Smierc na Nilu (1993) - Willis Connie

Autor: Connie Willis Tytul: Ś mierć na Nilu (Death on the Nile) Z "NF" 3/97 Rozdział pierwszy: Przygotowania do podró ży - "Dla starożytnych Egipcjan - czyta Zoe - ś mierć była krainą leżącą na zachodzie..." - Samolot przechyla się gwałtownie. - "...na zachodzie, krainą, do któ rej przenosili się zmarli". Znajdujemy się w samolocie lecącym do Egiptu. Lot jest tak niespokojny, że przerażone stewardesy zaję ły miejsca w fotelach i przypię ły się pasami, my zaś pogrążyliś my się w nerwowym, wypełnionym spoglądaniem przez okna, milczeniu. Zaniepokojona jest nawet Zoe, któ ra siedzi po drugiej stronie przejś cia i czyta na głos z przewodnika. Książka nosi tytuł "Egipt dla każdego". W kieszeni fotela przed Zoe tkwią "Kair" Fodora i "Przewodnik po zabytkach Egiptu" Cooke’a; kilka kolejnych tytułó w upchnę ła w bagażu, nie wspominając o "Grecji za 35 centó w dziennie" Fommera, "Zwiedzajmy Austrię " oraz trzystu albo czterystu innych przewodnikach, któ re zdążyła już przeczytać nam na głos podczas tej wyprawy. Przez chwilę bawię się myś lą, iż to właś nie połączony cię żar wszystkich tych dzieł sprawił, że samolot zatacza się jak pijany i zapewne już niedługo runie do morza, pociągając nas w obję cia ś mierci. - "W grobowcach gromadzono zapasy żywnoś ci, meble i broń czyta dalej Zoe - któ re miały stanowić zapa..." - Samolot gwałtownie opada, po czym wyró wnuje lot. - "...zapasy na drogę ". Zaraz potem nastę puje kolejne szarpnię cie, jeszcze gwałtowniejsze, ale Zoe zupełnie to nie przeszkadza. - "Po otwarciu grobowca Tutanchamona, w pomieszczeniu znaleziono skrzynie pełne ubrań, dzbany z winem, złotą łó dź oraz sandały, w któ rych zmarły władca miał przechadzać się po piaskach w zaś wiatach". Mó j mąż Neil pochyla się nade mną i patrzy przez okno, ale niczego tam nie widać . Niebo jest bezchmurne, a powierzchnia morza zupełnie gładka. - "W zaś wiatach uczynki zmarłych oceniał Anubis, bó g z głową szakala - czyta Zoe - ważąc duszę człowieka na wadze o szalach ze złota". Tylko ja jej słucham. Lissa rozmawia szeptem z Neilem - ich rę ce prawie stykają się na podłokietniku jego fotela - po drugiej stronie przejś cia, obok "Egiptu dla każdego" i Zoe, drzemie jej mąż, mąż Lissy zaś gapi się przez okno, usiłując jednocześ nie ocalić swego drinka przed rozlaniem.

- Dobrze się czujesz? - pyta Neil Lissę wspó łczującym tonem. "Zobaczysz, że bę dzie wspaniale"" - przekonywał mnie, kiedy wpadł na pomysł, żebyś my razem, trzy małżeństwa, pojechali do Europy. "Z Lissą i jej mę żem trudno się nudzić , a Zoe wie wszystko o każdym miejscu na Ziemi. To tak jakbyś my mieli własnego przewodnika". Zgadza się . Zoe gna nas z kraju do kraju, zasypując informacjami o faktach historycznych i aktualnych kursach walut. W Luwrze jakiś francuski turysta zapytał ją o drogę do Mony Lizy; była zachwycona. - Wziął mnie za licencjonowanego przewodnika! Wyobrażacie sobie? Wyobrażamy. - "Przed wydaniem wyroku zmarły spowiadał się ze swoich czynó w, najwię kszą uwagę poś wię cając grzechom, któ rych nie popełnił: Nie chwytałem w sidła ś wię tych ptakó w, nie kłamałem, nie cudzołożyłem..." Neil klepie Lissę po rę ce i pochyla się w moją stronę . - Możesz zamienić się z nią miejscami? - pyta szeptem. Mam wrażenie, że już to zrobiłam. - Nie powinniś my tego robić - odpowiadam, wskazując podś wietlony napis na ś ciance działowej kabiny. - Pasy mają być zapię te. Zerka na nią z niepokojem. - Chyba ma mdłoś ci... Chcę już powiedzieć , że ja też, ale powstrzymuję się , bo podejrzewam, że ta wyprawa została zorganizowana właś nie po to, żebym coś takiego powiedziała. - Jak chcesz. Rozpinam pas, a kiedy Lissa gramoli się po kolanach Neila, samolot pikuje gwałtownie, prawie wpychając mu ją w ramiona. Neil podtrzymuje Lissę . Przez chwilę patrzą sobie w oczy. - "...nie kradłem, nie zabijałem..." Nie mogę już tego wytrzymać . Się gam po torbę , któ ra została pod fotelem przy oknie, i wyciągam popularne wydanie "Śmierci na Nilu" Agaty Christie. Kupiłam tę książkę w Atenach. - Wszę dzie jest mniej wię cej taka sama - powiedział mąż Zoe, kiedy wró ciłam do hotelu. - Kto taki? - Mó wię o książce. - Uś miechnął się , jakby właś nie opowiedział dowcip. - A raczej o jej tytule. Wydaje mi się , że ś mierć na Nilu jest taka sama jak wszę dzie. - To znaczy jaka? - Egipcjanie wierzyli, że ś mierć prawie niczym nie ró żni się od życia - wtrąciła się Zoe. W tej samej księ garni kupiła "Egipt dla każdego". - Według starożytnych Egipcjan zaś wiaty były bardzo podobne do ś wiata, któ ry ich otaczał. Władzę sprawował tam Ozyrys, sądzący zmarłych i decydujący o ich dalszym losie. Nasze koncepcje nieba, piekła oraz Sądu

Ostatecznego stanowią odbicie tamtych, dawnych wierzeń. Zaraz potem zaczę ła czytać na głos fragmenty przewodnika, w związku z czym nie było mowy o dokończeniu rozmowy i dlatego wciąż nie wiem, jaka, zdaniem mę ża Zoe, jest ś mierć na Nilu albo gdziekolwiek. Otwieram książkę w nadziei, że być może dowiem się tego od Herculesa Poirot, ale samolot za bardzo trzę sie. Niemal od razu robi mi się niedobrze, wię c po przeczytaniu zaledwie pó ł strony daję za wygraną, chowam książkę do kieszeni fotela, zamykam oczy i zaczynam snuć plany zabó jstwa. Sceneria jest jak z powieś ci Agaty Christie; autorka zawsze umieszczała swoich bohateró w w odosobnionym domu na prowincji albo na wyspie. W "Śmierci na Nilu" płyną parowcem po rzece, ale samolot jest jeszcze lepszy. Opró cz nas leci nim tylko załoga oraz grupa japońskich turystó w, któ rzy chyba nie znają angielskiego, bo w przeciwnym razie już dawno otoczyliby Zoe ciasnym krę giem, żądając wskazó wek jak dotrzeć do Sfinksa. Na chwilę przestaje rzucać , wię c otwieram oczy i się gam po książkę . Ma ją Lissa. Trzyma ją otwartą, ale nie czyta. Obserwuje mnie, czekając na moją reakcję . Neil rozgląda się nerwowo. - Chyba nie jest ci potrzebna, prawda? - pyta z uś miechem. Myś lałam, że ś pisz. W kryminale Agaty Christie każdy ma motyw do popełnienia zabó jstwa. Mąż Lissy pije bez przerwy już od Paryża, mąż Zoe ani razu nie zdołał dokończyć zdania. Policja może dojś ć do wniosku, że wreszcie nie wytrzymał albo że Zoe pró bowała go zabić , ale chybiła i trafiła Lissę . Niestety, na pokładzie nie ma Herculesa Poirot, któ ry wyjaś niłby, kto dopuś cił się zbrodni, rozwiązałby zagadkę i wytłumaczyłby wszystkie tajemnicze zdarzenia. Samolot raptownie obniża lot. Dzieje się to tak nagle, że Zoe wypuszcza przewodnik z rę ki. Spadamy dobre pię ć tysię cy stó p. Przewodnik leży na podłodze dwa albo trzy rzę dy przed nami. Zoe wyciąga nogę najdalej jak może i usiłuje dosię gnąć go stopą. Spogląda z wś ciekłoś cią na podś wietlony napis nakazujący zapię cie pasó w, jakby miała nadzieję , że zgaś nie, dzię ki czemu bę dzie mogła rozpiąć pas, wstać i podnieś ć książkę z podłogi. Nie teraz, myś lę . Na pewno nie po takiej dziurze powietrznej. Jednak, ku mojemu zdziwieniu, rozlega się sygnał dźwię kowy i napis gaś nie. Mąż Lissy natychmiast wzywa stewardesę , żeby zamó wić kolejnego drinka, ale dziewczę ta zdążyły już uciec na tył samolotu. Wciąż mają mocno wystraszone miny, jakby spodziewały się , że lada chwila znowu zaczną się kłopoty. Mąż Zoe budzi się na chwilę , rozgląda dokoła, po czym znowu zasypia. Zoe podnosi "Egipt dla każdego" z podłogi, wraca na miejsce, odczytuje na głos kilka fascynujących informacji,

po czym wstaje, kładzie książkę grzbietem do gó ry na fotelu i odchodzi na tył maszyny. Pochylam się nad Neilem, żeby spojrzeć przez okno, ale nic nie widzę . Lecimy w nieprzeniknionej bieli. Lissa rozciera sobie czoło. - Uderzyłam się o okno - mó wi do Neila. - Krwawię ? Mó j mąż przygląda się jej z troską. Rozpinam pas i także idę na tył samolotu, ale obie łazienki są zaję te. Zoe przysiadła na podłokietniku fotela i oś wieca grupę japońskich turystó w. - W Egipcie płaci się funtami egipskimi - mó wi. - Jeden funt egipski dzieli się na sto piastró w. Wracam na miejsce. Neil delikatnie masuje skroń Lissy. - Już lepiej? - pyta. Biorę do rę ki książkę Zoe. Rozdział nosi tytuł "Najważniejsze atrakcje"; pierwsze na liś cie są piramidy. Piramidy w Gizie. Usytuowane na zachodnim brzegu Nilu, 9 mil (15 km) na południowy zachó d od Kairu. Dojazd taksó wką, autobusem albo wypożyczonym samochodem. Wstę p: 3 funty egipskie. Uwagi: Nie wolno ci ich ominąć , ale przygotuj się na rozczarowanie. Piramidy wyglądają zupełnie inaczej niż się spodziewasz, dokoła panuje ogromny ruch, a widok psują tłumy turystó w, sprzedawcó w i dziesiątki stoisk z napojami. Otwarte codziennie. Zastanawiam się , jak Zoe może czytać coś takiego. Drugie miejsce na liś cie zajmuje grobowiec Tutanchamona; on ró wnież nie wywarł na autorze przewodnika zbyt wielkiego wrażenia. Grobowiec Tutanchamona. Usytuowany w Dolinie Kró ló w w Luksorze, 400 mil (668 km) na południe od Kairu. Trzy niewielkie pomieszczenia, na ś cianach mało interesujące malowidła. Obok znajduje się plan: długi prosty korytarz (podpisany Korytarz) i trzy niewielkie pomieszczenia w amfiladzie: Przedsionek, Komnata Grobowa, Sala Sądu. Zamykam książkę i odkładam ją na fotel Zoe. Mąż Zoe wciąż ś pi. Mąż Lissy wystawia głowę nad oparcie fotela i spogląda w kierunku ogona maszyny. - Gdzie podziały się stewardesy? - pyta. - Napiłbym się czegoś . - Jesteś pewien, że nie krwawię ? - Lissa wciąż rozciera skroń i czoło. - Czuję guza. Myś lisz, że mogłam doznać wstrząś nienia mó zgu? - Nie sądzę - odpowiada Neil, patrząc jej z bliska w oczy. Źrenice reagują na ś wiatło. - Stewardesa! - woła mąż Lissy. - Co mam zrobić , żeby ktoś przynió sł mi drinka? Zoe wraca dumna i rozpromieniona. - Wzię li mnie za zawodową przewodniczkę ! - mó wi, zapinając pas. - Zapytali, czy mogą dołączyć do naszej grupy. - Otwiera książkę . - "Zaś wiaty zamieszkiwały potwory i pó łbogowie,

któ rzy przybierali postaci krokodyli, pawianó w i wę ży. Mogli zniszczyć zmarłych, zanim ci zdołali dotrzeć do Sali Sądu". Neil dotyka mojej rę ki. - Masz aspirynę ? - pyta. - Lissę boli głowa. Grzebię w torebce, daję mu fiolkę , a on wstaje i idzie na tył maszyny, po szklankę wody. - Neil jest bardzo troskliwy - rzuca Lissa, nie spuszczając ze mnie wzroku. - "Każdy zmarły otrzymywał Księ gę Umarłych, któ ra miała chronić go przed potworami i pó łbogami" - czyta Zoe. - "Księ ga Umarłych, któ rej tytuł powinno się właś ciwie tłumaczyć : Księ ga o tym, co jest w zaś wiatach, stanowiła zbió r wskazó wek na drogę oraz magicznych zaklę ć ". Zastanawiam się , jak sobie poradzę bez magicznych zaklę ć , któ re mogłyby mnie chronić . Sześ ć dni w Egipcie, trzy w Izraelu, a potem jeszcze podró ż do domu takim samym samolotem jak ten; pię tnaś cie godzin lotu, podczas któ rego bę dę musiała patrzeć na Lissę i Neila, i słuchać Zoe. Postanawiam myś leć o czymś przyjemniejszym. - A jeś li wcale nie lecimy do Kairu, tylko jesteś my martwi? Zoe posyła mi zirytowane spojrzenie znad przewodnika. - Ostatnio wciąż ktoś wysadza kogoś w powietrze, a to przecież Bliski Wschó d - ciągnę . - Może ta ostatnia turbulencja to nie była żadna dziura powietrzna, tylko bomba? Może rozszarpała nas na strzę py i teraz spadamy do Morza Egejskiego w postaci miliona drobnych kawałeczkó w? - Do Morza Śró dziemnego - poprawia mnie Zoe. - Już minę liś my Kretę . - Skąd wiesz? - pytam. - Spó jrz przez okno. - Wskazuję nieprzeniknioną biel za szybą. - Nie widać wody. Możemy być gdziekolwiek. Albo nigdzie. Neil wraca z wodą. Podaje Lissie szklankę i pastylkę aspiryny. - Chyba na lotnisku sprawdzają, czy ktoś nie ma bomby w walizce? - pyta go Lissa. - Mają tam jakieś wykrywacze metalu, czy coś w tym rodzaju? - Widziałam kiedyś taki film, w któ rym wszyscy nie żyli mó wię - ale nikt o tym nie wiedział. Byli na statku i wydawało im się , że płyną do Ameryki. Otaczała ich tak gę sta mgła, że nie widzieli wody. Lissa zerka niespokojnie przez okno. - Wszystko było jak na prawdziwym statku, ale stopniowo zaczę li dostrzegać coraz wię cej dziwnych rzeczy. Na przykład okazało się , że opró cz nich prawie nie ma pasażeró w ani załogi. - Stewardesa! - woła mąż Lissy, wystawiając głowę zza foteli. - Jeszcze jedną anyżó wkę ! Jego głos budzi mę ża Zoe, któ ry mruga szybko i ze zdziwieniem spogląda na żonę , jakby nie mó gł zrozumieć , dlaczego ta nie czyta z przewodnika.

- Co się dzieje? - pyta. - Jesteś my martwi - odpowiadam. - Zostaliś my zabici przez arabskich terrorystó w. Wydaje nam się , że lecimy do Kairu, ale naprawdę lecimy do nieba. Albo piekła. - Mgła jest tak gę sta, że nie widzę skrzydła - mó wi Lissa, patrząc przez okno, po czym przenosi zaniepokojone spojrzenie na Neila. - A jeś li coś się stało ze skrzydłem? - Po prostu lecimy w chmurach - wyjaś nia Neil. Przypuszczalnie zaczę ło się podchodzenie do lądowania w Kairze. - Niebo było zupełnie czyste - przypominam im - a potem, ni z tego, ni z owego, wlecieliś my w mgłę . Ludzie na statku też zauważyli mgłę . Zauważyli, że nigdzie nie ma ś wiateł i nie mogli znaleźć nikogo z załogi. - Uś miecham się do Lissy. Zwró ciliś cie uwagę , że nagle przestało rzucać ? Zaraz po tamtej dziurze powietrznej. Dlaczego miałoby... Z kuchenki wychodzi stewardesa i zbliża się przejś ciem mię dzy fotelami ze szklanką w rę ce. Wszyscy oddychają z ulgą, a Zoe otwiera przewodnik i zaczyna go na nowo wertować w poszukiwaniu fascynujących informacji. - Czy ktoś zamawiał anyżó wkę ? - pyta stewardesa. - Ja - mó wi mąż Lissy i wyciąga rę kę . - Kiedy wylądujemy w Kairze? - pytam. Stewardesa bez słowa rusza z powrotem ku tylnej czę ś ci maszyny. Rozpinam pas i idę za nią. - Kiedy lądujemy? Odwraca się i uś miecha, ale twarz wciąż ma bladą i przestraszoną. - Ż yczy sobie pani coś do picia? Anyżó wkę ? A może kawę ? - Dlaczego przestało trząś ć ? - pytam. - O któ rej wylądujemy w Kairze? - Powinna pani usiąś ć i zapiąć pas. Właś nie zaczę liś my podchodzenie do lądowania. Na miejscu bę dziemy za około dwadzieś cia minut. Pochyla się nad Japończykami i prosi, żeby ustawili oparcia foteli w pozycji pionowej. - Na miejscu? Na jakim miejscu? O jakim lądowaniu pani mó wi? Przecież jeszcze nie zaś wieciły się napisy... Milknę , bo rozlega się donoś ne brzę knię cie i na ś ciance działowej pojawiają się wypisane czerwonymi literami ostrzeżenia. Wracam na fotel. Mąż Zoe znowu ś pi. Zoe czyta na głos z "Egiptu dla każdego": - "Podró żując po Egipcie, turysta powinien przedsię wziąć ś rodki ostrożnoś ci. Niezbę dna bę dzie dokładna mapa, a w wielu miejscach przyda się latarka". Lissa wyciąga spod fotela torebkę , wkłada do niej moją "Śmierć na Nilu" i wyjmuje okulary przeciwsłoneczne. Patrzę w okno, na białą pustkę w miejscu, gdzie należałoby spodziewać się skrzydła. Nawet we mgle powinniś my widzieć

tam ś wiatła pozycyjne. Właś nie po to one są: żeby samolot był widoczny we mgle. Ludzie na statku początkowo nie zdawali sobie sprawy z tego, że są martwi. Zaczę li coś podejrzewać dopiero wtedy, kiedy ich uwagę zwró ciły rozmaite zastanawiające szczegó ły. - "Dobrze jest ró wnież korzystać z usług miejscowego przewodnika..." Zamierzałam nastraszyć Lissę , tymczasem nastraszyłam wyłącznie samą siebie. Po prostu schodzimy do lądowania, powtarzam sobie, i przelatujemy przez chmurę . Chyba to prawda, ponieważ oto jesteś my w Kairze. Rozdział drugi: Port lotniczy - Wię c to jest Kair? - pyta mąż Zoe, rozglądając się dookoła. Samolot zatrzymał się na końcu pasa startowego. Zeszliś my na asfalt po metalowych schodkach. Terminal jest na wschó d od nas; to niski budynek okolony palmami. Japończycy bezzwłocznie zakładają na szyje kamery i aparaty fotograficzne, biorą do rąk bagaż podrę czny i ruszają do wyjś cia. My, jeś li nie liczyć damskich torebek, nie mamy bagażu podrę cznego. Oddajemy go do luku, ponieważ zawsze i tak musimy czekać aż zostaną odprawione przewodniki Zoe. Za każdym razem jestem prawie pewna, że omyłkowo wysłano je do Tokio albo znikły bez ś ladu, teraz jednak cieszę się , że nie przyszło nam taszczyć rzeczy do budynku dworca lotniczego. Wydaje się , że dzieli nas od niego kilka mil. Japończycy już zwalniają kroku. Zoe się ga po przewodnik, a reszta rozgląda się dookoła z coraz wię kszym zniecierpliwieniem. Lissa opiera się na ramieniu Neila, ponieważ podczas schodzenia po metalowym trapie obcas jej pantofla dostał się mię dzy prę ty. - Skrę ciłaś sobie nogę ? - pyta zaniepokojony Neil. Po schodkach zbiegają stewardesy z granatowymi torbami podró żnymi. Wciąż mają zaniepokojone miny. Znalazłszy się na pasie startowym, rozkładają metalowe wó zeczki, mocują na nich torby i żwawo ruszają w kierunku dworca. Po kilku krokach zatrzymują się raptownie, jedna z nich zdejmuje żakiet, kładzie go na wó zku, po czym odchodzą, stąpając szybko na wysokich obcasach. Nie jest aż tak upalnie, jak się spodziewałam, chociaż odległy budynek wydaje się lekko kołysać w gorącym powietrzu unoszącym się nad płytą lotniska. Na niebie nie ma ani ś ladu chmur, przez któ re lecieliś my; w gó rze rozpoś ciera się tylko ledwo widoczna biaława mgiełka, któ ra rozprasza promienie słońca w taki sposó b, że nie sposó b ustalić , z któ rego właś ciwie kierunku dobiegają. Wszyscy mrużymy oczy. Lissa na chwilę uwalnia z uś cisku ramię Neila i wyjmuje z torebki

ciemne okulary. - Co tu się pije? - pyta mąż Lissy, zaglądając Zoe przez ramię . - Golnąłbym coś sobie. - Najbardziej popularny miejscowy alkohol nazywa się zibib informuje go Zoe. - To odmiana anyżó wki. - Odrywa wzrok od przewodnika. - Wydaje mi się , że powinniś my obejrzeć piramidy. - A co z odprawą celną? - pytam. - I bagażami? - A ja najpierw chę tnie napiłbym się tego... zibaba, tak? mó wi mąż Lissy. - Moim zdaniem należy zacząć od piramid - odpowiada Zoe. Odprawa zajmie co najmniej godzinę , a przecież nie pojedziemy na zwiedzanie z bagażami. Najpierw bę dziemy musieli zawieźć rzeczy do hotelu i zanim dotrzemy na miejsce, wszyscy już tam bę dą. Według mnie trzeba ruszyć od razu. - Wskazuje budynek dworca. - Obejrzymy wszystko i wró cimy, zanim Japończycy doczekają się na swoje bagaże. Odwraca się i rusza w przeciwnym kierunku. Pozostali posłusznie podążają za nią. Spoglądam na terminal. Stewardesy wyprzedziły Japończykó w i są już prawie przy palmach. - Idziesz w niewłaś ciwym kierunku - mó wię do Zoe. - Taksó wki czekają zwykle przed dworcem. Zoe zatrzymuje się . - Taksó wki? A po co nam taksó wki? Do piramid nie jest daleko. Dojdziemy tam w pię tnaś cie minut. - Pię tnaś cie minut? - dziwię się . - Giza leży dziewię ć mil na zachó d od Kairu. Żeby tam dotrzeć , trzeba przeprawić się na drugi brzeg Nilu. - Nie bądź głupia - mó wi. - Przecież są tutaj, całkiem blisko. Wskazuje przed siebie. Rzeczywiś cie, zaraz za płytą lotniska, otoczone pustynią, tak blisko, że nawet nie drżą w gorącym powietrzu, stoją piramidy. Rozdział trzeci: Poznawanie terenu Nie udaje nam się dotrzeć do nich w pię tnaś cie minut. Piramidy są znacznie dalej niż się wydaje, a piasek jest bardzo grząski. Musimy zatrzymywać się co kilka krokó w, żeby Lissa mogła oprzeć się o Neila i wytrząsnąć piasek z pantofli. - Powinniś my byli wziąć taksó wkę - mó wi mąż Zoe, ale tutaj nie ma dró g ani stoisk z napojami ani nawet sprzedawcó w pamiątek, na któ rych uskarżał się autor przewodnika, tylko wszechobecna pustynia, białe niebo, a w oddali trzy żó łte, stojące w szeregu piramidy. - "Najwyższa jest piramida Cheopsa, wzniesiona w 2690 roku p.n.e." - czyta na głos Zoe, nie przerywając marszu. - "Jej budowa trwała trzydzieś ci lat".

- Do piramid dojeżdża się taksó wką - mó wię . - Drogi są zatłoczone. - "Postawiono ją na zachodnim brzegu Nilu, gdzie, według wierzeń starożytnych Egipcjan, znajdowała się kraina umarłych". Daleko z przodu, mię dzy piramidami, dostrzegam jakiś ruch. Zatrzymuję się , osłaniam oczy przed blaskiem i wytę żam wzrok w nadziei, że to sprzedawca pamiątek, ale niczego nie widzę . Ponownie ruszamy w drogę . Coś znowu się porusza; tym razem dostrzegam niską przygarbioną sylwetkę , prawie dotykającą ziemi rę kami. Biegnie szybko i niknie za ś rodkową piramidą. - Widziałam coś - mó wię , doganiając Zoe. - To było jakieś zwierzę , chyba pawian. Zoe przerzuca parę stron. - Małpy... Zgadza się . W okolicach Gizy łatwo je spotkać . Odżywiają się tym, co wyżebrzą od turystó w. - Tutaj nie ma żadnych turystó w - zwracam jej uwagę . - Wiem - odpowiada Zoe z zadowoleniem. - Mó wiłam wam, że zdążymy przed wszystkimi. - Nawet w Egipcie trzeba przejś ć przez odprawę celną i paszportową. Nie można ot, tak sobie, wyjś ć z lotniska. - "Budowla po lewej stronie to piramida Chefrena" - czyta Zoe. - "Zbudowano ją w 2650 roku p.n.e." - W tym filmie ludzie nie wierzyli, że są martwi, nawet kiedy ktoś im o tym powiedział - mó wię . - Giza leży dziewię ć mil od Kairu. - O czym mó wisz? - pyta Neil. Lissa znowu opiera się o niego, stojąc na jednej nodze i wytrząsając piasek z pantofla. - O "Śmierci na Nilu"? - O filmie - odpowiadam. - Pasażerowie płynę li statkiem. Wszyscy nie żyli. - Widzieliś my ten film, prawda, Zoe? - mó wi mąż Zoe. - Grała tam Mia Farrow. I Bette Davis. I ten detektyw, jak mu tam... - Hercules Poirot - włącza się Zoe. - Grał go Peter Ustinov. "Piramidy są udostę pnione do zwiedzania codziennie od ó smej rano do piątej po południu. Wieczoremi odbywa się spektakl "Światło i dźwię k" z narracją po angielsku i japońsku". - Było na to mnó stwo dowodó w, ale oni woleli ich nie dostrzegać . - Nie lubię książek Agaty Christie - mó wi Lissa. - Najpierw ktoś ginie, a potem wszyscy pró bują ustalić , kto go zabił. Nigdy nie wiem, o co tam naprawdę chodzi. Tym pociągiem jedzie tylu ludzi... - Masz na myś li "Morderstwo w Orient Expressie" - mó wi Neil. - Oglądałem. - Czy to ten film, w któ rym kolejno giną wszyscy bohaterowie? - pyta mąż Lissy. - Widziałem go - mó wi mąż Zoe. - Moim zdaniem sami się o to prosili. Mogli się trzymać razem, a nie rozłazić każdy w

swoją stronę . - Giza jest dziewię ć mil od Kairu - powtarzam. - Trzeba tam jechać taksó wką. Na drogach panuje duży ruch. - Zdaje się , że tam też grał Peter Ustinov? - pyta Neil. - W tym filmie z pociągiem? - Nie - odpowiada mąż Zoe. - To był ten drugi, jak mu tam... - Albert Finney - mó wi Zoe. Rozdział czwarty: Najważniejsze atrakcje Piramidy są nieczynne. Pię ć dziesiąt metró w od podstawy piramidy Cheopsa natrafiamy na łańcuch zagradzający nam drogę . Wisi na nim metalowa tabliczka z napisem ZAMKNIĘ TE po japońsku i angielsku. - Przygotujcie się na rozczarowanie - mó wię . - Mó wiłaś chyba, że są otwarte codziennie - mamrocze Lissa, wytrząsając piasek z pantofla. - Widocznie dzisiaj jest jakieś ś wię to - odpowiada Zoe, wertując przewodnik. - Mam: "Egipskie ś wię ta". - Zaczyna czytać . - "Wszystkie zabytki są zamknię te podczas Ramadanu, czyli muzułmańskiego Wielkiego Postu, któ ry przypada w marcu, a także w piątki mię dzy jedenastą a pierwszą". Na pewno nie jest marzec ani piątek, a nawet gdyby był piątek, to już dawno minę ła pierwsza po południu. Cień piramidy Cheopsa kładzie się na piasku długą smugą. Spoglądam w gó rę , żeby sprawdzić , gdzie jest słońce i ponownie dostrzegam poruszenie, tym razem blisko wierzchołka piramidy. To nie małpa. Jest za duże. - I co teraz zrobimy? - pyta mąż Zoe. - Możemy obejrzeć Sfinksa - odpowiada Zoe, kartkując przewodnik - albo zaczekać na "Światło i dźwię k". - Nie - mó wię stanowczo, bo uś wiadamiam sobie, że musielibyś my zostać tu po zmroku. - Skąd wiesz, że spektakl nie bę dzie odwołany? - pyta Lissa. Zoe po raz kolejny zagląda do książki. - Codziennie odbywają się dwa spektakle, o wpó ł do ó smej i dziewiątej wieczorem. Lissa nie daje się przekonać . - To samo mó wiłaś o piramidach. Moim zdaniem powinniś my wró cić na lotnisko po bagaże. Muszę zmienić pantofle. - A ja najchę tniej pojechałbym do hotelu i zrobił sobie zimnego drinka - odzywa się mąż Lissy. - Idziemy zwiedzić grobowiec Tutanchamona - stwierdza stanowczo Zoe. - Jest otwarty codziennie, także w ś wię ta. Spogląda na nas z nadzieją. - Grobowiec Tutanchamona? - powtarzam. - Ten w Dolinie Kró ló w? - Tak jest - odpowiada, po czym zaczyna czytać : - "W roku 1922 został odkryty w nienaruszonym stanie przez Howarda Cartera. Znajdowały się w nim..."

Wszystkie rzeczy niezbę dne zmarłemu do podró ży w zaś wiaty, myś lę . Sandały, ubrania i "Egipt dla każdego". - Wolałbym się napić - mó wi mąż Lissy. - A ja chę tnie się zdrzemnę - wtó ruje mu mąż Zoe. - Spotkamy się w hotelu. - Wydaje mi się , że nie powinniś my się rozdzielać - mó wię . - Pó źniej bę dzie tłok - odpowiada Zoe. - Pó jdę teraz. Idziesz ze mną, Lisso? Lissa spogląda błagalnie na Neila. - Chyba nie dam rady. Boli mnie kostka. Neil bezradnie rozkłada ramiona. - Musimy zrezygnować - mó wi do Zoe. - A ty? - pyta mnie mąż Zoe. - Idziesz z Zoe czy z nami? - W Atenach powiedziałeś , że ś mierć wszę dzie jest taka sama, a ja zapytałam "To znaczy jaka?", ale nie dowiedziałam się , bo Zoe przerwała nam rozmowę . Co miałeś wtedy na myś li? - Nie pamię tam - mó wi i patrzy na Zoe, jakby miał nadzieję , że znowu nam przerwie, ale ona jest zaję ta swoją książką. Nie daję za wygraną. - "Wszę dzie jest mniej wię cej taka sama", powiedziałeś . To znaczy jaka? Jak, twoim zdaniem, wygląda ś mierć ? - Nie wiem... Chyba jest niespodziewana. I prawie na pewno cholernie nieprzyjemna. - Śmieje się nerwowo. - Chyba powinniś my już ruszać , jeś li chcemy przed wieczorem dotrzeć do hotelu. Kto idzie z nami? Kusi mnie, żeby do nich dołączyć , żeby zasiąś ć w zaciszu hotelowego baru pod obracającymi się bezgłoś nie wentylatorami i popijać zibib. I czekać . Tak właś nie postę powali ludzie na statku. Opró cz tego, mimo Lissy, chcę być blisko Neila. Spoglądam na wschó d, na bezkres pustyni. Z miejsca, w któ rym stoimy, nie widać ani Kairu, ani dworca lotniczego. Tylko bardzo daleko, na samym horyzoncie, jakby coś biegło. Krę cę głową. - Chcę zobaczyć gró b Tutanchamona. - Podchodzę do Neila. Myś lę , że powinniś my pó jś ć z Zoe. - Kładę mu rę kę na ramieniu. - Bądź co bądź, jest naszą przewodniczką. Neil patrzy bezradnie na Lissę , po czym przenosi wzrok na mnie. - Nie wiem, czy... - Wy wracajcie we tró jkę do hotelu - mó wię do Lissy, wskazując ją i dwó ch mę żczyzn - a Zoe, Neil i ja pó jdziemy zwiedzić grobowiec. Neil odsuwa się od Lissy. - Dlaczego chcesz pó jś ć z Zoe? - pyta szeptem. - Bo wydaje mi się , że powinniś my trzymać się razem odpowiadam. - A w ogó le, to od kiedy trzymasz się Zoe? Tyle razy powtarzałaś , że nie znosisz, kiedy ktoś prowadzi cię jak dziecko.

Zamierzam odpowiedzieć , że to dlatego, że ona ma książkę , ale właś nie wtedy Lissa podchodzi do nas i przygląda nam się przez swoje ciemne okulary. - Zawsze marzyłam o tym, żeby wejś ć do czyjegoś grobu. - Mó wicie o Tutanchamonie? - upewnia się Lissa. - O tym, w któ rego grobowcu znaleziono naszyjniki, złoty sarkofag i mnó stwo innych skarbó w? - Kładzie obie rę ce na ramieniu Neila. - Ja też chciałabym to zobaczyć . - W porządku - mó wi Neil z ulgą. - W takim razie idziemy z tobą, Zoe. Zoe spogląda pytająco na mę ża. - Beze mnie - mó wi jej mąż. - Zaczekamy na was w barze. - Zamó wimy wam drinki - dodaje mąż Lissy. Macha nam na pożegnanie, po czym obaj ruszają tak pewnym krokiem, jakby doskonale wiedzieli, dokąd idą, chociaż Zoe nie podała im nawet nazwy hotelu. - "Dolina Kró ló w leży wś ró d wzgó rz na zachó d od Luksoru" oznajmia Zoe. Chwilę potem maszeruje już po piasku z taką samą miną jak na lotnisku. Podążamy za nią. Czekam, aż Lissie nasypie się piasku do pantofli. Zostaje z tyłu, żeby go wysypać , a wtedy mó wię cicho do Zoe: - Zoe, coś jest nie w porządku. - Aha - mruczy oboję tnie, szukając czegoś w indeksie. - Dolina Kró ló w leży czterysta mil na południe od Kairu. Nie da się dojś ć tam na piechotę . Odszukuje właś ciwą stronę . - Oczywiś cie, że nie. Popłyniemy łodzią. Wskazuje przed siebie. Widzę , że dotarliś my do łanu trzciny, za któ rym zaczyna się rzeka. Z trzcin wyłania się łó dź. Obawiam się , że jest ze złota, ale na szczę ś cie to tylko jedna z licznych turystycznych łodzi, jakie kursują po Nilu. Czuję wielką ulgę , ponieważ okazało się jednak, że nie można dotrzeć na piechotę z Gizy do Doliny Kró ló w, w związku z czym dopiero kiedy stoję na pokładzie pod płó ciennym baldachimem, obok drewnianego koła napę dowego, uś wiadamiam sobie, że to nie łó dź, tylko parostatek ze "Śmierci na Nilu". Rozdział piąty: Imprezy fakultatywne i zwiedzanie z przewodnikiem Lissie nie służy kołysanie statku. Neil proponuje, że zaprowadzi ją do kabiny, ale ona, ku mojemu zdziwieniu, krę ci głową. - Boli mnie kostka - mó wi i siada na krzesełku. Neil klę ka przy niej i troskliwie ogląda siniak wielkoś ci małej monety. - Spuchła? - pyta z niepokojem Lissy. Nie ma ani ś ladu opuchlizny, niemniej jednak Neil ś ciąga Lissie pantofel i delikatnie, pieszczotliwie, ujmuje oburącz jej stopę . Lissa z westchnieniem odchyla się do tyłu na

krześ le. Przez głowę przemyka mi myś l, że mąż Lissy nie mó gł już tego wytrzymać , pozabijał nas wszystkich, a na koniec popełnił samobó jstwo. - Jesteś my teraz na statku zupełnie jak ci ludzie z filmu mó wię . - To nie zwykły statek, tylko parowiec - stwierdza Zoe. "Po Egipcie najprzyjemniej i najtaniej podró żuje się parowcem. Czterodniowa wycieczka kosztuje od 180 do 360 dolaró w od osoby". A może zrobił to mąż Zoe, któ ry wreszcie postanowił z nią skończyć , ponieważ w przeciwnym razie nigdy nie pozwoliłaby mu dokończyć zdania? Potem musiał załatwić pozostałych, żeby sprawa się nie wydała. - Opró cz nas nikogo tu nie ma - mó wię . - Zupełnie jak w tym filmie. - Jak daleko stąd do Doliny Kró ló w? - pyta Lissa. - "Dolina Kró ló w znajduje się trzy i pó ł mili (5 km) na zachó d od Luksoru" - czyta na głos Zoe. - "Luksor leży czterysta mil na południe od Kairu". - Skoro to aż tak daleko, to chyba mogę poczytać książkę mó wi Lissa, zsuwając okulary na czoło. - Neil, podaj mi torebkę . Neil wyjmuje z torebki "Śmierć na Nilu" i podaje Lissie, któ ra przez chwilę przewraca kartki, niczym Zoe szukająca tabeli kursó w wymiany walut, a potem zagłę bia się w lekturze. - Mordercą jest żona - mó wię . - Dowiedziała się , że mąż ją zdradza. Lissa piorunuje mnie spojrzeniem. - Wiem - odpowiada z udawaną oboję tnoś cią. - Widziałam film. Jednak chwilę potem kładzie książkę grzbietem do gó ry na sąsiednim krześ le. - Nie mogę czytać - skarży się Neilowi. - Słońce mnie oś lepia. Marszczy nos i spogląda w gó rę , na niebo przesłonię te mlecznobiałą mgiełką. - "W Dolinie Kró ló w znajdują się groby sześ ć dziesię ciu czterech faraonó w" - informuje nas Zoe. - "Najsłynniejszy jest grobowiec Tutanchamona". Podchodzę do relingu i obserwuję piramidy niknące z wolna za porastającymi brzeg trzcinami. Wydają się zupełnie płaskie, jak żó łte tró jkąty wetknię te w piasek; nagle przypominam sobie, że w Paryżu mąż Zoe nie chciał uwierzyć , że widzi prawdziwą Monę Lizę . - To kopia - zdążył powiedzieć , zanim mu przerwała. Prawdziwa jest znacznie wię ksza. W przewodniku napisano przecież, żeby przygotować się na rozczarowanie, Dolina Kró ló w leży czterysta mil od piramid, tak jak powinna, a porty lotnicze na Bliskim Wschodzie słyną

z niedbałej kontroli. Dzię ki temu terroryś ci nie mają żadnych kłopotó w z umieszczaniem bomb na pokładzie. Chyba nie powinnam oglądać tylu filmó w. - "Wś ró d skarbó w ukrytych w grobowcu Tutanchamona znajdowała się złota łó dź, w któ rej dusza kró la miała odbyć podró ż do krainy zmarłych". Opieram się o porę cz i spoglądam w wodę . Spodziewałam się , że bę dzie mę tna i żó łta, ale ona jest doskonale przejrzysta i błę kitna. W głę bi ś wieci jasno słońce. - "Na łodzi wyryto cytaty z Księ gi Umarłych - czyta dalej Zoe - chroniące duszę przed potworami i pó łbogami, któ rzy chcieliby zniszczyć ją, zanim dotrze do Sali Sądu". W wodzie coś jest. Przez powierzchnię nie przebiega ani jedna zmarszczka, nic się nie porusza, odbicie słońca nawet nie drgnie, ale ja wiem, że coś tam jest. - "Zaklę cia spisano także na papirusach, któ re włożono do sarkofagu". To coś jest długie i ciemne jak krokodyl. Zaciskam rę ce na porę czy i wychylam się bardziej, usiłując się gnąć wzrokiem jeszcze głebiej. Dostrzegam mignię cie łusek. Płynie prosto na statek. - "Zaklę cia miały formę rozkazó w" - czyta Zoe. - "Odejdź, potworze! Zostaw mnie! Przeklinam cię w imieniu Anubisa i Ozyrysa". Woda migoce, waha się . - "Nie zbliżaj się do mnie. Chronią mnie zaklę cia. Znam drogę ". Stwó r zawraca. Statek powoli podąża za nim, zbliża się do brzegu. - To tam - mó wi Zoe, wskazując wierzchołki wzgó rz widoczne nad trzcinami. - Dolina Kró ló w. - Założę się , że też bę dzie zamknię ta - mamrocze Lissa, przy pomocy Neila schodząc z pokładu. - Grobowce są zawsze otwarte - mó wię i patrzę na pó łnoc, na majaczące w oddali piramidy. Rozdział szó sty: Zakwaterowanie Dolina Kró ló w nie jest zamknię ta. Czarne otwory grobó w ciągną się u jej dna przez całą długoś ć zbocza; przy wykutych w żó łtej skale stopniach nie ma porę czy ani łańcuchó w. U południowego wylotu doliny grupa japońskich turystó w właś nie niknie w jednym z grobowcó w. - Dlaczego nie są jakoś oznaczone? - dziwi się Lissa. - W któ rym z nich pochowano Tutanchamona? Zoe prowadzi nas na pó łnocny koniec doliny, gdzie strome zbocze maleje do rozmiaró w niskiej ś ciany. Daleko, za pustynią, na tle nieba ostro rysują się tró jkąty piramid. Zoe staje przy wylocie szybu zagłę biającego się ukoś nie w skały. W dó ł prowadzą schody.

- Grobowiec odkryto przypadkowo, kiedy jeden z robotnikó w zatrudnionych przy wykopaliskach natrafił na pierwszy stopień. Lissa zagląda w wypełniony mrokiem otwó r. Widać tylko dwa stopnie, reszta niknie w ciemnoś ci. - Czy tam są wę że? - Nie - mó wi Zoe, któ ra wie wszystko. - Grobowiec Tutanchamona jest najmniejszy w Dolinie. - Grzebie w torebce w poszukiwaniu latarki. - Składa się z trzech pomieszczeń: przedsionka, komory grobowej z sarkofagiem oraz Sali Sądu. W ciemnoś ci pod naszymi stopami coś się porusza z szelestem. Lissa cofa się o krok. - A gdzie jest towar? - Towar? - dziwi się Zoe, wciąż szukając latarki. Przerywa poszukiwania, otwiera przewodnik i zaczyna kartkować indeks, jakby miała nadzieję znaleźć tam to dziwnie brzmiące słowo. - Jaki towar? - No, rzeczy - odpowiada Lissa lekko drżącym głosem. Meble, naczynia i cała reszta. Mó wiłaś , że Egipcjanie wkładali to do grobó w. - Skarb Tutanchamona - podpowiada Neil. - Ach, skarb! - Zoe nie kryje ulgi. - Chodzi ci o przedmioty, któ re dano kró lowi na drogę w zaś wiaty. Nie ma ich tutaj. Są w muzeum w Kairze. Lissa nie wierzy własnym uszom. - W Kairze? Są w Kairze? W takim razie co my tutaj robimy? - Jesteś my martwi - mó wię . - Arabscy terroryś ci wysadzili samolot w powietrze i zabili nas wszystkich. - Przyjechałam tu tylko po to, żeby zobaczyć skarby! - Został sarkofag, a w przedsionku są interesujące malowidła ś cienne - pró buje ją uspokoić Zoe, ale Lissa już odciągnę ła Neila na bok i coś tłumaczy mu szeptem. - "Malowidła przedstawiają kolejne etapy sądu nad duszą, jej ważenie oraz spowiedź zmarłego" - czyta Zoe z przewodnika. Spowiedź zmarłego. Nie kradłem. Nie zadawałem bó lu. Nie cudzołożyłem. Wracają Lissa i Neil; Lissa opiera się na jego ramieniu. - Chyba odpuś cimy sobie zwiedzanie grobowca - mó wi Neil przepraszającym tonem. - Chcemy jeszcze zdążyć do muzeum. Lissie bardzo zależy na tym skarbie. - "Muzeum Narodowe jest czynne codziennie od dziewiątej rano do czwartej po południu, a w piątki od dziewiątej do jedenastej pię tnaś cie i od pierwszej trzydzieś ci do czwartej" - informuje ich Zoe. - "Opłata za wstę p wynosi trzy funty egipskie". - Już czwarta - mó wię , patrząc na zegarek. - Nie macie szans. Oni jednak już idą, nie z powrotem na statek, ale na przełaj przez pustynię , w kierunku piramid. Światło za piramidami pomału przygasa, niebo z mlecznobiałego robi się

szaroniebieskie. - Zaczekajcie! - wołam i biegnę za nimi. - Może poczekacie trochę i potem wszyscy wró cimy? Zwiedzanie na pewno nie zajmie nam dużo czasu. Słyszeliś cie, co mó wiła Zoe: w ś rodku prawie nic nie ma. Patrzą na mnie w milczeniu. - Powinniś my zostać razem - kończę niezrę cznie. Lissa otwiera szerzej oczy. Zapewne myś li, że mó wię o rozwodzie, że wreszcie powiedziałam to, na co czekała. - To znaczy, nie powinniś my się rozdzielać - dodaję pospiesznie. - Bądź co bądź, to Egipt. Są tu wę że, krokodyle i... Szybko obejrzymy grobowiec. Słyszeliś cie Zoe: jest prawie pusty. - To chyba nie jest dobry pomysł - mó wi Neil, patrząc mi prosto w oczy. - Kostka Lissy zaczyna puchnąć . Przydałoby się obłożyć ją lodem. Przyglądam się kostce Lissy. Tam, gdzie przedtem widziałam niewielki siniak, teraz są dwa maleńkie punkciki przypominające ś lad po ukąszeniu wę ża. Miejsce jest mocno spuchnię te. - Nie wydaje mi się , żeby Lissa mogła w takim stanie dojś ć do Sali Sądu - dodaje Neil. - Moglibyś cie zaczekać przy schodach - mó wię . - Nie musicie tam wchodzić . Lissa ujmuje go za ramię , ale on się waha. - Co się stało z tymi ludźmi na statku? - pyta. - Chciałam was tylko nastraszyć - odpowiadam. - Na pewno istnieje jakieś logiczne wytłumaczenie. Szkoda, że nie ma wś ró d nas Herculesa Poirot, bo on z pewnoś cią szybko by je znalazł. Piramidy przypuszczalnie zamknię to z okazji jakiegoś muzułmańskiego ś wię ta i z tego samego powodu nie poddano nas kontroli na lotnisku. - Co stało się z ludźmi na statku? - powtarza Neil. - Zostali osądzeni, ale to wcale nie było tak straszne, jak się spodziewali. Wszyscy bardzo bali się tego, co miało nastąpić , nawet duchowny, któ ry nie miał na sumieniu żadnych grzechó w, ale okazało się , że sę dzią jest ktoś , kogo znał. Biskup. Był ubrany w biały garnitur, traktował ich bardzo łagodnie i wię kszoś ci nie stało się nic złego. - Wię kszoś ci? - Chodźmy już - mó wi Lissa, szarpiąc go za ramię , ale Neil nie zwraca na nią uwagi. - Czy ktoś z nich popełnił jakiś okropny grzech? - Boli mnie kostka - ję czy Lissa. - Chodźmy! - Muszę iś ć - mó wi Neil prawie z żalem. - Może pó jdziesz z nami? Spoglądam na Lissę , myś ląc, że zobaczę , jak przeszywa Neila morderczym spojrzeniem, ale ona spokojnie obserwuje mnie szeroko otwartymi oczami. - Tak, chodź z nami - mó wi.

Oboje czekają na moją odpowiedź. Okłamałam Lissę , jeś li chodzi o zakończenie "Śmierci na Nilu". Żona nie była morderczynią, tylko ofiarą. Wyobrażam sobie, że wspó lnie popełnili okropny grzech, że leżę w hotelowym pokoju w Atenach ze skronią roztrzaskaną pociskiem i ziarenkami prochu wbitymi pod skó rę . Jeś li tak jest w istocie, to jestem tu sama, a Lissa i Neil to pó łbogowie przebrani za ludzi. Albo potwory. - Lepiej nie - odpowiadam i cofam się powoli. - W takim razie idziemy. Brną przez piasek. Lissa mocno utyka. Zaledwie po kilku krokach Neil zatrzymuje się , pochyla i zdejmuje buty. Niebo za piramidami jest fioletowobłę kitne, a piramidy płaskie i czarne. - Wracaj! - woła Zoe. Stoi u wejś cia do grobowca z latarką w jednej rę ce i przewodnikiem w drugiej. - Chcę zobaczyć ważenie duszy. Rozdział sió dmy: Z dala od wydeptanych ś cieżek Kiedy docieram do szczytu schodó w, Zoe jest już w połowie tunelu i oś wietla latarką jakieś drzwi. - Kiedy odkrywcy dotarli do grobu, zastali drzwi zamurowane i opieczę towane kró lewską pieczę cią Tutanchamona - mó wi. - Wkró tce się ś ciemni! - wołam. - Może jednak powinniś my wró cić do hotelu z Lissą i Neilem? Oglądam się na pustynię , ale nigdzie ich nie widzę . Zoe też znika. Kiedy ponownie kieruję wzrok do stromego tunelu, jest tam tylko ciemnoś ć . - Zoe! - wykrzykuję , po czym zbiegam po stopniach czę ś ciowo przysypanych piaskiem. - Zaczekaj! Drzwi grobowca stoją otworem. Wewnątrz, w wąskim korytarzu, dostrzegam krąg ś wiatła tańczący po ś cianach, podłodze i suficie. - Zoe! - wołam ponownie i biegnę ku niej. Podłoga jest nieró wna, wię c natychmiast zwalniam kroku, ale mimo to potykam się ; gdyby nie bliskoś ć ś ciany, na pewno bym upadła. - Wracaj! Przecież masz książkę ! Daleko z przodu snop ś wiatła latarki na chwilę wydobywa z ciemnoś ci fragment ś ciennej wnę ki, po czym niknie, jakby rozdzielił nas zakrę t korytarza. - Zaczekaj na mnie! - krzyczę , po czym zatrzymuję się , ponieważ nie widzę nawet rę ki, któ rą trzymam tuż przed twarzą. Odpowiadają mi ciemnoś ć i cisza. Stoję nieruchomo, oparta jedną rę ką o ś cianę , nasłuchując krokó w, ale niczego nie słyszę . Nawet bicia własnego serca. - Zaczekam na zewnątrz! - wołam, po czym odwracam się i ruszam w kierunku, z któ rego przyszłam. Odnoszę wrażenie, że korytarz jest znacznie dłuższy niż

przed chwilą. Wyobrażam sobie, że bę dę tak szła w nieskończonoś ć , albo że drzwi okażą się zamknię te, albo że ktoś zamurował wyjś cie i opieczę tował je starożytnymi znakami, ale pod drzwiami dostrzegam szczelinę ś wiatła i bez trudu otwieram je lekkim pchnię ciem. Stoję u szczytu stromych schodó w prowadzących do obszernej długiej sali. Po obu stronach pomieszczenia ciągną się rzę dy kamiennych kolumn; ś ciany za kolumnami są pokryte malowidłami w ró żnych odcieniach sjeny, żó łci i żywego błę kitu. Najprawdopodobniej jestem w przedsionku, ponieważ Zoe mó wiła, że jego ś ciany zdobią malowidła przedstawiające sceny z podró ży duszy w zaś wiaty: oto Anubis waży duszę , nieco dalej pawian pożera jakiś przedmiot, a dokładnie naprzeciwko miejsca, w któ rym teraz stoję , złota łó dź żegluje po błę kitnym Nilu. W łodzi stoją rzę dem cztery dusze, wpatrzone szeroko otwartymi oczami w przeciwległy brzeg. Obok łodzi płynie Sebek, pó łbó g ukryty pod postacią krokodyla. Ruszam w dó ł po schodach. W drugim końcu sali widzę drzwi, wię c jeś li istotnie trafiłam do przedsionka, to za nimi powinna znajdować się komora grobowa. Zoe twierdziła, że grobowiec składa się tylko z trzech pomieszczeń. W samolocie na własne oczy widziałam plan: schody, długi prosty korytarz, a potem trzy połączone ze sobą pomieszczenia - przedsionek, komora grobowa i wreszcie Sala Sądu. Tak, to na pewno przedsionek, chociaż znacznie wię kszy niż wynikałoby z planu. Zoe z pewnoś cią pobiegła do komory grobowej i teraz stoi przy sarkofagu Tutanchamona, i czyta na głos z przewodnika. Kiedy tam dotrę , oderwie wzrok od książki i powie: "W kwarcytowym sarkofagu wykuto obszerne ustę py ŻKsię gi Umarłych® ". Zeszłam już do połowy schodó w, dzię ki czemu lepiej widzę malowidło przedstawiające ważenie duszy. Anubis, z głową szakala, stoi po jednej stronie wagi o żó łtych szalach, po drugiej zaś zmarły, któ ry odczytuje tekst spowiedzi ze zwoju papirusa. Dwa stopnie niżej, na ró wni z szalami, zatrzymuję się i siadam. Zoe z pewnoś cią niedługo wró ci - w komorze grobowej jest tylko pusty sarkofag - a nawet jeś li poszła od razu do Sali Sądu, to i tak bę dzie musiała tę dy wracać . Do grobowca prowadzi tylko jedno wejś cie. Z pewnoś cią nie zgubiła drogi, bo przecież ma latarkę . I przewodnik. Podciągam kolana pod brodę , obejmuję je ramionami i myś lę o ludziach ze statku, któ rzy czekali na osądzenie. "To wcale nie było takie straszne", powiedziałam Neilowi, ale teraz, siedząc na schodach, przypominam sobie, że łagodnie uś miechnię ty biskup w białym garniturze rozdzielał kary

proporcjonalne do grzechó w. Jedna z kobiet została skazana na wieczną samotnoś ć . Zmarły ze ś ciennego malowidła wygląda na mocno wystraszonego. Ciekawe, jakie grzechy popełnił i jaką karę otrzyma od Anubisa. A może nie ma na sumieniu żadnych złych uczynkó w, jak tamten duchowny, wię c niepotrzebnie się martwi albo po prostu czuje się niepewnie w nieznanym otoczeniu? Czy spodziewał się ś mierci? "Śmierć wszę dzie jest taka sama" - powiedział mąż Zoe. "Nieoczekiwana". I nic nie jest takie, jak myś lałeś . Weźcie na przykład Monę Lizę albo Neila. Ludzie ze statku czekali na coś zupełnie innego: niebiańskie wrota, anioły, obłoki i tak dalej. Przygotujcie się na rozczarowanie. A co z Egipcjanami, zabierającymi w ostatnią podró ż ubranie, wino i sandały? Czy ś mierć na Nilu odpowiadała ich oczekiwaniom? A może autor przewodnika napisał nieprawdę ? Może, na przekó r wszystkiemu, uparcie wierzyli, że jeszcze żyją? Patrząc na zmarłego, ś ciskającego w rę ku papirus, zastanawiam się , czy popełnił jakiś straszliwy grzech, na przykład cudzołó stwo. Albo morderstwo. Zastanawiam się , jak umarł. Ludzie na statku zginę li od wybuchu bomby, jak my. Pró buję przypomnieć sobie, kiedy nastąpiła eksplozja: Zoe czyta na głos z przewodnika, nagły błysk ś wiatła, gwałtowna dekompresja, książka wypada Zoe z rąk, Lissa spada, koziołkując, ku błę kitnemu morzu... Nie potrafię . Być może to wcale nie zdarzyło się w samolocie. Być może terroryś ci zdetonowali ładunek na lotnisku w Atenach, kiedy przechodziliś my przez odprawę . Świta mi podejrzenie, że to wcale nie była bomba, że zamordowałam Lissę , a potem popełniłam samobó jstwo, jak w "Śmierci na Nilu". Może się gnę łam do torebki nie po książkę , tylko po pistolet, któ ry kupiłam w Atenach, i zastrzeliłem Lissę w chwili, kiedy patrzyła w okno. Neil pochylił się nad nią, zaniepokojony i wspó łczujący, wię c jego też zabiłam, a wtedy mąż Zoe rzucił się na mnie, żeby wyrwać mi broń z rę ki, zaczę liś my się szarpać , padł strzał i pocisk trafił w zbiornik paliwa w skrzydle. Moje pomysły coraz bardziej mnie niepokoją. Gdybym zamordowała Lissę , z pewnoś cią bym to pamię tała, a przecież nawet w Atenach, gdzie nie przywiązuje się zbyt wiele wagi do bezpieczeństwa, nie wpuszczono by mnie na pokład samolotu z pistoletem w torebce. Poza tym chyba nie sposó b popełnić tak strasznego czynu i zaraz o tym zapomnieć , prawda? Pasażerowie statku nie byli w stanie przypomnieć sobie swojej ś mierci, nawet kiedy ktoś powiedział im, że są martwi, ale miało to związek z faktem, że wokó ł nich wszystko wyglądało jak prawdziwe: pokład, relingi, woda... W dodatku to była bomba. Ludzie nie pamię tają, że zostali

wysadzeni w powietrze. Szok jest tak wielki, że wymazuje wspomnienia. Pamię tałabym jednak, że kogoś zamordowałam albo że sama zostałam zamordowana. Długo siedzę na schodach, czekając na błysk latarki Zoe. Na zewnątrz z pewnoś cią zapadł już zmrok; pora na spektakl "Światło i dźwię k". Tutaj, w grobowcu, też jakby robiło się ciemniej. Muszę wytę żyć wzrok, żeby zobaczyć Anubisa, żó łte szale i zmarłego czekającego na wyrok. Papirus trzymany w rę ku przez nieboszczyka jest pokryty długimi kolumnami hieroglifó w; mam nadzieję , że to zaklę cia, któ re mają zapewnić mu bezpieczeństwo, a nie lista grzechó w. Nikogo nie zabiłam, myś lę . Nie cudzołożyłam. Są jednak inne grzechy. Wkró tce zrobi się zupełnie ciemno, a ja nie mam latarki. Podnoszę się ze stopnia. - Zoe! - wołam, po czym schodzę na dó ł i zbliżam się do kolumn. Wyrzeźbiono na nich rozmaite zwierzę ta, głó wnie kobry, pawiany i krokodyle. - Robi się ciemno - mó wię . Mó j głos odbija się echem mię dzy kolumnami. - Bę dą się o nas martwić . Na ostatniej kolumnie znajduje się rzeźba przedstawiająca ptaka z rozpostartymi skrzydłami. Świę ty ptak. Albo samolot. - Zoe? - Schylam się , by przejś ć przez niski otwó r drzwiowy wiodący do sąsiedniego pomieszczenia. - Zoe, jesteś tam? Rozdział ó smy: Specjalne atrakcje Nie ma jej w komorze grobowej. Komora jest znacznie mniejsza od przedsionka, pozbawiona ś ciennych malowideł i tak niska, że muszę pochylić głowę , żeby nie zawadzić o sklepienie. Jest tu ró wnież dużo ciemniej niż w przedsionku, ale i tak bez trudu mogę stwierdzić , że nie ma tu ani Zoe ani sarkofagu Tutanchamona z wykutymi w kamieniu cytatami z Księ gi Umarłych. Pomieszczenie jest zupełnie puste, jeś li nie liczyć stosu bagaży pię trzących się na posadzce w kącie przy drzwiach prowadzących do Sali Sądu. To nasze bagaże. Rozpoznaję mojego poobijanego samsonite’a i podrę czne torby Japończykó w. Są tu ró wnież granatowe torby stewardes, przywiązane jak jeńcy do metalowych wó zkó w. Na mojej walizce leży jakaś książka. To na pewno przewodnik, przemyka mi przez głowę , choć doskonale wiem, że Zoe nigdy by się z nim nie rozstała. Podchodzę szybko, żeby się przekonać . To nie "Egipt dla każdego", tylko "Śmierć na Nilu", otwarta i położona grzbietem do gó ry, tak jak Lissa zostawiła ją na statku. Biorę ją do rę ki i szukam miejsca na ostatnich stronach, gdzie Hercules Poirot wyjaś nia zagadkę . Nie mogę go znaleźć . Wracam na początek, gdzie powinien być plan. Niemal w każdej powieś ci Agaty Christie jest plan, na

któ rym zaznaczono, kto gdzie mieszka, ale jego ró wnież nie mogę znaleźć . Strony są pokryte długimi kolumnami niezrozumiałych hieroglifó w. Zamykam książkę . - Nie bę dę czekać na Zoe - mó wię głoś no, patrząc na drzwi wiodące do nastę pnego pomieszczenia. Są otwarte na oś cież, jeszcze niższe niż te, przez któ re przed chwilą przeszłam, a za nimi zaczyna się ciemnoś ć . - Na pewno jest już w Sali Sądu. Przyciskam książkę do piersi i podchodzę do drzwi. Widzę wąskie kamienne stopnie prowadzące w dó ł. Myś lę , że może nie bę dzie tak źle, że niepotrzebnie się boję , zupełnie jak tamten duchowny, bo być może to nie bę dzie żaden sąd tylko ktoś , kogo znam - na przykład uś miechnię ty biskup w białym garniturze. Miłosierdzie nie jest wspó łczesnym wymysłem. Znano je także w przeszłoś ci. - Nikogo nie zabiłam - mó wię , ale nie odpowiada mi żadne, nawet najsłabsze echo. - Nie cudzołożyłam. Jedną rę ką chwytam się klamki, żeby nie upaś ć , drugą jeszcze mocniej przyciskam książkę . - Odejdźcie, siły nieczyste! - wołam. - Nie zbliżajcie się do mnie. Przeklinam was w imieniu Ozyrysa i Herculesa Poirot. Chronią mnie zaklę cia. Znam drogę . Stawiam stopę na pierwszym stopniu. Przełożył Arkadiusz Nakoniecznik