiesz, że do miasta przyjeżdża więcej Psi.” „Tak. Skutek uboczny tego, że Nikita zdecydowała się nie popierać już Ciszy.” Nie z dobroci serca, a po prostu, dlatego że miało to politycznie największy sens. Matka Saschy była zimną suką. „To powoduje problemy?” „Nie, jest cicho jak na mszy w kościele.” Elias szedł obok niego, gdy Hawke zaczął iść w stronę biegu treningowego. Przeszkody dadzą mu mocno potrzebne ujście dla siły fizycznej zanim wróci do środka porozmawiać z Tomasem o paru ludziach, których chciał przysłać porucznikowi na szkolenie. „Ale gdy przyjeżdża ich tak wielu trudno jest odróżnić przyjaznych od pozostałych.” Kontynuował Elias. Hawke niedawno podniósł ten sam problem w rozmownie z Lucasem. „Szczury mają oko na jakiekolwiek niezwykłe działania Psi.” Powiedział odnosząc się do małej grupy zmiennokształtnych, która prowadziła bardzo efektywną sieć szpiegowską. „Poproszę Luca, by z nimi porozmawiał, żeby zwiększyli wysiłki.” Ufał instynktom Eliasa. Żołnierz był jednym z jego bardziej zdolnych ludzi. Nie był wystarczająco dominujący, by być porucznikiem, ale był mądry i doświadczony. A co ważniejsze, miał głowę równie stabilną, co Riley. „Dzięki.” Elias spojrzał na bieg treningowy i wypuścił powoli oddech. „Boże, Riaz to sadysta. Co to są do cholery te kolczaste rzeczy? Nie było ich ostatnim razem.” „Zmierz mi czas.” Wilk Hawk'a wyszczerzył zęby w oczekiwaniu. Riaz tym razem przeszedł samego siebie. Gdy Hawke biegł przez pierwszy fragment przeszkód miał cholerną nadzieję, że przeczucie Eliasa po raz pierwszy będzie się myliło. Biorąc pod uwagę wydarzenia ostatnich paru miesięcy – i fakt, że każdy F-Psi na ziemi najwyraźniej przewidywał wojnę – wiedział, że szanse na to były marne. Walker ponownie zawiązywał wstążkę na kucyku córki bawiąc się z nią w tym samym czasie w grę w Sieci Laurenów. Ciągle się rozpraszała. Była zafascynowana przez niezwykły spiralny ruch w centrum psychicznej gwiazdy, którą był jego umysł. Dla szpitalnych medyków M-Psi też był czymś w rodzaju zagadki. Nikt nigdy nie był w stanie wyjaśnić powodu tego dziwnego orbitalnego ruchu, który uwidocznił się na długo po wyrośnięciu przez niego z wieku dziecięcego. Były dyskusje na temat dalszego jego badania, ale odstąpiono od tego, gdy stało się jasne, że ten ruch ani nie obniżał, ani nie zwiększał siły jego już i tak dużego zasięgu telepatycznego. Ten orbitalny ruch okazał się jednak doskonałym wyznacznikiem rozwoju psychicznego dziecka – do tego stopnia, że Walker zaczął uważać, że właśnie to było powodem jego powstania, ponieważ

jego dotyk telepatyczny pracował wyjątkowo dobrze z młodymi umysłami. Ruch orbitalny pojawił się zaś niedługo po tym jak zaczął uczyć, więc miało to sens. Obecnie Toby dorósł już wystarczająco, by ignorować rozpraszający ruch jego umysłu, Marlee jeszcze nie. Już prawie, zachęcał ją na planie psychicznym, gdy wstążka wysunęła się z jego fizycznego uścisku. Podniósł ją z powrotem. „Wiesz, że nie jestem w tym dobry.” Jego dłonie były zbyt duże i niezdarne do tak delikatnego zadania. „Dlaczego nie poprosiłaś o to Sienny?” Zaczekała, aż skończył i przesunął się, by przykucnąć przed nią. Otuliła rękę wokół jego szyi. „Lubię, kiedy ty to robisz.” Powiedziała posyłając mu szeroki uśmiech. W ciągu trzech lat od czasu ucieczki jego rodziny z Sieci Psi Walker nauczył się wielu rzeczy. Nauczył się żyć w świecie bez Ciszy. Nauczył się jak sobie radzić z wyzwaniami o dominację obecnymi w stadzie wilków. Nauczył się jak dbać o Marlee i Toby'ego choć nie miał do tego żadnego wzorca. Ale jednej rzeczy do tej pory nie był w stanie się nauczyć – jak poradzić sobie z przeładowaniem emocjonalnym spowodowanym przez uśmiech swojej córki. Gdy zarzuciła obie ręce wokół jego szyi w spontanicznym uścisku spowodowało to tylko jeszcze większy uścisk w jego klatce – aż uczucia wypełniły każdy jego fragment. Otulił wokół niej własne ręce i wstał. Wydała z siebie pełen zdziwienia pisk. „Jestem już za duża!” „Zawsze będziesz moim dzieckiem.” Chciał móc wypowiedzieć delikatne, słodkie słowa, które słyszał jak zmiennokształtni rodzice ciągle mówią swoim dzieciom, ale przez cztery długie dekady żył w Ciszy. Słowa były dla niego trudne do wypowiedzenia i sformułowania. Ale niesamowicie łatwo było mu unieść dłoń, pogłaskać delikatne dziecięce pasma, które uciekły z kucyka Marlee i pocałować ją w skroń. „Możemy iść zobaczyć, czy wulkan Toby'ego jest już gotowy?” Nie był w stanie jej odmówić bardziej niż powstrzymać się przed oddychaniem. Gdy wszedł do dużego pokoju odpoczynkowego znajdującego się obok kwater jego rodziny i zobaczył jak Toby i Sienna pochylają głowy nad lekko przekrzywionym w bok wulkanem doznał kolejnego uderzenia prosto w serce. To był powód, dla którego przetrwał ucieczkę z Sieci Psi, pomyślał. Marlee wysupłała się z jego ramion i pobiegła przyłączyć się do kuzynostwa. Wszyscy robili niezadowolone miny z powodu braku symetrii wulkanu. Przetrwał poza Siecią Psi, by czuwać nad córką i synem siostry, której nigdy nie było mu dane kochać. I, by czuwać nad Sienną, choć musiała szybko dorosnąć, nigdy tak naprawdę nie stając się dzieckiem. Byli powodem jego istnienia. A jeżeli chodzi o pocałunek, który groził zapomnieniem przez niego o reszcie świata na jedną, jedną oślepiającą, pijaną od przyjemności chwilę … podjął słuszną decyzję. Nawet, jeżeli doznania tego jednego rozdzierającego kontaktu nadal prześladowały go, choć minęły już dwa miesiące. Następnego ranka Hawke wpatrywał się w twarz Matthiasa widoczną na ekranie komunikatora. „Jesteś pewien?” „Tak.” Odpowiedział porucznik. „Zdecydowane ślady sprowadzania na dużą skalę broni do kraju. Robią to po trochę – zgaduję, że jej część została teleportowana. Ale sprowadzają również uzbrojenie na pokładach statków.” „Jakieś pomysły, kto za tym stoi?” „Nie.” „Sprawdzę to z Nikitą i Anthonym.” Dziwnie było to mówić. Jeszcze dziwniejsza była świadomość, że Śnieżni Tancerze mieli jakikolwiek rodzaj układu współpracy z dwoma członkami Rady Psi. „Jakiś powód, dla którego nie powinienem dzielić się tą informacją z kotami?” Sojusz Śnieżnych Tancerzy i Ciemnej Rzeki był wykuty w skale. Jednakże nadal były to dwa stada drapieżnych zmiennokształtnych. Całkowite i niezakwestionowane zaufanie zajmie dekady.

„Nie. Mają dobre kontakty, radzą sobie w mieście lepiej niż my.” Matthias zmarszczył czoło. „Sądzę, że powinieneś powiedzieć o tym też sokołom, żeby mieli oczy otwarte – widzą z góry rzeczy, których my możemy nie dostrzegać.” Hawke zgadzał się z nim. Sojusz ze Schronieniem Wiatru był nowy, ale funkcjonował. „Prześlij mi szczegóły. Przejrzę je i prześlę im konieczne informacje.” „Będziesz miał je w ciągu kilku godzin.” Matthias już miał się wyłączyć, ale zatrzymał się. „Jak tam Indigo i młody szczeniak?” „Młody szczeniak” Drew był oczami i uszami Hawke'a w stadzie i pełnił rolę tropiciela Śnieżnych Tancerzy. „Złapałem ich ostatnio w magazynku. Nie wyglądali jakby szukali zapasów.” Jego wilk wyszczerzył zęby w rozbawieniu. Matthias zawył ze śmiechu. „Nie próbuj mi powiedzieć, że nie wyczułeś po zapachu, co się działo w środku?” „Byłem bardzo dyskretny.” Uśmiechnął się Hawke. „Otworzyłem drzwi tylko na małą szparkę i poprosiłem, żeby byli nieco bardziej cicho.” „I założę się, że skończyłeś z mopem rzuconym na głowę.” „Nie, to była gigantyczna szpulka nici – to była szafka z zapasami do szycia.” Potrząsnął głową i już bardziej poważnie odpowiedział na jego pytanie. „Ich więź wybranków razem z więziami Riley'a i Mercy, Coopera i Grace, a także Judda i Brenny, ma dobry wpływ na stabilność stada.” Posiadanie tak silnych par poruczników łagodziło frustrację jego wilka z powodu braku możliwości dania Śnieżnym Tancerzom bezpieczeństwa związanej więzią pary alfa. „Tak, wszyscy są bardziej ustatkowani.” Matthias odchylił się delikatnie w siedzeniu. „Jakoś w następnym miesiącu mogę przyjechać do legowiska. Pasuje ci to?” Hawke przytaknął – wszyscy jego porucznicy wpadali do legowiska przynajmniej raz na kilka miesięcy, by zapewnić połączenie stada mimo dużej powierzchni ich terytorium. „Rozmawiałeś ostatnio z Alexei'em?” „Wyłapałeś to, co? Powiedziałem mu, że tak będzie.” Wyraz twarzy Matthiasa był czujny. „Nic mu nie jest. Jest tylko sfrustrowany ostatnimi wyzwaniami o dominację ludzi spoza miasta.” Niestety Alexei miał twarz młodego złotego bóstwa. Ludzie, którzy go nie znali mieli tendencję do skupiania się na tej twarzy i ignorowania faktu, że jego dominacja biła cichym, mocnym pulsem pod jego skórą. „Muszę o czymś porozmawiać z innymi alfami?” Wyzwania o dominację między stadami zdarzały się co jakiś czas. Zazwyczaj, gdy silny wilk chciał stworzyć nowe stado albo szukał wybranka, ale biedny Alexei zazwyczaj miał ich najwięcej. „Nie.” Matthias potrząsnął głową. Jego ciemne włosy błysnęły w świetle. „Nasz Rosyjski Pan Młody wyciera podłogę tymi idiotami – a potem wciela ich do stada w roli starszych żołnierzy.” „On wie, że go tak nazywasz?” „Wyglądam na głupka? Alexei może być ładniutki, ale jest też wrednym dupkiem.” Hawke roześmiał się i zakończył rozmowę po kilku krótkich słowach. Jego wilk przez cały czas krążył pod skórą. Choć nie był zadowolony, to przynajmniej nie warczał. Teraz, skłaniał go do wyjścia na zewnątrz, zmiany i biegania przez dzikie serce terytorium Śnieżnych Tancerzy. Hawke zawarczał nisko w gardle walcząc z tym instynktem. Wilk naciskał. Człowiek nie ustępował. Jednak siła tego pragnienia dawała jasno do zrozumienia, że nie mógł już dłużej unikać podjęcia tego kroku – musiał zrobić coś ze swoim głodem seksualnym zanim jego pierwotna część przejmie kontrolę. Podniósł telefon i zadzwonił. „Hallo.” Odpowiedział namiętny kobiecy głos. „Rosalie, tu Hawke.”

ROZDZIAŁ 8 Po odsłużeniu ostatniej godziny swojej kary wykonując popołudniową zmianę w kuchni Sienna spędziła dziesięć minut na nocnym powietrzu zanim poszła do mieszkania, które dzieliła z Walkerem i dziećmi. Jej wujek akurat, gdy przyszła wysłał Toby'ego do łóżka, więc wstąpiła do niego powiedzieć dobranoc. Zajrzała też do mocno pogrążonej we śnie Marlee. Młodsza dziewczynka chodziła spać wcześniej. To jednak zajęło zaledwie kilka minut. O wiele za szybko znalazła się sama w swoim pokoju. W momencie, gdy tak się stało myśli, których unikała przez cały dzień uderzyły w nią z siłą burzy występującej czasami w górach Sierra. Próbowała nie słuchać, nie słyszeć, ale wiedziała, że Hawke był widziany w towarzystwie ponętnej, seksownej i doświadczonej Rosalie – zarówno wczoraj, jak i dzisiaj. Wilki były podatne na plotki. Wiedziała również, że konflikt związany ze zmianami oznaczał, iż pewnie nie byli jeszcze razem w łóżku, … ale zapewne niedługo to nastąpi. Możliwe, że nawet dzisiaj. Surowa, mroczna moc przedarła się przez jej ciało zbierając się w opuszkach palców. Wystarczyłaby chwilowa utrata kontroli, a zniszczyłaby tą ścianę i zawaliła sufit. Zacisnęła zęby i walczyła z furią, która czyniła ją X. Ta furia szeptała, że Rosalie i jej podobne były niczym. Zmieniłyby się w pył w obliczu śmiertelnie niebezpiecznej siły, która kiedyś sprawiała, że Sienna była tak bardzo cenna dla Minga. Ta myśl była straszliwa – sprowadziła ją z powrotem do rzeczywistości. Podobnie jak ból. Brutalny i oślepiający. Nadal mogła wyczuć szok, który przedarł się przez telepatyczny dotyk Judda, gdy odkryli po raz pierwszy drugi czynnik poziomu programowania dysonansu. Ale ukryte ostrze noża bólu dla Sienny miało całkowity sens – nie było powiązane z emocjami i nie miało nic wspólnego z Ciszą, poza faktem, iż stanowiło część mechanizmu rozwiniętego w rezultacie Protokołu. Zamiast tego, ten poziom dysonansu uruchamiał się jedynie, gdy jej umiejętności X uaktywniały się bez jej świadomości. Było to jasne ostrzeżenie, że zaraz stanie się aktywna. Teraz włócznia agonii przeszywała ją wzdłuż kręgosłupa sprawiając, że była bliska omdlenia. Białe kropki zasłaniały jej obraz. Poddała się ostremu bólowi dysonansu pozwalając, by wbił w nią swoje dzikie pazury, aż zachwiała się i wróciła świadomością do pokoju w kwaterach rodzinnych … Pokoju, w którym wisiały grafiki Toby’ego i obrazy farb akwarelowych Marlee. Mdłości zgromadziły się w jej brzuchu. Węzeł stanął jej w gardle. Zaczęła wrzucać swoje ubrania i rzeczy osobiste do torby, gdy jej ciało jeszcze drżało pod wpływem pozostałości po dysonansie – miała pełną wiarę w swoją umiejętność kontrolowania własnego „daru”, ale była X-em. Błędy się zdarzały. Gdy wyszła Walker siedział przy stole robiąc notatki na swoim organizerze. „Wybierasz się gdzieś?” Chłodne zielone oczy przygwoździły ją w miejscu. „Przeprowadzam się na stałe do kwatery w dziale dla żołnierzy.” Zacisnęła palce na rączce torby. „Jutro porozmawiam z Tobym i Marlee. Wyjaśnię im to.” Wychodzące z jej ust słowa raniły. Emocje były niczym głaz w gardle. Walker wstał. „Nic im nie będzie. Rozumieją, jaką zajmujesz pozycję w stadzie.” Nie zadawał pytań, ale i tak czuła się zobowiązana udzielić mu wyjaśnień. Z Walkerem tak było – nie był jej ojcem i nigdy nie próbował przejąć tej roli, ale był we wszelkim sensie patriarchą rodziny Laurenów.

„Jestem niestabilna emocjonalnie i ma to wpływ na moją kontrolę psychiczną.” Przyznała. Chłodny pot spłynął jej po kręgosłupie. „Jeżeli przydarzy mi się pęknięcie w tarczy nie chcę być blisko, bo mogłabym ich skrzywdzić.” „Musisz wrócić na teren Ciemnej Rzeki?” „Nie.” Dystans nic już tutaj nie pomoże – i tak cały czas myślała o Hawke'u. Przynajmniej tutaj będzie wiedziała, gdy tylko pójdzie do łóżka z Rosalie. Nie będzie spędzać dni, gdy ta możliwość będzie pożerać jej wnętrzności, gdy będzie czekała na potwierdzenie tych informacji. „Zajmę się tym.” „Sienna, nie jesteś sama.” Powiedział Walker, gdy była już niemal przy drzwiach. „Nigdy o tym nie zapominaj.” Przytaknęła, ale gdy szła korytarzami w stronę obszaru legowiska przeznaczonego dla niezwiązanych więzią żołnierzy wiedziała, że te słowa były kłamstwem. Była sama w sposób, którego nikt z jej rodziny nie mógł zrozumieć. Sienna Lauren. Oznaczenie: X Poziom na skali: Kardynalna. Właściwie była jedyną kardynalną X, która przetrwała do dorosłego wieku zgodnie z aktami znajdującymi się w Sieci Psi. Możliwe, że była jedyną kardynalną X, która kiedykolwiek przyszła na świat. Ta mutacja występowała rzadko – tak rzadko, że nie była prawidłowo sklasyfikowana aż do wieku pięciu lat. Tego dnia niemal zabiła własną matkę. Położyła torbę na łóżko, gdy doszła do swojej kwatery. Odsunęła niemożliwe do zniesienia wspomnienie do najmroczniejszych zakamarków umysłu. Usiadła ze skrzyżowanymi nogami na podłodze, by przeprowadzić ćwiczenia psychiczne zaprogramowane, by wciągnąć jej umiejętności z powrotem pod najmocniejszą kontrolę. Godzinę później jej koszulka była przyklejona od potu do ciała, a włosy kleiły się jej do twarzy, ale bezpiecznie kontrolowała szalejącą dzikość swojej mocy. Właśnie wychodziła spod prysznica, gdy dostała telefon z zaproszeniem. „Wchodzę w to.” Powiedziała, bo nie było nawet takiej opcji, by pozostała sama z rosnącym okrucieństwem własnych myśli. Odłożyła telefon i włożyła bieliznę zanim zaczęła przeglądać przez swoje ciuchy – zarówno te, które miała w torbie, jak i te, które trzymała tutaj w szafie – większość z nich rzadko nosiła. Najpierw przyklejające się do ciała dżinsy. Były niemal namalowane na jej skórze. Ledwie zdołała się w nie wcisnąć, kręcąc się i przeklinając – sama nigdy, by ich nie kupiła, ale niedawno jedna z leopardów w jej wieku – Nicki wyciągnęła ją na wyprawę zakupową. Sienna patrzyła na zwykłe dżinsy i szarą bluzę, które wtedy miała na sobie. „Co jest nie tak w sposobie, w jaki się ubieram?” Drobna blondynka o miodowych włosach potrząsnęła karcąco głową. „Twój sposób ubierania mówi, że masz dwieście lat.” Czasami Sienna dokładnie tak się czuła, ale tego dnia poddała się Nicki i zaszalała. Kit zagwizdał pierwszy raz, gdy zobaczył ją w tych dżinsach, a Cory padł na kolana z ręką na sercu. Sienna jeszcze nie nosiła ich przy wilkach … przy Hawke'u, ale jej duma nie pozwoli jej siedzieć w pokoju, gdy on położy te swoje silne dłonie na ciele innej kobiety. Jej własne dłonie zacisnęły się. Nie. Nie. Nie. On nie był jej. Dał jasno do zrozumienia na sto różnych sposobów, że nie chciał być jej. Dobra. Mając na sobie dżinsy założyła czerwony satynowy stanik zakończony białą koronką – taki, który

sprawiał, że jej piersi unosiły się do góry w sposób, przez który pokłóciła się z Nickiw przymierzalni. „Nie mogę tego nosić. Wyglądam jakbym się ogłaszała!” „Słodziutka, gdybym miała takie jak ty, to też bym się ogłaszała.” Nicki spojrzała w dół na jej własny mniejszy biust z pełnym żalu westchnieniem. „Jase wydaje się lubić twój biust.” Odpowiedział jej brzoskwiniowy rumieniec. „Teraz bluzki. Chodź.” Sienna wyciągnęła jeden z zakupionych wtedy nabytków i założyła go. Była to czarna koszula z długimi rękawami. Pasowała mocno do jej ciała i jasno dawała do zrozumienia, że miała krągłości. Guziki były klamrami z giętego metalu. Jedyną inna dekoracją bluzki były dwie kieszonki na piersiach zapinane na tego samego rodzaju guziki. Choć zazwyczaj nie nosiła rzeczy, które podkreślały tak mocno jej figurę musiała przyznać, że podobał jej się sposób, w jaki się czuła w tej koszuli. Seksownie. Potem założyła kozaki. Gładkie i czarne, otulały jej nogi, aż po kolana. Miały seksownie zakończone obcasy. Jej komórka odezwała się, gdy właśnie zakładała drugiego buta. „Halo.” „Sin, tu Evie. Jesteś gotowa?” „Prawie.” Zamilkła na chwilę. „Stroimy się, prawda?” „Oczywiście! Zakładam moją srebrną sukienkę.” Entuzjazm Evie sprawił, że Sienna zacisnęła szczękę, a determinacja zaczęła krążyć jej w żyłach. „Ta kiecka sprawi, że cię aresztują.” Jej najlepsza przyjaciółka roześmiała się. „Wiesz, że wpłaciłabyś za mnie kaucję. Do zobaczenia za dziesięć minut!” Sienna rozłączyła się. Szybko założyła swoje specjalne szkła kontaktowe ukrywające spojrzenie w kolorze nocnego nieba, które zdradzało jej tożsamość. A potem ściągnęła włosy w ciasny kucyk. Rozmawiała z Indigo i swoją rodziną na temat koloru włosów i wszyscy zgodzili się, że niezwykły kolor nie stanowił już problemu. Od czasu, gdy przyłączyła się do legowiska zmienił się bardzo mocno. Fakt, że jej przyjaciele mieli w zwyczaju nazywać ją „Sin” w połączeniu ze szkłami kontaktowymi zmieniało ją w kogoś, kto nie byłby wart uwagi Minga LeBona. Potem wyciągnęła kasetkę z kosmetykami, którą dostała od wybranki Judda – Brenny. Pomalowała oczy na „przydymiony” sposób, który nauczyła się od Indigo. Ten efekt podobał się Nicki tak bardzo, że poprosiła, by Sienna nauczyła jej tego. Bycie w stanie podzielić się tak niewinną rzeczą z koleżanką było czymś miłym. Sprawiało, że czuła się młodo, a nie jak stara kobieta, którą była od dnia, gdy po raz pierwszy zrozumiała, dlaczego Ming LeBon chciał ją przy swoim boku jako własnego osobistego potwora na psychicznej smyczy. „Przestań.” Rozkazała brązowookiej kobiecie patrzącej z lustra. „Nie dzisiaj. Dzisiaj bądź młoda i beztroska. Tańcz, pij i śmiej się.” Po tym nałożyła czerwoną szminkę, wzięła małą torebkę i wyszła. „O Matko Boska, dzięki Ci Boże.” Zdumiona przez ten męski wybuch spojrzała w górę i stanęła twarzą w twarz z Riordanem. Żołnierzem nowicjuszem starszym od niej o rok. „Wychodzisz z nami?” Zapytała zamykając drzwi. „Gdyby tak nie było, teraz by to się zmieniło.” Podał jej swoją rękę, która była naga pod krótkimi rękawkami koszulki w siwym kolorze kamienia, która dobrze wyglądała na jego muskularnej posturze. „Przyklej się do mojego boku, Sin. Bardzo blisko. Sądzę, że zbliża się przymrozek.” Potrząsnęła głową i zaczęła iść w dół korytarza. Jej obcasy uderzały o podłogę. Kilka sekund później zdała sobie sprawę, że idzie za nią. „Co cię zatrzymuje?” Zerknęła do tyłu i przyłapała go

na gorącym uczynku. „Czy ty wpatrujesz się w mój tyłek?” Riordan nie wysilił się, by udawać niewiniątko. Jego głębokie brązowe oczy były pełne szaleńczego uznania. „Hej, to niezły tyłek. A te dżinsy, o matko.” Było to połechtanie pewności siebie, które było jej potrzebne. Jeżeli Hawke nie chciał uznać pulsującego między nimi przyciągania, to ona nie zamierzała już się tym przejmować. Choć czekała lata, by stać się wystarczająco dorosła dla niego. Całe lata, w trakcie których zatykała uszy na plotki dotyczące tego z kim i kiedy był. „Podnieś język z podłogi i chodź. Evie, Tai i Cadence pewnie już czekają w garażu.” Okazało się, że miała rację. Ale nie tylko oni tam czekali. Maria też tam była, razem ze swoim chłopakiem Lake'em. „Hej.” Powiedziała Maria z napiętym uśmiechem na twarzy. „Chciałam przeprosić. To do bani, że dostałaś gorszą karę niż ja.” Sienna wzruszyła ramionami. „Moja wina.” To będzie ostatni raz, gdy pozwoliła swojej niemal bolesnej reakcji na Hawke'a wejść w drogę w to jak przeżywała swoje życie. „Bez urazy.” „Czy mogłybyśmy...” Maria przekrzywiła głowę. Sienna przytaknęła i odeszła trochę od innych, by ona i Maria mogły porozmawiać prywatnie. „Rozumiem.” Powiedziała, gdy były poza zasięgiem ich słuchu. „Walczyłyśmy, bo twój wilk chciał ustalić poziom dominacji.” „Tak, cóż, niezbyt dobrze to wyszło.” Posłała jej uśmiech. „Ale to co powiedziałam o tym, że jesteś zimnokrwista...” „W porządku.” Była napięta i zła na siebie, że nie potrafi zapomnieć Hawke'a. Czuła się surowo, bezbronnie i uderzyła na skutek zaczepek Marii bez zatrzymania się i pomyślenia, że już sam stan jej emocji sprawia, że to oskarżenie jest nieprawdziwe. „Nie.” Maria położyła dłoń na jej ręce. „Nie jest w porządku i obie wiemy, że to nie jest prawda. Powiedziałabym każdą bzdurę, żeby cię wciągnąć do bójki. Moją jedyną wymówką jest to, że wilki w moim wieku myślą za pomocą kutasów.” Usta Sienny zadrżały. „To trudne biorąc pod uwagę, że nie posiadasz tej konkretnej części ciała, zarówno w głowie, jak i gdzie indziej.” Maria prychnęła. „No nie wiem – nieźle mi wyszło zachowywanie się w ten sposób.” Włożyła dłonie do tylnych kieszeni dżinsów i zakołysała się na obcasach. „Miałam być twoim partnerem, a rzuciłam się na ciebie.” Jej uśmiechu już nie było, a ciemne oczy były poważne. „To już się nigdy nie powtórzy. Chcę, żebyś wiedziała, że zawsze byłabym gotowa mieć cię za plecami.” „Podobnie.” Powiedziała bez wahania Sienna. W Sieci Psi doszukiwałaby się zdrady ukrytej za tą skruchą, ale byłą wystarczająco długo wśród Śnieżnych Tancerzy, by wiedzieć, że słowa Marii były deklaracją lojalności i przyjaźni. „To nie była tylko twoja wina, wiesz. Szukałam bójki.” Maria dostarczyła po prostu wygodnej wymówki. „Z pewnością masz wredne kopnięcie.” Powiedziała żołnierka, gdy wracały. „Judd zmusza mnie do trenowania ze sobą.” „Nie wiem, czy być zazdrosną, czy zaofiarować wyrazy współczucia.” Gdy doszły do reszty grupy obie się śmiały. „Teraz, gdy to już jest rozwiązane, to czy jesteśmy gotowi na tańce?” Evie otuliła ręce wokół ich talii. Jej osobowość była obecna w promiennym uśmiechu. Sienna była nie tylko gotowa na tańce. Jeżeli dzisiaj jakiś mężczyzna zacznie się do niej przystawiać… cóż, mogła mu na to pozwolić. Miała już dość czekania.

Za wyjątkiem śpiących dzieci Walker był sam w mieszkaniu. Ku własnemu zaskoczeniu wpatrywał się w telefon satelitarny, który otrzymał dzięki zajmowanemu stanowisku „Głównego Zapaśnika” zajmującego się dzieciakami w wieku od dziesięciu do trzynastu lat. Telefon został od razu wyposażony w numery kontaktowe do innych starszych stopniem członków Śnieżnych Tancerzy. Przeglądał książkę telefoniczną i zatrzymał się na imieniu Lary. Uzdrowicielka byłaby dobrą osobą do przedyskutowania jego zmartwień dotyczących emocjonalnego stanu Sienny – Lara była jedną z najbardziej wrażliwych osób w stadzie. Jego kciuk zawahał się nad przyciskiem wykonania rozmowy. Zmysłowe echo pocałunku z nocy przyjęcia powodowało, że każdy jego mięsień napinał się w wyczekiwaniu. W przeciwieństwie do zmiennokształtnych nie był mężczyzną prowadzonym przez pragnienie dotyku, ale Lara sprawiała, że reagował w niespodziewany i niewygodny dla niego sposób. Nie był przyzwyczajony do tego, żeby jego ciało reagowało w tak niezdyscyplinowany sposób. Co więcej nie był przyzwyczajony do tego, by jego psychiczne reakcje wymykały się spod jego panowania. Minęło już tyle tygodni, a on nadal czuł delikatność jej skóry pod swoimi palcami. Wyczuwał pod dłońmi jej ciepłe uwodzicielskie ciało i słodycz ust, gdy spotkały się z jego wargami. Była drobna, ale krągła w sposób, który sprawiał, że miał ochotę leniwie przesuwać dłońmi badając intrygujące cienie i łuki jej ciała. Tamtej nocy powstrzymał dłonie od badania,… ale jego umysł… Ponownie zerknął na telefon. Wiedział, że jeżeli do niej zadzwoni, to ona przyjdzie. Nie był Strzałą jak Judd, ale miał własne powody, by nauczyć się czytać ludzi. Wiedział, że mimo faktu, iż ich przyjaźń wydawała się uszkodzona w niemożliwy do naprawienia sposób Lara miała miękkie serce. W momencie, gdy wspomni swoje zmartwienie dotyczące Sienny zyska jej natychmiastową uwagę. A w momencie, gdy znajdzie się w jego kwaterach … obrazy mokrych od pocałunku ust, ciepłej kobiecej postaci pod jego dłońmi. Jego ciało stwardniało. Było to niemiłe przypomnienie tego, jaki miała na niego wpływ. Jak wypaczała zasady, na których odbudował swoje życie. Zabrał palec z przycisku wykonania rozmowy … i wstał. Była szansa, że złapie ją w ambulatorium. Przed północą walka z nieustannym pragnieniem, by wytropić Siennę doprowadziła temperament Hawke'a na ostrą krawędź. To nie był najlepszy moment, by otrzymał telefon od kierownika Dzikiego – baru i klubu tanecznego należącego do zmiennokształtnego, który mieścił się w małym, ale popularnym obszarze nocnego życia tuż za krawędzią terytorium legowiska. „Hawke potrzebuję, żebyś przyjechał odebrać swoje szczeniaki.” Hawke potarł czoło. Jose dzwonił do niego tylko, gdy sprawy wymykały się spod panowania. „Ile?” „Nie będzie rachunków za szkody.” Powiedział Jose ku jego zaskoczeniu. „Ale jeżeli szybko tutaj nie przyjedziesz to pewnie będziesz musiał wpłacić kaucję wykupując kilku z nich z więzienia.” Zmiennokształtny jeleń rozłączył się. Był dominującym bykiem, który mógł rozwalić głowy najlepszym z nich mimo tego, że nie był drapieżnikiem. „Cholera.” Ponieważ był całkowicie obudzony już był ubrany w dżinsy i koszulkę. Założył dobrze znoszone buty i zadzwonił do Riley'a. Jego porucznik nie był zachwycony. „Wiesz, która jest godzina?” „Tak, tak. Ilu dzisiaj wybrało się do Dzikiego?” Riley będzie wiedział. Riley wiedział wszystko. „Siedmioro, ale Ebony i Amos byli w San Francisco prowadząc wartę ochrony.” Zamilkł na chwilę. „A system nie pokazuje, że zalogowali się z powrotem w legowisku, więc pewnie zrobili sobie objazd.” „Dzięki.”

„Będziesz potrzebował drugiego kierowcy.” „Zostań przyklejony do Mercy.” Powiedział Hawke już w połowie drogi do garażu. „Ściągnę jednego z ludzi z nocnej zmiany.” „Nie bądź dla nich zbyt surowy.” Hawke zamilkł. „Co?” „Jesteś we wrednym nastroju Hawke. Nie wyładuj się na nich.” Hawke zawarczał i zamknął komórkę. Był powód, dla którego był alfą – częściowo było tak dlatego, że wiedział jak zajmować się swoimi ludźmi. Oczywiście istniał również powód, dla którego Riley był jego najstarszym stopniem porucznikiem. „Cholera.” Resztę drogi do garażu pokonał biegiem. Powiedział Eliasowi, że jest ochotnikiem na drugiego kierowcę. „Prowadzili pojazd, gdy wyjeżdżali?” Elias sprawdził dziennik komputerowy. „Tak. Dwa pojazdy. PGS mówi, że oba są zaparkowane pięć minut drogi pieszo od klubu.” „Dobrze. Pojedziemy jednym wozem – przywieziesz jeden z ich pojazdów. Jeden z żołnierzy prowadzących jutro wartę ochrony w mieście może podjechać i odebrać drugi.” Podróż na miejsce zajęła nieco ponad godzinę, a Hawke miał nadzieję jak jasna cholera, że młoda grupa nie wpakowała się w międzyczasie w większe kłopoty. Ponieważ radar Jose'a był mocno wyczulony istniały duże szanse, że zaalarmował Hawk'a zawczasu. Zaparkowali pojazd przecznicę dalej i o pierwszej trzydzieści w nocy dotarli z Eliasem do Dzikiego. Bramkarz, jeden z wielkich, postawnych kuzynów uniósł głowę w powitaniu, gdy ich zobaczył. „Gdzie ukrywaliście tą ładniutką małą z ufarbowanymi na wiśniowo włosami?” Zagwizdał w podziwie. Hawke znieruchomiał. ROZDZIAŁ 9 „Na czym polega problem?” Zapytał z wilkiem obecnym w głosie. Jego rozmówca unikał kontaktu wzrokowego tak jakby był świadomy tego, że Hawke był zbyt zdenerwowany, by zaakceptować nawet najdrobniejsze wyzwanie. „Wejdź i sam zobacz.” Wszedł do baru pozostając w cieniu, gdy rozejrzał się po jego wnętrzu. To miejsce było pełne ludzi i zmiennokształtnych – leopardów, wilków, jeleni, łabędzi, a nawet Szczura. Ich zapachy były dla niego jasne, nawet tak zmieszane w zamkniętej przestrzeni. Większość niedrapieżnych trzymała się razem. Drapieżni robili to samo. Ale wilki i leopardy mieszały się ze sobą. I to mocno. Ebony była obecnie szczęśliwie przyklejona do kota, a Riordan niemal rozbierał wzrokiem dziewczynę leopardów, gdy rozmawiali stojąc w małej odległości od parkietu. Evie – dobry Boże, ale Indigo się wścieknie – była ubrana w maleńką sukienkę bez ramiączek zrobioną z jakiejś błyszczącej tkaniny, która zakrywała tylko to, co powinno być zakryte. Była pijana i chichotała mając w dłoni mrożony różowy koktajl. Tai siedział trzymając się ręce przy klatce piersiowej. Wyglądał na trzeźwego. Może jeszcze była dla nich nadzieja. Maria, Cadie i reszta byli na przedzie kibicując. Siennie. Tańczącej na barze. W butach, które prosiły się o seks i koszuli, która ledwie mieściła jej piersi.

Oczy Hawke'a stały się wilcze, gdy zaczął przechodzić przez tłum. Kilku agresywnych młodych mężczyzn obróciło się, by go zbesztać… i zamarło. Ich wzrok uciekał jak tylko zobaczyli dominację w jego własnych oczach. Nawet ludzie rozumieli to. Bledli, gdy odsuwali się z jego drogi tak szybko jak to tylko było możliwe. Zdał sobie sprawę z części powodów telefonu Jose, gdy zobaczył ludzkich mężczyzn ustawionych w linię przy barze. Wszyscy mieli w oczach wyraz, który mówił, iż byli gotowi przelać krew, by posiąść kobietę, która tańczyła z taką dziką, zmysłową gracją. Oczywiście mężczyźni Śnieżnych Tancerzy broniliby jej pięściami i pazurami w momencie, gdy ktokolwiek postanowiłby położyć na niej dłoń. A bar Jose zostałby w ciągu kilku minut zdemolowany. Byli też jeszcze mężczyźni leopardów i wilków posyłający sobie nawzajem mroczne spojrzenia, gdy miało miejsce flirtowanie między stadami. Riordan był obserwowany przynajmniej przez troje kotów mających przed oczami chęć posunięcia się do przemocy. W tym samym czasie Lake i Amos obecnie mierzyli z tym samym zamiarem partnera tanecznego Ebony. Cała ta sytuacja miała potencjał beczki prochu. Odsunął szorstkimi ruchami ludzi przy barze, sięgnął dłonią i złapał jedną pokrytą w skórę kostkę. Sienna przestała się ruszać. „Na dół.” Zawarczał spoglądając w brązowe oczy, które były dużo mniej niezwykłe niż jej prawdziwe kardynalne spojrzenie. „Teraz.” Muzyka nadal dudniła, ale bar ucichł. Sienna nie posłuchała go natychmiast, co tylko rozwścieczyło jego wilka. „Ostatnie ostrzeżenie, dziecino.” Sienna odpowiedziała patrząc mu w oczy. „Nie łamię żadnych zasad Stada.” Każda osoba przy barze wzięła nagły wdech. Hawke nie zwracał na nich żadnej uwagi. Miał dosyć. Jednym dobrze wymierzonym pociągnięciem pozbawił ją równowagi. Złapał ją, gdy upadała i przerzucił sobie przez ramię. „Na zewnątrz!” Rozkazał pozostałym wilkom, gdy wychodził. Sienna, która najwyraźniej pozbierała się po stracie oddechu spowodowanej jego nagłym ruchem zaczęła się wiercić i wyrywać. „Puść mnie!” Klepnął ją w tyłek – krótki ostry szok sprawił, że zamarła. „Nie wkurzaj mnie jeszcze bardziej niż już w tej chwili jestem.” „Chuligan.” Wymruczała pod nosem, ale słyszał ją. „Nie masz prawa mnie karać. Żadnego.” Zacisnął mocniej swój uścisk na niej, gdy wyszli na chłodne nocne powietrze. „Chcesz porozmawiać na temat kary, dobra. Co ty do cholery robiłaś na tym barze? Próbowałaś spowodować rozróby?” „Dobrze się bawiłam.” Ciężkie oddechy. „Postaw mnie. Nie mogę oddychać z twoim ramieniem wbijającym mi się w brzuch.” „Trudno.” Nie zabrał z niej dłoni, aż do momentu, gdy wrzucił ją na przednie siedzenie po stronie pasażera pojazdu, którym przyjechali. „Wsiadać.” Rozkazał jej przyjaciołom. Wszyscy posłuchali jego rozkazu, by opuścić bar. Tai uniósł dłoń. Jedną rękę miał wokół nagle wyglądającej na trzeźwą Evie, gdy tulił ją do ciepła swojego ciała. „Nie piłem nic. Mogę pojechać drugim suv-em.” Nos Hawke'a powiedział mu, że młody żołnierz mówił prawdę. „Dobra.” Spojrzał na pozostałych. „Macie szczęście, że Jose zadzwonił do mnie zanim padł pierwszy cios.”

Na kilku męskich twarzach pojawiło się poczucie winy, kobiety zaś zrobiły dziwne miny. Mężczyźni cholernie dobrze zdawali sobie sprawę, co szykowało się w tym barze. „Następnym razem, gdy dostanę taki telefon zarządzę godzinę policyjną. Czy to jasne?” „Tak, proszę pana.” Wszyscy zniknęli dzieląc się między pojazdy prowadzone przez Eliasa i Taia. Hawke zdał sobie sprawę, że będzie musiał spędzić godzinę w zamkniętej przestrzeni samemu z kobietą, której starał się unikać odkąd skończyła osiemnaście lat. Kobietą, której ciało niemal wylewało się z koszuli pozwalając mu dostrzec pasma czerwonej satyny na kremowo złotej skórze. Świetnie, po prostu świetnie. Sienna gromiła wzrokiem przez okno patrząc jak jej przyjaciele rozchodzą się. „Zdrajca.” Powiedziała ruchem warg do Evie, gdy ta spojrzała na nią. Evie mrugnęła do niej. „Urządź mu piekło … dziecino.” Odpowiedziała jej w ten sam sposób Evie. Policzki Sienny zapłonęły, gdy przypomniała sobie jak Hawke użył zdrobnienia tym napiętym, pełnym złości tonem, który sprawiał, że wszystkie włoski na jej ciele unosiły się. To pewnie nic nie znaczyło, poza tym, że właśnie tak ją widział. Jako dziecko. Nie miało znaczenia, co zrobiła, albo jak dorośle się zachowywała. Wydawał się zwracać na nią uwagę tylko w najgorszych momentach. Tak jak dzisiaj. Nie, pomyślała, wściekła na niego – i na siebie za to, że pozwalała mu na siebie w ten sposób wpływać. To nie był zły moment. Bawiła się. Cieszyła się tak, jak miała do tego wszelkie prawo. Prawdopodobnie był taki wściekły, bo wyciągnięto go z łóżka Rosalie. Jej paznokcie wbiły się w dłonie. Gdyby miała pazury, w tym momencie byłyby na wierzchu przecinając dziko siedzenia. „Ani słowa.” Warknął, gdy usiadł na miejscu kierowcy. „Wiedziałaś co robisz w tym barze?” Nie dał jej szansy na odpowiedź, tylko kontynuował dalej. „Większość mężczyzn była gotowa cię złapać i rozebrać na miejscu.” Jej budujący się temperament wybuchł. „Dzięki Indigo wiem jak się bronić. A ostatnim razem, gdy sprawdzałam tańczenie nie było przestępstwem.” „Powiedziałem, ani jednego cholernego słowa.” Jego dłonie zacisnęły się na kierownicy, gdy wyjeżdżali z popularnego obszaru nocnego życia. Prychnęła. Była zbyt zła, żeby myśleć na temat sensu wyzywania drapieżnego zmiennokształtnego mężczyzny w uścisku czystej szalejącej furii. „A może zamiast nieustannych rozkazów Panie Wilku Alfa przestaniesz się ukrywać i porozmawiasz ze mną?” „Nie naciskaj na mnie dziewczynko.” Padły bardzo ciche słowa. Jego ton sprawił, że każdy mięsień jej ciała napiął się, ale była trenowana przez zimnokrwistego Radnego. Strach był czymś z czym dzieliła ją intymna znajomość – i nie był gorący. Nie tak jak emocje, które paliły się w tym momencie w jej żyłach. „Uważasz, że powinnam po prostu nadal robić to, co mi się mówi?” Zapytała. „To ciebie podnieca?” „Jedno.” Powiedział z takim spokojem, że wiedziała, że znajduje się w pojeździe z ledwie poskromionym drapieżnikiem. „Dam ci jedno wolne przejście, bo jesteś pijana ...” „Nie wypiłam ani jednego napoju alkoholowego.” Alkohol miał nieprzewidywalny efekt na umiejętności Psi, a jej nie było stać na utratę kontroli psychicznej nawet w najmniejszym stopniu. „Jestem na ciebie zła, bo wygrywasz wszystkie nasze kłótnie używając statusu alfy, żeby zamknąć mi usta.” Nastąpiła niebezpieczna chwila ciszy. Tak niebezpieczna, że Sienna zamknęła usta i przełknęła słowa, które chciały uciec jej z ust. Do czasu, gdy zatrzymał suv-a głęboko w nieznanej części terytorium legowiska. Noc była ciemna

jak smoła, bezgwiezdna, bez księżyca. Drzewa były niczym mroczne cienie, które wydawały się formować wokół nich nieprzenikliwą ścianę. „Dlaczego zatrzymujemy się?” „Chciałaś porozmawiać. Porozmawiamy.” Jej dłonie zrobiły się wilgotne na dźwięk tego gładkiego, jedwabnego tonu. „Odkładam na bok mój „status alfy”.” Och, ale on był wściekły. „I zobaczymy, czy zdołasz wygrać tą kłótnię.” Obrócił się w siedzeniu i położył rękę wzdłuż tyłu jej siedzenia. „A teraz wyjaśnij mi jak powstrzymałabyś dzisiaj gigantyczną bójkę na pięści w barze.” „To nie moja wina.” Powiedziała próbując oddychać mimo jego czystej mocy. „Kobiety były tylko wymówką – mężczyźni próbowali rzucić się na siebie od momentu, gdy weszliśmy do baru. Zawsze bawią się w gry o dominację.” „Więc wiedziałaś o tym, i mimo to zwiększyłaś energię seksualną w tym pomieszczeniu?” Samochód nagle był zbyt mały, zbyt ciasny. Gorący męski zapach Hawke'a wnikał w jej pory. Dotykał części jej ciała, których nigdy nie głaskał żaden mężczyzna. „To nie była moja wina.” „Tak?” „Tak.” Nagły wybuch gniewu. „Nie jestem odpowiedzialna za każdego! Może dla odmiany po prostu chciałam się dobrze bawić. Może choć na kilka krótkich minut nie chciałam się kontrolować! Może po prostu chciałam trochę potańczyć!” Hawke opuścił swoje rzęsy. Gdy ponownie je uniósł jego wzrok świecił nocnym blaskiem – genialny lodowato błękitny kolor rozświetlony blaskiem. Wzięła nagły wdech zdając sobie sprawę, że teraz rozmawiała z wilkiem. „Chcesz tańczyć?” Uwodzicielskie słowa, które głaskały ją po skórze niczym najdelikatniejsze futro. Przytaknęła. „W takim razie zatańczymy.” Włączył system dźwiękowy pojazdu i wybrał coś zanim wysiadł. Jej drzwi otworzyły się, gdy zaczęła grać powolna nastrojowa ballada. „Chodź.” Było to zaproszenie – ale jednocześnie głównie stanowiło żądanie. „Moje buty.” Wypaliła. Jej gniew został zakopany pod nerwową falą oczekiwania. „Ziemia jest sucha. Nie zapadniesz się.” Nie była pewna, czy to nie był sen. Położyła dłoń w jego ręce i walcząc z dzikim przypływem rozszalałych doznań spowodowanych przez jego dotyk i zapach pozwoliła przyciągnąć się przed pojazd. Przerwał kontakt, a potem położył dłonie na jej biodra i przyciągnął ją do przodu. Jego oddech był gorącą pieszczotą na jej policzku, gdy pochylił się, by odezwać się jej do ucha. „Ręce na moją szyję.” Rozkaz sprawił, że odzyskała głos. „Sądziłam, że nie jesteś tutaj alfą.” „Nie jestem.” Och. Uniosła ręce i zdała sobie sprawę, że jej buty dawały jej wystarczający wzrost, by ująć jego szyję jedną dłonią, gdy drugą położyła na muskularnym cieple jego ramienia. Gdy zmienił pozycję tak, że jego szczęka potarła o jej skroń jej serce zaczęło uderzać szybko niczym młot pneumatyczny. Tak blisko był gorącym, twardym żarem. Czystymi mięśniami i siłą … i pokusą. Zawsze był jej pokusą. Był powodem, dla którego jej Cisza roztrzaskała się na maleńkie kawałeczki w momencie, gdy weszła na teren Śnieżnych Tancerzy. Powinna zachować dystans, ale nie potrafiła. Tylko raz –

chociaż na chwilę – chciała, by był jej. Zęby uszczypnęły ją w ucho. „Uważaj.” Padło wibrujące mruknięcie. Jej sutki stwardniały i uwypukliły się w sztywne punkty, miała nadzieję, że on nie mógł tego wyczuć. Przesunięcie dłoni w górę po jego szyi w gruby srebrno-złoty jedwab jego włosów było bardzo kuszące, ale nie ośmieliła się przerwać tej chwili. Miał takie piękne włosy. Miały taki sam kolor jak futro w jego wilczej formie. To mówiło jej bardziej niż cokolwiek innego na temat tego jak blisko powierzchni był jego wilk. „Sienna.” Głęboki pomruk na jej skórze. Usta przesuwające się po jej skroni. „To nie możliwe. Wiesz o tym.” Krew waliła jej w uszach niczym piorun. Jej skóra napinała się mocno na nadwrażliwym ciele w surowym, niemal bolesnym pragnieniu. „To dlatego, że jestem Psi?” Zmusiła się do zapytania. Hawke nienawidził Psi – tyle wiedziała. Choć nie znała powodu stojącego za głębia jego animozji. Fakt, że zaakceptował rodzinę Laurenów tak głęboko w więzi stada było niczym jeden z cudów. Niskie warknięcie sprawiło, że znieruchomiała. „To dlatego, że ledwie dorosłaś.” Pogłaskał dłonią jej plecy jakby chciał ją pokrzepić. Ale ona nie była gotowa na to, by ją ugłaskać. „Nie byłam dzieckiem od dnia, w którym przyszli po mnie, gdy miałam pięć lat.” Nie można było pozwolić, by kardynalny X żył poza kontrolą Rady. „Ming LeBon z pewnością nie śpiewał mi żadnych kołysanek.” Dłoń Hawke'a przycisnęła się mocniej do dołu jej pleców – duża i ciepła. Jego dotyk był szokująco intymny przez cienką tkaninę jej koszuli. „Pięć?” Wilk w jego głosie był tak widoczny, że musiała się skupić, by go zrozumieć. „Byłaś dzieckiem.” Zaśmiała się bez humoru. „Kardynalni są trenowani jeszcze zanim zyskają umiejętność mówienia.” W latach, które spędziła z matką rozkazy były delikatne i wydawane przez kobietę, która chciała, by jej dziecko nauczyło się bronić na planie psychicznym. Świadoma tego, że w przeciwnym razie utonęłaby pod naporem głosów Sienna nigdy nie opierała się tym instrukcjom. Do dzisiejszego dnia tęskniła za dotykiem matki. „Pierwsza świadoma myśl, którą pamiętam dotyczyła potrzeby ustawiania tarcz.” Ale, gdy odkryli, że była X-em tarcze, które ustawili wokół niej były brutalnymi ścianami więzienia. Były inne niż wszystko, co do tej pory znała. Była taka mała i przerażona. Nawet jej dzielna, silna matka z jej delikatnym telepatycznym dotykiem zniknęła. Nie była w stanie dotrzeć do Sienny przez twardą skorupę stworzoną przez Minga. Tak pewnie było lepiej – Kristine nie miała szans wobec córki, która posłała ją na intensywną terapię zwykłym dziecięcym wybuchem temperamentu. „Bawiłaś się kiedykolwiek?” Głos Hawk'a był szorstki. Jego ciało było muskularne i przytłaczające. Nigdy nie czuła się bardziej kobieco. Nigdy nie czuła się bardziej jak seksowne stworzenie. „Nie.” Zamilkł na chwilę. „Sienna ...” „Nie.” Powiedziała. „Koniec pytań. Nie dzisiaj.” Chciała z nim tańczyć. Chciała być kobietą w ramionach mężczyzny, który sprawiał, że każda część jej ciała budziła się w głodzie, którego nigdy nie spodziewała się czuć i który przez tą jedną magiczną chwilę był jej. Jego szczęka szorstka od mocnego zarostu ponownie potarła o jej skroń, gdy zmienił sposób, w jaki ją trzymał, by przyciągnąć ją bliżej. A potem zatańczyli, gdy noc stała się delikatniejsza i cichsza w takt grania muzyki. ODZYSKANE

Z

KOMPUTERA

2(A)

SŁOWA

KLUCZOWE:

KORESPONDENCJA

OSOBISTA, OJCIEC, DZIAŁANIE NIEWYMAGANE OD: Alice DO: Tata DATA: 5 listopada 1971 r., godz. 23:14 TEMAT: odp: odp: Artykuł w DA Protestuję! Bardzo mi się podobał twój artykuł w Dzienniku Archeologicznym. I nie ma to nic wspólnego z tym, że jestem twoją córką. Całkowicie zgadzam się z twoją interpretacją nowo odkrytych glifów. Cho się myli. Ja to wiem, i ty też o tym wiesz. Tato, chciałam porozmawiać z tobą też o czymś innym. O czymś co mnie niepokoi. Mam teraz już cztery X-y zapisane do mojego projektu (moc na skali od 3 do 4,2). I z tego, co mówią mi akademicy Psi oznacza to, że spisałam się niezwykle dobrze. To oznaczenie jest tak rzadkie, że jeżeli w danym czasie byłoby dziesięciu żyjących X-Psi uważano by to za cud. Ale nie to mnie martwi. Z czwórki, którą zlokalizowałam żadne nie przekracza szesnastu lat. Jeden z chłopców powiedział mi, że był piąty znany X. Dziewczyna, którą spotkał w Sieci Psi. Odniosłam wrażenie, że podkochiwał się w niej. Sprawą, która rozdziera mi serce jest to, że umarła niedługo po ukończeniu dziewiętnastu lat, gdy jej moc skonsumowała ją. Nie chcę patrzeć jak moje X-y umierają. Alice. ROZDZIAŁ 10 Następnego ranka, gdy pojechał na teren Ciemnej Rzeki wilk Hawke'a nie naciskał na niego tak mocno jak działo się to w ciągu ostatniego tygodnia. Chciał porozmawiać z Lucasem na temat broni sprowadzanej na ten obszar. Chciał się dowiedzieć, czy Ciemna Rzeka miała jakieś nowe informacje na temat możliwych działaczy Czystych Psi znajdujących się w mieście. Nie było potrzeba wielu przemyśleń, by zrozumieć, że jego dzikość została chwilowo zaspokojona przez kontakt, na który pozwolił sobie ze Sienną. Był na nią taki zły – ta dziewczyna zawsze go drażniła. Ale, gdy wziął ją w ramiona cały ten gniew wlał się w ciemną, gorącą, zaborczą potrzebę, która skłaniała go do pochylenia głowy i przygryzienia bijącego pulsu na jej szyi, by zostawić swój ślad. Boże, ta koszula. Jedno pociągnięcie i te guziki rozeszłyby się wyjawiając pocałowaną przez złoto śmietanę jej skóry. Chciał jej posmakować, pogłaskać, pieścić ją. Proste trzymanie jej, proste tańczenie z nią niemal doprowadziło jego wilka do szaleństwa,… ale rozdarłby każdego, kto ośmieliłby się przerwać ten powolny taniec skradziony w jedwabnych cieniach nocy. „Twoja sierść byłaby ładnym futrem dla mojej wybranki.” Powiedział leniwy głos przeciągając, gdy wszedł na polanę wokół domu Lucasa. Pokazał Vaughn'owi środkowy palec, gdy strażnik o bursztynowych włosach stanął w cieniu wielkiego drzewa jałowca z pniem w bogatym czerwonym kolorze. „Wyczuwam Luca – jest w środku?” Skinął na chatę pod kolejnym dużym drzewem. Niezamieszkałe miłosne gniazdko było przyczepione do jego gałęzi. „Tak. Nawet nie myśl o wejściu do środka.” „Wyglądam tak, jakby mi zrobiono lobotomię?” Wybranka Lucasa była w zaawansowanej ciąży. W rezultacie tendencje opiekuńcze alfy leopardów przesunęły się do śmiertelnie niebezpiecznego poziomu. „Zaczekam tutaj. Wyczuje mnie niedługo.” Zaraz po wypowiedzeniu tego zdania Lucas wyszedł z chaty. „Sascha śpi.” Powiedział kierując głowę w stronę lasu. „Vaughn.”

„Nie spuszczę z tego miejsca moich oczu.” „Jak ona się czuje?” Zapytał Hawke, gdy szli w przebłyskach słońca przedzierających się przez baldachim z drzew. „Jest gotowa, by urodzić.” Zaśmiał się. „Niestety dziecku jest wygodnie tam gdzie jest.” „Nadal nie znasz płci?” Hawke nie miałby wystarczającej samokontroli, by się powstrzymać przed dowiedzeniem się. I tak, wiedza, że nigdy nie będzie miał szansy sprawdzić tej teorii bolała jak jasna cholera. Ale to nie przytłumiło jego radości odczuwanej dla pary alfa leopardów. „Sascha mi powie, jeżeli ją zapytam?” „Spróbuj.” Lucas posłał mu dziki uśmiech składający się z samych zębów. „Wprowadź mnie w sprawę tych dostaw broni, które wykryli twoi ludzie.” Hawke powiedział mu skróconą wersję. „Moje przeczucie mówi mi, że to sprawka Scottów – wszystko wskazuje na nich. Tym razem zamierzają przeprowadzić napaść. Na całego i otwarcie.” „Nie jest to zaskakujące biorąc pod uwagę, że i oni, i inni próbowali wielokrotnie operacji z zaskoczenia i zawiedli.” Lucas zatrzymał się na pokrytym przez mech brzegu małego, czystego strumienia. „Sascha rozmawiała z matką – w mieście jest zdecydowana aktywność Czystych Psi, ale są bardzo ostrożni. Są doskonale świadomi nie tylko tego, że nie są mile widziani, ale również tego, że ostatni ich człowiek po tym jak Nikita go znalazła skończył z mózgiem wyciekającym mu z uszu.” Hawke nie lubił Nikity Duncan, ale potrafił docenić wydajność tej kobiety w pozbywaniu się zagrożeń. „To sprawi, że będą trudniejsi do wytropienia.” „Szczury rozeszły się po całym mieście. Najmniejszy ślad bazy Czystych Psi, a zaraz będziemy o niej wiedzieć.” Alfa leopard zerknął na Hawke'a. „Planujesz przenieść swoich bezbronnych?” „Na tym etapie nie.” Hawke już to przedyskutował ze swoimi porucznikami. „Nie ma jeszcze jawnego zagrożenia, a jesteśmy wilkami Luc.” Ewakuacja ich domu na tak niepewnych podstawach zdemoralizowałaby każdego drapieżnego zmiennokształtnego, bez względu na to czy ma on osobowość dominującą czy nie. „Ewakuujemy naszych nie walczących członków stada tylko, gdy nastąpi wiarygodne zagrożenie.” Plany ucieczki zostały naszkicowane dawno temu. Mogą być wdrożone w działanie w ciągu godziny. A całe legowisko mogło być opróżnione z ich bezbronnych członków w ciągu czterech godzin. Przełamanie się przez pierwszą linię obrony Śnieżnych Tancerzy zajęłoby jakiemukolwiek najeźdźcy dużo więcej czasu. Oczy Lucasa zaświeciły kocią zielenią w przytłumionym świetle lasu. „My też podjęliśmy taką samą decyzję. Chcę, by Mercy uzgodniła z Riley'em i skoordynowała nasze plany ewakuacji. Pasuje ci to?” „Zrób tak. Sądzę, że powinniśmy uprzedzić też Schronienie Wiatru.” Sokoły mogły zapewnić im wsparcie z powietrza, gdyby było to konieczne. „Powiem Drew, żeby porozmawiał z nimi.” Powiedział, gdy Luc przytaknął. „Słyszałem, że twój chłopak pojechał do Canyon.” „Sokoły kochają Drew – sądzę, że dostał nawet niemoralną propozycję, albo i trzy.” Głowa Lucasa obróciła się w stronę chaty. „Indigo wie o tym?” „Nie chcę rozlewu krwi.” Hawke szedł u boku drugiego alfy, gdy ten zaczął wracać. „Sascha się obudziła?” „Tak.” Cień zazdrości rozwinął się we wnętrzu Hawke'a. Zastanawiał się jak by to było, gdyby był złączony z inną osobą z taką intymnością. Tak, był alfą połączonym ze swoimi porucznikami i, w mniejszym stopniu, zresztą stada. Ale to nie było to samo. Nikt z nich nie był jego.

Przypływ wspomnienia. Gładkie kobiece ciało przyciśnięte do niego. Zapach dzikich przypraw w jego każdym wdechu, gdy szybkie tętno jej pulsu śpiewało syrenią pieśń dla jego dominującej natury. Wilk szeptał, że ona mogła być jego – tylko jego, aż zaborczy głód zaczął pulsować sprawiając, że jego mięśnie stały się napięte. Rozstał się z Lucasem na polanie wbijając pazury w dłonie i przecinając przez to pragnienie. Zapach krwi polizał powietrze i przez chwilę przerosło to obezwładniający płomień pragnienia seksualnego. Był doskonale świadomy tego, że nie wystarczy to na długo. Gdyby wiedział, co dla niego dobre, co dobre dla jego stada, zakończyłby to co zaczął kilka dni temu i wziąłby kochankę. Kochankę, która znała stawkę i nie patrzyłaby na niego rano oczami zranionymi wiedzą, że dał jej wszystko, co mógł jej dać. Nic innego w nim już nie pozostało. Sienna zakończyła zmianę obejmującą wcześniejszą część dnia na warcie ochrony. Wróciła do domu mając mnóstwo czasu, by popracować nad swoim projektem akademickim i zjeść kolację z Marlee i Tobym. „Oboje są w łóżkach.” Powiedziała Walkerowi, gdy jej wujek wszedł przez drzwi po późnej zmianie. Walker ściągnął kurtkę ujawniając solidne ramiona zakryte szorstką dżinsową koszulą. „Zajmę się teraz nimi.” Zamiast wyjść podgrzała posiłek i położyła go na stole. Walker, który poszedł do swojej sypialni zdjął buty i odświeżył się. Przyszedł do pokoju, gdy kładła szklankę z wodą obok jego talerza. Położył dłoń na tyle jej głowy i pochylił się, by pocałować ją w czoło tak jak robił to w stosunku do Toby'ego i Marlee. „Coś cię martwi.” Czuły sposób, w jaki ją trzymał niemal ją złamał. „To nic.” Nie była w stanie znieść rozmowy na temat wczorajszej nocy z kimkolwiek. Nie chciała dzielić się bolesnym, magicznym tańcem, ani dotykiem, który może nigdy się już nie powtórzyć, a jednak zdążył już ją naznaczyć. Nadal czuła szorstki pocałunek brody Hawke'a na swojej skroni. Jego dłoń tak dużą i ciepłą na dole pleców. Klatkę piersiową twardą niczym muskularna ściana, która napinała się na jej piersiach. Walker odsunął się i spojrzał na nią jasno zielonymi oczami, które widziały zbyt wiele, ale nie naciskały na nią. Ulga uderzyła w nią przygniatającą falą. Powiedziała szybko do widzenia i założyła własną kurtkę decydując się na spacer pod rozjaśnionym gwiazdami niebem. Te samo niebo było całkowicie czarne, gdy Hawke wziął ją w ramiona – jakby sam wszechświat konspirował, by pozwolić im skraść ten jeden ukryty moment. „Sienna!” Zdumiona obróciła się i zobaczyła jak Maria biegnie w jej stronę. „Idziesz na swoją zmianę?” Luźne jedwabne loki podskoczyły, gdy jej koleżanka nowicjuszka przytaknęła. „Powiesz mi co się stało między tobą a Hawke'em wczorajszej nocy?” „Nic.” Nic poza powolnym, łamiącym serce tańcem, który zniszczył jej iluzje na temat bycia w stanie zapomnieć o mężczyźnie, który odmawiał nawet zastanowienia się nad tym, że może – tylko może – nie było między nimi aż tylu lat ile mu się wydawało. Dzięki Bogu, Maria uwierzyła w jej słowa. „Miałaś wczesną zmianę, prawda? Wstanie po siedzeniu tak do późna musiało być trudne.” „Było w porządku.” Nie było potrzeby, by wstawać – po powrocie do legowiska w ogóle nie spała. „Właściwie, masz coś przeciwko, jeżeli pobiegnę z tobą? Nie jestem jeszcze wystarczająco zmęczona, by zasnąć.” Jeżeli zaśnie, będzie śnić. Zapach Hawke'a dopadnie ją w gładkiej ciemności. „Towarzystwo zawsze jest mile widziane.” Padła odpowiedź wilka. Pobiegły w miłej ciszy do obszaru obwodu, gdzie Maria miała przejąć wartę od Lake'a. Sienna

mocno oddychała, ale nie była zadyszana. Pozostawiła prywatność tej dwójce, gdy dotykali cię w czuły wilczy sposób – nos w nos, ciało do ciała, pocałunek był przedłużeniem kontaktu całego ciała. Sienna miała swoją zmianę w innej części obszaru terytorium legowiska, więc tutaj były nowe rzeczy do zbadania. Ale i tak niemal to przegapiła – lśniący i ciemny długopis. Zgadując, że wypadł z kieszeni członka stada podniosła go – stado było bardzo restrykcyjne na temat upewniania się, by żadne śmieci nie leżały na ich ziemi. Jednak dopiero, gdy miała ten przedmiot w ręce zorientowała się, że gładki metaliczny cylinder nie był długopisem tylko latarką o dużej mocy. Był to bardzo drogi przedmiot. Śnieżni Tancerze mieli ich niewielką liczbę. Były używane niemal jedynie przez niezmiennokształtnych członków stada. Nocny wzrok wilków był lepszy niż jakakolwiek latarka była w stanie to zapewnić. Używanie takich przedmiotów było zapisywane z metodyczną precyzją. Ktoś prawdopodobnie miał kłopoty za zgubienie tego. Włożyła ją do kieszeni i podeszła, by przyłączyć się do Lake'a, gdy przyszykowywał się do powrotu do legowiska. Jej ciało było wystarczająco wykończone, że miała szansę na pozbawiony snów nocny odpoczynek. Rozstała się z nim przy wejściu i poszła wpisać latarkę … by odkryć, że każdy z posiadanych przez stado egzemplarzy leżał w pudełku, w którym były przechowywane. Włoski na tyle jej szyi uniosły się, gdy wykonała telefon do Marii. „Możesz wyświadczyć mi przysługę?” Zapytała, gdy jej rozmówczyni odebrała. „Co potrzebujesz?” „Idź jakieś sto metrów na wschód od miejsca, gdzie stał Lake, gdy przyszłyśmy. Powiedz mi, co wyczuwasz.” Przez chwilę nie było słychać żadnych dźwięków, gdy Maria biegła w to miejsce. A potem… „Psi, wyczuwam Psi.” Hawke skończył sprawdzać sekcję, w której Sienna znalazła latarkę. Tak jak Maria natychmiast wyłapał ostry metaliczny zapach wydzielany przez niektórych Psi – tak jakby tak głęboko pogrążyli się w Ciszy, że stracili swoje człowieczeństwo. Było to najbardziej niesamowicie zimne przypomnienie. Sienna nie była zimna. Ciepła, krągła i umięśniona w subtelny kobiecy sposób. Zaskoczyła go jej miękkość. Zawsze byli antagonistami. Zawsze walczyli. Posiadanie jej przy swoim ciele takiej słodkiej i bogatej było darem. Odejście od niej – czystą torturą. Jego wilk nie rozumiał, dlaczego to zrobił – dla zwierzęcia pachniała jak dorosła kobieta. Nie rozumiał, że była młodą dziewczyną, która dopiero stała się kobietą. Nie byłam dzieckiem od dnia, w którym przyszli po mnie, gdy miałam pięć lat. To wspomnienie zainicjowało w jego wnętrzu wściekłość z potencjałem do zabijania. Zawsze wiedział, że była warunkowana do Ciszy już jako dziecko, ale nie rozumiał bolesnej głębi tego, czego wymagał od niej jej dar zanim o tym nie powiedziała. Nigdy się nie bawiła. Jak to możliwe? Zabawa była równie konieczna dla wilka jak oddychanie. Bawiła się z nami Powiedział jego wilk. Hawke zrobił niezadowoloną minę i odrzucił ten osąd. Sienna doprowadzała go do szaleństwa swoimi sztuczkami od czasu, gdy wprowadziła się do legowiska. Przyjęcie, które urządziła, by uczcić swoje osiemnaste urodziny zakończyło się sporą ilością nagich wilków odmrażających sobie tyłki w jeziorze. Ich ubrania były rozrzucone po tak wielkiej ilości terenu, że nigdy nie chciał wiedzieć, co oni do cholery tam robili.

Gdyby jej zamiarem było doprowadzenie go do psychiatryka … „Potwierdzasz to?” Wyczuł zbliżającego się Riley'a, więc jego słowa go nie zaskoczyły. „Tak. Zdecydowanie to Psi.” „Cholera.” Padł szorstki komentarz. „Oni naprawdę zamierzają to zrobić.” „Jakieś wieści z naszych źródeł?” „Lucas rozmawiał z Nikitą. Mówi, że napięcie w Radzie zwiększa się. Sprawa jest teraz na otwartym polu. Henry i Shoshanna dają jasno do zrozumienia, że uważają, iż powinni dowodzić. Każdy, kto uważa inaczej staje na ich czarnej liście.” „Nie musimy być w środku wojny Psi.” Jego obowiązkiem była ochrona jego ludzi – jak dla niego Psi mogli zniszczyć się nawzajem … tak jak kiedyś niemal zniszczyli Śnieżnych Tancerzy. Riley odpowiedział. „Nie.” Ale ton jego głosu sprowadził inne pytanie. Hawke wpatrywał się w igły świerku – rozsiane przed nim. Ziemia poza tym była pusta z uwagi na ich gruby dywan. „Myślisz o tym samym, co ja – nie ma mowy, żeby to się ograniczyło tylko do Psi.” „Jak wytknął Max, ten region już jest postrzegany jako wzajemnie połączony.” Powiedział Riley wspominając ludzkiego szefa ochrony Nikity. „Bez względu na wszystko nie zostawią nas w spokoju.” Wzruszył ramionami. „A fakty są takie, że odgryzaliśmy się im i to mocno. Sądzę, że przynajmniej część Rady zdecydowała, że mamy zbyt dużo władzy byśmy mogli dalej trwać tak jak jesteśmy.” Hawke też o tym wiedział. Rozumiał również, że Nikita i Anthony stanowili dwa mniejsze zła, ale nadal wkurzało go, że został zmuszony do pracowania z dwójką Radnych. „Zwiększmy patrole ochrony wzdłuż granicy. Nie martw się zbytnio o granicę z Ciemną Rzeką, ale musimy dać im znać, że Psi mogą węszyć choć wygląda na to, że skupili się na nas.” Riley przytaknął z zamyślonym spojrzeniem. Hawke czekał aż jego porucznik odezwie się. Riley i Indigo byli solidnymi fundamentami, na których stał. Riley był na tym miejscu jeszcze zanim Hawke stał się alfą w wieku piętnastu lat. W tamtym czasie Hawke miał wokół siebie siłę pozostałych poruczników, ale najczęściej szedł po radę do zrównoważonego nastolatka, który był jego przyjacielem. Indigo była odrobinę młodsza i dołączyła do tego obrazka kilka lat później stając się lewą ręką Hawke'a, gdy Riley był prawą. Częściej niż raz zabierali Hawke'a znad krawędzi. Popychali go, gdy było to konieczne. I bez pytania oferowali mu wsparcie. Był to dar, którego nigdy nie brał za zagwarantowany. „Zamierzam poprosić Kenjiego i Alexeia, by dopracowali nasze plany strategiczne.” Powiedział Riley. „Fakt, że wydają się prowadzić więcej fizycznego rozpoznania na naszym terenie kłóci się z nagłą eskalacją konfliktu. Musimy być gotowi.” Hawke przytaknął. Tych dwóch poruczników miało najlepsze taktyczne umysły w stadzie. „Użyj do tego również Drew. Może być w stanie wskazać bezbronne obszary, które byśmy inaczej przegapili.” Tropiciel Śnieżnych Tancerzy nie był tylko oczami i uszami Hawke'a wśród najbardziej bezbronnych w stadzie. Stał się również źródłem docelowym wszelkiego rodzaju informacji. „Złapię go jutro na konferencję komunikacyjną z Kenjim i Alexeiem.” Powiedział Riley, a potem zerknął na Hawke'a. „Słyszałem, że wczoraj wybrałeś się potańczyć.” Te słowa sprawiły, że każdy mięsień w jego ciele stał się napięty, ale utrzymał równy ton. „Uciąłem sobie pogawędkę z młodymi mężczyznami, Lucas również. Tego rodzaju bzdury nie będą tolerowane.” Odrobina przepychanek między młodymi dominującymi była spodziewana i akceptowana. Twarda przemoc fizyczna? Nie. „Sojusz?”

„Twardy jak skała. Tu nie chodzi o to – to przez ciebie i Mercy.” Wszyscy nadal próbowali zrozumieć zasady tego całego umawiania się między stadami – włączając w to nastolatki i młodych dorosłych. Dodaj do tego testosteron i dostajesz wczorajszą noc. „Nie, żebym nie doceniał tego, że wykradłeś nam strażniczkę leopardów.” Riley nie uśmiechnął się słysząc znajomy dowcip. Spostrzegawcze oczy nie opuszczały Hawke'a. „Dlaczego Jose zadzwonił do ciebie, a nie do Lucasa, jeżeli obie grupy sprawiały kłopoty?” „Jose zmienia nas sobie. Luc dostatnie następny telefon po północy.” Zapadła cisza wypełniona jedynie przez szelest drzew, gdy mocny wiatr wiał przez ich kopuły. „Musisz o tym pogadać?” Zapytał Riley po tym jak las ponownie ucichł. „Nie ma o czym rozmawiać.” Riley nie miał przezwiska Ściana bez powodu. „Nigdy nie ignorowałeś problemu.” „To nie jest problem.” „To dlaczego dziennik siłowni pokazuje, że jesteś tam co noc przez jej połowę?” Hawke zawarczał nisko w gardle. „Masz mnie na oku?” „To moja praca.” Temperament Riley'a pozostał niewzruszony. „Pozwoliłem ci na samotną wilczą wędrówkę przez góry, ale jeżeli wydaje ci się, że będę spokojnie patrzył jak sam siebie niszczysz, to mnie nie znasz.” Wilk Hawke'a zawarczał, ale on i Riley mieli zbyt dużo wspólnej historii, by zbył jego zmartwienia – i to, co oznaczały. „Możesz mnie zastąpić jutro popołudniu?” „Nie musisz o to prosić.” Jego rozmówca nie zadał Hawke'owi pytania co planuje, co powiedziało mu dokładnie jak dobrze go znał. ROZDZIAŁ 11 Sascha potarła twardą wypukłość ciężarnego brzucha i wpatrywała się w słoik z dżemem wiśniowym. „Nie. Absolutnie nie.” Powiedziała do dziecka w jej łonie. Dziecko poruszyło się. Jego emocje błyszczały głodem. Jęknęła, otworzyła słoik i wzięła łyżeczkę dżemu. Powinien smakować stanowczo za słodko i bogato. Zamiast tego czuła się jakby miała na języku ambrozję. Nie była w stanie powstrzymać jęknięcia zachłannej przyjemności. Oparła się o blat w kuchni personelu biznesowej kwatery głównej Ciemnej Rzeki i oblizała łyżeczkę. Zjedzenie następnej było kuszące, ale mimo szalonych próśb dziecka zamknęła słoik i odłożyła dżem na bok. To nie jest dla ciebie dobre. Powiedziała do dziecka. Już zjadłyśmy lody czekoladowo-wiśniowe. „Ominęłaś plamkę.” Lucas przywołał ją palcem z przejścia. Odłożyła łyżeczkę do zmywarki i podeszła do niego. „Tak?” „Hmm.” Pochylił się i zlizał dżem szybkim kocim ruchem języka. Jego dłoń gładziła z delikatną zaborczością jej podbrzusze. „Mmm, wiśnie.” W jej umyśle rozległ się śmiech, czyste rozbawienie. Ich dziecko znało swojego tatusia. „Wyglądasz każdego dnia coraz piękniej.” Wymruczał jej do ucha. Jego oddech był ciepły, a ciało tak zmysłowo znajome. Sascha przesunęła dłoń z jego ramienia i otuliła ją wokół szyi. „Poczaruj mnie jeszcze trochę.” Zaśmiał się. Wypowiedział kilka zuchwałych słów, które sprawiły, że aż zwinęły jej się palce u

stóp. „Dorian jest gotowy, żeby odwieźć cię do domu.” Powiedział w końcu. „Ale może pojadę zamiast niego.” „Wtedy nigdy nie wykonam żadnej pracy.” Nie będąc w stanie oprzeć się temu spojrzeniu pantery w jego oczach przyciągnęła go do przodu biorąc jeden głęboki pocałunek. „A teraz zachowuj się.” Zaśmiał się i położył dłoń na dole jej pleców, gdy odprowadzał ją do windy. „Chcę dzisiaj zwołać spotkanie ze strażnikami, by przedyskutować sprawy bezpieczeństwa. Piszesz się na to?” „Zamówię pizze.” Przesunęła twarzą po jego szyi, gdy wszedł, by nacisnąć guzik ze strzałką w dół. Usłyszała z tyłu kilka gwizdów. Lucas uśmiechnął się. „Jak tam nasza mała księżniczka?” Poprosił, by mu nie mówić płci dziecka, ale był przekonany, że to dziewczynka. „Dziecko, które może, ale wcale nie musi być dziewczynką jest dzisiejszego ranka dosyć aktywne i zainteresowane światem.” Droczyła się z nim. Ich dziecko miało dociekliwy umysł. „Wysoki poziom aktywności psychicznej.” Lucas zaczekał aż znaleźli się wewnątrz windy zanim ponownie się odezwał. „Jakieś pomysły jakiej?” „Silna telepatia.” Powiedziała Sascha. „Ale trudno powiedzieć coś poza tym. Utnę sobie pogawędkę z medykiem ze Światła. Zobaczę, czy ma jakieś sposoby jak najlepiej zmierzyć psychiczne umiejętności dziecka.” Rasa Psi, która była skupiona na Psi „czystej krwi” nie miała protokołów, by poradzić sobie z dzieckiem, która miało w sobie zmieszaną dziką zmiennokształtną krew swojego ojca z krwią Saschy. Światło z drugiej strony stworzone z uciekinierów Psi, którzy odeszli z Sieci przy wprowadzeniu Ciszy zawierało małżeństwa i łączyło się więzią z populacjami ludzi i zmiennokształtnych. „Będę musiała upewnić się, że nauczę nasze dziecko odpowiedniego rodzaju procedur osłony.” Jej serce zabolało od nagłego, silnego przypływu emocji. Nigdy nie spodziewała się, że będzie matką. Dawno temu zdecydowała, że nie skarze dziecka na takie samo połowiczne życie, które prowadziła w Sieci. Potem jednak w jej życiu pojawił się Lucas. Jesteś moim sercem. Nie był telepatą, ale ich więź wybranków stała się mocniejsza podczas ciąży. Wiedziała, że ją usłyszał. Obrócił się i przytulił ją. Słowa, które wyszeptał były surowe, szorstkie. Były to słowa miłości alfy do jego wybranki. Lucas potrafił czarować, ale taki był w swoim wnętrzu, a ona go uwielbiała. „Wróć dzisiaj wcześnie do domu.” Powiedziała prosto w jego usta, gdy się rozstali. Pocałował jej zamknięte powieki i kąciki ust. „Cokolwiek zechcesz.” Kilka godzin później jej ciało i dusza nadal drżały od przeszywającego kości zadowolenia, gdy ktoś zapukał w drzwi jej chaty. Jedynym powodem, dla którego Sascha nie wysłała natychmiastowego alarmu było to, że rozpoznała psychiczny podpis mężczyzny znajdującego się po ich drugiej stronie. Otworzyła drzwi i uśmiechnęła się. „Dlaczego żyjesz po to, by denerwować moją ochronę?” Judd Lauren spojrzał nad ramieniem, na niezadowoloną minę żołnierza Ciemnej Rzeki, który zmaterializował się spośród drzew. „Dobrze, gdy mają się na baczności. Możesz porozmawiać?” Zapytał po tym jak ręką pokazała strażnikowi, że wszystko jest w porządku. Znając powód tej niespodziewanej wizyty skinęła na meble ogrodowe równo złożone na tarasie chaty. „Usiądźmy na dworze.” Zapach innego mężczyzny w domu rozzłościłby teraz panterę Lucasa. I choć Sascha nie miała problemu z skonfrontowaniem się ze swoim wybrankiem, gdy stawał się nadopiekuńczy rozumiała również, że był drapieżnym zmiennokształtnym mężczyzną kierowanym przez najbardziej prymitywne instynkty. Spodziewanie się, by zachowywał się jak człowiek oznaczałoby prośbę, by odmawiał swojej integralnej części. „Chodzi o książkę Eldridge.” Powiedziała po przyniesieniu czajniczka z pachnąca wanilią herbatą i zajęciu miejsca. Pozbawione wyrazu brązowe oczy spojrzały w jej własne, ale Sascha czuła serce Judda Laurena.

Wiedziała, że była Strzała miał możliwość, by czuć, by kochać z silną intensywnością. „Jesteś bliżej jej zlokalizowania?” Zapytał teraz. „Nie.” Drugi manuskrypt Eldridge, który miał być rezultatem jej projektu na temat X-Psi był w połowie mitem, a w połowie legendą. Zarówno Ciemna Rzeka, jak i Śnieżni Tancerze używali każdego posiadanego wśród Psi kontaktu, by odkryć związaną z nim prawdę. Jeżeli istniał mógł zawierać wskazówki, które pomogłyby Siennie nauczyć się jak poradzić sobie ze swoimi umiejętnościami – tak jak pierwsza książka Alice Eldridge pomogła Saschy. Jednak choć wtedy o tym nie wiedziała nigdy nie była tak samotna jak Sienna, pomyślała obejmując dłońmi porcelanową filiżankę. Choć byli uśpieni w Sieci były tysiące E-Psi. Nie było innego kardynalnego X-Psi. „Jak ona sobie radzi?” Judd wziął łyka herbaty, zrobił zdumiewająco męską minę i odłożył ją na stolik. Jakoś nie spodziewała się takiej reakcji od byłego zabójcy. „Daje sobie radę.” Powiedział. „Obecnie problem nie dotyczy jej psychicznej kontroli, ale jej stabilności emocjonalnej.” Sascha odczytała wiadomość ukrytą między zdaniami. „Może powinnam z nią porozmawiać.” Sienna w czasie, który spędzała na terenie Ciemnej Rzeki stała się bardzo mocną częścią rodziny Saschy. Chciała zobaczyć na własne oczy jak druga kardynalna radzi sobie ze sprawami związanymi z mężczyzną równie dominującym i silnym jak jej własny wybranek. Jak radzi sobie z mężczyzną, który miał w swoim sercu tyle blizn, że Sascha odradziłaby go Siennie … tylko, że ona nosiła również własne blizny. Palce Judda zacisnęły się w pięść na stole i przez chwilę Sascha pomyślała, że mógł zdradzić emocje, które rozdzierają jego serce. Powiedział jednak jedynie … „Przywiozę ją dzisiaj wieczorem.” Odłożyła filiżankę pokrzepiona przez wiedzę, że zwierzy się Brennie nawet jeżeli nie powierzał swoich emocji nikomu innemu. „Nie jestem inwalidką.” Był równie okropny co leopard. „Podjadę do was z Lucasem.” „Nie będzie skłonny, by pozwolić ci odjechać tak daleko od serca terytorium Ciemnej Rzeki. Daj temu facetowi trochę spokoju.” „Judd! Nic dziwnego, że tak dobrze wpasowałeś się w wilki.” Roześmiała się i zdecydowała, że właściwie może będzie lepiej, jeżeli Sienna wyrwie się z legowiska. „Dobra, zrobimy to po twojemu.” Były Strzała wtopił się w las w drodze do małego chłopca, który urodził się z takim samym darem, który sprawił, że Judd był tak śmiertelnie niebezpieczny. Sascha w tym czasie nalała sobie kolejną filiżankę herbaty i zastanowiła się nad tajemniczym manuskryptem Eldridge. Ona, Faith i Ashaya wszystkie wyczerpały swoje możliwości. Bez skutku. Zaryzykowała nawet zaufanie dyrektorowi Światła w tej sprawie – ale ludzie Deva nie mieli X-a w swojej oryginalnej grupie uciekinierów. Niemal nic na ich temat nie wiedział. Jeżeli chodziło o główny nurt populacji czegoś takiego jak X-Psi nie było. W połowie popołudnia następnego dnia po tym jak Sienna zaalarmowała ich w sprawie najścia Psi Hawke kucał w zatopionym w słońcu rogu małej polany otulonego przez starożytne sekwoje z korzeniami grubymi niczym ciało dorosłego człowieka i usianego przez dzikie płatki ozimych kwiatów, które zaadoptowały się do chłodnego górskiego klimatu. „Cześć Rissa.” Jedyną odpowiedzią była cisza. Ale była to pełna spokoju cisza. Tak jak to miejsce było spokojne. Było schronieniem za każdym razem, gdy go potrzebował. A dzisiaj, potrzebował go desperacko. „Oni wszyscy myślą, że bez powodu jestem uparty.” Powiedział odsuwając kilka zbłąkanych liści, by odkryć delikatne pasmo dzikich kwiatów w odcieniu nieba w południe. „Oni nie rozumieją, że ja ją chronię.” Sienna brutalnie go pociągała. Tyle potrafił przyznać sobie, nawet, jeżeli nie był w stanie przyznać tego nikomu innemu. Ale okrutny fakt był taki, że miał jej do zaoferowania

niewiele poza związkiem fizycznym. „Oddałem ci moje serce dawno temu.” Theresa miała pięć lat, gdy zginęła w lawinie. On miał dziesięć. Był zbyt młody, by kochać ją w sposób, który mężczyzna kocha kobietę, albo nawet na sposób, w jaki chłopiec kocha dziewczynę. Ale wilk zrozumiał, od momentu gdy ją spotkali, kim dla niego była, kim miała się stać – jego wybranką. Byli najlepszymi przyjaciółmi od samego początku. Połączenie między nimi było jasnym, świecącym pasmem. Ich związek był pełen śmiechu i rozradowania, które było całkowicie niewinne. Nie miało to nic wspólnego z dziką naturą pragnienia, które wbijało się w niego ostrymi jak ostrze pazurami za każdym razem, gdy znajdował się w pobliżu Sienny. Sam jej zapach mógł przyprawić jego wilka o szaleństwo. Jej smak odczuwał jako wydłużającą się, przyprawiającą o szaleństwo przyprawę. „Wilki wiążą się tylko raz, Rissa.” Powiedział używając starego dziecięcego przezwiska, które stworzył dla niej. „Wszyscy to wiedzą.” Ale my nigdy nie byliśmy związani więzią. Głos, który słyszał w umyśle, gdy myślał o Theresie nigdy nie był głosem dziecka, którym kiedyś była, tylko kobiety, którą by się stała. Kobiety pełnej ciepła i delikatności. Kobiety, która nigdy nie byłaby żołnierzem, ale kobietą o matczynej naturze – częścią bijącego serca stada. „To nie ma znaczenia.” Wymruczał odmawiając oddania prawdy, która ukształtowała tak wiele jego życia. „Byłaś moją wybranką. Związalibyśmy się więzią, gdy stalibyśmy się wystarczająco dorośli.” Wiatr szeptał między drzewami i między jego włosami. Był to dotyk, który czuł w ciągu lat tysiące razy. I zawsze pozostawiał go skupionego i spokojnego. Dzisiaj jednak, gdy wstał i odszedł od ostatniego miejsca spoczynku dziewczyny, która posiadałaby jego serce jako kobieta czuł się dziwnie niezadowolony i daleki od normalnego stanu. Nie było to uczucie, które sprawiało przyjemność zarówno mężczyźnie, jak i wilkowi. Około ósmej tego wieczora Sienna była gotowa, by pojechać na terytorium Ciemnej Rzeki razem z Juddem. Gdy wychodziła ze swoich kwater zobaczyła Riordana i uniosła rękę w powitaniu. „Cześć.” „Hej.” Zatrzymał się metr od niej i wiercił się z nogi na nogę unikając jej spojrzenia. „Wszystko w porządku? Hawke był dosyć mocno wkurzony, gdy przyjechał wtedy do Dzikiego.” „On nigdy nie skrzywdziłby żadnego z nas.” Nie czyniła najmniejszego wysiłku, by ukryć szok, że w ogóle zadał to pytanie. Było tak niemożliwe do zrozumienia. Riordan zaczerwienił się i spojrzał w górę. „U, tak. Nie to miałem na myśli.” Sienna wpatrywała się w niego. „Matko, Sin on dał jasno do zrozumienia, że jesteś jego.” Uderzyło w nią wspomnienie – twarde męskie ciało trzymające ją wystarczająco blisko, by pocałować. Jego głos intymnie szorujący o jej zmysły. Jego duże i gorące dłonie na jej skórze. „Nie.” Zmusiła się do powiedzenia. „Nic w tym nie ma.” On nie pozwoli na to, by kiedykolwiek było. „Jesteś pewna?” Oczy Riordana zmrużyły się w kącikach. „Sęk w tym, że teraz nikt się w ogóle do ciebie nie zbliży.” „Żartujesz.” Wzruszył ramionami, przesunął dłonią po swoich lokach koloru ciemnej czekolady. „On jest alfą, dziecino. Jedynie idiota próbowałby bruździć na jego terytorium.” Zacisnęła zęby. „Nie. Jestem. Jego. Terytorium.”

„Hej, to nie jest czasem Marlee?” Sienna obróciła się automatycznie. Gdy zdała sobie sprawę, że została nabrana i obróciła się z powrotem, by spojrzeć mu w twarz, Riordana nigdzie nie było już widać. „Tchórz!” Zawołała zanim poszła w swoją stronę. Nie daleko od wyjścia wpadła na Evie i wprost zapytała się jej, czy spotkany przed chwilą nowicjusz plótł bzdury. Jej przyjaciółka jęknęła. „Um, nie. Hawke zdecydowanie miał w sobie zaborcze wibracje alfy.” „On mnie nie chce.” Nie wystarczająco, by spojrzeć poza swoje uprzedzenia. Zacisnęła szczękę. Jej mięśnie napięły się w gotowości do walki. Uparty, arogancki, wkurzający mężczyzna! „Hej.” Evie położyła dłoń na ręce Sienny. „Może to dobra wiadomość – poważnie, każda kobieta, która będzie chciała z nim być będzie potrzebowała jaj ze stali. I to wielkich.” „Sugerujesz, że moje są za małe?” Łatwiej było się droczyć, upuścić żaru z jej pełnego frustracji gniewu, niż przyznać się do zranienia w jej wnętrzu. Siniec w jej sercu stawał się coraz większy mimo wszystkich jej obietnic złożonych sobie, że nie pozwoli, by to przyciąganie do Hawke'a zniszczyło ją. „Mądrala.” Evie śmiejąc się potrząsnęła głową. „Słuchaj, jeżeli naprawdę nic między wami się nie dzieje, to on musi upewnić się, żeby mężczyźni w stadzie wiedzieli o tym. W przeciwnym razie umrze nie tylko twoje życie randkowe wewnątrz stada. Chłopaki odstraszą każdego innego mężczyznę, człowieka czy zmiennokształtnego, który ośmieli się choćby spojrzeć w twoim kierunku.” „Tak?” Sienna nie interesowała się chodzeniem z kimkolwiek na randki, ale nie zostanie poniżona przez to, że Hawke najpierw ją wziął za swoją, a potem zostawił niechcianą. „Spotykałaś się z komponentem XY Śnieżnych Tancerzy przez kilka lat.” Evie uniosła brwi. „Jak ci się wydaje?” „Faceci ze stada trzymają się razem.” Z tą myślą krążącą w głowie nie była w nastroju, by zobaczyć Hawke'a wychodzącego spomiędzy drzew w pobliżu Białej Strefy, gdzie poszła zaczekać na Judda. Jego blade wilcze oczy natychmiast ją wypatrzyły. Zmienił swój kierunek, by zablokować znajdującą się przed nią noc. „Gdzie idziesz?” Zapytał tak jakby miał wszelkie prawo, by to wiedzieć. „Nie twój interes.” Jej słowa powitała niebezpieczna cisza … nie mogła się powstrzymać. „Chyba, że powołujesz się na rangę?” Odpowiedziała jej cisza, która sprawiła, że jej skóra ciasno napięła się na jej kościach, a puls zaczął walić w jej uszach. „Musisz naciskać, prawda Sienna?” Podszedł blisko. Wystarczająco blisko, by musiała unieść głowę do góry, by spojrzeć mu w oczy. Wziął długi, głęboki wdech. „Zmieniłaś swój szampon.” Na dźwięk jego głosu jej ciało zalało nagłe, topniejące ciepło. Tak jakby rozkoszował się jej zapachem. „Lara miała trochę próbek, które dała dzisiaj rano kobietom w szatni.” Uzdrowicielka Śnieżnych Tancerzy miała napięty nastrój, więc Sienna trzymała dziób na kłódkę i wzięła próbkę, gdy wetknięto jej ją w dłoń. „To dzikie jabłka.” Nie miała pojęcia, dlaczego to powiedziała. Dlaczego nadal z nim rozmawiała. „Podoba mi się.” Uniósł dłoń, by przesunąć między palcami pasmo jej włosów. Odsunęła się od niego walcząc z każdą komórką w swoim ciele. „Przestań. Nie ma dotykania. Nie ma zaborczego zachowywania się.” Wilk Hawka wysunął się na powierzchnię. Jego pierwotna obecność była jasna pod ludzką skórą. „Tak?”

„Wszystko albo nic.” Trzymała się twardo swojego zdania, choć trzęsła się w środku. Jej krew stawała się na zmianę to gorąca, to zimna. „Jeżeli mnie chcesz, to mnie weź. A jak nie to puść mnie wolno.” Mrugnął powoli. Siła jego osobowości pulsowała na jej skórze. Była niczym pchnięcie fizyczne. Gdyby była mądra wycofałaby się, ale stawką było jej życie emocjonalne. Walczyła zbyt mocno, by poddać się komukolwiek. Nawet wilkowi alfa przyzwyczajonemu do dominacji. „Właśnie się dowiedziałam, że żaden z chłopaków nie umówi się ze mną po tej scenie, którą wyciąłeś w Dzikim.” Wykrztusiła przez gardło, które nagle stało się suche na wiór. „Zrób ogłoszenie jeżeli będziesz musiał, ale upewnij się, żeby wiedzieli, że nie jestem twoja.” Kontynuowała, gdy wilk tylko ją obserwował bez mrugnięcia okiem. Pragnienie jego rozdzierało jej wnętrzności pazurami. To ją zniszczy, gdy w końcu prześpi się z Rosalie lub inną członkinią stada – nie mogła tego kontrolować, ale z całą pewnością upewni się, żeby nie musiała cierpieć poniżenia publicznego odrzucenia. Niskie warknięcie, które sprawiło, że włoski na tyle jej karku uniosły się. Pozostanie w miejscu było trudne. Bardzo trudne, ponieważ jedynym, co chciała zrobić było wycofanie się i rzucenie się na niego. Nie. Koniec z tym. On chce wziąć kochankę. Przypomnienie psychiczne tego, co planował zrobić, by zaspokoić głód dotyku swojego wilka było ostatnią słomką. „Mówię poważnie Hawke.” Skończyła z rzucaniem się na mężczyznę, który jej nie chciał. „Taka zdecydowana.” Wymruczał spokojnym tonem, który sprawił, że adrenalina przepłynęła przez jej ciało. Prymitywna część jej umysłu była świadoma tego, że była w obecności drapieżnika. „Masz kogoś na oku?” „Nie. Ale nie zamierzam umrzeć jako dziewica.” Nie wiedziała, co sprawiło, że odpowiedziała mu w ten sposób. ROZDZIAŁ 12 Hawke znieruchomiał w typowy dla drapieżników sposób. „Kit był dobrym chłopcem, co?” „Ponownie, to nie twoja sprawa.” Nie zgadzała się na to, by ją onieśmielił. Zerknęła ponad jego ramieniem. „Przepraszam, mój transport już jest.” Hawke przesunął się na bok, by zablokować jej przejście. „Nie.” Jego ciało groziło przygwożdżeniem jej w miejscu – tak silny był jego wpływ. Jedynie jej furia sprawiła, że poruszała się dalej. „Przesuń się.” Zignorował jej rozkaz i nadal wpatrywał się w nią tym dzikim spojrzeniem wilka, mimo że następne swoje słowa skierował do Judda, który właśnie wyskoczył z SUV-a. „Gdzie ją zabierasz?” „Mieliśmy jechać zobaczyć się z Saschą, ale właśnie dostałem wiadomość od kontaktu, którą szybko muszę sprawdzić.” Judd spojrzał na Siennę. „Możemy przesunąć to do jutra?” „Jasne.” „Nie ma potrzeby.” Hawke uśmiechnął się i wyciągnął rękę do tyłu po kluczyki. „Mogę ją zawieść do kotów.” Sienna wpatrzyła się w Judda wysyłając mu wiadomości telepatyczne, które wydawały się nie być słyszane. „Nie, jest w porządku, mogę zacze...” Powiedziała głośno. Ale Judd już przekazywał kluczyki Hawke'owi. „Lepiej, jeżeli pojedziesz dzisiaj, skoro ta wizyta została uzgodniona z ochroną Saschy.” Odpowiedział. „Mogę sama pojechać.” Wytknęła przez zaciśnięte zęby wilkowi, który blokował jej drogę. „Judd jechał ze mną tylko dlatego, że chciał wziąć udział w dyskusji.” Wyciągnęła dłoń. „Nie potrzebuję

niańki.” Ku jej szokowi to Judd powstrzymał jej próbę ucieczki. „Jest późno. Nigdy nie jechałaś tą drogą po ciemku – a zanim będziesz wracać będzie jeszcze ciemniej.” Co jest z tobą nie tak?! Powiedziała telepatycznie. Nie mogę być z nim sama w samochodzie. Zwłaszcza, gdy te lodowato niebieskie oczy zaczęły delikatnie świecić. Poradź sobie z tym. Padła bezlitosna odpowiedź. Jeżeli potrzebujesz, by to był rozkaz porucznika, to możesz uważać, że właśnie go otrzymałaś. Zacisnęła szczękę, ale nie było mowy, by nie posłuchała rozkazu i ponownie dała zakwestionować swoją dojrzałość. Więc albo pozwoli Hawke'owi prowadzić, albo zostanie na miejscu. Poddanie się tej drugiej opcji było kuszące, ale nie tylko chciała zobaczyć się z Saschą. Nie da również Hawke'owi satysfakcji wypływającej z wiedzy, że popsuł jej plany. „Zaczekam w samochodzie.” Zanim Hawke skończył rozmawiać z Juddem i wsiadł na miejsce kierowcy siedziała już po stronie pasażera mając w uszach bezprzewodowe słuchawki. Nic nie powiedział, aż zawrócił SUV-a i znaleźli się na właściwej drodze. Potem pochylił się i wyciągnął słuchawkę z ucha po jego stronie. „Hej!” Zdołał jednak złapać również maleńki odtwarzacz z jej kolan i przerzucić go nad ramieniem na tylne siedzenie. „Nie lubię, gdy się mnie ignoruje.” Zacisnęła szczękę i obróciła się na siedzeniu, a potem sięgnęła po odtwarzać. Pozwolił jej go znaleźć … tylko po to, by chwilę później zabrać go jej z prędkością zmiennokształtnego. Ponownie wylądował na tylnym siedzeniu razem ze słuchawką, którą nadal miał w ręce. „Następnym razem wyrzucę go przez okno.” „Mogłabym ...” Wypuściła pełen złości oddech i wyciągnęła drugą słuchawkę kładąc ją na tablicy rozdzielczej. „I kto tutaj zachowuje się jak dzieciak?” Wzruszył ramionami i rozluźnił się na swoim siedzeniu, gdy nie wykonywała już kolejnych wysiłków, by zabrać odtwarzacz muzyki. „Country i western?” Powiedział, gdy nawigował samochodem przez las po drodze, którą Śnieżni Tancerze celowo utrzymywali w nierównym stanie z dużą ilością niskiej roślinności, by przeszkodzić w używaniu napędu napowietrznego. Dzięki temu upewniali się, że nikt nie zdoła podkraść się do legowiska za pomocą pojazdu. „Wydawało mi się, że jesteś raczej dziewczyną lubiącą rocka.” Zignorowała go wpatrując się zamiast tego przez okno. Tylko, że trudno było ignorować ponad sto kilo muskularnego wilka, gdy on nie chciał być ignorowany. Pociągnął ją za pasmo włosów. „Opowiedz mi o Kitcie.” Odepchnęła jego dłoń doskonale świadoma tego, że udało jej się to tylko dlatego, że jej na to pozwolił. „Kit jest mądry, seksowny i cudowny. Pełen pakiet.” Był tak psotny i zabawny, potrafił być też czarujący w sposób zarezerwowany jedynie dla kotów. Szkoda, że ona zamiast tego miała okropny gust i pragnęła zamiast niego wilka. Dłonie Hawke'a zacisnęły się na kierownicy do sterowania ręcznego. „Prawdziwy książę.” „Mógłbyś się czegoś od niego nauczyć.” „Uważaj.” Padło ciche ostrzeżenie. „Możesz naciskać jedynie do pewnego stopnia.” Była zbyt zła, smutna i zraniona, by ją to obchodziło. „Wow, przetrwałeś całe dwie minuty zanim powołałeś się na rangę.” Powiedziała z oczami wielkimi od udawanego zdumienia. Ku jej szokowi Hawke roześmiał się. Był to otwarty, niepowstrzymany dźwięk. Przyciągnął jej absolutną i całkowitą uwagę. Hawke rzadko śmiał się w ten sposób. I nigdy z nią. Z taką otwartą radością, wilkiem w głosie i twarzy. „Potrafisz być prawdziwym bachorem.” Utrzymanie twardego frontu było trudne, gdy jego śmiech otulił się wokół niej w szorstkiej

pieszczocie całkowicie niszcząc jej obronę. Nie mogła jednak pozwolić, by to zobaczył. Nie mogła pozwolić, by wiedział jak bardzo była bezbronna, gdy chodziło o niego. „To nie znaczy, że się mylę.” „Dobra.” Powiedział. „Gdy jesteśmy sami nie będzie rangi, alfy i żołnierza. Jedynie Hawke i Sienna.” Nigdy, nawet za milion lat, nie spodziewała się, że zmusi go do odłożenia hierarchii na bok. Oddech uwiązł jej w gardle, a dłonie nagle stały się mokre. „Straciłaś mowę?” Zerknął na nią tymi lodowato błękitnymi ozami zanim wrócił uwagą do leśnej ścieżki. Ponieważ oczy Hawke'a nigdy nie zmieniały koloru, bez względu na jego formę większość ludzi nie potrafiła stwierdzić kiedy rozmawiali z człowiekiem, a kiedy z wilkiem. Sienna zawsze wiedziała. Zawsze. Moc w jej wnętrzu rozpoznawała dziką energię w wilku, który był drugą połową Hawke'a. „Nie.” Powiedziała w końcu. „Zastanawiam się tylko jak długo wytrzymasz, zanim sam złamiesz tą zasadę.” „Naciskaj dalej dziecino.” Wymruczał niskim, głębokim głosem, który dotykał miejsc w jej ciele, których dotykać nie miał prawa. „Zobaczymy, co na tym zyskasz.” „Frustrację!” Powiedziała wyrzucając ostrożność na wiatr w napędzanym adrenaliną przypływie odwagi. „Zawsze tylko to zyskuję. Gdyby przyciąganie seksualne podążało za jakimikolwiek logicznymi zasadami byłabym teraz w łóżku z Kitem, zamiast siedzieć obok faceta, który jest zbyt wystraszony, by zaryzykować tą szansę.” Odpowiedziała jej naładowana cisza. Sienna nie mogła uwierzyć w to, że to powiedziała. Posunęła się za daleko, nawet jak na nią. Hawke był alfą – bez względu na to, czy te zasady miały obecnie między nimi zastosowanie, czy nie. Oznaczało to, że był bardziej dominującym osobnikiem niż jakikolwiek inny mężczyzna Psi czy ludzki, a nawet bardziej niż większość zmiennokształtnych mężczyzn. Tacy mężczyźni nie lubili, gdy kwestionowało się ich siłę na jakimkolwiek poziomie. „Po twoim spotkaniu z Saschą.” Powiedział tonem jedwabnym od groźby. „Wtedy porozmawiamy na temat strachu.” Sienna odchyliła się w swoim siedzeniu próbując kontrolować swoje szalejące tętno. On je słyszał. Nie miała co do tego wątpliwości. Ale była Psi. Byłą protegowaną Minga LeBona. Nie zamierzała nikomu pozwolić się zastraszyć – nawet drapieżnemu zmiennokształtnemu wilkowi tak groźnemu, że dzikie wilki traktowały go jako swojego przywódcę. Jaja ze stali. I to wielkie. Wspomnienie słów Evie dało jej odrobinę histeryczną pewność siebie, ale była to jednak pewna pewność siebie. Używając każdego pasma swojej woli, która pozwoliła jej zachować osobowość nawet pod czułą opieką Minga zmusiła swój puls i oddech do uspokojenia się. Nie miało to nic wspólnego z tym, co czuła, a wszystko z graniem w bardzo niebezpieczną grę z drapieżnikiem, który miał dużo większe zęby. Warknięcie wypełniło samochód i jej zmysły, gdy wjechali na ścieżkę prowadzącą do małej polany nie daleko od domu Saschy i Lucasa. „Smakujesz lodem.” „To konieczne.” Powiedziała z wypracowanym spokojem. „Wiesz o tym.” Złapał ją w aktywnym stanie nie długo przed tym, gdy opuściła legowisko, by spędzić kilka miesięcy z kotami. Zobaczył na własną rękę, co mogła zrobić. Wybrała odizolowany obszar próbując eksperymentów mających na celu okiełznanie furii czynnika X, ale gdy obróciła się po godzinie zobaczyła wielkiego wilka, dumnego i pięknego. Teraz zatrzymując samochód nie odpowiedział na jej stwierdzenie. Wysiadła, wzięła głęboki

oddech i poczuła się tak jakby uciekła z legowiska bardzo dużego i bardzo złego wilka. A potem spojrzała nad dachem SUV-a w oczy Hawke'a. O Boże. Z tymi lodowato błękitnymi oczami i srebrno-złotymi włosami był urzeczywistnieniem się jej fantazji. I był skupiony tylko na niej ignorując wszystko dookoła. Jej usta stały się suche. Zobaczyła, jak jego oczy podążają za tym ruchem. „Przestań.” Posłał jej delikatny uśmiech, który sprawił, że każdy maleńki włosek na jej ciele uniósł się w napiętej uwadze. „Jak szybko potrafisz biegać?” Padło wilcze pytanie. „Nie zamierzam przed tobą uciekać.” Trzymała się swojego zdania. „Zobaczymy.” Odsunął się od SUV-a i poprowadził ją do chaty. „Musisz odejść, gdy będę rozmawiać z Saschą.” Powiedziała, gdy była pewna, że wilk nie zamierza wypełnić swojej groźby. Ku jej zaskoczeniu, nie kłócił się z nią w tym temacie. „Pójdę pobiegać. Luc nie lubi jak jestem teraz blisko Saschy.” „Naprawdę?” Zdumiona spojrzała w stronę, gdzie alfa Ciemnej Rzeki czekał ze swoją wybranką. Drobne światło oświetlało zewnętrzne patio. „Myślałam, że macie rozejm.” „Jego wybranka jest w ciąży. To zmienia szale.” Uniósł dłoń w powitaniu skierowanym do pary alfa, a potem zerknął na nią. „Wrócę za godzinę. Starczy ci czasu?” Nie ufała jego nagłej współpracy, ale spróbowała utrzymać swój ton równy i biznesowy, tak jak jego. „Dłużej o dwadzieścia minut?” „Dobrze.” A potem zniknął. Był gładkim cieniem w ciemności. Jej serce wyrwało się z uwięzi mocnej psychicznej kontroli, by uderzyć o klatkę piersiową w wyniku bycia świadkiem jego niesamowitej prędkości. Jeżeli Hawke kiedykolwiek będzie ją ścigał, lepiej, żeby miała nadzieję na cholernie duże fory. Choć z drugiej strony danie się złapać mogło okazać się dużo zabawniejsze. „Sienna.” Głos Lucasa przedarł się przez jej pełne zdziwienia olśnienie, że mogła nie być tak przeciwna pomysłowi grania za ofiarę wilka Hawke'a, jak jej się to początkowo wydawało. Podeszła do chaty i uśmiechnęła się mając nadzieję, że jej rozproszenie nie było aż tak widoczne. „Cześć.” „Usiądź sobie.” Leopard wstał ze swojego krzesła. „Zostanę poza zasięgiem słuchu i upewnię się, żeby strażnicy też tak zrobili.” Sienna wiedziała, że powodem tej kurtuazji była więź wybranków łącząca go z Saschą. Pozwalało to, by wiedział natychmiast, gdyby poczuła się w jakikolwiek sposób zagrożona. „Dzięki.” Lucas odszedł z cichą kocią gracją. Sascha w tym samym momencie wstała i dała znać Siennie, by poszła za nią do środka. „Tutaj jest cieplej. Poza tym mam kawałek twojego ulubionego czekoladowo-karmelowego ciasta.” Iskra dziecięcej radości. „Naprawdę?” Trudno jej było oprzeć się słodyczom – w Sieci zabraniano jej wszystkiego co zmysłowe, włączając w to jedzenie. Od czasu, gdy się wydostała chciała sobie folgować. Jedzeniem, czuciem … ale głównie Hawke'em. Żar rozlał się nisko w jej ciele. Musiała się skupić, by wyłapać następne słowa Saschy. „Kazałam Lucasowi schować je w gnieździe powyżej, zanim strażnicy dotarli tutaj na wcześniejsze spotkanie. W przeciwnym razie miałabyś szczęście, gdybyś załapała się na okruszki.” Roześmiała się ciepło. „Usiądź. Zrobię herbatę.” Sienna zamiast tego pociągnęła Saschę na dół. „Ja to zrobię – wiem, gdzie wszystko leży.” Przyniosła do stołu imbryk i położyła go na bok, by się zaparzył w czasie, gdy Sascha cięła ciasto

na kawałki. „Hawke chce ciebie ścigać.” Powiedziała empatka kładąc na jej talerzu czekoladowy smakołyk. Sienna zamarła. „Lucas słyszał to, aż tutaj?” „Aha. A Hawke wiedział, że tak będzie.” Przemyślenie skutków tego zdania zajęło Siennie kilka sekund. „Powiedział mi prosto z mostu, że między nami nie może nic być.” A jednak zbliżył się bardzo mocno po raz kolejny do oznaczenia jej jako własnej. „Hmm.” „Co?” Porozmawianie na ten temat z Saschą przynosiło jej ulgę. Choć Indigo stała się jej przyjaciółką i na wiele sposobów przewodniczką – Hawke był jednym z tematów, na który Sienna wahała się z nią rozmawiać. Nie chciała postawić pani porucznik w niezręcznej sytuacji. „Słyszałam co się stało w Dzikim.” „Nadal najchętniej skopałabym go za to.” Nalała herbatę i przesunęła jedną z ukształtowanych w tulipan filiżanek w stronę Saschy. „Potraktował mnie jak dziesięciolatkę.” Tylko, że gdy poklepał ją po pośladkach zatrzymał tam swoją rękę. Jej uda zacisnęły się na to wspomnienie. „Jest jeszcze to, prawda?” Ton Saschy był delikatny. „Problem wieku.” „Nic na to nie poradzę. Zawsze będę młodsza.” Odłożyła filiżankę, bo bała się ją pobić pod wpływem siły swojego uścisku. „Ale nie tylko przetrwałam i zyskałam kontrolę nad moimi umiejętnościami.” Dodała głosem wibrującym od uczuć. „Zrobiłam to poza Siecią Psi. Z pewnością nie jest to czyn dziecka.” Zasłużyła sobie na prawo, by żyć swoim życiem tak jak miała na to ochotę. „Nie zamierzam pozwolić Jego Wilczej Wysokości, by umniejszył to tylko dlatego, że łatwiej mu jest nie rozpoznać ...” Sienna przygryzła ostatnie słowa, ale Sascha nie potrzebowała ich usłyszeć. Od momentu, gdy zobaczyła po raz pierwszy młodą X i Hawke'a wyczuła istniejące między nimi przyciąganie. Na początku nie miało ono nazwy, albo definicji. Nawet teraz pozostawało surową, nienazwaną rzeczą, ale było potężne. Wystarczająco silne, by Hawke nie przestrzegał własnych postanowień dotyczących trzymania Sienny na dystans. Wystarczająco silne, by wyciągnąć go z cieni. Pierwszy raz, gdy Sascha dotknęła Hawke'a zmysłami empatki poczuła taką zakrwawioną wściekłość, że była przez nią przygnieciona. Pomyślała, że ten mężczyzna nigdy nie będzie kochał tak długo jak jego wzrok będzie przesłonięty pasmem czerwieni. Ale potem zobaczyła go ze Sienną. Miesiąc po miesiącu, rok po roku, ta dziwna alchemia ich bojowych relacji usunęła truciznę tego gniewu, aż pozostało jedynie lśniące, mocne ostrze – nadal śmiertelnie niebezpieczne, ale dużo zdrowsze. Jednakże tej nocy, gdy Hawke kazał jej udowodnić swoje stwierdzenie, że nosi oznaczenie E Sascha wyczuła również coś jeszcze. Była to prawda, której nigdy głośno nie wypowiedziała. Empatycznym sekret, którym nigdy się nie podzieli – we wnętrzu wilczego alfy była głęboka samotność. Miał w sobie część, którą trzymał oddzielnie nawet od swojego ukochanego stada. Jeżeli Sienna zdoła dosięgnąć tej dzikiej, zranionej części … „Alfa potrzebuje, by jego kobieta przyszła do niego rozebrana ze wszelkich warstw.” Zaczęła chcąc dać siedzącej naprzeciw niej kardynalnej wszelką pomoc jaką tylko mogła. „Bez barier. Bez tarczy emocjonalnych. Jestem jedyną osobą, która bez wątpienia jest Lucasa. Jedyną osobą, która będzie przy nim stać bez względu na wszystko, która powie mu prawdę nawet, jeżeli jest szorstka.” Ku jej uznaniu Sienna nie odsunęła się od tej bezpośredniej dyskusji. Zamiast tego jej gwieździste oczy zrobiły się czarne od intensywnej koncentracji. „A co ze strażnikami?” „To również jest rzadki rodzaj zaufania, ale ...” Więź była niemal niemożliwa do wytłumaczenia komuś innemu, ale Sienna musiała zrozumieć, więc Sascha znalazła odpowiednie słowa. „Ze mną,

on nigdy nie jest moim alfą. Jest po prostu Lucasem - mężczyzną, do którego należy moje serce.” „Czy to nie … Czy taka głębia bezbronności nie stawia cię na słabszej pozycji biorąc pod uwagę jego naturalną dominację alfy?” „Nie, ponieważ on odwdzięcza mi się tym samym.” Kocha ją z całą nieposkromioną siłą i ostrym oddaniem serca pantery. „Daje więcej.” „Nie wiem, czy będę mogła mieć tego rodzaju związek z Hawke'em.” Wymruczała Sienna. „Nawet, jeżeli zdołam zmusić go do wysłuchania, do dostrzeżenia mnie.” Nie było to poddanie się, tylko bardziej zdanie pełne przemyśleń. „On nie jest taki jak Lucas.” Sascha czekała. „Rozumiem, że Lucas mógłby zabić mnie jednym ciosem, gdyby uznał mnie za zagrożenie dla ciebie, albo dla reszty stada, ale on bawi się i uśmiecha.” Powiedziała Sienna. „Hawke też sporo się droczy.” Sascha nie mogła liczyć liczby przypadków, gdy wilk flirtował z nią, by rozdrażnić Lucasa. Sienna przesuwała ciasto czekoladowe po talerzyku. „On nigdy się ze mną nie bawi.” „Zgodnie z opinią mojego wybranka wilki mają dziwne poczucie zabawy.” Sascha potrząsnęła głową. „Pozwala ci doprowadzać się do wściekłości, prawda?” „Ukarał mnie.” Sascha roześmiała się słysząc to zdegustowane zdanie. „Prawdopodobnie zasłużyłaś sobie.” „Tak, zasłużyłam.” Sienna zrobiła niezadowoloną minę, która, jak Sascha zgadła, była skierowana na siebie samą. „Dał mi zielone światło, by ignorować hierarchię, gdy jesteśmy sami.” Sascha aż wyprostowała się z wrażenia. Jej zdumienie było tak wielkie, że dziecko w jej łonie kopnęło, chcąc też mieć udział w tym sekrecie. Przesunęła dłonią po brzuchu i w tym samym czasie ugłaskała psychicznie aktywny umysł dziecka, a drugą dłonią dotknęła Sienny. „W takim razie zrób na niego zasadzkę, jeżeli będziesz musiała, ale dorwij go samego.” Powiedziała z genialną iskrą nadziei w duszy. ROZDZIAŁ 13 Lara wygładziła sukienkę na swoich biodrach niemal gotowa na randkę. Miała jasny słoneczny żółty kolor. Kupiła ją impulsywnie i była pewna, że spędzi ona niewiele czasu leżąc w jej szafie zanim ją komuś odda. Drew jednak przekonał ją, by dać jej szansę. I faktycznie, wyglądała nieziemsko w kontraście z jej ciemną naturalną opalenizną. Sam projekt nie był wymyślny. Sukienka miała zwykły kwadratowy dekolt i grube ramiączka. Góra pasowała mocno aż do tali, gdzie stawała się bardziej luźna. Była to typowa kobieca sukienka z lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku. Założyła kolczyki, które kupiła od sprzedawcy ulicznego w czasie swojej podróży do Nowego Jorku. Maleńkie słoneczniki wesoło błyszczały między lokami jej czarnych włosów. Założyła złotą bransoletkę i paskowe sandały, które kupiła na tej samej wyprawie zakupowej spowodowanej frustracją i nerwowym wyczekiwaniem, na której nabyła żółtą sukienkę. Wzięła chustę, by ochronić się przed wieczornym powietrzem i słodką małą zabytkową torebkę wibrującą od kolorów wykańczając tym swój wygląd. Może nigdy nie wygrałaby żadnej nagrody dla modelek, pomyślała z zdeterminowaną pewnością siebie, ale wyglądała ładnie. Chwilę później rozległo się pukanie. Otworzyła drzwi. „Jesteś punktualnie.” Powiedziała do mężczyzny stojącego po drugiej stronie.

Kieran posłał jej swój zabawny uśmiech, który był jego znakiem rozpoznawczym. Głęboki dołeczek odmalował się na jego jednym policzku. „Nie chciałbym się spóźnić, gdy w końcu najładniejsza kobieta w legowisku zgodziła się pójść ze mną na randkę.” Kieran był bezwstydnym flirciarzem, ze swoją brązową skórą o odcień jaśniejszą niż jej własna i hipnotyzującymi zielono-szarymi oczami odziedziczonymi po ojcu – Tajiku. Był również o kilka lat od niej młodszy i złamał więcej serc w legowisku niż większość pozostałych mężczyzn razem wziętych … ale Kieran wiedział również jak sprawić, by kobieta czuła się piękna i upragniona. Było to dokładnie to czego dzisiaj potrzebowała, po tym jak nie była z mężczyzną od ponad sześciu miesięcy – odkąd Walker po raz pierwszy wstąpił późno w nocy na kawę. „Gdzie mnie zabierasz?” „Pomyślałem o tej włoskiej restauracji obok Dzikiego. Wiem, że uwielbiasz ich lody.” „Odrobiłeś pracę domową.” Wśliznęła rękę pod jego ramię doceniając go choć nie sprawiał, że jej wilk zamierał w ciszy z powodu spanikowanego wyczekiwania, gdy był w pobliżu. Nie sprawiał również, że jej serce na chwilę przestawało bić. Kieran odpowiedział jej, gdy wychodzili z zza rogu, ale jego słowa zniknęły pod wpływem białego szumu w jej głowie. Zobaczyła Walkera idącego w dół korytarza. Miał na sobie wyblakłe niebieskie dżinsy kontrastujące z granatową koszulą. Był męski i pewny siebie. Szedł krokiem mężczyzny obeznanego ze swoim ciałem … ciałem, które składało się z gładkich mięśni i siły. Nie wiedziała go od czasu ich rozmowy w lesie, choć wiedziała, że tamtej nocy przyszedł jej poszukać. Fakt, że jej wtedy nie było był czystym przypadkiem – ale poradziłaby sobie z tym nawet, gdyby była. Czas przeznaczony na unikanie Walkera dobiegł końca. Choć nie potrafiła ponownie podjąć przyjaźni z nim nie było powodu, by nie utrzymywać przelotnej znajomości. „Cześć.” Powiedziała, gdy się zatrzymał. Jego jasno zielone oczy przesunęły się z niej na Kierana, zanim ponownie wróciły do niej. „Temperatura opadła. Powinnaś wziąć płaszcz.” Powiedział. Kieran roześmiał się i owinął rękę wokół jej ramion. „Hej, facet, jeżeli weźmie płaszcz to jak mam użyć zimna jako wymówki, by ją mocno do siebie przytulić?” Walker odszedł po krótkim skinieniu głową. Dopiero po tym jak zniknął Lara zdała sobie sprawę, że powstrzymała oddech. Hawke zamierzał trzymać się całkowicie z dala od Sienny po tym, jak wrócił po odwiedzeniu Theresy. Więc nie miał pojęcia, dlaczego czekał na nią w samochodzie dziewięćdziesiąt minut po tym jak ją tutaj podrzucił. Wyczekiwanie paliło się powoli w każdej komórce jego ciała. Nie zaskoczyło go zobaczenie Lucasa powoli idącego w jego stronę. „Dostałeś moją wiadomość?” Zapytał alfa leopardów, gdy podszedł bliżej. „Tak. Jak dla mnie poprawiony plan ewakuacji wygląda dobrze.” W jednej sprawie on i Lucas radośnie się zgadzali – cholernie fajnie było mieć strażniczkę i porucznika związanych więzią. Nie, żeby Mercy i Riley zbytnio podzielali ich rozradowanie. „Dzięki temu wszyscy wydostaną się szybciej.” Lucas przesunął dłonią po swoich długich do ramion włosach. „Nie powinniśmy być zmuszeni do rozważania ewakuacji z naszej własnej ziemi, ale ci dranie z każdą próbą stają się coraz mądrzejsi i bardziej skupieni. Coraz więcej uczą się na nasz temat.” „A my na ich temat. Jeżeli dojdzie do wojny pola będą wyrównane.” Nie była to fałszywa pewność siebie – Hawke upewnił się, by Śnieżni Tancerze nigdy więcej nie stali się bezbronnym celem. Miał piętnaście lat, gdy przejął kontrolę nad stadem. Rozumiał jednak ponurą rzeczywistość mocy Psi lepiej niż ktokolwiek inny. Jego dzieciństwo skończyło się w wybuchu krwi i zdrady spowodowanej przez zimną rasę psychiczną.

Wtedy nienawidził ich wszystkich. Teraz wiedział, że tylko Rada i jej poplecznicy byli wrogami. „Myślałem o tym, że powinienem przywitać się ze słoneczkiem Saschą.” Prawdę powiedziawszy jego umysł krążył wokół innej kobiety z rubinowo czerwonymi włosami i ustami, które miały w zwyczaju mówić rzeczy, które zarówno bawiły i rozsierdzały jego wilka. „No to dawaj.” Nieposkromione słowa i oczy lśniące kocią zielenią. Hawke uśmiechnął się. Jego wilk uważał pomysł droczenia się z alfą leopardem jako radosne odwrócenie uwagi od jego pragnienia, by dogonić pewną Psi. „A co jeżeli mnie zaprosi? Powinienem zawołać i dać jej znać, że chciałbym ją zobaczyć.” Płynne wzruszenie ramion. „Jeżeli chcesz mieć zęby w gardle, to się nie krępuj.” „Jesteś pewien, że chcesz rozzłościć Saschę?” Wilk śmiał się zadziornie i mocno widząc gotową do bitwy postawę Lucasa. „W końcu jestem jednym z jej ulubionych ludzi.” Zamiast zawarczeć na niego drugi alfa zaczął uśmiechać się w bardzo koci sposób. „Wiesz, może powinienem zaprosić Kita. Na pewno bardzo chciałby zobaczyć się ze Sienną.” Hawke zawarczał zanim był w stanie się powstrzymać. Cholerny leopard uśmiechnął się. „Bardzo zabawne.” Wymruczał Hawke. „Z mojego punktu widzenia, bajecznie.” Lucas rozprostował ręce i wśliznął dłonie do kieszeni czarnych bojówek, które miał na sobie razem z koszulką o odcieniu pasującym do jego oczu. Hawke wiedział bez pytania, że to Sascha kupiła mu tą koszulkę. „Nie chodzą ze sobą na randki, ale on bardzo się o nią troszczy.” Powiedział Lucas, gdy Hawke już miał go podpuścić na temat elegancji tego ubioru w zemście za jego podpuszczanie. „Tak żebyś wiedział.” Hawke nie wysilił się, by na to odpowiedzieć – zjadłby małego kociego alfę na śniadanie. „Co powiedział Jose, gdy z nim rozmawiałeś?” „Zgadnij.” Lucas potrząsnął głową. „Wpadnij jutro popołudniu na piwo. Sascha będzie u Tammy. Pogadamy sobie.” To, że niemal zaprzyjaźnił się z tym alfą, który kiedyś był jego przeciwnikiem. „Zobaczę, czy dam radę to wcisnąć. Mogę mieć konferencję komunikacyjną w tym czasie.” Lucas przytaknął na chwilę zanim Hawke wyłapał na bryzie pierwszy ślad wyjątkowo znajomego zapachu. Jesienne liście, przyprawy i siła. Jego wilk rozprostował się rozkoszując się nim. Może nie była jego wybranką, ale nie przeszkadzało to jego zwierzęciu. Nadal chciało, by mężczyzna wziął ją, posiadł ją. Ugryzł ją. Matko. „Miałyście dobre spotkanie?” Zapytał Lucas podchodząc, by dotknąć wierzchem dłoni policzka Sienny w delikatnej pieszczocie. Jedynym powodem, dla którego wilk Hawke'a nie rozszarpał go był fakt, że obok Sienny szła wybranka Lucasa. A Sascha mogła sprawić, by nawet demon porządnie się zachowywał. Mniej więcej. „Witaj, Sascha słoneczko.” Wymruczał opuszczając głos do tonu zarezerwowanego do sypialni. „Stęskniłaś się za mną?” „Okropny facet.” Powiedziała Sascha próbując obejść swojego wybranka. Lucas nie pozwalał jej przejść. „Obaj jesteście okropni.” Ale pozwoliła Lucowi opleść ramionami i pocałowała go w skroń. „Mówiłem ci kiedyś, że znałem inną empatkę?” Powiedział Hawke kupując sobie trochę czasu, by utemperować swoją reakcję na Siennę. „Była częścią Śnieżnych Tancerzy, gdy byłem dzieckiem. Związała się więzią z wilkiem na długo przed Ciszą.” Zia miała około stu trzydziestu lat. Miała niewielki stopień E w dolnym spektrum skali. Była jednak jedną z pierwszych osób, które

zauważyły, że w stadzie jest coś nie tak. Gdyby tylko ludzie jej posłuchali. Oczy Saschy zrobiły się ogromne. „Nie, nie mówiłeś. Może ...” Lucas ścisnął ją. „On chce cię skusić swoimi opowieściami. Odejdź wilku.” „Lucas!” Sienna uśmiechała się, gdy patrzyła na parę, ale jej uśmiech zbladł, gdy spojrzała na niego. To sprawiło, że zaczął się zastanawiać co widziała, gdy na niego patrzyła. „Jedźmy.” Wsiadła do SUV-a bez słowa i odjechali po tym, jak pomachali Lucasowi i Saschy na „do widzenia”. Choć jego związek z Sienną był niewygodny lubił być w jej towarzystwie – był pewien, że ten fakt zaskoczyłby ją. Jednak, gdy z nim nie walczyła była mądra i miała w sobie poczucie humoru, które było niezwykle zabawne. „Chcesz pobiegać?” Zapytał, gdy dotarli do granicy terytorium legowiska. „Obiecuję, że nie będę cię ścigał.” Bogaty wybuch kobiecego podniecenia mocno w niego uderzył – zaciskając zęby walczył z instynktowną odpowiedzią swojego ciała. „Nie jestem nawet w przybliżeniu tak szybka jak ty.” Powiedziała w końcu. „Nie tak, jak Judd.” „Nie musimy biec szybko.” Wzruszył ramionami. Wilk był zadowolony, bo mu nie odmówiła. „Czasami chodzi po prostu o uczucie wiatru na twarzy i ziemi pod stopami.” Przyciągnęła w dół rękawy swojej koszuli aż po palce. „Dobrze.” „Jest zimno.” Sierra Nevada wśliznęły się w ciche piękno nocy. Żar promieni słońca już dawno zniknął. „Na tyle powinna być bluza, którą możesz założyć.” Obróciła się na siedzeniu i sięgnęła po bluzę … i swój odtwarzacz muzyki. Posłała mu mroczne spojrzenie i odłożyła małe urządzenie na tablicy rozdzielczej. Odpięła pas bezpieczeństwa na wystarczająco długo, by założyć wielką szarą bluzę. Tak szybko była pokryta jego zapachem. Obserwował jak podwija rękawy do nadgarstków. Ukrył swoją zaborczą satysfakcję za leniwym komentarzem. „Jesteś dosyć mała Sienna.” Nigdy się taka nie wydawała. Jej osobowość była typowa dla kogoś dużo większego i silniejszego – mógł się założyć, że gdyby poprosił ludzi w legowisku, by ją opisali większość dodałaby jej przynajmniej piętnaście centymetrów wzrostu i więcej mięśni. „Może to ty jesteś zbyt duży.” Nadal podwijała rękawy z metodyczną precyzją. Uśmiechnął się z powodu tej uprzejmej zniewagi i nie powiedział nic aż do momentu, gdy zaparkował pojazd w pewnej odległości od legowiska. Sienna była z pewnością wystarczająco silna, by pokonać pozostałą odległość na nogach. „Gotowa?” Już otwierała drzwi. „Nie poznaję tego obszaru.” Nie dziwiło go to. Terytorium legowiska było rozległą, rozpościerającą się dziczą. W większości niedostępną samochodem. A w przeciwieństwie do wilków Sienna nie mogła zbadać aż tak wiele obszaru na nogach. „Chcę ci coś pokazać.” Potknęła się na drzewie, które upadło na ścieżkę. Musiał powstrzymać się, by nie pomóc jej się podnieść pieszcząc jej talię, gdy powoli pomógłby jej się podnieść. Jej ruchy były gładkie i płynne – Indigo dobrze się spisała trenując ją, ale to wola Sienny sprawiła, że stała się tak dobra. Hawke znał możliwości ataku każdego żołnierza w stadzie. Okładając na bok jej umiejętności psychiczne – Sienna była wyjątkowa jak na kogoś, kto nie był zmiennokształtnym. „Jeszcze trochę dalej.” Powiedział, gdy dotarli do miejsca, w którym za pomocą delikatnej ciemnozielonej winorośli splatały się drzewa iglaste. Podniosła z ziemi małą szyszkę i potarła kciukiem po jej szorstkiej powierzchni. „Co robisz jutro

wieczorem?” Wyłapał nerwowy cień w jej zapachu, wyłapał również jej determinację. Jego wnętrzności zacisnęły się. „Sienna.” Zranienie jej było ostatnią rzeczą jakiej pragnął, ale nie będzie jej zwodził. „Mam pewne plany.” Kardynalne oczy zrównały się z jego spojrzeniem. „Rosalie?” Jedno napięte słowo. Jego wilk obnażył kły. „Jest dorosłym wilkiem, który jest moim przyjacielem.” „W przeciwieństwie do niedojrzałej dziewczyny, której nie możesz znieść.” Wyzwanie, rękawicę rzucono. Podniósł ją. „Potrzebuję czegoś co ona może mi dać.” Rosalie była w wystarczającym stopniu wilkiem, by zaakceptować i zaoferować fizyczną intymność, której pragnął jego wilk, bez spodziewania się głębi zaangażowania, której on nie mógł dać … i choć bardzo cenił jej przyjaźń, Rosalie nie kusiła go, by naznaczył ją swoim posiadaniem choć wiedział, że w końcu zniszczyłoby ją to. Szyszka wbiła się w dłoń Sienny, ale praktycznie tego nie czuła w obliczu bólu ciosu, który właśnie zadał jej Hawke. Dlaczego zadała to pytanie, skoro znała na nie odpowiedź? Nie było to coś co kiedykolwiek zrobiłby Psi – prawdziwy Psi. Ale gdy sprawa dotyczyła tego mężczyzny miała nad sobą tak niewiele kontroli jak dziecko, którym ją nazywał. „To wystarcza?” Zapytała z furią, która pragnęła upuścić krwi. „Sam fizyczny akt.” „Nie próbuj tego sprowadzać do takiego poziomu.” Bardzo chłodne słowa. „Byłaś w legowisku wystarczająco długo, by wiedzieć, że nie używamy się nawzajem.” Nie, nie robili tego. To sprawiało, że było to dużo trudniejsze do zniesienia. W przypadku wilków kontakt seksualny był ciepły, radosny i ceniony. Rosalie położy się z Hawke'em mając w sobie prawdziwe uczucie członka stada. Będzie się cieszyć posiadaniem partnera, który dobrze zaspokoi jej własne fizyczne potrzeby – bo choć Sienna mogła być niedoświadczona rozumiała, że Hawke nigdy nie zostawiłby niezaspokojonej kobiety. Był zbyt dominującym mężczyzną, by zaakceptować w łóżku cokolwiek poza całkowitym erotycznym poddaniem się. A gdy on i Rosalie rozstaną się, bez względu na to czy będzie to po dniu, czy po miesiącu, zrobią to z uśmiechem na twarzy. Wiedziała to samo u wielu innych członków stada. Wiedziała, że kilkoro z jej przyjaciół było zaangażowanych w czułych, zmysłowych związkach, które nie będą stałe – ale będą szanowane i cenione. „Przepraszam.” Zmusiła się do powiedzenia. Mdłości zbierały się jej w brzuchu. „To było niepotrzebne.” Jej klatka piersiowa była tak napięta, że aż ją bolała. „Czy to jest droga do legowiska?” Była zadowolona, że jej głos był spokojny i nie zdradzał zranienia, które sprawiało, że zwinęła się w swoim umyśle w kłębek. Nie miało znaczenia jak wiele czasu spędzi z nim sama, jeżeli będzie musiała spędzić noce wiedząc, że te silne ręce głaskały skórę i piersi innej kobiety. „Nie, lekko zboczyliśmy z drogi na małą wycieczkę.” Jego głos był niczym powolna pieszczota – niezamierzone droczenie się. „Chciałabym wrócić z powrotem.” W tym momencie ostatnią rzeczą jakiej chciała było bycie tutaj z nim. Nie chciała tu być, gdy niemal go nienawidziła za to co był w stanie jej zrobić. „Dostajesz napadu złości?” Padły bezwzględne słowa. Jego pieszczący ton nagle stał się ostrzem. „Sądziłem, że skończyłaś z zachowywaniem się jak rozpieszczony bachor.” Jak ty byś się czuł, gdyby kobieta, której pragniesz bardziej niż wszystkie inne planowała pójść z innym mężczyzną do łóżka? Nie wykrzyczała tych słów trzymając się jedynie swojej poszarpanej dumy. Wystarczy. Po prostu … wystarczy. Niektórych rzeczy kobieta nie mogła zaakceptować, a potem żyć sama ze sobą. „Dlaczego tutaj jesteśmy?” Zapytała głosem dotkniętym lodem. „Dlaczego spacerujemy pod gwiazdami późną nocą?”

Blade wilcze oczy zalśniły na nią w ciemności. Zobaczyła spojrzeniem mężczyzny, który był przyzwyczajony do tego, że dostawał dokładnie tego czego chciał. „Jesteśmy członkami stada. To piękna noc. To takie proste.” „Gówno prawda.” Skomentowała ostro jednocześnie surowo szarpiąc struny gardła. „Dajesz mi wystarczająco dużo, by się upewnić, że nie będę mogła cię zapomnieć, ale nie wystarczająco, byś postąpił wbrew swoim niesamowicie ważnym zasadom. Cóż, pieprz się.” Powiedziała bardzo cichym tonem, bo nie będzie krzyczeć i wrzeszczeć. Nie pozwoli, by zobaczył jak się załamuje. „Nie chcę okruchów z twojego stołu.” Obróciła się na pięcie i zaczęła iść w kierunku, który w jej opinii powinien doprowadzić ją do domu. „Sienna.” Nie mogła się zatrzymać. Nie zrobi tego. Gdyby to zrobiła zobaczyłby łzy zbierające się w tyle jej oczu. Zobaczyłby co jej zrobił. Jej upokorzenie byłoby całkowite. „Zatrzymaj się natychmiast.” Te słowa zostały wypowiedziane tuż przy jej uchu. Wilk poruszył się z nadnaturalną prędkością. Tego było zbyt wiele. Pękła. Hawke już miał zacisnąć dłoń wokół karku Sienn'y, gdy obróciła się, by stanąć naprzeciw niego. Jej oczy były pozbawione gwiazd. Spodziewał się ataku wiedząc co potrafiła zrobić, ale ona wzięła głęboki wdech, opuściła głowę … i stanęła w płomieniach. Silne czerwone płomienie nasączone były pasmami bursztynu. To piekło nie wydzielało żaru. A jednak wiedział bez wątpienia, że było bardziej śmiertelnie niebezpieczne niż cokolwiek znanego człowiekowi. Walczył z rozzłoszczonymi próbami wilka by sięgnąć po nią, by ją chronić. Zmusił się do tego, by stać w miejscu i patrzeć, naprawdę na nią patrzeć. Wszystko było z nią w porządku wewnątrz tego blasku. Nie, nie w porządku. Każdy mięsień jej ciała był napięty. Włosy zwiewały się z jej twarzy w dzikiej psychicznej bryzie, ale bez względu na to czego wymagał od niej ogień jej skóra pozostawała nie dotknięta. Nawet mimo tego, że był w stanie zobaczyć, że jest bezpieczna – dziesięć sekund, które spędziła w sercu płomieni były najdłuższymi w jego życiu. „Zrób tak jeszcze raz, a przysięgam na Boga, że wrzucę cię do jeziora.” Warknął w momencie, gdy ogień zniknął. Uniosła głowę. Żar nadal migotał w jej oczach. „Chciałabym zobaczyć jak tego próbujesz.” Wilk nie był przyzwyczajony do tego, by go wyzywano tak prosto z mostu. „Co to było do cholery?” Widział wcześniej jak ćwiczy swoje umiejętności, ale nigdy w ten sposób, aż była przez nie skonsumowana. „To było proste upuszczenie energii.” Zaczęła ponownie od niego odchodzić. Jego wilk zobaczył czerwień. „Dziecino, jeżeli ...” „Nie. Nazywaj. Mnie. Dzieciną.” Obróciła się na pięcie i spojrzała prosto na niego. Jej wzrok był wypełniony taką destrukcyjną mocą, że słabszy mężczyzna mógłby się wystraszyć. Ale on był wilkiem alfą, a jeżeli Siennie wydawało się, że może zmusić go do wycofania się, to niedługo doświadczy kolejnego wybuchu. „Będę cię nazywał tak jak mi się podoba.” Wszedł w jej przestrzeń osobistą. Mogła albo zrobić krok w tył, albo jej piersi mogły ocierać się o jego klatkę z każdym wdechem. Nie ruszyła się, paradoksalnie sprawiając tym przyjemność wilkowi. „Jedyny mężczyzna, któremu pozwolę na używanie tego zdrobnienia będzie moim kochankiem. Ty już nie startujesz w konkursie na to stanowisko.” Jej słowa były otulone tą zimną ciemnością, której nie widział w niej od pierwszych dni następujących po jej ucieczce z Sieci. Wściekłość, która przedarła się przez niego była niczym szalejąca bestia pełna pazurów i zębów. Ale przygryzł prymitywne żądania, które chciały mu uciec. I wypowiedział słowa, które zatrzymają

ją z nim jeszcze przez chwilę dłużej. Tak, był samolubnym dupkiem, ale nigdy nie twierdził, że jest inaczej. Nie, gdy sprawy dotyczyły Sienny Lauren. „Nigdy nie pokazałem nikomu innemu tego miejsca.” Zimny mrok wycofał się ujawniając gwiazdy w jej oczach. „Manipulujesz mną.” Na jej twarzy pojawiła się czysta bezbronność. Jej dusza, była przed nim naga. To jak bardzo pragnął tego co w niej widział nie wstrząsało nim – od pewnego czasu to pragnienie stało się nieustępliwym bólem. „To nie sprawia, że jest to choć odrobinę mniej prawdziwe.” Jego wilk czekał spięty. Gdy ponownie zaczęła iść obok niego musiał zacisnąć dłoń, by powstrzymać się przed zgarnięciem w pięść ciemnego niczym klejnot jedwabiu jej włosów. Chciał ją przyciągnąć blisko, wystarczająco blisko, by mógł ją pieścić i skłonić, by roztopiła się dla niego. „Wszystkie X-y mają włosy takie jak ty?” Zapytał potrzebując usłyszeć dźwięk jej głosu, skoro nie mógł poczuć dotyku jej skóry. Posłała mu autentycznie zdumione spojrzenie. „Nie wiem. Ale to zabawne jak ich kolor pasuje, prawda?” Ogień ukryty w ciemności. Tak jej włosy pasowały. „Opowiedz mi o swoich umiejętnościach.” „Wiesz już na ich temat.” „Nie od ciebie.” Judd wprowadził go. Poinstruował co należy zrobić, gdyby Sienna kiedykolwiek przybrała stan krytyczny, a inne osoby z Sieci Laurenów zostały obezwładnione. Jego wilk zawarczał. Hawke w swoim czasie podjął kilka bezwzględnych decyzji, ale nie wiedział, czy posiadał w sobie dość siły, by skrzywdzić ją w ten sposób, by spowodować jej natychmiastową utratę przytomności. Kobieta przy jego boku milczała przez długą chwilę. Gdy mijały minuty zaczął słyszeć ciche szuranie podłoża. Nocne stworzenia zaczynały ponownie zajmować się swoimi sprawami po brutalnym wybuchu mocy Sienny. „Nazywają to zimnym ogniem … ogniem-X.” Powiedziała w końcu. „Może spalić różne rzeczy, ciała na proch … w ciągu milisekund.” Usłyszał w jej słowach stary ból. „Byłaś wtedy dzieckiem?” Przytaknęła szorstko, ale odsunęła się od jego dotyku odmawiając przyjęcia pocieszenia. Jej głos, gdy się wydobył powiedział mu, że nie będą rozmawiali na temat bólu jej dzieciństwa. Jej słowa były ujęte w mróz, ale usłyszał pod nimi strach i ból. „Zimny ogień jest pierwszą falą. Moc ma możliwość budowania się, aż osiągnie ...” Kolejna chwila ciszy. Bicie jego serca zsynchronizowało się z jej pulsem. „Synergię, nazywa się to synergią. Jeżeli kiedykolwiek osiągnę synergię ...” Wzięła ostry wdech. „Istnieje powód, dla którego nazywają nas żyjącą, oddychającą bronią.” Obróciła się do niego po raz pierwszy odkąd zaczęła mówić. Posłała mu przeszywające spojrzenie. „Nie musisz martwić się o to, że stado jest w niebezpieczeństwie. Czasami przeraża mnie, że stracę kontrolę, ale to sprawia, że spędzam jeszcze więcej czasu wzmacniając tarcze.” Powiedziała z surową szczerością. „Mamy również ustawiony bezpiecznik, tak na wszelki wypadek.” Rozumiał, że ten bezpiecznik mógł okazać się śmiertelny w skutkach. „Naprawdę sądzisz, że pozwolę ci się tak łatwo wywinąć?” Odpowiedziało mu nieprzeniknione spojrzenie oczu, które nagle były starze od niego o całe dziesięciolecia. „Nie jestem twoja, byś mógł mnie puszczać wolno.” ODZYSKANE Z KOMPUTERA 2(A) SŁOWA KLUCZOWE: PRYWATNA, OJCIEC, DZIAŁANIE NIE WYMAGANE OD: Alice

KORESPONDENCJA

DO: Tata DATA: 18 listopada 1971 r., godz. 22:32 TEMAT: odp: odp: odp: Artykuł w DA Drogi Tato, dziękuję za twój ostatni e-mail. Tak, masz rację. To co robię pewnego dnia może pomóc X-om. Tego właśnie muszę się trzymać, gdy sprawy staną się trudniejsze. Przysyłam tylko tą krótką notatkę, bo jestem w Paryżu. Zaraz mam się spotkać z jednym z moich wolontariuszy. To fascynujący chłopiec – inteligentny, śmiały i stanowczo zbyt spokojny jak na jego wiek. Zauważyłam to u wszystkich X-ów, które spotkałam osobiście. Nienawidzę o tym pisać, przyjmować do wiadomości stojący za tym powód, ale jest tak jakby przeżywali swoje życie w przyspieszeniu. Starzeją się jeszcze zanim mają szansę być młodzi. Napiszę do ciebie ponownie po spotkaniu. Kocham cię, Alice. ROZDZIAŁ 14 Było późne popołudnie. Zarówno Toby, jak i Marlee byli zajęci swoimi zajęciami po szkole. Walker przygwoździł Larę w poczekalni ambulatorium zamykając za sobą drzwi. Lara najwyraźniej wyczuła go, gdy się zbliżał. Oparła się o ladę ze skrzyżowanymi rękami. „Tak?” jej oczy o przytłumionym brązowym kolorze przypominały mu o jasnym spojrzeniu lisa, ale nie miały w sobie nic poza zawodowym zainteresowaniem. „Ktoś jest ranny?” Odzwierciedlił jej postawę opierając się o drzwi czyniąc niespodziewane odkrycie – przyzwyczaił się do sposobu, w jaki Lara patrzyła na niego aż do tego dnia na klifie. Nie oglądanie więcej tego niezdefiniowanego czegoś w jej spojrzeniu powodowało dziwne, ostre doznania w jego klatce piersiowej. „Jak minęła twoja randka?” Zapytał nie będąc pewnym dlaczego czuje potrzebę, by zadać to pytanie. Lara uśmiechnęła się delikatnie unosząc kąciki ust. „Kieran wie jak sprawić, by kobieta dobrze się czuła.” Lodowaty spokój otoczył umysł Walkera. Przez jego żyły przesuwał się chłodny zamiar. Był telepatą trenowanym do pracy z dziećmi. Jego dotyk był subtelny, ale miał 7,8 stopnia na skali. To znaczyło, że miał możliwość zabicia bez pozostawienia po sobie śladu. „Jest od ciebie młodszy.” Zbyt słaby i zielony, by upewnić się, że Larę nie spotka żadna krzywda bez względu na to, gdzie zabierze ją jej zajęcie. Lara wzruszyła ramionami. Jej pełne piersi naciskały na tkaninę koloru rdzy swetra z dekoltem w kształcie litery V, który odmalowywał się na krągłościach jej ciała. „Nie wiele.” „Nie to miałem na myśli.” Obróciła się i zaczęła przygotowywać kawę gładkimi, pewnymi ruchami tych sprawnych dłoni, które oglądał dbające o tak wielu członków legowiska. „Nie będę się sprzeczać z tym, że jest odrobinę niedojrzały, ale czy nie jest tak z większością mężczyzn, którzy mają około dwudziestu lat?” Walker wiedział, że celowo odwróciła się do niego plecami. Było to odrzucenie – nie mniej silne mimo tego, że było ciche. Jednakże Walker podążał jedynie za tymi rozkazami, które zapewniały bezpieczeństwo jego rodzinie. „On nie ma pojęcia kim jesteś.” Nawet w wieku trzydziestu lat Lara była młoda. Bardzo młoda jak na uzdrowicielkę przypisaną do legowiska.

W przeciwieństwie do większości stad Śnieżni Tancerze mieli więcej niż jedną uzdrowicielkę. Uzdrowiciele byli rozrzuceni po szerokim terytorium stada. Każdy był połączony przysięgą krwi do porucznika Śnieżnych Tancerzy, by pozwolić na transfer siły unikalny jedynie dla zmiennokształtnych. Choć kilkoro było o całe dekady starszych od Lary, którą łączyła bezpośrednia przysięga krwi z Hawke'em, posiadała ich niemożliwe do zmierzenia zaufanie i szacunek. Jej umiejętności uzdrowicielskie były niemożliwe do porównania, ale co więcej miała w sobie wolę i serce wystarczające, by poradzić sobie z najbardziej dominującymi członami stada bez wzdrygnięcia się. Ta kobieta zasługiwała na równie silnego mężczyznę, nie jakiegoś żółtodzioba. „Naprawdę Walker, można by pomyśleć, że mam zamiar związać się więzią z Kieranem.” Powiedziała Lara stając naprzeciw niego z kubkiem kawy w dłoni. Kilka loków uciekło z koka u nasady jej karku i otulało jej twarz. Podmuchała na gorącą powierzchnię napoju. Podeszła do przodu. Jej uśmiech był tak płytki, że ciął niczym skalpel. „Muszę sprawdzić co z pacjentem.” Miał przeczucie, że go okłamywała, ale nie mógł mieć pewności, więc pozwolił, by przeszła obok niego. Ciepła elegancja jej zapachu przesunęła się po nim w pieszczocie, gdy wychodziła. W połowie drogi do pokojów pacjentów obróciła się i złapała go tym lisim brązowym spojrzeniem. „Czasami chodzi po prostu o seks.” Powiedziała. Sienna miała wolne popołudnie, ale ukończeniu pracy związanej z kursem dla zaawansowanej klasy fizycznej, w którym uczestniczyła przez internetowy odział dużego uniwersytetu zdecydowała się pójść do Białej Strefy i zgłosić się do pomocy przy zajęciach pozaszkolnych. Idąc próbowała utrzymać umysł na suchych faktach akademickich, ale nie myślenie o burzy emocjonalnej i ciemnym pięknie wczorajszej nocy było niemożliwe. Po zimnym wybuchu jej umiejętności, które zamknęły ją w silnym płomieniu Hawke poprowadził ją do wyłożonej mchem groty, która była żywa od kwitnących w nocy dzikich kwiatów. Mały staw w jej centrum był tak spokojny i czysty jakby był lustrem. Jej dusza wypełniła się podziwem, gdy dotknęła palcami delikatnych płatków. Jej serce bolało, gdy zdała sobie sprawę, że dawał jej prezent. Dawał jej część siebie, której nigdy nie pokazał nikomu innemu. To groziło złamaniem jej. Bo bez względu na to jak mocno go do niej przyciągało, bez względu jak silne było przyciąganie między nimi, Hawke miał wolę z żelaza. Ta wola sprawi, że dzisiaj rozedrze ją na maleńkie krwawe kawałeczki, gdy położy dłonie na innej kobiecie. Gdy będzie ją całował. I robił inne rzeczy. „Sienna!” Ben ledwie zatrzymał się u jej stóp nie daleko od Białe Strefy przełamując się przez agonalny ciąg myśli. „Cześć!” Rozłożył szeroko ręce. Przykucnęła i przytuliła go szepcząc mu do ucha. „Chcesz, żebym zawiązała ci sznurówkę?” Przytaknął. Uśmiechnęła się z powodu męskiej dumy, która nie pozwoliłaby Benowi przyznać przed innymi dziećmi, że potrzebował pomocy. Zawiązała ciągnącą się sznurówkę, a potem wstała i odkryła, że zawołano ją do nadzorowania gry w chowanego. Dziesięć minut później wytropił ją Drew. „Witaj cukiereczku.” Otulił ręką jej ramiona i przyciągnął ją do ciepła swojego ciała mimo tego, że zrobiła niezadowoloną minę z powodu zdrobnienia, które jej nadał po odkryciu – i folgowaniu – jej uzależnienia od słodyczy. „Ach ten temperament.” Postukał ją palcem po nosie. „Bądź miła albo nie dam ci batonika orzechowego, który ktoś tak bardzo lubi.” Mimo bólu szalejącego w jej duszy niemożliwym było nie uśmiechnięcie się do mężczyzny, który uważał ją za siostrę. Który śmiał się, podpuszczał i droczył się wciskając się w jej życie. „Myślałam, że jesteś w Arizonie u sokołów.” „Wróciłem kilka godzin temu.” Wśliznął batonik do jej kieszeni. Pochyliła się w jego stronę i powąchała go – głośno i wyraźnie. „Hmm, świeżo po prysznicu. Co

takiego robiłeś po powrocie?” Drew posłał jej psotny uśmiech, który uniósł jego policzki i ujawnił męski dołeczek w jednym z nich. „Cóż, pozostawię to twojej wyobraźni Panno Sienno Lauren.” Śmiech wyrwał się z jej piersi przedzierając się przez ogromny siniec, którym było jej serce. „Lubisz być związany więzią.” Zawsze był jednym z najbardziej rozluźnionych ludzi w legowisku, ale teraz miał w sobie silne szczęście. Jego uwielbienie Indigo było otwarte. „Tak.” Uniósł palec do ust, gdy mała dziewczynka wychyliła główkę zza wielkiego krzaku, gdzie się ukrywała. Schowała się z powrotem. „Przyszedłem dać ci pewną mądrą radę biorąc pod uwagę, że jestem dużo starszy i mądrzejszy.” „Powiedział facet, który ukradł telefon Indigo i nagrał swoje wycie jej imienia jako dzwonek.” Słowa, którymi jej odpowiedział były niespodziewanie poważne. „Miałem taki sam problem jak ty.” Sienna chciała mu odgryźć się w odpowiedzi, ale w połowie myśli zamknęła usta. „Tak… miałeś.” Drew był tylko cztery lata młodszy od Indigo, ale nie zajmował takiego samego miejsca w hierarchii. To sprawiło, że jego adorowanie pani porucznik było bardzo trudne. „Nie poddałem się.” Odsunęła się od niego dotknięta. „Ja się nie poddaję.” Poprosiła Hawke'a, by z nią był. Została odrzucona z taką ostatecznością, że w duszy nadal krwawiła. „No nie wiem, kochanie.” Drew potarł swoją szczękę. Jego spojrzenie było przebiegłe mimo tego, że wypowiedział słowa przeciągając je leniwie. „Z mojego punktu widzenia wygląda jakbyś dawała Rosalie i Hawke'owi zielone światło.” Zimny ogień oblizał koniuszki jej palców. Zgasiła go w dłoni i sprawdziła dzieciaki upewniając się, że bawiły się z zadowoleniem zanim wysyczała pod nosem odpowiedź. „Chciałabym wytknąć, że miałeś bardziej silne zaplecze.” Drew mógł nie być porucznikiem, ale Sienna widziała sposób w jaki Hawke i inni słuchali go. „Tak, to w twoim przypadku jest pewien dołek.” „Sprawiasz, że mam ochotę rzucać w ciebie różnymi przedmiotami.” Przytulił ją ponownie zanim mogła zwiększyć dzielącą ich odległość. A potem najbardziej podstępny wilk w legowisku obniżył głos i wyszeptał jej do ucha. „Masz też przewagę, kochanie. Już jesteś w jego głowie. I wiesz jak z nią pogrywać.” Po spędzeniu całego dnia poświęconego strategii i sesji przygotowawczym do wojny, która wydawała się nieunikniona Hawke nie wyszedł na zewnątrz aż noc zakryła wszystko bogatym czarnym kocem. Był nad jeziorem znajdującym się najbliżej legowiska wpatrując się w delikatny ruch wody, gdy Rosalie pojawiła się między drzewami idąc po kamienistym brzegu. Miała chód kobiety pewnej swojej zmysłowości – była całkowitym przeciwieństwem kardynalnej Psi, która obserwowała go z niewystudiowanym głodem, który niemal złamał wczoraj jego opór. Wystarczyłby jeden dotyk, a miałby ją nagą w srebrnym pocałunku księżycowego światła. Jej plecy leżałyby na miękkiej żywej zielonej trawie, a włosy koloru rubinowego czerwonego płomienia na dzikich kwiatach. Ten obraz był tak żywy, że jego wilk zawarczał chcąc przejąć kontrolę, by zapolować na swoją ulubioną zwierzynę. „To nie jest spojrzenie mężczyzny, który nie może się doczekać, by wciągnąć mnie do łóżka.” Powiedziała Rosalie przyciskając swoje wysokie kształtne ciało do jego boku. Przesunął palcami po jej włosach. Choć grube mahoniowe fale były piękne jego umysł wracał do ciemnego wodospadu jedwabiu, który widział wczoraj w świetle księżyca. „Jesteś dla mnie zbyt dobra Rosa.”

Odpowiedział mu zmysłowy śmiech. „Oczywiście, że jestem.” Pocałowała go w szczękę. Jej piersi otarły się o jego klatkę, gdy przesunęła się, by stanąć przed nim. „Czuję jak twój wilk szarpie swoje więzi.” Hawke nienawidził tego, że był pchnięty do tego przez fizyczne potrzeby swojej natury zmiennokształtnego. Ale to nie miało nic wspólnego z Rosalie. „Jestem draniem.” „Jesteś.” Zgodziła się owijając rękami jego szyję. Uniósł brew. „Wow, i jak tu nie mówić o alfie. To sprawia, że chcę jednocześnie mówić „tak, jeszcze proszę”.” Otoczyła kontur jego ust palcem i posłała mu poważne spojrzenie mocnych grubych rzęs okalających głęboko zielone oczy. „Wiesz, że to, my, jest dane dobrowolnie? Bez zobowiązań.” Zamiast rzucić się na to zaproszenie jak się tego praktycznie spodziewał Hawke, jego wilk siedział obrażony, choć rozdzierało go najbardziej dzikie pragnienie seksualne. „Wiem.” Przekrzywiła głowę na bok. Włosy przesunęły się na jej ramieniem. „To dlaczego nie rozdzierasz moich ciuchów?” W jej słowach nie było osądzania, tylko zmartwienie przyjaciela. Przesunął opuszkami palców po jej kości policzkowej. Wilk uważał, że była zmysłowa, piękna i inteligentna. Mężczyzna zgadzał się z nim. Był tylko jeden problem. „Indigo miała rację, to nie usatysfakcjonuje mojego głodu.” Zdanie sobie z tego sprawy zatrzęsło podstawami jego świata. Pragnienie, które go przeszywało było bardzo specyficzne i pobudzane jedynie przez jedną kobietę. „Chcesz powiedzieć, że mnie spławiasz po tym jak mnie rozgrzałeś i wyciągnąłeś tutaj?” Powiedziała Rosalie z rękami na biodrach. „Jesteś zła?” Przesunął nosem po jej szyi, bo wilk nie chciał jej zranić. Rosalie roześmiała się. Był to duży, zmysłowy dźwięk pochodzący od kobiety, która żyła swoje życie z hojnym duchem, który nie pozwalał jej się obrażać. „Nie jest to zbytnio zaskakujące, słodziutki.” Nadal uśmiechając się pocałowała go mocno w usta. „Przyszłam do ciebie, bo jesteśmy przyjaciółmi – potrzebowałeś dotyku, a ja uznałam, że jesteś zbyt uparty, by pójść za nią. Nie wiedziałam, że sprawy między wami zaszły tak daleko.” Hawke zawarczał na sugerowany wniosek wynikający z tego zdania. „Tylko dlatego, że zdaję sobie sprawę z tego pragnienia nie znaczy, że zamierzam je zaspokoić.” „Pozwól, że zapytam czy dobrze to rozumiem.” Rosalie dźgnęła jego klatę. „Pragniesz jej tak mocno, że niemal mogę posmakować twojego podniecenia – i niech mnie cholera, jeżeli nie jest seksowne – ale nie zamierzasz jej wytropić?” Hawke pomyślał o tym jak młoda była Sienna, jak niedoświadczona. Nie zamierzam umrzeć jako dziewica. Nie był kochankiem odpowiednim dla dziewicy, zwłaszcza teraz, gdy jego kontrola była tak poszarpana, że niemal znajdowała się w kawałeczkach. Cholera, prawdopodobnie przestraszyłby ją tak mocno, że nigdy więcej nie chciałaby uprawiać seksu. „To skomplikowane.” „Ha.” Rosalie nie brzmiała na przekonaną, ale jego telefon satelitarny rozdzwonił się zanim mogła go bardziej przycisnąć. Odebrał i był zaskoczony, gdy usłyszał głos Jose. „To kolej Luca.” Powiedział krótko. Nie był w nastroju, by niańczyć członków stada, którzy powinni wiedzieć jak się zachować. Jeżeli dzisiaj wdadzą się w jakieś gówniane kłopoty pozwoli, by głowy im ochłonęły we więzieniu. Właściciel baru wypuścił powoli oddech. „Sądziłem, że nie chcesz, by inny mężczyzna zajmował się twoją dziewczyną.” Pazury Hawke'a wyskoczyły ze skóry. „Jeżeli ktokolwiek jej dotknie, zginie.”

„Nic jej nie jest – jeżeli nie liczyć ilości alkoholu, który wciąga … albo kota, który ją ogrzewa.” Warknięcie Hawke'a uniosło się z jego piersi na chłodne powietrze. „Upewnij się, by nie wyszła z nim.” Dźgnął guzik zakańczający rozmowę i spojrzał w górę, by zobaczyć Rosalie uśmiechniętą od ucha do ucha. „Cisza.” „Hej, jestem tylko niewinnym świadkiem.” Uniosła dłonie. „Choć możesz chcieć zdjąć z twarzy tą wredną minę zanim po nią pojedziesz.” „Równie dobrze może sobie z tym poradzić.” Warknął. Sienna podała ukradkiem „swojego” szóstego drinka Kitowi. Zrobił niezadowoloną minę. „Musiałaś zamówić to dziewczęce gówno?” „Jestem dziewczyną, gdybyś tego do tej pory nie zauważył.” Wódka, którą zamówiła wcześniej była łatwiejsza do pozbycia się – przeźroczysty płyn wtapiał się w puste lub wypełnione lodem kieliszki, które kelnerzy regularnie sprzątali. Z drugiej strony drinki rzucałyby się w oczy. Kit zadrżał i szybko zajął się karmelowym likierem i odłożył szklankę, zanim ktokolwiek byłby w stanie zorientować się, kto tak naprawdę go wypił. „Dobry Boże ale to niedobre.” Napił się swojego piwa. „To ostatni, którego za ciebie wypiłem.” „Wydaje mi się, że to powinno zadziałać. Jose już mnie obserwuje.” Sienna uśmiechnęła się głupkowato do barmana udając pijaną. Wielki zmiennokształtny jeleń wpatrzył się na nią równie płasko jak jakikolwiek wilk. Decydując się nie naginać swojego szczęścia pochyliła głowę w stronę Kita – i odkryła, że wygląda niespodziewanie poważnie. „O co chodzi?” „Wiem, że masz silne uczucia względem Hawke'a, ale czy jesteś gotowa gdzie to, dzisiaj, może prowadzić?” Powiedział przesuwając się tak, by być do niej odwróconym twarzą. Sienna zadała sobie to samo pytanie, ale znalazła tylko jedną odpowiedź. „Nigdy nie będę tego wiedzieć, jeżeli on nie da nam szansy.” Zacisnęła dłoń na ręce Kita. „Może odkryję, że wzięłam na siebie więcej niż jestem w stanie sobie z tym poradzić, ale wiem, wiem, że nie mogę spokojnie siedzieć i patrzeć jak idzie do innej kobiety.” Przyznała, bo wiedziała, że Hawke nigdy nie będzie łatwym kochankiem – nawet jeżeli zmusi go do rozważenia myśli o związku. Odpowiedziało jej skupione spojrzenie. „Naprawdę to przemyślałaś.” „Tak.” Cokolwiek się stanie, kontynuowanie bycia tak jak do tej pory nie było opcją – nie mogli mieć między sobą nieskończonego pulsu nierozwiązanego napięcia. „Co nie znaczy, że nie jestem zdenerwowana.” Kit obrócił dłoń i uścisnął jej rękę mając w oczach koci uśmiech. „Stawiam na ciebie.” Pochyliła się do przodu i pocałowała jego policzek. „Kiedy powinnam znowu wspiąć się na bar?” „Biorąc pod uwagę czas, kiedy Jose wykonał ten telefon i to z jaką prędkością prawdopodobnie Hawke prowadzi, powiedziałbym, że za jakieś dwie minuty.” „Dobrze.” Wzięła komórkę z miejsca, gdzie położyła ją wcześniej na barze i wsadziła ją z powrotem do kieszeni. Nie wzięła ze sobą torebki. „To daje ci dwie minuty, by zniknąć.” „Nie zamierzam uciec.” Odpowiedziała jej czysta obraza. Sienna była członkiem stada wystarczająco długo, by poznać się na męskiej dumie – nawet głupiej męskiej dumie. „To nie jest ucieczka. Popsujesz cały plan, jeżeli Hawke skupi się na tobie, zamiast na mnie.”

„Ha.” Wypił do końca swoje piwo i wstał z barowego stołka. A potem zrobił coś całkowicie i totalnie niespodziewanego. Przyciągnął ją do swojego ciała i zawładnął jej ustami w gorącym, dzikim pocałunku, który świadczył o mężczyźnie, którym kiedyś się stanie. Jej serce uderzało z dwukrotną prędkością zanim skończył. „Um, to było ...” Dobra, pomyślała, dobra. Może nie mieli wrzącej chemii jaka łączyła ją z Hawke'em, ale Kit zdecydowanie mógł ją wciągnąć do łóżka, gdyby się do tego przyłożył. To była niespodzianka. „Nie miłe.” W końcu zdołała powiedzieć. „To był bardzo „nie miły” pocałunek.” Kit uśmiechnął się w męskiej satysfakcji i cofnął do tyłu. „Lojalnie cię uprzedzam – teraz pachniesz mną w bardzo intymny sposób. To mu się nie spodoba.” Przebiegły kot. Dobrze, że był po jej stronie. „Czas na pokaz.” Kit pochylił się ustami przesuwając po jej uchu. „Nie będę daleko. Wydostanę cię, jeżeli będzie zbyt mocno poza kontrolą.” „On mnie nie skrzywdzi.” Była tego bardziej pewna niż czegokolwiek innego w swoim życiu. „Podnieś mnie.” Kit uniósł ją na bar obok drugiej dziewczyny – szczupłej kobiety leoparda, która posłała Siennie buziaka. Gwizdy rozległy się wokół bary, gdy Kit wtopił się w tłum zostawiając je dwie stojące na tle elektryzującego niebieskiego światła szklanej ściany znajdującej się za barem. Butelki alkoholu były niczym błyszczące klejnoty. Dobrze świadoma tego, że Nicki flirtowała z nią tylko po to, by podroczyć się z Jasonem Sienna odpowiedziała też posyłając jej buziaka – bar eksplodował. Tłum skandował „pocałunek, pocałunek, pocałunek”, gdy Hawke wszedł do środka. W tym momencie Sienna nauczyła się znaczenia słowa alfa. ROZDZIAŁ 15 Nie wypowiedział ani słowa. Nie wydał z siebie żadnego dźwięku, ale jak tylko spostrzegła go jedna osoba, zaraz szturchnęła kolejną. Sprawienie, by cały klub stał się śmiertelnie cichy zajęło mniej niż trzydzieści sekund. Jose w tej samej chwili wyłączył muzykę. Nicki ześliznęła się z baru w ramiona Jasona i ruchem warg życzyła jej powodzenia. Zanim zniknęła w grupie młodzieży Ciemnej Rzeki zebranej w jednym rogu. Hawke podszedł do baru i spojrzał w górę. To wilk ją obserwował. Wilk powiedział. „Ramię czy nogi?” Przełknęła. „Nogi.” „Dobry wybór.” Nie odsunął się, gdy ześliznęła się w dół i zeszła z baru. Żar jego ciała uderzył w jej nagą skórę z męską agresywnością. Nagle top w stylu gorsetu, który kupiła sama po wyprawie zakupowej z Nicki nie wydawał się takim świetnym pomysłem. Sprawiał, że czuła się naga. Jej ramiona były gołe. Piersi, były podniesione tak, że wystawały poza rant gorsetu. Jej podbrzusze było odsłonięte od pępka do niskiego rantu jej dżinsowych biodrówek. Z nierównymi wdechami czuła się tak jakby oferowała jemu swoje piersi za każdym razem, gdy brała oddech. Hawke nie powiedział jednego słowa. Nie wskazywał w żaden sposób, że zauważył jej ubiór, gdy położył dłoń na dole jej pleców i poprowadził ją do drzwi. Niemal z nim poszła. W połowie drogi do drzwi wbiła obcasy w podłogę zdeterminowana, by sprawić, by przyznał, że nie był tutaj tylko, by odebrać członka stada, który zbyt wiele wypił. Ale wystarczyło jedno

spojrzenie na jego twarz, i wiedziała, że skonfrontowanie się z nim tutaj było bardzo złym pomysłem. Widziała nad jego ramieniem jak Nicki i Evie mocno trzęsą przecząco głowami. Jason jęknął, a Tai i Kit przesuwali się przez tłum do przodu tak jakby chcieli jej bronić. Ich lojalność sprawiła, że rozlało się w niej gorące ciepło. Tylko, że to była prywatna wojna. Wśliznęła rękę pod ramię Hawke'a i przycisnęła biust do nagiej pod krótkimi rękawkami koszulki części jego ręki. „Gdzie zaparkowałeś?” Nie wysilała się, by zniekształcić głos. Jego zmysły były zbyt wyczulone, by nie zauważył faktu, że jest całkowicie trzeźwa. W odpowiedzi rozplątał rękę z jej dłoni i ponownie położył ją na dole jej pleców wyprowadzając ją na zewnątrz. Jego dotyk był gorący. Szorstki szok spowodował, że dolne części jej ciała zacisnęły się. „Powodzenia.” Wymruczał bramkarz, gdy go mijała. Nie udawał nawet, że zamierza stanąć na drodze Hawke'a. Gdyby była na jego miejscu też, by tego nie robiła. W przeciwieństwie do poprzedniej nocy Hawke nie wyglądał na wkurzonego. Ten gniew był zakorzeniony głębiej. Był dużo chłodniejszy. Nie wiedziała skąd ta różnica … aż znaleźli się koło SUV-a, a on pochylił się, by warknąć. „Pachniesz innym mężczyzną.” Jej ciało wystrzeliło doznaniami na tak bliski żar jego ciała, ale nie zamierzała się poddawać i utracić gruntu, który do tej pory zyskała. „Tak, cóż, nie jestem wilkiem, ale zgaduję, że Ty pachniesz inną kobietą.” Ugryzł ją. Bez ostrzeżenia. Bez jakiegokolwiek innego ruchu. Jego zęby zatopiły się w zagłębieniu, gdzie szyja łączyła się z ramieniem. Podskoczyła, poczuła jak jego dłonie zaciskają się na jej biodrach. Jej kręgosłup stopniał. Jej skóra stała się napięta od wyczekiwania – ale jeżeli podda się teraz, to będzie koniec. Myśl, Sienna, myśl. Było to niemal niemożliwe, gdy tak ją otaczał, gdy ją przejmował. Mokry żar rozkwitł między jej nogami, a jego nozdrza poruszyły się. O Boże. Działając bardziej w samoobronie niż w wyniku racjonalnej myśli uniosła linię ognia-X w miejscu, w którym ją przytrzymywał. Odsunął się od niej z warknięciem. „Poparzyłaś mnie.” Wilk. Zdecydowanie wilk. Uniosła dłoń do ramienia i dotknęła przedłużającego się żaru jego ugryzienia. „To tylko ostrzeżenie.” Była ostrożna, by go nie poparzyć. Chciała tylko mu pogrozić. „Nie lubię, gdy mam na sobie twoje zęby.” Jego oczy zalśniły. „Kłamczucha.” Nie była w stanie powstrzymać westchnienia, gdy nagle ponownie znalazł się tuż przed jej twarzą, ale znalazła w sobie jedynie wystarczająco dużo woli, by zapytać … „Dałeś to ogłoszenie?” Prześledził kciukiem ślad po ugryzieniu. „Dlaczego jesteś na wpół naga?” Padło niemal nie zainteresowane w odpowiedzi pytanie … tylko, że jego wolna dłoń ponownie znalazła się na dole jej pleców, i tym razem używał szorstkiej powierzchni swoich palców, by pogłaskać pasmo skóry obnażone przez jej top. Powoli i lekko. I jeszcze raz. Zadrżała. „Zmarzłaś.” Wrzucił ją do SUV-a i wsiadł zajmując własne miejsce zanim zdała sobie z tego sprawę. Byli już w połowie drogi poza tą dzielnicą, zanim jej serce przestało wystarczająco mocno szaleć, by mogła mówić. „Nie chcę jechać do domu.” Część jej była przerażona, bo nie miała pojęcia co z nim zrobić, gdy był w takim nastroju, ale odwrót nie wchodził w grę. Nie, gdy grała o to, by go zatrzymać. „Hawke? Słyszysz mnie?”

Podniósł butelkę wody z uchwytu znajdującego się między siedzeniami. „Zmyj jego zapach.” Jej uda zacisnęły się słysząc zaborcze żądanie wypowiedziane tym tonem, ale skrzyżowała ręce na piersi. „Nie.” Niskie warknięcie wypełniło SUV powodując, że jej sutki uwypukliły się boleśnie. Rozproszona – choć nie zszokowana – przez prymitywną głębię jego odpowiedzi próbowała właśnie znaleźć jakiś grunt, gdy nagle zatrzymał samochód na poboczu i obrócił się do niej. „To ja to zrobię.” Bardzo jasne oczy zaczęły świecić nocnym blaskiem. Jego głos był tak spokojny, że było całkowicie jasne, że drapieżnik całkowicie zerwał się ze smyczy. Choć oparcie się wpływowi jego dominacji było trudne przypomniała sobie, że to nie była jedyna moc zamknięta w samochodzie. „Dotknij mnie a przypiekę ci brwi.” Wzruszył ramionami. „Odrosną.” Pociągnął za chustkę, której użyła, by związać włosy i zmoczył ją w wodzie. „Hej!” Pchnęła go, gdy przygniótł ją do rogu. „Chciałaś się bawić, dziecino.” Delikatne słowa, które sprawiły, że zamarła w miejscu. „To zagramy.” Jej usta stały się suche, gdy przesunął mokrym materiałem po jej ustach z przeszywającym skupieniem. „Już.” Wymruczał przesuwając materiałem po jej szyi i ramieniu zanim pochylił się, by pocałować znak po ugryzieniu. Podniecenie przedarło się przez jej ciało aż musiała zacisnąć zęby na dolnej wardze, by powstrzymać się od jęknięcia. To nie była strefa erogenna. Wiedziała o tym. A jednak nie ośmieliła się ruszyć w obawie, że przerwie tą smakowitą torturę. Kolejny pocałunek, mokry i gorący. Jego włosy przesuwały się po jej skórze, gdy lizał po znamieniu. Każde pasmo było niczym przedzierające się przez nią znamię. „Następnym razem, gdy ten kociak położy na Tobie swoje ręce rozerwę mu gardło i nakarmię go nim.” Powiedział unosząc głowę po kolejnym wydłużonym smaku jej skóry. Wypowiedział te słowa takim rozsądnym tonem, że zanim ich znaczenie do niej dotarło zajęło to minutę. Wyprostowała się i złapała przód jego koszulki. „Nie tkniesz żadnego z moich przyjaciół.” Cierpliwe wilcze oczy. Śmiertelnie niebezpieczne wilcze oczy. „Hawke.” Pochylił się do przodu i ponownie polizał znak po ugryzieniu. Jej całe ciało zadrżało. Jej piersi zaprotestowały przeciwko sztywnemu więzieniu gorsetu. „Nie dotkniesz Kita.” Wyszeptała ledwie będąc w stanie mówić mimo ciemnego naciskowi pragnienia, któremu tak długo odmawiano. To pragnienie groziło pochłonięciem jej. Jego dłoń zacisnęła się wokół jej gardła. Nie w groźbie. Był to po prostu najbardziej zaborczy sposób w jaki drapieżny zmiennokształtny mężczyzna dotykał kobiety poza seksem. „Nie wypowiadaj jego imienia.” Przesunął kciukiem po miejscu, w którym bił jej puls. Zacisnęła dłoń na jego nadgarstku i powiedziała. „Jesteś nierozsądny.” W momencie, gdy te słowa opuściły jej usta zdała sobie sprawę, że dzisiaj nie uzyska od niego „ludzkiego” zachowania. Wilk Hawke'a zawsze był bliski powierzchni, a teraz, był u władzy. Albo może po prostu bardziej trafnym byłoby stwierdzenie, że zarówno mężczyzna, jak i wilk zrzucili jakiekolwiek ślady cywilizowanego zachowania. „Nadal nie chcę jechać do domu.” To nie była do końca prawda – byłaby rozradowana móc być z nim sama. Jeżeli jednak miała go wygrać, zatrzymać, musiał zrozumieć, że nie będzie mógł po niej chodzić jak mu się żywnie podobało. Bo on z pewnością będzie próbował, jeżeli będzie mu się wydawało, że jest w stanie.

Jego spojrzenie stało się czujne, wyczekujące. „Chcę znowu iść tańczyć.” Powolny uśmiech. „W klubie.” Dodała całkowicie pewna, że wszelkie racjonalne myśli staną się odległym wspomnieniem, gdy weźmie ją w ramiona, gdy znajdą się sami. Jeżeli położy na jej skórze swoje usta, a ręce na ciele. „Tam.” Jej piersi oblały się rumieńcem w wyniku gorącego pulsowania pragnienia w jej najbardziej intymnej części. Wskazała na przypadkowy klub. „Ten wygląda na popularny.” Jego warknięcie było tak niskie i głębokie, że poczuła je najpierw ciałem. Jej skóra zadrżała w reakcji. Sztywne punkty sutków ocierały się o gorset. Jedynie dyscyplina, której nauczyła się w Sieci powstrzymywała ją od poddania się. „Przestań próbować mnie onieśmielić.” Zamiast jej odpowiedzieć wrócił uwagą na drogę i ponownie zaczął prowadzić. Nie zajęło jej dużo czasu zanim zorientowała się, że zdecydowanie wracają na terytorium legowiska. Poznała, że przegrała tą rundę i zmusiła się do przegrupowania sił. Przypomniała sobie, że w tym momencie nie miała do czynienia z chłodnym, kalkulującym alfą Śnieżnych Tancerzy, tylko z dzikością, która żyła w jego sercu. To nie znaczyło, że miała zamiar się poddać. Nawet jeżeli nie miała pojęcia co zrobi, jeżeli on zdecyduje się przestać kroczyć za nią i skoczy do ataku. „Podoba ci się mój top?” „To jest top?” „Najnowszy krzyk mody.” Zapewniła go ignorując jedwabną złośliwość jego odpowiedzi. „Rozpina się z boku, więc dzięki temu jest łatwiejszy do ściągnięcia.” Jego dłonie zacisnęły się na kierownicy, gdy wjechał w góry. „A kozaki.” Uniosła jedną nogę na tablicę rozdzielczą i pogłaskała dłonią po udzie. „Sprawiają, że jestem ...” Samochód zatrzymał się nagle w pobliżu granicy terytorium legowiska. Hawke obrócił się w jej stronę, gdy stał się w nieruchomy w sposób, który rozpoznała. Drapieżny. Wysłuchujący. Wróciła do stanu pełnego alarmu, położyła nogę w dół i zrobiła skan swoimi zmysłami telepatycznymi … by znaleźć w pobliżu więcej niż tylko kilka umysłów Psi. „Psi.” W tej samej chwili powiedział Hawke pod nosem. „Zostań w samochodzie.” Zniknął zanim mogła zaprotestować. Choć sprzeciwienie się mu było kuszące te cholerne buty sprawiłyby, że byłaby ciężarem. Więc dała mu inny rodzaj wsparcia. Trzymając go na peryferiach swoich zmysłów psychicznych po raz kolejny rozszerzyła swój zasięg telepatyczny. Nie zdziwiła się, że intruzi byli dobrze zasłonięci tarczami. Umysł Hawke'a był jeszcze bardziej nieprzenikniony. Jego naturalna tarcza był solidna jak ściana. Nigdy nie będzie wiedzieć, czy był ranny, albo miał kłopoty. Sfrustrowana z niezwykłą ostrożnością odsunęła drzwi. Nocne powietrze sprawiło, że na jej ciele pojawiła się gęsia skórka, ale odsunęła na bok to nieistotne zmartwienie i skupiła każdy swój zmysł na słuchaniu. Wszystkimi swoimi zmysłami – psychicznymi i fizycznymi. W momencie, gdy usłyszy choćby najmniejszy sygnał walki wysadzi wszystkie umysły Psi w okolicy. To był jej dom. Jej mężczyzna. Nikomu nie wolno było wpieprzać się do żadnego z nich. Zaledwie minutę zajęło Hawke'owi zdanie sobie sprawy z tego, że Sienna była zbyt mądra i niebezpieczna, by nie wymyślić planu na wypadek, gdyby wszystko poszło w diabły. Cholera. Wyciągnął telefon satelitarny z kieszeni i wystukał szybką, zwięzłą wiadomość. Nie działaj, chyba, że dam ci sygnał. Wycie wilka we właściwych warunkach mogło nieść się przez

kilometry. Nie wydaj się. Jeżeli ktokolwiek z Rady dowiedziałby się, że wciąż żyje to ruszą za nią bez żadnych barier. A ponieważ Hawke nie miał zamiaru pozwolić im jej zabrać sprawy szybko przybiorą brutalny obrót. To nie daj się zranić. Wiadomość zwrotna sprawiła, że uśmiechnął się mimo napiętych okoliczności. Wśliznął telefon z powrotem do kieszeni i pokonał wilczym krokiem drogę do obszaru, gdzie wyczuł intruzów. Jego wilk był zły na intruzów, ale jego gniew był cichy i skupiony. Obie jego części były świadome tego, że musiał odkryć zamiary wroga. Po ich ostatnich sukcesach zapobiegania tajnym operacjom Śnieżnym Tancerzom groziło stanie się zbytnio aroganckimi. Fakty jednak były takie, że rasa psychiczna stanowiła ogromne zagrożenie. Przesuwając się bez dźwięku od cienia do cienia znalazł się w odległości półtora metra od intruzów. „... zbyt wiele drzew.” „On ma racje. Potrzebujemy więcej...” Mówiący zamilkł na kilka sekund. „Będziemy musieli kontynuować to innym razem. Jestem potrzebny w bazie.” Trzeci mężczyzna Psi położył dłonie na ramionach pozostałych dwóch mężczyzn i teleportował ich stamtąd. Hawke mógł zdjąć przynajmniej jednego, może dwóch zanim się teleportowali, ale puścił ich wolno. Najważniejszym celem było domyślenie się, jaki mieli plan akcji. Będzie to dużo łatwiejsze, gdy osoba, która ich prowadziła nie była uprzedzona o fakcie, że Śnieżni Tancerze byli świadomi ich planowanej napaści. Sprawdził, by upewnić się, że ten obszar był bezpieczny i już miał zamiar wrócić do SUV-a, gdy zatrzymał się na chwilę. Sienna była protegowaną Minga. Spędziła większość życia studiując taktykę wojskową i strategię stosowaną przez Radę. Choć jego instynkty opiekuńcze chciały owinąć ją w kokonie bezpieczeństwa był również alfą Śnieżnych Tancerzy – chłodnym, kalkulującym i gotowym, by użyć każdej przewagi, by chronić swoje stado. Wyciągnął telefon i zadzwonił do niej. „Możesz do mnie przyjść?” Zapytał stając w małej odległości od właściwego miejsca, gdzie widział intruzów, by uniknąć bycia widzianym lub słyszanym przez ukrytą technologię – opłacało się być szczególnie paranoidalnym po tym co Henry Scott niemal wyciął w zeszłym roku. „Tak. Wiedzę cię moim telepatycznym okiem.” Zmarszczył czoło, ale nie powiedział nic zanim nie pojawiła się pośród nocy. Jej skóra była srebrna w świetle księżyca w miejscach, w których była odkryta przez ten niedorzeczny fragment materiału, który nazywała topem. „Czy mogę być wyśledzony w ten sposób przez wszystkich Psi?” Zapytał uznając, że wystarczyłoby jedno precyzyjne pociągnięcie pazura, by rozciąć sznurki, które trzymały gorset przyklejony do jej ciała. Sienna potrząsnęła przecząco głową. Jej włosy ponownie były związane tą chustką. „Nie ciebie konkretnie. Miałam na myśli, że przeprowadziłam skan telepatyczny i znalazłam jeden zmiennokształtny umysł.” Zadowolony wskazał na narażony teren i powiedział jej co podsłuchał. „Uderza cię cokolwiek?” Sienna przeskanowała lekko zalesiony teren i potarła dłońmi wzdłuż rąk bez zastanawiania się na ten temat. „Jestem pewna, że nic, czego już byś nie rozważył. Jeżeli potrzebują więcej otwartej przestrzeni uznałabym że chodzi o punkt startowy.” „Tak.” Podszedł do niej i otulił ją rękami od tyłu. „Zmarzłaś.” Nie było to zaskakujące. Ale jej wybór ciuchów nie irytował już jego wilka. Nie teraz, gdy już zagarnęli przywileje skóry. „Chodź.” Powiedział wdychając dzikie przyprawy składające się na jej zapach. „Nie nauczymy się dzisiaj już tutaj niczego więcej.” Jutro zleci technikom, by przyjechali tutaj i przeprowadzili skan, by sprawdzić, czy ten obszar był czysty.

Sienna była nietypowo przytłumiona, gdy szli do samochodu i wsiedli do niego. Choć zimno w najdrobniejszym stopniu mu nie przeszkadzało, gdy odjeżdżali włączył mocno ogrzewanie. „Co się dzieje w tej twojej głowie?” „Moja rasa ponownie atakuje twoich ludzi.” Padły ciche słowa. „To dlatego nienawidzisz Psi? Bo nigdy nie przestają?” Echa krwi i bólu, patrzenia jak ludzie, których kochał padają pod pazurami i zębami, gdy członkowie stada zwrócili się przeciw sobie. „Nie.” Blizny pozostawione przez przemoc sprzed ponad dwudziestu lat nigdy nie znikną, ale nauczył się przechodzić ponad dzikim gniewem, który kierował nim w tych pierwszych latach. „Nie nienawidzę wszystkich Psi. Tylko tych, którzy podążają za Radą.” Sienna zacisnęła mocno wokół siebie ręce, choć w samochodzie było teraz już dosyć ciepło. Była to jedyna rzecz, jedyna, której nigdy nie uwzględniła w swoim równaniu. Tak, przyciąganie między nimi było jednym z najsurowszych pragnień. Było wystarczająco silne, by w końcu przyprowadzić do niej Hawke'a. Jak jednak mogła spodziewać się, by poczuł do niej cokolwiek głębszego. Do kobiety zrodzonej z racy, która przyczyniła się do takich ilości bólu, że jego głos stawał się wilczy nawet, gdy teraz o tym mówił. Jego wyraz twarzy był ponury od starych cieni. Legowisko stało się domem. Śnieżni Tancerze stali się jej przyjaciółmi i rodziną, ale pamiętała jak było, gdy po raz pierwszy się tutaj pojawili. Przez pierwszych kilka miesięcy Sienna skupiła się na prostym przetrwaniu radząc sobie z podwójnym szokiem wynikającym z odcięcia od Sieci i swoją niewyjaśnioną, silną reakcją na alfę z lodowato zimnymi oczami. Jednak mimo wszystko, trenowała pod okiem Radnego i była siostrzenicą Strzały. Słyszała szepty i podsłuchała ucinane rozmowy. Wszystkie dotyczyły zszokowanego zdziwienia stada, że Hawke „ze wszystkich ludzi” dał schronienie rodzinie Psi „po tym wszystkim co zrobiono jego ludziom”. Jej gardło nagle stało się pełne żyletek. „Czy Psi byli odpowiedzialni za śmierć twoich rodziców?” Zmusiła się do zadania najtrudniejszego pytania. Wiedziała, że stracił ich jako dziecko, ale nikt nigdy nie mówił o okolicznościach tej straty. Hawke nie zareagował niemal przez minutę. A gdy w końcu to nastąpiło powiedział jedynie … „Są pewne rzeczy, o których nie musisz wiedzieć.” Policzek. Chłodny. Niczym nie osłonięty. Absolutny. Sprzeciwianie się mu leżało w jej naturze, ale nie miała prawa prosić go, by wrócił do tego koszmaru. „Przepraszam.” Zwróciła uwagę do mijanego mroku lasu. Ukryła drżące palce w pięściach i wpatrywała się w noc niczego nie widząc. ODZYSKANE Z KOMPUTERA 2(A) SŁOWA KLUCZOWE: PRYWATNA, OJCIEC, DZIAŁANIE NIE WYMAGANE

KORESPONDENCJA

OD: Alice DO: Tata DATA: 12 lutego 1972 r., godz. 22:00 TEMAT: W końcu opublikowane! Drogi Tato, właśnie dostałam pierwsze kopie mojej książki. Wiem, że nie obchodził cię jej nienaukowy tytuł, ale uważam, że „Tajemnicze oznaczenie E: Blaski i cienie empatii.” brzmi odlotowo. Odpowiadając na pytanie z twojego ostatniego e-maila – tak, nadal jestem singielką, ale mam jeszcze czas zanim zdecydujesz się na emeryturę bez wnuków (zwłaszcza, że w ogóle nie zamierzasz przechodzić na emeryturę). Powiedz mamie, że byłam w domu, a kwiaty kwitną przepięknie – jeden z moich empatycznych przyjaciół pomagał mi przy ogrodach. E-Psi mają zielone ręce. Może następnym razem powinnam to zbadać. Co do Projektu X minął niemal rok odkąd zaczęłam i zdałam sobie

sprawę, że nie mogę jedynie polegać na mojej maleńkiej próbie żywych przedstawicieli tej umiejętności. Poprosiłam o pomoc, i otrzymałam ją od bibliotekarza Psi, który przeszuka Sieć Psi w poszukiwaniu danych na temat X z przeszłości. Ja będę robić to samo z bibliotekami, do których mogę mieć dostęp. Moje założenie jest takie, że ta mutacja nie istniałaby, gdyby nie miała celu. George wytknął jednak jak wiele rzadkich chorób jest spowodowanych w wyniku mutacji. Jeżeli miałabym podążyć za tą linią rozumowania musiałabym dojść do wniosku, że X są tak niespotykane, ponieważ nie pełnią żadnej funkcji, a ich śmierć jest próbą natury, by kontrolować niebezpieczną chorobę. To nie jest miła mi myśl, ale jako naukowiec wiem, że jest to równie prawdopodobna teoria jak każda inna. Chciałabym, żebyś był w domu, żebyśmy mogli osobiście o tym porozmawiać. Kocham cię, Alice. ROZDZIAŁ 16 Lara siedziała przy swoim biurku w ambulatorium. Została późno, by mieć na oku starszego wilka, który upadł, ale jej umysł nie mógł skupić się na leżących przed nią papierach. Torturowanie Walkera na temat jej randki z Kieranem sprawiło jej przyjemność, ale jej rozbawienie zbladło zaraz po tym, gdy wyszedł. Zostało zastąpione przez pulsujący ból, który kpił z jej prób dania sobie z nim spokoju. Fakt był taki, że przyciąganie, które czuła do Walkera Laurena nie było czymś prostym – rosło powoli od momentu, gdy wszedł do legowiska – warstwa po warstwie, słowo po słowie. Im więcej wiedziała na temat mężczyzny ukrytego za maską rezerwy, tym bardziej się w nim zakochiwała. Jego odrzucenie posiniaczyło jednak te emocje i to mocno, ale była głupia uważając, że znikną tylko dlatego, że chciała by tak się stało. Nie zaskakiwało ją jak kuszące było trzymanie się widocznej zazdrości, która skłoniła go, by ją odszukać. Ale nawet, jeżeli dobrze odczytała jego zachowanie, to była pewna, że te emocje nie sprawią, że zmieni zdanie. Walker nie był tego rodzaju człowiekiem, który głośno wyrażał swoje myśli. Był również cholernie nie elokwentny mówiąc, że ich jedyny pocałunek był błędem. Jednakże Lara nie była kobietą, która lekko podejmowała decyzje. Podjęła decyzję, by ruszyć dalej. A jak wytknęła wprost jej przyjaciółka Ava w swój typowy nieznoszący głupot sposób – Kieran mógł dobrze do niej nie pasować, ale był pierwszym mężczyzną, z którym się umówiła w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. „Nie dałaś żadnemu innemu mężczyźnie szansy, by wpłynął na twoje uczucia wobec Walkera.” Kontynuowała Ava. Mając w myśli tą prawdę zadzwoniła do starszego technika, który chciał wyjść z nią na randkę trzy miesiące temu i umówiła się na spotkanie w porze obiadu następnego dnia. Jego natychmiastowa zgoda wprawiła ją w dobry nastrój. Właśnie się rozłączała, gdy zobaczyła stojącego w przejściu Walkera. Kiedyś założyłaby, że przyszedł się z nią zobaczyć. Dzisiaj jej natychmiastowa myśl wskazywała, że ktoś został ranny. „Kto?” Zapytała wstając. „Co ...” Zatrzymał ją kładąc dłoń na nadgarstku. Jego skóra na jej własnej sprawiała szorstkie wrażenie. Jego uścisk był niemożliwy do przerwania. Zamarła zdumiona. Jej szok był jedyną rzeczą, która tłumiła jej instynktowną odpowiedź na jego dotyk. Bo ona uwielbiała dłonie Walkera. Uwielbiała szorstką skórę spowodowaną tym co robił w swoim wolnym czasie. Pięknymi rzeczami, które tworzył – włączając w to maleńkie mebelki do uwielbianego przez jego córkę domku dla lalek. Teraz ta silna ciepła dłoń trzymała ją w miejscu, gdy pochylił się do przodu, by położyć na jej biurku tacę z jedzeniem. Ciemna woda i obsypane śniegiem świerki składające się na jego zapach

zamknęły ją w zmysłowym więzieniu, które nie pozwalało na ucieczkę. „Przegapiłaś kolację. Znowu.” Jej całe ciało zadrżało na to, co w przypadku mężczyzny wilka sygnalizowałoby poważną adorację. Lara jednak zdusiła tą reakcję. Nie zamierzała wystawić się na kolejne zranienie. „Byłam zajęta.” Mimo spokojnych słów usiadła, gdy popchnął ją z powrotem na krzesło. Jednakże, gdy pochylił swoje silne, wysokie ciało opierając się o jej biurko, podniósł talerz i chciał ją nakarmić widelcem wyrwała się z przedłużających się dreszczy szoku. Był tak blisko, że mogłaby przesunąć dłonią po jego ubranych w dżinsy udach. Znoszony dżins mocno napinał się na mocnych mięśniach. „Daj.” Powiedziała biorąc od niego talerz. „Nie chcesz tego robić.” „Dlaczego?” Wśliznęła się na krzesło znajdujące się odrobinę dalej od niego i zmusiła się do odpowiedzenia. „To jest intymność … taka jak przywileje skóry.” Walker nie zadał dalszych pytań na ten temat, ale nie odszedł również. Choć język ciała Lary sugerował, że właśnie to powinien zrobić. Wiedział, że niezaproszony wpychał się w jej przestrzeń. Wiedział również, że nie podobało mu się, gdy nie dbała o siebie. Miał już dosyć obserwowania jak to się działo. I choć zachowanie dystansu mogło być mądrzejsze, biorąc pod uwagę niepokojący efekt, jaki miała na niego… tęsknił za nią. „Słyszałaś, że Marlee przyłączyła się do chóru dziecięcego?” Zapytał, bo Lara była jedyną osobą, w stosunku do której nie miał problemów ze znalezieniem słów. To był pierwszy raz, gdy celowo wysilił się, by zainicjować – odbudować – jakikolwiek rodzaj więzi z kobietą. Prawdziwy i szczery uśmiech przełamał się przez cienie na twarzy Lary. „Słyszałam, jak ona i Ben ćwiczyli razem. Ma piękny głos.” Tak samo jak ty, pomyślał Walker. Sienna zerwała się w łóżku. Jej zwykła czarna koszulka była przyklejona do jej skóry. Ten koszmar nie podnosił swojej obrzydliwej głowy od kilku miesięcy, ale nadrobił stracony czas. Odsunęła koce i przesunęła nogi przez bok łóżka, a potem odsunęła pasma włosów, które uciekły z jej warkocza, by przykleić się do mokrej od potu skóry. „Idealnie.” Powiedział Ming patrząc na nią tak jak człowiek mógłby patrzeć na zaawansowany technologicznie pojazd. „Naprawdę jesteś najbardziej idealnym tworem genetycznym.” Idealnym – jeżeli chciało się dokonać masowego morderstwa z zimną krwią. Tylko, że oczywiście jej krew już nie była zimna. „Nadal jednak z potencjałem do morderstwa.” Wyszeptała drżąc tak mocno, że obraz przed jej oczami rozmazał się. „Jesteśmy tym, kim siebie uczynimy.” Powiedział cichym przykuwającym uwagę głosem Judd. „Nigdy nie rezygnuj ze swojej woli z powodu myśli o jakimś przeznaczeniu genetycznym.” Trzymała się tych słów. Juddowi się udało. Zmienił naturę swojego daru ze śmierci na życie – stał się uzdrowicielem. Nie była to ścieżka, którą mogła podążyć Sienna. Jej umiejętność zbytnio składała się z przemocy, ale stworzy dla siebie własną ścieżkę. Nie będzie rzeźnikiem, którym Ming chciał ją zrobić. Nie będzie rzeźnikiem, którego hodował tyle lat spodziewając się, że będzie właścicielem jej ciała i duszy. Aż okazała się dla niego zbyt niebezpieczna. „Nie złamałeś mnie, draniu.” Ani wtedy, ani teraz. Wstała, rozebrała się i poszła wziąć prysznic ustawiając temperaturę wody na bliską wrzenia. Dopiero, gdy jej skóra pulsowała od żaru z niemal bolesną intensywnością, wyszła spod prysznica i wytarła się. Zerknęła na zegarek, który pokazywał piątą rano. Ubrała się i zaplotła mokre włosy. Zalogowała się do rozkładu i ponownie sprawdziła swój schemat. Zobaczyła przypomnienie, że miała uczestniczyć w sesji treningowej od południa do późnego popołudnia. Sprawdziła resztę rozkładu i zadzwoniła do Riordana. Rozmowa przeszła razem z obrazem.

Brzmiący na śpiącego wilk odezwał się spod koca. „Już wstaję, Mamo. Obiecuję. Daj mi tylko jeszcze minutkę.” Jej usta zadrżały w uśmiechu. „Miałbyś coś przeciwko, gdybym wzięła dziś rano twoją zmianę?” Miał dyżur od szóstej rano do jedenastej. Riordan uniósł głowę i spojrzał jej w oczy. Jego włosy odstawały w bałaganie, który był tajemniczo atrakcyjny. „Dobry Boże, jesteś po prysznicu. Szalona kobieta.” „Skoro jestem...” „Jesteś pewna?” „Nie pytałabym, gdybym nie była.” Może, jeżeli będzie się ruszać to zapomni o ponurym spostrzeżeniu, które miała wczorajszej nocy w SUV-ie. Zapomni, że przeszłość stanowiła nieprzeniknioną barierą między nią i jedynym mężczyzną, który kiedykolwiek przedarł się przez jej tarcze. „Odwdzięczysz mi się później, w trakcie tygodnia.” „Brzmi nieźle. Dzięki, Sin.” Wylogowała się. Wzięła mały plecak i wyszła do wspólnej kuchni/jadalni w tym sektorze legowiska. Było tam pusto. Światło było przytłumione. Ale ktoś nastawił już kawę, a na blacie leżała również taca nadal ciepłych babeczek. Ten widok podniósł ją na duchu. Zmusiła się, by zaczekać i schowała do plecaka butelkę z wodą i kanapkę, którą zrobiła dla siebie używając świeżych składników z lodówki. Po zrobieniu tego nalała sobie szklankę mleka – był to nawyk, z powodu którego zarówno Riordan i Evie droczyli się z nią bezlitośnie. Wybrała z tacy największą bułeczkę i usiadła, by pofolgować sobie. Jej oczy niemal przewróciły się po pierwszym ugryzieniu. Kremowy ser i brzoskwinie – jej ulubiona. Oblizała palce po zjedzeniu jej. Zerknęła na tacę i przygryzła dolną wargę. Jedzenie było jedną z najbardziej niewinnych przyjemności zmysłowych, ale nigdy nie brała jej za zagwarantowaną. Pamiętała zbyt dobrze batony regeneracyjne, które były głównym składnikiem jej diety przez tyle lat. Z uderzeniem bólu w sercu przypomniała sobie, że to Hawke dał jej pierwszy raz ugryźć coś, co sprawiło, że jej zmysły zaczęły mruczeć. Była roztrzęsiona. Klęczała na trawie z rękami wokół dzieci, gdy zemdlały po tym jak Walker przeciął ich połączenie z Siecią Psi. Judd stał na przedzie, Walker z tyłu. Obaj dawali jej czas, by się upewnić, że Toby i Marlee nie wyrwą się z dopiero co utworzonej sieci rodzinnej, do której ich wciągnęła, by ponownie przyłączyć się do Sieci Psi. Takie niebieskie. Pamiętała, że pomyślała, gdy uniosła głowę i spojrzała w oczy mężczyzny, który stał naprzeciw obronnej postawy Judda. Jego włosy były genialne nawet w przytłumionym świetle słonecznym tego pamiętnego poranka. Takie śmiertelnie niebezpieczne, była jej następna myśl. Przeprowadzili niezbędny rekonesans, więc wiedziała, kim był i co może jeszcze zrobić dorosłym i jej samej. Ale Toby i Marlee byli dziećmi, a wilki kochały dzieci. Judd, Walker i Sienna postawili życie dzieci na tym skrawku wiedzy. Mając nadzieję wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu, że dwójka najmłodszych członków rodziny znajdzie sposób, by zyskać konieczne tło biologiczne od stada wilków, gdy zabraknie dorosłych. Ponieważ choć alfa wilków - po tym jak już zrozumiał, że nie uzyskają za nich żadnego okupu - rozkazał im przeciąć połączenie z Siecią Psi, jeżeli mieli zyskać jakąkolwiek szansę na uzyskanie sanktuarium, żaden z dorosłych nie spodziewał się, że przeżyje do końca tego dnia. Dopiero później, gdy dzieci były bezpieczne w Sieci Laurenów Sienna zdała sobie sprawę, że alfa wilków wypowiadał zwarte rozkazy swoim ludziom. W czasie, który spędziła na planie psychicznym pojawiły się koce dla dzieci. Sienna wstała z Marlee w ramionach, a Walker wziął Toby'ego. Judd został jako ich tarcza. Jej ciało zachwiało się.

Oczy wilczego alfy natychmiast przywarły do niej. „Daj mi ją.” Pozwoliła, by Judd odpowiedział, ale była kardynalną, która praktycznie radziła sobie sama odkąd skończyła pięć lat – wiedziała, że postawiono jej wyzwanie, gdy je słyszała. „Nie.” Uniósł brew. „Uciekłaś z sieci, kochanie. Nie ma sensu martwić się teraz wielkim, złym wilkiem.” Była świadoma tego, że Judd odezwał się, ale jej uwaga nigdy nie odsunęła się z mężczyzny, który był drapieżnikiem, mimo tego, że nosił ludzką skórę. Gdy obrał jakiś batonik i podał go jej, wzięła go świadoma, że niskie poziomy energii mogły być niebezpieczne w stosunku do jej umiejętności utrzymania w ryzach zimnego ognia. „Dziękuję.” Cień uśmiechu i dziwne rozbawienie w lodowatych oczach. „Proszę.” Była to najmilsza wymiana zdań, jaką kiedykolwiek mieli. Hawke spędził następny poranek na negocjacjach biznesowych – ich partner biznesowy chciał przekonać Śnieżnych Tancerzy do zwiększenia oferty powiewając im przed nosem gównianą kontrofertą konkurencji. Była to tajemna taktyka, ale Hawke rozumiał ją. Miał jednak problem z faktem, że konglomerat Psi uważał, że Śnieżni Tancerze byli zbyt głupi, by poznać różnicę między uczciwą, choć wysoką ceną, a rozbojem w biały dzień. „Przepraszam, obawiam się, że nie możemy zaakceptować niczego poniżej 15% wzrostu.” Powiedział negocjator Psi z ekranu komunikatora. Jego twarz była nieskazitelna w swoim braku jakiegokolwiek wyrazu. „W takim wypadku uważam nasze negocjacje za zakończone.” Powiedział mając już tego dosyć. Zakończył rozmowę zanim mogła mu odpowiedzieć i zerknął na Jem, która przysłuchiwała się sesji z Los Angeles. „Znajdź nam innego dostawcę.” „Do wieczora będę miała krótką listę.” Porucznik zmrużyła oczy. „Oni naprawdę sądzą, że dotarliśmy do tego miejsca będąc idiotami? Pomyślałby kto, że zdążyli się już nauczyć, że jest inaczej.” Hawke wzruszył ramionami ignorując błyskającą wiadomość świadczącą o tym, że ich negocjator próbował ponownie odnowić kontakt. „Nauczą się, gdy ich udziały polecą na łeb, na szyję.” Śnieżni Tancerze byli największym stadem w kraju i mieli znaczną władzę ekonomiczną. Choć Hawke wolał robić interesy ze zmiennokształtnymi lub ludzkimi firmami w pewnych sektorach Psi stanowili jedyną opcję. Istniał ku temu prosty powód – Radni mieli udziały w firmach Psi i wiele z nich znajdowało się pod ich kontrolą. Tylko, że… „Ta mała rozwijająca się ludzka firma, jak ona się nazywa...” „Aquarius?” „Tak, ta. Czy oni mogą nas zaopatrywać?” Jem przez chwilę sprawdzała swoje pliki. „Mają niezbędny zasób wiedzy, ale to może nadwyrężyć ich możliwości przerobowe.” Zamilkła na chwilę. „Oczywiście, przy tak dużym kontrakcie będzie ich stać na zwiększenie ekspansji.” „Chcesz z nimi pogadać?” „Umówię dzisiaj spotkanie twarzą w twarz.” Hawke zostawił zajęcie się tym Jem i wyszedł, by zapolować w wilczej formie z niektórymi ze swoich starszych stopniem żołnierzy. Było to coś, co robił regularnie. Nie miał zamiaru być alfą, który nie wiedział, czego pragną i potrzebują jego ludzie. Co więcej bieganie przy boku tych, którzy byli jego było jedną z potrzeb jego wilka. W rezultacie polowania i rozmowy, która po nim nastąpiła nie wrócił do legowiska aż do czwartej popołudniu. Wziął prysznic, przebrał się w czyste ubrania i wziął jednego z SUV-ów, by pojechać do miasta.

Sienna była zmęczona po wymagającym fizycznie dniu i przytłaczająco świadoma tego, że Hawke nie odszukał jej od czasu, gdy odprowadził ją do jej kwater noc wcześniej …, gdy ponownie przypomniano mu o tym, co zabrali mu Psi. Sienna siedziała po turecku na łóżku planując popracować nad problemem z fizyki. To sprawi, że jej umysł będzie zajęty, aż zmęczenie wywoła u niej pozbawiony snów odpoczynek. Taką przynajmniej miała nadzieję. Wzięła organizer i już miała przywołać odpowiedni plik, gdy rozległo się pukanie do jej drzwi. Przypuszczała, że to Evie lub jeden z jej innych przyjaciół. Odłożyła urządzenie i podeszła do drzwi, by je otworzyć nie przejmując się, że ma na sobie swoje ulubione miękkie czarne spodnie od piżamy i wyblakłą szarą koszulkę. Ale przed drzwiami nie stała Evie. „Co ty tutaj robisz?” Jej słowa były niemal bezdźwięczne, zmysłowe. Lodowato niebieskie oczy prześledziły kontur jej twarzy. „Mam pewną niedokończoną sprawę.” Wyciągnął zza pleców małe opakowane pudełeczko. „Proszę.” Wzięła pudełeczko, nie myśląc w ogóle o tym, co robi. Wpatrzyła się w niego. Hawke oparł się ramieniem o framugę drzwi. „Nie zamierzasz go otworzyć?” Trudno było myśleć mając go tak blisko. Jego głos był głębokim pomrukiem, który zmieniał przejście do jej pokoju w prywatną alkowę, a tę chwilę w powolną i potężną pokusę. „Co jest w środku?” Jej palce zacisnęły się na pudełeczku. Była równie zaborcza, jak każdy inny drapieżny zmiennokształtny. „Gdybym ci powiedział nie byłoby niespodzianki.” Jego żar pieścił ją, tak, jakby przejmował jej świat. Nie widziała nic wokół niego. Jego ramiona były zbyt szerokie, a obecność zbyt mocno przykuwała uwagę. „Jestem jednak gotowy zamienić tajemnicę na pocałunek.” Ton jego głosu opadł, a wilcze niebieskie spojrzenie skupiło się na jej ustach. Ten przeciągły komentarz sprawił, że jej palce zwinęły się w kulkę. Była zdeterminowana, by nie pozwolić mu wprawić się w jeszcze większe zakłopotanie. Z troską rozplątała delikatną białą wstążkę i odłożyła ją na małą półkę powieszoną na ścianie obok drzwi zanim zaczęła odwijać srebrny papier. Hawke zaśmiał się. „Jaka schludna.” „Tak nas uczą w Sieci.” Takie nawyki były dla niej bardziej konieczne niż dla większości innych ludzi. Było to przypomnienie, by zawsze zachowywała dyscyplinę psychiczną. Ale w tej chwili była to ostatnia rzecz, jaka krążyła jej po głowie, bo właśnie skończyła odwijać swój prezent. Uniosła górną część metalizowanego, kartonowego pudełeczka i odłożyła ją obok papieru wyciągając przedmiot zapakowany w kilka warstw chusteczek. Hawke wziął drugą połowę pudełka i położył ją na półce, gdy ona odwijała chusteczki, by odkryć… „Och.” Zdumienie rozlało się w niej na widok maleńkiego pingwina uformowanego z lśniącego metalu. Miał czarny smoking i złoty saksofon. „Czekaj.” Hawke obrócił klucz na plecach figurki, gdy postawiła na dłoni wytworzony z pietyzmem przedmiot. Pingwin zaczął „grać” na saksofonie pochylając i unosząc głowę w rytm do muzyki maleńkiego saksofonu, która wydawała się pochodzić z instrumentu przy jego ustach. Piosenka była zadziwiająco znajoma. Zmarszczyła czoło i jeszcze raz przekręciła kluczykiem. Ponownie posłuchała jej… a potem straciła wszelką nadzieję na opór wobec wilka stojącego u jej drzwi, nawet gdyby tego chciała. „Tańczyliśmy do tej piosenki.” W lesie w świetle księżyca. „Musiałbym cię znowu ugryźć, gdybyś zapomniała.” Powiedział Hawke. Jego głowa była blisko jej, choć nie pamiętała, by się poruszył. Sięgnęła dłonią do ramienia. „Śladu już nie ma.”

Pociągnął za jej koszulkę i obnażył bezbronny fragment skóry. Potarł kciukiem po tym miejscu. Między jego przymkniętymi powiekami świeciły niebieskie wilcze oczy. „Chodź tutaj.” Dreszcz, który przeszył jej ciało w wyniku tego żądania wypowiedzianego niskim tonem niemal sprawił, że upuściła muzyczną zabawkę, którą miała w dłoni. Potrząsnęła głową na wilka, który zdecydowanie chciał użyć na niej swoich zębów. „Gdzie to znalazłeś?” „W mieście jest taki mały sklep – zabiorę cię tam pewnego dnia.” Jego dłoń wśliznęła się na jej kark. „Poprosiłem właściciela, by użył tej piosenki.” Przytulenie głowy do jego szerokiej klatki piersiowej było kuszące. Bardzo kuszące było pozostanie w tej idealnej chwili i zignorowanie słów wypowiedzianych wczorajszej nocy w samochodzie. Nigdy jednak nie była kobietą, która ukrywała się przed faktami – kiedyś było tak dlatego, że nie miała wyboru, ale teraz stało się to częścią jej charakteru. Uniosła głowę i zajrzała w te dzikie spojrzenie człowieka z sercem wilka. „Dlaczego mi to dajesz?” Rozumiała, że były to ciche przeprosiny. Jednak powód jego ostrych słów z wczorajszej nocy nie mógł pozostać niewypowiedziany. Stanowił ciemny cień nad jakimkolwiek przyszłym związkiem. To wilk jej odpowiedział. „Po prostu daję ci to.” „Masz jakieś inne?” Zapytała zmieniając taktykę. „Może.” Prowadzenie tej rozmowy z Hawke'em wywoływało zadziwiające uczucie, zwłaszcza, że żadne z nich nie próbowało upuścić krwi. „Mogę je zobaczyć?” Wzruszył ramionami. „Jeżeli będziesz się dobrze zachowywać.” Skóra na jej piersiach nagle stała się zbyt ciasna. Nawet jej miękka koszulka była zbyt szorstka. „Jak dużo ich masz?” Zapytała, gdy podszedł jeszcze bliżej, choć wydawało się to niemożliwe. Muskularna siła jego ud okalała jej ciało. „Tyle pytań.” Jego dłoń zacisnęła się na jej karku. Jego ciało było twarde i wymagające opierając się o wrażliwe sutki jej piersi. „Może chcę czegoś w zamian.” „Ja...” Zaczęła nie wiedząc, czy zamierzała się poddać, czy naciskać w sprawie odpowiedzi, których potrzebowała, gdy zadzwonił telefon Hawke'a. „Zaczekaj.” Wymruczał nie przerywając rozdzierającego kontaktu wzrokowego i nie zabierając z jej karku szorstkiego żaru swojej dłoni. „To kod Riley'a.” Przyłożył telefon do ucha. I wszystko się zmieniło. ROZDZIAŁ 17 „Trzymaj ich pojmanych. Znajdę Judda i przyjadę tam.” Hawke zobaczył, jak spojrzenie Sienny wyostrza się. Zdał sobie sprawę, że poskładała fragmenty do kupy. „Nie. Brak komunikacji. Jeżeli będą mówić mimo rozkazu postrzel ich w nogi.” Kobieta naprzeciw niego nie wydawała się nawet w najmniejszym stopniu zszokowana przez jego instrukcje. „Więcej intruzów.” Powiedziała, gdy zakończył rozmowę. Potarł kciukiem po jej ustach zamiast powolnego, głębokiego pocałunku, który zamierzał od niej wyłudzić. Opuścił dłoń. „Możesz powiedzieć telepatycznie Juddowi, by spotkał się ze mną w garażu?” „Tak. Robię to w tej chwili.” Hawke obrócił się i był w połowie drogi na miejsce, zanim zatrzymał się, by pomyśleć, że może

powinien powiedzieć jej jakieś słodkie słowa zamiast tak nagle odejść. Zwłaszcza po ostatniej nocy. Nawet najbardziej dojrzałe kobiety miały skłonności, by czuć się dotknięte w takich sprawach. Wyciągnął telefon, gdy biegł do garażu i zadzwonił do niej. Sienna odebrała natychmiast. „Jest jakiś problem?” Nie było w niej gniewu, jedynie przenikliwa inteligencja. Wtedy przypomniał sobie, że ta kobieta została wychowana w kontekście wojskowym. Rozumiała potrzebę nagłej odpowiedzi. „Jak daleko jest Judd?” Zapytał zamiast wypowiedzieć miłe słowa, które wolałby zachować, by wyszeptać jej do ucha, gdy będzie leżała pod nim naga i mocno zaspokojona. Bardzo mocno zaspokojona. „Niemal na miejscu.” Zamilkła na chwilę. „Bądź ostrożny.” Jej słowa miały odległy cień rozkazu. Zaskoczyło go to, ale nie miał nic przeciwko temu konkretnemu rozkazowi, od tej konkretnej kobiety. Jego wilk nastawił uszu. „Tak proszę pani.” Rozłączył się, gdy wszedł do garażu, a Judd pojawił się w nim wchodząc z korytarza naprzeciwko. Judd zatrzymał się w mocnym mroku drzew otaczających polanę, gdzie Śnieżni Tancerze przetrzymywali czworo mężczyzn i kobietę w ciąży na muszce broni. „Potwierdzam, że to Psi.” Powiedział na niemal niesłyszalnym poziomie do mężczyzny, który stał obok niego. Nauczenie się mówienia tak cicho zajęło mu trochę czasu. Tak cicho, że nie mógł słyszeć własnego głosu, – ale zmiennokształtni byli w stanie go wychwycić z niczym niezakłóconą dokładnością. „Coś jeszcze?” Zapytał Hawke z uwagą skupioną na intruzach. „Nie mają symboli na ramionach.” Powiedział. „To celowe – to są mundury wojskowe. Powinny mieć emblematy.” „Kobieta?” „Nie dotyka brzucha.” Ciężarna kobieta, która troszczyła się o swoje nienarodzone dziecko wykonałaby jakiś opiekuńczy ruch, który zdradziłby dezintegrację jej warunkowania zamiast stać z wojskową sztywnością. Jednak mimo wszystko … „Nie potrafię powiedzieć z całą pewnością, że jej stan nie miał manipulować waszymi emocjami. Jej Cisza może być po prostu zbyt silna.” Wtopił się bardziej w ciemność, gdy Hawke przeszedł, by stanąć obok Riley'a. „Panowie, i pani.” Powiedział alfa wilków ze zwodniczym spokojem. „Zechcielibyście wyjaśnić powód tego naruszenia terenu?” Mężczyzna, który odpowiedział był wysoki. Miał budowę ciała, która wskazywała, że jego przodkowie wywodzili się z Azji, najprawdopodobniej z granicy Indii z Chinami. „Uciekliśmy.” Jego zdanie było chłodne, ale to niczego nie znaczyło. Kiedyś Judd brzmiał równie chłodno. „Szukamy sanktuarium.” „Co sprawia, że uważacie, iż Śnieżni Tancerze zaoferowaliby schronienie bandzie Psi?” „Krążą plotki, że zrobiliście to już przynajmniej raz.” Krew zmroziła się w żyłach Judda. Jego cała rodzina zniknęła z radaru. W Sieci powinni być wskazani jako martwi. „Łowi za informacjami.” Powiedział do mikrofonu przyczepionego do kołnierzyka kurtki z syntetycznej skóry, choć wiedział, że Hawke był dobrze świadomy tego faktu. Teraz usta alfy Śnieżnych Tancerzy wygięły się w uśmiechu, który ukazywał szereg jego zębów. „Mogliśmy wpaść na kogoś zbłąkanego.” Powiedział sięgając, by pogłaskać jednego z dzikich wilków, które wyszły z lasu w odpowiedzi na jego obecność. „W takim razie naprawdę zaoferowaliście im sanktuarium?” Hakwe pogłaskał wilka u swojego boku. Piękne stworzenie o głębokiej czarnej sierści … w takim samym odcieniu jak dużo większy zmiennokształtny wilk, który wyszedł, by dołączyć do kręgu obserwatorów. Riaz. Porucznik Śnieżnych Tancerzy wpatrywał się bez mrugnięcia okiem w intruzów oczami o zadziwiającym odcieniu podobnym do antycznego złota.

„To zależy jak zdefiniujecie sanktuarium.” Ton głosu Hawke'a był lekki, tak jakby była to jedna z codziennych rozmów. „Jestem pewien, że oni nie czują już żadnego bólu … niczego już nie czują.” „Sugerujesz, że nie żyją.” Cień uśmiechu. „Cóż, gdybym to powiedział byłoby to przyznanie się do morderstwa.” Skierował głowę w stronę kobiety, a Judd wiedział, że wilk oceniał prawdę na jej temat. „Nasz zespół prawny byłby niezadowolony z tego powodu.” A potem zrobił coś, czego Judd nigdy, by się nie spodziewał. Odrzucił głowę do tyłu i zawył – ten dźwięk był dziwnie piękny. Wydawał się pochodzić z gardła wilka, a nie człowieka. Wilki wokół niego, dzikie i zmiennokształtne zareagowały w ułamku sekundy. Rzuciły się na intruzów. Jedynie ktoś obserwujący z największą uwagą zauważyłby, że ich atak spowodowałby, że zgromadziliby się wokół kobiety. Psi nie przywiązywali do tego tak dużej uwagi. Ale kobieta nie położyła dłoni wokół brzucha, nie próbowała osłonić łona, nie próbowała w żaden sposób chronić ciała. Zamiast tego tak jak pozostali uderzyła dłonią pchnięciem telepatycznym, które odrzuciło wilki do tyłu … i teleportowała się. Zrobili to z taką prędkością, która oznaczała, że każde z nich teleportowało się samemu. Judd z sykiem wypuścił powietrze. Nie było szans, by czworo zdolnych do teleportacji Tk, – z których każdy zostałby wciągnięty do superstruktur Rady jako młody człowiek – zdecydowało się uciec w tym samym czasie. Żadnych szans. To sprowokowałoby zbyt wiele uwagi. Zainicjowałoby poszukiwania na szeroką skalę. Żaden żołnierz Rady nie popełniłby tego błędu – a cała czwórka intruzów stała w gotowej do walki postawie, która ujawniała ich trening. „Czysto!” Zawołał jeden ze Śnieżnych Tancerzy, wyciągając gadżet, który złożyła Brenna i inni technicy, by wykryć wszelkie urządzenia podglądowe na ich terenie. Dopiero wtedy Judd wyszedł z ukrycia. „Ktoś podejrzewa, że nadal żyjemy.” Hawke, który wcześniej przykucnął, by pogłaskać, dotknąć i pobawić się z dzikimi wilkami, które go otoczyły, wstał teraz. „Nasza demonstracja powinna uciszyć tą plotkę.” „Zwłaszcza, gdy była ona tak bliska prawdy.” Uśmiech Hawke'a był uśmiechem wilka, rozbawionego i niebezpiecznego. „Mieliście szczęście, że tego dnia, gdy wasza piątka pojawiła się na naszym terenie miałem łagodny nastrój.” Judd wiedział teraz, że Marlee i Toby nigdy nie byli w niebezpieczeństwie – wilki nigdy nie krzywdziły dzieci, nawet takich, które mogły okazać się zagrożeniem. To była ich pięta Achillesa – Rada nigdy nie mogła jej odkryć, bo byli w pełni zdolni do tego, by wychować i wysłać dziecięcych żołnierzy. „Pozwól, że porozmawiam ze swoimi kontaktami i zobaczę, czy uda mi się odkryć, kto mógł stać za tym zwiadem informacyjnym.” „Po takiej ilości Tk widać, że maczał w tym swoje ręce jakiś Radny.” „Istnieje również druga opcja.” Gdy Hawke obrócił się do niego z pytającym spojrzeniem, kontynuował dalej. „Nie rozpoznałem ich, ale jest możliwe, że zostali przyjęci do szwadronu po tym, jak odszedłem.” Strzały nie ruszały przeciwko swoim, ale Judd uciekł, a przez to złamał łączącą go z nimi umowę. „Mogą polować na mnie.” Poczuł jak wilk ociera się o jego ciało, gdy kończył mówić. Zerknął na dół na Riaza, który przyszedł z drugiej strony polany. „Tak?” Porucznik był jednak jedynie zainteresowany Hawke'em. Podszedł i powąchał alfę. Judd był pewien, że zobaczył jak czarny wilk uśmiecha się zanim Hawke go odstraszył niskim warknięciem. Judd nie miał zmysłów zmiennokształtnych, ale miał umysł. Mimo wszystko nie skomentował tego. Jeszcze nie. Gdy Hawke wrócił do legowiska było już późno. Powinien iść do łóżka, ale zamiast tego tropił w korytarzach pewien zapach, aż znalazł Siennę w tym samym pokoju treningowym, w

którym już ją kiedyś obserwował. Ta sprawa między nim a Sienną, nie wiedział, dokąd to zmierza. I tak, poczucie winy spowodowane wzięciem jej, gdy miał tak mało do zaoferowania w zamian, nadal wbijało się szponami w jego wnętrzności, – ale jak udowodnił jego brak możliwości do zachowania dystansu ignorowanie tego przyciągania nie było już możliwe. A co do poczucia winy? Okazało się, że nie miało szans wobec przeszywającej przyjemności, jaką czerpał z przebywania w jej towarzystwie. Zamknął za sobą drzwi i usiadł na ławce, by delektować się widokiem tego, jak porusza się z taką płynną gracją. „Nie mogłaś spać?” Zapytał, gdy zobaczyła go i przestała. Odsunęła wolne pasmo włosów z oczu. „Martwiłam się.” To zdanie było pozbawione wyrafinowania, było czyste w swojej uczciwości. „Chciałam zapytać telepatycznie Judda, ale wiedziałam, że nie powie mi nic bez autoryzacji.” Ochrona swoich była dla niego instynktowna, ale tutaj chodziło o jej życie – życie, o które od samego początku musiała walczyć. Nie zamierzał jej upośledzić przez pozostawienie w mroku na możliwe zagrożenie. Zrobiła głęboki wdech, gdy zaczął wprowadzać ją w tą sprawę. Jej twarz stała się blada pod tymi intrygującymi piegami, które zyskała w czasie letnich miesięcy. „To ja.” Wyszeptała. „Zdradziłam nas.” Już unosił dłoń, by ująć jej szczękę i przesunąć palcami po jej miękkiej skórze. „Nikt, by cię nie rozpoznał.” Powiedział sądząc, że martwi się swoimi wizytami w Dzikim, w mieście. „Cholera, ja ledwie cię poznaję.” „Nie.” Potrząsnęła mocno głową. Jej oczy stały się czarne. „Gdy „uziemiam” ogień X powoduje to fale psychiczne. Musieli być blisko, by je poczuć...” „Tylko, że ludzie Henry'ego Scott'a od miesięcy czaili się na obrzeżach, a może nawet w wewnętrznych sekcjach terytorium legowiska.” Powiedział dostrzegając śmiertelnie istotny punkt, który próbowała uwidocznić. Przytaknęła nerwowo. „Przepraszam. Powinnam zdać sobie sprawę z tego, że...” Powstrzymał jej słowa palcem położonym na usta. „Nawet, jeżeli coś wyłapali musiała to być tylko bardzo lekka podpowiedź. W przeciwnym razie byliby dzisiaj tego dużo pewniejsi.” „Wrócą.” Powiedziała mimo jego dotyku. Prześledzenie konturu tych pełnych ust było instynktowne. Rozkoszował się tym tak bardzo, choć wiedział, że nie mógł pozwolić sobie, by posunąć się dalej. Nie dzisiaj. Nie, gdy była taka zszokowana i bezbronna. „Wtedy zajmiemy się nimi.” Powiedział tonąc w jej zapachu. Przesunął szorstkim opuszkiem kciuka po jej dolnej wardze. Był bardzo zadowolony, gdy jej oddech zachwiał się. „Możesz przytłumić w jakiś sposób wypuszczanie swoich mocy?” „Tak.” Gorący oddech na jego skórze. Dudniące bicie jej pulsu było pieszczotą sprawiającą, że jego ciało stało się napięte w wyniku przeszywającego go pragnienia. „Pójdę głęboko w terytorium Śnieżnych Tancerzy. W miejsca, o których wiem, że są pod mocną strażą, a prawdopodobieństwo, by były narażone na inwigilację jest bardzo mało prawdopodobne.” „Dobrze.” Ugryzienie pełnych krągłości jej ust było bardzo kuszące, ale oparł się temu pragnieniu. „Co czytałaś, gdy przeszedłem wcześniej? Widziałem czytnik na twoim łóżku.” Sienna odczuwała w żołądku mdłości, gdy zdała sobie sprawę, że mogła sprowadzić niebezpieczeństwo na całą swoją rodzinę, ale teraz całkowicie inne doznanie przeszywało jej podbrzusze. „Nie powinniśmy porozmawiać o problemie z ochroną?” Powiedziała do tego kciuka, który nadal droczył się z nią. Czuła się tak jakby jej usta były bezpośrednio połączone z mokrym żarem między jej nogami. „Nie ma na razie niczego, co moglibyśmy omówić.” Z ludzkiej twarzy spoglądały na nią wilcze

oczy. Jego ciało było tak blisko jej, że ocierało się o nią z niemożliwą do zniesienia siłą z każdym nabieranym przez nią wdechem. Zadrżała, gdy przesunął ten droczący dotyk z jej ust, by zacisnąć dłoń na wrażliwej kolumnie jej gardła. „Tekst z fizyki.” Część jej duszy mówiła jej, że daje mu zbyt wielką kontrolę nad tą sytuacją, ale jej reszta czekała w pełnym napięcia wyczekiwaniu, by zobaczyć, co dalej zrobi. „Hmm.” Sięgnął do tyłu i rozplątał jej warkocz, a potem przesunął ciemną masę jej włosów ponad jej ramieniem, by opadała na jej pierś. „Dostajesz same piątki.” Zaskoczenie przedarło się przez pragnienie tak mocno zakorzenione w jej wnętrznościach i krwi. „Skąd wiesz?” Posłał jej powolny uśmiech. „Bo wiem, że twój umysł nigdy nie przestaje pracować.” Nie wiedziała jak na to zareagować. „Nabijasz się ze mnie?” Przesunął obie dłonie na jej talię i odpowiedział. „Nie, podoba mi się to, jaka jesteś mądra.” Przesunął dłońmi w górę i w dół. Ten komplement był niespodziewany. Znaczył dla niej dużo więcej niż najbardziej pochlebne słowa. „Ja też lubię twój umysł.” Wyszeptała, gdy jej ręce same uniosły się, by otulić się wokół jego szyi. Był na to zbyt wysoki, więc skuliła dłoń na boku jego szyi. Przesunięcie mięśni i żył pod jej dłonią było zadziwiająco intymne. „Fascynuje mnie twój proces myślowy.” Potrafił być tak lodowato racjonalny, a jednak jego wilk zawsze tam był, prymitywny i nieokiełznany. „W takim razie jesteśmy sobie równi.” Ujął jej kark jedną dłonią, a drugą przesunął na dół jej pleców. W jakiś sposób tańczyli, choć jedyną muzyką był uderzający puls jej serca i szorstka pieszczota jego oddechu. Judd zdołał skontaktować się z Duchem około trzeciej nad ranem. Ten zgodził spotkać się z nim godzinę później w mrocznych murach porzuconego projektu budowlanego. Czarna folia szeleściła na nocnym wietrze. Solidny szkielet budynku zapewniał iluzję trwałości. „Ostatnio trudno Cię namierzyć.” Powiedział Judd do rebelianta, który był tak blisko Sieci, że Judd martwił się, iż jej szaleństwo zaczynało wślizgiwać się do umysłu Ducha. Twarz Ducha była ukryta w cieniu. Oparł się o jeden z filarów podtrzymujących budynek. „Zapytałeś się mnie kiedyś czy mam powód, by to robić.” „To” oznaczało ich łączone próby, by obalić Radę… choć już nie Ciszę. To pytanie stało się od tamtej pory dużo bardziej skomplikowane. Jak pokazał drugi poziom dysonansu w umyśle Sienny, niektórzy Psi potrzebowali Ciszy – jakiegoś jej aspektu, choćby na podstawowym poziomie. „Jesteś gotowy się nim podzielić?” Jedyną rzeczą, do której do tej pory przyznał się Duch było to, że miał przynajmniej jedną osobę w Sieci, która była dla niego ważna. Jedną osobę, której śmierci nie chciał. To była jedyna rzecz, która powstrzymywała go od zniszczenia całej Rady. To działanie wywołałoby psychiczne fale szokowe, które zdestabilizowałyby Sieć zabijając miliony. „Nie.” Powiedział rebeliant w odpowiedzi na jego pytanie. „Ale mam taki powód, tyle powinieneś wiedzieć.” Judd rozumiał bez dalszych wyjaśnień, że ten nienazwany powód stał za ostatnim brakiem dostępu Ducha. „Muszę wiedzieć, czy moja przykrywka została odkryta.” „Nie. Twoja cała rodzina nadal jest uważana za zmarłą.” „Jakieś plotki?” „Jest mit o istnieniu kardynalnego X, ale obaj wiemy, że to niemożliwe.” Judd zastanawiał się jak wiele wiedział Duch i jak daleko sięgał sojusz tego rebelianta. Ale wiedział również, że choć Sienna zyskała kontrolę nad swoimi umiejętnościami dzięki samej upartej

odmowie poddania się, przyjdzie taki czas, gdy czynnik X zacznie wymagać od niej więcej niż była w stanie dać. Musiał zaryzykować lojalność Ducha i odkryć karty. Jeżeli tego nie zrobi, a moc Sienny wymknie się spod kontroli … „Słyszałeś o drugim manuskrypcie Alice Eldridge?” „Praca na temat oznaczenia X?” Duch wyprostował się. „Tak. To jedna z najbardziej ukrytych, ale jednocześnie najbardziej upartych plotek w Sieci.” „Jakiekolwiek ślady, że ta plotka może mieć w sobie ziarno prawdy?” Długa, cicha chwila milczenia. „Poszukam.” „Będę twoim dłużnikiem.” „Nie, Judd. Nigdy tego do mnie nie mów – mogę upomnieć się o spłatę.” W tym zdaniu słychać było chłód ciemności tak jakby Juddowi mogło nie spodobać się żądanie zapłaty. „W takim razie wycofuję to zdanie.” Włosy odsunęły mu się do tyłu w nagłym podmuchu przysłanym między połami czarnej foli. Zerknął na mężczyznę, którego tożsamości był pewien w 99,9%. „Zastanawiałeś się kiedyś nad wyciągnięciem rebelii na światło dzienne?” „To nigdy się nie uda. Najpierw trzeba zbudować fundamenty. Dopiero wtedy możemy wywołać falę.” Judd pomyślał o wszystkim, czego razem dokonali, wszystkim, co osiągnęli i zastanowił się nad kosztem. „Jaki jest twój status psychiczny?” Było to pytanie, którego nigdy kiedyś nie zadałby z taką bezpośredniością, ale czasy się zmieniały. „Jestem zdrowy psychicznie.” Padła krótka odpowiedź. „Choć zdrowie psychiczne jest kwestią interpretacji.” ROZDZIAŁ 18 Wahając się między zadowoleniem a frustracją z powodu zapamiętanego wrażenia trzymania Sienny w ramionach Hawke pił następnego ranka swój pierwszy kubek kawy, gdy zadzwonił do niego Kenji, porucznik Śnieżnych Tancerzy stacjonujący niedaleko Gór San Gabriel. Ze swoimi wysokimi kośćmi policzkowymi, zdumiewająco zielonymi oczami i intensywnymi fioletowymi włosami wyglądał jak uciekinier z pustynnego gangu – albo jak model ze znanego awangardowego wybiegu. „Coś ty, do cholery, zrobił ze swoimi włosami?” Zapytał Hawke, niemal dławiąc się kawą. Choć Kenji mógł być zmiennokształtnym, japońskim gwiazdorem rocka, był równie awangardowy, co przeciętny nauczyciel szkoły podstawowej. „To drażni Garneta. Dla mnie to wystarczający powód.” Postukał zwiniętą kartę z boku ekranu komunikatora. „Otrzymałem interesujący kontakt od Koalicji Morza Czarnego.” Hawke odłożył kawę. Morze Czarne było w pewnym sensie stadem zmiennokształtnych. Była to koalicja wszystkich związanych z wodą zmiennokształtnych. Jako pojedyncze gatunki liczba ich populacji była miniaturowa i składała się zaledwie z jednego lub dwóch przedstawicieli zmiennokształtnych tego samego gatunku. Jednak zamiast stać się zupełnie pozbawionym siły zgrupowali się razem i stworzyli bardzo zwartą sieć, która dawała im znaczną siłę negocjacyjną i terytorialną. „Biznesowy?” Kenji potrząsnął przecząco głową. „Chcą wziąć udział w sojuszu.” „Prześlij mi dane.” To powędruje na górę jego listy priorytetów, ponieważ w przeciwieństwie do każdego innego stada na planecie, Morze Czarne miało członków na całym świecie. „Wprowadź we wszystko Riley'a.”

„Zrobi się.” Kenji wyłączył się. Hawke zobaczył wiadomość napisaną na jego biurku i poszedł porozmawiać z Indigo na temat kilku młodszych członków stada, których miała pod swoim nadzorem. „Jesteś bardziej zrównoważony.” Powiedziała po tym jak dokończyli rozmowę. Jej długie nogi leżały skrzyżowane na biurku, gdy stał oparty plecami do zamkniętych drzwi jej biura. „Tak.” Kontakt, na który pozwolił sobie ze Sienną usatysfakcjonował obie jego części do tego stopnia, że jego potrzeba nie wypływała już na wszystkich wokół niego. Co więcej, jego wilk był gotowy teraz cierpliwie zaczekać, skoro zdecydował się ruszyć za nią – rozumiał polowanie, rozumiał, że czasami zwierzynę trzeba było podejść. „Słyszałem, że Tai spotyka się z Evie.” Powiedział chcąc rozproszyć uwagę Indigo, bo nie był gotowy, by rozmawiać na temat swojej decyzji. Wyraz twarzy Indigo pokazywał, że dokładnie wiedziała, co kombinuje, ale dała temu spokój. „Obiecałam, że połamię mu obie ręce, jeżeli będzie przez niego nieszczęśliwa bez względu na stopień, kształt lub formę tego uczucia.” Zamilkła na chwilę. „Powinnam obiecać ci to samo.” Hawke zmrużył oczy. „Nie idź w tę stronę.” „Oczywiście, że to zrobię – dlatego jestem porucznikiem.” Zdjęła nogi z biurka i podniosła mały organizer. „Ale nie dzisiaj. Jestem spóźniona na sesję z nowicjuszami.” Wstała i zaczekała, by otworzył drzwi. „A z drugiej strony...” Włożyła wolną dłoń w jego włosy i przyciągnęła w dół jego głowę. „Niemal pozwoliłam, by najlepsza rzecz, jaka mi się przytrafiła wymknęła mi się dlatego, że trzymałam się wizji tego co „powinnam” chcieć. Czasami to, co się „powinno” nie istnienie, jest tylko jedna szansa, by złapać szczęście.” Pocałowała go w usta w szybkim, pełnym uczucia cmoknięciu, a potem puściła go i wyszła. Jednak jej słowa rzucone na odchodnym nie chciały zniknąć równie łatwo. W jakiś sposób walcząc z rozpraszającymi wspomnieniami wczorajszej nocy Sienna zdołała wysłać ukończony projekt z fizyki używając zasobów komputerowych w bibliotece legowiska. Wychodząc wpadła na starszego zmiennokształtnego. „Mam ją.” Powiedziała łapiąc książkę, którą wytrąciła z jego rąk. „Przepraszam, proszę pana.” Dalton zaśmiał się i przyjął książkę z powrotem. Jego krzaczaste białe brwi okalały bardzo ciemną brązową skórę naznaczoną tysiącem zmarszczek śmiechu. „To brzmi jakbym miał sto lat.” Sienna nie była pewna, czy Dalton czasem nie był dokładnie w tym wieku. Mężczyzna, którego dzieci z legowiska z uczuciem nazywały białobrodym nie był bibliotekarzem. On był tym Bibliotekarzem. Prowadził kronikę zawierającą wiedzę na temat Stada. „Prowadził pan badania?” „To wszystko mam tutaj.” Postukał swoje skronie. Jego oczy błyszczały tym samym ciepłym płowym brązem, co oczy jego wnuczki. „Przyszedłem poczytać coś lekkiego.” Wyciągnął ciężki tom, który złapała i rozpromienił się. „W oryginalnym francuskim!” Sienna przytaknęła tak, jakby miała pojęcie, o czym on mówi. „Mam nadzieję, że sprawi to panu przyjemność.” „Z pewnością.” Włożył książkę pod ramię i przechodząc obok dotknął jej ramienia. W tym momencie Sienna wypaliła. „Zaczekaj.” Powiedziała zanim odwaga zdołała ją opuścić. „Tak, kochanie?” „Archiwa Stada – czy każdy może mieć do nich dostęp?” Gdy Dalton spojrzał na nią jego oczy były przeszywające. Nie było wątpliwości, że jego umysł był równie sprawny jak zawsze, bez względu na białą brodę. „Tak. Jednak pewne prawdy, choć spisane, są trzymane poza zasięgiem – ponieważ istnieją rany, których nie ma potrzeby, by ponownie

otwierać.” Sienna poczuła jak jej palce zwijają się w pięści. „Rozumiem.” „Czyżby, moja młodziutka?” Dalton potrząsnął głową. „Historie, które piszę oddają fakty, ale żeby poznać ich serce musiałabyś zapytać tych, którzy tam byli.” Sienna nie ruszyła się jeszcze przez kilka minut po tym jak Dalton odszedł. Przypomniała sobie sposób, w jaki Hawke odciął ją, gdy raz przywołała jego przeszłość. Trzymał ją w objęciach ostatniej nocy. Tańczył z nią aż całe legowisko wydawało się cichnąć, tak jakby byli jedynymi czuwającymi osobami w cichym czasie między północą a świtem. Nigdy nie czuła się bardziej żywa, bardziej kobieca. Jednakże słowa Daltona sprawiły, że stanęła naprzeciw czystej prawdy, że mimo eskalacji ich kontaktu fizycznego, Hawke jeszcze nie zaufał jej ze swoimi sekretami. Może nigdy tego nie zrobić. Sienna. Odezwał się telepatyczny głos Judda przecinając się przez jej mroczne myśli. Biuro Hawke'a. Musimy omówić t,o co mu powiedziałaś na temat zimnego ognia. Przypomnienie tropiącego ich niebezpieczeństwa spowodowało, że lód ześliznął się w dół po jej kręgosłupie. Już idę. Hawke zauważył pozbawioną wyrazu twarz Sienny i jej płaskie spojrzenie. Zrobił niezadowoloną minę. „Twoje wypuszczanie ognia-X ma na celu powstrzymanie osiągnięcia synergii, prawda?” Zapytał stwierdzając, że dotrze do sedna jej zmiany emocjonalnej jak tylko znajdą się sami. Przytaknęła krótko. Przyjęła postawę żołnierza Śnieżnych Tancerzy stojącego przed alfą. „Uziemianie pomaga mi utrzymać stabilny balans psychiczny.” „Jak często uziemiasz?” Judd powiedział mu, by zadał to pytanie, choć mężczyzna Psi nie chciał powiedzieć, dlaczego, „aż znajdzie więcej odpowiedzi”. Fakt, że Hawke pozwolił, by na tym stanęło był świadectwem jego zaufania do porucznika. Na razie. „W ciągu ostatnich kilku miesięcy robiłam to kilka razy.” Przyznała Sienna. „Wcześniej, robiłam to tylko raz czy dwa w ciągu pół roku. Moja teoria stwierdza, że ta zmiana jest połączona ze zwiększeniem się mojej kontroli – nie wypuszczam już mocy przypadkowo, więc szybciej się nadbudowuje.” Judd odezwał się po raz pierwszy. „Przewidujesz konieczność zrobienia tego w najbliższej przyszłości?” „Nie, nie sądzę.” Jednak w jej słowach było wahanie. Pęknięcie w jej pewności siebie. „Ostatnio schemat stał się mniej przewidywalny, ale może to być spowodowane zwykłą płynnością w moich umiejętnościach. Działo się tak już raz, czy dwa i zawsze ustępowało bez żadnych zauważalnych skutków ubocznych.” Hawke przygwoździł ją spojrzeniem. „Powiesz mi, gdy następnym razem będziesz musiała uziemić swoją moc.” Nie zamierzał pozwolić jej iść samej. Zwłaszcza, gdy Psi mogli mieć ją na oku. „Tak, proszę pana.” Nigdy nie był nazywany „panem” z taką obrażającą grzecznością. Jego wilk uspokoił się widząc powrót kwaśnego zabarwienia w jej głosie, bo nie lubił oglądać jej zagubionej i niepewnej. Obrócił się w stronę Judda. „Jest coś jeszcze, o czym powinienem wiedzieć?” „Nie, moje kontakty nadal pracują.” Obrócił się w stronę drzwi. „Sienna?” Hawke wyciągnął dłoń powstrzymując go. „Mamy jeszcze coś do przedyskutowania.” Judd spojrzał w górę, zajrzał mu w oczy, ale zamiast tego odezwał się do Sienny. „Zaczekaj na zewnątrz.” W jego głosie był rozkaz porucznika zwracającego się do niższego rangą żołnierza. Hawke miał przeczucie, że choć Sienna mogła pokłócić się ze swoim wujkiem posłuchała rozkazu

porucznika – choć jej szczęka była mocno zaciśnięta. Przeszła obok Judda i wyszła na korytarz. Dopiero, gdy jej już nie było, a drzwi zostały zamknięte Hawke uniósł brew na mężczyznę Psi, który wrócił, by stanąć naprzeciw niego. „Moja lojalność należy do ciebie, ale do niej należy fragment mojego serca.” Powiedział Judd swoim najcichszym tonem. Hawke wiedział, że ta rozmowa zbliżała się. Był na nią gotowy. „Nie skrzywdzę jej.” „Sienna jest silna.” Kontynuował Judd tak jakby nie słyszał obietnicy Hawke'a. „Jest starsza niż być powinna. Ale na wiele sposobów jest dużo bardziej bezbronna niż jakakolwiek inna kobieta w legowisku. Przełamała Ciszę w krytycznym wieku, a to wpłynęło na jej emocjonalną psychikę.” Wilk Hawke'a nie był zachwycony tym, że postawiono go do apelu, ale słuchał. „Z tego, co widzę wydaje się cholernie dobra w powstrzymywaniu swoich emocji.” Powiedział myśląc o jej pustych oczach, gdy weszła do biura. Fakt, że posiadała zdolność do utrzymania tego dystansu powinien wywołać u niego zadowolenie – zawsze wybierał kochanki, które nie byłyby zranione z powodu jego braku zdolności, by dać im wszystko. Ale ostatniej nocy, gdy rozkoszował się biorąc pierwszy poziom intymnych przywilejów skóry odkrył coś, – gdy sprawa dotyczyła Sienny był niesamowicie samolubny i zaborczy. Ona była jego. A on chciał ją całą. „Nie to mnie martwi.” Oczy Judda miały w sobie arktyczny błękit i były bardzo skupione, gdy spojrzały w oczy Hawke,'a. „Ona nie ma bezpiecznika, gdy sprawy dotyczą tych, których kocha. Zrobi wszystko, by ich ochronić. Posunie się nawet do morderstwa. Rozumiesz, co chcę ci powiedzieć?” Hawke wygiął usta w cieniu uśmiechu. „Brzmi zupełnie jak drapieżny zmiennokształtny.” „Tak. Tylko, że w przeciwieństwie do zmiennokształtnych ona nie dorosła doświadczając zwykłych objawów uprzejmości, a co dopiero dotyku i uczucia.” Było to ostre przypomnienie, że Sienna nie miała nawet zimnego dzieciństwa dostępnego większości Psi. „Na poziomie intelektualnym może rozumieć, że intymny kontakt fizyczny nie jest równoznaczny z zaangażowaniem, ale gdy sprawy sprowadzają się do ciebie, to nie będzie miało żadnego znaczenia.” Jego słowa były chłodne, ale nie były mniej znaczące tylko dla tego, że zostały doręczone spokojnym tonem. „Bądź pewien, że jesteś na to gotowy, gdy przekręcisz ten klucz.” Padło ostrzeżenie. Wilk Hawke'a usłyszał je głośno i wyraźnie – ale usłyszał również to czego Judd nie powiedział. „Dlaczego nie każesz trzymać mi się od niej z daleka?” Zapytał, bo choć było już na to za późno złościło go, że jej rodzina nie chciała jej chronić. Gniew Judda był niczym lodowaty bicz. „Upierasz się, by postrzegać ją jako dziecko, choć prawda jest taka, że ona została zmuszona do podejmowania dorosłych decyzji już dawno temu. Zasłużyła sobie na prawo, by przeżywać swoje życie tak jak jej się podoba.” „Nie wkurza cię to? To, że nigdy nie pozwolono jej być dzieckiem?” Jego z całą pewnością to wkurzało. „Tak – ale ona przetrwała.” Nawet drżenie powieki nie zdradziło głębi emocji, które wstrząsały w tym momencie Juddem, ale stojące obok niego krzesło zmieniło się w kupkę drzazg między jednym mrugnięciem oka a drugim. Wilk Hawke'a dostrzegł to i zrozumiał. „Zabiłbyś ich wszystkich, gdybyś mógł.” „Sienna sama mogła to zrobić.” Sienna wiedziała, że rozmawiali tam o niej. Choć fakt, że została odcięta od tej rozmowy frustrował ją była wystarczająco długo częścią stada, by rozumieć hierarchię. Prawda była taka, że choć sytuacje takie jak dzisiejsza drażniły ją, doceniała istnienie hierarchii. Śnieżni Tancerze w sercu stada operowali bardzo podobnie do jednostki wojskowej – choć

posiadała ona ciepłe emocjonalne centrum. Był to wzór zachowań, który jej umysł rozumiał i akceptował. Jego restrykcyjna natura działała jako zewnętrzna osłona jej umiejętności. Sienna była śmiertelnie przekonana, że nie przetrwałaby w bardziej luźnym środowisku. Jednakże, to nie znaczyło, że nie da znać zarówno Hawke'owi, jak i Juddowi, co myślała na temat arogancji wykluczenia jej z rozmowy, która kręciła się wokół niej. Ta poirytowana myśl właśnie przeszła przez jej umysł, gdy genialna iskra radości wybuchła przy jej zmysłach psychicznych. Toby. Jej brat miał fenomenalne tarcze, ale miał w zwyczaju nadawać, gdy coś go bardzo emocjonowało. Co sprawiło, że jesteś taki szczęśliwy? Sascha jest tutaj. Sienna zmarszczyła brwi. Serio? To nie pasowało do opiekuńczej natury Lucasa, której przejawów była świadkiem. Lucas jest z nią. I ze stu innych żołnierzy. To miało więcej sensu. Bądź grzeczny. Drew mówi, że czasami powinienem być niegrzeczny. On ma na ciebie okropny wpływ. Pozwoliła jednak, by Toby wyczuł jej śmiech i usłyszał, że żartowała. Nie bądź tylko za mocno niegrzeczny. Wybuch miłości od brata, którego ten aspekt umiejętności był pogrzebany w Sieci. A potem Toby'ego już nie było w jej umyśle, a drzwi do biura Hawke'a otworzyły się. „Sascha i Lucas są tutaj.” Powiedziała do Hawke'a, który wyszedł na korytarz razem z Juddem. „Wiem.” Wyciągnął gładki czarny telefon. „Riley zajmie się wszystkim, czego będą potrzebować. My wychodzimy na chwilę.” Jego oczy wpatrzyły się w oczy Sienny. Zgodnie z ich umową nie zakwestionowała jego rozkazu, aż Judd zostawił ich na jednym ze skrzyżowań. „Rozmawialiście o mnie.” Zaczęła. „Ja...” „Wujkowie, bracia, ojcowie zawsze odbywali, i będą odbywać prywatne „dyskusje” z mężczyznami, którzy chcą dotknąć ich kobiet.” Wtrącił Hawke. „Nigdy nie wygrasz tej kłótni, więc daj sobie spokój.” Pociągnął zabawnie za jej warkocz. Zmierzyła go wzrokiem i wyciągnęła włosy z jego uchwytu. „To najbardziej seksistowskie zdanie, jakie kiedykolwiek słyszałam.” „To nie znaczy, że jest przez to mniej prawdziwe.” Wzruszył ramionami. „Zapytaj kiedyś Riley'a na temat miłej pogawędki, którą ucięli sobie z nim tata i bracia Mercy.” Irytacja ustąpiła miejsca ciekawości. „A co z Indigo?” Pani porucznik była trzecią najwyższą stopniem osobą w stadzie. Nie potrzebowała niczyjej ochrony. „Znasz Abla.” Powiedział odnosząc się do ojca Indigo. „Jak ci się wydaje?” Sienna wiedziała w tym momencie, że ten arogancki wilk wygrał. Abel uwielbiał swoje dziewczyny. Najprawdopodobniej zagroził, że wyrwie Drew kluczowe części anatomii. „Gdzie idziemy?” Zapytała będąc w złym nastroju i nie próbując tego ukryć. „Za chwilę.” Skinął w stronę jednego z pokoi konferencyjnych. „Toby jest tutaj.” Padło niewypowiedziane pytanie. Ciche zapytanie czy potrzebowała iść do swojego brata. „Nic mu nie jest.” Powiedziała zastanawiając się jak ten mężczyzna o oczach wilka mógł w tym samym czasie być tak wkurzający i taki cudowny. „Uwielbia swoje lekcje z Saschą.” „Ona też coś z tego ma, wiesz.” „Jest kardynalną empatką. Umiejętności E Toby'ego są ledwie w okolicach 3 na skali.” Status kardynalnego jej brata wywodził się z telepatii. „Jest jednak w pewnym stopniu E.” Wytknął Hawke. „Istnieje.”

Tak, pomyślała, Hawke miał rację. To wyjaśniało niewyjaśnioną głębię radości Saschy za każdym razem, gdy była z Tobym. „Nigdy nie spotkałam innego X.” Nie wiedziała, dlaczego powiedziała mu o tym. Hawke nie odpowiedział, aż wyszli z legowiska i zaczęli kierować się na ścieżkę, która w końcu doprowadzi ich do treningowego biegu z przeszkodami, który stał się jeszcze bardziej nieludzki od powrotu Riaza z placówki za granicą. „A co ze słabymi X-ami?” Zapytał unosząc twarz na czyste, jasne promienie słońca Sierry. Piękny mężczyzna. „Ta umiejętność jest tak rzadka, że w jakimkolwiek czasie na świecie jest nas pewnie mniej niż dziesięć osób.” Powiedziała, gdy posłał jej pytające spojrzenie. Nawet to przybliżenie było prawdopodobnie zawyżone biorąc pod uwagę informacje, które udało jej się zebrać na temat długości ich życia. „Teoria głosi, że X poniżej 2 na skali nie manifestuje się, więc nikt nie zdaje sobie sprawy z tego, że posiada tą umiejętność. A co do innych … wiem o jednym, który umarł, gdy byłam nastolatką. Słyszałam o innych dwóch, którzy umarli zanim przyprowadzono mnie na szkolenie.” Tyle smutku, śmierci. „Jeżeli chodzi o dwójkę innych żyjących w Sieci X-ów, o których wiedziałam jeden był psychotyczny, a drugi nadwrażliwy.” Kontynuowała. Dziwnie było rozmawiać na temat oznaczenia X bez czucia ostrych włóczni bólu uderzającego w jej kręgosłup w przejawie pierwszego poziomu dysonansu. Ostrzeżenia, że nie powinno się rozmawiać o rzeczach, które Rada wolała, by były ukryte. „Istniała możliwość, że gdybyśmy znaleźli się w bliskiej odległości mogłabym go uaktywnić.” „Czy to upośledzenie nie sprawiało, że stawał się zagrożeniem?” Hawke odsunął srebrno-złote pasma przykuwając jej uwagę. „Tak, ale musiał być w pewnym stopniu użyteczny, bo pozwolono mu żyć.” Wymruczała. Pomyślała, że Hawke miał najbardziej fascynujące włosy, jakie kiedykolwiek widziała. Niezwykłe i piękne jak jego sierść w wilczej formie. „Dlaczego nie zapuścisz włosów?” „Tak jak Luc?” Wzruszył ramionami. „To chyba nie w moim stylu.” Musiała przyznać, że uwielbiała sposób, w jaki pasma ocierały się o jego kark. Były wystarczająco długie, by być psotne … by zapraszać pieszczotę kobiecych palców. Nie była pewna, gdzie się znajdowali w relacji związku, co byłby gotów zaakceptować, więc włożyła dłonie pod pachy. „Dlaczego w ludzkiej postaci jesteś tak podobny do swojego wilka?” „Był czas, gdy potrzebowałem, by był to mój dominujący aspekt nawet, gdy znajdowałem się w ludzkiej formie – wilk był bardziej dojrzały niż chłopiec.” Poprowadził ją obok toru przeszkód i dalej między drzewa. „Mój wilk zawsze był blisko powierzchni. To doświadczenie wzmocniło tylko efekt.” Zdumiona, że uzyskała bezpośrednią odpowiedź spięła się w sobie, by zebrać myśli. „Słyszałam jak zmiennokształtni mówili, że spędzenie zbyt długiego czasu z kontrolą oddaną zwierzęciu może być niebezpieczne.” „Nie można było temu zapobiec. Miałem piętnaście lat, gdy stałem się alfą.” „Byłeś taki młody?” „Nasz alfa nie żył, podobnie jak większość poruczników i starszych stopniem żołnierzy.” „To dlatego Śnieżni Tancerze mają tak młodą populację.” Liczba starszych ludzi nie była nawet zbliżona do tej, której można, by się było spodziewać. Chciała zadać następne pytanie, gdy zdała sobie sprawę, że zatrzymali się w cieniu smukłego drzewa, którego gałęzie zwisały z liśćmi elegancko błyszczącymi na wietrze. „Dam ci dwudziestominutowe fory.” Powiedział. Blade oczy wilka obserwowały ją z ludzkiej

twarzy. ROZDZIAŁ 19 Maleńkie włoski na jej rękach uniosły się. „Do czego?” „Musisz dotrzeć do jeziora zanim ciebie złapię.” Posłał jej powolny, prowokujący uśmiech, który uderzył ją prosto we wnętrzności. „Zobaczymy, czy jesteś wystarczająco mądra, by oszukać wilka.” „Dlaczego miałabym chcieć to zrobić?” Sienna zapłaciła swoją składkę i zasłużyła na swój status. „To test?” „Nie.” Skrzyżowała ręce i stanęła na rozsuniętych nogach w pozycji obronnej. „To nie muszę tego robić.” „Proszę cię o to.” Przesunął głowę na bok. Ten ruch całkowicie nie był ludzki. „Boisz się, że przegrasz?” Jej szczęka napięła się. „Mogę cię pobić nawet z zamkniętymi oczami.” „Już się boję.” Wilk naśmiewał się z niej. Gdyby była w stanie warczeć zrobiłaby to w tym momencie. „Wolno ci pójść okrężną drogą do jeziora i zaczekać tam na mnie?” Był szybszy, wygra nawet jeżeli będzie miała fory. Potrząsnął przecząco głową. Pasma tych cudownych włosów ześliznęły się na czoło. „Gdzie w tym byłaby zabawa?” Wiedziała, że zmanipulował ją do przyjęcia wyzwania, ale jej potrzeba rywalizacji uderzyła na całego. To nie pozwoli jej się wycofać. „Dobra. Uruchom zegar.” „Zrobione.” Zamknął oczy. „Zanim pójdziesz powinienem ci powiedzieć, co dostaniesz jeżeli wygrasz.” „Co?” „Niespodziankę.” Och, bardzo chciała mieć możliwość warczenia. „A co jeżeli przegram?” „Mogę wrzucić cię do jeziora. Może.” Ruszyła nie ufając mu nawet na milimetr, gdy ten uśmieszek flirtował na jego ustach. Był od niej dużo szybszy – widziała jak biegał. Ten widok sprawił, że serce zawędrowało jej aż do gardła. Był zbudowany jak najpiękniejsza żywa maszyna. Miał same płynne ścięgna i wiązadła, mięśnie i siłę. Tak mocno przewyższał ją w kwestii prędkości, że nie miała żadnych szans. Ale istniały inne sposoby, by zabawić się z wilkiem. Mężczyzna i wilk obaj byli odrobinę zawiedzeni Sienną. Pobiegła prostą linią do jeziora. Nie próbowała nawet użyć pobliskich cieków wodnych, by zamaskować swój zapach. Lśniące pasmo dzikich przypraw i jesiennych liści rozlewało się przed nim. Uwodziło jego wilka w niemożliwy do pomylenia sposób. Będzie musiał … „Cholera!” Był do góry nogami. Obserwował jak rozpościera się pod nim usiane igliwiem leśne podłoże. Prawie metr poniżej. Jego prawa kostka była bezpiecznie złapana w linę. Obrócił się, by spojrzeć na kostkę i potrząsnął głową. Ponownie się w nią wpatrzył. I zaczął się śmiać. Bardzo mądra dziewczyna. To nie była wcale lina, ale gruby bluszcz, który rósł wszędzie dookoła. Sienna musiała spędzić większość swoich dwudziestu minut forów ustawiając tą pułapkę. Pułapkę, której normalnie, by uniknął – tylko, że spisał na straty jej umiejętności na tym polu bitwy. To go nauczy, że nie powinien być aroganckim dupkiem.

Obrócił ciało i przeciął bluszcz pazurem. Tylko po to, by jego cel wywinął mu się. Przeklął, i spróbował jeszcze raz, i jeszcze. Zanim dostał się do tego cholernego bluszczu pomalował powietrze na sino. Twarde lądowanie na tyłek również w tym nie pomogło. Wilka to nie bawiło … a może jednak, bo to w końcu była gra. Pozbył się pozostałości bluszczu ze swojej kostki i wyprostował się, by nastawić mięśnie. A potem ponownie zaczął podążać za jej zapachem – tym razem już dużo ostrożniej. Zobaczył bluszcz, który rozłożyła wzdłuż jego ścieżki i przeszedł nad nim bez uruchomienia pułapki. Tylko po to, by odkryć, że jego cholerna kostka – ta sama – utknęła w dziurze. Zawarczał i odsunął liście, by odkryć, że ten bachor wykopał trzy dziury po drugiej stronie bluszczu. Zdołał znaleźć centralną z nich. Sprytnie. Pomyślał wilk uradowany nią. Bardzo sprytnie. Wykopał biedną kostkę i spędził kilka minut rozbrajając pułapkę, tak by nikt inny nieświadomie w nią nie wpadł. Miał przeczucie, że wiedziała, że tak zrobi. A później zmienił taktykę. Zamiast iść bezpośrednio w stronę jej zapachu poszedł dłuższą drogą podchodząc ją pod kątem. Zobaczył gdzie odpoczęła chwilę. Dostrzegł kolejną mądrą, podstępną pułapkę. Rozbrojenie jej zajęło mu kilka cennych minut, ale dużo mniej niż gdyby dał się w nią złapać. Pięć minut później długi kosmyk rubinowych czerwonych włosów błysnął na niego zza krzaka. Ten obszar był aż gruby od jej zapachu. Pewny, że dogonił ją już miał rozsunąć krzak … w ostatniej chwili odsunął swoją dłoń. Jego własna mała krągła psotna istota niemal skłoniła go do dotknięcia trującego bluszczu. Och, teraz go rozzłościła. Uśmiechnął się i spojrzał w dół. Zobaczył bluzę ukrytą pod krzakiem. Najprawdopodobniej wetkniętą tam za pomocą patyka. „Zręczna Psi.” Teraz już świadomy kalibru swojego oponenta zaczął ją mocno tropić lecąc nad ziemią z nieludzką prędkością. Każdy jego zmysł był w stanie podwyższonego alarmu. Tam. Była zaledwie o kilometr od jeziora. Miała związane z tyłu włosy. Jej ręce były gołe pod koszulką z krótkim rękawkiem. Klęczała na ziemi ustawiając na niego kolejną pułapkę. Zamiast rzucić się na nią przesunął się cicho wokół niej, by popatrzeć. Miała taki szybki umysł, pomyślał patrząc jak użyła giętkiej gałęzi drzewa i kolejnego pasma bluszczu, by stworzyć swój ostatni wnyk. Wilk doceniał jej spryt. Jedynie jej braki w prędkości pozwoliły mu ją złapać. Ale złapał ją … i sam miał w zanadrzu kilka sztuczek. Sienna znieruchomiała, gdy jej kark zamrowił w ostrzeżeniu. Nic. Żadnego dźwięku. Zdecydowanie brak krzyku takiego jak ten, który rozległ się, gdy Hawke wszedł w pierwszą pułapkę. Była oddalona od niego mniej niż dziesięć metrów. Miała ledwie wystarczająco dużo czasu, by ją skonstruować. Och, ale był wkurzony. A potem roześmiał się. Nigdy się tego nie spodziewała. To sprawiło, że zrozumiała. Gra. Grali w grę. Nigdy wcześniej nie grała w grę, która nie była połączona z uczeniem się taktyki militarnej. Za wyjątkiem gier granych z Toby'm i Marlee. A nawet grając z bratem i kuzynką skupiała się na ich przyjemności. Była bardziej koordynatorem, niż uczestnikiem zabawy. To – to była gra dla samej przyjemności grania. Efektywny X-Psi w jej wnętrzu mówił, że była to strata czasu, ale uciszyła ten głos. Bo nigdy nie czuła się tak lekko, tak młodo jak w tym momencie. Przedzierając się przez antyczny las i próbując przechytrzyć wilka z bladymi niebieskimi oczami i srebrno-złotymi włosa … „?!#” Dźwięk, który wybuchł w jej gardle był niemożliwy do zrozumienia. Odkryła, że wisiała za kostkę

przynajmniej półtora metra nad ziemią. „Nie.” Wymruczała wpatrując się w niedowierzaniu. Oczywiście z uwagi na swoje obecny kłopotliwe położenie odpowiedź miała tuż przed nosem. „Wygrałeś!” Zawołała w końcu w wybuchu temperamentu. Pojawił się z lasu patrząc na nią ze zdumieniem w oczach. „Co ty tam robisz dziecino?” „Rrrr.” Zasłoniła dłońmi usta powstrzymując ten dziki dźwięk. Policzki Hawke'a uniosły się w rozbawionym uśmiechu. „Zrób tak jeszcze raz.” Nigdy. „Ściągnij mnie.” Zakołysał się na piętach. „A co dostanę w zamian?” „Nie zrobię z ciebie skwarka.” „I tak tego nie zrobisz.” Powiedział z taką niefrasobliwością, że stało się to czystym wyzwaniem. Strzeliła w niego pociskiem ognia, który przeleciał obok jego włosów, ale on już zdążył zrobić unik. „Tut, tut. To oszukiwanie.” „Urgh!” Przesunęła ciało z poważnym wysiłkiem mięśni podbrzusza i zaczęła celować w bluszcz. Przekonana, że zdoła przerwać go swoimi umiejętnościami. „Upadek, będzie bolał jak jasna cholera.” To na chwilę ją zatrzymało. Ustawił tą pułapkę tak, że wisiała wyżej niż on. To będzie bolało. Opuściła się na dół i wypuściła powoli oddech. „Czego chcesz?” Niemal warknęła. Nigdy wcześniej na nikogo nie warczała. Podszedł do niej wystarczająco blisko, by móc położyć jedną dłoń pod jej karkiem, a drugą na dole pleców. Przesunął jej głowę w bardziej wygodną pozycję. Pochylił się tak blisko, że mogła jedynie zobaczyć błyszczący mroźny błękit jego oczu. „Pocałunek dla wielkiego, złego wilka.” Gardło zacisnęło się jej. Słowa uwięzły w nim. Ale on nie zmniejszył dzielącej ich odległości. „Tak?” Przełknęła i przytaknęła głową. „Musisz to powiedzieć.” „Tak.” Zdołała z siebie wydusić łapiąc jego ramię jedną dłonią. „Co tak?” Część jej frustracji ponownie uderzyła zwracając jej głos. „Wiesz co? Nie sądzę, żeby mnie obchodziło, z jakiej wysokości spadnę!” Roześmiane usta opadły na jej wargi. Jedna duża dłoń ujmowała jej policzek, a druga podtrzymywała kark. To było … To było … Nie miała słów, by to opisać. Szok doznań, które rozprzestrzeniły się po jej ciele był surowy i prymitywny. Jej piersi napuchły. Roztopiła się w miejscu między udami. Wszystko dlatego, że te pewne usta smakowały ją z pełną zabawy delikatnością połączoną z więcej niż tylko kilkoma uszczypnięciami i liźnięciami. Jęknęła w jego usta i w odpowiedzi otrzymała uszczypnięcie w dolną wargę. A potem przesunął językiem po jej języku. O Boże. Pragnęła więcej. Ośmieliła się sama sięgnąć językiem. Wydał z gardła niski, głęboki dźwięk, a potem oddał jej tą pieszczotę z odsetkami. Jego palce masowały jej kark. Potem najdrobniejsza przerwa, by nabrać powietrza zanim jej górna warga zaczęła być ssana, a dolna została pojmana

między silne męskie zęby na pełne droczenia się uszczypnięcie. Gdy miała wrażenie, że zaraz uniesie głowę wygięła się w jego stronę. Otworzył usta nad jej wargami i przesunął po nich językiem zanim przerwał pocałunek z kuszącą powolnością. „Pocałowałbym cię jeszcze raz, ale rozzłościłaś mnie.” Wymruczał szczypiąc zębami miejsce jej pulsu. Oszołomiona zapytała. „Tak?” „Naprawdę sądziłaś, że pozwolę ci upaść?” Ugryzienie w niższym miejscu szyi. Tym razem mocniejsze. Wzdrygnęła się. Jej dłoń zacisnęła się na twardym od mięśni ramieniu. „Nie możesz ciągle mnie gryźć jak ci się żywnie podoba.” To było bardzo typowe dla alfy zachowanie, a on nie potrzebował żadnego zachęcania do tego typu zachowania. Polizał miejsce, gdzie został ślad po ugryzieniu. „Przetnij bluszcz.” Tym razem nie zakwestionowała tego, co powiedział. Używając wycelowanego pocisku zimnego ognia przecięła pułapkę. Złapał ją tak szybko, że nie doświadczyła nawet przez chwilę uczucia opadania. Postawił ją na nogi i przytrzymał przy sobie, gdy z powrotem odzyskała balans. Jedną dłoń położył na dole jej pleców, a druga bawiła się pasmami jej włosów. Gdy spojrzała w górę zobaczyła, że obserwował ją z tak absolutnym skupieniem, że całe powietrze uciekło z jej płuc. „Jesteś dobrym kompanem zabawy.” Powiedział pochylając głowę mówiąc prosto w jej usta. „Możesz wybrać następną grę.” Wykradał jej maleńkie pocałunki, gdy stała przyciśnięta do jego klaty. Poczuła wibracje jego warknięcia w każdym milimetrze ciała. „Kiedy?” Zdołała wydusić z siebie. Jej sutki były niczym małe twarde punkciki. Jej piersi były tak wrażliwe, że nie była pewna, czy byłaby w stanie to znieść, gdyby ich dotknął. „Jutro.” Pochylił się i przesunął nosem po jej szyi gryząc ją delikatnie zanim potarł ustami po pozostawionym znaku. „Musimy wracać.” „Jeszcze minutkę.” Bała się, że to tylko sen. ośmieliła się otulić ręce wokół jego szyi i przesunąć palcami po jego karku. Był dużo wyższy, ale stał w miejscu, by mogła go przytulić. Jego oddech na jej skórze był gorący. Przez minutkę. Widok Walkera tej nocy w jej biurze nie zaskoczył Lary. Wczorajszego wieczoru też do niej przyszedł. Część jej, która nadal była obolała trzymała ją na czujny emocjonalny dystans. Jednak ta sama część utrzymywała jej skomplikowane, bolesne uczucia do cichego mężczyzny Psi. A one sprawiały, że nie była w stanie kazać mu wyjść – zwłaszcza po tym jak wyczuła w nim subtelną różnicę, zmniejszenie się tej ściany rezerwy. Nie chciała jednak narazić się na kolejny upadek. Więc zeszłej nocy przywołała coś, co była pewna, że sprawi, iż sam szybko się ewakuuje. „Nigdy nie mówiłeś nic na temat matki Marlee.” Ku jej szokowi uzyskała od niego odpowiedź. „Miała na imię Yelene.” Powiedział. Wyraz jego twarzy nie zdradzał żadnych emocji wobec kobiety, która urodziła mu dziecko. „Mieszkaliśmy razem w jednostce rodzinnej. Oboje uważaliśmy, że pod względem psychologicznym był to najbezpieczniejszy sposób, by wychować Marlee, a później również Toby'ego.” Jego słowa powierzchownie były tak zimne i racjonalne, a jednak pod nimi znajdowała się miłość, która sprawiła, że poszedł na niemal pewną śmierć łapiąc się wąskiej szansy, iż dzieci znajdą sanktuarium. „Przykro mi z powodu twojej siostry.” Wiedziała, że Walker był najstarszy z trójki rodzeństwa, a Judd najmłodszy. Mama Sienny i Toby'ego była średnim dzieckiem … i umarła stanowczo za szybko. „Kristine była utalentowana, ale miała swoje kłopoty.”

„Cieszę się, że Toby miał ciebie i mógł się do ciebie zwrócić.” Walker był w stanie zrozumieć ból dziecka spowodowany stratą, nawet w objęciach Ciszy. „Nie mogłem ochronić Sienny.” Mroczne, napięte słowa. „Nie pozwoliłbym jednak nikomu zabrać od nas Toby'ego.” Była miażdżąco świadoma tego ile musiało go kosztować obserwowanie tego jak Sienna została zabrana przez Minga. Wczoraj nie zadała pytania, które miała na końcu języka. Jednak dzisiaj, gdy siedzieli przy stole w poczekalni, a jego długie nogi otaczały jej przestrzeń nie była w stanie go już dłużej powstrzymać. „Yelene, jaka ona była?” „Nasze geny stanowiły dobre połączenie.” Jego wielkie ciało nie zdradzały nic z jego wewnętrznych przemyśleń, gdy podał jej tą odpowiedź, która tak naprawdę niczego nie wyjaśniała. „Przewidywano, że stworzymy potomka z wysokim stopniem umiejętności na skali. Marlee jest żywym dowodem prawidłowości tych przewidywań genetycznych.” Mimo braku mowy ciała Lara wiedziała, że chciał, by wycofała się z tego tematu. Ale nie miała zamiaru cofać zegara i wracać do związku, który ich łączył przed pocałunkiem, gdy pozwalała mu na jego subtelny sposób dyktować granice. „Czułeś coś do niej, prawda?” Każdy jej instynkt skłaniał ją, by go dotknęła, by połączyła się z nim na najbardziej podstawowym poziomie. Walker nie dał jej jednak tych przywilejów skóry. Nawet, jeżeli między nimi było coś więcej niż ta dziwna przyjaźń, nie był tego rodzaju mężczyzną, od którego kobieta mogła czegoś wymagać. „Byłem Cichy.” Powiedział. Odziana w dżins noga przesunęła się po jej nodze w szorstkiej pieszczocie, która sprawiła, że jej oddech zawahał się mimo tego, że ostrzegała się, by nie odczytywać zbyt wiele w jego wizytach i słowach. „Niczego nie czułem.” „Walker.” Odłożył kawę, którą mu zrobiła. „Nie było miłości ani uczucia – nie takiego jak ty odczuwasz. Ale wierzyłem, że było prawdziwe zaangażowanie i lojalność do jednostki rodzinnej. Myliłem się.” Jego słowa były takie zimne i ostateczne. Te zdanie powiedziało jej, że ten temat był poza zasięgiem. To nie determinacja Lary sprawiła, że walczyła z jego dominacją, by powiedzieć to, czym mu odpowiedziała. Sprawił to najgłębszy instynkt serca uzdrowicielki. „Zraniła cię.” Żyła na jego szczęce napięła się. „Podjęła najbardziej logiczny wybór, gdy cała nasza rodzina została wpisana na rehabilitację.” Walker nigdy nie zapomni tego dnia, tej minuty, gdy dostarczono mu edykt stwierdzający, że ma trzy dni, by uporządkować swoje sprawy i sprawy nieletnich znajdujących się pod jego opieką. Miał trzy dni na przygotowanie córki i chłopca, którego uważał za syna do poddania się psychicznemu praniu mózgów, które zmieniłoby ich w warzywa zdatne jedynie do najbardziej mechanicznych zadań. „Zgodnie z rozkazem rehabilitacyjnym linia Laurenów została uznana za „niestabilną” i „niepożądaną”. Samobójstwo Kristine było wskazane jako jeden z dowodów, ale Judd i Walker zawsze wiedzieli, że to była tylko wygodna wymówka. „Imienia Yelene nie było na rozkazie.” Wrócił do domu, by przedyskutować z nią tą sytuację. Chciał jej wyłożyć plany, które on i Judd zaczęli wcielać w ruch. Obaj dostrzegli znaki ostrzegawcze, gdy zasób mocy Sienny stał się jasny. Dodać do tego telekinetyczną siłę Judda i telepatię Walkera, a także kształtujące się umiejętności Marlee i Toby'ego – rodzina Lauren stała się zagrożeniem, które należało zneutralizować. „Gdy wszedłem do domu podnosiła właśnie walizki.” Najpierw sądził, że przygotowywała się do próby ucieczki. Do tego dnia nie wiedział, co go powstrzymało przed podzieleniem się z nią ich planami – może część jego zawsze rozumiała, że choć Yelene nosiła Marlee w łonie, dla niej ich dziecko było tylko zbiorem komórek … istotą możliwą do zastąpienia. „Gdy mnie zobaczyła powiedziała wprost, że nie zamierza pozwolić, by jej geny umarły razem z moimi.” Źrenice Lary rozszerzyły się przesłaniając przytłumione źrenice. „Nie potrafię tego zrozumieć.”

Ogarnęło ją niedowierzające zadziwienie. „Nigdy tego nie zrozumiem. Jedyne co mogę zrobić, to...” Położyła na stole otwartą dłoń. Była to cicha oferta pocieszenia. Od czasu ucieczki Walker nauczył się dotyku. Nauczył się przytulać. Klepać po plecach, albo ściskać czyjeś ramię. Nigdy jednak nie dotykał kobiety tylko z powodu tego, że złagodziłoby to w nim coś poszarpanego. Palce Lary zaczęły się zaciskać, gdy się nie poruszył. Jej dłoń zaczęła ześlizgiwać się ze stołu i oddalać od niego. Jego palce zacisnęły się wokół jej nadgarstka, zanim stał się świadomy tego, że poruszył ręką. Jego kciuk znajdował się na jej szalejącym pulsie. Jej skóra była taka miękka. Wywoływała w nim fantazje tego, jak by to było gdyby zbadał skórę jej piersi i wnętrza ud. Tam, w tych miejscach jej skóra byłaby jeszcze bardziej miękka, pomyślał. „Nie jestem Yelene.” Powiedziała mając w sobie cichą siłę, która od początku przyciągała go. „Nigdy nie odejdę od tych, którzy są moi.” Nie, ona nie była zbudowana w ten sposób. Ale … „Yelene nie ma z tym nic wspólnego.” „Kłamczuch.” Ten szept dał mu do zrozumienia, że ona nie zamierza się wycofać. „To, co zrobiła zraniło Cię na poziomie, którego nie jesteś w stanie zaakceptować. A to zranienie nadal ma wpływ na decyzje, które podejmujesz w odniesieniu do kobiet i związków.” „Stare więzi, miłość do dzieci – one przetrwały Yelene, przetrwały ucieczkę.” Powiedział wpatrując się w to przytłumione spojrzenie, by wiedziała, że to, co do niej mówił było całkowitą prawdą. „Jednak reszta mnie jest uszkodzona.” Mimo jego pragnienia jej, nie będzie jej kłamał … mimo tego, że wiedział, iż jego słowa pchną ją w ramiona jednego z innych mężczyzn, których przyciągała ciepła poświata jej ducha. Jego umysł stał się zimny od gniewu, ale zdusił go wiedząc, że nie ma prawa do tych emocji. „Zbyt długo byłem Cichy.” Lara potrząsnęła przecząco głową. W wyrazie jej twarzy było coś, czego nie był w stanie odczytać. Wokół jej ust utworzyły się drobne linie. Podobne otaczały kąciki jej oczu. „Sformułowałeś z członkami stada nowe więzi lojalności i zaufania. Jesteśmy … przyjaciółmi.” „Tak.” Potarł kciukiem po jej pulsie. Chciał dotknąć ustami tego miejsca. Głód fizyczny nie stanowił problemu, ale Lara nie była kobietą, której to kiedykolwiek wystarczy. Była uzdrowicielką. Była zbudowana dla rodziny i śmiechu dzieci, a także wybranka, który wiedział jak kochać z taką samą głębią serca, z jaką ona kochałaby jego. „Nie wydaję się mieć w sobie zdolności, by poczuć cokolwiek głębszego.” Może tkanka bliznowa była zbyt gruba, albo może krytyczny aspekt jego psychiki emocjonalnej został złamany ponad możliwość naprawy, ale w jego wnętrzu istniała ściana, przez którą nic nie mogło się przedrzeć. Nawet Lara. ODZYSKANE Z KOMPUTERA 2(A) SŁOWA PRYWATNA, OJCIEC, DZIAŁANIE WYMAGANE (2)

KLUCZOWE:

KORESPONDENCJA

OD: Alice DO: Tata DATA: 10 kwietnia 1973 r., godz. 23:44 TEMAT: odp: witaj Tato, Jestem taka podekscytowana! Może nie powinnam być, ale możliwe, że znalazłam najbardziej niezwykłą zależność. Zaczęło się, gdy dałam radę wytropić potomków kobiety nazywającej się Jena

Akim, X-Psi, która żyła w szesnastym wieku i była częścią rodziny o umiejętnościach wysoko uplasowanych na skali. Informacje dotyczące jej i jej rodziny są bardziej legendą niż faktem. Jeżeli jednak okażą się prawdziwe mogą zawierać odpowiedź. Krytyczne w tej sprawie jest to, że w przeciwieństwie do większości X-ów, którzy są umieszczani na specjalistycznym szkoleniu, gdy tylko ujawnią się ich tendencje X, Jena nigdy nie była odseparowana od swojej jednostki rodzinnej. To oczywiście jest kluczowe i dlaczego do tej pory umykało to uwadze wszystkich. Istnieje możliwość, że jest to ukryte lub mniej widoczne w przypadku umysłów o niższych stopniach na skali – ale nie mogę wyciągać żadnych wniosków dopóki nie będę w stanie potwierdzić, czy moja teoria jest prawdziwa. Jeżeli tak, to nie może być przypadek – moje badania pokazują, że plan psychiczny jest wielowarstwowy i ma wiele tekstur, tak skomplikowanych, że nawet Psi nie są w stanie ich wyłapać. Jednak krytyczne jest to, że zasady istnieją. Kocham cię, Alice. (2) Notatka do pliku: Nie jest możliwe satysfakcjonujące ukończenie działania. Umysły rodziców wykazują ślady subtelnego wymazania telepatycznego związanego z Projektem X – żadne z nich nie ma problematycznej, albo użytecznej wiedzy na ten temat. Potomkowie Akim nie są świadomi jakichkolwiek odkryć związanych z ich linią genetyczną.

ROZDZIAŁ 20 Sienna otworzyła drzwi w nocy następnego dnia po pocałunku i znalazła po drugiej stronie czekającego Hawke’a opartego ręką o jej futrynę. „Gotowa na zabawę?” Zapytał wilk. Jej serce uderzyło o żebra na wspomnienie dzikiego ugryzienia i jego smaku złączonego z jawną męskością jego zapachu – ale tak jak przy jego wcześniejszej wizycie rozdzwonił mu się telefon zanim mogła odpowiedzieć na to zaproszenie. „Lepiej, żeby to było ważne.” Warknął do odbiornika najwyraźniej równie sfrustrowany. Zamilkł na chwilę, a potem wyprostował się. Odczytując wyraz jego twarzy poszła założyć trapery zakładając je mocnymi, szybkimi ruchami. Zerknął na nią, ale nic nie powiedział. „Gdzie?” Zapytał. Jego ton był spokojny i opanowany, ale wiedziała, że coś się stało. „Nie, masz rację. Zrób, co możesz. Już jadę razem z Larą.” Sienna uniosła szybko głowę słysząc imię uzdrowicielki Śnieżnych Tancerzy. Zwinęła rozpuszczone włosy w nierówny kucyk i przesunęła się obok niego na korytarz. „Zaalarmuję Larę.” Powiedziała ruchem warg do Hawke'a, gdy on poprosił osobę po drugiej stronie linii o dalsze szczegóły. Jego oczy były oczami alfy, nie zmysłowego drapieżnego zmiennokształtnego mężczyzny, który przyszedł do jej drzwi. Przerwał na chwilę rozmowę telefoniczną, by powiedzieć do niej. „Przyprowadź ją do dolnego garażu. Będzie potrzebowała dodatkowych zapasów – więcej niż jeden ranny. Nie przeszkadzaj Juddowi. Musi odzyskać siły po teleportacji, którą wykonał wcześniej.” Odeszła natychmiast po tym jak skinął po raz kolejny i pobiegła do mieszkania uzdrowicielki, które było zaraz obok ambulatorium. Nikt nie odpowiadał. Ale, gdy zajrzała do samego ambulatorium znalazła Larę przy biurku czytającą jakąś gazetę medyczną. Zdała uzdrowicielce krótkie podsumowanie na temat wszystkiego, co wiedziała i pomogła jej zebrać zapasy. „Przeszłaś szkolenie medyczne drugiego stopnia, prawda?” Zapytała Lara poruszając się szybko i wydajnie. Sienna pełniła rolę siły mięśniowej, gdy Lara ładowała na nią sprzęt. „Ukończyłam zajęcia stopnia trzeciego, gdy byłam u leopardów.” Wszyscy żołnierze byli zobowiązani do ukończenia szkolenia drugiego stopnia. Dla Sienny kurs techniczny byłby zdecydowanie mniej wymagający, biorąc pod uwagę sposób. w jaki pracował jej umysł, ale bycie w stanie pomóc ludziom w jakimkolwiek stopniu było dla niej nieocenionym darem. Maleńkim sposobem, by zbilansować przemoc czynnika X. „To prawda. Dostałam zawiadomienie o ukończeniu kursu.” Przytaknęła uzdrowicielka tak jakby podejmowała decyzję. „Lucy zrobiła podwójną zmianę, więc nie będę jej budzić.” Powiedziała mówiąc o młodej Śnieżnej Tancerce, która właśnie skończyła szkołę pielęgniarską i podjęła pracę na pełen etat jako asystentka Lary. „Jesteś odpowiednio przeszkolona.” W tym momencie zadzwonił jej telefon. Po krótkiej rozmowie powiedziała do Sienny. „To był Hawke. Będziemy potrzebowali więcej pomocy.” „Judd nie jest wypalony.” Sienna nie wiedziała, gdzie wcześniej teleportował się jej wujek, ale widziała go przy kolacji z dziećmi. Był w stanie zrównać poziomy energii. „Nie sądzę, by był w stanie nas tam teleportować, ale może pomóc przy rannych.” Powiedziała świadoma tego, że Lara została wtajemniczona do jego umiejętności Tk, włączając w to jego umiejętność leczenia używając telekinetyki na poziomie komórkowym. „Sprowadź go.” Powiedziała Lara i potarła czoło. „Jednak będę musiała obudzić biedną Lucy.” Pięć napiętych minut później Lara i Sienna dotarły do garażu razem z kilkoma innymi członkami

stada, których zagarnęły, by pomogli przenieść sprzęt. I odkryły, że Judd dotarł tam przed nimi. „Hawke już pojechał.” Powiedział do nich wkładając zapasy na kanapę samochodu. „Zawiozę was obie. Kolejny zespół pojedzie za nami większą ciężarówką z noszami, by pomóc przenieść rannych do legowiska.” „Lucy też jedzie.” Lara obejrzała się, by spojrzeć ponad ramieniem na wejście do garażu. „Powinna być … już jest.” Lucy ze zmierzwionymi włosami i czerwonymi oczami usiadła na tylnym siedzeniu obok Sienny. „Z czym mamy do czynienia?” „Wielokrotne rany postrzałowe.” Powiedziała Lara. „Oparzenia w wyniku laserów.” „Jakieś rany krytyczne?” Judd wycofał i wjechał w nierówną drogę leśną. „Mogę być w stanie szybciej cię tam sprowadzić, ale to mnie wypali.” „Będzie lepiej, jeżeli będziesz w stanie pomóc z leczeniem. Hawke zatrzyma wszystkich do momentu, gdy tam nie dotrzemy.” Judd zerknął na uzdrowicielkę wypowiadając pytanie, które właśnie miała zadać Sienna. „Zdaję sobie sprawę z tego, że Hawke może pchnąć swoją siłę w tych, z którymi łączy go przysięga krwi, ale czy jest wstanie dotrzeć w ten sposób do innych członków stada?” „Tak.” Lara sprawdzała telefon upewniając się, czy otrzymała jakieś uaktualnienia informacji będąc w kontakcie z osobą, która wykonała oryginalny telefon po pomoc. „Nie jest to łatwe, ani równie efektywne jak w przypadku przysięgi krwi z porucznikami czy więzi, którą ma ze mną, ale może ich tam przytrzymać mocą swojej obecności.” „Hierarchia.” Powiedziała Sienna zdając sobie po raz pierwszy sprawę z prawdziwej głębi fundamentu, który ugruntowywał stado. „Wilki posłuchają alfy, nawet w tak ekstremalnym przypadku.” „Dokładnie.” Sienna obróciła się w stronę Lucy, gdy pielęgniarka sięgnęła do tyłu, by związać swoje splątane od snu włosy. „Mogę to zrobić, jeżeli chcesz.” „Dzięki.” „Poradzisz sobie z taką małą ilością snu?” Lucy przypominała Siennie Riley'a, choć nie mieli żadnego podobieństwa fizycznego. Chodziło o spokojną stabilność ich natur. Ze wszystkiego, co do tej pory słyszała ten solidny spokój będzie dzisiaj bardzo potrzebny. Lucy przytaknęła. „Przyzwyczaiłam się do tego, gdy pracowałam dla CTX w czasie przerw w szkole pielęgniarskiej – wiadomości nigdy nie śpią.” Jej żołądek zaburczał zaraz po wypowiedzeniu tego zdania. „Cholera, zapomniałam wziąć coś do jedzenia. Padłam na łóżko bez kolacji.” „Trzymaj.” Judd rzucił batonik musli na tylne siedzenie. „Miałem go w kieszeni.” „Ślubuję ci moją dozgonną miłość.” Powiedziała Lucy i rozdarła opakowanie batonu. Sienna zastanawiała się, czy Judd naprawdę miał batonik, czy dokonał precyzyjnego „sprowadzenia” telekinetycznego. Będąc świadkiem ceny, jakiej to od niego wymagało wiedziała, że telekinetyka nie była łatwą umiejętnością w żadnym znaczeniu tego słowa, ale nie miałaby nic przeciwko, gdyby miała ją zamiast ognia i bólu oznaczenia X. Jednakże to właśnie tego rodzaju przemoc oczekiwała na nich na przygranicznej sekcji terytorium legowiska, które łączyło się z ziemią Ciemnej Rzeki. Ten obszar był grubo usiany świerkami, które przeszywały lśniące piękno nocnego nieba. Były tam dwa koty. Jeden z nich wykonywał pierwszą pomoc. Zdała sobie sprawę za pomocą wzroku przystosowanego do poświaty lamp polowych, że drugi był postrzelony w rękę, a jednak mimo wszystko próbował zrobić co mógł w stosunku do innych, którzy byli bardziej ranni.

„O Boże.” Wyszeptała Lucy łapiąc apteczkę medyczną z bagażnika. „Riordan musiał przyjść szybciej na zmianę warty.” Sienna podążyła za wzrokiem pielęgniarki i zobaczyła, że duży, zabawny wilk krwawił mocno od ran w podbrzuszu, gdy siedział oparty o drzewo. „Jest mocno ranny.” Tak samo jak Elias. Wyglądało na to, że starszy żołnierz został zraniony laserem wzdłuż jednego boku. Jego ciało było przypalone bez wątpienia powodując u niego okropny ból. Choć zaciskał zęby i powstrzymywał krzyk. „Gdzie jest Hawke?” Obie w tym samym czasie zdały sobie sprawę z odpowiedzi. Simran, partnerka Eliasa na warcie i kobieta, której miejsce na granicy miał zająć Riordan leżała na ziemi. Krew wyciekała z rany na jej szyi. Sienna wiedziała, że to śmiertelne zranienie – albo powinno być takie. Hawke klęczał przy Simran. Zaciskał dłoń na krwawej ranie. W bladych wilczych oczach było takie intensywne skupienie, że wiedziała, iż trzymał wartowniczkę przy życiu jedynie samą siłą woli. Dopiero wtedy zobaczyła lekki błysk na jego nagich plecach – zrozumiała, że przybiegł tutaj. Jego prędkość była szybsza niż jakiegokolwiek pojazdu, gdy sprowadzało się do tego górskiego leśnego terenu usianego rzekami i jeziorami. Jednak, by dotrzeć do Simran zanim wartowniczka wymknęłaby się … Jego prędkość musiała być napędzana niewyobrażalną, czystą furią. „Judd zajmie się Riordanem.” Powiedziała do Lucy dystansując się, bo sparaliżowałoby ją to, gdyby pozwoliła sobie na myślenie o ludziach, którzy leżeli zakrwawieni na zimnej ziemi. „Ty zajmij się Eli, a ja sprawdzę, co z leopardami.” Barker nie zaprotestował, gdy posadziła go opierając o szorstki pień antycznej sosny. Stracił wystarczająco dużo krwi, by zacząć chwiać się na nogach. „Przeszła na wylot.” Powiedziała po przebadaniu rany. „Nie sądzę, by kula dokonała jakiś poważnych uszkodzeń, ale powinien to obejrzeć ktoś lepiej wykwalifikowany.” Włożyła nabój z antybiotykiem do pistoletu presyjnego i przyłożyła go do jego skóry. Chwilę później lekarstwo krążyło już w jego systemie. Poprawiła wystrzałem ze środkiem znieczulającym zanim zdążył jej powiedzieć, że go nie potrzebuje. „Zgaduję, że chcesz, żeby obejrzała to Tamsyn?” Zapytała partnerka Barkera odnosząc się do uzdrowicielki Ciemnej Rzeki, gdy wróciła do jego boku. „Tak długo jak uważasz, że może zaczekać kolejną godzinę, lub coś koło tego. Tammy już tu jedzie.” Sienna sprawdziła sygnały życiowe Barkera używając skanera. „Na razie jest stabilny.” Zerknęła w górę słysząc delikatny dźwięk. Zdała sobie sprawę, że polana roiła się od dzikich wilków. Ich ciała były gładkimi cieniami w ciemności. „Pojawiły się razem z Hawke'em.” Powiedziała Rina potrząsając głową z niedowierzaniem. „Sądzę, że stoją na straży.” „Tak.” Sienna zaczęła dezynfekować poranione ciało – przy wstrzymywanym syczeniu Barkera. „Jak skończyliście w środku tego wszystkiego?” Wyjaśnienie, co to właściwie było przyjdzie później, po tym jak ranni będą już bezpieczni. „Nasza warta zakłada się z wartą Eliasa i Simran.” Powiedziała Rina, gdy Sienna skinieniem kazała ponętnej blond żołnierce przycisnąć sterylne płatki po obu stronach rany, by mogła ją zabandażować w tymczasowy opatrunek. „Czasami zatrzymujemy się na parę minut, żeby pogadać. Ledwie dzisiaj tutaj dotarliśmy, gdy te cholerne dranie Psi pojawili się znikąd.” Zamilkła na chwilę, a potem jęknęła. „Bez obrazy.” „Nie ma sprawy.” Sienna wiedziała, kim była. Wiedziała również, że gdyby sprawy miały się inaczej mogłaby skończyć jako jedna z morderczych maskotek Rady. „Teleportowali się tutaj?” Rina przesunęła dłonią po żywych brązowych włosach Barkera odsuwając je ze zmoczonego potem czoła. Przysunęła swoje ciało bliżej jego w typowy dla zmiennokształtnych sposób. „Spuścili się na linach ze zbocza.”

To miało sens, bo zdolni do teleportacji Tk byli ograniczonym zasobem – choć po sposobie w jaki Henry Scott poświęcił kilku z nich w ciągu ostatnich miesięcy nigdy, by się tego nie można było domyślić. „Jak zdołali tak szybko rozłożyć was wszystkich?” „Obezwładnili nas czystą siłą. Było oczywiste, że nie zamierzali pozostawiać nikogo przy życiu.” „Ślizg był niemal bezdźwięczny.” Powiedział Barker pochylając się w stronę czułego dotyku Riny. „Wyłapaliśmy jednak w ciągu sekundy ich zapach zanim zdołali uderzyć.” Zacisnął szczękę, gdy Sienna poprawiała bandaż. Środek przeciwbólowy najwyraźniej nie był wystarczająco silny w stosunku do przeszywającego aż po kości bólu otrzymanej przez niego rany. Sienna przeliczyła masę jego ciała i uznając to za bezpieczne zwiększyła jego dawkę. Fakt, że nie zaprotestował powiedział jej jak bardzo cierpiał. „To, i fakt, że Reen, Riordan i ja byliśmy tutaj przechyliło szalę na naszą korzyść – nie spodziewali się tutaj naszej trójki.” Kontynuował po tym jak odłożyła strzykawkę presyjną. Wnętrzności Sienny stały się zimne, gdy pomału wtapiało się w nią olśnienie, że próba zabójstwa pięciu osób była jedynie wierzchołkiem góry lodowej. „Jeżeli zaczniesz czuć się gorzej chcę zaraz o tym wiedzieć.” Powiedziała do Barker'a, gdy skończyła go opatrywać. „Nic mi nie jest.” Białe linie pojawiły się wokół jego ust. „Jak myślisz, jak bardzo do bani byłoby mieć napisane na nagrobku „głupi kretyn umarł pod wpływem szoku”?” Przewrócił jasnymi, orzechowymi oczami. „Zdecydowanie wytrenowana przez Indigo.” Wymruczał. Jego skóra błyszczała od zimnego potu. „Jeżeli ja nie powiem, to Rina zaraz ci wygada.” „Taka moja robota, głąbie.” Rina udawała, że uderza go w czoło. Zadowolona Sienna wstała i poszła do miejsca, gdzie Lucy siedziała przy Elim robiąc, co może dla teraz już nieprzytomnego żołnierza. Oparzenia osmalały całą lewą stronę jego ciała. Dostrzegła surowe różowe fragmenty mięśni. „Uśpiłaś go?” Sienna pomyślała o małej Sakurze. Jak wypłynęłoby na nią oglądanie tak rannego taty? A wybranka Eli, Yuki … „Bardzo cierpiał.” Jej słowa były napięte, a gniew poskromiony. „Potrzebuje Lary, ale Simran i Riordan są w bardziej krytycznym stanie.” „Lara będzie w stanie go uleczyć?” Mdłości zawładnęły nią, gdy przyklękła bezsilna u boku żołnierza… bo ona też mogła spalić żywą istotę. I to gorzej niż jakikolwiek laser. „Tak, ale zajmie jej to trochę czasu.” Dzięki Bogu. „Mogę cokolwiek zrobić?” „Pomóż mi wcisnąć te patyki w ziemię, żeby koc termalny nie dotykał jego skóry, gdy rozłożę go nad nim.” Po wykonaniu tego zadania Sienna wstała, by zobaczyć, że Lara przeniosła się od Simran i przyłączyła się do Judda u boku Riordana – młody mężczyzna również stracił przytomność. Jego twarz straciła cały kolor. Nie daleko od nich Hawke trzymał zwiniętą Simran na swoich kolanach. Jej głowa była wciśnięta pod jego podbródek. Jej gładkie czarne włosy spływały po jego ręce. Sienna zauważyła, że kobieta drży. Pobiegła do samochodu i wyciągnęła jeszcze dwa srebrne koce termalne. „Trzymaj.” Powiedziała dając jeden Rinie dla Barkera, zanim poszła przykryć Simran. Hawke ostrożnie owinął go wokół rannej wartowniczki, tak by nią nie potrząsnąć. „Nic im nie jest.” Wilk był obecny w jego oczach i głosie. Nigdy nie była bardziej świadoma ostrej siły jego miłości do stada. „Tak.” Odpowiedziała, choć to nie było pytanie. „Wydaje mi się, że Elias skończy najgorzej – przynajmniej do momentu, gdy Lara do niego nie dotrze.” Sienna nie była pewna, czy Judd mógł uleczyć oparzenia używając swoich

umiejętności Tk. Nawet gdyby miał wystarczająco siły po pomocy Riordanowi. „Do tej pory możemy utrzymywać go w stanie śpiączki klinicznej.” Podciągnęła kraniec koca pod stopy Simran i rozejrzała się. Wróciła myślami do zapasów, które niosła dla Lary. „Wydaje mi się, że w jednym z pudeł są napoje energetyczne. Wcisnę je w każdego, kto jest przytomny.” Uzdrowiciele i ranni, wszyscy potrzebowali utrzymać poziom siły zwłaszcza biorąc pod uwagę chłodne nocne powietrze. Taka spokojna i efektywna, pomyślał Hawke obserwując jak Sienna porusza się z gracją i prędkością po polanie wmuszając i skłaniając innych do wypicia napojów energetycznych. Jego wilk czuł więcej niż tylko posmak dumy, ale skupiał się na dużo bardziej bolesnych sprawach. „Lara?” Zapytał, gdy odsunęła się od Riordana. Odpowiedź była natychmiastowa. „Tak, więcej.” Wystarczyła jedna instynktowna myśl i siła jego ludzi popłynęła do niego przez więzi krwi łączące poruczników z alfą. Niesamowite serce Indigo, solidna lojalność Riley'a, cicha determinacja Matthiasa, intensywność Riaza, ledwie utemperowana moc Alexeia, uparta nieustępliwość Coopera, dziki żar Jem, spokojna siła woli Kenjiego i energetyczna dzikość Tomasa. Jedyną rzeczą, której dzisiaj brakowało był chłodny dotyk Juda – mężczyzna Psi był skupiony na uzdrawianiu ostatnich ran Riordan'a, gdy Lara przesunęła się do Eliasa. Przesłał tą moc do postaci Lary przez więź, którą każdy alfa miał ze swoją uzdrowicielką i obserwował jak kolor wraca na jej policzki … a potem znowu znika, gdy przesuwała dłońmi po poszarpanym ciele Eli'ego. Nie roniła łez. Lara nigdy nie płakała – aż do momentu, gdy jej ludzie byli bezpieczni. Załamywała się dopiero wtedy. Ciemne rubiny zalśniły w świetle lamp polowych, gdy Sienna pobiegła na spotkanie drugiego samochodu, który właśnie przyjechał. Pomagała wyciągnąć nosze polowe. Ona też, pomyślał, nie załamie się tutaj na tym pokrytym krwią fragmencie ziemi. Nie Sienna. Nie kobieta, która przetrwała Radnego. Przetrwała brutalne żądania jej własnego dzikiego daru … i niemal wygrała grę, którą prowadziła przeciwko alfie wilków. Hawke poświęcił zaledwie kilka minut na to, by wziąć prysznic i zmyć z siebie krew Simran, gdy Lara zarządziła, że nie teraz nie będzie już więcej uzdrawiania. Wrócił później do ambulatorium. „Powiedz mi.” Powiedział do Lary świadomy Sienny poruszającej się między pokojami pacjentów i mającej oko na wszystko. Uzdrowicielka rozkazała zarówno Lucy, jak i Juddowi pójść do łóżek jak tylko wszyscy byli stabilni. „Riordan i Simran powinni dojść do siebie.” Powiedziała Lara unosząc dłoń do dzikiej energii swoich loków. Jej palce zadrżały przez sekundę zanim zacisnęła dłoń w pięść i opuściła ją do boku. „Słyszałam od Tammy, że Barkerowi też nic nie będzie.” „Eli.” Zapytał świadomy, że nie wspomniała starszego stopniem żołnierza. „Wiem, że musisz leczyć oparzenia małymi krokami. W jakim on jest stanie?” Oczy Lary podążyły do pokoju, gdzie Elias leżał pod zaokrąglonym panelem, który przykrywał jego ciało od szyi po palce u stóp. „Zajęłam się uszkodzeniami grożącymi życiu, ale musiał czekać tak długo, że jego ciało doznało szoku. Nie będę miała pewności na temat czegokolwiek dopóki się nie obudzi.” „Zrobiłaś wszystko, co mogłaś.” Powiedział Hawke wiedząc, że słowa nigdy nie będą wystarczające, nie dla uzdrowicielki. Już miał poprosić ją, by przeszli do jej biura, by mogli porozmawiać prywatnie – żeby mogła opuścić swoją stoicką postawę na kilka minut, by odreagować stres. Zobaczył jednak jak ktoś niespodziewany wychodzi z pokoju Eliasa. W tej samej chwili do ambulatorium wpadła Yuki. Zatrzymała się jedynie wystarczająco długo, by przesunąć dłonią po ręce mężczyzny Psi i wyszeptać... „Dziękuję Walker.” A potem weszła do pokoju, gdzie leżał nieprzytomny Elias.

Hawke wiedział, że Yuki pojechała sprawdzić, czy Sakura dobrze sobie radziła u dziadków. Nie zdawał sobie jednak sprawy, że Walker przyszedł posiedzieć przy rannym żołnierzu. Choć, gdy teraz się nad tym zastanowił nie był zaskoczony. Więcej niż tylko raz widział jak Elias i Walker rozmawiali razem. Zauważył jak ich córki wspólnie się bawią. Zdał sobie sprawę, że ta dwójka musiała uformować pewien rodzaj przyjaźni. „Yuki czuwa nad Elim” Powiedział Walker do Lary. Jego skupione spojrzenie wyłapało cienie pod jej oczami i linie napięcia wokół ust. „Pozostali ranni są w śpiączce medycznej. Nie możesz nic zrobić dopóki się nie obudzą. Odpocznij.” Usta Lary zacisnęły się w linie. „Nic mi nie jest.” Skrzyżowała ręce i obróciła się w stronę Hawk'a. „Będę ich obserwowała przez resztę nocy – muszę upewnić się, że nie przegapiliśmy żadnych ukrytych obrażeń.” Hawke zaczekał, co zrobi Walker. Jego rozmówca skrzyżował swoje ręce i powiedział w jednym z najbardziej rozsądnych tonów głosu. „Hawke, zauważyłeś jak ona pociąga nogami?” Oczy Lary rozbłysły ogniem, ale Hawke musiał się z nim zgodzić. „Zrób sobie godzinę przerwy – będę miał wszystkich na oku.” Rozkazał przyciągając ją w uścisk i całując ją we włosy. „Nie bądź wredna tylko po to, by wkurzyć Walkera.” Jego wilk nie wiedział, co się działo między tą dwójką, ale nie mógł przegapić panującego między nimi napięcia. Niezadowolona mina wypłynęła na jej piękną twarz. „Wredna?” Ale rozluźniła się w jego uścisku. „Odpoczynek brzmi nieźle. Obudź mnie jak tylko coś się zmieni.” Hawke nie przegapił sposobu, w jaki Walker ich obserwował. Nie przeoczył również faktu, że wysoki mężczyzna Psi poszedł za Larą do jej biura, gdzie trzymała sofę. Przesunął się z zasięgu słuchu i sprawdził, co z rannymi. Znalazł Siennę siedzącą przy łóżku Riordana. Jej dłoń spoczywała na jego ręce. „Jego mama zaczęła płakać, więc jego tata zabrał ją stąd na kilka minut.” Powiedziała niemal niesłyszalnym szeptem. Jej oczy były pozbawione gwiazd. „Nie chcieli, by tego słuchał w swoim śnie.” Zaczekał z nią, aż rodzice Riordana wrócili. Para pozwoliła, by jego wilk pocieszył ich zwierzęta. Wiedział jednak, że nic nie będzie w stanie tak naprawdę ich uspokoić, aż do momentu, gdy ich dziecko się obudzi. Zostawił ich z dłońmi dotykającymi skóry Riordana w cichym wsparciu. Złączył własną dłoń z palcami Sienny. ROZDZIAŁ 21 Lara poczuła jak mrowi ją kark w świadomości, gdy drzwi do biura zamknęły się z cichym kliknięciem. Świadoma tego, że jej zmęczenie mogło podkopać opór odnoszący się do Walkera kupiła sobie trochę czasu zrzucając z siebie bluzę, którą nałożyła na wyblakłe dżinsy po dwuminutowym prysznicu, który wzięła, by zmyć z siebie krew. Jej wilk był niezadowolony zostawiając rannych nawet przez tak krótką chwilę, ale lekarz w niej znał wagę czystości w otoczeniu medycznym. „Słuchaj, wiem, że jesteśmy przyjaciółmi, ale naprawdę wolałabym być sama.” Powiedziała w końcu. Wypowiedzenie tego sprawiało jej fizyczny ból, mimo faktu, że podjęła decyzję, by zaakceptować jego przyjaźń i pójść ze swoim życiem na przód. Było to bolesne kłamstwo. Była uzdrowicielką, wilkiem. Uwielbiała być wokół stada. A co więcej, potrzebowała być przy swoim mężczyźnie. Niestety mężczyzna, którego wybrała kobieta i wilk nie był w stanie dać jej tego, czego potrzebowała – Cisza i obca o imieniu Yelene zrujnowały najlepszego mężczyznę, jakiego Lara kiedykolwiek znała… i wyglądało na to, że te szkody były nieodwracalne. Opadła na sofę z tą prawdą przytłaczającą jej już i tak ciężkie serce. Pochyliła się, by rozwiązać

buty. Włosy w kolorze ciemnego blondu usiane najlżejszym błyskiem srebra wypełniły jej pole widzenia, gdy Walker przyklęknął, by zająć się tym zadaniem. „Nie rób tego.” Wyszeptała. Jej tarcze obronne były roztrzaskane w wyniku wydarzeń dzisiejszej nocy. Do tego stopnia, że nie potrafiła już ukrywać bólu w swojej duszy i pustego miejsca, które powinno być jego. Zignorował ją i rozwiązał sznurówki, i usunął buty szybkimi pewnymi ruchami dłoni zanim ściągnął jej skarpetki. Poddała się i nie próbowała już go powstrzymać. Przestała też walczyć z rozdzierającym ją pragnieniem i po prostu poddała się widokowi tych silnych ramion przed jej oczami. Tkanina rozciągnęła się mocno nad solidnymi mięśniami. Nauczyciel, wszyscy mówili, że tym właśnie zajmował się w Sieci Psi. Lara jednak zawsze zastanawiała się, czy czasem nie było w tym czegoś jeszcze – w Walkerze było coś, co mówiło o cieniach i ukrytych prawdach. Wiedziała, że były to rzeczy, którymi nigdy z nikim się nie podzieli. Nie Walker. „Śpij.” Padło pojedyncze głębokie słowo, gdy wstał i podniósł koc, który spadł z kanapy. Poddała się zarówno wycieńczeniu, jak i jego nieugiętej woli. Położyła głowę i zamknęła oczy. Poczuła jak przykrywa ją koc i jego palce odsuwają jej nieposkromione loki z twarzy. Ta czułość sprawiała, że zaciskało jej się gardło, ale nie otworzyła oczu. Przez tą jedną, lśniącą chwilę rozkoszowała się fantazją, że Walker nie był złamany. Jutro i tak przyjdzie wystarczająco szybko. Hawke usiadł przy małym stole, gdy już znaleźli się w poczekalni i przyciągnął Siennę na swoje kolana. Zesztywniała. „Co robisz? Każdy może tutaj wejść.” Jego wilk obnażył kły i zawarczał nisko w gardle. „Sądzisz, że zamierzam to ukrywać, ukrywać nas?” „Nie.” A jednak napięty dystans nadal pozostawał. Nie podobało się to żadnej jego części. „Widziałaś jak tulę członków stada.” „Nigdy mnie.” Absolutny brak emocji w tym prostym zdaniu niemal go zabił. „Nie.” Zgodził się z nią przesuwając dłonią po ciemnym pięknie jej włosów. „Pozwól mi dzisiaj ciebie przytulić.” Rozluźnienie się zajęło jej trochę czasu. Objęła dłonią jego ramię, a potem oparła na nim głowę. A on wiedział – znał ją – że to będzie wszystko co mu da, chyba, że będzie naciskał. Sienna była przyzwyczajona nie tylko do utrzymywania tajemnic, ale również do walczenia samej w swoich bitwach. Koniec z tym. Owinął rękę wokół jej ramion. Dłoń drugiej ręki położył na gładkich mięśniach jej uda. „Obrażenia Eli'ego mocno cię poruszyły.” Był skupiony na Simran, ale jego wilk wyczuł jak Sienna przyjechała i skłonił go do spojrzenia w górę, gdy jej oczy zmieniły się w czarną noc, gdy spoczęły na rannego żołnierza. Przez długi czas nie wypowiedziała ani słowa. Gdy w końcu wydusiła je z siebie były ulotnymi fragmentami. „Mogłabym to zrobić. Robiłam to … i gorsze rzeczy.” Powiedziała Sienna nie wiedząc, dlaczego przyznawała się do prawdziwego horroru swojej natury. „Nikt o tym nie wie.” Dłoń Hawke'a zatrzymała się na jej udzie na ułamek sekundy zanim ponownie zaczął ją pieścić tymi drobnymi, powolnymi ruchami. „Porozmawiaj ze mną.” Tak długo utrzymywała swoje sekrety. Nie chciała, by ktokolwiek widział w niej potwora, ale dzisiaj wiedziała, że była to złudna nadzieja. Była potworem. Tego nie można było zmienić. „Gdy miałam pięć lat podpaliłam moją mamę.” Jej umysł ostro zaatakował ją wspomnieniem – wybuch zimnego ognia, agonalny dźwięk cienkiego krzyku, wywołujący mdłości zapach spalonego ciała i stopionego plastiku, gdy organizer wtopił się w miękkie ciało dłoni, która dotykała ją zawsze z czułością.

„Och, dziecino.” Czułość jego głosu niemal ją załamała. „Tak to się dzieje ze szczęśliwcami.” Przeszywające echo krzyków jej matki było czymś, czego nigdy nie zapomni. „Nieszczęśliwi stają się ofiarami ognia za pierwszym razem, gdy uderza czynnik X.” W przeciwieństwie do większości innym oznaczeń zidentyfikowanie X, podczas gdy ta umiejętność była uśpiona było niemal niemożliwe. „Wiem, że twoja mama przetrwała.” „Tak, była potężną telepatką.” Tarcze Sienny na tym etapie były podstawowe. Jej mama zapewniała jej konieczną opiekę psychiczną. W rezultacie Kristine miała pełen dostęp do jej umysłu. „Po pierwszym szoku zrobiła jedyną rzecz, jaką była w stanie zrobić – uderzyła we mnie wywołując nieprzytomność.” Medycy byli w stanie naprawić wszelkie szkody za wyjątkiem tych wyrządzonych przez organizer. Kristine nosiła stopiony fragment skóry i plastiku aż do dnia swojej śmierci – i nigdy nie winiła za to Sienny. Hawke mocniej ją do siebie przytulił. Dłoń, która spoczywała na jej udzie przesunęła się, by ująć jej twarz. Poczucie winy, które miała w sobie skłaniało ją do uniknięcia jego spojrzenia, schylenia głowy, ale nigdy wcześnie nie robiła tego w stosunku do niego. Rozpoznawała instynktownie, że schylenie głowy w taki sposób zasygnalizowałoby jego wilkowi coś, czego nie chciała. „Wtedy przyszedł Ming.” Powiedziała spoglądając w te wilcze niebieskie oczy, choć wstyd zwijał się w jej żołądku. „Chciał natychmiast odciąć mnie od mojej rodziny, tylko, że moja mama nieświadomie przytłumiała moje skłonności od urodzenia.” Na jego twarzy nie było osądzania. Nie było nic poza intensywną koncentracją. „To normalne?” „W pewnym sensie. Dzieci Psi często nie wiedzą, co robią ze swoimi umiejętnościami, więc większość rodziców ma ich na psychicznym oku.” „W ten sam sposób dorośli zmiennokształtni upewniają się, by szczeniaki nie podrapały się przypadkiem pazurami.” Jego słowa – próba, by znaleźć między nimi wspólny grunt stopiła odrobinę zamrożony guz w jej piersi. „Tak. Moja mama była kardynalną telepatką, była bardzo silna – nie zdawała sobie sprawy z tego jak wiele mocy zużywała, by mnie zablokować. Gdyby była słabsza...” Potrząsnęła głową. Chłód wrócił i wdarł się w jej kości. „Dużo wcześniej zabiłabym albo samą siebie, albo inne dziecko.” Hawke wyczuł głęboki aż po wnętrzności ból ukryty za spokojnymi, niemal płaskimi słowami. Pięć lat. Dziecko. Dziecko, które znalazło się pod opieką Minga. „Twoja mama poszła razem z tobą?” Przytaknęła. „Wtedy o tym nie wiedziałam. Nie zdawałam sobie z tego sprawy, ale moja mama była inna. Większość kobiet przekazałaby mnie Mingowi i pozbyłaby się wszelkich obciążeń, ale nawet po tym jak był w stanie przejąć to co robiła, by mi pomóc na planie psychicznym odmawiała oddania swoich praw jako moja matka.” Lśniąca duma stopiła się z szaloną głębią czułości. „Nie mogła jednak nauczyć mnie kontroli.” Kontynuowała Sienna. „Była specjalistką od komunikacji. Nie była utalentowana w walce psychicznej tak jak Ming. Bezpieczne odizolowanie mnie i pojmanie za własnymi tarczami telepatycznymi zajęło mu cztery miesiące. A potem nauczył mnie. To było trudne.” Takie proste zdanie. Takie straszliwe zdanie. „Nienawidzę Minga za to, co zrobił, ale pomógł ci przeżyć.” Hawke rozumiał, że ta izolacja i pojmanie było więzieniem wokół umysłu przerażonego dziecka. „Nie.” Sienna zaprzeczyła jego zdaniu. „On pomógł mi stać się Cichą. Większość Psi kończy Protokół w wieku szesnastu lat. Ja byłam Cicha zanim skończyłam dziewięć. Czasami myślę, że to dlatego moja mama zdecydowała się mieć Toby'ego – bo wiedziała, że straciła mnie w momencie, gdy Ming wszedł do naszego domu.” A jednak Sienna nigdy nie straciła swojej duszy, pomyślał Hawke. Zachowała zdolność do kochania

Toby'ego z siłą, która przypominała wilczą. Zachowała lojalność wobec rodziny, która przyszła po nią, by uciec, by ocalić życia dzieci. Zdał sobie sprawę z niesamowitej siły woli, jaką musiała mieć nawet jako dziecko, by ukryć i ocalić tą część swojej psychiki przed Radnym. Wstrząsnęło to nim. Już miał powiedzieć jej o tym jak bardzo był z niej dumny. Chciał jej powiedzieć, że nie miała powodu, by czuć jakikolwiek wstyd, ale usłyszał drobny dźwięk. „Sądzę, że Simran się obudziła.” Sienna szybko zeskoczyła z jego kolan. Zmartwienie zastąpiło ciężką ciemność, która opadła na jej twarz, gdy mówiła o jej parodii dzieciństwa. „Powinnam zawołać Larę?” „Nie. Daj mi najpierw sprawdzić. Możesz sprawdzić, co z innymi?” Gdy wszedł do pokoju Simran znalazł ranną wartowniczkę uśmiechającą się słabo do kobiety, która siedziała przy jej boku. Była to chuda żołnierka, która miała tak szybkie nogi, że Hawke często używał jej w roli posłańca na terenie legowiska. „Ines, kiedy wróciłaś?” Powiedział przesuwając tyłem dłoni po jej policzku. „Dziesięć minut temu.” Jej ciało zadrżało, gdy pochyliła się, by oprzeć głowę na jego boku. „Simran nie chce mi powiedzieć jak mocno była ranna.” „Nie ma takiej potrzeby.” Powiedziała Simran ochrypłym głosem. Ines wydała z siebie uciszający dźwięk i sięgnęła po butelkę z wodą leżącą na stoliku nocnym. „Rozmawiam z moim alfą, więc się nie wtrącaj.” Jej słowa były karcące, ale ton czuły, gdy włożyła słomkę do butelki, by ranna wartowniczka mogła się napić. Hawke pocałował skroń Ines, gdy odłożyła butelkę. „Było źle, ale trzymałem ją i nie miałem zamiaru puścić.” Powiedział ignorując niezadowoloną minę Simran. „Bardzo się cieszę, że jesteś upartym draniem.” Chude ręce Ines przytuliły go mocno zanim pochyliła się, by odsunąć włosy z twarzy Simran palcami, które były niesamowicie czułe. Riordan, gdy Hawke zajrzał do pokoju nowicjusza, nadal pozostawał w stanie śpiączki farmakologicznej, ale Elias odzyskał świadomość. Jego dłoń znajdowała się na głowie wybranki, którą przyciskała do jego zdrowej części ciała. Dzięki Bogu. Uznał, że Lara wybaczy mu nie obudzenie się, ponieważ będzie miał jej do przekazania dobre wiadomości, już miał zostawić parę dając im prywatność, gdy Sienna wśliznęła się obok niego do pokoju. „Trzymaj.” Powiedziała wkładając kubek ciepłej zupy w dłoń Yuki. „Wypij to, bo wiesz, że jak nie to on nie przestanie marudzić.” „Ja nie marudzę.” Wydusił z siebie Eli. „A teraz wypij to.” Głębokie cienie widniały pod płynnymi, czarnymi, wyrazistymi oczami Yuki. Jej powieki były opuchnięte i czerwone, podobnie jak czubek jej nosa. Ale w minie, którą zrobiła w stronę swojego wybranka nie brakowało energii. „Uparty facet.” „Utknęłaś ze mną.” „Tak. Przynajmniej przez następne sto lat.” Jej uśmiech był tak intymny, że bycie jego świadkiem wydawało się złe. W tym momencie w przejściu obok Hawke'a pojawiła się Lara. Jej policzki nosiły ślady snu. „Co to za hałasy?” Zapytała z lśniącym uśmiechem, zanim wygoniła Hawke'a i Siennę. „Odpocznij na wypadek, gdybym potrzebowała ciebie jutro.” Hawke poddał się jej widząc, że Walker wrócił do ambulatorium. „Chcę złapać trochę świeżego powietrza.” Powiedział do Sienny. „Dobry pomysł.” Dopiero, gdy byli na dworze i oparła się o delikatny pagórek w Białej Strefie odezwała się. „To musi być miłe, prawda?” Oparł się jedną ręką o pokrytą trawą powierzchnię obok jej głowy. Jego wilk był zadziwiająco

zadowolony mimo głodu skóry, który nadal był nieustannym bólem w tyle jego umysłu. „Co?” Owinął sobie pasmo jej włosów wokół palca i potarł je między kciukiem i palcem wskazującym. „Spędzenie z kimś stu lat.” Jej głos miał w sobie takie bolesne pragnienie, że wstrząsnęło to nim. „Zanim tu przybyłam nigdy nie wyobrażałam sobie, że to możliwe.” „Większość ludzi żyje przynajmniej sto trzydzieści lat, więc nie jest to takie niezwykłe.” Powiedział Hawke zbliżając się wystarczająco blisko, tak, że jedno z jego ud ocierało się o jej nogę. Sienna nie odsunęła się. Jej zapach był niczym niezamierzona pieszczota dla jego zmysłów. „Razem… wyobraź sobie, jak głęboko znałbyś tą osobę po tak długim czasie. Jak bardzo skomplikowana byłaby miłość między dwojgiem takich ludzi.” Był najwyższy czas, by wyłożyć karty, pomyślał. „Koniec z hipotezami Sienna. Ja i ty. Tego chcesz?” „Dałam to chyba jasno do zrozumienia.” Padła ostra odpowiedź, gdy skrzyżowała ręce na piersi. Jego wilk lubił tą jej zadziorność, ale musiał być pewien, że rozumie konsekwencje bycia z nim. Wszystkie konsekwencje. Zacisnął rękę w jej włosach i przycisnął się tak blisko niej, że musiała rozprostować ręce i położyła je na jego talii. „Wiesz, co to będzie dla ciebie oznaczać, jeżeli wezmę cię za swoją?” Choć jej puls bił szaleńczo sprawiając, że chciał go polizać nie ruszyła się z miejsca. „Bez względu na wszystko, nie będę mógł dać ci wię...” Zaczął, bo nie miał zamiaru jej okłamywać. „Wiem.” Przerwała mu. „Słyszałam … poskładałam to do kupy.” Oczywiście, że tak. Jego mądra Psi. To jednak nie była jedyna rzecz, którą miał do powiedzenia. „Nie będzie więcej flirtów z chłopcami w twoim wieku.” Powiedział chwytając w palce tą upartą szczękę. „Nie będzie więcej tańczenia z żadnym mężczyzną poza mną. Nie będzie więcej czasu, by nauczyć się, kim jesteś zanim będziesz musiała bronić tej osobowości w starciu ze mną. Nie będzie więcej wolności, by badać twoją zmysłowość, zanim ją posiądę.” W tym momencie, stojąc twarzą w twarz z dominującą siłą jego osobowości Sienna zdała sobie dokładnie sprawę, jak bardzo Hawke się powstrzymywał, część jej zawahała się. Fakt był taki, że była inteligentna i nie miała sobie równych, gdy chodziło o siłę psychiczną. Nie miała jednak wiedzy na temat tego jak radzić sobie z mężczyznami … jak radzić sobie z tym mężczyzną. Był jedynym, który przedzierał się przez jej każdą tarczę i wpływał na samo jej wnętrze. Na tą jej część, którą broniła z ogromną determinacją nawet, gdy jej reszta stała się Cicha. „Wystraszona?” Uśmiech Hawke'a nie miał w sobie humoru. „Powinnaś być, dziecino.” A potem pocałował ją. Nie było to czułe badanie, ani zabawne droczenie się. Był to pocałunek mężczyzny, który dokładnie wiedział, czego chce i nie miał oporów, by to sobie wziąć. Używając swojego uścisku na jej szczęce przesunął jej głowę tak jak tego chciał i uszczypnął jej dolną wargę wystarczająco mocno, by westchnęła i otworzyła usta. Wydał głęboki dźwięk nisko w gardle i wśliznął się do środka. Smakował ją z zaborczą siłą, która wywołała dreszcze w jej ciele. Zamiast złagodzić pocałunek przycisnął się do niej mocniej i pozwolił, by poczuła każdy twardy milimetr jego ciała, gdy lizał, smakował i wymagał. Nigdy nie zdawała sobie sprawy z tego jak miękkie było jej ciało w porównaniu do jego, ani z tego jak dużo goręcej płonęło. To była lekcja, a gdy dobiegła końca miała spuchnięte od pocałunku usta i ciało tak wrażliwe na jego dotyk, że pragnienie paliło się w każdym milimetrze jej ciała … i nagle stała się świadoma, że może, tylko może, jednak nie przemyślała tego tak dobrze jak się jej to wydawało. ROZDZIAŁ 22

Duch pomyślał o sposobach, w jakie mógłby użyć kardynalnego X-a w pełni świadomy tego, że byłby w stanie oszukać Judda. Z wyjątkiem jednej rzeczy – powodu, który miał, by zbudować ogień rebelii i nie zabić całej Rady w krwawym wybuchu przemocy. Ten powód go powstrzymywał działając niczym sumienie, którego nie posiadał. W rezultacie zamiast spędzić czas układając strategię na temat tego jak zyskać kontrolę nad zbuntowanym X-em zanurkował w pasma Sieci. Tworu psychicznego stworzonego z umysłów milionów Psi na całym świecie. Każdy umysł był lodowatą białą gwiazdą na bezkresnym paśmie czerni. Sieć istniała w każdym miejscu na ziemi. Była szerokim bezładem, który nie miał żadnych ograniczeń. W tym nieskończonym systemie płynęły rzeki danych. Miliony, tryliony fragmentów informacji załadowywanych każdego dnia przez umysły podłączone do sieci. Było to największe archiwum danych na planecie. Magazyn wiedzy dla całej ich rasy. Nieostrożni mogli zostać pogrzebani przez ich wagę, ale Duch był niczym rekin prześlizgujący się przez strumienie w śmiertelnie niebezpiecznej ciszy. Filtrował dane z prędkością i dokładnością, która była niemal nadnaturalna. Plotki, szepty, teorie spiskowe skupiające się wokół czasu i sposobu śmierci Alice Eldridge. Wszystkie przepływały przez jego świadomość, gdy Sieć oddawała swoje sekrety. Żadne z nich nie miało w sobie niczego wartościowego. Albo Strzały wykonały nieskazitelną pracę wymazując Eldridge z Sieci, albo dane zniszczyły się w ciągu lat, które upłynęły od jej śmierci. To pozostawiało mu Obsydianowe Archiwum. Stworzone przez Umysł Sieci, istotę psychiczną będącą strażnikiem i bibliotekarzem Sieci, Obsydianowe Archiwum było kopią zapasową na wypadek, gdyby Sieć Psi kiedykolwiek ucierpiała wskutek katastroficznej awarii. Duch nazwał je Obsydianowym, ponieważ kompleksowość danych w jego wnętrzu sprawiała, że było niemal ścianą czerni. Jedynie kilka osób kiedykolwiek zdawało sobie sprawę z istnienia Archiwum. A jeszcze mniej osób wiedziało jak zdobyć do niego dostęp. Jeżeli istniało cokolwiek, co można było odnaleźć na temat drugiego manuskryptu Alice Eldridge, będzie to pochowane w tym ogromnym skarbcu informacji. W przeciwnym razie Sienna Lauren będzie musiała poradzić sobie sama. ROZDZIAŁ 23 Sienna złapała Hawke'a następnego popołudnia, gdy wychodził z legowiska. „Zaczekaj.” Napięta linia jej pleców powiedziała mu, że nie zapomniała niczego z poprzedniej nocy. On również. „Mów szybko, dziecino.” Jego słowa były szorstkie. Tak, miał zamiar ją wystraszyć, ale szczerze powiedziawszy nie spodziewał się, że mu się to uda. Fakt, że tak się stało irytował jego wilka. „Mam spotkanie.” „Jeżeli ma ono związek z atakiem, to musisz tego posłuchać.” Szła zwartym tempem obok niego, gdy dalej kierował się w stronę terenów zewnętrznych, gdzie zostawił pojazd. „Słucham.” „To, co oni zrobili, to taktyka, o której kiedyś mówił Ming.” „Szybkie uderzenie mające na celu podkopanie morale stada.” Śmierć pięciu zmiennokształtnych byłaby uważana jedynie za bonus. „Domyśliłem się tego.” Jego furia była chłodna. Jego wilk myślał z czystą precyzją. „Nie, to coś więcej.” Niemal biegła, gdy wydłużył swoje kroki. „To początek wojny wyniszczającej. Nie uderzą pełną siłą aż zmniejszą waszą liczbę przez chirurgiczne uderzenia.

Ponieważ nie będziecie mieli oczywistego celu względem, którego moglibyście odpowiedzieć podzielicie siły w wysiłku, by odeprzeć ataki dalej rozdzielając siłę.” Zatrzymał się wyłapując pewność w jej głosie. „Brzmisz na bardzo pewną.” „Jestem.” Nie było w niej nic z wcześniejszej rezerwy jedynie stalowe przekonanie. „Fakt, że ten, kto za tym stoi użył lin zjazdowych zamiast telekinetyków, gdy wiedzą, iż zmiennokształtni mają lepsze zmysły i mogą wykryć najście fizyczne mówi mi, że ich Tk w tym czasie byli zajęci czymś innym.” „Zakładasz, że mają telekinetyków.” „Każdy z wystarczającą siłą, by przeprowadzić tego rodzaju operację ma zasób jednostki Tk pod swoimi rozkazami.” Położyła dłonie na biodra. „Chcę pożyczyć Brennę na kilka godzin, żeby wywołała obrazy satelitarne pewnych obszarów.” Była żołnierzem nowicjuszem. Nie miała odpowiedniej rangi, by wysuwać takie śmiałe żądanie – ale była również protegowaną Psi, którego większość osób uważała za największy wojskowy umysł Rady. „Jak planujesz domyślić się, gdzie szukać?” Zapytał zamiast od razu odrzucić jej prośbę. Postukała w skroń. „Ming był i najprawdopodobniej nadal jest najlepszym z najlepszych, gdy sprawa dotyczy strategii wojskowej. Bez względu na to, kto to prowadzi jestem w stanie ich przechytrzyć, jeżeli będę myśleć tak jak on.” Zastanowił się i przez chwilę rozważył zmienne. Był niemal w stanie zobaczyć niecierpliwość błyszczącą w jej oczach. Oto jego dziewczyna, pomyślał skrywając uśmiech. „Możesz mieć Brennę – na pół godziny.” Powiedział. „Ma teraz zbyt wiele innych spraw na głowie.” Linie uformowały się między jej brwiami, ale przytaknęła. „Zmniejszę liczbę możliwości tak bardzo jak to możliwe zanim do niej pójdę – to sprawi, że będziemy bardziej wydajne.” Półtorej godziny później nadal widział gorące białe promienie słońca Sierry lśniące w czerwieni jej włosów, gdy obróciła się i pobiegła do legowiska. Kobieta znajdująca się przed nim była natomiast całkowicie innym stworzeniem. Nie miała w duszy ognia. Nikita Duncan urodziła empatkę, a potem odrzuciła ją. Była równie zimna, jak jej córka była pełna serca. Nawet sam wygląd odróżniał je od siebie. Nikita miała chłodną białą skórę, japońskie oczy i wydatne kości policzkowe, które wykańczały ostre jak brzytwa włosy koloru węgla. Skóra Saschy miała ciepły brązowy odcień, jej włosy kręciły się w fali delikatnej czerni, a twarz była delikatniejsza i bardziej okrągła. Obie bez wątpienia były pięknymi kobietami. Tylko, że jedna z nich miała krew gada, a druga rozlałaby własną, by uratować obcego. „Sascha skarbie, jak się czujesz,?” Wymruczał pod nosem, gdy Nikita obróciła się, by powiedzieć coś do drugiego Radnego siedzącego przy stole – enigmatycznego Anthony'ego Kyriakusa. Wysokiego, patrycjuszowskiego, o czarnych włosach posrebrzonych przy skroniach. Siedząca po jego lewej stronie Sascha zrobiła żałosną minę. „Zaraz urodzę. Tak przynajmniej się czuję.” Wymruczane przez nią słowa sprawiły, że się uśmiechnął. Był jednak w stanie zauważyć, że Lucas nie był rozbawiony. Zastanawiał się jak dużą awanturę dzisiaj stoczyli na temat udziału Saschy w dzisiejszym spotkaniu – nie żeby Lucas teraz zaryzykował rozzłoszczenie jej na całego w jakikolwiek sposób, gdy jest tak bliska rozwiązania. Jeżeli Hawke miałby zgadywać powiedziałby, że alfa leopardów ugryzł się w język mimo tego, że jego zwierzę szalało na samą myśl o tak bliskiej obecności przy jego ciężarnej żonie osób, które mogą zrobić jej krzywdę. I po raz pierwszy, Sascha, empatka, wydawała się tego nieświadoma. Przesunął usta do jej ucha i wymruczał. „Kochanie, wiesz, że cię kocham, ale musisz zabrać stąd Luca, zanim straci rozum.”

Sascha zamarła i wpatrzyła się w niego. Jej oczy w ciągu jednego mrugnięcia stały się czarne. „O matko.” Wyszeptała. „Jak mogłam to przegapić?” „Pewnie dlatego, że jesteś już dziewięć i pół miesiąca w ciąży.” Przewróciła oczami na jego komentarz, pochyliła się do przodu i pocałowała go w policzek. Można było usłyszeć warknięcie Lucasa. W tym samym momencie odezwała się Sascha. „Lucas, nie czuję się zbyt dobrze.” Alfa Ciemnej Rzeki odsunął krzesło i wyprowadził Saschę z pokoju tak szybko, że Anthony i Nikita mogli jedynie się wpatrywać. Vaughn, który stał przy ścianie za ich plecami wśliznął się na miejsce Lucasa z gładką, kocią gracją, a Nathan zajął miejsce opuszczone przez Saschę. Siedząca naprzeciw nich Nikita nadal wpatrywała się w drzwi. „Sascha jeszcze nie rodzi.” Powiedziała sekundę później Radna w panującej ciszy. A Hawke zdał sobie sprawę, że rozmawiała telepatycznie z córką. Interesujące. „Jak blisko ma do terminu porodu?” Zapytał wchodząc Max Shannon. „Przepraszam za spóźnienie – utknąłem w korkach.” „Gdzie jest twoja J, glino?” Zapytał Vaughn zamiast odpowiedzieć na jego pytanie. „Jest w drodze.” Powiedział Max odnosząc się do swojej żony, byłej J Psi, któa nadal pozostawała połączona z Siecią mimo tego, że przerwała Ciszę. „Może mieć dla nas pewne informacje.” Hawke nie ufał nikomu, kto był podłączony do Sieci Psi biorąc pod uwagę to jak głęboko na planie psychicznym sięgały macki Radnych. Nie miał jednak nic przeciwko J Maxa. Właściwie nawet ją lubił – Sophia nosiła w oczach cienie. Cienie oznaczały przeżyte życie i osobowość ukrytą za lodem. Siedzący obok niego Riley poruszył się. „Czy przeczytaliście oboje raport, który wam przesłaliśmy?” „Tak.” Odpowiedzieli jednocześnie Nikita i Anthony. Ponownie, interesujące. To sprawiało, że Hawke zaczął się zastanawiać, jakie inne machinacje kombinowało tych dwoje za plecami wszystkich innych. „Żadne z nas nie zarządziło ataku na twoich ludzi.” Powiedziała Nikita. „To czy w to wierzycie, czy nie zależy już od was. Jednak obecnie osłabienie tego regionu nie miałoby dla nas żadnego logicznego sensu.” Co oznaczało, że gdyby inni Radni nie stanowili zagrożenia, Nikita równie dobrze mogłaby przelać krew zmiennokształtnych. Choć z drugiej strony, pomyślał Hawke rozważając wszystko, co wiedzieli na jej temat, Nikita podążała za pieniędzmi – wojna byłaby niekorzystna dla jej interesów. Był również fakt, że jej szef ochrony był mężczyzną o niemożliwym do naruszenia kodeksem honoru. Mężczyznom, który położył swoje życie na szali, by chronić niewinnych. Co do Anthony'ego ... Odsuwając na bok fakt, że koty zaręczyły za niego przy wcześniejszych okazjach. Kontrolował całe, warte biliony, imperium F-Psi. Nikt i nic nie mogło strącić go z tej pozycji. Co więcej, Grupa NightStar zawsze była gotowa prowadzić interesy z każdym, kto zapłaciłby wynagrodzenie wymagane za przepowiednię. Bez względu na to czy byli to ludzie, Psi czy zmiennokształtni. Max postukał teraz w stół. „Poza tym, ani Nikita, ani Anthony nie mają niezbędnych do tego ludzi. To takie proste.” Było to przyznanie się do słabości, otwarte zagranie. „Kogo jeszcze możecie wykluczyć?” Zapytał Nathan pochylając się do przodu. Był to najstarszy ze Strażników Lucasa. Mężczyzna, który miał równie spokojną i czystą głowę co Riley.

„To nie Kaleb.” Powiedziała natychmiast Nikita. „Obecnie rozpraszają go inne sprawy.” „Zgodnie z naszymi informacjami Kaleb albo zyskał, albo jest bliski zyskania kontroli nad Szwadronem Strzał.” Wtrącił Riley. Długa, ostrożna chwila ciszy. „Macie doskonałe źródła.” Odpowiedział w końcu Anthony. „Tak, wygląda na to, że Strzały przesunęły swój sojusz z Minga na Kaleba – ich priorytetem zawsze była Cisza i integralność Sieci. Szwadron odsunął się od Minga ponieważ stracił z oczu ten priorytet. Kaleb najprawdopodobniej nie powtórzy tego błędu.” To było zbieżne z informacjami, które Judd zdołał uzyskać od swoich informatorów. „Możliwe, że Tatiana wspiera Scottów.” Dodała Nikita. „Jednak utrzymuje wystarczający dystans, tak, że nie można jej niczego przypisać. Co do Minga kilkakrotnie wypowiadał się przeciwko Scottom na forum Rady. Wygląda na to, że jest bardziej skupiony na sprawach wewnętrznych.” Hawke włączył się do rozmowy „Wydajecie się przekonani, że stoją za tym Scottowie.” Ich własny wywiad popierał taki wniosek, ale chciał usłyszeć odpowiedź Nikity i Anthony'ego. „Jasnym jest, że chcą całkowitej, niekwestionowanej kontroli nad Siecią.” Powiedział Anthony. Arystokratyczne linie jego twarzy nie miały wyrazu, ale miały w sobie charyzmę, która nawet bez jasnowidzów pod jego rozkazami czyniłaby z niego kogoś silnego. „Poza Kalebem, który na tym etapie jest zbyt silnym przeciwnikiem, Nikita i ja jesteśmy jedynymi stojącymi im na drodze – ponieważ działamy razem w regionie, który może się bronić.” „Nie będziemy w stanie im tego przypisać.” Powiedziała Nikita z mroźną bezpośredniością, którą Hawke zaczynał z nią kojarzyć. „Z pewnością upewnili się w tej sprawie.” Siedemdziesiąt minut później Hawke przeprowadził kolejną dyskusję. Tym razem w dużo węższym gronie. On, Riley, Judd, dwóch Strażników Ciemnej Rzeki, którzy brali udział w spotkaniu i Lucas z Saschą. Spotkali się przed chatą pary alfa. Hawke nie droczył się dzisiaj z leopardem. Wiedział, jak bardzo musiał być dzisiaj napięty, mając swoją wybrankę tak blisko osób, które nie były członkami Stada. Fakt, że wilki były sprzymierzeńcami nie miał znaczenia – chodziło o zwierzęcą potrzebę ochrony. Szczerze powiedziawszy, Hawke był zaskoczony, że Lucas zgodził się na spotkanie… ale nie, jednak nie był. Saschę i Lucasa łączył taki związek jakiego pragnął każdy alfa, łącznie z Hawke'em. Sascha nie była tylko kochanką. Nie była po prostu kompanem zabaw w najlepszym sensie tego słowa. Była partnerką. Pierwszą osobą, do której zwracał się Lucas, gdy potrzebował rady. Pomyślenie o Siennie było instynktem. Była taka młoda … zbyt młoda. Ming był, i prawdopodobnie nadal jest, najlepszym z najlepszych w dziedzinie strategii wojskowej. Bez względu na to, kto to prowadzi jestem w stanie go przechytrzyć, jeżeli będę myślała tak jak on. Marszcząc brwi z powodu przypomnienia jak zyskała taką głębię wiedzy obrócił się w stronę Luca. „Co mówi twoje przeczucie?” Wiedział, że alfa przysłuchiwał się spotkaniu przez bardzo subtelny system komunikacyjny, który miał na sobie Vaughn. „Nikita ma rację – nie ma mowy, byśmy byli w stanie przypisać tą przemoc Scottom, choć wszystko na nich wskazuje.” Lucas potarł swoją zarośniętą szczękę. „Ale kto mówi, że musimy to im przypisywać?” „Jeżeli uderzymy w odwecie i wybierzemy zły cel stracimy element zaskoczenia.” Odpowiedział Hawke. „Wiem, że to nie moja matka.” Powiedziała Sascha z obłożonego poduszkami fotela bujanego ustawionego koło ściany chaty. „Nie dlatego, że to moja matka, ale dlatego, że wiem jak ona pracuje. Gdyby ktoś próbował dokonać agresywnego przejęcia dóbr Śnieżnych Tancerzy, podciąłby was w kolanach w aspekcie finansowym – pierwsza wskazałabym ją palcem.” „To nie jest też Anthony.” Powiedział Vaughn bez dalszych wyjaśnień. Jednak fakt, że był związany

z córką Anthony'ego dawał zmiennokształtnemu jaguarowi duży poziom wiarygodności. Sprawiało to również, że Hawke zaczął się zastanawiać, zresztą nie po raz pierwszy, na temat lojalności Anthony'ego Kyriakusa. „Zgadzam się z Nikitą w sprawie Minga i Kaleba Krycheka.” Powiedział Judd. „Ming oberwał w wyniku straty Strzał i nadal będzie konsolidował swoje pozostałe oddziały. Mogę również powiedzieć z absolutną pewnością, że szwadron nie ruszyłby jeszcze w taką dużą operację dla Kaleba.” Pragmatyczny jak zawsze Riley zadał najbardziej krytyczne pytanie. „Czy Krychek ma dostęp do innych żołnierzy?” „Tak. Fakt jednak jest taki, że jest wystarczającym telekinetykiem, by nie potrzebować niczyjej pomocy, gdy sprawy sprowadzają się do tego. To jest mężczyzna, który sam mógłby spowodować trzęsienie ziemi, czy zapadnięcie się całego miasta.” „Jezu.” Powiedział Vaughn, a Lucas zagwizdał. „Poważnie?” „Jego umiejętności tak mocno wykraczają poza skalę, że ocena jego mocy jest bezcelowa.” Ton Judda był rzeczowy. „Jest mistrzem w prowadzeniu gier więc nie wykluczałbym go całkowicie, ale Kaleb ma w swoim regionie dwa silne stada i nie wykazywał agresji w stronę żadnego z nich.” „Czarna Krawędź i Kamienna Woda.” Przytaknął Riley. „Łączy nas linia komunikacji i z tego, co przekazali wygląda na to, że Krychek zostawia ich w spokoju tak długo, jak oni odwdzięczają mu się tym samym. Nie byłoby sensu, by pojawiał się tutaj, by zacząć z nami walczyć.” „Jeżeli wyłączymy Krycheka, pozostaje nam ta sama trójka, którą wskazali Anthony i Nikita.” Powiedział Hawke. „Ruszymy za całą trójką.” Ton Lucasa był twardy. „Chirurgiczne uderzenia, takie same jak ich.” Hawke zawarczał zgadzając się z nim, jego umysł był skąpany w zapachu krwi i bólu swoich podwładnych. „To musi być mocne i szybkie uderzenie.” Wróg musi zrozumieć, że stada miały zęby i nie wahały się ich użyć. „Scottowie i Tatiana są chronieni za niemal nieprzeniknionymi ścianami ochrony. Zbliżenie się do nich będzie trudne.” Powiedział Judd. „Nie do nich.” Powiedziała Sascha, a potem ziewnęła. „Przepraszam.” Wszyscy roześmiali się, a ta chwila zapewniał bardzo potrzebne rozluźnienie. „Dobra, jak już mówiłam zanim zasnęłam, nie ruszajcie za nimi.” Powiedziała opierając się o udo swojego wybranka, który opierał się o ścianę przy jej boku. „Uderzcie w coś, co ich reprezentuje. Coś dużego i lśniącego.” Oczy Judda wylądowały na Saschy. „Jesteś pewna, że jesteś empatką?” „Dorastałam z Nikitą jako matką.” Wybranie celu dla Henry'ego Scotta było dosyć proste – jego londyńska rezydencja znajdowała się w wybitnej lokalizacji i była warta miliony. Bonus tego był taki, że Judd był w niej i w jej pobliżu jako Strzała. Wiedział, jak ich ludzie mogli wyprowadzić ochronę w pole. Shoshanna Scott również nie stanowiła problemu. Miesiąc temu kupiła ogromny biurowiec w Dubaju – obecnie nie był wynajęty i miał minimalną ochronę. „Żadnych ofiar – strażnicy ochrony muszą być zdjęci zanim uderzymy.” Powiedział Hawke, bo zabijanie niewinnych sprawi, że nie będą lepsi od Radnych. „Nie będzie w tym względzie kompromisu.” „Zgoda.” Lucas zacisnął dłoń na ramieniu Saschy. „Masz kogoś w Londynie? Wiem, że Jamie wędruje w tym obszarze, więc możemy go ściągnąć.” Hawke przytaknął. Wilki nie wybierały się na wędrówki tak często jak koty, ale biorąc pod uwagę

zwiększającą się agresję Rady Śnieżni Tancerze przyjęli jako celową taktykę rozmieszczenie ludzi wokół dużych miast świata. Riley rozlokował tam wilki o najbardziej samotniczej osobowości przemieszczając ich aż do momentu, gdy sami zgłaszali, że chcą wrócić. Ostatnio wrócił Riaz. Główny zasób czasu spędzali zajmując się międzynarodowymi interesami Śnieżnych Tancerzy, ale mieli również na oku pewne bardziej utajnione sprawy przekazując informacje do legowiska. Jednakże każdy z tych samotnych wilków był wysoko postawionym w hierarchii żołnierzem. Doskonale byli w stanie zająć się tego typu sprawą. „Dubaj również nie będzie stanowił problemu.” Mieli Śnieżnych Tancerzy znajdujących się w odległości umożliwiającej łatwy przelot w to miejsce. Lucas przytaknął. „To nam zostawia Tatianę.” „I tu mamy problem.” Powiedział Judd. „Kupiła udziały w ludzkich firmach – jeżeli uderzymy w nie wpłyniemy również na dużą liczbę niewinnych ludzi.” W tym momencie rozdzwoniła się komórka Hawke'a. Numer dzwoniącego sprawił, że jego wilk uniósł się w dzikim przypływie uwagi. „Zaczekajcie.” Powiedział do innych i odszedł na małą odległość. „Mów, ładniutka dziecino.” Tak, miał problem z granicami, gdy sprawa dotyczyła Sienny. Nawet, jeżeli to on je tam początkowo umieścił. Po drugiej stronie linii odezwał się głos Brenny. „Ty czarusiu.” Padły kwaśne słowa. Jego wilk uśmiechnął się. „Daj ją do telefonu.” „Zaczekaj – właśnie coś jeszcze sprawdzała.” „Brenna i ja byłyśmy w stanie wyszukać trzy najścia dokonane przez zespoły Tk.” Powiedziała Sienna bez wstępu. „Z tego, co byłyśmy w stanie się zorientować podkładali ładunki wybuchowe. Indigo wzięła ludzi, by sprawdzić te lokalizacje. Z danych, które odesłała wynika, że stają się coraz mądrzejsi. Nie było w nich komponentów metalowych. Były ukryte głębiej, by oszukać wasze zmysły. Trudno było je wykryć, chyba, że było się tuż nad tymi urządzeniami.” Hawke wyszczerzył zęby, ale jego proces myślowy pozostał lodowato racjonalny. „Spisałyście się obie.” Był pewien, że Indigo opanuje sytuację, więc przeszedł do innej sprawy. „Sienna, gdy byłaś z Mingiem, czy kiedykolwiek dowiedziałaś się czegoś na temat własności lub ziemi, która ma szczególną wartość dla Tatiany Rika-Smythe?” „Ona ma tendencje do wykupowania udziałów w innych firmach.” Powiedziała Sienna. „Raczej niczego nie buduje. Ale … zaczekaj chwilę.” Brenna ponownie pojawiła się na linii. „Twoja ładniutka dziecina właśnie prowadzi poszukiwania.” „Mądrala.” „Spokojnie, odchodzę w miejsce, gdzie nie może nas słyszeć.” „Dlaczego?” „Chcę cię zapytać czy adorujesz ją w odpowiedni sposób? Naprawdę Hawke, dziewczyna zasługuje przynajmniej na kwiaty.” „Ja nie daję kwiatów.” A w tej chwili cała sprawa adoracji wisiała zawieszona w powietrzu. Jak pokazała wczorajsza noc z niemożliwą do ucieczki jasnością, ona nie była nawet w pobliżu gotowa, by sprostać prawdzie związanej z jego osobowością. Ta myśl sprawiła, że zacisnął dłoń na telefonie. „To nie jest trudne.” Wymruczała Brenna. „Zadzwoń do kwiaciarni, kup bukiet.” Wilk Hawke'a za bardzo ją lubił, by się na nią złościć. „Daj mi z nią porozmawiać, bachorze. Muszę wrócić na spotkanie.” „Za sekundę. Najpierw – jak tam moja ładniutka dziecina?” Hawke zerknął i zobaczył jak Judd słucha czegoś, co mówił Vaughn, jego głowa skierowana była w ziemię, a na twarzy miał grymas. Było to nietypowe zachowanie dla byłego zamachowca. „Flirtuje

z jaguarem.” „Nie jesteś taki zabawny jak ci się wydaje.” Powiedziała Brenna zanim telefon zmienił właściciela, a Sienna wróciła na linię. „Będziesz musiał to potwierdzić, ale wygląda na to, że Tatiana nadal jest jedynym właścicielem rzeźby, która stoi w środku małego parku w Cambridge w Anglii.” „Rzeźby?” „Tak, Ming też uważał, że to dziwne, więc kazał mi przeprowadzić wywiad w tym temacie jako część mojego treningu. Została ona ufundowana przez Smythów sto lat temu po zawarciu umowy, która była źródłem ich fortuny. Nie wiem, czy jest to tego rodzaju rzecz, która by ciebie interesowała...” „Mogę cię nawet za to pocałować. Całą.” Rozłączył się, gdy wzięła zaskoczony wdech i podszedł do pozostałych. „Mam cel dla Tatiany.” A co do Sienny – da jej odrobinę więcej czasu, ale… był wilkiem. Kto do cholery powiedział, że musiał zachowywać się w cywilizowany sposób? Ona była jego. Nauczy się jak sobie z nim radzić. ODZYSKANE Z KOMPUTERA 2(A) SŁOWA KLUCZOWE: PRYWATNA, OJCIEC, DZIAŁANIE WYMAGANE I UKOŃCZONE (3)

KORESPONDENCJA

OD: Alice DO: Tata DATA: 14 kwietnia 1973 r., godz. 22:32 TEMAT: odp: odp: odp: witaj Cześć Tato, Tak, mój ostatni mail nie miał żadnego sensu. Obawiam się, że byłam podekscytowana w wyniku możliwego odkrycia. Jednakże z tego, co wiesz z mojej rozmowy telefonicznej z Mamą, moja teoria będzie trudna do udowodnienia bez wprowadzenia do równania innych osób. Ludzi, którzy mogą nie mieć na celu najlepszych interesów X-ów. Gdybym tylko była podłączona do Sieci Psi, mogłabym wtedy przekonać się na własne oczy. Kocham cię, Alice (3) Notatka do pliku: Patrz notatka do e-maila datowanego na 10 kwietnia 1973 r. Rodzice nie mają użytecznej albo problematycznej wiedzy. Działanie terminalne nie wymagane. ROZDZIAŁ 24 Walker wszedł do ambulatorium w noc po ataku i znalazł Larę wychodzącą z pokoju Eliasa. „Jak on się czuje?” Głębokie, purpurowe cienie pod jej oczami, gdy spojrzała mu w oczy zdradzały, jak mało odpoczywała od czasu, gdy obudziła się wczorajszej nocy po drzemce. „Dobrze. Zdrowieje. Muszę zaczekać aż jego ciało zregeneruje się po tej sesji zanim będę kontynuować. Będzie tutaj jeszcze trochę.” Zobaczył, jak Lucy odczytuje kartę na panelu pokoju Riordana i wyciągnął dłoń w stronę Lary. „Lara, chodź ze mną. Musisz zrobić sobie przerwę.”

„Nie, nie mogę...” Wziął ją za rękę zatrzymując potok jej słów w połowie. „Albo wyjdziesz ze mną, albo wezmę przykład z Hawke'a i wyniosę cię.” Powiedział utrzymując spokojny ton, choć jego słowa w ogóle nie były rozsądne. Sytuacja z Hawke'em też była czymś co miał na oku, ale jeszcze nie nadszedł czas, by powiedział to co ma w niej do powiedzenia. Jeszcze nie. Lara otworzyła usta ze zdziwienia. „Nie zrobiłbyś tego.” Zaczekał pozwalając jej przyjrzeć się jego twarzy i dostrzec w niej prawdę. Jej policzki zabarwiły się ciemną czerwienią pod tą głęboką opalenizną. „Zrobiłbyś to.” Drobne pociągnięcie, gdy próbowała uwolnić dłoń i poległa. „Muszę powiedzieć Lucy.” „Widziała.” A potem zaczął iść ciągnąć Larę za sobą. Wydała z mały warczący dźwięk, którego nigdy wcześniej u niej nie słyszał. „Jestem wilkiem, nie psem.” „Zwierzaka lepiej byś traktowała niż traktujesz samą siebie.” Żadne z nich nie powiedziało kolejnego słowa aż znaleźli się jakąś odległość od legowiska, obok wodospadu, który zamarzł w zimowych miesiącach, ale który teraz opadał z hałasem. Uwolnił ją ze swojego uścisku i wskazał na skalną półkę. „Usiądź zanim upadniesz.” „Argh!” Uderzyła pięścią w jego pierś. „Chciałbyś, żebym się przemieniła i pomachała ogonem w czasie, gdy będę to robić?” Gniew sprawił, że jej przytłumione oczy stały się ciemne, a miękkie usta, które zapraszały do pocałunku, były zaciśnięte w cienką linię. „Nie.” Powiedział łapiąc ją za nadgarstki. Jej kości pod jego dotykiem były delikatne. „Chciałbym, żebyś mi pozwoliła o siebie dbać.” Bardzo tego pragnął. Była w nim głęboka potrzeba, by upewnić się, ze nie zrobi sobie krzywdy. Nie rozumiał jej, nigdy tak się nie czuł. Lara potrząsnęła przecząco głową. „Nie mogę tego zrobić.” Jej oddech załamał się, gdy odepchnęła go. „Możesz być moim przyjacielem Walker. Nie masz jednak żadnych innych praw – nie chciałeś ich.” „Lara.” Zaczął nadal trzymając ją, ale ponownie potrząsnęła głową. „Byłeś ze mną szczery, więc ja będę szczera z tobą. Prawa, których chcesz, te, które próbujesz zagarnąć? To są intymne prawa.” Łzy zalśniły w wyrazistej głębi jej oczu. „Nie mogę ci ich dać. One należą do mężczyzny, z którym zbuduję swoje życie, z którym będę miała dzieci.” Tym razem, gdy pociągnęła za rękę wypuścił jej nadgarstki i obserwował jak odchodzi. Poczuł na skórze zimno wody opadającej z wodospadu. Następnego dnia po przeprowadzeniu poszukiwań za pomocą podglądu Sienna odkryła, że ma trochę czasu. Świadoma, że Hawke był zajęty organizując coś z Ciemną Rzeką zdecydowała, że zamiast poddać się swojej frustracji z powodu odcięcia od tego w wyniku jej rangi produktywnie spożytkuje swój czas i porozmawia z Saschą. Gdy wyszła z lasów obok chaty zobaczyła empatkę chodzącą w tą i z powrotem przed domem, który dzieliła z Lucasem. „Dziękuję, że zgodziłaś się ze mną porozmawiać.” „Cicho.” Na jeden ciepły moment dłoń ujęła jej policzek. „Wiesz, że zawsze jesteś tutaj mile widziana.” „Gdzie jest Lucas?” Fakt, że nie byłby teraz daleko od Saschy, gdy jedynie kilka dni dzieliło ją od terminu porodu był gwarantowany. Sascha uniosła palec do ust, a potem wskazała do góry. Podążając za spojrzeniem kardynalnej Sienna znalazła ciemną panterę leżącą w pełnym gracji śnie na grubej gałęzi, która wspierała dom na drzewie, do którego para planowała przenieść się z powrotem, gdy Sascha dojdzie do siebie po

porodzie. „Wow.” Wyszeptała Sienna, która nigdy wcześniej nie widziała Lucasa w zwierzęcej formie. „Jest piękny.” Ogon kota przesuwał się leniwie. Sascha roześmiała się. „Usłyszał cię – on tylko drzemie. Przez większość nocy nie spał, bo masował mi plecy.” „Nie powinnaś usiąść?” Sascha zrobiła niezadowoloną minę. „Sienna, nie zmuszaj mnie, żebym się na ciebie wściekła.” „Nie wiem zbyt wiele na temat ciąży za wyjątkiem faktów i tego, czego się nauczyłam będąc obok ciebie.” Przyznała. „Nie było mnie, gdy moja mama była w ciąży z Tobym.” Nie, była uwięziona w telepatycznym więzieniu stworzonym przez mistrza walki psychicznej. Choć było to okropne, nie zmieniłaby tego – ponieważ Ming wytrenował ją na własne podobieństwo. Nauczył ją umiejętności do walki z tymi, którzy chcieli skrzywdzić jej brata, rodzinę, stado… mężczyznę. „To płyniemy na tej samej łódce.” Z dłonią opartą o plecy drugą ręką przesunęła włosy Sienny za ucho. „Chciałaś porozmawiać, kiciu?” Sienna spojrzała do góry na Lucasa, a potem opuściła ton głosu. „Czy on nas usłyszy, jeżeli będziemy mówiły cicho?” „Obawiam się, że tak. Ostatnimi dniami ma nietoperzy słuch.” Pantera wydała z siebie niski mrukliwy dźwięk, ale nie opuściła swojej gałęzi. Choć Sienna bardzo szanowała alfę leopardów nie była pewna, czy dyskutowanie na ten konkretny temat w zasięgu jego słuchu jej odpowiadało. „To nic. I tak musisz odpocząć.” „Rozmawianie z tobą nie jest czymś męczącym.” Posłała jej karcące spojrzenie. „Luc będzie niczym Sfinks, prawda kiciusiu?” Pomruk odpowiedzi jej wybranka sprawił, że Sascha się uśmiechnęła. „Jest trochę marudny tego popołudnia.” Sienna potrzebowała odpowiedzi, więc zdecydowała się zadać swoje pytania i zaufać dyskrecji Lucasa. „Chodzi o Hawke'a, ja...” Powiedziała, chodząc z Saschą, gdy empatka nadal kontynuowała swoje powolne spacery. „...coś się stało.” Choć prywatność leżała w jej naturze, podzieliła się istotą tego, co wydarzyło się między nimi w noc ataku. „Od tamtej pory był zajęty, ale nawet jak wpadniemy na siebie, nie wykonuje ani jednego ruchu w moją stronę – jest tak jakby jego wilk obserwował i czekał, ale nie jestem pewna, na co.” „Hmm…” Sascha potarła brzuch, jej głowa przechyliła się tak jakby słuchała. „Och, tak, oczywiście.” Sienna spojrzała z empatki, na jej wybranka i z powrotem. „Macie więź telepatyczną?” Niezwykłe. „W czasie ciąży znacznie się wzmocniła.” Wcisnęła wierzch jednej dłoni w plecy, gdy drugą ujęła brzuch i powoli wypuściła powietrze. „Sądzę, że Lucas ma rację – mówi, że Hawke czeka aż ty do niego przyjdziesz.” „On nie jest typem mężczyzny, który czeka.” Była to jedna rzecz, której Sienna była absolutnie pewna, dlatego jego otwarty, czujny dystans tak ją zdumiewał. „Sascha, bolą cię plecy.” Powiedziała zauważając jęknięcie na twarzy empatki. „Jeżeli usiądę będzie gorzej.” Sascha zatrzymała gest Sienny przesuwający ją w stronę stojącego na zewnątrz fotelu bujanego. „Sęk w tym, że Hawke musi wiedzieć, że podejmujesz świadomą decyzję, by być z nim, nawet rozumiejąc to, nie będzie to łatwa ścieżka – choć nie mam wątpliwości, że niedługo jego cierpliwość się wyczerpie, a jego arogancja zwycięży, a ty odkryjesz, że jesteś zwierzyną w jego polowaniu.” Czarna pantera zeskoczyła w dół ze swojej gałęzi i stanęła przy boku Saschy, gdy ona kończyła to

suche zdanie. Empatka z uśmiechem na ustach pogłaskała tą dumną głowę. „Jest również kwestia...” Zdumiony krzyk. Płyn popłynął po jej nogach. A Lucas zmienił się w wybuchu koloru. „Sascha, czy właśnie odeszły ci wody?” Zdumione, zielone, leopardzie oczy. „Miałam drobne skurcze od połowy nocy.” Przyznała Sascha z ciężkim oddechem. „Nie chciałam za szybko dzwonić do Tammy.” Lucas wstał bez następnego słowa i wziął swoją wybrankę w ramiona, niosąc ją bez najmniejszego wysiłku. „Sienna.” „Już się tym zajmuję.” Wdzięczna za fakt, że miała w komórce numer do uzdrowicielki Ciemnej Rzeki dźgnęła ekran dotykowy telefonu i przegapiła numer. Spróbowała jeszcze raz. Spokojna odpowiedź Tamsyn uspokoiła jej szalejące serce. „Chcę, żebyś weszła do nich i zmierzyła jej skurcze. Informuj mnie na bieżąco. Możesz się tym zająć?” Sienna przytaknęła, a potem zdała sobie sprawę, że Tamsyn jej nie widzi. „Tak, tak, oczywiście.” Była kardynalnym X i żołnierzem Śnieżnych Tancerzy. Mogła zmierzyć czas między skurczami. Sascha rodzi! „Będę na miejscu za mniej niż dziesięć minut.” Sienna weszła do chaty i zapukała do drzwi sypialni zanim weszła do środka. Lucas założył parę spodni dresowych i siedział za Saschą na łóżku. Jedną dłoń miał złączoną z jej ręką, a drugą głaskał jej brzuch uspokajającymi ruchami. „Za ile czasu przyjedzie Tammy?” „Za niecałe dziesięć minut.” Sascha zamrugała. „Tak szybko?” „Myślisz, że jestem idiotą?” Głos Lucasa był niskim warknięcie, choć jego dotyk był niesamowicie czuły. „Wiedziałem, że miałaś skurcze uparta kobieto.” Sascha zaśmiała się, a potem jęknęła. „Och, znowu się zaczyna.” Sienna zaczęła odliczać czas. Sascha poczuła jak kolejny skurcz zaczyna się budować, gdy Tammy weszła do pokoju. Jej działania były kompetentne i nieporuszone. „Tak się cieszę, że cię widzę.” Była bardzo pewna, że dobrze to wszystko wyliczyła i przewidziała, ale jej własne ciało zdecydowało przestawić wszystko w czasie. „Nigdy nie byłam daleko.” Powiedziała uzdrowicielka z uśmiechem, gdy sprawdzała przebieg porodu. Jej dotyk był delikatny i precyzyjny. „Sienna jest w kuchni z Nate'em. Przygotowuje jedzenie dla ludzi. Wie, że za parę minut wszyscy zaczną zaraz wpadać tutaj – ta dziewczyna jest przerażająco wydajna.” „Sądziłam, że zaraz zemdleje, gdy odeszły mi wody.” Powiedziała Sascha łapiąc się tego tematu, by uniknąć rozdzierających ją fal bólu. „Nie, to byłem ja.” Zawarczał Lucas tuż przy jej uchu. „A teraz pamiętaj, nie próbuj więcej takich głupich numerów – rób tak jak ćwiczyliśmy. Prześlij ból do mnie przez więź wybranków.” Zadanie mu bólu było całkowicie sprzeczne z naturą Saschy, ale wiedziała, że nigdy, by jej nie wybaczył, gdyby nie pozwoliła sobie w ten sposób pomóc. „Masz okropne maniery przy łożu porodowym.” Uszczypnięcie w ucho. „To mój pierwszy raz.” Jej serce rozkwitło. „Mój też.” Złapała go za rękę, gdy jej brzuch ścisnął się i przesunęła ból wzdłuż więzi bratnich dusz do pantery, która tak mocno ją trzymała, tuliła ją tak blisko. Jego ciało wzdrygnęło się zanim sycząc wypuścił powietrze. „Dobry Boże. Nagle nabrałem nowego

szacunku do kobiet wszelkich gatunków.” Tamsyn prychnęła. „Jeszcze niczego tak naprawdę nie widziałeś, chojraku.” Zerknęła na Saschę i dodała. „Sądzę, że pomoże ci jeżeli pochodzisz przez chwilę. Nate będzie trzymał wszystkich z daleka, jeżeli chciałabyś wyjść na tyły domu i pochodzić na powietrzu.” „Tak, dobrze.” Następnych kilka godzin było najbardziej przerażające i cudowne w całym życiu Saschy. Była wykończona. Włosy przyklejały się do boku jej twarzy. Trzymała się mocno dłoni Lucasa i znosiła skurcze, gdy stawały się coraz dłuższe, a przerwy między nimi coraz krótsze, aż nie mogła dłużej utrzymać się na nogach. On wziął na siebie większość bólu, jej pantera, ale bolały ją mięśnie. Tak wiele z nich zmieniło się w galaretę wewnątrz jej ciała. „O matko.” Powiedziała pod koniec trzeciej godziny. „Co?” Tammy i Lucas zapytali natychmiast. W ich głosach słychać było zmartwienie. „Dziecko zdecydowało, że chce zostać tam gdzie jest.” Jego gniew na obecne okoliczności był dla Saschy jasny jak słońce. „Nie jest pod wrażeniem tego całego ściskania i szturchania. I prosi, czy moglibyśmy przestać.” Oczy Tamsyn rozszerzyły się. „Wow, wszyscy zdają sobie sprawę z tego, że dzieci muszą się czuć w ten sposób, ale ty naprawdę to wiesz. A skoro tak jest – to musisz przekonać to kochane maleństwo do tego, żeby wyszło. Twoje ciało jest na to gotowe.” Sascha dotknęła umysłu dziecka. W moich ramionach też jest ciepło. Twój tata czeka, żeby cię ucałować i przytulić. Nie chcesz tego? Przekonywała bobasa. Dziecku to się nie podobało, wyraziło swój sprzeciw, choć jeszcze nie znało żadnych słów. „No dalej księżniczko.” Wymruczał głębokim głosem Lucas głaskając brzuch Saschy silnymi kochającymi dłońmi, gdy leżała oparta plecami o jego klatkę piersiową. „Wiesz, że tak długo na ciebie czekałem. Jak mam ciebie przytulić, jeżeli tam zostaniesz?” Dziecko nie było przekonane, ale Sascha poczuła drobne wahanie. „Mów dalej.” Powiedziała nadal zapewniając ich dziecko własnymi kochającymi szeptami, aż kolejny skurcz wygiął jej plecy. Dziecko było zszokowane i wystraszone. Jesteś bezpieczne. Jesteś bezpieczne. Otuliła je ciepłym kocem miłości. Trzymam cię moje dzieciątko. „Tym razem pchaj.” Rozkazała Tamsyn. „Słyszałaś księżniczko?” Wyszeptał Lucas przyciskając usta do skroni Saschy. „Pomóż trochę mamie.” Ich dziecko nadal nie było pewne, czy wiedzieli, o czym mówią, ale było gotowe. W ułamku sekundy. Następny skurcz niemal uniósł Saschę z łóżka. Zapomniała o przekazywaniu bólu. Zapomniała niemal o wszystkim poza pchaniem. Ściskała dłoń Lucasa w stalowym uchwycie. „Jeszcze raz.” Zachęcała Tammy. „No dalej, kochanie.” Gdy Sascha zadrżała próbując oddychać Lucas złączył też palce z jej drugą dłonią i pochylił się przyciskając usta do jej ucha. „Mam cię Sascha, moje kochanie.” To były ostatnie słowa, jakie usłyszała zanim pchnęła po raz ostatni i nagle jej dziecko nie było już w jej wnętrzu. Jego pełne złości krzyki wypełniły powietrze. Nasze dziecko. Serce jej się ścisnęło, gdy poczuła jak Lucas przestał oddychać. „Idź przeciąć pępowinę.” Zachęcała go wiedząc, że był rozdarty między potrzebą, by ją przytulić i utuleniem ich dziecka. „Idź.” Wyśliznął się ostrożnie zza niej i postąpił zgodnie ze wskazówkami Tammy przecinając pępowinę. Zdumienie na jego twarzy, gdy wziął w objęcia ich kwilące dziecko było darem dla serca Saschy.

Był to moment, którego nigdy nie zapomni. „Cicho, moje słodkie kochanie.” Jego głęboki pomruk przesunął się zarówno po matce, jak i po dziecku. „Tata cię trzyma.” Gdy spojrzał w górę jego dzikie zielone oczy lśniły pełnią opiekuńczej miłości. Wiedziała, iż ich dziecko nigdy, nawet przez jedną chwilę, nie będzie czuło się niechciane i niekochane. Z trzęsącymi się palcami otworzyła górne guziki swojej bluzki. Lucas przesunął się bez słowa, by położyć ich dziecko na jej skórze. Sascha trzymała kruche ciało ich dziecka, gdy jej wybranek ujął jej policzek i przyłożył swoje czoło do jej skroni. Łzy spływały jej po policzkach. „Boże, jak ja cię kocham.” Jej śmiech był mokry od łez. „Nawet teraz, gdy masz już swoją małą księżniczkę?” Uśmiech Lucasa wypłynął na jego policzki i przywołał kota do oczu. „Mówiłem ci, że to dziewczynka.” ROZDZIAŁ 25 Sienna poczuła się tak jakby miała wyskoczyć ze skóry, gdy usłyszała pierwszy krzyk dziecka. Wydawało się, że drzwi do sypialni otworzyły się całe lata później ujawniając Lucasa trzymającego maleńkie – takie maleńkie – zawiniątko owinięte w miękki biały kocyk. W chacie zdusili się Strażnicy i ich wybranki – wszyscy przybyli tutaj w ciągu ostatnich dwóch godzin. „Chciałbym wam przedstawić Pannę Nadiy'ę Shaylę Hunter.” Dorian zerknął na dzieciątko. „Mogę ją potrzymać?” „Bez flirtowania.” Powiedział Lucas przekazując dziecko blond Strażnikowi, który natychmiast został otoczony przez swoją wybrankę i wybranki innych mężczyzn. Kobiety skradły mu noworodka, by go przytulić. W końcu oddały ją mającemu niezadowoloną minę Dorianowi, zanim wśliznęły się do Saschy, by zobaczyć jak ona się czuje. Niedługo później z sypialni dało się słyszeć śmiech. Decydując się wykorzystać mniejszą liczbę ludzi dzielących ją od dziecka Sienna wykonała kilka strategicznych ruchów wokół pokoju, aż skończyła obok Mercy – która skradła Nadiy'ę od Nate’a, Nate skradł ją od Claya, a ten zabrał ją wcześniej Dorianowi. „Chcesz ją potrzymać?” Zapytała Mercy. „Jestem przerażona.” Po raz pierwszy w życiu powiedziała to na głos. Mercy śmiejąc się pokazała Siennie jak podtrzymywać główkę dziecka, a potem Nadiya znalazła się w jej ramionach. „Jest taka mała.” Odsunęła na bok kocyk i spojrzała na miniaturową twarzyczkę i te zaciśnięte w piąstki dłonie z maleńkimi paluszkami i miniaturowymi paznokciami. Dziecko Saschy i Lucasa przespało całą tą adorację, ale teraz pomachało piąstkami zanim znowu się uspokoiło. Sienna była zafascynowana, mogłaby je obserwować całymi godzinami. Świadoma jednak, że każdy w pokoju chciał przez chwilę potrzymać noworodka ostrożnie podała ją Vaughn'owi. Strażnik jaguar dotknął delikatnie palcem noska śpiącego dziecka. „Witaj mała Nay'u.” Powiedział. „Jesteś prześliczna.” Lucas uśmiechnął się. „Sascha też myślała o takim zdrobnieniu.” Zabrał dziecko z ostrożnych rąk Vaughn'a. „Chodź księżniczko. Mama już za tobą tęskni – później możesz łamać wszystkim serca.” Wszyscy roześmiali się. Był to dźwięk, który zapadł Siennie najbardziej w pamięć, gdy później tego wieczora opisywała te wydarzenia innym członkom Śnieżnych Tancerzy. „Dostaliśmy wiadomość, że zarówno mama, jak i dziecko mają się dobrze.” Powiedział Hawke opierając się o blat w pokoju wspólnym, gdzie wszyscy się zgromadzili. „Uznałem jednak, że lepiej na razie tam jeszcze nie iść.”

Sienna siedząca przy stole naprzeciw niego musiała walczyć z pragnieniem, by wstać zmniejszyć dzielącą ich odległość i ponownie zainicjować kontakt, którego brakowało jej w ciągu ostatnich dwudziestu cztery godzin. „Sądzę, że to dobra myśl.” Powiedziała. „Lucas jest teraz bardzo blisko swojego kota.” Oczy alfy były oczami pantery – szczęśliwej pantery, ale nadal dzikiej. „Jak wygląda niemowlę?” Zapytała siedząca obok niej Brenna podskakująca z podekscytowania. „Jest maleńkie i ma mocno zaciśnięte oczka.” „Marlee też tak wyglądała.” Powiedział Walker, gdy ucichł śmiech. „Płakała tak jakby skradziono jej ulubioną zabawkę – zarówno na fizycznym, jak i psychicznym planie.” Judd zerknął na brata. „Była głośna.” Sienna nie wiedziała, że obaj jej wujkowie byli obecni przy urodzeniu Marlee. Zanim mogła o to zapytać Brenna dotknęła uda Judda, który siedział obok niej. „Jak oni radzą sobie z porodem dziecka w Sieci, misiaczku?” Ostatnie słowo było najwyraźniej ich prywatnym żartem, bo Judd postukał palcem po ustach swojej wybranki. „Pamiętaj o zasadach.” To Walker odpowiedział na pytanie Brenny. „Silny telepata wprowadza matkę w stan bliski nieprzytomności, gdy on lub ona przejmuje umysł płodu na czas porodu.” Powiedział siedząc z lewej strony Sienny. Nastąpiła długa cisza. Sienna nie wiedziała o tym. „To nie boli dziecka?” Zapytała. Walker potrząsnął przecząco głową. „Jest to coś, co nasza rasa robiła jeszcze przed Ciszą – telepaci są trenowani, by mogli zająć się rozwijającymi się umysłami. Musieliśmy coś wymyślić, ponieważ kobiety w czasie porodu nie są w stanie zneutralizować swojego bólu na żadnym poziomie.” Sienna wierzyła mu w to, że proces porodu nie krzywdził płodu – Psi za bardzo troszczyli się o umysł, by zaryzykować jego uszkodzenie. „Wydaje mi się, że słyszałam jak Tammy mówiła, że Sascha rozmawiała ze swoim dzieckiem i przekonywała je, by wyszło. Czy tego rodzaju połączenie nie byłoby warte bólu?” W tym momencie wyłapała spojrzenie Hawke'a. Dostrzegła mrok i nienazwane emocje w niebieskich wilczych oczach. Wiedziała bez pytania, że myślał o swojej wybrance i dzieciach, których nigdy nie będzie z nią miał. Ale po raz pierwszy Sienna nie odwróciła wzroku, nie poddała się duchowi. Słuchała i uczyła się, więc wiedziała, że choć było to trudniejsze niż w przypadku par związanych więzią zmiennokształtni mogli mieć dzieci w długoterminowych stabilnych związkach. Oczy Hawke'a zmrużyły się widząc wyzwanie w jej oczach. Później, gdy wszyscy inni wyszli z pokoju zacisnął palce wokół jej nadgarstka i przyciągnął ją do siebie. „Jesteś pewna, że chcesz się bawić z wilkiem, dziecino?” Wyszeptał. Przewróciło jej się wszystko w żołądku, ale była gotowa. „Jesteś pewien, że dasz sobie radę z Xem, wilku?” ROZDZIAŁ 26 Cztery godziny później w mocno ufortyfikowanej posiadłości w Południowej Australii Tatiana Rika-Smythe patrzyła na obrazy wraku, który kiedyś był solidną marmurową rzeźbą. Koszt tego dzieła – miniaturowy – nie miał znaczenia. Jej zniszczenie było wiadomością, i jako taka, uderzało w samo sedno. Użyła panelu komunikacyjnego, by wprowadzić rozmowę z Henrym. Połączenie z jego londyńską rezydencją nie chciało się uaktywnić, więc wyśledziła go przez Sieć Psi. „Ty...” Zaczęła, gdy odpowiedział na jej wołanie psychiczne. „Tatiana. Nie mogę teraz prowadzić tej rozmowy.” Przerwał jej bez nawet próby kulturalnego

zachowania i zniknął z powrotem w swoim umyśle. Tatiana nie była przyzwyczajona do tego, by ją zbywano, ale nie była również głupia. Opuściła Sieć Psi i wywołała obraz z satelity szpiegowskiego, którego używała, by zyskać informacje na temat Henry'ego, gdy zwiększyła nad nim nadzór po tym, jak zaczął działać w sposób, który sugerował, że to on stał się siłą napędową partnerstwa Scottów. Po dwóch sekundach opóźnienia obrazy pojawiły się z ostrą dokładnością. Londyńska rezydencja Henry'ego zawalała się. Wystarczająco powoli, by mogła zobaczyć jak jest ewakuowana, ale nie było sposobu, by ją uratować. Ładunki zostały podłożone z ostrożną precyzją – co prosiło się o pytanie, jak ktokolwiek był w stanie obejść ochronę Henry'ego, by dostać się tak blisko budynku. Pewna teraz, że będzie również trzeci cel ataku zaczęła przełączać kanały wiadomości. Znalezienie go zajęło jej jedynie sekundy. Nowy biurowy wieżowiec Shoshanny wyglądał spektakularnie, gdy szkło wypadało w rozdartych niebieskich płatach z jego okien. W ciągu mniej niż minuty budynek był szkieletem. Jego metalowy kościec lśnił pod wpływem niewybaczalnego pustynnego słońca. Wniosek był jasny – Scottowie nie docenili zmiennokształtnych. Ponownie. Podniosła komórkę i wysłała Henry'emu wiadomość tekstową. Metoda komunikacji sugerowała dokładnie, jak bardzo w chwili obecnej gardziła jego umysłem. Trzymajcie mnie od tego z daleka. Henry odebrał rozmowę telefoniczną dokładnie trzy minuty po krótkiej wiadomości Tatiany. „Błąd.” Powiedział męski głos. „Lepiej teraz niż później.” „Nie planujecie się wycofać?” Zapytał Henry. „Nie.” ROZDZIAŁ 27 „Mogliśmy ich na trochę zastopować.” Powiedział Hawke do Riley'a, Riaza i Indigo, gdy stali nad klifem unoszącym się nad terytorium Śnieżnych Tancerzy cztery dni po akcji odwetowej. „Udało im się jednak w jednym aspekcie. Działamy w stanie podwyższonego alarmu – jak długo możemy to utrzymywać zanim nasi ludzie zaczną czuć się wykończeni?” „Mam pomysł jak temu zaradzić.” Oczy Riley'a przesunęły się po rozpościerającej się pod nimi polanie. Hawke wiedział, że szukał wartownika będącego na służbie. „Żołnierz może utrzymać takie tempo przez tydzień zanim zacznie popełniać błędy. Będziemy zlecać każdemu pięciodniowe służby, a potem zamienimy go z żołnierzem z innego sektora.” W tym momencie wilk przesadził susami przez zieloną polanę i wpadł między gęste zgromadzenie sosen, które wydawały się rozrastać na horyzoncie. Tai, pomyślał Hawke, rozpoznając dużego, brązowego wilka. „Czy to może być zrobione bez podniesienia flag ostrzegawczych?” Nie mogli zdradzić nawet cienia słabości. „Zrobimy to fazami.” Powiedziała Indigo. Oczy, które były przyczyną jej imienia były jeszcze bardziej intensywne w górskim słonecznym świetle. „Ustawimy to tak, że ci najbliżej terytorium legowiska zostaną przeniesieni jako pierwsi, ci, którzy są dalej zostaną przesunięci, by zająć ich miejsce. Jeżeli dobrze to zrobimy nikt się nie zorientuje – Psi z pewnością nie potrafią odróżnić jednego wilka od drugiego, gdy jesteśmy w zwierzęcej formie.” „Za wyjątkiem ciebie.” Wymruczał Riaz do Hawke'a. „Masz zły gust – jesteś w kolorze, który krzyczy „tutaj jestem, zastrzel mnie teraz”.” „Zobaczymy, kto będzie celem, gdy spadną śniegi, co?” Hawke obrócił się odrobinę, by powitać dzikie wilki, które przyszły na grań. Przesunęły się między Indigo i Riley'em, by znaleźć się po obu jego stronach i przycisnąć się do jego nóg.

„Są rozwydrzone.” Powiedziała Indigo potrząsając głową. „Myślą, że jesteś ich.” Hawke pozwolił, by jego usta wygięły się odrobinę w uśmiechu. „Przeprowadźcie rotację. Skróćcie zmiany do czterech dni w ciągu tygodnia – chcę, by każdy był wypoczęty na wypadek, gdybyśmy musieli zarządzić pełny moduł obronny. Możemy tak to załatwić?” Oboje – Riley i Indigo przytaknęli, choć to Indigo odezwała się. „Sądzę, że w ten sposób może to zadziałać nawet lepiej.” Zawarczała, gdy jeden z dzikich wilków przycisnął się do niej zbyt mocno. Wilk wycofał się. „A co z kotami?” Zapytał Riaz, który przykucnął, by przeprowadzić udawaną bitwę z innym wilkiem. „Będą potrzebować więcej ludzi w mieście?” „Rozmawiałem na ten temat z Mercy.” Powiedział Riley. „Będziemy dzielić się obowiązkami, jeżeli nikt z was nie wyraża sprzeciwu. Leopardy skupią się na San Francisco, a my zajmiemy się resztą. Przesuniemy też naszych wartowników tak, by nie pokrywać podwójnie tych samych miejsc. Zaczniemy pracować tak jakby ziemia Ciemnej Rzeki i Śnieżnych Tancerzy była jednym wielkim terytorium.” Nikt nie zaprotestował i przez chwilę po prostu tam stali patrząc na rozkwitającą zieleń doliny, szczupłe włócznie świerków i sosen, a także poszarpane pokryte śniegiem szczyty gór. Był to piękny kawałek ziemi, ale co więcej – to była ich ziemia ojczysta śpiewająca pieśń powitania do każdego zaginionego lub rannego wilka. „Będziemy walczyć.” Powiedział po cichu Hawke. „Na całego.” Jesteś PEWIEN, że jesteś gotowy, by poradzić sobie z X, wilku? Operacja przeciwko Radnym i czas, który później spędził pomagając w zarządzaniu ochroną i innymi obowiązkami alfy – w połączeniu z rozkładem wart Sienny – powstrzymał go przed podążeniem za jej śmiałym wyzwaniem. Hawke był gotowy ją dzisiaj upolować. Niestety Judd miał inne plany. Mężczyzna Psi wszedł do jego biura, gdy już miał z niego wyjść. „Musimy przedyskutować sprawę obozu Czystych Psi w Ameryce Południowej.” Używając panelu komunikatora na ścianie przywołał obraz podglądu na jednej stronie komunikatora i mapę po jego drugiej stronie. „Jak aktualny jest ten obraz?” Zapytał stojący obok niego Hawke. „Z dzisiaj, zrobiono je o wczesnym poranku. Miałem nieustannie oko na wszystkie ich ruchy odkąd stałem się po raz pierwszy świadomy celu ich działania.” Hawke wiedział, że ukryta głęboko w górach mała „wioska” była ośrodkiem treningowym dla zwiększającej się armii fanatyków Henry'ego Scotta. „W tamtym czasie, gdy dyskutowaliśmy o tym ośrodku, kiedy zlokalizowałem go po raz pierwszy jego eliminacja bądź rozbrojenie nie miało sensu.” Kontynuował Judd. „Lepiej jest wiedzieć, gdzie ukrywają się ci dranie.” Wymruczał Hawke powiększając fotografię z powietrza zrobioną przez sokoła w zwierzęcej formie. Judd zastanawiał się, czy Hawke myślał z takim wyprzedzeniem, gdy negocjował sojusz ze Schronieniem Wiatru. Wiedząc, jak pracował umysł alfy, Judd nie byłby przez to zaskoczony. „Jednakże teraz, w ciągu ostatnich trzech tygodni nastąpił znaczny wzrost ich liczby. Zaczęli również sprowadzać znaczne ilości broni. Wywiad na temat ich celu pozostaje ten sam.” Miasto i terytorium legowiska. „Będą w stanie teleportować tak wiele osób i broni z prędkością, która może okazać się niebezpieczna dla naszej obrony?” Judd przez chwilę przeprowadził w myślach kalkulacje. „Jeżeli mają Strzałę o imieniu Vasic będzie to problem.” Vasic był Tk-V. Był jedynym prawdziwym teleporterem w Sieci. Był również jednym

z niesamowicie rzadkich Tk, którzy mogli podróżować do ludzi, nie tylko miejsc. Jako taki byłby w stanie dotrzeć do Laurenów w dwie sekundy po tym jak opuścili Sieć Psi, gdyby Walker nie użył swoich znacznych umiejętności telepatycznych, by stworzyć i nauczyć zarówno Siennę, jak i Judda jak stworzyć tarczę odbijającą wokół ich umysłów. Jeszcze przed ich ucieczką. Jego brat zajął się dziećmi. Choć Toby, Marlee, i ze wszelkim prawdopodobieństwem również Sienna, już nie potrzebowali tej tarczy. Ich wygląd zmienił się wystarczająco, by Vasic nie mógł już ich „namierzyć”. „Nie widziałem jego śladów na obrazach z podglądu i nie ma również wskazań, by Henry miał poparcie Strzał.” Choć przeczucie Judda mówiło mu, że przynajmniej niektórzy członkowie szwadronu byliby oczarowani przez ideę Czystości i niezanieczyszczonej Ciszy, jako obietnicy spokoju przed szalejącą przemocą ich umiejętności. Hawke wywołał starszy raport. „Henry stracił kilku telekinetyków w ostatnim starciu z nami.” „Tak, więc nawet optymistyczne założenie liczby pozostałych w jego jednostce Tk nie zbliża go nawet do wystarczającego zasobu, by przesunąć obóz używając nich. Logika wskazuje, że będzie chciał ocalić ich energię na atak, więc obóz zostanie przeniesiony przy użyciu standardowych środków.” Zwiększając wielkość obrazu wskazał na w połowie ukończony pas startowy. „Musimy zacząć myśleć na temat tego jak ich rozbroimy, gdy przyjdzie na to czas.” „Jakieś pomysły?” „To nic subtelnego, ale mogę popracować nad zaminowaniem całego tego miejsca, by wybuchło skupiając się na obszarach, gdzie magazynują broń.” Mógł się tam teleportować pod osłoną nocy, umieścić ładunki i zniknąć zanim ochrona stałby się świadoma naruszenia. „Jeżeli podłączę ładunki do sygnału pilota będziemy mogli je zdetonować, gdy będzie to konieczne.” Hawke przesunął obrazy i przywołał bardziej szczegółowe mapy terenu i powietrza oraz zasiedlającej jej populacji. „Ten obszar jest za duży, byś zajął się nim sam – teleportacja cię wycieńczy.” Powiedział w końcu alfa wykazując się zrozumieniem umiejętności Judda, które kiedyś zaskoczyłoby go. To było zanim Judd nauczył się, że Hawke znał możliwości każdego ze swoich poruczników, aż do podszewki. „Poza opóźnieniem związanym z czasem, gdy będziesz odzyskiwał siły drugie najście zwiększa szanse odkrycia.” Judd musiał się z nim zgodzić. „Alexei i Drew obaj nadawaliby się do tego rodzaju operacji, ale pójście z kimś, kto nie może się teleportować z powrotem jest ryzykiem. Choć jestem w stanie zająć się teleportacją drugiej osoby, jeżeli okoliczności będą wymagać szybkiej ewakuacji.” To inna kwestia była problematyczna. „Strażnicy będą nieustannie w stanie alarmu wyszukującego umysły nienależące do Psi. Nawet cień sygnału o intruzie i światła rozbłysną nad całym obozem.” Nie wspominając o liczbie jednostek Czystych Psi, którymi odpowiedzą zarządzając poszukiwania.” Hawke usunął mapy i wywołał listę nazwisk. „Psi w stadach. Kto ma odpowiedni trening, by zrobić to, czego potrzebujesz?” Gdy rodzina Laurenów na początku dołączyła do Śnieżnych Tancerzy Hawke nigdy nie zaufałby dwójce Psi w tak krytycznie ważnej operacji. Możliwość zmiennokształtnych do akceptacji z pełną głębią i uczciwością wstrząsała Juddem. Gdy już raz zostało się uznanym za członka Stada trzeba było zdradzić ich zaufanie na najbardziej podstawowym poziomie, by zostać wykluczonym. Pomyślał, że było to dziwnie podobne do lojalności krwi, która wiązała ze sobą Strzały. Był to dziwny związek. „Walker jest wyjątkowo silnym telepatą, ale nie ma treningu w zajmowaniu się materiałami wybuchowymi.” Powiedział. Jego brat był szkolony w czymś dużo bardziej subtelnym. „Ashaya nie ma szkolenia wojskowego. Faith i Sascha również – nawet odsuwając na bok obecny stan fizyczny Saschy.” Wywołał osobne zdjęcie. Kobieta na nim nie była członkiem Stada, ale była połączona z grupą, która okazała się przyjazna. „Z tego, co byłem w stanie odkryć Katya Haas ma pewne szkolenie wojskowe, ale nie jest wystarczające, by była odpowiednia do tego zadania.”

„Sądzę, że Santos i tak nie poszedłby na to.” Hawke potarł szczękę, gdy wspomniał o mężu Katyi – dyrektorze Fundacji Światło. „Ufasz, któremuś ze swoich pozostałych kontaktów?” Judd pomyślał o enigmatycznych priorytetach Ducha. „Nie.” A potem dodał jedno imię do listy Psi, którzy byli członkami Stada. „Ona ma zarówno odpowiedni trening i umiejętności psychiczne, by ukryć się przed wykryciem.” „Nie.” Powiedział płasko. Bez miejsca na kompromis. „Nie wierzę, że w ogóle to zasugerowałeś.” „Ignorowanie tego, kim i czym jest będzie bardziej niebezpieczne niż zabranie jej na tą operację.” Powiedział Judd walcząc z własną instynktowną potrzebą, by chronić dziewczynę, która tak bardzo przypominała wyglądem jego utraconą siostrę. Sienna nie tylko była silna. Była zdyscyplinowana i wiedziała jak słuchać rozkazów w sytuacji taktycznej. „Istnieje powód, dla którego Maria czuła potrzebę wyzwania jej. Wiesz o tym, i ja również.” Hawke wielokrotnie był nazywany draniem o zimnym sercu. Nigdy jednak, gdy odnosiło się to do tych, którzy byli jego – cenił życie każdego członka stada. Położyłby na szalę własne bez mrugnięcia okiem. „Nie wysyłam nowicjuszy w sytuacje, które mogą być śmiertelnie groźne.” „Tu nie o to chodzi.” Wilk Hawke'a wyszczerzył zęby na ciche wyzwanie. „Nie wysłałbym na tę misję Marii, Riordana, albo nawet Taia.” „Żadne z tej trójki nie spędziło dziesięciu lat żyjąc z Ming'em LeBonem.” Judd nadal mówił, gdy spojrzenie Hawke'a stało się jasne od wyglądającego z jego oczu wilka. „Nauczono ją zajmowania się materiałami wybuchowymi, gdy miała dziewięć lat.” Hawke szybko obrócił się, by stanąć twarzą w twarz z byłym Strzałą. „Nawet w Sieci nie zrobiliby tego dziecku.” „Właśnie, że by zrobili.” Judd wpatrywał się w kamienne ściany z przeszywającą intensywnością. „Jaki byłby lepszy sposób, by nauczyć dziecko kontroli niż włożenie jej do pokoju zaprojektowanego, by wybuchł z nią w środku, jeżeli zrobiłaby coś źle?” Wilk Hawke'a chciał rozszarpać drani, którzy torturowali Siennę. Jego wściekłość zmieniła mu głos w niemal niemożliwy do rozszyfrowania, gdy zawarczał. „Cholera, Judd. Byłeś Strzałą!” Judd drgnął. Była to bardzo drobna reakcja. Hawke wyłapał ją, ponieważ jego wilk obserwował go spojrzeniem drapieżnika. „Nie mogliśmy zaryzykować ucieczki, gdy Marlee i Toby byli niemowlętami.” Jego słowa były bardzo precyzyjne i zaprawione mrozem. „Istniało bardzo duże prawdopodobieństwo, że przerwanie połączenia z Siecią Psi zabiłoby ich na miejscu. A zawsze wiedzieliśmy, że będziemy musieli to zrobić, by naprawdę uciec.” Metalowy otwieracz do listów odleciał z biurka Hawke'a i wbił się w kamienną ścianę. Jego rączka kołysała się od siły tego uderzenia. Judd zamknął oczy i zacisnął ręce. Zajęło mu niemal dwie minuty zanim ponownie mógł mówić. „Musieliśmy zaczekać.” Ponury ton tych słów zdradził koszt, jaki zapłacili za to czekanie. Mając do czynienia z wilkiem Hawke poklepałby go po ramieniu i przyciągnął go w uścisk. Ale Judd nie był wilkiem. Złapał za rączkę otwieracza do listów i wyciągnął go z jęknięciem, a potem podał go Psi. „Wyrzuć to z siebie.” Otwieracz do listów zaczął giąć się metodycznie w skomplikowany kształt zanim został zmiażdżony w niemożliwą do rozpoznania kulkę metalu, którą Judd zaczął uderzać w ścianę raz za razem używając telekinetyki. Odłamki kamienia zaczęły upadać na podłogę. „Czy Sienna wiedziała, że planowaliście wydostanie jej?” Hawke zapytał, gdy stwierdził, że mężczyzna Psi ponownie był w stanie mówić. Czy ona wiedziała, że nie została porzucona? „Nie. Przez długi czas nie wiedziała.” Judd złapał zniekształconą kulkę i przytrzymał ją w dłoni. „Była zbyt młoda i spędzała większość czasu z Mingiem. Mogliśmy zaufać jej z planem dopiero,

gdy jej tarcze były wystarczająco silne, by mogła ukryć przed nim swoje myśli.” Hawke wyobraził sobie Siennę jako małą dziewczynkę z gwieździstymi oczami kardynalnej i włosami o ciemnym czerwonym kolorze. Pomyślał również o strachu, który musiał kraść jej oddech i ściskać ją w piersi, gdy była zamknięta w pokoju pełnym materiałów wybuchowych. „Wystarczyłoby jedno potknięcie jej daru...” „Na początku to było kłamstwo.” Powiedział Judd. „Ming nie zaryzykowałby utraty kardynalnej X w takim wypadku. Gdy popełniała błąd uruchomiali materiały wybuchowe skalibrowane tak, by pozbawić jej przytomności i poranić wystarczająco mocno, by zapamiętała, by następnym razem być bardziej ostrożną.” Pazury Hawke'a przebiły się przez skórę. „A później?” „Sama poprosiła, by ją umieścić w tym pokoju.” Metalowa kulka zaczęła obracać się w powietrzu z niesamowitą prędkością. „Musiała wiedzieć, że nie będzie stanowić zagrożenia, gdy z nami ucieknie.” Hawke nie wiedział, czy chciał udusić Siennę za to, że tak ryzykowała ze swoim życiem, czy przytulić ją mocno i ochronić przed całym światem. Tylko, że oczywiście to było niemożliwe – była X, jej umysł był przeznaczony do tego, by być bronią. „Będzie słuchać twoich rozkazów?” Jego wilk podrapał go swoimi pazurami, ale nawet on wiedział, że była to słuszna decyzja. „Tak.” Zamilkł, gdy kulka metalu delikatnie zatrzymała się na biurku Hawke'a. „Ona ma problemy tylko ze słuchaniem twoich rozkazów.” Nie bała się, pomyślał Hawke. Nawet po wszystkim, co przeszła, Sienna nigdy nie bała się mu postawić. Dobrze. „Chcę, żeby to było zaplanowane, co do minutki – wejdziecie i wyjdziecie tak szybko jak to tylko możliwe.” Judd przytaknął gładko. Jego oczy miały w sobie lodowatą determinację i echo wspomnień. „Zrobię dzisiaj pracę przygotowawczą. Wolałbym zachować w rezerwie swoją energię psychiczną, więc jutro rano polecimy do jednego z większych miast w pobliżu. Teleportuję nas resztę drogi po zapadnięciu zmroku. Chcesz wziąć udział w planowaniu?” „Nie.” Hawke wiedział, że instynkty w odniesieniu do Sienny weszłyby im w drogę. „Informuj mnie na bieżąco.” „Powiadomię Siennę.” „Judd.” Hawke podszedł do niego, gdy porucznik zatrzymał się i przyciągnął go w szorstki uścisk. Psi czy nie, był Śnieżnym Tancerzem. „Dziękuję, że ją wydostałeś.” Że broniłeś jej, gdy Hawke nie wiedział, że była gdzieś tam i cierpiała. Oczy Judda były czarne jak noc, gdy się odsunął. „Ona jest silniejsza niż my wszyscy.” Jego słowa krążyły w głowie Hawke'a na długo po wyjściu Judda, ale to nie sprawiło, że ta decyzja była łatwiejsza do przełknięcia. Miał zamiar wysłać młodą kobietę, jego kobietę, w gorącą strefę. Judd potrzebował swojej wybranki z dzikością bliską szaleństwu. Niemal wyciągnął ją z jej miejsca pracy w technicznym obszarze legowiska i wciągnął ją do ich sypialni, a potem przycisnął do ściany. Westchnęła prosto w jego pocałunek, ale współpracowała, gdy rozerwał jej ciuchy i otworzył przód dżinsów, a potem uniósł ją za uda. Za szybko, za szybko. Ostrzegał jego umysł. Zacisnął zęby i spróbował zwolnić. Szept delikatnego, gorącego oddechu w jego uchu. „W porządku kochanie. Wejdź we mnie.” „Brenna.” Pchnął między jej uda i znajdujący się tam mokry żar w jednym twardym ruchu. Zadrżał. Jej paznokcie wbiły się w jego plecy. Jej nogi otulały się wokół jego talii, a jej usta, gdy je wziął trzymały go bezpiecznie, gdy poddał się rozdzierającej głębi swojego pragnienia. Później, gdy leżeli na futonie opowiedział jej o wszystkim. „Chciałbym ją przed tym ochronić, ale

jeżeli nie damy jej ujścia to doprowadzi do niebezpiecznego poziomu frustracji.” Brenna rysowała palcem wzory na jego klacie. „My kobiety jesteśmy twardsze niż wy mężczyźni zdajecie sobie z tego sprawę.” Wsparła się na łokciu obok niego i oparła na dłoni jego policzek. „Ona już nie potrzebuje tego rodzaju ochrony – dajesz jej to, czego potrzebuje. Wsparcie, by mogła żyć swoim życiem.” „Nie wtrącałem się, ale ta sprawa z Hawke’em … nie wiem, czy ona jest na to gotowa.” „Kochanie, żadna kobieta nigdy nie będzie gotowa na Hawke'a.” Padło suche zdanie, gdy pochyliła się, by pocałować z uczuciem jego szczękę. „Ale z tego, co zauważyłam, trzyma się swojego zdania.” Jej słowa i dotyk dawały mu schronienie i uspokajały go. „Potrzebuję, żebyś zbudowała ni jakieś urządzenie do detonacji na odległość.” Powiedział do kobiety, która walczyła o prawo, by żyć swoim życiem wolnym od ograniczeń. Niesamowite brązowe oczy upstrzone niebieskimi iskrami spoglądały na niego, gdy przycisnęła swój nos do jego nosa. „Zawsze mówisz takie romantyczne rzeczy.” Jego śmiech pochodził z samego wnętrza i złączył się z jej radością, gdy jego wybranka ujęła jego policzki i wzięła go z czułością, która zrobiła z niego jej niewolnika. ODZYSKANE Z KOMPUTERA 2(A) SŁOWA KLUCZOWE: KORESPONDENCJA PRYWATNA, OJCIEC, E-PSI, DZIAŁANIE WYMAGANE, ALE NIEUKOŃCZONE (4) OD: Alice DO: Tata DATA: 11 grudnia 1973 r., godz. 23:23 TEMAT: odp: Cisza Drogi Tato. Tak, ta idea Ciszy też mnie niepokoi. Właśnie, dlatego tak nieufnie odnoszę się do zaufania archiwiście Psi powierzając mu moje wnioski – obecnie w populacji Psi są pewne niepokojące prądy. Ale dobre wieści są takie, że jeden z moich E zgodził się przeprowadzić dla mnie pewne „tajne” poszukiwania. Wiesz, że zaufałabym empacie we wszystkim. Mówi, że to, co zakładam powinno być łatwe do wypatrzenia. Jeżeli odnajdzie to, czego się spodziewam to będę musiała wymyślić jak przetestować tą teorię. A wracając do Ciszy – jak wiesz George jest telepatą i jest najbardziej emocjonalnym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Ale nawet on mówi, że czasami chciałby, by głosy ucichły. Wszystkie moje X są za Ciszą. Nie mogę powiedzieć, by mnie to zaskakiwało. A ty rozmawiałeś ze swoimi kolegami Psi? Kocham cię, Alice PS. Niech ci się nie wydaje, że zapomniałam o twoich urodzinach. Mam ukrytą w rękawie niespodziankę dla ciebie. Notatka do pliku: E, o którym mowa zniknął z Sieci – wszelkie próby odnalezienia go żywego lub zlokalizowania jego ciała zawiodły. Aktywny alarm został zgłoszony do Egzekutywy i wszystkich szpitali. ROZDZIAŁ 28

Kilka godzin po zmroku Sienna siedziała w cichym miejscu znajdującym się przy jeziorze. Zszokowało ją, gdy Judd powiedział jej o zbliżającej się operacji – ale nie dlatego, że nie była w stanie tego zrobić. To ćwiczenie będzie względnie wolne od niebezpieczeństwa biorąc pod uwagę siłę jej tarcz i fakt, że mogła obezwładnić każdego, kto jej zagrozi. Oczywiście należało za wszelką cenę uniknąć kontaktu. Ich głównym celem było wejście i wydostanie się bez wykrycia. Miękkie ciepło przykryło jej ramiona. Zdumiona obróciła się i zobaczyła Hawke'a. Nałożył na jej ramiona swoją kurtkę. „Nie mieliśmy szansy zagrać w naszą zabawę.” Część jej, ta, która nigdy nie miała szansy być dzieckiem przeżyła gorzki zawód. Przysiadł z ręką opartą o ziemię za nią. Ich ciała były wystarczająco blisko, by dotykali się biodrem o udo … i bardziej. „Jeszcze zdążymy.” Nie chciała zostawić tego tak i wyciągnęła pięść. „Gotowy?” „Zamierzasz mnie pobić tą lichą piąstką?” Całkowite niedowierzanie. „Dobrze, będę udawał, że to boli.” Nie będzie się śmiać. Jeżeli to zrobi to tylko zwiększy to jego arogancję. „Zgadnij jeszcze raz.” Zmarszczył czoło i wyciągnął swoją dużo większą pięść, a potem uśmiechnął się. „Raz, dwa, trzy!” „Kamień pokonuje nożyczki.” Powstrzymanie uśmieszku na jej twarzy było niemożliwe. Posłał jej bardzo wilczy wyraz twarzy. „Najlepszy z trzech prób.” Wyciągnęła dłoń i zawołała odliczanie. Okazało się, że jej papier został przecięty przez nożyczki. Śmiała się z powodu zabawnego sposobu, w jaki udawał, że tnie jej rękę i znowu zwinęła ją w pięść. „Ostatni raz.” Poruszyli dłońmi w tym samym czasie. Hawke uśmiechnął się z powodu rezultatu. „Cóż, są ludzie, którzy uważają, że oboje mamy skały zamiast głów, więc to pewnie pasuje.” „Mów za siebie.” Ale zwinęła dłoń i schowała ją w jego kurtce rozkoszując się mroczną męskością jego zapachu. „Judd powiedział mi o Ameryce Południowej.” Za tym zdaniem kryło się ciche pytanie. „Musimy o tym porozmawiać.” W jego głosie nie było już żadnego humoru. „Muszę mieć pewność, że nie tylko się na to zgadzasz, ale również, że jesteś w stanie to zrobić.” Te słowa podrażniały jej dumę. Kiedyś mogłaby mu się odciąć, ale nie była już tą porywczą dziewczyną ukrywającą psychiczny rozpad pod maską rebelii. Zamiast tego zastanowiła się nad tą sprawą z jego punktu widzenia: młody, niewytrenowany żołnierz ma wziąć udział w operacji, która wymagała doskonałej subtelności. Gdyby ona była u władzy zadawałaby te same pytania. „Tak, na oba pytania.” Powiedziała. „Judd nie wiedział o tym aż do dzisiejszego popołudnia, gdy mu o tym powiedziałam, ale brałam udział w bardzo podobnej operacji w czasie treningowym.” Przesunął dłonią po jej plecach i zwinął ją wokół karku. Była gorąca i silna. Wywoływała szok w jej systemie. „Ile miałaś wtedy lat?” „Piętnaście.” Powiedziała mimo dzikiego przypływu doznań. „Ming dał mi bardzo podobne wprowadzenie – miałam dostać się do środka i wydostać się z jednej z jego instalacji. By zdać musiałam ustawić pewną liczbę ładunków wybuchowych w różnych lokalizacjach i uciec nie wykryta.” Gdy Hawke nadal milczał, zapytała: „Nie chcesz wiedzieć czy mi się udało?” Przesunął kciukiem po jej skórze. „Nie pozostałabyś dalej protegowaną Minga, gdyby ci się nie udało.”

„Tak.” Na jej skórze pojawiła się gęsia skórka, która nie miała nic wspólnego z temperaturą. „Popełniłam jednak jeden błąd – uniknęłam nawet przed wykrycia przez Minga.” Hawke uniósł się bez ostrzeżenia i usiadł za nią. Przyciągnął ją w krąg swoich rąk i otoczył po bokach udami. „Dobrze?” Padło intymne pytanie przy wrażliwym zagłębieniu jej ucha. „Tak.” Za wyjątkiem faktu, że jej serce biło tak szybko jakby chciało wyskoczyć jej z piersi. „Uczeń przerósł mistrza.” Powiedział wracając do dyskusji na temat Minga. „Wtedy zorientowałaś się, że nie pozostało ci zbyt wiele czasu.” Nie była w stanie się oprzeć. Owinęła jedną z dłoni wokół silnego mięśnia jego przedramienia bawiąc się palcami po żyle, która silnie odznaczała się pod żarem jego skóry. „Rozkaz rehabilitacji pojawił się zaledwie kilka miesięcy później. Wszystkie rozkazy oficjalnie pochodzą od całej Rady, ale przez większość czasu Radni działają indywidualnie. Na naszym rozkazie był podpis Ming,a. Jeżeli kiedykolwiek dowie się, że żyję zrobi wszystko co w jego mocy, by się mnie pozbyć.” „No nie wiem.” Mięśnie i żyły rozluźniły się pod jej dotykiem, gdy przyciągnął ją jeszcze bliżej. „Zgodnie z naszym wywiadem Ming w ciągu ostatnich kilku miesięcy oberwał kilka razy. Mógłby zdecydować, że będzie mu lepiej z tobą przy jego boku.” „Zabiłabym go.” Powiedziała Sienna z zimną precyzją. „W momencie, gdy miałabym go w zasięgu wzroku spaliłabym go i patrzyła jak umiera. Sprawiłabym, żeby działo się to powoli, by cierpiał przez długi czas.” Hawke nie powiedział jej, że to nie była dobra myśl, że zemsta pożarłaby ją od środka. Zamiast tego przesunął nosem po jej szyi. „Wolałbym, żebyś skupiła swoją energię na pomaganiu stadu.” Przesunęła głowę w bok w bezwstydnym zaproszeniu. Jej dłoń przesunęła się, by zacisnąć się na jego bicepsie. „Zrobiłabym wszystko dla Śnieżnych Tancerzy.” Dla ciebie. „Opowiedz mi o swoim oznaczeniu.” Pocałunki wzdłuż linii jej szyi. Palce u jej stóp zwinęły się do środka. „Co chcesz wiedzieć?” „Dlaczego X?” Pocałunek powiązany z przesunięciem się zębów. Zamiast odsunąć się mocniej uścisnęła jego rękę. „Niektórzy ludzie mówią, że to od łacińskiego słowa „exardesco”, co oznacza „rozpalić się”.” Jej słowa były zachrypnięte. „Sądzę, że „wściekłość” jest innym sposobem na zdefiniowanie tej umiejętności.” Uniósł głowę i dopiero wtedy zdała sobie sprawę z tego, co mówiła i zdradzała. Nic dziwnego, że nie chciał jej dotykać. Lód popłynął w jej żyłach. Wyprostowała się i dokończyła tą opowieść, bo była to jedyna rzecz, jaką mogła zrobić. „Podobno kiedyś nazywano nas palącymi się, więc łacińskie korzenie oznaczenia mają sens. Ale ja zawsze uważałam, że to z powodu tego, co pozostawiamy za sobą, gdy stajemy się supernovą: nic.” Hawke warknął na tą samokrytykę zawartą w ostatnim słowie. „Nazwałabyś mnie potworem, Sienna?” Próbowała wyrwać się z jego uścisku. „Oczywiście, że nie.” Nie chciał jej wypuścić. „A jednak zabijałem.” „W obronie swojego stada.” Powiedziała. Jej dłoń ponownie zacisnęła się na jego przedramieniu. Jej dotyk zaspokajał jego głębokie aż do szpiku kości pragnienie. „To co innego.” Nie żałował krwi, którą przelał w obronie tych, którzy byli jego, ale … „To i tak zostawia ślad w duszy.” „Gdy byłam młodsza moje panowanie nad zimnym ogniem w najlepszym stopniu można było uznać za niestabilne.” Powiedziała tak cichym tonem, że niemal nie można go było usłyszeć. „Ming umieszczał tych, których chciał zlikwidować ze mną w pokoju, a potem używał każdej dostępnej metody psychicznej, jaką dysponował, by pchnąć mnie poza krawędź. Był to jego sposób uczenia

mnie kontroli.” Wzięła rozedrgany wdech. „Upewniał się, by byli przytomni. Krzyki… słyszę je w moich snach, cały czas w kółko.” Hawke zacisnął szczękę, by utrzymać pazury wewnątrz ciała wiedząc, że nie było to to, czego potrzebowała. „To jego wina, dziecino. Nie twoja. Nigdy twoja.” Sienna pochyliła głowę. Jej włosy ześliznęły się do przodu i zasłoniły twarz. „Ludzie sądzą, że po pierwszym odebraniu życia zabijanie staje się łatwiejsze. Nigdy tak nie jest.” „Nie.” Dotarło do niego wtedy, że to nie powinna być rozmowa, którą mógłby przeprowadzić z dziewiętnastoletnią kobietą. A jednak nie była przez to mniej prawdziwa. Nie sprawiało to, że jej blizny były mniej głębokie. Pochylił głowę i odsunął do tyłu jej włosy, by pocałować bijący w jej szyi puls. „Obróć się.” Jego głos był szorstki od surowej furii jego emocji. Przeszedł ją dreszcz, gdy obróciła się przysiadając na kolanach, by spojrzeć mu w twarz. Jego kurtka ześliznęła się z jej ramion, ale założył ją na nie z powrotem. Odnajdywał prymitywne zadowolenie w sprawieniu, by było jej ciepło i okryciu ją swoim zapachem. „Wystarczy dyskusji na temat śmierci.” Wymruczał, wślizgując dłonie w chłodny jedwab jej włosów, by ująć ją za kark. Prowadziła go dzika potrzeba, by zrobić wszystko, co w jego mocy, by wymazać z niej smutek. „Żyjmy.” Opuścił oczy na jej usta. Jej wargi zrobiły się czerwieńsze, gdy je obserwował a puls zaczął wybijać szybkie tępo, które doprowadzało jego wilka do szaleństwa. „Wystraszona?” Prześledził palcem kształt jednej z jej warg. „Gryziesz.” Uśmiech wypłynął na jego policzki. Złapał ją za podbródek i przyciskając go kciukiem otworzył jej usta, a potem ją pocałował. Nie był to słodki, zabawny pocałunek, tylko gorące, mokre żądanie, które sprawiło, że westchnienie uciekło z jej gardła. Jej ciało wygięło się w oparciu o twardą ścianę jego klatki. Niemal spodziewał się, że odsunie się tak jak to się stało w noc przed legowiskiem, ale jej palce zacisnęły się na jego ramionach a usta były hojne i słodkie pod jego zachłannymi wargami. „Nie powinnaś dawać mi wszystkiego, czego chcę.” Skarcił ją. „Dlaczego?” „Bo to sprawia, że staję się chciwy.” Przesunął dłonią w dół jej gardła na jej klatkę piersiową, gdy ponownie zagarnął jej usta, a potem ujął dłonią jedną krągłą pierś. Zamarła. Uszczypnął jej usta i przesunął kciukiem po napiętym sutku, który mógł wyczuć przez jej cienki czarny sweter. Ku jego satysfakcji wydobyło się z niej zszokowane westchnięcie. „A teraz wyobraź sobie jak by to było, gdybym potarł twoje sutki, po tym jak rozebrałbym cię do naga.” Wymruczał do jej ucha zanim ponownie pocałował to piękne gardło tonąc w drżącym upojeniu jej podniecenia. Sienna zadrżała. „Nie przestawaj.” Pieszczotami pomógł jej wrócić ze stanu upojenia. Zabrał dłoń z jej ciała i usta ze skóry, a potem przesunął ją tak, aż leżała na ziemi na plecach. Jego kurtka chroniła ją przed zimnem. „Czy to cię rani?” Nie wyłapał niczego, co by o tym świadczyło, ale musiał się upewnić. Szybko potrząsnęła przecząco głową. „Rozbroiliśmy tą warstwę dysonansu.” Tą warstwę. Co znaczyło, że było ich więcej, ale nie będą rozmawiać dzisiaj na ten temat. Dzisiaj chciał dać jej przyjemność, droczyć się z nią i rozkoszować się w niej. „Piękna, łobuzerska Sienna.” Wyszeptał

opierając się obok niej na łokciu i przesuwając dłonią pod zakończeniem jej swetra z dekoltem w kształcie litery V, które przykrywało jej gładki napięty brzuch. Jej mięśnie napięły się pod wpływem jego dotyku. Jej oczy stały się ciemne niczym noc. „To daje uczucie...” Wzięła rozedrgany wdech. „Mogę cię dotknąć?” Jego penis, który już był twardy jak skała stał się niemożliwy do zniesienia w wyniku tego grzecznego pytania. Wtedy zdał sobie sprawę, że nie miał cierpliwości, by grać z nią i ułatwić jej drogę do burzy swojej zmysłowości. Nie dzisiaj, gdy jego wilk został pchnięty nad krawędź w wyniku tego, czym się z nim podzieliła i decyzji, którą wcześniej podjął. Co więcej, Sienna potrzebowała odpocząć i zachować siłę na czekającą ją operację wojskową. Jęknął i pocałował ją mocno i dziko, a potem wstał pociągając razem z sobą w górę zadziwioną Siennę. Nie będąc w stanie się powstrzymać ponownie ujął jej twarz i zagarnął usta w zaborczym żarem. „Dokończymy to później.” Kolejny pocałunek, uszczypnięcie w dolną wargę. „Po tym jak wrócisz.” Po tym wziął swoją kurtkę i owinął ją wokół niej. Nie był gotowy na pocałunek, którym go obdarowała. Jasna cholera. Jego dłonie zacisnęły się na jej biodrach. Był o jeden krok od przyciągnięcia jej i oparcia o twardy wzgórek penisa. Potem miną jakieś dwie sekundy zanim zdejmie jej sweter i rozerwie stanik, by mógł urządzić sobie ucztę z jej piersi. Kolejne pięć – może dziesięć, bo miał przeczucie, że byłby chciwy w odniesieniu do jej piersi – zanim zostałaby przyciśnięta naga do najbliższego drzewa. Oderwał się od pokusy, którą roztaczała i podszedł do krawędzi wzgórza, ale to nadal było zbyt blisko. Jesień i przyprawy składające się na jej zapach nadal pozostawały w jego ustach, otaczającym go powietrzu i na jego skórze. Zacisnął zęby, zszedł w dół wzgórza nad jezioro i podszedł do krawędzi wody, by obrzucić twarz lodowatym płynem. Matko! Choć normalnie jego wilkowi nie przeszkadzało zimno nie był zadowolony z powodu szoku, ale dzięki temu zanim Sienna dołączyła do nich ponownie kontrolował go. Wskazał ją palcem. „Zachowuj się – chyba, że chcesz być pode mną naga w ciągu pięciu najbliższych sekund.” A może wilk nie znajdował się jednak przy kontroli. Zamrugała, przełknęła ślinę i potrząsnęła głową. „Nie sądzę, żebym była już na to gotowa.” On też tak nie uważał. Właśnie dlatego strugi lodowatej wody spływały po jego szyi, gdy wstał. „Podoba ci się to jezioro?” Nie była to najbardziej subtelna zmiana tematu, ale on w tym momencie nie był panem gładziutkim. „Tak.” Zaczęła iść obok niego. „Jest spokojne.” „Kiedyś bez przerwy bawiłem się tutaj z moimi przyjaciółmi, gdy byłem dzieckiem.” Rissa uwielbiała wskakiwać do wody w wilczej formie. „Kochałeś ją bardzo mocno?” Zapytała bardzo cicho. Choć wypowiedziała to pytanie potrafił stwierdzić z sposobu w jaki się trzymała i z pozbawionej emocji twarzy, że spodziewała się, że odpowie jej, iż to nie jest jej sprawa. Dokładnie tak, by zrobił, gdyby zadała to pytanie jakakolwiek inna osoba jej rangi. Tylko, że nie pytała o to jakaś inna osoba. Tylko kobieta, którą całował do utraty tchu zaledwie minutę temu. Kobieta, którą jutro wysyłał w potencjalnie śmiertelnie niebezpieczną sytuację. Kobieta, która trzymała go w garści od momentu, gdy ich oczy spotkały się w ciemnym zielonym zagajniku w dniu jej ucieczki. „Byliśmy dziećmi.” Zaczął zachrypniętym od wspomnień głosem. „Znałem ją tylko przez trzy lata.” Spędzili te trzy lata nieustannie przebywając we własnym towarzystwie. „Byliśmy dwójką szczęśliwców – odnaleźliśmy się wcześnie.” „Skąd wiedziałeś?” W jej głosie i twarzy była głęboka niedająca spokoju ciekawość. „Że ona jest

twoją bratnią duszą.” „Wiedziałem.” To był rezonans w jego duszy. Głód w sercu. Słodkie powitanie w domu, za którym tęsknił każdego dnia od czasu jej śmierci. „Miałem pięć lat, gdy ona się urodziła. Siedem, gdy się spotkaliśmy. Pamiętam jak szedłem przez korytarz z moją mamą, gdy zobaczyłem ją po raz pierwszy. Później mama powiedziała mi, że nagle po prostu obróciłem się w inną stronę korytarza i zacząłem biec.” Zawsze się śmiała, gdy opowiadała tą historię. Jego utalentowana, afektywna mama z oczami koloru morskiej zieleni i dziką burzą włosów. „Była tak zdumiona, że pozwoliła mi na to, by zobaczyć, co było takiego interesującego. Aż wbiegłem do żłobka.” „Czy wtedy Tarah nadzorowała żłobek?” Zapytała, wspominając mamę Indigo. „Nie, a Evie jeszcze się nawet nie urodziła.” Nie potrafił uwierzyć, że minęło już tak dużo lat… że Rissy nie było przez cały ten czas. „Moja mama była pewna, że narobiłem sobie dużych kłopotów za przerwanie czasu drzemki zwłaszcza, gdy znalazła mnie śmiejącego się z dzieciątkiem o gęstych czarnych lokach i brązowych oczach.” Nigdy nie zapomni zdumienia, które rozkwitło w nim, gdy Rissa uśmiechnęła się do niego. Moja. Padła czysta jak kryształ myśl. Jako dziecko nie rozumiał głębi, do której pewnego dnia urosłoby to uczucie – wtedy to była prosta, prymitywna zaborczość. „Uzdrowicielka z tamtego okresu powiedziała mi, że zgodnie z jej wiedzą to najwcześniejszy przypadek, gdy zmiennokształtny odnalazł swoją bratnią duszę.” Niektórzy ludzie budzili się na siebie nawzajem przez lata. Drew i Indigo byli tego najlepszym przykładem. „To takie piękne.” W słowach Sienny było pełno zdumienia. „Żyła większość swojego życia ze świadomością, że nigdy nie będzie sama, że zawsze ktoś ją złapie, gdy upadnie.” Hawke nigdy nie rozważał tego w tym świetle. Krótkie życie Rissy było wypełnione jedynie radością, nie smutkiem. „Dziękuję.” Czując w sercu najbardziej rozszalałą czułość wobec kobiety, która nosiła w duszy tak wiele blizn przesunął dłonią po ciężkim jedwabiu jej włosów. „Uważaj na siebie. Mamy coś ważnego do dokończenia, gdy wrócisz.” Sienna i Judd opuścili legowisko z taką ostrożnością, że Lara nigdy, by nie wiedziała, że ich nie ma, gdyby nie wstała przed świtem, by sprawdzić, co z Eliasem i nie zobaczyła jak się wymykają. Gdy stanęła naprzeciw Hawka i wypomniała mu, że jej ranga była równa porucznikom powiedział jej, co się dzieje. Lara namierzyła Walkera jeszcze tego samego ranka. Teraz pchnęła drzwi do małego warsztatu, który Walker zajął dla siebie w odizolowanej sekcji legowiska. Jego narzędzia leżały schludnie ułożone na ławce, którą zbudował swoimi rękami. Sam mężczyzna stał przy innej ławie ścierając papierem krawędzie bujanego fotela tak delikatnego i pełnego gracji, że wiedziała, iż był przeznaczony dla małej dziewczynki. „Zbudowałeś to dla Marlee?” Spojrzał w górę, a potem zdjął i odłożył swoje okulary ochronne na bok. „Nie. To prezent dla Sakury.” Był to miły gest dla małej dziewczynki, której tata nie doszedł jeszcze całkowicie do siebie. Walker często robił takie rzeczy bez fanfar i nie spodziewając się jakiejkolwiek uprzejmości w zamian za to. „Przyniosłam ci coś.” Wyprostowała ramiona i zmniejszyła dzielącą ich przestrzeń, by postawić przed nim kubek kawy i talerz z tostami z masłem. Było to preferowane przez niego śniadanie. Wiedziała o tym, bo zauważała wszystko w Walkerze Laurenie. Odłożył na bok papier ścierny i wytrzepał dłonie, a potem wziął kawałek tosta. Żadne z nich nie odezwało się zanim nie skończył. „Oboje są utalentowanymi osobami.” Powiedział w końcu. „Nie ma powodu, by coś poszło nie tak.” Węzeł w jej gardle rozwiązał się, gdy zdała sobie sprawę, że on nie zamierzał tego utrudniać. To ona była tą, która odeszła… ale od tamtej pory żałowała swojej decyzji praktycznie w każdej

godzinie. Tęskniła za nim. Żaden inny mężczyzna nie zbliżył się nawet do wywołania w niej tak głębokiego uczucia jak robił to Walker prostym spojrzeniem czy słowem. Stawiając czoła temu niemożliwemu do podważenia wnioskowi odwołała wszystkie swoje przyszłe randki. To nie byłoby sprawiedliwe. Ani wobec siebie samej, ani wobec mężczyzn. Zamiast tego mocno przyjrzała się swojemu związkowi z Walkerem – nie tylko temu, co powiedział, ale temu co zrobił. Cichy Walker Lauren, ze swoją rezerwą, który rzadko z kimś rozmawiał przychodził do niej noc po nocy. Zaufał jej z rzeczami, o których nikt inny nie wiedział – zaczynała być o tym przekonana. Nie tylko to, troszczył się o nią w ten sam cichy sposób. Może to słowa byłby prawdziwe, a czyny były kłamstwem, ale Lara podjęła decyzję, by zobaczyć gdzie to doprowadzi. Nigdy nie chciała patrzeć w przeszłość i zastanawiać się nad tym. Bo on był ważny. I to bardzo. Wystarczająco mocno, że była gotowa, by podjąć największe ryzyko swojego życia i kontynuować ich przyjaźń. Relację, która nie była niczym tak prostym. „I tak będziesz się tym martwić.” Powiedziała. „On jest twoim braciszkiem, a ona równie dobrze mogłaby być twoją córką.” Blado zielone oczy rozszerzyły się odrobinę. „Judd byłby zdumiony, gdyby usłyszał, że ktoś go opisał w ten sposób.” Roześmiała się na ten niezwykły pokaz emocji i skradła mu łyka kawy zanim ją oddała. „Nie powiem mu o tym, jeżeli ty też nic nie powiesz.” „Zgoda.” Wziął długiego łyka zanim odłożył kubek obok talerza i sięgnął, by ująć jej szczękę. „Jesteś bardziej wypoczęta.” Jej skóra paliła w miejscu, którego dotknął. „Tak.” „Cieszę się.” Przesunął kciukiem po jej policzku i odsunął dłoń. „Porozmawiaj ze mną.” Dokładnie tak zrobiła, a on kontynuował swoją pracę. Trzymała jego umysł od skupiania się na prawdzie, że dwóch ludzi, których kochał znajdowało się w niebezpieczeństwie. Musiała zduszać w sobie pragnienie, by żądać więcej, gdy dotykał jej od czasu do czasu – bez względu na to, czy było to przypadkowe otarcie się, czy celowe działanie, gdy pomagał jej wspiąć się na ławę. Ten mężczyzna był wart tego, by na niego poczekać. ODZYSKANE Z KOMPUTERA 2(A) SŁOWA KLUCZOWE: KORESPONDENCJA, OJCIEC, DZIAŁANIE NIEWYMAGANE (5)

PRYWATNA

OD: Alice DO: Tata DATA: 2 marca 1974 r., godz. 22:18 TEMAT: Drogi Tato. Mój empatyczny kontakt przedostał się. Potwierdził moją hipotezę, choć powiedział mi, że we wszystkich czterech przypadkach było to niemal niemożliwe do wypatrzenia. On zauważył to tylko dlatego, że wiedział czego szukać – a nawet mając tą wiedzę musiał spędzić znaczną ilość czasu obserwując umysły celów w Sieci Psi. Mój ostrożny wniosek jest taki, że musi mieć to związek ze stopniem umiejętności X na skali. Niestety nie mam w projekcie X-ów powyżej 4,2 stopnia na skali, więc nie mam możliwości, by to udowodnić. Zdecydowałam jednak, że będę kontynuować – zobaczę, czy będę w stanie zaprojektować test, by udowodnić lub obalić drugą część mojej teorii. Oczywiście Komitet Etyczny będzie przez całe wieki zastanawiał się, czy wyrazić na niego zgodę biorąc pod uwagę, że będzie on obejmował działanie żywych ochotników. W międzyczasie planuję kontynuować moje badania historyczne. Odwiedzenie wykopalisk sprawiło mi ogromną

przyjemność. Już za wami tęsknię. Kocham cię, Alice. (5) Notatka do pliku: Do Komitetu Etycznego nie wpłynęła żadna prośba. Nie ma żadnych śladów świadczących o jakichkolwiek nieautoryzowanych eksperymentach. ROZDZIAŁ 29 Mamy coś ważnego do dokończenia, gdy wrócisz. Sienna trzymała słowa Hawke'a blisko serca, gdy leżała płasko na ziemi w pozbawioną księżyca i gwiazd noc daleko od domu. Powietrze było tutaj mocno rozrzedzone, a góry nieznane. Pocałował ją. Tulił ją. Podzielił się z nią ważną częścią swojej przeszłości. Mało tego, wysłał ją na tą misję akceptując, że nie była po prostu kolejnym młodym żołnierzem, tylko X-Psi zahartowanym w najzimniejszym ogniu. W końcu dostrzegł ją. Byliśmy dwójką szczęśliwców – odnaleźliśmy się wcześnie. Wilki, które utraciły wybranków nigdy więcej nie wiązały się więzią. Działo się to raz na całe życie. Czy miało to znaczenie? Tak. Może była samolubna, ale chciała, by Hawke był jej. Chciała, by widział w jej oczach dom, tak jak ona widziała go w jego oczach. Już czas. Jej myśli przesunęły się w tryb wojskowy, a psychika stanęła w stanie alarmu. Wstała z trawy po upewnieniu się, że ten obszar był czysty i po cichu podeszła do pierwszego celu. Była w tym dobra jako uczennica Minga, ale w latach, które upłynęły od tamtego czasu stała się jeszcze lepsza. Przy Mingu opierała się na swoich umiejętnościach psychicznych tak mocno jak to tylko możliwe. Natomiast u Śnieżnych Tancerzy musiała utrzymywać nad tymi umiejętnościami żelazną kontrolę. Ta dyscyplina dzisiaj jej się przyda. Była niewidoczna dla psychicznych zmysłów strażników. Wiedziała o tym, bo Judd przetestował jej tarcze. Był tak zaskoczony ich efektywnością, że zapytał jej jak ona to robi. Gdy mu pokazała przestawił własne tarcze tak, by pasowały do jej. Ming nie wziął cię na swoją protegowaną tylko z uwagi na twój status X. Zaganiając to wspomnienie na skraj umysłu ukończyła swoje zadanie i przeszła w cieniu do drugiego magazynu kryjąc się w małej przerwie między nimi. Sekundę później zamarła, gdy wartownik wyszedł zza rogu i zaczął iść w jej stronę. Tutaj przynajmniej nie musiała się martwić, że zdradzi ją jej zapach. Zmiennokształtni mieli na tym polu sporą przewagę. Dotarło do niej, że może tak być właśnie powód, dla którego Ming próbował ją wyśledzić. Choć nie powiedziała o tym jeszcze nikomu jej instynkt ciągle wracał z podejrzeniem, że to Ming był tym, który stał za pojawieniem się czwórki Tk na ziemi Śnieżnych Tancerzy. Henry nie miał powodu, by rozpoznać wyróżniający się psychiczny podpis X. Ming z drugiej strony potrzebowałby tylko jednego spojrzenia na jakikolwiek raport, by to zauważyć. Uważałby ją za skarbnicę wiedzy na temat Śnieżnych Tancerzy. Którą zresztą była. Ruszaj. Przesuwając się w wyniku tego wewnętrznego rozkazu wyśliznęła się, gdy wartownik po raz kolejny zniknął z pola widzenia. Podłożyła drugi ładunek i zanim wrócił ukryła się za kolejnym

budynkiem. Chciała zawiadomić telepatycznie Judda. Sprawdzić, czy był bezpieczny, ale zdecydowali się na ciszę telepatyczną za wyjątkiem przypadków awaryjnych. Bycie w stanie wykryć komunikację telepatyczną podczas jej odbywania się było niemal niemożliwe, więc większość ludzi opierała się na tym założeniu. Ale istniała bardzo wąska grupa Psi, którzy potrafili wyłapać mglistą energię psychiczną zużywaną podczas tego działania. Co dziwne jej pierwsze doświadczenie z tym związane miało miejsce z osobą nie będącą Psi. Lucas najwyraźniej wśród swoich przodków miał DNA Psi i mógł zawsze wykryć aktywność psychiczną odbywającą się w jego pobliżu. Telepatyczną czy jakąkolwiek inną. Sektor 7 ukończony. Po tym psychicznym wniosku przesunęła się do sektora 8. Judd zajmował się sektorami od 1 do 6. Wszystkie były dużo bardziej popularne i pełne ruchu, niż sektory, które przypisał jej. Miało to sens, ponieważ on mógł się teleportować w tą i z powrotem, a poza tym był Strzałą. Sienna znała swoje możliwości. Wiedziała również, że Judd potrafiłby skręcić jej kark, tak by nawet nie wiedziała, kiedy to się stało. Już czas. Hawke stwierdził, że powinien wyjść w cholerę z pomieszczenia podglądu, gdy zawsze zrównoważona Brenna niemal na niego warknęła. „Utrzymują ciszę radiową. Nie usłyszymy od nich niczego chyba, że będą mieli kłopoty.” Zdał sobie sprawę, że drażnił jej wilka. Dotknął wierzchem dłoni jej policzek i zszedł jej z drogi wiedząc, że skontaktuje się z nim, gdy tylko będzie miała coś do zaraportowania. Nie było jednak mowy, by mógł spokojnie siedzieć i czekać – zmienił się w wilka i wyszedł w chłodną czystą noc. Gdy biegł witając mijanych członków stada zastanowił się nad informacjami, które otrzymał wcześniej dzisiejszego dnia od Coopera. „Słyszałem plotki o broni przemieszczającej się na obszarze Zatoki.” Szczęka porucznika była zaciśnięta w brutalną linię. „Oni wyciągnęli wnioski Hawke. Unikają naszych zwykłych pułapek – cholernie mnie frustruje to, że nie jesteśmy w stanie znaleźć albo zatrzymać ich dostawy.” Hawke'a też to frustrowało, ale część jego zawsze wiedziała, że ten dzień nadejdzie. Nie chodziło tylko o ludzi, których Rada straciła na rzecz zmiennokształtnych. Chodziło o to, co te ucieczki zmieniły w postrzeganiu władzy Rady i stad. Śnieżni Tancerze i Ciemna Rzeka nie byli już postrzegani jako głupie zwierzęta, tylko jako poważne zagrożenie. Zmienił kierunek po tym jak przeszedł przez trasę warty Sing-Liu. Żołnierka człowiek zawołała do niego na powitanie. Skierował się w stronę granicy terytorium z Ciemną Rzeką. Dwa stada miały zasadę wolnego przejścia na swoich ziemiach, ale nada czuł się inaczej będąc z dala od swojej ziemi. Został natychmiast wypatrzony, ponieważ nie zadawał sobie wysiłku, by ukryć swoją obecność. Ku jego zaskoczeniu mężczyzna leopard, który go dostrzegł dał mu sygnał, by się zatrzymał. Jego boki były ciężkie od biegu, choć byłby w stanie biec jeszcze przez wiele kilometrów, bez zatrzymywania się. Hawke podszedł stając kilka metrów od mężczyzny. Wilk rozpoznał jego zapach i zidentyfikował go jako Strażnika Clay'a Bennetta. „Próbowałem się do ciebie wcześniej dodzwonić.” Powiedział Clay zamiast powitania. „Szczury coś odkryły.” Hawke przechylił głowę. „Komponenty broni w systemie rur burzowych miasta. Nie ma sposobu, by wytropić ich pochodzenie. Ale Szczury były w stanie użyć mapy systemu, by wywnioskować, że te fragmenty musiały pochodzić gdzieś z obszaru SoMa. Możliwe, że z jednego ze starych przekształconych magazynów, które zostały zamknięte na przerwę konserwacyjną.” Dodał. Wilk Hawke'a zastanowił się nad tym pozwalając, by jego ludzka część przeszła na przód

rozumowania. W przeciwieństwie do innych zmiennokształtnych, którzy pozwalali, by wilk przez dłuższy czas miał nad nimi kontrolę Hawke nigdy nie był w niebezpieczeństwie utraty swojego człowieczeństwa. Jego wilk przejmował dowodzenie, gdy było to potrzebne, gdy był młody pomagając mu w podejmowaniu decyzji, do których podejmowania chłopiec był zbyt młody. Jednak, gdy tylko Hawke znalazł swoje oparcie wycofał się. Zwierzę miało bardzo czarno-białe poglądy na życie. Nie rozumiało gier rozgrywanych w ludzkim świecie. Rozumiało walkę twarzą w twarz, zabijanie, by przetrwać i bronić. Nie rozumiało zabijania dla korzyści politycznych. Z drugiej strony człowiek przeżył masakrę i rozumiał aż za dobrze tą najciemniejszą z motywacji. „Zleciłem Szczurom przeprowadzenie dzisiaj kolejnych podchodów.” Kontynuował Clay. „Nikt ich nigdy nie zauważa. Uznałem, że spotkamy się jutro i dopracujemy plan do końca. Sądzę, że powinniśmy użyć młodzieży – nowicjuszy, którzy wyglądają jak nastolatki.” Sprytne, pomyślał Hawke. Nastolatki zazwyczaj były ignorowane. Widok ich hałaśliwych grup był bardzo uniwersalny. Hawke przytaknął krótko i odszedł zostawiając Strażnika na jego stanowisku i pozwalając, by po raz kolejny jego wilk uniósł się na powierzchnię. Gdy udał się głębiej na terytorium Ciemnej Rzeki zobaczył jeszcze kilku leopardów. Kilkoro młodzików biegło nawet z nim próbując wyprzedzić alfę. Wilk zaśmiał się głęboko zachrypniętym tonem i pozwolił im się pobawić zanim dalej kontynuował swoją drogę zostawiając ich zadyszanych i zmęczonych. Przeszedł wiele kilometrów. Jednak nawet przez chwilę nie zapomniał, że Sienna była w jednym z najbardziej śmiertelnie niebezpiecznych obszarów walki. Sienna potknęła się. Nie, nie, nie! Wygięła swoje ciało w dziwny sposób, który był całkowicie wbrew nauczaniu Indigo i upadła twardo lądując. Coś pękło. Była dosyć mocno przekonana, że to żebro. Ból uderzył w nią ciosem szoku, ale uniknęła światła szperającego przesuwającego się po tym terenie. Wzięła cichy bolesny wdech, wstała i wykonała szybki skan fizyczny, by zweryfikować, czy nie uszkodziła jakiegoś ważnego organu. Wszystko funkcjonowało – tylko oddychanie stało się trudne. Spędziła dodatkową minutę, by przeprogramować psychiczne odliczanie nadrabiając utracony czas. Odsunęła ból ze swojej świadomości. Była to sztuczka wojskowa. Mogła się okazać niebezpieczna, gdyby była związana z mocną raną, ponieważ umysł zignorowałby sygnały wysyłane przez ciało – jednakże było to idealne rozwiązanie w przypadku połamanego żebra. Później sprawdziła materiały wybuchowe w plecaku, by zweryfikować czy nie zostały uszkodzone i posunęła się naprzód cicha niczym wilk w lesie. Była dwa kroki od krawędzi budynku, który zgodnie z ich rozpoznaniem powinien być pusty, gdy wszystko poszło nie tak. Drzwi do niego otworzyły się. Zamarła za nimi nie będąc w stanie zobaczyć przez metal osoby znajdującej się po ich drugiej stronie. Ale mogła go usłyszeć … ich usłyszeć. „Dzisiaj jak wiele?” „Piętnaście.” „To się dzieje wolniej niż bym tego chciał.” „Nie możemy ruszać się zbyt szybko, bo nas wykryją.” „Tak.” Zamilkł na chwilę. „To dotarło do tego punktu, z powodu słabych osób w Radzie.” „Niedługo nie będziemy musieli się o nich martwić.” Jedna z mówiących – wysoka, czarna kobieta – wyszła i zaczęła zamykać drzwi. Sienna wstrzymała

oddech. Była tak nieruchoma jakby była rzeźbą, gdy drzwi zamknęły się od środka. Kobieta sprawdziła coś na małym organizerze i zaczęła się obracać. Jeszcze sekunda i zobaczy Siennę. Z suchym gardłem rozprostowała swoje palce telepatyczne w oczekiwaniu uderzenia. Następnego ranka Hawke spoglądał Brennie przez ramię. „Porozmawiaj ze mną, kochanie.” Trzymał się na dystans po powrocie z biegania zajmując się szkicowaniem listy nowicjuszy, którzy mogli zająć się dzielnicą magazynków. Wprowadził ich w to zadanie. Jednak był już najwyższy czas, by Sienna i Judd zameldowali się. Walker już potwierdził brak komunikacji telepatycznej. „Żyją.” Powiedział dziesięć minut temu. Linie znaczyły kąciki jego oczu. „Mogę ich wyczuć w Sieci Laurenów.” „Czy możesz zaryzykować skontaktowanie się z nimi przez waszą sieć?” Nie chciał, by Sienna albo Judd rozpraszali się, ale potrzebował wiedzieć czy coś poszło nie tak, by stado mogło zarządzić akcję ratunkową. Walker potrząsnął przecząco głową. „Sieć Laurenów ma swoje ograniczenia z uwagi na jej rozmiar. Może skompensować bycie jednego z dorosłych w odległej lokalizacji, ale w przypadku nieobecności ich obojga sieć jest napięta. Wytrzyma, ale nie mogę ryzykować utraty skupienia.” Pęknięcie miałoby katastroficzne skutki, Hawke o tym wiedział. „Zajmij się Tobym i Marlee.” To musiał być priorytet. Zarówno Sienna, jak i Judd nie chcieliby niczego innego. „Dam ci znać, gdy tylko coś usłyszę. I Hawke?” Blade zielone oczy spojrzały prosto w niego. „Po ich powrocie musimy porozmawiać.” Teraz w części komunikacyjnej legowiska Brenna przecząco potrząsnęła głową w odpowiedzi na jego pytanie. „Dałam im obojgu niemożliwe do namierzenia komórki, ale możliwe, że zdecydowali się i tak nie ryzykować rozmowy telefonicznej.” Hawke zacisnął dłoń na oparciu jej krzesła. „Możesz wyśledzić ich w samolocie?” Za kilka godzin mieli zameldować się na pokładzie samolotu. „Nie.” Brenna odsunęła pasma włosów sprzed oczu. „Zainfekowaliśmy komputery linii lotniczych subtelnym wirusem. To wymaże ich z tego systemu, więc nie ma sensu włamywać się do plików z podglądem wizualnym.” Powoli wypuściła z siebie oddech i sięgnęła w tył, by położyć dłoń na jego ręce. „Nic im nie będzie.” Zdumiony z powodu pewności w jej głosie spojrzał w dół na twarz, którą zwróciła w jego stronę. „Jesteś taka pewna?” „Martwię się. Oczywiście, że się martwię.” Przyznała. Ciemność w jej oczach, była cichym echem wypowiedzianych słów. „Judd przesyła mi wibracje „jestem bezpieczny” przez więź wybranków.” Wilk Hawke'a zrobił niezadowoloną minę, bo nie mógł mieć Sienny w ten sposób na oku. „Poza tym mój wybranek jest totalnym twardzielem. Poważnie, twoja dziewczyna nie mogłaby być w lepszych rękach.” Mimo tego, że wilk nerwowo krążył mu po głowie poczuł jak jego usta unoszą się w kącikach w półuśmiechu. „Muszę ci powiedzieć, że Sienna jest twardzielką uczennicą.” Zaakceptował, że jedyną możliwą do zrobienia rzeczą jest czekanie, choć taki brak akcji był dla niego trudny. „Jadę porozmawiać z kotami na temat innej sprawy – zadzwoń do mnie jak tylko czegoś się dowiesz. Zrozumiano?” „Absolutnie.” Wstała i powiedziała do niego. „Przydałby mi się uścisk.” Bez słowa zagarnął ją w ramiona. Była członkiem Stada. Trzymanie jej w uścisku uspokoiło również coś w nim. Ale wiedział, że wilk nadal będzie krążył na wpół szalony w jego umyśle, aż Sienna bezpiecznie wróci do legowiska. „Lepiej?”

„Tak.” Wyszedł po tym jak przesunął w pieszczocie dłonią po jej policzku. Odebrał Riley'a z chaty, którą porucznik dzielił z Mercy i zawiózł ich obu na miejsce spotkania, które okazało się domem uzdrowicielki Ciemnej Rzeki. „To ogromne świadectwo zaufania, prawda?” Powiedział Riley, gdy zatrzymali się przed pełnym gracji dwupoziomowym domem. „Dopuszczają nas tak blisko swojej uzdrowicielki. Pokonaliśmy długą drogę.” Hawke musiał się z nim zgodzić. „Szczerze? Nigdy nie spodziewałem się sojuszu jakiegokolwiek rodzaju z kotami, gdy po raz pierwszy zaczęli dawać odczuwać swoją obecność.” Chciał jedynie, by schodzili mu z drogi, gdy odbudowywał swoje roztrzaskane stado. „To prawda.” Żaden z nich nie ruszył się, by wyjść z pojazdu. „Hawke, mogę się tym zając. Nie chcesz być tutaj.” Powiedział Riley w pełną napięcia ciszę. „Muszę coś robić. Równie dobrze może to być to.” Wysiadł i z trzaskiem zamknął za sobą drzwi. Riley zerknął na niego, gdy spotkali się na przedzie samochodu. „Dam ci radę. Silne kobiety nie reagują dobrze, gdy się na nie warczy.” „Trudno.” Będzie miała szczęście, jeżeli tylko do niej powarczy, pomyślał, gdy szli na spotkanie. Jego myśli krążyły wokół znajdującego się w kieszeni telefonu. Gdy w końcu przyszła wiadomość stwierdzała jedynie: nadal brak kontaktu. ROZDZIAŁ 30 Aden spojrzał na Strzałę, który stał obok niego na piaszczystej plaży na Wybrzeżu Amalfi. Abbot był telekinetykiem o stopniu 9,1 na skali. Był niesamowicie silny, niesamowicie utalentowany i niesamowicie przeklęty. Nie było niespodzianką odkrycie, że tego mającego dwadzieścia sześć lat żołnierza przyciągała idea Czystości. „Aden. Przyszedłeś mnie powstrzymać?” Zapytał Strzała. „Poprosić, żebym nie przystępował do Czystych Psi?” Aden potrząsnął przecząco głową. „Nie jestem Mingiem, by cię zmuszać do podążenia za moim własnym celem politycznym. Musisz jednak wiedzieć – nie możesz być jednocześnie Strzałą i członkiem Czystych Psi.” „Wyrzucacie mnie?” „Nie, Abbot. Nie jesteśmy tacy.” W mroku nocy, która zapadła w tej części świata woda świeciła odrobinę. Zapamiętał, by przeprowadzić pewne poszukiwania i dowiedzieć się, jakie stworzenie morskie powodowało ten efekt. „Jednakże szwadron działa na zasadzie bezwarunkowego zaufania.” Opiera się na założeniu, że Strzała u twojego boku nie użyje swojej pozycji, by wbić ci nóż w plecy. „Gdy zwiążesz się sojuszem z Czystymi Psi będziesz musiał podążać za ich celami.” Abbot odpowiedział dopiero po pewnym czasie. Jego czarne niczym atrament włosy były odsuwane w tył przez nasycony solą wiatr wiejący znad Zatoki Salerno. „Nie jesteś Tk.” „Nie.” „Co mówi Vasic?” Aden pomyślał o Tk-V, który mógł unosić krew ze ścian i ciała z grobów. „Powinieneś jego zapytać.”

„Nie igraj ze mną Aden. Znasz jego myśli – on z tobą rozmawia.” Aden spojrzał na świecącą pianę zanim morze ponownie ją wciągnęło. „Vasic uważa, że to nie ma znaczenia, który Radny jest u władzy, albo czy ta maszyna nazywana jest Radą czy Czystością – na końcu nie jesteśmy niczym innym niż ciepłymi ciałami, które za nich krwawią.” Tak wiele Strzał umarło, by chronić Ciszę. Ich jedyną nagrodą było więcej śmierci. „A jednak układamy się sojuszem z Kalebem Krychekiem.” „Istnieją ku temu powody.” Abbot spojrzał w stronę błyszczącego złotego światła w oknach niektórych domów stojących nad klifami, a Aden dostrzegł ciemne pragnienie w jego oczach, równie niebieskich, co najgłębsza część Aegean'u. To było naruszenie Ciszy, ale Strzała nigdy nie zdradzała jednego ze swoich. „Istnieje powód, dla którego jesteśmy Strzałami.” Powiedział w końcu Abbot. „Nie możemy przetrwać bez Ciszy.” „Możliwe.” Aden ponownie pomyślał o Vasicu i cenie, jaką Tk-V zapłacił, by obronić się przed szaleństwem. „Możliwe jednak, że cena za przetrwanie stała się zbyt wysoka.”