Sparks K Przyczajona

Korekta Bożena Hałuszczyńska Hanna Lachowska Projekt graficzny okładki Małgorzata Cebo-Foniok Zdjęcie na okładce © Pressmaster/Shutterstock Tytuł oryginału Crouching Tiger, Forbidden Vampire Copyright © 2015 by Kerrelyn Sparks. Published by arrangement with HarperCollins Publishers. All rights reserved. For the Polish edition Copyright © 2015 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. ISBN 978-83-241-5410-4 Warszawa 2015. Wydanie I Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 02-952 Warszawa, ul. Wiertnicza 63 tel. 620 40 13, 620 81 62 www.wydawnictwoamber.pl Konwersja do wydania elektronicznego P.U. OPCJA [email protected]

Przyjaciołom, którzy są moim błogosławieństwem, oraz najlepszym krytykom i współpracownikom, o jakich autor może marzyć: M.J. Selle, Sandy Weider i Vicky Yelton

Rozdział I O tulony ciemnością i na pół ukryty za grubym pniem dębu, Russell Ryan Hankelburg starannie celował z kuszy w odsłoniętą szyję Mistrza Hana. Spokojnie, napomniał się w myślach, czując tętnienie adrenaliny w żyłach. Nie ma sensu zachowywać się jak człowiek, skoro się nim nie jest. Ten drań Han już o to zadbał, a teraz za to zapłaci. Russell tropił go od dwóch lat, przemierzając gorącą, wilgotną dżunglę i zimne, wietrzne wzgórza. Za kilka sekund ta gonitwa nareszcie dobiegnie końca. Jego zemsta się dokona. Przepełniająca go złość znajdzie ujście, doczeka się zadośćuczynienia za wszystko, co utracił, osiągnie jedyny cel jego żałosnej egzystencji nieumarłego. Polana, na której stał Han, była o niespełna pięćdziesiąt metrów. Na jej obwodzie ustawiono tuzin wartowników. Czterej trzymali pochodnie. Płomienie

lizały

zachmurzone

nocne

niebo

i

migotały

na

wypolerowanej złotej masce Mistrza Hana. Russell wiele razy wyobrażał sobie, jak zdziera ten absurdalny kawałek metalu z głowy złego wampira. W najlepszej wersji scenariusza robił to, zanim zadał ostateczny cios, by móc zobaczyć, jak świadomość zbliżającej się śmierci zmienia wyraz twarzy Mistrza Łajdaków. Jaki sens miałaby zemsta, gdyby ofiara nie zdawała sobie z niej sprawy? Han musiał wiedzieć, że to Russell przerwie jego życie i zamieni go w proch. Han stał na odległym końcu polany, poza drewnianą palisadą obozu położonego w północnej Mjanmie. Na czerwonej szacie z jedwabiu miał czarną kamizelkę kuloodporną, która ochraniała serce. Gdyby strzała Russella nie zdołała przebić kamizelki na tyle, aby dotrzeć do serca

Hana, to łajdak po prostu by się teleportował. Na szczęście istniało więcej sposobów na zabicie wampira. I dlatego Russell celował w szyję, a nie w serce. Miał nadzieję, że rozerwanie tętnicy szyjnej uniemożliwi Hanowi ucieczkę. A wtedy Russell teleportuje się tuż przy nim, zerwie maskę i odetnie Hanowi głowę jednym pociągnięciem miecza. Dwunastu

uzbrojonych

wartowników

było

prawdopodobnie

superżołnierzami, mutantami stworzonymi przez demona Darafera pozostającego na usługach Hana. Będą groźni. Ale mimo to Russell nie mógł ryzykować, by rozprawić się najpierw z nimi. Ich śmierć zaalarmowałaby Hana, a wtedy ten tchórzliwy idiota wykonałby teleportację, tak jak kilka razy wcześniej, gdy Russell był o krok od zabicia go. Niecierpliwie zacisnął zęby. O krok, ale wciąż za daleko, by strzelić. Han stał obok smokokształtnego, którego uprowadził. Niemal go obejmował, pokazując młodemu jeńcowi, jak naciągać cięciwę łuku. Klnąc pod nosem, Russell zdjął palec ze spustu kuszy. Widział już kiedyś tego chłopca, więc bez trudu go rozpoznał. Ponieważ smokokształtni dorastali dwa razy szybciej niż śmiertelnicy, Xiao Fang wyglądał teraz na jakieś dwanaście lat. Według ludzkiej miary miał jednak dopiero sześć. Russell nie wiedział, w jakim tempie przebiegał jego rozwój psychiczny, ale z pewnością chłopak był na tyle młody, by odczuwać traumę po tym, co ostatnio przeszedł. Dwa miesiące temu został schwytany przez Darafera, który oddał go Hanowi. Od tamtego czasu Russell obserwował wszystkie obozy Hana, których było trzydzieści, szukając najmniejszych śladów obecności i wampira, i chłopca. Natrafienie na Hana poza obrębem obozowiska było niemal niemożliwe, ale najwyraźniej dla chłopca zrobił wyjątek. Dawał Xiao

Fangowi lekcję łucznictwa i odgrywał rolę ojca, bez wątpienia po to, by pozyskać młodego smokokształtnego do swoich celów. Ta strategia mogła, niestety, przynieść efekty. Chłopak od dwóch miesięcy przebywał z dala od domu i niewykluczone, że rozwinął się u niego syndrom sztokholmski – mógł odczuwać więź z jednym z porywaczy. Prawdopodobnie bezpieczniejsze wydawało się wybranie Mistrza Hana, zważywszy że drugim z oprawców był demon Darafer. Han klepał dzieciaka po plecach i zachęcał do prób. Obrzydzenie skręciło Russellowi żołądek. Przez chwilę rozważał, czy nie teleportować się tuż obok chłopca, złapać go i przenieść do Tygrysiego Miasta, gdzie byłby bezpieczny. Zgromadziły się tam dobre wampiry, które przyszły z pomocą swoim sojusznikom, tygrysołakom. Jedni

i

drudzy

niecierpliwie

czekali

na

okazję,

by

ocalić

smokokształtnego i pokonać Mistrza Hana. Wystarczyłby jeden telefon, a Russell miałby przy swoim boku jakiś tuzin wampirów i zmiennokształtnych. W tym momencie Han cofnął się o krok, aby Xiao Fang mógł oddać pierwszy strzał. Dla Russella była to jedna szansa na milion. Czekał na ten moment od dwóch lat. Jego priorytetem było zabicie Hana. W chaosie, jaki później zapanuje, łatwo będzie ocalić chłopaka. Taka idealna sytuacja może się już nie powtórzyć. Han i jego superżołnierze stali nieruchomo, aby nie utrudniać chłopcu koncentracji. Russell oparł palec na spuście. Giń, ty draniu. Jeden z wartowników podskoczył jak oparzony, po czym upadł na twarz, a żołnierz stojący obok niego zesztywniał, krzyknął i padł na kolana. Co się dzieje, do diabła? Russell dostrzegł w ułamku sekundy noże wystające z pleców leżących żołnierzy. Han zasłonił chłopca i popchnął go na ziemię. Trzeci nóż świsnął w powietrzu, w miejscu, gdzie przed

chwilą stał wampir, po czym z głuchym trzaskiem wbił się w pień drzewa. Pozostali przy życiu wartownicy z krzykiem wyciągnęli miecze. Han zniknął, zabierając ze sobą smoka. Niech to wszyscy diabli! – zaklął z wściekłością Russell. Jakieś dupki zrujnowały jego plany. Atak przebiegł z taką szybkością i dokładnością, że podejrzewał, iż nożami musiały rzucać dwie osoby. Może nawet trzy. Kimkolwiek były, na pewno nie uda im się uciec przed superszybkimi żołnierzami, którzy rzucili się w pościg. To nie mój problem, powiedział do siebie. Napastnicy zrujnowali najlepszą okazję, jaką miał od dawna. Jeśli wszyscy padną trupem za kilka minut, to przynajmniej już nigdy nie wejdą mu w drogę. Z jękiem oparł głowę o pień drzewa. Jak mógł się stać takim bezdusznym draniem? Został wprawdzie odarty z człowieczeństwa, ale czy musiał się zachowywać jak potwór bez serca? Napastnicy byli po tej samej stronie i sam ten fakt sprawiał, że należeli do jego sojuszników w wojnie z Mistrzem Hanem. Do licha, nie potrzebował sojuszników. Dopóki był sam, nie miał nic do stracenia. Niewykluczone, że znał tych, którzy przypuścili atak na Hana. Mogli to być J.L. Wang i Rajiv, a w takim wypadku ten pierwszy, jako wampir, zdołałaby ocalić swojego kumpla przed niebezpieczeństwem dzięki teleportacji. Ale J.L. raczej nie posługiwał się nożami. Wybrałby strzelbę albo pistolet. I nie zabiłby żołnierzy, tylko ich zranił. Jeśli napastnicy byli śmiertelnikami, to nie mieli najmniejszych szans w starciu z dziesięcioma superżołnierzami. W sercu nieumarłego odezwał się dawno zapomniany honor byłego żołnierza piechoty morskiej. Nie zostawiaj swoich ludzi w potrzebie. – Jasna cholera – mruknął pod nosem, zarzucając na ramię skórzany

pas kuszy. Wzniósł się na wysokość czubka drzewa. Lewitując, mógł z łatwością namierzyć żołnierzy, zwłaszcza że czterej z nich nadal mieli w ręku pochodnie. Cztery płomienie światła przesuwały się przez las z taką szybkością, jakiej nie osiągnąłby żaden śmiertelnik. Skupił wzrok na linii drzew znajdujących się poza zasięgiem światła i teleportował się w to miejsce. Przycupnął wysoko na gałęzi drzewa i omiótł wzrokiem teren w poszukiwaniu ruchu. Mimo ciemnego i zachmurzonego nieba wypatrzył nadnaturalnym wzrokiem szczupłą i gibką postać biegnącą bardzo szybko, ale i tak za wolno, aby zgubić pościg. Tylko jeden? Przeczesał wzrokiem większy teren, aby sprawdzić, czy napastnicy się nie rozdzielili, ale nigdzie nie było żywego ducha. Czyżby pozostali się ukryli, zostawiając jednego, który miał ściągnąć na siebie uderzenie? Rzucił okiem za siebie i stwierdził, że żołnierze szybko się zbliżali. Dziesięciu na jednego. To będzie rzeź. Teleportował się bliżej, aby przyjrzeć się biegaczowi, i mało nie spadł z gałęzi, gdy stwierdził, że to kobieta. Wąska tunika ciasno opasywała jej szczupłą talię. Gruby, ciemny warkocz podskakiwał na plecach w czasie biegu. Czy była jedną z wojowniczek z Beyul-La? Wszystkie miały długie, czarne włosy i szczupłe, atletyczne sylwetki, zupełnie jak ta kobieta. Wojowniczki z Beyul-La były strażniczkami smokokształtnych i od setek lat ochraniały ich tajne kryjówki w dolinach Himalajów. Po bitwie z Mistrzem Hanem ostatnie ich schronienie zostało zniszczone. Na szczęście smocze dzieci oraz jaja zostały wcześniej bezpiecznie ukryte. Nie ulegało wątpliwości, że kobiety pospieszyłyby na ratunek uprowadzonemu chłopcu, Xiao Fangowi. Russell brał udział w bitwach przy ich boku, wiedział więc, że są bardzo waleczne. Ta, która uciekała

teraz przez las, musiała mieć jaja, gdyż wszystko wskazywało na to, że w pojedynkę zaatakowała Hana. Obejrzał się przez ramię. Dziesięciu superżołnierzy było coraz bliżej. Nie pozostawało mu nic innego, jak opóźnić pościg. Wypuścił strzałę, celując w jednego z tych, którzy oświetlali teren. Żołnierz krzyknął i padł na ziemię, wypuszczając z dłoni pochodnię. Wybuchł ogień, co przyciągnęło uwagę pozostałych wartowników. Jeden z nich kopniakiem wepchnął leżącego kompana w płomienie, aby zdusić pożar. Co za gnojek. Russell założył drugą strzałę, a krzyki miotającego się w płomieniach żołnierza niosły się w powietrzu. Sekundę później strzała wybawiła płonącego nieszczęśnika od cierpienia, a po kolejnych trzech sekundach następna przeszyła łajdaka, który pchnął go w ogień. – To zasadzka! – krzyknął jeden z superżołnierzy, nurkując za pień drzewa. Pozostali również szybko się ukryli i zgasili pochodnie. Nad lasem zaległa ciemność i cisza. Russell przygotował następną strzałę i czekał, aż któryś z pozostałych ośmiu żołnierzy wyjrzy z kryjówki. Rzucił okiem na kobietę i jęknął bezgłośnie. Zamiast uciekać, przycupnęła za krzakami. Jego nagłe pojawienie się musiało ją zbić z pantałyku. Oddychała ciężko, obracając się raz w jedną, raz w drugą stronę, rozpaczliwie próbując namierzyć jego kryjówkę. Uciekaj, błagał ją w duchu. Zajmę się nimi. Wyjęła nóż zza paska. Widocznie bała się zaufać nieznanemu wybawicielowi. Trudno było ją o to winić. Ten, kto nikomu nie ufa, dłużej żyje. Skierował wzrok na ukrytych żołnierzy. Po lewej stronie wyłonił się nagle jeden z nich, by ukryć się szybko za następnym drzewem – zbyt

szybko, by Russell zdążył go zdjąć. Wycelował strzałę w jego stronę, czekając na kolejny ruch. Tymczasem po prawej inny wykonał ten sam manewr. Najwyraźniej próbowali otoczyć kobietę i wiedział, że w końcu im się to uda, jeśli dziewczyna w porę nie zacznie uciekać. Facet po lewej wykonał kolejny manewr, ale tym razem Russell wystrzelił z kuszy i zranił go w ramię. Mężczyzna żył, ale z niesprawną ręką, w której trzymał miecz, był bezużyteczny. Zza krzaków i drzew co chwilę dochodziły szelesty, gdy pozostałych siedmiu żołnierzy próbowało okrążyć ofiarę. Kobieta wsunęła nóż do pochwy, po czym wyskoczyła zza krzaka i zaczęła biec co sił w nogach. Russell zagapił się na sekundę, zdumiony jej szybkością i wdziękiem, ale szybko odzyskał przytomność umysłu, gdy żołnierze zerwali się do pościgu. Trafił jednego strzałą, ale zauważył, że inny wycelował do niego z pistoletu. W tej samej sekundzie, w której huk wystrzału zakłócił leśną ciszę, Russell teleportował się i wylądował na drzewie, do którego jeszcze nie dotarła biegnąca dziewczyna. Sześciu żołnierzy szybko się do niej zbliżało. Dosyć zabawy. Trzeba ją stąd wydostać. Zeskoczył na ziemię, ukrył się za drzewem i nasłuchiwał jej zbliżających się kroków. Stąpała lekko, jakby ledwo odbijała się od ziemi, ale jej oddech był coraz głośniejszy i pełen paniki. Wyskoczył zza drzewa, przecinając jej drogę. Musiała doskonale widzieć w ciemności, bo od razu go spostrzegła i stanęła jak wryta, tak gwałtownie, że usiadła na ziemi. Russell podniósł w górę ręce, żeby dać jej do zrozumienia, że nie zamierza zrobić jej krzywdy, ale w jednej sekundzie zerwała się na nogi, wyciągając nóż, który w niego wycelowała. Po raz drugi zdumiała go szybkość i wdzięk jej ruchów. – Jestem przyjacielem – szepnął po chińsku. Jej twarz częściowo

zasłaniał uniesiony nóż, więc przechylił głowę, żeby ją lepiej widzieć. Odwróciła się na pięcie, żeby sprawdzić, jak daleko są żołnierze. Kiedy Russell zrobił krok w jej stronę, wykonała kolejny obrót, stając twarzą do niego. Zamrugał. Była oszałamiająca. I nie należała do wojowniczek z BeyulLa. Nigdy wcześniej jej nie widział, bo na pewno zapamiętałby tę twarz. Otworzyła szeroko złociste oczy i obrzuciła go wzrokiem od stóp do głów. Kim była, u licha? – Jestem przyjacielem – powtórzył i wskazał na kuszę przewieszoną przez ramię. – Pomogłem ci. Wsunęła nóż do pochwy, ale nie spuszczała dłoni z rękojeści. Najwyraźniej nie była gotowa mu w pełni zaufać. Mądra dziewczyna. Bo nadal miał ochotę skręcić jej kark. Kątem oka dostrzegł błysk metalu za krzakami. Pociągnął ją za drzewo z szybkością wampira, umykając przed ostrzem noża, które mknęło ze świstem w ich stronę. Przyciśnięty plecami do pnia drzewa, poczuł, jak zadrżało od uderzenia noża. – Puść mnie – powiedziała szeptem kobieta, wyrywając się z jego uścisku. Zastanawiał się, czy nie spełnić jej prośby. Przecież to nie był jego problem. Zrujnowała najlepszą okazję na zabicie Hana, jaką miał od ponad dwóch lat. Nie jestem za nią odpowiedzialny, pomyślał, po czym spojrzał na dziewczynę i był zgubiony. W jej dużych złocistych oczach kłębiły się emocje. Piękna, pełna życia twarz kipiała energią. Delikatne rysy emanowały stanowczością. Miał wrażenie, że była bliska paniki, ale trzymała się dzięki ogromnej sile woli i odwadze. W jego sercu nieumarłego drgnęła jakaś struna.

Będę tego żałował. Objął dziewczynę mocniej i teleportował się, zabierając ją ze sobą.

Gdy tylko Jia poczuła grunt pod nogami, wyrwała się z objęć mężczyzny. Otaczała ją ciemność, której nie była w stanie przeniknąć wzrokiem, mimo że doskonale widziała w nocy. – Ostrożnie – powiedział mężczyzna po chińsku. Miał dziwny akcent i szorstki głos, jak gdyby rzadko się odzywał. Wyjęła nóż i przygotowała się do ciosu, na wypadek gdyby ją zaatakował. Jego zapach i umiejętność teleportacji świadczyły, że jest wampirem, ale mógł należeć do tych dobrych, tak jak jej przyjaciele Jin Long i Dougal. Przypuszczała, że mężczyzna jest po jej stronie, ale pozory mogły mylić, zwłaszcza w przypadku wampirów. Dopóki nie poznała tych dobrych, myślała, że wszystkie są złe. – Nie ruszaj się – burknął mężczyzna. – Poczekaj, aż zapalę światło. Jego głos się oddalał, co wskazywało, że był teraz w pewnej odległości od niej. Jia wzięła głęboki oddech, starając się opanować panikę, która ją ogarnęła, gdy dwaj żołnierze padli od ciosów jej noży. To byli wrogowie, przypomniała sobie w duchu. Musiała usunąć każdego, kto utrudniał jej wypełnienie misji. Nic nie mogło jej przeszkodzić w zabiciu Hana. Odkąd skończyła osiem lat, trenowała sztuki walki w Tygrysim Mieście razem z chłopcami, a także sama, bez końca rzucając nożami w słomiane cele, aż dorównała szybkością i precyzją najlepszym z mężczyzn. Ale figury ze słomy nie krzyczały z bólu i nie krwawiły od jej ciosów. Trzynaście lat treningów nie przygotowało jej na ponure realia wojny. Sądziła, że jest przygotowana na śmierć, nawet własną. Jako tygrysołak mogła się odrodzić osiem razy, a przebudzenie się do drugiego życia dałoby jej tak potrzebną przewagę strategiczną. Mogłaby

się wtedy zmieniać na zawołanie, w dowolnym momencie i miejscu. Gdyby tej nocy była w stanie się zmienić, to z łatwością pokonałaby wroga. Kiedy jednak żołnierze ruszyli za nią w pościg, perspektywa śmierci z ich ręki przeraziła ją nie na żarty. Bała się, że mogliby poćwiartować jej ciało, uniemożliwiając powrót. Właśnie tak postąpił Han z ciałami jej rodziców i brata. Przez jej głowę przemknął obraz poćwiartowanych zwłok rodziny, a potem żołnierzy, których sama zabiła. Wzdrygnęła się i szybko odgoniła te obrazy. Musiała wziąć się w garść i skupić na bieżącej sytuacji. Była w obcym miejscu. I nie znała wampira, który ją porwał. Ścisnęła mocniej rękojeść noża. – Kim jesteś? Nie odpowiedział. Otaczała ją nieprzenikniona

ciemność,

użyła

więc

innych

wyostrzonych zmysłów, by zbadać to miejsce. Poczuła silny, ziemisty zapach. Powietrze było ciepłe i wilgotne, podobne jak w prowincji Yunan, w której znajdowało się Tygrysie Miasto. W pobliżu musiał płynąć strumyk, gdyż słyszała przyjemny szmer wody. Wyłapała też stłumione, odległe świergotanie ptaka. Była na dworze, ale nie pod gołym niebem. Czyżby w jaskini? Dlaczego ten wampir ją tu przeniósł? Dwa miesiące wcześniej, kiedy dobre wampiry przyszły z pomocą w bitwie w obronie doliny Beyul-La, wiele ich przewinęło się przez Tygrysie Miasto, do którego codziennie wracały, by zapaść w śmiertelny sen. Jej kuzyn Rajiv, Wielki Tygrys, również stanął do bitwy wraz z jej stryjami, Rinzenem i Tenzenem. Ona natomiast pozostała w Tygrysim Mieście i jako księżniczka sprawowała władzę w czasie ich nieobecności. Poznała wówczas wiele dobrych wampirów.

Ale nie widziała wśród nich tego, który ją tu porwał. – Kim jesteś? – powtórzyła pytanie, cofając się o krok. – Nie ruszaj się – powtórzył. Na końcówce urządzenia, które wyglądało jak pistolet, rozbłysnął płomień, a po chwili zapłonął knot turystycznej lampy naftowej. Złoty krąg światła oświetlił profil mężczyzny pochylającego się nad lampą. Nie znała go, ale bez wątpienia był przystojny. Zauważyła to już w lesie. Wyraziste rysy twarzy, silne ciało. Wszystkie dobre wampiry, które poznała, były silne i przystojne, ale ten różnił się od nich. Zwykle starannie się ubierały, były zadbane i kulturalne. Uprzejme, przyjazne i pełne szacunku. Żaden z nich raczej nie porwałby młodej kobiety do ciemnej jaskini. Ten wampir miał w wyglądzie coś surowego i prymitywnego. Jego spodnie w kolorze khaki były rozdarte w kilku miejscach, a brązowy płaszcz sięgający do kolan – stary i wyświechtany. Kwadratową szczękę ocieniał kilkudniowy zarost. Włosy miał związane w krótką kitkę, a kilka kosmyków, które z niej uciekły, zahaczył za uszy. W pierwszej chwili jego włosy wydawały jej się brązowe, ale gdy przyjrzała im się bliżej, zauważyła jasnomiedziane pasma, które lśniły w złotym świetle naftowej lampy. Mógł być Amerykaninem. Albo Brytyjczykiem. Co robił w Chinach? Czego od niej chciał? Czy miał zamiar zaspokoić głód jej krwią? Podniosła nóż i zrobiła kolejny krok w tył. – Nie… Jej noga z pluskiem wpadła do zimnej wody aż po łydkę. Szybko odzyskała równowagę i postawiła stopę z powrotem na suchej ziemi. Niestety, trochę wody naleciało do buta sięgającego do kostki. Cholera, nie cierpiała mieć mokrych skarpetek. – Mówiłem, żebyś się nie ruszała – mruknął. Przeszyła go wzrokiem.

– Mogłeś mnie ostrzec, że jest tu jezioro. – To nie jezioro. I nie mam zwyczaju się tłumaczyć. Rzucił jej poirytowane spojrzenie, tak intensywne, że aż zamrugała. Czy był na nią zły? Bardziej niż zły. W jego brązowych oczach czaił się kontrolowany gniew. Wściekłość. Została porwana przez wkurzonego wampira. Odszedł od lampy i po chwili świeciły się już dwie kolejne. Odwróciła się na pięcie, aby się rozejrzeć, a w jej wilgotnym bucie zachlupotało. Znajdowali się pod ziemią. Otaczały ich solidne skały, a część sufitu znajdująca się wysoko nad głowami wydawała się kamienna. Resztę tworzyła splątana masa ziemi i korzeni drzew. O ile dobrze oceniała, znajdowali się tuż pod powierzchnią. Przez drobne szczeliny wpadało do środka wilgotne, świeże powietrze, a korzenie drzew i skalny sufit pokrywał wspaniały zielony mech. Stała na piaszczystym brzegu podziemnego strumienia. Na jego drugim, odległym brzegu spostrzegła wąską łachę piasku, za którą była już tylko gładka skalna ściana. Bez wyjścia. Jaskinia była długa i rozpościerała się wzdłuż dolinki strumienia. Zielony mech i pędy bluszczu zwieszające się nad głową, a także łagodny szmer strumienia sprawiały, że miejsce było naprawdę piękne. Po prawej stronie, pod solidnym skalnym nawisem dostrzegła ciemną niszę. W środku stały jedna obok drugiej drewniane skrzynie, uformowane w prostokąt. Na wierzchu leżało kilka śpiworów i koc. To było jego łóżko. Była więc w jego domu. Zerknęła na mężczyznę. Lewitował tuż pod korzeniami drzew, których sękate pędy wyglądały jak rozpostarte palce. Zahaczył na nich skórzany pas kuszy i kołczan ze strzałami. Opadł zgrabnie na ziemię i podszedł do rozłożonego turystycznego stolika. Opróżnił głębokie kieszenie płaszcza, kładąc na stole cztery noże,

telefon, dwa pistolety i zapasową amunicję. Następnie odpiął pas i położył go wraz z mieczem schowanym do pochwy. Najwyraźniej nie obawiał się ataku z jej strony, skoro pozbył się całej broni. Obróciła się raz jeszcze, żeby przyjrzeć się jego domostwu. Miał tu niezłą kolekcję sprzętu turystycznego: lampy naftowe, dwie skrzynki na lód, dwa rozkładane stoliki. Zbudował prowizoryczny regał z lekkich cegieł i desek. Na dwóch dolnych półkach umieścił swoją garderobę. Na najwyższej stało kilka książek i elektroniczne urządzenia. Skąd miał zasilanie? Gruby przewód biegł po skalnej ścianie i znikał między korzeniami drzew. Interesujące. Ta jaskinia nie była widocznie taka prymitywna, jak jej się w pierwszej chwili wydawało. W oddali po prawej stronie, za sypialnią, podziemny strumień wpływał do skalnego tunelu. Na piaszczystym brzegu ustawił staroświecką blaszaną wannę, której odpływ znajdował się nad wodą. Na haku wbitym w skalny sufit wisiało duże wiadro na długim łańcuchu. Prowizoryczny prysznic, pomyślała. W pobliżu wanny stała składana drewniana suszarka, na której rozwiesił pranie. Jak na faceta, który mieszkał w jaskini, wydawał się dość schludny i czysty. – Kim jesteś? Jego niski głos zadudnił za jej plecami, wywołując mrowienie na karku. Odwróciła się i stanęła zdumiona. Zdjął niezgrabny płaszcz i rzucił go na stół. Tym jednym gestem przeobraził się z anonimowego włóczęgi we wspaniałego superbohatera. Ciemnozielona koszulka ciasno opinała niewiarygodnie szerokie ramiona. Pod zniszczonym, wyblakłym materiałem prężyły się wypukłe mięśnie klatki piersiowej i torsu, który przechodził w wąskie biodra. Założył ręce na piersi. Pomyślała, że koszulka zaraz pęknie pod naporem naprężonych bicepsów. Ciarki przebiegły jej po krzyżu. Nie tylko mięśnie robiły na niej takie

wrażenie, ale coś jeszcze. Sama jego obecność. Wydawało jej się, że mężczyzna wypełnia sobą całą jaskinię i, co gorsza, wszystkie jej zmysły, pozostawiając nieodparte wrażenie, że jest potężny, inteligentny i być może także niebezpieczny. Przełknęła nie bez trudu. – Kim jesteś? – Wiesz, kim jestem. – Wampirem. Tak. Ale jeszcze nie wiem, czy należysz do tych dobrych. – Ja też nie wiem. – Jego usta wygięły się drwiąco. – Zakładam, że znasz dobre wampiry? Skinęła głową. – Jin Longa, Dougala, Angusa i kilku innych. Znasz ich? – Tak. Skąd ich znasz? Zignorowała pytanie. – Więc jesteś po ich stronie? – Tylko wtedy, kiedy mi to pasuje. – Wyjął ze skrzynki na lód butelkę krwi i ją otworzył. – Nie będę pił twojej krwi, jeśli o to chodzi. – Pociągnął duży łyk. To była dobra wiadomość. Schowała nóż. Postawił butelkę i zmarszczył brwi. – Wkurzyłaś mnie. Jej ręka wróciła na rękojeść noża. – Nie zrobię ci krzywdy – żachnął się. – Za dużo trudu sobie zadałem, żeby uratować twoją ładną dupę. Zmrużyła oczy. – Mam doskonały cel, więc lepiej powiedz to inaczej. Wypił do dna, po czym otarł usta wierzchem dłoni. – Masz rację. „Ładna” to obraźliwe. Bo twój tyłek jest cholernie

piękny… – Kiedy wysunęła nóż, powiedział szyderczo: – To ja cię ocaliłem, a ty masz zamiar mnie zabić? Powinnaś mi podziękować. Wycelowała w niego nóż. – Zabrałeś mnie tu wbrew mojej woli. – Mam cię odstawić z powrotem? Mogę cię podrzucić do obozu Hana, żeby cię złapali. – Postąpił krok w jej stronę, robiąc jeszcze bardziej nachmurzoną minę. – Co ty sobie myślałaś? Że w pojedynkę dasz radę tuzinowi superżołnierzy? Chcesz dać się zabić? Nie masz rodziny? Nikt się o ciebie nie martwi? Znowu przemknął jej przez głowę obraz poćwiartowanej rodziny. Wzdrygnęła się i opuściła rękę. – Pokaż mi wyjście i już mnie tu nie ma. – Tu nie ma wyjścia. Mogę cię teleportować w tę i z powrotem. I wtedy wiedziałby, dokąd się uda? Wskazała na strumień. – Ruszę z prądem. Na pewno w końcu wypływa na powierzchnię. – Tak, ale przez ponad milę płynie w skalnym tunelu. W końcu wypłyniesz. Martwa. Jia przygryzła wargę, a jej wzrok błądził po strumieniu, który znikał w skalnym tunelu. Gdyby utonęła, nie musiałaby się martwić, że potną ją na kawałki. Dostała gęsiej skórki na myśl o tych ostatnich przerażających chwilach, kiedy brakowałoby jej powietrza… – No nie, do diabła – szepnął, kiedy się do niego odwróciła. – Chodzi ci to po głowie, co? Masz skłonności samobójcze. – Ruszył w jej stronę. Podniosła nóż. – Nie podchodź! Zniknął. I zanim zdążyła cokolwiek zrobić, chwycił ją od tyłu. Lewą ręką otoczył jej klatkę piersiową. Przyciągnął Jię mocno do siebie, aż oparła się o jego pierś. Prawą ręką wyrwał jej nóż z dłoni i odrzucił go

na ziemię. Zrobił to błyskawicznie. I był silny. Do jej umysłu znowu zakradło się zwątpienie. Pomyślała, że bardzo trudno będzie zabić Mistrza Hana, działając w pojedynkę. Był wampirem, tak samo silnym i szybkim jak ten, który przyciskał ją do swojej piersi twardej jak skała. – Puszczaj. Wstrzymała oddech, gdy obmacywał ją w talii przepasanej pasem. – Masz więcej noży? Mam cię przeszukać? – Puść mnie! – Puszczę. W końcu. – Jego podbródek musnął czubek jej głowy. – Jak postanowię, co z tobą zrobić. Przełknęła z trudem. Nie poradzi sobie z tym siłaczem. Nawet gdyby się wyrwała, i tak nie miała dokąd uciec. Jedyną drogą ucieczki był strumień. A tam czekała śmierć. Jego policzek przesunął się po jej włosach, aż poczuła na uchu jego gorący oddech. Gorący? Czy wampir nie powinien być zimny? Krótki zarost drapał ją w policzek. Odchyliła głowę, ale w ten sposób dała mu tylko łatwiejszy dostęp do gardła. Ukrył nos w zagłębieniu jej szyi. Zadrżała. – Pachniesz jak zmiennokształtni. – Prawą ręką chwycił jej podbródek i odwrócił ją twarzą do siebie. – I masz złociste oczy tygrysa. Ich spojrzenia się spotkały i na kilka sekund zabrakło jej tchu. Wpatrywał się w jej oczy zuchwale i dziko, jakby chciał zajrzeć do duszy. Jego oczy nie były jednak ciemnobrązowe, jak jej się wcześniej wydawało, lecz piwne, z błyszczącymi plamkami złota i zieleni. W ich wyrazie było coś… szczerego. Poczuła instynktownie, że jest godnym zaufania i uczciwym mężczyzną, który mówi i robi to, co uważa za właściwe, i nigdy za to nie przeprasza. Spojrzał na jej wargi, po czym przesunął wzrok z powrotem na oczy.

– Mam cię teleportować do Tygrysiego Miasta? – Nie! – Odsunęła się od niego i w ułamku sekundy poczuła zdumienie, że jej na to pozwolił. – Nie mogę tam wrócić. Wszędzie, tylko nie tam. Uśmiechnął się półgębkiem. – Czyli to twój dom. – Tak, ale nie mogę wrócić, dopóki nie wypełnię misji. – Twoja rodzina pewnie odchodzi od zmysłów… – Moja rodzina nie żyje! Mistrz Han pociął moich rodziców i brata na kawałki. Nie spocznę, dopóki go nie zabiję. Wampir znieruchomiał. – Nie zabijesz Hana. – Właśnie, że tak! Przysięgłam, że pomszczę moją rodzinę… – Nie zabijesz Hana! – krzyknął wampir. – To ja go zabiję! Jia milczała przez chwilę, zdumiona słowami wampira i zaciekłym wyrazem jego twarzy. – Dlaczego chcesz… – Nie mam zwyczaju się tłumaczyć – odburknął i zrobił krok w jej stronę. – Dzisiaj miałem jedną szansę na milion, żeby go zabić. Celowałem w jego odsłoniętą szyję, ale wszystko zepsułaś. Cofnęła się. – Ty… – Od dwóch lat ścigam tego drania, a ty wszystko spieprzyłaś! Skrzywiła się. Nic dziwnego, że był wkurzony. – Nie wiedziałam. – Nic nie wiesz o walce! Nie wolno zaczynać od ataku na wartowników. Od razu się teleportuje. – Teraz już wiem. Następnym razem lepiej… – Nie będzie następnego razu. To ja zabiję Hana, a ty masz się trzymać

od tego z daleka! Jia wstrzymała oddech. Nagle zrozumiała, kim jest ten wampir. Wiele razy słyszała, jak Jin Long i jej kuzyn skarżyli się na niego. Angus wiele razy wysyłał ich z zadaniem znalezienia go, ale zawsze udawało mu się wyprowadzić ich pole. Jak się nazywał? Otaczała go legenda, a ludzie rozmawiali o nim przyciszonymi głosami. Niektórzy powiadali, że jest niebezpieczny, inni nazywali go bohaterem. Według tego, co mówił jej kuzyn, wyciął sobie chip z ramienia i dwa lata temu zniknął bez śladu, żeby wypełnić przysięgę, że zabije Mistrza Hana. Kilka razy ocalił życie Rajivowi i Jin Longowi, pojawiając się ni stąd, ni zowąd, gdy byli otoczeni przez żołnierzy Hana. W ten sam sposób ocalił dziś życie także jej. – Wiem, kim jesteś. Jesteś… jesteś… – Dezerterem? – warknął. – Czy mówią, że jestem wariatem? – Nie! Oczywiście, że nie. – To nie był najlepszy moment, żeby przyznawać, iż Rajiv nazwał go wariatem. A Jin Long twierdził, że jest totalnie odjechany. Próbowała sobie przypomnieć, czy powiedzieli o nim coś dobrego. – Mówią, że jesteś najlepszym tropicielem na świecie. Wpatrywał się w nią przez chwilę, po czym odwrócił wzrok i przestąpił z nogi na nogę, jakby nie wiedział, co ma odpowiedzieć. Nie przywykł do komplementów, pomyślała i serce jej zmiękło. Musi być bardzo samotnym człowiekiem. Ale za to bezgranicznie oddanym sprawie. Wciągnęła ze świstem powietrze, bo zaskoczyła ją nagła myśl. – Wiem, co zrobić. Będziemy pracować razem! Zamrugał. – Nie. – Tak! – To było rewelacyjne rozwiązanie, tak rewelacyjne, że poczuła

nagle z niezbitą pewnością, że bez trudu go przekona. – To doskonały pomysł! Mamy ten sam cel. Musimy tylko połączyć siły, żeby pokonać wspólnego wroga. – Nie, do diabła. – Myślę, że los nas ze sobą zetknął właśnie po to. Zawahał się – jej propozycja wyraźnie zbiła go z tropu. Im więcej myślała o tym pomyśle, tym bardziej paliła się, by go zrealizować. Zawsze wiedziała, że zabicie Hana będzie trudnym zadaniem, ale stryjowie, Rinzen i Tenzen, nie chcieli jej pomóc, chociaż ich o to prosiła. Co gorsza, powiedzieli o jej planach kuzynowi Rajivowi, a ten zakazał jej się do tego mieszać. Zemsta jest zadaniem mężczyzn tygrysołaków, powiedział jej wtedy. Jako panująca księżniczka Tygrysiego Miasta miała wypełniać obowiązki gospodyni i kierować ceremoniałem parzenia herbaty dla dostojnych gości. Z przyjemnością powiedziałaby Rajivowi, gdzie może sobie wsadzić ceremonialny dzbanek do herbaty. – Jesteś wampirem, umiesz lewitować i teleportować – mówiła dalej. – A ja zajmę się wszystkim za dnia. Mogę nawet cię pilnować, gdy zapadniesz w śmiertelny sen. Pokręcił głową. – Nie potrzebuję strażnika. Nikt nie zna tego miejsca. – Ja znam. Parsknął drwiąco. – Nie masz pojęcia, gdzie jesteśmy. – Tym lepiej! Nikt nie powinien wiedzieć, gdzie się znajduje nasza tajna kryjówka. – Nasza kryjówka? – Tak! – uśmiechnęła się szeroko, zachwycona, że się zgadza. – Nie musisz się martwić, że sobie nie poradzę. Znam sztuki walki. Sam widziałeś, jak dobrze rzucam nożami.

– Pracuję sam. Machnęła lekceważąco dłonią. – Wiem, że przyzwyczaiłeś się do tego, ale trzeba mieć trochę odwagi, żeby spróbować czegoś nowego. Tylko śmiali ludzie odnoszą sukcesy. Rzucił jej spojrzenie pełne niedowierzania. – Nazywasz mnie tchórzem? – Ależ skąd. Mówię tylko, że razem będziemy skuteczniejsi. Weźmy tylko wydarzenia tej nocy. Gdybym znała wcześniej twoje plany, to nie weszłabym ci w drogę. – Posłała mu zachęcający uśmiech. – Powinniśmy od razu wziąć się do tropienia Mistrza Hana. Wiesz, gdzie ma obozy, tak? No to chodźmy! – Myślę, że powinniśmy ruszać. Wampir objął ją za ramiona. Udało się! Będą działać razem! – Nie powinieneś wziąć broni… – zaczęła, ale nagle otoczyła ją ciemność. Gdy jej stopy dotknęły twardego gruntu, wyrwała się z jego objęć i rozejrzała dookoła. O Boże, nie. Znajdowali się na dziedzińcu Tygrysiego Miasta. Pochodnie oświetlały podwórze, na którym stało dwunastu uzbrojonych tygrysołaków. Wszyscy wbijali w nią zdumiony wzrok. Serce zamarło jej z przerażenia. – Jia! – Rajiv ruszył do niej biegiem. – Gdzie byłaś? – Coś ty zrobił? – syknęła do wampira. – Mówiłam, żebyś mnie tu nie sprowadzał. Rajiv zatrzymał się tuż przed nią. – Jia, co się stało? Wyjechałaś przed tygodniem, żeby odwiedzić mojego brata w Tajlandii, a dzisiaj zadzwonił i powiedział, że w ogóle cię tam nie było! Właśnie miałem zacząć poszukiwana. Wampir uśmiechnął się półgębkiem.

– Spodziewałem się, że możesz się o nią martwić. – Russell! – Rajiv uścisnął mu dłoń. – Dziękuję, że sprowadziłeś tu moją kuzynkę. Russell? A więc tak ma na imię. Jia przeszyła go wzrokiem. Minie wiele tygodni, zanim uda jej się odnaleźć Hana. A teraz, kiedy Rajiv się dowie, w co się wpakowała, będzie jej trudno uciec z Tygrysiego Miasta. – Kuzynka? – Russell posłał jej drwiące spojrzenie. – Należysz do królewskiej rodziny? O tak, i była wkurzona jak wszyscy diabli. Rajiv odezwał się, nim zdążyła odpowiedzieć. – Jest panującą księżniczką – wyjaśnił. – Jesteśmy niezmiernie wdzięczni, że ją tu bezpiecznie sprowadziłeś. Twarz Russella przybrała ponury wyraz. Nie patrząc na Jię, mruknął: – No to zabieram się stąd. – Zostawisz mnie tu? – W jej piersi wezbrała złość. – Mamy ten sam cel. Myślałam, że mnie rozumiesz. Myślałam, że możesz mi zaufać. Zacisnął wargi. – To źle myślałaś. Zamachnęła się i trzasnęła go w twarz z całej siły.

Rozdział 2 R ussell poruszył szczęką, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku. Była cholernie silna jak na księżniczkę. I cholernie wkurzona. Odwrócił oczy, żeby nie widzieć jej oskarżycielskiego spojrzenia. Nieważne, co sobie myśli. Wiedział, że postąpił właściwie. Dziewczyna miała rodzinę, i to królewską, i wszyscy się ucieszyli, że bezpiecznie wróciła do domu. A jej plan zabicia Hana to było czyste samobójstwo. Tego drania broniły setki superżołnierzy. Nie było mowy, żeby udało jej się zabić go w pojedynkę. I właśnie dlatego chciała z nim współpracować. Prychnął pogardliwie i zignorował ten wewnętrzny głos. Na pewno okropnie cierpiała, kiedy zabito jej rodziców i brata, ale jej pragnienie zemsty nie mogło być ważniejsze niż jego. Nie zostało mu nic oprócz zemsty. A ona miała jeszcze rodzinę. I przyjaciół. Miała dom i przyszłość. Nie była skazana na cierpienie. I na tym polegała ogromna różnica między nimi. Ani trochę go nie obchodziło, czy będzie cierpiał albo umrze. Doświadczył już w życiu tyle bólu, że jego zimne serce nieumarłego zdążyło się uodpornić. Angus i jego kumple znaleźli go trzy lata temu w jaskini Mistrza Hana w Tajlandii i wybudzili z wampirzej śpiączki. Nie ucieszył się, że zasilił szeregi nieumarłych, ale szybko się przyzwyczaił do nowego życia. Głównie dlatego, że będąc wampirem, miał równe szanse ze złoczyńcą, który go zaatakował. Zemsta stała się możliwa. I tylko to dało mu powód, by żyć. Russell nie pamiętał, w jaki sposób zapadł w wampirzą śpiączkę, ale znaleziono go w jaskini Hana, a na prawym nadgarstku miał tatuaż

świadczący o tym, że należy do mistrza. Wniosek nasuwał się sam. Han go napadł, wypił całą krew, a potem porzucił na trzydzieści dziewięć cholernych lat. Teoria okazała się prawdziwa. Gdy spotkał Hana, łajdak oznajmił, że Russell należy do niego. Utwierdził się wtedy w przekonaniu, że Han musi umrzeć. Ale przed śmiercią, jeśli to będzie możliwe, chciał mu jeszcze zadać jedno pytanie. Dlaczego? Dlaczego zostawiłeś mnie tam na trzydzieści dziewięć lat? Przez ten czas Russell stracił wszystko. W przeciwieństwie do Jii nie pozostało mu zupełnie nic. Nie miał ani rodziny, ani domu, ani przyszłości. Niczego i nikogo. I tak miało zostać. Musiał pracować sam. Partner spowolniłby jego działania. Russell zacząłby odczuwać ciężar odpowiedzialności. W ogóle zacząłby… czuć. Przez uczucia stałby się słaby. A słabość doprowadziłaby go do zguby. – Tenzen! – Rajiv zawołał jednego ze stryjów. – Czy możesz odprowadzić Jię do jej pokoju? Oczy księżniczki błyszczały gniewem. Przeszyła Russella złocistym spojrzeniem. – Widzisz, co narobiłeś? Teraz mnie zapuszkują! Tenzen chwycił ją za ramię, ale strząsnęła jego dłoń. – Sama trafię. Uniosła wysoko podbródek i ruszyła przez dziedziniec. Jej pełne godności wyjście zostało nieco zakłócone plaskaniem wilgotnego buta, ale mimo to Russell był pod wrażeniem. Za żadne skarby świata nie chciała wyglądać na pokonaną. Czy rzeczywiście ją zapuszkują? Skrzywił się, widząc, że stryj i dwaj strażnicy ruszyli w ślad za nią. – Jia, dzięki Bogu, że wróciłaś! – J.L. Wang uśmiechnął się szeroko,

podchodząc do niej. – Nic ci nie jest? Russell zmrużył oczy. J.L. był wampirem, a nazwała go przyjacielem, używając pełnego imienia, Jin Long. Były agent specjalny FBI J.L. doskonale pasował do zespołu firmy MacKay, Usługi Ochroniarskie i Detektywistyczne. Oficjalnie pełnił funkcję szefa ochrony Sabatu Zachodniego Wybrzeża i przebywał najczęściej w kwaterze głównej w swoim rodzinnym San Francisco. Ale ostatnio spędzał większość czasu w Chinach. Dzięki znajomości chińskiego pomagał dobrym wampirom w ich walce z Mistrzem Hanem. Jia uniosła rękę na powitanie, ale przeszła obok J.L. bez słowa. Uśmiech zgasł na jego twarzy, a Russell poczuł w piersi ukłucie satysfakcji. J.L. podszedł do Rajiva i Russella. – Co się stało? – Russell ją znalazł i sprowadził z powrotem – odparł Rajiv. – Dzięki. – J.L. uśmiechnął się przelotnie do Russella. – Martwiliśmy się o nią. Russell zacisnął dłonie. – To dlaczego cię z nią nie było? Mówisz, że jesteś jej przyjacielem, a zostawiasz ją samą w niebezpieczeństwie. J.L. zesztywniał. – Co cię napadło? – Nie była sama – wyjaśnił Rajiv. – Przynajmniej nie na początku. Żona mojego brata urodziła niedawno bliźnięta. Jia zaproponowała, że zawiezie prezenty i pomoże w opiece nad niemowlętami. Wyjechała przed tygodniem z niedużym orszakiem. Było pięciu strażników. Gdy tylko przekroczyli granicę z Tajlandią, udało jej się wymknąć w środku nocy. Strażnicy jej szukali, ale nie znaleźli. Udali się do wioski mojego

brata, a on zadzwonił do nas i powiedział, że zaginęła. – Mieliśmy wyruszyć na poszukiwanie – dodał J.L. – Gdzie ją znalazłeś? Russell przestąpił z nogi na nogę. Nie był pewien, czy wiedzą, że Jia ma zamiar zabić Mistrza Hana. Powinien ich ostrzec, ale nie miał ochoty na nią donosić. – Nie jestem pewien. Gdzieś w północnej Mjanmie. J.L zmrużył podejrzliwie oczy. – Mistrz Han ma tam obozowiska. – Czy Han tam był? – naciskał Rajiv. – Próbowała go zabić? A więc wiedzieli. Russell westchnął. – Tak, próbowała. I prawie jej się udało. J.L. z sykiem wciągnął powietrze. Rajiv się skrzywił. – Zabroniłem jej surowo zbliżania się do obozów Hana. J.L. pokręcił głową. – Jest zbyt porywcza. W końcu da się zabić. W Russella uderzyła fala złości. – Przynajmniej coś robi! Ma odwagę go ścigać, czego nie można powiedzieć o żadnym z was! W oczach Rajiva rozbłysnął gniew. – Powiedz mi, gdzie jest Han, jeśli wiesz. Z radością go zabiję. Obiecałem Jii, że pomszczę jej rodzinę. Musiałeś być blisko Hana, skoro na nią trafiłeś. Dlaczego go nie zabiłeś? Russell zacisnął zęby. – Myślisz, że siedzimy tu bezczynnie? – J.L. świdrował go wzrokiem. – W ciągu minionych dwóch miesięcy zaatakowaliśmy sześć obozów Hana i pojmaliśmy jego superżołnierzy. Są teraz w klinice. Przywracają ich do normalności.

– Zredukowaliśmy armię Hana do trzystu dwudziestu żołnierzy – dodał Rajiv. Russell zrobił szyderczą minę. – Zamiast ratować żołnierzy, musimy zabić Hana. Gdy głowa zostanie odcięta, reszta ciała uschnie. – Kiedy znowu wytropisz Hana, zadzwoń do nas – warknął J.L. – Jesteśmy po tej samej stronie, do cholery. Russell cofnął się, żeby wykonać teleportację. – Nara. – Czekaj! – J.L. podniósł rękę. – Powiedz nam coś. Czy Han jest nadal w Mjanmie? – Uciekł. – Russell zmarszczył brwi. – Nie wiadomo dokąd. Jest z nim smokokształtny chłopiec. – Xiao Fang? – zapytał Rajiv. – Nic mu nie jest? – Na to wygląda. – Weź telefon satelitarny – powiedział J.L. – Kiedy znowu wytropisz Hana… – Mam telefon. – Ale bateria… – Jest okej. – Russell zwizualizował swoją podziemną kryjówkę, aby się tam teleportować. Nasza tajna kryjówka, jak powiedziała księżniczka. Czy powiedziała prawdę? – Rzeczywiście ją zapuszkujecie? Rajiv spojrzał na domy przy dziedzińcu. Jia zniknęła w jednej z wąskich uliczek. – Przesadza. Może spokojnie poruszać się po Tygrysim Mieście, jeśli chce. Tygrysie Miasto nie było duże. Russell stłumił złość, która wciąż w nim buzowała. Jakim prawem tłamszą takiego walecznego ducha? – Jeśli będzie chciała odwiedzić tygrysołaki w Tajlandii, to ją tam

teleportuję – zaproponował J.L. Russell parsknął. Czy ci głupcy myśleli, że Jia chce się opiekować niemowlętami? Na pewno już ostrzy noże i planuje ucieczkę. Miała w głowie tylko jedno – zabić Hana. A Russell nie miał innego wyjścia jak ją uprzedzić. Teleportował się do jaskini. Jia zaryglowała drzwi. Musiała sprawdzić ukryty składzik broni i nie mogła ryzykować, że ktoś ją na tym nakryje. Przeszła szybko przez ciemny pokój i otworzyła okiennice na oknie wychodzącym na tyły. W Mjanmie wisiały chmury, ale tutaj, w chińskiej prowincji Yunan, niebo było czyste. Błyszczały niezliczone gwiazdy i i niemal dopełniony półksiężyc. Ponieważ doskonale widziała w nocy, tyle światła w zupełności jej wystarczało. Jako wnuczka zmarłego Wielkiego Tygrysa mieszkała w Tygrysim Mieście od ósmego roku życia – przeprowadziła się tutaj po śmierci rodziców i brata. Zapoznano ją z zawiłościami dworskiego życia i jego wyszukanymi ceremoniałami, ale w jej osobistym pokoju panowały spartańskie warunki. Musiała być twarda, żeby pomścić rodzinę. Pokój Jii zajmował połowę budynku usytuowanego na urwistym klifie wychodzącym na plażę i rzekę Mekong. Widziała światła błyszczące w dole w oknach domów i sklepów wzniesionych na palach. Większość mieszkańców Tygrysiego Miasta osiedliła się nad rzeką, gdzie pracowali jako rybacy i kupcy. Na klifie znajdowały się królewskie rezydencje oraz domy gościnne ulokowane w pobliżu dziedzińca i pałacu. Jej wyczulony słuch wyłapał chrzęst butów na żwirowej alejce prowadzącej do drzwi. Strażnicy wciąż byli pod drzwiami. Niech to licho. Jak ten wampir śmiał ją sprowadzić z powrotem do Tygrysiego Miasta? Przecież mu powiedziała, że wszędzie, tylko nie tu. Podeszła do drewnianego kufra i wydobyła zestaw noży ukryty pod

przyborami do haftowania. Dzięki Bogu, nadal tam były. Najwyraźniej Rajiv nie wpadł na pomysł, aby nakazać przeszukanie jej pokoju, gdy dowiedział się, że zaginęła. Wyjęła skórzany pakunek, odwiązała sznurki i rozwinęła kawałek skóry na podłodze. Przed nią leżało w rzędzie dziesięć idealnie wyważonych noży, których rękojeści tkwiły w wąskich kieszonkach, a ostrza błyszczały w świetle księżyca. Wydobyła też noże, które zatknęła w butach, oraz trzeci, który trzymała na łydce pod spodniami. Podniosła workowate spodnie, pod którymi znajdował się krótki, awaryjny sztylet przypięty do uda. Dodała te cztery noże do swojej kolekcji. Wampir popełnił błąd, że jej nie przeszukał, chociaż na myśl o jego rękach sunących po nogach na chwilę znieruchomiała. Miał takie silne ręce. Wystarczyło zamknąć oczy, żeby przypomnieć sobie jego twardą jak skała pierś przyciśniętą do jej pleców, szczeciniasty zarost drapiący policzek i zuchwałe spojrzenie, które zatopił w jej oczach. To było takie intensywne, ekscytujące… – Łajdak. Co z tego, że był silny i przystojny. Zdradził ją. A potem odwrócił się na pięcie, jakby w ogóle mu nie zależało. Zimny, bezduszny robak. Na pewno nie należał do dobrych wampirów. Podeszła szybko do delikatnego parawanu, który oddzielał część pokoju, gdzie miała sypialnię. To był prezent od dziadka. Każdy z kwadratów parawanu ukazywał inny krajobraz. Złożyła go i przesunęła na bok, aby odsłonić tylną ścianę. Pod sufitem znajdował się zrolowany kawałek białego jedwabiu. Odwiązała sznurek, a materiał z szelestem spłynął w dół. Na białej powierzchni widniał kontur człowieka namalowany czarną farbą. Przystawiła do brzegu kilka książek, aby naprężyć jedwab na drewnianej ścianie. Podbiegła do kolekcji noży, złapała jeden z nich, wycelowała w

kawałek materiału i cisnęła. Łup. Trafiła prosto w serce namalowanego człowieka. – Spróbuj mnie jeszcze raz powstrzymać, wampirze, a następny cios będzie dla ciebie. Rzuciła nóż, który utkwił w głowie postaci. Skrzywiła się. Tylko nie w jego przystojną twarz. Z jękiem odwróciła się od materiału. Ma na imię Russell. Najlepszy tropiciel na świecie. Nie myśl o nim. A jeśli szuka w tej chwili Hana? A jeśli już go znalazł i zabił, uniemożliwiając jej dokonanie zemsty, którą obiecała rodzinie? Jak będzie mogła spojrzeć sobie w oczy, jeśli nie wypełni misji, do której przygotowuje się od trzynastu lat? Cholera, powinien był się zgodzić na współpracę. Nie dbała o to, że jest zimnym i bezdusznym wampirem, skoro z nim miałaby największe szanse na wypełnienie zadania, które sobie postawiła. I zachowanie życia. Zadrżała na wspomnienie nieudanej nocnej akcji. Mało że nie zabiła Hana, to wpadła w panikę, kiedy żołnierze zaczęli ją ścigać. Jeszcze nigdy aż tylu mężczyzn nie pałało jednocześnie chęcią, by ją zabić. Trudno było ich za to winić. Przecież dwóch zabiła. Kolana się pod nią ugięły. Upadła na podłogę obok kufra. Przez ponad połowę swojego życia marzyła tylko o pomszczeniu rodziny. Zawsze sobie wyobrażała, że to wzniosła i szlachetna misja, a siebie uważała za prawego wojownika. Ale zabiła dwóch ludzi. Pewnie mieli rodziny. Łzy napłynęły jej do oczu. Ona też miała kiedyś rodzinę! Wyjęła ze skrzyni woreczek z czerwonego jedwabiu, w którym przechowywała najcenniejsze

pamiątki.

Ostrożnie

wysunęła

dwie

kunsztowne

bransoletki wykonane z kutego złota i ozdobione jadeitami. Ojciec dał je matce w prezencie ślubnym. Tylko to jej pozostało po rodzicach.

Wzięła głęboki oddech i zapięła bransoletki na nadgarstkach. – Pomszczę was. Przyrzekam. Zabije Hana. Nawet gdyby pilnowała go setka żołnierzy, to jakoś się do niego dorwie. Nic jej nie powstrzyma. Nawet Russell. Na dźwięk pukania do drzwi zerwała się na równe nogi. – Jia! – zawołał Rajiv. – Możemy chwilę porozmawiać? – Sekundę! Chwyciła noże i wepchnęła je do skrzyni, pospiesznie przykrywając pakunek rozgrzebaną robótką, po czym zamknęła wieko. Podbiegła do parawanu i rozciągnęła go w poprzek pokoju, aby ukryć jedwabną płachtę z konturem człowieka. Odsunęła rygiel i uchyliła drzwi. – O co chodzi? Rajiv popchnął drzwi i wszedł do środka. – Nie mieliśmy okazji porozmawiać. I pomyślałem, że musisz być głodna. Umierała z głodu. Przez kilka ostatnich dni jej dzienna racja żywnościowa składała się z kawałka suszonej wołowiny, orzechów i jagód. Ślina napłynęła jej do ust, gdy do pokoju weszła służąca z tacą, na której Jia zauważyła ryż, zupę i bułeczki gotowane na parze. Druga służąca przyniosła dzbanek herbaty i dwie małe porcelanowe filiżanki. Służące postawiły tace na niskim stoliku i schyliły się w ukłonie. – Dziękuję – powiedział Rajiv do kobiet. – Zapalcie, proszę, świece. I przynieście prezenty, które dzisiaj przysłano. – Tak, wasza eminencjo – powiedziały cicho kobiety i wyszły. – Prezenty? – upewniła się Jia. – Później ci to wyjaśnię. – Rajiv przyjrzał jej się bacznie. – Dobrze się czujesz? Nie stała ci się krzywda?

– Nic mi nie jest. Rajiv zmarszczył brwi. – Chyba zdajesz sobie sprawę, jak bardzo się martwiliśmy? I jaki jestem na ciebie zły za to nieposłuszeństwo… – przerwał, gdy jedna ze służących wróciła z pochodnią i długim wąskim patykiem. Jia była poirytowana, że kuzyn ją ruga, ale ucieszyła się, że nie chce tego robić przy służącej. Gdyby tygrysołak mężczyzna oddalił się, by wypełnić tak niebezpieczną misję, to zapewne wychwalano by jego odwagę. – Napijmy się herbaty. – Usiadła, krzyżując nogi, przy niskim stoliku i nalała napój do małych filiżanek. Podała jedną z nich kuzynowi. – Bardzo proszę. Rajiv usiadł i wypił łyk, czekając w milczeniu, aż służąca zapali długim patykiem wszystkie cztery świece – Dziękuję. – Skinął głową służącej, która ukłoniła się i wyszła. Strażnicy stojący na zewnątrz zamknęli drzwi. – Jak długo będą mnie pilnować? – zapytała Jia. – To zależy od ciebie. – Rajiv rzucił jej poirytowane spojrzenie. – Jak długo masz zamiar upierać się przy tym niemądrym pomyśle, żeby w pojedynkę pomścić rodzinę? Jia nabrała łyżką ryż z miseczki. – Moi rodzice i brat zasługują na to, by ich pomścić. – Nie twierdzę, że nie. – Rajiv nalał sobie drugą filiżankę herbaty. – Byli też moją rodziną. I rozumiem, co czujesz. Moi rodzice zginęli z ręki lorda Quinga… – I dokonałeś zemsty. Pomogłam ci, pamiętasz? – Jia włożyła do ust łyżeczkę z ryżem. – Pomóż mi, jeśli nie chcesz, żebym robiła to sama! Rajiv westchnął. – Obiecałem dziadkowi, że zadbam o twoje bezpieczeństwo.

– Mogę żyć dziewięć razy. Jestem przygotowana na to, że stracę życie kilka razy, zanim sprawiedliwości stanie się zadość. – Czyżby? – Rajiv spojrzał na nią drwiąco. – To prawda, że możemy osiem razy wrócić z powrotem do życia, ale śmierć nie staje się przez to mniej bolesna. Wiem, co mówię, bo przez to przeszedłem. Jia się skrzywiła. Wiedziała, że Rajiv mówi prawdę. Jako nastolatek został śmiertelnie ukąszony przez kobrę i teraz wiódł drugie życie. Przypomniała sobie, jaka panika ją ogarnęła, gdy żołnierze ruszyli za nią w pościg. Przeraziła ją ewentualność, że odniesie wiele ran kłutych i postrzałowych. Sięgnęła po gotowaną na parze bułeczkę i podała połowę kuzynowi. – Przykro mi, że się martwiliście. Rajiv skinął głową i odgryzł kawałek bułeczki. – Włożyłaś bransoletki po matce. Zawsze mi się podobały. – Przypominają mi, co mam do zrobienia. Jęknął. – Jak mam cię przekonać, żebyś porzuciła ten pomysł? Obiecałem ci, że pomszczę twoją rodzinę. Tenzen i Rinzen też ci to obiecali. Twój ojciec był ich bratem. – To na co czekamy? – Wepchnęła do ust drugą połowę bułki. – Ruszajmy! – Nie weźmiemy cię ze sobą. Nie będę ryzykował twojego życia. Przełknęła z trudem. – Sama powinnam o tym zadecydować. Jestem na to przygotowana, Rajivie. Ćwiczę od lat. Przydziel mi kilku żołnierzy, to dam sobie radę. Westchnął. – Już o tym rozmawialiśmy. Han ma trzydzieści obozów i teleportuje się z jednego do drugiego. Może w ciągu sekundy zmienić miejsce pobytu. A ty straciłabyś tydzień, żeby się przemieścić z jednego do

drugiego. Bez gwarancji, że go tam zastaniesz… – Dzisiaj go znalazłam. – Szczęśliwy traf. Przypadkiem był w obozie, na który natrafiłaś. – Rajiv rzucił jej podejrzliwe spojrzenie. – Jak znalazłaś ten obóz? – Zanim wyruszyliśmy do wioski twojego brata w Tajlandii, pokazałeś mi drogę na olbrzymiej mapie, którą masz w gabinecie. Były na niej zaznaczone wszystkie obozy Hana. Zauważyłam, że będę bardzo blisko obozu w Mjanmie. Musiałam spróbować. Kiedy byłam w pobliżu, poczułam jego wampirzy zapach, który doprowadził mnie prosto do celu. Rajiv pokręcił głową. – Wolę nie myśleć, co by się stało, gdyby nie było tam Russella. Jia zrobiła nadąsaną minę. – Nie potrzebuję jego pomocy. – Ale my potrzebujemy jego pomocy. Potrafi odszukać Hana szybciej niż ktokolwiek z nas. Jia wzruszyła ramiona i zjadła trochę zupy. Miała doskonały węch. Sama znajdzie Hana. Rajiv przyglądał jej się ze zmarszczonymi brwiami. – Mam zamiar oszczędzić ci kłopotów, ale nie wiem jak. Rozległo się pukanie do drzwi. Do pokoju wsunęła się służąca. – Przyniosłam prezenty, wasza eminencjo. – Połóż je obok lady Jii – powiedział Rajiv, wskazując na podłogę. Jia przesunęła dłonią po dwóch belach pięknie haftowanego jedwabiu: jednej czerwonej, drugiej złotej. – Kto to przysłał? – Przejechała palcami po ozdobnie rzeźbionym drewnianym pudełku, które służąca postawiła na belach materiału. Gdy podniosła wieczko i zajrzała do środka, wydała okrzyk na widok diademu ze starego złota, wysadzanego jadeitami. Był wart fortunę. –

Dlaczego przysłano te prezenty? Służąca się uśmiechnęła. – To przepiękne prezenty urodzinowe, prawda, pani? – Ccc… co? – Pani narzeczony musi być bardzo bogaty – dodała. – Mój kto? – Jia z trzaskiem zamknęła pudełko. – Możesz już odejść – powiedział Rajiv do służącej. Gdy zniknęła za drzwiami, posłał Jii skonsternowane spojrzenie. – Wszystko ci wyjaśnię… – Czy w ten sposób chcesz oszczędzić sobie kłopotów? – spytała Jia, unosząc głos. – Chcesz wydać mnie za mąż i pozbyć się problemu? Rajiv się skrzywił. – Nie każę ci nic robić wbrew twojej woli… – Och, ale jesteś wspaniałomyślny! – Zerwała się na równe nogi. – Jak śmiesz! – Usiądź i pozwól, że ci wyjaśnię. – Ale Jia nadal stała, mierząc go groźnym spojrzeniem. – Siadaj! Usiadła z gniewnym westchnieniem, świdrując go wzrokiem. – Kiedy przyszły te paczki, byłem tak samo zdumiony jak ty – zaczął Rajiv. – Nie miałem pojęcia, że dziadek zaaranżował twoje zaręczyny. Umarł tak nagle, że nie zdążył mi powiedzieć… – Szkoda, że mnie nie powiedział! – Jia zacisnęła dłonie. – Dlaczego to zrobił i nic mi nie powiedział? – Mógł myśleć, że byłaś za młoda, żeby ci mówić. – Rajiv westchnął. – Dziś po południu przejrzałem korespondencję. Z listów wynika, że dziadek zaaranżował to jedenaście lat temu. – Miałam wtedy dopiero dziesięć lat! – No właśnie. Ale straciłaś rodziców. Na pewno czuł się odpowiedzialny za to, żeby zapewnić ci dobrą przyszłość. Wychowałaś

się w pałacu, więc pewnie chciał, żebyś żyła na takim poziomie, do jakiego przywykłaś. Teraz masz dwadzieścia jeden lat i wygląda na to, że twój narzeczony wziął sprawy w swoje ręce… – Kto to jest? – Wskazała na prezenty. – Kto mi to przysłał? – Wielki Tygrys Korei Południowej. Jesteś zaręczona z jego najstarszym synem i dziedzicem. Jia westchnęła. Korea Południowa leżała bardzo daleko. Miała inną kulturę, inny język. Nikogo tam nie znała. – Jak dziadek mógł mi to zrobić? – To rozpowszechniona praktyka – zapewnił ją Rajiv. – Jeśli pamiętasz, dziadek wydał swoje dwie córki za mąż za mieszkających daleko stąd książąt tygrysołaków. Jedna z naszych ciotek jest teraz królową w Sri Lance, a druga – w Kambodży. To zapewnia dobre stosunki dyplomatyczne… – Nie jestem narzędziem do uprawiania polityki! – Jia wstała i przeszła na drugi koniec pokoju. – Wcale tego nie oczekuję. – Rajiv odwrócił się do niej. – Ale spójrz na to z innej strony. Chcesz pewnego dnia wyjść za mąż, prawda? – Mogę żyć setki lat. Po co ten pośpiech? Stanęła przy oknie i patrzyła na gwiazdy. – Możesz wyjść za wieśniaka i mieszkać w chałupie albo zostać żoną księcia i żyć w pałacu. Co wolisz? Przez jej głowę przepłynął obraz jaskini z podziemnym strumieniem. Czy tygrysołaczy książę może być chociaż w części tak przystojny jak Russell? Co ona sobie myśli? Ten bezduszny robak jest wampirem. Pokręciła głową i odeszła od okna. – Co ci szkodzi spotkać się z tym księciem? – mówił dalej Rajiv. – Może go polubisz. – Może nie będę mogła go ścierpieć.

– Albo on ciebie. Parsknęła i spojrzała na niego urażona. – Czy można mnie nie lubić? Usta Rajiva drgnęły. – No cóż, pozwól, że wyliczę twoje wady. – Rozstawił palce. – Jesteś nieposłuszna. – Wypełniam polecenia, jeśli mają sens. – Kłótliwa… – Wcale nie! – Dziecinna… Tupnęła nogą. Rajiv wyszczerzył zęby. Jia zarumieniła się i odwróciła wzrok. – Jeśli jestem taką marną partią, to powinieneś ostrzec księcia. – Sam będzie w stanie ocenić, czy jest tobą zainteresowany. Jia odwróciła się do kuzyna. – Co masz na myśli? Rajiv wstał. – Będzie tu za dwa tygodnie. Wydała cichy okrzyk i zamarła. Rajiv wskazał na kolację. – Zjedz, póki ciepłe. Rano dokończymy rozmowę. Jia bez ruchu patrzyła, jak kuzyn wychodzi i zamyka za sobą drzwi. Słyszała, że rozmawia przyciszonym głosem ze strażnikami. Na pewno upewniał się, że nie wymknie się w nocy. Przeniosła wzrok na podarunki leżące na podłodze. Za dwa tygodnie? Tygrysołaczy książę miał tu przybyć za czternaście dni. Jeśli go poślubi, spędzi resztę życia daleko stąd. Z dala od rodziny i przyjaciół. I nie będzie mogła wypełnić zadania, do którego przygotowywała się od

trzynastu lat. Odetchnęła głęboko. Kiedy książę przybędzie, będzie musiała wypełniać niezliczone obowiązki związane z ceremoniałem. Nie miała czasu do stracenia. Pozostały jej dwa tygodnie na to, aby uciec z Tygrysiego Miasta i zabić Mistrza Hana.

Rozdział 3 N astępnego wieczoru Russell, przycupnięty wysoko na gałęzi drzewa, obserwował przez lornetkę jedno z obozowisk Hana. Naliczył na razie tylko dwunastu żołnierzy. Połowa z nich była pochłonięta grą w kości za niewielkie pieniądze, które dostawali. Inni drzemali albo pili. Tylko jeden z nich od czasu do czasu omiatał wzrokiem ogrodzenie, przypominając

sobie

bez

zbytniej

gorliwości

o

obowiązkach

wartownika. Wniosek nasuwał się sam. Hana nie było w obozie. Ani żadnego z jego wysokich rangą oficerów. Russell z westchnieniem opuścił lornetkę. Cieszyła go myśl, że ostatnia próba zabójstwa musiała zjeżyć Hanowi włosy na głowie, ale rezultat był cholernie irytujący. Ten tchórz tak dobrze się ukrył, że Russell już go tak łatwo nie znajdzie. Poprzedniej nocy, gdy odstawił księżniczkę do Tygrysiego Miasta, złożył wizytę w każdym z trzydziestu obozów Hana, ale nigdzie nie wypatrzył łajdaka. Nie miał szczęścia. Trafił na ślad dwóch oficerów Hana i ukryty na dachu podsłuchał ich rozmowę. Miał nadzieję, że wspomną, gdzie znajduje się nowy obóz Hana. Nadaremnie. Rozważał, czy nie porwać jednego z oficerów i nie uzyskać informacji, stosując kontrolę umysłu, ale prawdopodobnie nic by to nie dało. Russell potrafił wymazywać pamięć, ale jak dotąd wszelkie próby kontrolowania superżołnierzy spaliły na panewce. Wiedział tylko tyle, że demon Darafer zaprogramował ich umysły w taki sposób, by byli posłuszni tylko jemu i Mistrzowi Hanowi. Ponieważ zbliżał się świt, Russell był zmuszony przerwać poszukiwania i powrócić do swojej kryjówki. Gdy leżał na łóżku,

czekając, aż go pochłonie śmiertelny sen, za każdym razem wyobrażał sobie tę samą scenę, o której marzył od dwóch lat na jawie. Oczyma wyobraźni widział ostateczną bitwę, w której pokona Mistrza Hana, zedrze mu z twarzy maskę, a potem go zabije. Czuł, że jeśli wizja będzie wystarczająco mocna, to w końcu się spełni. Musi się spełnić. Ale wtedy zdarzyło się coś dziwnego. Wizja nie skończyła się na jego zwycięstwie. Ujrzał jeszcze jedną scenę. Po wygranej bitwie teleportował się do Tygrysiego Miasta, i klękając na jedno kolano, wręczył księżniczce maskę Hana. Dziewczyna była ubrana w złocistą suknię, a na głowie miała błyszczący diadem. Powietrze falowało w blasku świec, sprawiając, że otaczała ją złota aureola. Pomyślał, że wygląda bardziej jak anioł niż tygrysica. – Pani, pomściłem twoją rodzinę w twoim imieniu. Przycisnęła maskę do piersi, a w jej złocistych oczach zamigotały łzy. – Jesteś najodważniejszym i najszlachetniejszym człowiekiem na świecie! W całym wszechświecie! Russell miał zamknięte oczy i jego umysł powoli odpływał, ale mimo to wyrwało mu się pogardliwe prychnięcie. No dobra, skoro marzył na jawie, to nic nie stało na przeszkodzie, żeby pójść na całość. – Jak ci się odwdzięczę? – dodała, a po jej delikatnym policzku spłynęła łza. – Coś wymyślę. Podszedł do niej i starł łzę kciukiem. – Jak śmiesz dotykać księżniczkę! Zamachnęła się i uderzyła go w policzek z całej siły. – Cholera – mruknął Russell. Nawet jego marzenia były przeciwko niemu. Z tą myślą zapadł w głęboką, ciemną otchłań śmiertelnego snu. Teraz, oparty o pień drzewa, stłumił jęk. Tej nocy zanosiło się na kolejne niepowodzenie, tyle że było jeszcze gorzej, bo prześladowało go

wspomnienie wczorajszego niemądrego marzenia. Dlaczego nie mógł przestać o niej myśleć? To piękna kobieta, więc go pociągała. I co z tego? Okazało się po prostu, że nie jest zupełnym umarlakiem. Tylko na pięćdziesiąt procent. Prychnął. Przecież księżniczka tygrysołaków nigdy nie zainteresuje się wampirem włóczęgą, który mieszka w jaskini nad rzeką. Najdziwniejsze w jego wizji było to, że nie kończyła się śmiercią Hana, tak jak zwykle. W ostatnich latach był tak skoncentrowany na celu, który sobie wyznaczył, że jego myśli dalej nie sięgały. Co zrobi, kiedy ten łajdak wreszcie będzie martwy? Poczuł ucisk w piersi, gdy zawisła nad nim podstępna, ciemna chmura wszechogarniającej rozpaczy. Nie miał nic innego do roboty. Nie miał rodziny ani domu, do którego mógłby wrócić. Zupełnie niczego. Czy dlatego przeciągał tę misję w nieskończoność? Dlatego że to był jedyny powód, by żyć? Przypomniał sobie rozmowę z Jią w jaskini i przez chwilę uczepił się tej myśli. Zobaczył znowu jej ożywioną i podekscytowaną twarz, gdy próbowała go przekonać, żeby działali wspólnie. To wspomnienie rozproszyło na chwilę wewnętrzny mrok. Co teraz robi? Czy planuje ucieczkę? Czy wciąż ma noże przymocowane do łydki i uda? Kusiło go, żeby je zabrać, tylko po to, by móc dotknąć jej delikatnej skóry. Odgonił tę myśl i teleportował się do ostatniego obozowiska. Przycupnięty wysoko na klifie, obserwował żołnierzy. Wydawali się znudzeni. Gdyby Han tu był, chodziliby jak w zegarku, gdyż miał brzydki zwyczaj mordowania każdego żołnierza, z którego był niezadowolony. Nic nie wskazywało na jego obecność. Kolejna zmarnowana noc. Russell teleportował się do podziemnej kryjówki. Lubił ją nazywać jaskinią nietoperza. Zapalił kilka lamp i utkwił wzrok w miejscu nad

brzegiem rzeki, w którym wczoraj w nocy stała Jia. Była jedyną osobą, która widziała jego kryjówkę. Nasza tajna kryjówka. Pokręcił głową, aby przepędzić wspomnienie jej głosu, i opróżnił kieszenie płaszcza. Nastawił zegarek i przed oczami mignął mu napis wytatuowany na prawym nadgarstku. Niewolnik. Spoglądał na to przeklęte piętno za każdym razem, gdy miał potrzebę podsycenia nienawiści do Hana. – Dlaczego, przeklęty draniu? – mruknął Russell. Dlaczego Han wybrał właśnie jego? I dlaczego zostawił go pogrążonego w śpiączce na trzydzieści dziewięć lat? Russell westchnął i podszedł do regału, żeby podłączyć satelitarny telefon do ładowarki. Jakość życia się poprawiła, kiedy zainstalował nowy generator energii słonecznej. Przewody wychodzące z generatora biegły przez cienki sufit i po pniu masywnego drzewa do paneli, które zainstalował na solidnych górnych gałęziach dębu. Wstawił butelkę syntetycznej krwi do nowej mikrofalówki, a potem uniósł się i lewitując, odwiesił kuszę i kołczan. Jego wzrok znowu powędrował w to samo miejsce. Nie myśl o niej. Opadł na ziemię, wyjął z mikrofalówki podgrzaną butelkę i wypił, chodząc niespokojnie po jaskini. Postanowił zrobić pranie. Zajęcie odwróci myśli. Postawił butelkę na stole, wziął wiadro i ruszył w stronę rzeki. Na piasku widniały jeszcze ślady w miejscu, gdzie zsunęła się do wody. Jego jaskinię nietoperza odwiedziła kobieta-kot. Na jego twarz wypłynął mimowolny uśmiech. Co on, do diabła, wyprawia? Dlaczego szczerzy zęby jak idiota? Rzucił wiadro i odszedł. – Ta kobieta to nie mój problem. Przysunął taboret do stołu i zaczął czyścić broń. Ponieważ odbywało się to według niezmiennego rytuału, odprężył się i skoncentrował na

pracy. To nie mój problem, powtarzał sobie przy kolejnych czynnościach. Miał tylko jeden problem. Było nim zabicie Hana. A co potem? Jego wzrok znowu prześlizgnął się do miejsca, gdzie wczoraj w nocy stała Jia. To nie mój problem. Ale czy nie mieli oboje tego samego problemu? Czy coś by się stało, gdyby podzielił się z nią informacjami? Może powinien udać się do Tygrysiego Miasta i przekazać jej nowiny? Wstał gwałtownie, wywracając taboret. Zaczął krążyć po jaskini, której ściany zdawały się go osaczać. Dokończył butelkę krwi, następnie sprawdził, jaki ma zapas. Jedna skrzynka na lód była pusta; w drugiej pozostało sześć butelek. Lód się roztopił i butelki stały zanurzone w wodzie. To dobrze. Przynajmniej ma coś do roboty. Włożył płaszcz i skórzane rękawiczki, wziął nóż i dwa wiadra, po czym teleportował się na lodowiec w Himalajach. Jako wampir znosił mróz lepiej niż większość śmiertelników, ale mimo to nagła zmiana temperatury na ekstremalnie niską wywołała efekt podobny jak uderzenie w mur. Zaczął pracować z prędkością wampira i po kilku sekundach odrąbał dość lodu, by zapełnić oba wiadra. Gdy znalazł się z powrotem w jaskini, przesypał lód do drugiej skrzynki i wyjął korek, aby woda spływała do wiadra. Używał jej do mycia zębów. A czasami podgrzewał, aby wziąć prysznic. Ściągnął rękawiczki i sprawdził godzinę. Od przebudzenia minęło pięć godzin. I przez cały ten czas nie miał okazji rozmawiać z żadnym człowiekiem. Od kiedy się tym przejmujesz? Jego wzrok znowu podążył ku miejscu, gdzie stała Jia. Niech ją licho porwie. Przez nią jego samotność wydawała się bardziej dotkliwa. Nad zamkiem Czakvar w Transylwanii, gdzie mieszkał Zoltan, musiało już zajść słońce. Chociaż Russell miał zapas krwi na kilka dni,

nie zaszkodzi go uzupełnić. Zapakował puste butelki do pierwszej skrzynki na lód, wrzucił do kieszeni płaszcza świeżo naładowany telefon satelitarny, potem zabrał skrzynkę i kołczan i teleportował się do zamku Zoltana. Gdy tylko wylądował w zbrojowni, włączył się alarm ustawiony na wysokość dźwięku słyszalną tylko dla wampirów i zmiennokształtnych. Dzięki Howardowi Barrowi, który był szefem ochrony Zoltana, zamek został wyposażony w najnowsze zdobycze technologii w tej dziedzinie. Co za ironia losu, pomyślał Russell, że Zoltan właściwie nie potrzebował już ochrony. Przeżył jako wampir osiemset lat, ale dwa miesiące temu przypadkowo stał się znowu śmiertelnikiem, gdyż wypił zbyt dużo wody życia w tajemnej dolinie Beyul-La. Russellowi wydawało się, że Zoltan bardzo dobrze zniósł tę przemianę. Miał nową żonę, adoptowanego syna i drugie dziecko w drodze. Był tak cholernie szczęśliwy, że rozanielony uśmiech prawie nie schodził mu z twarzy. Russell stłumił jęk. Nie miał zamiaru zazdrościć Zoltanowi odnalezionej na nowo radości życia. Po ośmiuset latach facet zasłużył na chwilę oddechu. Zawsze był dobrym przyjacielem. To on pomógł Russellowi przystosować się do bycia nieumarłym. Nauczył go, jak korzystać z nowych umiejętności, a kiedy Russell samowolnie odszedł z agencji MacKaya, Zoltan pozwolił mu zabrać z zamku wszystko, czego potrzebował, i nie złożył na niego raportu dawnemu szefowi, Angusowi. Odkąd w zamku zamieszkał Howard Barr, wszystko się zmieniło. Ten zmiennokształtny, kodiacki niedźwiedź, pracował dla Angusa MacKaya. Wszystko, co Russell zrobił lub powiedział na terenie zamku, trafiało do raportu. Russell umieścił na stole skrzynkę na lód i kołczan. Gdy alarm nagle przestał wyć, zerknął na świeżo zainstalowaną kamerę. Na pewno

Howard już wie, gdzie jest. Lada chwila wścibski niedźwiedziołak zbiegnie po kręconych schodach i zacznie włazić z butami w jego życie, zadając milion pytań. Z szybkością wampira Russell napełnił kieszenie płaszcza amunicją. Następnie postawił na stole pudło ze strzałami i uchylił wieczko. Na kręconych schodach rozległo się dudnienie stóp. – Russell. Howard schylił głowę, żeby nie uderzyć w niski kamienny łuk. – Howard. Russell wziął garść strzał i upchał je do kołczanu. – Nie spodziewałem się ciebie – powiedział Howard, podchodząc. – Zwykle zjawiasz się co dwa tygodnie. Russell wzruszył ramionami i dołożył kilka strzał do kołczanu. Howard oparł dłonie na stole i pochylił się w jego stronę. – Podobno wczoraj w nocy widziałeś smokokształtnego, Xiao Fanga. Russell znieruchomiał na chwilę, po czym zamknął pudło ze strzałami. Najwyraźniej J.L. bezzwłocznie poinformował szefa o sprawie, a Angus już zadbał o to, żeby wieść się szybko rozniosła. – Co z nim? – zapytał Howard. – Na oko dobrze. – Russell odstawił pudło na półkę. – Han dawał mu lekcję łucznictwa. I klepał po ramieniu jak dumny tatuś. – Wredny drań – mruknął Howard. – Dokładnie. – Jeśli jeszcze raz zobaczysz Xiao Fanga, zadzwoń do J.L. albo Mikhaila, to od razu się zjawią z kilkoma zmiennokształtnymi. Pomożemy ci wydostać chłopca. – Pracuję sam. Howar rzucił mu poirytowane spojrzenie. – Wiem, że chcesz osobiście zabić Hana. Proszę bardzo, ale mówimy o

małym chłopcu. Z tego, co słyszałem, lada dzień może zacząć się zmieniać. Musimy go jak najszybciej wydostać z rąk Hana. Russell przerzucił kołczan przez ramię i sięgnął po skrzynkę na lód. – Zaczekaj. – Howard podszedł do półki, na której leżały telefony satelitarne. – Weź nowy telefon, żebym mógł zadzwonić. – Mam telefon. – Dałem ci go dwa miesiące temu. – Howard wybrał nowy telefon. – Weź ten. Jest naładowany. – Mój też jest naładowany. – Co? – Howard zamrugał. – Jak… – Idę jeszcze do kuchni… – Zaczekaj! – Howard podszedł bliżej i zmrużył oczy. – Kiedy wróciłem z Mikhailem do Beyul-La po resztę rzeczy, zauważyłem coś dziwnego. Zniknął jeden z generatorów energii słonecznej. I mikrofalówka. – Skrzyżował ręce na piersi i przechylił głowę, patrząc drwiąco na Russella. – Może wiesz, co się z nimi stało? Russell odwzajemnił się podobnym spojrzeniem. – Nie mam pojęcia – odparł i teleportował się do zamkowej kuchni. Wyjął puste butelki ze skrzynki i wrzucił je do odpowiedniego kubła. Następnie wziął sobie z lodówki bleer. Zdążył wypić połowę tej mieszanki piwa i syntetycznej krwi, nim do kuchni z impetem wparował Howard i stanął jak wryty. Russell spojrzał na zegarek. – Dłużej niż zwykle. Zjadłeś za dużo pączków? Howard przeszył go wzrokiem. – Twój pospieszny odwrót dowodzi, że czujesz się winny. Od początku podejrzewałem, że to ty, więc nie złożyłem Angusowi raportu o zaginięciu sprzętu. Russell ze zdziwieniem odstawił butelkę bleeru na blat.

– Doceniam ten gest. – Bez twojej pomocy nie udałoby nam się pokonać lorda Liao i wygrać ostatniej bitwy. – Howard spojrzał na niego rozgoryczony. – Czy tego chcesz, czy nie, jesteśmy po tej samej stronie. – Pracuję sam. Russell odwrócił się i otworzył lodówkę. Howard z westchnieniem powlókł się do stołu. – Przez wiele lat byłem sam. To do bani. Russellowi stanęła przed oczami Jia, ale odgonił ten obraz i zaczął ładować butelki syntetycznej krwi do swojej skrzynki. – Jest Zoltan? – Mikhail teleportował go do jego domu w Budapeszcie. – Howard usiadł przy stole i sięgnął po pudełko z pączkami. – Dwadzieścia minut temu rozpoczęło się comiesięczne zebranie sabatu. Tak prędko nie wrócą. Russell przerwał pakowanie w połowie. – A po co Zoltan udał się na zebranie sabatu wampirów? Howard wbił zęby w pączek. – Wciąż jest Mistrzem Sabatu na Europę Wschodnią. – Ale już nie jest wampirem. Howard wzruszył ramionami. – Zdaje się, że nikt nie chce tego przyjąć do wiadomości. Wieśniacy wpadli w wojowniczy nastrój, kiedy im o tym powiedział. To dlatego ciągle tu jestem do ochrony. Zoltan jest w dziwnym położeniu. Mogą próbować go zabić za to, że nie jest wampirem. Russell zmarszczył brwi, kończąc ładowanie skrzynki. – Dlaczego ludzie nie mogą się cieszyć jego szczęściem? Przecież czekał osiemset lat, by zaznać trochę radości. – Wiem. – Howard odgryzł kolejny kawałek pączka. – Ale życie

miejscowych zależy od wycieczek, które tu przyjeżdżają dwa razy w tygodniu. Autobusy pełne ludzi, którzy chcą zobaczyć zamek prawdziwego wampira i wydać trochę pieniędzy w miasteczku. Jeśli się rozejdzie, że Zoltan nie jest już wampirem… – To stracą kurę znoszącą złote jajka – dokończył Russell. Howard parsknął. – Można tak powiedzieć. – Wepchnął do ust resztę pączka. – Na ostatnim zebraniu sabatu Zoltan przekazał tę wiadomość wszystkim wampirom i powiedział, że muszą w tym miesiącu wybrać nowego Mistrza Sabatu. – Logiczne. – Russell ułożył trochę lodu na butelkach i zamknął skrzynkę. – Polecę już. Howard gwałtownie się wyprostował. – Już są. Szybko poszło. Zoltan zmaterializował się tuż obok stołu razem z Mikhailem, swoim starym przyjacielem, wampirem z Rosji. Miał skwaszoną minę, ale rozpogodził się na widok Russella. – Nie wiedziałem, że tu dziś będziesz. Jak leci? – W porządku. – Russell uścisnął dłoń jedynemu wampirowi, którego nazywał przyjacielem. – Dzięki za to, że trzymasz syntetyczną krew w lodówce. Wiem, że już jej nie potrzebujesz. Podał Mikhailowi bleer, a Zoltanowi normalne piwo. – Dzięki. – Twarz Zoltana znowu spochmurniała, gdy odkręcał butelkę. – Muszę się napić. – Sabat szybko się skończył – zauważył Howard. – Co się stało? – Nie pytaj. Zoltan padł na krzesło przy stole i wypił trochę piwa. – Coś nie tak? – Howard podsunął Zoltanowi pudełko z pączkami. – Nie głosowali na nowego Mistrza Sabatu?

Zoltan spojrzał poirytowany na Mikhaila. – Głosowanie było jednomyślne. Mikhail też się nachmurzył. – To nie moja wina. Nie mogę być Mistrzem Sabatu na Wschodnią Europę. Mieszkam w Rosji. – Czyli w pobliżu – mruknął Zoltan. – Mogłeś zgłosić swoją kandydaturę. Mikhail się żachnął. – Nie mam cierpliwości, żeby wysłuchiwać narzekań w sądzie sabatu. Uznałbym każdego za winnego i wymierzył grzywnę miliona euro za marnowanie mojego czasu. Zoltan westchnął i wziął pączka. – To kto jest nowym Mistrzem Sabatu? – spytał Howard. Zoltan ugryzł i wymamrotał: – Znowu wybrali mnie. – Przecież nie jesteś wampirem – zadrwił Russell. – Mają to gdzieś! – Zoltan machnął dłonią z pączkiem. – Wiedzą, że nadal jestem nieśmiertelny, więc wygląda na to, że będę przez całą wieczność przykuty do tej roboty! Howard się skrzywił. – Chcą, żeby ktoś, kto nie jest wampirem, oceniał ich w sądzie sabatu? Zoltan jęknął. – Leniwe dranie. Zrobię tak, jak powiedział Mikhail, i wyznaczę każdemu milion euro grzywny. – Rzucił Rosjaninowi kpiące spojrzenie. – Masz być do mojej dyspozycji. Ktoś będzie musiał mnie teleportować na wszystkie spotkania. Mikhail chrząknął, po czym wypił trochę bleeru. – Może lepiej zamienię cię z powrotem w wampira? Nie brakuje ci umiejętności teleportacji?

– Brakuje, i to bardzo – przyznał Zoltan. – Ale nie aż tak, żeby zrezygnować z przebywania za dnia z moją żoną i rodziną. No i jeszcze są takie rzeczy… – Spojrzał na pączka, którego trzymał w dłoni. – To jest cholernie dobre – powiedział i upchnął resztę do ust. Howard się roześmiał. – Święte słowa. Mikhail pokręcił głową. – Czy to wszystko tej nocy? Bo powinienem wrócić do Moskwy. Pam pracuje… – Muszę się dostać do Tygrysiego Miasta – przerwał mu Zoltan. Mikhail spojrzał na niego ze złością. – Od kiedy jestem twoją taksówką? Zoltan wzruszył ramionami. – Nie musiałbyś mnie podrzucać, gdybyś sam został Mistrzem Sabatu. Mikhail jęknął i wypił piwo. – Ja cię podrzucę. – Russell wzdrygnął się, gdy tylko te słowa wypłynęły z jego ust. Co on, do diabła, wyprawia? Nawet Zoltan wydawał się zdziwiony. – O, dzięki, Russell. – To ja spadam. Mikhail zniknął, zabierając ze sobą butelkę bleeru. Russell z trudem przełknął. Już nie było odwrotu. Za chwilę będzie w Tygrysim Mieście. Na myśl, że znowu zobaczy Jię, serce zaczęło mu szybciej bić. Do cholery. Co się z nim dzieje? Księżniczka nie ucieszy się na jego widok. Pewnie znowu trzaśnie go z liścia. Zoltan wstał. – Dasz mi kilka minut? Muszę wziąć torbę z pokoju. – W porządku. – Russell podniósł naładowaną skrzynkę. – Odniosę najpierw te rzeczy do domu.

– Do domu? – Howard zerknął na niego podejrzliwie. – Nigdy nie wspominałeś o domu. Gdzie on jest? Cholera. Za dużo powiedział. Teleportował się bez dalszych wyjaśnień do jaskini nietoperza. Z wampirzą prędkością odstawił rzeczy, które zabrał z zamku. Im szybciej się ruszał, tym szybciej biło mu serce. Była ciepła sierpniowa noc, więc postanowił zostawić płaszcz. Włożył czystą koszulkę, szybko umył twarz i zęby, uczesał włosy. Co ty, do diabła, wyprawiasz? Nie idziesz na randkę. Chciał tylko sprawdzić, jak sobie radzi Jia. To wszystko. W Tygrysim Mieście było już dobrze po północy i prawdopodobnie spała. A może nawet jej tam nie ma. Może już uciekła. Na myśl, że przedziera się sama przez las w środku nocy, ścisnęło mu się serce. Szybko teleportował się do Zoltana i zabrał go do Tygrysiego Miasta. Zoltan zadzwonił do żony, żeby dać jej znać, że zaraz będzie. Czekała na niego na dziedzińcu. Zoltan rzucił marynarski worek na kamienny chodnik i pobiegł do Neony. Roześmiała się, gdy obrócił ją w powietrzu. Russell wolał na nich nie patrzeć. Irytowało go, że po dwóch miesiącach małżeństwa nadal zachowują się jak nowożeńcy. Ku swojemu zdumieniu dostrzegł Rajiva stojącego na szczycie schodów, które prowadziły nad brzeg rzeki. Tygrysołak wpatrywał się w jakiś punkt w oddali. – Myślałem, że będziesz spał – powiedział Russell, podchodząc do niego. Rajiv odwrócił się i przywitał. – Znalazłeś dziś Hana? – Nie. – Russell wskazał na Zoltana. – Podrzuciłem go tu. – To dobrze. – Rajiv spojrzał na drogę prowadzącą na południe. – Ktoś tu jedzie.

Russell zmrużył oczy. – To wygląda jak ciężarówka. Chyba trochę późno na gości, co? Rajiv zerknął na niego z przelotnym uśmiechem. – Jesteśmy na środku pustkowia. Jeśli ktoś nie umie się teleportować, to potrzebuje dużo czasu, żeby się tu dostać. Russell skinął i przestąpił z nogi na nogę. Rajiv rzucił mu zaciekawione spojrzenie. – Czy coś jeszcze cię tu sprowadza? Chciałeś porozmawiać z Jin Longiem? – Nie, nie. Wszystko w porządku. Russell spojrzał na północ, gdzie mieściły się królewskie rezydencje. – Pomyślałem tylko… – Znowu przestąpił z nogi na nogę. – Twoja kuzynka dobrze się miewa? – Jia? – Rajiv był zdziwiony. – Jasne. Nic jej nie jest. Widziałem ją przy kolacji. Zatem wciąż tu była. Russellowi puls przyspieszył. Rajiv patrzył na południe, na zbliżającą się ciężarówkę. – Sprawdzę, co się dzieje. – Zaczął schodzić na brzeg. – Na razie. – Nara. Russell znowu spojrzał na domy stojące po północnej stronie dziedzińca. Zoltan i Neona zniknęli już w uliczce prowadzącej do ich domu. Teleportował się na skraj dziedzińca, a potem ruszył szybko i bez hałasu przez labirynt domów. Wiedział, że bez trudu rozpozna dom Jii po strażnikach stojących przed drzwiami.

Jia krążyła po pokoju w tę i z powrotem, ze wzrastającym zdenerwowaniem. Wyglądało na to, że nie miała wyboru. Musiała wykonać plan C, ale na samą myśl ogarniało ją przerażenie. Na pewno

był inny sposób, ale przez cały dzień wysilała mózg i nic lepszego nie przychodziło jej do głowy. Plecak czekał spakowany. Włożyła do niego odzież na zmianę i pozostałe noże. Do spodu plecaka przymocowała śpiwór ze zrolowanego kawałka białego jedwabiu, aby móc się na nim zdrzemnąć. Jej cztery ulubione noże były na swoich miejscach, albo w butach, albo przymocowane do nóg. Wahała się tylko z powodu strachu. Z jękiem rozgoryczenia wyjęła nóż z prawego buta i cisnęła go w jedwabny cel na ścianie. Trafił prosto między nogi postaci. Cholera. Nawet cel był nie taki. Weź się w garść. Przez cały dzień obmyślała strategię działania i opracowała trzy plany. Łatwiej było uciec późną nocą, kiedy wszystkie tygrysołaki spały, poczekała więc, aż minęło kilka godzin od zachodu słońca, i dopiero wtedy przystąpiła do działania. Plan A: powiedzieć strażnikom, że chce przekąskę z pałacowej kuchni. Ukryje plecak pod dużą peleryną, a kiedy strażnicy będą myśleć, że idzie do kuchni, wymknie się co sił w nogach. Niespełna sto metrów na północ biegł szlak prowadzący z klifu nad brzeg rzeki. Jej stryjowie, Rinzen i Tenzen, mieli tam kanu w krzakach, bo bardzo lubili łowić ryby. Przeprawi się ich łódką na drugi brzeg rzeki i skieruje do najbliższego obozu Hana. Wcześniej zakradła się do gabinetu Rajiva, żeby wynotować wszystkie obozowiska umieszczone na mapie. Plan A nie wypalił. Mimo że zapewniła strażników, iż zaraz wróci, koniecznie chcieli jej towarzyszyć. Nie miała wyboru. Musiała pójść do pałacowej kuchni i udawać, że delektuje się migdałowymi ciasteczkami. Próbowała skusić strażników mocnym tygrysim sokiem domowej roboty, bo sądziła, że łatwiej sobie z nim poradzi, jeśli się upiją, ale

odmówili. Godzinę później przystąpiła do realizacji planu B. Szybki wypad do wychodka, jak zapewniła strażników. Nie ma potrzeby, żeby jej towarzyszyli. Ale nie dali się zbyć. I teraz pozostał jej tylko plan C. Był najlepszy, ale zachowała go na czarną godzinę, mając nadzieję, że uda jej się tego uniknąć. Ręce jej drżały, gdy rozwijała płachty czerwonego i złotego haftowanego jedwabiu. Po związaniu ich końców uzyskała linę o długości prawie trzydziestu metrów. Ponieważ materiał był gładki i śliski, co trzydzieści centymetrów zrobiła pętle, aby mieć oparcie dla dłoni i stóp. Plan C był prosty. Przywiązać jeden koniec jedwabnej liny do ciężkiej belki, która podtrzymywała sufit pokoju. Drugi koniec wyrzucić przez okno ponad krawędzią klifu. Postanowiła zsunąć się po takiej prowizorycznej linie, a potem wyruszyć na północ w kanu stryjów. Dasz radę. Przywiązała nóż do jednego końca jedwabnej liny, przełożyła go przez masywną drewnianą belkę przecinającą sufit. Stojąc na skrzyni, przywiązała linę i schowała nóż do lewego buta. Kolana jej drżały, gdy schodziła ze skrzyni. Do cholery. Była ledwie metr nad podłogą i już się trzęsła jak galareta. Jakim cudem ma się zsunąć po niemal trzydziestometrowej linie? Pokręciła głową, starając się odgonić wspomnienia, ale te i tak przypłynęły, żeby ją dręczyć i paraliżować strachem. Przed trzynastoma laty ojciec wypchnął ją z domu tylnymi drzwiami i posadził na niskiej gałęzi drzewa. Głosem nabrzmiałym z napięcia polecił jej wspiąć się tak wysoko, jak potrafi. I zrobiła to. Jak większość tygrysołaków umiała się wspinać. Ale nigdy sobie nie wyobrażała, że siedząc wysoko na drzewie, będzie patrzyła, jak Mistrz Han wyprowadza jej rodziców i brata i ćwiartuje ich ciała. Zacisnęła dłonie, odsuwając wspomnienia. Dasz radę. Wsunęła plecak

na ramiona. Drzwi i okno od frontu były zamknięte na zasuwkę. Przysunęła drugą skrzynię do okna na tyłach. Trzęsącymi się rękoma chwyciła jedwabna linę i wyrzuciła na zewnątrz. Ręce zaczęły jej się pocić, gdy wdrapała się na skrzynię i usiadła na parapecie. Wytarła je o spodnie i kurczowo chwyciła linę. Wyszła przez okno i zeskoczyła na klif, starając się uspokoić oddech. Jak dotąd nieźle. Między domem a brzegiem skały znajdował się wąski skrawek ziemi. Nie patrz w dół. Serce głośno dudniło jej w uszach. Chwyciła mocno jedwabną linę i powoli zaczęła zsuwać się tyłem na skraj klifu. Ogarnęła ją panika. Stłumiła krzyk. Nie mogła pozwolić, by strażnicy ją usłyszeli. Gdy jej stopy zsunęły się z urwiska, spadała, aż jej ramiona się wyprostowały i przejęły ciężar ciała. Niestety, dłonie ślizgały się na jedwabiu. Wstrzymała oddech i przez chwilę czuła obezwładniające przerażenie, ale w końcu dłonie zatrzymały się na węźle. Mięśnie ramion stężały. Rozpaczliwie próbowała złapać linę między nogi, by oprzeć stopy na węźle. W końcu wyczuła butami węzeł i odciążyła trochę ramiona. Z trudem łapała oddech, a na czole wystąpił pot. Dasz radę. Zsunęła prawą rękę na następny węzeł i szybko dołączyła lewą. Stopy zawisły w powietrzu i cały ciężar ciała oparł się znów na ramionach, aż znalazła nogami kolejny węzeł. Nie patrz w dół. Zacisnęła powieki i wzięła kilka długich, wolnych oddechów. – Wybierasz się gdzieś? – powiedział szeptem męski głos tuż przy niej. Jia wzdrygnęła się z krzykiem, a jej ręce się zsunęły. – Ostrożnie. Mężczyzna otoczył ją ramionami i mocno przygarnął. Gdy tylko dotknęła plecami jego twardej jak skała piersi, poczuła obezwładniającą ulgę. Russel wrócił! Widocznie zmienił zdanie i jednak

postanowił z nią pracować. I ocalił ją. Po raz drugi! Unosił się w powietrzu, o nic się nie opierając i najwyraźniej nie sprawiało mu to najmniejszej trudności. Był taki silny i pewny siebie. Gdy się do niej uśmiechnął, serce podskoczyło jej z radości. – Russell – szepnęła. – Tak? – Chcesz pomóc mi uciec? – Objęła go za szyję. – Dziękuję! Wiem, że stworzymy doskonały zespół!

Rozdział 4 O co jej chodzi, do diabła? Russell zesztywniał. Dlaczego ta kobieta za każdym razem błędnie interpretuje jego działania? Czy tak bardzo chce, żeby jej się udało, że jest ślepa na wszystko inne? Nic dziwnego, że rozpaczliwie pragnęła, by ktoś był po jej stronie, ale dlaczego nie mogła pojąć, że tym kimś nie będzie on? Objął ją mocniej. Tylko kilka sekund, pomyślał, przytulę ją tylko na kilka sekund. Oparła twarz w zagłębieniu jego szyi i czuł na skórze jej ciepły oddech. Ucieszyła się na jego widok. Radość rozsadzała mu pierś, chociaż wiedział, że jej uczucia wypływały z błędnego przekonania, że przybył, aby jej pomóc. Cholera. Znowu ją rozczaruje. A ona pewnie po raz drugi uderzy go w twarz. Spojrzał szybko na otwarte okno jej pokoju i teleportował się do środka, zabierając ze sobą Jię. Zachwiała się, gdy jej stopy dotknęły podłogi. Rozejrzała się skonsternowana po pokoju. – Dlaczego tu jesteśmy? – A to nie jest twój pokój? Zauważył dwóch strażników przed drzwiami, nim przedostał się na tyły, gdzie odkrył naprężoną jedwabną linę zwisająca z tylnego okna. Obrócił się na pięcie i ogarnął mały pokój spojrzeniem. Wydawał się zadziwiająco skromny jak na mieszkanie księżniczki. Były tu dwie skrzynie, jeden niski stolik i dwie kwadratowe poduchy do siedzenia. Jedynym ozdobnym przedmiotem okazał się parawan stojący na drugim końcu pokoju, a kolorowym – jasnoczerwona lina okręcona wokół belki pod sufitem.

– Nie możemy tu zostać – wyszeptała, oglądając się nerwowo na drzwi. Ściany były cienkie i obawiała się, że strażnicy mogą ją usłyszeć. Z ożywieniem na twarzy chwyciła go za ramię. – Zabierz mnie do swojej tajnej kryjówki! Zawahał się, wiedząc, że odpowiedź zetrze z jej twarzy ten wyraz nadziei. – Nie. Jej uśmiech zgasł, ale zaraz powrócił ze zdwojoną siłą. – Zabieramy się od razu do pracy, tak? Zbadamy obozy Mistrza Hana? – Nie. Nigdzie cię nie zabieram. Chciałem tylko zobaczyć, jak się miewasz. Jej ręce opadły i zawisły bezsilnie wzdłuż ciała. Cofnęła się o kilka kroków. Twarz zbladła i zupełnie straciła wyraz. Zgasły nawet iskierki w oczach. Russel poczuł ucisk w piersi. Równie dobrze mógł ją zadźgać nożem. Nie, ten stan był jeszcze gorszy. Jako tygrysołak mogła żyć dziewięć razy. Przeżyłaby cios nożem. To, co zrobił, zraniło jej duszę. Cofnął się. – Nie powinienem był tu przychodzić. Pójdę sobie. – Zaczekaj. Ogarnęło go poczucie ulgi, gdy w jej oczach błysnął gniew. Waleczny duch nie zginął. Zbliżyła się do niego i powiedziała przez zaciśnięte zęby: – Musimy porozmawiać. Podniosła rękę, złapał ją za nadgarstek. – Co…? – Chciała wyrwać rękę, ale trzymał mocno. – Dlaczego… – Chciałaś mnie uderzyć w twarz. Prychnęła. – Powiedziałam, że chcę porozmawiać. Ale twój pomysł jest faktycznie

lepszy. – Zamachnęła się drugą ręką, ale też złapał ją za nadgarstek. – Co… Podniósł jej ręce nad głowę i wykonał obrót jak w tańcu country. Gdy już miała skrzyżowane ramiona, przycisnął ją mocno do piersi. – Puszczaj! Chciała się wyswobodzić, ale przycisnął ją mocniej. – Ciii – szepnął jej do ucha. – Przecież nie chcesz, żeby strażnicy coś usłyszeli. – Powinnam ich wezwać, żeby cię stłukli na kwaśne jabłko. – Od razu bym się teleportował. – Tchórz. Wciągnął z sykiem powietrze. – Księżniczka. – Nie nazywaj mnie księżniczką. – A ty mnie tchórzem. – Kiedy to prawda. Nadepnęła na jego stopę, ale tylko się nieznacznie skrzywił i przyciągnął ją mocniej. Znieruchomiała. Zamknął na chwilę oczy, ciesząc się tą bliskością. Wczoraj w nocy też mu się to podobało. Chociaż wciąż miała plecak, jej ciało zdawało się idealnie do niego pasować. Była mniejsza, ale ich wypukłości i wklęsłości doskonale się uzupełniały, tak jak ostrze noża wypełnia pochwę. Pochylił głowę i jego nos musnął włosy Jii – kwiatowy zapach szamponu wypełnił mu nozdrza. Dziewczyna zadrżała. Czy ją obraził, trzymając w taki sposób? Wiedział, że powinien ją puścić, ale czuł się cholernie dobrze, trzymając Jię w objęciach. Jeszcze tylko kilka sekund. – Przepraszam, że cię unieruchomiłem. Myślałem, że chcesz mnie

uderzyć w twarz. Pokręciła nieznacznie głową. – Chciałam ci pokazać linę, żeby cię przekonać, że myślę tylko o ucieczce i jestem zdesperowana. – Rozumiem – powiedział cicho w jej miękkie włosy. – Dlaczego nie chcesz mnie zabrać? – szepnęła. – Pracuję sam. – I nie chcę, by stała ci się krzywda. – Ale mogę ci pomóc. Obróciła twarz, próbując na niego spojrzeć, a jego usta musnęły przypadkowo jej czoło. Podniósł głowę, a Jia się odwróciła. Czuł ruch jej klatki piersiowej, gdy wzięła głęboki oddech. Co mu szkodzi zabrać ją do kilku obozów Mistrza Hana? Miałby dodatkową parę oczu. Ale będzie mu wchodziła w drogę, przekonywał sam siebie. Będzie go rozpraszać, a to mogłoby sprowadzić niebezpieczeństwo na nich oboje. Zerknął na jedwabną linę, po której zamierzała się zsunąć. Była bystra, pomysłowa i odważna. I doskonale władała nożami. Cóż złego w tym, że chciała dopiąć celu? Zwłaszcza że miała taki sam jak on? – Chcemy tego samego – powiedziała szeptem, wypowiadając jego myśli. – Zabierz mnie ze sobą. Proszę. Przełknął z trudem. Coraz trudniej było jej odmówić. – Może ci się stać krzywda. – Tobie też. Chcę podjąć ryzyko. Nie będę dla ciebie ciężarem. Obiecuję. Zacisnął powieki. Mógłbyś być jej bohaterem. Rozległo się pukanie do drzwi. Odskoczył, wypuszczając ją z objęć. – Jia? – Z werandy dobiegł głos Rajiva. – Nie śpisz jeszcze? Oczy rozszerzyły jej się z przerażenia. Przyskoczyła do niego i ciągnąc go za T-shirt, powiedziała:

– Nie mogą cię tu zastać! – To sobie pójdę. – Nie! Nie skończyliśmy rozmowy. To znaczy, że nadal chciała go przekonać, żeby ją zabrał. – Mogę… – Ukryj się! Podbiegła do parawanu, odchyliła go i przywołała gestem Russella. Gdy się zbliżył, rzuciła mu się w oczy biała płachta z konturem człowieka. Między jego nogami tkwił nóż. – A co to… Westchnęła głośno. – Mój ulubiony nóż! I pomyśleć, że zapomniałam go wziąć. Ale ze mnie zapominalska. Rzucił jej spojrzenie pełne niedowierzania. – Bardziej mnie martwi, gdzie wycelowałaś. Skrzywiła się. – Ach… Coś mnie rozproszyło. – Będę pamiętał, żeby nigdy cię nie rozpraszać. – Jia? – Rajiv znowu zapukał do drzwi. – Daj mi chwilę – zawołała. – Już spałam. Przebiegła przez pokój i z impetem wyciągnęła linę z okna. Zwoje czerwonego i złotego jedwabiu spłynęły na podłogę. Russell parsknął, wyjął jej ulubiony nóż ze ściany, po czym uniósł się pod belkę i przeciął materiał. – Dziękuję! – szepnęła, zwijając materiał. Opuścił się cicho na podłogę i pomógł jej pozbierać zwoje jedwabiu, który ukryli następnie za parawanem. – Nie odchodź! – rozkazała. Rzuciła plecak na podłogę przy jego nogach, zdjęła buty, po czym

zasłoniła parawanem tę część pokoju. Usiadł na podłodze wśród zwojów złotego i czerwonego jedwabiu. Było tu ciemniej, gdyż parawan nie wpuszczał światła księżyca, które sączyło się przez otwarte okno. Mimo to dostrzegł w kącie gruby, zwinięty materac. Czyżby jej łóżko? W tej niewielkiej części za parawanem musiała się mieścić jej sypialnia. Skrzywił się, gdy wyobraził sobie reakcję Rajiva, gdyby ten przyłapał wampira w sypialni księżniczki. Usłyszał, jak Jia lekkim krokiem podeszła do drzwi i odsunęła zasuwkę. – Czy coś się stało, Rajivie? Rozległ się odgłos cięższych kroków i trzask zamykanych drzwi. – Wszystko w porządku – odpowiedział Rajiv. – Chciałem ci tylko to dać. – Co to jest? – zapytała Jia, a Russell przysunął oko do szczeliny w parawanie. Niestety, widział tylko plecy Rajiva. – Następny prezent od Wielkiego Tygrysa z Korei Południowej – wyjaśnił Rajiv. – Musi być bardzo kosztowny, skoro przysłał go przez posłańca. – Och. – Jia nie wydawała się specjalnie poruszona. – Posłaniec powiedział mi, że miał problemy z cłem i dlatego przyjechał o tak późnej porze – mówił dalej Rajiv. – Wielki Tygrys nalegał, aby przekazać ci ten prezent jeszcze dzisiaj, dlatego posłaniec mnie błagał, żebym zaraz ci go przyniósł. Zdaje się, że będziesz codziennie otrzymywać kolejny prezent aż do przybycia twojego narzeczonego. Narzeczony? Russell odsunął się od parawanu. Jia jest zaręczona? Z Wielkim Tygrysem? Zamknął oczy. Nie chciał już nic widzieć i żałował, że musi słuchać ich rozmowy.

– Doprawdy, nie powinni sobie zadawać tyle trudu – mruknęła Jia, – Rzeczywiście trochę przesadzają – zgodził się Rajiv – ale spójrz na to z innej strony. Z pewnością poważnie podchodzą do tego małżeństwa. I bardzo chcą zrobić na tobie wrażenie. – Jeszcze jak – wymamrotała Jia. Russellowi skręcił się żołądek. Zacisnął rękę na zwoju czerwonego jedwabiu. Czego się, do diabła, spodziewał? Przecież była księżniczką. I pomyśleć, że niewiele brakowało, a zgodziłby się zabrać ją ze sobą i narazić na niebezpieczeństwo. – Otwórz to – ponaglił ją Rajiv. Rozległ się odgłos otwierania wieczka, a potem głośne westchnienie Jii. Rajiv gwizdnął pod nosem. – Musiał kosztować fortunę. I wiesz co? Doskonale pasuje do bransoletek po twojej mamie. Sprawdźmy. Usłyszał odgłos otwierania kufra. – Już późno – zaprotestowała Jia. – Daj spokój, chcę, żebyś wyglądała jak księżniczka. – Po serii szelestów Rajiv powiedział: – Szkoda, że dziadek nie może cię teraz zobaczyć. Chciałbym, żeby mógł zobaczyć twój ślub. – Wiem. – Jia westchnęła. – Ja też za nim tęsknię. – Chyba powinnaś zlecić uszycie ślubnej sukni z tego czerwonego i złotego jedwabiu, który ci wczoraj przysłali – powiedział Rajiv. – Zdaje się, że o to im chodziło. Russel zaklął pod nosem i odsunął od siebie jedwab. Użyła zaręczynowego prezentu, żeby uciec? – Pójdę już. Idź spać – odezwał się Rajiv, a jego kroki zmierzały do drzwi. – Do jutra. Drzwi się zamknęły, a Jia podeszła do nich szybko i zasunęła rygiel.

Russell wstał i odsunął parawan. Gdy Jia odwróciła się do niego twarzą, serce zamarło mu na chwilę. Nawet w codziennych rzeczach wyglądała w każdym calu na księżniczkę. Światło księżyca otulało ją swoim blaskiem, rozświetlając gęste, kruczoczarne włosy, gładką, nieskazitelną skórę i duże, złociste kocie oczy. Na jej szyi lśnił długi złoty naszyjnik wysadzany jadeitami, a między piersiami spoczywał jadeitowy wisiorek w kształcie tygrysa. Oba przeguby zdobiły złotojadeitowe bransoletki. Oparł się o ścianę, czując nagły ucisk w sercu. Ruszyła w jego stronę. – Przykro mi, że musiałeś tego słuchać, ale to niczego nie zmienia. – Naprawdę tak myślisz? – Skrzyżował ręce na piersi. – Jesteś zaręczona. Z Wielkim Tygrysem. I bogatym. – Nie. Wcale nie. – Zdjęła naszyjnik i wrzuciła go do pudełka. – Z jego synem. Księciem. Oczywiście. Pazerny staruch to nie partia dla Jii. Będzie miała oszałamiającego młodego księcia. Poczuł ukłucie złości. – Nie wyraziłam na to zgody. Zamknęła pudełko. – Przyjmujesz prezenty. Rzuciła mu poirytowane spojrzenie. – Przybędzie tu za dwa tygodnie. Jeśli mi się nie spodoba, to zwrócę prezenty i powiem, żeby sobie poszedł. – Jeszcze go nie widziałaś? – Nie. Dopiero wczoraj dowiedziałam się o zaręczynach. Dziadek wszystko zaaranżował, kiedy miałam dziesięć lat. Ciągnę to tylko z szacunku dla dziadka. Russell przestąpił z nogi na nogę. – Jeśli ten facet ci się spodoba, to… zgodzisz się na to?

Wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Wiem tylko, że muszę znaleźć Hana i go zabić, zanim przybędzie książę. Mam na to trzynaście dni. Russell się żachnął. Spodziewała się, że jej pomoże, a potem ją tu sprowadzi na ślub. – Walka w dżungli z żołnierzami Hana to nie twój interes. W jej oczach rozpaliła się złość. Zdarła z rąk bransoletki. – Widzisz to? To wszystko, co mi zostało po rodzicach. Muszę pomścić rodzinę, czy mi w tym pomożesz, czy nie. – Nie. – Zaczekaj. Wrzuciła bransoletki do otwartego kufra i podeszła szybko do Russella. – Nie przejmuj się moim gniewem. Wtedy zawsze mówię głupstwa. Wiem, że tylko z tobą mam szansę osiągnąć ten cel. Proszę. – Złapała go za koszulkę. – Zabierz mnie ze sobą. Powoli wyswobodził się z jej rąk. – Jesteś księżniczką. Zaręczoną księżniczką. Nie mogę cię narażać na niebezpieczeństwo. – Jeśli mi nie pomożesz, będę musiała radzić sobie sama, a to będzie bardziej niebezpieczne. Nie mógł odmówić jej racji. Delikatnie uścisnął jej dłonie. – Zostań tu. Masz rodzinę i przyszłość. Ciesz się życiem. Sam zajmę się Hanem, a kiedy z nim skończę, przyniosę jego złotą maskę i położę u twoich stóp. Podniosła na niego oczy, w których błyszczały łzy. – Wiem, że byś tak zrobił. Wierzę ci, ale… potrzebuję czegoś więcej. – Przykro mi. Uwolnił jej ręce i teleportował się do jaskini.

Rozdział 5 J estem Xiao Fang. Jeden z ostatnich przedstawicieli swojego gatunku. Setki lat temu było nas wielu. Zamieszkiwaliśmy ziemię. Rządziliśmy w przestworzach. Ludzie się nas bali. A teraz ja boję się człowieka. Przed trzema miesiącami pierwszy raz zionąłem ogniem. Wkrótce po raz pierwszy się przemienię. Szkoda, że jeszcze nie mam skrzydeł. Mógłbym uciec. I polecieć do domu. Pisakiem piszę chińskie słowo na kartce białego papieru, Mężczyzna w złotej masce dał mi kilka czarnym markerów i kilka ryz papieru. Dał mi książeczki dla dzieci z obrazkami i słowami. Codziennie mam się nauczyć pisania nowego słowa, żebyśmy mogli, jak mówi, porozumieć się ze sobą. Jestem smokokształtnym i dlatego nie posiadam zdolności mówienia. Mam gardło po to, by ziać ogniem, a nie wypowiadać słowa. Kobiety, które mnie wychowywały w Beyul-La mówiły po tybetańsku i chińsku, więc rozumiem te dwa języki. Nauczyły mnie pisać kilka słów. Dwie z nich umiały porozumiewać się ze skrzydlatymi stworzeniami, więc potrafiły czytać w moich myślach, a ja w ich. Były to królowa Nima i Winifreda. Traktowałem je jak matkę i siostrę. I był tam jeszcze Norjee, śmiertelny chłopiec, który potrafił rozmawiać ze mną w moim umyśle. Nazywałem go bratem. Kończę pisać następne słowo i kładę je obok innych zapisanych kartek. Na wszystkich napisałem to samo. Dom. Chodzę w kółko po małym pokoju. Jesteśmy w nowym miejscu,

całkowicie pod ziemią. Wczoraj w nocy ktoś próbował zabić mężczyznę w złotej masce, Mistrza Hana – jak sam siebie nazywa. Teleportował mnie tutaj i twierdzi, że będziemy bezpieczni. Będzie mnie chronił przed złymi wampirami i zmiennokształtnymi. Powinienem mu zaufać, mówi. Nie pozwoli, by stała mi się krzywda, bo jestem wyjątkowy. Jestem jego więźniem. Dają mi tyle jedzenia, ile chcę. Mam się w co ubrać i śpię w ciepłym łóżku. Ale drzwi są ciągle zamknięte na klucz. Czasem pozwalają mi pospacerować po obozie, ale tylko ze strażnikami. Niektórzy z nich mnie żałują. Za dnia, kiedy Han nie może mnie obserwować, bo śpi, przynoszą mi świeży chleb. Jeden z oficerów, Wu Shen, przyniósł mi taśmę klejącą, więc powiesiłem na ścianie kartki z moim słowem. Są już cztery rzędy. Nie mam nic do roboty, więc zaczynam piąty rządek. Wkrótce ściana będzie całkowicie pokryta tym jednym słowem. Dom. W ciągu ostatnich dwóch miesięcy byłem w wielu różnych obozach. Strażnicy są zawsze ci sami. Nie wiedzą, dlaczego Mistrz Han nosi maskę. Za dnia Han zamyka się na klucz i zapada w śmiertelny sen. Wtedy czują się bezpiecznie i mówią o różnych rzeczach. Niektórzy twierdzą, że nosi maskę, żeby ukryć okropnie zeszpeconą twarz. Został poparzony, mówią, jeszcze zanim stał się wampirem. Niektórzy powiadają, że jest po prostu brzydki, bo ma złą duszę. Inni twierdzą, że to nieprawda, bo nikt nie jest tak zły jak demon Darafer, który przecież ma ładną twarz. Uważam, że Mistrz Han nosi maskę, aby ukryć swoje różne twarze. Bo jest wieloma osobami. Jedna mnie adoptowała. Ta jest uprzejma, troskliwa i łagodnie przemawia. Chce, żebym był bezpieczny. Mówi ciepłe słowa, ale oczy pozostają zimne. Nie wiem, czy mogę tej osobie ufać.

Ale ma też inną twarz, którą pokazuje przed żołnierzami. Jest wtedy odważny, władczy, sprawuje nad wszystkimi kontrolę. Wtedy wydaje mi się bardzo silny. I czuję pokusę, żeby mu zaufać. A trzecia twarz pokazuje się wtedy, kiedy złe wampiry i zmiennokształtni sprawiają mu kłopoty. Twierdzi, że prześladują go bez powodu. Chce, żeby umarli. Podwaja straże i szuka kryjówek. Wtedy wydaje mi się słaby. Wiem, że nie mogę mu ufać. Gdy jego żołnierze przegrywają, krzyczy ze złości, a oni kulą się ze strachu, bo wiedzą, że zabierze jednego z nich do swojego pokoju i wypije jego krew. Przez jakiś czas słychać wtedy krzyki tego człowieka. W końcu cichną. Wtedy Han przynosi jego martwe ciało rozerwane na kawałki i pozbawione kropli krwi. W takich momentach czuję przed nim strach. Przyklejam na ścianie piąty rządek kartek, gdy nagle słyszę, że ktoś przekręca klucz w zamku. W tej podziemnej kryjówce nie ma okien, ale wyczuwam, że jest noc. Han przychodzi do mnie każdej nocy, więc odsuwam się od ściany i staram się opanować nerwy. Drzwi się otwierają. Stoi w nich, a jego złota maska błyszczy w świetle świecy. Wchodzi, a strażnicy zamykają drzwi. Jego zimne oczy przyglądają mi się przez chwilę, po czym odzywa się cichym i uprzejmym głosem: – Jak się dziś miewasz, synu? Dobrze spałeś? Masz dosyć jedzenia? Skłaniam grzecznie głowę na powitanie. Wolałbym, żeby nie nazywał mnie synem. – Nauczyłeś się pisać jakieś nowe słowa? – pyta i patrzy na ścianę, a jego ciało sztywnieje. Czuję, że wzbiera w nim złość, i się cofam. – Dlaczego z takim uporem powtarzasz tę głupotę? – Zaciska dłonie i znowu patrzy na mnie. – Dlaczego nie robisz tego, o co proszę?

Troskliwie się tobą opiekuję. Masz mi zaufać! Jego pięści drżą, jakby z trudem nad sobą panował. Potem warczy i zdziera ze ściany przyklejone kartki. – Ile razy mam ci powtarzać? Twojego domu już nie ma! Tylko ja ci pozostałem. – Odwraca się do mnie, a jego oczy płoną gniewem. – Jeśli chcesz żyć, musisz mi zaufać. Łzy napływają mi do oczu. Jestem zmęczony samotnością i strachem. Mam ochotę ustąpić. Poddać się. Jeśli się poddam, będzie dla mnie dobry. Zwieszam głowę ze wstydem i mój wzrok pada na poszarpane kawałki papieru na podłodze. Dom. Jak mogę wyrzec się swojego domu, swojego dziedzictwa? Gniew wypełnia moją pierś i pulsuje w żyłach. Jestem smokiem. Należę do swojego gatunku. Mój smoczy brat i smocza siostra, Huo i Chu, są nadal w Beyul-La. Jest więcej jaj, z których wyklują się smoki. Ja jestem najstarszy. Będę ich przywódcą. Zbieram kartki z podłogi i pokazuję Hanowi. Dom. Wyrywa mi je z ręki. – Twojego domu już nie ma! Łza spływa po moim policzku. Podnoszę kolejną kartkę i przyciskam do piersi. Dom. – Ty uparty… – warczy Han i oddala się o kilka kroków. Zaciska i rozluźnia dłonie, a potem gwałtownie się do mnie odwraca. – Dobrze. Zabiorę cię tam. Zobaczysz na własne oczy. W moim sercu wzbiera nadzieja. Zabierze mnie do domu? Chwyta mnie za ramiona i zapada ciemność. Po wylądowaniu moje nozdrza wypełnia znany zapach domu – rześkiego górskiego powietrza i sosen. Niebo jest bezchmurne, rozświetlone trylionem gwiazd, a więcej niż jedna trzecia księżyca

błyszczy na niebie. Ale nikt nie wychodzi mi na powitanie. Wylądowaliśmy przy głównym ognisku, które jest zimne. Obracam się wokół siebie, omiatam wzrokiem dolinę. Domy są zniszczone. Oddech zamiera mi w piersi. Gdzie są wojowniczki z Beyul-La? Ta dolina należy do nich od tysięcy lat. Nigdy by jej nie porzuciły. Zawarły święty pakt ze smokami. – Kobiety odeszły – mówi Han. – Jeśli nawet niektóre żyją, to cię porzuciły. Kręcę głową i biegnę w stronę świętej góry. Kobiety tam będą. I Norjee, i Huo z Chu, i jaja. Podnoszę głowę, spodziewam się zobaczyć świętą górę z wierzchołkiem pokrytym śniegiem. Nie ma jej. Staję jak wryty. Jak to możliwe? Jak mogła zniknąć góra? – To się zdarzyło po naszym odejściu – mówi Han, podchodząc do mnie. – Sprowadziłem cię tutaj, aby ocalić twojego brata i siostrę. Złe wampiry i zmiennokształtni zamknęli nas we wnętrzu góry. Wiedziałem, że grozi ci niebezpieczeństwo i dlatego cię teleportowałem. Byłem ranny. Dostałem nożem w plecy od jednego ze złych. Ale zdołałem cię ocalić. Z trudem łapię powietrze. Przypływa niewyraźne wspomnienie. Jestem zamknięty we wnętrzu góry razem z żołnierzami, którzy krzyczą. Ale co się stało z kobietami? Co z Huo, Chu i jajami? – Źli wysadzili górę w powietrze. – Han stoi obok mnie, wskazując na miejsce, gdzie kiedyś stała święta góra. – Spójrz. Została z niej tylko kupa gruzu. Niemożliwe, żeby ktoś przeżył. Ci dranie zamordowali moich żołnierzy. Każdy, kto był w środku, musiał zginąć. Kobiety z Beyul-La. Smoki. Zataczam się w tył, jakby ktoś uderzył mnie w twarz. – Ty też byś nie żył, gdybym cię nie ocalił. – Han odwraca się do mnie. – Twojego domu już nie ma. Smoki nie żyją. Jesteś ostatnim

przedstawicielem gatunku. Moje ciało drży tak mocno, że upadam na kolana. Ostatni przedstawiciel gatunku. Jak to możliwe? Jak mam to znieść? Mój brat i siostra nie żyją. Jaja zostały zniszczone. Norjee nie żyje. Moja śmiertelna matka i wszystkie kobiety, które mnie wychowywały – też nie żyją. Jestem sam. Sam, słowo krąży po mojej głowie, jakby chciało ją rozsadzić. Ściskam ją rękoma. Otwieram usta do krzyku, ale nie wydobywa się z nich żaden dźwięk. Chcę krzyczeć ogniem. – Przykro mi. Han wyciąga rękę i dotyka mojego ramienia, ale szybko cofa dłoń. Moja skóra jest tak gorąca, że się oparzył. – Powinieneś był mi zaufać – burczy. – To by ci oszczędziło bólu. Zwijam się, podciągając nogi do piersi, i opieram głowę na kolanach. Ostatni z gatunku. Mogę dożyć pięciuset lat. Bardzo długo będę sam. – Twój dom jest teraz tam, gdzie ja – mówi Han. – Zaopiekuję się tobą. Czy dalszy opór ma sens? Załamuję się pod wpływem rozpaczy. Nie pozostaje nic innego jak się poddać. On kłamie, szepcze jakiś głos w mojej głowie. Jest cichy, ale natarczywy. On kłamie. Podnoszę głowę. Czy ktoś do mnie mówi? Kim jesteś? Gdzie jesteś? Ruch na niebie przyciąga mój wzrok. Widzę dużego ptaka, który siada na gałęzi pobliskiego drzewa. To sowa. Sowa królowej Nimy! Gdzie jest moja matka? – pytam sowę. – Gdzie są mój brat i moja siostra? Czy naprawdę nie żyją? Królowa uciekła, zanim zniszczono górę – odpowiada sowa. – Zabrała ze sobą Huo i Chu. I jaja. Zrywam się na nogi, serce mi wali. Gdzie oni są? Daleko stąd, gdzie nic im nie grozi – mówi sowa. – Gdy cię zabrano, dwa jaja pękły. Kobieta-wampir, Emma, zabrała małe daleko stąd, gdzie

będą bezpieczne. Nie jestem sam. Łzy spływają mi po twarzy i chłodzą gorącą skórę. – Wiem, że to dla ciebie bardzo smutna wiadomość – mamrocze Han. – Wracajmy. Do prawdziwego domu. Wyciąga ręce, żeby mnie złapać, ale się cofam. Czy Norjee jest w pobliżu? Albo któraś z kobiet? – pytam sowę. – Czy możesz ich odszukać? Sądzę, że uciekli z tygrysołakami. – Sowa przechyla głowę. – Popytam wśród orłów. Może wiedzą, gdzie mieszkają tygrysy. Odszukaj ich – proszę sowę. – Musisz odnaleźć Norjee’ego. On umie z tobą rozmawiać. Trzymają mnie w obozie pod ziemią. Nie wiem, co to za miejsce. Przywołam ptaki, które tam mieszkają, a one powiedzą ci, gdzie to jest. Sowa porusza skrzydłami. Tak tu nudno, odkąd wszyscy odeszli. Cieszę się, że mogę znowu na coś się przydać. Dziękuję – mówię, a ptak odlatuje. – Wracajmy do domu. – Han łapie mnie za ramię. – Mam nadzieję, że czegoś się nauczyłeś i że teraz mi zaufasz. Odpowiadam skinieniem głowy, opuszczam ramiona na znak rezygnacji. Ale przepełnia mnie nadzieja. Ucieknę. Jestem smokiem. I nie jestem sam.

Rozdział 6 N azajutrz

Jia przystąpiła do realizowania planu D. Ponieważ

wymknięcie się strażnikom okazało się zbyt trudne, miała zamiar przekonać kuzyna, żeby ich odwołał. Przez cały dzień przebywała w pałacu, odgrywając rolę uszczęśliwionej przyszłej panny młodej. Przez kilka godzin pomagała kucharkom, zasypując je pytaniami i ćwicząc przyrządzanie wyszukanych dań, którymi chciała zrobić wrażenie na księciu. Potem zaniosła starannie zwinięte bele czerwonego i złotego jedwabiu do pałacowych szwaczek i poprosiła je o pomoc w uszyciu najpiękniejszej sukni ślubnej. Kobiety paplały z ożywieniem, omawiając różne kroje sukni i nakrycia głowy. Jia udawała, że ją to ekscytuje, więc po kilku godzinach wszyscy w Tygrysim Mieście plotkowali o zbliżającej się wizycie jej narzeczonego. Gdy kurier przywiózł następny prezent, mieszkańcy zgromadzili się wokół niej, żeby zobaczyć, co dostała od księcia. Był to przepiękny naszyjnik z pereł. Skończyło się na tym, że Jia musiała go założyć, aby każdy mógł zobaczyć klejnot. Mieszkańcy wioski zgodnie uznali, że książę zakocha się w ich księżniczce bez pamięci, gdy tylko ją ujrzy. Jia znosiła te komentarze z uśmiechem przylepionym do twarzy. Nie była w stanie przełknąć nawet kęsa jedzenia, ale damy dworu uznały, że to przedślubne podenerwowanie. Prawda była taka, że perspektywa małżeństwa z zupełnie obcym mężczyzną przyprawiała ją o skurcz żołądka. A na myśl o skutkach ewentualnej odmowy pękała jej głowa. Gdy znalazła się w pokoju, zdarła naszyjnik. Jej cel nie zmienił się ani o jotę. Uciec, odszukać i zniszczyć Hana. Odnalezienie i zabicie Hana

będzie dla niej wyzwaniem, ale ucieczka nie powinna nastręczać trudności, gdy już Rajiv odwoła strażników. Niestety, zbliżał się wieczór, a wciąż tkwili oni pod drzwiami. Po kolacji Tenzen i Rinzen prowadzili lekcje sztuk walki na dziedzińcu, więc Jia postanowiła się do nich przyłączyć. Nauka odbywała się teraz w mieszanych grupach, ale kiedy Jia zaczynała w wieku ośmiu lat, była jedyną dziewczynką. Dziadek jej na to pozwolił, sądząc, że aktywność fizyczna i cel pomogą jej przeżyć trudny okres żałoby. Nie zdawał sobie sprawy, że już wtedy zaczęła układać plan zemsty. Jej stryjowie traktowali ją teraz bardziej jak asystentkę niż uczennicę, więc starała się im pomóc. Zrobiłaby wszystko, żeby przekonać Rajiva, że jest zadowolona z obecnego życia i że już nie zamierza uciec. W grupie był jeden nowy uczeń, którego bardzo lubiła szkolić: siedmioletni śmiertelnik, który miał na imię Norjee. Czuła więź z tym chłopcem, ponieważ podobnie jak ona był w tak młodym wieku świadkiem śmierci i zniszczenia. Został adoptowany przez swoją ciotkę Neonę, jedną z wojowniczek z Beyul-La, oraz jej niedawno poślubionego męża, Zoltana. Rodzina mieszkała w Tygrysim Mieście, odkąd Beyul-La zrównano z ziemią. Według Neony Norjee czuł się odpowiedzialny za porwanie swojego smoczego przyjaciela Xiao Fanga. Ponieważ Norjee odziedziczył dar porozumiewania się ze skrzydlatymi stworzeniami, on i Xiao Fang stali się sobie bliscy jak bracia. Norjee nie potrafił wyzbyć się poczucia winy, więc postanowił szkolić się w sztukach walki, aby pomóc w ocaleniu swojego przyjaciela. Jia zapewniła go, że Xiao Fang wyglądał na całego i zdrowego, kiedy go widziała przed dwoma dniami. Ale chociaż starała się dodać Norjee’emu otuchy uśmiechem, sama też w głębi duszy czuła się winna. Nie udało jej się zabić Hana i przez to młody smok nadal przebywał w niewoli.

Miała kolejny powód, by zrealizować swoją misję. Spojrzała przez ramię. Strażnicy wciąż tkwili na skraju dziedzińca. Niestety. Ponieważ zapadł już zmrok, na obrzeżach zapalono pochodnie. Rodzice stali po bokach w małych grupkach, gawędząc i przyglądając się ćwiczeniom dzieci. Gdy tylko dostrzegła rodziców Norjee’ego, poczuła kopnięcie w biodro. – Uuf! – Odskoczyła, a Norjee uśmiechnął się szeroko. Odwzajemniła uśmiech. – Koniec przedstawienia. Tak się kończy, jak ktoś nie uważa. Znieruchomiał nagle, a uśmiech zgasł na jego twarzy, gdy podniósł wzrok na niebo. – Norjee? Mówiliśmy o tym, że trzeba uważać. Zdawał się jej nie słyszeć. Obrócił się na pięcie, w popłochu rozglądając się wokół siebie. – Norjee, co się stało? – Sowa! Słyszę sowę! Przebiegł przez dziedziniec, a sowa tymczasem obniżyła lot i usiadła na jednej z figur tygrysa, które stały po obu stronach schodów prowadzących do pałacu. Jia ruszyła za Norjee'em. Wkrótce dołączyli do nich rodzice chłopca. Neona delikatnie pogłaskała ptaka po skrzydle. – To sowa mojej matki. Znalazła nas. – Przebyła długą drogę – dodał Zoltan. Sowa przechyliła głowę, wpatrując się w Norjee’ego. Po chwili chłopiec spojrzał na rodziców. – Mówi, że wczoraj w nocy Mistrz Han zabrał Xiao Fanga do Beyul-La. – Co się stało? – zapytała Neona, a jej syn odwrócił się do sowy. Jia pobiegła do stryjów i poprosiła ich, by przerwali naukę i przyprowadzili Rajiva i Jin Longa. Wkrótce wszyscy otoczyli figurę

tygrysa, czekając na wieści. – Sowa jest zmęczona, bo długo leciała – powiedział Norjee. – Od ostatniej nocy nic nie jadła. – Przyniosę jej coś – zaproponowała Jia i pobiegła na górę do pałacowej kuchni. Wrzuciła do drewnianej miski trochę ryżu i udka kurczaka – miała nadzieję, że gotowane mięso będzie smakowało sowie. Gdy wracała, uświadomiła sobie, że nie towarzyszą jej strażnicy. Zostali razem z tłumem zgromadzonych wokół Norjee’ego. – Mam nadzieję, że będzie jej to smakowało. Postawiła miskę na stopniu, a sowa podfrunęła do naczynia i zerknęła do środka. Najwyraźniej Norjee przekazał już opowieść sowy, gdyż niektórzy ze zgromadzonych zadawali pytania. – Mówisz, że Xiao Fang nie wie, gdzie jest przetrzymywany? – zapytał Jin Long. Norjee pokręcił głową. – Powiedział sowie, że pod ziemią, ale nie wie, w jakim miejscu. – Żaden z trzydziestu obozów Hana, które znamy, nie znajduje się pod ziemią – odezwał się Rajiv. – To musi być nowe miejsce. – Spróbuję zadzwonić do Russella. – Jin Long wyjął telefon satelitarny. – Nie wiem, czy nie zmienił numeru. – Xiao Fang ma zamiar poprosić okoliczne ptaki, by rozgłosiły, gdzie jest – powiedział Norjee, a jego oczy błyszczały z podniecenia. – Kiedy wieści tu dotrą, będę mógł wam powiedzieć, gdzie jest! – To cudownie! – Neona uścisnęła syna. – Będziemy mogli go uwolnić. – Mogę z wami iść, prawda? – zapytał Norjee. Neona posłała mężowi zatroskane spojrzenie, a Zoltan pokręcił głową. – Dojdzie do bitwy z Mistrzem Hanem… – zaczął. – Ale ja muszę pójść! – krzyknął Norjee.

Gdy rodzice Norjee’ego próbowali odwieść go od tego pomysłu, a Rajiv zadawał sowie kolejne pytania, zapanował zgiełk i chaos. Mieszkańcy wioski ucieszyli się, że będzie można zlokalizować, gdzie jest przetrzymywany smokokształtny, ale martwili się perspektywą wojny z Mistrzem Hanem. Strażnicy Jii stali gdzieś w tłumie, pochłonięci dyskusją z sąsiadami, i zapomnieli, że powinni mieć ją na oku. Zaczęła się powoli wycofywać, zastanawiając się, czy powinna teraz uciekać. Jeśli tu zostanie, a miejsce pobytu Hana zostanie odkryte, tygrysołaki i wampiry wyruszą na bitwę. Gdy ostatnim razem mężczyźni z nim walczyli, nie pozwolono jej wziąć udziału w walce. Istniało ryzyko, że historia się powtórzy. Nie, jeśli ma zamiar zabić Hana, to musi to zrobić sama. Teraz. Pobiegła do domu, przebrała się w strój do polowania i buty. Serce jej waliło, gdy przypinała noże i wsuwała plecak na ramiona. Wyjrzała przez drzwi, sądząc, że strażnicy musieli się już zjawić. Ale, na szczęście, ich nie było! Pędem ruszyła na północ brzegiem urwiska, aż znalazła ścieżkę prowadzącą w dół nad brzeg rzeki. Wystarczyło tylko przeprawić się na drugą stronę w kanu stryjów i będzie mogła zająć się wypełnieniem swojej misji.

Russell siedział w kryjówce na wysokim urwisku i obserwował dwunasty obóz, gdy usłyszał dźwięk dzwonka. Telefon satelitarny? Od dwóch miesięcy nikt do niego nie dzwonił. Wyjął telefon i powiedział szeptem: – Co jest? – Russell. Tu J.L. Coś się wydarzyło w Tygrysim Mieście. Pomyślałem… Russell nie słyszał reszty, bo zamarł z trwogi. Czy coś się stało Jii? Udało jej się uciec? Błąka się sama po lesie? Czy znowu próbowała zsunąć się po klifie i spadła? Oczyma wyobraźni zobaczył od razu Jię

leżąca na ziemi z połamanymi kończynami i krwią sączącą się z ran na głowie. To nie mój problem, powiedział sobie, ale wizja go nie opuszczała. – Zaraz tam będę. Po dwóch sekundach zmaterializował się na dziedzińcu Tygrysiego Miasta. Natychmiast przeczesał wzrokiem hałaśliwy tłum, szukając Jii. Dostrzegł jej strażników, Rajiva, J.L, Zoltana i Neonę. Mieszkańcy paplali coś o ptakach i smokokształtnym. Nikt nie wspominał o Jii. Ale w tłumie jej nie było. J.L. przywołał go gestem, więc podszedł do figury tygrysa stojącej przy schodach do pałacu. – Dostaliśmy wiadomość – zaczął J.L, wskazując na sowę, która wydziobywała jedzenie z miski. – To jest sowa królowej Naimy z BeyulLa. Widziała wczoraj w nocy Mistrza Hana i Xiao Fanga. Han pokazywał chłopcu zniszczoną dolinę i próbował go przekonać, że wojowniczki i wszystkie smoki nie żyją. Wiadomość nie miała nic wspólnego z Jią. Russell wolał nie przyznawać nawet sam przed sobą, jaka ulga go ogarnęła. Skoncentrował się na słowach J.L. – Han próbuje zdobyć zaufanie chłopca. To dobry znak. To znaczy, że chłopak się opiera. Neona się skrzywiła. – Han postąpił bardzo okrutnie, mówiąc Xiao Fangowi, że wszystkie smoki nie żyją. Dzięki Bogu była tam sowa, która powiedziała mu prawdę. – To smokokształtni potrafią się porozumiewać z ptakami? – zapytał Russell. – Tak – przyznał Zoltan i wskazał na Norjee’ego. – Norjee też to potrafi. To on przekazał nam informacje od sowy.

– Xiao Fang powiedział, że jest z Hanem w nowym obozie, który mieści się całkowicie pod ziemią – dodał J.L. – Zamierza poprosić okoliczne ptaki, aby rozpowszechniły wiadomość o miejscu jego pobytu. Mamy nadzieję, że tą drogą wiadomość dotrze w końcu do nas. Ptasia poczta? Russell nie dowierzał w jej skuteczność. Nie sądził, aby ptaki potrafiły określić szerokość i długość geograficzną. Ich wskazówki mogły się okazać trudne do zinterpretowania. Ale gra była warta świeczki. – Mówisz, że Han ukrył się w podziemnym obozie? – Tak – odparł J.L. – Nie wiadomo gdzie. – Gdybyśmy chociaż wiedzieli, na jakim terenie – powiedział Rajiv – to wtedy moi stryjowie mogliby odszukać go węchem. Potrafią rozpoznać zapach wampira z odległości pięciu kilometrów. – Nadstawię ucha – zaproponował Russell. – Może uda mi się zlokalizować ten nowy obóz. Do zobaczenia. Przyjął podziękowania i zaczął przeciskać się przez tłum. Musiał przyspieszyć działania. Jeśli wampiry i tygrysołaki odnajdą obóz, to go zaatakują, a wtedy może stracić okazję zabicia Hana. Inni byli równie zdeterminowani jak on. Choćby Jia. Przeczesał wzrokiem zbiegowisko. Gdzie ona się, do diabła, podziała? Podszedł do schodów, które prowadziły nad brzeg rzeki. Było stąd widać jej dom stojący na skraju urwiska. Z okna nie zwieszała się lina. Między domami nad rzeką nie dostrzegł żadnego ruchu. Wszyscy zgromadzili się na dziedzińcu. Nagle jego oko wyłapało nieznaczny ruch. Zauważył na północy ledwo widoczne kanu przeprawiające się na drugi brzeg rzeki. Siedziała w nim jedna osoba. To musiała być Jia. Jego pierś przepełniło dziwne uczucie dumy. Uśmiechnął się do siebie. Udało jej się uciec. Bystra i odważna dziewczynka.

I głupia. Uśmiech zgasł na jego twarzy. Jak mogła myśleć, że znajdzie Hana w pojedynkę? Jak mogła narażać życie, skoro kochała ją rodzina i całe miasto? Dlaczego nie mogła spokojnie odgrywać roli księżniczki? W dodatku zaręczonej. Russell obejrzał się na Rajiva. Gdyby powiedział mu choć słowo, w jednej chwili zakończyłby wielką ucieczkę Jii. Serce ścisnęło mu się na myśl, że znowu by ją rozczarował. Ale nie mógł pozwolić, by uciekła. Porozmawia z nią i przekona ją, żeby wróciła z własnej woli. Oszczędzi jej w ten sposób upokorzenia, gdy ją złapią i zaciągną do domu. Skupił się na punkcie leżącym po drugiej stronie rzeki, aby się teleportować. Na pewno wpadnie w złość, gdy się przed nią pojawi. Może nawet go trzaśnie w twarz. Ale jej bezpieczeństwo jest ważniejsze niż ta odrobina bólu. Ta myśl trochę go zaszokowała. Dlaczego w ogóle go obchodziło, co się z nią stanie? Co ta kobieta mu zrobiła, że bez przerwy o niej myślał? Pokręcił głową. Jia to nie mój problem. Jej kanu dotarło na drugi brzeg. – Do licha – mruknął i się teleportował. Jia była o pół kroku od niego i odwrócona plecami wyciągała kanu na suchy ląd. Jej buty nasiąkły wodą, gdy wysiadała, i chlupotały przy każdym ruchu. Na ramionach miała plecak z przyczepionym do niego śpiworem. Długie włosy związała w warkocz, który kołysał się przy każdym pociągnięciu łódki. – Wybierasz się gdzieś? Pisnęła wystraszona i odwróciła się do niego. – Russell! – Przycisnęła rękę do piersi. – Dobry Boże, ale mnie przestraszyłeś. – Wzięła głęboki oddech, a potem otworzyła szeroko oczy i cofnęła się o kilka kroków. – Tylko nie waż się… Zbliżył się do niej.

– Co masz na myśli? Zatrzymała go gestem dłoni. – Nie podchodź bliżej. Już ci nie ufam. Nie pozwolę, żebyś mnie teleportował do domu. – To przepłyń rzekę i sama tam wróć. – Nie ma mowy! Idę na zachód. Nie powstrzymasz mnie. – Mogę… – Nie! – W jej oczach błyszczał gniew. – Za dużo trudu sobie zadałam. Pomóż mi. Bo jeśli będziesz chciał mnie zatrzymać, to się zmienię i rozszarpię cię na kawałki. – Umiesz się zmieniać w dowolnym momencie? – Russell spojrzał na księżyc, który nie był widoczny nawet w połowie. Przeszyła go wzrokiem. – Zmienię się za dwa i pół tygodnia. I wtedy cię dopadnę. Nie będziesz w stanie się przede mną ukryć. Wytropię cię i… – Zaczekaj. – Russell podniósł dłoń. – Naprawdę umiesz wytropić wampira po zapachu? – Tak. – Uniosła podbródek. – Jestem równie dobrym tropicielem jak moi stryjowie. Potrafię to samo co mężczyźni, ale mi nie pozwalają. Russell się skrzywił. – To musi być wkurzające… – Nawet nie wiesz, jak bardzo. Tobie nikt nie mówi, co masz robić. Jesteś… – W jej oczach zamigotały łzy. – Jesteś wolny. Wolny? Czy nie rozumiała, że jego obsesja była jak więzienie? Nie będzie wolny, dopóki nie zabije Hana. – Jia. – Zrobił krok w jej stronę. – Będą się o ciebie zamartwiać. Nie możesz się narażać na niebezpieczeństwo. Jesteś księżniczką. Z jej oczu posypały się iskry. – Nie nazywaj mnie tak.

– Na miłość boską, Jia, masz rodzinę. Kochają cię. Nawet nie wiesz, jaka jesteś szczęśliwa. Oddałbym wszys… – urwał w pół słowa, bo nie chciał myśleć o wszystkich, których utracił. Rzuciła mu błagalne spojrzenie. – Jeśli doceniasz znaczenie rodziny, to pozwól mi to zrobić. Przełknął z trudem. – A co ze ślubem? Zapomniałaś, że jesteś zaręczona? – Później zdecyduję, czy tego chcę. Teraz muszę zrobić to, co do mnie należy. Tak jak ty. Oddalił się o kilka kroków, żeby się zastanowić, co z nią zrobić. Jeśli ją zabierze, znienawidzi za to samego siebie. Ale nie mógł pozwolić, żeby sama błąkała się po dżungli. Gdyby coś jej się stało, nigdy by sobie nie wybaczył. Ponosił już winę za śmierć tak wielu osób, że nie byłby w stanie przyjąć na swoje barki kolejnego ciężaru odpowiedzialności – zwłaszcza za śmierć niewinnej, odważnej i pięknej młodej kobiety, której jedyną zbrodnią było to, że za bardzo kochała swoją rodzinę, by zrezygnować z pomszczenia ich śmierci. Zabierz ją ze sobą, podpowiadał mu wewnętrzny głos. Nie. Pokręcił głową. To będzie katastrofa. Przez nią zacznie mu… zależeć. Przecież już ci zależy. Nie! Odrzucił szybko tę myśl. Nie będzie rozmyślał o uczuciach. Nie miał uczuć. Jego serce umarło. Żył tylko po to, by zabić Hana. Musi wytropić tego drania, choćby ukrył się w najmniejszej norze… Znieruchomiał pod wpływem nagłego pomysłu i obrócił się na pięcie. – Potrafisz wyczuć węchem wampira? – Tak. – Wzruszyła ramionami. – Ale tylko, jeśli jestem kilka kilometrów od niego. – A jeśli jest pod ziemią? – Jeśli nie otaczają go grube skały, powinno się udać. – Przechyliła

głowę, wpatrując się w niego ostrożnie. – Co ci chodzi po głowie? – Możesz się… przydać. Otworzyła szeroko oczy. – To weźmiesz mnie ze sobą? Będziemy współpracować? – Może. – Podniósł rękę, aby ją uspokoić. – Nie wiem, czy to jest dobry pomysł. Twój kuzyn będzie chciał mnie zabić. – Nie pozwolę mu. – Jia podeszła do niego z szerokim uśmiechem. – Możemy zacząć od razu? – Najpierw muszę sprawdzić twoje umiejętności. Skinęła głową. – Dam radę. – Zobaczymy. Teleportuję cię w miejsce oddalone o pięć kilometrów od mojej kryjówki. Zostawię cię tam i poczekam godzinę. Jeśli mnie nie znajdziesz, zrywam umowę. Odszukam cię i teleportuję do domu. Skrzywiła się. – A jeśli cię znajdę? – To stworzymy zespół. Uśmiech powrócił z pełną siłą. – Znajdę cię. Zobaczysz. Chyba kompletnie mu odbiło. Russell wyciągnął do niej ręce, żeby się teleportować. Zupełnie go zaskoczyła, gdy objęła go za szyję i przytuliła twarz do jego piersi. – Co robisz? Złapał ją za ramiona i próbował odciągnąć, ale tylko mocniej zacisnęła ręce na jego szyi. – Muszę poznać twój zapach. – Potarła nosem jego koszulę. – Pochyl się, proszę. Schylił się delikatnie, a Jia zanurzyła nos w zagłębieniu jego szyi. Wplotła palce w jego włosy i rozluźniła kitkę, żeby nasycić zmysły jego

zapachem. – Nie mogę się pomylić i pójść za jakimś starym zapachem wampira – szepnęła w jego szyję. – To musisz być ty. Zacisnął dłonie na jej ramionach. Poczuł pulsowanie między nogami. Jak, do diabła, ma pracować z tą kobietą, z zaręczoną księżniczką, kiedy tak bardzo pragnie trzymać ją w objęciach? Czuł na szyi jej ciepły i słodki oddech. Wystarczyłoby odwrócić głowę, żeby ją pocałować. Czy pozwoliłaby mu na to? Czy wtuliłaby się w jego ramiona jak mała tygrysiczka i zaczęła miauczeć? Przegonił tę myśl. Łączyła ich sprawa. Tylko i wyłącznie sprawa. – Jestem gotowa. – Spojrzała na niego z uśmiechem. A ja mam przechlapane. Jego nieumarłe serce ścisnęło się w piersi. Co on, do diabła, narobił? Jej uśmiech był najpiękniejszym zjawiskiem, jakie widział. Przygarnął ją mocno, by się teleportować, starając się nie myśleć o tym, jak wspaniale jej ciało wypełnia wszystkie wgłębienia jego ciała. Gdy tylko znajdą się w jaskini nietoperza, weźmie zimny prysznic. A potem będzie czekać. Czy go znajdzie? Nie, na pewno obleje ten sprawdzian. Musi oblać. A wtedy teleportuje ją do domu i wróci do normalnego trybu życia. I skończy z tym wariactwem. Musi. Bo od jakiegoś czasu miał dziwne pragnienie, by rzucić się w odmęty szaleństwa.

Rozdział 7 J ia wzięła głęboki oddech dla uspokojenia nerwów. Była sama w środku gęstego lasu, a zegar odmierzał kolejne minuty. Russell dał jej swój zegarek i ustawił alarm na godzinę później. Twierdził, że usłyszy jego dźwięk, nawet jeśli będzie kilkanaście kilometrów od niego. Gdy czas minie, odnajdzie ją i teleportuje do domu. Arogancki dupek. Zachowywał się tak, jakby był pewny jej przegranej. Pokazał jej nawet, jak przestawić alarm, gdyby się bała i chciała poddać się przed upływem godziny. Na pożegnanie rzucił jeszcze: „Uważaj na węże”, chyba tylko po to, żeby ją przestraszyć. Niestety, to była dobra rada. Rajiv musiał przejść do drugiego życia właśnie z powodu ukąszenia przez kobrę. Znowu wzięła głęboki oddech. Nie miała zamiaru rezygnować. Wiele razy przebywała w lesie w środku nocy i nigdy się nie bała. Tylko że wtedy znajdowała się zwykle w skórze tygrysa. I na ogół nie był sama, ponieważ wszystkie tygrysołaki z Tygrysiego Miasta zmieniały się i polowały razem. Poza tym udało jej się już wytropić Hana w jego obozie w Mjanmie. I zrobiła to zupełnie sama. Tym razem też da sobie radę. Miała noże i świetny węch, doskonale widziała w nocy i nie brakowało jej determinacji. Ale na razie nic nie czuła. Powietrze było tak nieruchome i duszne, że nie mogła wyczuć zapachu Russella. Gdyby tylko wiatr go przywiał, wskazując jej właściwy kierunek… Spojrzała na fosforyzującą tarczę zegarka. Minęły cztery minuty. Podstępne uczucie paniki zaczynało ściskać jej pierś.

Szybko zsunęła plecak z ramion i wyjęła czerwony jedwabny woreczek, w którym przechowywała bransoletki po matce. Nie włożyła ich wcześniej na ręce, bo obawiała się, że ich blask w świetle księżyca może ściągnąć na nią ewentualny pościg. – Mamo, tato, potrzebuję waszej pomocy. Bądźcie ze mną, proszę. Zapięła bransoletki na nadgarstkach, prawą tuż nad zegarkiem Russella, co dało jej, jak zwykle, poczucie bezpieczeństwa. Rodzice ją kochali. Polegali na niej. Ich tygrysołacza krew płynęła w jej żyłach. Odziedziczyła po nich umiejętności i moc. Musiała tylko uwierzyć w swoje siły. Wsunęła plecak z powrotem na ramiona, zamknęła oczy i skupiła uwagę na otaczających ją zapachach. Czuła rozwijające się i gnijące leśne rośliny. Zapach zwierząt uśpionych w norach i tych, które wałęsały się po lesie. Obracała się powoli dookoła. Zaufaj instynktom. Tygrys będzie wiedział. Zapach był tak słaby, że myślała, iż poddała się wyobraźni, ale nie miała lepszego tropu. Ruszyła na północny zachód. Test Russella naginał jej umiejętności do ostatnich granic. Musiał ją zostawić w większej odległości niż pięć kilometrów. Przeklęty umarlak prawdopodobnie zrobił wszystko, żeby oblała. Co pięć minut zatrzymywała się i obracała, wytężając węch. Instynkt wciąż wskazywał ten sam kierunek. Północny zachód. Po dwudziestu pięciu minutach była już pewna, że jej nie zawiódł. Coraz wyraźniej czuła zapach Russella. Uśmiechnęła się do siebie i przyspieszyła kroku. Dziesięć minut później przeszła przez strumień. Tak! To musiał być ten sam, który płynął przez jaskinię. – Dostaniesz za swoje, wampirze. Będziesz musiał ze mną pracować. Ruszyła w górę strumienia, a zapach Russella się nasilał.

Jak na zapach wampira wydawał się zdumiewająco przyjemny. Złe wampiry, takie jak Han, zwykle cuchnęły ludzką krwią. Nic dziwnego, pomyślała, przecież człowiek jest tym, co je. Wzdrygnęła się na wspomnienie smrodu, jaki roztaczał lord Quing, jeden z nieżyjących już wampirów na usługach Hana. Śmierdział zjełczałą krwią, tłustymi włosami i liczącą setki lat niemytą skórą. Jin Long i inne dobre wampiry, które znała, odznaczały się czystym, bardziej sterylnym zapachem. Na pewno miało to związek z faktem, że odżywiały się syntetyczną krwią. A poza tym doceniały zalety kąpieli. Zapach Russella wydawał się podobny, ale jakby bardziej ziemisty. Być może wynikało to z faktu, że mieszkał w jaskini w środku lasu. Świeża woń sosen, dębów i mchu przyćmiewała metaliczny zapach krwi. Jego włosy pachniały wodą z roztopionego górskiego lodowca. A skóra wydzielała bardzo… męską woń. Jak skóra silnego i stanowczego mężczyzny o potężnych, pierwotnych… Zganiła się w duchu. Nie było sensu rozmyślać o jego przystojnej twarzy i wspaniałych mięśniach. Ani o tym, jak jej waliło serce, kiedy do niego przywarła. Nie było szans, żeby zainteresowała się wampirem. Jak mogłaby zapomnieć, że to właśnie wampir zabił jej brata i rodziców? Poza tym Russell wcale się nią nie interesował. Obchodził go tylko jej węch. Jeśli nie udowodni, że potrafi wyczuć krwiopijców na odległość, bez chwili wahania odstawi ją do Tygrysiego Miasta. Dupek bez serca. Już dwukrotnie mu zaufała, ale za każdym razem się na nim zawiodła. Nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo ją zranił. A nawet jeśli, to wcale go to nie obchodziło. Sama była sobie winna, że chciała w niego wierzyć, że wyobrażała sobie, iż jest kimś w rodzaju bohatera, który ją rozumie i podziela jej pragnienie zemsty. Od wielu lat samotnie zmierzała do tego celu, więc nic dziwnego, że tęskniła za kimś, kto pomógłby jej dźwigać ciężar. Potrzebowała kogoś, kto zrozumiałby dręczący ją ból. Kogoś, kto

by uznał, że ma dość siły i umiejętności i nie próbowałby jej zamknąć w pałacu, żeby odgrywała rolę księżniczki. Westchnęła, gdy zdała sobie sprawę, że pragnie, by Russell stał się tą osobą. Nigdy dotąd nie spotkała nikogo, kto tak bardzo jak ona byłby pochłonięty ideą zabicia Hana. Nie była w stanie oprzeć się wrażeniu, jakie na niej wywierał dzięki swojej zachwycającej sile i umiejętnościom. Potrzebowali siebie nawzajem, aby ich misja zakończyła się sukcesem. Tak bardzo chciała w to wierzyć, że lekceważyła jego kolejne ostrzeżenia. Pracuję sam. – Już nie. Teraz stworzymy zespół, czy ci się to podoba, czy nie. Skrzywiła się, wiedząc, że odpowiedziałby przecząco. W końcu strumień zniknął pod grupą skał. Co powiedział Russell? Strumień płynął w skalnym tunelu przez jakieś dwa kilometry. Musiała być blisko. Spojrzała na zegarek. Zostało piętnaście minut. Teren zrobił się teraz pagórkowaty. Ciężko oddychała, wspinając się na strome wzgórze. Na szczycie zatrzymała się i wciągnęła nosem powietrze. Poczuła silny zapach Russella. Była coraz bliżej. Wyobraziła sobie jego zdumioną minę, gdy zobaczy ją na progu kryjówki, i serce zaczęło jej walić. A jeśli będzie rozczarowany? Będzie szukał najmniejszego pretekstu, by zerwać ich umowę. Wiedziała, że musi go przekonać, że jej umiejętności będą dla niego cenne. I bez względu na to, co się stanie, nie mogła być dla niego ciężarem.

Russell krążył nerwowo po jaskini nietoperza. Zostawił Jię pięć kilometrów stąd i nie wiedział, czy powinien sobie gratulować doskonałego pomysłu, czy przeklinać własną głupotę. Z początku wmawiał sobie, że to była doskonała strategia, żeby sprawdzić jej przydatność, ale teraz musiał przyznać, że postąpił jak skończony

dureń. I zaakceptować ohydną prawdę, że skazał ją na pewną porażkę. Co innego miał zrobić? Ilekroć brał ją w ramiona, aby wykonać teleportację, miał pokusę, by przytulać ją dłużej, niż to było konieczne. Ilekroć patrzył jej w oczy i widział uśmiech na twarzy, czuł drżenie nieumarłego serca. Musiał to przeciąć, póki czas. Uczucia będą go rozpraszać, doprowadzą do słabości. A słabość może spowodować klęskę. A gdyby potrzebował jej tropicielskich umiejętności? Gdyby tak się stało, to jej porażka byłaby równa jego własnej. A gdyby coś jej się stało w lesie, to chyba nie mógłby sobie tego wybaczyć. Ponosił już odpowiedzialność za śmierć zbyt wielu osób. Jasna cholera. Czy naraził Jię na niebezpieczeństwo tylko dlatego, że nie mógł sobie poradzić z silną żądzą? Kiedy wrócił do jaskini, wziął zimny prysznic, ale wcale mu to nie pomogło. Ilekroć myślał o tym, jak wtuliła się w niego i zatopiła twarz na jego szyi, znowu czuł pulsowanie między nogami. Była tak cholernie słodka i miękka. I taka samotna gdzieś tam w ciemnym lesie. – Auuu. Skrzywił się, gdy walnął stopą w nogę od stołu. Zwykle widział dobrze w ciemnościach, ale teraz po prostu nie uważał. Wytężał słuch, ale nie mógł wyłapać sygnału budzika. Nie zrezygnowała przed upływem godziny. Poczuł szacunek i na jego piersi rozlało się miłe ciepło. Jego Jia była odważna. Bystra i pomysłowa. Jego Jia? Co, do diabła… Nagły hałas wyrwał go z zamyślenia. Znieruchomiał i wytężył słuch. Ktoś przedzierał się przez las, nie dbając o to, by zachowywać się cicho. Czy to Jia celowo wzniecała hałas, żeby odstraszyć drapieżniki? Szybko wyłączył telefon. Sufit nad kuchnią i prowizoryczną jadalnią

był bardzo cienki i porowaty, utworzony jedynie ze skąpej warstwy splątanych korzeni. Nawet najmniejsze światło z jaskini byłoby widoczne z góry, więc przebywał w kompletnej ciemności. Miała go znaleźć jedynie po zapachu. Zrobił kilka kroków. Sprawdził telefon. Zostało osiem minut. Nerwy miał napięte jak postronki. A jeśli go znalazła? A gdyby mógł co noc oglądać jej ładną twarz? I gdyby mógł ją przytulać i z nią rozmawiać. A może nawet… Pokręcił głową. Była zaręczona z kimś innym. Nie możesz jej mieć. Mózg wysłał ostrzeżenie, ale serce nie chciało go słuchać. Do diabła z tym wszystkim. Chciał, żeby go znalazła. Na zewnątrz wzmógł się trzask łamanych gałązek. Proszę, niech to będzie Jia. Teleportował się na zewnątrz, a potem uniósł się na drzewo, aby widzieć, kto lub co przedziera się przez las. Nagle zadzwonił telefon. Mimo że nastawił go na najniższą głośność, szybko złapał aparat, aby wyłączyć dzwonek. – Co jest? – szepnął. – Nareszcie – mruknął J.L. – Od dwudziestu minut próbuję się do ciebie dodzwonić. Russel zerknął na tajną kryjówkę. – Byłem poza zasięgiem. – Tak, wpadłem na to. Od ponad czterdziestu minut szukamy Jii. Wygląda na to, że uciekła. Nie widziałeś jej? – A czemu miałbym widzieć? Omiatał wzrokiem teren pod drzewem, próbując znaleźć źródło narastającego hałasu. Jest! Jego serce fiknęło koziołka. Wyłoniła się z zagajnika młodych, wiotkich drzewek i szła szybkim

krokiem w stronę ogromnego dębu, który rósł prawie nad jaskinią. Skrzywił się. Sufit był zbyt słaby, by utrzymać… Stopa Jii przebiła splątane korzenie. Kobiecy pisk przeszył ciszę. Noga wsunęła się do wnętrza jaskini aż do połowy uda. – Co to było? – dopytywał się J.L. – Ktoś krzyknął? – To nic takiego. Bawół błotny przyzywa samicę. Nara. Russell przerwał połączenie i wcisnął telefon do kieszeni spodni. Następnie teleportował się na mocniejszy grunt w pobliżu Jii. Była odwrócona do niego plecami. Kucała na lewej nodze, opierając się rękoma o ziemię, aby utrzymać równowagę, i próbowała wyswobodzić prawą nogę. Poczuł zapach świeżej krwi. – Zraniłaś się. – Russell? – Wykręciła się do niego, a na jej twarzy zajaśniał szeroki uśmiech. – Udało mi się! Znalazłam cię! – Zraniłaś się w nogę? – To nic takiego. I tak będę mogła pracować. – Warstwa ziemi jest tu bardzo cienka. Nie ruszaj się. – Wiem – mruknęła cicho, wyraźnie zażenowana. – Utknęłam. Nie mogę się ruszyć. Usta mu drgnęły. – Zostań tu. Pomogę ci. – Nigdzie się nie wybieram – burknęła pod nosem. Uniósł się w powietrze i wyciągnął ciało w pozycji horyzontalnej, aby jej dosięgnąć. – Chwyć się mnie. – Zdziwiłeś się, prawda? – uśmiechnęła się szeroko i oplotła rękoma jego szyję. – Myślałeś, że nie dam rady. Unosił się wyżej, aż wyswobodził jej nogę. Obrócił się do pozycji

wertykalnej, zderzając się z nią delikatnie. Znowu trzymał ją w ramionach i uwielbiał to. Ta współpraca go zabije. Ścisnęła go za szyję. – Udało mi się! Od teraz pracujemy razem. – Tak. Skrzywił się, czując napinanie się krocza. Gdy odchyliła się, żeby na niego spojrzeć, jej uśmiech zgasł. – Tego się właśnie bałam. Jesteś rozczarowany. – Dam sobie radę. – Tylko nie rób się twardy. Nie rób się twardy. Niestety, im bardziej strofował swoją perwersyjną męskość, tym mniej go słuchała. – Widzę, że jesteś zły. Patrzysz na mnie bykiem. Szczerze mówiąc, ja też jestem na ciebie trochę zła. – A to czemu? Czy czuła jego twardość? Spojrzała na niego z lekką drwiną. – To jasne jak słońce. Cholera. Spojrzał w dół. – To nie było pięć kilometrów. Zostawiłeś mnie dalej. Chciałeś, żeby mi się nie udało. – Ach, o to chodzi – odetchnął z ulgą. – Tak, to prawda. Żachnęła się. – Dobrze chociaż, że się do tego przyznajesz. Byłeś dla mnie twardy. Twardy. Dla niej. Zacisnął zęby. – Możesz dać mi z liścia, jeśli chcesz. Może to by mu przywróciło zdrowy rozsądek. – Może trudno ci w to uwierzyć, ale nie mam zwyczaju bić ludzi po twarzy. Uniósł brwi z powątpiewaniem.

– Jesteś wyjątkiem. – W jej oczach rozbłysły iskierki rozbawienia. – W przyszłości postaram się nad sobą panować. – Dziękuję. Postaram się więcej nie być wyjątkiem. Uśmiechnęła się szeroko. – Myślę, że będzie nam się wspaniale współpracować. Serce ścisnęło mu się w piersi. Była szczerze zadowolona, że z nim jest. Uśmiech rozświetlił jej twarz, nadał blask oczom, a usta wydawały się miękkie i ponętne. Mijały sekundy, a on nie mógł oderwać oczu od jej warg. Jej uśmiech powoli gasł. – Russell? – Tak? Przeniósł wzrok z ust Jii na jej w oczy. Piękne złociste oczy. Czas mijał, a oni patrzyli sobie w oczy. Powietrze stało się gęste i ciężkie, niemal naelektryzowane. Czuł mrowienie we wszystkich punktach ciała, które stykały się z jej ciałem. Opuścił wzrok na jej usta i pochylił się. Bip, bip, bip. Poderwał głowę. Włączył się alarm w jego zegarku. Cholera. Był tak głośny, że obudziłby umarłego. Albo nieumarłego. Nastawił najwyższą głośność, sądząc, że kiedy minie godzina, Jia będzie wiele kilometrów stąd. Zaczęła gmerać palcami na jego szyi. – Jak mam to wyłączyć? – Daj mi. Obrócił głowę w tej samej chwili, w której pochyliła się, by spojrzeć przez jego ramię. Jego usta musnęły policzek Jii. Odsunęła się odruchowo, przerywając kontakt. – To był przypadek.

– Wiem – odparła i się zarumieniła. Zacisnął zęby. Przed chwilą myślał, że Jia chce, by ją pocałował. Dlaczego ten zmysłowy nastrój tak szybko prysł? Chyba dał się oszukać wyobraźni. Unikała patrzenia na niego. – Powinieneś mnie postawić. – Ziemia pod nami się zarwie. Poczekaj sekundę. Teleportował ją na dół do jaskini. Przeklęty zegarek nie przestawał dzwonić, wypełniając wnętrze głośnym dźwiękiem. Gdy jej stopy dotknęły twardego gruntu, zdjęła dłonie z jego szyi. W ciemności przesunął dłoń w dół jej ręki, aż natrafił na metal. – Co to jest? – zapytał głośno, żeby zagłuszyć alarm. – Jedna z bransoletek mojej matki. Włożyłam je, żeby podtrzymać się na duchu. Poczuł ukłucie bólu. – Przepraszam, że zostawiłem cię tak daleko. – Zsunął dłoń z bransoletki na swój zegarek. – Martwiłem się, że coś ci się stanie. – Martwiłeś się o mnie? – zapytała w tej samej chwili, gdy odszukał odpowiedni przycisk i wyłączył alarm. W jaskini zapadła nagle cisza, a jej pytanie zawisło w powietrzu bez odpowiedzi. Zganił się w duchu, że wyjawił zbyt wiele, po czym odpiął zegarek i wsunął go do kieszeni. – Zostań tu. Zapalę światło. Zapalił dwie lampy naftowe w pobliżu aneksu kuchennego. Rozglądała się po jaskini, a na jej usta powoli wypływał uśmiech. – Bardzo ładnie się tu urządziłeś. Uśmiechnął się w odpowiedzi, ale szybko spoważniał, gdy po raz kolejny poczuł ciepłą falę na sercu. Nie zakochuj się w niej, ostrzegł się w duchu. Możesz ją ochraniać i podziwiać, ale nie pozwól, by zaczęło ci

na niej zależeć. Podszedł do stołu, żeby zabrać broń. Gdy szła w jego stronę, zauważył, że nieznacznie kuleje. – Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? Zraniłaś się. – To tylko drobne skaleczenie. – Wyjęła nóż z prawego buta i położyła go na stole. Przemyję ranę w strumieniu i będę gotowa do drogi. Przysunął jej taboret. – Usiądź. – Robisz wiele hałasu o nic. – Siadaj. Gdy go posłuchała, ukucnął i zdjął jej but. – Sama sobie poradzę. – Masz wilgotną skarpetkę – zauważył i ją zdjął. – Dam ci suche skarpetki, żebyś sobie nie obtarła stóp. – Nie ma potrzeby. – Dlaczego? – Podniósł na nią wzrok. – Chcesz sobie odparzyć stopy? Westchnęła ciężko. – Wiem, że nie chciałeś ze mną pracować, więc nie pozwolę, bym stała się dla ciebie ciężarem. Sądziła, że szuka tylko wymówki, by się jej pozbyć? Musiała nie zdawać sobie sprawy, jak bardzo mu się podoba. I jak rozpaczliwie pragnął, zwłaszcza pod koniec wyznaczonego czasu, żeby zaliczyła jego test. Zawinął brzeg nogawki, starając się nie myśleć o delikatnej kostce i miękkiej skórze. – Nie jesteś ciężarem. Jesteś partnerem. To znaczy, że musimy troszczyć się nawzajem o swoje zdrowie i bezpieczeństwo. Od tego zależy sukces naszej misji. Jeśli się zranisz albo z innego powodu będziesz nie całkiem sprawna, to musisz mi o tym powiedzieć.

– Dobrze. Obejrzał nabiegłe krwią zadrapanie, które ciągnęło się od kostki do dolnej części łydki. Poczuł się winny. Nagle znieruchomiała. – Co to jest? Masz na ręce znak Hana? Zaklął pod nosem i spojrzał na tatuaż po wewnętrznej stronie prawego nadgarstka. – To nic takiego. – Wszyscy ludzie Hana mają taki znak. Widziałam go u żołnierzy, którzy byli w klinice w Tygrysim Mieście. To znaczy „niewolnik”… – To nic nie znaczy. Siedź spokojnie, żeby piasek nie dostał się do rany. Napełnił wiadro wodą ze strumienia, a następnie przemył jej kostkę i stopę. – Skąd masz ten znak? – zapytała cicho. – Czy byłeś jego jeńcem? Zmusił cię, żebyś dla niego pracował? Miał nad tobą kontrolę? – Nie! – Russell patrzył na nią bykiem. – Nigdy nie miał nade mną kontroli. – To czemu nosisz jego znak? Dlaczego chcesz go zabić? – Nie mam zwyczaju się tłumaczyć. Ignorując jej rozczarowanie, chwycił ręcznik i wziął z półki apteczkę. W kilka minut odkaził i opatrzył ranę. – Dziękuję – mruknęła pod nosem. Po raz kolejny poczuł się winny. Odłożył apteczkę na miejsce i podał jej parę suchych skarpetek. – Dziękuję – powtórzyła. – Daj spokój. – Zacisnął szczękę poirytowany. – Nie dziękuj mi ciągle. Zraniłaś się tylko dlatego, że kazałem ci zdawać ten głupi test. – Nie szkodzi. Lubię się sprawdzać.

– Mogło cię zaatakować jakieś zwierzę. – Wsunął nóż do każdego buta, po czym zapiął pas z mieczem. – Wciąż ci powtarzam, że nie masz się w nocy włóczyć sama po lesie, a potem celowo narażam cię na niebezpieczeństwo. Powinnaś dać mi z liścia, kiedy miałaś okazję. Rzuciła mu zdziwione spojrzenie, nakładając skarpetki. – Zawsze jesteś dla siebie taki surowy? Znieruchomiał, zapinając zegarek na prawym przegubie. Zwykle zasłaniał ten przeklęty tatuaż. Wystarczyło kilka minut, a już przejrzała go na wylot i zadawała niewygodne pytania. Musi zachować ostrożność, bo w przeciwnym razie zajdzie mu za skórę. Włożył płaszcz. – Bierzmy się do pracy. – Zakładam, że odpowiedź brzmi „tak” – mruknęła pod nosem, wkładając buty. Jęknął w duchu. Może faktycznie był dla siebie surowy, ale tylko dlatego, że postawił sobie trudne zadanie. Dzięki doskonałej formie fizycznej mógł zadbać o jej bezpieczeństwo, ale na gruncie towarzyskim zupełnie wyszedł z wprawy. Wyładował kieszenie amunicją i bronią. Zastanawiał się, czy da radę być czarujący. Raczej nie. Z westchnieniem uniósł się pod sufit, żeby wziąć kuszę i kołczan. Podniosła wzrok. – Przepraszam, że zrobiłam dziurę. Opadł na ziemię i spróbował uśmiechnąć się drwiąco. – Założysz nowy księżycowy dach? Może to podniesie wartość mojej nieruchomości. Usiadła. – O rany. Próbujesz żartować? – Skrzywił się, a Jia uśmiechnęła się szeroko. – Nie możesz sprzedać tego miejsca. – Wiem. Nawet nie jest moją własnością. – Pokręcił głową. To tyle w

temacie czarującej rozmowy. – Poza tym nikt by go nie chciał. – Ja bym chciała. Myślę, że jest piękne. – Nie ma kanalizacji – zakpił. – Ale jest bieżąca woda. – Wskazała na podziemny strumień. – Przecież wiesz, że u mnie też nie ma elektryczności i kanalizacji. Tak samo jak tu. Będzie mi tu wygodnie. Szczęka mu opadła. Czyżby zamierzała tu zamieszkać? Najwyraźniej nie zdawała sobie sprawy, że cierpi na nieuleczalny przypadek żądzy. Ale przecież wiedziała, że zaręczone kobiety nie mogą mieszkać pod jednym dachem z innymi mężczyznami. To by zrujnowało jej reputację, a jego doprowadziło do szaleństwa. Gdyby z nią mieszkał, nie dałby rady jej nie dotykać. Musiał jak najszybciej wybić sobie Jię z głowy. Będę trenował siłę woli, powiedział sobie w duchu. Żadnego dotykania bez potrzeby. I żałosnych prób oczarowania jej swoim urokiem. Będzie pracował z nią każdej nocy, ale przed świtem odstawiał z powrotem do Tygrysiego Miasta. Wolał jej na razie o tym nie mówić, bo zamiast pracować, straciliby resztę nocy na kłótnię. Usiadł na taborecie obok niej. – Zanim wyruszymy, powinniśmy ustalić ogólne zasady współpracy. – Skinęła głową, więc mówił dalej: – Zasada numer jeden: łączy nas tylko sprawa. Naszą misją jest odszukanie i zabicie Hana. – Zgoda. Wsunęła nóż do buta. – Zasada numer dwa: metoda działania. Przyjmiemy założenie, że podziemny bunkier Hana znajduje się w pobliżu któregoś z jego obozów. Teleportuję cię do każdego z nich, a ty za pomocą swojego supernosa spróbujesz go wytropić. – Zgoda.

– Zasada numer trzy: system dowodzenia. To ja dowodzę naszą misją. Będziesz wypełniać moje rozkazy bez pytania. – Słucham? – Będziesz posłusznie wypełniać moje rozkazy… – Dlaczego? Zmarszczył brwi. – Nie mam zwyczaju się tłumaczyć. Rzuciła mu drwiące spojrzenie. – Spróbuj. – To ja jestem dowódcą. – Nie. Jesteśmy partnerami. To znaczy, że jesteśmy równi. Zacisnął zęby. – Ale ja mam większe doświadczenie w bitwie. Jeśli nas zaatakują, w ciągu sekundy możemy się znaleźć w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Nie będzie czasu na dyskusję. Twoją szansą na przeżycie będzie precyzyjne wykonywanie moich poleceń. Czy to ci wystarczy? – Chyba… tak. – Zatem się zgadzasz. Spojrzała na niego bykiem. – W porządku, ty wstrętny despoto. Odwzajemnił się takim samym spojrzeniem. – Zasada numer cztery: nie jestem despotą. Zrobię, co w mojej mocy, żeby ci zapewnić bezpieczeństwo, nawet kosztem misji. Otworzyła szeroko oczy. – To znaczy, że zrezygnowałbyś z szansy zabicia Hana, żeby mnie ocalić? – Już to zrobiłem. – Jej spojrzenie zmiękło. Russell gwałtownie wstał i przerzucił kołczan przez ramię. – To kwestia logiki. Zasługujesz na to, żeby żyć. A Han nie. Mogę go zabić innym razem.

– Jasne. – Przechyliła głowę i mierzyła go wzrokiem. – Można by odnieść wrażenie, że ci zależy. – Tylko na bezpieczeństwie. Jesteś gotowa? – Nie całkiem. – Wstała ze stołka. – Zasada numer pięć… – Ja dowodzę. I ustalam zasady. – Zasada numer pięć – powtórzyła, patrząc na niego z powagą. – Jeśli coś mi się stanie, jeśli zostanę śmiertelnie ranna, muszę mieć pewność, że moje ciało pozostanie nietknięte. Nie pozwól, żeby pocięli mnie na kawałki. Russell się skrzywił. – Nie pozwolę im cię skrzywdzić. – Wiem, że masz zamiar mnie chronić, ale jeśli coś pójdzie nie tak i będę umierająca, to obiecaj, że nie zabierzesz mnie do Tygrysiego Miasta. Znieruchomiał. – Oczywiście, że cię tam zabiorę. Neona jest uzdrowicielką. – Nie! – Złapała go za klapę płaszcza. – Obiecaj, że zabierzesz mnie tutaj. – Tutaj umrzesz. W jej oczach błyszczała determinacja. – Wiem. Serce mu na chwilę zamarło. – Cholera, kobieto, masz skłonności samobójcze. Powinienem od razu odstawić cię do domu. – Nie! – Uczepiła się obu rękoma klapy jego płaszcza. – Boję się śmierci tak samo jak wszyscy. Nie będę jej na siebie ściągać. Ale jeśli przyjdzie, obiecaj, że sprowadzisz mnie tutaj i będziesz się mną opiekował, aż obudzę się do drugiego życia. – Nic takiego się nie stanie. Nie pozwolę na to.

– Obiecaj mi. – Wpatrywała się w niego wzrokiem nabrzmiałym z emocji. – Chcę ci ufać. Przełknął z trudem. – Możesz mi ufać. – Dziękuję. Jak mógł jej tego nie obiecać, skoro wpatrywała się w niego z taką determinacją? Objął dłonią jej głowę i pocałował Jię w czoło. – Bierzmy się do pracy.

Rozdział 8 J ia sprawdziła plecak, mając nadzieję, że Russell nie zauważy, że jej nerwy są w strzępach. W ciągu ostatnich dziesięciu minut doświadczyła całej gamy emocji. Najpierw czuła strach, że nie znajdzie Russella w wyznaczonym czasie i zostanie teleportowana z powrotem do aresztu domowego w Tygrysim Mieście. Potem ból, gdy jej stopa przebiła sufit jego kryjówki. Panikę, kiedy sobie uświadomiła, że utknęła. Radość ze zdania testu i z możliwości współpracy z Russellem. Ciekawość z powodu tatuażu na jego nadgarstku. I na koniec przeżyła chwile niepokoju, gdy poprosiła go, żeby się nią zaopiekował, jeśli zostanie śmiertelnie ranna. Ale ze wszystkich emocji, jakich doświadczyła, tylko jedno uczucie prześladowało ją przez cały czas. Dziwne ciarki przechodziły ją od stóp do głów, czego nigdy wcześniej nie czuła. Gdy trzymał ją w ramionach i patrzyli sobie w oczy, wydawało jej się, że czas się zatrzymał, a cały świat skurczył do maleńkiego punktu, w którym byli tylko oni dwoje. Zabrakło jej tchu i była oszołomiona, ale boleśnie świadoma jego bliskości. Jego oddechu i każdego ruchu. Jego oczu, rąk i ust. I chciała, żeby ją pocałował. Wampir. Rzuciła mu ukradkowe spojrzenie, gdy pił syntetyczną krew z butelki, nim wyruszyli w drogę. Na litość boską, jak mógł ją pociągać wampir? Od pierwszego spotkania uważała go za przystojnego. Podziwiała jego wygląd zewnętrzny i determinację. Szanowała fachowość. Współpraca z nim wydawała jej się rozsądnym pomysłem, gdyż zwiększała jej szanse na skuteczne dokończenie zadania, nad którym pracowała od trzynastu lat. I nagle zachciało jej się, żeby ją

pocałował? W tym nie było już nawet grama rozsądku. Chyba jej zupełnie odbiło. Znała, oczywiście, dobre wampiry, ale nie sposób było zapomnieć o fakcie, że to właśnie wampir zabił jej rodziców i brata. Od wielu pokoleń wampiry były śmiertelnymi wrogami tygrysołaków. Nienawidziły zmiennokształtnych, gdyż nie byli podatni na kontrolę umysłu. Poza tym w przeciwieństwie do niczego nieświadomych ludzi, którzy stwierdzali, że wampiry jednak istnieją dopiero wtedy, gdy było już za późno na ratunek, tygrysołaki potrafiły rozpoznać krwiopijcę po zapachu. W większości wypadków gdy spotykali się przedstawiciele obu gatunków, to jeden z nich musiał umrzeć, a ponieważ wampiry wiedziały, że zmiennokształtne koty mogą żyć dziewięć razy, miały ohydny zwyczaj ćwiartowania tygrysołaków, aby te nie mogły się odrodzić. I pomyśleć, że niewiele brakowało, aby się beznadziejnie zabujała w krwiopijcy. Nie, nie beznadziejnie, poprawiła się, zdejmując bransoletki po matce. Nie mogłaby przynieść hańby rodzinie, zakochując się w niewłaściwej osobie. Postara się nie myśleć o tym, jak bardzo Russell jej się podoba. Pomszczenie rodziny jest na pierwszym miejscu. Bądź przy mnie, matko. Daj mi siłę. Schowała bransoletki do sakiewki z czerwonego jedwabiu, którą następnie włożyła do plecaka pod zapasowe noże. Russell skończył pić i wytarł usta wierzchem dłoni. – Kiedy opuścimy jaskinię nietoperza, może znowu zadzwonić J.L. Wiedzą, że cię nie ma w Tygrysim Mieście i wszczęli poszukiwania. Jia włożyła plecak na ramiona. – Powiem im, że jestem z tobą, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Będą wiedzieli, że jestem bezpieczna. Russel parsknął. – Nie sądzę, aby uważali mnie za bezpieczne towarzystwo.

Skrzywiła się. Rajiv może się wkurzyć, jeśli się dowie, że zadaje się z wampirem, którego w dodatku miała ochotę pocałować. Większość tygrysołaków w jej wieku miała już za sobą pierwsze pocałunki. Między czternastym a szesnastym rokiem życia po raz pierwszy przechodziły przemianę. To był ważny moment dla każdego tygrysołaka i uświetniano go uroczystością, która trwała przez trzy kolejne noce pełni księżyca. Właśnie wtedy większość młodzieży przeżywała swój pierwszy pocałunek. Niestety, żaden z miejscowych chłopców nie chciał ryzykować, by ją pocałować. Rodzice przestrzegali ich, że jest księżniczką, więc gdyby ją pocałowali, to ściągnęliby na siebie i całą rodzinę gniew jej dziadka, Wielkiego Tygrysa. Mimo że Jia miała teraz dwadzieścia jeden lat, to doświadczyła tylko okazjonalnych pocałunków w policzek od członków rodziny. Wiele razy leżała bezsennie w nocy i wyobrażała sobie swój pierwszy prawdziwy pocałunek. Wiedziała, że będzie gorący i namiętny, gdyż tylko mężczyzna owładnięty ogromnym pożądaniem zaryzykuje ściągnięcie na siebie gniewu Wielkiego Tygrysa, żeby ją pocałować. Nigdy by jej nie przyszło go głowy, że pierwszą osobą spoza rodziny, która ją pocałuje, okaże się wampir. W dodatku oba pocałunki były przypadkowe. Co za żenada! Wczoraj w nocy usta Russella przypadkowo musnęły jej czoło, a dzisiaj – policzek. Na pewno dla niego nic to nie znaczyło, bo szybko wyjaśnił, że zdarzyło się to przez przypadek. Aż ją serce zabolało z upokorzenia. Wszystko było nie tak. Mężczyzna jej marzeń miał być niepoprawnym romantykiem i pałać do niej niepowstrzymanym pożądaniem. I, rzecz jasna, nigdy nie widziała w tej roli wampira. I jakby tego wszystkiego było mało, Russell musiał ją zaskoczyć pocałunkiem w czoło. Tym razem z rozmysłem. Dlaczego, do licha, to

zrobił? Zerkała na niego, gdy gasił lampy. Czy ten pocałunek był tylko odpowiedzią na okazane przez nią emocje? Czy może czuł coś więcej niż zwykłą sympatię? Kilka razy odniosła wrażenie, że mu na niej zależy. Na przykład wtedy, kiedy opatrywał jej nogę. A znowu w innych sytuacjach bywał szorstki i chłodny. Byłoby lepiej, gdyby mu nie zależało. Jeżeli pozostanie chłodny, to mogła mieć nadzieję, że da radę mu się oprzeć. Gdy zgasił ostatnią lampę, jaskinia pogrążyła się w ciemności. Powinni już ruszać, co oznaczało, że będzie musiał ją teleportować. Lada moment wyciągnie do niej ręce i weźmie ją w ramiona. Serce zaczęło jej walić, a skóra – mrowić z oczekiwania. Dobry Boże, czyżby jednak nie była w stanie mu się oprzeć? – Gotowa? – spytał cicho, a Jii wyszła gęsia skórka. W nocy widział na pewno lepiej od niej, bo ona w ogóle go nie widziała, a jedynie wyczuwała jego bliskość. Wyciągnęła przed siebie ręce i dotknęła koniuszkami palców jego klatki piersiowej. Poczuła, że się unosi w głębokim oddechu. Podszedł bliżej, wsuwając but między jej stopy. Poczuła jego dłonie pod plecakiem. – Muszę cię mocno chwycić, żebyś się nie wyślizgnęła. Będziesz musiała się mnie przytrzymać. – Rozumiem. Zastanawiała się, dlaczego uznał za wskazane wyjaśniać jej coś, o czym już wiedziała. Gdy przesunęła ręce na jego ramiona, przyciągnął ją do siebie, aż uderzyła w jego pierś. Mimo że miał na sobie ogromny płaszcz, poczuła, że jej miękkie piersi mocno przylgnęły do jego twardej jak skała klatki. – Zasada numer jeden – mruknął, obejmując ją mocniej.

Z trudem przełknęła. – Co masz na myśli? – Tylko sprawa – wycedził przez zęby. – Och. W jednej chwili wróciła świadomość jego bliskości i dziwne ciarki przeszły jej po ciele. Poczuła ucisk jego dłoni, siłę ramion i twardość klatki piersiowej, a także oddech delikatnie omiatający jej czoło oraz zapach, który należał tylko i wyłącznie do niego. Jak miała mu się oprzeć? Uosabiał wszystko, czego nie powinna pragnąć, ale w jego ramionach czuła się cudownie. Otoczyła ją ciemność. Gdy tylko wylądowali, wypuścił ją gwałtownie z ramion i odszedł kilka kroków. Odzyskała równowagę i rozejrzała się dokoła. Znajdowali się na szczycie wzgórza, a niebo nad ich głowami było czyste i rozgwieżdżone. Karłowate drzewka rosły pod dziwnym kątem, wymuszonym przez wiejący tu wciąż wiatr. Księżyc, widoczny niemal w połowie, rozlewał srebrne światło na zarośla i tworzył poświatę wokół sylwetki Russella, który stał nad brzegiem urwiska i wpatrywał się w dolinę. Podeszła do niego. Wskazał na światełka migoczące na wysokim klifie po drugiej stronie doliny. – To jeden z ulubionych obozów Hana. Kontroluje cały ten teren i wszystkie wioski w promieniu prawie dwustu kilometrów. Teleportuję się bliżej, aby zerknąć do środka. Nigdy nie widziałem na tym urwisku tylu strażników. Jesteś tu bezpieczna. Możesz spróbować go wywęszyć. – Okej. – Wrócę najszybciej, jak się da. Mamy… W jego kieszeni zadźwięczał telefon. Mruknął coś niecierpliwie, wyjmując go. – Miejmy to z głowy. – Odebrał połączenie. – Co jest?

Jin Long mówił tak głośno, że Jia wszystko słyszała. – Dlaczego nie odbierasz tego przeklętego telefonu? – spytał niecierpliwie. – I nie wciskaj mi kitu o wodnym bawole. Nie piszczą jak dziewczyny. Czy Jia jest z tobą? Russell spojrzał na Jię. Poruszyła bezgłośnie ustami, wypowiadając słowa: „Wodny bawół?”. Uniosła kącik ust. – Tak, jest tutaj. – Co ty… – parsknął Jin Long. – Dlaczego ją zabrałeś? Russell wzruszył ramionami. – A dlaczego by nie? – Nie możesz tego robić – warknął Jin Long. – Sprowadź ją z powrotem, i to zaraz! – Nie. – Powiedziałeś im, że jestem wodnym bawołem? – zapytała Jia, ale kiedy się do niej uśmiechnął, zapomniała, że powinna się obrazić. Dobry Boże, ten facet miał dołki na policzkach. Powinien się częściej uśmiechać. – Russell… – Jin Long zaczął mówić po angielsku. Jia nie rozumiała słów, ale ton głosu wskazywał, że jest wkurzony. Usta jej drgnęły, kiedy Russell oderwał słuchawkę od ucha i ze znudzoną miną spojrzał na zegarek. Nagle usłyszała głos Rajiva, który mówił po chińsku. – Co ty wyprawiasz, Russell? Nie możesz porywać księżniczki! Russell przerzucił się na chiński. – Nie porwałem jej. – To dlaczego jest z tobą? – dopytywał się Rajiv. – Czy zagroziłeś jej… – Dosyć tego! – Jia wyrwała Russellowi telefon. – Rajiv, przestań się na niego wydzierać. Jestem tutaj z własnej i nieprzymuszonej woli. – Masz natychmiast wracać do domu – rozkazał Rajiv. – Jeśli Russell

cię nie teleportuje, wyślę po ciebie Jin Longa… – Nie, nie wrócę do domu, dopóki nie zakończę mojej misji. – Jia, nie chcę, żebyś to robiła – upierał się Rajiv. – To zbyt niebezpieczne… – Russell zadba o moje bezpieczeństwo. On też chce zabić Hana, więc nasza współpraca jest rozsądnym rozwiązaniem. – A co z zaręczynami? – zapytał Rajiv. Zerknęła na Russella, który na nią nie patrzył, ale stał na tyle blisko, że musiał słyszeć każde słowo. – Zabicie Hana jest moim celem od trzynastu lat. Nic mnie nie powstrzyma. Rajiv westchnął. – Dobrze. Zawrzyjmy umowę. Wróć do domu, a wtedy pozwolę ci wyruszyć na poszukiwanie Hana z Rinzenem i Tenzenem. Czyżby w końcu Rajiv zaczął ją traktować poważnie? Chociaż nowa oferta wydawał się kusząca, nie skłoniła Jii do zmiany decyzji. Uważała, że dokonała dobrego wyboru. – Doceniam twoją propozycję, ale zostaję z Russellem. Posiada umiejętności, którymi nasi stryjowie nie dysponują. I mocno wierzę, że z nim mam największą szansę na sukces. – Przecież nawet go nie lubisz – zaprotestował Rajiv. – Kiedy ostatnio się spotkaliście, trzepnęłaś go z całej siły w twarz. Jię ogarnęła irytacja. Tylko raz w życiu uderzyła kogoś w twarz, a już wszyscy muszą się tego czepiać. Nawet Russell obserwował ją teraz z drwiącym wyrazem twarzy. Odwróciła się do niego plecami i zniżyła głos. – Ale teraz dobrze się dogadujemy. – Nie chcę, żebyś z nim pracowała – mruknął Rajiv. – Nie jestem pewien, czy można mu ufać.

Uderzyła w nią fala złości. – Jak możesz tak mówić? Tyle razy uratował ci życie. A przedwczoraj uratował też moje. – Wiem – wycedził Rajiv. – Ale on jest… niezrównoważony. – Jest solidny jak skała! – zaprotestowała. – Ufam mu w stu procentach i ty też powinieneś mu zaufać. Jestem teraz zajęta. Zadzwonię później. Na razie. Rozłączyła się i wyciągnęła do Russella dłoń z telefonem. Nie odbierał go. Gapił się na nią, jakby urosła jej druga głowa. – Coś nie gra? – Nie. Po chwili wziął telefon i zniknął.

Broniła go. W jego obronie wdała się w pyskówkę z Wielkim Tygrysem, który był głową jej rodziny. Russell nie mógł się temu nadziwić, ale ostrzegł się w duchu, żeby nie wyciągać z tej sytuacji błędnych wniosków. Jej obrona znaczyła zapewne tylko tyle, że rozpaczliwie chciała, by jej się udało. A on był tylko środkiem do celu. Jej szansą na zabicie Hana. A jeśli jednak znaczył dla niej więcej? Powiedziała, że ufa mu w stu procentach. Że jest solidny jak skała. Wierzyła w niego. Jak miał się jej teraz oprzeć? Pamiętaj o zasadzie numer jeden, pomyślał. Skup się na sprawie. Teleportował się na dach w obozie Hana i przysłuchiwał się rozmowom. Nic nowego się nie działo, więc wrócił na urwisko, na którym została Jia. Nie wyczuła węchem żadnego wampira oprócz niego. Objął ją bez dalszego ociągania i teleportował do następnego obozu. W ciągu godziny przeprowadzili inspekcję kolejnych ośmiu obozowisk, ale bez rezultatów. Ponieważ czasami znajdowali się bardzo

blisko zabudowań, komunikował się z nią na migi albo szeptał prosto do ucha. Za każdym razem gdy teleportował ją w następne miejsce, wyczuwał w niej coraz większe napięcie, ale kładł to na karb rozczarowania brakiem efektów. – Han ma w sumie trzydzieści obozów – szepnął jej do ucha, kiedy kolejny raz otaczał ją ramionami. – I nie ma gwarancji, że ukrywa się w pobliżu któregoś z nich. Zlokalizowanie go może nam zająć kilka nocy. Skinęła głową. – Rozumiem. Dlaczego zabrzmiało to tak, jakby brakowało jej tchu? – Jesteś zmęczona? Chcesz zrobić przerwę? Pokręciła głową. – Nic mi nie jest. Róbmy swoje. – Dobrze. Najlepszym miejscem do prowadzenia obserwacji następnego obozu będzie wierzchołek drzewa. Zacisnęła mocno ręce na jego ramionach. – Co? – Nie martw się. Jeżeli gałąź nie utrzyma ciebie i mnie, będę lewitował. Teleportował ich na grubą gałąź, umieszczając Jię przy samym pniu. Krzyknęła ze strachu, kiedy gałąź się ugięła. Uniósł się w powietrze i pomógł jej złapać się pnia. Potem uchwycił się innej gałęzi, by wysunąć się w przód i w tej pozycji przeczesać wzrokiem wnętrze obozowiska. Wyglądało tak samo jak dziewięć poprzednich – w środku było kilku żołnierzy, którzy wyraźnie się obijali. – Czujesz coś? – spytał, odwracając się do Jii. Oczy miała mocno zaciśnięte i przywarła całym ciałem do drzewa, ściskając pień tak mocno, że aż jej zbielały kłykcie. Na czole lśniły krople potu, a oddech był szybki i płytki.

– Jia? Nic ci nie jest? Jej twarz była trupio blada, a policzek przycisnęła mocno do kory. – N…nie przejmuj się mną. Rób swoje. Przypomniał sobie, jak zwieszała się na jedwabnej linie nad urwiskiem w Tygrysim Mieście. Wtedy też zaciskała powieki i była blada jak ściana. – Masz lęk wysokości. Powieki zatrzepotały i otworzyła oczy. – To tak widać? Skinął głową. – Tak. Skrzywiła się. – Rób to, co musisz. Nic mi nie będzie. Chwycił ją za ramię. – Teleportuję cię stąd. Spojrzała z przerażeniem. – Tylko nie do Tygrysiego Miasta. – Dlaczego myślisz, że chcę to zrobić? – Bo… – Zrobiła krzywą minę. – Bo wyglądam jak przestraszony kotek. Usta mu drgnęły. – Każdy ma jakąś słabość. – Ty się niczego nie boisz. Przyszła mu na myśl noc, kiedy obudził się w skórze wampira, kiedy dowiedział się, że jego ludzie zginęli w Wietnamie, a wszyscy, których kochał, a którzy zostali w Stanach, już nie żyją. Poznał strach aż za dobrze. Pomimo że mógł żyć wiecznie, nie chciałby doświadczyć drugi raz takiej nocy. – Teleportuję cię na ziemię. Ostrożnie ulokował się za nią, aby lepiej ją objąć.

Jej ciało drżało, a palce wbijały się w pień. – Żałuję, że musisz mnie oglądać w takim stanie. – Nic się nie stało. – Wsunął rękę między jej talię a pień drzewa, czując, że kora ociera mu kłykcie. – Szkoda, że mnie nie uprzedziłaś. Myślałem, że tygrysołaki lubią się wspinać. – Kiedyś się wspinałam. A potem… już nie. – Co się stało? Pokręciła lekko głową, nie odrywając policzka od pnia. – Trzymam cię mocno. – Chwycił ją prawą ręką za ramię, a lewą objął mocno w talii, opierając ją plecami o siebie. – Oderwij się od drzewa. Trzymam cię. Nie puszczając pnia, powoli oderwała głowę, aż oparła ją na jego ramieniu. – To było trzynaście lat temu. Tyle lat, od ilu chciała zabić Hana. – Ile miałaś wtedy lat? – Osiem. Ojciec był przywódcą naszej wioski i nie chciał złożyć hołdu Mistrzowi Hanowi. Russell się skrzywił. – Han na was napadł? Skinęła głową. – Tata kazał mi się ukryć na drzewie, tak wysoko, jak tylko zdołam się wspiąć. Widziałam, jak tata, matka i brat zostali zabici. I poćwiartowani… – Głos jej się załamał. Russell objął ją mocniej i przechylił głowę, tak że jego policzek dotykał jej czoła. Miała osiem lat? O wiele za mało, żeby być świadkiem takich okropności. – Przykro mi. – Na dole działy się straszne rzeczy. Siedziałam na drzewie do

następnej nocy, aż przybył dziadek z oddziałem żołnierzy. Musieli mnie stamtąd ściągnąć. Od tamtego czasu mam lęk wysokości. – Rozumiem. Musiała być śmiertelnie przerażona, kiedy zsuwała się po tej jedwabnej linie. Jego biedna, dzielna Jia. – Nie chciałam ci mówić. Wiem, że szukasz pretekstu, żeby się mnie pozbyć. Kto by chciał tchórza… – Nie jesteś tchórzem. Jesteś najodważniejszą kobietą, jaką znam. Odwróciła się do niego, a w jej szeroko otwartych oczach malowało się zdumienie. – To znaczy… że nie chcesz się mnie pozbyć? – Nie. Jesteś moją… partnerką – powiedział i pocałował ją w czoło. Westchnęła i puściła pień drzewa, a Russell teleportował ją na dół. Co mu, do diabła, odbiło, że ją znowu pocałował? Uwolnił ją z objęć i szybko się odsunął. – Spróbuj złapać zapach Hana. – Dobrze. Odetchnęła głęboko, wyraźniej starając się uspokoić nerwy. Potem zamknęła oczy i powoli się obracała, wdychając nocne powietrze. Ponieważ miała zamknięte oczy, mógł ją swobodnie obserwować. Była naturalną pięknością, o słodkiej, owalnej twarzy i czystej, niemal świetlistej skórze, gęstych, lśniących włosach oraz smukłej i pełnej wdzięku sylwetce. Czuł silną pokusę, by wziąć ją w ramiona i pocałować. Naprawdę pocałować. W usta. Ale nie mógł. Przecież była zaręczona. Zacisnął mocno dłonie, potem rozluźnił. Zasada numer jeden. Liczy się tylko sprawa. Dobrze się składało, że jest zaręczona. To mu ciągle przypominało, że nie wolno się angażować. Nie wolno dopuścić, by mu na niej zależało. Otworzyła oczy i pokręciła głową.

– Nic nie czuję. Ale może… – Przygryzła wargę. – O co chodzi? Oblała się rumieńcem. – Być może za bardzo skupiam się… na twoim zapachu i nie jestem w stanie wyłapać innego. – Och. – Russell się skrzywił. – Myślałem, że wszystkie wampiry pachną prawie tak samo. – Nie… całkiem. – Nie śmierdzę tak okropnie jak inne? – Gdy pokręciła głową, dodał drwiąco: – No to czuję się wyróżniony. Jej usta drgnęły. – Wcale nie śmierdzisz. Ale jest mi coraz trudniej zignorować twój zapach. Co to, do diabła, miało znaczyć? Spojrzał na zegarek. – Zostawię cię tu na trzy minuty? To ci wystarczy? Skinęła głową. – Powinno. – Nie cierpię zostawiać cię tu samej. Może jedna minuta? – Dwie. – Umowa stoi. Zapamiętał godzinę i teleportował się do jaskini nietoperza. Wypił pół butelki krwi i nagle zamarł. Może Jia jest głodna? Albo chce jej się pić? Chwycił worek i teleportował się do kuchni Zoltana. Zapakował kilka butelek wody z lodówki, podkradł batoniki śniadaniowe ze spiżarni. I puszkę orzeszków. I paczkę chipsów. I pojemnik błyskawicznego makaronu. – Russell? – Do kuchni wparował Howard. – Co ty… – Zmrużył oczy, gdy Russell wyłonił się ze spiżarni. – Po co ci zwyczajne jedzenie? – Nie mam czasu.

Zostawił pokrzykującego Howarda i teleportował się do jaskini. Wypakował tam jedzenie podkradzione ze spiżarni Zoltana. Spojrzał na zegarek. Jeszcze pięć sekund. Wziął batonik śniadaniowy i butelkę wody, po czym wrócił do Jii. – Och, dziękuję. Aż mu się serce ścisnęło na widok jej uśmiechu. Schowała batonik do kieszeni, otworzyła wodę i długo piła. – Poczułaś coś? – Nie. – Zakręciła butelkę. – Bierzmy się do pracy. Russell zabrał ją jeszcze do dziesięciu obozów i za każdym razem zostawiał samą na minutę, aby jego zapach jej nie rozpraszał. Bez rezultatu. Została godzina do świtu, Jia ziewała i coraz trudniej było jej utrzymać powieki. – Kończymy na dziś – powiedział Russell. – Odstawię cię do domu i odbiorę jutro po zachodzie słońca. – Co? – Z miejsca się rozbudziła. – Nie możesz mnie odstawić do Tygrysiego Miasta. – To twój dom. Będzie ci tam wygodniej. – Nie! – Pokręciła głową. – Nie mogę tam wrócić. Bo… bo mnie zamkną pod kluczem. Albo tak ukryją, że mnie nie znajdziesz. – Zawsze cię znajdę. – A jeśli Rajiv rozkaże strażnikom, żeby zatrzymali cię siłą? Nie chcę, żebyś był zmuszony walczyć z tygrysołakami. Znieruchomiał. – Nie skrzywdziłbym żadnego tygrysołaka. Dotknęła jego ramienia. – Wiem o tym, ale nie jestem pewna, czy Rajiv wie. W tej chwili nie za bardzo… ci ufa. Może tu przysłać Jin Longa, który mnie teleportuje na drugi koniec świata.

Russell się skrzywił. Istniało takie ryzyko. A wtedy straci kilka nocy, żeby ją odszukać, zamiast tropić Hana. – Poza tym – ciągnęła Jia – powiedziałeś, że nie odstawisz mnie z powrotem. – Nie, wcale nie… – Ale zasugerowałeś. Kiedy trzymałam się drzewa. Żachnął się. – Jeżeli nie odstawię cię do domu, to Rajiv będzie wściekły. Nie bez powodu. Taka księżniczka jak ty nie powinna przebywać z wampirem. I to sam na sam. – Nie nazywaj mnie księżniczką. A to, że jesteśmy sam na sam, nie ma znaczenia. Przecież mnie nie ugryziesz. – Ale twoja reputacja będzie zrujnowana. – Przewróciła oczami. Jęknął niezadowolony. – Będziesz się nudziła w jaskini przez cały dzień. Nie będę mógł cię nigdzie teleportować. Zapadnę w śmiertelny sen. Wzruszyła ramionami. – Harowaliśmy całą noc i jestem zmęczona, tak samo jak ty. Po prostu się prześpię. Zmrużył oczy. – Mam tylko jedno łóżko. – Zabrałam śpiwór. Dam sobie radę. Rzucił jej poirytowane spojrzenie. – Nie możesz spać ze mną w jednej jaskini. Twoja rodzina mnie zabije. – Wcale nie. Przecież nie będziemy robić nic takiego. Pamiętasz zasadę numer jeden? Łączy nas tylko sprawa. – I spodziewasz się, że twój narzeczony w to uwierzy? Machnęła lekceważąco ręką. – Każdy w to uwierzy. Przecież zapadniesz w śmiertelny sen.

Z jakiegoś powodu wkurzała go myśl, że niczego nie jest w stanie zrobić. – Nie możesz być pod jednym dachem z mężczyzną. Jesteś zaręczona! Uniosła podbródek. – Z martwym mężczyzną mogę. Podszedł do niej. – W twoim rozumowaniu jest poważny błąd. – Wcale nie. – Właśnie że tak. Słońce wzejdzie dopiero za pięćdziesiąt minut. – Przygarnął ją do siebie i szepnął prosto do ucha: – Jeszcze nie jestem martwy.

Rozdział 9 D reszcz przebiegł Jii po plecach. Odepchnęła Rusella, żeby nie zauważył, jak na nią działa. – Powiedziałeś, że nie odstawisz mnie do domu. Jesteś człowiekiem honoru, więc wiem, że dotrzymasz słowa. Russell parsknął. – Kolejny błąd w rozumowaniu. – Obrzucił ją z góry nad dół zuchwałym spojrzeniem. – Jesteś pewna, że chcesz być ze mną sam na sam? Przełknęła z trudem. Z rozmysłem próbował ją zdenerwować. Czy ten drań myślał, że tak się go przestraszy, że zacznie błagać, żeby ją zabrał do domu? Niedoczekanie. Chociaż był krwiopijcą i mógł ją obezwładnić w ciągu sekundy, nie podda się strachowi. Poczuła ciepło na twarzy, gdy przypomniała sobie, że znowu pocałował ją w czoło. Nie wiedziała, czy zrobił to jedynie ze współczucia, gdy poznał jej tragiczną historię, czy też dlatego, że mu na niej zależało, ale była pewna, że nie wyrządzi jej krzywdy. – Ufam ci. Zabierz mnie… do naszej kryjówki. Wbił w nią intensywne spojrzenie, a w jego oczach pojawił się dziwny blask. – Dobrze. Już się robi. Wziął ją w ramiona i teleportował. Gdy byli na miejscu, wypuścił ją gwałtownie z objęć i zapalił kilka lamp naftowych. Uniósł się w górę i zawiesił kuszę i kołczan na wystającym korzeniu.

– Będziesz żałować tej decyzji. Nie możesz tu liczyć na prywatność. Spojrzała na daleki koniec jaskini, gdzie stała wanna. Nie dostrzegła nigdzie nocnika. Na szczęście, załatwiła się w lesie dziesięć minut wcześniej, kiedy lustrował obóz. Może poczekać, aż Russell będzie już pogrążony w śmiertelnym śnie. – Myjesz ręce i twarz w rzece? – Używam tego. – Wskazał na wiadro z wodą ustawione pod kranikiem wystającym ze skrzynki na lód. – Ładuję do skrzynki kawałki lodowca z Himalajów i służy mi to za lodówkę. A roztopionym lodem myję twarz i zęby. – Och. Nic dziwnego, że poczuła wcześniej ten charakterystyczny zapach. Zauważyła plastikowy pojemnik ustawiony na drewnianej skrzynce. Stały w nim butelki z mydłem i szamponem oraz blaszany kubek ze szczoteczką do zębów. Russell był schludny i czysty jak na faceta, który mieszka w jaskini. Wyłożył na stół zawartość kieszeni. Dostrzegła zastygłą krew na kłykciach lewej dłoni. Musiał się zadrapać, kiedy próbował ją odkleić od pnia drzewa. – Zraniłeś się. Spojrzał na rękę. – To drobiazg. Zagoi się podczas śmiertelnego snu. – To przeze mnie… – Nie przejmuj się tym. – Wskazał na telefon satelitarny. – Umiesz się tym posługiwać? Powinnaś zadzwonić do kuzyna i powiedzieć mu, że wszystko w porządku. – Zadzwonię. Spojrzał na dziurę w suficie. – Tutaj jest słaby zasięg. Jutro coś z tym zrobię. Pamiętaj, żeby

zadzwonić za dnia. Jeżeli zadzwonisz, kiedy J.L. nie będzie spał, to może cię zlokalizować po głosie i zabrać stąd. – Rozumiem. – Wyjęła noże z butów. – Ostrzegasz mnie, to znaczy, że ci nie przeszkadza, że tu zostanę. Prychnął. – To znaczy, że chcę, by nikt nie wiedział o tym miejscu. – Podłączył telefon do ładowarki. – To ty naciskałaś, żeby tu zostać. Jak mógłbym pozwolić, żeby księżniczka nie dostała tego, czego chce? – Nie nazywaj mnie księżniczką – wycedziła przez zaciśnięte zęby. – Przecież nią jesteś. – Odpiął pas z mieczem i z głośnym brzęknięciem położył go na stole. – Księżniczko. Chciał ją sprowokować do kłótni? Wyjęła noże zza pasa i rzuciła je na stół. – Gdybym zawsze dostawała to, czego chcę, to Han by nie żył od wielu lat. A moja rodzina byłaby nadal ze mną. Russell zamknął na chwilę oczy. – Masz rację. – Podszedł do skrzynki z lodem, wyjął butelkę z krwią i drugą z wodą. – Przepraszam za ten brak ogłady. Przywykłem do samotności. – Poluzował nakrętkę butelki z wodą i podał Jii. Wzięła od niego butelkę. Uświadomiła sobie, że dokucza jej tylko po to, żeby stworzyć między nimi dystans. Prawdopodobnie czuł się skrępowany, że naruszyła jego prywatną przestrzeń. – Doceniam to, że pozwoliłeś mi zostać. Postaram się nie wchodzić ci w drogę. Wstawił butelkę krwi do mikrofalówki. – Nie przejmuj się. Za czterdzieści pięć minut nie będę nawet wiedzieć, że tu jesteś. Nie mylił się, zapomniał tylko, że ona przez cały dzień będzie miała świadomość jego obecności. Wypiła łyk wody.

– Masz prąd? Skinął głową i wskazał na przewody biegnące przez sufit z korzeni. – Generator energii słonecznej. – W twojej jaskini jest więcej udogodnień niż w moim pokoju – zauważyła z uśmiechem. Nie odpowiedział, skoncentrowany na odpinaniu zegarka. Gdy go zdjął, dostrzegła tatuaż. Nic dziwnego, że z początku go nie zauważyła. Nosił zegarek, żeby go ukryć. Zżerała ją ciekawość. Żaden z dobrych wampirów, które znała, nie miał piętna Hana. Dlaczego Russell miał ten znak? W jaki sposób stał się wampirem? Bawiła się nakrętką, odkręcając ją i zakręcając. – W jaki sposób… zostałeś wampirem? Prychnął i wyjął butelkę z mikrofalówki. – Jestem tym, kim jestem. Nie ma sensu o tym rozmyślać. – Dlaczego chcesz zabić Hana? Co ci zrobił? Znieruchomiał z butelką w połowie drogi do ust. – Han zasłużył na śmierć. Przypiął się do butelki, wypijając jednym haustem większość krwi. – Ja ci powiedziałam, jakie mam powody. Dlaczego nie zdradzisz swoich? Głośno odstawił butelkę na stół i spojrzał na nią z irytacją. – Nie mam zwyczaju się tłumaczyć. – Jestem twoją partnerką. Możesz ze mną porozmawiać. – Nie potrzebuję terapii. – Zdjął niezgrabny płaszcz i rzucił go na drugi stół. – A partnerka jest mi potrzebna tylko po to, żeby zakończyć sprawę. Przygryzła wargę. Dlaczego ciągle ją odpychał? – Jesteśmy partnerami. Zgodziłeś się na to. Czy tak ci trudno okazać

trochę życzliwości? – Tak. Żachnęła się i pochyliła, żeby wyjąć noże przypięte do łydek. – Nie jesteś duszą towarzystwa. Spojrzał na zegar na mikrofalówce. – Zostało tylko trzydzieści sześć minut. Musisz jakoś znieść moje towarzystwo. – Wskazał na wannę. – Mam zawiesić prześcieradło, zanim odlecę? – Nie, nie trzeba. Uniósł brwi. – Będziesz się kąpać na widoku? Czyżby znowu chciał ją wystraszyć? – Nie boję się ciebie. Wystarczy, że poczekam, aż będziesz martwy. Wtedy będę się czuć swobodnie. Mogłabym chodzić goła po jaskini i nawet byś nie wiedział. Zacisnął szczękę. – W porządku. Ale co ze mną? Chcę wziąć prysznic, a ty nie śpisz. Spojrzała na wannę. – Będziesz się teraz kąpał? – Tak się składa, że mogę to zrobić tylko wtedy, kiedy jestem żywy – uśmiechnął się półgębkiem. – Ostrzegałem cię, że nie możesz tu liczyć na prywatność. Mam cię odstawić do domu? – Nie. – Ten drań wciąż próbował ją wyprowadzić z równowagi, ale mu pokaże. Uniosła podbródek. – A dlaczego miałoby mi przeszkadzać trochę nagości? Odkąd skończyłam czternaście lat, zmieniam się podczas pełni księżyca. Wszyscy, którzy są w odpowiednim wieku, się zmieniają. A przedtem się rozbieramy. – Westchnęła z udawanym lekceważeniem. – Widziałam w życiu tylu nagich mężczyzn, że nie jestem w stanie ich zliczyć.

Zmrużył oczy. – Naprawdę? – Pochylił się do niej. – To masz zamiar patrzeć? – Oczywiście, że nie! Dlaczego miałoby mnie to obchodzić? – Na próżno walczyła z rumieńcem. – Nie wiem, dlaczego robi się z tego wielkie halo. Przecież wszyscy mężczyźni są z grubsza zbudowani tak samo. – Skoro tak… Skoro to nic wielkiego… Sięgnął ręką na plecy i ściągnął koszulkę przez głowę. Mało się nie udławiła. Wprawdzie widziała wielu nagich tygrysołaków, ale byli oni zwykle drobnej budowy. Ich mięśnie nie tworzyły tych wszystkich wypukłości i zagłębień na torsie. Ich klatki piersiowe nie były takie szerokie, a ramiona nie wyglądały jak wykute z marmuru. Rzucił koszulkę na stół i odpiął pasek spodni. Odwróciła wzrok, udając zainteresowanie strumieniem. – Masz coś do jedzenia? – powiedziała dziwnie piskliwym tonem. – Jesteś głodna? Czy to dźwięk odpinania zamka od spodni? Nie patrz na niego. – Czy w strumieniu są ryby? – Mam tu trochę jedzenia. Lubisz chipsy? Usłyszała szelest papieru, gdy rozrywał paczkę. – Odwróć się, jeśli masz dość odwagi. Drań. – Uwielbiam chipsy. – Odwróciła się twarzą do stołu. Patrz tylko na chipsy. Obróciła paczkę tak, żeby skierować otwór w swoją stronę. Nie patrz na jego odpięte spodnie opuszczone nisko na biodra. – Butelki z wodą są w skrzynce z lodem. Wyjął pasek ze spodni i rzucił go na stół. – Dzięki. – Dobry Boże, uchwyciła wzrokiem kawałek bielizny.

Wcisnęła do ust kilka chipsów. – Dlaczego trzymasz tu jedzenie dla ludzi? Zdjął buty. – Ukradłem je z zamku Zoltana w Transylwanii. –

Och.

–

Wzięła

następnego

chipsa.

Czerwone

majtki.

Ciemnoczerwone. – Często przyjmujesz tu gości? Rzucił jej poirytowane spojrzenie i zdjął skarpetki. – Jesteś jedyną osobą, która widziała to miejsce. – O… – Bawełniane majtki. Obcisłe. Na tyle, że dostrzegła niewyraźny zarys dość dużego… – Chcesz makaron? Podskoczyła jak oparzona. – Co? – Czy lubisz makaron? – Postawił przed nią na stole plastikowe pudełko z przykryciem. – Możesz zrobić to sobie na kolację. – Wskazał na regał. – W tej misce możesz zagrzać wodę. Umiesz używać mikrofalówki? – Tak. – Poczuła ciepło na twarzy. Czy zauważył, że spojrzała na jego majtki? Na pewno nie. Starała się zerkać tylko ukradkiem. – W pałacu w Tygrysim Mieście jest prąd i dość nowoczesna kuchnia. – To dobrze. Możesz też podgrzać sobie wodę z rzeki, jeśli chcesz wziąć gorącą kąpiel. Zwykle biorę ciepły prysznic, ale… Otworzyła szeroko oczy, gdy podszedł bliżej. Nie patrz na jego majtki. – Co? – Jakiego koloru mam majtki? – Czer… Nie zauważyłam. – W takim razie – uniósł kpiąco kącik ust – wezmę zimny prysznic. Rozwarła usta. O Boże, więc zauważył. Wziął puste wiadro i ruszył do podziemnego strumienia.

Policzki ją paliły. Nerwowymi ruchami zaczęła przekładać rzeczy na stole. Zimny prysznic? Czy to znaczyło, że jej pożąda? Na samą myśl serce waliło jej jak szalone. To źle. Bardzo źle. Nie upierałaby się, żeby u niego mieszkać, gdyby to podejrzewała. Wampiry i tygrysołaki nie wiązały się ze sobą. Były wrogami, a nie… kochankami. Sama świadomość, że Russell ją pociąga, była dla niej wystarczająco szokująca, ale teraz miała podwójny problem. A może nie. Zerknęła na niego ukradkiem. Lewitował, żeby napełnić wodą wiadro zawieszone nad wanną. Zimny prysznic oznaczał, że chce zwalczyć pożądanie. To również wyjaśniało, dlaczego wciąż ją odpychał. Z wyjątkiem tych nielicznych chwil zapomnienia, kiedy ją całował. Pokręciła głową. Nie ma powodu do paniki. Możliwe, że źle zinterpretowała sytuację. Może wcale go nie pociągała, tylko próbował ją w ten sposób nakłonić, żeby wróciła do Tygrysiego Miasta. Znowu na niego zerknęła i głośno przełknęła. Spodnie opadły mu do kostek i odsunął je kopniakiem. W nagłym przypływie ożywienia schludnie poukładała na stole jego rzeczy: koszulkę, pasek, zegarek oraz pas z mieczem leżący na płaszczu na drugim stoliku. Następnie położyła broń i amunicję obok płaszcza. Na drugim końcu stołu ułożyła swoje noże i plecak. Przez cały czas słyszała chlupanie wody na drugim końcu jaskini. Nie patrz tam. Przelała do miski część wody z butelki. Wstawiła naczynie do mikrofalówki i poszukała instrukcji na opakowaniu makaronu. Była po angielsku i jak jej się zdawało, po japońsku, ale żadnego z tych języków nie znała. – Ile wsypać…. Zerknęła w jego stronę i wyrwało jej się głośne westchnienie. Stał nago w wannie odwrócony plecami do niej i namydlał ciało. Strumienie

mydlin spływały w dół jego szerokich pleców, wirowały w zagłębieniu kręgosłupa i ześlizgiwały się z cudownych pośladków. Gdy podniósł rękę, żeby pociągnąć za łańcuszek wiadra nad głową, jego mięśnie się napięły. Cholera. Nawet tyłek miał muskularny. Woda chlusnęła z wiadra prosto na jego głowę i spłynęła w dół ciała. Mikrofalówka zadzwoniła, przywracając Jię do rzeczywistości. Nie mogła pozwolić, by ją przyłapał na podglądaniu. Szybko wyjęła z urządzenia miskę z podgrzaną wodą. Otworzyła do połowy pudełko i dostrzegła linię, która prawdopodobnie wskazywała, ile nalać wody. Zrobiła to i zamknęła opakowanie. Jak długo to potrwa? Przysunęła taboret do stołu i ułożyła drewniane pałeczki, który były dołączone do pudełka. Z drugiego końca jaskini wciąż dobiegały jakieś hałasy, ale nie miała odwagi tam spojrzeć. Czy popełniła błąd, upierając się, by zostać z Russellem? Czy miała inne wyjście? Gdyby wróciła do domu, Rajiv nie pozwoliłby jej pracować z Russellem, a nie odważyłaby się publicznie sprzeciwić woli kuzyna. Naraziłaby go na utratę autorytetu i ściągnęła hańbę na królewską rodzinę. Jej reputacja byłaby zrujnowana. Oczywiście, i tak jej to groziło, jeśli mieszkańcy wioski dowiedzą się o jej poczynaniach. Rajiv na pewno powtarzał im, że pojechała odwiedzić rodzinę. Nigdy by nie przyznał publicznie, że księżniczka zaszyła się w jaskini sam na sam z wampirem. I to nagim wampirem. Usłyszała zbliżające się kroki, ale nie oderwała wzroku od pudełka z makaronem. – Posprzątałaś. – Stanął przy stole i wziął butelkę krwi, która wcześniej tam zostawił. – Nie musiałaś. – To nic takiego. Kątem oka dostrzegła coś białego. Zerknęła ukradkiem. Owinął

biodra ręcznikiem. Jego skóra była jeszcze wilgotna, a z mokrych włosów sięgających do ramion kapały krople wody. Dokończył kolację i włożył pustą butelkę do plastikowego pojemnika. – Wylałem wodę z wanny. Mogę nalać czystej, jeśli chcesz. – Dam sobie radę – opierała się. – Nie chcę być dla ciebie ciężarem. Wziął z półki drugi ręcznik i wytarł włosy. Mięśnie pleców napinały się i podskakiwały. – Nie jesteś – powiedział cicho. Gdy się do niej odwrócił, szybko opuściła wzrok na pudełko, zdjęła przykrycie i wymieszała makaron pałeczkami. – Już dobre? – Podszedł do niej i zajrzał do pudełka. – Chyba jeszcze nie jest całkiem miękki. – Jest dobry. – Rzuciła przeciągłe spojrzenie na ręcznik. Po co tak blisko stanął? – Lubię trochę twardy. – Wyjęła odrobinę makaronu i wsadziła do ust. – Dobry? Skinęła głową, gryząc makaron. Pochylił się niżej. – Nie lubisz sflaczałego? Mało się nie udławiła. Szybko chwyciła butelkę i wypiła duży łyk. Uśmiechnął się. – Naleję ci wody do wanny. Jadła w milczeniu, podczas gdy Russell zrobił kilka rundek z wiadrem, nosząc wodę do wanny. Kiedy po raz trzeci napełniał wiadro, wyobraziła sobie, że ręcznik spada z jego bioder. O Boże, co się z nią dzieje? Przecież to wampir. Postawił wiadro na piaszczystym brzegu rzeki. – Życzysz sobie coś jeszcze, zanim kopnę w kalendarz? Pokręciła głową i skupiła się na kolacji. A w każdym razie próbowała.

Wciągnął duży haust powietrza, a jego szeroka pierś uniosła się w taki sposób, że nie mogła tego nie zauważyć. – Coś nie w porządku? – Muszę cię… ostrzec. – Wzruszył szerokimi ramionami. – Za pięć minut będę umarlakiem. Przełknęła z trudem. Co miała na to powiedzieć? To na razie? Miłej… drzemki? – Czujesz, kiedy to nadchodzi? – Tak. – Podszedł do rzeki i spłukał piasek ze stóp. – Do zobaczenia po zachodzie słońca. Miała coś odpowiedzieć, ale zniknął. Zerwała się na równe nogi, ale zauważyła, że wsuwa się pod koc na łóżku. Rzucił ręcznik w nogi posłania i położył się, podciągając koc na piersi. Najwyraźniej miał zwyczaj spać nago. Podłożył ramię pod głowę i utkwił spojrzenie w suficie. Ma ładny profil, pomyślała, patrząc na niego. Na widok bicepsa na uniesionym ramieniu zrobiło jej się sucho w ustach. Jego pierś znowu mocno się uniosła i zamknął oczy. Zakradła się bliżej. Czy już nie żył? – Masz zamiar patrzeć, jak umieram? – zapytał cicho. Skrzywiła się. – Czy to boli? Otworzył oczy i spojrzał na nią drwiąco. – A jak myślisz? – Że… chyba boli. Skinął głową. – Można się przyzwyczaić. Zawsze to lepiej być tylko w połowie umarlakiem. – Nie jesteś żadnym umarlakiem. Kiedy żyjesz, jesteś bardzo… żywy.

Uniósł kącik ust. – Odgrywasz Pollyannę? Ostatnie słowo powiedział po angielsku, więc nie zrozumiała. – Co to oznacza? – Kogoś, kto widzi we wszystkim dobrą stronę. – Jego nieznaczny uśmiech znikł. – Nawet gdy jej nie ma. Miał na myśli siebie? Nie zdawał sobie sprawy, że jest dobry? Jego pierś uniosła się gwałtownie. Opuścił ramię, a przez jego twarz przemknął wyraz cierpienia. Podbiegła do niego. – Wiem, że jest w tobie dobro. Spojrzał na nią zdumiony, a potem powoli wypuścił powietrze, a jego oczy się zamknęły. Umarł. Jii ścisnęło się serce. Jeszcze nigdy nie widziała wampira zapadającego w śmiertelny sen. Nie wiedziała, że to taki nieprzyjemny proces. I taki smutny, bo powtarzał się tak długo, jak długo wampir utrzymywał się przy życiu. Dotknęła jego szyi. Nie wyczuła pulsu. Miękkie i wciąż jeszcze wilgotne włosy załaskotały ją w palce. Jego mocną szczękę ocieniał szczeciniasty zarost. Na prawym policzku widniała drobna blizna. Zranienie z czasów, gdy nie był jeszcze wampirem. Odwróciła jego prawą rękę i przejechała palcami po tatuażu. Chińskie słowo oznaczające niewolnika. Nie mogła sobie wyobrazić Russella jako czyjegoś niewolnika. – Skąd to masz? Co ci się przytrafiło? Przeniosła wzrok na jego przystojną twarz i jęknęła, uświadomiwszy sobie, jak niewiele o nim wie. – Dlaczego żyjesz samotnie w tej jaskini? Dlaczego nie jesteś w Ameryce ze swoją rodziną? Co takiego zrobił ci Han, że chcesz go zabić?

– westchnęła. – Dlaczego musisz być wampirem? Rzecz jasna, nie oczekiwała odpowiedzi. On wróci, dodała sobie otuchy. Obudzi się po zachodzie słońca. Ale to wcale nie oznaczało, że odpowie na jej pytania. Słońce sączyło się przez dziurę w dachu, oświetlając aneks kuchenny. Szybko omiotła wzrokiem twarz i ramiona Russella. Były poza jego zasięgiem. Nie mogła znieść myśli, że Russell mógłby ucierpieć z powodu szkody, której narobiła. Ale jego posłanie znajdowało się w ciemnej wnęce z mocnym, skalnym sufitem. Wróciła do kuchni, wyrzuciła do kubła na śmieci zimny makaron i wytarła stół. Miała siedzieć w jaskini Russella przez cały dzień. Na razie była zbyt pobudzona, żeby zasnąć, więc kręciła się po kryjówce, poznając rozkład nowego domu. Na półkach regału znajdowało się trochę czystych rzeczy i ręczników. Na najwyższej z nich stał odtwarzacz CD z kolekcją płyt i kilka książek. Wprawdzie książki były głównie angielskie, ale zauważyła jedną, w której mogła coś przeczytać. Język chiński dla nieuków. Uśmiechnęła się, gdy spojrzała na tłumaczenie tytułu. Russell był przecież bystry. Płyty CD również służyły do nauki chińskiego. Wyobraziła sobie, jak siedzi tu sam każdej nocy i uczy się chińskiego. Mówił całkiem dobrze. Czasami dziwnie wymawiał słowa, ale to brzmiało raczej… słodko. I seksownie. Należał do facetów, dla których nieznajomość języka nie mogła być przeszkodą w wypełnieniu misji. Na dolnej półce znalazła ozdobne drewniane pudełko. Zardzewiały zamek wyglądał na stary. Postawiła znalezisko na stole i przejechała palcami po jego dekoracyjnej powierzchni. Wyrzeźbione na wierzchu róże i ptaszki wydawały się nieco toporne, ale piękne. Amatorska robota.

Dotknęła zamka. Ciekawość to pierwszy stopień do piekła, złajała się w duchu. Nie powinna grzebać w rzeczach Russella. Ale czy mogła liczyć na zwierzenia takiego faceta jak on? „Nie mam zwyczaju się tłumaczyć” to było jego motto życiowe. Pozostało jej tylko myszkowanie. Parsknęła. To była żałosna wymówka, ale co z tego? W tej chwili leżał martwy, więc się nie dowie. Pudełko skrzypnęło przy otwieraniu. Była w nim wyświechtana, stara i brudna szmata. Krzywiąc się, odsunęła brzeg zatłuszczonego materiału. Pod nim znajdowały się dwa rewolwery. Wiedziała, że są wiekowe, ale nie miała pojęcia, z jakiego okresu pochodzą. Dotknęła lśniącej lufy. Russell musiał o nie dbać, bo były w doskonałym stanie. Przypominały jej te, które widywała w amerykańskich westernach. Zerknęła na Russella. – Jesteś kowbojem? To było jedno z niewielu angielskich słów, jakie znała. Dziadek uwielbiał oglądać amerykańskie westerny i często dotrzymywała mu towarzystwa. Uśmiechnęła się, gdy wyobraziła sobie Russella jadącego konno obok Johna Wayne’a. Zamknęła pudełko i odłożyła je na miejsce. Nie miała nic do roboty. Obok wanny zauważyła porzucone w nieładzie spodnie Russella. Zrobi mu pranie, żeby wyrazić wdzięczność. Pozbierała brudne rzeczy i ręczniki i wsadziła je do wanny, którą napełnił wodą. Dodała mydła i zaczęła prać. – Dorzucę swoje rzeczy. Spojrzała na Russella. I tak się nie dowie. Rozebrała się i wrzuciła rzeczy do wanny. Po dziesięciu minutach wypłukane rzeczy wisiały na suszarce. Odkorkowała wannę, żeby wypuścić wodę.

– Czas na kąpiel. Wzięła wiadro i zaczęła napełniać wannę wodą z rzeki. Była zimna, więc podgrzała część w mikrofalówce. Zerkała na Russella za każdym razem, gdy mijała jego łóżko. Leżał bez życia, nieświadomy faktu, że wiele razy przechodzi koło jego legowiska zupełnie naga. Dla zabawy zaczęła przybierać różne pozy, kiedy go mijała. Po kąpieli włożyła czyste majtki i koszulkę. Umyła zęby i włożyła szczoteczkę do blaszanego kubka, w którym była szczoteczka Russella. Przez chwilę wpatrywała się w ten widok. Wzięła głęboki oddech i odłączyła telefon satelitarny od ładowarki, żeby zadzwonić do kuzyna. – Jia! – Głos Rajiva brzmiał niewyraźnie. – Wszystko w porządku? – Oczywiście. – Słabo cię słyszę. – Nic mi nie jest! – Ale jesteś… – głos Rajiva na chwilę uciekł – …z Russellem. – W tej chwili leży martwy. To tak, jak bym była zupełnie sama. – Gdzie jesteś? – W jaskini. Nie wiem dokładnie gdzie. – Wysłałem Rinzena i Tenzena… – Głos Rajiva oddalał się. – Kiedy cię znajdą… – Niepotrzebnie to zrobiłeś. Nic mi nie będzie. – Ale tak nie może być. Należysz do rodziny królewskiej i jesteś zaręczona… – Głos znowu uciekł. – Nie mogę zaakceptować tego, co robisz. Dobrze wiesz. Poczuła ciepło na twarzy. – Wiem, że cię to martwi. Przepraszam. – Tylko jedno cię ratuje: że nikt o tym nie wie oprócz mnie, Jin Longa i twoich stryjów. Powiedziałem wszystkim, że Jin Long teleportował cię

do wioski mojego brata w Tajlandii. Jin Long rzeczywiście się tam udał, aby powiadomić go, że też ma tak mówić. – Dziękuję. Rajiv prychnął. – Nie dziękuj mi. Wcale nie chciałem tego robić. Gdyby to ode mnie zależało, siedziałabyś w domu cała i zdrowa, a nie w jakiejś jaskini z szalonym wampirem. – Nie jest szalony. Wrócę do domu, gdy tylko załatwię sprawę. Głos Rajiva odpłynął i powrócił. – …do domu, zanim przybędzie twój narzeczony. Poprosiłem szwaczki, żeby wzięły się do szycia sukni ślubnej. Skrzywiła się. Ostatnią rzeczą, o której teraz myślała, był jej ślub. – Zadzwonię jutro. Cześć. Przerwała rozmowę i podłączyła telefon z powrotem do ładowarki. Nie pora martwić się przyszłością. Najpierw musiała osiągnąć cel, a zostało jej tylko jedenaście dni. Póki co powinna odpocząć. Zgasiła wszystkie lampy. Ziewnęła i odczepiła śpiwór od plecaka. Gdzie by się tu rozłożyć? W aneksie kuchennym było za jasno, gdyż słońce wlewało się przez dziurę w dachu. Przeszła się po jaskini. Po praniu, które zrobiła, ziemia przy wannie była wciąż wilgotna. A nad rzeką denerwowałby ją piasek. Spojrzała na łóżko. Russell zajmował tylko połowę legowiska, a poza tym miała pewność, że nie obróci się na bok. Podeszła do niezajętej części łoża i nacisnęła dłonią na prowizoryczny materac. Na trzech warstwach solidnych śpiworów spałoby się wygodniej niż na jednym cienkim rozłożonym na twardej ziemi. I była nawet wolna poduszka. Usiadła ostrożnie na łóżku. Russell się nie poruszył. Tak jakby mógł. Biedak był martwy. Zakołysała się na łóżku, a potem pochyliła nad jego twarzą.

Zero reakcji. Jego twarz była odprężona – zniknęły zupełnie cienkie zmarszczki na czole. Szczęka, którą zwykle napinał w chwilach skupienia, teraz wydawała się rozluźniona, podobnie jak usta, który były miękkie, a nie zaciśnięte z irytacją. Wyglądał bardzo spokojnie, niemal… słodko. Zganiła się. Co ona sobie myśli? Przecież jest wampirem.

Za żadne skarby świata nie wsunęłaby się pod koc, pod którym Russell leżał nago, wyciągnęła się więc na wierzchu i przykryła swoim mizernym śpiworem. Zdrzemnie się troszkę, a potem wstanie i Russell nawet się nie dowie, że położyła się do jego łóżka. Przekręciła się na bok, przytulając twarz do poduszki. Było jej całkiem wygodnie w legowisku wampira. Jakiś czas później do jej uszu wlał się dźwięk, który ledwo zarejestrowała. Jęknęła i przewróciła się na plecy. Dwie silne dłonie złapały ją za ramiona i w jednej chwili całkowicie się rozbudziła. W jaskini panowały ciemności. Przespała zachód słońca? O Boże, nie! Russell już się obudził. Spróbowała wstać, ale przygwoździł ją do łóżka. Po ciemku nie widziała nawet zarysu jego ciała, jedynie wyraziste oczy. Bił z nich czerwony blask. Gdy z ust wysunęły się kły, jego dłonie zacisnęły się jeszcze mocniej. Warknął niskim głosem z głębi gardła: – Nie wolno spać z wampirem.

Rozdział 10 P rzestraszył

ją. Do diabła, sam siebie przestraszył. Prowadził

egzystencję wampira od trzech lat, ale nigdy nie ugryzł człowieka. Zawdzięczał to przede wszystkim Zoltanowi, do którego mógł się szybko teleportować po zapas syntetycznej krwi. Ale też nigdy w ciągu tych trzech lat nie zastał w swoim łóżku kobiety, i to zaraz po obudzeniu, w dodatku tak pięknej kobiety jak Jia. Gdy tylko wziął pierwszy oddech, od razu poczuł jej zapach. Kobiecość, seks i pokarm zamknięte w jednym rozkosznym ciele, które leżało obok niego, ciepłe i gotowe do wzięcia. Jego oczy od razu zrobiły się czerwone, a członek stwardniał. W jej żyłach krążyła krew, której upojny zapach go odurzał, a woń tygrysołaczki rozbudziła w nim prymitywny instynkt łowcy. Kły się wysunęły i poczuł trudne do odparcia pragnienie, by ją posiąść i pokonać. Wbił palce w jej ramiona, walcząc z tym pierwotnym impulsem. Wiedział, że zostaną ślady, ale wolał ją posiniaczyć niż rozszarpać jej szyję. – Russell – szepnęła bez tchu. – Przepraszam. Dlaczego go przepraszała? Przecież to on z nich dwojga był potworem. Warknął, odsunął się od niej i wstał z łóżka. Podszedł chwiejnym krokiem do skrzynki stojącej w ciemności i wypił pół butelki zimnej krwi. Złagodziła jego głód i ostudziła impulsy wściekłej bestii, która w nim mieszkała. Niestety, sterczący członek ani myślał opaść. – Russell, nic ci nie jest? – dobiegł z łóżka jej cichy głos. Boże, pragnął jej. Pragnął wziąć ją w ramiona i kochać się z nią. Była

taka dzielna i bystra. Słodka i piękna. Broniła go, wierzyła w niego, ufała mu. W każdym razie, zanim ją śmiertelnie przestraszył. – Przepraszam. Straciłem kontrolę – powiedział. – Nie straciłeś. Powstrzymałeś się… – Przeraziłem cię. – Nie powinnam kłaść się do twojego łóżka. Chciałam się tylko zdrzemnąć, ale… – To nie twoja wina, że jestem taki, jaki jestem. Postawił butelkę i podszedł do regału, na którym trzymał czystą garderobę. – Twoja też raczej nie. Nie prosiłeś się o to, żeby być wampirem, prawda? – Nie. Czyżby nadal go broniła, mimo że mało jej nie ugryzł? – Czy to Han cię przemienił? Zignorował pytanie i wziął z półki majtki. – Teleportuję się na zewnątrz na dziesięć minut, żeby cię nie krępować. Zapalił lampę i spojrzał przez ramię na łóżko, starając się ukryć przed jej wzrokiem wybrzuszenie między nogami. Stała obok posłania w samych majtkach i cienkiej koszulce, a jej długie włosy spływały w nieładzie na ramiona. Zacisnął dłonie pod wpływem pragnienia, by pogłaskać te czarne, jedwabiste sploty i przejechać pieszczotliwie palcami po białym jedwabiu, pod którym prężyły się piersi. W jego oczach znowu rozbłysnął czerwony blask. Zamrugał i odwrócił wzrok. – Zaraz wrócę. I weźmiemy się do pracy. Wziął ze stołu butelkę krwi i teleportował się na powierzchnię.

Jia ubrała się najszybciej, jak umiała, ganiąc się w duchu, że nie obudziła się przed Russellem. Uważał się teraz za potwora, a ona miała ogromne poczucie winy, że wywołała ten wyraz wstydu widoczny na jego twarzy. Mieszkańcy wioski powtarzali ciągle, żeby nie drażnić tygrysa, bo może się to bardzo źle skończyć. Jak widać, to powiedzonko pasowało też do wampirów. Nie śpij z nim w jednym łóżku, bo cię ugryzie. Podeszła z powrotem do łóżka. Widok jego wysuniętych kłów i oczu rzucających czerwony blask śmiertelnie ją przeraził. Ale czuła też, jak Russell drży, starając się przezwyciężyć pierwotny instynkt i odzyskać kontrolę. Zastanawiała się, czy pragnął jej dlatego, że znalazła się pod ręką, czy też dla niej samej. Wrócił, nadal w samych majtkach. Poszła sprawdzić, czy pranie już wyschło, żeby mógł się swobodnie ubrać. Nie patrząc na nią, położył na stole śniadaniowy batonik i butelkę wody. – Proszę. Zjedz. – Dzięki. Gdy jadła, oczy wciąż uciekały jej w stronę Russella. Miał na sobie spodnie, skarpetki i buty, a na ramionach zawiesił ręcznik. Ogolił i umył twarz. Jego dłoń zawisła na sekundę nad blaszanym kubkiem, w którym były ich szczoteczki, ale otrząsnął się i bez słowa wyszczotkował zęby. W milczeniu dokończył ubieranie i zabrał zapas broni. Ani razu nie spojrzał przy tym w jej stronę. Skrzywiła się na myśl, że być może postanowił, że przez całą noc będzie taki zimny i daleki. Przygotowała swoje noże, po czym oznajmiła: – Jestem gotowa. – Idziemy. Wyciągnął ręce, żeby ją objąć, ale rozmyślił się i chwycił ją w talii.

– Myślisz, że mam siniaki. Poruszył szczęką, ale nadal na nią nie patrzył. – Na pewno masz. Chwyć się mnie. Gdy tylko objęła go za szyję, wykonał teleportację. Przez pięć godzin teleportowali się do kolejnych obozów. W każdym z nich zostawiał ją samą na dwie minuty, aby mogła zbadać teren węchem bez rozpraszania się jego zapachem. Po Hanie nie było śladu. Powinna czuć rozczarowanie, ale krępujące napięcie między nią a Russellem odsunęło na bok inne emocje. W końcu miarka się przebrała i Jia postanowiła to przeciąć. Gdy po raz kolejny objął ją w talii przed teleportacją, odepchnęła go. – Skąd wiesz, że cię nie ugryzę? Zamrugał i w końcu na nią spojrzał. – Co? – Jestem tygrysem ludojadem. Parsknął. – Daj spokój. Mamy robotę. – Nie wkurzaj mnie. Bo zjem cię na kolację. Rzucił jej drwiące spojrzenie. – Zjadasz facetów? – Tygrysy tak mają. – Nie jesz ludzi. Przez większość czasu jesteś człowiekiem. To by był kanibalizm. – Więc uważasz, że potrafię odróżnić dobro od zła, nawet gdy jestem zwierzęciem? Skinął głową po chwili zastanowienia. – Tak. – I ufasz mi na tyle, żeby wiedzieć, że cię nie ugryzę? – Przesunęła dłoń po jego policzku, aż dotarła do szyi. – Nawet gdy jestem

wygłodniała? – Jesteś głodna? Mogę cię zabrać do jaskini nietoperza. Albo do domu Zoltana. Klepnęła Russella w klatkę piersiową. – Widzisz? Ja ci tu grożę uszkodzeniem ciała, a ty wciąż myślisz o tym, żeby się mną opiekować. Spojrzał na nią bykiem. – I co z tego? – To z tego, że ci ufam, idioto. Skończ już z tymi skrupułami i bądźmy znowu przyjaciółmi. – Nazywasz przyjaciół idiotami? Wzruszyła ramionami. – Jeśli zasłużyli. Zmrużył oczy. – Dobrze. Bądźmy przyjaciółmi, księżniczko. – Nie nazywaj mnie księżniczką. Uśmiechnął się kpiąco. – Ugryź mnie. – Uważaj, bo to zrobię, kowboju. – Znieruchomiał, a Jia mówiła dalej: – Zgadza się. Znalazłam twoje kowbojskie rewolwery. Zacisnął zęby. – Nie masz prawa grzebać w moich rzeczach. – Naprawdę jesteś kowbojem? – Nie mam zwyczaju się tłumaczyć. – A to szkoda, bo bardzo lubię kowbojów. Znieruchomiał, wpatrując się w nią intensywnie. – Naprawdę? Poczuła gęsią skórkę. – Tak.

Podszedł bliżej. – I naprawdę jesteś… głodna? Nie była pewna, czy ma na myśli jedzenie, ale skinęła głową. – Tak. – W takim razie… Objął ją w talii i teleportował.

– Co ci odbiło? – powiedział szeptem Howard, kiedy Russell lustrował zawartość lodówki w kuchni Zoltana. – Rajiv jest wściekły. Mówi, że porwałeś jego kuzynkę i nie chcesz jej oddać. – Nie musisz szeptać – rzucił Russell do niedźwiedziołaka. – Ona nie zna angielskiego. – Zerknął w kierunku stołu, przy którym siedziała Jia z żoną Howarda. – Ale widzę, że lubi pączki. Chyba zjadła już sześć. – Co? – Howard się obejrzał. – Skąd o tym wiesz? – zapytał Russell. – Czy pracownicy agencji MacKay nic innego nie robią, tylko plotkują jak przekupki na targu? Howard się żachnął. – Niecodziennie się zdarza, żeby wampir porywał księżniczkę tygrysołaków. – Nie porwałem jej. – Russell wyjął z lodówki mięso na tacce. – Co to jest? – Steki z Nowego Jorku. – Howard zmarszczył brwi. – Na kolację dla mnie i dla Elsy. Russell spojrzał na niego drwiąco i położył mięso na blacie. – Zjecie aż pięć? – Mam duży apetyt – odburknął Howard. – A Elsa je za trzech. – Trzech? – Tak. – Howard rozpromienił się z dumą. – Bliźnięta. Dowiedzieliśmy się tydzień temu. – Puścił oko do żony.

Cholera, wszyscy spodziewali się potomstwa. – Gratulacje. Russell powiedział o tym Jii po chińsku. Dziewczyna uśmiechnęła się i złożyła obojgu gratulacje w tym języku. – Jest taka słodka – powiedziała Elsa, klepiąc Jię po ramieniu. – Szkoda, że nie mogę z nią porozmawiać. – Ja też żałuję – mruknął Howard. – Przynajmniej byśmy się dowiedzieli, czy jej nie porwałeś. – Czy wygląda na przerażoną albo molestowaną? – Russell wzdrygnął się w duchu na myśl o siniakach, które musiała mieć na ramionach. – Jest tylko trochę głodna. W jaskini nietoperza nie ma za wiele do jedzenia. Elsa wydała okrzyk przestrachu. – Zmuszasz ją, żeby mieszkała z nietoperzami? – Nie ma tam żadnych nietoperzy – obruszył się Russell. – Jest nawet całkiem miło… jak na jaskinię. Elsa wstała. – Co ona w ogóle je? Można tam coś ugotować? Howard prychnął. – Podejrzewam, że ma tam generator energii słonecznej i mikrofalówkę. Russell wzruszył ramionami. – Nie może na okrągło jeść błyskawicznego makaronu i chipsów. – Oczywiście, że nie. – Elsa podeszła do lodówki i odsunęła ich na bok. – Zje z nami kolację. Zrobię steki i sałatkę. – Wyjęła z lodówki mieszankę sałat i warzywa i ułożyła wszystko na blacie. – I podgrzejemy w mikrofali trzy ziemniaki. Są w spiżarni. – Przyniosę. Russell wszedł do dużej spiżarni, a Howard za nim.

– Nie masz zamiaru jej oddać? – Nie chce wracać – wyjaśnił Russell, lustrując wzrokiem półki w poszukiwaniu ziemniaków. – Pragnie zemsty, tak jak ja. Han zabił jej brata i rodziców i pomaga mi go wytropić. Łączy nas wspólna sprawa, to wszystko. – Naprawdę? Russell zesztywniał, słysząc powątpiewanie w tonie Howarda. – Tak, naprawdę. Możesz powiedzieć Rajivowi i Angusowi, i innym plotkarzom, że dopilnuję, żeby nic jej się nie stało. Chciałbym jeszcze zabrać drugi telefon satelitarny i antenę. Muszę ją zainstalować w jaskini, żeby był lepszy zasięg. Będzie mogła dzwonić do Rajiva codziennie, żeby się nie denerwował, że coś jej się stało. Howard zmarszczył brwi. – Nie zmuszasz jej do niczego, czego by nie chciała? – Nie, wprost przeciwnie. Pomagam jej zrobić dokładnie to, czego chce. Howard skinął głową. – W porządku. Wierzę ci. – Skierował się do drzwi, ale przystanął i spojrzał na Russella. – Wiesz, że jest zaręczona, tak? – Wiem. Russell znalazł koszyk z ziemniakami i wybrał trzy największe. – Jej narzeczony to bogaty tygrysołak z prowincji – ciągnął Howard. – Rajiv chce, żeby to małżeństwo doszło do skutku. – I co z tego? – Russell spojrzał z rozdrażnieniem. – Myślisz, że wszystko spieprzę? – Nie wiem. Ale właśnie zmiażdżyłeś surowy ziemniak. Russell zaklął pod nosem i rzucił zmiażdżony ziemniak do kubła na śmieci, po czym wziął inny. – Podoba ci się – powiedział cicho Howard.

Russell pokręcił głową. – Nic mi nie przeszkodzi w ukończeniu misji. Kiedy Han będzie martwy, odstawię ją do Tygrysiego Miasta i więcej nie pokażę się w Chinach. – Obiecanki cacanki. – Russell spojrzał bykiem na niedźwiedziołaka, a ten westchnął i klepnął go po plecach. – Uwierz mi, stary, wiem, przez co przechodzisz. Kiedyś też żyłem pragnieniem zemsty. – Przeniósł wzrok na żonę, która płukała sałatę nad zlewem. – Życie przesiąknięte nienawiścią jest nic niewarte w porównaniu z życiem wypełnionym miłością.

Rozdział 11 J eszcze trzy godziny tropili Hana, a gdy zbliżał się świt, Russell teleportował Jię do ostatniego obozu, który chciał sprawdzić tej nocy. Podczas gdy ona jadła kolację z Howardem i Elsą, Russell przetransportował więcej jedzenia do jaskini nietoperza i ustawił antenę na drzewie w pobliżu paneli słonecznych. Kiedy Jia zadzwoni do kuzyna, będzie go dobrze słyszeć. – To nasz ostatni przystanek, więc lepiej… – Jia wskazała na gęste zarośla. – Dobrze. Będę na tamtym drzewie. Russell wskazał na wysokie drzewo, po czym teleportował się na jego wierzchołek, aby zajrzeć do środka obozu. Zdumiało go to, co tam ujrzał. Żołnierze byli pod bronią i biegli na pozycję, a oficer krzykiem wydawał rozkazy. Zerkali ponad ogrodzeniem, jakby spodziewali się ataku. Russell zlustrował okolicę, ale nic nie zauważył oprócz Jii, która wyłoniła się zza krzaka. Co mogło postawić żołnierzy w stan alarmu? Zadźwięczał dzwonek telefonu. Sprawdził połączenie. Rajiv. Nic dziwnego, że Wielki Tygrys chciał wiedzieć, co się dzieje, ale Russell nie był tak naiwny, by odbierać, gdy w pobliżu kręciła się Jia. Teleportował się na dół. – Żołnierze są w stanie gotowości. Nie wiem czemu. Na razie znajdują się za ogrodzeniem, więc prawdopodobnie nic ci nie grozi, jak będziesz węszyć. Ale i tak wolałbym nie zostawiać cię tu samej. – Wystarczy minuta – zapewniła go. – Nic mi nie będzie. – Gdy telefon ponownie zadźwięczał, spojrzała pytająco. – Nie odbierasz?

– Nie tutaj. – Dotknął jej ramienia. – Zapisałem ci w telefonie mój numer, więc dzwoń w razie czego. Ale odbieraj tylko moje telefony. Howard mógł podać twój numer J.L. i Rajivowi. Wciąż myślą, że cię porwałem, więc jeśli połączą się z tobą w nocy… – To Jin Long będzie próbował mnie ocalić – dokończyła. – Wiem, co myślą. Idź już, żebym mogła powęszyć. – Wyjęła nóż zza paska. – Potrafię o siebie zadbać. Wygiął usta w uśmiechu. – Wiem. Uśmiechnęła się w odpowiedzi. – Tylko ty tak uważasz. Inni myślą, że jestem bezradną księżniczką. – Jesteś księżniczką. Klepnęła go. – Spadaj, kowboju. Przeszkadzasz mi w węszeniu. – Zaraz wracam. – Teleportował się na lodowiec w Himalajach. Nagły podmuch lodowatego powietrza niemal zwalił go z nóg. Zacinający śnieg kłuł go w odkrytą twarz i dłonie. Szczękając zębami, zadzwonił do Rajiva. – Wkrótce wzejdzie słońce – powiedział Rajiv. – Chcę, żebyś teleportował Jię do domu, żeby była tu w ciągu dnia. – I co potem? – odparł Russell. – Czy następnej nocy pozwolisz jej wyruszyć ze mną? Czy masz zamiar trzymać ją pod kluczem… W tym momencie zmaterializował się obok niego J.L. i głośno wciągnął oddech. – Jasna cholera! Russell uśmiechnął się pogardliwie. – Wiedziałem, że się zjawisz. J.L., w samych spodniach i koszulce, otoczył się ramionami i trząsł jak osika.

– Co to jest, do diabła? Antarktyda? Gdzie jest Jia? – W dużo cieplejszym miejscu. – Co się dzieje? – dopytywał się Rajiv w telefonie. – Wybrałem się w małą podróż, zanim zadzwoniłem – wyjaśnił Russell. – Jesteśmy wysoko w Himalajach. – Kkk… kiepski żart – powiedział J.L, szczękając zębami. – Nie jesteś z Jią? – spytał Rajiv. – Gdzie ona jest? – Pracuje – odparł Russell. – W ostatnim obozie, który sprawdziliśmy, żołnierze byli pod bronią. Wiesz może czemu? – Angus i Emma wrócili do Tygrysiego Miasta z ekipą – powiedział J.L., podskakując dla rozgrzewki. – Uderzyliśmy dzisiaj na obóz i wzięliśmy wszystkich żołnierzy do niewoli. W tej chwili w klinice leży następnych trzydziestu superżołnierzy, których przywracamy do normalności. – Emma sprowadziła Winifredę, wojowniczkę, która potrafi rozmawiać ze smokami i ptakami – dodał Rajiv. – Mamy nadzieję, że Winifreda i sowa dowiedzą się, gdzie jest przetrzymywany smokokształtny. Wtedy się dowiemy, gdzie jest Han. – Mówiąc krótko – J.L. przekrzykiwał lodowaty świszczący wiatr – mamy wszystko pod kontrolą. Nie musisz już narażać Jii. Angus chce, żebyś ją oddał. Russell parsknął. – Nie pracuję dla Angusa. Jia też nie. – Nie masz prawa narażać jej na niebezpieczeństwo! – wrzasnął Rajiv w telefonie. – Nie pozwolę nikomu jej skrzywdzić! – odkrzyknął Russell. Palce zesztywniały mu od mrozu i zaczynały boleć. – Słowo byłego marine. Jest ze mną bezpieczna. – Jeśli coś jej się stanie, dopadnie cię armia tygrysołaków! – Rajiv

przerwał połączenie. Russell westchnął, a jego oddech zamarzł w powietrzu. J.L. się skrzywił. – Ta biedna dziewczyna ma obsesję na punkcie zemsty. Dlaczego jej w tym pomagasz? To, że sam masz obsesję, nie daje ci prawa, żeby ją narażać. Jesteś pieprzonym wariatem. – Uważam tylko, że powinniście jej pozwolić, żeby zrobiła to, czego tak bardzo pragnie. Myślisz, że to szalone? Nie wolno wam zamykać jej w areszcie domowym i trzymać pod kluczem do końca życia! Ma prawo być sobą i znaleźć własne przeznaczenie! J.L. wybałuszył oczy. – Uważasz się za jej mistrza? Russell się skrzywił. – Nie potrzebuje mistrza. Jest silniejsza, mądrzejsza i odważniejsza, niż wam się zdaje. Łączy nas wspólna sprawa. Potrzebuję jej pomocy tak samo jak ona mojej. J.L. wciągnął ze świstem powietrze, gdy kolejne dreszcze wstrząsnęły jego ciałem. – Wszyscy potrzebujemy tygrysołaków. Są naszymi najlepszymi sojusznikami. Jeśli nie powstrzymamy Hana i Darafera, to będą przejmować kolejne tereny, zabijając coraz więcej ludzi. Ale jeśli coś się stanie Jii, to rozwalisz sojusz z Rajivem… – Nic jej się nie stanie! Dbam o jej bezpieczeństwo. Spadaj stąd, bo muszę do niej wrócić i dotrzymać obietnicy. J.L. zaklął pod nosem i zniknął. Russell natychmiast teleportował się do Jii. Stała przyciśnięta plecami do drzewa, otoczona półkolem przez pięciu żołnierzy. Dwóch mierzyło do niej z pistoletów; trzej pozostali obnażyli miecze. Russella, po pierwszym szoku, ogarnęła wściekłość, najpierw na

żołnierzy, a potem na samego siebie. Bo to on zostawił ją tu samą. Jia rzuciła nożem w najbliższego żołnierza, który trzymał pistolet, i przypadła do ziemi, a przeznaczone dla niej kule utknęły w drzewie. Nóż wbił się strzelającemu w pierś. Mężczyzna upadł. Tymczasem Russell z prędkością wampira wytrącił pistolet drugiemu żołnierzowi i zdzielił go pięścią. Uchylił się przed ciosem, rozniósł w pył drugiego żołnierza z mieczem, wykonał obrót i kopnął w głowę kolejnego napastnika. Jeden żołnierz leżał martwy na ziemi, pozostali trzej byli nieprzytomni. Ostatni zamachnął się mieczem, chcąc zadać cios Jii. Poturlała się jego stronę, wyjęła drugi nóż i wbiła mu go w nogę. Napastnik krzyknął i upuścił miecz. Russell dopadł do mężczyzny i skręcił mu kark. Żołnierz upadł częściowo na Jię i zachlapał ją swoją krwią. Russell ściągnął go z dziewczyny, która zerwała się na równe nogi, oddychając ciężko i wyjmując trzeci nóż. – Nic ci się nie stało? – zapytał Russell. Wodziła wokół siebie oszalałym wzrokiem. – Już po wszystkim? – Tak. Jesteś ranna? Zlustrował ją szybko, ale nie zauważył ran. Krew na ubraniu nie była jej. Spojrzała na nóż, który trzymała w dłoni, i skrzywiła się, wsuwając go do pochwy. – Znowu musiałam zabijać. Nienawidzę tego. – To nic złego. Zmarszczyła brwi, a jej wzrok powędrował ku dwóm martwym żołnierzom. – Jak możesz tak mówić? – Gdyby zabijanie sprawiało ci przyjemność, byłabyś zimnym

psycholem. – Wyjął nóż z ciała żołnierza, którego zabiła. – Chcesz go? Objęła się ramionami i pokręciła głową. Russell wytarł nóż do czysta i schował do kieszeni. Następnie wyjął drugi z nogi ostatniego żołnierza. Nie chciał zostawiać tych sztyletów, gdyż ich wzornictwo mogłoby naprowadzić ludzi Hana na ślad Tygrysiego Miasta. Szybko rozejrzał się dookoła, żeby sprawdzić, czy nie zostawili innych przedmiotów, które ułatwiłyby identyfikację sprawców. Trzej żołnierze nadal żyli, więc wniknął do ich umysłów i wymazał z pamięci wspomnienia z ostatniej godziny. – Zbierajmy się, zanim się ockną. – Odwrócił się do Jii i zauważył, że cała drży. Ale z niego idiota. A dopiero co przechwalał się, że potrafi zapewnić jej bezpieczeństwo. Wziął ją w ramiona i mało mu serce nie pękło, gdy czuł jej drżenie. To była jego wina. Przecież wiedział, że żołnierze byli w stanie gotowości. Chwyciła go za klapy płaszcza. – Zabierz mnie do domu. Serce mu zamarło. – Do Tygrysiego Miasta? – Nie. – Zamrugała zdziwiona. – Miałam na myśli… nasz dom. Jaskinię. Wpatrywał się w nią przez chwilę, a ucisk w piersi tak się wzmógł, że ledwie oddychał. Objął ją mocniej i teleportował. Wylądowali w ciemnym aneksie kuchennym. Cofnął się i chciał zapalić lampy, ale chwyciła go mocno za płaszcz. Drżenie wstrząsnęło jej ciałem. – Nie odchodź… – Wtuliła się w niego, opierając czoło na jego piersi. – Jeszcze chwilkę. Otoczył ją ramionami. W ciągu ostatnich kilku dni wiele razy, gdy trzymał ją w ramionach, powtarzał sobie te same słowa: Jeszcze chwilkę.

Przytuliła policzek do jego piersi. – Chyba nigdy nie przestanę się trząść. – Czasami tak się dzieje po walce, ale w odpowiednim momencie byłaś silna i dzielna. Rozcierał jej plecy, przypominając sobie panikę, która go ogarnęła po pierwszej potyczce w Wietnamie. Świadomość, że zabił innych ludzi, była wprost nie do zniesienia. Ale tej nocy zabijał bez skrupułów, czując jedynie złość, że ośmielili się zaatakować Jię. Stał się zimnym, bezdusznym potworem. Jia znowu zadrżała. – Było ich tylu, że myślałam, że zaraz umrę. Poczucie winy ścisnęło mu serce. – Źle zrobiłem, że zostawiłem cię samą. – Przecież sama kazałam ci iść. Pokręcił głową. – Spieprzyłem sprawę. Więcej nie zostawię cię samej. – To jak mam wywęszyć… – Do diabła z tym. – Przytulił ją mocniej, obejmując dłonią tył jej głowy. – Nie zostawię cię samej. Był lekko zszokowany, gdy dotarło do niego prawdziwe znaczenie tych słów. W ciągu kilku ostatnich dni Jia jakimś cudem stała się dla niego ważniejsza niż pragnienie zemsty. – Obiecałem wszystkim, że będziesz bezpieczna. I dotrzymam słowa. Podniosła na niego oczy, a potem dotknęła jego policzka. – Prawie cię nie widzę. – Wiem. I dobrze, bo stał się potworem. Ale jakimś cudem wciąż w niego wierzyła. Ujął jej twarz w dłonie i wytarł łzy kciukami. Położyła dłoń na jego policzku.

– Dziękuję, że mnie uratowałeś. – Do usług. Pocałował ją w czoło. Nadal pieścił jej policzki kciukami, a potem powoli przesunął palec w kierunku jej ust. Delikatnie przejechał opuszkiem kciuka po jej wargach. Otworzyła usta. To było zaproszenie. Poczuł twardość między nogami, a wszystko wokół poczerwieniało. Wydała krótki okrzyk i odskoczyła. – Jesteś głodny. – Nie, ja… – Oczywiście, że jesteś głodny. Zużyłeś w walce mnóstwo energii. – Przesunęła się wzdłuż stołu i wymacała skrzynkę z lodem. – Podam ci butelkę. – Nie ugryzę cię. – Wiem. – Wyjęła butelkę ze skrzynki. – Mam ją podgrzać? – Nie trzeba. Otworzył butelkę i pociągnął duży haust zimnej krwi, by ostudzić wzbierające pożądanie. – Zapalę lampy. Odstawił butelkę na stół i zapalił dwie lampy. Zerknął w dół i skrzywił się na widok wybrzuszenia w spodniach. Obejrzał się na Jię, która w wielkim skupieniu oglądała plamy krwi na tunice. – Ale się pobrudziła. Zmyję je, zanim zaschną. Zdjęła buty i skarpety i weszła do strumienia, gdzie ściągnęła tunikę. Popijał krew i obserwował jej poczynania. Jego czerwone oczy wciąż zabarwiały świat na różowo. Pochyliła się i energicznie spierała plamy. Nic dziwnego, że chciała je usunąć, podobnie jak wspomnienie grozy, którą przeżyła, ale jej czynności wywierały na niego zupełnie niezamierzony efekt. Jej piersi ponętnie podskakiwały w rytm ruchu

rąk, a woda zmoczyła koszulkę. Sutki Jii stwardniały od chłodnej wody, która szybko przemoczyła cienki jedwab. Odwrócił wzrok. Jego krocze i widzenie nigdy nie wrócą do normalnego stanu, jeśli będzie ją podglądał. Zdjął płaszcz i odłożyć swój arsenał, a następnie sięgnął po dodatkowy koc. Gdy mijał łóżko, wziął poduszkę i udał się na odległy kraniec jaskini. – Będę spał tutaj – oznajmił, rozkładając koc i poduszkę na ziemi. – Możesz spać w łóżku. – Nie mogę. – Wyszła na brzeg i wykręcała tunikę. – To twoje łóżko. Spojrzał w jej stronę i jęknął. Mokre spodnie i koszulka przykleiły się do ciała, ukazując wszystkie wypukłości i wklęsłości. – Mogę spać byle gdzie. I tak będę martwy. Nawet gdybym położył się na łożu z gwoździ, i tak bym nic nie czuł. – No dobrze, skoro nalegasz. Powiesiła tunikę na suszarce. – Nalegam. Zdjął czysty ręcznik z suszarki i zarzucił jej na ramiona. – Co ro… – Głos jej uwiązł, gdy spojrzała w dół. – O mój Boże, prze… przepraszam. Zaczerwieniła się po korzonki włosów i zasłoniła się kurczowo ręcznikiem. – Idź do kuchni, bo chcę wziąć prysznic. Tylko żebyś nie podglądała tak jak wczoraj. Fuknęła oburzona. – Wcale nie… – Jej policzki jeszcze mocniej poczerwieniały. – Jak możesz tak… Pomaszerowała do kuchni i włożyła jego płaszcz. Myślała, że w ten sposób poprawi sytuację? Była w jego domu i miała na sobie jego rzeczy. Co za udręka.

Zimny prysznic. Tylko to mogło mu pomóc. Z prędkością wampira napełnił wannę i wiszące wiadro, rozebrał się i umył. Kilka razy zerknął na Jię, ale uparcie go ignorowała, jedząc chipsy i przeglądając jego książkę. Niewiele brakowało, by ją pocałował. Gdyby nie przestraszyły jej czerwone oczy, na pewno by ją pocałował. Do diabła, może nawet by zrobił coś więcej. Jest zaręczona, powtórzył w duchu po raz setny. Obiecał, że zapewni jej bezpieczeństwo. Także od swojej osoby. Czekał na nią książę. Nie mógł przekreślić jej szansy na szczęśliwą przyszłość. Wziął czysty ręcznik z suszarki, wytarł się i włożył majtki, które Jia wyprała poprzedniej nocy. Jest zaręczona, przypomniał sobie po raz kolejny. Nie wolno mu jej całować. W ogóle nie powinien o niej myśleć. – Nie przeszkadzaj sobie. – Podszedł do stołu. – Muszę tylko umyć zęby, zanim się położę. Widząc go w bieliźnie, wybałuszyła oczy, a potem szybko odwróciła wzrok. – Nie ma problemu. Udawaj, że mnie tu nie ma. Zatrzymał spojrzenie na blaszanym kubku, w którym stały obok siebie ich szczoteczki do zębów. Udajemy, pomyślał. Udajemy, że łączy nas tylko wspólna sprawa. Udajemy, że nie chcemy czegoś więcej. Kogo chcieli oszukać? Zasada numer jeden nadawała się na śmietnik.

Zapadł w sen. A ściślej mówiąc, był martwy, ale nie lubiła myśleć o Russellu w ten sposób. Siedziała w kuchni, nie zwracając na niego uwagi, ale gdy słońce wschodziło nad horyzontem, nie było sekundy, by nie odczuwała boleśnie jego obecności. Jego oddech stał się ciężki i przesycony bólem. Za każdym razem myślała, że to już ten ostatni.

I w końcu przestał oddychać. Zapadła cisza. Serce ścisnęło jej się w piersi. Promienie słońca sączyły się przez dach i w jaskini zrobiło się jaśniej. Ale w najdalszym kącie było nadal ciemno i cicho. Pogasiła lampy i zdjęła jego płaszcz. Rumieniec wypłynął jej na policzki na wspomnienie prześwitującej koszulki przyklejonej do ciała. Tak bardzo chciała usunąć plamy krwi, że nawet jej nie przyszło do głowy, że wystawiła się na jego widok w mokrych rzeczach. Jedynym, co przyszło jej do głowy, było włożenie płaszcza Russella. Zabrała tylko dwie zmiany odzieży, a czyste wisiały na suszarce w pobliżu wanny. Nie mogła ich wziąć, kiedy się kąpał. Ale teraz leżał martwy. Nie mógł jej dokuczać, że go podglądała. Nie mógł jej wodzić na pokuszenie, przytulając i gładząc po twarzy. – Russell. Podeszła do niego, żeby sobie popatrzeć. Jego wilgotne jeszcze włosy kręciły się na końcach. Wyglądał jak uosobienie słodyczy i spokoju. Nie przypominał rozwścieczonego wojownika, który w ciągu trzech sekund powalił trzech żołnierzy. Odgarnęła mu włosy z czoła i przesunęła dłoń w dół policzka. Potarła palcem niewielkie wgłębienie, w którym robił się dołek, gdy Russell się uśmiechał. Poczuła szczecinkę zarostu. Dotknęła jego warg. Już dwa razy chciała, żeby ją pocałował. Wyprostowała się z westchnieniem. Pociągał ją coraz bardziej, ale to nie mogła być miłość. Nie do wampira. Po prostu reagowała w ten sposób na jego bliskość. I męskość. I na to, że w nią wierzył. I że ją chronił. Wszystko przez to, że patrzył na nią wygłodniałym wzrokiem. I że czasami gdy się teleportowali, zatrzymywał ręce na jej talii dłużej, niż to było konieczne. Pokręciła głową. Lepiej o nim nie rozmyślać. W tym celu przez

następne trzydzieści minut robiła pranie, a potem wzięła gorącą kąpiel. Zanim się położyła, musiała jeszcze zadzwonić do kuzyna i przekazać mu, że jest cała i zdrowa. – Nic ci nie jest? – spytał Rajiv. – Posłałem po ciebie Jin Longa, ale Russell wyprowadził go w pole… – Co masz na myśli? – Jia patrzyła na Russella, słuchając jego opowieści o wycieczce w Himalaje. Usta jej drgnęły. Przynajmniej się dowiedziała, dokąd się udał. – Jak się czuje Jin Long? – Dobrze. Jest szczęśliwy, bo Winifreda wróciła. – Och, to dobrze. Jia uśmiechnęła się, wspominając zauroczenie Jin Longa wojowniczką Winifredą. – Przybyła z Angusem i Emmą i całą bandą pracowników MacKaya – wyjaśnił Rajiv. – Po Tygrysim Mieście znowu kręci się mnóstwo wampirów i zmiennokształtnych. Powinnaś wrócić, żeby się z nimi spotkać. Jia przygryzła wargę. – Czy smocze dzieci też tam są? – Tak, nie uwierzysz, jak urosły. – A Freya? – Jia spytała o siostrę Winifredy, która uganiała się za Rajivem. – Też przybyła? – Została w Anglii. Podobno pracuje teraz z bratem. I ma nowego chłopaka. Jia się skrzywiła. – Przykro mi. Wiem, że ją polubiłeś. – Pochlebiało mi, że jej się podobam, ale wiedziałem, że musi być coś więcej. – Rajiv westchnął. – Jedziemy na tym samym wózku, Jio. Muszę poślubić tygrysołaczkę. I najlepiej księżniczkę. Rada starszych będzie

musiała ją zaaprobować. Nie mogę przynieść hańby rodzinie i swojej pozycji. Ty też nie. Jię ogarnęło poczucie winy. Nie cierpiała, kiedy kuzyn miesza się do jej życia, ale w rzeczywistości był w takiej samej pułapce jak ona. – A co z miłością? – Przecież możemy ją znaleźć z wybranymi partnerami – przekonywał ją Rajiv. – Ten twój książę bardzo się stara. Codziennie przysyła prezent. Dzisiaj swój portret oprawiony w ramę. Damy dworu zgodnie uznały, że jest bardzo przystojny. Jeśli tylko dasz mu szansę, to wiem, że będziesz szczęśliwa. Jia westchnęła. Nie chciała nawet o tym myśleć. – Powiesz mi, dlaczego zjawił się Angus z całą ekipą? – Winifreda potrafi się porozumiewać ze skrzydlatymi stworzeniami. Mamy nadzieję, że z pomocą sowy uda jej się ustalić, gdzie jest przetrzymywany Xiao Fang. A wtedy poznamy też miejsce pobytu Hana. – Rozumiem. Jia zastanawiała się, kto pierwszy dopadnie Hana. To muszą być ona i Russell. – Dziś w nocy zaatakowaliśmy jeden z obozów Hana i wzięliśmy do niewoli wszystkich superżołnierzy – mówił dalej Rajiv. – Są teraz w kilinice. Przywracamy im normalność. – To dobrze. Wieść o ataku musiała się już roznieść, pomyślała. To tłumaczyło, dlaczego żołnierze w ostatnim obozie byli gotowi zabić każdego, kto kręcił się w pobliżu. – Angus chce atakować każdej nocy inny obóz – wyjaśnił Rajiv. – To zdziesiątkuje armię Hana. W końcu będzie musiał wyjść z kryjówki. Skinęła głową. – To dobry plan.

– Tak. Powinnaś wrócić, żeby z nami współpracować. Spojrzała na Russella. – Myślę, że nasz plan też się sprawdza. Rajiv wydał jęk zawodu. – Nie podoba mi się, że z nim mieszkasz. Coś się może zdarzyć… – Bardzo się stara, żeby zapewnić mi bezpieczeństwo. – Obiecaj mi, Jio, że jeśli zostaniesz śmiertelnie ranna, to poprosisz Russella, żeby cię tu sprowadził. – Nie umrę, Rajivie. – Jest coś… o czym nie wiesz. Nie sądzę, aby dziadek ci to powiedział. Bardzo mu zależało, żebyś jak najdłużej pozostała niewinna. I oczywiście zakładaliśmy, że dopóki mieszkasz w Tygrysim Mieście, nigdy nie zostaniesz śmiertelnie ranna. Tutaj zawsze będziesz bezpieczna. Jia zmarszczyła czoło. – Co masz na myśli? – Kiedy kotokształtni umierają i przechodzą do kolejnego życia, to… – Zyskują więcej mocy? Wiem o tym. Dokonywanie przemiany w dowolnym momencie było bardzo korzystne. Rajiv jęknął. – To nie wszystko. Kiedy się budzą, to… odczuwają tak przemożne pożądanie… że muszą znaleźć partnera… do… kopulowania. Zamrugała. – Do kopulowania? – Tak. Prychnęła. – To jakieś wariactwo. Żyjesz po raz drugi i nie masz żadnej partnerki. – No… nieważne – zająknął się Rajiv. – Ta potrzeba jest taka silna, że

trzeba kogoś znaleźć… albo… poradzić sobie samemu. Skrzywiła się. – I ty robisz to drugie? – Nie będę o tym rozmawiał! Chcę cię tylko ostrzec. Będziesz musiała wrócić do domu. – Nie mam tu żadnego partnera – zakpiła. – Poza tym nic mi się nie stanie. Nie mam zamiaru umierać. Przemożne pożądanie i partner do kopulowania? Śmiechu warte. Jeszcze nigdy nie całowała się z facetem. Nie rozpoznałaby przemożnej potrzeby kopulowania, nawet gdyby ją to dopadło. – Nie powinnaś być tam sama z Russellem – upierał się Rajiv. Szczęka jej opadła. To dlatego Rajiv tak się martwił. Bał się, że ona i Russell będą… Oblała się szkarłatem. – Między nami nic nie ma. Łączy nas tylko sprawa. – Jin Long myśli, że on może żywić do ciebie jakieś uczucia – powiedział Rajiv. – Musisz do nas od razu zadzwonić, kiedy tylko zobaczysz, że oczy Russella zrobią się czerwone. Uratujemy cię. Zesztywniała. – Ale dlaczego? Wiem, że mnie nie ugryzie. – Czerwone oczy nie oznaczają tylko głodu. Oznaczają także żądzę. Wstrzymała oddech. – Żądzę? – Nie widziałaś ich u niego, prawda? – Nie, nie widziałam. – Zasłoniła usta dłonią. Co ona wyprawia? Jeszcze nigdy nie okłamała tak bezczelnie kuzyna. – Muszę się przespać. Zadzwonię jutro. Rozłączyła się i zaczęła krążyć niespokojnie po jaskini. Wkrótce nogi same zaprowadziły ją do Russella.

Podejrzewała, że jej pożąda. Teraz miała dowód. Ale im więcej o tym myślała, tym większego nabierała przekonania, że bardzo się starał zachowywać przyzwoicie. Nigdy jej niczego nie wyznał ani nie próbował jej uwieść. Prawdę mówiąc, trzymał ją na dystans. To jej zachowanie pozostawiało wiele do życzenia. Bo chociaż wiedziała, że mieszka z wampirem, który jej pożąda, wcale nie chciała odejść.

Rozdział 12 N adal jestem więźniem człowieka w złotej masce. Kiedy mnie odwiedza, spuszczam głowę i udaję, że pogodziłem się z losem, ale moje smocze serce przepełnia nowa nadzieja. Wprawdzie święta góra BeyluLa została zniszczona, ale wojowniczki żyją. Żyje też Norjee. I pozostałe smoki. Nie jestem sam. I wkrótce będę wolny. Od mojej rozmowy z sową królowej Nimy minęło kilka dni. Wierzę, że sowa trafiła już do wioski tygrysołaków. Norjee i Winifreda będą umieli się z nią porozumieć. Będą szukać miejsca mojego pobytu. Nie zrezygnują z uratowania mnie. Chociaż są śmiertelnikami, Winifreda jest dla mnie jak siostra, a Norjee to mój brat. Próbuję przyzywać okoliczne ptaki, ale nie mam pewności, czy docieram do nich z tego podziemnego więzienia. By się z nimi porozumieć, muszę być na powierzchni, bo wtedy mogą mnie zobaczyć i wiedzą, gdzie jestem. Tylko wówczas będą mogły przekazać wiadomość, gdzie przebywam. Dzisiaj zdjąłem kartki ze ścian. Na wszystkich napisane jest to samo słowo. Dom. Beyul-La już nie ma, ale dopóki żyje moja rodzina, mam nadzieję, że kiedyś znowu będę w domu. To właśnie ta nadzieja powstrzymuje mnie przez zniszczeniem kartek. Przedtem, kiedy porozlepiałem je na ścianie, próbowałem pokazać Mistrzowi Hanowi, co kryje się w moim sercu. Teraz chcę ukryć przed nim prawdziwe uczucia. Układam schludnie kartki i wsuwam je pod łóżko, za książki, tak by Mistrz Han ich nie zobaczył. Jeśli zauważy, że mam nadzieję, będzie

mnie trzymał w ukryciu na wieki. Przerzucam strony jednej z książek, które dał mi Mistrz Han, abym się nauczył pisać. Ponieważ moje gardło nie wytwarza dźwięków, Han chce, żebym nauczył się dobrze pisać po chińsku. Wtedy będziemy mogli się porozumiewać. Szukam słów, które mu się spodobają, i znajduję dwa. Uległość. Poddanie. Ogień buzuje w mojej piersi. Nigdy się nie poddam. I nie ulegnę. Moja ręka odmawia napisania tych słów. Znajduję inne słowo, które jestem w stanie napisać i które też zyska aprobatę Hana. Czarnym atramentem kopiuję je uważnie z książki. Robię to na kawałku tapety od Wu Shena, którą przylepiłem do ściany. Wdzięczność. Człowiek w złotej masce pomyśli, że jestem wdzięczny za łóżko i jedzenie, które dostaję. Może nawet pomyśleć, że jestem wdzięczny, że udaje troskę, że udaje mojego ojca. Jestem mu wdzięczny za te kłamstwa, bo dzięki nim wiem, że nie mogę mu ufać. Biorę głęboki oddech, gdy słyszę szczęk klucza w zamku. Dostałem już wieczorny posiłek, więc wiem, że przyszła pora na nocną wizytę Mistrza Hana. Drzwi otwierają się ze skrzypnięciem i wchodzi do środka. Płomień świecy stojącej na moim biurku rzuca blask na jego maskę. Pochylam głowę na powitanie. Powtarza to samo co każdej nocy. – Jak się dziś miewasz, synu? Czy dobrze spałeś? Czy masz wystarczającą ilość jedzenia? Odpowiadam skinieniem i zanoszę pustą tacę strażnikowi stojącemu przy drzwiach. Widzę schody na końcu korytarza. Czuję pokusę, by do

nich biec, ale na górze jest więcej żołnierzy. Daleko bym nie uciekł. Gdybym tylko mógł rozpostrzeć skrzydła. Gdybym dotarł na powierzchnię, mógłbym wzbić się w powietrze. Czy dlatego Mistrz Han trzyma mnie pod ziemią? – Nauczyłeś się nowego słowa. – Podchodzi do ściany i kiwa głową z aprobatą. – Wdzięczność. Gniewne płomienie buzują mi w brzuchu. Mam być wdzięczny, że jestem jego więźniem? Mógłbym zionąć ogniem na Hana i jego żołnierzy. Zwijaliby się w agonii, a ja rzuciłbym się do ucieczki. Moja skóra robi się gorąca z obrzydzenia. Już wcześniej zabijałem. Czasami budzę się pokryty potem, gdy wspomnienia dręczą mnie w snach i wypalają piętno mordercy w mojej duszy. Zionąłem ogniem na lorda Liao i jego żołnierzy, gdy próbowali wyciągnąć z piekła na ziemię demona Darafera. Moje działanie było daremne. Darafer i tak przybył. To on mnie pojmał i oddał w ręce Hana. Chełpi się, że będę znowu zabijał, ale tym razem on i Han wybiorą moje ofiary. Wyszkolą mnie, bym wykonywał ich rozkazy, jak mówi Darafer. To tylko kwestia czasu, a on ma go pod dostatkiem. Odwracam się od drzwi i stojącego za nimi strażnika. Nie będę zabijał, żeby uciec. Nigdy więcej nikogo nie zabiję. Gdybym to zrobił, moje miejsce byłoby przy Hanie i Daraferze. Byłbym taki jak oni. Poddałbym się złu. Nigdy się nie poddam. I nie ulegnę. – Mam dla ciebie dobre nowiny. – Han podchodzi do mnie i klepie mnie po plecach. – Od kilku nocy nic się nie dzieje, więc pomyślałem, że wznowimy lekcje strzelania z łuku. I wyjdziemy na powierzchnię? Odpowiadam skinieniem głowy i uśmiecham się do Mistrza Hana.

Gdy idziemy na górę po schodach, mój duch rośnie. Mijamy główną kwaterę strażników. Żołnierze zrywają się na nogi i pochylają nisko głowy, gdy mija ich Mistrz Han. Tylko kilku oficerów ma odwagę patrzeć ponad jego złotą maską. Czterej strażnicy biegną na górę do ostatniego podestu i otwierają ciężkie szczelnie zamknięte drzwi. Wybiegają na zewnątrz, a potem jeden wraca i mówi, że wszystko w porządku. Han wybiera łuk i kołczan ze strzałami. Podaje te przedmioty żołnierzom. Wchodzimy wyżej i docieramy do małej jaskini. Pięciu strażników czeka przy jej wejściu, a pięciu następnych otacza nas, gdy z niej wychodzimy. Oddycham głęboko świeżym nocnym powietrzem. Na niebie lśni połowa księżyca. Czy zmienię się po raz pierwszy, gdy będzie pełnia? Czy na plecach wyrosną mi skrzydła? Rozglądam się wokoło, a oczy szybko przyzwyczajają się do ciemności. Jesteśmy w miejscu o stepowym klimacie, otaczają nas wzgórza i duże skały. U stóp wzgórza biegnie piaszczysta droga, która ginie na ciemnym horyzoncie. Cel ustawiono po drugiej stronie drogi. Gdy schodzimy ze wzgórza, strażnicy rozpierzchają się i zostawiają mnie z Hanem w niewielkiej odległości od tarczy. – Pamiętasz, jaką należy przyjąć postawę? – pyta Han, podając mi łuk. Zwracam się lewym ramieniem w kierunku tarczy i rozstawiam nogi. Wyciągam do przodu wyprostowane lewe ramię, dłoń zaciskam na łuku. – Bardzo dobrze. Han podaje mi strzałę. Przez sekundę rozważam wbicie strzały prosto w serce Hana. Ale ma na sobie grubą kamizelkę kuloochronną. I nigdy więcej nikogo nie zabiję. Przykładam strzałę do cięciwy łuku, naciągam i celuję. Strzała leci w

powietrzu i trafia w brzeg tarczy. – Nieźle, synu! – Han klepie mnie po plecach. – Będzie lepiej, jak poćwiczysz. – Podaje mi kolejną strzałę. – Mistrzu. – Biegnie do nas żołnierz. Kłania się Hanowi. – Nadjeżdża ciężarówka. Strażnicy otaczają nas ciasno i wyjmują miecze. Ciężarówka się zbliża, wzbijając kłęby pyłu na piaszczystej drodze. Staje i wysiadają z niej dwaj mężczyźni – kierowca i Wu Shen. Han macha ręką, każąc rozstąpić się tłumowi żołnierzy, którzy nas otaczają. Odsuwają się i podchodzi do nas Wu Shen. – Mów – odzywa się Han. Wu Shen szybko się kłania i mówi: – Przynoszę złe wieści. Dziś rano nie zgłosił się trzeci obóz. Zabrałem tam oddział żołnierzy. Nikogo nie zastaliśmy. Han sztywnieje. – Uciekli? Dopadnę ich i zabiję! Wu Shen kręci przecząco głową. – Były ślady walki. Dwóch martwych żołnierzy i ślady krwi na ziemi. Myślę,

że

obóz

zaatakowała

ta

sama

grupa

wampirów

i

zmiennokształtnych, która nas prześladuje od miesięcy. Bardzo prawdopodobne, że ci, którzy przeżyli, trafili do niewoli. Han z sykiem wciąga powietrze i zaciska kurczowo pięści. – Przeklęte dranie! Jak śmią mnie atakować! Cofam się. Widziałem, jak Mistrz Han zabijał w gniewie. Mam nadzieję, że nie zabije Wu Shena. Oficer zawsze jest dla mnie miły i pyta, czy czegoś nie potrzebuję. Ostatnio w jego oczach był smutek. Słyszałem, jak strażnicy rozmawiali o nim pod moimi drzwiami. Miał dwóch synów, którzy służyli u Mistrza Hana, ale obaj zginęli w Beyul-La. – Otrzymałem również wiadomość, że w nocy był atak na inny obóz –

mówi dalej Wu Shen. – Doszło do potyczki poza ogrodzonym terenem i dwaj żołnierze zginęli. – Do jasnej cholery! – Han obraca się i wymachuje pięściami w powietrzu. – Dlaczego ciągle mnie prześladują? Znowu się cofam. Wszyscy patrzą na Hana z niepokojem, bojąc się, co zrobi. Nikt nie zauważy, jeśli przywołam ptaki. Wysyłam sygnał cierpienia daleko i szeroko. Pierwszy odpowiada jastrząb. Potem para orłów. Przybywa też przywódca mniejszych ptaków i krąży wysoko nad głową. Jestem smokiem, mówię do ptaków. Nazywam się Xiao Fang. Zapamiętajcie moje imię i miejsce pobytu. Zanieście tę wiadomość tak daleko, jak możecie dofrunąć. Szukają mnie wojowniczki z Beyul-La. Zrozumieją was. Słyszę, że ptaki ćwierkają wysoko w powietrzu. Wyznaczają spośród siebie te, które pofruną w różnych kierunkach. – Musimy zabić tych drani! – grzmi Han. – Gdzie się ukrywają? – Wrogie ci wampiry sprzymierzyły się z tygrysołakami – mówi cicho żołnierz. – Musicie znaleźć wioskę tygrysołaków – rozkazuje Han. – Przeprowadźcie koncentrację armii. Daję wam na to trzy dni. Zaatakujemy czwartej nocy i zniszczymy ich wioskę! Wu Shen wciąga głośno powietrze. – Mieszkają tam kobiety i dzieci tygrysołaków. – To dobrze! – wrzeszczy Han. – Będą mieli nauczkę, że ze mną się nie zadziera! Skóra cierpnie mi ze strachu. Nie chcę, żeby zginęli inni zmiennokształtni. A jeśli wojowniczki też się schroniły w wiosce tygrysołaków? Jeśli jest tam Norjee? Zadzieram głowę i szukam ptaków. Odszukajcie

wioskę

tygrysołaków!

Musicie

ich

ostrzec

przez

niebezpieczeństwem! Ptaki robią duże kółka w powietrzu, ćwierkając i piszcząc. Nagle się zatrzymują. Zamierają w bezruchu i milkną. Mrugam oczami. Jak mogły stanąć w locie? Rozglądam się w panice. Han zastygł z pięściami uniesionymi w górę. Wu Shen zamarł z otwartymi ustami w pół słowa. Wszyscy żołnierze stoją bez ruchu, jak posągi zamarłe w czasie. Kurczę się w środku. Znam tylko jeden byt, który panuje nad czasem. Chcę biec, ale nie mogę oderwać nóg. Coś mnie trzyma w miejscu. Moje ręce się poruszają. Zaciskam je. Mam świadomość tak samo jak inni, więc wiem, co nadciąga. Widzę go w oddali, jak idzie bez pośpiechu w naszą stronę. Ma na sobie ten sam strój co zwykle, cały czarny, a na ramionach długi czarny płaszcz. Jego oczy błyszczą w nieludzki sposób, a ich zieleń rozświetla ciemności. Czuję odrazę do Mistrza Hana, ale wiem, że jest słaby. Sprawia mu przyjemność wywoływanie strachu i cierpienia, bo wtedy nie czuje się aż taki słaby. On tylko udaje złoczyńcę, traktuje to jak grę, a ofiary są zabawkami w jego ręku. Bawi się w bycie złym. Darafer ucieleśnia czyste zło. Demon zbliża się do mnie, wyginając usta w krzywym uśmiechu. – Co ty wyprawiasz, smoczy chłopcze? Opuszczam głowę. – Myślałeś, że nie zauważę? – Podchodzi bliżej. – Myślisz, że nie usłyszę, jak rozmawiasz ze swoimi przyjaciółmi? Podnoszę głowę, narasta we mnie strach. Darafer wskazuje na niebo. – To wszystko twoja wina. Macha ręką, a ptaki po kolei spadają z nieba. Jeden po drugim

uderzają w ziemię, aż cała jej powierzchnia jest wyścielona ich martwymi ciałami. Z mojego gardła wydziera się niemy krzyk bólu. Ile ptaków zginęło tylko dlatego, że do nich przemówiłem? Darafer łapie mnie za koszulę i przeszywa wzrokiem. – Możesz oszukać Hana, ale zapamiętaj jedno, smoczy chłopcze. Mnie nigdy nie oszukasz. Puszcza mnie z impetem. Nogi wrosły mi w ziemię, więc upadam na pupę. Wokół mnie leżą martwe ptaki. Jak mam się skontaktować z sową? Jak mam przekazać wojowniczkom i Norjee’emu, gdzie jestem? Darafer macha ręką i wszyscy wracają do życia, jakby czas w ogóle się nie zatrzymał. Wu Shen mówi dalej, ale milknie po kilku słowach i się rozgląda. Jego oczy rozszerzają się na widok Darafera. – Dlaczego te ptaki tak nagle padły? – pyta jakiś żołnierz, trącając butem pierwszego z brzegu ptaka. Han sztywnieje, odwraca się do Darafera. – Wczoraj w nocy były ataki na dwa obozy. Dasz wiarę? Demon wzrusza ramionami. – To ty szkolisz żołnierzy. Ja ich tylko stwarzam. – To stwórz ich więcej! – wrzeszczy Han. – Moja armia miała kiedyś tysiąc żołnierzy, a teraz jest ich tylko trzystu! Demon śmiga w stronę Hana i łapie go za gardło. Strażnicy Hana ruszają z miejsca, ale Darafer odpycha ich jednym ruchem nadgarstka. Szybują w powietrzu i padają na ziemię trzydzieści metrów dalej. – Zostawiłeś mnie w piekle na siedem miesięcy – grzmi Darafer. – Myślałeś, że podbijesz świat bez mnie, co? Ty żałosny robalu. Gdy mnie nie było, straciłeś ponad połowę armii.

Odpycha Hana. Han z trudem łapie równowagę i kłania się nisko. – Jestem twoim uniżonym sługą. Błagam cię o pomoc w stworzeniu superżołnierzy. – Tak już lepiej. – Darafer zakłada ręce i patrzy na Hana z pogardą. – Nie zapominaj, kto tu rządzi, a wszystko się ułoży. – Tak, mój panie. – Han znowu się kłania. – Wyhodowałem więcej demonicznego zioła – mówi Darafer. – I wytwarzam truciznę. Powinna być gotowa jutro wieczorem. Zbierz więcej ochotników, to ich zmutuję. – Dziękuję, mój panie. – Han się kłania. – Zrobię, co każesz. – Dopilnuję tego. Zabierz smoczego chłopca pod ziemię, żeby już nie rozmawiał z ptakami. – Darafer odwraca się od Hana i uśmiecha do mnie. – Ty też mi ulegniesz, Xiao Fang. To tylko kwestia czasu. Rozpacz wypełnia moje serce. Jeśli nie mogę zawiadomić przyjaciół, to jak mają mnie ocalić? Jeśli nie ostrzegę tygrysołaków o planowanym ataku, to mogą zginąć razem z moimi przyjaciółmi. – Mam cię na oku – mówi Darafer i znika. Ogień buzuje mi w brzuchu, a gorące łzy kłują w oczy. Nawet jeśli uda mi się uciec od Mistrza Hana, to jakim cudem mam się wymknąć demonowi? Strach mnie przytłacza, ale przypominam sobie prawdę, która musi być moim drogowskazem. Jestem smokiem. Nigdy się nie poddam. I nie ulegnę.

Rozdział 13 K iedy Jia się obudziła, jaskinia była pogrążona w mroku. Jedynie w kuchni paliła się lampa naftowa. Usiadła, zaniepokojona, że tak długo spała. Rusell siedział przy stole i spokojnie czyścił broń. Wygramoliła się z łóżka. – Szkoda, że mnie nie obudziłeś. – Wyglądałaś na zmęczoną. Poza tym, zeszłej nocy wiele przeszłaś. – Całą uwagę skupił na tym, co robił i ledwo na nią spojrzał. – Godzinne opóźnienie to nie koniec świata. – Ale nie mamy chwili do stracenia. – Powiedziała mu, czego dowiedziała się od Rajiva. Angus i jego ludzie każdej nocy atakowali obozy Hana, w nadziei, że znajdą jego kryjówkę. – Musimy znaleźć Hana, zanim oni to zrobią. – Zgoda. – Russell wstał. – Pójdę na chwilę na górę, żebyś mogła się ubrać. Poszła nad strumień, ubrała się i zaplotła warkocz. Russell teleportował się z powrotem i błyskawicznie złożył pistolety, a Jia w tym czasie jadła śniadanie. Założył płaszcz i przygotował dla siebie broń. Dziewczyna napiła się wody i chrząknęła. – Masz moje noże z zeszłej nocy? – Tak – wyciągnął noże z kieszeni płaszcza i położył je na stole. – Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? Mogę sam sprawdzić obóz, jeśli musisz trochę odpocząć. Przypomniała sobie, jak powiedział, że zeszłej nocy wiele przeszła. Czy dlatego pozwolił jej dłużej pospać? Doszła do wniosku, że musiała

być bardzo roztrzęsiona. – Nic mi nie jest. – Zauważyła, że wyczyścił noże. – Od początku wiedziałam,

że

to

niebezpieczna

gra.

Ale

jestem

równie

zdeterminowana jak wcześniej. – Napotkała jego wzrok. – Jesteśmy wspólnikami. Zmierzył ją wzrokiem. Co musiałabym zrobić, by jego oczy zrobiły się czerwone? Odsunęła od siebie tę myśl i czym prędzej schowała noże. – Musimy zabrać się do pracy. – Jasne. – Podfrunął do góry, by sięgnąć łuk i kołczan. – Po co używasz strzał, skoro masz tyle broni? – zapytała. – Są ciche i nie zdradzają mojej obecności. – Używasz w ogóle tych swoich kowbojskich pistoletów? – Nie, to pamiątka. – Zarzucił łuk i kołczan na ramię. – Nigdy nie wziąłbym ich na walkę. – To po co je trzymasz? To do ciebie niepodobne, żeby trzymać coś, co nie jest przydatne. Posłał jej poirytowane spojrzenie i wyciągnął rękę. – Nie mam w zwyczaju się tłumaczyć. Idziemy. Westchnęła, podeszła do niego i położyła mu ręce na ramionach. – Znam cię od pięciu dni, ale prawie nic o tobie nie wiem, Objął ją w pasie. – Ta wiedza nie jest ci potrzebna, żeby ukończyć naszą misję. Prychnęła. – Ale ty wiesz o mnie wszystko. Wiesz, jak zginęła moja rodzina. Wiesz, jak wygląda moje życie. Nawet wiesz o moim lęku wysokości. – Wiem też, że jesteś zaręczona. Przełknęła ślinę. – Nigdy się na to nie zgodziłam.

Zacisnął dłonie na jej talii. – Twój kuzyn oczekuje, że się zgodzisz. Skrzywiła się. – Ale nie mówimy teraz o mnie. Ja nie wiem nic o tobie. – Nie mam w zwyczaju się tłumaczyć. Pchnęła go w ramię. – Jesteś najbardziej upartym i irytującym facetem, jakiego znam! Wykrzywił usta. – I to ci powinno wystarczyć. – Mówiąc to, teleportował się, zabierając ją ze sobą. Po inspekcji obozu stwierdził, że nic się nie dzieje. – Ja też nic nie czuję. – Posłała mu chytre spojrzenie. – Poza tobą. – Jest aż tak źle? Każdego wieczoru biorę prysznic. Wzruszyła ramionami. – Wcale nie jest źle. Zerknął na nią niepewnym wzrokiem. – Nie śmierdzę jak worek pełen krwi? – Trochę tak, ale pachniesz też swoją jaskinią i mydłem. – I wspaniałym facetem. – Czemu chcesz zabić Hana? – Naprawdę myślałaś, że tak po prostu ci powiem? – zadrwił. – Warto było spróbować. – Mam swoje powody. – Jakie? – Nie mam w zwyczaju się tłumaczyć. Przewróciła oczami. Uśmiechnął się i zabrał ją do następnego obozu. Ale tu też nic nie znaleźli. – To po co ci te pistolety? – zapytała. Posłał jej zniecierpliwione spojrzenie.

– Masz zamiar męczyć mnie całą noc? Wzruszyła ramionami. – Może. – Tak naprawdę chciała go zapytać, czemu jego oczy robiły się czerwone. Czyżby jej pragnął jako kobiety? Ale ponieważ nie miała odwagi, pytała o inne rzeczy. – Naprawdę jesteś kowbojem? Znasz Johna Wayne’a? – On nie żyje. – Russell skrzywił się. – Ale ja przecież też. – Nie jesteś martwy. – Nieumarły – wymamrotał. – Cokolwiek to znaczy. Nie żyję przez pół dnia. – Chcesz powiedzieć, że przez pół dnia żyjesz. Usta mu zadrżały. – Skoro tak mówisz, Pollyanno. – No to po co ci te pistolety? Jęknął i przyciągnął ją do siebie. – Co mam zrobić, żebyś się zamknęła? Pocałuj mnie. – Porozmawiaj ze mną. – Nie mam w zwy… – przerwał, kiedy położyła mu palec na ustach. Oczy mu pociemniały i chwycił ją za nadgarstek, żeby odsunąć jej dłoń. – Powinnaś się trzymać z dala od moich ust. Nie wiem, czy wiesz, ale mam kły. – Lubię żyć niebezpiecznie. Jego oczy zrobiły się czerwone. Odepchnął ją i odszedł. Udało jej się! A jedyne, co zrobiła, to dotknęła jego ust! Poczuła gęsią skórkę na myśl, z jaką łatwością go pobudziła. Kogo próbowała oszukać? On też na nią działał. Serce waliło jej jak oszalałe, a w brzuchu czuła dziwne łaskotanie. Ale czy powinna go w ten sposób torturować?

– Przepraszam. Nie odwrócił się. – Pistolety należały do mojego pradziadka, Johanna Hankelburga. To rewolwery, Colt Single Action Army, które dostał w 1873 roku. Po odbyciu służby osiedlił się w Kolorado i założył niewielkie ranczo. Nazwał je Wielkie H, gdyż chciał zrobić z tego miejsca coś dużego. Wraz z upływem lat ranczo zaczęło się rozrastać. – A więc jednak pochodzisz z kowbojskiej rodziny – stwierdziła. Russell pokiwał głową. – Zgodnie z tradycją najstarszy syn miał służyć w wojsku. Mój dziadek walczył w I wojnie światowej, a ojciec w II. Każdy z nich otrzymał pistolety. Zanim wyruszyłem na wojnę w Wietnamie, ojciec zabrał mnie na grób pradziadka i zakopaliśmy pistolety przy nagrobku. Powiedział, że muszę przeżyć, bez względu na wszystko, żebym mógł po nie wrócić. – I wróciłeś – powiedziała cicho Jia. Russell westchnął. – Wróciłem jako nieumarły. – A więc jesteś wampirem od czasu wojny w Wietnamie? – Musiało minąć jakieś czterdzieści lat, pomyślała Jia. Kiedy Russell nic nie odpowiedział, spróbowała zadać inne pytanie: – Czemu twój ojciec zakopał te pistolety? Mógł przecież zaczekać na twój powrót. – Chorował na raka płuc. Nie wiedział, jak długo będzie jeszcze żył i martwił się… – Nie odwracając się, Russell przestąpił z nogi na nogę i przejechał palcami po włosach. – Mój młodszy brat, Markos, wpakował się w kłopoty. Narkotyki. Ojciec bał się, że sprzeda pistolety. Są sporo warte. Jia podeszła bliżej. – Ojciec już nie żyje? A matka? Kiedy Russell odwrócił się w jej stronę, jego oczy nie były już

czerwone. – Zostały mi tylko te pistolety. – Wzruszył ramionami, jakby mu nie zależało, ale gdy dostrzegła w jego oczach łzy, serce ścisnęło jej się z bólu. Nie miał żadnej rodziny? – Twój brat też nie żyje? – Markos wyszedł w końcu na prostą. Parę lat po mnie dołączył do marynarki wojennej. Był nawet w Wietnamie. – Russell wziął głęboki oddech. – Zawsze chciał pójść w moje ślady. I chyba mu się udało. Uznano go za zaginionego w akcji, tak jak mnie. – Tak mi przykro. – A więc Russell był sam. Chciała mu powiedzieć, że nie jest sam, że ona przy nim będzie, ale jak mogła złożyć taką obietnicę? Russell wzruszył ramionami. – Dasz mi teraz spokój? Uśmiechnęła się. – Chwilowo. – To miłe z twojej strony. – Wyciągnął do niej rękę. – Zbieramy się. Podeszła do niego. – Przepraszam, jeśli sprawiłam ci przykrość. – Nie sprawiłaś. Ja planuję, układam strategię. Jestem nieumarły. Nie mam żadnych uczuć. – Oczywiście, że masz. – Nie, jeśli potrafię nad nimi zapanować. Uczucia jedynie mnie rozpraszają. Osłabiają. – Nie zgadzam się! – rzuciła. – Też mi nowina – wymamrotał, obejmując ją w pasie. – Uczucia cię wzmacniają. – Chwyciła go za ramię. – Nigdy by mi się nie udało, gdyby nie uczucia, jakie żywię do rodziców i brata.

– Te uczucia sprowadziły na ciebie niebezpieczeństwo i mogły cię zabić. – A ty nie próbujesz zabić Hana z powodu swoich uczuć? – Pchnęła go w pierś. – Nie trzymasz tych pistoletów z powodu uczuć? Zacisnął dłonie na jej talii, ale nic nie odpowiedział. – Ty masz swoje pistolety, a ja bransoletki po mamie. Trzymamy się tego, co zostało po naszych rodzinach. – Poczuła, że oczy zaczynają ją piec od łez. – Ponieważ ich kochaliśmy. Przymknął na chwilę oczy i wziął głęboki oddech. – Idziemy. – Tylko tyle masz do powiedzenia? – Nie mam w zwyczaju się tłumaczyć. – Teleportował się, zabierając ją ze sobą.

– Nie podnoś się. – Russell przykucnął z Jią za dużym głazem. Rozejrzała się wokół. – Nie przypominam sobie tego obozu. – Nie byliśmy tu wcześniej. Nie ma gdzie się schować. – Zabrał ją do najbardziej wysuniętego na północ obozu, niedaleko granicy z Tybetem. Nie było tu drzew, za którymi mogli się ukryć, jedynie sucha, jałowa ziemia poprzecinana paroma skałami i głazami. Ponieważ ziemia nie nadawała się do uprawy, okolica była praktycznie wyludniona. Han rzadko odwiedzał obóz, ponieważ nie miał kogo kontrolować. Ale było to idealne miejsce na kryjówkę, pomyślał Russell. Wyglądając za głazu, Russell dostrzegł wyjeżdżającą z bramy ciężarówkę. Za nią jechała następna. I następna. Czyżby opuszczali obóz? – Muszę się trochę rozejrzeć. – Zerknął na Jię. – Dasz sobie tu radę?

Pokiwała głową. – Uważaj na siebie. Nie mógł znieść troski, którą dostrzegł w jej oczach. Nie dawała mu spokoju tą paplaniną o uczuciach. Czego od niego oczekiwała? Była przecież zaręczona. Jak tylko skończą swoją misję, ona wyjdzie za księcia i wyjedzie. Pewnie nigdy więcej jej nie zobaczy. A nawet gdyby udało mu się zdobyć jej serce, co mógł jej zaoferować? Jaskinię, która nie była jego własnością? Przedmioty, które tam zgromadził też nie należały do niego. Większość z nich pożyczył albo ukradł. Rancza w Kolorado od dawna nie było. Zostało sprzedane wiele lat temu, kiedy tkwił w śpiączce w jaskini w Tajlandii. Nie miał dokąd jej zabrać. Żadnej rodziny. Był wampirem włóczęgą bez grosza przy duszy. Musiał się zachować wobec Jii honorowo. Honor był ostatnią rzeczą, która mu pozostała. – Zaraz wracam. – Teleportował się w zacienione miejsce przy barykadzie, po czym uniósł się do góry, żeby zajrzeć do środka. Żołnierze pakowali się i wyjeżdżali. Russell dostrzegł Wu Shena, który nadzorował całą akcję. Wu Shen pomógł mu już wcześniej. Kiedy Darafer uwięził żonę Dougala, oficer zakradł się do Tygrysiego Miasta i powiedział im, gdzie ona jest. Chciał odwdzięczyć się za to, że ocalili niektórych członków jego rodziny zmuszonych do pracy na farmie szatańskich ziół Darafera. Darafer zamienił ich w żywych zombie. Russell teleportował się do obozu, chowając się w cieniu między dwoma budynkami. Wu Shen cofnął się, kiedy przez bramę przejeżdżała kolejna ciężarówka. – Kapitanie? – Russell cicho zawołał po chińsku. Wu Shen odwrócił się i zmrużył oczy. Rzucił jakiś rozkaz pobliskiej grupie żołnierzy, a kiedy odeszli, zbliżył się do cienia, w którym ukrywał się Russell.

– Powinieneś odejść, zanim każę moim ludziom cię schwytać – warknął Wu Shen. – Zdążyłbym się teleportować. Co się dzieje? Oczy Wu Shena rozbłysły z gniewu. – A niby czemu miałbym ci cokolwiek powiedzieć? Ty i twoi przyjaciele zabiliście moich synów w Beyul-La. Russell zesztywniał. – Tam byli twoi synowie? W jaskini? – Tak. W jaskini, którą wysadziliście. Russell skrzywił się. – To prawda, zastawiliśmy tam na nich pułapkę. Ale plan był taki, żeby stracili przytomność, potem chcieliśmy wykorzystać jaskinię, by przywrócić im dawną postać. Chcieliśmy ich ocalić. Wu Shen zbladł. – To czemu tego nie zrobiliście? – Uwięzieni żołnierze wpadli w panikę, zanim stracili przytomność. Próbowali się wydostać za pomocą granatów i sami wysadzili górę. Twarz Wu Shena wykrzywił grymas bólu. – To prawda? – Tak. Kiedy to tylko możliwe, Angus i jego ludzie zabierają waszych żołnierzy. Mają dwie kliniki, w których mogą przywrócić im dawną postać. Naszym celem było zawsze zabicie Hana, a nie śmiertelników, którzy zostali podstępem zmuszeni do służby na jego rzecz. Wu Shen westchnął. – Wierzę ci. Od dłuższego czasu wiem, że zabieracie żołnierzy. Są ślady walki, ale nie ma ciał. – Przykro mi z powodu twoich synów. Wu Shen pokiwał głową. – Moi chłopcy zostali zwabieni obietnicą, że zyskają nadludzkie moce.

Wierzyli Hanowi, wierzyli, że przejmie kontrolę nad całymi Chinami – a nawet nad światem – i będą mogli żyć jak królowie – prychnął. – Ja nigdy nie ufałem Hanowi, ale zrezygnowałem ze stanowiska w armii chińskiej, żeby zostać tu oficerem i czuwać nad moimi chłopcami. – Tak mi przykro. – Russell skrzywił się, przypominając sobie, ilu żołnierzy Hana zabił w przekonaniu, że sobie na to zasłużyli. W ciągu ostatnich kilku dni widział, jak Jia reagowała na zabijanie i to mu uświadomiło, że zrobił się bardzo nieczuły. Wu Shen odwrócił się i opuścił ramiona. – Możesz mi powiedzieć, gdzie ukrywa się Han? Pokręcił głową. – To powiedz mi, gdzie trzymają chłopca-smoka? Wu Shen zmarszczył czoło i odwrócił się w stronę Russella. – Chciałbym ci pomóc, ale chłopiec jest w tym samym miejscu co Han. – Nic mu nie jest? – Czuje się dobrze, ale jest przerażony. – Wu Shen skrzywił się. – Darafer jest w stanie wystraszyć każdego. – Wiesz, że pracujesz dla okropnych drani. – Jeśli tylko to chciałeś mi powiedzieć… – Potrzebujemy twojej pomocy. – Jeśli mnie złapią, zabiją. Jeśli spróbuję uciec, zabiją mnie. Jestem w pułapce, tak jak moi chłopcy w tej jaskini. – Jeśli uda nam się zabić Hana, żołnierze będą wolni. Nikt nie będzie musiał umierać. Wu Shen powoli pokiwał głową. – Moi chłopcy zaprzedali dusze Daraferowi, więc teraz są w piekle. Mogę i ja do nich dołączyć. – Co możesz mi powiedzieć? – Dziś wieczorem otrzymałem rozkazy od Hana. Żołnierze ze

wszystkich obozów mają przenieść się na południowy wschód, gdzie gromadzi się armia. Jutro zostaną zmutowani nowi rekruci, żeby zwiększyć liczebność wojsk. Mam trzy noce, począwszy od dzisiejszej, żeby przygotować armię i dotrzeć na miejsce. Czwartej nocy Han teleportuje się, żeby stanąć na czele ataku. – Co jest ich celem? – zapytał Russell. – Główna wioska tygrysów. – Kiedy Russel wziął głęboki oddech, Wu Shen dodał: – Sugeruję, byście ewakuowali kobiety i dzieci. I przygotowali się do walki.

Rozdział 14 K iedy Russell i Jia zjawili się w miasteczku, na dziedzińcu Tygrysiego Miasta wrzało jak w ulu. Był tam też Angus i około trzydziestu jego ludzi. Większość miejscowej ludności kręciła się wokół, z ciekawością przyglądając się poczynaniom dworu. Nagłe pojawienie się Jii zostało powitane głośnymi okrzykami radości. Russell posłał jej znaczące spojrzenie. – Cieszą się, że ich księżniczka wróciła. Rajiv podbiegł do nich i uściskał Jię. – Całe szczęście, że wróciłaś. – Skinął głową Russellowi. – Zrobiłeś to, co trzeba – Mamy złe wieści. – Russell przywołał Angusa i jego ludzi i przeszedł na angielski. – Właśnie rozmawiałem z Wu Shenem. Armia Hana szykuje się do ataku na Tygrysie Miasto. – Co takiego? – Rajiv zwrócił się do Jii i zapytał po chińsku: – Han idzie tutaj? – Tak. – Przytaknęła. – Musimy ewakuować kobiety i dzieci. Wokół dało się słyszeć jęki, a zaraz potem stłumione szepty, kiedy wieść rozeszła się wśród miejscowych. – To psuje nasze plany – wymamrotał Rajiv. – Twój narzeczony ma się tu zjawić za niecały tydzień. Jia skrzywiła się. – Nie możemy tego przełożyć? Rajiv westchnął, rozglądając się po miasteczku. – Zobaczymy, jak potoczy się walka. – Kiedy możemy spodziewać się Hana? – zapytał po angielsku Angus.

– Planuje przeprowadzić atak czwartej nocy – powiedział Russell. – To nie jest Beyul-La w samym środku Himalajów. Są tu drogi, a jego armia ma ciężarówki, więc może się szybko przemieszczać. Angus pokiwał głową. – Wezwę posiłki. Setka żołnierzy, których uratowaliśmy w zeszłym roku obiecała nam pomóc. – Zwrócił się do J.L. i Dougala. – Możecie się z nimi skontaktować? Dougal pokiwał głową. – Moja żona ma ich nazwiska i nazwy wiosek. – Jeśli podzielimy wioski, dotrzemy do większości żołnierzy jeszcze dzisiejszej nocy – powiedział J.L. i obydwa wampiry popędziły do kliniki. – Mamy trzy noce, żeby się przygotować – powiedział Russell. – Wu Shen powiedział, że jutro będą mutować kolejnych rekrutów. – Nie wiesz ilu? – Kiedy Russell potrząsnął głową, Angus kontynuował: – W ciągu ostatnich sześciu miesięcy wzięliśmy do niewoli osiemdziesięciu żołnierzy. Trzydziestu zeszłej nocy. Sądzimy, że Han ma ich około trzystu. Russell zmarszczył brwi. Nawet wliczając stu ocalonych żołnierzy, Angus mógł co najwyżej uzbierać armię liczącą zaledwie dwustu ludzi. – Przez najbliższe trzy noce musicie kontynuować ataki na obozy Hana. Musimy osłabić jego armię, ile tylko się da. – Zgoda – powiedział Angus. – Zaczniemy, jak tylko ewakuujemy kobiety i dzieci. Coś nie dawało Russellowi spokoju. O czymś zapominał. O czymś, co powiedział Wu Shen. Angus zwrócił się do Rajiva. – Jak szybko możecie przeprowadzić ewakuację? Dam ci tylu wampirów do teleportacji, ile tylko będę mógł. – Zajmę się tym. – Rajiv wszedł na schody prowadzące do pałacu i

odezwał się do mieszkańców, którzy zgromadzili się u stóp schodów i narzekali. – Nie chcemy wyjeżdżać! – krzyknął jakiś starzec. Rajiv uniósł do góry ręce, ale pomruki narastały. – Nie możecie nas zmusić, żebyśmy opuścili nasze domy! Jia ruszyła w górę schodów i stanęła obok kuzyna. Kiedy Russell ruszył za nią, został popchnięty przez rozwścieczone tygrysołaki. – Słyszeliście wieści – oznajmił Rajiv. – Zbliża się do nas armia Hana. – To wszystko przez te wampiry – wrzasnęła jakaś staruszka, posyłając Russellowi złowrogie spojrzenie. – Przyszli tu i teraz mamy kłopoty. Kolejna kobieta wskazała na Russella. – Czemu ten wampir był z naszą księżniczką? Myślałam, że była z bratem Waszej Wysokości w Tajlandii? Rajiv wymienił z Jią zaniepokojone spojrzenia. – Bo była! – krzyknął Russell. – Ale kiedy dowiedziałem się, że Tygrysie Miasto jest w niebezpieczeństwie, zabrałem ją po drodze. Wiedziałem, że będzie chciała z wami być. Jia posłała mu wdzięczne spojrzenie i zwróciła się do tłumu. – Zrobię wszystko, co w mojej mocy, by pomóc. – To odeślij te wampiry! – krzyknęła staruszka. – Kiedy wyjadą, mistrz Han da nam spokój. – Nieprawda – odezwał się Rajiv. – Han i jego wampiry nękają nas od lat, jeszcze zanim poznaliśmy dobre wampiry. – Nie ma czegoś takiego jak dobre wampiry! – Jakiś staruszek pogroził im pięścią. – Mój dziadek, Wielki Tygrysi Książę, stracił trzech synów przez Hana i złych wampirzych lordów. – Rajiv wskazał na swoją kuzynkę. – Księżniczka Jia i ja oboje straciliśmy rodziców przez wampiry. Ilu z was

straciło swoich bliskich z powodu mistrza Hana? Tygrysołaki mruknęły. – Odkąd spotkaliśmy dobre wampiry, trzej lordowie Hana zostali unicestwieni – kontynuował Rajiv. – Russell sam zabił lorda Minga. Dzięki pomocy Jin Longa ja i Jia zdołaliśmy zabić lorda Qinga. Schwytany smokokształtny zabił lorda Liao. Został tylko Han. Jesteśmy tak blisko, by się od niego uwolnić! Wytrzymajcie jeszcze trochę. – Ale musimy opuścić nasze domy – jęknęła jakaś kobieta. – Owszem – powiedział Rajiv – ale to jedyny sposób, by zapewnić wam i waszym dzieciom bezpieczeństwo. – To nie powinno potrwać dłużej niż tydzień – dodała Jia. – Większość z was ma krewnych w innych osadach. Zostańcie u nich przez kilka dni, dopóki będzie na tyle bezpiecznie, byście mogli wrócić. Potraktujcie to jak wakacje. – Łatwo księżniczce mówić – rzuciła jakaś kobieta. – Księżniczka nie zna mojej teściowej. Wszyscy wybuchli śmiechem. Rajiv uśmiechnął się. – Macie na to moje słowo. Niedługo Han będzie martwy, a klątwa wampirów, która ciąży nad nami od czterdziestu lat, wreszcie się skończy! Mieszkańcy zaczęli wiwatować. – Wszyscy mężczyźni, którzy mają doświadczenie w walce, powinni zostać, by bronić wioski – powiedział Rajiv. – Pozostali niech spakują tylko to, co potrzebne na kilka dni, i przyjdą do pałacu. Księżniczka Jia i ja pomożemy wam zebrać się w grupy, w zależności od osady, do której będziecie się wybierać. Dobre wampiry was tam zabiorą. Wieśniacy czym prędzej rozbiegli się do domów, żeby się spakować. Wojowniczki Neona i Winifreda wbiegły po schodach.

– Możemy jakoś pomóc? – Tak, dziękuję. – Jia zabrała kobiety do pałacu. – Nieźle ci poszło – Russell pochwalił Rajiva. – Nigdy nie przypuszczałem, że zostanę Wielkim Księciem – westchnął i wszedł po schodach. – Mam nadzieję, że ich nie zawiodę. – Nie zawiedziesz. – Russell poszedł za nim. – Do tej pory nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak bardzo niektóre tygrysołaki nie lubią wampirów. – Tak, do waszego przybycia nasze relacje nie układały się najlepiej. – Rajiv spojrzał na niego zawstydzonym wzrokiem. – Przepraszam, że oskarżyłem cię o to, że porwałeś Jię. Pewnie błagała cię, żebyś ją zabrał. Od tak dawna żyje chęcią zemsty. Miałem nadzieję, że to minie. Russell pokiwał głową. – Cóż, jest bardzo… zdeterminowana. Rajiv uniósł do góry brew. – Chciałeś chyba powiedzieć uparta? Tak czy siak, dziękuję, że się nią zaopiekowałeś. Rinzen i Tenzen wciąż szukają cię w lesie. Jeśli do nich zadzwonię, teleportujesz ich tutaj? To wspaniali wojownicy, są mi potrzebni. – Mogę to zrobić. – Dziękuję. – Rajiv zerknął na otwarte drzwi do pałacu i ściszył głos. – Jia będzie pewnie chciała zostać w mieście na czas bitwy, ale nie chcę narażać jej na niebezpieczeństwo. Masz jakieś bezpieczne miejsce, do którego mógłbyś ją zabrać? Russell kiwnął głową. – Mógłbym… W tym momencie na niebie pojawił się jasny błysk. – Co do…? – Russel podniósł rękę, by zasłonić oczy. Po niebie mknęła jasna kula światła, która zdawała się zmierzać

prosto na dziedziniec. Ludzie rozbiegli się na wszystkie strony, krzycząc coś w podnieceniu. – Jia! – krzyknął Rajiv. – Chodź coś zobaczyć! Jia, Neona i Winifreda wyszły z pałacu i spojrzały w niebo. – Już to widziałam. – Jia uśmiechnęła się i klasnęła w dłonie. – Kiedy schwytano żonę Dougala. Wtedy pomogli nam ją uratować. – Oni? – zapytał Rusell. Rajiv z uśmiechem kiwnął głową. – Oni mogą nam pomóc. – Kim oni są? – zapytały równocześnie Neona i Winifreda. Russell patrzył, jak jasne światło rozbiło się na siedem ognistych kul, które wystrzeliły na dziedziniec i zawisły kilka centymetrów nad ziemią. Każda z kul przybrała ludzką postać, trzymającą w dłoni uniesiony do nieba miecz. Sześciu ognistych mężczyzn stanęło w jednym rzędzie, a jeden wysunął się do przodu. Ogień zgasł z sykiem, znikając z ciał mężczyzn, aż w końcu płonął jedynie na ich mieczach. Russell pokręcił głową, nie wierząc własnym oczom. Na dole słychać było stłumione szepty mówiące coś o aniołach. Niektórzy padli na kolana i pochylili głowy. Mężczyźni mieli na sobie ciemnoniebieskie spodnie i tuniki bez rękawów. Ich ramiona i nadgarstki były ozdobione złotymi bransoletami, na piersiach mieli złotą zbroję, a na głowach misterne złote diademy. Co to, u licha, miało znaczyć? Russell przejechał dłonią po włosach. – Kim są ci goście? Czy zawsze mają takie wejście? Jia pokiwała głową. – Owszem, kiedy chcą zwrócić na siebie uwagę. Siedmiu mężczyzn jednocześnie odwróciło ogniste miecze i skierowało je ku ziemi. Opuścili ręce, a kiedy miecze dotknęły ziemi,

ogień zgasł. – Muszę się z nimi przywitać. – Rajiv zbiegł po schodach. Russell i Jia poszli w jego ślady, a za nimi ruszył Angus. Sześciu mężczyzn stojących w jednym rzędzie schowało miecze, a mężczyzna z przodu zabrał głos. – Witajcie, drogie dusze. Jestem Briathos, dowódca Epsilonów, piątej dywizji Wojowników Boga. – Witamy was. – Rajiv ukłonił się. – Miło was znowu widzieć – dodał Angus. – W przeszłości bardzo nam pomogliście. – Co takiego zrobili? – Russell szepnął do Jii. – Strącili Darafera z powrotem do piekła – szepnęła. – Szkoda, że go tam nie zatrzymali – prychnął Russell. Briathos odwrócił głowę w stronę Russella i uważnie mu się przyjrzał. Russell podniósł rękę w geście powitania. – Cześć chłopaki. Pewnie wiecie, gdzie ukrywa się Han. Powiedzcie mi, a pozbędę się go. Potem będziecie mogli znowu przepędzić Darafera i w ciągu godziny pozbędziemy się wszystkich tych typków spod ciemnej gwiazdy. Tygrysie Miasto zostanie ocalone, a wy będziecie mogli wrócić do nieba… żeby, sam nie wiem, pograć na harfach. Wszyscy będą szczęśliwi. Co wy na to? – Russell – szepnął Rajiv. – W ten sposób nie rozmawia się z aniołami. Russell prychnął. – Wciąż próbuję uwierzyć, że są prawdziwi. – Im dłużej im się przyglądał, tym wydawali się bardziej realni, ale było w nich coś dziwnego. Znikali i znowu się pojawiali, jakby ich wcale nie było. Briathos zwrócił się do Angusa: – Około dwóch godzin temu, w waszym ziemskim czasie nastąpiła przerwa. Tego typu przypadki należy zawsze sprawdzić. Przybyliśmy, by

zdać relację z naszego odkrycia. Demon Darafer zatrzymał czas i zabił dużą liczbę ptaków, żeby przestraszyć smokokształtnego Xiao Fanga. Będziemy nadal obserwować działania Darafera. To wszystko. – Schylił głowę. – Życzymy dobrej nocy. – Co takiego? – Russell zrobił krok do przodu. – To wszystko? Nic z tym nie zrobicie? Briathos uniósł do góry brew. – Po co wam te miecze, skoro nie robicie z nich użytku? Briathos westchnął. – Zawsze znajdzie się ktoś taki. Przypominasz mi Dougala Kincaida. – Nazywam się Russell. – Tak, wiem. Pozwól, że ci wyjaśnię… – Znasz mnie? – Tak. W swojej nieskończonej mądrości, Ojciec Niebieski obdarzył swoje dzieci wolną wolą. W związku z tym nie wolno nam ingerować w ludzkie działania… – W to akurat jestem w stanie uwierzyć! – przerwał mu Russell. – W ciągu ostatnich lat przytrafiło mi się wiele nieciekawych rzeczy, pytam więc, gdzie wy wtedy byliście? Briathos zmarszczył brwi. – Nie wolno nam ingerować, dopóki nie naruszono czyjejś wolnej woli do tego stopnia, że przeszedł na stronę zła. – Moja wolna wola została naruszona, kiedy Han uśpił mnie na trzydzieści dziewięć lat. Moja wolna wola została naruszona, kiedy zostałem wampirem! – To prawda – zgodził się Briathos. – Ale pamiętaj Russellu Ryanie Hankelburgu, że nie stałeś się zły. Russell przełknął ślinę. Ten cały anioł mówił prawdę. – A co z Xiao Fangiem? Jest uwięziony. Czy to nie narusza jego wolnej

woli? – Chłopiec jest silny – powiedział Briathos. – Nie został zmuszony do zła. Obserwujemy sytuację i jak tylko Darafer przekroczy granicę… – Czy musimy na to czekać?! – krzyknął Russell. – Powiedz mi, gdzie jest Han, a ja uratuję chłopca. – Wszystko w swoim czasie. Przygotuj się. Twój czas się zbliża. – Ale ja jestem gotowy już teraz! Od dwóch lat jestem gotowy, by zabić Hana! Drań zabrał mi wszystko, co miałem! Briathos spojrzał na niego ze smutkiem. – Możesz stracić jeszcze więcej. Ale możesz też zyskać. – Co to ma znaczyć? – domagał się Russell, ale Briathos i jego zastęp aniołów zniknął. Mógł stracić jeszcze więcej? Zerknął na Jię. O nie. Nie mógł pozwolić, by cokolwiek jej się stało. Podeszła do niego z pobladłą twarzą. – Han uśpił cię na trzydzieści dziewięć lat? Russell skrzywił się. W złości powiedział za dużo. – Jia. – Rajiv pomachał do niej. – Musimy pospieszyć się z ewakuacją. Dotknęła ramienia Russella. – Porozmawiamy później, dobrze? – Odwróciła się i ruszyła za kuzynem do pałacu. Russell patrzył za nią, a serce pękało mu z bólu. – Wszystko się ułoży – zapewnił go Angus. – Kiedy Han zjawi się tu ze swoją armią, będziesz miał okazję, żeby się zemścić. A potem Wojownicy Boga wyślą Darafera do piekła i nie będzie nikogo, kto by go wezwał z powrotem. Wreszcie będzie spokój. – Mam nadzieję. – Russell ruszył po schodach. Coś jednak nie dawało mu spokoju, coś, o czym zapomniał. Odtworzył w głowie rozmowę z Wu Shenem. Oficer powtórzył rozkazy Hana szybko i precyzyjnie. Co więc nie dawało mu spokoju?

Russell zatrzymał się w pół kroku. Wu Shen otrzymał te rozkazy tego wieczoru. Nie mógł się teleportować, musiał więc skorzystać z którejś z ciężarówek, żeby zobaczyć się z Hanem. Kiedy Russell rozmawiał z Wu Shenem, słońce zdążyło zajść półtorej godziny wcześniej. Russell wbiegł po schodach i wpadł do pałacu. Rajiv z kobietami przyczepiał znaki do drewnianych pali, inne dla każdej osady. – Rajiv, masz może mapę? – Jest w moim gabinecie. – Rajiv wskazał na korytarz po prawej stronie. – Pierwsze drzwi. Russell wpadł do gabinetu i spojrzał na ścianę, na której wisiała olbrzymia mapa z zaznaczonymi obozami Hana. Zlokalizował ten najbardziej wysunięty na północ, w którym był tego wieczoru. Można tam dojechać samochodem, pomyślał. Han musiał ukrywać się w pobliżu tego obozu. Prawdopodobnie w promieniu stu dwudziestu kilometrów. – Mam cię draniu.

Rozdział 15 P rzez dwa miesiące wierzyłem, że uda mi się uciec od mistrza Hana. Kiedy będzie pełnia, może w tym miesiącu, a może w przyszłym, po raz pierwszy przemienię się w smoka i zyskam skrzydła. Jakoś wydostanę się z tego podziemnego więzienia i jak tylko zobaczę niebo, odlecę. Ale zeszłej nocy widziałem jak Darafer zestrzelił wszystkie ptaki. A jeśli uczyni to samo ze mną? Wiem, że mistrz Han jest niebezpieczny i powinienem się go obawiać. Ale demona obawiam się jeszcze bardziej. Kiedy lord Liao i jego strażnicy utworzyli krąg, żeby sprowadzić demona z powrotem z otchłani piekła, użyłem ognia, by ich powstrzymać. Płomienie strawiły wampirzego lorda i jego strażników, ale nawet nie musnęły Darafera. Nie mam jak się przed nim obronić. Rano słyszę narzekanie żołnierzy. Czekają, aż mistrz Han pogrąży się w swoim śmiertelnym śnie, i zaczynają marudzić. Dostali rozkaz, żeby zebrać wszystkie martwe ptaki i je spalić. Żal mi tych ptaków i zastanawiam się, czy orły zostawiły gdzieś młode. Czy orlęta siedzą teraz głodne w gnieździe i wołają rodziców, którzy już nigdy nie wrócą? Nadzieja powoli mnie opuszcza. Jedynym pocieszeniem jest myśl, że inne smoki ocalały. Będę żyć dalej. Pozostałe jajka się wyklują. Królowa Nima dobrze się nimi zajmie. Będą latały i zionęły ogniem przez pięćset lat. Jeśli zaś chodzi o mnie, przy życiu utrzymuje mnie prawda, którą powtarzam sobie każdego dnia. Jestem smokiem. Nigdy się nie poddam. I nigdy nie ugnę. Myślałem, że prawda mnie wyzwoli. Teraz obawiam się, że może

kosztować mnie życie. Przynoszą mi tace ze śniadaniem i lunchem, ale nie jem. Jestem zdesperowany i rozważam możliwość zaatakowania strażników ogniem, żeby uciec. Ale nie mógłbym skrzywdzić żołnierzy, którzy byli dla mnie dobrzy. Po lunchu połowa żołnierzy szykuje się do wyjazdu. Słyszałem, jak narzekali na czekającą ich podróż do sekretnej enklawy Darafera, gdzie uprawia swoje szatańskie ziele. Muszą tam być, żeby strzec mistrza Hana podczas ceremonii. Dzisiejszego wieczoru Darafer zamieni kolejnych śmiertelników w superżołnierzy. Budzi się we mnie nadzieja. Mistrz Han i połowa jego świty wyjedzie. Darafer będzie na ceremonii. Jeśli podpalę to miejsce, pozostali żołnierze będą zajęci gaszeniem płomieni i będę mógł uciec. Chodzę po pokoju w tę i z powrotem, w oczekiwaniu na świt. Czekam na to, żeby człowiek w złotej masce wyjechał. Kiedy pojawia się taca z obiadem, jem. Potrzebuję dzisiaj sił. Mistrz Han puka do moich drzwi i wchodzi do środka. – Jak się czujesz chłopcze? Dobrze spałeś? Masz dość jedzenia? Spuszczam głowę, w nadziei, że nigdy więcej nie usłyszę tych słów. – Jesteś gotów do drogi? Sztywnieję, gdy słyszę to pytanie. Czyżby wiedział, że planuję ucieczkę? Mistrz Han wyciąga do mnie rękę. – Chodź. Chcę, żebyś był ze mną na ceremonii. Czuję panikę, a w brzuchu narastający ogień, i robię krok w tył. Han nie cofa dłoni. – Chyba nie myślałeś, że zostawię cię tu samego? Jesteśmy teraz rodziną. Pojedziemy tam razem. Potrząsam głową i robię kolejny krok w tył.

Jego wyciągnięta dłoń zaciska się w pięść. – Chodź tu. Oczy palą mnie od łez. Stopy odmawiają posłuszeństwa. Mistrz Han podlatuje do mnie i chwyta mnie za ramiona. – Nie myśl, że możesz mi się sprzeciwić. Dotąd byłem dla ciebie dobry. Ale to się może w każdej chwili zmienić. Iskra w moim brzuchu gaśnie i opuszczam głowę. Dzisiejszej nocy nie ucieknę. – Mądry chłopiec. – Klepie mnie po ramieniu. Wszystko pogrąża się w mroku, kiedy się teleportujemy. Gdy docieramy na miejsce, rozglądam się wokół. Jest półksiężyc. Niebo jest przejrzyste. Ziemia zielona. Przed nami rozciąga się pole, rząd za rzędem starannie utrzymanych krzewów. Między krzewami uwijają się robotnicy. Ich ramiona są przygarbione, a oczy pozbawione wyrazu. Podobnie jak ja, są zakładnikami silniejszej od nich mocy. Wokół pola rozciąga się gęsty las. Mam pokusę, by uciec i schować za drzewami, ale Han nie zwalnia uścisku, do momentu, aż otaczają nas strażnicy i prowadzą na drugi kraniec pola. Czeka tu na nas Wu Shen z trzydziestoma żołnierzami. Przyprowadzili ochotników, którzy mają zostać przemienieni. Na skraju pola wzniesiono scenę. Żołnierze Wu Shena ustawiają śmiertelników w rzędzie pod sceną, a sami stają z tyłu. Są uzbrojeni w miecze i obawiam się, że zaatakują każdego, kto zmieni zdanie. Wu Shen rozkazuje śmiertelnikom, by uklękli. Mistrz Han zostawia mnie pod pieczą strażników i idzie dokonać inspekcji. – To wszystko?! – krzyczy. – Nie ma ich nawet pięćdziesięciu. Potrzebuję co najmniej stu! Wu Shen pochyla głowę.

– Proszę o wybaczenie, Mistrzu Hanie. Tylko tylu udało nam się zebrać w tak krótkim czasie. Han maszeruje wzdłuż klęczących śmiertelników, patrząc na nich z pogardą. – Niektórzy są za starzy, a inni za słabi, by zostać żołnierzami. – Dlatego się zgłosili – mówi Wu Shen, podążając za Hanem. – Chcą dostać wywar, który da im nadzwyczajne moce, by znowu mogli być zdrowi. Han zaciska pięści. – Powinni tu przyjść z chęci, by mi służyć! Śmiertelnicy pochylają głowy, a ich czoła dotykają ziemi. Pewnie zostali uprzedzeni, żeby nie wzbudzać gniewu Mistrza Hana. Nagle, wśród grzmotów i błysku piorunów, na scenie pojawia się Darafer. Wiem, że potrafi zjawić się cicho i spokojnie, a cały ten cyrk ma jedynie wzbudzić strach. I tak się dzieje. Pracujący w polu robotnicy czmychają do lasu. Ochotnicy drżą ze strachu. Niektórzy rzucają ukradkowe spojrzenia na stojących za nimi żołnierzy, którzy zaciskają ręce na mieczach. Wu Shen staje obok mnie. Zerka na stojących nieopodal strażników Hana, w końcu pyta: – Czy to twoja pierwsza ceremonia? Kiwam głową. Na scenie Darafer macha ręką i po kolejnym grzmocie i błysku za jego plecami pojawia się czarny kocioł. Korzystając z zamieszania, Wu Shen nachyla się do mnie i szepcze: – Spróbuję ci pomóc. Patrzę na niego w zdumieniu, ale przygląda się Daraferowi, jakby nic się nie stało. Zachowuję więc kamienną twarz, chociaż serce wali mi jak oszalałe.

Mistrz Han wchodzi na scenę i kłania się Daraferowi. – Twój wierny sługa, jak zawsze. Demon posyła mu krzywy uśmiech. – Razem będziemy rządzili światem. – Odwraca się, by przyjrzeć się śmiertelnikom. – Dziś wieczorem dołączycie do naszej szlachetnej misji. Przestaniecie być śmiertelnikami. Wasza siła, prędkość i zwinność przekroczy wasze najśmielsze oczekiwania. Będziecie żyć dłużej i będziecie lepsi pod każdym względem. Kiedy ja będę bogiem wśród ludzi, a Mistrz Han cesarzem, wy będziecie królami. Czy jesteście na to gotowi? Śmiertelnicy odpowiadają, że są gotowi. Darafer unosi ręce i w jego dłoniach pojawia się złoty kielich. Zanurza go w kotle. – Kiedy wypijecie mój wywar, zostaniecie przemienieni. Zyskacie taką siłę, że żaden śmiertelnik nie będzie mógł was pokonać. W zamian za to żądamy jedynie dwóch rzeczy. Pierwszy warunek jest taki: będziecie całkowicie posłuszni mistrzowi Hanowi i mnie. Jesteście na to gotowi? Śmiertelnicy mruczą, że tak. – Ostrzegam was, że nieposłuszeństwo zostanie surowo ukarane – mówi Darafer i zwraca się do Wu Shena: – Nieprawdaż, oficerze? Wu Shen sztywnieje, a jego twarz robi się blada. – Tak, panie. – Skąd wampiry i zmiennokształtni wiedzą o naszym planowanym ataku na wioskę tygrysołaków? – pyta Darafer. Wu Shen odsuwa się ode mnie. – Od jakiegoś czasu atakują nasze obozy, chcąc znaleźć kryjówkę Mistrza Hana. Jeśli szykują się na atak, oznacza to, że wierzą, że ich strategia działa. – Doprawdy? – Oczy Darafera nabierają zielonkawego blasku i

zaczynam się obawiać o Wu Shena. Robię krok w jego stronę, ale Wu Shen unosi rękę, by mnie powstrzymać. Ze smutkiem w oczach lekko kręci głową. – Myślałeś, że się nie dowiem?! – krzyczy Darafer. – Oto, co się dzieje z tymi, którzy mnie zdradzają. – Ciska w stronę Wu Shena błyskawicę, a ten staje w płomieniach. Robię krok w tył. Zamykam oczy, żeby nie słyszeć wrzasku, ale wciąż słyszę krzyki Wu Shena. Czuję swąd palonego ciała. Żołądek podchodzi mi do gardła i padam na kolana. Ze świstem próbuję złapać powietrze. – A teraz drugi warunek – spokojnie mówi Darafer. Otwieram oczy i widzę, że śmiertelnicy są zaalarmowani i zaczynają coś między sobą szeptać. Ciało Wu Shena już nie płonie, leży czarne i pozbawione życia. – Cisza! – krzyczy Mistrz Han i śmiertelnicy milkną. W ich oczach czai się strach. Darafer unosi wysoko kielich. – Kiedy wypijecie mój wywar, staniecie się silniejsi. A wasze dusze będą należały do mnie. Jesteście na to gotowi? Śmiertelnicy się wahają. Stojący za nimi żołnierze wyciągają miecze. – Ja jestem gotowy! – krzyczy jeden z nich i wbiega na scenę. – Będę ci służył, panie! Pozostali podnoszą się i niepewnym krokiem zmierzają w kierunku sceny. Nie mogę tego dłużej znieść. Przybędzie żołnierzy gotowych wykonywać okrutne rozkazy Hana i Darafera. Kolejni ludzie, którzy po śmierci pójdą do piekła, a ich dusze na zawsze pozostaną związane z demonem. Przyglądam się ciału Wu Shena i czuję, jak narasta we mnie gniew. W brzuchu rośnie płomień, który przesuwa się w górę, do piersi i

gardła. Nigdy więcej. Mam wrażenie, że głowa mi eksploduje. Nawet jeśli zapłacę za to życiem, nie dopuszczę, by to się powtórzyło! Skaczę na równe nogi i rzucam się w stronę pola z szatańskim zielem. Z mojego gardła bucha ogień i po chwili całe pole staje w płomieniach.

Rozdział 16 T u nikogo nie ma – powiedziała Jia, wyglądając zza głazu. Russell zabrał ją do obozu, w którym poprzedniej nocy rozmawiał z Wu Shenem. – Myślisz, że Han gdzieś tu się ukrywa? – Jestem tego pewien. – Russell uklęknął obok niej. – Rozejrzę się po obozie. Ty tu zostań i zajmij się wąchaniem, dobrze? Skinęła głową, a Russell teleportował się w zacienione miejsce obok drewnianej obozowej barykady. Podfrunął do góry, żeby zajrzeć na drugą stronę, i zniknął. Jia przymknęła oczy, żeby skupić się na zmyśle wąchania. W pobliżu nie było żadnych ludzi ani wampirów. Jedynie zapach Russella. Czekając na jego powrót, rozmyślała o Tygrysim Mieście i zbliżającej się walce. Zeszłej nocy udało im się wiele zrobić. Wszystkie kobiety, dzieci i starcy zostali ewakuowani. Kiedy wampiry skończyły teleportować ludzi, sprowadzono byłych żołnierzy Hana, którzy zaoferowali swoją pomoc. W Tygrysim Mieście była ich już ponad setka. Po tym, jak zostali przywróceni do dawnej postaci, stracili swoje nadzwyczajne moce. Wiedzieli, że armia Hana ma nad nimi przewagę, ale byli gotowi na wszystko, by raz na zawsze pozbyć się wampira ze swojej ojczyzny. Wysłano też sygnał do pozostałych wampirów i zmiennokształtnych na całym świecie. Mieli przybyć dzisiejszej nocy. Angus MacKay miał nadzieję, że uda mu się zgromadzić armię liczącą dwustu żołnierzy. Russell został w Tygrysim Mieście, żeby pomóc, chociaż Jia wiedziała, że nie mógł się doczekać, by wytropić Hana. Kiedy nadszedł świt, Rajiv namówił ją, by spędziła dzień w mieście, częściowo po to, by pomóc przy pracy, ale też po to, by zachować reputację. Zbyt wielu tygrysołaków ją

obserwowało. Russell to rozumiał. Obiecał, że wróci po nią wieczorem i teleportował się z powrotem do groty, żeby się przespać. Tęskniła za nim. Poczuła ogromną ulgę, kiedy zjawił się w jej domu parę minut po zmierzchu. Jego podniecenie udzieliło się i jej. Dzisiejszej nocy, twierdził, zakończą swoją misję. Han ukrywał się gdzieś w pobliżu obozu. W promieniu stu dwudziestu kilometrów. Mieli szansę nie dopuścić do bitwy w Tygrysim Mieście, gdyż dzisiejszej nocy mogli znaleźć Hana i go zabić. Teleportowali się do jaskini i Russell szybko wyjaśnił jej swój plan. Założył rękawiczki, by uniknąć poparzenia, i podał jej gruby srebrny łańcuch. – Kiedy znajdziemy Hana, zarzuć na niego ten łańcuch, żeby nie mógł się teleportować. Potem ja się nim zajmę. Początkowo Jia się sprzeciwiła. Przez trzynaście lat wyobrażała sobie, że to ona zabije Hana. Czemu to jemu miał przypaść ten zaszczyt? – Moja potrzeba jest ważniejsza – odparł. – Ważniejsza od tego, że straciłam rodzinę? – Nie mam w zwyczaju się tłumaczyć. – Kiedy uniosła dłoń, żeby go pacnąć, ciągnął dalej: – Zabijemy go razem, więc część zaszczytu spadnie na ciebie. Teraz, czekając na niego za głazem, wydała z siebie sfrustrowany jęk. Czemu Russell tak bardzo chciał się zemścić? Zeszłej nocy pod wpływem gniewu przyznał, że Han uśpił go na trzydzieści dziewięć lat. Podejrzewała, że za tym kryło się coś więcej. Nagle Russell zjawił się obok niej. – Obóz jest opuszczony. – Czy Wu Shen nie wspominał przypadkiem o ceremonii mutowania żołnierzy, która miała się odbyć dzisiejszej nocy? Może Han tam jest? – Nie mam pojęcia, gdzie ta ceremonia się odbywa. Wiem tylko, że

kryjówka Hana jest gdzieś tu. Jak ją znajdziemy, poczekamy na jego powrót. Jia skrzywiła się. – Ale zanim wróci, może minąć wiele godzin. – Zanim ją znajdziemy, pewnie też minie wiele godzin. – Russell poklepał ją po ramieniu. – Nie martw się. Kiedy znajdziemy kryjówkę, już nam się nie wymknie. Jeśli nie zjawi się dziś wieczór, zabijemy go jutro. Jia pokiwała głową, czując jak serce jej wali. Trzynaście lat planowania i treningu i wreszcie wszystko miało się ziścić. Nie tylko zemści się na Hanie, ale powstrzyma go od ataku na Tygrysie Miasto. Mogła ocalić swoich przyjaciół i rodzinę. Ale czemu to było takie ważne dla Russella? – Przeniesiemy się parę kilometrów stąd i zrobimy kółko wokół obozu. Gotowa? – Chwycił ją za ramiona. – Zaczekaj. Ja… – Wzięła głęboki wdech. – Jeśli mam ci pomóc kogoś zabić, zasługuję na to, by wiedzieć dlaczego. Russell rzucił jej zniecierpliwione spojrzenie. – Wiesz dlaczego. Zabił twoją rodzinę. – Tak, ale co takiego zrobił tobie? – Marnujesz tylko czas. – Uśpił cię na trzydzieści dziewięć lat. Ale co jeszcze się wydarzyło? Russell zacisnął zęby. – Nie mam w zwyczaju się tłumaczyć. Zanim się teleportowali, pchnęła go w ramię. Kiedy dotarli na miejsce, rozejrzeli się wokół. Ziemia, skały, kilka mizernych, spalonych drzew. – Czujesz coś? – zapytał. Nie czuła, ale nie chciała mu nic mówić. – Nic ci nie powiem, dopóki ze mną nie porozmawiasz.

Jęknął. – Nie mamy na to czasu. Mamy do sprawdzenia spory obszar. – To lepiej zacznij mówić. Zmierzył ją wzrokiem. – Doprowadzasz mnie do szału. – Też coś! A ty mnie doprowadzasz do szału od tygodnia! – Przecież znasz mnie zaledwie od tygodnia. – Dokładnie. Skrzyżował ramiona i patrzył na nią złowrogo. Powtórzyła jego gest i odwzajemniła spojrzenie. – Zabieram cię z powrotem do Tygrysiego Miasta. – Ruszył w jej stronę. – Nasza współpraca właśnie dobiegła końca. – Nie! – Odskoczyła w bok. – Potrzebujesz mnie, żeby znaleźć Hana. No dalej, powiedz mi, co takiego ci zrobił? – Do diabła, kobieto! – Russell ponownie ruszył w jej stronę. – Czemu chcesz to wiedzieć? Odsunęła się od niego. Chcę cię zrozumieć. Posłała mu błagalne spojrzenie. – Proszę. Opuścił ręce i wpatrywał się w nią przez chwilę. W końcu jęknął zrezygnowany. – Przecież wiesz, co zrobił. Wprowadził mnie w stan wampirzej śpiączki na trzydzieści dziewięć lat. – Dlaczego? Dlaczego zostawił cię w takim stanie na tyle lat? Russell prychnął. – Chciałem go o to zapytać od chwili, gdy się obudziłem. – Na jego twarzy pojawił się zbolały wyraz. – Kiedy leżałem w tej jaskini jak bezsilna sterta mięsa, wszyscy, na których mi zależało, odeszli. Moi rodzice umarli przekonani, że stracili obydwu synów.

Jia głośno przełknęła ślinę. – Tak mi przykro. Russell westchnął i odwrócił się od niej. – Byłem na przepustce w Phuket, kiedy dowiedziałem się, że mój brat zaginął w akcji. Miałem pojechać do Sajgonu, żeby się czegoś dowiedzieć, ale wtedy coś się wydarzyło. – Pokręcił głową. – Nie pamiętam. Pamiętam tylko, że obudziłem się w jakiejś jaskini w Tajlandii. – Nie wiesz, jak się tam znalazłeś? – zapytała Jia. – Nie. Ale wiem, że to była jaskinia Hana. W środku była setka mężczyzn, których Han wprowadził w stan śpiączki i pokrył ich gliną. Leżeli w wielkiej pieczarze, przypominającej grobowiec pełen terakotowych wojowników. Mnie jednemu udało się przeżyć. Z jakiegoś powodu, Han oddzielił mnie od reszty. Miałem dla siebie niewielką grotę. Jia w zamyśleniu przechyliła głowę. – Zajął się tobą w szczególny sposób. Widocznie uważał, że jesteś wyjątkowy. Russell odwrócił się do niej ze zniecierpliwionym wyrazem twarzy. – Skoro byłem taki wyjątkowy, to czemu zostawił mnie tam na tak długo? Kiedy tam leżałem, moi ludzie w Wietnamie wpadli w zasadzkę. Zostali wyrżnięci co do jednego! Gdybym z nimi był, być może… – Nie możesz się za to obwiniać – przerwała mu. – Powinienem tam z nimi być! – krzyknął. – I powinienem był wrócić do domu. Nie było mnie tak długo, moja żona… Jia jęknęła. – Jesteś żonaty? – Byłem. Zostałem uznany za zmarłego. – Russell machnął ręką. – Czekała siedem lat, zanim ponownie wyszła za mąż. Nie dziwię się jej.

Widziałem ją, kiedy wreszcie udało mi się wrócić do Stanów. Ma dzieci i wnuki. Jest szczęśliwa. Lepiej niech myśli, że nie żyję. Jia skrzywiła się. – Rozumiem. – Ale miała córkę. – W oczach Russella zalśniły łzy. – Naszą córkę. Miałem wrócić do domu, żeby zobaczyć ją po urodzeniu, ale mi się nie udało. Wychowała się beze mnie i zmarła na raka piersi w wieku czterdziestu lat. – Zacisnął pięści. – Nigdy jej nie poznałem! Jia poczuła ucisk w klatce piersiowej i przyłożyła rękę do serca. – O Boże! – Teraz już wiesz. – Zamrugał oczami, by powstrzymać łzy. – Straciłem córkę. Rodziców. Brata. Moich ludzi. Moją śmiertelność. Nie ma nawet tego cholernego rancza. Przez Hana straciłem wszystko. – Przykro mi. – Ze łzami w oczach podbiegła do Russella i dotknęła jego twarzy. – Nie zabrał ci wszystkiego. Nadal masz swój honor i odwagę. Jesteś dobrym człowiekiem. – Czy dobry człowiek zabija z chęci zemsty? – Dobry mężczyzna szuka sprawiedliwości. – Posłała mu drżący uśmiech. – Dobra kobieta również. Kąciki jego ust lekko się uniosły i objął jej twarz rękoma. – Jia, co ty ze mną robisz? – Próbuję być dobrym wspólnikiem. – Poklepała go po ramieniu. – Lepiej wracajmy do pracy. Przez chwilę przyglądał się jej uważnie, po czym pocałował ją w czoło. – Jesteś najlepszym wspólnikiem, jakiego można sobie wymarzyć. Serce pękało jej z dumy, gdy teleportowali się w następne miejsce.

Dwie godziny później Russell stwierdził, że coraz trudniej jest mu

skupić się na misji. Za każdym razem, gdy brał Jię w ramiona, żeby ich teleportować, trzymał ją dłużej, niż było to konieczne. Gdy zamykała oczy, żeby skupić się na wąchaniu, obserwował ją, próbując zapamiętać każdy rys jej twarzy. Jeśli uda im się tej nocy zabić Hana, ich współpraca dobiegnie końca. Tygrysie Miasto będzie bezpieczne, a ona wróci do domu, żeby czekać na przyjazd narzeczonego. Czy takie było jego przeznaczenie? Tracić tych, na których mu zależało? Jia zmarszczyła czoło, otworzyła oczy i wskazała na zachód. – Czuję coś jakieś pięć kilometrów stąd. To zapach spalonych piór i śmierci. Martwe ptaki? – Czy Wojownik Boga nie wspominał o tym, że Darafer zabił stado ptaków, żeby przestraszyć Xiao Fanga? Jia pokiwała głową. – Musimy być blisko. Russell przeniósł ich na zachód, aż w końcu i on poczuł odór śmierci. Kierując się zapachem, teleportował ich w sam środek sterty spalonych ptasich korpusów. Sięgały aż do pasa. – O Boże. – Jia zakryła nos i usta. – Musi ich być co najmniej setka. – Czujesz Hana? Potrząsnęła głową. – Nie czuję nic poza śmiercią. Russell rozejrzał się wokół. Teren był bardziej górzysty, ale wciąż opuszczony. Wokół były tylko duże głazy. Na wschód prowadziła gruntowa droga ze śladami kół. Za stertą ptaków dostrzegł jakiś duży kształt, pokryty siatką kamuflującą. Przeniósł się tam i odkrył ukrytą wojskową ciężarówkę. Kryjówka Hana musiała być gdzieś w pobliżu. Była ukryta pod ziemią,

ale gdzieś musiało być wejście. Zajrzał pod ciężarówkę. Nic, samo błoto. Zerknął na Jię, żeby upewnić się, że jest bezpieczna. Machała do niego. Pofrunął do niej, a ona wskazała mu ślady butów prowadzące w górę w stronę głazów. Zauważył coś, co przypominało jaskinię. – Przygotuj się. – Wyciągnął miecz. – Idź za mną. Skinęła głową i wyciągnęła zza pasa nóż. Russell cicho zbliżył się do jaskini. Zatrzymał się, przywierając plecami do głazu przy wejściu. Szybko zerknął do środka. Wiedział, że znaleźli to, czego szukali. W jaskini była niewielka konstrukcja zrobiona z zardzewiałej blachy. Nad drzwiami wisiała kamera. – Teleportujemy się do środka – szepnął. – Wtedy nie będą wiedzieli, że nadchodzimy. Zagryzła wargę. – A jeśli Hana tam nie ma? Jeśli dowie się, że odkryliśmy jego kryjówkę, już tu nie wróci. – Będziemy musieli zapytać żołnierzy, a potem wyczyszczę im pamięć. – Posłał jej drwiące spojrzenie. – Postaraj się nikogo nie zabić. Prychnęła. – Możesz ich zawsze uderzyć. W tym jesteś niezła. Usta jej zadrżały. – Dziękuję. – Za co? – Za to, że złagodziłeś napięcie. – Idziemy. – Schował miecz, żeby chwycić ją w ramiona, i skupił się na metalowych drzwiach. Pojawili się z drugiej strony, na szczycie częściowo osłoniętego podestu. Na dole była wartownia, a przy biurku siedział strażnik. Oparł ręce na blacie i chrapał. Pozostała czwórka siedziała na podłodze przy

niewielkim stoliku, całkowicie pochłonięta grą w karty. Russell wyciągnął z kieszeni płaszcza nóż i teleportował się między graczy. Uderzył jednego ze strażników rękojeścią, przez co ten stracił przytomność, a drugiego podniósł do góry i przystawił mu nóż do gardła. – Nie ruszać się, nie krzyczeć – ostrzegł strażników. W tym czasie Jia zbiegła ze schodów i wycelowała swój nóż w pozostałych strażników. Cała akcja zajęła zaledwie kilka sekund i strażnik przy biurku nawet nie zdążył się obudzić. Strażnik z nożem przy gardle ciężko oddychał, ale nie odzywał się. Jeden ze strażników uniósł do góry ręce w geście poddania. – Jesteście tu ze względu na chłopca-smoka? – Xiao Fang tu jest? – zapytała Jia. – Gdzie? – Trzy piętra niżej, w piwnicy – odparł strażnik. – Han zamknął chłopaka w klatce. Russell uważnie przyjrzał się strażnikom. – Czemu jesteście tacy pomocni? Żołnierze wymienili zaniepokojone spojrzenia, w końcu jeden z nich powiedział: – Han zbił chłopaka i powiedział, że będzie go przez tydzień głodził. Sami byśmy go uratowali, gdybyśmy mogli. – To czemu tego nie zrobiliście? – dociekała Jia. Pierwszy z żołnierzy westchnął. – Jak możemy zdradzić Hana? Zabiłby nas, a nasze dusze poszłyby do piekła. – Taa – wymamrotał pierwszy. – Jak ktoś wkurzy Hana, zabiera go do swojej prywatnej kwatery i wypija z niego krew do ostatniej kropli. Pierwszy żołnierz pokiwał głową. – Jeśli nie zabije nas w ten sposób, zginiemy za niego w walce.

Russell szybko rozejrzał się po pomieszczeniu. – Gdzie jest Han? – Był głodny, więc teleportował się do najbliższej wioski – odpowiedział pierwszy żołnierz. – Zawsze zabija tego, którym się żywi, ponieważ musi zdjąć maskę. – Taa – przyznał mu rację drugi. – Nikomu nie wolno zobaczyć jego twarzy. – A co jest nie tak z jego twarzą? – zapytała Jia. Żołnierze wzruszyli ramionami. Russell zaczął się zastanawiać, czy Han nie został oszpecony, zanim został wampirem. – Zabierzemy chłopca i zaczekamy na Hana. Sugeruję, byście wzięli ciężarówkę i odjechali. Pierwszy żołnierz prychnął. – Ale gdzie możemy pójść, żeby Darafer nas nie znalazł? Jesteśmy potępieni. – Jedźcie do wioski tygrysołaków – zaproponowała Jia. – Jest tam lekarz, który przywróci wam dawną postać. Wtedy nie będziecie już należeli do Darafera. – Naprawdę? – Drugi żołnierz wymienił pełne nadziei spojrzenie ze swoim towarzyszem. – Wyruszymy natychmiast. – Pierwszy żołnierz wręczył Jii pęk kluczy. – Możecie otworzyć celę chłopca. Russell puścił żołnierza, którego trzymał. Mężczyźni chwycili klucze od ciężarówki i wyprowadzili śpiącego strażnika i nieprzytomnych żołnierzy po schodach na zewnątrz. Jia spojrzała na Russella ze zmartwionym wyrazem twarzy. – Możemy im ufać? A jeśli to pułapka? – Wkrótce się przekonamy. – Russell wyciągnął miecz i uchylił drugie

drzwi. Prowadziły na schody. Wokół nie było nikogo. Szybkim krokiem ruszył w dół, a Jia podążyła za nim. – Czuję Hana – szepnęła. – Myślę, że mieszka na dole. Cichym krokiem szli wzdłuż korytarza, na którym było mnóstwo drzwi. Na końcu Jia przystanęła przed ciężkimi drzwiami. – To pokój Hana. Jego zapach jest tu bardzo silny. Russell próbował otworzyć drzwi, ale były zamknięte. – Pewnie teleportuje się do środka i na zewnątrz. Przysunęła się bliżej i powąchała. – Teraz go nie ma. – W takim razie poszukajmy chłopca. – Ruszyli na dół wąskimi schodami. Trzecie piętro pod ziemią było słabo oświetlone. Paliła się jedynie migocząca jarzeniówka. Powietrze było ciężkie i zatęchłe, kamienna podłoga pokryta kurzem. Pomieszczenie nie było duże. Jedna ze ścian miała

przymocowane

kajdany,

do

których

prawdopodobnie

przyczepiano więźniów na chłostę. Na ścianie i podłodze były ślady krwi. Na przeciwległej ścianie znajdowały się cztery niewielkie cele. Było ciemno, ale na tylnej ścianie drugiej celi Russell dostrzegł skulony kształt. – Xiao Fang? – Wyciągnął miecz i dotknął prętów. Skóra zaczęła mu skwierczeć i czym prędzej je puścił. Srebro. Skrzywił się i wyprostował poparzone palce. Han umieścił chłopca w srebrnej klatce, żeby żaden wampir nie mógł teleportować się do środka ani wydostać na zewnątrz. – Nic ci nie jest? – zapytała Jia. – Nie. – Sięgnął do kieszeni po rękawiczki. – Otwórz drzwi. Jia próbowała jeden klucz po drugim, próbując otworzyć ciężką kłódkę.

– Xiao Fang, czy to ty? Przyszliśmy, żeby cię uratować. Kiedy Russell zakładał rękawiczki, zauważył, że skulony kształt wyprostował się. W celi stał chłopiec. – Wszystko w porządku – zapewnił go Russell. – Zabierzemy cię do Tygrysiego Miasta. Jest tam Neona. I Winifreda. Z nią możesz rozmawiać, prawda? Chłopiec powoli ruszył do przodu. Kiedy znalazł się w kręgu światła, Russell zauważył na jego twarzy siniaki. Kość policzkową miał rozciętą, a na spuchniętych wargach widoczna była zaschnięta krew. Biedak był pewnie zbyt przerażony, by im zaufać. Jia otworzyła drzwi. Chłopiec zrobił niepewny krok do przodu. Uśmiechnęła się do niego. – Ja też jestem zmiennokształtna. Jestem tygrysołakiem. Uczę sztuk walki i jeden z moich uczniów chciał cię sam uratować. Nazywa się Norjee i nazywa cię swoim bratem. Xiao Fang wydał z siebie świszczący dźwięk. Podbiegł do Jii i z całych sił ją objął. Mocno go przytuliła i zerknęła na Russella ze łzami w oczach. Russell czuł, że serce mu rośnie. Nie wiedział, że potrafi jeszcze odczuwać radość. Potargał chłopca po włosach. Żałował tylko, że nie uratował go tydzień wcześniej, kiedy miał okazję. Ale wtedy wolał się zemścić. Wybrał nienawiść zamiast miłości. Nigdy więcej nie popełni tego błędu. – Jakie to wzruszające – dobiegł ich przytłumiony głos ze szczytu schodów. Russell odwrócił się na pięcie i wyciągnął miecz. – Zostańcie za mną – szepnął do Jii i chłopca. Na szczycie schodów stał Han ubrany w czerwoną, jedwabną szatę. Fluorescencyjne światło odbijało się od jego złotej maski i złotej pochwy

na miecz przypiętej do pasa. – Czekałem, aż mnie znajdziesz, Russell. – Ty… mnie znasz? – Russell zmarszczył czoło. Sposób, w jaki Han wypowiedział jego imię, wydawał mu się znajomy. Ale złota pochwa na miecz miała co najmniej trzydzieści centymetrów długości. Musiał się w niej kryć potężny sztylet. Han zachichotał. – Oczywiście, że cię znam. Nosisz moje znamię. Ja cię wybrałem. – Zostawiłeś mnie na trzydzieści dziewięć lat, żebym zgnił w jaskini. Han lekceważąco machnął ręką. – Wcale nie gniłeś. Pozostali owszem, ale na ciebie uważałem. – Powoli zszedł ze schodów. – Co trzy miesiące cię sprawdzałem. A raz w roku karmiłem cię paroma kroplami własnej krwi, żebyś był zdrowy. – Zdrowy? Byłem w śpiączce. Przez trzydzieści dziewięć lat. Han potrząsnął głową. – A cóż to ma za znaczenie, kiedy możesz żyć wiecznie. Ale byłem wstrząśnięty i rozczarowany, kiedy odkryłem, że zniknąłeś. W końcu należysz do mnie. – Nigdy – warknął Russell, unosząc miecz. – Dzisiejszej nocy cię zabiję. Han ponownie potrząsnął głową. – Mogłem cię zabić tyle razy. Nigdy nie zastanawiałeś się, dlaczego tego nie zrobiłem? – Zatrzymał się na dole schodów. – Kiedy schwytaliśmy ciebie i twoich głupich przyjaciół, dopilnowałem, żeby nie stała ci się krzywda. Nawet kiedy zabiłeś lorda Minga, nie zrobiłem niczego, by cię powstrzymać. Russell poczuł, jak ogarnia go nieprzyjemne uczucie, ale zignorował je. Han bawił się z nim w jakąś grę. – Ty chory draniu, zasługujesz na śmierć. – Czemu? Ponieważ mam jaja, żeby przejąć kontrolę nad światem?

Będziesz rządził razem ze mną, Russell. Jako mój podwładny, rzecz jasna, ale twoim przeznaczeniem jest trwać przy moim boku. On kompletnie postradał zmysły. Russell zacisnął dłonie na rękojeści miecza. Gdyby się na niego rzucił, drań zdążyłby się teleportować. Musiał go jakoś podejść. Mógłby zarzucić wokół niego srebrny łańcuch, albo… przyszedł mu do głowy lepszy pomysł. – Xiao Fang. – Han wskazał na celę. – Wracaj do klatki, gdzie twoje miejsce. Jia mocno trzymała chłopca. – Nie zrobi tego. Han podszedł do nich, trzymając dłoń na rękojeści broni. – Muszę przyznać, że odważna z ciebie kobieta. – Wyciągnął nóż z cichym, metalicznym zgrzytem. – Ale w ułamku sekundy mógłbym znaleźć się za twoimi plecami i poderżnąć ci gardło. Xiao Fang ze łzami w oczach odsunął się od Jii i wrócił do celi. – Nie – szepnęła Jia. – Słyszałeś pana. – Russell schował miecz i chwycił rękawiczkami za pręty celi, otwierając drzwi dla chłopca. – Wchodź do środka. – Co? – Jia posłała mu zdumione spojrzenie. Xiao Fang cofnął się, a na jego pokiereszowanej twarzy malował się wyraz rozpaczy. Han zachichotał. – Doskonale. Russell wyrwał drzwi od celi i rzucił się na Hana, wbijając w niego srebrne pręty i przyciskając go do ściany. Han krzyknął i upuścił nóż. Jego czerwona szata zaczęła się tlić od srebrnych prętów, a wokół unosił się dym. Srebro spaliło jedwab i dotknęło skóry Hana. – Teraz umrzesz – warknął Russell, mocniej wciskając srebrne pręty

w ciało Hana. – Zniszczyłeś mi życie. Przez ciebie, straciłem wszystkich, których kochałem. – Nie wszystkich – syknął Han. – Przestań Russell. Sposób, w jaki drań wymawiał jego imię, był irytujący. – Przestań zachowywać się tak, jak byś mnie znał! – Russell wyciągnął rękę i zdarł z niego maskę. Zamarł. Nie mógł złapać tchu, wpatrując się w znaną mu twarz. Żadnych oparzeń ani blizn. Twarz była podobna do jego własnej. Maska wypadła mu z rąk. – Cześć braciszku. – Markos odezwał się po angielsku. – Tęskniłeś za mną? Russell upadł do tyłu, a drzwi od celi z głośnym hukiem runęły na podłogę. – Mówiłem ci, że należymy do siebie. – Markos zerknął na swoją poparzoną skórę i skrzywił się. – Rozumiem, dlaczego byłeś wściekły. Powiedzmy, że wyrównaliśmy rachunki. Russell potrząsnął głową, nie mogąc uwierzyć w to, co widział i słyszał. – On nie jest Azjatą? – zapytała po chińsku Jia. – Russell, co się dzieje? Dlaczego go nie zabiłeś? Markos odpowiedział jej z rozbawionym wyrazem twarzy. – Sądziłaś, że zabije własnego brata? Jia jęknęła. Russell zerknął na nią. Jej twarz zrobiła się blada. Dotknęła drżącą dłonią klatki piersiowej. – Twój brat zabił moją rodzinę? Russell poczuł, jak żołądek podchodzi mu do gardła. Boże, jak mogła mu to wybaczyć? Jak mogła na niego spojrzeć? – O co chodzi? – zapytał Markos, przyglądając im się z uwagą. – Zależy

ci na niej? – Zmrużył oczy. – Nie spodziewałem się konkurencji. Russell zacisnął zęby. – Zostaw ją w spokoju. – Albo co? – Markos uśmiechnął się, wyciągając z rękawa drugi nóż. – Naprawdę zabijesz własnego brata? Russell wyciągnął miecz, ale zawahał się i w tym momencie Markos teleportował się za Jię i wbił jej nóż w piersi. – Gra skończona! – Markos rzucił ją na ziemię. – Wygrałem. A ty jesteś mój. Russell z rykiem rzucił się do przodu, kierując miecz w serce brata. Ale Markos zdążył się teleportować. Russell upadł na kolana obok Jii. Odrzucił do tyłu głowę i wyryczał niebiosom cały swój gniew.

Rozdział 17 R ussell przyłożył rękę do rany Jii, ale krew wciąż się sączyła. Poczuł, jak ogarnia go panika. – Zabiorę cię do Tygrysiego Miasta. Neona może… – Nie – szepnęła Jia, zamykając z bólu oczy. – Obiecałeś, że pozwolisz mi… – Nie pozwolę, byś umarła! Kiedy otworzyła oczy, zobaczył w nich rozpacz, która omal nie zwaliła go z nóg. – Zabierz mnie do domu. Do jaskini. Obiecałeś. – Obiecałem, że będziesz ze mną bezpieczna i cię zawiodłem. – Łzy przesłaniały mu widok. – Mój brat zabił twoją rodzinę. Zabił ciebie! Jak możesz na mnie w ogóle patrzeć? Chwyciła go za poły płaszcza. – Nigdy mnie nie zawiodłeś. Dotrzymaj słowa. Zabierz mnie… – Jej ręka opadła bezwładnie na ziemię. – Jia! – Dotknął jej karku. Puls był nadal wyczuwalny, ale bardzo słaby. Straciła przytomność. Obok nich klęczał chłopiec. Jego oddech lekko świstał, a po okaleczonej twarzy płynęły łzy. Russell nie był pewien, przez co chłopiec przeszedł, ale wiedział, że dzieciak nie powinien zostać sam, nawet przez te parę chwil, których potrzebował, by teleportować Jię do jaskini. Jej też nie chciał zostawiać samej. A jeśli wróci Han i pokroi ją na kawałki, tak jak zrobił z jej rodziną? Nie Han, poprawił się, Markos. Jego młodszy braciszek został seryjnym mordercą. Russell poczuł, jak żołądek podchodzi mu do

gardła. Mocno przełknął ślinę, odsuwając od siebie myśli o bracie. Nie było na to czasu. Jia go potrzebowała. Tak samo jak Xiao Fang. – Nie martw się. Już jesteś bezpieczny – zapewnił dzieciaka i delikatnie podniósł Jię. – Zadzwonię do Jin Longa, by zabrał cię do Winifredy. Musimy wyjść na powierzchnię, żeby mieć zasięg. Dasz radę wejść po schodach? Chłopiec skinął głową i skoczył na równe nogi. Russell wspiął się po schodach, uważając, by nie skrzywdzić Jii, a chłopiec szedł za nim. Minęli pustą wartownię i weszli na ostatnią partię schodów. W czasie swojej pospiesznej ucieczki strażnicy zostawili szeroko otwarte drzwi. Kiedy wyszli z jaskini, chłopiec obrócił się, nerwowo rozglądając się wokół, jakby obawiał się, że Han lub Darafer zjawią się, by przeszkodzić im w ucieczce. Russell uklęknął i położył Jię na kolanach, zdejmując jednocześnie płaszcz. Rozłożył płaszcz na ziemi i położył na nim dziewczynę, która lekko jęknęła. – Trzymaj się – powiedział do niej, wyciągając z kieszeni telefon satelitarny. – Chodź – przywołał Xiao Fanga, by poszedł za nim. Poszedł za głaz, nie spuszczając Jii z oczu, i wybrał numer. Jin Long odebrał po drugim dzwonku. – Potrzebuję cię tu i to teraz! – powiedział mu Russell. – Jest ze mną Xiao Fang. Pospiesz się! Czekamy… J.L. pojawił się obok nich i uśmiechnął się na widok chłopca-smoka. – Dzięki Bogu! Chodź. Zabiorę cię do Winifredy. Xiao Fang wydał z siebie świszczący dźwięk, a na jego policzku pojawiły się kolejne łzy. Zaskoczył Russella, gdy objął go i mocno

uścisnął. Potem skoczył do J.L. i z całej siły do niego przywarł. J.L. poklepał chłopca po plecach. – Gdzie jest Jia? Russell zacisnął pięści, zachowując kamienny wyraz twarzy. – Niedaleko. – Czuję krew. – J.L. zmrużył oczy, przyglądając się uważnie śladom krwi na ubraniu Russella. – Walczyłeś z Hanem? Russell poczuł, że za chwilę zwymiotuje. Jeśli chłopiec-smok powie Winifredzie o tym, co się wydarzyło, wkrótce wszyscy dowiedzą się, kim naprawdę jest Han. Dowiedzą się również, że Russell nie dotrzymał słowa i nie ochronił Jii. – Han uciekł. Ruszaj już, zanim wróci. J.L. kiwnął głową i teleportował się, zabierając ze sobą Xiao Fanga. Russell czym prędzej wrócił do Jii i ostrożnie wziął ją w ramiona. – Kochanie, wracamy do domu. Teleportował się do jaskini i położył ją na łóżku. Pobiegł po ręczniki, zrzucając na ziemię płaszcz. Był cały poplamiony krwią. Jej ubranie przesiąknięte było krwią. Poczuł, że zaczynają go boleć kły, a żołądek kurczy się z głodu. Ale czuł też, że robi mu się niedobrze. Krew przypomniała mu o jego winie. Nie zdołał ochronić Jii. Miała umrzeć, zamordowana przez jego własnego brata. Przycisnął jeden z ręczników do rany, a dziewczyna jęknęła. – Jia. – Odgarnął jej włosy z czoła i zaklął, widząc, że zostawił na jej twarzy smugę krwi. Gwałtownie otworzyła oczy. – Russell? – Tak. – Miałeś rację. Umieranie boli. – Tak mi przykro. Obiecałem, że będę cię chronił, a…

– Nie. – Wyciągnęła do niego rękę, a on ją uścisnął. – Jesteś dobrym człowiekiem. – Zawiodłem cię. Zawahałem się… – Dlatego właśnie jesteś dobrym człowiekiem. Zły człowiek nie zawahałby się zabić własnego brata. Skrzywił się. – Nie mogę uwierzyć, że on… Mam ochotę zwymiotować. Jak możesz w ogóle … – Cii. – Uścisnęła mu dłoń. – Nie jesteś taki jak brat. Jesteś moim… wspólnikiem. Moim kowbojem. Zadzwonił telefon. Russell zerknął na płaszcz, w którym miał aparat. – To pewnie Rajiv. Musiał dowiedzieć się, że zostałaś ugodzona nożem. Powinniśmy mu powiedzieć… – Nie! Nie odbieraj. – Jia zakaszlała, a z jej ust pociekła krew. Puścił jej rękę, by obetrzeć jej twarz ręcznikiem. – Będą umierać z niepokoju. – Nie odbieraj. Zabiorą mnie. Będą próbowali mnie ocalić. – Ja też powinienem to zrobić. – Robisz to, o co cię prosiłam. Dziękuję. – Zagryzła wargę. – Jest coś, o czym powinnam ci powiedzieć. Kiedy się obudzę, mogę się zachowywać… trochę dziwnie. – To znaczy? – Ja… mogę… – skrzywiła się. – Cokolwiek zrobię, nie przejmuj się tym. – Nie obchodzi mnie, co zrobisz, jeżeli tylko wrócisz. – Wrócę. – Ścisnęła go za rękę. – I będę silniejsza niż kiedykolwiek. Poczuł, że oczy zaczynają go piec od łez. – Uważam, że teraz jesteś idealna. Uśmiechnęła się lekko, lecz po chwili znowu poczuła ból.

– Zimno mi. Przytulisz mnie? – Jasne. – Rozciągnął się obok niej i objął ją ramieniem. – Tak mi przykro. Chciałbym ci jakoś ulżyć w bólu. – Rozmawiaj ze mną. – Jej oddech zrobił się cięższy. – Opowiedz mi o tym, jak to jest być kowbojem. Potarł brodę o jej czoło. – Wcale nie jest tak wspaniale jak w filmach. Długo się pracuje. Nawet przy złej pogodzie. Nigdy nie ma się wolnego. – Nie podobało ci się? Zawahał się, rozmyślając o dniach, kiedy jeździł konno u boku ojca. O prażącym słońcu. Zaśnieżonych szczytach gór. – Uwielbiałem to. – Może… któregoś dnia znowu będziesz miał ranczo. Pogłaskał ją kciukiem po policzku. Niby jak? Nigdy więcej nie zobaczy słońca. Ani ojca. To zostało w przeszłości. Jeśli chodziło o przyszłość, trudno mu było wyobrazić ją sobie bez Jii. Przez trzy lata, odkąd obudził się jako nieumarły, myślał, że jego serce również umarło. Że nie jest zdolny do jakichkolwiek uczuć poza nienawiścią. Nie miał w życiu żadnego celu poza chęcią zemsty. Ale w ciągu tygodnia Jia wszystko zmieniła. Teraz pragnął mieć serce, by móc je jej podarować. Chciał żyć, by z nią być. Pragnął miłości zamiast nienawiści, radości zamiast zemsty. Ale ona nie należała do niego. I nigdy nie będzie. Jej przyszłość była związana z księciem. Jego własna przyszłość wydała mu się nagle ponura, a świeżo rozbudzone serce szalało z rozpaczy. Prawdopodobnie będzie musiał dokonać niewybaczalnej zbrodni i zabić własnego brata. Jeśli tak się stanie, całą wieczność będzie go prześladowało poczucie winy. Kiedy Han będzie martwy, a ich misja dobiegnie końca, Jia odejdzie. Czy mógł

bez niej żyć? Telefon ponownie zadzwonił. Rajiv nie zamierzał się poddać. Biedak musiał wiedzieć, że jego kuzynka umiera. Jia zesztywniała w jego ramionach i lekko wypuściła powietrze. Czekał, a jego serce pękało z bólu. Czekał, żeby usłyszeć kolejny oddech, ale nie usłyszał. – Jia. – Nie wypuścił jej z objęć. Chociaż jej już nie było, nie potrafił jej puścić. Teraz, kiedy go nie słyszała, miał zamiar wypowiedzieć słowa, które nosił w sercu. Chciał jej powiedzieć wcześniej, ale jak mógł to zrobić, skoro jej przyszłość była związana z innym? – Jia, zakochałem się w tobie.

Dziesięć minut później Russell chodził w tę i z powrotem po jaskini. Niepokoił się, że Jia wciąż była martwa. Nie zwracał uwagi ani na głód, ani na niepokój, który odczuwał z powodu brata. Zamiast tego skupił się na Jii. Ile czasu minie, zanim się obudzi? Nie miał pojęcia. Pomyślał, że nie chciałaby obudzić się w kałuży krwi. Zapach zaczął mu przeszkadzać, przypominając mu o jego porażce, postanowił więc czymś się zająć. Podgrzał wodę i użył zwilżonego ręcznika, by umyć jej twarz. Zdjął z niej zakrwawioną tunikę i rzucił ją na podłogę. Jej jedwabna podkoszulka była przesiąkniętą krwią. Uniósł rąbek materiału, żeby umyć ranę na żebrach. Już się goiła! Rana zdążyła się zrosnąć. Uśmiechnął się, widząc dowód na to, że wkrótce miała rozpocząć swoje drugie życie. Wsunął jej przez głowę jedną ze swoich czystych koszulek i zakrył jej piersi. Potem rozciął jej podkoszulkę i rzucił na zakrwawioną tunikę. – Nie podglądam – powiedział, wsuwając jej ręce do rękawów. – Wiem, że jesteś zaręczona z kimś innym. Jego duża koszula kończyła się tuż nad jej kolanami. Sięgnął niżej, by

ściągnąć z niej zakrwawione spodnie i bieliznę. Rzucił je na leżącą na ziemi stertę mokrych ubrań. Umył jej ramiona i nogi i przesunął, żeby zabrać górny śpiwór. Był poplamiony krwią, ale pod spodem czysty. – Proszę. Teraz będzie ci wygodniej. – Przykrył ją kocem. Poczuł ogromny głód, który niemal zwalił go z nóg. Niezależnie od tego, co czuł, musiał jeść. Potykając się, ruszył w stronę pojemnika z lodem, wyciągnął butelkę krwi i opróżnił ją do połowy. W ciągu paru chwil poczuł mdłości. Pobiegł do rzeki i zwrócił całą zawartość żołądka. Russell został w strumieniu, skulony, z rękoma na kolanach. Nie mógł złapać tchu, był zbyt słaby, by się ruszyć. Zbyt oszołomiony, by cokolwiek zrobić. Jego brat to mistrz Han. Próbował o tym nie myśleć, ale taka była prawda i był zdesperowany. Jego brat zabił Jię i jej rodzinę. Przez ponad czterdzieści lat prześladował południowe Chiny i sąsiednie kraje, terroryzując i mordując ludzi. – Markos. – Ruszył w górę strumienia i ochlapał wodą twarz. – Co się z tobą stało? Zaczął rozpaczliwie myśleć, przywołując wspomnienia z dzieciństwa, próbując za wszelką cenę przypomnieć sobie coś, co mogło wskazywać na to, że jego brat któregoś dnia zamieni się w potwora. Zaledwie dwa lata młodszy Markos był cichym, poważnym chłopcem. Dzieciaki trochę dokuczały mu w szkole, ale Russell szybko karał winowajców. Wkrótce wszyscy wiedzieli, że zadzierając z Markosem, narażali się na zemstę jego starszego brata. Markos próbował swoich sił w sporcie, podobnie jak Russell, który był rozgrywającym w szkolnej drużynie futbolowej. Ojcu bardzo się to podobało. Nie opuścił ani jednego meczu. Kiedy Markos próbował grać w futbol, już w trakcie pierwszego meczu został kontuzjowany. Połamał żebra i poważnie nadwerężył

kręgosłup.

Przez

dwa

miesiące

musiał

chodzić

w

szelkach

ortopedycznych. A ponieważ nie mógł wykonywać swojej pracy na ranczu, Russell miał więcej roboty. Może za bardzo się skarżył? Sprawił, że brat poczuł się źle? Potrząsnął głową. Zawsze podejrzewał, że Markos wpakował się w kłopoty z narkotykami przez środki przeciwbólowe. Ale wyszedł z tego. Wszystkie dzieciaki mają swoje problemy, gdy dorastają. Nie zamieniają się jednak w szalejących wampirzych lordów. Co się stało z Markosem? Czy wojna w Wietnamie aż tak go zniszczyła? A może fakt, że stał się wampirem, sprawił, że przeżył traumę? Może odbiło mu z powodu nowo odkrytej siły i nadzwyczajnych mocy? I co Russell miał teraz zrobić? Będzie musiał zabić własnego brata? Jeśli Markos zaatakuje Tygrysie Miasto, będzie mnóstwo chętnych, by go zabić. Mógł się tym zająć Angus lub któryś z jego ludzi. A jeśli to Markos zabije któregoś z nich? Jeśli zabije Zoltana lub Howarda? Obaj mieli żony, które spodziewały się dziecka. Markos mógł też zabić przyjaciół lub rodzinę Jii. Russell jęknął. Markos był jego bratem. Musiał wziąć za niego odpowiedzialność. Musiał go powstrzymać, zanim zabije więcej osób. Podjąwszy tę decyzję, ruszył w stronę stołu, gdzie zostawił do połowy wypitą butelkę krwi. Podgrzał ją w mikrofalówce i próbował pić małymi łykami. Tym razem się udało. Rozebrał się do bielizny i za pomocą kamieni umieścił brudne ubrania na dnie strumienia. Prąd powinien zmyć większość krwi. Opróżnił kieszenie płaszcza i wrzucił go do wody. Potem sięgnął po zakrwawione ubrania Jii i mokry śpiwór. Nie mógł ich tu zostawić, gdyż ich zapach mógł przyciągnąć drapieżników. Teleportował się do innej jaskini, położonej setki mil od jego własnej. Rzucił zakrwawione ubrania i rozejrzał się wokół. To była jaskinia, w

której Wu Shen niegdyś uwięził jego, J.L., Howarda, Gregoriego i Abigaila Tuckera. To tu poznał Darafera i trzech wampirzych lordów. Oraz Mistrza Hana. Hana – skrót od Hankelburga? Russell przypomniał sobie, jak pozostałe wampiry chciały go wtedy zabić. Mistrz Han zesztywniał na jego widok. Czyżby przeżył wstrząs, widząc brata po przeciwnej stronie barykady? Han szybko oznajmił, że Russell nosi jego znamię i zachował brata przy życiu. Russell westchnął. Nie sądził, by mógł uczynić to samo. Markos prawdopodobnie będzie musiał umrzeć. Teleportował się do domu, wziął prysznic i założył czyste ubranie. Jia wciąż była martwa. Zerknął na zegar na mikrofalówce. Minęło dwadzieścia pięć minut. Podgrzał więcej krwi i pił ją małymi łyczkami. Powoli wracały mu siły. Ale co z Jią? Straciła mnóstwo krwi. Czy kiedy się obudzi, nie będzie osłabiona? Będzie potrzebowała jedzenia. – Zaraz wracam – powiedział jej, chwycił za torbę i przeniósł się do kuchni w zamku Zoltana. Co było szybkie, ale zdrowe? Przejrzał zawartość lodówki i dostrzegł paczkę krojonej szynki. Wziął ją i dorzucił paczkę sera w plastrach. Wrzucił wszystko do torby i wszedł do spiżarni. Bochenek chleba, torebka chipsów, banany, słoik orzechów. – Russell, co ty wyprawiasz? – usłyszał nagle głos Howarda, który zbliżał się do niego szybkim krokiem. – To, co zawsze. Kradnę. – Russell wsunął do torby kilka papierowych talerzyków. – Do następnego razu. – Czekaj! – Howard zatrzymał się w drzwiach spiżarni. – Właśnie słyszałem najnowsze wieści. Rajiv szaleje z niepokoju. Co się stało z Jią? – Nic jej nie jest. Muszę do niej wrócić.

Howard posłał mu zaniepokojone spojrzenie. – Czy to, co mówił Xiao Fang, to prawda? Han jest twoim bratem? Russell zacisnął szczęki. A więc wieści już się rozniosły. Howard skrzywił się. – Do diabła. Co zamierzasz… – Nie zawracaj sobie tym głowy. Zajmę się nim. – Posłuchaj, nie jesteś sam. Czy… Russell teleportował się z powrotem do jaskini. Ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebował, to współczucie. Sprawdził, co u Jii. Wciąż była martwa. Rozłożył jedzenie na stole i po chwili na talerzu pojawiły się cztery kanapki z szynką i serem. Właśnie otwierał torebkę z chipsami, kiedy usłyszał lekkie westchnięcie. Jia budziła się do swojego drugiego życia.

Rozdział 18 J ia głęboko wciągnęła powietrze i poczuła, jak ogarnia ją euforia. Żyła, i to bardziej intensywnie niż kiedykolwiek wcześniej. Każdy nerw w jej ciele wydawał się wibrować. Nawet powietrze, które wdychała, było bardziej rześkie. Otworzyła oczy. Jej wzrok się wyostrzył. Mimo przytłumionego światła widziała każdą rysę i zagłębienie na kamiennym suficie nad głową. Poczuła, jak przenika ją żar, sprawiając, że mięśnie nabrały mocy i zrobiły się bardziej elastyczne. Serce waliło jej tak głośno, że ją ogłuszało. Ukryty w jej wnętrzu tygrys warknął, zachwycony dodatkową siłą. Żar się wzmagał, wzbierając w jej piersi niczym ogień. Odrzuciła koc i usiadła. – Jia, wróciłaś! Dzięki Bogu! Zerknęła w bok. Russell zbliżał się do niej z wyrazem ulgi na twarzy. Wydawał się otoczony lśniącą złotą poświatą. Czyżby oczy płatały jej figle? Nieważne, wyglądał lepiej niż kiedykolwiek. – Jia? Serce waliło jej tak głośno, że jego głos wydawał się pochodzić z zaświatów. O coś ją pytał, ale trudno jej było się skupić, gdy wewnętrzny ogień pieścił jej szyję. Poczuła między piersiami kropelki potu i potarła klatkę piersiową. Co ona miała na sobie? To wyglądało na jedną z koszulek Russella. – Jia! – powiedział głośniej i podszedł bliżej. – Wszystko w porządku? Czy tak było? Czy rana się zagoiła? Uniosła koszulkę, żeby to sprawdzić.

– Chryste. – Russell odwrócił się i stanął do niej tyłem. – Ja… – chrząknął. – Zrobiłem ci parę kanapek, na wypadek gdybyś była głodna. Pewnie powinnaś coś zjeść. Musisz odzyskać siły. Wiele przeszłaś. Uśmiechnęła się, słysząc jego słowa. Nie zdawał sobie sprawy, że czuła się bardzo silna. Pod koszulką była całkiem naga i dość czysta. Nie było śladów krwi, musiał więc ją umyć. Dotknęła żeber. Skóra była nienaruszona i lekko łaskotała. Rozpoznała to uczucie. Skóra ją paliła i swędziała, jakby miała zamiar wyrwać się z ludzkiej skorupy. Mimo że nie było pełni, miała się przemienić. Od tej pory będzie mogła przemieniać się, kiedy tylko zechce. Cóż za wolność i siła! Z uśmiechem zrzuciła koszulkę i rzuciła ją na bok. Wylądowała u stóp Russella. Zerknął na nią, wciąż stojąc do niej tyłem. – Chcesz inne ubranie? Na suszarce wiszą jakieś czyste rzeczy. Mogę… Jego głos zrobił się niewyraźny i poczuła dudnienie w uszach, a w jej głowie eksplodował ogień. Stanęła na czworakach, wbijając palce w koc. Wydała z siebie ryk, a jej ciało uległo przemianie. – Co się dzieje? – Russell odwrócił się w jej stronę. – Do diabła! Kości jej trzaskały, przybierając nowy kształt. Na skórze pojawiła się sierść. Czaszka się powiększyła, zęby wydłużyły i wyostrzyły. Na końcu palców pojawiły się pazury, a dłonie zamieniły się w łapy. – Cholera. – Odsunął się. – Nie wiedziałem, że będziesz… Odrzuciła w tył głowę i zaryczała. Czuła rosnącą siłę, napędzaną wewnętrznym ogniem. Nigdy w życiu nie czuła się tak ożywiona. – No dobrze – powiedział niepewnie. – Zdaje się, że w tej chwili nie potrzebujesz żadnych ubrań. Może coś do jedzenia? Jej mięśnie błagały, by ich użyła. Z gracją zeskoczyła z łóżka i wylądowała na ziemi, potrącając Russella przednimi łapami. Usadowiła

się na nim, przyciskając go do ziemi. Skrzywił się. – To było imponujące. Napięła łapę, którą trzymała na jego piersi, wysunęła pazur i rozcięła mu koszulę. Zrobił wielkie oczy. – Niezłe pazury. – Podniósł rękę, żeby pogłaskać ją po głowie, ale kiedy się uśmiechnęła, momentalnie cofnął rękę. – Ładne zęby. Wydała z siebie ciche mruknięcie. Russell przełknął ślinę. – Wiesz, kiedy wspominałem o jedzeniu, nie miałem na myśli siebie. – Wskazał na stół. – Może kanapeczkę? Nachyliła się do jego twarzy. Zesztywniał. – Jia? Jesteś tam, prawda? To są twoje oczy. Wcześniej dziwnie lśniły, ale teraz wyglądają całkiem normalnie. Dotknęła jego czoła swoim i zwróciła się w stronę stołu. Wyciągnęła się, położyła przednie łapy na stole i zjadła kanapki. Russell podniósł się. – Szybko ci poszło. Zaraz zrobię ci więcej. Płonący w niej żar osiągnął taki poziom, że poczuła, że zaraz eksploduje. Pobiegła do strumienia i zanurzyła się po szyję w chłodnej wodzie. Uśmiechnął się. – Słyszałem, że tygrysy lubią wodę. – Stanął za stołem, żeby przygotować więcej kanapek. – Przez chwilę zacząłem się trochę obawiać. Myślałem, że będę musiał się teleportować. Nawet będąc w wodzie, czuła, że wciąż płonie. Skóra ją łaskotała, sygnalizując, że jej ciało było gotowe wrócić do ludzkiej postaci.

Zamknęła oczy i pozwoliła, by to się stało. Może kiedy się przemieni, ogień zniknie. Tym razem zmiana nie była bolesna. Kości odzyskały dawny kształt, a sierść zniknęła. Z uśmiechem otworzyła oczy. Czyżby przemiana miała być odtąd tak szybka i prosta? – To było niesamowite. – Russell obserwował ją ze zdumionym wyrazem twarzy. – Jak się czujesz? Wciąż kucała w strumieniu, zanurzona po szyję w wodzie. – Czuję się cudownie. Silna i … – Wzięła głęboki wdech, czując jak woda pieści jej skórę. To było miłe. Czuła się tak, jakby woda łaskotała każdy nerw z osobna. Żar zniknął z jej głowy i skierował się w dół jej ciała. – Za jakieś dwadzieścia minut wzejdzie słońce. Przyniosłem mnóstwo jedzenia, żeby starczyło ci na cały dzień. – Wskazał na świeży stos kanapek, które właśnie zrobił. – Jesteś głodna? – Na razie nie. – Zadrżała, a prąd wody sprawił, że poczuła na ramionach dreszcz. W jej brzuchu płonął ogień, ale na skórze miała gęsią skórkę. Jakim cudem czuła zarówno żar, jak i chłód? Rozpuściła włosy i nachyliła się, by je umyć. Kiedy wygięła plecy, woda połaskotała jej piersi. Westchnęła i usiadła. Sutki jej stwardniały. Wewnętrzny ogień przesunął się między jej nogi i poczuła nagłe pragnienie. Głód. Zacisnęła uda w nadziei, że uda jej się stłumić żar, ale ogień zapłonął jeszcze bardziej. Co się z nią działo? Skrzyżowała ramiona, objęła się, ale poczuła jedynie ból w piersiach. – Czy coś się stało? – zapytał Russell. – Nic mi nie jest. – Przed czym ostrzegał ją Rajiv? Przed wszechogarniającym pożądaniem… Nie mogła złapać tchu, patrząc na Russella. Boże słodki, miała ochotę na seks.

Przechylił głowę, uważnie się jej przyglądając. – Nie wyglądasz, jakby nic ci nie było. Palące uczucie między nogami wciąż narastało. Żar był nie do zniesienia. Gdy zaciskała uda, jej skóra robiła się jeszcze bardziej wrażliwa. Bardziej zdesperowana. Wydała z siebie jęk. – Wyglądasz tak, jakby coś cię bolało. – Sięgnął po ręcznik i ruszył w jej stronę. – Może powinnaś się położyć i trochę odpocząć. Wstała. Woda sięgała jej do pasa, a długie włosy zakrywały piersi. – Russell. – Wyjdź z wody. – Stanął na brzegu i podał jej ręcznik. – Nie będę patrzył. – Ale ja chcę, żebyś patrzył. – Nagłym ruchem odrzuciła do tyłu włosy. Zesztywniał, a jego oczy zrobiły się czerwone, zanim zdążył odwrócić głowę. Poczuła, jak ogarnia ją uczucie triumfu. Pragnął jej. A ona go potrzebowała. On wiedział, jak ugasić płonący w niej żar. Ale musiała się spieszyć. Kiedy wzejdzie słońce, on pogrąży się we śnie. Ruszyła w jego stronę zdecydowanym krokiem. Jej uda ocierały się o siebie i miała ochotę krzyczeć. Musiała się z nim kochać. Nie bardzo wiedziała jak, ale Russell będzie wiedział. Pomoże jej. Wyrwała z jego rąk ręcznik i odrzuciła go na bok. – Co ty…? – Odwrócił się w jej stronę. Szybko omiótł ją wzrokiem, a jego oczy zrobiły się jeszcze bardziej czerwone. – Jia… Położyła mu ręce na piersi. – Russell. Zrobił krok w tył. – Może chcesz… kanapkę? – Nie. – Cały czas szła naprzód, a on cofał się, aż uderzył o stół. – Chcę ciebie.

– Ale… – Potrzebuję cię. – Pogładziła go po koszulce, wsunęła palce w rozcięcie, które wcześniej zrobiła pazurami i rozerwała koszulę na dwie części. – Chryste! Nie rób tak… mam ograniczoną liczbę koszulek. – Wciągnął powietrze, gdy pieściła go po nagim torsie. Jego skóra była taka gładka, w cudowny sposób opinała jego klatkę piersiową i brzuch. Był pięknym mężczyzną i będzie jej partnerem. Jak tylko wykombinuje, jak się do tego zabrać. Pocałunek. Czy ludzie całowali się przed seksem? Chwyciła go za ramiona i stanęła na palcach, by go pocałować. Odsunął się, ale nachyliła się, wydymając usta i mocno przywierając do jego warg. Jęknęła, gdy jej piersi dotknęły jego nagiego torsu. Chwycił ją za ręce i odsunął. – Co w ciebie, do diabła, wstąpiło? Pocałunek jej nie wystarczał. Za to spodobał jej się dotyk jego nagiej skóry. Najwyraźniej oboje musieli być nadzy. Odpięła mu sprzączkę od paska. Chwycił ją za nadgarstki. – Jia! Nie możemy tego zrobić. – Oczywiście, że możemy. – Z mozołem odpinała guziki. Uniósł jej ręce do góry, trzymając je z dala od swoich spodni. – Jesteś zaręczona. – Nic mnie to nie obchodzi. – Wyrwała dłonie i sięgnęła po zamek od spodni. – Ale mnie obchodzi! Nie jestem… cholera! – Zesztywniał, gdy zsunęła mu spodnie i bieliznę. Westchnęła na widok jego uwolnionego członka. Był gruby i nabrzmiały. Im dłużej się w niego wpatrywała, tym robił się większy. A

ona czuła coraz większy żar między nogami. – Nigdy wcześniej nie widziałam mężczyzny w takim stanie. – Mam nadzieję – wymamrotał pod nosem, sięgając po majtki. Zanim zdążył się ubrać, chwyciła go za członek. Wydał z siebie cichy jęk. – Do diabła, Jia. Nie zrobię tego. Ponieważ jesteś zaręczona. Pchnęła go na łóżko i runął w dół z nogawkami zaplątanymi wokół kostek. – Możesz przestać… – Nachylił się, by sięgnąć po majtki, ale wykorzystała jego pozycję, umieściła ręce na jego zadku i z całej siły go pchnęła. Z jękiem upadł na łóżko, a jego nabrzmiały członek uderzył o powierzchnię. Czym prędzej odwrócił się na plecy, ale ona równie szybko zdjęła mu spodnie i bieliznę. – Co do… – Próbował usiąść, ale ponownie opadł na plecy, gdy uniosła mu nogi. – Jia… Wskoczyła na górę, siadając na nim okrakiem. – Potrzebuję cię. I wiem, że ty też mnie pragniesz. Masz czerwone oczy. Rajiv wyjaśnił mi, co to znaczy. Russell zacisnął zęby. – Oczywiście, że są czerwone. Widzę cię nago. Ale to nie znaczy, że mamy… – Ja muszę. – Zerknęła na jego członek. Sterczał do góry i był skierowany w stronę jej brzucha. – Czy on się tam zmieści? Wygląda na duży. Prychnął. – Zapomniałaś już, że jesteś zaręczona? Przesunęła się do przodu na kolanach, aż jego członek znalazł się na tej samej wysokości co jej części intymne.

– Jak to zrobimy? Chwycił ją za ramiona i odchylił do tyłu. – Jesteś dziewicą, prawda? Czemu to robisz? – Potrzebuję… – Obniżyła biodra, aż dotknęła napletka. Poczuła, jak przeszywa ją dreszcz, i wzdrygnęła się. Boże, jeśli nic z tego nie wyjdzie, spłonie żywcem. – Muszę to zrobić! Pomóż mi, proszę. – Nie możesz… – Chwycił ją za biodra, żeby ją powstrzymać. – Zrobisz sobie krzywdę. Nie możesz tak po prostu… nadziać się na szpadę. Musisz być gotowa. Zerknęła podejrzliwie na jego „szpadę”. – A nie jest już gotowy? Może być jeszcze większy? – Mówię o tobie. Należy przestrzegać pewnych kroków… – Jakich kroków? – Cóż… ogólnie rzecz biorąc, należałoby zacząć od pocałunku. Przewróciła oczami. – Już to zrobiliśmy. Jaki jest następny krok? – To nie był pocałunek – prychnął. – Oczywiście, że był. – Zderzyliśmy się ustami, a to nie jest pocałunek. – Kolejny krok. Skrzywił się. – Dotyk. Przesunęła dłońmi po jego piersiach. – Zrobione. – Ja też powinienem cię dotknąć. – Nie możemy po prostu przejść do rzeczy? – Chwyciła go za członek i nachyliła się. – Czekaj! – Co znowu?

– Musisz być… gotowa. – Usiadł i wsunął rękę między jej nogi. Zadrżała, czując dotyk jego palców. – Boże, Russell, pomóż mi. – Chwyciła go za ramiona, a jej wnętrze eksplodowało wilgocią. Zamknął oczy i skrzywił się, jakby był na siebie zły. – Jesteś gotowa. Przywarła do niego, jęcząc z ulgą, gdy skierował ją na właściwe miejsce. Przeszedł ją dreszcz, gdy wsunął się do środka, głęboko, aż natknął się na barierę. – To wszystko? Zacisnął zęby. – Powinniśmy teraz przestać, żebyś nadal była… – Stęknął, kiedy mocniej do niego przywarła. – Cholera. Krzyknęła, czując przeszywający ją ból, ale po chwili osunęła się niżej, wsuwając go głębiej do środka. Boże, tego właśnie potrzebowała. Z całej siły go objęła, przyciskając do niego piersi. – Russell, ja płonę. Czujesz to? – O tak. – Przesunął ręce po jej plecach. Zaczęła się delikatnie poruszać. – Co mam robić? – Świetnie ci idzie. Objęła jego kark i wsunęła dłonie w jego włosy. – Tak się cieszę, że tu byłeś. Że to byłeś ty. Zacisnął ręce i przewrócił ją na plecy. Na chwilę się wysunął, ale po chwili wsunął się z powrotem, sprawiając, że jęknęła. Pieścił jej piersi i chwycił ustami sutek. Wygięła plecy, jęcząc z rozkoszy. Cały czas się w niej poruszał. Coraz mocniej i mocniej, aż zabrakło jej tchu i zalała ją fala rozkoszy. Kiedy myślała, że do reszty utonie, jej ciałem wstrząsnął spazm.

Krzyknęła, z całej siły go obejmując. On również krzyknął i po chwili osunął się na łokcie. Wysunął kły. Z jękiem przewrócił się na plecy. Przycisnęła rękę do piersi, czekając, aż serce przestanie jej walić jak oszalałe. Zacisnęła uda, które wciąż słodko pulsowały. Zrobiła to. Po raz pierwszy w życiu była z mężczyzną. Zaczęła się śmiać. Ogień zgasł, a ona poczuła się silna i wolna. Russell wstał z łóżka i podszedł do pojemnika z lodem. Nie odwracając się w jej stronę, włożył butelkę krwi do mikrofalówki i czekał, aż się podgrzeje. Przewróciła się na bok, by podziwiać jego plecy i pośladki. – Dziękuję. Zesztywniał, ale nie odwrócił się i nie powiedział ani słowa. Czyżby był na nią zły? Wstała. – Wszystko w porządku? Wziął butelkę i napił się. – Za parę minut wzejdzie słońce. Kiedy zasnę, powinnaś zadzwonić do kuzyna i powiedzieć mu, że nic ci nie jest. Xiao Fang powiedział mu, że zostałaś ranna, więc na pewno się martwi. Skrzywiła się. Będzie musiała przyznać się, że rozpoczęła drugie życie. A Rajiv będzie chciał wiedzieć, czy uprawiała seks. Nie będzie zachwycony, że księżniczka tygrysołaków uprawiała seks z wampirem. Szczególnie, że była zaręczona. Czy to dlatego Russell nie chciał na nią spojrzeć? Czyżby czuł się winny? To nie była jego wina. To ona go do tego zmusiła. Westchnęła. Boże, to ona mu się narzuciła. Próbował ją powstrzymać, ale go nie słuchała. Była całkowicie ogarnięta żądzą. – Russell, ja… – Odpocznij. – Wrzucił pustą butelkę do kosza. – Porozmawiamy, jak

się obudzę. Poszedł do dalszej części jaskini, gdzie zostawił koc i poduszkę. Nie miał zamiaru dzielić z nią łóżka? Serce jej zamarło. – Dobranoc. – Wyciągnął się i zamknął oczy. Gdy przestał oddychać, poczuła łzy w oczach. – Tak mi przykro. Miał prawo być zły. Próbował ją powstrzymać. Przypomniał jej, że była zaręczona. A ona to zignorowała. Rajiv też będzie wściekły. Będzie musiała mu wyjaśnić, że nie zależało jej na zaręczynach. Nie znała nawet tego tygrysiego księcia. Jeśli o nią chodziło, mógł zniknąć z powierzchni ziemi. Ale Russell… Podeszła do niego i poprawiła mu koc. Na nim jej zależało. To on w nią wierzył, wypełniał jej myśli i serce. Jeśli straci jego przyjaźń, nie przeżyje tego. Albo jego szacunek. Po policzku popłynęła jej łza. – Proszę, nie znienawidź mnie. Jesteś moim… wspólnikiem. Moim kowbojem. Potrzebuję cię. – Poczuła bolesny ucisk w sercu. Chciała, by ją kochał. Ponieważ sama go kochała.

Rozdział 19 T ej nocy, kiedy Russell się obudził, znalazł Jię śpiącą w jego łóżku w jednej z jego koszulek. Wszystko wskazywało na to, że miała za sobą pracowity dzień. Jego ubranie i płaszcz, które zostawił w strumieniu, były wyprane i właśnie się suszyły. Cała bielizna została wyprana, a jaskinia wysprzątana. Zapalił lampę naftową i wyciągnął z pojemnika z lodem butelkę krwi. Popijając śniadanie, podszedł do łóżka, żeby popatrzeć, jak śpi. Nie wiedział, co sądzić o tym, co się wydarzyło. Wyglądało na to, że zawładnęła nią siła, nad którą nie mogła zapanować. Czyżby śmierć była dla niej taką traumą, że musiała potwierdzić swoje drugie życie, uprawiając seks? Skąd ta nagła potrzeba, by pozbawić się dziewictwa? Jakim cudem miał jej teraz pozwolić odejść? Próbował się oprzeć. Doskonale wiedział, że nie powinien spać z kobietą, która była zaręczona. Ale w końcu pożądanie wzięło górę. Jego miłość do niej okazała się silniejsza niż honor. Wypił do końca resztę krwi i wrzucił butelkę do pojemnika na śmieci. Obudził się w nim prymitywny jaskiniowiec, który pragnął ją posiąść i zatrzymać, jakby była cennym trofeum. Ten sam jaskiniowiec pragnął zniszczyć wszelką konkurencję. Wziął głęboki wdech, próbując wyjść z trybu jaskiniowca. Jia była silną, niezależną kobietą i uwielbiał ją za to. Problemem było to, że nie potrafił z niej zrezygnować. Jedyne, co mógł zrobić, to być z nią szczerym i przekonać, że życie z wampirem bez grosza przy duszy było lepsze niż życie w pałacu u boku tygrysiego księcia. Do diabła. Miał przechlapane.

Ale to, że się w niej zakochał, było najlepszą rzeczą, jaka przytrafiła mu się od lat. Znowu poczuł nadzieję i czuł, że żyje, zamiast czuć, że jest martwy i przepełniony nienawiścią. Nie był jednak pewien, co ona czuła. Zeszłej nocy wydawała się zdesperowana. Z jego powodu, czy tylko z powodu seksu? Podgrzał wodę i wziął gorący prysznic. Nie spieszyło mu się, by obudzić Jię. Obawiał się tego, co mógł usłyszeć. Poza tym dzisiaj nie miał co tropić Hana, który pozostanie w ukryciu do jutrzejszej nocy, kiedy będzie czas stanąć na czele armii i poprowadzić ją do ataku. Russell wytarł się i ubrał, rozmyślając o tym, co zrobić ze swoim bratem. Musiał porozmawiać z Markosem sam na sam, żeby przemówić mu do rozsądku. Jak tylko go jutro zauważy, zjawi się za jego plecami i porwie. Bez Markosa żołnierze nie zaatakują Tygrysiego Miasta. Może nawet odejdą. Z tego, co Russell widział zeszłej nocy, morale strażników było dość niskie. Nie chcieli już umierać za Hana i ryzykować pójścia do piekła. Kiedy będą z Markosem sami, zdecydują o wyniku walki. Nie trzeba będzie narażać nikogo na niebezpieczeństwo. Russell westchnął, nie dopuszczając do siebie myśli o ostatecznej konfrontacji. Może Markos się podda i porzuci plany panowania nas światem? Russell musiał go jakoś przekonać, żeby się pohamował. Jeśli mu się nie uda, będzie musiał go zabić. Poczuł ucisk w klatce piersiowej. Boże, pomóż mi. Oszczędź mi bólu. Czy nie dość już przeszedłem? Z łóżka dobiegł go jakiś szmer. Jia zaczęła się budzić. Zamrugała oczami, wpatrując się w niego zaspanym wzrokiem i serce ścisnęło mu się z bólu. Czy ją też miał stracić? – Pójdę na chwilę na górę, żebyś miała odrobinę prywatności. –

Sięgnął po miecz i telefon i teleportował się na zewnątrz, żeby zrobić obchód. Nikogo nie było, poza paroma małymi zwierzętami, które czmychnęły na jego widok. Zastanawiał się, jak szły przygotowania w Tygrysim Mieście, ale nie śmiał dzwonić do któregoś z wampirów, w obawie, że mogliby się do niego teleportować i odkryć jego kryjówkę. Zadzwonił więc do Howarda w Transylwanii. – Zgadnij, kto tu jest? – zapytał Howard. – Zeszłej nocy Angus teleportował tu Neonę, Norjee i Xiao Fanga. Neona zgodziła się nie brać udziału w walce, ponieważ spodziewa się dziecka. – To dobrze. Jak się miewa Xiao Fang? – Dochodzi do siebie – odparł Howard. – Neona wyleczyła mu rany i rozmawia trochę z Norjee. Ale niewiele mówi o tym, jak był więziony. Cały czas pyta, czy z Jią wszystko w porządku. Mówił, że została ugodzona nożem. – Powiedz mu, że nic jej nie jest. Jej rana się zagoiła. – Co za ulga. Dzieciak boi się być szczęśliwy. Martwi się, że Darafer go odnajdzie. Russell skrzywił się. Była taka możliwość. – Czy jest jakiś sposób, by pozbyć się Darafera? – Nie możemy go zabić – mruknął Howard. – Z tego, co wiem, tylko Ojciec Wszechmocny i archaniołowie mogą go zniszczyć. Wojownicy Boga mogą go strącić z powrotem do piekła, ale musi ich być siedmiu. Poza tym mogą to zrobić jedynie wtedy, gdy złamie zasadę wolnej woli. Russell westchnął. Nawet jeśli załatwi sprawę ze swoim bratem, Darafer wciąż będzie problemem. – Co się dzieje w Tygrysim Mieście? – Angus zgromadził armię około dwustu żołnierzy. Jak tylko zajdzie tu słońce, Mikhail zabierze mnie tam.

– Są jakieś wieści o armii Hana? – zapytał Russell. – Mam go dzisiejszej nocy szukać? – Nie, możesz odetchnąć. Sowa królowej Nimy obserwuje armię i za pomocą ptaków przekazuje wieści Winifredzie, więc Angus wie, gdzie oni są. Spodziewa się, że zjawią się nad Mekongiem jutro po południu. Myślimy, że zaatakują dopiero po zmierzchu, kiedy zjawi się Han. – Powiedz Angusowi, że jak tylko zobaczę Hana, mam zamiar go porwać. To powinno powstrzymać armię przed atakiem. Zapadła cisza, w końcu Howard powiedział: – Powinieneś dać sobie spokój, Russell. Nie mieszaj się w to. To twój brat… – Dlatego właśnie muszę się tym zająć. Nie mogę pozwolić, by znowu kogoś zabił. Howard jęknął. – Rozumiem, ale nie chcę, żebyś zrobił coś, czego będziesz żałował. Już zawsze będziesz musiał z tym żyć. – Wiem o tym. Do usłyszenia. – Russell rozłączył się i zamarł, czując, jak ogarnia go rozpacz. Czy musiał tracić wszystkich, których kochał? Z ciężkim sercem teleportował się do jaskini. Jia siedziała na łóżku, ubrana w drugi zestaw ubrań i czesała włosy. – Cześć – uśmiechnęła się. Odwróciła wzrok, oblewając się rumieńcem. Świetnie. Wszystko się jeszcze bardziej skomplikowało. – Jak się czujesz? Wyglądasz… pięknie, ale zawsze tak wyglądasz. Zarumieniła się jeszcze bardziej. – Czuję się dobrze. – Masz dość jedzenia? Kiedy w Transylwanii zajdzie słońce, mogę ci ukraść kilka pączków Howarda. Uśmiechnęła się.

– Nic mi nie jest, naprawdę. Jestem tylko… zażenowana. – Niepotrzebnie. – Seks z nim sprawił, że czuła się zażenowana? Do diabła. Podłączył telefon do ładowarki. Jeśli zacznie przepraszać albo powie, że to był wypadek, straci nad sobą kontrolę. – Po raz pierwszy umarłam i wróciłam z powrotem. – Zsunęła się z łóżka i podeszła do stołu. – Nie wiedziałam, czego się spodziewać. Nie miałam pojęcia, że się przekształcę. – Nic się nie stało. – Sięgnął do skrzyni po kolejną butelkę krwi i odkręcił nakrętkę. Nie był wcale głodny, ale musiał się czymś zająć, inaczej był gotów coś roztrzaskać. – Jesteś tygrysołakiem. Zmieniasz się. Nie musisz za to przepraszać. – Chociaż kocham cię taką, jaka jesteś. – Mam nadzieję… że cię nie wystraszyłam. Wzruszył ramionami i pociągnął łyk zimnej krwi. Skrzywiła się. – Rajiv ostrzegał mnie, że mogę zachowywać się… dziwnie. – Jak bogini seksu? Otworzyła szeroko usta. – Nie! To znaczy powiedział, że mogę mieć ogromną ochotę na seks, ale nigdy wcześniej tego nie robiłam, więc nie sądziłam… – Wiedziałaś? – Z hukiem odstawił butelkę na stół. – Wiedziałaś, że tak będzie? – Przepraszam! Ja nie… – Nie… – Zacisnął pięści. – Nie przepraszaj. – Nie sądziłam, że coś się wydarzy! – Podeszła bliżej. – Wiem, że to dla ciebie wstrząs, ale wygląda na to, że dla tygrysołaków to zupełnie normalne. Potraktuj to jako różnice kulturowe. Poczuł, jak ogarnia go gniew. – Różnice kulturowe? – Tak. – Machnęła lekceważąco ręką. – Tak się dzieje, gdy tygrysołak

rozpoczyna następne życie. – No to dzięki Bogu, że miałaś pod ręką chętnego idiotę! Westchnęła i zrobiła krok w tył. Do diabła! Rzucił na stół strzelby i przybory do czyszczenia, usiadł na stołku i zabrał się do pracy. – Russell? Zignorował ją, rozbierając pierwszą strzelbę na części. Było gorzej niż myślał. Kierowała nią jedynie wrodzona potrzeba seksu. A on był tylko wykonawcą. To nic dla niej nie znaczyło. Wykorzystała go i już. A teraz zamierzała kontynuować swoje życie, swoje drugie życie, jakby nic się nie wydarzyło. – Russell? Błyskawicznie wyczyścił strzelbę. Zerknął do góry. Do licha, patrzyła na niego ze łzami w oczach. Może to jednak coś dla niej znaczyło. Odłożył narzędzia. – Co się stało? – Ja… – Zamknęła oczy ze zbolałym wyrazem twarzy. – Popełniłam błąd. Do diabła. Może po prostu wyrwie mu serce i wrzuci je do blendera? – Myślałem, że nasza wspólna noc była wynikiem różnic kulturowych, a teraz twierdzisz, że to był błąd? Skrzywiła się. – Tak właśnie myślisz? Skoczył na równe nogi. – Nie wiem, co mam o tym myśleć! Zagryzła wargę. – Popełniłam błąd, zachowując się tak, jakby wczorajsza noc nic nie znaczyła. Próbowałam to zbagatelizować, ponieważ chciałam ukryć wstyd.

– Wstydzisz się, że ze mną spałaś? – Nie! Wstydzę się tego, co zrobiłam. – Wyprostowała się. – Wykorzystałam cię. Kilka razy próbowałeś mnie powstrzymać, ale cię zignorowałam. Zmusiłam cię do seksu i… – Zmusiłaś mnie? – Tak. Wiem, że to niewybaczalne, ale mam nadzieję, że… – Zmusiłaś? – Obszedł dookoła stół i stanął naprzeciwko niej. – Zdaje się, że o czymś zapominasz. Spuściła wzrok i zerknęła na jego spodnie. – Nie sądzę. Prychnął. – Mówię o tym, że zeszłej nocy mogłem się w każdej chwili teleportować. Zostałem, ponieważ cię pragnąłem. Zamrugała oczami. – Ale próbowałeś mnie powstrzymać. – Ponieważ jesteś zaręczona, a nie dlatego, że cię nie chciałem. – Podszedł bliżej. – Zmusiłaś mnie do tego, żebym całował twoje piersi i pieścił sutki? Otworzyła szeroko usta. – Zmusiłaś mnie, żebym rzucił cię na plecy i głębiej w ciebie wszedł? Żebym przeżył najsilniejszy orgazm w życiu? Wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami. – Chciałeś się ze mną kochać? – Oczywiście! Możesz więc przestać mnie przepraszać albo odczuwać wstyd. Zrobiłem to, co chciałem. Tak się dzieje, gdy facet się zakocha. – To znaczy… – Tak! Zakochałem się w tobie. Jęknęła, zakrywając ręką usta. Przestąpił z nogi na nogę. Teraz, kiedy powiedział już wszystko, co

miał do powiedzenia, pewnie rozerwie mu serce na strzępy, przypominając, że była zaręczona z innym. Po jej policzku pociekła łza i podeszła bliżej. – Tak się bałam, że cię wykorzystałam. Nie mogłam znieść myśli, że mnie znienawidzisz. – Nigdy. Kocham cię. Posłała mu drżący uśmiech, a po jej policzkach pociekły łzy. – To się dobrze składa, bo ja też cię kocham. Zesztywniał, nie mogąc złapać tchu. – Ty…? – Zdałam sobie z tego sprawę zeszłej nocy, ale czułam to od dawna. Dlatego chciałam być przy tobie, kiedy umierałam. – Dotknęła jego policzka. – Skoro potrzebowałam partnera do seksu, chciałam, żebyś to był ty. Tylko ty. Czuł jak coś twardego, ale kruchego pęka mu w piersi. Chwycił ją za kark i pocałował. Ponieważ ją zaskoczył, usta miała otwarte. Wykorzystał sytuację i wsunął język do środka. Zastygła. Objął rękoma jej głowę i delektował się jej ustami. Boże, ależ jej potrzebował. Poczuł ucisk w klatce piersiowej, a jego członek zrobił się twardy. Pogładziła go po ramionach i szyi. Po chwili jej usta zaczęły się poruszać, odwzajemniając pieszczotę. Całowali się, aż zabrakło im tchu. Dotknął jej czoła. – To jest pocałunek. – Chyba mi się jednak podoba. Kiedy otworzył oczy, zarumieniła się. Uśmiechnęła się. – Uwielbiam, kiedy twoje oczy robią się czerwone. Czuję się wtedy silna.

– Jesteś silna. Mogłabyś mnie zniszczyć jednym słowem. Zanurzyła palce w jego włosach. – A jakie to byłoby słowo? – Żegnaj. Szeroko otworzyła oczy. – A więc nigdy go nie wypowiemy. Mnie by to również zniszczyło. Przyciągnął ją do siebie i znowu pocałował. Przytuliła go, odwzajemniając pieszczotę. Przywarła do niego, czując że robi się twardy. Kiedy niemal zabrakło jej tchu, zaczął ją całować po policzkach i uszach. Z jękiem odrzuciła do tyłu głowę. Pieścił płatek jej ucha i szepnął: – Chcę cię mieć nago, żebym mógł cię całować wszędzie. – Och – zadrżała. – Skoro nalegasz. – Pociągnęła go za koszulkę, ale zdjął ją, zanim zdążyła rozerwać ją na pół. – Czekaj. – Chwyciła go za ręce, gdy sięgnął do paska od spodni. – Chcę cię rozebrać. – Skoro nalegasz – powtórzył jej słowa. – W takim razie ja rozbiorę ciebie. – Zgoda – uśmiechnęła się i odpięła sprzączkę. Błyskawicznie rozwiązał jej pasek i zdjął z niej tunikę. Rozwiązał sznurek przy spodniach i zsunął je na ziemię. Zanim zdążyła rozpiąć mu spodnie, miała na sobie jedynie majtki i podkoszulkę. Posłała mu chytre spojrzenie. – Spieszy ci się gdzieś? – Jak już będziesz nago, zwolnię tempo, jeśli tylko będziesz chciała. Jej złote oczy zalśniły. – Cóż, skoro nalegasz. – Owszem, księżniczko.

– Kowboju. – Zsunęła mu spodnie i majtki, obnażając nabrzmiały członek. – No witam. Pamiętam cię. – Masz zamiar z nim rozmawiać? – Zsunął buty i spodnie. Dotknęła go palcami. – Może nie tylko. – Cóż, skoro nalegasz. – Wziął ją na ręce i zaniósł na łóżko. Kiedy ją posadził, zdjął z niej podkoszulkę, uwalniając jej krągłe i jędrne piersi z twardymi, różowymi sutkami. – Zeszłej nocy wszystko potoczyło się za szybko – wymruczał, obejmując jej piersi i trzymając je w dłoniach. – Nie byłem w stanie dać ci tego, na co zasługujesz. Pieścił kciukiem jej sutki, które robiły się coraz twardsze. – Popatrz tylko. Jakie są piękne. – Nachylił się, by przejechać po nich językiem. Zadrżała i dotknęła jego ramion. – Uwielbiam cię dotykać. Jesteś taki piękny. – Faceci nie są piękni – prychnął. – Ty jesteś. – Przesunęła rękoma po jego klatce piersiowej i brzuchu. – Jesteś taki umięśniony. – A ty cudownie zaokrąglona. – Dotknął palcami jej talii i bioder. – Taki miękki i cudownie twardy. – Zacisnęła rękę na jego członku. Wciągnął powietrze, kiedy delikatnie go pieściła i dotknęła kciukiem napletka. Z jękiem odsunął jej rękę. – Ale ja lubię cię dotykać. – Ale ja zaraz eksploduję. – Pocałował ją w rękę. – Chcę mieć teraz kontrolę. Sprawię, że będziesz się wiła i krzyczała z rozkoszy. – Naprawdę? – Posłała mu chytre spojrzenie, a potem uśmiechnęła się. – Skoro nalegasz. – Położyła się na łóżku i uniosła do góry ręce. – No dobra, kowboju, pokaż, co potrafisz.

Dotknął czubka jej nosa. – Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem, księżniczko. – Nie nazywaj mnie księżniczką. Uśmiechnął się, zaczepiając palcami o krawędź jej majtek i zsunął je w dół. Uniosła do góry biodra, gdy zsuwał jej majtki z pośladków i ud. Kiedy leżała naga na łóżku, dokładnie jej się przyjrzał. Miała smukłą, muskularną budowę atletki, ale też wszelkie krągłości pięknej kobiety. Sutki jej stwardniały, a biodra poruszyły się. – Czemu mi się tylko przyglądasz? – Ponieważ podoba mi się to, co widzę. Jesteś piękna. I już się wijesz. Prychnęła. – To dlatego, że mnie stresujesz. A gdzie ta rozkosz, o której wspominałeś? – Zaraz do tego przejdziemy. – Pogłaskał ją po piętach. Odsunęła stopy. – To łaskocze. – Aha. – Przesunął palcami po jej kostkach. – To też łaskocze, księżniczko? – Tak. – Kopnęła go. Przesunął rękoma po jej łydkach i połaskotał pod kolanami. – A to? – Tak. – Ugięła nogi w kolanach, by go powstrzymać i jęknęła, gdy rozsunął jej nogi. Widział jej różowe wargi i jego członek zrobił się twardszy. – Czemu mi się przyglądasz? – Czy to ci przeszkadza? – Przesunął rękoma po jej udach. Nogi jej zadrżały i zrobiła się wilgotna. Wziął głęboki wdech, chcąc poczuć jej pożądanie.

– Russell, zrób coś. To mnie zaczyna denerwować. Uśmiechnął się i położył obok niej. – Jesteś gotowa, by wić się z rozkoszy? – Tak! Całował ją po szyi, a ręką pieścił po brzuchu. Kiedy dotknął ustami jej piersi, zanurzył palce w czarnych puklach pokrywających wzgórek łonowy. Z jękiem uniosła biodra, przywierając do jego ręki. Uśmiechnął się do siebie. Podobało mu się, że jest tak asertywna i wyzwolona. Pieścił jej sutek językiem i został nagrodzony kolejnym jękiem. – Russell – wydyszała, wsuwając ręce w jego włosy. Wsunął jej sutek do ust i zaczął ssać. Pociągnął mocno kilka razy i zerknął w górę, by zobaczyć jej reakcję, gdy wsunął rękę między jej nogi. Była cudownie mokra i nabrzmiała. Szeroko otworzyła oczy, gdy dotknął jej łechtaczki. – Co… o Boże… – westchnęła, gdy delikatnie ją masował. Pieścił ją i całował po brzuchu. Po chwili zaczęła jęczeć i mocno do niego przywarła. Dotknął nosem jej czarnych pukli i wsunął palce między wargi. Najpierw jeden, potem dwa. Była gorąca i mokra. Z jękiem poruszyła biodrami. Usadowił się między jej nogami i polizał łechtaczkę. Krzyknęła, wymachując nogami. Ależ była dzika. Chwycił ją za pośladki, by ją przytrzymać i pieścił językiem jej wargi. Była cała wilgotna. Jej ciało zaczęło się wić. Chwycił ją mocniej i przywarł ustami do łechtaczki. Kilka szybkich ruchów językiem i zaczęła krzyczeć, a jej ciałem wstrząsnął dreszcz. Wsunął do środka dwa palce i znowu krzyknęła. Zacisnęła pochwę wokół jego palców, aż poczuł ból w członku. Nie mógł dłużej czekać. Wsunął się do środka. Z krzykiem objęła go rękoma i nogami. Wbiła palce w jego ramiona.

Uwolnił w sobie jaskiniowca i zaczął poruszać się coraz szybciej. – Jesteś moja – mruczał. – Moja. Nagle poczuł się tak, jakby uderzył go piorun. Zacisnął powieki, ale wciąż widział jaskrawe błyski światła przenikające przez mrok. Stracił kontrolę i zaczął poruszać się coraz szybciej, po czym opadł obok niej, nie mogąc złapać tchu. Wysunął kły, ale na szczęście był zbyt wyczerpany, by cokolwiek z tym zrobić. Po chwili zdał sobie sprawę z jej przyspieszonego oddechu i drżącego ciała. Przyciągnął ją do siebie i położył brodę na jej czole. Kły się cofnęły. – Russell. – Próbowała złapać oddech, leżąc na jego piersi. – Czy zawsze tak będzie? – Nie wiem. Daj mi jakieś dziesięć minut, to się dowiemy. Parsknęła śmiechem. – Czy będziemy się kochać przez całą noc? – Skoro nalegasz. Roześmiała się i mocno go objęła. – Nalegam. – Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem, księżniczko. Podniosła się do góry i spojrzała mu w oczy. – Martwię się o mój dom i moich ludzi. Jutro Han zaatakuje Tygrysie Miasto. – Wiem. Zajmę się tym. – Co masz zamiar zrobić? – Porwę go. Zabiorę go w takie miejsce, gdzie będziemy mogli… porozmawiać. Skrzywiła się. – A jeśli się teleportuje? Russell westchnął.

– Pewnie będę go musiał natychmiast obezwładnić i owinąć srebrem. – Pomogę ci. Zabierz go do pałacu. Będę tam czekała ze srebrnym łańcuchem. – Nie musisz… Położyła mu palec na ustach. – Będę tam z tobą. Jesteśmy wspólnikami. – Wolałbym, żebyś została tutaj. Tu jest bezpiecznie. Żachnęła się. – O mnie się nie martw. Mogę się zmienić, kiedy tylko zechcę. Poza tym mieliśmy układ. – Czyżby? Pokiwała głową. – Że nigdy nie powiemy sobie żegnaj. Musisz zabrać mnie ze sobą. Odgarnął jej włosy z czoła. – Jeśli coś ci się stanie, nigdy sobie tego nie wybaczę. – A co może się stać? Nawet jeśli umrę, wrócę. I będę jeszcze silniejsza. – Posłała mu znaczące spojrzenie. – Poradzisz sobie z tym? Uśmiechnął się. – Tak, księżniczko. Odwzajemniła uśmiech. – Nie nazywaj mnie księżniczką. Pocałował ją w nos. Pogłaskała go po policzku. – Idę z tobą, ponieważ cię kocham. – Wiem. – Poczuł, że ogarnia go niepokój. Niezależnie od tego, co mówiła, to wciąż było niebezpieczne. – Ja też cię kocham.

Rozdział 20 N astępnej nocy, tuż po zachodzie słońca, Jia przybyła z Russellem do Tygrysiego

Miasta.

Dziedziniec

wypełniony

był

wampirami,

zmiennokształtnymi i byłymi żołnierzami Hana. Wszyscy czekali na rozpoczęcie bitwy. Angus stał na szczycie schodów prowadzących na brzeg rzeki. Miał stamtąd dobry widok na Mekong i armię Hana, zgromadzoną po drugiej stronie. – Howard miał powiedzieć Angusowi o naszych planach porwania Hana – powiedział Russell. – Sprawdzę, czy Angus o tym wie. Jia kiwnęła głową. – Będę czekała w pałacu. – Dobrze. – Uścisnął jej dłoń i odszedł. Z ciężkim sercem patrzyła, jak odchodzi. Przez trzynaście lat planowała zniszczyć Hana, żyła nienawiścią i potrzebą pomszczenia rodziny. Ale teraz, kiedy zakochała się w Russellu, jej serca nie wypełniała już żądza zemsty. Teraz chciała zabić Hana, by uchronić Russella przed koniecznością zamordowania własnego brata. Może być na nią wściekły za to, że się wtrąca, ale była gotowa zmierzyć się z jego gniewem, jeśli tylko uda jej się go ochronić. Cóż innego mogła zrobić, kiedy tak bardzo go kochała? Przecisnęła się przez tłum i udała do swojego pokoju. Przebrała się w prostą sukienkę przewiązaną w pasie. Zamiast butów wsunęła trzewiki. W ten sposób mogła w każdej chwili zrzucić ubranie, gdyby musiała się przekształcić. Wsunęła za pas nóż, a w głębokich kieszeniach szerokich rękawów ukryła kolejne dwa sztylety. Do paska przypięła jedwabną torbę ze srebrnym łańcuchem.

Wyszła na zewnątrz i ruszyła w stronę pałacu, ponownie przeciskając się przez zatłoczony dziedziniec. Kiedy Russell teleportuje swojego brata do sali tronowej, ona zarzuci na Hana srebrny łańcuch, żeby nie mógł uciec. W połowie drogi usłyszała, jak Rajiv woła jej imię. Odwróciła się i zobaczyła, że wbiega za nią po schodach. – Jia! Nic ci nie jest? – Zatrzymał się, uważnie jej się przyglądając. Zadzwoniła do niego po południu, żeby zapewnić go, że nic jej nie jest, ale kiedy zażądał dalszych wyjaśnień, szybko zmieniła temat i zaczęła mówić o zbliżającej się bitwie. Ostatnie dwie noce z Russellem były zbyt cenne i zbyt osobiste, by rozmawiać o nich przez telefon. Chciała nacieszyć się tymi chwilami bez niczyjej ingerencji. – Nic mi nie jest. Możesz więc przestać się martwić. – Ale zostałaś ugodzona nożem. Xiao Fang nam powiedział. – Rana się zagoiła. – Wskazała na pałac. – Muszę zaczekać w środku. Russell ma zamiar teleportować mistrza Hana do sali tronowej. Mam mu pomóc… – Chcesz znowu stanąć do walki z Hanem? – Rajiv wydawał się przerażony. – Przecież omal cię nie zabił. – Jestem teraz silniejsza… – On cię zabił, prawda? – Rajiv chwycił ją za ramię i zajrzał jej głęboko w oczy. – Wyczuwam w tobie większą moc. Rozpoczęłaś swoje drugie życie, prawda? – Tak. – Do diabła! – Rajiv puścił jej ramię i odwrócił się, zaciskając pięści. – Russell obiecał, że będzie cię chronił. Powinienem go… – To nie jego wina! Był w szoku. Właśnie dowiedział się, że mistrz Han jest jego bratem. – Powinien był zabrać cię tutaj! Leah by cię poskładała, a Neona

złagodziła ból. Do diabła Jia, czemu nie zrobiłaś tego, co powinnaś? I jak Russell mógł ci pozwolić umrzeć? Zabiję go… – Zrobił to, o co go prosiłam! Wierz mi, chciał mnie tu zabrać, ale nie zgodziłam się. Rajiv wziął głęboki wdech i ściszył głos. – Spałaś z nim? Uniosła do góry brodę. – Tak. Rajiv krzyknął z oburzenia, aż połowa zgromadzonego na dziedzińcu tłumu obejrzała się na nich. – Później o tym porozmawiamy – powiedziała cicho. – Zapomniałaś, że za tydzień przyjeżdża twój narzeczony? – Rajiv syknął przez zaciśnięte zęby. – Możemy się z nim skontaktować po walce… – Za późno. Wyjechał już z Korei. On i jego świta właśnie płyną do Hongkongu królewskim jachtem. Jia stęknęła. – Trudno. W takim razie osobiście go odprawię. – Chcesz go odrzucić? – zapytał z niedowierzaniem. – Tak. Zakochałam się w Russellu. Rajiv posłał jej zdumione spojrzenie. – Rezygnujesz z tygrysiego księcia na rzecz wampira bez grosza przy duszy? Poczuła jak ogarnia ją gniew. – Ma honor i odwagę. Poza tym nie mam zamiaru ulegać przesądom naszych ludzi. Ilu wampirów jest tu dziś z nami, gotowych oddać życie, by bronić naszej ojczyzny? – Ja wiem, że są też dobre wampiry. Są dla mnie jak rodzina. Ale wielu naszych ludzi, szczególnie z bardziej odległych osad, nigdy nie

miało do czynienia z dobrymi wampirami. Utożsamiają wampiry ze śmiercią i destrukcją i nie zrozumieją tego. Nigdy wcześniej żaden tygrysołak nie związał się z wampirem… – Zawsze musi być ten pierwszy raz – przerwała mu Jia. – A teraz jeśli pozwolisz, muszę pójść do pałacu, żeby pomóc Russellowi pokonać brata. Jak myślisz, jak on się teraz czuje? Odwróciła się i pomaszerowała w górę schodów. Kiedy dotarła na szczyt, usłyszała, jak Rajiv woła Tenzena. Gdy otworzyła drzwi, jej wujek i kuzyn dołączyli do niej. Rajiv przytrzymał jej drzwi. – Nie pozwolimy, żebyś była sama. Serce jej urosło. Rajiv wciąż był po jej stronie. – Dziękuję. – Teraz mistrz Han będzie musiał zmierzyć się z trzema tygrysami.

Russell obserwował przez lornetkę armię Hana zgromadzoną po drugiej stronie rzeki. Ocenił, że było około dwustu żołnierzy: większość piechoty i kilku oficerów na koniach. Nie było śladu Darafera i jak dotąd, nie namierzył też Markosa. – Nie musisz tego robić – mruknął Angus. – Jesteśmy gotowi do walki. – Nie pozwolę, by ktoś jeszcze zginął z rąk mojego brata. – Nie jesteś sam. Mógłbym posłać kilku ludzi do sali tronowej. – Niech poczekają pod drzwiami. Muszę najpierw porozmawiać z Markosem. Jeśli uda mi się go nakłonić, by się poddał… – Russell zawiesił głos, przepełniony wątpliwościami. Angus westchnął i poklepał go po plecach. – Widzisz go? – Nie. – Russell opuścił lornetkę. Księżyc był w trzeciej kwarcie i jasno błyszczał na niebie. Miał nadzieję, że ujrzy gdzieś błysk złotej maski

brata. – Kiedy zjawiło się wojsko? – Jakieś dwie godziny przez zachodem słońca – odparł Angus. – Rajiv objął dowodzenie. Za każdym razem, gdy zbliżali się do rzeki, kazał swoim ludziom strzelać. Russell zerknął na tygrysołaki uzbrojone w wyrzutnie granatów. Nic dziwnego, że armia Hana trzymała się na wodzy. Jak tylko spróbują wejść do wody, staną się łatwym celem. Za żołnierzami dostrzegł niewielką grupę, całą ubraną na czarno, niemal niewidoczną w ciemnościach. Skierował w ich stronę lornetkę. Byli ciężko uzbrojeni, a postać stojąca pośrodku miała na sobie czarną kamizelkę kuloodporną i kaptur zakrywający większą część głowy. Serce Russella zaczęło bić szybciej, w oczekiwaniu na błysk złota. No popatrz w tę stronę, Markos. Chcę zobaczyć twoją maskę. Mężczyzna uniósł do góry głowę, żeby spojrzeć w niebo. Było widać jedynie czerń kaptura. Czarna maska. Oczywiście. Russell poczuł mieszaninę ulgi i przerażenia. – Znalazłem go. – Naprawdę? – zapytał Angus. – Gdzie? – Grupa stojąca z tyłu, cała na czarno. Han jest pośrodku. Angus zmrużył oczy. – Mam nadzieję, że masz rację. Atak z zaskoczenia udaje się tylko za pierwszym razem. – Wiem. – Russell podał mu lornetkę, skupiając wzrok na Markosie. Wcześniej patrzył na mistrza Hana przez pryzmat nienawiści, ale teraz miał oczy szeroko otwarte i widział to, co wcześniej mu umknęło. To, w jaki sposób Han stał, jak gestykulował, jak przechylał na bok głowę. Markos. Russell przymknął na chwilę oczy, próbując stłumić ból, ale to mu się

nie udało. Nie było ratunku. Boże, pomóż mi. Teleportował się za plecy brata, chwycił go, zanim ktokolwiek zdążył zareagować, i zabrał do sali tronowej. Jia i Rajiv przygotowali już srebrny łańcuch, trzymając go za dwa końce i natychmiast przyskoczyli do Hana, by go związać. Próbował stawiać opór, ale Russell mocno trzymał go od tyłu. – Znokautuję cię, jeśli będę musiał – ostrzegł go Russell. – Russell? – Markos zamarł. – Srebro nie jest konieczne. Zostanę. Chciałem z tobą porozmawiać. Russell puścił brata, a Jia i Rajiv zrobili wokół niego drugą pętlę srebrnym łańcuchem. Markos jęknął, gdy jego jedwabne rękawy zaczęły się tlić. Kuloodporna kamizelka chroniła mu klatkę piersiową. – Powiedziałem, że zostanę. Nie ufasz mi? – Nie. – Russell ściągnął mu kaptur i zerwał czarną maskę. I chociaż tym razem wiedział, czego się spodziewać, serce ścisnęło mu się z bólu na widok brata. Oczy i włosy Markosa zawsze były ciemniejsze niż jego, ale kształt szczęki i nosa był niemal identyczny. Byli tej samej budowy, tego samego wzrostu. Wychowali się w tym samym domu, z tymi samymi rodzicami. Czemu więc byli zupełnie różni? Russell przyglądał się Markosowi, próbując odnaleźć w nim młodszego brata, którego niegdyś znał. Markos posłał mu cierpkie spojrzenie i zerknął na tygrysołaki. Tenzen wyciągnął miecz. Rajiv podał kuzynce koniec łańcucha i sięgnął po swoją broń. Markos uśmiechnął się pod nosem i spojrzał na Jię. – To znowu ty. Powiedz, czy bardzo bolało, gdy umierałaś? Dziewczyna mocniej zacisnęła łańcuch, który zaskwierczał na jego

ramionach. Skrzywił się i rzucił Russellowi wściekłe spojrzenie. – Cholerne koty. Zabija się je, a one zawsze wracają. Jia zmrużyła oczy. – Kiedy zabiłeś moich rodziców i brata, już nie wrócili. – Ach tak? – spojrzał na nią z zaciekawieniem. – Czyżbym pokroił ich na maleńkie kawałki? – Wzruszył ramionami. – Szkoda, że tego nie pamiętam. Tylu już ich było. Jia z sykiem sięgnęła po nóż. Rajiv zrobił krok do przodu. – Zamknij się do cholery – mruknął Russell. – Albo moi przyjaciele cię zabiją. – Twoi przyjaciele? – prychnął Markos, przechylając głowę w stronę Jii. – A więc ona jest teraz twoim kociakiem. Bardzo mruczała? Russell chwycił brata za kark. – Zamknij się albo sam cię zabiję. – Czy dlatego tu jestem? – drwił Markos. – Nie mówcie mi, że mój szlachetny brat zamienił się w zwykłego zabójcę. Russell odepchnął go. – Przyprowadziłem cię tu, żeby porozmawiać. – Świetnie! – Markos chrząknął i przeszedł na angielski. – Wyszedłeś już z szoku? Ostatnim razem wyglądałeś tak, jakbyś miał zwymiotować. – Za każdym razem, gdy myślę o tym, że mój brat został seryjnym mordercą, zbiera mi się na wymioty. – Och, czyżby to urągało twojej szlachetnej wrażliwości? Daj spokój, Russell. Sam byłeś kiedyś żołnierzem. Wtedy też byliśmy seryjnymi mordercami. Ile wiosek udało ci się zrównać z ziemią? Russell zacisnął zęby. – To była wojna. To, co robisz później, zależy już tylko od ciebie. Z tego, co wiem, nie zrobiłem niczego, czego musiałbym się wstydzić.

Walczyłem o wolność. I za swój kraj. – Ja też to robię. – Markos wykrzywił usta. – Ale ten kraj nie należy już do jakiegoś skorumpowanego rządu w Waszyngtonie. Jest mój! – Nigdy nie był twój! Ukradłeś go. – Zwycięzca zgarnia wszystko. – Markos zrobił groźną minę. – Byłeś oficerem. Nie wiesz, co to znaczy być zwyczajnym trepem i przyjmować rozkazy od idioty, który traktuje cię jak mięso armatnie. Nie mogłem tego dłużej znieść! Teraz to ja rządzę! – I teraz ty traktujesz swoich żołnierzy jak mięso armatnie? Ilu jeszcze musi za ciebie zginąć, Markosie? Wzruszył ramionami. – Zgłaszają się na ochotnika. Pragną nadludzkich mocy, które otrzymują, kiedy mi służą. I chcą być częścią czegoś wielkiego. Czemu mam ich tego pozbawiać? Czegoś wielkiego? Russell westchnął. Jego brat był nie tylko dupkiem, był umysłowo chory. Mania wielkości i żadnych wyrzutów z powodu śmierci i cierpienia, które zadał. Markos uśmiechnął się. – Mam zamiar przejąć władzę nad światem. Całkiem nieźle jak na chłopaka z Kolorado, co? – Myślisz, że ojciec byłby z ciebie dumny? Uśmiech Markosa znikł z jego twarzy. – Ojciec był idiotą. Zachowywał się tak, jakbyś był ideałem. Ha! Teraz będziesz pracował dla mnie. – Jesteś chory. – Wcale nie. – Markos lekceważąco machnął ręką. – Dobrze cię znam. Zawsze musiałeś być przywódcą, szlachetnym obrońcą. I myślałeś, że bezbronny braciszek pójdzie w twoje ślady. – Robiłem to, co do mnie należało. Byłem od ciebie starszy.

– A ja miałem na zawsze pozostać w cieniu? – drwił Markos. – Jak myślisz, dlaczego tak długo trzymałem cię w śpiączce? Wiedziałem, że będziesz mi potrzebny, ale nie chciałem, byś przejął władzę. Zanim cię obudziłem, musiałem mieć pewność, że mam wszystko pod kontrolą. Teraz to ja jestem bardziej doświadczony. To ja jestem starszy. Russell zrobił krok w tył, jakby ktoś go uderzył. – Zniszczyłeś mi życie z powodu braterskiej rywalizacji? Markos wzruszył ramionami. – Jak to jest być tym gorszym? Przechlapane, co? – Wiesz, co się stało, kiedy byłem w śpiączce? – Russell zacisnął pięści. – Nasi rodzice odeszli. Straciłem żonę. Straciłem córkę! Nawet rancza już nie ma! – A po co ci śmiertelnicy, skoro możemy żyć wiecznie? Po co ci jakieś ranczo, skoro możemy rządzić światem? – prychnął Markos. – Dlatego to ja muszę rządzić. Ty myślisz tylko o drobiazgach! – Zrobił krok w stronę Russella, ale Jia przywołała go do porządku. – Hej, uspokój się! – krzyknął do niej po chińsku. – Zostaw ją w spokoju – warknął Russell. Markos przerzucił się na angielski. – Ona naprawdę tak wiele dla ciebie znaczy? Dopilnuję, by przeżyła. Tak jak zająłem się tobą. Z chwilą, gdy zrozumiałem, że jestem silny i nieśmiertelny, wiedziałem że jestem stworzony do wyższych celów i chciałem się tym z tobą podzielić. Zacząłem realizować swój plan. Eksperymentowałem na setkach ludzi, by opanować wampirzą śpiączkę. Kiedy dowiedziałem się, że jesteś na przepustce w Phuket, szukałem cię dotąd, aż cię znalazłem. Byłeś tak szczęśliwy, że mnie widzisz, że nietrudno było cię zaskoczyć. Russell poczuł, że żołądek podchodzi mu do gardła. – Powinieneś był zostawić mnie w spokoju.

– Nie! Powinniśmy być razem. Chcę, żebyś stał przy moim boku, kiedy przejmę władzę nad światem. Russell pokręcił głową. – Twoja armia jest zdziesiątkowana. Już nie chcą dla ciebie walczyć. Połowa naszej armii to żołnierze, którzy cię opuścili i chcą cię zabić. To koniec Markos. Oczy jego brata rozbłysły gniewem. – To nie jest koniec! Będziesz moim zastępcą. I mam Darafera… – Myślisz, że możesz ufać demonowi? Pewnie pozwala ci na to wszystko, by cię potem zabić… – Nie! On mnie potrzebuje. A ja potrzebuję ciebie, Russell. Znasz moich najgorszych wrogów – zmiennokształtnych i wampiry. Wiesz, w jaki sposób działają. Z twoją pomocą, możemy ich pokonać. Russell zerknął na Jię, która obserwowała go uważnie, ale niewiele rozumiała. Rajiv za to rozumiał i mocniej zacisnął rękę na mieczu, jakby nie mógł się doczekać, by go użyć. Stojący obok Tenzen również szykował swój miecz. – To są moi przyjaciele – powiedział Russell. – Myślisz, że ich zdradzę? Markos prychnął. – Masz zamiar zdradzić własnego brata? Teraz, kiedy już wiesz, kim jestem, musisz się do mnie przyłączyć. – Muszę cię przekonać, byś przestał. To koniec, Markos. – Przestań tak mówić! Russell… – Dość. – Zza kolumny dobiegł ich czyjś głos. Z cienia wyszedł Darafer, ubrany w swój zwykły czarny strój, z rękoma schowanymi w kieszeniach długiego czarnego płaszcza. – Twoja armia zaczyna się niecierpliwić Han. Może po prostu ich zabiję i zabiorę cię z powrotem? Tenzen i Rajiv odskoczyli do tyłu, by mieć na oku Darafera i Hana. Rajiv wycelował swój miecz w Markosa, a Tenzen w demona.

Russell cofnął się, sięgając po wetknięty za pas nóż. Zerknął na Jię i skinął w stronę drzwi. Wraz z pojawieniem się Darafera poziom niebezpieczeństwa znacznie wzrósł i chciał, by wyszła. Zagryzła wargę i pokręciła głową. – Nie wyjdę bez mojego brata – powiedział Markos. Darafer westchnął. – Słyszałeś, co mówił? Nie jest zainteresowany. Myślę, że jeśli się nie poddasz, zabije cię. – To mój brat! – wrzasnął Markos. – Nigdy by tego nie zrobił. Darafer uśmiechnął się, kierując wzrok na Russella. – Jesteś tego pewien? – Pomóż mi Darafer – powiedział Markos. – Spraw, żeby się do nas przyłączył. Demon posłał mu drwiący uśmiech. – Ostatnim razem, gdy kogoś do czegoś zmusiłem, wylądowałem w piekle, a ty mnie z niego nie wyciągnąłeś. – To był błąd, przyznaję. – Markos uniósł głowę. – Tylko ty potrafisz stworzyć kolejnych superżołnierzy. Ale pamiętaj o zdradzie Wu Shena. Potrzebujemy zastępcy, któremu możemy zaufać. Jeśli ugryziesz mojego brata, zrobi, co będziesz mu kazał. Zabije nawet anioły, jeśli się pojawią. Darafer pokręcił głową. – Nie potrafiłby zabić anioła, tak jak i mnie. – Mógłby ich zaatakować, by odwrócić ich uwagę, a ty mógłbyś wtedy uciec – upierał się Markos. – Wiesz, że go potrzebujemy. Dzięki niemu możemy odzyskać Xiao Fanga. – To prawda. Chłopiec-smok mu ufa. – Darafer posłał Russellowi rozbawione spojrzenie. – Co o tym sądzisz? Jesteś gotów, by dołączyć do brata, czy mam cię do tego… zachęcić? – Jego oczy zrobiły się czarne. Russell wyciągnął nóż.

– Tylko spróbuj, gnojku! – Zerknął na Rajiva. – Zabierz stąd Jię, teraz! Rajiv podbiegł do kuzynki i wyszarpnął jej z rąk srebrny łańcuch. – Idź! Łańcuch upadł na ziemię, uwalniając Markosa, a tymczasem Darafer zamienił się w olbrzymiego czarnego wilka. Russell uniósł nóż, gdy wilk zaczął się do niego zbliżać. Tenzen zerwał z siebie tunikę i przemienił się w tygrysa. – Wyjdź! – Rajiv popchnął Jię w stronę drzwi. Dziewczyna zaczęła się zmieniać. Zerwała z siebie ubranie. – Nie! – krzyknął Russell, widząc jej przemianę. Trzy tygrysy ruszyły w stronę wilka. Warcząc, Darafer kłapnął zębami w stronę jednego z tygrysów, a ten odskoczył. Markos uśmiechnął się. – To się robi interesujące. Russell próbował się połapać, który z tygrysów to Jia, ale zwierzęta biegały wokół Darafera, próbując go odizolować. – Jia przestań! Nie rób tego. – Entliczek, pentliczek, gdzie się schował króliczek – zaśmiał się Markos. – Wiesz, że jeśli któregoś ugryzie, ten stanie się zły. Możemy mieć po swojej stronie złego tygrysa. Czyż to nie wspaniałe? Na samą myśl, że Jia mogłaby przejść na stronę zła, Russell wpadł w panikę. Skoczył miedzy tygrysy a Darafera. – To mnie chcesz dorwać, prawda, gnojku? Darafer warknął i rzucił się do przodu. Jeden z tygrysów skoczył mu na plecy, wbijając pazury w jego tylną łapę. Darafer odwrócił się, kłapiąc zębami. – Nie! – Russell wbił mu nóż w ramię. Darafer wbił zęby w rękę Russella.

– Tak! – Markos zaczął wymachiwać dłonią. Russell skrzywił się, czując, jak ból promieniuje wzdłuż ramienia. Po chwili poczuł tak ogromną złość, że zwaliło go z nóg. Darafer przybrał ludzką postać, ubraną w czerń, bez śladu zadraśnięcia. – Teraz jesteś mój – syknął do Russella. – Zabij tego, kogo kochasz. Użyj tego noża, na którym jest moja krew, żeby ból był silniejszy. Zrób to! Russell zacisnął rękę na zakrwawionym nożu i podniósł się na nogi. Czuł wszechogarniający gniew i myślał jedynie o morderstwie. Zabij tego, kogo kochasz. Jia. Spojrzał na tygrysy. Gdzie ona była? Trzy tygrysy skuliły się obok siebie. Prawdopodobnie była pośrodku, a samce próbowały ją chronić. – Tak! – uśmiechnął się Markos. – Zabij ją, Russell! Zabij tego, kogo kochasz. Russell z rykiem rzucił się do przodu i wbił nóż w serce brata. Na twarzy Markosa pojawił się wyraz zaskoczenia, po czym rozpadł się w drobny pył. Darafer roześmiał się. – Cóż, przynajmniej nie będę go musiał później zabijać. Russell wypuścił nóż, kiedy zrozumiał, co zrobił. Złość, którą w sobie czuł, eksplodowała i z przeraźliwym rykiem odrzucił w tył głowę. Jeden z tygrysów zbliżył się do niego. Nagle sala tronowa rozbłysła jasnym światłem i pojawiło się siedmiu Wojowników Boga z płonącymi mieczami. – Atakuj ich! – Darafer krzyknął do Russella, gdy siedem aniołów stanęło wokół niego. – Zabij ich! – Za złamanie zasady wolnej woli niniejszym zostajesz wygnany do piekła – oznajmił Briathos.

Siedmiu wojowników uniosło do góry ogniste miecze i zaintonowało jakąś pieśń. – A niech to szlag! – Darafer próbował przebić się przez krąg, ale ponownie go otoczyli. – Nie odejdę sam! – Kiedy jego postać była już ledwo widoczna, chwycił za łapę jednego z tygrysów. Zniknął, zabierając zwierzę ze sobą. – Nie! – krzyknął Russell. Kiedy Darafer zniknął, jego ugryzienie przestało działać. Nie czuł już złości, jedynie strach. Którego tygrysa Darafer zabrał ze sobą? Pozostałe dwa tygrysy przybrały ludzką postać, a na ich twarzach malowało się przerażenie. Tenzen. I Rajiv. – Nie! – Russell upadł na kolana, wydając z siebie głośny jęk. Jia zniknęła.

Rozdział 21 D rzwi od pałacu otworzyły się i do środka wpadli Connor, Dougal i Howard. – Usłyszeliśmy krzyki. – Connor zatrzymał się w połowie kroku, gdy ujrzał Wojowników Boga. Russell nie ruszył się z miejsca, nie mogąc opanować myśli i nie przyjmując do wiadomości tego, co się stało. Przeniósł wzrok na kupę pyłu, która niegdyś była Markosem, a potem na jedwabną sukienkę, którą Jia zrzuciła przed przemianą. Oboje zniknęli. Do piekła? Serce ścisnęło mu się z bólu. Miał wielką ochotę coś zniszczyć i krzyczeć, dopóki głowa mu nie eksploduje. Markos dostał to, na co zasłużył, ale to wcale nie ułatwiało sprawy. Russell wiedział, że być może będzie zmuszony go zabić, choć łudził się, że uda mu się ocalić brata. A Jia… jej też nie zdołał ocalić. Kiedy pomyślał o tym, przez co mogła teraz przechodzić, czuł że serce mu pęknie. Musiał jej pomóc, ale jak, skoro była w piekle? – Co się stało? – zapytał Howard. Rajiv upadł na kolana obok porzuconego ubrania Jii, zagarniając w ramiona jedwabny materiał. – Jia… Dougal rozejrzał się. – Jest ranna? Gdzie ona jest? – Darafer zabrał ją do piekła – wyszeptał Russell. Jego wzrok spoczął na nożu, na którym wciąż widoczna była krew demona. Czy dzięki temu trafi do piekła? Zasłużył na to, by się tam znaleźć. Zabił brata i zawiódł Jię.

A może nie. Może mógł jej jeszcze pomóc. Sięgnął po nóż. Briathos kopnął nóż na drugi koniec pomieszczenia. – Mój drogi, nie pomożesz jej, gdy będziesz martwy. Russell poczuł złość i z krzykiem skoczył na równe nogi. – Jak mogliście pozwolić, by Darafer ją zabrał? – Chwycił Briathosa za tunikę i przyciągnął anioła do siebie. – Jak mogliście do tego dopuścić? Myślałem, że anioły są istotami idealnymi. Connor i Dougal odciągnęli Russella, ale ich odepchnął. Briathos przyglądał mu się ze smutkiem. – Nie jesteśmy idealni. Tylko Ojciec Niebieski może tak twierdzić. – A więc Darafer został wygnany? – zapytał Dougal. – A gdzie jest Han? Russell zerknął na kupę pyłu i poczuł, jak żołądek podchodzi mu do gardła. Przycisnął pięść do ust i mocno przełknął ślinę. – Markos Hankelburg nie żyje – cicho relacjonował Briathos. – Russell go zabił, będąc pod wpływem Darafera. Przybyliśmy, żeby strącić demona do piekła, ale chwycił Jię i zabrał ją ze sobą. Dougal i Connor zerknęli na kupkę pyłu, a potem na Russella. Howard wyciągnął rękę, by poklepać go po ramieniu, ale ten cofnął się. Jak mógł przyjąć wyrazy współczucia, skoro sam był mordercą? – Powiem Angusowi – powiedział Connor i ruszył do wyjścia. – Przykro mi z powodu Jii. – Dougal zwrócił się po chińsku do tygrysołaków. – Nie straciliśmy jej – upierał się Russell. – Odzyskamy ją! Rajiv i Tenzen wstali. Ponieważ po przemianie spodnie mieli w strzępach, przewiązali w pasie tuniki za pomocą długich rękawów. – Czy ona żyje? – Rajiv zapytał Briathosa. Przywódca Wojowników Boga pokiwał głową. – Tak. Wkrótce przekażę wam więcej informacji. – Jego twarz

przybrała pusty wyraz, a ciało zaczęło się mienić niczym odbicie w wodzie. – Kiedy? – Russell pomachał ręką przed twarzą Briathosa, ale nie było żadnej reakcji. – Halo? Jesteś tam? – Dołączył do Niebiańskiej Rady – wyjaśnił jeden z aniołów. – Mówi im, co się stało? – dociekał Howard. Anioł pokręcił głową. – Już to wiedzą. Jesteśmy w stałym kontakcie. Rada archaniołów zwołała nadzwyczajną naradę i poprosiła Briathosa o udział. – Pragną przeprosić za tę niefortunną sytuację – dodał inny anioł. – Niefortunną? – Russell zacisnął zęby. – Co się dzieje z Jią? Jest torturowana? – Prawdopodobnie zostanie potraktowana dobrze – odparł pierwszy anioł. – Lucyfer decyduje się na tortury tylko wtedy, gdy może coś zyskać. W tym wypadku nic by nie zyskał, jedynie złość naszego pana. Drugi anioł pokiwał głową. – Ojciec Niebieski nie pochwala tego, gdy demony zabierają jego dzieci wbrew ich woli. Russell prychnął. – To rzeczywiście bardzo szlachetne z jego strony! – Uspokój się. – Dougal dotknął jego ramienia. – Jia jest w piekle! – Russell zacisnął pięści, marząc o tym, by w coś uderzyć. – Muszę jej pomóc! Rajiv przechylił głowę i uważnie mu się przyglądał. – Ty ją kochasz. – Tak, do cholery! – Russell poczuł, że pieką go łzy. – Muszę ją uratować, ale nie wiem jak. – Wszystko się ułoży. – Dougal ścisnął go za ramię. – Wierz mi, wiem, przez co przechodzisz.

Russell wziął głęboki wdech i zamrugał oczami, by powstrzymać łzy. Nigdy w życiu nie czuł się równie bezsilny. – Powiedzcie mi, co mam robić – błagał anioły. – Mogę zająć jej miejsce? – W końcu i tak wyląduje w piekle za zabicie brata. – Archaniołowie rozpoczęli naradę – odezwał się pierwszy anioł. – Briathos właśnie zdaje relację. – Jest w niebie? – Russell zerknął na migoczącą postać anioła. – Widzę go tutaj. – Żeby móc porozumieć się w tym świecie, przybieramy ludzką postać, którą widzisz – wyjaśnił pierwszy anioł. – Ale to jedynie projekcja… – Dość! – krzyknął Russell. – Jak ocalimy Jię? – Archanioł Gabriel przedstawił plan działania – oznajmił drugi anioł. – Najpierw zostanie wysłana wiadomość do Lucyfera z żądaniem oddania żywej śmiertelniczki. – I to wystarczy? – zapytał Russell. – Być może – odparł drugi anioł. – A może nie. Lucyferowi podoba się chaos spowodowany przez demony. – Tego typu zdarzenie miało już miejsce – wtrącił się trzeci anioł. – Mieliśmy problem ze strąceniem do piekła demona Rasputina. Planował zabrać ze sobą członków carskiej rodziny. – Ale udało nam się go powstrzymać – dodał czwarty. – Śmiertelnicy próbowali go powstrzymać – wtrącił się piąty. – Ale ponieważ był demonem, nie mogli go zabić. – A co z Jią? – dociekał Russell. – Co jeśli Lucyfer nie zgodzi się jej oddać? Briathos przybrał swoją dawną postać. – Na razie spotkanie się zakończyło. Gabriel wysłał wiadomość do Lucyfera. Niedługo będziemy mieli odpowiedź.

– Jak długo to zajmie? – pytał Russell. – A jeśli Lucyfer się nie zgodzi? – Proszę się nie obawiać. Jesteśmy na to przygotowani – zapewnił go Briathos. – Gabriel prosi Ojca Niebieskiego o pozwolenie na wejście na teren Lucyfera. – Macie zamiar zaatakować piekło? – zapytał Dougal. – Możecie to zrobić? – Nie robimy tego często – przyznał Briathos. – Myślę, że ostatnim razem miało to miejsce ponad tysiąc lat temu, przeliczając na ludzkie lata – dodał drugi anioł. – Jeśli do tego dojdzie, zabierzecie mnie ze sobą – powiedział Russell. Briathos skrzywił się. – To nie jest dobry pomysł. Jeśli zginiesz w trakcie walki, twoja dusza może już na zawsze pozostać w piekle. Russell wziął głęboki wdech. – Zaryzykuję, jeśli będę mógł uratować Jię. – Ja również – odezwał się Rajiv i przetłumaczył swoje słowa Tenzenowi, który również obiecał do nich dołączyć. – Kiedy będziemy coś wiedzieć? – dopytywał Russell. – Wszystko się wyjaśni w swoim czasie – odparł Briathos. Russell skrzywił się. – A co to ma, do diabła, znaczyć? – To mnie również wkurza – mruknął Dougal. Briathos westchnął. – To znaczy, że trudno określić konkretną porę. Nasz czas liczy się inaczej niż wasz. Kilka naszych godzin to może być dla was kilka dni. Może nawet tydzień. – Tydzień? – Russell zacisnął pięści. – Dla was – dodał Briathos. – Dobra wiadomość jest taka, że dla Jii będzie to tylko kilka godzin. Wrócimy, kiedy będziemy coś wiedzieli. –

Briathos i jego oddział wojowników zniknął. Russell walnął pięścią w kolumnę. Przez tydzień dostanie chyba szału. Dziesięć minut później siedział na podłodze w pałacu, opierając się o kolumnę, w którą wcześniej walił pięścią. Rajiv usiadł obok niego. – Nie obwiniaj się. To moja wina. Powinienem był ją wyprowadzić. Russell pokręcił głową, a w jego oczach znowu pojawiły się łzy. – Mówiłem jej, że ją obronię, i co dla niej zrobiłem? Najpierw nie pomogłem jej, gdy umarła, a teraz znalazła się w piekle. – Mówiła, że z nią spałeś. Russell przypomniał sobie ostatnie dwie noce. Przeczesał włosy zakrwawionymi palcami. – Wcale się nie dziwię, że jesteś wściekły. Nie powinienem był, ale Boże, tak bardzo ją kocham. – Domyśliłem się tego – przyznał Rajiv. – Kiedy Darafer zamienił się w wilka, żeby cię ugryźć, najpierw pomyślałeś o jej bezpieczeństwie. A potem pozwoliłeś, by cię ugryzł, by powstrzymać go od ataku… – Przestań – przerwał mu Russell. – I tak jej nie pomogłem. Rajiv westchnął. – Kiedy moi rodzice zostali zamordowani przez lorda Qinga, przenieśliśmy się tu z bratem, żeby zamieszkać z dziadkiem. A potem zjawiła się Jia, kiedy i jej rodzice zostali zabici. Jest dla mnie jak siostra. Jeśli zamierzasz pójść do piekła, żeby ją ratować, będę przy twoim boku. Russell pokiwał głową i wstał na równe nogi. – Jakoś ją odzyskamy. Howard zajrzał do środka. – Chodźcie, Angus chce się z wami widzieć. Russell i Rajiv zeszli za Howardem po pałacowych schodach i przeszli przez dziedziniec. Panował tu spory tłok i hałas, wszyscy chcieli porozmawiać z Russellem,

ale on nie zwracał na nikogo uwagi. Angus stał na szczycie schodów prowadzących na brzeg rzeki. Armia Hana wciąż stała po drugiej stronie, pobudzona i niespokojna. Bez wątpienia zastanawiali się, co stało się z ich przywódcą. Angus przywołał do siebie Russella i Rajiva. – Słyszałem, co się stało, Russell, i chcę ci powiedzieć, że jest nam bardzo przykro, że musiałeś… – Nic mi nie jest – mruknął Russell. Angus posłał mu niepewne spojrzenie. – Chcę cię też uprzedzić, że gdy ogłosimy, iż wojna się skończyła, zacznie sią feta. To nie będzie dla was przyjemne. Wojna z Hanem się zakończyła, a Tygrysie Miasto jest bezpieczne, ale koszt był dla was zbyt wysoki. Rajiv pokiwał głową z ponurym wyrazem twarzy. – Chcę, żebyś tłumaczył na chiński. – Angus uniósł megafon i włączył go. – Uwaga, słuchajcie wszyscy zgromadzeni tu dziś wieczorem. Głosy po obydwu stronach rzeki umilkły. – Dziś wieczorem nie będzie walki – ciągnął Angus. – Mistrz Han nie żyje, a demon Darafer został ponownie strącony do piekła. – Podał megafon Rajivowi, który powtórzył jego słowa po chińsku. Na dziedzińcu zapanowała radość. Byli żołnierze Hana wiwatowali i klaskali w dłonie, a tygrysołaki rozpoczęły radosny tygrysi taniec. Wkrótce w całym Tygrysim Mieście rozniosły się słowa: Han nie żyje! Han nie żyje! Russell zacisnął pięści, czując, że oczy zaczynają go piec. Właśnie zginął ostatni członek jego rodziny, i to z jego rąk, a ludzie wiwatowali. Po drugiej stronie rzeki, gdzie stała armia Hana, podniosła się wrzawa. Żołnierze oswajali się z myślą, że znowu byli wolni. Angus wziął do rąk megafon i po kilku głośnych dźwiękach wrzawa

po obu stronach rzeki ucichła. – Uwaga, żołnierze po drugiej stronie rzeki. Nie chcemy wam zrobić krzywdy. Możecie odejść w pokoju. Jeśli chcecie wyzwolić się z pęt, które nałożył na was Darafer, mamy tu procedury medyczne, które przywrócą wam dawną postać. Byli żołnierze, których tu widzicie, zostali uwolnieni z klątwy Darafera. Jeśli również chcecie się uwolnić, odłóżcie broń i chodźcie do nas. Rajiv przetłumaczył jego słowa, a zgromadzeni na dziedzińcu żołnierze wiwatowali, słysząc słowa na swój temat. Russell obserwował armię po drugiej stronie rzeki, ciekaw, co się stanie. Kilku oficerów na koniach odjechało. Garstka żołnierzy piechoty odeszła do lasu. Ale większość rzuciła broń i weszła do rzeki, kierując się w stronę Tygrysiego Miasta. – Gratuluję. – Howard poklepał Rajiva po plecach. – Twoje miasto jest bezpieczne, a wojna się skończyła. – Nie skończyła – warknął Russell. – Dopóki nie odzyskamy Jii. – Masz rację. – Howard posłał mu zatroskane spojrzenie. – Odzyskamy ją. Pójdę z tobą. – Twoja żona oczekuje dziecka. Nie możesz ryzykować. – Wszyscy z tobą pójdziemy, chłopcze – powiedział cicho Angus. Howard dał mu kuksańca w ramię. – Widzisz, cały czas ci to mówiłem. Nie jesteś sam, Russell. Nigdy nie byłeś. Po twarzy Russella w końcu pociekły łzy.

Rozdział 22 M ijały kolejne noce, a wieści od Wojowników Boga wciąż nie było. Russell zaczynał tracić cierpliwość. Jedyne, co mógł zrobić, to przypominać sobie, że w niebie i piekle czas płynął inaczej. Jia mogła być tam zaledwie godzinę, ale i to wydawało się długo. A jeśli cierpiała? Albo czuła strach? Każdego dnia przed wschodem słońca Russell wracał do swojej jaskini, by pogrążyć się w śmiertelnym śnie. Pozostałe wampiry i zmiennokształtni zostali w okolicy, w Tygrysim Mieście albo w zamku Zoltana w Transylwanii lub rezydencji Kyo w Tokio. Wszyscy się uśmiechali i zapewniali go, że odzyskają Jię, ale ich wymuszona radość doprowadzała go do szału. Kiedy tylko mógł, uciekał. Spał na śpiworach i poduszkach, na których wciąż unosił się jej zapach. Wyjął z jej plecaka bransoletki, które tak kochała, i ułożył je na stole, żeby je widzieć. Dotrzymywały mu towarzystwa, kiedy czyścił broń i wypijał posiłki. Przez pierwsze cztery noce starał się czymś zająć. Byłych żołnierzy zgromadzonych w Tygrysim Mieście należało teleportować do domu, a ewakuowane tygrysołaki sprowadzić z powrotem. Klinika pękała w szwach, gdy ponad setka nowych superżołnierzy została poddana leczeniu, by przywrócić im dawną postać. Russell pomagał pozostałym wampirom rozbijać obozy na dziedzińcu i wzdłuż brzegu rzeki. Żona Dougala, Leah, kierowała ekipą medyczną i wciąż brakowało im leków. Russell pomagał wampirom teleportować leki i zapasy żywności. Pomagał nawet tygrysołakom w gotowaniu, gdyż każdego dnia musieli przygotować setki posiłków.

Piątej nocy ponownie teleportował się do Tygrysiego Miasta, ale wciąż nie było wieści od Wojowników Boga. Pomógł Rajivowi naprawić i pomalować kolumnę, którą zniszczył własnymi pięściami. Wszedł do pokoju Jii, myśląc, że widok miejsca, w którym żyła i spała, przyniesie mu ukojenie, ale pokój był wypełniony podarunkami od jej narzeczonego, bogatego księcia. Klejnoty, haftowane jedwabne suknie i trzewiki, porcelanowe wazy i zestawy do herbaty. Wszystko to, na co jego nie było stać. Przeniósł się z powrotem do jaskini i zaczął chodzić w tę i z powrotem. Kochała go. Musiał w to wierzyć. I musiał wierzyć, że zdoła ją uratować. A to znaczyło, że musiał pomyśleć o wspólnej przyszłości. Czy będzie chciała wyjść za wampira? Przez pół dnia był martwy, mógł więc z nią dzielić zaledwie połowę życia. Uśmiechnął się, przypominając sobie, że miała skłonność do bycia Pollyanną. Będzie się pewnie upierała, że przez połowę czasu nie jest martwy, a żywy. Poza tym mógł żyć tak długo jak ona. Jako tygrysołak miała przed sobą jakieś pięćset lat. Ale jak mieli żyć? Nie miał pracy, pieniędzy ani prawdziwego domu. Nie wyobrażał sobie powrotu do Kolorado. Tamto życie się skończyło. Został uznany za zmarłego. A Jia byłaby nieszczęśliwa z dala od swoich ludzi. Nie, musiała zostać w Chinach, gdzie miała przyjaciół i rodzinę. Może Rajiv pozwoli mu kupić jakąś ziemię w pobliżu Tygrysiego Miasta? Russell podniósł jedną z bransoletek i przesunął palcami po złotym i nefrytowym zdobieniu. Była księżniczką. Musiał dać jej to, co najlepsze. Rozejrzał się po jaskini. Mikrofalówka i generator słoneczny miały jakąś wartość, ale nie mógł sprzedać czegoś, co ukradł. Miał zamiar je oddać, gdy jego misja dobiegnie końca. Poczuł w piersi znajome ukłucie. Jego misja dobiegła końca. Odnalazł mistrza Hana i go zabił. Zemsta, której tak długo pragnął, okazała się

obusiecznym mieczem. Przebił serce brata, a sam się zranił. Zakochał się w Jii i zaraz ją stracił. Odsunął od siebie ponure myśli i próbował skupić się na wizji wspólnej przyszłości z Jią. Jak miał na to zarobić? Jego wzrok padł na drewniane pudełko na dolnej półce regału. Rewolwery pradziadka. Ponieważ pochodziły z 1873 roku, musiały być cenne. Położył pudełko na stole i wyjął szmatkę, by obejrzeć broń. Czy mógł się pozbyć jedynej rzeczy, która została mu po rodzinie? Jakiej rodzinie? – prychnął. To dobrze, że jego rodzice nie żyli i nie wiedzieli, że ich młodszy syn stał się morderczym wampirzym lordem. A starszy go zabił. Domu też nie było. Podobnie jak przeszłości. Nigdy nie mógł tam wrócić. Lepiej sprzedać pistolety, żeby zapewnić Jii przyszłość. Może Zoltan się nimi zainteresuje albo będzie wiedział, gdzie je sprzedać. Wsunął jedną z bransoletek do kieszeni płaszcza, wziął pudełko z pistoletami i teleportował się do zbrojowni w zamku Zoltana. W środku było ciemno, ale znał drogę. Postawił pudełko na stole, po czym ruszył na górę spiralnymi schodami, żeby sprawdzić, czy Zoltan był w domu. Zaskoczony, stwierdził, że drzwi były zamknięte od zewnątrz. No tak, przypomniał sobie, w zamku byli goście. Zoltan zaprosił grupę przyjaciół z rodzinami, żeby poznali jego żonę, Neonę. Jeśli w zamku były dzieci, pewnie zamknął dostęp do broni. Russell teleportował się do kuchni, gdzie natknął się na Shannę Draganesti i drugą kobietę. Układały na dużej tacy domowe ciasteczka. Od razu rozpoznał Shannę. W czasie swojego pierwszego roku, gdy został wampirem, parę razy zatrzymał się w domu Draganestich w Nowym Jorku. Wtedy pracował dla firmy Angusa, MacKay Security and Investigation, więc większość podróży miała charakter służbowy, na przykład walka z Casimirem.

Ale jego pierwsza podróż miała miejsce zaledwie miesiąc po tym, jak został przemieniony. Chciał sprawdzić, co z jego rodziną. Gdy dowiedział się, że jego córka nie żyje, spędził resztę nocy w kuchni, pijąc blissky[1]. Shanna i Roman dołączyli do niego i zawsze był im wdzięczny za okazane współczucie. Druga kobieta w kuchni Zoltana była pewnie żoną któregoś z wampirów, ale było ich już tylu, że dawno stracił rachubę. – Russell! – Shanna uśmiechnęła się, wsuwając na ręce kuchenne rękawice. – Jak cudownie, że wpadłeś. – Dobry wieczór. – Skinął głową w stronę drugiej kobiety. – Proszę mi mówić Heather. – Kobieta podała mu rękę. – Jestem żoną Jean-Luca. – Miło mi cię poznać. – Uścisnął jej dłoń. – Jest tu gdzieś Zoltan? – Na dziedzińcu. – Shanna wyjęła z piekarnika dwie pizze. – Wszyscy tam są. Szykuje się przyjęcie. – Powiedz, że do nas dołączysz – powiedziała Heather, napełniając olbrzymi pojemnik z lodem sokami i butelkami z piwem i bleerem. Russell przestąpił z nogi na nogę. – Nie jestem w nastroju, by świętować. Heather skrzywiła się i wymieniła z Shanną spojrzenia. – Przykro nam z powodu twojego brata i Jii – wymamrotała Shanna. Russell wzruszył ramionami. – Nie dziwię się, że macie ochotę świętować. Złoczyńcy są w piekle, tam, gdzie ich miejsce, a wojna się skończyła. – To prawda, ale tak naprawdę skończy się dopiero wtedy, gdy odzyskamy Jię – powiedziała Heather. – Wszyscy chcą pomóc. Russell przełknął ślinę. I chociaż był im wdzięczny za okazaną pomoc, nie chciał, by mężczyźni, którzy mieli żony i dzieci, ryzykowali własne życie.

– To nie jest konieczne. – Ależ jest. – Shanna pokroiła pizzę. – Wszyscy jesteśmy rodziną. – I każdy będzie chciał cię zobaczyć – dodała Heather. – Dzisiaj jest ważna noc dla mnie i dla innych żon. Neona zaproponowała nam swoją Wodę Życia. Dzisiaj wypiję pierwszy łyk. – Żebyś mogła żyć tak długo jak mąż i nie zostać wampirem? – zapytał Russell. Heather pokiwała głową. – Dziś wieczorem rozpoczynam cały proces razem z Toni, Larą i Olivią. Nasi mężowie są zadowoleni, że nie będą musieli nas przemieniać. Russell doskonale to rozumiał, gdyż wymagałoby to wyssania z ich żon ostatniej kropli krwi. Shanna westchnęła. – Romanowi było bardzo ciężko, kiedy musiał mnie przemienić. Heather posłała jej zaciekawione spojrzenie. – Gdybyś wypiła trochę Wody Życia, mogłabyś znowu stać się śmiertelna. Shanna zmarszczyła czoło, wysypując na tacę chipsy. – Dużo o tym myślałam. Z jednej strony mogłabym znowu spędzać dzień z dziećmi. Ale z drugiej strony czuję, że w jakiś sposób zdradziłabym wampiry, jakby ich życie nie było dla mnie wystarczająco dobre. Nie mogę tego zrobić Romanowi. Heather pokiwała głową. – To trudna decyzja. Shanna uśmiechnęła się. – Nauczyłam się cieszyć swoją sytuacją. Może zaniesiemy im jedzenie na przyjęcie? – Podniosła dwie tace z pizzą. Heather wskazała na pojemnik z lodem wypchany sokiem, piwem i

bleerem. – Mógłbyś to wziąć, Russell? – Podniosła tacę z chipsami i drugą z ciasteczkami. Russell jęknął w duchu, podnosząc ciężki pojemnik i ruszył po schodach. Kiedy dotarł do holu, zauważył, że drzwi frontowe były otwarte. Z dziedzińca dochodziły głosy dorosłych i piski dzieci. – Przyniosłyśmy jedzenie! – oznajmiła Shanna, co zostało przyjęte z entuzjazmem. – I mamy gościa! – Heather zerknęła na Russella, który zawahał się przed drzwiami. – Chodź. Zacisnął zęby. Więcej uśmiechów i kolejne szczęśliwe twarze, kiedy jedyne, czego pragnął, to uratować Jię. Kolejne poklepywania po plecach i współczujące spojrzenia. Gdyby jakaś firma produkująca kartki okolicznościowe robiła kartki z napisem „Przykro nam, że musiałeś zamordować własnego brata”, pewnie dostałby co najmniej z tuzin. Głęboko w środku wiedział, że nie powinien być zły za to, że okazywali mu troskę. Nienawidził jednak współczucia. Nie chciał czuć się bezbronny, kiedy Jia była w niebezpieczeństwie. A już najbardziej nie lubił czekać. Żołądek podszedł mu do gardła, gdy ruszył za Shanną i Heather na dziedziniec. Na murach i wokół głównej kamiennej fontanny zawieszono białe światła, co nadawało całości odświętnego charakteru. Kilka reflektorów pozwalało dzieciakom swobodnie biegać. Na dwóch długich stołach stały już tace z jedzeniem. Shanna i Heather dołożyły swoje tace i od razu otoczyła je chmara rozwrzeszczanych dzieciaków. Z boku stało kilka okrągłych stolików i krzeseł, co sprawiało, że dziedziniec wyglądał jak restauracyjny ogródek. W dodatku dość zatłoczony. Było tu sporo wampirów i zmiennokształtnych, których Russell poznał w czasie pierwszego roku pracy dla Angusa. I wszyscy się

do niego uśmiechali i machali, by do nich podszedł. Do diabła. Nie chciał, by ci ludzie ryzykowali własne życie. Były tu ich żony i dzieci. Mieli zbyt wiele do stracenia. Angus i Emma siedzieli przy stole, trzymając w ramionach smokokształtne maleństwa, które adoptowali. Bliźnięta miały zaledwie dwa miesiące, ale ponieważ smokokształtni dorastali dwa razy szybciej, wyglądały na starsze. Jack i jego żona Lara siedzieli przy tym samym stoliku ze swoim niemowlęciem. Dziewczynką, domyślił się Russell, spoglądając na jej różową sukienkę. Roman Draganesti podbiegł do stołów z jedzeniem, by pomóc żonie, która rozdawała dzieciom smakołyki. Obdarzył ją kochającym uśmiechem. – Rodzina cały czas się powiększa. Shanna odwzajemniła uśmiech. – Wiem. Czyż to nie cudowne? – Pomachała do Russella, wskazując, by postawił pojemnik z lodem przy stołach z jedzeniem. Postawił pojemnik i od razu zleciały się dzieciaki, niczym stado szarańczy, porywając wszystkie kartoniki z sokiem. Tyle dzieciaków. Cofnął się. Czy on będzie mógł mieć kiedyś dzieci z Jią? Pomyślał, że ich dzieci byłyby pierwszymi pół wampirami i pół tygrysołakami w grupie. Miałyby pewnie skłonności do gryzienia. A jeśli miałyby być choć w połowie tak głośne jak te, mogłyby zbudzić nieumarłego ze snu. Nagle jeden ze starszych dzieciaków mocno go objął. – Xiao Fang. – Russell zauważył, że smokokształtny chłopiec wyglądał już znacznie lepiej. Chłopiec posłał mu szeroki uśmiech i pobiegł za innym chłopcem. To pewnie jego przyjaciel, Norjee. Russell uśmiechnął się, widząc dokazujących chłopców. Przynajmniej z tego mógł być dumny – uratował Xiao Fanga. Któreś ze starszych dzieci podbiegło do kamiennej fontanny stojącej

na środku dziedzińca. – Skończmy naszą zabawę! – Zakrył oczy i zaczął liczyć. Pozostałe dzieci zaczęły piszczeć i rozbiegły się po dziedzińcu, szukając kryjówek. Howard wyciągnął ze skrzyni dwie butelki i podał jedną Russellowi. – Usiądź. Ciesz się przyjęciem. Russell potrząsnął głową. – Nie chcę, żebyście ze mną szli do piekła. Howard pociągnął łyk ze swojej butelki. – Ale to jest nasza decyzja, nie sądzisz? – Macie tu żony i dzieci. Jak możecie ryzykować, że zginiecie w piekle? Howard wzruszył ramionami. – Każdy z nas może w każdej chwili zginąć. Nie chcę być nonszalancki, ale wiem, że jeśli cokolwiek się stanie, dzieci będą otoczone miłością i opieką. Jesteśmy rodziną. – Howard posłał mu znaczące spojrzenie. – A ty jesteś jej częścią. Russell prychnął. – Nie jestem w tym zbyt dobry. Właśnie zabiłem brata. – Otworzył swój napój i pociągnął spory haust. Howard posłał mu jedno z tych współczujących spojrzeń, których nie cierpiał i Russell czym prędzej zmienił temat. – Skąd się wzięły te wszystkie dzieci? Nawet nie wiem, czyje one są. – Cóż, to pewnie dlatego, że od dwóch lat żyjesz jak pustelnik. – Howard wskazał na blondynka przy fontannie, który właśnie doliczył do czterdziestu siedmiu. – To syn Romana, Constantine. Ma siedem lat. Russell przypomniał sobie, że poznał Tino ponad dwa lata temu. – Ale wyrósł. – Xiao Fanga i Norjee znasz. – Howard wskazał na dwóch chłopców

kucających przy fontannie z drugiej strony Tino. Russell uśmiechnął się pod nosem. To była niezła strategia i sam często ją stosował, będąc dzieckiem. Nie chowało się, ale stawało na tyle blisko, by się zaklepać, zanim zostało się złapanym. Jakaś dziewczynka podbiegła do Howarda. – Pomóż mi, wujku Howardzie. Mama i tatuś poszli do kuchni po napoje. Howard uśmiechnął się i otworzył pojemnik z lodem. – Możesz schować się z tyłu. Dziewczynka uklękła. – To jest Sofia, córka Romana i Shanny – wyjaśnił Howard. – Ile masz teraz lat? Pięć? Kiwnęła głową. – Nie pozwól, by Tino mnie zobaczył. Howard roześmiał się i wskazał na maszt. – A widzisz tych dwoje, co myślą, że ich nie widać? Russell uśmiechnął się, widząc dwoje brzdąców siedzących za masztem. Dziewczynka miała czarne kręcone włosy, a chłopiec bujną rudą czuprynę. – Są nierozłączni – powiedział Howard. – To córeczka Iana i synek Robby’ego. Na jesieni skończą dwa latka. Oho, mają towarzystwo. – Howard roześmiał się, gdy za masztem ukryły się kolejne dwa maluchy. – A to bliźniaki Panterra, Eric i Adriana. Właśnie skończyli dwa latka. Znają się z Akademii Smoczego Gniazda. – A tamte? – Russell wskazał na kaplicę, gdzie schowała się starsza dziewczynka z dwójką młodszych dzieciaków. – Dzieciaki Echarpe. Bethany ma dziesięć lat, a bliźniaki cztery. A tam jest Phineas i Brynley, biegają za swoimi bliźniakami. Ben i Gwen właśnie przeszli z etapu chodzenia na etap biegania.

–

Orientujesz

się

w

tym

wszystkim?

–

Russell

posłał

niedźwiedziołakowi zdumione spojrzenie. – Chyba bardzo lubisz dzieci. Howard skinął głową i posłał uszczęśliwione spojrzenie w stronę swojej żony. Elsa siedziała przy jednym ze stolików, pogrążona w rozmowie z Neoną. – Elsa pomaga Neonie urządzić wielką bawialnię w zamku. Zoltan chce, żebym kontynuował pracę jako szef ochrony, wygląda więc na to, że tu urodzą się nasze bliźniaki. – To dobrze. – Russell dostrzegł Connora przy wejściu do zamku. Pomagał rudowłosemu brzdącowi wejść po schodach. – A to pewnie syn Connora. – Tak. – Howard zachichotał, kiedy malec pociągnął ojca za kilt. – Słyszałem, że Szkodzi narzekają, że muszą teraz nosić pod kiltem bieliznę. Maluchy ciągle zaglądają im pod spódnice. Tamten to Gabriel, ma półtora roku. Słysząc imię Gabriel, Russell zesztywniał. Miał już dość czekania na wiadomość od aniołów. Chciał odzyskać Jię teraz. – Zabrałem ze sobą kilka starych pistoletów. Chciałbym… je sprzedać, gdyby ktoś był zainteresowany. Howard zamyślił się. – Zoltan ma swoją kolekcję w zbrojowni. Wydaje mi się, że Jean-Luc też kolekcjonuje, chociaż bardziej interesuje się mieczami. Wtedy Tino powiedział: – Sto. Gotowi czy nie, idę po was! – Odwrócił się i uśmiechnął na widok czwórki brzdąców ustawionych za masztem. W tym czasie Norjee i Xiao Fang zdążyli się zaklepać. Roześmiali się, gdy Tino zrobił kwaśną minę. Sofia wyczołgała się zza pojemnika z lodem i powoli przesuwała się wzdłuż stołu. Kiedy Tino się odwrócił, rzuciła się pędem w stronę fontanny. Brat ją

zauważył i zaczął gonić. W końcu klepnął ją w ramię. – Mam cię! – oznajmił Tino, krzywiąc się, gdy siostra stanęła mu na nodze. Howard zachichotał. – Gdzie masz te pistolety? – W zbrojowni. Howard kiwnął głową. – Wezmę klucze i zbiorę chłopaków. Spotkamy się na miejscu. Russell teleportował się do zbrojowni, zapalił światło i dokończył swoje piwo. Po chwili usłyszał dźwięk otwieranych drzwi i kroki na schodach. Zoltan poklepał go po ramieniu. – Dobrze cię widzieć. – Bonsoir, mon ami[2]. – Jean-Luc uścisnął mu dłoń. – Słyszałem, że masz jakieś stare pistolety? – Tak. – Russell wyjął pistolety i położył je na stole. – To pistolety, które mój dziadek otrzymał w 1873 roku. Mają kolejne numery seryjne. Dwucyfrowe. – Formidable[3]. – Jean-Luc podniósł jeden z pistoletów i uważnie go oglądał. Zoltan zerknął na pozostałe. – Czemu chcesz je sprzedać? Russell wzruszył ramionami. – Pochodzą z mojej przeszłości. W tej chwili bardziej interesuje mnie przyszłość. Z Jią, mam nadzieję. Howard pokiwał głową. – Odzyskamy ją. – Dam ci za nie dwieście tysięcy – powiedział Jean-Luc. – Dwieście pięćdziesiąt – zaoferował z uśmiechem Zoltan, widząc

oburzone spojrzenie Jean-Luca. – Sprzedane – powiedział szybko Russell. Podobała mu się myśl, że pistolety zostaną w zamku Zoltana, gdzie będzie mógł je oglądać, gdy tylko najdzie go ochota. – Mam konto w twoim banku w wiosce, możesz tam przelać pieniądze. – Jasne. Żaden problem – odparł Zoltan. – Chciałbym wydać część pieniędzy już teraz. – Russell wyciągnął z kieszeni bransoletkę Jii. – Chciałbym dorobić do niej naszyjnik. – Imponujące. – Jean-Luc wyciągnął komórkę i zaczął robić zdjęcia. – Znam w Paryżu projektanta biżuterii, który mógłby się tym zająć. Prześlę mu zdjęcia. – Dziękuję. – Russell uśmiechnął się do siebie. Teraz będzie miał dla Jii prezent ślubny równie imponujący jak podarunki tygrysiego księcia. – Potrzebuję też obrączek. Howard zachichotał. – Widzę, że ci się spieszy. – Masz szczęście – uśmiechnął się Zoltan. – Zabiorę cię do jubilera w miasteczku. Dwie godziny później Russell wrócił do swojej jaskini. Położył bransoletkę Jii na stole, a obok postawił pudełko z obrączkami. Teraz musiał jeszcze kupić od Rajiva jakąś ziemię. Prawie świtało, postanowił więc zaczekać do zmierzchu, zanim wróci do Tygrysiego Miasta.

Kiedy Russell się obudził, zdał sobie sprawę, że właśnie mijała szósta noc od porwania Jii. Może Briathos i Wojownicy Boga wrócą dziś z nowymi wieściami. Czym prędzej się ubrał, wypił trochę krwi i teleportował do Tygrysiego Miasta. Chociaż dziedziniec wypełniony był namiotami, panowała dziwna cisza. Przywracanie superżołnierzy do dawnej postaci sprawdzało się

najlepiej, gdy byli nieprzytomni. Nad rzeką tygrysołaki stały w grupkach, rozprawiając o czymś przyciszonym głosem i podziwiając rząd czterech czarnych limuzyn. Obok każdego samochodu stał strażnik ubrany w czarny garnitur. – Cześć, Russell – podszedł do niego J.L. z butelką syntetycznej krwi w dłoni. – Szybko się zjawiłeś. Pewnie słyszałeś najnowsze wieści. – Jakie wieści? Briathos wrócił? J.L. potrząsnął głową i wskazał na limuzyny. – Tygrysi książę przybył jakąś godzinę temu ze swoją świtą. Russell jęknął. A Jii nie było, żeby go odprawić. Wątpił, by Rajiv się na to zdobył. Z tego, co wiedział, kuzyn Jii może i chciał, by wesele się odbyło. – Gdzie oni są? – W pałacu. – J.L. opróżnił butelkę. – Rajiv wydał na jego cześć oficjalny bankiet. Russell stłumił atak gniewu. Wyglądało na to, że książę wciąż był dla Jii lepszą partią. – W takim razie chyba powinniśmy tam pójść. – Pomaszerował w stronę schodów. – Czekaj. – J.L. ruszył za nim. – To oficjalne przyjęcie trygrysołaków. Nie sądzę, byśmy byli zaproszeni. – To się jeszcze okaże – prychnął Russell. Chciał poznać tygrysiego księcia.

Rozdział 23 B ędziesz musiał dokonać oficjalnego powitania – ostrzegł go J.L., kiedy dotarli do drzwi prowadzących do pałacu. – Jeśli nie okażesz szacunku, zostanie to odebrane jako zniewaga. Russell prychnął, popychając ciężkie drzwi. Nie miał problemu z byciem uprzejmym wobec Rajiva, ale książę to zupełnie inna historia. – Nie odzywaj się, dopóki ktoś się do ciebie nie zwróci. Rób to co ja – szepnął J.L., cicho wchodząc do sali tronowej. Russell ruszył za nim, próbując nie myśleć o okropnych wydarzeniach, które miały tu miejsce. W tamtym miejscu zabił brata. A tam zdał sobie sprawę, że Jia zniknęła. Teraz pomieszczenie wyglądało inaczej, było jasne i lśniło od blasku świec. Między czerwonymi kolumnami stały wysokie mosiężne kandelabry, a dwa kolejne były ustawione obok tronu, który stał na podwyższeniu na drugim końcu sali. Światło świec odbijało się od złotych tygrysów zdobiących misternie rzeźbiony drewniany tron. Wokół sali rozwieszone były czerwone jedwabne proporce ozdobione złotymi frędzlami, które przedstawiały przyczajone lub skaczące tygrysy. Na podłodze stał rząd niskich stolików tworzących długi stół bankietowy, przykryty obrusem z czerwonego jedwabiu, ledwo widocznym spod nadmiaru dań. Tace z mięsem i miski z warzywami i sosami mogłyby wyżywić dwa razy więcej gości. Rajiv, ubrany w purpurową jedwabną szatę, siedział na poduszce u szczytu stołu. Długie czarne włosy związał na czubku głowy w kok, otoczony złotym pierścieniem i przebity długą spinką do włosów w kształcie złotego tygrysa. Przy stole siedziało dwunastu gości, po sześciu

z każdej strony. Wszyscy siedzieli ze skrzyżowanymi nogami na czerwonych jedwabnych poduszkach. Po prawej stronie Rajiva siedział młody mężczyzna w złotej koronie na głowie i z zadowolonym uśmieszkiem na twarzy. To musiał być książę. Russell miał ochotę zetrzeć mu ten uśmieszek z twarzy, i to nie jedwabną chusteczką. Siedzące obok niego osoby stanowiły pewnie jego świtę. Ostatnią osobą była kobieta. Russell doszedł do wniosku, że im dalej ktoś siedział, tym niższą miał rangę. Za plecami siedzących gości stało sześciu mężczyzn w czarnych jedwabnych szatach, którzy podejrzliwie przyglądali się Russellowi i J.L. Russell uśmiechnął się z wyższością. Ilu ochroniarzy książę potrzebował? Musiał być mięczakiem. Po lewej stronie Rajiva siedzieli jego wujowie, Rinzen i Tenzen, oraz czterech starszych jegomościów. Wszyscy przestali jeść i przyglądali się intruzom. Russell poczuł, jak ktoś szarpie go za nogawkę i zauważył, że J.L. uklęknął. A więc tak wyglądało oficjalne powitanie? Uklęknął, jęcząc w głębi ducha. Wtedy, ku jego zdumieniu, J.L. położył ręce na kamiennej podłodze i pokłonił głowę, aż jego czoło dotknęło ziemi. Do diabła. Za nic w świecie nie będzie się kłaniał przed narzeczonym Jii. Zerknął na Rajiva, który wyglądał na spiętego, choć zachował kamienną twarz. Nie było innego wyjścia, pomyślał Russell. Rajiv miał być jego krewnym, więc Russell nie mógł upokorzyć go przed jego ludźmi. Zacisnął zęby i się pokłonił. – Witam – powiedział Rajiv. – Wasza uprzejmość nie zna granic, wasza eminencjo – powiedział J.L. – Proszę nam wybaczyć to nagłe najście. Chcieliśmy się jedynie ukłonić. Russell przewrócił oczami. Dość tego płaszczenia się. Zaczął się podnosić, ale zauważył, że J.L. wciąż klęczy, więc poszedł za jego

przykładem. – Proszę pozwolić, bym przedstawił was naszemu szanownemu gościowi. – Rajiv wskazał na swoją prawą stronę. – To jest książę Kim Minam z Korei Południowej, Wasza wysokość, to Wang Jin Long oraz Russell. Amerykanie. Książę pociągnął nosem. Russell miał ochotę wyleczyć go z kataru, i to nie za pomocą chusteczki. Rajiv zwrócił się do wampirów: – Czy zechcecie do nas dołączyć? Książę zesztywniał i z głośnym stukiem odłożył pałeczki. – Ma pan zamiar dzielić stół z wampirami? Rajiv posłał mu pojednawczy uśmiech. – Proszę się nie obawiać. Na pewno nic nie zjedzą. – Nie o to chodzi – warknął książę. – To okropne, brudne stworzenia. Russell zacisnął zęby. Miał ochotę wyszorować księciu twarz, i to nie mydłem. Rajiv zacisnął palce na pałeczkach, aż zbielały mu kości. – To są moi przyjaciele i zaufani sprzymierzeńcy. Być może książę słyszał o naszych problemach? Przez ponad czterdzieści lat, moi ludzie byli nękani przez mistrza Hana i jego wampirzych lordów. Wielu ludzi zostało złapanych i zamordowanych, łącznie z moimi rodzicami i rodzicami pańskiej narzeczonej. Książę wzruszył ramionami. – Słyszeliśmy straszne historie o mistrzu Hanie i jego trzech lordach, ale tego typu karygodne zachowanie nie jest niczym zaskakującym w przypadku wampirów. Na twarzy Rajiva pojawił się wymuszony uśmiech. – To może księcia zaskoczę, gdy powiem, że są też dobre wampiry. Jin Long pomógł mi zabić jednego z wampirzych lordów, lorda Qinga.

Russell zabił lorda Minga, a ostatnio mistrza Hana. Tym bohaterskim czynem dokonał tego, czego moim ludziom nie udało się zrobić przez czterdzieści lat. Zabijając Hana, powstrzymał jego armię przed atakiem na moją wioskę. Dla mnie i moich ludzi oni są bohaterami. Książę mruknął coś pod nosem, spoglądając z pogardą na Russella i J.L. Russell napotkał jego wzrok i w jego spojrzeniu pojawiło się wyzwanie. Co chciałbyś na początek, książę? Podbite oko czy złamany nos? Rajiv podniósł rękę i przywołał służącą. – Proszę przynieść dwa kieliszki i butelkę blissky dla naszych nowych gości. Kiedy służąca odeszła, Rajiv wskazał na jedzenie. – Proszę się częstować. Książę pozwoli, że mu naleję. – Podniósł dzbanek z herbatą i napełnił filiżankę księcia. Tygrysołaki wróciły do jedzenia. Russell i J.L. zajęli miejsca na końcu stołu i usiedli ze skrzyżowanymi nogami. Russell uważnie wszystkich obserwował i zauważył, że Rajiv często zerkał w stronę młodej ładnej dziewczyny należącej do orszaku księcia. Siedziała cicho, wpatrzona w talerz. Służąca postawiła kieliszki przed Russellem i J.L. i napełniła je blissky, mieszaniną syntetycznej krwi i whisky. – Muszę przyznać, że jestem rozczarowany, że nie ma z nami lady Jii – mruknął książę. – Musiała przecież wiedzieć o naszym przybyciu. – Proszę wybaczyć – mruknął Rajiv. – Nic nie możemy na to poradzić. – Czemu nie chcecie mi powiedzieć, gdzie ona jest? – dopytywał. – Mógłbym kazać moim ludziom ją przyprowadzić. Rajiv uśmiechnął się. – Doceniam pańską propozycję, ale to nie będzie konieczne. Mamy nadzieję, że wkrótce do nas wróci. – Wymienił spojrzenia ze swoimi

wujami. Pozostali mężczyźni po jego stronie stołu poruszyli się niespokojnie i zaczęli grzebać w talerzach. Najwyraźniej nikt nie chciał zdradzić księciu, gdzie była Jia. – Proponuję toast za lady Jię. – Russell podniósł kieliszek i wszyscy wypili do dna. – Rajiv, mógłbyś mi wszystkich przedstawić. Rajiv z ulgą przyjął zmianę tematu. – Moich wujów już znasz. – Wskazał na czterech starszych dżentelmenów. – A to są szanowani członkowie Rady Starszych. – Ja już przedstawiłem swoją świtę, ale zrobię to jeszcze raz. – Wyraźnie poirytowany książę wskazał na ludzi siedzących po jego stronie stołu. – Sekretarz stanu mojego ojca, przywódca naszej Rady Starszych, mój osobisty sekretarz, szef ochrony i lady Yi-Soo. – Jeśli mogę zapytać, czemu podróżuje z wami szlachcianka? – Wzrok Rajiva ponownie spoczął na młodej damie. Książę Mi-nam lekceważąco machnął ręką. – Jej tytuł jest jedynie honorowy. Tak naprawdę to prawie służąca. Lady Yi-soo nie podniosła głowy, ale jej policzki się zaróżowiły. Rajiv zacisnął szczękę. – Tym bardziej jestem ciekaw, czemu tu jest. Książę posłał dziewczynie pogardliwe spojrzenie. – Ojciec na to nalegał. Ma być osobistym ochroniarzem lady Jii i jej nauczycielką. Lady Yi-soo jest biegła w sztukach walki i szermierce. Będzie też uczyła lady Jię naszego języka i chwalebnych tradycji. Nie chcecie chyba, by lady Jia przyniosła wstyd naszej rodzinie? Rajiv zacisnął zęby. – Oczywiście, że nie. Russell tymczasem zastanawiał się, jakby książę wyglądał ze złotą koroną zaciśniętą wokół szyi. J.L. chrząknął.

– A więc lady Yi-soo nas rozumie? Mówi po chińsku? – Oczywiście – książę Mi-nam odpowiedział za nią. – Potrafi mówić w kilku językach. Pozwolono jej chodzić do szkoły wraz z innymi królewskimi dziećmi. – Innymi królewskimi dziećmi? – zapytał Rajiv. Książę wzruszył ramionami. – Mój ojciec począł ponad pięćdziesięcioro dzieci, ale to nie jest wasz problem. Ja jestem najstarszym synem z prawego łoża i następcą tronu. Dzieci z nieprawego łoża niczego nie dziedziczą, nie musisz się więc obawiać, że lady Yi-soo będzie stanowić zagrożenie dla twojej kuzynki. Jako moja żona, lady Jia otrzyma tytuł Wielkiej Tygrysicy oraz wszelkie honory i bogactwo z tym związane. Rajiv zmrużył oczy. Russell zmienił swoją wizję. Zamiast zaciskać złotą koronę wokół szyi księcia, wyobraził sobie, jak wciska mu ją do gardła. – A zatem lady Yi-soo jest dzieckiem z nieprawego łoża? – zapytał cicho Rajiv, zerkając w jej stronę. Dziewczyna odłożyła pałeczki, a jej policzki zrobiły się jeszcze bardziej czerwone. Książę prychnął. – Czy naprawdę warto o tym rozmawiać? Pragnie ją pan jeszcze bardziej upokorzyć? Proszę mi wierzyć, doskonale zna swoje miejsce w szeregu. Rajiv z trudem wypuścił powietrze. Russell z hukiem odstawił kieliszek. – Czy to jedna w waszych chwalebnych tradycji, że Wielki Książę nie dochowuje żonie wierności? Książę prychnął. – Życie prywatne mojego ojca nie jest twoją sprawą.

W złotych oczach Rajiva pojawiła się złość. – Owszem jest, jeśli książę zamierza pójść w jego ślady. Książę posłał mu zdumione spojrzenie. – Wasza wysokość z pewnością rozumie, na czym polega zaaranżowane małżeństwo. Mój ślub z lady Jią został zaaranżowany wyłącznie po to, by stworzyć przymierze między naszymi królestwami. To unia polityczna, nic więcej. Podobnie jak ojciec, gdzie indziej będę szukał… Russell warknął i skoczył na równe nogi. – Ty dra… – Przestań – syknął po angielsku J.L., chwytając Russella za ramię. – Pozwól Rajivowi się tym zająć. Russell odsunął się. – Zaraz go walnę. Książę chrząknął. – Angielski również znam. – To proszę zrozumieć – oznajmił Rajiv – że nie pozwolę mojej kuzynce zawrzeć małżeństwa z kimś, kto nie ma zamiaru dochować jej wierności. Ona zasługuje na coś lepszego. Książę Mi-nam prychnął. – Daj spokój. Sam jesteś Wielkim Księciem i ja kiedyś nim będę. Nie możemy żenić się z miłości. To naturalne, że… – Zdaję sobie sprawę, że będę musiał ożenić się zgodnie z moją rangą – przerwał mu Rajiv – ale zrobię wszystko, by mój związek był oparty na miłości. Będę traktował moją żonę z szacunkiem i honorem i pozostanę jej wierny, a być może z czasem odwzajemni moją miłość. Książę przewrócił oczami. – Ale my możemy żyć setki lat. Jak można przez całe wieki pozostać wiernym?

– A jak można zdradzać, gdy się kogoś kocha? – zapytał Rajiv. – Mój dziadek był wierny swojej żonie. Moi rodzice byli sobie wierni. Taka jest nasza tradycja. Moja kuzynka nie zgodzi się na nic innego. Książę Mi-nam prychnął z oburzenia. Russell był gotów go uderzyć, ale był dumny ze sposobu, w jaki Rajiv poradził sobie z sytuacją. Najwyraźniej mieli podobne zdanie na temat małżeństwa. Zdaje się, że Lady Yi-soo również podzielała ich pogląd, gdyż ze łzami w oczach wpatrywała się w Rajiva. Nagle całe pomieszczenie wypełniło się światłem i Russell zobaczył Briathosa, który zmaterializował się przy drzwiach. – Co tu się, do diabła, dzieje? – Książę Mi-nam skoczył na równe nogi i ukrył się za swoimi ochroniarzami. Russell prychnął. A jednak był mięczakiem. – To nie ma nic wspólnego z diabłem, raczej z niebem. – Zwrócił się do Wojownika Boga. – Jakie wieści? Co z Jią? Briathos ukłonił się. – Witam, moje drogie dusze. Minęła godzina, odkąd… – Chcesz chyba powiedzieć sześć dni! – krzyknął Russell. – Tak. – Briathos posłał mu zniecierpliwione spojrzenie. – Doskonale wiemy, ile czasu minęło na ziemi. – Co się dzieje? – dociekał Russell. – Lucyfer ją wypuścił? – Lucyfer? – zapytał książę Mi-nam. – To długa historia – warknął Russell, po czym zwrócił się do Briathosa – I co? Wojownik potrząsnął głową. – Lucyfer odmówił jej uwolnienia. Archanioł Gabriel zbiera armię pięciuset Wojowników Boga. Mamy pozwolenie na zaatakowanie piekła. Russell pokiwał głową. – Idę z wami.

– Piekła? – powtórzył książę Mi-nam, podnosząc głos. Russell posłał mu wściekłe spojrzenie. – Tak, piekła. Kiedy zabiłem mistrza Hana, Wojownicy Boga przybyli, by strącić do piekła demona Darafera. Niestety, zabrał ze sobą Jię. – Lady Jia jest w piekle? – zapytał z niedowierzaniem książę. – To niemożliwe! Ludzi nie zabiera się do piekła. – Czyżby? – Russell zacisnął zęby. – Ja cię tam chętnie zabiorę. Możesz nam pomóc ją uratować. Książę zrobił nadąsaną minę. – Nie bądź śmieszny. Nie jestem nawet pewien, czy wierzyć w te bajki. – To prawda – odezwał się Rajiv. – Lady Jia została porwana przez demona i zabrana do piekła. – Pomożemy ją uwolnić – powiedział Tenzen, wskazując na swojego brata bliźniaka, Rinzena. – Ja też – dodał J.L. Briathos spojrzał na nich ze smutkiem. – Wasza odwaga jest godna pochwały, ale muszę was raz jeszcze ostrzec przed wielkim niebezpieczeństwem. Jeśli zostaniecie zabici w piekle, ryzykujecie, że wasza dusza zostanie tam na zawsze. – Ależ wasza eminencjo – zaprotestował jeden ze Starszych Rajiva. – Nie możesz tam pójść. To zbyt niebezpieczne. Rajiv położył mu rękę na ramieniu. – Zanim wyruszymy, Jin Long teleportuje tu mojego brata. Jeśli coś mi się stanie, Raghu zostanie nowym Wielkim Księciem. Jego żona właśnie powiła bliźniaki, więc sukcesja jest zapewniona. Starszy smutno pokiwał głową. – Proszę uważać, wasza eminencjo. Russell zerknął na księcia, który wyraźnie zbladł. – I co, wasza wysokość?

Mi-nam głośno przełknął. – Mógłbym wysłać kilku swoich ochroniarzy. Ochroniarze zamarli z przerażonym wyrazem twarzy. Jeden z nich upadł na kolana. – Wasza wysokość, błagam… – Ja pójdę – wtrąciła się Yi-soo. Rajiv jęknął. – Ależ nie… – Tak! – Książę machnął ręką. – Ona może pójść. Może wam pomóc! W końcu ma chronić lady Jię. – Klasnął w dłonie, podjąwszy decyzję. – Lady Yi-soo będzie nas reprezentować w wyprawie po lady Jię. Co za gnida. Russell patrzył na księcia z nienawiścią. Pozwoli na to, by kobieta zajęła jego miejsce w niebezpiecznej misji? – Moja droga pani. – Russell zbliżył się do niej. – Nie ma potrzeby, byś narażała swoje życie. Wstała. – Całe życie spędziłam uwięziona w jednym skrzydle pałacu. Chcę to zrobić. Potrzebuję tego. Rajiv podszedł bliżej. – To proszę walczyć obok mnie. Zrobię, co będę mógł, by panią chronić. Ma pani na to moje słowo. Uśmiechnęła się. – Jestem znakomitą wojowniczką, wasza eminencjo. Być może to ja będę księcia chronić. Z uśmiechem wziął jej dłoń. – W takim razie jesteśmy umówieni. Chociaż wolałbym zabrać panią w inne miejsce niż piekło. Odwzajemniła uśmiech i oblała się rumieńcem. – Cóż, zawsze chciałam podróżować…

– Kiedy wyruszamy? – Russell zapytał wojownika. – Jaką mam zabrać broń? – Wasza broń nie działa na demony i innych mieszkańców piekła, gdyż są już martwi – odparł Briathos. – Ale nie obawiajcie się, damy każdemu ognisty miecz. – Bosko – szepnął J.L. Briathos spojrzał na niego sceptycznie. – Wróg będzie dysponował taką samą bronią. J.L. skrzywił się. – Zawsze są jakieś minusy, prawda? Ale mogło być gorzej – uśmiechnął się, gdy Russell posłał mu pytające spojrzenie. – Mogliśmy być po drugiej stronie. Russell prychnął i zwrócił się do Briathosa. – Kiedy wyruszamy? – Zbierzcie ludzi. Spotkamy się na dziedzińcu za trzy godziny ziemskiego czasu. Stamtąd zabierzemy was pod bramy piekła. – Postać Briathosa zamigotała i zniknęła.

Rozdział 24 T rzy godziny później Russell stał na dziedzińcu Tygrysiego Miasta, zaciskając dłoń na rękojeści swojego nowego miecza. Ostrze było mocne, krawędź ostra, ale miecz był zaskakująco lekki. Doskonale wyważony, przepięknie wykuty, ale czegóż innego można było się spodziewać po anielskiej broni? Przyglądał się napisowi wygrawerowanemu na złotej głowicy, zastanawiając się, czy zobaczy gdzieś napis „Wyprodukowano w niebie”, ale litery nie miały dla niego żadnego sensu. Oczywiście zbeształ się w myślach. Skąd mu przyszło do głowy, że niebiańskie pismo było podobne do jakiegokolwiek ziemskiego języka? Ostrze lśniło srebrzyście w blasku księżyca. Znowu poczuł to samo. Lekkie wibrowanie na dłoni. – Czujesz to? – zapytał stojącego obok Angusa. – Tak – odparł Angus, przyglądając się swojemu mieczowi. – To dość niezwykłe. – Miecze nawiązują z wami kontakt psychiczny – wyjaśnił Briathos. – Później, w trakcie walki, będą reagowały, uwalniając na życzenie ogień. – Bosko – szepnął J.L. – Będziecie musieli na nich polegać, żeby się bronić – kontynuował Briathos. – Kiedy znajdziecie się w piekle, stracicie swoje nadprzyrodzone moce. Jeśli zostaniecie ranni, dajcie mi natychmiast znać. Ranę należy przemyć święconą wodą. Russell skrzywił się, rozglądając się po zatłoczonym dziedzińcu. Wciąż stały tam namioty żołnierzy przywracanych do dawnej postaci. Ci, którzy zgłosili się na wyprawę do piekła, zgromadzili się na schodach

i przy wejściu do pałacu. Wampiry takie jak Robby, Ian, Jack, Connor i Mikhail. Zmiennokształtni, Howard, Phil i Carlos. Półzmiennokształtni jak Phineas, i śmiertelnicy Austin i Zoltan. Były też wampiry, które nie pracowały dla Mackaya, tak jak Roman i Jean-Luc. Wszyscy mieli żony. Wielu miało dzieci lub spodziewało się dziecka. Większość pożegnała się z rodzinami przed przybyciem na miejsce. Było też kilka kobiet, jak Leah i Abigail, które pracowały w ekipie medycznej. Właśnie ściskały swoich mężów, Dougala i Gregoriego. Rajiv stał obok Yi-soo, pogrążony w rozmowie. Pozostałe tygrysołaki oglądały swoje nowe miecze. Briathos i jego oddział wojowników stał na podeście schodów obok tygrysich rzeźb. Zgodnie z tym, co mówił Briathos, ci którzy zgłosili się na wyprawę, nie będą mogli się przemienić, teleportować ani mentalnie kogokolwiek kontrolować. Będą w jeszcze większym niebezpieczeństwie, niż Russell myślał. Podszedł do Briathosa. – Mówiłeś, że będzie pięciuset Wojowników Boga? – Kiedy Briathos skinął głową, dodał: – Moglibyście jakoś otoczyć moich ludzi, żeby byli bezpieczni? Briathos uważnie mu się przyjrzał. – Boisz się o nich? – Oczywiście. Mają żony i dzieci. I… – I? – zapytał Briathos. Russell skrzywił się. – Czuję się źle, że biorą w tym udział. Wolałbym, żeby zostali. – Ponieważ zawsze pracujesz sam? Russell zmarszczył czoło. Skąd anioł o tym wiedział? Briathos posłał mu chytre spojrzenie. – Nigdy nie byłeś sam. Ci ludzie troszczą się o ciebie. Ojciec Niebieski cię kocha. Czy tak trudno ci to zrozumieć?

Russell poczuł, że pieką go oczy. – Owszem, ciężko. Za co ktoś mógłby mnie kochać? Właśnie zabiłem brata! Jeśli zginę w piekle, dostanę to, na co zasługuję. Oczy Briathosa rozbłysły z gniewu. – Zapamiętaj moje słowa, śmiertelniku. Nikt nie powinien znaleźć się w piekle. Ojciec Niebieski nie stworzył cię po to, byś upadł. Russell nie mógł złapać tchu. Anioł miał całkowitą rację. Nie mógł zawieść. Jia na niego liczyła. – Uda mi się. Muszę wydostać stamtąd Jię. – Ryzykujesz życie dla miłości Jii. Prosisz mnie, bym chronił tych ludzi, bo ci na nich zależy. To jest prawda, której nie chcesz dostrzec. Zasługujesz na miłość, ponieważ kochasz czystym i bezinteresownym sercem. I kiedy ktoś oferuje ci miłość, to dlatego że jesteś tego wart. Russell zamrugał oczami, żeby powstrzymać łzy i spojrzał na zgromadzonych wokół ludzi. Sześć nocy temu Angus oznajmił, że ruszą z nim do piekła, ale wciąż nie mógł w to uwierzyć. Przez cały ten czas myślał, że jest sam, a oni tam byli. Byli jego przyjaciółmi. Miał naprawdę dużo szczęścia. – Mam wieści od Rady Niebieskiej – wymruczał Briathos, po czym podniósł głos, żeby każdy go usłyszał. – Gabriel i jego armia dotarli do bram piekła. Czas na nas. – Ale jak my… – zaczął Russell, ale w tym momencie ogarnęła go ciemność. Nagle został zbombardowany jaskrawym, wielokolorowym światłem, aż musiał zamrugać oczami, żeby przyzwyczaić wzrok. Wraz z innymi znalazł się w zielonej dolinie pokrytej jaskrawożółtymi i fioletowymi kwiatami. Po obu stronach lśniły w słońcu ośnieżone szczyty gór. Dolinę przecinał strumień, którego szum był jak muzyka dla uszu. Chłodny wiatr pieścił jego twarz, wypełniając płuca rześkim górskim

powietrzem. Poczuł przypływ radości i miał ochotę podążać wzdłuż strumienia na kraniec doliny, gdyż wiedział, że wtedy trafi do domu. Był z powrotem w Kolorado. – Chwileczkę. – Potrząsnął głową. – To ma być piekło? – Tak – Dougal uśmiechnął się, rozglądając się wokół. – Wygląda zupełnie jak wyspa Skye. – Chyba raczej Kolorado – poprawił go Russell. Carlos nachylił się, jakby czegoś dotykał. – To moja ulubiona plaża w Brazylii. Nie widzicie napływających fal? – Każdy z was widzi swój dom? – zapytał Briathos i wszyscy pokiwali głowami. – I każdy chce podążać w tamtym kierunku? – Wskazał na koniec doliny. – Tak – odparł Russell. – Co tam jest? – Brama do piekła. Wygląda przyjemnie, bo chce was skusić. Nie dajcie się zwieść. – Briathos machnął ręką i krajobraz zamigotał. Góry zniknęły. Kolory zaczęły się mieszać, przybierając ponury, błotnisty odcień. Miękka trawa pod stopami Russella zaczęła więdnąć i zamieniła się w pył. Znaleźli się na płaskiej, opuszczonej równinie pod szarym niebem. Russellowi przypomniała się stara czarno-biała fotografia, na której nawet czarno-białe kolory zrobiły się szarobure. Nie było gwiazd, słońca, ptaków ani drzew. Powietrze wydawało się stęchłe, a lekki zapach siarki sprawił, że żołądek podszedł mu do gardła. – Wszystko jest martwe – stwierdził Angus. Briathos pokiwał głową. – Dawno, pewnie z tysiąc lat temu, były tu martwe drzewa, ale mieszkańcy piekła zaczęli je rysować i podziwiać ich piękno. Lucyfer kazał je spalić, gdyż nic nie powinno przynieść ukojenia tym nieszczęśliwym duszom.

– A więc to jest piekło? – zapytał Russell. – Żadnego życia, radości? – Zgadza się. Ale biorąc pod uwagę wrodzoną potrzebę wszystkich śmiertelników do odczuwania radości, mieszkańcy piekła znajdują ją w końcu w miejscach, w których nie powinni i staje się to dla nich źródłem przyjemności. – Briathos skrzywił się. – Mogą się na przykład nawzajem torturować. Russell głośno przełknął ślinę. – Czy torturują Jię? – Lucyfer twierdzi, że potraktowano ją dobrze – westchnął Briathos. – Ale nie możemy polegać na jego słowie. Chodźcie tędy. Ruszyli za Briathosem i jego oddziałem sześciu Wojowników i wkrótce dotarli do grani nad płaską doliną. Nieopodal widać było olbrzymie, otoczone murem miasto, wypełnione brązowoszarymi norami. Na środku stał kamienny, przerażający, kwadratowy pałac, pozbawiony okien czy ozdób. Tuż pod granią zebrało się pięciuset Wojowników Boga w lśniących złotych zbrojach i ze złotymi tarczami. Odbijało się od nich światło, dzięki czemu przypominali gwiazdy odbijające się w szarobrązowym morzu. Przed nimi ciągnął się szary kamienny mur. Był gruby i zwieńczony blankami niczym średniowieczny zamek, ale nigdzie nie było widać strażników. – Mur nie jest pilnowany – zauważył Russell – a brama szeroko otwarta. Briathos pokiwał głową. – Nie służy temu, by zatrzymywać ludzi przed wejściem. Ale kiedy znajdziemy się w środku, przekonasz się, że brama jest zamknięta i dobrze strzeżona. – A więc łatwo jest wejść. – Ale znacznie trudniej wyjść, chyba że w towarzystwie anioła –

powiedział Briathos, zwracając się do przyjaciół Russella. – Ten duży budynek, który widzicie na środku, to zamek Lucyfera. Tam przetrzymywana jest Jia. Armia Gabriela wyznaczy ścieżkę wzdłuż głównej ulicy, tworząc tunel, którym będziemy szli. Kiedy wejdziemy do pałacu i odnajdziemy Jię, dołączymy do armii Gabriela i czym prędzej udamy się do bramy. Nie pozwólcie, by cokolwiek oddzieliło was od grupy, gdyż możecie tu utknąć na zawsze. Wszyscy pokiwali głowami i Briathos kontynuował: – Kiedy zostaniemy zaatakowani przez demony i umarłych, wasze miecze się aktywują. Pamiętajcie tylko, że nie da się zabić kogoś, kto już nie żyje. A jako śmiertelnicy nie możecie zabić demona. Pchnięcie wroga w serce sprawi, że będzie wyglądał na martwego, ale po godzinie ożyje. Dlatego musimy się spieszyć. – Zrozumiano – powiedział Russell. Jeśli nie będą działali szybko, umarli zaczną wracać. Podążyli za Briathosem i jego oddziałem w dół grani, by dołączyć do zgromadzonej tam armii. Zostali otoczeni przez olbrzymie, umięśnione anioły ze zdeterminowanym wyrazem twarzy, wyposażone w różnoraką broń. Gabriel wydał rozkaz i z potężnym rykiem i dudnieniem w rogi armia ruszyła na bramę. Przez jakiś czas nikt nie stawiał oporu. Wzdłuż drogi stały martwe dusze, które rzucały w nich śmieciami i krzyczały. Ale kiedy armia Gabriela zbliżyła się do pałacu, pojawiła się horda demonów. Byli przerażający, mieli czerwone, błyszczące oczy i trzymali w dłoniach płonące miecze i łańcuchy zakończone metalowymi kolczastymi kulami. Kiedy kule poleciały w ich stronę, zaczęły płonąć. Wojownicy Boga podnieśli tarcze i kontynuowali swój marsz. Anioły i demony rozpoczęły walkę, a ich płonące miecze przecinały powietrze, zostawiając wszędzie płonące ślady. Wokół dało się słyszeć chrzęst

metalu, a ogniste metalowe kule uderzały w anielskie tarcze. Pojawiały się kolejne demony, całe setki. Zjawiali się znikąd, otoczeni siarczystym dymem i zaczęli otaczać anielską armię. Kiedy Gabriel ruszył w stronę pałacowych schodów, sznur jego armii zwęził się i wydłużył. Russell i jego przyjaciele nie byli już szczelnie otoczeni i miejscami znajdowali się blisko wroga. Russell uniósł miecz, gotowy do walki i miecz zapłonął. Celował w demony, torując sobie drogę do pałacowych schodów. – O nie – powiedział idący obok niego Briathos, i Russell podążył za jego wzrokiem. Na schodach mieli doskonały widok na główną ulicę, która prowadziła od głównej bramy do pałacu. Wielka horda umarłych śmiertelników atakowała anielską armię od tyłu, popychając ich w stronę pałacu. Brama prowadząca z piekła została zablokowana. – Tak mi się właśnie wydawało, że coś za łatwo weszliśmy! – krzyknął Russell, przekrzykując hałas. Briathos kiwnął głową. – Lucyfer chce nas tu uwięzić. Jeśli uda mu się sprawić, że choć jeden wojownik przejdzie na jego stronę, potraktuje to jak wielkie zwycięstwo. Chodź, musimy się pospieszyć. – Żwawo ruszył po schodach, torując sobie drogę wśród demonów. Russell i jego przyjaciele ruszyli za nim, wymachując płonącymi mieczami. Briathos i Roman otworzyli drzwi, a Russell, Connor i Howard przygotowali się, by zaatakować to, co mogło się za nimi pojawić. O dziwo, nic tam nie było. Briathos posłał im cierpkie spojrzenie. – Zawsze łatwiej jest wejść… – Ale trudniej wyjść – dokończył Russell. Nawet jeśli odnajdzie Jię, nie

wiedział, czy uda im się wydostać z piekła, skoro brama była zamknięta. – Chryste, to miejsce jest gorsze niż Hotel California – powiedział J.L., ale widząc zdumione spojrzenia Russella i Briathosa, wymruczał tylko: – Nieważne. Usłyszeli za plecami potężny ryk i obrócili wokół własnej osi. – Co się dzieje? – zapytał Roman. Kolejna horda umarłych śmiertelników zaatakowała ich od tyłu, ale zamiast walczyć z aniołami, rzucili się na demony i innych umarłych mieszkańców piekła. – Umarli walczą między sobą? – zapytał Connor. – To bunt! – Twarz Briathosa pojaśniała z podniecenia. – Jakaś frakcja z piekła przeszła na naszą stronę! Russell zmrużył oczy, żeby przyjrzeć się przywódcy. – Do diabła! To Wu Shen! Prowadzi umarłych żołnierzy mistrza Hana. – Tak! – J.L. zaczął wymachiwać rękoma. Rajiv uśmiechnął się do lady Yi-soo i przybił z nią piątkę. – Tędy! – Briathos wskazał im wejście do pałacu. W środku było ponuro i pusto, a liczne korytarze i schody prowadziły w różne strony. – Podzielimy się na siedem grup. W każdej grupie musi być jeden Wojownik Boga, inaczej ryzykujecie, że zgubicie się w labiryncie korytarzy i pomieszczeń. Jak tylko któraś grupa znajdzie Jię, wojownicy skontaktują się z resztą, żebyśmy wszyscy mogli pomóc w jej uwolnieniu. Wampiry i zmiennokształtni podzielili się na grupy i rozbiegli na wszystkie strony. Briathos ruszył po schodach po lewej stronie. Russell biegł tuż za nim, wraz z Romanem, Connorem i Howardem. Ich kroki rozchodziły się po całym pałacu, akcentując myśli Russella. Jeszcze chwila Jia. Już prawie jesteśmy.

Coś się działo. Jia słyszała przyciszone, podekscytowane głosy tych, którzy ją otaczali w sali bankietowej, ale nie śmiała o nic pytać. Odkąd zjawiła się w piekle, postanowiła nie zwracać na siebie uwagi. Jak tylko się zjawiła, odkryła, że zamieniła jedną salę tronową na drugą. Nie mogąc utrzymać tygrysiej postaci, zamieniła się z powrotem. Darafer rzucił ją na podłogę przed tronem. – Panie, przynoszę ci żywego zakładnika. Kiedy uniosła głowę, zobaczyła piękną twarz o oczach tak zimnych i złych, że przeszedł ją dreszcz. Lucyfer posłał jej obojętne spojrzenie, zeskoczył z tronu i uderzył Darafera z taką siłą, że tamten poleciał na kamienną ścianę. – Zawiodłeś mnie. Obiecałeś mi królestwo na ziemi, a nic z tego nie wyszło. Darafer wyprostował się. – Wybacz mi panie. Wojownicy Boga otoczyli mnie… Lucyfer go kopnął. – Po raz drugi pozwoliłeś tym draniom się wypędzić! – Możemy jeszcze wyrównać rachunki! Przybędą tu, by ratować dziewczynę. I przyprowadzą ze sobą te przeklęte wampiry i zmiennokształtnych. Możemy ich tu uwięzić. Torturować. Lucyfer wyprostował się. Zamknął oczy i wziął głęboki wdech, jakby nagle poczuł coś słodkiego. – Wybaczę ci, jeśli zjawi się Gabriel. Od tysiąca lat pragnę zadać mu cierpienie. Darafer podniósł się na równe nogi. – Przemienimy go! Wszystkich zamienimy w złych! Lucyfer posłał Jii pogardliwe spojrzenie. – Nie rozumiem, czemu mieliby ją ratować, ale zobaczymy. – Zamachał ręką na dwóch strażników. – Zaprowadźcie ją do celi, później

ją wezwę. Jia niemal pragnęła, żeby Russell i Rajiv zostawili ją w spokoju. Nie mogła znieść myśli, że mogliby utknąć w piekle razem z nią. Zanim została zamknięta w niewielkiej celi, służący rzucił jej czerwoną suknię. Założyła ją i zaczęła chodzić w tę i z powrotem. Czas wlókł się niemiłosiernie, ale wiedziała, że nie minęło go wiele, kiedy drzwi otworzyły się ponownie. Służący i strażnicy prowadzili ją wzdłuż licznych korytarzy, a potem po schodach. Znalazła się w dużym pomieszczeniu. Po jednej stronie znajdował się rząd okien wychodzących na główny dziedziniec. Wzdłuż całej długości sali ciągnęły się dwa długie stoły bankietowe, przy których, po lewej i prawej, siedzieli goście. Biesiadowali na szezlongach w rzymskim stylu. W drugim krańcu pomieszczenia znajdował się stół, który Lucyfer miał tylko dla siebie. Siedział i grzebał w jedzeniu, obserwując pozostałych. Jia rozpoznała Darafera, który siedział na pierwszym szezlongu po prawej stronie Lucyfera. Pozostałych gości nie znała, z wyjątkiem mistrza Hana, zajmującego ostatni szezlong po lewej stronie. Posłał jej ponure spojrzenie i skrzywił się, widząc stojący przed nim talerz z mięsem i owocami. Lucyfer i Darafer mieli na sobie szkarłatne szaty, a ich idealnie proporcjonalne twarze i ciała emanowały życiem i siłą. Pozostali goście, w tym mistrz Han, wyglądali inaczej. Ich skóra i ubrania były w ponurym odcieniu sepii, jakby byli jedynie negatywami swoich poprzednich wcieleń. Jię przeszedł dreszcz. Byli to martwi mieszkańcy piekła. Zaprowadzono ją do czwartego stolika stojącego na końcu stołów bankietowych. Kazano jej usiąść między pustymi szezlongami. Próbowała nie rzucać się w oczy, mimo jaskrawoczerwonej sukni i zdrowej, lśniącej skóry.

Usłyszała syczący dźwięk i zerknęła na podłogę. Słodki Boże, węże! Podniosła nogi na szezlong i chwyciła za leżący na stole nóż. Kiedy jej serce wreszcie się uspokoiło, zdała sobie sprawę z przyciszonych, podekscytowanych głosów pozostałych gości. – Inwazja – szepnął ktoś. – Pułapka – dodał inny. Zesztywniała. Czy przyszli po nią Wojownicy Boga? Czy Russell i Rajiv byli z nimi? Służący wbiegł do sali i szepnął coś Daraferowi, który skinął głową z zadowolonym uśmieszkiem. Lucyfer rzucił demonowi groźne spojrzenie. – Jeśli zawiedziesz, będziesz cierpiał. – Na razie plan działa, panie – upierał się Darafer. – Gabriel minął bramę, jest w twoim zasięgu. Wojownicy Boga są otoczeni. Nie mogą nam uciec! Jego słowa spowodowały kolejne szepty wśród gości. – Gabriel przyprowadził wampiry i zmiennokształtnych – ciągnął Darafer. – Niektórzy z nich zamordowali gości, siedzących dzisiaj przy twoim stole. Wkrótce wszystkich ich dopadniemy! Goście zarechotali i stuknęli się kielichami z winem. Czy to znaczyło, że Russell też tam był? Jia zerknęła na mistrza Hana. Nie pił z innymi. Kolejny służący wpadł do sali bankietowej. – Panie, najeźdźcy weszli do pałacu! Lucyfer machnął ręką i wszystkie węże zamieniły się w demony wyposażone w groźnie wyglądające miecze. Jia zadrżała. Musiało ich być co najmniej pięćdziesięciu. – Przyprowadźcie tu dziewczynę – rozkazał Lucyfer i dwoje służących przeciągnęło ją przez całą długość sali. Minęła kilka demonów o

czerwonych, błyszczących oczach i została rzucona na podest. Z mocno bijącym sercem podniosła się na nogi. Stąd widziała dwuskrzydłowe drzwi, które stanowiły wejście do sali. Teraz były zamknięte, ale w każdej chwili mogły się otworzyć i mógł się w nich pojawić Russell. – Niech wejdą. – Lucyfer chwycił ze stołu ostry sztylet i rozciął sobie ramię, pozwalając by krew pociekła po ostrzu, pokrywając je czerwoną smugą. Wbił sztylet w brzoskwinię, która natychmiast zamieniła się w czarną, wysuszoną kulkę. – Zobaczymy, jak poradzą sobie z krwią demona.

Rozdział 25 S łyszę ich w środku – szepnął Briathos, zatrzymując się przed dwuskrzydłowymi drzwiami. – Idziemy. – Russell chwycił za klamkę, a Roman za drugą. Connor i Howard unieśli miecze, gotowi do ataku. – Czekajcie! – Briathos uniósł nieco głowę, próbując się skupić. – Dobrze, powiadomiłem resztę. Zaraz tu będą. Powinniśmy zaczekać… Russell otworzył drzwi i wpadł do środka, a jego przyjaciele ruszyli za nim. Zatrzymali się w pół kroku, na widok kilku tuzinów syczących demonów. Howard skrzywił się. – Zdaje się, że powinniśmy byli zaczekać. – Niecierpliwi śmiertelnicy – mruknął Briathos, celując w demony swoim płonącym mieczem, by ich powstrzymać. Russell od razu dostrzegł Jię i poczuł ogromną ulgę. Była wprawdzie otoczona przez demony, ale wyglądała na całą i zdrową. Od razu uśmiechnęła się szeroko, a jej oczy zalśniły, ale zaraz potem nerwowo zerknęła na faceta siedzącego u szczytu stołu. To musiał być Lucyfer. A obok niego, na pierwszym siedzeniu, siedział Darafer. Rozpoznał też kilku pozostałych gości – Casimira, Corky i Rhetta Bleddyna – ale szybko skierował wzrok na ostatnie miejsce po lewej stronie, gdzie siedziała zgarbiona ludzka postać, pochylona nad stołem. – Markos – szepnął Russell, a pozbawiony życia cień przypominający jego brata uniósł głowę. Russell wstrzymał oddech. Spodziewał się zobaczyć w oczach brata wściekłość lub nienawiść, a nie wstyd i rozpacz.

– Markos – powtórzył, zmierzając w jego stronę. Brat podniósł rękę, by go powstrzymać, po czym szybko zerknął na uzbrojone demony i znowu na Russella. Chciał go ostrzec? Russell poczuł, że serce ściska mu się z bólu. Czy Markos bał się o jego bezpieczeństwo? Do diabła. Poczuł ukłucie żalu. Tak bardzo chciał porozumieć się z bratem za jego życia. Wyglądało na to, że teraz mogło im się udać, ale było już za późno. – Ach, rodzinne pojednanie – mruknął Lucyfer. – Jakie to wzruszające. – Wskazał na puste siedzenia na końcu stołu. – Siadaj, dotrzymaj bratu towarzystwa. Chyba tyle możesz zrobić po tym, jak go zamordowałeś, prawda Russell? Russell poczuł, że żołądek podchodzi mu do gardła. Diabeł znał jego imię. I wiedział o jego zbrodni. – Uwolnij Jię, tygrysołaka – zażądał Briathos, odciągając Russella na bok. – Oddaj ją nam, a pójdziemy swoją drogą. – Skąd ten pośpiech, Briathos? – Lucyfer zmrużył oczy. – Usiądź proszę, dołącz do nas. Briathos zacisnął zęby. – Nigdy nie będę z tobą dzielił stołu. Oddaj nam zakładniczkę. Lucyfer prychnął. – Cóż za maniery. Myślałem, że anioły są lepiej wychowane. Nie widzisz, że mam gości? Czekali na was. – Wskazał na siedmiu gości. – Co o tym myślisz, Casimirze? Nie cieszysz się, że znowu widzisz Connora? W końcu drań skrócił cię o głowę. Casimir spojrzał na Connora. – Jeszcze mi za to zapłaci. Connor prychnął. – Możesz spróbować. Dobrze, że odnalazłeś głowę. Jesteś pewien, że nie jest przykręcona tył naprzód?

Casimir warknął i skoczył na równe nogi. – Głupcze, myślisz, że możesz ze mnie drwić? Ty i twoi przyjaciele utknęliście w piekle. Będziemy was torturować, aż będziecie błagali o śmierć. Kolejny z gości wstał od stołu. – Roman Draganesti. Tym razem, gdy staniemy do pojedynku, to ja cię zabiję. Roman westchnął. – Ivan Petrovsky. Owszem, pokonałem cię w pojedynku, ale cię nie zabiłem. Zostałeś ugodzony nożem przez tamte dwie kobiety. Ivan rzucił na kobiety gniewne spojrzenie. – Katya, Galina, ja nie zapomniałem. Odpłacicie mi za to. Katya chwyciła za nóż. – Spróbuj, głupcze. Zabiję cię jeszcze raz. – I to z przyjemnością – dodała Galina, podnosząc swój nóż. – Witaj Howard. – Rhett Bleddyn posłał niedźwiedziołakowi drwiący uśmiech, sprawdzając ostrze swojego noża. – Witaj w piekle. Howard posłał mu wściekłe spojrzenie. – Widzę, że czujesz się tu jak u siebie w domu. – Ja myślę – mruknęła Corky, rzucając Rhettowi wściekłe spojrzenie. – Ten drań przespał się ze mną, a potem mnie zabił! Casimir zesztywniał, spoglądając na Corky ze zdumieniem. – Spałaś z tym obrzydliwym wilkołakiem? Byłaś moją kochanką! – Ty już nie żyłeś. – Corky wzruszyła ramionami. – I wcale nie byłeś taki dobry w łóżku. Ta twoja wykrzywiona ręka do niczego się nie nadawała. Casimir prychnął ze złości. – Została złamana w czasie Wielkiej Wojny Wampirów i tak się zrosła w czasie śmiertelnego snu.

Rhett prychnął. – Powinieneś był ją jeszcze raz złamać. Zaraz ci w tym pomogę. – Daj sobie spokój – syknęła Corky. – On woli wyglądać jak świr. – Suka! – Casimir rzucił nożem w Corky, która zdążyła już rzucić swoim w Rhetta. Corky krzyknęła, wyciągnęła nóż z piersi i rzuciła się na Casimira. – Drań! – Przeklęte dziwki! – Ivan rzucił nożem w Katyę i Galinę, które odpowiedziały tym samym. Po chwili cała szóstka leżała na stole martwa. – Co tu się, do diabła, dzieje? – wymamrotał Russell. Lucyfer westchnął, opuścił głowę i uszczypnął się w nos. – W dzisiejszych czasach trudno o inteligentną pomoc. Howard prychnął. – Każdy, kto ma choć trochę oleju w głowie, wie, że nie należy się bratać ze złem. Jesteście bandą nieudaczników! Demony z sykiem chwyciły za miecze. – To nie jest najlepszy moment, żeby ich obrażać – mruknął Roman. – To prawda. – Connor uniósł swój miecz. – Bestii jest więcej od nas. – Już nie. – Briathos zerknął na drzwi, które otworzyły się z hukiem. Do sali wpadła reszta oddziału Briathosa wraz z pozostałymi wampirami i zmiennokształtnymi. – Znaleźliście ją? – zapytał Angus. – Jia! – Rajiv zobaczył kuzynkę i pomachał do niej. Zrobiła krok w ich stronę, ale demony od razu ją cofnęły. – Nie ma potrzeby, byśmy walczyli – powiedział Briathos. – Oddaj nam Jię, to sobie pójdziemy. – Nie. Wszyscy jesteście tu uwięzieni. – Lucyfer wstał, a na jego twarzy pojawił się krzywy uśmieszek. – Możecie stawiać opór, a my

będziemy was w kółko torturować. Możecie też poddać się i dołączyć do mnie. Wasz wybór. Ale tak czy siak, nigdzie nie pójdziecie. – I tu się mylisz, draniu – rzucił Russell. – Idziemy. Wu Shen prowadzi armię Hana przeciwko tobie. Nawet martwe dusze w piekle zaczynają cię atakować. Oczy Markosa się ożywiły. Lucyfer zamrugał i rzucił Daraferowi wściekłe spojrzenie. – Co to ma znaczyć? Bunt w moim królestwie? Darafer potrząsnął głową. – To niemożliwe. Ci żołnierze należą do mnie. Zaprzedali mi swoje dusze. – Jasne – przytaknął mu Russell. – Stworzyłeś zgraję supersilnych ludzi i zabrałeś ich ze sobą do piekła, żeby zbuntowali się przeciwko twojemu panu. Oczy Lucyfera pociemniały, kiedy zwrócił się w stronę Darafera. – Zabrałeś ich dusze dla siebie? Zdradziłeś mnie! – Nie! On kłamie! – Darafer chwycił ze stołu nóż i warknął na Russella. – Myślisz, że możesz sobie ze mnie żartować? Zabiję cię. – Rzucił się na Russella, ale Markos zasłonił go w chwili, gdy demon chciał ugodzić go nożem. – Nie! – krzyknął Russell, chwytając brata, który zesztywniał, ściskając koszulę Russella. Darafer wyjął nóż, ale zanim zdołał ponownie zaatakować Russella, Briathos przystawił mu miecz do szyi. – Rzuć broń – rozkazał. – I cofnij się. Kiedy Markos runął na podłogę, Russell upadł na kolana, trzymając brata w ramionach. – Markos, nie powinieneś tego robić. – Musiałem. – Jego brat skrzywił się z bólu. – Ty wciąż żyjesz. Mnie już

nie ma. Nieważne, co się ze mną stanie… – Nie mów tak! Dla mnie to jest ważne. – W oczach Russella zalśniły łzy, gdy dotknął twarzy brata. – Tak mi przykro, Markos. Nigdy nie chciałem cię zabić. Niezależnie od tego, co zrobiłeś, wciąż cię kocham. Chciałem cię ocalić. – Wiem. – Markos z trudem łapał oddech. – To moja wina. Kazałem… Daraferowi cię ugryźć. Popełniłem błąd. – Powinienem był cię jakoś ocalić. – Russell poczuł, że serce ściska go z bólu. – Jeszcze cię uratuję! Zabiorę cię stąd! – Dla mnie… już za późno. – Markos zamknął oczy. – Bądź szczęśliwy. – Russell poczuł, że ciało brata robi się wiotkie. – Nie! – Russel trzymał go z całych sił, a po policzkach ciekły mu łzy. – Skoro tak bardzo go kochasz, to czemu nie zostaniesz? – drwił Lucyfer. – Za godzinę będzie z powrotem. – Panie, pozwól nam ich zabić – błagał Darafer. Briathos cały czas trzymał miecz przy szyi demona. – Uwolnij Jię, to odejdziemy. Lucyfer prychnął. – I niby gdzie pójdziecie? Brama jest zamknięta. – Znowu wszystko ci się pomyliło. – Russell wstał. – Wu Shen i jego armia pilnują bramy. Lucyfer zacisnął pięści i zwrócił się do najbliższego demona. – Sprawdź to. – Kiedy demon zniknął, Lucyfer wyciągnął długi sztylet, który tkwił w poczerniałej brzoskwini. – Myślę, że kłamiesz Russell. Na tym nożu jest moja krew. Kiedy dowiodę, że kłamiesz, użyję go przeciwko tobie. Demon zjawił się z powrotem i upadł na kolana. – Panie, nasza armia jest otoczona przez Wojowników Boga i rebeliantów. Brama jest otwarta i martwe dusze próbują uciec!

Twarz Lucyfera zrobiła się czerwona ze złości. – Moi ludzie występują przeciwko mnie? – ryknął w stronę Darafera. – Moje królestwo zostało zaatakowane. Ludzie się buntują, a teraz jeszcze uciekają! – Panie, błagam! – skomlał Darafer. Briathos cofnął się, gdy Lucyfer podleciał do demona i pchnął go w serce zakrwawionym sztyletem. Darafer krzyknął i upadł na ziemię, wijąc się przez kilka sekund, po czym rozpadł się w drobny pył. Demon był martwy, zrozumiał Russell. Był przekonany, że tylko Ojciec Niebieski lub archanioł może zabić demona – ale przecież Lucyfer też był kiedyś archaniołem. Lucyfer ciężko oddychał, zgrzytając zębami i wpatrując się w Briathosa. – To mój teren. Wynoście się. Zabierajcie dziewczynę i idźcie! Jia podbiegła do nich. – Russell! Wziął ją w ramiona i z całej siły objął. – Jia. Dzięki Bogu! Lucyfer syknął. – To mnie powinieneś dziękować. A teraz wynoście się! – Mój brat… – zaczął Russell, a oczy Lucyfera pociemniały. – On jest mój. – Lucyfer zwrócił się do demonów. – Jak tylko wyjdą, zamknijcie bramę. Szybko! Russell po raz ostatni spojrzał na brata, wziął Jię za rękę i ruszył w kierunku drzwi. – Tędy! – Briathos i wojownicy torowali drogę i wszyscy rzucili się w stronę pałacowych drzwi. Na zewnątrz Gabriel i jego wojownicy opanowali armię demonów, a

armia Wu Shena pilnowała otwartej bramy. Russell zatrzymał się, żeby przyjrzeć się Jii. – Nic ci nie jest? Tak się o ciebie bałem. Ci dranie nic ci nie zrobili? – Nic mi nie jest! – Objęła go ze łzami w oczach, po czym uścisnęła Rajiva. – To lady Yi-soo. – Rajiv przedstawił stojącą obok niego kobietę i wziął ją za rękę. – Idziemy! – Pobiegli w stronę bramy. – Kto to jest? – zapytała Jia. – To długa historia. – Russell chwycił ją za rękę. – Wracamy do domu. Russell i Jia pobiegli w stronę bramy. Russell zatrzymał się, by się jej przyjrzeć, a w tym czasie pozostałe wampiry i zmiennokształtni ruszyli do przodu i zdążyli wyjść. Kiedy Rajiv, Russell i dwie kobiety zbliżyli się do wyjścia, na ich drodze stanęli trzej lordowie wampirów. – Miałeś czelność mnie zabić! – krzyknął do Rajiva lord Qing, kierując w jego stronę miecz. – Zemszczę się. Rajiv odskoczył, a lord Qing rzucił się na Jię. Zrobiła unik i miecz przeleciał tuż nad jej głową. Russell skoczył przed nią, by ją chronić, ale zaatakował go lord Liao i musiał się odwrócić. Tymczasem trzeci z lordów, lord Ming, rzucił się na Rajiva, wymachując swoim mieczem. Russell pchnął Liao i odwrócił się, by pomóc Jii, która nie miała broni i wciąż była atakowana przez lorda Qinga. Wrzasnęła, gdy trzeci lord rzucił się w jej stronę. Zanim Russell zdążył do niej dobiec, lady Yi-soo pchnęła lorda Qinga swoim mieczem. – Jia! – Russell chwycił ją w ramiona. Rajiv wykończył lorda Minga i podbiegł do swojej kuzynki. – Jia, nic ci nie jest? – Nie – uśmiechnęła się do lady Yi-soo. – Twoja przyjaciółka mnie uratowała. Lady Yi-soo ukłoniła się.

– To dla mnie zaszczyt. Russell zdał sobie sprawę, że wszyscy przyjaciele zdążyli już wyjść za bramę. – Pospieszmy się! – Chwycił Jię za rękę i pobiegli. Rajiv i lady Yi-soo byli tuż za nimi. Potem szli Wojownicy Boga, a archanioł Gabriel trzymał otwartą bramę dla Wu Shena i jego żołnierzy. – Czy są już wolni? – Russell zapytał Briathosa. – Co z nimi będzie? – Wu Shen i jego żołnierze pozostaną za bramą, dopóki Ojciec Niebieski nie zdecyduje o ich losie – odparł Briathos. – Ale ponieważ działali pod przymusem demona, a potem zbuntowali się przeciwko Lucyferowi, myślę że ojciec okaże się litościwy. Brama do piekła zatrzasnęła się z głośnym hukiem. – Jesteście bezpieczni – oznajmił Gabriel. W tym momencie wszystkie ogniste miecze zniknęły. Lady Yi-soo spojrzała na Rajiva i jęknęła. – Ty krwawisz. Rajiv skrzywił się, widząc ranę na ramieniu. – Pozwól, że ja się tym zajmę. – Briathos rozciął mu rękaw i polał ranę fiolką święconej wody. – To usunie resztki zła, żeby rana mogła się zagoić. Rajiv skrzywił się. – To piecze. Jak wrócimy do domu, przemienię się i wszystko będzie dobrze. – Ale rana wciąż krwawi. – Lady Yi-soo rozwiązała szarfę przewiązaną wokół sukni i zawiązała jedwabny pasek wokół rany. Kiedy ją wiązała, jej sukienka nieco się odchyliła. – Lepiej? Rajiv przechylił głowę, żeby przyjrzeć się jej białej bieliźnie. – Tak, czuję się znacznie lepiej. Russell prychnął, wymieniając z Jią znaczący uśmiech.

– Myślałem, że cię straciłem. Objęła go za szyję. – Myślałam, że utknęłam tam na dobre. Chciałam, żebyś po mnie przyszedł, ale bałam się o ciebie i… – Nic nie jest w stanie mnie z tobą rozdzielić. – Russell objął jej twarz. – Nawet piekło. Roześmiała się ze łzami w oczach. – Mój kowboj. – Wszystko dla mojej księżniczki. – Starł łzę, która płynęła po jej policzku. Mocno go objęła. – Kocham cię. – Ja też cię kocham. Po chwili kiwnęła głową w stronę Rajiva. – Znikam na godzinę, a mój kuzyn znajduje sobie dziewczynę? Russell prychnął. – Po pierwsze, nie było cię przez tydzień. Myślałem że oszaleję. Zamrugała oczami. – Tydzień? – Sześć nocy. A lady Yi-soo przybyła wraz z koreańską delegacją. Twój narzeczony czeka na ciebie w Tygrysim Mieście. Oczy Jii zrobiły się okrągłe. – O rety. – Pora wracać – oznajmił Briathos i ogarnęła ich ciemność.

Rozdział 26 J ia myślała, że serce wyskoczy jej z piersi, gdy rozglądała się po Tygrysim Mieście. Była w domu, a Russell był razem z nią. Wszystkie wampiry i zmiennokształtni byli cali i zdrowi i z radością dzwonili do swoich żon. – Nie ma namiotów – zauważył Russell, rozglądając się po dziedzińcu. – Jakich namiotów? – zapytała Jia. – Byłych żołnierzy przywracanych do dawnej postaci – wyjaśnił Russell. – Żołnierze są już pewnie w drodze do domu – wyjaśnił Briathos. – Kiedy nas nie było, minął kolejny tydzień. Jia ze zdumieniem otworzyła usta. Nie było jej przez dwa tygodnie? Zerknęła na księżyc. Zmniejszał się. Przegapiła pełnię. Leah i Abigail wybiegły na dziedziniec, piszcząc ze szczęścia na widok swoich mężów. Rodziny tygrysołaków ściskały swoich bliskich, którzy wyruszyli do piekła, żeby ratować księżniczkę. Jia podbiegła do nich, by im podziękować, ale nie mogła wytrzymać nawet kilku minut z dala od Russella. Czym prędzej do niego wróciła i rzuciła się w jego ramiona. – Mówiłam ci ostatnio, jak bardzo cię kocham? Objął ją z całych sił. – Nigdy więcej nie pozwolę ci odejść. Ten tydzień mnie wykończył, myślałem że oszaleję. – Już to mówiłeś – pocałowała go w policzek. Nieopodal Rajiv zdejmował buty. – Mam zamiar się teraz przemienić, żeby rany się zagoiły. – Zdjął koszulę i podał ją lady Yi-soo. – Może powinnaś się odwrócić, chociaż nie

mam nic przeciwko, żebyś patrzyła. – Ja też jestem tygrysołakiem. Odkąd jestem dzieckiem, ciągle widzę, jak ktoś się rozbiera – prychnęła. Uśmiechnął się, rozpinając spodnie. – To czemu się zaczerwieniłaś? Oblała się jeszcze większym rumieńcem i odwróciła do niego plecami. Po paru sekundach Rajiv przemienił się w tygrysa. Okrążył ją i usiadł przed nią na ziemi. Szarfa zsunęła mu się z łapy, która była już całkiem zagojona. Uklękła przed nim, żeby zabrać szarfę. Mimo że była zakrwawiona, przewiązała się nią w pasie. – Zachowam ją na pamiątkę wielkiej przygody, którą z tobą przeżyłam. Rajiv trącił ją nosem, a ona roześmiała się i objęła go. Jia uśmiechnęła się w ich stronę i posłała Russellowi chytre spojrzenie. – Myślałeś kiedyś, że zakochasz się w tygrysicy? Odwzajemnił uśmiech. – Nie. A ty myślałaś, że stracisz głowę dla wampira? Roześmiała się i przytuliła do jego piersi. – Byłeś taki dzielny, kiedy postawiłeś się Lucyferowi. – Byłem zdesperowany. Czy wspominałem już, że nie było cię przez sześć dni? – Owszem, a ty omal nie oszalałeś. – Raz jeszcze pocałowała go w policzek. – Już lepiej? – Na początek. – Mocno ją pocałował. – Proszę wybaczyć – usłyszeli za sobą donośny, męski głos. – Czy ty całujesz moją narzeczoną? Na dziedzińcu zrobiło się cicho jak makiem zasiał.

Russell uścisnął rękę Jii i szepnął: – Mogę go teleportować na Antarktykę i tam go zostawić? – Sama muszę się tym zająć. – Odsunęła się od niego i zwróciła w stronę mężczyzny. Książę stał na szczycie schodów obok pałacu. Był przystojniejszy, niż się spodziewała, niemal piękny. Miał idealne rysy i dostojne, jedwabne szaty. Kiedyś z pewnością by jej zaimponował. Ale ostatnio poznała pewnego wampira-kowboja w podartych spodniach i cudownie umięśnioną klatą, który mieszkał w jaskini, i jej wyobrażenie idealnego mężczyzny uległo gwałtownej zmianie. Pragnęła bohatera, który nie bał się ubrudzić – a jeśli wymagała tego sytuacja, potrafił być brutalny. Pragnęła mężczyzny odważnego, który był gotowy pójść do piekła, żeby ją ratować. Mężczyzny, który podziwiał jej zalety, akceptował taką, jaka była, i respektował jej życzenia. Mężczyzny, który nigdy się nie poddawał, niezależnie od tego, ile sam wycierpiał. Pragnęła Russella. – Dobry wieczór. – Książę obejrzał ją od stóp do głów. – Nazywam się Kim Mi-nam. – Ja jestem Jia. – Ukłoniła się. – Witam. Książę skłonił głowę. – Cieszę się, że nareszcie wróciłaś. Wygląda na to, że… nic ci nie jest. Rajiv wrócił do ludzkiej postaci i założył spodnie. – Pańska siostra również jest cała i zdrowa, na wypadek gdyby się książę zastanawiał. Mi-nam zacisnął usta i rzucił lady Yi-soo rozdrażnione spojrzenie. – Przyrodnia siostra. – Jeśli chodzi o mnie, to ona należy do królewskiego rodu. – Rajiv odebrał od niej koszulę i założył ją. – Pomogła nam uratować moją

kuzynkę, kiedy książę wolał zostać tutaj. Mi-nam lekceważąco machnął ręką. – Skoro lady Jia wróciła, nie widzę powodu, żeby rozprawiać o przeszłości. – A ja widzę – wtrąciła Jia. – W końcu mogłam utknąć w piekle na zawsze, gdyby nie ci dzielni ludzie, którzy mnie ocalili. – Ukłoniła się wampirom i zmiennokształtnym. – Jestem wam ogromnie wdzięczna. Zapewniam was, że wasza bezinteresowna odwaga nie zostanie nigdy zapomniana. Książę pokiwał głową z uznaniem. – Wiesz, jak wyrazić wdzięczność. To godne pochwały. Czy to miał być komplement? Jia zmrużyła oczy. – Jednakże – kontynuował Mi-nam – takie publiczne okazywanie uczuć innym mężczyznom nie przystoi. Jutro wyruszamy do Hongkongu, a nasza morska podróż zajmie około dziesięciu dni. W tym czasie lady Yi-soo nauczy cię, jak powinna zachowywać się dama, żebyś nie przyniosła mi wstydu na dworze. Jia zacisnęła zęby. Za chwilę to książę miał się najeść wstydu. – Wasza wysokość, z przykrością muszę poinformować, iż nigdzie się nie wybieram… – Oczywiście, że tak! Czekam już od tygodnia i nie mam zamiaru spędzić ani jednego dnia dłużej w tym… prymitywnym miejscu. – Książę rozejrzał się po Tygrysim Mieście i zmarszczył nos. No dalej, obraź jeszcze moje miejsce urodzenia, pomyślała Jia, będzie mi łatwiej cię odprawić. – Nie pojadę z księciem… – Pojedziesz! – krzyknął Mi-nam i wziął głęboki wdech, żeby się uspokoić. – Zdaję sobie sprawę, że ostatnio wiele przeszłaś. Bez wątpienia tęsknisz za towarzystwem rodziny i przyjaciół. Ale jako moja

narzeczona jesteś teraz częścią mojej rodziny. I będziesz robiła to, co ci każę. Jia zacisnęła pięści. – Jak już mówiłam, nigdzie się z księciem nie wybieram, ponieważ nasze zaręczyny nie są już aktualne. Nie wyjdę za… – Nie możesz podjąć takiej decyzji! – Książę zbiegł po schodach i ruszył w jej stronę. – Myślisz, że możesz mi odmówić? Zdajesz sobie sprawę, jaki jestem wspaniałomyślny, przyjmując cię po tym, jak zostałaś skażona pobytem w piekle? Jia jęknęła. – Dobra – wymamrotał stojący obok niej Russell. – Teraz to już naprawdę go walnę. – Będziesz musiał ustawić się w kolejce – warknęła Jia. – Wasza eminencjo. – Książę zwrócił się do Rajiva, ignorując ich. – Proszę zapanować nad swoją kuzynką. Jestem gotów przymknąć oko na jej zachowanie, biorąc pod uwagę przez co przeszła, ale… – Tak naprawdę to zgadzam się z Jią – przerwał mu Rajiv. – Nie wyjdzie za księcia. Mi-nam zesztywniał, a jego twarz zrobiła się czerwona. – Chyba nie mówisz poważnie. Zerwanie zaręczyn spowoduje nieodwracalne szkody w naszych wzajemnych stosunkach. Mój ojciec będzie wściekły, że zostałem w ten sposób poniżony! – Rzeczywiście, to niefortunna sytuacja – przyznał Rajiv. – Ale chciałbym zaproponować pewne rozwiązanie, które może złagodzi gniew pańskiego ojca. Jeśli się zgodzi, chciałbym go prosić o rękę księżniczki Yi-soo. Yi-soo zesztywniała, blada z przerażenia. Mi-nam jęknął. – Ale ona nie jest księżniczką!

– Jest córką Wielkiego Tygrysiego Księcia i udowodniła swój szlachetny charakter. Dla mnie i moich ludzi jest księżniczką. – Rajiv uklęknął przed nią. – Wiem, że to dość nagłe, ale w głębi serca wiem, że jesteś mi przeznaczona. Wyjdziesz za mnie Yi-soo? Dotknęła ręką piersi. – Myślę, że ojciec się zgodzi. Tak naprawdę, to bardzo mnie kocha. Rajiv uśmiechnął się. – Wcale mnie to nie dziwi. Ale co z tobą? Możesz mnie zaakceptować? Jej oczy wypełniły się łzami i pokiwała głową. – Tak. – Uklękła przy nim. – Tak. Z całego serca. Rajiv wziął ją za ręce i pocałował jej dłonie. Jia ścisnęła rękę Russella i uśmiechnęła się szeroko. Wyglądało na to, że wszystko się ułoży. – Czy to dlatego mnie odtrącasz? – warknął Mi-nam. – Możesz mieć księcia, a wolisz wampira? – prychnął. – W takim razie cieszę się, że nasze zaręczyny zostały zerwane. Nie chciałbym mieć dzieci, które odziedziczyłyby twój brak inteligencji. – Posuwasz się za daleko – wycedził Russell, podchodząc do księcia. – Przeproś albo teleportuję cię do domu w kawałkach. – Śmiesz mi grozić? – Mi-nam machnął ręką i natychmiast otoczyło go pięciu ochroniarzy. – Wasza wysokość. – Jia odciągnęła Russella do tyłu. – To prawda, że kocham tego mężczyznę. Ale nawet gdybym go nie poznała, nie chciałabym za księcia wyjść. Nie chcę obrazić ani księcia, ani jego ludzi, ale wiem, że nie nadaję się na księżniczkę waszego kraju. Mi-nam wzruszył ramionami. – Tu akurat przyznam ci rację. – Z przyjemnością oddam wszystkie prezenty, które otrzymałam. Mi-nam skłonił głowę.

– Doceniam to. – Czerwony i złoty jedwab został już przerobiony na suknię ślubną – wtrącił Rajiv. – Ale może książę pozwoli siostrze założyć ją na ślub? Książę zacisnął zęby. – Przyrodniej siostrze. Poza tym ojciec musi się jeszcze na to zgodzić. Rajiv pokiwał głową i zwrócił się do J.L. – Możesz mnie dziś wieczorem teleportować do Korei, żebym poprosił o zgodę? – Jasne – uśmiechnął się J.L. – Skoro tak ci się spieszy. – Owszem. – Rajiv mrugnął do lady Yi-soo i podniósł głos. – Ogłaszam uroczystość! Księżniczka Jia została uratowana, wróciliśmy z piekła, a księżniczka Yi-soo zgodziła się za mnie wyjść! Wszyscy zaczęli wiwatować. Jia pomogła tygrysołakom nakryć do stołów i przynieść jedzenie. Wkrótce stoły uginały się pod talerzami z wędzoną rybą i wieprzowiną, miskami z ryżem i koszami owoców. Postawiono też dzbanki z tygrysim sokiem i butelki z bleer i blissky. Russell pomógł pozostałym wampirom teleportować ich żony i dzieci. Tygrysołaki zaczęły grać na bębnach i po chwili dziedziniec wypełnił się radosnymi ludźmi wykonującymi tygrysi taniec. Po kilku kielichach tygrysiego soku nawet książę dołączył do zabawy. Rajiv zniknął na parę chwil, po czym wrócił, wykąpał się i ubrał w odświętny strój. J.L. zadzwonił pod numer, który dała mu lady Yi-soo, i teleportował Rajiva do pałacu w Korei. Dziesięć minut później wrócili. Wielki Tygrysi Książę Korei dał im swoje błogosławieństwo. Kolejne wiwaty zabrzmiały w Tygrysim Mieście, po czym znowu zaczęto pić i tańczyć. Po paru godzinach Jia miała dość. Lubiła tańczyć i pić z Russellem, ale chciała z nim spędzić trochę czasu sam na sam. – Idę do łaźni – wyszeptała mu do ucha. – Przyjdź do mnie za jakieś

dwadzieścia minut. Oczy mu rozbłysły. – Jesteśmy umówieni.

Dziesięć minut później Jia siedziała w ogromnej wannie. Przed wejściem do wanny wyszorowała się pod prysznicem, żeby zmyć z siebie piekielny zapach siarki. Przyniosła z pokoju czyste ubranie, a suknię z piekła wrzuciła do pieca. Teraz relaksowała się w gorącej wodzie, pozwalając, by strach i niepokój ostatnich dni uleciał z niej niczym para. Przez cienkie ściany słyszała bijące na dziedzińcu bębny. Przyjęcie szło pełną parą. Zamknęła oczy i słuchała odgłosów śmiechu. Była w domu. Była kochana. Życie było piękne. Drzwi uchyliły się i gwałtownie usiadła. Russell uśmiechnął się i zamknął drzwi na zasuwę. – Teraz nikt nam nie będzie przeszkadzał. Jia odwzajemniła uśmiech i zanurzyła się w wodzie po samą brodę. – Minęło już dwadzieścia minut? – Nie, ale nie mogłem. – Do licha, duża ta wanna. Ilu ludzi się spodziewasz? – Tylko ciebie. – To dobrze. – Zdjął koszulę i zsunął buty. – Chciałem powiedzieć, że nie mogłem już dłużej czekać. Tęskniłem za tobą. – Ja za tobą też. – Z przyjemnością patrzyła, jak się rozbierał. Jego mięśnie napinały się przy każdym ruchu. – Wspominałem już, że nie było cię przez sześć dni? – Opuścił spodnie. – I niemal nie oszalałeś – wymruczała, obserwując wybrzuszenie w jego majtkach.

– Dokładnie. Mogę stawić czoło samemu diabłu, jeśli będę musiał, ale nie mogę bez ciebie żyć. – Ściągnął majtki. Jia zagryzła wargi, widząc jego erekcję. Szybko wskoczył do wanny. Usiadła, żeby uniknąć tsunami nad głową. Zbliżył się do niej i zamrugał oczami, kiedy wsunęła mu do rąk mydło i myjkę. – Co to ma być? – To się nazywa kąpiel, kowboju. Umyj się. I odwróć, żebym mogła ci umyć plecy. – Ale wtedy nie będę cię widział – mruknął, ale odwrócił się i zaczął się myć. – Ale będziesz mnie czuł. – Namydliła ręce i zaczęła szorować mu plecy. – Wiesz, że jesteś piękny? Prychnął. – Kradniesz mi teksty. – Ale to prawda. – Nachyliła się, a jej piersi dotknęły jego pleców i pocałowała go w szyję. – Dobra. – Rzucił mydło na drugi koniec pomieszczenia. – Jestem już wystarczająco czysty. – Odwrócił się i chwycił ją w ramiona. – Mówiłem ci już, że bardzo się za tobą stęskniłem? – Owszem. Przesunął palcem po jej ustach. – Nie jestem pewien, czy zrozumiałaś jak bardzo się wycierpiałem. – Och, biedaczek. – Myślałem, że już nigdy nie zobaczę twojej pięknej twarzyczki. – Całował ją po policzkach i nosie. – Myślałem, że już nigdy cię nie pocałuję. – Pocałował ją i wsunął język do jej ust. Z jękiem odwzajemniła pieszczotę. Musnął jej szyję.

– Miau. Uśmiechnęła się. – Co to było? – Postanowiłem nauczyć się tygrysiego języka. Zrozumiałaś mnie? Przejechała rękoma po jego mokrych włosach. – Zdaje się, że mówiłeś, że się za mną stęskniłeś. I omal nie oszalałeś. – Dokładnie. Widzisz, jak dobrze mi idzie nauka? – Przesunął językiem nad jej uchem i szepnął: – Wrrr. Roześmiała się. – Zrozumiałaś mnie? – Chyba tak. – Przesunęła ręką w dół jego brzucha, aż poczuła jego erekcję. – Zdaje się, że miałam rację. Jęknął, gdy zacisnęła rękę na jego członku. – Boże, dobrze nam idzie. – Mmm. – Lekko go popchnęła. – Mam ci coś do pokazania. – Już to znalazłam. Zachichotał. – Nie tutaj. Wokół zapadła ciemność i znaleźli się w ciemnym pomieszczeniu. Ciemnym, ale dobrze znanym. Jaskinia. Uśmiechnęła się, gdy posadził ją na łóżku. – Teraz to już naprawdę jestem w domu. Położył się obok niej i objął jej pierś. – Kocham cię, Jia. Objęła go rękoma. – Kochaj się ze mną. Prychnął. – Jakbym potrzebował zachęty.

Pacnęła go ręką i jęknęła z rozkoszy, gdy zaczął pieścić jej sutek. Zalała ją fala pożądania i pragnęła poczuć go w sobie. Kiedy wsunął jej rękę między nogi, jęknęła i przywarła do jego dłoni. – Weź mnie. – Cierpliwości. – Pieścił ją coraz mocniej i szybciej, aż zaczęła się wić. – Mówiłem ci już, jak za tobą tęskniłem? – Tak! – Czuła narastające napięcie, aż miała ochotę krzyczeć. – Mówiłeś, że… omal nie oszalałeś! – I wtedy zaczęła szczytować. Kiedy wszystko wciąż w niej pulsowało, wsunął się między jej nogi. – Jesteś moja, Jia. – Zaczął się poruszać. – Moja księżniczka. Moja tygrysica. Moja miłość. – Krzyknął, osiągając orgazm, a ją przeszedł kolejny dreszcz. Leżeli razem w ciemnościach, pozwalając, by serca i oddechy wróciły do normalnego rytmu. – Chciałem ci coś pokazać. – Wstał z łóżka i po chwili lampa naftowa oświetliła jaskinię. Usiadła i zauważyła na stole swoje bransoletki. – Wyjąłeś moje bransoletki. – Tak. – Dotknął jednej z nich. – Przypominały mi o tobie. Nawet z nimi rozmawiałem. – Podniósł niewielkie pudełko i przyniósł je do łóżka. – To dla ciebie, dla nas. Otworzyła pudełko i ujrzała trzy pierścionki. Dwie proste złote obrączki i złoty pierścionek wysadzany małymi diamentami, ozdobiony dużym diamentowym oczkiem. Otworzyła szeroko usta. – Jeśli ci się nie podobają, mogę je oddać. Sama wybierzesz, co będziesz chciała. – Są piękne. – Musiały kosztować fortunę. Przez chwilę zastanawiała się, skąd miał na to pieniądze, ale uklęknął obok łóżka. – Wyjdziesz za mnie?

Przez parę sekund zastanawiała się, czy nie powiedzieć mu, że nie potrzebuje żadnych świecidełek, że pragnie tylko jego. Zamknęła pudełko. Russell zbladł. O nie, przestraszyła go. – Założysz mi pierścionek? – zapytała. Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – Oczywiście. – Otworzył pudełko i wyciągnął pierścionek zaręczynowy. – Zgadasz się? – Oczywiście. – Czuła, jak serce jej łomocze, gdy zakładał jej pierścionek na lewą dłoń. Wychodziła za mąż. Za Russella. Usiadł obok niej na łóżku. – Kiedy poszłaś do łaźni, rozmawiałem z Rajivem. Zgodził się sprzedać mi trochę ziemi tuż pod Tygrysim Miastem. Możemy zbudować tam dom, a ty będziesz blisko rodziny i przyjaciół. Poczuła, że serce ją ściska. – Nie chcesz wrócić do domu, do Stanów? Potrząsnął głową. – Rancza już nie ma. Odtąd mój dom jest tam, gdzie jesteś ty. Uśmiechnęła się. – Mówiłam ci już, jak bardzo cię kocham? Odwzajemnił uśmiech. – To kiedy możemy się pobrać? – Niebawem. – Zastanawiała się, czemu kupił od Rajiva ziemię. Najwyraźniej chciał mieszkać w pobliżu Tygrysiego Miasta, choć nie w samym mieście. Pewnie wciąż marzyło mu się ranczo. Zagryzła wargi. Jakoś pomoże mu spełnić to marzenie. To będzie jej prezent ślubny dla niego. Potrzebowała tylko kilku dni, żeby wszystko zorganizować.

– Pobierzmy się za tydzień.

Epilog Tydzień później…

R ussell miał na sobie sukienkę, którą założył na własny ślub. Nie było właściwie rzeczy, której nie zrobiłby dla Jii. W końcu był dla niej w piekle. Był gotów za parę minut przysiąc jej dozgonną miłość i oddanie. Ale to była przesada. Jia mówiła wprawdzie, że to tradycyjna ślubna szata pana młodego, ale dla niego wyglądała jak zwykła kiecka. Złoty jedwab z czarną lamówką, oficjalne tygrysie barwy, mówiła. Suknia sięgała do kostek i była przewiązana czarną szarfą ozdobioną złotymi tygrysami. A w dodatku na głowie miał idiotyczny kapelusz przypominający miniaturowe UFO. Z koralikami. Jedynym pocieszeniem był fakt, że jego trzej drużbowie, Rajiv, Zoltan i Howard również mieli na sobie sukienki. Tak naprawdę warto było założyć tę kieckę choćby po to, by posłuchać narzekań Howarda. W sumie te koraliki dyndające przed twarzą też nie były złe, gdyż przesłaniały mu widok i nie musiał patrzeć na podśmiewających się z niego przyjaciół. Stał z trójką nieszczęśliwych, wystrojonych ofiar na szczycie schodów prowadzących do pałacu. Ślub miał się odbyć na podeście schodów, gdyż było to miejsce widoczne z dziedzińca. Tygrysołaki z całych Chin, północnej Birmy i Tajlandii przybyły, żeby na własne oczy zobaczyć, jak księżniczka Jia wychodzi za wampira. Było to coś, co się nigdy wcześniej w ich kulturze nie zdarzyło. Tłoczyli się teraz na dziedzińcu, wraz z wampirami i zmiennokształtnymi.

Jia przestrzegała jeszcze jednej ślubnej tradycji tygrysołaków. Każda dziewczynka z wioski i każda z córek przyjaciół Russella, która potrafiła już chodzić, miała na uroczystości sypać kwiaty. Heather Echarpe zaprojektowała dla nich sukienki w chińskim stylu we wszystkich kolorach tęczy. Bethany Echarpe i Sofia Draganesti przejęły dowodzenie i niczym mali generałowie kierowały swoją armią. Każda dziewczynka miała kosz wypełniony kwiatową amunicją. Rozbrzmiał gong obwieszczający początek uroczystości i horda dziewczynek przystąpiła do ataku. Pojawiły się na scenie niczym monsun maleńkich wróżek, sypiąc naręcze kolorowych kwiatów. Wkrótce cały dziedziniec i goście byli pokryci płatkami i wszyscy uśmiechali się pod nosem, widząc, jak poważnie dziewczęta podeszły do swojego zadania. Kiedy skończyły się kwiaty, usiadły na schodach prowadzących do pałacu, zostawiając pośrodku wąskie przejście. Rozległ się kolejny gong i tym razem przyszła pora na chłopców. Russell zgodził się na kolejny tygrysi zwyczaj, zgodnie z którym trzej chłopcy mieli przynieść obrączki, uroczysty sztylet i złotą szarfę. Xiao Fang szedł w środku, niosąc czerwoną poduszkę z obrączkami, a po jego bokach szli Norjee i Tino, ze sztyletem i szarfą. Weszli po schodach i stanęli obok Zoltana i Howarda. Kolejny gong obwieścił pojawienie się trzech druhen. Neona i Leah szły przejściem, a tuż za nimi lady Yi-soo. Kiedy dotarły na szczyt schodów, zaczęły bić bębny. Russell poczuł, że krew zaczyna mu szybciej krążyć. Jia. Jego serce wypełniło się mieszanką miłości, dumy i radości. Teraz już rozumiał, czemu miał na sobie tę cholerną kieckę. Jia miała na sobie identyczną suknię. Nawet kapelusz był taki sam. Był teraz częścią tygrysiej rodziny. To był jego dom. I jego nowa rodzina.

Jia weszła na szczyt schodów i chwyciła go za ręce. Russell nie pamiętał wszystkiego, co powiedział, chociaż Jia zapewniała go, że złożył przysięgę jak należy. W pewnym momencie ksiądz tygrysołaków wziął sztylet i naciął im skórę na prawych dłoniach, a kiedy spletli dłonie, ich krew się zmieszała, a ksiądz obwiązał im ręce złotą szarfą. Ale Russell nie pamiętał bólu. Jedyne, co pamiętał, to uśmiech Jii i jej piękne tygrysie oczy wypełnione łzami szczęścia. Po ceremonii tygrysołaki ustawiły na dziedzińcu stoły i przyniosły talerze z jedzeniem i beczki tygrysiego soku. Dla wampirów były butelki musującej krwi, mieszanki syntetycznej krwi i szampana. A dla dzieci poncz owocowy i ciasteczka. Jako Wielki Książę, Rajiv witał wszystkich gości i zapraszał za miesiąc na swoje wesele z lady Yi-soo. Kiedy Yi-soo poprosiła, by wszystkie dziewczynki wróciły, by powtórzyć ceremonię kwiatów, dumni rodzice wznieśli okrzyki radości. Roman Draganesti dołączył do Rajiva na schodach wychodzących na dziedziniec, pragnąc wygłosić kilka słów. – Mam już ponad pięćset lat – ogłosił Roman. – Ale chcę wam powiedzieć, że w ciągu ostatnich ośmiu lat doświadczyłem więcej szczęścia, niż mogłem sobie wyobrazić. I pomyśleć, że wszystko zaczęło się od tego, że ugryzłem coś, czego nie powinienem. Zgromadzeni na dziedzińcu mężczyźni zachichotali, a kobiety jęknęły. – Co on ugryzł? – Russell wyszeptał do Howarda. – Nie pytaj – prychnął Howard. Roman uśmiechnął się. – Z przyjemnością donoszę, że wszystkie vanna[4] zostały zlikwidowane. Kobiety zaczęły wiwatować. – Noc, kiedy straciłem kieł, powinna zakończyć się katastrofą, ale

okazała się najszczęśliwszą nocą w moim życiu, gdyż wtedy poznałem moją ukochaną żonę, Shannę. – Roman uśmiechnął się, wskazując na swoją żonę. – Od tamtej pory urodziło mi się dwoje pięknych dzieci. I w ciągu tych ośmiu lat widziałem, jak coraz więcej moich przyjaciół zakochuje się, żeni i decyduje na powiększenie rodziny. Wszyscy na dziedzińcu zaczęli wiwatować. – Moje życie jest o wiele bogatsze dzięki temu, że was znam, a serce wypełnia radość. Dlatego chciałem powiedzieć kilka słów naszej świeżo poślubionej parze. – Roman zwrócił się w ich stronę. – Może i jesteśmy przypadkową zbieraniną różnych gatunków, ale stanowimy rodzinę. Dziękuję Bogu, że się odnaleźliśmy i pokonaliśmy każdą przeciwność. Razem jesteśmy mocniejsi i szczęśliwsi. Niech każdy uniesie do góry kielich na cześć najnowszej pary, Russella i Jii. Witajcie w rodzinie. Wszyscy mu przyklasnęli i opróżnili swoje kieliszki. Po godzinie zabawy Russell teleportował się do jaskini, żeby zabrać prezent ślubny dla Jii. Kiedy znalazł się z powrotem w Tygrysim Mieście, ujrzał ją przy stoliku i podał jej prezent. – To dla ciebie. Otworzyła prezent i westchnęła. Od razu otoczyła ją grupka kobiet. – Jest wspaniały. – Jia wyjęła z pudełka złoty i nefrytowy naszyjnik. Cały dziedziniec wypełniły kobiece ochy i achy. Russell zdjął Jii z głowy czarny kapelusz i założył naszyjnik. – Jean-Luc pomógł mi znaleźć w Paryżu projektanta biżuterii. Chciałem, żeby naszyjnik pasował do bransoletek po twojej mamie. – Zerknął na jej ręce, ale nie były niczym ozdobione. To dziwne. Był pewien, że założy je na ślub. Jia dotknęła naszyjnika. – To dla mnie największy skarb. Dziękuję. – Wskazała na swoich wujów. – Ja też mam dla ciebie prezent.

Tinzen i Renzen przynieśli kilka pudełek. – Niczego się nie spodziewałem. – Russell otworzył pierwsze pudełko i uśmiechnął się, widząc nowy kowbojski kapelusz. – No, teraz o wiele lepiej. – Zdjął z głowy UFO z koralikami i założył brązowy kapelusz. – Jak udało ci się go zdobyć? Jia uśmiechnęła się. – Wysłałam J.L. na zakupy do Teksasu. Russell otworzył kolejne dwa pudełka i zobaczył parę kowbojskich butów i skórzany pasek z kaburami. – Teraz możesz już nosić swoje pistolety jak prawdziwy kowboj. Russell jęknął w duchu. – To nie koniec! – oznajmiła z uśmiechem Jia. – Poprosiłam wujków, by na ziemi, którą kupiłeś, wybudowali zagrodę. Jesteś teraz właścicielem konia i trzech krów! Wszyscy zaczęli wiwatować, a Russell przyglądał się Jii ze zdumieniem. Przygotowywała go do roli ranczera. Odgadła jego zamiary. – Skąd wiedziałaś? Posłała mu chytry uśmiech. – A czego miałam nie wiedzieć? Przecież jesteś kowbojem. Wziął ją w ramiona. – Dziękuję. – Spojrzał na leżące na stole prezenty. To wszystko plus koń i kilka krów. – Jia, skąd miałaś na to pieniądze? Wzruszyła ramionami i sięgnęła po skórzany pas. – Przymierz. Ze smutkiem spojrzał na puste kabury. – Muszę ci coś powiedzieć. Nie mam już pistoletów. Sprzedałem je, żeby kupić ci pierścionki, naszyjnik i ziemię i wybudować na niej dom. Jia otworzyła usta.

– Sprzedałeś? – Położyła rękę na piersi. – Ale to wszystko, co ci zostało po rodzinie. – Teraz ty jesteś moją rodziną. – Jego wzrok spoczął na jej pustym nadgarstku. – A gdzie są twoje bransoletki? Skrzywiła się. – Sprzedałam je, żeby kupić ci prezenty i zwierzęta na farmę. – Jia! Ale to wszystko, co zostało ci po matce! Westchnęła. – Chciałam spełnić twoje marzenia. – Gdzie je sprzedałaś? Odkupię je. – Ty też straciłeś swoje pistolety. Machnął lekceważąco ręką. – Nie szkodzi. Sprzedałem je Zoltanowi. Wiem, gdzie są i mogę je oglądać, kiedy tylko zechcę. Uniosła brodę. – To samo zrobiłam z bransoletkami. Sprzedałam je naszym przyjaciołom, więc również mogę je oglądać, kiedy tylko chcę. – Ale nie możesz ich nosić. Odkupię je! – Russell rozejrzał się po tłumie i podbiegł do Angusa i Emmy, którzy kilka dni temu zatrudnili go z powrotem. Każde z nich trzymało smokokształtne niemowlę. – Gratulacje! – Emma uśmiechnęła się do niego. – Dziękuję. – Russell podszedł do Angusa. – Czy mogę dostać zaliczkę? – Że też akurat teraz o to pytasz. – Angus podał niemowlę Shannie Draganesti i wyciągnął z tradycyjnej futrzanej torebki kopertę. – Właśnie miałem ci to dać. Russell otworzył kopertę i zdębiał, widząc sumę na czeku. Prawie ćwierć miliona. – Co to, do diabła, jest? – To twoja pensja za ostatnie dwa lata – wyjaśnił Angus. – Nie złożyłeś

oficjalnego wypowiedzenia, więc dla mnie zawsze byłeś pracownikiem MacKay S&I. Wiem, że cały czas pracowałeś. – Ale… – Russell znów zerknął na czek, żeby upewnić się, że nie ma omamów. – To więcej niż dwa lata pracy. – No tak – Angus kiwnął głową. – Ale z tego, co wiem, nigdy nie wziąłeś wolnego dnia, więc wyrobiłeś wiele nadgodzin. Poza tym należy ci się premia, zrobiłeś o wiele więcej, niż się od ciebie wymagało. Gdyby nie ty, nigdy nie udałoby nam się pokonać wampirzych lordów i mistrza… – Skrzywił się. – Mojego brata – mruknął Russell. – Nie musisz mi płacić za zabicie… – Chłopcze. – Angus uścisnął jego ramię. – Ciężko pracowałeś. Zasłużyłeś na te pieniądze. Weź je. Russell wziął głęboki wdech i wypuścił powietrze. – W porządku. – I wciąż dla mnie pracujesz – Angus posłał mu znaczące spojrzenie. – Od dzisiaj czekam na raporty. – Tak jest – zasalutował Russell. Angus uśmiechnął się i poklepał go po plecach. – No idź już chłopie, panna młoda czeka. – Muszę się jeszcze dowiedzieć, kto kupił bransoletki Jii, żebym mógł je odkupić – powiedział Russell. Shanna roześmiała się. – Chyba mogę ci w tym pomóc. – Podała smocze niemowlę Angusowi i wyjęła z wielkiej torby pudełko z prezentem. – To prezent ode mnie i Romana. Russell otworzył pudełko i ujrzał bransoletki Jii. – Chcesz je oddać? – Nigdy nie miałam zamiaru ich zatrzymać. Należą do Jii. A więc to Roman i Shanna pomogli sfinansować ranczo.

– Dziękuję. Nie wiem, jakim cudem zasłużyłem na tak wspaniałych przyjaciół. Shanna uścisnęła go. – Ciesz się swoim życiem z Jią. – Będę. – Pobiegł do żony i wsunął jej bransoletki na ręce. W jej oczach zalśniły łzy i Russell z radością stwierdził, że mocno zapunktował. – Jakim cudem udało ci się je tak szybko odzyskać? – zapytała Jia. – Shanna dała je nam w prezencie ślubnym. Jia zamrugała. – Mamy szczęście do przyjaciół. – Wiem. – Wytarł łzę płynącą po jej policzku. – A ja mam szczęście, że spotkałem ciebie. Będziemy mieć dobre życie. Chociaż nie mogę obiecać, że zawsze będę się z tobą zgadzał. Uśmiechnęła się. – To znaczy, że czasami będziesz się mylił. Russell prychnął. – Ale wierzę, że będziemy żyć długo i szczęśliwie. I zawsze będę cię kochał. – Mój kowboj. Mocno ją przytulił. – Moja księżniczka.

Podziękowania Kiedy Roman Draganesti stracił swój kieł w Jak poślubić wampira milionera, nie miałam pojęcia, że właśnie rozpoczęłam podróż, która zaowocuje szesnastoma książkami. Chciałabym gorąco podziękować wszystkim czytelnikom serii, dzięki którym stała się ogromnym sukcesem. Dziękuję za Wasze uwagi i maile, które dodawały mi otuchy. Dzięki Wam pisanie wciąż sprawia mi radość. Kończąc historię Russella, zbliżam się do końca serii, być może chwilowo, ponieważ wciąż mam pewne plany. Ale teraz mam w głowie inne pomysły, które pragną, by je zrealizować. Mam nadzieję, że dołączycie do moich nowych przygód! Chciałabym również podziękować mojej agentce, Michelle Grajkowski z Three Stars, która zawsze mnie wspiera i dopinguje. Dziękuję również wszystkim z wydawnictwa HarperCollins/Avon Books – mojej redaktorce, Erice Tsang, która jest ze mną od pierwszej książki, jej asystentce Chelsea, ekspertom od reklamy – Jessie, Caro i Pam oraz dyrektorowi artystycznemu, Tomowi, który tworzy cudowne okładki. M.J., Sandy i Vicky również są ze mną od pierwszej książki. Nie wiem, jak dałabym radę napisać szesnaście książek bez nich! W ciągu tych wszystkich lat stały się moimi przyjaciółkami i jestem im dozgonnie wdzięczna za ich lojalność, serdeczność i zrozumienie. Pragnę również podziękować moim dzieciom i mężowi. Zawsze we mnie wierzyli, nawet gdy sama w siebie wątpiłam. Są moją opoką, schronieniem, radością i spokojem. I w końcu, skoro piszę o miłości, nie mogę zapomnieć o źródle miłości, Ojcu Niebieskim. Mam dużo szczęścia, że mogę dzielić się radością i nadzieją i potwierdzać wartość miłości.

Dziękuję wszystkim za to, że pozwoliliście mi być częścią Waszego życia.

Przypisy [1] Mieszanka krwi i whisky (z ang. blood i whisky) (przyp. tłum.). [2] Dobry wieczór, przyjacielu (z franc.) (przyp. tłum.). [3] Niesamowite (przyp. tłum.). [4] Zabawki erotyczne dla wampirów (przyp. tłum.).