Smiertelna fantazja - J D Robb (Roberts Nora)

NORA ROBERTS pisząca jako J.D.Robb

Śmiertelna fantazja Tytuł oryginału FANTASY IN DEATH

0

A ty wolałbyś być zwycięzcą na igrzyskach olimpijskich czy heroldem, który ogłasza imiona zwycięzców? PLUTARCH, przeł. Katarzyna Jażdżewska, Warszawa, Prószyński 2006

R

Prawię o marzeniach,

L T

Które w istocie niczym innym nie są

Jak wylęgłymi w chorobliwym mózgu Dziećmi fantazji...

WILLIAM SZEKSPIR, przeł. Józef Paszkowski

1

Rozdział 1 Kiedy zygzaki błyskawic kłuły i rozjaśniały poharataną tarczę nieba, Bart Minnock, pogwizdując wesoło, po raz ostatni wracał do swojego domu. Mimo rzęsistego deszczu był w doskonałym humorze. Zgrabnie zasalutował portierowi. – Jak leci, panie Minnock? – Świetnie, Jackie. Nie mogę narzekać. – A mnie humor psuje ten deszcz.

R

– Jaki deszcz? – Bart ze śmiechem pomaszerował w przemoczonych butach do windy.

Kolejny piorun huknął nad Manhattanem, przechodnie kulili się z

L T

ponurymi minami pod parasolami, kupionymi po zawyżonych cenach od przedsiębiorczych ulicznych sprzedawców, maksibusy rozpryskiwały kałuże. Ale w świecie Barta słońce rozjaśniało wszystko złotymi promieniami. Wieczorem umówił się z seksowną CeeCee, co samo w sobie było nie do pogardzenia dla maniaka komputerowego, który pozostawał prawiczkiem do dwudziestego czwartego roku życia.

Pięć lat później, głównie dzięki sukcesowi odniesionemu przez U–Play, Bart mógł wybierać pośród aż nadto chętnych kobiet – nawet jeśli swoją popularność zawdzięczał głównie pieniądzom i zainteresowaniu, jakie budziła jego firma. Nie przeszkadzało mu to. Wiedział, że nie jest szczególnie przystojny i pogodził się z tym, że niezbyt sobie radzi w relacjach damsko–męskich. (Nie dotyczyło to seksownej CeeCee). Nie należał do koneserów sztuki ani literatury, nie odróżniał wina z 2

dobrego rocznika od piwa domowej roboty. Znał się jedynie na komputerach i grach komputerowych, a nowe technologie całkowicie go pochłaniały. Chociaż CeeCee jest inna, pomyślał, odblokowując zamki i alarm w swoim trójpoziomowym mieszkaniu, z którego okien rozciągał się imponujący widok na centrum miasta. Lubiła gry i nie zależało jej na winach z dobrych roczników ani zwiedzaniu galerii sztuki. Ale to nie perspektywa upojnego wieczoru ze słodką i seksowną CeeCee była powodem radosnego pogwizdywania i szerokiego uśmiechu na twarzy Barta, kiedy ponownie blokował zamki w drzwiach.

R

W teczce miał ostatnią wersję Fantastical i póki w nią nie zagra, nie wypróbuje jej i nie zaakceptuje, należała wyłącznie do niego.

Wewnętrzny domofon powitał go radosnym: „Witaj w domu, Bart", a

L T

służąca–android, wykonana na zamówienie wierna kopia księżniczki Lei z „Gwiezdnych wojen", nastawiona na program niewolnicy (był nie tylko maniakiem komputerowym, ale również facetem), weszła wolnym krokiem, przynosząc mu ulubiony napój pomarańczowy z kruszonym lodem. – Wcześnie wróciłeś dziś do domu.

– Muszę popracować w sali holograficznej. – Nie przemęczaj się. Za dwie godziny i dwanaście minut musisz wyjść, żeby dotrzeć na czas do mieszkania CeeCee. Po drodze masz odebrać kwiaty. Zostaniesz u niej na noc?

– Taki mam zamiar. – Baw się dobrze. Masz zupełnie przemoczone buty. Chcesz, żebym ci przyniosła drugą parę? – Nie, dziękuję. Sam jakieś wezmę, idąc na górę.

3

– Nie zapomnij – powiedziała, rzucając mu ten swój charakterystyczny uśmiech, który zawsze wywoływał u niego łaskotki. – Mam ci później przypomnieć o randce? Bart odstawił teczkę i odrzucił do tyłu jasnobrązowe włosy, wiecznie opadające mu na oczy. – Nie, dziękuję. Nastawię sobie brzęczyk w pokoju holograficznym. Możesz się wyłączyć na noc. – Dobrze. Ale jestem tutaj, gdybyś mnie potrzebował. Zwykle uciąłby sobie pogawędkę ze swoją prywatną Leią, mógłby sobie

R

zażyczyć, by dotrzymywała mu towarzystwa, kiedy się odprężał po całym dniu, opowiadając jej o najnowszych projektach. Według Barta androidy były genialnym wynalazkiem. Nigdy nie oceniały, chyba, że się je na to zaprogramowało.

L T

Ale wzywała go Fantastical. Otworzył teczkę, wyciągnął płytę i podniósł ją do ust, wchodząc po schodach.

Urządził mieszkanie zgodnie ze swoim gustem, było więc w nim mnóstwo zabawek. Każde pomieszczenie na wszystkich kondygnacjach ozdabiały rekwizyty, broń, kostiumy i dzieła sztuki z filmów i gier komputerowych, ponadto wszędzie były najrozmaitsze gry, a także kino domowe, ekrany i komputery.

Dla Barta stanowiło to spełnienie marzeń. Można powiedzieć, że mieszkał i pracował w dużym salonie gier elektronicznych. Jego gabinet na drugim poziomie był pomniejszoną kopią mostka kapitańskiego kosmicznego okrętu „The Valiant" z filmu pod takim tytułem. Tworzenie gier do filmów zapewniło jego raczkującemu U–Play prawdziwy start. 4

Zapomniał o zmianie butów i mokrej koszuli i ruszył prosto na trzecią kondygnację. System zabezpieczający wstęp do pomieszczenia holograficznego sprawdzał odcisk kciuka, cechy charakterystyczne głosu i obraz siatkówki oka. Bart wiedział, że to nadmiar ostrożności, ale tak było zabawniej, a zawsze przede wszystkim chodziło o dobrą zabawę. Chociaż regularnie udostępniał ten pokój swoim przyjaciołom i gościom, nie zamierzał zrezygnować z superzabezpieczenia. Kiedy znalazł się w środku, ponownie je włączył, a potem zablokował

R

wszystkie urządzenia telekomunikacyjne. Przez godzinę... No dobrze, może dziewięćdziesiąt minut, kiedy będzie grał, nie chciał, by ktokolwiek mu przeszkadzał.

L T

Według Barta cały sens gry polegał na całkowitym pogrążeniu się w świecie fantazji, rywalizacji czy zabawy. A dzięki Fantastical będzie to pełniejsze niż w przypadku innych gier, dostępnych na rynku w połowie 2060 roku.

O ile zdadzą egzamin ostatnie modyfikacje i rozszerzenia, przypomniał mu tkwiący w nim biznesmen.

– Będzie dobrze. Będzie cudownie do n–tej potęgi – mruknął, wkładając płytę i inicjując grę.

Znów posłużył się najpierw głosem, a potem hasłem. Nowa wersja była utrzymywana w najściślejszej tajemnicy. Bart stworzył U–Play wraz ze swoimi wspólnikami; doskonale rozumiał, że w branży gier trzeba twardo walczyć o swoje, i prawdę mówiąc, uważał szpiegostwo przemysłowe za coś, co daje swego rodzaju kopa. Jestem graczem, pomyślał. Nie tylko w grach, ale również w całej tej branży. Dzięki sukcesowi U–Play on i jego przyjaciele, a zarazem jego 5

wspólnicy, zrealizowali to wszystko, o czym rozmawiali, marzyli, nad czym pracowali. Teraz, po wypuszczeniu Fantastical, podniosą poprzeczkę i – miał nadzieję – staną się głównymi graczami na rynku. Już wybrał sobie ulubiony scenariusz i poziom. Podczas prac projektowych niezliczoną ilość razy wypróbowywał, ulepszał i zmieniał swoją fantazję, jej poszczególne elementy, teraz przystąpił do gry, którą opatrzył kryptonimem RKCK. Będzie grał rolę doświadczonego przez los, twardego bohatera, walczącego z siłami zła w nękanym wojną królestwie Juno na zagrożonej planecie Gort. Jego postać

odbiła

R

się w lustrzanych

ścianach pomieszczenia

holograficznego, światło zaczęło wirować i przygasać; wkrótce mokre i

L T

pogniecione spodnie, koszulka z kapitanem Zet oraz przemoczone obuwie przemieniły się w zniszczoną zbroję i wysokie buty walecznego króla. Poczuł w dłoni rękojeść ciężkiego miecza. I podniecenie, tak, podniecenie, kiedy wcieliwszy się w nowego bohatera, pomyślał o czekającej go bitwie.

Świetnie, pomyślał. Excellente primo. Nie tylko widział, ale również czuł bitewny dym i rozlaną krew. Uniósł rękę, napiął bicepsy, aż pobielała szrama po dawnej ranie.

Ukłucia i ból w całym ciele świadczyły o ledwo zagojonych ranach, o życiu wypełnionym walką. Ale co ważniejsze czuł, że jest silny, odważny, zuchwały, gwałtowny. Stał się dzielnym królem–wojownikiem, który za chwilę poprowadzi swoich zmordowanych, poturbowanych i zdziesiątkowanych ludzi do walki. Wydal gromki okrzyk wojenny i poczuł, jak od jego głosu zadrżało powietrze. 6

To był pełny odjazd. Na jego twarzy pojawiła się zmierzwiona broda, długie włosy łaskotały mu kark i ramiona. Był Torem, wojownikiem, obrońcą i prawowitym władcą Juno. Dosiadł swojego rumaka – za drugim razem, czyli całkiem nieźle – i ruszył do boju. Słyszał okrzyki przyjaciół i wrogów, szczęk mieczy, widział ogniste kopie, siejące śmierć. Jego kraj splądrowano i spalono, torował więc sobie drogę mieczem, umazany krwią i mokry od potu. Benny, wspólnik Barta, zaproponował włączenie wątku miłosnego. By

R

móc dotrzeć do swej ukochanej, odważny i urodziwy wojownik, bohatersko broniący murów zamku, musiał się przebić na pierwszą linię i stoczyć ostateczny pojedynek – mano a mano – ze złym Lordem Manxem.

L T

Dotarł do tego poziomu niezliczoną ilość razy podczas prac projektowych, ale tylko kilkakrotnie udało mu się go przejść, bo zaprogramował najtrudniejsze wyzwania. Gra wymagała sporych umiejętności, wyczucia czasu, zręczności w pokonywaniu przeciwnika, uchylania się przed błyskami kopii i strzałami, odpierania cięć miecza – w przeciwnym razie jaki miałoby to sens?

Każde trafienie powodowało zmniejszenie liczby punktów i potencjalnie groziło upokarzającym odwrotem lub bohaterską śmiercią. Tym razem nie tylko zamierzał przejść ten poziom, ale ustanowić nowy rekord. Jego koń rżał, zmuszony do galopu przez duszący dym i przeskakiwania ciał poległych. Bart zaparł się nogami i przywarł do wierzchowca, gdy ten stanął dęba, ale jeździec i tak omal nie wyleciał z siodła. Za każdym razem, kiedy spadał z konia, walczył z Manxem pieszo, a za każdym razem, kiedy potykał się z nim pieszo, tracił Juno, a także swoją ukochaną i przegrywał. 7

Nie tym razem, przysiągł sobie, i wydał kolejny głośny okrzyk, przedzierając się przez dym. A oto mury zamku, gdzie dzielni wojownicy walczyli z wrogami, którzy próbowali go zburzyć. I ciemna, budząca lęk postać lorda Manxa, unoszącego miecz czerwony od krwi niewinnych ofiar. Bart poczuł, jak serce mu się ściska na wspomnienie tego, co stracił, i szczęśliwych czasów dzieciństwa, nim skalały je mord i zdrada. – Tym razem nie dałem ci się złapać w pułapkę! – krzyknął. – Rozczarowałbym się, gdyby było inaczej. – Manx wyszczerzył zęby w

R

uśmiechu, czarne oczy błyszczały mu złowrogo. – Zawsze było moim marzeniem spotkać się z tobą tutaj, położyć kres twojemu żywotowi i twojemu rodowi tu, na tym polu bitwy. – To ja położę kres twojemu żywotowi!

L T

Natarli na siebie i skrzyżowali broń. Rozległ się szczęk oręża, posypały się skry, które dodał Bart dla pogłębienia dramatyzmu akcji.

Poczuł szarpnięcie w ramieniu i ostre ukłucie bólu, zanotował więc sobie w pamięci, żeby zmniejszyć poziom wartości domyślnej. Realizm to ważna rzecz, ale nie chciał, by gracze narzekali, że program jest zbyt realistyczny. Odwrócił się, żeby przypuścić kolejny atak, zablokować uderzenie przeciwnika. Poczuł trzask w ramieniu i przeszywający ból. Niemal poprosił o chwilę przerwy, ale był zbyt zaabsorbowany staraniami, by uchylić się przed kolejnym ciosem przeciwnika. Do diabła, pomyślał, nacierając na Manxa, i niemal zmylił jego czujność. Zwycięstwo jest niewiele warte, jeśli się na nie nie zasłuży. – Przed zapadnięciem nocy twoja ukochana będzie należała do mnie – warknął Manx. 8

– Zatańczy na twoim... Ej! – Wypuścił miecz z dłoni, kiedy przeciwnik wbił mu ostrze w ramię. Lecz zamiast lekkiego szarpnięcia, oznaczającego, że został trafiony, poczuł piekący ból. – Co, do diabła? Przerwa... Jednak dla Barta gra się skończyła. * Porucznik Eve Dallas machnęła odznaką zaszokowanemu portierowi, mijając go szybko. Słońce i parne, gorące powietrze po nocnych burzach poprawiły jej humor. Idąca obok niej Delia Peabody, jej partnerka, ledwo trzymała się na nogach.

R

– Dwa miesiące temu przeszkadzało ci zimno. Teraz narzekasz na upał. Nigdy ci nie można dogodzić.

Peabody, z ciemnymi włosami ściągniętymi w krótki kucyk, nie przestawała się uskarżać.

L T

– Dlaczego nie mogą regulować temperatury? – Znaczy się kto?

– Ludzie od pogody. Z pewnością znamy potrzebne do tego techniki. Dlaczego nie możemy mieć przynajmniej paru tygodni z temperaturą dwudziestu kilku stopni? Nie wymagam zbyt wiele. Mogłabyś poprosić Roarke'a, żeby się tym zainteresował.

– O, tak, powiem mu, żeby się tym zainteresował, jak tylko wykupi ostatnie dziesięć procent wszechświata. – Kiedy jechały windą na górę, Eve pomyślała o swoim mężu, którego poślubiła prawie dwa lata temu. Prawdę mówiąc przypuszczalnie mógłby coś na to poradzić. – Jeśli chcesz regulowanej temperatury, zatrudnij się tam, gdzie będziesz mogła pracować w klimatyzowanym pomieszczeniu.

9

– W czerwcu powinny kwitnąć stokrotki i wiać lekkie wietrzyki. – Partnerka machnęła ręką w powietrzu. – Zamiast tego mamy huk piorunów i zabójczą duchotę. – Lubię pioruny. Peabody zmrużyła swoje ciemne oczy, przyglądając się szczupłej twarzy Eve. – Ostatniej nocy chyba dużo się bzykałaś. Jesteś niezwykle rześka. – Zamknij się. Nigdy nie jestem rześka. – Wprost rozpiera cię energia. – Rzeczywiście, mało brakuje, żebyś dostała kopniaka w tyłek. – Już wolę to.

R

Eve, rozbawiona wbrew samej sobie, wyprostowała się i wymaszerowała

L T

z windy, gdy tylko rozsunęły się drzwi. Mundurowi w holu wyprężyli się na baczność. – Pani porucznik!

– Meldujcie, co my tu mamy.

– Ofiarą jest Bart Minnock, facet od U–Play. –U–Play?

– Firmy, produkującej gry komputerowe i hologramowe. Dziś rano znalazła go jego przyjaciółka. Twierdzi, że wczoraj wieczorem wystawił ją do wiatru, więc przyszła, żeby go podregulować. Wpuściła ją służąca–android. Kiedy się okazało, że zamknął się w pokoju hologramowym, kazała służącej otworzyć pomieszczenie. – Mundurowy umilkł. – Chyba zechce pani sama to zobaczyć, pani porucznik. – Gdzie ta przyjaciółka? – To niejaka CeeCee Rove. Jest tutaj, pilnuje jej funkcjonariuszka policji. Zatrzymaliśmy też androida. 10

– Najpierw obejrzę miejsce zdarzenia. Weszła do środka, rozejrzała się po mieszkaniu. Pomieszczenia na pierwszym poziomie przypominały klub dla bardzo bogatego, bardzo rozpieszczonego nastolatka. Żywe barwy podstawowe, więcej poduszek niż mebli, ekrany na całe ściany, wszędzie tylko gry i gry oraz zabawki – masa gadżetów militarnych. Był to nie tyle salon, ile duża sala zabaw. Jeśli uwzględnić zawód ofiary, to wnętrze pasowało do niego. – Trzecia kondygnacja, pani porucznik. Jest tu winda. – Skorzystamy ze schodów.

R

– To jak prywatny salon gier – zauważyła Peabody, kiedy zaczęły wchodzić na górę. – McNab popłakałby się ze szczęścia i zazdrości – dodała, mając na myśli swojego faceta. –Muszę przyznać, że jest tu całkiem zajefajnie.

L T

– Może mieszkanie urządził jak dzieciak, ale w drzwiach ma zdecydowanie dorosłe zabezpieczenia.

Na drugim poziomie przekonały się, że sypialnia gospodarza była kolejnym placem zabaw, a pokoje gościnne wyposażono w liczne konsole do gier. Gabinet przypominał Eve domową pracownię komputerową Roarke'a; wprawdzie był mniejszy, ale za to urządzony z większą fantazją. – Poważnie traktował swoją pracę – mruknęła. – Żył nią. Wróciła na schody i wszedłszy piętro wyżej, zwróciła się do policjanta, stojącego obok drzwi do pokoju holograficznego. – Te drzwi były zamknięte? – Przyjaciółka twierdzi, że tak. Wszystkie urządzenia telekomunikacyjne wyłączone, android to potwierdza. Można się dostać do środka, korzystając z awaryjnego obejścia. Z rejestru wynika, że ofiara weszła do pokoju o 11

szesnastej trzydzieści trzy i zamknęła się w nim sama. Nikt inny tam nie wszedł ani nie próbował wejść do dziewiątej osiemnaście dziś rano. – Rozumiem. Obie otworzyły swoje zestawy podręczne, zabezpieczyły dłonie i buty. – Włączyć nagrywanie – poleciła Eve i stanęła na progu. Rzadko coś ją zaskakiwało. Od prawie dwunastu lat służyła w policji i chociaż zdawała sobie sprawę z tego, że nie widziała wszystkiego – to niemożliwe – oglądała już dość dużo. Ale jej podłużne, brązowe oczy na chwilę stały się okrągłe, kiedy obrzuciła spojrzeniem wnętrze pokoju. – Nie co dzień można zobaczyć coś takiego.

R

– Rany. O, rany. – Peabody głośno wciągnęła powietrze.

L T

– Nawet nie myśl o puszczeniu pawia.

– Muszę o tym pomyśleć. – Jej partnerka z trudem przełknęła ślinę. – Ale się nie wyrzygam.

Leżał na podłodze. Ręce miał rozrzucone, nogi w kałuży krwi. Głowa znajdowała się kilka metrów dalej; szeroko otwarte oczy były zamglone, rozdziawione usta tworzyły literę O.

– Trzeba powiedzieć, że ofiara straciła głowę, co jest bardzo prawdopodobną

przyczyną

śmierci.

Sam

w

zamkniętym

pokoju

holograficznym, żadnej broni. Ciekawe. No cóż, rozejrzyjmy się. Usłyszała, jak Peabody znów przełknęła ślinę. – Zajmij się grą, sprawdź, co zaprogramował – poleciła. – Chcę mieć wszystkie dyski z kamer ochrony budynku i z tego mieszkania. – Już się robi – powiedziała Peabody, wdzięczna za chwilę wytchnienia. Eve podeszła do zwłok. Zgodnie z procedurą sprawdziła odciski linii papilarnych. 12

– Ustalono, że ofiarą jest Bart Minnock, zamieszkały pod tym adresem, lat dwadzieścia dziewięć. – Wyciągnęła parę mikrogogli. – Z oględzin na miejscu zdarzenia wynika, że głowę odcięto jednym potężnym cięciem. Nie ma śladów piłowania ani rąbania. – Udała, że nie słyszy dyskretnego odgłosu krztuszenia się, dobiegającego z miejsca, gdzie stała Peabody. – Poza tym ofiara ma na lewym przedramieniu ranę ciętą długości piętnastu centymetrów. Oraz kilka stłuczeń, ale żadne z tych obrażeń nie jest śmiertelne. Do potwierdzenia przez lekarza sądowego. Morrisowi bardzo się to spodoba – dodała, po czym wstała, żeby obejrzeć głowę. – Musiał to być niesamowity brzeszczot: duży, ostry jak brzytwa, żeby

R

tak odciąć głowę. I uderzono nim z wielką siłą. Druga rana też mogła być zadana tym samym narzędziem. Coś, jakby częściowo chybiony cios, zadany

L T

w obronie własnej. Pozostałe obrażenia są dość nieistotne. Eve usiadła na piętach tuż obok głowy.

– Nie ma tutaj niczego, co mogłoby spowodować takie rany. Wykluczone, by sam odciął sobie głowę, celowo lub przypadkiem. – Nie mogę włączyć programu – odezwała się Peabody. –Nawet nie mogę wyjąć płyty, nie znając kodu dostępu. Jedyne, co mam, to godzina, o której się zalogowano, i kiedy skończył się program. Był uruchomiony przez zaledwie trzydzieści kilka minut, wyłączył się o siedemnastej jedenaście. – Czyli Minnock przyszedł do domu, niemal od razu udał się na górę i rozpoczął grę. Wszystko wskazuje na to, że grał przez pół godziny. Potrzebni są nam tutaj komputerowcy i technicy kryminalistyki. Chcę, żeby lekarz sądowy pilnie zlecił badanie toksykologiczne. Może ktoś mu czegoś dosypał, sprawił, że sam obszedł zabezpieczenia, w jakiś sposób pominął zapis w rejestrze. Wezwij kogo trzeba, a później przesłuchaj androida. Ja zajmę się przyjaciółką zamordowanego. 13

Eve zastała CeeCee w pokoju na pierwszym poziomie. Ładna blondynka z burzą loków na głowie skuliła się w jednym z przepastnych foteli. Wydawała się nawet drobniejsza niż w rzeczywistości, gdy tak siedziała z podwiniętymi nogami i rękami zaciśniętymi na kolanach. Duże, błyszczące, niebieskie oczy miała zaczerwienione, podpuchnięte i szkliste w wyniku doznanego szoku. Eve skinieniem głowy odprawiła funkcjonariuszkę, a potem przeszła przez pokój i usiadła. – Pani Rove? – Tak. Kazano mi tu zostać. Ktoś zabrał mi łącze. Powinnam kogoś zawiadomić, prawda?

R

– Oddamy pani aparat. Jestem porucznik Dallas. Może opowie mi pani, co się wydarzyło?

L T

– Już opowiedziałam. – CeeCee rozejrzała się niepewnie wkoło. – Tej drugiej policjantce. Myślałam sobie: czy Bart zrobił kawał? Czasami lubi płatać figle. Lubi się zgrywać. Czy się zgrywa?

– Nie. – Eve usiadła w fotelu naprzeciwko kobiety, by ich wzrok był na jednym poziomie. – Miała się pani z nim spotkać wczoraj wieczorem? – Tak, u mnie. O ósmej. Przygotowałam kolację. Mieliśmy zjeść kolację u mnie, bo lubię gotować. Przynajmniej czasami. Ale nie przyszedł. – Co pani zrobiła?

– Czasami się spóźnia. Nie robię z tego wielkiej sprawy. Tak bywa, gdy ktoś jest czymś pochłonięty bez reszty. Mnie też czasem zdarzy się spóźnić. Ale nie przyszedł i nie odbierał telefonu. Zadzwoniłam do niego do biura, a Benny poinformował mnie, że Bart wyszedł po czwartej, by trochę popracować w domu. – Benny? 14

– Benny Leman. Pracuje razem z Bartem, był jeszcze w firmie. Często robią coś do późna. Są pasjonatami. – Czy przyszła pani tu wczoraj, żeby się dowiedzieć, czym jest zajęty Bart? – Nie. Chociaż mało brakowało. Byłam wściekła, ponieważ zadałam sobie wiele trudu. Mam na myśli to, że przygotowałam kolację, kupiłam wino, zapaliłam świece i tak dalej. – Wzięła głęboki oddech. – A on nie przyszedł ani mnie nie uprzedził, że się spóźni. Zdarza mu się zapomnieć o tym i owym, to nic wielkiego, ale zawsze odbiera telefon albo przypomina sobie o spotkaniu,

R

zanim naprawdę zrobi się bardzo późno. Ustawia sobie dzwonki, które mu przypominają p terminach. Ale byłam wściekła, poza tym szalała burza. Uznałam, że nie wyjdę na taką pogodę. Napiłam się wina, zjadłam kolację i

L T

położyłam się spać. Pomyślałam: „Chrzanię to".

Ukryła twarz w dłoniach i cicho zapłakała, kołysząc się w tył i przód. Eve milczała.

– Powiedziałam sobie: „Chrzanię to, do diabła z tobą, Bart", bo przygotowałam wyjątkowo smaczną kolację. A dziś rano byłam naprawdę wściekła, kiedy nie przyszedł ani nie próbował się ze mną skontaktować. Zaczynam pracę o dziesiątej, więc mogłam przyjechać tutaj. Pomyślałam sobie, że to będzie nasza pierwsza wielka kłótnia, bo nie wolno tak traktować drugiego człowieka. Prawda?

– Prawda. Od jak dawna się spotykacie? – Od prawie sześciu miesięcy. – Chodzicie ze sobą od prawie sześciu miesięcy i to by była wasza pierwsza wielka kłótnia? Serio? CeeCee uśmiechnęła się lekko, chociaż z jej oczu leciały łzy. 15

– Od czasu do czasu nieco ponoszą mnie nerwy, ale na Barta nie można długo się gniewać. Jest taki słodki. Tym razem jednak naprawdę mnie zezłościł. Leia mnie wpuściła do środka. – Co za Leia? – Och, jego służąca–android. Zażyczył sobie, by wyglądała jak bohaterka „Gwiezdnych wojen". Z „Powrotu Jedi". – Rozumiem. – Tak czy owak, powiedziała, że Bart jest w sali holograficznej, że się tam zamknął, wyłączył telefony. Zakazał sobie przeszkadzać. Że zgodnie z jej

R

zapisem siedzi tam od wpół do piątej poprzedniego dnia. Zaniepokoiłam się. Pomyślałam, że może źle się poczuł albo zemdlał, i nakłoniłam ją, żeby mnie tam wpuściła.

L T

– Nakłoniła pani androida?

– Po kilku miesiącach znajomości ze mną Bart zaprogramował Leię, by mnie słuchała. Poza tym przekroczył swój limit dwunastu godzin. Otworzyła pokój i... – Zaczęły jej drżeć usta, do oczu znów napłynęły łzy. – Nie mogę uwierzyć w to, co się wydarzyło. W pierwszej chwili pomyślałam, że to prawda, i zaczęłam krzyczeć. Potem uznałam, że to jakiś kawał, że tam leży android, a nie Bart, i znów niemal ogarnęła mnie wściekłość. Ale później zrozumiałam, że to Bart. To przerażające. – Co pani zrobiła?

– Chyba zemdlałam. Ale nie upadłam. Nie wiem. Przez sekundę albo minutę wszystko stało się czarne, zaczęło mi wirować przed oczami. Kiedy odzyskałam przytomność, wybiegłam z pokoju. – Łzy płynęły jej po policzkach, twarz miała czerwoną. – Zbiegłam po schodach. Prawie się przewróciłam, ale udało mi się zbiec na dół. Zadzwoniłam pod dziewięćset jedenaście. Leia kazała mi usiąść i zaparzyła herbatę. Powiedziała, że doszło 16

do wypadku i musimy zaczekać na policję. Przypuszczam, że tak została zaprogramowana. Ale to nie mógł być wypadek. Jak to możliwe, żeby to był wypadek? Chociaż to musi być wypadek. – Czy zna pani kogoś, kto życzył Bartowi śmierci? – Jak ktokolwiek mógłby życzyć Bartowi śmierci? To duży dzieciak. Niezwykle inteligentny duży dzieciak. – Co pani wie o jego krewnych? –Jego rodzice mieszkają w Karolinie Północnej. Kiedy U–Play odniósł sukces, Bart kupił im dom nad morzem, bo zawsze o tym marzyli. O, mój Boże, ktoś musi powiadomić jego rodziców! – Zajmę się tym.

R

– Świetnie. Świetnie. – CeeCee z całych sił zacisnęła powieki. – Dobrze.

L T

Bo chyba bym nie mogła. Nie wiedziałabym, jak to zrobić. Nie mam pojęcia, jak się zachować.

– A co może mi pani powiedzieć o swoich poprzednich chłopakach? Otworzyła oczy.

– O, Boże, nie. Znaczy się, miałam chłopaków, zanim poznałam Barta, ale żaden z nich nie... Nigdy nie zerwałam z nikim w taki sposób, żeby... Zanim związałam się z Bartem, nie spotykałam się z nikim na poważnie. – A w jego firmie? Czy ostatnio musiał kogoś zwolnić albo udzielić komuś nagany?

– Nie wydaje mi się. – Otarła policzki i zmarszczyła czoło. – Nic takiego mi nie mówił, a zrobiłby to. Przynajmniej tak mi się wydaje. Nienawidził konfrontacji, chyba że działo się to podczas gry. Naprawdę wydaje mi się, że powiedziałby, gdyby miał kłopoty z kimś z firmy. Jest szczęśliwym facetem. I uszczęśliwia innych. Jak mogło dojść do czegoś takiego? Naprawdę nic z tego nie rozumiem. A pani? 17

– Jeszcze nie.

* Eve kazała odwieźć CeeCee do domu, a potem przystąpiła do oględzin poszczególnych pomieszczeń w mieszkaniu. Dużo ich, pomyślała, każde urządzone tak, żeby można było w nim wygodnie oddawać się grom. Przepastne fotele, rozłożyste kanapy w ostrych kolorach. Bart nie lubił monotonii. Spis potraw w autokucharzu i zawartość chłodziarek świadczyły, że

R

miał upodobania typowe dla nastolatków: pizza, hamburgery, hot dogi, chipsy, słodycze. Większy wybór napojów gazowanych i bezalkoholowych niż win, piwa i mocnych alkoholi.

L T

Nie znalazła narkotyków i tylko najsłabsze ze wspomagaczy, sprzedawane bez recepty.

Prawie skończyła wstępne przeszukanie sypialni, kiedy weszła Peabody. – Nie natknęłam się na żadne narkotyki – zaczęła Eve.

– Ani erotyczne zabawki, chociaż ma kilka świerszczyków i gier pornograficznych. Większość komputerów w domu zabezpieczona hasłami dostępu, te, które nie są zabezpieczone, służą wyłącznie do gier. Żadnych danych, żadnych urządzeń łączności.

– Android potwierdził, że przyjaciółka ofiary zjawiła się pierwsza na miejscu zbrodni – powiedziała Peabody. – Zamordowany polecił, żeby się wyłączyła na noc, kiedy przyszedł do domu, i rejestr potwierdza, że to zrobiła. Miała ustawione budzenie na dziewiątą, które się uruchomiło, ponieważ zamordowany nie włączył jej wcześniej. Jest trochę upiorna. – Dlaczego? 18

– Nadzwyczaj kompetentna. Poza tym nie przypomina automatu. Na przykład nie jąka się, nie ma tępego spojrzenia, kiedy przetwarza dane. Zdecydowanie należy do czołówki androidów. Wiem, że naprawdę nie czuła smutku, nie była wstrząśnięta, ale takie sprawiała wrażenie. Spytała, czy ktoś się skontaktuje z jego rodzicami. To przykład aktywnego myślenia. Nie w stylu androidów. –

Albo

dowód

starannego

i

przemyślanego

zaprogramowania.

Dowiedzmy się czegoś więcej o U–Play. Tych, którym brak oleju w głowie, nie stać na trójpoziomowe mieszkanie w tej części miasta. Przekonajmy się,

R

kto dostanie forsę i kto jest pierwszy w kolejce do przejęcia firmy. Musimy się dowiedzieć, nad czym Minnock pracował. I kto był równie dobry, jak on. Eve urwała i znów rozejrzała się po pokoju.

L T

– Ktoś się tutaj dostał i niezatrzymany przez androida wszedł do sali holograficznej, nie zostawiając widocznych śladów.

Znała tylko jednego człowieka, który potrafiłby dokonać czegoś takiego – była jego żoną. Może Roarke będzie znał drugiego.

– Najważniejsze teraz to wyciągnąć płytę z komputera w sali holograficznej i ją odtworzyć.

– Komputerowcy już są w drodze, podobnie jak technicy. Jeden z mundurowych ma dyski z ostatnich dwudziestu czterech godzin ze wszystkich kamer ochrony.

– Sprawdź resztę pomieszczeń. Ja poinformuję telefonicznie najbliższą rodzinę. Przekonamy się, co będzie mógł dla nas zrobić wydział przestępstw elektronicznych, a następnie złożymy wizytę w firmie U–Play. Po zawiadomieniu krewnych ofiary Eve zrobiła sobie kilka minut przerwy, żeby się uspokoić. Właśnie zniszczyłam życie dwojgu ludziom, o których istnieniu niespełna godzinę temu nawet nie wiedziałam, pomyślała, 19

siedząc na skraju łóżka Barta Minnocka. Już nigdy nie będą naprawdę tacy sami, jak wcześniej i nic nie będzie dla nich takie, jak do tej pory. A wszystko to za sprawą morderstwa. Jednych pozbawiało życia, innym niszczyło życie lub na zawsze je odmieniało. Dlaczego więc ktoś chciał odebrać życie Bartowi Minnockowi albo komu tak na tym zależało? I czemu wybrał taki, a nie inny sposób uśmiercenia go? Pieniądze. Zazdrość. Zemsta. Tajemnica. Pasja. Wszystko wskazywało na to, że denat miał pieniądze, pomyślała Eve, i przeprowadziła szybkie, standardowe sprawdzenie stanu jego finansów.

R

Zgadza się, miał pieniądze, a U–Play był prężną, młodą firmą. W pierwszym odruchu Eve chciała uwierzyć CeeCee na słowo. Żadnych zazdrosnych dawnych kochanków. Ale pieniądze często wywołują zazdrość. Żądzą zemsty

L T

mógł zapłonąć konkurent lub pracownik, który poczuł się oszukany lub niedoceniony. Każdy miał jakieś tajemnice. Pasja? Gry z całą pewnością były pasją ofiary.

Metoda... Morderstwo podczas gry. Nieco poetyczne na swego rodzaju chory sposób. Pozbawienie głowy. Jeśli uciąć głowę, pozbawić mózgu, człowiek nie może żyć. Z tego, co naprędce zdołała ustalić, Minnock był mózgiem U–Play. Czy firma padnie, kiedy go zabraknie? Czy też ktoś tylko czeka, by zająć jego miejsce?

Pomijając wszystko, posłużono się metodą śmiałą, zdecydowaną, skomplikowaną.

Z

całą

pewnością

są

łatwiejsze

sposoby zabijania

niewygodnych osób. Bardzo możliwe, że morderca równie poważnie i z równym oddaniem oddawał się grom, co jego ofiara.

20

Rozdział 2 Eve usłyszała McNaba, zanim go zobaczyła. Gdyby był nastolatką, a nie dorosłym mężczyzną, nazwałaby odgłos, który wydał, piskiem. – Ja cię kręcę! Tu jest odlotowo do kwadratu! – Uspokój się, chłopcze. To miejsce przestępstwa – zganił go Feeney, ale w jego głosie usłyszała nutę podniecenia. Pomyślała sobie, że kapitan z wydziału przestępstw elektronicznych, a jej dawny partner nie jest dorosłym mężczyzną, tylko zdziwaczałym dziadkiem.

R

Albo może wszyscy maniacy komputerowi cale życie pozostają dziećmi. – Ktoś powinien coś powiedzieć. Na przykład pomodlić się. Wzięli ze sobą Callendar. Eve pokręciła głową, słysząc cicho odmawiane

L T

słowa modlitwy. Może spodziewała się po niej czegoś więcej, bo Callendar była kobietą.

Podeszła do schodów i spojrzała na całą trójkę. Zobaczyła rudosiwego Feeneya, jaskrawopomarańczowe spodnie McNaba, od których aż bolały oczy, i słoneczko na koszuli Callendar. –

Kiedy

skończycie

z

tymi

„achami"

i

„ochami",

może

pofatygowalibyście się na górę. Musimy rozwiązać zagadkę morderstwa, które tutaj popełniono.

Feeney uniósł wzrok i Eve przekonała się, że miała rację: jego zwykle osowiała twarz była zaróżowiona z podniecenia. McNab tylko wyszczerzył zęby w uśmiechu, stał podrygując, więc jego błyszczący, jasny kucyk podskakiwał. Przynajmniej Callendar miała dość przyzwoitości, by zrobić lekko zmieszaną minę, i wzruszyła ramionami. – To miejsce to katedra dla wszystkich miłośników gier komputerowych! – zawołał McNab. 21

– Jestem pewna, że nieboszczyk na górze byłby zachwycony twoją pochlebną opinią. Zapraszam do sali holograficznej na trzeciej kondygnacji. Sama też tam poszła. Przystanęła na chwilę w drzwiach, kiedy zobaczyła, że główny lekarz sądowy Morris nie przysłał któregoś ze swoich pracowników, tylko zjawił się osobiście. Prezentował się jak zawsze nienagannie. W swoim eleganckim, czarnym garniturze tylko dlatego nie wyglądał, jakby wybierał się na pogrzeb, że w długi warkoczyk wplótł srebrzysty sznureczek i włożył krawat w subtelny wzorek. Ostatnio częściej ubierał się na czarno; Eve przypuszczała, że wciąż nosił żałobę po swojej zamordowanej ukochanej.

R

Wiedziała, że z powodu tej straty jego życie już nigdy nie będzie takie, jak kiedyś.

L T

Musiał wyczuć jej obecność, bo odezwał się, nie przerywając oględzin zwłok.

– Czegoś takiego nie ogląda się co dzień, nawet, jeśli się jest policjantem. – Powiedziałam to samo.

Podniósł oczy i jego egzotyczne rysy nieco złagodniały, kiedy się uśmiechnął.

– Ale ludzie często tracą głowy przez morderstwo. Kiedy przyszło zgłoszenie, postanowiłem na własne oczy to zobaczyć na miejscu zbrodni. – Skinął na odciętą głowę. – Ślady krwi świadczą, że ta jego część rozstała się z resztą ciała w sposób gwałtowny, spadła z głośnym plaśnięciem... – Czy to określenie medyczne? – Jak najbardziej. Plasnęła i się potoczyła. Zrządzeniem losu wylądowała zwrócona twarzą w stronę drzwi. Wygląda na to, jakby biedak zmarł, nim się zorientował, że jego głowa dostała skrzydeł, ale dokładnie go zbadamy i spróbujemy ustalić, co się wydarzyło. 22

– Trzeba sporej siły, by tak czysto uciąć głowę. I cholernie ostrej klingi. – Zgadzam się. – Przyjaciółka denata ma niespełna metr sześćdziesiąt, waży w ubraniu jakieś pięćdziesiąt kilogramów. Nie dałaby rady. Co innego android. – Całkiem możliwe, jeśli zmieniono mu oprogramowanie. – Nie natknęłam się na nic, co by świadczyło, że denat postanowił z sobą skończyć, ale uwzględniając okoliczności, logiczne byłoby założenie, że chciał opuścić ten ziemski padół, i to w sposób efektowny. Zaprogramował więc odpowiednio androida. Automat wykonuje zadanie, pozbywa się narzędzia

R

zbrodni, ponownie blokuje zamki. Wygląda to na kompletną bzdurę, ale zawsze to jakiś trop.

– Ludzie często robią rzeczy niepojęte. Dlatego są tacy fascynujący. Brał udział w jakiejś grze?

L T

– Wszystko na to wskazuje. Płyta, z której korzystał, jest zabezpieczona, nadal tkwi w komputerze. – Wskazała konsolę. – Ludzie z wydziału przestępstw elektronicznych już tu są. Może android też z nim grał i coś poszło nie tak. –Ale pokręciła głową i wcisnęła ręce do kieszeni. – To nie tłumaczyłoby, dlaczego android sam się przeprogramował. Zdaniem Peabody to ostatni cud techniki, jednak androidy potrzebują operatora–człowieka do zmiany programu.

– O ile wiem, tak, chociaż niezbyt się znam na tych sprawach. Generalnie uważam, że androidy, naśladujące ludzi, przyprawiają o gęsią skórkę i budzą litość. – Tak jest! – Eve wyciągnęła rękę z kieszeni i wycelowała w niego palec. – Ni mniej, ni więcej ! – A ponieważ nie postępują w sposób niepojęty, o ile człowiek–operator tak ich nie zaprogramuje, nie są takie fascynujące. – Morris się wyprostował i 23

wzruszył ramionami. – Powinnaś zapytać swojego konsultanta–rzeczoznawcę. Uważam, że wie na ten temat wszystko. – Przekonam się, co mi powiedzą maniacy komputerowi z policji, zanim pójdę do Roarke'a. –Ho, ho! Odwróciła się i zobaczyła, jak wspomniani maniacy wchodzą do pomieszczenia. – Ho, ho do kwadratu – powtórzył McNab. – To niepowetowana strata. Bart Minnock, młody geniusz. – Zawsze uważałam, że bije innych na głowę. – Callendar się skrzywiła. – Przepraszam.

R

– To nieuniknione. To działka Morrisa. – Eve wskazała palcem Minnocka w dwóch kawałkach. – A to wasza. – Wskazała konsolę. – Wygląda na to, że

L T

zamordowany przyszedł tu, żeby pograć, a może przetestować nowy program. W środku wciąż jest to, co tam włożył. Płyta została zabezpieczona hasłem. Wyciągnijcie ją, nie uszkadzając ani płyty, ani komputera. Weźcie pod lupę zabezpieczenia w drzwiach tego pokoju i wejściowych. Z rejestru wynika, że nikt tu nie wchodził ani stąd nie wychodził, odkąd zamordowany się tutaj zamknął. Ale ponieważ nie mógł sam sobie uciąć głowy, rejestr kłamie. Będę z Peabody w terenie. Ponieważ wszyscy tutaj mają głowy na karku... Widzisz? Nieuniknione. Spodziewam się czegoś konkretnego, kiedy wrócimy do komendy. Zostawiła ich i odszukała swoją partnerkę. – Mundurowi przepytali sąsiadów – poinformowała ją Peabody, gdy ruszyły do wyjścia. – Jego mieszkanie zajmuje trzy ostatnie piętra budynku, niczego więc się nie dowiedzieliśmy. Portier, który pracował wczoraj wieczorem, stawił się na nasze wezwanie. Potwierdził godzinę powrotu 24

Minnocka do domu i przysięga, że nikt go nie odwiedzał ani nie wchodził do jego mieszkania do dzisiejszego ranka, kiedy zjawiła się jego przyjaciółka. – Mądry maniak komputerowy zatrudnia i zna innych mądrych maniaków komputerowych. Przekonajmy się, kto nie darzył sympatią poczciwego Barta. * Firma U–Play mieściła się w dawnym magazynie. W powietrzu aż huczało od pracy i czegoś, co Eve odebrała jako maniakalną aktywność. Z niezliczonych komputerów i monitorów, otwartych laboratoriów i gabinetów

R

dolatywały odgłosy kraks samochodowych, gwiezdnych wojen, szalonego śmiechu, gróźb i okrzyków zwycięstwa.

Małe światy, skomplikowane krainy jak ze snu, niekończąca się

L T

rywalizacja, pomyślała Eve. Jak można nad tym zapanować?

Pracownicy, niektórzy wyglądający tak młodo, jakby dopiero od niedawna mieli prawo kupować piwo, ubrani niezwykle kolorowo albo w porozciąganych bluzach i workowatych spodniach, krążyli między czterema kondygnacjami. Eve miała wrażenie, że wszyscy naraz mówią w swoim niezrozumiałym informatycznym żargonie, gadają przez komórki, wykrzykują coś do zestawów ze słuchawkami i grają na inteligentnych komputerach, siorbiąc najrozmaitsze napoje z butelek. Eve

skojarzyło

się

to

z

pracownikami

wydziału

przestępstw

elektronicznych będących pod wpływem zeusa. – To świat maniaków komputerowych – powiedziała Peabody. – Albo galaktyka fanatyków komputerowych. Nie mogę się zdecydować, bo pełno tu maniaków i fanatyków.

25

– To świat maniaków komputerowych w galaktyce fanatyków komputerowych. Jak mogą słyszeć swoje myśli? Dlaczego nie zamykają drzwi? – Ponieważ mieszkam z maniakiem o cechach fanatyka mogę ci powiedzieć, że są pewni, iż swoją doskonałą formę zawdzięczają hałasowi, ruchowi i chaosowi. To wszystko sprawia, że mają wyostrzone zmysły. – Dziwię się, że czaszki im nie eksplodują. – Eve przyglądała się, jak ludzie wjeżdżają i zjeżdżają starymi windami towarowymi o przeszklonych ścianach albo wbiegają po stalowych schodach i z nich zbiegają. Mieli na

R

nogach niezgrabne buty na aerodynamicznych podeszwach albo tenisówki. Niektórzy siedzieli w odchylanych fotelach i na kanapach, grając bez przerwy. Ci mieli szklany wzrok maratończyków.

L T

Eve złapała młodą kobietę w czymś, co wyglądało jak dwa kombinezony pochlapane farbą przez szalonego trzylatka. – Kto jest tu szefem?

Kobieta z licznymi kolczykami w uszach, nosie i na brwiach zamrugała powiekami. – Czego?

– Tego. – Eve podniosła rękę, wskazując cały ten dom wariatów. – Och. Bart. Ale jeszcze go nie ma. Przypuszczam. – A kto jest następny w hierarchii ważności? – Hm. – Spróbujmy tak. – Eve wyciągnęła odznakę. – O, rany. Działamy jak najbardziej legalnie i w ogóle. Jeśli chcecie porozmawiać o licencjach i tak dalej, to najlepiej się na tym znają Cill, Benny i Var. – Gdzie mogę znaleźć Cill, Benny'ego lub Vara? 26

– Hm. – Wskazała na górę. – Prawdopodobnie na trzecim piętrze. – Obróciła się w miejscu, patrząc w górę. – Benny jest na trzecim piętrze. To ten drągal z rudymi dredami. Jestem zajęta, więc... cześć. Eve oceniła, że Benny Leman ma ponad dwa metry wzrostu, a waży z dziewięćdziesiąt kilogramów. Był chudy jak szczapa, skórę miał czarną i błyszczącą jak heban, a na głowie ognistorude dredy. Zanim dotarły na trzecie piętro, od hałasu mało nie popękały jej bębenki w uszach, a oczy ją bolały od kolorów i obrazów. Doszła do wniosku, że U– Play to w rzeczywistości siódmy krąg piekieł.

R

Zastały Benny'ego, jak podrygiwał na fotelu w sposób typowy dla maniaków komputerowych. Wykrzykiwał jakieś niezrozumiałe terminy do zestawu słuchawkowego, jedną ręką wstukiwał coś na palmtopie, a palcami

L T

drugiej wodził po ekranie projekcyjnym.

Mimo to udało mu się błysnąć do nich olśniewająco białymi zębami, kiedy rzucił im uśmiech, unosząc rękę do góry w geście, oznaczającym „jedna chwilka". Z ciągu wymawianych przez niego słów udało jej się wyłowić „nano", „macierze", „terabajty" i „CGI".

Zadzwoniło łącze na jego blacie roboczym, a po chwili zawtórowało mu drugie, kieszonkowe. Ktoś stanął na progu, uniósł kciuk jednej dłoni, a drugą wykonał ruch do przodu i do tyłu. Benny odpowiedział mu skinieniem głowy, wzruszeniem ramion i szuraniem nogami. To najwyraźniej zadowoliło jego „rozmówcę", bo gdzieś pognał. – Przepraszam – powiedział Benny przyjemnym głosem z leciuteńkim akcentem mieszkańca wyspy. Nie zwracając uwagi na dzwoniące łącza, znów rzucił im uśmiech. – Dziś rano jesteśmy trochę zajęci. Jeśli przyszły panie przeprowadzić wywiad, proszę zwrócić się do Cill. Mogę... 27

– Panie Leman. – Eve pokazała mu odznakę. – Jestem porucznik Dallas z nowojorskiej policji. A to moja partnerka, detektyw Peabody. – O, kurczę. – Chociaż nadal się uśmiechał, zrobił zdziwioną minę. – Czy ktoś ma kłopoty w związku z czymś? – Można tak powiedzieć. – Dała znak Peabody, żeby zamknęła drzwi. Były szklane, tak jak ściany, ale przynajmniej nieco tłumiły hałas. – Czy mógłby pan wyłączyć ten ekran? – Tak jest. Czy ja mam kłopoty w związku z czymś? O, cholera, czyżby Mongo dorwał się do łącza? Wczoraj wieczorem nie wróciłem do domu, ale mój android powinien go pilnować. Byłem... – Kto to jest Mongo?

R

– Moja papuga. Dobre z niej ptaszysko, ale lubi plątać figle, kiedy dorwie się do telefonu.

L T

– Nie chodzi o pańską papugę. Chodzi o Barta Minnocka. – O Barta? Bart ma kłopoty? To wyjaśnia, dlaczego nie mogę się z nim skontaktować. Ale Bart nie zrobiłby niczego, co jest sprzeczne z prawem. Czy potrzebuje adwokata? Czy powinienem... – Na jego twarzy pojawiło się jeszcze większe zdziwienie i pierwsze oznaki niepokoju. – Czy coś mu się stało? Miał wypadek?

– Z przykrością zawiadamiam pana, że pan Minnock został wczoraj zamordowany.

– Wolne żarty! – Niepokój zastąpiła złość. – Był tu wczoraj. To nie jest śmieszne. Bart wie, że lubię kawały, jak wszyscy, ale to wcale nie jest śmieszne. – Nie żartujemy, panie Leman – odezwała się łagodnie Peabody. – Wczoraj po południu ktoś zabił pana Minnocka w jego własnym mieszkaniu. 28

– Nie! – zaprzeczył gwałtownie Benny, a w ciemnych, głęboko osadzonych oczach zabłysły łzy. Cofnął się o krok i usiadł na podłodze. – Nie. Nie Bart. Nie. Eve ukucnęła. – Bardzo mi przykro z powodu pańskiej straty, rozumiem, jaki to wstrząs, ale musimy panu zadać kilka pytań. – W jego własnym mieszkaniu? Przecież ma alarm. Dobry alarm. Jest zbyt ufny. Czy wpuścił kogoś do środka? Nie rozumiem. – Spojrzał na nią błagalnie, łzy płynęły mu po policzkach. – Jest pani pewna? Jest pani całkowicie pewna?

R

– Tak. Czy zna pan kogoś, kto chciałby jego śmierci?

– Nie. – Benny pokręcił głową. – Nie Barta. Jak... Jak zginął?

L T

Jeszcze nie chciała mu zdradzać szczegółów.

– Kiedy ostatni raz go pan widział albo z nim rozmawiał? – Wyszedł wczoraj wcześniej. Nie jestem pewien. Może koło czwartej. Umówił się z CeeCee. Swoją dziewczyną. I chciał trochę popracować w domu. Był naprawdę szczęśliwy. – Złapał Eve za rękę. – A CeeCee? Coś jej się stało? – Nie, wszystko z nią w porządku. Nie było jej tam. Benny zamknął oczy. – Tak, racja. Wybierał się do niej na kolację. – Potarł policzki i ukrył twarz w dłoniach. – Nie wiem, co robić.

– Czy miał jakieś kłopoty z firmą, z pracownikami? – Nie. Nie. Wszystko idzie dobrze. Naprawdę dobrze. Wszyscy są zadowoleni. Bart kieruje firmą, której wszyscy pracownicy są szczęśliwi. – A konkurencja? – Właściwie nikt nam nie zagraża. Niektórzy próbują się włamać albo umieścić tu szpiega. Tak to już jest w tej branży. To jak jeszcze jedna gra. Bart 29

jest ostrożny. Wszyscy jesteśmy ostrożni. Mamy dobrą ochronę. Regularnie wszystko sprawdzamy i zmieniamy kody dostępu. Otworzyły się drzwi. Eve obejrzała się i zobaczyła olśniewającą Azjatkę o czarnych, związanych na karku włosach, sięgających do pasa. W ładnej twarzy błyszczały kocie, zielone oczy. – Bens, co u diabła? Jestem zawalona robotą, a ty... Co się stało? – Podbiegła i przypadła do niego. – O co chodzi? –O Barta, Cilly. Bart nie żyje. – Och, nie wygłupiaj się. – Klepnęła go w ramię i zaczęła się podnosić, ale złapał ją za rękę. – Cilly, to prawda. Te panie są z policji.

R

– Co ty wygadujesz? – Kobieta płynnie się wyprostowała. – Chciałabym zobaczyć odznaki pań.

L T

Złapała odznakę Eve i wyciągnęła z kieszeni miniskaner. – Dobra, może jest prawdziwa, ale... – Urwała i ręka jej lekko drgnęła, kiedy utkwiła wzrok w nazwisku na odznace, a później spojrzała na twarz Eve. – Dallas – szepnęła. –Policjantka Roarke'a!

– Jestem policjantką nowojorską – poprawiła ją Eve i odebrała swoją odznakę.

– Policjantka Roarke'a nie robi głupich kawałów. – Cill przyklękła i mocno objęła Benny'ego. – Co się stało Bartowi? O, Boże, cholera, co się stało Bartowi? – Czy można tu gdzieś porozmawiać bez świadków, niekoniecznie siedząc na podłodze? – spytała Eve. – Ach. – Cill przesunęła ręką po twarzy. – W pokoju socjalnym. Piętro wyżej. Mogę polecić, żeby wszyscy stamtąd wyszli. Ale musimy poprosić Vara. Musimy razem tego wysłuchać, nim... nim powiemy innym. – Odwróciła 30

się i dotknęła czołem czoła Benny'ego. – Każę ludziom wyjść z pokoju socjalnego i wezwę Vara. Dajcie mi minutkę. Benny panie zaprowadzi. – Odchyliła się i wzięła głęboki oddech, a potem ponownie spojrzała Eve w oczy. – Wiem, że zajmuje się pani zabójstwami, a to oznacza, że Barta... Czy bardzo cierpiał? Proszę mi powiedzieć, czy bardzo cierpiał. – Przypuszczam, że to była bardzo szybka śmierć. – Dobra. Dobra. Zaprowadzisz panie na górę, Bens, i nikomu ani słówka, póki się nie dowiemy, co się wydarzyło. –Na chwilę ujęła jego twarz w obie dłonie. – Trzymaj się. Wstała i wybiegła z pokoju.

R

– Jaką funkcję pan tu pełni, Benny? – zapytała Eve. –Pan, Cill, Var. Jaka jest hierarchia?

L T

– Och, na papierze jesteśmy wiceprezesami. Ale Cill jest od załatwiania różnych spraw, ja od wysłuchiwania ludzi, a Var od burzy mózgów. Wszyscy wiedzą, że mogą zwrócić się do kogoś z nas... Albo do Barta, jeśli mają jakiś pomysł albo problem.

– A jaki był nieoficjalny tytuł Barta?

– Wielki Łebski Szef. – Uśmiechnął się lekko. – Zawsze jest najmądrzejszą osobą w pokoju. Chyba powinienem zaprowadzić panie na górę. Kiedy weszły do pokoju socjalnego, ekrany ścienne były czarne, komputery wyłączone, krzesła puste. Cill stała i gapiła się na jeden z kilku automatów. Można było w nich kupić wyszukane rodzaje kawy, chyba wszystkie dostępne na ziemi napoje chłodzące i bogaty asortyment przegryzek. Eve przypuszczała, że autokucharze tutaj są równie doskonałe, jak komputery w mieszkaniu Barta, i miała wielką chętkę na pizzę. – Myślałam, że wezmę napój energetyczny, bo zawsze mam na niego ochotę – mruknęła Cill. – Ale nie. – Odwróciła się. – Var już tu idzie. Nie 31

powiedziałam mu, dlaczego go tu poprosiłam. Pomyślałam... Tak czy owak, życzą sobie panie czegoś? Mogę posłużyć się swoją kartą. – Nie, dziękujemy – powiedziała Eve. – Usiądź, Benny. – Cill przeciągnęła kartę przez czytnik i wybrała butelkę wody. Wręczyła ją Benny'emu. – Napij się trochę. Opiekuje się nim, pomyślała Eve. Nie jak kochanka, tylko jak troskliwa siostra. Cill znów podeszła do automatu i zamówiła kawę. – To dla Vara – wyjaśniła. – Z pewnością będzie chciał się napić kawy.

R

Wszedł raźnym krokiem, krępy trzydziestolatek w spodniach z licznymi kieszeniami, tak lubianych przez McNaba, ale w miłym dla oczu kolorze khaki. Natomiast znoszone tenisówki były w identycznym, jaskrawoczerwonym kolo-

L T

rze, co jego koszula. Miał krótko ostrzyżone, brązowe włosy i sympatyczną, chociaż niezbyt urodziwą twarz.

– Jezu, Cill, powiedziałem ci, że jestem dziś zawalony robotą. Nie mogę sobie pozwolić na żadne przerwy. A ponieważ Bart jeszcze nie raczył się pojawić, minie trochę czasu, zanim się uwinę z najpilniejszymi sprawami. – Var. – Cill podała mu kawę. – Usiądź.

– Nie mam czasu. Serio. Więc się streszczaj i... – Dopiero teraz dostrzegł Eve i Peabody. – Przepraszam. – Uśmiechnął się i jego twarz stała się jeszcze sympatyczniejsza. – Nie wiedziałem, że mamy gości. Czy panie są reporterkami z „Gameland"? Spodziewałem się kogoś od was dopiero po południu. Zdążyłbym się do tego czasu trochę obrobić. Przynajmniej mam taką nadzieję. – To jest porucznik Dallas i... – Detektyw Peabody. 32

– Tak. – Cill wzięła głęboki oddech, a potem zamknęła szklane drzwi. – Są tutaj w związku z Bartem. – Z Bartem? – Wybuchnął śmiechem. – Co takiego zrobił? Upił się i spacerował środkiem jezdni? Mamy wpłacić kaucję? – Usiądź, Var – powiedziała cicho Cill. – Dlaczego? Co się stało? – Nagle spoważniał. – O, cholera, niech to diabli, napadli na niego? Coś mu się stało? Nic mu nie jest? – Jesteśmy z wydziału zabójstw – wyjaśniła Eve. – Bart Minnock został zamordowany.

R

Kubek wypadł mu z ręki, kawa wylała się na jaskrawo–czerwone buty. – Jak to? Co to ma znaczyć?

– Usiądź, Var. – Cill pociągnęła go na kanapę obok siebie. – Usiądź,

L T

proszę. Później to sprzątniemy.

– Ale to jakaś piramidalna bzdura. Bart nie mógł... Kiedy? Jak? – Wczoraj między czwartą trzydzieści a piątą po południu, w swoim mieszkaniu kilka przecznic stąd. CeeCee Rove znalazła go dziś rano w sali holograficznej. Z uciętą głową.

Benny wydał zduszony okrzyk, potem zapadła kompletna cisza. Cill zbladła jak ściana. Zamachała ręką, a Var ją ścisnął. – Ktoś uciął mu głowę? – Zaczęła dygotać, Benny otoczył ją ramieniem, i cała trójka siedziała na kanapie, tworząc jedność. – Ktoś uciął Bartowi głowę? – Zgadza się. Wygląda na to, że w chwili, gdy został zaatakowany, był w pomieszczeniu holograficznym. Wcześniej zaprogramował grę z płyty. Ludzie z wydziału przestępstw elektronicznych próbują ją wyjąć z konsoli. Muszę ustalić, co państwo robili wczoraj między trzecią a szóstą.

33

– Byliśmy tutaj – powiedziała cicho Cill. – Wszyscy tutaj pracowaliśmy. Ja wyszłam tuż przed szóstą. O szóstej mam zajęcia z jogi. Niedaleko stąd, w Blossom. Kiedy wychodziłam, Benny i Var jeszcze tu byli. – Siedziałem w pracy chyba do wpół do siódmej. – Var odchrząknął. – A potem poszedłem do domu. Moja grupa zajmowała się pewną wirtualną grą Watażka, graliśmy od siódmej do dziesiątej. Benny był w biurze, kiedy wychodziłem, i kiedy dziś rano tu przyszedłem o wpół do dziewiątej. – Pracowałem do późna i przespałem się w gabinecie. Kilka osób zostało do siódmej czy ósmej. Nie pamiętam, ale możemy to sprawdzić w rejestrze.

R

Zamknąłem firmę i pracowałem do pierwszej, po czym padłem. Nikt z nas nie skrzywdziłby Barta. Jesteśmy jak rodzina. Jak jedna duża rodzina. – Muszą się o tym dowiedzieć. – Cill na chwilę położyła głowę na jego ramieniu. – To jak jeden z etapów gry. Trzeba pokonać kolejne, żeby przejść na

L T

wyższy poziom. Jeśli Bart wpuścił kogoś do swojej sali holograficznej, musiał mu ufać albo...

– Albo? – podchwyciła Eve.

– Chciał się przed nim popisać. – Varowi załamał się głos. Znów odchrząknął.

– Czym mógłby się popisać? Nad czym pracował, dlaczego chciał to zabrać do domu, pograć w to, pochwalić się?

– Pracujemy nad kilkoma projektami – odrzekł Var. –Część jest już gotowa do produkcji, inne jeszcze dopracowujemy. Bart często zabierał do domu wersje robocze, żeby podczas gry wynajdywać błędy i usterki, szukać sposobów jej udoskonalenia. Wszyscy to robimy. – W takim razie musiał to wpisać do rejestru? – Przynajmniej powinien. – Var gapił się oszołomiony. –Och, mogę to sprawdzić. Pójdę sprawdzić. 34

– Pójdę z panem, Peabody – powiedziała Eve, skinąwszy głową, po czym wyszła z Varem, zostawiając swoją partnerkę, by kontynuowała przesłuchanie. * Zjechali jedną z wind; Var ruchem ręki odsuwał ludzi. Z jego kieszeni dobiegały dzwonki, sygnały i bipnięcia. Widziała, jak odruchowo sięgał po aparat i zaraz rezygnował. – Zorientują się, że coś się wydarzyło, że coś jest nie tak – wyjaśnił Eve. – Co im powiemy? Nie wiem, co im powiedzieć. – Musimy przesłuchać wszystkich pracowników. Ilu ich jest?

R

– Na miejscu? Koło siedemdziesięciu. Zatrudniamy też dwadzieścia kilka osób na terenie całego kraju. Zajmują się sprzedażą, testowaniem produktów i tym

podobnymi

sprawami.

–

Zaprosił

L T

ją

gestem

do

gabinetu,

przypominającego mostek kapitański statku kosmicznego.

– To królestwo Barta. Replika Centrum Informacji Bojowej na Galactice. Bartowi najlepiej się pracuje... pracowało, kiedy jednocześnie mógł się dobrze bawić.

– Rozumiem. Musimy przejrzeć jego rzeczy, zabrać komputery i telefony.

– Nie powinna pani mieć nakazu czy czegoś w tym rodzaju? Eve rzuciła mu chłodne spojrzenie.

– Chce pan, żebym się o niego postarała? – Nie. Przepraszam. – Przesunął ręką po włosach, które sterczały w kępkach. – Nie. Ja tylko... To jego rzeczy. To wszystko jego rzeczy. Cokolwiek stąd zabierał, zapisywał na tym komputerze. To spis inwentarza. Cała nasza czwórka ma takie samo hasło, więc możemy sprawdzać, co jest poza firmą. Każde z nas ma też drugie, własne hasło do swojego komputera. Więc nie mamy dostępu do prywatnych plików pozostałych osób z naszej czwórki. 35

– Rozumiem. Ręcznie wstukał hasło, stojąc tyłem do Eve. – Var – powiedział i przytknął swoją kartę w celu weryfikacji. – Var został pozytywnie zweryfikowany – poinformował komputer. – Pokazać, co wpisał Bart w celu wyniesienia z terenu firmy dwudziestego trzeciego czerwca. – Może w ciągu ostatniego tygodnia – poprosiła Eve. – Och. Zmieniam dyspozycję. Między siedemnastym a dwudziestym trzecim czerwca. – Jedną chwileczkę. Jak się masz, Var? – Bywało lepiej.

R

– Przykro mi to słyszeć. Oto lista, o którą prosiłeś. Jeszcze coś?

L T

– W tej chwili nie, dziękuję. Wczoraj nic nie wpisał. –Wskazał monitor. – W ostatnim tygodniu wynosił parę projektów, nad którymi pracujemy, ale wszystkie zwrócił. Wczoraj niczego nie zabrał.

– Wezmę kopię tego wykazu i kopie programów, które zabierał do domu w tym tygodniu.

– O rany. Jezu, nie mogę. Naprawdę nie mogę tak po prostu dać pani kopii programów, nad którymi pracujemy. –Na jego twarzy najpierw pojawił się szok, potem ból, w końcu niepokój. – To tajemnica. Nikomu poza naszą czwórką nie wolno niczego wynosić z terenu firmy. Benny nie robi tego do czasu, kiedy jesteśmy prawie gotowi z projektem. Dlatego często przesiaduje tu całe noce. Denerwuje się, kiedy musi zabrać z budynku coś, co jeszcze nie jest gotowe. – Postaram się o nakaz. – O, rany. Nie wiem, co robić. Nie jestem w stanie myśleć logicznie. – Łzy napłynęły mu do oczu. Odwrócił się. – Muszę chronić firmę, ale nie chcę 36

postąpić niewłaściwie. Nawet nie wiem, czy mogę powiedzieć „tak" czy „nie". Musimy to przegłosować. Nasza trójka. Trzeba to przeanalizować. Czy może nam pani pozwolić chwilę się nad tym zastanowić? – Dam wam trochę czasu. Od jak dawna zna pan Barta? – Od czasów studenckich. Już znał Cill i Benny'ego. Byli razem w podstawówce, a potem cała nasza czwórka... Proszę spojrzeć na znak graficzny firmy. – Wskazał logo U–Play na monitorze. – Wymyślił wiele fajniejszych, naprawdę oryginalnych, ale wybrał ten. W kształcie czworokąta. Powiedział, że ten czworokąt to my, bo dzięki naszej czwórce to wszystko stało się

R

możliwe. Czy mogę panią przeprosić na minutkę? Błagam. Muszę... Wyjść na chwilę. – Proszę bardzo.

Kiedy wypadł z gabinetu, zabrzęczało łącze Eve. – Dallas.

L T

–Mam dwie wiadomości: dobrą i złą – powiedział Feeney. – Najpierw chcę usłyszeć tę dobrą. To okropny ranek.

– Udało nam się wydobyć z komputera kilka szczegółów o programie. Gra nazywa się Fantastical, opatrzona jest symbolem WR12 – dwunasta wersja robocza. Prawa autorskie do niej należą do U–Play, ostatnie poprawki wprowadzono dwa dni temu.

– Grał w nią sam czy z kimś?

– Konsola nastawiona jest na jednego gracza, ale tu zaczyna się zła wiadomość. Nic nie można stwierdzić na podstawie płyty. Nie można ustalić, co to takiego ta Fantastical, bo płyta uległa samozniszczeniu, kiedy pokonaliśmy ostatnie zabezpieczenie. – Cholera. 37

– Sfajczyła się kompletnie. Może uda nam się coś z niej wydobyć, jeśli zdarzy się cud. Ale muszą mieć jej kopię. Wykluczone, żeby to był jedyny egzemplarz. – Zapytam ich. Będę potrzebowała ludzi do zabrania sprzętu elektronicznego, należącego do zamordowanego. Postarajcie się go nie zniszczyć. – To zabolało, dziecino. – Cóż, niech to będzie kiepski dzień również dla ciebie – odrzekła Eve, rozłączyła się, a następnie skontaktowała z Peabody. – Przyjdź do gabinetu

R

ofiary, rozpocznij wstępne przeszukanie pomieszczenia i nie wpuszczaj tam nikogo.

– W porządku. Mam zeznania tych dwojga, porozmawiam z ostatnim z

L T

trójki. Czy dziś przesłuchamy pozostałych pracowników?

– Lepiej tego nie odkładać na później. Póki nie sprawdzimy ich danych, ograniczymy się do wypytania, co robili w czasie, kiedy popełniono morderstwo.

– To ponad siedemdziesiąt osób, Dallas. Eve westchnęła. – Skontaktuj się z Feeneyem. Niech przyjedzie tu z McNabem i Callendar. Przynajmniej mówią ich językiem.

– Zrozumiałam. McNab posika się ze szczęścia, kiedy się tu znajdzie. – To dopiero będzie zabawne, no nie? Przyjdź tutaj, ja jadę tam. – Eve się rozłączyła. Nie spieszyła się, idąc na górę. Przekonała się, że Var miał rację – ludzie już zauważyli, że coś się wydarzyło, że coś jest nie tak. Odwracali głowy w jej stronę, szeptali za jej plecami. Wyczuwało się niepokój i leciutkie podniecenie.

38

– Co się dzieje, co takiego zrobili? Czy mamy kłopoty? Dostrzegła Vara, idącego z naprzeciwka, kompletnie załamanego. Szepty przemieniły się w szemranie. Wpuściła go przodem i zamknęła za sobą drzwi. – Co to takiego Fantastical? Na jej pytanie odpowiedziało milczenie.

L T

R 39

Rozdział 3 – Wystąpię o nakaz. – Eve przesuwała wzrok z jednego na drugie, szukając

słabego

ogniwa.

–

A

pracownicy

wydziału

przestępstw

elektronicznych sprawdzą każdy bajt we wszystkich plikach. Na ten okres każę zamknąć firmę. A może im to zająć kilka tygodni. – Nie może pani kazać zamknąć firmy – zaprotestował Benny. – Zatrudniamy ponad siedemdziesiąt osób na miejscu, a dochodzą ci, którzy pracują w domu. To dla nich podstawowe źródło dochodu. Poza tym są jeszcze

R

dystrybutorzy, księgowość. Wszystkie działy pomocnicze.

– Tak, będzie to oznaczać spore straty. Ale teraz najważniejsze jest śledztwo w sprawie zabójstwa.

L T

– Ludzie mają rachunki do zapłacenia, rodziny na utrzymaniu. .. – zaczęła Cill.

– A ja mam Barta w dwóch kawałkach.

– To podłość – mruknął Var. – Zwyczajna podłość.

– Morderstwo zwykle takie jest. Decyzja należy do was. – Wyjęła z kieszeni łącze.

– Możemy zwrócić się o pomoc do prawników. – Cill spojrzała na Benny'ego, a potem na Vara. – Ale...

– Teraz najważniejsze jest śledztwo w sprawie zabójstwa – powtórzyła Eve. – Postaram się o nakazy i znajdę odpowiedzi na swoje pytania. Tyle tylko, że zajmie mi to więcej czasu. Wasz przyjaciel leży w kostnicy. Ale może dla was ważniejsza jest jakaś gra. – Tu nie chodzi o jakąś tam grę – powiedział Benny głosem pełnym pasji. – To coś wyjątkowego dla Barta, dla nas, dla firmy. Sprawa ściśle tajna... Przysięgaliśmy. Wszyscy złożyliśmy przysięgę, że nie będziemy o tym 40

rozmawiać z nikim, kto bezpośrednio nie zajmuje się projektem. A nawet te osoby wiedzą tylko to, co muszą. – Ja też muszę wiedzieć. Grał w tę grę, kiedy go zabito. – Ale... Ale to niemożliwe – zaczęła Cill. – Powiedziała pani, że został zabity w swoim własnym mieszkaniu. – Zgadza się. A w konsoli w jego sali holograficznej była płyta z kopią Fantastical. – To jakieś nieporozumienie. To z pewnością jakieś nieporozumienie. – Var, wyraźnie bledszy, pokręcił głową. – Nie wyniósłby z firmy kopii

R

roboczej, nie informując nas o tym, nie wpisując się do rejestru. To niezgodne z regulaminem.

– Miał ją w domu? Wyniósł ją, nie powiadomiwszy nikogo z nas? – Benny gapił się na Eve. Z jego oczu można było wyczytać, że takie

L T

postępowanie jest równoznaczne ze zdradą.

– Tylko próbuje nas skłonić do udostępnienia jej...

– Na litość boską, Var, rusz głową! – warknęła Cill. – Nie wiedziałaby o grze, gdyby nie znaleźli jej u Barta. – Przycisnęła palce do powiek, kilka pierścionków błysnęło w promieniach słońca. – Był taki przejęty, prace są prawie na ukończeniu. Prawie. Nie rozumiem, dlaczego ją wyniósł, nie mówiąc nam o tym, i czemu tego nie zapisał w rejestrze. Jest dość zasadniczy w kwestii rejestru, ale był taki rozemocjonowany. – Co to za gra? – Interaktywna gra holograficzna. Wielofunkcyjna – wyjaśnił Benny. – Gracz albo gracze wybierają scenerię, poziom trudności, fabułę, wirtualny świat, epokę... Albo mogą stworzyć wszystko sami według swojego uznania dzięki funkcji personalizacji. Program odczytuje wybory gracza czy graczy, działania, kontrdziałania, każde posunięcie i odpowiednio dopasowuje 41

scenariusz. To prawie niemożliwe, by dwa razy dokładnie tak samo rozegrać jakikolwiek scenariusz. Gracz zawsze stanie przed jakimś nowym wyzwaniem, otrzyma inny wybór. – No dobrze, gra zapewnia wyjątkową zabawę, jest cholernie droga, ale nie jest czymś nowatorskim. – Wrażenia zmysłowe są niezrównane – włączył się Var. – Bardziej realistyczne niż w prawdziwym życiu, operator ma możliwość zwiększenia liczby cech w trakcie gry. Jest nagroda i kara. – Kara? – zapytała Eve. – Załóżmy, że jest pani poszukiwaczem skarbów – zaczęła tłumaczyć

R

Cill. – Gromadzi pani tropy albo klejnoty, przedmioty, zależy od poziomu i scenariusza. Ale jak coś pani schrzani, staje pani przed nowym wyzwaniem i

L T

traci punkty. Może pani zostać zaatakowana przez rywalizujące siły albo się przewrócić i skręcić nogę w kostce, albo stracić sprzęt w wodach wzburzonej rzeki. Jeśli schrzani pani kilka rzeczy, gra się kończy i musi pani zaczynać od początku.

– Program odczytuje reakcje organizmu – włączył się Benny. – Puls, ciśnienie krwi, temperaturę ciała, tak jak lekarz. Dopasowuje wyzwania do możliwości fizycznych konkretnej osoby. Łączy pierwszorzędną rzeczywistość wirtualną z pierwszorzędnymi hologramami z otaczającego nas świata. Podczas walki ze smokiem, żeby uratować księżniczkę, gracz czuje gorąco i ciężar miecza. Jeśli zabije smoka, księżniczka jest wdzięczna. Gracz też to czuje. Wszystko, od początku do końca. – A jeśli wygra smok? – Czuje się szarpnięcie. Niezbyt bolesne i jak powiedziała Cill, gra się kończy w tym miejscu. Można ją znów uruchomić od tego punktu albo od 42

samego początku, można zmienić jakieś czynniki. Ale program też się zmieni. Płynnie przechodzi od jednej wersji do drugiej i umie przewidywać posunięcia – ciągnął, coraz bardziej przejęty. – Przy doskonaleniu bohaterów każdego programu korzystamy z tej samej technologii sztucznej inteligencji, jaka jest stosowana przy produkcji androidów. I przyjaciele, i wrogowie są zaprogramowani tak, by w równym stopniu, co gracz, dążyć do zwycięstwa. – To wielki krok naprzód – dodała Cill. – Prawdziwy krok naprzód w dziedzinie zintegrowanej technologii. Znaleźliśmy kilka niedoskonałości i przymierzaliśmy się do wypuszczenia produktu na rynek w okresie

R

wzmożonych zakupów przedświątecznych. Jeśli gra się spodoba, U–Play odniesie wielki sukces. Bart chciał, żeby gra była bardziej przyjazna dla użytkownika i nie za droga. Więc pracowaliśmy nad nią w domu, i w salonach

L T

gier, i... to skomplikowane.

– Dużo zainwestowaliśmy w technologię, aplikacje, oprogramowanie, symulacje. Jeśli coś z tego wycieknie, zanim będziemy gotowi do wypuszczenia płyty... – Var zacisnął usta.

– Możemy pójść na dno – dokończyła Cill. – Sukces albo porażka. –Za sześć miesięcy, za rok moglibyśmy się równać z SimUlate. Stalibyśmy się firmą o zasięgu światowym, a nawet większym – powiedział jej Benny. – Nie bylibyśmy już jedynie dobrze zapowiadającą się firmą, nie tylko cudownymi dziećmi w dziedzinie gier. Ale bez Barta... – Nie wiem, czy nam się to uda. Nie wiem, jak to osiągniemy – dokończyła Cill. – Musimy to osiągnąć. – Var ujął jej dłoń. – Nie możemy tego zaprzepaścić. Bart to zaczął, a my musimy doprowadzić rzecz do końca. Musi pani utrzymać istnienie gry w tajemnicy – zwrócił się do Eve. – Musi pani. Jeśli ta płyta dostanie się w niepowołane ręce... 43

– Uległa samozniszczeniu, kiedy nasi komputerowcy próbowali ją wyjąć z konsoli. – Naprawdę? – Benny zamrugał powiekami. – Super. Przepraszam – zreflektował się natychmiast. – Przepraszam. Czyli że... Bart musiał dodać zabezpieczenie. Cały Bart. – Ile jest kopii? – Były cztery. Po jednej dla każdego z nas, żebyśmy mogli nad nią pracować. Właśnie tym byłem zajęty ostatniej nocy –wyjaśnił. – Miałem ją w symulatorze, przyjąłem rolę operatora i pracowałem z androidem. Na ogół

R

zajmujemy się nią, kiedy reszta personelu opuści firmę. – Tylko wasza czwórka wiedziała o jej istnieniu? –

Niezupełnie.

Wszyscy

wiedzieli,

że

pracujemy

nad

czymś

wyjątkowym. Mamy tutaj sporo łebskich ludzi – zauważyła Cill. –

L T

Wykorzystujemy ich. Ale nikt dokładnie się nie orientuje, co to takiego. Znają tylko fragmenty. I owszem, część tych łebskich byłaby na tyle inteligentna, by poskładać wszystkie fragmenty do kupy. Ale zachowaliśmy maksymalną ostrożność. W branży gier przecieki to wyrok śmierci. Dotarło do niej, co powiedziała, i aż się wzdrygnęła. – Myśli pani, że ktoś się o niej dowiedział i... – Niewykluczone. Potrzebna mi będzie kopia gry. Cała trójka utkwiła w niej wzrok, robiąc żałosne miny.

– Słuchajcie, jeśli jest tak, jak mówicie, i dojdzie do najmniejszego przecieku z mojej winy, możecie oskarżyć wydział zabójstw i przypuszczalnie miasto Nowy Jork, domagając się potężnego odszkodowania. Jeżeli to ja będę winna, będziecie mogli prawdopodobnie wytoczyć proces również mnie. Stracę swoje dobre imię i najprawdopodobniej odznakę, a jest ona dla mnie 44

równie cenna, jak dla was nowa gra. Interesuje mnie ta gra jedynie dlatego, by móc ustalić, jaki jest jej związek z zamordowaniem Barta. – To policjantka Roarke'a – powiedziała Cill. – Co? Cholera. Cill odwróciła się i niemal wypaliła wzrokiem dziury w piersi Vara. – Roarke nas nie okradnie. Do jasnej cholery, nie okradłby grobu Barta. – Znów łzy popłynęły jej z oczu. – Pomógł nam rozkręcić interes. Lubił Barta. – Roarke znał Barta? – zapytała Eve, starając się nie dopuścić, by żołądek jej się zacisnął. – Chciał nas zatrudnić. – Cill otarła łzy wierzchem dłoni i spojrzała na

R

Eve zielonymi, błyszczącymi oczami. – Całą czwórkę, ale chyba szczególnie zależało mu na Barcie. My jednak pragnęliśmy stworzyć własną firmę. Pomógł

L T

nam, udzielił cennych rad, podpowiedział, jak to wszystko zorganizować. Oferta pracy w Roarke Industries, SimUlate i ich oddziałach nadal jest aktualna. Nie okradłby nas. Jeśli już musimy komuś przekazać kopię gry, to chciałabym ją przekazać policjantce Roarke'a albo jemu samemu. On już się postara, by nie wpadła w niepowołane ręce. Zrobi to dla Barta. Wstała, wciąż ocierając łzy.

– Musimy porozmawiać z prawnikiem. Powinniśmy się jakoś zabezpieczyć,

może

sporządzić

jakiś

dokument,

regulujący

zasady

udostępnienia pani kopii tej gry. Zresztą przygotowanie płyty też trochę potrwa. Ma wiele zabezpieczeń, poza tym program jest długi, więc nie nastąpi to tak raz dwa. Może potrwać nawet cały dzień. Ale zajmę się tym. Bart nie żyje – powiedziała, zanim któryś z jej przyjaciół zdołał otworzyć usta. – Nikt nie będzie utrudniał śledztwa w sprawie ustalenia, kto go zabił. A szczególnie nikt z nas. 45

– Przepraszam – powiedział Var, kiedy Cill wyszła z pokoju. – Nie miałem nic złego na myśli, mówiąc w taki sposób o Roarke'u. – Nie ma sprawy. – Łącze Eve zabrzęczało, informując, że przybyli ludzie z wydziału przestępstw elektronicznych. – Już jest moja ekipa. Chyba pora, żebyście powiedzieli pracownikom, co się stało. Pozwoliła im wyjść i wezwała Peabody. – Wiem trochę o grze, w którą grała ofiara, później ci o niej opowiem. A teraz chcę podzielić wszystkich tu obecnych między naszą piątkę. Znajdź pięć pomieszczeń, gdzie będziemy mogli ich przesłuchiwać, zdobądź listę

R

zatrudnionych ludzi, rozdziel ich pomiędzy nas. Dotrzemy też do tych, którzy dziś nie stawili się w pracy. Musimy mieć ich oświadczenia, podstawowe dane personalne, alibi. Istotne jest, jakie zrobią na nas wrażenie. Sprawdzimy

L T

wszystkich, a także ich krewnych i znajomych. Oraz stan finansów. Może natkniemy się na kogoś, kto sprzedaje wiadomości konkurencji. – Myślisz, że chodzi o grę?

– To coś więcej niż gra – powiedziała Eve, uśmiechając się lekko. – To przygoda. Muszę coś załatwić. Kiedy wszystko przygotujesz, możesz przysłać tych, którzy przypadną w udziale mnie, tutaj. – Trafił ci się dobry pokój. – Tak. No, do roboty.

Trzeba to zrobić, pomyślała Eve. Tak czy owak powiedziałaby mu o wszystkim po powrocie do domu. Zresztą wkrótce wiadomość o morderstwie przecieknie do mediów. Natychmiast by do niego trafiła, bo zadbał o to, by otrzymywać informacje o wszystkich przestępstwach. Żeby wiedzieć, czym się zajmuje Eve.

46

Gdyby miała do tego głowę, przypuszczalnie śledziłaby doniesienia giełdowe i wiadomości ekonomiczne. Jego szczęście, że kompletnie się na tym nie znała. Zdecydowała się zadzwonić na jego łącze osobiste, uważając, że będzie zbyt zajęty, by odebrać, więc zostawi mu wiadomość. Ale na wyświetlaczu pojawiła się twarz męża; utkwił w niej te swoje niebieskie oczy. – Pani porucznik, miło mi cię słyszeć. Te oczy i leciutki irlandzki akcent w jego głosie mogłyby sprawić, że

R

słabsza kobieta zupełnie by się rozkleiła. Eve jednak tylko mocniej zabiło serce.

– Przepraszam, że ci w czymś przeszkodziłam.

L T

– Wracam ze służbowego obiadu, więc złapałaś mnie w odpowiedniej chwili. Zmrużyła oczy. – Skąd?

– Z Florencji. Makaron był wyjątkowo smaczny. Co mogę dla ciebie zrobić? – Dostałam sprawę.

– To nic nadzwyczajnego.

Lepiej od razu mu wszystko powiedzieć, pomyślała. Zawsze tak jest najlepiej. – Chodzi o Barta Minnocka. Natychmiast dostrzegła w nim zmianę – zniknął gdzieś dobry humor Roarke'a i wrodzona skłonność do flirtu. Gniew nie odjął mu urody, ale uczynił ją groźną. – Co go spotkało? 47

– Nie mogę teraz podać ci wszystkich szczegółów, ale właśnie mi powiedziano, że go znałeś. Nie chciałam, żebyś się dowiedział o jego śmierci z doniesień mediów. – Czy miało to związek z jego pracą czy to zabójstwo z pobudek osobistych? – Jeszcze za wcześnie na jakieś wnioski, ale wiąże się to z jego pracą. – Gdzie jesteś? – W U–Play. – Za jakieś dwadzieścia minut będę lądował. Za czterdzieści dotrę tam. – Roarke...

R

– Jeśli ma to związek z jego pracą, mogę się do czegoś przydać. Jeśli nie... Zobaczymy. Był z niego uroczy chłopak, Eve. Uroczy, zdolny i

L T

nieszkodliwy. Chcę dla niego zrobić wszystko, co w mojej mocy. Tego się spodziewała.

– Odszukaj Feeneya, kiedy tu dotrzesz. Bardzo mi przykro, Roarke. – Mnie również. Jak zginął? – Kiedy Eve nic nie odpowiedziała, na jego twarzy smutek ustąpił miejsca złości. –Aż tak źle? – Porozmawiamy, kiedy tu przyjedziesz. To skomplikowane. – W porządku. Dobrze, że to ty prowadzisz śledztwo w sprawie jego śmierci. Do zobaczenia wkrótce.

Eve wzięła głęboki oddech. Pomoże jej, pomyślała, patrząc na ciemny wyświetlacz swojego łącza. Nie tylko w sprawach komputerowych, ale również biznesowych. Feeney i jego ludzie znali się na komputerach, nie mieli jednak pojęcia o prowadzeniu interesów. W przeciwieństwie do Roarke'a. Spojrzała na zegarek i spróbowała się połączyć z Morrisem. – Powiedz mi wszystko, co ustaliłeś – poprosiła. – Nie wiem, kiedy uda mi się wpaść do kostnicy. 48

– Mój dom zawsze stoi przed tobą otworem. Mogę ci powiedzieć, że nie stwierdziliśmy we krwi denata obecności narkotyków ani alkoholu. Twój nieboszczyk był zdrowym dwudziestodziewięciolatkiem mimo słabości do sera, chipsów sojowych o smaku cebulowym i pomarańczowych napojów gazowanych. Ma kilka drobnych skaleczeń i poważną ranę ciętą na ramieniu, wszystkich tych obrażeń doznał przed śmiercią. Głowę ucięto mu jednym uderzeniem szerokiego, ostrego brzeszczotu. – Morris pokazał to, posługując się wyprostowaną dłonią. – Na przykład siekierą?

R

– Nie wydaje mi się. Siekiera zwykle jest grubsza z jednej strony. Ma kształt klina. Przypuszczam, że to raczej miecz. Bardzo duży miecz. Cios wymierzono z wielką siłą, z góry. Czyste uderzenie. – Znów to

L T

zademonstrował; zacisnął palce jakby na rękojeści i zamachnął się jak gracz w baseball, stojący na bazie–mecie. – Osobliwe jest...

– Poza tym, że facetowi ucięto głowę mieczem?

– Tak, poza tym. Na wszystkich ranach są ślady lekkich oparzeń. Jeszcze nad tym pracuję, ale podejrzewam, że to poparzenia prądem elektrycznym. Są widoczne nawet w miejscach stłuczeń. – Elektryczny miecz?

W jego oczach pojawiły się wesołe ogniki. – Nasza praca nigdy nie jest nudna, prawda? Jeszcze jakiś czas będę się nim zajmował. To bardzo ciekawy młody człowiek. – Taa. Jeszcze do ciebie zadzwonię. Włożyła łącze do kieszeni i zaczęła krążyć po pokoju. Ofiara była sama w zamkniętym pomieszczeniu holograficznym, ucięto jej głowę mieczem, może elektrycznym. Wydawało się to pozbawione sensu. 49

Nie mógł być sam – musieli tam być we dwoje: ofiara i morderca. Czyli ktoś pokonał zabezpieczenia. Albo Bart przerwał grę, otworzył drzwi i wpuścił zabójcę do środka. A więc był to ktoś, do kogo miał pełne zaufanie. Co oznaczało, że najbardziej podejrzana stawała się trójka jego najlepszych przyjaciół. Wszyscy mieli alibi, ale co to za sztuka dla maniaka komputerowego wymknąć się tak, by kamery ochrony budynku niczego nie zarejestrowały, przejść kilka przecznic, niepostrzeżenie dostać się do mieszkania i poprosić dobrego kumpla Barta, by pozwolił ze sobą pograć? Było to jak najbardziej wykonalne, chociaż wciąż pozostawało zagadką,

R

w jaki sposób zabójcy udało się wnieść do pokoju broń. Ale ktoś to zrobił.

Potem wszystko zresetował i wrócił do pracy.

L T

Wystarczyła niespełna godzina, nawet jeśli uwzględnić konieczność uprzątnięcia śladów.

Ktoś z U–Play lub też spoza firmy, kto zdobył zaufanie ofiary. Przypuszczalnie ktoś, z kim kręcił na boku. Kogo sam wpuścił po tym, jak kazał androidowi się wyłączyć. Lubił się przechwalać. Faceci lubią się popisywać przed kobietami, szczególnie gdy jest to związane z potajemnym uprawianiem seksu.

Zabójstwo nie miało podłoża seksualnego, ale może wykorzystano seks, by je popełnić.

Eve przestała snuć różne teorie, kiedy usłyszała nieśmiałe stukanie do szklanych drzwi. Zobaczyła dziewczynę w kombinezonie, którą wcześniej zagadnęła. Teraz tamta miała czerwone, zapłakane oczy. – Powiedzieli, że mam tu przyjść na rozmowę z panią, bo ktoś zabił Barta. Chcę wrócić do domu. – Ja też. Proszę usiąść. 50

Kiedy Eve była w połowie przesłuchiwania osób, które przypadły jej w udziale, odniosła wrażenie, że natrafiła na kogoś podejrzanego. Dwudziestotrzyletni Roland Chadwick nie mógł spokojnie usiedzieć – chociaż zapaleni komputerowcy zwykle są nadpobudliwi. Miał wilgotne, orzechowe oczy i ciągle gdzieś uciekał wzrokiem. Ale to był ciężki dzień, a niektórzy miłośnicy gier komputerowych są wyjątkowo mało kontaktowi. Chociaż z drugiej strony większość z nich podczas przesłuchania nie poci się z poczucia winy. – Od jaka dawna pan tu pracuje, Rolandzie? Podrapał się w długi nos i zaszurał nogami.

R

– Jak powiedziałem, byłem stażystą w ciągu letnich miesięcy na dwóch ostatnich latach studiów, a po uzyskaniu dyplomu zatrudniono mnie na stałe.

L T

Czyli ogółem rok na etacie i dwukrotnie staż latem. – A czym konkretnie pan się zajmuje?

– Głównie zbieram informacje, jak Benny. Siedzę, co nowego się pojawia, jak możemy to wykorzystać do własnych celów. A jeśli wiemy, że ktoś nad czymś pracuje, staram się jak najwięcej na ten temat dowiedzieć, zanim się w coś zaangażujemy, żeby nie wejść nikomu w paradę. – Czyli orientuje się pan w bieżącej pracy działu rozwoju i co nowego planuje.

– Na ogół tak. – Wzruszył ramionami i tupnął nogami. –Mam ogólną orientację. Trzeba sprawdzać tytuły, nazwy miejsc i imiona bohaterów, żeby się nie powtarzały. Chyba że chodzi o kontynuację jakiegoś programu czy cały cykl gier. – A wczoraj gdzie pan był?

51

– No tutaj. Odbiłem kartę o dziewiątej trzydzieści, wyszedłem o piątej. Lub coś koło tego. Może o wpół do szóstej? Bo jeszcze przez jakiś czas rozmawiałem z Jingle. – Czy opuszczał pan budynek w ciągu dnia, na przykład podczas przerwy obiadowej? – Wczoraj nie. Miałem masę roboty. Potąd. – Ale robił pan sobie przerwy, zjadł pan obiad? – Jasne. Trzeba podładowywać akumulatory. – Czy kontaktował się pan z kimś? Zadzwonił pan do kumpla, by razem z nim wyjść na przerwę?

R

– Ach... – Uciekł wzrokiem w lewo. – Nie wiem.

– Z pewnością pan wie. I może mi pan powiedzieć. Albo dowiem się tego, kiedy sprawdzimy pański komputer i łącze.

L T

– Może ze dwa razy zadzwoniłem do Milta. – A Milt to?

– Milt jest moim... No wie pani.

– Rozumiem. Czy ten Milt ma jakieś nazwisko? – Dubrosky. Milton Dubrosky. To nic takiego. – Na jego górnej wardze pojawiły się kropelki potu. – Prawo tego nie zabrania. – Aha. – Wyjęła swojego palmtopa, by sprawdzić Miltona Dubrosky'ego. – Czyli mieszkacie razem z Miltem?

– Można tak powiedzieć. Ma swoje mieszkanie, ale większość czasu spędza u mnie. Większość. – A czym się zajmuje Milt? – Jest aktorem. Całkiem dobrym aktorem. Pracuje nad swoją wielką rolą. – Założę się, że pan mu w tym pomaga? Pomaga mu pan nauczyć się tekstu roli na pamięć. 52

– Jasne. – Znów wzruszył ramionami i stuknął obcasami. – To całkiem niezła zabawa. Przypomina opracowanie gry. – Będąc aktorem, prawdopodobnie też ma dobre pomysły. Czy pomaga panu w pracy zawodowej? – Może. – Długo jesteście razem? – Od dziewięciu miesięcy. Prawie od dziesięciu. – Ile mu pan powiedział o Fantastical? Cała krew odpłynęła mu z twarzy; siedział przez chwilę bez ruchu. – Słucham?

R

– Ile, Rolandzie? Drobne fragmenty czy trochę więcej? – Nic mi nie wiadomo o żadnym Fantastical.

L T

– Nic panu nie wiadomo o nowym projekcie, trzymanym w wielkiej tajemnicy? Chyba musiał pan coś niecoś o nim słyszeć. Przecież zajmuje się pan zbieraniem informacji.

– Wiem tylko tyle, ile mi powiedzą. Nie wolno nam o tym rozmawiać. Musieliśmy podpisać dokument, zobowiązujący nas do zachowania pełnej dyskrecji.

Eve uśmiechała się sympatycznie, szykowała się jednak do zadania mocnego ciosu.

– Ale pan i Milt jesteście wiadomo kim i nawzajem sobie pomagacie. Milt interesuje się pana pracą, prawda? – Jasne, ale... – A taki duży projekt jest szczególnie ciekawy. Każdy by o nim wspomniał swojemu partnerowi. – Milt nie zna się na komputerach. 53

– Naprawdę? To dziwne, bo widzę, że dwa razy siedział za kradzież komputerową. – Nieprawda! – Albo jest pan idiotą, Rolandzie, albo wyjątkowo przebiegłym oszustem. – Przechyliła głowę. – Skłaniam się raczej ku temu pierwszemu. Kazała protestującego i teraz naprawdę płaczącego mężczyznę odwieźć do komendy, a potem wysłała ekipę policjantów, by zgarnęli Dubrosky'ego i też go tam odstawili. W

jego

kartotece

nie

było

wzmianki

o

żadnych

brutalnych

R

przestępstwach, lecz zawsze kiedyś musi być ten pierwszy raz, pomyślała Eve. Dokończyła przesłuchania, żeby dać Rolandowi czas na wypłakanie się, a Dubrosky'emu na podenerwowanie. Jeszcze dwie osoby przyznały się, że

L T

rozmawiały o projekcie z przyjacielem, małżonkiem albo partnerem, ale uznała, że najbardziej podejrzani są Chadwick z Dubroskym.

Otworzyła puszkę pepsi i skontaktowała się z technikami, by uzupełnić notatki o ich ustalenia. Uniosła wzrok, kiedy otworzyły się drzwi i wszedł Roarke.

Pomyślała, że jego obecność sprawiła, że pomieszczenie się zmieniło. Przypuszczała, że nie tylko w jej mniemaniu, lecz także w oczach większości ludzi. Tę zmianę spowodował sam wygląd Roarke'a, wysokiego, szczupłego mężczyzny o ciemnych włosach i przenikliwych, niebieskich oczach, którymi potrafiłby spalić na popiół lub zmrozić swojego rozmówcę. Również bijąca od niego siła, a także władcze zachowanie wymuszały zwrócenie nań uwagi. Teraz Eve dostrzegła jeszcze smutek na tej cudownej twarzy. – Powiedzieli mi, że skończyłaś przesłuchiwać osoby, które przypadły ci w udziale. Masz wolną minutkę? 54

Przypomniała sobie, że nie zawsze o to prosił. A ona nie zawsze wiedziała, że powinna wstać, podejść do niego i go pocieszyć. – Przykro mi z powodu śmierci twojego przyjaciela – powiedziała, obejmując męża. Szybko go puściła – ostatecznie ściany były szklane – ale zanim się odsunęła, poczuła, że przestał być taki spięty. – Właściwie nie znałem go zbyt dobrze. Nie mogę powiedzieć, że byliśmy przyjaciółmi, chociaż darzyliśmy się sympatią. Jego śmierć to wielka strata. Podszedł do szklanej ściany i zerknął przez nią na wnętrze firmy.

R

– Razem ze swoimi kolegami tworzył tutaj coś nowego. Trafiało się w tym jeszcze dużo dziur, ale dobrze sobie radzili. Byli wystarczająco kreatywni i bystrzy, do tego młodzi. – Co to za dziury?

L T

Spojrzał na nią i uśmiechnął się nieznacznie.

– Zaintrygowało cię ze wszystkiego właśnie to. I przypuszczam, że chociaż nie jesteś zbyt biegła w sprawach komputerowych, już się zetknęłaś z niektórymi z tych dziur.

– Jeśli więcej niż jedna osoba zna jakąś tajemnicę, to przestaje być ona tajemnicą.

– No właśnie. Od strony technicznej wygląda, jakby zabezpieczył się przed wszelkimi zagrożeniami, i to bardzo dobrze. Pokonanie tych zabezpieczeń będzie wymagało trochę trudu. Powiedziano mi, że już straciłaś najważniejszy dowód rzeczowy. – Samozniszczenie. Ale jest dość, żebym miała na czym bazować. Ile wiesz o tej grze, o Fantastical? 55

– Połączenie wirtualnej rzeczywistości z hologramami, gra fabularna z elementami fantastyki, gracz ma do wyboru różne scenariusze. Zwiększone wrażenia zmysłowe, wprowadzane przez odczyty reakcji systemu nerwowego gracza i jego fal mózgowych. Eve pomyślała, że to dobre streszczenie wielkiego projektu trzymanego w najgłębszej tajemnicy. – Kiedy aż tyle się o tym dowiedziałeś? – Och, jakiś czas temu. To jedna ze wspomnianych dziur. Zbyt wielu pracowników firmy zbyt wiele wie, a ludzie lubią gadać. – Znasz Milta Dubrosky'ego? – Nie. A powinienem?

R

– Nie. To tylko wyklucza ewentualny kłopot. Ale jeśli technologia,

L T

stworzona do tej gry, jest tak ultranowoczesna, dlaczego ty nią nie dysponujesz?

– Prawdę mówiąc mamy coś, co – jak przypuszczam –jest bardzo podobne. – Roarke podszedł do automatów, przyjrzał się, co oferują, i wrócił. – Ale moi ludzie potrafią trzymać język za zębami. –Bo im bardzo dobrze płacisz i ponieważ się ciebie boją. – Tak. Jestem pewien, że Bart płaci swoim pracownikom najlepiej, jak może, ale nie bali się go. – Dotknął ramienia Eve; ledwo musnął je palcami, chodząc po pokoju. – Lubili go i to bardzo. Był jednym z nich. To błąd, jeśli jest się zbyt równym gościem, bo wtedy podwładni nigdy nie traktują cię w pełni jak szefa. – Kiedy ostatni raz widziałeś się z nim albo z nim rozmawiałeś? – Och, co najmniej cztery, pięć miesięcy temu. Szedłem tędy na spotkanie i wpadliśmy na siebie na ulicy. Postawiłem mu piwo, dowiedziałem się, co u nich nowego. 56

Jest zdenerwowany, pomyślała Eve. Zwykle to ona nie mogła usiedzieć na miejscu. W końcu Roarke westchnął i jakby się uspokoił. – Jeden z moich łowców talentów zwrócił mi na niego uwagę, kiedy Bart jeszcze studiował. Po przeczytaniu raportu i osobistym sprawdzeniu wiadomości w nim zawartych zaprosiłem chłopaka na spotkanie. Miał chyba ze dwadzieścia lat. Boże! Był taki świeży, taki szczery. Zaproponowałem mu pracę, płatny staż do czasu ukończenia uczelni, a potem zatrudnienie na pełny etat. – To niezwykle hojna propozycja – zauważyła Eve. – Stanowiłby niezwykły nabytek. Ale oświadczył, że razem z trójką

R

przyjaciół zamierza stworzyć własną firmę. Przedstawił mi główne założenia, poprosił o radę. – Roarke uśmiechnął się lekko, jedynie nieznacznie rozciągnął te swoje cudownie wykrojone usta. – Muszę przyznać, że mnie rozbroił.

L T

Skończyło się na tym, że parę razy spotkałem się z całą czwórką i zrobiłem, co mogłem, żeby uchronić ich przed kilkoma pułapkami. Ale nie sądzę, by ktokolwiek z nas mógł przewidzieć coś takiego.

– Jeśli był wobec ciebie taki otwarty, mógł być równie gadatliwy wobec innych.

– Możliwe, chociaż to jedna z pułapek, przed którymi ich przestrzegłem. Chciał... Chcieli pracować na własny rachunek, rozumiem to pragnienie. Poza tym chłopak mnie ujął, więc chętnie dorzuciłem co nieco na dobry początek. – W postaci pieniędzy? – Nie. – Roarke wzruszył ramionami. – Mógłbym ich wesprzeć finansowo, gdyby o to poprosili. Ale mieli kapitał na rozpoczęcie działalności, a człowiek bardziej się stara, kiedy coś nie przychodzi mu zbyt łatwo. Byłem właścicielem tej nieruchomości... – Ten budynek należy do ciebie? 57

– Należał, więc się uspokój – odpowiedział jej, leciutko zniecierpliwiony. – Nie mam w nim już żadnych udziałów. Początkowo wynajmowali go ode mnie, a kiedy mocniej stanęli na nogach, Bart poprosił, żebym im odsprzedał tę nieruchomość. Jak powiedziałem, chłopak mnie ujął, więc się zgodziłem. Ja zarobiłem na sprzedaży, oni zyskali siedzibę. Wszyscy byli zadowoleni. – A ich firma jest sporo warta. – Stosunkowo. – W porównaniu z twoim imperium to pchełka, ale ich celem było zarobienie pieniędzy i stworzenie czegoś wyjątkowego. Czy poradzą sobie bez Barta?

R

– Nie ma ludzi niezastąpionych. Z wyjątkiem mnie dla ciebie. – Och. – Eve przewróciła oczami i sprawiła, że się roześmiał. – Będą

L T

mogli dzielić zyski na trzy części, nie na cztery.

– Lecz ucierpią na stracie czwartej osoby do podziału. Z punktu widzenia interesów wyeliminowanie Barta było głupim posunięciem. On grał tu pierwsze skrzypce – wyjaśnił Roarke. – Był twarzą całego przedsięwzięcia. I dobrze mu to wychodziło.

– Tego typu morderstwo to sensacja ściśle powiązana z firmą. Wzbudzi ogromne zainteresowanie mediów. Wolnych mediów, które napędzają sprzedaż, rozbudzając w ludziach czystą ciekawość. – Masz rację. – Roarke zastanowił się nad tym. – Ale to chwilowa reklama, zresztą kiepska z punktu widzenia interesów. Poza tym, o ile nic się nie zmieniło, trudno sobie wyobrazić, by ktokolwiek z tej trójki chciał skrzywdzić Barta. – Ludzie robią wielkie głupstwa. Mam jeszcze jeden trop, który muszę sprawdzić. Feeney znajdzie dla ciebie zajęcie, jeśli masz ochotę mu pomóc. 58

Potrzebna mi kopia gry. Przekażą mi ją, ale będą z tym trochę zwlekać. Jeśli ci ufają, może tobie uda się ich nakłonić, by tak się nie ociągali. – Zobaczę, co da się zrobić. – Będę w terenie. Kiedy Eve szła już w kierunku drzwi, ujął jej dłoń. – Uważaj na moją żonę. – Sama na siebie uważa. – Jeśli o tym pamięta. Eve zaczęła iść po schodach. Obejrzała się za siebie i zobaczyła go za szklaną ścianą. Stał z rękami w kieszeniach, a na jego twarzy wciąż malował się smutek, który chyba tylko ona widziała.

L T

R

59

Rozdział 4 Eve wróciła do komendy, gdzie jak zwykle wrzało niczym w ulu, i przyglądała się przez okno weneckie Rolandowi Chadwickowi. Wciąż się pocił, spuchnięte od płaczu oczy miał rozbiegane, jakby się bał, że w kącie pomieszczenia coś się pojawi i go pożre. Idealnie. – Na początku weźmiemy się do niego we dwie – poinformowała Eve swoją partnerkę. – Ja będę złą policjantką. Spodziewa się tego po mnie. – W przeciwnym razie dałabyś mu herbatkę ziołową i miękki jasieczek.

R

– Zostawię to tobie, po tym jak zdegustowana wybiegnę z sali przesłuchań, w której będą się unosiły budzące niepokój groźby, rzucone przeze mnie.

L T

– A ja będę go pocieszać, aż puści farbę. –Taki jest plan.

Eve przyglądała się, jak Roland położył głowę na stole, jakby zamierzał spać. Wcale by jej nie zdziwiło, gdyby zaczął ssać kciuk.

– Kiedy ty będziesz zajęta urabianiem go, ja się wezmę do Dubrosky'ego. Kilka razy miał do czynienia z policją i musi wiedzieć, że jego przyjaciel jest słabeuszem. Uważam, że też puści farbę.

Peabody się uśmiechnęła, kiedy Roland oparł głowę na splecionych rękach.

– Mój facet pierwszy puści farbę. – Być może. Przekonajmy się. Wmaszerowała do pokoju, twarda, niecierpliwa kobieta, zdolna do zastosowania przemocy wobec przesłuchiwanego, co sprawiłoby jej wielką przyjemność. Roland uniósł głowę i skulił się na krześle. 60

– Włączyć nagrywanie. Porucznik Eve Dallas i detektyw Delia Peabody przesłuchają Rolanda Chadwicka w związku ze śledztwem w sprawie zamordowania Barta Minnocka. Rolandzie Chadwick – zwróciła się do niego z imienia i nazwiska, żeby bardziej go speszyć. – Czy odczytano przysługujące panu prawa? – Tak, ale... – Czy rozumie pan przysługujące mu prawa i ciążące na nim obowiązki? – Tak, ale... Eve rzuciła na stół teczkę z taką siłą, że trzask odbił się echem od ścian pokoju. To sprawiło, że Chadwick umilkł. – Pracuje pan u Barta Minnocka, prawda? – Tak, proszę pani. Już powiedziałem, jak...

L T

R

– Czy może pan powiedzieć, co pan robił wczoraj?

– Byłem w domu. Znaczy się, byłem w pracy, a potem... – Czyli gdzie? – wycedziła i pochyliła się nad stołem, naruszając granice przestrzeni osobistej przesłuchiwanego. –W domu czy w pracy? To łatwe pytanie, Rolandzie.

– B–b–b–byłem przez cały dzień w pracy, a potem poszedłem do domu. – Odpowiadając, mienił się na twarzy, robił się czerwony i biały na przemian. – Odbiłem kartę zegarową zgodnie z regulaminem. Było po piątej. Można to sprawdzić.

–I odbija pan kartę za każdym razem, kiedy opuszcza pan budynek, Rolandzie? Zawsze? – Na ogół. Na pewno zawsze po zakończeniu dnia pracy. Nic nie zrobiłem. Nie rozumiem, dlaczego jest pani taka wściekła na mnie. – Jego głos stał się piskliwy, mało brakowało, a byłby słyszalny tylko dla psów. – Nic nie zrobiłem. 61

– Czyżby? Może Bart byłby innego zdania. Może miałby coś do powiedzenia na ten temat. Gdyby żył. – Otworzyła teczkę i rzuciła na stół zdjęcia z miejsca zbrodni. – Ale trochę trudno mówić, kiedy ma się głowę w drugim końcu pokoju. Roland spojrzał na zdjęcia i zrobił się zielony. Powiedział dość wyraźnie: „Boże", po czym oczy stanęły mu w słup i osunął się na podłogę. – Cholera. – Eve głośno wypuściła powietrze z płuc i klepnęła się w uda zaciśniętymi w pięści dłońmi. – Daj mu czegoś do picia, Peabody. – Upadł z wielką gracją. – Delia nalała wody do kubka, a Eve

R

przykucnęła obok Rolanda i zaczęła go klepać po twarzy.

– Jest zimny. Nie udaje. Dobra, Rolandzie, dosyć tego. Lepiej wezwij sanitariusza na wypadek... Zaczekaj, odzyskuje przytomność. Rolandzie! –

L T

przemówiła ostro, kiedy powieki mu drgnęły, a potem zamrugał. I dała znak Peabody, żeby odegrała rolę pielęgniarki.

– Wszystko w porządku, panie Chadwick? – Delia przyklękła i uniosła mu głowę. – Proszę się napić trochę wody. Proszę pociągnąć łyk, o tak. I głęboko oddychać. Czy potrzebna panu pomoc medyczna? –Nie... Co się stało?

– Zemdlał pan. Czy mam wezwać sanitariusza? – Nie, chyba nie... Muszę tylko... – Otworzył szeroko oczy i chwycił się ramienia Peabody, jakby tonął. – Proszę mi nie kazać oglądać tych zdjęć. Proszę. – Trudniej patrzeć niż przyczynić się do tego, co się stało? – zimno przemówiła Eve. – Nic nie zrobiłem. Przysięgam. – Wtulił się niemal w Peabody i Eve widziała, że jej metoda poskutkowała. –Przysięgam! Proszę mi nie kazać tego oglądać. 62

– Dobrze już, dobrze. Nie musi pan na to patrzeć. Proszę się napić jeszcze trochę wody. Zaczekamy, aż znów pan się dobrze poczuje. – W porządku. – Eve schowała zdjęcia do teczki. – Chcesz się z nim cackać, proszę bardzo. Nie mogę przebywać z nim w jednym pomieszczeniu. Porucznik Eve Dallas opuszcza salę przesłuchań. Zatrzasnęła za sobą drzwi, wcześniej usłyszała jednak, jak Roland dziękuje jej partnerce. Zadowolona z przebiegu pierwszej części przesłuchania, skierowała się do następnej sali, by zrealizować drugą część planu.

R

Milt Dubrosky był wymuskany i przylizany jak stały bywalec centrum odnowy biologicznej. Eve przypuszczała, że sporą część dnia spędza w siłowni, a znaczną część tygodnia – na zabiegach upiększających. Lekko pofalowane włosy – ze zbyt idealnymi pasemkami, żeby to było dzieło natury

L T

– okalały gładką twarz. Błysnął niebieskimi oczami spod długich, ciemnych rzęs, uśmiechając się promiennie.

– Pani władzo, nie wiem, dlaczego tu jestem, ale przynajmniej widok stał się znacznie ciekawszy.

– Jestem porucznikiem.

Rozciągnął usta w szerokim uśmiechu i zasalutował. – Tak jest, pani władzo.

– Włączyć nagrywanie. Porucznik Eve Dallas przesłuchuje Miltona Dubrosky'ego w związku ze śledztwem w sprawie zamordowania Barta Minnocka. – Co? – Oczy zrobiły mu się okrągłe, głośno wciągnął powietrze w płuca. – Zamordowano Barta? Kiedy? Jak? – Już wcześniej był pan przesłuchiwany, Dubrosky. –Postukała w teczkę, w której miała jego kartotekę kryminalną. – Więc pan wie, że to ja zadaję 63

pytania, a pan na nie odpowiada. Czy odczytano panu przysługujące mu prawa? – Tak, zrobili to gliniarze, którzy mnie tu przywieźli. Ale nic mi nie powiedzieli. – Może pan powiedzieć, co pan robił wczoraj między trzecią po południu a ósmą wieczorem? – Jasne. Naturalnie. Od pierwszej do wpół do czwartej byłem w swoim salonie, znaczy się w Urban Meadows, potem spotkałem się z przyjaciółką na kawie. Następnie wybrałem się na zakupy i koło wpół do szóstej udałem się do

R

mieszkania mojego przyjaciela, Rolanda. Rolanda Chadwicka. Pracuje u Barta w U–Play. Przyszedł wkrótce po mnie i razem spędziliśmy resztę wieczoru. Może zaświadczyć.

L T

– Nazwisko i namiary przyjaciółki, z którą umówił się pan na kawę. – Proszę bardzo. Britt Casey. – Podał numer telefonu i adres w Upper West Side. – Razem bierzemy udział w warsztatach aktorskich. Od czasu do czasu spotykamy się i rozmawiamy o aktorstwie.

Był dobry, pomyślała Eve, ale nie aż tak dobry. Biedny Roland, że tak się daje nabierać.

– O której godzinie rozstał się pan ze swoją przyjaciółką z warsztatów i udał się samotnie na zakupy? – Chyba koło piątej.

– Kawa i zakupy. Gdzie umówił się pan na kawę? Jakie sklepy pan odwiedził? Ma pan paragony? – Nie pamiętam nazwy baru kawowego. I nic nie kupiłem. Prawdę mówiąc, ograniczyłem się do oglądania wystaw. Eve nic nie powiedziała, tylko utkwiła w nim wzrok. 64

– No więc dobrze. Jak już powiedziałem, byłem w salonie. Moją konsultantką jest Nanette. Potem spotkałem się z Britt, jednak nie na kawę. – Znów się uśmiechnął, jakby chciał powiedzieć: Jestem nicponiem, ale wszyscy mnie kochają. – Poszliśmy na parę godzin do Oaks Hotel. Widzi pani, chodzi o to, że ona jest mężatką, a ja mieszkam z kimś. – Ma pan na myśli Rolanda Chadwicka? – Skądże znowu. Ale moja współlokatorka i Britt nie wiedzą o sobie. Naprawdę bardzo by mi zależało na tym, żeby nie dowiedziały się o swoim istnieniu. – Nazwisko współlokatorki. – Chelsea Saxton. Eve uniosła brwi.

R

– A jakie miejsce w tym wszystkim zajmuje Roland Chadwick?

L T

Dubrosky wzruszył ramionami.

– Można powiedzieć, że z nim też mieszkam.

– On też nie wie o pana dwóch przyjaciółkach, a one nic nie wiedzą o nim?

– Cóż mogę powiedzieć? Jestem towarzyskim człowiekiem. – To wymaga sporo żonglowania. Ktoś tak biegły w żonglowaniu z pewnością znalazłby dość czasu, żeby wpaść do mieszkania Barta. – Nigdy u niego nie byłem. – Od niechcenia machnął ręką. – Nie miałem powodu. Jasne, że trochę go znałem, bo Roland pracuje u niego w U–Play. Wydawał się miłym facetem. Ro miał o nim bardzo wysokie mniemanie. Nie wiem, dlaczego ktoś postanowił zabić biedaka. – Pan też zna się na komputerach. – Traktuję to jak hobby. Moją prawdziwą pasją jest aktorstwo.

65

– A łącząc hobby z pasją, można trochę zarobić, sprzedając poufne informacje

zainteresowanym

stronom.

Szczególnie,

jeśli

się

naciąga

zakochanego szczeniaka o ilorazie inteligencji równym zero, jak Roland. – O, nie, Ro to słodki dzieciak. Może trochę tępy w sprawach niezwiązanych z techniką czy grami, ale to słodki dzieciak. A ja? Przyznaję, że lubię być podziwianym. On mnie podziwia. – Dubrosky rozłożył ręce, jakby chciał powiedzieć: Proszę tylko na mnie spojrzeć? Kto mógłby mnie nie podziwiać? – Dość, by puścić nieco farby o Fantastical.

R

Dubrosky starał się zrobić obojętną minę, jednak nie do końca mu się to udało. – Przepraszam, pierwszy raz o tym słyszę.

L T

– Oszczędź mi tych bredni, Dubrosky. Mój mózg jest szczególnie na to nastrojony i wyczulony na kłamstwa. A pełen uwielbienia Roland już pękł. – Odchyliła się na oparcie. – To, że cię podziwia, nie oznacza, że da ci się pociągnąć na dno. Nie jest aż tak głupi, jak sądzisz.

– Ro nie jest głupi. – Dubrosky'emu nawet nie drgnęła powieka. – Po prostu czasami się gubi w realu. Ma fioła na punkcie gier i wiele rzeczy, które dzieją się wkoło, umyka jego uwadze.

– Jak na przykład to, że masz dwie cizie na boku i zajmujesz się szpiegostwem przemysłowym?

– Prawo nie zabrania bzykać się z wieloma osobami. I zapewniam panią, że wszyscy są szczęśliwi. – Położył rękę na oparciu krzesła, przybierając teatralną pozę. – Czy to coś złego? – Świadczy to, że jest pan pozbawiony skrupułów, a człowiek pozbawiony skrupułów zdolny jest do zdrady, kradzieży, kłamstwa. Od tego tylko mały krok do zabójstwa. 66

– Nie zabijam ludzi, moja droga. Uwodzę ich. – Powiedz do mnie jeszcze raz „moja droga". – Eve nachyliła się ku niemu, patrząc obojętnie. – No, dalej. – Nie chciałem nikogo urazić. – Uniósł ręce w górę. – Nie zaprzeczam, że parę razy zbyt daleko się posunąłem w swoim hobby. Poniosło mnie, każdemu może się to zdarzyć. Ale jeśli zapoznała się pani z moją kryminalną przeszłością, wie pani, że nie mam na swoim koncie aktów przemocy. Bo prawda jest taka, moja dro... Pani porucznik – poprawił się szybko. – Że nie muszę. Jasne, że Ro powiedział mi co nieco o tym wielkim przedsięwzięciu,

R

trzymanym w głębokiej tajemnicy. Bardzo się tym podniecił i lubi gadać. Uwodzenie to między innymi sztuka słuchania. Ja umiem słuchać. To nie przestępstwo.

L T

– W takim razie słuchaj – powiedziała Eve. – Wiesz, co jeszcze mam poza twoją policyjną kartoteką? Informacje o stanie twoich finansów. To bardzo ciekawa lektura. Wszystkie te okrągłe wpłaty, które według mnie pozwalają ci spędzać czas w salonie piękności z Nanette. To naprawdę bardzo ciekawe, bo z oficjalnych danych wynika, że od blisko roku pozostajesz bez pracy.

– Dostaję pieniądze w prezencie. To jeden ze sposobów okazywania podziwu.

– Założę się, że Bart cię nie podziwiał. Założę się, że kiedy poszedłeś do niego, prosząc go o pieniądze, by zachować w tajemnicy informacje, które zdobyłeś, zagroził ci, że powiadomi policję. – Nie uciekam się do szantażu. – Spojrzał na swoje paznokcie. – To zbyt brudne zajęcie. – Tu mam coś naprawdę nieprzyjemnego. – Znów wyciągnęła zdjęcia z miejsca przestępstwa. 67

Dubrosky nie zrobił się zielony, nie zemdlał, ale zbladł jak prześcieradło. – O, Jezu. O, Chryste. Ktoś mu uciął głowę. – Założę się, że podczas tych warsztatów aktorskich ćwiczysz szermierkę. Do ról w dawnych sztukach teatralnych. – Eve przechyliła głowę i zmierzyła go wzrokiem od stóp do głów. – Jesteś w dobrej formie. Założę się, że nie sprawiłoby ci większego trudu wymachiwanie ciężkim mieczem. – Proszę posłuchać. – Zniknęła jego układność, spoważniał. – Zarabiam na życie, sypiając z tymi, których stać na to, by mi dawać pieniądze, kupować ładne rzeczy. Zarabiam też, sprzedając informacje, jeśli jakieś zdobędę. Nie krzywdzę ludzi. I z całą pewnością ich nie zabijam. Przyznaję, że miałem swój

R

cel, żeby zaprzyjaźnić się z Rolandem. Poszło mi z nim łatwo. Ale rzecz w tym, że zamierzałem z nim zerwać, dlatego zainteresowałem się Britt. Ma bogatego męża, który pozwala, by się bawiła w aktorstwo, nie żałuje jej też na

L T

nic pieniędzy. Dużo czasu spędza w podróżach służbowych, jest konsultantem finansowym. Pomyślałem sobie, że przez jakiś czas utrzymam tę znajomość, może dostanę się do jego domu,zajrzę do jednego z komputerów, zobaczę, co tam znajdę. Przygotowuję sobie grunt, dlaczego więc miałbym zrobić coś takiego? Nie robię takich rzeczy. Ani nie robiłem. – Komu sprzedajesz informacje?

– Och, do diabła. – Przesunął ręką po włosach, psując fryzurę, by dać Eve do zrozumienia, że naprawdę się boi. –Jeśli mam to ujawnić, musi mi pani coś obiecać. – Nic nie muszę. Już się pan przyznał do szpiegostwa przemysłowego. Jest to nagrane. I jeszcze jedno, Milt. Naprawdę, ale to naprawdę cię nie podziwiam. Nazwiska. I to już! Usiadł prosto, zamknął swoje łagodne, błyszczące oczy i wszystko wyśpiewał. 68

Kiedy skończyła z Dubroskym, kazała go z powrotem zaprowadzić do celi. Postanowiła zrobić wszystko, co w jej mocy, by kilka następnych lat przeżył na koszt stanu Nowy Jork. I miała nadzieję, że będzie mu bardzo brakowało wizyt w salonie piękności. – Mam zeznania Rolanda – oświadczyła Peabody, kiedy spotkały się w gabinecie Eve. – Czyli obu nam się udało. – Eve zaprogramowała dla siebie kawę i dała Delii znak, żeby podeszła do autokucharza i też poczęstowała się kawą. – Nie rozumiałam połowy z tego, co od niego usłyszałam. Im bardziej był

R

zdenerwowany, tym szybciej mówił, i to o sprawach technicznych. Zamierzam poprosić McNaba, żeby zapoznał się z tym zeznaniem i przełożył je na ludzki język, ale... – Peabody urwała, by kilka razy podmuchać na kawę, zanim upiła pierwszy łyk. – Ale z tego, co zrozumiałam, opowiadał Dubrosky'emu, co robił

L T

w pracy, łącznie z tym, co mu zlecano do zrobienia przy Fantastical i co wiedział o innych projektach. Straszna z niego papla. Nie sprawdzają kandydatów na pracowników tak dobrze, jak im się wydaje.

– Jedna z dziur – mruknęła Eve, przypomniawszy sobie komentarz Roarke'a. Podeszła do wąskiego okna, za którym akurat przejeżdżał tramwaj powietrzny, i się zamyśliła. – Mój facet był taki oślizgły, że gdybym przypadkiem nadepnęła na niego, nie udałoby się go zdrapać z podeszwy i musiałabym spalić but. Zarabia na życie, sypiając z kim popadnie, wykorzystując swój rzekomy wdzięk osobisty, z premedytacją wybiera sobie kolejne osoby, żongluje nimi. Twierdzi, że był z nową przyjaciółką w Oaks Hotel, kiedy Bart stracił głowę. – To dość ekskluzywne miejsce na bzykanie się. – Jego nowa ofiara ma bogatego męża. Sprawdzimy to, ale nie wydaje mi się, żeby skłamał. Sypia z jeszcze jedną przyjaciółką, kiedy nie jest z naszym 69

gadułą. Utrzymują go, a on zdobywa poufne informacje i sprzedaje je zainteresowanym stronom. Wiem, kto był zainteresowaną stroną w tym przypadku. Napiła się kawy, myśląc o młodym, głupim Rolandzie i młodym, naiwnym Barcie. – Nie sądzę, by Dubrosky dostał się do mieszkania Barta i uciął mu głowę. Mógłby sobie złamać paznokieć albo zniszczyć wymuskaną fryzurę. Ale ma dość na koncie, by trafić za kratki. A jeśli udowodnimy morderstwo temu, kto kupił od niego informacje, możemy go uznać za współwinnego. Zasłużył na długi pobyt w małej celi. – Wyraźnie nie darzysz go sympatią.

R

– Masz rację. Gdyby nie wykorzystał zakochanego Rolanda, być może Bart Minnock nadał byłby w jednym kawałku. Zajmij się tymi dwiema

L T

kobietami, z którymi kręcił, mieszkając z Rolandem. Chciałabym się czegoś dowiedzieć o Lanie DuVaugne'u z Synch Entertainment, zanim z nim porozmawiamy.

Peabody zajrzała do swojego kubka z kawą. – Wkurzą się.

– O, tak. A ty będziesz się świetnie bawiła. – Dała Peabody nazwiska i namiary. – Zachowaj dyskrecję – dodała. – Britt Casey jest mężatką. Prawdopodobnie zasłużyła na kopniaka w tyłek, ale jeśli jest taka durnowata, jak Roland, skłonna jestem zostawić ją w spokoju i nie ujawniać niczego jej mężowi. – Będę aniołem. Jeśli ten facet bzykał się z trzema osobami, kiedy miał czas na cokolwiek innego? – Widocznie to tylko kwestia dobrego zaplanowania zajęć. – Ciekawa jestem, jakie bierze suplementy. A może to zasługa specjalnej diety. 70

– Zapytam go o to, kiedy znów będę miała okazję z nim rozmawiać. A teraz do roboty. Eve usiadła i zaczęła sprawdzać zarówno DuVaugne'a, jak i jego firmę. Gdy tylko na monitorze zaczęły się pojawiać informacje, coś ją tknęło. Roarke znów odebrał telefon. – Słucham, pani porucznik. – Jesteś w komendzie? – Tak. W wydziale przestępstw elektronicznych. – Co mi możesz powiedzieć, tak z głowy, o Lanie DuVaugne'u i Synch Entertainment? – Już do ciebie schodzę.

R

– Nie musisz... – zaczęła, ale mówiła w próżnię.

L T

– Dobrze w takim razie.

Zaczęła od DuVaugne'a. Pięćdziesięciodziewięcioletni wiceprezes miał drugą żonę, dwadzieścia osiem lat młodszą, co nie wydawało się zaskakujące. Byli małżeństwem od trzech lat, mieszkali w Upper East Side. Poza tym mieli domy w Belize i na włoskiej Riwierze. Aktualna żona kiedyś była modelką od bielizny.

Mężczyźni naprawdę są tacy nieskomplikowani. Od szesnastu lat był wiceprezesem Synch i rocznie zarabiał ni mniej, ni więcej, tylko dwadzieścia dwa miliony, nie licząc premii. Nie miał przeszłości kryminalnej. – Wkrótce to się zmieni. – Jaką zmianę mam wprowadzić? – zapytał komputer. – Żadnej. Człowiek nie może tutaj nawet mówić do siebie. Pospiesznie sprawdziła firmę. Istniała niemal tak długo, jak żył DuVaugne, opracowując, tworząc i rozprowadzając gry. Miała biura i fabryki 71

na całym świecie. Eve zmarszczyła czoło, czytając listę miast, zapoznając się z historią przedsiębiorstwa, próbując przebrnąć przez oficjalne dane o finansach i zatrudnieniu. Niechętnie przyznała, że poczuła ulgę, kiedy wszedł Roarke. Zamknął za sobą drzwi. –Aha. – Po prostu wolę nie rozpowiadać o swoich interesach. – Prowadzisz interesy z Synch? – W tej chwili nie. Gdzie masz coś słodkiego? – Słucham? Spojrzał na nią wymownie.

R

– Bardzo dobrze wiem, że ukrywasz tu gdzieś słodycze. Potrzebny mi

L T

zastrzyk energii. Dawaj coś słodkiego.

Eve jeszcze bardziej zmarszczyła czoło i zerknęła na drzwi. – Nie pozwól nikomu wejść. To cholernie dobra kryjówka. – Wiesz, że mogłabyś bez trudu zainstalować tu kamerę i przyłapać na gorącym uczynku tego, kto ci wyjada zapasy.

– Pewnego dnia odkryję złodzieja słodyczy, ale korzystając z przebiegłości i inteligencji, a nie z urządzeń technicznych. Teraz to kwestia ambicji i zasad.

Wzięła z biurka śrubokręt i przykucnęła przed recyklerem. Odkręciła śrubki, zdjęła osłonę i wyciągnęła torebkę na dowody rzeczowe. – Twoja przebiegłość i inteligencja skłoniła cię do trzymania słodyczy w recyklerze, razem ze śmieciami? – Jest zaplombowana. – Eve złamała plombę, która cicho trzasnęła, i wyciągnęła jeden z trzech batoników. Rzuciła go mężowi, nałożyła nową 72

plombę na torbę i ponownie ją ukryła. Zobaczyła, że Roarke uważnie przygląda się batonikowi. – Skoro jesteś taki wybredny, oddaj mi go. – Były czasy, kiedy grzebałem w śmietnikach w poszukiwaniu jedzenia. Ale wszystko się zmienia. – Odwinął batonik i ugryzł kawałek. – Widocznie jednak niezbyt. Eve odłożyła śrubokręt, wyprostowała się, podparła pod boki i uważnie obejrzała recykler, sprawdzając, czy nikt nie próbował się do niego włamać. – W porządku.

R

– Oto dowód prawdziwej miłości. – Roarke przesunął ręką po jej potarganych, kasztanowych włosach, potem dotknął palcem dołeczka w brodzie Eve, a w końcu lekko pocałował ją w usta. – To lepsze od czekoladki. Zauważyła, że nie był już taki przygnębiony. Praca potrafiła sprawić, że

L T

człowiek zapomina o żalu i smutku. – Synch Entertainment.

– Tak. Jakiś rok temu rozważałem kupno tej firmy. – Naturalnie. Istnieje, więc chcesz ją mieć.

– Wprost przeciwnie. – Usiadł w sfatygowanym fotelu dla gości. – Po zebraniu informacji i ich zweryfikowaniu uznałem, że wcale jej nie chcę, przynajmniej nie teraz. – Ponieważ?

– Ma kłopoty. Takiego rodzaju, jakimi nie mam ochoty się zajmować. Lepiej zaczekać, aż zacznie naprawdę kuleć i wtedy tanio ją kupić albo aż uporają się z kłopotami i zaproponować dobrą cenę za dobrą firmę. – Co to za problemy? Poza tym, że w ciągu ostatnich szesnastu miesięcy zamknęli dwie fabryki – niewielkie, za granicą. Nie mają zakładów 73

produkcyjnych ani biur poza Ziemią, więc albo zupełnie odpuścili sobie ten rynek, albo koszty dystrybucji ich wyrobów tam byłyby ogromne. Uniósł brwi. – No, no, mało nie pęknę z dumy. Proszę tylko posłuchać tego przykładu przedsiębiorczości. – Jak będziesz taki przemądrzały, to stracisz batonik. – Może podejdziesz tu i spróbujesz mi go odebrać? –Roarke z zachęcającym uśmiechem poklepał się w kolano. O, tak, lepiej się czuł. – Nie wiem nic o rynku gier poza tym, że nie można na nich stracić.

R

Ludzie chcą grać i to ciągle. W salonach gier, w domu, w pracy. Więc dlaczego firma, od ponad pół wieku działająca w tej branży, ma jakieś kłopoty?

L T

– Ponieważ wydają więcej, przynajmniej od dziesięciu lat, na marketing i pensje kierownictwa niż na kreatywne umysły i nowe technologie, a w dodatku zlekceważyli rynek poza Ziemią, uznawszy, że jest zbyt mały i kosztowny. – Roarke wzruszył ramionami i ugryzł kolejny kawałek batonika. – Nie mogą się uwolnić od dotychczasowego sposobu myślenia, a jeśli tego nie zrobią, i to szybko, wkrótce będą jedno pokolenie do tyłu. – No dobrze, czyli za dużo płacą kierownictwu, uważając, że jeśli było to dobre przed dziesięcioma laty, jest dobre i dziś. – Można tak powiedzieć. Dwóch założycieli firmy sprzedało ją, kiedy była w rozkwicie. Od tamtej pory wiodło jej się raz lepiej, raz gorzej, jak to zwykle bywa w interesach. W tej chwili wolno, ale nieprzerwanie chyli się ku upadkowi. – Coś takiego jak Fantasticai odwróciłoby ten trend. – Zdecydowanie tak, gdyby ją solidnie opracować i rozreklamować. Czy to twój motyw? 74

– Być może. DuVaugne zapłacił informatorowi do tej pory sto pięćdziesiąt tysięcy za dane o programie. Jest wiceprezesem Synch. – Podlega mu dział rozwoju – dodał Roarke. – Sprawdziłem go, schodząc tutaj. Byłby bohaterem, gdyby podsunął firmie ten pomysł i zapewnił środki na jego realizację. Przypuszczam, że ma w umowie o pracę zapisy, dotyczące premii. Zgarnąłby kupę forsy, bardzo niewiele inwestując. – Co jest bardzo dobrym motywem do popełnienia morderstwa albo do jeszcze jednej inwestycji i wynajęcia płatnego zabójcy. Ma również bardzo młodą drugą żonę, stosunkowo od niedawna. Założę się, że małżonka lubi światowe życie. Roarke uśmiechnął się do niej. – Większość kobiet to lubi.

R

– Aha. Więc kiedy za dwadzieścia lat zaczniesz rozważać porzucenie mnie dla młodszej, pamiętaj, że noszę broń.

L T

– Nigdy o tym nie zapomnę. Ani nie przestanę za to dziękować. – Dobrze. Muszę sobie uciąć krótką pogawędkę z DuVaugne'em. – Z przyjemnością sam bym z nim porozmawiał.

– Wykluczone. Nie ma mowy – zaprotestowała Eve, kręcąc głową. – Jesteś jego konkurentem, a to mogłoby mi przeszkodzić, jak będę próbowała coś z niego wydobyć. A przynajmniej utrudniłoby zadanie. – Rozumiem.

– Powinnam się skontaktować z Morrisem. Chcę też jeszcze raz pojechać na miejsce zbrodni. Informuj mnie na bieżąco, jak sobie radzą komputerowcy. – Dobrze, ale pozwól mi razem pójść z tobą do mieszkania Barta. Eve zaczęła coś mówić, ale urwała i się zastanowiła. – Może mi się przydasz. – Zrobię, co w mojej mocy. – Zgniótł papierek od batonika i rzucił go tuż pod jej nosem do recyklera. – Dziękuję za batonik. 75

Eve uśmiechnęła się niewinnie. – Za jaki batonik?

L T

R 76

Rozdział 5 – Myślisz, że fiut czasami się męczy? Eve, siedząca za kierownicą, odwróciła głowę w stronę Peabody i opuściła okulary przeciwsłoneczne, o których włożeniu rzadko kiedy pamiętała. –Czyj? – Wszystko jedno. Każdego, kto go ma. Czy fiut czasami myśli sobie: litości, stary, daj mi chwilę wytchnienia. Czy też zawsze woła: Ho, ho! Znów bierzemy się do dzieła!

R

– Czy ma to jakiś związek ze sprawą, czy też to taka sobie niezobowiązująca rozmowa?

L T

– Ma to związek ze sprawą. Myślałam sobie o tym dupku Dubroskym. Wczoraj po południu bzykał Britt Casey. Jeśli jej wierzyć, zrobił to trzy razy. Na podłodze – wyliczyła Delia, odginając jeden palec – na łóżku i na stojąco przy drzwiach. A w nocy baraszkował z Rolandem. Jeden udawał kapitana piratów, a drugi – chłopca okrętowego. – Przestań.

– Zaczekaj. A dziś rano wpadł na kawę i jeden szybki numerek do Chelsei Saxton, która potem zrobiła mu loda pod prysznicem. – Jezu, Peabody!

– Wcale nie prosiłam, żeby zdradzali te szczegóły, ale cała trójka mi je ujawniła, kiedy się dowiedziała o istnieniu pozostałych. Naprawdę myślałam, że większość cipek wykrzyknęłaby: Ej! Nawet nie myśl o wsadzeniu tam czegokolwiek w najbliższym czasie. – Cipek? 77

–To zdrobniała nazwa sromu. I naprawdę uważam, że na ogół po dwóch numerkach przeciętna cipka powiedziałaby: no, na jakiś czas mi wystarczy. Ale czy fiut szuka kolejnej dziury? Zastanawiam się, bo nie mam fiuta. – Gdybyś miała jakieś wątpliwości, wiedz, że ja też nie. – Widziałam cię nago, więc wiem. Uważam, że nawet najbardziej niezłomny i energiczny fiut powiedziałby kiedyś: na dziś czy na tę noc wystarczy, a ponieważ jestem teraz zrelaksowany, wybiorę się gdzieś na urlop. Albo się zdrzemnę. – Przez twoje gadanie wyobrażam sobie teraz fiuta, siedzącego w barze w jakiejś

modnej

miejscowości

R

wypoczynkowej,

w

okularach

przeciwsłonecznych, popijającego jeden z tych głupich drinków z owocami, ozdobiony papierową parasolką. – Śliczny obrazek.

L T

– Wcale nie śliczny, tylko budzący grozę. Albo obrzydliwy. Nie jestem pewna. Jedno i drugie. – Eve westchnęła, wyraźnie zmęczona. – Chyba jedno i drugie.

– Powinien też nosić mały, słomkowy kapelusz. Tak czy owak, nie wydaje mi się, żeby w przypadku fiuta Dubrosky'ego chodziło o seks. – Peabody, wprost nie potrafię wyrazić, jak bardzo nie mam ochoty rozmawiać o jego fiucie.

– To uzależnienie – ciągnęła niezrażona Delia. – Założę się, że doktor Mira się ze mną zgodzi – dodała, mając na myśli policyjną specjalistkę od sporządzania portretów psychologicznych. – Sprowadza wartość swojej osoby do fiuta i wykorzystuje go również w charakterze broni. – No widzisz, teraz wyobrażam go sobie ze złotym łańcuszkiem, naciskającego na klakson. Natychmiast przestań. Peabody poprawiła się na fotelu i spojrzała z zachwytem na Eve. 78

– Masz niesłychanie bujną wyobraźnię. Dlatego jesteś taką dobrą policjantką. Dubrosky plótł te bzdury o potrzebie bycia podziwianym. I prawdopodobnie mówił o swoim wyglądzie, zachowaniu, ale podświadomie miał na myśli fiuta. – Dobrze, jeśli przyznam ci rację, bo prawdę mówiąc zgadzam się z tobą, skończysz ten temat? – Uważam, że jest bardzo interesujący. No bo weź takiego DuVaugne'a... Eve zacisnęła zęby. – Ani się waż rozprawiać teraz o jego fiucie. – Facet rzuca żonę, z którą był dwadzieścia lat, dla jakiegoś wieszaka i świeżej, młodej cipki. – O, mój Boże.

L T

R

– Robi to, bo zaczyna myśleć o swojej starości, a nie chce się zestarzeć. Potrzebny mu wieszak i świeża, młoda cipka, żeby mógł powiedzieć: Spójrzcie, jaką mam żonę, spójrzcie, gdzie wsadzam swojego fiuta. To świadczy, że nadal jestem jurny. I w ten sposób wracamy do fiuta, który domaga się podziwu. Wiesz co, mogłybyśmy o to zapytać Charlesa. Eve zaparkowała przed kostnicą i przez minutę siedziała z głową opartą o kierownicę.

– Nie uważam za konieczne, żeby były licencjonowany mężczyzna do towarzystwa, obecnie seksuolog, analizował ten przypadek. Zresztą spędza teraz miesiąc miodowy z Louise. – Ale za kilka dni wrócą. Uważam, że dogłębne zrozumienie natury fiuta mogłoby nam pomóc w przyszłych śledztwach. – Proszę bardzo, możesz skonsultować się z Charlesem. I przedstaw mi raport na ten temat. Ale teraz do końca dnia nie chcę słyszeć słowa „fiut". 79

–Naprawdę nie ma ładnego słowa na... Tę część ciała mężczyzny – ciągnęła Delia, kiedy skierowały się do kostnicy. – Wszystkie są albo zbyt wulgarne, albo głupie. Ale jak się nad tym zastanowić, to dość głupie mieć coś takiego dyndającego między nogami. Więc... – Zabiję cię. Zaoszczędzę trochę pieniędzy podatników, robiąc to tutaj, w kostnicy. Eve wciągnęła zimne powietrze w płuca, by wyrzucić obrazy, które zrodziły się w jej wyobraźni pod wpływem słów Peabody. Dostrzegła w białym korytarzu Morrisa, rozmawiającego z jednym z techników w białym kitlu.

R

– Za kilka minut przyjdę i to sprawdzę – powiedział tamtemu i odwrócił się do Eve. – Ciekaw byłem, czy uda ci się dzisiaj tu wpaść.

L T

– Chciałam cię złapać, zanim pójdziesz do domu.

– Właśnie szedłem do siebie, żeby ci przesłać raport. Będziesz chciała jeszcze raz go obejrzeć.

Zaczął iść obok niej.

– Powiedz mi o tych śladach oparzeń.

– Są drobne, ale towarzyszą każdemu obrażeniu, a nawet siniakom. – Pchnął drzwi do prosektorium, w którym na stalowym stole leżały zwłoki, a głowa spoczywała w małej kuwecie. Podał obu policjantkom mikrogogle. – Przekonacie się, że są widoczne. Jeśli chodzi o siniaki na lewym przedramieniu i tutaj, na kostce u nogi, są takie mikroskopijne, że mógł nie poczuć elektrowstrząsu. Ale tutaj, na ramieniu, gdzie występują poważniejsze obrażenia i zaczerwienienia, są wyraźniejsze. Musiało nim mocno trzepnąć. – Im poważniejsza rana, tym poważniejsze ślady oparzeń? – Nie, chociaż początkowo tak myślałem. Na łydce ma poważniejsze obrażenia, niż na kostce czy przedramieniu, a ślady poparzeń są bardzo 80

niewielkie. Na ręce i na szyi ślady oparzeń właściwie wyglądają identycznie. A nie ulega wątpliwości, że rana na szyi jest poważniejsza. – Czyli elektrowstrząsy czy też to, co spowodowało oparzenia, stawały się coraz silniejsze w miarę trwania gry. Im dłużej grał, tym prąd był mocniejszy w przypadku trafienia. – Na to wygląda. – Zwykle podczas gry wyzwania stają się coraz większe – zauważyła Peabody. – W miarę jak osiąga się coraz wyższy poziom. – No dobrze. – Eve zastanowiła się nad tym. – Może chodzi o

R

zwiększenie mocy. Roarke ma jedną taką grę wirtualną. Używa się w niej prawdziwej broni. Kiedy trafi cię czarny charakter, czujesz mały wstrząs, więc wiesz, że zostałeś trafiony i gdzie. Wystarczy, by to zarejestrować, ale za mało,

L T

by doznać obrażeń. W przypadku Barta ktoś zmienił tę zasadę. Lecz to nie wyjaśnia wewnętrznych oparzeń. Rozumiem, skąd mogły się wziąć te na skórze, jednak w przypadku ran ciętych oparzenia są nie tylko na zewnątrz, lecz również w środku. A to oznacza, że sama broń musiała nieść ładunek elektryczny. W jakim celu? Nie wystarczyłby duży, ostry miecz? – Z całą pewnością tak.

Podeszła do głowy i przyjrzała się szyi. – Czy pasują do siebie? – Idealnie.

– Może ładunek elektryczny zwiększał siłę rażenia, więc zabójca nie musiał być wyjątkowo silny. Mógł być szybszy. –Zdjęła gogle. – Pojedynek twarzą w twarz? – Na to wygląda – zgodził się z nią Morris. – Musiało to nastąpić szybko, bardzo szybko, prawda? Nie został oszołomiony prochami, nie był związany, a miał przed sobą kogoś z dużym 81

mieczem. Gdyby próbował uciec, otrzymałby cios z tyłu. Bo przecież nie stał i nie czekał, aż mu utną głowę. Zabójca dał mu przedsmak tego, co go czeka, zadając mu cios w ramię. Chciał zobaczyć jego reakcję, chciał, żeby jego przeciwnik doznał wstrząsu. A potem jedno czyste cięcie. Pokręciła głową. – Wracam na miejsce przestępstwa. Ale najpierw należało porozmawiać z DuVaugne'em. Kazała Peabody zadzwonić do jego biura, lecz tak jak podejrzewała, poszedł już do domu. Szefowie korporacji i policjanci mają ruchomy czas pracy, chociaż zupełnie inne siatki płac.

R

Nie zazdrościła mu pracy ani płacy, było to jednak wkurzające, że jechała na darmo taki kawał drogi.

L T

– Wiesz co... – zaczęła Peabody, a Eve się skrzywiła.

– Jeśli wymienisz jakąkolwiek część ciała, wypchnę cię przez okno prosto pod nadjeżdżający samochód.

– Nie miałam takiego zamiaru, ale wiedz, że znowu o tym rozmyślam. Natomiast chciałam coś powiedzieć o mieczu. Nie o męskim mieczu, jako eufemizmie, tylko o narzędziu zbrodni. W zeszłym roku wybrałam się z McNabem na wystawę.

– Na jaką wystawę?

– Gier komputerowych w nowojorskim centrum kongresowym. Prawdziwe święto dla komputerowców. Zabawa okazała się lepsza, niż mogłoby się wydawać. – Wyobrażam sobie, że to koszmar do kwadratu, nawet jeśli okazał się lepszy, niż mogłoby się wydawać. To wcale nie znaczy, że zabawa była przednia. 82

– Ludzie przebierają się za bohaterów gier, filmów kinowych i telewizyjnych. Aktorzy, odtwarzający postaci, rozdają autografy i odgrywają sceny z filmów. Sprzedaje się najróżniejsze rzeczy, nawet są organizowane aukcje. Odbywają się imprezy, konkursy i odczyty, można zagrać w każdą grę, jeśli się odstoi swoje w kolejce. Pamiętam, że U–Play też prezentował swoje wyroby. Prawdopodobnie widziałam ofiarę, zanim została ofiarą. Tak czy owak, to trzy dni wyjątkowej frajdy dla maniaków komputerowych. – Wyobrażam sobie. – Chodzi mi o to, że mieli broń. Broń, używaną w grach, broń–rekwizyty

R

i broń wirtualną. Wiele gier to różnego rodzaju wojny.

– Tak, ludzie nigdy nie mają dość zabijania się nawzajem. – Eve pomyślała jednak, że to ciekawe. – Elektryczny miecz wywołałby spore zainteresowanie.

L T

– Żebyś wiedziała. Mieliśmy wejściówki na jedną z aukcji, na której miecz, zwykły, nie elektryczny, należący do Eldy, wojowniczej królowej, kupiono za ponad pięć milionów. – Dolarów?

– Tak, dolarów. To miecz, którym walczyła filmowa Elda, broniąc swojego tronu i w ogóle. Gra jest niesamowita. Gramy w nią z McNabem. – Kto jest królową?

– Bardzo śmieszne. Są też wersje holograficzne tej gry, ale ponieważ nie mamy sali holograficznej, gramy na komputerze. Tak czy owak, na tych wystawach jest mnóstwo broni, a także tłum sprzedawców i kolekcjonerów. Są blastery i magiczne maczugi, i miotacze ognia, i miecze świetlne, i dezintegratory. Ale z tego, co widziałam, miecze cieszą się największym powodzeniem. Są najseksowniejsze. Ciekawe, znów pomyślała Eve. Można podrążyć ten temat. 83

– Założę się, że Bart uważał za coś wyjątkowo seksownego dać sobie uciąć głowę czymś takim. Kolekcjonerzy, sprzedawcy i wystawy. Warto podążyć tym tropem. Ale może szczęście się do nas uśmiechnie, DuVaugne wyciągnie swój magiczny miecz, a my go załatwimy blasterem i zakończymy śledztwo. – Wiem, jak brzmi eufemizm słowa na „f ". Eve zjechała do krawężnika w miejscu, gdzie parkowanie było zabronione, i włączyła napis „Na służbie". – Jeśli cokolwiek wyciągnie, powalimy go na ziemię. Peabody wysiadła, śmiejąc się. – Niczego sobie dom – zauważyła.

R

Jeśli ktoś lubi stal, szkło i ostre kąty, pomyślała Eve. W złotych szybach odbijały się promienie słońca. Ucieszyła się, że ma okulary przeciwsłoneczne.

L T

Ciekawa była, ile osób oślepło, przechodząc obok trzykondygnacyjnego budynku,

będącego

zapewne

postpostmodernistycznym

wyobrażeniem

jakiegoś projektanta o tym, jak wygląda nowoczesna plomba. Przypuszczała, że kiedyś na tym miejscu stał okazały dom z ciemnobrązowego piaskowca albo schludna, murowana kamienica, które uległy zniszczeniu podczas wojen miejskich. Teraz wznosił się tu stalowy szkielet wypełniony złotym szkłem. Może jego mieszkańcy czuli się ważni, bo żyli w środku tego akwarium. Albo rozkoszowali się prawie niczym nieprzesłoniętą panoramą wielkiego miasta. Ona czułaby się wystawiona na widok publiczny i miałaby gęsią skórkę. Ale różni są ludzie na tym świecie. Zamiast schodów do drzwi wejściowych prowadziła pochyła rampa, kończąca się podestem, gdzie zainstalowano czujnik ruchu, który zabuczał grubo. Eve przyjrzała się podwójnym kamerom oraz czytnikowi dłoni. 84

– Dobry widok, solidne zamki – zauważyła. – Niezidentyfikowany głos. Zakaz wejścia. Do budynku obowiązuje zakaz wstępu dla akwizytorów. Wszystkie dostawy należy zgłaszać wcześniej. O tej porze nie są spodziewani żadni goście. Proszę się wylegitymować i podać cel swojej wizyty. Dziękuję. – No cóż, powiedział „proszę". – Peabody wzruszyła ramionami. –I „dziękuję". – Tak, prawdziwy wersal. Przypuszczam, że nie lubią, jak sąsiedzi wpadają bez zapowiedzi.

R

– Proszę się wylegitymować w ciągu dziesięciu sekund. Budynek jest chroniony przez Secure–One. W przypadku niewylegitymowania się w ciągu dziesięciu sekund zostaną powiadomione odpowiednie służby.

L T

– Teraz już nie jest taki grzeczny. – Eve wyciągnęła swoją odznakę. – Porucznik Eve Dallas z Komendy Głównej Policji. Mamy sprawę do Lane'a DuVaugne'a.

– Nie zaplanowano żadnego spotkania.

– Zeskanuj odznakę i poinformuj pana DuVaugne'a, że na progu są dwie funkcjonariuszki policji. W przeciwnym razie w ciągu trzydziestu minut pojawi się cały oddział policji z nakazem.

– Proszę przysunąć dowód tożsamości do czytnika w celu weryfikacji. Dziękuję.

– Odzyskał dobre maniery – zauważyła Eve, stosując się do polecenia. – Zweryfikowano tożsamość. Porucznik Eve Dallas z Komendy Głównej Policji i Departamentu Bezpieczeństwa. Pan DuVaugne zostanie poinformowany o pani przybyciu. Proszę zaczekać chwilkę. Trwało to dłużej niż jedną chwilkę, ale w końcu zamki szczęknęły i drzwi się otworzyły. 85

Na widok androida–służącego w czarnym garniturze, chudego i wyniosłego, Eve cicho prychnęła. Mógł być bratem Summerseta nie tylko z uwagi na wygląd, ale również drwiącą minę, z jaką się jej przypatrywał. – Ej, bardzo przypomina... – Największą zmorę mojego życia – dokończyła Eve i myśląc o majordomusie Roarke'a, uśmiechnęła się kwaśno. –Masz jakieś imię czy tylko numer, kolego? – Jestem Derby. – Mówił z wytwornym brytyjskim akcentem. – Jeśli poinformuje mnie pani o naturze swojej wizyty u pana DuVaugne'a, przekażę

R

mu to. Pani towarzyszka jeszcze się nie przedstawiła.

– Detektyw Delia Peabody. – Peabody pokazała swoją odznakę. – Teraz, kiedy wszyscy się nawzajem przedstawiliśmy, możesz przekazać swojemu właścicielowi, że policja nowojorska może porozmawiać z nim tutaj,

L T

w zaciszu jego domu, albo zostanie przewieziony na przesłuchanie do nas. Czyli do komendy, gdzie nie jest tak przyjemnie, jak tutaj. A to, jaki mamy do niego interes, to nie twoja sprawa. Dalej, przekaż mu to.

– Poinformuję pana DuVaugne'a. Proszę zaczekać w holu. Uruchomiłem kamery, które zarejestrują wszystko, co panie zrobią i powiedzą. – Powstrzymamy się od drapania w niewłaściwe części ciała. Prychnął, odwrócił się tyłem do nich, a potem poprowadził je przez otwarte patio, pośrodku którego znajdował się basen z niebieską wodą, strzeżony przez posąg jakiejś niemal nagiej kobiety, szykującej się do skoku. W przeszklonym holu stały dwie identyczne kanapy o błyszczących srebrnych stelażach i krwistoczerwonych poduchach oraz fotele obite tkaniną w tych samych kolorach we wzór, wywołujący oczopląs. Wszystkie stoły były z przejrzystego szkła. Niektóre z nich zdobiły rośliny o dziwnych kwiatach. Plątanina stali i szkła pod sufitem tworzyła żyrandole. Podłogi utrzymane były 86

w takim samym kolorze i miały identyczną fakturę, jak stalowy szkielet budynku. Eve próbowała sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek widziała bardziej nowoczesne i równie nieprzytulne wnętrze, ale na próżno. – Proszę tu zaczekać – polecił im Derby. Kiedy zniknął, Eve podeszła do frontowej ściany. Tak, zdecydowanie czuła się tu całkowicie odsłonięta. – Dlaczego są ludzie, którzy chcą, by oddzielała ich od reszty świata tylko tafla szkła? – Udało jej się wzruszyć ramionami, a nie wzdrygnąć. Odwróciła się w stronę Peabody. – Wrażenia?

R

Delia poruszyła oczami, jakby chciała przypomnieć Eve, że wszystko jest rejestrowane.

– Hm. Jest tu bardzo czysto. I cicho. Nie dochodzą żadne hałasy uliczne.

L T

– Wskazała okno. – Zupełnie jakby się oglądało film z wyłączoną fonią. – Albo znalazłyśmy się w alternatywnej rzeczywistości, w której świat za szybą jest bezgłośny. I powoduje gęsią skórkę.

– Rzeczywiście można dostać gęsiej skórki. – Peabody wykrzywiła się i znów spojrzała znacząco. – Ale naprawdę jest tu czysto. Eve odwróciła się, słysząc odgłosy kroków mężczyzny i stukot damskich szpilek.

Najpierw zobaczyła panią DuVaugne i uświadomiła sobie, że do posągu niemal nagiej kobiety, stojącego na patio, pozowała młoda żona gospodarza. Teraz ubrana była w krótką, letnią sukienkę, współgrającą z jej niebieskimi oczami i butami, będącymi obecnie ostatnim krzykiem mody, z odkrytym wierzchem. Paznokcie u nóg miała pomalowane na kilka pastelowych kolorów. Twarz o pełnych, wydętych ustach okalały rude włosy z jaśniejszymi pasemkami. 87

Obok niej stał nijaki mężczyzna w tradycyjnie skrojonym garniturze. Miał ostro zarysowane szczęki, brązowe oczy i grzywę brązowych włosów. Lekko przekrzywiony krawat mężczyzny i nieco zamglony wzrok jego żony zdradziły Eve, czym zajęci byli małżonkowie w chwili jej przybycia. – Porucznik Dallas, jak rozumiem, i detektyw Peabody. – DuVaugne przeszedł przez pokój i serdecznie uścisnął im dłonie. – Czym mogę paniom służyć? – Prowadzimy śledztwo w sprawie zabójstwa Barta Minnocka. – Ach. – Skinął głową i westchnął z żalem. – Tak, słyszałem o tym. Media nie dysponują jeszcze szczegółami. – Znał pan pana Minnocka?

R

– Właściwie nie. Naturalnie słyszałem o nim, bo działamy w tej samej branży.

L T

– O, rety, kotku, powinieneś poprosić panie, żeby usiadły. Tsk. Naprawdę powiedziała „Tsk" z wyraźnym akcentem mieszkanki Bronksu, ostro kontrastującym z dystyngowaną wymową androida, co Eve uznała za coś niezwykłego.

– Jestem Taija DuVaugne. Może panie zechcą usiąść? –Zrobiła taki gest ręką, jak prezenterki, wskazujące nagrody podczas teleturniejów. – Z radością zamówię coś do picia.

– Dziękuję. – Eve usiadła. – A więc nigdy nie poznał pan osobiście Barta Minnocka? – Och, chyba spotkaliśmy się raz czy dwa. – DuVaugne ulokował się razem z żoną na czerwono–srebrnej kanapie. –Na wystawach, imprezach i przy tego typu okazjach. Sprawiał wrażenie bystrego i sympatycznego młodzieńca. – To dlaczego ktoś go zabił? – spytała Taija. 88

– Dobre pytanie – powiedziała Eve, a młoda kobieta rozpromieniła się jak studentka pochwalona przez ulubionego wykładowcę. – Jeśli się nie pyta, człowiek niczego się nie dowie. – Taką wyznaję filozofię. Dlatego pozwolę sobie zapytać pana, panie DuVaugne, co pan robił wczoraj między trzecią po południu a siódmą wieczorem. – Ja? Czy mam rozumieć, że jestem podejrzany? – Zawrzał gniewem, chociaż według Eve właściwsze byłoby zdumienie. – Przecież prawie wcale go nie znałem. – Rety, Lane nikogo by nie zabił. Jest łagodny jak baranek.

R

– To standardowe postępowanie. Sam pan wspomniał, panie DuVaugne, że pan i ofiara pracowaliście w tej samej branży.

L T

– Trudno uznać ten fakt za motyw zabójstwa! Niezliczone mnóstwo ludzi tylko w tym mieście działa w naszej branży, ale przyszła pani do mojego domu i domaga się odpowiedzi na swoje pytania.

– No, no, kotku. – Taija pogłaskała go po ramieniu. – Nie denerwuj się tak. Wiesz, że nie powinieneś się denerwować. A pani jest naprawdę grzeczna. Zawsze mówisz, że ludzie powinni sumiennie wykonywać

swoje obowiązki.

Szczególnie funkcjonariusze

państwowi. Pani jest funkcjonariuszką państwową, prawda? – zwróciła się do Eve. – Zgadza się. – Tak czy owak, kotku, wiesz, że byłeś w firmie prawie do czwartej. Tak ciężko pracuje – wyjaśniła, zwracając się do Eve. – Potem wróciłeś prosto do domu, trochę sobie poleżeliśmy, nim przebraliśmy się do kolacji u Roba i Sashy. To było naprawdę bardzo miłe przyjęcie. – Taija, chodzi o zasady. 89

– No, no – powiedziała, głaszcząc go. – No, już. DuVaugne wziął głęboki oddech. – Taija, mam ochotę na wieczorne martini. – Ależ oczywiście, skarbie. Pójdę i powiem Derby'emu, żeby ci przygotował. Przepraszam... Chciałam powiedzieć: proszę mi wybaczyć. Kiedy wyszła, stukając obcasami, DuVaugne zwrócił się do Eve. – Moja żona jest pod pewnymi względami naiwna. Być może, pomyślała Eve, ale zarazem szczera i nadzwyczaj sympatyczna. – Na tyle naiwna, by nie rozumieć, że „ciężka praca" oznacza między

R

innymi płacenie kapusiowi za poufne informacje o tym, czym się zajmuje U– Play? Mamy Dubrosky'ego w areszcie – dodała Eve, zanim DuVaugne zdążył otworzyć usta. – Wydał pana.

L T

– Nie mam pojęcia, o czym i o kim pani mówi. A teraz proszę panie o opuszczenie mojego domu.

– Peabody, odczytaj panu DuVaugne'owi, jakie przysługują mu prawa. Nie zwracając uwagi na jego oburzenie, Delia odczytała tekst formułki. – Czy rozumie pan przysługujące mu prawa i obowiązki w tej kwestii? – spytała na koniec.

– To wprost niewiarygodne! – Jego twarz pokryła się purpurą; zerwał się na nogi. – Dzwonię po swojego adwokata.

– Proszę bardzo. Proszę mu powiedzieć, żeby spotkał się z nami w komendzie głównej. – Eve wstała zimna i opanowana. – Gdzie będzie pan mógł ochłonąć w celi do czasu przybycia pańskiego adwokata, a następnie zadamy panu pytania w jego obecności dotyczące obu kwestii: szpiegostwa przemysłowego i pana związku z zabójstwem Barta Minnocka. – Chwileczkę, jedną chwileczkę. Wczoraj nie byłem w pobliżu mieszkania Minnocka. W ogóle nigdy nie byłem w jego mieszkaniu. 90

– Poprosił pan o adwokata, panie DuVaugne – przypomniała mu Eve. – Musimy zaczekać, aż pański pełnomocnik spotka się z panem, dopiero wtedy będziemy mogli kontynuować naszą rozmowę. Do tego czasu i do czasu postawienia panu zarzutów zatrzymamy pana w komendzie. – Aresztujecie mnie? Mnie? Chwileczkę. Jedną chwileczkę. – Nie pocił się jak Roland, ale ręka mu drżała, kiedy przesunął nią po lśniącej czuprynie. – Rezygnuję z prawnika, porozmawiajmy tutaj. – Jak pan sobie życzy. – Martini! – ogłosiła Taija śpiewnym tonem, wchodząc przed Derbym do

R

pokoju. – Usiądźmy wszyscy i napijmy się. Och, kotku, jak ty wyglądasz! Jesteś czerwony jak burak. –Podeszła do męża i poklepała go po policzkach. – Derby przygotuje drinki. Pan DuVaugne musi się trochę napić.

L T

– Daj mi to. – DuVaugne złapał duży shaker, wlał jego zawartość do szklaneczki i wypił duszkiem.

– Oj! Zapomniałeś o oliwkach. Derby, nalej naszym gościom drinka. – Nie wolno nam pić na służbie, pani DuVaugne, ale dziękujemy. Taija współczująco wygięła usta. – Rety, to niesprawiedliwe.

– Taija, idź na górę. Muszę porozmawiać o interesach. – Och. – Rzuciła swojemu mężowi pełne urazy spojrzenie, a potem odwróciła się do Eve i Peabody. – Miło mi było panie poznać. – Nam również. – Derby, zostaw nas samych. – DuVaugne usiadł i potarł oczy. – Nie mam nic wspólnego z zabójstwem Minnocka. Byłem w pracy do czwartej. Potem kierowca przywiózł mnie do domu. Ponownie wyszedłem o siódmej. Mogą panie to wszystko sprawdzić. 91

–I z pewnością sprawdzimy. Ale kiedy płaci się komuś za kradzież, niedaleka od tego droga do zapłacenia za morderstwo. DuVaugne opuścił ręce. – Nie wiem, co ten Dubrosky pani naplótł, ale jest złodziejem i kłamcą. Nie można mu ufać. – Pan mu zaufał na sto pięćdziesiąt tysięcy – odezwała się Eve. – To koszty prowadzenia interesów. – Zamachał rękami, a potem oparł dłonie na kolanach. – To on przyszedł do mnie. Powiedział, że chce stworzyć jakąś grę i pracuje nad nową technologią, ale potrzebne mu wsparcie.

R

Normalnie bym go odprawił z kwitkiem, ale był bardzo przekonujący, jego pomysł wydał mi się ciekawy, więc dałem mu kilka tysięcy na kontynuowanie prac. I przyznaję, że wkrótce potem dałem się omotać. Naturalnie powinienem

L T

być rozsądniejszy, ale zła ocena sytuacji to nie przestępstwo. Później, kiedy zainwestowałem w to sporo czasu i pieniędzy, przyznał się, że ukradł informacje z U–Play.

DuVaugne, sapiąc ze zdenerwowania, nalał sobie kolejne martini, tym razem pamiętając o oliwkach.

– Byłem zszokowany, oburzony, zagroziłem, że go wydam, ale zaczął mnie szantażować. Widzi pani, płaciłem mu, więc wyglądałoby to tak, jakbym go wynajął do zdobycia informacji. Więc dalej mu płaciłem. Nie wiedziałem, co robić.

Eve milczała przez chwilę. – Wierzysz w to, Peabody? – Nie, pani porucznik. W ani jedno słowo. Wyraźnie zaskoczony DuVaugne opuścił szklaneczkę. – Bardziej wierzy pani pospolitemu przestępcy niż mnie? 92

– W tym wypadku – powiedziała Eve, ważąc słowa – tak. Nie jest pan naiwny, DuVaugne. W przeciwieństwie do swojej bardzo miłej żony. I nie wyciągnąłby pan pieniędzy z własnej kieszeni, by pomóc jakiemuś programiście opracować grę. Wynajął pan Dubrosky'ego i zapłacił mu, żeby zrobił dokładnie to, co zrobił: wykorzystał jakiegoś durnia do zdobycia potrzebnych panu informacji. Jeśli przyniósłby pan tę grę i technologię do swojej firmy, która raptownie się kurczy, zostałby pan bohaterem. Pańska inwestycja zwróciłaby się wam kilkaset razy. Na przeszkodzie stał panu jedynie Bart Minnock.

R

– Nie jestem mordercą! – DuVaugne wypił połowę martini, a następnie głośno odstawił szklaneczkę. – Jeśli Dubrosky go zabił, zrobił to sam. Ja nie mam z tym nic wspólnego.

L T

– Zapłacił mu pan jedynie za kradzież?

– Tak się prowadzi interesy – odparł. – To tylko interesy. Przyznaję, że moja firma ma chwilowe trudności. Potrzebny nam zastrzyk świeżej krwi, nowe pomysły, szersze zaistnienie na rynku. Kiedy wpadnie mi w ręce jakaś informacja, wykorzystuję ją. Tak się prowadzi interesy. W tej branży panuje ogromna konkurencja.

– Kiedy płaci się komuś za przekazanie zastrzeżonych informacji, to jest kradzież. I wie pan co? Pójdzie pan do więzienia. A jeśli ta kradzież ma związek z zabiciem Minnocka, wtedy otrzyma pan dodatkową premię w postaci zarzutu pomagania w popełnieniu morderstwa. – To jakieś szaleństwo. Jestem biznesmenem. Nigdy nikogo nie skrzywdziłem ani nie przyłożyłem do niczego takiego ręki. – Kradzież owoców czyjejś ciężkiej pracy oznacza skrzywdzenie tego kogoś. Zobaczymy, co jeszcze do tego dodamy. Może pan zadzwonić do swojego adwokata w drodze do komendy. Lanie DuVaugne, aresztuję pana za 93

nakłanianie do kradzieży zastrzeżonych informacji, za ich przyjęcie, za współudział w szpiegostwie przemysłowym. Skuj go, Peabody. – Nie. Proszę, proszę. Musicie mi pozwolić wytłumaczyć to żonie. Proszę mi pozwolić powiedzieć jej, że jadę z paniami, żeby... żeby pomóc podczas śledztwa. Proszę. Nie chcę, żeby się zdenerwowała. – Proszę ją zawołać. Może jej pan powiedzieć, co pan chce. Ale dowie się wszystkiego, kiedy będzie musiała wpłacić kaucję... O ile sąd wyrazi zgodę na kaucję. *

R

To nie dla niego, pomyślała Eve, kiedy Peabody zajmowała się formalnościami. Zrobiła to, żeby dać jego żonie trochę więcej czasu na przygotowanie się do czekających ją zmian. DuVaugne mógł rozmawiać ze

L T

swoim adwokatem, mógł próbować różnych sztuczek, ale przesłuchanie w sprawie ustanowienia kaucji odbędzie się najwcześniej jutro rano. Zobaczymy, co im powie po nocy spędzonej w celi.

Kiedy znalazła się w swoim gabinecie, zadzwoniła do męża, aby go powiadomić, że wróciła, a potem sporządziła raport. Czekając na Roarke'a, zrobiła to, na co nie miała czasu przez cały dzień. Rozstawiła tablicę.

Kiedy skończyła rozmieszczać na niej informacje, usiadła, położyła nogi na biurku i popijając kawę, przyjrzała się uważnie temu, co tam było. Zdjęcie sympatycznego Barta Minnocka, nieco głupio uśmiechniętego, sąsiadowało z makabrycznymi fotografiami z miejsca przestępstwa i kostnicy oraz fotografiami osób, które miały z nim związek. Jego przyjaciół i wspólników, przyjaciółki, żałosnego Rolanda, Dubrosky'ego, DuVaugne'a.

94

Eve przejrzała listę zatrudnionych, stan ich finansów, chronologię wydarzeń, meldunki techników kryminalnych. Konkurencja, pomyślała, interesy, próżność, pieniądze, pieniądze, pasja, naiwność, zabezpieczenia. Gry. Gry oznaczały wielkie interesy, próżność, wielkie pieniądze, wielkie pasje, a w konsekwencji – zabezpieczenia przed kradzieżą. Gdzieś tutaj te zabezpieczenia zawiodły i jeden czy kilka elementów złożyły się na to, że Bart Minock został zamordowany. – Słyszałem, że kogoś aresztowałaś – powiedział Roarke, stając za nią. – Niestety nie zabójcę. Jeszcze nie. Ale może to ma jakiś związek. Dokończą ten projekt bez niego. Nie tylko dlatego, że to ich praca, ale dlatego, że nie chcieliby go zawieść.

R

– Tak, może ta gra nie będzie taka idealna, może prace przy niej się

L T

przedłużą, ale dokończą to, co zaczęli.

– W takim razie jaki był sens go zabijać? – Eve pokręciła głową i opuściła nogi na podłogę. – Jedźmy na miejsce zbrodni.

95

Rozdział 6 Pozwoliła Roarke'owi prowadzić, żeby móc dalej przeglądać notatki, zadecydować, z kim spośród przesłuchanych należy porozmawiać jeszcze raz, z kim musi się ponownie skontaktować. – Zadzwoniłam do jego prawniczki, która jest na urlopie. Wróci wcześniej, spotkamy się rano. Była jego przyjaciółką – dodała Eve. – Odniosłam wrażenie, że da mi wszystko, czego potrzebuję, już mnie zapoznała z głównymi warunkami umowy spółki i testamentu. Prawie wszystko dziedzi-

R

czą rodzice, ale jego udziały w U–Play mają być rozdzielone pomiędzy trójkę pozostałych wspólników. To sporo grosza.

– Myślisz, że jeden z nich postanowił go wyeliminować, by mieć większy

L T

kawałek tortu? A może wszyscy byli w zmowie?

– Nie mogę nie uwzględniać takiej ewentualności. Czasami jednak chodzi nie tylko o pieniądze. – Pieniądze, pomyślała, to najoczywistszy motyw, ale w grę mogą wchodzić jeszcze inne sprawy. – Bywa i tak, że pieniądze w ogóle nie są brane pod uwagę. Lecz nie mogę nie rozważać takiego scenariusza. Powiedziałeś, że prawdopodobnie będą mieli pewne trudności i wypuszczenie na rynek nowej gry może się opóźnić, ale z drugiej strony przysłuży im się rozgłos w mediach, więc przypuszczam, że kiedy już się pojawi w sprzedaży, będzie to wielki hit. Jesteś takiego samego zdania? – Tak. Chociaż zamierzamy zaproponować podobną,to znaczący postęp w technologii produkcji gier. A w związku ze śmiercią Barta oraz tym, w jaki sposób zginął, media poświęcą im sporo uwagi. Firma skorzysta na rozgłosie, na dłuższą metę jednak strata Barta to duży cios. – Zgoda, tylko że nie wszyscy myślą dalekosiężnie. A z punktu widzenia konkurencji, jeśli uciąć głowę rywalowi – dosłownie i w przenośni – można 96

mieć nadzieję, że opóźnienie premiery gry będzie na tyle znaczne, by zyskać dosyć czasu na zmniejszenie dystansu. Wprawdzie byli wspólnikami i wszyscy są łebscy, ale Bart grał pierwsze skrzypce. Tak to widzę. – Masz rację. A jeśli chodzi o interesy? Bardziej mi to wygląda na konkurencję niż sposób na zwrócenie na siebie uwagi mediów. Takie jest moje zdanie, Eve. Może on ma rację, pomyślała, ale to efekt uboczny. – Co wiesz o broni, używanej w grach, rekwizytach filmowych, replikach, broni kolekcjonerskiej?

R

– Może być i jest intrygująca, z całą pewnością osiąga wysokie ceny, szczególnie na aukcjach.

– Jesteś kolekcjonerem. – Odwróciła się, żeby na niego spojrzeć. – Ale

L T

głównie zbierasz prawdziwą broń.

– Zasadniczo tak. Lecz to przedmiot zainteresowania dla każdego z branży albo poważnie traktującego gry. Broń używana w grach może być zwyczajna i nieskomplikowana albo złożona i wymyślna. Zwiększa poczucie realności, bezpośredniego udziału w zabawie. Roarke spojrzał na nią. – Lubisz broń.

– Lubię świadomość, że ją mam. Taką, która robi to, co powinna zrobić, kiedy trzeba to zrobić.

– Grywałaś w gry. Lubisz rywalizację. – Jaki jest sens grać, jeśli celem nie ma być zwycięstwo? – Pod tym względem się nie różnimy. – Ale gra to tylko gra – zauważyła Eve. – Zabawka pozostanie zabawką. Nie rozumiem wewnętrznego nakazu życia w świecie fantazji. Na przykład 97

urządzenia gabinetu tak, żeby przypominał centrum dowodzenia jakiegoś fikcyjnego statku kosmicznego. – Cóż, można to robić dla zabawy albo żeby uciec od rzeczywistości, chociaż przyznaję, że niektórzy posuwają się za daleko. Powinniśmy kiedyś wybrać się na aukcję, sama będziesz mogła się przekonać, jak to wygląda. Gry i kolekcjonowanie przedmiotów związanych z grami to coś fascynującego. – Lubię zabawki. – Wzruszyła ramionami. – Nie rozumiem jedynie, dlaczego niektórzy płacą miliony za głupi miecz–zabawkę, którym wymachuje jakiś wojownik na filmie lub podczas gry.

R

– Niektórzy mogą powiedzieć to samo o dziełach sztuki. To wszystko kwestia zainteresowań. Tak czy inaczej, niektórych zbieraczy fascynują rekwizyty filmowe albo przedmioty używane w różnych grach bądź tylko w

L T

nich pokazywane. Ich wartość kolekcjonerska zależy od dostępności, wieku, zastosowania. Zwykle wypuszczamy specjalne, limitowane serie broni i akcesoriów specjalnie z myślą o kolekcjonerach. – A co z elektrycznymi mieczami?

Roarke zahamował na czerwonym świetle i uśmiechnął się do Eve. – Jest ognisty miecz, miecz zasilany błyskawicą, miecz ogłuszający i tak dalej. Świecą, wydają odpowiednie odgłosy – skwierczenia, wibracji i tym podobne. Ale miecze, używane jako rekwizyty, powodują u przeciwnika jedynie lekki wstrząs. Są niegroźne.

– Mógłbyś coś takiego zrobić? – Mógłbym też wyznaczyć konkurencyjną cenę na wszystkich legalnych rynkach. Istnieją uregulowania prawne, Eve, bardzo restrykcyjne przepisy bezpieczeństwa. Nigdy nikomu nie udałoby się oficjalnie nabyć czegoś, co można byłoby przerobić na prawdziwą broń. Barta nie zabito z rekwizytu, używanego w grach. 98

– W takim razie to replika, wykonana specjalnie w tym celu. Ostrze, przewodzące dość prądu elektrycznego, by wywołać poparzenia. Roarke przejechał skrzyżowanie na zielonym świetle i przez chwilę nic nie mówił. Skręcił do krawężnika przed domem, w którym mieszkał Bart. – Czy to go zabiło? – W tej chwili wszystko za tym przemawia. – Wysiadła, kiedy już zaparkował. – To mi mówi, że samo zabicie go to było za mało. Chodziło też o nieczystą grę. Dla zabójcy musiała to być zabawa albo coś ekscytującego. Ktokolwiek to zrobił, musiał brać udział w grze. I grał tak, żeby wygrać. Muszę ustalić, co zabrał do domu jako nagrodę.

R

– Pani porucznik. – Portier wyszedł jej naprzeciw. – Czy jest jakiś postęp w śledztwie? Czy pani wie, kto zabił Barta... pana Minnocka?

– Śledztwo trwa. Sprawdzamy wszystkie tropy. Czy ktoś próbował się

L T

dostać do jego mieszkania?

– Nie. Nikogo nie było na górze, odkąd pani ludzie stamtąd wyszli. Był z niego miły gość. Niemal w wieku mojego syna.

– Pracował pan, kiedy wczoraj wrócił do domu. – Wiedziała, że już go o to pytała, ale czasami za którymś razem wypływają nowe szczegóły. – W jakim był nastroju?

– Pogwizdywał sobie. Uśmiechał się. Pamiętam, jak na jego widok też się uśmiechnąłem. Wyglądał na cholernie szczęśliwego. –I po nim ani przed nim nie przyszedł nikt, kto mógłby się dostać do jego mieszkania? – Nikt. Wczoraj było spokojnie. Pamięta pani, jaką mieliśmy pogodę? Ludzie na ogół siedzieli w domu, jeśli nie musieli nigdzie iść. Przez cały dzień prawie nikt nie wychodził ani nikt nie przychodził, znam wszystkich, którzy wczoraj się tu przewinęli. 99

– Czy miał jakieś zatargi z lokatorami budynku? Skarżył się na kogoś? – To był sympatyczny chłopak, łatwy w obejściu, może trochę nieśmiały, cichy. Nigdy nie słyszałem, żeby się na kogoś skarżył ani by ktokolwiek na niego narzekał. Eve postanowiła inaczej sformułować pytanie. – A może szczególnie się zaprzyjaźnił z którymś z lokatorów? – Z pewnością z dzieciakami. Aha, pomyślała, oto nowy szczegół. – Z jakimi dzieciakami?

R

– Dzieciakami Singów i chłopakiem Trevorów. W budynku nie mieszka dużo rodzin z dziećmi. Dwie nastolatki, tylko że one nie interesują się zbytnio grami. Ale młodsi chłopcy uwielbiali Barta. – Naprawdę?

L T

– Tak, od czasu do czasu pozwalał im przychodzić do siebie i grać, mówił, że w ten sposób bada rynek. Dawał im czasem wersje demonstracyjne albo nowe gry, nim trafiły do sklepów.

– Rodzice nie mieli nic przeciwko temu? – Jasne, że nie. W przeciwnym razie nie pozwoliłby sobie na coś takiego. Prawdę mówiąc, doktor Sing też czasem się do nich przyłączał. Woli gry strategiczne od tych akcji, za którymi szaleją dzieciaki. Naprawdę mocno to przeżyły, kiedy rozeszła się wiadomość o zamordowaniu pana Minnocka. Przynajmniej dzieciaki Singa, bo państwo Trevor są na wakacjach i nie wiem, czy już o tym słyszeli. – Gdzie mieszkają Singowie? – Pod numerem pięćset dziesięć. To ładne, dwupoziomowe mieszkanie. Cała rodzina jest teraz na górze. Gdyby chciała pani z nimi porozmawiać, mogę do nich zadzwonić, powiadomić ich. 100

– Gdyby był pan tak uprzejmy. Potem zajrzymy do mieszkania pana Minnocka. – Dobrze, że policja zajmuje się tą sprawą. Bardzo dobrze. Ten, kto zabił tego chłopaka... – Zacisnął usta i odwrócił wzrok. – Nawet nie mogę powiedzieć, co o tym myślę. Wyrzucają nas z pracy za używanie takiego języka. Kiedy wsiedli do windy, Roarke wyjął swojego palmtopa. – Doktor David Sing, neurolog. Jego żona Susan jest chirurgiem dziecięcym. Mają dwóch synów, Stevena, dziesięć lat, i Michaela, osiem. Są

R

małżeństwem od dwunastu lat. Obydwoje ukończyli Harvard Medical School, oboje przyjmują pacjentów w Mount Sinai. Nie mają przeszłości kryminalnej. – Od kiedy masz dostęp do kartotek policji ze swojego palmtopa? – Odkąd zostałem konsultantem swojej ślicznej żony. –Roarke wsunął

L T

palmtopa z powrotem do kieszeni.

– Dopiero co aresztowałam gościa za kupowanie zastrzeżonych informacji.

Roarke tylko się uśmiechnął i wyciągnął ręce przed siebie. – Chcesz mnie zamknąć, najdroższa?

Otworzyły się drzwi windy, dzięki czemu Eve nie musiała odpowiedzieć na jego pytanie.

– Chcę tylko rzucić okiem, zorientować się. Może to jednak nieszczęśliwy wypadek. Grali sobie razem, dobrze się bawili, póki jedno z nich nie straciło głowy. –I

dwójka

dzieciaków

sprząta

po

sobie,

resetuje

alarm,

przeprogramowuje bardzo wyrafinowanego androida? – Nie, ale mają bardzo inteligentnych rodziców. Tak zakładam, skoro studiowali na Harvardzie. To mało prawdopodobne, ale... 101

– Nie możesz tego odrzucić – dokończył za nią Roarke i sam nacisnął guzik dzwonka do mieszkania numer pięćset dziesięć. – Spróbuj zachowywać się jak Peabody. – Słucham? – Poważnie, oficjalnie, a zarazem przystępnie. – Zapomniałaś o „czarująco". – Peabody nie jest czarująca. – Z mojego punktu widzenia tak. Poza tym miałem na myśli siebie. Ledwo stłumiła śmiech, nim otworzyły się drzwi.

R

David Sing miał na sobie dżinsy i nieskazitelnie czystą białą koszulę. Eve w swoich butach była od niego o dwa centymetry wyższa. Przeniósł zmęczone spojrzenie z niej na Roarke'a. Przemówił ze starannością świadczącą, że an-

L T

gielski nie jest jego ojczystym językiem, choć bardzo dobrze go opanował. – Państwo z policji? Nazywam się David Sing. Zapraszam do środka. W wystroju mieszkania widać było wpływy jego azjatyckiego dziedzictwa – żywe kolory, kolekcja rzeźbionych smoków, wzory na jedwabnych narzutach. Gospodarz wskazał im jaskrawoniebieską kanapę, noszącą ślady zarówno zużycia, jak i dbałości. – Napijemy się herbaty – powiedział. – Szykuje ją opiekunka moich synów. Została dziś dłużej, bo dzieci bardzo przeżywają to, co spotkało naszego przyjaciela. Proszę usiąść. Jak mogę państwu pomóc? Nie poprosił ich o wylegitymowanie się, ale Eve wyciągnęła odznakę. – Jestem porucznik Dallas. Kieruję śledztwem w sprawie zamordowania Barta Minnocka. – Wiem. Jackie to wyjaśnił, kiedy do nas zadzwonił. I rozpoznałem panią. Oboje państwa. Dowiedzieliśmy się o śmierci Barta dziś po południu i razem z żoną natychmiast przyjechaliśmy do domu. Nie chcieliśmy, żeby 102

synowie usłyszeli o tym przed rozmową z nami. Chcieliśmy ich jakoś przygotować. Och, a oto nasza herbata. Min, to porucznik Dallas i Roarke. Kobieta, która wtoczyła barek, była drobniutka i zapewne nie skończyła jeszcze siedemdziesięciu lat. Ukłoniła się lekko i przemówiła cicho w języku, którego Eve nie rozumiała.Potem położyła rękę na ramieniu Singa w sposób, wyraźnie świadczący o wieloletniej głębokiej zażyłości. – Ja naleję, Min. – Lekko uścisnął dłoń, spoczywającą na jego ramieniu. – Idź, poleż trochę z nogami w górze. –Dodał coś w ich ojczystym języku. Kobieta pocałowała go w czubek głowy i wyszła.

R

– Min była moją nianią, kiedy byłem mały. Teraz pomaga nam opiekować się dziećmi. – Nalał jasnozłotą herbatę do porcelanowych czarek. – Moja żona jest na górze. Możemy swobodnie rozmawiać.

– Dobrze by było, gdybym mogła porozmawiać z pańską żoną i synami.

L T

– Tak, niebawem zejdą na dół. Pomyślałem, że gdyby musiała pani podać jakieś szczegóły... Mam nadzieję, że może pani oszczędzić część z nich chłopcom. Są jeszcze mali i bardzo lubili Barta.

Eve przez chwilę żałowała, że nie ma przy sobie Peabody. Jej partnerka lepiej radziła sobie z dziećmi. No cóż, każdy lepiej od niej radził sobie z dziećmi, przyznała, i pomyślała o Roarke'u.

– Postaramy się być jak najdelikatniejsi podczas rozmowy z pańskimi synami doktorze Sing.

– Rozumieją, co to śmierć, o tyle, o ile dzieci potrafią to rozumieć. Ostatecznie ich rodzice są lekarzami. Ale trudno im, nam wszystkim też, zrozumieć, jak ich przyjaciel jednego dnia może mieszkać na górze, a następnego nie żyć. Czy może mi pani powiedzieć, czy planowane jest jakieś nabożeństwo? Myślę, że udział w nim pomógłby im. 103

– W tej chwili nic mi nie wiadomo na ten temat, ale dopilnuję, żeby pana poinformowano, gdy tylko otrzymam jakieś informacje. – Dziękuję. Rozumiem, że jest pani bardzo zajęta. Zawołam żonę i synów. Kiedy wyszedł z pokoju, Eve zwróciła się w stronę Roarke'a. – Uważam, że to ty powinieneś porozmawiać z dzieciakami. – Zabawne. Ja tak nie uważam. – To chłopcy. Prawdopodobnie szybciej znajdziesz z nimi wspólny język. Roarke, spokojny i odprężony, spróbował herbaty. – Tchórzysz.

R

– Tak, ale to nie znaczy, że nie mam racji. Poza tym to ja kieruję śledztwem. Ja dyktuję warunki.

L T

– Jestem tylko cywilnym konsultantem. – Od kiedy? – odparowała.

– Spróbuj herbaty. Jest bardzo smaczna.

– Pokażę ci, co możesz zrobić z herbatą. – Ale odłożyła to na później, bo pojawiła się rodzina Singów.

Kobieta miała ciemną cerę, bardzo wydatne kości policzkowe i zachowywała się jak afrykańska księżniczka. Musiała mierzyć ponad metr osiemdziesiąt i miała cudowną figurę. Chłopcy stali między rodzicami, którzy położyli im dłonie na ramionach, dając do zrozumienia, że tworzą wspólny front. Eve niezbyt wiele wiedziała o dzieciach, ale była niemal pewna, że spogląda na dwójkę najpiękniejszych przedstawicieli tego gatunku. Po ojcu odziedziczyli czarne oczy w kształcie migdałów, po matce mocno zarysowane kości policzkowe. Ich skóra miała trudny do opisania, złotawy odcień, łączący w sobie kolor skóry obojga rodziców. 104

Chłopcy trzymali się za ręce. Na ten widok Eve ścisnęło się serce. Usłyszała, jak Roarke wzdycha i zrozumiała wszystko. Takie małe, takie śliczne dzieci nie powinny nigdy się stykać z bezsensownym, okrutnym morderstwem. – Susan, moja żona, i nasi synowie, Steven i Michael. – Dzień dobry państwu. Jesteście tutaj, żeby pomóc Bartowi. – Susan delikatnie pogłaskała Stevena po plecach. – Tak. Dziękuję, że zgodzili się państwo poświęcić nam swój czas. – Eve zebrała się w sobie i zwróciła się do dzieci. – Bardzo mi przykro, że straciliście swojego przyjaciela.

R

– Policja znajdzie złych ludzi – oświadczył Michael, młodszy z chłopców. –I ich aresztuje. Potem trafią do więzienia.

L T

Ktoś, pomyślała, wytłumaczył dzieciakom najważniejsze rzeczy. – Zgadza się.

– Czasami jej się to nie udaje. – Steven zacisnął zęby. – Czasami nie znajduje ich i nie aresztuje. A czasami nawet kiedy ich znajdzie i aresztuje, wcale nie trafiają do więzienia.

I zapoznał je z rzeczywistością. – To też się zgadza.

– Porucznik Dallas zawsze znajduje złych ludzi – powiedział Roarke chłopcu – bo nigdy nie przestaje ich szukać. Nigdy nie przestanie szukać, ponieważ chociaż nie znała Barta wcześniej, teraz on jest również jej przyjacielem. – Jak może być jej przyjacielem, jeśli go nie znała? – Ponieważ po tym, jak zginął, poszła do jego mieszkania, spojrzała na niego i obiecała, że mu pomoże. A właśnie to robią przyjaciele. Pomagają. 105

– Pomagał mi w szkolnych zajęciach z informatyki – wtrącił Michael. –I pozwalał nam grać w swoje gry i pić napoje gazowane... – Rzucił matce ukradkowe spojrzenie. Uśmiechnęła się łagodnie. – W porządku. – Nie wolno nam pić zbyt dużo napojów gazowanych –wyjaśnił Michael. – Są niezdrowe. Jak pani łapie złych ludzi? Czy nie ukrywają się i nie uciekają? W porządku, pomyślała Eve, powinna dać sobie z tym radę.

R

– Próbują. Ale wy możecie mi pomóc ich odszukać. – Potrzebne pani tropy.

– Zgadza się. Czasami zdobywam je, rozmawiając z ludźmi. Więc może

L T

mi opowiecie o waszym ostatnim spotkaniu z Bartem?

– To nie było wczoraj ani przedwczoraj, tylko jeszcze jeden dzień przedtem. – Michael spojrzał na swojego brata, oczekując potwierdzenia. – Padał deszcz, więc po lekcji muzyki nie mogliśmy wyjść do parku. Poszliśmy więc na górę do Barta i testowaliśmy grę. – Jaką grę?

– Bases Loaded – powiedział jej Steven. – Nową wersję, która się jeszcze nie ukazała. Jest super, prawie tak ciekawa, jak zabawa w parku. – Czy oprócz was był tam jeszcze ktoś?

– Nie, tylko my, póki Min po nas nie przyszła. Bart namówił ją na grę w scrabble, zanim się pożegnaliśmy. Wygrała. Zawsze wygrywa w scrabble. – Może rozmawiał z kimś przez telefon? – Nie, proszę pani. Och, ale była tam Leia. Zapomniałem. – Android. 106

– Przygotowała nam coś do jedzenia. Zdrowego – dodał Michael, znów rzucając spojrzenie matce. – Na swój sposób zdrowego. – Czy pokazał wam jakieś inne nowe gry? Takie, których jeszcze nie ma w sprzedaży? – Tamtego dnia nie. – A Fantastical? Obaj chłopcy unieśli głowy. – Co to takiego? – zapytał Steven. – Czy to jakaś magiczna gra? Linc bardzo lubi magiczne gry.

R

– Linc Trevor – wyjaśnił Sing. – To ich kolega, mieszka w tym samym budynku. Razem z rodzicami wyjechał na wakacje.

– Okropnie dawno temu – poskarżył się Michael.

L T

– Niespełna dwa tygodnie temu. – Susan spojrzała na Eve. – W sumie nie będzie ich przez miesiąc.

– Kiedy wróci, przed początkiem roku szkolnego, urządzimy przyjęcie. Jeśli można – dodał Steven. – Bart powiedział,że spotkamy się wszyscy razem: Linc i przyjaciele Barta z pracy, i że będzie nowiutka gra. Najlepsza na świecie. Będziemy w nią grać i... Ale nie zagramy. To niemożliwe, bo Bart nie żyje. Zapomniałem, że Bart nie żyje.

– Bardzo mi pomogłeś – powiedziała Eve, kiedy do oczu chłopca napłynęły łzy. –W jaki sposób? – Rozmawiając ze mną. Czy powiedział ci coś o tej nowej grze? Tej najlepszej na świecie? – Powiedział, że można w niej być każdym, kim tylko się zechce. Wymyślić swój własny świat. Tak powiedział. Zapamiętałem, bo mnie tym rozśmieszył. To zabawne. 107

– Nawet Bart nie mógł się powstrzymać, by nie powiedzieć czegoś o projekcie. – Eve zatrzymała się przed mieszkaniem Minnocka i złamała pieczęć. – To tylko dwójka dzieciaków, która zapamiętała jedynie słowa „przyjęcie" i „nowa gra". Ale jeśli nawet im wspomniał, mógł coś powiedzieć komuś, kto rozumie znacznie więcej. – Zabijając go, nie zdobyli gry – zauważył Roarke. – Nie wiadomo. Nie mamy pojęcia, co powiedział bądź czego nie powiedział zabójcy. Dubrosky wykorzystuje seks dla zdobywania informacji. Zabójca mógł uciec się do tej samej bądź innej metody uwodzenia. Chwalenia,

R

okazywania zainteresowania, wsparcia finansowego. To ma jakiś związek z grą – powiedziała, kiedy zamknęła za nimi drzwi. – Na sto procent. Stała przez chwilę, rozglądając się po salonie i próbując spojrzeć na pokój oczami ofiary.

L T

– Bez względu na to, jaki był inteligentny, był osobą nieskomplikowaną. Kolory tutaj i w całym mieszkaniu są stymulujące, ale nieskomplikowane. Barwy podstawowe. W charakterze dzieł sztuki występują plakaty dotyczące gier i filmów, co odzwierciedla jego gust. Świadczy o tym,co lubi, z czym czuje się dobrze. Każdy pokój przystosowany do grania. Jest lojalny, ale to również przejaw prostolinijności. Zawiera przyjaźnie, pielęgnuje je. Towarzysze zabaw stają się kolegami z pracy, zna ich i rozumie, czuje się z nimi dobrze. Znajomość z obecną dziewczyną też pozbawiona jest wszelkich dramatów czy perwersji. Miła dziewczyna, zadająca się z miłym chłopakiem. Stosunkowo nowe kontakty? Z dziećmi, mieszkającymi w tym samym budynku. To też mało skomplikowane. Dziecko bawi się tak długo, jak długo mu na to pozwolić. Nie zażyczy sobie żadnej wymyślnej potrawy, jeśli może zamówić pizzę. Dobrze czuł się w towarzystwie dzieci, bo w dużym stopniu sam był jeszcze dzieckiem. 108

– Jak do tej pory nie mogę się do niczego przyczepić. –Roarke przyglądał się Eve, krążącej po pokoju. – Dzieci... Wyłączając mnie i ciebie, kiedy byliśmy mali... Są na ogół dość ufne. Miał porządne zabezpieczenia. Nie jest głupi. Ale przyniósł do domu płytę z nową grą, nie wpisawszy się do rejestru. Z ich nową, wspaniałą grą. Przyniósł jej kopię do domu, gdzie też ma dobry alarm. Ale co by było, gdyby został napadnięty na ulicy, gdyby go potrącił maksibus albo okradł jakiś kieszonkowiec? Nie myśli o takich rzeczach, bo ma nieskomplikowaną naturę i po prostu chce pograć. U siebie w domu. W swoją nową grę. Więc... Podeszła do drzwi.

R

– Wraca do domu trochę wcześniej niż zwykle. Już się nie może doczekać. Portier nie kłamie, czyli przyszedł sam. Wydział przestępstw elektronicznych poinformował, że jego android jest tak zaprogramowany, żeby

L T

podać napój gazowany, jak tylko Bart pojawi się w domu, przypomnieć mu o wszelkich umówionych spotkaniach i imprezach. Zapis w pamięci potwierdza takie zachowanie oraz polecenie wyłączenia się. Wypił więc swój napój, a godziny dezaktywacji androida i rejestracji holograficznej świadczą, że udał się niemal natychmiast do pomieszczenia holograficznego. W pamięci androida jest zapisane, że Bartowi zasugerowano zmianę butów. Te, które miał na nogach, były przemoczone, bo wracał do domu w deszczu. Ale nie zrobił tego. Na dysku kamery zainstalowanej w głównym wejściu widać, że ma na nogach te same buty, w których zmarł. – Młody – zauważył Roarke. – Spragniony gry. Nie przejmował się przemoczonymi butami. – Tak. – Eve pokiwała głową i ruszyła po schodach. – Może ktoś już tu był. Może wpuścił tu kogoś po tym, jak android się dezaktywował, a zanim sam poszedł na górę. 109

– Kogoś, kogo znał i komu ufał – dopowiedział Roarke. – Żadnych śladów walki, żadnych ran odniesionych w obronie własnej, z wyjątkiem tego rozcięcia na ramieniu, żadnych substancji chemicznych w organizmie, żadnych otarć świadczących, że był skrępowany. Może go poddali hipnozie, ale tak czy owak udał się do pokoju holograficznego ze swoim zabójcą. – Towarzyszem zabaw. – Ale nie z jakimś kurduplem. Nie mógł to być na przykład jeden z synów Singów. – Czyli możesz ich wykreślić.

R

– Gdyby tutaj byli i doszłoby do nieszczęśliwego wypadku, wygadaliby się. – Znów pomyślała o tych ciemnych, pełnych łez oczach. Prostota, niewinność. – Młodszy przyznał się, że pili napoje gazowane. Można

L T

powiedzieć: Jezu, jakie to słodkie. Ale u podłoża tego leży uczciwość. Lecz nie można wykluczyć ewentualności obecności kogoś, kto nie jest tak nieskomplikowany ani uczciwy jak dwójka dzieciaków. – Tworzą wspaniałą rodzinę.

Rozglądała się, kiedy szli na górę, wypatrując czegoś nietypowego, czegoś, co poprzednio mogła przeoczyć.

– Nie wiem, dlaczego zawsze mnie zaskakuje, kiedy widzę coś takiego. Może zazwyczaj nie przesłuchuję wspaniałych rodzin. Stabilnych. Odnoszę wrażenie, że Bart też pochodził z takiego domu. Może ma to swoje złe strony. –Jak to? – Człowiek staje się zbyt prostolinijny i ufny. – Spojrzała na niego. – My z pewnością nie mamy takiego problemu. – Gliniarz i kryminalista? – Klepnął ją w plecy. – Gotów jestem się założyć, że wielu z nich również pochodzi ze stabilnych rodzin. Czy to cię 110

powstrzymuje, Eve, przed stworzeniem własnej stabilnej rodziny? Jeszcze na to nie pora – dodał, rozbawiony wbrew samemu sobie widokiem paniki w tych nieustraszonych oczach policjantki. – Ale czy właśnie tego się obawiasz? Że albo wychowamy przyszłych gliniarzy, albo kryminalistów, albo kogoś zbyt ufnego? – Nie mam pojęcia. Ale na przykład które z nas będzie pamiętało, żeby powiedzieć: „Dość napojów gazowanych"? A gdybym ja miała na nie ochotę? Albo „Nie będzie znów pizzy na kolację", kiedy właściwie dlaczego ma nie być? To kolejny niekończący się zestaw reguł do nauczenia się. Jeszcze nie

R

opanowałam w wystarczającym stopniu regulaminu małżonki. – No proszę, a ile już osiągnęliśmy. – Pochylił głowę i lekko pocałował Eve. – Przypuszczam, że wychowanie dzieci wymaga zdobywania wielu

L T

kwalifikacji podczas pracy.

– To nic strasznego, kiedy chodzi o świadomych swoich czynów dorosłych, ale małżeństwo powinno być znacznie bardziej scementowane, gdy w grę wchodzi jedno z tych małych wiercipięt, jak Bella Mavis. Tak czy inaczej...

Pozwoliła sobie na rozproszenie uwagi, a Bart nie zasłużył sobie na takie traktowanie.

– Wchodzi sam albo z towarzyszem zabawy. Nie miałoby sensu, gdyby wszedł sam. Kieszonkowe łącze wciąż miał przy sobie, wyłączył je o tej samej godzinie, o której wszedł do pomieszczenia holograficznego. Wszedł więc i wyłączył urządzenia telekomunikacyjne, żeby nikt mu nie przeszkadzał. Albo ktoś je wyłączył za niego. Gdyby wszedł tu sam, oznaczałoby to, że ktoś wszedł po nim, czyli że ta osoba czy te osoby obeszły alarm nie tylko w budynku, lecz również w jego mieszkaniu i w tym pokoju. Wypuściła powietrze z płuc i pokręciła głową. 111

– Zbyt wiele trudu, zbyt wiele zachodu. Ktoś tak dobry minimalizuje ryzyko. –I wchodzi z nim. – Musiał tu mieć jakieś towarzystwo. Może tak to sobie zaplanował, chociaż w jego komputerach ani łączach nie ma niczego, co by świadczyło, że zamierzał się z kimś spotkać. Nagły impuls. Ktoś z pracy, z budynku, ktoś, na kogo wpadł w drodze do domu. Ale każda osoba z zewnątrz musiałaby przejść obok portiera, chyba że przyszli wcześniej albo dostali się do budynku innym wejściem. Wejściem dla dostawców, przez dach, przez puste mieszkanie. Wiemy, że przynajmniej jedno stoi puste, bo państwo Trevor wyjechali na

R

wakacje. Przypuszczalnie takich mieszkań jest więcej, albo są puste chociażby w ciągu dnia.

– Musieli się spodziewać, że Bart pójdzie do domu, jeśli zamierzali na niego wpaść.

L T

– No właśnie – zgodziła się z nim. – A to wskazuje na kogoś z U–Play. Wystarczy jeden telefon. Jest w drodze do domu. Postaraj się natknąć na niego, zapukać do drzwi parę minut po nim. Dać mu czas, żeby wyłączył androida, przygotował się do gry. „Hej, jak leci... Byłem w pobliżu, wydawało mi się, że cię widziałem, jak wchodziłeś do budynku". Bart pogwizduje sobie wesoło, wygląda na podekscytowanego. Jest prawie gotowy do pokazania światu swojego dziecka, chce tylko najpierw zagrać, usunąć wszelkie niedociągnięcia. I oto trafia się ktoś, kogo zna. Jeszcze jeden miłośnik gier. Musiało tak być, no bo jakie jest inne wytłumaczenie? Przeszła przez pokój, zatrzymała się i wzięła pod boki. – Nie podoba mi się to. Zbyt luźne, zbyt wiele zmiennych. – Zamknęła na chwilę oczy i spróbowała na sytuację spojrzeć z innej strony. – Bierze płytę z grą, ale nie odnotowuje tego. Lub wpisuje się, lecz ktoś sfałszował rejestr. Tak 112

czy inaczej ma to związek z firmą. Ktoś z pracy, ktoś, zajmujący się tym projektem, może ktoś, kto miał mu pomóc przy szczegółach. Ale dyskretnie. Nie przyszli razem, więc może zabójca umówił się z nim na spotkanie. Coś w rodzaju: „Przyjdę zaraz po tobie". Dzięki temu miał możliwość dostania się do środka inną drogą, zanim Bart wyszedł z pracy, albo tuż po nim. Lepiej zanim. „Muszę najpierw załatwić parę spraw, więc spotkamy się u ciebie". Ukradkiem dostał się do środka, dlatego nikt nie wiedział, że tam jest. Wyniesienie płyty nie zostało zarejestrowane, Bart mieszka o kilka minut spaceru od siedziby firmy. Sporo się tam dzieje. Czy ktoś by zauważył, że kogoś nie było przez

R

godzinę? To mogło się udać. – Skomplikowane, pomyślała znowu, ale realne. A czy miłośnicy gier nie wolą skomplikowanych sytuacji? – Jesteś w środku, a jedyna osoba, która o tym wie, zginie.

L T

– A broń? – spytał Roarke.

– Duża, lśniąca zabawka. „Spójrz, co mam. Musiałem ci to pokazać". Wkładają płytę i grają, nie ma innej opcji. Chodzi o rywalizację, o grę. To nie był nieszczęśliwy wypadek. Zabójstwa dokonano z premedytacją. W przeciwnym razie nie byłoby potrzeby unikania kamer ochrony. Nie byłoby potrzeby takiego zgrania w czasie. Jakiś rodzaj gry wojennej, walki, sportu... Czegoś, co tłumaczyłoby drobniejsze obrażenia. Pojedynek. Pojedynek na miecze? Rycerze w lśniących zbrojach albo wodzowie albo cokolwiek, w co bawią się chłopcy.

Krążyła po pokoju, starając się to zobaczyć, stworzyć w głowie jakiś obraz. – Może Bart zyskał przewagę, zdobywał punkty. To wkurzyło sprawcę, na tyle go wpieniło, że jest gotów zabić. Najpierw dał mu przedsmak tego, co go czeka, a może zwyczajnie chybił. Z rany na ramieniu trysnęła krew. Widzi jego zaszokowaną minę, czuje zapach krwi... Metaliczny smak w ustach. 113

Potem jedno mocne uderzenie i po wszystkim. Koniec gry. Ale krew jest prawdziwa i jest jej tak dużo, że metaliczny smak w ustach jest zbyt mocny. Trzeba posprzątać, przebrać się, włożyć zakrwawione ubranie do torby. Wyjść tą samą drogą, którą się weszło. –I zostawić płytę z grą? – Jeśli znał Barta tak dobrze, żeby tu wejść, znał go na tyle dobrze, by wiedzieć o zabezpieczeniu. Jeśli ktokolwiek spróbuje wyjąć grę, nie znając wszystkich kodów, płyta ulega samozniszczeniu. To tylko kopia. Nie chodzi o płytę, tylko o wszystko – o grę, firmę, człowieka, o wszystko. Bo żeby zrobić

R

to, co tutaj zrobiono, trzeba być porządnie wkurzonym. Pasja – mruknęła. – Myślę, że ważniejsza od pieniędzy była tu pasja i miłość własna. Pieniądze odegrały jakąś rolę, prawie zawsze tak jest, ale tym razem nie one były najważniejsze.

L T

Podniosła rękę, kiedy przyszła jej do głowy nowa myśl.

– Przyniósł płytę do domu. To tylko pięć minut spacerkiem. Założę się, że nie zrobił tego pierwszy raz. Czy ludzie z wydziału przestępstw elektronicznych przegrali cały rejestr?

– Pierwsze wpisy pochodzą z początku roku. Wcześniejsze są archiwizowane. Tylko rzuciłem okiem, kiedy próbowaliśmy się dostać do jego komputerów i złożyć razem do kupy to, co się dało, z płyty. Nie wiąż z tym zbyt wielkich nadziei. To właściwie popioły.

– Ale rejestr może nam pomóc dostrzec jakiś wzorzec postępowania. Rejestr, dyski ochrony z budynku, dyski ochrony i rejestry z U–Play. – Zapowiada się długa noc – powiedział Roarke.

114

Rozdział 7 W drodze do domu skontaktowała się z członkami ekipy, zapisała, co nowego ustalili. Wysłała kopie wszystkich raportów komendantowi i poprosiła o spotkanie z Mirą następnego dnia. – Aresztowaliśmy dziś dwie osoby – powiedziała, mając na myśli DuVaugne'a i Dubrosky'ego. – Obaj zasługują na więzienie, ale żaden z nich nie jest mordercą, którego szukam. To ktoś bliżej związany z ofiarą. Ktoś, kto lubi się bawić.

R

Przypomniała sobie, co jej powiedziała Peabody.

– Te wystawy... zjazdy... na których ludzie się przebierają w dziwaczne stroje, grają w gry, biorą udział w konkursach, chodzą na odczyty. Założę się,

L T

że można tam spotkać masę ciekawych ludzi, jeśli ktoś lubi takie klimaty. – Takie same zainteresowania, podobny sposób myślenia. O to ci chodzi? –I broń. Niezwykły magiczny miecz. Może to była łapówka albo rodzaj zapłaty. Pozwól mi zagrać, pozwól mi być... Jak nazwał Bart dzieci Singów? Królikiem doświadczalnym... To dostaniesz magiczny miecz. – Większość sklepów i domów aukcyjnych odnotowałaby tego typu sprzedaż. Mogę spróbować do niej dotrzeć. – Roarke okrążył maksibus i przecisnął się między dwiema taksówkami, bo pojazdy posuwały się zrywami, to przyspieszając, to hamując. – Ale bardzo możliwe,że była to prywatna transakcja, wtedy nie ma żadnych dokumentów. – Zawsze warto spróbować. Powiązać sprzedaż z kimś z U–Play. Z kimś, kogo spotkał na wystawie, może zatrudnił. Do hurtowni, jako konsultanta. Z kimś, na kim już wcześniej testował nowe gry.

115

Eve wyglądała przez okno. Ładna pogoda sprawiła, że turyści wylegli na ulice, ale ona widziała dobrze zabezpieczony pokój holograficzny, w którym jej ofiara zginęła w butach mokrych od spaceru w deszczu. – Znał swojego zabójcę – oświadczyła – albo tego, kto zastawił na niego śmiertelną pułapkę. Kiedy wjeżdżali przez bramę do swojego ogrodu, Eve znów przypomniała sobie DuVaugne'a. Nie jego mordercze skłonności, tylko jego gust, możliwości. Pudełko ze stali i szkła, pomyślała, takie zimne, takie nieprzytulne, tak rozpaczliwie modne. Widziała przed sobą gust i możliwości

R

Roarke'a w zdecydowanych, jednak pełnych wdzięku liniach domu, wieżach i wieżyczkach, świadczących o fantazji właściciela, oraz dywanach kwiatów w ciepłych barwach.

A przecież człowiek, który to stworzył, równie długo jak ona żył w

L T

zimnym, nieprzyjaznym świecie. Jednak gdy dano mu możliwość wyboru, wybrał ciepło i siłę.

I potem obdarzył nimi ją. – Powinniśmy coś zjeść.

Roarke odwrócił się, żeby na nią spojrzeć, zatrzymując samochód. – Teraz ty wkraczasz na mój teren.

– Możesz zacząć poszukiwania broni, a ja coś przygotuję. – Teraz? – Naprawdę nie mogła mieć do niego pretensji, że zawarł w tym pytaniu tyle sceptycyzmu. – Nie zaprogramuję pizzy. Wysiadł z samochodu, zaczekał na Eve i wziął ją za rękę. – Cóż to za okazja? – Masz dobry gust, jeśli chodzi o domy. 116

– W ogóle mam dobry gust. Szczególnie jeśli chodzi o żony. – Uniósł jej dłoń do ust, kiedy wchodzili po schodach do domu. Obrzuciła Summerseta długim, badawczym spojrzeniem. Stał dokładnie tam, gdzie się tego spodziewała, niczym zwiastun złych wieści, ze spasionym kotem u stóp. – Widziałam dziś twojego złego brata bliźniaka – powiedziała mu. – Chwileczkę, to ty jesteś złym bratem bliźniakiem. Zdaje mi się, że szyje garnitury u tego samego krawca, co ty. Ubierającego nieboszczyków. – To było dowcipne – powiedział Roarke i uszczypnął dłoń Eve, którą

R

przed chwilą pocałował. – Dziś wieczorem zjemy na górze – poinformował kamerdynera.

– Trudno to uznać za wiadomość dnia. Jest bardzo dobry miecznik z

L T

rusztu, jeśli zdecydujecie się zjeść jak dorośli.

– Miecznik. – Eve się zastanowiła. – W tych okolicznościach czemu nie. Nie musiałeś mnie szczypać – dodała, gdy szli na górę, a kot, najprawdopodobniej z myślą o wyżerce, pobiegł przed nimi. – Naprawdę widziałam dziś jego złego brata bliźniaka. Możesz spytać Peabody. Z rodziny androidów, mówił z tym sztucznym, arystokratycznym brytyjskim akcentem, ale to było oszustwo. Założę się, że można je nabyć tanio, gdybyś kiedyś postanowił zastąpić tego ponuraka automatem. – Prosisz się o kolejne uszczypnięcie.

– Chyba zły pomysł z tym zastąpieniem. Chociaż te słowa z trudem mi przechodzą przez gardło, wydaje mi się, że android jest gorszy. Czy Summerset powiedział ci kiedyś, żebyś nie pił zbyt dużo napojów z bąbelkami, bo są niezdrowe? – Być może. Prawdopodobnie tak – powiedział Roarke, kiedy skręcili do sypialni. – Chcę się uwolnić od tego garnituru. 117

– Przy okazji ucząc cię, jak kraść. – Już wiedziałem, jak kraść. Nauczył mnie, jak kraść z większą finezją. Kolacja – powiedział, kiedy Eve ściągała marynarkę. – Jeśli ma być miecznik, otwórz Lautrec rocznik pięćdziesiąt sześć. Będzie idealnie pasować. – Żadnych podpowiedzi – odparła, zdejmując buty, by włożyć tenisówki. – W przeciwnym razie nie będzie się to liczyło na moje konto. Wyszła, nie zdjąwszy broni. Roarke przypuszczał, że o niej zapomniała, bo broń stanowiła równie nieodłączną jej część jak płytki dołeczek w brodzie. Spragniony czegoś wygodnego i niekrępującego ruchów, przebrał się w

R

dżinsy i bawełniany T–shirt, a potem przeprowadził kilka rozmów telefonicznych, które wolał odbyć bez świadków. Pomyślał, że w ciągu dnia otaczało go zbyt wiele osób. Oczu i uszu gliniarzy. Mogli być przyjaciółmi jego i jego żony, ale niektóre sprawy lepiej załatwiać, nie czując na swoich

L T

ramionach ciężaru prawa.

Prawo Eve, pomyślał, czasami bywało szczególnie ciężkie, więc zdalnie zaprogramował serię poszukiwań przez komputer, nim przeszedł do swojego gabinetu, sąsiadującego z jej gabinetem.

Słyszał ją, jak rozmawiała z kotem, zlecała swojemu komputerowi obliczenie różnych prawdopodobieństw, a potem krzątała się po pokoju. Kiedy programował poszukiwania miecza, który mógł istnieć albo nie, doszedł do wniosku, że Eve rozstawia swoją tablicę. Całkiem typowy wieczór jak na nich, pomyślał. Nie narzekał. Będzie musiał poświęcić kilka godzin wolnego czasu na zajęcie się własnymi sprawami, których nie zdążył załatwić w ciągu dnia, ponieważ uczestniczył w śledztwie Eve. Ale lubił swoją pracę, nie było to więc żadne poświęcenie z jego strony. 118

Bart mu ufał, chociaż Roarke był jego konkurentem – kimś, kto miał środki i dość doświadczenia, żeby zawieść zaufanie chłopaka i zmiażdżyć młodą firmę niczym wykluwające się z jaja pisklę. Może to tłumaczyło, dlaczego Roarke czuł się teraz zobowiązany pomóc odnaleźć tego, kto to zrobił. Nie policji, tylko samemu chłopakowi. Eve nazwała Barta człowiekiem nieskomplikowanym, przypomniał sobie Roarke. Nie był pewien, czy całkowicie się z nią zgadza, ale z pewnością Bart był prostolinijny. A także otwarty, uczciwy i zdolny. Odnosił sukcesy, robiąc to, co kochał, z ludźmi, których kochał. Każdy powinien wieść takie zwyczajne życie, pomyślał Roarke.

R

Może Bart obudził w nim coś z powodu różnic między nimi, a nie podobieństw. Roarke musiał przyznać, że nikt nigdy nie uznałby go za

L T

człowieka otwartego czy uczciwego. I nigdy, nawet jako młody chłopak, nie było w nim takiego szczerego zapału ani wrodzonej inteligencji. Ale odniósł sukces, a Bart ledwie zaczął wykorzystywać swój wielki potencjał.

Zleciwszy automatyczne szukanie, przeszedł przez drzwi między ich gabinetami i zobaczył, że Eve kończy zapisywać na tablicy dotychczasowe ustalenia. Pomyślał, że podczas kolacji będzie im towarzyszył trup, jak to się często zdarzało.

Kot obserwował ją, rozwalony na amerykance niczym gruby, włochaty koc. Zamachał ogonem na powitanie, kiedy Roarke podszedł do niego. Pogłaskał Galahada od łebka do drgającego ogona i w odpowiedzi usłyszał ciche pomrukiwanie. – Trochę ci to zajęło czasu, więc postanowiłam wszystko rozmieścić na tablicy. Już nakarmiłam kota – dodała. – Nie daj sobie wmówić, że jest inaczej. 119

Roarke wziął wino, które postawiła na stole pod oknem – posłuchała jego rady – i nalał je do dwóch kieliszków. – Zleciłem poszukiwania. – Uniósł jedną z gorących pokrywek i stwierdził, że zdecydowała się na miecznika, szparagi i frytki. – Frytki to kompromis, bo zgodziłam się na rybę. – Eve odwróciła się od tablicy, by wziąć wino, które jej podał. –Rozważałam dla ciebie ryż, chociaż nie rozumiem, dlaczego tak go lubisz. Ale wtedy bardziej przypominałoby to kolację w restauracji niż w domu. Więc dostałeś to samo, co ja. – Czasami twój sposób rozumowania jest naprawdę wielce oryginalny. –

R

Ponieważ to, co zrobiła, jak i dlaczego to zrobiła, trochę poprawiło mu nastrój, dotknął kieliszkiem jej kieliszka. – Wygląda nieźle.

–I tak powinno. Przez całe pięć minut ślęczałam przy zimnym

L T

autokucharzu. – Usiadła, uśmiechnęła się do niego. – Dlaczego te ryby mają miecz? – Czy to zagadka?

– Nie, to pytanie. Czy wykonują en guard, touché, czy zwyczajnie pływają i atakują nieuzbrojone ryby?

– Może walczą z rybami młotami.

– Miecz ma większy zasięg od młota, ale młotem można złamać miecz. To może być ciekawe, chociaż to głupota przynosić młot na pojedynek na miecze, chyba że się nie ma nic innego.

– Korzystaj z każdej broni, która ci wpadnie w ręce, a wszystko, co ci wpadnie w ręce, jest potencjalną bronią. – Taa. Jeśli Bart zamierzał odbyć pojedynek na miecze, nie przyniósłby młota. Roarke uznał, że łatwiej rozmawiać o szczegółach, dotyczących śmierci, niż zgłębiać jej filozofię. 120

– W zależności od gry, poziomu, programu, mógłby musieć zasłużyć na broń. Można ją też zgubić albo stracić, może się zaciąć albo zwyczajnie może w niej zabraknąć ładunków lub amunicji, znów w zależności od wybranej opcji. – Czy kiedykolwiek z nim grałeś? – Parę razy. Nigdy nie w grę holograficzną, bo zwykle pochłania to więcej czasu i potrzebne jest specjalne pomieszczenie. Ale zmierzyliśmy się w kilku grach osadzonych w wirtualnej rzeczywistości i kilku zwyczajnych. Był bardzo dobry,odznaczał się szybkim refleksem, i chociaż miał skłonności do

R

nadmiernego ryzyka, kompensował to wielkim entuzjazmem. Najczęściej jednak rozmawialiśmy o technologii, interesach, marketingu. Kontaktowaliśmy się ze sobą tylko kilka razy w ciągu ostatnich dwóch, trzech lat.

L T

– Czy kiedykolwiek zaprosiłeś go tutaj?

– Nie. Nie jestem taki ufny, poza tym nigdy nie było powodu, żebym miał go zaprosić do siebie. Nie utrzymywaliśmy kontaktów towarzyskich, nie mieliśmy

ze

sobą

właściwie

nic

wspólnego

poza

wspólnymi

zainteresowaniami. Był bardzo młody, pod wieloma względami, i jak wielu dwudziestokilkulatków uważał trzydziestokilkulatków za przedstawicieli poprzedniego pokolenia.

– Jamie jest młodszy – zauważyła, mając na myśli chrześniaka Feeneya, jeszcze jednego geniusza komputerowego.

– Często się kręci w pobliżu. Pracowałeś z nim. Ja też. – Bart był zupełnie niepodobny do Jamiego. Nie taki napalony ani oblatany i z całą pewnością nie miał ambicji, żeby swoje spore umiejętności komputerowca wykorzystać do robienia kariery w wydziale przestępstw elektronicznych. 121

– Roarke umilkł i wypił łyk wina. – Czy ta rozmowa pomoże ci uzasadnić, dlaczego wybrałaś mnie, konkurenta ofiary, na konsultanta? – Nie muszę uzasadniać, dlaczego zwracam się do ciebie o pomoc, ale uwzględniając wasze interesy oraz to, że pracujesz nad podobnym przedsięwzięciem, nie zaszkodzi, gdy nie będzie żadnych niedomówień. – Zawsze miło nie być podejrzanym. – Widział, że zirytowała ją ta uwaga, i prawdę mówiąc, nie potrafiłby wyjaśnić, dlaczego to powiedział. – Słuchaj, oceniając rzecz zupełnie obiektywnie, mógłbyś zniszczyć U–Play, zanim jeszcze tamci rozpoczęli działalność, a także później w

R

dowolnym momencie. Nie zagrażali ci. Do diabła, masz młotek i miecz, do tego parę blasterów i pełną kieszeń granatów. Jeśli chcesz zniszczyć jakąś firmę,i to skutecznie, robisz to z głową, wykorzystujesz pieniądze, jesteś

L T

przebiegły, opracowujesz strategię, nie musisz uciekać się do magicznego miecza. – Nabiła na widelec kawałek ryby. – Inaczej patrzysz na zamordowanego – nie jest twoim partnerem, niezupełnie jest przyjacielem, nie jest wrogiem, a konkurentem tylko w bardzo ogólnym znaczeniu tego słowa. Dlatego pomagasz mi go lepiej zrozumieć, tłumacząc, w jakim stopniu jesteście powiązani.

– To bardzo obszerne uzasadnienie – powiedział jedynie. – Być może.

– W takim razie przypuszczam, że powinienem jeszcze coś dodać, żeby nie było między nami żadnych niedomówień. Poleciłem dokładnie sprawdzić wszystkich

swoich

ludzi,

zatrudnionych

przy

projektowaniu

gry

holograficznej. Ich powiązania, finanse, z kim się kontaktują. – To nie należy do twoich obowiązków. – Jestem odmiennego zdania. To moi pracownicy i będę miał pewność, że żaden z nich nie ma nic wspólnego z tą sprawą. 122

– Ustawa o ochronie prywatności... – Do diabła z nią. – Musiał przyznać, że wolał się złościć niż odczuwać ten niewytłumaczalny smutek. – Sprawdzam wszystkich swoich ludzi i tych, którzy chcą się u mnie zatrudnić. Mam na to ich pisemną zgodę. – Ale nie na tak dokładne prześwietlenie bez uzasadnionego powodu. Tak sprawdzani są urzędnicy państwowi i policjanci. – Według mnie morderstwo stanowi wystarczające usprawiedliwienie dla takiego postępowania. – Ton jego głosu był równie cierpki, co smak wina. – To szara strefa.

R

– Twoja szara strefa jest większa i ciemniejsza niż moja. Każdy, kto pracuje przy takim projekcie, ma prawo do dodatkowych premii, które mogą być bardzo wysokie. – Znów urwał i przechylił głowę. – O czym doskonale

L T

wiesz, bo już dokładnie sprawdziłaś moich ludzi. – To należy do moich obowiązków.

– Mogłaś mi powiedzieć. Mogłaś mi na tyle zaufać, by zwrócić się do mnie o te informacje.

– A ty mogłeś powiedzieć o tym mnie – odparowała. –Zaufać mi na tyle, by pozwolić, żebym robiła to, co do mnie należy. Do diabła, nie powiedziałam ci, bo znałeś zamordowanego, nie widziałam sensu, żeby dodatkowo cię denerwować, mówiąc ci o tym albo prosząc cię o te informacje. A co ty masz na swoje usprawiedliwienie?

– Nie potrzebne mi żadne usprawiedliwienia. To moi ludzie. Ale wiedz jedno: kiedy uzyskam informacje i ci je przekażę, będziesz mogła ograniczyć lub powiększyć swoją listę podejrzanych. – Wystarczyłoby jedynie, żebyś mi powiedział. –I nawzajem, więc nie ma powodu, żebyś była taka wściekła. – Nie jestem wściekła. Jestem... zirytowana. 123

– Ty jesteś zirytowana? Pomyśl sobie tylko, Eve, jak bardzo ja mógłbym być zirytowany, gdyby się okazało, że ktoś, komu ufam, komu płacę, miał z tym cokolwiek wspólnego. – Wskazał tablicę. – Nie możesz się czuć odpowiedzialny za wszystkich, którzy pobierają pensje w Roarke Industries. – Eve uniosła ręce do góry. – To połowa ludności świata. Jeszcze bardziej się rozzłościł. – Jak najbardziej mogę i nie ma to nic wspólnego z tym, ilu ich jest, tylko z tym, że jestem szefem. Ty czujesz się odpowiedzialna za każdego gliniarza w swoim wydziale.

R

Chciała zaoponować, ale się powstrzymała, bo miał rację. – Wszystkie wyniki twojego sprawdzania muszą się zgadzać z moimi i

L T

oficjalnie pochodzą ode mnie, bez względu na to, czy cały twój personel okaże się czysty, czy też coś wypłynie na wierzch.

– Wiem, jak to działa, pani porucznik. W takim razie wrócę do siebie, żebyś miała to, co ci potrzebne, i mogła się zająć swoim podwórkiem. – To było wredne – mruknęła, kiedy wychodził. – Być może.

Eve siedziała, z chmurną miną, patrząc na wino. Właściwie nie wiedziała, dlaczego się pokłócili. Właściwie robili to samo, kierując się tymi samymi pobudkami. Właściwie. Ale powinien pozwolić, żebym sama to zrobiła albo zaczekać, aż zleci mu zrobienie tego. To było powodem zgrzytu między nimi. Kwestia zlecenia zrobienia tego. Nic nie może na to poradzić. Ona jest porucznikiem, ona kieruje śledztwem, ona wydaje polecenia. Uświadomiła sobie, że teraz przestała być zirytowana, a jest wpieniona. 124

Próbowała go nieco chronić. Czy to też nie należy do jej obowiązków? – pomyślała z niesmakiem, wstając. Jej obowiązków jako żony. Więc dlaczego się pokłócili, skoro zrobiła to, co do niej należy? I teraz będzie jeszcze musiała pozmywać, a zamierzała to zostawić Roarke'owi. Zebrała naczynia, patrząc ze złością na drzwi między ich gabinetami, które zamknął za sobą, i na czerwone światełko nad nimi, informujące, żeby mu nie przeszkadzać. Niosąc naczynia do kuchni, pomyślała, że taki miał zwyczaj. Kiedy był naprawdę

rozgniewany,

zamykał

się

u

R

siebie,

póki

nie

ochłonął.

Prawdopodobnie wybierał najlepsze rozwiązanie, bo w ten sposób unikali kłótni. Ale to było... irytujące.

L T

Zastanawiała się, dlaczego dwoje ludzi, kochających się jak głupi, tak często irytowało się nawzajem, jak to robili oni.

Wkładając naczynia do zmywarki, doszła do wniosku, że nie może teraz zaprzątać sobie tym głowy. Ma dużo pracy. Zaprogramowała kawę i wróciła z kubkiem do biurka.

Ponieważ Roarke sprawdzał swoich ludzi, czy tego chciała, czy nie, uznała, że odpuści to sobie. Nie ma sensu dublować pracy. Zamiast tego przyjrzała się prawdopodobieństwom, których wyliczenie zleciła przed kolacją.

Komputer wyliczył, dysponując dotychczas zebranymi informacjami, iż prawdopodobieństwo tego, że Bart Minnock znał swojego zabójcę, wynosi ponad

dziewięćdziesiąt

prawdopodobieństwa,

że

dwa

procent.

zabójca

działał

Sześćdziesiąt z

premedytacją,

procent ponad

dziewięćdziesiąt, że pracował w branży gier, siedemdziesiąt kilka, że to ktoś z U–Play. 125

– Jeśli nie zabił z premedytacją, jak mu się udało wszystko posprzątać i opuścić mieszkanie w zakrwawionym ubraniu? Niech to diabli. Może zabójca włożył ubranie Barta. Wziął koszulę, spodnie – Bart nie mógł oponować. To zwiększało prawdopodobieństwo, że zdarzył się nieszczęśliwy wypadek albo chodzi o zbrodnię w afekcie. – Potrzebna mi broń. I kto był jej właścicielem. Znów wyświetliła informacje o finansach Barta, sprawdzając, czy nie dokonał większych zakupów od osoby prywatnej lub kogoś, kto handluje bronią używaną w grach komputerowych.

R

Porównała jego finanse z wykazem broni, zabawek, rekwizytów znalezionych w jego mieszkaniu i pracy.

– Miecz świetlny. To rodzaj elektrycznej szabli. Ale nie ma klingi,

L T

bardziej przypomina... rurę. Nie ma szerokiego, prostego ostrza, to w ogóle nie jest broń.

Zabrała się do finansów U–Play. Stwierdziła, że od rozpoczęcia działalności firmy zyski stopniowo i stale rosły, znaczną ich część inwestowano w rozwój. To świadczyło, że nie zamierzali zwinąć interesu. Czwórka właścicieli brała udział w licznych wystawach –pojedynczo i razem, czasami delegowali innych pracowników. Firma płaciła znaczne kwoty za wynajęcie powierzchni ekspozycyjnej, często sponsorowała konkursy i różne imprezy towarzyszące.

Szło na to sporo pieniędzy, zauważyła. Czy to przyjęte, opłacalne, mądre? Spojrzała na zamknięte drzwi. Będzie musiała spytać swojego cywilnego konsultanta–rzeczoznawcę, kiedy humor mu się poprawi. Wykorzystując zdjęcia z miejsca przestępstwa, ustalenia Morrisa, raporty techników, zaprogramowała rekonstrukcję zabójstwa. Zmrużywszy oczy, przyglądała się dwóm postaciom, stojącym twarzą w twarz, patrzyła, jak ostrze 126

przecina skórę na przedramieniu ofiary, a potem napastnik ponownie unosi miecz, cofa się nieco, by z całych sił, nieco z góry, zamachnąć się i uciąć Minnockowi głowę. – Pierwsza rana cięta musiała sprawić ból. I wywołać wstrząs. Co się zwykle robi, kiedy nas coś zaboli, kiedy ktoś nam zada ranę, kiedy leci nam krew? Dlaczego ty tego nie zrobiłeś, Bart? – spytała na głos. – Dlaczego nie przycisnąłeś ręki do rany? Miałbyś na niej krew, a nie stwierdzono tego. Zabolało cię, poleciała krew, ale nie próbowałeś jej zatamować. Robi się to odruchowo, ale ty nie mogłeś, jeśli coś trzymałeś w dłoni, na przykład rękojeść

R

miecza. Nie mogłeś, jeśli próbowałeś się bronić, albo cios, od którego zginąłeś, wymierzono niespodziewanie.

Skorygowała zmienne i znów obejrzała symulację. Przesunęła ręką po włosach.

L T

– Co to była za gra? Dlaczego ty posługiwałeś się imitacją miecza, skoro twój przeciwnik miał prawdziwy?

– Bo o tym nie wiedziałeś. A powinieneś, do jasnej cholery. Wstała, zaczęła chodzić po pokoju, w końcu się poddała i zapukała w zamknięte drzwi.

Nie otworzyły się od razu. Czy zrobił to celowo? Chciał, żeby zaczekała? Po chwili światełko zmieniło kolor na zielony, a drzwi się otworzyły. – Muszę skorzystać z pokoju holograficznego – powiedziała. – Potrzebna mi gra podobna do tej, w którą grał Bart, kiedy został zamordowany. Chciałabym, żebyś mi to wszystko przygotował i przetestował ze mną. – W porządku. Spotkamy się tam. – Przypuszczam, że nie masz dwóch mieczy, którymi nie można zabić. –I nie mylisz się, bo kolekcjonuję jedynie autentyki. Będziesz musiała się zadowolić hologramami broni. 127

– Dobrze. – Starała się wymyślić jeszcze coś, ale tylko wzruszyła ramionami i udała się do sali holograficznej. W domu Roarke'a była ona przestronniejsza od tej w mieszkaniu Barta – wielka mi niespodzianka, pomyślała kwaśno Eve. Prawdopodobnie takim samym albo bardzo podobnym pomieszczeniem dysponował jeden z działów badawczo–rozwojowych w firmie Roarke'a. Ale wielkość sali nie była najistotniejsza. Eve miała nadzieję, że holograficzna symulacja zabójstwa popełnionego podczas gry holograficznej da jej lepsze wyobrażenie o tym, co się wydarzyło.

R

„Co" często prowadzi do „dlaczego", a „dlaczego" do „kto".

Krążyła po dużym, pustym pomieszczeniu, nasłuchując echa własnych kroków. Właściwie niezbyt przepadała za grami. Treningi to co innego, sala

L T

holograficzna była wtedy bardzo przydatna.

Roarke nieraz korzystał z niej, żeby przenosić Eve do jakichś fantastycznych miejsc – deszczowy wieczór w Paryżu, łódź, dryfująca na pustym morzu. Romantyczne i kuszące –cóż, hologramy były przydatne również w takich sytuacjach, chociaż wątpiła, by w tej chwili któreś z nich było w szczególnie romantycznym nastroju. Wszedł z płytą.

– Wciąż masz przy sobie broń.

Zupełnie o tym zapomniała. Odpięła kaburę i położyła ją koło drzwi. – Chciałaś coś podobnego do Fantastical. W wydziale przestępstw elektronicznych wyizolowaliśmy z płyty wszystko, co nam się udało, ale nie mam tu żadnych danych o grze ani jej fragmentów. Uznałem, że... Lepiej nie brać niczego do domu, by kontynuować pracę tutaj. – W pełni się z tobą zgadzam. 128

– Ale mam ostatnią wersję naszej gry – bez tytułu, żeby nie doszło do przecieku. Nazwa robocza HC84–K. – Trzymasz coś takiego w domu? Czy to nie ryzykowne? – Po pierwsze, ktoś musiałby wiedzieć, że ją tutaj mam, następnie pokonać zabezpieczenia, broniące dostępu do naszego domu, do mojego prywatnego gabinetu, znaleźć sejf, otworzyć go, a potem zostałyby mu jeszcze kody dostępu i zabezpieczenia na samej płycie. Ten, komu by się udało tego dokonać, prawdopodobnie jest wystarczająco dobry, by sam opracować taką grę.

R

Mówiąc to, wsunął płytę w szczelinę, położył obie dłonie na czytniku, przybliżył twarz do skanera siatkówki, wydał ustne polecenie i wykonał kilka operacji na klawiaturze.

L T

– Tak czy owak – ciągnął – to coś, co sam dopracowuję, a wolę to robić tutaj. Więc...

Cofnął się i przyjrzał jej uważnie.

– Chcesz zagrać w pojedynek na miecze, ale nie wiesz, o jaką chodzi epokę, jaka jest sceneria, tryb ani cel gry. Nie udało nam się tego uzyskać z płyty, z której korzystał Bart. Musisz sama zadecydować. – Nie mam pojęcia. Pojedynek na miecze. Żadnych floretów – dodała. – Szerokie ostrze. Mocne, proste.

– Pałasz. – Roarke przechylił głowę i uśmiechnął się lekko. – Tylko nie ubierz mnie w jakiś kretyński kobiecy strój. – Wbiła w niego palec. – Mówię poważnie. Nie będę tego robiła półnago, by zaspokoić twój zboczony gust. – Szkoda, ale trudno. Spróbujmy kilku wariantów. – Znów coś wystukał na klawiaturze. Przypuszczała, że chciał zachować swoją małą grę w tajemnicy, póki Eve się w niej nie znajdzie. 129

Powietrze zadrżało, rozbłysło i po chwili Eve zobaczyła, że jest w lesie, ubrana w jakiś pradawny strój z Dalekiego Wschodu. W ręku miała miecz, a na nogach miękkie buty. – Kiedy i gdzie... Urwała i zrobiła wielkie oczy. Chociaż myślała po angielsku, z jej ust padły słowa w języku – jak przypuszczała –japońskim. – Jak, u diabła... – Funkcja tłumacza. Zwiększa realizm – wyjaśnił Roarke w tym samym języku. – Brak jeszcze pełnej synchronizacji. Pracujemy nad tym.

R

– Ja... Nie, to zbyt dziwaczne. Nie chcę mówić po japońsku. – W porządku, spróbujmy czegoś innego.

W mgnieniu oka przeniosła się na zielone wzgórze, długie włosy miała

L T

związane z tyłu. Była ubrana, podobnie jak Roarke, w jakiś skórzany kaftan, sięgający do połowy uda, obcisłe rajtuzy i wysokie buty. Zawahała się, ale po chwili przemówiła.

– Dobrze, teraz gdzie... Gaelicki. To język gaelicki, prawda? Rozpoznaję akcent.

– Irlandia w epoce Tudorów.

– Czuję zapach zieleni... I ziemi, dymu.

– Palący się torf. Uwydatniono wszystkie wrażenia zmysłowe. W scenariuszach wziętych z prawdziwego świata pieczołowicie odtworzono język i jego składnię, ubiór, słowem, wszystkie szczegóły. Jest również do wyboru kilka wariantów ze świata fantazji. Gracze mogą też zaprogramować własne propozycje, korzystając z menu albo wpisując dane ręcznie. Nie ma ograniczeń. – Niezłe, bo słyszę cię, jak mówisz po gaelicku, a odbieram po angielsku. Fantastical ma coś takiego? 130

– Nie wiem, ale wątpię, bazując na danych, jakie posiadamy, i z tego, co widziałem w ich siedzibie. Zaczniemy sprzedawać tańszą wersję, bez tłumacza, ale przypuszczam,że funkcja translatora będzie stanowiła największą atrakcję. No i dochodzi do tego aspekt edukacyjny. – Jasne. Edukacyjny. – Przechyliła głowę. – Słyszę... –Obróciła się i aż ją zatkało. W dolinie toczyła się bitwa. Setki wojowników, konie, ogniska. Była niemal pewna, że rozpoczął się szturm zamku. – Większa głębia obrazu, niż to widziałam dotychczas na jakimkolwiek hologramie. Czuję się niemal tak, jakbym się znalazła w środku filmu. Naprawdę solidnie nakręconego filmu.

R

– Tu jedynym ograniczeniem są twoje umiejętności i wyobraźnia. Program się dostosuje do twoich wyborów, twojej strategii.

L T

– Jak to można zatrzymać?

– Zwyczajnie, mówiąc, żeby program się wyłączył, zatrzymał, zmienił. W grze z udziałem wielu zawodników taki gracz straci punkty albo może zostać zdyskwalifikowany.

– Naprawdę? – Eve znów się odwróciła w jego stronę. Czyż nie wyglądał cudownie z tymi czarnymi włosami, rozwiewanymi przez wiatr, w skórzanym kaftanie, z błyszczącym mieczem w dłoni? – Nie poproszę o przerwę. – Uniosła miecz. – Zagrajmy.

131

Rozdział 8 Stanęła pewnie i uderzyła mieczem. Usłyszała brzęk i szczęk, a kiedy stal natrafiła na stal, poczuła mocne szarpnięcie w ręku. Spojrzeli na siebie znad śmiercionośnej broni. – Widzę, że podoba ci się, że jesteśmy wrogami. – Tak jest zabawniej – uznała Eve, obróciła się i znów na niego natarła. Zablokował jej cios i zmusił, by cofnęła się o kilka kroków. – To zależy. – Wykonał fintę, uderzył z prawej, jeszcze raz z prawej, a

R

potem z lewej. Odparła jego atak i sama natarła na niego, zmuszając, by się cofnął.

Zamachnął się z góry, pod jej zasłoną, ale Eve odskoczyła na bok, a

L T

potem zrobiła piruet i wykorzystując siłę obrotu, znów przypuściła atak. – Niezła jesteś w te klocki – powiedział Roarke, kiedy ich miecze ze świstem przecinały powietrze. – Ty też.

– Tego wymaga moja praca. – Z ostrza jego miecza leciały iskry, gdy zderzało się z jej bronią. – Ale nie spotyka się wielu gliniarzy, umiejących walczyć białą bronią.

– Nigdy nic nie wiadomo.

Znała go i wiedziała, że trochę się hamuje. Wiedziała też, że cała ta sytuacja nieco go bawi, a to dawało jej przewagę. Wykorzystując tę świadomość, uśmiechnęła się do niego. – Miecz ma swoją wagę. – Zacisnęła obie dłonie na rękojeści, jakby chciała go wypróbować, a kiedy Roarke minimalnie opuścił broń, natarła na niego. Trafiła go w ramię, lekko drasnęła, nim odsunął jej ostrze. 132

I wtedy zobaczyła krew. – O, Jezu. O, cholera. Zraniłam cię. Jak... – To nie jest prawdziwa krew. – Roarke uniósł rękę do góry, nim Eve podbiegła do niego. Obydwoje wiedzieli, że teraz mógł ją pokonać, zakończyć grę, wykorzystując jej konsternację. – To tylko część programu. – Przechylił głowę. – Punkt dla ciebie, pani porucznik. – To mogło tak wyglądać. Albo podobnie. No, dalej. –Machnęła wolną ręką, by kontynuował pojedynek. – Nie poddawaj się. – To twoja gra. I uważam, że wystarczy tej rozgrzewki.

R

Natarł mocno, aż Eve musiała się cofnąć. Niemal straciła równowagę, poczuła podmuch powietrza i przypływ adrenaliny, kiedy Roarke zamachnął się mieczem tuż przed jej twarzą.

L T

Ujęła znowu rękojeść w obie dłonie, by mieć dość siły do odparcia ataku. Poczuła ukłucie i gotowa była przysiąc, że czuje w powietrzu zapach swojej krwi, kiedy częściowo chybiony cios dosięgnął jej biodra. – Punkt dla ciebie.

Krążyli wokół siebie, a w dolinie poniżej szalała bitwa. Bolało ją ramię od ciężaru miecza, od wysiłku, czuła pulsujący ból w biodrze, jej skórę pokryła warstewka potu. Słyszała swój oddech, teraz nieco świszczący, i widziała krew na rozdartym skórzanym kaftanie Roarke'a. Nigdy tak świetnie się nie bawiła.

Uniosła miecz wysoko nad głową, zwróciła ostrze ku przeciwnikowi i stanęła pewnie na obu nogach. – Rozstrzygająca runda. Uśmiechnął się do niej i prowokująco wygiął palec. Eve zmrużyła oczy, ale nie dała się tak łatwo złapać. Obróciła się wokół własnej osi, skontrowała 133

jego uderzenie, zakreślając łuk z góry do dołu, a potem zamachnęła się i mało brakowało, by trafiła w fascynującą twarz Roarke'a. Słońce wyjrzało zza chmur i oświetliło śmigające w powietrzu miecze, którymi rąbali i cięli. Serce waliło jej w piersiach, odgłosy walki sprawiały, że krew szybciej krążyła w jej żyłach. Wiatr i szybkie ruchy sprawiły, że włosy tańczyły wokół twarzy Roarke'a, wilgotnej od potu. Pomyślała, że oczy mu błyszczą jaśniej niż ostrze miecza. Nie miał litości, nie chciała litości. Pchnięcie, uderzenie, atak. Pchnięcie,

R

uderzenie, obrona. Na siłę odpowiadali siłą, na prędkość zwinnością. Pojedynek z godnym siebie przeciwnikiem wywołał w niej dreszcz emocji. Jeszcze raz skrzyżowali miecze. Spojrzeli na siebie, oddychając ciężko, zlani potem.

L T

– Pieprzyć pojedynek – powiedział Roarke. – Racja.

Odrzucili na bok broń i rzucili się na siebie.

Upadli na gęstą, szorstką trawę, ich usta się spotkały, jak jeszcze przed chwilą miecze. Zdyszana, niecierpliwa Eve, złapała go za włosy. Jej oddech stał się krótki, urywany, kiedy szarpała się i szamotała ze skórzanym kaftanem Roarka.

– Jak, do diabła, się to zdejmuje? – A skąd mam wiedzieć? – To twoja gra.

– Jasna cholera. – Odwrócił ją na brzuch i przycisnął do ziemi, by przypuścić atak na wiązanie z tyłu. – Te rzemienie są mocne jak stalowe liny. – Nagle doznał olśnienia, wyszarpnął zza pasa sztylet i je przeciął. Cisnął sztylet w trawę. 134

Rozkoszując się widokiem jej nagich pleców, szczupłego ciała i drgających mięśni pod rozgrzaną, gładką skórą, położył się na niej. Kiedy przesunął dłonią po ranie na biodrze, Eve się skrzywiła. – Jak biodro? – Boli wystarczająco, bym wiedziała, że zostałam trafiona. – Przekręciła się na wznak i uniosła, by wyciągnąć sztylet z ziemi. – A twoje ramię? – Będę żył. Uśmiechnęła się z tryumfem. – Lepiej się nie ruszaj, bo wygram walkowerem. –Przeciągnęła sztyletem

R

po skórzanym kaftanie. Nie odrywając wzroku od Roarke'a, odwróciła ostrze. – Ufasz mi?

Złapał ją za nadgarstek i wykręcił jej rękę, aż puściła sztylet. –Nie.

L T

Ze śmiechem przyciągnęła go do siebie. Jego wargi toczyły bitwę z jej ustami; ich ciała, śliskie od potu, ubrudzone krwią, poruszały się rytmicznie w ostrej trawie.

Nad doliną unosiły się pióropusze ognia; dobiegał stamtąd bitewny zgiełk. Eve pomyślała, że to bardzo trafne. Bez względu na to, jak bardzo mogli być z Roarkiem zestrojeni, zawsze gdzieś toczyła się jakaś walka. I zawsze ogarniała ją ta potrzeba brania, posiadania, istnienia. Nawet teraz, w środku tej pełnej przemocy fantazji, niczego nie pragnęła bardziej niż czuć dotyk jego rąk, doczekać chwili, kiedy ich ciała się zespolą w miłosnym akcie. Znów się przewróciła i usiadła na nim okrakiem. Zaborczym ruchem objął dłońmi jej piersi, a potem podniósł się, żeby równie zaborczo zamknąć pocałunkiem, jej usta. 135

Smakowała walką – byłą gorąca i wilgotna, pachniała lekko wyprawioną zwierzęcą skórą. Serce szybciej jej zabiło, kiedy poczuła ciepło jego głodnych warg. Jej ciałem wstrząsnął dreszcz. Taka silna, taka władcza, a drżała pod jego dotknięciem. Była jego prawdziwym cudem i największym skarbem. – Moja – powiedział. – Moje serce. I nie mógł ukryć zachwytu, kiedy usłyszał, jak Eve odpowiedziała mu w jego ojczystym języku. Przesuwając dłońmi po jej włosach – długich, splątanych – Roarke poczuł nową, dziwnie zmysłową przyjemność. Położył się, pociągając ją za sobą, ich skrzyżowane miecze były tuż nad

R

jej głową. Gdy teraz na nią natarł, z jej ust wydobył się okrzyk, a był to okrzyk rozkoszy.

Znów spotkały się dwie potęgi, rozgorzała nowa walka. Eve objęła go, a

L T

kiedy zadrżała w chwili największej rozkoszy, pociągnęła go za sobą tam, gdzie panował całkowity spokój.

Leżała na wznak, wiatr owiewał jej ciało, promienie słoneczne padały na jej zamknięte powieki. Od łaskoczących kępek trawy swędziała ją skóra, ale Eve nie uznała tego za wystarczający powód, żeby się poruszyć. Szczególnie że Roarke leżał obok niej prawie w takiej samej pozycji. Serce przestało jej głośno walić, więc znów usłyszała odgłosy bitwy w dolinie poniżej. Najwyraźniej tylko na wzgórzu zawarto rozejm. – Kto wygrał? – zapytała Eve. – Uznajmy, że jest remis. Doszła do wniosku, że to w miarę sprawiedliwe. – Przypuszczam, że wciąż jesteśmy trochę na siebie wkurzeni. – Myślałem, że to była irytacja. – Jeden diabeł. Ale pojedynek i seks sprawiły, że prawie całkiem mi przeszło. 136

– W takim razie pod tym względem też możemy ogłosić remis. Jaki był sens sprzeczać się o to? – zadała sobie pytanie. Zaczęliby wszystko od nowa, a i tak nic nie zmieniłoby tego, co zrobił, kim był. Nic nie zmieni tego, co ona zrobiła i kim była. Czasami płaszczyzna porozumienia między nimi wydawała się wąska i śliska. Cała sztuka polegała na tym, jak się poruszać po niepewnym gruncie. – To dobra gra – powiedziała Eve. – Realistyczna, frapująca, angażująca. – Ledwo dotknęliśmy powierzchni. – A to? – Dotknęła ręką biodra i przyjrzała się czerwonej smudze na

R

dłoni. Wyglądała jak krew, miała zapach i konsystencję krwi.

– Iluzja. Potęguje odczucia zmysłowe na podstawie obserwacji twoich parametrów życiowych, warunków fizycznych, ruchu, reakcji.

L T

– A co, gdybyś uciął kończynę... Albo głowę.

– Koniec gry. A w grze z kilkoma uczestnikami koniec gry dla tego, kto stracił kończynę albo głowę.

– Chodzi mi o to, czy naprawdę byś to widział albo czuł? – Nie, jeśli gra człowiek. Gdybyś grała z komputerem, z jakąś wymyśloną postacią, i została zraniona w taki sposób, zobaczyłabyś to. – A w przypadku androidów?

– Cóż, można zaprogramować tę grę dla androida, ale to niczego nie zmieni. Android jest istotą materialną, tak więc zostałby potraktowany tak samo jak człowiek. Broń nie jest prawdziwa, Eve. Nie może nikomu wyrządzić krzywdy. –I właśnie tak uważał Bart, bez względu na to, czy grał z człowiekiem, androidem czy też z postacią fikcyjną. To tylko zabawa. Ale okazało się, że jest inaczej. – Nadal przyglądała się uważnie krwi na swojej dłoni. – Czułam uderzenie, ale nie tak, jakbyś mnie zranił, trafił mieczem... 137

– Nie zrobiłbym tego, gdybym wiedział, że będzie inaczej. – Ale poczułam wstrząs. Jak podczas rażenia prądem. Lekki, ale wystarczająco silny, bym wiedziała, że zostałam trafiona. I czułam pulsujący ból, kiedy walczyliśmy. Walczyłam, będąc ranna. – Bo o to właśnie chodzi. – Rozumiem. Ale u ofiary stwierdzono oparzenia. Kiedy zwiększyć napięcie prądu, dochodzi do oparzeń. – Nie bez bezpośredniego kontaktu. Gra odczytuje trafienie, rejestruje to i przekazuje.

R

– Zgoda, ale jeśli ktoś ją przeprogramował i posłużył się prawdziwą bronią... – Usiadła, odgarnęła włosy do tyłu, zaskoczona i zakłopotana ich długością.

L T

– Są inne. Twoje włosy. – Spojrzał na nie. – Ciekawe. – Przeszkadzają mi.

Kiedy się uśmiechnął, okręciła długie pasmo wokół palca. – Mam wrażenie, jakby były prawdziwe. Kiedy za nie pociągnę, czuję to, chociaż nie istnieją naprawdę. Moja broń leży tam. Nie widzę jej, ale wiem, że ją tam zostawiłam. Jest prawdziwa. Więc jeśli zabójca ją przyniósł... tak jak ja... oczywiście zapomniałam o niej. Położył ją w określonym miejscu. Wystarczyło, by zapamiętał, gdzie jest, by potem mógł ją wziąć i nią się posłużyć. Tylko po co to wszystko robić? Po co w ogóle wykorzystywać do swoich celów grę? – Bo tak jest ciekawiej? – Być może. Być może. Obrażenia, oparzenia. Jeśli wcześniej uszkodził grę, podniósł poziomy tak, że nie spełniała warunków przepisów i w tej wersji nie można było jej oferować do sprzedaży, jej trudność też wzrosła, prawda? A jeśli zabójca posłużył się androidem, to wcale nie musiał być wtedy na miejscu 138

zabójstwa. Wówczas alibi nie ma żadnego znaczenia. Wystarczyło namówić Barta do wypróbowania gry w domu z androidem. – Android też musiałby zostać uszkodzony albo zbudowany i zaprogramowany niezgodnie z przepisami. Broń zostałaby rozpoznana jako prawdziwa, niebezpieczna, więc albo musiałby być tak zaprogramowany, żeby tego nie stwierdzić, albo zignorować ostrzeżenie. A następnie jeszcze sprzątnąć wszystko i włączyć alarm. Część z tego trzeba byłoby zrobić, wykorzystując komputer, a to powinno zaalarmować CompuGuard. – Ty mógłbyś to zrobić.

R

– Tak, ja mógłbym to zrobić. Ale ja mam niezarejestrowany sprzęt i mogę pracować bez świadków, bez znaczników. Wydział przestępstw komputerowych przeczesał siedzibę firmy. Nie ma tam niezarejestrowanego

L T

sprzętu. Podobnie jak w mieszkaniu Barta.

– Co może tylko oznaczać, że ktoś inny miał kopię płyty i pracował nad grą poza firmą. Wiesz, że to wszystko jest ostentacyjne. Szpanerskie – dodała Eve i zaczęła się podnosić.

Uprzytomniła sobie, że jest naga, a jej wirtualne ubranie zostało porozrywane i zakrwawione. – Och, wyłączmy to.

– Zgoda, skoro nalegasz... Zakończyć grę. Wzgórze zniknęło, odgłosy bitwy ucichły. Eve patrzyła, jak znika krew na jej dłoni. Wzięła swoją koszulę, przyjrzała się rozdarciu na plecach. – Nie miałem sztyletu – wyjaśnił Roarke. – Więc podarłem koszulę, którą miałaś naprawdę, żeby zdjąć ci kaftan, którego nie miałaś na sobie. – Inny powód, inna metoda, wynik taki sam. Właśnie z czymś takim mamy tu do czynienia. W pewnym sensie. Mieszanka iluzji i rzeczywistości, 139

by popełnić morderstwo. – Wzięła podartą koszulę. – Właśnie coś takiego zrobił ktoś z Bartem Minnockiem. * Rano, ponieważ nie było powodu, żeby to sobie darować, Eve porównała wyniki swojego dokładnego prześwietlenia pracowników firmy Roarke'a z wynikami jego sprawdzania. – Nie ma tutaj niczego, co budziłoby niepokój, nie w związku z prowadzonym śledztwem. – Nie ma – zgodził się z nią Roarke, ale dalej przyglądał się uważnie danym na ekranie.

R

– Widzisz coś, co ja przeoczyłam? – spytała Eve.

– Nie, nic, co miałoby związek z tą sprawą. Nie wiem, czy przyniosło mi

L T

to ulgę, czy też wywołało frustrację.

– Cóż, byłoby łatwiej, gdyby coś się tu pojawiło, tutaj albo kiedy sprawdzałam pracowników U–Play. DuVaugne był wielką szychą w Synch, ale to zwykły oszust.

Napiła się jeszcze kawy.

– Ten, kto to zrobił, jest znacznie bardziej łebski w kwestiach technologii i bardziej pomysłowy od DuVaugne'a. I dużo bystrzejszy od Minnocka skoro zdołał obejść jego zabezpieczenie. Dziś mam spotkanie z prawnikiem i z Mirą. Może coś z tego wyniknie.

– Ja też mam zaplanowane spotkania. Jak będę wolny, chętnie pomogę ludziom z wydziału przestępstw elektronicznych. – Ja sprawdzę jeszcze jeden trop. Miecz. Zlecę to Peabody i McNabowi, bo uważam, że w skład ekipy powinien wchodzić maniak komputerowy i zwykły detektyw. McNab może rozmawiać, udając kolekcjonera, We wschodnim Waszyngtonie trwa akurat coś, co nazwali miniwystawą. 140

– Mamy tam stoisko. Mogę z łatwością załatwić im transport. – Nic się nie stanie, jeśli polecą rejsowym wahadłowcem. –Eve podeszła do tablicy i ją okrążyła. – Dziś będę rozmawiała z trójką jego wspólników. Tym razem z każdym osobno. – W wieloletnich przyjaciołach nagle obudzili się mordercy? Spojrzała na niego. – Czasem ludzi coś zirytuje. Roarke uniósł brew. – Czy mam zacząć się niepokoić, że stracę głowę? – Prawdopodobnie nie. Mamy zwyczaj od razu komuś ją urywać, kłócić się albo wrzeszczeć na siebie, żeby irytacja albo poważna złość nie zapuściły

R

zbyt głęboko korzeni. W przypadku innych ludzi sytuacja czasem się zaognia. Może mamy tu do czynienia z kimś, kto lubi dolewać oliwy do ognia. Ta trójka ma środki – umiejętności techniczne, pomysłowość. Cieszyli się zaufaniem

L T

ofiary, mieli łatwy dostęp do jego mieszkania i gabinetu. Mają motyw, bo skorzystają na jego śmierci, zyskując większe udziały w firmie. No i okazję. – Kochali się.

– To jeszcze jeden motyw. Ile kobiet i dzieci przebywa teraz w Duchas, ponieważ ktoś ich kocha? – spytała Eve, mając na myśli schronisko zbudowane przez Roarke'a. – To nie miłość.

– Ktoś, kto kopie drugiego człowieka, często sądzi, że go kocha. Wierzy w to. To iluzja, jak te gry, ale wydaje się bardzo prawdziwa. Wiele wstrętnych rzeczy rodzi się z miłości, jeśli nie jest ona... właściwie pielęgnowana. Zazdrość, nienawiść, zawiść, podejrzliwość. – Cyniczna i niestety precyzyjna ocena. Kocham cię. Eve się roześmiała. – Dziwną sobie wybrałeś porę na wyznania miłosne. Roarke podszedł blisko i ujął jej twarz w obie dłonie. 141

– Kocham cię, Eve. I bez względu na to, ile błędów obydwoje popełniamy, wierzę, że staramy się dobrze pielęgnować naszą miłość. Eve położyła ręce na jego dłoniach. – Wiem to. Tak czy owak, za każdym razem, kiedy wyrośnie z niej coś niedobrego, wypalamy to, zanim zdoła zapuścić korzenie. – Właściwie nawet nie byłem na ciebie wściekły. Uświadomiłem sobie, że miałem nadzieję, że moje sprawdzanie przyniesie jakiś efekt, nawet jeśli oznaczałoby to, że sprawcą jest jeden z moich ludzi. To byłoby coś konkretnego zamiast tego niewyraźnego niepokoju i zastanawiania się, czy ja miałbym powód. Spojrzał na jej tablicę.

R

– Nie potrafię wytłumaczyć nawet samemu sobie, dlaczego jego śmierć

L T

tak mocno mnie dotknęła.

– To mógłbyś być ty, gdyby twoje życie inaczej się potoczyło. To mógłbyś być ty – powtórzyła Eve, kiedy Roarke pokręcił głową. – Gdyby twoje dzieciństwo wyglądało inaczej.

Oboje to wiemy. I chyba dlatego ja krążyłam wokół ciebie, a ty wokół mnie.

–I dlatego, kiedy stanęliśmy przed tym wyborem, oboje się... zirytowaliśmy? – Obserwując twarz żony, przesunął dłońmi po jej ramionach. – To całkiem prawdopodobne, uwzględniając nasze charaktery. – Uwzględniając nasze charaktery. Jesteśmy w porządku. – Oto, co musisz zrobić. – Odsunęła się nieco od niego, by móc mu spojrzeć w oczy. – Musisz przestać zadawać sobie pytanie, czy gdybyś postąpił inaczej, powiedział coś innego, nacisnął inny guzik, Bart zgodziłby się pracować dla ciebie, zamiast zakładać własną firmę. I czy gdyby to zrobił, nadal by żył. Życie to nie program komputerowy. 142

– Nie robiłem tego. Przynajmniej nie przesadnie – poprawił się. – Ale mogłem nacisnąć inne guziki, powiedzieć znacznie więcej i postąpić inaczej. Podobało mi się to, że postanowił działać na własną rękę, kroczyć ścieżką najeżoną trudnościami. Więc niczego nie zrobiłem. I doskonale wiem, że to nie jest moja wina, a także mogę być stosunkowo pewny, że żaden z moich ludzi nie jest w to zamieszany. Dzięki temu mogę jaśniej myśleć. – To dobrze, bo oznacza, że masz jasny umysł. A ponieważ wiem, że jak tylko znajdziesz dziś wolną chwilkę, będziesz wszędzie myszkować, szukając tego magicznego miecza, pamiętaj, żeby o wszystkim mnie informować. – Dobrze.

R

– Muszę już iść. Czekają na mnie prawnicy, psychiatrzy i podejrzani. – O rany! – Jej zaskoczone spojrzenie sprawiło, że Roarke wybuchnął śmiechem, a potem przyciągnął ją do siebie i pocałował. Nie od razu ją puścił.

L T

– W takim razie idź i wypełniaj swoje obowiązki gliniarza. Dam ci znać, jeśli lub kiedy uda mi się wyrwać, żeby popracować z Feeneyem. Znajdzie sposób, pomyślała Eve. Jak zawsze. *

Spotkała się z Peabody w biurze Felicity Lowenstien. W eleganckiej recepcji – niewielkiej, racjonalnie urządzonej, utrzymanej w czerwieniach, czerniach i srebrze – pracowała elegancka kobieta, która celowo lub przypadkiem dopasowała swój wygląd do wystroju wnętrza: miała krótkie, srebrne włosy i czarny kostium z wielką różą z czerwonej satyny w klapie. Od razu zaprowadziła je – bez wypytywania, nie każąc im czekać – do gabinetu, który wyglądał jak mała, schludna biblioteka prawnicza. Zapukała do następnych drzwi i je otworzyła. – Porucznik Dallas i detektyw Peabody. 143

Mecenas Lowenstien wstała zza biurka. Kiedy zza niego wyszła, Eve zauważyła, że prawniczka swoje metr pięćdziesiąt dwa wzrostu zwiększyła siedmiocentymetrowej wysokości obcasami ostrymi jak skalpel. Też była ubrana na czarno, żakiet ozdabiała jedynie biała koronka. Ciemnobrązowe włosy ze złotymi pasemkami ściągnęła do tyłu w gładki węzeł. Mocno uścisnęła dłoń Eve i Peabody, a potem wskazała im fotele. – Dziękuję, że zgodziły się panie przyjść tutaj. Mam wszystko, co według mnie może być paniom potrzebne. – Urwała i wzięła głęboki oddech. – Proszę pozwolić, że najpierw powiem kilka słów o sobie. Poznałam Barta na uczelni dzięki Cill. Jesteśmy przyjaciółkami, Cill uznała, że powinnam bliżej się związać z Bartem. – Chciała państwa wyswatać?

L T

R

– Taki miała zamiar. Nic z tego nie wyszło, ale się zaprzyjaźniliśmy. Kiedy

wszyscy

zamieszkaliśmy

w

Nowym

Jorku,

zostałam

jego

pełnomocniczką. Sporządziłam umowę spółki, prowadziłam jego sprawy majątkowe. Nie zajmuję się prawem karnym, ale kiedyś spotykałam się z zastępcą prokuratora. – Uśmiechnęła się lekko w sposób, który zdradził Eve, że z tej znajomości też nic nie wyszło. – Wiem, że niewiele mogą mi panie powiedzieć, ale muszę zadać to pytanie. Czy są już jakieś tropy? – Prowadzimy śledztwo wielotorowo.

– Przypuszczałam, że to usłyszę. – Pani mecenas westchnęła, odwracając wzrok w stronę okna. – Już nie spotykamy się tak często, jak kiedyś. Cill i ja, czy Bart i reszta. Każde z nas poszło swoją drogą, poza tym mamy pracę i tak dalej. Ale dobry był z niego facet. Bardzo słodki. – Kiedy ostatni raz się pani z nim kontaktowała? – Prawdę mówiąc, zaledwie kilka dni temu. Chciał się ze mną spotkać w sprawie ufundowania stypendium dla uczniów liceum, którego absolwentami 144

są Cill, Benny i on. Umówiliśmy się na przyszły tydzień. Miała być obecna cała ich czwórka, ja i doradca finansowy. Chwilę porozmawialiśmy o tym, co nowego się wydarzyło, bo minęło kilka miesięcy, odkąd ostatni raz się kontaktowaliśmy. Spotykał się z kimś na poważnie. Sprawiał wrażenie naprawdę szczęśliwego. – Czy rozmawiał z panią o jakichś swoich projektach... Projektach zawodowych? – Nie, właściwie nie. Nie jestem zbyt oblatana w dziedzinie komputerów, a już z całą pewnością nie tak, jak Bart czy reszta. Ale odniosłam wrażenie, że coś szykują. Był bardzo przejęty.

R

– Czy pozostali też popierali pomysł stypendium?

– Jak najbardziej. O ile mi wiadomo – poprawiła się. – Nigdy nie robili

L T

niczego, na co nie zgadzała się cała czwórka. –

Czyli

zaniepokojonego?

pan

Minnock

nie

sprawiał

wrażenia

czymkolwiek

– Wprost przeciwnie. Był w siódmym niebie. *

– W siódmym niebie – powiedziała Eve, siadając za kierownicą. – Beztroski. Tacy ludzie zwykle nie kończą z odciętą głową w prosektorium. – Byt bogaty, odniósł sukces, miał powody do zadowolenia z życia, działał w branży, w której panuje ostra konkurencja – zauważyła Peabody. – Idealna pożywka dla czyjejś zazdrości. – Tak, racja. – Eve wyciągnęła dzwoniące łącze i przeczytała wiadomość od Roarke'a. – Rozdzielimy się. Chcę, żebyś razem z McNabem pojechała do wschodniego Waszyngtonu. W hotelu Potomac jest miniwystawa. – Delegacja! – Uszczęśliwiona Peabody uniosła ręce do góry. 145

– Zanim zaczniesz się objadać frytkami sojowymi i pić kawę z jednorazowych kubków, będziecie udawać kolekcjonerów. Szczególnie zainteresowanych mieczami. – Tajna misja! – Delia wykonała szybki taniec, nie posiadając się z zachwytu. – Jezu, Peabody, zachowaj odrobinę godności. – Muszę jechać do domu i się przebrać. Za bardzo przypominam gliniarza. Eve przyjrzała się jej kolorowym letnim spodniom i tenisówkom w paski. – Naprawdę?

R

– Ale mam w szafie coś odpowiedniego na taką okazję –oświadczyła Peabody. – Błyszczącego i kolorowego.

– Świetnie, jedź po to, weź McNaba i łapcie pierwszy wahadłowiec.

L T

– Wahadłowiec? Rozumiem, że jeden z należących do Roarke'a? – Nie, jeden z tych, którymi podróżują zwykli ludzie, w tym gliniarze w delegacji, którzy wykonują tajną misję.

Z twarzy Peabody zniknął szeroki uśmiech, jego miejsce zajęła nadąsana mina. –Och.

– Chcę wiedzieć, co gadają o U–Play, i dostać wszystkie informacje o grze, które mogły wyciec z firmy. Dowiedzcie się też, co to był za miecz. I żebyście się nie wpakowali w żadne kłopoty!

– Jeszcze przed minutą zapowiadało się, że to będzie świetna zabawa. – Chcesz się zabawić? Idź do cyrku. A na razie bierz McNaba i jedźcie na tę wystawę. W centralnej informacji odbierzecie wejściówki, wystawione na twoje nazwisko. I w rozliczeniu delegacji nie chcę widzieć żadnych rachunków na zabawki czy gry. – A jeśli będziemy musieli coś kupić, żeby się nie zdekonspirować? 146

– Powiedziałam: nie. – To wszystko staje się coraz mniej zabawne. Czy możemy się zatrzymać w hotelu, gdybyśmy musieli zostać dłużej? Eve spojrzała na nią, zmrużywszy oczy. – Lepiej, żeby powód był naprawdę ważny, a hotel tani, bo inaczej potrącę ci za nocleg z pensji. – Jeśli krążą jakieś plotki czy pogłoski albo można dowiedzieć się czegoś konkretnego o tym mieczu, wystawa to najlepsze miejsce, żeby się o tym przekonać. Naprawdę.

R

– Gdybym w to nie wierzyła, nie wysyłałabym was tam. – Zatrzymała się przed domem Peabody. – Idź po swojego maniaka. Zamelduj się, kiedy dotrzecie na miejsce. Nie zawal sprawy.

– Twoje zaufanie do mnie sprawia, że mam w oczach łzy wzruszenia.

L T

– Będziesz się zalewała łzami, jeśli zawalisz sprawę –ostrzegła ją Eve i zostawiwszy Peabody na chodniku, znów włączyła się do ruchu. W komendzie udała się prosto do wydziału zabójstw. Nie było potrzeby chodzić do wydziału przestępstw elektronicznych, bo na pewno Peabody zadzwoniła do McNaba, gdy tylko została sama. Pójdzie na górę porozmawiać z Feeneyem, kiedy sprawdzi, co robi jej wydział, dokładniej przeczyta dokumenty, otrzymane od prawniczki.

Weszła do sali i stanęła jak wryta, widząc tam swojego komendanta. – Panie komendancie... Whitney skinął głową i ręką wskazał gabinet. – Proszę mi poświęcić chwilkę, pani porucznik. Był potężnie zbudowanym mężczyzną, ale nadal zręcznie się poruszał, nadal chodził jak gliniarz, mimo wielu lat pracy za biurkiem. Eve pomyślała, 147

że swojemu kierowniczemu stanowisku zawdzięczał zmarszczki na ciemnej, szerokiej twarzy i siwe włosy, które nosił krótko ostrzyżone. Weszła za nim i zamknęła drzwi. – Czy mogłaby mnie pani poczęstować filiżanką tej swojej kawy? – Tak jest, panie komendancie. – Zaprogramowała dla niego kawę. – Niebawem mam spotkanie z doktor Mirą w sprawie śledztwa, dotyczącego zabójstwa Minnocka. – Wiem to z pani raportu. Przychodzi pani po spotkaniu z adwokatką ofiary.

R

– Tak jest, panie komendancie. Jeszcze jedna przyjaciółka z czasów studenckich. Bardzo nam pomogła. Mam informacje o jego majątku, testamencie, umowie spółki. Żadna z nich nie budzi podejrzeń.

L T

Whitney znów skinął głową i zajął miejsce w fotelu dla gości. Eve nie usiadła.

– Okoliczności są... Jedyne słowo, które przychodzi na myśl, to „osobliwe" – zaczął i pociągnął łyk kawy jak ktoś, kto popija bardzo dobre wino. –I informacje o tych okolicznościach przeciekły do mediów. Kiedy zbyt wiele osób wie zbyt wiele o czymś tak osobliwym, jest to bardzo smaczny kąsek dla dziennikarzy.

Eve spojrzała na swoje łącze, a potem na szybko migającą diodę, informującą o pozostawionych licznych wiadomościach na automatycznej sekretarce. – Nie wydaje mi się, żeby w tej chwili należało wydać coś więcej niż zwykły komunikat dla mediów. Poza tym, że sprawa jest osobliwa, musimy sprawdzić szereg tropów. Nie możemy ukryć tego, że ucięto mu głowę, ale na razie jak najwięcej informacji powinniśmy zachować w tajemnicy. 148

– Zgadzam się. Jeśli ludzie sobie pomyślą, że to skutek gry, wybuchnie panika. Wszystkie dzieci w mieście mają jakąś konsolę do gier. – Koncentruję się na identyfikacji broni, a ściśle mówiąc zleciłam to Peabody i McNabowi. Wysyłam ich dziś na wystawę gier we wschodnim Waszyngtonie. – Aresztowała pani dwie osoby. Wykorzystamy to na razie, by resztę zachować w tajemnicy. Rozmawiałem z kapitanem Feeneyem. Dostanie pani takie wsparcie wydziału przestępstw elektronicznych, jakie będzie potrzebne. Łącznie z zatrudnieniem cywilnych konsultantów. – Umilkł i znów pociągnął łyk kawy. – Roarke ujawnił, że znał ofiarę i że jego firma prowadzi prace nad podobną grą.

R

– Tak jest, panie komendancie. Dokładnie sprawdziłam wszystkich

L T

zatrudnionych, mających jakikolwiek związek z działem badań i rozwoju. Nic nie znalazłam.

– Niech to będzie dobrze udokumentowane, Dallas, i upewnij się, że Roarke ma dokumentację, z której jasno wynika, od kiedy i jakie prowadzi prace nad tą grą.

– Tak jest, panie komendancie. Whitney dopił kawę, odstawił filiżankę. – Nie przyszedłem tutaj, żeby mówić, jak ma pani wykonywać swoje obowiązki – powiedział i wstał. – Ale proszę, żeby zachowała pani szczególną ostrożność tam, gdzie się zazębiają sprawy prywatne i zawodowe. –Rozumiem, panie komendancie. Mogę poprosić Roarke'a, żeby przekazał nam całą dokumentację, będzie w aktach sprawy. – Już ją przekazał na ręce Feeneya. – Teraz Whitney przechylił głowę. – Jest konsultantem wydziału przestępstw elektronicznych, prawda, pani porucznik? 149

– Tak jest, panie komendancie. Uważam, że taka procedura jest najwłaściwsza. – Nie będę zajmował pani więcej czasu. Zostawszy sama, Eve zastanawiała się przez chwilę. Może było zgodne z procedurą, że Roarke przekazał dokumentację Feeneyowi, ale mógł jej powiedzieć, że to zrobił. Naturalnie powiedziałby jej, gdyby zapytała. Albo prawdopodobnie założył, że się dowie, że to zrobił, albo... Chrzanić to. Nie mogła tu siedzieć i próbować zrozumieć, jak działa umysł Roarke'a, bo w tej chwili nie rozumiała, jak działa jej własny umysł. Więc odpuściła to sobie i wyszła, żeby się nie spóźnić na spotkanie z Mirą.

L T

R

150

Rozdział 9 Konsultacjom Eve z Mirą towarzyszył pewien rytuał. Mira proponowała – i Eve czuła się zobowiązana to zaakceptować – filiżankę herbatki ziołowej. Obie wiedziały, że Eve woli kawę, podobnie jak obie wiedziały, że herbata była symbolem uspokajającego zachowania Miry, uwolnienia się od stresu. Przynajmniej podczas tych kilku chwil na samym początku. Eve, siedząc w jednym z niebieskich foteli Miry, po raz kolejny odkryła, jak funkcjonalnie i zarazem po kobiecemu urządzony jest gabinet pani doktor.

R

Odzwierciedlał charakter kobiety, która w nim rządziła. Widocznie Mirze nie przeszkadzało, że rozmawia o umysłach przestępców czy też okropieństwach, wyrządzonych ofiarom, trzymając na biurku zdjęcia swoich bliskich.

L T

Może Mira wybierała uspokajające kolory wystroju wnętrza i swojej garderoby, by zneutralizować te koszmary, a zdjęcia bliskich rozstawiła, by nie odsunąć się od własnego życia.

Eve uświadomiła sobie, że w swoim gabinecie nie ma żadnych zdjęć – ani w komendzie, ani w domu. Może, pomyślała, odrywałyby ją od obowiązków, a może zwyczajnie nie lubi być „obserwowana" podczas pracy. Albo...

Mniejsza o to. Takie analizy i przypuszczenia to domena Miry. Eve chciała poznać umysł zabójcy, przez jakiś czas musiała się znaleźć w jego skórze i odpowiadało jej spartańskie, niezagracone pomieszczenie. Zastanowiła się nad swoim ubiorem do pracy; zwykle wkładała to, co wydawało jej się najwygodniejsze. Letnia marynarka, top bez rękawów, cienkie spodnie, wysokie buty. W sam raz do pracy i na taką pogodę, koniec, kropka. 151

Natomiast Mira miała cienki kostium barwy miętowych karmelków – biały w malutkie, cukierkowo różowe ciapki. W kolorze ciapek były też błyszczące buty na cieniutkich obcasach, podkreślające wyjątkowo zgrabne nogi pani doktor. Lśniące, brązowe włosy tworzyły fale wokół jej ładnej twarzy. Nie brakowało też błyskotek – kolczyków, naszyjnika, zegarka. Żadnej przesady, pomyślała Eve, przynajmniej ona niczego takiego nie dostrzegała. Wszystko w sam raz. I owszem, musiała przyznać, że całość działała kojąco. – Nic nie mówisz – zauważyła Mira, podając jej fikuśną filiżankę herbaty z płatkami kwiatów. – Przepraszam. Myślałam o garderobie.

R

Oczy Miry, niebieskie, łagodne i ładne jak cała reszta, zrobiły się okrągłe ze zdumienia.

L T

– Naprawdę? – spytała rozbawiona.

– Jak się ma do wykonywanego zawodu albo zajęcia bądź charakteru osoby. Nie wiem. – Sama widzisz, powiedziała sobie w duchu Eve, myślenie o sprawach prywatnych czy własnym stylu naprawdę rozprasza. – Peabody i McNab mają jechać do Waszyngtonu. Wykonać drobne, tajne zadanie na wystawie gier – ciągnęła. – Peabody oświadczyła, że musi wstąpić do domu i zrzucić z siebie to, co według niej sprawia, że wygląda jak policjantka, by włożyć coś, co według niej sprawi, że inni uznają ją za zapaloną wielbicielkę gier. Przypuszczam, że nadal będzie wyglądała jak Peabody, bo cokolwiek na siebie włoży, bierze to ze swojej szafy, a trafiają do niej rzeczy, które sama tam powiesi. – Racja. Ale każdy z nas może różnie wyglądać, wybierając konkretny strój na daną okazję. Na przykład nie włożyłabyś tego, co teraz masz na sobie, 152

gdybyś towarzyszyła Roarke'owi na oficjalnym przyjęciu na cele charytatywne i na odwrót. – Zrobiłabym to, gdyby istniało ryzyko, że spóźnię się na tę charytatywną fetę, jeśli pojadę do domu się przebrać, albo gdyby ściągnięto mnie na miejsce przestępstwa prosto z owej fety. – Eve wzruszyła ramionami. – Ale rozumiem cię. Byłoby łatwiej, gdyby można było nosić to, co chcemy, wszędzie tam, gdzie chcemy. – A mówi to kobieta, która skrupulatnie przestrzega przepisów. W życiu towarzyskim i modzie też obowiązują zasady. Poza tym ubiór może nas odpowiednio nastroić do czekającego zadania.

R

Eve przypomniała sobie przebranie, które zaprogramowała dla niej gra komputerowa. Musiała przyznać, że od razu nastawiło ją bojowo, sprawiło, że

L T

uznała miecz za coś oczywistego i na miejscu.

– Garderoba ofiary nie była zbyt urozmaicona. Miał kilka strojów na oficjalne okazje i tradycyjnych garniturów noszonych przez biznesmenów, ale najczęściej ubierał się swobodnie. Dżinsy, spodnie wory, spodnie sportowe, bawełniane podkoszulki, swetry. Na wielu podkoszulkach były znaki firmowe i elementy gier. Żył pracą. – Rozumiesz to.

– Tak, i nie tylko to, co robił, ale również jaki był. Wszystko, co mam, świadczy, że bez reszty to kochał. W jego mieszkaniu jest pełno zabawek i pamiątek. Wszędzie gry i konsole do gier. – Musiał być szczęśliwym człowiekiem, skoro mógł codziennie zajmować się tym, co kochał, i na czym się znał. Zarabiać na życie, robiąc to, co mu sprawiało przyjemność. Do tego z wieloletnimi przyjaciółmi. – Szczęśliwy, normalny, miły – tak go opisują ci, którzy go znali. 153

– To by pasowało. Miał dobre życie, takie, które wydaje mi się bardzo zwyczajne i zdrowe. Był na poważnie związany z kobietą, utrzymywał kontakty z rodziną, pielęgnował przyjaźnie, był wystarczająco ambitny, by czerpać satysfakcję z faktu, że dzięki jego pracy firma się rozwija i odnosi sukcesy, ale nie aż tak ambitny, by zrezygnować z przyjaźni i miłości. Mira napiła się herbaty. Eve wiedziała, że jej konsultantka porządkuje wtedy myśli. – W swoim raporcie napisałaś, że lubił towarzystwo dzieci, mieszkających w sąsiedztwie, i przyjaźnił się z ich rodzicami. Więc chociaż żył pracą, nie zatracał się w niej bez reszty.

R

– Jak to się stało, że temu zdrowemu, szczęśliwemu, normalnemu facetowi ktoś uciął głowę w jego własnym, dobrze zabezpieczonym pokoju

L T

holograficznym? To nie jest właściwie pytanie do ciebie – dodała Eve. – To coś, na co muszę znaleźć odpowiedź ja i wydział przestępstw elektronicznych. Ale istotne jest dlaczego? Tak osobliwa metoda wymagała wiele zachodu, wiele trudu.

– Jednak zawiera w sobie elementy zabawy. – Tak, może w tym tkwi klucz do zagadki. Głowimy się nad tym, jak, u diabła, dlaczego, u diabła, i może kto, u diabła, się tam wślizgnął. Jaki człowiek mógł posłużyć się taką metodą, wykorzystać takie okoliczności? – Ucięcie głowy jest niewątpliwie formą okaleczenia, wskazuje na potrzebę lub chęć zniszczenia, całkowitego pokonania. Różowe łezki w uszach Miry zatańczyły lekko, kiedy pani doktor pokręciła głową. – Ale nie pasuje do tego charakter pozostałych obrażeń ani trud, jakiego wymagało dotarcie do ofiary, a następnie opuszczenie miejsca zbrodni. Wszystko starannie zaplanowano w najdrobniejszych szczegółach. Ucięcie 154

głowy może być równie symboliczne, jak broń, którą się posłużono, oraz obrana metoda. Gra. Ofiara żyła grami i korzystała z głowy, że się tak wyrażę, by stworzyć swoją firmę. – Co wskazuje na konkurenta albo nawet jakiegoś kiepskiego gracza, rozczarowanego własnymi wynikami. Bardziej mi pasuje kiepski gracz, bo są łatwiejsze sposoby, niewywołujące tak żywego zainteresowania, żeby pozbyć się konkurenta. Albo może to sprawka kogoś, kto był zawziętym przeciwnikiem samych gier. Bez względu na to, jak był pokręcony, musiał mieć wyjątkowe umiejętności z dziedziny elektroniki, żeby niezauważenie dostać się do środka i wyjść. Chyba że mieszka lub pracuje w tym samym

R

budynku. Na razie na nikogo takiego nie natrafiliśmy – odrzekła Eve. – Firma ofiary zatrudniała osoby o wybitnych zdolnościach w dziedzinie informatyki.

L T

– Tak. Poza tym ten, kto to zrobił, musiał znać ofiarę, rozkład mieszkania, musiał wiedzieć, że ofiara będzie w domu i gotowa do gry. Sama płytka z grą miała sporą wartość dla konkurenta, rywala. Jeśli tak było, dlaczego nie zabił Barta, zanim ten włożył płytę do komputera? Wtedy miałby wszystko: trupa i nową, przebojową grę. Ale zostawił płytę, co świadczy, że albo nie potrzebował gry, albo jej nie chciał, albo nie stanowiła ona istotnego motywu. Nie podoba mi się ta ostatnia teoria. Uważam, że zwyczajnie jej nie potrzebował.

– Podejrzewasz któregoś z jego wspólników lub pracowników. – Są na samej górze mojej listy — potwierdziła Eve. – Z całą pewnością nie zagrałby w tę grę z kimś, kto przy niej nie pracował, kto o niej nie wiedział, komu nie można było zaufać, że zachowa wszystko w tajemnicy. Wykorzystywał do testowania gier dzieci i odnoszę wrażenie, że lubił z nimi grać. Ale jeszcze nie był gotów do zaprezentowania im Fantastical. 155

– Ponieważ w tym momencie to nie była tylko gra. To był projekt. I to ważny. – Tak. Powiedział synom sąsiada, że coś przygotowuje, ujawnił im kilka szczegółów, ponieważ, jak sądzę, był zbyt przejęty, by o tym nie napomknąć. Ale zwykle to wybrani ludzie grają i testują gry na każdym etapie ich opracowywania w siedzibie U–Play. – Gdzie na podstawie fragmentarycznych informacji nawet ci, którzy nie należeli do ścisłego kierownictwa, mogli się sporo domyślić. – Jeśli wierzyć rejestrowi, Bart często grywał w tę grę –sam i z innymi. Z

R

wieloma różnymi osobami. Wydział przestępstw elektronicznych stara się ustalić, który ze scenariuszy, jeśli taki jest, wybierał najczęściej do gry. I z kim grywał. Energiczniej zacznę się domagać kopii płyty. Wspólnicy firmy dość

L T

ochoczo współpracują z policją, ale w tej jednej kwestii się ociągają. Mira skinęła głową, wyraźnie delektując się herbatką.

– Mamy do czynienia z dobrze zorganizowanym, precyzyjnym, biegłym w elektronice człowiekiem. Ofiara go znała i mu ufała. Morderstwo wydaje się wyjątkowo brutalne, chociaż trzeba przyznać, że zabójca wybrał szybki, skuteczny sposób pozbawienia ofiary życia, posługując się bronią wojownika. Metoda może osobliwa, ale bardzo stara. I to też śmierć godna wojownika: ucięcie głowy wrogowi symbolizuje jego całkowite pokonanie. To metoda przypominająca egzekucję, do tego wymaga umiejętności i siły. – Czyli to nie mógł być typowy maniak komputerowy. – Z całą pewnością nie, to zupełnie odmienny rodzaj patologii. Może jest dwóch sprawców. – Tak, też rozważałam taki wariant. Jeden wszystko zaplanował, a drugi zrealizował plan. Nawet się zastanawiałam, czy mógł to być android. Może mózgiem wszystkiego był ktoś, kto potrafił przeprogramować wszystko w taki 156

sposób, żeby nie zaalarmować CompuGuard, a potem namówił Barta na grę z androidem. Ale jak i kiedy wprowadził androida do mieszkania Barta? Jak i kiedy przyniósł broń? – Android? To ciekawe. – Mira rozsiadła się wygodnie, elegancko układając swoje zgrabne nogi, i zastanowiła się nad tym. – Z pewnością można sobie wtedy zapewnić ową wielką sprawność, wymaganą siłę. A jeśliby go zaprogramować tak, żeby był wojownikiem, by umiał walczyć mieczem, byłby niezawodny. To by pasowało do tezy o patologicznej naturze zabójcy. Mam na myśli jego zdolności w dziedzinie informatyki. W ten sposób, w jego

R

mniemaniu, sam stanął do walki, wygrał grę per procura, wyeliminował swojego przeciwnika, uciekając się do metody, która te umiejętności podkreślała. Dawniej androidy wykorzystywano do walk i zabójstw, dlatego

L T

później wprowadzono takie surowe przepisy i zabezpieczenia. Samo ominięcie owych przepisów i zabezpieczeń już stanowi spore wyzwanie. A zabójca lubi wyzwania.

– Może należy jeszcze raz przyjrzeć się androidowi w domu ofiary? Wydział przestępstw elektronicznych sprawdził go i nie stwierdził, żeby coś przy nim majstrowano czy też próbowano go przeprogramować. Ale znajdował się w mieszkaniu, Bart mu ufał, a upłynęło aż nadto dużo czasu między zabójstwem a jego odkryciem, by dokonać zmiany programu i pozbyć się broni. Zostawić androida tam, gdzie powinien być. Albo... Może wcześniej na jego miejsce podstawiono duplikat. Ta teza oznaczała nowy trop i większe komplikacje. Zastanawiając się nad tym, Eve bezwiednie napiła się herbaty. – Dokładny, dobrze zorganizowany, to pewne. Ale poza tym trochę lubi się popisywać. No i sporo ryzykować. Gdyby Bart nie zrobił dokładnie tego, co zrobił, zamiary zabójcy spaliłyby na panewce. Wystarczyłoby, żeby Minnock 157

nie wrócił do domu wcześniej, nie zabrał ze sobą płyty, nie miał czasu, żeby akurat wtedy zagrać, i cały misterny plan wziąłby w łeb. – Wkalkulowane ryzyko. Podejmuje je większość graczy, podobnie jak zabójcy. – Szczególnie jeśli gracz zna zwyczaje swojego przeciwnika. – Eve cały czas wracała do tego samego. Znajomość ofiary i zaufanie. – Próżność ma duże znaczenie w grach, szczególnie jeśli ktoś traktuje je poważnie. Próżność ogromnie się liczy. Nikt nie lubi przegrywać. Niektórzy obsesyjnie ćwiczą, inni oszukują, jeszcze inni obrażają się w razie przegranej. Może się to przerodzić w poważną obsesję.

R

– Im ktoś poważniej traktuje grę – zauważyła Mira – im gra ma większe realne znaczenie dla uczestnika, tym większą frustrację wywołuje przegrana. Eve skinęła głową.

L T

– W salonach gier regularnie dochodzi do bójek. To nie było nic takiego, brakowało tu tamtych emocji i złości, odczuwanych w danym momencie. Ale może to, co z nich się narodziło, narastało i w końcu przemieniło rozrywkę i fantazję w coś rzeczywistego.

– Niektórzy mają trudności z rozdzieleniem przemocy w grze od gwałtownego zachowania. Dla większości to okazja, żeby się wyładować, możliwość wcielenia się w bohatera lub łotra bez przekroczenia granicy. Ale u niektórych uczestników gra potęguje już istniejące skłonności do gwałtownego działania, które zwykle są trzymane w ryzach. – Gdyby nie było gier, wymyślono by coś innego. Ale owszem, zgadzam się, że granica między światem fantazji a rzeczywistością jest niewyraźna. Zabójca ją przekroczył. Może to mu wystarczyło, dostał coś, czego chciał. Wygrał. Lecz wydaje mi się, że kiedy granica jest taka niewyraźna, to jeśli raz się ją przekroczy, łatwo przekroczyć ją ponownie. 158

– Można się uzależnić od wygrywania – zgodziła się z nią Mira. – Podobnie jak od zabijania. Przejście prosto od Miry do wydziału przestępstw elektronicznych było jak

opuszczenie

eleganckiego

domu,

w

którym

ludzie

prowadzili

przyciszonymi głosami intelektualne dysputy, i trafienie do wesołego miasteczka kierowanego przez nastolatków, napędzanych słodyczami. Eve nie ucierpiała w wyniku szoku kulturowego; zdążyła się do tego przyzwyczaić. Ale uszy i oczy zaczęły ją boleć już w odległości trzech metrów od sali wydziału.

R

Ci, którzy tu się kręcili i pracowali, lubili kolory i wzory bijące po oczach, posługiwali się niezrozumiałym szyfrem, powodującym zamęt w głowie niczym tabliczki z hieroglifami. Nikt tutaj nie potrafił przez chwilę

L T

ustać spokojnie. Technicy, funkcjonariusze i detektywi gibali się, chodzili albo sunęli w takt jakiejś wewnętrznej muzyki, która zawsze wydawała się puszczona na maksa.

Nawet ci, którzy siedzieli przy biurkach, podrygiwali, podskakiwali, przytupywali albo pogwizdywali. Feeney pewną ręką kierował tym, co w oczach Eve przypominało dom wariatów, a nawet go podniecało, że sprawuje nad wszystkim kontrolę. W swoich workowatych spodniach i wymiętej koszuli wydawał jej się solidną, bezpieczną wyspą na wzburzonym morzu. Stał w swoim gabinecie przed ekranem, marszcząc czoło i mrucząc coś pod nosem, przenosił szeregi cyfr i liter – znów te hieroglify – z miejsca na miejsce. – Masz minutkę? – spytała go. – Tak, tak. Rozporządziłaś się moim chłopakiem. Ponieważ nazywał tak wszystkich pracowników, bez względu na płeć, Eve zajęło chwilkę zorientowanie się, o kim mówi. 159

– McNabem? Najpierw cię zapytałam. – Jeszcze nie wypiłem kawy. Kiedy wyskakujesz z takimi pomysłami w środku nocy, stawiasz mnie w niekorzystnej sytuacji. – Było po szóstej rano. – Środek nocy, bo położyłem się spać o drugiej. Teraz muszę pracować za niego. Eve wsunęła ręce do kieszeni. – Najpierw cię zapytałam – powtórzyła. – Co to takiego? – Fragmenty, które uzyskaliśmy z tego, co pozostało na płytce z grą. Nie ma tu zbyt wiele śladów. Zleciliśmy tę pracę komputerowi, ale pomyślałem sobie, że spróbuję zastosować tradycyjną metodę. –No i?

L T

Rzucił jej znużone spojrzenie.

– Wyglądam na zadowolonego?

R

– Zrób sobie chwilę przerwy. – Eve wyczuła coś palcami w kieszeni. Wyciągnęła to. – Mam cukierka. Jest twój.

Przyjrzał mu się, a potem wzruszył ramionami i go wziął. – Od jak dawna nosiłaś ten skarb w kieszeni? – Nie mogło to być zbyt długo. Summerset zawsze gdera, że zostawiam w kieszeniach różne rzeczy. Ale to moje kieszenie. Poza tym cukierek jest w papierku, no nie?

Feeney odwinął cukierek i włożył go do ust. – Mam parę nowych tropów, które chciałam omówić – zaczęła. – Chcę, żeby jeszcze raz sprawdzono androida z domu ofiary. – Jest w porządku. – Tak, tak, wiem, ale są dwie możliwości. Pierwsza: zabójca zaprogramował go i wykorzystał do zabicia Barta, a potem odtworzył stan 160

normalny. Druga: wyłączył androida i przyniósł drugiego, by popełnił morderstwo. – Przypuszczasz, że android uciął facetowi głowę? – Rozważam taką ewentualność. Mamy do czynienia z dwoma różnymi stylami zachowania, z czym Mira się zgadza. Kiedy Feeney ssał cukierka, Eve przedstawiła główne punkty konsultacji z Mirą. – Jak podmienił androidy? – Nie gorączkuj się tak, Feeney. Nie wiem na sto procent, czy je

R

podmieniono. Rozważam taką ewentualność. Gdybyś mógł drugi raz dokładniej sprawdzić androida, pamiętając o tych dwóch ewentualnościach, może uda nam się to potwierdzić lub wyeliminować.

L T

– Jeżeli ktoś zamierza grzebać w oprogramowaniu androida, pokonując zabezpieczenia, potrzebuje na to czasu i ustronnego miejsca. Oraz odpowiedniego sprzętu.

– Mają sprzęt w U–Play. Wielu z nich pracuje do późna, zostają po godzinach. Mają czas i nikt im nie przeszkadza. Podrapał się po policzku. – Być może.

– Druga sprawa to sprawdzenie rejestrów gier. Może uda się ustalić, jaką wersję gry zamordowany lubił najbardziej, z kim grał. Chcę się przekonać, kogo zwykle ogrywał i w jakich grach. – Przypuszczasz, że ktoś uciął głowę Minnockowi, bo ten go ogrywał? – To wydaje się logiczne. Czemu zabijać go podczas gry, jeśli owa sytuacja nie miała jakiegoś znaczenia? To popisywanie się, prawda? Wszystko to jest swego rodzaju popisywaniem się. Zobacz, jaki jestem dobry. Sprawiłem, że to dzieje się naprawdę. Wygrałem. 161

– Ale nie może nikomu o tym powiedzieć. To trochę psuje cały urok. Za mało grasz – doszedł do wniosku Feeney. –Poważny gracz chce, żeby jego nazwisko pojawiło się na tablicy. Marzy o wiwatach i oklaskach. Spragniony jest chwały. – Dobra, dobra, rozumiem. – Eve zaczęła chodzić po pokoju. – Więc może zyskał ten aplauz, tę chwałę, w inny sposób. Jak... ci, którzy kradną dzieła sztuki albo zlecają ich kradzież, a potem trzymają je w sejfach, gdzie nikt ich nie widzi. Ale te skarby należą tylko do nich. To też daje pewną satysfakcję. Wielki sekret, prawo własności. Wymaga to kontroli, silnej woli i

R

mnóstwa próżności. Przygotowanie zabójstwa Minnocka też wymagało tego wszystkiego. Natomiast samo popełnienie zbrodni wiązało się z precyzją, brutalnością i zimnym wyrachowaniem. Z tego mój wniosek, że być może

L T

mamy do czynienia z dwiema osobami. Może dwójką ludzi, może człowiekiem i androidem. A może z kimś o rozszczepionej osobowości, ale na razie ta ewentualność jest na samym dole listy.

Feeney znów podrapał się po policzku, nie przestając ssać cukierka. – Ten model jest chroniony prawem autorskim, bo stanowi replikę postaci z filmu, więc działają tu przepisy o rozpowszechnianiu i tym podobne sprawy. No i trzeba zarejestrować androida. Można to obejść, kiedy kupuje się go na czarnym lub szarym rynku, ale ten został nabyty legalnie. Posiada chip z rejestracją i numer modelu. Mamy rejestrację, sporządzoną przez ofiarę, i potwierdzenie autentyczności. Poddaliśmy androida standardowemu testowi diagnostycznemu, który nie wykazał, żeby ktoś przy nim majstrował. Można go sprawdzić dokładniej. Jeśli chodzi o kopie, to cóż, mamy do czynienia z popularnym modelem. Klasycznym. Można poszukać innych właścicieli tego typu, być może natkniemy się na coś ciekawego. – Chyba że kupiono go na czarnym lub szarym rynku. 162

– Gdyby sprawdzić prawdopodobieństwo, czy ofiara zauważyłaby, że to nie jego android, założę się, że będzie wysokie. Nawet podmieniony android musiałby być oryginalny, żeby Minnock się nie zorientował, jeśli chcesz znać moje zdanie. Nie mówiąc już o tym, że oryginały są dostępne wyłącznie na oficjalnym rynku. A jaki byłby sens szukać gdzie indziej, jeśli kupienie sobie oryginału u autoryzowanego sprzedawcy to nie przestępstwo? W taki sposób mniej się ryzykuje. Rzucimy okiem na androida. Wyszedł pierwszy i skierował się do magazynu dowodów rzeczowych. Wpisał kod i przyłożył kciuk do czytnika.

R

– Zezwala się na wejście kapitanowi Rynnowi Feeneyowi. Feeney otworzył drzwi

do prawdziwego sezamu

ze sprzętem

elektronicznym. Na licznych półkach stały komputery, łącza, monitory, kamery

L T

i urządzenia do monitorowania, wszystkie starannie opisane. Androidy też były licznie reprezentowane; modele domowe i podwórkowe, tanie miniandroidy, a także kilka egzemplarzy o wyglądzie ludzi stały w szeregu niczym podejrzani. Eve przyjrzała się temu, którego wybrał dla siebie Bart. – Ten strój nie był przeznaczony do walki. – Wersja wzorowana na bohaterce szóstego odcinka. Dziewczyna umie sobie radzić w życiu. Ma buntowniczą naturę i nie rezygnuje zbyt szybko. Pomogła skopać dupę imperatorowi.

– Jezu, Feeney. To android, replika fikcyjnej postaci z serialu, którego akcja toczyła się w kosmosie. – Tak tylko mówię – mruknął. – Ten model należy do najlepszych. Został tak zaprojektowany, żeby stanowić idealną kopię postaci, jeśli chodzi o wygląd zewnętrzny,

a

do

tego

zainstalowano

w

nim

supernowoczesne

oprogramowanie. – Zabawiał się z nim? 163

– Teraz moja kolej. Jezu, Dallas. – Nie w taki sposób. A fe. Chodzi mi o gry. Czy wykorzystywał go do gier? – Jest zaprogramowany na udział w grach. Można go podłączyć do programu, wczytać mu scenariusz i zasady gry. Byłby trudnym przeciwnikiem. Nie wygląda tak groźnie w tym stroju, pomyślała Eve, ale uwierzyła kapitanowi na słowo. – Może posługiwać się mieczem? – spytała Eve. – No jasne. Ale Eve pokręciła głową.

R

– Bart był znacznie wyższy. Uderzenie zadano od góry. Chyba że android stał na jakimś podwyższeniu.

– Jeśli tego lub podobnego androida zaprogramowano, żeby to zrobił,

L T

zezłomują go. Wielka szkoda. Jest naprawdę piękny.

Już chciała mu przypomnieć, że to maszyna, ale uświadomiła sobie, z kim rozmawia.

– Sprawdź go, a ja poszukam informacji o tym modelu. – Sam to zrobię. Każę Callendar zająć się analizą powtarzających się scenariuszy i uczestników gier.

– Dziękuję. Będę w terenie, w U–Play.

– Niesamowite miejsce – zauważył Feeney. – Szkoda chłopaka. Stworzył nietuzinkową firmę. * Eve się nie zdziwiła, że w siedzibie U–Play jest spokojniej. Wprawdzie panował tu zwykły harmider, ale wesołe albo lekko szalone miny tych pracowników, którzy obsługiwali systemy, siedzieli w pokojach, gabinetach, laboratoriach, zastąpiła powaga. 164

Wiele osób miało czarne opaski na ramieniu, chociaż nie zrezygnowało z barwnych strojów. Eve stwierdziła, że sporo tych, którzy wczoraj biegali po firmie, dziś było nieobecnych. – Witam pani porucznik. – Var zszedł po schodach z jednego z wyższych pięter. Podkrążone oczy i niezdrowy kolor cery świadczyły, że ma za sobą ciężką, bezsenną noc. – Czy już coś wiadomo? – Podążamy kilkoma tropami. Zdaje się, że cierpi pan dziś na niedobór personelu. – Po tym, jak... Poinformowaliśmy ludzi, co się stało, i pozwoliliśmy

R

wszystkim zostać dziś w domu. Rozważaliśmy zamknięcie firmy na dwa dni ze względu na śmierć Barta, ale uznaliśmy, że... Łatwiej sobie wszyscy z tym poradzimy, jeśli zajmiemy się pracą. Chociaż niewiele to pomaga. – Przesunął

L T

dłońmi po twarzy. – Może tak jest gorzej, nie wiem. Wszystko tutaj nam go przypomina. Pracuję nad czymś albo przychodzi mi do głowy jakiś pomysł i łapię się na tym, że chcę o coś zapytać albo o czymś poinformować Barta. Potem sobie przypominam, że nie mogę tego zrobić. Rozmawialiśmy z jego rodzicami. Boże, to było bardzo trudne. Wręcz straszne. Jutro po południu odbędą się tu uroczystości żałobne, ponieważ... tutaj najbardziej lubił przebywać. Uważa pani, że to słuszne? Chodzi mi o to, że to nie kościół ani dom pogrzebowy, ale...

– Uważam, że tak jest słusznie.

– Dobrze. Też tak uznaliśmy, więc... więc... w porządku. – Czy Cill i Benny są dziś w pracy? – Tak. Chce pani z nimi porozmawiać? Mogę... – Nie ma pośpiechu. Skoro pan tu jest, może najpierw porozmawiam z panem? W pańskim gabinecie? – Ja... Proszę bardzo. 165

Wyglądał na podenerwowanego perspektywą rozmowy w cztery oczy, ale zaprowadził Eve na górę, do jednego z pomieszczeń o szklanych ścianach. – Nie jest pan nigdy spragniony odrobiny prywatności? – Hm. – Rozejrzał się wkoło, jakby zaskoczony. – Mniejsza o to. – Przyjrzała się jego gabinetowi. Zasłana papierzyskami stacja robocza, liczne komputery i konsole, masa zabawek, stołek barowy w kształcie kosmity z mackami. – Nie mam pełnej jasności, kto się czym tutaj zajmuje. Wasza czwórka była właścicielami firmy, ale z pewnością każdy z was pełni jakąś konkretną funkcję, ma swoje obowiązki, za coś odpowiada.

R

– No więc wszyscy zajmujemy się nowymi projektami. W zależności od tego, kto wystąpił z daną propozycją, każdy z nas zajmował się innym etapem prac.

L T

Usiadł i wyłączył słuchawki.

– Benny jest głównie od zbierania informacji, Cill od organizacji, a mnie chyba można nazwać mamą w kwestiach dotyczących personelu. Poza tym zajmuję się marketingiem. Ale nasze obowiązki się zazębiają. Nie ma ścisłego podziału. Tak wolimy. –A Bart?

– Naturalnie od rozwoju. Zawsze umiał poprawić każdy pomysł. Chyba można powiedzieć, że miał lepszą głowę do interesów. Rachunki, klienci i pieniądze to była jego działka. Marża zysku, koszty wdrożenia do produkcji i tego typu sprawy. Wszyscy się w tym orientowaliśmy, ale on wiele z tego miał tu. – Dotknął głowy. – I był tak jakby twarzą U–Play. – Na nim skupiała się uwaga mediów. – Lubił to, lubił rozmawiać z ludźmi. – Var westchnął i przesunął ręką po krótkich włosach. – Benny ma tremę, kiedy oczy wszystkich są w nim utkwione. A Cill jest skrępowana i onieśmielona. 166

– A pan? – Lubię spokój. – Uśmiechnął się. – No wie pani, działać zakulisowo na terenie firmy. Większość osób zajmujących się tym, co my, niezbyt dobrze się czuje w świetle jupiterów. Bart był w tym dobry. Napije się pani czegoś? – Nie, dziękuję. Kto będzie teraz twarzą firmy? – Nie wiem. Jeszcze o tym nie rozmawialiśmy. Chyba jeszcze się nad tym nie zastanawialiśmy. – Spuścił głowę i utkwił wzrok w kolanach. – Musimy jakoś przebrnąć przez ten dzień i następny, i wszystkie kolejne. – Może znajdziecie sobie nowego wspólnika.

R

– Nie. – Powiedział to szybko, zdecydowanie, gwałtownie unosząc głowę. – Nie, to nasza firma. Coś wymyślimy.

– A co z wypuszczeniem na rynek Fantastical?

L T

– Wszystko odbędzie się zgodnie z planem. To było dziecko Barta. – Potrzebna mi kopia płytki, Var.

– Dostarczymy ją przez umyślnego kapitanowi Feeneyowi z wydziału przestępstw elektronicznych. Jest już prawie gotowa. Hm. Przygotowaliśmy dokumenty, które należy podpisać. Chodzi o poufność i takie tam. – Rozumiem. Czyli Bart dość dużo pracował nad tym projektem. Testował go, grał, wybierając różne scenariusze i poziomy. – Naturalnie. Wszyscy zresztą to robiliśmy. To część naszej pracy. – Jego mila twarz się rozpromieniła. – Gdyby nie sprawiało nam to przyjemności, dlaczego komuś innemu miałoby ją sprawiać? Naprawdę nie można sprzedać czegoś, w co się nie wierzy. Albo przynajmniej nie można tego zrobić naprawdę dobrze. – Słuszna uwaga. Czy miał swoją ulubioną grę fantasy, scenariusz, który najczęściej wybierał? 167

– Lubił mieszać różne tematy. Na tym polega jeden z uroków tej gry. Można robić, co się chce, w zależności od nastroju. – A w co graliście ze sobą? – Jezu, od wielu miesięcy zajmujemy się tym projektem. Wiele było takich

scenariuszy.

Dziki

Zachód,

Starożytny

Rzym,

Alternatywna

Rzeczywistość, Poszukiwania, Przybywanie na Ratunek, Gangsterzy, Wojny. Prawdopodobnie graliśmy we wszystko. – Kto wygrywał? Var wybuchnął śmiechem.

R

– Trudno było pokonać Barta, ale mam na swoim koncie kilka zwycięstw. – Spoważniał. – Dziwnie będzie bez niego w sali holograficznej. I zabraknie go podczas premiery Fantastical.

L T

– Nie wątpię. Czy kiedykolwiek grywa pan z androidami? – Z androidami? – Var cofnął się, mrugając powiekami. – Jasne. Wykorzystujemy je do testowania gier na różnych etapach ich opracowania. Nikt lepiej od androidów nie potrafi zachować tajemnicy. Ale w końcowych etapach przeciwnikiem musi być człowiek. Ostatecznie nie sprzedajemy naszych gier androidom.

– Przepraszam. – Na progu stała Cill. – Zobaczyłam panią tutaj, pani porucznik. Czy jest coś... czy coś wiadomo? –

Nie,

przykro

mi.

Przeprowadzam

rutynowe

przesłuchania

uzupełniające. Pomaga mi to uzyskać jaśniejszy obraz. Dziękuję za poświęcony mi czas – zwróciła się do Vara, a potem znów spojrzała na Cill. – Może przejdziemy do pani gabinetu? Postaram się nie zająć pani zbyt wiele czasu. – Dobrze. Możemy rozmawiać tak długo, jak to będzie potrzebne. Var, po rozmowie z panią porucznik chyba pójdę do domu. Na nic tu dzisiaj się nie 168

przydam. Schrzaniłam wszystko, czym się dzisiaj zajmowałam, więc lepiej, jak sobie odpuszczę, nim narobię więcej szkód. – Chcesz, żeby jeden z nas z tobą poszedł? – Nie. Nie. Po prostu muszę trochę pobyć sama. Potrzebuję więcej czasu. Możesz poinformować Benny'ego, jeśli zobaczysz się z nim przede mną. Przyjdę jutro. Jutro będę się lepiej czuła. – Zadzwonię do ciebie później, żeby się upewnić, czy wszystko w porządku. – Var podszedł do niej i ją uścisnął. Ten gest wydał się Eve szczery, a zarazem niezdarny. – Spróbuj trochę odpocząć, dobrze? – Dobrze. Ty też. – Do oczu napłynęły jej łzy, nim się odwróciła. – Mój gabinet jest tam, pani porucznik.

R

Kiedy szły, Eve obejrzała się i zobaczyła Vara, stojącego za szklaną ścianą, jak spoglądał za nimi z nieszczęśliwą miną.

L T

– Napije się pani czegoś? – spytała Cill. – Mam napoje energetyczne, bezalkoholowe, gazowane, dietetyczne i zwykłe. – Nie, ale proszę się mną nie krępować.

– Na nic nie mam ochoty. – Cill wcisnęła ręce do kieszeni, wyjęła je i splotła palce. – Robi to pani cały czas. Mam na myśli to, że rozmawia pani z ludźmi, którzy kogoś stracili. Zastanawiałam się, czy wie pani, ile musi upłynąć czasu, zanim człowiek przestanie zapominać, że kogoś stracił, przestanie myśleć, że zaraz go zobaczy.

– To trudne – powiedziała jedynie Eve. – Nie wiem, czy będzie gorzej, kiedy przestanę zapominać i przestanę się spodziewać, że Bart zaraz się tu pojawi. Czy też kiedy cały czas będę o tym pamiętała. To jak... Jeśli człowiek patrzy na swoją rękę, właściwie nie zastanawia się nad tym, że ją ma. Po prostu ręka jest na swoim miejscu. A kiedy ją straci, czy wciąż nie spodziewa się jej zobaczyć tam, gdzie zawsze? 169

– Chyba tak. Może powinna pani porozmawiać z psychologiem. Dam pani nazwiska paru osób, które mogłyby wam pomóc. – Być może. – Cill odgarnęła do tyłu gęste, ciemne włosy. – Nigdy nie korzystałam z terapii ani z pomocy psychologa. Ale być może teraz powinnam to zrobić. – Długo pani znała Barta. We dwójkę musieliście pracować przy wielu programach, przy wielu grach. –

Była

tego masa.

Urządzaliśmy burzę mózgów.

Siadaliśmy,

zamawialiśmy pizzę i rzucaliśmy różne pomysły. Potem zastanawialiśmy się,

R

jak to przełożyć na program. Benny jest niezastąpiony, jeśli chodzi o zbieranie informacji. Jeśli powieli się czyjąś grę, oznacza to stratę czasu, pieniędzy i środków.

L T

– Czyli wymienialiście się pomysłami? – Można tak to określić.

– Kto wpadł na pomysł Fantastical?

– Ach... Rety. – Zmarszczyła czoło. – Nie jestem pewna. Wiele pomysłów wykluwało się podczas burzy mózgów. Chyba... Var wpadł na pomysł gry fantasy, w której użytkownik sam może tworzyć scenariusz. Potem... Tak, chyba ja powiedziałam, że już jest dużo takich gier. Jaki byłby kolejny etap? Może wykorzystamy hologramy, ulepszymy, znacznie ulepszymy grafikę, zmniejszymy opóźnienie czasowe. Przeniosła wzrok na szklaną ścianę gabinetu, za którą przemykali ludzie. – Potem, o ile dobrze pamiętam, Benny zauważył, że istnieją już gry i programy, wykorzystujące możliwości hologramów, i że firma Roarke'a ma najlepszy program graficzny. Więc jaki byłby następny, wyższy etap? – Bart nic nie miał do powiedzenia? 170

–Ależ miał. Czasami nic nie mówi, bo układa sobie wszystko w głowie. – Cill wstała, by wziąć sobie napój energetyczny. Zgrabnie się porusza, pomyślała Eve. To zasługa tych zajęć z jogi. Jej ruchy są zdecydowane, ale płynne. – Na pewno nie ma pani na nic ochoty? – Nie, dziękuję. Cill otworzyła puszkę, usiadła, pociągnęła długi łyk i odstawiła napój. – Ja chyba też nie mam ochoty. Zapomniałam, o czym mówiłam. Aha, już wiem. No więc przerzucaliśmy się pomysłami i Bart powiedział: „Nie tylko

R

ciekawsza grafika, ale też pełne wrażenia zmysłowe z zastosowaniem najnowszej technologii. Najnowszej technologii, używanej przez wojsko w celach treningowych. Wykorzystamy ją w naszej grze, dodamy wrażenia zmysłowe,

L T

nie będziemy oszczędzać na grafice".

Wzięła do ręki puszkę, ale się nie napiła.

– To poważna inwestycja, wymagająca dużo czasu, energii i pieniędzy, jednak naprawdę nas przekonał. Powiedział: „Nie zaproponujemy jedynie kilku scenariuszy, które będzie można dowolnie łączyć i mieszać. Nie będzie żadnych ograniczeń. Użytkownik nie tylko będzie decydował, co wybrać, ale będzie mógł zaprogramować to, co sam wymyśli, każdy element, albo połączyć swoje pomysły z propozycjami fabrycznymi". Dyskutowaliśmy o tym, aż stworzyliśmy ogólny zarys. Potem trzeba było zakasać rękawy i pomyśleć, jak to wszystko można zrealizować. Niemal się uśmiechnęła. –I udało się. To będzie prawdziwa rewelacja. – Testowaliście ją, graliście w nią. – Och, pewnie, że tak. Nasza czwórka i każdy, kto był w pobliżu. Głównie

po

godzinach.

Przynajmniej

początkowo.

Zachowywaliśmy 171

dyskrecję, ponieważ to będzie wielka rzecz. Dlatego chcieliśmy, żeby Felicity przygotowała nam ten dokument, nim skopiowaliśmy grę dla policji. – Rozumiem. W co najbardziej lubił grać Bart? – Och, tworzył własną mieszankę. Ale zawsze lubi wcielać się w bohaterów. Zresztą kto tego nie lubi? Podobają mu się scenariusze, w których musi walczyć o jakąś sprawę: albo o dziewczynę, albo o własną duszę. A najlepiej o wszystko naraz. – Dzięki programowi możemy się znaleźć w środku wydarzeń, musimy działać, prawda? – Inaczej gra nie sprawiałaby takiej frajdy. – Czyli dobrze walczył?

R

– Lepiej od nas wszystkich. Bart lubi oglądać filmy o bitwach,

L T

pojedynkach na miecze, wałkach na noże. Studiuje płyty instruktażowe, rozmawia z żołnierzami i policjantami. Kiedy się układa program, ważne jest, żeby znać ruchy czy strategie, by móc je zaproponować graczowi. Bezwiednie pociągnęła łyk napoju i znów utkwiła wzrok w szklanej ścianie.

– Przypuszczam, że większość graczy nie jest zbyt sprawna fizycznie, ale Bart dba o formę. Lubi wygrywać... I lubi grać. Jest doskonałym graczem. Był – poprawiła się i głos jej zadrżał. – Był. Był moim najlepszym przyjacielem. Nie wiem, co teraz zrobię. Nie wiem, co my wszyscy teraz zrobimy. Eve wyciągnęła wizytówkę, napisała na niej parę nazwisk i numerów telefonów. – Proszę spróbować skontaktować się z jedną z tych osób. Rozmowa i bycie wysłuchanym może bardzo pomóc. – Chyba tak. Tak, chyba to zrobię. Czy mogę iść teraz do domu? – Naturalnie. Cill, czy zna pani rodzinę Singów? 172

– Jasne. Mają naprawdę słodkie dzieci. – Var wspomniał, że jutro organizujecie tutaj uroczystość, dla uczczenia pamięci Barta. Chcieliby na niej być. Mogłaby ich pani powiadomić? – Dobrze, zrobię to. Już mam ich na liście, ale natychmiast się tym zajmę. Zadzwonię do nich z domu. Chcę już iść do domu. – Dobrze. Gdzie mogę znaleźć Benny'ego? – Był w swoim gabinecie, kiedy niedawno tamtędy przechodziłam. Cała nasza trójka głównie siedzi tutaj, próbując przetrwać kolejne minuty. Prawdopodobnie nadal jest u siebie.

L T

R 173

Rozdział 10 Eve nie zastała Benny'ego, więc miała idealną okazję, by dokładnie obejrzeć jego gabinet. Otwarte drzwi, pomyślała, a także szklane ściany zdawały się zapraszać wszystkich do środka. Jak pozostali, miał w swoim gabinecie lodówkę i autokucharza, szereg komputerów, kolekcję zabawek i gier. Więcej teczek, większy bałagan niż u Vara, ale mniejszy niż u Cill, stwierdziła Eve. Na stacji roboczej aktywne karty pamięci, obok nich stos płyt.

R

Więcej, opisanych, leżało na półce – i, jak w gabinecie Miry, stało tam kilka zdjęć.

Przyjrzała się zdjęciu głupio uśmiechniętych Benny'ego, Cill i Barta,

L T

kiedy byli jeszcze dziećmi. Benny, już wtedy wysoki i chudy, miał czuprynę nieprawdopodobnie rudych włosów. Górował nad swoimi towarzyszami: beztroską Cill z szelmowskim błyskiem w bystrych, zielonych oczach oraz poważnym Bartem, stojącym w środku. Inne zdjęcie przedstawiało ich jako nastolatków chyba na wybrzeżu w Jersey. Mieli daszki, bawełniane koszulki i rozwiane włosy; robili głupie miny do kamery. Na jeszcze innym byli poprzebierani: Cill miała śmieszną perukę i białą, powiewną sukienkę, a w ręku trzymała jakiś blaster. Benny włożył strój żołnierza z kosmosu i uśmiechał się z wyższością, także ściskając blaster, Bart natomiast był w białej tunice i trzymał błyszczący miecz w kształcie rury. Nie, to miecz świetlny, poprawiła się. No jasne, Jedi z „Gwiezdnych wojen" i Leia. Eve przyjrzała się uważniej mieczowi świetlnemu i pokręciła głową. To nie mogło być narzędzie zbrodni. 174

Na innych fotografiach – z czasów studiów – był też Var z rozczochranymi długimi włosami, niedbale ubrany, o zaspanych oczach. I cała ich czwórka przed siedzibą firmy. Na chodniku gdzieniegdzie leżał śnieg. Wszyscy mieli na sobie koszulki z napisem U–Play i uśmiechali się od ucha do ucha, wznosząc przed kamerą toast prawdopodobnie szampanem. Eve zabrała wszystkie zdjęcia i wyszła z gabinetu. Rozejrzała się: szklane klatki, ażurowe schody, przezroczyste kubiki i stacje robocze. Dziś nie panował tutaj taki zamęt, ale i tak sporo się działo. Zmarszczyła czoło, widząc, jak promienie słońca padają na wszystkie te szklane tafle, oświetlając jedne fragmenty, kiedy inne spowijał łagodny mrok.

R

Ciekawe, pomyślała. Mimo szklanych ścian, o pewnych porach dnia kąt padania światła sprawiał, że część pomieszczeń stawała się niewidoczna.

L T

Zatrzymała jakiegoś faceta z milionem malutkich warkoczyków, przemykającego obok niej na powietrznych łyżwach. – Szukam Benny'ego.

– Hm. Może jest w swoim gabinecie? – Nie.

– Hm. Może poszedł do domu. Dzień do dupy. Ej, Jessie? Gdzie Benny? – Hm. Chyba wybierał się do laboratorium numer trzy. Może tam jest. – Laboratorium numer trzy – powtórzył właściciel powietrznych łyżew. – Być może. – Gdzie to jest? – Hm. Poziom trzeci. – Wskazał na wschód. – Tam. – Dziękuję. – Zastanawiała się, ile „hm" pada tu codziennie. Poszła okrężną drogą. Nikt jej nie zatrzymał, nie zapytał, kim jest i co tu robi. Ludzie zajmowali się swoimi sprawami albo stali w małych grupkach. Czarne opaski na rękawach ich barwnych ubiorów przypominały szramę. 175

Od czasu do czasu Eve widziała, jak ktoś przeciąga kartę przez czytnik, ale większość drzwi stała otworem. Zobaczyła Benny'ego przez szklaną ścianę laboratorium. Wzdłuż zewnętrznej ściany ciągnęły się komputery i ekrany. Sprawiał wrażenie, jakby wykonywał ćwiczenia kata, twarz miał ponurą, oczy zakrywały mu gogle do oglądania hologramów. Dobrze się porusza, uznała Eve. Płynnie, szybko, zachowując pełną kontrolę, mimo że był takim drągalem. Nie ograniczał się tylko do siedzenia w swoim gabinecie i udawania, że pracuje.

R

Eve wcisnęła ręce do tylnych kieszeni spodni i obserwowała go, póki nie wykonał tradycyjnego ukłonu na zakończenie ćwiczeń.

L T

Aż podskoczył, gdy zapukała w szybę.

Kiedy zdjął gogle, wyglądał, jakby oślepiło go słońce. Ciekawa była, jak długo przebywał w wirtualnym świecie.

Trochę czasu zajęło mu odblokowanie zamka szyfrowego. Otworzył drzwi.

– Porucznik Dallas, przepraszam, nie wiedziałem, że pani tutaj jest. – Nic nie szkodzi. Jest pan w dobrej formie. Jaki to poziom? – Och, żaden. – Niezgrabnie wzruszył ramionami. – Nie uprawiam w realu żadnej sztuki walki. Czasem ćwiczę w świecie wirtualnym, ale nie walczę z nikim, nie trenuję ani nic z tych rzeczy. – Powinien pan. – No cóż – powiedział i znów niezgrabnie wzruszył ramionami. – Czy wiadomo coś nowego w sprawie zamordowania Barta? Znalazła pani jego zabójcę? – Nadal prowadzimy śledztwo. Czy testował pan nową grę? 176

– Och, nie. Właściwie nie. Zawsze dodajemy nowe funkcje i poziomy do naszych programów instruktażowych o wirtualnej rzeczywistości. Ale głównie... Odpłynąłem na chwilę. Powinniśmy dziś zamknąć firmę. – Spojrzał gdzieś nad jej ramieniem. – Uważam, że powinniśmy dziś zamknąć firmę. Ale Var uznał, że będzie nam łatwiej, jeśli tutaj przyjdziemy, zajmiemy się czymś, popracujemy razem. Chyba miał rację. Nie wiem, co robiłbym w domu. – Znów wzruszył ramionami. – Prawdopodobnie to samo, co robię tutaj. Przepraszam, czy chce pani wejść? Albo pójść do pokoju socjalnego? – Możemy porozmawiać tutaj. – Eve weszła do środka.

R

– Tutaj przeprowadzacie część testów, pracujecie nad nowymi projektami?

L T

– Jasne. W tym laboratorium głównie nad takimi, w których wykorzystujemy rzeczywistość wirtualną i ekran interaktywny. Mamy też inne laboratoria do gier na zwykłe komputery, a także kieszonkowych, instruktażowych, holograficznych. Korzystam z tego laboratorium także podczas zbierania informacji, porównując dostępne na rynku modele, z tymi, nad którymi pracujemy.

– To musi być niezła zabawa.

– Tak, na ogół tak. Bart... Od samego początku wprowadził taką zasadę. Wszyscy grają. To jeden z punktów zakresu obowiązków. Wszyscy, którzy tu pracują, muszą określoną liczbę godzin poświęcić na granie. Nie można tworzyć gier, jeśli samemu się nie gra – taką wyznajemy filozofię. – Czy w takim razie wszyscy, którzy tu pracują, mogą zagrać w coś, co jest dopiero w fazie projektowania? – Nie. To zależy od etapu zaawansowania prac przy nowej grze i konkretnych potrzeb. Ale pracownicy mają do dyspozycji wszystkie nasze gry, 177

dostępne na rynku, i wiele propozycji naszej konkurencji. Chce pani którąś wypróbować? – Może coś w laboratorium holograficznym? Na przykład Fantastical. Benny się skrzywił. – Naprawdę nie mogę. Przykro mi. Nie udostępniamy jej pracownikom do testowania. Jeszcze nie. Sami gramy w nią w weekendy i po godzinach. Za kilka tygodni będziemy gotowi. Bart już mówi o premierze i jak... znaczy się... Boże. Niech to diabli. Benny oparł się o blat roboczy, jakby nie mógł już ustać na swoich długich nogach.

R

– Nie dociera to do mnie. Zwyczajnie zapominam o tym, że nie ma go wśród nas. Naprawdę już go nie ma.

L T

– Bart wiązał wielkie nadzieje z tą nową grą.

– Ogromne. Widział cały obraz sytuacji. A na wszelki wypadek miał przygotowane plany B i C.

– Znacie się od dawna. Szukając pana, zajrzałam do pańskiego gabinetu. Widziałam zdjęcia.

– Tak. Właściwie nie pamiętam czasów, kiedy Cill i Barta nie było obok mnie. Potem doszedł jeszcze Var. – Nakreślił palcami w powietrzu kwadrat. – Cztery wierzchołki czworokąta. O, Jezu.

– Ciężko jest, kiedy straci się przyjaciela, wspólnika. Wiele razem przeżyliście. To zdjęcie w kostiumach z „Gwiezdnych wojen", prawda? – Tak. „Nowa nadzieja". Czwarta część. – Westchnął ciężko, przycisnął dłonie do powiek, po chwili opuścił ręce. – Leia, Luke i Han. Wakacje po maturze na Worldcon. – Bart musiał być wielkim fanem tego filmu. Świadczy o tym jego kostium, a także domowy android. 178

– Zapewne „Gwiezdne wojny" wszystko to zapoczątkowały, animacja komputerowa, rozwinięta przez Lucasa... –Uśmiechnął się lekko. – Ale nie będę pani zanudzał. – Prawdopodobnie często wybierał gry, wykorzystujące rzeczywistość wirtualną. Może najbardziej ulubione wersje uwzględnił w swojej najnowszej propozycji. – Niespecjalnie. Znaczy się, w nowym projekcie. Mamy masę gier na motywach „Gwiezdnych wojen" i rycerzy Jedi. Naprawdę pierwszorzędnych gier. – Ale umiał się posługiwać mieczem świetlnym.

R

– Jak mistrz. Potrafił również pilotować każdy statek czy inny środek transportu w wirtualnym świecie. Kiedy Bart gra, oddaje się temu bez reszty. I ciągle coś poprawia.

L T

– Co najlepiej lubił w nowej grze?

– Rety, tworzyliśmy najróżniejsze kombinacje. To niezbędne, kiedy się opracowuje coś nowego. – Ale pytanie i konieczność zastanowienia się nad odpowiedzią wpłynęły na niego uspokajająco. – Lubi walczyć w bitwach. A także ratować dziewczynę albo wioskę lub planetę. Chętnie wybierał poszukiwania i magię, by móc stawać twarzą w twarz z czarnym rycerzem czy też zabić smoka. Nasza nowa gra umożliwia to wszystko i wiele więcej. Można stworzyć własny świat, mitologię.

W miarę jak mówił, w jego głosie dało się wyczuć narastające podniecenie, twarz mu się ożywiła. – Bart jest niekwestionowanym mistrzem w tworzeniu światów. Przedstawił ogólne zarysy i był konsultantem przy scenariuszu do filmu na podstawie gry Charrah i Trzecia Gwiazda. Ma także zdolności literackie. Jeśli 179

połączyć

to

z

umiejętnością

programowania,

można

otrzymać

coś

wyjątkowego. Benny urwał, westchnął, znów zmarkotniał. – Nie mieści mi się w głowie, że już go nie ma. Naprawdę. Zapominam o tym. Nie wiem, co zrobimy. Czy będzie nam łatwiej, kiedy znajdzie pani sprawcę i wsadzi go za kratki? – Nie wiem. Będzie wiadomo, kto to zrobił i dlaczego, będzie wiadomo, że sprawiedliwości stało się zadość. – To ważne. – Skinął głową. – Bart przywiązywał dużą wagę do sprawiedliwości. Przypuszczam, że dlatego lubił wcielać się w bohaterów

R

pozytywnych. Ale problem w tym, pani porucznik, że sprawiedliwość nam go nie zwróci. – To prawda.

L T

Pożegnała się z Bennym, skierowała w stronę schodów i zaczęła schodzić. Kiedy obejrzała się za siebie, zobaczyła go. Włożył gogle, dłonie zacisnął w pięści i wykonywał rytualne powitanie.

Na chwilę znów może uciec od rzeczywistości, pomyślała. Po lepkim, parnym i gorącym powietrzu, które jak gdyby odbijało się od ulic wschodniego Waszyngtonu i uderzało prosto w twarze pechowców, mających coś do załatwienia w mieście, chłód w hotelowej recepcji zdawał się błogosławieństwem.

A nawet czymś więcej. Peabody uznała, że wygląda bardzo szykownie w śliwkowych spodniach z licznymi zamkami błyskawicznymi; uważała, że dzięki krojowi spodni i rozmieszczeniu suwaków jej pupa sprawia wrażenie mniejszej. Miała do nich błyszczące botki do kolan i koszulkę bez rękawów – z głębokim dekoltem – która ładnie opinała biust. 180

Ozdobiła dekolt zmywalnym tatuażem – skrzydlatym smokiem w środku serca, zrobiła sobie ostry makijaż, zakręciła włosy i włożyła dużo błyskotek. Wykluczone, by ktoś rozpoznał w niej policjantkę. Wiedziała, że jej strój spełnia swoje zadanie, bo kiedy McNab na nią spojrzał, z jego ust wydobył się pełen podziwu pomruk mmmmm, po czym złapał ją za pupę. Tajna misja wymagała wtopienia się w tło. Peabody uznała, że im się to udało – dzięki jej śliwkowo–różowym ciuchom oraz spodniom koloru wiosennej trawy i koszulce Son of Zark McNaba. Trzymając się za ręce,

R

przeszli przez hol, ona w botkach na obcasie, on w trampkach, do punktu rejestracji.

McNab w licznych kieszeniach, a Peabody w kieszonkach z suwakami

L T

ukryli broń – dlatego zostali zatrzymani i poddani rewizji osobistej na bramce – a także odznaki, kajdanki, łącza i komunikatory.

Żadne z nich nie spodziewało się kłopotów, ale oboje mieli cichą nadzieję, że coś się wydarzy.

Odebrali wejściówki na wystawę, materiały informacyjne oraz upominki – między innymi kubki z postaciami z nowej gry, kilka darmowych programów, a także kupony, uprawniające do rabatu, i płytki z mapą. – Pełny odlot – doszedł do wniosku McNab, kiedy znaleźli się w pierwszej sali wystawowej. – Ale super. Widziałaś, że przez cały dzień są pokazy wirtualnej rzeczywistości? I patrz, to nowy system 3–Z. Zawiera przenośne urządzenie do tworzenia hologramów. Kosztuje krocie, to dopiero pierwsza generacja, ale można grać w gry holograficzne, nie mając w pełni wyposażonego pomieszczenia do hologramów. Peabody zatrzymała się na dłużej, by obejrzeć pokaz. – Te postaci wyglądają jak duchy. Płaskie, rozedrgane duchy. 181

– No cóż, to dopiero pierwsze próby. Zaczekaj parę lat. Technika rządzi światem, dziecino. Przechadzali się między kosmitami i wojownikami, łotrami i bohaterami, a także innymi maniakami, a w powietrzu rozlegały się świsty, dzwonki i odgłosy wybuchów. Długie kolejki ustawiały się na pokazy, spotkania z bohaterami gier i filmów. Na ekranach toczyły się bitwy, gwiezdne wojny, pościgi i poszukiwania. – Tam jest stoisko U–Play – pokazała Peabody. – Powinniśmy się trochę pokręcić wokół niego i poniuchać.

R

– Tak. Tak. – McNab wykręcił głowę, by móc widzieć ekran, ale Peabody pociągnęła go dalej. – Mógłbym pobić ten wynik. Pobiłem ten wynik.

L T

Powinienem się zapisać do gry. To pasuje do naszego wizerunku. – Później. Jeśli Dallas do mnie zadzwoni, kiedy ty będziesz się zabawiał, obojgu nam skopie tyłki. Nawiążemy kontakty, poznamy atmosferę, zainteresujemy się bronią, zobaczymy, ile się da. Dopiero potem możesz poszaleć w tunelu czasoprzestrzennym.

– Peabody. – Objął ją jednym ramieniem. – Jesteś taka racjonalna. Piętro niżej mają gry tylko dla dorosłych.

Spojrzała na niego z ukosa spod umalowanych na śliwkowo rzęs. – Naprawdę?

– Sprawdziłem na planie. – Cóż... To pasuje do stylu osób, które udajemy. Czego się nie robi dla sprawy. – No właśnie. Jeśli nie zagramy, możemy wzbudzić podejrzenia. – Pójdziemy na dół. – Nachyliła się do niego i ugryzła go lekko w ucho, ozdobione licznymi kolczykami. – A potem wezmę cię w obroty. 182

– Dobrze się zapowiada. – Ścisnął jej pupę. Wokół stoiska U–Play tłoczyli się ludzie, różnobarwny tłum na tle czarnej krepy. Centralne miejsce zajmował plakat z Bartem Minnockiem, na ekranie odtwarzano jego wykład na temat gier. Niektórzy z obecnych otwarcie płakali, inni kupowali pamiątki, systemy, gry i figurki postaci. Wszystko z dziesięcioprocentowym rabatem. Dopchnęli się do stoiska i Peabody spojrzała wielkimi oczami na kobietę, obsługującą gości wystawy. – Naprawdę nie żyje? Słyszałam, że to tylko chwyt reklamowy, promujący nową grę.

R

– Nie żyje. – Do zaczerwienionych oczu pracownicy napłynęły łzy. – Wszyscy jesteśmy przygnębieni.

L T

– Znała go pani? – spytał McNab. – Znaczy się, osobiście? – Właściwie nie. Pracuję we wschodnim Waszyngtonie, głównie zajmuję się marketingiem w tym rejonie. Ale spotkałam go kiedyś. Świetny facet. – Bardzo panią proszę – nie poddawała się Peabody. –To, co mówią, nie może być prawdą. Że ktoś mu uciął głowę w sali do hologramów. To mi przypomina jakąś grę.

Kobieta spojrzała na nią zimno przez łzy. – Zamordowali go i to nie jest gra.

– Och, Jezu, przepraszam. Po prostu uznałam, że to nie może być prawda. No bo kto by zrobił coś takiego? – Mam nadzieję, że wkrótce go odnajdą i zapłaci za swój czyn. Branża gier naprawdę straciła niezwykłego człowieka. A my, którzy współpracujemy z U–Play, czujemy się, jakby nam wyrwano serce.

183

– To naprawdę smutne – powiedziała Peabody i poklepała kobietę po ramieniu. – Mój facet jest wielkim fanem gier. Wzięliśmy wolne, zostawiliśmy wszystko, żeby tu przyjechać, kiedy się o tym dowiedzieliśmy. – Mówiłem ci, że to prawda – odezwał się McNab strofującym, a zarazem smutnym tonem. – Chciałem tylko powiedzieć, że naprawdę czułem jakąś więź z Bartem. No wie pani, dla mojego pokolenia graczy był postacią kultową. Kupiłem pierwszą konsolę do gier U–Play i nigdy tego nie żałowałem. Na ostatnią Gwiazdkę dostałem ich konsolę PS–5 i podstację. Prawdziwe cacko.

R

– Jesteśmy z niej bardzo dumni. Widział pan wersję demonstracyjną Excursion? – Nie, jeszcze nie.

L T

– Proszę przyjąć program demonstracyjny. Rozdajemy go bezpłatnie dla uczczenia śmierci Barta.

– Super. Chciałem powiedzieć dziękuję. Nie miałem na myśli... – Rozumiem. – Dała im płytkę. – Może pan zagrać dziesięć razy, potem program się skasuje. Mam nadzieję, że spodoba się panu gra. – Z całą pewnością. Wie pani, jakie są moje ulubione gry? – McNab bez trudu wyrecytował szereg gier, wśród których przeważały wojenne i wymagające użycia broni. – Co dwa miesiące organizujemy u siebie turniej Śmierć Rycerza.

– Prawdę mówiąc, miał wysłać e–mail do U–Play i zaprosić Barta – dodała Peabody w przypływie natchnienia. – Och, powinien był pan to zrobić! Może by przyjechał. – Zastanawiam się nad zorganizowaniem w przyszłym miesiącu wyjątkowego turnieju – w kostiumach, z rekwizytami. Byłoby to coś w rodzaju hołdu. 184

– Jeśli się pan zdecyduje, proszę koniecznie mnie zawiadomić. – Wyciągnęła wizytówkę. – Może uda mi się zainteresować, kogo trzeba, załatwić kilka upominków. – Hej, byłoby fajnie. Dużo słyszałem o kolekcji Barta. Też jestem kolekcjonerem. – To prawda. Mój facet lubi broń, szczególnie o fallicznych kształtach – dodała Peabody, puszczając oko. – Nasz pokój do gry jest nią zawalony. Zawsze wypatrujemy czegoś naprawdę ekstra. Lubię coś dla niego wyszukiwać i robić mu niespodzianki.

R

– Piętro wyżej mają niesamowitą wystawę broni. – Wiemy, właśnie tam się wybieramy.

– Zapytajcie o Brzytwę, pokażcie mu moją wizytówkę. Niezbyt się znam

L T

na kolekcjach broni, ale on wie wszystko na ten temat. Jeśli coś istnieje w jakiejkolwiek formie, dotrze do tego, zdobędzie to, sprzeda.

– Super. Brzytwa. – McNab znów spojrzał na plakat. –Mam nadzieję, że złapią tego, kto to zrobił.

– Wszyscy mamy taką nadzieję.

Kiedy opuścili stoisko, Peabody rozpięła jedną z kieszeni, żeby wyjąć z niej dzwoniące łącze. Spojrzała na wyświetlacz i wybrała tryb poufny. – Cześć, mamo!

– Bardzo sprytnie – powiedziała Eve. – Jestem... Co ty masz na twarzy? I cóż za idiotyczna fryzura. – Przykrywka, nie rozumiesz? – wymamrotała Peabody. – Wtapiam się w otoczenie. – Gdzie? Na paradzie maniaków? Peabody zmrużyła oczy. – Co ty wiesz o maniakach? I kto jest tutaj, ponieważ coś o nich wie? 185

– Zrozumiałam, więc mniejsza o to. Wracam do komendy. Melduj, detektyw Maniak. – Cha, cha, cha. Bardzo śmieszne. – Peabody prychnęła. – Od niedawna tu jesteśmy, więc nie mamy jeszcze nic konkretnego. Ale właśnie odbyliśmy ciekawą rozmowę z jedną z przedstawicielek firmy w stoisku U–Play. Całe jest na czarno, powiesili duże zdjęcie Barta i w związku z jego śmiercią sprzedają wszystko z rabatem. Interes dobrze się kręci. – Wyprzedaż pośmiertna? Oryginalne. Ciekawa jestem, czyj to pomysł. –Kierujemy się teraz na górę, gdzie eksponują broń. Przedstawicielka firmy dała nam namiary na pewnego faceta.

R

– Dobrze. Informuj, jak tylko czegoś się dowiesz. Ile razy się zatrzymaliście, żeby pograć?

L T

– Ani razu. Przysięgam.

– To zagrajcie w coś, na rany Chrystusa. Macie udawać miłośników gier. Nie możecie wtopić się w otoczenie, jedynie zachowując się rozwiąźle. – Wiesz co, zaczynam traktować to określenie jako komplement. Mamy w planie gry.

–I wracajcie tutaj jak najszybciej. Feeney psioczy, że stracił swojego chłopaka.

– Zamierzamy... – Peabody wypuściła powietrze z płuc, kiedy Eve się rozłączyła. – Czy wyglądam jak bezwstydna maniaczka czy maniakalna bezwstydnica? – Jeśli mam wybierać miedzy tymi dwoma określeniami, powstrzymuję się od głosu. Uważam, że wyglądasz jak moja jedna, jedyna, wyjątkowa Dee Peabody.

186

– To naprawdę dobra odpowiedź. – Złapała go za rękę i ruszyli na trzecie piętro. – Tak czy owak, mamy znaleźć to, czego szukamy, trochę pograć i jak najszybciej wrócić. Ale McNab jej nie odpowiedział. Stał, oszołomiony, obracając się wolno. Blastery, topory, peacemakery, miecze, szable, dyski świetlne i dużo, dużo więcej. Jedne świeciły, inne się żarzyły, niektóre miały połyskujące krawędzie – część można było podziwiać tylko przez szyby zamkniętych na klucz gablot. Peabody pstryknęła palcami tuż przed nosem McNaba.

R

Zamrugał powiekami i wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Tylko się wczuwam w swoją postać.

– Sam jesteś niezła postać. Co takiego jest w przedmiotach, które

L T

kaleczą, odrąbują kończyny i zabijają?

– Wolę przedmioty, które strzelają. – Znów się uśmiechnął, naśladując terkotanie broni palnej. – Ale dziś interesuje mnie wyłącznie miecz. Odszukajmy Brzytwę.

Zajęło im to prawie godzinę, ale Peabody nie miała serca, by poganiać McNaba. Poza tym rzeczywiście wyglądał jak maniak zahipnotyzowany widokiem broni, o co im przecież chodziło. Rozmawiał z wieloma zwiedzającymi, kolekcjonerami, przedstawicielami producentów i musiała mu przyznać dodatkowy punkt za to, że pamiętał, iż ma udawać przede wszystkim miłośnika mieczy, a nie blasterów. Zostawiła go na dłuższą chwilę i poszła kupić w automacie dwa napoje gazowane. Dla siebie wzięła niskokaloryczną colę. Kiedy wróciła, stał trzymając groźną broń o trzech ostrzach, która emitowała czerwone światło, gdy nią poruszył. 187

– Ej, dziecinko, wypróbuj to! Miecz o trzech ostrzach z „Krawędzi losu". Jeden z oryginalnych, użytych w filmie. – Myślałam, że już go masz? – Nie, pomyliło ci się z trójzębem z „Gniewu Posejdona". – Aha. – Dała mu puszkę. – To moja dziewczyna – powiedział, puszczając oko do niskiego, przysadzistego gościa o błyszczącej czaszce, ozdobionej tatuażami. – A to jest Brzytwa. – Rozumiem. Przedstawicielka U–Play na dole powiedziała, że pan może zdobyć to, czego szukamy.

R

– Broń rządzi światem, a ja rządzę bronią. – Wskazał miecz o trzech ostrzach w taki sposób, że wąż wytatuowany na jego przedramieniu zdawał się

L T

poruszać. – Istnieją tylko cztery egzemplarze, z nich jedynie dwa nadal są oferowane na rynku. Naturalnie jest mnóstwo kopii, ale to oryginał. Posiada świadectwo autentyczności.

– Mocna rzecz. – McNab stanął w postawie wojownika. – Mocna rzecz – powtórzył. – Zatrzymam to w rezerwie. Właściwie szukam miecza z pojedynczym ostrzem. Typu pałasz. Oryginalnego. – Odłożył miecz o trzech ostrzach. –Mam pozwolenie na kolekcjonowanie białej broni. Zabawek, rekwizytów i oryginałów. Dziś szukam oryginałów. – Rozumiem, ale w przypadku takiego miecza w grę wchodzą zabawki albo rekwizyty. Mogę zdobyć model Doom, Gezzo, Lord Wolf i tym podobne, ale to wszystko rekwizyty. Albo załatwić wierną kopię. Prawdziwy nie istnieje. – Podziemie mówi inaczej. – Podziemie? – Brzytwa zaśmiał się szyderczo, błysnął aż mu srebrny kolczyk w nosie. – Trzeba pokonać trzy metry gówna, żeby się znaleźć w podziemiu. 188

– Słyszałem, że to broń używana w nowej grze. Zrobili kilka sztuk, żeby móc stworzyć program. – McNab przysunął się nieco bliżej. – Kolega kolegi pracował w dziale badawczo–rozwojowym w U–Play. Szykują coś ekstra, ta broń jest używana w grze. Brzytwa spojrzał w prawo, a potem w lewo. – Szykują coś ekstra – zgodził się. – Też mam kolegów, być może pojawi się nowa linia broni. Ale gdyby istniał prawdziwy pałasz, ja miałbym go pierwszy. Możesz zapytać każdego w branży gier, kto wie, co trzeba wiedzieć. Wszyscy powiedzą: Brzytwa.

R

McNab zacisnął usta i wsadził rękę do jednej z licznych kieszeni. – Nie wiem, czemu mieliby mnie nabierać. Ta nowa ekstra gra ma być, no wiesz, fantastyczna.

L T

Brzytwa podniósł rękę i po chwili ją opuścił.

– Zachowaj ostrożność. Tak, słyszałem o tym. Jednak moja działka to broń, a nic mi nie wiadomo o tym, o czym mówisz. Dużo rekwizytów, zabawek, modeli, ale żadnych oryginałów. To wszystko bajki, człowieku. McNab zrobił niepewną i rozczarowaną minę. – Jak bliskie są te modele i rekwizyty oryginałowi? – Pokażę ci jeden tak bliski oryginałowi, że przysiągłbyś, iż można nim rozpłatać przeciwnika na dwoje i zostawić go w dwóch kawałkach. Spędzili kolejne dwadzieścia minut na rozmowie o różnych mieczach i ich testowaniu. Chociaż wszystkie sprawiały wrażenie niebezpiecznych, żaden z nich nie spowodowałby większej szkody niż drobne zadraśnięcie, jeśli w ogóle. Ostatecznie McNab kupił zabawkę–replikę miecza o trzech ostrzach.

189

– Dla mojego bratanka – oświadczył. – Ucieszy się. Słuchaj, gdyby coś ci się obiło o uszy o tym, o czym rozmawialiśmy wcześniej, daj mi znać. – Zapisał na kartce swój adres e–mailowy. – Dobrze, ale uganiasz się za czymś, co nie istnieje, stary. – Szukamy wiatru w polu – powiedział McNab do Peabody, kiedy znów wmieszali się w tłum. – Coś mi mówi, że jeśli ktoś coś wie o tej broni, to tylko Brzytwa. – W pełni się z tobą zgadzam. Zorientował się, że chcesz ją kupić i masz wystarczające środki. Gdyby udało mu się pośredniczyć w tej transakcji,

R

skwapliwe skorzystałby z okazji. I gdyby wiedział o tej broni, chyba by się zdradził. Czyli porażka na całej linii. Jeśli ten miecz istnieje, wiadomość o tym jeszcze się nie rozeszła pocztą pantoflową. – Może to broń wojskowa, ściśle tajna.

L T

– Zastanów się tylko, po co armii miecze? Jakiekolwiek? – Masz rację. Czyli szukaliśmy wiatru w polu, Peabody.

– Tak, ale wykonaliśmy swoje zadanie. Proponuję, żeby nie wypadając z roli, zejść dwa poziomy niżej. – Poruszyła brwiami. – Pora zagrać w to, w co grają dorośli.

– Dee, jesteś niezastąpiona. – Zaraz to udowodnię.

*

W Nowym Jorku Eve uaktualniła swój raport, a potem sprawdziła kilka prawdopodobieństw. Spekulacje, pomyślała, wrażenia, przeczucia. Według niej miały takie samo znaczenie w pracy policji jak dowody rzeczowe. Zapoznała się z wynikami, mruknęła: ha!, a potem położyła nogi na biurku, zamknęła oczy i zaczęła rozmyślać. – Przyjemna praca. 190

Nie otworzyła oczu. Już wcześniej słyszała charakterystyczny stukot obcasów i wiedziała, że na progu jej gabinetu stoi Nadine Frust, znana dziennikarka z Kanału 75, prowadząca szalenie popularny program „Teraz". – Nie czuję zapachu pączków. – Jest środek popołudnia. Mam ciasteczka. – Potrząsnęła małym pudełkiem, które trzymała w ręku. – Uratowałam dla ciebie trzy. A nie było łatwo. – Jakie ciasteczka? – Czekoladowe. Przecież znam cię od dawna, no nie?

R

– A ja znam ciebie. Nic ci nie powiem o tej sprawie.

– Nie dlatego tu przyszłam, chociaż uważnie bym cię wysłuchała, gdybyś mogła mi ujawnić jakieś szczegóły śledztwa. – Rzuciła pudełko na biurko. –

L T

Parę razy gościłam Barta Minnocka w swoim programie. Słodki z niego chłopak. Mam nadzieję, że upieczesz jaja jego zabójcy.

Eve otworzyła oczy i spojrzała na Nadine, która zawsze była gotowa do wystąpienia na wizji. Z jej mądrych, zielonych oczu wyczytała, że ta wizyta ma charakter oficjalny.

– Pracuję nad tym. Nadine wskazała tablicę. – Widzę.

– Cholera. – Eve zdjęła nogi z biurka. – To do twojej prywatnej wiadomości.

– Od jak dawna jesteśmy przyjaciółkami? – Wcale nie tak długo – odpowiedziała, rozśmieszając tym Nadine. – Boże, jesteś twarda, prawdopodobnie dlatego zostałaś moją przyjaciółką. Przyszłam tutaj, żeby osobiście ci przypomnieć, że jutro wieczorem jest przyjęcie w związku z ukazaniem się mojej książki i twoja 191

obecność byłaby wielce pożądana. – Uniosła brwi, kiedy Eve zmarszczyła czoło. – Nie, nie spodziewam się, że zapamiętasz, ale Roarke nie zapomni. Książka pojawi się w sprzedaży pojutrze. Więc... –Przesunęła palcami po idealnie uczesanych blond włosach, co niechybnie oznaczało, że coś ją martwi. – Boże, strasznie się denerwuję. Nie, jestem przerażona. – Dlaczego? – Dlaczego? Dlaczego? A jeśli zrobi klapę? – Dlaczego miałaby zrobić klapę? – Jezu, bo jest kiepska?

R

– Nie jest kiepska. Kazałaś mi ją przeczytać. Znaczy się poprosiłaś, żebym ją przeczytała – poprawiła się Eve, na wypadek gdyby w przyjaźni istniała jakaś zasada, dotycząca zwrotu „kazać". – Żebym sprawdziła, czy

L T

zgadzają się wszystkie fakty, bo to ja prowadziłam sprawę Icove'ów. I zrobiłam to. Książka nie jest kiepska, wiernie przedstawia fakty. – Cudnie, nie jest kiepska. – Nadine wyrzuciła ręce w górę. – Wspaniale. Ciekawa jestem, czy mogłabym ich poprosić, żeby to zacytowali. „Porucznik Eve Dallas mówi, że książka nie jest kiepska". – Potrzebna ci pisemna zgoda? Nadine rozsiadła się w fotelu. – Och, czuj się jak u siebie. Nie widzisz, że pracuję nad śledztwem w sprawie morderstwa?

– Nie widzisz, że przeżywam załamanie nerwowe? – odparowała Nadine. – Dobra. – Ponieważ rzadko widywała przyjaciółkę tak rozdrażnioną, Eve wstała i podeszła do autokucharza. – Napij się kawy, weź się w garść, a potem znikaj stąd. – Och, wielkie dzięki. 192

– Słuchaj, powiedziałam ci, że książka jest dobra, kiedy kazałaś mi... – Cholera! – ...kiedy poprosiłaś mnie o jej przeczytanie. – Eve wcisnęła Nadine kubek z kawą. – Recenzje są pozytywne. Nadine zamrugała powiekami. – Czytałaś recenzje? – Może gdzieś widziałam jedną czy dwie. Chodzi o to, że odwaliłaś kawał solidnej roboty. Zrobiłaś nawet więcej, jeśli moje zdanie ma jakiekolwiek znaczenie. Opisałaś to w sposób ludzki, ale bez zbytniego sentymentalizmu. Myślę, że to właściwe określenie. Przedstawiasz ściśle fakty,

R

co ważne, a nie zanudzasz czytelnika. To chyba równie istotne. Więc przestań się zachowywać jak małe dziecko.

– Wiedziałam, że lepiej się poczuję, jak tu przyjdę. Ty jędzo! – Złapała Eve za rękę. – Naprawdę bardzo bym chciała, żebyś przyszła jutro wieczorem,

L T

nawet jeśli nie będziesz mogła dłużej zostać. Może będzie trzeba znów dać mi kopniaka w tyłek.

– Od czego są przyjaciele? Słuchaj, spróbuję, postaram się przyjść, ale jeśli nastąpi przełom w śledztwie...

– Pamiętaj, z kim rozmawiasz. Wiem, co jest najważniejsze. Tak czy inaczej, jeśli będziesz przypiekała jaja temu, kto to zrobił, zamiast wymierzać mi kopniaki i popijać szampana, nie będę miała do ciebie pretensji. – Posiedziała jeszcze minutkę i dopiła kawę. – Dobra. W porządku. To powinno mi wystarczyć na najbliższe dwie godziny. – Idź zawracać głowę komu innemu, kiedy będzie ci potrzebna dawka przypominająca. – Wiesz, że mam innych przyjaciół poza tobą. – Znów spojrzała na tablicę. – Dopadnij drania, Dallas. 193

Eve znów usiadła. Po chwili otworzyła pudełko i wyjęła ciasteczko. Przyglądała mu się przez moment, a potem ugryzła kawałek, westchnęła, kiedy poczuła słodycz w ustach. I zaczęła snuć rozważania o przyjaźni.

L T

R 194

Rozdział 11 Wciąż rozmyślając o przyjaźni, wyszła ze swojego gabinetu i znalazła się w sali ogólnej wydziału. Gliniarze siedzieli za biurkami, rozmawiali przez telefon i pracowali na komputerach, sprawdzali tropy, próbowali nadgonić pracę papierkową, co im się nigdy nie udawało. W powietrzu unosiły się znajome odgłosy, brzęczenie, stukot, gwar, pogwizdywanie niemiłosiernie fałszującego Reineke'a. Wiedziała, że tutaj też są przyjaciele. Niektórzy zaprzyjaźnili się podczas wykonywania

obowiązków,

czasami

ich

R

więź

umacniały

wspólne

zainteresowania albo wyjątkowe cechy charakteru. Poza tym również ze sobą rywalizowali, ale Eve uważała rywalizację za coś dobrego, zdrowego, co

L T

korzystnie wpływa na każdy zespół ludzi. Ostatnią rzeczą, jakiej sobie życzyła, to mieć zgraję niefrasobliwych, zadowolonych z siebie gliniarzy. Tarcia, nieunikniony efekt uboczny rywalizacji, kształtowały charaktery, stanowiły nieodłączną część stresu, którego źródłem była praca. Tylko androidy nigdy nie stwarzały problemów. Lecz Eve wolała ludzi z krwi i kości, którzy się pocili, wykrwawiali, a czasami wkurzali na innych. Jej wydział pracował dobrze nie tylko dlatego, że tego wymagała, ale dlatego że – czuła to – ufała swoim ludziom i nie wtrącała swoich trzech groszy do każdej sprawy, na każdym etapie śledztwa. Zajmowanie się zabójstwami było ich chlebem powszednim. Nie musiała im przypominać, czego się od nich oczekuje. Niektórzy byli partnerami, a to coś więcej niż przyjaźń; czasami łączyło się z większymi emocjami i zażyłością, niż istnieją między kochankami. Partner tak samo ryzykował, pracował, mówił tym samym językiem, znał myśli swojego towarzysza, umiał dochować tajemnicy. 195

W pracy policjanta partnerzy zawierzali sobie życie nawzajem. Codziennie, w każdej minucie. Zaufanie, pomyślała Eve, jest podstawą i siatką asekuracyjną każdego partnerstwa. Ruszyła

przez

salę.

Druga

wizyta

w

wydziale

przestępstw

elektronicznych tego samego dnia mogła uszkodzić jej system nerwowy, ale musiała tam pójść. Nim dotarła do drzwi, zatrzymało ją gwizdnięcie Reineke'a. – Cześć, pani porucznik. – Wstał z krzesła. – Zajmujemy się tym morderstwem koło pizzerii. – Napad w pobliżu Greene. – To, że nie wtrącała się do ich pracy, nie

R

oznaczało, że nie wiedziała, co robią jej podwładni.

– Tak. Facet poszedł po pizzę wegetariańską i oberwał kluczem

L T

hydraulicznym w głowę. Napastnik zabrał mu portfel i pizzę. – Szkoda, żeby się miała zmarnować.

– No właśnie. Żona jest w domu, czeka na męża z pizzą. Zaniepokoiła się, kiedy nie wrócił po godzinie. Próbowała się do niego dodzwonić, ale nie mógł odebrać, bo już nie żył. Zadzwoniła do pizzerii, jednak było już zamknięte. Jeszcze parę razy próbowała się do niego dodzwonić, zanim w końcu powiadomiła policję. Znaleziono go trzy przecznice dalej. – Dobra. Co ustaliłeś?

– Żadnych odcisków palców na kluczu, żadnych świadków. Pierwsze uderzenie otrzymał w twarz, drugie w głowę, aż mu pękła czaszka. Zabójca zabrał portfel, na wszelki wypadek zepchnął ciało z chodnika i poszedł sobie. Tylko dlaczego wziął pizzę, wartą dwadzieścia dolarów, a zostawił klucz, który kosztuje siedemdziesiąt pięć dolarów? I czemu tamten poszedł sam o tak później porze po pizzę, skoro dostarczają je do domu? Coś mi tu śmierdzi. Nie mogła nie przyznać mu racji, bo jej też coś tu śmierdziało. 196

– Podejrzewasz żonę. – Tak. Sąsiedzi mówią, że nigdy się nie kłócili. Nigdy. –Reineke pokręcił głową, robiąc cyniczny grymas. – Wiesz, że to nie jest normalne. I przypadkiem ktoś zadzwonił na domowy numer jakieś pięć minut przed tym, zanim spróbowała się skontaktować z martwym mężem. Pomyłka, powiedział facet i przeprosił. Dzwonił z aparatu–klonu, więc nie możemy do niego dotrzeć. – Tak, to śmierdzi jak diabli. Polisa? – Pół roku temu powiększył sumę ubezpieczenia. Nie jest zbyt wysoka, ale niczego sobie. A żona od dwóch miesięcy dwa razy w tygodniu chodzi na zajęcia z garncarstwa.

R

– Na czymś takim. – Eve narysowała w powietrzu koło. –I robi skorupy z gliny.

L T

– Tak. Kładzie się trochę gliny na kole i ją formuje, a potem to gotowe coś wkłada się do pieca. Nie wiem, po co, bo jeśli chce się mieć wazon albo coś w tym rodzaju, jest tego na pęczki w sklepach.

– Żona Feeneya chodziła na zajęcia z garncarstwa. Może nadal chodzi. Robi różne rzeczy, a potem je rozdaje. To dziwactwo. – Zgadzam się. Organizują różnego rodzaju warsztaty, każdy znajdzie coś dla siebie. Sprawdziliśmy i okazało się, że rzeczywiście się zapisała. Nie opuściła ani jednych zajęć. Ale rzecz w tym, że trwają godzinę, a paru wścibskich sąsiadów twierdzi, że w te dni wychodziła z domu przed powrotem męża z pracy i przychodziła o dziesiątej, czasami później. Zajęcia trwają od siódmej do ósmej, a ona wychodziła z domu przed szóstą. Więc rodzi się pytanie, co robiła w ciągu tych trzech godzin, skoro na zajęcia ma pięć minut drogi. Instruktor mieszka w pracowni, co jest bardzo wygodne. 197

– Wygląda na to, że zajmowali się nie tylko robieniem wazonów. Mieli wcześniej jakieś zatargi z prawem? – Obydwoje mają czyste kartoteki. – Co zamierzasz zrobić? – Próbujemy ustalić, do kogo należy klucz hydrauliczny. Możemy ich wezwać na przesłuchanie i trochę nastraszyć, ale z pewnością wiedzą, że na razie nic na nich nie mamy. Przyzwyczaiła się do lepienia tych skorup dwa razy w tygodniu i czeka w nerwach na kolejne zajęcia. Sprawia wrażenie, jakby bardzo chciała znów pobrudzić sobie ręce gliną. Sprawdziliśmy, że dziś

R

wieczorem nie ma zajęć. Więc to idealna pora na prywatne korepetycje, jeśli rozumiesz, co mam na myśli.

– Rozszyfrowałam twój skomplikowany kod, Reineke. Proszę bardzo,

L T

obserwuj ją wieczorem. Sprawdź, czy poczuje się w obowiązku zakręcić dziś kołem garncarskim. Tak czy owak, wezwij ich jutro do komendy i przesłuchaj. – Dobrze.

Eve skierowała się do wyjścia, ale jeszcze raz się zatrzymała. – Jeśli on ma czystą kartotekę i zabił dla tej kobiety, trudniej go będzie złamać. Ona była w domu, ma alibi na czas, kiedy on wykonywał brudną robotę. Będzie się starał ją chronić. Ona oszukuje. Pierwsza pęknie. Małżeństwo, pomyślała, jadąc na górę, przypomina pole minowe. Kierując się przeczuciem i nadzieją, minęła salę ogólną wydziału przestępstw elektronicznych, gdzie jak zwykle panował harmider, i poszła do laboratorium. Ciekawa była, co skłania informatyków do pracy w tych przeszklonych klatkach. Czy wszyscy cierpią na klaustrofobię? A może są ekshibicjonistami? Czy wynikało to z potrzeby bycia widzianym czy oglądania innych? 198

Bez względu na powód, Feeney i jego ekipa pracowali przy komputerach i stacjach roboczych za szybą, która skutecznie wyciszała ich rozmowy. Trochę to przypominało obserwowanie przedstawicieli obcego gatunku w ich naturalnym środowisku. Feeney, z włosami sterczącymi na wszystkie strony, wsadził do ust jeden ze swoich ulubionych migdałów w cukrze. Callendar, poruszając biodrami i pstrykając palcami, chodziła przed ekranem, na którym przesuwały się niezrozumiałe kody. Ktoś, kogo Eve nie mogła rozpoznać – kto by ich rozróżnił? – ubrany w czerwone, workowate spodnie i pomarańczową, obcisłą

R

koszulkę bez rękawów, jeździł na stołku wzdłuż blatu i palcami ozdobionymi pierścionkami uderzał w klawisze i kontrolki. Był tam też Roarke.

L T

Zdjął marynarkę, podwinął rękawy czarnej koszuli. Skórzanym rzemykiem związał włosy na karku, co świadczyło, że jest bez reszty oddany pracy. On też siedział na stołku, ale w przeciwieństwie do swoich towarzyszy niemal się nie poruszał, nie licząc szybkiego przebierania palcami po kontrolkach.

Wiedziała, że jest całkowicie skupiony na tym, co robi. Jeśli napotykał jakieś trudności, myślał w swoim ojczystym języku i mamrotał irlandzkie przekleństwa.

Odłożył wszystkie swoje sprawy, które miał dziś załatwiać, wszystko, co sobie zaplanował na dzisiejszy i jutrzejszy wieczór. Co wiele znaczy, pomyślała. Nie zrobił tego tylko dla zamordowanego mężczyzny – chłopaka, jak zawsze o nim myślał – którego darzył sympatią, ani dla przyjemności, jaką czerpał z tej pracy, z rozwiązywania łamigłówki. Robił to dla niej.

199

Bez względu na to, czy się zgadzali czy nie co do metod działania, ten jeden fakt miał największe znaczenie. W jej życiu nie było wcześniej nikogo, kto zawsze, w każdej sytuacji stawiałby ją na pierwszym miejscu. I ponieważ go znała, wiedziała, kiedy wyczuł jej obecność. Jego palce znieruchomiały; odwrócił głowę. Utkwił w jej twarzy te swoje niesamowite oczy jak wtedy, kiedy spotkali się po raz pierwszy na pogrzebie innej ofiary, z którą ich oboje coś łączyło. Serce jej się otworzyło i uleciało, wolne i pozbawione ciężaru. Małżeństwo przypomina pole minowe, pomyślała znowu, ale dla takich chwil gotowa była ryzykować stąpanie po nim.

R

Wstał i wyszedł do niej, omijając Callendar, chodzącą tam i z powrotem, i pomarańczowo–czerwoną zjawę, krążącą na stołku.

L T

Nie zaprotestowała, kiedy ujął ją pod brodę i musnął wargami jej usta. – Masz taki dziwny wyraz oczu, a ghrd.

– Rozmyślałam o ludziach. Przyjaciołach, kochankach, partnerach. Ty należysz do każdej z tych kategorii.

Ujął jej dłoń i splótł palce z jej palcami. – Wnioski?

– Czasami człowiek ma szczęście, dopuszczając kogoś do swojego życia. A czasami nie. Dziś czuję, że zaliczam się do tych pierwszych. Roarke uśmiechnął się leniwie i znów ją pocałował. Feeney otworzył drzwi. – Jeśli tylko to wam w głowie, idźcie do kojca. Niektórzy z nas tu pracują. Gdyby należała do tych, co rumienią się z byle powodu, spąsowiałaby. Zawstydziła się jednak i zgarbiła, chociaż Roarke wybuchnął śmiechem. – Mam ochotę na przerwę. 200

– Możesz mieć ochotę na życie wieczne, jeśli potrafisz to osiągnąć – mruknęła. – Żadnych głupstw w pracy. – Ty zaczęłaś. Nie chciała się kłócić, więc nic nie powiedziała i weszła do szklanej klatki. – Jakieś postępy? – spytała rzeczowym tonem. – Zdejmujemy kolejne warstwy z systemu holograficznego ofiary – wyjaśnił Feeney tym samym tonem. – Szukamy wszelkich cieni, odbić, śladów majstrowania. Do tej pory na wszystkich poziomach wszystko w porządku. To samo, jeśli chodzi o androida. Żadnych śladów majstrowania, żadnych włamań do programu.

R

– Zabezpieczenia do sali holograficznej też nienaruszone – powiedział jej

L T

Roarke. – Analizujemy je bajt po bajcie, rozkładamy na czynniki pierwsze, ale nic nie świadczy o tym, że ktoś wyszedł z pomieszczenia czy do niego wszedł po Barcie, a zanim android odblokował zamek następnego ranka. – Gdybym nie wiedział, że to niemożliwe, powiedziałbym, że głowa tego chłopaka sama się odrąbała za sprawą jakiejś magii. – Feeney wydął policzki. – Dziś rano posłałem tam ekipę. Kazałem przeszukać każdy centymetr kwadratowy pomieszczenia, sprawdzić, czy nie ma innego wejścia. Nic nie znaleźli.

– Ja mam coś w miarę pozytywnego – włączyła się Callendar. – Sporządziłam analizę rejestrów w sali holograficznej w firmie i w domu ofiary. Zdarzało mu się grać dziesięć–dwanaście godzin dziennie, czasami siedział przez całą noc. Dużo grał sam, ale też z innymi, zarówno w biurze, jak i w domu. Pociągnęła z puszki łyk Orange Sweet. Na ten widok Eve aż rozbolały zęby. 201

– W ciągu ostatnich kilku miesięcy często testował nową grę, też sam i w biurze. Ale nie pierwszy raz zabrał płytkę demonstracyjną do domu, żeby sobie pograć. – Naprawdę? A wcześniej zawsze zapisywał, że ją wynosi? – Zawsze. Zabierał ją kilka razy do domu przed tym ostatnim, feralnym dniem. W domu zawsze grał w nią sam. Ale rzecz w tym, że były to różne wersje gry, na różnych etapach opracowywania. – Ulepszenia – doszła do wniosku Eve. – Zabierał grę do domu, żeby ją przetestować z ulepszeniami, a być może wprowadzić kolejne.

R

–Na to wygląda. Na początku nazywali to Projekt Super X. – Żartujesz.

– Poważnie. Projekt Super X albo PSX. W dni powszednie grali w nią po

L T

godzinie piątej, szóstej, w weekendy organizowali długie sesje z kilkoma graczami. Każdy, kto pracował przy tym projekcie, musiał się zarejestrować, znać kod, a także miał swoje własne hasło użytkownika. Cztery hasła użytkownika należały do czworga wspólników. Mieli pełny dostęp do gry. Ale jeśli ci, którzy pracowali przy poszczególnych częściach, porozumieli się, też mogli poznać niemal całość.

– A potem zrobić kopię. –

No

właśnie.

–

Callendar

pociągnęła

kolejny

łyk

z

jaskrawopomarańczowej puszki. – Wymagałoby to sporo czasu, zachodu, umiejętności i współpracy, jednak można było zrobić niemal wierną kopię. – Wiadomo, jaki scenariusz wybrał do gry, podczas której poniósł śmierć? – To bardziej skomplikowane. Oddaję ci głos – powiedziała Callendar do Roarke'a. 202

– Jednym ze środków bezpieczeństwa, który nazywam zabezpieczeniem „na bieżąco", była zmiana nazw użytkownika i haseł po kilku rundach. – Więc jeśli ktoś z zewnątrz czy z wewnątrz chciałby się włamać, natrafiłby na kolejną przeszkodę. – Teoretycznie tak – zgodził się z nią Roarke. – Ale nawet jeśli stosuje się ściany zaporowe i zabezpieczenia na wypadek uszkodzenia, wystarczy mieć raz szczęście i uzyskać dostęp od tego punktu. Znalazłem kilka prób włamania się, kilka prób zainfekowania komputera z zewnątrz. To typowe działania, żadna próba się nie powiodła. Jest też kilka prób włamania się z wewnątrz, ale pokrywają się z kontrolami bezpieczeństwa. Żeby otworzyć grę w postaci

R

holograficznej, gracz musi wprowadzić swoją aktualną nazwę, hasło, zostawić odcisk kciuka i próbkę głosu. Oczywiście wszystko to można obejść.

L T

Eve spojrzała na niego chłodno. – Oczywiście.

– Ale stosowali dodatkowe zabezpieczenia, które uruchamiały alarm, gdy ktoś próbował się włamać. Zakładając, że haker już wcześniej się z nimi nie uporał. Same płyty, przynajmniej ta w domowym komputerze Barta i kopia, którą tutaj dysponujemy, blokują się, jeśli któryś z tych etapów zostanie pominięty albo nie powiedzie się potwierdzenie tożsamości. Próba wyjęcia płyty, jak sami się przekonaliśmy, kończy się jej samozniszczeniem. – Wiem to wszystko.

– Wykonujemy prace przygotowawcze, pani porucznik. Byli ostrożni, inteligentni, czujni. Ale z pewnością nie odporni w stu procentach na włamania, bo nie istnieje nic takiego. Tak czy owak, z uwagi na te zabezpieczenia niełatwo jest z całkowitą pewnością ustalić, kto w co grał i kiedy. Dlatego musimy ekstrapolować. – Czyli zgadywać. 203

– To przemyślana hipoteza, oparta na rachunku prawdopodobieństwa. Bart posługiwał się rozmaitymi nazwami użytkownika i hasłami w domu i w pracy, ale jak większość ludzi stosował pewien powtarzalny wzorzec. Żeby to uprościć, zleciłem komputerowi wyodrębnienie go i opatrzyłem go mianem użytkownika pierwszego w obu miejscach. Polecił wyświetlić dane na ekranie. – Tutaj widzisz daty i godziny, kiedy się logował, by zagrać w PSX, w obu miejscach, czy grał sam, czy z kimś. Skrzyżowaliśmy to z innymi graczami i nadaliśmy im numery zgodnie z kolejnością alfabetyczną nazwisk:

R

mamy więc Cill Allen jako użytkownika numer dwa, Vara Hoyta jako użytkownika numer trzy i Benny'ego Lemana jako użytkownika numer cztery. Osobno sprawdziliśmy dane wszystkich zatrudnionych, którzy pracowali przy

L T

grze, ustaliliśmy, kiedy to robili, jak długo, w jakim charakterze. Spodziewam się, że będziesz chciała to przeanalizować.

– Kto z kim się bliżej przyjaźni, kto z kim sypia, od jak dawna są tu zatrudnieni. Znam zasady.

Roarke uśmiechnął się do niej.

– Zajęło nam tyle czasu dotarcie do nich wszystkich tylko dlatego, że mnóstwo osób logowało się do tej gry, a czwórka wspólników posługiwała się kilkudziesięcioma nazwami użytkownika i hasłami. Następny problem. – Mianowicie?

– Nieskończona liczba scenariuszy. Wszyscy grali wiele razy, wybierając gotowe scenariusze, ale znacznie częściej korzystali ze scenariuszy spoza menu. Niektóre zapisali, by zagrać jeszcze raz przy dokładnie takich samych założeniach, inne skasowali, część zapisali i wykorzystali podczas kolejnej gry, ale zmieniając niektóre elementy. Można też łączyć dwa scenariusze. 204

– Program nie zapisuje wyników? Jaka jest frajda z gry, jeśli nie można zapisać wyników? – Zapisuje i znajdują się one na twardym dysku jednostki holograficznej. Kłopot z tym, że dane na jednostce holograficznej Barta nie pasują do żadnej nazwy scenariusza czy hasła, używanych wcześniej. – Nowy scenariusz? – Możliwe. Zapisany jest jako KPCK–BM. – Bart Minnock – domyśliła się Eve. – Jego prywatna gra? Czy normalnie opatrywali je swoimi inicjałami?

R

– Nie. Nie ma takiego wpisu na kopii, dostarczonej dziś z U–Play. Nie ma na płycie scenariusza o takiej nazwie. Nie ma nic na jego jednostce holograficznej, co by świadczyło, że stworzył ten scenariusz w dniu, kiedy

L T

został zabity. Włożył do urządzenia płytę, którą próbujemy zrekonstruować, i poprosił o tę grę, zaczynając od poziomu czwartego.

– Jeśli nigdy wcześniej nie grało się w jakąś grę, nie zaczyna się od poziomu czwartego, tylko od pierwszego.

– Owszem. A przynajmniej istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że tak się postąpi.

– Czyli grał w nią wcześniej, ale na kopii, z której korzystał, nadał jej nazwę czy kod, którego wcześniej nie używał. – Eve się zamyśliła. – Był umówiony na kolację, więc miał niewiele czasu. Nie chciał go tracić na niższe poziomy. Od razu przeszedł do tego, przy którym chciał popracować albo który wyjątkowo lubił bądź z którego przejściem miał poprzednio kłopoty. Ale grał w to wcześniej. Nie ma wątpliwości, że grał sam? – Najmniejszych – potwierdziła Callendar. – Zabójca mógł także rozpocząć grę, zalogować się w taki sposób, by się zakamuflować. 205

– Wtedy musiałby się zalogować jako obserwator lub widz. W pokoju zarejestrowano tylko jednego gracza, jedną osobę. Jeśli był tam jeszcze ktoś, znalazł sposób, żeby to obejść. – Do morderstwa potrzebne są przynajmniej dwie osoby – mruknęła Eve. – Grał. Doznał kilku obrażeń, skręcił sobie ramię. Jak? – Przypomniała sobie Benny'ego, z taką gracją wykonującego ćwiczenia kata. – Wie, jak walczyć, jak się bronić. Poważnie traktuje grę, więc ją przestudiował, ćwiczył, ale nie ma śladu, że dzielnie się bronił. W pomieszczeniu nie znaleziono żadnego śladu, żadnej krwi, żadnych włókien, niczego, co należałoby do zabójcy. A z rekonstrukcji wydarzeń wynika, że był tam, kiedy ofiarę dosięgnął miecz.

R

A może scenariusz został napisany przez kogoś innego –ciągnęła. – Zabójca nagrywa płytę, uwzględnia standardowe elementy czy możliwości, a potem zmienia hasła. Ma coś, co blokuje system na wystarczająco długo, żeby

L T

tego dokonać. Bo właśnie to robią ci faceci, prawda? Szukają nowych sposobów poprowadzenia gry. W co najczęściej grał?

– Miał cztery ulubione scenariusze – powiedział jej Roarke. – Łączył je i zmieniał niektóre elementy, ale zwykle trzymał się tej samej podstawowej fabuły, z udziałem tych samych postaci. Nazwał je Poszukiwanie–I, Uzurpator, Krzyżowiec i Ostateczna Rozgrywka. – Są na kopii? –Tak. – Statystyki? – Wyciągamy i zestawiamy dane. – Dobrze. Kiedy będziecie puszczać gry, dajcie pierwszeństwo tym z mieczami. To jak pizza i klucz hydrauliczny. – Słucham? – zapytał Feeney. – Chyba ci odbiło. 206

– Szkoda marnować dobrą pizzę. Szkoda brać miecz na walkę blasterami. Chce się wykorzystać to, co się ma, i zabrać ze sobą to, co może się przydać. Zabrał miecz, ale zostawił płytę. Z płyty nie będziemy mieli żadnego pożytku, bo ulegnie samozniszczeniu, a obciążyłaby go, gdybyśmy ją u niego znaleźli. Wcisnęła rękę do kieszeni i pokiwała głową. – Jasne. Kobieta mówi do męża, którego śmierci pragnie: „Kochanie, mam ochotę na pizzę. Bądź tak dobry, pobiegnij do pizzerii i kup dużą pizzę wegetariańską". Na to on prawdopodobnie odpowie: „Możemy poprosić, by ją nam dostarczyli". Ale żona przygotowała się na to. „Och, za długo by to trwało, a ja mam ochotę na pizzę teraz. Pójdziesz? Ja przez ten czas otworzę wino i

R

może przebiorę się w coś, co szczególnie lubisz. Urządzimy sobie małe przyjęcie z pizzą".

– Co to, u diabła, ma wspólnego z naszym śledztwem?

L T

Spojrzała na Feeneya. Może był cyniczny i szorstki, ale zarazem należał do ludzi, którzy się czerwienią.

– Staram się wyobrazić sobie, jak to było. Facet idzie po pizzę – czeka go nagroda, więc warto się pofatygować. Kochanek żony, której zależy na śmierci męża, już czeka z kluczem hydraulicznym. Trzask prask. Nie trzeba występować o rozwód, szkoda, żeby się zmarnowała przyzwoita sumka z polisy ubezpieczeniowej na życie, no a poza tym mamy jeszcze smaczną, świeżą pizzę. To trochę małostkowe, ale praktyczne i sprytne: zabrać pizzę, zostawić klucz. – Zostawić broń, zabrać cannoli – powiedział Roarke, a Feeney wyszczerzył zęby w uśmiechu. – To rozumiem. – To małostkowe – powtórzył Roarke za Eve. – Trochę małostkowe, ale również praktyczne i sprytne, zamordować Barta podczas gry, w którą lubi 207

grać, i zrobić to, wykorzystując jego fantazje. Małostkowe, ale praktyczne i sprytne zrobić to w jego własnym domu. No i zyskujemy jeszcze jedną grę. Czy gliniarze odkryją prawdę? Twój zabójca grał, sprawdzając ten scenariusz, testował poszczególne elementy, aż był pewien wygranej. – Założę się, że tak – zgodziła się Eve. – Ale w dobrej grze zawsze powinna być jakaś niewiadoma, żeby wyzwanie było trudniejsze. Jesteś nią ty. – Kanciapa jest na górze – mruknął Feeney, a Eve spojrzała na niego kwaśno.

R

– Skopiujcie grę. Będę chciała popracować w domu. Nie dadzą nam nakazu rewizji prywatnych mieszkań z tym, czym dysponujemy. Wszyscy mają alibi, brak oczywistego motywu, brak dowodów rzeczowych. To nawet za

L T

mało na proces poszlakowy. Potrzebujemy czegoś więcej. – Czyich mieszkań? – zapytała Callendar.

– Partnerstwo to jak małżeństwo. Przypomina pole minowe. A jeden ze wspólników Barta zdecydował się na pizzę i klucz hydrauliczny. *

Po powrocie do siebie Eve uznała, że pora pokopać głębiej, znacznie głębiej w przeszłości trzech pozostałych współwłaścicieli U–Play. Potrzebowała czegoś, czegokolwiek, co mogłaby tak obrócić, przekręcić albo nagiąć, by przekonać zastępczynię prokuratora do wydania nakazu rewizji. Komputery w domu zabójcy z pewnością zostały już wyczyszczone, ten człowiek nie był przecież idiotą. Ale wydział przestępstw elektronicznych miał swoje sposoby, podobnie jak jej cywilny rzeczoznawca. Kiedy komputer kopał, Eve inaczej ułożyła wszystko na swojej tablicy. Przyjrzała się danym i jeszcze raz przemieściła elementy. 208

Wydawało jej się, że rozumie, przynajmniej częściowo, dlaczego dokonano zabójstwa. Było to mało znaczące i błahe, ale mordowano ze znacznie mniej istotnych powodów. Gdyby nie przeczucie Reineke'a, za motyw zamordowania mężczyzny można by uznać zawartość jego portfela i pizzę wegetariańską. Bo pod małym kryje się coś większego, pod płytkim coś głębszego, ale na razie to wystarczało. Wystarczało, by pomóc jej stworzyć własny scenariusz. – Wróciłam! Stęskniłaś się za mną? – Peabody wpadła do pokoju i

R

klapnęła w fotelu dla gości. – Jezu, wiesz, co przypomina wahadłowiec o tej porze dnia? Ogród zoologiczny – zwierzęcy smród i brutalność. Poza tym klimatyzacja wysiadła po dwudziestu minutach lotu. Dodaj do tego upal jak w

L T

dżungli. Potrzebny mi dwugodzinny prysznic. – Uprawiałaś seks.

– Co? Co? Dlaczego to powiedziałaś? Nie można uprawiać seksu w wahadłowcu. Umarłabyś z przegrzania albo by cię aresztowali. – Uprawiałaś seks, zanim wsiadłaś do wahadłowca. Lepiej, żeby jutro na moim biurku nie wylądował rachunek za jakiś tani hotelik, w którym można wynająć pokoje na godziny.

– Nie poszliśmy do taniego hoteliku, wynajmującego pokoje na godziny, tylko... – Peabody odchrząknęła, czując na sobie przenikliwy wzrok Eve, której nawet nie drgnęła powieka. – Graliśmy. Jak nam kazałaś. – Nie chcę wiedzieć, co to były za gry. – Naprawdę świetne. Wymagają wyjątkowego refleksu i niezwykłej wytrzymałości fizycznej. – Roześmiała się, wcale niespeszona. – Będziemy oszczędzać, żeby kupić sobie na Gwiazdkę nowy, wspaniały system gier. – Tak brzmi twój raport? 209

– Nie, to paplanina, wywołana lotem rejsowym wahadłowcem, podczas której ugotował mi się mózg. Uff! – Co ty masz na cycku? Co to jest, do cholery? – Och. – Peabody spuściła głowę, żeby spojrzeć na dekolt. – To mój smok miłości. Zmywalny tatuaż. – Smok miłości? Nosisz smoka miłości na cycku, który ci wyłazi z tego, co cię bynajmniej nie okrywa? – Chodzi o wygląd... I zdał egzamin. Trueheart mało się nie udławił, kiedy szłam przez salę wydziału. – Peabody westchnęła. – Miałam sporą frajdę.

R

– Może pomyliłaś pracę pod przykrywką z pracą bez okrycia. Tak czy owak, jutro nie chcę widzieć twojego smoka miłości. A teraz, jeśli odpoczęłaś i

L T

doszłaś do siebie po męczącej podróży, zdawaj raport.

– Jasne. Kontakt, Brzytwa, król wszelkiej broni, nie słyszał o takim mieczu, jakiego szukamy. Przynajmniej o prawdziwym. Rekwizyty, zabawki, którymi nie można zabić, owszem, ale nic, czym można byłoby uciąć głowę albo pozostawić ślady oparzeń.

– Może został zrobiony na zamówienie.

– Pomyśleliśmy o tym później, jak... jak jedna gra nas zainspirowała. Wróciliśmy do niego i jeszcze raz porozmawialiśmy. Udało się go przekonać i dał nam nazwiska dwóch osób, które mogłyby zrobić coś takiego zgodnie z wymaganiami, za odpowiednim wynagrodzeniem. Naprawdę bardzo wysokim. Z tej dwójki jeden facet być może zgodziłby się to zrobić nieoficjalnie, nie rejestrując broni. Ale już i tak niebotyczna cena wzrosłaby dwukrotnie. Wiem, bo sprawdziliśmy finanse interesujących nas osób i żadna z nich nie wykazywała ostatnio takich wydatków. 210

– Właśnie sprawdzam ich dokładniej, może coś się pojawi. Jedni grają na pieniądze jawnie – powiedziała Eve. – Inni grają na pieniądze potajemnie. Więc może jest ktoś, kto ma podwójnie niebotyczną ilość pieniędzy, których istnienia nie zgłosił. – Na razie w drodze powrotnej trochę poniuchaliśmy w nielegalnych salonach gier. Brzytwa już wypuścił macki. Żegnając się z nim, udawaliśmy, że jesteśmy gotowi zapłacić, powiedzieliśmy też, jak się dowiedzieliśmy o istnieniu jednego z tych mieczy. Teraz szuka, a my go bacznie obserwujemy. McNab trzyma rękę na pulsie. Jeśli Brzytwa coś znajdzie, będziemy o tym wiedzieli.

R

– Prawidłowe rozumowanie. Idź do domu i weź ten prysznic. Czuję twój zapach na odległość.

– To nie moja wina. Poza tym mam nadzieję, że pocąc się, może stracę z

L T

kilogram. Tylko muszę starać się nie oddychać. – Peabody wstała. – Och, prawie zapomniałam. Mamy dla ciebie prezent. – Z jakiej okazji?

– Bez okazji. – Otworzyła jedną z kieszeni i wyciągnęła z niej bardzo mały pistolet. – Co to jest?

– Pistolet–zabawka. Derringer, którym posługują się w westernach szulerzy i panienki lekkich obyczajów. Przypomina paralizator. – Hmmmm. – Sama się przekonaj. – Peabody odbezpieczyła broń i z bębenka rozległ się zmysłowy, kobiecy glos: „Połóż ręce tam, gdzie będę je widziała, kowboju". – Są różne teksty w wykonaniu mężczyzn albo kobiet. Doszłam do wniosku, że będziesz wolała kobiecy głos. Poza tym... 211

Wycelowała pistolet w Eve i pociągnęła za spust, nie zważając na jej protest. Rozległ się huk. „Następnym razem wyceluję niżej i przez resztę swojego nędznego życia nie będziesz mógł posuwać kobiet tym swoim kutasem". – Czy to nie słodkie? Możesz udawać panienkę lekkich obyczajów, a Roarke hazardzistę, grającego o wysokie stawki, a potem... Mniejsza o to, nie moja sprawa. – Peabody uśmiechnęła się szeroko. – Owszem, to słodkie, i zgadzam się, że to nie twoja sprawa. – Eve wzięła pistolecik i ponownie go odbezpieczyła. „Lepiej zmyj się, nim zrobię kulką kolejną dziurę".

R

– Stać mnie na lepsze teksty, ale może być. A więc zmywaj się. – Tak jest, pani porucznik.

L T

– Peabody? Dziękuję.

Eve przyjrzała się pistoletowi–zabawce i pokręciła głową. Nie mogąc się oprzeć, wycelowała w swój komputer, a potem w autokucharza, rozbawiona kiepskimi zniewagami, które recytował zmysłowy głos.

To jeszcze jedna cecha partnerstwa, doszła do wniosku. Dobry partner wie, co cię rozśmieszy, chociaż ty sam tego nie wiesz.

212

Rozdział 12 Były czasy, pomyślał Roarke, i to wcale nie tak dawno, kiedy zdecydowanie i stanowczo unikał spędzenia nawet kilku minut na posterunku policji. Teraz tyle czasu przesiadywał w komendzie, że wiedział, których automatów z napojami unikać, które ruchome chodniki sunęły zbyt wolno lub były wiecznie zatłoczone, i jak okropna może być tutejsza kawa. W jego życiu doszło do gwałtownej zmiany o sto osiemdziesiąt stopni w chwili, kiedy po raz pierwszy zobaczył pewną policjantkę, jego policjantkę, w

R

źle skrojonym płaszczu i naprawdę brzydkim, szarym kostiumie. Zawsze trzymał w kieszeni guzik od tego kostiumu. Na szczęście i przez sentyment.

L T

Była jego pierwszą policjantką w czasach, kiedy doszedł do przekonania, że przynajmniej raz spróbował wszystkiego, czego warto w życiu spróbować. Czy poczuł się znudzony? –zastanawiał się, idąc do ruchomego chodnika. Nie, nie był znudzony, może trochę niespokojny. Nie mógł znaleźć sobie miejsca i z całą pewnością irytowało go, że w owym czasie nie był niczego pewny. Potem pojawiła się ona i wszystko się zmieniło, wszystko stało się wyraźne. Roarke nie potrafił powiedzieć, na czym to polegało. Z Eve nic nie było łatwe, ale poszczególne elementy zaczęły pasować do siebie. Niektóre z nich od obojga wymagały lekkich ustępstw i prawdopodobnie będą konieczne następne, w miarę jak pojawiały się coraz to nowe fragmenty obrazu. Kiedy zjeżdżał na dół, dwoje mundurowych jechało na górę. Chudzielec, stojący między nimi, protestował głośno i namiętnie. – Ktoś musiał mi podrzucić ten portfel. Mam wrogów. Biegłem tylko dlatego, że chciałem złapać autobus. Czy wyglądam na kieszonkowca? No, powiedzcie? Wyglądam? 213

Wyglądasz, pomyślał Roarke, a jeśli nie potrafisz zwędzić portfela tak, żeby nie zostać przyłapanym, zasługujesz na dziewięćdziesiąt dni paki. Eve uważałaby inaczej, uświadomił sobie. Według niej kara należała się nie za to, że dał się złapać, tylko za sam czyn, którego się dopuścił. Na ogół Roarke się z nią zgadzał i prawdę mówiąc, pod tym względem coraz częściej skłaniał się ku jej punktowi widzenia. Ale w przypadku kieszonkowca? Cóż, każdy musi jakoś zarabiać na życie, czyż nie? Nawet uliczny złodziejaszek. Powinien o tym wiedzieć. Roarke skręcił do wydziału zabójstw, którego odgłosy, widoki i zapachy

R

były dlań tak znajome, jak w siedzibie jego własnej firmy.

Detektyw Baxter stał obok swojego biurka, poprawiając krawat. Znieruchomiał i przyłożył palce do głowy, salutując na powitanie. – Pani porucznik jest u siebie. Łamie sobie głowę.

L T

Roarke uniósł brew, słysząc tę próbkę czarnego humoru. – Miałeś cały dzień i nie wymyśliłeś nic lepszego?

– Wszystkie naprawdę dobre pomysły już wykorzystałem. Zresztą skończyłem służbę... Ej, i to całą godzinę temu. Więc mój umysł jest trochę... Oderwany od pracy.

– Minimalnie lepiej. Gdzie młody?

– Wysłałem go do domu, a sam zostałem, żeby dokończyć pracę papierkową i inne bzdury. Umówił się na randkę. – Naprawdę? – Tak, nasz Trueheart w końcu się odważył zaprosić naszą małą, rudą ślicznotkę z archiwum. Spotykał się z inną, ale nie wypaliło. Cywilom trudno zrozumieć gliniarzy. Ty należysz do wyjątków. – Rozumiem. 214

– Tak czy owak, zaprosił ją na kolację i do kina, po czym najprawdopodobniej uścisną sobie dłonie na pożegnanie. Młody działa bardzo powoli, kiedy ma do czynienia z kobietami. Poza tym jest całkiem bystry. – Pasujecie do siebie. – Tak, kto by pomyślał? Tak czy owak, już mnie nie ma. Też jestem umówiony i spodziewam się, że pod koniec wieczoru uścisnę coś więcej niż jej dłoń. – Życzę powodzenia. – Przyjacielu, tu nie chodzi o powodzenie. – Jeszcze raz zasalutował Roarke'owi i oddalił się powoli.

R

Rozbawiony Roarke wszedł do gabinetu Eve. Stała przed tablicą, trzymając się pod boki.

L T

– Komputer – poleciła – zapisz i prześlij wszystkie dane na mój domowy komputer.

– Przyszedłem w samą porę.

– Potrzebuję trochę czasu, żeby to wszystko przetrawić. – Mam twoją kopię. Zapieczętowaną i zarejestrowaną. Wzięła od niego płytę.

– Jesteś strasznie oficjalny.

– Mam nadzieję, że nie. Możesz przetrawiać w drodze do domu. – Mam jeszcze kilka spraw...

– To może zaczekać – przerwał jej. – Chcę zjeść kolację. Eve wyciągnęła z kieszeni derringera. Roarke posłusznie podniósł ręce do góry. – Nie strzelaj. Jestem nieuzbrojony. – Nie wątpię. Uśmiechnął się lekko. 215

– Możesz później mnie przeszukać. Bardzo sprytny gadżecik. Skąd go masz? – Prezent od Peabody i McNaba. – Odbezpieczyła broń. „Jest mały, ale groźny. Tak jak ja". Roarke roześmiał się i podszedł bliżej, żeby się lepiej przyjrzeć. – Był taki program... Serial telewizyjny – poprawił się. –Emitowany ze sto lat temu. Jaki nosił tytuł? Mniejsza o to. Akcja rozgrywała się na Dzikim Zachodzie, bohaterem był płatny zabójca. Posługiwał się jednym z takich maleństw. – Mam nadzieję, że nie kazał sobie zbyt drogo płacić.

R

– Miał też pistolet normalnej wielkości, ale to był jego... – Paralizator.

L T

– No właśnie. Musimy obejrzeć kilka odcinków, kiedy będziemy mieli trochę wolnego czasu. A teraz, pani porucznik, jak powiedziałby Baxter, zmywamy się.

– Dobrze, już idziemy. – Eve zebrała akta. – Ty prowadzisz, ja przetrawiam.

– Przyglądasz się trójce jego przyjaciół–wspólników – powiedział Roarke, kiedy zjeżdżali do garażu.

– Mieli najłatwiejszy dostęp do jego domu, najwięcej do zyskania i najlepiej znali zwyczaje denata, jego rozkład dnia, biznes i grę, znajdującą się w centrum ich zainteresowania. – Skłaniasz się ku jednemu z nich. – Miał nadzieję, że jest jej równie przykro, jak jemu. Wcisnęli się do zatłoczonej windy. – Bardziej niż ku pozostałym – ciągnął, walcząc o odrobinę przestrzeni w kabinie, w której śmierdziało gotowaną cebulą i starym potem. – Ku któremu? 216

– Nadal tworzę teorię. Poza tym nie tak się w to gra. – Eve przecisnęła się do wyjścia. – A którego ty byś wybrał? – Trudno mi posądzać kogokolwiek z nich o zdolność do popełnienia takiego czynu. Nie znam ich zbyt dobrze, ale to, co o nich wiem, skłania mnie do odrzucenia takiej hipotezy. – Dlaczego? – Przypuszczam, że po części chodzi o to, w jaki sposób zostali wspólnikami. Byli starymi przyjaciółmi. – Ty też miałeś wieloletnich kumpli – zauważyła Eve. –W Dublinie.

R

– Owszem, i chociaż każdy z nas był zdolny do drobnych oszustw, bo to też swego rodzaju gra, nigdy nie skrzywdzilibyśmy żadnego ze swoich ani nie przyłożylibyśmy do tego ręki.

L T

– Tak, to jedna z rzeczy, nad którymi dziś rozmyślałam. Myślałam o przyjaźniach, dłuższych i krótszych, o tym, co sprawia, że zostajemy przyjaciółmi, i dlaczego. Przyjaźń może się z czasem pogłębić. Ale może również zamierać i może coś w niej zgrzytać, wrzeć pod powierzchnią. Jeśli dodać do tego pieniądze albo seks, albo ambicje, może wykipieć. – Nie należę do ludzi, którzy patrzą na świat przez różowe okulary albo wątpią w twoje przeczucia. – Ich kroki odbijały się echem, kiedy szli przez garaż. – Ale znałem całą czwórkę, obserwowałem ich, słuchałem, jak Bart o nich opowiadał.

– Wiesz co, założę się, że kiedy ta kobieta od pizzy związała się z mężczyzną, którego śmierci później zapragnęła, też mówiła o nim same dobre rzeczy. Roarke

pokręcił

głową,

częściowo

rozbawiony,

a

częściowo

zrezygnowany. – Znowu do tego wracamy? 217

– Chcę tylko powiedzieć, że stosunki między ludźmi ewoluują, ludzie się zmieniają, czasami jakieś wydarzenie, pojedynczy uczynek albo cała ich seria wkurzają kogoś. – Kiedy znaleźli się przy samochodzie, Eve zajęła miejsce dla pasażera i poczekała, aż Roarke usiądzie za kierownicą. – Zagrajmy w grę, którą zatytułujemy „Dedukcja". Gdybyś musiał wybrać, kto zabił lub zaplanował zamordowanie przyjaciela, na kogo byś głosował? I dlaczego? – W porządku. – W najgorszym wypadku, pomyślał, może mu to pozwoli na większą obiektywność. – Po pierwsze, jeśli któreś z nich samo dopuściło się morderstwa, Cill byłaby za słaba, by temu podołać.

R

– No i tu możesz się mylić. Ona też, tak jak pozostali, trenuje sztuki walki, walkę wręcz, techniki samoobrony, interesuje się różnymi rodzajami broni. Prawdę mówiąc ma czarny pas w karate i stara się zdobyć taki sam w taekwondo.

L T

– No cóż. Nie należy nie doceniać tego, co małe.

– Jest zręczna, szybka i silniejsza, niż na to wygląda. A sama broń może stanowić dodatkowy atut. To, że jest drobną kobietą, wcale jej nie wyklucza z grona podejrzanych.

– Uderzenie zadano z góry, ale przypuszczam, iż nie można wykluczyć, że stała na jakimś podwyższeniu albo wykonała skok, by zwiększyć siłę ciosu. – Zacząłeś myśleć.

Roarke rzucił jej łagodne spojrzenie.

– Nie widzę tego, ale na razie przyznaję, że nie można jej wykluczyć. Var. Takie same zastrzeżenia, jeśli chodzi o warunki fizyczne. Przypuszczam jednak, że tak samo, jak pozostali, fizycznie byłby do tego zdolny. – Masz rację. – Ale z tego, co widziałem, obserwując ich z boku, Var i Bart byli jak dwie części jednej całości. 218

– Niektórym nudzi się być częścią i chcą zostać całością. – To takie policyjne myślenie – mruknął. – Obaj lubili zajmować się stroną biznesową przedsięwzięcia i w równym stopniu byli zainteresowani mechanizmami sprzedaży, dystrybucji i marketingu, co działalnością kreatywną. Lubili razem wszystko sprawdzać, doskonalili nawzajem swoje pomysły w dziedzinie promocji, ekspansji i tym podobnych. Bart powiedział mi kiedyś, że gdy zatrudnili Vara, to jakby znaleźli ostatni brakujący element. Wiem, jak to jest. Eve wyciągnęła nogi przed siebie, czując się świetnie, kiedy Roarke

R

zmagał się z irytującym ruchem ulicznym.– – A jeśli się nie zgadzali? – Nie wiem, jak osiągali kompromis, bo nigdy przy tym nie byłem. Ale nie słyszałem, żeby Bart miał jakieś zastrzeżenia, jeśli chodzi o te sprawy. – Zgadzamy się, że Bart był lojalny i zadowolony ze status quo. To nie

L T

znaczy jednak, że Var czy ktoś z pozostałych też byli. Są.

– Istnieją nieporównywalnie łatwiejsze sposoby pozbycia się wspólników lub zmiany status quo.

Uśmiech Eve był niemal ironiczny.

–I łatwiejsze sposoby pozbycia się męża niż rozwalenie mu głowy kluczem hydraulicznym.

– Chyba dopilnuję, żeby wszelkie narzędzia, jakie mamy w domu, były zamknięte na klucz. Przechodząc do Benny'ego, według mnie jest najbardziej łebski z tej czwórki. Lubi spędzać całe godziny na zbieraniu informacji, dopracowywać szczegóły, snuć teorie o ukrytych znaczeniach gry, powodach, dlaczego ludzie w nie grają. Zbierał informacje na temat mitów, prawdziwych przestępstw, postaci historycznych, wojen, bitew i strategii, żeby wzbogacić gry. – Dobry, jeśli chodzi o detale, strategię i sztuki walki. 219

– Chyba naprawdę nie wierzysz... – Tylko wskazuję fakty. – Eve wyciągnęła palmtopa i dopisała coś do swoich notatek. – Jak się zastanowić, wszyscy mieli środki i motyw, a każdy z nich z łatwością mógł się postarać o okazję. Prawdę mówiąc, każdy z nich mógł sobie to zaplanować i wykonać sam albo z kimś. – A właściwie w jakim celu? – zapytał Roarke. – U–Play najprawdopodobniej zanotuje teraz wzrost sprzedaży, będący wynikiem zainteresowania i słabości ludzi do wszelkiego rodzaju sensacji. Ale bez Barta przynajmniej przez jakiś czas są skazani na regres. Oceniając to z punktu widzenia interesów, był spoiwem łączącym te cztery elementy razem tak, by tworzyły sprawną całość.

R

Eve pokiwała głową i wstukała więcej informacji do palmtopa. Spojrzała

L T

na Roarke'a lekko nieprzytomnie.

– Zgadzam się z tym. Ale nie uwzględnia to ambicji i tej głębokiej, pełnej pasji wściekłości, którą mogą poczuć względem siebie tylko ludzie w jakiś sposób ze sobą blisko związani. A ta czwórka była ze sobą blisko związana. – Jak rodzina.

– Tak. A najczęściej do zabójstw dochodzi w rodzinie. – Prawdę mówiąc chyba każę w ogóle wynieść z domu wszelkie narzędzia. – Roarke przyspieszył gwałtownie, żeby zaparkować na wolnym miejscu, i popatrzył na Eve. Zmarszczyła czoło. – Co to znaczy? Myślałam, że jedziemy do domu. – Widzę, iż raz tak cię pochłonęła gra, że nie zwracałaś uwagi na to, co jest wokół. Nie powiedziałem, że jedziemy do domu –przypomniał jej. – Powiedziałem, że chcę zjeść kolację. – Nie uaktualniłam swoich raportów ani nie dokończyłam analizy tego, co zleciłam odszukać komputerowi. Muszę przeprowadzić całą serię... 220

Nie usłyszał dalszego ciągu, bo wysiadł i zatrzasnął drzwi samochodu. Okrążył wóz, otworzył drzwi od strony pasażera. – Proszę, moja pani porucznik, zapomnij o tym na godzinę. Taki ładny wieczór. W sam raz na mały spacer i posiłek. – Widzisz? – Wbiła mu palec w tors, kiedy wysiadła. –To dlatego ludzie blisko ze sobą związani walą się po głowach. Ujął jej dłoń i pocałował. – Możemy sobie pozwolić na godzinkę wytchnienia. – Muszę przejrzeć scenariusze gier na płycie.

R

– Połowę z nich wyeliminowałem. Szukasz takiej, w której walczy się na miecze. Są tylko dwie, Queso–l i Uzurpator. W pozostałych uczestnicy posługują się nowocześniejszą bronią.

– Ale... – Eve urwała i zobaczył, że ochłonęła, by zorientować się, gdzie

L T

są. Ujrzał jej zdumiony uśmiech i zadowoloną minę, gdy zatrzymali się przed pizzerią.

– Polumbi's. Dawno tu nie byłam. Nic a nic się nie zmieniła. –

Miło,

kiedy

pewne

rzeczy,

pozostają

niezmienne,

prawda?

Powiedziałaś mi, że przyszłaś tutaj, gdy przyjechałaś do Nowego Jorku. Tu zjadłaś pierwszą pizzę w tym mieście, spoglądając na przechodniów. I byłaś szczęśliwa. Poczułaś się wolna.

– Czułam, że w końcu mogę zacząć żyć naprawdę, kiedy siedziałam przy blacie, biegnącym wzdłuż okna. Nikt mnie nie znał, nikt się mną nie interesował. Nie miałam przyjaciół ani kochanków. Byłam tylko ja. Wydawało mi się to niesamowite. Spojrzała na niego ciepło swoimi brązowymi oczami i przez chwilę oboje mieli wrażenie, że na chodniku nie ma nikogo, nikt nie wdycha nowojorskiego powietrza. Są tylko oni. 221

– Teraz trochę się zmieniło. I dobrze. Dobrze też, że niektóre rzeczy pozostały takie same. – Eve ujęła jego dłoń i mocno splotła palce z jego palcami. – Chodźmy na pizzę. Nie usiedli przy barze, tylko przy wąskim stoliku dla dwóch osób na przysadzistych, dość twardych taboretach. Mógł ją zabrać wszędzie, pomyślała Eve. Wystarczyło, by pstryknął palcami, a już mieliby dla siebie stolik w najbardziej ekskluzywnej restauracji w mieście. Z nadętymi kelnerami, piwnicą pełną najprzedniejszych win, chimerycznym szefem kuchni, tworzącym wytworne, skomplikowane dania pełne artyzmu.

R

A przywiózł ją do zatłoczonej, gwarnej pizzerii, gdzie stoliki stały tak blisko siebie, że goście trącali się łokciami, a w powietrzu unosił się zapach

L T

przypraw, cebuli i taniego wina w pękatych karafkach. Zrobił więcej: podarował jej wspomnienia.

Kiedy złożyli zamówienie, Eve podparła brodę na ręku. Tak, wiele się zmieniło, pomyślała. Teraz prawie wcale się nie wstydziła, kiedy się przy nim roztkliwiała.

– Kupiłeś ten lokal?

– Nie. Niektóre rzeczy powinny zostać niezmienne. Ale mamy tę pizzerię na oku, na wypadek gdyby właściciele postanowili się wycofać z interesów albo ją sprzedać.

Żeby pozostała taka, jaka była, pomyślała Eve, nawet jeśli miną lata, nim oni znów tu przyjdą. – Zdaje się, że dziś wszyscy postanowili obdarować mnie prezentami. Ja też mam prezent dla ciebie. – Naprawdę? Cóż to takiego może być? 222

– W torbie z aktami mam ciasteczko... Naprawdę smaczne ciasteczko z twoim imieniem. W przenośni. – Co to za ciasteczko? Eve uśmiechnęła się. – Super, czekoladowe. Wstąpiła do mnie Nadine. Sama jest sobie winna, że przyzwyczaiła moich ludzi do tego, że przekupuje wszystkich czymś słodkim, ale uratowała coś dla mnie. – Chodziło jej o jakieś informacje na temat śledztwa? – Właściwie to nie. – Piwo podawano tu w butelkach, było to znacznie

R

bezpieczniejsze niż zamawianie wina. Eve wzięła swoje, kiedy kelnerka postawiła butelki na stoliku. – Powiedziała, że Bart parę razy wystąpił w jej programie, i myślę, że spróbowałaby mnie nieco naciskać, gdyby nie była taka skonana.

L T

– W tym tygodniu wychodzi jej książka.

– No właśnie. Kiedy zamierzałeś mi przypomnieć o jutrzejszym przyjęciu?

– Jutro. – Roarke uśmiechnął się i pociągnął łyk piwa. –Żebyś miała mniej czasu na narzekanie, że musisz iść na przyjęcie, kiedy jesteś pochłonięta śledztwem. – Nie narzekam.

– Masz rację, psioczysz i narzekasz, ale jest taki miły wieczór, że uciekłem się do przenośni. Spojrzała na niego znad butelki piwa. Nie miało sensu zaprzeczać, bo była to prawda. – Przypuszczam, że już zadecydowałeś, co na siebie włożę.

223

– Odpowiedni strój będzie przygotowany, chociaż naturalnie możesz wybrać coś innego. – Lekko pogładził jej dłoń. – Zawsze możesz sprawdzić zawartość swojej szafy i włożyć to, co ci odpowiada. – Taa, już to widzę. Muszę tam pójść. Znaczy się, jeśli nastąpi przełom w śledztwie, wpadnę chociaż na chwilę. – Jeśli nastąpi przełom w śledztwie, zakładając, że masz rację i to jedno z tej trójki, nie będziesz miała do czynienia z kryminalistą i nie będziesz musiała walczyć o życie. W gruncie rzeczy to maniacy komputerowi. – Któreś z nich samo lub w zmowie z innym zabiło przyjaciela–maniaka

R

komputerowego w sposób tyleż pomysłowy, ile brutalny – przypomniała mu. – Ale tak, wydaje mi się, że dam sobie radę z nią, nim czy nimi. – W takim razie powiedz mi, dlaczego musisz być na przyjęciu, bo takie

L T

słowa nie padają z twoich ust, gdy mowa o tego typu imprezach. Eve odetchnęła głośno. Właśnie pojawiła się przed nimi pizza. – Bo wcale nie żartowałam, kiedy mówiłam, że Nadine jest wykończona nerwowo. Strasznie się przejmuje, o niczym więcej nie może myśleć. Boi się, że książka jest do niczego. Nie można powiedzieć, żeby brak pewności siebie był dla niej czymś typowym.

– Włożyła w to wiele wysiłku, ale pisarstwo jest dla niej czymś nowym. – Rozumiem to. – Eve wzruszyła ramionami, pociągając kolejny łyk piwa. – Dlatego muszę się przynajmniej pokazać, wesprzeć ją psychicznie. To jedna z niedogodności przyjaźni. – Zuch dziewczyna. Roześmiała się, wzięła kawałek pizzy i spróbowała. Zamknęła oczy. Widziała siebie, zupełnie wyraźnie, jak dawno temu też ugryzła pierwszy kęs, siedząc przy oknie, widząc po drugiej stronie szyby Nowy Jork i te wszystkie możliwości, jakie stały przed nią otworem. 224

Otworzyła oczy i uśmiechnęła się, patrząc w oczy swojego przyjaciela, kochanka, partnera, męża. – Pizza nadal jest tu cholernie smaczna. Miał rację, pomyślała, kiedy wyszli na ulicę. W ciągu tej godzinki odzyskała jasność umysłu, uspokoiła się, nabrała sił do pracy. – Zanim pojedziemy do domu, chciałabym zahaczyć o U–Play. – O tej porze firma będzie już zamknięta – powiedział Roarke, splatając palce z jej palcami. – Naturalnie mogę ci umożliwić wejście do środka, jeśli masz ochotę na kradzież z włamaniem. – Nie będzie żadnej kradzieży z włamaniem. Wcale nie chcę wejść do środka. – A co?

R

– Przypuszczam, że firma będzie zamknięta, ale jestem ciekawa, czy nikogo nie ma w środku.

L T

Roarke spełnił jej prośbę i przebił się przez zatłoczone ulice do centrum. Letnie dni były dłuższe, upał nieco zelżał, na tyle, by czuło się lekkie powiewy wiaterku.

Zarówno turyści, jak i mieszkańcy miasta skorzystali z okazji i wylegli na ulice. Wszędzie widać było gołe nogi i obnażone ramiona. Eve zobaczyła biegnącą kobietę z rozwianymi blond włosami. Długie, opalone nogi śmigały w powietrzu, zgrabnie utrzymywała równowagę w pantoflach na wysokich, cieniutkich szpilkach. – Jak one to robią? – Wskazała Roarke'owi blondynkę, nie odrywając od niej wzroku. – Jak kobietom, nie mówiąc już o utalentowanych transwestytach, udaje się chodzić na takich obcasach, a co dopiero biegać jak gazele przez... Przez co tam biegają gazele. 225

– Wyobrażam sobie, że to wynik znacznej wprawy, nawet w wypadku gazeli. – A gdyby tego nie robili? Gdyby kobiety i transwestyci na całym świecie zbuntowali się i powiedzieli: mamy to w dupie,nie będziemy dłużej nosić tych szczudeł, bo można na nich skręcić sobie nogę, i dotrzymali słowa, czy ci sadyści, którzy to projektują, musieliby się poddać? – Przykro mi to mówić, ale kobiety i transwestyci nigdy się nie zbuntują. Prawdę mówiąc większość z nich sprawia wrażenie, jakby podobała im się ta moda.

R

– Tobie się to podoba, bo kiedy chodzą na szpilkach, kręcą tyłkami. – Przyznaję się do winy.

– Mężczyźni nadal rządzą światem. Nie pojmuję tego.

L T

– Nie skomentuję tego, bo mogłabyś mnie opacznie zrozumieć. No proszę, miałaś rację. – Zatrzymał się przed siedzibą U–Play. – Zamknięte, ale w środku są ludzie.

Eve przyjrzała się uważnie słabym refleksom, odbijającym się od szyb i wyobraziła sobie, jak promienie słoneczne wpadają przez okna o tej późnej porze. Część budynku była pogrążona w mroku, od niektórych płaszczyzn odbijało się światło, padające pod pewnym kątem. Tak, potrzebne im sztuczne oświetlenie. Dla wygody, pomyślała, i ze względów praktycznych. Wyobrażała sobie, że będą chcieli teraz być razem, cała trójka, w tym miejscu. Dla wygody i być może ze względów praktycznych. – Naprawdę wyobrażasz sobie, że siedzą tam we troje i rozmawiają, jak udało im się popełnić morderstwo i co robić dalej? – Być może. – Przechyliła głowę i przyjrzała mu się uważnie. – Nie podoba ci się to, ponieważ ich lubisz i dostrzegasz odrobinę siebie w całej czwórce. Trochę u jednego, trochę u drugiego. Z tego powodu i ponieważ 226

nigdy nie zabiłbyś przyjaciela, nigdy nie zabiłbyś niewinnego człowieka ani nigdy nie zabiłbyś nikogo tylko dlatego, że tak byłoby najlepiej, nie podoba ci się pomysł, że ktoś z nich to zrobił. – Może masz rację. Ale zarówno ty, jak i ja zabiliśmy, Eve, a kiedy ktoś to zrobi, wie, że odebranie życia drugiemu człowiekowi to nie gra. Tylko szaleńcy myślą inaczej. Wierzysz, że jedno z nich jest szaleńcem? – Nie. Uważam, że wszyscy są najzupełniej zdrowi na umyśle. Nie szukam szalonego naukowca ani maniaka komputerowego–psychopaty. To coś innego. – Patrzyła, jak za jednym z okien przemknął cień. – Ten, kto to zrobił, może teraz żałować, może uważać, że to był straszny błąd, koszmar, z którego

R

nie można się obudzić. Kiedy dotrzemy do niego, właśnie to poczucie winy i przerażenie sprawią, że zabójca otworzy się przede mną.

Przez chwilę spoglądała w milczeniu na okna, na grę światła i cieni.

L T

– Albo, o czym oboje również wiemy, czasami odebranie komuś życia sprawia, że stajemy się nieczuli... Nasze sumienie twardnieje. Zasłużył sobie na to, zrobiłem tylko to, co musiałem zrobić. Albo, co gorsza, morderstwo wywołuje podniecenie. Otwiera się jakaś klapka, tak zamaskowana, tak mała, tak porządnie zatrzaśnięta, że nikt, nawet sam zabójca, nie wiedział o jej istnieniu. Łączy się z tym swego rodzaju zadowolenie. Spójrzcie, co zrobiłem! Zobaczcie, jaką mam władzę.

Nadal odczuwała mdłości, nadal ściskał jej się żołądek, kiedy sobie o tym przypominała. – Ten typ nigdy nie potrafi się wycofać – powiedziała cicho, ale jej spojrzenie było twarde, niemal wściekłe. – Znowu to zrobi, ponieważ wcześniej czy później poczuje się do tego zmuszony. Niektórzy psychopaci twierdzą, że to rodzaj szaleństwa, nieodparta potrzeba ponownego poczucia 227

owej siły i tego podniecenia. Ale to nieprawda. Kryje się za tym jedynie pragnienie. Zwróciła się w jego stronę. – Wiem o tym. Czułam tę siłę, a nawet podniecenie, kiedy zabiłam mojego ojca. – Nie możesz porównywać działania w obronie własnej z zabójstwem. Nie możesz wrzucić do jednego worka mordercy i dziecka, walczącego z potworem. –To nie było morderstwo, ale zabiłam człowieka. Odebrałam mu życie. Miałam krew na rękach.

R

Roarke ujął rękę, którą wyciągnęła, pokręcił głową i przycisnął usta do jej dłoni.

L T

– Roarke, znam tę siłę, to chore podniecenie. Znam to okropne, rozdzierające poczucie winy, a nawet lód w sercu, w duszy, bo wszystkiego tego sama doświadczyłam. Wszystkiego. Chociaż to, co zrobiłam, nie było zbrodnią, wiem, jak to jest zamordować kogoś. I to mi pomaga w szukaniu morderców. To moje narzędzie.

Dotknęła jego policzka, wiedząc, że te wspomnienia, wyobrażanie sobie, co wycierpiała do tamtej nocy, gdy jako ośmioletnia dziewczynka zabiła swego ojca, bolały go tak samo, jak ją. Może teraz bardziej, uświadomiła sobie. Może bardziej.

– Miałam dwadzieścia trzy lata, kiedy znów zabiłam człowieka – ciągnęła. – Piętnaście lat później. Razem z Feeneyem tropiliśmy podejrzanego. Skatował na śmierć dwoje ludzi. Zrobił to na oczach świadków, zostawił swoje DNA i mnóstwo śladów. Łatwizna, trzeba go było tylko odszukać. Poszliśmy do pewnej spelunki, seks–klubu, w którym pracowała jego przyjaciółka. Pomyśleliśmy sobie, że trochę ją zaszantażujemy, przekonamy się, czy wie, 228

gdzie jest zabójca. Jak się okazało, był w tym klubie. Ta idiotka krzyknęła, żeby uciekał, i z nim pobiegła. Rozpychał ludzi na prawo i lewo, tratował ich. Goniliśmy

za

nimi

na

sam

dach.

Przyłożył

dziewczynie

trzydziestocentymetrowy nóż do gardła. Zaczęła wtedy zupełnie inaczej śpiewać. Było lato. – Nadal to czuła, widziała. – Gorąco jak w piekle. Pot ściekał mu po twarzy. Jej też. Wrzasnął, że poderżnie jej gardło, jeśli zrobimy jeszcze jeden krok. Żeby nam pokazać, że nie żartuje, ukłuł ją nożem, więc teraz krew kapała razem z jej potem. Wykorzystał ją w charakterze tarczy. Feeney z

R

miejsca, gdzie stał, nie mógł się posłużyć paralizatorem. – Ale ty mogłaś – mruknął Roarke.

– Tak. Z trudem, ale mogłam. Próbowaliśmy mu przemówić do rozumu,

L T

ale na próżno. Drugi raz ją drasnął. Feeney nie przestawał do niego mówić, skupił na sobie jego uwagę i dał mi znak.

Roarke też to widział. Widział to w jej oczach, kiedy mu opowiadała. – Użyłam paralizatora. Aż nim szarpnęło. Dziewczyna rzuciła się przed siebie, żeby się od niego uwolnić, odepchnęła go i ten sukinsyn przeleciał przez barierkę. Impet, siła ciążenia, pech, nieważne, przeleciał przez barierkę i spadł na chodnik osiem pięter niżej. Kiedy spojrzałam z góry na niego, nie czułam podniecenia, ani wyrzutów. Jasne, że byłam roztrzęsiona. Jezu, przepisowo posłużyłam się paralizatorem, żadne z nas się nie spodziewało, że ścigany zleci z tego dachu. Nawet nie musiałam przechodzić badań psychologicznych. Włączyliśmy rekordery, kiedy zaczęliśmy pościg, wszystko się nagrało, widać było, że spadł, bo popchnęła go przyjaciółka, próbując się uwolnić. Po prostu miał pecha i tyle. Wzięła głęboki oddech. 229

– Ale to ja wycelowałam i strzeliłam. Po piętnastu latach. Musiało upłynąć tyle czasu, żebym nabrała pewności, stuprocentowej pewności, że nie poczuję tamtego podniecenia ani wyrzutów, kiedy znów musiałam odebrać komuś życie. Spojrzała na budynek. – Jedno z tej trójki, przynajmniej jedno, może się zastanawiać, czy znowu to poczuje. Jedno z tej trójki może tego pragnąć. – Nie potrafię powiedzieć, jak bardzo chciałbym, żebyś się myliła. Spojrzała mu prosto w oczy. – Nie mylę się. – Tak. Wątpię, abyś się myliła.

L T

R 230

Rozdział 13 Eve spędziła mnóstwo czasu, zapoznając się z faktami z życia trojga właścicieli U–Play, analizując je, dokopując się do drobnych szczegółów o ich pochodzeniu, wykształceniu, finansach. Porównała każdego z profilem sprawcy sporządzonym przez Mirę. Komputer z dość dużym prawdopodobieństwem dopasował ich do ogólnych założeń jej teorii. Zorganizowany,

dokładny,

ambitny,

o

dużych

umiejętnościach

R

informatycznych, znany ofierze i cieszący się jej zaufaniem.

Ale gwałtowność, z jaką popełniono morderstwo, okrucieństwo, krew na rękach, właściwie eliminowały tych troje z grona podejrzanych.

L T

Z drugiej strony nie mogła znaleźć nic, co by wskazywało, że któreś z nich wynajęło płatnego zabójcę, nie mówiąc o konkretnych dowodach rzeczowych.

Pieniądze to nie jedyna waluta, pomyślała. Przysługa, seks, informacja – wszystko to też miało swoją wymierną wartość, a nigdy nie trafiało do żadnego zestawienia finansowego. No i nie pasowało do faktu, że Bart znał swojego zabójcę. Po prostu nie było powodu, by uwierzyć, że wpuścił do mieszkania jakiegoś

nieznajomego

i

pozwolił

mu

wejść

do

pomieszczenia

holograficznego, by razem zagrali.

Wstała, żeby jeszcze raz przestudiować swoją tablicę. Bart wraca do domu szczęśliwy, pogwizdując wesoło. Jest sam, co potwierdził zarówno portier, jak i kamery ochrony. Wydział przestępstw elektronicznych przysięga na wszelkie świętości, że nikt nie majstrował przy zamkach, nikt nie wszedł do mieszkania przed ofiarą. 231

Ale, przypomniała sobie, mają do czynienia z trójką bardzo uzdolnionych, bardzo inteligentnych maniaków komputerowych. Jeśli istnieje sposób pokonania zamków bez zostawiania śladów, ci ludzie mogli go znaleźć. Albo, co bardziej prawdopodobne, jedno z nich lub osoba trzecia spotkała ofiarę na zewnątrz i weszła razem z nią do środka. Tylko że android twierdził co innego, a wydział przestępstw elektronicznych twardo się upierał, że nikt nie majstrował przy Lei ani jej nie przeprogramował. Eve zamknęła oczy.

R

– Może nie od razu zamknął drzwi. Jest podniecony, szczęśliwy. Android przyniósł mu zimny napój, Bart polecił mu się wyłączyć. Zabójca mógł wejść właśnie wtedy, po tym jak android się wyłączył, a zanim drzwi zostały

L T

zablokowane. To całkiem możliwe.

Pojawiła się znajoma twarz, pomyślała Eve, ofiara usłyszała: „Nie mogę się powstrzymać. Chcę zagrać albo przynajmniej popatrzeć, jak grasz". Jeden ze wspólników, pomyślała znowu. „Ty graj, a ja będę się przyglądać i robić notatki".

To też możliwe, doszła do wniosku. „Po co czekać, aż będzie po godzinach? Gra jest prawie gotowa. Wypróbujmy ją". Zabójca mógł przynieść płytę, co by wyjaśniało, dlaczego Bart nie zarejestrował jej wyniesienia z firmy, jak to miał w zwyczaju. Albo zabójca powiedział mu, że zrobi wszystko za niego. Broń mogła już być w mieszkaniu albo zabójca miał ją przy sobie. Gra się zaczyna. Zarejestrowany jest tylko jeden uczestnik. Bart gra, zabójca się przygląda... To logiczne i racjonalne. Ale w pewnym momencie zabójca przestaje być jedynie biernym obserwatorem. Obrażenia i wykręcone ramię świadczą o szamotaninie. 232

I to, pomyślała Eve, właśnie w żaden sposób nie pasuje do całości obrazu. Broń znajduje się na miejscu, plan przebiega bez zakłóceń, więc po co ta szamotanina? Bart jest w dobrej formie, jak na maniaka komputerowego w wyśmienitej formie, zna chwyty stosowane w walce. Po co więc ryzykować bójkę? Awantura? Chwilowy wybuch emocji? Nie, nie, do cholery, to nie było pod wpływem impulsu. Zbyt wiele zabezpieczeń. Pycha? Przyjrzała się twarzom trojga wspólników. Tak, pycha. Jestem lepszy od ciebie. Pora, żebyś się dowiedział, o ile.

R

Dość mam udawania pomagiera, lojalnego przyjaciela i wspólnika. Posmakuj tego!

L T

Bujając się w przód i w tył, obejrzała zdjęcia z sekcji zwłok, przeczytała opis sporządzony przez lekarza sądowego.

Zamyślona, podniosła płytkę, pod którą kryl się przycisk windy, i kazała się zawieźć do pokoju, w którym Roarke trzymał swoją kolekcję broni. Przyłożyła dłoń do czytnika, wstukała kod i weszła do muzeum walki. W kolejnych gablotach można było obejrzeć, czym w ciągu wieków posługiwali się ludzie przeciwko ludziom i zwierzętom. By zabijać, bronić się, walczyć o ziemię, pieniądze, miłość, ojczyznę, bogów. Wydawało się, że człowiek zawsze znajdzie jakiś nowy sposób uśmiercenia drugiego człowieka i jakieś zręczne usprawiedliwienie rozlewu krwi. Od prastarych zaostrzonych szpikulców po srebrne miecze o rękojeściach wysadzanych drogimi kamieniami, od prymitywnych i topornych muszkietów na proch i kule, do kształtnej, dobrze wyważonej broni automatycznej, z której można było za jednym naciśnięciem spustu wpakować w człowieka całą serię stalowych pocisków. Lance, maczugi, wyglądające jak żelazne kule wysadzane 233

zębami smoka, blastery o dużym zasięgu z czasów wojen miejskich, cienkie jak brzytwa sztylety i obosieczne topory – wszystko to świadczyło o gwałtownej przeszłości gatunku ludzkiego i przypuszczalnej jego przyszłości. Uświadomiła sobie, że przyglądanie się temu wszystkiemu, widok tylu narzędzi śmierci w jednym miejscu, jest zarówno fascynujący, jak i niepokojący. Otworzyła gablotę i wybrała miecz. Uznała, że waży w sam raz i dobrze leży w dłoni. Zadowolona wyszła i ponownie zablokowała zamki w drzwiach. – Czy jest jakiś problem? – spytał Summerset, wyłoniwszy się z mroku. Eve przyznała sobie punkty za to, że nie drgnęła, tylko uśmiechnęła się, wspierając się na mieczu. – Dlaczego pytasz?

L T

R

– Nie wolno wynosić broni z sali ekspozycyjnej.

– Jezu, może powinieneś wezwać policję. Przeciągłe, zimne spojrzenie, jakie jej posłał, było równie

drwiące jak prychnięcie.

– To, co pani ma w rękach, posiada wielką wartość. –I dlatego nie szturcham cię tym. Mogłabym trafić w kij, który połknąłeś, i złamać czubek. Nie martw się, to Roarke go użyje. – Oczekuję, że broń wróci na swoje miejsce dokładnie w takim samym stanie, w jakim ją opuściła.

– Tak, tak, ple–ple. – Wsiadała do windy, ale nie mogła się oprzeć, by nie przyłożyć ostrza do czoła w złośliwym salucie, zanim drzwi się zasunęły. – Wolałbym nikogo nie zszywać dziś w nocy – mruknął Summerset. Eve wysiadła z windy i weszła do gabinetu Roarke'a. –Ej. Mruknął coś, nie przerywając pracy na komputerze. 234

– Mógłbyś tu przyjść na chwilę? – Za pięć minut – powiedział. Czekając, podeszła do swojego komputera i obejrzała rekonstrukcję zabójstwa, wykorzystując postaci, odpowiadające wzrostem oraz wagą poszczególnym wspólnikom. – Czego sobie życzysz? – spytał Roarke. – I co tu robi ten miecz? – Próbuję sobie wyobrazić, jak zadano cios. Więc... –Wyszła na środek pokoju i wyobrażając sobie przerażoną minę Summerseta, rzuciła miecz Roarke'owi. – Zaatakuj mnie. – Chcesz, żebym rzucił się na ciebie z bronią? – Zaczniemy od takiej wersji. – Nie. – Dlaczego nie?

L T

– Nie rzucę się na ciebie z mieczem.

R

– Na litość boską, nie chcę, żebyś mnie nim rozpłatał. Nie chcę, żeby na mieczu pojawiła się krew. Chodzi mi tylko o rekonstrukcję zdarzeń. Jesteś zabójcą. – Wskazała go. –Ja jestem ofiarą. – Dotknęła klatki piersiowej. – Ty masz ten duży, ostry, lśniący miecz, a ja mam jakąś bezużyteczną broń holograficzną, więc czy po prostu nie...

Urwała, kiedy zrobił jeden szybki krok do przodu i ostrze miecza znalazło się parę centymetrów od jej szyi.

– Tak, właśnie w taki sposób. I widzisz, moją instynktowną reakcją na taki ruch byłoby uniesienie mojej bezużytecznej broni o, tak. – Wykonała wolny ruch, żeby zablokować cios, odsunąć miecz na bok. – Ale rzecz w tym, że ranę ciętą miał na drugim ramieniu. Ofiara jest praworęczna, więc logika podpowiada, że trzymał tę bezużyteczną holograficzną broń w dominującej 235

ręce. Zwichnięte ramię jest z tej strony, ale Morris mówi, że to rodzaj obrażenia, jakiego można doznać, kiedy wykona się szybki obrót. – Może zaskoczony, broniąc się, podniósł drugą rękę do góry. – Tak, ale widzisz, rana do tego nie pasuje. – Znów to zademonstrowała. – Logika znów podpowiada, że rana powinna biec w poprzek, a nie z góry na dół. Poza tym, gdybyś trzymał w dłoni duży, długi miecz, a ja nie, czy po prostu nie wbiłbyś go we mnie? Masz przewagę, większy zasięg. – Racja, zrobiłbym tak. – A tak nie było. Weźmy te obrażenia na rękach i nogach. Widzisz, jeśli

R

walczymy... Odłóż to na chwilę. – Kiedy to zrobił, skinęła na niego palcem. – Zaatakuj mnie.

Zablokowała jego cios i obróciła się. Roarke zablokował jej kopnięcie z boku.

L T

– Widzisz, nasze siły są w miarę wyrównane i gdybyśmy się bili na poważnie, miałabym sińce na tych częściach ciała, którymi wymierzyłam cios albo zablokowałam twoje uderzenie, albo tam, gdzie ty zablokowałeś mój ruch. Ale przecież nie zablokowałbyś mnie ręką, gdybyś miał ten duży miecz. Wyciągnęła rękę, kończąc prezentację.

– Obejrzałam kilka rekonstrukcji wydarzenia. Po prostu są sprzeczne z logiką.

– Kłócimy się, dochodzi do rękoczynów – podsunął jej myśl. – Tracę głowę, łapię miecz i ucinam ci głowę. – Jeżeli tak to się stało, po co w ogóle był tutaj ten miecz? – Odeszła kilka kroków i spojrzała na tablicę, marszcząc czoło. – Jeśli tak się to odbyło, dlaczego nie wylogowano płyty? Dlaczego tak to pomyślano, żeby zabójca pojawił się po tym, jak android się wyłączył? I dlaczego zabójca w drodze na górę unikał kamer ochrony? 236

– Może to zbieg okoliczności. – Jeden może być. – Odwróciła się z rękoma na biodrach. –Ale kilka takich „zbiegów okoliczności" świadczy, że wszystko to zostało zaplanowane. – Cóż, jestem zmuszony przyznać ci rację. Czyli doszło między nami do bójki. Co zrobiłabyś, kiedy chwyciłem miecz? – Zapytałabym: Co robisz, do jasnej cholery? – Albo coś w tym stylu – zgodził się z nią Roarke. – A gdy już cię zaatakowałem? – Uciekłabym albo przynajmniej próbowałabym uniknąć kontaktu z naprawdę ostrym końcem miecza.

R

–I należy przypuszczać, że uciekając, kierowałabyś się ku drzwiom. – Jeśli gra nadal była włączona, mógł stracić orientację.

L T

– To prawda. – Tak jak Eve, Roarke próbował sobie to wyobrazić, znaleźć się w tamtym miejscu. – W takim razie czy nie zrobiłabyś jednej z dwóch rzeczy: wykorzystała grę, hologramy, by się ukryć? Albo poleciła przerwać grę i próbowała się dostać do drzwi?

– Tak. Ale zwłoki znajdowały się w głębi pokoju, prawie na środku, zwrócone twarzą, że się tak wyrażę, w przeciwną stronę do drzwi. – Eve westchnęła głęboko. – To wszystko jest sprzeczne z logiką. Nie potrafię sobie tego wyobrazić. Nie widzę kolejnych etapów. Może tam były dwie osoby. Mira dopuszcza taką ewentualność.

Przechyliła głowę, patrząc na zatrzymany na ekranie obraz rekonstrukcji wydarzeń. Może powinna uwzględnić jeszcze jednego sprawcę. – Zabójca i ten, kto wszystko zaplanował. Jeśli tak, to Bart musiał znać obu i im ufać, żeby wpuścić ich do tego pokoju podczas gry. Ta gra była dla niego zbyt ważna, by pozwolił rzucić na nią okiem komuś, kogo nie znal, komuś, kto nie był zaangażowany w jej tworzenie. 237

– Mówię to z przykrością, ale może chodzi o ich całą trójkę. – Niewykluczone. – Eve zastanowiła się nad tym. – Nie wiem, dlaczego cała trójka mogłaby pragnąć jego śmierci, ale to całkiem możliwe. Dwoje wykonało brudną robotę, trzecie ich zabezpieczało. Znów odsunęła się od tablicy. – Nie znalazłam nic, co by świadczyło o tym, że firma ma jakieś kłopoty, nic, co skłoniłoby mnie do przypuszczeń, że się rządził albo groził, że odejdzie, albo cokolwiek innego, co wiązałoby się konkretnie z ich czwórką i mogłoby stanowić motyw. – Czyli to sprawa osobista.

R

– Tak mi się wydaje. – Eve uświadomiła sobie, że ten jeden element wciąż się powtarza. – Sprawa osobista mogła mieć związek z firmą, z osobami

L T

wspólników. Właściwie mieszkali razem w siedzibie firmy. Razem pracowali, razem grali. Jedynie Bart spotykał się na poważnie z kimś spoza ich grona. Muszę znów z nią porozmawiać. Z jego przyjaciółką – wyjaśniła. Zwróciła się w stronę Roarke'a. – Masz ochotę zagrać? – Czy będzie mi potrzebny miecz?

– Ha. – Wskazała pałasz. – Weź ze sobą i ten. – Ha – powtórzył jak echo.

– Chcę wypróbować dwa scenariusze, które znalazłeś. –Wyjęła płytę. – Od tego poziomu, od którego zaczął zamordowany. – Wsiedli do windy. – Gra z jednym uczestnikiem – postanowiła, kiedy Roarke polecił zawieźć ich do sali holograficznej. – Odtwórzmy najwierniej, jak się da, co mógł zrobić. – Mam pytanie. Dlaczego ważne jest to, w co grał? – Bo inaczej tego nie widzę. – I musiała przyznać, że ją to wkurzało. – Nic mi nie pasuje bez względu na to, na ile sposobów próbuję to sobie wyobrazić. Obrażenia, czas, kiedy zabójca wszedł i opuścił mieszkanie. Za 238

każdym razem, gdy jedna część nabiera sensu, druga rozłazi mi się w rękach. Czegoś tu brakuje. Mogę wezwać całą trójkę na przesłuchanie – powiedziała, kiedy wysiedli z windy. – Wywrzeć na nich pewną presję, spróbować nastawić ich przeciw sobie. Może pojawi się jakaś szczelina. Ale może dodam pewności siebie temu, kto to zrobił, bo czegoś mi brakuje i nie mogę tego wykorzystać. Sprawca będzie to wiedział. W tej chwili uważają, że są poza podejrzeniami i może, powtarzam, może zabójca przestanie się mieć na baczności i popełni jakiś błąd. Jeśli ich przycisnę, nie widząc tego, popełnienie błędu jest bardziej prawdopodobne. Otwórz pierwszą grę z menu Barta. – W porządku. – Mogą to zrobić jeszcze raz.

R

Roarke znieruchomiał i spojrzał na nią zdumiony.

L T

– Dlaczego? Jeśli chodziło konkretnie o Barta, czemu mieliby to zrobić jeszcze raz?

– Bo okazało się skuteczne. Gra może być jak narkotyk. To coś, co robią, co robi zabójca przez cały dzień na taki czy inny sposób. To coś, co ich podnieca, co sprawia im przyjemność i nadaje życiu sens. Kiedy się raz zabiło, stawka wzrasta. Nowy etap. Niektórzy gracze pomijają niższe poziomy, jak to zrobił Bart, kiedy udało im się je rozpracować. Bo wtedy to trochę nudne, no nie?

– Tak. Tak, masz rację.

– Trudno wracać do prostych rzeczy, kiedy ktoś już się sprawdził. Nie chodzi tylko o zabójstwo, jak rozmawialiśmy wcześniej. Ale o wyzwanie. Tym bardziej, jeśli to jeden z nich – załóżmy, że tylko jeden – ktoś, z kim są blisko. Dzień w dzień. Jedno małe potknięcie, jedno słowo albo czyn, które skłonią pozostałych do zastanowienia się. Dobra wymówka, żeby zrobić to jeszcze raz. Po prostu chronisz siebie. 239

–

Ale zamordowanie kolejnego

wspólnika

zwiększyłoby twoje

zainteresowanie pozostałą dwójką – zwrócił jej uwagę Roarke. – Prawdziwych graczy podnieca ryzyko, wyzwanie, prawda? Pragną tego, co ich rajcuje. Może tego potrzebują. – Uważasz, że zabójca gra teraz przeciwko tobie? – Tak, przynajmniej w jedną grę. I jego miłość własna mówi mu: „Jestem lepszy od niej". – Ta miłość własna może go wprowadzić w błąd – zauważył Roarke. Eve włożyła kopię gry do urządzenia holograficznego. – Ponieważ czuję, że kręcę się w miejscu, potrzebuję czegoś, co doda mi pewności siebie.

R

– Wcale się nie kręcisz w miejscu. Jeszcze wczoraj nie uwierzyłbym, że któreś z przyjaciół Barta mogłoby zaplanować jego śmierć. Ale rozłożyłaś

L T

wszystko na czynniki pierwsze i tak to złożyłaś z powrotem, że po prostu nie ma innej możliwości. Według mnie dzięki temu jesteś w tej chwili na prowadzeniu.

– Chciałabym się mylić.

– Przez wzgląd na mnie czy Barta? – Was obu.

– Nie zaprzątaj sobie tym głowy – powiedział jej. – Tylko wygraj. Zaprogramował Queso–l, poziom czwarty, i poprosił o wersję, w którą ostatni raz grał Bart. – Ja wezmę miecz – powiedziała Eve i trzymała go w dłoni, kiedy pokój przemienił się w leśną polanę. Jasne promienie światła słonecznego padały przez gęste korony wysokich drzew.

240

Roarke był ubrany w brązowy kaftan, spodnie z szorstkiej tkaniny i buty do kolan. W pochwie u boku miał miecz, na plecach kołczan ze strzałami o posrebrzanych grotach i złoty łuk. Nie potrafiła powiedzieć, dlaczego dobrze mu było w tym przebraniu, ale wiedziała, że wyglądał zarówno na odważnego, jak i niebezpiecznego człowieka. Z cienia na zalaną światłem polankę wyszedł młody kozioł. – O co chodzi w tej grze? – zapytała go. – Podła czarownica rzuciła urok na ten świat, a także uwięziła króla i jego piękną córkę.

R

Mówiąc to, ukrył się wśród drzew, ale nie zbliżył się do kozła. – Jestem uczniem czarnoksiężnika, którego zabiła, żeby móc rzucić urok. Przed śmiercią powiedział mi, że muszę dokonać siedmiu bohaterskich czynów

L T

i zdobyć siedem skarbów. Dopiero wtedy będę gotów, by stanąć do walki z czarownicą i uwolnić króla oraz jego córkę.

Spojrzał za siebie, tam, gdzie stała Eve w okręgu dla obserwatorów. – Biały zad to klasyczny symbol w poszukiwaniach, a w tym wypadku mój mistrz, czarnoksiężnik, może mną kierować, wykorzystując kozła. – No dobra.

Kozioł skoczył i zaczął biec między drzewami. Roarke podążył za nim. Patrzyła, jak światło słoneczne ustąpiło miejsca ciemnościom i burzy. Krople padającego deszczu były czerwone jak ogień i skwierczały jak płomienie w zetknięciu z ziemią. Widziała żółte ślepia, spoglądające przez strugi deszczu, i przyczajone, czarne kształty. Po chwili zrozumiała, że to zgraja ogromnych wilków. Otoczyły Roarke'a. 241

Świsnął miecz, kiedy wyciągnął go z pochwy, zaczął nim wymachiwać i uderzać. Walczył z kłami i pazurami, rozlewał krew. I ku jej zdumieniu wystrzeliwał z ręki płomienie. – Całkiem niezłe – mruknęła, kiedy martwe wilki zasłały ziemię. –

Wygrywając

kolejne

poziomy,

dostajesz

w nagrodę

więcej

czarodziejskich mocy – wyjaśnił. Nagle tuż koło jego głowy śmignęła strzała. Roarke mruknął: „Niech to szlag" i się ukrył. Po czterdziestu minutach ukończył grę na tym poziomie i przeszedł na

R

kolejny, w którym trzeba się było przeprawić na drugą stronę przepaści, gdzie znajdowała się jaskinia, strzeżona przez smoka. – Dobra, wystarczy.

L T

– Dopiero się rozkręciłem.

– Możesz zgładzić smoka następnym razem. Grasz dłużej niż Bart. Z żalem spojrzał na jaskinię i polecił przerwać grę. – Żadnych pojedynków na miecze – zauważyła. – A jak nazwiesz tę walkę z wilkami?

– Przeciwnikiem człowieka były zwierzęta. Ciekawe te ogniste kule. Ogień pali. Miał ślady oparzeń, ale... Ja zagram w drugą grę. Uzurpator, prawda? Jaka jest jej fabuła?

– Jesteś mądrym i prawym władcą, w twoim przypadku królową Juno. Kiedy byłaś dzieckiem, twoja rodzina zginęła za sprawą machinacji wuja, pragnącego zasiąść na tronie, z ręki jego poplecznika, lorda Manxa. Tylko ty zostałaś przy życiu, ukryli cię lojalni poddani. Przez całe swoje życie prowadziłaś wojnę, jesteś dobrze wyszkolona w tej dziedzinie. Walczysz, żeby pomścić swoich bliskich, odebrać tron człowiekowi, który polecił ich zgładzić i od dwudziestu lat grabi królestwo, uciska twój lud. Na tym poziomie 242

odzyskałaś zamek, ale wuj, będący tchórzem, oczywiście uciekł. Zamek jest oblegany, broni go mężczyzna, którego kochasz. Żeby dotrzeć do niego z posiłkami, musisz się przedrzeć przez szeregi wroga, na końcu stajesz do pojedynku z Manxem. – Założę się, że wróg ma nad nami przewagę liczebną. – Naturalnie, już wygłosiłaś swoją mowę w dniu świętego Kryspina. – Co wygłosiłam? – Później porozmawiamy sobie o Henryku V. Spodoba ci się. Gotowa? – Jasne.

R

Miała na sobie lekką zbroję i mocne buty. I – niech Bóg ją ma w swojej opiece – siedziała na koniu.

– Czy nie powinnam wiedzieć, jak jeździć na tym zwierzęciu, zanim... go dosiadłam?

L T

Roarke uśmiechnął się do niej szeroko ze swojego miejsca dla obserwatora.

– Samo ci to przyjdzie.

– Łatwo ci mówić. Jezu, ale jest duży. Dobra, waleczna królowa szuka zemsty.

Wokół nich widać było wzgórza i doliny, lasy i strumyki. Eve starała się patrzeć na otoczenie oczami Barta. Wyobrażała sobie, że wczuwał się w graną postać, zauważyła, że ludzie, których prowadziła, byli zmęczeni i ranni. Rany niektórych wyglądały na całkiem świeże. A ona była wojowniczką, przywódczynią. Lubił wcielać się w bohaterów, przywódców. Pozytywny bohater, zawsze pozytywny, walczący o sprawę, szukający odpowiedzi.

243

Teren był nierówny i kamienisty. Słyszała skrzypienie siodła pod sobą, stukot końskich podków na ubitej ziemi. Zobaczyła burzowe chmury, zbierające się na zachodzie. I dobiegł ją zgiełk bitwy. Zamek też był zniszczony, ludzie stali na murach i strzelali z łuków, strzały śmigały w powietrzu. Inni walczyli zaciekle mieczami i toporami na wypalonej, jałowej ziemi wokół zamku. Prawdopodobnie myślał o domu i o swojej ukochanej, doszła do wniosku Eve. O zemście. Powtarzała sobie w duchu: Kurde, kurde, mam nadzieję, że nie spadnę z tej bestii. I natarła.

R

Wyciągnęła miecz i odruchowo ścisnęła nogami boki konia, żeby nie

L T

spaść z siodła. Wiatr unosił jej włosy, owiewał twarz, a szybkość, sam ruch rozpaliły w niej ogień podniecenia.

Potem przestała myśleć i zaczęła walczyć.

Krwawa zacięta bitwa trwała w najlepsze. Eve czuła, jak jej miecz wbija się w ciała, natrafia na kości. A także krew i dym, potem zaś lekki wstrząs po częściowo chybionym ciosie, kiedy koń tańczył pod nią i się obracał. W pewnej chwili go zobaczyła. Był w czarnej, zakrwawionej zbroi, siedział na potężnym, czarnym rumaku, zamek – jej zamek – wznosił się za jego plecami. Odgłosy bitwy ucichły, kiedy ruszyła mu naprzeciw. – A więc w końcu się spotkaliśmy. Szkoda, że nasza znajomość będzie taka krótka. – Tak, tak – odparła. – Walczmy. – Dziś na moim mieczu będzie twoja krew i krew twojego kochanka. – Przynudzasz. – Pragniesz rychłej śmierci? To wyjdź na jej spotkanie. 244

Programiści, stwierdziła, postarali się, żeby Manx był bardzo wysoki i bardzo silny. Kiedy blokowała jego uderzenia, czuła ból w całym ręku, aż do ramienia. Zwichnięte ramię! Pot ściekał jej po plecach, po twarzy, zalewał oczy, aż zaczęły ją piec. Uświadomiła sobie, że w tej sytuacji nigdy go nie pokona. Nie miała ani takich umiejętności, ani siły. I kiedy przebił się przez jej zasłonę, poczuła wstrząs i zobaczyła krew. Rana na ramieniu! W jego oczach zobaczyła ciemne światło śmierci, gdy uniósł miecz;

R

zrobiła unik i wbiła ostrze swojego w bok jego konia.

Zwierzę zarżało. Miała chwilę, by pomyśleć, że było coś niesamowicie

L T

ludzkiego w tym odgłosie, nim rumak stracił równowagę. Kiedy padł, uderzyła mieczem i trafiła swojego przeciwnika w bok. To nie jest śmiertelny cios, pomyślała. Pora to zakończyć.

– Przerwać grę. Zapisać i wyłączyć.

Oddychając ciężko, Eve odwróciła się i spojrzała na Roarke'a przez pustą salę holograficzną.

– Dlaczego nie dałeś mi zabić czarnego charakteru? – Przekroczyłaś czas Barta o minutę lub coś koło tego. Ciekawa strategia zabić konia.

–I skuteczna. Uczynili tego łotra niezwykle silnym. Zamierzał... – Przesunęła palcem po szyi. – Z całą pewnością. I gdyby wymierzył ten cios, gra by się skończyła. Musiałabyś powtórnie wybrać ten poziom i osiągnęłabyś następny tylko wówczas, gdy pokonałabyś przeciwnika. 245

– To w tę grę grał, kiedy zginął. Wszystko pasuje. Obrażenia odniesione w pojedynku, zwichnięte ramię, rana cięta na ręku, śmierć w wyniku ucięcia głowy. KPCR. Król przeciwko Czarnemu Rycerzowi. – Tak, zrozumiałem to, kiedy pojawił się w grze. – Naturalnie nie było prawdziwych koni ani trupów, zaścielających ziemię, ale zabójca zrekonstruował grę, posługując się prawdziwą bronią. Jeśli dostał się do środka, zaprogramował siebie jako Czarnego Rycerza i posłużył się prawdziwą bronią. Właściwe ruchy, właściwy kąt zadania ciosu. – Zgoda, ale to nie wyjaśnia, jak się dostał do środka i jak mu się udało

R

usunąć zapis o walce dwóch przeciwników, nie pozostawiając najmniejszego śladu czy echa nigdzie w systemie.

Do diabła z logiką, pomyślała Eve. Czasami fakty są sprzeczne z logiką.

L T

– Wybrał tę wersję, bo Czarny Rycerz zabił króla. Bart grał zgodnie z tym scenariuszem już wcześniej, dlatego jest on zapisany na płycie. Ale nie zabił konia i dlatego przegrał. Tym razem był lepiej przygotowany, może uniknąłby przegranej, tej konkretnej przegranej, ale...

– Kiedy miecz przeciwnika naprawdę go zranił, ból, krew, szok, wszystko było prawdziwe, był zbyt oszołomiony, żeby zareagować. –I gra zakończyła się naprawdę tak samo, jak zakończyła się wcześniej. To pasuje. Muszę nakłonić kogo trzeba, żeby uzyskać nakazy rewizji. Zgodnie z oświadczeniami wspólników tylko oni znali wszystkie szczegóły gry, tylko oni troje ją testowali. Tylko oni znali ten program, ten poziom i wynik poprzedniej gry, więc są jedynymi osobami, które mogły ją wykorzystać, żeby zabić Barta. – Bardzo mi doskwiera świadomość, że masz rację, ale nie widzę możliwości, by zrobił to ktoś inny. I jestem wściekły na siebie, że mogłem tak 246

źle ocenić tę trójkę. Nigdy bym nie uwierzył, że ktokolwiek z nich byłby zdolny do czegoś takiego. – On też nie, a znał ich znacznie lepiej od ciebie. Ludzie potrafią ukrywać wiele brzydkich cech tak, że nikt ich nie widzi. Zapisałeś tę grę, prawda? – Tak. – Uśmiechnął się. – Byłaś niczego sobie. Będziemy musieli kiedyś naprawdę pojeździć konno. – Nie sądzę. – Ale przypomniała sobie tę szybkość, pęd powietrza. – Może. Tak czy owak, chcę to obejrzeć, a potem przeprowadzić analizę. On też nagrałby przebieg gry, żeby mocją przestudiować, zobaczyć swoje błędy. – Masz całkowitą rację.

R

– Płytka, z której korzystał w dniu swej śmierci, uległa zniszczeniu. – Co nieco udało nam się zrekonstruować. Na razie bardzo niewiele. Eve skinęła głową i ściągnęła windę.

L T

– Może to była jego płyta, na której zapisywał swoje gry, swoje poziomy. A może, ponieważ jej nie wylogował, dał mu ją zabójca. Powiedział: „Słuchaj, Bart, wprowadziłem parę ulepszeń czy jak to mówicie wy, maniacy komputerowi. Musisz to wypróbować".

– Jeśli tak, to istnieje druga kopia, kopia Barta. Którą zabójca powinien zniszczyć, jeśli ma odrobinę oleju w głowie.

– Być może. Ale ludzie zatrzymują najróżniejsze rzeczy. Tamtej nocy przyśniła jej się bitwa i krew, zamki i królowie. Stała, znów jako obserwator, a wiatr przywiewał zapach śmierci. Śmiertelnie ranni wojownicy padali na ziemię, jęczeli i błagali o litość. Znała tych, którzy zwrócili twarze w jej stronę. Ofiary, tyle ofiar, zmarłych, którzy żyli w jej umyśle, których śmierć analizowała i rekonstruowała, by znaleźć sprawców zbrodni. 247

Znała też wielu z tych, z którymi walczyła, którzy posługiwali się mieczami i toporami. Przyczyniła się do tego, by zatrzasnęły się za nimi drzwi więzienia. Ale teraz, w jej śnie, wyszli na wolność. W snach, w scenariuszach tworzonych przez jej umysł znowu mogli zabijać i zabijali. Tylko w snach, przypomniała sobie. I nawet jeśli drgnęła na widok swego ojca, spojrzała zimno w jego oczy szaleńca. Tylko w snach. Ze smutkiem i rezygnacją przyglądała się, jak Minnock toczy wojnę, której nigdy nie mógł wygrać. Miecze i sztuka czarnoksięska, gry i sny. Życie i śmierć.

R

Obserwowała jego koniec i analizowała, nawet kiedy głowa Barta z oczami wciąż szeroko otwartymi potoczyła się do jej stóp.

A Czarny Rycerz zawrócił konia i uśmiechnął się do niej złośliwie. Kiedy

L T

zaatakował, Eve sięgnęła po broń, ale miała tylko mały nóż, już splamiony krwią jej ojca.

To tylko sen, powiedziała sobie, ale znała ten okropny strach, kiedy na nią natarł.

248

Rozdział 14 Drgnęła i się obudziła. Gotowa była przysiąc, że przez chwilę, przez ułamek sekundy, czuła na szyi zimne ostrze. Jeszcze roztrzęsiona, uniosła rękę, na poły spodziewając się ujrzeć na niej własną krew. – Ciiii... Już dobrze. Roarke objął ją ramionami, przyciągnął do siebie, osłonił niczym tarczą. Z bijącym sercem wtuliła się w niego.

R

– To był tylko sen. Jesteś w domu. A ja jestem przy tobie. – Nic mi nie jest. – Żadnej krwi. Żadnych trupów. – To nie był zły sen. Albo nie do końca. Wiedziałam, że śnię, ale wszystko wydawało się takie

L T

prawdziwe. – Eve odetchnęła głęboko raz i drugi. Oddychaj wolno i miarowo, nakazała sobie. – Jak podczas gry. Człowiek traci orientację, co jest realne, a co zmyślone.

Roarke ujął twarz Eve, oświetloną blaskiem księżyca i gwiazd, wpadającym przez okno w dachu, i spojrzał jej prosto w oczy. – My jesteśmy realni. – Dotknął ustami jej warg, jakby chciał to udowodnić. – Co ci się przyśniło?

– Pole bitwy z ostatniej gry. – Ostatniej gry Barta, pomyślała, ale nie jej. – Nie grałam, tylko się przyglądałam. Obserwowałam jej przebieg. – Westchnęła i przesunęła dłońmi po twarzy. – Jeśli nie obserwujesz, jeśli nie patrzysz,to niczego nie zauważysz. Ale jak to bywa w snach, wszystko było dziwaczne. – To znaczy? – Twarze martwych i umierających. Wszystkich tych, których nie znałam, póki nie dosięgła ich śmierć. 249

W tych oczach, tak niebieskich w blasku gwiazd, dostrzegła zrozumienie. – Twoje ofiary. – Tak. – Serce jej się ścisnęło z żalu i bezsilności. – Nie mogę im pomóc, nie mogę ich uratować. A zabójcy są na wolności i zabijają kolejne ofiary. To rzeź. – W jej głosie można było dosłyszeć z trudem hamowany gniew. – Wsadzamy ich do więzienia, jednak to niczego nie zmienia. Wiemy o tym. Wszyscy o tym wiedzą. Zawsze będą kolejne ofiary. Był wśród nich. Tak, jak należało się tego spodziewać. – Twój ojciec.

R

– Ale teraz jest tylko jednym z wielu ukaranych.

Wciąż dygotała, więc zaczął rozcierać jej ramiona, żeby ją rozgrzać. – Nie brałam w tym udziału. Nie grałam. Nie byłam jedną z nich: zmarłych, umierających czy zadających śmierć. Byłam jedynie obserwatorką.

L T

–I właśnie w taki sposób ich powstrzymujesz – powiedział cicho. – Tak ratujesz tych, których możesz ocalić. Zrobiło jej się trochę lżej na sercu. – Chyba tak. Przyglądałam się, jak walczy Bart. Wiedziałam, co się stanie, ale musiałam się temu przyglądać, bo mogłabym przeoczyć jakiś szczegół. Mogłam dostrzec coś nowego. Ale wszystko wydarzyło się tak, jak przypuszczałam. Potem Czarny Rycerz, jego zabójca, odwrócił się w moją stronę. Spojrzał na mnie. To tylko sen, ale sięgnęłam po broń, bo na mnie natarł. Czułam, jak drży ziemia, czułam pęd powietrza. Ale jedyne, co miałam, żeby się bronić przed tym cholernym mieczem, to ten mały nóż, którego użyłam dawno temu w tamtym okropnym pokoju w Dallas. Spojrzała na prawą dłoń, w której teraz nic nie ściskała. – Tylko to miałam, a to za mało tym razem. Zobaczyłam, jak miecz spada w dół, i poczułam to. Na sekundę przed tym, zanim się obudziłam. Odetchnęła głośno. 250

– Czasami mnie osaczają. – Wiem. – Zabójcy i ich ofiary. Opanowują nasze umysły i nigdy tak naprawdę nie zostawiają nas w spokoju. – Teraz ona ujęła twarz Roarke'a w obie dłonie. – Opanowują i twój umysł, ponieważ nie potrafisz stać z boku i przyglądać się biernie temu, co robię. Tak samo jak ja nie możesz być zwykłym obserwatorem. Ja biorę udział w grze, zawsze jestem jednym z graczy. Teraz ty również. – Myślisz, że tego żałuję? – Pewnego dnia możesz zacząć żałować. I nie będę miała do ciebie o to pretensji.

R

– Gdy tylko cię zobaczyłem, wiedziałem, że jesteś policjantką. I wiedziałem, chociaż nie rozumiałem jak i dlaczego, że wszystko odmienisz.

L T

Nigdy nie żałowałem tamtej chwili ani żadnej z tych, które nastąpiły później. – Lekko nią potrząsnął, co było równie pocieszające, jak pocałunek. – Musisz zrozumieć, że nie jesteś sama na tym polu bitwy. I od tamtej pierwszej chwili ja też nie.

– Kiedyś uważałam, że lepiej mi będzie samej, że powinnam żyć samotnie. I może tak było. Ale się zmieniło. – Musnęła ustami jego policzek, potem drugi. – Na zawsze.

I pocałowała go prosto w usta miękkimi, ciepłymi wargami. To, co sobie dawali, odgradzało ich od świata zewnętrznego. Dotyk, smak, ponawiana obietnica. Roarke objął ją i mocno przytulił. Pomyślała, że wiedział, zwyczajnie wiedział, że potrzebny był jej ten uścisk, że musiała czuć, jak ją bierze w ramiona. Ciepłe dłonie, którymi ją dotykał, były delikatne, tak delikatne po 251

tym krwawym i brutalnym śnie. Jego usta, jego czułe pocałunki dawały jej spokój, pociechę i miłość. Wiedziała, że przyjdzie czas i na pasję. Zawsze płonęła między nimi. Ale na razie dał jej to, czego potrzebowała, na co zawsze mogła liczyć. Dał jej ukojenie. Czy wiedziała, czy mogła wiedzieć, co to dla niego znaczyło, kiedy się do niego zwracała, kiedy otwierała się przed nim w taki sposób? Z pełną ufnością. Jej siła, jej odwaga, nigdy nie przestawały go zadziwiać, podobnie jak

R

niesłabnąca determinacja, by bronić tych, którzy już nie mogli bronić się sami. Te chwile, kiedy pozwalała, by dochodziły do głosu jej wątpliwości, obawy, jej bezbronność, sprawiały, że czuł się w obowiązku nią opiekować. W takich chwilach mógł jej pokazać, że kocha w niej nie tylko wojowniczkę, ale

L T

również kobietę, ją całą. Ciemność i blask.

Delikatnie, bardzo delikatnie gładził ją, jakby opatrywał rany, żeby rozluźniła mięśnie, napięte po całym dniu pracy i sennym koszmarze. A gdy westchnęła, złożył pocałunek na jej sercu. Biło dla niego.

Eve znów westchnęła, powierzając mu siebie bez reszty. Przesunęła palcami po jego włosach, a później w dół i w górę pleców. Wolno, miarowo, nawet kiedy jej oddech stał się szybszy, a jej westchnienia przemieniły się w jęk. Całkowicie owładnięta rozkoszą, przyciągnęła go bliżej, jeszcze bliżej. Wtuliła się w niego, dotknęła ustami jego warg, delektowała się jego ciężarem, jego sprężystym ciałem. Wreszcie otworzyła się, by go przyjąć w siebie. Wolno i leniwie poruszali się razem. Kiedy wrażenia płynęły przez nią falami, w ciemnościach ujęła jego twarz w dłonie. 252

Magia nie zawsze należy do świata fantazji, pomyślała Eve. Czuła magię, wypełniającą jej ciało, umysł i serce. – Kocham cię, Roarke. Kocham cię. Magia, pomyślała, widząc w jego spojrzeniu to samo. –A grâh. – Moja najdroższa. I z tym słowem zabrał ją do domu. * Rano Eve wypiła pół pierwszej kawy skupiając się jedynie na tym, by przetrwać. Potem westchnęła niemal z taką samą rozkoszą, jak ostatniej nocy, gdy czuła na sobie dłonie Roarke'a. Nie ulega wątpliwości – musiała to przyznać, odstawiwszy kawę, by wziąć prysznic – stała się okropnie rozpieszczona.

R

Nie wiedziała, jak udawało jej się codziennie rano mobilizować do pracy, zanim poznała Roarke'a, a wraz z nim prawdziwą, uczciwą kawę, czarną,

L T

mocną i aromatyczną. Albo jak mógł jej wystarczać zwykły prysznic w jej dawnym mieszkaniu, w którym ledwo ciurkała woda, zanim odkryła niesamowite zalety wielu dysz, z których tryskały gorące strumienie, budząc ją do życia.

Dobre rzeczy, właściwie drobiazgi, bez których się obywała przez całe swoje życie – na przykład ciepłe, pachnące powietrze suszarki. Przyzwyczaiła się do tych dobrych rzeczy, tych drobiazgów, uświadomiła sobie, i rzadko o nich myślała.

Wyszła z kabiny i zobaczyła płaszcz kąpielowy, wiszący na drzwiach. Krótki, miękki, jaskrawoczerwony... Prawdopodobnie nowy. Nie była do końca pewna, bo jej mężczyzna miał zwyczaj kupować jej ładne rzeczy... Dobre rzeczy, drobiazgi... Na przykład jak ten szlafrok. Włożyła go, wzięła filiżankę z kawą i wróciła do sypialni. Typowy ranek w ich domu, pomyślała. Roarke siedział na miękkiej kanapie, popijając kawę, i głaszcząc Galahada, przeglądał poranne doniesienia 253

giełdowe. Już się ubrał, zauważyła, i prawdopodobnie zdążył odbyć telekonferencję albo spotkanie holograficzne, zanim ona otworzyła oczy. Będzie jej suszył głowę, żeby zjadła śniadanie, chyba, że sama coś zaproponuje – i przypuszczalnie nie omieszka jej poinformować, czy pierwsza z brzegu marynarka, którą wyciągnie z szafy, pasuje do pierwszych z brzegu spodni, które włożyła. Dobre rzeczy, znów pomyślała. Drobiazgi. Wspólne drobiazgi. Chociaż przywykła do ustalonego porządku dnia, czasami dochodziła do wniosku, że potrzebna jest jakaś odmiana. – Co masz ochotę zjeść? – spytała.

R

– Słucham? – Podniósł wzrok, wyraźnie przenosząc uwagę z ekranu na

L T

nią.

– Na co masz ochotę na śniadanie?

Roarke przechylił głowę i uniósł brwi.

– Widziałaś moją żonę? Była tu jeszcze minutę temu. – Za te słowa zjesz to, co ci dam.

– To trochę bardziej przypomina kobietę, którą znamy i kochamy – zwrócił się do kota. – A jednak... – Wstał i wolno do niej podszedł. Obrócił ją, a potem złożył na jej ustach pocałunek bardziej pasujący do parnej nocy niż jasnego, letniego poranka.

– No, no, czyli to jednak ty. Znam te usta. – Zachowuj się tak dalej, asie, a to będzie wszystko, czego posmakujesz. – Jakoś to zniosę. Eve dała mu kuksańca w bok. – Nie mam czasu na zapasy z tobą. Muszę się postarać o nakazy rewizji, wymaglować podejrzanych, złapać zabójców. 254

Zaprogramowała gofry z owocami i więcej kawy. Przypuszczała, że Roarke już dał jeść kotu, ale zaprogramowała jeszcze małą miseczkę mleka. Galahad rzucił się na nie jak puma. – Dzięki temu nie będzie nam się naprzykrzał – powiedziała, siadając. – Czyż to nie miły widok: nasza mała rodzinka je razem śniadanie. – Roarke wziął dużą jeżynę ze swojego talerza i włożył ją do ust Eve. – Wyglądasz na wypoczętą. Nie miałaś już złych snów? – Nie. Coś je przepędziło. – Wzięła malinę i wsunęła mu ją do ust. – Ale myślałam o tym. Sny to figle migle podświadomości.

R

– Figle migle to mało znany termin psychologiczny.

– Mniejsza o to. Większość potrafię sobie wytłumaczyć, to nie jest zbyt skomplikowane. Ale mam głównego podejrzanego, więc dlaczego w moim śnie Barta zabiła baśniowa postać? Może dlatego, że moja podświadomość

L T

podążała za grą, a może dlatego, żeby mi powiedzieć, że się mylę. – Możesz to omówić z Mirą.

– Być może. Jeśli znajdę wolną chwilę. Kiedy dostanę nakazy rewizji, przeszukania mieszkań trochę potrwają. Sprawdzenie trzech lokali wymaga czasu i dodatkowych ludzi.

– Mira może cię poprzeć w kwestii tych nakazów. – Tak, trzymam ją w zanadrzu. Zabójca znał rozkład dnia Barta, wiedział, co ma zwyczaj robić w domu. To świadczy o pewnej zażyłości. To tak jak z nami – ciągnęła, wskazując palcem na siebie i Roarke'a. – Wiem, że będziesz tu siedział, kiedy skończę brać prysznic. Pijąc kawę, głaszcząc kota, sprawdzając doniesienia giełdowe i poranne wiadomości. To zwykle robisz. Od czasu do czasu zdarzają się wyjątki, jeśli wymagają tego okoliczności, ale są duże szanse, że będzie tak, jak zwykle. – Mmm. – Roarke ukroił kawałek gofra. – I zabójca na to liczył. 255

– Wiele nie ryzykował. Tak samo, jak ja skłaniam się ku temu, że ten, kto zabił Barta, wkrótce zacznie grać pierwsze skrzypce w U–Play. Po śmierci Barta powstała próżnia i jedną z korzyści, jaką przyniesie jego śmierć, jest wypełnienie pustego miejsca. – Czyli teraz odchodzisz od koncepcji, że w tę zbrodnię było zamieszanych więcej osób. – Nadal tego nie wykluczam, ale zabicie przyjaciela i wspólnika oznacza całkowite nadużycie zaufania. Roarke skinął głową.

R

– A każdy, kto jest zdolny do tego rodzaju nadużycia zaufania, niezbyt ufa innym. Eve machnęła widelcem w powietrzu.

– Masz całkowitą rację. Ci ludzie żyją z tworzenia scenariuszy,

L T

przewidywania wszystkich kolejnych kroków. Ten wybór da taki skutek, inny przyniesie odmienny wynik. Uważam, że zabójca rozpatrzył wszystkie za i przeciw wciągnięcia w to jeszcze kogoś.

– Jeśli ów ktoś okaże się słaby, popełni błąd, zacznie grozić, wyłoni się nowy problem. Trudno zabić wspólnika –zauważył Roarke. – Wtedy oczy pozostałej dwójki zwrócą się na ciebie. Ale... – On też ją znał. Jej zwykłe zachowanie, sposób myślenia. – Obawiasz się, że może do tego dojść. – To zależy od tego, co jest do zyskania lub do stracenia... Oraz ile satysfakcji sprawiło mu pierwsze zabójstwo. Kiedy ktoś uwierzy, że jest inteligentniejszy, bardziej utalentowany, zwyczajnie lepszy od pozostałych, a jest mu to potrzebne do szczęścia, wówczas staje się bardzo, ale to bardzo niebezpieczny.

256

* Najpierw spróbowała się skontaktować z Chris Reo. Zastępczyni prokuratora była jej przyjaciółką i Eve przypuszczała, że również partnerką w szerokim znaczeniu tego słowa. Ja ich łapię, myślała, zmagając się z porannym ruchem ulicznym, a ty ich zamykasz. Kiedy dodzwoniła się do biura prokuratora, dowiedziała się, że Chris już jest w komendzie w związku ze śledztwem prowadzonym przez Reineke'a. Nie zajęło to dużo czasu, pomyślała, i skręciła na zachód, uciekając przed Broadwayem i tłumami, które niechybnie tam imprezowały.

R

Pizza zwali winę na Klucz Hydrauliczny, doszła do wniosku... Albo na odwrót. Jedno pójdzie na układ, na drugie spadnie cały ciężar winy. I trzeba się tym zadowolić.

L T

Zostawiła wiadomość w poczcie głosowej, prosząc zastępczynię prokuratora o spotkanie, gdy tylko skończy układać się z obroną, więc się zdziwiła, kiedy zastała Reo czekającą w jej gabinecie i popijającą kawę. – Myślałam, że dłużej ci się zejdzie – powiedziała Eve.

– Zajmowali się nimi od drugiej nad ranem, kiedy to twoi chłopcy doszli do wniosku, że dali szczęśliwej parze dość czasu na pieszczoty. – Reo przeciągnęła się i poruszyła ramionami. – Poszła do niego koło ósmej wieczorem. Światło zgasili o północy. Albo coś koło tego. Wszystko jest udokumentowane.

Ziewnęła i przeczesała palcami puszyste blond włosy. – Stali się nieostrożni. Nawet nie zaciągnęli rolet w oknie. Twoi ludzie mieli niezłe przedstawienie, zanim zgasło światło. Potem też. – Założę się, że żona obciążyła kochanka. – Bez najmniejszych skrupułów. Najpierw oczywiście próbowała wszystkich zwykłych sztuczek. Tylko szukała pocieszenia po niedawnej 257

stracie. – Reo zrobiła niewinne oczy i zatrzepotała rzęsami. – „Och, mój Boże, to on zabił mojego męża!" Szok, konsternacja, łzy. – Wzruszyła ramionami. – Tak czy owak, od obu wydobyli dość szczegółowe zeznania, a ja oszczędziłam sporo pieniędzy podatników. Ona dostanie dychę, on – dwa razy tyle. Uniosła palec w górę, zanim Eve zdołała cokolwiek powiedzieć. – Wiem, gdyby doszło do procesu, oboje prawdopodobnie dostaliby dożywocie, ale i tak swoje odsiedzą. Można by o tym dyskutować, ale Eve chciała sobie zaskarbić względy zastępczyni prokuratora. – Potrzebne mi trzy nakazy rewizji. – Za co?

R

Eve nalała sobie kawy, usiadła i wszystko opowiedziała. Chris Reo

L T

zmarszczyła czoło i zaczęła stukać palcem w kubek.

– Brak dowodów rzeczowych przeciwko komukolwiek z tej trójki? – Właśnie dlatego potrzebne mi nakazy. Żeby coś znaleźć. – Ale nie wiesz dokładnie, czego szukasz?

– Będę wiedziała, kiedy to znajdę. Są poważne przesłanki, Reo. Motyw, środki, okazja, umiejętności programistyczne, a do tego dokładna znajomość mieszkania ofiary, zwyczajów, zabezpieczeń. Dodaj do tego, że według ich oświadczeń tylko oni troje w pełni znali nową grę. – Mają alibi.

Eve lekceważąco machnęła ręką. – Takie alibi z łatwością można podważyć. Nie widziałaś ich firmy, a ja tak. Przypomina ul pełen pszczół. Od gmachu jest pięć minut spacerkiem do domu zamordowanego. Każde z nich mogło się wyślizgnąć na godzinkę, tak by nikt o tym nie wiedział. A jeśliby ktoś coś zauważył, zabójca miałby przygotowane kolejne alibi. W taki sposób rozumują: przyczyna i skutek, akcja i 258

reakcja. Z analizy, sporządzonej przez Mirę, wynika, że Minnock znał swojego zabójcę. Reo wydęła policzki. – Może dam radę. Powiedziałaś, że do tej pory współpracowali z policją? – O, tak. – Zawsze możesz poprosić, żeby pozwolili ci przeszukać mieszkania, przekonasz się, jak zareagują. – W ten sposób zyskają czas na ukrycie tego, co mogłabym znaleźć. – Postaram się o nakazy – obiecała Reo. –I mam nadzieję, że coś

R

znajdziesz. – Wstała. – Wiesz, jaki niewygodny jest ten fotel? – Wiem.

Reo się roześmiała i potarła zmęczone niebieskie oczy.

L T

– Mimo wszystko, gdybyś pojawiła się dziesięć minut później, zastałabyś mnie śpiącą w nim. Muszę się zdrzemnąć. Spotkamy się dziś wieczorem na przyjęciu Nadine? – Przyjdę tam.

– Będę musiała skorzystać z większej ilości kosmetyków, by wyglądać jak człowiek. Zdobędę dla ciebie te nakazy –dodała, kierując się do wyjścia. – Dzięki.

Jedno z głowy, pomyślała z ulgą Eve, i opuściwszy swój gabinet, podeszła do biurka Peabody.

– Chodź, jeszcze raz porozmawiamy sobie z CeeCee. Kiedy szły w stronę ruchomego chodnika, zobaczyła Reineke'a obok jednego z automatów ze słodyczami. – Dobra robota, detektywie. – Dziękuję, pani porucznik. Jenkinson właśnie załatwia wszystkie wymagane formalności. – Wyciągnął z otworu wyglądającą bardzo żałośnie 259

drożdżówkę. – Ostatecznie okazało się, że oboje byli idiotami. Wciąż miał aparat, z którego do niej zadzwonił, zanim wyszedł, by załatwić jej męża, a pudełko po pizzy jeszcze nie trafiło do recyklera. Natomiast ona kupiła w Internecie fikuśną bieliznę parę godzin po tym, jak została poinformowana o śmierci męża. Za swoją głupotę powinni dostać więcej niż dziesięć i dwadzieścia lat paki. – Założę się, że przez ten czas nic a nic nie zmądrzeją. Dobra robota – powtórzyła. – I nie chcę się dowiedzieć, że ty czy Jenkinson ujawniliście kolegom z wydziału materiał z obserwacji.

R

– Wielka szkoda, bo chociaż są głupi, to wyjątkowo dobrze wygimnastykowani.

Dopiero kiedy znalazły się na ruchomym chodniku, Eve pozwoliła sobie na uśmiech.

L T

– Chyba nie podejrzewamy jego przyjaciółki? – spytała Peabody. – Nie. To sprawka któregoś ze wspólników, ale CeeCee może wiedzieć więcej, niż przypuszcza. Miała trochę czasu, żeby ochłonąć. Warto, by nieco wysiliła pamięć, podzieliła się swoimi wrażeniami. Zastały CeeCee w jej małym, przytulnym mieszkanku, które dzieliła z trzema złotymi rybkami w szklanym kulistym akwarium. Eve intrygowali ludzie, którzy trzymali rybki. Ile można patrzeć, jak pływają w kółko, łypiąc wyłupiastymi oczami? Co w tym takiego fascynującego? – Wzięłam sobie kilka dni urlopu. – CeeCee siedziała w głębokim fotelu o wysokim oparciu. Włosy ściągnęła w ogon, nie zawracała sobie głowy makijażem. Była blada i zmęczona. – Jeszcze nie mogę wrócić do pracy. Mam wrażenie, że gdybym to zrobiła, pokazałabym, że Bart niezbyt wiele dla mnie znaczył. A znaczył bardzo wiele. 260

– Czy zadzwoniła pani do psychologa? – Nie. Chyba... Chyba jeszcze nie jestem gotowa, żeby czuć się lepiej. Wiem, że to brzmi głupio. – Wcale nie – zapewniła ją Peabody. – Nie wiem, czy zostalibyśmy ze sobą. To znaczy, dobrze się między nami układało i być może... Ale nie wiem i nie mogę przestać o tym myśleć. Czy zamieszkalibyśmy razem, a może nawet pobralibyśmy się kiedyś? Nie wiem. – Czy rozmawialiście o tym? – zapytała Eve. – O tym, żeby zamieszkać razem? CeeCee zdobyła się na lekki uśmiech.

R

– Można powiedzieć, że unikaliśmy tego tematu. Chyba żadne z nas nie

L T

było jeszcze do tego gotowe. Ale gdybyśmy pobyli ze sobą jeszcze kilka miesięcy, doszłoby do takiej rozmowy. Nie spieszyliśmy się. Uważaliśmy, że mamy masę czasu.

– Poza tym każde z was miało swoje zainteresowania –zauważyła Eve. – Swoje zajęcia, przyjaciół.

– To prawda. Miałam kiedyś chłopaka, który mnie osaczał. Uważał, że jeśli nie jesteśmy ze sobą dosłownie w każdej chwili, to znaczy, że mi na nim nie zależy. Z Bartem było inaczej. Dużo czasu przebywaliśmy razem, lubił moich przyjaciół, a ja lubiłam jego znajomych. Ale nie musieliśmy spędzać ze sobą każdej minuty. – Jest pani w dobrych stosunkach z jego wspólnikami. Jego najbliższymi przyjaciółmi. – Naturalnie. To cudowni ludzie. Dobrze mieć takich przyjaciół – dodała z uśmiechem. – Chyba nie mogłabym być dziewczyną Barta, gdybym nie lubiła jego przyjaciół albo oni nie lubili mnie. 261

– Naprawdę? – Są jak rodzina. Niektórzy mają problemy z rodziną. Mogłabym mnóstwo opowiedzieć o mojej siostrze. – Wzniosła oczy do góry i Eve dostrzegła w nich przez smutek wdzięk i energię, które musiały pociągać Barta. – Przypuszczam jednak, że kiedy człowiek sam wybiera sobie rodzinę, jest inaczej. Można się nie zgadzać czy kłócić, ale zawsze jedno staje w obronie drugiego. Chyba tak jest w przypadku mnie i mojej siostry, nawet kiedy jestem na nią wściekła. – Byłoby czymś całkiem naturalnym, gdyby Bart od czasu do czasu wściekał się na swoich wspólników.

R

– Być może, ale właściwie nigdy się na nich nie wściekał. Raczej kręcił głową i mówił: „Jezu, co ta Cill sobie wyobraża?" albo „Dlaczego Benny to

L T

robi?" lub „Varowi zupełnie odbiło". – Rozmawiał o nich z panią.

– Jasne. Byłam dla niego czymś w rodzaju komory dekompresyjnej, kiedy miał trudne dni. Wiem, że bardzo intensywnie pracowali nad nową grą. Siedzieli nad nią do późnych godzin, przeprowadzali liczne testy. Może trochę się kłócili, jak to zwykle bywa w takich przypadkach, szczególnie jeśli ktoś przesadza.

– Czy było coś konkretnego? Każdy drobiazg może się okazać istotny – dodała Eve, kiedy CeeCee zagryzła wargi.

– Jedno może prowadzić do drugiego, a całość da nam pełniejszy obraz. – Och. Cóż, wiem, że parę tygodni temu miał pretensje do Cill. Nic wielkiego, ale zdenerwował się, że przekroczyła budżet na kampanię reklamową. Ona też czuła się dotknięta, bo poświęciła na swoje działania dużo czasu i uważała, że było to warte dodatkowych pieniędzy. Ale on miał 262

odmienne zdanie w tej sprawie. On nie wścieka się tak bardzo, jak ona. Nie wściekał się, znaczy. CeeCee westchnęła i pokręciła głową. – Powiedział, że wrzeszczeli na siebie, ale on nigdy nie wrzeszczy... Nie wrzeszczał, więc przypuszczam, że to ona wrzeszczała. Ale pogodzili się, jak zawsze. Kupił jej kwiaty. Lubił dawać kwiaty. A z Varem ścięli się w kwestii kierunku, jaki powinno się nadać tej nowej grze. Chodziło o sprawy techniczne, więc Bart nie powiedział mi dokładnie, o co poszło. Tyle tylko, że wcale się nie sprzeniewierzają misji, i że nie zawsze należy w pełni

R

wykorzystywać potencjał. To dość dziwne stwierdzenie, prawda? – Tak. Co miał na myśli?

– Nie wiem. Powiedział tylko, że U–Play tworzy gry i koniec, kropka.

L T

Czasami bywał trochę uparty. Niezbyt często, ale kiedy już... To było takie urocze.

– A czy były jakieś napięcia między Bartem i Bennym?

– Znają się od tak dawna. Często się przekomarzali, nabijali z siebie. Na przykład w zeszłym tygodniu byłam u niego w firmie, bo po pracy wybieraliśmy się do kina. Razem z Bennym testowali jedną z gier i Bart go dosłownie rozgromił. Strasznie się tym chełpił. Chyba wszystkie emocje, które włożyli w grę, doszły do głosu, bo Benny się zdenerwował. Widziałam to. Nawet powiedział, że może następnym razem spróbują zmierzyć się naprawdę, i odmaszerował sztywno. Bart tylko się roześmiał. Powiedziałam mu, że Benny poczuł się urażony jego zachowaniem. – Wzruszyła ramionami. – Zwykłe męskie wygłupy. – Bardzo miła dziewczyna – zauważyła Peabody, kiedy wsiadły do samochodu. – Wiem, że wszelkie spekulacje nie mają sensu, ale uważam, że 263

byliby ze sobą. Z jego życiorysu wynika, że nie lubił skakać z kwiatka na kwiatek. – Tak. I nabrał teraz bardziej ludzkich cech. Przyjaciele mogą go zirytować, potrafi się kłócić. – Żadna z tych kłótni nie wygląda na poważną. – Dla niego nie. Ale nie wiadomo, co oni o tym sądzili. W przypadku Cill zakwestionował jej autorytet i kreatywność. W przypadku Vara – pomysł na dokonanie zmian. Wyśmiewał się z próżności i umiejętności zawodowych Benny'ego. To świadczy, że był normalnym człowiekiem. Dwoje wspólników

R

chciało czegoś, czemu był przeciwny, a on postawił na swoim, trzeciemu skopał tyłek na oczach pozostałych. Najprawdopodobniej takie sytuacje zdarzały się nieraz i bardzo możliwe, że dla jednego z nich była to ostatnia

L T

kropla, która przepełniła miarę.

– My też się kłócimy i często każesz mi się zamknąć, a nawet dajesz kopniaka w dupę. Ale nie zastanawiam się, jakby cię zamordować. Na razie. – Założę się, że sobie wyobrażałaś, jak dajesz mi kopniaka w dupę. Peabody utkwiła wzrok w przedniej szybie. – Wyobrażanie sobie różnych rzeczy nie jest sprzeczne z prawem ani z żadnym punktem regulaminu pracy.

– Właśnie o to chodzi. Trzeba mieć określony rodzaj charakteru albo potrzebne jest wydarzenie, które zadziała jak zapalnik, by wprowadzić fantazje w życie. – Eve bębniła palcami w kierownicę, zastanawiając się nad tym podczas jazdy. – Moim zdaniem wszyscy pasują do portretu psychologicznego. I codziennie starają się przekształcić wyobrażenia w coś jak najbardziej zbliżonego do rzeczywistości. Wystarczy zrobić jeden krok dalej. Spojrzała na swoje łącze samochodowe i uśmiechnęła się, odczytując wiadomość. 264

– Reo ma nakazy. Skompletuj trzy ekipy – poleciła swojej partnerce. –Ja? – A jest tu ktoś oprócz ciebie? – Nie, ale... – W każdej ekipie ma być komputerowiec. My będziemy krążyć. Chcę, żeby skonfiskowano całą broń. Nawet zabawki. I żeby sprawdzono wszystkie płyty, komputery i urządzenia telekomunikacyjne, znajdujące się w mieszkaniach. – Szybko przejrzała listę, a Peabody wyciągnęła swojego palmtopa, by wstukać do niego polecenia. – W razie jakichkolwiek wątpliwości zarekwirujemy cały sprzęt. Chcę, żeby zbadano wszystkie

R

umywalki, wanny, kabiny prysznicowe i rury kanalizacyjne na obecność krwi. I żeby sprawdzono wszystkie androidy w ich mieszkaniach.

– Dobra. – Peabody głośno przełknęła ślinę i skinęła głową. – Rozumiem.

L T

– Dobrze. To bierz się do roboty. Razem wstąpimy do U–Play, by poinformować tych troje. Powiedz szefowi każdej ekipy, że ma odebrać nakaz rewizji przydzielonego sobie lokalu.

– Tak jest. Dallas, naprawdę myślisz, że jeśli któryś z wspólników zabił Barta, to zostawiłby dowody we własnym domu? Eve przypomniała sobie pudełko po pizzy. – Czasami tak bywa.

265

Rozdział 15 Kiedy Peabody telefonicznie formowała ekipy, Eve zadzwoniła do komendanta, by mu złożyć raport. – Czy podejrzewa pani, że wspólnicy działali razem? – Nie, panie komendancie. Nie sądzę, by stać ich było na coś takiego, nie wierzę, że cała trójka dopuściła się morderstwa. To możliwe, tak, jak jest możliwe, że porozumiało się dwoje z nich, bo z analizy Miry wynika, iż jest wysokie prawdopodobieństwo, że było dwóch sprawców. Ale... Jak to wyjaśnić?

R

– Nie pasuje mi, żeby dwoje z nich się dogadało. To się nie trzyma kupy. Jeśli dwie osoby z czwórki coś kombinują, jak to możliwe, by pozostali dwoje

L T

niczego nie zauważyli? Według mnie wszyscy znajdowali się pod wielką presją w związku z realizacją nowego przedsięwzięcia, a to spowodowało pewne tarcia między nimi. Ale żeby zaplanować takie morderstwo, potrzeba czasu i czegoś więcej niż zwykłych tarć między przyjaciółmi i wspólnikami. Mogło to być dla jednego z nich pretekstem, katalizatorem do działania, ale korzenie sięgają głębiej.

– Dla którego? Eve się zawahała.

– Będę mogła dokładniej odpowiedzieć na to pytanie, kiedy poznamy wyniki przeszukania. Poza tym sam nakaz rewizji w ich mieszkaniach jest stresujący. Chcę zobaczyć, jak zareagują. – Dorzucić drew do pieca i patrzeć, czy któryś garnek wykipi? – Coś w tym stylu, panie komendancie. Kiedy skończyła zdawać raport, spojrzała na Peabody i zobaczyła, że partnerka patrzy na nią chłodno spod przymrużonych powiek. –Co? 266

– Wiesz. – Wiem wiele rzeczy. – Wiesz, kto to. Eve pokręciła głową. – Skłaniam się ku jednemu. – Ku któremu? – Ty mi powiedz. – To nie fair. – Peabody się nadąsała. – Jesteśmy partnerkami. Powinnaś mi powiedzieć.

R

– Jesteś detektywem. Powinnaś sama się domyślić.

– Dobrze. Świetnie. No więc słyszałam, że trudno sobie wyobrazić, by dwie osoby z czwórki zwróciły się przeciwko swojemu kumplowi. Ale według mnie musiało być dwóch sprawców. Nie tylko dlatego, że na to wskazują

L T

analizy Miry, ale dlatego, że ze względów logistycznych jest to praktyczniejsze. Jeden wślizgnął się do środka i wykonał brudną robotę, drugi kręcił się w pobliżu i miał na wszystko oko. – Racja. To bardziej praktyczne.

–Ale nadal uważasz, że to sprawka tylko jednego z nich? – Tak. Tworzą ścisłe grono... Czworokąt, kwadrat, wszystko jedno. Zżytą i blisko związaną grupkę. Jednemu z nich się odmieniło. Mógł ukrywać urazę, zazdrość, nienawiść, wybujałe ambicje. Cokolwiek z tego stanowiło siłę napędową lub usprawiedliwienie. Zły nastrój, przepracowanie, zdenerwowanie. Teraz zastąp tę jedną osobą dwiema, co po pierwsze oznacza, że inicjator musiał dobrać sobie wspólnika, któremu ufał. Niemożliwe, pomyślała znowu. Zbyt wielki ciężar – albo nienawiść – na jednej szali wagi. 267

– Masz teraz dwie osoby, próbujące ukryć zbrodnicze zamiary – ciągnęła Eve. – A na ogół ludzie nie są tacy dobrzy w maskowaniu swoich najmocniejszych uczuć. I po dokonaniu tego czynu oboje muszą udawać szok i smutek nie tylko przed nami, ale również przed trzecim członkiem grupy. – A gdyby cała trójka się porozumiała? – Wtedy Bart Minnock musiałby być kompletnie nieświadomy tego, co się działo w kręgu jego najbliższych przyjaciół i zarazem wspólników. Nie takie sprawił na mnie wrażenie, a już z pewnością nie po naszej ostatniej rozmowie z jego przyjaciółką. Był wrażliwy, rozumiał swoich ludzi. No i sprawa podstawowa: brak motywu, brak logiki w tym, żeby wszyscy troje

R

postanowili go zabić. Przecież mieliby większość, gdyby naprawdę czegoś od niego chcieli, jakichś zmian, albo zwyczajnie mieli go po dziurki w nosie, mogli go przegłosować.

L T

Morderstwo i metoda świadczyły, że tu chodziło o coś więcej niż tylko o interesy, pomyślała Eve. O coś więcej niż tylko o większy kawałek tortu. – Formalnie umowa spółki przewidywała zasadę większości. Minnock nie miał większej władzy ani kontroli od pozostałych. Oni sami milcząco przyznali mu większą władzę i kontrolę. Pozwolili mu tym wszystkim kierować, ponieważ najlepiej z nich się do tego nadawał i to się sprawdzało. – No dobrze, przekonałaś mnie – powiedziała Peabody. – A więc jeden z nich nie chciał, żeby Bart nadal wszystkim kierował, ale to oznaczało jednak trzech przeciwko jednemu, więc wystarczyłoby go wyeliminować i po sprawie. – Po części tak. To musi sięgać głębiej. Ale sposób, w jaki go zamordowano, mówi mi, że w grę wchodziły tu nieposkromiona pycha i ogromna niechęć do ofiary. Ta niechęć mogła narastać z czasem. Media skupiały swoją uwagę na Barcie, do niego też zwracali się wszyscy w U–Play. Jeśli powiedział „nie" albo „pójdźmy tą drogą", wszyscy go słuchali. 268

– Teraz powstała luka. I tę lukę trzeba zapełnić. – Zgadza się, pani detektyw. – Uwzględniając ich wykształcenie, umiejętności i cechy charakteru, każde z nich może ją zapełnić. – Nie jestem pewna, jeśli chodzi o cechy charakteru. – Eve zaparkowała. – Na razie chodźmy, zepsujemy im humory. W firmie panował większy ruch niż poprzedniego dnia. Maszyny dzwoniły i pikały, ekrany wypełniały kształty i kolory. Ludzie z czarnymi opaskami na gołych ramionach albo na rękawkach kolorowych koszulek zajmowali się swoimi sprawami.

R

Eve dostrzegła Cill, jadącą na górę jedną z wind o szklanych ścianach. Długie, czarne włosy splotła w staranny warkocz. Miała na sobie czarny

L T

kostium i czarne pantofle na niskich, szerokich obcasach.

Przejaw szacunku, pomyślała Eve. Dowód rozsądku i –o ile się nie myliła – coś nowego.

Z czystej ciekawości zaczepiła jednego z techników. – Gdzie mogę zastać Cill?

– Hm. W jej gabinecie? Spędziła tam cały ranek. – Dziękuję.

Spojrzała na Peabody i ruchem głowy wskazała schody. – Większość tych ludzi tkwi w swoim świecie, idąc przez życie samotnie albo z tymi, z którymi pracuje. Nie opuszczają go, chyba, że ktoś im każe albo czegoś potrzebują. Ich alibi można będzie łatwo obalić. Nie zastały Cill w jej gabinecie, tylko w pokoju socjalnym, gdzie siedziała sama, masując lewą skroń i wpatrując się w napój energetyczny. Gwałtownie uniosła głowę i zacisnęła palce na puszce. – Wróciły panie. Czy to znaczy... 269

– Nie. Jeszcze nie. Cill się zgarbiła. – Nie wiem, dlaczego to takie ważne. Nawet kiedy odnajdziecie tego, kto zabił Barta, on i tak pozostanie martwy. Nie wiem, dlaczego to takie ważne. – Nie chce pani wiedzieć, kto go zabił? – Chcę, ale... W tej chwili nie wydaje mi się to istotne. Przepraszam. – Machnęła ręką. – Chyba jestem przybita i tyle. Mają panie jeszcze jakieś pytania? – Właściwie przyszłyśmy, by zawiadomić panią, że uzyskałyśmy nakaz

R

rewizji pani mieszkania, a także mieszkań Benny'ego i Vara. Policja dokona przeszukań dziś rano.

– Nie rozumiem. Chcecie przeszukać moje mieszkanie? – Zgadza się.

L T

– Ale dlaczego? Po co?

Eve obserwowała, jak twarz Cill się zmienia; w ostrych, zielonych oczach zapłonął ogień, policzki pokryły się rumieńcami gniewu. – Uważacie, że ja to zrobiłam Bartowi? Bartowi? Co, do jasnej cholery, jest z wami nie tak? Podobno jest pani asem w swojej dziedzinie, a uważa pani, że to ja zabiłam Barta?

– Nikt o nic pani nie oskarża. Rewizje są niezbędne, by zbadać wszelkie tropy.

– Bzdura. Kręci się pani w miejscu, więc przyczepiła się pani do nas. Traci pani czas, a temu, kto to zrobił, wszystko ujdzie na sucho. – Na chwilę w jej oczach zakręciły się łzy, ale szybko zniknęły. – Wydawało mi się, że znalezienie zabójcy Barta nie ma znaczenia.

270

– Proszę nawet nie wypowiadać jego imienia w mojej obecności. – Uniosła głos, zacisnęła dłonie w pięści. – Nie chcę, żebyście grzebali w moich rzeczach. – Mamy nakaz rewizji i przeszukamy pani mieszkanie. Ma pani prawo być obecna podczas rewizji razem ze swoim przedstawicielem prawnym. – Jest pani nieczułą suką. Kochałam go, traktowałam jak członka rodziny. Boże drogi! Dziś po południu jest uroczystość żałobna. Przyjadą jego rodzice. Zajęłam się wszystkim, a wy teraz przychodzicie do nas z czymś takim? Uważacie, że mogę zwyczajnie wyjść i patrzeć, jak sobie używacie, myszkując po moim mieszkaniu?

R

– Ma pani prawo, a nie obowiązek być przy rewizji.

– Co się dzieje? – Wbiegł Var, a tuż za nim Benny. – Cilly, słychać cię na Marsie. Co się dzieje?

L T

– Skontaktuj się z Felicity. Musimy natychmiast się z nią skontaktować. Ta pseudopolicjantka uważa, że zabiliśmy Barta. – Co? Daj spokój. To niemożliwe.

Var pierwszy do niej podszedł i wziął ją za ramię. Benny zrobił to samo. Cill znalazła się między nimi. Trzy wierzchołki trójkąta, pomyślała Eve. – Co się dzieje, pani porucznik? – spytał Var. – Zamierzają przeszukać nasze mieszkania. Dziś przed południem. – Po co? – Benny utkwił spojrzenie w Eve, trzymając rękę na ramieniu rozdygotanej Cill. – Czy to zgodne z prawem? – Var przeniósł wzrok z Eve na Peabody i z powrotem na Eve. – Chodzi mi o to, czy nie powinniście zapytać nas o zgodę albo uzyskać nakaz?

271

– Mamy nakazy. Przez grzeczność informuję państwa, że przeszukania zostaną przeprowadzone dziś przed południem. Nikt z was nie jest o nic oskarżony. Po prostu sprawdzamy wszystkie tropy. – Mogła nas pani zwyczajnie poprosić o zgodę. – Benny bliżej przyciągnął Cill, i nachylił się do niej. – Powiedzielibyśmy pani wszystko, co chciałaby pani wiedzieć. To, co robicie, nie jest słuszne. Nie powinniście tak denerwować Cill, szczególnie dziś. – Dziś jest uroczystość żałobna. – Var zacisnął usta. – Nie mogliście zaczekać jeden dzień? Jeden dzień. Przyjadą jego rodzice. Kiedy o tym

R

usłyszą, będzie im jeszcze trudniej. Boże, czy już teraz nie jest nam wszystkim wystarczająco ciężko? – Odwrócił się, podszedł do blatu i zacisnął na nim dłonie. – Próbujemy robić to, co możemy dla Barta. Czego by chciał.

L T

– Ja też – powiedziała Eve.

– Nie chciałby, żebyście denerwowali Cill – wtrącił Benny. – Nie chciałby, żebyśmy za pani sprawą czuli się jak podejrzani.

– Nie ponoszę odpowiedzialności za to, jak się państwo czują – odparła Eve, specjalnie szorstko. – Odpowiadam za śledztwo. Mogą państwo być obecni podczas rewizji razem ze swoim przedstawicielem prawnym. – Chcę porozmawiać z Felicity – upierała się Cill. – Zajmę się tym – obiecał jej Benny. – Nie martw się. Nie możemy wszyscy wyjść z firmy. – Spojrzał na Vara. – Nie możemy wszyscy wyjść, szczególnie dziś. Idź do domu, Cill, jeśli dzięki temu poczujesz się lepiej. – Nie mogę. Mam jeszcze do załatwienia kilka spraw związanych z uroczystością. Jeszcze nie zapięłam wszystkiego na ostatni guzik. – Mogę się tym zająć. – Nie. – Na chwilę wtuliła głowę w pierś Benny'ego. –Muszę zostać i sama wszystkiego dopilnować. 272

– Ty idź, Benny. – Var odwrócił się w ich stronę i westchnął. – Któreś z nas powinno przy tym być. Cill i ja poradzimy sobie tutaj we dwoje. To jedno z działań policji. Coś, co muszą robić. – Czyli to nic osobistego? – warknęła Cill i zaraz zamknęła oczy. – Przepraszam. Przepraszam, Var. – W porządku. – Na jego sympatycznej twarzy było można dostrzec raczej znużenie niż gniew. – Wszyscy jesteśmy zdenerwowani. Skończmy z tym jak najszybciej. Benny, możesz być obecny podczas rewizji w naszych mieszkaniach? – Jasne, że mogę. Najpierw pojadę do ciebie – zwrócił się do Cill. – Będę

R

tam, kiedy przystąpią do przeszukania. Nie martw się. – Okropny u mnie bałagan.

L T

Benny uśmiechnął się do niej. – Czy to coś nowego?

– To nie ma znaczenia, prawda? – Wzięła Vara za rękę, tak że znów tworzyli całość.

– To coś, co muszą robić – powiedział Var. – Ale skontaktuję się z Felicity. Masz rację, Cill, powinna o tym wiedzieć. – Dobra, czyli plan jest taki. – Cill zadarła brodę do góry. – Jeśli to wszystko, pani porucznik, chcielibyśmy, żeby pani opuściła naszą firmę. Nie życzymy sobie tutaj pani obecności. – Państwa adwokat może się skontaktować bezpośrednio ze mną, jeśli chce zobaczyć kopie nakazów. – Eve skierowała się do wyjścia, kiwając głową do Peabody, na wypadek gdyby jej partnerka chciała coś powiedzieć, zanim opuszczą budynek. – Wrażenia? – zapytała, kiedy wsiadły do samochodu. – Cóż, Cill nie brakuje temperamentu. Jest bardzo wybuchowa. 273

– Bardzo emocjonalna, zaborcza. – Tak. Benny jest opiekuńczy. Też był wpieniony, ale się opanował, próbował ją uspokoić. – Podkochuje się w niej. – O, tak, nie ulega wątpliwości. – Peabody skinęła głową. – Co sprawia, że kontroluje się, tłumi uczucia, bo nic nie wskazuje, żeby do czegoś między nimi doszło. Var początkowo był wstrząśnięty, ale szybko się opanował. Też nieźle się wkurzył. Zajęło mu minutę wzięcie się w garść. Wszyscy poczuli się znieważeni. Wiele ludzi reaguje w taki sposób na nakazy

R

rewizji. Każde z nich odegrało swoją rolę. Nikt nie wystąpił do przodu i nie powiedział: dobra, ty zrobisz to, ty tamto, a ja zajmę się resztą. Jeszcze żadne z nich nie przejęło roli przywódcy.

L T

– To się nie rzuca w oczy, ale już nastąpiło. – Eve wzruszyła ramionami. – Chociaż może na siłę tego szukam, daję się ponieść wyobraźni. – Jeszcze coś. Poczuli się znieważeni, byli wściekli, żadne z nich jednak nie okazało specjalnego zaniepokojenia w związku z tym, co możemy znaleźć. – Zatarli ślady. Dbają o szczegóły. Tylko że ludzie nigdy nie zacierają śladów tak dobrze, jak im się to wydaje. Nie znajdziemy narzędzia zbrodni w szafie ani dziennika z opisem intrygi. Ale wydaje mi się, że znajdziemy coś ciekawego. Zaczniemy od mieszkania Cill.

*

Zatrzymała się przed nijakim, dwupiętrowym budynkiem. – Zobacz, wszyscy mieszkają w pobliżu miejsca pracy i niedaleko od siebie. Bart zdecydował się na wielopoziomowy apartament na ostatnim piętrze budynku z portierem. W środku już nie jest tak odlotowo. Cill wybrała sobie loft. Trochę bardziej w stylu cyganerii. Mniej lokatorów w budynku. 274

–I solidny alarm – zwróciła uwagę Peabody. –Tak. Założę się, że specjalnie o to zadbała. Kto jest w tej ekipie? – Jenkinson i Reineke. Są w miarę wolni po zamknięciu dziś rano poprzedniego śledztwa. Będzie z nimi McNab. Sprawdzę, o której się zjawią. – Dobrze – powiedziała Eve, akurat kiedy zadzwoniło jej łącze. Uniosła brwi, przebiegając wzrokiem treść wiadomości. – Szybka reakcja – mruknęła. – To ich prawnik. Dallas! – rzuciła do słuchawki, a potem dała znak Peabody, żeby weszła do budynku, kiedy nadjechała ekipa. Nim skończyła rozmowę z panią mecenas, zza rogu wyłonił się Benny, biegnący równym truchtem.

R

Zmienił obuwie, zauważyła. Wcześniej miał na nogach wizytowe obuwie, jak wszyscy wspólnicy. I ciemny garnitur.

L T

Teraz wbiegł po kilku stopniach wiodących do drzwi wejściowych w czarno–białych sportowych butach ze śladami lekkiego zużycia. Eve wsunęła łącze z powrotem do kieszeni, kiedy wstukiwał kod, by dostać się do środka.

Nawet jej nie zauważył, zdziwiła się. Był zbyt skoncentrowany na wykonywanym zadaniu.

Weszła do budynku i wjechała na górę windą, zaprojektowaną tak, by przypominała dawne kabiny–klatki. Ale ta była w pełni nowoczesna. Eve kazała się zawieźć do loftu Cill na drugim piętrze, podporządkowała się żądaniu komputera i podała nazwisko, cel wizyty, wyjęła odznakę do zeskanowania. Kiedy weszła do przestronnego i otwartego pokoju dziennego, ekipa zdążyła już przystąpić do pracy. Benny stał z rękami w kieszeniach. Pięściami, poprawiła się. Wydawał się poważnie wkurzony. 275

– Nie lubi u siebie intruzów – zwrócił się do Eve. – To naprawdę ją zdenerwowało. Już była rozdrażniona, a teraz jeszcze to. – Wszyscy robimy to, co musimy. Dużo tu miejsca – dodała, spoglądając na jaskrawe, wesołe kolory, oprawione w ramy dzieła sztuki komputerowej, potrójny ekran, tapicerowane fotele. –I co z tego? Nie jest przestępstwem lubić przestrzeń. – Niczego takiego nie powiedziałam. Lepiej niech pan się uspokoi, Benny. Zapowiada się długi dzień. Rozejrzała się po mieszkaniu, weszła do kuchni, w której –jak się okazało

R

– naprawdę przyrządzano posiłki. Na szafkach i w zlewie stało kilka naczyń. Eve otworzyła lodówkę, zobaczyła kilka puszek piwa i napojów chłodzących – głównie energetycznych, wodę, mleko, którego termin

L T

przydatności do spożycia upłynął poprzedniego dnia, przywiędłą sałatę. Ostatnio nie robiła zakupów, pomyślała.

– Spodziewa się pani coś znaleźć w lodówce? – zapytał Benny ostrym tonem.

Eve zamknęła lodówkę i odwróciła się tak, że znaleźli się twarzą w twarz. Dostrzegła w jego oczach furię, płonącą tak samo, jak rude dredy. – Będzie znacznie gorzej, jeśli zacznie się pan awanturować. Nie mam nic przeciwko temu, ale przegra pan i możliwe, że zostanie pan odstawiony do komendy za zakłócanie przebiegu rewizji.

Zostawiła go, gotującego się z gniewu, i przeszła się po lofcie. Dużo przestrzeni, pomyślała, wszelkie wygody. Żadnych ozdóbek, ale czuło się, że mieszka tu kobieta. Masa zabawek i gier. Na pierwszy rzut oka gabinet sprawiał wrażenie, jakby należał do niezorganizowanej nastolatki, ale w tym rozgardiaszu Eve dostrzegła pewną metodę. Gotowa była się założyć o swoją miesięczną pensję, że Cill dokładnie 276

wiedziała, gdzie co jest. W drugim końcu pokoju, naprzeciwko stacji roboczej, był ekran i kilka systemów gier. Mogła nad czymś pracować, a potem wypróbować to tutaj. Wykonywać testy, wprowadzać ulepszenia. Brak sypialni gościnnej, zauważyła Eve. Niezbyt lubi towarzystwo. W sypialni Cill na niezasłanym łóżku kłębiła się pościel, co świadczyło o bezsennych nocach. – Właśnie kupiła kostium i buty, które ma dziś na sobie. – Peabody odwróciła się tyłem do szafy. – W środku są torby i paragon. Dopiero wczoraj.

R

To smutne. Nie ma drugiego czarnego kostiumu, w ogóle mało ma czarnych rzeczy. Więc przypuszczam, że uznała, iż musi sobie kupić coś stosownego. – Spora szafa jak na kobietę, która do wczoraj nie posiadała czarnego kostiumu.

L T

– Masa kostiumów, odpowiednich na wystawy i targi, oraz strojów do pracy w sam raz dla programistów. Parę wizytowych sukienek, parę koktajlowych. Ale głównie rzeczy do noszenia do pracy i podczas zabawy. Eve skinęła głową i otworzyła szufladę szafki nocnej. Znalazła tam coś, co uważała za proste przybory do samozaspokajania się, kilka nieużywanych bloczków do notatek i elektroniczny dziennik. – Prowadziła dziennik.

– To osobisty dziennik. – Benny stał w progu, wściekłość wprost biła z każdego pora jego skóry. – Zapisywała tam osobiste przemyślenia. –Teraz nie ma tu nic osobistego. Nie interesują mnie jej osobiste przemyślenia, jeśli nie mają związku ze śledztwem. A pańskie słowa sprawiają, że skłaniam się ku temu, że dziennik może zawierać takie informacje. – To wykluczone. Absolutnie wykluczone. Nie znacie jej. Nigdy w życiu nikogo nie skrzywdziła. 277

– W takim razie nie ma się czego obawiać. Pani detektyw, proszę to wpisać do rejestru i dopilnować, by razem z innymi urządzeniami elektronicznymi trafiło do komendy. – Tak jest, pani porucznik. – Peabody wzięła dziennik i wyszła z sypialni. – Chce się pan ze mną zmierzyć, Benny? – spytała cicho Eve. – Trenuje pan, więc może to być ciekawa walka. Proszę pomyśleć, zanim zostanie pan oskarżony o napaść na funkcjonariuszkę, utrudnianie pracy policji, przeszkadzanie podczas rewizji. Chce pan trafić za kratki, akurat kiedy będzie trwała uroczystość żałobna Barta?

R

– Nigdy tego nie zapomnę. Nigdy. – Okręcił się na pięcie i wyszedł. – Dam sobie głowę uciąć, że nie – mruknęła Eve.

Wyszła z sypialni i ruszyła do sali holograficznej Cill. Dla własnej satysfakcji spróbowała wejść do środka. Ale odmówiono jej wstępu. Odszukała McNaba.

L T

– Chcę mieć dane z rejestru holograficznego, jak tylko je uzyskasz. Chcę wiedzieć, kiedy ostatni raz korzystała z sali holograficznej i w jakim celu. – Nie ma sprawy. Niczego sobie. – Gwizdnął cicho. – Ci ludzie wiedzą, jak żyć.

– Tak. Do czasu. Peabody! – zawołała. – Ze mną! Zdecydowała się na spacer i chociaż Benny mieszkał zaledwie pół kwartału stąd, najpierw postanowiła pójść do mieszkania Vara, trzy przecznice dalej. – Kto jest w tej ekipie? – Carmichael, Foster i Callendar. Na dzisiejszy wieczór przewidują burzę. Myślisz, że będzie burza? – Skąd mam wiedzieć? Czy wyglądam na pogodynkę? 278

– Mam świetne buty na przyjęcie u Nadine, ale jeśli zacznie padać, nie uda nam się złapać taksówki i będziemy musieli iść do metra, a wtedy szlag je trafi. – Peabody spojrzała w niebo, szukając tam odpowiedzi na swoje pytanie. – Jeśli zacznie się burza, będę musiała włożyć wysokie botki. Są eleganckie, ale nie nowe. Poza tym pantofle są takie odlotowe. – Peabody, absolutnie mnie nie interesuje twoje obuwie, a w tej chwili nawet mnie lekko drażni. – Ponieważ tylko lekko, pozwól, że będę kontynuowała. Szarpnęłam się też na nowe ciuchy. Uznałam, że mam dobrą wymówkę. Książka Nadine,

R

eleganckie przyjęcie. Poza tym przecież prowadziłyśmy sprawę Icove'ów. Jestem jedną z bohaterek tej książki i w ogóle. Chciałam wyglądać jak należy. Co włożysz?

L T

– Nie wiem. I jest mi to obojętne.

– Nie może ci to być obojętne. – Dla podkreślenia wagi swoich słów Peabody wbiła palec w ramię Eve. – Jesteś niemal główną postacią tej książki. – Nie jestem główną postacią żadnej książki! – Sam pomysł wydał jej się przerażający. – Nadine opisuje śledztwo. – A kto nim kierował?

– Peabody, obejrzysz sobie z bliska buty, które teraz mam na nogach, kiedy mój but znajdzie się tuż przy twoim nosie. – Zwykle jest to mój tyłek, więc będzie to miła odmiana. Przystanęła i zsunęła przyciemnione okulary, by przyjrzeć się budynkowi, w którym mieszkał Var. – Z okresu po wojnach miejskich. Jeden z tych prowizorycznych, zamieszkany do dziś. Ale w całkiem dobrym stanie. I też wyposażony w porządny alarm. Jego mieszkanie znajduje się na ostatnim piętrze, z wejściem z dachu. Założę się, że z góry jest ładny widok. 279

Wjechały na dziewiąte piętro. – Założę się, że pojedziecie dziś limuzyną – powiedziała Peabody z lekką zazdrością w głosie. – Nie wiem. Obojętne mi to. – Łatwo ci tak mówić, kiedy wystarczy, żebyś pstryknęła palcami, a już masz do dyspozycji limuzynę. Eve westchnęła. Przypuszczała, że Peabody ma rację. – Słuchaj, jeśli załatwię dla ciebie i McNaba limuzynę, przestaniesz jęczeć i nie powiesz już ani słowa na temat twoich cholernych butów i

R

wszystkiego, co ma związek z tym przeklętym przyjęciem?

Peabody pisnęła z radości i objęła Eve, zanim udało jej się do tego nie dopuścić.

L T

– Tak! Tak! Rety, dziękuję, Dallas! Bardzo dziękuję. Mogę włożyć swoje nowe... Mogę przestać się przejmować pogodą.

Eve odepchnęła ją i spróbowała odzyskać godny wygląd, bo właśnie wysiadały z windy.

Mieszkanie Vara nie zajmowało całego piętra, tylko jego zachodnią część.

Preferował bardziej stonowane barwy, bardziej męskie. Wolał też styl spokojniejszy niż dwójka jego wspólników. Meble były eleganckie, lekko awangardowe, o zaokrąglonych kształtach i ostrych kątach. Żadnego bałaganu, pomyślała Eve, schludność i ład. Wszystko aż lśniło. W przeciwieństwie do Cill dbał o porządek, ale podobnie jak ona gustował w najnowocześniejszych komputerach, systemach, ekranach, gadżetach. Miał też kolekcję broni: okazało się jednak, że są to wyłącznie rekwizyty, zabawki. Nie znalazła prawdziwej broni. 280

Przestudiowała zawartość jego lodówki – same płyny. Wino, piwo, napoje chłodzące i energetyczne. Jeśli chodzi o jedzenie, zdawał się na autokucharza, który był dobrze zaopatrzony. Jak Bart, zauważyła Eve, lubił pizzę, burgery, taco, słodycze. A także steki i ziemniaki, głównie pod postacią frytek. Typowe jedzenie facetów. – W jego mieszkaniu jest większy porządek niż u Cill –zauważyła Peabody. – Wydaje się bardziej zorganizowane i stylowe. – Ona ma swój własny sposób organizacji, ale owszem, większy tu porządek.

R

Przeszła do gabinetu, gdzie Callendar już się zajmowała komputerami. Powiedziała: „Czołem". – Ładny sprzęt.

L T

– Ładny? Dziecino, jest super. Przypomina centrum dowodzenia. Z głównego komputera mógł kontrolować wszystkie systemy i ekrany, nawet te w innych pomieszczeniach. Mógł wykonywać wiele zadań jednocześnie, ale dodał do tych możliwości jeszcze sprzęt pomocniczy. Stacja robocza jest wyposażona we wbudowany inteligentny ekran. Zgłodniał? Mógł wydać polecenie autokucharzowi tutaj lub w każdym innym pomieszczeniu. I kazać jednemu z androidów, by go obsłużył. – Ile tu jest androidów?

– Trzy, ale nie ma wśród nich replik ludzi, zwykłe roboty. Jeszcze tego nie sprawdzałam, przypuszczam jednak, że służyły mu do sprzątania, obsługi, zabezpieczenia i tym podobnych rzeczy. – Daj mi wszystko, co tu można znaleźć. Callendar wzruszyła ramionami. – Z radością zostałabym tu przez cały dzień. Eve wyszła z pokoju. 281

– Widać, dlaczego są przyjaciółmi. – Peabody wskazała szafę w sypialni. – Dużo kostiumów, noszonych na wystawach, dużo ubrań do pracy. Ma lepsze ciuchy od niej, ale w zasadzie ubierają się tak samo. I jak jej sypialnia, a także sypialnia ofiary, ten pokój, podobnie jak pozostałe, jest przystosowany do zabaw. Nie takich, w jakie zwykle ludzie bawią się w sypialni, tylko do gier. Nie tych, w które zwykle grywa się w sypialni, tylko... – Rozumiem, Peabody. Obszerne łóżko z tapicerowanym zagłówkiem było starannie zasłane; leżała na nim porządna, całoroczna kołdra i kilka strzepniętych poduszek. – Żadnych seks–zabawek – poinformowała Delia. – Kostki do notowania,

R

nieużywane, parę ręcznych gier, tabletki na sen, sprzedawane bez recepty. Wystrzałowa łazienka! – zawołała po chwili. – Wanna z bąbelkami, prysznic z

L T

wieloma dyszami, sauna, sprzęt audio i wideo, suszarka.

– Sprawdź, czy są lekarstwa albo jakieś zakazane substancje. Obeszła pozostałe pomieszczenia: drugą sypialnię, przystosowaną do gier, małą, dobrze wyposażoną salę gimnastyczną i – jak się tego spodziewała – pomieszczenie holograficzne.

Wydała Callendar takie same instrukcje, jak McNabowi, zawołała Peabody, po czym wyszły, żeby zajrzeć do ostatniego mieszkania. – Baxter, Trueheart i Feeney – powiedziała Delia, nim Eve ją zapytała. – Feeney na własne życzenie.

– Chciał się pobawić zabawkami. Jakie wrażenia do tej pory? – Mieszkają i pracują tak, jak tego chcą, żyją swoją pracą. Ona jest zajęta, lubi pracować nad kilkoma rzeczami jednocześnie, dlatego ma bałagan, bo niekoniecznie kończy jedno, nim przejdzie do następnego. Trochę gotuje w domu, a ponieważ nie musi tego robić, nasuwa się wniosek, że to lubi. 282

Nie ma androidów, co jest czymś osobliwym, jeśli uwzględnić to, czym się zajmuje. Myślę, że chodzi tu o zamiłowanie do prywatności. Kiedy jest w swoim mieszkaniu, chce być sama. Jego mieszkanie jest bardziej nowoczesne, właściciel przywiązuje większą wagę do stylu. Druga sypialnia przystosowana jest do grania, ale na wszelki wypadek wstawił tam amerykankę. – Dobra. Oto nasz cień. – Eve wskazała brodą. Po drugiej stronie ulicy Benny stał przy wejściu do swojego domu, obserwując, jak się zbliżały. Kiedy znalazły się obok niego, wcisnął ręce do kieszeni, zgarbił się i szybko ruszył w stronę mieszkania Vara.

R

– Jest wściekły, ale zarazem smutny. Przynajmniej takie odnoszę wrażenie – dodała Peabody.

– Można zabić, a potem być wściekłym i smutnym.

L T

Benny też zdecydował się na loft, jego dwupoziomowe mieszkanie znajdowało się w głębi budynku.

Kiedy weszły do środka, Peabody aż otworzyła usta ze zdumienia. – Rety. To kwatera komendanta Blacka. – A któż to taki, u diabła?

– Komendant Black ze „Star Quest". To rekonstrukcja jego kwatery na pokładzie „Intrepid". – Peabody przesunęła dłonią po wygiętym oparciu brązowej kanapy. – Są nawet przypalone miejsca po walce na blastery Blacka z Voltarem. I spójrz! To stare biurko, należące do jego pradziadka, pierwszego dowódcy „Intrepida". – Mieszka w dekoracjach filmowych? – Z filmu i gry. Naprawdę niesamowite dekoracje. Nie brak najmniejszych detali. I jest kilka ekstra. – Wskazała parę znoszonych, białych skarpetek, otwartą torbę chipsów sojowych i dwie puste butelki po piwie. – Ale i tak większy tu porządek niż w mieszkaniu kobiety. 283

Eve znów przeszła się po wszystkich pomieszczeniach, chłonąc ich atmosferę. Tak, pomyślała, to jasne, dlaczego się przyjaźnili. Chociaż w ich mieszkaniach dało się dostrzec indywidualne upodobania, wszędzie nacisk położony był na to samo: zabawę, gry i świat fantazji. Benny też miał androida, ale w przeciwieństwie do Lei Barta, była to replika mężczyzny. – Na imię mu Alfred – powiedział jej Feeney. – Kamerdyner Bruce'a Wayne'a, powiernik Mrocznego Rycerza. Obróciła się gwałtownie. – Słucham? Mrocznego Rycerza?

R

– Czyli Batmana, dziecino. Nawet ty musiałaś słyszeć o Batmanie.

L T

– Tak, tak, superbohater o skłonnościach psychotycznych, przebierający się w dziwaczny strój nietoperza. Za dnia bogaty playboy, zgadza się? – Odwróciła się i spojrzała na androida, marszcząc czoło. – Hmmm. – Mroczny Rycerz to ikona. – Feeney wycelował palec, wyraźnie dotknięty do żywego. – I wykorzystuje swoje tak zwane skłonności psychotyczne w słusznym celu. Tak czy owak, ten tutaj Alfred przez ostatnie dwa dni był wyłączony. Jest zaprogramowany na sprzątanie, podawanie posiłków, witanie gości. Wezmę pod lupę jego kartę pamięci, ale na pierwszy rzut oka nie widzę nic podejrzanego. Eve otworzyła lodówkę. – Skończyło mu się piwo. – Chce ci się pić? – Pił. Siedział w kwaterze komendanta ze świata fantazji, popijając piwo. – Chętnie bym poszedł w jego ślady. Dopiero co tu był. – Tak, widziałam go, jak wychodził. 284

– Próbował coś wynieść. – Co? – Zdjęcie. Miał je w sypialni, w szufladzie szafki nocnej. Trueheart go przyuważył. Odebrał mu zdjęcie. Jest teraz na górze. Poszła na górę, gdzie Trueheart wciąż przeszukiwał główną sypialnię. Łóżko było zasłane, ale niestarannie. Na nocnej szafce stały jeszcze dwie puste butelki. – Pani porucznik. – Młody, zabójczo przystojny i nieśmiały Trueheart wyglądał w mundurze świeżo jak wiosenna trawa.

R

Eve spojrzała na duży przedmiot, owinięty kolorowym szalem. – To Mongo – wyjaśnił jej Trueheart. – Papuga. Właściciel mieszkania zasłonił klatkę, żeby Mongo za bardzo się nie podniecił.

L T

Zaintrygowana Eve podeszła do klatki i podniosła szal. Olbrzymi ptak o nastroszonych piórach przechylił łeb i łypnął na nią jednym okiem. – Cześć! Co porabiasz? Chcesz zagrać? Wypuść mnie. Chcesz zagrać? – Jezu – mruknęła Eve.

– Ben–nee! – zawołał Mongo. Eve zakryła klatkę.

– Cholera – powiedział wyraźnie Mongo z prawdziwą goryczą. Odwróciła się i zobaczyła, że Trueheart się śmieje. – Kiedy tu wszedłem, gadał jak najęty. Jest niesamowity. Nawet zapytał mnie o imię. Benny powiedział, że ma jakieś trzydzieści pięć lat i... – Trueheart urwał i odchrząknął. –Zgodziłem się, że najlepiej przykryć klatkę, żeby Mongo się nie podniecał i nie przeszkadzał podczas rewizji. Właściciel mieszkania poprosił, żebym odsłonił klatkę, kiedy skończymy, bo papuga lubi światło. – Rozumiem. Gdzie jest zdjęcie, które próbował wynieść? 285

– Tutaj, pani porucznik. – Trueheart otworzył szufladę i wyjął zdjęcie. – Sprawdziłem je. Zwykłe zdjęcie cyfrowe w zwykłej ramce. Był raczej zawstydzony niż zły, kiedy go przyłapałem. Zdjęcie przedstawiało roześmianą Cill z półprofilu. W pokoju i w całym mieszkaniu były też inne zdjęcia, podobnie jak w jego gabinecie w U–Play. Ale na tamtych znajdowało się zawsze kilka osób. Na tym była tylko Cill, najwyraźniej wiązało się z nim jakieś osobiste wspomnienie albo fantazja właściciela. – Czy mam je zabrać, pani porucznik?

R

– Nie. – Eve odłożyła zdjęcie. – Zostaw je. Skończyła obchód mieszkania i zanotowała swoje wrażenia.

W przeciwieństwie do Cill Benny nie był samotnikiem. Trzymał

L T

androida–replikę i papugę. Gadającą papugę, która dotrzymywała mu towarzystwa i z nim rozmawiała. Nie był tak schludny jak Var czy Bart. Lubił rozmyślać, uznała, przypomniawszy sobie puste butelki po piwie. Zanim wyszła, podeszła do okna. Widać było z niego okna mieszkania Cill.

Jak to jest? – zastanawiała się. I jak to wpłynęło na mężczyznę, który mógł tu stać, wyglądać przez okno i każdej nocy widzieć kobietę, którą kochał?

„Smutny i wściekły", określiła Benny'ego Peabody i Eve pomyślała: tak, zgadza się.

286

Rozdział 16 Rozdzieliły się; Eve kazała swojej partnerce wrócić do mieszkania Cill i pomóc ekipie, przeprowadzającej rewizję, a sobie zostawiła lokale dwóch pozostałych wspólników. Według niej szkopuł był w tym, że to, czego szukali i co mieli nadzieję znaleźć, kryło się w sprzęcie elektronicznym. To stawiało ją w niekorzystnej sytuacji. – Jeśli coś tu jest – powiedział jej Feeney – wcześniej czy później to znajdziemy.

R

– Wolałabym, żeby było to wcześniej niż później.

– Nie okazujesz zbyt wielkiej wiary we mnie i moich chłopaków.

L T

– Feeney, całą swoją wiarę pokładam w tobie i twoich chłopakach. – Trzymając się pod boki, okrążyła gabinet Benny'ego. – Ta trójka żyje i oddycha komputerami. Nawet jeśli zainteresują się czymś innym, w końcu i tak do nich wracają. I według Roarke'a są wyjątkowi.

– Nie są hakerami. Eve wskazała palcem. – Czemu nie? To kuszące, prawda, niemal nie można się powstrzymać przed zajrzeniem do czyjegoś komputera, kiedy ktoś jest takim specem. To jeszcze jeden rodzaj gry. Nie mów, że nigdy nie wsadziłeś palca w ten tort. Feeney uśmiechnął się niewinnie.

– Jestem funkcjonariuszem nowojorskiej policji. Piractwo komputerowe to przestępstwo. Hipotetycznie, teoretycznie, twierdząc, że nie wierzysz, bym nigdy tego nie robił, kłamiesz. Ale piractwo komputerowe traktowane jako eksperyment pomaga nie wyjść z wprawy. – A wielce prawdopodobne, że grupka maniaków komputerowych o wyjątkowych umiejętnościach, grająca w gry komputerowe dzień i noc, 287

eksperymentuje. Jeśli wszyscy lub jeden z nich chciałby się posunąć nieco dalej, powiedzmy pilnie obserwować, co się dzieje u konkurentów, niezarejestrowany sprzęt byłby bardzo wygodny i wprost nieodzowny. – Dodatkowe narzędzie kontroli i zabezpieczenie – zgodził się Feeney. – To kosztowne, ale stać ich na to. Do diabła, prawdopodobnie potrafiliby złożyć własny komputer z części. Ale to, co jest tutaj, i wszystko w siedzibie U–Play jest zarejestrowane. – Tak, a ja już dwa razy obeszłam ich mieszkania. Jeśli któreś z nich ma jakieś tajne pomieszczenie, to chyba w innej czasoprzestrzeni. Może poza

R

siedzibą firmy, ale gdzieś w pobliżu. – Z rękami na biodrach zrobiła jeszcze jedno kółko. – Wszystko mają w pobliżu.

– Jeśli cała trójka albo jedno z nich ma dziuplę na niezarejestrowany

L T

sprzęt, byłoby to idealne miejsce do uprawiania piractwa komputerowego. –I tam opracowano plan, scenariusz zabójstwa. Tam rozpoczęto tę grę. Kolejny trop do sprawdzenia, pomyślała Eve. Ale najpierw pojechała z powrotem do U–Play, na uroczystość żałobną Barta Minnocka. Okazało się, że przyszły tłumy ludzi. Eve spojrzała na ekrany, na których pokazywano migawki z życia Barta. Słyszała jego głos na tle wszystkich ludzi, którzy przyszli, żeby złożyć mu ostatni hołd i go opłakiwać. Wywiady dla mediów, odczyty wygłaszane na wystawach, wyjazdy na wakacje, przyjęcia. Wielkie i małe wydarzenia z jego życia, pomyślała Eve. Jedzenie i kwiaty, nieodłączne elementy uroczystości żałobnych, tworzyły przemyślane i pomysłowe kompozycje. Proste potrawy, proste wiązanki, do tego samoobsługowe barki z napojami gazowanymi. Eve słyszała śmiech i widziała łzy, kiedy przeciskała się przez tłum, by złożyć kondolencje rodzicom ofiary. 288

– Państwo Minnock, jestem porucznik Dallas. Bardzo mi przykro w związku z poniesioną przez państwa stratą. – Porucznik Dallas. – Kobieta, po której Bart Minnock odziedziczył oczy i wykrój ust, uścisnęła dłoń Eve. –Dziękuję, że pani przyszła. Czy... To niewłaściwa pora, żeby pytać... – Poświęcam całą swoją uwagę pani synowi, a policja nowojorska pracuje z pełnym zaangażowaniem, żeby postawić przed sądem jego zabójcę. – Jego życie dopiero się zaczęło – odezwał się ojciec Barta. – Poznałam go w ciągu tych paru ostatnich dni. Odniosłam wrażenie, że bardzo dobrze przeżył swoje życie.

R

– Dziękujemy pani za te słowa. Dziękujemy pani, pani porucznik. Pożegnała się z nimi i znów weszła w tłum, przyglądając się twarzom,

L T

nasłuchując strzępków rozmów. I wypatrując wspólników.

Zobaczyła rodzinę Singów, pomyślała, że dwaj ładni chłopcy w ciemnych ubrankach przypominają miniatury dorosłych. Susan Sing położyła dłoń na ramieniu CeeCee, więc cała piątka tworzyła odrębną minigrupkę. Połączyły ich, pomyślała Eve, życie Barta i jego śmierć. Eve zaczęła iść w tamtą stronę, kiedy zauważyła ją Cill. Oburzenie, bijące z jej twarzy, zawierało w sobie tyle pasji, co krzyk. Widząc to, Eve skierowała się tam, gdzie nie było tak tłoczno, zmuszając Cill do pójścia za sobą.

– Nie jest tu pani mile widzianym gościem. Uważa pani, że ma pani prawo przyjść tu teraz, kiedy wspominamy Barta? Uważa pani, że może złapać kawałek pizzy, kubek napoju i nas teraz szpiegować? – Cill, chyba nie chce pani wywołać awantury. Z całą pewnością nie chce pani tego akurat teraz. – Jesteśmy u siebie. Tu pracował Bart, a pani... 289

– Cill. – Roarke położył dłoń na jej ramieniu. – Twój gniew kieruje się przeciw niewłaściwej osobie. – Nie mów mi o moim gniewie. – Strząsnęła jego rękę. –Bart nie żyje. Nie żyje, a ona próbuje nas oskarżyć o jego zabicie. Kto tak postępuje? Z tego, co wiem, uznała, że to dobra okazja, i przekazuje ci informacje o naszej firmie. – Uważaj, co mówisz – powiedziała cicho Eve. – Dobrze uważaj. Cill zadarła brodę i spojrzała na nią wyzywająco swoimi błyszczącymi oczami. – Bo co zrobisz? Aresztujesz mnie? – Wyjdź ze mną – poprosił ją Roarke. – Będziesz mogła bez świadków

R

powiedzieć mi to, co musisz powiedzieć. Nie rób tego tutaj. Tylko zdenerwujesz rodziców Barta. – Świetnie. Mam ci wiele do powiedzenia.

L T

Kiedy Roarke ją wyprowadził, Eve dała im chwilę. W tym czasie Benny zdążył przepchnąć się przez tłum.

– Co się dzieje? Co jej pani powiedziała?

– Bardzo niewiele. Musi się wyładować. Lepiej, jeśli zrobi to na zewnątrz, nie denerwując innych. – Boże.

Potarł twarz, a potem razem z Eve patrzył, jak Cill chodzi tam i z powrotem, wskazuje ją palcem, wyrzuca ręce w górę. Roarke stał i słuchał. – Lepiej, że się wścieka – powiedział w końcu Benny. –Wolę widzieć, jak jest wkurzona na panią, na cały świat, niż tak okropnie smutna. – Czy wie, że pan się w niej kocha? – Jesteśmy przyjaciółmi. – Wyprostował się sztywno. – Niełatwo pracować z kimś na co dzień, tak blisko, jak wy współpracujecie ze sobą, żywiąc takie uczucia. Trudno to ukrywać. 290

– Jesteśmy przyjaciółmi – powtórzył. – Poza tym to moja prywatna sprawa. – Porucznik Dallas. – Podszedł do nich Var z zaciśniętymi ustami. – To niestosowne. Nie powinna pani tu teraz przychodzić, by nas przesłuchiwać. By przesłuchiwać kogokolwiek. To spotkanie ku czci Barta. Jego rodzicom należy się... Co Cill tam robi z Roarkiem? – Musi się trochę powściekać – powiedział Benny. – Nie, daj spokój. – Ujął Vara pod ramię, kiedy ten skierował się w stronę drzwi. – Pozwól jej się wyładować. Odpuśćmy to sobie dziś, dobrze? Odpuśćmy to sobie.

R

– Masz rację. Tak, masz rację. – Var zamknął oczy, przesunął dłońmi po włosach. – Czy mogłaby nas pani dziś zostawić w spokoju? – zwrócił się do Eve. – Po prostu niech nam pani da dziś spokój. Nigdzie się nie wybieramy. – Nie przyszłam tutaj, by was dręczyć. Jestem tutaj, żeby złożyć

L T

kondolencje rodzicom Barta, bo to ja musiałam ich poinformować, że ich syn nie żyje.

– O, cholera. – Benny wypuścił powietrze z płuc. –Przepraszam. Chyba... Przepraszam.

– To my powinniśmy ich teraz wspierać. I siebie nawzajem. Rozumiemy, że robi pani to, co musi pani robić. Cóż, Benny i ja też to robimy – wycofał się Var, spoglądając przez okno. – Cill potrzebuje trochę więcej czasu. To dla niej osobista tragedia. Rozumiemy, że dla pani to rutyna. – Nigdy nie traktuję rutynowo śledztwa w sprawie morderstwa. – Spojrzała na ekran, na Barta. – To dla mnie zawsze sprawa osobista. Jest teraz mój tak samo, jak wasz. Proszę mi wierzyć, kiedy mówię, że znajdę tego, kto go zabił. Bez względu na to, ile wysiłku będzie to wymagało. Odeszła, uznawszy, że zasiała ziarno. Teraz przekona się, ile czasu będzie potrzeba, by wykiełkowało. 291

Wyszła na ulicę, oparła się o samochód i obserwowała Roarke'a z Cill. Teraz głównie on mówił. Cill pokręciła głową i odwróciła się, szarpiąc sobie włosy, aż potargała starannie zapleciony warkocz. Ale złość jej mijała, oceniła Eve. W chwilę później płakała na piersi Roarke'a. Eve postanowiła dać im czas. Przystąpiła do szukania zakamuflowanego pomieszczenia do pracy właścicieli U–Play. Jako punkty odniesienia wykorzystała siedzibę firmy i mieszkania czwórki wspólników. Uniosła wzrok, kiedy podszedł do niej Roarke.

R

– A więc jak ci upłynął dzień do tej pory? – spytała go. Przez chwilę zamarzyła o kawie.

– Raz lepiej, raz gorzej. A propos, nadal uważa cię za sukę. Ale doszła do wniosku, że nie jestem pozbawionym serca draniem, wykorzystującym dla

L T

własnych celów śmierć Barta.

– Dobrze, że chlubię się tym, że uważają mnie za sukę. Nie wiem, co powoduje u niej krótkie spięcie, ale kiedy już do niego dojdzie, naprawdę jest gwałtowne.

– Tak. Powinienem ci powiedzieć, że czułem się zobowiązany poinformować ją, że jesteśmy prawie gotowi do wypuszczenia gry, zbliżonej do ich projektu.

– Założę się, że bardzo się ucieszyła, słysząc to. – Zawsze uważałem cię za mistrzynię kreatywnego przeklinania, ale chyba ci dorównała. – Spojrzał na budynek, na kłębiący się w nim tłum. – Kiedy udało mi się przebić przez jej wściekłość, zdradziłem jej kilka szczegółów. Nie zrozumiałabyś ich – dodał. – To sprawy techniczne. – Poza tym nie znam żargonu maniaków komputerowych. Dlaczego jej o tym powiedziałeś? 292

– Kiedy miałem zwyczaj kraść, że się tak wyrażę, nie czułem się urażony, gdy mi to wytykano. Ale moi ludzie bardzo ciężko pracowali przy tym projekcie i nie zasłużyli sobie na to, by ktoś pomniejszał ich wysiłek. Jest bardzo bystrą kobietą. Dzięki detalom, które jej ujawniłem, w pełni zrozumiała, że ich wyprzedzamy pod pewnymi względami i nasze prace są na bardziej zaawansowanym etapie. To nie dyskwalifikuje ich przedsięwzięcia ani starań. Dysponuję większymi środkami, zatrudniam więcej ludzi, co również rozumie. Tak samo, jak rozumie, że gdybym miał taki zamiar, już dawno temu mógłbym połknąć U–Play.

R

–I jest wystarczająco mądra, by pamiętać, do kogo Bart czasem zwracał się po radę, i kto im sprzedał ten budynek.

– Konkurencja sprawia, że gra jest ciekawsza i nadaje jej dodatkowy

L T

sens. Za kilka lat dzięki nim będę miał niezłą zabawę. – Wyciągnął rękę, przesunął palcem po dołeczku w brodzie Eve. – A jak tobie minął dzień? – Rewizje wciąż trwają. Wracam do komendy, by sprawdzić nowy trop. Chociaż wszyscy byli wściekli, kiedy dowiedzieli się o przeszukaniach, żadne nie próbowało aktywnie im przeszkodzić ani do nich nie dopuścić. – Co skłania cię do wniosku, że ten, kto zabił Barta, usunął już wszelkie obciążające go dowody.

– Albo tak mu się wydaje. Ale zaczęłam się zastanawiać, czy nie istnieje jeszcze jedno pomieszczenie robocze, bardziej prywatne. Gdzie można włamywać się do systemów, ćwiczyć, spiskować i planować bez wzbudzania niczyjej uwagi. – Miejsce na niezarejestrowany sprzęt. Też o tym pomyślałem. Ale z drugiej strony niektórzy ludzie są z natury uczciwi. – Z wyjątkiem tu obecnego. Uśmiechnął się do niej. 293

– Morderstwo to przejaw największego braku uczciwości, prawda? Więc owszem, może istnieć takie miejsce. Cóż, życzę owocnych poszukiwań. – Znów dotknął policzka Eve i pocałował ją w dołeczek. – Mam swoją robotę. Nie zapomnij o przyjęciu Nadine – dodał, kierując się do swojego auta. – Potrafię pamiętać jednocześnie o więcej niż jednej sprawie. Roarke, uśmiechając się do niej, odblokował zamek w samochodzie. – O której godzinie się zaczyna? – Dziś wieczorem. – O ósmej. Do zobaczenia w domu.

R

– Zaczekaj. Cholera. Obiecałam Peabody limuzynę, jeśli przestanie mówić o swoich butach. – Rozumiem. Zajmę się tym.

– To twoja wina! – zawołała. – Sprawiasz, że wszystko jest zbyt łatwe.

L T

– Najdroższa Eve, życie jest wystarczająco ciężkie.

Nie mogła się z nim nie zgodzić. Znów spojrzała na siedzibę firmy, pomyślała o jedzeniu, kwiatach i łzach. Życie nieźle daje ludziom w kość. *

Eve była zajęta szukaniem tego ukrytego miejsca, stosując różne nazwiska, anagramy, podwójne znaczenia, wymyślając swoje własne propozycje, kiedy zadzwoniła do niej Peabody. – Skończyliśmy tutaj. Sprawdziłam, na jakim etapie są pozostałe ekipy. Zarekwirowany sprzęt elektroniczny jedzie do komendy w celu dokładnego sprawdzenia. – Potrzebny mi ten dziennik. – McNab się teraz nad nim głowi. Uznał za swój osobisty cel pokonanie jego zabezpieczeń. Zamierzamy prosto stąd pojechać do domu, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Zostało nam niewiele czasu. 294

– Na co? – Żeby się przygotować do przyjęcia Nadine. Och, i jeszcze raz wielkie dzięki za limuzynę! – dodała Peabody, a Eve pomyślała: Cholera, kurde, niech to diabli. – Summerset zadzwonił do mnie i przekazał wszystkie informacje. Czyli zobaczymy się u Nadine. – Tak. – Eve rozłączyła się, zapisała bieżące dane i poleciła, by całość przesłano na jej domowy komputer. I docisnęła gaz do dechy. Nie spóźni się, powiedziała sobie, kiedy gwałtownie zahamowała przed

R

wejściem do domu. Miała mnóstwo czasu, bo nie potrzebowała wielu godzin przed lustrem na malowanie się. Poza tym nikt nie pojawia się punktualnie na tego typu imprezach.

L T

Co według niej nie ma sensu. Po co wyznaczać godzinę, a potem się spóźniać?

Życie towarzyskie było niewydolne i osobliwe, rządziło się swoimi własnymi, jeszcze bardziej niewydolnymi i osobliwymi zasadami. Wpadła do domu, już otworzyła usta, by powiedzieć coś Summersetowi, i stanęła jak wryta. Ubrany był na czarno –żadna niespodzianka – ale nie w swój zwykły garnitur. Miał na sobie czarny smoking i białą koszulę, tak wykrochmaloną, że przypominała pancerz.

– Może sobie pani zostawić złośliwą uwagę na inną okazję – zaczął. – Teraz cały czas, jaki pozostał, powinna pani wykorzystać na przebranie się. – Dlaczego włożyłeś ten małpi strój? – To oficjalne przyjęcie. – Też się na nie wybierasz? Skinął głową. 295

– Tak, a ponieważ będę punktualnie, wytłumaczę pani przyjaciółce, dlaczego jak zwykle pani się spóźni. Czekają na panią. – Już idę, już idę. – Skierowała się ku schodom. – Czekają? – powtórzyła, ale Summerset się zdematerializował. – Nie może być człowiekiem – mruknęła i ruszyła do sypialni. – Nie spóźnię się, ponieważ wszyscy się spóźnią, a to dodatkowy powód, żeby... – Urwała, nie kryjąc przerażenia. – Co ona tu robi? Trina, ze zmrużonymi oczami i rudą czupryną, uniosła coś, co niewątpliwie wyglądało jak kieliszek szampana. Wolno pociągnęła długi łyk.

R

– Jeśli myślisz, że pojedziesz na ten jubel z takimi włosami, to ktoś musiał cię ogłuszyć twoją własną bronią. Rozłożyłyśmy się w tym salonie, który nazywacie łazienką.

L T

– Nie mam czasu. Spóźnimy się.

Uśmiech Triny sprawił, że Eve poczuła na plecach zimny dreszcz. – Wszyscy się spóźnią – powiedziała, powtarzając jej niedawne usprawiedliwienia. – Zajmie mi to jakieś dwadzieścia minut, ponieważ jestem prawdziwym geniuszem. – Wycelowała palec w Eve, zanim ta zdołała coś powiedzieć. – Cieszę się dobrą opinią. Mam swój salon. Czeszę Nadine do programu „Teraz" i skończyłam jej fryzurę jakąś godzinę temu. Wszyscy, którzy cokolwiek wiedzą, orientują się, że twoje włosy należą do mnie. – Moje włosy należą do mnie. – Eve pociągnęła za nie. –Rosną na mojej głowie. – Uciekłaś mi, zanim zdążyłam się nimi zająć przed ślubem Louise... Z powodu morderstwa i tak dalej – ciągnęła Trina. – Wyglądają, jakby ktoś je potraktował szpikulcem do lodu. Zamierzasz pokazać się na tej wytwornej 296

imprezie u boku boskiego faceta, wyglądając, jakbyś walczyła z jakimś zwierzęciem hodowlanym? – Wspomniałaś coś o szpikulcu do lodu. – Z jakimś zwierzęciem hodowlanym i ze szpikulcem do lodu. Wyglądasz lepiej, kiedy cię uczeszę, czy nie? Eve otworzyła usta i spojrzała na Roarke'a tak, jakby go chciała zabić wzrokiem. – Ja nie mam tu nic do gadania. – Boski facet z głową na karku – powiedziała z aprobatą Trina. –

R

Wygrałaś los na loterii, Dallas. A teraz zabieraj ten swój chudy tyłek do łazienki.

I sama pobiegła do łazienki w butach na dziesięciocentymetrowych

L T

obcasach w kształcie serca, którego – jak podejrzewała Eve – Trina była pozbawiona.

– Zdrajca – rzuciła cicho do męża.

– Nie przyłożyłem do tego ręki. Możesz mieć pretensje do Summerseta, tak jak masz to w zwyczaju. On ją wpuścił.

– Dallas! Lepiej, jak tu przyjdziesz, niż gdybym ja miała pójść po ciebie. Eve wsunęła głowę w ramiona.

– Później się z tobą rozprawię – mruknęła i wmaszerowała do łazienki, jakby to była izba tortur. – Pospiesz się –powiedziała Trinie. –I nie... – Czy ja ci mówię, jak łapać zabójców? – Cholera. – Eve opadła na przenośny fotel fryzjerski, którego Trina nie mogła tu wtaszczyć sama. Jeden z nich musiał jej pomóc, doszła do wniosku Dallas. I zapłacą za to.

297

– To wielki wieczór – zaczęła Trina, okrywając ją ochronną pelerynką. – Nadine wygląda cudownie. Dzięki mnie. I ty też będziesz. – Wzięła między palce pasmo włosów Eve. – Czyste. Dobrze. Zabezpieczyła włosy i opuściła fotel do pozycji półleżącej. – Zaczekaj chwilę – powiedziała Eve, kiedy Trina nałożyła na dłoń trochę jakiejś pianki. – Była mowa o włosach. – Włosy rosną ci na głowie, to twoje własne słowa. Twarz stanowi część głowy. Zrobię ci błyskawiczny zabieg na twarz, bo na nic więcej nie mamy czasu. – Co jest nie tak z moją twarzą?

R

– Twoja twarz jest w porządku i nie oszpecimy jej. Nie gadaj, zamknij oczy, wtedy to potrwa krócej.

Eve zamknęła oczy. Podejrzewała, że nigdy nie uda jej się wytłumaczyć,

L T

jak dziwnie się czuje, kiedy ktoś gładzi i masuje jej twarz, chyba że robi to Roarke. Ale on nie nakładał jej żadnych mazideł.

– Zaczekaj, aż zobaczysz Mavis. Leonardo zaprojektował dla niej zabójczą kreację. Zajęłam się nimi dziś po południu i jeszcze musiałam się pobawić z Bellą. Cudowny z niej berbeć. Niemal sama mam ochotę sprawić sobie takiego. Mavis pomoże uczesać się Peabody, bo ja jestem zajęta tobą. Eve jednym uchem wpuszczała, a drugim wypuszczała słowa Triny, starając się nie myśleć, jaki efekt wywołają mazidła, które pokrywały jej twarz i włosy. Fotel lekko wibrował, masując jej mięśnie. Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, jakie były napięte, zmęczone. Uświadomiła sobie, że się zdrzemnęła, kiedy Trina ustawiła fotel w pozycji siedzącej. Zaczęło się przycinanie, szarpanie, czesanie i smarowanie. Chyba nie trwało to długo, ale nie mogła sprawdzić, bo zegarek miała zasłonięty 298

pelerynką, a bała się poruszyć, kiedy Trina operowała ostrymi nożyczkami tuż przy jej głowie. Wreszcie cofnęła się i wypiła ostatni łyk szampana. – Dobra. Modnie i z klasą. – Odłożyła swoje narzędzia tortur, a potem zdjęła jej pelerynkę. – Wstawaj. Muszę się zwijać. Postawiła swoje pudła na fotelu, opróżnionym przez Eve. – Do zobaczenia u Nadine – powiedziała i odjechała z fotelem. Eve ostrożnie odwróciła się do lustra.

R

Włosy przylegały jej gładko do głowy, a nie sterczały na wszystkie strony. To, czym Trina je posmarowała, by były gładkie, wydobyło jaśniejsze kosmyki, więc wyglądała, jakby miała zrobione delikatne pasemka. Przesunęła po nich dłonią i z ulgą stwierdziła, że to nadal jej własne włosy.

L T

Oczy wydawały się większe dzięki czemuś, czym Trina je pomalowała. Kości policzkowe były wyraźniej zarysowane, wargi pełniejsze. – To nadal ty – mruknęła. – To tylko rodzaj iluzji. Albo... Przebranie. – Mam nadzieję, że nie musiała cię walnąć, żebyś straciła przytomność, by... – Roarke stanął na progu, a potem podszedł do Eve, by się jej lepiej przyjrzeć. – Jest bardzo dobra w tym, co robi. Wyglądasz inaczej, ale prześlicznie i wytwornie. Bardzo odpowiednio na tę okazję. Proszę. Pomyślałem,że przyda ci się to po tej ciężkiej próbie. – Wręczył jej kieliszek szampana. – Chyba jestem teraz warta wyjątkowo przystojnego mężczyzny. – Czuję się jak przedmiot – powiedział, kiedy wypiła pierwszy łyk. – Bardzo ci to odpowiada. – Pociągnęła jeszcze jeden łyk i spojrzała na niego przeciągle, kiedy wybuchnął śmiechem. – Ale rzeczywiście wyglądasz niesamowicie. A ponieważ już się ubrałeś, lepiej ruszę swoją chudą dupę. 299

– Ubóstwiam twoją chudą dupę. – Wskazał na łóżko, bo właśnie weszli do sypialni. – Jeśli nie podoba ci się ta suknia, znajdziemy inną. Powiedziałaby, że jest ciemnożółtego koloru, ale nie byłoby to ścisłe. Była mocniejszej barwy, bardziej intensywnej od żółtego. Nie brązowa, ale coś pośredniego. I biło od niej światło. Nie była błyszcząca ani połyskująca, tylko świetlista. Żadnych falbanek ani udziwnień, prosta, gładka, z lejącej się tkaniny. – Byłabym głupia, gdybym jej nie włożyła. Nie jestem głupia. I jestem wystarczająco inteligentna, żeby wiedzieć, że mam szczęście, bo myślisz o

R

takich rzeczach, więc ja już nie muszę sobie nimi zaprzątać głowy. – Ja to lubię, w przeciwieństwie do ciebie. Leonardo dokonał niezwykłej rzeczy, poza tym zna twoją figurę, styl i twoje upodobania.

L T

Nie mogła temu zaprzeczyć, szczególnie, kiedy włożyła suknię. Spłynęła lekka jak powietrze, odsłaniając ramiona i podkreślając piersi Eve trochę bardziej, niż według niej na to zasługiwały.

Kieszenie ukryte w bocznych szwach bardzo przypadły jej do gustu. Mogła z łatwością do jednej schować miniparalizator, a do drugiej odznakę. Czegoż więcej potrzebowała kobieta–policjantka? – Włóż to. – Podał jej kolczyki – długie łezki z żółtych brylantów – oraz bransoletkę, łączącą żółte i białe brylanty. Sama dobrała naszyjnik z wielkim brylantem, który Roarke podarował jej w dniu, kiedy powiedział, że ją kocha. – Wyglądasz prześlicznie. Błyszczy się, pomyślała, połyskuje i jest przylizana. Przebranie, uznała. Wszyscy je noszą. – Trudno w tym wszystkim nie wyglądać dobrze. Jaki to kolor? – Przesunęła dłonią po tkaninie. – Nie potrafię określić. 300

– Nie powinno ci to sprawiać trudności, bo patrzysz na niego codziennie. – Stanął za nią, położył dłonie na jej ramionach. – To barwa twoich oczu. – Na chwilę przyłożył policzek do jej policzka. – Lepiej chodźmy, w przeciwnym razie spóźnimy się bardziej, niż wypada. – Dlaczego wypada się spóźniać? – Eve zmarszczyła czoło. – Chyba dlatego, że wtedy sprawiasz wrażenie osoby, która ma tyle spraw na głowie, że nie może pojawić się punktualnie. – Ha. Kto by powiedział? Prawie zawsze zachowuję się tak, jak wypada. – Wyciągnęła rękę. – Chodź tu, przystojniaczku. Musimy lecieć.

R

Muzyka przebijała się przez dach i ginęła gdzieś pod ciemniejącym niebem. Goście jaśnieli i błyszczeli, cmokali się w policzki, rozmawiali beztrosko przy musującym winie. Świece, już zapalone, migotały. Eve zauważyła, że wiatr się wzmaga.

L T

Najprawdopodobniej zanim skończy się impreza, rozszaleje się owa zapowiadana burza.

– Wkrótce będą musieli zamknąć kopulę – powiedziała do Roarke'a. – W takim razie delektujmy się wieczornym powietrzem, póki jeszcze można. Chyba powinniśmy pogratulować Nadine. – Nie można się do niej dopchać.

Trina miała rację. Nadine wyglądała oszałamiająco w ostrej czerwieni. Włosy miała artystycznie ułożone, a we wsuniętych w nie błyszczących szpilkach odbijały się ostatnie promienie słońca. – Zaczekam, aż tłum się nieco przerzedzi. – Tutaj jesteście! – Peabody, trzymając za rękę McNaba, pospieszyła w ich stronę w butach, o których tyle opowiadała. Były srebrne, bez palców, z licznymi paskami w kostce i połyskiwały jak szpilki we włosach Nadine. 301

– Czyż tu nie jest cudownie? Pełen odlot. Wszyscy przyszli, Nadine jest przeszczęśliwa. Muzyka super, a Mavis obiecała, że później zaśpiewa. Rety – powiedziała, biorąc oddech. –Wyglądacie ślicznie. Serio. – Ty też. – Roarke ujął dłoń Peabody i ją pocałował. –Szczęściarz z ciebie, Ianie. McNab uśmiechnął się od ucha do ucha. – Masz rację. A jeśli wszystko pójdzie po mojej, myśli, później będę jeszcze większym szczęściarzem. Peabody zachichotała i pociągnęła go za rękę.

R

Nagle Eve usłyszała głośny pisk i się odwróciła. Nikt nie piszczał tak, jak Mavis Freestone. Jasnoróżowe włosy spływały jej na plecy, gdy jak pocisk ruszyła na wysokich, cieniutkich szpilkach, trzymających się na nogach na

L T

dwóch cienkich, skrzyżowanych paseczkach, w kierunku Eve. Jej różowa sukienka, spięta na biodrze olbrzymią, kosztowną klamrą, falowała i połyskiwała, a rozcięcie ukazywało zgrabną nogę niemal do biodra.

– Wiedziałam, że ta sukienka będzie wyglądała na tobie niezrównanie! – Rzuciła się Eve w ramiona, po chwili się cofnęła. – Co za impreza, spójrz tylko na nas! Jesteśmy super! Misiaczku! Zobacz, jak Dallas ślicznie wygląda w twojej sukni.

Misiaczek, czyli Leonardo, podszedł, ubrany we własną wersję smokingu. Długa, srebrna marynarka pasowała do jego miedzianej cery i okazałej postaci. Srebrna wstążka zdobiła miedziane loki, okalające szeroką, fascynującą twarz projektanta. – To suknia ślicznie wygląda dzięki Dallas. Mam nadzieję, że ci się podoba. – Jest niesamowita. Dziękuję za kieszenie. Uśmiechnął się do niej, cmoknął ją w policzek. 302

– Pomyślałem, że ci się przydadzą. Pozwólcie, że przyniosę dla nas wszystkich coś do picia. – Pomogę ci – powiedział Roarke. McNab, otrzymawszy kolejnego kuksańca od Peabody, poszedł z nimi. – O, tam jest Trina. Zaraz wracam – powiedziała Peabody. – Muszę ją spytać o moją fryzurę. – Nasłałaś na mnie Trinę, prawda? – zwróciła się Eve do Mavis. Granatowe oczy przyjaciółki zrobiły się okrągłe. Z niewinną miną zapytała:

R

– Czy nie powinnaś oznajmić, jakie mi przysługują prawa, nim zaczniesz mnie przesłuchiwać?

– Jeszcze jedna mądrala. Informowanie cię o przysługujących prawach to

L T

już zamierzchła przeszłość.

– Tak, to czasy, kiedy pierwszy raz mnie aresztowałaś za oszustwo. A teraz spójrz na mnie. Jestem mężatką i mamą, odniosłam sukces jako piosenkarka. Nie musiałam tego nikomu kraść. Życie czasem płata figle. – Delikatnie mówiąc. Z nikim nie przyjaźnię się tak długo, jak z tobą. – Ja mogę powiedzieć to samo.

– Czyli jesteśmy blisko i znamy się nawzajem bardzo dobrze. Można powiedzieć, że się kochamy, ale to nie ma nic wspólnego z miłością lesbijek. – Może kochałybyśmy się jak lesbijki, gdybyśmy musiały naprawdę bardzo długo obchodzić się bez mężczyzn. Gdybyśmy na przykład znalazły się na bezludnej wyspie i spędziły na niej kilka miesięcy... – Tak, tak, na ciebie pierwszą bym się rzuciła – powiedziała Eve, czym rozśmieszyła Mavis. – Ale zastanawia mnie co innego. Co musiałabym zrobić, żebyś chciała mnie zabić. Dosłownie zabić, a nie pomyśleć: „Mogłabym za to zabić Dallas". 303

– Och, to łatwe pytanie. Gdybyś przespała się z moim Misiaczkiem, wbiłabym ci w serce pierwszy ostry przedmiot, jaki wpadłby mi w rękę, a jemu w jaja. Prawdopodobnie potem bym tego żałowała, ale byłoby za późno. – Tylko tyle? Pragnęłabyś mojej śmierci tylko z tego jednego powodu? Gdybym przespała się z Leonardo? Zastanów się – nie poddawała się Eve. – A gdybym cię okradła albo ciężko znieważyła, albo stale się z ciebie wyśmiewała? – Dobra. – Mavis przechyliła głowę, zastanawiając się. – Gdybyś mi coś ukradła, znaczyłoby to, że to coś było ci naprawdę bardzo potrzebne. Gdybyś

R

mnie znieważyła, wkurzyłabym się i też bym cię znieważyła. Gdybyś się ze mnie wyśmiewała, uraziłabyś moje uczucia i powiedziałabym ci, żebyś przestała.

L T

– Czyli jedynym powodem, dla którego wbiłabyś mi nóż... – Albo bardzo ostry pilniczek do paznokci. Może szpikulec do szaszłyków. To by było bardziej pomysłowe. Przypuśćmy, że gziłabyś się z moim Misiaczkiem w kuchni, wtedy złapałabym pierwsze, co by mi wpadło w ręce. Zabiłabym cię szpikulcem do szaszłyków i zostałabym uniewinniona jako chwilowo niepoczytalna.

Mavis zrobiła groźną minę i zademonstrowała swój zamiar, machając pięścią w kierunku Eve.

– Dobre. Tak czy inaczej, jedynym powodem, dla którego wbiłabyś mi w serce szpikulec do szaszłyków, byłoby to chwilowe zaślepienie? – Tak. Więc zapamiętaj sobie, że jeśli kiedykolwiek zaczną ci chodzić po głowie jakieś głupie pomysły, dotyczące mojego bobaska, wbiję ci szpikulec w dupę. – Czuję się ostrzeżona. Mavis rzuciła jej olśniewający uśmiech. 304

– A skoro już mowa o bobaskach. Musisz obejrzeć mini–wideo o Bellamii. – Mavis otworzyła mikroskopijną torebkę w kształcie tulipana w takim samym, różowym kolorze jak jej włosy. Eve położyła rękę na jej dłoni. – Nawet wtedy byś tego nie zrobiła. Mogłabyś chcieć to zrobić, mogłabyś myśleć o zrobieniu tego, nienawidziłabyś mnie, ale byś mnie nie zabiła. – Naprawdę chciałabym, ale nie zrobiłabym tego. A ty nigdy nie uwiedziesz mojego mężczyzny, bo nigdy nie skrzywdziłabyś mnie w taki sposób, nie wspominając już o tym, że nie zdradziłabyś Roarke'a. Prawdziwi

R

przyjaciele i ludzie, którzy naprawdę się kochają, nie robią sobie takich świństw.

– No właśnie. Masz absolutną rację. Dobra. Obejrzyjmy ten filmik.

L T

305

Rozdział 17 Eve nie wiedziała, czy Bella naprawdę jest najpiękniejsza ze wszystkich dziewczynek, bo nie miała zbytniego rozeznania, jeśli chodzi o małe dzieci. Ale mała rzeczywiście była niezwykle ładna, szczególnie kiedy nie zwracało się uwagi na to, że się ślini. Mimo to Eve ucieszyła się, że oszczędzono jej powtórnego oglądania, jak mała klaszcze w rączki, robi „pa–pa" i gaworzy, bo wrócili panowie z drinkami. Dopadła McNaba, kiedy Roarke oglądał roześmianą Bellę. – Co z dziennikiem?

R

– Cill jest pomysłowa. Przebiłem się przez pierwszy poziom zabezpieczeń, ale pomyślała o drugim. To paranoja.

L T

– Prawdopodobnie uzyskałabym nakaz sądowy, by nam go udostępniła. –I zepsułabyś całą zabawę? Daj mi jeszcze parę godzin.

– Jeśli do jedenastej zero zero nie uda ci się pokonać zabezpieczeń, skontaktuję się z Reo. Skoro kobieta, mieszkająca samotnie w dobrze strzeżonym lokalu, tak starannie zabezpieczyła dostęp do dziennika, to znaczy, że coś ukrywa.

– Wszystko w jej domu ma podwójne zabezpieczenia, nawet stacjonarne łącze. Można powiedzieć, że to paranoja. Callendar i Feeney mówią, że pozostałe dwa mieszkania też były dobrze zabezpieczone, ale to? To jak Global Security. – Na jedenastą zero zero zwołuję odprawę – postanowiła Eve. – Dzięki temu ty i reszta wydziału przestępstw elektronicznych będziecie mieli czas na przeczesanie tego, co zarekwirowaliście, a ja z Peabody przejrzymy to, co zabezpieczyli pozostali członkowie ekip. 306

– W takim razie bawmy się teraz, bo jutro rano musimy wcześnie zacząć. Jest Baxter. Wygląda na spiętego. – Baxter? – Eve rozejrzała się i dostrzegła Baxtera, a także jeszcze kilku gliniarzy. – Czyżby Nadine zaprosiła całą nowojorską komendę policji? – Na to wygląda. Przy barze widziałem komisarza Tibble'a. Pewnie wypadało jej go zaprosić. Odniosłem wrażenie, że był w dobrym nastroju. – Zamknijmy tę sprawę, żeby mu go nie popsuć. – Gadacie o pracy? To przyjęcie. – Nadine objęła w pasie McNaba i Eve. – Z udziałem wszystkich, których lubię. – Widzę, że lubisz sporo osób – zauważyła Eve. – Z tego znaczną część stanowią gliniarze.

R

– Jak się prowadzi kronikę kryminalną, to człowiek musi się zaprzyjaźnić

L T

z gliniarzami... W przeciwnym razie szybko przestaje się prowadzić kronikę kryminalną.

– Niezły jubel – pochwalił ją McNab. – Muzyka rzuca na kolana. Zaraz wezmę Peabody i pokażę wszystkim, jak się tańczy, ha! – Zostawił je i podszedł do Delii.

– Jest strasznie słodki. – Rozpromieniona Nadine odprowadziła go wzrokiem. – Pierwszy raz widzę mężczyznę w pomarańczowym smokingu. –I w muszce, świecącej w ciemnościach. – Masz rację, potęguje efekt. Spójrz na niego! – dodała Nadine ze śmiechem. – Nieźle się rusza. Wyglądają na bardzo szczęśliwych. – Westchnęła. – Ja też jestem szczęśliwa. Całe zdenerwowanie minęło jak ręką odjął. Przypuszczam, że potrzebne mi przyjęcie i kilka setek najbliższych przyjaciół, bym mogła się poczuć szczęśliwa. – Moje gratulacje. – Podszedł do nich Roarke i pocałował Nadine. – To wspaniałe przyjęcie, a główna bohaterka wieczoru wygląda oszałamiająco. 307

– Dziękuję wam obojgu. Po prostu jestem taka... – Szczęśliwa – dokończyła za nią Eve. – Bardzo szczęśliwa. – Niemal kręci mi się w głowie ze szczęścia. – Nadine uniosła kieliszek w toaście i pociągnęła głęboki łyk. – Bąbelki też mają w tym swój udział. Muszę porwać Dallas na minutkę. – Położyła dłoń na ramieniu Roarke'a. – To nie potrwa długo. – Chyba nie zamierzasz mnie przedstawić tym wszystkim ludziom i nie każesz mi z nimi rozmawiać. To największy minus przyjęć. Najpierw trzeba się wystroić, a potem rozmawiać z gromadą ludzi, których prawdopodobnie nigdy

R

więcej się nie spotka, a zresztą i tak nie interesuje cię, co myślą ani co przeżyli. – Prawdziwa z ciebie lwica salonowa, Dallas. Nie wiem, jak udaje ci się pracować. – Nadine trzymała Eve za ramię, przesuwając się z nią przez tłum.

L T

Jakby tańczyły, pomyślała Eve. Nie tak, jak Peabody z McNabem, bo wyczyny tych dwojga na parkiecie bardziej przypominały taniec erotyczny. Nie, sunęły niczym baletnice. Tu się zatrzymały, żeby zamienić słówko, tam skinęły komuś na powitanie, odwracały się, rzucały uśmiechy, przechodziły bez widocznego pośpiechu.

Minęły olbrzymią makietę okładki książki. Na niebieskim tle widać było zachodzące na siebie twarze. Wszystkie należały do pięknej kobiety o tajemniczym uśmiechu. Połyskiwały na niebieskim tle; oczy zdawały się świecić jakimś wewnętrznym życiem.

– Fascynujące, a zarazem niebezpieczne. – No właśnie. –

Nie

wykorzystałaś

podobizny

Avril

ani

innych

kobiet,

zidentyfikowanych jako klony?

308

– Nie. To by było nie fair. Niektóre z nich to jeszcze dzieci, zasłużyły sobie na normalne życie. A przynajmniej bez rozgłosu. Pozwoliłaś odejść Dianie, jednej z uczennic szkoły. – Uciekła podczas całego tego zamieszania. – Właśnie tak napisałam. Ale naprawdę było inaczej. Wierzę, że zrobiłabym to samo. – Splotła palce z palcami Eve w geście milczącej solidarności. – Pisząc tę książkę... Miałam nadzieję, że ja też postąpiłabym po ludzku, gdyby dano mi wybór. Jest tam dla mnie pokoik – ciągnęła, przechodząc przez szklane drzwi. – Na udzielanie wywiadów i żeby móc odsapnąć w razie potrzeby.

R

Otworzyła drzwi do saloniku pełnego kwiatów. Butelka szampana chłodziła się w srebrnym wiaderku, obok stała taca z błyszczącymi owocami. – Ładne – zauważyła Eve.

L T

– Louise i Charles przysłali szampana i kwiaty. A wydawnictwo... Traktuje mnie jak gwiazdę. Mam nadzieję, że ich nie rozczaruję. –Przestań!

Nadine machnęła ręką.

– Książka jest dobra. Cholernie dobra, miałaś rację. I znam się na promocji. Ale nigdy nie można mieć pewności, co się spodoba czytelnikom. Więc zobaczymy. Tak czy inaczej, osiągnęłam coś, z czego jestem dumna. Więc...

Nadine podeszła do stolika i wzięła egzemplarz książki. – To dla ciebie. Masz prawdziwą bibliotekę, dlatego chcę ci dać prawdziwą książkę, a nie elektroniczną. – W tej chwili mam serdecznie dość wszystkiego, co elektroniczne. – Wyobrażam sobie. Tak czy owak, wiedząc, że Roarke lubi prawdziwe książki, pomyślałam sobie, że może w ten sposób trafię do waszej biblioteki. 309

– Masz to jak w banku. Dziękuję. Naprawdę. – Nie musisz się z nią nosić przez cały wieczór. Każę ją wysłać, ale chciałam ci ją wręczyć osobiście. Eve odwróciła książkę, przyjrzała się uważnie zdjęciu Nadine w jednym z jej eleganckich kostiumów, na tle nowojorskich drapaczy chmur. – Seksowna i zdolna. Piszą: „Trzyma rękę na pulsie i nic w Nowym Jorku nie ujdzie jej uwagi". Nadine się roześmiała. – Taki był ogólny zamysł. Ale spójrz na początek, jest tam coś

R

specjalnego. – Nadine wzięła od Eve książkę i otworzyła ją na stronie do dedykacji. – Tutaj. Eve przeczytała:

L T

Dla porucznik Eve Dallas,

Odważnej, niezmordowanej, wnikliwej,

Która codziennie przynosi zaszczyt swojej odznace, Opowiadając się za żywymi i umarłymi.

– O, rety. – Podenerwowana, wzruszona i lekko zakłopotana spojrzała na Nadine. – Jestem... Dziękuję. Robię tylko to, co do mnie należy. – Ja też. Obie jesteśmy cholernie dobre w tym, co robimy, Dallas. I jesteśmy cholernie dobre nie tylko dlatego, że mamy po kolei w głowie, ale ponieważ nam zależy. Codziennie nam zależy. To, co zrobili Icove'owie, było obrzydliwe, i należało o tym napisać. Ta książka ma znaczenie dla mnie, a to, co opisuje, miało znaczenie dla ciebie. Ryzykowałaś życie. – Nie ja jedna. Nie powstrzymałam ich sama. – Jest tu długa lista osób, którym dziękuję. Przeczytaj ją w wolnej chwili – dodała Nadine z uśmiechem. – Przyjmij tę książkę z wyrazami mojej sympatii. 310

– Dziękuję. – Eve zmrużyła oczy. – To nie to samo, co pudełko ciasteczek, prawda? Nadine znów się roześmiała i zatrzepotała rzęsami. – Łapówka? Ode mnie? Co też ci przyszło do głowy! –Nalała szampana do dwóch kieliszków i podała jeden Eve. – Zdrowie dwóch zdolnych, seksownych kobiet, które obserwują Nowy Jork i są cholernie dobre w tym, co robią. – Mogę się pod tym podpisać. Stuknęły się kieliszkami i wypiły.

R

– Każę wysłać ci tę książkę do domu. – Nadine odłożyła egzemplarz z powrotem na stolik. – Z autografem.

L T

– Tak, z autografem. A teraz lepiej wracajmy do gości. Moim zadaniem jest zabawiać towarzystwo, a twoim – miło spędzić czas, więc nie będę cię ciągnęła za sobą i przedstawiała różnym osobom. – To lepsze od pudełka ciasteczek.

Kiedy wróciły na dach, mignęła błyskawica, świetlny zygzak przeciął niebo. Po chwili zadudnił grzmot.

– Do diabła, trzeba będzie zasunąć kopułę. – Tak. – Eve spojrzała w górę. – Ale i tak zapowiada się niesamowity show.

* Akurat pierwsza błyskawica przecinała niebo, kiedy Cill weszła do swojego mieszkania. Mało brakowało, a w ogóle nie wróciłaby do domu. Wiedząc, że policjanci grzebali w jej rzeczach, przetrząsali jej osobiste drobiazgi, naruszyli jej prywatną przestrzeń, wlokła się do mieszkania noga za nogą. 311

Jej matka i ojczym robili to samo. Zawsze szukali czegoś, by móc wygłosić kazanie, zawstydzić ją, obwinić, ukarać. Nic nie było święte, nic nigdy nie należało do niej, póki nie wyprowadziła się z domu. Teraz to, co było jej osobistą własnością, co należało tylko do niej, znów stało się dostępne dla innych ludzi. Ale dokąd mogła pójść, jeśli nie do siebie? Nie mogła się zdobyć na to, żeby zostać w biurze, nie z tymi wszystkimi kwiatami, nie z cichnącymi echami rozmów ludzi, którzy przyszli pożegnać Barta. Zbyt mocno był tam obecny, pomyślała, a teraz czuła się wystawiona na widok publiczny w swoim własnym domu.

R

Może się przeprowadzi, pomyślała. Albo zwyczajnie o tym zapomni. Var i Benny mieli rację. To rutynowe postępowanie, nie chodzi tu o nic osobistego. Ale sęk w tym, że odebrała to tak, jakby było wymierzone przeciw niej właśnie.

L T

Natychmiast się zorientowała, że brakuje niektórych jej rzeczy. Felicity poinformowała ją, że nakaz daje policji prawo skonfiskowania różnych przedmiotów w celu ich dokładnego zbadania. Ale dlaczego prawa policji są ważniejsze od jej praw? Czy i bez tego nie była wystarczająco nieszczęśliwa? Weszła

do

kuchni,

ostatecznie

zdecydowawszy

się

na

napój

energetyczny. Na uroczystości nie mogła się zmusić do zjedzenia czegokolwiek, teraz też nie miała ochoty ani siły myśleć o jedzeniu. Podeszła z puszką do okna, żeby przyglądać się błyskawicom. Ale po pierwszym łyku odstawiła napój. Był za zimny. Wszystko wydawało jej się zbyt zimne. Spragniona była ciepła i słońca, nie zimna i deszczu. Chciała się zmęczyć. Stoczyć porządną walkę, która tak ją zmęczy, że uśnie, nie myśląc o 312

Barcie, nie wyobrażając sobie obcych ludzi, chodzących po jej sypialni, dotykających jej rzeczy, oceniających je. Oceniających ją. Ale zgodziła się popracować przy programie. Nie wiedziała, czy tamci tak na nią naciskali, żeby wyrwać ją z przygnębienia, czy też gra naprawdę wymagała jeszcze poprawek. Więc wywiąże się z obietnicy, a przy okazji osiągnie oba cele. Wyciągnęła z prawej miseczki stanika płytę, której wyniesienie z U–Play zarejestrowała. Pomyślała, że prawdopodobnie to głupi i bardzo dziewczyński pomysł, ale uznała, że gdyby ktoś chciał jej ukraść program, najpierw musiałby ją zabić.

R

Zrzuciła nowe buty, które ją uwierały, i na bosaka przeszła do sali holograficznej.

L T

Kochała hologramy. Dzięki nim mogła się przenieść wszędzie. Dzięki hologramom poznała cały świat – nie wspominając o światach, które istniały tylko w wyobraźni. Benny bardzo dokładnie zebrał informacje. Spacerowała po Piccadilly Circus, dygotała nad jeziorem w Szkocji, przedzierała się przez dżunglę amazońską.

Mogła sobie oszczędzić niewygód podróży zatłoczonymi środkami transportu, zawracania głowy odprawami celnymi, niedogodności związanych z hotelami, w których niezliczone rzesze gości spały wcześniej na tym samym łóżku. Wystarczył hologram.

Nastrój jej się poprawił, gdy tylko włożyła płytę do czytnika. Wybrała program i wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić. Owionęło ją ciężkie, wilgotne, gorące powietrze tropikalnej dżungli. Już nie miała na sobie czarnego kostiumu, którego nie zamierzała nigdy więcej włożyć, tylko płowo–żółty komplet z cienkiej bawełny, solidne buty i zawadiacki kapelusz z zawiniętym rondem, jakie noszą poszukiwacze skarbów. 313

Kochała tę grę za jej zagadki, strategię, zawiłą fabułę i – tak, szczególnie teraz – za zbliżające się bitwy na pięści, broń i rozum z każdym, kto jej przeszkodzi w poszukiwaniach jaja smoka. Postanowiła zacząć od początku pierwszego poziomu, od przybycia do prastarej wioski Mozana. Cała gra trwała wiele godzin, ale Cill doszła do wniosku, że nie będzie to stracony czas. Nie chciała się zajmować niczym więcej, nie chciała myśleć o niczym innym, może już zawsze. Przechodziła kolejne etapy, spotkania, wymiany, zakupy zapasów. Była jednocześnie Cill–poszukiwaczką skarbów, bezlitosną, odważną i

R

przebiegłą, oraz Cill–programistką, która zwracała uwagę na drobne szczegóły obrazów, ruchów i dźwięków, szukając niedoróbek.

Wędrowała w upale, patrząc na syczącego węża, owijającego się wokół

L T

konara. Brodziła w rzece i biegła do jaskini, kiedy zatrzęsła się ziemia. Tam, w świetle latarki, znalazła rysunki naskalne. Starannie, jak robiła to już niezliczoną ilość razy podczas przygotowywania gry, odręcznie przekopiowała je do notesu i zrobiła ich zdjęcia.

Prostota pierwszego poziomu może wciągnąć gracza, pomyślała. Będą chcieli przejść do następnego etapu, stawić czoło kolejnym wyzwaniom. Tak, jak ona.

Gromadziła wskazówki, zdobywała punkty, ocierała pot z czoła, zwilżała gardło wodą z manierki.

Woda była czysta i słodka, a od słonego potu Cill szczypały oczy. Było idealnie, doszła do wniosku. Do tej pory nie potrzeba żadnych poprawek. Na trzecim poziomie strzała świsnęła koło jej głowy. Wiedziała, którą trzeba wybrać ścieżkę – może było to niewielkie oszustwo, ale świetnie się bawiła! Poza tym to działało, przypomniała sobie, kiedy szła stromą ścieżką, 314

sapiąc z wysiłku. Podczas schodzenia buty ślizgały jej się w błocie po ostatniej burzy i czuła ciepłą, mokrą breję między palcami. Znów zaczęła biec pod górę, robiąc uniki w lewo, w prawo, prowadzona przez własną pamięć. No, dalej, pomyślała, dalej! – kiedy zacisnęła palce na nożu myśliwskim, zatkniętym za pasem. Rywal, którego nazwała Delancy Queeg, stał na ścieżce; zdążył już wyciągnąć nóż. – Sługusom, których wynająłeś, zabrakło wytrzymałości – powiedziała.

R

– Zaprowadzili cię tam, gdzie chciałem. A teraz wracaj, skąd przyszłaś, to daruję ci życie.

– Czy to samo powiedziałeś mojemu ojcu, nim poderżnąłeś mu gardło, ty łotrze?

L T

Uśmiechnął się – ogorzały, przystojny, niebezpieczny.

– Twój ojciec był głupcem, podobnie jak jego córka. Jajo smoka należy do mnie. I zawsze będzie moje. – Dał znak ręką i obejrzała się za siebie. Zobaczyła pięciu nagich do pasa tubylców, z łukami gotowymi do strzału. – Brak ci odwagi, by rozprawić się ze mną w pojedynkę? –zapytała. – Idźcie – rozkazał im. – Zrobiliście to, za co wam zapłaciłem. Chociaż zniknęli, wiedziała, że Queeg ją okłamuje. Wiedziała, że tamci czają się w pobliżu. Musiała działać szybko.

Stanęła w postawie do walki i zaczęli krążyć wokół siebie na wąskiej, błotnistej ścieżce. Dźgnięcia, finty, brzęk ostrzy. Idealnie, pomyślała znów Cill, niepotrzebne żadne poprawki. Poczuła zapach krwi, kiedy drasnęła Quegga w rękę tuż powyżej nadgarstka. 315

Teraz on ją zrani, pomyślała, przewidując kolejny zaprogramowany w grze ruch. Kiedy przetnie jej skórę na ramieniu, uśmiechnie się, uznając, że ma nad nią przewagę. A wtedy ona wbije mu nóż w bok i skoczy z wysokiej skarpy do pełnej skał rzeki. Wokół niej będą świstały strzały. Zastanawiała się, czy uchylić się przed jego atakiem, bo wiedziała, kiedy i z której strony nastąpi, ale lepiej się widzi szczegóły, szuka niedoróbek, kiedy gra się zgodnie ze scenariuszem, a nie łączy różne ich wersje. Queeg zadał cios nożem szybko jak błyskawica, czubkiem ostrza

R

rozcinając bawełnianą tkaninę i skórę. Ale zamiast szarpnięcia, którego się spodziewała, Cill poczuła piekący ból.

Cofnęła się, wypuszczając nóż z ręki, uniosła dłoń i poczuła między

L T

palcami coś ciepłego i lepkiego. Z niedowierzaniem patrzyła, jak z noża skapuje krew.

To się dzieje naprawdę, pomyślała. To nie hologram.

Kiedy Queeg rozchylił usta w dzikim uśmiechu i ponownie zamachnął się nożem, Cill poślizgnęła się na błotnistej ścieżce i spadła z urwiska z krzykiem, uciętym niby nożem przez szum rwącej wody w dole. Następnego ranka Benny chodził tam i z powrotem po gabinecie Vara. – Spróbuję jeszcze raz.

– Próbowałeś zaledwie pięć minut temu. – Stojąc przy oknie, Var spoglądał w stronę domu, w którym mieszkała Cill. – Nie odbiera telefonów. – Przesunął ręką po włosach. – Nie odpisuje na mejle ani SMS–y. Odwrócił się; na jego twarzy malowało się napięcie. – Jesteś pewien, że nie wspomniała nic, że nie przyjdzie dziś do pracy? – Już ci powiedziałem, że nie. Wprost przeciwnie. Powiedziała, że będzie wcześnie. Nie chciała zostać w mieszkaniu dłużej niż to konieczne. 316

Zaproponowałem, żeby przenocowała u mnie. Wiesz, jak traktuje swoje rzeczy, swoje mieszkanie. – Tak, to samo powiedziała mnie. I że jeśli się nie przemoże i nie pójdzie na noc do domu, prawdopodobnie już nigdy nie przekroczy jego progu. Jasna cholera! – Var spojrzał na zegarek. – Przypuszczalnie po prostu zaspała i tyle. Albo wzięła środek nasenny... – Może łyknęła zbyt wiele tabletek. – Jezu. Powinniśmy do niej pójść. Powinniśmy do niej pójść i sprawdzić, co się stało. Na wszelki wypadek... Prawdopodobnie śpi, ale powinniśmy to sprawdzić.

R

– Chodźmy od razu. Żaden z nas nie usiądzie do roboty, póki tego nie sprawdzimy. Wyrejestrowała swoją kopię Fantastical – dodał Benny, kiedy

L T

wsiedli do windy, by zjechać na dół.

– Naprawdę? Cóż, to dobrze. Praca dobrze jej zrobi, przypuszczalnie dlatego zaspała. Z całą pewnością. Wciągnęła się w grę, pracowała do późna, potem łyknęła tabletkę nasenną. Prawdopodobnie położyła się o świcie. – Może masz rację. Tak, najpewniej właśnie tak było, ale wszystko jest takie pochrzanione.

Benny spojrzał na kwiaty i pomyślał o Barcie. – Wiem. – Var położył mu dłoń na ramieniu. – Powiem Stick, że wychodzimy na kilka minut.

Znaleźli się na ulicy i ruszyli raźnym krokiem w kierunku domu Cill. – Prawdopodobnie się zdenerwuje, kiedy ją obudzimy –zauważył Var i uśmiechnął się lekko. – Tak, już ją słyszę. „Do jasnej cholery, nie wolno mi trochę dłużej pokimać?" Wlejemy w nią trochę kawy. – Dobry pomysł. Straszna burza była wczoraj wieczorem, prawda? 317

– Błyskawice rozświetlały niebo jak podczas bitwy ptaków drapieżnych na Trzeciej Planecie. Od grzmotów aż dzwoniły szyby w oknach. Ale dzięki temu nieco się ochłodziło. – Tak. – Kiedy dotarli do budynku, Var wstukał kod do mieszkania Cill. Czekali z rękami w kieszeniach. Po chwili komputer poinformował ich, że w mieszkaniu nikt nie odpowiada. Kiedy Var chciał spróbować jeszcze raz, Benny pokręcił głową. – Wejdźmy do środka. Po prostu wejdziemy. – Posłużył się kartą, którą dostał od Cill, a potem zaszyfrowanym hasłem. – Na pewno śpi – mruknął Var, kiedy szli do jej mieszkania. – Najzwyczajniej w świecie śpi i tyle. Benny mocno walnął pięścią w drzwi. – Jezu, Ben.

L T

R

– Nie zamierzam czekać. – Znów posłużył się kartą i dwoma szyframi. Pchnął drzwi i zawołał:

– Cill! Hej, Cill! To my, Benny i Var.

– Tak, nie wyciągaj sprayu pieprzowego! – Cill? – Benny szerzej otworzył drzwi, zawahał się chwilę, rozglądając się po pokoju dziennym. Zobaczył nowe buty i torebkę. Wskazał ją Varowi. – Jest w mieszkaniu. Nigdy nie wychodzi z domu bez torby pełnej skarbów. Sprawdzę w sypialni. –A ja w gabinecie. Rozdzielili się. – Nie ma jej tutaj. – Benny wybiegł z sypialni. – Nie potrafię powiedzieć, czy spała, ponieważ jej łóżko zawsze wygląda tak samo. – Nie ma jej w gabinecie, w drugiej sypialni ani w kuchni. Jest... 318

– W sali holograficznej! – Obróciwszy się na pięcie, Benny pobiegł w tamtym kierunku. Zaczął wstukiwać kod. – Zamki nie są zablokowane. – Var wskazał głową zieloną lampkę i otworzył drzwi. Benny przecisnął się obok niego. – Boże! O, Boże, Cill! – Podbiegł do zakrwawionej, nieruchomej postaci, leżącej na podłodze. – Zadzwoń pod dziewięćset jedenaście! – krzyknął. – Pospiesz się! Var wyciągnął łącze i wybrał numer alarmowy. – Żyje? Benny, powiedz, że żyje.

R

– Nie wiem. – Dotknął policzka Cill, a potem wziął ją za rękę. I słysząc za sobą głos Vara, dobiegający jakby z długiego, ciemnego tunelu, zebrał się

L T

na odwagę i przyłożył palec do jej szyi, by wyczuć puls. *

Eve szykowała się do odprawy. Poprosiła Mirę, żeby też przyszła. Potrzebowała profesjonalnej opinii o swoich wnioskach dotyczących mieszkań wszystkich wspólników. Przy odrobinie szczęścia dostanie z wydziału przestępstw elektronicznych coś, co będzie można do tego dorzucić, i będą mogli wezwać do komendy głównego podejrzanego. Uniosła wzrok, kiedy tanecznym krokiem wszedł McNab. – Jest dobra – powiedział, podając jej dziennik Cill. – Ale ja jestem lepszy. Pomyślałem sobie, że będziesz to chciała natychmiast mieć. –I słusznie sobie pomyślałeś. Przeczytałeś go? – Nie, nie byłem upoważniony... Może parę stron – przyznał się pod chłodnym spojrzeniem Eve. – To tylko... To, co przeczytałem, to nic szczególnego. O codziennym życiu, trochę o pracy i tym podobne bzdety. 319

Wspomniała o jakimś facecie, z którym chodziła parę miesięcy temu. Doszła do wniosku, że jest nieudacznikiem. Muszę jej przyznać rację. – Tylko parę stron? – Może trochę więcej. Żeby się upewnić, że nie ma żadnych usterek. – Zamierzam puścić ci to płazem, ponieważ uchroniłeś mnie przed koniecznością wywarcia na niej presji, by udostępniła mi dziennik. Masz ponad godzinę do odprawy. Zmykaj...I nie zawracaj głowy mojej partnerce. – Wcale nie uważa, że zawracam jej... – zaczął, ale zabrzęczał komunikator Eve, więc McNab wyślizgnął się z jej gabinetu. – Dallas.

R

– Dyspozytor do porucznik Eve Dallas. Zgłosić się na Spring Street 431 mieszkania 3. – To adres Clili Allen. Czy nie żyje?

L T

– Nie. Pogotowie ratunkowe w tej chwili wiezie Cillę Allen do szpitala St. Ignatius. Jest w stanie krytycznym, odniosła szereg obrażeń. Policja już jest na miejscu.

– Zrozumiałam. Już jadę.

Wpadła do sali ogólnej wydziału. McNab, zawracający głowę jej partnerce, uśmiechnął się szeroko. Ale kiedy zobaczył minę Eve, położył na chwilę dłoń na ramieniu Peabody. – Cholera.

– Właśnie wiozą Cill do szpitala St. Ignatius, jest w stanie krytycznym. Chodźmy. – Co się stało? – zapytała Delia, starając się nadążyć za Eve, stawiającą długie kroki.

320

– Właśnie jedziemy, żeby się tego dowiedzieć. – Pokręciła głową, kiedy Peabody znów zaczęła coś mówić. – Skontaktuj się z U–Play. Chcę wiedzieć, czy Var i Benny tam są. Jeśli tak, sprawdź to, każąc się z nimi połączyć. Peabody wykonała polecenie, kiedy zjeżdżały do garażu. – Nie ma ich w firmie. Obaj wyszli jakieś pół godziny temu. – Obaj – mruknęła Eve i skinęła głową. – Tak, to dobre zagranie. Chcę, żeby jej pilnowano – w izbie przyjęć, na sali operacyjnej, na OIOM–ie, wszędzie. Od tej chwili ani na chwilę nie spuścimy jej z oka. Spróbuj uzyskać jakieś szczegóły, dotyczące jej obrażeń, jej stanu. Nie chcę słyszeć: liczne obrażenia, stan krytyczny. Chcę znać szczegóły.

R

– Tak jest. – Peabody rzuciła jej spojrzenie z ukosa, kiedy wsiadały do samochodu.

L T

Zaparła się nogami, gdy Eve dodała gazu.

321

Rozdział 18 Eve minęła stylizowaną na retro windę i wbiegła po schodach. – Melduj, – poleciła funkcjonariuszowi, stojącemu pod drzwiami, wyciągając ze swojego zestawu podręcznego środek zabezpieczający. – Levar Hoyt zadzwonił z tego mieszkania ze swojego łącza pod dziewięćset jedenaście o godzinie dziewiątej pięćdziesiąt sześć. Kazano mi się tu stawić z moim partnerem, powiadomiono pogotowie ratunkowe. Przybyliśmy na miejsce o godzinie dziesiątej zero trzy, jakieś dwie minuty przed karetką pogotowia.

R

Szybko, pomyślała Eve, i skinęła głową, by mówił dalej. – W drzwiach czekał pan Hoyt i natychmiast zaprowadził nas do sali

L T

holograficznej, mieszczącej się we wschodniej części mieszkania. Ofiara, pani Cilla Allen, zameldowana pod tym adresem, leżała nieprzytomna na podłodze, wyglądała na poważnie ranną. Razem z nią w pokoju był niejaki Benny Leman. Oświadczył, że nie ruszał poszkodowanej z obawy przed spowodowaniem dodatkowych obrażeń, ale sprawdził jej puls i próbował ocenić zakres wspomnianych obrażeń. Mówił bez ładu i składu. Razem ze swoim partnerem wyprowadziliśmy obu mężczyzn i umieściliśmy ich w pokoju, który wygląda na salę projekcyjną. Jest z nimi funkcjonariusz Uttica. Byli bardzo przejęci i stanowczo domagali się, by pozwolono im zostać z ofiarą, którą zidentyfikowali jako swoją wspólniczkę. Przeprowadziłem rozmowę z ratownikami medycznymi o obrażeniach, jakich doznała ofiara. Opisali jej stan jako krytyczny; stwierdzili u niej pęknięcie czaszki, strzaskany łokieć, złamaną nogę i przynajmniej dwa złamane żebra, a także liczne rany szarpane i stłuczenia. Zabrali ją do szpitala St. Ignatius, odjechali stąd mniej więcej kwadrans po dziesiątej. 322

– Bardzo dobry raport, Kobei. – Staram się być dokładny. – Zostań przy drzwiach – poleciła mu. – Tak jest, pani porucznik. Poszły obie prosto do sali holograficznej, gdzie na podłodze widać było ślady krwi, zapewne należącej do Cill. – Weźmy próbki, żeby mieć pewność, że to tylko jej krew. – Podeszła do konsoli. – Jest tutaj płyta. Założę się, że z Fantastical. – Taka sama metoda, jak w przypadku Minnocka – zauważyła Peabody. – Ale z opisu jej obrażeń wynika, że zabójca postanowił zatłuc ją na śmierć.

R

– To czemu tego nie zrobił? Leżała na podłodze z połamanymi kośćmi, nieprzytomna. Dlaczego zostawił ją przy życiu, skoro już zadał sobie tyle trudu?

L T

– Może coś go spłoszyło albo myślał, że ofiara nie żyje. Nie, pomyślała Eve. Z całą pewnością nie.

– Jest zbyt inteligentny, żeby zostawić ją przy życiu. Naprawdę popełnił wielki błąd.

– Nie, jeśli ofiara nie przeżyje. Eve pokręciła głową.

– Wezwij techników i ludzi z wydziału przestępstw elektronicznych. Przekonamy się, czy wspólnicy znają kod zabezpieczający Cill. Może uda nam się wyjąć płytę, nie uszkadzając jej. Tak czy owak, chcę wiedzieć, kiedy zaczęła grać i jak długo grała. – Już się robi. Chcesz, żebym zabrała jednego z nich do drugiego pokoju i wysłuchała jego oświadczenia? – Nie. Przesłuchamy ich razem. Przekonajmy się, jak to rozegrają. Przyjdź, kiedy tu skończysz. Przerwij mi i weź mnie na bok, by przekazać, co 323

nowego ustalono. Mów cicho, ale tak, żeby usłyszeli, jak mówisz: „wydział przestępstw elektronicznych, przełom, odzyskali dane". – Jeśli obaj są winni lub jeden z nich, będzie to dla nich zła wiadomość. – Taa. Czasami trzeba podlewać nasiona. –Hę? – Nic. – Zostawiła Peabody i udała się do sali projekcyjnej. Var i Benny zerwali się z miejsc i zaczęli mówić jeden przez drugiego. –Spokój! Uttica, ruszaj do swojego partnera i przypilnujcie, by nikt postronny tu nie wszedł. Technicy i wydział przestępstw elektronicznych już

R

zostali powiadomieni. Poza nimi nikomu nie wolno tu wchodzić. Odwróciła się w stronę dwóch mężczyzn. – Siadajcie.

L T

– Nie pozwolili nam z nią pojechać. Nie pozwolili nawet zadzwonić do szpitala. Proszę. Proszę, pani porucznik. – Głos Benny'ego drżał od łez, które napłynęły mu do oczu.

Wyciągnęła swoje łącze.

– Mówi porucznik Eve Dallas – przedstawiła się i podała numer odznaki. – Chcę się dowiedzieć o stan zdrowia pacjentki, Cilli Allen, którą właśnie do was przywieziono. – Uniosła palec, nim któryś z mężczyzn mógł znów coś powiedzieć, i przeszła w drugi koniec pokoju. Słuchała, mrucząc coś pod nosem, a potem schowała łącze do kieszeni i znów przeszła przez pokój. – Jest w izbie przyjęć. Lekarze próbują ustabilizować jej stan, by móc ją zabrać do sali operacyjnej. – Do sali operacyjnej? Wymaga operacji? – spytał Var, a Benny tylko gapił się w milczeniu. – Odniosła bardzo poważne obrażenia, lekarze robią, co w ich mocy. Jest w stanie krytycznym. Musicie być przygotowani na najgorsze. 324

– Nie umrze. Nie może umrzeć. Nie umrze! – zaczął powtarzać Benny, kiwając się na krześle, aż Var położył mu dłoń na ramieniu. – Uspokój się, Benny. Uspokój się, stary. Jest twarda. Cilly jest silna. Powinniśmy przy niej być – zwrócił się do Eve. – Muszę wysłuchać waszych oświadczeń. Postaram się, żeby to trwało jak najkrócej. Jak tylko skończymy, polecę funkcjonariuszom, którzy pierwsi tu przyjechali, żeby odwieźli was do szpitala. Muszę wiedzieć, co się stało. – Nie wiemy. – Benny pokręcił głową. – Skąd mamy wiedzieć? Leżała... Leżała na podłodze, kiedy tu weszliśmy.

R

– O której godzinie przyszliście do jej mieszkania?

Benny znów pokręcił głową, a potem ukrył twarz w dłoniach. – Koło dziesiątej, może trochę wcześniej. Nie wiem dokładnie –

L T

powiedział Var. – Zaniepokoiliśmy się, kiedy Cill nie pojawiła się w pracy, nie odbierała telefonów ani nie odpowiadała na mejle. Powinniśmy byli wcześniej tu przyjść. Powinniśmy byli wcześniej sprawdzić, co z nią, wtedy może... – Wczoraj wieczorem nie powinienem był jej pozwolić pójść samej do domu. – Benny przesunął palcami po włosach. – Powinienem był ją przekonać, żeby przenocowała u mnie.

– O której godzinie poszła do domu? – spytała Benny'ego. – Nie było jeszcze późno. Może dziewiąta albo wpół do dziesiątej. Rozmawialiśmy o tym, żeby iść gdzieś coś zjeść albo zwyczajnie się upić. Ale nikt z nas nie miał specjalnej ochoty. – Czy zarejestrowała grę? Czy zarejestrowała zabranie Fantastical? – Tak. Dziś rano zobaczyliśmy, że ją wzięła. Dlaczego to się dzieje? – zapytał Benny. – Ktoś próbował ją zabić. Ktoś zabił Barta. Dlaczego to się dzieje? 325

– Staramy się to ustalić. – Eve uniosła wzrok, kiedy weszła Peabody, dała jej znak. – Przepraszam na minutkę. Przeszła przez pokój, nachyliła się do niej. – To wczorajsze przyjęcie było niesamowite – szepnęła Peabody, modulując głos tak, by słowa kluczowe wymawiać nieco głośniej. – Nogi „wydział przestępstw elektronicznych" bolą mnie dziś jak diabli. Ale absolutnie warto było potańczyć „przełom, odzyskali dane", prawdopodobnie mój tyłek stracił z pół kilograma. – Wiesz, że masz obsesję na punkcie swojego tyłka? Teraz kiwnij głową,

R

jakbym właśnie wydała ci polecenie, i wyciągnij komunikator, wychodząc. Odczekaj kilka minut, wróć tu, znów daj mi znak głową i zostań na dalszą część przesłuchania.

L T

– Rozumiem. – Peabody skinęła głową, dla pewności dodała: „Tak jest, pani porucznik!", i wychodząc, wyciągnęła komunikator.

– Czy to ma związek z Cill? – zapytał Benny. – Czy to dotyczy Cill? – Nie. A więc ostatni raz widzieliście ofiarę koło wpół do dziesiątej wczoraj wieczorem? – Spojrzała na Vara, by to potwierdził. – Coś koło tego.

– W jakim była nastroju?

– A jak pani sądzi? – spytał ze złością Benny, uderzając pięściami w kolana. – Była zdruzgotana. Jak my wszyscy. Musiała przygotowywać uroczystość żałobną, migawki filmowe z życia Barta, myśleć o poczęstunku. Ale przynajmniej miała, wszyscy mieliśmy coś konkretnego do zrobienia. Teraz... – Byliśmy zmęczeni. – Var westchnął. – Wszyscy jesteśmy bardzo zmęczeni. – Dokąd poszliście po pracy? 326

– Do domu. – Teraz Var wzruszył ramionami. – Obaj poszliśmy do swoich domów. – Razem? – Tak. Odprowadziliśmy Cill, a potem ja poszedłem do siebie, a Benny do siebie. – Czy zauważyliście, by ktoś kręcił się w pobliżu jej budynku? Obejrzała się, kiedy Peabody weszła i skinęła jej głową. – Zaczekałem, aż wejdzie do środka – powiedział Benny. –Nawet rozmawialiśmy jeszcze z parę minut. Nie zostawiłbym jej samej, gdybym widział, że ktoś się kręci w pobliżu. Czekałem, aż weszła, i dopiero potem

R

wróciłem do siebie. Paliło się u niej światło, kiedy wyjrzałem przez okno po przyjściu do domu. Wiem, że bezpiecznie dotarła do mieszkania.

L T

– Zawsze pan to sprawdza?

Przesunął się lekko na krześle.

– Kiedy wychodzimy o jednej porze, lubię się upewnić, że dotarła do domu. Sama potrafi się o siebie troszczyć, ale to coś, co się robi odruchowo. – Rozmawialiście z kimś, widzieliście się z kimś, kontaktowaliście się z kimś po wpół do dziesiątej?

– Boże. – Var potarł oczy. – Zjadłem coś, próbowałem obejrzeć telewizję. Ale nie mogłem usiedzieć na miejscu, więc przez kilka godzin surfowałem po Internecie. Potem zacząłem grać. Wybrałem turniejową wersję Dominacji nad Światem. Wie pani, rundy eliminacyjne. Grałem może do drugiej. Nie wychodziłem z domu. Nie miałem ochoty. – Benny? – Z nikim nie rozmawiałem. Przez cały dzień dość się nagadałem. Wysłałem kilka prywatnych mejli, a potem zebrałem informacje o paru projektach. Położyłem się chyba koło północy. U Cill wciąż paliło się światło. 327

Zauważyłem przypadkiem. Miałem nawet ochotę do niej zadzwonić, spytać, czy ma ochotę na towarzystwo albo może chce zwyczajnie pogadać, ale nie zrobiłem tego. Doszedłem do wniosku, że wolałaby, żeby ją zostawić w spokoju. Powinienem był do niej pójść. – Głos znów mu zadrżał. – Powinienem był po prostu do niej pójść. – Przestań. – Var położył dłoń na jego ramieniu. – Przestań. To nie twoja wina. Chcielibyśmy pojechać do szpitala – zwrócił się do Eve. – Już prawie skończyłam. Jak dostaliście się do budynku i do jej mieszkania?

R

– Mam jej kartę i szyfry – powiedział Benny. – Mieszkam najbliżej. Kiedy musi gdzieś wyjechać na kilka dni, podlewam u niej kwiatki. Ma parę ładnych roślin doniczkowych. Poza tym upewniam się, że jej mieszkanie jest

L T

zabezpieczone. Dla Cill to bardzo ważne.

– Dlaczego? – spytała Eve. – Dlaczego jest tak przewrażliwiona na punkcie bezpieczeństwa i prywatności? – Ja... – Benny spojrzał na Vara.

– Mów. Może to okaże się pomocne.

– Chodzi o to, że matka i ojczym nigdy nie pozwalali jej nawet na odrobinę prywatności, nie dawali jej spokoju. Ciągle przeszukiwali jej pokój, grzebali w rzeczach. Kiedyś nawet zainstalowali kamerę, żeby ją szpiegować. Jakby była jakąś kryminalistką. A ona tylko... Ona tylko chciała mieć odrobinę prywatności. I tyle. To dlatego tak ją zdenerwowała rewizja. Przypuszczam... – Wypuścił powietrze z płuc. – Przypuszczam, że dlatego mnie też tak to zdenerwowało. Wiem, jak się wtedy czuła Cill, więc się wkurzyłem. – Rozumiem. Czy alarm był włączony, kiedy tu przyszliście? – Tak. – Var poklepał go po ramieniu, by dodać mu otuchy, a potem skinął głową. – Myśleliśmy, że może łyknęła tabletkę na sen i zaspała. 328

Zajrzeliśmy do sypialni i gabinetu, a potem... poszliśmy do sali holograficznej i tam ją znaleźliśmy. Natychmiast zadzwoniłem na dziewięćset jedenaście. –I sprawdziliście jej puls. –Ja to zrobiłem. – Benny mocno zacisnął usta. –Początkowo nie mogłem znaleźć, ale w końcu mi się udało. Był ledwo wyczuwalny. Leżała poraniona i pobita, cala zakrwawiona. Na litość boską, czy może pani przynajmniej sprawdzić, w jakim jest teraz stanie? – Peabody, zadzwoń do szpitala. Prawie skończyliśmy. Czy sala holograficzna była zamknięta? Benny na chwilę zmarszczył czoło.

R

– Nie. Nie była zamknięta. Ale wiele razy z niej korzystaliśmy. Chyba zwykle jej nie zamykała. Ja u siebie w domu też na ogół tego nie robię. Tylko

L T

Bart miał taki zwyczaj. Superszpieg Minnock – mruknął, a potem z całych sił zacisnął powieki.

– Dobrze. Jak powiedziałam, w konsoli jest płyta z grą. Czy możecie ją wyjąć?

Benny pokręcił głową.

– Nie znam kodu ani sekwencji. – Spojrzał na Vara. – Ja też nie. Możemy spróbować, ale jeśli nasze przypuszczenia okażą się błędne, płyta ulegnie zniszczeniu.

– W porządku. Poradzimy sobie z tym.

– Właśnie ją operują – poinformowała Peabody. – Operacja może potrwać kilka godzin. – Czy należy zawiadomić kogoś z rodziny? – spytała Eve. – Tylko jej matkę. – Var ze znużeniem przesunął ręką po twarzy. – Nie utrzymują zbyt bliskich kontaktów, jak same mogły się panie domyślić, ale chyba powinna wiedzieć. 329

– My jesteśmy jej rodziną – powiedział gwałtownie Benny. – Tylko my. – Każę policjantom zawieźć panów do szpitala. Detektyw Peabody i ja też wkrótce tam pojedziemy. Wydała mundurowym polecenia i zamknęła za nimi drzwi. – Będziemy obserwować tych dwóch. – Łatwo jest sprawdzić ich alibi. Wydział przestępstw elektronicznych może potwierdzić, czy korzystali z Internetu, czy też nie. Jeśli obaj są w to zamieszani, obaj dobrze się maskują, ale to by pasowało do teorii Miry, że mamy do czynienia z dwoma sprawcami.

R

– Jak według ciebie to przebiegło, jeśli obaj są w to zamieszani? – Odprowadzili ją do domu, tak, jak powiedzieli, ale weszli na górę i namówili Cill, by zrelaksowała się grą holograficzną. Niezbyt dobrze to widzę,

L T

ponieważ jej mieszkanie jest w miarę dobrze wytłumione, a sala holograficzna wydaje się najlepiej strzeżonym i wytłumionym pomieszczeniem w mieszkaniu. Ofiara dała się namówić na grę. Zaatakowali ją, albo jeden ją zaatakował, a drugi stał na czujce. Uznali, że nie żyje, i wrócili do domu. Dziś rano udali, że się o nią niepokoją, by mieć pretekst, żeby tu przyjść i ją znaleźć. – Żywą. Dlaczego od razu jej nie wykończyli? – Wtedy czas jej śmierci pokrywałby się z ich obecnością tutaj. Musieli szybko podjąć decyzję, postanowili zawiadomić szpital. Jest w strasznym stanie, Dallas, są małe szanse, że z tego wyjdzie. Każdy z nich mógłby ją teraz załatwić w szpitalu. Gdybyś nie kazała jej pilnować. – Niezła teoria. Sprawdź prawdopodobieństwa. – Nie podoba ci się. – Nie należy do czołowej piątki. – Wskazała puszkę z napojem energetycznym. – Tego nie było tutaj wczoraj rano, a przyszła do domu wieczorem. 330

– Zgoda. Co z tego? –Jeśli miała towarzystwo, dlaczego otworzyła tylko jedną puszkę, która wygląda tak, jakby nic z niej nie ubyło? Sprawdzimy dostawy i recykler, ale nie sądzę, by się okazało, że ostatniego wieczoru wypito tu jeszcze dwa napoje. Stojąc koło okna, doszła do wniosku, że jednak nie ma ochoty na picie. Tak samo się zachowała tego dnia, kiedy ich poinformowałyśmy, że Bart nie żyje. Wzięła puszkę, otworzyła ją i odstawiła na bok. – Była zdenerwowana po uroczystości żałobnej – doszła do wniosku Peabody. – Tak, to by pasowało. Eve wskazała buty.

R

– Co robisz, kiedy przyjdziesz do domu, a nowe buty cię uwierają? –Zdejmuję je.

L T

– Ale jeśli masz towarzystwo, prawdopodobnie nie zostawiasz ich na środku pokoju, do tego w miejscu, gdzie wszyscy mogliby się o nie potknąć. – Wzruszyła ramionami. – Może to nie ma znaczenia, ale to drobiazgi, które w moich oczach dają inny obraz.

– Nie zamknęła sali holograficznej, więc mogli wejść, kiedy grała. – Skąd wiedzieli, że będzie grała?

– Ponieważ... Jeden z nich lub obaj wiedzieli, że zgłosiła wyniesienie płyty. Eve skinęła głową.

– Tak, i zacznę od tego miejsca. Jeden z nich dał jej płytę, żeby wzięła ją do domu. Grać po takim dniu? Ta gra to narzędzie zbrodni. Ulubione narzędzie zabójcy. Sama podeszła do drzwi, żeby wpuścić techników. Kiedy pokazywała im salę holograficzną i przedstawiała fakty, Peabody rozważała różne teorie. 331

– Dali jej czas, żeby weszła na górę – powiedziała, gdy Eve wróciła. – Żeby pokręciła się po domu i zaczęła grać. Weszli. Była pochłonięta grą. A potem wszystko potoczyło się tak, jak poprzednio. – To również możliwe. Też powinnaś sprawdzić prawdopodobieństwa. – Pytanie: dlaczego? Dlaczego Cill, dlaczego właśnie teraz? Wiadomo, że zaraz po tym, jak zamordowano Barta, dokładnie sprawdzimy pozostałych wspólników. Czy więc stała się zagrożeniem? Coś odkryła? Zadawała niewłaściwe pytania? – Możliwe. Wczoraj Roarke powiedział jej, że jego ludzie od wielu

R

miesięcy pracują nad podobną grą, opartą na podobnej technologii. – To musiała być dla niej nieprzyjemna wiadomość.

– Tak. Cill podzieliła się nią z innymi. Powiedziała o tym obu wspólnikom. Może ktoś na tyle się wściekł, że zabił posłańca. Niech to

L T

zostanie między nami. Nie chcę włączać w tę sprawę Roarke'a. – Rozumiem.

– Mam inne powody, by nie uznać tej teorii za najlepszą. Kiedy się gra, podejmuje się decyzje, jedna prowadzi do kolejnej. Pokonuje się różne przeszkody i przeciwników. Dobrą strategią jest postawienie nowego problemu przed swoim przeciwnikiem.

– Którym jesteśmy my. Czy to jakiś wybieg? Pobić ją niemal na śmierć to wybieg?

–I podbija to stawkę. Tak, teraz sprawdzimy dokładnie dwóch pozostałych przy życiu wspólników. Czyż to nie ekscytujące? Szczególnie, kiedy uważasz się za tak cholernie sprytnego, znacznie lepszego od pozostałych. A teraz? Jest jedna osoba mniej, która zna go na wylot. Albo tak jej się przynajmniej wydawało. To wkalkulowane ryzyko, ale dobry ruch. – Jeśli z tego wyjdzie, zidentyfikuje go. 332

– Tak, to słaby punkt. Ale nad tym pracuję. – Eve podeszła do drzwi, tym razem, żeby wpuścić Feeneya i McNaba. – Sala holograficzna. Potrzebne mi wszystko, co tylko znajdziecie. Ale zanim zaczniecie, chcę z wami porozmawiać o pułapce, jaką według mnie zastawiono. Kiedy Eve i Peabody dotarły do szpitala, Cill nadal była w sali operacyjnej. – Idź i sprawdź, co u wspólników. Okaż im współczucie i spróbuj ich nakłonić do rozmowy.

R

Eve dopadła pielęgniarkę oddziałową. Mignęła jej odznaką. – Prowadzę śledztwo w sprawie Cilli Allen. Proszę mi powiedzieć wszystko, albo czego udało się pani dowiedzieć, albo co pani myśli o tej sprawie.

L T

– Mogę pani powiedzieć, że musieli ją reanimować w izbie przyjęć. To szczęście, że doktor Pruit ma dziś dyżur. Jest neurologiem. Najpoważniejsze są obrażenia głowy, ale pozostałych też nie wolno lekceważyć. Spędzi tu trochę czasu. – Jakie ma szanse?

– Trudno powiedzieć. – Jak pani sądzi?

– Ma szczęście, że wciąż żyje. Wygląda, jakby zrzucono ją z urwiska. Eve złapała pielęgniarkę za ramię, nie pozwalając jej odejść. – Jakby spadła? A nie została pobita? – Trudno powiedzieć. Jeśli przeżyje, sama pani powie. Eve zmarszczyła czoło, kiedy oddziałowa pospiesznie się oddaliła. Zrobiła jeszcze bardziej marsową minę, gdy zobaczyła Roarke'a, idącego w jej stronę. 333

– Słyszałem. Uznałem, że powinienem przyjść. – Czy są tu jej wspólnicy? – Tak. Została teraz z nimi Peabody. – Wrażenia? – Szok, lęk, zdumienie, jak można było się spodziewać. Można powiedzieć, że nawzajem się wspierają. – Czy któryś z nich spytał cię o grę, nad którą pracujecie? – Nie. Nie sądzę, żeby teraz było to dla nich najważniejsze. Eve spojrzała w stronę poczekalni. – Przynajmniej dla jednego z nich owszem. – Uważasz, że jeden z nich ją pobił?

R

– To nie ulega wątpliwości. Już nie. Teraz pozostaje tylko kwestia

L T

udowodnienia tego. Kupić trochę czasu, zmienić obiekt zainteresowania, poruszyć czulą strunę. Była najkrótszym bokiem trójkąta jako osoba porywcza, impulsywna. Stanowiła słabe ogniwo. Więc logiczne, że poświęcono ją w tej grze. Jest...

– Jezu Chryste, Eve. Dziewczynę nieźle skatowano, trzeba cudu, żeby ją poskładać w całość. A ty tu stoisz i mówisz o jakichś pieprzonych grach? – Najwyraźniej zagrano także na twoich uczuciach – odpowiedziała lodowato na jego zarzuty.

– Może dlatego, że je mam – odparował. – Bo nie zależy mi aż tak na wygraniu w jakiejś cholernej grze, by uznać pobicie młodej kobiety za logiczny krok. Wciąż żyje, pani porucznik. Jeszcze nie trafiła na twoją tablicę. – Może wróć do poczekalni? Możecie wszyscy podać sobie ręce. Pomodlić się. Idź i zrób to. Ten, przez kogo znalazła się w sali operacyjnej, chichocze teraz w duchu. Ja mam ważniejsze rzeczy do zrobienia. 334

Odeszła, starając się nie przyznawać przed samą sobą, jak ją zabolały jego słowa. Pomyślała, że można zranić nie tylko ciało. I nie tylko posługując się pięściami, nożem i kijami. Znalazła pustą łazienkę, oparła się o ścianę i dała sobie chwilę na ochłonięcie. Sprawdziła, co u Feeneya, poinformowała Whitneya, co nowego, skonsultowała się z Mirą. Tak to działa, przypomniała samej sobie. W taki sposób się pracuje. Nic nie osiągnie, siedząc i głaszcząc ich po głowach, ściskając im ręce. To nie sprawi, że zabójca Barta odpowie za swój czyn, ani nie uratuje Cill. Za nic nie przeprosi nikogo za to, że wykonuje swoje obowiązki tak, jak to uważa za stosowne.

R

Uspokojona, znalazła inną pielęgniarkę, pokazała jej odznakę i udało jej

L T

się uzyskać zgodę na wejście do prywatnej sali obserwacji. Stała sama, popijając ohydną kawę i patrząc, jak lekarze starają się poskładać Cill do kupy. Nawet jeśli przeżyje, pomyślała Eve, już nigdy nie będzie taka, jak dawniej.

Nie trafiła jeszcze na jej tablicę? Gówno prawda, pomyślała. Cill trafiła na jej tablicę w chwili, gdy upadła na podłogę. Obejrzała się, kiedy drzwi się otworzyły; zobaczyła, że wszedł Roarke, a potem znów utkwiła wzrok w ekranie.

– Nic mnie nie usprawiedliwia – zaczął. – Nic nie usprawiedliwia tego, co ci powiedziałem. Jest mi okropnie przykro, Eve. – Zapomnij o tym. – Nie mogę. Nie chcę. – Podszedł do niej i stanął obok, ale jej nie dotknął. –I nie tracę nadziei, że mi wybaczysz. – Ostatnie dni były bardzo wyczerpujące. – To nie jest żadne usprawiedliwienie. Ani nawet powód. 335

– No dobrze. Daj mi jeden powód. – Wczoraj płakała na moim ramieniu. Wiem, że uważałaś ją za jedną z podejrzanych, i nawet kiedy tak płakała, zastanawiałem się, czy miała jakiś udział w tym, co spotkało Barta. Powiem więcej. Z tego, co wiem, bardzo prawdopodobne, że leżała na podłodze, sama, z połamanymi kośćmi, zakrwawiona, kiedy my piliśmy szampana na dachu. – Jesteś zbyt blisko tej sprawy. – Tak. Masz absolutną rację i nie potrafię wytłumaczyć nawet sobie samemu, dlaczego tak się stało. Ale nie mogę się teraz wycofać. To może być

R

powód, Eve, lecz nic nie usprawiedliwia tego, jak cię potraktowałem, jak się zachowałem, wiedząc, że ty to zniesiesz. – Zraniłeś mnie.

L T

– O, Boże. Wiem. – Lekko ujął ją za ręce. – Znasz mnie. Możesz czuć satysfakcję, wiedząc, jak bardzo cierpię. – Nie do końca byłeś w błędzie.

– Byłem całkowicie i absolutnie w błędzie.

– Nie. Cokolwiek o tym myślę... – Wskazała głową ekran. – O tym wszystkim i o każdej rzeczy z osobna, muszę to udowodnić. Dla mnie to nie jest jakaś cholerna gra, ale dla niego owszem. Muszę sobie wyobrazić sposób jego rozumowania, żeby móc go powstrzymać. – Znam sposób twojego rozumowania i wiem, jak bardzo się tym wszystkim przejmujesz. Mogę tylko jeszcze raz powiedzieć, że mi przykro. Spojrzała w jego oczy i poczuła, że nie ma już tak ściśniętego żołądka. – Mówiłam ci wcześniej różne rzeczy, żeby ci sprawić przykrość. Wybaczyłeś mi. – Owszem. I w przyszłości niewątpliwie też ci wybaczę. 336

– Więc odsuńmy to na bok. Masz duży, czarny minus w kolumnie „dupek". Roarke uśmiechnął się i przycisnął usta do jej skroni. – Jaki jest wynik do tej pory? – Pod tym względem idziemy łeb w łeb. – Lepiej to sprawdź. Wydaje mi się, że mnie wyprzedzasz. – Chcesz dostać jeszcze jeden wielki, czarny minus? – Nie. – Przyciągnął ją do siebie i odetchnął głęboko, kiedy przytuliła się do niego. – Tak lepiej. Eve odwróciła głowę, żeby móc razem z nim patrzeć na ekran.

R

– Dlaczego stała się celem? – zapytał ją Roarke.

– Ponieważ zdaniem zabójcy poza nim nie ma ludzi niezastąpionych.

L T

Teraz on pokieruje przedstawieniem i nikt nie wysunie się na pierwszy plan, jak to zrobił Bart. Prawdopodobnie dobrze się czuł, obserwując całą tę żałobę po śmierci Barta, i podniecało go, jak policja mu się przyglądała. To część gry, gromadzi punkty, przewiduje kolejne ruchy. – Spojrzała na Roarke'a. – Tak to postrzega.

– Tak. Wiem o tym. Masz rację.

– Jest graczem, więc sprawdził, co się znajduje na planszy. Gracze, scenariusze, opcje. Cill? Była wściekła, przygnębiona, znosiła to gorzej od pozostałych. To sprawiło, że była bardziej bezbronna. Wydaje mi się, że jest najmocniej zżyta z resztą personelu. A ponieważ jest atrakcyjną kobietą, najbardziej logiczne wydaje się założenie, że to ona zostałaby kolejną twarzą firmy. A on chce zagarnąć tę rolę dla siebie. Zdążył się już rozsmakować. To bardzo ludzkie. Trochę się odsunęła. 337

– Mam kilka pytań natury technicznej. Może są bardzo nie na miejscu, ale... – Urwała, kiedy lekarze, których oglądała na ekranie, zaczęli się szybciej poruszać. – Coś jest nie tak. Coś poszło nie tak. Roarke polecił, by na ekranie pokazano zbliżenie. – Spada jej ciśnienie krwi. Spójrz na monitor. Osiągnęło najniższy poziom. Tracą ją! – Niech to cholera. Musi walczyć! Chce żyć czy nie? Obserwowali w milczeniu, jak Cill balansowała na granicy życia i śmierci.

L T

R 338

Rozdział 19 Kiedy Eve weszła do poczekalni, obaj mężczyźni zerwali się na równe nogi, a po chwili znów opadli na krzesła. – Czekamy na lekarza, operującego Cill. – Var spojrzał na zegar. – Minęło już tyle czasu. – Obiecali, że będą nas informować na bieżąco. Ale od godziny nikt się nie pokazał. – Przyglądałam się operacji – zaczęła Eve i uniosła rękę, kiedy obaj

R

mężczyźni znów wstali i zaczęli mówić jeden przez drugiego. – Chwileczkę. Wciąż ją operują. Było z nią źle... Chwileczkę! – znów powiedziała, przekrzykując pytania, którymi ją zasypali. – Nie jestem lekarzem, ale

L T

zapewniam was, że robią wszystko, co w ich mocy, żeby ją uratować. – Obserwowała pani operację? Gdzie? – zapytał Benny. – Też moglibyśmy tam pójść, zobaczyć ją. Lepsze to, niż siedzieć tutaj. – Nie macie prawa przyglądać się operacji. Upoważnieni są do tego jedynie lekarze i policja, kiedy w grę wchodzi przestępstwo, albo rodzina. –Ale my...

– Nie jesteście jej rodziną – przerwała mu Eve. – Nie z punktu widzenia prawa – wyjaśniła im delikatniej Peabody. – Rozumiem, co macie na myśli, uważając się za jej rodzinę. Też mam przyjaciół, którzy są mi bliscy jak rodzina. Ale z punktu widzenia prawa nie jesteście jej krewnymi, więc z przyczyn formalnych lekarze mogą się do tego odnieść niechętnie. Wygląda na to, że operacja jeszcze trochę potrwa – ciągnęła. – Powinniście wyjść, odetchnąć świeżym powietrzem, coś zjeść, przespacerować się. Wtedy czas nie będzie tak się dłużył – dodała. – Coś może się wydarzyć pod naszą nieobecność. 339

– Mam wasze numery – powiedziała Peabody Benny'emu. – Jeśli cokolwiek się stanie, nastąpi jakaś zmiana, natychmiast was powiadomię. – Może będzie lepiej, jak zaczerpniemy nieco świeżego powietrza. I prawdopodobnie mają tutaj kaplicę albo salę do medytacji. Moglibyśmy... – Var zmieszał się lekko, bezradnie rozłożył ręce. – Rozumiecie. – Tak. Bardzo dobry pomysł. Chodźmy stąd chociaż na kilka minut. Jeśli cokolwiek się stanie... – Zadzwonię, obiecuję. – Peabody przyglądała się im, jak wychodzili razem, potem skinęła do Eve, wyjmując komunikator. – Powiedz cieniom, żeby zanadto się nie zbliżali – powiedziała Eve. –

R

Nie chcę, żeby ci dwaj się zorientowali, że kazałam ich obserwować. – Zwróciła się do Roarke'a. –Słuchaj, wiem, że się tym interesujesz, ale jeśli nie wracasz do biura, żeby wykupić północną półkulę, myślę, że Feeney znalazłby dla ciebie jakieś zajęcie.

L T

– Żebym mógł się rozerwać?

– To uboczna korzyść. Albo Peabody, albo ja będziemy tutaj, żeby obserwować, co nowego u Cill, i pilnować wspólników. Sprawdzę, czy uda mi się znaleźć jakiś pokój, w którym mogłabym popracować. – Pozwól, że wystąpię w roli twojego wysłannika. Załatwię dla ciebie jakiś pokój do pracy, a potem spytam Feeneya, czy jestem mu potrzebny. – Może być.

– Wcześniej wspomniałaś, że masz jakieś pytania natury technicznej. – Tak. – Niewłaściwa pora, niewłaściwe miejsce, pomyślała Eve. – Pozwól, że najpierw je sobie ułożę po kolei. – W porządku. – Roarke na chwilę splótł palce z jej palcami. – Bądź ze mną w kontakcie, dobrze? 340

– Dobrze. – Eve znów odwróciła się do Peabody. – Czy w ciągu ostatnich dziewięćdziesięciu minut wydarzyło się coś, o czym powinnam wiedzieć? – Nie. Zachowują się i reagują tak, jak można się spodziewać w tych okolicznościach. Przysięgam, że nie odbieram żadnych fluidów od żadnego z nich. – Jeśli nie będzie mnie tu, kiedy wrócą, chcę, żebyś uzyskała ich zgodę na to, by policja udała się do ich mieszkań i sprawdziła ich alibi. Żeby mieć to już z głowy, by móc się skupić na Cill i wyjaśnieniu, jak mogło ją spotkać coś takiego. Wiesz, jak to rozegrać. – Da się zrobić.

R

– Nagraj ich zgodę. Potem poproś, żeby wydział przestępstw elektronicznych wysłał kogoś do obu mieszkań. Niech to będzie ktoś

L T

wyjątkowo spostrzegawczy. Niech dokładnie się rozejrzy, zanotuje wszystko, napisze raport. Mamy materiały z wczorajszych rewizji. Przekonamy się, co się zmieniło, jeśli coś się zmieniło.

– Tak jest. Bardzo z nią źle? Co o niej wiesz?

– Jezu, Peabody, jest w bardzo złym stanie. – Wcisnęła ręce do kieszeni, przypominając sobie fragmenty swojego snu. Nie możesz uratować ich wszystkich.

– Doktor od mózgu grzebie w jej głowie, drugi zajmuje się ręką. Musi być źle, bardzo źle, jeśli zaczęli od ręki, a nie od nogi. Umieścili ją w sterylnej klatce czy jak tam to nazywają. Jej twarz wygląda tak, jakby ktoś ją zdzielił kijem baseballowym. Poza tym zajmują się obrażeniami wewnętrznymi, próbują zatamować krwotok. Według mnie wygląda tak, jakby oberwała wszędzie. Okrążyła pokój. – Widziałam wiele ofiar pobicia. Nie jestem pewna, czy ktoś ją pobił. 341

– A cóż innego mogłoby to być? Eve pokręciła głową. – Musimy zapoznać się z raportem, sporządzonym przez lekarzy, porozmawiać z personelem medycznym, lepiej jej się przyjrzeć. Teraz to tylko spekulacje. – Mam raport, dotyczący próbek krwi. Wszystkie należą do niej. – Można się było tego spodziewać. – Porucznik Dallas? – Pielęgniarka oddziałowa zajrzała przez drzwi. – Przygotowaliśmy dla pani pokój. – Jaki jest stan ofiary?

R

– Doszło do pewnych komplikacji, ale trzyma się dzielnie. – Będziemy się zmieniać – powiedziała Eve do Peabody. – Przyjdę po ciebie.

L T

Podążyła za pielęgniarką długim korytarzem, skręciły w prawo, w kolejny korytarz.

– Przyglądałam jej się z sali obserwacji – odezwała się Eve. – Rzeczywiście wygląda, jakby spadła z urwiska. – Tak tylko mi się powiedziało.

– Rozumiem. Zrobiliście jej zdjęcia kości, narządów wewnętrznych. Chciałabym je obejrzeć.

– Nie jestem upoważniona do pokazania ich pani. – Może pani wystąpić o upoważnienie. Widziała ją pani. – Owszem. – Lekarze robią wszystko, co w ich mocy, żeby uratować jej życie. Ja robię wszystko, co w mojej mocy, żeby znaleźć tego drania, który ją tak urządził. Nazywa się Cilla Allen, ale mówią na nią Cill. Sześć tygodni temu obchodziła swoje dwudzieste dziewiąte urodziny. Dwa dni temu zamordowano 342

jednego z jej najbliższych przyjaciół, wczoraj zorganizowała uroczystość żałobną. Opłakiwała go. I wczoraj w nocy albo dziś nad ranem ta sama osoba, która zabiła jej przyjaciela, próbowała zabić ją. Im szybciej zobaczę, co jej zrobił, tym szybciej będę mogła ustalić, jak to zrobił i kto to był. I tym szybciej będę mogła zamknąć tego łotra, żeby już nigdy nikogo nie skrzywdził. Pielęgniarka otworzyła drzwi. – Postaram się o upoważnienie. Ten pokój w zasadzie jest przeznaczony dla członków rodzin operowanych pacjentów. Może pani korzystać ze wszystkiego, co w nim jest. – Dziękuję.

R

Pokoik był mały, ale i tak prawie dwa razy większy od jej gabinetu w komendzie. Były w nim leżanka, autokucharz i lodówka, akceptująca karty kredytowe. Na biurku stał komputer, telefon i mały wazon z żółtymi kwiatami.

L T

Przez okno wpadały promienie letniego słońca, ale przefiltrowane, żeby nie odbijały się od ściennego ekranu.

Eve kupiła kolejny kubeczek lurowatej kawy, usiadła i przystąpiła do pracy.

To, co jej przyszło do głowy, to prawdopodobnie szaleństwo. Nie prawdopodobnie, tylko z całą pewnością, poprawiła się. Ale i tak zaczęła szukać licznych nielegalnych stron z grami.

Im dziwniejsze, tym lepiej, doszła do wniosku. Zajrzała do czatroomu, który polecił jej McNab, i stwierdziła, że Brzytwa wciąż bada grunt w sprawie broni, ale bezskutecznie. Albo nikt się nie wychylił, pomyślała. Spróbowała skontaktować się z Mirą, lecz sekretarka poinformowała ją chłodno, że pani doktor ma gościa. Eve poprosiła o telefoniczną konsultację, jak tylko Mira będzie wolna. 343

Usłyszawszy pukanie do drzwi, zawołała: „Proszę". Spodziewała się oddziałowej, miała nadzieję, że otrzyma dokumentację medyczną Cill. Ale zamiast pielęgniarki wszedł kelner, niosąc tacę. – Przyniosłem zamówiony obiad. – Nie zamawiałam obiadu. Pomylił pan pokoje. – Pokój numer osiemset osiemdziesiąt, wschodnie skrzydło, oddział chirurgii. Nazwisko Dallas? Zmarszczywszy czoło, Eve przyjrzała się uważnie kelnerowi i tacy. –Tak. – Na takie nazwisko zamówiono obiad. Drugi na nazwisko Peabody,

R

poczekalnia A, wschodnie skrzydło, oddział chirurgii. – Kto złożył zamówienia? – Niejaki pan Roarke.

L T

– Naturalnie. Cóż takiego zjem?

Postawił tacę na biurku i zdjął pokrywkę.

– Wołowy burger, do tego frytki, mała surówka. I kawa, prawdziwa. Duża, czarna.

– Nie przepuści żadnej okazji. – Eve sięgnęła do kieszeni i wyjęła kilka kredytów, by dać mu godziwy napiwek. –Dziękuję. – Życzę smacznego.

– Z pewnością będzie mi smakowało – mruknęła, kiedy wyszedł. Wziąwszy do ust frytkę, zadzwoniła do Feeneya. – Co masz? – Nie będziemy próbowali wyjąć tej płyty. Najpierw rozważymy kilka pomysłów. Znamy ramy czasowe. Ofiara włączyła hologram o... Czy to burger? – Nie, rękawica baseballowa. A na co to wygląda? – Na burgera. Z mięsa? – Mmmm. – Ugryzła duży kęs i uśmiechnęła się błogo. 344

– Ale ci fajnie. – W jego oczach pojawił się prawdziwy smutek. – Ale fajnie. – Jak wyciągniesz tę płytę, nie uszkadzając jej, kupię ci pięć kilogramów wołowiny. Chronologia? – Hologram włączono o dwudziestej pierwszej czterdzieści sześć. Program trwał do dwudziestej trzeciej pięćdziesiąt dwie. – Ponad dwie godziny. Dłużej niż w wypadku Barta. – Grała sama, tak jak on. Zaczęła od poziomu pierwszego. – A on od czwartego. Czyli odtworzyła od początku scenariusz, który

R

wybrała, albo było to dla niej coś nowego, ale ta koncepcja zdecydowanie mi się nie podoba. Zaczęła od samego początku, bo nie tyle grała, ile pracowała. Pracowała, żeby przestać rozpaczać. Zamierzała sprawdzić program, znaleźć

L T

wszelkie niedoróbki lub błędy, zobaczyć, gdzie można wprowadzić jakieś ulepszenia. Możesz mi powiedzieć, w jakim punkcie przerwała grę? – Prawie skończyła poziom trzeci. – Prawie?

– Pokonała dziewięćdziesiąt jeden procent. Nie dotarła do końca tego poziomu.

– Sam grywasz. Co skłoniłoby cię do przerwania gry, gdybyś był tak blisko kolejnego poziomu?

– Zostałbym wykluczony z gry, gdybym coś sknocił. – Dobrze, czyli gdybyś przegrał. Co jeszcze? A gdyby ktoś ci przerwał? – Nic nie oderwałoby mnie od gry, chyba że wybuchłby pożar albo komuś leciałaby krew. Ale ten pożar musiałby być naprawdę porządny, a krew musiałaby tryskać strumieniem. I musiałbym lubić tego kogoś. I to bardzo. Usłyszała pukanie do drzwi i skinęła głową, kiedy weszła pielęgniarka. Eve uniosła palec w górę. 345

– Możesz ustalić, czy została wykluczona, bo coś sknociła? – Nie na podstawie programu, ale czas, poświęcony na grę, wskazuje, że dobrze dawała sobie radę. Dotarłem do jej kilku starszych rejestrów. Regularnie dochodziła do poziomu dziesiątego, dwunastego. – Nie wiemy jednak, czy zawsze wybierała taki sam scenariusz. – Nie mogę tego potwierdzić, dopóki nie wydobędę płyty, a ty przyniesiesz mi wtedy pięć kilo wołowiny. – Ale biorąc pod uwagę umiejętności i doświadczenie ofiary, mało prawdopodobne, żeby tak szybko coś sknociła. Może jednak z własnej woli

R

przerwała grę, będąc tak blisko zaliczenia kolejnego poziomu. Zadzwonię do ciebie później. – Rozłączyła się.

– Otrzymałam zgodę na zgranie tego, co mamy, na płytę. Musi pani pokwitować odbiór.

L T

– Dziękuję. – Eve napisała swoje nazwisko na formularzu. Zauważyła tęskne spojrzenie kobiety, utkwione w jej talerzu. – Chce pani pół? Pielęgniarka uśmiechnęła się i pokręciła głową.

– Nie, staram się ograniczać jedzenie. Ale dziękuję, miło, że pani zaproponowała. Poszłam, żeby się dowiedzieć, jak sobie radzi. Jakoś się trzyma, ale... ma przed sobą długą drogę do pokonania. Skierowała się ku drzwiom, ale jeszcze przystanęła. – W naszych zawodach obie często stykamy się z tragediami. – To prawda. – Mam nadzieję, że przeżyje. – Ja też – mruknęła Eve, kiedy została sama. Wsunęła płytę do komputera, a potem poprosiła o wyświetlenie zawartości na ekranie. Przejrzała uważnie informacje, porównując je z tym, co zarejestrowali funkcjonariusze, którzy pierwsi znaleźli się na miejscu wydarzenia. 346

Cill leżała na podłodze w sali holograficznej, połamana niczym porcelanowa lalka, którą rozgniewane dziecko cisnęło o ścianę. Wokół niej była kałuża skrzepniętej krwi, ręka i noga sterczały pod nienaturalnym kątem. Złamany piszczel przebił skórę łydki. Rana szarpana, pomyślała Eve, nie zwracając uwagi na kręcących się gliniarzy, na ich rozmowy, skupiona wyłącznie na ofierze. To nie jest czyste złamanie. Kilkanaście ran ciętych, łącznie z tą na ramieniu, raczej prostych niż szarpanych. Siniaki wokół oczu, zauważyła, zadrapania na skroniach. Wyłączyła ekran i przyjrzała się wynikom tomografii. Szereg obrażeń

R

wewnętrznych, stłuczone i uszkodzone narządy wewnętrzne. Ale obrażenia zewnętrzne...

Przewinęła dane, cofnęła się i znów je przejrzała, jedząc obiad. Wyciągnęła brzęczące łącze i spojrzała na wyświetlacz.

L T

– Witam, doktor Miro.

– Eve, słyszałam o Cill Allen. W jakim jest stanie?

– Wciąż ją operują. Przeglądam dokumentację lekarską, wyniki tomografii. Kiepsko to wygląda. Znów wykorzystał salę holograficzną w domu ofiary i tę samą grę, Fantastical. Zarejestrowała wyniesienie płyty z pracy albo tak to przynajmniej wygląda. Metoda w zasadzie taka sama – wszystko wskazuje na to, że ofiara grała sama. Ale tym razem została zaatakowana zdecydowanie inaczej. Dlaczego?

– Już wygrał grę według tamtego scenariusza. Z nowym graczem chce nowego wyzwania. Może zagrać w grę, którą jego przeciwnik wyjątkowo lubi. Dzięki temu wyzwanie jest większe. – Też tak uważam. I postąpił bardziej bestialsko niż w poprzednim przypadku. Bart umarł szybko. Może sprawca zwiększa wyzwania, chce więcej 347

frajdy za te same pieniądze. Tylko że... możesz rzucić na to okiem? Wyślę ci raport funkcjonariuszy, którzy pierwsi pojawili się na miejscu. – Naturalnie, że mogę. – Zaczekaj chwileczkę. – Eve poleciła komputerowi przekazać informacje. – Dwaj pozostali wspólnicy znaleźli ją dziś rano. Według ich oświadczenia zaniepokoili się, kiedy nie było jej w pracy, poszli do jej mieszkania sprawdzić, co z nią. I natychmiast zadzwonili pod dziewięćset jedenaście. – Doznała poważnego urazu. – Ton głosu Miry pozostał opanowany, kiedy ściągnęła brwi, uważnie zapoznając się z raportem. – Straciła dużo krwi.

R

Noga... Wygląda na to,że nie żałował czasu i był rozsierdzony. Dziwię się, że nie ma mocniej zmasakrowanej twarzy.

L T

– Czy według ciebie wygląda to na pobicie? Mira uniosła brwi.

– A co innego może to być?

– Czy te obrażenia mógł spowodować upadek?

– Upadek? Przypuszczasz, że sala holograficzna to raczej miejsce, gdzie ją porzucono, a nie zaatakowano?

Eve się zawahała. Jeszcze nie, pomyślała. Jeszcze nie jest gotowa podzielić się z kimś tą teorią.

– Rozważam różne ewentualności.

– Nie znam się na tym i mam opory przed wyciąganiem wniosków na podstawie tego, co zobaczyłam, ale skłonna jestem się zgodzić, że mogą to być obrażenia wywołane upadkiem. Co mówią lekarze? – Jeszcze nie udało mi się z nimi porozmawiać. Są bardzo zajęci.

348

– Mogę spróbować wygospodarować trochę czasu pod koniec dnia, przyjechać do szpitala, zapoznać się z jej dokumentacją medyczną, porozmawiać z lekarzami. – To nie będzie konieczne. Mam jeszcze jedno pytanie. Trudniejsze. Dlaczego żyje? Dlaczego jej nie wykończył? – Może myślał, że ją zabił, ale taki błąd nie pasuje do niego. Możliwe, że przeciąganie tego sprawia mu dodatkową przyjemność. W ten sposób przedłuża grę. – Jeśli przeżyje, jej niedoszły morderca może trafić za kratki. Może przegrać.

R

– Tak. Bardzo możliwe, że w jego mniemaniu rywalizacja staje się ostrzejsza. Niezbyt dobrze to wszystko pasuje, ale umysły przestępców często

L T

nie pracują całkiem logicznie. Jednak... – Mira zmarszczyła czoło i wolno pokręciła głową. – Nie dokończył gry, a powinien to zrobić.

– Teraz jest zablokowany na tym poziomie, nie może przejść do następnego, jeśli Cill nie umrze. Lub póki nie umrze.

– Jestem pewna, że zapewniłaś jej dobrą ochronę. –Tak, pilnujemy jej.

– Chciałabym się jeszcze nad tym głębiej zastanowić, przejrzeć swoje notatki i te dodatkowe informacje.

– Dziękuję. Będę w kontakcie.

Rozłączyła się i zadzwoniła do kogoś, kto lepiej się znał na tych sprawach i mógł jej udzielić odpowiedzi... I nasunąć więcej pytań. Czekając na połączenie, sprawdziła prawdopodobieństwo swojej nowej teorii i otrzymała wynik równoznaczny z pytaniem: „Zupełnie ci odbiło?". – Tak, wiedziałam, że to powiesz. 349

Ponieważ nie miała tutaj swojej tablicy, stworzyła jej kopię na ekranie. Potem rozsiadła się i popijając wyborną kawę, przystąpiła do studiowania danych. – Szalona teoria – mruknęła. – Zupełnie nie z tej Ziemi. Ale czy zaledwie wczoraj nie wydano przyjęcia w związku z opublikowaniem książki, opisującej szalonych naukowców, potajemnie tworzących pokolenia ludzkich klonów? To też zwariowany pomysł. Podzieliła ekran tak, żeby obie ofiary znalazły się obok siebie. Wspólnicy, pomyślała. Przyjaciele. Te słowa, te pojęcia miały różne znaczenie dla różnych ludzi.

R

Wspólna przeszłość, wspólne zainteresowania, zaufanie, emocje, pasje. Wszystko wspólne.

L T

Wspólna firma, zyski, praca, ryzyko.

Obie ofiary zaatakowano podczas gry, w ich własnych, dobrze strzeżonych mieszkaniach. Jedna nie żyje, życie drugiej zależy od umiejętności i starań lekarzy, a może jej uporu.

Żadnej broni, żadnych śladów włamania, żadnych odcisków palców poza należącymi do ofiar.

No i jeszcze trzeba uwzględnić czas.

Ludzie zawsze znajdują nowe sposoby tworzenia i niszczenia, prawda? To ich główne zajęcie. Technika służy jako narzędzie, broń. Kiedy usłyszała pukanie, wstała, żeby otworzyć drzwi. – Dziękuję, że przyszedłeś, Morris. – Miło od czasu do czasu wyrwać się z domu. Był ubrany na czarno, jak zawsze od śmierci Coltraine, ale na widok połyskującego, czerwonego krawata Eve poczuła nadzieję, że ból Morrisa po stracie ukochanej nie jest już tak dotkliwy. 350

– Chcę, żebyś spojrzał na te zdjęcia oraz dokumentację lekarską, i spróbował wyrazić swoją opinię, co spowodowało takie obrażenia. – Lepiej mi to wychodzi, kiedy mam do czynienia z nieboszczykami. – Cóż, jeszcze nie umarła. – Ma szczęście. Mógłbym ci przypomnieć, że jesteś w szpitalu, gdzie prawdopodobnie kręcą się lekarze, potrafiący ocenić stan tych, którzy jeszcze nie umarli, i służyć im pomocą. – Tak, ale ci, którzy się nią zajmują, są zajęci. Poza tym nie znam ich. – Zaufanie, znów pomyślała, to podstawa przyjaźni. – Chciałabym usłyszeć, w

R

jaki sposób twoim zdaniem ta dwudziestodziewięcioletnia kobieta odniosła takie obrażenia.

Odwróciła się w stronę ekranu i poleciła wyświetlić zdjęcia Cill, leżącej

L T

na podłodze w sali holograficznej. – O, la, la. Mówisz, że żyje? – Jak do tej pory.

Morris podszedł bliżej i pokręcił głową.

– Jeśli żyje, mam nadzieję, że jej nogą zajął się wybitny chirurg kostny. Powiększ obraz. Jeszcze trochę – poprosił. – Hmm. Teraz przybliż widok kostki tej samej nogi – powiedział po chwili. – Sam rób, co chcesz. Nie spiesz się.

Kiedy oglądał po kolei poszczególne obrażenia, wyciągnęła z lodówki dwie puszki pepsi i zapłaciła za nie kartą. Podziękował, nie przerywając pracy. – Masz wyniki jej tomografii? – Tak. – Eve poleciła ich wyświetlenie na ekranie, a potem przysiadła na skraju biurka, kiedy Morris uważnie się z nimi zapoznawał. – Potrzebny jej bóg wszystkich neurologów – mruknął. –Ale obawiam się, że nawet wtedy mogę ją zobaczyć na swoim stole. Najgorsze są obrażenia 351

głowy, chociaż pozostałe też są poważne. Jeśli cudem przeżyje, będą jej musieli przeszczepić nerkę i śledzionę, będzie też wymagała długoletniej rehabilitacji nogi, ręki i ramienia. Czeka ją wiele pracy. Istnieje też ryzyko uszkodzenia mózgu. Może przeżyje, ale pozostanie kaleką. To cud, że po takim upadku nie doznała złamania kręgosłupa. – Upadek – skwapliwie podchwyciła Eve. – Nie pobicie. – Upadek – powtórzył. – Stłuczenia, złamania, rany szarpane nie są następstwem pobicia, tylko upadku. Upadła na plecy, roztrzaskała sobie łokieć i tak mocno skręciła nogę, że aż kość uległa złamaniu. Sądząc po rodzaju obrażeń, przypuszczam, że upadła na twardą, nierówną powierzchnię.

R

Popękany beton, skały, coś w tym rodzaju. – Spojrzał na Eve. – Przepraszam. Gdzie ją znaleziono?

L T

– Tutaj. – Znów wyświetliła zdjęcie na ekranie; widziała, jak Morris zmarszczył czoło.

– Gładka powierzchnia. Nie odniosła tych obrażeń, upadając na podłogę. – Czy mogła zostać przeniesiona z innego miejsca? Pokręcił głową.

– Nie przypuszczam, by przeżyła coś takiego. Spójrz na tę kałużę krwi. Z pewnością bardzo silnie krwawiła w chwili upadku. Przeniesienie jej na inne miejsce oznaczałoby dalszą utratę krwi. Nie, nie wydaje mi się, żeby to przeżyła.

Napił się pepsi i znów zmarszczył czoło. – To irytujące. Czuję, że cię zawiodłem. Pozwól mi jeszcze raz rzucić okiem na wyniki tomografii i oględzin lekarskich. – Nie, wcale mnie nie zawiodłeś. Twoje zdanie pokrywa się z moim. – Naprawdę? – Odszedł od ekranu i pociągnął kolejny łyk napoju, spoglądając na Eve. – Czy będziemy sobie nawzajem wyjaśniać, jak ta 352

dwudziestodziewięcioletnia kobieta mogła upaść na gładką powierzchnię i odnieść obrażenia typowe dla upadku z wysokości przynajmniej siedmiu metrów na twardą i nierówną powierzchnię? – Jasne. Po tym, jak znajdę kogoś, kto mi to wytłumaczy. – Cóż, kocham tajemnice. Ale i tak mam nadzieję, że przeżyje i będzie ci mogła sama to powiedzieć. Rzadko, jeśli w ogóle kiedykolwiek, rozmawiamy o kimś, komu jeszcze bije serce. Powiedz mi o niej coś więcej. – Jest wspólniczką Barta Minnocka, prowadzę śledztwo w sprawie jego śmierci.

R

–Aha. Tego, co stracił głowę w sali holograficznej. –Morris wskazał ekran. –I to też wydarzyło się w sali holograficznej?

– Tak. W jej mieszkaniu, wyposażonym w niezawodny alarm. Z posiadanych przez nas informacji wynika, że grała w tę samą grę, co pierwsza

L T

ofiara, chociaż mogła sobie wybrać inny scenariusz.

– Konsekwencja często przynosi pozytywne skutki. Czy ma wewnętrzne oparzenia w miejscach obrażeń? – Jeszcze nie wiem.

– Pozwól, że ponownie rzucę okiem na wyniki tomografii, w powiększeniu. Jeśli uda nam się uzyskać wystarczająco ostry obraz, może je znajdę. Wcześniej ich nie szukałem.

– Proszę bardzo. Kiedyś trzeba było robić wszystko na komputerze ręcznie, prawda? Wybierać na klawiaturze. Żadnych komend głosowych, żadnych inteligentnych ekranów. – Kiedy studiowałem medycynę, niemal wszystko wystukiwaliśmy na klawiaturze. Wtedy dopiero zaczynano rutynowo wykorzystywać tomografię dłoni w diagnostyce. W owym czasie hologramów nie uważano jeszcze za 353

wiarygodne ani wskazane w nauczaniu i diagnostyce. Pamiętam, gdy jako chłopak... Ej, spójrz tutaj. Widzisz to? Eve podeszła bliżej do ekranu. – A co mam widzieć? – Wzdłuż złamanej nogi... Cienie. Właściwie kropki. Bardzo małe, słabo widoczne. Ale są. – Oparzenia. – Na pięćdziesiąt procent. Widzisz? Tak, są wszędzie. W każdym miejscu uderzenia, na każdej ranie. Trudno je wyodrębnić, bo odniosła tak rozlegle

R

obrażenia. Tutaj, na ranie na ramieniu, widać je wyraźniej. – Tam, gdzie zadał jej ranę ciętą.

– Zgadzam się. Może to być rana od noża. Albo, jak w przypadku poprzedniej ofiary, od miecza. Chcę to zobaczyć na żywo, że się tak wyrażę,

L T

zrobić pomiary, przeprowadzić analizę, ale na podstawie tego obrazu można założyć, że była to jakaś ostra klinga. I te oparzenia, drobniutkie ślady przypaleń w środku. Fascynujące.

– Ona też musiała być uzbrojona. Ale o tym nie wiedziała. – Słucham? Jak to: nie wiedziała?

Eve wzruszyła ramionami, wpatrując się w wynik tomografii. – To zwariowana teoria, nad którą pracuję. Otworzyły się drzwi.

– Dallas... O, cześć, Morris. Jeszcze trochę za wcześnie – powiedziała mu Peabody. – Właśnie skończyli operować Cill. Za chwilę przyjdzie lekarz, by nam przedstawić pełen obraz. – Zaraz tam będę, tylko zamknę pliki. – Interesuje mnie twoja teoria, szalona czy nie – powiedział Morris, kiedy drzwi się zamknęły. – Opowiedz mi o niej, jak będziesz gotowa. 354

– Muszę ją sprawdzić z jeszcze jednym ekspertem. Dzięki tobie nie wydaje mi się już tak całkiem zwariowana. – Zawsze chętnie służę pomocą. – Spojrzał na ekran, zanim Eve go wyłączyła. – Mam nadzieję, że ominie mnie przyjemność poznania tej damy. – Ciało człowieka niewiele się zmieniło, prawda? Mamy postęp naukowo–techniczny. Nasza Cill jest twarda, a to działa na jej korzyść. Teraz od nauki i techniki zależy, czy uda się ją uratować. – Liczy się nie tylko ciało, ale i duch. Nauka i technika to nic w porównaniu z duchem człowieka. Jeśli jest wystarczająco silna duchem, to jeszcze trochę pożyje.

L T

R 355

Rozdział 20 Obaj wspólnicy chodzili teraz tam i z powrotem, wydeptując ścieżkę w przeciwnych końcach poczekalni. Gdyby miała ich oceniać wyłącznie na podstawie tego, co widziała, uznałaby, że obaj są krańcowo wyczerpani, podtrzymywały ich na duchu jedynie wiara, nadzieja i desperacja. – Powinniście usiąść – powiedziała Eve. Chciała, żeby usiedli obok siebie, by mogła obserwować i oceniać ich wyraz twarzy, gesty, mowę ciała. – Siadajcie – powtórzyła z wystarczającą mocą, by zabrzmiało to jak polecenie.

R

– Już niebawem lekarze wszystko nam powiedzą. Powinniście wiedzieć, że śledztwo posuwa się do przodu. Powoli – dodała pospiesznie – i nie możemy zdradzić wam żadnych szczegółów. Ale chciałam przekazać wam jakąś pozytywną wiadomość.

L T

– Nie obchodzi mnie w tej chwili śledztwo. – Benny usiadł i utkwił wzrok w drzwiach. – Nie potrafię teraz o tym myśleć. Teraz ważna jest dla mnie tylko Cill.

– Chcemy całą uwagę skupić na Cill. Wiem, że może to dziwnie zabrzmieć, ale chcemy dodać jej sił. – Var wzruszył ramionami. – Czujemy, że w ten sposób możemy jej pomóc.

– Rozumiem was. – Peabody rzuciła im pełen zrozumienia uśmiech. – Wierzę w takie rzeczy.

– Wyznawczyni poglądów Wolnego Wieku – wyjaśniła Eve z leciutkim i w pełni rozmyślnym lekceważeniem. Nieco odsunęła się na bok, kiedy pojawiła się kobieta w chirurgicznym fartuchu.

356

Była raczej niska, ale szeroka w ramionach. Czarne jak noc włosy miała krótko obcięte. Migdałowymi oczami spojrzała na twarze obecnych i zatrzymała wzrok na Eve. – Pani tu dowodzi? – Porucznik Dallas. – Doktor Pruit. – Proszę. – Var wyciągnął rękę, by po chwili ją opuścić. – Czy wszystko z nią w porządku? Czy z Cill wszystko w porządku? Eve skinęła głową i lekarka usiadła naprzeciwko obu mężczyzn.

R

– Przeżyła operację. Panowie należą do rodziny?

– Tak – powiedział Benny, nim Var zdołał otworzyć usta. –Jesteśmy jej rodziną.

L T

– Odniosła bardzo poważne obrażenia.

– Ale usunęliście ich skutki – powiedział Benny.

– Powołaliśmy zespół lekarzy i przeprowadziliśmy kilka operacji. Doznała poważnego urazu głowy, wymagającego rozległego zabiegu. Eve przysłuchiwała się, jak doktor Pruit wyjaśniała, jakie obrażenia odniosła Cill, co zrobili lekarze, jakie są rokowania, i obserwowała twarze mężczyzn. Ale już zobaczyła to, co chciała zobaczyć... Przez ułamek sekundy. – Nie rozumiem, co pani mówi. – Benny spojrzał na Vara. – A ty? Co to wszystko znaczy?

– Cilla pozostaje w stanie śpiączki – wyjaśniła doktor Pruit. – Być może dzięki temu jej organizm lepiej się zregeneruje. – Albo już nigdy się nie obudzi – powiedział z goryczą Var. – To chce pani powiedzieć. – Tak. Zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, będziemy ją pilnie obserwować. Przeżyła operację, co daje podstawę do nadziei, że wszystko 357

będzie dobrze. Ale musicie być przygotowani na najgorsze. Nadal jest w stanie krytycznym. Jeśli obudzi się ze śpiączki, może się okazać, że doznała uszkodzenia mózgu. – O, Boże. – Nie myśl o tym. – Var zacisnął rękę na dłoni Benny'ego. – Jeszcze za wcześnie. – Mogą panowie porozmawiać z innymi chirurgami, którzy ją operowali. Ja mogę wam przekazać tylko podstawowe informacje. Odniosła również bardzo poważne obrażenia wewnętrzne. Jedna z nerek była zbyt mocno uszkodzona, by ją uratować. Dostała nową śledzionę, a jeśli się obudzi i wyrazi

R

zgodę, dostanie nową nerkę na miejsce utraconej. Noga będzie wymagała dalszych operacji. Nie mogliśmy ich przeprowadzić teraz bez narażania życia pacjentki.

L T

Var wziął głęboki oddech.

– Czy to znaczy, że nie ma nadziei?

– Zawsze jest nadzieja. Kiedy przeniesiemy ją na OIOM, będą ją mogli panowie zobaczyć. Ale tylko przez chwilę. Zapewniam panów, że nadal będziemy robili wszystko, co w naszej mocy. Otoczymy ją najlepszą opieką. – Doktor Pruit wstała. – Jeśli będą mieli panowie jeszcze jakieś pytania, ktoś z personelu mnie odszuka. Albo możecie porozmawiać z pozostałymi chirurgami. Ktoś przyjdzie po panów, kiedy pacjentka trafi na OIOM. Eve wyszła za lekarką. – Proszę mi powiedzieć, jakie ma szanse przeżycia. Bez owijania w bawełnę. – Pięćdziesiąt procent to optymistyczne założenie, ale dawałam jej znacznie mniej, kiedy trafiła na salę operacyjną. Ma jednak bardzo silny 358

organizm, jest młoda i zdrowa. Ale w sali operacyjnej był funkcjonariusz policji. – Zgadza się. I jeden policjant będzie cały czas przy niej. Nie pod drzwiami, tylko w pokoju. Robi pani wszystko, co w pani mocy, żeby Cill przeżyła. Ja też. – Obawia się pani, że ktoś może ponownie spróbować pozbawić ją życia? – Nie dojdzie do tego, jeśli koło jej łóżka będzie czuwał policjant. – Rozumiem. Jeśli przeżyje najbliższe dwadzieścia cztery godziny, uznam, że te pięćdziesiąt procent szans są bardziej uzasadnione. Na razie sytuacja może się zmienić w każdej chwili.

R

– Muszę być natychmiast informowana o wszelkich zmianach jej stanu, i na lepsze, i na gorsze.

– Dopilnuję, żeby odpowiednio poinstruowano personel OIOM.

L T

– Chciałabym rzucić na nią okiem, zanim wpuści pani do niej tamtych dwóch.

– W porządku. Może pani iść na górę. Uprzedzę lekarzy o pani wizycie. Eve skierowała się na górę, starając się zapamiętać wszystkie wejścia i wyjścia,

podstawowe

środki

bezpieczeństwa,

stanowiska

personelu,

identyfikatory. Doszła do wniosku, że nie jest źle, ale zawsze można znaleźć sposób, by obejść wszelkie zabezpieczenia.

Pokazała pielęgniarzowi, siedzącemu za biurkiem, swoją odznakę, i zobaczyła z zadowoleniem, że nie poprzestał na rzuceniu na nią okiem, tylko uważnie ją przestudiował, nim pozwolił Eve wejść. Tak jak w U–Play, ściany były szklane. Pacjenci nie mogą liczyć nawet na odrobinę prywatności, pomyślała. Cill by się wykrzywiła, uznała Eve, ale jej bardzo to odpowiadało. Wszyscy pacjenci byli podłączeni do monitorów, w każdej sali zainstalowano kamerę. Wątpiła, by personel zbytnio się przejmował 359

obrazem z kamery, ale przypuszczała, że zrywał się, kiedy monitory sygnalizowały zmianę stanu pacjenta. Dlatego z zadowoleniem stwierdziła, że umundurowany policjant siedział na krześle, lekko skierowanym w stronę drzwi. Wstał, kiedy weszła. – Zróbcie sobie przerwę – powiedziała mu. – Tak jest, pani porucznik. Eve podeszła do łóżka. Zobaczyła, że Cill ma unieruchomioną nogę i rękę. Ten widok przywiódł Eve na myśl androida w trakcie tworzenia. Skóra na kończynach była czerwonofioletowa. Pacjentkę podłączono licznymi rurka-

R

mi do monitorów, które szumiały i wolno, miarowo pikały. Czarne sińce pod oczami nieprzytomnej kobiety ostro kontrastowały z białą jak kreda twarzą i przypominającymi koronkę bandażami.

Cill miała ogoloną głowę i leżała na żelowej poduszce, żeby zmniejszyć

L T

ucisk na czaszkę. Takie piękne włosy, pomyślała Eve. Prawdopodobnie wywoła to u niej taki sam wstrząs, jak widok kamer i szklanych ścian. Jeśli się obudzi.

– Kilka razy nieźle oberwałam, ale muszę przyznać, że zostawiłaś mnie daleko w tyle. Powrót do zdrowia po tym, jak poskładali cię do kupy, będzie niemal równie bolesny, jak oberwanie takiego manta. Przekonamy się, jaka jesteś twarda.

Podeszła kilka kroków bliżej i się pochyliła. – Nie waż się poddać. Wiem, kto ci to zrobił. Wiem, kto zabił Barta. Dopadnę go, a wtedy zapłaci za wszystko. Zapamiętaj to sobie i nie waż się poddać. Pokonamy go, ty wygrzebując się z tego, a ja wsadzając go za kratki. – Wyprostowała się. – Nigdy nie był twoim przyjacielem. To też sobie zapamiętaj. 360

Pilnowała jej, póki nie wrócił policjant. A kiedy do pokoju Cill weszli jej wspólnicy, Eve obserwowała ich na monitorze. – Myślisz, że z tego wyjdzie? – spytała Peabody, gdy Eve usiadła za kierownicą. – Nie należy do osób, które łatwo się poddają. To działa na jej korzyść. Zarezerwuj salę konferencyjną i zwołaj odprawę z udziałem ludzi z wydziału przestępstw elektronicznych. Za trzydzieści minut. Nie, daj mi godzinę. – Eve skorzystała z łącza samochodowego, kiedy Peabody wykonywała jej polecenie. – Witaj, pani porucznik – odezwał się Roarke. – Przeżyła operację.

R

– To dobra wiadomość. Rozmawiałaś z chirurgiem?

– Tak. Robią, co w ich mocy. Teraz my zrobimy, co w naszej mocy. Czy

L T

możesz być w moim gabinecie za dwadzieścia minut? – Mogę.

– Przyjdź z otwartym umysłem. Roarke uśmiechnął się lekko.

– Zawsze mam go przy sobie. – Będzie ci potrzebny.

– Wszystko załatwione – poinformowała ją Peabody. –Sala B. Masz coś. – Peabody wycelowała w nią palec. – Coś nowego. – Mam martwego faceta bez głowy i kobietę w stanie krytycznym, która odniosła takie obrażenia, jak podczas upadku, a znaleziono ją na podłodze pokoju holograficznego. Żadnej broni, żadnych śladów, żadnego naruszenia systemów bezpieczeństwa, a przynajmniej asy z wydziału przestępstw elektronicznych nie mogą nic takiego znaleźć. Spróbuj to logicznie wyjaśnić. – Broń zabrano, sprawca się zabezpieczył. Zabójca, którego ofiary znały i któremu ufały, ma wyjątkowe zdolności informatyczne, co zbiło z tropu 361

naszych magików od elektroniki. Ale w końcu znajdą naruszenia systemów zabezpieczeń. – Zakładając, że jest czego szukać. Źle sobie wykalkulował z Cill. Nie miała spaść. – Gdzie spaść? – Oto jest pytanie. Może nigdy nie uda nam się znaleźć pełnej odpowiedzi, jeśli się nie obudzi i nam nie powie. A na razie będziemy rozumować w sposób niekonwencjonalny. Do diabła z konwencjami. Wjechała do garażu pod siedzibą komendy.

R

– Zabierz wszystko, co mamy, łącznie z materiałami, uzyskanymi ze szpitala. – Dobrze, ale...

L T

– Mniej gadania, więcej pracy.

Eve pomaszerowała szybkim krokiem do swojego gabinetu i zaczęła się przygotowywać do odprawy. Spojrzała gniewnie na komputer i pomyślała, że wielka szkoda, że nie posiada większych umiejętności informatycznych. Chciała przynajmniej zebrać razem podstawowe fakty przed przyjściem Roarke'a.

– Dobra, ty łobuzie, spróbujmy. – Usiadła i wykorzystując informacje medyczne, przystąpiła do rekonstrukcji wydarzeń. Minimalnie zadowolona, wskazała głową ekran, kiedy wszedł Roarke. – Chcesz najpierw usłyszeć dobrą czy złą wiadomość? –spytał ją. –Zacznij od złej. Lubię kończyć dzień czymś pozytywnym. – Przeskanowaliśmy zabezpieczenia w mieszkaniu Cill, rozłożyliśmy je na czynniki pierwsze i ponownie złożyliśmy, zastosowaliśmy wszystkie testy, pomysły, metody znane ludziom i maszynom, ponownie sprawdzając system 362

zabezpieczenia u Barta. Nie znaleźliśmy nic podejrzanego. Narażam swoje dobre imię, a twoje też, ale twierdzę, że nikt nie wszedł do tych mieszkań po tym, jak ofiara zablokowała drzwi. – Dobrze. Na jego przystojnej twarzy pojawiła się irytacja. – Cóż, cieszę się, że jesteś zadowolona. Straciliśmy podczas tej pracy masę szarych komórek. – Faktem jest, że nikt nie dostał się na miejsce przestępstwa po tym, jak ofiara się zamknęła. Fakty to dobra rzecz. A reszta?

R

– Zanotowaliśmy pewien postęp w rekonstrukcji płyty z sali holograficznej Barta. Proces postępuje bardzo powoli, po jednym nanochipie, ale jest. – Coraz lepiej. –

Jesteś

dziś

zaprogramował kawę.

L T

bardzo

łaskawa.

–

– Wiem, kto to zrobił, i domyślam się, jak.

Podszedł

do

autokucharza,

– W porządku, zacznijmy od tego, kto. –Var.

– Cóż, prawdopodobieństwo wynosi pięćdziesiąt procent, ale znając ciebie wiem, że jest większe.

– To miłe, kiedy ktoś tak bardzo we mnie wierzy. Roarke machnął ręką. – Nie powiedziałabyś tego z taką stanowczością, gdybyś nie miała stuprocentowej pewności. A więc to Var. Dlaczego? – Nie pasuje do pozostałych. Tamta trójka znała się od dzieciństwa. On pojawił się później – i musiał nadrobić zaległości. Założę się, że nigdy nie lubił niczego nadrabiać. Ale dołączył do tej zgranej paczki dopiero na uczelni. 363

Wcześniej, jak wynika z jego biografii, był najlepszy z elektroniki, matematyki, nauk ścisłych, komputerów, teorii. Nikt mu nie dorównywał. – Można zaryzykować twierdzenie, że przyzwyczaił się do bycia gwiazdą, mistrzem. Eve skinęła głową. – Tak, można. Potem, na uczelni, związał się z tamtą trójką. Nie tylko są równie dobrzy jak on, ale Bart jest lepszy. I popularny. Na swój sposób. Największy Czarodziej w Świecie Gier. Skąd biorą takie tytuły? Asystent, prowadzący parę zajęć, gospodarz akademika. Odpowiedzialny, wesoły. Bystry, zdolny, powszechnie lubiany.

R

Roarke zajął miejsce w fotelu dla gości, trzymając swój kubek z kawą. –I to jest według ciebie motyw?

L T

– To stanowiło jego podstawę. Z kim się skontaktowałeś, kiedy rozważałeś zatrudnienie tej czwórki?

– Z Bartem. Tak, już wtedy de facto był przywódcą. Mów dalej. – Odmówił ci, bo chciał stworzyć własną firmę. To był jego pomysł, jak wynika ze wszystkich oświadczeń, danych, chronologii. Nie przeczę, byli wspólnikami o takich samych prawach, ale Bart był głową i reprezentował firmę na zewnątrz.

– Masz rację, lecz można powiedzieć, że zarówno Cill, jak i Benny rywalizowali z nim jeszcze dłużej. Na przykład Benny zawsze był pomagierem. – Tak, rozważałam to. Podczas rewizji w mieszkaniu Mrocznego Rycerza spędziłam chwilę z jego androidem. Najwyraźniej skonsternowany, Roarke opuścił rękę, w której trzymał kubek. – Co ma z tym wspólnego Batman? 364

– Skąd to wiesz? – Zdumiona Eve wyrzuciła ręce do góry. – Jak to możliwe, że mówię: „Mroczny Rycerz", a ty natychmiast odpowiadasz: „Batman". Skąd ty o tym wiesz? – Można zapytać, dlaczego ty o tym nie wiesz. Batman był ważną ikoną kultury masowej przez ponad sto lat. – Mniejsza o to. Tylko to dziwne. Mogłabym... – Zmrużyła oczy. – Kto zamordował szesnaście męskich dziwek w wieku od osiemnastu do dwudziestu trzech lat w ciągu trzech lat i karmił zwłokami swoje nagradzane na wystawach tuczniki? – Jezu Chryste. – Roarke nie mógł się powstrzymać, żeby się nie

R

roześmiać. – Z ogromną radością oświadczam, że nie mam zielonego pojęcia. – Hanson J. Flick, 2012–2015. – Uśmiechnęła się z wyższością. – Nie wiesz wszystkiego.

L T

– A ta konkretna dziedzina, której jesteś znawczynią, czasami wywołuje obrzydzenie.

– Ale się przydaje. Tak czy owak, Benny podkochuje się w Cill, co mogło być powodem do zabicia Barta. Tyle tylko,że w tej sferze brak jakiejkolwiek działalności. I Benny jest zadowolony z tego, czym się zajmuje w firmie. Lubi zdobywać informacje. W mieszkaniu Cill panował bałagan, można powiedzieć kontrolowany nieład. Mieszkanie Benny'ego wygląda na bardziej przytulne, poza tym ma Mongo i Alfreda, kiedy jest spragniony towarzystwa. To prawdopodobnie zdrowe na swój osobliwy sposób. – Mongo? – Papuga. Gadająca papuga. I założę się, że niezła z niej gaduła. Nie spytałeś, kim jest Alfred. – Nazwałaś Benny'ego Mrocznym Rycerzem, więc Alfred musi być jego kamerdynerem. 365

Słysząc to, Eve mogła tylko głęboko westchnąć. – No dobrze. No więc w mieszkaniu Benny'ego widać było ślady opłakiwania Barta i... panuje w nim prostota – doszła do wniosku. – A mieszkanie Vara zostało wysprzątane. Jakby spodziewał się gości. Wiedział, że będziemy musieli przeprowadzić rewizję... Przewidział kolejne etapy gry i był na to przygotowany. Trzyma w domu dobre wino, bardziej wyszukane jedzenie, wydaje więcej pieniędzy na ubrania i meble. Poza tym otworzył drzwi mieszkania Cill, kiedy przyjechali policjanci z patrolu. – A to... Ach, Benny został z nią sam. Mógł ją z łatwością wykończyć. Po

R

prostu zablokować drogi oddechowe. Nie wymagałoby to szczególnego wysiłku ani czasu.

– Pierwszy ją odnalazł i został z nią, Var nie mógł nic na to poradzić. Spodziewał się, że będzie martwa. Musiał doznać wstrząsu, kiedy Benny

L T

wyczuł puls, ale szybko podjął decyzję... I pozostała mu tylko nadzieja, wiara, że Cill nie przeżyje operacji. Był zaskoczony i wkurzony, kiedy przeżyła. Dał to po sobie poznać, chociaż tylko przez ułamek sekundy. Dobry z niego aktor. Jak większość socjopatów. Poza tym przydały mu się długie lata grania roli przyjaciela.

– A więc uważasz, że przez te wszystkie lata udawał lojalnego przyjaciela i wspólnika.

– Może czasami bywał prawdziwym przyjacielem i wspólnikiem. Interesy dobrze idą, nieźle zarabia, perspektywy na przyszłość malują się różowo. I właśnie te perspektywy lepszej przyszłości pchnęły go do działania albo dostarczyły mu pretekstu, jakiego potrzebował. Oraz fakt, że Bart zawsze mógł go przegłosować i robił to. Var już się przymierza do przejęcia władzy w U–Play. Wyeliminowanie z gry Cill mu to ułatwi. Benny nie ma ambicji kierowania całym tym przedsięwzięciem. Chce robić to, co dotychczas, nie 366

stanowi więc zagrożenia, wprost przeciwnie. Cill mogłaby zechcieć przejąć pierwsze skrzypce, a Benny by ją poparł. Wystarczyło ją usunąć i droga wolna. – No dobrze, powiedzmy, że przekonałaś mnie do swoich racji. Teraz pytanie: jak? Zgadzam się, że z łatwością mógł nakłonić Barta, by pozwolił mu pójść ze sobą. W przypadku Cill to trudniejsze, bo Benny utrzymuje, że kiedy Var udał się do swojego mieszkania, on zaczekał, aż Cill wejdzie do budynku. Przypuszczam, że tamten mógł krążyć w pobliżu, wejść innymi drzwiami, dogonić ją, nim dotarła do swojego mieszkania, ale... – Nie był w żadnym z tych mieszkań, przynajmniej nie w chwili, kiedy popełniono morderstwo czy zaatakowano Cill. – W takim razie jak tego dokonał? Zdalnie?

R

– Do pewnego stopnia. No dobrze, posłuż się tym swoim otwartym

L T

umysłem, z którym nigdy się nie rozstajesz. Wyręczył go hologram. – Eve, nawet błąd w systemie, którego, nawiasem mówiąc, nie znaleźliśmy, nie mógł pozbawić gracza głowy.

– Nie chodzi o system, tylko o hologram. Bart walczył z Czarnym Rycerzem i Czarny Rycerz wygrał. Uciął Bartowi głowę. W grze, którą wybrała Cill, przeciwnik zepchnął ją z urwiska albo sprawił, że spadła. Roarke pociągnął kolejny łyk kawy.

– Niech cię dobrze zrozumiem. Sugerujesz, że morderstwa dokonał obraz holograficzny, będący właściwie grą światłocieni? –

To

nie

tylko

światłocienie.

Nastąpił

postęp

w

dziedzinie

neurotechnologii i nanotechnologii. Obrazy, tworzone w holoprogramach, postępują i reagują zgodnie z tym programem. Są trójwymiarowe, wyglądają jak prawdziwe. Zaangażowane są zmysły gracza. – To iluzja. 367

– Zgoda. Ale przekonująca. I niektórzy głoszą teorię, że czoło fali można dalej powiększać, promienie mogą być silniejsze i skojarzone ze złożoną rzeczywistością wirtualną... – Czego wynikiem są wypalenie i awaria systemu – dokończył. – Nie można uzyskać materii, korzystając z techniki holograficznej. To odtworzenie obrazu. – To wcale nie jest konieczne. Ale jeśli znajdziesz sposób, jak obejść awarię systemu i wzmocnić te promienie, a także rozszerzyć czoło fali, skanalizować ten wzrost, wtedy możliwe jest również zwiększenie strumienia siły tego światła. Zgoda, że to rodzaj prądu, nie materia, tylko elektroniczne powielenie tej materii. Coś zbliżonego do laseru.

R

– To... Hmm. – Roarke odstawił kawę, wstał, podszedł do biurka i na nim przysiadł. – Ciekawe.

L T

– Uczestnik czuje podczas gry szarpnięcia, które są połączone z iluzją, że toczy się pojedynek na miecze z Czarnym Rycerzem. Ale jeśli udałoby się znaleźć sposób spotęgowania tego, dokonania skoku na technicznej trampolinie, niewykluczone, że miecz mógłby ciąć, ranić. Albo można by uzyskać prąd w kształcie hologramu, jaki zgodnie z programem miałby stworzyć. A w przypadku Cill naśladować siłę upadku, przy którym te prądy, czy jak to nazwać, mogą spowodować takie same obrażenia, jakie zgodnie z programem miały tylko imitować.

Kiedy Roarke nic nie powiedział, poprawiła się w fotelu. – Słuchaj, skalpele laserowe tną. Laserowe blastery strzelają. Dlaczego obraz, utworzony ze światła, nie mógłby zostać wykorzystany do cięcia i uderzania? – Byłby bardzo gorący... Na tyle gorący, że powinien spowodować wyłączenie systemu. Właściwie usmażyć go. Ale... 368

– Jak to możliwe, że nie zajmują się tym wszyscy twoi mądrale z działu badań i rozwoju? – Och, trochę się tym bawiliśmy. Ale sęk w tym, że nie da się tego sprzedać. Nie można produkować gier, których uczestnicy mogliby ucinać jeden drugiemu kończyny albo rozmyślnie spowodować inne okaleczenia. Ich twórca natychmiast trafiłby za kratki i postawiono by go przed sądem. Eve zmrużyła oczy. – To dlaczego się tym bawicie? Roarke uśmiechnął się niewinnie.

R

– Nigdy nie wiadomo, co się znajdzie, kiedy się szuka zupełnie czegoś innego, prawda? I w pewnych okolicznościach taka możliwość mogłaby zainteresować wojsko. Tak czy owak, nie traktujemy tego priorytetowo.

L T

Przynajmniej do tej pory nie traktowaliśmy – poprawił się. – To wyjaśnia... – Wiele. Wyeliminowałam wszystko inne. Zostało mi tylko to. A kiedy wyeliminuje się wszystko, to, co zostanie, musi być prawdą.

– Tak – mruknął Roarke. – Z pewnością powinno być. Nie ma nic na temat tej technologii w żadnej dokumentacji ani w komputerach w U–Play, podobnie jak na sprzęcie wspólników. On ma jakąś metę, którą trzeba znaleźć. Musi mieć.

–I tam zarzuca przynętę. Musi. Odkryjemy to miejsce i sądzę, że znajdziemy tam znacznie więcej niż tylko grę. –Spojrzała na zegarek. – Cholera. Zaprezentowanie ci tego zajęło mi więcej czasu, niż powinno. Chcę, żebyś zaprogramował rekonstrukcję obu wydarzeń w oparciu o tę teorię, bym mogła to wykorzystać na odprawie. – No cóż, to nic trudnego. W ciągu najbliższych dziesięciu minut mogę wykonać ten skok na technicznej trampolinie, a potem przyjmować wyrazy uznania. 369

– Zauważyłam twój sarkazm. Słuchaj, wskazałam ci kierunek. Trzeba to tylko nieco dopracować. – Ale to nie to samo, co odkręcić nakrętkę z tuby keczupu po tym, jak ktoś ją nieco poluzował. – To dla ciebie za trudne? – Eve przechyliła głowę. – Nie ma sprawy. Poproszę o pomoc McNaba. – Jesteś złośliwa. Mam to zrobić tutaj? – Tak. Właśnie zamierzałam... – Wynoś się. – Usiadł i spojrzał na jej zagniewaną minę. – No już.

R

– Świetnie. Ale niech ci to nie zajmie najbliższych stu lat. Chcę jedynie, żeby było to wystarczająco jasne, bym mogła...

L T

– Zamknij drzwi z drugiej strony.

– Nie musisz się tak złościć – mruknęła i głośno zatrzasnęła za sobą drzwi.

Ponieważ zapomniała wziąć kawę, zanim pozwoliła się wyrzucić z własnego gabinetu, przystanęła przed automatem i się skrzywiła. Maszyny i technika nigdy nie były jej przyjaciółmi, a teraz widniały na liście głównych podejrzanych. Znalazła w kieszeniach kredyty i zastanowiła się, jaki ma wybór.

– Cześć, Dallas. – McNab podszedł do maszyny sprężystym krokiem. Wstukał swój kod, zamówił napój gazowany – o smaku mandarynki i mango, zobaczyła Eve, i aż ścisnął jej się żołądek. – Weź dla mnie pepsi. – Wcisnęła mu kredyty do ręki. – Nie ma sprawy. – Zrobiliście coś ze skanem? 370

– Jeszcze nie. Znieśliśmy na dół przenośny sprzęt, żebym mógł mu się przyglądać podczas odprawy. Gdyby ktokolwiek spróbował się włamać, będę wiedział. Proszę bardzo. – Rzucił jej puszkę. – Peabody mówi, że Cill Allen jakoś się trzyma. Mam nadzieję, że się wygrzebie, ale muszę przyznać, że nie chciałbym, żeby się nagle obudziła i powiedziała: „Ej, to pułkownik Mustard zdzielił mnie świecznikiem w bibliotece", skoro już poświęciliśmy na to tyle czasu. – Kim, u diabła, jest pułkownik Mustard? –Nie wiesz? To postać z gry planszowej „Cluedo". Powinnaś w nią zagrać. Jest zabójcza.

R

– Chyba mam dość zabójczych gier. – Eve przyjrzała mu się w zamyśleniu, otwierając puszkę. Był młody i lubił grać, tak jak wszyscy,

L T

których znała. Poza tym, ponieważ był gliną, stykał się na co dzień z przemocą. – Masz ochotę na coś takiego? Na grę, w której stawka jest naprawdę wysoka?

– Masz na myśli grę, w której można wygrać miliony dolarów? Pewnie, że tak.

– Nie. No dobrze, powiedzmy, że główna nagroda to kupa kasy. – Bo jeśli kiedyś rzecz wyjdzie na jaw, ktoś znajdzie sposób, jak na tym zarobić. – Ale żeby wygrać, a nawet się zakwalifikować, trzeba walczyć z przeciwnikami, posługując się prawdziwą bronią. Prawdziwa krew, prawdziwy ból... Być może prawdziwa śmierć. – Czyli ryzykuję, że dostanę w dupę, zostanę okaleczony, a nawet poniosę śmierć dla pieniędzy i/lub chwały? – Uśmiechnął się i wzruszył ramionami. – Dlaczego miałbym to robić? Gra się po to, żeby na chwilę uciec od rzeczywistości. – Taa. Nie jesteś taki głupi, na jakiego wyglądasz. 371

– Dziękuję. – Uniósł puszkę z napojem, a Eve ruszyła dalej. Nagle załapał. – Hej! Eve weszła do sali konferencyjnej i skinęła głową do Peabody, która właśnie skończyła przygotowania do odprawy. Wskazała sprzęt i ekrany. – To monitor do plików–imitacji? – Tak. Jeśli ktokolwiek spróbuje się włamać, dostać się do akt sprawy, przeczytać je, zeskanować, zawirusować, wydział przestępstw elektronicznych będzie o tym wiedział i dotrze do tej osoby. Pilnuję tego kramu, bo McNab pobiegł kupić coś do picia. Pozostali są już w drodze.

R

– Roarke może się spóźnić. Robi coś dla mnie.

– Nie miałabym nic przeciwko temu, żeby zrobił coś dla mnie. – Słucham?

L T

– Hmm? Och, nic, mówię do siebie – odparła Peabody. –Wiesz, jak to jest.

Eve podeszła do Peabody i uderzyła ją w kark otwartą dłonią. – Auu!

– Och, przepraszam, to tylko odruch bezwarunkowy. Wiesz, jak to jest. – Zdjęła z tablicy zdjęcie Vara, a potem umieściła je w samym środku. – To on? –Tak.

– Dobrze. Właśnie wygrałam pięćdziesiąt dolarów, o które założyłam się sama ze sobą. – Po pierwsze, jak można się założyć z samą sobą? – No więc założyłam się sama ze sobą, że to Var. Wygrałam, więc odłożę tę kwotę na swój przyszły fundusz inwestycyjny. Kiedy zgromadzę okrągłą sumkę, Roarke zainwestuje te pieniądze w moim imieniu. – A gdybyś przegrała? 372

– Wtedy też odłożyłabym tę kwotę na swój przyszły fundusz inwestycyjny, ale wygrana daje większą satysfakcję. –Rozumiem. Dlaczego założyłaś się, że to będzie... Że to nie będzie... Mniejsza o to. Dlaczego Var? – Z dwóch powodów. Za każdym razem, kiedy w jego mieszkaniu zjawiała się policja, panował tam idealny porządek. Przyznaję, jest wielu pedantów, ale byłby pierwszym znanym mi miłośnikiem gier, w którego mieszkaniu nie ma rozsypanych płyt, ani kilku okruszków kanapki, jedzonej podczas zabawy. A powiedział, że grał tej nocy, kiedy zaatakowano Cill. Może zwyczajnie nie chciałam, żeby to był Benny, bo wygląda na to, że naprawdę ją

R

kocha. Gdybym się pomyliła, byłoby to przygnębiające. A kto chce być przygnębiony?

– Poeci – doszła do wniosku Eve. – Trzeba założyć, że muszą.

L T

– No dobrze, a poza poetami? Zresztą według mnie Benny wygląda mi raczej na faceta, który podąża za innymi. A trzeba być przywódcą, żeby coś takiego zrobić. Takie jest moje zdanie. Więc spośród tej dwójki postawiłam na Vara.

– Chyba będzie mi potrzebna chusteczka. Z dumy mogę się rozpłakać! Eve uniosła wzrok, bo właśnie weszli ludzie z wydziału przestępstw elektronicznych.

– W porządku, zaczynajmy. Zleciłam Roarke'owi pewne zadanie, więc nie będziemy na niego czekać. Już mu przedstawiłam stan rzeczy. Kazała wyświetlić na ekranie pierwsze obrazy, kiedy tamci się sadowili. – Pierwsza ofiara, Bart Minnock. Ucięto mu głowę, kiedy grał w Fantastical, zamknięty w swoim pokoju holograficznym w mieszkaniu, również zamkniętym na wszystkie spusty. Do tej pory nie znaleźliśmy nic, co by świadczyło o tym, że ktoś wszedł do środka jako gość lub włamywacz. 373

– Bo nie było nic do znalezienia – oświadczył Feeney. – Musimy przyjąć, że zabójca wszedł razem z nim, android uległ jakiejś awarii. Jeszcze raz go rozłożymy na części. – Może okaże się to zbędne. – Na razie Eve nie powiedziała nic więcej na ten temat, tylko kontynuowała prezentację faktów. – Ofiara grała sama przez trochę więcej niż trzydzieści minut, rozpoczynając od czwartego poziomu. Doszliśmy do wniosku, że grał w KPCR, w drodze eliminacji ustaliliśmy, że wybrał Uzurpatora. Jeszcze wrócimy do szczegółów tego scenariusza. – Druga ofiara – ciągnęła. – Cilla Allen, odniosła bardzo poważne

R

obrażenia, kiedy grała w tę samą grę w swoim niezamkniętym pokoju holograficznym w zamkniętym mieszkaniu. Nic nie wskazuje, by ktokolwiek tam wszedł, gość, czy włamywacz, nim jej wspólnicy, Leman i Hoyt, weszli

L T

dziś rano i znaleźli ją leżącą na podłodze. Podczas przesłuchania wspólnicy oświadczyli, że ulubioną grą Cill było Jajo Smoka, poszukiwanie skarbów. Wkrótce zajmiemy się szczegółami.

Eve spojrzała na zegarek. Czy Roarke kiedykolwiek skończy? – Druga ofiara zaczęła od pierwszego poziomu i grała nieco ponad dwie godziny. Bardzo mało jej brakowało do ukończenia trzeciego. Na podstawie obrażeń i wyników tomografii lekarze uznali, że odniosła te obrażenia w wyniku upadku z wysokości jakichś siedmiu metrów na twardą, nierówną powierzchnię.

– To niemożliwe – zaprzeczył Feeney. Machinalnie wziął gumę, którą poczęstował go McNab. – Nie zgadza się z chronologią i dowodami rzeczowymi na miejscu wydarzenia. Do napaści doszło w tym pomieszczeniu. – Zgadzam się. – Eve stanęła obok ekranu ściennego, żeby wszyscy mogli dobrze obejrzeć zarejestrowany obraz miejsca przestępstwa. – W takim razie jak można doznać takich obrażeń, jakie opisałam, upadając na gładką, 374

równą podłogę? Jak można stracić głowę, kiedy wszystkie dowody świadczą, że ofiara była sama w pomieszczeniu? Istnieje jedyne logiczne wytłumaczenie: Barta zabił, a Cill zaatakował ich przeciwnik w grze. – Dallas, jeśli byli sami, nie było żadnego przeciwnika. Eve przeniosła wzrok na Feeneya. – Nieprawda. Oboje musieli pokonać albo przechytrzyć przeciwnika, żeby móc przejść na wyższy poziom. W przypadku Barta był to Czarny Rycerz. W przypadku Cill rywalizujący z nią poszukiwacz skarbów. – Mówisz, że jakiś hologram wyskoczył z gry i uciął ofierze głowę? –

R

Feeney pokręcił głową. – Za dużo pracujesz, dziecino.

– Mówię, że zabójca wykorzystał grę – poprawiła go Eve. – Mówię, że wykorzystał w charakterze broni nową technologię. Wzmocnienie czoła fal,

L T

zwiększona moc promieni i systemu dotykowego, inne zogniskowanie kątów lasera i światła, sformowanie elektronów i źródła światła w kształcie zaprogramowanych obrazów. Jednym słowem – odtworzenie materii. Callendar przechyliła głowę.

– Sprytne. Cholernie sprytne.

375

Rozdział 21 – To jakaś fantastyka naukowa. – To fantastyka, póki rozwój nauki nie umożliwi stworzenie czegoś takiego. – Eve zaczęła się bujać na piętach w przód i w tył. – Feeney, codziennie masz do czynienia z nauką. Cofnij się do czasów, kiedy byłeś nowicjuszem, i porównaj je z chwilą obecną. To nie moja dziedzina, więc może łatwiej mi dopuścić tę ewentualność. Nic innego nie pasuje. A to? Uwzględniając

dowody,

chronologię,

zainteresowania, pasuje jak ulał.

okoliczności,

charaktery

i

R

– Na nielegalnych stronach stale coś przebąkują na ten temat – zauważył McNab. Oczy mu się zaświeciły na myśl o tym, jakie to stwarza możliwości. –

L T

Obłędne teorie i zastosowania.

– Są też wiadomości o tym, że widziano Wielką Stopę i małe, zielone ludziki – zripostował jego szef, ale zmarszczył czoło w taki sposób, że Eve nabrała pewności, iż Feeney rozważa taką ewentualność.

– U obu ofiar stwierdzono drobniutkie oparzenia w miejscu obrażeń. Szukaliśmy jakiegoś elektrycznego miecza. Myślę, że nie byliśmy dalecy od prawdy. Ale istnieje on tylko w programie. Jestem przekonana, że Levar Hoyt zabił Barta Minnocka i próbował zabić Cillę Allen, wykorzystując stworzone przez siebie oprogramowanie. Poświęćmy mu chwilę uwagi. Zaprezentowała przesłanki, którymi się kierowała, i które doprowadziły ją do takiego, a nie innego wniosku. – Pasuje – zgodził się z nią Feeney. – Mamy sporo poszlak. Ale nawet jeśli zgodzę się z twoją teorią, jak, do cholery, to udowodnimy? – Sam mi to powie. Będzie chciał mi powiedzieć. – Urwała, kiedy wszedł Roarke. – Masz to? 376

– Nie jest najlepszej jakości, bo byłem pod presją czasu... A twój sprzęt trudno uznać za nowoczesny. Ale owszem, mam. – Załaduj. Pokaż na ekranie numer dwa. Zobaczymy rekonstrukcję przestępstw, sporządzoną na podstawie dostępnych danych, obrazów, ustaleń lekarskich, z zastosowaniem mojej teorii. W prawym dolnym rogu wyświetlany będzie czas. W obu wypadkach wykorzystaliśmy schematy gry ofiar z zapisów ich sesji. Przyglądała się, jak Roarke wgrywa program i pokazuje go na ekranie. – Bart Minnock wchodzi do swojego mieszkania – ciągnęła, kiedy na

R

ekranie pojawił się pierwszy obraz, stworzony z wykorzystaniem animacji komputerowej. – Rozmawia z Leią. Wypija napój gazowany i poleca androidowi, żeby wyłączył się na noc. Zostawia szklankę na stole, udaje się na

L T

trzecie piętro i wchodzi do sali holograficznej. Zamyka się tam. Przyglądała się rekonstrukcji, obserwując upływ czasu. Znów pomyślała, że wszystko pasuje. Postać pokonywała kolejne etapy zgodnie z wcześniej ustalonym wzorcem. Może tym razem zrobił coś inaczej, ale to nie miało znaczenia. W końcu, tak jak teraz, znalazł się twarzą w twarz z Czarnym Rycerzem.

Rozległ się szczęk mieczy, konie stanęły dęba, pojawiły się pióropusze dymu. Potem czubek miecza przeciął rękę Barta, a następnie rycerz zadał śmiertelny cios.

– Zwróćcie uwagę na pozycje, wzrost, zasięg rąk ofiary i hologramu, efekt uderzenia dokładnie taki, jaki stwierdzono u ofiary, umiejscowienie głowy i korpusu takie, jak to stwierdzono w chwili znalezienia zwłok. W przypadku drugiej ofiary przejdziemy od razu do poziomu trzeciego. – Poświęciłem sporo czasu na poprzednie poziomy – wyraził swoje niezadowolenie Roarke. 377

– Co doceniamy i co zainteresuje biuro prokuratora. Ale na razie zaoszczędźmy trochę czasu. Postać, w którą się wciela gracz, szuka tego oto przedmiotu,

pokonując

przeszkody,

rozwiązując

zagadki,

walcząc

z

przeciwnikami. Żeby ukończyć ten poziom, musi dotrzeć na szczyt wzniesienia i wejść do jaskini. Zauważcie, że ścieżka jest błotnista. Świsnęły strzały. Cill uchylała się, kluczyła, ślizgała się, wdrapując na zbocze. W końcu znalazła się twarzą w twarz ze swoim przeciwnikiem. – Uwzględniwszy jej przeciętne tempo poruszania się, można założyć, że spotkała się ze swoim przeciwnikiem tutaj, na tym odcinku błotnistej ścieżki,

R

prowadzącej w górę, do jaskini. Z prawej strony widać urwisko, w dole są skały i woda. Zatrzymać obraz.

Obraz znieruchomiał, kiedy nóż przecinał ramię Cill.

L T

– Odniosła takie obrażenie – według Morrisa efekt uderzenia gładkim, ostrym narzędziem. Nożem albo mieczem. Wrócić do odtwarzania programu. Jest zszokowana, ranna, straciła równowagę na śliskiej dróżce i spadła, zanim przeciwnik zdołał jej zadać ostateczny cios. Albo może ją pchnął. Spadła na skały, straciła przytomność. Koniec gry. Bo kiedy straciła przytomność, program przestał odbierać jej reakcje i się wyłączył. Odwróciła się od ekranu.

– W tym czasie drań, który to wszystko zorganizował, siedzi w domu z nogami w górze, zabawiając się i zapewniając sobie alibi, i przypuszczalnie ćwiczy udawanie szoku i przygnębienia. Wyeliminował dwoje wspólników, dwie przeszkody, nie plamiąc sobie rąk ich krwią. Feeney podrapał się w brodę. – Przyznaję, że jeśli chodzi o upływ czasu, wszystko pasuje, i nie zamierzam się sprzeczać z Morrisem, skoro utrzymuje, że dziewczyna spadła z dużej wysokości. Ale jeśli temu łobuzowi udało się wymyślić, jak do takiego 378

stopnia manipulować hologramami, bardzo chciałbym zobaczyć, co się kryje w jego mózgu. Przy tak wysokim poziomie energii cały system powinien się sfajczyć. – Może nie za pierwszym razem – wtrącił Roarke. – Albo może znalazł sposób osłaniania. Bo nie przypuszczam, żeby standardowy system wytrzymał kilka takich gier. – Wystarczyła mu tylko jedna – zwróciła im uwagę Eve. – Dlatego płyta, którą próbujemy odtworzyć, jest taka zwariowana. – McNab zwrócił się w stronę Callendar. – Wysokie stężenie skupionego światła, koncentracja nanochipów.

R

– Ukrył to w trzech wymiarach, żeby system nie wysiadł. – Ja wykorzystałbym niebieski filtr.

– To rozmazałoby obraz w środku sześciu UPH.

L T

– Nie, jeśli pokryjesz to filtrem fali – włączył się do dyskusji Feeney, a Eve odwróciła się do swojej tablicy, kiedy maniacy komputerowi spierali się i wysuwali nowe teorie.

Podeszła do niej Peabody.

– Trochę znam ich żargon, ale nie rozumiem ni w ząb, co mówią. Chyba zadowolę się pierwszą uwagą Callendar. To strasznie dziwaczne. – To nauka. Ludzie wykorzystują naukę do zadawania śmierci od czasów, kiedy któryś jaskiniowiec podpalił włosy jakiemuś nieszczęśnikowi. Znów się odwróciła i spojrzała na nieprzytomną Cill, leżącą na podłodze w pokoju hoograficznym. – Cel jest taki sam, ale czasami metody są bardziej finezyjne. Jest zimnym, samolubnym draniem. Wykorzystał budowane latami relacje, przyjaźń, partnerstwo, zaufanie, bliskość i uczucia, żeby zabić kogoś, kto nigdy by go nie skrzywdził. Sprawił, że ich wspólna przyjaciółka trafiła do szpitala, 379

w którym cierpi jeszcze jeden przyjaciel, przyglądając się jej walce o życie. A zabójca rozkoszuje się każdą chwilą. Każdą chwilą, kiedy był w centrum naszej uwagi, stuprocentowo przekonany, że jest zdolny nas pokonać. I właśnie to go zgubi. Pokonamy go, wykorzystując jego pychę i zadufanie, jego potrzebę wygrywania. Eve spojrzała na monitor w chwili, gdy komputer zaczął pikać. – McNab! – Jej ostry ton sprawił, że McNab wycofał się w środku żarliwej dyskusji na temat światła twardego i miękkiego. – Tak jest, pani porucznik.

R

Wskazała palcem sprzęt. Zerwał się na równe nogi i podbiegł do komputera.

– Mamy naruszenie zewnętrznej powłoki. Testuje to. – Wytropić sygnał.

L T

– Już się robi. Ukrywa się za tarczami, wysunął macki. Widzicie to? Widzicie?

Eve zobaczyła jakieś światła i linie.

– Dwoje też może się w to bawić – mruknął McNab. – Troje. – Callendar włożyła słuchawki, zaczęła pstrykać palcami i poruszać biodrami. – Odbił się.

– Tak, jest ostrożny. Patrz, to jest... Nie, nie, to ryba. – Tak czy owak, sprawdzę. Może z powrotem ją wkręci. – Spróbuj z boku, Ian – zaproponował Roarke. – A później dołem. Prześlizguje się teraz. – Niech sobie ta rybka popływa – powiedział Feeney do Callendar. – To nie... Patrzcie, patrzcie, wysłał ducha. Wybrał się na polowanie.

380

Eve odeszła kilka kroków, okrążyła salę i znów się zbliżyła do monitora, na którym przez kolejne dwadzieścia minut informatycy obserwowali esy– floresy, rozbłyski i wybuchy. – Przedarł się przez kolejną warstwę – zwrócił im uwagę Roarke. – Nie spieszy się. – Może to dla niego za łatwe. – Feeney wydął policzki. – Wystraszymy go. – Nie obchodzi mnie, ile warstw pokona. Tak czy inaczej na końcu znajdzie podróbkę. Chcę wiedzieć, gdzie teraz jest. McNab spojrzał na Eve.

R

– Zachowuje się, jakby skakał na żabiej lasce, zażywszy wcześniej zeusa, Dallas. Podryguje, znika i znów się pojawia. Trzeba przyznać, że ten łobuz jest niezły. – Lepszy od ciebie?

L T

– Tego nie powiedziałem. Mamy echa, mamy skrzyżowania, więc jest w Nowym Jorku. Prawdopodobnie.

– Wiem, że jest w Nowym Jorku.

– Weryfikuję to – powiedział cierpko. Roarke położył dłoń na ramieniu Eve.

– Pani porucznik, wątpię, by chodziło ci o szczegóły techniczne. Ale wyobraź sobie, że gonisz podejrzanego, który może w każdej chwili pokonać dziesięć kwartałów albo skoczyć do Londynu, pognać na Ukrainę, a po chwili wylądować jedną przecznicę za tobą. Zajęłoby ci trochę czasu złapanie takiego drania. – W porządku. Ile potrzebujecie czasu? – Jeśli zachowa to tempo, a nam uda się śledzić te echa i ekstrapolować skrzyżowania, nie powinno nam to zająć więcej niż dwie godziny. Może trzy. 381

Nie zaklęła. Var mógł skakać po całym piekle i cyberprzestrzeni, ale póki mieli go na monitorze, w realu znajdował się w jednym miejscu. – Czy możesz to śledzić w domu? – spytała Roarke'a. – Mogę. – Macie coś przeciwko temu? Feeney tylko machnął ręką. – Drugie urządzenie w innym miejscu może pomóc osaczyć drania. – Dobrze. W takim razie będę pracowała w domu. W ciszy. Muszę to wszystko opisać w taki sposób, żeby Whitney nie uznał mnie za wariatkę, kiedy jutro będę zdawała raport. Oszczędzicie mi masę kłopotów, jeśli zlokalizujecie tego skurczybyka.

R

– Jeśli nie przestanie się włamywać do systemu, dopadniemy go. Tak, jest w Nowym Jorku. Spójrzcie tu. Zaczniemy usuwać sektory.

L T

– Zostanę tutaj – powiedziała Peabody. – Będę ich zaopatrywała w napoje.

– Bądź przygotowana na to, że dziś możesz mi być potrzebna. – Eve spojrzała na ludzi Feeneya. Tak, wszystko sprowadzało się do zaufania. Jeśli powiedzieli, że dopadną mordercę, to znaczy, że go dopadną. – Może powinnam zabrać wszystko do swojego gabinetu – powiedziała Eve, kiedy wyszli.

– Feeney ma rację, mówiąc o znaczeniu drugiego źródła. W domu mogę więcej zrobić, mam lepszy sprzęt. Poza tym chciałbym bardziej aktywnie się w to włączyć, a tutaj tylko depczę łanowi po palcach. – W porządku. Zainstaluj się w domu, a ja spędzę najbliższą godzinę czy dwie, zastanawiając się, jak napisać raport, by jego lektura nie skłoniła szefostwa do wyciągnięcia wniosku, że zwariowałam.

382

– Wydałaś mi się całkiem zdrowa na umyśle, kiedy mi to wyjaśniłaś, a potem przedstawiłaś całej reszcie. Połóż nacisk na naukę. Pomogę ci przy tym – dodał, kiedy Eve jęknęła. –

Olśnimy

komendanta

twoją

dogłębną

znajomością

techniki

holograficznej. – Czuję, że zaraz rozboli mnie głowa. Kiedy znaleźli się w garażu, Roarke pocałował ją w czoło. – Może to ci pomoże. – Tak czy owak, jutro znajdzie się twarzą w twarz ze mną. Na moim

R

terenie, na moim boisku. I wtedy przekonamy się, kto... Cholera, cholera, czy to możliwe, żeby to było takie proste? –Co?

L T

– Własny teren. Własne boisko. Cholera! – zaklęła jeszcze raz i przystanęła. – Założyłam, że dziupla Vara znajduje się gdzieś w pobliżu miejsca jego zamieszkania czy miejsca zamieszkania jego wspólników bądź w sąsiedztwie siedziby firmy. Jest racjonalny, ostrożny, precyzyjny. Dlaczego miałby ryzykować, że ktoś go zobaczy, może nawet jeden z jego tak zwanych przyjaciół, jak wchodzi do jakiegoś innego budynku lub z niego wychodzi? Roarke odblokował drzwi, otworzył i oparł się o nie. – W jego budynku. Chciałby mieć swój specjalistyczny sprzęt pod ręką, prawda? Łatwiej go zabezpieczyć, czuwać nad nim, korzystać z niego zawsze, kiedy ma akurat ochotę. – Nie w samym mieszkaniu, tam nic nie ma. Ale w tym budynku są inne lokale. Nie trzeba szukać daleko: nawet na tym samym piętrze. – Zajrzyjmy tam.

383

– Czytasz w moich myślach. Sprawdzę ten adres, kiedy będziesz prowadził; przekonamy się, kto jest właścicielem mieszkania lub je wynajmuje. Roarke zajął miejsce za kierownicą. – Wsparcie? – Poinformuję, że zboczymy z trasy, ale nie chcę wzywać oddziałów, bo może się okazać, że to nie tu. Poza tym przypuszczam, że poradzimy sobie z maniakiem komputerowym, który potrafi tylko zdalnie zabijać ludzi. Bo do tego wszystkiego jest tchórzem... Harry i Tilda Stuben, lat osiemdziesiąt sześć i

R

osiemdziesiąt pięć. Właściciele, mieszkają tu od osiemnastu lat. Troje dzieci, pięcioro wnuków, dwoje prawnuków. – To może być przykrywka.

L T

– Tak. – Eve zaczęła postukiwać palcami w udo. – To mieszkanie też było dobrze zabezpieczone. Podwójne drzwi, każde z monitorami, kamerami, czytnikami dłoni. Rozkład pomieszczeń prawdopodobnie stanowi lustrzane odbicie planu mieszkania Vara. Warto zastukać. Sprawdzę pozostałe lokale. Może wyskoczy coś innego, ale czuję, że mieszkanie Stubenów jest tym, którego szukamy.

Kiedy zaparkował, wyciągnęła swój komunikator. – Peabody, zamierzamy rzucić okiem na mieszkanie sąsiadów Vara z tego samego piętra. Mam przeczucie.

– Chcesz, żebym do was przyjechała? – Nie. Sami sobie poradzimy. Jeśli nie zadzwonię do ciebie za piętnaście minut, przyślij wsparcie. – Zrozumiałam. Na tym samym piętrze, po drugiej stronie korytarza. Sprytne, kiedy teraz o tym myślę. Dallas, może zostaw włączony komunikator? 384

Będę mogła słuchać, co się dzieje, a w razie jakichś problemów spuszczę psy z łańcucha. – W porządku. W czasie, kiedy będziesz nad nami czuwała, sprawdź pozostałych lokatorów budynku. I przełącz swój komunikator na cichą pracę. Nie chcę, żeby z mojego tyłka nagle rozległ się twój głos. – Włożyła komunikator do tylnej kieszeni spodni. Roarke nie mógł się powstrzymać, żeby nie zachichotać. – Zróbmy to, jak należy. Włączyć nagrywanie. Porucznik Eve Dallas i cywilny rzeczoznawca–konsultant Roarke wchodzą do budynku, gdzie mieszka Var Hoyt, żeby przesłuchać sąsiadów podejrzanego.

R

Eve posłużyła się swoją kartą uniwersalną, by dostać się do środka. – Wiesz co, na jego miejscu postarałbym się, żeby otrzymywać informacje, gdy ktoś próbuje dostać się do środka z pominięciem zwykłych procedur.

L T

– Być może o tym pomyślał. Tak czy owak, i tak musiałby najpierw wyłączyć komputer w jednym pomieszczeniu, zamknąć je, przejść przez hol, otworzyć drzwi do swojego mieszkania, wejść do środka i ponownie zablokować drzwi. Jeśli postaram się o kolejny nakaz rewizji, rejestry ochrony wykażą to wszystko. A może jedynie zakłócimy spokojny wieczór parze staruszków.

– Może nie ma ich w domu, tańczą tango i popijają tequile. – Roarke uśmiechnął się do Eve. – Tak, jak my, kiedy będziemy w ich wieku. A potem wrócimy do domu, żeby się kochać jak wariaci. – Na litość boską, to wszystko się nagrywa. – Wiem. – Wysiadł razem z nią na piętrze, na którym mieszkał Var. – Chciałem, żeby te nasze przyszłe plany też zostały oficjalnie zapisane. 385

Eve posłała mu wymowne spojrzenie i zatrzymała się pod drzwiami naprzeciwko mieszkania Vara. – Zamknął się u siebie. Pali się czerwona dioda. Tutaj też – zauważyła. Zapukała i czekała, trzymając broń w pogotowiu. Już chciała zapukać ponownie, kiedy włączył się głośnik. – Słucham? – rozległ się kobiecy głos, nieco nieufny. – Pani Stuben? – Zgadza się. Kim pani jest? – Porucznik Dallas z komendy głównej policji nowojorskiej. – Podsunęła

R

swoją odznakę do kamery. – Chcielibyśmy z panią porozmawiać. – Czy coś jest nie tak? Coś się stało? O, mój Boże, czy chodzi o jedno z dzieci?

L T

– Nie, proszę pani – powiedziała Eve, jeszcze zanim starsza pani odblokowała zamki i zapaliła się zielona lampka.

– Nie, proszę pani – powtórzyła, kiedy drzwi się otworzyły. – To tylko rutynowe postępowanie w związku z prowadzonym przez nas śledztwem.

– Śledztwem? – Kobieta była niska i szczupła, miała na sobie domowe spodnie i kwiecistą koszulę. Popielatoblond włosy przylegały jej do głowy jak hełm. – Harry! Harry! Jest u nas policja. Chyba powinieneś tu przyjść. Cofnęła się i mogli zobaczyć duży, wygodny pokój dzienny, pełen zdjęć i durnostojek–kurzołapek. W powietrzu unosił się zapach lawendy. – Przepraszam, nie chciałam być niegrzeczna. Ale się zdenerwowałam. – Podniosła dłoń do piersi. – Proszę wejść, usiąść. Właśnie miałam zaparzyć herbatę dla Harry'ego i dla siebie. Pełen dzbanek herbaty do popijania podczas naszych ulubionych programów. Harry! – znów zawołała i westchnęła. – Tak 386

głośno rozkręcił dźwięk, że mnie nie słyszy. Pójdę po niego. Proszę usiąść, zaraz przyprowadzę Harry'ego. – Pani Stuben, czy zna pani swojego sąsiada z naprzeciwka, Levara Hoyta? – Vara? Naturalnie, że go znamy. To bardzo miły młody człowiek – powiedziała, idąc po schodach. – Nie moglibyśmy sobie życzyć lepszego sąsiada. Harry! – Herbata i kwiaty – mruknęła Eve. – Wszystko takie niewinne i bezpretensjonalne.

R

– Co, oczywiście, z miejsca budzi twoją podejrzliwość. Ale niektórzy ludzie... – Nagle znieruchomiał i przestał rozglądać się wokół. – Eve – powiedział akurat w chwili, kiedy zamki w drzwiach się zablokowały, a całe

L T

urządzenie pokoju nagle zniknęło.

– To hologram. – Eve sięgnęła po broń i przekonała się, że trzyma w dłoni miecz. – Ja cię pieprzę!

– Będziemy musieli z tym zaczekać. Z twojej lewej!

Ledwo miała czas, żeby się odwrócić i zablokować cios, nim ją dosięgnął. Zobaczyła pokrytą bliznami i upstrzoną tatuażami twarz, usta rozciągnięte w uśmiechu. Dwa czerwone słońca zabarwiły niebo na kolor krwi. Natarła, wystawiając lewy łokieć, którym rąbnęła przeciwnika w szyję. Kiedy cofnął się, zataczając, wykorzystała ułamek sekundy, żeby spojrzeć w kierunku Roarke'a. Walczył z potężnym, uzbrojonym w miecz i sztylet mężczyzną o nagim torsie. Za nim, w niebieskim kręgu dla obserwatora, stał Var. Jest przestraszony, pomyślała, kiedy odparła kolejny cios. Przestraszony, zdesperowany, lecz zarazem podniecony. – Przyjdą tu, szukając nas, Var! – krzyknęła. – Przerwij grę! 387

– Musicie ją rozegrać do końca. Poczuła pod stopami grząski grunt, jakąś częścią mózgu zarejestrowała ciężkie, parne, gorące powietrze, krzyk ptaków, niesamowitą zieleń grubych drzew. Miecze szczękały niczym niosące śmierć czynele, kiedy walczyła, starając się zdobyć przewagę. Żeby grać w jakąś grę, trzeba znać zasady, pomyślała. – O co walczymy, do cholery? – zawołała. Podskoczyła, kiedy jej przeciwnik zamachnął się mieczem, chcąc dosięgnąć jej kolan i wymierzyła cios w rękę, w której ściskał broń. – Nic do was nie mamy. – Najechaliście na nasz świat, uczyniliście z nas niewolników. Będziemy z wami walczyć do ostatniego tchu!

R

– Nie chcę waszego przeklętego świata. – Umilkła, uchyliła się przed jego ciosem, wyrzuciła nogę i kopnęła mężczyznę w bok. Kiedy natarła, żeby

L T

go wykończyć, wykonał fintę, oszukał ją i końcem miecza przeciągnął wzdłuż jej biodra. Poczuła ostry ból. Odskoczyła.

– Jestem nowojorską policjantką, ty skurczysynu. I skopię ci dupę. Rozwścieczona, gwałtownie na niego natarła, wymachując mieczem w prawo, w lewo, pokonując zasłonę wroga, by rozpłatać mu bok. Walnęła go pięścią w twarz. Z nosa trysnęła mu krew. – Tak to robimy w Nowym Jorku!

W jego oczach pojawił się gniew. Wydał okrzyk wojenny i zaatakował gwałtownie. Po samą rękojeść wbiła mu miecz w brzuch, wyciągnęła ostrze, kiedy wróg upadał, a potem odwróciła się w stronę Roarke'a. Na jego czarnym kaftanie i błyszczącym torsie przeciwnika widniały już plamy krwi. Obok walczących toczyła swe osobliwe, mętne, czerwone wody rzeka i pikowały olbrzymie ptaki o trzech skrzydłach. 388

Kiedy do niego podbiegła, wzięła dolatujące z bliska uderzenia w bębny za bicie swojego serca. – Dam sobie radę – warknął. – Och, na rany Chrystusa. – Wzniosła swój miecz, ale nim zdołała wymierzyć cios, Roarke przeciągnął swoim po gardle przeciwnika. – Powiedziałem, że dam sobie radę. – Świetnie. Punkt dla ciebie. Teraz... Odwróciła się, chcąc dotrzeć do Vara, przyłożyć mu czubek ostrza do szyi. Kolejny wojownik znalazł się na jej drodze, a potem jeszcze jeden i następni.

R

Mężczyźni i kobiety, pokryci tatuażami, uzbrojeni. Całe ich chmary wynurzały się zza drzew.

L T

– Nie damy rady pokonać ich wszystkich – mruknęła Eve, kiedy odruchowo ustawili się z Roarkiem tak, żeby osłaniać się wzajemnie. – Nie. – Ujął jej wolną dłoń i mocno ścisnął. – Ale możemy im spuścić niezłe manto.

– Nie powstrzymamy ich wszystkich. – Wolno krążyła naprzeciwko wolno nacierającej pierwszej grupy. –Powstrzymajmy ich, póki nie nadejdą posiłki. Gdyby udało ci się dotrzeć do konsoli... Gdybyś odszukał tę cholerną konsolę, mógłbyś przerwać grę?

– Prawdopodobnie tak. Gdybyś mogła się dostać do tego małego drania tam. – Między nami i nim jest mur nie do przebycia. Ten przeklęty miecz to za mało, żeby... Zaraz... Zaczekaj chwilę. To wszystko nie jest prawdziwe, pomyślała. Wygląda groźnie, ale nie dzieje się naprawdę. Ale jej broń była jak najbardziej prawdziwa. Eve nie widziała jej ani nie czuła, ale miała ją przy sobie. 389

Pamięć mięśni, nawyk, zakorzeniony instynkt. Przełożyła miecz do lewej ręki i wzięła głęboki oddech. Klepnęła się dłonią w bok i jej dłoń przypomniała sobie kształt, ciężar laserowego pistoletu. Wypaliła i patrzyła, jak wojownik pada, rażony promieniem. Wypaliła jeszcze raz i znowu, a wtedy jej przeciwnicy się rozpierzchli. – Paralizator. Na kostce prawej nogi. Możesz go wyciągnąć? – Nie mam czasu. – Roarke odwrócił się i natarł na wojownika, który pojawił się po jej lewej stronie. – Wyceluj w konsolę. Rozwal tę cholerną konsolę. – Gdzie ona jest, do jasnej cholery?

R

Wypaliła jeszcze raz, ale ostrze wroga dosięgło nieosłoniętego boku Roarke'a.

L T

– Na prawo od drzwi! – krzyknął, wyrywając miecz leżącemu wojownikowi. – Jakieś półtora metra nad podłogą.

– Gdzie są drzwi, do jasnej cholery? – Strzelała seriami na oślep. Nieziemsko zielone drzewa płonęły i dymiły, dookoła rozlegały się krzyki wroga, kiedy starała się odzyskać orientację.

Uświadomiła sobie, że wciąż pojawiają się nowi wojownicy, ale strzelała raz za razem, rozpaczliwie próbując nie dopuścić nacierających do Roarke'a. Var ustawił tę grę, zaprogramował ją tylko na jeden wynik. – Pieprzyć to!

Po drugiej stronie tej cholernej rzeki, pomyślała, i na wschód. Skoncentrowała tam promień lasera. Półtora metra nad podłogą, powtórzyła sobie, i skierowała strumień światła na tę wysokość, zataczając bronią szeroki łuk.

390

Kątem oka dostrzegła jakiś ruch i chciała się obrócić wokół swej osi. Uniosła lewą rękę z mieczem, nie przestając strzelać z pistoletu, trzymanego w prawej. Roarke w mgnieniu oka znalazł się między nią a nacierającym wojownikiem. Wytrącił miecz, którym ten zamierzał ją uderzyć. Patrzyła z przerażeniem, jak wróg zatapia sztylet w boku jej męża. W tej samej chwili języki ognia trysnęły z suchym, elektrycznym trzaskiem i zgasły. Obrazy zniknęły. Roarke zachwiał się; złapała go, by nie upadł. – Wytrzymaj. Wytrzymaj.

R

– Oszukiwaliście. – Na twarzy Vara malowały się wściekłość i niedowierzanie. Rzucił się ku drzwiom. Pokój wypełniał się dymem.

L T

Eve nie powiedziała ani słowa, tylko po prostu obezwładniła go paralizatorem.

Kiedy Var padał, drgając konwulsyjnie, ostrożnie położyła Roarke'a na podłodze.

– Pozwól, że obejrzę ranę.

– Nie jest tak źle. – Z trudem nabrał powietrza w płuca, wyciągnął rękę. – Ty też kilka razy nieźle oberwałaś.

– Nic nie mów. – Rozpięła mu marynarkę, rozerwała jego i tak zniszczoną koszulę – Dlaczego zawsze masz na sobie tyle rzeczy? Nie wiedziała, że z oczu lecą jej łzy, płacze, uznał Roarke; jego policjantka, jego twarda wojowniczka płakała! Kiedy ściągnęła zeń marynarkę i oderwała rękaw, skrzywił się z żalem. – To była ładna marynarka. Kiedyś. Zwinęła rękaw w kulę i przycisnęła do rany w jego boku. 391

– Nie jest tak źle. – Przynajmniej miał taką nadzieję. Całą uwagę skupił na jej twarzy. Na twarzy Eve. Tylko Eve. – Boli jak wszyscy diabli, ale nie jest źle. Wcześniej nieraz już oberwałem. – Zamknij się z łaski swojej. – Wyciągnęła komunikator. – Ranny policjant potrzebuje pomocy. Ranny policjant potrzebuje pomocy. – Jestem teraz policjantem, tak? Jakby, tego było mało. – Kiedy podawała adres, odwrócił głowę, słysząc gwałtowne walenie w drzwi. – Aha, jest wsparcie. Otrzyj twarz, najdroższa. Chyba nie chcesz, żeby zobaczyli twoje łzy.

R

– Mam to w dupie. – Ale przeciągnęła zakrwawioną ręką po policzkach. Przycisnęła jego dłoń do prowizorycznego opatrunku. – Przytrzymasz? Dasz

L T

radę to przytrzymać? –Oderwała drugi rękaw. – Nie zostawisz mnie. – Najdroższa Eve, nigdzie się nie wybieram. – Widział tylko jej twarz, kiedy ból rozdzierał mu bok. – Gorzej oberwałem, jak miałem dwanaście lat. Przyłożyła drugi kawałek materiału do rany i położyła dłoń na dłoni Roarke'a.

– Nic ci nie będzie. Nic ci nie będzie.

– Właśnie to ci powtarzam – powiedział, kiedy drzwi się otworzyły. Wpadł oddział szturmowy, a na końcu Peabody. –Wezwać lekarza! – poleciła Eve. – Wezwać lekarza, do jasnej cholery. Już po wszystkim. Po wszystkim. – Przeszukać mieszkanie – rozkazała Peabody. –Przypilnować tego dupka. – Uklękła obok Eve. – Lekarz jest już w drodze. Bardzo z nim źle? – Wyciągnęła rękę i odgarnęła Roarke'owi włosy z twarzy. – Zranili go nożem w bok. Stracił dużo krwi. Myślę, że trochę udało mi się zatamować krwawienie, ale... 392

– Pozwól, że rzucę okiem. – Fenney ukucnął. – Odsuń się, Dallas. No, dziecino, odsuń się. – Fenney odciągnął ją na bok i delikatnie zdjął prowizoryczny opatrunek. – Masz tu niezłą dziurę. – Spojrzał Roarke'owi prosto w oczy. – Spodziewałem się, że będzie gorzej. –I słusznie. Ona też jest ranna. – Zajmiemy się tym. – Nikogo tu nie ma. – McNab odrzucił broń i ukląkł obok Peabody. – Jak sobie radzisz? – spytał Roarke'a. – Bywało lepiej, ale grunt, że wygraliśmy. – Tylko to się liczy. Callendar poszła do łazienki po ręczniki. Zaraz cię opatrzymy.

R

– Nie wątpię. – Kiedy spróbował usiąść, Eve znów się nad nim nachyliła.

L T

– Nie ruszaj się. Znów zacznie ci lecieć krew. Nic nie mów... – Teraz ty się zamknij – powiedział, przyciągnął ją do siebie i z całych sił przycisnął usta do jej ust.

393

Rozdział 22 Eve siedziała w sali konferencyjnej ze swoją ekipą, komendantem, Mirą i Cher Reo. Oglądała na ekranie razem ze wszystkimi materiał, utrwalony na jej rekorderze, i starała się nie zwracać uwagi na to, że walczyła o życie, ubrana w czarny, obcisły kombinezon z miedzianym napierśnikiem. Byłoby jej głupio, gdyby wciąż nie czuła krwi Roarke'a na swoich dłoniach i piekącego bólu w całym ciele.

R

Znów widziała, jak Roarke osłania ją przed atakiem przeciwników, kiedy zaczęła strzelać do holograficznych postaci. Dlaczego wcześniej nie zniszczyła konsoli? – zadawała sobie pytanie. Dlaczego wcześniej jej nie wypatrzyła?

L T

Wystarczyłoby kilka sekund, a Roarke nie byłby ranny. Zaledwie kilka sekund. Jeszcze raz zobaczyła, jak to się stało: zrobił obrót i zablokował przeciwnika, żeby ją ratować. Ujrzała wściekłość, malującą się na jego twarzy. I wtedy ostrze sztyletu rozharatało jego nieosłonięty bok.

Potem obraz się zmienił – jakby wybrano inny kanał. Stali w pokoju, zdemolowanym seriami z jej broni, pełnym dymu, z konsoli z suchym trzaskiem strzelały płomienie, na podłodze widać było plamy krwi Roarke'a. – Nieprawdopodobne – mruknęła Reo. – Obejrzałam to już dwa razy, wysłuchałam twojego raportu, a nadal trudno mi w to wszystko uwierzyć. – Musimy zadbać o to, żeby jak najmniej szczegółów przedostało się do mediów. – Whitney spojrzał na twarze obecnych. – Niech jak najwięcej pozostanie w czterech ścianach tego pokoju. Czy skonfiskowano wszystkie jego nagrania i cały sprzęt? – Wszystko, co tam było – potwierdziła Eve. – Może mieć jakąś inną dziuplę, ale uważam, że to mało prawdopodobne. Trzymał swoje skarby pod 394

bokiem. Niebawem go przesłuchamy. – Zwróciła się do Miry. – Pycha, chęć współzawodnictwa, duma z osiągnięcia celu? – Tak, wszystko to są jego słabe punkty. Nie tylko uzależnił się od gier, ale również na jakiś czas przenosił się do ich świata. To bardziej pociągające: mógł wszystko kontrolować, a sam stał z boku. Nie zagrał razem z tobą. – Jest tchórzem. – Tak, ale uważa się za kogoś lepszego od innych. Mocno wierzy w to, że wygrałaś tylko dlatego, bo oszukiwałaś. – Gra była narzędziem, on kontrolował grę. Czy zdołamy go oskarżyć o

R

zamordowanie z premedytacją Minnocka? –zwróciła się Eve do Reo. – To może być trudne. Obrona będzie utrzymywać, że jedynie chciał, aby Minnock zagrał, i że ofiara mogła wygrać. No i brak dowodów, że Minnock nie był w pełni świadom tej technologii, kiedy z własnej woli aktywował płytę. – Bzdura.

L T

– Zgadzam się z tobą, ale nie uda mi się tego udowodnić ponad wszelką wątpliwość w sądzie. Poprzestaniemy na nieumyślnym spowodowaniu śmierci... Wysłuchaj mnie do końca – poprosiła, nim Eve głośno zaprotestowała. – Nieumyślne spowodowanie śmierci Minnocka, narażenie na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu Cilli Allen, to samo w przypadku ciebie i Roarke'a, do tego napaść na funkcjonariusza policji oraz szereg przestępstw komputerowych, w tym posiadanie niezarejestrowanego sprzętu, fałszywe zeznania i tak dalej. Zarzucimy mu te wszystkie czyny, Dallas, pójdziemy na ugodę, by uniknąć procesu, który może się ciągnąć miesiącami i sprawić, że media zrobią sensację z tej technologii i tego, co się stało. Posiedzi za kratkami pięćdziesiąt lat albo dłużej. A z uwagi na charakter zarzutów, w więzieniu będzie 395

pozbawiony dostępu do swoich elektronicznych zabawek, które tak lubi. To surowa i słuszna kara. – Domagam się postawienia mu zarzutu usiłowania zabójstwa Cill Allen i Roarke'a. Chcę, żeby stanął przed sądem, do cholery. – Eve opanowała się. – Zgadzam się na nieumyślne spowodowanie śmierci Barta Minnocka. Jeśli w wyniku ugody przystaniesz na zarzuty, zagrożone niższą karą, nie będę się sprzeciwiać, ale chcę, żeby został oskarżony i chcę, by rozmowę o ugodzie rozpoczęto od wysokiej stawki. Reo uważnie przyjrzała się twarzy Dallas. To, co na niej dostrzegła, sprawiło, że powiedziała:

R

– Zobaczymy, co się wydarzy podczas przesłuchania, i potem zadecydujemy.

L T

– W takim razie zaczynajmy. Whitney wziął ją na bok.

– Możemy go potrzymać do rana. Niech się trochę bardziej spoci, a ty będziesz miała więcej czasu na odzyskanie formy.

– Czuję się świetnie, panie komendancie. – Chcę go przesłuchać teraz, pomyślała, i nie będę się z nim patyczkować. –Już miał trochę czasu na przygotowanie taktyki. Nie można dłużej zwlekać. – Jak chcesz, Dallas, ale pamiętaj, to nie jest sprawa osobista. – Dobrze, panie komendancie.

Ale to była sprawa osobista. Jak najbardziej, pomyślała, idąc do Roarke'a. Miał na sobie koszulę, którą Baxter trzymał w swojej szafce, a pod nią – wiedziała o tym – ranę, wciąż świeżą, wciąż niebezpieczną. Wróciły mu rumieńce, oczy błyszczały. Nie był już tak blady jak wtedy, kiedy jego krew spływała jej z palców. – Wiem, że chciałbyś być świadkiem tego wszystkiego –zaczęła. – Rozumiem to. Dlatego postaram się, żebyś mógł obejrzeć nagranie 396

przesłuchania. Ale teraz powinieneś jechać do domu, łyknąć te przeklęte prochy, których wzięcia odmówiłeś, i pozwolić Summersetowi, by się tobą zajął. – Zrobię to, jeśli ty też to zrobisz. – Roarke! – Eve. Rozumiemy się nawzajem, prawda? Doprowadźmy to do końca. – W sali do obserwacji będzie krzesło. Proszę, usiądź. Zostawiła go i odszukała Mirę. – Chciałam cię poprosić o przysługę. Chcę, żebyś miała oko na Roarke'a.

R

Jeśli uznasz to za konieczne, potraktuj go strzykawką ciśnieniową, wypełnioną środkami uspokajającymi. Całą winę wezmę na siebie.

– Nie martw się. – Mira na moment objęła ją w pasie. –Mamy nad nim przewagę liczebną.

L T

Eve skinęła głową, a potem nakazała sobie przestać o tym myśleć. Musi przestać o tym myśleć i zrobić to, co do niej należy.

– Peabody. – Urwała i przesunęła ręką po włosach. –Będziesz pełna współczucia, nawet trochę pod wrażeniem. Niezbyt łagodna, inaczej nikt w to nie uwierzy. Ale jesteś młodsza od niego, odbierze to jako naiwność. Jeśli trochę pokopał, a zrobił to z pewnością, wie, że mieszkasz z informatykiem. – Rozumiem. Czy mogę coś zaproponować? Na twoim miejscu zdjęłabym tę czystą marynarkę. Idź z gołymi ramionami, żeby widział, jakie odniosłaś obrażenia. To nim nieco wstrząśnie. – Dobry pomysł. – Eve ściągnęła marynarkę, zaciskając zęby, kiedy poczuła ból w nadgarstku. Rzuciła ją McNabowi. –Łap. Potem skinęła głową do Peabody i otworzyła drzwi do sali przesłuchań A. 397

Siedział przy stole, z założonymi rękami i spuszczoną głową. Kiedy wchodziły, uniósł ją i rzucił Eve smutne spojrzenie. – Nie wiem, co się stało. Nie... – Milczeć! – warknęła. – Włączyć nagrywanie. Porucznik Eve Dallas i detektyw Delia Peabody przystępują do przesłuchania Levara Hoyta. Panie Hoyt, czy zapoznano pana z przysługującymi mu prawami? – Tak, kiedy... – Czy rozumie pan swoje prawa i obowiązki? – Tak, ale chodzi o to, że...

R

– Słuchaj, dupku, nie mam zamiaru tracić czasu na wysłuchiwanie twoich kiepskich tłumaczeń i jakichś bzdur. Zapomniałeś, że tam byłam? Mogłam na własne oczy obejrzeć twoją chorą grę.

L T

– Właśnie to próbuję pani powiedzieć. – Zadzwoniły kajdanki, kiedy podniósł ręce do góry. – Wszystko wymknęło się spod kontroli. Doszło do jakiejś usterki, próbowałem ją usunąć, kiedy...

Eve uderzyła obiema rękami w stół, aż Var podskoczył. Ale widziała, jak przesunął wzrokiem po ranie na jej ręce.

– Stałeś tam, draniu, przyglądałeś się spokojnie, jak ten brutalny świat, który stworzyłeś, nas atakuje. Stałeś tam! – Próbowałem to przerwać, ale...

– Stałeś tam i tylko się gapiłeś. Jesteś zbyt wielkim tchórzem, żeby samemu zagrać. – Wyciągnęła rękę i złapała go za koszulę. – Jesteś za słaby, żeby mnie pokonać? – Uspokój się, Dallas. Uspokój się. – Peabody ostrzegawczo położyła dłoń na ramieniu Eve. – Ten facet stworzył coś niesamowitego. Jest naukowcem. Prawdopodobnie nieczęsto ma okazję walczyć. – Wiem, co robię – odparł. 398

Eve prychnęła z niesmakiem i odeszła kilka kroków. – Z pewnością. – Peabody usiadła. – Mówię tylko, że w pojedynku z kimś tak wyćwiczonym, jak Dallas, albo w takiej formie fizycznej, jak Roarke, byłby pan w niekorzystnej sytuacji. Jeśli chodzi o warunki fizyczne. Pod względem umiejętności informatycznych jest pan bezkonkurencyjny. – Może chcielibyście sobie porozmawiać tylko we dwoje – chłodno powiedziała Eve. – Daj spokój, Dallas, bądź obiektywna. Ile czasu zajęło panu opracowanie tego programu? To prawdziwy majstersztyk. Nie mogę przestać o tym myśleć.

R

– To całkowicie nowy poziom. Zajęło mi to wiele lat, ale nie mogłem poświęcić całego czasu tylko na ten projekt. To oznacza całkiem nowe

L T

możliwości nie tylko w dziedzinie gier, ale, na przykład, podczas szkolenia policji i wojska. Znajdzie tam zastosowanie. – Nachylił się z przejęciem. – Chciałem coś stworzyć, dać coś społeczeństwu. Wypróbowałem kilkanaście teorii, aplikacji i programów, zanim udało mi się to udoskonalić. Dzięki osiągniętemu poziomowi realności, uczestnik naprawdę ryzykuje. Tym cenniejsza jest nagroda w razie wygranej. A to... – Urwał, jakby uświadomił sobie, że kopie pod sobą grób. – Nigdy nie przypuszczałem, że może naprawdę spowodować obrażenia. Dlatego pracowałem nad tym, by przy zachowaniu takiego poziomu realności wyeliminować niebezpieczeństwo spowodowania urazów u graczy. – Wiedział pan, że podczas gry można ponieść obrażenia, a nawet śmierć – powiedziała Peabody, nadal wyraźnie zafascynowana. –I próbował pan usunąć to zagrożenie. – Tak, tak. Nigdy nie chciałem, żeby ktokolwiek ucierpiał. 399

– A dlaczego nie powiedział pan o tym Bartowi? Czemu nie powiedział mu pan, że program ma poważną wadę? – Nie... Nie wiedziałem, że zamierza wziąć płytę. Nie zarejestrował jej i nic mi nie powiedział. – Ale co robiła ta płyta w U–Play, skoro pracował pan nad tym poza firmą? – Chciałem pokazać grę Bartowi, przedyskutować to z nim, ale widocznie wziął płytę, żeby samemu ją wypróbować. – Var znów ukrył twarz w dłoniach. – Nie wiem, dlaczego to zrobił. Dlaczego zaryzykował. – Twierdzi pan, że opowiedział Bartowi o swojej pracy, o programie, o zagrożeniach? – Naturalnie. – Tylko Bartowi?

L T

R

– Zgadza się. Nie zdawałem sobie sprawy z tego, że wziął płytę, do chwili...

– To dlaczego Cill jest w szpitalu? – nie poddawała się Peabody. – Jak dostała się w jej ręce druga płyta z programem, skoro przyniósł pan tylko jedną, żeby pokazać ją Bartowi?

– Powiedziałem jej o tym po jego śmierci. – Zrobił minę niewiniątka. – Musiałem się komuś zwierzyć.

– A jej coś odbiło i powtórzyła błąd Barta? Var usiadł prosto i zacisnął zęby. – Widocznie tak. Nie wspomniała o tym ani słówkiem. Możecie zapytać Benny'ego. – Zapytamy ją. Obudziła się ze śpiączki – skłamała Eve i odwróciła się tyłem. – Lekarze mówią, że wyjdzie z tego, jutro będziemy mogli z nią porozmawiać. – Spojrzała na zegarek. – A może nawet jeszcze dziś. 400

– Dzięki Bogu. Dzięki niech będą za to Bogu. Ale musicie wiedzieć, że była naprawdę wkurzona. Jest załamana i wściekła na mnie z powodu Barta. Wini mnie za jego śmierć. – Wyobrażam sobie. I pomyśl, Var, komu uwierzymy, kiedy nam powie, że to ty dałeś jej tę płytę, prosiłeś, żeby nad nią popracowała. – Nigdy nic takiego nie zrobiłem. Nigdy nie uda wam się tego udowodnić. Będziecie mieli moje słowo przeciwko słowu Cill, która dopiero co przeszła operację mózgu. Może powinienem poprosić o adwokata. Założę się, że usłyszycie od niego to samo. – Domaga się pan adwokata? Świetnie. Zakończymy teraz przesłuchanie,

R

żeby mógł pan się skontaktować ze swoim prawnikiem. A w tym czasie nasi komputerowcy rozprawią się z pańskim cennym programem, pańskimi

L T

rejestrami i zapisami, pańskim niezarejestrowanym sprzętem, zapewne przy okazji niszcząc część.

– Chwileczkę! Chwileczkę! – Znów zabrzęczały kajdanki, kiedy próbował zerwać się z miejsca. – Nie możecie tego zrobić. To moje dzieło. Moja własność. Nie macie prawa tego zrobić.

– Proszę to powiedzieć swojemu adwokatowi. – Wstrzymajcie się trochę. Zaczekajcie.

– Czy mam rozumieć, że rezygnuje pan chwilowo z obecności przedstawiciela prawnego?

– Tak. Porozmawiajmy o tym. – Znów złożył ręce, ale tym razem, jak zauważyła Eve, aż mu pobielały kostki. –Ta praca jest cenna i złożona. Wasi komputerowcy tego nie rozgryzą. Stworzenie takiego programu zajęło mi całe lata. To moje dzieło.

401

– Pańskie? Nie U–Play? Podpisał pan umowę, Var. Wszystkim się dzielicie po równo. Jeśli ktokolwiek z was coś stworzy, wszystko idzie do wspólnego worka. – Nie wydaje mi się to do końca sprawiedliwe – wtrąciła Peabody. – Nie, jeśli samodzielnie pan nad tym pracował. I stworzył coś tak wspaniałego. –Podzieliłbym się tym, ale Bart... Proszę posłuchać, rozmawiałem o wszystkim z Bartem, nie chciał mieć z tym nic wspólnego. Więc program należy do mnie. Wyłącznie do mnie. – Powiedział pan Bartowi o swojej pracy, o pomyśle na taki program?

R

– Jest geniuszem w dziedzinie marketingu. Mogliśmy zrewolucjonizować rynek. – Ale okazał się krótkowzroczny.

– Bart uważał, że gry to gry. Nie chciał wykraczać poza ustalone granice,

L T

nie dostrzegał nowych możliwości. Bał się ryzyka. Więc to moje dzieło. Ja nad tym pracowałem, poświęcałem swój czas... Prywatny czas.

–I połączył to pan z koncepcją i technologią, wykorzystaną w Fantastical – dokończyła Eve. – Czyli pomysł nie należy wyłącznie do pana. – Wskazała go palcem. – Oszukiwał pan.

– Wcale nie! – Na policzki wystąpiły mu rumieńce. – Proszę posłuchać, Bart miał wybór i wybrał. To wszystko kwestia dokonania wyboru, prawda? Każdy gracz decyduje, jak postąpić, a potem realizuje swój zamiar. – A Bart był lepszym graczem od pana. – Gówno prawda. – Potrafił się lepiej skoncentrować i uwzględniał długofalową strategię. Pan skupia się na szczegółach i zapomina o pełnym obrazie. – Ale to on nie żyje – odparował Var. – Tak, racja. Zastawił pan na niego pułapkę i go wyeliminował. 402

– Oto fakty. – Var uderzył palcem w stół. – Bart wziął płytę. Bart uruchomił program. Bart zagrał w nową grę. Nie było mnie tam. Nikt go nie zmusił do grania. Nie udało mu się, doszło do tragicznego wypadku, ale nie ponoszę za to odpowiedzialności. Stworzyłem program, opracowałem technologię, ale to zupełnie, jakby twierdzić, że facet, będący konstruktorem broni, którą ma pani przy sobie, jest odpowiedzialny za to, że użyje jej pani przeciwko komuś. – Ma rację. – Peabody skinęła głową. – Pan jest tylko mózgiem tego przedsięwzięcia. – Zgadza się.

R

–I przypuszczam, że jest pan też najinteligentniejszy z całej czwórki. Żadne z nich nie wpadło na pomysł zrobienia czegoś, co byłoby choćby

L T

zbliżone do tego, co pan stworzył.

– Nigdy nie wybiegają myślą poza ustalone ramy. – Narysował w powietrzu czworokąt. – Cztery boki kwadratu.

– Musiało to wywoływać u pana frustrację, że widział pan o tyle więcej od nich. – Peabody westchnęła współczująco.

– Dlaczego nigdy nie rozstał się pan z nimi, nie spróbował pracować na własny rachunek? Nie byli panu potrzebni. Wzruszył ramionami. – A może byli – ciągnęła Peabody. – Mam na myśli to, że człowiek inteligentny wie, że musi wykorzystywać innych, konsultować się z nimi, pozwolić im wykonać część pracy, żeby mógł się skoncentrować na tym, co najważniejsze. Znał ich pan od dawna, pracował pan z nimi, więc dostrzegał pan ich mocne i słabe strony, wiedział, jak to wszystko wykorzystać do swojego przedsięwzięcia. – Trzeba zarabiać, żeby móc pracować. 403

– Racja. Tamci zapewniali panu fundusze. Rozumiem. Więc kiedy dał pan Bartowi płytę, to był właściwie eksperyment. Musiał pan się przekonać, co się stanie. Przetestować to na człowieku. – Zgadza się. Jest dobrym graczem. Myślałem, że wytrzyma dłużej niż... Skąd mogłem to wiedzieć – powiedział, wycofując się. – Nie było mnie tam. –I nie mógł pan tego również wiedzieć, kiedy dał pan płytę Cill – przyznała mu rację Peabody. – Nie mógł pan wiedzieć, że ona spadnie. Poza tym posługiwali się równie groźną bronią, jak ich przeciwnicy. Przecież nie było tak, że posłał ich pan do walki nieuzbrojonych.

R

– To musiała być gra fair. – Var nachylił się, skupiając całą uwagę na Peabody. – Proszę posłuchać, Bart grał według tego scenariusza miliony razy. Jeśli jeszcze się nie domyślił, jak pokonać Czarnego Rycerza, to nie moja wina.

L T

– No właśnie. I gdyby powiedział im pan, że wgrają pana program, wykorzystujący nową technologię, eksperyment byłby nieważny. Prawdziwy gracz powinien wierzyć, że wszystko dzieje się naprawdę, no nie? – Tak jest. – Uderzył w stół. – W przeciwnym razie traci to sens. – Nie miał pan obowiązku mówić im o programie, kiedy wręczał im pan płyty.

– Nie miałem. I oni sami ponoszą odpowiedzialność za to, co się wydarzyło później.

Eve zaczęła coś mówić, ale urwała, wcisnęła ręce do kieszeni i pozwoliła Peabody dalej go podpuszczać. – Ale to nie mogły być pana pierwsze eksperymenty. Nie w przypadku tak skrupulatnego i zaangażowanego naukowca, jak pan. Musiał pan sam grać w tę grę. 404

– Wykorzystywałem androidy podczas opracowywania technologii i ustaliłem,

co

jest

możliwe.

Wykorzystywałem

androidy

przeciwko

hologramom. Wszystko to jest w moich rejestrach. Wszystko zostało udokumentowane. Nie zrobiłem nic złego. To nie moja wina, jeśli komuś coś się stało. – Androidy i hologramy. – Peabody gwizdnęła cicho i z podziwem pokręciła głową. – Rety, chciałabym móc to zobaczyć. – Hologramy wygrywały w osiemdziesięciu dziewięciu przypadkach na sto. I mogły grać całymi godzinami. Niesamowite. – Wiedział pan, że nie dadzą rady – mruknęła Eve. –Kiedy wysyłał pan

R

swoich przyjaciół, swoich wspólników do sal holograficznych, wiedział pan, że niemal nie mają szans na wygraną.

L T

– Nie mogłem tego wiedzieć. – Skrzyżował ręce i uśmiechnął się blado. – No tak. – Eve skinęła głową. – Przebywali tam sami. Pana z nimi nie było. Nie zmuszał pan nikogo do gry. Uniósł palec w górę. – No właśnie.

– Nie jest również przestępstwem chcieć pozbyć się Barta. Bo chciał pan się go pozbyć, Var, prawda? Nie był już panu potrzebny. Miał pan to, nad czym pan pracował, a oto Bart, który nawet w części nie jest tak inteligentny, tak pomysłowy, nie ma takich wizji, jak pan, odmawia udziału w grze. Nie chce wykorzystać środków firmy, dostępnych narzędzi, do których powstania przecież pan też się przyczynił. A on oświadcza: nie, nie będę się w to bawił. Co dało mu prawo do tego? – Nie miał takiego prawa. W takim samym stopniu stanowiłem część U– Play, jak on. Byłem równie ważny, jak on. Ale kiedy Bart powiedział „nie", wszyscy się zgadzali. 405

– To draństwo. Gdyby jednak zabrakło Barta, pan by awansował. Miałby pan większą kontrolę, więcej władzy, więcej do powiedzenia. – Tak jak powiedziałyście, nie jest przestępstwem chęć pozbycia się wspólnika. –I znalazł pan sposób, żeby go wyeliminować, nie ponosząc przy tym żadnej odpowiedzialności. To genialne. – Na tym polega moja praca. Tworzę scenariusz, technologię, a gracz decyduje. Raz wygrywa, raz przegrywa. – Jego przegrana to pańska wygrana. – Eve przyglądała się pełnej

R

zadowolenia minie Vara, kołysząc się wolno na piętach w przód i w tył. –I związał nam pan ręce. Zawsze pan wiedział, że nie będziemy mogli pana oskarżyć o morderstwo, nawet gdybyśmy wszystkiego się domyślili. – Muszę przyznać, że nie spodziewałem się, że się tego domyślicie.

L T

Przynajmniej póki nie wypuszczę programu na rynek. A propos, wojsko i policja też powinny się tym zainteresować. To nie zabawa dla mięczaków. Możecie sprawdzić w moich notatkach, że nigdy nie zamierzałem rozprowadzać tej gry na otwartym rynku. Nie możecie mi tego zarzucić. – Dał im pan płyty, ale nie powiedział o zwiększeniu mocy. – Tak, dałem im płyty. I co z tego? Bart po pięciu minutach powinien się zorientować, co i jak. Przecież nie zmusiłem go do gry. – Cill nie wiedziała o nowej technologii. Nie miała o niej zielonego pojęcia. Wzruszył ramionami. –I co z tego? Też powinna się zorientować. Jest tak cholernie inteligentna. Benny już zaczął przebąkiwać,że powinna zamiast Barta chodzić na spotkania i udzielać wywiadów. 406

– Chciał ją wypchnąć przed pana. – Eve skinęła głową. –Wielka szkoda, że spadła, a nie dostała nożem w serce. – Program się wyłącza, kiedy gracz traci przytomność. Nie zdawałem sobie wcześniej z tego sprawy, wykorzystując androidy. Teraz, kiedy to wiem, mogę wprowadzić stosowne poprawki. Och, i chciałem powiedzieć, że dobrze sobie radziliście. Pani i Roarke naprawdę pokazaliście, że jesteście nieźli. Ale nie wolno używać dodatkowej broni, nieprzewidzianej w scenariuszu. I, jak już powiedziałem, próbowałem przerwać grę, ale nie udało mi się to z powodu jakiejś usterki. Cóż, takie rzeczy się zdarzają. – Znów się uśmiechnął. – Widziałem, że Roarke porządnie oberwał. Mam nadzieję, że z nim wszystko w porządku. Nachyliła się. – Pieprz się.

L T

R

– Nie ma powodu, żeby się tak denerwować. – Uśmiechnął się szeroko. – Tak się akurat złożyło, że pojawiliście się, akurat kiedy byłem w samym środku eksperymentalnej gry... A tego też prawo nie zabrania. Proszę posłuchać, możecie mnie oskarżyć o posiadanie niezarejestrowanego sprzętu. Zapłacę grzywnę, popracuję społecznie, obojętne mi. Nawet nie podam was do sądu za napaść na mnie w moim własnym domu. Teraz naprawdę powinienem jechać do szpitala, odwiedzić Cill. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, w jakim stanie jest jej mózg po tym, co przeszła. A więc czy mogę już iść? – Tak, tak, Var. Możesz iść. Do diabła, a najpierw do ciupy. Aresztuję cię! – Aresztuje mnie pani? – Przewrócił oczami. – Dajcie spokój, już o tym mówiliśmy.

407

– Zgadza się i przyznał się pan do stworzenia programu, do wręczenia zarówno Bartowi, jak i Cilli płyt bez poinformowania ich o wprowadzonych zmianach i ryzyku. – Nie kazałem im grać. Nie... – Podążaj nadal tą drogą – poradziła mu Eve. – To ślepa uliczka. Zastępczyni prokuratora będzie miała używanie, wysuwając zarzuty. Powiedzmy, zabójstwo z premedytacją Barta, napaść na funkcjonariusza policji i rzeczoznawcę–konsultanta, świadczącego usługi dla policji, z zamiarem zabicia obojga, próba pozbawienia życia Cilli, najrozmaitsze przestępstwa komputerowe.

R

– Nikogo nie zabiłem! – zawołał. – Przegrali grę.

– To była twoja gra – powiedziała Eve. – Na twoich zasadach. Będziesz

L T

bardzo, bardzo stary, kiedy, jeśli w ogóle, wyjdziesz na wolność, Var... A za kratkami

będziesz

miał

zakaz

używania

elektronicznego. Koniec z grami, ty draniu.

jakiegokolwiek

sprzętu

– Podpuszczacie mnie. – Spojrzał na Peabody. – Pani wie, że to coś wyjątkowego. Pani to rozumie.

– Tak, rozumiem. Więc pozwól, że ujmę to tak, by nie kolidowało to z tym, co powiedziała moja partnerka. Koniec gry, ty draniu. Przegrałeś. – Peabody wstała z zimną miną i obojętnym spojrzeniem. – Zajmę się nim, Dallas. Zajmę się nim razem z McNabem.

– Dobrze. – Eve usiadła nagle kompletnie wykończona. – Dobrze. Peabody? To była dobra robota. – To nie fair – zaprotestował Var. – To kolejne oszustwo. Nie możecie mnie za to aresztować – ciągnął, kiedy Delia kazała mu wstać. – Niczego nie zrobiłem. Nie było mnie tam. Sami są sobie winni. Eve zamknęła oczy, słuchając, jak jego płaczliwy głos cichnie w oddali. 408

Wierzył w to, pomyślała, przynajmniej trochę. Jedynie dostarczył grę, więc nie może odpowiadać za następstwa. I może jego adwokaci, gdy ich już znajdzie, też będą próbowali na tym oprzeć swoją linię obrony, ale Eve wierzyła w Reo i w sprawiedliwość. Musiała. Otworzyła oczy, kiedy wszedł Roarke i zamknął za sobą drzwi. Usiadł naprzeciwko i utkwił w niej spojrzenie tych swoich niesamowitych, niebieskich oczu. – Minęło trochę czasu, odkąd ostatni raz siedziałem z gliną w sali przesłuchań.

R

– Chcesz, żebym odczytała przysługujące ci prawa?

– Zrezygnuję z tego. Pozwoliłaś Peabody go podpuścić. Dobrze sobie poradziła.

L T

– Wystarczająco uwierzył w część tych bzdur, by sobie wmówić, że Bart jest sam sobie winien, że nie żyje. Że to wyłącznie zmartwienie Cill, że leży w śpiączce. – Serce jej się ścisnęło, nim dokończyła myśl. – Gdyby ten nóż trafił cię kilka centymetrów wyżej, to też byłaby twoja wina. – Zgodnie z tą samą logiką zawdzięczam swojej własnej zwinności i umiejętnościom, że siedzę teraz tutaj i patrzę na ciebie. Jesteś zmęczona, moja pani porucznik, i smutna, a także trochę obolała. – Chcę być wściekła i odczuwać satysfakcję. I będę. Myśleli, że jest ich przyjacielem. Oni byli jego przyjaciółmi. Wykorzystał ich, wycisnął z nich, co chciał, w zamian dając im tylko to, co mu się opłacało, mogło przynieść jakieś korzyści. W rzeczywistości nigdy nic dla niego nie znaczyli, w ciągu tych wszystkich lat, które spędzili razem, kiedy razem pracowali. Wciągnęła głęboko powietrze w płuca i je wypuściła. 409

– Nie, gorzej, byli tylko środkami do celu, poszczególnymi poziomami, które należało przejść, żeby wygrać. Skłania mnie to do zastanowienia się, czego wymaga przyjaźń, partnerstwo. Związek. Mogę spróbować być lepszym przyjacielem, lepszą partnerką, ale prawdopodobnie zapomnę. – Z miejsca, gdzie siedzę, widzę, że całkiem dobrze sobie radzisz, ale z radością ci przypomnę, jeśli chcesz. – Roarke. – Wyciągnęła ręce nad stołem i ujęła jego dłonie. – Myślałam, że to rozumiem, kiedy zginęła Coltraine. Myślałam, że rozumiem, na co cię narażam w związku z moją pracą. W

R

związku z tym, kim jestem. Ale się myliłam. A dziś wieczorem... Wszystko stało się tak szybko. Strzelałam w tym pokoju, próbując znaleźć konsolę. I udało mi się to. Udało mi się, ale kilka sekund za późno. Kiedy zobaczyłam, jak ten nóż wbija się w twój bok, cały świat się zatrzymał. Wszystko się skończyło.

L T

– Wcale się nie skończyło. – Uścisnął jej dłonie. – Siedzimy tutaj razem. – Dobrze sobie radziłam, zanim cię poznałam... Dobrze sobie radziłam bez ciebie. I wiem, że ty też dobrze sobie radziłeś, zanim poznałeś mnie. – Teraz to mi nie wystarcza. A tobie? Eve pokręciła głową. – Miałam na myśli, że było w porządku. Kiedy się nie wie, co człowiek może mieć, jest zadowolony z tego, co ma. Ale teraz już to wszystko wiem i przypuszczam, że nie dałabym sobie rady bez ciebie. Nie wiem, jak potrafią żyć dalej ci ludzie, którym muszę spojrzeć w oczy i powiedzieć: nie ma już jej, jego wśród nas. Nie wiem, jak mogą nadal oddychać. – Czy właśnie dlatego w gruncie rzeczy robisz to, co robisz? Jesteś, kim jesteś? – Być może. Nie wolno o tym myśleć, bo człowiek by zwariował. Albo byłby smutny i zmęczony. – Na chwilę zamknęła oczy, a kiedy je otworzyła, 410

spojrzała mu prosto w twarz. –Kiedy byliśmy w tym pokoju i wyglądało na to, że nie wyjdziemy stamtąd żywi, pogodziłabym się z tym. Ponieważ... Wiem, że to zabrzmi głupio... – Zginęlibyśmy razem – dokończył. Eve roześmiała się, szczęśliwa i trochę zaskoczona, że tak dobrze ją zna. – Co prawdopodobnie jest chore i egoistyczne. Mira z pewnością dopatrzyłaby się w tym jeszcze wielu neurotycznych bzdur. Ale tak. Umrzeć razem to jedno. Żyć bez ciebie? To niemożliwe. A ty musisz pamiętać... o tej możliwości codziennie. Roarke, chciałabym...

R

– Przestań. – Zacisnął palce na jej palcach, ton jego głosu stał się ostrzejszy. – Przestań mi mówić, że chciałabyś, żeby było inaczej. Żebyś mogła być inna. Nie chcę, żebyś była inna. Zakochałem się w policjantce,

L T

prawda? Poślubiłem policjantkę, chociaż mnie od tego odwodziła. Obydwoje nie jesteśmy ludźmi łatwymi w obejściu. – To prawda.

Roarke uniósł brew.

– Marzysz o kimś takim?

– Nie. Nie, do jasnej cholery. Chcę tylko ciebie. – No proszę, czyż nie jesteśmy prawdziwymi szczęściarzami, mając dokładnie to, czego chcemy?

– Tak. Powinniśmy wrócić do domu. – Eve westchnęła przeciągle. – Przespać się trochę – dodała. Zobaczyła, jak Roarke się skrzywił, wstając. – Po tym, jak Summerset obejrzy twój bok. – Nie chcę, żeby koło mnie skakał. Mogło to być małostkowe, mogło to być podłe, pomyślała, ale czuła zarówno ulgę, jak i satysfakcję, że role się odwróciły. 411

– Ratownicy medyczni powiedzieli, że powinieneś się zgłosić do szpitala na dalsze badania – przypomniała mu. –Więc wybieraj: szpital albo Summerset. – To tylko powierzchowna rana, nóż przeciął jedynie mięśnie. – Ale to twoje mięśnie, kolego, czyli zarazem moje. Tym razem zgadzam się na Summerseta, środek przeciwbólowy i sen. I zanim zaczniesz się kłócić, przypomnij sobie, ile razy ciągnąłeś mnie do szpitala wbrew mojej woli albo wlewałeś mi do gardła środki przeciwbólowe. Poza tym jesteś tylko konsultantem, więc góruję nad tobą stopniem. Zostałeś ranny podczas mojej akcji. – Bardzo ci się to podoba.

R

– Może trochę. Przypuszczalnie spodoba mi się bardziej, kiedy

L T

przyjedziemy do domu i Summerset się zdenerwuje. A na razie? – Spojrzała na niego. – Oprzyj się na mnie. Wiem, że cię boli.

–I to jak cholera – przyznał Roarke. Wsparł się na niej lekko i razem wyszli.

412

Epilog Eve przyglądała się przez szybę Benny'emu, siedzącemu przy łóżku Cill. Położył dłoń na jej spoczywającej nieruchomo ręce. Widziała, jak poruszał ustami, wyobrażała sobie, że coś jej czytał, bo przenosił wzrok z palmtopa na twarz dziewczyny. Wciąż miała zamknięte oczy. – Podobno przychodzi tu codziennie i spędza z nią całe dnie – powiedziała Roarke'owi. –I większą część nocy. Całą noc, jeśli uda mu się przekonać personel szpitala. – Jej stan jest taki sam?

R

– Tak, nic się nie zmieniło. – Weszła do sali. Benny urwał w pół zdania.

L T

– Czytamy ostatnie wydanie „Whirlwind". – Ale odłożył palmtopa. – Masz gości, Cill.

– Możemy przy niej trochę posiedzieć, jeśli chcesz złapać trochę świeżego powietrza – powiedział Roarke. – Nie, ale dziękuję.

– Chciałam, żebyś wiedział – zaczęła Eve – że adwokaci Vara i prokurator osiągnęli porozumienie. Jeśli chcesz, mogę ci przedstawić wszystko ze szczegółami, ale sprawa sprowadza się do tego, że Var spędzi pięćdziesiąt lat w zakładzie karnym poza Ziemią.

– To nie ma znaczenia. Nie ma znaczenia, co się z nim stanie. Liczy się tylko ona. Minęły już trzy dni. Lekarze mówią,że z każdym dniem... Że jest dobrze. Że może się obudzić za pięć minut. Albo za pięć lat. Albo nigdy. – Wierzysz, że się obudzi. – Roarke położył dłoń na jego ramieniu. –I sądzę, że kiedy się obudzi, będzie dla niej ważne, że Var za to zapłaci. Za to, co zrobił jej, Bartowi, wam wszystkim – dodała Eve. 413

– Myśleliśmy, że jest jednym z nas, ale się myliliśmy. Cztery wierzchołki... To wszystko było kłamstwo. Nie rozumiem tego. Nie potrafię zrozumieć. Byliśmy razem przez te wszystkie lata. Dzień w dzień. Razem pracowaliśmy, studiowaliśmy, bawiliśmy się, jedliśmy, śmialiśmy się, płakaliśmy. Nie wiem, jak mógł zrobić coś takiego. Nigdy tego nie zrozumiem, więc dla mnie jego kara nie ma znaczenia. Jest mi całkiem obojętny. Z trudem nabrał powietrza w płuca. – Dlaczego nie obrał sobie na cel mnie zamiast jej? Dlaczego? – Chcesz poznać prawdę czy wersję łagodniejszą? Spojrzał na Eve. – Prawdę.

R

– Ty byłeś bardziej użyteczny, a ona bardziej niebezpieczna. W jego

L T

mniemaniu. Ona ma więcej cech przywódcy, a ty wolisz pracować w cieniu, zbierać informacje. Mógł cię wykorzystać. A kiedy wystarczająco by cię wykorzystał albo gdyby nie mógł się dłużej oprzeć, ciebie też by wyeliminował.

– Gdybym wtedy z nią poszedł na górę... Gdybym... – Gdyby nie ty, już by nie żyła – powiedział Roarke. –Zamierzał ją zabić, Benny. Gdyby cię tam nie było, gdybyś nie został z nią cały czas, odkąd ją znalazłeś, wykończyłby ją. Uratowałeś jej życie. Przysunął krzesło i usiadł obok Benny'ego. – Co teraz zrobicie z U–Play? – Obojętne mi to. – Ale jej nie jest to obojętne. Pomogła stworzyć tę firmę na równi z tobą i Bartem. – Gdybyśmy nie założyli firmy, Bart nadal by żył, a Cill nie leżałaby tutaj. 414

– Nie. To Var ponosi za to odpowiedzialność – poprawiła go Eve. – Nie firma, nie gra, nie technologia. Człowiek. Przez niego tutaj trafiła. – Wiem. – Benny potarł oczy, wyraźnie zmęczony. – Wiem, ale... Może ją pan kupić – zwrócił się do Roarke'a. – Mamy dobrych pracowników i... – Mógłbym, ale tego nie zrobię. Bart nie chciałby tego, ona też nie. – Byłaby niepocieszona. Ale jest taka chora. Nawet jeśli... Kiedy... Nawet kiedy z tego wyjdzie, czeka ją bardzo długa rekonwalescencja. – Ale nie będzie sama – zauważył Roarke. – Nie, nie będzie sama. – Znów patrząc na twarz Cill, Benny pogładził

R

palcem jej dłoń. – Siedzę tutaj i myślę o tych wszystkich chwilach, kiedy miałem możliwość jej powiedzieć, że ją kocham. Zakochałem się w niej, jak jeszcze byliśmy dzieciakami, ale nigdy nie starczyło mi odwagi, żeby jej to powiedzieć lub okazać. Bałem się, że wszystko zepsuję. A teraz...

L T

– Nie będziesz już więcej tracił czasu – dokończył za niego Roarke. – Nie rozumie pan.

– Nie rozumiem? – Roarke spojrzał na Eve. – Wiem, co to miłość i co robi z człowiekiem. Wiem, że przyjaźń może przerodzić się w miłość albo miłość w przyjaźń. Oba te uczucia są cenne. I kiedy je czujesz, mało jest rzeczy niemożliwych.

– Musisz przestać się użalać nad sobą – powiedziała mu Eve. –I zacząć robić to, co jest możliwe do zrobienia.

Na twarzy Benny'ego pojawił się gniew, ale szybko zniknął. – Ma pani rację. Nie pomagam jej, rozmyślając nad tym, czego nie mogę zrobić i czego nie chcę. Do diabła z Varem. Nie pozwolimy mu wygrać. Do jasnej cholery, Cill, nie możemy pozwolić mu wygrać. Pięćdziesiąt lat? Pomyśl, czego możemy dokonać w ciągu pięćdziesięciu lat. Dopiero zaczęliśmy. 415

Uniósł jej dłoń i dotknął nią swego policzka. Nagle znieruchomiał. – Poruszyła palcami. – Głos mu drżał; mocniej ścisnął dłoń ukochanej. – Poruszyła palcami. – Wstał z krzesła, żeby dotknąć jej twarzy. – Cill. Cill. Obudź się, Cilly, proszę. – Nie przestawaj do niej mówić – poleciła mu Eve, kiedy Cill poruszyła powiekami. – Obudź się. Proszę, Cilly, obudź się i spójrz na mnie. Czy mogłabyś chociaż na mnie spojrzeć? Musisz się obudzić. Tak bardzo jesteś mi potrzebna, Cill. – Dotknął ustami jej policzka, a potem bardzo delikatnie musnął jej wargi. –Obudź się, Cill.

R

– Benny. – Jej glos był słaby, wzrok mętny, ale... Otworzyła oczy. – Benny.

L T

Roarke wstał i skinął na Eve. – Każę wezwać lekarza.

– Cześć, Cill. – Łzy Benny'ego kapały na jej twarz. –Cześć. – Benny. Miałam straszny sen. Możesz ze mną zostać?

– Będę tutaj. – Opuścił barierkę ochronną i usiadł przy Cill. – Będę tutaj. Nie ruszę się ani na krok.

Jedna z pielęgniarek wpadła do pokoju. Eve odsunęła się i podeszła do Roarke'a.

– Damy im trochę czasu. Razem z Peabody przyjdę tu jutro, by wysłuchać jej zeznań. – Obejrzała się za siebie. –Czeka ją długa, bolesna droga powrotna. – Da sobie radę. Oboje dadzą radę. – Też tak sądzę. Miłość, zrodzona z przyjaźni... Może im się uda. 416

Bywa też inaczej. Przyjaźń, zrodzona z miłości, pomyślała Eve, kiedy wsiedli do windy, żeby zjechać na dół. Przypuszczała, że razem z Roarkiem wybrali tę drugą opcję. I wszystko wskazywało na to, że ta wersja sprawdza się równie dobrze.

L T

R 417