Small Bertrice - Szkot i dama

Small Bertrice Kroniki pogranicza 03 Szkot i dama

Bezlitośnie odrzucona przez macochę lady Cicely Bowen, córka angielskiego hrabiego musi opuścić ojca i dom rodzinny. Jako zadośćuczynienie za brak miłości otrzymuje hojny posag. Wychowuje się na dworze królowej Joanny z Nawarry i zaprzyjaźnia z Joanną Beaufort, przyszłą królową Szkocji? Jako dama dworu swojej królewskiej przyjaciółki na zawsze wyjeżdża z ojczystej Anglii. Jaki los czeka ją w surowej Szkocji? Czy to możliwe, by znalazła tam miłość, szczęście i dom, którego jej zabrakło w dzieciństwie? Kandydatów do jej ręki nie brakuje, lecz co bardziej kochają - ją czy jej posag?

Rozdział 1 Nie będę wychowywać jego bękarta, papo - rzekła stanowczo Luciana Maria Piętro d'Angelo. Była to ładna siedemnastoletnia dziewczyna, drobna, o cerze barwy kości słoniowej. Długie gęste włosy, czarne niczym bezgwiezdne nocne niebo, nosiła starannie uczesane i spięte złotą spinką. Jej twarz była idealnie owalna, nos miała prosty i niezbyt długi, usta wydatne, a brwi ponad kasztanowobrązowymi oczami wygięte w łagodny łuk. - Panienko, nie przystoi używać tak wulgarnego języka - powiedziała z niepokojem w glosie jej starsza towarzyszka. - Wszak masz zostać hrabiną. - Tak czy inaczej, jego bękarta chować nie będę - powtórzyła dziewczyna i tupnęła małą nóżką obutą w pantofelki z safianowej skóry. Delikatne palce jednej dłoni skubały w rozdrażnieniu szkarłatny, jedwabny adamaszek sukni. - Fiore mia - odezwał się uspokajająco pan Piętro d'Angelo. - Jako że nie ma już wśród nas twojej drogiej matki, aby cię mogła pouczyć o zachowaniu przykładnej żony, to zadanie należy do mnie. Od żony wymaga się, by robiła to, o co prosi małżonek, nawet jeśli jest jej to niemiłe. Hrabia Leighton czyni ci zaszczyt, dając swoje nazwisko i tytuł, Luciano. - Hrabia nie życzy sobie niczego innego, jak tylko bogatej żony, która podreperuje jego majątek i da mu dzie-

dzica ptci męskiej - dziewczyna wyłożyła rzecz wprost. - Czy uważasz, papo, że jestem tak naiwna, iż nie wiem, do czego temu człowiekowi potrzebny jest ten ożenek? Jest wielu, którzy chętnie by mnie wzięli za żonę - powiedziała chełpliwie. - Tyle że nie we Florencji - przypomniał jej kąśliwie ojciec. Luciana zarumieniła się, lecz pąs, który zabarwił jej delikatną cerę, nie miał zbyt głębokiego koloru. - Wiem, że są tu jeszcze inni, którzy chcieliby się z tobą ożenić, fiore mia, - rzeki ojciec. - Jednak Robert Bowen, choć niebogaty, wywodzi się ze starożytnego rodu, a co najważniejsze jest człowiekiem honoru. Będzie cię szanował, cara, będzie dobrze traktował. Sądzisz, że oddałbym cię pierwszemu lepszemu? Już wkrótce będę musiał wracać do domu i chcę mieć pewność, że zostawiam cię w dobrych rękach. Bezpieczną i z dala od Florencji - dodał w duchu kupiec. - Może nie skończysz tak, jak twoja matka, nieboga. Córka bardzo przypominała mu nieboszczkę żonę, ale nie we wszystkim. Karolina była piękna i porywcza, nie miała jednak takiego umysłu jak córka. Czy ten umysł ocali jego dziecko? Modli! się o to, by tak się stało. - Nie podważam twojego wyboru, papo - powiedziała łagodniejszym tonem Luciana. - Tyle tylko, że Anglik potrzebuje mojego posagu bardziej niż ja jego samego. Widzę jednak, że to człowiek zapobiegliwy; nie zmarnuje bogactwa, które dzięki mnie dostanie. - A ty mu doradzisz, jak zainwestować trochę z tych pieniędzy, aby jego zamożność wzrastała, moja bystra córeczko - powiedział ojciec. - Będę go do tego zachęcać, papo. Nie dopuszczę, by wchodził w ryzykowne interesy, jednak musisz go wpierw przekonać, że poradzę mu dobrze, chociaż jestem kobietą - odparła z uśmiechem Luciana. - Ech... - westchnął ze smutkiem pan Piętro d'An-gelo. - Gdybyż tylko twoi bracia mieli twój zmysł do interesów, fiore mia\ Jakiż z ciebie byłby wyborny kupiec! Dzięki tobie wzbogaciłaby się cała

Florencja. Tak, powiem twojemu panu, żeby cię słuchał i ufał ci w tej materii. - Po cichu zastanawiał się jednak, na ile powinien być szczery w kwestii jej matki i jej chwiejnych uczuć. Do sali wszedł sługa, by obwieścić przybycie hrabiego Leighton. - Wprowadź go tutaj natychmiast! Nie każ czekać jego lordowskiej mości, Paolo - poleci! pan Piętro d'Angelo, po czym zwróci! się do kobiet: - Idź z donną Klarą, Luciano. Wyjdźcie z sali. Presto! Presto! - Pamiętaj, papo, że nie będę wychowywać jego bękarta - rzekła dziewczyna. Mimo że donna Klara ponaglała, by opuściły salę, Luciana postanowiła zostać. Ku zmartwieniu towarzyszki ukryła się za rzeźbioną przegrodą w samym końcu sali, skąd można było podglądać i podsłuchiwać. - Całkiem przystojny - szepnęła do donny Klary, kiedy Robert Bowen, hrabia Leighton, wszedł do komnaty i zbliżył się do Pietra d'Angelo, żeby się przywitać wytwornym ukłonem. - Nie jest też za stary ani zbyt młody. Może spłodzić dzieci. - Jej brązowe oczy w milczeniu podziwiały sprężystą sylwetkę hrabiego. Granatowy aksamit jego ubrania wskazywał na znaczne zużycie, ale Luciana z przyjemnością dostrzegła, że wytarte rękawy wykończone były jedwabnym brokatem. Widać było, że to człowiek z wyczuciem elegancji, tylko bez środków, żeby jej pofolgować. - Jeśli twój papa mówi, że wyjdziesz za niego za mąż, nie będzie miało znaczenia, czy jest zgrzybiały, czy garbaty, panienko. Musisz uczynić to, co ci się każe - powiedziała sucho donna Klara.

- Nie kracz już, stara wrono! - zbeształa towarzyszkę Luciana. - Chcę posłuchać, co mówią. Pochyliła się, słuchając chciwie. Pan Piętro d'Angelo powitał gościa, poprosił, by ten usiadł i gestem kazał słudze przynieść wino i ciastka. - Zatem - rzeki, kiedy siedzieli już obaj - dzisiaj zawrzemy umowę w sprawie małżeństwa mojej córki z panem, milordzie. Zostało nam jeszcze do omówienia parę drobiazgów. Czy posag Luciany jest wystarczający? - Jest nadzwyczajnie hojny, panie Piętro d'Angelo - odpowiedział Robert Bowen. - Jakie drobiazgi? - W błękitnych oczach hrabiego pojawiła się czujność na zapowiedź szykującej się zmiany w kontrakcie, na który już się wszak zgodził. - Ach, takie tam głupstwa, milordzie - odparł kupiec, widząc wyraz podejrzliwości w oczach rozmówcy. - Luciana jest starannie wychowaną panną o delikatnej wrażliwości najprawdziwszej florentyńskiej szlachcianki. Pragnę cię prosić, byś nie obciążał nowo poślubionej żony opieką nad twoim, hm... bękartem. - Głos pana Pietra d'Angelo zadrżał nerwowo. Kupiec przeklinał w duchu córkę, że postawiła go w takiej sytuacji, znał jednak swoje dziecko zbyt dobrze i nie ośmieliłby się z nią spierać. Lepiej było uprosić hrabiego, który z pewnością był roz-sądniejszy i zdolny rzecz tę zrozumieć. A jeśli taki nie był, to czyż nie znajdował się w wystarczająco rozpaczliwym położeniu, by się na to zgodzić? - Powiedziano mi, że dziecko to jest równie drogie twojemu sercu, jak Luciana mojemu. Córka jednak jest jeszcze bardzo młoda i romantyczna. Będzie wymagać całej twojej uwagi, jak każda świeżo poślubiona żona. Pragnie dać ci dziedzica, ale nic na to nie poradzi, że jest zazdrosna o dziecko innej kobiety. - Przerwał, spoglądając na hrabiego z nadzieją.

Robert Bowen poczuł ukłucie rozdrażnienia. Po chwili jednak, pomny, że obfity posag dziewczyny pozwoli na odbudowę jego rodowej siedziby, która z wolna popadała w ruinę od kiedy poprzedni hrabiowie cały dochód, jaki udało się wycisnąć z posiadłości, wydali na wyprawę krzyżową, pozwolił zdrowemu rozsądkowi przezwyciężyć dumę. W przeciwieństwie do wielu innych rycerzy, jego przodkowie nie wrócili z wyprawy ze skarbami Wschodu. Jedni powrócili ranni i bezużyteczni, pozbawiając swoje rodziny wsparcia, inni nie wrócili w ogóle, zostawiając wdowy i sieroty, którymi trzeba się było zajmować we dworze Leighton. Teraz Robert Bowen, obecny i możliwe, że ostatni hrabia Leighton musiał poślubić córkę zamożnego kupca z Florencji, by odbudować rodową fortunę i mieć synów. Ożeniłby się z tą dziewczyną nawet, gdyby okazała się bezzębna i niespełna rozumu. Wziął głęboki oddech. - Moja córka, panie Piętro d'Angelo, nie jest bękartem. Ponieważ zamierzałem poślubić jej matkę, która zmarła tragicznie w połogu, zanim nasz związek został formalnie zatwierdzony, postarałem się, by narodzenie Cicely zostało uznane zarówno przez Świętą Matkę Kościół, jak i angielskie prawo. Kiedy skończyła trzy lata, otrzymałem dokumenty z Rzymu zaświadczające o jej legalnym pochodzeniu. A prawo angielskie uznało moją prośbę jeszcze przed jej pierwszymi urodzinami. Lady Cicely Bowen nie jest bękartem. -Dio mio\ - Piętro d'Angelo powinien powiedzieć coś na usprawiedliwienie uporu córki. Ściszył więc głos i pochylił się ku hrabiemu. - Milordzie, błagam cię o wyrozumiałość. Moja żona nieboszczka, Karolina, była kobietą o wrażliwej i niezwykle kruchej konstrukcji uczuciowej - zaczął, z trudem znajdując właściwe angielskie słowa. Jeśli cokolwiek ją zmartwiło, natychmiast wpadała w głęboką rozpacz i płakała godzinami, póki całkiem nie opadła z sil. Wtedy z kolei potrafiła nie wstawać z łóżka przez kilka dni. Albo też, co gorsza, wpadała w szaloną wściekłość,

której nic nie mogio uspokoić. Zupełnie jak wielkiego sztormu, który rozpętuje się czasem na morzu. Ponieważ jednak była dobra jako żona, tolerowałem te wybryki kobiecej natury. Nasza córka, chociaż posiada umysł prawdziwego kupca, ma też wyrafinowane i delikatne usposobienie matki. Obawiam się, że nie zdołasz go zmienić. No, powiedziane! Wstrzymał oddech, czekając na odpowiedź hrabiego. Czy postanowi odstąpić od umowy małżeńskiej? Czy też zdecyduje się pominąć tę niedoskonałość, pomny własnych potrzeb? Kupiec z Florencji założył się ze sobą w duchu, że hrabia wybierze to drugie. Dlatego poczuł ulgę, kiedy usłyszał: - Będę miał na względzie kruchość uczuć Luciany i będę im pobłażał tak długo, jak będzie trzeba, by je przezwyciężyć. Pójdę z twoją córką na kompromis, panie Piętro d'Angelo. Umieszczę Cicely i jej opiekunkę, Orvę, w przestronnej chacie na odległym końcu ogrodów. Luciana będzie mogła tam chodzić, żeby poznać Cicely. Polubi ją na pewno, bo to urocza maia dziewczynka. Z czasem moje dziecko wróci do domu. - To brzmi całkiem rozsądnie - zgodził się kupiec, kiwając głową na znak zgody. Zdawał sobie świetnie sprawę, że hrabia wyraźnie zaznacza, iż w swojej wyrozumiałości nie posunie się dalej. Przynajmniej jednak Piętro d'Angeio miał teraz czyste sumienie, bo odkrył przed przyszłym zięciem wady córki. Nie było natomiast żadnego powodu, by hrabia mial się dowiedzieć, że Karolina targnęła się na własne życie. Tylko on i donna Klara znali bowiem tajemnicę śmierci Karoliny Piętro d'Angelo. Księdzu powiedzieli, że spadła z balkonu w sypialni, spacerując po nim we śnie. Kościół nie musiał wiedzieć, że Karolina wzięła sobie w chwili słabości kochanka, a kiedy to wyszło na jaw, wolała się zabić, niż przynieść hańbę małżonkowi i dzieciom. Pan Piętro d'Angelo nie dowiedział się nigdy, kim

byl człowiek, który uwiódł jego żonę, bądź został przez nią uwiedziony. Nie pojawiła się na ten temat żadna plotka. Ukryta za przegrodą Luciana usłyszała ostatnie słowa wypowiedziane między jej ojcem i hrabią. Syknęła gniewnie, po czym pozwoliła jednak gniewowi odpłynąć. Kiedy już zostanie żoną Roberta Bowena, zajmie w jego życiu pewne i mocne miejsce i żaden bękart nie będzie jej się plątał pod nogami. - To prawdziwy mężczyzna, ten twój przyszły mąż - mruknęła cicho donna Klara. - Nie owiniesz go sobie wokół małego palca jak ojca i braci, panienko. - A właśnie, że owinę - oświadczyła z przekonaniem dziewczyna. Czyż nie była młoda i piękna? I czyż hrabia nie chciał sprawić przyjemności swojej młodej żonie? Uczyni wszystko, czego ona od niego zażąda. Mężczyźni jej nie odmawiali. Uczyni go swoim niewolnikiem! Jej usta uniosły się w lekkim uśmiechu, jakby już delektowała się zwycięstwem. Oto uwolniła się od Florencji i nadmiernie opiekuńczego ojca. Wkrótce zostanie hrabiną Leighton, wielką angielską damą. Mąż będzie ją kochał i podziwiał, bo ona go do tego zmusi! Donna Klara westchnęła. - Zapewne tak będzie. Mężczyźni to głupcy - rzekła, po czym dodała: - Ależ to szczęśliwe zrządzenie losu dla twojego ojca, który przywiózł cię do Londynu specjalnie, żeby uciąć plotki, jakie powstały wokół twojej znajomości z signore di Alba. Może teraz wrócić do Florencji i z dumą ogłosić, że wydal cię za mąż, a każdemu, kto nadstawi ucha, chwalić się, że jego córka została hrabiną! Nareszcie twoi młodsi bracia będą się mogli przyzwoicie ożenić z dziewczętami z dobrych domów i w ten sposób wzmocnić famiglia Piętro d'Angelo. Pamiętaj, że we Florencji mawiamy, iż człowiek bez majątku to człowiek bez poważania. Och, gdybyś tylko nie wdawała się w związek z di Albą! - zaczęła lamentować starsza kobieta.

- Z di Albą niczego zdrożnego nie było - na wpół skłamała Luciana. - Tylko się zabawiłam troszeczkę, czekając, aż papa znajdzie mi dobrą partię. - Ja panience wierzę - rzekła donna Klara, chociaż nie była tego taka pewna. Jednak gdyby dziewczyna straciła reputację, donna Klara zostałaby za to obwiniana. Była tylko ubogą krewną i potrzebne jej było utrzymanie w domu pana Pietra d'Angelo. Co by się z nią stało, gdyby ją odprawiono? Lepiej już trzymać z dziewczyną. - Si- , gnore di Alba byl łowcą posagów. Mial nadzieję, że uda mu się zmusić ojca panienki do zgody na to małżeństwo, czyniąc ją niepożądaną dla przyzwoitszych rodzin. - Był chudopachołkiem - powiedziała z wyrzutem Luciana. - Dlaczego miałabym poślubiać biednego, kiedy tak wielu bogatych starało się o mnie? Di Alba to głupiec. Urodziwy wprawdzie, ale głupiec. - Niemądrze było w ogóle wdawać się w tę znajomość, panienko - zbeształa dziewczynę łagodnie donna Klara. - A teraz trzeba wychodzić za mąż aż w Anglii. Hrabia jest także biednym człowiekiem, ale szlachetnym i, jak mi powiedziano, bardzo szanowanym. Będziesz, panienko, hrabiną. On stanie się zamożny, a twoje dzieci będą należeć do szlachty. To doskonały związek, jaki od wieków sprawdza! się już wiele razy. Wybiegająca z sali służąca zatrzymała się na widok ukrytych dwóch kobiet i rzekła: - Mój pan posłał po panienkę. Mam mu powiedzieć, że panienka tutaj jest? - Buffonel - parsknęła donna Klara i wymierzyła szturchańca służącej, która jednak w porę zrobiła unik. - Powiedz, że signorina wkrótce zejdzie do panów. - Zwróciła się do Luciany: - Chodź, bambina mia. Poprawimy ci włosy i suknię, tak żeby twój widok sprawi! przyjemność hrabiemu. - Po co, hrabia okazałby zachwyt, nawet jeślibym była zezowata i miała zepsute zęby - odparła oschle Luciana.

Wysunęła się zza przegrody i podążyła śmiało do przodu. Kiedy zbliżyła się do dwóch mężczyzn, ukłoniła się z wdziękiem. - Papo! Milordzie! - pozdrowiła panów zwodniczo słodkim tonem. Ze spuszczonym skromnie wzrokiem chciała przejść koło hrabiego, by usiąść na taborecie przy boku ojca. Hrabia Leighton jednak chwycił ją za rękę i przyciągnął bliżej siebie. - Ojciec pani rozmawia! ze mną o twoich obawach dotyczących mojej córki - rozpoczął. - Rozumiem to. Jednak musi pani przyjąć do wiadomości i pogodzić się z tym, że moje dziecko pochodzi z prawego łoża. Jako takie będzie dziedziczyć na równi z moimi legalnymi dziedzicami. Jeśli nie dasz mi, pani, syna, któregoś dnia odziedziczy całą posiadłość. Spodziewam się jednak, że dasz mi przynajmniej kilku synów, panno Luciano. - Jego błękitne oczy spojrzały wprost w jej brązowe. - Przespaceruj się z hrabią - powiedział pan Piętro d'Angelo. - Powinniście się trochę poznać przed ceremonią ślubną. Robert Bowen włoży! sobie wypielęgnowaną rączkę dziewczyny pod ramię i wyprowadzi! ją z sali. Kiedy znaleźli się z dala od podsłuchujących uszu, Luciana rzekła: - Cieszę się, że nie będzie mnie pan zmuszał, abym dzieliła się panem z jego córką. - Ma na imię Cicely - powiedział cicho hrabia. - To dla mnie bez znaczenia - odparła Luciana. - Nie będę się z nią widywać. - Nie będziesz, pani, musiała, skoro taka twa wola - powiedział hrabia. -1 tak będziesz zajęta. Posag i płodność odziedziczona po nieboszczce matce sprawiają, że jesteś godna mojej ręki. Tak długo będę panią trzymał na plecach z rozłożonymi dla mnie nogami, aż staniesz się brzemienna. Chcę mieć synów i użyję do tego pani

ciała. - Wepchnął ją w mroczny zakątek sali. Tam ujął jej owalną twarz w obie dłonie i pocałował ponętne usta długim gorącym pocałunkiem. Serce Luciany zabiło gwałtownie, kiedy jedna ręka hrabiego przesunęła się, by objąć ją w pasie, a druga zamknęła się na jej lewej piersi i jęła ją ugniatać przez materiał sukni. Palcami wymacał brodawkę, sztywną z podniecenia, i uszczypnął ją kilka razy. - Znam plotki o di Albie - wymruczał jej do ucha. Luciana jęknęła pod jego pożądliwymi wargami. - To kłamstwa! - zaprotestowała. Hrabia Leighton zaśmiał się, pewny siebie. - Zobaczymy, panienko - powiedział zaczepnie i ugryzł ją lekko w ucho. - Nie jestem głupcem. Jeśli naprawdę posiadasz małe znamię w kształcie serduszka na lewym udzie, to będę wiedział, że to ty kłamiesz, a nie di Alba. - Potarł ustami jej wargi. Dziewczyna pobladła, słysząc te słowa. - Jestem dziewicą - powiedziała z uporem. - Przysięgam na niewinność Panienki Przenajświętszej! Jestem dziewicą! - O tym też się wkrótce przekonamy - powiedział bezlitośnie, po czym się roześmiał. - Nie obawiaj się, Luciano, to twoje pieniądze mnie pociągają, a nie twoja cnota. Ostrzegam jednak: od tej chwili oczekuję, że będziesz mi wierna. Jeśli kiedyś odkryję, że nie byłaś, zamorduję cię gołymi rękami i jeszcze będę za to chwalony. Zrozumiałaś? Nie wolno ci już oddać się nikomu. - Jego błękitne oczy przybrały lodowaty wyraz, gdy wygłaszał to ostrzeżenie. - Si, milordzie - wyszeptała Luciana. - Rozumiem, ale przysięgam, że nigdy członek mężczyzny nie wszedł do mojego ciała ani też żaden nie wejdzie prócz twojego. Dio\ Mówiono zazwyczaj, że Anglicy to zimny naród, ale ten Anglik z całą pewnością taki nie był. Podniecał ją! Poczuła wilgoć sączącą się między udami. Była już

w nim na wpół zakochana i drżała w jego mocnych ramionach. On nie będzie jej dzielił z żadnym innym mężczyzną, ona zaś nie będzie go dzieliła z żadną inną kobietą. Nawet z jego małą córką! Hrabia nie był pewien, na ile chciała być z nim szczera, wierzył jednak, że to kobieta z honorem. Cokolwiek zdarzyło się przed jej przyjazdem do Anglii, więcej się już nie zdarzy. Usłyszał przez przypadek od przyjaciela, który wrócił z Italii, parę historyjek krążących po Florencji, rozpowiadanych przez niejakiego signore Vincente'a di Alba, a dotyczących właśnie Luciany Marii Piętro d'Angelo. Niektóre plotki głosiły nawet, że jej ojciec wysłał córkę daleko, ponieważ była w ciąży. Robert Bowen wiedział, że to nie mogła być prawda, ponieważ Piętro d'Angelo bawi! już w Londynie dłużej niż rok. Przyjaciel powiedział mu także, że signore di Alba tonął w wielkich długach i zapewniał swoich wierzycieli, iż wkrótce bogato się ożeni, kiedy tylko pan Piętro d'Angelo powróci z córką z podróży. - Wierzysz mi, milordzie? - zapytała cicho Luciana i popatrzyła na niego wzrokiem łani. Przywarła do niego całym ciałem. Hrabia zaśmiał się lekko, poznając budzącą się w niej żądzę. - Już niedługo, maleńka - obiecał i pogłaskał ją po jedwabistych włosach. - Nie będziemy się zatrzymywać w drodze do ołtarza. Kilka dni później umowa małżeńska została podpisana w domu ojca w Londynie. Ksiądz z opactwa Westminster, który ją spisywał, dopilnował, żeby nabrała mocy urzędowej. Błogosławieństwo i ceremonia ślubna miały nastąpić wkrótce potem. Hrabia Leighton zamierzał zabrać świeżo poślubioną żonę do dworu Leighton w Gloucestershire, by tam rozpoczęła pełnienie obowiązków pani domu. Luciana omdlewała ze strachu. Wzięła na bok donnę Klarę.

- Czy to pewne, że nadal jestem dziewicą? - zapytała. - Stara wiedźma wiedziała, co robi? - Jej badanie wykazało, że palce kochanka lekko naderwały błonę dziewiczą, ale nadal jest na miejscu, panienko - uspokoiła starsza kobieta. - Żeby jednak pan młody był całkiem kontent, zaczniemy od dziś smarować twoją szparkę maścią, żeby się skurczyła. Utrudni to członkowi wejście do twojego ciała. Hrabia będzie podniecony i tym, i twoimi okrzykami niewinności, i nawet nie zauważy, że błona dziewicza ustąpi dość łatwo. Powinno też się pojawić trochę krwi. Na wszelki wypadek będziesz miała w ukryciu kurzy pęcherz z krwią, który rozgnieciesz w łożu. Hrabia ani na chwilę nie zwątpi w twoją cnotę, bambina mia. - Jeśli pochwę będę miała skurczoną, będzie bolało - poskarżyła się Luciana. - Kiedy mnie obejmował, poczułam jego członek przez suknię. Jest dużym mężczyzną. - Musisz znieść trochę bólu, panienko, by mąż byt przekonany, że tylko on jeden stąpał po twej miłosnej ścieżce. To lepsze niż spędzić całe życie z jego podejrzeniami - uświadomiła dziewczynie donna Klara. - Ojciec mówi, że zostaniesz ze mną w Anglii - rzekła Luciana. - Bardzo się z tego cieszę, bo jestem ci oddana, panienko, i to nie tylko dlatego, że łączy nas cienka więź krwi. Będę milczeć jak grób i zawsze dbać o twoje dobro - powiedziała miękko donna Klara. - Poczciwa z ciebie kobieta - odrzekła z tkliwością Luciana. - Cieszę się, że ze mną zostaniesz, ale musisz zacząć zwracać się do mnie z większym szacunkiem, bo będę wielką damą. - W głębi serca czuła ulgę, że jej wieloletnia towarzyszka zostaje. Donna Klara przywoływała ją bardzo często do rozsądku, a Luciana była na tyle bystra, że to doceniała. Poza tym miała kogoś, z kim mogła porozmawiać w ojczystym języku i kto w potrzebie posłuży jej mądrą radą.

Związek hrabiego Leighton i Luciany Marii Piętro d'Angelo został pobłogosławiony w kościele w pewien słoneczny majowy poranek. Potem wyprawiono wesele, na które zaproszono gości: bogatych zamorskich kupców w Londynie, a także kilku znajomych hrabiego. Świeżo poślubiona para miała spędzić noc w domu ojca panny młodej. Po niespełna godzinie od ceremonialnych pokładzin państwa młodych, kiedy członek pana młodego zaczął penetrować ciało oblubienicy, do uszu gości w sali dotarły szczere okrzyki bólu Luciany. Na znak pochwały i uznania goście jęli się kłaniać jej ojcu. Kupiec uśmiechał się i odwzajemniał ukłony. Plotki puszczane w obieg przez pana di Albę teraz już ucichną, a on będzie mógł powrócić do umiłowanej Florencji i wszystkim opowiedzieć o wspaniałym mariażu córki z angielskim szlachcicem. Tymczasem na górze w sypialni hrabia wodził palcem po znamieniu w kształcie serduszka na gładkim, pulchnym udzie małżonki. - Skąd wiedział? - zapytał. - Pojechaliśmy któregoś dnia w większym towarzystwie na konną przejażdżkę za miasto. Było gorąco. Zatrzymaliśmy się nad rzeką, żeby się ochłodzić. Przechadzaliśmy się, brodząc w wodzie. Po prostu za wysoko zadarłam spódnicę - skłamała Luciana i pocałowała męża w usta. Robert Bowen postanowił dać się przekonać. Jej pochwa okazała się tak ciasna, że trudno było uwierzyć, by penetrował ją jakiś inny mężczyzna. Łzy cierpienia na pobladłych policzkach, kiedy w nią wszedł, były z pewnością prawdziwe. Jego członek napotkał wystarczający opór błony dziewiczej, będącej niezbitym dowodem niewinności. Poza tym było też dość dużo śladów krwi. Widział, że pierwsze zbliżenie nie sprawiło jej przyjemności. W przyszłości postara się, żeby sprawiało. Planowali wyjechać z Londynu następnego dnia, lecz obolała panna młoda nie była w stanie jechać konno.

Użył jej bowiem w ciągu nocy poślubnej trzykrotnie. Już za trzecim razem doświadczyła cudu rozkoszy. Była otwarta na namiętność, co hrabia zauważył z przyjemnością. Przynajmniej na razie nie potrzebował kochanki. Wyjechali z miasta dopiero na trzeci dzień po weselu. Pan Piętro d'Angelo obiecał złożyć im wizytę przed powrotem do Florencji. Kiedy po kilku dniach podróży dojechali do dworu Leighton, Luciana się ucieszyła. Dom rzeczywiście pil-, nie wymagał remontu, co jej nie zmartwiło, bo wiedziała, że dostanie od ojca, czego tylko zapragnie, by urządzić swoją nową siedzibę tak, aby nadawała się do zamieszkania i odpowiadała jej gustom. Ogrody rozciągające się na niewielkich pagórkach wymagały solidnego uporządkowania, ale słudzy cieszyli się, że mają nową panią, pod której kierunkiem mogą przystąpić do pracy. I chociaż czasami hrabina Luciana unosiła się nieposkromionym gniewem, przypisywali to młodości i niedo-świadczeniu. Pan Piętro d'Angelo przybył po dwóch miesiącach, w samym środku lata, przed wyjazdem do Florencji. Uradował się niezmiernie, słysząc, że jego córka jest już brzemienna, zadowolona z życia oraz ze swojego pana. Spędził z nią kilka tygodni, dobrze się bawiąc, po czym wrócił do Londynu, by stamtąd wyruszyć dalej przez kanał w długą drogę do domu. Donna Klara zapewniła go, że wszystko jest w porządku i że kiedy dziecko się urodzi, wyśle mu jednego z pocztowych gołębi, które podarował córce. - Martwi ją od czasu do czasu jedna jedyna rzecz - zdradziła ojcu towarzyszka hrabiny. - Zapewne jego córka? - Kupiec doskonale wiedział, jak zazdrosna potrafi być Luciana. Donna Klara kiwnęła głową. - Hrabia odwiedza to dziecko codziennie. - Widziałaś ją? - zapytał krewną pan Piętro d'Angelo

- To urocza mala dziewczynka, Carlo. Bystra i dobrze ułożona. Byłaby doskonałą towarzyszką dla hrabiny. Jednak panienka Luciana nie godzi się dzielić męża z nikim. Służba została uprzedzona, aby nigdy nie wspominać o dziecku w obecności pani, bo z zazdrości wpada we wściekłość. Może uspokoi się z czasem. - Starsza kobieta westchnęła. Pan Piętro d'Angelo potrząsnął smutno głową. - Nie, Klaro. Jeśli nie przyjęła tego dziecka teraz, nie przyjmie go już nigdy. Zwłaszcza że nosi pod sercem własne. Wiesz, że mówię prawdę. Módl się, by Luciana urodziła hrabiemu syna, którego pragnie. Może to złagodzi zazdrość mojej córki, lecz nigdy nie wymaże jej całkowicie. Nie pozwól tylko, żeby skrzywdziła córeczkę hrabiego. Wiesz, do czego czasami zdolna jest się posunąć. - Dopilnuję, żeby obie były bezpieczne, Carlo. Z miłości, jaką darzę twoją córkę i za nieskończoną dobroć, którą mi okazałeś, zwłaszcza gdy straciłam męża - rzekła cicho donna Klara. - Nie pozwolę, by cokolwiek okryło wstydem rodzinę Piętro d'Angelo. Pożegnała się z krewnym, obiecując modlić się za jego bezpieczny powrót do domu we Florencji. Minęło lato i nadeszła jesień, a po niej zima. W święto Matki Boskiej Gromnicznej roku pańskiego tysiąc czterysta czternastego, Luciana, hrabina Leighton, powiła swojego pierwszego syna, którego ochrzciła imieniem Karol, na cześć swego ojca. Trzynaście miesięcy później, dwudziestego trzeciego dnia marca, urodziła drugiego syna, Ryszarda. Po dziesięciu miesiącach, ostatniego śnieżnego dnia stycznia, na świat przyszedł Henryk Bowen. Hrabia był więcej niż rad, mając aż trzech synów, zdrowych i rozwijających się doskonale. Obawiał się jednak o zdrowie małżonki, która tak łatwo zachodziła w ciążę. Trzy porody w ciągu trzech lat mogłyby zabić słabszą kobietę niż Luciana. Wyraził swoje obawy głośno przed donną Klarą.

- Może wezmę sobie kochankę, by trochę ulżyć żonie - powiedział. Donna Klara pokręciła głową. - Pani może cię nawet zabić, jeśli cię o tym dowie, milordzie. Wiesz, jak wielka jest jej zazdrość. Znam środek, który mogę jej podawać, a który zapobiegnie następnej ciąży do czasu, kiedy zażyczysz sobie kolejnego dziecka. Robert Bowen podniósł brwi. - Co na to by powiedział Kościół? - zapytał cicho. Donna Klara uśmiechnęła się nieznacznie. - A co by Kościół powiedział na pana kochankę, milordzie? Hrabia także się roześmiał. - Czyń zatem, co trzeba, poczciwa staruszko - powiedział, używając czułego określenia, którym zwracała się do donny Klary jego żona. Starsza kobieta zbyt dobrze znała Lucianę, by przekonywać ją do powstrzymania się przed zaludnianiem dziecięcych pokoi we dworze Leighton. Zamiast tego zaczęła podawać swej pani każdego ranka specjalny napój, który miał ją wzmacniać. Po kilku tygodniach dala Lu-cianie inny napój, który z kolei miał czynić cerę gładką. Hrabina z próżności poszła za radą długoletniej towarzyszki i codziennie posłusznie wypijała miksturę. Hrabia nadal cieszył się wdziękami małżonki, ale dzieci przestały przychodzić na świat. Pewnego pięknego letniego dnia, kiedy Henryczek Bowen miał zaledwie sześć miesięcy, zabrano go do ogrodu i położono na kocyku, by grzał się w słońcu razem z dwójką starszych braci. Następca hrabiego Leighton, Karol, miał dwa i pól roku. Biegał za piłką, którą rzucała mu niania. Ryszard, średni syn hrabiego, dopiero nauczył się chodzić. Z zapałem przebierał nóżkami, idąc przed siebie to tu, to tam, a jego piastunka podążała za nim. Niespodziewanie natknęli się na dziewczynkę.

- Orvo! - Niania Ryszarda przywitała się z kobietą towarzyszącą małej. Zaraz jednak trwożliwie rozejrzała się wokół. - Czy powinnaś być tutaj? - Nie zabroniono mojej pani wychodzenia do ogrodu, Alicjo - odparła Orva. Była to wysoka, koścista kobieta z przedwcześnie posiwiałymi włosami i patrzącymi bystro ciemnoszarymi oczami. - Kim są ci mali chłopcy? - zapytała zaciekawiona Cicely Bowen. - To twoi przyrodni braciszkowie, kwiatuszku - odpowiedziała Orva. Popatrzyła na Alicję. - A ten, to który? Najstarszy? - Nie, to panicz Ryszard, drugi z kolei - odparła Alicja i przytrzymała wyrywającego się brzdąca przy swoim boku. Na dźwięk swojego imienia dziecko szarpnęło się mocniej i uciekło niani, po czym śmiejąc się radośnie, ruszyło biegiem na małych, tłustych nóżkach. Alicja krzyknęła, ale Cicely zręcznie złapała malucha za rączkę i roześmiała się. - O nie, nie, ty brzydki - powiedziała. - Musisz trzymać się swojej Alicji. - Zwróciła się do Orvy: - To ilu mam teraz braci? - Trzech - odważyła się odpowiedzieć Alicja. - Jesteśmy zawsze po drugiej stronie tego żywopłotu. - Och! Chcę ich wszystkich zobaczyć! - zawołała dziewczynka i obiegła dookoła wysoki, zielony żywopłot, gdzie zobaczyła Karola i niemowlę - Henryczka. - Witajcie! - przywitała się. - Jestem lady Cicely Bowen, wasza starsza siostra. - Uklękła przy małym Henryku, który leżał na plecach, i połaskotała go po policzku. Henryk zaśmiał się z zachwytu i zamachał energicznie piąstkami na widok Cicely. Obie piastunki zamarły z przerażenia. Wiedziały, jakie córka hrabiego oznacza kłopoty, chociaż współczuły małej. Zza żywopłotu wyszła Orva. Złapała Cicely za rękę i pociągnęła szarpnięciem, by wstała.

- Proszę pójść za mną, panienko. Ojciec starannie wyjaśnił panience, jak się mają rzeczy z jego żoną. Jeżeli ona zastanie cię tutaj ze swoimi synami, rozpęta się piekło. Ledwie Orva wypowiedziała te słowa, kiedy w polu widzenia ukazała się hrabina Leighton. Na widok czwórki dzieci razem krzyknęła wniebogłosy, jakby otwarły się bramy piekieł i wypadły z nich demony, by ją porwać. Trzej mali chłopcy zanieśli się płaczem przerażeni wściekłością matki. - Ona chce rzucić urok na moich synów! - wrzeszczała Luciana. - Zabić ją! Zabić ją! Donno Klaro! Donno Klaro! Natychmiast do mnie! Nie pozwól, by skrzywdziła moje dzieci! - Hrabina rzuciła się biegiem do Cicely i złapała ją za długie włosy, po czym zaczęła okładać dziewczynkę pięściami. -Bastarda \ - wrzeszczała. - Nic ci się tutaj nie należy! Prawdziwymi dziedzicami są moi synowie! Bastardal Bastarda! Orvę kompletnie zaskoczył atak hrabiny na jej podopieczną, lecz bez chwili wahania podeszła i odepchnęła Lucianę od Cicely. - Więcej mojej panienki już nie dotkniesz - rzekła grubym głosem. Przytuliła Cicely i wzięła na ręce, po czym oddaliła się ze szlochającym dzieckiem. Luciana szybko doszła do siebie po rękoczynie Orvy. Odwróciła się i stanęła przed trzema piastunkami, które drżały wraz ze swymi podopiecznymi. - Wszystkie otrzymacie chłostę - powiedziała mrocznym i złowieszczym tonem. - Mój pan wam nie pomoże, bowiem, jak doskonale wiecie, służba jest w całości pod moimi rozkazami. A teraz marsz do domu! Zostawcie moich synów w ich pokoju, w lepszych rękach. A potem przyjdźcie do mnie po karę. Jak śmiałyście pozwolić, żeby ten bękarci pomiot znalazł się w pobliżu moich najdroższych skarbów!

- To Alicja! - zawołała piastunka Henryczka. - To ona je do nas przyprowadziła! - Tak! - potwierdziła niania Karola, mając nadzieję, podobnie jak jej towarzyszka, na skierowanie najgorszego gniewu pani na nieszczęsną Alicję. - Mój mały pan odbiegł, a ja go tylko goniłam - zaprotestowała Alicja, widząc, do czego zmierzają. Ja im mówiłam, żeby sobie poszły, proszę pani. Mówiłam! - Jednak nie posłuchały, prawda? - rzekła hrabina. - Dostaniesz najwięcej batów, Alicjo. To ty jesteś wszystkiemu winna. - Ale to ona pozwoliła małej dotknąć panicza Henryczka - odparła Alicja i pokazała palcem nianię niemowlęcia. - Dotknęła mojego najdroższego dziecięcia? - Hrabina zachwiała się z jedną ręką dramatycznie położoną na sercu. - Słodki Jezu! Mój syn został przeklęty przez tę bastardę\ - Jej brązowe oczy zwęziły się, kiedy zatrzymała je na piastunce Henryka. - To ty! - rzuciła oskarżycielko. - To ty poczujesz najcięższe uderzenia mojego bata. A kiedy już z wami skończę, wszystkie trzy wrócicie na wieś. Nie pozwolę wam więcej opiekować się moimi chłopcami. Zaalarmowana przez resztę służby o awanturze w ogrodach przybyła na miejsce donna Klara. - Co takiego się stało? - zapytała, patrząc na pobladłe trio, zanoszących się płaczem chłopców i rozwścieczoną panią. Wszystkie zaczęły mówić naraz, ale z bezładnej gadaniny kobieta zrozumiała, na czym polegał cały incydent. Objęła swoją panią ramionami i zaczęła przemawiać do niej cicho i uspokajająco: - No, bambina mia. Nic naprawdę złego się tutaj nie stało. To tylko niefortunny zbieg okoliczności, to wszystko. Musisz się uspokoić, bo chłopcy się przestraszyli. Alicja i pozostałe zachowały się ściśle według twoich pole-

ceń, to pewne. Zrobiły wszystko, co mogły, żeby odesłać stąd córkę hrabiego. Nigdy byś się nawet nie dowiedziała, gdybyś akurat nie nadeszła. - Służąca bastardy ośmieliła się mnie uderzyć! - krzyknęła gniewnie Luciana. - Hrabia się o tym dowie, to pewne, bambina mia. - Donna Klara przekonywała swoją panią i głaskała ją po głowie. - A teraz chodź, wrócimy już do domu. Jesteś bardzo wzburzona i musisz się położyć. Mam wspaniałą kojącą miksturę, która uciszy twoje nerwy. - Najpierw muszę wychłostać te kobiety - upierała się Luciana. - Były nieposłuszne. - Nie, bambina mia, to bardzo dobre sługi, tylko sytuacja je zaskoczyła. To nie była niczyja wina. Zrobiły wszystko, co powinny i nie wolno ich za to bić. - Zaczęła odprowadzać Lucianę od nich, cały czas przemawiając do niej miękko, na poły w ich ojczystym języku. -Andia-mo, cara mia. Wszystko już dobrze. Hrabia został powiadomiony o zajściu przez donnę Klarę. Następnie przesłuchał trzy nianie. Do domu wezwano także Orvę. - Powiedziano mi, że odepchnęłaś moją małżonkę od mojej córki - rzekł Robert Bowen. - To prawda - odparta Orva bez chwili wahania. - Zaczęła bić moją panią. Biedactwo ma sińce na rękach, na buzi, na ramionach i na plecach, milordzie. Na pewno nie życzysz sobie, by twoja córka była traktowana w tak przerażający sposób. - Ciemnoszare oczy Orvy śmiało napotkały wzrok hrabiego. - Opowiedz mi dokładnie, co się zdarzyło - powiedział cicho Robert Bowen. Orva zrelacjonowała zajście zgodnie z prawdą i bez emocji, a jej pan słuchał uważnie. Przyjął jej wersję jako najbliższą rzeczywistości. Służące synów bowiem resztek posiadanego rozumu pozbawił lęk przed Lucianą i szykowaną przez nią zemstą. Wiedział, że wszystkie trzy

piastunki upatrują swoje bezpieczeństwo w tym, by trzymać stronę jego żony. Jeśli szło o donnę Klarę, to i ona była wobec niego szczera, przyznając, że wkroczyła na scenę, kiedy już było właściwie po wszystkim. - Lady Cicely nie uczyniła żadnej próby, aby skrzywdzić twoich synów, milordzie - powtórzyła Orva. - Złapała małego lorda Ryszarda za rączkę, kiedy próbował uciec Alicji. Przy niemowlęciu usiadła, żeby pogłaskać je po policzku. Z lordem Karolem nie miała w ogóle żadnego kontaktu. - Nianie twierdzą, że rzuciła urok na dwóch starszych, a przy uchu Henryczka mruczała kabalistyczne zaklęcia - powiedział hrabia. - Co takiego? - Złość Orvy mówiła sama za siebie. Nie mogąc się powstrzymać, Robert Bowen wybuchnął głośnym śmiechem. - Wiem, że to bzdura, Orvo, ale za cenę spokoju w domu muszę od tej pory zabronić Cicely wchodzić do ogrodów. Powiem jej to sam, kiedy do niej przyjdę. Chciałbym umieć poskromić zazdrość mojej małżonki, ponieważ jest nieuzasadniona i nierozsądna. Niestety, nie potrafię. - To bardzo niedobrze, po prostu niewłaściwie, trzymać panienkę z dala od braci i rodziny oświadczyła otwarcie Orva. - Niemniej, oczywiście posłucham. Donna Klara sama przyszła tego wieczoru do hrabiego, kiedy ten oddawał się lekturze w bibliotece, siedząc przy kominku. Skinął na nią, żeby podeszła, i wskazał gestem małe krzesło naprzeciwko siebie. - Milordzie - zaczęła. - Waham się, przedkładając tę sprawę twojej uwadze, ale obiecałam ojcu mojej pani, a swojemu krewnemu, że zadbam o jej bezpieczeństwo i bezpieczeństwo twojej córki. Widok lady Cicely wyzwolił dziś wprost straszliwą zazdrość mojej pani. Zaczęła ze mną mówić o otruciu dziewczynki, żeby raz na zawsze się jej pozbyć. Nie mogę jej pozwolić na uczynienie tak

okropnej rzeczy, ale też ona nie może się nigdy dowiedzieć, że przyszłam z tym do ciebie, milordzie. Jeśli dojdzie do przekonania, że ją zdradziłam, nigdy mi tego nie wybaczy. Znajdzie sposób, żeby się zemścić. Nie mogę jednak pozwolić, aby uczyniła coś niemądrego i ściągnęła hańbę na dom jej ojca. Nie wolno też dopuścić, żeby miała na sumieniu krew niewinnego dziecka. Robertem Bowenem wstrząsnęło wyznanie donny Klary. Wiedział, że zazdrość Luciany może zajść daleko, ale to, że mogło jej przyjść do głowy zabicie dziecka, szczerze go przeraziło. - Nic, tylko muszę wysłać córkę jak najdalej od dworu Leighton - rzekł i dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że wypowiedział swoją myśl na glos. - Tak by było na pewno najlepiej dla małej - zgodziła się donna Klara. - To przecież nic niezwykłego, oddać córkę na wychowanie poza domem. Hrabia pokiwał głową. - Tylko do kogo? - zapytał. - Jak najszybciej oznajmij mojej pani o swoim zamiarze, milordzie - poradziła kobieta. - To mi pozwoli tymczasem ostudzić jej złość, tak żeby było jak najwięcej czasu na znalezienie dla lady Cicely jak najlepszej rodziny. Hrabia znów pokiwał głową. - Jesteś dobrą kobietą, donno Klaro - rzeki. - Cokolwiek się wydarzy, wiedz, że dla ciebie zawsze znajdę miejsce pod tym dachem i że należysz do rodziny. Kobieta wstała i ukłoniła się z wdzięcznością. - Dziękuję, milordzie, ale pamiętaj, że nie występuję przed tobą jako zdrajczyni mojej pani, ale jako obrończyni jej nieśmiertelnej duszy przed ciężkim grzechem. - Oczywiście - zgodził się i ukłoni! w odpowiedzi. Kiedy donna Klara wyślizgnęła się z biblioteki, wsunął się głęboko w fotel i zaczął rozmyślać, co powinien uczynić. Nigdy nie powinien był poślubiać Luciany. Jednak kogo miał poślubić? Kiedy umarła Anna, wydając na świat Ci-

cely, wiedział już, że nigdy nikogo naprawdę nie pokocha. Nie tak, jak kochał Annę. Wychowywali się razem. Była córką jego zarządcy. Pochodzili z tej samej rodziny, bowiem zarządca był dalekim krewnym z uboższej gałęzi rodu Bowenów. Anna odeszła nieoczekiwanie, ale została jeszcze Cicely oraz majątek z wielkim domem, który wymagał wielkich nakładów. Nie było pieniędzy nawet na to, by zapłacić służbie, która została przy nim z poczucia obowiązku, lojalności czy też po prostu dlatego, że nie miała się gdzie podziać. Nie miał innego wyjścia, musiał bogato się ożenić. Mógł poślubić jakąś młodszą córkę z innej dobrej angielskiej rodziny z marnymi groszami posagu. Jednak miał do zaoferowania żonie stare i bardzo dobre nazwisko, jak również przyzwoity szlachecki tytuł. Mógł zatem, tak jak uczynił, poszukać córki zamożnego kupca, który skłonny był dobrze zapłacić za tytuł dla swojego dziecka. Posag Luciany okazał się niezwykle duży, a pan Piętro d'Angelo wielce skwapliwy w dążeniu, by z córki uczynić hrabinę. Hrabia po cichu wybadał rodzinę i dowiedział się o plotce na temat przyszłej żony, ale nie było żadnego dowodu, wręcz przeciwnie, to ona dowiodła swojego dziewictwa. W gruncie rzeczy był bardzo zadowolony, zwłaszcza że dała mu w ciągu zaledwie trzech lat trzech zdrowych synów, a jej rady dotyczące interesów były znakomite. Wkrótce zaczął naprawdę się bogacić. Niemniej nieuzasadniona zazdrość Luciany względem małej córeczki stawała się coraz trudniejsza do ujarzmienia. Nie mógł pozwolić, by Cicely przydarzyła się jakakolwiek krzywda, jak również nie mógł dopuścić do tego, żeby jego żona i matka trzech jego synów została oskarżona jako czarownica o morderstwo. Robert Bowen wziął głęboki oddech. Donna Klara miała zupełną słuszność. Aczkolwiek niechętnie, zrozumiał, że będzie musiał wysłać córkę na wychowanie do innej rodziny. Tylko

do której? I co takiego ma do zaoferowania takiej rodzinie w zamian? Musiał dobrze to przemyśleć. Opuścił bibliotekę i poszedł do swoich apartamentów. Wszedł do sypialni małżonki, gdzie Luciana już na niego czekała. Na twarzy miała ślady łez, a na jego widok zaczęła natychmiast szlochać. Zanosiło się na doskonale znaną scenę, więc o mato nie zaczął się śmiać. - Co takiego cię trapi, moja droga? - zapytał jednak spokojnie i podszedł, by usiąść na brzegu łoża. Ujął w ręce jej dłoń i pocałował. - Jestem taka przerażona, Robercie - rzekła. - Hen-ryczek omal dziś nie straci! życia. Ta twoja ba., córuchna wszystkim im życzy jak najgorzej. Co będzie z naszymi synami? - Jeśli Bóg pozwoli, wyrosną na przyzwoitych mężczyzn - odparł hrabia. - A jeśli idzie o Cicely, pora już, bym ją wysłał do innej szlacheckiej rodziny na wychowanie, żeby znalazła sobie miejsce gdzieś w świecie. Pewnego dnia, prędzej czy później, trzeba będzie znaleźć jej męża. Brązowe oczy Luciany otworzyły się szeroko ze zdziwienia. - Odeślesz stąd córkę, mój panie? - Łzy i trwożliwe spojrzenia, które mu rzucała, natychmiast znikły. - Kiedy tylko znajdę dla niej stosowną rodzinę, gdzie będę mógł ją umieścić - powiedział Robert Bowen. - Nie zajmie mi to jednak zbyt wiele czasu, a do tej pory nie będzie jej wolno wchodzić do ogrodów, moja droga. - Pogładził żonę po długich czarnych włosach rozpuszczonych do spania. - A co zrobisz ze służką, która na mnie napadła? - Ton głosu Luciany był teraz surowy. - Orva pojedzie razem z Cicely - odparł hrabia. - Powinna zostać ukarana za to, że śmiała na mnie podnieść rękę! Mam na ramieniu siniec, tam, gdzie wbił się palec tej pokraki.

- Luciano, zbiłaś moją córkę bez litości. - Teraz głos hrabiego zabrzmiał lodowato i twardo. - Orva powiedziała mi, że Cicely jest cała sina. - Próbowała zrobić krzywdę mojemu dziecku! - zaprotestowała hrabina Leighton. - Ona ma tylko siedem lat, Luciano, i jej serce jest jeszcze całkiem czyste. Wie, że ma przyrodnich braci, i była bardzo uradowana, że wreszcie ich zobaczyła. Oboje dobrze wiemy, że nie próbowała uczynić chłopcom żadnej krzywdy. Jesteś zazdrosna o moją córkę i chociaż próbowałem ci dowieść, że nie masz o co, nie dajesz się przekonać. To był tylko incydent, który nigdy już się nie powtórzy, ponieważ odeślę córkę z dworu Leighton dla jej własnego bezpieczeństwa. Wiedz jednak, że już przeznaczyłem dla niej sporą sumę i że pewnego dnia bardzo dobrze wydam ją za mąż. Nieczęsto się zdarzało, żeby hrabina Leighton słyszała męża przemawiającego tak stanowczo, ale kiedy już to czynił, było wiadomo, że dotrzyma każdego wypowiedzianego przez siebie słowa. Z drugiej strony nie mogła sobie pozwolić, żeby uzyskał nad nią całkowitą przewagę. - Jestem bardzo rada z twojego postanowienia, milordzie - mruknęła łaskawie. - Nie zwlekaj tylko za długo ze znalezieniem dziewczynce miejsca - dodała oschle. - Nie mogę pozwolić, żeby nasi synowie żyli w takim niebezpieczeństwie. - Nie ma żadnego niebezpieczeństwa - rzekł hrabia. - Uroiłaś je w swojej wyobraźni, Luciano. Nie myśl już o tym więcej, a sprawa wkrótce zostanie załatwiona.

Rozdział 2 Henryk Lancaster zmarł dwudziestego marca, a jego następca został koronowany dziewiątego kwietnia, jako król Henryk V. Miody król rwał się do wojny z Francją. Hrabia Leighton radził się przyjaciela i krewnego, sir Wiliama Rogersa, gdzie mógłby umieścić swoją córkę. - To bardzo niedobry czas, Robercie - rzekł szczerze sir William - Może miałbyś szansę umieścić swoją dziewczynkę w domu jakiegoś posiadającego znaczenie rodu, gdybyś miał królowi do zaoferowania coś w zamian. Jest taki jak wszyscy Lancasterowie, gotów zawsze zaoferować przysługę za przysługę. - Potrzebne mu są fundusze na wojnę - zauważył Robert Bowen. - Może będę mógł mu pomóc w tym zakresie. Bankierzy we Florencji zawsze pilnie baczą, gdzie by tu jeszcze zarobić. Mam wśród nich wielu przyjaciół. - Król będzie za tydzień w Windsorze - rzekł sir William. - A ja tam jadę za dzień albo dwa. Pojedź ze mną. Przynajmniej będę mógł wprowadzić cię przed królewskie oblicze. - Masz kolejną córkę, prawda? - zapytał hrabia krewnego. - Urodziła się tego dnia, kiedy umarł stary król - potwierdził sir William. - Pewnego dnia będzie jej trzeba męża - rzekł Robert Bowen.

- A twojemu chłopakowi trzeba będzie bogatej żony - zauważył sir William. - Moja dziewczynka nie będzie miała zbyt wiele, dziękuję ci jednak, że o mnie pomyślałeś. - Nigdy nie wiadomo, co przyniosą najbliższe lata - rzeki hrabia Leighton. - Poczekajmy, to zobaczymy. Kiedy sir William opuścił dwór Leighton, Robert Bowen kazał sobie przyprowadzić konia i pojechał do chaty, w której mieszkała jego córka. Słysząc tętent kopyt, Cicely wybiegła, aby przywitać się z ojcem. Kiedy ją zobaczył, zakłuło go serce. Wyglądała zupełnie jak matka, z kasztanowymi włosami i błę-kitnozielonymi oczami. Zapowiadała się na równie piękną kobietę, jak jego miłość, o ile nie piękniejszą. Nawet odcień jej mlecznej skóry był taki sam jak odcień skóry Anny, a długie, ciemne rzęsy podobnie ocieniały zaróżowione lekko policzki. Doskonałość cery kalał tym razem nabiegły krwią siniec na lewym policzku. -Papo! Przyjechałeś! A ja myślałam, że jesteś na mnie zły - popatrzyła zmartwiona. - To dopiero! A czemu miałbym się na ciebie gniewać, kwiatuszku? - zapytał hrabia, kiedy pochwycił ją w objęcia i pocałował w prawy policzek. Delikatnie sprawdził palcem lewy i zmartwił się, kiedy syknęła cicho. - Nie chciałam, żeby twoja żona, papo, się rozgniewała - powiedziała Cicely, kiedy postawił ją na ziemi. - Dlaczego ona mnie tak bardzo nienawidzi? Hrabia wziął małą rączkę w swoją dużą i poprowadził córkę do ławki na zewnątrz chaty, gdzie usiedli razem. - Nie mogę osłodzić ci prawdy, kwiatuszku - zaczął. - Twoja macocha jest bardzo zazdrosną kobietą, Cicely. Chce, żeby w moim życiu nie było żadnej innej. To smutne, ale nie potrafię na nią wpłynąć, a to doprowadziło do tego, z czym przyjeżdżam do ciebie dzisiaj. Orvo! - zawołał. - Chodź tutaj i przyłącz się do nas. - A kiedy służąca stanęła przy jego boku, mówił dalej: - Dla twojego własnego bezpieczeństwa, jak również

dla dobra twoich przyrodnich braci, zamierzam wysiać cię na wychowanie do innej, lepszej rodziny. Tam będą też inne dziewczęta ze znakomitych rodów. Pani domu nauczy cię wszystkiego, co będziesz musiała wiedzieć, kiedy sama zostaniesz panią domu. Z czasem wydam cię dobrze za mąż, obiecuję, Cicely. Orva pojedzie z tobą i będzie dalej się tobą opiekować, tak jak do tej pory, kwiatuszku. Nie możesz pozostać w Leighton na zawsze. - Gdzie mamy pojechać? - zapytała cicho Orva. Popatrzył na nią. - Jeszcze tego nie wiem. Jadę teraz z sir Williamem do Windsoru na parę dni. Dwór jest bardzo zaprzątnięty ważnymi sprawami, ale jeśli będę miał szczęście, to porozmawiam z samym królem. Wybiorę mądrze, Orvo. A tymczasem trzymajcie się blisko chaty. Hrabina nie może mieć okazji cię widzieć ani też zobaczyć Cicely. Czy dobrze mnie rozumiesz? - zapytał cicho, ale znacząco. Orva skinęła głową. - Mała pani będzie ze mną bezpieczna, milordzie. - Czy ja cię jeszcze zobaczę, papo? - zapytała ojca Cicely. Usłyszał lęk w jej głosiku. - Oczywiście, że mnie zobaczysz, kwiatuszku! - zapewnił. - Niestety, twoja macocha nie nauczy cię prowadzenia domu, a ty przecież będziesz musiała to umieć, skoro zostaniesz kiedyś żoną i matką. Większość dziewcząt w twoim wieku wysyła się do innych rodzin. Pójdziesz jedynie za pradawnym zwyczajem, Cicely. A kiedy ja będę w Windsorze, Orva uszyje ci kilka pięknych nowych sukien z materii z moich zapasów. Będziesz najładniejszą młodą damą w każdym domu, do którego pojedziesz. - Robert Bowen pochylił się i pocałował córeczkę w policzek, uważając, by nie dotknąć sińca. Wstał. - Muszę już wracać do domu. Kiedy przyjadę do ciebie znowu, Cicely, będę już wiedział, dokąd masz pojechać.

- Idź, dziecko, do domu - powiedziała cicho Orva. - Muszę porozmawiać z twoim papą. Cicely posłuchała natychmiast. - Czy odesłałbyś ją, panie, z domu, gdyby nie ten incydent z synami? - zapytała otwarcie Orva. - Tego nie wiem - odparł szczerze. - Tak czy inaczej, Cicely musi nauczyć się rzeczy, które przekazać jej może tylko dama. Donna Klara wyznała mi, że jej pani mówi o skrzywdzeniu dziecka, bowiem zazdrość, która w niej kipi, nie daje się niczym zdusić. Tylko wyjazd stąd mojej córki zapewni jej bezpieczeństwo, jestem o tym przekonany. Nie pozwól jeść Cicely niczego, czego sama nie przygotujesz, kiedy mnie tu nie będzie. Dobrze mnie rozumiesz, Orvo? Orva pokiwała głową, a usta wykrzywiły się jej w grymasie niezadowolenia. - Słyszałam już, że cudzoziemki lubią używać trucizn. Hrabia westchnął i wzruszył ramionami. - Co innego mogę uczynić niż to, co właśnie czynię? - zapytał. - Znajdź nam dobry dom, milordzie - poprosiła Orva. - I znajdź mojej pani dobrego męża, kiedy będzie już w odpowiednim wieku. Hrabia pokiwał głową. - Tak uczynię. * * * W Windsorze kuzyn zdołał jakoś wprowadzić go przed oblicze króla, chociaż młodzieniec bardziej zainteresowany był przygotowaniem do wojny niż losem córki jakiegoś mało znaczącego szlachcica. Jednakże Henryk V nie był człowiekiem pozbawionym serca. Widząc rozczarowanie na twarzy hrabiego, rzekł: - Twoja prośba nie leży obecnie w mojej kompetencji, milordzie, ale wyślę cię do mojej najwspanialszej i umi-

łowanej matki, królowej Joanny, z prośbą, aby pomogła ci w twoich staraniach. Hrabia Leighton z lżejszym sercem ukłonił się nisko i podziękował królowi, który odesłał go ze sługą i szybko o nim zapomniał. Przedsionek komnat królowej wypełniali petenci. Robert Bowen był zmuszony poczekać, ale sługa królewski czekał razem z nim, by go przedstawić i zaprezentować królowej życzenie króla. Królowa Joanna była drugą żoną Henryka IV. Córka króla Karola II Złego z Nawarry i jego małżonki, córki króla Francji, najpierw została wydana za mąż za księcia Bretanii, Jana V, z którym miała dziewięcioro dzieci. Po śmierci małżonka występowała jako regentka w imieniu najstarszego syna, dopóki nie skończył dwunastu lat. Wtedy dopiero poślubiła owdowiałego króla Anglii, ojca sześciorga dzieci. Chociaż zarówno królowa, jak i król byli jeszcze dość młodzi, nie urodziło im się już żadne dziecko. Niemniej potomstwo Henryka IV uwielbiało swoją macochę. Po spędzeniu kilku godzin w poczekalni królowej hrabia Leighton i królewski sługa zostali dopuszczeni przed oblicze Joanny. Hrabia ukłonił się nisko i ucałował wyciągniętą do niego wypielęgnowaną i upierścienioną dłoń. - Jego wysokość król życzył sobie, aby miłościwa pani pomogła temu dżentelmenowi - rzekł sługa, a potem wyszedł tyłem z komnaty i zostawił hrabiego przed obliczem królowej i jej dworek, które siedziały w komnacie, wyszywając i cicho rozmawiając. - Jesteś, panie... - zawiesiła pytająco głos, siedząca wygodnie w fotelu z wysokim oparciem i podnóżkiem, królowa Joanna. - Robert Bowen, hrabia Leighton, miłościwa pani - powiedział. - Cóż mogę dla ciebie zrobić, milordzie? - spytała miękko.

Spokojnie, dokładnie, choć w skrócie, hrabia wyjaśnił powód swojego przybycia. Nie chciał wzbudzać krytycznych uwag względem żony, ale pragnął, by królowa Joanna pojęła w pełni, w jak rozpaczliwym położeniu znalazła się jego córka. Królowa pokiwała głową, a kiedy skończył, rzekła: - O tak, widzę, w jakim jesteś kłopocie, milordzie, ale częściowo sam ponosisz winę. Kiedy wziąłeś sobie żonę, nie byłeś dla niej wystarczająco stanowczy. Nie powinieneś był nigdy zmuszać córki, aby mieszkała poza domem. Podobnie jak to czynili stryjowie mojego drogiego małżonka nieboszczyka, uznałeś ją za prawowite dziecko. Twoja żona zaś została widocznie rozpieszczona przez rodziców i przywykła stawiać na swoim. - Królowa Joanna pokręciła głową. - Jednak nawet gdyby małżonka przyjęła dziewczynkę, i tak lepiej będzie dla malej dorastać pod innym dachem. Przypuszczam, że ma jakiś posag? - Złożony u złotnika Izaaka Kiry, w Londynie - rzeki hrabia, a potem wymienił królowej sumę, którą przechowywał dla córki. Królowa westchnęła przeciągle. - Istotnie, milordzie, to godna uznania suma. Nie będziesz miał kłopotu, by znaleźć dla swego dziecka godnego małżonka. Na razie jednak musimy pomyśleć o odpowiedniej rodzinie. - Byłby to dla mnie wielki zaszczyt, gdyby wasza wysokość raczyła mi podpowiedzieć taką rodzinę rzekł hrabia. - Mój ród jest stary i szlachetny. Zawsze jednak żyliśmy na uboczu, trzymając się z dala od intryg, które by mogły zhańbić nas albo tych, którym służyliśmy. Królowa Joanna znów pokiwała głową. - W przezorności nie ma niczego złego, milordzie. Powiedz mi teraz, ile lat ma twoja córka. - Siedem, miłościwa pani. - Pobierała jakieś nauki? Jakimi językami się posługuje? - pytała królowa.

- Mówi po angielsku i po francusku oraz rozumie kościelną łacinę, miłościwa pani. Potrafi liczyć, dobrze jeździ konno, a także ma dobre maniery. - A zatem jest godna najlepszego towarzystwa - podsumowała królowa Joanna. - Wdowa po Somatometrie wydała się po raz drugi za mąż, za Tomasza Plantageneta, księcia Clarence. Dzieci Jana Beauforta zostawiła pod cudzą opieką. Najstarszy, Henryk, odziedziczył tytuły po ojcu i został w domu. Jego trzech braci oddano na wychowanie i służą różnym panom. Siostry są jeszcze w domu. Najmłodsza zostanie tam na razie, bo ma dopiero cztery lata. Natomiast rozważam, czy nie sprowadzić mojej imienniczki, lady Joanny Beaufort, która ma prawie dziewięć lat, do siebie na dwór królewski. To słodkie dziewczę. Możliwe, że twoja córka byłaby dla niej dobrą towarzyszką. Tak, sprowadzę tutaj małą Joannę, a twoja córka zostanie jedną z jej towarzyszek. - Królowa popatrzyła na hrabiego Leightona. - Postanowione. Przywieź córkę do mnie, milordzie. Robert Bowen był zdumiony. Nigdy nie spodziewał się umieścić swojej maleńkiej Cicely tak wysoko. Wychowywać się w domu królewskim to był zaszczyt, który należał się znakomitszym rodom niż Bowenowie. - Mi... miłościwa pani - wybąkal i zaczerwienił się z powodu swojej niezręczności. - Mój ród nie jest godzien takiego zaszczytu. Czy miłościwa pani jest pewna, że chce mieć tutaj moją córkę? Czyni mnie to tak wielkim dłużnikiem waszej wysokości, że nigdy nie zdołam się wypłacić. - Powiedziano mi, że dobrze sobie radzisz w interesach, milordzie - królowa Joanna zaskoczyła go po raz drugi. - To dość osobliwe zajęcie dla kogoś z tak starego i szanowanego rodu jak twój. Czy w tym, co mówią, jest ziarno prawdy? Potaknął: - Moja żona jest zadziwiająco biegła w tej materii, bowiem uczyła się od ojca we Florencji. Ja z kolei uczę się od niej. Zawsze doradzę najlepiej jak potrafię, miłościwa pani. Wystarczy tylko zapytać. Królowa pokiwała głową.

- Poślę do ciebie od czasu do czasu, milordzie, by zapytać o twoje zdanie na temat pewnych spraw finansowych. Teraz jednak przywieź mi swoje dziecko do mojej ulubionej rezydencji Havering-atte-Bower na początku lipca. Możesz przysłać ją ze służącą. A ja, kiedy dorośnie, doradzę jej stosowne małżeństwo, rzecz jasna, za twoim pozwoleniem, milordzie. - Dziękuję, miłościwa pani - odparł hrabia Leighton. Ukłonił się ponownie, a kiedy skinieniem głowy i niedbałym gestem ręki macocha króla dała znak, że rozmowa skończona, Robert Bowen wyszedł z komnat królowej i odszukał kuzyna. - Co się stało? - zapytał sir William. Hrabia opowiedział mu wszystko. - Ależ uśmiech fortuny, Robie! - wykrzyknął kuzyn. - Już nigdy nie będziesz się musiał martwić o swoją Cicely, skoro znajdzie się wśród wychowanek królowej Joanny. Musisz ją tylko pouczyć, jak ma przypaść do gustu królowej. Jeśli zdobędzie jej łaski, będzie miała zapewnioną przyszłość. - Jeszcze ciągle nie mogę w to wszystko uwierzyć - powiedział hrabia. - Nie powinienem opowiadać dokładnie wszystkiego Lucianie. Teraz na odmianę będzie zazdrosna, że uzyskałem dla córki tak znakomite miejsce. Sądzę, że wolałaby, żebym oddał Cicely Kościołowi z jakimś skromnym posagiem i nigdy już więcej nie oglądał mojego dziecka. Na pewno wybrałaby zakon zamknięty - powiedział z ironicznym uśmiechem. - Czyż tak trudno jej będzie pojąć, że jeśli twoja córka zaprzyjaźni się z właściwymi osobami na dworze i do-

brze wyjdzie za mąż, skorzystają na tym wasi synowie? - spytał sir William. - Nie, nie sięga w swych przewidywaniach aż tak daleko - odparł hrabia. - Kiedy myśli o Cicely, widzi w niej tylko rywalkę. - Zal mi ciebie, Robie - odparł kuzyn. - W takim razie dla małej lady Cicely naprawdę będzie najlepiej, jeśli wyjedzie z Leighton. Robert Bowen potaknął, ale w jego oczach czaił się smutek. W drodze do domu zatrzymał się najpierw w chacie, gdzie mieszkała córka. Cicely wybiegła mu na powitanie. Orva stanęła w drzwiach i popatrzyła pytająco. - Pozwól mi się wpierw ogrzać przy ogniu - rzekł hrabia. - Powietrze jest wilgotne, a z pól jeszcze nie uniosła się mgła. Usiadł przy małym palenisku i wziął córeczkę na kolana. Orva podała mu niewielki kielich wina trzymanego specjalnie na jego odwiedziny i także usiadła. Podczas wizyt Roberta Bowena u córki nie przestrzegali etykiety. - Miałem nadzwyczajne szczęście, kwiatuszku - rozpoczął hrabia. - Znalazłeś dla mnie rodzinę, papo? - zapytała, a hrabia ku swemu zmartwieniu, usłyszał lęk w jej głosiku. - Nie rodzinę, kwiatuszku, lecz samą królową Joannę! - odparł, siląc się na entuzjazm, którego w istocie wcale nie odczuwał. - i będziesz miała inną dziewczynkę do towarzystwa, która także przyjeżdża do królowej Joanny. To jej mała imienniczka, lady Joanna Beaufort. Jest od ciebie o rok albo dwa lata starsza, tak mi powiedziano, ale także będzie po raz pierwszy z dala od domu. Jej ojciec nie żyje, a matka ponownie wyszła za mąż. Jej starszy brat jest hrabią Somerset. To rodzina samego króla, kwiatuszku. Zaiste, to niewiarygodny uśmiech szczęścia, że znajdziesz się na dworze królewskim. Orva pojedzie tam razem z tobą.

Cicely się rozpłakała. - Nie chcę wyjeżdżać z dworu Leighton, papo - powiedziała. - Proszę, nie odsyłaj mnie stąd! Będę grzeczna, obiecuję! Nie będę w ogóle wychodziła z chaty i moja macocha nie zobaczy mnie już nigdy więcej. Przysięgam! - Szlochała w jego rękaw. - Nie zmuszaj mnie, żebym wyjeżdżała, papo! Proszę! Serce mu krwawiło, lecz nie miał wyboru. Gdyby Cicely została, Luciana wpadłaby w niebezpieczną furię. Nie miał wątpliwości, że będzie próbowała pozbyć się tego dziecka w każdy możliwy sposób. Przełknął więc gorycz i rzekł do córki: - Cicely, to nie jest żadna kara. Spotyka cię wielki zaszczyt, że pozwolono ci dołączyć do królewskiego dworu. Nasz ród jest bardzo stary, ale bez znaczenia. Ustawiczny brak pieniędzy nie pozwolił nam się łączyć ze znamienitymi rodzinami ani znaleźć się w jakikolwiek inny sposób w kręgach bliższych władzy. Teraz wprawdzie się bogacimy, ale nadal nie mamy wstępu na dwór. Jeśli zjednasz sobie królową Joannę swoją słodyczą i dobrymi manierami, będziesz miała sposobność poznać najważniejszych ludzi w tym kraju. A to z czasem pomoże naszej rodzinie uzyskać dostęp do dworu. Królowa Joanna dopilnuje, żebyś korzystnie wyszła za mąż. Przy twoich znajomościach na dworze znajdę najlepsze partie dla twoich braci, w ten sposób wzmacniając siłę i znaczenie naszego rodu. Potrzebuję cię, abyś wykonała ten pierwszy krok dla Leighton. Chlipanie Cicely ustało. Była bystrym dzieckiem. Słyszała dobrze i starannie rozważyła słowa ojca. Pojęła je. - A co powiesz mojej macosze, papo? - zapytała rezolutnie. - Ona nie będzie się wcale cieszyć, że jadę na sam dwór. - Powiem jej, że znalazłem ci miejsce w domu zamożnej wdowy - powiedział z uśmiechem. - Z czasem pozna całą prawdę, ale świadomość, że pewnego dnia możesz

pomóc naszym synom, uspokoi trochę jej zazdrość o ciebie, tego jestem pewien. - To możliwe - zgodziła się dziewczynka. - Kiedy Orva i ja musimy wyjechać? Dokąd jedziemy, papo? - Do Havering-atte-Bower, ulubionej rezydencji królowej. To około dwudziestu kilometrów od Londynu. Królowa chce cię tam widzieć na początku lipca, a zatem mamy kilka tygodni do wyjazdu. Orva siedziała dotąd w milczeniu. Teraz jednak przemówiła z pełną szczerością: - Moja pani będzie potrzebowała stosownego odzienia, milordzie. Musi też dostać trochę biżuterii i jakąś pensję raz na kwartał. Ponadto własnego konia. Nie będzie łatwo zdobyć te wszystkie rzeczy, bowiem twoja pani nie chce Cicely dać absolutnie niczego. Jak widzisz, sukienka twojej córki jest porwana i znoszona. Tak wyglądają wszystkie jej ubrania. Robiłam, co mogłam, żeby je utrzymać w jakim takim stanie, ale panienka Cicely z nich wyrasta. Musiałam też wyciąć otwory na palce w jej bucikach, bo są już dla niej za małe. - Jakże to możliwe? - oburzył się hrabia. - Przecież mamy ogromne zapasy wszystkiego, czego ci trzeba, Orvo. - Jego wzrok zdradzał zakłopotanie. - Klucze do nich trzyma lady Luciana, milordzie. Odmówiła mi już dwa razy, kiedy prosiłam o materiał, żeby uszyć mojej małej pani sukienki. - Dlaczego nie przyszłaś z tym do mnie? - To tylko by ściągnęło na nas kłopoty, milordzie. Miałam nadzieję, że z czasem sam ujrzysz stan garderoby panienki i wyjaśnisz tę sytuację. - A niech to! - zaklął pod nosem hrabia. - Nie będę tego tolerował. Cicely będzie miała wszystko, czego potrzebuje, a nawet jeszcze więcej. Jak jej macocha w ogóle śmie odmawiać mojemu dziecku potrzebnych rzeczy? - Mocniej objął córeczkę ramieniem. - Niczego ci nie odmówię, kochanie obiecał, po czym zdjął ją z kolan.

- Teraz muszę już iść i porozmawiać z żoną. Rano, Orvo, będziesz mogła wejść do magazynu. Weź wszystko, czego ci trzeba, pamiętaj tylko, że będę musiał zwrócić klucze jeszcze tego samego dnia, inaczej wpędzę moją żonę we wściekłość, jakiej jeszcze nie widzieliśmy. Wstał i pochylił się, żeby ucałować córeczkę w czoło, po czym wyszedł z chaty, by pojechać do domu. Luciana była w swoich pokojach razem z donną Klarą, która szczotkowała jej włosy. - Boli mnie głowa - przywitała go omdlewającym głosem i kiwnęła dłonią, żeby zajął miejsce w fotelu. - Daj mi klucze do garderobianych zapasów - powiedział, nie siadając. W jej wielkich brązowych oczach pojawił się wyraz czujności. - A po co ci one? - zapytała zuchwale. - Nie przestawaj szczotkować! To łagodzi ból! - rzuciła niecierpliwie do donny Klary. - Czy ja zawsze muszę cierpieć takie męki? - Daj mi klucze do składu - powtórzył, nie udzielając jej odpowiedzi. - Czy jestem panem Leighton, czy też nie, pani? - Znalazłeś miejsce dla córki? - zapytała. - Owszem - odparł. - A teraz dopilnuję, żeby Cicely została właściwie wyposażona i ubrana. - Wszak to ja jestem panią tego domu - powiedziała z mocą Luciana. - To mój obowiązek dopilnować, by twoja córka miała wszystko, czego jej trzeba. - Zaszczyciłaś Cicely spojrzeniem tylko raz i to nie z własnego wyboru - odparł z równą stanowczością hrabia. - Odmówiłaś jej służącej materiału na uszycie dziecku sukienek. Garderoba małej jest znoszona i podarta. Czy nie masz wstydu, Luciano? Cicely jest córką hrabiego, a nie przygarniętą sierotą. - Jest twoim bękartem! - krzyknęła ze złością Luciana. - Jej matka zmarła, zanim mogliśmy się pobrać, ale nasza córka została uznana przez Rzym, biskupa Canter

bury i prawo Anglii - zawołał gniewnie hrabia. - Dlaczego wzdragasz się przed przyjęciem tej prawdy? To wszystko zdarzyło się na długo przedtem, zanim dowiedziałem się o twoim istnieniu. Dałaś mi trzech synów. Żywię do ciebie wielki szacunek. Czego więcej ode mnie chcesz? - Kochałeś ją! - rzuciła oskarźycielsko hrabina Leighton. Robert Bowen wyglądał na zaskoczonego. - Kogo kochałem? - zapytał. - Ptaszyno - ostrzegła donna Klara - błagam, nie ciągnij tego. - Matkę twojej córki! - rzuciła Luciana. - A wszyscy mówią, że ten pomiot jest jak jej matka. Ta dziwka, która była córką twojego sługi! Hrabia Leighton uderzył żonę otwartą dłonią prosto w wykrzywioną furią twarz. Luciana zakrzyknęła roztrzęsiona i dotknęła dłonią palącego policzka. Donna Klara otworzyła usta. Jeszcze nigdy nie widziała, żeby jej angielski pan stracił nad sobą panowanie. Był zawsze nad wyraz spokojny i przemawiał głosem rozsądku. Jednak teraz spojrzenie jego oczu wyrażało niepohamowaną wściekłość. Jej pani stała o krok od klęski. Czerwona mgla pomału znikała sprzed oczu hrabiego, który starał się odzyskać panowanie nad sobą i powstrzymać chęć uduszenia swej żony. W końcu poczuł, że odzyskuje spokój, ale nadal był bardzo zły. Luciana stała i patrzyła na niego chmurnie, zupełnie nieświadoma, jak bliska była śmierci. Donna Klara jednak to wiedziała i w jej wzroku pojawiła się ulga, kiedy Robert Bowen przyszedł wreszcie do siebie i przemówił: - Tak, kochałem Annę. Była wszystkim, czym ty nie jesteś. Była piękna, a Cicely bardzo ją przypomina. Była dobra i szlachetna. Była szczerze pobożna. Byliśmy spokrewnieni, ale nie aż tak blisko, żeby małżeństwo zostało nam zabronione. Stare rody, takie jak mój, często od-

dają obowiązki zarządu majątkiem krewnym, ponieważ w większości przypadków twoja krew cię nie zdradza. Twoje dobro jest ich dobrem. I czy majątek jest wielki, czy mały, lojalność liczy się tak samo. Mogłem poślubić córkę innego szlachcica, ale jak wiele szanowanych rodów i mój został bez środków. Jednak zakochałem się w Annie i postanowiliśmy, że weźmiemy ślub. Daliśmy już na zapowiedzi, kiedy jej ojciec zginął w wypadku. Była jego jedynym dzieckiem, a jego żona, a jej matka, umarła, kiedy Anna miała dziesięć lat. Wstrząs z powodu śmierci ojca spowodował, że moja ukochana zaczęła wcześnie rodzić. Żyła tylko tak długo, ile było trzeba, by wydać na świat naszą córkę, po czym skonała z ciężkim westchnieniem. Zupełnie dobrze mi było w bezżennym stanie, ale Cicely potrzebowała matki, która by ją nauczyła tego wszystkiego, co panna z jej stanu winna wiedzieć, a ja potrzebowałem syna z prawego loża. A wtedy twój ojciec usłyszał, że szukam żony. Ponieważ twoje zachowanie we Florencji uczyniło twe zamążpójście tam niemożliwym, musiał poszukać dla ciebie męża w Anglii. Byłem wprawdzie biedny, ale mogłem ci dać tytuł. A ty mogłaś wnieść hojny posag i dać mi synów. To był doskonały układ, Luciano. Przysiągłem twemu ojcu, że będę cię szanował i otaczał czcią. Wywiązałem się z tego. Traktowałem cię dobrze. Ty jednak nie spełniłaś moich oczekiwań. - Dałam ci majątek! - wrzasnęła. - Doradzałam ci, w jakie przedsięwzięcia handlowe warto włożyć pieniądze, i w rezultacie się wzbogaciłeś! Dałam ci trzech synów! Jestem ci wierna. Czego jeszcze ci trzeba? - Potrzebowałem matki dla córki. - Powiedziałam ci, jeszcze zanim podpisany został kontrakt małżeński, że nie będę wychowywać tego dziecka - rzekła Luciana. - Zgodziłeś się! - Wierzyłem wtedy, że kiedy poczujesz się bezpiecznie, że kiedy dasz mi syna, nie będziesz już czuła potrze-

by odrzucania Cicely - odparł hrabia. - Jakąż jesteś kobietą, że potrafiłaś aż tak znienawidzić niewinne dziecko? Cóż takiego mogła ci uczynić, nim jeszcze ją ujrzałaś na oczy, że nią aż tak pogardzasz? - Kochasz ją! Ty ją kochasz, tak jak kochałeś jej matkę! Mnie jednak nigdy nie kochałeś, prawda, Robercie? - Ile małżeństw zawiera się dla miłości, Luciano? - zapyta! cicho. - Na pewno mało wśród ludzi naszego stanu, a wśród biedaków nie więcej. Małżeństwa zawiera się dla korzyści. Chłopi żenią się po to, żeby mieć dzieci, które pomogą pracować w polu. Szlachta żeni się dla ziemi, dla pieniędzy, dla wyższej pozycji na drabinie społecznej. Jesteś moją żoną. Żywię do ciebie wiele uczuć. Jestem ci wdzięczny za synów, których mi dałaś, i za bogactwo, które wniosłaś do tego domu, za twoją wiedzę, którą się ze mną podzieliłaś i która pozwoliła mi pomnożyć bogactwo. Czuję do ciebie szacunek, poza jednym wyjątkiem, a jest nim niemożność przyjęcia do serca mojej córki. Dla ciebie i dla twojego spokoju zgodziłem się oddać Cicely na wychowanie poza domem. Nie wyślę jej jednak z tego domu, z jej rodzinnego domu, bez wyprawy, która jest jej niezbędna, żeby przetrwała i zwyciężyła w świecie poza Leighton. A ty nawet teraz, kiedy postawiłaś na swoim, nie możesz okazać mojej córce odrobiny szlachetności. Dlatego właśnie zaraz zabiorę ci klucze do zapasów. - Wyciągnął do niej rękę. -1 dasz mi je natychmiast, pani! Luciana wstała. Jej wzrok wyrażał śmierć, niemniej odpięła od pasa pęk kluczy pani domu i cisnęła nim w męża. - Masz i idź do diabła, Robercie! Czemu dziewce potrzebna jest wyszukana garderoba w domu jakiejś wdowy, tego zaprawdę nie pojmuję. Wiedział, że czyni niemądrze, ale tak bardzo go rozzłościła, że musiał odparować cios. Wiedział, że będzie miał z Lucianą tylko więcej kłopotu, ale nie mógł się powstrzymać.

- Jest potrzebna, jeśli ta wdowa jest ukochaną macochą króla - powiedział. - Twoja córka będzie mieszkać w domu królowej Joanny? Sama królowa będzie ją wychowywać? Hrabina Leighton wyglądała na porażoną. - Jak ci się udało załatwić taką rzecz, Robercie? - W jej głosie zabrzmiał teraz głęboki respekt dla niego. W duchu już rozważała korzyści, jakie będą z tego płynęły dla jej synów. -To był czysty uśmiech losu, Luciano - rzek! szczerze. - Jednak, jeżeli Cicely powiedzie się na dworze, będzie mogła w przyszłości wprowadzić tam naszych synów. - Tak - powtórzyła powoli żona. - Możliwe, że ten pomiot mimo wszystko na coś się przyda. Poza tym nie będę jej już musiała oglądać. - Nie, nie będziesz musiała - potwierdził Robert Bowen. - Weź z zapasów materii wszystko, czego tylko zapragniesz - zezwoliła łaskawie hrabina, chociaż w istocie wszystko tam należało do jej męża. - Dziewka nie może okryć Leighton hańbą. Ma dobre maniery? Czy w ogóle uczyła się czegokolwiek, czy też przyniesie nam wstyd, milordzie? Niedobrze by było, gdyby okazała się prostaczką ze wsi. - Moja córka ma dobre maniery i dość wiedzy, zeby spodobać się królowej - powiedział rozbawiony nagłą zmianą postawy żony. - Nawet jeśli okaże się dla nas coś warta, ja i tak zawsze będę darzyć ją nienawiścią, bo ty ją kochasz powiedziała bezczelnie Luciana. - Naszych synów kocham także, pani. Nie wiedziałem, że zależy ci na zdobyciu mojej miłości. Czyż nie byłem dobrym mężem? Czyż nie byłem wprawnym kochankiem? - zapytał. - Myślałam wcześniej, że to wystarczy - przyznała Luciana. - Teraz jednak to dla mnie za mało. Przypuszczam, że sprawia to moja gorąca natura.

- Przykro mi zatem, że muszę cię rozczarować. Nie musimy jednak od razu stawać się wrogami. Nie, wrogami się nie staną, ale nigdy nie wybaczy żonie okrucieństwa, z jakim potraktowała jego córkę. Ukłoni! się uprzejmie, odwrócił i wyszedł. - Czy on mnie nienawidzi? - zapytała hrabina donnę Klarę. - Nie - odparła starsza kobieta. - Gdybyś jednak uczyniła najmniejszy ruch w stronę małej lady Cicely, gdybyś okazała jej choćby odrobinę dobroci, zdobyłabyś jego miłość. Miłość, którą żywił do matki Cicely zrodziła się z przyzwyczajenia, tęsknoty za uczuciem i pokrewieństwa. Mieli ze sobą wiele wspólnego, ponieważ wychowywali się razem. Pamiętasz pierwszą miłość twojego brata Gio, kuzynkę Teresę? - On ją przerósł - powiedziała Luciana. Donna Klara potrząsnęła głową. - Nieprawda. Chętnie by się z nią ożenił, gdyby ojcowie zezwolili na to. Oni się jednak nie zgodzili, bo rodzice na ogól pragną bogatszej partii dla swoich dzieci. Twój mąż nie okazał się człowiekiem aż tak praktycznym. Był gotów poślubić swoją kochankę. Przeszkodziła mu w tym tylko jej śmierć. Wtedy dopiero uczyni! to, co powinien był uczynić w pierwszym rzędzie poślubi! posażną pannę. Mógł ci nawet dać swoją miłość, gdybyś przygarnęła do serca jego córkę. Ostrzegałam cię, moja pani, zaraz po narodzinach małego Karola, żebyś się poddała i sprowadziła lady Cicely do domu, ale ty tego nie uczyniłaś. Teraz cierpliwość hrabiego jest na wyczerpaniu i to wyłącznie ty do tego doprowadziłaś. - Nie dbam o to - rzekła z rozdrażnieniem Luciana. - Nie potrzebuję jego miłości. Jestem jego żoną. Jestem hrabiną Leighton. - Po chwili w jej oczach pojawił się wyraz wyrachowania. - Ja też dam mu córkę! Kiedy będzie miał drugą córkę, donno Klaro, przestanie aż tyle myśleć o pierwszej. Poza tym nie będzie jej już w Leighton.

Donna Klara nie spierała się dłużej ze swoją panią. Wątpiła jednak, czy druga córka zmieni stosunek hrabiego do żony. Naturalnie pokocha to dziecko, ponieważ jest dobrym człowiekiem, ale nigdy nie pokocha jej pani. - Jesteś wyczerpana trzema porodami w tak krótkim czasie, cara - rzekła kobieta. - Musisz odzyskać siły, bo jeśli chcesz jeszcze mieć córkę, będziesz też chciała, żeby była silna i zdrowa, tak jak twoi synowie. Hrabina potaknęła. - Tak, chcę mieć zdrową córkę. Musisz dalej podawać mi tę wzmacniającą miksturę, którą codziennie przyrządzasz. - Będę ją nadal przyrządzać. Bądź pewna, że będę - obiecała donna Klara swej pani. Tak długo, jak Luciana wypijała lekarstwo, nie mogło być więcej dzieci, o czym naturalnie hrabina Leighton nic nie wiedziała. Gdyby jej pani przekonała małżonka do posiadania kolejnego potomka, donna Klara zaprzestałaby natychmiast dodawania do mikstury specjalnego środka. Czuła ulgę, że hrabia posłuchał jej rady, by wysłać córkę z domu. Nie wątpiła bowiem, że jej pani nie dałaby za wygraną. *** Następnego ranka Orva przyszła wcześnie do sali, gdzie odnalazła zarządcę Binghama. Dwór huczał od plotek. - Hrabia kłócił się z nią tak głośno, że słychać było aż w sąsiedniej wsi - poinformował Orvę zarządca. - Chodziło, rzecz jasna, o panienkę. - Sięgnął do kieszeni i wydobył z niej klucze. - To dla ciebie. Co się dzieje? - Chodź ze mną do składu, to ci opowiem - rzekła Orva. Zarządca pobiegł za nią zaciekawiony. Hrabia postanowił, że bezpieczniej będzie dla panienki Cicely, jeżeli wychowywać się będzie w innej rodzinie. A ja jadę razem z nią.

- Panienka Cicely odesłana z Leighton? - Bingham był zaskoczony. - Zatem hrabina postawiła na swoim. - Pan robi to dla córki, nie dla hrabiny - rzekła ostro Orva. - Wiesz, do jakiego domu jedziemy? Do samej królowej Joanny! Będziemy na królewskim dworze! - Badała wzrokiem zwoje tkanin. - Tam, do licha! - zakrzyknął cicho Bingham. - Jakże to hrabia dokonał tego cudu? Leighton nie ma aż takiego znaczenia. - Powiada, że po prostu sprzyjało mu szczęście i został przedstawiony królowej Joannie - rzekła Orva. - A ja myślę, że to święta Anna, do której zawsze się modlę, czuwa nad dzieckiem swojej imienniczki. - Sięgnęła po zwój ciemnoniebieskiego aksamitu, odwinęła z niego odpowiednią długość, po czym sięgnęła po nożyce przy pasie i odcięła kawałek. Zwinęła materiał i położyła na stoliku. - Dzięki Bogu i jego błogosławionej Matce, że dziecko będzie wreszcie bezpieczne - odrzekł Bingham. Był wujecznym dziadkiem lady Cicely ze strony jej matki. - Reszta służby ucieszy się, kiedy pozna tę nowinę, Orvo. Mogę im powiedzieć? - A zanieś ją choćby do samych niebios, jeśli taka twoja wola - rzekła Orva i zdjęła z półki następny zwój tkaniny, tym razem brokatu w kolorze dojrzalej pomarańczy. Odcięła pożądany kawałek. - W takim razie zostawię cię tutaj. Wybieraj, co dusza zapragnie - rzekł Bingham. - Tylko zamknij się od środka, Orvo. Niech nikt ci nie przeszkadza. - Mrugnął do niej znacząco. - Pani dziś rano nie jest w dobrym nastroju, tak mi powiedziano. - Po tych słowach wyszedł. Orva poszła za jego radą i zanim wróciła do swojego zadania, przekręciła w zamku duży klucz. Było w czym wybierać i Orva się nie śpieszyła. Do błękitnego aksamitu i ciemnopomarańczowego jedwabnego brokatu dodała jeszcze aksamit ciemnozielony, kremowy i koloru bur-

gundzkiej czerwieni, a także jedwabny brokat - fioletowy, błękitny i jasnozielony. Odmierzyła granatową i ciemnobrązową wełnę na płaszcze dla swej pani, a na ich ocieplenie wzięła paczkę skórek z kuny i z zająca. Zaopatrzyła się też w płótno i batyst na bieliznę i welony, wybrała wstążki na lamówki, guziki, kilka miar satyny i skóry na pasy. Miejscowy szewc musiał zrobić Cicely nowe buty i pantofelki. W kącie, do którego nie dochodziło światło, Orva natknęła się na niewielką zakurzoną szkatułkę schowaną pod zwojami ciężkiej wełny. Otworzyła ją z ciekawością. Widząc zawartość, uśmiechnęła się. W środku leżał wąski złoty łańcuch z niewielkim, wysadzanym drogimi kamieniami krzyżykiem, zwykła obrączka z czerwonego złota i zmatowiały czepek z pozłacanej nitki. Kiedy wzięła go do ręki, odpadła z niego warstewka pozłoty. Tych kilka skromnych przedmiotów należało do matki Cicely, Anny. Łańcuch i pierścień były rodowymi klejnotami Bowenów. Robert Bowen podarował je Annie w dowód swojej miłości. Czepek z pozłacanej nitki kupił na targu w dniu św. Michała. Dobrze pamiętała chwilę, gdy hrabia przybrał czepkiem bujne kasztanowe włosy ukochanej i z radością okręcił ją dookoła, by pokazać Orvie i jej ojcu. - To się należy Cicely - powiedziała głośno do siebie Orva. Łańcuch i pierścionek były wprawdzie bardzo skromne, a czepek wymagał nowej pozłoty, niemniej służąca była pewna, że jej mała pani będzie bardzo sobie cenić te przedmioty jako należące do jej matki, której nigdy nie znała. Dołożyła szkatułkę do stosu rzeczy. Otworzyła drzwi, wyszła i zamknęła za sobą, po czym pospieszyła, żeby znaleźć kogoś do pomocy w zaniesieniu zdobyczy do chaty, gdzie zamierzała zacząć kroić i szyć suknie potrzebne jej małej pani. Kiedy hrabia przyszedł później tego dnia odwiedzić córeczkę, Orva pokazała mu, co wzięła z zapasów. Hra-

bia zgodził się na wszystko i pomyślał, że Cicely nie mogła znaleźć się w lepszych rękach. Służąca zabrała bowiem dość materiałów na sporządzenie garderoby godnej księżniczki. Orva pokazała mu szkatułkę z kilkoma sztukami biżuterii, które należały do Anny. Oczy Roberta Bowena zwilgotniały. - Zupełnie o nich zapomniałem - powiedział miękko i dotknął palcami łańcucha z krzyżykiem. - Tak, powinna je dostać Cicely. Dobrze uczyniłaś, że je przyniosłaś, Orvo. Czepek pamięta lepsze dni, prawda? - Uśmiechnął się na wspomnienie Anny, która aż zapiszczała z zachwytu, kiedy jej go kupił. - Wystarczy trochę świeżej pozłoty, milordzie - rzekła Orva. - Moja córka powinna mieć czepek z prawdziwego złota i kilka przyzwoitych klejnotów - zauważył hrabia. - Dopilnuję tego. - Pamiętaj, milordzie, że to tylko mała dziewczynka. Wystarczy sznur pereł i dwa albo trzy pierścionki. Kiedy będzie starsza, podarujesz jej więcej - poradziła Orva. Kilka dni później Robert Bowen przyniósł córce piękny, długi sznur pereł, parę złotych pierścionków ozdobionych kolorowymi kamieniami i perełkami, misterny złoty czepek oraz złotą przepaskę na głowę z owalnym zielonym malachitem pośrodku. A kiedy miną! kolejny tydzień, przyjechał z siwą klaczą o czarnej grzywie dla Cicely i przysadzistym wałachem kasztanowej maści dla Orvy. Tygodnie mijały jeden za drugim, aż nadszedł dzień św. Jana. Tańczono, urządzono zawody, pito słodki miód i palono ogniska na zboczach wzgórz. Za parę dni lady Cicely Bowen miała opuścić swój rodzinny dom i udać się do owdowiałej królowej Joanny. Nowy król, jak głosiły plotki, przygotowywał wojnę przeciwko Francji. To była istotnie bardzo ekscytująca chwila, by pojawić się na królewskim dworze.

Rankiem przed wyjazdem Cicely wyślizgnęła się z chaty. Orva była zajęta pakowaniem i nie zastanawiała się, gdzie jest panienka, nie miała też czasu się tym martwić, ponieważ Cicely na ziemi Leighton była zupełnie bezpieczna. Idąc przez pola, udała się do ogrodów ojca i ukryła za gęstym żywopłotem, czekając na piastunki z jej przyrodnimi braćmi. Przyglądała się im w milczeniu i uśmiechała do dwóch starszych, żałując, że nie pozwolono jej się z nimi bawić. Karol byl całkowicie podobny do ojca, co zauważyła z radością. Dwaj pozostali przypominali oboje rodziców. Wreszcie nie mogła już usiedzieć. - Żegnajcie, moi braciszkowie - wyszeptała cicho. - Wątpię, żebyśmy się kiedykolwiek jeszcze zobaczyli. Niech was strzegą Bóg i jego błogosławiona Matka. Przynieście chwałę Leighton. Lady Cicely Bowen po cichu wymknęła się z ogrodów ojca i poszła przez pola do chaty, w której spędziła całe swoje dotychczasowe życie. - Gdzie byłaś? - zapytała Orva na jej widok. - Na dworze. Spacerowałam i żegnałam się z Leighton - odpowiedziała dziewczynka. - Ciągle jeszcze żałuję, że musimy wyjechać. Och, wiem, że to wielka rzecz dla mnie i dla mojej rodziny, ale byłabym szczęśliwsza, mogąc tu zostać na zawsze. Orva westchnęła. - Wiem - rzekła współczująco. - To byl też mój dom przez całe życie i zastanawiam się, czy go jeszcze kiedykolwiek w życiu zobaczę, moja mała panienko. - Westchnęła raz jeszcze, po czym rzekła: - No, ale to wielka przygoda wyrwać się stąd. Mogło być gorzej. Żona twojego ojca mogła go przekonać, żeby cię umieścił w klasztorze. - Byłabym bardzo kiepską zakonnicą - powiedziała Cicely i zachichotała. - Ja też - zgodziła się ze śmiechem Orva.

- Czy myślisz, że papa przyjedzie się ze mną pożegnać, Orvo? - zapytała Cicely. - Nie powiedział ci, dziecko? Pewnie chciał, aby to była niespodzianka - odpowiedziała służąca. Twój ojciec odwiezie cię do Havering-atte-Bower. Cicely zaklaskała w małe rączki. - Och, będziemy mieć dla siebie jeszcze tyle czasu, zanim się rozstaniemy. Tak się cieszę! Zatańczyła po izbie. Orva uśmiechnęła się na widok radości podopiecznej. Nagła odmiana w życiu Cicely była ciężka do zniesienia dla tak małego dziecka. Orva modliła się w duchu, aby wszystko się ułożyło i żeby jej mała pani czuła się dobrze w domu królowej Joanny. Miała nadzieję, że córka hrabiego znajdzie przyjaciółkę wśród innych dziewczynek, które na pewno tam będą. Spała niespokojnie tej nocy, ostatniej w chacie, którą uważała za swój dom. Hrabia zapewnił, że chata zawsze będzie jej, nawet wtedy, gdy Cicely dorośnie. Była to jedyna pociecha w tej całej poważnej zmianie. Następny dzień wsta! szary i pochmurny. Z pewnością nie był to najlepszy znak, pomyślała Orva, pilnując załadunku skrzyń na wóz. Dotarcie do rezydencji królowej znajdującej się dwadzieścia kilometrów na wschód od Londynu miało zabrać im tydzień. Hrabia wysłał przodem wiadomość do czterech zakonów i trzech klasztorów, prosząc o nocleg dla siebie. Każdego wieczoru mieli się zatrzymywać w domach gościnnych przy klasztorach, gdzie miały czekać na nich posłania i dwa posiłki w bezpiecznym schronieniu solidnych klasztornych murów. Mieli podróżować z dwunastką zbrojnych z Leighton dla bezpieczeństwa ich i wozu z nowymi sukniami i innymi przedmiotami codziennego użytku. Ujechali ledwie kawałek drogi, kiedy zaczęło padać i padało tak przez dwa następne dni. Hrabia roztropnie przewidział, że podróżować będą powoli, więc choć po-

dróż byta niewygodna, spokojnie dojechali do klasztoru, gdzie zamierzali zatrzymać się na noc. Na matce przełożonej wielkie wrażenie wywarło to, że lady Cicely wychowywać się będzie u macochy samego króla. - Znasz, milordzie, pogłoski na temat królowej Joanny? - zapytała hrabiego. - Jakie pogłoski? - zapytał niespokojnie Robert Bowen. Czyżby jego plany względem córki miały obrócić się wniwecz? - Niektórzy powiadają, że królowa jest czarownicą, milordzie, chociaż król Henryk tego nie potwierdza - wyszeptała matka przełożona. - Skąd to zatem wiedzą? - zapytał głośno hrabia. - Cóż, milordzie, jej królewski ojciec z Nawarry miał przydomek Zły. Potem przez wiele lat królowa żyła w Bretanii, gdzie, jak wszyscy wiedzą, kwitną praktyki czarownic. A później, jak wiadomo, chociaż swojemu pierwszemu mężowi, księciu Bretanii, urodziła dziewięcioro dzieci, a nasz zmarły król miał sześcioro dzieci z królową Marią, zanim odziedziczył tron Anglii, to z Joanną razem nie mieli już potomstwa. A oboje byli jeszcze na tyle młodzi, że powinni. Dlaczego nie było więcej dzieci? - Być może dlatego, że z powodu dużej liczby dzieci postanowili zachować wstrzemięźliwość w małżeństwie - podsunął hrabia. - O ile pamiętam, królowa Joanna przywiozła z Bretanii ze sobą dwie najmłodsze córki, wielebna matko. Może potrzebowały jeszcze jej opieki. Ponieważ jednak nie należę do dworskich kręgów, moja opinia w tym względzie może być bezwartościowa. Zakonnica uśmiechnęła się: - Twoja córeczka ma naprawdę wielkie szczęście, milordzie - rzekła. Następnego dnia także padało, dom gościnny, w którym się zatrzymali na drugi nocleg był ciasny, zaś wieczerza i śniadanie następnego ranka bardzo skąpe. Kiedy się zbudzili trzeciego dnia niebo wypogodziło się i za-

świeciło słońce. Dobra pogoda utrzymała się do końca ich podróży. Późnym popołudniem siódmego dnia dotarli do wsi Havering-atte-Bower i do rezydencji królowej. Joanny jednak nie było. Miała przyjechać dopiero następnego ranka razem z lady Joanną Beaufort, jak powiedział majordomus. Spodziewając się, że jeszcze siódmego dnia może mu być potrzebny nocleg, hrabia Leighton załatwił go w gościnnym zajeździe przy małym, lecz dobrze prosperującym zgromadzeniu zakonnym zaraz za wsią. Przeorysza powitała ich osobiście z uśmiechem. Była zupełnie niepodobna do matki przełożonej goszczącej ich pierwszej nocy. - Będziesz mieszkała na dworze królowej - rzekła. - To wielkie szczęście dla dziewczynki, lady Cicely. Znam królową od czasu, kiedy dziesięć lat temu przyjechała do Anglii. Jest bardzo mądra i potrafi świetnie się bawić. Wtedy dołączyły do niej jej córki, Marguerite i Blanche. Oczywiście wyszły za mąż i wyjechały z powrotem do Francji. Pamiętam je jednak dobrze. Zabierałam obie na jagody. A w grudniu mamy wspaniałe świętowanie od Bożego Narodzenia aż do Trzech Króli. Królowa Joanna zawsze zaprasza nas wszystkie do stołu, bo jesteśmy bardzo małym zgromadzeniem. Jak milo się dowiedzieć, że w domu królowej znów będą dwie małe dziewczynki, które wniosą tam radość i śmiech. - Twoje słowa są wielką pociechą dla mojej córki - rzekł Robert Bowen. - Nigdy przedtem nie opuszczała Leighton. - Ach tak - powiedziała przeorysza i kucnęła, żeby znaleźć się na wysokości twarzy Cicely. - Nie ma się czego bać, moja córko. Przyjechałaś w dobre miejsce i za parę tygodni poczujesz, że jesteś w domu. Lubisz zwierzątka? Dom królowej pełen jest psów i kotów. - Mam klacz - powiedziała Cicely. - Mój ojciec dał mi ją, zanim wyjechaliśmy z domu. Ma na imię Gris, bo jest siwa. Nigdy nie miałam psa ani kota.

- No cóż, zobaczysz, że masz nawet kilka, gdy tylko królowa tutaj przybędzie - powiedziała pogodnie zakonnica i wstała. - Milordzie, pani, proszę za mną. Zaraz będziemy odprawiać nieszpory. Przyłączycie się do nas? Potem podamy wieczerzę. Wiem, że siostra Margarethe sporządziła przepyszną polewkę z warzyw i królika. Wąchałam ją całe popołudnie. - Wzięła Cicely za rękę. Najpierw jednak musimy pójść do kaplicy i podziękować naszemu dobremu Stwórcy i jego Matce za wasze bezpieczne przybycie. Zgromadzenie może i było małe, ale posiłek po nieszporach godzien był stołu hrabiego. Polewka została znakomicie przyprawiona, chleb podano gorący i chrupiący, a na deser zaserwowano krem z jajek z lawendą. Posłania przygotowane dla nich były czyste i świeże, bez wszy i pluskiew. Rankiem śniadanie z gotowanego owsa ze świeżo upieczonym chlebem też było pyszne. Hrabia podziękował siostrom przy wyjeździe wciskając hojny datek w rękę przeoryszy. - Mam nadzieję, że już wkrótce się zobaczymy, lady Cicely - zawołała za nimi zakonnica. - Czy sądzisz, że królowa mnie polubi, papo? - zapytała Cicely, kiedy dojechali do wsi, kierując się w stronę rezydencji królowej. - A co to za druga dziewczynka, która przyjedzie razem z nią? Czy wiesz, kim jest? Hrabia pokiwał głową. - Nie musisz się obawiać, kwiatuszku - powiedział córce. - Królowa Joanna to zacna kobieta i na pewno cię polubi. Wszyscy cię lubią. - Moja macocha mnie nie lubi - powiedziała cichutko Cicely. - Luciana w ogóle cię nie zna i jest zazdrosna o miłość, którą cię darzę i którą darzyłem twoją matkę. Chciałbym, by było inaczej, ale nie jest. Królowa Joanna będzie cię lubiła, zobaczysz. - A ta dziewczynka? Kim ona jest, papo? - zapytała z ciekawością Cicely.

- Lady Joanna Beaufort to córka zmarłego hrabiego Somerset, Jana Beauforta - zaczął hrabia. - Jego ojcem był książę Lancaster, syn króla Edwarda III, zwany Janem z Gandawy, ponieważ królowa Filipa powiła go w Gandawie. Książę mial trzy żony, z których przeżył dwie. Jan Beaufort, jego bracia Henryk i Tomasz oraz jego siostra Joanna byli dziećmi kochanki księcia i jego trzeciej żony, Katarzyny Swynford. Beaufortowie urodzili się z nieprawego łoża, podobnie jak ty, Cicely. Jednak podobnie jak i ty zostali prawnie uznani. Zarówno im, jak i ich potomkom nie zezwala się dziedziczyć, ale są traktowani jak potomstwo prawowite. Ty, córeczko, jednakże będziesz po mnie dziedziczyła. Kiedy umrę, dostaniesz spadek na równi z twoimi braćmi. - A zatem ta druga dziewczynka wywodzi się z królewskiego rodu - powiedziała Cicely i coś ścisnęło ją w żołądku. - Tak - przyznał ojciec. - Ale mimo to jest po prostu córką hrabiego, tak jak ty. Dojeżdżali już do rezydencji królowej, znanej podobnie jak wioska, jako Havering-atte-Bower. Była to kamienna budowla wzniesiona przez króla Wilhelma Zdobywcę, która służyła za schronienie podczas łowów. Przez stulecia dodawano do niej to i owo, aż stalą się wielkim, nadającym się do zamieszkania domem. Kiedy przybyli tu wczoraj, wszędzie panowała cisza. Teraz droga dojazdowa do domu i za nim była wypełniona wozami, końmi i służbą. Jeden z ludzi hrabiego wyjechał do przodu, wołając: - Ustąpić z drogi mojemu panu, hrabiemu Leighton! Z drogi! Przeciągnięto wozy na bok, a utyskujący ludzie odsunęli się, aż powstał wąski przejazd, który pozwolił oddziałowi przecisnąć się bliżej wejścia. Przed drzwiami domu oczekiwał ich już majordomus królowej. Podbiegli do nich chłopcy stajenni, by odprowadzić konie. Robert

Bowen wziął córeczkę za rękę i skinął na Orvę, by poszła za nimi. Majordomus poprowadził ich do środka. Serduszko Cicely waliło mocno ze strachu i podniecenia. Wybrała na dziś ciemnopomarańczową aksamitną sukienkę z wyłożonym stojącym kołnierzem i długimi spiczasto zakończonymi rękawami. Na szyi miała złoty łańcuch z krzyżykiem wysadzanym kamieniami i pierścionki na kilku palcach. Na głowę włożyła złoty diadem przytrzymujący delikatny batystowy welon ledwie zasłaniający gęste rude włosy. Wiedziała, że wygląda niezwykle wytwornie, bo tak powiedziała jej Orva. Ciągle się jednak niepokoiła, że nie spodoba się królowej. Szybko rozejrzała się po sali. Królowa Joanna stała, oczekując na dziecko, które miało być oddane pod jej opiekę. Na widok Cicely uśmiechnęła się. Dziewczynka była urocza. Królowa pochyliła się na prawo i szepnęła do dziewczynki stojącej obok: - Widzisz, Joanno, to twoja towarzyszka, którą ci obiecałam. Hrabia podszedł do królowej i skłonił się nisko z wytwornym gestem, którego nauczyła go żona, kiedy dowiedziała się, że rozmawiał z królową. Popatrzył znacząco na córeczkę, która dygnęła wdzięcznie. - Zatem przyjechałeś wreszcie, milordzie. A to twoja córka, lady Cicely Bowen, czy tak? - odezwała się królowa Joanna. - Tak. Jeszcze raz pragnę wyrazić swoją niezmierną wdzięczność za łaskawość i dobroć, z jaką miłościwa pani zgodziła się przyjąć moje dziecko - rzeki Robert Bowen. Królowa Joanna ukłoniła się łaskawie, po czym spytała: - Czy to służąca lady Cicely, milordzie? Podejdź bliżej! - Dała Orvie znak ręką. Zaskoczona, że została zauważona, Orva wystąpiła do przodu i kucnęła w niskim ukłonie. - Jak masz na imię?

- Orva, miłościwa pani - padła odpowiedź. - Witaj w Havering-atte-Bower, Orvo - rzekła królowa, po czym przeniosła wzrok na Cicely. - Chodź bliżej, dziecko, niech ci się przyjrzę. Cicely podeszła. - Twój ojciec rzeki, że rozmawiasz po angielsku i francusku - rzekła królowa. - Tak, miłościwa pani, rozmawiam - odparła Cicely. - Potrafisz rachować? - Tak, pani. -A czy jesteś dobrą chrześcijanką? Spowiadasz się regularnie? - pytała dalej królowa. - O tak, miłościwa pani - rzekła żarliwie dziewczynka. Królowa uśmiechnęła się lekko. - Sądzisz, że będziesz u nas szczęśliwa? - Tego nie wiem, miłościwa pani - odparła szczerze Cicely. - Nigdy wcześniej nie byłam poza domem. Powiedziano mi jednak, że za kilka tygodni to już będzie mój dom i że będę zadowolona. Królowa Joanna znowu się uśmiechnęła. - O tak, sądzę, że będziesz. A zatem cieszysz się, że przejdziesz pod moją opiekę. - Miłościwa pani czyni wielki zaszczyt i mnie, i mojej rodzinie - odpowiedziała Cicely. - Mój ojciec nie jest nikim ważnym. Jestem ogromnie wdzięczna za waszą dobroć. Dziecku, rzecz jasna, powiedziano, co ma mówić, tego królowa była pewna, niemniej wyglądało na bystre. Wiedziało, jaki zaszczyt je spotyka. Królowa Joanna pchnęła lekko do przodu dziewczynkę stojącą z boku. - To twoja nowa towarzyszka, lady Joanna Beaufort - rzekła. - Joanno, to lady Cicely Bowen. Pod moją opieką będziecie odtąd mieszkać w tym samym pokoju, będziecie razem pobierać nauki i dowiecie się, jak zostać wielkimi damami. Mój panie na Leighton, pożegnaj się teraz z córką.

Hrabia ukląkł i wziął Cicely w objęcia. Pocałował ją w różowe policzki i poczuł, że wilgotnieją mu oczy, kiedy zarzuciła mu ramiona na szyję. - Postaram się jak najlepiej umiem przynieść chlubę Leighton, ojcze, przysięgam na imię matki. Serce Roberta Bowena mocno zabiło. - Wiem, że to uczynisz - odparł, po czym ucałował jej gładkie czoło i wstał, mówiąc: - Żegnaj, córeczko. Zobaczymy się jeszcze, obiecuję. Skłonił się królowej i wyszedł z sali. Cicely patrzyła za ojcem. Poczuła się nagle opuszczona i bliska płaczu. Wtedy poczuła rękę wślizgującą się w jej dłoń i słodki głosik mówiący: - Zostaniemy dobrymi przyjaciółkami, Cicely. Wiem to! Odwróciła się i popatrzyła wprost na uśmiechniętą twarzyczkę małej lady Joanny Beaufort.

Rozdział 3 On znowu na ciebie patrzy, Jo - powiedziała, chichocząc, lady Cicely Bowen. W wieku lat czternastu była smukłą dziewczyną średniego wzrostu podziwianą za bujne, falujące, kasztanowe włosy i piękne, błyszczące, błękitnozielone oczy. - Och, Ce-ce, nie mów mi tego - rzekła lady Joanna Beaufort. - Patrzy na mnie już w ten sposób od kilku tygodni. Dlaczego po prostu nie podejdzie i nie nawiąże rozmowy? Jeśli nie przestanie tak chodzić jak we śnie, to nie wiem, co zrobię! Chciałabym, żebyśmy były w Have-ring-atte-Bower a nie tutaj, w Windsorze, z dworem. - Odwróciła jasną głowę, by popatrzeć prosto na adoratora, a kiedy się zarumienił i odwrócił, w jej błękitnych oczach pojawił się figlarny wyraz. - Dobrze mu tak! - roześmiała się. - Oduczy się tak bezczelnie się gapić. - Kto się bezczelnie gapi? - zapytał z ciekawością głęboki głos. Dziewczęta się odwróciły, by ujrzeć Henryka Beauforta, biskupa Winchester, który do nich podszedł. Biskup był stryjem lady Joanny i członkiem rady regencyjnej rządzącej w imieniu króla Henryka VI, który wstąpił na tron dziesięć miesięcy wcześniej jako półroczne niemowlę. - Jakub Stuart, milordzie - wyjaśniła Cicely. - Stale przygląda się Jo, ale z nią nie rozmawia. Bardzo ją to gniewa. Biskup się roześmiał.

- Młody król Szkotów powiada, że rozmiłował się w tobie, moje dziecko. Zamierza rozmawiać z twoim bratem o małżeństwie. - Lepiej by uczynił, gdyby porozmawiał o tym ze mną, stryju - powiedziała ostro lady Joanna Beaufort. - Ten człowiek nie wydusił z siebie ani jednego słowa. Patrzy tylko. Nie wyjdę za kogoś, kogo ani nie znam, ani nie miłuję. Muszę przyznać jednak, że nie jest odpychający. - Możesz zostać królową Szkocji - podsunął chytrze stryj. - Królową bez tronu - odparła cierpko lady Joanna. - Regent z północy zmarł już ponad rok temu, bratanico. Jego syn to nieuczony głupiec, co wiemy, bo zatrzymaliśmy go dla okupu z młodym Jakubem przed laty. Szkoda, że książę Albany nie znalazł dość środków dla swego króla, chociaż naturalnie zdołał znaleźć dość pieniędzy na okup za syna. Nasz Jakub mu tego nie zapomni. Rozmowy na temat powrotu króla na tron w Szkocji są bowiem w toku. Przybył hrabia Atholl z Czerwonym Stuartem z Dundonald i biskupem St. Andrew's. Odkryli już, ku swojemu zdumieniu, że Jakub Stuart nie jest głupcem ani słabeuszem łatwym do manipulowania. Poprosił ich o rozmowę z twoim bratem na temat waszego małżeństwa, Joanno - wyjaśnił biskup. Był to wysoki, przystojny mężczyzna ze spoglądającymi przenikliwie jasnobłękitnymi oczami i siwymi włosami. Był drugim synem Beauforta, wykształconym do stanu duchownego. Papież Marcin V zaoferował mu nawet godność kardynała, ale jego siostrzeniec, król Henryk V, nie pozwolił mu jej przyjąć. Henryk Beaufort byl bowiem zbyt cennym politykiem dla Anglii. - Zatem lepiej znajdź sposób, stryju, na tego wypędzonego króla, żeby zaczął ze mną rozmawiać rzekła lady Joanna. - Królowa z Anglii dla króla Szkocji jest cenną zdobyczą, zważywszy wiek naszego obecnego władcy i ambicje wielmożów. Biskup się roześmiał.

- Chciałbym, żeby żył mój ojciec i mógł cię poznać, bratanico. Masz gładkie oblicze swojej babki, ale bystry umysł po dziadku. Kto inny mógłby uważać, że to nie przystoi takiemu dziewczęciu jak ty. Ja jednak jestem odmiennego zdania. Dopilnuję, żeby Jakub Stuart zawarł z tobą znajomość, Joanno. Wierzę, że go polubisz. Biskup skłonił lekko głowę i opuścił ogrody. - Biskup jest taki przystojny - westchnęła Cicely. - Cóż za strata. Stan kapłański powinien być dostępny tylko dla brzydkich mężczyzn. - W młodości spłodził córkę - powiedziała lady Joanna. - Ma na imię Jane. - Kim była jej matka? - zapytała zaciekawiona Cicely. - Powiadają, że to Alicja FitzAlan, ale nikt tego nie dowiódł ponad wszelką wątpliwość - odparła lady Joanna. - Widziałam ją raz. To bardzo ładna dziewczynka i wychowuje się w rodzinie Bohunów. Stryj dopilnuje, żeby dobrze wyszła za mąż. - Sądzisz, że jego ekscelencja przedstawi cię królowi Szkotów? - zapytała Cicely. - Z pewnością - rzekła lady Joanna. - Skoro mały król Henryk chodzi jeszcze w sukience i rada regencyjna będzie rządzić przez długie lata, moja rodzina zechce mieć sprzymierzeńca na północy. Malec dostał wybuchu złości jednego dnia, kiedy miał zostać zabrany do parlamentu i posiedzenie trzeba było odwołać do następnego ranka, kiedy się uspokoił na tyle, by usiedzieć na kolanach królowej Katarzyny, podczas gdy lordowie ględzili przez długie godziny. Wiesz, Ce-ce, nawet mi się podoba, że zostanę królową - rzekła z uśmiechem. - Zastanawiam się... Skoro Jakub Stuart ma w końcu wrócić do Szkocji, to z kim niby miałby się tam ożenić? Jego matka była córką jakiegoś naczelnika klanu, a nie dziewczyną z wyższych sfer. Szkoccy hrabiowie to lud swarliwy, skory do zwady. Każdy hrabia ma przynajmniej jedną córkę, którą będzie próbował

posadzić na królewskim tronie. Szkoci gotowi są pobić się o to. Naturalnie, król Jakub mógłby poszukać księżniczki we Francji albo w krajach północy, jak królestwo Danii, albo nawet w Hiszpanii. - A więc poważnie to rozważasz! - rzuciła oskarżyciel-sko Cicely. - Nawet nie poznałaś jeszcze tego człowieka i już o nim myślisz, prawda, Jo? - Oczywiście, że myślę, Ce-ce. On się musi ozemc, a ja muszę wyjść za mąż. To prawda, że nie zamieniliśmy dotąd ze sobą nawet jednego słowa, ale nie uważasz, ze wydaje się miły? . - Powiadają, że pisze wiersze - rzekła Cicely. - No i, owszem, jest przystojny. - Może lepiej się do niego uśmiechać, zamiast się krzywić - rzekła zalotnie lady Joanna, po czym obydwie zaniosły się śmiechem. Jakub Stuart był jedynym żyjącym synem króla Roberta III Szkockiego i jego królowej, Annabelli Drummond. Kiedy zmarła mu matka, a starszy brat, Dawid, zginął z ręki stryja, jego ojciec, król Robert, zrozumiał, ze jego jedyny żyjący syn znalazł się w niebezpieczeństwie. Król uwierzy! bratu, księciu Albany, kiedy ów twierdził, ze książę Rothesay, Dawid, spiskowa!, by zrzucić z tronu własnego ojca. Robert Stuart pojmował ambicje starszego syna, tym bardziej że sam podupadał na zdrowiu. Nie miał jednak zamiaru oddawać korony Dawidowi Stuartowi. Jeszcze nie. Dlatego polecił księciu Albany uwięzie Dawida, po czym, zgoła nieoczekiwanie, jego silny, zdrowy syn i sukcesor zmarł. - Jakie nieszczęście! - skwitował to lekko książę Albany. Powstały jednak plotki, że Dawida zagłodzono na śmierć i odmówiono mu picia. Książę został pozbawiony życia w najokrutniejszy sposób. - Bzdura! - oświadczył książę, ale nie potrafił przekonująco wyjaśnić, dlaczego bratanek zmarniał pod jego opieką, i to tak szybko.

W pełni odtąd świadomy, gdzie czai się prawdziwe niebezpieczeństwo dla jego panowania, król Robert uczynił jedyną rzecz, jaką mógł - wysłał młodszego syna Jakuba w bezpieczne miejsce do Francji. Jednak statek, na którym podróżował książę, „Maryenknyct", płynący pod duńską flagą, został zaatakowany na Morzu Północnym przez angielskich piratów. Kiedy poznali tożsamość księcia, przyprowadzili jedenastoletniego wówczas Jakuba do króla Henryka IV, swojego władcy. Henryk zapłacił sowity okup za chłopca i jego towarzyszy. Chociaż pomiędzy Anglią i Szkocją panował pokój, Jakub Stuart pozostał w Anglii na następnych osiemnaście lat. Traktowano go tu dobrze i z szacunkiem należnym jego urodzeniu. Kształci! się w językach i sztukach wyzwolonych. Starszy syn króla, Henryk, który pewnego dnia miał zostać królem Henrykiem V, nadzorował jego ćwiczenia w sztuce wojennej. Jakub został pasowany na rycerza i nawet walczy! we Francji razem z angielskim księciem. Nie mógł tylko wrócić do domu. Jego ojciec, król Robert, nie był zdrów. Gdy dowiedział się o schwytaniu jedynego żyjącego syna, zmarł w ciągu miesiąca. Żądny władzy brat króla Roberta, książę Albany, panował jako regent w imieniu bratanka, ale jakoś nie był w stanie uzbierać okupu, który by umożliwił młodemu królowi powrót do Szkocji, chociaż zdołał zapłacić okup za własnego syna. Król po cichu wysłał go w podróż z Jakubem, mając nadzieję, że kiedy stryjeczni bracia będą wzrastać razem, zostaną przyjaciółmi. Tak się jednak nie stało. Książę Albany, człowiek zazdrosny, uważał brata za człowieka słabego. Nie miał w ogóle zamiaru oddawać tronu Szkocji jego synowi. Sprowadzić chłopca z powrotem i postarać się, by szybko zmarł, tak jak to uczynił z Dawidem Stuartem, oznaczałoby wojnę domową,

w której hrabiowie i lairdowie* opowiedzieliby się po przeciwnych stronach. Dlatego wygodniej było pozostawić Jakuba Stuarta u Anglików. Dobrze wiedział, że Anglicy dalecy byli od wszczęcia wojny z powodu jego bratanka. Mieli dość własnych kłopotów. Henryk IV zmarł kilka lat po przybyciu Jakuba do Anglii. Jego syn i dziedzic, Henryk V, zmarł w zeszłym roku, pozostawiając po sobie na tronie niemowlę, Henryka VI. Opiekunowie małego króla czynili wszystko, co mogli, by rządzić Anglią w jego imieniu. Jakub Stuart czeka! zatem, by odzyskać tron. Wyrósł na wysokiego, przystojnego mężczyznę o ciemnokaszta-nowych włosach i bursztynowych oczach. Pewnego dnia patrząc z góry na ogrody zamku Windsor, wypatrzył tam najbardziej uroczą dziewczynę, jaką kiedykolwiek widział. - Kim ona jest? - zapytał swego towarzysza. - To lady Joanna Beaufort, kuzynka króla - padła odpowiedź. - Dlaczego wasza wysokość pyta? - Poślubię ją i uczynię moją królową! - oświadczył porywczo Jakub Stuart, a jego bursztynowe oczy zalśniły. - Nawet jej jeszcze nie poznałeś, panie - rzekł ze śmiechem jego towarzysz. - Poza tym jest uwielbiana przez rodzinę. Jej dziadkiem był Jan z Gandawy, syn króla. Płynie w niej królewska krew. Będą chcieli ją bardzo dobrze wydać za mąż. - Jestem królem Szkocji - rzekł dumnie Jakub Stuart. - Czy sądzisz, że Beaufortowie znajdą dla dziewczyny lepszą partię niż król Szkocji? Naturalnie, nie znaleźli. Biskup Henryk nie marnował czasu i dopilnował, żeby jego bratanica spotkała się z Jakubem. Już następne * Laird - szkocki pan i dziedzic, nie ma nic wspólnego z angielskim lordem, ponieważ jest to także określenie posiadaczy ziemi ze średniej szlachty bez arystokratycznych tytułów. Część lairdów wywodziło się z rodzin naczelników klanów (przyp. tłum.).

go dnia w ogrodach zamku Windsor przedstawił ich sobie oficjalnie, po czym mocno ścisnął rękę lady Cicely Bowen i rzeki: - Dano mi do zrozumienia, młoda panno, że dawno już się nie spowiadałaś. Wysłucham zatem twojej spowiedzi w królewskiej kaplicy. Cicely otworzyła usta ze zdumienia i szybko odparła: - Wasza ekscelencjo, nie grzeszyłam ostatnio, przysięgam. Biskup Winchester potrząsnął ze smutkiem głową. - Oto grzech pychy - zaczął lamentować. - Obawiam się, że to zabierze nam trochę czasu. Był jednak bliski wybuchnięcia śmiechem, bowiem doskonale wiedział, że Cicely Bowen rzeczywiście nie grzeszyła. Od chwili, kiedy znalazła się na dworze królowej Joanny, nieustannie przynosiła chlubę rodzinie z Leighton. Pięć lat temu, kiedy królową oskarżono o czary, pozbawiono majątku i uwięziono w Havering-atte-Bower, lady Cicely Bowen zachowywała się w najwyższej mierze poprawnie, jak również wtedy, kiedy zabrano ją razem z lady Joanną Beaufort i umieszczono na dworze królowej Katarzyny, gdzie nikogo nie znały i były ignorowane. To bardziej niż cokolwiek innego umocniło przyjaźń między dziewczętami. Królową Joannę uwolniono dopiero przed rokiem i zwrócono jej posiadłości, mimo że to jej spowiednik, ojciec John Randolph, oskarżył ją o czary. Nie przedstawiono jednak oficjalnie zarzutów, a księdza umieszczono do końca życia w klasztorze. Lady Joanna i lady Cicely nie zostały jednak odesłane do Havering-atte-Bower, gdyż uznano je za dostatecznie dorosłe, by dołączyły do dworskiego towarzystwa. Dobry wpływ, jaki Cicely Bowen wywierała na Joannę Beaufort, zadecydował, że pozostawiono dziewczęta razem. - Sądzę, że wystarczy, jak zostaniesz tutaj w kaplicy przez godzinę albo dwie - rzekł biskup Henryk, kiedy znaleźli się na miejscu. - Udzielę ci rozgrzeszenia bez dalszych ceregieli, moja damo. - O nie, lordzie biskupie, po namyśle doszłam do przekonania, że powinnam się wyspowiadać - rzekła chytrze Cicely. - Nie spodobało mi się bowiem, czemu Bóg do stanu duchownego wybiera

przystojnych mężczyzn zamiast samych brzydkich. A czyż to nie grzech podawać w wątpliwość to, co czyni Bóg? - Popatrzyła na niego, a jej błękitnozielone oczy otworzyły się szeroko, wyrażając udawaną niewinność. Biskup byl najpierw zaskoczony pytaniem, po czym zdał sobie sprawę, że dziewczyna pije do niego, i rzekł: - Moje drogie dziecko, czyż nie jest przyjemniej wyznawać grzechy przystojnemu mężczyźnie niż brzydkiemu? Bóg dobrze wie, czym kieruje się niewieście serce, bowiem to on sam je stworzył. - Och - rzekła przewrotnie. - Przypuszczam, że mężczyźni, którzy przystępują do spowiedzi, odczuwają wyższość nad urodziwym duchownym, bowiem duchowny wyrzekł się kobiet i innych uciech doczesnych, podczas gdy świecki mężczyzna może z nich korzystać, a potem żałować za grzechy. A czy nie jest tak, że jeśli ksiądz zazdrości mężczyźnie, to jego grzech jest cięższy? Teraz biskup Winchester nie mógł się już powstrzymać od śmiechu. Dziewczyna była bystra i myślała szybko. Rozumiał, dlaczego jego bratanica tak lubiła Cicely Bowen. - Dobrze zatem, panno spryciulo, uklękniesz teraz i trzymając mnie za ręce, wyspowiadasz mi się. Zaprowadził ją przed ołtarz, gdzie stanął na stopniach. Cicely uczyniła, jak jej kazano; z jej głosu zniknęła żartobliwa nuta, kiedy jęła prosić o przebaczenie za grzechy, które, jak sądziła, pozostawiła dawno za sobą. Za złość na macochę, że jej nie pokochała i nie została jej mentorką i przyjaciółką, a zabrała jej ojca i wygnała z dworu Leighton. Za złość, że nie widziała Roberta Bowena już

od dwóch lat i nie mogła być nawet pewna, że otrzymywał jej listy, które do niego pisywała. A także, ku jej zdziwieniu, za złość na spowiednika królowej Joanny, za to, że ściągnął kłopoty na głowę tak dobrej kobiety. Za złość na dworki królowej Katarzyny, które nie traktowały lady Joanny Beaufort z należnymi jej względami. - Ja nie jestem nikim ważnym, ale w żyłach Jo płynie królewska krew i powinna być traktowana uprzejmie i z szacunkiem. Biskup Henryk słuchał uważnie. Pojmował złość Cicely, którą tak starannie ukrywała przed światem. Pamiętał swoje własne dzieciństwo, kiedy ludzie nie szanowali jego pięknej matki i potępiali ją z powodu jej wierności i miłości do Jana z Gandawy, jej kochanka, i z powodu trzech synów i córki, na których spoczywało piętno pochodzenia z nieprawego łoża. Pamiętał też, jak stosunek wszystkich odmienił się raptownie, kiedy jego ojciec mógł wreszcie poślubić Katarzynę Swynford i zalegalizować swoje potomstwo. Matka jednak nauczyła ich, że mają być dumni z tego, kim są, i nie pozwalać, żeby to, co myślą inni, cokolwiek dla nich znaczyło. Młoda Cicely kierowała się tą samą zasadą, za co ją podziwiał, bowiem była jeszcze prawie dzieckiem i nie miała żadnego oparcia prócz jego bratanicy. Biskup doceniał także jej lojalność względem Joanny Beaufort. Zainteresowało go też, co miała do powiedzenia na temat księdza, który oskarżył królową o czary. Chociaż człowiek ów zeznawał, jak się później okazało, fałszywie o złych zamiarach królowej Joanny względem Henryka V, wyszło też na jaw, że dowiedział się od służącej, iż uczyła swoje dwie wychowanki, jak zapobiegać zajściu w ciążę, kiedy będą już żonami. Rozwścieczony, ale wyrachowany ksiądz, doszedł do wniosku, że oskarżenie królowej Joanny o zdradę Henryka V przyniesie mu więcej korzyści niż prawda. Pomylił się jednak, bowiem mi-

łość Joanny z Nawarry do pasierbów była faktem bardzo dobrze udokumentowanym. W śledztwie poruszono niebo i ziemię, ale nigdy nie wyszła na jaw prawdziwa przyczyna gniewu księdza. Ustalono jedynie, że królowi nic nie groziło. Biskup Winchester wysłuchał spowiedzi lady Cicely Bowen, po czym dał jej łagodną pokutę, która miała ją zatrzymać w kaplicy jeszcze przez jakieś pół godziny. Położył rękę na głowie klęczącej i pobłogosławił ją, po czym zostawił Cicely z jej medytacjami i odszedł uśmiechnięty. Cicely jednak nie myślała wcale o swoich wyznanych grzechach ani o pokucie. Myślała o tym, co się z nią stanie, kiedy Joanna Beaufort poślubi młodego króla Szkocji. Jeśli bowiem Jakub Stuart zapragnął mieć za żonę kuzynkę angielskiego króla, to ją dostanie. To było małżeństwo, które mogło przynieść korzyści obu narodom. Co miała teraz począć lady Cicely Bowen? Czy zażądają od niej powrotu do domu w Leighton? Jeśli Luciana tak nienawidziła dziecka, którym była, to tym bardziej nie będzie darzyła sympatią młodej kobiety, którą Cicely się stalą. Mało prawdopodobne było, by Joanna włączyła Cicely do grona dam swego dworu. O to miejsce zabiegać będą gorliwie rodziny bardziej znakomite niż jej. Może jednak Joanna Beaufort nie polubi Jakuba Stuarta i odmówi mu swojej ręki, nie dbając o korzyści płynące z tego mariażu dla obu krajów. Może. Lady Joanna Beaufort została jednak, ku swemu zaskoczeniu, porażona czarem Jakuba Stuarta w stopniu równającym się wrażeniu, które wywarła na nim. Wróciła z pierwszego spotkania, a potem z kolejnych z rozmarzonym spojrzeniem, paplając bez końca o jego uroku, mądrości, o pięknie jego poezji i o planach, by wprowadzić Szkocję do współczesności. Cicely stawała się coraz bardziej przygnębiona. Wreszcie któregoś wieczoru lady Joanna Beaufort wróciła do komnaty, którą dzieliła z Ci-

cely, i obwieściła, że król Szkocji poprosił ją o rękę, a ona go przyjęła. Kiedy jej najlepsza przyjaciółka zalała się gorzkimi łzami, Joanna Beaufort osłupiała ze zdziwienia. - Ce-ce! Co się dzieje? Czy nie cieszysz się z mojego szczęścia? - Jak mogę się cieszyć, kiedy wkrótce cię utracę? - szlochała Cicely. - Wcale mnie nie stracisz! - zaprotestowała Joanna.- Przecież wyjdziesz za mąż! - Ty też kiedyś wyjdziesz za mąż - odparła Joanna. - Wyjedziesz do Szkocji! Zostaniesz królową, Jo, a ja już nigdy w życiu cię nie zobaczę! - zawodziła Cicely. - Ty też wyjedziesz do Szkocji - rzekła Joanna Beaufort. - Chyba nie myślałaś, że zostawię swoją najlepszą przyjaciółkę na pastwę losu gdzieś na świecie? Och, Ce--ce, nigdy cię nie zostawię. Będziesz jedną z dam dworu. Cicely przestała płakać. - Ależ, Jo, jest wiele szlachetniejszych rodów, które zabiegać będą o miejsce na twoim dworze. Moja rodzina przy nich znaczy tyle, co nic. - Twój ojciec jest bardzo bogaty, Ce-ce, a co więcej, doskonale radzi sobie w interesach. Jego rady są wysoko cenione przez moją rodzinę, przez królową Joannę i innych. Twoja rodzina ma daleko więcej do zaoferowania mnie i królowi niż jakieś zepsute książątko, czy którykolwiek z moich krewnych. Poza tym, Szkocja nie jest uważana za kraj kulturalny. Tylko rodziny z dziewczętami, które trudno wydać za mąż, będą walczyły o miejsca na moim dworze. - Lady Joanna Beaufort roześmiała się i uścisnęła Cicely. - Nigdy cię nie zostawię, Ce-ce! Cicely znów zaczęła płakać, tym razem łzami radości. - Jestem taka szczęśliwa! - wyszlochała, a potem, kiedy rozległ się perlisty śmiech Joanny, także zaczęła się śmiać. - Czy mogę napisać o tym do ojca? - zapytała. - Oczywiście! Musi przecież wyrazić zgodę - odparła Joanna.

- Zgodzi się - rzekła Cicely. - Luciana na pewno nie chce mojego powrotu, zwłaszcza teraz. Szybko dała papie trzech synów, ale potem przez długie lata nie zachodziła w ciążę. Teraz jednak lada dzień ma urodzić. Modli się, jak pisze ojciec, o córkę. A ja mam nadzieję, że to jest chłopiec, Jo! Towarzyszka wybuchła śmiechem. - Ja też się będę o to modlić - rzekła. Wiele jednak miesięcy upłynęło, zanim trzech Szkotów przybyłych z północy uzgodniło wreszcie wysokość okupu, który określono mianem wynagrodzenia za długi pobyt króla w Anglii. Książę przystał wreszcie na sześćdziesiąt tysięcy marek, które miały zostać wypłacone w ciągu sześciu lat. Prawda była bowiem taka, że Anglia rzeczywiście przyzwoicie zaopiekowała się młodym królem. Przed opuszczeniem Anglii Jakub Stuart miał się ożenić z kuzynką króla, lady Joanną Beaufort. Małżonka hrabiego Leighton wydała na świat dziewczynkę, którą ochrzczono imionami Katarzyna Maria. Luciana miała wreszcie własną córkę, a jej mąż mógł zapomnieć o starszej, zwłaszcza że Cicely wyjechać miała z Anglii do Szkocji. Luciana poważnie rozważała dokonanie zamachu na pasierbicę, żeby pozbyć się jej na zawsze, ale uznała, że to się nie opłaca. Cicely na dworze angielskim okazała się użyteczna dla Roberta i tak długo, jak przyjaźniła się z lady Joanną Beaufort, mogła jeszcze się przydać. Synowie mogli potrzebować znajomości starszej siostry, a któregoś dnia - także córka Luciany. Teraz Cicely jechała na inny dwór i cieszyła się łaskami królowej. Luciana jednak nie mogła przeboleć bardzo hojnego posagu, który jej małżonek odłożył dla najstarszej córki. Z drugiej jednak strony, jeśli miał on kupić dziewce męża ze znakomitego rodu, to tym lepiej dla czworga dzieci Luciany. Póki żył Robert, Cicely była go-

towa spełnić każdą jego prośbę, a Luciana już wiedziała, jak dopilnować, by te prośby dotyczyły tego, co ważne dla jej synów i córki. Cicely potrzebowała nowych sukien. Urosła sporo, a poza tym dama dworu królowej musiała się prezentować doskonale, gdyż wpływało to na wizerunek jej pani. Pojechały z Orvą do londyńskich kupców sukiennych, nader chętnych zaopatrzyć damę królowej i córkę bogatego hrabiego we wszystko, co najlepsze. Suknie przywiezione na dwór przed dziesięcioma laty były po-dłużane i naprawiane, dopóki się dało. Potem Orva wybrała się do domu do Leighton po tkaniny, co rozwścieczyło Lucianę, która zaczęła nalegać, by jej mąż przyszłe garderobiane potrzeby córki zechciał załatwiać w Londynie. Joanna nie pomyliła się w ocenie dam, które miały jej towarzyszyć. Kilka znakomitych rodów w niewygodnym położeniu zaoferowało usługi swych córek na jej dworze na pół roku lub na trochę dłużej. By uczynić przyjemność najstarszemu bratu, hrabiemu Somerset, i dwóm stryjom, Joanna łaskawie przyjęła oferowaną jej służbę, zastrzegając jednakże, że zapewne szkockie damy też będą chętne do służenia na jej dworze, a im nie wolno będzie odmówić Wesele wyprawiono trzynastego lutego roku tysiąc czterysta dwudziestego czwartego, w dzień mroźny i słoneczny. Młoda para wyrzekła słowa przysięgi małżeńskiej w kościele św. Marii Overy na brzegu rzeki we wsi Southwark, w otoczeniu rodziny panny młodej: stryjów Henryka Beauforta, biskupa Winchester, który potem podjął królewską parę w swoim pałacu, i Tomasza Beauforta, księcia Exeter, podobnie jak ojciec wielkiego dowódcy wojskowego. Świadkami na ślubie były dwie królowe: wdowa po Henryku IV, Joanna z Nawarry, i wdowa po Henryku V, Katarzyna z Francji. Maleńki król pozostał w domu.

Małżeństwo zawarte zostało z miłości. Cicely czuta się szczęśliwa, a zarazem zazdrosna o czas, który jej najlepsza przyjaciółka spędzała z Jakubem Stuartem. Uznana przez inne damy dworu królowej, gdyż miała miejsce w sercu Joanny, była szanowana. Nie wykorzystywała swojej pozycji. Miała wiele pracy: należało spakować rzeczy królowej i swoje własne przed podróżą na północ. Wreszcie dwudziestego ósmego dnia marca orszak królewski ruszył w kierunku Szkocji, a dziewiątego dnia kwietnia przekroczył granicę między dwoma państwami. Cicely była zdumiona, widząc, że wyboiste gościńce, którymi jechali, wypełniał tłum Szkotów, którzy chcieli zobaczyć długo nieobecnego władcę. Poruszyły ją pozdrowienia, które wywoływały uśmiechy na twarzach młodego króla i jego królowej. Kiedy podążali do opactwa Melrose, gdzie mieli się spotkać z królewskimi kuzynami, wyszła im naprzeciw pograniczna szlachta. Lairdowie klękali przed Jakubem Stuartem, składając mu przysięgę na wierność. Przyjmował to z łaskawością, pytał o nazwiska i ściskał dłonie. Cicely usłyszała hrabiego Atholl, który jechał obok i mruknął do swojego towarzysza, kiedy wysoki pogranicznik ukląkł przed królem. - Na Boga! To Douglas z Glengorm. Jego bym się nie spodziewał. Zazwyczaj zostawia takie rzeczy naczelnikowi klanu. - Tak - odparł ze śmiechem towarzysz Atholla. - W ten sposób może robić, co chce, a w razie czego wina spada na hrabiego Douglasa. Atholl roześmiał się także: - Douglasowie sprawiają kłopoty, zgoda, ale powiadają, że Glengorm, choć uparty, jest uczciwy i prawy. Cicely popatrzyła na człowieka, który podniósł się z klęczek i potrząsał prawicą Jakuba Stuarta. Był to najwyższy mężczyzna, jakiego kiedykolwiek widziała,

od stóp do głów zbudowany z grubej kości. Odziany w ciemne nogawice, jasną koszulę, skórzany kaftan i długie skórzane buty, na głowie miał aksamitny kapelusz z orlim piórem. Nie ma w nim nic z dżentelmena, pomyślała i zaczęła się zastanawiać, czy wszyscy mężczyźni w Szkocji są do niego podobni. Gdyby byli, nie wróżyłoby to dobrze dziewczynie, której potrzebny był mąż. Dojechali do opactwa Melrose, w którym Anglicy* mieli oddać Jakuba Stuarta w ręce jego własnej szlachty. Był tam syn zmarłego królewskiego stryja, książę Albany, razem ze swymi trzema synami i wieloma szlachetnymi panami i damami, którzy także przybyli powitać króla w domu. Król był lodowato uprzejmy dla swoich krewnych. Ojciec kuzyna, stary książę Albany, odpowiadał za śmierć Dawida Stuarta. Wymyślał też wymówkę za wymówką, żeby opóźnić negocjacje na temat wypuszczenia króla z dworu Henryka IV. Nie wyszło mi to na zle, myślał w duchu Jakub Stuart. W Szkocji, przy stryju regencie nie dożyłby z pewnością męskiego wieku. Był bezpieczniejszy w Anglii, gdzie traktowano go z należnym szacunkiem, dbano o jego edukację i o umiejętności wojenne. Nie był słabym i niezdecydowanym człowiekiem jak jego nieboszczyk ojciec, atakowany przez młodszego brata i jego szlachtę. Ten król Szkotów, po dwudziestych dziewiątych urodzinach, zamierzał naprawdę rządzić, co jego kuzyn, książę Albany, zrozumiał natychmiast, kiedy po złożeniu królowi przysięgi na wierność usłyszał w odpowiedzi od Jakuba, że owa wierność przyszła dość późno. W jednej chwili Murdoch Stuart wiedział, że u tego władcy nie znajdzie przychylności. Król ruszył z miejsca, nie pozwalając księciu nawet przedstawić synów. Inni przepychali się do Jakuba, przedstawiając siebie i swoje małżonki. Było kilku mężczyzn, których już znal, ponieważ jego stryj wysyłał sy-

nów ze szlacheckich rodów, aby dotrzymywali mu towarzystwa w Anglii. Oczy króla zalśniły na widok Angusa Gordona, lairda Loch Brae, nadzwyczaj dobrego przyjaciela z tamtych czasów. Król podszedł do niego, pozwalając, by wyżsi pozycją panowie rozstąpili się, aby mógł uścisnąć prawicę lairda i objąć go gorąco. Lairdowi towarzyszyła piękna kochanka, która jako naczelniczka gałęzi rodu Hay złożyła przysięgę na wierność Jakubowi Stuartowi, podobnie jak Angus Gordon. Cicely pomyślała, że szlachta tłocząca się w opactwie Melrose nie wygląda na bardziej cywilizowaną od szlachty przygranicznej. - Jak mam znaleźć sobie męża wśród tak dzikich ludzi? - zapytała królową. - Bardzo się różnią od naszych angielskich lordów, to prawda - rzekła Joanna. - Wielu z nich jest jednak przystojnych, jak mój Jakub. - Wyrażają się wulgarnie - rzekła Cicely. - Król nie, ale on wychowywał się w Anglii. Ci Szkoci wyglądają jak rozbójnicy. - Żałujesz, że przyjechałaś? - zapytała przyjaciółkę królowa. - Nie - powiedziała Cicely. - Wolę być szczęśliwa i niezamężna niż zamężna i nieszczęśliwa. Młoda królowa roześmiała się na tę grę słów. Dwudziestego kwietnia dojechali do stolicy w Perth i rozpakowali się w pałacu Scone, który znajdował się na gruntach opactwa. Cicely musiała przyznać, że Szkocja była pięknym krajem. Z pałacu roztaczał się widok na góry. Wokół było wiele jezior. Przez parę ostatnich dni podróży przejeżdżali przez liczne, bystro płynące potoki pełne pstrągów i łososi należących wyłącznie do króla. Pałac Scone nie okazał się wielki. Wcześniej mieszkali w nim mnisi z opactwa, lecz teraz przeprowadzili się do innego budynku. Cicely i Orva dostały sypialnię

z własnym kominkiem i dwoma oknami z oprawionymi w ołów szybami, z widokiem na góry. Było tam nadzwyczaj wygodne łoże i solidnie wykonana leżanka na kółkach dla Orvy, stolik nocny, male siedzisko przed kominkiem i wiele miejsca na skrzynie z sukniami. - Kotary od łoża są zakurzone i pamiętają lepsze czasy - zauważyła Orva. - Dobrze, że wzięłam z Anglii nasze własne. - Zabrała się natychmiast do pracy. Zdjęła stare kotary i zapiszczała, kiedy wyleciało z nich kilka moli. - Złóż je, kwiatuszku, schowamy je gdzieś. Jeśli się przeprowadzimy, zabiorę nasze zasłony ze sobą i będziemy wtedy musiały zawiesić stare. Chyba że królowa rozkaże coś innego. Królowie uwielbiają przenosić się z miejsca na miejsce i w naszej Anglii mamy dzięki temu kilka pięknych zamków. Nie wiem zupełnie, gdzie mieszkają w tym dzikim kraju. To jest ładne miejsce, ale niezbyt reprezentacyjne, prawda? - Jo mówi, że wielki zamek jest w Edynburgu, a drugi w Stirling. Król pamięta te miejsca ze swojego dzieciństwa. Jego matka uwielbiała Perth. Myślę, że to będzie jego ukochana rezydencja. Zapytam ochmistrzynię, co zrobić ze starymi zasłonami - rzekła Cicely. - Jeśli będziemy musiały zabrać nasze zasłony, to je zabierzemy. - Podeszła do okien i zauważyła, że dwa skrzydła drewnianych okiennic, które chroniły przed jaskrawym światłem i chłodem, ledwie się trzymają. - Trzeba to naprawić - zauważyła. Podłogę w sypialni zamieciono przed ich przybyciem. Orva razem ze swoją panią powiesiły zasłony z ciężkiego lnu i błękitnego aksamitu. Siennik na łożu był świeży, co stwierdziły po zapachu. Orva położyła na nim puchowy materac, po czym sięgnęła głęboko do skrzyni z pościelą, skąd wydobyła płócienne prześcieradło pachnące lawendą, kilka puchowych poduszek i kołdrę. Szybko pościeliła łoże, podczas gdy Cicely ostrożnie wydobywała z drugiej skrzyni swoje suknie i wieszała je w małej kamiennej

wnęce przy sypialni. Sypialnia została dobrze przewietrzona przed ich przyjazdem i późnym kwietniowym popołudniem było w niej już chłodno. Orva skończyła szykować loże i rozpaliła ogień w palenisku, który wkrótce wesoło trzaskał, przeganiając wilgoć z pomieszczenia. - Najlepiej idź już, panienko, do sali - powiedziała do Cicely. - Powinnam się najpierw przebrać - odparła dziewczyna. - Lawendowa suknia z fioletową pelerynką jest ładna - podsunęła Orva. Pomogła Cicely się ubrać i wyszczotkowała jej kręcone, długie, kasztanowe włosy. Potem schowała je w piękny czepek ze złotej nitki przyozdobiony drobnymi ametystami. - Gotowe. Teraz już biegnij, panienko. Królowa będzie na ciebie czekać. Sala nie była nadmiernie duża ani nie robiła szczególnego wrażenia. Miała kilka palenisk, długie zakończone łukiem okna i szarą kamienną posadzkę. Wyglądała jak główna sala u każdego zamożnego szlachcica. Była jednak przepełniona po brzegi tymi, którzy przybyli poznać nowego władcę i zaskarbić sobie jego łaski. Wszyscy już wiedzieli, że Murdoch Stuart i jego synowie nie będą ulubieńcami króla. Doniesiono, że książę Albany sprowadził nawet do domu własnego kata. Dość, że niewielu chciało, by ich widziano rozmawiających z usychającą już gałęzią rodziny królewskiej. Cicely weszła do sali i odszukała królową. Kiedy ją dostrzegła, pośpieszyła do niej biegiem. - Spóźniłam się, wasza wysokość? - zapytała grzecznie. - Nie, zjawiasz się w samą porę, by mnie ocalić od nudy, Ce-ce - odparła Joanna Beaufort. - Angielskie damy, które z nami przyjechały, są w większej części przerażone widokiem Szkotów. Więcej jest tu mężczyzn niż

kobiet. Popatrz na moje damy, wszystkie skuliły się na swoich stołkach i boją się podnieść wzrok. Jamie rozmawia z osobna z każdym, kto przybył do Perth, próbując zgadnąć, gdzie ma przyjaciół, a gdzie nie. Ma mało czasu dla żony. Nadrobi to, kiedy znajdziemy się sam na sam - roześmiała się Joanna i mrugnęła figlarnie. - Rozejrzyj się, Ce-ce. Czyż to nie cudowne? I takie odmienne od angielskiego dworu! Mężczyźni są surowi i trochę dzicy, ale uważam, że te nieliczne kobiety, które się tu znajdują, są trochę śmielsze niż nasze damy. Przyjaciel Jamie'go, Angus Gordon, laird Loch Brae, przyprowadzi! ze sobą kochankę. Nazywa się Fiona Hay. Sądzę, że możemy się z nią zaprzyjaźnić. Jest też Maggie MacLeod, żona lairda z Ben Duff. To góralka z wyżynnej Szkocji, która poślubiła mężczyznę swego serca, lairda z pogranicza, co wprawiło we wściekłość jej rodzinę. One obie mają charakter, w przeciwieństwie do większości tych, które nam towarzyszą - rzekła królowa. - Popatrz! - odezwała się Cicely. - To ten człowiek znad granicy, który na gościńcu składał królowi przysięgę na wierność. Przystojny, ale jak dla mnie trochę grubo ciosany. - Znajdziemy ci dobrego męża - obiecała królowa. - Pamiętaj, Jamie obiecał to twojemu ojcu, zanim wyjechaliśmy z Anglii. Powiedział, że dopilnuje, byś dobrze wyszła za mąż. - Tak powiedział, to prawda - rzekła cicho Cicely, przypominając sobie dzień, kiedy ojciec przyjechał się z nią pożegnać. - Jesteś jeszcze piękniejsza niż twoja matka - rzekł do niej Robert Bowen. - Tak mi przykro, że cię nie mogłem wychowywać sam, Cicely. - Rzeczywiście wyglądał na zmartwionego, kiedy to mówił. - Rozumiem to, papo. Tak długo jak jest ze mną Orva, jest mi dobrze. Królowa Joanna traktowała mnie jak własną córkę. Była bardzo dobra. Z czasem Jo i mnie

odesłano na dwór, gdzie nie potrzebowałyśmy już macierzyńskiej opieki. A teraz spotyka mnie zaszczyt służyć na dworze królowej. Gdybyś mnie nie wystał wtedy do królowej Joanny, papo, nie miałabym przed sobą takiej przyszłości. Hrabia Leighton pokiwał głową. - Bardzo bym chciał, żeby uczucia Luciany były inne, moja córko, ale pomimo ślepoty, kiedy szło o ciebie, była dla mnie dobrą żoną i dobrą matką dla moich synów. - Pomogła ci się wzbogacić, papo - rzekła roztropnie Cicely. - A moi bracia zaczęli służyć na dworze za moim wstawiennictwem, co, mam nadzieję, moja macocha będzie zawsze pamiętać. - Uśmiechnęła się do ojca żartobliwie. Hrabia się roześmiał. - Poszczęściło mi się z tobą - rzeki. - Masz dobre serduszko, Cicely, równie dobre, jak miała twoja matka. Będę za tobą tęsknił. - Masz nową małą córeczkę, papo, i wiem, że Katarzyna wynagrodzi ci tę stratę - powiedziała Cicely, a po cichu pomyślała: - Dokładnie o to chodziło Lucianie. Ona uważa, że ojciec przegna mnie ze swoich myśli i skupi je na jej córce, ale się grubo myli. - Nigdy cię nie zapomnę, kwiatuszku - powiedział cicho Robert Bowen. - Jesteś moim pierwszym dzieckiem i na zawsze pozostaniesz droga mojemu sercu. Jednakże mało prawdopodobne, że cię kiedykolwiek jeszcze ujrzę, Cicely. Poprosiłem króla Jakuba, żeby ci znalazł w Szkocji dobrego męża. Masz wielki posag, który cię czyni w najwyższym stopniu pożądaną panną młodą. Pewne, że nawet kilku mężczyzn będzie zabiegało o twoje względy z tego powodu. Rzekłem królowi, żeby cię nie zmuszal do zamążpójścia, córeczko. Żeby łaskawie udzielił ci przywileju wybrania sobie męża spośród konkurentów. Wybierz mądrze. Nie wiem, czy znajdziesz miłość. Miłość jest rzadką rzeczą wśród ludzi na-

szego stanu. Upewnij się jednak, czy mąż, którego wybierzesz, będzie cię traktował z należnymi względami i darzył cię szacunkiem. Zbadaj, jaką ma reputację, Cicely, i wysłuchaj uważnie, co inni mają na jego temat do powiedzenia. Jesteś na tyle bystra, że wiesz, kiedy mówią prawdę, a kiedy kłamią. Obiecaj, że nie będziesz się spieszyć z wyborem towarzysza na całe życie, bowiem jeśli już przyrzekniesz komuś swoją rękę, nie wolno ci będzie złamać słowa. - Będę ostrożna, papo - zapewniła ojca Cicely. - Mieszkałam na dworze dość długo, by dostrzec różnicę między uczciwym człowiekiem a oszustem. - Złotnik, któremu powierzyłem twój posag, to Izaak Kira, Cicely. Mieszka w Edynburgu. Sądzę, że król wybierze Perth na swoją rezydencję, ale Izaak będzie do twoich usług, gdziekolwiek zamieszkasz. Co kwartał otrzymasz wypłatę na swoje potrzeby, moje dziecko. - Hrabia Leighton wstał z ławy, na której siedział z córką. - Muszę już cię opuścić, Cicely powiedział, a jego głos nieoczekiwanie zachrypł, jakby coś go dusiło w gardle. Przyciągnął ją do siebie i objął, po czym trzymał ją tak, blisko siebie, przez chwilę, która zdała się ciągnąć w nieskończoność. Wreszcie wziął jej twarz w obie ręce i ucałował gładkie policzki. Patrząc na niego, zobaczyła w jego oczach łzy. - Och, papo, nie płacz - powiedziała cichutko i pogłaskała go małą dłonią po twarzy. Uśmiechnęła się do niego lekko, ale w jej oczach także wzbierały łzy. - Niechaj Bóg, nasz Pan Jezus i jego błogosławiona Matka Maryja mają cię zawsze w opiece, Cicely powiedział córce hrabia Leighton. - Bądź zawsze szczęśliwa, córeczko mojej umiłowanej Anny, dziecię mojego serca! - Uścisnął ją po raz drugi. - Będę do ciebie stale pisała, papo, żebyś wiedział wszystko o moich życiowych postępach - obiecała Cicely. - Będę te listy wysyłała do królowej Joanny, bowiem

podejrzewam, że moja macocha, Luciana, może je przed tobą ukrywać. - Tak, to bardzo roztropnie, Cicely - zgodził się. Pocałował ją po raz ostatni w czoło i odwrócił się do wyjścia. - Niech cię Bóg błogosławi, córeczko - rzekł jeszcze, wychodząc z komnaty, w której prowadzili rozmowę. Myśląc o tym pożegnaniu, Cicely poczuła łzy pod powiekami i odwróciła się, by je ukryć przed królową. Joanna intuicyjnie wyczuła, o czym Cicely myśli, dlatego spróbowała zmienić temat. - Jest tu jeden bardzo przystojny mężczyzna, który się w ciebie wpatruje, Ce-ce - rzekła. - Odwróć się powoli i popatrz na drugą stronę sali. Rozmawia z Huntleyem. Zaciekawiona Cicely odwróciła się i zobaczyła, że istotnie, po drugiej stronie sali w grupie dżentelmenów otaczających króla stał wysoki, ciemnowłosy mężczyzna i patrzył prosto na nią. - Ojej! - wyrwało jej się i szybko odwróciła się z powrotem. - Jest zabójczo przystojny, Jo. Wydaje mi się też, że nigdy nie widziałam tak czarnych włosów. Poza tym jest bardzo wysoki, prawda? Widocznie wszyscy Szkoci są wysocy. Pamiętasz tego szlachcica z pogranicza, który przysięgał królowi na drodze? Nie sądzę, żebym kiedykolwiek widziała mężczyznę tak wysokiego, jednak tamten nie był tak elegancki, jak człowiek, który stoi z Huntleyem. Tyle, że pewnie i ten jest nieukiem, jak reszta tych wielmożów. Ci Szkoci wszyscy są nieokrzesani. Nie mogą się równać z naszymi angielskimi dżentelmenami. - To prawda - zgodziła się królowa. - Długo nie mieli nad sobą żadnego władcy i nie jestem pewna, czy można im ufać. Z drugiej jednak strony, kiedy dam Szkocji następcę, uspokoją się i przyzwyczają. - Królowa ściszyła glos. - Sądzę, że będę miała dziecko, Ce-ce. - Och! - Oczy Cicely otworzyły się szeroko. - Czy król już to wie? - wyszeptała. - I kiedy to będzie? - Prawdopodobnie pod koniec roku.

- Już tak prędko? - Cicely nie wiedziała, czy winszować przyjaciółce, czy dalej trwać w zdumieniu. Kobiety takie, jak jej macocha, musiały rodzić dziedziców czym prędzej, lecz Jo pochodziła z królewskiego rodu i nie musiała za wszelką cenę udowadniać swojej wartości. Zdawała się jednak bardzo szczęśliwa. Królowa Joanna roześmiała się. - Król jest znakomitym i pełnym zapału kochankiem, Ce-ce. Życzę ci, żeby spotkało cię podobne szczęście. Cicely zarumieniła się i zachichotała. Po czym spojrzała ukradkiem w bok i zobaczyła, że wysoki ciemnowłosy mężczyzna znów się w nią wpatruje. Uśmiechnęła się, po czym zwróciła się do królowej: - On znów na mnie patrzy, Jo - rzekła. - Och! Podchodzi do nas! Wysoki mężczyzna pokonał salę w kilku długich krokach i skłonił się nisko królowej Joannie. Podniósł do ust jej dłoń i pocałował. - Jestem Andrzej Gordon, wasza wysokość, laird Fairlea. Jego królewska mość raczył dać mi pozwolenie na złożenie wam uszanowania. - Miło mi cię poznać, milordzie - rzekła łaskawie królowa. - Widziałam, jak stałeś w towarzystwie lorda Hun-tleya i lairda Loch Brae. Czy jesteście krewnymi? - Tak, wasza wysokość. Część moich ziem graniczy z jeziorem Brae. To kraina Gordonów, wspaniale ziemie - odparł laird Fairlea i skierował wzrok ku Cicely. Widząc to, królowa rzekła: - Wybacz, milordzie. Nie przedstawiłam cię mojej towarzyszce. To lady Cicely Bowen, córka hrabiego Leighton, moja przyjaciółka od dzieciństwa. Kilka lat spędziłyśmy razem na dworze królowej Joanny z Nawarry. - Pani - laird skłonił się Cicely. - Milordzie - Cicely odwzajemniła ukłon z wdziękiem.

- Ce-ce, zabaw lairda rozmową. Widzę, że król się za mną rozgląda - rzekła królowa i nim Cicely mogła zaprotestować, ruszyła przez salę. - Czy nie sądzisz, pani, że królowa bawi się w swatkę? - zapytał Andrzej Gordon. Cicely zarumieniła się wbrew woli. - Skąd ci to przyszło do głowy, milordzie? - zapytała i dłonią powiodła po pelerynce, by wygładzić wyimaginowane zagniecenie. - Zostawiła mnie sam na sam z bezsprzecznie najpiękniejszą dziewczyną na tej sali - odparł z galanterią Gordon. - Na pewno zauważyłaś, pani, że przyglądałem ci się cały wieczór. - Nie zauważyłam - skłamała Cicely i ponownie spłonęła rumieńcem, bo musiał wiedzieć, że nie powiedziała prawdy. - Sądziłam, że patrzyłeś, panie, na królową. - Królowa jest urodziwa, lecz ty, pani, jesteś daleko piękniejsza - oświadczył laird z Fairlea. Zechcesz przejść się ze mną? - zaoferował jej ramię. Cicely zawahała się, po czym wzięła Andrzeja Gordona pod ramię. Był nadzwyczaj przystojny i nie wydawał się tak trudny w rozmowie, jak wielu obecnych tu szkockich panów. Nie roztaczał też wokół siebie nieprzyjemnego zapachu, co znaczyło, że jest czysty. Ubranie miał świeże, a nawet modne. - Patrz, Jamie, patrz! Ce-ce spaceruje z kuzynem Huntleya - szepnęła do męża królowa. - Czyż nie stanowią pięknej pary, skarbie? Jakub Stuart popatrzył na nich i uśmiechnął się. - Byłby dla niej stosowną partią, moje serce. On cieszy się łaskami u Huntleya i ma własne ziemie. Spędził też dwa lata na uniwersytecie w Aberdeen. Nie jest niewykształcony i nieokrzesany jak wielu moich wielmożów. Musimy ich zachęcić do tego małżeństwa. - Ona musi go pokochać, Jamie. Obiecałeś jej ojcu, że będzie miała prawo sama sobie wybrać męża. Wiem,

że Huntley będzie ci coś winien, kiedy Cicely postanowi poślubić jego krewnego. Wiem także, że sprzymierzeńcy są ci potrzebni, lecz nie pozwolę ci poświęcić mojej najlepszej przyjaciółki, jeżeli on nie przypadnie jej do serca. - Wiem, co obiecałem jej ojcu, skarbie - rzekł król. - I dotrzymam danego mu słowa, lecz to nikomu nie uczyni szkody, jeśli będziemy zachęcać Cicely, by wzięła tego młodego człowieka pod uwagę, prawda? Królowa się roześmiała. - Nie, milordzie, nikomu nie zaszkodzi, jeśli będziemy ją zachęcać. W ciągu kolejnych dni przed koronacją króla Jakuba I i królowej Joanny młoda para królewska rzeczywiście zauważyła, że Cicely Bowen i Andrzej Gordon częściej przebywają w swoim towarzystwie. Andrzej spędził trochę czasu we Francji, studiując kilka miesięcy na Sorbonie. Kochał poezję, co zbliżało go do króla Jakuba. Król uwielbiał pisywać wiersze i napisał nawet jeden o dniu, w którym po raz pierwszy ujrzał Joannę Beaufort, nazywając ją „najpiękniejszym i najświeższym młodym kwiatem", jaki kiedykolwiek widział. O ile królowa i jej małżonek sprzyjali temu małżeństwu, to lord Huntley sprzyjał mu bardziej, bowiem jeszcze lepiej niż beztroski krewniak widział korzyść w tym, by laird Fairlea poślubił bliską powierniczkę królowej i jej przyjaciółkę z dzieciństwa. Jakakolwiek ścisła więź z królem musiała wyjść jego rodowi na dobre, chociaż jak dotychczas Huntley uważał edukację krewniaka za marnowanie pieniędzy i czasu, a poezję traktował jako zajęcie dla głupców. Jakub Stuart jednak, o czym Gordon z Huntley szybko się przekonał, nie był głupcem. Tam, gdzie jego nieboszczyk ojciec, król Robert, okazywał się człowiekiem dobrym, lecz zbyt słabym, a jego stryj nieboszczyk, książę Albany, mocnym, ale nadmiernie chciwym, Jakub

Stuart był dość inteligentny, by zdobywać przyjaciół wśród pogranicznej szlachty i ludu. Teraz pozostawało jeszcze pytanie, czy będzie im lepiej z młodym władcą, czy bez niego. Kiedy Huntley rozprawia! o tym z zaprzyjaźnionymi hrabiami, jego krewniak zaczął się coraz gorliwiej zalecać do najdroższej przyjaciółki królowej. Pewnego popołudnia oboje wyjechali konno na pobliskie łąki, gdzie przygotowano dla nich piknik. Był wczesny maj i zbocza wzgórz rozkwitły żółtym i białym kwieciem. Usadowieni wygodnie przy białym nakryciu spożyli kurczaka, chleb z masłem i świeże truskawki, popijając przy tym wino z małych srebrnych kielichów. - Przekonałam się, że Szkocja jest bardzo piękna, tylko jeszcze dzika - rzekła Cicely spoglądając wokół na zielone wzgórza i w górę, na błękitne niebo. Niedaleko szumiał niewielki wodospad i spływał w dół skalistego koryta. - Fairlea to jeszcze dziksza kraina, lecz równie piękna, pani. Wierzę jednak, że ci się spodoba - rzekł Andrzej Gordon. - Mam przyzwoity kamienny dom z własną wieżą na odległym i najwęższym skraju jeziora Brae. Mój krewny, Angus Gordon, który jest lairdem Loch Brae, nie broni mi tego kawałka jeziora. Mam dość bydła i nawet trochę owiec. - Zatem jesteś zamożnym człowiekiem, milordzie - odrzekła Cicely. - Mam prawie wszystko, czego pragnę - rzekł Andrzej i uśmiechnął się do niej. - Brakuje mi tylko jednego. - Czego mianowicie? - zapytała Cicely odwzajemniając uśmiech. Dobry Jezu! Rzeczywiście byl bardzo przystojny. W jego błękitnych oczach zdawało się odbijać niebo. Kiedy sięgnął, by wziąć jej dłoń w swoją, serce Cicely podskoczyło w piersi. Zbliżył jej drobną i delikatną rękę do ust i pocałował.

- Potrzeba mi żony - odpowiedział. - Żony, by zaopiekowała się moim domem i dała mi synów. - A co z miłością? - spytała cicho Cicely. - Pewnego dnia będę musiała wyjść za mąż, milordzie, ale chcę kochać męża, a on musi kochać mnie. - Będziesz musiała go szanować, pani - poprawił ją laird Fairlea. - Tak, będę go szanować, zwłaszcza jeśli będę go kochać - odparła Cicely. - Zawsze mi mówiono, jak bardzo mój ojciec kochał moją matkę. Nie znałam jej, bo zmarła przy moich narodzinach. Drugi raz ojciec ożenił się dla majątku, bo musiał odbudować podupadłe Leigh-ton. Bardzo sobie ceni moją macochę, ponieważ dała mu trzech synów. Ona się odwzajemnia, szanując go i będąc dla niego dobrą żoną. Widzę, jak król Jakub kocha królową Joannę. Tego pragnę, milordzie. Chcę pokochać człowieka, za którego wyjdę, i sprawić, by i on mnie pokochał. Zdaję sobie sprawę, że to niezbyt życiowe, ale tak właśnie czuję. Nie zamierzam tego zmieniać. - A co twój ojciec, pani, powiada na takie przemyślenia? - zapytał. - Czyż nie pragnie dla ciebie najlepszej partii? Jesteś, pani, jak mi powiedziano, córką hrabiego. - Trzymał nadal jej rękę i nie zdawał się gotów szybko ją puścić. - Król Jakub ma oficjalną zgodę mojego ojca na wydanie mnie za mąż, pod jednym wszak warunkiem: mam prawo powiedzieć nie, jeśli małżeństwo nie będzie mi miłe - rzekła szczerze Cicely. - Może nawet, jeśli nie znajdę w Szkocji nikogo miłego mojemu sercu, wrócę do Anglii, milordzie. Po co to powiedziałam? - zastanowiła się Cicely. Przecież nie miała powrotu, niemniej skoro już te słowa padły, nie mogła ich cofnąć, bo tylko by się ośmieszyła. - Zatem musimy się w sobie zakochać, moja angielska różo - rzekł mężczyzna i lekko uścisnął jej rękę. - A może jest ktoś inny?

- Ależ skąd! Nie ma nikogo! - wyrzuciła z siebie pośpiesznie Cicely, po czym się spłoniła, wściekła na swoją szczerość. - Zdajesz sobie sprawę, że staram się o twoją rękę? - rzekł wprost Andrzej Gordon. - Owszem - rzekła niedbale Cicely, odzyskując szybko panowanie nad sobą. W końcu flirtowała i żartowała już z wieloma młodymi mężczyznami. Choć nigdy otwarcie się o nią nie starano, nie było powodu, by laird Fairlea się o tym dowiedział. - Twoje wysiłki, milordzie, są cokolwiek słabe - prowokowała. Zerwała kilka stokrotek i zaczęła z nich pleść wianek na włosy. Roześmiał się głośno, po czym ujął w swoje duże dłonie jej drobną twarz i pocałował długim i głębokim pocałunkiem, smakując poplamione truskawkami usta. Z zadowoleniem ujrzał zdumienie malujące się w jej błę-kitnozielonych oczach i zwolni! uścisk. - Czy tak jest trochę lepiej, lady Cicely? Serce łomotało jej w piersi. Dotknięcie twardych ust na jej wargach było bardzo podniecające. Kiedyś pewien chłopiec na dworze skradł jej całusa, ale tamten pocałunek był chłodny i przelotny. Nie przypominał zupełnie pełnych żaru warg Andrzeja Gordona. - Tak, znacznie lepiej, milordzie - zgodziła się uprzejmie. - Jeśli naprawdę zamierzasz się do mnie zalecać, może powinieneś się zwracać do mnie po imieniu, Andrzeju Gordonie. - Cicely - wymówił jej imię pieszczotliwym tonem. - Cicely o pięknych, kasztanowych puklach i błękitnozie-lonych oczach. Cicely z najsłodszymi wargami, które smakują jak truskawki. - Pocałował ją po raz drugi. Cofnęła głowę, a serce w piersi mocno jej zabiło. Była to z pewnością najbardziej zadziwiająca rzecz, jaka jej się w życiu przytrafiła. Nie mogła się doczekać, by podzielić się tym z Jo! Nie wolno jej jednak tak po prostu wpaść

jak dojrzałe jabłko prosto w duże, chętne ręce lairda Fairlea. Odsunęła się nieco od niego. - Jesteś zanadto zuchwały, mój panie - zbeształa go. - Sądzę, że jeden pocałunek dziś wystarczy. Obawiam się, żeś zanadto chciwy. - I tysiąc pocałunków nie wystarczy! - oświadczył i uśmiechnął się do niej, kładąc rękę na sercu. Mogę mieć nadzieję, że przyjmiesz moje starania, Cicely? - Najpierw muszę porozmawiać z królową - rzekłą, nieoczekiwanie zasadnicza. Nie powinien pomyśleć, że można ją kupić za dwa słodkie całusy. Przy całym swoim niedoświadczeniu Cicely uważała, że te całusy były naprawdę pyszne. - To moja pani i na wszelkie swoje poczynania muszę mieć jej zgodę, Andrzeju. - Naturalnie - zgodził się. Spodobało mu się, że Cicely tak bardzo dba o swoją reputację. Szkotki miały skłonność do większego zuchwalstwa niż większość innych kobiet. - Czy powinienem poprosić mojego krewnego Huntleya, by porozmawia! z królem? - Nie! To stanowczo zbyt wcześnie, milordzie. Jeśli chcesz się o mnie starać, Andrzeju Gordonie, czyń to, jak należy - rzekła Cicely. - Aby dostać mnie w nagrodę, musisz mnie zdobywać. Wszak w życiu nie ma nic zapewnionego, prawda? Poczuł się lekko urażony jej słowami. - Czyżbyś była aż tak zmienna, Cicely, że nie umiesz nic postanowić? - zapytał. - Nie, nie jestem zmienna, milordzie. A jeśli, kiedy lepiej się poznamy, okaże się, że nie pasujemy do siebie? Małżeństwo, jak wiemy oboje, jest na całą wieczność - przypomniała Andrzejowi Gordonowi Cicely. - Twoja urodziwa twarz, twoje kuszące usta i inne umiejętności, jeszcze mi nieznane, mogą nie wystarczyć. Musimy być równie dobrymi przyjaciółmi, jak kochankami, tak jak król i królowa. Na mniej nie przystanę, Andrzeju Gordonie.

Zaskoczyła go, ale postanowił ją zdobyć. Była piękna. Wysławiała się zręcznie i dobrze mu się z nią rozmawiało. Jego krewny, Huntley, już mu doniósł, że lady Cicely Bowen ma niemały majątek. Andrzej Gordon doszedł do wniosku, że to dla niego doskonała partia. Dziewczyna była miła dla oka, bogata i miała wpływowych przyjaciół. Jego klan zgadzał się na małżeństwo z Angielką. Lepiej już nigdy nie trafię, myślał laird Fairlea. Miał zamiar ją zdobyć, a jeśliby rzec całą prawdę, to jego serce było nawet trochę zawojowane przez lady Cicely Bowen.

Rozdział 4 Na parę dni przed koronacją Jakub I złożył wizytę w parlamencie. Tam hrabiowie i inni wielmożowie przekonali się, że nie odziedziczył charakteru po ojcu. Był raczej podobny do prapradziadka, Roberta Bruce'a. Jakuba bowiem wielce zajmowały prace rządu i zamierzał doprowadzić do tego, by rząd pracował skutecznie i uczciwie. Hrabiowie nie byli radzi, słysząc wypowiedziane mocnym głosem oświadczenie króla: - Jeżeli jaki człowiek będzie wszczynał wojnę przeciw drugiemu, spotka go sroga, przewidziana prawem kara. Zaprowadzę na tej ziemi trwały i piękny pokój. W miarę jak słuchali tego króla w pełnej respektu ciszy, zaczęli pojmować, że nie będą mogli nim sterować ani odsunąć od władzy. Dla Szkocji nadeszły nowe czasy. Czternastego dnia maja w opactwie Scone Jakub Stuart, pierwszy tego imienia, i Joanna Beaufort, jego małżonka, zostali koronowani na króla i królową Szkocji. Jakub stal wyprostowany i pewny siebie. Był pociągającym, młodym mężczyzną o ciemnorudych włosach i bursztynowych oczach. Miał podłużną twarz i długi nos. Roztaczał wokół siebie aurę dostojeństwa. Królowa, wytworna, o pełnym słodyczy obliczu, stalą obok męża. Jej ciemnoblond włosy i błękitne oczy lekko kontrastowały z wizerunkiem króla. Po koronacji, w królewskich purpurowych płaszczach podbitych gronostajami, zostali przewiezieni po ulicach Perth wśród gorliwego wiwato-

wania tłumu. Nad nimi świeciło słońce i wszystkie serca napełniła nadzieja na dobre czasy. Za nimi posuwał się orszak wielmożów i dworzan. Cicely dosiadała swojej klaczy po damsku, chociaż rzadko jeździła w ten sposób. Tego jednak dnia jej zachowanie nie mogło przynieść ujmy królowej, musiało być zatem nieskazitelne. Obok niej jechał laird Fairlea. Rzadko ją odstępował, co zostało dostrzeżone przez tych, którzy regularnie bywali na dworze. W środku procesji jechała grupa szlachty z pogranicza. Znajdowali się między nimi Bruce'owie, z którymi spokrewniony był król. Byli też Armstrongowie, Hepburnowie, Scotowie i Douglasowie. - Na oko dobry z niego człowiek - rzeki do młodszego brata łan Douglas, laird Glengorm. - Zachował się łaskawie, kiedy na drodze złożyłem mu przysięgę na wierność. - To się zobaczy - odparł młodszy brat, Fergus. - Co takiego słyszałeś? - zapytał brata łan. - Lud jest zadowolony, ale jak powiadają, północ wręcz przeciwnie. Pokazał już, że nie jest chwiejnym starym Robertem ani hrabią Albany, którego łatwo było kupić i który sam nie wzdraga! się przed kupowaniem sobie sprzymierzeńców majątkiem bratanków. - Na granicy jest inaczej - rzek! łan. - My nie sprzeciwiamy się stale koronie, jak czynią to MacDonaldowie, Gordonowie i inni na północy. - My, Douglasowie, mamy swoje zatargi z królami - zauważył Fergus. - Dochowam pokoju, jeśli tylko król będzie mnie szanował - oświadczył łan Douglas. - Jak długo będziemy musieli tu zostać? - zapytał Fergus. - To miasto jest dla mnie za ciasne. Potrzeba mi otwartej przestrzeni naszej ziemi. Poza tym już wiosna i pora wyprawić się za granicę. - Nasza królowa jest kuzynką króla Anglii. Jest tutaj, by zaprowadzić pokój między naszymi krajami – odparł-

łam. - Jeśli nie będziemy napadani, nie wolno nam pierwszym napadać, braciszku. - Kiedy wrócimy do domu? - zapytał ponownie Fergus. - Może za dzień, a może za dwa - odparł brat. - Widziałeś, jak koronowano króla Szkocji! Uczcisz to w królewskim pałacu! Będziesz miał co opowiadać dzieciom. - Wolałbym czym prędzej znaleźć jakąś tawernę i tam świętować - narzekał Fergus. - Ci wielmożni panowie mnie odpychają, a z im dalszej północy pochodzą, tym trudniej jest zrozumieć ich mowę. Lękam się o swoje życie, bo mogę niechcący któregoś obrazić i skończyć, nadziewając człowieka na swój miecz - pożalił się Fergus. - To po prostu jedz, pij, śmiej się, kiedy wszyscy przy ławie śmiać się będą, i oglądaj sobie ładne dziewki - podsunął brat. - Ach, ty masz nadzieję ujrzeć to gładkie stworzenie, które jechało obok królowej tamtego dnia na gościńcu - rzekł ze złośliwym uśmieszkiem Fergus. - Od tamtej pory co i rusz o niej mówisz. Teraz jedzie razem z jednym takim od Gordonów. Powiadają, że zamierza pojąć ją za żonę. - A skąd ty, u diabła, znasz te wszystkie plotki? - Bo piję w tawernach, a nie w pałacowych komnatach, a poza tym widziałem, jak pomagał jej dosiąść konia, kiedy wyszliśmy z opactwa - odparł Fergus i uśmiechnął się szeroko. - Kogo my tutaj znamy, kto by mógł mnie jej przedstawić? - zastanawiał się głośno łan. - Sir William powinien być w pałacu - przypomniał bratu Fergus. Sir William Douglas był zwierzchnikiem Glengorm. - No jasne, ależ ze mnie barania głowa, że o tym zapomniałem! Zatem dzisiaj zostanę przedstawiony tej ślicznej dziewczynie. Zakocham się w niej, jak myślisz, Fergusie? - A dlaczegóżby nie? - Młodszy brat roześmiał się gromko. - Czyż nie zakochujesz się w nich wszystkich,

zanim im zawrócisz w głowach? Nie znam równego tobie poskramiacza dziewek. Nasz dziadek byłby z ciebie dumny, łanie. Ojciec żył zaledwie tylko tak długo, żeby nas spłodzić, a ja swoim przyjściem na świat zabiłem naszą matkę. Dziadek za to był równie chętny do dziewek jak ty. - A jakże, co i rusz widzę w naszej wiosce jakąś podobną do niego twarz - roześmiał się łan. Niespecjalnie urodziwe płodził dziewczęta, ale za to chłopaków niczego sobie. - Nagle spostrzegł, że sypią się na niego kwiaty, i spojrzał w górę, gdzie zobaczył w oknie grupę kobiet oglądających procesję i machających rękami, łan Douglas odmachał do nich i mrugnął. Dziewki zapiszczały z uciechy, a on znowu się roześmiał. - Lepiej się oszczędzaj, jeśli zamierzasz coś zostawić dla malej towarzyszki królowej - zauważył złośliwie Fergus. łan Douglas ryknął śmiechem. - Może i niegłupio mówisz - zgodził się. - Tyle że tego dla dziewek to ja mam zawsze więcej, niż trzeba - pochwalił się laird Glengorm, a jego orzechowe oczy zalśniły łobuzersko. Fergus Douglas pokręcił głową. - Nasz klan by ci tego nie puścił płazem, gdybyś nie był takim dobrym lairdem - rzeki. - łanie, posłuchaj mnie. Już najwyższa pora, żebyś skończył z tymi uciechami. Trzeba ci żony. Musisz spłodzić następne pokolenie dla Glengorm. Wiem, że w okolicach domu nie ma nikogo dość dla ciebie pociągającego, ale może ta ładna Angielka ci się spodoba. Wygląda na dość potulną, a chodzą też słuchy, że nie tylko jest przyjaciółką swojej pani, ale ma też całkiem pokaźny posag. Nie słyszałem nigdy, żebyś dwa razy wspomniał jakąkolwiek dziewkę, ale o tej mówisz bez przerwy, odkąd zobaczyłeś ją na gościńcu. - No proszę, młodszy brat udziela mi rady - zakpił łan Douglas.

- Jestem tylko jedenaście miesięcy młodszy i mam już żonę, jedno dziecko, a i drugie w drodze - rzekł z powagą Fergus Douglas. - Przecież ty będziesz po mnie dziedziczył, a potem twoje dzieci - rzekł niedbale laird. - Glengorm już jest bezpieczne. Fergus potrząsnął ciemnobrązową czupryną. - To ty jesteś lairdem - powtórzył uparcie. - Twoim obowiązkiem jest się ożenić i spłodzić następców. łan Douglas zrazu wzruszył ramionami, a potem westchnął. - Wiem - przyznał. - Muszę jednak szczerze ci coś rzec, braciszku. Powiadasz, że często wspominam o dziewczynie na gościńcu. To prawda, wspominam. Coś w niej było takiego... Nie jestem nawet pewien, czy potrafię to nazwać. Wierzę jednak, że to towarzyszka w sam raz dla mnie, Fergusie. Muszę ją mieć za żonę! Nie chcę żadnej innej. To, o czym mówię, to szaleństwo, wiem. Już nigdy nikomu się do tego nie przyznam. - Zatem lepiej poszukajmy sir Williama, żeby cię przedstawił dziewczynie - rzekł rzeczowo Fergus. Jeśli to ta jedyna, to lepiej uderz w konkury jak najszybciej, bo inaczej ten laird Gordonów sprzątnie ci ją sprzed nosa. Obaj mężczyźni wrócili do niewielkiej gospody, w której udało im się znaleźć nocleg dzięki sir Williamowi, który pragnął jak najgodniej zaprezentować swój klan na koronacji, łan Douglas umył twarz i ręce. Jego twarz pokrywał już lekki rudy zarost, lecz nie miał czym się ogolić. Włosy miał długie, sięgające do karku, zupełnie niepodobne do krótkich, modnie ostrzyżonych czupryn, jakie nosili król i jego otoczenie. Miał na sobie ciemne wełniane nogawice, białą koszulę i skórzany kaftan. Na ciemnym aksamitnym berecie widniało godło klanu i orle pióro. Jego długim butom nie mogło już pomóc żadne czyszczenie. Brat nie wyglądał wcale lepiej.

Wrócili do pałacu, gdzie odszukali naczelnika klanu, sir Williama Douglasa, który widząc obu młodych ludzi, przywitał ich gorąco. - No, co sądzicie o tym królu ze Stuartów? - zapytał otwarcie. - Wydaje się, że to szlachetny człowiek, ale surowy - odparł powoli łan. - Tak, chłopcze, masz dobre oko do ludzi - potwierdził sir William. - Tyle że interesują go tylko kobiety - zażartował Fergus. - A szczególnie jedna. Sir William podniósł pytająco brew. - Czyżby, Glengorm? Kim ona jest? - Nie wiem, kim ona jest, panie - odparł łan. - Miałem nadzieję, że dowiem się tego od ciebie, a może nawet będziesz mógł mnie przedstawić. - Czy jest tutaj w sali? - zapytał sir William. - Możecie mi ją pokazać? łan Douglas przeszukał wzrokiem salę i zobaczył ją. Była ubrana w jasnozieloną aksamitną suknię, na której miała brokatową pelerynkę koloru głębszej zieleni. Jej kasztanowe pukle były tego wieczoru rozpuszczone i okalały drobną twarz. Nie mógł się powstrzymać, by nie pomyśleć, czy te piękne włosy okazałyby się tak miękkie w dotyku, na jakie wyglądały. - To ta dziewczyna - powiedział i pokazał palcem. - Obok królowej. - Ta z Gordonem stojącym przy jej boku z miną posiadacza - wtrącił złośliwie Fergus i uśmiechnął się. - Ach tak - rzekł cicho sir William. - To lady Cicely Bowen, córka angielskiego hrabiego. Bliska przyjaciółka królowej, towarzyszka jej dzieciństwa. Królowa zaprosiła ją do Szkocji. Mierzysz wysoko, Glengorm, ale radzę ci zapomnieć o tej damie. Chodzą słuchy, że krewniak Huntleya zamierza wkrótce się jej oświadczyć.

- Nie może jej dostać - rzekł łan Douglas. - Ona zostanie moją żoną. Przedstaw mnie, błagam, sir Williamie. - Chłopcze, nie łam sobie serca. Ta dziewczyna to dama od czubka głowy po końce wypielęgnowanych paluszków u stóp. Prawda jest taka, że Gordon z Fairlea ma z nią więcej wspólnego, niż ty mógłbyś mieć kiedykolwiek. Wychowywała się na dworze królowej i mieszkała na dworze w Anglii. A ty jesteś właścicielem przyi granicznej strażnicy, lanie. - Czy ten Gordon ma ziemię taką jak moja? I zwierzęta? I dom, w którym może umieścić żonę? zapytał łan Douglas. - Czy może żyje lepiej niż jego pan? - Ma ziemię, bydło i dom - rzekł sir William. - Ale też podróżował za granicę, mówi po francusku i podobno pisze wiersze, przez co jest w bliskiej komitywie z królem Jakubem. Jego naczelnikiem klanu jest lord Huntley. Fairlea jest jego ulubieńcem. Ma wiele do zaoferowania lady Cicely. Patrz na jego elegancję i modny strój, łanie. Damie się to podoba. Patrz na wytworność jego manier. Nie możesz rywalizować z takim człowiekiem, nawet nie ściągaj na siebie wstydu, próbując. Pogódź się z tym, kim jesteś: prostym człowiekiem z pogranicza. Jeśli nareszcie postanowiłeś się ustatkować i ożenić, pomogę ci znaleźć przyzwoitą dziewczynę z posagiem odpowiednim dla Glengorm. - Przedstaw mnie tylko, sir Williamie - rzekł łan Douglas. - A ja już będę wiedział, jak się do niej zalecać. - Dobrze - naczelnik klanu westchnął. - Skoro taki jesteś pewny, nic cię nie odwiedzie od twoich zamiarów, jak tylko próba, by zdobyć uznanie damy, i porażka. Tylko nie mów potem, że cię nie ostrzegłem, Glengorm. - Mam wszystko to, co ma Gordon, a może nawet więcej - powtórzył uparcie łan Douglas. -1 założę się, że jako mężczyzna jestem o wiele lepszy. - Nie szukaj z nim zwady - ostrzegł sir William. - Nie będzie żadnej zwady, dopóki Gordon się nie połapie, że dziewka jest moja - padło pewne siebie stwierdzenie.

- Jeszcze nie zamieniłeś jednego słowa z dziewczyną. Nie wiesz nawet, czy się polubicie - rzekł sir William. - Ja ją polubię - powiedział cicho łan Douglas. - W kobiecie jest więcej niż tylko ładna buzia i miękkie piersi - powiedział sir William. - Dlaczego akurat ta, Glengorm? - Tamtego dnia na drodze, gdzie składałem przysięgę na wierność królowi Jakubowi, ujrzałem ją po raz pierwszy. Siedziała w siodle i śmiała się z królową. Na krótko spojrzała w moją stronę i w tamtej chwili, sir Williamie, skradła moje serce. - W ogóle nie patrzyła na ciebie - wtrącił się Fergus. - Po prostu rozejrzała się dookoła. Przysiągłbym, że nigdy na ciebie nie popatrzyła, łanie. - Patrzyła - powiedział cicho łan Douglas. - Na rany Chrystusa! - przeklął pod nosem sir William. - Ten chłopak jest chory z miłości i ma złamane serce. Chodź, i połóżmy temu kres, Glengorm. Przedstawię cię. - Począł zmierzać przez salę, a dwaj bracia za nim. Kiedy doszedł do miejsca, gdzie siedziała królowa, stanął, czekając grzecznie, aż zostanie zauważony. Joanna Beaufort zobaczyła go i dwóch towarzyszących mu mężczyzn. Pomyślała, że jeden wygląda znajomo, lecz nie mogła sobie przypomnieć, gdzie go widziała. - Sir Williamie - przywitała się. - Wasza wysokość, chciałbym przedstawić mojego krewnego, lana Douglasa, lairda Glengorm, i jego młodszego brata, Fergusa. - Witajcie w Perth, panowie - rzekła królowa, kiedy bracia skłonili się jej nisko. Wtedy przypomniała sobie wielkiego wysokiego pogranicznika, który składał jej mężowi przysięgę w drodze. - My już, jak sądzę, spotkali-

śmy się wcześniej, panie na Glengorm - zwróciła się do niego królowa. - Nieoficjalnie, miłościwa pani - odparł łan Douglas. - Wystąpiłeś z tłumu stojącego wzdłuż drogi, by oddać się w naszą służbę, czyż nie, milordzie? spytała Joanna Beaufort i pomyślała: - Rzeczywiście to postawny, przystojny mężczyzna. - Tak uczyniłem, ale czuję się zaszczycony, że wasza wysokość pamięta takiego skromnego szlachcica z pogranicza - odparł łan z uśmiechem. - Podejrzewam, że nie jesteś nadzwyczajnie skromny, milordzie. - Królowa roześmiała się. - Nie sposób jednak cię zapomnieć, ponieważ jesteś na pewno człowiekiem najsłuszniejszego wzrostu, jakiego dane mi było poznać. Przyjechałeś zatem zobaczyć naszą koronację? - I poznać, za waszym pozwoleniem, pewną damę z waszego dworu, miłościwa pani - rzekł szczerze laird. - Myślę, że wiem, co to za dama, którą życzysz sobie poznać, milordzie, bowiem przyglądałeś się jej tamtego dnia nader zuchwale - odparła królowa i roześmiała się znowu. Odwróciła głowę. - Ce-ce, masz jeszcze jednego adoratora. Chodź i poznaj lairda Glengorm. Cicely odeszła od niewielkiej grupki młodych ludzi, z którymi gawędziła. Dygnęła przed królową i otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia na widok lana Douglasa. - Ce-ce, pozwól sobie przedstawić lana Douglasa, lairda Glengorm - rzekła królowa. - Milordzie, to moja najdroższa przyjaciółka i towarzyszka, lady Cicely Bowen. łan Douglas skłonił się, po czym wziął rękę dziewczyny w swoją potężną dłoń i pocałował. - Pani - powiedział. I nagle poczuł, że nie jest w stanie powiedzieć nic więcej, gdyż miał przed sobą najbardziej uroczą istotę, jaką widział w całym dwudziestosiedmioletnim życiu.

- To ty jesteś tym wielkim człowiekiem z gościńca - przemówiła Cicely. Skinął głową. - Przyjechałeś, panie, na koronację? - zapytała uprzejmie Cicely. - Tak - potaknął. Co się u diabła z nim stało? Nigdy w życiu tak nie stał, nie mogąc wydusić słowa. To była wszak tylko dziewczyna. No tak - powiedziało coś w jego myślach - ale to dziewczyna, z którą zamierzam się ożenić. - Perth to urocze miejsce, prawda? - ciągnęła Cicely. Był to z pewnością bardzo urodziwy mężczyzna, lecz jeden z tych małomównych. - Nie lubię miasta - przemówił wreszcie łan Douglas. - Wolę swoją ziemię i góry na granicy. Powietrze jest świeże, a niebo szersze, kiedy nie zasłaniają go domy. - Zatem nie podobałoby ci się w Anglii - rzekła Cicely. - Mamy o wiele więcej miast, niż zdążyłam zobaczyć w Szkocji. Londyn zaś jest ogromny i hałaśliwy. Znacznie bardziej niż Perth, milordzie. Zapewne szybko wrócisz do domu? - Za parę dni - odpowiedział. Jego orzechowe oczy zwęziły się, kiedy podszedł Andrzej Gordon, by stanąć przy Cicely. Czy ten człowiek nie mógł zostawić jej w spokoju? - Pewnie jeszcze się spotkamy, milordzie - rzekła Cicely, po czym zwróciła się do królowej: - Za waszym pozwoleniem, miłościwa pani, Andrzej zaproponował mi przechadzkę po ogrodzie. Kiedy królowa skinęła głową na znak zgody, Cicely dygnęła w ukłonie i położyła drobną dłoń na ramieniu lorda Fairlea, po czym odeszła, uśmiechając się do towarzysza i gawędząc z ożywieniem. Widząc rozczarowanie w oczach lana, królowa rzekła współczująco:

- Sądzę, że twoje starania byłyby bardziej docenione przez inną, milordzie. Laird z Fairlea widocznie zaskarbił sobie na dobre uwagę Cicely. Mają ze sobą wiele wspólnego. - Rozważę waszą radę, miłościwa pani - powiedział łan Douglas. Ukłonił się grzecznie i odszedł. Fergus pośpieszył za bratem. - Nie był, widać, aż tak bardzo zainteresowany, bo łatwo się poddał - zauważyła królowa. - łan Douglas nie przywykł do porażek, miłościwa pani - zauważył sir William. - Nie jest też człowiekiem, który odsłania przed innymi swoje myśli. Wzdłuż obu stron granicy słynie jako przebiegły Douglas z Glengorm. Nikomu jeszcze nie udało się przewidzieć, co uczyni. Nie jest to jednak człowiek zły. Naczelnik klanu rozejrzał się po sali. łan Douglas i jego brat odeszli. Sir William poczuł się nieco niezręcznie. Bracia wyszli z pałacu i udali się do swojej gospody, łan był w ponurym nastroju i zmarszczy! brwi, głęboko coś rozważając. Przez jakiś czas Fergus zachowa! milczenie, ale wreszcie się odezwał: - Cóż, ostrzegaliśmy cię. - Zachowałem się jak młokos przy swojej pierwszej dziewczynie - rzekł gniewnie laird. - Prawie wcale się do niej nie odzywałem. Na rany Chrystusa, Fergusie, ależ ona jest piękna! Ma błękitnozielone oczy. A te włosy! Wszystko, co mi się udało, to utrzymać ręce przy sobie. Ma pełen słodyczy głos i pachnie fiołkami. - Daj spokój, bracie - rzeki Fergus. - Gdy podszedł do niej Andrzej Gordon, od razu o tobie zapomniała. Powiadają, że Huntley poprosi o nią dla swojego kuzyna jeszcze przed św. Janem. Do sierpnia będzie już poślubiona i rozdziewiczona.

- Nie! - rzekł ze wściekłością laird Glengorm. - Fairlea jej nie dostanie! Cicely Bowen będzie moja, zostanie moją żoną! Musimy tylko poznać się lepiej. Ale jak mogę sprawić, by zobaczyła we mnie męża dla siebie, skoro za każdym razem, kiedy się do niej zbliżę, albo jest z tym przeklętym Gordonem, albo on gdzieś czai się w pobliżu? - Tak długo, jak Gordonowie będą w Perth, nic z tym nie zrobisz, łanie - rzeki młodszy brat. - Wiążą z tym małżeństwem wielkie nadzieje na przyszłość. Mówiłem ci już, że dziewczyna dostała od ojca bardzo bogaty posag. - Więc Gordonowie chcą ją mieć dla złota? Bękarty! - przeklął laird. - Ja jej zapragnąłem w chwili, gdy ją ujrzałem, nic o niej nie wiedząc. Pragnąłbym jej nawet, gdyby przyszła do mnie w jednej koszuli i nie miała mi nic więcej do zaoferowania w posagu. - O, Chryste! - Teraz z kolei zakrzyknął Fergus. - Jesteś zakochany po uszy! Jak, u diabła, można się zakochać w dziewce, o której wie się tak mało? Może to tylko pożądanie? - To jedno i drugie - przyznał laird. - Tak, pragnę mieć ją w łożu, ale to jest coś więcej niż tylko to. W niej tkwi coś takiego... Nie umiem nawet znaleźć słów, by to wyjaśnić. Po prostu wiem, że jest właśnie mnie przeznaczona, z nią będę mieć dzieci i przy niej się zestarzeję. - W takim razie żal mi ciebie - rzeki Fergus. - Jest mało prawdopodobne, że spełni się pragnienie twego serca, łanie. Nic nie możesz zrobić, żeby to zmienić. - Zawsze da się coś zrobić, braciszku. Muszę nad tym pomyśleć, ale w domu, w Glengorm. W Perth nie mamy już nic do roboty. Jutro wyjedziemy, lecz dziś w nocy będę śnił o Cicely Bowen. Cicely zapewne by pochlebiało, gdyby usłyszała te słowa, ale rzecz jasna nie miała o nich pojęcia. Spacerowała po rozkwitłym majowym ogrodzie z lairdem Fairlea. Powietrze było świeże i przepełnione zapachem wczesnych kwiatów, chociaż jeszcze dość chłodne.

- Czy w Szkocji bywa w ogóle cieplej? - zapytała towarzysza. - Zimno ci, moja słodka? - Objął ją ramieniem. - Trochę - przyznała. - Zatrzymajmy się i usiądźmy - zaproponował. - Podzielę się z tobą płaszczem. - Narzucił jego połę na jej ramiona, kiedy siedli, i przysunął ją bliżej siebie. - Tak lepiej? - Lepiej - rzekła Cicely. - Nie powinniśmy jednak zbyt długo tak tu siedzieć. Ludzie zaczną plotkować, a ja muszę bardzo dbać o swoją reputację, milordzie. - Tylko chwilę, bym mógł ci skraść pocałunek, moja słodka - rzekł laird Fairlea i ujął jej policzek kciukiem i palcem wskazującym, by przysunąć jej twarz do swojej i złożyć wargi na jej ustach, Cicely westchnęła z zachwytu, kiedy pocałował ją delikatnie, pocierając ustami jej usta. Cieszyły ją te kradzione od czasu do czasu pocałunki. Dziewczyna, nawet skromna, nie mogła dożyć do lat siedemnastu i nie być całowana. Jego usta były delikatne, a oddech świeży. Po chwili jednak odsunęła się. - Jesteś zbytnio zuchwały - rzekła. - A ty się nie opierasz - odparował z lekkim uśmiechem. - Czyżby mój pocałunek był naprawdę niepożądany, lady Cicely? - Nie - przyznała. - Nie był. Lecz dopiero co się poznaliśmy, a wcale nie jest łatwo zdobyć moje łaski, milordzie. Powiada się, że szkockie dziewczęta są skore do rozdawania całusów, lecz ja jestem Angielką, a nie Szkotką. Dobrze by było, gdybyś to zapamiętał. - Jeśli wyjdziesz za mąż w Szkocji staniesz się Szkotką, a twoje całusy będą należały wyłącznie do męża - powiedział laird Fairlea. - Jeszcze nie wyszłam za mąż w Szkocji, milordzie - odparła Cicely. Jej serce zabiło z podniecenia. Czyżby dawał do zrozumienia, że powinni się pobrać? - Każdy,

kto stara się o moją rękę, musi porozmawiać wpierw z królem, by wyraził zgodę na małżeństwo. Mój ojciec dał mu upoważnienie, bowiem sam jest za daleko - rzekła. - Zatem musisz wyjść za mąż za tego, którego wskaże ci król - rzekł Andrzej Gordon. - Nie, wyjdę za mąż za tego, który mi się spodoba - wyjaśniła Cicely. - Król Jakub będzie działał w moim imieniu. Mój ojciec kochał moją matkę, a ona jego. Dał mi zatem przywilej, bym poszła za głosem serca, milordzie, i tak uczynię. - Wstała z ławki, na której siedzieli. - Powinniśmy wracać do sali, bo inaczej zaczną opowiadać niestworzone rzeczy o naszej nieobecności. - Naturalnie - zgodził się i także wstał, po czym odprowadził Cicely do pałacu. Zostawił ją z królową i poszedł poszukać krewnego, lorda Huntleya. - Jesteś zarumieniona - zauważyła cicho królowa Joanna. - On zaczyna mówić o małżeństwie - odpowiedziała Cicely. - Podoba ci się? - spytała królowa. - Jest czarujący, to prawda. Mamy też ze sobą wiele wspólnego, ale jest jeszcze za wcześnie, Jo. Poznaliśmy się dopiero, a on z pewnością bardzo się przy mnie stara - powiedziała Cicely. - Nie chcę wychodzić za mąż w pośpiechu, a jeśli będzie za bardzo nalegał, to mnie od tego w ogóle odwiedzie, bo wtedy zacznę się zastanawiać, czy chce się ożenić z miłości do mnie, czy do mojego bogactwa. Małżonka hrabiego Atholl rozpowiada wszystko. Żadna z naszych tajemnic nie jest bezpieczna, kiedy ona o niej usłyszy. A ja nie chcę wyjść na pierwszą naiwną, która ulegnie pocałunkom urodziwego młodzieńca. - A zatem cię pocałował? - zapytała z ożywieniem królowa. - Parę razy, w czym się bardzo rozsmakowałam. Dziś jednak położyłam temu kres w taki sposób, by go nie ob-

razić, ale dać nam obojgu nawet więcej przyjemności - przyznała Cicely z uśmiechem. - To dżentelmen. - Jego klan wiele znaczy w Szkocji, a on sam jest w łaskach u Huntleya, który posiada pewną władzę rzekła królowa. - To byłby dla ciebie bardzo dobry mariaż, Ce-ce. - Chcę się zakochać, Jo. Moi rodzice się kochali. Ty i król także - oparła Cicely. - Jakub i ja oraz twoi rodzice to nie reguła. Wiesz o tym - powiedziała Joanna Beaufort. - Małżeństwo zawiera się dla ziemi, złota i dla sprzymierzeńców. Masz złoto i urodę. Jesteś przyjaciółką królowej. To wszystko czyni cię niezwykle cenną partią. Miłość jest ulotna. Najlepsze, czego możesz oczekiwać, to człowiek, który będzie cię szanował i który będzie dla ciebie dobry. Jeśli potraficie być przyjaciółmi, tym lepiej. Jednak miłość w małżeństwie trafia się rzadko, Ce-ce. Cicely westchnęła. Wiedziała, że królowa ma słuszność, ale wolno jej było przecież mieć nadzieję, prawda? - Według mnie znamy się zbyt krótko nawet na to, bym mogła przyjąć Andrzeja Gordona na konkurenta - powiedziała. - Są na twoim dworze inni przystojni mężczyźni poszukujący żony. - Rozglądałaś się, prawda? - roześmiała się królowa. - Kto jeszcze przypadł ci do gustu, Ce-ce? - Nie wiem, czybym ich polubiła, ale na przykład MacDonald z Nairn jest z pewnością wart bliższego poznania, a także Douglas z Glengorm, gdyby był trochę schludniejszy, stałby się, jak sądzę, pociągający. Znać, że nie ma kto się o niego zatroszczyć, bo jego kołnierz był wytarty. - MacDonald z Nairn jest zbyt niebezpieczny. To góral z wyżynnej Szkocji i takie małe Angielki jak ty zjada na śniadanie - rzekła królowa. - A Douglasowi z Glengorm dałaś wszak tylko chwilkę, a potem wymknęłaś się ze swoim Gordonem. - Wydał mi się zbyt zuchwały - odparła Cicely.

- Mówiłaś, że wykrztusił z siebie tylko parę słów. - Nie mówił wiele, ale miał wyraz oczu, który nie kłamał. Jest zuchwały, lecz równocześnie odrobinę nieśmiały. Żal mi go się zrobiło, Jo. Zwłaszcza, kiedy podszedł Andrzej Gordon. Andrzej był tak nieskazitelnie ubrany, a włosy miał tak starannie przyczesane... Tymczasem najlepsze ubranie tego pogranicznika pamiętało dość dawne czasy, a włosy miał obcięte byle jak. Spadały mu na ramiona. Wyglądał tak niemodnie! Choć mam przeczucie, że to bardzo poczciwy człowiek. - Ależ z ciebie przewrotna sztuka. Umyśliłaś sobie, że porównasz Andrzeja Gordona z innym - zgadła królowa. - To się nie uda, Ce-ce. Jeśli Fairlea ugania się za tobą dla twojej fortuny, nigdy na to nie pozwoli. Poza tym, skąd możesz być pewna, czy każdy, kto się do ciebie zaleca, nie jest zainteresowany bardziej twoim złotem? - Skoro tak, zostaje mi tylko nadzieja, że będę miała takie szczęście jak moja macocha - rzekła Cicely. - Luciana była przynajmniej pewna, że mój ojciec będzie ją szanował i okazywał jej dobroć. Ja jednak, zanim na wieczność skuję się kajdanami, chcę poszukać miłości. * * * Maj niepostrzeżenie zamienił się w czerwiec. Oficjalnie ogłoszono, że królowa spodziewa się dziecka, które miało przyjść na świat przed końcem roku. Wszyscy w Szkocji modlili się o następcę tronu. Laird Fairlea już otwarcie starał się o rękę lady Cicely Bowen z błogosławieństwem lorda Huntleya. Dama jednak nie wydawała się skora do zamążpójścia. Huntley pożalił się królowi, że jego krewny jest gotów się oświadczyć i uczynić lady Cicely Bowen swoją żoną, ale ona czyni uniki, wzbraniając się przed rozmową o małżeństwie.

- Czy z tą dziewką jest coś nie w porządku? Czy ona nie rozumie, do jakiej dobrej rodziny wejdzie? Andrzej mógłby mieć każdą, a ta, której by zapragnął, padłaby do jego nóg z wdzięczności, że pozwolił jej zostać swoją żoną. - Ce-ce, lady Cicely, nie jest jeszcze gotowa rozstać się z królową, milordzie - odparł na to Jakub Stuart, choć wiedział doskonale, co myśli Cicely, ponieważ żona mówiła mu o wszystkim. - Były razem od lat. Zaczekajmy, aż urodzi się dziecko, a lady Cicely przestanie tak bardzo tęsknić za Anglią. Wstawię się u damy za twoim krewnym, uważam bowiem, że to dla niej doskonała partia. Dałem jednak słowo jej ojcu, że będzie mogła wybrać sama, a ja nie łamię swoich przyrzeczeń. Powiedz lairdowi Fairlea, żeby zaczekał do Trzech Króli, a wtedy będzie miał moje pozwolenie, by się oświadczyć. Przypomnij mu jednak, że nie jest w mojej mocy, by damę do czegokolwiek przymusić. - Brakuje mu już cierpliwości, wasza wysokość, a ja nie mogę go za to winić. Dziewka jest zbyt urodziwa i może mu się wymknąć sprzed nosa - rzekł Huntley. - Dama się już skarżyła, że twój człowiek, milordzie, zanadto naciska. Próbuje zerwać wszelkie inne przyjaźnie, a to jest nieroztropne - powiedział cicho ostrzegawczym tonem król. - Może powinien wrócić do domu, zająć się swoją posiadłością i wrócić na dwór w grudniu. - Czy to rozkaz, miłościwy panie? - zapytał lord Huntley. Jakub Stuart potrząsnął głową. - Nie, to zaledwie sugestia, ale taka, nad którą należy się dobrze zastanowić. To było odprawienie i Huntley doskonale o tym wiedział. Rozmowa się zakończyła. Ukłoni! się nisko przed królem i wyszedł poszukać Andrzeja Gordona. Król patrzył za odchodzącym. Rozdrażniło go, że zawraca się mu głowę czymś, co uważał za głupstwo. Miał

wszak na głowie całe królestwo. Zabrał się do rządzenia energicznie ku rozpaczy tych, którzy przywykli do słabszych władców i rządów regencyjnych. Zaproponował w parlamencie kilka nowych ustaw, które błyskawicznie zostały przyjęte. Następnie wydał dekret żądający, żeby każdy posiadający ziemię i nieruchomości, obojętnie, hrabia, góral z Highlands czy szlachcic z przygranicznej strażnicy, a nawet kobieta posiadająca majątek, przedłoży! dokumenty w celu zbadania ich autentyczności. Było to więcej niż tylko zawoalowany pretekst do sprawdzenia wierności zarówno dawnej, jak i obecnej. Ci, którzy nie mogli udowodnić własności swojej ziemi albo tytułów, tracili je. Tracili je także ci, których lojalność była wątpliwa. Wierni poddani natomiast zostali utwierdzeni w swoim posiadaniu. Następnie król przyjrzą! się ziemiom, które należały kiedyś do Korony, a które jego dziadek, ojciec i wuj rozdali lekkomyślnie, by przekupić swoich zwolenników. Ziemie źle zarządzane lub zagarnięte uzurpatorsko przez wielmożów - odzyskano. Nie było to przychylnie przyjęte posunięcie, lecz Jakub Stuart musiał udowodnić, że potrafi rządzić żelazną ręką. W następnej kolejności zamierzał usprawnić sądownictwo, zarówno cywilne, jak i karne. Pozostało tak wiele do zrobienia, że chociaż wolał, żeby lady Cicely Bowen poślubiła lorda Huntleya, było to najmniejsze z jego zmartwień. Joanna Beaufort bardzo się zaokrągliła, oczekując następcy tronu. Andrzej Gordon nie odstępował Cicely do sierpnia, po czym wrócił do swego domu w Fairlea. Lato się skończyło, a zbocza gór okalających Scone ozdobiły ciepłe jesienne barwy. Wrześniowe powietrze nasyciła woń kwitnących wrzosów. Wiatr coraz częściej wiał z północy, a dni robiły się coraz krótsze, podczas gdy wieczory coraz dłuższe. Wtedy na dwór dotarła wiadomość o okropnym wydarzeniu.

Przyjaciel króla, Czarny Angus Gordon, laird Loch Brae, wyprawił się w podróż do Anglii, aby przywieźć stamtąd osieroconą kuzynkę królowej. Jakub wiedział ze z czasem Cicely Bowen wyjdzie za mąż, dlatego ściągnął z Yorku Elizabeth Williams w nadziei, że po wyjeździe Cicely Joanna znajdzie w niej kolejną przyjaciółkę. Kochanka lairda, Fiona Hay, wyjechała ze Scone w październiku w podróż do domu, do Loch Brae. Została w drodze porwana i cały dwór huczał od plotek na ten temat. Nikt nie wiedział na pewno, kto porwał damę, ale podejrzenia skierowano na MacDonalda z Nairn. - Gordonowie są wściekli - rzekła królowa do Cicely - Była tylko jego kochanką - zauważyła Cicely. - Czy az tak wiele dla niego znaczyła? - Wysłał ją do domu, aby poczyniła przygotowania do ich ślubu - odparła Joanna Beaufort. - Huntley wyraził na to zgodę. Król wysiał lairda Brae do Yorku aby przywiózł moją kuzynkę, Beth. Cicely pokręciła głową. - Biedna pani Hay. Jakże musi się czuć nieszczęśliwa że została wykradziona człowiekowi, z którym miała brać ślub - Wywarła wielkie wrażenie na MacDonaldzie z Nairn Poślubi ją bez względu na jej wolę - rzekła królowa - Nie sprząta się nikomu sprzed nosa panny młodej jeśli nie zamierza się samemu wziąć z nią ślubu, ani jej'zabić. Nairn nie byt w zwadzie z Brae. Zapewne po prostu chciał mieć tę kobietę, i teraz ją ma. - Nie chciałabym znaleźć się w położeniu pani Hay - zauważyła Cicely. - Gdyby porwał mnie jakiś człowiek nigdy bym go nie poślubiła, bez względu na to, jak bardzo on by tego chciał. - Mogłabyś nie mieć wyjścia - rzekła królowa po czym się rozpogodziła. - Zechciałabyś pójść dla mnie do sklepu bławatnego? Ubranko do chrztu dla księcia jest gotowe i chciałabym je jakoś pięknie obszyć

- A jesteś pewna, że to książę? - zażartowała Cicely. - Och, Ce-ce, to musi być książę - odparła królowa. - Jakub tak szybko wprowadza zmiany i reformy. O ile lud już go kocha, o tyle wielmożowie burzą się, bo stracili wiele przywilejów i z pewnością niemało ziemi. Potrzebny nam zdrowy sukcesor płci męskiej, żeby zapobiec rebelii. - Pojadę dla ciebie do miasta - rzekła do swej pani Cicely. - Tylko teraz nie wolno ci się niepokoić, Jo. Nie w chwili, kiedy już tak blisko do narodzin księcia. - Jeszcze dwa miesiące - westchnęła Joanna Beaufort. - Chociaż chciałabym, by to było szybciej. Nie widzę już własnych stóp. Wszystko, czego pragnę, to jedzenie i siusianie. To nie dodaje godności mojemu urzędowi - poskarżyła się. Cicely zachichotała, lecz widząc zmartwiony wyraz twarzy przyjaciółki, przeprosiła. - Przykro mi, Jo - rzekła i wstała. - Kiedy będę w mieście, znajdę dla ciebie także olejek lawendowy. Koi nerwy. Natrę ci nim dziś stopy. - Och, wspaniale - zgodziła się królowa i odprawiła Cicely ruchem ręki. Dziewczyna pobiegła do swej niewielkiej komnatki, gdzie siedziała Orva i naprawiała rąbek sukni pani. - Jadę do miasta, królowa mnie poprosiła - powiedziała. - Chcesz się wybrać ze mną? Jeśli wolisz zostać, wezmę ze sobą strażnika. - Nie, pojadę - rzekła Orva i odłożyła robótkę. - Cały dzień siedzę w murach i chętnie odetchnę świeżym powietrzem. Dokąd idziemy? - Do sklepu bławatnego, na końcu ulicy Górnej - odparła Cicely. Zabrały płaszcze i Cicely posiała do stajni po ich konie. Kiedy weszły na podwórze, konie czekały już osiodłane. Cicely odprawiła gestem dłoni zbrojnego.

- Jedziemy tylko do sklepu bławatnego - rzekła a strażnik skinął głową na znak zgody, bowiem w mieście było bezpiecznie. Obie kobiety przejechały konno niedługi dystans między pałacem Scone a ulicą Górną w Perth. Na jej odległym końcu, na rogu z Tam's Lane, znajdował się sklep należący do pani Marjory, wdowy. Cicely zsiadła z konia i obiecała ulicznemu włóczędze pensa za potrzymanie wierzchowców. Potem obie weszły do środka. Pani Marjory wybiegła im naprzeciw. - Nie spodziewałam się pani - rzekła. - Królowa poprosiła mnie, abym wybrała wstążki i koronki na ubranko do chrztu dla księcia powiedziała Cicely z uśmiechem. - Czyżby dziecię już przyszło na świat? - zapytała ciekawie pani Marjory. - Nic o tym nie słyszałam. - Nie, to jeszcze dwa miesiące, ale królowa nie może się doczekać i chce mieć wszystko gotowe już zawczasu - odparła Cicely. - W takim razie trudziłaś się, pani, na próżno. Właśnie dzisiaj wysłałam ucznia na nabrzeże po odbiór nowej dostawy. To bardzo eleganckie francuskie koronki robione przez siostry zakonne pod Paryżem i wspaniałe jedwabne wstążki od karawan kupieckich z Dalekiego Wschodu. Parę dni potrwa, zanim rozpakuję i sprawdzę dostawę. Czy mogłabyś, pani, zajrzeć potem? - Jej wysokość będzie rozczarowana - powiedziała Cicely. - Ucieszy ją za to, że będzie miała, czego jej trzeba Pośle pani do mnie do pałacu, kiedy towar będzie gotów do sprzedaży, żebym mogła przyjść i go sobie obejrzeć? - Oczywiście - odparła pani Marjory i dygnęła w ukłonie. - Czy mogę ci jeszcze czymś służyć, pani? - Olejkiem lawendowym - rzekła Cicely. - Gdzie eo znajdę? 5 - Skład apteczny jest na drugim końcu ulicy Górnej Minęły go panie, jadąc do mnie - wyjaśniła pani Marjory.

- Dziękuję - odpowiedziała uprzejmie Cicely, po czym razem z Orvą wyszła ze sklepu. Włóczęga popatrzył na nią ciekawie, kiedy oddawał lejce. Cicely sięgnęła do mieszka i wyciągnęła srebrnego pensa. - To dla ciebie - rzekła i rzuciła mu monetę. Złapał ją zręcznie, skinął nisko głową i zniknął, kiedy obie kobiety odjechały. Z wnętrza sklepu obserwowała je pani Marjory. Potem zawołała jedną z terminujących u niej dziewcząt. - Popilnuj sklepu - rzekła i wzięła płaszcz. - Mam coś do załatwienia. Wybiegła z budynku, po czym zeszła z ulicy Górnej w labirynt węższych uliczek, by wreszcie dotrzeć do małej tawerny bez żadnej nazwy. Weszła do niej z wahaniem, przyciskając do siebie płaszcz, aby trzymać go z dala od wszystkiego, co by mogło go zabrudzić. Ku jej wielkiej uldze tawerna była pusta. Siedział w niej jeden człowiek. Zadrżała, kiedy na nią spojrzał, bo miał tylko jedno oko. Jego drugie oko było dziurą wypełnioną zbliznowaconą tkanką. - Mam wiadomość dla Douglasa z Glengorm - powiedziała pani Marjory. - Moja w tym głowa, by ją dostał - rzekł jednooki mężczyzna. - Jaka to wiadomość? - Powiedz lairdowi, że ta rzecz, której szuka, będzie w moim sklepie za trzy dni - rzekła pani Marjory - Lepiej, żeby to były cztery dni - zauważył człowiek. - Nie można dotrzeć tak szybko tam i z powrotem. A dzisiaj już pół dnia minęło. Pani Marjory pokiwała głową. - Niechaj będą cztery dni - rzekła, myśląc, że przecież obiecała posłać do pałacu. Po czym odwróciła się i czym prędzej wybiegła z tawerny. Kiedy wyszła, jednooki mężczyzna zawołał: - Davy, do mnie, chłopcze! - Jestem, tato, co się stało? - zapytał chłopak, który się zjawił na wezwanie.

- Siodłaj konia, którego dał nam łaird, i jedź do Glen-gorm. Powiedz mu, że pani Marjory mówi, iż to, czego poszukuje, będzie w jej składzie za cztery dni. Tylko jedź chyżo, chłopcze, bowiem lairdowi zostanie za mało czasu, by zdążyć do Perth, jeśli się nie pośpieszysz. Chłopak wypadł z izby i pośpieszył, by osiodłać konia w stajni za tawerną, po czym wyjechał z miasta. Gnał na południe przez kilka godzin, póki księżyc nie zaczął wysoko świecić na niebie. Wtedy zatrzymał się na parę godzin, żeby dać wierzchowcowi wypocząć, poszczypać trochę trawy i napić się wody ze strumienia. Sam zjadł, schowany wcześniej do sakwy, placek owsiany i popił wodą z bukłaka. Oparty o kamienną ścianę, przy której się schronił, zamknął oczy i uciął sobie krótką drzemkę. Potem korzystając z księżyca w pełni, jechał niemal do świtu, kiedy to przystanął, aby nie zajeździć konia. Jechał jeszcze cały następny dzień i noc, zatrzymując się tylko po to, by koń odpoczął. Półtora dnia później świt już wstawał, kiedy syn karczmarza dojechał do Glengorm. Wierzchowiec pod nim jakby odmłodnial. Postawił uszy, rzucił głową i zarżał radośnie. Przyśpieszył sam kroku i pokierował wyczerpanego jeźdźca przez zalesiony parów, a potem w górę do dużego kamiennego domostwa, gdzie się wreszcie zatrzymał. Chłopak na wpół zsiadł z konia, a na wpół z niego spadł, po czym podszedł do ciężkich dębowych drzwi i głośno w nie załomotał. Wreszcie usłyszał zgrzyt klucza w zamku i drzwi się otworzyły. - Czego chcesz? - zapytała starsza kobieta w fartuchu. - Mam wiadomość z Perth dla lairda - rzekł Davy, syn karczmarza. - W takim razie wejdź, chłopcze, do środka. Jesteś głodny? Wyglądasz, jakbyś jechał całą noc. - Jechałem dwie noce, proszę pani - powiedział chłopak. - Matko Przenajświętsza, toż dopiero musisz być zmęczony! A koń jeszcze dycha?

Chłopak się uśmiechnął. - Pewnie, tyle że jest równie zmęczony, jak ja. Mam ja trochę rozumu i nie zajeździłbym na śmierć dobrego konia, psze pani. - Wejdź do sali, chłopcze. Laird właśnie wstał i je śniadanie - rzekła kobieta i wprowadziła go do kamienno-drewnianego pomieszczenia. - Przyjechał chłopak z wiadomością z Perth, panie. łan Douglas dal znak chłopcu, by się zbliżył. - Jesteś zapewne synem Ranalda, tak? - Tak, panie - powiedział Davy i skłonił lekko głowę. - Jaką wiadomość mi przywozisz? - Pani Marjory chciała, byś wiedział, panie, że rzecz, której poszukujesz, będzie w jej sklepie za cztery... - zatrzymał się. - Nie, to nie tak! - Po chwili się rozpogodził i dodał zwycięsko: - Za dwa dni! Było cztery dni, w dniu, w którym wyjechałem z Perth, ale dziś rano to już dwa dni. - Powiedz ojcu, żeś spisał się dobrze, chłopcze. Pojedziesz ze mną do Perth. Wyruszymy za dwie godziny. Teraz idź z Mab do kuchni, niech ci da coś do zjedzenia i pozwoli odetchnąć trochę przy ogniu - polecił chłopakowi łan Douglas, po czym zwrócił się do sługi, który czekał na polecenia w pobliżu. - Idź po mojego brata i powiedz, że dzisiaj wyjeżdżamy do Perth. Wrócił do rozpoczętego śniadania. Fergus Douglas wszedł do sali. - Dlaczego mamy jechać do Perth? - zażądał odpowiedzi. - Marion się nie podoba, że mnie nie będzie w domu, kiedy czas rozwiązania jest już bliski. - Jedziemy porwać pannę młodą, braciszku - rzekł uśmiechnięty laird. - Glengorm już wkrótce będzie miało nową panią. - Coś ty zrobił? - zapytał brata Fergus. - Tej wiosny, zanim wyjechaliśmy, zawarłem bliską znajomość z pewną dziewuszką służącą w pałacu Scone. Spędziliśmy ze sobą kilka nader miłych godzin. Przypad-

kiem wypaplała, że moja Cicely bywa od czasu do czasu w mieście w pewnym sklepie, gdzie robi zakupy dla królowej. A zatem zawarłem znajomość z właścicielką sklepu, niejaką panią Marjory. To wdowa, która odziedziczyła skład bławatny po mężu. Jej córka spodziewała się dziecka, którego ojciec nie chciał się żenić. Znalazłem owego młodzieńca i zadbałem, żeby młoda para połączyła się mocnymi więzami małżeńskimi. Zapłaciłem także za bakałarza, który nauczy jej syna czytać, pisać i rachować, żeby mógł poprowadzić skład. W zamian pani Marjory obiecała po mnie posłać, kiedy moja pani następnym razem przyjdzie do sklepu. Miała rzec, że tego, czego dama poszukuje, nie będzie jeszcze przez parę dni, i wysłać do mnie wiadomość. Mam zamiar zawrzeć z lady Cicely małżeństwo przez porwanie, w czasie gdy będzie wybierać między jedwabiami i wstążkami. Potem przywiozę ją do Glengorm. Kiedy już do mnie przyjedzie i mnie pozna, rada zostanie moją żoną. Powiedziałem ci, że Gordonowie jej nie dostaną. Jest moja! - Przyjadą tu za nią - rzekł ponuro Fergus. - Najpierw będą musieli się dowiedzieć, gdzie ją wywieziono - rzekł z chytrym uśmiechem łan. Spotkałem się z nią tylko raz, a w Perth nie ma mnie od miesięcy. Dlaczego podejrzenie miałoby paść na mnie? - A co z właścicielką sklepu? - drążył Fergus. - Będzie twierdzić, że wpadliśmy do składu od tyłu, złapaliśmy dziewczynę i zniknęliśmy. - Dlaczego nie wybiegnie z krzykiem na ulicę, wzywając straże? - zapytał Fergus. - Ponieważ zostanie uderzona w głowę i straci przytomność, kiedy zacznie krzyczeć na nasz widok powiedział laird. - Wszak będzie przesłuchiwana na okoliczność tego, co się stało. Dlaczego mieliby jej nie uwierzyć? Kto tam jeszcze będzie, żeby świadczyć inaczej? Powiedziałem jej, by rzekła, że napastnicy mówili między sobą, iż dziewczyna jest dziedziczką. Najpierw

będą wierzyć, że została porwana dla okupu - wyjaśnił bratu łan Douglas. - Skoro jednak nie będzie żądania okupu, a dziewczyna się nie pokaże? - wypytywał dalej Fergus. - Co wtedy? - Wtedy będzie już bezpieczna w domu i moja, a ja doprowadzę do tego, że się lepiej poznamy i będziemy mogli się pobrać. Dziewczyna ulegnie. Wszystkie z czasem ulegają, Fergusie. Wiesz, że umiem postępować z kobietami. Tej jednak nie uwiodę, żeby potem zostawić. Lady Cicely Bowen zostanie moją prawowitą małżonką. - A co będzie, jeśli znajdą ją wcześniej, łanie? Co będzie, jeśli król postanowi cię ukarać za twoje zuchwalstwo? Co się wtedy stanie z Glengorm? - Do czasu, kiedy wyjdzie na jaw, gdzie ona jest, będzie już moja, braciszku - rzekł hardo laird. - A co, jeśli przyjadą za nią Gordonowie? - Sądzisz, że Andrzej Gordon będzie chciał resztek po mnie? - odparł szorstko łan. - Kiedy ją dostanę i umieszczę w Glengorm, nikt mi jej już nie odbierze. - Porwiesz się na to, by obrazić lorda Huntleya i klan Gordonów, nie wspominając już o królu i jego małżonce?! - wykrzyknął Fergus. - Ośmielę się obrazić samego Pana Boga, aby dostać Cicely Bowen za żonę - rzekł cicho laird. - Od chwili, kiedy ją zobaczyłem, wiedziałem, że jest mi przeznaczona. Zostanie moją, braciszku! Fergus Douglas pokręcił głową. Nie mógł niczego powiedzieć ani uczynić, co uwolniłoby brata od tego szaleństwa, łan się zakochał, łan! Ciężko mu było w to uwierzyć, ale tak właśnie było. Laird Glengorm był zakochany w dziewczynie, która ledwie wiedziała o jego istnieniu. - Niechaj Bóg ma nas wszystkich w opiece - powiedział i przeżegnał się. - Dobrze będzie, jeśli za to nie zawiśniemy.

Rozdział 5 Cztery dni po pierwszej wizycie w sklepie pani Marjory lady Cicely Bowen wróciła, aby zakupić delikatną francuską koronkę i jedwabne wstążki do stroju oczekiwanego następcy tronu. Orva weszła jeszcze do składu aptecznego po więcej olejku lawendowego, ponieważ królowa znacznie lepiej sypiała po nacieraniu stóp olejkiem. Cicely pogładziła piękną koronkę i westchnęła. - Jest wyjątkowa. Jej wysokość będzie zachwycona. Szyje pięknie, wie pani, a już ubranko skrojone dla dziecka jest prześliczne. Wezmę całą, bowiem koronka, która zdobi strój szkockiego następcy tronu, nie może ozdabiać stroju nikogo innego. - Święta prawda - rzekła z przekonaniem pani Marjory. - A wstążki? - Czyżbym ich nie przyniosła? - rzekła właścicielka składu. - Och! Pójdę zaraz na zaplecze i przyniosę - wstała i wyszła. Wtem Cicely usłyszała krzyk i podskoczyła przerażona, kiedy do sklepu wpadło dwóch zamaskowanych mężczyzn. - Gdzie pani Marjory? Coście jej zrobili? - krzyknęła. Rzuciła się w stronę drzwi, ale jeden z mężczyzn złapał ją za ramię, okręcił przodem do siebie i uderzył ją w twarz. Dziewczyna padła w jego ramiona. - Jezu, lanie, musiałeś ją uderzyć? - zapytał Fergus Douglas. - Miała już wołać po pomoc - rzekł. - Szybciej, bracie. Musimy ją ukryć w wozie i wyjechać z miasta, zanim ktoś się połapie, że zniknęła, i zaalarmuje straże. Obaj skierowali się na zaplecze składu, gdzie na podłodze leżała nieprzytomna pani Marjory. łanowi było przykro, że musi zostawić właścicielkę bez pomocy, ale to uwiarygodniało jej historię o tym, co zaszło. Jej złość, kiedy dojdzie do siebie, będzie bardziej przekonująca. Wyszli z budynku i ostrożnie włożyli dziewczynę do worka, który pozostawili otwarty, żeby mogła oddychać. Położyli worek na wozie i przysypali sianem, żeby go zamaskować. Wsiedli i wyjechali z zaułka, po czym włączyli się w

ruch na ulicy Górnej i dalej w kierunku bramy głównej. Fergus Douglas modlił się cicho, żeby ich nie złapano. Perth od stuleci posiadało prawa miejskie. Pierwotnie nie było otoczone murami, potem Edward I rozpoczął budowę murów, które w stanie niedokończonym zostały zburzone przez Roberta Bruce'a. Dopiero Edward III zmusił szkockie duchowieństwo do poniesienia kosztów budowy potężnych kamiennych murów z wieżami obronnymi i ufortyfikowanymi bramami. Uczynił to niespełna sto lat temu. Bramy były cztery. Port Red Brig znajdował się za bramą Garbarską w części miasta zamieszkanej przez garbarzy. Rzemieślnicy na tym obszarze wytwarzali głównie buty i rękawice, ale wywożono stąd również cale skóry razem z drewnem i rybami, i spławiano je w dół rzeki Tay. Perth było bardzo uczęszczanym portem rzecznym. Była jeszcze brama na końcu ulicy Górnej za kościołem św. Jana, brama na końcu ulicy Spey i brama Południowa u wylotu ulicy Południowej, do której zmierzali teraz bracia. Wóz skręcił z ulicy Górnej w zaułek Rogowy, gdzie rzemieślnicy pracowali w warsztatach i na straganach, wycinając łyżki i grzebienie z kozich i bydlęcych rogów. Kiedy zbliżyli się do rzeki Tay, mogli wyczuć zapach mokrej wełny, ubijanej drewnianymi młotami napędzanymi kolami młynów wodnych na rzece. Wreszcie

skręcili w ulicę Południową i przejechali przez bramę, by znaleźć się na gościńcu wiodącym do Edynburga. Kawałek od miasta w ukrytym przed wzrokiem miejscu pod osłoną gęstych drzew czekały na nich konie. Tymczasem w wozie Cicely zaczęła odzyskiwać przytomność. Walczyła, żeby sobie ułożyć w głowie to, co się jej przytrafiło, i zrozumieć, gdzie teraz jest. Czuła, że gdzieś jedzie, i słyszała w pobliżu przytłumione głosy. Otworzyła oczy, starając się rozejrzeć, lecz pole widzenia ograniczał jej worek, któiy krępował też jej ruchy. Ukradkiem poruszyła się, by rozprostować członki. Z ulgą spostrzegła, że nie jest związana. Ostrożnie zaczęła się prostować i wysunęła głowę z worka. Wijąc się najostrożniej jak mogła, wyswobodziła się i zrozumiała, że jest przykryta stertą siana. Powstrzymała kichnięcie i znieruchomiała, by się upewnić, że jej porywacze nie zdali sobie sprawy, że jest już przytomna i przygotowana do obrony. Wtedy w przebłysku świadomości przypomniała sobie, że była w składzie pani Marjory i wybierała koronki i wstążki dla królowej, kiedy do środka wpadło dwóch zamaskowanych mężczyzn. Jeden z nich uderzył ją w twarz, kiedy usiłowała uciec. Cicely pomacała policzek i syknęła z bólu. Szczęka bardzo bolała. Na pewno został siniec. O co w tym wszystkim chodzi? Dlaczego jest w jakimś wozie pod stertą siana i gdzie ją wiozą? Czego ci ludzie mogli od niej chcieć? Poczuła, że wóz zaczyna zwalniać. Zrozumiała, że kiedy się zatrzyma, będzie miała sposobność uciec, i stężała w oczekiwaniu. Ledwie wóz znieruchomiał, Cicely wypadła spod sterty siana, zeskoczyła na ziemię i zaczęła biec. Wbiegła do niewielkiego zagajnika, odwróciła się na krótko, zakasała spódnicę i pośpieszyła wąską ścieżką przed siebie. - Jezus Maria! - ryknął jakiś męski głos i usłyszała za sobą tupot butów.

Szybko przebierała nogami. W gardle zaczęło ją palić. Czepek jej spadł, a włosy się rozsypały. Krzyknęła, kiedy czyjaś ręka złapała ją za długie włosy i pociągnęła do tyłu. Szarpiąc się, poczuła satysfakcję, kiedy jej zwinięta w pięść ręka trafiła go w policzek. - Jezu, kobieto, poddaj się! - krzyknął łan Douglas. - Puść mnie, ty złoczyńco! - wrzasnęła Cicely i spróbowała go znów uderzyć. - Jestem lady Cicely Bowen, córka hrabiego Leighton, przyjaciółka królowej Joanny. Zawiśniesz za tę obrazę! Zabierz ode mnie natychmiast te brudne łapy! Pan na Glengorm uchylił się przed kolejnym ciosem, po czym wetknął sobie dziewczynę pod ramię i wymierzył jej mocnego klapsa w pośladki. - Ucisz się, ty mała awanturnico - powiedział gniewnie. Cicely wrzasnęła z wściekłości, bo klaps zapiekł bardzo, mimo sukienki. - Jak śmiałeś mnie uderzyć! O, teraz już zawiśniesz na pewno, bo podniosłeś rękę na kogoś wyższego stanem! Postawił ją na ziemi i wziął ją za rękę. - A teraz, pani, dosiądziesz konia i pojedziesz z nami. Nie będę dłużej tolerował oporu. Dziewczyna ma w sobie ducha walki, pomyślał z zadowoleniem. Urodzi mu silnych synów. W odpowiedzi Cicely chwyciła jego rękę i z całej siły wbiła w nią zęby. - Idź do piekła, złoczyńco! - wrzasnęła. - Nigdzie z tobą nie jadę! Kiedy się jej wyrwał z powodu nieoczekiwanego bólu, odwróciła się na pięcie i zaczęła biec tak szybko, jak umiała. Fergus Douglas stał jak wrośnięty w ziemię, ze zdumieniem przyglądając się bitwie rozgrywającej się między bratem a kobietą, którą łan podobno kochał. Zupełnie wbrew sobie poczuł podziw dla damy. Jednak brat

w trzech długich susach dogonił Cicely, złapał na ręce, po czym zbliżył się do konia, którego dla niej przeznaczył, i przerzucił ją przez siodło głową w dół. Kiedy Cicely rzucała się i krzyczała, próbując ucieczki, związał jej ręce i nogi. Na końcu wyjął z sakwy przy siodle kawałek jedwabiu i zakneblował ją, by zagłuszyć krzyki. - Delikatniej, lanie, delikatniej - ostrzegł Fergus. - To w końcu tylko słaba kobieta. - Ma ognisty temperament i będzie ją trzeba trochę poskromić - rzekł bratu laird. - Na koń, Fergusie. Przed nami długa droga do domu. - Nie spodziewasz się chyba, że dziewka ją wytrzyma, jadąc w taki sposób - zaprotestował Fergus. - Pojedzie tak godzinę albo dwie, póki nie zrozumie, kto jest tutaj panem - odparł łan Douglas. Dziewka ma ostre ząbki, dobrze, że nie przegryzła mi ręki. - Wsiadł na swojego ogiera i schylił się, żeby wziąć lejce konia Cicely. Ruszył naprzód, a Fergus wdrapał się na swojego wierzchowca i podążył za nimi. Cicely poczuła mdłości. Zanim straciła przytomność, stoczyła krótką walkę z odruchami wymiotnymi. Kiedy doszła do siebie, podskakiwała na siodle jak worek, ponieważ jechali galopem. Kręciło się jej w głowie i nie mogła skupić oczu na końskich kopytach migających po przemierzanej z dużą prędkością ziemi. Nie przeżyje, podróżując w tej pozycji. A już na pewno nie ucieknie przerzucona przez siodło twarzą w dół. Musiała prosić o łaskę. Jeśli się nad nią ulitują, będzie miała dość czasu, by obmyślić sposób ucieczki od tych dwóch rzezimieszków. Czego oni w ogóle od niej chcieli? - Stójcie! Zatrzymajcie się! - zawołała. Knebel wypadł jej w galopie. łan Douglas ją słyszał, ale nie zwracał uwagi. - łanie, zlituj się, posadź dziewczynę w siodle. Przy-wiążemy ją tak, że nie ucieknie, a jeśli nie pozwolisz jej się natychmiast podnieść, to ją zabijesz.

Ian Douglas popatrzył do tyłu na swego więźnia. Fergus miał słuszność. To była słaba kobieta. Zatrzymał konie. - Pomóż mi! - zawołał do brata. Wspólnie podnieśli Cicely. Laird rozciął jej więzy wokół kostek i postawił ją, by umieścić na powrót w siodle. Tym razem związał jej kostki pod brzuchem zwierzęcia. Skrępowane ręce przywiązał do łęku. - No co, teraz lepiej, Fergusie? Młodszy mężczyzna pokiwał głową. - Lepiej - przyznał. - Zatem ruszamy w drogę. Krew odpłynęła wprawdzie Cicely z głowy, ale zanim odzyskała pełną jasność widzenia minęło przynajmniej pół godziny. Mężczyźni nie byli już zamaskowani i choć jeden zdawał się jej znajomy, to nadal ich nie rozpoznawała. Kim są i dlaczego ją porwali? Rozglądała się dookoła. Okolica była ładna, bowiem góry pyszniły się jesiennymi kolorami. Nie widziała nigdy krajobrazu w tak jaskrawych barwach. Zachwyciła ją też obfitość jezior, rzek i strumieni. Szkocja była przepięknym krajem, jednak bardzo wyludnionym, co zaobserwowała już w czasie podróży z Anglii. Gdzie się teraz znajdowali? Dokąd zmierzali? Jechali przez długie godziny i Cicely zaczęła drzemać, gdyż poczuła się nagle bardzo wyczerpana. W skroniach jej huczało i ból przeszywał wszystkie członki. Była głodna i chciało jej się pić. Nie miała w ustach nawet śliny, żeby przełknąć i ulżyć wyschniętemu gardłu. Wreszcie, kiedy słońce zaczęło się obniżać po zachodniej stronie nieba, zatrzymali się w dobrze osłoniętej dolince w pobliżu niewielkiego strumyka. Mężczyźni zsiedli z koni i spętali je. Ten, który ją wcześniej uderzył, rozwiązał ją i zdjął z siodła. Cicely nie mogła utrzymać się na nogach i przewróciła się na ziemię. Łzy napłynęły jej do oczu.

- Krzycz sobie do woli - rzeki wysoki mężczyzna. - Nie ma tu nikogo, kto by cię usłyszał. Wystraszysz tylko konie i zedrzesz gardło, moja damo. Popatrzyła na niego ponuro. - Rozumiesz chyba, że będziesz za to wisiał - powtórzyła i zaczęła rozcierać nadgarstki zdrętwiałych dłoni. Uśmiechnął się, patrząc z góry. - Nie będę - tyle tylko powiedział, po czym odszedł. Podszedł do niej drugi mężczyzna. - Myślę, że będzie ci, pani, wygodniej, kiedy oprzesz się plecami o ten głaz - powiedział. - Mogę ci pomóc? A potem przyniosę ci coś do picia i placek owsiany do zjedzenia. - Dziękuję - odparła Cicely. Ten człowiek nie zrobił jej niczego złego, a na jego urodziwej twarzy malowało się prawdziwe zatroskanie. - Mówią na mnie Fergus Wtóry, bo jestem drugim dzieckiem swojego ojca - przedstawił się młodszy Douglas. Pomógł Cicely wstać i podtrzymał, żeby odzyskała równowagę. - Czy zdołasz, pani, przejść kawałek, wsparta na mnie? - Sądzę, że tak - odparła Cicely i zawisła na jego ramieniu, po czym bardzo niepewnie ruszyła do przodu. Fergus poprowadził ją kilka kroków przez niewielką polankę. - A czy... - poczerwieniał z zakłopotania. - Czy może chcesz załatwić swoją potrzebę, pani? Pomogę ci dojść do zarośli i się odwrócę - zaproponował. Teraz poczerwieniały policzki Cicely, niemniej rzeczywiście musiała sobie ulżyć. - Dziękuję - rzekła. - Tak, sądzę, że sobie poradzę, kiedy na chwilę zostanę sama. Fergus podprowadził ją do gęstych zarośli, po czym, tak jak obiecał, odwrócił się, aby zapewnić jej odrobinę prywatności. Cicely zaś zakasała spódnice i zrobiła to, co należało. Rozważyła szybko, czy warto próbować teraz uciecz-

ki, jednak niebo szybko ciemniało i zapadała noc. Nie miała w ogóle pojęcia, gdzie się znajduje, a w pobliżu nie było żadnych ludzkich siedzib, gdzie mogłaby szukać pomocy. Była zmuszona do znoszenia towarzystwa tych dwóch bandytów aż do następnego ranka. Pani Marjory z całą pewnością wszczęła alarm, kiedy odzyskała przytomność. Któryś z jej uczniów na pewno do tej pory już ją znalazł. A król zapewne wysłał za nią oddział zbrojnych. - Pani? - rozległ się zaniepokojony glos Fergusa. - Już kończę - uspokoiła go Cicely. Nie miała powodu zachowywać się nieuprzejmie względem tego biedaka, który wyraźnie żywił dla niej współczucie. Wyszła z zarośli i pozwoliła się odprowadzić pod wielki, ciemny głaz, który górował nad niewielką polanką. Rozejrzała się za drugim mężczyzną, lecz nigdzie nie było go widać, choć płonęło już niewielkie ognisko. Fergus pomógł jej usiąść. Ziemię i głaz porastała gruba warstwa mchu, czyniąc je nadspodziewanie wygodnymi. Drugi mężczyzna pojawił się nagle pośród drzew, trzymając dwa zabite zające. Bez jednego słowa obdarł stworzenia ze skóry, oczyścił, po czym nadziane na drewniany rożen umieścił nad ogniem. - Te dwa nieszczęsne szaraki miały pecha, przebiegły mi drogę, no i mamy na kolację mięsiwo, a nie tylko placki owsiane. - Nie tknę niczego, co pochodzi z twojej ręki - powiedziała wyniośle Cicely. Wzruszył tylko ramionami. - Kim jesteś? Dlaczego mnie porwałeś? - zażądała odpowiedzi. - Nie rozpoznajesz mnie? - zapytał, nie wiedząc, czy powinien się czuć obrażony, czy też nie. - Masz znajomą twarz - przyznała Cicely. - Nie poznaliśmy się jednak, prawda?

- Jestem łan Douglas, laird Glengorm, pani - rzeki. - A to, co teraz robię, nazywamy w Szkocji zaślubieniem przez porwanie. Cicely zajęło dłuższą chwilę, żeby zrozumieć to, co przed chwilą usłyszała. Wtedy wybuchła gniewem: - Chyba oszalałeś, milordzie! Bredzisz w gorączce! Nie mam najmniejszego zamiaru wychodzić za ciebie za mąż! Dlaczego miałabym cię poślubić? Nawet cię nie znam! łan Douglas ukląkł przy niej. Ujął jej drobną twarz między kciuk i palec wskazujący. - Od pierwszej chwili, kiedy ujrzałem cię na gościńcu do Perth, wiedziałem, że jesteś kobietą stworzoną dla mnie, Cicely Bowen. Nigdy żadnej nie oddałem swego serca, ale tobie gotów jestem oddać całe. - Jego orzechowe oczy zajrzały prosto w jej błękitnozielone. - Tyle, że ja nie chcę! - zawołała wyprowadzona z równowagi zarówno tym oświadczeniem, jak i pełnym namiętności wyrazem jego oczu. Żaden mężczyzna jeszcze tak na nią nie patrzył. Nawet Andrzej Gordon. To spojrzenie ją zaintrygowało, a zarazem przestraszyło. - Ach, damo mojego serca, nie masz się czego lękać - powiedział miękko. - Będę cię naprawdę miłował. Łagodny ton jego głosu wystraszy! Cicely daleko bardziej niż wcześniejsze szorstkie potraktowanie. - Musisz mnie odwieźć z powrotem! - zawołała. - Powiemy, że to było nieporozumienie! Nie pozwolę, żeby was powiesili, chociaż tak wcześniej mówiłam. Mówiłam w gniewie. Musimy wrócić do Perth. - Nie sądzę, żeby właścicielka sklepu uznała guza na czaszce za nieporozumienie - rzekł sucho laird. - Milordzie, ja cię nie poślubię! - A to dlaczego? - zapytał. W jego oczach zaigrało prawdziwe rozbawienie. - Jestem już przyrzeczona innemu! - skłamała z rozpaczą Cicely.

- Gordonowi? O nie, moja damo, kłamiesz. Gordon jeszcze ci się nie oświadczył, chociaż powiedziano mi, że ma taki zamiar. Ciekawe, co go tak długo powstrzymuje? Czy może jest jakaś, którą kocha, ale której posag nie jest tak tłusty jak twój? A może to kochanka, którą trzeba przed oświadczynami dyskretnie usunąć? - Andrzej Gordon to dobry człowiek! - broniła swego konkurenta Cicely. - Pocałował cię już kiedyś? - To nie twoja sprawa! - parsknęła Cicely. - Nie pocałował - roześmiał się łan. - Ależ pocałował - broniła się. - I podobało mi się. Bardzo mi się podobało! W odpowiedzi łan Douglas pochylił się i nakrył usta Cicely swoimi. Pocałunek, zrazu gorący i namiętny, stał się pieszczotliwy i głębszy. Cicely szarpnęła głową. Jestem zgubiona! - pomyślała, czując, że zatraca się w tym. Laird się odsunął. - Podobało ci się? - zapytał złośliwie. - Ależ skąd! - wykrzyknęła, łan Douglas się roześmiał. - Jesteś okropną kłamczuchą, damo mojego serca. Przecież odwzajemniłaś pocałunek. Wstał, zostawiając ją z jej złością, aby obrócić zająca nad ogniem. Nie pocałowała go! Nie odwzajemniła pocałunku! A jednak tak było, musiała to przed sobą przyznać. Cóż to za straszny człowiek! Porwał ją, potraktował upokarzająco, a kiedy tylko jego usta spoczęły na jej wargach, zatraciła się natychmiast. Z całą pewnością drugi raz się to nie zdarzy. Nie, na pewno nie! Kiedy zające dobrze się już upiekły, laird podał Cicely niewielki kawałek na liściu, razem z owsianym plackiem. - Proszę - powiedział.

Cicely odwróciła od niego głowę. - Nie jestem głodna - oświadczyła. - Nie będę jadła niczego z twojej ręki, złoczyńco. Zabierz to! - Dobrze - rzekł pogodnie. Oddalając się, wbił białe zęby w upieczone, pachnące mięso. Cicely zaburczało w brzuchu. Była straszliwie głodna. Nic nie jadła od wczesnego ranka zaraz po mszy, a zjadła wówczas niewiele, ponieważ spieszyła się do miastą. Zamknęła oczy, jakby to mogło zablokować smakowity aromat pieczeni. - Pani. - Fergus Douglas ukląkł przy niej. Trzymał w ręku kolejną porcję zająca na szerokim, ociekającym sosem liściu. - Spróbuj, proszę, coś zjeść. Wiem, że wszystko, co się dziś zdarzyło, bardzo cię rozgniewało, ale musisz się pokrzepić. - A na co mi siła? - zapytała nadąsana Cicely. - Jutro czeka nas cały dzień drogi i jeszcze trochę pojutrze. Mój brat jest wspaniałym myśliwym, ale jutro może nie mieć tyle szczęścia, co dzisiaj. A poza tym nikt tak nie piecze zająca nad ogniskiem jak łan. Mięso nigdy nie bywa twarde, zawsze jest soczyste i słodkie. - Fergus uśmiechnął się do niej. Nie mogła się powstrzymać. W Fergusie Douglasie było coś niezwykle ujmującego. Uśmiechnęła się także, po czym wzięła od niego mięso i zaczęła się posilać. - Dokąd jedziemy? - zapytała. - Do Glengorm. To nasz dom. Jesteśmy Douglasami z Glengorm, małą gałęzią klanu Douglasów. Twoim nowym domem będzie wielki kamienny dwór kryty dachówką, który stoi na niewielkim wzniesieniu i zwrócony jest w stronę jeziora Gorm. Wąwóz wiodący do dworu jest całkowicie schowany i można do niego wjechać tylko przez niewielki zagajnik. Otaczają nas góry Cheviot, które stanowią granicę między Szkocją a Anglią - wyjaśnił.

Cicely skończyła posilać się zającem, którego jej podał, i wzięła od niego mały owsiany placek. - To nie będzie mój nowy dom - powiedziała z przekonaniem. - Będzie to moje więzienie do czasu, aż król mnie odbije. Czy masz coś do picia? Fergus wyjął zza pasa niewielki skórzany bukłak i od-korkowal go, po czym go jej podał. Cicely przyłożyła naczynie do ust i pociągnęła długi haust. Przez jej twarz przemknął wyraz zaskoczenia. Zaczęła kaslać, a jej twarz poczerwieniała. - O, Matko Przenajświętsza, cóż to takiego? - wykrztusiła, gdy odzyskała mowę. - Whisky - wyjaśnił z uśmiechem. - Powinienem był cię uprzedzić, pani, lecz dopiero kiedy pociągnęłaś łyk, przyszło mi do głowy, że mogłaś nigdy w życiu jeszcze tego nie próbować powiedział z wyrazem skruchy odmalowanym na twarzy. - Chciałabyś może napić się teraz wody? Cicely pokiwała głową, po czym wręczyła mu bukłak z powrotem. - Bardzo mocny trunek - zauważyła. - Ano, mocny - zgodził się. Pomógł jej wstać. - Nie mamy żadnego naczynia do picia i będziesz musiała się napić prosto ze strumienia, pani - powiedział Fergus, po czym odprowadził ją nad strugę. Cicely uklękła nad wodą. Gardło paliło ją jeszcze od whisky i nagle poczuła się dziwnie zmęczona. Złożyła dłonie razem, zaczerpnęła wody. Gdy ją wypiła, wstała i zaczęła się chwiać. Laird wyrósł jak spod ziemi tuż za nimi. Chwycił dziewczynę na ręce i zaniósł na miejsce przy wielkim omszałym głazie. - Puść mnie, ty prostaku - zaprotestowała słabo Cicely. W rzeczywistości jednak nie była pewna, czy będzie mogła sama utrzymać się na nogach. Nie zwracając uwagi na jej słowa, łan Douglas usadowił ją na ziemi. Rozłożył na mchu kawałek tartanu w sza-

robiałą i czarną kratę, który ze sobą wiózł. Cicely już jednak spała i nie zauważyła tego. Nie wiedziała też, że okrył ją swoim płaszczem. - A w czym ty będziesz spał? - zapytał cicho Fergus. - W czasie snu podzielimy się twoim płaszczem, obejdziemy się bez niego w czasie pełnienia warty odparł laird. - Wezmę pierwszą wartę. Fergus kiwnął głową na znak zgody, po czym owinął się w swój płaszcz i położył przed Cicely, żeby ją osłonić. Zasnął szybko. Kiedy brat obudził go cztery godziny później, wstał posłusznie, oddal płaszcz łanowi, po czym dorzucił drwa do ogniska, by odpędzić wilgotny chłód późnej jesiennej nocy. Podróżując z damą, potrzebowali półtora dnia więcej, by dotrzeć do Glengorm. Westchnął. Miał nadzieję, że jego Marion czuje się dobrze. Dziecko miało przyjść na świat w najbliższych tygodniach. Kiedy niebo poczęło jaśnieć, Fergus obudził starszego brata. Laird wstał natychmiast. - Jak sądzisz, czy możemy wyruszyć od razu? - Do świtu będziemy się posuwać dość wolno, ale drogę będzie widać, mimo gasnącego księżyca. Już teraz jest dość światła, żeby wyjechać. - Obudzę naszą damę - rzekł łan z łobuzerskim uśmiechem. Fergus pokręcił głową, łan mógł wierzyć w swoją miłość do Cicely Bowen, ale ona z pewnością nie widziała w nim mężczyzny dla siebie. Mając sposobność, z radością uczyniłaby mu krzywdę. Nie był pewien, czy zabieranie jej siłą do Glengorm mogło tu cokolwiek zmienić. Dziewczyna była pod każdym względem tak samo uparta jak jego starszy brat. Nigdy jeszcze nie widział, żeby łan zachowywał się tak bezrozumnie. Laird podszedł do miejsca, gdzie dziewczyna spała. Instynkt podpowiadał mu, żeby obudzić ją pocałunkiem, lecz zamiast tego pochylił się i potrząsnął za ramię.

- Wstawaj, damo mojego serca - powiedział. - Musimy ruszać w drogę. - Odejdź, Orvo! Jest za wcześnie - mruknęła Cicely. łan Douglas złapał swój płaszcz i mocno pociągnął. Tkanina zsunęła się z Cicely, a ta obudziła się z okrzykiem wściekłości. - Idź w krzaki i załatw swoją potrzebę. Za parę chwil wyruszamy - powiedział mężczyzna. Schylił się i podniósł pled. - Ty dzikusie! - wykrzyknęła ze złością Cicely i uderzyła go w ramię dłonią zaciśniętą w pięść. - Pani - rzekł laird i wyprostował się, górując nad nią swoim słusznym wzrostem. - Musisz się w przyszłości powstrzymać od bicia mnie, bo będę oddawał, obiecuję. - Odwrócił się i podszedł do Fergusa, który zbierał konie. Wiedząc, że nie ma innego wyboru, jak podążyć za nim, Cicely wymknęła się w zarośla i ulżyła sobie. Potem podeszła do strumienia, włożyła ręce do lodowatej wody i opryskała twarz, żeby się dobudzić. Wypiła też parę haustów, żeby ugasić pragnienie. Kiedy wróciła do mężczyzn, Fergus wetknął jej w rękę owsiany placek. Zjadła szybko, wiedząc, że to zapewne wszystko, co dostanie w ciągu wielu godzin. Cicely dosiadła konia, a laird znów przywiązał jej ręce do łęku, tym razem jednak nie związując nóg. Poczuła ulgę, bowiem tamta pozycja była niewygodna, a ponadto teraz mogła uciec, gdyby nadarzyła się okazja. Przytroczenie rąk do łęku było niewielką przeszkodą. Wierzchowcem kierowało się przede wszystkim za pomocą kolan i pięt. Uśmiechnęła się do siebie. Mimo że wyjechali jeszcze przed świtem i jechali cały dzień z jednym tylko krótkim postojem, nie nadarzyła się sposobność do ucieczki. Poruszali się bardzo powoli do wschodu słońca, potem zaś galopem aż do chwili, gdy słońce znalazło się w zenicie, kiedy to stanęli, by dać od-

począć koniom i je napoić, zjeść jeszcze jeden kawałek owsianego placka oraz ulżyć potrzebom. Kiedy po krótkim popasie dosiedli koni, jechali nieprzerwanie aż do zmierzchu, kiedy poszukali schronienia na polu przy kamiennym murze. Laird nie rozpalił ognia, ponieważ tym razem znajdowali się na bardziej otwartej przestrzeni niż poprzedniej nocy. Fergus zachował trochę pieczeni z ich poprzedniej wieczerzy i dał ją Cicely. - Podzielimy się - powiedziała. Uśmiechnął się do niej ciepło - Nie, dziewczyno, to dla ciebie. Ja przywykłem obywać się w podróży tylko plackiem. A ty jesteś damą i potrzebujesz dobrego posiłku. - Nie zechciałabyś, pani, podzielić się też ze mną? - odezwał się zaczepnie laird. - Idź do diabła, ty złoczyńco - parsknęła gniewnie Cicely. - Nie ma na świecie niczego, czym podzieliłabym się z tobą! - Ugryzła kawałek zająca i zaczęła przeżuwać. - Będziemy się dzielić wieloma rzeczami przez lata, które nadejdą - powiedział cicho Szkot. - Prędzej przywdzieję welon zakonnicy - oświadczyła dziewczyna. - Jesteś zbyt piękna, aby oddawać się Kościołowi - rzekł laird. - Twoim przeznaczeniem jest łoże mężczyzny. Moje łoże. - Nigdy! Przenigdy! - odparowała Cicely i przełknęła resztę posiłku. Ukląkł przy jej boku i pogładził po policzku kłykciami zaciśniętych palców. - Twoja namiętność nie zmarnuje się nigdy w modlitwach i poście, damo mojego serca. - Podniósł palcami jej twarz do swojej i delikatnie pocałował. Dobry Boże! Cicely pomyślała, że ten pocałunek był jak słodka trucizna. Jakaś jej cząstka wiedziała, że musi się mu oprzeć, lecz inna część była gotowa i chętna, by mu się oddać. Jęknęła cicho. Nie może pozwolić, żeby

tak się stało. Nie może! Z największym wysiłkiem, jaki kiedykolwiek w życiu uczyniła, wyrwała mu się. - Jak śmiesz mnie dotykać! - rzuciła lodowatym tonem. - Rzekłaś, że zobaczysz mnie na szubienicy, damo mojego serca. Równie dobrze można by było powiesić jagnię za to, że urodziło się owcy. Wyczuł jej rozdarcie, bowiem był człowiekiem biegłym w sztuce miłości. Wstał i odszedł w ciemność. Cicely owinęła się płaszczem i oparta plecami o zimny kamień zamknęła oczy, modląc się o sen. Jednak inaczej niż poprzedniego wieczoru, kiedy to pozostawała jeszcze w szoku z powodu porwania, żołądek miała wypełniony pieczonym zającem i czuła kojące ciepło whisky, tej nocy udało jej się zapaść tylko w płytką drzemkę. Kilka razy budziła się zziębnięta, wygłodniała i wystraszona. Chciało jej się płakać, nie mogła jednak okazać słabości przed tym zuchwałym człowiekiem, który wykradł ją ze świata, jaki dobrze znała. Gdyby nie słyszała opodal chrapania obu braci, którzy nie wystawili warty, bowiem nie palili ogniska, bo mogłoby zwrócić czyjąś uwagę - na pewno nie zniosłaby tej nocy. Nawet konie szczypały trawę w kompletnej ciszy, co rusz opuszczając bezpieczne schronienie przy samej ścianie, po czym znów wracając. Nad nimi świecił blady księżyc, którego ubywało, a nieruchome powietrze przenikało chłodem do kości. Zapadła w drzemkę, a kiedy obudziła się po raz kolejny, spostrzegła ku swojej ogromnej uldze, że niebo zaczęło jaśnieć. Przeciągnęła się i wstała. Laird natychmiast także się obudził i poderwał na nogi. - Muszę udać się na stronę - powiedziała cicho Cicely i odeszła za mur. - Nie mam ochoty uciekać, póki nie dostanę od was tych płaskich kamieni, które nazywacie owsianymi plackami. Odwróć się, milordzie. Nie bacząc, czy zastosował się do polecenia, Cicely sama odwróciła się do niego tyłem i zadarła spódnice.

Był bliski śmiechu, ale zachował powagę. Dopóki nie będzie gotowa uznać go za swego pana, nie chciał dawać jej satysfakcji. Niemniej docenił cierpki dowcip. Nie spodziewa! się tego po tak wyrafinowanej damie. Zrozumiał nagle, że w swym niepohamowanym pragnieniu, by ją wykraść Gordonom, nie chciał widzieć, że to wszystko, co mówił mu Fergus i co rzekł sir William, było prawdą. Niczego nie wiedział o lady Cicely Bowen prócz tego, że ją kocha i chce mieć za żonę. W jaki sposób można pokochać kogoś, kogo się nie zna? Na to pytanie nie potrafi! znaleźć odpowiedzi. Przemawiało za niego serce. Wiedział, że lepiej by było, gdyby mógł damę oswoić ze sobą w znanym jej otoczeniu, ale przeklęci Gordono-wie nigdy by mu na to nie pozwolili. Wisieli nad nią i brzęczeli niczym rój pszczół otaczających swoją królową. Niemożliwe było przebywanie przy niej na tyle długo, by zacząć zaloty. Nie mial innego wyjścia, jak tylko wziąć sprawy we własne ręce. Douglasowie byli wszak w każdym calu tak samo dobrzy jak Gordonowie. Gdy dama pozna go lepiej, na pewno to doceni. łan Douglas ukląkł i potrząsnął bratem, by go obudzić. - Jeśli pogoda się utrzyma, powinniśmy dojechać do Glengorm przed zachodem słońca - powiedział, kiedy Fergus wstał i się przeciągał. Rozdzielili placki owsiane i szybko znaleźli się w siodle. Ręce Cicely zostały przywiązane znów do łęku. - Nadgarstki mam już starte do krwi - poskarżyła się. - Dokądże, milordzie, mogę uciec w tej głuszy, że nadal mnie wiążesz? - Właściwie to nie wiem - przyznał. - Jesteśmy jednak już dość blisko Glengorm, nie będę więc ryzykował, moja damo. Powinniśmy być na miejscu dziś przed zachodem słońca. Nie mam ochoty tracić czasu na pościg za tobą po górach i wrzosowiskach. Nie używasz, pani, rękawic do konnej jazdy?

- Używam, ale zostały przy koniu, który ostatnim razem, kiedy go widziałam, był uwiązany przed sklepem pani Marjory - wypaliła Cicely. - Jesteś potworem i... Przerwał jej w połowie zdania: - Będę wisiał. Wiem. Wiem! Dzień był szary, a chmury zdawały się schodzić coraz niżej, podczas gdy jechali przez coraz bardziej górzystą okolicę. Od czasu do czasu w polu widzenia pojawiała się jakaś wieża, lecz oni nie zbliżali się do żadnego domostwa. Nie widzieli nikogo ani też nie byli widziani. Nie spotkali żywej duszy, do której Cicely mogłaby się zwrócić o pomoc. Znów, tak jak poprzedniego dnia, zatrzymali się raz, lecz nie popasali długo. Laird i jego brat bardzo chcieli dojechać tego dnia do domu. Cicely w gruncie rzeczy także. Podróż do Szkocji z królem i królową była niemalże rozrywką. Każdego wieczoru zatrzymywali się we dworze jakiegoś szlachcica albo w domu gościnnym większego zgromadzenia zakonnego lub klasztoru. Kiedy takie zakwaterowanie nie było możliwe, nocowali w wygodnych pawilonach, rozstawianych i urządzanych przez służbę, która jechała przodem. Podawano im gotowane posiłki. Tamta podróż była cywilizowana. Ta natomiast - koszmarna. Dom lairda też z całą pewnością byl prosty i koszmarny, lecz powinien być przynajmniej ciepły i suchy. I podadzą im tam gotowane jedzenie. - Jesteśmy prawie w domu - oświadczył laird, podjeżdżając do jej boku, ponieważ przez jakiś czas jechał przodem. Zaczęło padać. Deszcz był lodowaty. W plecy zaczął im wiać północny wiatr. Przed sobą Cicely zobaczyła niewielkie, porośnięte lasem wzniesienie pomiędzy górami. Wtuliła się głębiej w płaszcz i narzuciła kaptur na głowę dla osłony przed wzmagającą się wichurą. Wjechali między drzewa. W lecie byłoby tu bardzo zielono, teraz jednak gałęzie odcinały się czernią na tle szarego nieba.

Ścieżka przez las zaczęła się wznosić i nagle oczom Cicely ukazał się dom na wzgórzu. Był wysoki, kwadratowy i miał wieżę, która wyrastała z jego południowego rogu. - Dlaczego jest tylko jedna wieża? - zapytała z ciekawością, kiedy podjechali na wyniosłość terenu. - Niegdyś się w niej mieszkało - wyjaśnił Fergus. - Gdyby były dwie, to by był zamek - rzekła Cicely. - Nie jesteśmy znów aż tak znaczącym rodem, żeby mieć zamek, damo mojego serca - odrzekł laird. - Nasz prapradziadek wrócił z wypraw krzyżowych z przyzwoitym łupem. Postanowił więc powiększyć dom, bo lepszego zastosowania dla swojego złota nie umiał wymyślić. - Dziadek mawiał, co ojciec często wspominał: że swoje zdobycze zamienił na kamień, aby nikt mu ich nie mógł ukraść - dodał Fergus. - Przecież dom także można wziąć szturmem i go odebrać - zauważyła Cicely. - Glengorm jest zbyt dobrze ukryte, a jedyne, co da się dostrzec z okolicy, to wieża, która wygląda jak wszystkie inne wieże mieszkalne w sąsiedztwie. Rzadko ktoś na nas napada - wyjaśni! Fergus. Wiedzą o naszym istnieniu tylko nasi ludzie. Nawet większość innych gałęzi Douglasów nie wie. Będziesz tutaj bardzo bezpieczna. - A gdzie to wasze jezioro? - zapytała. - Można je zobaczyć z okna. - A co oznacza Glengorm? Teraz przemówi! laird. - Glen to nasze określenie wąwozu. Gorm oznacza blękitnozielony. Chodzi o zielone drzewa otaczające błękitne jezioro. Od nich właśnie wzięło swą nazwę Glengorm. Cieszę się, że zaciekawił cię twój nowy dom. - Kiedy król wyśle po mnie swoje wojsko, milordzie, to stąd wyjadę - rzekła cierpko Cicely. - To nie jest mój dom i nigdy nim nie będzie. Jestem tutaj wbrew swojej woli, o czym wiesz, panie, doskonale - zgromiła go ponurym spojrzeniem.

- Jesteś silna i dumna - zauważył. - To także bardzo mnie cieszy. Trwaj przy swoim przekonaniu, bo to ci pomoże lepiej znieść twoje położenie. Wiedz jednak, że ja mocno trzymam w garści to, co moje. Zostaniesz moją zoną, a kiedy poznasz mnie lepiej, to mnie, pani, pokochasz. Wszystkie kobiety mnie kochają, lecz ja chcę ciebie. Cicely wybuchnęla śmiechem. - Masz o sobie wysokie mniemanie, mój panie. - Po czym z twarzą pociemniałą z gniewu dodała: Wykradłeś jedną z dam dworu samej królowej. Wykradłeś mnie, ulubienicę królowej i jej długoletnią przyjaciółkę. Czy ty naprawdę myślisz, że będzie ci wolno mnie zatrzymać, kiedy już po mnie przyjadą, a ja w obecności świadków powiem: nie? Bo tak właśnie powiem! - Będziemy mieć czas, żeby się poznać - rzekł łan Douglas. - Jak oni, damo mojego serca, mają cię prędko odnaleźć? Musieliby się dowiedzieć, gdzie jesteś. A jakże się dowiedzą, skoro nie mają pojęcia, kto cię porwał? Kto im to powie? Tylko ja i mój brat braliśmy udział w porwaniu. - Starannie to sobie zaplanowałeś - rzekła Cicely, co zaskoczyło obu mężczyzn. - Musiałeś wiedzieć, gdzie będę i kiedy. To przecież nie przypadek, że mnie zastałeś tam, gdzie właśnie przebywałam. Był w to więc zamieszany ktoś jeszcze. Kiedy podniesie się wokół tej sprawy wrzawa, odkryją, kto to taki. A wtedy zostanę uratowana z twoich szponów. Za tobą się nie wstawię, lecz będę prosić o łaskę dla twojego brata, bo okazał mi dobroć. Będę też prosić o łaskę dla członków twojego klanu, bo nie są niczemu winni. Teraz laird się zaśmiał, chociaż jej przenikliwość go zaskoczyła. - Zanim cię znajdą, upłynie wiele tygodni. Gordono-wie nie będą cię już chcieli, bo twoja cnota stanie się wątpliwa po tak długim czasie spędzonym w moim więzieniu. Będziesz zmuszona, pani, wyjść za mnie, czy tego

będziesz chciała, czy też nie. Król wyrazi na to zgodę - oświadczył zuchwale łan Douglas. - Król nie może wyrazić zgody, zanim ja jej nie wyrażę, milordzie. Jeśli wiesz o mnie wszystko, powinieneś wiedzieć i to. Prawda, król jest moim opiekunem i wolno mu znaleźć mi kandydata na męża. Jednak gdy ojciec oddawał mnie pod opiekę Jakuba Stuarta, zastrzegł, że ostatnie słowo w sprawie wyboru męża będzie należeć do mnie - wyjaśniła Cicely. - Mój ojciec bardzo kochał moją matkę. Pragnął, bym ja także wyszła za mąż z miłości. Powiedział królowi, że muszę się zgodzić na małżeństwo, w przeciwnym razie nie dojdzie ono do skutku. - To niebywałe! - wybuchnął bardzo zdziwiony łan Douglas - Ha! - zakrzyknęła triumfująco Cicely. - Jesteś teraz w kłopocie, prawda? Przysłuchujący się Fergus Douglas oniemiał na to oświadczenie. Nareszcie zdarzyło się bowiem coś, czego jego brat nie wziął pod uwagę, kiedy postanowił porwać tę uroczą dziewczynę, którą zwał damą swojego serca. Nagle jego koń się zatrzymał i Fergus dopiero pojął, że są już w domu. Zsunął się z końskiego grzbietu i rzucił lejce chłopcu, który wybiegł ze stajni. - Nie będziemy o tym rozmawiać w obecności służby - uciął laird stanowczo. Podszedł do wierzchowca Cicely, by jej pomóc. - Wejdźmy do sali. Pada coraz mocniej i jest niemal noc. - Wziął ją za rękę. Cicely uczyniła próbę, by się wyrwać, lecz jego uścisk byl mocny, a krok pewny, kiedy wprowadził ją do domu i krótkim korytarzem do sali. Było tam zimno, ponieważ nie palii się ogień. Płonęły tylko dwie pochodnie umoczone w łoju, który się topił, wydzielając gęsty dym. Dodatkowa porcja nieprzyjemnego zapachu w i tak cuchnącym wnętrzu. Na kamiennej podłodze leżały maty. Do przybyłego pana podbiegły dwa psy, przywitały się, po czym zaczęły węszyć między matami, szukając kości, które jeszcze nie zostały dobrze ogryzione. - Dlaczego nie ma ognia? - zapytała Cicely.

- A po co miałby się palić, skoro nikogo nie ma? - odpowiedział pytaniem laird. - To marnotrawstwo. - Godziny cale upłyną, zanim zrobi się cieplej w tak wyziębionej sali - odparła rozdrażniona Cicely. Można użyć niewiele drewna, lecz utrzymać przyzwoitą temperaturę. Nie masz świec z wosku? Łój jest zanieczyszczony i kopci. A te maty na podłodze? Na litość boską, milordzie! Nikt już nie używa mat! To staromodne. A smród tego miejsca jest nie do zniesienia! Łój, zepsute jedzenie i psi mocz! Obrzydliwe! - To ma być twój dom - odparł ze złością. Dlaczego sala nie była ogrzana i posprzątana? Wszak tego ranka wysłał człowieka, żeby uprzedził służbę w domu, iż przybędą przed zmrokiem. - Weź ludzi pod swoje rozkazy i naucz tak pracować, byś była zadowolona. Prowadzenie domu to nie moje zadanie, a twoje, pani. - Nie jestem tutaj panią, milordzie, a ty nie powinieneś pozwalać, żeby twoja służba robiła aż tak złe wrażenie - odrzekła Cicely. - A teraz, gdzie będę mieszkać przez ten czas, zmuszona znosić twoje towarzystwo? - Bethio! - ryknął laird. - Gdzie się, u diabla, podziałaś, kobieto! Po kilku chwilach weszła do sali, powłócząc nogami, jakaś niewiasta. Jeden rzut oka na nią pozwolił Cicely zrozumieć, dlaczego sala wyglądała właśnie tak, a nie inaczej. Bethia była w nieokreślonym wieku, ale sądząc po sposobie, w jaki mrużyła oczy, raczej nie najmłodsza. Cicely potrząsnęła głową. - A czegóż to potrzebujesz ode mnie, mój panie? - zapytała Bethia.

- Nie dostałaś wiadomości, że przyjadę do domu przed nocą? - zapytał służącą łan Douglas. - Dostałam - odpowiedziała Bethia - To dlaczego nie rozpalono w sali? - Posłaniec nie powiedział dokładnie, kiedy przyjedziesz, panie. Po co było marnować drewno? rzekła kobieta. - Popatrz, Pol już jest i zaraz rozpali. - Wskazała ręką mężczyznę, który z wysiłkiem pochyla! się nad wielkim paleniskiem. - Będziecie chcieli coś zjeść, lairdzie? Cicely wydała z siebie westchnienie zniecierpliwienia, które wprawiło jej zalotnika we wściekłość. - A jakże, ty wiedźmo - wybuchnął. - Chcemy wieczerzy, która powinna być już ugotowana i wnoszona na stół! A dawna sypialnia matki ma być posprzątana dla mojego gościa. - To ona nie będzie spać z tobą, lairdzie? - zdziwiła się Bethia. - Nic nie powiedziałeś posłańcowi, żeby przygotować sypialnię, więc nie spodziewaliśmy się gościa. I skąd niby miałam wiedzieć, że trzeba przygotować, panie, akurat pokoje twojej matki nieboszczki? To potrwa. Będę musiała posłać do wsi po dziewczynę albo i dwie, a przecie już ciemno. Cicely zachichotała. Nie mogła się powstrzymać. Ów pewny siebie pan na włościach nie potrafił zapanować nad własną służbą. Wiedziała wprawdzie, że nie wróży to dobrze jej położeniu, ale bardzo ją kusiło, by wybuchnąć gromkim śmiechem. Dostrzegła jednak ponury błysk w oczach lana Douglasa i zdołała się od tego powstrzymać. - Mnie już pora do domu, do żony - powiedział Fergus Douglas i pośpiesznie wyszedł z sali. Jeśli jego bratu przyszłoby do głowy go zawołać, mógł udawać, że nie usłyszał. - Zatem albo po kogoś poślij, albo zrób to sama. Dama, która przyjechała tu ze mną, ma zostać moją żoną.

- Niedoczekanie! - wtrąciła z mocą Cicely. - Ach! - W oczach Bethii pojawił się błysk zrozumienia. - Pojechałeś porwać sobie oblubienicę, lairdzie. - Roześmiała się, po czym zmierzyła Cicely od stóp do głów uważnym spojrzeniem. - Całkiem ładna i wygląda na dość krzepką, żeby dać Glengorm paru dziedziców. To po co sobie zawracać głowę sypialnią matki nieboszczki, skoro masz się z nią żenić, panie? Poślij po księdza, połóż się z nią do łoża i zrób co potrzeba. Pewne, że jej klan rychło się tutaj pojawi. Będziesz wtedy musiał być już po ślubie, bo inaczej zabiorą ją z powrotem. - Nie uda mu się wziąć mnie do łoża, a kiedy przyjdzie tu ksiądz, powiem mu to samo - rzekła Cicely, po czym zwróciła się do lairda: - Masz nawet księdza w tej swojej zapadłej dziurze, milordzie? Skoro tak, muszę stanowczo z nim pomówić. Stary Pol biedził się jeszcze, usiłując rozpalić ogień. Laird zaklął, odepchnął go i zrobił to za niego. Potem znów napad! na Bethię. - Rób, co ci się mówi, kobieto! Zajmij się gorącym posiłkiem i przygotowaniem sypialni dla damy! Bethia wzruszyła ramionami, po czym wyszła, szurając nogami, z sali, a za nią ruszył Pol. - Podejdź i usiądź przy ogniu - zaprosił Cicely laird. - Zaraz zrobi ci się ciepło. Chciałabyś może napić się trochę wina, pani? - Podszedł do szafki przy ścianie. - Ta sala ogrzeje się dopiero jutro i to pod warunkiem, że ogień będzie się palii bez przerwy powiedziała, sadowiąc się na krześle z oparciem w pobliżu paleniska. - Myślę, że o ile się zgodzisz, napiłabym się trochę tej whisky, którą poczęstował mnie Fergus. Całkiem przyjemnie rozgrzała moje zmarznięte członki. Nalał trunek, o który poprosiła, do małego kieliszka i podał jej. - Smakuje ci nasza whisky?

- Dobrze spełnia swoje zadanie - odparła Cicely, i wychyliła kieliszek. Przez chwilę łapała oddech, po czym do oczu nabiegły jej łzy, lecz ciepło, które poczuła, wynagrodziło te niedogodności. Popatrzyła na niego. - Nie możesz mnie zmusić do małżeństwa - powiedziała cicho. - Nawet cię nie znam, milordzie. Co kazało ci uczynić takie głupstwo? Ukląkł przed nią i zajrzał jej w oczy. - W chwili, w której ujrzałem cię na drodze do Perth, pani, wiedziałem, że jesteś kobietą stworzoną dla mnie, damo mojego serca. Już ci to mówiłem. Zakochałem się w tobie od pierwszego wejrzenia, lecz kiedy poznałem cię na dworze, nie mogłem ci tego powiedzieć, bo Andrzej Gordon i jego krewny zawsze byli przy tobie. Kiedy mnie poznasz, pani, przekonasz się, że będę dla ciebie lepszym mężem niż on. - On ma ziemię, dom, bydło i potężny klan, który zapewni mi bezpieczeństwo - odparła Cicely. - Ale czy cię miłuje? Czy też miłuje twój wpływ na królową i twój posag? Mój brat powiedział mi, że jesteś dziedziczką. Cicely uśmiechnęła się. - Nie, nie jestem dziedziczką, lecz mój posag jest znaczny. - Ja cię kocham - rzekł łan Douglas. - Wykradłem cię, żebyś mogła mnie poznać i pokochać. Nie mogłem tego sprawić na dworze, gdzie osaczali cię ci przeklęci Gordonowie. - Jak możesz mnie kochać? Przecież wcale mnie nie znasz - zaprotestowała Cicely. Czyż jednak Jakub Stuart nie zakocha! się od pierwszego wejrzenia w jej przyjaciółce Joannie Beaufort? To jednak było co innego. Joanna wcale nie zakochała się w Jakubie od pierwszego wejrzenia. Poznała go lepiej i dopiero wtedy jej miłość rozkwitła. Tak, to było coś zu-

pełnie innego. Ona i Jakub Stuart mieli ze sobą wiele wspólnego. W obojgu płynęła królewska krew. Oboje byli wykształceni i potrafili ze sobą rozmawiać na wiele rozmaitych tematów. To podobieństwo ich połączyło. To nie to samo, co król i Jo, pomyślała Cicely. Ona była córką hrabiego. Wychowywała się z dziewczynką, która została królową. Stalą się przyjaciółką i towarzyszką królowej. Ten dziedzic z pogranicza był pozbawionym manier wieśniakiem. Nie miała z nim zupełnie nic wspólnego. Czy on w ogóle umiał czytać i pisać? Mówić po francusku? Układać wiersze? W jaki sposób mogliby się porozumieć? On całe życie spędził na pograniczu. Wiedziała, jakimi ludźmi byli mieszkańcy pogranicza. Gordonowie nie mieli o nich wysokiego mniemania. Nazywali ich rozbójnikami umiejącymi się tylko bić. A łan Douglas udowodnił, że to prawda, kiedy kilka dni temu porwał ją ze sklepu pani Marjory. - Nie ma na świecie takiej rzeczy, którą mógłbyś uczynić, by mnie zmusić do pokochania cię, milordzie - rzekła Cicely. - Jeśli zawieziesz mnie z powrotem do Perth, poproszę, by rzecz cała poszła w zapomnienie. Ani ciebie, ani twoich ludzi nie spotka żadna kara za to poronione przedsięwzięcie, na które się odważyłeś. Proszę, milordzie. Niemożliwe, żebyś mnie kochał. Poza tym miłość nie ma nic wspólnego z dobrym małżeństwem, o czym z pewnością musisz wiedzieć. - Przecież król kocha królową i, jak mówiłaś, twój własny ojciec kochał twoją matkę - przypomniał jej. - Douglasowie są pod każdym względem tak samo dobrzy jak Gordonowie. Mam nawet więcej ziemi niż ten twój Gordon. I pod dostatkiem bydła. Mój dom jest solidny. Mam ci do zaoferowania tyle samo, co Andrzej Gordon, o ile nie więcej. - Tak, na pewno to, co mówisz, jest prawdą, milordzie. Nie możesz mi jednak dać jednej rzeczy, którą dać mi może Andrzej Gordon - powiedziała Cicely.

- Co to takiego? - zapytał laird. - Co może ci dać on, czego ja nie mogę? - Towarzystwo, milordzie. Podobnie jak ja, jest wykształcony. Mamy wspólne upodobania. Myślę, że nie umiesz czytać ani nawet pisać listów w swoim imieniu. O czym będziesz ze mną rozmawiał? Będziesz mi recytował wiersze? - Wiersze? - Wydawał się zaskoczony. - Na co to komu, bym ci czytał poezję, damo mojego serca? Wszak ja nie chcę z tobą rymować, lecz poczynać nowe życie, mieć z tobą dzieci, kochać się z tobą. Cicely pokryła się rumieńcem w odpowiedzi na tak intymne oświadczenie, po czym rzekła: - A ja nie chcę z tobą robić żadnej z tych rzeczy, mój panie. W ogóle cię nie znam. - Poznasz, kiedy spędzimy ze sobą trochę czasu - odpowiedział serdecznie. - A kiedy mnie już poznasz, nie będziesz wcale chciała mnie opuszczać. Będziesz szczęśliwa, mogąc spędzić życie w Glengorm jako moja żona. Pierwszą rzeczą, której powinnaś się o mnie dowiedzieć, jest ta, że umiem czytać i pisać. Potrafię używać kościelnej łaciny. Co do francuskiego, nie jest mi tutaj potrzebny, czemu więc miałbym marnować czas na jego naukę? Sam prowadzę rachunki. Człowiek, który tego nie potrafi, źle kończy, bo go oszukują. Cieplej ci, pani? Ogień zdaje się już dobrze grzać. Była szczerze zadziwiona. - Wybacz mi, proszę, że cię wzięłam za zupełnego nieuka - powiedziała. - Teraz dowiedziałem się czegoś o tobie, damo mojego serca. Nie boisz się przyznać do błędu i masz bardzo dobre maniery. Mam nadzieję, że nauczysz tego nasze dzieci. - Och, jesteś niemożliwie uparty! - zawołała Cicely. - O tak, i teraz ty dowiedziałaś się czegoś o mnie - odpowiedział, uśmiechając się.

Rozdział 6 Straże! Wołajcie straże! - wrzeszczał wniebogłosy uczeń, wybiegając ze sklepu blawatnego. Napadnięto moją panią! Pomocy! Pomocy! Orva wyszła ze składu aptecznego pana Georga, gdzie kupowała olejek lawendowy i balsam. Mijali ją biegnący gdzieś ludzie, a kiedy popatrzyła w kierunku, w którym zmierzali, ujrzała tłum zbierający się na wysokości sklepu pani Marjory. Pośpieszyła w dół wąskiej uliczki i przepchnęła się przed gapiów. - Odsuńcie się od koni! - powiedziała kilku mężczyznom i odepchnęła ich. - Straszycie je, a jeśli się spłoszą, królowa nie będzie zadowolona. Ty tam! Chłopcze! O co ten lament? Gdzie moja pani? Gdzie jest lady Cicely? - Wepchnęła ucznia do środka, do głównego pomieszczenia sklepu. - Co się tu dzieje? - Napadnięto moją panią! - zawodził chłopiec. Wyglądał na wystraszonego. - A co z moją panią, chłopcze? - Nie było jej tutaj, kiedy wróciłem i zastałem panią Marjory leżącą na podłodze w magazynie, bez przytomności. Na głowie miała widocznego guza - wyjaśnił chłopiec. Był nieduży i wyglądał tak, jakby się miał zaraz rozpłakać. - Mojej pani tutaj nie było? - zdumiała się Orva. - To, w takim razie, gdzie jest? Nasze konie stoją uwiązane przed sklepem.

Chłopiec potrząsnął głową. - Nie wiem. Czy moja pani teraz umrze? - Pokaż mi, gdzie ona jest - rzekła Orva, mając nadzieję, że mówi spokojnym tonem. Chłopiec zaprowadził ją do części magazynowej sklepu. Uklękła przy kobiecie opartej o ścianę. - Pani Marjory? - odezwała się. - Gdzie jest lady Cicely? Kobieta tylko jęknęła na dźwięk głosu Orvy. Otworzyła szybko oczy, po czym zaraz je zamknęła. - Znikła - zdołała wyszeptać. - Znikła? Co to znaczy, że znikła? Zanim jednak pani Marjory zdołała odpowiedzieć, do izby wpadł uzbrojony strażnik. - Co się tutaj dzieje? - zapytał. - Czy to ty uderzyłaś tę kobietę? Orva wstała z godnością. - Mam na imię Orva i służę u lady Cicely Bowen, damy dworu królowej Joanny. Należy zwracać się do mnie: pani. Zostawiłam tutaj moją panią, żeby wybrała wstążki i koronki do stroju oczekiwanego następcy tronu, który jej wysokość właśnie szyje. Kiedy wróciłam, przed sklepem gromadził się już tłum, a uczeń krzyczał, że pani Marjory została poważnie ranna. Weszłam i znalazłam tę nieszczęsną kobietę, tak jak i wy, a mojej pani nie ma. Tutaj stało się coś niedobrego. Gdzie twój kapitan? Muszę natychmiast wrócić do pałacu i poinformować królową, że moja pani znikła. - Może dama pokłóciła się z właścicielką - wyraził przypuszczenie strażnik. - Może ją uderzyła, a potem uciekła. - Lady Cicely nigdy nie uczyniłaby niczego podobnego - powiedziała obrażonym tonem Orva. - No i gdyby uciekła z tego miejsca, obojętnie z jakiego powodu, wzięłaby konia. A koń stoi uwiązany na zewnątrz. Poszukaj kapitana! Muszę natychmiast dostać eskortę na powrotną drogę do pałacu!

Strażnik przyglądał się Orvie. Była doskonale ubrana. Zauważył też, jak wyglądają konie przed sklepem. To były piękne zwierzęta. Zwrócił się do małego ucznia: - Czy pani Marjory zna tę kobietę i jej panią, chłopcze? - Tak, panie. Przyjeżdżają tutaj od samej królowej. Nie raz już były. - Porwali - odezwał się słaby głos pani Marjory. - Porwali damę. Orva wydała z siebie okrzyk przerażenia. - Kto porwał damę? - zażądał odpowiedzi strażnik. Sprawa zaczęła się gmatwać. - Biegnij i sprowadź tu kapitana, chłopcze. Chłopiec wybiegł. - Kto porwał moją panią? - zapytała Orva. - Kto? - Tego nie wiem - odparła pani Marjory. Podniosła rękę do głowy, by rozetrzeć pulsujące bólem miejsce. Ten przeklęty pogranicznik nie musiał uderzać aż tak mocno. Bolało jak wszyscy diabli. Nagle pomyślała o swojej roli w całym zdarzeniu. Najlepiej, kiedy będzie twierdzić, że nie wie kompletnie nic. Nikt niczego jej nie udowodni. Z trudem się podniosła, lecz w głowie wciąż bardzo jej się kręciło. - Pomału, pomału, proszę pani - powiedział strażnik, po czym pomógł jej, wyprowadzając z zaplecza. - Pomóżcie jej wejść do głównej izby w sklepie. Orva niespodziewanie powzięła podejrzenie względem pani Marjory i chciała usłyszeć więcej z tego, co miała do powiedzenia ta kobieta. Po co dwóch bandytów miałoby wpadać do sklepu z koronkami i wstążkami i porywać nieznaną sobie kobietę, która właśnie przyszła coś kupić? Za tym kryło się znacznie więcej, niż widać było na pierwszy rzut oka. Podeszła do miejsca, w którym usadowiła się właścicielka sklepu, pochyliła się nad nią i powiedziała cicho: - Myślę, że wiesz dobrze, co przytrafiło się mojej pani. Powiem o swoim przekonaniu królowej, kiedy tylko

wrócę do pałacu. Lepiej wyznaj całą prawdę, kiedy cię do niej przyprowadzą, bowiem na pewno zostaniesz do niej wezwana i to już wkrótce. Do sklepu wszedł pewnym krokiem kapitan straży. - Co się tutaj zdarzyło? - zapytał. Orva opisała szybko same fakty, po czym rzekła: - Potrzeba mi eskorty do pałacu, ponieważ królowa musi się o tym incydencie dowiedzieć niezwłocznie, kapitanie. - Twoja pani jest tą Angielką, która przyjechała z królową? Tą, którą chcą mieć w rodzinie Gordonowie? - zapyta! kapitan. - Tak, to ona - odpowiedziała Orva. Pięknie, czyżby wszyscy w Perth o wszystkim wiedzieli? - Może jej zalotnik się zniecierpliwi! i ją porwał? Porywanie panien, by się z nimi ożenić, jest w Szkocji pradawnym zwyczajem, pani - podsunął kapitan. - O, nie - rzekła Orva. - Lord Huntley układa! ten mariaż między swoim krewnym a samym królem, który występuje w imieniu mojej pani. Wspólnie postanowili zaczekać do Trzech Króli z ogłoszeniem zaręczyn, na co obie strony się zgodziły. Niczego poza tym nie postanowiono. - No to Gordonowie mieli jeszcze lepszy powód, żeby wykraść twoją panią. Zima za pasem, a kiedy pada śnieg, nie ma nic lepszego niż sobie pofigłować z kochającą kobitką. - Mężczyzna uśmiechnął się do Orvy porozumiewawczo i puścił oko. - Kobiety uwielbiają śmiałych mężczyzn, czyż nie, moja droga? Orva westchnęła rozdrażniona. - Nie, nic podobnego się nie zdarzyło. Teraz, jeśli laska, proszę odwieźć mnie do pałacu. Królowa będzie bardzo zmartwiona, kiedy się dowie, co się stało, i lepiej, jeśli powiem jej to sama, niż żeby usłyszała to od jakiegoś głupca, który coś tam sobie wyobraża. Jej wysokość nosi pod sercem następcę tronu Szkocji, człowieku. Chciałbyś, żeby przez ciebie poroniła?

Kapitan nie odrzekł już nic więcej, tylko wyszedł, by pomóc Orvie dosiąść klaczy. Prowadząc konia Cicely, osobiście odstawi! Orvę do pałacu. Na miejscu podziękowała mu za uprzejmość i pośpieszyła do komnat królowej. Przy wejściu natknęła się na starą garderobianą królowej, Bess. - Orvo, cóż to się dzieje? Wyglądasz na bardzo poruszoną - przywitała ją Bess. Była to kobieta już nie najmłodsza, a służyła Joannie Beaufort od dnia jej narodzin. - W mieście zdarzył się wypadek... - zaczęła Orva. Przerwała na chwilę, po czym dokończyła: - Nie pozostaje mi nic innego, jak to z siebie wydusić. Moja pani została porwana. - Och, nie może to być! - Bess złapała się ręką za serce. Zbladła, a w oczach pojawił się wyraz troski. - Królowa! Och, Orvo! Królowa tak bardzo się zmartwi! - To prawda - zgodziła się Orva. - Nie możemy jednak tego przed nią ukryć. Jak wyjaśnimy nieobecność mojej pani, zwłaszcza w takim czasie? - W dodatku dopiero zapytała, czy lady Cicely już wróciła z koronką - dodała Bess. Nagle wyprostowała plecy. - Poślemy po króla i czekając na niego, razem opowiemy królowej o tym zdarzeniu. - Zwróciła się do pazia, który drzemał w pobliżu w fotelu i potrząsnęła nim lekko, żeby go zbudzić. - Chłopcze, idź poszukać króla. Powiedz, że królowa pilnie go potrzebuje. Nie ociągaj się. Król musi się zjawić jak najszybciej. Paź wygramolił się z fotela i wybiegi z apartamentów królowej. - Chodź ze mną - rzekła Bess. - Królowa jest w swoim prywatnym apartamencie z lady Stuart z Dundonald oraz z hrabiną Atholl. Obie na zmianę albo ją nudzą, albo drażnią. Jedynie lady Grey z Ben Duff ją bawi, ale niestety musi wkrótce wracać do domu. Nieszczęsna lady Grey bardzo się martwi zniknięciem Fiony Hay, która była jej przyjaciółką. A teraz jeszcze i to!

Obie służące weszły do prywatnej komnaty królowej, gdzie siedziały dworki, szyjąc stroje dla spodziewanego następcy tronu. Młoda królowa popatrzyła w kierunku wejścia i widząc Orvę, rzekła: - A zatem Ce-ce już wróciła? - Nie, moja droga - zaczęła Bess. - Nie wolno ci się zanadto zmartwić tym, co ma do powiedzenia Orva, lecz wygląda na to, że lady Cicely została stąd... zabrana, - Zabrana? - spytała drżącym głosem Joanna Beaufort. - Co to znaczy, że została zabrana? - Królowa bardzo pobladła i lady Grey pośpieszyła, by podać jej na pokrzepienie mały kieliszek wina. Królowa przełknęła trunek i popatrzyła na Orvę. - Kiedy dojechałyśmy do sklepu blawatnego, moja pani kazała mi pójść w dół ulicy do magazynu pana George^, abym kupiła tam olejek lawendowy i balsam, który daje ci tyle ukojenia, miłościwa pani. Uczyniłam, co mi poleciła, a kiedy wyszłam z zakupami, usłyszałam głos wzywający straże. Potem, kiedy przyśpieszyłam kroku, żeby czym prędzej odnaleźć lady Cicely, zobaczyłam, że to uczeń ze sklepu pani Marjory krzyczy, iż jego pani jest ranna. Znalazłam tę kobietę na wpół przytomną na zapleczu składu. Dworki skupione wokół królowej wydały z siebie jęk przerażenia. - Mojej pani nigdzie nie było - ciągnęła Orva. - Właścicielka sklepu twierdzi, że została porwana. To może być prawdą, ale pani Marjory wie znacznie więcej, niż mówi. Wasza wysokość, ja to po prostu czuję. Ona coś ukrywa. W tej chwili do prywatnej komnaty królowej wpadł król, sprawiając, że zebranym tam kobietom zabrakło tchu ze strachu. - Najdroższa! Co się dzieje? Czyżby dziecię zaczęło się rodzić?

Ukląkł przy jej boku. - Ce-ce została porwana ze sklepu blawatnego! - zakrzyknęła królowa. - Musisz ją odnaleźć, Jamie! Po prostu musisz! Król wsta! i dostrzegłszy Orvę, zapytał: - O co tutaj chodzi? Kobieta powtórzyła, co mówiła wcześniej, na końcu dzieląc się swoimi podejrzeniami wobec pani Marjory. - Dlaczego uważasz, że właścicielka ma z tym coś wspólnego? - zapyta! król. - Miłościwy panie, dlaczego dwaj zamaskowani bandyci mieliby wtargnąć do sklepu dokładnie w chwili, kiedy znajdowała się tam osoba, o której wszyscy wiedzieli, że jest ulubioną towarzyszką królowej? Byłyśmy w sklepie przed czterema dniami, a koronka podobno właśnie przyjechała, bowiem pani Marjory rzekła, że posłała ucznia po nią do portu. To, pytam, dlaczego prosiła nas, abyśmy przyszły za cztery dni, zamiast już następnego? Nie, ta kobieta gra na dwie strony i wie więcej, niż dotąd powiedziała - oświadczyła Orva. Jakub Stuart pokiwał głową. - Możliwe, że masz słuszność - powiedział. - Kapitan straży podsunął myśl, że to może Gordonowie wykradli moją panią, aby przyśpieszyć małżeństwo, którego tak chcieli. Powiedział, że ożenek przez porwanie jest w Szkocji zwyczajem. Czy mogli się do tego posunąć, najjaśniejszy panie? - Mam nadzieję, że nie - odparł król. - Jest tutaj Huntley, więc może pozwolicie, że go poszukam i osobiście zadam mu to pytanie. A tymczasem poślemy po panią Marjory i zobaczymy, co ma nam do powiedzenia. Bess, zostań z panią. Reszta dam może odejść, ale niechaj nie opuszcza apartamentów królowej. Zakazuję, żeby rozeszły się w tej sprawie jakiekolwiek plotki, zanim poznamy prawdę. Orvo, ty pójdziesz ze mną. - Król wyszedł z komnat swojej żony i poszedł do małej biblioteki, a słu-

żąca Cicely za nim. Kiedy się tam znaleźli, postał pazia po Huntleya i rozkazał dwóm strażnikom przyprowadzić z miasta panią Marjory. Huntley wszedł i przywitał się z królem bardzo grzecznie. Jego oczy powędrowały do Orvy w milczeniu siedzącej w kącie biblioteki. Król spokojnie wyjaśnił, że lady Cicely Bowen została przemocą zabrana ze sklepu blawatnego. Nie wspomniał o tym, że właścicielka sklepu mogła być w to porwanie zamieszana. Zamiast tego zapytał: - Czy twój krewniak w swojej niecierpliwości nie postanowi! czasami ożenić się wedle starego zwyczaju? Nie byłoby mi miło usłyszeć, że to laird Fairlea wykradł damę, a zwłaszcza że Gordonowie z Huntley są w to także zamieszani. - Biorąc pod uwagę, co ostatnio spadło na mojego krewnego z Loch Brae, jestem zaskoczony, miłościwy panie, że możecie zadawać mi takie pytania - odparł sucho Huntley. - Ja na pewno nie miałem z tym wszystkim nic wspólnego. To prawda, że dziewka jest łakomą zdobyczą, lecz jej koneksje są zbyt znakomite, by Andrzej poważył się użyć przemocy. Nie jest głupcem. Poza tym jest przekonany, że już zdobył dziewczynę swoim wdziękiem. Jakub Stuart zaśmiał się sucho. - To prawda. Zauważyłem, że Fairlea ma o sobie wysokie mniemanie. Gdzie on w ogóle teraz jest, Huntley? - Na swojej ziemi - odpowiedział lord Gordon. - Trzy noce temu zatrzymałem się u niego w drodze do Perth. Nadzorował właśnie zmianę wystroju komnat matki nieboszczki dla spodziewanej oblubienicy. Poza tym jego ulubiona kochanka miała właśnie rodzić. To pierwsze dziecko Andrzeja, a on ma nadal słabość do jego matki. Poród się zaczął tego samego ranka, kiedy stamtąd wyruszyłem. Andrzej nie mógłby wywiązać się z powinności względem kochanki i równocześnie przyjechać do Perth, by porwać lady Cicely. Sam dopiero co przyjechałem.

- A zatem - rzekł król - przyjmuję za prawdę twoje słowa, że nie miał z tym nic wspólnego. Jeśli jednak odkryję później, że jest inaczej i że w jakikolwiek sposób Fairlea jest w to wmieszany, ukarzę go surowo i nie dostanie lady Cicely za żonę. Lord Gordon z Huntley pokiwał głową z aprobatą. - Będę stał po stronie waszej wysokości, gdy będziecie wymierzać sprawiedliwość, wiem jednak, że Andrzej ma dobrze poukładane w głowie i nie dopuścił się ożenku przez porwanie. - Całkiem możliwe, że właścicielka sklepu wie coś więcej - powiedział powoli król. - Nie posyłaj jeszcze po krewniaka, bo musimy mieć więcej czasu, żeby wszystko wyjaśnić. Nie potrzeba mi tutaj rozgniewanego zalotnika, który tylko zamąci mi w śledztwie. - Oczywiście, wasza wysokość - odpowiedział Huntley, po czym kłaniając się nisko, wycofał się sprzed królewskiego oblicza. - Myślę, że mówi prawdę - zwrócił się król do Orvy. - Tak, lecz to jeszcze nie znaczy, że laird Fairlea nie brał w tym udziału - zauważyła. - Zobaczymy, co ma do powiedzenia właścicielka sklepu - rzekł król. - Zaczekasz tutaj ze mną, aż zostanie doprowadzona na przesłuchanie. Orva nie odezwała się słowem, bo kimże była, żeby tak zwyczajnie konwersować z królem? Czekali. Wreszcie rozległo się pukanie do drzwi królewskiej biblioteki, które otworzyły się, ukazując dwóch rosłych strażników. Pani Marjory byta między nimi i musieli ją wlec, by zbliżyła się do króla. Wyglądała na przerażoną do utraty rozumu i król nawet na krótko poczuł dla niej współczucie, jednak po chwili przyszło mu na myśl, że jeżeli odegrała jakąś rolę w porwaniu Ce-ce, powinna być przerażona. Był jej władcą, a jego brzemienna żona niepokoiła się wielce nieobecnością swojej najlepszej przyjaciółki i losem, który mógł ją spotkać.

Nie poprosił kobiety, by usiadła. Zamiast tego sam wstał, a pani Marjory aż się skuliła, kiedy zbliżył się i zatrzymał, górując nad nią. - Cóż, pani, co nam masz do wyjaśnienia? Czy jesteś zamieszana w ten spisek? Chcemy usłyszeć prawdę! - Zostałam... zostałam napadnięta - powiedziała pani Marjory, ale nogi pod nią zaczęły się trząść. - To wiemy - przerwał surowo król. - Zapytaliśmy, czy byłaś, pani, zamieszana w porwanie lady Cicely., Orva uważa, że tak, a ja wierzę, że instynkt jej nie myli. Mów całą prawdę! Jeśli to uczynisz, kara nie będzie surowa. Jeśli jednak będziesz kłamać - a będziemy zaraz wiedzieli, że nie słyszymy prawdy - wówczas nasza kara będzie w najwyższym stopniu surowa. - Jakub Stuart popatrzył prosto w oczy strwożonej właścicielce sklepu i ujrzał w nich tylko lęk. Zdumiał się, bo dotąd nie myślał o sobie jak o kimś, kto wzbudza takie przerażenie. Po chwili pojął, że to majestat króla Szkocji tak poraża stojącą przed nim kobietę. Nie wydobędzie z niej prawdy, jeśli przestraszy ją zbyt mocno. Dodał więc łagodniejszym tonem: - Jak mniemam, musiałaś mieć bardzo dobry powód do tego, co uczyniłaś. Zapewne nikt inny nie umiał ci pomóc. Potrząsnęła głową i po jej pobladłych pulchnych policzkach popłynęły ciche łzy. - Starałam się, jak umiałam, od kiedy mój mąż zachorował i umarł - zaczęła. - Musiałam zająć się sklepem i robić wszystko to, co on, żebyśmy nie chodzili głodni, i jednocześnie być matką dla moich dzieci. - Ile masz dzieci? - Dwoje, dziewczynka urodziła się w pierwszym roku po naszym ślubie. Chłopiec zaś nie spieszył się z przyjściem na świat. Lucy miała osiem lat, kiedy się pojawił. - Opowiedz, co się wydarzyło - ponaglił łagodnie król.

- Lucy musiała pilnować brata, podczas gdy ja prowadziłam sklep i zajmowałam się uczniami. Sklep pewnego dnia przejdzie na własność Robbie'ego i muszę dobrze się wszystkim zajmować, póki syn nie dorośnie i nie przejmie całej odpowiedzialności. Obiecałam mężowi na łożu śmierci, że tak uczynię. Moja córka poznała jednak pewnego chłopca, i kiedy mój syn się bawił, oni w najlepsze zajmowali się... - Pani Marjory przerwała na krótko i spłonęła rumieńcem. - Ach, tak - rzekł król. - Nie musisz mówić, o co chodzi. Rozumiem. Czy chłopak spłodził dziecko? Pani Marjory skinęła w milczeniu głową i zwiesiła ją ciężko, wstydząc się występku córki. - Rzecz jasna, nie chciał wziąć na siebie odpowiedzialności za swe czyny? - spytał król. Właścicielka sklepu kiwnęła głową ponownie, po czym dodała: - Wtedy zjawił się on. Chciał, bym mu pomogła w czymś, co nazwał drobiazgiem. Powiedziałam, że nie będę mogła mu dopomóc, póki nie pomogę mojej córce. Poprosił, żebym mu wyznała swoje zmartwienie, i obiecał wsparcie. I tak też uczynił. Wysłuchał mnie i rzekł, że okaże dobrą wolę, czyniąc, co trzeba, jeśli przysięgnę, że zrobię to, czego będzie chciał. - Zgodziłaś się - domyślił się król. - Tak, miłościwy panie. Odnalazł Torculla i zmusił do małżeństwa z moją córką. Dziecko przyjdzie na świat już wkrótce, ale nie będzie bękartem. Nieważne jest nawet to, że Torcull uciekł zaraz potem. Mój wnuk urodzi się z prawego łoża. Potem jeszcze nasz dobroczyńca uczynił mnie większą dłużniczką, bowiem zapłacił za szkołę dla Robbie'ego, by chłopiec nauczył się czytać, pisać i rachować. Powiedział, że nie będzie mógł w przyszłości poprowadzić sklepu, nie mając tej wiedzy. Pani Marjory zaczęła znów płakać.

Orva słuchała dotąd w milczeniu całej opowieści właścicielki sklepu, jednak nie mogła już dłużej utrzymać języka za zębami. Wyskoczyła ze swojego kąta i stanęła przed panią Marjory. - Kim jest ów on? - zapytała. - Kim jest ten twój zbawca? Dlaczego porwał moją panią? - Dlaczego uczynił, co uczynił, tego nie wiem - odpowiedziała uczciwie kobieta. - Wiem tylko, kim jest, ponieważ to mi powiedział, żebym mogła po niego posłać, kiedy twoja pani pojawi się u mnie w sklepie. To Douglas z Glengorm, laird z pogranicza. - Pogranicznik? Ordynarny pogranicznik? Dobry Jezu, ratuj moją biedną, niewinną panią! - zaczęła krzyczeć Orva, po czym naskoczyła na kobietę. - Ależ z ciebie nikczemne stworzenie! Moje biedne dziecko wykradzione i skazane na Bóg tylko raczy wiedzieć jak okropny los! - Uczyniłam to, by ratować swoją własną rodzinę - broniła się pani Marjory. - Czy miałam pozwolić, żeby niewinne biedactwo urodziło się z piętnem bękarta? Poza tym, on powiedział, że twojej pani nie stanie się żadna krzywda. Był chory z miłości, to pewne. Zupełnie jak młokos ze swoją pierwszą dziewczyną. - Zwróciła się do króla: - Cóż jeszcze mogłam uczynić ponad to, co uczyniłam? Brat mojego męża najchętniej odebrałby mi sklep i dał swojemu synowi. A co by się stało z moją Lucy i jej dziecięciem? Co by było ze mną i moim synem? Moje kłopoty nie wzięły się ze złego gospodarowania ani z mojej nieudolności. Powstały przez mą naiwność. - Wydałaś lady Cicely, a przez to zmartwiłaś naszą królewską małżonkę, która wkrótce urodzi następcę tronu Szkocji. Musisz za to zapłacić, pani Marjory - powiedział cicho król, wiedząc, że uwięzienie nieszczęsnej kobiety w niczym tutaj nie pomoże. - Ja tylko broniłam swojej rodziny, tak samo jak czynią to mężczyźni - odparła.

- Prawdopodobnie udaremniłaś świetny mariaż mojej pani - prychnęła gniewnie Orva. - Czy sądzisz, że dumni Gordonowie będą ją jeszcze chcieli po jej nieszczęsnej przygodzie? - Twoja pani, jeśli wierzyć pogłoskom, jest bardzo bogatą panną na wydaniu. Gordonowie z Huntley nie będą się wzdragać przed łatwym wzbogaceniem - rzekła rozsądnie wdowa. - Zaczekają trochę, żeby się upewnić, iż nie jest w ciąży, a potem z radością ją sobie wezmą. Swoim zlotem kupi sobie każdego męża. - Gdyby ta twoja córka spędzała mniej czasu na plecach... - zaczęła Orva, lecz król podniósł rękę, by uciszyć kobiety. - Pani Marjory, przez następnych dwanaście miesięcy jedna czwarta zysków z twojego sklepu niechaj stanie się zadośćuczynieniem za spokój królowej - powiedział Jakub Stuart. - Miłościwy panie! Wszak z tego sklepu prawie w ogóle nie ma zysku! Jak wykarmię dzieci i mojego wnuka? - zakrzyknęła właścicielka składu blawatnego. - Kiedy ludzie się dowiedzą, że twoje wstążki i koronki kupuje sama królowa, interes się rozkręci powiedział król. - A jeśli publicznie ukarzę cię za to, co uczyniłaś, nikt do ciebie nie przyjdzie. Wydałaś przyjaciółkę królowej. Moja małżonka zrozumie twoje trudne położenie, ale ci nie wybaczy bez zadośćuczynienia. Wyślę urzędnika po twoje miesięczne rozliczenia. Nie próbuj mnie oszukiwać, bo jeśli to zrobisz, nie okażę już więcej litości. - Zwrócił się do dwóch strażników: - Odprowadzić panią Marjory do jej sklepu. I ani słowa nikomu o tym, co tutaj słyszeliście. Nie będę tolerował żadnych plotek na ten temat. Strażnicy odpowiedzieli chórem: - Rozkaz, najjaśniejszy panie! Wiedzieli, że z tym władcą nie ma żartów, bowiem nie wypowiada czczych pogróżek. Natychmiast wyprowadzili właścicielkę sklepu z królewskiej biblioteki.

- Przyprowadź mi sekretarza - polecił paziowi król, po czym zwrócił się do Orvy: - Poślę do sir Williama Douglasa, który jest zwierzchnikiem Glengorma. Twoja pani jest bezpieczna, Orvo. Jeśli ten porywacz, miody laird, jest zakochany bez pamięci, jak twierdzi właścicielka sklepu, nie skrzywdzi jej. Zdaje mi się teraz, że moja małżonka coś o nim wspominała. Chodź, pójdziemy do królowej i ją uspokoimy - rzeki król i wyszedł z biblioteki, by szybko znaleźć się w komnatach małżonki. Chciałabym czuć się uspokojona, pomyślała Orva, idąc za nim. Damy dworu popatrzyły na wchodzącego z ciekawością, lecz król z Orvą miną! je bez słowa, po czym weszli do komnaty królowej. Obok Joanny Beaufort na stołeczku siedziała lady Grey i sortowała kolorowe nici. Obie kobiety popatrzyły na niego pytająco, a Jakub uśmiechnął się do nich. - Lady Grey, poproszę o dyskrecję, bowiem będę potrzebował pani pomocy - rzekł król. - A te wszystkie stare wiedźmy za ścianą nie muszą wiedzieć, co tutaj zostanie powiedziane. - Umiem dochować tajemnicy, miłościwy panie - rzekła lady Grey do króla porozumiewawczo, ponieważ służyła mu już wcześniej swoją dyskrecją. - Ce-ce? - zapytała niecierpliwie królowa. - Uprowadzona przez chorego z miłości przygranicznego dziedzica - roześmiał się król. Przywieziemy ją z powrotem. Muszę posłać po sir Williama Douglasa, żeby nam pomógł. - Douglas z Glengorm?! - wykrzyknęła królowa. - Och, biedak! Uczynić tak nieroztropną rzecz, kiedy to już pewne, że Cicely poślubi Gordona, lairda Fairlea! - Moja pani jeszcze tego nie postanowiła - przypomniała królowej Orva. - Znajduje go przystojnym i czarującym, to prawda, ale nie podoba jej się, że za mocno naciska na to małżeństwo, kiedy ona jeszcze nie jest pewna, że go chce. Znamy dobrze moją panią, miłościwa pani. Można ją przyprowadzić na siłę do studni, lecz nie zmusi się jej do picia. - Tak, to prawda - rzekła królowa i zachichotała. - Doprawdy żal mi Glengorma, nie z powodu jego lekkomyślności, ale dlatego, że Ce-ce niełatwo jest uwieść.

- Zwróciła się do króla: - To dlatego ją wykradł, Jamie. Chciał mieć u niej jakąś szansę, a przecież Gordonowie nie pozwalali zbliżyć się nikomu do Ce-ce, odkąd Andrzej Gordon postanowił, że ją zdobędzie. Niemniej jednak nie wolno nam puścić płazem takiego zachowania. - Wiem - zgodził się król. - Czyż jednak nie mam już dość kłopotów ze szlachtą na północy, skarbie? westchnął. - Orva musi pojechać z twoim posłańcem do sir Williama - powiedziała nagle królowa. - Ce-ce będzie jej potrzebować i lepiej się poczuje w jej towarzystwie. Lady Grey i jej małżonek winni także pojechać. Maggie chciała już udać się do domu kilka tygodni temu, lecz została na moją prośbę. Było mi raźniej mieć obok siebie jeszcze jedną kobietę, która spodziewa się pierwszego dziecka. Wiem jednak, że Andrzej Grey wolałby, aby dziecko przyszło na świat w Ben Duff. Lady Grey rzuciła królowej pełne wdzięczności spojrzenie. Pomoc, której dyskretnie udzieliła królowi parę tygodni temu, postawiła ją w bardzo trudnym położeniu. Sekret był tego rodzaju, że podzielić się nim nie mogła z nikim, nawet z własnym małżonkiem. Przebywanie na dworze, gdzie wszystko przypominało jej o odegranej przez nią roli w zdradzie, niezmiernie ją niepokoiło. Tak, chciała wrócić do domu już wcześniej, ale królowa jęła ją prosić, by została, a przecież nie mogła odmówić swojej królowej. - Dziękuję, wasza wysokość - powiedziała cichutko. - Bardzo pragnę wrócić do domu w Ben Duff. - Czy to blisko Glengorm? - spytał król.

- Tak, to nasi najbliżsi sąsiedzi - rzekła lady Grey. Na rany Chrystusa! Czego jeszcze od niej zażąda? Na ustach króla zagościł przelotny uśmieszek, lecz szybko znikł. Dokładnie wiedział, co pomyślała Maggie MacLeod, lady Grey. Miał jednak dość czasu, by zażądać jej pomocy, gdyby postanowił, że jest mu potrzebna. - Zapytałem z ciekawości - rzekł Jakub Stuart. - Są jeszcze wielkie połacie mojego kraju, których w ogóle nie znam. Za drzwiami prywatnej komnaty królowej, na korytarzu, Gordon z Huntley usłyszał wszystko, co chciał usłyszeć. Zastanawiał się, czy król powie mu wszystko, co wie. Czy powinien się przygotować na to, że będzie musiał posłać do lairda Fairlea i zebrać członków klanu, by pojechać na granicę i odbić lady Cicely? Naturalnie do tego czasu dziewczyna straci już dziewictwo, tak długo jednak, jak nie zajdzie z Glengormem w ciążę, nie będzie to miało znaczenia. Jego krewny był dumnym człowiekiem, lecz fortuna Cicely Bowen była zdolna rozmiękczyć tę dumę. Zwłaszcza jeśli dziewczyna okaże się dla niego dobrą żoną, zarówno przed innymi, jak i w zaciszu domowego ogniska. Mądrość jednakże przeważyła. Gordon z Huntley postanowił zaczekać na to, co uczyni król. Ku jego uldze król wziął go na stronę jeszcze tego wieczoru i powiedział to, co Gordon już wiedział, ale nie ośmielił się do tego przyznać, gdyż nie umiałby wyjaśnić pochodzenia tej wiedzy. - Mogę pojechać na czele moich ludzi na granicę, miłościwy panie, i przywieźć z powrotem lady Cicely - zaproponował. - Douglasowie nie są naszymi przyjaciółmi. - Nie trzeba mi tu wojny klanów - rzeki król. - Trzymaj swoich ludzi na wodzy, milordzie. Ja się wszystkim zajmę. - Należy zawiadomić Fairlea, wasza wysokość, bowiem to on ma się ożenić z dziewczyną i powinien się do-

wiedzieć, że może już być zhańbiona - rzekł Gordon z Huntley. - Zawiadom Fairlea, jeśli taka twoja wola, lecz lady Cicely nie wyraziła jeszcze zgody na to małżeństwo, a ja jej zmusić do niego nie mogę, dałem bowiem jej ojcu słowo - odparł król. - Jej ojciec z pewnością by się zgodził na małżeństwo z moim krewnym - rzekł lord Gordon. Dziewka miałaby wybierać, za kogo wyjść za mąż? To niebywałe! - Hrabia Leighton bardzo troszczy się o swoją córkę - odparł król. - To on dał jej słowo, że będzie mogła poślubić mężczyznę, którego pokocha, i żadnego innego. A ja dałem moje królewskie słowo, że dotrzymam obietnicy, którą hrabia dał córce. Jutro poślę do sir Williama, żeby przyszedł mi z pomocą w awanturze wywołanej przez jego kuzyna. Posłużymy się dyplomacją. - Tymi słowami Gordon z Huntley zosta! odprawiony sprzed królewskiego oblicza. Pokłoni! się i wycofał tyłem. W apartamencie króla zapanował spokój. Jakub Stuart usiadł w jednym z dwóch foteli zwróconych przodem do płonącego paleniska. Po chwili podniósł się, podszedł parę kroków do stolika z karafką stojącego przed oknami ozdobionymi witrażem, i nalał sobie kielich wina. Na zewnątrz panowała już ciemna noc, bowiem rogal ubywającego w ostatniej kwadrze księżyca jeszcze nie wzeszedł. Odwróci! się i ponownie zasiadł przed paleniskiem wspieranym po obu stronach kamiennymi rzeźbami w formie siedzących psów. Komnata by!a niewielka, jej ściany obłożono prostymi panelami, a sufit kasetonami, ale służyła mu doskonale jako zaciszne schronienie przed dworem. Wpuszczani bywali tutaj jedynie zaproszeni goście. Jakub był rozdrażniony zamieszaniem wywołanym przez Douglasa z Glengorm. Rozdrażnienie to dotyczyło także lady Cicely Bowen. Hrabia Leighton to senty-

mentalny głupiec, skoro pozwolił córce wybrać sobie męża. A Jakub okazał się jeszcze większym głupcem, że się zgodził na tych warunkach dopilnować zamążpójścia dziewczyny. Błagała go o to jego Joanna, a on przychylił się do tych próśb. Wiedział, że z czasem Szkocja wystawi go na próbę i że królowa okaże się potrzebna. Miał szczęście, że zakochał się w najbardziej odpowiedniej osobie. Nie był człowiekiem, który poddawał się sentymentom. Musiał, przed sobą przyznać, że ciężko by mu było wybrać, gdyby jakakolwiek inna kandydatka na żonę okazała się bardziej godna wyboru. Naturalnie uczyniłby wtedy to, co by w tym wypadku uczynić musiał, jednak nie było żadnej innej i dlatego wszelkie serdeczne uczucia, które odczuwał, zachował dla Joanny Beaufort. Małżeństwa szlacheckie jednakże zazwyczaj nie były zawierane z miłości. Czyżby najlepsza przyjaciółka jego żony rzeczywiście żywiła nadzieję na małżeństwo połączone przez miłość? Czy to dlatego ociągała się z daniem słowa lairdowi Fairlea? Andrzej Gordon był doskonałym kandydatem na męża dla tej dziewczyny. Posiadał ziemię, bydło oraz cieszył się łaskami swojego pana. Czego więcej mogła chcieć? Jakub Stuart pomyślał, że nie będzie się wtrącał do tego, co postanowi Cicely Bowen, miał bowiem inne zmartwienia na głowie, w tym zbliżające się narodziny następcy tronu, MacDonalda - lorda wysp*na północy Szkocji oraz Highlands stojące nieustannie na skraju buntu. Musiał zdecydowanie zapanować nad tymi sprawami. A tymczasem rozpraszała go głupiutka dziewczyna, która nie umiała wybrać sobie męża, i ślepo zakochany Lord wysp - nazwa władców wysp Hebrydów od XII do XV wieku. Somerled przyjął tytuł króla Hebrydów - w języku celtyckim Ri Innse Gall, co potem przetłumaczono na iacine jako Dominus Insularum, a to dosłownie na angielski jako lord ofthe isles - „lord wysp" (przyp. tłum.).

szlachetka z pogranicza, który z jej powodu gotów był rozpocząć wojnę klanów między Douglasami a Gordonami z Huntley. Kiedy ją już tutaj sprowadzi, każe Joannie porozmawiać z nią poważnie i ukazać jej korzyści płynące ze znalezienia się w rodzinie Gordonów. Z pewnością po zasmakowaniu życia w surowej, przygranicznej siedzibie lady Cicely Bowen będzie skłonniejsza do posłuchania głosu rozsądku. Tak, pomyślał król, a jego oczy się zwęziły. Korzystniej będzie mieć Ce-ce u Gordonów. Tam dopilnowałaby interesów królowej, a w związku z tym i króla Szkocji. Wezwał pazia, który siedział zawsze pod drzwiami prywatnej komnaty. - Znalazłeś mojego sekretarza, Willu? - zapytał chłopca. - Tak, miłościwy panie. Jest w komnacie obok i oczekuje na wasze rozkazy - odparł chłopiec - Mam mu powiedzieć, by tu przyszedł? - Tak, chłopcze - odparł Jakub Stuart. Paź wybiegł z prywatnego apartamentu, a po chwili do środka wszedł sekretarz królewski w długiej, czarnej szacie, niosąc kosz przyborów do pisania. Na polecenie króla usiadł, wyjął kałamarz oraz kawałek pergaminu, po czym popatrzył na pana, czekając na dalsze rozkazy. - Czy sir William Douglas jest jeszcze w Perth? - zapytał król. Wiedział, że sekretarz za punkt honoru stawia sobie, by wiedzieć wszystko o wszystkich i wszystkim, co mogłoby przydać się królowi. - Z tego, co mi jest wiadome, wyjechał w kierunku granicy dziś rano, wasza wysokość. - Zatem poślij kogoś za nim. Muszę z nim bardzo pilnie porozmawiać. Sekretarz skłonil głowę. - Czy to wszystko, najjaśniejszy panie? - Na razie tak - padła odpowiedź.

Sekretarz wstał, zgarnął swoje przybory i pośpiesznie opuścił komnatę. Kiedy zamknęły się za nim drzwi, król dorzucił do ognia kawałek drewna i usiadł z powrotem z kielichem wina w dłoni. Jesień szybko mijała i zima nadejść miała lada dzień. Wypił wino do dna i ponownie wezwał do siebie pazia. Kiedy chłopiec się pojawił, Jakub Stuart polecił: - Znajdź lady Grey z Ben Duff i przyprowądź tu do mnie dyskretnie. Paź zniknął czym prędzej sprzed królewskiego oblicza i zjawił się wkrótce w towarzystwie lady Grey. Widząc, w jak mocno zaawansowanej jest ciąży, król zezwolił jej spocząć w fotelu naprzeciwko siebie przy płonącym palenisku. - Posłałem wiadomość za sir Williamem, który dzisiaj wyjechał do swojego zamku. Kiedy wróci, wyjaśnię mu powstałą trudność. Spodziewam się, że wytłumaczy swojemu krewnemu jego głupotę, ale ponieważ zima już blisko, chciałbym, żebyś odwiedziła Glengorm raz albo i dwa, i zaprzyjaźniła się z lady Cicely, by ją przekonać, że najlepiej dla niej będzie poślubić Andrzeja Gordona, lairda Fairlea - powiedział półgłosem król. - Żebyście mieli, miłościwy panie, nieświadomego swego zadania szpiega pomiędzy Gordonami z Huntley - dokończyła sarkastycznie Maggie MacLeod. - Takiego samego, jaki jest już pomiędzy MacDonaldami. Na krzyż święty, najjaśniejszy panie, ciekawam, czy wasi lordowie już wiedzą, jak niebezpiecznym człowiekiem jesteście! - Delikatniej - ostrzegł Jakub Stuart. - Twoja użyteczność, pani, nie zawsze będzie cię chronić przed moją karą. Maggie MacLeod popatrzyła prosto na króla. W jej błękitnych oczach czaił się smutek. W geście obronnym objęła rękami brzuch.

- Gdyby nie wielka miłość, którą żywię do Bena Duf-fa, powiedziałabym lairdowi Brae, do czego zostałam przez was zmuszona - powiedziała. - Zdradziłam przyjaciółkę i nigdy nie dostąpię rozgrzeszenia. Teraz chcecie, panie mój, bym uczyniła to powtórnie. Jesteście bardzo okrutnym władcą, wasza wysokość, posłucham jednak przez wzgląd na męża i dziecię, które wkrótce mu urodzę. Lecz będzie to ostatnia rzecz, którą dla was uczynię, bowiem kiedy tym razem wyjadę z tego dworu, już nigdy więcej nie ujrzycie mojego oblicza. Król pokiwał głową. - Rozumiem cię, pani - odparł cicho. - Nie jestem jednak potworem, za którego mnie uważasz. Fiona Hay potrzebna mi była na północy. Jeśli zaś idzie o lady Cicely Bowen, to ponieważ jej ojciec dal jej przywilej wybrania sobie męża, po prostu zabawia się, jak płocha, niemądra dziewczyna, którą wszak jest. Laird z Fairlea to dla niej wyborna partia. Pragnie jej. Moglibyśmy ogłosić na Trzech Króli zaręczyny, gdyby nie ten raptus, Douglas z Glengorm. - Nie spieram się z wami, miłościwy panie - odparła Maggie MacLeod. - Nie podoba mi się tylko, że muszę ją przymusić do decyzji, do której jeszcze nie dojrzała. Znam ją i nigdy bym jej nie nazwała niemądrą. A laird z Fairlea nie jest złym człowiekiem, pomimo swojej próżności i arogancji. Lady Cicely to osoba bardzo silna i wkrótce będzie go miała w ręku. Król się roześmiał, rozładowując napięcie, które zapanowało w komnacie. - To na pewno - zgodził się ze śmiechem. - Ce-ce zapanuje nad nim na dobre, i to już niedługo. Dopiero kiedy założy jej na palec obrączkę, spostrzeże, że założył sobie kółko do nosa. - Zaraz jednak spoważniał. - Sir William wróci zapewne jutro. Następnego dnia wyjedziesz, pani, z nim nad granicę. Pojedzie z tobą służąca Ce-ce, którą sir William odwiezie osobiście do Glengorm. Je-

stem pewien, że zarówno Orva, jak i jej pani będą się cieszyć, że są znów razem. Wtedy po raz pierwszy odwiedzisz Ce-ce. Wciąż żywię nadzieję, że Ce-ce powróci pod naszą opiekę, jeszcze nim na dobre zapanuje zima - zakończył król. - Uczynię tak - zgodziła się lady Grey, po czym wstała. - Jeśli to wszystko, miłościwy panie, wrócę do męża. Będzie się zastanawiał, dlaczego tak późno wracam od królowej. - Dygnęła w ukłonie, po czym wyszła z prywatnej komnaty królewskiej. Sir William Douglas wrócił do pałacu późnym popołudniem i udał się bezpośrednio do króla, by się dowiedzieć, co się stało, że Jakub Stuart zawrócił go z drogi. Zaprowadzono go do małej, prywatnej komnaty, bo choć niektórzy na dworze wiedzieli już o porwaniu lady Cicely, nie była to jeszcze nowina podana do publicznej wiadomości. Nie wiadomo było, kim jest porywacz. Król pragnął zostać sam, aby czym prędzej zaradzić kłopotom. Sir William zdumiał się wielce, kiedy powiedziano mu o postępku krewnego. - Miłościwy panie, jestem zdruzgotany tym, że łan mógł uczynić coś podobnego. Uważany jest bowiem za bardzo ostrożnego człowieka. Z drugiej zaś strony urocza lady Cicely całkiem zawróciła mu w głowie. Na pewno jej nie skrzywdzi, bowiem to człowiek honoru. Jak sądzę, spróbuje ją przekonać, że będzie z niego lepszy mąż niźli laird Fairlea. Co mogę uczynić, by dopomóc waszej wysokości w tej materii? - Jedź jutro do Glengorm, sir Williamie. Nie będziesz podróżować tak szybko, jak wtedy, kiedy byłbyś sam, ponieważ chcę, by pojechała z tobą służąca lady Cicely, Orva. Jeśli dama jest wystraszona swoją przygodą, obecność Orvy ukoi jej nerwy. Pojadą też z tobą Grey z Ben Duff i jego małżonka. Dowiedziałem się, że są oni bliskimi sąsiadami Glengorm. Lady Grey zna Ce-ce. Doda jej

otuchy i pomoże przekonać lana Douglasa, by ją puścił. Jeśli tego nie uczyni, nie będę go jednak karał. Człowiek pod wpływem miłości jest skłonny do postępowania na przekór rozsądkowi. - A czy Andrzej Gordon pojmie ją za żonę mimo tego, co się stało? Czy w ogóle wie, że została porwana przez lana Douglasa? - zapytał sir William. - Powie mu Huntley. Jeśli twój krewny jest człowiekiem honoru, tak jak twierdzisz, nie będzie w ogóle kłopotu. Dziewczyna była dziewicą, kiedy wczoraj opuszczała ten pałac. Dlatego też powinna być dziewicą na ślubnym kobiercu. Wybór męża należy do niej, bowiem przyrzekł jej to ojciec, lecz Fairlea jest dla niej najlepszym kandydatem - rzekł król. - Sprawi wielką przyjemność nam i naszej królowej, jeśli go poślubi. Sir William nie był głupcem i zrozumiał wszystko, co powiedział mu król. - Wyjadę o pierwszym brzasku - oświadczył. - Wybornie! - uśmiechnął się z aprobatą król. - Nakażę twoim towarzyszom podróży, by się przygotowali. Sir William wycofał się z prywatnej komnaty króla w niskich ukłonach. Przeklęty łan, myślał zagniewany. Ten człowiek był głupi jak but, miał gorącą głowę i na dodatek okazał się nieostrożny. Tyle że zanim jego oczy spoczęły na lady Cicely Bowen, nigdy taki nie był. Przeciwnie, był niezmiernie rozważny i bardzo pilnował interesów swojego klanu w Glengorm. Dlaczego ostatniego lata nie przyjął narzeczonej oferowanej mu przez swego pana? - pomyślał sir William. - Przecież dobrze bym wybrał dla niego. Ale nie! łan Douglas twierdził, że jest zakochany. A co, u diabła, miłość miała w ogóle wspólnego z dobrym małżeństwem? Miłość była dla naiwnych dziewek i starych kobiet wspominających przeszłość, która nigdy nie istniała. Miłość! Ha! Nierozważny człowiek naraził na niebezpieczeństwo cały klan Douglasów z powodu jednej ładnej buzi. Sam

zabiorę tę dziewkę z Glengorm i osobiście przekażę królowi - zdecydował sir William. Kiedy nadszedł poranek, William Douglas uspokoił się jednak. Znał wszak lana przez całe życie. Jego uczynki były zazwyczaj przemyślane. Walcząc nieraz przy jego boku, sir William wiedział doskonale, że krewniak nigdy nie bał się ryzyka. Istniała też możliwość, że dziewczyna może polubić swojego porywacza. I skoro wybór miał należeć do niej, mogła się nawet zgodzić przyjąć lana. Nie można było wszak zapominać o jej posagu. Dlaczego akurat Gordonów miała zaszczycić taka nagroda? Czyż Dougla-sowie nie byli wierni królom Szkocji? Na pewno znacznie bardziej niż Gordonowie z Huntley. A jeśli dziewczyna byłaby szczęśliwa i zadowolona, królowa mogłaby z czasem namówić króla, by zapomniał o występku lana Douglasa, mając na względzie dobro ukochanej przyjaciółki. Sir William wyszedł na podwórze, gdzie wszyscy już na niego czekali. - Andrzeju! - pozdrowi! Greya z Ben Duff, po czym popatrzył na lady Grey. - Na Boga, kobieto! wykrzyknął - Wygląda na to, że zaraz będziesz rodzić. Maggie MacLeod kiwnęła głową. - Chcę urodzić w domu - rzekła. - Dziedzic Ben Duff powinien przyjść na świat na swojej ziemi. Dwaj służący poprowadzili ją do niewielkiego, wyściełanego futrami wozu, gdzie siedziała też kobieta w sile wieku o pociągłej twarzy. - Tak, tak, święta prawda - zgodził się sir William, po czym zwrócił się do kobiety: - Ty zapewne jesteś Orva - zagaił. - Tak, milordzie - odparta. - Skoro jesteśmy wszyscy, ruszajmy w drogę - rzekł, po czym on i lord Grey dosiedli koni. Ruszyli za wozem turkoczącym na wybrukowanym kamieniami podwórzu.

Za nimi jechał duży oddział złożony ze zbrojnych członków klanu Greyów oraz Douglasów. Mało było prawdopodobne, by ktoś mógł ich zaatakować. Podróż, która mogła zająć dwa albo trzy dni, trwała w tych warunkach dni siedem. Zapadał już zmrok, kiedy siódmego dnia wjeżdżali do wąwozu Gorm. - To bardzo wyludniona okolica - zauważyła Orva. Cały dzień był pochmurny, a i teraz nad głowami zbierały się ciężkie deszczowe chmury. Pochyliła się, żeby szczelniej owinąć peleryną lady Grey. - To prawda, lecz jest także piękna, podobnie jak moje Highlands - rzekła Maggie MacLeod. - Nie wiem, co ja bym bez ciebie zrobiła, Orvo, przez tych parę minionych dni. Podróż była ciężka, ale ty uczyniłaś ją zupełnie znośną. Bardzo ci dziękuję. - Dlaczego nie pojechaliśmy prosto do Ben Duff? - zapytała ją Orva. Maggie się uśmiechnęła. - Ponieważ król chciał, bym porozmawiała z twoją panią - odparta. - Uważa, że mogę wpłynąć na nią wedle jego woli. - A uważasz, że możesz? - zapytała cicho Orva. Lady Grey potrząsnęła przecząco głową. - Twoja pani ma bardzo mocną wolę. W tej sprawie ostateczny wybór będzie należał do niej. Wysłucha mnie z grzeczności, po czym uczyni to, co sama zamierza. Jednak będę miała przynajmniej czyste sumienie, że się starałam. Król nie zdoła mnie o nic obwinie. A jeśli twoja pani uczyni akurat to, czego chce od niej król, to on przypisze mi zasługę za jej zachowanie. - Roześmiała się. Orva jej zawtórowała: - Dobrze rozumiesz moją dziewczynkę - rzekła. - Tak, zrobi to, na co będzie miała ochotę.

- Czy lubi Gordona na tyle, by za niego wyjść? - zapytała Maggie. - Lubi go dosyć, ale uważa, że jest zbyt natarczywy. Z drugiej strony wie, że musi wyjść za mąż, a on jest najstosowniejszą partią - odrzekła Orva. - Król ma nadzieję, że go poślubi i że będzie szpiegować dla niego w ich klanie - powiedziała cicho ladv Grey. - A zatem Jamiego Stuarta spotka rozczarowanie - powiedziała towarzyszce Orva. - Moja pani będzie całkowicie lojalna względem swego męża. Nie zechce opowiadać, co się dzieje w domu i okolicy. Nie ma tego w naturze. A teraz powiedz mi, pani, skoro już mówiłyśmy o wszystkim w czasie tej podróży, jaki naprawdę jest ten niegodziwiec, który wykradł moją panią? Maggie MacLeod uśmiechnęła się ciepło. - łan Douglas to bardzo dobry człowiek. Jego klan go kocha i szanuje. Jest odważny w boju, uczciwy i ma bardzo szlachetne serce. Tutaj na granicy mówią o nim przebiegły Douglas, bo jest bardzo bystry. Obroni kobietę, którą kocha przed wszystkimi, którzy tutaj przyjdą Twoja pani nie byłaby przy nim taka znów nieszczęśliwa. - Moja pani jest najpewniej nadal na niego bardzo zła - rzekła Orva. - Bardzo lubi stawiać na swoim, a przywleczenie jej tutaj, na to odludzie, nie sprawiło jej przyjemności, to pewne. Temu człowiekowi będzie potrzebna cierpliwość świętego, jeśli chce ją zdobyć. - Mój mąż opowiedział mi kiedyś, jak łan, będąc jeszcze dzieckiem, oswoił liska. Siedział na wrzosowisku godzinami, obserwując to małe stworzenie. Wolał, żeby samo do niego przyszło, nie chciał niczego osiągnąć siłą. Myślę, ze cierpliwości mu nie brakuje, Orvo. Wjechali do wąwozu. Niewielki wóz czynił mnóstwo hałasu na nierównej i wąskiej ścieżce. Sir William wyjechał teraz do przodu, żeby jego krewny dowiedział się zawczasu, ze będzie miał towarzystwo. Ciekaw był, co też

Ian mu miał do powiedzenia. Zastanawiał się również, co będzie o swoim położeniu mówić lady Cicely. łan nie mógł im odmówić gościny, zwłaszcza że lady Grey musiała rozgrzać się przy ognisku i przespać w miękkim posłaniu. Gdyby nie królewski rozkaz, by jechali najpierw do Glengorm, sir William wolałby zabrać Greyów prosto do domu w Ben Duff. Nie był pewien, czy Maggie MacLeod dotrwa i urodzi swojemu mężowi dziedzica we własnym łożu. Widząc przed sobą siedzibę lairda Glengorm, spiął konia ostrogami. Zaczął padać deszcz.

Rozdział 7 Dom, do którego wkrótce miał wkroczyć orszak sir Williama, nie przypominał domu, do którego dziewięć dni wcześniej łan Douglas przywiózł Cicely. Siedząc tamtego wieczoru w sali i rozpamiętując wszystko, co jej powiedział, czuła, że jego łagodne słowa nie osłabiły jej gniewu. Wtedy z kamiennych schodów zgramoliła się Bethia, weszła do brudnej sali i zaniosła się ciężkim kaszlem. - Komin w sypialni pani nie ma ciągu, panie - rzekła lairdowi. - Wygląda na to, że zagnieździły się w nim ptaki albo jakieś inne stworzenia. - Wcale mnie to nie dziwi, bo widzę, jak wygląda ta sala - rzekła cierpko Cicely. - Podejrzewam, że w stajniach jest czyściej. Widać, że nie panujesz w ogóle nad domowym gospodarstwem. łan Douglas zagryzł zęby. Naturalnie miała słuszność, lecz z drugiej strony od czasu, kiedy zmarła babka, a on miał dziesięć lat, nie było w tym domu żadnej zarządzającej nim kobiety. Mab była już za stara, a Bethia leniwa. A przecież kto mógłby je zastąpić? - Możesz spać w mojej sypialni, pani - zaproponował. - Nie zgadzam się - odparła ze złością. - Jak śmiesz nawet proponować coś takiego? Chcesz do końca zrujnować mi reputację, milordzie? - Ja będę spał w głównej sali - powiedział. - Jesteś moim gościem.

- Nie, to ja będę spała w sali - rzekła Cicely. - i pozostanę tam, dopóki nie odbiją mnie z twoich szponów! - Zanim ktokolwiek zrozumie, co się z tobą dzieje, minie na pewno parę dni, no i droga także zabierze kilka dni - powiedział laird. - Poza tym nie będzie o ciebie żadnej wojny. Przyjadą się ze mną układać. A dopóki nie poznamy się lepiej, nie będę miał zamiaru negocjować. Nie chcę od ciebie niczego, Cicely Bowen, prócz twojego czasu. Jeżeli po tym, kiedy się już poznamy, dojdziesz do przekonania, że nie jestem człowiekiem dla ciebie, wypuszczę cię, choć z ciężkim sercem. Nigdy nie musiałem przymuszać żadnej kobiety do swojej woli, damo mojego serca. Teraz nie zamierzam zaczynać. Aby ci pokazać, pani, że jestem człowiekiem, który dotrzymuje słowa i przyjmie twoje postanowienie, zgadzam się, byś spała dziś w sali, jeśli tak wolisz. - Przywykłeś czynić z kobietami, co chcesz, prawda, milordzie? - zapytała Cicely. Uśmiechnął się do niej łobuzersko. - Tak - powiedział przeciągle. - To prawda. - Ze mną ci się to nie uda - rzekła. Matko Boska, to najbardziej irytujący człowiek, jakiego kiedykolwiek spotkała! Za parę dni przyjadą po nią, a ona powie, że jest to ostatni na ziemi mężczyzna, którego chciałaby poślubić. Woli już umrzeć dziewicą. Tymczasem poświęci czas na doprowadzenie zapuszczonej sali do porządku. Nie mogła znieść bezczynności. - Proszę do stołu, milordzie - weszła do sali, szurając nogami Bethia. Towarzyszyła jej jeszcze jedna starsza kobieta. - Mab zrobiła, co mogła, ale czasu było niewiele - Twój pan wysłał dziś rano człowieka, by zapowiedział nasz przyjazd - rzekła ostro Cicely. - Było dość czasu, by przygotować mu porządny posiłek. - Zasiadła przy wysokim stole obok lairda. - Gdzie jest sługa do podawania? - zapytała.

- Czyżbyś nie mogła, pani, poczęstować się sama? - zapytała Bethia. - Nie ma na stole znowu tak wiele, żeby potrzebna była pomoc. Cicely przyjrzała się stołowi. Leżał na nim zimny udziec jakiegoś zwierzęcia, bochenek chleba i kawałek sera. - Potrząsnęła głową z rozpaczą. - Ja ci będę podawać, milordzie - rzekła i sięgnęła po chleb. Kiedy zaczęła go kroić, odkryła, że jest czerstwy i kruszy się pod nożem. Ser, kiedy mu się bliżej przyjrzała, pokryty był białym nalotem pleśni, a udziec roztaczał wokół nieprzyjemny zapach zgnilizny. - To nie wystarczy - powiedziała gniewnie Cicely, po czym wstała i jednym ruchem ręki zrzuciła jedzenie ze stołu. Półmisek, na którym leżał udziec, roztrzaskał się z hałasem na kamiennej podłodze sali. - A zatem będziecie głodni! - odpowiedziała, równie zagniewana Bethia. - Nie ma świeżo upieczonego chleba? Nie ma sera bez pleśni? - krzyknęła Cicely. Zbiegły się psy, wyczuwając udziec na podłodze. - Patrz, nawet one nie chcą jeść tego mięsa! - rzekła Cicely, pokazując psy, które odeszły od strawy, nie tykając jej. Zwróciła się do lairda: - Nie ma na to usprawiedliwienia, milordzie! Żadnego! - Zgadzam się - rzekł spokojnie łan. - A teraz, co z tym zrobisz, moja damo? Cicely miała w pierwszej chwili ochotę powiedzieć, że to wszak on jest tutaj panem, lecz zamiast tego zeszła z podestu. Jej wzrok powędrował od Bethii do Mab. - Zaprowadź mnie do kuchni, kobieto. Jak ci na imię? - Mab, pani - padła odpowiedź. - Proszę za mną. - Służąca wyprowadziła gościa z sali po kamiennych schodach w dół. Kuchnia była duża. Naprzeciwko wielkiego paleniska stał ciężki, dębowy stół. Nad ogniem wisiał spory kociołek. Rozchodził się z niego przepyszny zapach. Cicely zajrzała do niego i zobaczyła bulgoczącą polewkę z jarzyn i kawałków mięsa. - Masz chlebowe miseczki, Mab? - zapytała. Mab potrząsnęła przecząco głową.

- Kiedy nikogo nie ma, nie gotuję codziennie - powiedziała przepraszająco. - Są drewniane miski, w których mogę podać potrawę, jaśnie pani. - Dlaczego jej nie podałaś? Pachnie wybornie. - Bethia powiedziała, że udziec, ser i chleb wystarczą. - Po tak długiej drodze wolelibyśmy zjeść coś gorącego. Czy jest tu jeszcze jakiś ser? - Mam w spiżarni nieduży kawałek - odparła Mab. - Czy mam go podać z polewką? Cicely uśmiechnęła się, po czym skinęła głową. Potem zwróciła się do Bethii: - Posprzątaj bałagan, którego narobiłaś - poleciła, po czym odeszła na górę do lairda. O tak, wiele było tutaj do zrobienia, by zapanował porządek. Bethia musiała stąd odejść i trzeba było nająć młodą służbę. - Podła suka! - warknęła Bethia. - Lepiej uważaj, co mówisz - ostrzegła Mab. - To dziewka, o której mówił od tygodni. Ma zamiar ją poślubić i to ona zostanie tutaj panią. - Mówi, że go nie chce - powiedziała ponuro Bethia. Mab się roześmiała. - Ha! Jeśli w to wierzysz, to się oszukasz. Laird postanowił uczynić z niej swoją żonę. Wierz mi, że w końcu postawi na swoim, Bethio. Nie rób sobie wroga z osoby, która wkrótce zostanie naszą panią. - Nie będę służyła żadnej angielskiej dziwce - parsknęła ze złością Bethia. - W takim razie skończysz we wsi, a twój mąz, który woli byś była tutaj, bo może sobie w spokoju żyć ze swoją starą matką, obije cię za to, że straciłaś to miejsce - powiedziała rozzłoszczonej kobiecie Mab. - Szczerze mówiąc, będę rada, widząc twoje plecy, Bethio Douglas. - Laird mnie potrzebuje - rzekła Bethia. - Kto mny zadba o jego dom?

- Laird bardziej potrzebuje żony niż ciebie - powiedziała z bezzębnym uśmiechem Mab. - Zdobędzie tę dziewkę swoim sercem. Zaiożę się, że za dzień albo dwa znajdziesz się z powrotem u męża. Roześmiała się, nalewając potrawę do drewnianych misek. Przyniosła ze spiżarni krąg świeżego sera, po czym zaniosła to wszystko do sali. Laird podziękował jej, kiedy pieczołowicie porozstawiała miski przed nim i jego gościem. Uniósł lekko brwi, kiedy położyła na desce ser i dygnęła w ukłonie. - Wybacz, panie, że nie podałam gorącej polewki, ale Bethia rzekła, że udziec wam wystarczy. łan Douglas zagłębił w misce łyżkę i podniósł do ust. Przełknął, po czym uśmiechnął się szeroko: - Może i jesteś już stara, Mab, lecz nikt nie gotuje tak dobrze, jak ty. Przepyszne! - Naprawdę przepyszne! - zgodziła się Cicely. - Dziękuję ci. Mam nadzieję, Mab, że zawsze będziesz gotować dla swego pana. Od tej chwili jednak musisz mieć więcej swobody. Nikt poza lairdem nie powinien ci mówić, co gotować i co podawać. To w końcu twoja kuchnia. - A ja daję ci wolną rękę. Rób, co uważasz za najlepsze - dodał laird. - Dziękuję, panie. - Mab schyliła głowę w niskim ukłonie. Po chwili odezwała się: - Czy byłoby możliwe, żebym dostała pomoc do kuchni, milordzie? Już od miesięcy pracuję w niej sama, a jak sam zauważyłeś, panie, nie jestem tak młoda jak niegdyś. - Znajdź kogoś odpowiedniego i przyprowadź do lady Cicely, żeby wyraziła zgodę - odpowiedział laird. - Milordzie! - Cicely rzuciła mu surowe spojrzenie, lecz laird wzruszył tylko ramionami. - Znalezienie właściwej służby to zadanie dla kobiety, damo mojego serca. Proszę, uczyń to dla mnie dodał niemal błagalnym tonem. - No cóż, zgoda, milordzie - przystała wreszcie. - Widzę opłakany stan twojego domu i wręcz nie mogę się powstrzymać, by nie przywrócić tu porządku. Poza tym bardzo uprzejmie mnie o to poprosiłeś. To nie lada wyzwanie, a ja lubię wyzwania - powiedziała Cicely. - Podobnie jak ja - odpowiedział znacząco z lekko żartobliwym uśmiechem.

Mab chrząknęła po tej słownej potyczce. O tak, ta dziewczyna była właściwą partią dla lairda, pomimo tego, że urodziła się po drugiej stronie granicy. Nie da się zgnieść w jego rękach. Umiała walczyć i dobrze się bronie. - Przyprowadzę jutro rano trochę ludzi do pani, żeby pani wybrała - powiedziała Cicely Mab. - Co się dzieje? - zapytała Bethia, kiedy wróciła do sali. - Moja pani ma zamiar sprowadzić do domu nową służbę - wyjaśnił Bethii łan Douglas. - Jeśli nie będziesz jej odpowiadać, wrócisz do domu do męża. - Mój panie, wszak służyłam ci wiernie! - wykrzyknęła Bethia. - Twoja służba ledwie wystarczyła dla samotnego mężczyzny - powiedział laird. - Byłem jednak zbyt leniwy, żeby ci zwrócić uwagę czy cię zastąpić kimś innym. Prowadzenie domu nie jest zajęciem dla mężczyzny. Na św. Michała dostaniesz zapłatę za ostatni rok służby i będziesz mogła ją sobie zatrzymać, pomimo że wypracowałaś z tego może dwa miesiące. Bethia odrzuciła miotłę, którą przyniosła ze sobą do sali, po czym oddaliła się, mamrocząc pod nosem przekleństwa. Zapłacą za to! O tak, słono zapłacą! Przywieziona do Glengorm jako branka, pogodziła się ze swoim losem, poślubiła Douglasa i pozostała wierna klanowi. Czy to naprawdę miało jakieś znaczenie, że od czasu do czasu coś tam wykradła, żeby zarobić jedną monetę więcej? Wszyscy służący kradną. Czyż laird nie miał więcej, niz potrzeba jednemu człowiekowi? We wsi chętnie kupowano wszystko, co przynosiła. Pomimo swojej wiernej

służby została wyrzucona niczym śmieć. Znajdzie sposób, by odpłacić się Douglasowi pięknym za nadobne, choćby miało to potrwać całe lata! Mab podniosła porzuconą miotłę i zgarnęła resztki tacy, zalatujący udziec, czerstwy pokruszony chleb i spleśniały ser, po czym rzekła: - Wrócę zaraz z wiadrem i wszystko zabiorę. Wybiegła z sali na chyżych nagle nogach. - Zdobyłaś sobie sprzymierzeńca - powiedział cicho łan Douglas. - Jest już stara, ale pracowita i wierna - odparła Cicely. - Natomiast Bethia jest despotyczna. Dobrze, że ją odesłałeś. Sprawiałaby tylko kłopoty. A teraz pozwól, że zjemy, zanim polewka wystygnie jeszcze bardziej, mój panie. Po posiłku laird ponowił próbę przekonania Cicely, żeby przenocowała w jego sypialni, zanim komin w sypialni jego matki zostanie wyczyszczony, a pokój odświeżony. Odmówiła mu jednak. - Opowiedz mi o matce - poprosiła, zachęcając go do rozmowy. - Nie pamiętam jej - powiedział. - Umarła, kiedy miałem zaledwie rok, przy narodzinach mojego brata Fergusa. Pochodziła ze Stuartów. Nasz ojciec zmarł dwa lata później. Jak mi mówiono, to był szlachetny człowiek. Oboje byli dobrymi ludźmi, ale nie odznaczyli się niczym szczególnym. Dziadek Douglas i babcia przeżyli moich rodziców i to oni nas wychowali. Noszę imię po dziadku. Nauczył nas walczyć, pić i kochać kobiety. A babcia nauczyła nas manier. Zwą mnie przebiegły Douglas, bo jestem ostrożny i rozważny, dziadka zaś zwano kochliwy Douglas. - Laird się roześmiał. - Kobiety go uwielbiały, nawet babcia. Żaden żyjący wówczas mężczyzna nie potrafił lepiej przekonać kobiety, że jest piękna i pożądana. Z czasem usłyszysz też historię o tym, że umarł w łożu z jedną z naszych wieśniaczek. Doprowadził ją do nie-

ziemskiego uniesienia, doznał rozkoszy, po czym skonał. Nie sądzę, żeby kiedykolwiek zastanawiał się nad własną śmiercią, lecz podejrzewam, że byłby zadowolony ze sposobu, w jaki umarł. - Twój dziadek, panie, wydaje mi się wielkim grzesznikiem, a ty widocznie to po nim odziedziczyłeś powiedziała Cicely. , Policzki miała zarumienione ze wstydu, którym napełniła ją historia o kochliwym Douglasie. Jakim trzeba być mężczyzną czy kobietą, żeby czerpać taką radość z cielesnego zespolenia? Zespolenie miało wszak na celu wyłącznie wydanie na świat potomstwa. - Zarumieniłaś się, pani - zauważył laird. - Twoja opowieść, milordzie, jest niedelikatna. Nie jestem jakąś dziewką z tawerny, na której trzeba zrobić wrażenie - powiedziała Cicely ze ściśniętym gardłem. Przyjrzał jej się uważnie, po czym roześmiał. - Czyżby nikt ci nie powiedział, damo mojego serca, że cielesne współżycie jest przyjemnością? Rumieniec Cicely pociemniał jeszcze. Skąd wiedział, o czym właśnie myślała? - Milordzie, wszak nasza Święta Matka Kościół naucza, że jest tylko jeden powód cielesnego współżycia. - Komu uwierzysz, damo mojego serca? Mężczyźnie, który współżył z wieloma kobietami, czy wyschniętemu staremu księdzu, którego członek jest tylko narządem do oddawania moczu? - Opowiadasz bluźnierstwa, mój panie! - Zeszła z podestu i przemierzyła salę, by stanąć przy palenisku. - Nie ma żadnego bluźnierstwa w namiętności. Twoja przyjaciółka królowa mogłaby to potwierdzić, gdybyś ją zapytała. - Objął ją ramieniem i przysunął do siebie. Palcami drugiej ręki przesunął po jej gładkim policzku i poczuł, że zatraca się w jej błękitnozielonych oczach. Matko Przenajświętsza, pomyślała Cicely, kiedy poczuła, jak twarde jest przyciśnięte do niej ciało. W dodat-

ku zdawało jej się to w porządku, choć przecież nie powinno. Ten bezczelny laird nie miał żadnego prawa postępować z nią w taki sposób! Podczas gdy jej serce bilo niespokojnie, zrozumiała, że to ją podnieca, i jakaś jej cząstka zadawała sobie pytanie, jak daleko laird się posunie. Prawdę mówiąc, Andrzej Gordon nigdy jej tak nie podniecał. To było złe! Złe! Złe! - Puść mnie, milordzie! - powiedziała Cicely tonem, który, miała nadzieję, zabrzmiał dostatecznie surowo. Jego ramię zsunęło się z jej pasa, lecz zanim zdążyła wykonać jakikolwiek ruch, objął obiema dłońmi jej twarz. Jego usta zamknęły się na jej wargach w namiętnym pocałunku. Usta Cicely rozchyliły się, aczkolwiek niechętnie. - Czy to było bluźnierstwo, damo mojego serca? - zapytał, gdy odstąpił o krok, po czym odwrócił się i wyszedł, zostawiając ją samą. Przez dłuższą chwilę Cicely stała w miejscu, jakby zapuściła korzenie. Potem na sztywnych nogach podeszła do paleniska i usiadła w fotelu. Co się z nią działo? Powinna była spoliczkować jego arogancką gębę za to, że ośmielił się ją pocałować. Była już przecież obiecana innemu mężczyźnie. Czy jednak na pewno? Czy naprawdę pragnęła poślubić Andrzeja Gordona? Król tego pragnął, chociaż Cicely wiedziała, że jej do tego nie zmusi. Poza tym nie była aż tak nierozgarnięta, żeby nie wiedzieć, iż król będzie od niej oczekiwał szpiegowania Gordonów. Chciał mieć bowiem pewność, że pozostaną mu naprawdę wierni. Gdyby jednak weszła za sprawą małżeństwa do klanu Gordonów, powinna być lojalna wobec nich, przynajmniej dopóty, dopóki nie spróbują dopuścić się zdrady. Nie mogła jednak zdawać sprawozdania z ich codziennych zajęć, czy też z tego, jakich przyjmują gości. I czy Andrzej Gordon był naprawdę mężczyzną dla niej? O tak, był wystarczająco przystojny. Potrafił z nią konwersować po francusku oraz pisał przyzwoite wiersze,

które uwielbiał recytować. Był jednak także nieco wyniosły i odrzucał jej próby rozmowy na bardziej poważne tematy. Czasami dawał jej odczuć, że czyni jej wielką laskę, myśląc o niej jako o swojej przyszłej małżonce. Próbował już także przejąć nad nią władzę, nakłaniając do tego małżeństwa, co było głównym powodem jej wahania. Całował wybornie, lecz chociaż jego pierwsze pocałunki wydawały się Cicely cudowne, nie przyprawiały jej o dreszcze od czubka głowy po koniuszki palców u stóp, tak jak pocałunki lana Douglasa. A przecież laird z Glengorm był barbarzyńcą! Uprowadził ją z Perth. Zmusił do jazdy na łeb na szyję przez prawie trzy dni, traktując niczym upolowane zwierzę. Kazał jej spać na zimnej ziemi i prawie zagłodził. Gdyby nie dojechali po trzech dniach do celu, miałaby ręce obtarte do krwi. Jego służba była niechlujna. Jego dom - brudny. Ona zaś zmęczona i zmarznięta. Zaczęła cicho płakać. Nigdy w całym swym życiu nie została potraktowana aż tak źle. A jaki był powód jej nieszczęścia? Mężczyźni! Andrzej Gordon, który zachowywał się tak, jakby była jego własnością, i który przepędzał wszystkich innych próbujących się do niej zalecać. Oraz łan Douglas, który ją porwał ze sklepu pani Marjory i już rozpoczął swoje niedźwiedzie zaloty gorącymi pocałunkami. No cóż! Nie wyjdzie ani za jednego, ani za drugiego. Teraz Cicely nie była już w ogóle przekonana, że chce mieć męża. Wiedziała jednak, że nie odda się Kościołowi. A zatem będzie musiała mieć męża, wcześniej czy później. Fotel, w którym zasiadła, byl zrobiony z solidnego dębowego drewna i miał rzeźbione poręcze. Oparcie obito skórą, a siedzenie wyłożono poduszką z narzutą z surowej szorstkiej wełny. Umościła się wygodniej i westchnęła. Jej głowa opadła na jedną stronę, a oczy się zamknęły. Ogarnęła ją senność. Policzki nadal miała mokre od lez.

Do sali wślizgnęła się cicho Mab, niosąc naręcze drewna. Dołożyła parę polan do ognia, a resztę ułożyła starannie przy palenisku. Zdjęła ze zgarbionych pleców wielki szal w kratę koloru czerni, szarości i bieli - w barwach tartanu Douglasów i otuliła nim Cicely. Potem usiadła w mniejszym fotelu przy samym ogniu, poprawiła swój znoszony szal i jęła drzemać. Co jakiś czas budziła się i dorzucała drewno do ognia. Kiedy na niebie zajaśniała jutrzenka, Mab wstała i zeszła do kuchni. Tam wzięła ze stotu misę z zagniecionym ciastem, które kilka godzin wcześniej zostawiła do wyrośnięcia nakryte wilgotną ściereczką. Jęła je ugniatać zdeformowanymi dłońmi i zrobiła kilka zgrabnych bochenków, które włożyła do piekarnika, by się upiekły. Jej pani będzie odtąd miała każdego dnia świeży chleb. Do kuchni wszedł syn jej siostrzenicy, taszcząc kosz świeżych jaj. - Dzień dobry, Gabhanie - przywitała go Mab. - Dzień dobry, babko - odparł chłopak. - Wieczorem do wsi wróciła Bethia. Chodziła od chaty do chaty i wszędzie mówiła, że nowa nałożnica lairda wyrzuciła ją z domu. Pokazywała siniaki, które jej zostawiła. Gadała też, że boi się o lairda, bo ta kobieta rzuciła na niego jakiś czar. Mab się żachnęła. - Siniaki Bethii są z pewnością sprawką jej męża. Po powrocie do domu musiała mu powiedzieć, że laird wyrzucił ją ze służby za niechlujstwo i za zachowanie względem damy, z którą chce się ożenić. Laird pojechał porwać dla siebie żonę, Gabhanie, i przywiózł wytworną damę z dworu króla Jakuba. - To nie jest nałożnica? - W głosie chłopca zabrzmiało rozczarowanie. Nigdy dotąd nie widział nałożnicy i już samo słowo brzmiało dla niego groźnie i egzotycznie. - Nie, lady Cicely jest wielką damą, synku. Bethia została zwolniona, bo jest leniwa i brudna, a poza tym zachowała się grubiańsko. To laird wysłał ją do domu. A teraz idź do zimnego loszku i przynieś mi stamtąd mleko i śmietanę - powiedziała do chłopca. - Piecze się chleb, a ja zrobię jaja z sosem śmietanowym i owsiankę.

- Bethia gada, że nikt nie powinien przychodzić tutaj do służby, póki ta nałożnica nie zostanie stąd wyrzucona - dodał Gabhan. Wkrótce przytargał jeden dzban z mlekiem i drugi z gęstą śmietaną, i postawił na wielkim dębowym stole. - Mniam, chleb znakomicie pachnie, babko. Kiedy będzie gotów? - zapytał z szerokim uśmiechem. - Będzie gotów, jak przyjdzie na to czas. A teraz biegnij do wsi i powiedz wszystkim młodym dziewczętom i chłopcom, ale tylko naszym najbliższym krewnym, że laird potrzebuje do domu nowej służby. Kiedy wrócisz z naszymi krewniakami, będzie tu czekała na ciebie uczciwa pajda świeżego chleba z masłem i dżemem! Ja wybiorę najpierw, a potem niechaj wybierają laird z zoną. Ganiaj szybko! - powiedziała Mab i przegoniła go z kuchni fartuchem. No właśnie, pomyślała, kiedy chłopak zniknął. Wszystkie posady u lairda zajmie nasza rodzina. Nie chcę mieć tutaj żadnych krewnych Bethii. Pani też się bez nich obejdzie. Cicely zbudziła się zdziwiona, że rozgrzewający ogień nadal plonie, a sama jest otulona grubym szalem z tartanu. Skąd się tutaj wziął? Wstała i się przeciągnęła, by pozbyć się zesztywnienia i uczucia bólu w członkach. Poczuła zapach pieczonego chleba. Miata silną potrzebę opróżnienia pęcherza, lecz nie wiedziała, gdzie tutaj może sobie ulżyć. Dlatego pierwsze kroki skierowała do kuchni, bo wiedziała, że Mab z pewnością jej pomoże. - Och, już pani wstała - rzekła na powitanie Mab. - Dzień dobry! - Dygnęła w ukłonie. - Potrzebuję gdzieś się odświeżyć - powiedziała zmieszana Cicely.

- Naturalnie - odparta starsza kobieta i zaprowadziła ją do maleńkiej izdebki za kuchnią. - Tutaj. Przyniosę zaraz ciepłą wodę. Cicely skorzystała z nocnika i z radością przyjęła miskę cieplej wody. Umyła się najlepiej jak zdofala w tych warunkach. Miała tłuste włosy, oblepione kurzem po kilkudniowej podróży. Zastanawiała się, czy możliwa byłaby kąpiel. Zdjęła czepek, rozpuściła włosy, po czym uczesała je palcami i wsunęła z powrotem pod wysadzaną klejnotami złotą siatkę. Otrzepała zieloną aksamitną suknię, wyprostowała spódnice i poprawiła haftowaną pelerynkę. Nigdy jeszcze tak długo nie nosiła jednego stroju. Wyszła z izdebki z powrotem do kuchni i ze zdumieniem ujrzała tłumek kilkanaściorga młodych mężczyzn i kobiet przy palenisku w poszukiwaniu dla siebie miejsca. - To młodzi ludzie ze wsi. Przyszli tutaj, chętni nająć się do nas na służbę - wyjaśniła Mab. - Jak wielu z nich mam powiedzieć, by zostali? - Wszystkim - odparła Cicely. - Przed nami wielkie dzieło doprowadzenia tego domostwa do jako takiego porządku. Nakarm ich, Mab, proszę, a potem, kiedy laird się juz posili, przyślij wszystkich do sali. Z uśmiechem i skinieniem głowy Cicely wspięta się po schodach i zniknęła z oczu przybyłych. - Wydaje się całkiem miła, chociaż to Angielka - ozwał się jakiś głos. - To bardzo dobra pani - powiedziała Mab. - No i najpierw poprosiła, byś nam dała jeść - zauważył ktoś inny. - Dobrze pomyślała - zabrzmiał kolejny głos. - To siadajcie wszyscy do stołu - rzekła Mab. - Mam świeży chleb, ser i jaja gotowane na twardo. Jest też garnek owsianki. Najedzcie się, a potem niech dwoje z was idzie obsłużyć państwa w sali. Laird zawsze wstaje o wschodzie słońca. Trzeba, byście zaczęli pracę od razu

po rozmowie z nim. Gabhanie, ty jesteś na tyle mały, żeby wyczyścić komin - powiedziała Mab, stawiając misę pełną jaj na stole, po czym jęła kroić chleb na kromki. -W kominie w komnacie, którą ma zajmować jaśnie pani, jest gniazdo, które trzeba usunąć. Myślisz, że dasz radę to zrobić? Chłopiec kiwnął głową. - Pewnie - powiedział. - Zostanę u lairda czyścicielem kominów. Potrzebny ci też będzie chłopiec do ostrzenia noży, babko. Poradzę sobie z obiema posadami. - Dobre z ciebie dziecko - pochwaliła Mab i wręczyła mu obiecany chleb z masłem i dżemem. Przyjrzała się siedzącym przy stole. - Tamie, ty i Artair możecie dziś rano podawać w sali. Sine i Sesi wyszorują komnatę, która niegdyś należała do nieszczęsnej matki nieboszczki lairda. Tam zamieszka jaśnie pani. Biedactwo spato dziś w nocy w sali. Reszta niechaj stawi się przed lairdem i panią po śniadaniu. A teraz zajadajcie! Jest tu dużo do zrobienia. Kto z was będzie służył w stajniach? Cicely wróciła do sali w chwili, kiedy wszedł do niej łan Douglas. - Dzień dobry, milordzie - pozdrowiła go i dygnęła. - Dziękuję, że w nocy przykryłeś mnie szalem. - Dzień dobry, damo mojego serca - odparł. - Ale to nie ja uczyniłem. - Zatem kto? - Cicely się uśmiechnęła. Och, to musiała być Mab. Dorzucała też całą noc do ognia, niech ją Bóg błogosławi! - Zaraz podadzą nam śniadanie. Z pieca wyjęty zostanie świeżutki chleb, a cała kuchnia wypełniona jest ludźmi, którzy chcą przyjść do ciebie na służbę, milordzie. Pomożesz mi wybrać zaraz po śniadaniu. łan Douglas nie pamiętał, kiedy ostatni raz tak mile go powitano w jego własnym domu wczesnym rankiem. W miejscu, w którym stał, też dało się poczuć zapach świeżo pieczonego chleba. Uśmiechnął się szeroko.

- Widzisz sama, damo mojego serca - powiedział. - Kobieca ręka to dokładnie to, czego było trzeba Glengorm. - Zapamiętaj, że nie zabawię u ciebie długo, milordzie. Król pośle za mną oddział wojska, który wyzwoli mnie z twoich szponów, a ja z nimi na pewno pojadę. Nie możesz mnie tu zatrzymać na zawsze. Zanim zdążył odpowiedzieć, w sali ukazała się Mab, niosąc misy, łyżki i dwa srebrne kielichy, świeżo wypolerowane. Nakryła do stołu i rzekła: - Posiłek zaraz będzie podany. Proszę siadać do stołu. Za waszym pozwoleniem wyznaczyłam dwóch młodzieńców ze wsi, Tama i Artaira, którzy będą usługiwać przy stole. Jeśli nie sprawią się dobrze, poszukam innych. Tam i Artair pojawili się w sali, niosąc misę i dwa półmiski. Za nimi szedł Gabhan z tacą świeżego chleba, osełką słodkiego masła i małym kręgiem sera. Ukradkiem przyjrzał się Cicely, żeby się przekonać, czy nie jest nałożnicą, jak twierdziła Bethia. Jeśli, tak jak rzekła jego cioteczna babka, miała stać się przyszłą żoną lairda, to łan Douglas był szczęśliwym człowiekiem, bowiem dama okazała się najpiękniejszą istotą, jaką kiedykolwiek chłopiec widział na oczy. Gorący posiłek postawiono na stole. Jeden z półmisków zawierał plastry szynki, drugi jaja polane sosem śmietanowym z koperkiem. Miska była wypełniona parującą owsianką. - Pani? - chłopak o imieniu Tam jął nalewać owsiankę do miski Cicely. Kiedy skinęła głową, nalał jej przyzwoitą porcję, po czym spytał: - Wystarczy, pani? - zapytał grzecznie. - Tak, doskonale. Dziękuję - odparła Cicely. - Śmietanki? - zapytał Tam, podnosząc dzbanuszek, po czym, gdy skinęła, nalał trochę. Następnie Tam wlał do pełna gorącego owsa i gęstej śmietany do miski lairda, po czym stanął z tyłu, oczekując na kolejne polecenia.

Posilali się w milczeniu. Kiedy opróżnili talerze, Tam szybko je sprzątnął, a jego towarzysz Artair podał jaja i szynkę. Tam pokroił chleb na kromki. - Zadziwił mnie ten posiłek - powiedział wreszcie laird. - Dlaczego? - zapytała. - Mab jest wspaniałą kucharką tyle że zastraszoną przez Bethię, która na pewno podkradała żywność z twojej spiżarni. Ty odżywiałeś się marnie, a ona się bogaciła, sprzedając to, co ukradła, we wsi - wytłumaczyła Cicely, po czym wychwyciła porozumiewawczą wymianę spojrzeń między młodymi służącymi, która przekonała ją, że ma słuszność. - Wiesz, że cię kocham, bo już ci to powiedziałem - szepnął do niej łan. - Teraz widzisz, jak bardzo potrzebna mi jest twoja opieka, damo mojego serca. Cicely nie mogła się nie roześmiać, słysząc takie oświadczenie. - Choć niechętnie, muszę przyznać, że masz wiele uroku, milordzie - powiedziała. - Jednak Glengorm zdecydowanie nie jest domem, który wymarzyłam sobie na życie. - Zatem uczyń ten dom takim, jakiego pragniesz - rzekł. - Byłaś w domu Fairlea? Jest dużo lepszy? - Nie, nie byłam w domu Andrzeja Gordona - przyznała Cicely. - Jestem jednak pewna, że panuje w nim ład a służba została doskonale wyszkolona. Człowiek, który sam jest schludny, na pewno dba też o swą siedzibę, milordzie. - Wydałabyś się za mąż i zamieszkała w domu, w którym choć to ty byłabyś jego panią, ostatnie słowo należałoby do pana? - zapytał. - W moim domu będziesz miała pełną władzę nad służbą, bo jako mężczyzna jestem zainteresowany głównie gorącym posiłkiem i ciepłym łóżkiem. Fairlea, o to gotów jestem się założyć, jest zaprzątnięty każdym najmniejszym szczegółem swego życia. Wszystko uważałby za swoje.

Cicely milczała. Uczynił bardzo trafną uwagę na temat lairda Fairlea. Jak mógł tak dobrze poznać człowieka w tak krótkim czasie? Zapytała o to głośno. - Znam się na ludziach, moja damo - powiedział spokojnie. - Zycie tutaj na granicy nie jest łatwe i trzeba się nauczyć szybko oceniać ludzi, by wiedzieć od razu, czy ma się do czynienia z przyjacielem, czy z wrogiem. Laird Fairlea to bardzo dumny człowiek. Dumny ze swojego nazwiska i z siebie samego. Znać po sposobie, w jaki się ubiera i w jaki zwraca się do innych, że ma o sobie bardzo wysokie mniemanie. Ocenia każdego według swojej miary. Twoją urodę i bogactwo uważa za godne jego osoby, jednak nie jest siebie pewien aż tak, jak wmawia to innym. Dlatego nie dopuszczał do ciebie konkurentów i dlatego właśnie musiałem uciec się do tak ryzykownego posunięcia. - Andrzej jest dumny, lecz Gordonowie to przecież jeden z najlepszych rodów w Szkocji - broniła konkurenta Cicely. łan Douglas nie mylił się jednak w swej ocenie rywala. Z drugiej jednak strony, czyż człowiek ów nie miał prawa być dumny z siebie i swojego majątku? - Fairlea jest głupcem - odparł szczerze łan Douglas. - Gdyby nie był, już dawno zaprowadziłby cię do księdza, moja damo. - Do księdza? Któż to tak zuchwale mówi o księdzu? - Wysoki człowiek w czarnej sutannie przewiązanej białym sznurem wkroczył właśnie do sali. - Na Boga! Czyżby na twoim stole pojawiło się wreszcie przyzwoite jedzenie, lanie? Słyszałem, że w końcu odesłałeś Bethię do męża, nieboraka. Ach, a to będzie nasza oblubienica! - Wysoki człowiek uśmiechnął się i wykonał przed Cicely oszczędny ukłon. - Ojciec Ambroży, do usług, pani. - Usadowi! się przy stole obok lana i zgarnął resztę jajek na twardo na półmisek, na którym leżały jeszcze dwa plastry szynki, po czym zaczął się posilać. - Mówiłem ci już, pani, że mamy księdza - rzekł łan Douglas.

- Błogosławieństwo! - odparł ksiądz. - Stara Mab nie straciła wcale dobrej ręki do gotowania. Przymknął na chwilę oczy, delektując się sosem. - Ksiądz jest podobny do ciebie - odezwała się wreszcie Cicely. - A jakże inaczej, moja pani - rzekł z szerokim uśmiechem ojciec Ambroży. - Jestem stryjem tego zabijaki. Ostatnim bękartem Douglasa rozmiłowanego w dziewkach. Na służbę Kościoła poszedłem, ma się rozumieć, aby odkupić grzechy mojego starego ojca. - Roześmiał się. - Witaj w Glengorm! Założę się, że nikt cię tu jeszcze nie przywitał. - Nie, to prawda, dziękuję - odparła Cicely i natychmiast poczuła sympatię do tego człowieka. - A teraz byłabym wielce zobowiązana, gdybyś zechciał rzec swemu bratankowi, ojcze, aby mnie odstawił z powrotem do Perth. Możliwe, że nie będzie nawet musiał pokonać całej drogi, bo król bez wątpienia już po mnie posłał, możecie być pewni. - Ku niezmiernemu żalowi, moje dziecko, stwierdzam, że łan wybiera fatalnie. - Po czym zwrócił się do lairda: - Co, na wszystkie świętości, sprawiło, że wykradłeś pannę, którą będzie chciał odzyskać sam król Jakub? - Kocham ją - odpowiedział stryjowi łan Douglas. - Powiadają, że nasz król zakochał się w swojej królowej od pierwszego wejrzenia, i tak samo stało się ze mną. Zobaczyłem swoją damę serca na gościńcu, kiedy składałem przysięgę na wierność Jakubowi. Od razu w tamtej chwili wiedziałem, że nie ma dla mnie żadnej innej kobiety. Pojechałem na dwór, żeby się starać o jej rękę, lecz tam już jeden przeklęty Gordon upatrzy! ją dla siebie. Nikt nie mógł się do niej zbliżyć. Nie miałem innego wyjścia, jak uprowadzić ją i przywieźć do Glengorm.

- Jesteś zaręczona, moje dziecko? - zapytai Cicely ojciec Ambroży. - Nie, ojcze, nie jestem. Niczego nie obiecywałam Andrzejowi Gordonowi, chociaż bardzo na mnie naciskał - odparła zgodnie z prawdą Cicely. - Kochasz Andrzeja Gordona? - pytał ksiądz. Cicely zawahała się, po czym również zgodnie z prawdą odrzekła: - Nie, nie sądzę, bym go kochała. Wiesz jednak, ojcze, , że to nie miłość jest przyczyną małżeństwa. Małżeństwo zawiera się, by mieć dzieci, dla ziemi i władzy. - Na nieszczęście - odpowiedział ksiądz i pomyślał, że ma do czynienia z prawdziwą córą arystokracji, doskonale wychowaną do swego zadania. - Powiadają, że król miłuje królową. Czy tak jest? - O tak, miłuje ją z głębi serca, a ona jego - odpowiedziała Cicely. - Mój ojciec także kochał moją matkę, chociaż, gdy ożenił się po raz drugi, uczynił to z bardziej rozsądnych powodów. Ksiądz westchnął. - Masz zatem dwóch konkurentów, którzy pragną cię pojąć za żonę. Jeden wyznał ci swoją miłość. A drugi? Cicely potrząsnęła przecząco głową. - Nie, Andrzej nie powiedział, że mnie kocha. - Powiadasz, że powinnaś wyjść za mąż z rozsądku - rzekł ojciec Ambroży. - Twierdzisz, że nie kochasz żadnego z konkurentów. Niemniej za mąż wyjść musisz, czemu zatem nie za tego, który wyznaje ci swą miłość, a za tamtego, który nie wypowiedział trzech prostych słów, tak drogich sercu każdego dziewczęcia? Ten argument sprawił, że Cicely zastanawiała się przez chwilę. - Nareszcie! - rozpromieni! się łan. - Nareszcie ktoś bierze w tej sprawie moją stronę! - To oczywiste, że ksiądz weźmie twoją stronę - syknęła Cicely. - To wszak twój krewny.

- Jeżeli Mab nadal będzie tak gotować, znów zacznę jadać z wami posiłki - powiedział ksiądz. Zgarnął ostatni kawałek chleba, zdrapał kciukiem resztkę masła z kamiennego naczynia i rozsmarował na chlebie, po czym wepchnął sobie do ust i przeżuwał z widocznym ukontentowaniem. Kiedy Tam i Artair sprzątnęli ze stołu, przyszła do sali Mab z grupą młodych mężczyzn i kobiet. - Dzień dobry, mój panie, pani i ojcze Ambroży - rzekła. - Przyprowadziłam tutaj tych mężczyzn i kobiety chętnych do wstąpienia na twoją służbę, milordzie. Są pracowici i uczciwi. Nie będą kraść, jak niektórzy, o których nie należy wspominać. - Dygnęła przed lairdem i skinęła na kilka dziewcząt. Chciałabym, by Bessie i Flora zostały ze mną w kuchni. Sine, Sesi, Una i Effie posiadają wszelkie umiejętności, żeby pracować na górze, jeśli tak zechce jaśnie pani. - Znowu dygnęła. Cicely zwróciła się do lairda: - Milordzie? - Ty wybierasz, moja damo - odparł krótko. - Wszystkie są krewniaczkami Mab i sprawią się doskonale - mruknął cicho ojciec Ambroży. - Laird z przyjemnością przyjmuje te dziewczęta na służbę. Tam i Artair dobrze się sprawili dziś rano. Kim są pozostali, Mab? - zapytała Cicely. - Chłopak mojej siostrzenicy, Gabhan, który będzie czyścił kominy i ostrzył noże - odpowiedziała kobieta i popchnęła Gabhana do przodu. Chłopiec skłonił głowę. - Wygląda dobrze - rzekła Cicely. - Jest przyjęty. - Reszta zajmie się stajniami - rzekła Mab. - Dobrze wybrałaś Mab. Laird ci dziękuje. Dziękuje wam wszystkim. - Cicely wstała zza stołu. Chodźcie, dziewczęta. Czeka nas cały dzień pracy. - Będziesz pracować z nimi, pani? - Laird wyglądał na zaskoczonego.

- Jestem szlachetnie urodzona, lanie Douglasie - powiedziała Cicely. - Wychowałam się jednak na dworze królowej Joanny z Nawarry, która nie tolerowała niechlujstwa i bezczynności. Wierzyła, że kobieta, która ma pokierować domem, sama musi umieć zrobić w nim wszystko jak należy. Nauczę dziewczęta, jak we właściwy sposób zadbać o dom, tak by, kiedy wrócę do Perth, nie popadł znowu w ruinę. - No, bratanku, widzę, że twoja wybranka ma charakter - powiedział cicho ksiądz, po czym zaśmiał się łobuzersko, zupełnie nie jak duchowny. - Kiedy nadejdzie ten czas, damo mojego serca, nie będziesz już chciała wracać do Perth - rzeki laird. - Twoje serce będzie wtedy już moje. Cicely pokręciła głową. - Nigdy nie znałam mężczyzny tak słusznej postury jak ty, mój panie, i o tak wrażliwym sercu. Jesteś wybrykiem natury. - Obdarowała go uśmiechem, po czym odwróciła się i zebrała młodziutkie służące wokół siebie, aby pokierować ich pracą. - Odkryłeś prawdziwy skarb, lanie - stwierdził cicho ksiądz. - Teraz musisz znaleźć sposób, by go zatrzymać. Król pośle tutaj po nią? - Bez wątpienia - odparł laird. - Dama mojego serca jest najlepszą przyjaciółką królowej Joanny. Wychowywały się razem. - Słodki Jezu! - wykrzyknął ksiądz. - Czy nie mogłeś się zakochać w zwyczajnej damie, bratanku? O tak, jeśli tak rzeczy się mają, na pewno tu przyjadą - po nią i po twoją głowę. - Ta kobieta jest moja - rzeki łan Douglas, a jego wzrok powędrował do Cicely, która pokazywała służkom, jak należy wypolerować starą dębową lawę. - Przyjrzyj się jej, stryju. Czyż nie należy do tego miejsca, kiedy tak kieruje pracą służby? Dam jej wszystko, czego zapragnie, by uczynić z mojej siedziby dom jej marzeń.

- Być może, jeżeli los się do ciebie uśmiechnie, nadejdzie wczesna zima i będą musieli ją tutaj zostawić aż do wiosny. To da ci czas, aby użyć wobec damy wszystkich podstępów. Tak, to twoja jedyna nadzieja, lanie. Będę się o to modlił - rzekł Ambroży Douglas. Pod koniec dnia sala była bardziej czysta niż kiedykolwiek wcześniej. Kiedy Cicely pracowała przy boku nowych służących, stara Mab posłała po kilka swoich starszych krewniaczek, postanowiła bowiem, że jej pani nie spędzi następnej niewygodnej nocy w sali. Mab zamierzała przygotować dla niej sypialnię. Gabhan spędził połowę dnia w kominie, który odprowadzał dym z paleniska w owej sypialni. Wyczyścił go zupełnie z sadzy i usunął kilka ptasich gniazd uwitych jedno nad drugim. Na końcu zapalił niewielką pochodnię, by sprawdzić, czy w piecu jest dostateczny ciąg. Kiedy się przekonał, że tak, powiadomił o tym Mab. Natychmiast trzy kobiety, w których rozpoznał swoje ciotki, wpadły do pomieszczenia z miotłami, wiadrami i szmatami, by pozamiatać, wyszorować i odkurzyć, co się da. Pod koniec dnia sypialnia lśniła, a w palenisku trzaskał wesoło jasny ogień. W komnacie było podwójne okno z osadzonymi w ołowiu szybkami, otwierane na zewnątrz. Poniżej znajdował się szeroki kamienny parapet. W komnacie stało wielkie, dębowe łoże z wysokim, obitym lnem wezgłowiem i skręconymi spiralnie kolumnami podtrzymującymi prosty baldachim. Zasłony w kolorze naturalnego lnu, które Mab znalazła w skrzyni, pamiętały lepsze czasy, ale były czyste i nadawały się do użycia. Mab zatrudniła Gabhana do wyczyszczenia przytrzymujących materiał krążków z mosiądzu, i kiedy się z tym uwinął, zawieszono tkaninę. Przy łożu znajdował się okrągły dębowy stolik, na którym stał mały mosiężny świecznik z krótkimi świecami z pszczelego wosku. Przy nogach łoża umieszczono pięk-

ną skrzynię z mosiężnymi okuciami, a przy palenisku - fotel z miękkim oparciem. Spód loża upleciony z lin zosta! porządnie naciągnięty. Położono na nim świeżo napchany siennik i materac z puchu. Pachnąca pościel, dobrze wypchane poduszki i ciepła kołdra dopełniły dzieła. Mab przyszła, by sprawdzić pracę wykonaną przez kobiety. - No, krewniaczki moje, doskonale. Bardzo wam dziękuję. Jaśnie pani będzie tutaj całkiem wygodnie.' - Lubisz tę dziewczynę - powiedziała jedna z kobiet. - Widziałam ją, jak na równi z moją córką i innymi własnoręcznie szorowała salę. Chociaż jest damą od stóp do głów, nie boi się ciężkiej roboty - zakończyła z nutą uznania. - Będzie w Glengorm wspaniałą gospodynią - powiedziała Mab. - Jeśli wyjdzie za lairda - wtrąciła druga kobieta. - Słyszałam, że król ma po nią posłać i przyprowadzić z powrotem do jej pani, królowej. - Laird musi tylko spędzić z nią trochę czasu - wyjaśniła Mab. - Zawojuje jej serce. - Mam nadzieję, że mu się uda - rzekła pierwsza kobieta. - Wygląda też na dość silną - zauważyła trzecia. - Da Glengorm dziedziców. Nie mogę spać spokojnie, bo jak me będzie dziedziców, kto zapewni nam bezpieczeństwo na następne pokolenie? Reszta kobiet pokiwała głowami, zgadzając się z tą opinią. Mab kazała im zabrać miotły, szmaty i wiadra, i odnieść do kuchni, po czym pozwoliła im wrócić do wsi! Cicely odesłała swoje służki do domu dopiero tuż przed zapadnięciem zmroku. Miejsca do spania nie były dla nich jeszcze gotowe, a po naprawdę ciężkiej pracy zasłużyły tej nocy na wygodne łóżko. Mab wyszła z kuchni i zobaczyła Cicely przechadzającą się powoli po sali. Oceniała i sprawdzała pracę. Ręką

gładziła wypolerowaną boczną lawę ze starego dębu, a jej uśmiech zdradzał zadowolenie z dobrze wykonanego zadania. - Jaśnie pani - zwróciła się do dziewczyny Mab. - Tak, Mab, o co chodzi? - Zechcesz pójść ze mną na chwilę? - Kiedy Cicely kiwnęła głową, Mab zaprowadziła ją do komnaty, która była kiedyś sypialnią matki lana i Fergusa Douglasów. Otworzyła drzwi i wpuściła dziewczynę przodem. - Wyczyściłyśmy i odświeżyłyśmy dzisiaj tę komnatę. Nie możesz, pani, nadal spać w sali. To byłoby nie w porządku. Ta sypialnia należała do poprzedniej pani tego domu. Cicely rozejrzała się nieśpiesznie. Pomieszczenie ogrzewał buzujący ogień. Za oknami zobaczyła ciemniejący po zachodzie słońca horyzont. Komnatę przewietrzono. Na podłodze nie było żadnej plamki. A łoże! Łoże wyglądało na nadzwyczaj wygodne. Mab wręczyła jej klucze. - To dla ciebie, pani - rzekła cicho. - Drzwi można zamknąć od środka. - Czy jest tutaj wanna, którą można przynieść do sypialni, bym się mogła wykąpać? - zapytała Cicely. - Jestem brudna po podróży, a zwłaszcza po dzisiejszej pracy. - Wykąpie się pani teraz, czy po posiłku? - zapytała Mab. - Po posiłku. Dam wam w ten sposób więcej czasu na przygotowanie kąpieli. Och, Mab! Jak mam ci dziękować za wszystko, co dla mnie zrobiłaś? Musisz też przekazać moje podziękowania wszystkim swoim pomocnikom. Mab uśmiechnęła się, bardzo uradowana. Wykonała pierwszy krok, by dama poczuła się tutaj wygodnie, a zadowolenie z pobytu w Glengorm z pewnością lepiej ją usposobi do zabiegów lairda. Rzekła tylko: - Sama ręka boska uchroniła panią przed przeziębieniem tej nocy w sali.

- A także twoja - odparta Cicely, wiedząc już, kto dokładał do ognia i kto przykrył ją ciepłym wełnianym szalem. - Wygląda na to, że wiele ci zawdzięczam. - Po posiłku zabiorę pani ubranie, upiorę, co się da i wyszczotkuję, czego się nie da uprać - obiecała Mab i wyszła pospiesznie z sypialni, zostawiając Cicely, by lepiej przyjrzała się swojemu mieszkaniu. Posiłek tego wieczoru przebiegał w bardzo radosnej atmosferze. Nagle pojawiła się w sali cała straż, w nadziei, że wreszcie zostanie dobrze nakarmiona. Wieść o tym, że Bethia została odesłana do domu i że Mab gotuje sama, szybko się rozeszła. Poza stołem państwa pojawiła się duszona sarnina, chleb i ser, na stole głównym zaś znalazł się kapłon i pstrąg, a także potrawa z zapiekanej sałaty, chleba, masła i sera. Mab znalazła czas, aby upiec lairdowi jabłka, które bardzo lubił. Straż raczyła się obficie piwem. Cicely piła czerwone wino. Ojciec Ambroży, zgodnie z tym, co zapowiedział, pojawił się w sali pierwszy gotów spożyć wieczerzę. Oddał posiłkowi pełną sprawiedliwość, zmiatając swoją tacę do czysta i wycierając chlebem, aż błyszczała tak, jakby została wyszorowana piaskiem w kuchennym zlewie. Na deser podano sześć pieczonych jabłek. Ksiądz pochłonął dwa, po czym nie bacząc na lairda, który przyglądał się ostatniemu, zamierzając je zjeść, sprzątnął mu je sprzed nosa. Wyraz rozczarowania na twarzy lana i zwycięski rechot kapłana sprawiły, że Cicely głośno się roześmiała. Ambroży Douglas uśmiechnął się do niej porozumiewawczo. - Czyż łakomstwo nie jest grzechem? - zapytał oschle laird. - Zadam sobie stosowną pokutę - odparł Ambroży, po czym zwrócił się do Cicely: - Przyjdziesz, pani, na mszę poranną? We wsi mamy mały kościółek i codziennie odprawiam w nim mszę. Jeśli pójdziesz ścieżką z domu w dół, na jej końcu natkniesz się na naszą świą-

tynię. Zwalniam cię na razie z codziennej obecności na mszy, ale jutro przyjdź zaspokoić ciekawość naszych wieśniaków. Bethia przedstawiła cię jako nikczemną ladacznicę, a tymczasem wszystkim, którzy cię poznali, brakuje słów pochwały dla wszystkich przymiotów twojego charakteru powiedział ksiądz. - Każę Mab się wcześnie obudzić - obiecała Cicely i wstała od stołu. - Pójdę już do sypialni, milordzie. Jestem bardzo zmęczona, a tam czeka na mnie wspaniała kąpiel. Laird skinął głową na znak zgody. - W całym swoim życiu nie widziałem, żeby sala była tak czysta - zauważył. - Dziękuję! Cicely dygnęła i opuściła towarzystwo. - Czeka na nią kąpiel? Jak zdołała ją sobie załatwić? - zapytał stryja łan Douglas. - Ja, jeśli chcę się wykąpać, muszę iść popływać w jeziorze. - Być może nigdy nie poprosiłeś o nią z takim wdziękiem jak ona. Ty swoje rozkazy wykrzykujesz. Dama jest uprzejma. Prosi i dziękuje. Cieszę się, że podziękowałeś jej za to, co dzisiaj uczyniła. Dobrze zrobiłeś i jeśli nadal będziesz się zachowywał tak grzecznie, możesz nawet mieć u niej szansę. - Dzisiaj w nocy śpi w sypialni mojej matki - powiedział powoli laird. - Tak, Mab i jej krewne spędziły cały dzień na sprzątaniu. Gabhan wyczyści! komin od razu po śniadaniu. Podobno wyją! stamtąd trzy gawronie gniazda - rzek! ksiądz. - A potem kobiety uporządkowały i odświeżyły sypialnię dla damy. Dziś wieczorem będzie jej już wygodnie, a jeśli ona będzie zadowolona, a ty poprawisz swoje nieokrzesane maniery, to kto wie, możesz jej dogodzić. - Ambroży, nigdy w życiu nie czułem się w ten sposób - przyznał laird. - To nie jest tylko pożądanie, chociaż muszę przyznać, że chcę ją zaciągnąć do łoża. Wiem, że

w porównaniu z Gordonem jestem dziki i nieokrzesany, jednak gdyby ona przyszła do mnie w jednej tylko koszuli, też bym ją chciał za żonę. Jest prześliczna, prawda? Jakie ma gęste kasztanowe włosy! A te jej błękitnozielo-ne oczy! W tych oczach mógłbym zapaść się na wieki, stryju. Na dźwięk jej słodkiego głosu moje serce podskakuje, nawet jeśli ten głos mnie beszta. - Zaśmiał się rubasznie. - Nie wierzę, że mógłbym teraz w ogóle żyć bez mojej damy. - Na litość boską, bratanku! - wykrzyknął Ambroży Douglas. - Toś ty naprawdę zakochał się po uszy i niechaj Bóg i jego błogosławiona Matka mają nad tobą zmiłowanie. No cóż, być może będziesz miał ze dwa albo trzy dni, żeby zdobyć przychylność damy. Będę się modlić, by ci się udało. - Wstał. - No, dobrze podjadłem i idę do łóżka. Zapewne nie zaszkodziłoby sprawie, gdybyś i ty pojawi! się jutro na porannej mszy. - Po tych słowach ksiądz wyszedł z sali. Laird wsta! od stołu i zasiadł na kilka chwil przy ogniu. Tak, pójdzie jutro rano na mszę. Uczyni tym przyjemność damie swojego serca, nie mial co do tego wątpliwości. Pomyślał o Andrzeju Gordonie. Nie chciał być taki jak on, lecz na pewno mógłby się zmienić na tyle, żeby zdobyć Cicely. - Cicely - wyszepta! jej imię. - Jeśli niczego już więcej nie potrzebujesz, mój panie, pójdę do kuchni - powiedziała z boku Mab. Pani rozgościła się już w sypialni. - Co tam takiego niesiesz? - zapytał. - Jej ubranie. Trzeba się nim zająć, bo nosiła je bez przerwy przez kilka dni. Znalazłam koszulę, która należała do twojej matki, i dałam jej do spania. Twoja matka umarła już wiele lat temu, ale w skrzyni wciąż była ta koszula, czyściutka i świeża. - Dygnęła i zostawiła go samego, widząc, że nie potrzebuje od niej niczego.

Laird wstał. Pora była obejść dom przed nocą i sprawdzić, czy jest dobrze zabezpieczony. Zabarykadował drzwi belką. Zdmuchnął świece. Zgarnął ogień w sali i poszedł po schodach na górę do swojej sypialni. Na korytarzu usłyszał ciche podśpiewywanie i postanowi! zatrzymać się, by powiedzieć jej dobranoc. Zapukał do drzwi, otworzył je i wszedł do komnaty. - Milordzie! - Cicely skurczyła się w ciasnej dębowej wannie i ściskając mocno ręcznik na wysokości piersi, zasłoniła się nim. Błogosławiona Matko! Nigdy jeszcze w całym swoim życiu nie czuła się tak bezbronna, jak właśnie w tej chwili. Czy przymusi ją teraz do swej woli, tym samym przypieczętowując jej los? - Wstąpiłem tylko życzyć ci dobrej nocy - rzeki łan, jakby taka uprzejmość składana damie w kąpieli była rzeczą całkowicie zwyczajną. - Nie martw się, damo mojego serca. Tak się skuliłaś, że widzę niewiele więcej nad wdzięczną linię twoich pleców. - Uśmiechnął się złośliwie. - A oprócz tego twoje piękne, aczkolwiek bardzo zagniewane oblicze. - Odejdź! - rzekła, próbując skurczyć się jeszcze bardziej pod jego zuchwałym spojrzeniem. - Widzę, że potrzebna ci będzie większa wanna - rzekł z troską w głosie. - Zamówię we wsi u bednarza, by już jutro zaczął robić nową. - Niech lepiej nie traci czasu - parsknęła Cicely. - Już wkrótce wrócę do Perth, milordzie. Jestem całkowicie pewna, że ludzie króla przybędą po mnie jutro. łan nie mógł oderwać od niej oczu. Bujne, długie, kasztanowe włosy upięte wysoko na czubku głowy... Nieskazitelnie mleczna barwa jej skóry... I te błękitnozielo-ne oczy... Patrzył, jak te oczy się rozszerzyły, kiedy podszedł do wanny. Omal się nie uchyliła przed nim, kiedy sięgnął ręką do jej twarzy. Była bezbronna i nie mogła mu się opierać, by nie odkryć tego, czego nie powinien

zobaczyć. Pochylił się i jego wargi dotknęły jej ust, najpierw delikatnie, a potem żarliwie. Serce zabiło jej tak gwałtownie, że słyszała je w uszach, jednak kiedy już jego usta zamknęły się na jej wargach, nie mogła się powstrzymać, by nie odwzajemnić pocałunku. Błogosławiona Matko, pomyślała. Cóż ja najlepszego czynię? Nie mogła jednak nic na to poradzić. W jego pocałunku było coś tak kuszącego, że nie potrafiła utrzymać dystansu. Puścił ją i uśmiechnął się. - Dobranoc, damo mojego serca - rzekł i wyszedł. Cicely siedziała w stygnącej wodzie jeszcze przez kilka chwil. To było szaleństwo. To musiało się skończyć. Jego pocałunki ją osłabiały. A co się stanie, kiedy on nie poprzestanie na jednym pocałunku? Co się stanie, jeśli jeden pocałunek zmiesza się z drugim i następnym? Już na samą myśl westchnęła z tęsknoty, a to było okropne. Czy w nim ich pocałunek wywołał podobne uczucia? Prawdopodobnie nie. Mężczyźni byli śmielsi niźli szanujące się dziewczęta. W jej myśli raz jeszcze wślizgnęła się refleksja, że Andrzej Gordon nigdy nie wzbudził w niej takich uczuć jak łan Douglas. Musiała uciec przed lairdem Glengorm, zanim pozwoli sobie uczynić coś niezmiernie głupiego. Z pewnością jej wybawcy zjawią się najpóźniej jutro. *** Lecz się nie zjawili. Dopiero dziesiątego dnia jej niewoli zawitał do Glengorm sir William Douglas i jego orszak, dokładnie w chwili, kiedy zaczął lać lodowato zimny deszcz.

Rozdział 8 Maggie MacLeod, małżonka Andrzeja Greya, lairda Ben Duff, weszła do środka, wspierając się na mężu i Orvie. Dziecko w jej brzuchu miało przyjść na świat już lada chwila, czemu nikt nie mógł zaprzeczyć. Sala była ciepła i wyglądała zapraszająco. Kiedy Maggie już bezpiecznie siedziała przy palenisku, Orva rozejrzała się wokół. Obie z Cicely dostrzegły siebie w tej samej chwili i padły sobie w ramiona. - Och, dziecko moje, nie stała ci się żadna krzywda? - zapytała Orva, cofając się i bacznie przyglądając swej pani. - Własnoręcznie zabiję tego brutala! - Ucierpiała tylko moja duma - rzekła krótko Cicely. Wzięła Orvę za rękę i poprowadziła ją przez salę do miejsca, w którym jej gości witał łan Douglas. - Maggie, jesteś blada jak księżyc! - Dała gestem znak Tamowi, by przyniósł napoje. - Wydaje mi się, że dziecko już szykuje się na świat - rzekła cicho Maggie. - Może jednak to tylko zmęczenie podróżą, więc wolę nie robić zamieszania, bo mój biedny Andrzej się przerazi. - Przyjęła mały kieliszek whisky, który podał jej Tam, po czym wypiła i zamknęła oczy. - Zaraz każę przygotować dla ciebie pokój - rzekła Cicely. - Tam, przyprowadź do mnie Sine! - Mówisz do nich tak, jakbyś była tu gospodynią - zauważyła Maggie.

- Spędziłam czas oczekiwania na uwolnienie na doprowadzeniu tego domu do porządku. Dziesięć dni temu, gdy tu przyjechałam, wyglądał jak chlew. Sprowadziłam służbę ze wsi, a laird odesłał stąd dotychczasową gospodynię, Bethię, okropną babę. Kucharka, Mab, jest nam tu przez samego Boga zesłana. Kto przyjechał z twoim mężem? - To sir William Douglas, naczelnik klanu tej gałęzi rodu Douglasów. Przysłał go tutaj król, aby przemówił do rozsądku łanowi Douglasowi. - Temu człowiekowi nie da się przemówić do rozsądku - rzekła cierpko Cicely. - Jest niemożliwy! Upiera się, że mnie kocha i że mnie poślubi. - No cóż - rzekła Maggie. - Męża mieć musisz, a zdaje się, że jeszcze nie postanowiłaś, iż zostanie nim Gordon z Fairlea. Lubisz lana? - Nie żywię do niego niechęci - odparła wymijająco Cicely. Maggie się roześmiała. - Jak widzę, jego urok osobisty już zaczął na ciebie działać. Czy próbował pozyskać twoje względy? - Całuje mnie. - A tobie się to podoba? - Tak! - przyznała Cicely. - Chociaż nie powinno! Podoba mi się. Nie próbuje niczego na mnie wymusić. Zjawia się koło mnie znienacka i całuje. Tylko jeden pocałunek, nic więcej, lecz jakiż słodki! Zupełnie inny od pocałunków Andrzeja Gordona. Pocałunki Andrzeja były całkiem mile, to prawda, ale nawet ten pierwszy nie przeszył mnie dreszczem. Przy tym nędznym Szkocie z pogranicza drżę od czubka głowy po pięty stóp za każdym razem, kiedy nasze usta się spotykają. A przecież nie powinnam! - Dlaczego? - spytała niewinnie Maggie. - Po prostu dlatego, że nie powinnam! - powtórzyła zapalczywie Cicely. - Przecież jest to ktoś niewiele lepszy od zwykłego rozbójnika, Maggie!

- Znam lana Douglasa od czasu, kiedy przyjechałam nad granicę z Highlands i poślubiłam Andrzeja Greya - rzekła Maggie. - Jest bardzo szanowany i miejscowa szlachta ma o nim bardzo wysokie mniemanie. - To nie jest dla mnie odpowiednia partia. - A to czemu? - To zbój. - Jak większość Szkotów - roześmiała się Maggie. - Jego rodzina nie ma żadnej pozycji - wyliczała dalej Cicely. - Douglasowie są bardzo wierni królowi. Gdyby było inaczej, król by nie zaufał sir Williamowi, ani też nie powierzył mu misji przyjazdu tutaj i przekonania krewnego w tej sprawie - powiedziała Maggie. - Gordonowie zaś są tacy, że nie zawsze można im ufać. Mieszkają w zachodniej części Highlands i ich wierność często bywa rozdarta pomiędzy króla Szkotów a potężnych panów w Highlands, którzy na swoich ziemiach sprawują władzę równą królewskiej. - Król, jak sądzę, chciał, bym poślubiła Andrzeja Gordona - zauważyła Cicely. - A kochasz go? - Nie, nie kocham, lecz czyż miłość w przypadku małżeństwa nie jest wyjątkiem? Królowa jest dla mnie najlepszą przyjaciółką, jaką kiedykolwiek miałam. Odesłano mnie z domu, kiedy skończyłam siedem lat. Wcześniej nawet nie mieszkałam w domu swojego ojca, a tylko w granicach jego posiadłości. Moja macocha, Luciana, znienawidziła mnie, zanim jeszcze mnie ujrzała na oczy. Była szalenie zazdrosna o każdy przejaw uwagi, jaką poświęca! mi ojciec. Oskarżyła mnie, że próbowałam zabić swoich małych braci. Mój papa zrozumiał, że bezpiecznie dorosnąć będę mogła jedynie poza domem. Znalazłam się na dworze królowej Joanny z Nawarry w tym samym czasie, kiedy przyjechała tam lady Joanna Beaufort. Natychmiast zostałyśmy przyjaciółkami. Jo nie musiała za-

bierać mnie ze sobą do Szkocji. Mogłam zostać w Anglii. Moja macocha urodziła ojcu czwarte dziecko, tym razem dziewczynkę. A on wyprosił u Beaufortów, by się postarali o mój wyjazd z królową Joanną, bo Luciana na nowo zaczęła się lękać o mą niewielką obecność w ich życiu. Naturalnie, była zadowolona, kiedy użyłam skromnych wpływów, aby umieścić na dworze swych przyrodnich braci. Na szczęście król Jakub zgodził się na mój wyjazd. Mimo że to ja będę decydować o tym, kto zostanie moim mężem, mój ojciec poprosił króla o dopilnowanie, by była to dobra partia. Sądzę, że jak to król, będzie chciał wydać mnie za mąż tam, gdzie przydam się Stuartom najbardziej. Cicely westchnęła. - Przyznam jednak, Maggie, że po tych paru dniach coraz więcej myślę o lanie Douglasie. Przebiegły Douglas umie użyć swoich czarów. - Skoro twój ojciec dał ci prawo wyboru męża, to musisz wybrać sobie takiego, który uczyni cię szczęśliwą, Cicely. Jeśli jednak wolisz wybrać z rozsądku, to wiedz, że Gordonowie zawsze uczynią to, co jest najlepsze dla Gordonów, niekoniecznie zaś dla Szkocji - poradziła młodej Angielce Maggie. - Douglasowie natomiast mocno trwają przy królu Jakubie. - Lecz to Gordon jest jednym z najlepszych przyjaciół króla - zauważyła Cicely. - Laird z Loch Brae, który był z nim w Anglii, kiedy byli jeszcze chłopcami. Przez ładną twarz Maggie przemknął cień. - Gdyby laird z Loch Brae znal tajemnicę, której muszę dotrzymać dla króla, nie byliby już przyjaciółmi - rzekła cicho, po czym widząc ciekawość w oczach Cicely, potrząsnęła głową. - Nie, nie pytaj, bo nigdy jej nie zdradzę. Po prostu uwierz mi, kiedy mówię, że będzie ci lepiej z łanem Douglasem niż z zalecającym się do ciebie Gordonem. - Zmieniła niewygodną pozycję w fotelu. Poczuła się nieco lepiej, gdyż było jej ciepło i sucho, ale nadal nie wierzyła, że zdąży dojechać do Ben Duff na czas, by tam urodzić dziecko. - Sądzę, że urodzę tutaj - wyznała. - Pomożemy ci i przechowamy was bezpiecznie - obiecała Cicely.

- Pani! - Pojawiła się przy nich wezwana wcześniej Sine. - Dopilnuj, żeby przygotowano sypialnię dla lady Grey. Jej dziecko może się urodzić tutaj, już wkrótce. Wypytaj Mab, czego potrzebujemy, i przynieś nam wszystko na górę. - Uczynię to natychmiast, proszę pani - odpowiedziała Sine i kucnęła w ukłonie. Podeszła do nich Orva. - Jak się teraz pani czuje? - zwróciła się do Maggie. - Widzę, że rumieniec powraca już na twarz. - Czuję się lepiej, ale dziecko przyjdzie na świat tutaj - rzekła Maggie. - Nigdzie dalej już nie pojadę. Orva pokiwała ze zrozumieniem głową, po czym zwróciła się do Cicely: - Przywiozłam ci skrzynię z ubraniami, pani. - Przecież nie zabawimy tutaj długo - opierała się Cicely. - Aczkolwiek, mówiąc szczerze, będę rada przywdziać czyste suknie, bo tę noszę od dnia porwania w Perth. Mab zrobiła wszystko, żeby utrzymać ją w świeżości. Och, Orvo, na pewno ją polubisz! To kucharka i moja przyjaciółka od pierwszego dnia, gdy tu przybyłam. - Cóż, dzięki niech będą Bogu za to, bo cały czas się zamartwiałam o ciebie. - Przerwała. - Ten laird to zuchwały człowiek, lecz skoro cię nie skrzywdził, to się cieszę. Sir William Douglas, ów starszy dżentelmen, który nas tutaj przywiózł, jest naczelnikiem jego klanu. On już dopilnuje, żeby wszystko zostało załatwione jak należy, kwiatuszku. Król wysiał go, by cię przywiózł do Perth. Królowa była ogromnie niespokojna w czasie twojej nieobecności. Już niedługo wyda na świat dziecko. - Bardzo tęskniłam za Jo, lecz wkrótce będziemy w drodze do Perth. Mam nadzieję, że król nie ukarze

zbyt surowo lairda z Glengorm za to, co uczynił. Wykradł mnie, ponieważ jak twierdzi, mnie miłuje. To właściwie bardzo słodkie, Orvo. Powiada, że nie mógł się starać o moją rękę w Perth, ponieważ Gordonowie nie dopuszczali do mnie nikogo poza Andrzejem. - Czyżby? No cóż, skoro powiada, że cię miłuje, nie mam mu już aż tak za złe tego, co uczynił, bowiem nie myli się w sprawie Gordonów. Było na dworze jeszcze kilku młodzieńców, którzy starali się, byś na nich spojrzała, i zabiegali o rozmowę z tobą, lecz bezskutecznie, właśnie przez Gordonów. - Ton głosu Orvy wyrażał dezaprobatę. - Nie powinna wychodzić za Gordona z Fairlea tylko po to, żeby zrobić przyjemność królowi wtrąciła Maggie MacLeod. - Znasz tego zbója, który wykradł moją panią? - zapytała Orva. Maggie potaknęła. - To dobry człowiek, szanowany, a jego posiadłość jest tak samo rozległa, o ile nie trochę większa niż Fairlea. Znam go, odkąd poślubiłam Greya i przyjechałam na pogranicze, łan Douglas powiedział, że kocha Cicely, Orvo. To się powinno liczyć. Znasz jej ojca. Którego by dla niej wybrał? Orva uśmiechnęła się i pokiwała głową. - Wybrałby tego, który kocha jego córkę, bo sam też zawsze ją kochał. Zawsze pragnął szczęścia mojej pani. Dołączył do nich sir William Douglas. Ukłonił się Cicely. - Nie muszę pytać, czy dobrze się miewasz, moja droga, bo wiem, że łan nigdy by cię nie potraktował źle. łan rzeki mi, że to tobie zawdzięczać należy tę cudowną przemianę w Glengorm. Nie widziałem jeszcze takiego porządku w tej sali. Nigdy nie wyglądała tak zapraszająco. - Dziękuję - odparła z uśmiechem Cicely. - Król przysłał cię, panie, abyś mnie zabrał z powrotem do Perth, jak przypuszczam. Kiedy wyruszymy?

- Ach - westchnął sir William. - Choć istotnie zostałem tutaj przysłany po ciebie, obawiam się, że mój krewny nie jest jeszcze gotów cię wypuścić. Mówi, że cię miłuje i pragnie uczynić swoją żoną. Powiada, że jeśli nie jesteś jeszcze gotowa, by zostać tutaj z własnej woli, będzie musiał cię tu trzymać, dopóki cię nie przekona, że tylko on jest odpowiednim dla ciebie mężem, i nikt inny. - Wszak jesteś tutaj, by przemawiać w imieniu króla! - rzekła Cicely gniewnie. - To prawda, pani, ale jestem tu sam i tylko z garścią zbrojnych. Nie mogę cię zabrać siłą z Glengorm, albowiem obawiam się, że nie zdołam się obronić. Niemniej jednak powrócę do Perth, by przekazać królowi życzenie lairda w tej materii. Musisz tylko okazać trochę cierpliwości. Będziemy w tej sprawie negocjować, by ją doprowadzić do pomyślnego zakończenia. - Sir William poklepał jej rękę w geście pocieszenia. - Glengorm jest przyjemnym miejscem, a ty, moja droga, urządziłaś się tutaj wcale wygodnie. - Twój krewny obiecał, że jeśli przyjedzie królewski wysłannik, będę mogła stąd wyjechać, jeśli nie będę rada z pobytu tutaj - powiedziała ze złością Cicely. - Czy to znaczy, że mnie okłamał? - Podejrzewam, że twoje miłe towarzystwo uczyniło go jeszcze bardziej zdecydowanym, by cię zdobyć, i zmienił zdanie. Czyż kobiety nie zmieniają zdania? - zapytał sir William i mrugnął porozumiewawczo. Maggie zaśmiała się i nawet Orva musiała się roześmiać na uwagę sir Williama. Cicely podeszła szybkim krokiem do miejsca, gdzie stali łan i Andrzej pogrążeni w rozmowie. - Powiedziałeś, że mnie wypuścisz! - zaatakowała gniewnie. - Zastanowiłem się nad tym głębiej - odparł spokojnie. - Kłamca! - krzyknęła Cicely. - Gdybyś naprawdę mnie kochał, pozwoliłbyś mi wyjechać!

- Do Fairlea? Nigdy! - krzyknął w odpowiedzi. - Gordonowie złamią twojego ducha i przepuszczą twój posag. Kocham cię! Nigdy na to nie pozwolę. To ja jestem odpowiednim dla ciebie mężem i wkrótce się o tym przekonasz! - Prędzej przywdzieję zakonny habit, niż cię poślubię, ty podły prostaku! - powiedziała Cicely. - No proszę, kto teraz kłamie? - zakpił łan Douglas. - Patrz, tam stoi ksiądz. Ambroży, dama chce iść do klasztoru. Możesz to dla niej załatwić? Cicely stała obok przyściennej szafki. Pochwyciła srebrny pucharek i cisnęła nim w lairda Glengorm. - Nienawidzę cię! - wypaliła. Naczynie świsnęło koło jego głowy i upadło na podłogę, zaś łan Douglas skoczył do przodu, złapał Cicely, przełożył ją sobie przez kolano i wymierzył jej kilka klapsów przez suknię. - O nie, nieprawda - powiedział. - Nigdy cię nie uczono, że nie należy ciskać przedmiotami w ludzkie głowy? Postawił ją z powrotem na nogi. Cicely tupnęła gniewnie. - Jak śmiałeś podnieść na mnie rękę, ty potworze! - Zamierzyła się na niego ściśniętą w pięść ręką. Zablokował jej pięść swoją wielką dłonią, po czym zgniótł Cicely w objęciach i pocałował mocnym długim pocałunkiem. Nie zważając na gości, popatrzył jej prosto w oczy i wyszeptał: - Kocham cię, ty niemożliwa mała złośnico! Kocham! - Pocałował ją po raz drugi powoli i namiętnie, nie odrywając ust od jej warg dopóty, dopóki nie poczuła, że złość uchodzi z jej smukłego ciała, a jej usta odwzajemniają pocałunek z błogim westchnieniem zadowolenia. - Ojej - powiedziała Maggie MacLeod. - Jest tu pewna dziewica, która nigdy nie zostanie zakonnicą - zauważył z uśmiechem ojciec Ambroży. Wreszcie laird puścił Cicely.

- Teraz idź i zajmij się gośćmi, damo mojego serca - powiedział. - Musimy ich wszystkich nakarmić i przyjąć na noc. Orva z zaciekawieniem przyglądała się temu, co zaszło między jej panią a lairdem Glengorm. łan Glengorm nie kłamał, mówiąc, że kocha jej panią. Biedak rzeczywiście ją kochał, niech Bóg się nad nim zlituje. A Cicely, co Orva też dostrzegła, pomimo że jej pani nie zdawała sobie z tego sprawy, powoli się zakochiwała w tym olbrzymie z pogranicza. Jej zachowanie wobec lairda z Fairlea było uprzejme i miłe. Między Andrzejem Gordonem i Cicely nie dostrzegała żaru. Pośpieszyła do swojej niepocieszonej pani i objęła ją ramieniem. - Chodź ze mną, kwiatuszku, i zaprowadź mnie do tej Mab, która była dla ciebie taka dobra. - Jej wzrok napotkał spojrzenie lairda. - Jeśli byłbyś łaskaw dopilnować, panie, by skrzynię ze strojami mojej pani wniesiono do jej sypialni, będę bardzo wdzięczna - rzekła. Kiwnął głową na znak potwierdzenia i zdążył lekko uśmiechnąć się do Orvy, zanim się odwróciła, by wyprowadzić damę jego serca z sali. - Niczym szlachetnej krwi klacz - zauważył sir William, po czym zwrócił się do księdza: - A ty co myślisz, Ambroży Douglasie, o małżeństwie między tą damą a twoim bratankiem? - To małżeństwo będzie szczęśliwe dla nich obojga - odparł ksiądz. - On ją naprawdę kocha, milordzie, a ona, mimo tego, co właśnie zaszło, mięknie dla niego. Ludzie z Glengorm bardzo ją lubią. Doprowadziła wreszcie ten dom do porządku. Nie przypominam sobie, by kiedykolwiek było tutaj tak czysto, nawet za czasów mojego ojca. Matka lana i Fergusa była słabą kobietą i wszystko, czego zdołała dokonać, to wydać na świat dwóch synów.

- Czy Fergus brał udział w uprowadzeniu? - zapytał sir William. - Nie wierzę, żeby łan przeprowadził to wszystko sam, a poza tym właścicielka sklepu zeznała, że napadło na nią dwóch mężczyzn. Rzecz jasna, wyznała szczerze, jaka była jej rola. Król ją ukarał, lecz łagodnie. Jest znacznie bardziej zły na lana za pokrzyżowanie mu planów wysłania Cicely do rodziny Gordonów, nie jest bowiem pewien ich lojalności. To zdumiewające, ile on wie, pomimo wielu lat spędzonych w niewoli u Anglików., - Wyobrażam sobie, że intrygi są na wszystkich dworach - zauważył sucho ojciec Ambroży. - Tak, Fergus wyprawił się z łanem, a potem obaj gnali na złamanie karku, żeby ją bezpiecznie przywieźć do Glengorm. Sir William pokręcił głową. - I tak oto dostaję misję, by przekazać królowi, że jej nie oddadzą. Czy jest nadzieja, że ona zgodzi się go poślubić? Jeśli myślisz, że tak, Ambroży, spróbuję powstrzymać króla przed przysłaniem zbrojnych, by odbili damę i zwrócili ją królowej. Trzeba dać mu czas, by ją sobie zjednał. Z tego, co dzisiaj widziałem, dobrze się dobrali. Jej nie owinie sobie dookoła palca, jak wszystkie inne dziewczęta. - Czyż nie jest prawdą, kuzynie - zapytał ksiądz - że to, o co się walczy i co się zdobywa, bardziej się ceni niż to, co się dostaje? Sir William się roześmiał. - Trzymasz jego stronę, prawda, Ambroży? - To był huncwot, który przez całe swoje życie naśladował wyczyny mojego ojca. Teraz nareszcie jakaś dziewczyna poruszyła jego serce, a nie tylko męski organ - rzekł ksiądz. - i ta dziewczyna jest bardzo miłą, młodą osobą, kuzynie. Dlaczego ona i jej posag mieliby przypaść w udziale akurat Gordonom? Czyż Douglasowie nie są równie dobrzy? - Niektórzy z nas owszem - odparł sir William. - Lecz są wśród nas i tacy, którzy nie cieszą się królewskimi ła-

skami, o czym na pewno wiesz. Glengorm jednak zawsze mu było wierne. - Jesteśmy zbyt małą gałęzią tej rodziny, aby sobie zawracać nami głowę - zauważył ksiądz. - Nie mamy bogactwa ani też wpływów. Jesteśmy zwykłymi mieszkańcami pogranicza i niczego więcej nam nie trzeba. - Pogoda nie jest dobra - rzekł sir William. - Pada już deszcz ze śniegiem i robi się coraz chłodniej. Sądzę, że w tym roku śnieg spadnie wcześnie, co nie pozwoli damie wybrać się w bezpieczną i wygodną podróż. Przekonam ją jednak, że pośpieszę do króla z odpowiedzią lairda na jego żądanie, tak żeby nie czuła się całkiem opuszczona. Ta sprawa drażni króla także dlatego, że ma poważne kłopoty na północy z MacDonaldami z wysp. Nie chce obrazić Gordonów, lecz też nie życzy sobie, by mu zawracano głowę, gdy są ważniejsze sprawy wymagające królewskiej uwagi. A stosowną partię dla Fairlea znajdzie bez trudu pomiędzy innymi damami dworu królowej. Jej daleka kuzynka, Elżbieta Williams, właśnie pojawiła się na dworze, zaproszona przez królową. Jej posag wprawdzie nie umywa się do posagu lady Cicely, jeśli wierzyć plotkom, łączą ją za to więzy krwi z samą królową Joanną, jest ładna i jak najbardziej odpowiednia dla Gordona. Wierzę, że Gordonom pochlebi taka oblubienica dla lairda z Fairlea. Wspomnę o tym królowi. Podano gorący posiłek z duszonego zająca z marchewką i porami w okrągłych chlebowych miseczkach. Pojawił się na stole także pstrąg smażony na maśle z koperkiem i pieprzem, świeży chleb i ser. Na końcu Mab wniosła misę przekrojonych na pół jabłek i gruszek duszonych z cukrem i goździkami. Cicely wybrała do popicia wino, a mężczyźni raczyli się październikowym ale*. * Ale - gatunek tradycyjnie warzonego piwa na Wyspach Brytyjskich, zaliczanego do rodzaju piwa jasnego i mocnego (przyp. tłum.).

Cicely zauważyła, że lady Grey je bardzo mało i ledwo umoczyła usta w kielichu z winem. - Dobrze się czujesz? - zapytała współczująco. Maggie wstała. - Czy ktoś pomoże mi pójść do łóżka? - zapytała i nagle pobladła. Zachwiała się lekko, a głos jej zadrżał Mab i Orva znalazły się natychmiast przy Maggie i pomogły jej odejść od stołu. Cicely przeprosiła^ uczyniła to samo, zapewniając lorda, że wróci zaraz, by powiedzieć, co się dzieje, po czym pośpiesznie podążyła za nimi. Wejście po schodach sprawiło Maggie trudność. Ogromny brzuch ciążył jej tak, że z wielkim wysiłkiem stawiała nogi na stopniach. W połowie drogi zatrzymała się, westchnęła ciężko i nagle po kamiennych stopniach zaczęła płynąć jakaś ciecz. - Co się stało? - zawołała Cicely. - Odeszły wody - odparła Mab. - Dziecko pragnie przyjść na świat. - Mówiłam - wydyszała Maggie, po czym podwoiła wysiłki, by dotrzeć do podestu na górze. Na wpół niesiona przez towarzyszące jej kobiety, znalazła się w korytarzu wiodącym do przygotowanej dla niej sypialni. Cicely wyprzedziła je jeszcze na stopniach i pobiegła korytarzem, by otworzyć drzwi. Z ulgą ujrzała, że w palenisku wesoło płonie ogień. Mab i Orva szybko zdjęły z Maggie ubranie, zostawiając tylko koszulę. Pomogły jej wejść do łoża, co uczyniła z jękiem bólu. Orva ułożyła jej poduszki jedna na drugiej, tak aby przybrała odpowiednią, siedzącą pozycję. - Mogę poradzić sobie sama - rzekła Mab. - Wolałabym jednak mieć do pomocy akuszerkę ze wsi, pani - popatrzyła na Cicely prosząco. - Zaraz po nią poślę - zapewniła Cicely. - Co jest jeszcze potrzebne?

- Gorąca woda, czyste prześcieradła, oliwa, żeby nasmarować dziecko, powijaki, no i kołyska, którą trzeba znieść ze strychu - powiedziała Mab. - Jeśli Orva zostanie tutaj z lady Grey, wszystkie te rzeczy znajdą się tu szybko. Trzeba też powiedzieć lordowi Grey, że dziecko wkrótce przyjdzie na świat. - To też zrobię - powiedziała Cicely. Podeszła do Maggie. - Zaraz wrócę - obiecała. - Czy bardzo boli? - Tylko trochę plecy - powiedziała Maggie. Wzięła Cicely za rękę. - Dziękuję za wszystko - rzekła cicho. - Teraz idź i powiedz Andrzejowi, że czuję się dobrze. - Na jej ustach zagościł słaby uśmiech, ale kryła się pod nim wielka siła, bowiem Maggie urodziła się w Highlands, a góralki z Highlands słynęły ze zdrowia i energii. Jej własna matka urodziła zdrowo ośmiu synów i cztery córki. Maggie wiedziała, że zdoła bez trudu urodzić to jedno dziecko, niemniej modliła się po cichu do Św. Anny, by na wszelki wypadek zapewnić sobie i dziecku jej opiekę. Cicely pobiegła na dół do sali, a Mab pośpieszyła za nią. Podeszła od razu do lorda. - Twoja małżonka rodzi, milordzie. Dziecię postanowiło uczynić nam zaszczyt i przyjść na świat właśnie w Glengorm. Laird Ben Duff byl starszym bezdzietnym mężczyzną, już raz owdowiałym. W czasie wyprawy na północ poznał Maggie MacLeod. Oboje się w sobie zakochali. Maggie nie bacząc na zdanie rodziny, pojechała za nim na południe, gdzie wzięli ślub. Nie było wątpliwości, że Andrzej Grey ubóstwia! żonę. - Czy ona czuje się dobrze? - zapyta! z niepokojem. - Poród dopiero się zaczął, ale wody już odeszły. Mab potrafi przyjąć dziecko na świat, lecz prosiła, by na wszelki wypadek posłać po akuszerkę ze wsi - wyjaśniła Cicely. Lord Grey skinął z aprobatą głową. - Czy mogę ją zobaczyć? - zapytał. - Nie widzę żadnych przeszkód - rzekła Cicely.

Lord Grey niemal biegiem podążył do żony. - Pójdę do kościoła pomodlić się za nich - rzekł ojciec Ambroży. - Zajdę po drodze do chaty akuszerki, jeśli chcecie. - Dziękuję - rzekła Cicely, po czym podeszła do lairda i sir Williama. - Maggie rodzi - powiedziała. - Ostatnim dzieckiem urodzonym w tym domu jest Fergus. Oby to było pierwsze z wielu. Dasz mi dużo dzieci, prawda, damo mego serca? - Milordzie! Wszak rzekłam już, że cię nie poślubię - zaprotestowała Cicely. - Będziesz musiała, żeby dzieci przyszły na świat z prawego łoża - zażartował. Cicely tupnęła nogą. - Król chce, żebym poślubiła lairda Fairlea. - A jeżeli król mógłby oddać lairdowi rękę innej odpowiedniej panny - zapytał sir William - czy przyjęłabyś zaloty mojego krewnego, lady Cicely? Cicely wyglądała na zaskoczoną pytaniem. - Wszystkie damy dworu prócz mnie są Szkotkami - rzekła. - Żadna też nie ma posagu równego mojemu, sir Williamie. - Znasz kuzynkę królowej, Elżbietę Williams? - zapytał. - Tak, znam. Była z nami przez jakiś czas na dworze królowej Joanny z Nawarry. Kiedy nas wzięto na dwór królowej Katarzyny, ją odesłano gdzieś indziej. Skąd to pytanie? - Jest już teraz u naszej królowej Joanny, a chociaż nie ma twojego posagu, pani, łączą ją z królową więzy krwi, co czyni ją doskonałą partią dla Gordonów - powiedział cicho sir William. - Jak zapewne zrozumiesz, lojalność względem mojej krwi każe mi podsunąć królowi takie rozwiązanie, aby łan mógł starać się o twoją rękę. Te słowa wprawiły ją w osłupienie. Zastanawiała się, czy nie powinna poczuć się obrażona sugestią, że w roli

obiektu gorących uczuć lairda z Fairlea tak łatwo można ją zastąpić. Przyszło jej jednak na myśl, że przecież Andrzej Gordon nigdy nie wyznał jej miłości. Chociaż nie chciała się do tego przyznać, to podejrzewała już wcześniej, że zaleca się do niej dla jej posagu i bliskiego związku z królową. Jeśli król postanowił ją zostawić, co istotnie mógł uczynić, mając na głowie większe zmartwienia, to niechybnie dojdzie sam do przekonania, że posag Beth Williams jest dla Gordonów równie dobry, a więzy krwi łączące ją z królową czynią z niej nawet lepszą partię od Cicely z wielkim posagiem i bliską przyjaźnią z królową Szkocji. - Królowa nigdy mnie nie opuści - powiedziała z przekonaniem Cicely. - Naturalnie, że nie, bo jesteś jej przyjaciółką - potwierdził sir William. - Tyle że to nie królowa decyduje w tej sprawie, lady Cicely, a król Jakub. Jeśli nadarzyła mu się okazja uczynić swymi dłużnikami i Gordonów, i Douglasów, to z niej skorzysta, zapewniam cię. To była prawda i Cicely o tym wiedziała. Jakub Stuart był czarujący w obejściu, ale także bardzo stanowczy w swym postanowieniu objęcia silną władzą całej Szkocji. Na wierność szlachty z pogranicza, nawet tej z mocnymi związkami z Anglią, mógł liczyć dzięki małżonce Angielce. Natomiast rzucenie północy na kolana wymagało od Jakuba wiele energii i całego czasu. Chociaż kochał szczerze Jo i wiele by dla niej zrobił, nie mógł porzucić wielkich planów dla jej najlepszej przyjaciółki. - Nie kochasz lairda Fairlea - przypomniał łan. Popatrzyła na niego ponuro. - To nie ty decydujesz w tej sprawie - syknęła gniewnie. - Jeżeli Gordonowie postanowią wziąć Beth Williams, to ją sobie wezmą, co jednak nie oznacza, że ja muszę dostać za męża właśnie ciebie. Pamiętaj, że wybór należy do mnie i tylko do mnie. Nie do ciebie.

Okropne są sytuacje, w których nie ma się wyboru, pomyślała. łan rozumiał ją, dlatego teraz zwróci! się do niej łagodniej: - Daj mi szansę, damo mojego serca. Czyż nie jesteś już tutaj panią i czy nie jest ci tu dobrze? - Jeszcze wiele jest do zrobienia w Glengorm, żeby to miejsce nadawało się do zamieszkania zauważyła Cicely. - Podzielę się z tobą twoim posagiem - oświadczył Douglas. - Co takiego? - Zaskoczył ją zupełnie. - Będziesz mogła zachować połowę posagu dla siebie i rozporządzać nim wedle swojej woli. Druga część będzie moja. Sir William jest świadkiem tego, co mówię, a Ambroży spisze to jako warunek naszych zaręczyn i małżeństwa - obiecał laird. Cicely bardzo zaskoczyły jego słowa. Wiedziała, nawet nie zastanawiając się nad tym głębiej, że Andrzej Gordon nigdy by jej czegoś takiego nie zaproponował. Byłaby zależna od niego przez resztę życia. Jeśli łan Douglas rzeczywiście myślał to, co mówił, w małżeństwie z nim zachowa niezależność, której potrzebowała. - Możesz się o mnie starać - powiedziała Cicely. - To jednak wcale nie znaczy, że już zgadzam się na nasz ślub. - Rozumiem - powiedział, a jego serce wypełniło się radością. Zdobywał ją nareszcie i już wkrótce będzie ją miał za żonę. Sir William uśmiechnął się, bardzo zadowolony. Teraz wszystko, co należało uczynić, to przekonać króla, że kuzynka królowej będzie lepszą partią dla lairda Fairlea i że łan Douglas będzie dobrym mężem dla lady Cicely Bowen. Do sali wpadła akuszerka ze wsi. - Gdzie położnica? - zapytała. - Dobry wieczór wam, milordowie. - Dygnęła w grzecznym ukłonie.

- Na górze - odparła Cicely. - Lady Grey rodzi właśnie swoje pierwsze dziecko - wyjaśniła. - Jej małżonek i moja służąca są przy niej. Mab zbiera potrzebne rzeczy. - Mam na imię Agnes, jaśnie pani - przedstawiła się kobieta i dygnęła przed Cicely. Obydwie pośpieszyły na górę. Mab już sprawiła, że przyniesiono ze strychu kołyskę. Sesi myła ją starannie, a Sine przyniosła ze stajni świeże siano. Na sianie położono wełniany kocyk, a na nim delikatne prześcieradło. Czarny żelazny kociołek pełen wody grzał się w płomieniach paleniska. Na stole leżały czyste prześcieradła i ręczniki oraz buteleczka z oliwą. Maggie leżała na łożu i jęczała z wysiłku, ale akuszerka Agnes zbadała ją i pokiwała głową z zadowoleniem. - Urodzisz to dziecię w jednej chwili, pani, bowiem jesteś stworzona do rodzenia. - Cicely - zawołała Maggie. - Zabierz mojego pana męża do sali i zostań z nim. Popatrz tylko na niego. Boi się, a nie ma czego. - Wrócę do ciebie - rzekła Cicely. - Nie - powiedziała Maggie. - Jesteś jeszcze dziewicą i nie wychowałaś się w domu pełnym rodzących kobiet. Dla ciebie też będzie lepiej, jak pozostaniesz w sali. Zawołam cię, kiedy dziecko się urodzi, żebyś je zaniosła do ojca. Proszę. - Pani ma całkowitą słuszność - wtrąciła się Orva. -i mnie tutaj nie potrzeba, bo Mab, Agnes i Sine doskonale znają się na rzeczy. Pójdę z tobą, a kiedy już zaprowadzimy lorda Greya do lairda i sir Williama, pójdziemy razem do twojej sypialni rozpakować skrzynię. - Dobrze - zgodziła się Cicely. Lord Grey pocałował żonę w mokre od potu czoło i wyszeptał coś, co sprawiło, że się uśmiechnęła. Wyszedł z sypialni i zapewnił Cicely, że znajdzie sam drogę do sali. - Idź, pani, i zatroszcz się wreszcie o siebie - powiedział.

Cicely i Orva pośpieszyły do sypialni. Skrzynia, którą przywiozła ze sobą Orva, stalą w nogach łoża obok drugiej, mniejszej. - Bardzo mądrze, że przywiozłaś tutaj moje rzeczy - rzekła Cicely. - Przywiozłam je wszystkie - odparła Orva. - Uważałam, że to nieroztropnie jest zostawić cokolwiek, zwłaszcza że wiemy, jakie są te wszystkie młodsze dziewczęta. - Wygląda na to, że pozostanę w Glengorm, przynajmniej na razie - powiedziała Cicely i wyjaśniła Orvie treść rozmowy z sir Williamem i lairdem. - To przykre dowiedzieć się, że tak łatwo jest mnie zastąpić w sercu lairda z Fairlea - zakończyła gorzko. - On w ogóle o ciebie nie dbał, moja pani - zdobyła się na szczerość Orva. - To twój posag i twoja uroda przyciągnęły go do ciebie. Szczerze mówiąc, nie jestem pewna, co było pierwsze: posag czy uroda. Wiem jednak, co bardziej się dla niego liczyło i to na pewno był posag. - Nigdy wcześniej tego nie mówiłaś - zarzuciła służącej Cicely. - Zdawałaś się go traktować jak poważnego kandydata, a ja nie chciałam się wtrącać, bowiem twój ojciec wyraźnie dał do zrozumienia, że to ty sama masz sobie wybrać męża - broniła się Orva. - Poza tym laird z Fairlea był człowiekiem, który by cię dobrze traktował po ślubie. - A laird z Glengorm? - zapytała Cicely. - Jeszcze nie znam go za dobrze, aby wypowiadać o nim swój osąd, jeśli już o to pytasz. Niemniej, pomyśl: jesteś pod jego dachem już dziesięć dni, a on jeszcze nie próbował cię do niczego zmusić ani wziąć cię siłą. Przeciwnie, dał ci wolną rękę, jeśli idzie o gospodarstwo domowe, i oddał służbę pod twoje rozkazy. Już samo to dobrze o nim świadczy. - Dom, kiedy tu przyjechałam, wyglądał jak chlew! - wykrzyknęła Cicely. - Na służbie nie było tu nikogo

prócz Mab i podłej kreatury imieniem Bethia, która okradała spiżarnie lairda, żeby się wzbogacić, i zaszczuła biedną Mab. - A laird dał ci pozwolenie, by uczynić z tym domem, co chcesz? - zapytała zaciekawiona Orva. Mógł przecież kazać ci tu siedzieć w brudzie, ale tego nie uczynił, prawda? - To prawda, powiedział, że jeśli dom mi się nie podoba, mogę w nim zaprowadzić swoje porządki przyznała Cicely. - Teraz zaś mówi, że zostawi w moich rękach połowę posagu. Wyznam ci, Orvo, że ten Szkot z pogranicza, który zachowuje się z jednej strony jak zbój i prostak, zaczyna mnie intrygować. Nigdy jeszcze nie spotkałam kogoś takiego. - Moim zdaniem twoje zainteresowanie nim jest znacznie głębsze niż twoje zainteresowanie lairdem Fairlea - zauważyła Orva. Cicely pokiwała głową. - Możliwe - przyznała. - Nie mogę nic na to poradzić, że rozmyślam, czy mój ojciec zgodziłby się na takie małżeństwo. To przecież nie hrabia, ani żaden arystokrata, łan Douglas jest prostym szlachcicem z pogranicza. A moja macocha piałaby z zachwytu, jeślibym poślubiła prostego szlachcica. Pewna jestem, że dla mojej maleńkiej siostry przyrodniej już planuje jakiś poważny mariaż. Orva westchnęła. - Czy mogę mówić otwarcie, moja pani? - A kiedy Cicely dała przyzwolenie skinieniem głowy, powiedziała: - Prawdą jest, że twój ojciec to hrabia wywodzący się z bardzo starożytnego rodu, lecz twoja matka, niech Bóg ma w opiece jej biedną duszę, była córką rządcy twojego ojca. Łączyły ich wprawdzie więzy krwi, ale rodzina twojej matki nie należała do szlachty. Miałaś szczęście, że twój ojciec się zakochał i postarał się o ślub, a następnie o zalegalizowanie twego pochodzenia i cię wychowywał. I że umieszczona zostałaś w jednym z najznakomit-

szych domów Anglii. I że zaprzyjaźniłaś się z dziewczynką, która została królową. Mało prawdopodobne, by w Szkocji czekało cię dobre małżeństwo. Lady Joanna chciała cię mieć przy sobie, bo jechała w nieznane i potrzebowała przyjaciółki. W Anglii wydano by cię, pani, co najwyżej za drugiego albo trzeciego syna. Tutaj przynajmniej możesz wyjść za dziedzica i zostać matką jego spadkobierców. A skoro już padły te wszystkie słowa, to powinnaś wyjść za tego, kogo pokochasz, albo przynajmniej za tego, kto ciebie, moja pani, kocha. - Nie kocham żadnego - rzekła Cicely. - Może gdybyś dała, pani, swojemu lairdowi szansę... - To nie jest mój laird! - odparła twardo Cicely. Orva uśmiechnęła się i otworzyła skrzynię, po czym zaczęła wyjmować stroje, które starannie zapakowała. - Mab mi mówi, że obok twojej sypialni, pani, jest mała komnatka. Za twoim pozwoleniem mogłabym się tam wprowadzić, żeby być blisko na zawołanie. - To nie jest mój dom - odparła Cicely. - Musisz poprosić lairda. Orva uśmiechnęła się znowu. Jej pani zawsze była uparta, lecz w końcu dawała się przekonać. Poproszę lairda, pomyślała. Wypakowały stroje i porozkładały. Cicely musiała przyznać, że przyjemnie jej było mieć je z powrotem. W jakiś sposób czyniły Glengorm przyjaźniejszym. Kiedy skończyły, Orva oznajmiła, że pójdzie zobaczyć, jak przebiega poród. Najpierw jednak udała się do sali, by poprosić o pozwolenie wprowadzenia się do pokoiku koło pani, na co laird przystał z uśmiechem. - Sądzę, że dama mojego serca cieszy się, że ma cię znów przy sobie - zauważył. - Nie wolno panu bić jej, zwłaszcza w obecności innych - rzekła cicho Orva. - Niech Bóg mi przebaczy, ale straciłem nad sobą panowanie, kiedy rzuciła we mnie kielichem przyznał.

- Czy bardzo ucierpiała? - zapytał z prawdziwą troską w głosie. Orva uśmiechnęła się delikatnie. - Ucierpiała tylko jej duma - rzekła. - Jest, podejrzewam, równie wielka jak twoja. - Dygnęła w ukłonie. Orva nie zatrzymała się przy lordzie Greyu, który pogrążony był w rozmowie z sir Williamem. Pobiegła szybko na górę i najpierw zajrzała do lady Grey, by zobaczyć, jak przebiega poród. Zjawiła się w samą porę, by ujrzeć dziecko wyślizgujące się z ciała matki i głośno krzyczące. Nie zaczekała nawet, by dowiedzieć się, jakiej jest pici, tylko pobiegła po Cicely, a ta zjawiła się natychmiast. - To chłopiec! - akuszerka Agnes zagruchała radośnie. - A jak głośno krzyczy i patrzcie tylko, jakie ma przyrodzenie! Wyjątkowo wielkie jak na noworodka. - Popatrzyła na lady Grey. - Czy chłopaczek odziedziczył je po swoim tacie, pani? Maggie zaśmiała się słabo. - Owszem - przyznała. - Och, dajcie mi go, proszę! - Jeszcze chwilka, zaraz go umyjemy i zawiniemy. I ciebie też musimy odświeżyć, pani, skoro już jest po wszystkim - rzekła Agnes. - A to co takiego? - Cicely utkwiła wzrok w krwawej masie w cynowej misie. - To łożysko - wyjaśniła Mab. - Zakopiemy je pod dębem, żeby chłopaczek był silny. Niemowlę oczyszczono z krwi i natarto oliwką. Potem zawinięto go w powijaki i podano matce. Oczy Maggie wypełniły się łzami. - Wygląda zupełnie jak Andrzej - powiedziała, a w jej głosie zadźwięczało zadowolenie i szczęście. Dotknęła policzka dziecka końcem palca. - Jest doskonały. Zabierzcie go teraz do ojca, a potem mi go zaraz przynieście. Kobiety wręczyły dziecko Cicely, na której twarzy pojawił się wyraz panicznego strachu.

- Nigdy w życiu nie trzymałam takiego maleństwa - wyszeptała. - Co będzie, jeśli je upuszczę? Maggie uśmiechnęła się. - Nie upuścisz. Powiedz mojemu panu mężowi, żeby tu z tobą przyszedł i podziękował ci za gościnę i za to, że nasz syn mógł przyjść na świat w tak dobrym miejscu. - No, dalej, kwiatuszku - rzekła Mab. - Trzymasz go, jak należy. Cicely wyszła z sypialni, kołysząc noworodka w ramionach. Orva szła przed nią. Zeszły po schodach do sali. Dziecko postanowiło rozpłakać się głośno i to przeraziło Cicely, że może zrobiła coś złego, lecz Orva uspokoiła ją, że wszystko jest w porządku. Kiedy weszły do sali, lord Grey wybiegł im naprzeciw. - Czy to...? - zawiesił głos - Syn, milordzie - dopowiedziała Cicely. Andrzej Grey popatrzył w twarzyczkę syna i łzy nabie-gły mu do oczu. - A Maggie? - zapytał. - Czuje się doskonale i nie może się na ciebie doczekać, sir - rzekła Cicely. - Cały czas powtarzała, że da mi syna - rzekł lord Grey, po czym odepchnął lekko na bok Cicely z dzieckiem i pobiegł po schodach, by zobaczyć żonę. Cicely zaniosła dziecko do innych, by je mogli podziwiać. Spadkobierca Greya zebrał stosowną ilość pochwal, po czym Orva wyjęła go z ramion swej pani. - Wezmę go na górę do kołyski - rzekła. Cicely znalazła się nagle sam na sam z łanem Douglasem. Sir William gdzieś się rozpłynął. - Nie pozwoliły mi zobaczyć porodu - powiedziała, nie wiedząc, o czym rozmawiać. - Maggie dała mężowi dużego, zdrowego chłopca - rzekł cicho laird. - Ty też chcesz mieć dzieci, panie. - A ty nie?

- Też, ale nie wiem, jak liczną gromadkę. Modlę się poza tym, żebym nie okazała się podobna do matki, która umarła zaraz po porodzie. Gdybym cię kochała, nie chciałabym urodzić ci syna i umrzeć. To byłoby zbyt smutne, milordzie. - Mogłabyś mnie pokochać, damo mojego serca? - zapytał. - Nie wiem - odparła szczerze. - A czy lubisz mnie bardziej niż wtedy, kiedy przywiozłem cię do Glengorm? - zapytał. Jego ciepłe orzechowe oczy z napięciem szukały odpowiedzi w jej twarzy. - Lubiłabym bardziej, gdybyś nie wymierzył mi klapsów przy wszystkich - odparła. - A mógłbym to zrobić sam na sam? - zażartował i wybuchnął śmiechem, kiedy się zarumieniła. - Jesteś niemożliwy, mój panie - zbeształa go Cicely, nagle zawstydzona. Ujął jej dłoń w swoją rękę, podniósł do ust i pocałował jej grzbiet, po czym odwrócił i ucałował jej wnętrze i nadgarstek. - Och! - wykrzyknęła Cicely, czując na plecach przyjemny dreszcz. Przyciągnął ją bliżej do siebie, nie puszczając dłoni, którą przyłożył sobie do piersi, tam gdzie biło jego serce. Uśmiechnął się czule. - Jesteś skarbem, który trzeba cenić, damo mojego serca. Zamierzam cię nauczyć, jak się we mnie zakochać, skoro sir William rozwiązał nam już sprawę lairda Fairlea. - Ujął w dłonie jej twarz i zaczął całować ją powoli, najpierw wędrując ustami po jej twarzy, a potem sięgnął do jej warg. Cicely westchnęła. Była bezradna wobec jego pocałunków. Odwzajemniła je i poczuła, że serce pod jej dłonią zaczęło bić szybciej. Oderwał usta od jej warg i objął mocno ramieniem jej kibić, a drugą ręką zaczął delikat-

nie pieścić jej piersi. Cicely zesztywniała. Nawet Fairlea nie był wobec niej tak zuchwały. - No, no, damo mojego serca - tchnął szeptem. - Czyżbym był pierwszy? Uczucie, które nią owładnęło, sprawiło, że straciła mowę. Jo nigdy nie dzieliła się z nią intymnymi szczegółami swojego romansu, a Cicely nigdy o to nie pytała, obawiając się naruszyć prywatność przyjaciółki. Czy powinien jej dotykać? Czy powinna czuć się tak dobrze? - Wolno ci to robić, panie? - zdołała wydyszeć. - Nie jesteś moim mężem. Och, Matko Przenajświętsza! - To należy do zalotów, damo mojego serca - powiedział łagodnie. Na Boga, miała takie słodkie piersi. Idealnie krągłe i twarde. Nie mogąc się powstrzymać, lekko uszczypnął jej brodawkę. Jego członek nabrzmiał pod tkaniną nogawic. - Proszę - rzekła Cicely. - Nie wiedziałam, milordzie. Opuścił rękę. A zatem Fairlea nie posunął się w pieszczotach aż tak daleko. To dobrze, ponieważ to jego ręce dotykały ją pierwsze. Teraz nie będzie już niczyich innych. Należała tylko do niego. - Dlaczego przerwałeś, panie? - zapytała. - Dlatego, że nie chcę cię przestraszyć, damo mego serca. Żaden mężczyzna jeszcze cię nie pieścił. Pragnę jednak o wiele więcej. Błagam, nie każ mi czekać zbyt długo. - Skąd wiesz, panie, że nikt przedtem mnie nie dotykał? - Czyż nie powiedziałaś przed chwilą: nie wiedziałam? Gdyby dotykał cię przede mną jakiś mężczyzna, wiedziałabyś, damo mojego serca, że po pocałunkach przychodzi kolej na pieszczoty odparł laird. - Mnie niełatwo jest uwieść, mój panie - rzekła Cicely. - Oczywiście, niełatwo jest cię uwieść, pani - zgodził się, a w jego orzechowych oczach pojawiły się łobuzerskie błyski. - Jeśli rzec prawdę, niezmiernie trudno było się do ciebie zbliżyć. - Jesteś zbereźnikiem.

- Jestem. Podejrzewam jednak, pani, że powoli odkrywasz, iż to lubisz. - Nie miałeś prawa mnie porywać, mój panie - rzekła twardo. - Mam na imię łan i naprawdę mam zamiar cię zdobyć, damo mojego serca. Chciałbym usłyszeć, jak mówisz moje imię. Cicely spojrzała prosto na niego swoimi wielkimi błękitnozielonymi oczami. - lanie - rzekła. - Jakże to słodko brzmi - westchnął. - Już wkrótce będziesz wykrzykiwała to imię w szale namiętności, damo mojego serca. Gdy nasze ciała się zespolą. - Jego wzrok stał się nagle bardzo natarczywy. - Musisz wiedzieć, panie, że jestem dziewicą - powiedziała niespokojnie Cicely i odsunęła się o krok. - Nic nie wiem prócz tego, że kiedy zostaniesz moim mężem, muszę oddać ci swoje ciało do każdego celu, który sobie upatrzysz. Nie wiem, czy dojrzałam do takich rzeczy. Roześmiał się na tę przykładną mowę, której z pewnością nauczył ją jakiś ksiądz. Kobieta musi się oddać. Zespolenie cielesne służy jedynie płodzeniu potomstwa. - Jeśli ty oddasz się mnie, ja oddam się tobie, damo mojego serca. To, co będzie się działo między nami, będzie czystą rozkoszą, bowiem choć Kościół pragnie mieć jak najwięcej duszyczek do ochrzczenia, nie ma żadnego powodu, by dając mu, czego chce, nie czerpać przy tym uciechy powiedział laird. - Jak na razie jednak cieszę się, że mogę się wszystkiego o tobie dowiedzieć, pani, a ty powinnaś dowiedzieć się jak najwięcej o mnie. Do sali wrócił lord Grey. - Maggie czuje się dobrze i mówi, że musimy mieć więcej dzieci - oznajmił z uśmiechem zachwytu. Nasz syn jest silny, ale chciałbym, żeby ojciec Ambroży ochrzcił go jeszcze przed powrotem do Ben Duff. A jeślibyście oboje zechcieli być rodzicami chrzestnymi, uczynilibyście mi wielki zaszczyt.

- Jeszcze nie miałam żadnego chrześniaka - powiedziała Cicely. - To wielki zaszczyt dla mnie, milordzie. - Dla mnie także, stary przyjacielu - rzekł łan Douglas i uśmiechnął się do Cicely. *** Sir William wyjechał rankiem w drogę powrotną do Perth. Wolałby udać się do domu do Drumląnrig, jednak obowiązek był pierwszy. Lord Grey wyjechał także, aby jego ludzie z Ben Duff dowiedzieli się o nowym dziedzicu i aby przygotowano dom na przyjazd żony i syna. Następny dzień przyniósł nad granicę opady śniegu. Chociaż Maggie MacLeod pragnęła jak najszybciej znaleźć się w domu, wiedziała dobrze, że najpewniej będzie musiała pozostać w Glengorm do wiosny, kiedy jej synek dorośnie do trwającej półtora dnia podróży. Cicely uradowała się z jej towarzystwa. Laird Glengorm zrozumiał, że jest mało prawdopodobne, by sir William wrócił rychło z dworu, aby przekazać mu wolę króla. Cicely musiała spędzić z nim zimę, lecz nie wyglądała na nieszczęśliwą z tego powodu. Nadeszło Boże Narodzenie. Przytaszczono z lasu świąteczne drzewko. Porozwieszano zielone stroiki i porozstawiano świece, które Cicely zrobiła z myślą o świętach miesiąc wcześniej. Ojciec Ambroży postanowił zaczekać z ochrzczeniem Torąuila Greya do przyjazdu jego ojca. Lord Grey zdołał przybyć na święta z Ben Duff, aby odwiedzić żonę i syna. Mając odpowiedzialnego zarządcę, postanowił pozostać w Glengorm do wiosny, do czasu, kiedy możliwa będzie bezpieczna podróż do domu. łan nie pamiętał swej siedziby tak wypełnionej życiem i śmiechem. Jego młodszy brat, Fergus, przyjechał ze wsi z żoną Marion, dwuletnią córeczką i nowo narodzoną drugą córeczką, która przyszła na świat pierwszego grudnia tak jak Torquil Grey.

Po raz pierwszy w życiu Cicely czuła się tak, jakby miała prawdziwą rodzinę. Mieszkanie z Orvą w chacie w granicach posiadłości ojca nie dawało jej tego. Nie inaczej było też na wychowaniu u królowej Joanny z Nawarry, czy na dworze francuskiej królowej Anglii, Katarzyny, czy tym bardziej podczas przelotnego pobytu na dworze szkockim. Maggie MacLeod i Marion Douglas traktowały ją jak siostrę. Były tu też dzieci, mała Maria Douglas i dwoje niemowląt. Lady Cicely Bowen zdała sobie nagle sprawę, że jest szczęśliwa, naprawdę szczęśliwa po raz pierwszy w życiu. Znacznie lepiej czuła się w serdecznej atmosferze Glengorm niż na dworze. Gdybyż tylko umiała postanowić, co zrobić z łanem Douglasem. Uważała już Andrzeja Gordona za przeszłość i nie opłakiwała zanadto tej straty. Laird Glengorm wyprowadzał ją jednak z równowagi. Nie mogła podjąć najważniejszej w życiu decyzji tylko dlatego, że jego pocałunki doprowadzały ją do szaleństwa. A może mogła? Musiała jednak przyznać, że zaczęła lubić go znacznie bardziej. Czy to był mężczyzna dla niej? Czy może powinna wrócić wiosną na dwór i nadal szukać męża? Musiała podjąć praktyczną i rozsądną decyzję. Nie była przecież głupią gąską, której można łatwo zawrócić w głowie. Z czasem jednak pieszczoty lairda stawały się coraz zuchwalsze i Cicely złapała się na rozmyślaniu, że może naprawdę byłoby miło dać się uwieść łanowi Douglasowi. To znów przychodziło jej do głowy zdać się w wyborze męża na Jo i króla. Okazać im lojalność w zamian za okazaną jej dobroć. Jednak jeśli to oni wybiorą jej męża, to czy będzie ją kochał? Cicely odkryła, że przyzwyczaja się do bycia kochaną i że całkiem jej to odpowiada. Nie była pewna, co powinna uczynić. Wtedy jednak, pewnego śnieżnego dnia pod koniec lutego, zadecydował za nich oboje łan Douglas i w ten sposób jej los został niespodziewanie przypieczętowany.

Rozdział 9 Dzień ów rozpoczął się jak każdy inny, zimowy. Na zewnątrz niebo było zasnute ciemnymi, nisko wiszącymi chmurami, co wróżyło kolejne opady śniegu. Owce zaczęły rodzić jagnięta w zagrodzie, która zapewniała im bezpieczeństwo przed drapieżnikami. Kiedy lord Grey z Ben Duff przyjechał na Boże Narodzenie, przywiózł ze sobą dla Cicely dwa białe terier-ki, pieska i suczkę. Szczenięta tak dokazywały w sali, dając się we znaki dorosłym psom, aż jedyny w psim towarzystwie duży wilczur złapał jednego z malców za kark i potrząsnął nim ostrożnie kilka razy, po czym postawił na podłodze z ostrzegawczym warknięciem. Będąc świadkiem tego zdarzenia, Cicely uśmiała się do łez. Trzeba jednak przyznać, że od tej chwili terierki zrobiły się grzeczne. Podążały teraz za nią krok w krok, a w nocy spały w nogach jej łoża. Dzień był spokojny. Niemający wiele do roboty wieśniacy wygrzewali się przy ogniu w chatach. Służba domowa pod stanowczą ręką Cicely uwijała się, by utrzymać dom w doskonałym porządku, podczas gdy Mab drzemała przy palenisku, gdzie podgrzewał się już gotowy główny posiłek dnia. Bessie i Flora siedziały przy wielkim kuchennym stole, plotkując. Fergus ze swoją rodziną powrócił do chaty we wsi. Lord Grey i jego żona siedzieli przy palenisku w sali, zachwycając się Torquilem, który skończył dwa miesiące i zrobił się bardzo ru-

chliwy. Dziecko ochrzczono wkrótce po Bożym Narodzeniu, bo zima była niebezpieczną porą dla noworodka. Wilczur, dwa charty i chart szkocki spały rozłożone przy dużym otwartym palenisku, chrapiąc głośno. Co chwilę któryś z nich otwierał oko i przyglądał się niemowlęciu, które wymachiwało rączkami. Cicely siedziała w milczeniu, szyjąc nową koszulę dla lairda. łan Douglas wszedł do sali, rozejrzał się i pomyślał, że jest człowiekiem szczęśliwym, któremu brakuje tylko jednego. Wciąż nie był żonaty, a bardzo chciał to zmienić. Cicely jednak opierała się nadal, mówiąc, że nie jest gotowa podjąć decyzji wiążącej ich razem na resztę życia. Wprawdzie zachęcała go do pocałunków i pieszczot, ale nie pozwalała na nic więcej. Przyglądał się jej teraz. Włosy koloru głębokiego kasztanu były starannie zaplecione w jeden gruby warkocz, głowa pochylała się nad robótką, a na pięknej twarzy malowało się skupienie. Marzył o tym, by wziąć ją do łoża, zdjąć suknię, rozpleść warkocz i rozrzucić wspaniale włosy na poduszce. Chciał ją całować dopóty, dopóki nie odda mu się dobrowolnie i nie przyzna, że go kocha. Pod wpływem tych myśli poczuł, że twardnieje mu członek. Była już połowa zimy. Czy ona poślubi go na wiosnę, czy wróci do Perth? Wszak nic już tam na nią nie czekało, a wszystko, czego mogła pragnąć, było tutaj, w Glengorm. Poczuł, że ktoś staje obok niego, i odwrócił wzrok, by ujrzeć Orvę. - Miłujesz ją, milordzie - powiedziała cicho. - Ja to widzę. Pragniesz jej. To też widzę. Co cię powstrzymuje, mój panie? - Ona bardzo wysoko siebie ceni - odparł. - Boję się tego, co może się zdarzyć, jeśli będę mocniej nalegał. Na pewno mnie znienawidzi. - Może tak, na krótką chwilę, a może wcale nie - odrzekła Orva. - Już widziałam to u niej wcześniej. Kiedy moja pani się waha przed uczynieniem tego, co uczynić

by chciała, ale przed czym się wzdraga, najlepiej jest zadecydować za nią. Któż wie, czy twój krewny zdofal przekonać króla, by oddał Gordonowi kuzynkę królowej? Któż to wie, czy Gordon zechce tamtą dziewczynę? Lepiej, jeszcze zanim stopnieją śniegi, odciśnij na mojej pani swój znak, jeśli naprawdę szczerze chcesz z niej uczynić swoją żonę, mój panie - poradziła Orva i zostawiła lairda samego, by przemyślał jej słowa. Laird Glengorm stał przez kilka długich chwil, ważąc w myśli to, co powiedziała mu Orva. Kobieta przecież wychowała Cicely i z pewnością znała ją dobrze. I to ona go zachęciła, by uczynił co trzeba, żeby Cicely została jego żoną. Minęła już połowa zimy, lecz był jeszcze czas. Dzień zakończył się słabą kolorową poświatą nad linią horyzontu. Sala była ciepła i rozbrzmiewała gromkim śmiechem dobiegającym od strony dwóch ław stojących poniżej wysokiego stołu, gdzie siedzieli zbrojni lairda. Podano wieczerzę, którą wszyscy spożywali z apetytem. Zagrał dudziarz lairda, Owen, i ku radości wszystkich lord Grey i łan Douglas jęli dla uciechy tańczyć nad skrzyżowanymi mieczami położonymi na kamiennej posadzce. Wreszcie sala opustoszała i został w niej tylko łan Douglas, którego czekało jeszcze zadanie sprawdzenia, czy wszystkie drzwi w domu są zamknięte i zaryglowane na noc, oraz Cicely, która obeszła salę dookoła, by zdmuchnąć świece, zgasić pochodnie oraz sprawdzić, czy ogień w palenisku nie wygaśnie przez noc. Rozejrzała się, zadowolona z tego, co widziała. Kamienna posadzka lśniła czystością. Sprzęty były wypolerowane. Wiszący nad szafką przy ścianie gobelin zosta! starannie wytrzepany z wieloletniego kurzu, i obraz, który przedstawiał, znów był widoczny dla patrzącego. Wkrótce dwa krzesła z wysokim oparciem dla pana i pani miały się doczekać nowych poduszek do siedzenia, które zaczęła robić po święcie Trzech Króli. Odwróciła

się i wpatrzyła w tlący się ogień. Nie była szczęśliwa całkowicie, ale czuła się zadowolona. Poczuła w pasie jego silne ramiona i oparła się o niego. Pochylił się, by pocałować ją w szyję. W nozdrza uderzyła go woń białego wrzosu, a Cicely westchnęła. Miała na sobie luźną suknię houppelande* z wysokim kołnierzem wyciętym na szyję i rozszerzonymi, lejkowatymi rękawami. Zgaszony pomarańczowy kolor aksamitu doskonale pasował do jasnej cery i kasztanowych włosów. Trzymając jedną rękę wokół jej pasa, łan wślizgnął drugą pod kołnierzyk sukni i pod koszulę, by objąć dłonią jej pierś. Pocałował ją także w ucho i szepnął w nie cicho, czując, że Cicely się napina: - Już czas na to, damo mojego serca. - Delikatnie, nadzwyczaj delikatnie, pogłaskał miękką krągłość jej ciała. Zgrubiałym kciukiem pocierał jej sutek, aż westchnęła, łan uśmiechnął się do siebie. Cicely mogła jeszcze o tym nie wiedzieć, lecz była aż nadto gotowa do kochania. Pocałował ją żarliwie. Jej zmysłowe małe wargi ustąpiły, pozwalając ich językom penetrować nawzajem wnętrza ust. Tę umiejętność nabyła dzięki niemu. Pocałunki stawały się coraz żarliwsze, coraz głębsze i bardziej namiętne. Cicely powiodła ręką, by pogłaskać grzbiet jego szyi, przeczesała palcami jego niemodnie długie włosy, a on przycisnął ją do siebie mocniej. Czuła dobrze jego twarde ciało wciskające się w jej ciało, czuła umięśnione nogi i silny tors. Wtuliła się w niego mocno, a jego zapach wypełnił jej nozdrza. Poddana została nagle nieoczekiwanemu pragnieniu, którego nigdy wcześniej nie zaznała, ale które rozpoznała. Od jak dawna już go pożądała? I dlaczego w ogóle jej ciało tak nagle zaczęło do niego tęsknić? * Houppelande - strój modny w XV w. z krótkim stanem, rozszerzonymi lejkowatymi rękawami i wysokim kołnierzem, najczęściej z aksamitu lub sukna, podbijany futrem; pochodził z Holandii (przyp. tłum.).

Poczuła na udzie dotknięcie grubej wypukłości. Nigdy jeszcze nie trzymał jej tak blisko siebie. Cicely wiedziała, że powinna go teraz odepchnąć, ale tego nie chciała' okazane bowiem w ten sposób pożądanie podnieciło ją.' Po raz pierwszy w życiu ciało lady Cicely Bowen przeszyło bolesne pragnienie, które przejmowało nad nim władzę. Z głębi jej gardła wydobył się jęk. Razem opadli na kolana na kamienną posadzkę przed rozgrzanym paleniskiem. - lanie! - zdążyła krzyknąć, zanim jego usta stłumiły krzyk w gorącym pocałunku. Popchnął ją na podłogę i położył się na niej. - Pozwól mi - wydyszał gorączkowo do jej ucha. - Proszę! Jego ręce zadarły do góry suknię i koszulę. Matko Przenajświętsza! Cicely rozumiała, że powinna go odepchnąć. Jeżeli odbierze jej teraz dziewictwo, będzie zgubiona! Czy ona go kocha? Czy będzie mogła go poślubić? O Matko Przenajświętsza, pomóż mi znaleźć odpowiedź! - wykrzyknęła w duchu. Odpowiedź nie nadeszła. Jego palce pieściły delikatną skórę wnętrza jej ud, aż przyszła jej ochota krzyczeć. To było cudowne uczucie i chciała się dowiedzieć, co stanie się dalej. Pojedynczy palec przesunął się po jej szparce, po czym wsunął w jej łono, sprawiając, że otworzyła usta, zaskoczona. Powoli wodził palcem po wilgotnym ciele, a potem dotknął maleńkiej wypukłości znajdującej się między loczkami. Zaczął się nią zabawiać, pocierając ją opuszkiem palca, aż Cicely zaczęła się wić. Miała zamknięte oczy i nie widziała, że łan wpatruje się w jej twarz, doprowadzając ją do rozkoszy, lecz otworzyła je szeroko' kiedy jej zaznała, i zarumieniła się, kiedy uśmiechnął się do niej. - Czy było przyjemnie, moja damo? - zapytał cicho. Potwierdziła skinieniem głowy, nie mogąc wymówić słowa. Znów ją pocałował. Poczuła potem, jak ostrożnie

wsuwa jej do wnętrza jeden palec. Napięła się najpierw, ale gdy wyszeptał coś ciepło do jej ucha, rozluźniła się. Palec poruszał się w jej wnętrzu, a ona zaczęła szlochać, kiedy raz jeszcze doprowadził ją do orgazmu. Otworzyła oczy i zobaczyła na jego twarzy takie pożądanie, że zrozumiała, iż jest stanowczo za późno, by mu zabraniać. Zrozumiała przy tym także, że nie chce teraz odwodzić go od tego. Pojęła ku swojemu zaskoczeniu, że pragnie tego tak samo mocno jak on. Dotknęła palcami jego policzka, lecz nic nie powiedziała. Jęknął i na chwilę schował twarz w jej ramieniu. - Nie wolno ci teraz przerywać, milordzie - usłyszała swój głos. - Powinnaś być moją żoną i powinniśmy leżeć w łożu jako nowożeńcy - rzekł, zdając sobie sprawę, że naprawdę tak myśli, a tymczasem sam rozpęta! to słodkie szaleństwo. - Nie traćmy tej chwili, milordzie - rzekła Cicely. Pociągnęła go w swoje objęcia i pocałowała namiętnie. Odwzajemnił pocałunek pożądliwie po raz pierwszy i drugi, i trzeci. Jego członek bolał z pożądania, był twardy jak żelazo i tylko jedno miejsce mogło mu ulżyć. Ostrożnie przybrał odpowiednią pozycję i ręką naprowadził go na jej wąską szparkę. Kilka razy ją potarł. Drogi Jezu, spraw, żeby ból, który jej zadam, nie był zbyt wielki, pomodlił się w duchu. I zaczął wdzierać się do jej dziewiczego ciała. Cicely odrzuciła głowę i mocno zacisnęła wargi. Kiedy pchnął, miała wrażenie, że nadziała się na duże polano. Zaszlochała, kiedy ostrożnie poruszył się kilka razy w przód i w tyl, pomagając jej oswoić się z tą inwazją, po czym poczuła, że jej ciało się poddaje. - To miłe uczucie - przyznała wstydliwie. - To jeszcze nie wszystko - uprzedził ją cicho i zanim zdążyła zastanowić się, co znaczą te słowa, wdarł się głęboko i zagłuszył krzyk bólu pocałunkiem.

Przez chwilę leżał spokojnie, czując na swoich policzkach jej łzy. Scałował je z jej twarzy. - Już pozbawiłem cię dziewictwa i nie będzie więcej bolało - obiecał. Zaczął się w niej poruszać, zrazu powolnymi, a potem coraz szybszymi pchnięciami. Ostry piekący ból nadszedł niespodziewanie, lecz nikt wcześniej nie rozmawiał z nią o szczegółach cielesnego zbliżenia. Może uczyniłaby to Orva, gdyby Cicely postanowiła, że zostanie panną młodą. Okazała się jednak zbyt niecierpliwa, a teraz było już po wszystkim. W miarę jednak jak członek gładko przesuwał się w przód i w tył, Cicely zaczęła odczuwać silną przyjemność. Szybko opuściło ją wspomnienie bólu i nie zdając sobie nawet sprawy, co czyni, owinęła nogami jego tors, żeby znalazł się w niej jeszcze głębiej. Kazał jej to uczynić prastary instynkt, wywodzący się od pramatki Ewy. Jęknęła, a kiedy przyjemność zaczęła się wzmagać, wbiła palce w jego ciało i otworzyła szeroko usta. Coś w niej wybuchło i zalało spełnieniem, o jakim nigdy nie myślała. - Och, lanie! - krzyknęła cicho. - Och, lanie, tak! Słodki dźwięk jej głosu spowodował jego spełnienie. Z jękiem największej rozkoszy opadł obok niej i jęknął: - Och, tak, moja ukochana! Leżeli na kamiennej posadzce obok paleniska przez dość długi czas, aż obudziły się terierki Cicely i poszczekując, zaczęły się kręcić przy niej i poszturchiwać ją nosami. Szybko wyprostowała suknię i usiadła. Nie wiedziała, w którą stronę patrzeć, bo nagle zrobiło się jej bardzo wstyd. Wstała i powiedziała: - Powinnam już pójść do łóżka, milordzie. Laird jednym skokiem znalazł się na nogach. - Idę z tobą - rzekł i wziął ją za rękę. - Powinniśmy wziąć ślub, jeśli nadal tego chcesz, panie - powiedziała Cicely.

- Jeśli nadal tego chcę? - zdawał się porażony jej słowami. - Okazałam się bezwstydnicą, milordzie. Zabrałeś mi to, co najlepsze. Czy nadal chcesz poślubić dziewczynę, którą się okazałam? - spytała Cicely i spłonęła rumieńcem. łan Douglas wybuchnął śmiechem. - Cicely - zaczął, kiedy odzyskał nad sobą panowanie. - Próbuję już kilka miesięcy zaprowadzić cię przed ołtarz. Wreszcie wymyśliłem, że jedyny sposób, żebyś zgodziła się przed nim ze mną stanąć, to uwieść cię. Kocham cię, damo mojego serca. Pragnąłem cię mieć za żonę od pierwszej chwili, kiedy cię ujrzałem, ponad dziesięć miesięcy temu. Nie zmieniłem zdania. Jeśli pozwolisz, porozmawiam rano z Ambrożym. - Czy nie niepokoi cię, że okazałam się lubieżna? - zapytała zdziwiona. - Cicely, chcę, żebyś taka była, oczywiście, tylko przy mnie. A teraz pozwól, że pójdziemy do loża. Chcę cię zobaczyć nagą i chcę do rana wycałować każdy kawałeczek twojego ciała - powiedział ponownie rumieniącej się dziewczynie. - Już dwa razy zwróciłeś się do mnie po imieniu, panie - zauważyła. - Myślę, że może teraz już mam do tego prawo - odpowiedział, prowadząc ją do schodów. Podążające za nimi terierki wyprzedziły ich i wyczekująco usiadły przy drzwiach sypialni Cicely. Laird jednak postanowił, że tej nocy lepiej będzie ich nie wpuszczać do komnaty. Za zamkniętymi drzwiami pieski zaczęły poszczekiwać i wyć. - Wpuść je lepiej, zanim cały dom się dowie, co tutaj robimy - poprosiła ze śmiechem Cicely. - Nie będę z nimi spał w jednym łożu. Terierki jednak jakby zrozumiały, że ich przebywanie w pokoju pani zaczęło zależeć od właściwego zachowa-

nia. Wpuszczone do środka natychmiast poiożyiy się przed paleniskiem i zasnęły. łan przekręcił klucz w zamku sypialni i zwrócił się do Cicely: - Czy mogę cię rozebrać? - zapytał cicho. Kiwnęła głową. Odwrócił ją tyłem do siebie i odsznurował suknię, która opadła jej do kostek. Pod spodem miała koszulę z długimi rękawami zakrywającą kolana. Wcześniej rozwiązał już tasiemkę przy kołnierzyku, a teraz schylił się tylko, ujął za brzeg i podniósł nad głowę. Przez chwilę trzymał w ręku zmiętą koszulę i wpatrywał się w ślady krwi na niej. Choć nie miał wcześniej żadnych wątpliwości, trzyma! w ręku niezbity dowód dziewictwa Cicely. Rzucił koszulę na podłogę i stał chwilę w milczeniu, podziwiając wdzięczną linię jej pleców od szyi po doskonały kształt pośladków. Jej kształtne nogi były nagie, gdyż w domu tak właśnie się nosiła. - Dlaczego nic nie mówisz? - zapytała nieśmiało. - Podziwiam twą piękną figurę - powiedział i odsunął na bok jej warkocz, żeby złożyć gorący pocałunek na szyi. Potem zamknął w dłoniach jej piersi. Pieścił je i szeptał do ucha: - Czy chciałabyś mnie teraz rozebrać, ukochana? - Nigdy wcześniej nie widziałam nagiego mężczyzny - powiedziała. - Przecież miałaś braci, prawda? - Moja macocha nie pozwoliła mi mieszkać z nimi w jednym domu - wyjaśniła Cicely. - Widywałam ich bardzo rzadko i zazwyczaj tylko z daleka. Kiedy znalazłam im miejsca na dworze, w ogóle ich nie poznałam. Był zdziwiony tym, co usłyszał. Nie rozmawiali w ogóle o jej rodzinie. - Skoro nigdy nie widziałaś nagiego mężczyzny, musisz czym prędzej nadrobić ten brak w swojej edukacji - oświadczył i obrócił ją przodem do siebie. Roześmiał

się, bo miała zamknięte oczy. - Spójrz, Cicely. Jeszcze nie jestem nagi. - Ja jestem - rzekła. - Łatwiej jest mi znieść, że stoję przed tobą bez ubrania, kiedy nie muszę ci patrzeć w oczy, lanie. - Roześmiała się nagle. - To bardzo głupie z mojej strony, prawda? - Czy ulży twojej wrodzonej skromności, jeśli ci powiem, jak bardzo jesteś piękna zarówno na obliczu, jak i w kształtach, damo mojego serca? Nigdy jeszcze nie widziałem tak doskonalej kobiety jak ty - odparł. Szybko uniosła powieki. - Mój widok sprawia ci przyjemność? - Nie tylko twój widok, damo mojego serca - powiedział miękko i ją pocałował. Cicely zaczęła go rozbierać. W domu laird wdziewał koszulę z długimi rękawami i nogawice, a pod spód bieliznę i kalesony. To był prosty wiejski strój. Na stopach miał wsuwane buty, ale nie nosi! pończoch. Cicely zdjęła każdą część ubrania powoli i ostrożnie. Chociaż była bardzo ciekawa, nadal zbyt się wstydziła, żeby mu się przyglądać. Rozumiejąc to, poczekał, aż go całkiem rozbierze, po czym wziął ją za rękę i powiedział: - idziemy do łoża. Wiedział, że ich nagość nie powinna się wydawać taka wstydliwa w łożu pod przykryciem. Kiedy jednak leżeli już w posłaniu, odrzucił przykrycie, by móc podziwiać jej ciało. Cicely wsparła się na łokciu i równie pilnie przyglądała się jego ciału. łan byl bardzo wysoki i budowa jego ciała pasowała do wzrostu wynoszącego ponad metr dziewięćdziesiąt. Był smukły i doskonale umięśniony. Miał szerokie ramiona i szeroką owłosioną pierś, która przechodziła w wąskie talię i biodra. Ręce i nogi miał długie i także owłosione. Po raz pierwszy popatrzyła na jego męskość. Z ciekawości wyciągnęła rękę i dotknęła go nieśmiało.

- Dlaczego nie jest twardy? - zapytała. - Wcześniej był twardy. - Nie jest twardy przez cały czas. Tylko wtedy, kiedy ma ochotę na zespolenie, nabiera siły - wyjaśnił. - Masz wielkie stopy - zauważyła. Rzeczywiście takie były. Długie, szczupłe z wielkimi palcami. - Ogólnie znajduję cię bardzo przystojnym - powiedziała. Roześmiał się. - Ja także znajduję cię niezwykle urodziwą - zapewnił. Cicely położyła się na plecach. - Pocałujesz mnie? - zapytała. Poczuł ulgę po tym pytaniu. Nie bała się zbytnio w sali przy palenisku, a jeśli nawet, to wyczul, że teraz czuje się pewniej. Pochylił się i zaczął ją całować, ręką błądząc po smukłym, ale krągłym ciele. Ich pocałunki stawały się głębsze i coraz bardziej namiętne. Poczuł, że jego członek poruszył się. - Chciałbym, żebyś mnie dotknęła - powiedział. - Nie jesteś ciekawa, jak to się robi? - Nie wiedziałam, że powinnam - odparła Cicely. - Podparła się na łokciu i zaczęła go pieścić nieśmiało, przesuwając palcami po jego torsie. Dotknęła koniuszkiem palca jego sutka i potarła go. - Czy jest tak samo wrażliwy, jak mój? - zapytała. - Tak - odparł. Jej ręka sprawdzała go dalej, przeczesując palcami włosy na piersi, potem wędrując do podbrzusza, a wreszcie do lędźwi, gdzie się zawahała. - Dotknij go - powiedział miękko. Drżał w oczekiwaniu na dotknięcie jej małej dłoni. Cicely powiodła palcem wzdłuż jego męskości, po czym popatrzyła na niego. - Weź go do ręki - powiedział prawie błagalnym tonem, który zdał jej się dziwny.

Ale uczyniła, o co poprosił. Ścisnęła go lekko, a on jęknął. Spojrzała na lairda pytająco: - Sprawiam ci ból? - Nie, to uczucie dalekie od bólu - odrzekł z uśmiechem. Nagle w jej oczach pojawił się wyraz zaskoczenia. - Twardnieje! Rośnie mi w dłoni! - Puściła go i popatrzyła na lairda pytająco. Przycisnął ją do poduszek i począł całować jej namiętne usta, powiódł wargami po jej ciele, szyi, ramionach i dekolcie. Chwycił między wargi jeden sutek i począł go ssać. Cicely jęknęła i zaczęła gładzić jego kark, a potem zanurzyła ją w gęstych, ciemnobrązowych włosach. - To wspaniałe uczucie, milordzie - powiedziała. - Nie przestawaj. Powoli, bez pośpiechu, budował ich namiętność. Drugą rękę wsunął między jej uda. Była bardzo wilgotna. Wsunął w nią dwa palce. Och! Cóż to było za wspaniałe uczucie. - Chcę cię tam mieć - wyszeptała mu żarliwie do ucha. - Bardzo tego potrzebuję! Jego pożądanie było zbyt wielkie, by mógł jej odmówić. Czekało ich jeszcze wiele nocy na dalszą naukę rozkoszy łoża, teraz jednak także jej pragnął. Nakrył ją swoim ciałem i wsunął się w nią głęboko. Cicely krzyknęła, kiedy ją wypełnił, zdziwiona tym, że nie poczuła bólu, i tym, jak chętnie jej ciało go przyjęło. Owinęła się wokół niego, zachęcając do jak najszybszego doświadczenia najwyższej rozkoszy. Po wszystkim wtuliła się w niego i wkrótce zasnęła. łan Douglas nie spał. Nie mógł jeszcze w to wszystko uwierzyć. Nareszcie była jego! Dama jego serca oddała mu się i nie będzie już jej miał żaden inny mężczyzna. Wreszcie, wyczerpany wysiłkiem fizycznym i szczęściem, zasnął także. Nie spał jednak długo. Po kilku go-

dzinach wstai z ioża, ubrał się i wyszedł z sypialni. Zbiegł po schodach na dół, złapał płaszcz i wyszedł przez boczne drzwi z domu. Zimowy księżyc był w pełni. Rozświetlał chmury i odbijał się od śniegu, umożliwiając znalezienie drogi do wsi. Laird skierował się do chaty księdza i zapukał mocno do drzwi. Stryj wreszcie podszedł, by je otworzyć. Zdawał się rozgniewany. - Czego ode mnie chcesz, bratanku? - Chcę, żebyś rankiem od razu zajrzał do nas. Dasz ślub mnie i Cicely. Nie chcę już dłużej zwlekać. - Ach, chodzi o Cicely - roześmiał się ksiądz. - Chce tego ślubu? - Chce - odpowiedział z uśmiechem łan. - Wchodźże, wchodźże! - popędzał stryj. - Musimy spisać umowę małżeńską, zanim będę mógł pobłogosławić wasz związek. I powiedz, co tak odmieniło serce damy, bratanku? A może nie powinienem wiedzieć. Coś mi się zdaje, że musiałbym na was oboje nałożyć srogą pokutę. - Zaśmiał się znowu. - Zaczekaj, przyniosę pergamin. Na stole jest whisky. Nalej nam obu po kieliszku i dorzuć do ognia. Prawie wygasł, a jest tutaj diabelnie zimno. Obaj zakrzątnęli się przy swoich zadaniach, po czym, kiedy ogień rozpalił się na nowo, zasiedli przy stole z kieliszkami w dłoniach. Ojciec Ambroży rozłożył pergamin i zanurzył gęsie pióro w inkauście. - Piszę to, co zwykle - powiedział. - Jeśli chciałbyś zawrzeć w umowie coś szczególnego, od razu mi powiedz. - Gęsie pióro skrzypiało przyciskane do żółtawej skóry. - Zwrócę jej połowę posagu - powiedział laird. - Co takiego? - ksiądz wyglądał jak rażony piorunem. - Powiadają, że jej posag jest bardzo pokaźny, stryju. Jeśli dotrzymam słowa, udowodnię jej, że pragnę jej dla niej samej, a nie dla posagu. Cóż takiego może ona uczynić ze swoimi pieniędzmi? Wydaje na nasz dom i na na-

sze dzieci. W pewnym sensie to będzie tak samo, jakbym ja je mial, ale to ona będzie nimi rozporządzała. To dla damy mojego serca znaczy naprawdę wiele, stryju. Przyobiecałem jej to i danego słowa nie złamię. - Bardzo dobrze, doskonale - powiedział ksiądz. - Czy jest na świecie coś głupszego niż mężczyzna po uszy zakochany w kobiecie? Nie sądzę. - Gęsie pióro skrzypiało, skrobiąc litery na pergaminie. - No, gotowe! Spisane jak najprościej, lecz ma moc wiążącą zarówno wobec Kościoła, jak i prawa Szkocji. Rano przyniosę dokument do domu. Oboje będziecie mogli go podpisać, podpisze też lord Grey i ja będę świadkiem. Potem was połączę sakramentem. A teraz zabieraj się stąd! Wywlokłeś mnie z ciepłego łóżka. - Dziękuję, stryju - powiedział laird i wyszedł, po czym udał się wśród mroźnej nocy do domu. Nie wrócił do Cicely, tylko poszedł do własnej sypialni i tam się położył. W lutym świt przychodził już nieco wcześniej, lecz to wystarczyło, żeby się wyspać. Spał parę godzin, a kiedy się obudził, zszedł na dół do kuchni, gdzie zastał Mab przy pracy razem z Florą i Bessie. Wyciągały z piekarnika gorące bochenki chleba. - Dzień dobry, panie - przywitała się Mab i dygnęła. Jej pomocnice poszły w jej ślady. - Dzisiaj będzie wesele, Mab! - oświadczył laird, uśmiechając się szeroko. - Niechaj Bóg nas wszystkich błogosławi - zawołała starsza kobieta. - Moja pani nareszcie się zgodziła! - Tej nocy - wyznał. - A ja nie mogę tego odwlekać już ani chwili! - Czego odwlekać? - do kuchni weszła Orva. - Dzisiaj biorą ślub! - wypaliła Bessie. - O Matko Przenajświętsza! - wykrzyknęła Orva. - Moja pani powiedziała: tak? - Po odrobinie namowy z mojej strony, zgodziła się - przyznał łan.

- Tamie! Artairze! - zawołała Orva. - Nanieście gorącej wody do kąpieli dla mojej pani. Szybko, nie może pójść do ślubu nieumyta. - Popatrzyła na lairda i w jej nozdrza uderzył silny zapach. - I ty, panie, lepiej także się wykąp - rzekła. - Dobrze - odparł, zaskakując tym wszystkich. - Zapewne mógłbym porządnie się wykąpać. Zrobię to tutaj, w kuchni przed paleniskiem. - Przynieście duży kocioł - zarządziła Mab. - Woda będzie się grzać długo, bo w studni jest lodowata. Orva wybiegła z kuchni. Zastanawiała się, jak wiele z jej rad wdrożył w życie laird. Odpowiedź na to pytanie przyszła natychmiast, gdy weszła do sypialni swej pani. Cicely siedziała w łożu naga, a na jej twarzy gościł rozmarzony uśmiech. - Dzień dobry, dziecino - przywitała ją Orva. Wzrok Cicely z trudem się na niej skupił. - Dzień dobry - odparła. - Laird powiada, że dzisiaj bierzecie ślub - powiedziała Orva. - O tak - potwierdziła Cicely. - Och, Orvo, jakże ja się myliłam w jego ocenie. To najlepszy człowiek na świecie i naprawdę mnie kocha. Na pewno wiesz, co się wydarzyło tej nocy, ale wiedz, że nie zaszło nic, na co nie dałam przyzwolenia. A kiedy potem powiedziałam mu, że przecież jest wolny, zaprzeczył stanowczo. Och, wiem, że nie ma tak wyrafinowanego umysłu jak Andrzej Gordon, ani nie jest dobrze ubrany, ani też nie ma wpływowych przyjaciół. Myślę jednak, że się w nim zakochuję. No i wiem, że skoro mnie kocha, to będzie dla mnie dobrym mężem i dobrym ojcem dla naszych dzieci. - Tak - skinęła głową Orva, a do jej oczu nabiegły łzy. - Na pewno będzie, a i twój ojciec byłby z niego bardzo rad, kwiatuszku. - Orvo, co ja mam na siebie włożyć? To dzień mojego ślubu!

- Najpierw się wykąpiesz. Laird też bierze kąpiel w kuchni - powiedziała Orva. - To zajmie trochę czasu, bo trzeba dopiero zagrzać wodę i ją tutaj przynieść. - Och, Orvo! On się dla mnie kąpie! - westchnęła szczęśliwa Cicely. - Czy pójdziesz do Maggie i jej męża, by powiedzieć, co zaszło? - Tak, pani, powiem im. A ty zostań w łożu i poczekaj na kąpiel - rzekła Orva, po czym pośpieszyła nadzorować przygotowania do ślubu. W kuchni stalą niewielka dębowa kadź przyniesiona dla lairda. Tam został wysłany do sypialni pana, aby przynieść stamtąd czyste ubranie, które łan Douglas powinien przywdziać w tak uroczystym dniu. Laird nigdy nie odczuwał potrzeby posiadania osobistego sługi, jak wielu innych ludzi jego stanu. Mab odesłała z kuchni Bessie i Florę, mówiąc, że są stanowczo za młode, żeby dostąpić zaszczytu oglądania wspaniałości, które odkryć im może obnażone ciało lairda. - Ty nie wychodzisz - pożaliła się Bessie. - Pomogłam jego matce wydać go na świat - powiedziała Mab. - Wiem, co ma. - Po czym zgarnęła dwie chichoczące pomocnice do spiżarni i zamknęła je na klucz. - Nie traćcie czasu i zróbcie porządek w zapasach! - poleciła przez drzwi. Wróciła do kuchni i wręczyła swojemu panu kawałek mydła i szorstki ręcznik. - A ty nie wyjdziesz? - zapyta! kąśliwie. - Nie masz niczego, czego bym nie widziała, panie, a jeśli ja wyjdę, to kto przygotuje uroczyste śniadanie, hę? - odcięła się, po czym zajęła się swoją pracą. Roześmiał się. Zdjął ubranie i wszedł do niedużej, okrągłej kadzi. No tak, pomyślał, siadając w niej, potrzebujemy porządnej wanny, no i obiecałem swojej damie, że każę bednarzowi się tym zająć. Do końca zimy powinien zdążyć. Wziął małą myjkę, namydlił, po czym natarł się nią cały. - Wyszoruj, panie, też tę miotłę na głowie - rzekła Mab. - Pomogę ci ją spłukać.

Poszedł za jej radą, łapiąc powietrze, kiedy wylała mu na głowę pierwszy dzban, a potem drugi z letnią wodą. Nareszcie zadowolony z ablucji wstał, ociekając strużkami wody. Wziął ręcznik i wytarł się starannie do sucha, po czym wyszedł na kamienną podłogę w kuchni z ręcznikiem owiniętym wokół bioder. Do kuchni wrócił Tam. - Sądzę, że znalazłem to, czego pan potrzebuje, milordzie - powiedział niespokojnie i położył przyniesione ubranie na krześle przy stole. łan Douglas skinął głową i sięgnął po czystą koszulę z cienkiego lnu. Miała długie rękawy i sięgała poniżej ud. Uszyła ją dla niego z jedwabiu Cicely, starannie obrębiając wycięcie przy szyi. Koszula miała szerokie rękawy zebrane przy nadgarstku. Włożył ją, a następnie owinął wokół bioder tartan w kratę w kolorach szarym, czarnym i białym, i przytrzymał szerokim, czarnym pasem. - Pomogę panu włożyć pończochy - rzekł Tam i ukląkł. Zrolował je i przełożył lairdowi przez kostki. łan włożył następnie stopy w buty z ciemnej skóry, które sługa przed nim postawił. - Proszę siadać - poleciła Mab. Ku zaskoczeniu lairda wyjęła z kieszeni grzebień o dużych zębach i jęła czesać jego mokre włosy, póki całkiem nie wyschły. Zadowolona związała je wąskim skórzanym rzemykiem, którego używała na co dzień. - Jest pan gotów - rzekła. - Teraz pora pójść do sali i zaczekać na pannę młodą. łan Douglas pochylił się i ucałował przywiędły policzek kobiety. - Wypuść już dziewczęta ze spiżarni - rzekł z uśmiechem. Mab się żachnęła. - Zupełnie, jakbym o nich zapomniała - burknęła, udając obrażoną. - Zostaw nas już w spokoju, mój panie! Pobiegł po schodach na górę, gdzie spotkał stryja. Na środku wysokiego stołu leżał wąski lniany obrus,

na nim stal krucyfiks, a po obu jego stronach dwa lichtarze stanowiące codzienną dekorację. Na stole leżał też kontrakt małżeński, a obok stał kałamarz z gęsim piórem. - Na Boga! - zakrzyknął ksiądz. - Wykąpałeś się! To rzeczywiście jest szczególny dzień, bratanku. Jak sądzę, panna młoda jeszcze się stroi. Przypuszczam, że po tym wszystkim coś zjemy. Mab przygotowuje w kuchni zapewne jakieś pyszności, prawda? Okropnie zgłodniałem! - Sięgnął po kielich z winem z tacy trzymanej przez Artaira. - Twoja pani będzie musiała zrobić coś z wieśniakami. Dzisiejszego ranka na mszy było ich zaledwie troje. Będzie musiała zacząć świecić im przykładem. Lord Grey i jego małżonka weszli do sali. - Cicely jest już prawie gotowa - rzekła z podnieceniem Maggie. Nagle na twarzy lairda pojawiła się panika. Odwrócił się i popędził na dół do kuchni. - Mab! Nie ma żadnych kwiatów! - zawołał. W mgnieniu oka Mab wręczyła mu bukiet suszonego białego i fioletowego wrzosu przewiązany cienką białą wstążeczką. - Ciekawa byłam, czy będziesz pamiętał - rzekła. - To by sprawiło pani wielką przyjemność. - Gdybym nie był tak zakochany w damie mojego serca, przysięgam, że ożeniłbym się z tobą powiedział i pochwyciwszy bukiet, popędził z powrotem po kamiennych stopniach do sali, do której wchodziła właśnie Cicely. Miała na sobie lawendową suknię z brokatowego aksamitu z głębokim dekoltem, koronkowy stanik i rękawy obramowane futrem. Spódnica pod spodem, ukazująca się przez rozcięty przód, była z fioletowego jedwabiu. Długie, gęste włosy zostały rozpuszczone i pozbawione ozdób. Cicely weszła do sali bardzo nieśmiało, jednak na widok lana Douglasa, wyprostowanego i pewnego siebie, zdołała się uśmiechnąć.

- Chodź tutaj, dzieweczko! - zawoiai ojciec Ambroży i gestem ręki zaprosił do wysokiego stołu, gdzie leżała umowa małżeńska. - Postaw tutaj krzyżyk - pokazał miejsca. - Umiem pisać, najpierw jednak przeczytam, co tu zostało napisane - rzekła Cicely. Pochyliła się nad stołem, a jej wzrok skupił się po pergaminie. Otworzyła szerzej oczy, kiedy znalazła to, czego szukała, po czym podniosła głowę i spojrzała na lairda. - Dziękuję, że dotrzymałeś obietnicy - powiedziała miękko. - Zawsze będę dotrzymywał danych ci obietnic, damo mojego serca - odrzekł. Cicely wzięła do ręki gęsie pióro i podpisała się swoim nazwiskiem. Po niej podpisał się łan, a po nim, jako świadkowie, lord Grey i ojciec Ambroży. W końcu para stanęła przed księdzem. Cicely mocno ściskała bukiet suchego wrzosu, który wręczył jej łan. Ich związek został pobłogosławiony i ksiądz ogłosił ich mężem i żoną. Potem z pomocą dwóch służących sprzątnął ze stołu obrus i krucyfiks, aby podano śniadanie. Mab osobiście wniosła wielką tacę pełną jaj polanych winem i śmietaną. Postawiła ją przed nowożeńcami. Uśmiechnęła się szeroko. Gościom podano małe okrągłe miseczki z gorącym owsem wymieszanym z kawałkami jabłek i korzeniami. Na stole znalazł się także półmisek napełniony plastrami boczku i szynki, świeży chleb dopiero wyjęty z pieca, masło i powidła śliwkowe. Tego ranka podano dwa sery - twardy żółty i miękki dojrzały, francuski. Cicely uniosła brwi. - Skąd się tutaj wziął taki ser? - zapytała. - Mab od czasu do czasu kupuje coś u wędrownych kupców - odparł laird. - Musiała trzymać ten ser na specjalną okazję. - Roześmiał się. Wziął ją za rękę i pocało-

wał, patrząc jej prosto w oczy. - Kocham cię, moja pani małżonko - powiedział. Cicely zarumieniła się, po czym usłyszała swój głos mówiący: - I ja cię kocham, mój panie mężu. I kiedy te słowa przebrzmiały między nimi, zrozumiała, że są prawdziwe. Pokochała tego grubo ciosanego pogranicznego dziedzica, który wykąpał się dla niej w dniu swojego ślubu i który kochał ją dość mocno, by ją porwać i ściągnąć tym czynem na siebie gniew króla. - Jak sądzisz, czy sir William prędko przyjedzie? - zapytała lana. - Możliwe, ale sprawa się wyjaśniła, cokolwiek na ten temat powie Jakub Stuart - odpowiedział. - Lud go kocha, bowiem okazał się srogi dla swoich wielmożów - zauważyła Cicely. - Nie uczynił tego jednak dla korzyści ludu, lecz własnych. To on sam będzie rządził Szkocją, nie będąc rządzonym przez swoich panów. Pamiętaj, że spędził większość życia na angielskim dworze, a nie w Szkocji. Walczy! z królem Henrykiem V we Francji. Z tego, co słyszałam o jego ojcu, królu Robercie, Jakub Stuart jest jego dokładnym przeciwieństwem. Król Robert nie chciał zostać władcą. Uważał się za najpodlejszego z ludzi i tylko dobroczynny wpływ, jaki wywierała na niego królowa Anabella, powstrzymał go od ucieczki z tronu, którego nigdy nie pragnął. Jakub Stuart natomiast pragnie tronu. Będzie dla Szkocji dobrym królem, ale będzie jej jedynym władcą. Wiem na pewno, że z nadejściem wiosny planuje wyprawę na północ, by siłą podporządkować swojej woli klany na północy i północnych lairdów. On zjednoczy Szkocję. - Będzie musiał zdobyć przewagę nad lordem wysp - zauważył łan. - I to uczyni - wtrąciła cicho Maggie MacLeod, która przysłuchiwała się ich rozmowie. - Jakub Stuart potrafi być twardy.

Cicely pokiwała głową, zgadzając się z tą opinią i zastanawiając w duchu, jaką tajemnicę skrywa dla króla Maggie i dlaczego ta tajemnica tak mocno jej ciąży. Mab wróciła teraz z kuchni, niosąc wielki talerz krągłych pieczonych jabłek. Szły za nią Bessie i Flora, pierwsza niosąc wielki dzban złocistego kremu, a druga małe czyste talerzyki do deseru. Pieczone jabłka były ulubionym przysmakiem lairda. - Cóż za wspaniała weselna uczta! - pochwali} starą kucharkę laird. - Przypuszczam, że będziemy cię musieli zatrzymać, Mab. Nie odeślemy cię na wieś - zażartował. Mab rozpromieniła się na tę pochwałę, lecz pacnęła go pieszczotliwie, słysząc drugą część wypowiedzi. - No, a kto, mój panie, będzie wam gotował tak dobrze, jak ja? - zapytała. - Jeśli cię kiedykolwiek wyrzucą, Mab, to przyjdź gotować dla mnie - powiedział ojciec Ambroży. Mab popatrzyła na księdza. - Może i przyjąłeś święcenia kapłańskie, księże, ale jesteś bardziej podobny do swojego starego ojczulka, niż się to na pozór wydaje. - Twoje kaprawe oczy widzą zbyt wiele, Mab - odparł ze śmiechem. - To moje uszy słyszą za dobrze, księże - powiedziała kąśliwie, po czym dygnęła w grzecznym ukłonie przed wszystkimi i wróciła do kuchni, a Bessie i Flora podążyły za nią gęsiego. - Co miała na myśli Mab? - Cicely zapytała cicho lana. - Mój stryj jest wprawdzie księdzem, ale ma swoje potrzeby - odparł laird. Przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią, po czym rzekła poruszona: - Nie masz chyba na myśli... - Wielu księży trzyma u siebie kobiety albo korzysta od czasu do czasu z kobiecego towarzystwa, żeby zaspo-

koić swoje potrzeby. Wiedząc, jaki był ojciec stryja, byłbym bardziej zdziwiony, gdyby dochowywał celibatu. - Ach, tak - rzekła tylko Cicely i nie drążyła już tego tematu. Po zakończeniu porannego posiłku laird zaproponował Cicely, żeby pojechali konno do wsi i ogłosili fakt swojego ślubu mieszkańcom Glengorm. Ksiądz zgodził się, że to dobry pomysł, ponieważ Bethia nie zaprzestawała oszczerczej kampanii przeciwko dziewczynie z Anglii. Cicely zaś od dnia przyjazdu, czyli już przez kilka miesięcy, poza spacerami po ogrodzie, nie opuszczała domu. Nie miała powodu nigdzie wychodzić. Przyprowadzono przed frontowe wejście konie ze stajni. Orva podała pani jasnobrązowy płaszcz podbity i obramowany futrem. Płaszcz zapinał się pod szyją na srebrne guzy. Cicely wsunęła skórzane rękawice. Wsadzono ją potem na siodło i ułożono jej spódnicę po bokach konia. Cicely zobaczyła, że wioska jest urocza. Nie więcej niż dwanaście chat krytych darnią rozmieszczonych było wokół źródła obudowanego starą kamienną cembrowiną. Znajdowała się tu i mała kuźnia, i niewielki młyn na brzegu wartkiego strumienia płynącego przez las na skraju wsi. Na końcu drogi prowadzącej z chaty do chaty stał kościółek. Wioska położona była nad niewielkim jeziorem, dlatego za chatami było też kilkanaście małych łódek wyciągniętych na kamienny brzeg. Zatrzymali się przy źródle, skąd ojciec Ambroży zawołał głosem stentora: - Dobrzy ludzie z Glengorm, wyjdźcie z domów tego pięknego poranka, którym obdarował nas Pan Bóg, i usłyszcie radosną wieść o swoim lairdzie! Drzwi chat zaczęły się otwierać, bo mieszkający w nich ludzie już wiedzieli, że jest między nimi laird. Zawsze ktoś podglądał przez małe okienka. Wysocy mężczyźni klanu Douglasów i kobiety zawinięte w wełniane szale,

a także ciekawskie dzieci z błyszczącymi oczami, wszyscy podchodzili do przybyłych, zginając się w ukłonach. Ojciec Ambroży policzył ich w myśli, a kiedy z zadowoleniem stwierdził, że obecna jest przynajmniej polowa mieszkańców wioski, przemówił ponownie swoim głębokim, donośnym głosem: - Krewniacy, dzisiejszego ranka nasz laird pojął za żonę tę oto piękną dziewczynę. Umowa małżeńska została podpisana. Chodźcie teraz i pozdrówcie nową panią Glengorm, a potem pomódlmy się za jej płodność, żeby za rok dała nam dziedzica. Wieśniacy zaczęli występować i składać gratulacje lair-dowi i Cicely. Nagle donośnie zaskrzeczał jakiś glos: - Glengorm jest przeklęte! Laird poślubił angielską czarownicę! - Do przodu przedarła się Bethia z kościstym palcem wymierzonym w stronę Cicely. - Nie jestem czarownicą! - broniła się Cicely. - Na pewno jesteś czarownicą! - odparła Bethia. - Czyż nie rzuciłaś uroku na mojego pana, żeby mnie odesłał? Służyłam w domu lairda przez ponad dziesięć lat. Nagle zjawiłaś się ty i laird mnie odesłał. Co to było, jak nie czary? - Jedyną służbą, jaką mi świadczyłaś, Bethio, było okradanie mojej spiżarni i sprzedawanie tego, co ukradłaś - odezwał się gniewnie laird. - Dom utrzymywałaś w nieporządku i zmuszałaś nieszczęsną Mab do karmienia mnie ochłapami nienadającymi się nawet dla świń. Nikt inny nie odpowiada za twój los, tylko ty, Bethio. Jeśli dalej będziesz oczerniać moją żonę, zostaniesz razem z mężem wypędzona z Glengorm. Zlituję się nad twoją teściową, bowiem nic nie zawiniła w tej sprawie, ale skoro twój mąż nie potrafi cię poskromić, kobieto, to pójdziecie stąd oboje. Zrozumiałaś, Bethio? Bethia skurczyła się zalękniona. Potępiona na oczach wszystkich krewnych wiedziała, że od tej pory nic, co po-

wie, nie będzie dla nich wiarygodne. Mogła poszukać zemsty, kiedy nadarzy się sposobność, lecz była dość mądra, żeby nie mówić już nic więcej i usunąć się sprzed oblicza lairda. Widząc wyraz jej oczu, ojciec Ambroży domyśli! się, co jej chodzi po głowie, i zawołał za odchodzącą: - Mogę odmówić tobie i twojej rodzinie świętych sakramentów, Bethio Douglas. Pamiętaj o tym, zanim cokolwiek zrobisz. - Jaśnie pani - wysoka kobieta o pulchnych policzkach i ciemnorudych włosach wystąpiła do przodu. Jestem Maria Douglas, matka Marion. Z całego serca witam cię w Glengorm! - Dziękuję - rzekła Cicely, czując ulgę. Kiedy przywitała ją naturalna przywódczyni wszystkich kobiet ze wsi, reszta zaczęła się tłoczyć, żeby także ją powitać. Zeskoczyła z siodła, żeby móc wejść pomiędzy nie i uścisnąć im dłonie. Uśmiechała się ciepło. Tak! Była w domu. Była w domu po raz pierwszy w życiu.

Rozdział 10 Cicely czuta się szczęśliwa. Tak bardzo szczęśliwa. Gdyby ktoś powiedział jej rok wcześniej, że zostanie żoną dziedzica z pogranicza i będzie z tego zadowolona, roześmiałaby się i nazwała go szaleńcem. Nie mogła się doczekać wiosennych roztopów i powrotu do Glengorm sir Williama Douglasa z wiadomością, ze król zaaprobował jej wybór, by wziąć sobie za męża lana Douglasa, a nie Andrzeja Gordona. Z całą pewnością bowiem pomysł sir Williama na zaradzenie temu, by Gordonowie z Huntley nie czuli się obrażeni, był bardzo praktyczny. Omówili z łanem, co zrobią z jej posagiem. On chciał dodać do posiadanych zwierząt jeszcze stado czarnolicych owiec, a resztę pieniędzy zatrzymać dla przyszłych córek. Cicely postanowiła, że część posagu odłoży, ale planowata także powiększenie domu. Chciała mieć nad dole jeszcze pomieszczenie na bibliotekę, a nad nią nowe komnaty mieszkalne. Teraz łan mógł z nią dzielić łoże w jej małej sypialni albo loże w jego sypialni, jednak pokoje te nie były ze sobą połączone, jak w innych domach i zamkach. Nowe pokoje miałyby widok na południe, wschód i zachód, aby było w nich cieplej. - Potrzebujemy też nowego, większego łoża - powiedziała mężowi Cicely. łan się uśmiechnął.

- I tak cię w nim odnajdę - zażartował. - Nie spodziewam się, że uda mi się naprawdę przed tobą uciec - roześmiała się. Ich wzajemna namiętność wzmagała się z każdym mijającym dniem. Wraz z nią wzmagała się też miłość. Cicely zaczynała zapominać, jak to było przedtem, kiedy nie była kochana. Musiała koniecznie napisać list do ojca i podzielić się z nim swoim szczęściem. Wiedziała, że będzie się z niego cieszył, i żałowała tylko, że nie mógł poznać lana. W dniu pożegnania z Robertem Bowenem wiedziała jednak, że raczej już nigdy się nie zobaczą. Leighton było za daleko, a łan nie mógł na długo zostawić ziemi. Napisała więc list i czekała na wędrownego kupca, który zmierzałby na południe. Wreszcie któregoś dnia przyjechał do Glengorm sir William Douglas. Wyglądał na bardzo zmęczonego, kiedy zsiadł z konia i wszedł do sali. łan wyszedł mu na powitanie. - Za późno już, by wyruszać do Drumlanrig - rzekł. - Przenocujesz u nas. Jakie wieści przywozisz? Sir William pokręcił głową i zapytał: - Czy już ją poślubiłeś? - Tak, w połowie lutego - potwierdził laird. - Jakub Stuart zabronił? Do sali wpadła Cicely z uniesioną bladoniebieską suknią, aby w pośpiechu nie nadepnąć na jej rąbek. - Sir Williamie! Witaj! Powiedziano mi o twoim przyjeździe. Tamie! Wina dla sir Williama. Wygląda na zmęczonego podróżą. Chodź, panie, przysiądź przy ogniu. Mamy już wprawdzie kwiecień, lecz powietrze jest chłodne. - Zaprowadziła go do wyściełanego krzesła i podała kielich wina z tacy przyniesionej przez Tama. Potem usiadła naprzeciwko i zapytała: - Teraz mów, proszę, jakie wieści nam przynosisz? Czy królowa urodziła już księcia i czy matka i dziecko są zdrowe?

- Księżniczka Małgorzata przyszła na świat w grudniu, a królowa jest znów przy nadziei - powiedział sir William. - Jest silna i mówi, że da mężowi wiele dzieci. - Jeśli twierdzi, że da, to tak będzie - zgodziła się Cicely. - Jo... Królowa zawsze dotrzymuje swoich obietnic. A co z królem? - Król czuje się doskonale - odparł krótko sir William. - No i...? - sondowała Cicely. - Książę Murdoch i dwóch jego synów zostali straceni, podobnie jak jeszcze kilku innych. Tego, oczywiście, należało się spodziewać. Król uważa starego księcia, ojca Murdocha, za głównego winowajcę tak długiego zesłania do Anglii. Nie okazuje żadnej litości tym, których uważa za wrogów. - Zwrócił się do lana. - Będziesz musiał stawić się na dworze, aby okazać dokument poświadczający twoje prawo do ziemi, kuzynie. Każdy laird i hrabia w Szkocji musi to uczynić. Masz taki dokument? Wiem, że Glengorm liczy już kilkaset lat. - Prawo do ziemi dał nam król Robert Bruce - powiedział łan. - Tak, mam dokument. Czy otrzymaliśmy zgodę króla na ślub? - Owszem - rzekł sir William. - Dzięki Bogu! - powiedziała z ulgą Cicely. - A kiedy król zwróci mojemu mężowi mój posag, sir Williamie? Ach, może wtedy, kiedy pojedziemy na dwór okazać dokumenty. - Przerwała na chwilę. Czy król oddał Gordonom młodą kuzynkę królowej? - Tak, ślub się odbył przed Wielkim Postem. Wyjechała już z dworu do Fairlea - powiedział sir William. Mial dla nich złe wieści, ale wahał się, czy je przekazać. Jeśli wybiorą się na dwór i tak się dowiedzą, pomyślał naczelnik klanu. Dlaczego miałby być posłańcem niepomyślnych wiadomości? - Król w następnym tygodniu będzie w Edynburgu. Powinniście wykorzystać tę okazję, żeby się z nim pojed-

nać - podsunął sir William. - A ty, lanie, będziesz musiał mieć dobrze potwierdzone swoje prawo do ziemi. Im szybciej, tym lepiej. - Glengorm od stuleci należało do mojej rodziny - rzeki laird. - Kuzynie, król nadal jest rozgniewany tym, że wykradłeś lady Cicely. Namówienie Gordonów, żeby przyjęli kuzynkę królowej, Elżbietę, nie było łatwe. Kosztowało to dużo, bowiem jej posag nie był tak wielki jak posag lady Cicely. Andrzej Gordon zbierał klan i szykował się do wyprawy na pogranicze, żeby odbić ci damę. Uspokojenie Gordonów i sprawienie, by dostrzegli korzyści w poślubieniu przez jednego z nich kuzynki królowej, wymagało wiele taktu i dyplomacji. - Nie wątpię w to - rzekł z przyganą w głosie łan. - Nie widzieli niczego innego, jak tylko posag damy mojego serca. - Zawieź królowi dokumenty i miejmy to już za sobą. Będziesz też musiał pokajać się za to, co uczyniłeś - rzeki sir William. - Kajać się? Za co? - zapytał laird. Cicely położyła dłoń na ramieniu męża. - Za porwanie i pokrzyżowanie królowi jego planów. Jesteś na tyle wspaniałomyślny, by to uczynić, bo masz już we mnie żonę i ja cię kocham. Pojednaj się z Jakubem Stuartem, nawet jeśli to będzie znaczyło, że na chwilę nisko pochylisz przed nim głowę. - Dobrze - powiedział laird Glengorm. - Uczynię to dla ciebie. Dlaczego jednak król, który twierdzi, że zakochał się w swojej królowej, nie może zrozumieć, że mnie przydarzyło się to samo? To nie do pojęcia. - Dziękuję, łanie - odparła. Matko Przenajświętsza! Król był nadmiernie dumny i jej mąż także, łan Douglas nie wiedział jednak, jaki bezwzględny potrafi być Jakub Stuart. Jego czyny i twarda ręka, którą trzymał Szkocję, świadczyły o trudnym charakterze. Wszystko, co czynił

król, było robione w jakimś celu i starannie przemyślane. Ona także będzie musiała się pokajać. Nie tylko przed królem, ale także przed Jo. - Zatem wybierzmy się za parę dni do Edynburga - powiedziała. - Każę Ambrożemu przynieść dokumenty poświadczające prawo do ziemi. To on je przechowuje zgodził się laird. Sir William poczuł ulgę, choć nadal bał się, co będzie, kiedy jego krewny usłyszy, w jaki sposób król zamierza wziąć odwet na Cicely i na Glengorm. Miał nadzieję, że łan Douglas przez ostatnie miesiące mówił prawdę. Spędził z łanem i Cicely miły wieczór i wyjechał rankiem po nocy przespanej w wygodnym łożu i po dwóch wspaniałych gorących posiłkach. Laird i jego żona powinni przeżyć jakoś gniew Jakuba Stuarta. Widział, jak bardzo się kochają. Ich miłość powinna dać im siłę. łan nie był zachwycony, że musi pojechać do Edynburga, by udowodnić prawo własności do swojej ziemi, lecz winni byli to uczynić wszyscy w Szkocji, każdy mężczyzna i każda kobieta. Wiosna wymagała wiele pracy. Trzeba było zająć się siewami, wyprowadzić bydło i owce na pastwiska. Poza tym wiosną zaczynały się najazdy. Istniała nadzieja, że przy angielskiej królowej najazdy ustaną albo będzie ich mniej. Jednak opuszczenie posiadłości o tej porze roku nie było bezpieczne. Tymczasem jednak Andrzej Grey z Ben Duff przysłał słowo, że i on wybiera się do Edynburga, i zaproponował, że jeśli łan też tam jedzie, mogą wybrać się razem. Miał przyjechać z sześcioma zbrojnymi, łan odesłał posłańca z Ben Duff z wiadomością, że wyjeżdża za dwa dni i że Cicely musi pojechać z nimi, ponieważ zamierza żądać od króla wydania swojego posagu. Cicely spakowała ich oboje, gdyż jedynym sposobem, by wyrwać jej męża na czas z domu, było powiedzenie mu, iż ma dosiąść konia rankiem w dniu wyjazdu. Nie zamierzali

długo zabawiać w Edynburgu. Chcieli zrobić, co należy, i szybko wrócić do domu. Była pewna, że Andrzej Grey się na to zgodzi, ponieważ zostawiał Maggie i jej dziecko samych. Spakowała niewiele. Oboje pojechać mieli w nogawicach, bo tak łatwiej było podróżować konno. Orva pomogła Cicely starannie zwinąć ciemnozieloną aksamitną suknię przeznaczoną na audiencję u króla. Kreacja miała szeroki, głęboko wycięty dekolt oraz rękawy obszyte futrem. Długie włosy Cicely zamierzała schować pod złotym czepkiem i przykryć prostym złotym welonem. Jej strój winien pokazywać szacunek dla królewskiego majestatu, ale nie mógł wydawać się zbyt dumny i bogaty. Dla lana Orva zapakowała delikatną jedwabną koszulę. Miał mieć na sobie nogawice i tartan Douglasów przełożony przez pierś i spięty godłem klanu. Zwinęła wełniany koc i wepchnęła do podróżnej sakwy. - Weźmiesz coś z biżuterii, pani? - spytała Orva. - Złoty łańcuch i trzy, cztery pierścienie. Nie chcę wyglądać ponad stan. Jestem tylko żoną lairda Glengorm, nikim więcej. - Nie, jesteś także córką hrabiego Leighton, moja pani - rzekła Orva. - Wyszłaś za mąż z miłości, to prawda, ale nie możesz nigdy o tym zapomnieć ani pozwolić o tym zapomnieć swoim dzieciom. Cicely poklepała Orvę po ręce. - Nigdy nie zapomnę, kim jestem, lecz wiem, że teraz muszę błagać króla o przebaczenie, aby nadal zechciał być naszym przyjacielem. - Lady Joanna będzie cię, pani, bronić - rzekła Orva. Andrzej Grey z sześcioma zbrojnymi przyjechał dokładnie w chwili, kiedy na niebie ukazała się wiosenna jutrzenka. Cicely zaprosiła ich do sali na krótki posiłek. Wyjechali natychmiast po jedzeniu. Ich ochronę wzmocniło sześciu zbrojnych. Zatrzymali się na noc w małym klasztorze, gdzie dostali posianie i posiłek. Następnego dnia wyjechali o wschodzie słońca i dotarli

do Edynburga wkrótce po zachodzie. Jeden ze zbrojnych Douglasów byl ożeniony z córką właściciela małej karczmy na skraju miasta, od strony ulicy Wysokiej. Mieli zamiar tam przenocować. Kiedy przyjechali, karczmarz osobiście wyszedł ich przywitać. Dał Cicely i obu lairdom osobne izby, dokąd podano natychmiast gorącą wieczerzę i zaskakująco dobre wino. Dwaj mężczyźni zajęli się rozmową, a Cicely wymknęła się do małej sypialni, umyła się, wspięła na łoże i szybko zasnęła. Ocknęła się ze snu, kiedy łan do niej dołączył, lecz zaraz zasnęła znowu. Ponieważ karczma była mała, Andrzej Grey spał przed paleniskiem na sienniku przyniesionym mu przez gospodarza, kiedy posprzątano po wieczerzy, łan obudził go wcześnie, już ubrany do wyjazdu. Cicely wyszła z sypialni i zaprosiła lairda Ben Duff, żeby się odświeżył. Podziękował i po niedługim czasie wyszedł już gotów do drogi. Podobnie jak łan odziany był w strój z pogranicza, z tą tylko różnicą, że jego tartan był ciemnozielony, z kratą w kolorach czerwieni, ciemnego błękitu i czerni. - Nie wiedziałam, że ród Greyów też ma swój tartan - rzekła Cicely. - Bo nie ma - odparł dziedzic Ben Duff. - Jesteśmy rodem sprzymierzonym ze Stuartami. Klan ma kilka rodzajów tartanów, a ja noszę tak zwany stary tartan Stuartów. Rody sprzymierzone noszą zazwyczaj albo ten, albo jeszcze inny, zwany strojem Stuartów. Zostawili swoich zbrojnych w karczmie. Nie było potrzeby zabierać ich do ufortyfikowanego zamku na górze, która wznosiła się nad miastem na tysiąc metrów. Nie musieli wchodzić w sposób, który ściągnąłby na nich uwagę. Byli po prostu dwójką dziedziców z pogranicza, którzy zjawili się tutaj, aby wykonać królewski rozkaz. Przejechali przez miasto i dotarli do placu przed zewnętrznym murem zamku. Przestrzeń ta zawsze była

otwarta, aby zbliżający się nieprzyjaciel mógł zostać od razu dostrzeżony i rozpoznany. Przejechali przez plac na przełaj, a potem ze stukotem końskich kopyt wjechali po zwodzonym moście przerzuconym nad szeroką fosą i wreszcie pojawili się przy bramie, gdzie zsiedli z koni i się przedstawili. Zabrano im wierzchowce i zawołano strażnika, który miał ich zaprowadzić do komnaty, gdzie winni zaczekać, póki król nie zechce ich przyjąć. - Gdzie jest królowa? - zapytała eskortującego ich strażnika Cicely. - Najpewniej w swoich apartamentach, pani - odparł mężczyzna, kiedy przyprowadził ich do niewielkiej, wyłożonej drewnem komnaty z pojedynczym oknem. - Zaprowadzisz mnie do niej - rzekła władczym tonem Cicely. Strażnik wyglądał na zmieszanego. Nie był pewien, co powinien zrobić. - Damo mojego serca... - odezwał się łan. - Najpierw muszę się pojednać z królową. Jestem w jej służbie. Poza tym król, kiedy usłyszy, kto przyjechał, każe wam czekać co najmniej kilka godzin, żebyście nie mieli wątpliwości, jak bardzo jest zajęty. Andrzej Grey parsknął śmiechem. - Ona ma słuszność, łanie - powiedział. Cicely odwróciła się do strażnika: - Jestem lady Cicely Bowen, bliska przyjaciółka królowej, a ty mnie zaraz do niej zaprowadzisz oświadczyła stanowczo. - Zechciej pójść za mną, pani - rzekł strażnik, po czym poprowadził ją przez kilka wąskich korytarzy, aż zatrzymali się przed ciężkimi dębowymi drzwiami. Zako-łatal w nie głośno i wkrótce drzwi otworzyła starsza kobieta, z ciekawością przyglądając się, kto przybywa. - Och, pani! - zakrzyknęła, a na jej twarzy pojawił się uśmiech. - Wejdź, wejdź, proszę. - Popatrzyła na mężczyznę. - Wracaj do swoich zajęć. - Odprawiła go gestem dłoni.

- Dziękuję - powiedziała Cicely do strażnika, który pochylił głowę w ukłonie. - Och, jakże nasza Joanna będzie szczęśliwa, że cię widzi, moja kochana - rzekła Bess, stara garderobiana królowej, służąca jej od dzieciństwa. - I zaczekaj, aż pokaże ci dziecko, które urodziła. Maleńka księżniczka jest silna i zdrowa, dzięki Bogu! - Przeżegnała się pobożnie w drodze do apartamentów królowej. Przeszły przez dzienną salę do prywatnej sypialni monarchini. Cicely rozpoznała niektóre dworki. One także ją poznały, bo zaczęły szeptać między sobą. Bess otworzyła drzwi do sypialni królowej. - Moja pani, moja pani, proszę tylko spojrzeć, kto do nas przyszedł w odwiedziny! Królowa Joanna spojrzała znad robótki. Upuściła ją z rąk i skoczyła, by objąć Cicely. - Och, Ce-ce! Tak bardzo za tobą tęskniłam! - Cofnęła się. - Czy nic ci nie jest? Czy tam na granicy było strasznie? Czy naprawdę wyszłaś za niego za mąż? Siadaj tutaj przy mnie i wszystko opowiedz. Popatrzyła na Bess. - Nie pozwól, żeby nam przeszkadzano, a obiecuję, że potem wszystko wam opowiem. Bess roześmiała się i wyszła z komnaty. - Odpowiadając na pytania: nic mi nie jest, na granicy jest pięknie, a męża bardzo kocham, Jo. To najlepszy z ludzi! - Przecież cię porwał! - wykrzyknęła królowa. - To prawda - powiedziała z uśmiechem Cicely. - Wykradł mnie i przewiózł w worku niczym owcę na targ, a potem jechał wściekłym tempem z Perth do Glengorm. Byłam na niego bardzo zła, mówię ci, Jo. Potem jednak łan mi wyjaśnił, dlaczego tak postąpił, i moja złość minęła. Przysiągł, że zakochał się we mnie od pierwszego wejrzenia, tak jak król w tobie. Powiedział, że tego dnia, kiedy zobaczył mnie na gościńcu do Perth wiedział, że muszę zostać jego żoną i że nie będzie chciał żadnej innej. Kiedy jednak przyjechał na dwór, ledwie mógł się do mnie zbliżyć, bo przeszkadzali w tym GOrdonowie.

- Pamiętam - odparła królowa. - Bardzo mi go było żal, bo znać było po nim, że się w tobie zakochał. Pomyślałam jednak, że mu przejdzie. - łan nie jest człowiekiem, który się łatwo poddaje - powiedziała z lekkim uśmiechem Cicely. - Postanowił, że dostanie mnie za żonę, i dlatego zaplanował, że mnie porwie. - Szalenie się najpierw martwiliśmy, bo w ogóle nie wiedzieliśmy, co się stało. Gordonowie byli wściekli, zwłaszcza Andrzej. Myślałam, że będzie dla ciebie dobrym mężem, ale kiedy przyjechał do Scone, żeby dowiedzieć się szczegółów o twoim porwaniu, podsłuchałam przypadkiem, jak mówił do Huntleya, że nawet gdyby Glengorm cię zgwałcił, to i tak się z tobą ożeni, bo szkoda takiego dużego posagu. Od tamtej chwili przestałam go darzyć sympatią. Nie chciałam, żeby Jamie dał mu moją kuzynkę Beth, lecz ona go poznała i zaczęła wodzić za nim maślanym spojrzeniem. Była nie tylko chętna, ale wręcz paliła się do tego, żeby zostać oblubienicą Fairlea. Powiedz mi teraz, dlaczego tutaj jesteś? - Król zarządził, żeby lairdowie przyszli z dokumentami poświadczającymi ich prawo do posiadanej ziemi - wyjaśniła Cicely. - łan chciał stracić na to jak najmniej czasu, bo wiosna to bardzo pracowity czas w Glengorm. Przyjechaliśmy razem z lairdem Ben Duff. Maggie urodziła. To chłopczyk, Torquil. Stało się to u nas, kiedy się zatrzymali w drodze do domu. Jest zdrowy, a Ben Duff jest bardziej zakochany w swojej góralce z Highlands, niż był kiedykolwiek wcześniej. - Chciałabym mieć tyle szczęścia, co Maggie - powiedziała królowa. - Małgorzata to małe słodkie dziecko, lecz wolałabym urodzić najpierw chłopca. Mam w brzuchu już następne maleństwo.

- Ja jeszcze nie zaszłam w ciążę - powiedziała Cicely. - Nie dlatego, żebym nie próbowała - zaśmiała się filuternie. Królowa także się roześmiała. - Och, zdaje się, że obie poślubiłyśmy namiętnych kochanków - powiedziała. - Jestem rada, że przyjechałaś, Ce-ce. Na długo zostaniesz? - Kiedy tylko król zatwierdzi łanowi prawo do ziemi i zwróci mi posag, który dostał na przechowanie od ojca, będziemy musieli wrócić do Glengorm - odparła Cicely. Młoda królowa pokiwała głową. - Rozumiem. Niemniej to może nie potrwać tak krótko, jak się spodziewacie. Jamie ma grupę jurystów, którzy każdy dokument dokładnie sprawdzają. Niczego nie przepuszczą. - Dokument nadający ziemię przodkom lana zosta! wystawiony przez króla Roberta Bruce'a1 powiedziała przyjaciółce Cicely. - Widziałam ten pergamin na własne oczy. Jest bardzo stary, łan opowiadał, że Douglasowie, którzy w tamtych czasach zamieszkiwali Glengorm, byli jednymi z pierwszych nielicznych zwolenników Bruce. To niedaleko stamtąd Bruce spotkał się w kościele franciszkanów w Dumfries z rywalem do tronu, Janem Comynem, zwanym Czerwonym. Miał nadzieję uzyskać poparcie i załagodzić dzielące ich różnice, ale wywiązał się pojedynek i Bruce zabił Jana. Zanim król Anglii zdołał zawiadomić o tym papieża, Robert wyprawił się

1Robert I Bruce - król Szkocji w latach 1306-1329. Doprowadził do uniezależnienia Szkocji od Anglii, choć przed objęciem tronu zmuszony był uznać zwierzchność angielskiego króla. Koronacja była jawnym wystąpieniem przeciwko Anglikom. Obłożony ekskomuniką papieża za zabicie rywala do tronu, zdjętą dopiero rok przed śmiercią, był popierany przez szkocki kler. To on nosił przydomek Waleczne Serce, ostatnio przypisywany przywódcy powstania narodowego przeciwko Anglikom, Williamowi Walla-ce'owi, którego Bruce zresztą nie poparł.

do Scone, gdzie się koronował w Palmową Niedzielę tysiąc trzysta szóstego roku. łan opowiadał, że Kamień Przeznaczenia gdzieś się zagubił, podobnie jak korona, dlatego Bruce zasiadł na pośpiesznie sporządzonym tronie, a na skronie nałożono mu prostą złotą opaskę. Jeszcze trzy lata czeka! Bruce, aż parlament w St. Andrew's i zasiadający w nim kler i szlachta złożą mu przysięgę na wierność. A przodek lana, Walter Douglas, wiernie trwał przy boku tego króla. W tysiąc trzysta dziesiątym roku Bruce nagrodził Douglasa i jego potomków ziemią w Glengorm, oddając im ją na wieczne czasy - zakończyła Cicely. - Cóż za cudowna historia! - rzekła królowa i klasnęła z zachwytem w dłonie. - Cudowna, prawda? - odparła Cicely. - Jego ród żył podobno na tych ziemiach na długo przedtem dodała. Rozległo się ciche drapanie do drzwi. Na twarzy królowej odmalowało się niezadowolenie, lecz powiedziała: - Proszę wejść. Drzwi się otworzyły, ukazując starą Bess. - Przepraszam najmocniej, moja droga - powiedziała. - Przyszedł strażnik po lady Cicely. Król wzywa już jej męża i ją także chce widzieć. Cicely wstała z taboretu. Pochyliła się i pocałowała przyjaciółkę w różowy policzek. * Kamień Przeznaczenia - według legendy służył biblijnemu Jakubowi jako poduszka w chwili doświadczonego objawienia. Kamień dotarł do Szkocji i począwszy od króla Kennetha I podczas ceremonii koronacyjnej sadzano na nim każdego kolejnego władcę tego kraju. Pozostawał w opactwie Scone do 1296 r., kiedy to król Anglii Edward I Długonogi zabrał go (razem z koroną szkocką) do londyńskiego Westminsteru. Od tego czasu kamień ten leżał pod tronem królewskim, w trakcie uroczystości koronacyjnych wszystkich królów Anglii, a potem Wielkiej Brytanii. Wrócił do Szkocji w 1996 r., pod warunkiem że będzie wypożyczany na koronacje brytyjskich następców tronu (przyp. tłum.).

- Przyjdę jeszcze potem się z tobą zobaczyć - obiecała, po czym pośpiesznie opuściła apartament i odnalazła swoją eskortę czekającą na zewnątrz przy drzwiach do komnat królowej. Poszła szybko za strażnikiem, który zaprowadził ją do poczekalni, gdzie siedzieli jej mąż i Ben Duff. - Wzięli dokumenty Andrzeja do zbadania - powiedział łan. - Kiedy poprzednio byliśmy na dworze, złqżylem królowi przysięgę na wierność - wyjaśnił Ben Duff. - Obiecałem powrócić z dokumentami do zatwierdzenia. Król poświęcił mi czas, chociaż powiedział, że nawet jeśli mój tytuł własności nie jest doskonały, to go i tak zatwierdzi w rewanżu za jakąś niewielką przysługę, którą wyświadczyła mu Maggie. Maggie mówiła mi, że to chodziło o to, że okazała królowej serce, podczas gdy inne dworki współzawodnicząc o miejsce na jej dworze, niestety nie. - Tak, to prawda - potwierdziła Cicely, nie wiedząc, dlaczego potwierdza bajeczkę Maggie MacLeod przygotowaną, by ugasić ciekawość męża. Czuła, że tak powinna uczynić. - Niektóre nieuprzejmie odniosły się do królowej, do mnie i do dziewczyny, która miała poślubić Gordona z Loch Brae. Jo nie pozwalała sobie, by ją obrażano, a Maggie wzięła jej stronę. Kiedy to uczyniła, reszta zmiękła. Uśmiechnęła się do lairda. - Maggie jest dobrą kobietą i została moją dobrą przyjaciółką, milordzie. Do poczekalni wszedł paź królewski i oznajmił: - Laird Glengorm i jego małżonka niechaj pójdą ze mną. - Zaczekam - powiedział Ben Duff. Cicely i łan ruszyli za chłopcem. Zdziwili się, że prowadzeni są do prywatnej komnaty króla. Niewielkie, obłożone boazerią pomieszczenie było przytulne i Cicely czuła się w nim mniej onieśmielona. Zapowiadało się, że

król obejdzie się z nimi dobrze. Kiedy jednak ujrzała jego twarz, serce w piersi zabiło jej niespokojnie. Dygnęła w głębokim ukłonie, a łan skłonił głowę. - Przyniosłeś dokumenty, milordzie? - odezwał się król. Nie przywitał się z nimi, co dla Cicely, która znała go dobrze, było wyraźną oznaką niezadowolenia. - Przyniosłem, miłościwy panie - odparł łan Douglas nieświadomy niebezpieczeństwa. - Daj je paziowi - rozkazał król. - Zaniesie je do jurystów, a w swoim czasie otrzymasz je z powrotem. - Pergamin jest delikatny, miłościwy panie - uprzedził laird, lecz wręczył rulon chłopcu, który wziął go ostrożnie i wyszedł. - Winieneś uważać się za szczęśliwca, milordzie, że nie wtrąciłem cię do lochu. Porwałeś niewinną dziewczynę i przymusiłeś do swojej woli. Ponieważ jednak moja królowa kocha lady Cicely Bowen, okażę ci łaskę. - Dziękuję, miłościwy panie - wtrąciła szybko Cicely. - Zechciejcie jednak zezwolić mojemu mężowi, żeby się wytłumaczył. Gdy usłyszycie, co ma do powiedzenia, zrozumiecie, panie. - Czyżby? - zapytał zimno król. - Och, na pewno! - zapewniła gorąco Cicely, wywołując uśmiech na ustach władcy. - Dobrze, moja pani, posłuchamy, co twój małżonek ma do powiedzenia - odparł. - Zakochałem się w niej, kiedy po raz pierwszy na nią spojrzałem - zaczął łan. - A kiedy to było? - zapytał Jakub Stuart. - Tego dnia, kiedy zatrzymałem na drodze wasz orszak, aby złożyć wam przysięgę na wierność, mój suzerenie - oświadczył laird Glengorm. - Kiedy jednak przyjechałem na dwór, nie mogłem się do niej zbliżyć z powodu Gordonów. Jeśli dama mojego serca miała mnie poznać i pokochać, nie miałem innego wyboru, jak tylko ją stąd wywieźć.

- Przyjmujemy wyjaśnienie, że przyciągnęła twoją uwagę, kiedy ją wtedy zobaczyłeś - powiedział król. - Kiedy jednak przyjechałeś do Perth, na pewno usłyszałeś o jej posagu. Wiem, że Glengorm nie jest bogatą posiadłością, milordzie. Może po prostu poszukiwałeś po-sażnej panny i zabrałeś ją stąd tylko dla jej złota. - Najjaśniejszy panie, wziąłbym Cicely nawet w jednej koszuli - oświadczył żarliwie łan Douglas. Kocham ją! Bursztynowe oczy króla zwęziły się; przyglądał sięjair-dowi. Po chwili rzekł: - Mam nadzieję, że tak jest, milordzie. Kiedy Orva wyjechała do swej pani do Glengorm, zabrała ze sobą wszystkie rzeczy osobiste twojej żony. To wszystko, co posiada teraz Cicely. Nie ma niczego więcej. - Przecież tak nie jest! - nie wytrzymała Cicely. - Ojciec dał wam na przechowanie dużą sumę w złocie, mój suzerenie. Co się stało z moim posagiem? - Skonfiskowaliśmy go, pani - rzekł zimno król. - Czy wiesz, jak bardzo obrażeni twoim zachowaniem byli Gordonowie? Musieliśmy ich udobruchać i zapłacić im zadośćuczynienie. To nie wyszło od nas. Potem jeszcze musieliśmy przekonać tego głupca, lairda Fairlea, że poślubienie kuzynki mojej królowej jest daleko większym zaszczytem niż poślubienie ciebie. Nasze dzieci będą spokrewnione. Jednak posag Beth był niewielki. Musieliśmy go uzupełnić, co uczyniliśmy. Gordonowie nigdy się nie dowiedzieli, ile naprawdę miałaś, dlatego dodając trochę twojego złota do posagu Beth, byliśmy w stanie ich bardzo skutecznie udobruchać. - Czyżbyście dali Huntleyowi i jego krewnemu cały mój posag, miłościwy panie? - zapytała gniewnie Cicely. - Nie, nie cały - odparł król. - Trochę jeszcze zostało. - W takim razie chcę dostać to, co zostało - rzekła. - Jak mogliście mi to zrobić, najjaśniejszy panie? Nie uczyniłam niczego złego! Zostałam porwana. Nie wyjechałam stąd dobrowolnie. Nie można mnie winić, że wa-

sze plany, by mnie wydać za Fairlea i szpiegować Gordonów, obróciły się wniwecz. - Nigdy nie prosiliśmy cię, byś szpiegowała - powiedział lodowatym tonem król. - Nie, nigdy nie wypowiedzieliście tych słów, miłościwy panie, ale czyż jestem aż tak głupia, bym nie potrafiła czytać między wierszami? Nie masz skrupułów, Jakubie Stuarcie, lecz przecież nie uczyniłam ci żadnej krzywdy. Chcę z powrotem swój posag, a przynajmniej to, co z niego zostało. Dlaczego winisz mnie za to, co się stało, panie? Czy ostatecznie sprawy nie przybrały znacznie lepszego obrotu? - Mógłbym ci wybaczyć, Ce-ce, gdyby sir William Douglas nie przyjechał do mnie ze sprytnym planem, wedle którego jego krewny miałby dostać ciebie i twój majątek, a Gordon tylko kuzynkę królowej. Nie jestem aż takim głupcem, by nie widzieć, że jego zamiarem było wzbogacenie swojego krewnego poprzez naruszenie prawa. A prawo musi być przestrzegane! - Miłościwy panie - przemówił łan Douglas. - Nie wziąłem Cicely dla jej majątku. Wziąłem ją dlatego, że ją kocham. Dla mnie nie ma znaczenia, że ona nie ma posagu. Nadal ją kocham. Wiedząc, co czuję, sir William pragnął jedynie przyjść wam z pomocą w niezręcznej sytuacji, którą doskonale pojmował. W tym wszystkim, z czym musicie sobie radzić, miłościwy panie, ani ja, ani Cicely nie jesteśmy tak ważni, żeby zaprzątać nami królewską głowę. Macie, miłościwy panie, kłopoty na północy, co wymaga z pewnością więcej waszej uwagi. - Nieoczekiwanie łan Douglas uklęknął przed królem. Pokornie proszę, byście zechcieli potwierdzić moje prawo do ziemi. Niczego więcej nie pragnę. Jakub Stuart poczuł się niezręcznie. - Wstań, człowieku! - powiedział. Wierzył już temu szlachcicowi znad granicy. Wiedział też, jak niewielu jest na świecie ludzi uczciwych i prawych. - Moi juryści przyj-

rzą się twojemu prawu do ziemi i sprawdzą inne źródła dla jego potwierdzenia. Dostaniesz na ten temat wiadomość. Na razie Glengorm jest twoje. Weź żonę i wracaj do domu - odprawi! ich gestem dłoni. - Chcę dostać swój posag! - zawo!ała gniewnie Cicely. - Chodź, damo mojego serca, dla mnie nic on nie znaczy - powiedział łan Douglas. - Dla mnie za to dużo znaczy - upierała się Cicely. - Bez posagu jestem nic niewarta. - Zwróciła się dq króla: - Nie czyńcie tego, miłościwy panie, błagam! - Do oczu nabiegły jej łzy i z trudem przełknęła, żeby powstrzymać szloch, który chciał jej się wyrwać z piersi. Król nie mógł jej zrobić czegoś takiego. Nie mógł. - Żegnam - rzekł lodowatym tonem Jakub Stuart. Chciała zostać, krzyczeć, protestować, lecz mąż ciągnął ją za ramię. - Cicely, kocham cię. Posag naprawdę nic dla mnie nie znaczy. - Ależ znaczy, lanie - powiedziała, kiedy wyciągnął ją już z prywatnej komnaty króla. Zatrzymała się w wąskim korytarzu, kiedy zamknęły się za nimi drzwi. Łzy, które z wysiłkiem powstrzymywała, zaczęły jej teraz płynąć po twarzy. Popatrzyła na męża. - Kobietę ocenia się po tym, co przynosi w wianie. Może to być złoto, ziemia albo wpływowy krewny. Bez posagu nie przyniosłam ci nic i nie jestem godna, by być twoją żoną. Mogę tylko prowadzić ci dom albo być twoją nałożnicą. Bez posagu tylko tyle znaczę. - To jakieś bzdury! - wykrzyknął. - Nie rozumiesz tego, prawda? Mężczyźni rzadko rozumieją - powiedziała Cicely z twarzą mokrą od łez. - Ty jesteś panem Glengorm. Masz ziemię. Masz dom i wioskę pełną ludzi. Żona odpowiednia dla ciebie powinna ci dać coś więcej niż tylko swoje ciało. Każda kobieta ma ciało do oddania. A ja teraz nie mam dla ciebie nic prócz tego. Gdzie jest Ben Duff? Znajdź go. Obiecałam Jo, że

przyjdę się z nią pożegnać przed wyjazdem, a ja zawsze dotrzymuję obietnic. - Po tej tyradzie odwróciła się i pośpieszyła do apartamentów królowej. łan Douglas był wstrząśnięty tym, co od niej usłyszał. Czy jego miłość znaczyła tak mało, iż jej nie wystarczała? Oczywiście, czul się rozczarowany, że nie zdobędzie tak łatwo stada czarnolicych owiec, które bardzo chciał mieć, ale przecież z czasem i tak je kupi. Cicely z pewnością zapomni o tych bredniach, gdy tylko znajdą się znów w domu. Musiał koniecznie dać jej dziecko. To ją uspokoi i pozwoli myśleć bardziej trzeźwo. Poszukał drogi do pomieszczenia, w którym czekał na nich Ben Duff, i opowiedział o wszystkim, co się stało. Ben Duff wyraził współczucie, lecz rozumiał lana. - Ma przecież jakąś biżuterię i przywiozła ze sobą naczynia, ubrania, tkaniny - powiedział. - Nie tego się spodziewałeś, ale to wystarczy, bo ją kochasz. Moja Maggie także niewiele mi przyniosła. Żeby wziąć ślub, uciekliśmy, bo jej rodzina nie zgadzała się na mnie, jako że pochodzę znad granicy. Ci górale z Highlands mają o sobie wysokie mniemanie - roześmiał się. - Mojej Maggie też nie brakuje dumy. Cicely weszła do apartamentów królowej i podeszła do starej Bess. - Musimy już wyjechać - powiedziała. - Chciałam się pożegnać z Jo. - Oczywiście, kochanie. Ogromna szkoda, że nie możesz zostać na dłużej. - Przyjrzała się Cicely baczniej swoim wszystkowidzącym wzrokiem i dodała: - Co się stało? Nie mów tylko, że nic, bo widzę co innego. - Rozumiejąc, że Cicely jest bliska płaczu, szybko zabrała ją do prywatnej komnaty królowej. - Stało się coś, co bardzo zmartwiło lady Cicely - powiedziała królowej. Tym razem nie wycofała się z komnaty ani też królowa nie poprosiła jej o to.

Nie mogąc już dłużej powstrzymać łez, Cicely przypadła do nóg królowej, gorzko szlochając: - Och, Jo! Musisz mi pomóc! - Co się stało? - zapytała królowa przyjaciółkę. Jeszcze nigdy przez długie lata przyjaźni nie widziała Ce-ce w tym stanie. Pogładziła Cicely po kasztanowych włosach. - Król! Zabrał mi posag i nie odda go łanowi! - Rozszlochała się na nowo i popatrzyła na królową pełnym bólu wzrokiem. - Zabrał ci posag? - Królowa wyglądała na szczerze zmieszaną. - Co masz na myśli, Ce-ce? Jak mógł zabrać ci posag? - Wziął część, żeby spłacić Gordonów, bo twierdzili, że doznali krzywdy. Dodał moje złoto do posagu twojej kuzynki Beth, żeby Fairlea chętniej ją poślubił. A teraz jeszcze nie odda mi tego, co zostało! zaniosła się płaczem Cicely. - Bez posagu jestem nikim, Jo! Ty to rozumiesz, lecz łan nie. On mówi, że to nic dla niego nie znaczy, ale dla mnie znaczy bardzo wiele! Królowa osłupiała, słysząc słowa przyjaciółki. Wiedziała, że Jamie potrafi być surowy, bo widywała tego przykłady, lecz był przecież królem w surowym kraju i nie miał innego wyjścia, jeśli chciał utrzymać w Szkocji prawo i pokój. Niekiedy okazywał się zachłanny i skąpy, ponieważ jego własne środki nie były niewyczerpywalne. Jednak odebranie Cicely posagu nie mogło pomieścić się w głowie. To była jej najlepsza przyjaciółka. Na dworze królowej Joanny z Nawarry spały w jednym łóżku, podobnie na dworze królowej Katarzyny. Dzieliły ze sobą dziewczęce marzenia i nadzieje, zwierzały się sobie z sekretów, szeptały i śmiały się czasem do późna w nocy. To, co uczynił jej małżonek, było nieuczciwe i okrutne. Cicely nie zasłużyła na tak bezlitosne traktowanie. Nie uczyniła niczego, za co trzeba ją było ukarać.

- Porozmawiam z nim - obiecała przyjaciółce królowa. - To oczywiście zajmie sporo czasu. Wiesz, jaki on potrafi być, kiedy się na niego naciska. Był jednak dla mnie bardzo dobry, kiedy urodziła się nasza córeczka. Pomyśl, o ile bardziej będzie wdzięczny, kiedy urodzę syna i następcę tronu. Kiedy to się stanie, poproszę go, żeby zwrócił ci twój posag w całości. A teraz przestań już płakać, Ce-ce. Czy wasze prawo do ziemi zostało przyjęte, czy musicie czekać na jurystów, aż zrobią swoje we właściwy im, niespieszny sposób? Cicely poczuła się trochę lepiej, mając zapewnienie królowej, że się za nią wstawi, ale nie była pewna, czy król odda posag. Widziała w Jakubie Stuarcie człowieka, którego Jo nie dostrzegała. Podziękowała jednak królowej gorąco, po czym rzekła: - Kazano nam jechać do domu i powiedziano, że dostaniemy wiadomość, czy prawo do ziemi zostało potwierdzone, czy nie. - Cicely popatrzyła na przyjaciółkę. - Musi zostać potwierdzone. Dokumenty są prawdziwe. - Nie lękaj się - uspokoiła ją królowa. - Jamie korzysta z prawa, aby odzyskać ziemie koronne, które rozdali jego stryj Albany i kuzyn Murdoch, żeby kupić sobie popleczników. Jeśliby jednak zażądał wprost zwrotu tych ziem i nie sprawdził dokumentów wszystkich posiadaczy, wyglądałoby na to, że faworyzuje jednych, a karze drugich. Mój Jamie tak nie postępuje. Zaprowadzenie na nowo rządów prawa w Szkocji jest dla niego bardzo ważne. Dlatego rozkazał biegłym w prawie urzędnikom uważnie sprawdzić każdy dokument. Jak dotąd, rzeczywiście znaleźli trochę fałszywych. Jeśli jednak posiadacze tych dokumentów sami nie są winni fałszerstwa i dobrze rządzą swoimi ludźmi, prawo do ziemi jest im przyznawane. - Dokument nadania ziemi Glengorm jest autentyczny. Mój mąż i jego klan są dumni, że ich przodkowie wiernie służyli Robertowi Bruce'owi - powiedziała Cicely.

- Jeśli tak, to za parę miesięcy twój mąż dostanie dokument z powrotem - rzekła królowa. - A teraz osusz już łzy, Ce-ce, i pożegnaj się ze mną jak należy. Cicely wytarła oczy małą chusteczką schowaną w rękawie. Potem wstała i dygnęła przed królową w niskim ukłonie. - Z całego serca życzę waszej wysokości pięknego silnego syna i wielu lat w szczęściu. - Doskonale! - rzekła królowa i wyciągnęła ramiona do przyjaciółki. Cicely padła jej w objęcia, a Joanna Beaufort ucałowała ją w oba policzki. - Wszystko będzie dobrze - obiecała. - Daję ci na to moje słowo. - Uśmiechnęła się do przyjaciółki. - Dziękuję ci! Dziękuję! - odpowiedziała Cicely, odwzajemniając się uśmiechem. - Jedź do domu, do twojego Glengorm, Ce-ce. Wykonuj obowiązki, których cię nauczono, i daj mężowi dzieci. Niechaj Bóg cię strzeże do naszego następnego spotkania, bo spotkamy się na pewno. - Niechaj Bóg i jego błogosławiona Matka mają w opiece waszą wysokość - rzekła Cicely, po czym wyszła tyłem z małej komnaty królowej, aby opuścić królewskie apartamenty i wrócić do męża. Królowa dała jej odrobinę nadziei na odzyskanie posagu, ona jednak nie uwierzy w swoje szczęście, póki nie będzie miała pieniędzy w ręku. Rozważała, czy nie napisać do ojca, prawda jednak była taka, że Robert Bowen nie byłby w stanie jej pomóc. Lepiej go nie niepokoić, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. Nie zamierzała jednak zostać bez posagu, łan zasługiwał na więcej. To prawda, że była od niego lepiej urodzona, ale jakie to miało znaczenie, skoro została pozbawiona złota? Nic nie mówiła, póki nie wrócili do karczmy, ponieważ nie wiedziała, czy Ben Duff zna szczegóły sprawy. Przebrali się ze strojów dworskich w ubiory do konnej

jazdy. Karczmarz wręczył Cicely na pożegnanie zawiniątko kryjące w środku niewielkiego pieczonego kurczaka. Dał jej także bochenek świeżego chleba oraz kawałek sera. Zapakowali jedzenie do sakw przytroczonych do siodeł. Lairdowie zapłacili za nocleg, po czym w towarzystwie obu oddziałów swojej straży dosiedli koni i opuścili Edynburg, kierując się w stronę granicy. Po dwóch dniach dotarli do Glengorm, a następnego ranka Ben Duff i jego ludzie odjechali. Cicely po powrocie do domu zachowywała się dziwnie cicho. Jej niemal całkowite milczenie martwiło lairda. Widząc tak znaczną różnicę w zachowaniu ich obojga, Orva zapytała wreszcie, co się stało. Laird wyjaśnił jej to pokrótce. - Król okrył się wstydem! - rzekła gniewnie Orva. - Nie miał żadnego prawa zatrzymywać posagu mojej pani ani też dzielić go między innych. Nigdy bym się tego po nim nie spodziewała. - To król - rzekł laird. - Może czynić, co chce. - Muszę iść teraz do mej pani - powiedziała służąca i pośpieszyła poszukać Cicely. Widząc, że Orva już wie, Cicely rozpłakała się na nowo w jej ramionach. - Jestem nikim - powiedziała z rozpaczą. - Jak Glengorm może w ogóle na mnie patrzeć? - Nie opowiadaj głupstw, moje dziecko - odparła Orva. - Laird cię kocha i to czy masz posag, czy go nie masz nic dla niego nie znaczy. Pewna jestem, że tak właśnie ci powiedział. Poza tym wniosłaś do jego domu zastawę i obrusy, bo przecież zapakowałam je razem z osobistymi rzeczami, kiedy przyjechałam tu z Perth. Powiedziałam wszak, że niczego w Perth nie zostawiłam. Dwa konie, dwanaście srebrnych kielichów i łyżek, srebrna solniczka, która stoi nawet teraz na stole, i cała skrzynia najdoskonalszych obrusów. Masz własne stroje i biżuterię. To całkiem przyzwoity posag.

- Miałam złoto, które zostało mi skradzione. To złoto było moim posagiem. Wszystkie dziewczęta wnoszą do nowego domu naczynia i obrusy, Orvo. No, może nie wszystkie, ale kobiety mojego stanu tak - rzekła Cicely. - Złoto, które mój ojciec powierzył królowi Jakubowi, należało się mojemu mężowi. Jo obiecała, że namówi króla, by zwrócił mi posag. - A kiedy spodziewa się tego dokonać? - zapytała Orva. - Powiada, że kiedy urodzi mu syna, król będzie bardzo wdzięczny i zechce jej dać, o co poprosi. A ona poprosi, by mi zwrócił posag - wyjaśniła Cicely. - Jednakże nie mogę zaznać spokoju, póki łan nie otrzyma tych pieniędzy. - W takim razie w ogóle nie powinnaś się martwić, moje dziecko - powiedziała uspokajająco Orva. Zastanawiała się jednak, czy Joanna Beaufort rzeczywiście dotrzyma obietnicy danej Cicely. W pewnym sensie obie były jeszcze wciąż pełnymi ufności dziewczętami, a mężczyźni, nawet mężowie, nie wszyscy okazali się godni zaufania. I chociaż Orva nie mogła tego wiedzieć, to instynkt jej nie mylił. *** Tego samego dnia, w którym Cicely odwiedziła królową przed wyjazdem nad granicę, przyszedł w odwiedziny do żony także Jakub Stuart. Królowa zwolniła swoje damy dworu, bowiem chciała spędzić trochę czasu sam na sam z mężem. Była już niemal w połowie swojej drugiej ciąży. Wyciągnięta w ramionach męża, który całował ją po szyi i pieścił brzuch, czuła głębokie zadowolenie. - Pewna jestem, że to chłopiec - powiedziała. - Widziałem dzisiaj maleńką Małgorzatę - odparł. - Dzięki Bogu jest okazem zdrowia. Daj mi równie zdrowego syna, moja słodka, a będę szczęśliwy.

Młoda królowa uśmiechnęła się. - A co ty mi dasz w zamian? - zażartowała. - Czegokolwiek zażądasz, będzie twoje - przysiągł żarliwie król. - Chciałabym, żeby Ce-ce odzyskała swój posag i dała go lairdowi Glengorm - rzekła królowa. - Nie powinieneś jej go zabierać. Twarz Jakuba Stuarta nachmurzyła się. - Muszę mieć w Gordonach sprzymierzeńców - powiedział. - A oni doznali obrazy przez to, co się stało. - Zachowałeś się nie lepiej od twego ojca i stryja - zarzuciła mu królowa. - Przekupiłeś tych, których przyjaźni potrzebowałeś. Gordonowie dostali za żonę moją krewną. Czy kuzynka królowej to nie dość, by ukoić ich dumę? - Jej posag byt mizerny - próbował się bronić król. - To prawda - przyznała królowa. - Oni jednak nie wiedzieli, jak duży jest posag Cicely, i mogłeś przed nimi skłamać. Dzięki małżeństwu lairda Fairlea z moją kuzynką Gordonowie związali się z nami więzami krwi i to powinno im wystarczyć. Ce-ce nie uczyniła im nic złego. Ich pretensje, chociaż w istocie nie mieli dla nich usprawiedliwienia, powinni kierować do Douglasów. Przecież nie było nawet jeszcze sporządzonej umowy małżeńskiej do podpisania. Ce-ce niczego nie obiecała lairdowi Fairlea. Nawet on to przyznał. A zatem nie było nic więcej nad dumę dwóch młodych mężczyzn pragnących tej samej kobiety. Jednak tylko jeden mógł ją mieć. Fairlea wierząc zrazu, że skutecznie przepędził wszystkich konkurentów, po prostu poczuł się przechytrzony przez lairda z pogranicza. Moja kuzynka i tak była hojną rekompensatą, Jamie. Nie musiałeś Gordonom nic płacić. Jeśli to się rozniesie, twoi hrabiowie pomyślą, że nie jesteś lepszy niż ci, którzy byli przed tobą. Dojdą do przekonania, że i tobą można rządzić. Zrobiłeś błąd, mój panie. Miejmy nadzieję, że Gordonowie będą milczeć. A kiedy

się urodzi nasz syn, zwrócisz Ce-ce złoto, którego nie powinieneś był zabierać. Brak posagu dla Glengorm uczyniło w niej spustoszenie. Czuje się mało warta. Nie miałeś prawa robić czegoś takiego mojej najlepszej przyjaciółce - rzekła z przyganą w glosie królowa. - Była mi wierna przez cały czas od dnia, w którym się poznałyśmy. Jakub Stuart otrzymał solidną reprymendę od żony, niemniej byl daleki od wyrzutów sumienia. - A gdzie, twoim zdaniem, znajdę to złoto, żeby zwrócić Cicely jej posag? - zapytał ponuro. - Czyż sam nie mam dość wydatków? Królowa Joanna uśmiechnęła się i przekręciła głowę, by popatrzeć mężowi prosto w oczy. - Och, Jamie, oboje wiemy, że masz talent do znajdowania złota, zwłaszcza jeśli na czymś ci szczególnie zależy - rzekła słodko. - Ja wiem, że mnie nie rozczarujesz. Roześmiał się. - Daj mi syna, moja najsłodsza, a laird Glengorm dostanie posag żony w całości, obiecuję - powiedział król. Królowa ponownie uśmiechnęła się do niego. - Jesteś dla mnie taki dobry. - Niechaj Bóg ma mnie w swojej opiece - odparł Jakub Stuart. - Kocham cię. - Wiem - odpowiedziała królowa. - A teraz zostaw mnie, proszę, abym mogła napisać Cicely o twojej obietnicy i ulżyć jej cierpieniu. Kiedy wyszedł, królowa zawołała starą Bess i kazała przynieść sobie skrzynkę z przyborami do pisania. Chwyciła pióro i napisała do przyjaciółki: Pozdrowienia dla Cicely, lady Glengorm, od Joanny, królowej Szkocji. Pomówiłam z Jakubem o sprawie, którą poruszyłaś, a on przystał na to, że kiedy urodzi się nasz syn, zwróci Ci w pełni wszystko, co Twoje. Nie mogłam go prosić o zwrot natychmiastowy, żeby nie urazić jego

królewskiej dumy. Możesz powiedzieć mężowi, że sprawa zostanie załatwiona z końcem tego roku. Niechaj Bóg i jego błogosławiona Matka sprawią, by te radości, jakich ja doznaję, stały się także Twoim udziałem. Będę się za Ciebie modlić, a Ty módl się za mnie. Jo Królowa skończyła, złożyła starannie kawałek pergaminu, nalała nań gorący wosk, który szybko twardniał, i odcisnęła w nim swój sygnet. Wręczyła wiadomość starej Bess. - Każ mojemu paziowi, by dał to jednemu z moich osobistych posłańców. Niechaj jedzie do Glengorm - rzekła królowa. Kiedy Bess zabrała skrzynkę z przyborami do pisania i zostawiła ją samą w komnacie, królowa z poczuciem wielkiego zadowolenia wygodnie usadowiła się w fotelu. Uczyniła, co należało, i była z tego bardzo rada. Za parę dni wyruszą do Scone, gdzie pozostaną do końca roku. Ustalili bowiem, że następca tronu urodzi się właśnie tam.

Rozdział 1 1 Cicely z czasem pokochała lana Douglasa, choć nie tak głęboko, jak on kochał ją. Pomimo jej zapewnień, że skromna wyprawa, którą mu wniosła, aż nadto mu wystarczy, nie mogła zaznać spokoju. Chciała swojego posagu, jak każda inna kobieta. Była córką hrabiego Leighton, a nie jakiegoś prostego człowieka. Dla lairda jednak sprawa była zakończona. Był człowiekiem o skromnych życiowych potrzebach. Miał czysty i wygodny dom. Miał ziemię, bydło i owce. Miał żonę, którą uwielbiał, a granica była na razie spokojna. Glengorm potrzebował jeszcze tylko jednego - dziedzica. I to właśnie powiedział żonie pewnego deszczowego jesiennego popołudnia, kiedy położył ją na brzuchu na stole w niewielkim pomieszczeniu, w którym ślęczał nad rachunkami, by zachłannie się z nią kochać. Tego popołudnia pojawiło się coś takiego, co wzbudziło w nim nagłe pożądanie. Siedziała w sali, tkając gobelin, a on właśnie przechodził. Zawołał do siebie Artaira. - Powiedz swojej pani, żeby przyszła do mnie - nakazał, a sługa pośpieszył wykonać zadanie. Kiedy tylko Cicely weszła do małego pomieszczenia, zuchwale przekręcil klucz w zamku i wziął ją w ramiona. Nastąpiło interludium pocałunków i pieszczot. Wyszeptała cichy protest. Wtedy przełoży! ją przez stól i podniósł jej spódnice aż do pasa. Widok jej doskonale krągłych pośladków przeszył gorącym dreszczem całe jego ciało.

Chwycił ją za biodra i pchnął mocno w jej gorące wnętrze. Wsuwał się w nią ostro i głęboko, nie mogąc nad tym zapanować, i niemal szlochał z rozpalającej go żądzy. Ten nieoczekiwany wybuch pożądania zaskoczył Cicely, ale nie był jej niemiły. Szorowała wprawdzie piersiami po stole, lecz nie przeszkadzało jej to kręcić biodrami pod jego pchnięciami. Jęknęła i nie mogąc się powstrzymać, dała się porwać rozkoszy. Roześmiał się, po czym się pochylił, by lekko ugryźć ją w kark. - Lubisz to? - wyszeptał jej do ucha. Pod mocno zaciśniętymi powiekami rozprysnęły się gwiazdy. Cokolwiek się działo, nie chciała, by się kończyło. Krzyknęła cicho, kiedy osiągnęła szczyt i poczuła, że to, co było, odpływa teraz wraz z wytryskiem jego miłosnych soków wypełniających obficie jej wnętrze. - Okrutnie cię kocham - jęknął w jej zmierzwione włosy. -1 ja cię kocham, mój zuchwały pograniczniku - odparła. - Jak ci się zdaje, czy spłodziliśmy wreszcie dziecko? Kiedy pomógł jej usiąść, żeby doszła do siebie, zakręciło jej się w głowie. Poczekała, aż to uczucie ustąpi, po czym skromnie opuściła spódnice i wygładziła włosy. - Jeszcze nigdy nie robiliśmy tego po południu, ani też nigdy nie zażywałeś ze mną rozkoszy poza sypialnią - zauważyła. Roześmiał się. - Kiedy cię zobaczyłem w sali przy gobelinie, wyglądałaś tak smakowicie, że poczułem silną chętkę odparł. - Tak, na pewno zrobiliśmy dziecko w ten pracowity dzień, bo zdaje mi się, że wydrenowałaś ze mnie całe moje nasienie, damo mojego serca. Jednak pomimo jego miłości i wszelkich zapewnień, brak posagu bardzo Cicely dokuczał. To nie było w porządku, że jego część dostała się Gordonom i że król za-

trzymał resztę. Co dziwne, nie miała za złe Beth Williams, kuzynce królowej, że to, co Jakub Stuart jej odebrał, dodał właśnie do jej posagu. Beth była dziewczyną o pogodnym usposobieniu, co czyniło ją dobrą żoną dla lairda Fairlea. Prawdę mówiąc, była dla niego doskonałą żoną, bo się w nim zakochała. Z czasem laird zrozumie, jaki skarb dostał w osobie Beth Williams. Jeśli te trochę złota naprawdę wystarczyło, by ułagodzić dumę Andrzeja Gordona, po tym, co się wydarzyło, i zapewnić szczęście kuzynce królowej, myślała Cicely, sama bym się z nią podzieliła. Lecz to nie ona je oddała. Widząc, jak bardzo Glen-gorm potrzebowało jej pieniędzy, Cicely złościła się coraz bardziej. Wprawdzie król obiecał, że zwróci posag, kiedy królowa urodzi syna, lecz Cicely nie chciała czekać. Mogłaby napisać do ojca, żeby się dowiedział, co się stało. Możliwe, że mógłby przyjść jej z pomocą. Wysłałaby list przez jednego ze zbrojnych Douglasa, żeby ojciec dostał wiadomość szybko. łan nie był w ogóle zadowolony z jej planu. - Dlaczego nie możesz zaczekać, aż królowa urodzi dziecko? To pewne, że tym razem będzie chłopiec, a królowa już dopilnuje, by król dotrzyma! danego słowa. - Król ma cztery siostry - przypomniała mężowi Cicely. - Jeżeli Jo urodzi dziewczynkę, nigdy już nie zobaczę swojego posagu. To nie są pieniądze Jakuba Stuarta, mój panie. To nie on obiecał mi posag. To mój ojciec, hrabia Leighton, mi go dał. Laird wzruszył ramionami. Nie mógł jej bronić korespondencji z ojcem. Bardzo gryzła się przepadkiem posagu i wiadomość od ojca mogła ją uspokoić. Z całą pewnością po raz drugi nie wypłaci jej pieniędzy, które już raz dla niej odłożył. Miał jeszcze inne dzieci, o które musiał zadbać, a zwłaszcza przyrodnią siostrę Cicely. - Wyślę Fergusa z twoim listem i każę mu czekać na odpowiedź - rzekł żonie. - Czy to ci odpowiada?

Zarzuciła mu ręce na szyję. - Wiedziałam, że mnie w końcu zrozumiesz! - Pocałowała go z entuzjazmem. Wprawdzie niczego nie zrozumiał, ale skoro jej sprawiało przyjemność myślenie, że rozumie, to tym lepiej. Posłał po młodszego brata. - Nie miałbyś ochoty przejechać się trochę? - zapytał Fergusa. - Jak daleko? - Do Anglii. - Anglia jest tuż za granicą. - Do Leighton, domu rodzinnego Cicely. Chce wysłać list do ojca na temat swego posagu. Rzecz jasna, wiadomo, że on nie odda jej tego wszystkiego, co zabrał król, lecz jeśli ma jej przynieść pociechę, że napisze do ojca i otrzyma w tej sprawie jego radę, to nie będę przeciwny. Fergus kiwną! głową. - Rzeczywiście, może będzie mógł coś poradzić, chociaż zgadzam się z tobą, że nie da jej na nowo tego, co ukradł Jakub Stuart. - Uważaj, co mówisz - ostrzegł młodszego brata laird. - Przecież ukradł - odparował Fergus. - Te pieniądze nie należały do niego. Do ślubu Cicely należały do jej ojca, a potem powinny być twoje. Tak, zawiozę list do twego teścia. Cicely napisała do ojca, wyjaśniając, jak doszło do tego, że król zajął jej posag i użył do własnych celów. Napisała też, że dzięki królowej zgodził się oddać to, co zostało, kiedy urodzi syna. Co jednak będzie, jeśli nie urodzi się syn? - napisała Cicely. - Co mam robić, papo? łan mówi, że nie ma to dla niego znaczenia, gdyż mnie miłuje, lecz dla mnie ma to znaczenie. Brak posagu sprawia, że czuję się mało warta. Proszę, powiedz, co powinnam uczynić. Potem napisała mu o swoim życiu w Glengorm i o swoim szczęściu. Kiedy skończyła, zwinęła pergamin

i zapieczętowała, odcisnąwszy mały sygnet z herbem Leighton w gorącym wosku. Następnego ranka Fergus Douglas wyruszył do Anglii. Kiedy po miesiącu wrócił z Leighton, mial wszystkim, którzy zebrali się w wielkiej sali, do opowiedzenia niewesołą historię. Przyrodnia siostra Cicely, Katarzyna, zmarła ubiegłej zimy zaraz po swoich drugich urodzinach. Macocha Cicely, Luciana, postradała resztę zmysłów, choć nie od razu to spostrzeżono, składając zrazu jej zachowanię na karb gwałtownego usposobienia. Próbowała otruć męża, ale na szczęście dowiedziała się o tym w porę donna Klara i ocaliła życie Roberta Bowena, podając mu odtrutkę. - Twój ojciec nigdy nie odzyska już dawnego zdrowia - rzekł Cicely Fergus. - Biedak jest slaby i nie może zrobić więcej niż kilka kroków bez odpoczynku. Nie może też zbyt długo skupić na niczym uwagi. Twój najstarszy przyrodni brat wrócił z dworu do domu, by pomóc zarządzać majątkiem. Cicely pokręciła głową. - Przecież Karol ma tylko dwanaście lat - powiedziała. - Co zrobili z moją macochą Lucianą? - Zamknęli ją w komnacie razem ze służącą - rzekł Fergus. - Z donną Klarą - dopowiedziała Cicely. - Jest zupełnie szalona - rzeki Fergus. - Widziałem, jak wyprowadzono ją na spacer do ogrodu. Włosy i garderobę miała w nieładzie i w ogóle się nie odzywała. Kiedy jednak zobaczyła małe dziecko ogrodnika, zaczęła krzyczeć i rwać włosy z głowy. Potępiona dusza. - Jest już w piekle - powiedziała lodowatym tonem Cicely. - Rozmawiałem z twoim ojcem krótko - rzekł Fergus. - Przesyła ci najczulsze wyrazy miłości, lecz nie może ci pomóc finansowo. Niemniej zawiadomi złotnika w Londynie, który przesłał twoje złoto kuzynowi z Edynburga. Hrabia mówi, że złotnik w Edynburgu nie miał prawa

dawać tego, co twoje, komukolwiek innemu. Będzie naciska! na swojego człowieka w Londynie, by sprawdził, co da się zrobić. - Złotnik w Edynburgu wyprze się odpowiedzialności ze strachu przed królem - rzekła Cicely. Będzie twierdził, że uważał króla za mojego opiekuna i był przekonany, że może powierzyć mu moje pieniądze. Czy ktoś będzie go za to winił? Powinnam pojechać do Leighton, by zaopiekować się ojcem. - Nie możesz mieszkać w jednym domu z szaloną macochą - zaprotestował łan Douglas. - Dowie się, że tam jesteś, i będzie chciała zrobić ci krzywdę. - Mogę zamieszkać w chacie, w której spędziłam dzieciństwo z Orvą - Zgadzam się z lairdem - odezwała się Orva. Siedziała w sali i wszystko słyszała. - Twój ojciec będzie miał w Leighton doskonałą opiekę. A ty, moja pani, nie jesteś już dzieckiem. Masz obowiązek być tutaj z mężem i z mieszkańcami Glengorm. łan Douglas czuł smutek z powodu tego, co działo się w rodzinie żony, uważał jednak, że Cicely ma teraz już inne zmartwienia niż swój posag. Dlaczego nie mogła pojąć, że zadowala go całkowicie to, co dostał? Tylko jej pragnął i niczego więcej. Wtedy nadeszła wiadomość, że królowa Joanna powiła drugie dziecko - następną księżniczkę, Izabelę. Słysząc to, Cicely zalała się Izami. - Już nigdy nie będę w stanie oddać ci mojego posagu - zawodziła. - Twój posag tyle mnie obchodzi, co zeszłoroczny śnieg! - powiedział ze złością łan. - Nie dbam o niego w ogóle! Czy nie możesz tego zrozumieć? Daj mi to, czego naprawdę chcę. Daj mi spadkobiercę! Królowa przynajmniej stara się spełnić swój obowiązek. Łzy natychmiast przestały jej płynąć z oczu. Skamieniała, słysząc jego słowa.

- lanie... - zaczęła. - Nie, Cicely, ani słowa więcej! - Wyglądał na zagniewanego, a ona nigdy wcześniej go takiego nie widziała. - Nie chcę już słyszeć o twoim posagu. Zabrał go król. Nie jest możliwe, żeby nam go zwrócił. Nie powtarzaj mi, że bez posagu jesteś nikim. Cale złoto Szkocji by mi nie wystarczyło, gdybym cię stracił. To ty jesteś dla mnie skarbem i wiele znaczysz dla Glengorm. Gniewasz się i zamartwiasz o swoje pieniądze od dnia, kiedy krój ci powiedział, że je zabrał, ale przysięgam, że gdybym w tej chwili miał je w ręku, wyrzuciłbym je do jeziora, żeby nareszcie mieć spokój. Chwilę trwało, nim te słowa nabrały dla niej znaczenia. Miał naturalnie słuszność. Mało prawdopodobne, by kiedykolwiek jeszcze ujrzała swój posag, a zniszczyć szczęście z powodu kupki złota byłoby największą głupotą. Pokochał ją, osobę, którą była, a nie złoto, które mogła wnieść mu w posagu. Błogosławiona Matko! Ależ miała szczęście! Mała Beth Williams musiała dowieść swej wartości hojnym wianem. Inaczej Andrzej Gordon w ogóle by jej nie chciał. Ona zaś, córka hrabiego Leightona, była kochana dla siebie samej. Jaka jest niemądra! I szczęśliwa! - Sprawa zamknięta - powiedziała wreszcie mężowi. - Na dobre? - zapytał. - Na zawsze! - powiedziała i uśmiechnęła się. Podeszła, by stanąć bliżej męża. - Teraz musisz mnie pocałować, bo użyłeś gorzkich słów i mnie przestraszyłeś. Objął ją silnymi ramionami, mocno pocałował i się roześmiał. - O nie, moja kochana, jeszcze cię nigdy nie przestraszyłem. Nawet, kiedy na ciebie napadłem i wykradłem z Perth, rzucałaś się na mnie całkiem krewko. Jesteś dzielną dziewczyną, jakiej jeszcze nie znałem. A teraz ta inna sprawa, o której rozmawialiśmy wcześniej... - rzekł i uśmiechnął się do niej.

- Musimy po prostu jeszcze bardziej się postarać, mój panie - zachichotała. *** Wczesną jesienią Glengorm zostało napadnięte przez rabusiów z angielskiej strony granicy, którzy uprowadzili stado owiec. Nikt jednak nie został ranny, łan był zdziwiony, ponieważ jak wszyscy na pograniczu mial nadzieję, iż Angielka na tronie Szkocji pomoże utrzymać pokój. Przyjechał Andrzej Grey, by powiedzieć, że Ben Duff zostało zaatakowane i straciło trochę bydła, nikt jednak nie został zabity. - Wiesz, kto to taki? - zapytał lana Ben Duff. - Przyjechali, zanim wzeszedl księżyc, i nie mogłem żadnego rozpoznać. - Podejrzewam, że to mógł być Hunter Grahame. Angielska królowa Szkocji nie robi mu żadnej różnicy - odparł łan. - Ta rodzina nie ma szacunku do nikogo ani niczego. Nie możemy pozwolić, żeby dwa napady uszły mu płazem, Andrzeju. - Wiem - odpowiedział laird Ben Duff i westchnął ciężko. - Maggie jest znów przy nadziei i nie chcę jej martwić. Jeśli jednak nie odpowiemy uderzeniem, uznają to za słabość. Bóg raczy wiedzieć, co wtedy się może stać. - Powinniśmy uderzyć o pierwszym brzasku - podsunął łan. - Nie będą się nas wtedy spodziewali. Pomyślą, że przyjdziemy w nocy, tak jak oni. Odbierzemy nasze zwierzęta i zostawimy ich w spokoju. Nie mam nic do Grahame'ów z Greyhome. Ilu ludzi przyprowadziłeś ze sobą, Andrzeju? - Tylko dwunastu - odpowiedział. - Nie chciałem zostawiać Maggie bez nikogo do obrony. - Wystarczy. Załatwmy to zatem szybko, żeby nie zdążyli ubić i zjeść żadnego z naszych zwierząt.

Cicely nie widziała jeszcze oddziału przygranicznych rabusiów. Kiedy Grahame'owie uprowadzili owce Glengorm, spała głęboko. Ponad trzydziestu zbrojnych wypełniło salę, tłocząc się przy ławach, gdzie podano duszonego królika i piwo do popicia. Jeden z ludzi oberwał po łbie, bo wsunął Florze rękę pod spódnicę, kiedy podawała mu jedzenie. Salę wypełniła salwa serdecznego śmiechu. Terierki Cicely wsunęły się pod wysoki stół, mając nadzieję na ogryzione resztki. Wreszcie, kiedy sprzątnięto ze stołu, mężczyźni poukładali się do snu, żeby choć trochę odpocząć przed kilkugodzinną jazdą w nocy. - Powinniśmy wrócić do popołudnia - powiedział łan, częstując żonę całusem na pożegnanie. - Straż ma trzymać czujną wartę, chociaż raczej nikt nie powinien cię niepokoić. Mimo to dobrze zabarykaduj drzwi, damo mojego serca. Cicely wróciła do łoża, bo świt był już bliski. Wstała o zwykłej porze i rozpoczęła codzienną krzątaninę od polecenia Mab, by przygotowała gorący posiłek na powrót mężczyzn. Zaczęła się martwić w miarę, jak popołudnie się kończyło, ale wtedy przyjechał do niej jeden ze zbrojnych męża, by przekazać, że po przybyciu do Greyhome nie zastali tam owiec ani bydła. Wdarli się do domu, gdzie znaleźli tylko dwie struchlałe ze strachu stare kobiety, które im powiedziały, że wszyscy Grahame'owie pojechali na targ św. Michała do pobliskiej wioski. Obaj lairdowie postanowili pojechać dalej na targ, bo zrozumieli, że angielscy pogranicznicy zapewne zabrali tam ich zwierzęta, żeby je sprzedać - mówił młody posłaniec. - Mój pan powiedział, żeby się jaśnie pani nie martwiła. Wrócą jutro. - Wracasz do lairda? - spytała Cicely. - Nie, pani. Laird rzekł, że mam tutaj zostać - padła odpowiedź. - Jest skrajnie nierozważny! - powiedziała do Orvy Cicely. - I on, i Ben Duff, obaj! Planują wjechać do an-

gielskiej wioski i odebrać swoje stada? Przecież Anglicy ich zabiją! - Wcale nie - odezwała się Mab, która wychynęła ze swojej kuchni. - Przecież zanim odbiorą zwierzęta, zniszczą wioskę, żeby zapewnić sobie bezpieczny odwrót. - Co takiego? Wszak tam są niewinne kobiety i dzieci! - wykrzyknęła Cicely. - Co się z nimi stanie? - To, co zawsze się dzieje w czasie najazdów - wzruszyła ramionami Mab. - O, Najświętsza Panienko! - jęknęła cicho Cicely. - A pewne jest, że teraz będzie więcej najazdów - przepowiedziała Mab. - No cóż, nacieszyliśmy się kilkoma miesiącami spokoju. Cicely nagle pobladła i lekko się zachwiała. - Nie! Nie teraz! Tylko nie teraz! - ścisnęła oparcie fotela, żeby nie upaść. - Pani, co się dzieje? Co chcesz powiedzieć przez: nie teraz? - zapytała niespokojnie Mab. - Spodziewa się dziecka - rzekła wprost Orva. - Dzięki ci Boże za błogosławieństwo! - Mab uśmiechnęła się swoim bezzębnym uśmiechem. Glengorm będzie miało dziedzica! - Poklepała Cicely po drobnej dłoni. - Nie bój się, moja pani rzekła. - Glengorm jest jednym z najbezpieczniejszych domów na granicy. Ta mała kradzież Grahame'ów to naprawdę nic takiego, a obaj lairdowie zaraz położą temu kres. Nic gorszego z tego na pewno nie wyniknie. - Mam nadzieję - odparła Cicely. - Król Anglii jest jeszcze dzieckiem, a ci, którzy nim rządzą, mają pełne ręce roboty z Francuzami. Angielska królowa dla Szkocji miała zapewnić Anglii pokój na północy. - Słyszałam, że nasz król Jakub kocha swoją królową - rzekła Mab. - Jeszcze jak! Nad życie! - potwierdziła Cicely. - To błogosławieństwo boże dla nich, Mab, bo gdyby się w sobie nie zakochali, ich małżeństwo i tak zostałoby zawar-

te z powodów, o których już mówiłam poprzednio. Anglia potrzebuje pokoju ze Szkocją, a nic nie przypieczętowuje pokoju tak dobrze jak mariaż między władcą i kobietą z rodziny drugiego władcy. Królowa Joanna i król dobrali się doskonale. - Niech no tylko przestanie rodzić dziewczynki - powiedziała ponuro Mab - i da Szkocji ślicznego księcia. Dwie księżniczki w dwa lata! Nam potrzeba silnego chłopca. - Wiem, że stara się, jak może - powiedziała z uśmiechem Cicely. - Czy nasz laird wie, że zostanie ojcem? - zapytała Mab. Cicely potrząsnęła głową. - Jeszcze nie. Miałam zamiar mu powiedzieć, ale skradziono nam owce i przyjechał Ben Duff, a potem obaj wyjechali. Powiem mu, jeśli wróci - rzekła z westchnieniem. - Nie jeśli, tylko kiedy wróci - poprawiła ją Mab. - Gdy nasi mężczyźni jadą na wypad, zawsze mówimy: kiedy wrócą. - Usiądź, moja pani, i sobie odpocznij - rzekła Orva. - Będziesz jeszcze musiała wiele przejść, zanim dziecko przyjdzie na świat. - Kiedy to będzie? - zapytała ciekawie Mab. - Na wiosnę - odparła Orva. - Moja pani będzie miała dziecko na wiosnę. - Będę się modliła o syna dla Glengorm - powiedziała Mab. - Stanie się, co ma się stać - rzekła ostro Orva. - Laird i tak będzie szczęśliwy, jeśli dziecko okaże się silne, a jego matka zdrowa. - Tak, tak - zgodziła się niecierpliwie Mab. - Jednak najpierw potrzebujemy dziedzica. Mam nadzieję, że moja pani nie okaże się taka, jak jej przyjaciółka królowa. Chłopak albo dwóch, a na dziewczynki przyjdzie pora później.

Oddział lairda powrócil po południu następnego dnia. Przypędził z powrotem stado owiec, a Ben Duff przyprowadzi! swoich dwanaście sztuk bydła. Zabili kilku Grahame'ów, lecz oszczędzili angielską wioskę, w której odbywał się targ na św. Michała, bowiem przyjechali, zanim ich dobytek został sprzedany. Wieśniacy bardzo rozsądnie stanęli po stronie lana Douglasa i Andrzeja Greya, gdy się dowiedzieli, skąd pochodzą krowy i owce. - Pamiętajcie - rzeki Andrzej Grey. - Jeśliby stworzenia zostały już sprzedane, stanęliby po stronie tych, co je kupili. Zjawiliśmy się w porę, a oni zmiarkowali, że mogą się uratować, jeśli szybko staną po właściwej stronie. Grahame'owie byli bardzo zaskoczeni. - Roześmiał się. - Jesteś ranny? - zapytała niespokojnie Cicely i pomacała ramiona i ręce lana w poszukiwaniu skaleczeń. - Ranny? - łan wyglądał na zdziwionego. - Nie, moja damo. Nic mi się nie stało. To tylko krótka wycieczka. Nie było żadnego niebezpieczeństwa. - Nie było niebezpieczeństwa? - Cicely wyglądała na rozzłoszczoną. - Ośmielasz się mi mówić, że nie było żadnego niebezpieczeństwa? Wyjeżdżasz z oddziałem zbrojnych za grupą bandytów i mówisz, że to nic? Wysyłasz posłańca, żeby mnie uprzedził, iż wyruszasz głębiej na angielską stronę, aby odzyskać owce. Mab mi mówi, że spalisz wioskę, która przyjęła Grahame'ów, a ty mi powiadasz, że nie ma żadnego niebezpieczeństwa? Na twarzy Andrzeja Greya, początkowo wyrażającej zdumienie, pojawił się nagle błysk zrozumienia. - Mogłeś przecież zostać zabity! - wykrzyknęła Cicely i wybuchnęła płaczem. Przytuliła się do szerokiej piersi męża, szlochając żałośnie. Laird znieruchomiał z osłupienia. - Przecież przeżyłem niejedną taką przygodę. Andrzej Grey parsknął, bliski serdecznego śmiechu. - Co by było, gdyby cię zabili? - zanosiła się płaczem Cicely. - Kto by się wtedy o nas troszczył?

- Moje kochanie, nie zostałem ani zabity, ani nawet draśnięty i jestem tutaj, by się o ciebie troszczyć pocieszał żonę laird. - Nigdy wcześniej nie okazywałaś mi słabości. Skąd te Izy? - Pogłaskał ją po głowie. Andrzej Grey zaczął ryczeć ze śmiechu. - Co w tym takiego śmiesznego? - warknął nań łan Douglas. - Nie wiesz? - zapytał Ben Duff i zaczął śmiać się jeszcze bardziej. - Cicely, musisz mu powiedzieć. Mnie nie wypada. - Co takiego powiedzieć? - zażądał odpowiedzi laird. - Będę miała dziecko - zaszlochala Cicely. - Nie chcę, żeby zabito jego ojca. - Dziecko? Zostanę ojcem? - Oblicze lana Douglasa rozjaśniło się szczerą radością. Popatrzy! na jej twarz zalaną łzami. - Damo mojego serca, jakże ci dziękuję! Obiecuję, że nie dam się zabić, bo jeślibym zginął, kto nauczy mojego syna wszystkiego, co trzeba? - Może to być córka - powiedziała cicho Cicely. - Ależ nie, na pewno będzie chłopiec - odparł z uśmiechem laird Glengorm. - Żadnych więcej najazdów - zapowiedziała Cicely. Potrząsną! głową. - Nie, tego nie mogę ci obiecać, bo jeśli atak na naszą ziemię, inwentarz i ludzi pozostawię bez rewanżu, nie będę dobrym lairdem. Wtedy już każdy ciemięga by na mnie napadał, boby się rozniosło, że jestem słaby. Zbrojne wypady są częścią życia na granicy, lecz jak dotąd Glengorm miało więcej szczęścia od innych. Owce skradzione przez Grahame'ów były jeszcze na letnich pastwiskach za jeziorem, w najbardziej oddalonej części mojej ziemi. Pilnował ich zaledwie jeden pasterz z psem i gdyby w porę nie skoczył do jeziora i go nie przepłynął, by wszcząć alarm, pewnie w ogóle byśmy się nie dowiedzieli, kto ukradł owce. Będę odtąd lepiej strzegł letniego pastwiska i zbuduję małą, kamienną re-

dutę na wzgórzu. Obsadzę ją załogą, żeby widzieć, czy ktoś nie nadjeżdża z tamtej strony. Nigdy jednak nie pozwolę, by jakakolwiek na mnie napaść uszła płazem. Słabość prowadzi do o wiele gorszych nieszczęść niż drobne skaleczenia. - Zatem będę się modlić, żeby Grahame'owie wzięli sobie do serca tę nauczkę - rzekła mężowi Cicely. - Niech się trzymają swojej strony granicy. - Kiedy dziecko przyjdzie na świat? - zapytał. - Pod koniec marca albo na początku kwietnia - odparła. - To będzie dziecię wiosny. Otoczył ją ramieniem i uścisnął lekko. - Zabiorę naszego syna na wypad ze sobą, gdy tylko będzie mógł dosiąść konia - zażartował, a Ben Duff znów głośno się roześmiał. - Niczego takiego nie zrobisz! - powiedziała urażona Cicely. - No, lanie, przyjacielu, właśnie na twoich oczach miłość twego życia przeistacza się w matkę. To już się zaczęło, jak widzisz, bowiem chce chronić swoje małe przed wszystkimi, nawet przed jego własnym ojcem - powiedział Andrzej Grey. - Nie mogę się doczekać, kiedy powiem Maggie o tym szczęśliwym wydarzeniu. Następnego ranka wyjechał razem ze swoimi ludźmi i bydłem do domu. Kilka dni później Fergus przyszedł, by powiedzieć, że oddział Grahame'ów stoi po drugiej stronie jeziora i wzywa go do pertraktacji. - Musimy mieć tę redutę jeszcze przed zimą - oświadczył laird. - Nie podoba mi się, że Grahame'owie wpadają znienacka i robią, co chcą, na mojej ziemi. - Nie idź! - jęła prosić Cicely. - Najmilsza, to pertraktacje, a nie bitwa na śmierć i życie - rzekł łagodnie łan. - Lepiej przecież rozmawiać, niż się bić, prawda? - Dał jej całusa na pożegnanie i wyszedł z sali wraz z Fergusem.

Obaj bracia zeszli z góry i przeszli przez wioskę Glengorm na brzeg wody. Członkowie klanu wystąpili i stanęli za swoim lairdem w pokazie siły. Po drugiej stronie jeziora stał maty oddział ludzi. Jezioro nie było szczególnie wielkie, więc mogli porozumiewać się, wołając. - Czego chcecie? - wykrzyknął łan Douglas. - Wdarliście się na cudzą ziemię! - To ty jesteś lairdem? - zawołał gruby mężczyzna. - Tak, to ja! - To wasza banda zabiła trzech naszych krewnych? - Wasi krewni mnie okradli, a kiedy pojechałem upomnieć się o swoje, zaatakowali mnie - rzekł łan. Miałem prawo! - Jesteś nam winien okup za morderstwo! - odparował gruby mężczyzna. - To ty mi jesteś winien za trzy owce, które zniknęły z mojego stada i pewnie zostały zabite, żeby napełnić twój tłusty brzuch - krzyknął łan. - Jesteśmy kwita! - Jeśli nie zapłacisz, wezmę słuszny odwet! - oświadczył gruby mężczyzna i kiedy tylko wypowiedział te słowa, chmura strzał wystrzelona przez jego konnych skierowała się przez wąskie jezioro ku lairdowi i jego ludziom. Fergus Douglas skoczył przed brata i przyjął przeznaczoną dla niego strzałę prosto w swoje serce. Kiedy łan pochylił się, by złapać brata, poczuł, jak i jego przebijają ostrza. Klęcząc, kołysał martwego brata w ramionach i ryczał w udręce. Po chwili opuścił ciało Fergusa na piaszczysty brzeg, wstał i zawołał do tych, którzy nie zostali ranni: - Na koń! Zaczęli biec po wierzchowce, a wiejski chłopak zgadując wcześniej rozkazy, wbiegł pod górę przed nimi, by znaleźć się we dworze i uprzedzić, by siodłano konie. Cicely słysząc poruszenie, biegiem wypadła z sali. - Co się stało? - rzuciła na widok dwóch stajennych sprowadzających konie ze stajni na dół i członków klanu

śpieszących im na spotkanie. Mężczyźni dosiedli wierzchowców i pogalopowali z powrotem. łan Douglas przezornie trzyma! się poza zasięgiem wzroku żony. Złamał drzewce dwóch strzał, które go dosięgły, tak aby, jeśli nawet by go dostrzegła w oddali, nie widziała, że jest ranny. Złapał swojego ogiera za uzdę, po czym wdrapał się na jego grzbiet i przejął dowodzenie nad otaczającymi go członkami klanu. - Niech nikt nie zostanie przy życiu - rzekł ponuro. - Żadnej litości! Najprędzej ich dopadniemy, jeśli przepłyniemy konno przez jezioro. Poprowadził oddział do brzegu, a potem do wody i popędził wierzchowca, by ten zmierzał do przeciwległego brzegu. Grahame'owie już zniknęli za wzgórzem. Nie byli pewni, czy człowiek, którego zabili, to laird. Jednak krzyk żalu, który przebił powietrze po wystrzeleniu strzał, zadowolił ich na tyle, że uznali zemstę na Douglasach z Glengorm za dokonaną. Odjechali prędko, przypuszczając, że będą ścigani, wiedzieli jednak, że do czasu, kiedy pościg okrąży jezioro i wjedzie na górę, powinni już zdążyć zatrzeć trop, wysyłając dwa konie w jednym kierunku, a trzy inne - w drugim. Grahame'owie uważali siebie za mistrzów ucieczek. Dlatego byli wielce zdumieni, kiedy już po niespełna godzinie spostrzegli, że Douglasowie z Glengorm depczą im po piętach. Odgłos okrzyku wojennego: Douglas! Douglas! przetoczył się w czystym jesiennym powietrzu. Gruby mężczyzna na czele Grahame'ów spiął konia ostrogami i krzyknął do towarzyszy, żeby się rozproszyli, by trudniej ich było złapać. Ich taktyka zdała się jednak na nic, bowiem za każdym jeźdźcem lub grupą jeźdźców, którzy próbowali się odłączyć od oddziału Grahame'ów, podążyło kilku Douglasów. Każdy Grahame zostal dogoniony i zabity. Gruby mężczyzna zrzucony z konia, klęcząc, popatrzy! w górę na lana.

- Jakim cudem dogoniliście nas tak szybko? - spytał. - Przeprawiliśmy się konno przez jezioro - wyjaśnił laird. - Nie znasz motta rodu Douglasów? Jamais atriere, czyli nigdy z tyłu. - Uniósł miecz. - Zaczekaj! Widzę, że nie ciebie zabiłem - powiedział gruby Grahame. - Kogo w takim razie zabiłem? Powiedz mi jeszcze, zanim umrę. - Zabiłeś mi młodszego brata - rzekł laird i w tej samej chwili zagłębił miecz w piersi przeciwnika, po czym przekręcił go jeszcze, aby cios na pewno okazał się śmiertelny. Wyszarpnął miecz z piersi grubasa i wytarł o jego koszulę. Jeden z jego zbrojnych podszedł do martwego Grahamem i wyciągnął sztylet, by przeciąć mu gardło. - Dla większej pewności, panie - powiedział. Laird pokiwał głową i poczuł, że zbiera mu się na mdłości. - Pomóż mi wsiąść na konia - polecił członkowi klanu. - Zaczynam odczuwać to, że jestem ranny. Zachwiał się, ale mężczyzna objął go ramieniem i podprowadził do konia, a potem pomógł wsiąść na szeroki grzbiet ogiera. I rzucił do towarzyszy, którzy zaczęli się już gromadzić wokół nich: - Osłaniajcie lairda! Jest ranny! Używając całej siły woli, jaką miał, łan Douglas zdołał utrzymać się w siodle do powrotu do Glengorm. Kiedy wreszcie ogier zatrzymał się przed domem, lairda ogarnęła fala słabości i zaczął się zsuwać z końskiego grzbietu. Członek klanu, który wcześniej przyszedł mu z pomocą, zjawił się przy nim znów, by go zdjąć z wierzchowca, po czym podpierając rannego, skierował się do domu, gdzie Tam i Artair podskoczyli do swego pana. Zobaczyła ich jedna ze służących i pobiegła po Cicely. Druga pośpieszyła do kuchni po starą Mab. Obydwie wpadły do sali niemal równocześnie. Cicely krzyknęła.

- Połóżcie go szybko na stole - poleciła mężczyznom Mab, po czym zwróciła się do Cicely. - Żyje. Będę potrzebowała pomocy. Idźcie po gorącą wodę i ręczniki, żebym mogła oczyścić rany. - Miała ze sobą koszyk z leczniczymi specyfikami. Cicely pobiegła, by wykonać polecenie. Modliła się, by się okazało, że Mab wie, co robi, bo ona sama nigdy nie widziała rannego człowieka. Ani Cicely, ani Jo nie były szczególnie zainteresowane sztuką leczenia, której chciała je przed laty nauczyć Joanna z Nawarry. Rzecz jasna, te umiejętności przyczyniły się do oskarżenia jej o czary, choć potem oczyszczono ją ze wszystkich zarzutów. Mab zobaczyła dwie strzały z ułamanymi drzewcami. Jedna przebiła ramię lairda z przodu. Druga znalazła się w jego piersi trochę powyżej serca. Pokręciła głową. Obie rany były poważne i należało je starannie opatrzyć, żeby powstrzymać krwawienie po usunięciu grotów. - Milordzie... - zaczęła, łan otworzył oczy. - Gdzie moja żona? - zapytał słabym głosem. - Pobiegła po wodę i ręczniki dla mnie, złociutki - rzekła Mab. - Zabili Fergusa, ale my zabiliśmy ich wszystkich, Mab. Mój brat został pomszczony jak należy powiedział laird. Zamknął oczy, bo mówienie było dla niego wielkim wysiłkiem. Cicely wróciła z kuchni, taszcząc stos czystych ręczników, a za nią szła Bessie z małym cebrzykiem gorącej wody. - Wszystko z nim w porządku, Mab? Gdzie został ranny? Czego jeszcze potrzebujesz? Matko Przenajświętsza! W ogóle nie wiem, co robić. - Jej glos zadrżał. - Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek będę oglądać rannego człowieka. - No, moja pani, to nic takiego - rzekła uspokajająco Mab. - Patrz tylko, co ja robię, i słuchaj moich poleceń. Nauczysz się.

Cicely pokiwała gtową niespokojnie. Pochyliła się nad mężem, a łan otworzył oczy. - Zabili Fergusa - powiedział. - Idź do wioski i zobacz, czy ktoś jeszcze nie stracił życia. Pociesz Marion. Mab dobrze się tutaj mną zajmie. Cicely popatrzyła na starą, a ona pokiwała głową. - Nauczę cię sztuki leczenia innego dnia, moja pani - obiecała. Cicely pośpieszyła, by wykonać polecenie męża. Czuła się zawstydzona, że jest bezużyteczna, i przyrzekła sobie, że nigdy więcej się to nie powtórzy. Być panią na Glengorm znaczyło więcej, niż tylko okazywać uprzejmość gościom, kierować służbą i dbać o ogrody. - Nie jest dobrze, milordzie - rzekła Mab. - Wiem - rzekł łan. - Poczułem niezwykły przypływ energii i siły, kiedy zabili Fergusa. Potem jednak bardzo osłabłem. - Masz dwie rany od strzał, milordzie. Złamałeś je, ale muszę wyciągnąć groty z ciała i boję się, że będziesz mocno krwawił z obu ran, może trochę mniej z ramienia. Czy jeszcze gdzieś odczuwasz ból? - Prawa ręka mi drętwieje - odparł. Mab pokiwała głową, po czym odwróciła się do Tama i Artaira, i rzekła: - Potrzebuję waszej pomocy, chłopcy. Wyciąganie strzał będzie dla lairda bardzo bolesne. Musicie utrzymać go mocno na miejscu. Wyciągnę najpierw tę z ramienia. Kiedy dam wam znak, będę chciała, byście mocno przycisnęli jego ramiona. - Zeszła z podestu i wzięła z szafki przy ścianie małą karafkę whisky, po czym przyniosła ją ze sobą. Obaj młodzi mężczyźni zgodnie kiwnęli głowami w odpowiedzi na jej instrukcje. Chociaż wyglądali na niepewnych, uczynili, co kazała Mab. Mab tymczasem uważnie badała położenie rany. Znajdowała się w dolnej części barku. Położyła jedną

dłoń płasko na jego piersi, tak że grot znalazł się między kciukiem a placem wskazującym. Palce drugiej ręki zacisnęła mocno na drzewcu i skinęła bez słowa na swoich pomocników, którzy natychmiast przycisnęli lairda do stołu. Tylko lekko naciskając ręką ciało wyciągnęła grot strzały jednym gładkim ruchem. łan Douglas krzyknął i na szczęście zemdlał. Ku uldze Mab rana nie krwawiła mocno. Nalała w nią trochę whisky, po czym postanowiła, że lepiej będzie od razu wyciągnąć drugą strzałę, póki laird jest nieprzytomny. Tym razem jednak zrobiła to powoli. Rana trysnęła krwią, lecz tylko przez chwilę. Znów nalała do środka whisky. łan jęknął i otworzył czy. - Jezus, Maria! To boli, stara! - Żałuję, chłopcze - odparła. - Obie strzały wyjęte. Teraz opatrzę ci rany. Szybko zabrała się do pracy. Najpierw delikatnie zebrała krew z okolic każdej rany, potem pokryła je maścią zrobioną z gęsiego tłuszczu i zmielonych żołędzi, i zawiązała. Kiedy skończyła, powiedziała do Tama i Artaira: - Pomóżcie panu położyć się do łóżka. - Po czym zwróciła się do lairda: - Pójdę wymieszać dla ciebie kojącą miksturę, milordzie. Ulży ci w bólu. Kiedy Mab udzielała pomocy lairdowi, Cicely biegła do wioski, by się dowiedzieć, czy ktoś jeszcze, poza Fer-gusem Douglasem, został zabity. Z ulgą się dowiedziała, że nikt, chociaż kilku ludzi ranił grad niespodziewanych strzał. Ciało Fergusa zostało zaniesione do wielkiej chaty, która do niego należała. Spoczywał na ławie w głównej izbie wypełnionej kobietami. Cicely od razu podeszła do szwagierki. - Powiedziały mi kobiety, że Fergus zasłonił lairda własnym ciałem. Fergus Douglas to bohater, Marion. Możesz być z niego dumna.

Z dwiema córeczkami wczepionymi w faidy jej spódnicy, Marion Douglas odparta gorzko: - Wolałabym go nadal mieć przy boku. Przeklęci Gra-hame'owie i przeklęci wszyscy Anglicy! Dopiero wtedy zamilkła i pobladła, patrząc na Cicely. - Tak, przeklęci Grahame'owie, lecz nie przeklinaj wszystkich Anglików. Nie wszyscy są źli. - Wzięła Marion w ramiona i pocałowała w oba policzki. Marion zaczęła szlochać. - łan jest bezpieczny? - zapytała, pociągając nosem. - Mab go teraz opatruje - powiedziała cicho Cicely. - Poprosił mnie, żebym przyszła do wsi i zobaczyła, kto jeszcze ucierpiał. Cieszę się, że choć wielu jest rannych, nikt inny nie stracił życia. Mordercy Fergusa nie żyją i nie będą nas już niepokoić. - Co się z nami stanie bez Fergusa? - szlochała Marion. - Jesteście Douglasami - rzekła Cicely. - łan zaopiekuje się krewnymi. - Oczywiście - wtrąciła się matka Marion. - Jesteś głupia, córko. - Muszę do niego wracać - powiedziała Cicely i opuściła chatę. Mab czekała na nią w sali. Wzięła Cicely na bok i rzekła: - Nie będę cię okłamywać, pani. Rany lairda są groźne, zwłaszcza ta w okolicy serca. Cicely poczuła przypływ lęku. - Przeżyje? - zapytała. - Może przeżyje, a może nie. Nie jestem medykiem, pani. Wyciągnęłam strzały, oczyściłam i opatrzyłam rany. Podałam mu kojącą miksturę, do której dodałam trochę soku z maku. Będzie teraz spał przez wiele godzin, a sen jest najlepszym lekarstwem. Jutro nauczę cię, jak zmieniać opatrunki, bo trzeba je zmieniać często, jeśli mamy powstrzymać zakażenie. Cicely kiwnęła głową, po czym wybiegła z sali i poszła na górę do sypialni, gdzie leżał teraz jej mąż. Był bardzo

blady. Odgarnęła pukiel gęstych brązowych włosów z jego czoła. Nigdy wcześniej nie widziała rannego. Nie zdawała sobie sprawy, że mężczyzna może wyglądać tak krucho i bezradnie. Uklękła przy łożu i pomodliła się, a potem położyła się obok niego. Nie spała. Zapadała tylko w chwilową drzemkę, a potem wsłuchiwała się w jego oddech. Gdy przez chwilę zaczął chrapać, pomyślała, że to najmilszy dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszała. Kiedy zaczęło świtać, łan zaczął jęczeć z bólu, bowiem sok z maku już przestał działać. Cicely wstała i zobaczyła, że bandaże przesiąkły krwią. Co powinna teraz robić? Błogosławiona Matko, dlaczego nie nauczyła się od swojej opiekunki, jak leczyć? - Wody - zachrypiał łan. Cicely pobiegła na drugi koniec sypialni i nalała trochę wody z dzbana do niedużego kielicha. Podeszła szybko do boku męża i objęła go, po czym przyłożyła mu kielich do ust. - Lepiej? - zapytała, kiedy wypił. - O tak. Całkiem wyschłem. - Boli cię? - zapytała nieśmiało. - Boli, ale przestanie, kiedy Mab da mi kojącej mikstury - odparł. - Jak Marion i dzieci? - Bardzo cierpi, a dzieci nie rozumieją, co się stało. Są tak małe, że to wątpliwe, by w ogóle pamiętały ojca. Bardzo szkoda, bo Fergus był dzielnym człowiekiem i bardzo dobrym - powiedziała cicho Cicely. - Dobrze się czujesz? - Oczywiście. - Nic się nie stało dziecku? - Pewnie że nic - odparła Cicely. Tak bardzo zmartwiła się łanem, że zupełnie zapomniała, iż jest w ciąży. - łanie, bardzo mi przykro, że nie wiedziałam, co robić, kiedy przyjechałeś tu ranny - rzekła. Nigdy nie myślałam, że znajdę się w takim położeniu i że mój mąż zosta-

nie ranny. Mab obiecała nauczyć mnie wszystkiego, co trzeba wiedzieć. Roześmiał się słabo. - Byłabyś w gorszych opałach, gdybyś poślubiła Gordona. Całe Highlands wrze od klanowych sporów, może więcej na północy i zachodzie, niemniej we wschodniej części także. Tylko Grahame'owie mogli okazać się ludźmi bez honoru, żeby wysłać grad strzał nieuzbrojonym. Rozumiesz, dlaczego musiałem ruszyć za nimi w pogcig? To ważne, byś to rozumiała. Cicely potaknęła. - Minie trochę czasu, zanim Grahame'owie, czy inni im podobni, odważą się zaatakować Glengorm. Nie miałeś innego wyjścia, jak tylko ruszyć za nimi, lanie. Wiem o tym. Nawet, gdyby nieszczęsny Fergus nie zginął, musiałbyś ich dogonić i ukarać. Gdybyś tego nie uczynił, naraziłoby to nas na ataki wszystkich. Teraz wieść o sępach, które krążyć będą nad łąkami i wrzosowiskami, szybko się rozejdzie. Grahame'owie będą żałować swojego zuchwalstwa i wszyscy na pograniczu o wszystkim się dowiedzą. Dzięki temu Glengorm będzie bezpieczniejsze. Tak, milordzie, rozumiem teraz świetnie to, czego nie rozumiałam wcześniej. - To dobrze - odparł. - Jeśli kiedyś nadejdzie dzień, że opuszczę Glengorm, a ono zostanie napadnięte, będę mógł odpoczywać w pokoju, wiedząc, że nie zawahasz się pokierować jego obroną i zaatakować napastników. Nasz syn będzie musiał polegać na tobie, kiedy mnie już tu nie będzie. - Nie mów mi takich rzeczy, milordzie. Zostaniesz tutaj dla Glengorm, dla mnie i dla naszego dziecka. - Cicely pochyliła się i pocałowała go czule. - Naszego syna - poprawił i odwzajemnił pocałunek. - Albo naszej córki - powiedziała. - Albo naszej córki - zgodził się z uśmiechem.

Rozdział 1 2 Rana w piersi lana goiła się szybko, lecz jego prawa ręka była teraz sztywna. Mab nauczyła swoją panią stosowania ziół, na przykład lawendy na sen i żywokostu na leczenie stłuczeń i sińców, oraz składania złamanych kości. Pokazała Cicely, jak się miesza proszki i mikstury na okłady i jak robi się pigułki. Cicely dowiedziała się, jak bada się pacjenta ze złamaną albo przemieszczoną kością i jak się leczy takie urazy. Miała jeszcze jedną lukę w wykształceniu, którą teraz nadrabiała. Zaczęła się bowiem uczyć, jak broni się domu przed atakiem. Kapitan straży był krzepkim, łysym mężczyzną z klanu Douglasów o imieniu Frang. Na początku nieufnie podszedł do rozmowy o obronie z Cicely. Była w końcu Angielką. - Dam sobie radę i sam zapewnię tu bezpieczeństwo - oznajmił. - A co, jeżeli akurat gdzieś wyjedziesz? - zapytała go Cicely. - Wrócisz i zastaniesz dom spalony, a nas zabitych albo uprowadzonych. Musisz mnie nauczyć tego, co powinnam wiedzieć na wypadek, gdyby lairda czy ciebie tutaj nie było. Wiem, że mogę na tobie zawsze polegać, lecz jeśli nie będę umiała ocalić własnego domu i służby przed napaścią, to się okażę kiepską żoną z pogranicza. - Uśmiechnęła się do niego. - Chciałabym, żeby mój pan był ze mnie dumny. Wiesz, że nie czuje się najlepiej.

Frang popatrzył na wytworną angielską damę z zaokrąglonym brzuchem. Potem popatrzył na drugą stronę sali, gdzie jego laird, blady i słaby, siedział przy ogniu niczym stara kobieta z kolanami owiniętymi wełnianym kocem. Pokręcił głową. - Nauczę cię, co powinnaś wiedzieć, pani, chociaż nie zanosi się na to, bym w niedalekiej przyszłości gdzieś stąd wyjechał. - Dziękuję - powiedziała cicho Cicely. Widziąła w którą stronę powędrował wzrok Franga, kiedy rozważał spełnienie jej prośby, łan jeszcze nie wrócił do zdrowia i był słaby jak nowo narodzony kociak. Rana w piersi się zagoiła, ale ta z ramienia przyczyniała kłopotów Cierpliwość Mab była już na wyczerpaniu, bowiem, gdy tylko rana wydawała się wyleczona, ni stąd, ni zowąd wypełniała się znów zieloną wydzieliną, która czasami stawała się żółta i nosiła ślady krwi. Za każdym razem łan Douglas słabł. Wreszcie któregoś ranka nie miał już siły podnieść się z łoża. - Umieram - rzekł zrezygnowanym głosem. - Nie mów tak! - prawie na niego krzyknęła, aż dziecko w brzuchu podskoczyło na dźwięk jej przestraszonego głosu. - Nie możesz umrzeć, łanie Douglasie. - Rana się nie goi. Nie wiem dlaczego, i Mab też nie wie - Poślemy dla ciebie po medyka! - zawołała Cicely. - Nie ma żadnego na pograniczu, moja damo. Umieram. Poślij po Ambrożego, żeby tu przyszedł i mnie wyspowiadał, nim będzie za późno - polecił. - Mamy mieć dziecko - odparła Cicely. - Nie możesz umrzeć, łanie. Mamy dziecko! Nie chcesz zobaczyć swojego syna? - Pewnie, że chcę, ale lękam się, że nie zobaczę. Pchnij posłańca do sir Williama, bowiem Glengorm zostaje bez lairda, a jego następca będzie dopiero niemowlęciem. Pograniczna siedziba nie utrzyma się pod do-

wództwem dziecka czy kobiety, Cicely. Żałuję, że zostawiam cię w błogosławionym stanie. To był sen. Zły sen. Nie! Senny koszmar, łan nie umierał. Nie mógł! Byli ze sobą tak krótko i dopiero co się w nim zakochała. Jego dziecko nosiła pod sercem. Wzięła głęboki oddech, by się uspokoić. - Każę zawołać księdza - powiedziała. Jeśli mogło mu to przynieść pociechę, to dobrze. Jego stryj przekona go, że daleko mu do śmierci i łan poczuje się lepiej. Wyszła i odnalazła w sali Artaira. - Idź i przyprowadź szybko ojca Ambrożego - powiedziała. - Czyżby przyszedł już czas? - zapytał ją sługa, lecz widząc wyraz przerażenia w oczach pani, szybko wybiegi z sali. Co się dzieje z tą służbą? - spytała samą siebie Cicely. Dlaczego wszyscy wbili sobie do głowy, że jej małżonek umrze? łan nie umrze. Musiał tu być na wiosnę, by wziąć w ramiona swoje dziecko. Mab weszła do sali i widząc panią stojącą w milczeniu poprowadziła ją do fotela przy ogniu. - Usiądź - powiedziała. - On chce księdza - powiedziała niskim głosem Cicely i opadła na fotel. - Skoro tak, to znaczy, że koniec jest blisko - powiedziała rzeczowo Mab. - Co ty za głupstwa pleciesz?! - krzyknęła Cicely. - Nie mów tak! Nie! - Rana jest zakażona. Zatruwa jego ciało. Nie mogę go uleczyć ani tego zatrzymać - powiedziała Mab. - Jest mi wstyd, że moja wiedza na nic się mu zdała. Jeśli on mówi, że umiera, to umiera. Tylko cud może ocalić mu życie i modlitwa. To wszystko, co nam zostaje. Cicely nie odpowiedziała. Siedziała nieruchomo ze skamieniałą twarzą.

Ojciec Ambroży odnalazł Cicely taką, kiedy wszedł do sali. Widział też Mab. Stara kobieta potrząsała smutno głową. Ksiądz podszedł do Cicely i delikatnie położył jej dłoń na ramieniu. - Powiedz mi, co się stało - rzekł. - Postaram się pomóc. - łan mówi, że umiera - zaczęła Cicely, nie patrząc na księdza. Ambroży kiwnął głową. - W takim razie pójdźmy do niego i zobaczmy, jak możemy mu ulżyć w czasie, który mu pozostał, Cicely. - Jego ciepły głos przepełniało współczucie. Odwróciła się w fotelu i spojrzała prosto na niego. - Wcale nie - powiedziała niskim głosem. - Tak nie może być! Mój mąż nie umiera! Nie! Nie umiera! - Głos jej zadrżał. W oczach czaiła się rozpacz. Ambroży wziął Cicely mocno za łokieć i łagodnie zmusił, by wstała. - Chodź, moje dziecko, twój małżonek potrzebuje nas obojga. Nie możemy go zawieść, prawda? Wyprowadził ją z sali, a potem poprowadził po kamiennych schodach do komnaty, w której leżał łan. Ksiądz otworzył drzwi i wpuści! Cicely przodem. - Stryju! - oczy lairda zabłysły wyraźną ulgą. - Stryju, umieram, czuję to. Musisz mnie wyspowiadać, póki jeszcze mogę zebrać myśli. Podobnie jak młoda kobieta obok niego, Ambroży Douglas pragnął zaprzeczyć temu, co ujrzał na własne oczy. Był na to jednak zbyt doświadczony. Jego bratanek miał słuszność, umierał. Jego skóra była blada, z lekko już szarawym odcieniem. Straci! bardzo wiele na wadze. Oczy mu wpadły w głąb oczodołów. Uczyni! znak krzyża nad łanem. - Twoje grzechy są ci przebaczone, bratanku. Jeśli spowiedź ci ulży, możesz się wyspowiadać, ale wpierw chcę się dowiedzieć, co mam dla ciebie zrobić.

Cicely usiadła na łożu. Jęk wyrwał jej się z piersi, lecz milczała. Laird wyciągnął rękę, by ująć jej dłoń, zanim zaczął mówić. - Poślij do sir Williama - rzeki. - Jeśli dziecko Cicely to chłopiec, wtedy Glengorm będzie miało dziedzica w prostej linii. Do sir Williama należeć będzie obrona zarówno mojej żony, jak i syna. Jeżeli dziecko to dziewczynka, niechaj sir William postanowi, co uczynić. Jeśli będzie chciał oddać Glengorm komuś innemu, wówczas moja żona i córka muszą zostać zabezpieczone. Może zdoła przekonać króla, by oddał Cicely jej posag. Nie sądzę, żeby królowa pozwoliła, by jej stara przyjaciółka cierpiała niedostatek. - Dlaczego mówisz te wszystkie straszne rzeczy? - zaszlochała Cicely. - Nie możesz umrzeć, lanie! - Czy myślisz, żebym cię zostawiał, gdybym nie musiał, damo mojego serca? Czy nie naraziłem się na gniew samego króla, żeby uczynić cię swoją żoną? - Podniósł jej małą dłoń do swoich wyschniętych warg i pocałował. - Jesteś dzielną kobietą, Cicely. Pamiętasz, jak przyjechałaś do Glengorm, najmilsza? Gniewałaś się i walczyłaś ze mną przez cały czas. Musisz zebrać znów swoją silę - dla siebie i naszego dziecka. Niczego więcej od ciebie nie oczekuję. Jeżeli dziecko to chłopiec, chciałbym, by nosił imię po mnie. Jeśli to dziewczynka, wybór należy do ciebie, chociaż ja chciałbym, żeby to była Joanna, tak jak królowa. W miejscu, gdzie dawniej miała serce, zaległ ciężki, lodowaty kawałek skały. Pierś rozrywał jej ból. Gdyby się teraz rozpłakała, rozprysnęłaby się na tysiąc kawałków. Dziecko w jej łonie poruszyło się znowu. Zupełnie jakby w brzuchu miała motyla, który zaczął machać skrzydełkami. Nie mogła sobie pozwolić na pofolgowanie sobie i histerię. Dziecko było wszystkim, co jej zostanie po mężu. Dziecko trzeba chronić za wszelką cenę.

- Dam naszemu synowi na imię łan - obiecała. - A jeśli urodzę dziewczynkę, to też chciałabym, żeby nosiła imię po Jo. - Teraz ona ucałowała jego rękę i ich oczy się spotkały. Uśmiechnął się do niej i przez mgnienie oka ujrzała w nim dawnego lana, który tak bardzo ją kochał, że odważył się ją porwać. Cicely miała poczucie winy, bo chociaż nauczyła się go kochać, to nigdy nie czuła do niego takiej samej głębokiej namiętności, jaką on przejawiał względem niej. A teraz rozstawał się z życiem. Nie mieli już więcej czasu. Nieoczekiwanie poczuła złość na los, który rzucił ją w ramiona lana Douglasa, by zaraz ją z nich wyrwać. To nie było w porządku! - Przeżyjesz, moja damo - powiedział cicho. - Jesteś silna. Cicely westchnęła. - Nie chcę żyć bez ciebie. Przeklęci Grahame'owie! Poprowadzę klan za granicę i zabiję za to ich wszystkich. Odebrali mi męża, a moje dziecko nie będzie miało ojca z powodu ich haniebnego zachowania. - Jej piękna twarz przybrała nieoczekiwanie twardy wyraz. - Nie, już pomściłem śmierć Fergusa. Nie chcę wojny na pograniczu nękającej naszych ludzi, ciebie i nasze dziecko - powiedział. - Obiecaj mi, że nie zaatakujesz Grahame'ów i nie wywołasz wojny. - Pomściłeś śmierć Fergusa, mój drogi panie, ale kto ma pomścić ciebie, jeśli nie ja? - Chcę pójść do Boga pewien, że ty i nasze dziecko będziecie bezpieczni, Cicely - rzekł z powagą, po czym opadł na poduszki. - Nie mam już sił. Zostaw mnie. Ambroży wysłucha mojej spowiedzi. Pocałuj mnie teraz. Wstała, pochyliła się i dotknęła wargami jego ust. Czyżby były chłodniejsze? - Obiecuję, że nie będzie wojny z Grahame'ami - rzekła. - Zapłacą jednak za to, co uczynili, a twoja zemsta

za Fergusa nie wystarczy, milordzie. - Wyszła, zostawiając lana ze stryjem. Kiedy zostali sami, Ambroży Douglas powiedział: - Poślę do sir Williama jeszcze dziś, bratanku. A jej będę strzegł, obiecuję. - Zapowiedz Frangowi, że nie chcę wojny - rzekł łan Douglas. - Przysięgła, ale kiedy odejdę, może się rozmyślić, stryju. - Sir William przyśle kogoś, żeby jej pilnował - odparł ksiądz. - A teraz, łanie, skoro już wysłuchałem twoich życzeń, wysłucham twojej spowiedzi, bratanku. Laird odpowiedział stryjowi słabym uśmiechem. - Choruję już wiele tygodni, Ambroży. Ile mogłem nagrzeszyć? Ksiądz się roześmiał. - Zostanę przy tobie, lanie - powiedział cicho. Laird się zgodził. - Dziękuję - powiedział tylko i zamknął oczy. łan Douglas odszedł cicho w nocy, podczas gdy żona i stryj drzemali przy jego łożu, nic o tym nie wiedząc. Jako mężczyzna i krewny w pierwszej linii, ksiądz natychmiast przejął kontrolę nad sytuacją. Cicely przybrała kamienny wyraz twarzy. Nie chciała płakać, bo obawiała się, że rozpacz może uczynić krzywdę jej nienarodzonemu dziecku. Do sir Williama Douglasa wysłano posłańca. Przybył pośpiesznie, by pocieszyć wdowę i dowiedzieć się, w jaki sposób jego krewny zakończył życie. - Winę za to ponoszą Grahame'owie - rzekła z goryczą Cicely. Była blada, włosy miała nieuczesane i chodziła tam i z powrotem, nie mogąc usiedzieć w miejscu. Sir William spojrzał na Ambrożego Douglasa, który szybko wszystko wyjaśnił. - Obaj bracia nie żyją? To niedobrze - rzekł sir William. - Dama i jej dziecko potrzebują opieki.

- Nie trzeba nam tu nikogo obcego - rzekła zuchwale Cicely. - Ludzie w Glengorm są wierni, Frang, nasz kapitan dobrze zna się na rzeczy. No i mamy Ambrożego. - Moja droga - odpowiedział sir William tak dobrotliwie, jak tylko umiał. - Twoje dziecko, czy to chłopiec, czy dziewczynka, nie może rządzić Glengorm z kołyski. Wiem, że wasi ludzie mają dobre serca. Wiem też, że Frang jest lojalny i świetny w swoim rzemiośle. To jest jednak przygraniczna siedziba. Potrzebuję tutaj sjlnego mężczyzny, który utrzyma porządek. Jesteś panią tego domu i tak zostanie, lecz los Glengorm musi spocząć w męskich rękach. Obiecuję, że przyślę ci tutaj dobrego człowieka. Poczuła rosnący opór wobec jego propozycji, ale przełknęła słowa, które chciała wypowiedzieć. W głębi serca wiedziała, że sir William ma słuszność. Samotna kobieta, a zwłaszcza kobieta z dużym brzuchem, byłaby uznana za łatwą zdobycz dla każdego nieco mniej uczciwego mieszkańca pogranicza. A nie brakowało w okolicy i tych nieuczciwych. Opieka sir Williama oznaczała dla Glengorm bezpieczeństwo. Westchnęła głośno i dygnęła w ukłonie. - Jestem ci wdzięczna, panie, za troskę - rzekła. - Teraz zechciejcie mi, panowie, wybaczyć. - Idź i odpoczywaj moja droga - odparł. - Ostatnie tygodnie były dla ciebie trudne, wiem. - Skłonił jej się dwornie i pomyślał, w jakim smutnym znalazła się położeniu. Cicely wyszła z sali. - Chodzi do krypty pod kościołem, gdzie złożono jego trumnę. Ziemia jest za twarda i nie zdołaliśmy wykopać grobu - wyjaśni! ksiądz. - Chodzi tam kilka razy dziennie i z nim rozmawia. - Czyżby straciła rozum? - zapytał zaniepokojony sir William. - Nie, nadal jest wstrząśnięta jego śmiercią - odparł ksiądz. - Wychowano ją do życia dworskiego, nie tak

twardego, jakie mamy tu, na pograniczu. To jednak silna dziewka, kuzynie. Da sobie radę. Powiedz mi teraz, kogo nam tu przyślesz. - Mam syna, nieślubnego, którego uznałem za swojego i dałem mu nazwisko. Chciałbym przysłać tu Kiera, żeby zajął się Glengorm. Twój ojciec wyróżnił cię, Ambroży. Nosisz jego nazwisko. Dał ci wykształcenie, tak że teraz ciebie uważam za tego, kto oficjalnie reprezentuje tę gałąź rodu Douglasów. Jeżeli lady Cicely urodzi dziewczynkę, to za twoją zgodą, oddam Glengorm Kierowi. - A co z dziewczynką? - zapyta! ksiądz. - Jeżeli nie będzie dziedziczyć Glengorm, co się z nią stanie? Zadbasz o odpowiedni dla niej posag, kuzynie? - Zadbam - odparł sir William. - Wiesz, że nie pozwolę, byśmy stracili Glengorm. O dziecko lana jednak zadbam. Jeśli to chłopiec, wówczas odziedziczy ziemię, a Kier zostanie tutaj, by go wychować na porządnego Douglasa. - A wdowa? - pyta! dalej ksiądz. - Porozmawiam w jej imieniu z królem. Sądzę, że przy pomocy królowej Joanny wyjednam u niego zwrot choćby części posagu damy. To, że owdowiała tak tragicznie, będąc przy nadziei, z pewnością przemówi na jej korzyść. Król tak naprawdę bardziej był rozgniewany na lana Douglasa niż na lady Cicely. Biorę także pod uwagę i to, że być może wdowa po lanie jest dobrą kandydatką na żonę dla mojego syna. To jest jednak temat, którego teraz omówić z nią nie mogę - rzekł sir William. - Nie - oparł sucho Ambroży Douglas. - Z tym lepiej poczekać, jak sądzę. Trzeba jej dać czas na żałobę i na urodzenie dziecka. Opowiedz mi o swoim synu, kuzynie. Sir William przez chwilę zastanawiał się nad słowami. - Matką Kiera była lady Sybilla Stuart. Gdy owdowiała, zakochaliśmy się w sobie. Książę Albany nie zezwolił

nam na ślub. Obawia! się sojuszu między Stuartami i Douglasami. Umarła przy narodzinach Kiera. Ożeniłem się wkrótce potem i moja żona wychowała go razem z naszymi dziećmi. To świetny rycerz, lecz uparty. Nigdy się nie ożenił, chociaż raz upatrzył sobie dziewczynę, tyle że nic z tego nie wyszło. Jej ojciec chciał dla córki lepszej partii niż bękart Williama Douglasa. Mój syn nie zetknął się wcześniej z piętnem swojego urodzenia. Moja żona kocha go tak samo jak dzieci, które mi urodziła. Nigdy nie kryliśmy przed nim okoliczności, w których przyszedł na świat. Rozumiał swoje położenie, jeśli szło o sprawy dziedziczenia i starszeństwo. Jednak Callum Ogilvie sprzedał swoją córkę za żonę tłustemu, niemłodemu kupcowi z Edynburga. Kiedy jej małżonek zmarł, synowie z jego pierwszego małżeństwa odesłali ją do ojca z niczym, prócz brzucha zrobionego przez jednego z nich. Nie mogła nawet wskazać ojca, bo wyglądało na to, że obaj synalkowie jej męża zadowalali ją, kiedy ojciec już nie mógł. Ojciec jej zmarł niedawno, a ona mieszka w domu swojego brata, ku strapieniu jego żony. Nikt nie wie, co się stało z jej dzieckiem i czy w ogóle je urodziła. Kier myślał kiedyś, że ją kocha, lecz przejrzał na oczy i zobaczył, kim naprawdę jest. Nie sądzę jednak, by to złamało jego serce, bo zawsze uważałem, że powoduje nim żądza. Od tej jednak pory stał się zimny i broni się przed kobietami. Mojego syna nie bawi, kiedy robią z niego głupca. To bardzo dumny człowiek. Jest jednak uczciwy i prawy. Glengorm znajdzie się w doskonałych rękach, Ambroży. Kierowi Douglasowi można zaufać. - Rad jestem to słyszeć - rzeki ksiądz. - Zaś Cicely musi być traktowana delikatnie i z dobrocią, łan bardzo ją kochał i ona się do tego przyzwyczaiła. - A czy ona w ogóle go pokochała? - zapytał zaciekawiony sir William. - Owszem. Nie tak jak on ją, ale bardzo o niego dbała. Cała tragedia polega na tym, że dopiero zdążyli na-

prawdę dobrze się poznać i się przed sobą otworzyć. Cicely nie umiała się pogodzić z tym, co król zrobił z jej posagiem. Miłość lana usunęła z jej serca to żądło. A teraz musi żyć dalej bez niego z dzieckiem i bez pieniędzy, poza tym, co zechce jej dać twój syn. - Urządzę to tak, żeby dostawała roczny czynsz z trzech chat - obiecał sir William. Ksiądz się uśmiechnął. - To bardzo szlachetnie - zgodził się. Cicely tego popołudnia nie pojawiła się w sali. Poleciła Orvie, by w jej imieniu poprosiła sir Williama o wybaczenie. Mab tymczasem sama dopilnowała, żeby na stole pojawiła się wspaniała wieczerza. Kiedy wstał ranek i sir William szykował się do wyjazdu z Glengorm, Cicely weszła do sali, aby się z nim pożegnać. Była blada i wyglądała, jakby w ogóle nie spała tej nocy. - Nie mogę pozwolić, panie, byś wyjechał bez należytego pożegnania - powiedziała uśmiechając się do niego słabo. Miała na sobie ciemnoblękitną suknię z wysokim stanem i długimi wąskimi rękawami. Patrząc na nią, pomyślał, że jest urocza. Brzemienna ze swoim pierwszym dzieckiem i opłakująca dopiero co utraconego męża, nadal promieniała olśniewającą urodą. Jeżeli Kier nie jest skończonym głupcem, będzie miał wspaniałą żonę. - Było mi niezmiernie przykro, że nie przyłączyłaś się, pani, do nas podczas wieczerzy. Mab jest doskonałą kucharką. - Muszę wiedzieć, co zamierzasz uczynić z Graha-me'ami - powiedziała Cicely. - Mój mąż powinien zostać pomszczony. Wszak sam pomści! śmierć brata, który skonał na jego rękach. - Nie trzeba nam wojny na pograniczu. Nie chciał jej też łan, bo Ambroży powiedział mi, jaka była ostatnia wola umierającego - odparł jej sir William. - Nie będę

jednak przeciwny, jeśli napiszesz, pani, do swojej przyjaciółki, królowej Joanny. Być może królowa Szkocji zdoła nakłonić swoich królewskich kuzynów w Anglii, żeby porozmawiali z zarządcami północnych marchii. Niechaj to oni ukarzą Grahame'ów. To potrwa dłużej, moja droga, lecz ocalimy życie wielu ludziom. Nie chcę więcej wdów, jak ty i Marion Douglas, opłakujących stratę małżonków. Nie chcę tracić więcej dobrych ludzi. Wziął jej drobną dłoń w swoją rękę i wsunął ją pod rą-mię, po czym wyszli z sali, kierując się do drzwi wyjściowych. - Przyślę ci tutaj, pani, swojego syna, by zajął się Glen-gorm. Przyjedzie za parę dni, bowiem ziemia już zamarzła i zima za pasem. Nie chcę zostawiać ciebie i twoich ludzi bez ochrony, bo choć zima nie jest porą zbrojnych wypadów, to pewnym niczego już być nie można, biorąc pod uwagę haniebne postępowanie Grahame'ów. To mój obowiązek obronić cię, Cicely. Nie masz się czego lękać, bowiem Kier zapewni tobie i Glengorm bezpieczeństwo i utrzyma te ziemie w rękach Douglasów. Wyszli przez otwarte drzwi. Wierzchowiec sir Williama i jego zbrojni już na niego czekali. Naczelnik klanu pocałował Cicely w oba policzki, po czym dosiadł konia i podniósł rękę, dając znak do wyruszenia do domu. Pomachała ręką w geście pożegnania i stała na chłodnym porannym powietrzu, patrząc za nimi, aż zniknęli jej z pola widzenia. Wtedy zawołała, by podano jej podbity futrem płaszcz, i poszła do wsi zobaczyć się ze szwagier-ką, Marion Douglas. Kiedy weszła do wielkiej chaty, obie córeczki Marion przydreptaly, by się z nią przywitać. Marion siedziała przy palenisku i szyła. Na widok Cicely wstała. - Och, czynisz mi zaszczyt tą wizytą. - Przyszłam powiedzieć, że wczoraj wieczorem przyjechał sir William. Był wstrząśnięty, że zginęli obaj nasi mężowie. Byliśmy wszyscy tak zajęci zdrowiem lana, że

nikt nawet nie pomyślał, aby go powiadomić o śmierci Fergusa. Przykro mi. Marion Douglas poklepała Cicely po zziębniętej dłoni: - Rozumiem - pocieszyła. - Sir William wyznaczył jednego ze swoich synów, by przyjechał do Glengorm, aby nas tu wszystkich bronić - rzekła Cicely, uśmiechając się krzywo, aż Marion roześmiała się, pojąwszy, co czuje Cicely. Pomyślałam, że może zechcesz rzec o tym matce. - Ja myślę, że będzie chciała usłyszeć to od ciebie - powiedziała Marion. - Od samego początku cię polubiła, tyle że ty rzadko przychodziłaś do wsi. Wstała i podeszła do drzwi chaty, otworzyła je i zawołała: - Przeprowadźcie matkę. Przyszła nasza pani. Po chwili do chaty weszła Maria Douglas, a za nią większość kobiet z wioski. Jęły się tłoczyć w chacie, rzucając zaciekawione spojrzenia na Cicely. Zachowywały się bardzo cicho, co było niezwykłe. - Dzień dobry - przywitała je Cicely, kiedy już stało się jasne, że nikt więcej nie zmieści się w chacie. - Dzień dobry, pani! - odparł jej chór głosów. - Pomyślałam, że najpierw z tobą podzielę się nowiną - powiedziała Cicely do Marii Douglas uznawanej za najważniejszą osobę wśród tutejszych kobiet. Cicely dobrze wiedziała, co znaczy szacunek w niewielkiej społeczności. Maria uśmiechnęła się i zamrugała. - Będzie ci z tym lżej, pani - powiedziała. - No i więcej ludzi usłyszy ją dobrze powtórzoną, a nie przekręconą. Cicely zaśmiała się cicho i pokiwała głową, po czym zwróciła się ku wszystkim kobietom zebranym w izbie. - Wczoraj przyjechał sir William, aby oddać cześć lair-dowi, niech Bóg ma w opiece jego duszę, a nam przekazać wyrazy współczucia - zaczęła, a wokół rozległ się szmer uznania. - Sir William martwi się o bezpieczeństwo Glengorm. Dlatego przyśle nam tutaj swojego syna,

Kiera Douglasa, aby zajął się obroną przed Grahame'ami i ludźmi ich pokroju. - Cicely położyła rękę na brzuchu. - Moje dziecię nie podejmie obowiązków powierzonych mu przez ojca, póki nie urośnie. Ziemia Douglasów nie może wpaść w obce ręce. Nasz obrońca przyjedzie za parę dni. Chciałam, abyście o tym wiedzieli. W imieniu wszystkich przemówiła Maria Douglas: - To bardzo zacnie z pani strony, że uczyniłaś nam tę uprzejmość i przybyłaś do nas osobiście, by przekązać nam nowinę. Bardzo dziękuję. - Po czym zwróciła się do zebranych: - No to usłyszałyście, co miałyście usłyszeć. Wracajcie do domów! Kiedy kobiety wyszły, Maria Douglas zwróciła się do Cicely: - Kiedy przyjdzie czas na narodziny dziecka, chcę, pani, żebyś razem z akuszerką wezwała i mnie. Umiem tyle samo, co ona. A teraz, czy możesz mi powiedzieć, co sir William mówi! o tym swoim synu? - Rozmawiał więcej z księdzem niźli ze mną - przyznała Cicely. - Nie wiem nic ponadto, że to jego syn i że ma zająć się naszą obroną w zastępstwie lairda. Maria Douglas pokiwała głową. - To zobaczymy, co ma do powiedzenia Ambroży. - Przysięgłam łanowi przed śmiercią, że nie narażę życia nikogo z Glengorm, żeby go pomścić, ale pozwolić Grahame'om, by uszło im to na sucho, jest przeciwne mojej naturze. Mam jeszcze inny sposób na dokonanie zemsty, a kiedy się ona dokona, wtedy wam powiem - rzekła obu kobietom Cicely, po czym wstała. - Muszę już wracać do domu - powiedziała. Kiedy wyszła, Maria Douglas zwróciła się do córki: - Jeżeli dziecko, które pani nosi pod sercem, to nie chłopiec, wówczas z pewnością sir William odda Glengorm synowi - rzekła. - Ja bym tak zrobiła, gdybym miała tutaj coś do powiedzenia. - Ciekawe, czy pani to rozumie - zauważyła Marion.

- Jeśli jeszcze nie zrozumiała, niebawem zrozumie - rzekła Maria Douglas. - No cóż, lepszy Douglas niż jakiś obcy. Poza tym sir William jest na tyle mądry, że się postara, by król zgodził się na to, co robi, bo inaczej Jakub Stuart przysłałby kogoś na miejsce świętej pamięci lairda. A to są ziemie Douglasów i na wieki pozostaną w ich posiadaniu. Maria Douglas była bystra i doskonale pojmowała prawa ich świata. Zanim jednak sir William udał się do Perth, gdzie król miał bawić przez zimę, wezwał do siebie Kiera. Spotkali się w cztery oczy w małej bibliotece sir Williama, gdzie ojciec zaprosił syna, by usiadł w wygodnym fotelu przy ogniu z kieliszkiem whisky w ręku. Kier Douglas był wysokim, szczupłym mężczyzną z włosami czarnymi jak bezgwiezdna noc. Przycinał je krótko, bo nie miał cierpliwości pielęgnować dłuższej fryzury. Oczy miał niebieskie, lecz o wyjątkowo głębokim błękicie. Teraz te oczy z zaciekawieniem wpatrywały się w ojca. - Co się stało w Glengorm, że cię tam potrzebowali, ojcze? - zapytał. - łan Douglas i jego młodszy brat nie żyją - rzekł sir William i opowiedział o tym, co się wydarzyło. - Przeprawił się przez wodę? - Zrobiło to na Kierze Douglasie wrażenie. - Nie chciał tracić czasu! No to pewnie dopadł Grahame'ow. - Dopadł i wszystkich wyrżnął. Powiedziano mi, że sępy wiele dni krążyły nad górami - odparł ojciec. - Dlaczego nie żyje? - Jedna z jego ran się nie goiła - powiedział sir William. - Wreszcie się poddał i zostawił młodą żonę spodziewającą się ich pierwszego dziecka. Nie ma natomiast żadnego męskiego dziedzica w prostej linii poza księdzem, ojcem Ambrożym Douglasem. Fergus Douglas miał żonę, lecz ta urodziła mu tylko dwie córki. Wdowie po łanie i jej nienarodzonemu dziecku grozi, że zostaną

przejęci przez jakąś obcą rodzinę. A to wszak ziemia Douglasów i ja nie pozwolę, by się dostała obcym. Kier Douglas już wiedział, na co się zanosi. Odsunął nogi od paleniska. - Chcę, żebyś jechał do Glengorm - rzekł ojciec. - Jeśli wdowa urodzi syna, zostaniesz tam i pomożesz go wychować. Jeśli jednak urodzi córkę, uczynię cię lairdem Glengorm, który to tytuł odziedziczą wszyscy twoi męscy potomkowie. - A wdowa? - zapyta! od niechcenia Kier. - O ile wiem, nie ma nikogo, kim zajęte byłoby twoje serce - rzekł sir William. - Najwyższy czas się ożenić, Kierze. - A czy wdowa nie ma w tym względzie nic do powiedzenia? - spytał syn. - Tak po prostu zrobi, co się jej każe, jak wszystkie kobiety sprzedane w stan małżeński? - Tamto stało się dziesięć lat temu, Kierze - uśmiechnął się ojciec. - Już to dawno przebolałeś. Jej ojciec uznał, że nie jesteś dość dobry dla jego córeczki. Tymczasem ty byłeś dla niej za dobry. Twoja matka pochodziła ze Stuartów. Wdowa po Glengormie zachowa się rozsądnie, dla dobra dziecka, jeśli nie swojego. Uwiedziesz ją, jeśli będziesz chciał, bo jesteś sławny w tej sztuce, synu. A następnego dnia weź z nią ślub, idź z nią do łoża i czym prędzej zrób jej dzieci. - Jaka ona jest? - Kasztanowe włosy. Błękitnozielone oczy. Angielka - odparł sir William. - Angielka? Chcesz, żebym się ożenił z Angielką? - Jeśli Angielka jest dość dobra na żonę dla szkockiego króla, to nadaje się także na żonę dla ciebie, synu. Lady Cicely była najbliższą przyjaciółką królowej Joanny. Przyjechała z nią z Anglii. To dla ciebie doskonała partia. Jej ojciec jest hrabią. - A ona wyszła za właściciela ziemi na pograniczu? - Kier Douglas rzeki to z niedowierzaniem. - Czego ty mi nie mówisz, ojcze? Jest w tym jeszcze coś, prawda?

- O tak. Namów ją, żeby ci sama opowiedziała, jak to się stało, że poślubiła lana Douglasa. Twój kuzyn łan był człowiekiem zuchwałym i bardzo odważnym, a żonę kochał całym sercem. - Kiedy mam wyjechać? - zapytał ojca Kier. - Natychmiast - odparł sir William. - Nie chcę, aby Glengorm zostało bez obrony na zimę. Kiedy się rozniesie, że łan Douglas nie żyje, zaczną się zbierać wszelacy chciwcy. Pani i jej ludzie są teraz w niebezpieczeństwie. Kapitan tamtejszej straży ma na imię Frang. Jest bardzo lojalny, zatem zjednaj go sobie od razu. Kier Douglas wypił whisky do końca, po czym wstał. - Wyjadę przed świtem. Jest pełnia księżyca, więc jeśli ruszę wcześnie, dotrę do Glengorm jeszcze jutro po południu. - Wyciągnął ręce do sir Williama. - Dziękuję, ojcze, za tak wielką szansę. Nie zawiodę. Sir William wstał i uścisnął ręce syna. - Wiem, że nie zawiedziesz - powiedział. - Jestem z ciebie bardzo dumny i matka byłaby także dumna. Jesteś szlachetnym człowiekiem. - Po tych słowach poklepał syna po plecach i odesłał go. Kier Douglas wszedł po schodach do swojej sypialni i zawołał służącego, Quina. - Opuszczamy Drumlanrig - rzeki. - Jedziemy do Glengorm. - To z dala od cywilizacji - odparł Quin. Kier roześmiał się w głos. - Bardzo możliwe, że nie. Nigdy tam nie byłem, a ty, jeśli nie chcesz mieć innego pana, pojedziesz ze mną, bo to ma być nasz nowy dom. - Miałbym pana opuścić? Nigdy, siń Byłem przy panu, od kiedy skończył pan pięć lat i ojciec odebrał pana od niani - odparł z urazą w głosie Quin. - Zatem pakujmy się, bo wyjeżdżamy przed świtem. Ojciec pragnie, byśmy się tam znaleźli jak najszybciej. Zima za pasem.

- A po co jedziemy do Glengorm? - chciał wiedzieć Quin. Kier wyjaśnił. - Ach tak - powiedział Quin. - Zatem pana ojciec podsuwa panu bardzo tłusty kąsek. On zawsze pana wyróżniał. Wkrótce zostanie pan lairdem Glengorm. - Jeżeli dziecko, które urodzi pani, okaże się chłopcem, będę tylko jego opiekunem. To on zostanie lairdem - przypomniał słudze Kier. Quin potrząsnął głową. - Jeśli nawet dziecko to chłopiec, to jeszcze będzie musiał być zdrów i dorosnąć. Mało to dzieci umiera? Jedne w pierwszym roku życia, inne zanim dożyją pięciu. O nie, nie, to pan zostanie lairdem Glengorm, sir. - Nie życz tak źle dziecku ani jego matce - rzekł Kier. - Strata męża była wystarczającym nieszczęściem. - To co, wkrótce zostanie pana żoną i urodzi panu więcej dzieci - rzekł z przekonaniem, tonem znawcy życia, Quin. - Zapakuj wszystko - zmienił temat jego pan. - Weźmiemy jucznego konia. Obaj zajęli się upychaniem całego dobytku Kiera Douglasa do sakw podróżnych i do niewielkiej skrzyni. Kiedy skończyli, Quin zebrał swoje skromne manatki i upakował w dwie sakwy przytroczone do siodła. Nie miał niczego więcej. Mężczyźni spali krótko i wstali, kiedy księżyc w pełni zajrzał przez okno do komnaty Kiera. Ubrali się ciepło, a Quin obudził innego sługę, śpiącego w sali, żeby im pomógł zebrać bagaż i załadować na jucznego konia oraz ich dwa wierzchowce. Kiedy służący wykonywali swoje zajęcie, Kier poszedł do kuchni. Zawinął w serwetkę małego pieczonego kurczaka, kawałek chleba i ser. Napełnił bukłaki wodą z winem, po czym wybiegł do sali. Tam zatrzymał się przez chwilę i rozejrzał po miejscu, gdzie spędził wiele radosnych

chwil dzieciństwa i młodości. Wyobraził sobie siedzącą przy ogniu macochę z tamborkiem do haftowania i igłą w ręku. Ujrzał bawiącego się przy niej młodszego brata. Z urodzenia był bękartem, ale miał szczęście i nie zaznał z tego powodu niczego złego. Znał tylko miłość swojej rodziny. Odwrócił się i wyszedł z sali. Na dziedzińcu czekały już osiodłane i objuczone konie. Quin już był w siodle. Kier Douglas dosiadł konia z doskoku, po czym bez słowa wyprowadził wierzchowca za bramę dziedzińca. Quin jechał obok i prowadził jucznego konia. Krajobraz wokół nich jaśniał oproszony lekkim śniegiem. Odbijał się w nim księżyc w pełni, wyraźnie oświetlając drogę, którą mieli podążać. Jechali kilka godzin, po czym zatrzymali się, by dać odpocząć koniom i spożyć skromny prowiant. Schronili się przy kopcu i oparli plecy o kamienie, podczas gdy zwierzęta kręciły się w pobliżu, skrobiąc kopytami warstwę śniegu, aby dostać się do trawy pod spodem. Kier rozwiązał serwetkę, przełamał kurczaka na pół i wręczył go razem z połówką chleba Quinowi. Przekroił też ser na równe części i dał jedną słudze. Posilali się w milczeniu, popijając z bukłaków. Wokół nich panowała głucha cisza, dopiero kiedy słońce zaczęło przezierać przez chmury na wschodzie, ptaki poczęły się kręcić i nawoływać. Mężczyźni wstali, otrzepali nogawice i płaszcze z okruchów. Odwrócili się i niemal równocześnie ulżyli sobie, a potem zaprowadzili konie, by napiły się wody ze strumienia płynącego na skraju polanki, gdzie się zatrzymali na popas. Ruszyli w dalszą drogę. Wczesnym popołudniem ujrzeli niewielki oddział jeźdźców jadący im na spotkanie. Prowadzący ich mężczyzna miał przełożony przez pierś i ramię tartan w kratę w barwach czerni, szarości i bieli. Pozdrowi! dwóch jeźdźców z Drumlanrig.

- Czy jesteś, panie, synem sir Williama Douglasa? - zapytał. - A kto chce wiedzieć? - odparł Kier, uważnie się przyglądając mężczyźnie i jego towarzyszom. - Frang Douglas z Glengorm, milordzie. Wyglądałem cię, bowiem nasza pani rzekła, że pewnie dzisiaj przyjedziesz. Jesteś już na ziemi Glengorm, panie, gdzie cię z serca witamy. Z wielką ulgą dowiedzieliśmy się, że sir William cię do nas przysyła. - Jestem Kier Douglas, Frangu, i nie mów do mnie „milordzie". Jestem tylko nieślubnym synem sir Williama. Ojciec bardzo niepokoi się o Glengorm, skoro moi dwaj krewniacy nie żyją, a pani jeszcze nie urodziła dziecka. Jak to jeszcze daleko? - Godzina, panie, nie więcej. Nasza pani kazała nam zwracać się tak do pana, skoro ma pan przejąć rządy w Glengorm. Pomimo że jest Angielką, to bardzo dobra kobieta i ma nienaganne maniery - rzekł Frang. Kier się uśmiechnął. - Będę szanował panią i troszczy! się o nią - obiecał. - Oczywiście, że tak, panie, przecież jesteś potomkiem sir Williama. Znasz swoje obowiązki względem rodziny. Kiera rozbawiło to oświadczenie, lecz nie odezwał się więcej. Podążali do domu. Okolica wyglądała na wyludnioną. W zasięgu wzroku nie było żadnej ludzkiej siedziby. - Gdzie żyją wasi ludzie? - zapytał Franga. - W wiosce poniżej dworu - padła odpowiedź. - Macie zwierzęta? - pytał dalej Kier. - Tak, panie, ale w zimie trzymamy je bliżej zabudowań. Kiedy nadejdą śniegi, dla bezpieczeństwa zamkniemy je pod dachem - wyjaśnił Frang. Kier pokiwał głową. To było dobrze pomyślane. - Bydło czy owce? - zapytał. -1 to, i to, lecz więcej bydła - padła odpowiedź. Kier nie miał na razie więcej pytań. Jechali w milczeniu do samego Glengorm. Dom rysował się ciemnym

kształtem na niewielkim wzniesieniu. Nie był szczególnie duży, lecz wyglądał dość solidnie i miał kilka kominów, z których unosił się leniwy dym rozwiewający się w chłodnym, popołudniowym powietrzu. W pobliżu stały stajnie, z których wybiegł chłopak, by zająć się końmi. Do przybyszów podszedł jakiś sługa. - Witaj, panie, jestem Tam. Zaprowadzę pana do sali. Moja pani oczekuje twojego przybycia. - Prowadź - rzekł Kier. - A potem pomóż mojemu słudze, Ouinowi, i dopilnuj, żeby wszystkie rzeczy zaniesiono do mojej komnaty. Mam tutaj osobną komnatę, prawda? Tam się uśmiechnął. - Rzecz jasna, panie. Jest kilka sypialni na piętrze nad salą. Tędy proszę. - Poprowadził Kiera do drzwi sali. - Pani czeka. Wrócę i pomogę twojemu słudze. - Dziękuję - odparł Kier. Przystanął i się rozejrzał. To nie było wielkie pomieszczenie, lecz za to ciepłe i przytulnie urządzone. Z jednej strony ustawiono podest ze stołem dla państwa, a za nim wisiał gobelin. Ławy i stoły dla załogi znajdowały się wzdłuż jednej ściany. Rozstawiano je tylko na czas posiłków. Pod drugą ścianą stała stara dębowa szafka, poczerniała ze starości. Kier wszedł głębiej do sali. W wyściełanym fotelu przy ogniu siedziała kobieta, szyjąc ubranka dla dziecka. Przy palenisku drzemało kilka dużych psów. Dwa małe teriery spostrzegły go i podbiegły, poszczekując, żeby się z nim przywitać. Uśmiechnął się i pochylił, by je pogłaskać, po czym podszedł do miejsca, gdzie siedziała Cicely, a psy pobiegły za nim. - Pani - rzekł, stając przed nią. Już tutaj był. Człowiek, który miał odebrać jej Glengorm. Cicely uniosła głowę, by na niego popatrzeć. - Jestem Kier Douglas, syn sir Williama, pani - rzekł. - Jak wiesz, zostałem przysłany, aby zapewnić bezpieczeństwo tobie i Glengorm.

- Witaj w Glengorm, Kierze Douglasie. Mam na imię Cicely - odparła spokojnym tonem. - Jestem wdową po twoim kuzynie. - Gestem wskazała mu fotel. - Usiądziesz, milordzie? Z pewnością masz pytania, na które trzeba odpowiedzieć. - Odwróciła głowę. - Artairze, wino dla pana! - Masz doskonale wyszkoloną służbę, pani - zauważył. - O tak, nieźle się sprawują. - Na razie nie mam pytań, ale kiedy się pojawią, mam nadzieję, że mi na nie odpowiesz, pani. - Wziął od niej niewielki kielich wina, który mu podała, uśmiechnął się do niej, po czym zaczął pić, bo bardzo był spragniony. - Ile czasu spędziłeś dziś, panie, w siodle? - Cicely próbowała podtrzymać uprzejmą rozmowę. - Wyjechaliśmy, kiedy księżyc był w zenicie - odpowiedział. - Jechaliśmy może dziesięć, może dwanaście godzin. - Jedliście coś w drodze? - Tylko raz, o świcie. - Wiedziałam, że dzisiaj przyjedziesz, panie. Dlatego kazałam Mab przyrządzić obfity posiłek, spodziewając się, że będziesz głodny. -Mab? - To kucharka, łan zwykł mówić, że mieszka w tym miejscu tak długo, jak istnieje Glengorm. Jest stara, ale jeszcze pełna życia - wyjaśniła Cicely. - Będzie chciała cię poznać, milordzie. I to ona będzie umiała odpowiedzieć na wszystkie twoje pytania, bowiem ja mieszkam tu dopiero od dwóch lat. Mab zaś jest sercem Glengorm i wie o wszystkim, co się tutaj dzieje, przekonasz się zresztą. Odwzajemni! posłany mu uśmiech. - O tak, będę chciał ją koniecznie poznać - zgodził się. - Mam dla ciebie przygotowaną komnatę, panie. Wcześniej była to sypialnia mojego małżonka rzekła Cicely. - Ma osobne palenisko i małą alkowę dla sługi, jeśli go masz lub zechcesz mieć.

- Dziękuję, pani - odparł. - Mam sługę, który pracuje u mnie, odkąd skończyłem pięć lat. Teraz liczę sobie trzydzieści dwa. - Jesteś więc starszy od mojego męża - powiedziała Cicely. - łan w dniu śmierci mial lat dwadzieścia dziewięć. Och! - ukłuła się w palec i podniosła go do ust. - Nie powinnam mówić i szyć jednocześnie - powiedziała sucho. - To coś dla dziecka, którego się spodziewasz, pani? - zapytał, choć widział po wielkości szytej garderoby, że tak jest. Próbował jednak podtrzymać konwersację. Jeśli z czasem miała zostać jego żoną, musiał ją lepiej poznać. Zastanowił się przez chwilę, czy ona wie wszystko o planach, jakie względem niej miał jego ojciec. - Tak - potwierdziła i uniosła małe ubranko. - Na początku nie ma znaczenia, czy jest ono dla dziewczynki, czy dla chłopca; wygląda tak samo. - Cicely zwinęła ubranko i położyła sobie na kolanach, po czym rzekła szczerze: - Staram się nie płakać, by nie zrobić krzywdy dziecku. To jednak bardzo trudne, milordzie. - Glos jej zadrżał. Kier Douglas nie był człowiekiem skorym do współczucia, lecz gdy zaglądał w błękitnozielone oczy Cicely, serce mu zmiękło. - Czy nie powinnaś pozwolić sobie na plącz, pani? Powstrzymywanie smutku może uczynić więcej krzywdy, niż poddanie mu się. Dlaczego nie poradzisz się Mab? Jej wiek z pewnością dał jej wiedzę o tych sprawach. Cicely zacisnęła usta i kiwnęła głową w milczeniu. - Może masz słuszność, milordzie. Czuję się taka odpowiedzialna za dziecko w moim łonie. To przecież dziedzic Glengorm. Muszę go bezpiecznie wydać na świat. Muszę zadbać, żeby dorósł do wieku męskiego, ożenił się i spłodził następne pokolenie. - Na jej milej twarzy odmalował się wyraz wielkiej troski. - Widzę, że doskonale rozumiesz swoje powinności, pani. Jestem tutaj, żeby zdjąć z twoich ramion ciężar za-

rządzania Glengorm - rzeki Kier Douglas. - Nie musisz się już więcej o nic lękać. - Dziękuję - rzekła cicho Cicely. Po jej policzku spłynęła łza i nagle poczuła wielką słabość. A przecież nie była słaba! Zawsze była silna, łan kocha! ją właśnie za jej hart ducha. Co się z nią nagle stało? Kier Douglas nie wiedział, dlaczego wyciągnął rękę, żeby w geście pocieszenia dotknąć jej splecionych na kolanach rąk. Wtedy popatrzyła na niego wystraszonym wzrokiem i nagle zalała się łzami. Skamieniał i nie wiedział, co zrobić. - Pani... - rzekł tylko bezradnie. Czy wypadało wziąć ją w ramiona i pocieszyć? Zanim się na coś zdecydował, do sali wpadła jakaś kobieta. Przytuliła Cicely i zaczęła ją głaskać po głowie, przemawiając uspokajająco: - No, no, dziecinko, mój kwiatuszku. Popłacz sobie, to już najwyższy czas. Kiedy młodsza kobieta szlochała w niosących pocieszenie objęciach, starsza popatrzyła na Kiera Douglasa i rzekła: - Jestem Orva, służąca lady Cicely, wcześniej jej piastunka. - Ja jestem Kier Douglas, syn sir Williama, przysłany tutaj, żeby zająć się Glengorm. - Wstał. Zostawię cię teraz, żebyś uspokoiła swoją panią. - Dlaczego doprowadziłeś ją do łez, panie? - zapytała podejrzliwie Orva. Kier niemal się uśmiechnął, myśląc, że ta kobieta jest równie opiekuńcza względem swej pani, jak Quin względem niego. - Nic takiego nie uczyniłem. Byłem tylko uprzejmy i pewnie przyszła na tę damę pora, by poddać się wreszcie żalowi - rzekł, po czym odwrócił się i wyszedł z sali, by poszukać Quina.

Rozdział 1 3 Widząc schody na górę, Kier wspiął się po nich aż na podest, skąd wchodziło się na korytarz. - Quin, gdzie jesteś? - zawołał. - Tutaj, mój panie - odpowiedział sługa i wystawi! głowę przez drzwi znajdujące się w połowie korytarza. - Kwatera nie jest tak duża jak u pana ojca, lecz przytulna i czysta. No i jest małe pomieszczenie dla mnie. Kier wszedł do środka i się rozejrzał. Jedno okno z witrażowym szkłem. Płonący ogień w palenisku, ustawiony skosem przy nim fotel. Duże łoże z baldachimem i zasłonami, po jego lewej stronie stolik z lichtarzem, a w nogach skrzynia na ubranie. Jego skrzynia stała pod ścianą. Przy niej znajdował się nieco większy stół, a na nim dzban, misa i ręcznik. - Wystarczy - rzekł, po czym podszedł do misy i nalał do niej trochę wody. - Trzeba zmyć z siebie kurz z podróży przed wieczerzą. - Widziałem panią, panie. To śliczna dziewczyna, ale bardzo smutna - zauważył Quin. - Nadal boleje nad śmiercią małżonka, jak sądzę, i dopiero zaczyna przyjmować do wiadomości, co się stało. Jakiś czas jeszcze będzie go opłakiwać - rzekł Kier. - Ma silne poczucie obowiązku wobec mojego kuzyna nieboszczyka oraz wobec Glengorm, co dobrze o niej świadczy. Quin pokiwał głową.

- A jakże, kobieta poważnie myśląca o rodzinie jest godna zaufania, panie. Będzie dobrą żoną. - Na litość boską, człowieku, zachowaj swoje myśli dla siebie - zbeształ go Kier. - łan Douglas jeszcze nie ostygł w grobie. Rozumiem sposób myślenia mojego ojca i zgadzam się z nim, lecz jeszcze nie nadszedł czas, żeby się oświadczać. Poza tym wpierw ojciec będzie musiał przekonać króla do tego małżeństwa. - Och, na pewno przekona - powiedział z uśmiechem Quin. - Twój ojciec ma dar wymowy. Przekonałby nawet koguta, by zaprosił lisa do kurnika. Sługa nie mylił się w ocenie ojca swojego pana. Sir William Douglas mial dar przekonywania. Niezbyt pewien tego, jak jego syn podejdzie do sprawy wdowy z Glengorm, udał się ze swojej siedziby na pograniczu do Perth. Pogoda zaczęła się już zmieniać, tak że nie mógł być pewien, iż zdoła powrócić do domu przed atakiem zimy. Bardzo ważne było jednak, by król dowiedział się jak najwcześniej o wszystkim, co zaszło w Glengorm. A także, żeby wyraził zgodę na to, co uczynił sir William, czyli na wysłanie Kiera Douglasa do Glengorm w celu obrony ziem i zaopiekowania się wdową. Co jednak najważniejsze, sir William potrzebował królewskiego potwierdzenia na to, że Glengorm należy do Douglasów i że tylko Douglasowie i nikt inny mogą nim dysponować. W innym czasie nie byłoby to trudne, lecz Jakub Stuart ze swoim żądaniem, by każdy laird i hrabia w królestwie udowodni! prawo do swoich włości, nie ułatwia! mu zadania. Sir Williams wiedział, że łan zawiózł stare dokumenty potwierdzające nadanie ziemi jego przodkom i zostawił je królowi do zbadania. Wiedział też, że dokumenty były prawdziwe. Jednak duma królewska została zadraśnięta, kiedy łan Douglas uprowadził lady Cicely Bowen. Jakub Stuart na pewno szukał zemsty. Naturalnie, teraz rzecz się miała zgoła inaczej, łan i jego brat nie żyli.

A jeżeli król nie zatwierdził prawa własności Glengorm, Douglasowie nie mieli prawa zgłaszać roszczeń do ziemi. Sir William wiedział, że będzie musiał postępować w tej materii bardzo ostrożnie. Zastanawiał się, czy najpierw powinien pójść do króla, czy może do królowej. Zdecydował się na króla, żeby niechcący nie urazić jego dumy. Na dworze pomału gromadzili się goście na święta Bożego Narodzenia. W wielkiej sali znajdowały się już dekoracje z sosnowych gałęzi, ostrokrzewu, gałązek i jagód jałowca. Wszędzie porozmieszczano bukieciki rozmarynu przewiązane czerwonymi wstążkami. Były tam także woskowe świece, a palące się latarnie wydzielały różany zapach. Paleniska napełniono dużymi polanami, wokół których tańczyły płomienie ognia. Sir William zręcznie porusza! się wśród tłumu, tu i ówdzie natykając się na znajomych, z których jednym się nisko kłaniał, a innych pozdrawiał. Wreszcie dotarł do miejsca, gdzie stał król ze swoim stryjem. Sir William czekał pokornie, aż zostanie rozpoznany. Jakub Stuart wiedział o jego obecności, bo naczelnik Douglasów poczuł na sobie przelotne spojrzenie królewskich oczu. Prowadził jednak władczą grę ze swoimi wielmożami, po to, by wiedzieli, gdzie jest ich miejsce. Sir William był dość mądry, aby zdobyć się na cierpliwość, która po niedługim czasie została nagrodzona. - Sir Williamie! - powitał go jowialnie król, jakby właśnie spostrzegł jego obecność. - Witaj na naszym dworze! Pewien byłem, że nie ujrzę cię przed nadejściem wiosny. - Nie powinienem był opuszczać pogranicza, miłościwy panie, ale mam wieści, które powinniście poznać. Naturalnie poczekam, aż wasza wysokość będzie mial czas - powiedział sir William, a w duchu pomyślał: - Świetnie, dwakroć wzbudziłem jego ciekawość: samym przybyciem i zagajeniem.

Król pokiwał głową, po czym się odwrócił, lecz Atholl szepnął mu coś do ucha i król odwrócił się znowu. - Chodź - rzekł, po czym poprowadził sir Williama do najbliższej niszy. - Czyżby na granicy wybuchły niepokoje, milordzie? Czy to może Anglicy? Nie mogę sobie wyobrazić niczego innego, co przygnałoby cię do Perth wraz z na dobre nadchodzącą zimą. - Mój krewny, laird Glengorm, zosta! zabity. Jego brat także - zaczą! cicho sir William. - Nie ma żadnycłi męskich potomków, chyba że dziecko, które nosi pod sercem lady Glengorm, okaże się synem. Wysłałem do Glengorm jednego ze swoich synów, by bronił tej ziemi i opiekował się damą. Dziecko ma się urodzić na wiosnę. - Dlaczego Glengorm nie żyje? - zapytał zdziwiony i zaciekawiony król. Sir William opowiedział królowi historię z Grahame'ami. - Wyciął ich wszystkich? - W głosie króla zadźwięczało uznanie. - Wszystkich, który owego dnia stanęli przeciw niemu, miłościwy panie. Wielu Grahame'ów jeszcze zostało. Mnożą się jak króliki latem. Uważam jednak, że sporo czasu upłynie, zanim nas okradną albo na nas napadną - rzekł sir William. - Nie przyjechałeś do Perth osobiście tylko po to, żeby mi o tym opowiedzieć. Mogłeś to załatwić przez posłańca - rzekł przenikliwie król. - Czego ode mnie chcesz, milordzie? - Tylko tego, co zgodnie z prawem należy się Douglasom - odparł śmiało sir William. - Chcesz prawa własności Glengorm - zgadł król. - Tak, wasza wysokość, tego pragnę. Glengorm to ziemia Douglasów i powinna pozostać w naszych rękach. - Jeżeli zwrócę ci dokumenty, bo moi doradcy orzekli, że są ważne, to, tak na marginesie, kogo tam postawisz? Przygraniczna siedziba wymaga silnego człowieka. Czy

ten twój syn da sobie radę z zarządzaniem Glengorm i obroni je przed napaścią? - Tak - odparł sir William. - Jednak, jeśli dama powije syna, to zgodnie z prawem dziedziczenia on będzie w przyszłości lairdem. Wtedy mój syn tam zostanie, aby wychować chłopca. Córka natomiast otrzyma dobry posag, lecz nie może zostać dziedziczką Glengorm, jako że siedziba na pograniczu wymaga, by bronił jej mężczyzna. Król roześmiał się, widząc, jak wracają do niego jego własne słowa. - Nie chcesz być jak stary Gordon, prawda? - chrząknął. - Mąż jego córki przyjął nazwisko Gordonów, ale prosta linia wygasa na Huntleyu. - Prosta linia w Glengorm zależy od płci dziecka damy - powiedział grobowym głosem sir William. - A dama? - spytał Jakub Stuart. - Z przyzwoleniem waszej wysokości pragnąłbym, by poślubiła mojego syna, Kiera - odpowiedział sir William. - Trzeba wam wiedzieć, miłościwy panie, że jego matka pochodziła ze Stuartów. - Tego nie wiedziałem - odparł, zaskoczony po raz kolejny, Jakub Stuart. To z powodu wieloletniego przebywania poza Szkocją było wiele rzeczy, których musiał się dopiero nauczyć. - Była daleką kuzynką waszej wysokości. Owdowiała. Albany zabronił nam się pobrać, lecz nasz syn mimo to przyszedł na świat. To dobry człowiek i zdolny rycerz. Możecie na nim polegać, miłościwy panie - wyjaśnił królowi sir William. - Wierzę, że sami powierzylibyście Glengorm Kierowi, gdyby zaszła taka potrzeba. On nie zawiedzie. Ku jego zaskoczeniu król pokiwał głową. - To może być dobre rozwiązanie. A potem jeszcze sir William zaskoczy! sam siebie: - A posag damy? - zapyta!. - Czy go jej zwrócicie, miłościwy panie? Tym razem wychodzi za mąż za twą zgodą i aprobatą.

- Oddam jej pozostałą część - zgodził się władca. - Może wtedy jej ojciec przestanie nękać złotnika w Londynie, który ciągle śle listy do złotnika w Edynburgu, od którego otrzymałem pieniądze damy. Złotnik nie ma śmiałości mnie obrazić, ale jest przerażony, bowiem jego angielski partner twierdzi, iż pieniądze miał prawo oddać wyłącznie lady Cicely. Hrabia Leighton mu zagroził. Ja z kolei obiecałem królowej, że jeśli urodzi mi syna, zwrócę Cicely część posagu. Chociaż jest już przy nadziei po raz trzeci, jak dotąd powiła dwie córeczki. Są, dzięki Bogu, zdrowe i silne. Zamierzam wydać najstarszą, Małgorzatę, za delfina Francji. Pewnego dnia zostanie królową, sir Williamie. Tak, możesz przekazać Cicely, że kiedy poślubi twojego syna, zwrócę mu jej posag. - Naturalnie, dla Kiera jest jeszcze za wcześnie, by zalecać się do damy - zauważył sir William. Nieszczęsna jest jeszcze w żałobie po naszym krewnym, bo łan odszedł niespełna dwa miesiące temu. Czy mógłbym porozmawiać z królową, wasza wysokość? Rad bym jej opowiedzieć o tych wydarzeniach. - Nie, wracaj nad granicę, zanim sypnie naprawdę duży śnieg - rzekł Jakub Stuart. - Wiem, że nade wszystko pragnąłbyś być tam. Sam powiem królowej, co się stało. Możesz przekazać lady Cicely wyrazy współczucia i szczerej przyjaźni. Miej jednak na względzie, że będę potrzebował walecznych mężów z Drumlanrig oraz z Glengorm na wyprawę na północ przeciwko lordowi z wysp. Spodziewajcie się wezwania i nie zapomnijcie wtedy, jaką dzisiaj okazałem wam dobroć. Zwróć się do mego sekretarza, a on odda ci dokumenty Glengorm, żebyś je zabrał dla syna. Król skłonił lekko głowę i wyszedł. Sir William poczuł wielką ulgę, że jego podróż zakończyła się tak wielkim sukcesem i że tak łatwo osiągnął wszystko, co chciał. Naturalnie, teraz on i jego syn byli winni królowi przysługę, za którą należało zapłacić

na każde żądanie, przy czym zazwyczaj królowie nie prosili o drobne przysługi. Poleci Kierowi zacząć ćwiczyć ludzi do walki, tak aby, gdy tylko przyjdzie rozkaz, mogli wymaszerować nie tylko z Drumlanrig, lecz i z Glengorm na północ, służyć królowi. Pozostał na nocleg w pałacu Scone, śpiąc w stajni ze swoim wierzchowcem. Nazajutrz przed wyjazdem odnalazł królewskiego sekretarza, by odebrać dokumenty potwierdzające prawo do ziemi, starannie zapakowane w miękki skórzany woreczek. Udał się prosto do Glengorm. Boże Narodzenie było za pasem. *** Kier ucieszył się na widok ojca, Cicely również. - Przywiozłem akt własności Glengorm - powiedział jej sir William. - Został sprawdzony i zatwierdzony przez urzędników królewskich. Przywożę ci także, pani, pozdrowienia i wyrazy przyjaźni od Jakuba Stuarta. Cicely zaśmiała się nieznacznie. - Przypuszczam, że niczego byś, panie, nie przywiózł, gdyby mój małżonek żył. Mimo to rada jestem, że dziedzictwo naszego potomka zostało uznane i zatwierdzone. To pocieszające, że moje dziecko będzie się cieszyć łaską tego władcy. - Mój syn bezpiecznie przechowa dokument - rzekł z uśmiechem sir William i wręczył mieszek Kierowi. - Naturalnie - odparła Cicely głośno, myśląc w duchu: - A więc to tak. Niewiele jednak mogła z tym uczynić. Męczyła ją tylko jedna myśl, czy w ogóle pozwolą jej nienarodzonemu synowi, by dostał przynależne mu z mocy prawa dziedzictwo? Wyczuwała jednak, że nie był to odpowiedni czas, by drążyć tę kwestię. - W sali w ogóle nie czuje się świąt - zauważył sir William.

- Mamy żałobę - przypomniała mu Cicely. - Zechcesz zasiąść do stołu i się posilić, milordzie? Później, wieczorem, kiedy Cicely opuściła salę, sir William pouczył syna: - Nie pozwól, by uczyniła z nieboszczyka świętego, Kierze, łanowi było do tego daleko. Wkrótce zostaniesz tutaj panem. Ludzie Glengorm nie powinni stanąć przed przymusem wyboru, komu mają być wierni. Nawet jeśli ona urodzi chłopca, w istocie i tak będziesz pąnem, póki chłopak nie urośnie. Do czasu narodzin dziecka lady Cicely musi odłożyć na bok opłakiwanie małżonka. A ty powinieneś ożenić się z nią najszybciej, jak się da. Nie chcę najmniejszego ryzyka, że pojawi się inny konkurent czy że wasza relacja zostanie mylnie odczytana. - Poślubi mnie, ojcze. Nie musisz się lękać, że znajdzie innego - zapewnił Kier. - Porozmawiam z księdzem przed jutrzejszym wyjazdem - powiedział ojciec. Ambroży Douglas wysłuchał planów sir Williama na temat Glengorm rankiem następnego dnia. Nie sprzeciwia! się naczelnikowi klanu. Cicely rzeczywiście należało wydać za mąż jak najszybciej dla jej własnego bezpieczeństwa i dla dobra dziecka, które nosiła w swoim łonie. Niepokoiło go jedynie, że jeśli Kier będzie part do małżeństwa na siłę, wdowa mu odmówi. - Jeśli odmówi, nie będę mógł jej zmusić, milordzie. Czy twój syn jest mężczyzną, który potrafi kobietę uwieść i zwyciężyć? Czy uczyni to tylko dlatego, że tak mu kazano, i dlatego, że mu się to opłaci? - powiedział szczerze ksiądz. - Mamy pozwolenie od króla - przypomniał sir William. - Tak, i w tym jest pewien kłopot. Otóż dama otrzymała od swego ojca przywilej wyboru męża. Król miał przekazać jej posag, kiedy już to uczyni. Wiesz dobrze, co się zdarzyło. Nie wybaczyła nigdy tego królowi, choć dla lana nie miało to znaczenia i stale jej to powtarzał.

Jeśli teraz spróbujesz zaciągnąć ją przed ołtarz, powołując się na to, że król zgodził się na ten związek, to już drżę na samą myśl, co uczyni lady Cicely. - Jakub Stuart zwróci jej także nierozdaną część posagu - powiedział księdzu sir William. - Czy to nie zmieni jej postawy? Poza tym potwierdził ważność aktu własności Glengorm. - To, że król właśnie teraz postanawia oddać jej posag, tylko ją rozgniewa - rzekł ojciec Ambroży. - To trudna sprawa, przyznaję, lecz jeśli twój syn uczyni wysiłek, by uwieść panią, wówczas macie dużą szansę na wprowadzenie planu małżeństwa w życie. Sam z nim o tym porozmawiam. Kiedy przyjdzie na to pora, będę ją zachęcał, by przyjęła twego syna na męża. Obojętnie, czy urodzi chłopca, czy dziewczynkę, Glengorm potrzebuje więcej niż jednego dziedzica. - Bardzo dziękuję za pomoc, Ambroży - rzekł sir William. - Ojciec byłby dumny z ciebie i z tego, że stawiasz zawsze rodzinę na pierwszym miejscu. - Na pierwszym miejscu stawiam Boga, synu. Zawsze o tym pamiętaj - ksiądz znów zdobył się na szczerość. *** Sir William wyjechał. Nadeszło święto Trzech Króli i zima rozgościła się na dobre. Okalające Glengorm góry były białe od śniegu. Jezioro zamarzło. Cicely widziała je dobrze z okna swojej sypialni przez gałęzie ogołocone z liści. Martwiła się, że Grahame'owie mogą z tego skorzystać, aby zaatakować wioskę i dwór. - Nie, pani - uspokajał Kier. - Pamiętaj, że łan kazał zbudować redutę. Zakończono ją w połowie grudnia. Trzymamy na niej straż we dnie i noce. Jeśli Graha-me'owie okażą się na tyle głupi, żeby przyjść tutaj znowu, jesteśmy gotowi na ich przyjęcie. Nie przyjadą jednak, bo

mój kuzyn pobił ich srodze. Kobiety będą opłakiwać poległych przez cale lata. - Ja także - oświadczyła Cicely. - Tak bardzo kochałaś lana Douglasa? - zapytał. - Szanowałam męża, i tak, z czasem go pokochałam - odparła Cicely, nieco rozzłoszczona. - Mówią, że nawet letnia miłość, utracona, zaczyna gorzeć bez umiaru - zauważył kąśliwie Kier. Znudziła go już jej gra umęczonej wdowy. Nie miał wątpliwości, że naprawdę zaczęła szanować jego kuzyna i że nawet darzyła go ciepłym uczuciem, lecz nigdy nie była w nim prawdziwie i głęboko zakochana. - Jak możesz mówić takie nieprzyjemne rzeczy? - zawołała. - Bo to prawda. - Kochałam lana! - Pewnego dnia pokochasz, pani, innego. - Nigdy już nikogo nie pokocham! Kier roześmiał się w głos. - Ależ pokochasz. Opowiedziano mi, jak mój kuzyn schwyta! cię, pani, niczym prosiaka na targ i przywiózł na pogranicze. To mało romantyczny początek miłosnego związku. - Musiał mnie wykraść. - Cicely broniła lana, choć istotnie był to okropny początek. - Gordonowie nie dopuszczali do mnie nikogo. - Jeśli ja bym chciał uderzyć do ciebie w konkury, pani, a przepędzałby mnie inny, który chciałby cię mieć, znalazłbym sposób - powiedział. - Doprawdy? A jak byś się do mnie zaleca! pod samym nosem Gordonów? - zapytała. - Wkradłbym się w nocy do twojej sypialni. Twoje protesty uciszyłbym słodkimi pocałunkami i gorącymi pieszczotami, póki nie zgodziłabyś się zostać moją żoną. Sprawiłbym, żebyś się we mnie zakochała, a wtedy ani

Gordon, ani król nie zdołaliby udaremnić naszego małżeństwa - powiedział. - łan mnie kochał - rzekła Cicely. - Kochał mnie tak bardzo, że naraził się na gniew króla, żeby mnie dostać. Kosztowało go to mój posag, ale kochał mnie mimo wszystko. Bezczelne słowa Kiera Douglasa sprawiły, że ogarnęła ją fala gorąca. Dziecko zaczęło się kręcić w jej łonie. Czyżby się zarumieniła? Nie wiedziała, bo czuła, że pali ją cale ciało, a nie chciała dotykać dłońmi policzków, by nie poznał, że jego słowa wywarły na niej jakiekolwiek wrażenie poza słusznym wzburzeniem. - To prawda - przyznał Kier. - Krążyła nad granicą opowieść o tym, jak łan Douglas straci! rozum dla ładnej angielskiej dziewki. Ku jego zaskoczeniu Cicely podjęła rękawicę. - Sprawia ci przyjemność dokuczanie mi, panie? Czemu ma to służyć? - spytała pełnym słodyczy tonem. - Jestem pewna, że są lepsze zajęcia, którym powinieneś teraz poświęcać czas. Czy rachunki są uzupełnione? Mój ojciec zawsze bardzo starannie prowadził rachunki. Rzecz jasna, odkąd łan pozbył się służącej o imieniu Be-thia, nie ma już kto okradać jego spiżarni. To znacznie ułatwiło prowadzenie ksiąg. - Rachunki są prowadzone na bieżąco - odparł sucho. - A wiesz, ile urodziło się już jagniąt? Owce to tak niemądre stworzenia, że rodzą swoje małe akurat w czasie najgorszej zimy. My oczywiście musimy je skrupulatnie liczyć, prawda? - Jak dotąd urodziło się piętnaście jagniąt, w tym dwie pary bliźniąt - odparł Kier i poczuł rozbawienie. Oto Cicely pokazywała nową twarz. Miała charakter. Czy okaże ten charakter także w łożu po ślubie? Mial nadzieję, że tak, bo lubił namiętne partnerki. Dodawało to uciechom łoża pikanterii.

- Doskonale, mój panie. Zatem życie podąża właściwym torem - pochwaliła Cicely. Od tego popołudnia ścinał się z nią regularnie i po paru tygodniach dostrzegł, że Cicely nie obnosi się już po całych dniach z żałobnym obliczem. Jej lepszy nastrój odbił się natychmiast na nastroju służby, łan Douglas nie mógł zostać zapomniany zbyt szybko, ale przynajmniej zostawiono go już w spokoju, po to, by wszyscy mogli dalej żyć swoim życiem. *** Nadszedł marzec i rozpoczęło się niecierpliwe wyczekiwanie na dziecko Cicely. Minął tydzień. Potem dwa tygodnie i trzy. Ze zboczy gór zniknął śnieg. Na jeziorze stopniała lodowa pokrywa, na której jeszcze miesiąc temu mężczyźni z wioski towarzyszyli Kierowi w grze polegającej na popychaniu małego kamiennego krążka do celu zwanego bramką. Teraz na miejscu bramek migotała tafla błękitnej wody. Na dobrze ogrzanym przez słońce kawałku ziemi, koło drzwi kuchennych, zakwitły pierwsze żonkile. Wreszcie pewnego ranka Cicely ogłosiła, że czuje rozpoczynający się poród. - Bolało mnie całą noc - powiedziała do Mab. - Idź i przyprowadź akuszerkę Agnes oraz Marię Douglas. Tam usłyszał słowa pani i natychmiast wybiegł z sali. Wkrótce wróci! w towarzystwie dwóch kobiet. Maria natychmiast przejęła dowodzenie. - Rozłóż czyste grube prześcieradło na wysokim stole - poleciła Unie. Agnes energicznie zajęła się Cicely. - Jak się pani czuje? - zapytała. - Zupełnie jakby mnie rozdzierano - wyznała Cicely. - Musisz mi pomóc, bo jedyne dziecko, którego poród widziałam, to dziedzic Ben Duff.

- No nie ma co się bać, to zwyczajna rzecz w życiu kobiety - uspokajała Agnes. - A na to dziecko wszyscy bardzo czekamy. - Zaczęła przechadzać się z Cicely po sali. Tymczasem Maria dopilnowała, żeby stół nakryto prześcieradłem, wniesiono kołyskę, stos ręczników i płócien, i postawiono kocioł z wodą nad ogniem. Dzień mijał. Cicely do popołudnia chodziła tam i z powrotem albo odpoczywała przy palenisku. Bardzo chciało jej się pić, lecz pozwalano jej tylko na parę łyków wina z wodą. W końcu kazano wyjść z sali męskiej służbie. Cicely z pomocą kobiet ułożyła się na stole, który teraz miał służyć za miejsce do rodzenia. Maria stanęła przy głowie i podpierała jej ramiona, podczas gdy Agnes zajrzała między rozłożone uda rodzącej i pokiwała głową. Wreszcie popatrzyła w górę. - Urodzi się już wkrótce - obwieściła. - Och! - jęknęła Cicely, kiedy nowy silniejszy ból targną! jej ciałem. Teraz Agnes i Maria zaczęły udzielać jej rad. Nauczyły ją, jak złagodzić ból odpowiednim oddechem. Naradziły się, zanim oznajmiły, że powinna zacząć już przeć, kiedy poczuje następny skurcz. Do sali wszedł cicho Kier Douglas. Ani Agnes, ani Maria nie ośmieliły się mu powiedzieć, by wyszedł, bowiem wiedziały, że sir William będzie żąda! od syna świadectwa, że na własne oczy stwierdził pleć dziecka przy narodzinach. Kier zajął miejsce Marii za Cicely i podpiera! jej ramiona mocnymi rękami. Cicely poczuła obcy dotyk i zerknęła do tyłu. Ich oczy się spotkały. Rozumiała powód jego obecności i się nie sprzeciwiła. Gdyby nawet chciała, nie miała na to czasu, ponieważ bóle, które teraz nadeszły, były bardzo silne. Chciała tylko, żeby się skończyły. Krzyknęła. Jej czoło pokryły drobne krople potu. Obie kobiety zawołały zgodnie: - Przyj! Przyj!

Cicely zebrała wszystkie siły i uczyniła, co jej kazano. Ból ustąpił. Po chwili jednak pojawi! się znowu. Krzyknęła raz jeszcze. - Przyj mocniej! Jeszcze mocniej! - zawołała Maria. -1 jeszcze raz, dziewczyno! Jeszcze! - Główka już wyszła - obwieściła Agnes. Ogarnięta jeszcze jednym przypływem okropnego bólu, już bez zachęty, Cicely zebrała siły i jęła przeć tak mocno, jak umiała. Dyszała ciężko z wysiłku, kqszulę miała przesiąkniętą potem. Pokonana słabością mocno oparła się o Kiera. - Widać ramionka - zawołała Agnes. - Już nie mam siły - jęknęła Cicely nagle zupełnie wyczerpana. - Doskonale ci idzie, pani - szepnął Kier. - Jeszcze tylko trochę i dziecko przyjdzie na świat. Jesteś zdrową kobietą. Jego oddech ogrzał jej ucho. Przeszył ją lekki dreszcz, który wprawił ją w zakłopotanie. W tej chwili jednak nadszedł kolejny ból. Krzyknęła. - Mocno! Mocniej, jeszcze mocniej! - zawołała Agnes. - Już nie mogę - jęczała Cicely. - Dziecko jest już prawie na świecie - powiedziała Maria. - Musisz to zrobić dla lana! Cicely znalazła siłę, której, jak sądziła, już nie miała. I nagle poczuła, jak dziecko wyślizguje się z jej ciała. Rozległ się plącz. - Śliczna dziewczynka - zawołała Maria Douglas, choć ton jej głosu zdradzał rozczarowanie. Cicely zalała się Izami. - Matko Przenajświętsza! Zawiodłam lana! Zawiodłam Glengorm! Szlochała tak żałośnie, że aż dziecko ucichło. - Ależ nie - rzekła Maria. - Mamy dziedziczkę. Zdrową, silną dziewczynkę, jaśnie pani. Wcale nas nie zawiodłaś. Masz dla niej imię?

- Joanna. - Cicely pociągnęła nosem i podniosła głowę, żeby zobaczyć dziecko. - Na cześć mojej przyjaciółki królowej. Uzgodniliśmy to z łanem. Och, Boże! Dlaczego nie mogła urodzić syna? Nie była głupia. Wiedziała, że Douglasowie nie wypuszczą Glengorm ze swoich rąk. Ich syn zostałby lairdem. Ich córka to po prostu ich córka. Dziecko, umyte i zawinięte, włożono w ramiona matki. Cicely popatrzyła na nie. - Śliczne dzieciątko - powiedział cicho Kier Douglas. - Nie sądzisz, że jest podobna do lana? - zapytała Cicely. - Wykapany łan - potwierdził gorliwie, chociaż w rzeczywistości nie dostrzegał w dziecku niczego znajomego. - Doskonale się spisałaś, pani - powiedział. - Nie dość dobrze - powiedziała cichutko Cicely. Kiedy Cicely urodziła łożysko, została umyta i przebrana w czystą koszulę, a Kier Douglas zaprowadził ją na górę do sypialni, gdzie czekała już na nią Orva. Służąca Cicely, która opiekowała się nią od dzieciństwa, nie była w stanie patrzeć, jak jej podopieczna przechodzi przez męki porodu. Teraz wybiegła jej na powitanie. - Zawiodłam - rzekła krótko Cicely. - Dziewczynka? - domyśliła się Orva. - Tak, maleńka dziewczynka. Maria Douglas zaraz ją tutaj przyniesie. Sesi i Una wniosły do sypialni kołyskę i postawiły w pobliżu paleniska. - Cóż, wola boska - powiedziała fatalistycznie Orva. - Zdrowa? - Zdrowiuteńka - odparła Maria, wchodząc do sypialni z Joanną. - Proszę! - Wręczyła dziecko Orvie. Zobacz sama. Orva wzięła zawiniątko i przyjrzała się dziewczynce. - Oczka ma po mojej pani, ale wszystko inne po Douglasach - obwieściła Orva, po czym oddała dziecko

Cicely, która leżała już w łożu. - Chcesz ją potrzymać, pani? - Na chwileczkę - zgodziła się Cicely i wzięła Joannę z rąk Orvy. Popatrzyła na maleństwo i zaskoczona zobaczyła, że i córeczka jej się przygląda. Roześmiała się. - Córka lana jest, zdaje się, tak samo zuchwała jak jej ojciec. Popatrzyła na Marię Douglas. - Zostaniesz .matką chrzestną Joanny? - zapytała. - Będzie to dla mnie zaszczyt, jeśli się zgodzisz. - To ja będę zaszczycona, pani - odpowiedziała Maria. - Tak, zostanę chrzestną Joanny. Przyda się jej kobieta Douglasów, żeby ją nauczyć, jak pokierować wrodzoną zuchwałością - dokończyła żartobliwie. Kiedy Joanna Douglas miała tydzień, jej stryjeczny dziadek, ojciec Ambroży, ochrzci! ją w wiejskim kościele w obecności Marii Douglas w roli matki chrzestnej i Kiera Douglasa w roli ojca chrzestnego. Dzień by! słoneczny, co potraktowano, przy widocznie doskonałym zdrowiu niemowlęcia, za dobry znak. Pod koniec kwietnia do Glengorm przyjechał sir William Douglas. Cicely domyślała się powodu jego odwiedzin. Od narodzin Joanny służba i klan okazywali więcej szacunku Kierowi. Nie trzeba było szczególnej bystrości, by rozumieć, że Douglasowie nie mają zamiaru pozwolić, aby poprzez małżeństwo ich ziemie wpadły w ręce innego rodu. Kiedy sir William przyjechał i rozsiadł się w wielkiej sali, to właśnie powiedział. Z ulgą zobaczył, że Cicely się nie rozpłakała w proteście przeciwko jego postanowieniu. - Oczywiście, milordzie - rzekła ze spokojem. - Co jednak stanie się z moją córką? Joanna jest z mocy prawa dziedziczką lana Douglasa. Jeśli oddasz Glengorm komu innemu, co z nią będzie? Czy zechcesz dać jej uczciwą rekompensatę w zamian za Glengorm?

- Dam - obiecał sir William. - Zapewnię jej godny posag w monecie i dobrach. Rękojmia, że działam w dobrej wierze, przyjedzie tu do ciebie za parę tygodni. To skrzynia z wyprawą, pierwszy wkład w jej przyszłość. Zdeponuję także u złotnika, którego sama wybierzesz, pięć sztuk złota o pełnej wadze i dwadzieścia sztuk srebra dla Joanny. To wszak moja krew. - Dziesięć sztuk złota - powiedziała spokojnym tonem Cicely. - Jest córką lairda, a Glengorm jest warte daleko więcej niż pięć sztuk złota i dwadzieścia sztuk srebra. Chcę dziesięciu sztuk złota i stu sztuk srebra. - Pani! Uczynisz ze mnie żebraka. Osiem sztuk złota i pięćdziesiąt srebra. - Dziesięć sztuk złota - powiedziała Cicely, niespodziewanie stanowczym tonem. - A także siedemdziesiąt pięć sztuk srebra. Na mniej się nie zgodzę, milordzie. Jeśli nie uposażysz godnie mojej córki, udam się do króla. Pamiętasz, przesłał mi wyrazy przyjaźni, a królowa Joanna sama mając dwie córki, wstawi się w tym względzie za mną u króla. Sir William Douglas roześmiał się. - Słyszałem, jak mówiono, że twój ojciec potrafi w potrzebie być twardym człowiekiem interesu. Znać, że uczyłaś się od niego, pani. Zatem, zgoda, dziesięć sztuk złota i siedemdziesiąt pięć sztuk srebra! - Dziękuję z serca za twoją szlachetność, milordzie - rzekła ze słodyczą Cicely. - Teraz jeszcze mam do ciebie jedno pytanie. Czy Joanna i ja możemy zamieszkać w Drumlanrig? Nowy laird i jego przyszła rodzina z pewnością nie potrzebują mieć tutaj wdowy i dziecka poprzedniego pana Glengorm. Rzecz jasna, dom jest na to za ciasny. - Cicely spodziewała się, że sir William wyznaczy Kiera na nowego lairda, lecz pomyślała, że lepiej dla niej będzie udawać nieświadomą i zaskoczoną jego postanowieniem. Było to coś, czego w dzieciństwie nauczyła ją i Jo, jej opiekunka, Joanna z Nawarry:

„Nigdy nie pozwólcie mężczyźnie się dowiedzieć, że jesteście od niego bystrzejsze, ani też, że spodziewacie się, co uczyni. Jeśli okażecie się zbyt bystre, nie będzie tego w was lubił i stanie się uważniejszy w mowie, kiedy znajdziecie się w pobliżu. Kobiety dowiadują się wiele, udając niewiedzę, a mężczyźni mają skłonność nie zwracać na nie uwagi, kiedy prowadzą z innymi mężczyznami poważne rozmowy". - Dlaczego, moja droga? - zaczął sir William i uśmiechnął się szeroko, jakby za chwilę miał jej podarować coś wspaniałego. - To mój syn, Kier zostanie tutaj nowym lairdem. Ty i twoje dziecko pozostaniecie we własnym domu. - Glengorm potrzebuje dziedzica - zauważyła Cicely, nagle zaniepokojona. - W rzeczy samej! - potwierdził jowialnie sir William. - Król udzielił zgody na twoje małżeństwo z moim synem, pani. Nie udało ci się z łanem, uda się z Kierem. - Uśmiechnął się szeroko. - To naprawdę doskonałe rozwiązanie wszystkich problemów. Kier musi się ożenić, a i ty nie masz przed sobą żadnych innych możliwości. Cicely milczała złowrogo. Jej umysł gorączkowo pracował, starając się znaleźć inne możliwości. Najpierw nie mogła znaleźć żadnej. Była wszak wdową bez majątku, w obcym kraju i z małym dzieckiem. - Czy nie mam w tym względzie żadnego wyboru, milordzie? - zapytała lodowatym tonem. - Mogę zawsze wrócić na dwór do mojej pani. Tak! To było wyjście! Joanna wychowa się w królewskim dziecińcu z księżniczkami Małgorzatą i Izabelą. A Cicely znów będzie służyła Jo. W ogóle nie potrzebowała męża. - Król na to nie pozwoli, moja pani. Chce, żebyś po raz drugi wyszła za mąż, jak szanowana niewiasta twojego stanu powinna - rzekł sir William, po czym do-

dał: - Król Jakub zgodził się także zwrócić twojemu nowemu małżonkowi ocalałą część posagu. Kier Douglas wstrzymał oddech w oczekiwaniu. Nie czekał długo. - Co takiego? Król zwróci tę część posagu, którego jeszcze nie ukradł, czy dobrze pojmuję? Jak on śmie? Jak on śmie? - zakipiała wściekłością. - Nie dał tego, co z mocy prawa było moje, łanowi, ale da to twojemu synowi? Och! Nie mogę w to uwierzyć! To zbyt wiele. Zabierasz Glengorm Joannie i dajesz twojemu synowi. Król zabiera mój posag, żeby przekupić Gordonów. Czy wy tu w tej Szkocji w ogóle nie macie honoru? Odwróciła się i wypadła z sali. - Po co, na wszystkie świętości, powiedziałeś jej o wszystkim? - naskoczył na ojca Kier. - Była skłonna pogodzić się z tym, że zostanę tutaj lairdem. Dlaczego czułeś, że należy powiedzieć więcej, ojcze? Nie mogłeś mi pozwolić pozalecać się do niej i zdobyć jej przychylność? - Teraz jesteś lairdem Glengorm - odpowiedział ojciec. - Masz już ponad trzydzieści lat. Najwyższa pora, byś się ożenił. A im szybciej się ożenisz, tym szybciej dasz żonie dziecko. Glengorm potrzebni są następcy. Zdobywaj jej przychylność już po ślubie. - Ojciec Ambroży nie da nam ślubu, jeśli nie będzie chciała - rzekł Kier. - A uważasz, że po tym wszystkim będzie chciała? - Zaciągnij ją przed ołtarz wszelkimi środkami, jakie okażą się konieczne, Kierze. Glengorm potrzebni są synowie, a Jakub Stuart planuje już wkrótce wyprawę na północ. Douglasowie będą musieli odegrać swoją rolę w podporządkowaniu królowi lorda wysp - wyjaśnił synowi sir William. - No i żałować tych klanów, które nie pomaszerują z królem. - Na rany Chrystusa! - jęknął cicho Kier Douglas.

- Tak, tak, wszyscy wolą żyć w pokoju, lecz królowie mają ambicje i ci, którzy ich otaczają, także mają ambicje. Tylko tyle możemy zrobić, by pozostać wiernymi i bezpiecznie utrzymać swoje ziemie. Jakubowi Stuartowi winniśmy przysługę, Kierze. To za jego przyzwoleniem jesteś lairdem Glengorm, bo mógł oddać tę ziemię komuś innemu. Sir William nazajutrz wybrał się do domu. Nie zobaczył już Cicely, która nie wychodziła ze swojej sypialni. Przed wyjazdem jednak pohuśtal w ramionach maleńką Joannę uradowany urodą dziecka i jego dobrym zdrowiem. - Jest śliczna i silna - powiedział do Kiera. - Opiekuj się dobrze córeczką lana, ona ciebie będzie nazywać swoim ojcem. - Po czym oddał dziecko Orvie i wyruszył w drogę. Kier Douglas patrzył w ślad za odjeżdżającym. Potem wrócił do sali, gdzie ku swojemu zaskoczeniu zastał Cicely siedzącą przy krosnach i tkającą niedawno rozpoczęty gobelin. - Już pojechał - powiedział Kier. - Nie wyjdę za ciebie za mąż, milordzie - odparła. - Właśnie, że wyjdziesz. Oboje mamy zobowiązania wobec Glengorm. Jestem jednak rozsądny. Dam ci miesiąc, żebyś przywykła do myśli o nowym mężu. Porozmawiaj z Marią Douglas, by poszukała dla małej dobrej mamki. Nie mam zamiaru pozwolić, żeby mi odmawiano moich praw. Potrzebujemy syna i dziedzica. Cicely poderwała się z fotela. - Jak śmiesz wydawać mi rozkazy, panie! Nie jestem twoją żoną i nigdy nią nie będę. A moja córka będzie piła mleko z mojej piersi, a nie z piersi jakiejś obcej kobiety. Nie mam jej nic innego do zaoferowania. - Masz jej do zaoferowania swoją miłość - powiedział. - Jeżeli ty nie porozmawiasz z Marią Douglas, to ja to zrobię, Cicely. My w tej chwili nie prowadzimy negocja-

cji. Gdyby mój ojciec nie powiedział wczoraj tylu niefortunnych słów, poświęciłbym ci więcej czasu i należycie się do ciebie pozalecał. Wydaje się jednak, że żadne z nas nie ma już czasu. Król szykuje się do wyprawy na północ. Douglasowie mają ruszyć razem z nim, co oznacza, że też będę musiał wyjechać. A to znaczy, że będziemy musieli wziąć ślub i skonsumować małżeństwo. Glengorm będzie miało dziedzica! - Nagle zażądałeś ode mnie wszystkiego, milordzie - powiedziała ze złością Cicely. - A ja nie przypominam sobie nawet, że dałam ci pozwolenie na zwracanie się do mnie po imieniu! - To jak w takim razie mam cię nazywać? Jesteśmy w okresie narzeczeńskim, dla mnie nie będziesz żadną panią, zwracać się będę do ciebie po imieniu - powiedział zaczepnie. Podszedł bliżej i stanął przed nią twarzą w twarz, po czym ujął ją za podbródek. - Masz piękne oczy, Cicely. Czy łan mówił ci kiedyś, co oznacza Glengorm? - Nie czekał na odpowiedź. - Oznacza błękitnozielony. Glengorm to błękitnozielony wąwóz. Taki jak twoje oczy, Cicely. Musnął jej usta swoimi. Spoliczkowala go ze złością. - Nie ośmielaj się mnie uwodzić - syknęła. Oddał jej natychmiast. - A ty nie podnoś na mnie ręki - ostrzegł surowym tonem. - Weźmiemy ślub i wolałbym, żebyśmy przynajmniej byli przyjaciółmi. Jeśli sobie jednak życzysz związku pełnego wzajemnej niechęci, mogę ci to załatwić, Cicely. Już w czerwcu weźmiemy ślub. Lepiej się przyzwyczajaj do tej myśli. Odszedł, zdecydowanymi krokami odmierzając odległość do drzwi. Osłupiała. Uderzył ją. Kier Douglas nie byl dżentelmenem, a barbarzyńcą. Napisze do Jo o pomoc. O tak, napisze jeszcze tego samego dnia i wyśle posłańca. Pobiegła

do swojego pokoju. Orvy w nim nie było. Spędzała teraz większość czasu z Joanną i Cicely była jej za to wdzięczna. Orva ją wychowała. Razem wychowają Joannę. Otworzyła pudełko z przyborami do pisania i wybrała mały kawałek pergaminu. Zanurzyła gęsie pióro w małym kałamarzu i skreśliła: Do Jej Wysokości, królowej Joanny Szkockiej od najwierniejszej sługi, Cicely, lady Glengorm: Ukochana przyjaciółko, Piszę, żywiąc nadzieję, że możesz przyjść mi z pomocą. Sir William Douglas powiedział mi, że mam poślubić jego syna, nowego lairda Glengorm. Powiedział także, że król aprobuje ten mariaż i odda nowemu lairdowi wszystko, co pozostało z mojego posagu zapewnionego mi przez ojca. Ja jednak nie mam życzenia wychodzić drugi raz za mąż. Życzyłabym sobie za to zwrotu moich pieniędzy. Najdroższa Jo, jeśli zdołałabyś tylko przekonać króla o moim pragnieniu pozostania w stanie niezamężnym, nie pragnęłabym niczego ponad to, by powrócić na Twoją służbę. Błagam, przyjdź mi z pomocą! Twoja najwierniejsza Ce-ce. Wysuszyła list, złożyła go na czworo i zapieczętowała czerwonym woskiem, odciskając w rozgrzanej miękkiej masie sygnet, który dał jej ojciec, zanim opuściła Anglię. Następnie zabrała list i wyszła z domu, udając się do wsi, do ojca Ambrożego. Ksiądz pracował w niewielkim ogrodzie. Popatrzył w górę i uśmiechnął się do niej.. - Dzień dobry. Czym mogę ci usłużyć? - Potrzebny mi ktoś, kto zawiezie tę wiadomość do królowej - powiedziała Cicely. Czy zamiast mnie mógłbyś poprosić o to Franga? - A dlaczego? Cicely westchnęła.

- Jeśli poproszę o to ja, Frang pobiegnie najpierw do lairda. Nie chcę, by Kier Douglas wiedział, że posłałam do królowej po pomoc. A jeśli to ty poprosisz Franga, uczyni, co trzeba, bez zadawania pytań. - A co napisałaś do królowej Joanny? - Napisałam, że nie chcę być niewolona małżeństwem z tym człowiekiem, a wolę wrócić do jej służby - odparła duchownemu Cicely. - Jeśli tak uczynię, to Joanna wychowa się na królewskim dworze, co będzie dla niej bardzo korzystne. Ksiądz ukrył uśmiech, który już miał się pojawić na jego ustach. - Wyślę twoją wiadomość - obiecał. - Jednak mało jest prawdopodobne, że królowa ci pomoże. - To pewne, że Jo mi pomoże - oświadczyła z przekonaniem Cicely. Tymczasem królowa nie przyszła z pomocą swojej starej przyjaciółce. Brzemienna z trzecim swoim dzieckiem robiła wszystko, co potrafiła, żeby tym razem był to syn. Prośba Cicely nawet ją rozdrażniła i tak też powiedziała o niej mężowi. - Co się jej stało? Jest przecież wdową z dzieckiem. Musi mieć nowego męża, a przez małżeństwo z tym człowiekiem nie traci pozycji pani na Glengorm. Jej córka wychowywać się będzie we własnym domu. Nie pojmuję tego dziecinnego zachowania. Cicely nigdy przedtem taka nie była. Czyżby ten człowiek był aż takim potworem? - Popatrzyła pytająco na męża. - Powiedz, Jamie, czy to możliwe, że sir William oddał ją jakiemuś złoczyńcy tylko po to, by zachować ziemie w posiadaniu Douglasów? - Skądże znowu, najdroższa - rzekł z przekonaniem król. - Nie poznałem wprawdzie syna sir Williama, lecz z pewnością jest taki, jak jego dobry ojciec. Co oznacza, że uczyni wszystko, aby ziemia pozostała w posiadaniu Douglasów, pomyślał król, choć nie mógł

powiedzieć tego żonie, która, dałby Bóg i Jego błogosławiona Matka, nosiła wreszcie pod sercem upragnionego syna. Nic nie może teraz zasmucić jego Joanny. A zwłaszcza jej przyjaciółka z dawnych łat. - Odpisz jej, moja droga - powiedział Jakub Stuart. - Przypomnij, że ma jakieś obowiązki wobec mnie, wobec ciebie i wobec Douglasów. Ma pokornie przyjąć wybranego jej małżonka i dać Glengorm syna. - Napiszę, Jamie! - Królowa uśmiechnęła się do niego z uwielbieniem. - Wiem, że Ce-ce mnie posłucha. Dopiero co owdowiała i niewątpliwie jeszcze wzdraga się przyjąć do loża nowego męża. Ale to na pewno jej przejdzie, tak myślę. Napiszę do niej jeszcze dzisiaj. A ja napiszę do nowego lairda - postanowił w milczeniu król. Po kilku dniach zawitał do Glengorm królewski posłaniec. Nowy laird się zdumiał na wieść, że przywiózł listy zarówno do niego, jak i do Cicely. Przywołał służącą i wręczył jej zwinięty i zapieczętowany pergamin. - Zanieś to pani - polecił, po czym otworzył wiadomość oznaczoną królewską pieczęcią. Milordzie - rozpoczynał się krótki tekst - wkrótce wyruszę na północ i choć oczekuję, że przyślesz na wyprawę wojsko z Glengorm z sir Williamem, to Ty sam będziesz z wyprawy zwolniony. Ważniejsze jest bowiem, byś się ożenił i spłodził syna, dziedzica posiadłości. Pozostaniesz na swojej ziemi, dopóki cel ten nie zostanie osiągnięty. Wiadomość podpisana była czytelnie: Jakub Rex. Kier Douglas zdziwił się niezmiernie. Co sprowadziło na niego tak dziwny królewski rozkaz? W swojej sypialni Cicely z równym zdziwieniem czytała wiadomość od najlepszej przyjaciółki. Oczy zaszkliły jej się od łez, kiedy przeczytała cały pergamin.

Do Cicely, lady Glengorm, od Joanny, z woli Bożej królowej Szkocji, Poślubisz syna sir Wiliama i uczynisz to, czego się od Ciebie oczekuje, Ce-ce. Nie wystawiaj więcej cierpliwości króla na próbę swoimi dziecinnymi humorami. Owdowiałaś. Musisz zatem wyjść ponownie za mąż dla dobra swojego, jak i dla dobra mojej imienniczki, której lepiej będzie wychowywać się we własnym domu. Twój posag zostanie zwrócony w całości. W tym względzie przekonałam Jakuba, by uczynił to dla Ciebie bez dalszych ceregieli. Módl się, byśmy wkrótce mieli synów. Przesyłam najszczersze wyrazy przyjaźni i żywię nadzieję, że pewnego dnia przywitam Cię na dworze. Joanna, królowa Szkocji. Cicely odłożyła pergamin na bok. Rozwiała się jej ostatnia nadzieja. No, i dokąd miałaby uciec przed tym małżeństwem? Jej ojciec, jeśli w ogóle jeszcze był przy życiu, chorował i miał szaloną żonę. Królowa nie chciała jej przyjąć z powrotem. Z tego wszystkiego tylko jedno obróciło się na dobre. Miała dostać z powrotem swój posag. Nie tylko jego część, ale całość! Kier Douglas wybrał właśnie tę chwilę, żeby wejść do jej sypialni. - Co zrobiłaś? - zapytał surowo. - Co takiego zrobiłaś, że dostaliśmy listy od króla? Chcę znać prawdę, Cicely, i to natychmiast! - Stał, górując nad nią, a jego błękitne oczy miotały błyskawice. - Co takiego zrobiłaś, pani?

Rozdział 1 4 Ja tylko napisałam do królowej - powiedziała Cicely. - Jesteśmy długoletnimi przyjaciółkami. Odpowiedziała mi. Dlaczego tak się gniewasz, panie? O ile dobrze zrozumiałam Orvę, która mi przyniosła list, ty także otrzymałeś wiadomość od króla. Czego chce od ciebie król? - spytała niewinnie. - Czyżby cię wzywał na wojnę, milordzie? - Rozkazano mi ożenić się z tobą bez zbędnej zwłoki i pozostać na tej ziemi, dopóki mi nie dasz dziedzica - wycedził przez zaciśnięte zęby. - A co napisała ci królowa, Cicely? Kier był wściekły. To jasne, że zamierzał poślubić stojącą przed nim kobietę. Wiedział, co się z tym wiązało, lecz miał nadzieję wcześniej doprowadzić do zawieszenia broni. Teraz już nie wiedział, jak to uczynić. Wszystko przez rozpieszczającego ją ojca. Napchał dziewczynie głowę niemądrymi pomysłami. Naopowiadał Cicely, że będzie mogła sama wybrać sobie męża. Dziwactwo. To ojcowie i opiekunowie byli od tego, żeby zadbać o właściwą partię. A kobiety miały być posłuszne. Oczywiście, Cicely tak naprawdę nie wybrała lana całkiem dobrowolnie. Teraz zaś znów jest popychana w kierunku niechcianego małżeństwa. A on był zmuszony sobie z tym wszystkim poradzić. - A zatem, co napisała królowa? - powtórzył. - Napisała, że mam cię poślubić - odparła powoli Cicely, zastanawiając się, jak wiele mu powiedzieć.

-1 co jeszcze? - Jo... królowa przekonała też króla, aby zwrócił mi cały posag - rzekła Cicely. - łan i ja mieliśmy zamiar się nim podzielić, ponieważ łan mówił, że w ogóle go nie potrzebuje. - łan milowa! cię bez względu na wszystko - odparł Kier. - A ja nawet nie jestem pewien, czy cię lubię. Twój posag należy się mnie jako twojemu mężowi. - Trzeba powiększyć dom - powiedziała Cicely. - Zamierzałam wykorzystać na to moją połowę. Sypialnie są bardzo małe. Potrzebujemy dużej sypialni, a pod nią biblioteki. - Dom jest wystarczająco duży. - Jeśli mamy mieć tych dziedziców, których się od nas oczekuje, będziemy potrzebować większej sypialni, by w niej wspólnie zamieszkać. Ani twoja, ani moja nie jest dość obszerna, by w niej pomieścić łoże dla dwóch osób - powiedziała Cicely. - Rzecz jasna, możemy jeszcze zawsze spółkować w stajni! - Intrygujący pomysł, pani - rzeki, wyciągnął rękę i przyciągnął Cicely do siebie. - Dobrze bym się bawił, gdybym cię położył na plecy w ciemnej stajni. - Powiódł powoli palcem po jej wargach. - A ty, czybyś się dobrze bawiła, gdybym cię wziął na stercie świeżo pachnącego siana, Cicely? - Jego błękitne oczy zajrzały w jej błękit-nozielone. - Powiedz mi tylko, czego pragniesz, bo ponoć biegły jestem w sztuce kochania. Nie odwrócić wzroku i wytrzymać natarczywe spojrzenie było teraz dla Cicely sprawą życia i śmierci, łan nigdy tak do niej nie mówił. Nie czuła też wokół niego tak mocnej aury męskości, łan po prostu ją kochał. Teraz twarzą w twarz z tym zimnym, ale gwałtownym człowiekiem, Cicely nie była całkiem pewna, co uczynić. On zadecydował za nich oboje. Jedną dłonią przytrzymał jej głowę. Usta mocno przycisnął do jej ust i zażądał od niej wszystkiego, zmuszając

jej wargi, by się rozchyliły. Początkowo Cicely próbowała uciec przed szturmującym językiem, lecz bezskutecznie, i w końcu się poddała. Żar opanował całe jej ciało i poczuła się oszołomiona. Wreszcie zdołała odsunąć głowę. - Proszę! - zdołała wymówić. - Proszę. - Proszę? O co proszę? - zamruczał. Na rany Chrystusa! Jego członek był twardy, a jądra aż pulsowały bólem z pożądania do tej kobiety. Natychmiast musiał pozwolić jej odejść albo położyć ją na plecy. - Pierwszego czerwca weźmiemy ślub - oświadczył. - Jeśli będziesz już wtedy brzemienna, tym lepiej, Cicely. - Zaczął rozwiązywać sznurówki jej sukni. Wstrząśnięta jego słowami, poczuła, co zrobił, dopiero po chwili, kiedy szarpnięciem zsunął jej suknię w dół. - Nie! - krzyknęła, kiedy podniósł ją ze zwojów zielonej tkaniny, która teraz leżała na podłodze wokół jej kostek. - Jeszcze nie jesteśmy sobie poślubieni, mój panie! Matko Przenajświętsza! Wypukłość w jego nogawicach była... była ogromna, łan miał dość duży członek, ale ten byl z pewnością większy. Czyżby męskie członki miały różne rozmiary? - A właśnie, że tak! - warknął na nią, po czym się odwrócił i przekręcił klucz w drzwiach sypialni. - Król mówi, że musimy się pobrać. Królowa mówi, że musimy się pobrać. Tymczasem ty kaprysisz i szukasz sposobu ucieczki przed tym obowiązkiem. Zamierzam od dziś przychodzić do twojego łoża co wieczór, Cicely. A pierwszego dnia następnego miesiąca weźmiemy ślub. - Dlaczego teraz? - zapytała, usiłując umknąć. - Ponieważ pocałunek wzbudził we mnie lubieżne myśli - powiedział bezlitośnie. - Zamierzam działać zgodnie z tymi myślami. Mógłbym znaleźć jakąś ładną dziewkę służącą albo z wioski, lecz tego nie uczynię. Ty masz zostać moją żoną i będziesz jedyną kobietą, z którą od tej chwili będę spólkował. A teraz ściągaj koszulę al-

bo ją na tobie podrę. Czy masz ich aż tyle, żeby jedną stracić? Zaczął zdejmować własną odzież ze smukłego ciała, a kiedy był już całkiem nagi, odwrócił się do niej przodem. - Nie zdjęłaś koszuli - powiedział niskim, złowrogim tonem. - Wynoś się z mojej sypialni! - zakrzyknęła, błądząc wzrokiem wszędzie, byle tylko nie patrzeć na niego. - Wynoś się! - Próbowała się od niego odsunąć. Wielka dłoń Kiera Douglasa zacisnęła się na dekolcie jej koszuli i szarpnęła. - Jeśli taka twoja wola, każę ojcu Ambrożemu udzielić nam ślubu już jutro, bowiem pewien jestem, że kontrakt małżeński ma już od dawna spisany. - Odrzucił niedbale dwie części zniszczonej bielizny. Cicely pisnęła i zaczęła ręką szukać gorączkowo czegoś, czym mogłaby w niego cisnąć, lecz niczego takiego nie znalazła. Zapędził ją w kąt i wyciągnął ręce, żeby ją wziąć w ramiona. Ich nagie ciała się zetknęły. Uśmiechnął się zwycięsko, widząc, że wstrzymała oddech i otworzyła usta. Ujął w obie dłonie jej twarz, popatrzył w jej oczy. Swoim gładkim torsem wyczuł miękkość jej krągłych piersi. Jej brzuch i uda mocno przycisnęły się do niego. - Z czasem - powiedział - dojdzie do tego, że się polubimy, Cicely. Na razie to dla nas tylko powinność, którą jednak musimy wypełnić. - Jesteś złym człowiekiem! - rzuciła mu w twarz. - łan traktował mnie z szacunkiem. - Mój kuzyn cię kochał. Dla niego byłaś nagrodą wartą posiadania - powiedział Kier. - Natomiast nasz związek wynikł z bardzo okrutnych okoliczności, Cicely. Wychowano nas jednak tak, żebyśmy czynili to, co należy, i dlatego tak zrobimy. Przestań się ze mną kłócić, a ja zacznę się z tobą kochać. Nie stęskniłaś się za dotykiem mężczyzny?

Ukryła twarz w jego ramieniu, a on poczuł jej łzy na skórze. - Nigdy nie myślałam, że poznam kogoś innego - wyznała. - Wierzę - powiedział. - Ale to pogranicze, tutaj kobiety wdowieją częściej niż gdzie indziej. Dlatego tak ważne jest, żebyśmy dali Glengorm syna. To ziemia Douglasów i musi pozostać w rękach rodu. - W takim razie, czyż nie jestem dla Douglasów tylko klaczą rozpłodową? - spytała z goryczą Cicely. Popatrzyła na niego bezbarwnym wzrokiem. - Na razie tak to wygląda - odparł szczerze Kier. - Niemniej to się kiedyś zmieni. - Pogładził jej twarz. - Zawsze mówisz tak otwarcie? - zapytała cicho. - Zawsze - rzekł. - Nigdy nie będę cię okłamywał, Cicely. Podniósł jej twarz końcami palców i delikatnie pocałował ją w usta. Tym razem jej wargi rozchyliły się dobrowolnie. Znalazł jej język i potarł swoim zmysłowo, powoli, aż poczuł, że się zaczęła rozluźniać. Zakończył pocałunek, wziął ją za rękę i zaprowadził do loża. Czyżby straciła resztę zdrowego rozsądku? Był niedobrym, złym człowiekiem! Miał jednak zostać jej mężem i, prawdę mówiąc, ku jej zakłopotaniu, podniecał ją. Minęły długie miesiące, od kiedy obcowała z mężczyzną, bowiem łan nie chciał jej dotykać, wiedząc, że spodziewa się dziecka. Wprawdzie prowokowała go od czasu do czasu, lecz bardzo się bal, że zrobi jej albo dziecku krzywdę. Kuzyni mieli podobną budowę ciała. Zarówno łan, jak i Kier byli bardzo wysocy, łan miał grubsze kości. Kier był smuklejszy, ale dobrze umięśniony, a jeden rzut oka na jego męskość powiedział Cicely, że jest większy niż łan. Próbowała odpędzić te myśli, lecz Kier przyciągnął ją bliżej do siebie, aż ich ciała się zetknęły, a usta stopiły w pocałunku, który stawał się z każdą chwilą głębszy i bardziej namiętny.

Opadli razem na łoże. Kier wygodnie wsparł się na poduszkach i posadził sobie Cicely między wyciągniętymi nogami. Wyciągnął dłonie, by je zamknąć na jej piersiach, i pocałował jej ramię. Cicely podskoczyła. Dotyk lana nigdy nie byl tak sugestywny i zmysłowy. Inaczej czuła krągłość swych piersi spoczywających w jego rozgrzanych dłoniach. Pieścił jej gorące ciało, aż zaczęła drżeć. Opuszkami kciuków gładził jej sutki, aż z ust Cicely wyrwało się ciche westchnienie. Kier chciał ją posiąść jak najszybciej, ale zamierzał poświęcić jej więcej czasu. Była nadal zagniewana. Nadal się opierała. Już niedługo jednak będzie leżała pod nim i chociaż po wszystkim uzna, że została przymuszona silą, rozchyli się dla niego z własnej woli, jeśli nie będzie jej poganiał. Zostaną złączeni aż do śmierci. Miał nadzieję, że z czasem zostaną przyjaciółmi. Cicely zachowywała milczenie. Złapał ją w pułapkę. Przymusił ją do swojej woli. Jakiż jednak miała inny wybór? Zastanawiała się, czy jej ojciec dowiedział się w końcu, że nie ona dokonała wyboru męża. Delikatnie uszczypnął sutki, a jej wyrwało się nowe westchnienie, kiedy ciepły dreszcz przebiegł jej między piersiami i powędrował do ukrytego miejsca między nogami. Kier uniósł się, żeby ją położyć. Zaczął całować jej mleczną skórę. Jaki urzekający zapach unosił się nad nią? Ten zapach wziął górę nad jego zmysłami i Kier jęknął. Jego usta zamknęły się na każdej piersi po kolei. Zakosztował przez chwilę jej pokarmu, lecz szybko się cofnął. Nie postarała się jeszcze o mamkę dla Joanny, a on nie chciał okradać dziecka z jego pożywienia. Cicely poczuła, że lekko drży. Całował każdy kawałeczek jej ciała, łan nigdy nie robił niczego takiego. Kier przesuwał wargami po jej skórze tu i tam, a kiedy zaczął ją lizać, Cicely poczuła, że zemdleje. Jego język przesuwający się po jej skórze sprawiał, że po kręgosłupie prze-

biegały jej na przemian ciarki zimna i fale gorąca. Zaczęła się wić, aby uciec przed zmysłowością tego języka. - Pysznie smakujesz - powiedział. - Nie sądzę, żebym chciała, byś robił to dalej - zaprotestowała słabo. - łan nigdy nie robił niczego podobnego. - Nie możesz nas porównywać jako kochanków, Cicely - powiedział. - Jestem starszy od kuzyna i mam trochę więcej doświadczenia, łan nigdy nie opuszczał pogranicza, a ja tak. - Wziął w ręce jej stopę, pocałował j(ą i zaczął ssać jej palce. Chciała mu umknąć, lecz mocno trzymał jej kostkę. Szarpnęła głową. Nigdy nie wyobrażała sobie takiego... takiego... Och! Puścił stopę i zaczął lizać jej nogi. Rozsunął dłońmi uda i polizał wrażliwe ciało po ich wewnętrznej stronie. Po czym wsunął w nią palce. Dotknął opuszkiem jej miłosnego pączka. Zadygotała. Gładził go powoli, aż ciało Cicely zaczęło pulsować bólem z pożądania, któremu nie mogła już zaprzeczyć. Zajęczała. - Więcej? - zapytał i wsunął jeszcze jeden palec. Zaczął wykonywać ruchy imitujące to, co wkrótce miał uczynić jego członek. Jej miłosne soki zaczęły płynąć obficie. Pochyli! się i pocałował ją powoli. Pocałunek pogłębia! się i stawa! się coraz bardziej namiętny, w miarę jak upływały kolejne chwile. Wysunął palce i possał je, czemu przyglądała się szeroko otwartymi oczami. Uśmiechnął się do tych oczu, a Cicely zarumieniła się na to porozumiewawcze spojrzenie. - Jesteś gotowa na miłość, prawda? - szepnął jej w usta. - Nigdy! - skłamała. - Nigdy z tobą! Zaśmiał się cicho i nakrył jej ciało swoim. - Nauczę cię w przyszłości wielu rzeczy z miłosnej sztuki, Cicely, bo, jak widzę, mój kuzyn niewiele uczynił w tym zakresie. Dzisiaj jednak mam zamiar już tylko cię posiąść, byś wreszcie przyznała, że mnie pożądasz, tak jak ja szczerze przyznaję się do pożądania. A kiedy za-

czniesz być ze mną szczera, dam ci więcej rozkoszy, niż kiedykolwiek w życiu zaznałaś. Jesteś namiętną kochanką, jak sądzę. W dniu ślubu będzie nas przynajmniej coś łączyć. Wzajemne pożądanie. Po czym przycisnął jej wyprostowane ręce do poduszek nad głową i wszedł głęboko w jej pochwę. - Owiń mnie nogami - wychrypiał jej do ucha. Wcisnął się w nią jeszcze mocniej. Zarzucił sobie jej nogi na ramiona, po czym wszedł w jej ciało naprawdę głęboko. Jęknął. - O tak, tak! Nie chciał jednak jeszcze kończyć. Jeszcze nie teraz. Głowa Cicely szalała na poduszce. Pierwszy stosunek po tak wielu miesiącach wymuszonej abstynencji smakował przepysznie, chociaż wzdragała się do tego przyznać. Nie zdawała sobie wcześniej sprawy, jak bardzo za tym tęskniła. Kiedy kazał jej objąć siebie nogami i znalazł się głębiej, chciała krzyknąć z zachwytu. A kiedy chwycił jej nogi i siłą położył sobie na ramionach, wsunął się w nią tak głęboko, że nie myślała nawet, iż tak się da. Jego członek był dłuższy od członka lana, okazało się jednak, że potrafiła go w sobie pomieścić. Rzucała głową. Drapała paznokciami w pożądaniu jego szerokie plecy. Kiedy się roześmiał, zatopiła zęby w umięśnionym ramieniu, chcąc powstrzymać się od krzyku. Wtedy to właśnie dotknął czegoś takiego w jej głębi, że przejęła nad nią władzę rozkosz, jakiej jeszcze nigdy nie zaznała. Już nie mogła się powstrzymać. - Matko Przenajświętsza! Jesteś na pewno wcielonym diabłem, Kierze Douglasie, ale ja cię pragnę! Krzyknęła cicho, kiedy doprowadził ją na miejsce, gdzie nie była jeszcze nigdy. - Przeklęty! Przeklęty! - szlochała, bowiem nie przerywał posuwistych ruchów, póki nie pochłonął jej tak gwałtowny orgazm, jakiego wcześniej nie poznała.

Kiedy jej miłosne soki skąpały jego niecierpliwą męskość, zemdlała. Tracąc świadomość, usłyszała jeszcze ryk zwycięstwa i poczuła, że Kier napełnia ją swoim pożądaniem. Kiedy się zbudziła, była sama. W palenisku wysoko buzował ogień. Została starannie owinięta przykryciem, a jej dwa białe terierki drzemały na swoim zwykłym miejscu przy ogniu. Czyżby miała grzeszny sen miłosny? Czy też Kier Douglas ją zgwałcił? Tak, to na pewno był sen! Wiedziała jednak, że tak nie było. W ciele czuła znużenie, jakie zwykle pojawia się po spótkowaniu z mężczyzną. Jej uda lepiły się od miłosnych soków. Ku swojemu zażenowaniu musiała przyznać, że podobała jej się każda chwila pełnego namiętności zbliżenia. No cóż, właściwie dlaczego nie? Przecież wezmą ślub. I chociaż go nie pokocha, to i tak będzie musiała dać mu syna. Zdoła przynajmniej czerpać uciechę z jego miłosnych zabiegów. Powinna jednak kazać mu czekać dłużej, zanim wypowie słowa przysięgi. Tyle tylko pozostało jej z panowania nad własnym życiem, musi zatem to wykorzystać. Porozmawia z księdzem. Już wiedziała, w jaki sposób wziąć odwet na Kierze za minioną noc. Odwróciła się i zadowolona zapadła w sen. Tymczasem Kier Douglas nie miał zamiaru czekać aż do pierwszego czerwca, by poślubić Cicely. Wstał o świcie, ubrał się i poszedł na mszę do wiejskiego kościółka, aby po mszy rozmówić się z księdzem. - Zechciej pójść ze mną do dworu na śniadanie - zaprosił Ambrożego. - Porozmawiamy w drodze. Ksiądz pilnie przyjrzał się rozmówcy. - Rozeszła się plotka, że wczoraj przyjechał posłaniec królewski - rzekł pierwszy, gdy wyszli z kościoła. Kier potaknął. - Owszem, Jakub rozkazał mi niezwłocznie poślubić Cicely, a z tego, co ona mówi, list od królowej obiecuje pełen zwrot posagu.

- Twój ojciec będzie bardzo zadowolony - zauważył Ambroży Douglas. - Przypuszczam, że wypisałeś już umowę małżeńską? - spytał Kier. - Tak - potwierdził ksiądz. - Czyżby Cicely stała się rozsądniejsza? - Cicely uczyni, co się jej każe - powiedział Kier Douglas. Ksiądz roześmiał się głośno: - Jesteś głupcem, skoro w to wierzysz, mój nowy panie Glengorm. - Dziś w nocy spałem z nią w jednym łożu - oznajmił Kier. - Teraz już wyjdzie za mnie bez dalszych dąsów. - Nie pobłogosławię żadnego gwałtu! - rzekł ostrym tonem ksiądz. - Nie było żadnego gwałtu, Ambroży. Tylko łagodna perswazja - zapewnił go Kier. - Rozkazano mi pozostać tutaj, dopóki ona nie urodzi syna. Na północy będzie wojna i wszyscy, którzy dobrze przysłużą się królowi, zostaną wynagrodzeni za swą wierność. A tymczasem gdzie będę ja? O, nie! Chcę, żeby zaszła w ciążę jak najszybciej. Chcę, żeby ten syn już się urodził i żebym mógł mieć swój udział w wojennym zwycięstwie. - Nawet jeśli owocem ostatniej nocy będzie dziecię, to upłyną długie miesiące, zanim je urodzi. I może to być druga córka, Kierze - rzekł ksiądz. - Lepiej uspokój swoje ambicje. Jesteś tylko szlachcicem z pogranicza i nikim więcej. Kier milczał chwilę, a potem powiedział: - Wiem, że masz słuszność, Ambroży, lecz ja pragnę czegoś więcej, zawsze pragnąłem. Może sprawiły to okoliczności moich narodzin. Poprzez matkę, niech Bóg ma w opiece jej zacną duszę, łączą mnie więzy krwi z samym królem - Posłuchaj, Kierze. Nie przeczę temu, co mówisz, ale królowie są najbardziej niestali ze wszystkich ludzi,

a Stuartowie w szczególności. Jak wiele krwi własnej rodziny przelał od swojego powrotu? Jesteś nieślubnym dzieckiem, tak jak ja, lecz poszczęściło ci się w życiu. Żona twojego ojca cię kochała i wychowała jak swojego. Miłował cię ojciec i podarował ci ziemie, których byś nie dostał, gdyby nie śmierć kuzyna lana i wstawiennictwo sir Williama u króla. Dostajesz za żonę dziedziczkę, która już dowiodła tego, że jest płodna. Z błogosławieństwem bożym da ci dzieci, w których płynąć będzię twoja krew. Bądź rad z tego, co masz, człowieku. Nie kuś więcej fortuny - ostrzegł lairda ksiądz. - Masz więcej, niż dostaje większość ludzi. Nowy laird Glengorm westchnął. - Sądzę, że to dobra chwila na ambicje. Ambroży Douglas uśmiechnął się. - Twoja ambicja może zaczekać. Teraz musisz dojść do ładu z Cicely. To dumna kobieta, o ile nawet nie cokolwiek zepsuta. Jeśli nie możesz jej pokochać, musisz przynajmniej spróbować się z nią zaprzyjaźnić. - Co też myślał sobie jej ojciec, że zdobył się na taką dziwaczną obietnicę? - zastanawiał się na glos Kier. - Kobiety wszak nie wybierają sobie mężów. - Większość nie wybiera, to prawda - zgodził się ksiądz. - Mężczyźni są mądrzejsi i mają jaśniejsze głowy, gdy przychodzi do wyboru mężów dla córek. Jednak hrabia Leighton wypuszcza! córkę daleko do nieznanego kraju. Nie by! człowiekiem dworu ani też nie znał Jakuba Stuarta. Zaufał córce w wyborze męża, bowiem nie mógł zaufać obcemu, którego nie znał. - Ciekawe, czyby się zgodził na lana albo na mnie - powiedział Kier. Ksiądz się roześmiał. - Wystarczy, aby Cicely się na ciebie zgodziła, mój synu. A jeśli mógłbym uczynić sugestię, to proponowałbym nie używać zbyt ciężkiej ręki wobec damy. Kobiety mają

subtelne sposoby na odwet, a kiedy ich użyją, na ogół nie jest to mężczyznom w smak. Doszli do domu, gdzie zastali Cicely wydającą polecenia służbie co do porannego posiłku. Widząc księdza, podbiegła do niego. - Ojcze Ambroży! Ojcze Ambroży! Musisz przekonać nowego lairda, że jeżeli mamy wziąć ślub, najpierw muszę mieć czas na żałobę po moim umiłowanym lanie. Minęło dopiero sześć miesięcy od jego śmierci. Mojemu małżonkowi przysługuje więcej szacunku, niż jego kuzyn zgadza się mu okazać. Głębokie uczucie lana do mnie zasłużyło na więcej. A tu mój pan Kier powiada, że musimy wziąć ślub pierwszego dnia czerwca. - Cicely zaszlochała i odwróciła od nich głowę w udawanym zmartwieniu. Zarówno ksiądz, jak i laird wiedzieli, że kłamie. Ambroży Douglas ledwo powstrzymał wybuch śmiechu. Czyż właśnie nie ostrzegł Kiera? Służący w sali udawali, że nie słuchają, ale przecież słuchali. I na pewno rozpowiedzą wszystko, co się tutaj zdarzy. Jeżeli nowy pan Glengorm się nie zgodzi albo przynajmniej nie pójdzie na kompromis, miną długie lata, zanim odzyska poważanie klanu. Jeżeli w ogóle mu się to uda. Kier jednak nie myślał o tym. - Pani! - zagrzmiał na nią. Cicely udała, że się przed nim cofa, wydała z siebie lekki okrzyk przerażenia i zasłoniła dłonią usta. Ksiądz znów z trudem pohamował wybuch śmiechu. Miał zamiar zrobić z tym coś, zanim zazwyczaj przewidujący syn sir Williama uczyni coś niemądrego. - Moje dzieci - powiedział spokojnym, lecz mocnym głosem. - Pozwólcie, że teraz uczynimy przerwę w poście, a potem porozmawiamy o tej sprawie, jako że jest ważna nie tylko dla was, ale dla wszystkich w Glengorm. Chodźcie, chodźcie do stołu. Moje dziecko - powiedział

do Cicely, podstawiając jej krzesło - brakowało nam ciebie na porannej mszy. - Wybacz mi, dobry ojcze, lecz zanim postawię nogę w kościele, muszę się wyspowiadać powiedziała Cicely cicho, ale całkiem wyraźnie. - Ty podstępna czarownico - syknął na nią Kier. Jego błękitne oczy miały surowy wyraz. - Milordzie, proszę, nie zawstydzaj mnie przed służbą - szepnęła. - Inaczej będę zmuszona użyć silniejszych środków. - Poczęstowała go złośliwym uśmieszkiem. - Ach, szynka! - wykrzyknął entuzjastycznie ojciec Ambroży, kiedy na stół przyniesiono półmiski. Zawsze uwielbiałem szynkę. - Zamoczył łyżkę w chlebowej miseczce. - Hmm, Mab przyprawiła owies miodem i korzeniami. - To było ulubione danie lana - wtrąciła niewinnie Cicely. Kier rzucił jej ponure spojrzenie. - Daj już spokój, córko - powiedział cicho ksiądz. - Tę bitwę wygrałaś. - Lecz nie wojnę - warknął Kier Douglas. Posilali się gotowanym owsem, szynką, jajkami na twardo i chrupiącym, świeżo upieczonym chlebem z masłem i dżemem owocowym. Do picia nalano im cydru. Cisza, która teraz wypełniała salę, była prawie złowieszcza. Kiedy skończyli jeść, Cicely wstała, zamierzając opuścić salę. - Muszę zajrzeć do Joanny - powiedziała. - Nie teraz, moja córko - rzeki ojciec Ambroży tonem nieznoszącym sprzeciwu. Wstał. - Chodźcie, siądźmy sobie we troje przy ogniu i porozmawiajmy o tym, o czym trzeba porozmawiać, żeby nie było już więcej nieporozumień wokół tej sprawy. Poszli za nim od stołu i zajęli miejsca przy palenisku, jak proponował. Cicely wyglądała tego ranka szczególnie pięknie w prostej sukni koloru wiosennej zieleni i z kasztanowymi włosami zaplecionymi starannie w jeden warkocz. Rozłożyła wokół siebie fałdy sukni i popa-

trzyła na księdza. Kier jednak nie usiadł. Stał ze zdecydowanym i zagniewanym wyrazem twarzy. - Wiedz, milordzie - ksiądz zwrócił się do nowego lairda - że wdowa Glengorm uczyniła słuszną uwagę w tej sprawie. Twój kuzyn, świętej pamięci laird, niech Bóg i Matka Przenajświętsza mają w opiece jego duszę, był przez swój lud kochany i szanowany. Zmuszanie wdowy po nim zaledwie parę miesięcy po urodzeniu dziecka do zamążpójścia nosi znamiona braku poszanowania, które się należy pamięci lana Douglasa, bez względu na to, czego życzą sobie król i sir William. Cicely uśmiechnęła się słodko do Kiera, który odpowiedział jej chmurnym spojrzeniem. - Twój ojciec - ciągnął ksiądz - może dać ci Glengorm. Król Jakub może wyrazić na to zgodę, jednak tylko ty możesz zaskarbić sobie poważanie swoich poddanych, Kierze. W czasach, które nadejdą, będziesz potrzebował ich lojalności. I to niejeden raz. - Teraz Ambroży Douglas zwrócił się do Cicely: - Jeśli idzie o ciebie, moja córko, umowa małżeńska została spisana i czeka na wasze podpisy. Poślubisz tego mężczyznę trzy dni po pierwszej rocznicy śmierci lana, w październiku. Nie będziesz wyszukiwać dalszych powodów do odłożenia ślubu. Nie będzie mnie obchodzić, że na przykład Grahame'owie zaczną się dobijać do drzwi dworu. Poślubisz Kiera Douglasa osiemnastego października i będziemy mieć wszystko załatwione! A dzisiaj oczekuję cię w kościele na spowiedzi. Ksiądz wstał i wyszedł z sali. - Cóż, postawiłaś na swoim i wzięłaś na mnie odwet, prawda? - powiedział gniewnie Kier. - Ty także postawiłeś na swoim, milordzie, prawda? - odparowała Cicely, nie zaprzeczając oskarżeniu o zemstę. To była zemsta. - Nie myśl, że to opóźnienie utrzyma mnie z dala od twojego łoża - rzekł. - W dniu ślubu będziesz nosiła w brzuchu moje dziecko.

- Jeśli będziesz nadal traktowa! mnie brutalnie, milordzie, będę z tobą walczyć - powiedziała otwarcie Cicely. - Taki jesteś lubieżny, że nie zdołasz odmówić sobie przyjemności przez parę jeszcze miesięcy? Zrobił kilka kroków i stanął przed fotelem Cicely, po czym szarpnął ją, by wstała, i mocno przycisnął do siebie, twardym ramieniem obejmując jej kibić. Podniósł jej twarz i pocałował, delikatnie i uwodzicielsko. - Gdybym to ja był w raju, ludzkość nadal by, tam mieszkała - przechwalał się. - Mam silną wolę. Ręka z jej twarzy ześlizgnęła się po dekolcie sukni, aby objąć pierś. Kciuk zatoczy! krąg wokół jej miękkiej brodawki, która momentalnie zgrubiała. - To Ewa okazała się słaba, pani. Oszołomiona Cicely zdołała go kopnąć w goleń. - Nie jestem Ewą! - oświadczyła porywczo. - Jeżeli mężczyźni są tacy silni, to dlaczego Bóg nie sprawił, by to oni chodzili brzemienni i wydawali na świat dzieci, milordzie? Posłucham was wszystkich: króla, sir Williama i Kościoła. Poślubię cię w październiku i będę dla ciebie dobrą żoną. Do tej jednak pory, milordzie, między nami jest wojna. A teraz puść mnie! Muszę się zająć córką. Pozwolił jej odejść, lecz kiedy się oddalała, powiedział głośno: -1 jaką to lubieżność mi zarzucasz, pani? To ty w szale namiętności posiniaczyłaś mi golenie, plecy mam całe poorane twoimi paznokciami, a na ramieniu ślady twoich zębów. - Uśmiechał się jednak, chociaż tego nie widziała. Będzie miał z tą ognistą kobietą silnych synów. Cicely zarumieniła się pod wpływem słów, które podążyły za nią, lecz się nie odwróciła. Błogosławiona Matko! Czyżby Artair i Tam się uśmiechali? Czyżby Effie i Sine chichotały, trzymając głowy bardzo blisko siebie? To jasne, że usłyszeli to wszyscy i że wkrótce będzie o tym wiadomo w kuchni i we wsi. Cicely roześmiała się w duchu, ponieważ w gruncie rzeczy było to zabawne.

Plotka, którą służba wyniesie z dworu, będzie w istocie pociechą dla mieszkańców Glengorm. Nowy laird zaczyna się czuć jak u siebie w domu. Już jesienią poślubi panią i niebawem z tego związku przyjdą na świat synowie. Niemniej jednak Cicely odetchnęła z ulgą, kiedy po tygodniu pojawiło się u niej krwawienie miesięczne. Nie była jeszcze gotowa zajść w ciążę. Nadeszło lato. Zbocza gór wokół Glengorm stały się zielone i gęsto usiane stadami owiec i bydła lairda. Grahame'owie nie dali dowodów istnienia. Krążyły pogłoski, że niezapomniany atak lana zdziesiątkował ich szeregi i poważnie osłabił siły. Nie mogli już wyjeżdżać na wyprawy bez sprzymierzeńców, a po tym, co się stało, pozostałe angielskie rody na pograniczu stroniły od nich, uważając za pechowców. Każdego dnia poza świątecznym Kier ćwiczył zbrojnych w sztuce wojennej. Z czasem na pewno dostaną wezwanie do wyruszenia z królem do wyżynnej Szkocji. Na razie jednak król zadowalał się umacnianiem swojej władzy w dolnej części kraju. Większość naczelników klanów z Highlands nie złożyło Jakubowi przysięgi na wierność. Jeśli będą z tym zwlekać jeszcze rok, król zwoła wierne klany, by zebrały się w Inverness, aby ich skłonić do oddania hołdu. Kier poczuł ulgę. Obojętnie, co na ten temat miał do powiedzenia ojciec Ambroży, on musiał być z królem w czasie jego wyprawy na północ. Każdy właściciel ziemi na pograniczu dbający o przyszłość swojej rodziny musiał tam być. Wierność oceniana była po takich właśnie czynach. A przy odrobinie szczęścia do przyszłego lata urodzi mu się syn. Cicely go intrygowała i fascynowała. Nigdy wcześniej nie znał tak silnej i niezależnej kobiety. A przy tym trudno by!o powiedzieć o niej, żeby była bezczelna czy zuchwała. Do tego jej poświęcenie dla Glengorm zasługiwało na najwyższą pochwałę. Kiedy on wyjedzie na wojenną wyprawę, nie będzie miał trudności z pozostawie-

niem Glengorm w jej rękach. To szczęście, że dostała mu się taka żona. Cicely ponadto go kusiła. Mimo że tak głośno przechwala! się panowaniem nad swoim ciałem, przebywanie w jej pobliżu przychodziło mu z trudem. Od tamtej pamiętnej nocy nie wszedł już do jej łoża, a ona nie zwlekała długo, by mu oznajmić, że nie jest w ciąży. Wiedział już, jaka potrafi być namiętna, a tymczasem wstrzemięźliwość zdawała się nie robić na niej żadnego wrążenia. Gdyby nie znał jej aż tak dobrze, zastanawiałby się, czy czasem specjalnie nie unika spotkania z kochankiem. Cicely śmiałaby się, gdyby mogła poznać jego myśli. Nie ośmielała się zbliżać do Kiera Douglasa, bowiem naprawdę go pożądała. Nie była w nim zakochana. Nigdy się w nim nie zakocha, lecz pragnęła bardzo znaleźć się znów w jego ramionach, łan był czuły i okazywał jej namiętność, ale delikatnie. Kochał ją bowiem tak szaleńczo, że nigdy nie dopuszczał, by jego emocje brały nad nim górę, poza jednym czy drugim razem. Nawet wtedy jednak jego żądza nie była aż tak dzika i szalona jak Kiera tamtej wspólnie przeżytej nocy. Docierał do głębi, o których istnieniu nawet nie miała pojęcia. Dotykał jej serca z żarem i przypiekał duszę ogniem swego pożądania. Nie zdawała sobie sprawy, że można odczuwać coś takiego bez miłości. Zrozumiała, że w sztuce kochania jest mnóstwo rzeczy, o których dotąd nie miała pojęcia. Mogła go wybawić z nieszczęścia, gdy nieoczekiwanie postanowił ją sprowokować. Widząc, że żądza wrze w nim tak samo mocno jak w niej, przysięgła w duchu nie poddawać się zaczepkom. Nadeszła wigilia św. Jana. Tej nocy światło nie znikało całkowicie, przechodziło tylko w długi zmierzch, który trwał całą noc aż do świtu. W wiosce ułożono na brzegu jeziora wielkie ognisko, którego płomienie skakały wysoko do nieba. Było jedzenie. Była beczka ale, a w miarę jak wieczór upływał, pojawiła się też whisky.

Tańce wokół ogniska rozpoczęły się kręgiem, w którym wszyscy spletli dłonie. Dudziarz Owen grał dla nich na dudach, a słodko lamentująca muzyka odbijała się echem od zboczy gór. Z czasem mężczyźni i kobiety, trzymając się za ręce, poczęli się oddalać z miejsca wspólnej zabawy. Cicely i Kier dołączyli do członków swojego klanu. Orva i stara Mab zostały w domu, aby zaopiekować się Joanną. Obie kobiety oświadczyły, że letnie harce już dawno pozostawiły za sobą. Laird i jego przyszła żona ku obopólnemu zdumieniu odnosili się do siebie uprzejmie, co nie potrwało jednak zbyt długo. - Jak na dziewczynę wychowaną z wielmożami - zauważy! Kier - doskonale się czujesz wśród prostego ludu. Pomyślał, że ślicznie wygląda dziś wieczór ubrana jak reszta dziewcząt ze wsi w ciemnoszarą spódnicę z cienkiej wełny i białą koszulę. Talię przepasała tartanem Douglasów w czarnoszarą kratę na białym tle. Miała gole nogi i włosy zaplecione w warkocz, z którego podczas tańca wymknęły się kasztanowe kędziory. - Byłabym marną panią na Glengorm, gdybym stroniła od klanu, milordzie - odparła Cicely. Wczesne dzieciństwo spędziłam w posiadłości mojego ojca w wiejskiej chacie, takiej jak te. Orva może ci opowiedzieć, jak bawiłam się z wiejskimi dziećmi, jak jadłam z nimi i jak zakasywałam spódnicę, żeby siusiać na ziemię, tak jak robiły to inne wiejskie dziewczęta. Rzecz jasna, kiedy znalazłam się na dworze królowej Joanny z Nawarry, nauczono mnie zachowania damy, bowiem pewnego dnia miałam zostać damą dworu. Nigdy jednak nie zapomniałam najwcześniejszego dzieciństwa. To, że przyjechałam tutaj i zamieszkałam na pograniczu, znów przybliżyło do mnie tamte lata. Wspominając je, pamiętam doskonale, jak bardzo szczęśliwa byłam w tej prostocie. - Czy to znaczy, że teraz jesteś szczęśliwa? - zapytał. - Całkiem zadowolona - odparła.

- Ja wychowałem się w domu ojca - powiedział. - Moja macocha była dobrą kobietą i kochała mnie tak, jakbym pochodził z jej łona. - A moja macocha była rozpieszczoną córką kupca z Florencji, która znienawidziła mnie, zanim w ogóle mnie ujrzała - rzekła Cicely. - Orva i ja zostałyśmy odesłane do osobnej chaty na ziemiach ojca. Tak naprawdę, dopóki nie skończyłam siedmiu lat, Luciana nigdy mnie nie widziała, mimo tego że ojciec był jej mężem już od kilku lat. Pewnego popołudnia spotkałyśmy się zupełnie nieoczekiwanie. - Cicely opowiedziała mu o całym zajściu i zakończyła: - W taki oto sposób doszło do tego, że wychowałam się z Joanną Beaufort. Nie wiedział o niczym, teraz jednak zrozumiał, dlaczego była taka silna. Inaczej nie przetrwałaby takiego dzieciństwa. - Twoja matka umarła - powiedział. - Przy moim urodzeniu. Nigdy jej nie poznałam - powiedziała Cicely. - Ojciec kochał ją szalenie. Razem się wychowywali. Była córką zarządcy Leighton. To było kolejne zaskoczenie. - Twój ojciec ożenił się z córką zarządcy? - Nie, dopiero mieli wziąć ślub, lecz ja urodziłam się za wcześnie, a ona umarła. Kier osłupiał. - W takim razie ty też jesteś bękartem! - Nie całkiem - odparła ostro Cicely. - Moje urodzenie uznane zostało za legalne zarówno przez Kościół, jak i państwo. - Wyprostowała się, z dumą wypowiadając te słowa. - Nie sądzę, żebym urodzeniem stała niżej od ciebie, chociaż wiem, że twoja matka pochodziła ze Stuartów. Moi rodzice byli dalekimi krewnymi. To odwieczny zwyczaj w Anglii, że przede wszystkim wierzy się krewnym. To dlatego mój dziadek, a po nim mój wuj, a przed nimi inni męscy członkowie tej gałęzi Bowenów zajmowali stanowisko zarządcy Leighton i cieszyli się za-

ufaniem hrabiów Leighton. W Szkocji znać, że postępujecie tak samo, bowiem czyż sir William nie postarał się 0 to, aby zachować wasze prawo do Glengorm, kiedy zabrakło legalnych dziedziców płci męskiej? Rodzina znaczy wszystko, milordzie. Znowu go zadziwiła. Myślał, że jest zmienna i zepsuta, a tymczasem wcale taka nie była. - Cieszę się, że to słyszę - powiedział. Wziął ją za rękę, kiedy wracali do domu. - Milordzie? - powiedziała pytającym tonem, jednak się nie wyrwała. - Pani? - odwzajemnił się pytaniem. - Czyżbyś słabł w swoim postanowieniu? - rzekła bezlitośnie Cicely. W odpowiedzi przyciągnął ją bliżej w swoje ramiona, tak że ich ciała prawie się stykały. Jedną ręką podniósł jej twarz, a jego usta zawisły niebezpiecznie nad jej ustami. - Nie, pani - powiedział, oddechem muskając jej wargi. - Nie ma we mnie żadnej słabości. Uśmiechnął się drwiąco. - A może to ty słabniesz w swoim postanowieniu? Odległość między dwoma ich ciałami wynosiła nie więcej niż odległość szeptu. Wargi, które prawie jej dotykały, sprawiały, że miała ochotę jęczeć z pożądania, jednak szyderczy ton jego głosu, kiedy jej zarzucił, że jest słaba, sprawił, iż go odepchnęła z pełnym złości sykiem i nadepnęła mu na nogę w bucie z cholewą. - Milordzie! - rzekła z urazą. - Pozwalasz sobie na zbyt daleko idące przypuszczenia! Jesteś arogancki nie do wytrzymania! - Odwróciła się od niego i poszła do domu. Kier zaśmiał się i ruszył za nią. - A ty jesteś małą kłamczuchą - zarzuci! jej, kiedy ją dogonił. - Twoja gorąca natura jest równa mojej, chociaż wierzę, że cię to zdumiewa, tak jak zdumiała mnie tamtej nocy parę tygodni temu.

Cicely odwróciła się na pięcie i podniosła rękę, żeby go spoliczkować. Kier w porę przechwyci! dłoń i przyciągnął blisko do siebie. - Puść mnie! - rzekła gniewnie. Musnął ustami jej usta. - Nie powiesz mi, że nie masz pokusy - powiedział cicho. - To jednak ty zaczynasz, nie ja - odparowała Cicely. Błogosławiona Matko! Co też się z nią dzieje! Prągnęla jego pocałunków. I to pragnęła ich teraz! Nie ustąpi jednak pierwsza. Nawet wtedy, kiedy już będą po ślubie. To byl człowiek przyzwyczajony do zwyciężania nad kobietami. Poza tym jej nie kochał. - Puść mnie! - powtórzyła. - Jesteś moja - rzucił z zaciśniętymi zębami. - Jeszcze nie całkiem jestem twoja - powiedziała Cicely. - To, że przymusiłeś mnie kiedyś do swej woli, nie uczyniło mnie twoją. Za parę miesięcy będziemy małżeństwem. Do tej pory zostaw mnie w spokoju! Zaczęła drżeć z pożądania do niego. Pragnęła go. Pragnęła! Puścił ją nagle. Cicely odwróciła się i odeszła, po czym biegiem podążyła do domu, gdzie udała się do sypialni. Zamknęła za sobą drzwi i przekręciła w nich klucz, po czym stanęła, z trudem łapiąc powietrze. Słyszała tupot jego kroków po schodach. Zatrzymał się pod jej drzwiami. Wstrzymała oddech, jednak poszedł dalej korytarzem. Drzwi do jego sypialni otworzyły się i zamknęły. Nie wiedziała, czy jest z tego niezadowolona, czy też przeciwnie. Tamta spędzona wspólnie noc była niepodobna do żadnej innej. Cicely była zaskoczona głębią i wyżynami swojej własnej namiętności. A teraz wszystko, o czym myślała, to znaleźć się znów nago w jego ramionach i czuć na sobie jego ciężar. Nie dotykała go tamtej nocy, lecz pragnęła poczuć go w ręce i pieścić dopóty, aż zacząłby jęczeć z pożądania.

To jednak nie była miłość. Zaznawszy już raz miłości, jak mogła się pogodzić z czymś od niej mniejszym? To było niemożliwe. Nierealne. Przecież jej ojciec kochał matkę. Król kochał Jo. A łan Douglas kochał ją, pomimo że nie odwzajemniła całkowicie jego uczucia. To, co czuła do Kiera Douglasa, to nie była miłość. To było czyste, niedojrzałe pożądanie. Czy to złe? Matko Przenajświętsza! Dlaczego życie nie jest prostsze? Wdrapała się na łoże. Dlaczego tak rozpaczliwie pragnęła cielesnego zespolenia z Kierem Douglasem, a on pragnął tego samego z nią? Nawet się nie lubili. Poślubiał ją dla korzyści. Powiedział jej najbardziej wprost jak się dało, że dla Douglasów znaczyła tyle, co klacz rozpłodowa. Jak kobieta z jej rozumem mogła pragnąć takiego mężczyzny? A jednak pragnęła i sama tego świadomość sprawiła, że miała bezsenną noc. Od tego czasu nie widziała Kiera przez prawie tydzień. Zostawił wiadomość, że jedzie sprawdzić najodleglejsze pastwiska. Była to doprawdy wielka ulga, napięcie między nimi bowiem zaiskrzyło bardzo silnie w wigilię św. Jana. Jego nieobecność dała jej czas, by ochłonąć i zacząć myśleć o weselu, które miało się odbyć tej jesieni. No i jeżeli miała wywiązać się z obowiązku wobec Glengorm, był już czas poszukać mamki dla Joanny. Cicely udała się do wsi, by porozmawiać z Marią Douglas. - Och, najlepszą mamką dla lady Joanny będzie Katarzyna - rzekła Maria. - Jej dwuletnie dziecko zostanie wkrótce odstawione od piersi, a jej mąż robi jej dziecko za każdym razem, kiedy ściąga gacie. Będzie rada przerwie, no i zapłacie. - Ile ma dzieci? - zapytała Cicely. - Urodziła czworo w ciągu sześciu lat - rzekła Maria. - Dzięki Bogu to silna zdrowa dziewczyna. Naprawdę zdrowa. Ma dobre mleko. Przynieś, pani, jutro niemow-

lę do wsi i zobaczymy, jak się zabierze do piersi Katarzyny. Mogę porozmawiać z nią w twoim imieniu. Cicely skinęła głową. - Dobrze, byłabym wdzięczna, gdybyś porozmawiała. - A zatem będzie wesele - sondowała delikatnie Maria. - Tak przed kilkoma miesiącami zadecydował sir William, a potem zgodził się na to król - przyznała Cicely. - Ja jednak nie chciałam się zgodzić, póki mi nie przyznali prawa do pełnego roku żałoby po lanie. Ojciec Ambroży wstawi! się za mną. Maria pokiwała głową. - Miałaś, pani, słuszność - powiedziała. - Oczywiście, rozumiem też racje mężczyzn. Nie mogą się doczekać męskiego potomka dla Glengorm. No cóż, wszyscy nie możemy się doczekać, ale przecież kiedyś przyjdzie na świat w czasie, który wybierze Pan Bóg. Data jest już ustalona? - Osiemnasty października - powiedziała Cicely. - Mogę powiedzieć we wsi? - zapytała Maria. - Tak, bo pewne, że Kier ogłosi ten dzień świętem. - Nie kochasz go - rzekła otwarcie Maria. Cicely potrząsnęła głową. - Szanuję go jako męża i lairda. - To początek dobry jak każdy inny i lepszy niż żaden - odpowiedziała Maria. - A on zna swój obowiązek pana tych ziem. Nauczył się tego od sir Williama. Mamy szczęście, że to jego do nas wysiał, a nie jakiegoś innego Douglasa. Niektórzy to dzikusy. Minął lipiec, a potem sierpień. Cicely i Kier byli wobec siebie ostrożni, starając się nie dotykać, nawet przypadkiem. Bo to właśnie dotyk spowodował wybuch pożądania tamtej nocy świętojańskiej. Joanna szczęśliwie przywykła do piersi Katarzyny, a pokarm Cicely wysechł, ku jej smutkowi zresztą, bo lubiła karmić córeczkę. Nieoczekiwanie pewnego wrześniowego popołudnia przyjechał do nich sir William, przywożąc najnowsze wieści.

- Król postanowił wybrać się pod koniec miesiąca na pogranicze, żeby zapolować na dzikie ptactwo obwieścił. - Królowa będzie mu towarzyszyć i pragnie odwiedzić starą przyjaciółkę, lady Glengorm. Cicely podskoczyła. - Och, jest mnóstwo do zrobienia, skoro mamy u siebie gościć królewską parę. Jak my ich tutaj pomieścimy? Nie mamy dość dużej sypialni. - Zwróciła się do Kiera: - Widzisz teraz, że dobrze by było rozbudować dom? - Popatrzyła na sir Williama. - Jak długo u nas zabawią, milordzie? - Przynajmniej trzy dni - rzeki. - Jeżeli zdołałbyś przekonać króla, żeby zechciał przyjechać do nas w drugim tygodniu października, zdążylibyśmy wybudować mu godną sypialnię. To byłaby tylko tymczasowa konstrukcja, lecz możliwa do wykonania w krótkim czasie i daleko bardziej stosowna niż małe komnatki na górze. Widziałeś je kiedykolwiek, milordzie? - zapytała sir Williama. - Widziałem, moja droga. Masz słuszność, są za małe dla króla i jego małżonki. - Czy nie mogą się zatrzymać gdzie indziej? - zapytał ojca Kier. Cicely zaprotestowała krzykiem. - Czy nie widzisz, jaki zaszczyt spotyka Glengorm? Jesteś takim pros.. - przerwała. - Nie zastanowiłeś się, jakie mamy szczęście, że król i królowa nas odwiedzą, sir. - Cicely dobrze mówi - rzeki sir William. - Jakie to koszty! - poskarżył się Kier. - Uzyskujesz ode mnie wielki posag - parsknęła rozdrażniona. - łan obiecał mi połowę tego, co zostanie mu dane, żebym mogła powiększyć dom. Ty jednak rzekłeś, że zamierzasz zagarnąć całe złoto mojego ojca dla siebie. No cóż, teraz musisz trochę wydać. - Zdajesz sobie sprawę, czym mnie się obciąża? - zapyta! ojca Kier.

- Pewien jestem, że ty i Cicely jakoś sobie poradzicie, synu. Przykro mi tylko, że jeszcze nie wzięliście ślubu. Król będzie chciał wiedzieć dlaczego. - Niech Cicely i ojciec Ambroży wytłumaczą się z tego królowi - powiedział Kier ze złośliwym uśmiechem. - Ja chciałem wziąć ślub rano zaraz po nocy, kiedy ją wziąłem do łoża. Niemniej moja pani uparła się dochować obyczaju. - Czy to znaczy, że jesteś przy nadziei? - zapytał sir William. - Twój syn upił łyk śmietanki, milordzie, ale krowa jeszcze nie jest jego, ani też nie będzie, póki nie weźmiemy ślubu - wyjaśniła mu Cicely. Sir William ryknął śmiechem, a kiedy się uspokoił, zapytał: - Wybraliście już przecież datę? - Osiemnastego października, trzy dni po pierwszej rocznicy śmierci lana, milordzie - rzekła Cicely. - Przyjadę - roześmiał się sir William. - A teraz musicie wziąć się za przygotowania, by przyjąć króla i jego królową już za miesiąc. - Będziemy gotowi - obiecała Cicely przyszłemu teściowi. - Douglasowie z Glengorm nie wypadną jak ubodzy krewni.

Rozdział 1 5 Z Kierem przy boku Cicely udała się do wsi. Ojciec Ambroży kazał bić w dzwon kościelny, żeby zebrać ludzi klanu, którzy przybiegli z chat i pól okalających wieś. - Przyjedzie do nas w odwiedziny król z królową - obwieścił Kier. - Pani wytłumaczy teraz, co będziemy musieli zrobić przed jego przybyciem w październiku. - Nie mamy dość dużej sypialni, która by mogła pomieścić królewską parę - zaczęła Cicely. - Musimy taką zbudować przed przyjazdem. Będzie drewniana, bo za mało jest czasu, żeby nakruszyć tyle kamienia. - Jest dość kamienia w pobliskim kamieniołomie już pociętego na fundamenty i podłogi - powiedział mąż Marii Douglas, Duncan. - Tatuś księdza zamierzał kiedyś powiększyć dom. Zrobimy co trzeba. Nie wyjdziemy na żebraków przed królem i królową. Klan wziął się do roboty jeszcze tego samego dnia. Praca trwała od świtu do zmroku. Przywieziono kamienie, poukładano starannie i wzmocniono zaprawą z wapna i gliny. Drzewa z pobliskiego lasu zrąbano i pocięto na deski. Jedna grupa kładła kamień na podłodze, druga wznosiła ściany wielkiego pomieszczenia. Hałas przy pracy panował taki, że kiedy ustawał, cisza wydawała się wprost ogłuszająca. Uradzono, że dach nowej komnaty będzie płaski, zwieńczony dekoracją przypominającą zamkowe blanki.

Cicely przekonała Kiera, kiedy już zaczęli powiększać dom, że - aby godnie ugościć króla - powinni potem dodać jeszcze jedno pomieszczenie nad nową komnatą, które będzie ich sypialnią, podczas gdy królewska sypialnia zostanie zamieniona na bibliotekę. Kier jako człowiek praktyczny uznał, że Cicely ma słuszność. Komnata wymagała także ogrzewania. Zbudowano więc palenisko z osobnym kominem. Nowe pomieszczenie sąsiadowało z główną salą od strony podestu ze stołem dla papa domu. Wycięto otwór drzwiowy z sali i osadzono w nim ciężkie drzwi z drewnianych paneli. Podobne panele przymocowano do ścian. Nie było już czasu, by pojechać do Edynburga po szkło do dużego okna w nowej sypialni. Musiały na razie wystarczyć drewniane okiennice. Na strychu domu znaleziono wielkie stare loże, stoły, dwie skrzynie i krzesła. Wymieniono w nim pleciony z lin spód. Cicely wraz z Orvą uszyły nowy siennik, który kobiety ze wsi wypchały świeżym sianem i słomą zmieszanymi ze świeżą lawendą z zielnego ogródka Cicely. Zrobiono także drugi materac z puchu do położenia na sienniku, i świeże poduszki. Na tym samym strychu Cicely znalazła skarb, który mógł uczynić nową komnatę prawdziwie królewską. Otworzyła jedną ze skrzyń i zobaczyła duży, zawinięty w płótno tobołek. Wyjęła go ostrożnie, położyła na stole i zaczęła rozwijać. Płótno kryło komplet aksamitnych purpurowych zasłon do łoża. A na dnie skrzyni leżały mosiężne koła do ich zamocowania. Wszystko to wyglądało jak nowe. - To cud - powiedziała Ambrożemu Douglasowi, kiedy zasiedli do wieczerzy. Ksiądz uśmiechnął się do niej. - Może w pewnym sensie - potaknął. - Naprawdę te zasłony były upominkiem dla żony mojego ojca. Łoże, które ustawiliście w nowej sypialni, należało do niej, podobnie jak zasłony. Zmarła wkrótce potem, jak je dosta-

la. Mój ojciec uważał je za zbyt wytworne dla przygranicznej siedziby. Kazał je schować. Sądzę, że nie wisiały dłużej niż rok, najwyżej dwa lata. Są idealne do królewskiej komnaty. Zasłony zostały wywieszone na dworze i wytrzepane. Potem zostały wyszczotkowane. Mosiężne koła wypolerowano, przymocowano do łoża i zawieszono. Nowa sypialnia natychmiast zyskała wytworny wygląd. Kiedy dzień wizyty królewskiej pary był bliski, do sypialni zaniesiono kosz polan i postawiono kolo paleniska. Do pustych skrzyń włożono woreczki z lawendą, żeby pachniało w nich świeżością. Pościel, którą zaścielono loże, została uprana, uprasowana i uperfumowana lawendą, po czym powleczono w nią poduszki i pierzynę. W dniu oczekiwanej wizyty ścięto w ogrodzie późne róże, ułożono w glinianym wazonie i zaniesiono do komnaty. Już dawno Cicely nie była tak podniecona. Przyjeżdża do niej Jo! Przyjeżdża do niej ukochana przyjaciółka i już dziś wieczorem usiądą przy ogniu w wielkiej sali i opowiedzą sobie o wszystkim, co się zdarzyło od czasu, kiedy się przed dwoma laty rozdzieliły. Ubrała się starannie. Jo nie może pomyśleć, że być panią domu na pograniczu to coś gorszego, niż być damą dworu królowej. Orva wyjęła dla niej suknię z blękitnozielonego aksamitu, którą Cicely przyjęła z uznaniem. - Tak, jest śliczna - powiedziała, szczotkując długie kasztanowe włosy. Dziś zamierzała ich nie zaplatać, a zapiąć złotą spinką. Wcześniej się wykąpała i ubrała w czystą koszulę. Pozwoliła Orvie zasznurować suknię z okrągłym dekoltem i eleganckimi szerokimi rękawami. Przejrzała się w niewielkim zwierciadle i skinęła głową z zadowoleniem. - Królowa bez wątpienia będzie szczęśliwa, że cię wreszcie ujrzy, pani - rzekła Orva. - Przygotowałaś dla niej śliczną sypialnię.

- Ja zrobiłam naprawdę niewiele - sprostowała Cicely. - To wszystko było możliwe dzięki naszemu klanowi. To są naprawdę niezmiernie zacni ludzie i mamy szczęście, że mieszkamy wśród nich. - Pogodziłaś się z nowym małżeństwem? - zapytała Orva. - Kolejny raz odebrano mi prawo wyboru - rzekła Cicely. - Cóż, na świecie są pewnie gorsi mężczyźni niż Kier Douglas. Dam sobie radę. - On cię nie kocha, moja pani, jak pan łan - zauważyła Orva. - Kier nawet mnie nie lubi - roześmiała się Cicely. - Zrobi jednak to, co musi, podobnie zresztą jak ja. Sprawimy, że ten związek będzie udany. - Podobało ci się w łożu z nim, pani - powiedziała Orva śmiało. - Przynajmniej tyle nas łączy. Teraz muszę już iść do sali. Nie uchodzi, żeby mnie tam nie było, kiedy Jakub Stuart i nasza Jo przyjadą. Ty też tam musisz być, Orvo. Kier patrzył, jak weszła do sali, i pomyślał, że wygląda pięknie. Była zbyt doskonała jak na żonę z pogranicza. - Moja droga - powiedział i się przed nią ukłonił. Ubrany był w swoje skórzane nogawice, lecz tego dnia na koszulę włoży! długą, błękitnozłotą, brokatową tunikę, która sprawiała, że jego oczy błyszczały bardziej niż zwykle. Wyciągnął do niej dłoń. - Podjeżdżają już do domu. Chodźmy. Wyszli razem z sali i przeszli przez frontowe drzwi. Król Jakub i królowa Joanna właśnie przybyli. Król dosiadał wielkiego czarnego ogiera. Królowa jechała w wyściełanym skórą powozie, do którego zaprzężony był biały walach. Wyglądała na zmęczoną i niezbyt zadowoloną, kiedy jednak Cicely wyrwała dłoń z ręki męża i ruszyła do niej biegiem, na pięknej twarzy Joanny Beaufort pojawił się uśmiech. - Ce-ce! - powitała przyjaciółkę.

Powóz się zatrzymał. Powożący zeskoczył z kozła i pośpieszył otworzyć drzwi i podać rękę królowej. Obie kobiety uściskały się serdecznie. - Jesteś przy nadziei! - zawołała z ożywieniem Cicely. - Ty zaś nie, a to na pewno rozgniewa króla - odparła przyjaciółce królowa. - Kiedy wzięliście ślub? To bardzo przystojny brutal. Wygląda lepiej niż tamten, Ce-ce. Podobają mi się jego czarne włosy. Oczy też ma ciemne? - Niebieskie. W mocnym odcieniu błękitu. Jeszcze nie zostaliśmy sobie poślubieni, ale stanie się to w tym miesiącu. Koniecznie musiałam odczekać pełną żałobę po lanie. Cały rok. Inaczej jego klan byłby niezadowolony. Zbudowaliśmy dla was specjalnie nową komnatę, Jo. Kiedy ludzie usłyszeli, że przyjedziecie, wzięli się do pracy i wznieśli nowe pomieszczenie, żeby tobie i królowi było u nas wygodnie. Stare sypialnie są zbyt małe. - Idąc z Joanną ramię w ramię, poprowadziła ją do domu. - Jo - rzekła. - Dziękuję za odzyskanie mojego posagu. Pozwala mi czuć się równą Kierowi. To nie jest łatwy we współżyciu człowiek. Byłam dotąd przyzwyczajona do adorowania mnie przez lana i do jego niezachwianej miłości. Znaleźć się w takim położeniu, że trzeba poślubić mężczyznę, który przyznaje, że mnie nie lubi, jest doprawdy trudno. - On cię nie lubi? - młoda królowa osłupiała. - A to dlaczego? Cicely wzruszyła ramionami. - Ja też go nie lubię jakoś szczególnie - odparła. - Szanujemy się jednak, a ja będę dobrą żoną, Jo. Nie doceniałam prawdziwej miłości, którą dla mnie nosił w sercu łan, kiedy ją miałam. Teraz zostałam za to potępiona i muszę spędzić życie z człowiekiem, który zupełnie szczerze mi powiedział, że jestem dla niego niczym innym, jak tylko klaczą rozpłodową. Były już w ciepłej sali i królowa usadowiła się przy ogniu.

- Porozmawiam z małżonkiem. Nie powinnaś wychodzić za takiego potwora. - Jo, jesteś kochana, ale ja go poślubię. Nie mam gdzie się podziać, no i miejsce mojej córeczki jest w Glengorm - powiedziała Cicely. - Wiesz, że to normalna kolej rzeczy na tym świecie. Jak wiele małżeństw zawiera się z miłości? Ty miałaś wyjątkowe szczęście. - Chcę, żebyś była szczęśliwa! - wykrzyknęła królowa. - Nie jestem nieszczęśliwa, jestem całkiem zadowolona - zapewniła Cicely. Wzrok królowej odnalazł Kiera. - Milordzie Glengorm! - zawołała. Kier Douglas podszedł do niej natychmiast i skłoni! się nisko. - Miłościwa pani, witaj w moich skromnych progach. - Ujął jej dłoń i pocałował. - Milordzie Glengorm - rzekła królowa Joanna - musisz być dobry dla mojej przyjaciółki Cicely. Musisz mi przyrzec, że będziesz dla niej dobry. - Ależ, miłościwa pani, będę tak dobry dla niej, jak ona dla mnie - przyrzekł laird. Cicely wybuchnęła śmiechem. - Widzisz, że to nie jest łatwy w obejściu człowiek - powiedziała. Podszedł do nich król. - Powiedziano mi, że jeszcze nie wyszłaś za mąż, pani. Cicely dygnęła przed nim. - Postanowiono, że roczna żałoba po poprzednim lair-dzie Glengorm to jedyna godna i słuszna forma uczczenia jego pamięci, miłościwy panie. - Ustaliliście datę? - zapytał. - Osiemnastego października, trzy dni po pierwszej rocznicy śmierci. - Przyjedziemy - rzeki Jakub Suart. - Dziś jest trzeci października. Zamierzaliśmy zabawić u was do ósmego.

Zamiast tego, jutro pojedziemy do Ben Duff i wrócimy tutaj na osiemnastego, by świętować wasze wesele. - Czy pozwolicie, miłościwy panie, że królowa zostanie tutaj ze mną? - zapytała Cicely. - Nie widziałyśmy się od ponad dwóch łat. Ben Duff i jego żona przyjadą z wami, bo zaprosiliśmy ich na ślub. Zanim król zdążył odpowiedzieć, królowa szybko wtrąciła: - Och, bardzo bym chciała zostać tutaj z Ce-ce, Jamie. - Położyła ręce na brzuchu. - Bardzo się za nią stęskniłam. - Jeśli sprawi ci to przyjemność, moja droga, to oczywiście możesz zostać - rzekł król. Bez niej podróż będzie łatwiejsza, pomyślał, lecz tego nie mógł powiedzieć głośno. - Zostańcie, najjaśniejszy panie, z nami dziś i jutro, żebyśmy mogli dać znać do Ben Duff, że przybędziecie wcześniej. Maggie nigdy by mi nie wybaczyła, gdybym pozwoliła, żebyście ją zaskoczyli - powiedziała Jakubowi Stuartowi Cicely. - Nasi ludzie też będą radzi, mogąc was pozdrowić. Król zgodził się i natychmiast wysłano posłańca z wiadomością, aby uprzedzić Greyów o wcześniejszym jego przybyciu bez towarzystwa królowej. Jakub Stuart ku swojemu zdumieniu przekonał się, że Glengorm nie jest aż tak surowym miejscem jak mu się zdawało, kiedy Cicely została porwana przez poprzedniego lairda. Mab podała tego wieczoru doskonały posiłek z paroma daniami więcej niż zazwyczaj. Do sali przyniesiono dwie dodatkowe lawy, aby posadzić przy nich królewską eskortę. Na głównym stole pojawiła się taca z cienko pokrojonym smażonym łososiem ułożonym na świeżej zielonej rzeżusze. Był udziec jagnięcy i tłusty pieczony kapłon nadziewany chlebem, cebulą i jabłkami. Był duszony królik w smacznym brązowym sosie z siekaną marchewką, pietruszką i szalotkami. Podano w obieg miskę groszku i sa-

łatkę z pora. Jak zwykle na stole pojawiły się także chleb, masło i ser. A kiedy biesiadnicy myśleli, że niczego więcej już zjeść nie zdołają, Mab pokazała się we własnej osobie z wielką tacą pieczonych jabłek, a za nią podążał Gabhan z dużym dzbanem pełnym złotego kremu. Na końcu szły Bessie i Flora, niosąc tace słodkich wafli. Cicely przedstawiła służbę kuchenną królowi i królowej. Jakub Stuart zachwycił Mab, chwaląc jej potrawy. - Przypuszczam, że nie uda nam się namówjć pani do przyjazdu do Scone? - zakończył poważnym tonem. Bessie i Flora zachichotały, a twarz Mab rozjaśniła się uśmiechem. - Dzięki waszej wysokości za zaproszenie, ale cóż, za stara już jestem na podróże dłuższe niż od kuchni do stołu - rzekła, po czym dygnęła tak nisko, jak pozwalały jej na to zesztywniałe kolana. - Zatem z niecierpliwością będę wyczekiwał powrotu do Glengorm, pani Mab - powiedział król. Kiedy kucharka z pomocnikami odeszła do swojego królestwa, Cicely odezwała się: - Wasza wysokość okazał wielką dobroć. Mab jest sercem Glengorm. Zobaczycie, że jutro wioska przyjmie was podwójnie gorąco, właśnie dzięki uprzejmości okazanej dziś wieczór starej kobiecie. Przybył do dworu dudziarz Owen, aby im zagrać, a kiedy królowej zaczęła w fotelu opadać głowa, Cicely natychmiast zaproponowała udanie się na spoczynek. Kazała odprowadzić gości do nowej komnaty, którą specjalnie dla nich zbudowano. Jakub Stuart jął chwalić ogromnie to, co uczyniono, żeby zapewnić nocleg królewskiej parze. W nowym palenisku buzował wielki ogień. Okiennice pozamykano. Kiedy weszli, woda do kąpieli była już przygotowana, a Essie właśnie ogrzewała łoże naczyniem z węgielkami. - Jak tu ładnie! - wykrzyknęła królowa. - A te zasłony przy łożu są wprost przepiękne!

Cicely i Kier zadowoleni, że królewskiej parze będzie u nich wygodnie, wycofali się, życząc dobrej nocy. Wrócili do sali, gdzie zajęli się zwykłymi obowiązkami. Kier poszedł zobaczyć, czy drzwi do domu są dobrze zamknięte i zabarykadowane. Żołnierze króla spali już porozmieszczani w sali, kiedy Cicely dorzuciła drwa do ognia i poszła na górę. Usłyszała za sobą kroki i odwróciła się. Zobaczyła Kiera. Nie zatrzymując się, podeszła do drzwi swojej sypialni. - Dobrze poszło - powiedział z uznaniem. - To, czego się nauczyłaś u swojej królewskiej opiekunki, przydaje się. - Cieszę się, że jesteś zadowolony, mój panie - rzekła spokojnie Cicely. - Teraz nie masz już wyjścia, skoro król i królowa przyjadą tu na nasz ślub - zażartował. - Czekam na noc poślubną. - Ja także - zaskoczyła go odpowiedzią Cicely. - Doprawdy? - popatrzył na nią z powątpiewaniem. - Czyż nie powinny mnie cieszyć nasze igraszki w łożu? - zapytała. - Powiadasz, że mnie nie lubisz, milordzie. Że jestem niczym więcej jak tylko rozpłodową klaczą dla Glengorm. I ja ciebie nie lubię, ale przyznaję, że noc, którą razem spędziliśmy, była cudowna. Będę szanować twoją pozycję jako lairda Glengorm, a ty będziesz szanować moją jako pani tego domu. To chyba wystarczy i nie musimy za sobą przepadać, żeby radować się uciechami łoża, prawda? Nigdy jeszcze w swym trzydziestoletnim życiu Kier nie miał kobiety, która rozmawiałaby z nim tak otwarcie i szczerze. Jemu także podobały się wspólne igraszki miłosne, lecz pojął, że skoro jemu i jej się podobały, musi między nimi być coś więcej niż tylko dawanie sobie fizycznej przyjemności. A skoro tak, to co to jest? Zbiło go to z tropu. - Szacunek i zadowolenie z dzielenia wspólnego łoża - rzekł. - Czy to nie lepszy początek, niż miewa więk-

szość par? - Wyciągnął rękę i ujął ją za podbródek. Ku jego zdziwieniu nie odsunęła się ani go nie zbeształa. Pochylił się i dotknął ustami jej warg, a ona dobrowolnie odwzajemniła pocałunek. Objął ją w pasie ramieniem, pocałunek stał się głębszy, a ich języki gładziły się nawzajem i splatały. Pomyślał o innych rzeczach, które robił jej językiem, i poczuł, jak twardnieje mu członek. Chociaż ta zabawa zmysłów sprawiała jej przyjemność, Cicely nie chciała pozwolić, by Kier uważał, że namiętność, którą dzielili, jest tylko jego dziełem. Odepchnęła go lekko. Popatrzył na nią zaskoczony. - Wybacz, że się z tobą drażnię - powiedziała, tak jakby to ona zwabiła go do pułapki. - Wiem, że oboje mamy już doświadczenie, ale wolałabym zaczekać do nocy poślubnej. - Wspięła się na palce i pocałowała go w policzek. - Dobranoc, milordzie. - Po czym odwróciła się szybko i wślizgnęła do sypialni, rzucając mu na pożegnanie przepraszający uśmiech. Poczuł nagłą wściekłość, gdy usłyszał przekręcający się w zamku klucz. Mial ochotę kopnąć w dzielącą ich przeszkodę. Przypomniał sobie jednak, że goszczą królewską parę. Czy goście nie usłyszą hałasu z wygodnej komnaty za salą? A może w ogóle niczego nie usłyszą? Nie mógł ryzykować obrazy Jakuba Stuarta, ale w tej chwili postanowił, że Cicely drogo zapłaci za swoje flir-ciarskie zachowanie. Wściekły poszedł do swojej sypialni, rozebrał się i rzucił na chłodną pościel. Następnego dnia król zachwycił klan Douglasów - mężczyzn i kobiety - odwiedzając wieś. Osobiście powiedział im, że wyrusza nazajutrz, lecz wróci na wesele ich pana i Cicely. - Nasza królowa zostanie z wami, bowiem chce się nacieszyć umiłowaną przyjaciółką z lat dziecięcych i młodzieńczych, waszą panią. Strzeżcie jej dobrze, przyjaciele. Utrzymajcie Glengorm bezpiecznie do naszego po-

wrotu. - Wychyli! z nimi kieliszek mocnego trunku, pochwalił za dotychczasową wierność, po czym odjechał. Następnego dnia rano Jakub Stuart wyjechał ze swoimi ludźmi do Ben Duff. Laird Glengorm towarzyszył królowi, bowiem nie wierzył, że znajdzie siłę, by oprzeć się Cicely przed dniem ślubu. Wiedział, że gdyby wziął ją siłą, byłby na siebie wściekły, a Cicely znalazłaby sposób, by go za to ukarać, choć jej pożądanie płonęło równie silnie. Jego oblubienica, o czym się już przekonał, była kobietą, z którą należało postępować ostrożnie. Za odjeżdżającym patrzyła Bethia, dawna służąca, po czym wymknęła się ze wsi. Nikt nie zwrócił na nią szczególnej uwagi, miała bowiem w ręku mały koszyk, jakby wybrała się zbierać grzyby albo zioła. Poszła brzegiem jeziora, przemierzyła niewielką polanę, po czym skierowała się na zalesione zbocze, aby ukryć się przed wzrokiem strażników z kamiennej reduty. Druga część zbocza została niemal całkiem ogołocona z lasu, aby uniknąć ataku z zaskoczenia. Bethia idąc tamtędy, trzymała się tych rzadkich drzew, które pozostały, aby nie było widać, dokąd zmierza. Po kilku godzinach dotarła do celu, do samotnej chaty na skraju lasu. Podeszła i zastukała do drzwi, które otworzyły się niemal natychmiast. Weszła do jedynej izby, jaką kryła chata. - Siostro, co cię tu sprowadza? - Jakiś człowiek zaprosił ją gestem, by z nim usiadła przy palenisku. - Królowa jest w Glengorm, Durwinie - powiedziała Bethia. - Zbierz ludzi i zaplanuj atak. Zasiecz wszystkich, a Douglasowie nigdy się już nie pozbierają i nie odzyskają obecnego znaczenia. Durwin Grahame popatrzy! siostrze w oczy. - Nie - powiedział. - Jeszcze nie czas, Bethio. Poza tym będą nas ścigać po obu stronach granicy, jeżeli napadniemy na Glengorm, gdy jest tam królowa Joanna.

To kuzynka króla angielskiego, wydana za mąż za króla Szkocji, kobieto. Gdzie się podział twój rozum? - A będzie lepszy czas, żeby zniszczyć Douglasów, bracie? - zapytała Bethia. - Nie mamy jeszcze dość ludzi, żeby zwyciężyć - odparł. - Nowy laird pojechał z królem. Bez niego Douglaso-wie ulegną. - Czyżby Frang nie był już kapitanem straży? - ząpy-tał Durwin. - Frang jest dobrym żołnierzem, ale to nie przywódca. - Rozumiem twoje życzenie, by wziąć odwet na pani Glengorm, ale to nie jest dobry czas, siostro, łan Douglas nie żyje i gnije w ziemi. Czy ci to nie wystarczy? - Chcę, żeby ona cierpiała tak, jak ja cierpiałam - warknęła Bethia. Durwin zaczął się śmiać. - Czyżby zatem twój mąż bijał cię od tamtej pory regularnie? - Kiedy przybędziesz do Glengorm, zarżnę go własnymi rękami, a potem staruchę, jego matkę. Ich śmierć spadnie na karb angielskich najeźdźców. A potem opuszczę Glengorm, bo ten klan nigdy mnie naprawdę nie polubił. Wrócę do domu i będę ci prowadzić gospodarstwo, bracie. Niech mnie ręka boska strzeże - pomyślał Durwin Grahame. - Pewnie będę musiał się postarać, żebyś i ty zginęła w tym zbrojnym wypadzie, bo inaczej całą starość będę się męczył przykuty do ciebie. O nie! Zawiozę sobie do domu jakąś młodziutką dziewkę z Glengorm, żeby ogrzała mi łoże i poprowadziła dom. Taka branka może nawet urodzić mi dziecko. Już dawno minęła pora, żeby spłodzić potomka i następcę. Tak, nie będę znosił cię dłużej, siostro, niż to konieczne. Głośno zaś powiedział: - Król Szkotów z czasem wyprawi się na północ, Bethio. Wszyscy wierni panowie znad granicy pojadą z nim

i zabiorą większość swoich ludzi, którzy teraz bronią domów i strażnic. Do tego czasu zdołam odtworzyć swoje wojsko i to wtedy, lecz nie wcześniej, zaatakujemy Glengorm. Będziesz pomszczona, siostro. Mówiłem, żebyś nie szła za Douglasa, ale ty nie chciałaś mnie słuchać, Bethio. Zdawało ci się, że cię kocha, a tymczasem szukał tylko opiekunki dla matki. I tak miałaś szczęście, że się dostałaś do lairda, bo inaczej już dawno by cię zabił. - Jeśli muszę czekać, to poczekam - powiedziała Bethia, najpierw rozzłoszczona, jednak w końcu pogodzona z tym, co usłyszała. - Ugotuję ci wieczerzę i przenocuję u ciebie. Nie starczy mi już dnia na powrót. - A twój mąż nie będzie za tobą tęsknił? - Powiedziałam mu, że Mab potrzebowała dodatkowych rąk do pracy z powodu wizyty królowej i wezwała mnie, bo mam doświadczenie. - Uwierzył? - roześmiał się Durwin. - Wszystko, o czym umie myśleć, to pieniądze, które dostanie za moją pracę. - A jeśli nie będziesz miała pieniędzy, żeby mu zapłacić? - Powiem mu, że pani odmówiła mi zapłaty - powiedziała Bethia. - Nie będzie mi zadawał więcej pytań, bo udam złość. Do pani, żeby to sprawdzić, też nie pójdzie. Będę miła i uprzejma dla jego matki i ugotuję jej ulubione potrawy. Wtedy raczej mnie nie zbije. Zwłaszcza jeśli dopilnuję, żeby miał czego się napić przed snem. - Jesteś bardzo podobna do naszej mamy - powiedział Durwin. - Chytra z ciebie sztuka, Bethio. Bethia się roześmiała. - Dziękuję - powiedziała. - Nie mogłeś mi powiedzieć nic milszego. Po czym zakrzątnęła się wokół wieczerzy dla brata. Tak, ich matka naprawdę była chytrą sztuką. Rankiem następnego dnia, gdy tylko się rozwidniło, Bethia rozpoczęła powrotną wędrówkę do Glengorm.

Kiedy małżonek wyciągnął rękę po spodziewaną monetę, rozpoczęła tyradę. Jej wyjaśnienie zadowoliło Calluma Douglasa, ale też rozdrażniło. Zdzielil ją, lecz tylko raz, aby wyrazić swoje niezadowolenie z żony, z jej pani i z całego świata w ogólności. *** Królowa przybyła do wioski tego popołudnia i oczarowała wszystkich członków klanu. Jeden z nich zabrał ją i Cicely na łódkę na Loch Beag, małe jezioro. Drzewa nad wodą nabrały jesiennych kolorów. Towarzyszyły im małe terierki Cicely, które z łapami na krawędzi burty warczały na wszystko, co pojawiło się w polu widzenia. - Będą dobrze pilnować, mimo że są małe - zauważył rzeczowo wiosłujący członek klanu. Zaraz też się roześmiał, bo z wody jeziora wyskoczyła ryba, co sprawiło, że terierki poczęły zajadle szczekać. Cicely i królowa musiały je przytrzymać, żeby nie wyskoczyły z łódki. Przyjaciółki czuty się prawie jak za dawnych lat. Szczęśliwe, że są razem, nie rozstawały się ani na chwilę. Królowa musiała mocno pokaprysić, żeby zostawić damy dworu. Wzięła ze sobą tylko ukochaną garderobianą, Bess. Bess spędzała cały czas na drzemce w sali albo na plotkowaniu z Orvą, podczas gdy Cicely i młoda królowa zabawiały się, spacerując, grając w karty i rozmawiając godzinami. Królowa się martwiła, że urodziła jak dotąd dwie córki, co prawda zdrowe i silne, lecz żadna z nich nie była upragnionym księciem i następcą tronu. Będąc po raz kolejny przy nadziei, lękała się, że może wydać na świat kolejną dziewczynkę. - Mówią, że to moja wina - powiedziała. - Matka Jakuba urodziła cztery dziewczynki i trzech chłopców, z których tylko on i jego brat Dawid osiągnęli wiek męski. Dawida zamordował jego stryj, książę Albany. Dlatego Jamie musiał zostać wysłany do Francji, chodziło

o jego bezpieczeństwo. Jego nieszczęsny ojciec zbyt późno poznał się na dwulicowości swojego brata. - Nie ma innej rady, musisz rodzić dzieci, dopóki nie dasz Szkocji księcia - odparła Cicely. - To twój obowiązek. - Twoja mała Joanna jest prześliczna - zauważyła królowa. - Dziękuję, że dałaś jej imię po mnie, ale dlaczego nie zostałam jej chrzestną? - Nie śmiałam nawet myśleć, że król by się na to zgodził, bo przecież byl rozgniewany na lana za porwanie - odparła Cicely. - Czy zostaniesz matką chrzestną pierwszego dziecka, które urodzę Kierowi? - A czy jesteś przy nadziei? - zapytała zaciekawiona królowa. - Skądże, przecież jeszcze nie jesteśmy po ślubie. - Przecież miał cię już w łożu, prawda? Nie wygląda jak mężczyzna, który godzi się z odmową. - Tylko raz, lecz od tamtej pory trzymam go z dala - rzekła z uśmiechem Cicely. - On wywiera na mnie zdumiewający wpływ, Jo. Wystarczy, że mnie pocałuje, a ja zamieniam się w lubieżną dziewkę. Z łanem było zupełnie inaczej. Na lanie mi zależało. A Kiera Douglasa nawet nie lubię. Królowa się roześmiała. - Powiadają, że wzajemna niechęć często prowadzi do miłości. Może o tym nie wiesz, ale się w nim zakochujesz. - Nigdy w życiu! - zawołała zapalczywie Cicely. - Pożądam go i nic więcej. Zaczęła się jednak zastanawiać, czy to prawda. Czy mogłaby kochać mężczyznę takiego jak Kier? Mężczyznę, który oświadczył, że ją zbruka, i myślał o niej tylko jak o dawczyni męskich potomków? Porównała ze sobą obu Douglasów, z którymi połączył ją los. łan kochał ją dość mocno, żeby zaryzykować obrazę królewskiego majestatu. Pomimo lekkomyślnego

zachowania był człowiekiem honoru i dobrym panem dla Glengorm. Miał miękkie serce. Lud Glengorm ubóstwiał go, a jego brat dobrowolnie oddał za niego życie. Zaczęła okazywać mu troskę. Musiała przyznać, że nie odwzajemniała głębokiej namiętności, którą on żywił wobec niej. Czuła głównie przyjaźń i szacunek. Teraz wiedziała, że byłaby szczęśliwa, mogąc z nim spędzić życie. Dlaczego takie rzeczy się pojmuje, kiedy jest już za późno? Kier to zupełnie inna sprawa. Twardy człowiek z silnym poczuciem obowiązku względem klanu Douglasów. Może leżało to w jego naturze, a może wynikało z okoliczności związanych z jego urodzeniem, lecz pragnął się wybić, sprawić przyjemność ojcu, udowodnić, że jest wart tyle samo, co inni. Jego matka pochodziła ze Stuartów i była damą. Żona ojca kochała go jak własnego syna. Tymczasem sir William nie zadał sobie trudu, żeby zalegalizować pochodzenie najstarszego syna. Chociaż Kier o tym nie wspominał, musiało to bardzo żądlić jego dumę. Zwłaszcza że kobieta, którą miał pojąć za żonę, urodziła się w podobnych okolicznościach. Chociaż matka Cicely nie była szlachcianką jak matka Kiera, jej ojciec zatroszczył się o nią i o urodzoną przez nią córeczkę na tyle, by uczynić ją swoim prawowitym dzieckiem. Czy ten fakt mógł sprawiać, że Kier Douglas nią gardził? Czy też nie miało to dla niego znaczenia, bo liczył, że i tak w końcu ona da mu synów, których sobie życzył? Czy któregoś dnia zacznie im na sobie zależeć? A jakież to miało znaczenie? Już za parę dni wezmą ślub. Cicely westchnęła tak głęboko, że królowa spojrzała na nią zaniepokojona. *** Glengorm szykowało się do wesela nowego lairda z wdową po poprzednim panu tych ziem.

W miarę jak zbliżał się dzień pierwszej rocznicy śmierci lana Douglasa, Cicely robiło się coraz smutniej. Znów ogarnął ją żal, że umarł taki dorodny, pełen życia mężczyzna. Jakże coś takiego w ogóle mogło się zdarzyć? Znała odpowiedź. To przez Grahame'ów. Przez przeklętych Grahame'ów! Przysięgła jednak umierającemu mężowi, że nie będzie wszczynać wojny, łan rozumiał, że walka jest daremna. Niemniej, gdyby nadarzyła jej się sposobność zemsty, z pewnością by z niej skorzystała. Kier Douglas wrócił do Glengorm na dzień przed obchodami pierwszej rocznicy śmierci lana. Miał zamiar pójść rano z Cicely na mszę w kościółku Glengorm. Król przyjeżdżał szesnastego. To, że nie wrócił razem z Kierem, by uczcić pamięć lana Douglasa, powiedziało Cicely, że Jakub Stuart nadal żywił urazę do człowieka, który tak zuchwale sprzątnął mu ją z dworu. Zasmuciło ją to, ale z drugiej strony rozumiała, że król był twardym człowiekiem, który nie znosił nieposłuszeństwa. - Witaj w domu, mój panie - powitała Kiera Cicely, gdy zsiadał z konia. Ciepło w tonie jej głosu sprawiło mu przyjemność. - Dziękuję, pani - odparł z uśmiechem. - Wszystko było w porządku pod moją nieobecność? - Tak, milordzie. - Nie zapytała o króla. - A jak było w Ben Duff? Czy Maggie przyjedzie wraz z lordem Greyem na nasze wesele? - Pani Ben Duff prosiła mnie, by przekazać, że czeka niecierpliwie, aby zobaczyć się z tobą i z królową - odparł Kier, zdziwiony, że wsunęła mu rękę pod ramię, kiedy szli do sali. Nie mógł się powstrzymać, żeby jej nie dokuczyć. Zapytał: - Czy to znaczy, że za mną tęskniłaś, pani? Jej błękitne oczy zalśniły, kiedy spojrzała na niego, zaskoczona pytaniem. Przystanęła, po czym odparła: - W Glengorm było spokojniej pod twoją nieobecność, milordzie.

Roześmiał się głośno. - Nie wątpię, pani, nie wątpię. - Nagle poczuł się szczęśliwszy i bardziej odprężony niż przez ostatnich parę miesięcy. Ona też zdawała się mniej spięta. Jego wyjazd z królem widocznie zrobił dobrze im obojgu. Następnego ranka poszli do kościółka w Glengorm, gdzie zastali klan w komplecie. Królowa wybrała się razem z nimi, aby swoją obecnością zrekompensować poddanym brak króla na uroczystości. Ojciec Ambroży odprawił mszę, a kazanie, które wygłosił, było raczej nauką dla Kiera i Cicely niż hołdem dla dwóch zmarłych bratanków, prawił bowiem o obowiązku wobec króla, klanu i siebie samego. Po kazaniu królowa pochwalliła Ambrożego za jego słowa, na co pokraśniał z dumy. Król z oddziałem zbrojnych przybył szesnastego października. Cicely i królowa zakrzyknęły ze zdumienia na widok bardzo widocznej ciąży Maggie MacLeod. Maggie tylko się uśmiechnęła. - Czyżbyś planowała urodzić następne dziecko w Glengorm? - zażartowała Cicely. - O, nie! - roześmiała się Maggie. - Poród odbędzie się najwcześniej w połowie grudnia, obiecuję. To drugi syn! Czuję to! - Wtedy ujrzała wyraz urodziwej twarzy Joanny Beaufort. - Och, wasza wysokość, proszę mi wybaczyć! Odezwałam się zupełnie bezmyślnie - powiedziała. Jak mogła zachować się tak nietaktownie? - Ależ nic nie szkodzi - dodała jej otuchy królowa. - Wszystko wszak zależy od woli bożej. Jednak tak jak Maggie wiedziała, że noszone przez nią pod sercem dziecko to chłopiec, tak Joanna Beaufort wiedziała, że urodzi kolejną dziewczynkę. Nawet postanowiła już, że da księżniczce na imię Maria. Lecz zatrzymała te myśli dla siebie. Następnego dnia mężczyźni udali się na polowanie na dzikie ptactwo i przywieźli ze sobą kilkanaście ka-

czek, które zostały oskubane, upieczone i jeszcze tego samego wieczoru znalazły się na stole. Nastrój w sali był nader pogodny, jednak wszyscy wcześnie udali się na spoczynek. Ślub miał się odbyć z samego rana. Służba musiała wstać skoro świt i zamieść salę, by przygotować ją na świąteczny dzień, w którym cala wioska miała być zaproszona na wesele. Cicely poprosiła, by przygotowano jej kąpiel po wieczerzy. Teraz moczyła się z zadowoleniem w cieplej wodzie i nacierała kasztanowe włosy mydłem, które sama zrobiła ubiegłego lata. Miało zapach białego wrzosu. Pocierała nim włosy i rozmyślała, co włoży na ślub. Jo powiedziała jej, że od czasu opuszczenia przez nią dworu niewiele się w modzie zmieniło, co Cicely przyjęła z wyraźną ulgą. - Już postanowiłaś, pani? - zapytała Orva, krzątając się po komnacie. - Muszę wiedzieć, jeśli mam wytrzepać i wyszczotkować suknię. Cicely westchnęła. Kiedy brata ślub z łanem, miała na sobie suknię z lawendowego brokatu. Od jego śmierci nie włożyła jej ani razu. Pomarańczowy wydawał się niestosowny, podobnie żółty i zielony. Wtem przypomniała sobie o sukni, którą ostatni raz nosiła jeszcze na dworze. Była uszyta z kremowego aksamitu, miała rękawy dopasowane aż do łokcia, a od łokcia rozszerzane. Brzegi sukni obramowane były ciemnobrązowym futrem z kuny. - Może ten kremowy aksamit? - zapytała Orvę. - Będę musiała trochę popuścić ją w pasie - rzekła służąca. - Odrobinę utyłaś od urodzenia Joanny. - Matko Przenajświętsza, czyżbym utyła aż tak bardzo? Prawie jej nie nosiłam, Orvo. - Będzie trzeba trochę popuścić, jeśli masz jutro jeść i tańczyć, pani. Masz prawie dziewiętnaście lat i urodziłaś dziecko. Cicely skończyła się kąpać, owinęła długie włosy ręcznikiem i wyszła z wanny, by się wytrzeć. Orva wręczyła jej

czystą koszulę do spania i Cicely zasiadła przy ogniu ze szczotką do włosów. Grzała się i rozczesywała długie pukle, aż zrobiły się miękkie i suche. Orva wydobyła ze skrzyni suknię i usiadła naprzeciwko Cicely, prując szew w talii. Złożyła rozpruty materiał tak, aby uzyskać dodatkowe centymetry. - Jesteś szczęśliwa, dziecinko? - zapytała zszywając suknię drobnym ściegiem. - To wprawdzie nie pan łan, lecz zdaje się, że to przyzwoity człowiek. - Muszę zostawić przeszłość za sobą - powiedziała starszej kobiecie Cicely. - Stale jednak mam do siebie żal, że nie doceniałam w pełni miłości, którą darzył mnie łan. Orva pokiwała głową ze zrozumieniem. - Czasami, moja pani, nie widzimy jasno tego, co mamy przed oczami. Twój pierwszy małżonek leży w zimnej ziemi. Spróbuj docenić pana Kiera za to, kim jest, i nie miej mu za zle tego, kim nie jest. - Ale kim on jest? - zastanowiła się Cicely. - W jednej chwili zimny i nieprzystępny, w drugiej zaś namiętny. W ogóle go nie rozumiem, Orvo. Z łanem wiedziałam dobrze, na czym stoję, chociaż wtedy tego nie doceniałam. Mojego pana Kiera w ogóle nie rozumiem. - Zrozumiesz - zaśmiała się Orva. - W końcu kobiety zawsze rozwiązują zagadkę, którą jest mąż. Teraz, moja pani, najlepiej idź do łóżka i się wyśpij. Jutrzejszej nocy nie będziesz wiele spala. Twój mężczyzna wygląda na ognistego. - Pochyliła głowę nad suknią, którą zszywała. Cicely zarumieniła się przy słowach Orvy, lecz poszła za jej radą i wspięła się na łoże. Sen jednak nie nadchodził, nawet wtedy, kiedy Orva skończyła szycie i wyszła z sypialni. Cicely myślała o namiętnym spotkaniu z Kierem kilka miesięcy wcześniej i wspomnienie gorących chwil jeszcze bardziej spędzało sen z powiek. Ognisty, powiedziała o nim Orva. To było dobre słowo dla człowieka, którego jutro weźmie za męża. Miała szczęście, że ich zespolenie nie zaowocowało ciążą. Nie chciała za-

chodzić w ciążę tak szybko po urodzeniu Joanny. Od jutra jednak wszyscy będą oczekiwać, że wkrótce powije dziecko. I to dziedzica. W końcu Cicely odpłynęła w krainę snu. Kiedy się zbudziła, przez szczeliny w okiennicach przedzierało się szare światło, jak zwykle przed wschodem słońca. Sypialnia była zimna, a w palenisku żarzyły się tylko węgle. Ześlizgnęła się z łoża i przeszła po lodowatej podłodze, by dodać trochę drwa do węgielków. Po kilku chwilach ogień wystrzelił do góry. Cicely wzięła dzban letniej wody pozostawiony w palenisku, nalała trochę do miski, po czym umyła twarz i ręce. Usiadła i zaczęła rozczesywać plątaninę długich splotów. Orva weszła do sypialni, niosąc strój. - Tak mi przykro, pani, ale zaspałam - jęła przepraszać. - I to w taki dzień! Suknia jest gotowa. - Miała ją w wyciągniętych rękach. - W ogóle nie widać, że jest przerabiana. Wyszczotkowałam ją tak, że aksamit wygląda na grubszy i bardziej wytworny. Futro na rękawach też się świetnie trzyma. Jesteś gotowa do przywdziania sukni? - Tak - odparła Cicely. - Ambroży dopilnuje, byśmy podpisali w sali kontrakt, a potem odprawi mszę, jak poprzednio. Na zakończenie pobłogosławi nasz związek. - Słyszałam przed chwilą, że ktoś przyjechał. To pewnie sir William - powiedziała Orva i przełożyła suknię przez głowę Cicely. - Pewnie wyjechał z Drumlanrig w nocy i jechał przy księżycu - rzekła Cicely, kiedy tkanina sukni opadła do podłogi. - Gdzie mój złoty pas? - Tutaj - odparła Orva, po czym przełożyła go pani przez biodra i zapięła. - A teraz, pozwól, że przyniosę złoty łańcuszek twojej matki i pierścionek. - Poszukała woreczka, w którym schowane były te kosztowności i podała go Cicely. Panna młoda wyjęła kilka sztuk biżuterii z małego woreczka: złoty łańcuszek i pięć pierścionków, w które się

przybrała. Kiedy poślubiała lana, nie miała na sobie żadnych ozdób, bowiem ceremonia była nieoczekiwana i pośpieszna. Nie było też „prawdziwych" gości. Dziś jednak świadkami na jej ślubie będą król Szkocji i jego królowa. Cicely stroiła się nie tylko z tego powodu, że była panną młodą, lecz także dla monarchy z małżonką. Usiadła i skończyła szczotkować włosy, po czym zebrała je złotą zapinką. Nie była już dziewicą i nie musiała mieć dzisiaj rozpuszczonych włosów. Wreszcie wsunęła stopy w parę miękkich skórzanych pantofelków. Wstała i powiedziała do Orvy: - Wyjdę z psami, bo jest jeszcze wcześnie i w sali nikogo nie będzie prócz służby i straży. Nie zabawię długo. - Pobrudzisz suknię - zaprotestowała Orva. - Nie pobrudzę - obiecała Cicely i wyszła. Psy podążyły, trzymając się blisko jej nóg. W sali nadal panowała cisza, chociaż służba zaczęła się już w niej pracowicie krzątać. Uroczystość zaślubin miała się zacząć dopiero za pół godziny. Jej poprzedni ślub odbyt się w zimie, w lutym. Wyszła frontowymi drzwiami. Psy pomknęły naprzód. Dzień byt pogodny. Ani jedna chmurka nie mącita doskonałego błękitu czystego nieba. Słońce właśnie wstało i odbijało się migoczącymi refleksami w wodzie jeziora. Powietrze było ostre, przejrzyste i zbocza gór mieniące się tu i ówdzie różnymi barwami widać było wyraźnie. Na skraju lasu za łąką płynął mały, wartki potok. Cicely postanowiła wybrać się właśnie tam. Przed nią biegły susami pieski, obszczekując wszystko, co się ruszało: motyla i grubą pszczołę. Kiedy znalazła się w lesie, nie mogła się powstrzymać przed zdjęciem pantofelków i podkasaniem sukni, aby wejść do wody. Zapiszczała, bo woda była zimna, i szybko się wycofała, założywszy pantofle. Było ślicznie i bardzo spokojnie. Dwa terierki usiadły w plamie złocistego słońca. Cicely, ociągając się, z westchnieniem wróciła

znad strumienia i wyszła z lasu, wołając psy, po czym wróciła przez łąkę do dworu. Orva była już w sali. Obejrzała swoją panią krytycznym wzrokiem i zauważyła mokrą plamę na rąbku sukni. Pokręciła nad Cicely głową, lecz uśmiechała się. - Zaraz wyschnie - powiedziała Cicely. - Nie mogłam się oprzeć łące i potokowi. To jeden z najpiękniejszych dni, Orvo. Czy uważasz, że to dobra wróżba dla naszego małżeństwa? - Myślę, że tak, pani - odparła Orva. Kier Douglas usłyszał słowa Cicely, gdy schodził ze schodów. Z jakiegoś powodu uznał je za ośmielające. Czy to prawdopodobne, że ona, być może, zaczyna go lubić? Miał taką nadzieję, bowiem choć powiedział, że jej nie lubi, prawda byta inna. Zaczął ją lubić, i to bardzo. Ponieważ jak dotąd zawsze odwzajemniała mu się pięknym za nadobne, nie mógł jej powiedzieć o tej odmianie serca. Przynajmniej nie wcześniej, niż ona się przyzna, że go lubi. Ojciec zawsze go ostrzega! przed ustępowaniem kobiecie. Wszedł do sali, gdzie czekali już król, królowa oraz pan i pani Grey. - Dzień dobry, miłościwy panie, miłościwa pani - pozdrowił królewską parę i się ukłonił. Odwrócił się i na chwilę straci! mowę. Jeszcze nigdy nie widział Cicely tak pięknej. - Dzień dobry, pani. Czy gotowa jesteś poślubić mnie dzisiaj i nie stawiać dalszych przeszkód? Ukłonił się jej. Był taki przystojny. Czarne jak smoła włosy. Błyszczące błękitne oczy. Będą mieli śliczne dzieci, pomyślała. - Dzień dobry, milordzie - pozdrowiła go. - Tak, dziś jestem gotowa cię poślubić. - Miał na sobie ciemne, wełniane nogawice i białą koszulę, a tartan Douglasów w szarą, czarną i białą kratę przełożony przez pierś był spięty srebrnym godłem klanu z wygrawerowanym na nim napisem: Jamais arriére, co oznaczało: „Nigdy

z tyłu". Na głowie miał czarny aksamitny beret z orlim piórem oznaczający jego pozycję pana tego miejsca. Do sali wszedł pośpiesznie ojciec Ambroży, niosąc umowę małżeńską. Ukłonił się wszystkim, po czym rozłożył pergaminy na wysokim stole, gdzie stały już przygotowane kałamarz z inkaustem i gęsie pióro. - Sprawicie, miłościwy panie, wielki zaszczyt tej rodzinie, jeżeli jako świadkowie podpiszecie te dokumenty - powiedział ksiądz. Rozejrzał się po sali. - Gdzie jęst sir William? - Jestem tutaj, Ambroży - odezwał się ojciec pana młodego i wystąpił do przodu z grupy swoich ludzi. Ksiądz wręczył Kierowi Douglasowi zamoczone w inkauście pióro. Laird złożył podpis i oddał pióro Ambrożemu. Ten ponownie zanurzył je w inkauście i podał Cicely. Podpisała się z wytwornym zawijasem. Następni podpisali się świadkowie: król Jakub, królowa Joanna, sir William i pan Grey. - Gotowe - powiedział duchowny i posypał piaskiem wszystkie podpisy. - Teraz pozwólcie, że pójdziemy na mszę, a potem udzielę młodej parze kościelnego błogosławieństwa. Orszak weselny wyszedł z sali na zewnątrz na piękne październikowe słońce. Cała wieś wyległa, aby ich zobaczyć. Kiedy doszli do kościółka w Glengorm, wystąpiła do przodu Maria Douglas i wcisnęła w ręce Cicely bukiecik z późnych róż zmieszanych z białym wrzosem. Panna młoda uśmiechnęła się i podziękowała kobiecie. Wszyscy, którzy mogli, stłoczyli się w kościółku. Syn siostrzenicy Mab, Gabhan, wystąpił w roli ministranta ojca Ambrożego. Przez wąskie okna wpadało do środka słoneczne światło. Nie miały szyb i w zimie, nawet przy zamkniętych szczelnie okiennicach, wnętrze było zimne i hulały w nim przeciągi. Jednak tego dnia ciepło późnego październikowego słońca uczyniło kościółek przyjaznym dla modlących się wiernych. Powietrze prze-

sycał zapach kwiatów. Świece z wosku migotały na ołtarzu. Tylko orszak weselny mógł usiąść na ławkach z surowego drewna, reszta zgromadzenia musiała stać aż do zakończenia mszy. Wtedy ojciec Ambroży pobłogosławił świeżo poślubioną parę i weselnicy opuścili kościół. W wielkiej sali posadzkę pokryły ciasno ustawione ławy i stoły. Zgromadziła się tutaj cała wieś, dołączając do towarzyszy króla. Ustawiono beczki z październikowym piwem. Każdy wziął ze sobą własne naczynie do picia. Na wszystkich stołach położono świeżo pieczone bochny chleba, osełki słodkiego masła i małe kręgi twardego, żółtego sera. Rozniesiono wśród gości tace napełnione plastrami boczku i szynki, i ugotowanymi na twardo jajami. Na wysoki stół Mab przygotowała specjalne śniadanie z jajek w śmietanowym sosie, przyprawionym do smaku winem marsala. Królewskim gościom podano także tacę plastrów łososia, szynki i miseczki napełnione polewką jarzynową z wiejskim chlebem, masłem, serem i powidłami śliwkowymi. Pilnowano, by kielichy wina były cały czas pełne. Ostatnim daniem podanym na niższych stołach były tace pełne krągłych pieczonych jabłek osłodzonych cukrem i cynamonem. Był to wyjątkowy przysmak dla wieśniaków, bowiem cukier i przyprawy nie były dla nich zwykle dostępne. Do wysokiego stołu zaś Mab przyniosła tacę gruszek polanych białym winem i miodem do podania z delikatnymi słodkimi waflami. Po zakończeniu posiłku Duncan Douglas, mąż Marii wstał. - Niechaj Bóg ma w opiece duszę lairda lana i niech błogosławi lairdowi Kierowi i lady Cicely! Rozległo się szuranie wszystkich ławek, bo wszyscy obecni w sali wstali i wznieśli w górę kufle, by chórem zakrzyknąć: - Niech Bóg błogosławi lairdowi Kierowi i lady Cicely! Król pochylił się i szepnął do Kiera:

- Zdobyłeś ich serca. Rad jestem widzieć, że Glen-gorm jest w dobrych rękach. Teraz spłodź syna, aby ziemia ta była bezpieczna także dla przyszłych pokoleń. Cicely usłyszała słowa króla. Jej wzrok spotkał się ze wzrokiem męża i zarumieniła się, mówiąc: - Skoro jest to rozkaz, miłościwy panie, z całego serca pragnę go posłuchać. Jakub Stuart roześmiał się, odchylił na oparcie krzesła i uścisnął drobną dłoń królowej, kiedy dudziarz Owen zaczął przygrywać dla rozrywki. - A kiedy urodzi się wam syn, Kierze Douglasie, zostanę jego chrzestnym. Niechaj to będzie mój prezent ślubny dla młodej pary.

Rozdział 1 6 Dzień wesela został ogłoszony świętem. Odbyły się gry i zabawy, łatwiejsze i trudniejsze. Mężczyźni na łące kopali owczy pęcherz wypchany słomą w stronę celów ustawionych po obu stronach pola. Do gry przyłączył się sam król i okazał się nader zręczny w kopaniu pęcherza do celu. Na innym polu ustawiono tarcze i odbyły się zawody łucznicze. Zarówno Cicely, jak i królowa były doskonałymi łuczniczkami. Kier był zadziwiony, bo nie podejrzewał żony, że może być adeptką takiej sztuki. Odbyły się też biegi. W jednym z konkursów mężczyźni dźwigali duże, okrągłe kamienie i przenosili je tak daleko, na ile starczyło im siły. Zwycięzcą ogłaszano tego, kto poniósł kamień najdalej. Odbył się także rzut kłodą, chociaż niewielu znalazło się chętnych. Mąż Marii Douglas, Duncan, walczył w tej konkurencji z ojcem Ambrożym, aż ksiądz go pokonał. Obaj ciężko dyszeli z wysiłku i spływali potem, kiedy napełnili kufle złocistobrą-zowym piwem ale i wypili toast za rywalizację. - Ksiądz doskonale się czuje wśród tutejszych ludzi, prawda? - zauważyła królowa. Spłonęła rumieńcem, kiedy z podziwem popatrzyła na umięśnioną i pokrytą włosami klatkę piersiową Ambrożego Douglasa. - Jest spokrewniony prawie z całą wsią - wyjaśniła Cicely. - To jeden z nich i ma to swoje dobre strony. Dla lana był stryjem.

- Och, to dlaczego nie mógł sam przejąć w posiadanie Glengorm? - zapytała Joanna Beaufort, a Maggie pokiwała głową. - To wspaniały mężczyzna i tak wspaniale zbudowany, Ce-ce. - Nie mógł go przejąć w żaden sposób, Jo. Urodził się z nieprawego łoża. Jest ostatnim bękartem swojego ojca, ale przez niego ulubionym - tłumaczyła Cicely. Cały dzień towarzyszyła im muzyka. Kilku mężczyzn ze wsi grało na dudach. Kilku miało niewielkie, podobne do piszczałek instrumenty, a jeden uderzał w bębny. Dołączyli do Owena, głównego dudziarza Glengorm, by zagrać pannie młodej i panu młodemu. Przy dźwiękach muzyki weselnicy ruszyli do tańca, trzymając się za ręce i zataczając koło. Kier, Andrzej Grey i król wraz z kilkoma jeszcze mężczyznami zatańczyli tradycyjny taniec z mieczami, dając mistrzowski popis gracji i zręczności i skacząc w butach z długimi cholewami między skrzyżowanymi mieczami. Ludziom z Glengorm bardzo się spodobało, że ich król, który większość życia spędził w Anglii, okazał się tak biegły w tym szczególnym, wywodzącym się ze Szkocji tańcu. Ławy wyniesiono z sali i ustawiono na dworze. Cały dzień wnoszono na te stoły jedzenie, które znikało z nich pochłaniane z apetytem. Beczki październikowego piwa ustawiono tak, by każdy miał do nich dostęp. Wreszcie dzień zaczął ustępować miejsca wieczorowi, a słońce w złocistej aurze i w blasku purpury skryło się za wzgórzami. Powietrze się ochłodziło, a ciemniejące nad weselnikami niebo pokryło się jasno świecącymi punkcikami gwiazd. Kiedy zapadła noc, sala opustoszała. Zostali w niej tylko król, królowa, Greyowie, którzy zamierzali wyjechać rankiem, sir William oraz nowo poślubieni małżonkowie. Król grał w szachy z naczelnikiem klanu Douglasów. Królowa siedziała ze stopami wspartymi na stołeczku i małą Joanną na kolanach. Wreszcie nie pozostało już nic innego, jak tylko życzyć gościom dobrej nocy.

Cicely pochyliła się i pocałowała królową w policzek. - Dobranoc, Jo. Przyślę nianię Joanny, żeby ją od ciebie zabrała. To był dla nas bardzo długi i wyczerpujący dzień. - Odwróciła się i dygnęła przed królem i sir Williamem. - Dobranoc, milordowie - rzekła. Wreszcie popatrzyła na Kiera. - Pozamykasz drzwi, milordzie? - zapytała uprzejmie - Oczywiście, i dołączę do ciebie, kiedy się upewnię, że wszystkie są zabezpieczone - powiedział. Cicely wyszła z sali. Wkrótce potem przyszła niania, by zabrać Joannę. Królowa wstała. - Dobranoc, milordowie - rzekła. Potem położyła rękę na ramieniu męża i szepnęła: - Nie zwlekaj za długo, milordzie. Król pokiwał głową, lecz sir William wiedział, co królowa Joanna próbowała im wszystkim powiedzieć, i uśmiechnął się do siebie. Następnie uczynił zupełnie nieprzemyślany ruch na szachownicy i miał ochotę się roześmiać, widząc błysk w oku króla i słysząc radosny okrzyk: - Szach i mat! Dopiero wtedy Jakub Stuart zrozumiał, co zrobił sir William Douglas. Popatrzył na szachownicę i pełen zrozumienia uśmiech rozjaśnił mu twarz. Pokiwał głową. - Sprytnie, milordzie - powiedział i wstał. - Zatem żegnam się i życzę dobrej nocy. - Przemierzył salę i zniknął w drzwiach nowej sypialni na jej końcu. Maggie MacLeod popychała już męża po schodach do niewielkiej sypialni, w której razem nocowali Naczelnik klanu Douglasów także wstał i uśmiechając się w odpowiedzi, nisko się pokłonił. - Dobranoc, miłościwy panie! - zawołał. Po czym zwrócił się do syna i rzekł: - Na pewno Tam przygotował mi już posłanie w sali. To był bardzo długi dzień, a ja nie jestem już młody jak kiedyś, niemniej rad jestem, że zobaczyłem dzisiejszy ślub. To dobra dla ciebie towarzysz-

ka, Kierze. Będzie ci posiuszna we wszystkim, bo tak została wychowana. Teraz idź pozamykać drzwi. A potem biegnij do swojej klaczy i skutecznie ją zapłodnij. W przyszłym roku chcę mieć wnuka! W oczach lairda Glengorm zaigrało rozbawienie, gdy usłyszał od ojca wskazówki. - Żyję, by być ci posłusznym, panie ojcze - odpowiedział, po czym pośpieszył pozamykać drzwi. Jego ojciec w tym czasie śmiejąc się, zdjął długie buty i ułożył się w posłąniu. Cicely poleciła, aby to jej sypialnię przygotowano do nocy poślubnej. Była trochę obszerniejsza od sypialni Kiera i miała większe łoże. Świeżą bieliznę pościelową uperfumowano lawendą. Orva pomogła pani zdjąć suknię i pantofle. Wyszczotkowata suknię i zwinęła ją starannie, po czym schowała w skrzyni. Pantofelki umieściła w mniejszej. Cicely wręczyła Orvie złotą zapinkę, którą sama zdjęła, zostawiając rozpuszczone włosy, oddala także resztę biżuterii prócz wąskiej obrączki z czerwonego złota, którą tego ranka włożył jej na palec Kier, kiedy Ambroży dal im błogosławieństwo. Umyła twarz i ręce w misce uperfumowanej wody i wyszorowała zęby myjką. - Idź już, Orvo - poleciła służącej. - Ogień jest przygotowany na noc. Mój pan nie przyjdzie, dopóki wszyscy goście nie opuszczą sali. - Dobranoc, pani - odpowiedziała Orva i wyszła z sypialni. Cicely wspięła się na łoże. Pachniało cudowną świeżością. To był długi dzień, ale dobry. Nie czuła się już nieszczęśliwa, zastanawiała się tylko, czy Kierowi kiedykolwiek zacznie na niej zależeć. Wiedziała doskonale, że nigdy nie będzie już kochana taką miłością, jaką żywił do niej łan. Taka miłość zdarzała się rzadko, lecz Cicely wiedziała już, iż chce, by Kier przynajmniej ją polubił. Zasnęła i nie obudziła się, kiedy wszedł do sypialni.

Kier Douglas przyglądał się Cicely leżącej w łożu. Kiedy spała, wszystkie troski malujące się na jej twarzy, znikały. Była naprawdę piękna. Policzki miała lekko brzoskwiniowe, doskonale dopasowane odcieniem do kasztanowych włosów. Łuki brwi wyginały się wytwornie nad zamkniętymi oczami, a kasztanowe rzęsy ocieniające policzki miały połyskujące złotem koniuszki. Zdjął ubranie i stanął nagi przy łożu, zastanawiając się, czy ją zbudzić, czy też nie. Postanowił, że poczeka, aż obudzi się sama, i wszedł do loża. Zauważył z lekką irytacją, że Cicely śpi w koszuli. Przypomni jej, że na przyszłość będzie ją chciał mieć w sypialni nagą. Położył się na plecach z zamkniętymi oczami. Poczuł, że wypoczywa przy jej spokojnym oddechu. Dla niego dzień był równie długi, dlatego już po paru chwilach zapadł w sen. Ona należała teraz do niego i Glengorm należało do niego. Kier Douglas po raz pierwszy w życiu czul się zadowolony. Dobrze było się tak czuć, pomyślał jeszcze, nim zasnął. Cicely zbudziła się, by ujrzeć pomiędzy szczelinami w drewnianych okiennicach szarawe światło przedświtu. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że leży obok Kiera. Westchnęła cicho i odwróciła się, by zobaczyć, że jest całkiem nagi. Matko Przenajświętsza! To ich noc poślubna, a ona zasnęła! Przecież mógł ją obudzić, kiedy przyszedł, lecz tego nie uczynił. Czyżby wyglądała aż tak mało pociągająco, że nie zadał sobie tego trudu? Wtedy zobaczyła ze zdziwieniem, że Kier się w nią wpatruje. - Zatem, moja pani, wreszcie się obudziłaś - powiedział. - Najwyższy czas, żebyśmy uczynili to, czego się od nas oczekuje. Zdejmiesz koszulę, czy mam ci ją rozerwać, jak poprzednią? - Jego oczy śmiały się do niej, jednak mówił ze śmiertelną powagą. - Już prawie świta - powiedziała.

- Jeszcze nie jest widno - odparł. Cicely rozwiązała tasiemki koszuli i zdjęła ją przez głowę, po czym rzuciła na podłogę koło łoża. Położyła się na plecach. - Nie, zostań jak poprzednio - rzekł. - Będę cię podziwiał. Masz ładne piersi. Dlaczego się rumienisz? Mówię prawdę. - Nie obudziłeś mnie, kiedy tu wszedłeś. - Byłem zmęczony, tak jak i ty - powiedział. Po, czym wyciągnął rękę i objął jej podbródek. Wyglądałaś bardzo ładnie, kiedy spałaś. Muszę przyznać, że mnie kusiłaś - pogłaskał ją dłonią po twarzy. - Twoja uroda jeszcze nie przeminęła, Cicely. Jej serce zabiło gwałtowniej. Był bardzo irytujący, lecz mimo to czuła, że coś ją do niego przyciąga. Znacznie bardziej niż do lana. Dlaczego tak jest? - zadawała sobie pytanie. Dlaczego bardziej urzekał ją mężczyzna, który wyznał, że jej nie lubi, niż mężczyzna, który kochał ją bezwarunkowo? To było niepojęte. - O czymś bardzo rozmyślasz - powiedział Kier. - A nie powinnaś. - Co zatem powinnam robić, mój panie? - spytała Cicely. - A to! - odparł, po czym pociągnął ją w swoje objęcia i pocałował. - Nie zaznałem jeszcze przyjemności całowania swojej żony, chociaż o ile pamiętam jej pocałunki były bardzo słodkie. Wargami dotknął jej ust, które z własnej woli rozchyliły się dla niego na tyle, by mógł znaleźć językiem jej język. Owinął ją ramionami; leżała pod nim. Zabrakło jej oddechu z rozkoszy. Wtedy zesztywniała. Przypomniała sobie, że pocałunki lana działały tak, iż słabła z zachwytu. Pocałunki Kiera bardzo się od tamtych różniły, lecz zdawały się wywierać na nią podobny, o ile nie taki sam, wpływ. Poczuła się winna, że tak cieszą ją pocałunki drugiego męża.

Podniósł ciemną głowę i oderwał usta od jej warg. - Co się stało? Łzy napłynęły jej do oczu. - Pomyślałam o lanie - powiedziała cicho. - O tym, że jego pocałunki i twoje są, zdawałoby się, takie same, ale też całkiem inne. - Czyżbyś go kochała naprawdę? - zapytał. W ogóle nie wziął pod uwagę, że mogła kochać jego kuzyna. Skoro ją porwał, to ona nie miała żadnego innego wyboru, jak wyjść za niego za mąż. - On mnie kochał - powiedziała cicho, mrugając, by opanować łzy. Patrząc w jej btękitnozielone oczy wypełnione nagle wielkim smutkiem, Kier poczuł falę zazdrości. - Kochałaś go? - powtórzył szorstkim tonem. - Tak, ale nie tak bardzo, jak on mnie - wyszeptała Cicely. - Mój kuzyn, niech Pan świeci nad jego duszą, nie żyje. Jesteś teraz moją żoną i masz obowiązek wobec mnie i mojej rodziny - powiedział chłodno. Zaskoczył ją. Dlaczego tak się na nią rozgniewał? - Milordzie - odpowiedziała równie oficjalnie. - Znam swój obowiązek i go wypełnię. W odpowiedzi pocałował ją znowu, lecz tym razem jego pocałunek był gwałtowny i pożądliwy. Czego jednak pożądał? - zastanawiała się. Odpowiedź przyszła nagle z nieoczekiwaną jasnością. Chciał, by go pokochała. Pocałunek się pogłębił, a ona otworzyła się pod nim ponownie. Odwzajemniała pocałunek za pocałunkiem, aż obojgu zakręciło się w głowie i zabrakło tchu. Powiódł ustami w dół linii jej szyi, ukrył twarz między jej piersiami i zagłębił język w głębokiej dolinie rozdzielającej dwie krą-głości pachnącego ciała, liżąc powoli jej gładką skórę. Cicely westchnęła cicho, kiedy zaczął pokrywać pocałunkami jedną z jej piersi. Mocno wczepiła się w niego rękami i wbiła mu palce w ramiona. Wtedy oderwał usta

od jej biustu i zaczął posuwać się w dół tułowia, całując każdy kawałeczek ciała, do którego mógł się dostać. Poczuła, że pragnie jej tak, jak niegdyś łan. Kiera się jednak bała. Był silniejszy. I jej nie kochał. Odrzuciła do tylu głowę. Otaczająca ją woń białego wrzosu wypełniła jego zmysły. Pamiętała ich pierwsze zespolenie. Był gwałtowny i szorstki, pragnąc ją pokonać. Tymczasem wcale jej nie pokonał, a obudził w niej namiętność równą tej, którą budziła w nim ona^Tamtej nocy ucztowali oboje, smakując wzajemne pożądanie. Teraz nie straci panowania nad sobą aż do świtu. Będzie delikatny, aby na dobre wypędzić z jej myśli lana. Wiedział, że ona porównuje jego każdy dotyk, każdy pocałunek do pocałunku i dotyku zmarłego kuzyna. A przecież już teraz należała do niego! Czuł pod wargami jej drżące ciało. Przed sobą miał już gęstą, kasztanową gęstwinę. Objął ją dłonią i nacisnął lekko wzgórek wenery, a Cicely zadygotała. Kier uśmiechnął się zwycięsko, po czym odsunął dłoń i zanurzy! twarz w gęstych kędziorach, wdychając głęboko jej kobiecy zapach. Popatrzył w dół, namyślając się, co powinien uczynić dalej, po czym polizał wrażliwą wewnętrzną stronę jednego uda, a potem drugiego, powolnym ruchem języka. Cicely przeszły ciarki po ciele. To było coś, czego łan nigdy nie robił. Język powiódł po jednym udzie, potem po drugim, po czym zagłębił się między fałdami. - Och! - westchnęła, kiedy koniuszek języka odnalazł jej miłosny pączek. Otworzyła szeroko oczy, kiedy ułożył się wygodniej z głową pomiędzy jej białymi jak mleko udami. Zaczęła szlochać z pożądania, które zdawało się rosnąć i rosnąć z każdym dotknięciem, z każdym potarciem języka. Zanurzyła palce w gęstych ciemnych włosach i zaczęła masować mu głowę. Wtedy przerwał i odchylił się, by wsunąć palec do jej pochwy. Palec poruszał się w przód i w tył, powoli, draż-

niąc się z nią. Cicely zagryzła wargę niemal do krwi, po czym nie mogąc już się dłużej powstrzymać, wyszeptała jedno słowo: - Jeszcze! Więc wsunął w nią dwa palce i poruszał się, najpierw powoli, a potem coraz szybciej. Krzyknęła głośno. Przytulił ją do siebie. Wyzwolił w niej pożądanie i była już gotowa przyjąć go do swojego ciała. - Jeszcze? - wyszeptał jej do ucha. - Tak - potwierdziła. - Jeszcze! Pociągnął ją na brzeg łoża, tak że jej nogi zsunęły się na podłogę. Ułożył ją na brzuchu i podniósł jej pośladki za pomocą poduszki, którą pod nią umieścił. Stanął za nią, rozchylił jej nogi, chwycił za biodra i wsunął się w nią głęboko. Jej jęk powiedział mu to, co chciał wiedzieć. Nie będzie więcej porównań między nim i nieboszczykiem kuzynem. Podróż do Francji i Włoch nauczyła Kiera Douglasa wiele. A kiedy poczuł, że jest bliska szczytowania, zwolnił tempo. Powinien sprowadzić ją z krawędzi pożądania palcami, no i miał ochotę poświęcić jej więcej czasu. Był ogromny, a ona przyjęła go tak łatwo. Jęknął i zatopił przez chwilę zęby we wrażliwym miejscu jej szyi. Wygięła instynktownie plecy w łuk, dając mu do siebie jeszcze głębszy dostęp. Kierowi bardzo trudno już było powstrzymywać się dłużej. Była nieświadomą uwodzicielką, czarownicą! Zaciskała się na nim ciasno, jakby chciała wymusić z niego wypuszczenie miłosnych soków. Wbił mocno palce w jej biodra, próbując utrzymać panowanie nad sytuacją. Wtargnął jeszcze głębiej. Byl zgubiony! Nasienie wytrysnęło w gwałtownej eksplozji rozkoszy. Eksplozja zmiotła ich oboje. Cicely wykrzyknęła jego imię. Osunął się na łoże i odwrócił głowę, przyglądając się jej. Cicely leżała tak, jak ją ułożył, z głową przekręconą

na bok i z zamkniętymi oczami. Kier wydał z siebie ciężkie, gwałtowne westchnienie. Cicely otworzyła błękitnozielone oczy i ich wzrok się spotkał. Potem, ku jego zaskoczeniu, uśmiechnęła się do niego. - To było cudowne - oświadczyła, wprawiając go w osłupienie. - Czy tobie też się podobało? Mam nadzieję, że tak, mój panie. - Owszem - tyle tylko zdołał powiedzieć, leżjąc obok niej i ciężko dysząc. Nie mógł wymyślić, co jeszcze mógł odpowiedzieć na tę zadziwiającą szczerość. Nadal leżała na brzuchu, a gdy wreszcie przekręciła się na plecy, westchnęła z zadowoleniem. - Moje doświadczenie nie jest wielkie, sądzę jednak, że nawet kobieta znacznie bardziej zaznajomiona z namiętnością uznałaby cię za mistrza, milordzie. - Usiadła, po czym zaraz wstała. - Widzę, że wschodzi już słońce. Muszę się pośpieszyć, by zejść do sali. Ty też. Dziś także król będzie spodziewał się wyprawy na polowanie. - Podeszła do paleniska, gdzie z żarzących się węgli wyjęła dzban wody, po czym nalała trochę do miski i zaczęła się myć. Leżał, przyglądając się jej. Zdawała się nie okazywać w ogóle zawstydzenia nagością, chociaż w sypialni rozwidniło się od jasnych promieni słońca padających poprzez szczeliny w okiennicach. Po ablucji podeszła z powrotem do łoża i podniosła z podłogi koszulę, którą wciągnęła przez głowę i starannie zasznurowała. Potem otworzyła okiennice i wylała zawartość miski za okno. Napełniła ją świeżą wodą. - Chodź, mój panie, nie wolno ci się dłużej wylegiwać - powiedziała. Otworzyła skrzynię, z której wyjęła żółtą suknię i szybko ją włożyła. - Kierze, wstawaj! - powtórzyła. - Sądzę, że by nam wybaczono, gdybyśmy dziś rano nie pojawili się w sali - powiedział. Cicely roześmiała się radośnie.

- A zatem i ja dałam ci przyjemność, milordzie. Cieszę się. A teraz pośpiesz się i przyodziej. - Po tych słowach wyszła z sypialni. Kier Douglas nadal leżał w łożu i rozmyślał o tym, co właśnie się stało. Swoją oblubienicę wdowę wziął szorstko, dbając o własną przyjemność. Nie było błony dziewiczej, z którą trzeba by się było obejść ostrożniej, poza tym już wcześniej się z nią kochał. A mimo to go pochwaliła. Czyżby sobie z niego zadrwiła? Czy może naprawdę spodobała jej się ta wspólna gra namiętności? Czuł się całkiem przez nią otumaniony. Jaką to grę prowadziła z nim ta dziewka? Przynajmniej nie porównała go więcej do kuzyna lana. Był to jakiś postęp, bo nawet dźwięk imienia poprzedniego lairda wprawiał go w gniew. Czyżby był zazdrosny? Jezu Chryste! Dlaczego miałby być zazdrosny o nieboszczyka? Chyba nie zakochiwał się w Cicely. Nigdy! Zakochany mężczyzna stawał się słaby, a on nie pozwoli pozbawić się siły, bo posiadacz ziemi na pograniczu musiał być silny, aby zapewnić bezpieczeństwo swojemu klanowi i posiadłości, łan nie mógł dłużej tego czynić, bowiem miłość do Cicely wzięła górę nad wszystkim innym w jego życiu. Ja nie uczynię tego błędu! - przyrzekł sobie na głos Kier Douglas i wstał wreszcie z jej łoża. Cicely tymczasem była już w sali i zaczęła wydawać służbie polecenia. - Tamie, sprawdź, czy Mab przygotowała na śniadanie wystarczająco duże porcje. Laird i król pojadą dziś na polowanie. - Wyjrzała przez jedno z okien w sali i zobaczyła, że zapowiadał się pogodny dzień. - Pójdę jej powiedzieć - rzekł Tam i pobiegł do kuchni. Cicely zasiadła przy krosnach w oczekiwaniu na gości i męża. Przyjrzała się kawałkowi, który dotąd utkała. Gobelin miał przedstawiać Glengorm. Skończyła już dom na zboczu, drogę wiodącą do wsi poniżej i parę

wiejskich chat. Skończy do wiosny. Gobelin zawiśnie za głównym stołem. Wtedy rozpocznie pracę nad drugim. Będzie przedstawia! jelenia na wzgórzu nad jeziorem i kilka lań pijących wodę. Pomyślała o sobie tkającej gobelin, z dużym brzuchem. Tak, da Joannie braciszka. Król i królowa weszli do sali. - Wstałaś już - rzekł król z lekkim zdziwieniem. - Dałabym zły przykład, gdybym nie zatroszczyła się 0 tak dostojnych gości - odparła skromnie Cicely, - Dzień dobry, miłościwy panie - powiedział Kier, wchodząc do sali. - Doskonały dzień do polowania na ptaki. Czy zechcesz się do nas przyłączyć? - zapytał małżonkę. - Zostanę raczej z jej wysokością - odparła Cicely. - Nadal mamy mnóstwo frapujących zajęć, mój panie. Dopilnuję też, żeby po powrocie czekał na was dobry posiłek. - Nie mam wątpliwości - rzekł cokolwiek oschle Kier. Mab rzeczywiście zapewniła bardzo obfite śniadanie. Po posiłku król z lairdem wyjechali polować na dzikie ptactwo. Ledwie opuścili salę, królowa zapytała Cicely: - Co tam się działo? - zapytała przyjaciółkę. - Opowiedz mi wszystko! Niczego nie ukrywaj! - Usiadła i oparła stopy o podnóżek. - Jest dobrym kochankiem? - Wiesz, że moja wiedza na ten temat jest skromna - zaczęła Cicely. - Uważam go jednak za wspaniałego kochanka. Królowej rozszerzyły się źrenice. - Co takiego robił? - zapytała. - Sądzę, że lepiej byłoby zapytać, czego nie robił - odpowiedziała z uśmiechem Cicely. - Błogosławiona Dziewico! - wykrzyknęła Joanna Beaufort i pochyliła się do przodu, nie zważając na duży brzuch. - Opowiadaj, Ce-ce. Cicely zachichotała, po czym zaczęła mówić stłumionym głosem, aby nikt więcej ich nie usłyszał. Nie pomi-

nęła żadnego szczegółu nocy poślubnej i królowa słuchała jak urzeczona. - A czy był już w twoim odbycie? - zapytała przyjaciółkę. - Nie - rzekła Cicely. - A taka rzecz jest w ogóle możliwa? - A jakże. Nie zachwycam się tym szczególnie, ale czasami Jamie pragnie tego, więc mu pozwalam wyjaśniła królowa. - Twój małżonek, skoro jest tak pomysłowy, jak się zdaje, z czasem zapragnie i tej rozkoszy. - Mam nadzieję, że nie - powiedziała z niechęcią Cicely. - A jak długo się z tobą kochał? - Zdawało mi się, że całą wieczność. Myślałam, że nie skończy do Trzech Króli. Jest bardzo wytrzymały, Jo. Skomplementowalam go - rzekła Cicely. - Nie zaszkodzi mężczyźnie wiedzieć, iż jest doceniany - odparła królowa. - Choć mnie nie lubi, będę dla niego dobrą panią domu i przykładną żoną. Urodzę mu dzieci i będę go darzyć należnym szacunkiem. Nie będzie miał powodu się na mnie skarżyć. - On cię nie lubi? Ce-ce, jesteś całkowicie w błędzie - powiedziała Joanna Beaufort. - Podejrzewam, że Kier bardzo cię lubi, lecz jak większość mężczyzn wierzy, że nie wolno okazywać słabości. A mężczyźni miłość uważają za słabość. - W takim razie, dlaczego mówi mi, że mnie nie lubi? Nie mogę tego pojąć, Ian bezustannie powtarzał, że mnie kocha. Nie okazywał przy tym żadnego wahania, Jo. - A czy ty powiedziałaś mu, że go nie lubisz? - spytała królowa. - Oczywiście, że tak. Nie chcę, by uważał, że jestem słabą i mizdrzącą się głupią gęsią, która nie da sobie rady bez jego zapewnień o miłości. Nie potrzebuję jego miłości, by wypełnić obowiązek względem Glengorm.

- Innymi słowy zranił twoje uczucia, kiedy oświadczył, że cię nie lubi, a ty broniłaś się, mówiąc, że nie lubisz jego - rzekła Joanna Beaufort - Tak - zgodziła się Cicely, po czym zaczęła się śmiać. - Ależ ze mnie głuptas, prawda, Jo? - Przecież go lubisz, prawda? - Lubię - przyznała Cicely. - Jest zupełnie inny niż łan. - Och, zostaw byłego małżonka, Panie świeć nąd jego duszą, w grobie, Ce-ce! Żaden mężczyzna nie chce słuchać o zaletach poprzednika. - Są bardzo podobni, przynajmniej jako właściciele Glengorm - rzekła Cicely. - A w łożu? - zapytała cicho królowa. - Różni - przyznała Cicely. - łan bardzo się o mnie troszczył. Kier jest władczy i pożądliwy. I nie jestem zupełnie pewna, czego tak właściwie chce, Jo. Joanna Beaufort roześmiała się cicho. - Możliwe, że chce, abyś go pokochała - rzekła. - Jamie dowiedział się od sir Williama, że kiedy Kier był bardzo młody, zakochał się. Ojciec dziewczyny uważał, że nie jest wart jego córki. Sądzę, że go to zraniło i że czuł wstyd z powodu okoliczności swojego urodzenia. Odtąd nigdy nie wyznał ciepłych uczuć żadnej kobiecie. Widzę to w jego oczach, Ce-ce, kiedy na ciebie patrzy. Pragnie więcej niż tylko obowiązkowej i szanującej go żony. Możesz mu to dać? Cicely westchnęła. - Po śmierci lana czuję wielkie wyrzuty sumienia. Dał mi wszystko, co miał. Swoje serce. Swoje nazwisko. Swoje dziecko. I chociaż żywiłam do niego ciepłe uczucia, moja namiętność nie była zbyt wielka. Teraz zawleczono mnie do ołtarza po raz drugi, z innym mężczyzną. Ten jest gorący i namiętny. Podnieca mnie. Wydaje mi się, że mogę się w nim zakochać, Jo. A on mną pogardza. Jakże mogę zaoferować swoje serce komuś takiemu?

- No to zabrnęłaś w ślepą uliczkę, Ce-ce. Ian był człowiekiem wyjątkowym, ale większość mężczyzn jest taka, jak Kier. Wszyscy są jak dzieci. Rzucają się do bitwy bez lęku przed śmiercią, lecz są przerażeni, kiedy mają wyznać miłość kobiecie. I niech Bóg broni, żeby kobieta zraniła ich uczucia. Wtedy nie są już w ogóle w stanie przemówić. Chyba, że ona przemówi pierwsza. Jeśli któregoś dnia pokochasz Kiera, Ce-ce, musisz mu to powiedzieć. Tylko wtedy wyzna, co do ciebie czuje. A wierz mi, że to nie jest niechęć. Cicely westchnęła. - Jesteśmy w tym samym wieku, Jo. Jak to się stało, że zrobiłaś się taka mądra? - Posłuchaj Ce-ce, aby kochać, musisz ufać. Zarówno ty, jak i Kier straciliście wiarę w miłość, bo żadne z was nie mogło jej zaufać. Małżonka twego ojca zmusiła go do wyboru między sobą a tobą, a on wybrał ją. Dlatego było ci tak trudno pokochać lana i przyjąć jego miłość. Może obawiałaś się w głębi serca, że kiedyś ją utracisz. Teraz jednak ty albo Kier musicie uczynić pierwszy krok, jeżeli macie na nowo odkryć radość miłości. Dowiesz się, kiedy pokochasz, że namiętność w miłości jest znacznie cudowniejsza niż tylko namiętność. Cicely popatrzyła z ciekawością na królową. - Nie wiem, jak to możliwe - powiedziała. - Co uczyniłaś po namiętnej nocy? - zapytała królowa. - Pochwaliłam go za jego umiejętności. Potem wstałam, umyłam się, ubrałam i zeszłam do sali przywitać się z gośćmi - odparła Cicely. Królowa się roześmiała. - Masz ci los! - Jo, już wzeszło słońce! Nie byłabym dobrą gospodynią, gdybym nie zajęła się gośćmi - broniła się Cicely. - A czy Kier uważał podobnie? - wypytywała królowa.

' - Nie, przeciwnie. Chciał, żebyśmy zostali w łożu. Powiedział, że nikt nam nie będzie miał tego za złe, bo przecież wczoraj wzięliśmy ślub. - O! - wykrzyknęła Joanna Beaufort. - Oto pewny dowód, że się w tobie zakochuje, Jo. Gdybyś dała mu najmniejszą zachętę, mogłabyś być tak samo szczęśliwa jak ja i mój mąż. - Chcesz, bym to ja pierwsza wyrzekła słowa: kocham cię? - spytała Cicely. - Przecież go nie kocham. A i jemu zależy na mnie tylko w tym sensie, że będę matką jego synów. - Zakochuje się w tobie - upierała się królowa. - Znam się na zakochanych mężczyznach. Przestań myśleć stale o obowiązku, Ce-ce, i pozwól sobie zakochać się w Kierze. A kiedy to się stanie, wyznaj mu to i wyzwól nieszczęśnika z jego strapienia, łan Douglas kochał cię na pewno, a ten Douglas pokocha cię, kiedy mu na to pozwolisz, moja droga. Czyż moja przybrana matka nie miłowała króla Henryka? A przecież byl jej drugim mężem. Pragnęła go i nie trzymała tego w tajemnicy. To jest przykład, który powinnaś naśladować. A teraz obiecaj mi, że przynajmniej spróbujesz, Ce-ce. Cicely się roześmiała. - Obiecuję - powiedziała. Wyciągnęła rękę po dłoń królowej i pocałowała ją. - Tak się cieszę, że nadal jesteśmy przyjaciółkami. Przyjaźnisz się ze szkockimi damami na dworze? - Niektóre są miłe, ale tak naprawdę najlepiej mi służą, znosząc plotki. Niektóre przychodzą do mnie, innych po prostu wysłuchuję. Wolę zaprzyjaźniać się z mężczyznami. To sprzymierzeńcy, których król i ja możemy kiedyś potrzebować. Jakub jest prędki w mowie i potrafi obrażać ludzi, nie mając takiego zamiaru. Czasami udaje mi się załagodzić to, co powiedział, i ugłaskać nastroszone pióra jego wielmożów.

- Król zawsze mawiał, że pragnie rządzić Szkocją tak, jak nie rządził nią nikt przed nim - zauważyła Cicely. -1 tak rządzi, chociaż kilka osób z jego rodziny odpokutowało za poprzednie uczynki albo za bliskich krewnych. Wywołał strach u wielmożów, skazując na śmierć księcia Albany i jego dwóch synów, swoich krewnych. Wysłał hrabiego Strethearn i lorda Atholl do Anglii jako zakładników i trzymał tak długo, aż dostał za nich okup. Uważa wielmożów za winnych swojego długiego wygnania i teraz ich za to karze. - Gdyby jednak nie był w Anglii tak długo, prawdopodobnie zostałby zabity przez stryja, który nie zawahał się przed uśmierceniem jego starszego brata Dawida - powiedziała Cicely. - Wiem o tym, lecz Jakub rozumuje po swojemu. Zaczął odnawiać swoje palące, wzmacniać wartość pieniądza, wprowadzać nowe prawa, które pomagają ludowi, i karać tych, którzy łamią te prawa. Odbiera ziemie korony od tych, którzy źle nimi zarządzają, i wzbogaca królewski skarbiec. Nie da się rządzić bez twardego pieniądza. Czasami, kiedy czynisz dobre rzeczy, musisz czynić też te nieprzyjemne. Wiem dobrze, że nie zawsze łatwo mu przychodzi pojednać się z sumieniem. Dlatego tak ważne jest, żebyśmy mieli syna, Ce-ce. Stuartowie nie będą bezpieczni, dopóki nie wydam na świat dziedziców Szkocji. Dziadek Jakuba miał drugą żonę, Eufemię Ross, która urodziła mu synów. Są tacy, którzy chętnie zastąpiliby mojego małżonka którymś z tych młodzieńców, gdyby mieli na to dość odwagi. - Nie wiedziałam! - wykrzyknęła Cicely. - Na razie Jakub jest bezpieczny, bo jest męskim potomkiem w prostej linii. Jesteśmy młodzi, a ja mogę mieć dzieci - powiedziała królowa. - Nie masz się czego bać, Ce-ce. - Czy będzie wojna z panami na północy? - zapytała przyjaciółkę Cicely.

- Sądzę, i to nie jest tylko moje zdanie, że do wiosny MacDonald, lord wysp i inne północne klany nie przybędą do Scone ślubować wierności królowi. Wtedy Jakub może ruszyć na północ, aby ich zmusić do tego siłą. Nie był jeszcze w Inverness. Cicely pokiwała głową. Jeżeli do tego czasu urodzi Kierowi syna, on będzie musiał poprowadzić swoich ludzi na wojnę, a ona może stracić drugiego męża. Westchnęła. Może Szkocja nie jest dla niej najlepszym miejscem. Ale z drugiej strony nie było sposobu, by zostać w Anglii bez męża. Pewnie jakiegoś by jej znaleziono, ale Luciana zatrułaby jej życie zazdrością. - Mam nadzieję, że nie będzie wojny - powiedziała cichutko Cicely. - Nie mam zamiaru kolejny raz wychodzić za mąż. Ledwie przywykłam do pierwszego męża, a teraz mam drugiego. - Uśmiechnęła się kwaśno i jej towarzyszka uśmiechnęła się także. Przez parę następnych dni obie przyjaciółki większość czasu spędziły w sali, podczas gdy król z lairdem polowali na ptactwo i sarny. Wreszcie pewnego ranka król ogłosił, że ruszają do Edynburga, a stamtąd udadzą się do Scone. - Bardzo radzi jesteśmy z gościny, Ce-ce - rzekł Jakub Stuart. - Pożegnaj się, moja droga - zwrócił się do królowej. - Dlaczego nie powiedzieliście wcześniej, że dziś wyjeżdżacie? - zapytała Cicely królową. - Muszę polecić Mab, by przygotowała dla was coś do jedzenia na drogę. Dziś wieczorem zapewne przenocujecie w jakimś klasztorze. - Taki jest Jakub - wyjaśniła królowa. - Postanawia coś w jednej chwili. Nic mi nie mówił; rzeki dopiero, kiedy położyliśmy się do loża. Och, Ce-ce, módl się, żeby to dziecko okazało się synem. - Miłościwy panie, proszę o trochę czasu dla Mab na przygotowanie jedzenia na dzisiejszą podróż rzekła

Cicely. - Królowa nie może w swoim stanie podróżować bez posiłku. To nie potrwa długo. Proszę! - Dobrze - rzekł król. - Wyjedziemy za godzinę. Cicely pobiegła do kuchni i wyjaśniła Mab, że mają kłopot. Stara kobieta skrzywiła się. - Och, ci mężczyźni! - rzekła i wybuchnęła śmiechem. - Mamy szczęście. Upiekłam tłustego kapłona i trzymam go w zimnym loszku. Nie podałam go na wieczerzę. Jest świeży chleb, ser, jabłka i gruszki. Szybko, Bessie i Floro! Przynieście koszyk i zapakujcie wszystko dla naszego króla i jego ślicznej królowej. Służące kuchenne zebrały prowiant, który owinęły i poukładały starannie w plecionym z wierzbiny koszu. Przykryły kosz lnianą serwetką i wręczyły Mab. - Sama pożegnam króla - powiedziała starsza kobieta. - Chodź, pani. Nie pozwólmy jego wysokości czekać. To niecierpliwy chłopak i nie pobłaża głupocie i maruderstwu. - Mab ścisnęła mocno w ręku koszyk i pokuśtykała po kamiennych stopniach. Cicely poszła za nią. Mab dygnęła w głębokim ukłonie przed królem; koszyk pozbawił ją lekko równowagi. Jakub Stuart podtrzymał kucharkę Glengorm. - Przyszłaś mnie pożegnać, pani Mab? Nie odjechałbym bez całusa od ciebie - odezwał się żartobliwie. - Szałaput z ciebie, królu Jakubie Stuarcie - odwzajemniła się żartem i pogroziła mu palcem. Przyniosłam koszyk dla naszej dobrej królowej, żeby miała się czym posilić w drodze. - Co takiego? - zakrzyknął król. - A dla mnie nic nie ma? Mab się roześmiała. - Jeżeli królowa Joanna zechce się z tobą podzielić, będzie mi bardzo miło. Jest kurczak, trochę owoców, chleb i ser. - Dziękuję, Mab - odparł król, po czym pochylił się i pocałował ją w pomarszczony policzek. - Twoja pani

rzekła, że jesteś sercem Glengorm. Przekonałem się, bawiąc u was z gościną, że to najszczersza prawda. Czuję się zaszczycony, że mogłem cię poznać i zakosztować twojej wyśmienitej kuchni. - Po czym cofnął się i wykonał przed kobietą dworny ukłon. Oczy Mab napełniły się łzami. - Niechaj cię Bóg błogosławi, królu Jakubie Stuarcie - powiedziała. - Szkocja stała się lepsza, odkąd wróciłeś do domu. I niechaj Bóg i Jego Najświętsza Matką pobłogosławią naszą dobrą królową wieloma synami - zakończyła i kucnęła w ukłonie przed królewską parą. Joanna Beaufort wzięła w dłonie spracowane ręce Mab. - Dziękuję - rzekła. - Dbaj o moją umiłowaną przyjaciółkę, Mab. Po tych słowach królowa odwróciła się i opuściła salę razem z małżonkiem i gospodarzami. Przed domem stal już wyściełany powóz. Kier pomógł królowej wejść do niego, po czym postawi! obok niej koszyk z jedzeniem. Joanna Beaufort złapała lairda za rękaw. - Bądź dla niej dobry - powiedziała cicho. - Pokocha cię z czasem, jestem tego pewna. Twarz lairda pozostała niewzruszona, lecz glos zabrzmiał miękko, kiedy odpowiedział: - Jak to możliwe, że ktoś tak młody i piękny rozumie tak wiele? Królowa się roześmiała. - Nie jesteś aż tak trudny do rozgryzienia, milordzie. Ty i Ce-ce jesteście od wieloma względami do siebie podobni. Pamiętaj, razem dorastałyśmy. Bądź cierpliwy. Widzę, że zaczynasz ją kochać. Kier Douglas poczerwieniał. - Nawet jej nie polubiłem - oświadczył z uporem. Królowa znów się roześmiała. - Milordzie, nie umiesz kłamać. Będę się modlić, żebyście i ty, i Ce-ce odzyskali zdrowy rozsądek w tym mał-

żeństwie. - Wyciągnęła do niego dłoń, którą posłusznie ucałował. Cicely pożegnała się z królem, nie zapominając mu podziękować, że zwrócił posag jej mężowi. Pośpieszyła do powozu, w którym siedziała królowa. - Będę za tobą tęsknić - powiedziała. - Tak dobrze było znowu być razem. Będę pisać, obiecuję, Jo. No i może wybierzecie się jeszcze kiedyś na pogranicze z wizytą. - Bądź dobra dla męża, Ce-ce - poradziła królowa. - Kochaj go i mu to powiedz. Mężczyźni jeszcze bardziej niż my potrzebują zapewnień, że są kochani. Nie pozwalam przeminąć ani jednemu dniu bez wyznania mężowi, jak jest mi drogi. - Zobaczę, Jo - odparła szczerze Cicely. Po pożegnaniu królewska para wyruszyła z Glengorm. Królowa pomachała na pożegnanie. Laird i jego małżonka patrzyli w ślad za odjeżdżającymi. Kier Douglas powiedział potem żonie, że jedzie polować, bo jeżeli mają przetrwać zimę, trzeba zgromadzić większe zapasy. Odszedł, czując na plecach jej wzrok. Czy to możliwe, czy to naprawdę możliwe, że ona go kiedyś pokocha? Czy królowa miała słuszność? Czy zaczynał się w niej zakochiwać? Potrząsnął ciemną głową. Miłość była słabością. Musiał o tym pamiętać. Jedyny raz, kiedy podarował komuś swoje serce, zosta! okrutnie odrzucony. Wstrząs z tego powodu niemalże odarł go z siły i chęci, by dalej żyć. Przerażało go to, co czuł przez wiele kolejnych tygodni potem. Myślał, że nigdy nie wyzdrowieje po ranie zadanej jego sercu przez drobną dziewczynę o miodowozłotych włosach. Nie mógł uwierzyć, że dziewka omal go nie zabiła. Przysiągł sobie wtedy, że nigdy więcej nie pozwoli, aby uczucia wzięły nad nim górę. Teraz jednak pojawiła się Cicely. Jego żona, która leżała w jego ramionach i chwaliła za zręczność w sztuce miłosnej. Angielka.

Wdowa po jego kuzynie. Nie lubii jej. Nie lubii! Mówiła, co miała na sercu, była piękna i dzielna. Była wszystkim, czym być nie powinna. Musiał przyznać przed sobą, że to doskonała żona dla lairda z pogranicza, i żywił wobec niej duży szacunek. Dorównywała mu w namiętności. Czego więcej mu trzeba? Chciał, żeby go kochała. Niech Bóg ma go w opiece, tak, chciał, żeby go kochała!

Rozdział 1 7 Chociaż przychodził do jej łoża, nie wziął jej od czasu nocy poślubnej. Początkowo ją to zmieszalo, lecz potem zrozumiała, że zapewne rozważa wszystko, co zaszło między nimi. Zespolili się zaledwie dwa razy i za każdym razem ich namiętność wybuchła z nieposkromioną dzikością. Cicely zaczęła zadawać sobie pytanie, czy zawsze tak między nimi będzie. Pierwszego wieczoru po wyjeździe gości Cicely poprosiła o kąpiel. Siedziała w wannie, kiedy mąż wszedł do ich małej sypialni. Zarówno Cicely, jak i Orva były zaskoczone, bo nie zadał sobie trudu, aby zapukać. - Dobranoc, Orvo - powiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu. Orva dygnęła i szybko wymieniła spojrzenia z panią. - Dobranoc - powiedziała i niechętnie wyszła. Cicely milczała. - Często się kąpiesz - zauważył Kier, ściągając ubranie. - I ty powinieneś kąpać się częściej - odparła. - Nie wiem, dlaczego mężczyźni unikają kąpieli. - Nie chcę pachnieć jak jakiś przeklęty kwiatek - powiedział. - Za to lubisz, jak ja tak pachnę? - Tak - uśmiechnął się. - Lubię. - A ty cuchniesz koniem i potem. - Jeśli zdołasz uczciwie przysiąc, że doprowadziłaś mojego kuzyna do tego, że się częściej kąpał, to ja też będę - przyrzekł.

Cicely zachichotała. - Rzecz jasna, że nauczył się częściej korzystać z kąpieli. Pragnął mi sprawić przyjemność. Chodź! wyciągnęła do niego rękę nad brzegiem wanny. - Jesteś już nagi, a ja wykąpię cię sama. Kiedy się nauczysz robić to jak należy, zrobię dla ciebie mydło z dodatkiem zapachu drzewa sandałowego i goździków. To bardziej męski zapach. Im szybciej się nauczysz, jak się myć, tym mniej będziesz pachniał stajnią. Nigdy nie kąpał się z kobietą. To było intrygujące zaproszenie. Oczywiście mógł ją wyciągnąć z wanny i obejść się z nią po swojemu bez żadnego mycia. Był wszak lairdem Glengorm, jej panem mężem, i musiała być mu posłuszna. Zrozumiał jednak, że to z jej strony próba wyciągnięcia do niego ręki i podarowania mu czegoś więcej. Pamiętał, jak było z ojcem i macochą. Byli ze sobą szczęśliwi. Wspiął się po stopniach na brzeg wanny, po czym zanurzył się w gorącej wodzie, zwrócony twarzą do żony. Zobaczył, że jest zupełnie naga, i zaczął rozmyślać o tych możliwościach skorzystania z kąpieli, które miały niewiele wspólnego z czystością. Kier Douglas zaczął się uśmiechać. Kiedy Cicely przysunęła się do niego, jego męskość poruszyła się niespokojnie. Cicely myjką wymyła mu czoło, policzki i podbródek. Zapach mydła był bardzo przyjemny i subtelny. - Twoje oblicze wygląda przystojniej, kiedy jest czyste, pomimo surowych rysów - zauważyła, przesuwając palcami po ciemnym zaroście. - W dzieciństwie, zanim dorosłam do tego, żeby się kąpać samodzielnie, myła mnie Orva - powiedziała. - Kiedy zobaczyła tak brudną szyję, jak teraz twoja, zaraz pytała, czy hoduję na niej cebulę - Cicely starła brud i polała wodą. Zabrała się następnie do jego ramion, piersi i pleców, masując myjką skórę, po czym spłukała mydło. Potem przeszła do długich ramion i dłoni.

- Trzeba ci obciąć paznokcie - rzekła. - Zrobię to, kiedy wyjdziemy z wanny. Poruszała się ostrożnie, żeby nie wychlapać wody na podłogę. Obecność drugiej osoby w wannie podniosła poziom wody niebezpiecznie blisko krawędzi. Kiedy skończyła z ramionami, wręczyła mu myjkę. - Resztę będziesz musiał zrobić sam - powiedziała i podniosła się z wody na brzeg wanny. Przełożyła nogi przez krawędź, stanęła na podeście i zeszła na dół. - Nie wiem jak - powiedział, usiłując zabrzmieć bezradnie. Na próżno. Wpatrywał się w nią, a jego członek twardniał. - Nie udawaj głupca - zbeształa go. - Na pewno wiesz, jak się myje nogi, stopy i resztę. Jeśli ja ci pomogę, rozlejemy wodę na podłogę. - Podniosła szybko rozgrzany ręcznik i zaczęła się wycierać pomna tego, że on nie odrywa oczu od jej nagości. Nigdy właściwie nie widział jej całkowicie nagiej. Cicely sięgnęła po koszulę i zaczęła wciągać ją sobie przez głowę. - Nie rób tego! - rzucił szorstko. - Och. Dobrze, mój panie, lecz jeśli nie będziesz miał nic przeciwko temu, zaczekam na ciebie w łożu. Wieczorne powietrze jest chłodne, a ciepło ognia nie przedostaje się przez wannę - powiedziała, wspięła się na łoże i przykryła po czubek nosa. - Nie wytrzesz mnie? - zażartował i wyszedł z wanny. Stan jego męskości był tak oczywisty, że się zarumieniła. - Zrób to sam - rzekła. - Jesteś już dużym chłopcem. - Ach, zauważyłaś - roześmiał się i szybko wytarł mokre ciało. Cicely zachichotała. Nie mogła się powstrzymać. - A jakże, zauważyłam - przyznała i pomyślała, że jakoś inaczej zrobiło się między nimi. Co to było? I dlaczego? Czy to może pewnego rodzaju ulga, że ich małżeństwo stało się faktem i że są wreszcie w domu sami tylko ze służbą i małą Joanną? Poczuła, że łoże się po-

ruszyło, kiedy się na nie wspiął i usiadł obok wsparty na poduszkach. - Cóż - rzekł cicho. - Znowu razem. Jesteś zadowolona, że pachnę jak całe pole rumianków? - Wziął w dłoń jej rękę. - Muszę jutro umyć ci głowę, to mnie zadowoli w pełni - powiedziała Cicely. - A ja zamierzam sprawić, żebyś była zadowolona jeszcze dzisiaj - odparł i podniósł jej rękę do ust, by ją pocałować. Milczała, bo naprawdę nie wiedziała, co ma powiedzieć. - Czyżbym wreszcie unieruchomił twój ostry języczek? Czy to możliwe? - zapytał Kier. - Nagle zrobiło się między nami jakoś inaczej - rzekła szczerze Cicely. - Czy ty też to czujesz, milordzie? Czuł, nie był jednak pewien, czy wypada mu się do tego przyznać. Teraz i on umilkł. Odwróciła głowę, by na niego spojrzeć. Nie był pewien, co zrobić ani co powiedzieć, i to ją zdziwiło. Przypomniała sobie, że Jo powiedziała, iż mężczyźni potrzebują częstszego zapewniania o uczuciach niż kobiety. Słowa wyrwały się z jej ust, zanim zdążyła je przemyśleć: - Może teraz, kiedy już jesteś czyściutki, zaczynam cię bardziej lubić. - Naprawdę? - zapytał, a na jego twarzy pojawił się wyraz czujności. - Tak! Szczerze wierzę, że cię lubię, mój panie mężu. Polubiła go! Skąd taka niespodziewana odmiana serca? Co też knuje ta kobieta? Od chwili, kiedy los ich połączył, tracili do siebie sympatię. Kiedy doszło do cielesnego zbliżenia, było ono szorstkie i dzikie. O nie, to on był okrutny, a nie Cicely. - Co wywołało aż taką odmianę twego serca, moja pani? - zapytał surowo.

Cicely spłoszyła się, słysząc jego ton, postanowiła jednak powiedzieć mu w oczy całą prawdę. Prawda to potężna broń. - Uważam, że lubisz mnie wbrew temu, co kiedyś rzekłeś. A ja odpowiedziałam, że też cię nie lubię, tylko dlatego, że te słowa padły najpierw z twoich ust. Były bardzo bolesne, Kierze. Zmusiły mnie do zastanowienia, czy twój gniew bierze się stąd, że nie możesz dostać Glengorm bez mojej ręki. Dlatego, kiedy wyraziłeś swoją niechęć, odpłaciłam ci pięknym za nadobne. Pokiwał głową. - A teraz mnie już lubisz - rzeki. - Zawsze cię lubiłam, milordzie. Najpierw pokochałam Glengorm. Potem pokochałam na swój sposób lana. Potem on odszedł, ale urodziła się Joanna i przywiązała mnie jeszcze mocniej do Glengorm. Byłam przerażona, że będę musiała utrzymać sama tę ziemię dla córki. Nie jestem słaba, lecz nigdy się nie spodziewałam, że znajdę się sama z dzieckiem w domu na pograniczu. Frang może ci powiedzieć, że go prosiłam, by mnie nauczył, jak bronić domu, co zresztą uczynił. Wtedy sir William dowiedział się o śmierci lana i przysłał do mnie ciebie. Ulga, jaką poczułam, kiedy zdjąłeś ze mnie ten ciężar, była nie do opisania. Zrobiłabym wszystko, co bym musiała, aby zapewnić bezpieczeństwo Glengorm i jego mieszkańcom, ale byłam rada, że przybyłeś. A kiedy rodziłam Joannę, siedziałeś przy mnie zamiast lana i bardzo mi pomogłeś. Byłeś dobry i pomyślałam sobie, że może nie jesteś taki straszny. Tylko dlaczego musiałeś powiedzieć, że mnie nie lubisz, Kierze? Co ja takiego uczyniłam, że musiałeś wypowiedzieć te słowa? Nie wierzyłam ani przez chwilę, że tak naprawdę myślisz. Ja też tak o tobie nie myślałam. Zaskoczyła go zupełnie. Wreszcie przemówił: - Nie miałem szczęścia, jeśli idzie o kobiety.

- Nie opowiadają o tobie plotek, tak jak o kochliwym Douglasie - rzekła Cicely. - Masz więcej jak trzydzieści lat i jeszcze nie byłeś żonaty. I to na pewno nie z tego powodu, że nie potrafisz zadowolić kobiety. - Kiedyś kochałem jedną dziewczynę, lecz jej ojciec mnie nie chciał z powodu nieślubnego pochodzenia - wyznał Cicely Kier. - Miłość osłabia mężczyzn. Nie uwierzyłbym w to, gdyby mi się to nie przytrafiło. Przysiągłem sobie, że nigdy więcej nie okażę słabości kobiecię. Cicely pogładziła go po twarzy. - Nie musisz mnie kochać, Kierze - powiedziała - lecz czy nie mógłbyś chociaż przyznać, że mnie lubisz? Na rany Chrystusa! Leżała tutaj, naga, gładząc miękką dłonią jego twarz i przemawiając słodko. Nie kochać jej? Pewnie, że ją kochał, choć mógł się do tego przyznać tylko przed sobą. Gdyby się dowiedziała, zdobyłaby nad nim władzę, a żadnej kobiecie nie wolno było przejąć nad nim władzy. - Lubię cię, dziewczyno - powiedział. - Na razie to wystarczy - rzekła Cicely, uśmiechając się delikatnie. - Lecz nigdy cię nie pokocham! - wykrzyknął nieoczekiwanie, wyczuwając, że traci przewagę. - Rada jestem, że potrafiłeś mnie polubić - rzekła Cicely. - Nasze dzieci poczną się nie tylko z naszej grzesznej namiętności, ale także z uczucia, które wzajemnie do siebie żywimy. - Gdy powiedział, że jej nigdy nie pokocha, Cicely poczuła nagle, że zaczęła się w nim zakochiwać. Miała ochotę się rozpłakać, lecz nie uczyniła tego. Nawet powieka jej nie drgnęła. Wprawiała go w zmieszanie. Jej piękne błękitnozielone oczy spoglądały na niego tak czule... Były to niewiarygodne oczy. Poczuł przez chwilę, że ogarnia go słabość. - Dosyć tego - rzekł i przyciągnął ją do siebie tak, by móc ją pocałować. Ich usta się spotkały, a Cicely westchnęła.

Jeśli mnie lubi szczerze, pomyślała jeszcze Cicely, zanim ogarnęło ją oszołomienie, miłość przyjdzie z czasem. Otoczyła Kiera ramionami i odwzajemniła jego namiętny pocałunek. *** Kier zbudził się pierwszy. Noc się już kończyła i zaczynało świtać. Czuł się odprężony i zdecydowanie mniej rozdrażniony niż w ciągu ostatnich dni. Cicely leżała obok niego, cichutko pochrapując. Uśmiechnął się do niej i nie mogąc się powstrzymać, objął ją ramionami i wtulił się w nią. Poczuł jej zapach, który delikatnie podrażnił jego nozdrza. Pogładził jej splątane włosy. W najśmielszych myślach nie wyobrażał sobie takiej żony jak Cicely Bowen i uśmiechnął się do siebie, jedną ręką obejmując jej pulchną pierś w delikatnej pieszczocie. - Hmm... - mruknęła, czując bezpieczne ciepło. Ależ ma cudowny sen. Wtuliła się w niego pośladkami. Męskość Kiera odpowiedziała na to błyskawicznie. Był gotów jak jeleń na rykowisku. Rozchylił nogi leżącej na boku Cicely i odnalazł do niej drogę, po czym zadowolony położył się spokojnie. Ależ cudowny sen! Cicely uśmiechnęła się do siebie. Poruszyła biodrami, by przycisnąć się do jego lędźwi i go ośmielić. Budziła się pomału, kiedy to właśnie uczynił, zagłębiając się w nią głęboko i mocno. - Och! - krzyknęła i otworzyła oczy. To nie był sen! - Och, Kierze... - wykrzyknęła, lecz nie była na niego zła, jedynie zaskoczona. Wpadła w jego rytm. Jeszcze raz sięgnęli razem wyżyn niebytu, krzycząc, gdy rozkosz owładnęła nimi bez reszty. Po wszystkim odwrócił ją do siebie przodem, po czym ujął jej twarz w obie ręce i pocałował z czułością.

- Ja też cię lubię, pani - powiedział cicho i pogładził jej zmierzwione włosy. Nagle Cicely zachciało się płakać. Namiętność, którą wspólnie z nim przeżywała przez ostatnich kilka godzin, bardzo się różniła od poprzednich doświadczeń. Co takiego się między nimi zmieniło, że oboje byli skłonni przyznać, że się lubią? Postanowiła, że lepiej nie zadawać więcej pytań na temat tego zwrotu losu. - Mogę cię tak budzić każdego ranka - wyszepta! jej do ucha Kier i je pocałował. - Mam, jak sądzę, nadzieję, że będziesz to czynił - od-szepnęła Cicely. - Nawet mi się podobało. Odwrócił się i wstał z łoża. Podszedł do okna i otworzy! okiennice. - W nocy byl mróz - rzeki. - Zimna mgła jeszcze wisi nad górami, chociaż słońce zaraz wstanie. Dzisiaj znowu pojadę na łowy. Zimny loszek napełniony został ledwie w połowie, a zima już wkrótce do nas zawita. - W takim razie ja z Orvą pozbieram zioła - rzekła Cicely. - Mab uczy mnie sporządzania niektórych leków, a zima sprzyja chorobom. Okazujesz się doskonałym myśliwym, milordzie. Razem z królem zgromadziliście pokaźny zapas dzikiego ptactwa i sarniny. - Ktoś wytropił odyńca w pobliskim lesie - rzekł Kier. - Wkrótce go posolimy i uwędzimy. Dostanę tego odyńca. Gawędzili pogodnie, myjąc się i ubierając, po czym zeszli do sali. Nieoczekiwanie w ciągu następnych dni poczuli się tak, jakby zawsze było między nimi dobrze. Kier z ludźmi polował całymi dniami. Nowy laird dzielił zdobycze pomiędzy towarzyszy. Wielcy panowie z zasady tego nie czynili, przyznając prawo do polowania i łowienia ryb w nagrodę dla członków swojego klanu i to tylko na krótki, ściśle określony czas. Tymczasem mniejsi panowie, posiadacze ziemi na pograniczu i członkowie ich klanu

zależeli od siebie nawzajem dużo bardziej, bowiem chodziło o przetrwanie i przeżycie zimy. Jeśli upolowali dwie sarny dziennie, jedna była kierowana do wsi do oprawienia i podzielenia między myśliwych i wdowy. Łowili ryby w wartkich strumieniach. Prawo do połowu przyznawane było przez króla, bowiem wszystkie rzeki i potoki w Szkocji uznawano za własność królewską. Królowie z dynastii Stuartów byli na tyle rozsądni, aby dzielić się nimi z tymi, którzy wiernie im służyli. Dlatego Douglasowie mogli łowić ryby i solić je, czyniąc zapas na jałowe, zimne miesiące roku. Kiedy dni stały się krótsze i chłodniejsze, spędzono bydło z górskich pastwisk. Dopóki nie było w pobliżu drapieżników i nie spad! śnieg, można je było wypędzać rankiem na pobliskie łąki i sprowadzać pod dach późnym popołudniem przed zachodem słońca. Łąk za jeziorem nie używano już poza okresem pełnego lata, bowiem Kier nie chciał narażać się na takie zdarzenia, jak to, w którym życie stracił poprzedni laird Glengorm. Nadszedł listopad. Kilka sztuk zwierząt zabito na mięso, z którego część ususzono, część nasolono, a część także uwędzono. Kobiety i dzieci zbierały drewno na zimę zarówno dla lairda, jak i dla siebie. Dla pana było też trochę torfu i węgla, ale chaty ogrzewano głównie drewnem. W sadzie zerwano z drzew wszystkie jabłka i gruszki. Wieśniaków zaproszono, by zebrali wszystko, co spadło na ziemię. Z pomocą Orvy i Mab Cicely wyszukała i zerwała każdą roślinę leczniczą, którą umiała rozpoznać. Zajęła się potem suszeniem korzeni i liści, robieniem maści, mikstur i pigułek, aby mogła leczyć chorych podczas zimy, co należało do jej obowiązków. Z nadejściem grudnia Joanna skończyła dziewięć miesięcy. Raczkowała, miała cztery małe ząbki i nieustannie gaworzyła, wypowiadając potoki dźwięków bez znaczenia. W jej oczkach zapalał się zachwyt za każdym razem, kiedy widziała Kiera. Jej pierwszym słowem wypowie-

dzianym w dniu św. Tomasza byio: tata. Wykrzyknęła je z piskiem, kiedy Kier wszedł do sali. Uśmiechnął się i wziął dziecko na ręce, mówiąc, że jest prześliczną małą dziewczynką. - Zupełnie jak twoja mama - powiedział Kier i popatrzy! na Cicely, której serce aż podskoczyło z radości. - Tata, tata, tata! - powtórzyła Joanna i poklepała go po twarzy, po czym zachichotała z zachwytu, kiedy ją połaskotał, śmiejąc się. - Tata, tata, tata! Laird uśmiechnął się znowu i cmoknął w miękki policzek. - Tak, Joanno, jestem twoim tatą i bardzom z tego rad - rzekł. - A twoja mama i ja ciężko pracujemy nad tym, żebyś niebawem miała braciszka. - Tata! - odpowiedziała Joanna, miętosząc mu koszulę. - Orvo, zabierz ją - zawołała Cicely. - Mała zaraz go zmoczy. Była zadowolona, że Kier nie kryje, iż kocha jej córeczkę. A jeśli szlo o jego uwagę o braciszku lub siostrzyczce, miała dla niego niespodziankę, którą zamierzała mu podarować w wieczór Trzech Króli. Dla niej. byłoby większą niespodzianką, gdyby nie spodziewała się teraz dziecka. Kier kochał się z nią niemal noc w noc. Przenieśli się już do nowej sypialni za salą. Wiosną wybudują nad nią jeszcze jedną sypialnię i przedłużą korytarz na górze, skąd będzie się do niej wchodzić. Na razie byli zadowoleni, że się wyprowadzili z dawnej sypialni Cicely. W nowej było więcej miejsca na kąpiel. Palenisko było większe. Uszyto piękne draperie do okna, dzięki którym nowa sypialnia stała się cieplejsza. W sali stanęła choinka, a w dzień Bożego Narodzenia odbyła się tam uczta. Członkowie klanu przyszli tego dnia do sali wspólnie świętować. Cicely rozdała im upominki. Były to kawałki tkanin, nici i wstążki dla kobiet. Mężczyźni otrzymali kołczany nowych strzał i skórę na nowe buty. Nie zapomniano o dzieciach. Każdy wiej-

ski chłopiec otrzymał mały drewniany mieczyk. Dziewczęta zaś zostały obdarowane kolorowymi kokardami i nowymi koszulami. Cicely zamierzała zatrzymać dobrą nowinę dla siebie aż do Trzech Króli. Jednak kiedy Maria Douglas zapytała na głos, co pani Glengorm ma do podarowania swojemu mężowi, Cicely popatrzyła na Kiera i rzekła: - Obawiam się, że na ten podarunek będziemy musieli zaczekać do końca czerwca, Mario. - Po czym zaczęła się śmiać na widok twarzy Kiera. Sala buchnęła gratulacjami. - Spodziewasz się dziecka? - zapytał, nie dowierzając. Był wszak płodny, a ona już dowiodła swojej płodności, dając łanowi Joannę. - Dam ci dziecko po św. Janie - potwierdziła Cicely z uśmiechem. - Czy zadowala cię to, panie na Glengorm? Przytulił ją i serdecznie pocałował. Członkowie klanu zaczęli wiwatować jeszcze głośniej. - Syn! - powiedział do nich. - Będę miał syna! - Będziesz miał dziecko - poprawiła go Cicely. - Tylko Bóg wie na razie, czy pobłogosławił nas synem, milordzie. - To będzie chłopak - rzekł z mocą Kier. - Bóg na pewno nie odmówi swej laski Douglasom. - Pochylił się i wyszeptał: - Dziękuję, pani. - Zdaje się, że będę ci mogła trochę odmówić w najbliższym czasie - zażartowała Cicely w ten sposób przypominając mu o namiętności, którą dzielili ze sobą codziennie - Pamiętaj jednak, że cię lubię, milordzie. Kier Douglas się roześmiał. - O nie, pani, ty mnie kochasz! - oświadczył zuchwale. - Tak - zaskoczyła ich oboje. - Kocham cię, chociaż nie wiem dlaczego. Jesteś arogancki i trudny we współżyciu, ale masz dużo wdzięku, Kierze Douglasie. I ty też mnie kochasz, chociaż tego nie mówisz. Zarumienił się.

- Lubię cię - powiedział. Nie pozbawi go siły. Żadna kobieta nie pozbawi go znów siły. Cicely zaśmiała się, lecz serce ją zabolało. Ona wszak wyznała mu miłość, a on nie mógł się na to zdobyć. Nadejdzie dzień, kiedy to uczynisz, pomyślała. Nadszedł styczeń. Zaspy śnieżne pokryły zbocza gór i okolicę domu. Bydło spędzało trochę czasu w zagrodach pod gołym niebem, ale większość czasu było bezpiecznie schowane w stodołach. Kier Douglas nie myślał bowiem tracić zwierząt. W wigilię św. Agnieszki wszystkie młode dziewczęta w domu przejrzały się w małym lusterku swojej pani, spoglądając w nie bardzo głęboko, po czym udały się na swoje posłania, stare wierzenie głosiło bowiem, że która tak uczyni, będzie w nocy śniła o prawdziwej miłości. W lutym, drugiego dnia miesiąca, Cicely zaniosła ojcu Ambrożemu duży zapas świec woskowych. Zeszła do wsi razem z Orvą. Obie niosły kosze wypełnione świecami i świecznikami. Cicely miała już widoczny brzuch i ojciec Ambroży go pobłogosławił, na co w jej oczach pojawiły się łzy. - On tak bardzo chce mieć syna - powiedziała. - Mam nadzieję, że go nie rozczaruję, łan, niech Bóg ma w opiece jego duszę, nie przejmował się tym aż tak mocno, Kierowi jednak bardzo zależy. - Chce mieć syna dla Glengorm - odparł Ambroży. - To naturalne pragnienie wszystkich mężczyzn, bez względu na to, kim są. Syn przedłuża nazwisko i daje rodzaj nieśmiertelności. Nie powtarzaj tego jednak, nie jest to bowiem pogląd zgodny z doktryną Kościoła - rzekł ksiądz z uśmiechem na ustach. Cicely odwzajemniła uśmiech. - Nie powtórzę tego nikomu, Ambroży. Jesteś nader uczony jak na duchownego w tak małej przygranicznej wiosce.

- Miałem szczęście przez jakiś czas pobierać nauki we Francji. To tam złożyłem śluby. Do domu przyjechałem już wyświęcony na kapłana ku wściekłości ojca. - Roześmiał się. - Rozczarowałem go srodze, bowiem w młodości miałem skłonność do uganiania się za dziewkami, nie mniejszą niż on. Lecz kochał mnie mimo tego, zbudował mi więc ten kościółek i dopilnował, bym miał się gdzie podziać. Nie chciałem żyć nigdzie indziej poza Glengorm. - Ja też nie chcę, chociaż gdyby mnie o to pytano trzy lata temu, wyśmiałabym każdego, kto by powiedział, że pokocham małą szkocką wioskę na pograniczu - rzekła Cicely. - Dobrze się u nas czujesz? - zapyta! miękko. - Tak - odparła. -1 naprawdę go pokochałaś, tak jak to rzekłaś w dniu Bożego Narodzenia? Cicely potaknęła skinieniem głowy. - To dziwne, lecz tak. Pokochałam go i wiem, że on też mnie kocha, chociaż nigdy tego nie wyzna. Ambroży Douglas uśmiechnął się i pokiwał głową. - To uparty człowiek, moja córko. Cicely roześmiała się głośno. - O tak, bardzo uparty - przyznała. *** Nadszedł marzec i wyglądało na to, że wiosna tego roku będzie wczesna. Śnieg począł znikać ze zboczy gór, kałuże nie zamarzały w nocy, a przy drzwiach kuchennych zakwitły przebiśniegi. Cicely i Orva usunęły przykrycie ze słomy, którym w październiku otuliły ogródek zielny. Delikatnie spulchniły glebę i zostawiły na działanie wiosennego powietrza. Po kilku dniach rośliny jęły okazywać pierwsze oznaki życia i zielone pączki zaczęły wychylać się spod gleby. We dnie wiał wiatr, ale nie był już tak ostry jak

w styczniu. Pod koniec miesiąca świętowali pierwsze urodziny małej Joanny Douglas. Urodziła się jako zdrowe dziecko i taka pozostała. Dreptała już po sali na pewnych nóżkach i wypowiadała kilka słów. Tata było jej ulubionym. Na Cicely mówiła „ma", na Orvę - „o", zaś Mab została ochrzczona mianem abby. Twarz starej kucharki rozjaśniała się za każdym razem, kiedy Joanna zwracała się do niej w ten sposób. W kwietniu domowe kotki wydały na świat dwa niioty, a jedna z suk oszczeniła się, wydając na świat trójkę małych; wszystkie pici męskiej, ku zadowoleniu Kiera, który potrzebował większej sfory psów myśliwskich na polowania. W połowie miesiąca śnieg stopniał zupełnie. Zbocza gór zazieleniły się i pojawiły się na nich kolorowe kobierce wiosennych kwiatów. Owce wypędzono na pobliskie łąki, a urodzone w lutym jagnięta hasały po trawie, pilnowane przez pasterzy i owczarki. W maju kilka pól nadających się pod uprawę zaorano i zasiano na nich owies, jęczmień i trawę. Bydło i owce wyprowadzono na letnie pastwiska. Nadeszły wieści, że król planuje wyprawę na północ, bowiem MacDonald i naczelnicy klanów z Highlands nie złożyli mu hołdu lennego. Kier codziennie, poza niedzielą, ćwiczy! ludzi w wojennym rzemiośle, aby - kiedy nadejdzie czas - Glengorm było gotowe pomaszerować z Jakubem. Czy laird pojedzie z nimi, zależało od jego żony. Jeśli urodzi syna, pan będzie mógł wyruszyć. Jeżeli nie, będzie musiał zostać, podczas gdy członków jego klanu poprowadzi sir William. Cicely nie mogła sobie przypomnieć, by czuła się kiedyś tak źle. Jej brzuch był ogromny i z początkiem czerwca niemal uniemożliwiał poruszanie się. Jej nastrój naj-lagodniej można było określić jako zmienny. Codziennie jednak wychodziła z domu na dół do wioski i spacerowała nad brzegiem jeziora. Widok wody przynosił jej ukojenie.

Pewnego dnia, kiedy wracała z małej kamienistej plaży, zobaczyła wielką maciorę ryjącą przy dróżce. Przystanęła i wpatrywała się w tłuste stworzenie, po czym zalała się rzęsistymi łzami. Jej głośny szloch wywabił z chat parę kobiet, które ją otoczyły. - Pani! - zawołała Maria Douglas. - Masz bóle? Trzeba wezwać Agnes? Cicely potrząsnęła przecząco głową, po czym szlochała dalej. - Co się stało? - zapytała szwagierkę Marion Douglas. - Pewnie doskwiera czarownicy siedzący w niej demon - zarechotała Bethia. - Cicho! - zagrzmiała mocnym głosem Maria. - To ty w tej wsi jesteś czarownicą. W zimie umarła ci teściowa, a mąż uciekł, kiedy tylko stopniały śniegi. Powinnaś wracać, skąd przyszłaś, gdziekolwiek to jest. Nie dowiedziałyśmy się nigdy, gdzie cię znalazł Callum Douglas. - Byłabyś zdziwiona, gdybyś wiedziała - parsknęła Bethia. - Pewnego dnia się dowiesz, Mario Douglas, i wierz mi, że będzie to z twoją szkodą. Maria obrzuciła kobietę pogardliwym spojrzeniem, po czym znów zwróciła się do Cicely. - Pani, co się stało, że tak płaczesz? Powiedz nam, proszę, to pomożemy. Szlochając, Cicely pokazała ręką na maciorę. Maria Douglas zaczęła się głośno śmiać. Wtedy kobiety, które już miały dzieci, pojęły wreszcie i też zaczęły się śmiać. Wkrótce wszystkie wprost ryczały ze śmiechu, a Cicely śmiała się z nimi. Maria objęła swoją panią ramieniem. - Dziecko już niedługo się urodzi - powiedziała pocieszająco. - Wszystkie kiedyś czułyśmy się podobnie, jak ty teraz. - On mnie nieustannie kopie. - On? - zapytała z uśmiechem Maria. - Czy powiedziałam: on? - Cicely zmieszała się na chwilę.

- Tak - potwierdziła Maria. Cicely roześmiała się słabo. - Pierwszy raz powiedziałam o dziecku jak o chłopcu. Z pewnością żadna dziewczynka z dobrego domu nie kopałaby tak mocno i często. Joanna mnie tak nie kopała. - Wtem w oczach Cicely pojawi! się lęk. - Och, Mario? A jeśli jestem taka jak królowa i będę rodzić tylko dziewczęta? Nieszczęsna ma ich już trzy, niech Bóg jej pomoże. A Glengorm potrzebuje dziedzica tak samo jak Szkocja. Maria Douglas wzięła Cicely pod rękę i zaczęła z nią iść w kierunku dworu, podczas gdy pozostałe kobiety rozeszły się do chat. - Jeśli nasz Pan uzna, że powinien być chłopak, to będzie chłopak powiedziała. - Dasz Glengorm dziedzica. Jeśli nie tym razem, moja słodka pani, to następnym. Podobnie królowa da Szkocji syna. Słyszałam, że pochodzi z rodziny, gdzie więcej było chłopców niż dziewczynek. - Ona tak - potwierdziła Cicely. - Za to moja biedna mama umarła przy moich narodzinach, więc nigdy się nie dowiem, czy dałaby ojcu synów. Macocha jednak urodziła trzech silnych chłopców. - Nie powinnaś się zamartwiać, pani - rzekła Maria. - To niedobrze przed porodem. Świętego Jana już za parę dni, a w tym roku będzie to także pełnia księżyca. Wszystko gotowe do porodu? - Tak - odparła Cicely. - Mario, przyjdziesz z Agnes, prawda? - Jeśli jestem ci potrzebna, pani, będę przy tobie - obiecała kobieta. Rankiem w wigilię św. Jana, kiedy niebo dopiero co pojaśniało, Maria Douglas została zbudzona donośnym pukaniem w drzwi chaty. Jej mąż, Duncan, mruknął tylko i odwróci! się na drugą stronę, ale Maria domyśliła się, kto ją wzywa. Wstała i podeszła do drzwi. Wyjrzała przez nie, by zobaczyć Gabhana Douglasa. Otworzyła mu. - Jestem potrzebna we dworze? - zapytała.

- Tak, i to prędko! - rzeki. - Obudziłeś już Agnes? - Do niej poszedłem najpierw - odparł Gabhan, odwrócił się i pobiegł. - Co jest? - zapytał sennie Duncan. - Pani rodzi - powiedziała Maria, wkładając szybko spódnicę i koszulę i wsuwając nogi w buty. Owinęła się szczelnie szalem. - Potrzebuje mnie. - Po czym wybiegła z chaty. Agnes dołączyła do niej po drodze. - Poprzednio lekko rodziła, a nie powinno być inaczej niż przy małej lady Joannie - zauważyła podczas szybkiego marszu. - Modlę się, żebyś miała słuszność - rzekła Maria i przeżegnała się W domu powitała ich Orva. - Jest w nowej sypialni - rzekła. - Bóle zaczęły się wkrótce po północy. - Gdzie laird? - zapytała Maria. - Przy niej, chociaż gdyby to o mnie chodziło, nie chciałabym mieć przy rodzeniu mężczyzny powiedziała cierpko Orva. - Niektóre to lubią, niektóre nie - rzekła pogodnie Agnes. We trzy weszły do sypialni. - Dzięki Bogu, że już jesteście - powiedział rozdygotany Kier. - Rodzę dziecko, a nie umieram - rzekła Cicely dość ostrym tonem. - Zejdź, milordzie, do wsi na mszę. Ambroży też powinien się dowiedzieć. Potem wróćcie tu obaj na śniadanie. Obiecuję, że zdążysz na chwilę, kiedy dziecko będzie się pojawiać - powiedziała Agnes. Nie zaszkodzi jednak się pomodlić, żeby poród był szybki, a nerwy człowieka stają się mocniejsze po dobrym posiłku - oświadczyła akuszerka z pewnym siebie uśmiechem i poklepała lairda po ramieniu.

- Idź! - poprosiła Cicely. Kier Douglas wyszedł. Kiedy rodziła Joannę nie czuł takiego niepokoju. Co, u diabła, się z nim działo? Kochasz ją, powiedział cichy głos w jego głowie. Kochasz ją. - Tak, kocham - szepnął do siebie laird. - Niechaj Bóg się nade mną zlituje, bo ją kocham i czuję, nawet teraz, jak opuszcza mnie siła, bo stałem się mazgajem. Na Boga! - zaklął cicho do siebie, kiedy idąc za radą akuszerki, wyszedł z domu i skierował się do kpściółka i do kuzyna Ambrożego. W sypialni Cicely pozwoliła się zbadać Agnes, która pokiwała głową i rzekła: - Jesteśmy tam, gdzie powinnyśmy. Jeszcze parę godzin i będziesz, pani, trzymała dziecko w ramionach. Chcesz może teraz pochodzić? - Tak - rzekła Cicely. -1 może usiądę na fotelu do rodzenia, który znalazłyśmy na strychu. Nie chcę zakrwawić łoża ani rodzić na stole w sali. - Popatrzyła na Orvę i skinieniem dała jej znać, by się zbliżyła. - Zostań dzisiaj z małą i powiedz jej, że jeśli będzie grzeczna, to przed zmrokiem zobaczy braciszka. Orva skinęła głową i zacisnęła usta. - Wybacz mi, pani, że jestem takim tchórzem - rzekła cicho. - Nie mogę patrzeć, jak cierpisz. Byłam przy twojej matce, kiedy się urodziłaś. Wyszłaś prosto w moje ramiona - rzekła Orva i przypomniała sobie scenę porodu, i to, że piękna, młoda matka Cicely nie miała nawet możliwości przytulić dziecka, bo na oczach obecnych wykrwawiła się na śmierć. Od tamtej pory Orva nie była w stanie patrzeć na żadną rodzącą kobietę. - Rozumiem - powiedziała miękko Cicely. - Tyle że ja nie jestem swoją mamą. Tak czy inaczej, potrzebuję, byś zajęła się Joanną, moja kochana. Orva pochyliła posłusznie głowę i pocałowała Cicely w rękę, po czym wybiegła z sypialni. - Dlaczego? - zapytała Maria Douglas.

Cicely wyjaśniła. Kobieta pokiwała ze zrozumieniem głową. - Biedaczka - rzekła. Cicely trudziła się przez cały piękny letni dzień, by wydać na świat swoje drugie dziecko. Kier wrócił z ojcem Ambrożym i zapyta! o pozwolenie wejścia do komnaty. Ksiądz pomodli! się z kobietami, lecz Kier, któremu powróciła odwaga, trzymał żonę za rękę i dodawał jej tym otuchy. Wreszcie późnym popołudniem, kiedy słońce jeszcze wysoko stało na niebie Cicely urodziła z potężnym okrzykiem bardziej wysiłku niż bólu. Agnes wprawnie odebrała dziecko i wręczyła je Marii Douglas, aby zająć się panią i rodzącym się łożyskiem. Dziecko krzyczało całą siłą płuc. Wystarczył jeden rzut oka, by Maria Douglas uśmiechnęła się szeroko. Pokazała maleństwo Kierowi, który zakrzyknął zwycięsko: - Chłopak, Cicely! Dałaś mi pięknego, dużego chłopca! - i pochylił się, by pocałować ją w usta. - Dajcie mi go zobaczyć! Dajcie mi go zobaczyć - zawołała Cicely. Włożyli nagie zakrwawione dziecko w jej ramiona. Przyjrzała się mu uważnie. - Ojej - rzekła miękko. - Wdał się w ojca, prawda? - Jej oczy nie spoczywały bynajmniej na twarzy dziecka. Popatrzyła na Kiera. - Jak go nazwiemy, milordzie? - zapytała. - łan Robert - odparł bez wahania Kier. - łan na cześć kuzyna nieboszczyka, a Robert po twoim ojcu. Cicely uśmiechnęła się ciepło. - Bardzo wielką mi czynisz tym przyjemność, milordzie - rzekła. Dziecko przestało płakać i otworzyło oczka, by przyjrzeć się pochylonym nad nim rodzicom. - Zabierzcie je - powiedziała Cicely i podała synka Marii Douglas, żeby wymyła go i owinęła. - Przyprowadzę Joannę - powiedział Kier.

Cicely kiwnęła głową. Wkrótce wrócił, prowadząc córeczkę za rękę. Orva szła za nimi. Podeszli do kołyski, gdzie leżał mały braciszek Joanny. - Popatrz, słoneczko, mama dała Glengorm chłopczyka. To twój brat. Joanna popatrzyła na niemowlę i włożyła palec do buzi. - Nie - odezwała się wreszcie. - Jana jest dzieckiem mamusi. - Oczywiście, że tak, moje kochane maleństwo - zapewniła Cicely. - Teraz jednak już masz braciszka, który też będzie dzieckiem mamusi. - Nie - powiedziała Joanna. - Nie chcę! - Jest zazdrosna - westchnęła z niepokojem Cicely. - Przejdzie jej to - wtrąciła rozsądnie Maria Douglas. - Pierwsze dziecko zawsze jest zazdrosne o następne. Po jakimś czasie przekona się, że nadal ma twoją miłość, a za rok malec dorośnie na tyle, że będzie się mógł z nią bawić. Wtedy wszystko się zmieni. Nie ma się czym martwić. Orva wyprowadziła małą z sypialni, obiecała zabrać ją na ognisko świętojańskie i dać słodkie ciastko. Kobiety pożegnały się z lairdem i jego małżonką, życząc im dobrej nocy. Kier podszedł i położył się obok Cicely. Wziął ją za rękę i pocałował. - Dziękuję - powiedział. - Kochasz mnie? - zapytała przewrotnie. - Tak - zabrzmiała odpowiedź, która całkiem ją zaskoczyła, bowiem nie spodziewała się, że odniesie zwycięstwo tak łatwo. - Kocham cię, żono. - Gdybym urodziła ci córkę, też byś mnie kochał? - Tak - westchnął. - Kocham cię bez względu na wszystko, Cicely. Od tej miłości robię się słaby.

- Nie, Kierze - odparła Cicely. - Miłość nie osłabia człowieka. Miłość wzmacnia. Miłość, którą czujemy do siebie nawzajem tylko doda nam sil, milordzie. Poczekaj, to zobaczysz. Jesteśmy teraz jednością i nic ani nikt nie może nam zagrozić. Kiedy wypowiadała te słowa, zrozumiał, że to prawda. Przedtem kochał niewłaściwą kobietę. Cicely była widocznie tą właściwą. Stała dumnie przy jego boku i była mu wierna. Czuł, że zawsze będzie przy nim stać i obdarzać go taką samą wiernością.

Rozdział 1 8 Minął rok. Dopiero następnego lata Jakub Stuart zaplanował wyprawę do Highlands. Panował w Szkocji już od czterech lat. W panach i hrabiach wzbudził właściwą dozę lęku, wymierzając szybką i bezstronną sprawiedliwość. Teraz wiedzieli już, że tym władcą nie da się kierować. O ile Highlands pozostawało względnie spokojne, o tyle lord wysp i jego sprzymierzeńcy mieli dość czasu, by ułożyć się z Jakubem Stuartem. Reszta Szkocji cieszyła się spokojem i zaczęła zdradzać oznaki prawdziwego dobrobytu. Król wysłał posłów do Aleksandra MacDonalda, lorda wysp, i do naczelników klanów na północy, spośród których wielu nie złożyło jeszcze hołdu wierności żadnemu Stuartowi, i zaprosił ich do Inverness w połowie czerwca. Ku swemu rozdrażnieniu dowiedział się, że MacDonald po przyjęciu królewskich posłów wysłał do klanów swoich posłańców z żądaniem posłuszeństwa i z rozkazem, by w Inverness przyłączyły się do niego. - Ten lord jest nazbyt dumny - pożalił się hrabiemu Atholl. - Jest niebezpieczny, a to już gorzej - odpowiedział hrabia. Wśród mieszkańców pogranicza było kilku, których Jakub Stuart życzył sobie mieć przy sobie. Posłał zatem po sir Williama, a sir William z kolei do syna w Glengorm, aby przybył ze swoim wojskiem na wyznaczony punkt

zbiórki. Kier spodziewał się, że wcześniej czy później zostanie wezwany, Cicely jednak była niezadowolona. - Wyżynna Szkocja nie ma z nami nic wspólnego - powiedziała. - Jestem wasalem mojego króla, który żąda, bym udowodnił swoją wierność - odparł Kier. - Wszak nie jesteś córką wieśniaka, nieświadomą tej powinności. Zostałem wezwany. Muszę odpowiedzieć i odpowiem bez wahania. - Och, wiem. Nie chcę tylko, żeby coś ci się stało. - Zjazd klanów w Inverness to nieszczególnie groźne wydarzenie, kochanie - uspokajał żonę Kier. Król przybędzie z ogromnym wojskiem, by dać pokaz siły. Wtedy zawrą pokój. Aleksander MacDonald nie jest przecież głupcem, tak przynajmniej słyszałem. Każe Jakubowi Stuartowi poczekać ze cztery i pół godziny, ale w końcu zegnie kolano, a wtedy reszta naczelników klanów z północy pójdzie za jego przykładem i uklęknie rzędem. Wszelkie emocje zostaną stłumione. Pobiesiadujemy, spijemy się i ruszymy każdy w swoją stronę. Wrócę do domu niebawem, lecz to ty będziesz musiała nadzorować sianokosy, a może też i początek żniw, nim znów się pojawię. - Dopilnuję wszystkiego - zapewniła Cicely i pocałowała męża. Była szczęśliwsza, niż kiedykolwiek w całym swoim życiu. - Będziesz za mną tęsknić? - zapytał czule. Cicely miała całkowitą słuszność, teraz to pojmował, gdy powiedziała, że wzajemna miłość uczyni ich silniejszymi. - Może troszkę - odpowiedziała żartem, rozczesując długie, kasztanowe włosy w przygotowaniu do snu. Jutro już wyjeżdżał. Tak przywykła do jego obecności w swym życiu, że wiedziała, iż będzie za nim przeraźliwie tęsknić. Wyjął jej z ręki szczotkę i zaczął przesuwać w dół po jej włosach.

- Zostawiam tutaj Franga i dwunastu ludzi. Granica jest spokojna. Anglia pozostaje z nami w stanie pokoju i zaprzątają ją ważniejsze sprawy. Będziesz tu bezpieczna. - Odłożył szczotkę i objął ramieniem jej kibić, a drugą ręką zaczął pieścić jej piersi. Cicely oparła się o niego z cichym westchnieniem. Namiętność między nimi wcale nie umarła ani też nie stopniała po narodzeniu się ich syna. Stalą się jeszcze głębsza. - Jestem bezpieczniejsza przy tobie - mruknęła. Odsunęła się od niego i zsunęła z siebie koszulę, po czym położyła się na łożu i wyciągnęła do niego obie ręce. Doskonała, pomyślał. Jej ciało było po prostu doskonałe, chociaż urodziła dwoje dzieci. Całował ją, aż ich ciała wtopiły się w siebie. Uwielbiała, kiedy jego sprytny język pocierał jej miłosny pączek. Wreszcie dosiadł ją, a ona przyjmowała każde jego pchnięcie. Miał obyć się bez niej przez wiele tygodni, a nie był aż tak słaby ani głupi, żeby korzystać z usług płatnych dziewek, które towarzyszyły królewskiej armii. - Chcę cię od tylu - zacharczał jej do ucha, leżąc na niej. - Czy łan już tam był? - Nie - odparła z niepokojem. Jo uprzedziła ją, że pewnego dnia może zapragnąć wziąć ją w taki właśnie sposób. Dlaczego właśnie teraz? - Świetnie! Przynajmniej będę miał twoje dziewictwo, moja słodka. Chcę, żebyś zrobiła to, co powiem, i wtedy, kiedy powiem - rzekł Kier. - Przekręć się na brzuch. Kiedy to uczyniła, włożył pod nią kilka poduszek, tak, by pośladki miała uniesione, a kolana pod sobą. - Proszę - rzekła cicho Cicely. - Bądź delikatny, milordzie. Nie odpowiedział. Zamiast tego zwilżył dwa palce, wsunął pomiędzy półksiężyce pośladków i delikatnie wetknął w zabronione miejsce.

Cicely zdawało się, że przestała oddychać. - Nie napinaj się - powiedział spokojnie. - Leż rozluźniona. Nie zrobię ci nic złego. - Jego palce tkwiły w niej nieruchomo. - Próbuję cię tylko przygotować, moja słodka. Cicely spróbowała się rozluźnić - Właśnie tak - wyszeptał cicho do jej ucha. Sięgnął niżej, by jeszcze raz pobawić się miłosnym pączkiem. Nie musiał długo czekać na reakcję. Zaczęła wić się pod jego dotykiem, a soki popłynęły obficiej. Naparł delikatnie. Wsuwał się bardzo wolno i ostrożnie, aż schował się cały. Czuła się tak, jakby nadziano ją na pal, chociaż Kier był na tyle delikatny, że prócz chwilowego ukłucia bólu przy wejściu nic ją nie bolało. Nie pamięta! już, kiedy pozostawał w miejscu tak ciasnym. Bliski wytrysku, powstrzyma! się, bo uczucie, którego doznawał, było tak niewiarygodne, że pragnął je zatrzymać choć na jedną chwilę dłużej. Pozwoli! sobie na wykonanie trzech ostrożnych ruchów, a Cicely zapiszczała. Wstrzymał oddech i wbrew swej woli wypuścił soki. - Pozbawiłaś mnie męskości, sprawnie i nie na żarty. - Przekręcił ją twarzą do siebie i jął pokrywać wolnymi, gorącymi pocałunkami. Cicely nie miała pewności, czy to, co przed chwilą się stato, ma ochotę kiedyś jeszcze z nim dzielić. Jo powiedziała jednak, że mężowie od czasu do czasu życzyli sobie używać swoich żon w taki sposób. A Kier był delikatny i nie sprawił jej właściwie bólu. Poza tym nazajutrz wyruszał na wojnę i chciała, żeby czul się zaspokojony. - Kocham cię, żono - powiedział. - Dlatego wyczuwam, że nie jest ci dobrze z tym, co właśnie przed chwilą zrobiłem, prawda? - Nie - odparła Cicely. - Jeśli jednak tobie to sprawia przyjemność, to i ja jestem rada.

Kier pocałował ją w czoło. - Idź teraz spać, bo zanim wyjadę, pokażę ci, co naprawdę sprawia mi przyjemność, moja słodka. Po kilku godzinach obudził ją i kochał się z nią tak czule i namiętnie, aż Cicely zabrakło tchu. Wtedy dopiero oboje poczuli się szczęśliwi. Potem wstała i ubrała się gotowa do pożegnania. Razem zeszli na mszę, a potem zjedli śniadanie z ojcem Ambrożym. Kiedy przed dom wylegli wszyscy zbrojni i zebrała się cała wieś, ksiądz udzielił im błogosławieństwa, modląc się na glos o zdrowie dla nich i szczęśliwy powrót do domu. Cicely stała z Joanną przy boku, trzymając lana w ramionach. - Zachowuj się z honorem, milordzie, i wracaj do nas w całości, jeśli łaska - powiedziała. Orva podniosła Joannę, żeby ojczym mógł ją ucałować. Cicely zaś podniosła do pocałunku małego lana. Tydzień wcześniej świętowali pierwsze urodziny chłopca. Oddała go mamce, po czym sama stanęła na palcach i podniosła uśmiechniętą twarz. Kier pochylił się i bardzo starannie pocałował ją w usta. - Bądź grzeczną dziewczynką - powiedział z łobuzerskim uśmiechem, po czym postawił ją na ziemi. - Spróbuję, panie mężu - obiecała. Pan na Glengorm podniósł rękę, dając ludziom znak do wymarszu. Pani i mieszkańcy Glengorm stali, machając, aż mężczyźni znikli w dole drogi biegnącej przez wąwóz. Półtora dnia później połączyli się po drodze z sir Williamem i cały klan Douglasów skierował się do Scone, na spotkanie z królem. Po drodze dołączyło do nich jeszcze wiele szlachty z pogranicza razem ze swymi oddziałami, między innymi Grey z Ben Duff. Po przybyciu do Scone spotkali się królem i z ponad tysiącem ludzi z klanów z zachodu i wschodu, którzy

odpowiedzieli na wezwanie do broni. Potem podążyli do miasta Inverness w wyżynnej Szkocji. Miasto uczynione siedzibą królewską w tysiąc dwieście czternastym roku przez króla Wilhelma Lwa usadowiło się na brzegach rzeki Ness blisko jej ujścia do zatoki. Inverness, uważane za stolicę Highlands, istniało od zarania dziejów. Powiadano, że jeszcze nim pojawili się Szkoci, mieszka! tu wpierw lud znany jako Piktowie. Rynek był rojny i gwarny, z wieloma sklepami, kilkoma kościołami i z opactwem dominikanów założonym tutaj dwieście lat wcześniej przez króla Aleksandra III. Mieszczanie byli wierni królowi i dlatego czuli się zaszczyceni i szczęśliwi, że władca wreszcie przybył na północ, by ich odwiedzić. Od chwili, kiedy wróci! do Szkocji, pracowali nad jego siedzibą w tej części zamku Inverness, która nie została zniszczona przez Malcolma III, syna Duncana, po tym, jak rezydował tu uzurpator Makbet. Wiedzieli, że wcześniej czy później Jakub Stuart do nich zawita i chcieli mieć dla niego godne miejsce. Król dotarł do Inverness na dzień wcześniej przed wyznaczoną przez siebie datą przybycia lorda wysp i jego sojuszników. Rozgościł się w odbudowanej wieży zamku. Większość tych, którzy mu towarzyszyli w drodze na północ, rozbiła obóz wokół wieży. Zaprosił do wielkiej sali na posiłek hrabiów i naczelników klanu. Każdego z nich, czy wysoka, czy też niska była jego pozycja, przywitał osobiście, wymienił z nazwiska i każdemu z osobna uścisnął rękę, dziękując za wsparcie. - Jest pojętny - powiedział szeptem sir William do lairda Glengorm. - Niemniej nadal robi sobie wrogów. Odebrał jeszcze kilka hrabstw i wysiał do Anglii Strathearna i kilku innych jako poręczenie okupu za siebie. - Na tej ziemi panowało bezprawie - powiedział równie cicho Kier. - Musi być surowy, by zdobyć posłuch.

- Pewnego dnia i tak go zabiją - rzekł fatalistycznie sir William. - Oby tylko do tego czasu jego angielska królowa wydusiła z siebie zdrowego syna. Nazajutrz przyjechał MacDonald i rozbił ogromny obóz dla paru tysięcy ludzi, którzy mu towarzyszyli. W samym środku obozu stanął jego okazały namiot. Przywiózł ze sobą trzech synów, każdego ze swoją świtą. Najstarszym synem i jego następcą był łan MacDonald. Jego bracia to Celestine z Lochalsh i Hugh ze, Sleate. Wszyscy czterej dysponowali razem siłą ponad czterech tysięcy ludzi i całą tę siłę przywiedli do Inverness. Kier zastanawiał się, czy ten pokaz świetności i siły miał uhonorować Jakuba Stuarta, czy też go onieśmielić. Jeśli to drugie, to lord wysp stracił tylko czas, król bowiem, choć pełen uznania, nie przeląkł się w najmniejszym stopniu, nawet kiedy klany przy muzyce dudziarzy ze sztandarami łopoczącymi na letnim wietrze maszerowały z gór pod wieże Inverness. Jakub stał na wieży i słuchał krewnego, hrabiego Atholl, który rozpoznawał klany po noszonych barwach. - Ciemnozielony i ciemnoniebieski tartan z wąskimi paskami czerwieni i bieli to MacDonaldowie. Czerwony z szerokim i wąskim zielonym paskiem to jego syn, Hugh ze Sleate. Cameronowie noszą tartan czerwony z paskami szerokim zielonym i wąskim żółtym. MacLeodowie mają zielony z paskami czerwonym i żółtym albo żółto-czarny z czerwonym paskiem. MacArthurowie mają kratę zieloną z żółtym paskiem. - Dość - powiedział król. - Nie zapamiętam w żaden sposób. To ludzie mnie interesują, nie ich stroje. Powiedziano mi, że przywieźli ze sobą kobiety i dzieci. Doskonale, niechaj zobaczą na własne oczy moją sprawiedliwość, żeby mogli o niej potem rozpowiadać - rzeki z ponurym uśmiechem Jakub Stuart. - Wpuśćcie MacDonal-da, jego matkę, księżnę Ross, naczelników klanów i ich żony do sali. Reszta niech zostanie na zewnątrz. Jestem

gotów ich przyjąć, Atholl, chociaż wątpię, czy oni są gotowi na to, co ich spotka. Sala z szarego kamienia, w której król przyjął lorda wysp, nie miała okien. Na jednym jej końcu wznosił się drewniany podest z baldachimem ze złoconego drewna, pod którym zasiadł król na tronie z rzeźbionymi poręczami. Jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć, kiedy goście weszli do sali. MacDonald prowadził pod rękę matkę, idąc z przodu orszaku złożonego z naczelników klanów i innych zaproszonych członków wyprawy z Highlands. Aleksander MacDonald zatrzymał się u stóp podestu. Złożył przed królem niespieszny, wytworny ukłon. Obok niego dygnęła w niskim ukłonie stara księżna Ross. Zachwiała się prawie niezauważalnie i chociaż król pewien był, że mocno zabolały ją kolana, uśmiech na jej twarzy zdawał się prawdziwy. Przez chwilę poczuł żal z powodu tego, co za chwilę miało się tu zdarzyć. - Miłościwy panie - przemówił MacDonald. - Witamy waszą wysokość w Highlands. Oby pobyt tutaj was zadowolił i obyście wracali do nas często. Odpowiedź króla była raczej dosadna, więc Aleksander MacDonald, by nie dać się upokorzyć przed członkami klanu i sprzymierzeńcami odpowiedział także ostro. Nie przywykł, by zwracano się do niego w ten sposób. Był tutaj na północy władcą i zarozumialec Stuart oburzał go swym dążeniem, by zrzucić go z wysokiej pozycji. Tyle, że Jakub Stuart nie byl taki, jak inni królowie Stuartów, do których przywykł z w minionych latach. Ten król był surowy. Popatrzył najpierw na lorda wysp, a potem na innych zebranych w sali, po czym rzekł: - Powiedziano nam, że są tutaj tacy, którzy chętnie pozbawiliby nas życia. - Dał znak straży, którzy uprzedzeni zostali o tym, co mają zrobić i patrzył, jak Aleksander MacRurie i łan MacArthur zostali wyciągnięci spo-

między innych klanowych naczelników i postawieni przed nim. - Wy dwaj spiskowaliście, by nas zabić. Nie możemy wam ufać. Wasza śmierć niechaj stanie się przykładem dla towarzyszy. Król podniósł rękę i dał znak strażnikom, którzy wystąpili do przodu i błyskawicznie ścięli głowy MacRurie-mu i MacArthurowi. Żaden z mężczyzn nawet nie zdążył krzyknąć. Głowy spadły i potoczyły się po posadzce. Kobiety w sali zaczęły krzyczeć i płakać ze strachu, kiedy trysnęła krew z szyj obu klanowych naczelników. - Pojmać wszystkich! - ryknął gniewnie król. - Zostaną uwięzieni w lochach przygotowanych na ich przyjęcie. - Wstał z tronu, zszedł z podestu i przeskoczył strugę krwi, po czym podał rękę księżnej Ross. - Ty, pani, będziesz naszym gościem - powiedział. - A twój syn i jego przyjaciele będą w lochu rozmyślać nad swoim nieposłuszeństwem wobec nas i Szkocji. - A czyż wy, miłościwy panie, to nie Szkocja? - zapytała księżna Ross i przyjęła wyciągniętą dłoń. Jakub Stuart uśmiechnął się złowrogo. - Tak, Szkocja i ja to jedno - zgodził się. Taką opowieść snuł przed Cicely Kier Douglas, kiedy na początku sierpnia wrócił do domu. - Nikt, albo prawie nikt, nie miał pojęcia, co zamierza król - rzeki. - A co stało się potem? - zapytała Cicely. - Wystąpiła naprzód szwagierka MacDonalda i zbeształa króla za to zachowanie. Zapytała, czy to ma być ta królewska sprawiedliwość. - Czy i ją król kazał wtrącić do lochu? - Nazwał ją złodziejką bydła i ladacznicą, po czym rozkazał, by opuściła salę - rzekł Kier. - Jednak to do niej należało ostatnie słowo, po którym król wprost zaniemówił. Powiedziała: Lepsza uczciwa ladacznica niż król bez honoru.

- Ta kobieta musiała stracić rozum, żeby mówić do Jakuba Stuarta w taki sposób - zauważyła Cicely. A on pozwolił jej odejść? - Koło króla stał jakiś ksiądz, krewny, jak sądzę. Coś mu wyszeptał do ucha i, o dziwo, król powstrzymał się od wymierzenia jej kary. Nie powiedział już ani słowa więcej. Kobieta wyszła z sali, a za nią wszystkie inne niewiasty. - Co stało się dalej? - pytała Cicely. - Dalej po obozach zaczął krążyć kuplet: Niechaj wszyscy zdrajcy do lochu zdążają, śmierć im pisana, niebiosa już wołają. Górale byli na skraju wytrzymałości, my zresztą też. Król jednakże nie kazał nam długo czekać. Tydzień po pierwszym spotkaniu z MacDonaldem i jego sprzymierzeńcami wezwał wszystkich, którzy zjechali na wspólną radę w Inverness na posiedzenie parlamentu. Oświadczył, że wtedy dopiero osądzi ich i wyda wyrok. Klany MacArthurów i MacRurie'ch już wyjechały wcześniej, zabierając do domu ciała martwych naczelników. Górale byli bardzo wystraszeni, uważano bowiem, że autorem kupletu jest król we własnej osobie. Cicely słuchała opowieści jak urzeczona. Kier bardzo dokładnie starał się zapamiętać wszystkie szczegóły zdarzeń, aby móc się z nią nimi podzielić. - Starając się pokazać naczelnikom klanów wyżynnej Szkocji, że nikt nie doczeka się laski, król w tym samym tygodniu powiesił Jamesa Campbella, który zamordował kuzyna Aleksandra MacDonalda, lana MacDonalda. Jego stracenie wywołało poruszenie wśród wtrąconych do lochów. Wtedy jednak, ku ich wielkiej uldze, król nałożył na nich grzywny i puścił wolno - mówił dalej Kier. - A co się stało z lordem wysp?

- Dostał wysoką grzywnę, która wzbogaci skarb Jakuba Stuarta, jak również nauczkę. Król rzekł, że może być tylko jeden król Szkocji, a tym królem jest Jakub Stuart, z laski bożej, namaszczony świętymi olejami Przenajświętszej Matki Kościoła. Rzekł MacDonaldowi, że musi zaprzestać podnoszenia zbrojnego ramienia za każdą zniewagę, czy to prawdziwą, czy urojoną. Zagroził mu, że jeśli nie przestanie zachowywać się haniebnie, Jakub wróci na północ, by go powstrzymać skutecznie i na zawsze. Jpśli jednak Aleksander MacDonald zdoła utrzymać na północy pokój, wtenczas znajdzie w oczach królewskich uznanie i względy. Na zakończenie polecił lordowi wysp uklęknąć i złożyć hołd lenny. Widać było, że MacDonald był rozgniewany za publiczne upokorzenie, ale ukląkł i złożył przysięgę na wierność królowi. Po wszystkim mogliśmy już wrócić do domu i dlatego ja, jak i wszyscy mieszkańcy Glengorm, podążyliśmy jak najśpieszniej na południe. - Cóż za zdumiewająca historia - westchnęła Cicely. - Szkoda, że mnie tam nie było i nie widziałam tego na własne oczy. Mój żywot w tym czasie nie toczył się tak zajmująco. - Po czym zdała mężowi sprawozdanie z zakończonych sianokosów i rozpoczętych żniw. Lato miało się już ku końcowi i trzeba było szykować się na kolejną zimę. Aleksander MacDonald czul się jednak upokorzony tym, co zdarzyło się w Inverness. Utracił władzę nad zdarzeniami i nad własną ziemią. Musiał uczynić jakiś gest, by okazać wszystkim dookoła, a zwłaszcza swoim, że nie osłabł do końca. Był pewien, że król go zrozumie i pokój będzie utrzymany tak długo, jak powinien. Inverness musiało zapłacić za swoją wyzywającą wierność wobec Jakuba Stuarta. MacDonald zebra! zatem członków swojego klanu i sprzymierzeńców. Wyprawi! się na Inverness i spalił miasto do gołej ziemi. Dopiero wtedy, zaspokojony, wrócił do domu, a jego dziesięciotysięczna armia rozjechała się po kraju.

Jakub Stuart nie zrozumiał. Spalono oto doszczętnie królewski gród, wyrżnięto mieszczan, rozgrabiono, co się dało, a nieliczni ocaleni rozpierzchli się i groziło im, że nie przetrwają nadchodzącej zimy. W Highlands zagościła już bowiem jesień. Noce były zimne, a dni niewiele cieplejsze. Mimo to grupie ocalałych mieszkańców Inverness udało się dotrzeć na południe, do Scone, by powiedzieć królowi, co się wydarzyło. Po kilka tygodni trwającej podróży padli przed królem, błagając o sprawiedliwość, a król im ją obiecał. Posłał po wszystkich wasali, między innymi po mieszkańców pogranicza. Napisał, co się stało z Inverness. W tym roku było już zbyt późno na wyprawę na północ, by szukać pomsty na MacDonaldzie. Trzeba było zaczekać do wiosny. Kier Douglas dostał rozkaz do gotowości na wezwanie i do szybkiej podróży. Miał przywieść ze sobą tylu ludzi, ilu tylko zdoła zebrać. Cicely była niezadowolona. - Czy wy, Szkoci, nie umiecie między sobą żyć w pokoju? - zapytała. - Powinnam poślubić mężczyznę podobnego do ojca - bogatego i bez znaczenia. Takiego, który nie musiałby odpowiadać na wezwania do broni. - Moja słodka, spokojnie - Kier próbował ją udobruchać, lecz machnęła mu ręką przed nosem. - Nic z tego. Nie podoba mi się to nieustanne wojowanie. A co, jeśli znowu będę brzemienna? - A jesteś? - zapytał ciekawie. - Nie - odparła szczerze. - Będziemy musieli coś z tym zrobić jak najszybciej. Joannie i łanowi przyda się jeszcze braciszek albo siostrzyczka. - Większość mężczyzn wolałoby kolejnego syna - zauważyła. - Ja też. Przyznać jednak muszę, że i dziewczęta się na coś przydają. Ich małżeństwa jednoczą Glengorm z innymi rodzinami i zyskują sprzymierzeńców. Czy uwa-

zasz, ze w życiu wystarczy być synem swojego ojca? Wprawdzie sir William mnie kocha i noszę jego nazwisko, ale jestem tylko bękartem. Moje dzieci są już jednak z prawego łoża. A Glengorm nie jest biedną posiadłością, którą trzeba by było rozdać całą. Rzekłaś w gniewie, że powinnaś była wyjść za bogatego człowieka, Cicely. Zamierzam być bogaty. Nie wiem wprawdzie jeszcze, jak tego dokonam, lecz będę. Jeszcze nie wydałem ani pensa z twojego posagu. Spoczywa w całości u złotnika w Edynburgu. Nie wiedziała o tym. Wstąpiła w nią otucha. - Mój ojciec wzbogacił się, finansując kupieckie podróże do Lewantu - rzekła Cicely. - Trzeba, rzecz jasna, być ostrożnym w wyborze, które statki i wyprawy opłacać, lecz jest to mniej ryzykowne niż bydło czy owce, które w każdej chwili mogą zostać skradzione. Poza tym nie wolno nigdy wydawać wszystkich pieniędzy na jedno przedsięwzięcie, tak przynajmniej radził. Kier pokiwał głową. - Może to jest dobry sposób dla nas, aby zacząć, moja słodka. Razem zbudujemy dziedzictwo dla naszych dzieci. - Jeżeli nie polegniesz w wojnie króla - przypomniała cierpko Cicely. - Nie polegnę - obiecał, po czym wziął w ręce obie jej dłonie i ucałował. *** Wezwanie nadeszło pod koniec zimy, w czasie, w którym najmniej można się było go spodziewać. Dni stawały się coraz dłuższe, a z każdym malało ryzyko śnieżycy. Na drzewach nie było śladu pąków, a śnieg jeszcze mocno trzymał się w górach, kiedy Jakub Stuart z dużą armią przeprawiał się przez rzekę Tay, zmierzając ku Highlands. Kiedy wiadomość o tym dotarła do Aleksandra MacDonalda, ów skamieniał, bowiem król nadchodził znacznie

wcześniej, niż można było przypuszczać. Lord wysp uśmiechał się złowrogo, jednak przed najbliższym otoczeniem przyznawał się, że obecnie żywi do Jakuba Stuarta głębold szacunek, którego nie odczuwał wcześniej. MacDonald zwołał dziesięć tysięcy wojska swoich wasali. Wielu przybyło. Znalazły się jednak klany, na których Jakub Stuart zrobił duże wrażenie w Inverness. Klan Chattan, Cameronowie i Buchananowie postanowili walczyć po stronie króla. Obie armie spotkały się w Lochaber, gdzie lord wysp został srodze pokonany w przerażającej rzezi. Król bowiem nie okazywał litości tym, którzy palili, zabijali i rabowali w Inverness. Aleksander MacDonald zaczął prosić o pokój i przebaczenie. Jego górale umknęli i zaszyli się głęboko w górach w próbie uniknięcia królewskiego gniewu, wiedząc dobrze, że najcięższa kara spotka właśnie ich. Jakub Stuart potrzebował bowiem lorda wysp, który potrafił w tym rejonie utrzymać pokój. Wcześniej jednak, by podkreślić swoje zwycięstwo nad klanami północy, król spali! i zburzył to i owo. Nie mógł dopuścić do kolejnego buntu. Nad granicę zawitała wiosna. Ze zboczy gór znikł śnieg. Kolejne tygodnie od marca przez kwiecień po maj zazieleniły je i pokryły różnobarwnym kwieciem. Cicely nabrała pewności, że spodziewa się znów dziecka i nie mogła się doczekać powrotu męża. Dziecko miało przyjść na świat w grudniu, a instynkt od pierwszych dni podpowiadał jej, że to następny chłopiec. Kier będzie się cieszył i chciała go już mieć w domu, aby móc cieszyć się razem z nim. Dostała też list od ojca w odpowiedzi na swój, który wysłała mu półtora roku wcześniej. Chociaż nadal był słaby fizycznie, znacznie podreperował się na duchu. Jej macocha nie żyła, ponieważ zdołała przechytrzyć pilnującą ją służbę i utopiła się w wodach Leighton, niewielkiej, lecz rwącej i pełnej wirów rzece przepływającej przez posiadłości Roberta Bowena. Ojciec pogrążył się w smutku, ale nie w nieszczęściu. Zarówno on,

jak i jej przyrodni bracia oczekiwali na odwiedziny Cicely, jeśliby tylko była w stanie przyjechać do domu. Cicely zrazu odłożyła wiadomość. Chciałaby zobaczyć ojca przed jego śmiercią, spoczywały na niej jednak liczne obowiązki pani Glengorm, no i musiała przede wszystkim myśleć o dzieciach. Były jeszcze za małe na tak długą podróż. Napiszę do ojca następnego dnia i wszystko mu wytłumaczę, postanowiła, kładąc się do łóżka. Następnego dnia musiała jednak wyjechać z domu, by sprawdzić, czy trawa na łąkach wygląda wystarczająco dobrze na sianokosy i czyjej zielny ogródek wschodzi jak należy. Lawenda powinna w tym roku udać się nadzwyczajnie, a rumianek właśnie zaczął kwitnąć. *** Na plaży nad jeziorem dwóch strażników rozstawionych tam przez Franga patrolowało brzeg. Bethia wykuśtykała ze swojej chaty i trzymając się cienia, by nikt jej nie widział, zbliżyła się do brzegu. Zobaczyła pierwszego strażnika i zawołała go cicho. Zaskoczony, odwrócił się. - Przyniosłam ci trochę whisky, Roddie Douglasie - rzekła, wyciągając w jego stronę flaszkę. - Jak na środek maja to bardzo chłodna noc. - A chłodna, chłodna - zgodził się mężczyzna. - To miłe, Bethio, ale mam nadzieję, żeś mnie sobie nie upatrzyła na drugiego męża, bo mi nieśpieszno do żeniaczki. - Ależ skąd, przecie wiem, że chodzisz do wdowy na końcu wsi - zarechotała Bethia. - Ja już jestem za stara na takiego młodzieńca jak ty, Roddie. Roześmiał się i przyjął flaszkę. Pociągnął z niej potężny łyk. - Dziękuję - rzekł. - Dam resztę twojemu towarzyszowi - rzekła. - Kto dziś stoi po tamtej stronie?

- Czarny William - odparł Roddie. Bethia rozpłynęła się w zmierzchu, ruszając na poszukiwanie drugiego strażnika. Gdy go znalazła, podała mu whisky. Wypił z wdzięcznością do samego dna. Zostawiła go i wróciła do miejsca, w którym rozstała się z Douglasem. Leżał na piasku. Z uśmiechem zadowolenia poczekała parę chwil, po czym wróciła do drugiego z mężczyzn. Znalazła go w takim samym stanie, co pierwszego. Wzięła od niego zaciemnioną latarnię. Wyjęła z niej osłonę i latarnia zabłysła jasnym światłem. Bethia podniosła ją i trzymała przez chwilę, kołysząc na boki i stojąc twarzą do lustra wody. Odpowiedział jej błysk światła po przeciwnej stronie małego jeziora. Jej wyostrzony słuch złapał odgłos wchodzących do wody i płynących koni. Zbliżały się. Była już w stanie rozpoznać sylwetkę swojego brata, Durwina, na czele jeźdźców. - Witaj w Glengorm, bracie - rzekła, krzywiąc usta w grymasie. - Jak mogę ci pomóc? Durwin zsunął się z konia. - Pewna jesteś, że możemy zabrać, co chcemy, że lair-da nie ma i że obrona jest słaba? Nie mam zamiaru stracić ani jednego człowieka. Douglasowie straszliwie zdziesiątkowali szeregi Grahame'ów. Mamy zamiar pojmać wieśniaczki na nałożnice, bo te, które mamy, nie nadążają z rodzeniem dzieci. Ty wiesz, które są dość dojrzałe do współżycia i rodzenia. Ilu mężczyzn zostało? - Nie ma nikogo zdolnego nosić broń, tylko pacholęta i starcy. Paru ludzi nadających się do obrony jest we dworze. Gdy usłyszą poruszenie we wsi, zbiegną na dół. A kiedy to uczynią, ty wślizgniesz się do domu i wykradniesz panią. Pieść ją, jeśli będziesz miał ochotę, lecz pamiętaj, że będzie warta o wiele więcej, jeśli ją wymienić za bogaty okup - poradziła Bethia. - Zgoda - odparł jej brat. - A teraz, tak jak rozmawialiśmy, siostro, weź łódkę i płyń na drugą stronę. Tam

czeka na ciebie koń, którego ci przyprowadziłem. Uprowadzone kobiety powiedziemy wpierw do ciebie. Jeśli rzekniesz, że któraś jest za młoda albo za stara, to je wrzucimy do wody. Jeśli zdołają przepłynąć na drugi brzeg, to ocalą życie. A jeśli nie... - Durwin Grahame wzruszy! lekceważąco ramionami. - A twój mąż pojechał z lairdem? - Nie żyje, bękart jeden - rzekła Bethia. - Jego stara matka umarła pierwsza. - Wykrzywiła twarz w grymasie, który powiedział jej bratu, że Bethia musiała mieć w tym swój udział. - Otrułam ją. Było zimno i ziemia zamarzła, więc ją spaliliśmy. A potem przyszła śnieżyca. Sypało przez trzy dni. Zabiłam męża od razu pierwszego dnia. Potem porąbałam go na kawałki. Niektóre spaliłam, niektóre rzuciłam psu. Resztę wrzuciłam do worka z kamieniami. Ukryłam go w śniegu za chatą, żeby kiedy stopnieje lód na jeziorze, cisnąć go do wody. Tyle że jakieś dzikie zwierzęta znalazły worek i uciekły z nim. Nie znalazłam odtąd ani jednej jego kości. - Wsiadaj do łódki - rzekł brat. Jego siostra była znacznie bardziej niebezpieczna, niż dotąd sobie wyobrażał. Zabije ją jeszcze przed powrotem na drugą stronę granicy. Nie mógł spędzić reszty swoich dni, czekając, kiedy ona obróci się przeciwko niemu. Była zdolną do każdej zdrady suką, myślącą tylko o sobie. Pomimo tego, że została wydana za mąż za Douglasa i żyła z Douglasami przez wiele lat, zdradziła ich bez najlżejszego żalu. Jego także wyda przy pierwszej sposobności. On jednak na to nie pozwoli. Bethia kiwnęła głową na znak, że posłuchała. - Do zobaczenia po drugiej stronie - rzekł. Odwrócił się, by wydać rozkazy swoim ludziom, którzy czekali w milczeniu. - Zostawimy tutaj konie i do wsi pójdziemy na piechotę - rzekł. W swej chacie na końcu wsi nieopodal drogi do dworu Maria Douglas leżała, nie mogąc zasnąć. Nigdy nie spała

dobrze, kiedy mąż był poza domem. Nagle zaszczekał gdzieś pies. Usłyszała skomlenie i po chwili ciszy jakby krzyk. Wstała i wyjrzała przez małe okienko. Zobaczyła cienie mężczyzn rozbiegających się po wsi i wdzierających się do chat. Maria nie zwlekała. Złapała ciemną pelerynę i wyślizgnęła się przez małe drzwiczki z tyłu chaty. Kryjąc się za drzewami, pośpieszyła w górę do siedziby lairda. Krzyki przerażonych kobiet stały się już dobrze słyszalne. Dotarła do domu i poczęła walić w kuchenne drzwi. W szparze ukazało się wystraszone oko Gabhana. Chłopak rozpoznał ją i wpuści! do środka. - Zaprzyj dobrze drzwi, chłopcze! Napadli na nas Grahame'owie! - krzyczała Maria. - Gdzie Frang? Trzeba wszystkich obudzić! - To wejście nie wytrzyma ataku - powiedział Gabhan. - To czym prędzej budź Mab i dziewczęta, niechaj uciekają na górę! - wołała Maria, wspinając się już po schodach do wielkiej sali. Tam znalazła Franga chrapiącego w najlepsze. - Wstawaj! Pobudka! Potrząsnęła nim. - We wsi są Grahame'owie, człowieku! W jednej chwili byl na nogach. - Jak? Gdzie? - Są we wsi, uprowadzają kobiety, we dworze będą już niedługo - wyjaśniła Maria. - Nadeszli od strony jeziora, bo inaczej i mnie by dopadli. Nie mogłam zasnąć, dlatego usłyszałam hałasy, dojrzałam cienie i uciekłam. - Zbiorę ludzi, pójdziemy do wsi i raz dwa się z tym uporamy - rzekł Frang. - Ależ nie! Nie wolno ci zostawiać pani i dzieci bez obrony. Okup, jakiego zażądają, będzie słony i odbierze lairdowi wszystko, co ma. Poza tym, jest ich więcej niż nas. Otworzyły się drzwi na końcu sali i wyszła z nich Cicely. Miała na sobie długą nocną koszulę. - Co się dzieje? - zobaczyła Marię Douglas i uniosła pytająco brwi.

- We wsi są Grahame'owie - wyjaśnił Frang. - Dwór jest bezpieczny? - zapytała. - Nie, bo można się włamać przez kuchnię. Tak mówi Gabhan - powiedziała Maria. - Zabarykadujemy wejście do sali ze schodów kuchennych - rzeki Frang - Gdzie Mab, dziewczęta i Gabhan? - zapytała Cicely. - Przyprowadź ich zaraz na górę. Frang pośpieszył na dół do kuchni, gdzie zastał Mab, jej dwie pomocnice i ciotecznego wnuka przesuwających wielki kuchenny stół, aby zablokował drzwi na zewnątrz, które zostały już zaryglowane i zaparte belką. To była dobra strategia, więc pomógł im przesunąć stół o kilka ostatnich metrów, a potem zapędził w górę do sali. Cicely z Marią poszły do dużej sypialni, gdzie zamknęły zewnętrzne okiennice w jedynym oknie komnaty. Okno było już oszklone, lecz nie pozbyto się jeszcze wewnętrznych okiennic. Zamknięto je szczelnie i zabarykadowano drewnianą belką. Potem zastawiono je dodatkowo ustawionymi jedna na drugiej skrzyniami. - Chcę, żeby pani, kobiety i dzieci zebrały się w tej komnacie - powiedział Frang. - Będziecie tutaj bezpieczne, chyba że komuś uda się włamać. Będzie jeszcze czas uciec do sali, jeśli się tak stanie. Wtedy zabarykadujecie też drzwi, żeby dać nam więcej czasu. - Możemy posłać do sir Williama albo do Ben Duff po pomoc? - zapytała Cicely. Frang potrząsnął głową. - Ich ludzie są także na wyprawie z królem. - No to zostaliśmy sami - rzekła. - Sine, idź na górę. Obudź dzieci i niańkę. Sprowadź je na dół. A gdzie Mab i dziewczęta? - Tutaj, pani - odezwała się stara kobieta. Trzymała w dłoni duży wałek do ciasta. Jej pomocnice dzierżyły drewniane tłuczki do rozbijania mięsa.

- Jak widzę, jesteś doskonale uzbrojona - zauważyła Cicely. - Pomódlmy się, by nie zdołali wedrzeć się do domu - rzekła i poprowadziła je do sypialni. Zostawiła drzwi otwarte, po czym ubrała się szybko i wyszła do sali, by porozmawiać z Frangiem. Katarzyna z dwojgiem dzieci też zeszła do sali. Miała przestrach w oczach, ale zachowywała się spokojnie. - Jaką mamy szansę na uniknięcie walki? - zapytała Franga Cicely. - Będziemy się trzymać, dopóki albo się nie zmęczą i nie odjadą z dotychczasową zdobyczą, albo nie zaoferują przyzwoitych warunków poddania się - powiedział. - Rzecz jasna, mogą też odjechać z tym, co zdobyli dzisiaj, i wrócić innego dnia. - Nie chcę mieć na rękach niczyjej krwi - powiedziała cicho Cicely kapitanowi straży. - Nie zniosę też straty któregokolwiek z was. Uśmiechnął się do niej ciepło. - Uczynimy, co w naszej mocy, pani - obiecał. Wiedział jednak dobrze, że jeśli Grahame'owie wedrą się do sali, rozgorzeje walka na śmierć i życie. Przeżegnał się i zaczął się modlić w myślach o cud. Wysłał jednego z ludzi na górę, by zobaczył, co się dzieje, i zdał im relację- Wieś płonie! - zawołał mężczyzna. - Widać stąd dobrze! Frang wzruszył tylko ramionami. - To było do przewidzenia - rzekł niewzruszony. - Kobiety wrzeszczą wniebogłosy - rzekł zwiadowca. - Widzę, jak kilka z nich ucieka przed pogonią. - To dobrze - rzekł Frang. - Będą musieli wybierać, czy chcą złapać więcej kobiet, czy wolą raczej dostać się do dworu. Póki nie dadzą sobie rady z dziewczętami, nie uderzą na dom.

*** Durwin Grahame przekonał się o tym ku swojej wściekłości, kiedy kobiety rozpierzchły się po wiosce, uciekając przed jego ludźmi. - Zostawcie tylko tę chatę na skraju wsi - zawołał do ludzi. - Zamkniemy w niej kobiety z jednym albo dwoma strażnikami. A potem pojedziemy po żonę lairda i jego dzieci, które przyniosą nam niezły okup. Po kilku godzinach biegania za młodymi kobietami z Glengorm najeźdźcy powiązali je i zamknęli w chacie Marii Douglas. Starszym kobietom i dzieciom pozwolili uciec. Kiedy starcy protestowali przeciwko paleniu ich domostw, Grahame'owie odpędzali ich, mówiąc, że powinni się cieszyć z darowanego im życia. Dzisiaj interesowały ich jedynie dwie rzeczy: kobiety, które miały urodzić Grahame'om więcej dzieci, i sowity okup. Po wyłapaniu branek Grahame'owie ruszyli w stronę domu lairda Glengorm. Niebo zaczęło się rozjaśniać, jak zwykle w połowie maja. Powietrze wypełnia! zapach spalenizny, lecz zanosiło się na bezchmurny dzień. Nagle Durwin Grahame ujrzał sześć tłustych krów w zagrodzie obok stodoły. Oczy mu zabłysły. Chciał mieć te krowy, których wymiona były wielkie od mleka. Wybrał trzech ludzi. - Zabierzcie to stado, niech przeprawi się przez jezioro. Potem wróćcie. Trzech ludzi zajęło się wykonaniem rozkazu, a Durwin poprowadził resztę w stronę domu. Byli prawie pod jego murami, kiedy spadł na nich grad strzał z górnej kondygnacji budynku. Trafiły w cel. Ryk bólu kilku mężczyzn przeszył powietrze. Durwin dał znak pozostałym, by się wycofali i jął myśleć, co dalej. Zobaczył, że drzwi frontowe są masywne i wzmocnione żelazem. Musiał być inny sposób dostania się do środka. Wysłał dwóch ludzi, by okrążyli dom i wyszukali słabe miejsce

a kilku innym kazał tymczasem zrąbać drzewo, i oczyścić z gałęzi, by użyć pnia jako tarana. Szczęśliwie żaden z jego ludzi nie ucierpiał poważnie od strzał, chociaż rany były bolesne. Należało je opatrzyć, żeby nie doszło do zakażenia. Wyciągnięto wszystkie groty, rany zabandażowano. Dwaj zwiadowcy wrócili i zameldowali, że znaleźli mniejsze drzwi od strony kuchennego ogrodu, które łatwiej będzie sforsować. W dobudowanej części domu były też zamknięte okiennice. - Zaczniemy od drzwi - rzekł Durwin Grahame. - Jeśli to drzwi kuchenne, będzie stamtąd dostęp do głównej sali. Mimo że próbowali ze wszystkich sil, nie mogli ich wyłamać. Durwin zaczął się zastanawiać, czy są może czasem z żelaza, a nie z poczerniałego starego drewna. - Spróbujemy zamkniętego okna - obwieścił wreszcie. *** Wewnątrz sypialni kobiety usłyszały odgłos wyłamywania okiennic. Milczały. Flora załkała, gdy usłyszała tłuczone szkło. Cicely zastanowiła się, co powinny teraz zrobić. Wyszła do sali i rzekła do Franga: - Przedostali się już przez zewnętrzne okiennice i szybę. Zostało im tylko wyłamać wewnętrzne i odepchnąć skrzynie. Myślę, że dzieci i kobiety powinny znaleźć się na górze. Możemy się tam zamknąć. Tutaj jesteśmy narażone na atak z dwóch stron. - Masz słuszność, pani - rzekł Frang, - Prędzej! - zawołała Cicely na kobiety w sypialni. - Na górę do dziecinnego pokoju, zanim złoczyńcy wedrą się do domu! Kobiety wybiegły z komnaty z dziećmi na rękach i pośpieszyły na górę. - Ty też, pani - powiedział cicho Frang. Cicely otworzyła usta, by zaprotestować, po czym widząc, jakie to niemądre, zgodziła się.

- Nie polegnij tutaj - powiedziała tylko. Uśmiechnął się do niej. - Jeśli polegnę, zabiorę ze sobą do towarzystwa kilku Grahame'ów - obiecał. Cicely pobiegła po schodach i dołączyła do reszty na górze. A co będzie, jeśli podpalą dom? pomyślała. - Czy mogły się stąd bezpiecznie wydostać? Matko Przenajświętsza! To wszystko na pewno by się nie zdarzyło, gdyby był tutaj Kier. Czy wojna Jakuba Stuartą z Mac-Donaldem z wysp była naprawdę ważniejsza od ocalenia Głengorm? Odpowiedź zależała od tego, kto stawiał pytanie, a ona doskonale znała obie odpowiedzi. *** Kier Douglas i jego oddział mieli już dom prawie w zasięgu wzroku, kiedy dostrzegli dym. Laird Glengorm dał znak uniesieniem ręki, by się zatrzymali. Ze wzgórza, na którego szczyt właśnie wyjechali, dobrze widzieli płonącą wieś. Kier usłyszał za plecami przekleństwa ludzi. Jego wzrok powędrował ku domowi. Włamywano się do niego. - Wygląda na to, że Grahame'owie przyjechali w odwiedziny, chłopcy. Nie ma zmiłowania! - Spiął konia i pogalopował drogą wiodącą wprost do domu, a jego ludzie ruszyli za nim. *** Durwin Grahame i jego ludzie już niemal dostali się do środka. Napierali na wewnętrzne okiennice z taką siłą, że wreszcie ustąpiły. Potem zrzucili spiętrzone jedna na drugiej skrzynie. Kiedy pospadały, weszli przez okno do domu lairda. Przeszukali pobieżnie pomieszczenie, w którym się znaleźli, po czym zaczęli forsować drzwi.

*** Na piętrze jeden z łuczników zobaczył lairda i oddział zjeżdżających galopem ze wzgórza drogą ku Glengorm. Zawołał w dół wąskiej klatki schodowej do Franga: - Niechaj będzie pochwalony Jezus Chrystus, laird jest w domu! Otwórz mu drzwi! Frang pobiegł, by spojrzeć przez szparę w okiennicy. Zobaczył pana galopującego w stronę domu na czele oddziału. Wzniósł oczy ku niebu i wyszeptał krótką modlitwę dziękczynną za zesłany im cud ocalenia. Zdjął belkę z drzwi frontowych, by wpuścić Kiera Douglasa. - Tędy, panie! Dostali się do sypialni przez okno i próbują właśnie sforsować drzwi do wielkiej sali! zawołał, biegnąc. Dotarli do drzwi wiodących do sypialni. Frang popatrzy! na pana, który skinął głową. Kapitan straży podniósł belkę, którą wcześniej nałożył. Przekręcił klucz w zamku i otworzył je kopnięciem. Zdziwieni Durwin Grahame i jego ludzie wyskoczyli przez otwór, aby spostrzec, że otacza ich Kier Douglas z oddziałem. Graha-me'owie stanęli jak wryci. - Nie zostawiać żywych! - zakomenderował laird, po czym rozgorzała bitwa. Skończyła się bardzo szybko, bo choć Grahame'owie walczyli o życie, klan Glengorm walczy! nie tylko o życie, ale też o swoje kobiety, dzieci i domy. *** W ostatniej chwili jednemu człowiekowi udało się umknąć. Durwin Grahame nie zamierzał opuszczać tego padołu bez swojej siostry, Bethii. Pozwolono mu uciec i zaznać goryczy klęski mocniej, niżby jej zaznał, umierając. Naczelnik Grahame'ów zbiegł ze wzgórza i przez wieś podążył na kamienistą plażę nad jeziorem.

Znalazł tam swojego wierzchowca, wskoczył na jego grzbiet i zmusił zwierzę, by przepłynęło przez wodę. Dotarł na drugi brzeg i tam znalazł czekającą na niego Bethię. - Co się stało? - zapytała. - Trzej twoi ludzie przyprowadzili tu kilka krów i zniknęli z powrotem. Gdzie są twoje branki? No i gdzie są twoi ludzie, bracie? - Glengorm cieszy się opieką samych niebios, siostro - powiedział jej Durwin. - Laird wrócił do domu, w tej samej chwili, w której my się do niego włamaliśmy. Wszyscy zabici, ocalałem tylko ja. - Uciekłeś? Niech Bóg ci wybaczy tchórzostwo, Dur-winie - zaskrzeczała i splunęła na niego z obrzydzeniem. - Nie mogłem jeszcze umrzeć, siostrzyczko - powiedział. - Nie przed tobą, bo kto by cię zabił? Durwin skoczył do przodu i wbił sztylet prosto w serce Bethii, po czym przekręcił go mocno i z zadowoleniem patrzył na wyraz jej oczu, kiedy konała. Wyszarpną! ostrze z jej piersi i wytarł o spódnice. Wtedy dostrzegł matą kamienną flaszkę przytroczoną do pasa siostry. Wzią! ją, odkorkował, powącha! i wlal sobie do gardła mocną whisky. Po chwili padł na ziemię z wyrazem osłupienia na twarzy. - Jezu! - jęknął. - Zostałem otruty! Były to jego ostatnie słowa. *** Znaleziono go kilka godzin później, martwego na kamienistej plaży na przeciwległym brzegu jeziora. Przyglądając się Bethii i Durwinowi Grahamowi, Frang wykrzykną! nagle: - Zapomniałem, że Bethia pochodziła z Grahame'ów. Jej mąż pojmał ją w czasie jakiegoś przygranicznego najazdu tak dawno, że już tego nie pamiętałem. Ten człowiek musiał być jej krewnym.

- Zabiła strażników na plaży, co pozwoliło mu napaść na wieś i dwór - domyśli! się laird. Pochowajcie ich. Skierował wierzchowca z powrotem przez wodę i wjechał na wzgórze, by przywitać się z żoną. *** Cicely spotkała się z nim w sali. - Witaj w domu, milordzie. Twoje przybycie było bardzo fortunne, mówiąc najoględniej. Wszystko, co mogłam uczynić, to powstrzymać Mab przed utratą życia, bowiem uzbroiła się w bardzo niebezpieczny wałek do ciasta i była gotowa sama stawić czoła Grahame'om. Bez słowa otuli! ją ramionami i przywar! ustami do jej warg w namiętnym żarliwym pocałunku. Kiedy wreszcie podniósł głowę, rzek! głosem schrypniętym ze wzruszenia: - Mało brakowało, abym cię stracił, Cicely. Mało brakowało! Objęła go ramionami i popatrzyła mu w twarz z uśmiechem. - To znaczy, że mnie naprawdę kochasz, milordzie - rzekła, drocząc się z nim. - Tak - przyznał. - Naprawdę cię kocham! Jesteś moim życiem, siłą i jedynym powodem, dla którego moje serce jeszcze bije, dziewczyno! - Ty też jesteś moim życiem i siłą - powiedziała Cicely. - Ja też cię kocham! I zawsze będę cię kochała. A teraz, Kierze Douglasie, chcę, byś mi przyrzekł, że więcej nie pojedziesz na wojnę! Wypełniłeś swoją powinność względem Jakuba Stuarta. Teraz pora na powinności wobec Glengorm. Wypełnij je dla Joanny, lana i dziecka, które noszę pod sercem. Dla ludzi z Glengorm. Chcę mieć męża w domu i przy swoim boku. Królowie przychodzą i odchodzą, a dziedzictwo, które ty i ja zbudujemy tutaj dla naszych dzieci i wnuków, będzie mocne i trwałe, mój drogi.

Kier pochylił się i pocałował ją, tym razem z czułością. - O tak - zgodził się. - Zbudujemy razem świetne dziedzictwo dla Glengorm, które trwać będzie przynajmniej tak długo, jak długo będą panować Stuartowie, moja słodka. Nagle obok nich zabrzmiał cienki głosik Joanny. - Tatuś wrócił do domu, lanie! - powiedziała z podnieceniem. - Tatuś jest w domu! Kier Douglas pochylił się i posadził sobie Joannę i lana na jednym przedramieniu, a drugim ciasno objął Cicely. - Tak, moje dzieci, wasz tatuś jest w domu - powiedział z oczami wilgotnymi ze wzruszenia. - I zamierza pozostać w nim już na zawsze! - Hura! - zawołała mała Joanna, z radością klaszcząc w rączki. A Kier i Cicely zgodnie spojrzeli na siebie i głośno się roześmiali.

Posłowie Joanna Beaufort urodziła małżonkowi sześć córek: Małgorzatę, Izabelę, Joannę, Eleonorę, Marię i Anabellę. Dopiero w październiku tysiąc czterysta trzydziestego roku Szkocja doczekała się następcy tronu. Królowa powiła bliźnięta, Aleksandra i Jakuba. Aleksander nie przeżył zimy. Jakub, nazwany tak po ojcu, wstąpił na tron we wczesnym wieku lat sześciu, po zamachu na życie ojca, co miało miejsce dwudziestego lutego tysiąc czterysta trzydziestego siódmego roku. Jakub I był miłowany przez swój lud. Jego angielska królowa, nader młody wiek angielskiego władcy, nie wspominając już o skupieniu się Anglii na odzyskaniu francuskich zdobyczy, pomogły mu utrzymać pokój między obydwoma krajami. Pozwoliło to Jakubowi zająć się naprawą systemu prawnego Szkocji, rozwijaniem handlu i rzemiosła oraz umocnieniem wartości pieniądza. Niestety, nie był w stanie utrzymać na wodzy ambicji, przyziemnej zawiści i zawziętości swoich wielmożów. Przyzwyczaili się przez lata do słabych królów, których można było przekupić i kontrolować. Jakub I Stuart dowiódł, że nie jest tego rodzaju człowiekiem. Jego dziadek, Robert II, gdy owdowiał, ożenił się po raz drugi z Eufemią Ross. Owocem tego związku było czworo dzieci dodanych do dziewięciorga, które już posiadał. Dwoje było płci męskiej.

Stronnicy tej linii rodu, łącznie z byłymi sługami nieżyjącego księcia Albany, zawiązali spisek zmierzający do pozbawienia życia Jakuba Stuarta i wprowadzenia na tron Waltera Stuarta, hrabiego Atholl, doradcy króla, młodszego syna Roberta II i Eufemii Ross. Król z rodziną bawił w klasztorze dominikanów w Perth, kiedy pewnej zimowej nocy wdarli się tam zamachowcy. Królowa została ranna, kiedy wraz z kilkoma damami dworu próbowała bronić króla, żeby dać mu czas na ucieczkę. Na nieszczęście zosta! schwytany i zakłuty na śmierć. Choć króla zamordowano, królowej udało się bezpiecznie uciec i wysłać wiadomość do Edynburga, by obroniono jej syna przed spiskowcami. Wielmożowie, na swoją zgubę, oceniali sytuację wyłącznie ze swojego punktu widzenia. W swoim przeświadczeniu zniszczyli despotę. Lud Szkocji nie patrzył jednak na to w ten sposób. Królobójstwo nie cieszyło się poparciem, ponieważ władcy byli namaszczani przez Kościół, czyli wybierani przez samego Boga. Joanna Beaufort, córa królewskiego rodu, praprawnuczka angielskiego króla Edwarda III, prawnuczka Jana z Gandawy, gdy sama uniknęła śmierci i uchroniła przed nią swojego syna - teraz Jakuba II, dobrze wiedziała, co należy uczynić, i to uczyniła. Ciało jej małżonka, straszliwie poranione, zostało wystawione na widok publiczny, by mogli zobaczyć je wszyscy. Joanna odegrała rolę tragicznej wdowy i zorganizowała własną koalicję. Spiskowcy rozproszyli się, bowiem nie przemyśleli dokładnie, co mają zrobić po zabiciu Jakuba I. W zamieszaniu, które potem nastąpiło, królowa urosła w siłę. W Perth w chwili zamachu przebywał nuncjusz papieski, biskup Altani di Urbino. Ogłosił, że Jakub I zginął śmiercią męczeńską i jako król spocznie w ufundowanym przez siebie opactwie Carthusian w okolicy Perth.

Po wznieceniu gniewu ludu królowa i jej poplecznicy zaczęli działać. Mordercy Jakuba I zostali schwytani i uwięzieni. Królowa osobiście nadzorowała tortury trzech czołowych spiskowców, których przez trzy dni poddano okrutnej, powolnej i bolesnej śmierci. Hrabia Atholl, stryj króla, który ośmielił się dołączyć do spisku, został ukoronowany obręczą z rozgrzanego do czerwoności żelaza, na której wyryto napis „król zdrajców". Dwa lata później, w roku tysiąc czterysta trzydziestym dziewiątym, owdowiała królowa Joanna Beaufort powtórnie wyszła za mąż. Jej drugim małżonkiem został sir James Stewart, znany jako Czarny Rycerz z Lorne. Urodziła mu trzech synów: Jana, którego uczyniono hrabią Atholl, Jakuba, hrabiego Buchan, i Andrzeja, który został biskupem Moray. Po śmierci w roku tysiąc czterysta czterdziestym piątym została pochowana obok Jakuba I, swojej pierwszej wielkiej miłości.