St. Crow Lili - 2 Zdrada

ZDRADA INNE ANIOŁY TOM 2

LILI ST.CROW PRZEKŁAD EWA SKÓRSKA

AMBER

1

Prolog "Więc wysyłasz nas, chociaż wiesz, że tam będzie zdrajca? - Broda Gravesa wbiła się jeszcze mocniej w moją głowę. Siedziałam, myśląc o tym wszystkim i nie czując nic poza przelotnym zaskoczeniem. - Mam w Scholi przyjaciół, zaopiekują się nią tak, jak ja bym to zrobił. Będzie absolutnie bezpieczna. A jak już tam będzie, może zdoła się dowiedzieć, kto przekazuje Siergiejowi informacje. No i zostanie przyjęta do Zakonu. Graves zesztywniał. - A jak nie zechce tam pójść? - To wkrótce będzie po was. Jeśli nie dorwie was Ash, zrobi to ktoś inny. Tajemnica wyszła na jaw, a skoro Siergiej wie, że jest kolejna swietocza, inne wampiry wiedzą o tym również. Zaczną na nią polować, a potem wyrwą jej serce. Wycieraczki zapiszczały po szybie. - Dru? Słyszysz mnie? Wyślę cię do bezpiecznego miejsca i pozostaniemy w kontakcie, rozumiesz? - Myślę, że cię słyszy. - Graves westchnął. - A co z samochodem? Z jej rzeczami? - Również dotrą do Scholi. Teraz najważniejsza sprawa to wydostać się stąd, zanim zajdzie słońce i Siergiej odzyska siły. Nie zabiliśmy go, jedynie wkurzyliśmy 0 chwilowo unieszkodliwiliśmy. - A jak chcesz... - Bądź cicho. - Nie powiedział tego ostro czy nieuprzejmie, ale Graves umilkł. - Dru? Posłuchaj mnie... O Boże, daj mi spokój. Ale uniosłam głowę i popatrzyłam na deskę rozdzielczą. Naprawdę nie miałam innego wyjścia. Włosy spadły mi na twarz, mokre pasma zwisały. Choć raz się nie skręciły. - Słucham - odezwałam się cicho. - Miałaś bardzo dużo szczęścia. Jeśli jeszcze kiedykolwiek narazisz się na takie niebezpieczeństwo, będziesz mieć ze mną do czynienia. Jasne? Zupełnie jakbym słyszała tatę... Zakłuło mnie w piersi. - Jasne - odparłam. Bolało mnie całe ciało, nawet włosy. Byłam mokra i było mi zimno, a mój mózg świdrowało wspomnienie martwych oczu wampira i jego melodyjny głos. Zabił mojego ojca. Przemienił go w zombie. Zabił mamę... - Moja matka... - Mój głos nadal brzmiał obojętnie i płasko. Szok. Może byłam w szoku? Tata wiele mówił o szoku... Przez chwilę panowała cisza, ale w końcu Christophe zlitował się nade mną. A może doszedł do wniosku, że mam prawo wiedzieć? Że teraz będę go słuchać? Gdy mówił, jego głos był schrypnięty, ale nie wiem, czy z powodu bólu, czy z zimna.

- Była swietoczą. Postanowiła rzucić to wszystko, przestać polować, wyjść za jakiegoś miłego marinę pochodzącego ze wsi i mieć z nim dziecko. Ale nosferatu nie zapominają o nas i nie przestają się nami bawić tylko dlatego, że zabraliśmy zabawki i poszliśmy do domu. Odciągała nosferatu od swojego domu i dziecka, i w końcu ją dopadł, z dala od jej azylu. - Samochód ruszył, wycieraczki chodziły szybko. - Bardzo... bardzo mi przykro. - Co jeszcze wiesz? - Odsunęłam się od Grauesa, jego ręka opadła. Wyglądał na zakłopotanego, wokół jego oczu pojawiły się wielkie sińce niczym karnawałowa maska. Nos wydawał się złamany. - Pojedziesz do Scholi i tam się dowiesz. Wiele cię nauczą, pokażą ci rzeczy, o których mogłaś jedynie marzyć. Bóg jeden wie, jak bliska jesteś rozkwitu, a gdy już się to stanie... - Christophe zapatrzył się w przednią szybę, jego profil był wyraźny i surowy jak zawsze, jasne oczy błyszczały w szarym świetle. Jego twarz pokrywała zaschnięta krew, kropelki świeżej spadały z rozcięcia na linii włosów, ale chyba nie zwracał na to uwagi. -A gdy już się to stanie, znajdę ci zadanie godne twojego talentu. Na przykład wyjaśnienie, przez kogo omal tu nie zginęłaś. Samochód radził sobie znakomicie; stara dobra amerykańska stal. Portfel taty wypychał moją kieszeń ciężką, oskarżycielską bryłą. Christophe odmierzył na kierownicy odległość dwoma palcami i przyjrzał jej się uważnie. - No to jak, Dru? Będziesz grzeczną dziewczynką i pójdziesz do szkoły? Po co właściwie pytał? Przecież i tak nie miałam wyboru. Mimo to chciałam zadać jeszcze jedno pytanie. - Co z Gravesem? Graves popatrzył na mnie. Nie wiedziałam, czy był mi wdzięczny, czy nie, zresztą to nieważne. I tak nie pojechałabym nigdzie bez niego. Naprawdę był wszystkim, co miałam. On, medalion, portfel taty i pełen bagaży samochód. Przez twarz Christophe'a przemknął cień. Cisza, jaka zapadła, trwała wystarczająco długo, bym zrozumiała, co sobie o mnie pomyślał i że rozważał prawdopodobieństwo problemów, jakie mogłam sprawić. A może chciał mi uświadomić, że i tak nie mam dokąd pójść.

3

- Może pojechać z tobą. Są tam też wilkołaki, jeden czy dwóch loup-garou. Będzie arystokratą. Jego również nauczą różnych rzeczy. W takim razie zgoda. Skinęłam głową, znów zabolała mnie szyja. - Pojadę. - Dobrze. - Christophe zdjął stopę z hamulca. - A tak na wszelki wypadek: gdy następnym razem poproszę cię o kluczyki, po prostu mi je daj. Nie odpowiedziałam. Graves przysunął się odrobinę bliżej mnie, ale niemal nie zwróciłam na to uwagi. Objęłam go i się przytuliłam. Nieważne, że bolały mnie ramię, żebra, kark i wszystkie inne części ciała, a najbardziej serce. Kiedy jesteś rozbitkiem, możesz zrobić tylko jedno, prawda? Chwycić się czegoś. I trzymać się bardzo mocno. Dziesięć godzin później czarna furgonetka zatoczyła półkole i stanęła. - Koniec trasy - oznajmił ciemnowłosy chłopak. -Wysiadamy. Ogromny gmach z zimnego szarego kamienia tonął w mroku. Miał dwa boczne skrzydła i wieże. Przypominał gotycki zamek. Dwa betonowe lwy siedziały tyłem do dużego półokrągłego podjazdu, wpatrując się w wąską wstęgę zniszczonego asfaltu prowadzącego od autostrady, którą tu przyjechaliśmy. Węźlaste łodygi bluszczu pięły się po ścianach, przypominając długie kościste palce. Poranna mgła wisiała w powietrzu niczym szara zasłona, nagie, ociekające wodą drzewa rosły ciasno wokół budynku. Graves nadal ściskał moją rękę, palce już dawno mi zdrętwiały. Kierowca i ciemnowłosy chłopak, który siedział na miejscu pasażera, zeskoczyli zgrabnie z samochodu, uzbrojeni w strzelbę i AK-47. - W porządku? - zapytał Graves po raz setny. Odchrząknęłam. Zmęczona, omal nie zasnęłam w ciepłym samochodzie. Nadal bolały mnie plecy i zesztywniałam jak stuletnia staruszka. I bardzo chciało mi się sikać. W horrorach nigdy nie mówi się o tym, że gdy stajesz twarzą w twarz z czymś naprawdę przerażającym, najbardziej ze wszystkiego potrzebujesz toalety. Moje włosy były tłuste i splątane. Najpierw zmokły od śniegu, potem wyschły od nawiewanego powietrza w samochodzie, potargały się, tworząc plątaninę brudnych loków. Strasznie chciałam je umyć, w ogóle chciałam się cała umyć. Może jeśli mocno się wyszoruję, pozbędę się lepkiego strachu, który czułam cały czas. Zupełnie jakby wysmarowano mnie czekoladą, z tą różnicą, że strach nie był ciepły i słodki.

W wolnej ręce ściskałam torbę - wszystko, co zostało z mojego życia, gdy oddałam Christophe'owi kluczyki i furgonetkę z moimi rzeczami. Znalazłam się na łasce i niełasce tych chłopaków, ale nie miałam nic przeciwko temu, pod warunkiem że dadzą mi łóżko i pozwolą się trochę przespać. Potem mogą sobie robić, co chcą. Nawet mnie zabić. O nie, Dru. Nigdy tak nie mów. Nawet żartem. - Jeden podchodzi do drzwi - mruczał Graves. Przez cały czas zdawał mi relację z tego, co się dzieje, jakbym sama nie mogła zobaczyć. W każdym razie mogłabym, gdybym chciała - bo prawie przez cały czas miałam zamknięte oczy. Wszystko miałam gdzieś. - Koleś z bronią stoi przed samochodem. Normalka. - Stoi na straży - wyjaśniłam. Zaschło mi w gardle. Chciało mi się pić niemal tak bardzo jak sikać. Co za ironia. - Na wszelki wypadek. - Jak się czujesz? - Graves odwrócił się od zaciemnionej szyby i popatrzył na mnie z niepokojem. Jego zielone oczy płonęły w mroku, podobnie jak kolczyk w lewym uchu, srebrna czaszka z piszczelami. Czarne włosy miał rozczochrane. Teraz, gdy samochód się zatrzymał, poczułam, jak zimno jest przed świtem. Gdy silnik jest wyłączony, ciepło utrzymuje się w samochodzie niedługo, ucieka wszystkimi szczelinami, znika jak miłość. Zastanawiałam się nad jakąś błyskotliwą odpowiedzią, w końcu zdecydowałam się powiedzieć wprost: - Chce mi się siku. Graves zaśmiał się - tym szczególnym gorzkim śmiechem, który brzmiał jak krótki szczek. On chyba też był wyczerpany. I niemal siny. Jego twarz nie była już tak dziecinna jak dawniej. Nic dziwnego. Zważywszy na to, co przeszliśmy. - Mnie też. - Graves spoważniał. - Ciągle ktoś nas pilnuje, odkąd zabrał nas helikopter. Myślisz, że... Nie dowiedziałam się, o co chciał zapytać, ponieważ koleś z AK-47 otworzył drzwi. - Droga wolna - powiedział i uśmiechnął się do mnie, jakby chciał dodać mi otuchy. Był bardzo przystojny, z niedużym nosem, ciemnymi, delikatnymi włosami, jasno-brązowymi, niemal żółtymi oczami i czarującym uśmiechem. Jednak jego broń i sposób, w jaki spojrzał przez ramię, sprawdzając teren pomiędzy vanem i frontowymi drzwiami, świadczył o profesjonalizmie. Widziałam coś takiego wiele razy, towarzysząc tacie w polowaniach na stwory z Prawdziwego Świata pojawiające się i atakujące w nocy. Profesjonalizm widać było w każdym jego ruchu. Wszyscy członkowie Zakonu, których do tej pory poznałam, mieli wygląd nastolatków, z wyjątkiem przyjaciela taty, Augusta, który wyglądał na dwadzieścia pięć lat. Nie wiedziałam, co o tym myśleć, dlatego po prostu siedziałam i gapiłam się na rzednącą mgłę. 5

- Panno Anderson? - Chłopak pochylił się, lufa karabinu skierowała się w dół. - Już wszystko w porządku. Jesteśmy w Scholi, tu jest bezpiecznie. Teraz już nigdzie nie jest bezpiecznie. Poruszyłam się, co Graves potraktował jako sygnał do przesunięcia się na siedzeniu, puszczenia mojej ręki i wyskoczenia z samochodu. Odwrócił się niezgrabnie, chyba chciał pomóc mi wysiąść. Ciemnowłosy chłopak odsunął Gravesa i wyciągnął do mnie rękę. - Zapraszam. Naprawdę wszystko w porządku. - Kolejny czarujący uśmiech, błysk płonących oczu. Wysiadłam z samochodu, ignorując wyciągniętą dłoń. Drzwi zamknęły się za mną. - Wejdźmy do środka. - Chłopak zrobił nieznaczny ruch ręką, jakby zaganiał kurczęta. Szczyt absurdu. Zimne powietrze musnęło moje policzki, poczułam zapach śniegu i zbutwiałych liści, specyficzną woń lasu zimą. Mgła opadała, tłumiąc dźwięki. Dotknęłam twarzy i ze zdumieniem stwierdziłam, że mam mokre policzki. Czyżbym płakała? Weszliśmy po granitowych, masywnych schodach do potężnych, dębowych, okutych żelazem drzwi, które otworzyły się powoli. Prowadził nas koleś z AK-47. Wyciągnęłam rękę, szukając po omacku dłoni Gravesa, w końcu znalazłam i ścisnęłam mocno. Graves miał podbite oczy, złamany nos, ale opuchlizna schodziła zadziwiająco szybko. Pokonywał schody szybko, za to ja człapałam powoli, przystając na każdym stopniu - mój kręgosłup groził roz-padnięciem się na kawałki, nogi mi się trzęsły. Zerknęłam na niebo. Nic nie zapowiadało opadów śniegu, na szczęście. Śnieżyc miałam już powyżej uszu. Ale było zimno. W powietrzu unosił się metaliczny zapach zmarzniętych roślin i biała zasłona mgły. Broda opadła mi na pierś, usłyszałam miękki szelest sowich skrzydeł. Sowa babci, ostrzeżenie o niebezpieczeństwie. Powinnam była powiedzieć tacie, że ją widziałam, wtedy, półtora tygodnia temu. Może zostałby w domu i nadal żył. Jezu, wystarczył tydzień z kawałkiem, żeby mój świat wywrócił się do góry nogami. To chyba jakiś rekord. - Rany - powiedział chłopak idący przodem. - To rzeczywiście prawda. Nawet nie spojrzałam w górę. Wspięliśmy się na schody i Graves ścisnął mi dłoń, zanim nas rozłączono. Zabrało mnie trzech chłopaków, pewnie byli starsi, niż się wydawało. Słyszałam jakieś głosy, tajemnicze szmery, ale nie zwracałam na nie uwagi. Prowadzili mnie korytarzami, słyszałam szepty dzieciaków gromadzących się przy drzwiach. Czułam się jak pod ostrzałem, dlatego zamknęłam się w sobie, koncentrując wyłącznie na stawianiu kolejnych kroków. W końcu dotarliśmy do pokoju z niebieskim dywanem na podłodze.

- Wyglądasz na bardzo zmęczoną - usłyszałam czyjś głos. - Jesteś głodna? Chcesz się czegoś napić? Co możemy... Zobaczyłam łóżko i westchnęłam. - Nie, dzięki. Chciałabym się tylko przespać. Chciałabym się położyć i umrzeć w spokoju. - Dobrze. - Twarz mojego rozmówcy była rozmazaną plamą. Byłam potwornie zmęczona. Nie miałam nawet siły zapytać, gdzie jest Graves. - W takim razie odpocznij. Łazienka jest tam, a... Tego już nie słyszałam. Podeszłam do łóżka i utonęłam w nim, rejestrując kątem oka, że narzuta również była niebieska. Nie miałam już siły na „zamykanie" ścian. Babcia i tata by mi nawtykali. To było jak cios. Babcia i tata. Oboje odeszli. Powinnam wstać i pójść się wysikać, pomyślałam, a potem zapadłam się w ciemność. Śniła mi się sowa babci, lecąca w mroku, każde jej pióro było obramowane światłem księżyca. Otuliło mnie niejasne poczucie zagrożenia, ale byłam zbyt zmęczona, żeby się tym przejmować. Tak właśnie wyglądały moje pierwsze chwile w Scholi.

Rozdział 1 Tydzień później już miałam kłopoty. W szkole pełnej chłopaków, którzy uczą się, jak zabić wampira, zwykłe bójki stają się widowiskami. To jakby bijatyka w normalnej szkole, z tą różnicą, że nauczyciele nie interweniują, a w każdym razie nie widziałam, żeby interweniowali w tych czterech przypadkach, których byłam świadkiem. Wokół walczących zbiera się tłum, wszyscy krzyczą i cała akcja kończy się dopiero wtedy, gdy ktoś zaczyna krwawić. Albo jeszcze gorzej. Ponieważ jednak wszystkie rany goiły się szybko, zadawanie sobie ran było na porządku dziennym. Moje rany goiły się wolniej - ja jeszcze „nie rozkwitłam". Z jednej strony byłam kimś szczególnym, z drugiej bywałam równie bezbronna jak pierwszy lepszy cywil. Ale jeśli prawie całe życie uczysz się, jak krzywdzić stwory nocy, nie poddajesz się tak łatwo. Właśnie zerwałam się z podłogi, a Irving złapał mnie za nadgarstek. Wykorzystał mój impet i pociągnął, ale byłam przygotowana - podrapałam mu twarz paznokciami. Tata nazywał to „brudną walką", ale akceptował w przypadku dziewczyn. 7

W trakcie walki nie ma żadnych zasad - jeśli myślisz, że są, możesz zginąć. Tata w kółko to powtarzał: walczysz, żeby wygrać, żeby przeżyć. Żadnych efektownych zagrań, żadnego dawania szansy przeciwnikowi. „Nie myśl o tacie, Dru. Masz teraz inne problemy". Irving założył się, że pokona mnie w dwie minuty. Minęło już dziewięćdziesiąt sekund, a ja nadal byłam górą. Takiego zakładu po prostu nie da się przegrać. Nie, jeśli twój ojciec, były marinę, całe lata uczył cię, jak skopać tyłek przeciwnikowi. Nie kiedy wrzący kwas bulgocze ci w piersi. Nie jeśli jesteś jedyną dziewczyną w szkole pełnej chłopaków. I żeby tylko chłopaków! Kolesi, którzy w jednej chwili mogą przemienić się we wredny futrzany dywanik. Dampirów, obdarzonych niewiarygodną prędkością i mogących stosować inne sztuczki, które w spowolnionym świecie dnia są jak tandetne efekty specjalne. Chłopcy dampiry nie muszą czekać na „rozkwit". Są szybsi i silniejsi od razu na starcie, a potem, kiedy dojrzeją, stają się tylko lepsi. Niektórzy osiągają pełnię mocy później, w wieku dwudziestu kilku lat, ale nawet oni wiedzą i potrafią znacznie więcej niż jakikolwiek człowiek. Odwróciłam się, moje trampki zaryły w postrzępioną matę, i kopnęłam Irvinga w kolano. Usłyszałam trzask kości i głośny warkot - i natychmiast padłam na podłogę, szorując gołymi łokciami po macie; miałam na sobie tylko koszulkę na ramiączka i dżinsy. Nie jestem głupia. Gdy słyszysz charakterystyczny odgłos przemieniającego się wilkołaka, najlepiej od razu padnij na ziemię. No dobra, ale Irving nie był wilkołakiem, tylko dampi-rem. To skąd ten dźwięk? Przekręciłam się i zobaczyłam, że wisi w powietrzu nade mną - blada twarz, złote pasemka wśród kasztanowych włosów; jego aspekt się uaktywnił. Świat na chwilę zwolnił, powietrze zgęstniało jak syrop, zdążyłam się poderwać i napiąć wszystkie mięśnie. W mojej głowie rozległ się krótki trzask, jakby czyjeś zręczne palce strzeliły z gumki i czas zaczął biec z normalną prędkością - Irving spadł na matę metr ode mnie - dokładnie tam, gdzie byłam przed chwilą. Jego kolano uderzyło w podłogę - zabrakło tam mojej twarzy, która miała zamortyzować upadek -i chłopak krzyknął głośno. Na jego policzkach płonęły ślady po moich paznokciach, kręcone włosy się zjeżyły. Teraz nie chodziło już o zachowanie twarzy przed bandą kolegów. Teraz wszystko było na serio. A do końca walki zostało dwadzieścia sekund. Dobrze. Zerwałam się na równe nogi i odskoczyłam. Tłum gapiów odsunął się, robiąc nam miejsce. Irving podskakiwał chwilę, jakby wypełniono go helem, jego włosy falowały jak w reklamie szamponu, a potem nagle skoczył do przodu z nadludzką prędkością.

Prędkością, o jakiej mogłam tylko pomarzyć - przynajmniej na razie. To był odruch - skoncentrowałam się i walnęłam Irvinga w twarz. Zareagowałam prawidłowo, ale tata by mnie za to nie pochwalił. Koleś był niesamowicie szybki i walka wręcz to kiepski pomysł. Jestem zbyt szczupła, nie mam porządnych piersi. Wyglądają jak... nieważne, jak wyglądają. Przynajmniej nie przeszkadzają, jak włożę sportowy stanik. Nie twierdzę, że bycie dziewczyną jest do kitu, ale czasami mogłoby być lepiej. Powinnam była złapać Irvinga za rękę, wykręcić i pociągnąć za siebie, wykorzystując jego rozpęd, a potem rąbnąć nim o ścianę. A zamiast tego walnęłam go w nos. Rozległ się trzask, Irving wpadł na mnie jak pociąg towarowy i razem polecieliśmy na ścianę. Zdążyłam jeszcze pomyśleć przelotnie, że zaraz cholernie zaboli. I tak by się stało, gdyby w ostatniej chwili coś nie uderzyło w nas z boku. Usłyszałam ryk, dostałam łokciem w twarz i poleciałam na wystrzępione, poplamione maty. Wylądowałam na plecach i leżałam tak przez chwilę. Dzwoniło mi w głowie, a świat wydawał się bardzo odległy. Po dłuższej chwili zamrugałam i spojrzałam na sklepienie. Kiedyś była tu kaplica, przerobiona potem na arsenał i salę treningową. W powietrzu unosiło się wspomnienie zapachu kadzidła; maty, na których leżałam, przesycone potem zdrowych chłopaków, zdecydowanie pamiętały lepsze czasy. Gdyby był dzień, promienie słabego światła prześlizgiwałyby się między prętami w oknach i przeszywały zakurzony półmrok. Ale w dzień Schola śpi. Teraz była północ, a ja miałam poważne kłopoty. - Dru? - Ktoś pochylił się nade mną, potrząsnął za ramię. Spróbowałam go odepchnąć, ale ręce odmówiły mi posłuszeństwa. Poczułam panikę jak w koszmarnych snach i podniosłam się, znów słysząc krótki trzask. Salę wypełniało mamrotanie, pomruki i krzyki. O rany. To chyba jednak nie był dobry pomysł. Chwyciłam wyciągnięte do mnie ręce i wstałam. W głowie mi dzwoniło, plecy przeszywał ból. - Co tu się dzieje, do cholery? - Słowa przebiły się przez harmider i warkot. Potrząsnęłam głową, poczułam ciepłą wilgoć pod nosem i wcisnęłam się między dwóch dampirów - Clarence'a, którego proste, czarne, przycięte na pazia włosy były mokre od potu i podniecenia, i Tho-ra. Jego aspekt się uaktywnił, we włosach błyszczały żółte pasemka. Obaj byli ode mnie wyżsi, ale przepchnęłam się między nimi i znalazłam w pierwszym rzędzie. Graves powalił Irvinga na maty, zacisnął na jego szyi smagłe palce. Oczy Gravesa płonęły zielonym ogniem, z jego gardła wydobywał się warkot tak głośny, że powietrze wokół niego wibrowało - dźwięk 9

naprawdę wkurzonego zmiennokształtnego. Pewnie nie mógł teraz mówić, jego szczęki dopasowały się do wydłużonych zębów. Usłyszałam trzask kości, ale Graves nie porastał futrem. Nie był wilkołakiem, lecz loup-garou z piętnem wilkołactwa i zdolnością do przemiany, który teraz postanowił skrzywdzić przeciwnika i był tak wkurzony, że nie martwił się o to, jak bardzo go zrani. To już się zdarzało. Dwa razy w Dakocie, gdy znaleźliśmy się w niebezpieczeństwie - a raczej, gdy Graves myślał, że jesteśmy w niebezpieczeństwie, bo jak się potem okazało, Christophe nie był naszym wrogiem. I pierwszego wieczoru w Scholi, kiedy w stołówce jakiś dampir zapytał Gravesa o mnie. Rzucił się na niego, było dużo krzyku, popisów i warczenia, dopóki nie kazałam im przestać. Nie wiem, czy były jeszcze jakieś inne przypadki, Gra-ves nie lubił o tym mówić. No a teraz to. - Co do... - powtórzył Dylan, przepychając się przez tłum. Zignorowałam go i ruszyłam przed siebie. Bolała mnie prawa noga i coś ciekło mi po górnej wardze. Trzy kroki, cztery, moje buty zapadają się w matę i w końcu kładę rękę na ramieniu Gravesa. Jego ciało wibrowało warczeniem, czułam się tak, jakbym dotknęła transformatora. Czarne farbowane włosy zjeżyły się, strzelając iskrami. Wyraziste rysy jego twarzy teraz wydawały się inne, nos był mniej wystający, kości policzkowe wyżej niż zwykle. Twarz mu poczerwieniała, „permanentna opalenizna" nabrała głębszego odcienia. - Spokojnie - powiedziałam. Zabrzmiało to niewyraźnie, miałam kompletnie zatkany nos i załzawione oczy. - Jezu! - Zabrzmiało to jak „Jebu", roześmiałabym się, gdyby to wszystko w ogóle było śmieszne. - Cisza! - Dylan skrzyżował ramiona, jego skórzana kurtka zatrzeszczała. Uciszyło się; tu, w Scholi, wszyscy milkną, gdy odzywa się nauczyciel. - Cofnąć się! Już! Graves znowu zawarczał, Irving wyglądał, jakby się dusił, jego twarz nabrała głębokiego odcienia purpury. Próbował tiilwwnc dłoń Gravesa od swojej szyi, ale rękę miał wykręconą pod siebie, a na sobie wkurzonego skinchangera. Szarpnęłam Gravesa za ramię i poczułam, jak moje plecy przeszywa ból. - Chodź, stary. Uspokój się. To nie ma sensu. - Czemu na mnie nie zaczekałeś? - Dylan zwrócił się do powietrza nad moją głową. - Zaczynam mieć już dość... O Boże, dziewczyno, ty krwawisz! Graves puścił Irvinga i zerwał się na równe nogi. Jego wargi były rozchylone, zęby lśniły, oczy płonęły dzikim blaskiem. Zrozumiałam, że wilkołaki stanęły za nim murem, napięcie stało się prawie namacalne. Niektóre z nich były teraz trochę bardziej kudłate, wydawały się jakby większe i szersze w ramionach. Postać wilka przyjmowały dopiero w ostateczności, ale już teraz można było bez trudu odróżnić je od

dampirów. To było coś w sposobie poruszania się - jakby sunęły przez zalaną słońcem trawę, inaczej niż pełne bolesnej gracji półwampiry. Dampiry nie zmieniały się, ale ich natura dawała o sobie znać - przez włosy biegły fale zmieniających się barw, oczy błyszczały, pojawiły się dołeczki w miejscu, gdzie kły dotykały dolnej wargi. Rany. Ci faceci. Tata zawsze powtarzał, że wilkołaki i wampiry nie przepadają za sobą; zaczynałam myśleć, że to kwestia genów. Tu, w Zakonie, dampiry i wilkołaki tworzyły wspólny front przeciwko wampirom, co wcale nie znaczyło, że się lubiły. Odepchnęłam Gravesa i wysunęłam się przed niego. Próbował mnie odsunąć, złapałam go za ramiona, niegdyś kościste, i potrząsnęłam nim. Moje palce wbiły mu się w ciało, ale było mi wszystko jedno, czy go boli, czy nie. (ego głowa zakołysała się, nasze spojrzenia się spotkały. Warczenie umilkło. Patrzyłam mu w oczy przez całą wieczność. W końcu zamrugał, jego ramiona rozluźniły się odrobinę. Wtedy odwróciłam się i zobaczyłam Dylana, stojącego nad Irvin-giem ze skrzyżowanymi rękami i uniesioną brwią. Dampiry nadal tkwiły nieruchomo, błyskając oczami i wysuwając kły. Testosteron. Teraz można by go kroić nożem. - Trenowaliśmy trochę. Zrobiłam błąd... - wyjaśniłam Dylanowi, robiąc kolejne dwa kroki. Stąpnęłam zbyt mocno i kręgosłup przeszył ból. - Wszystko w porządku? - zwróciłam się do Irvinga, który kasłał i charczał, ale nie był już purpurowy. Popatrzył na mnie, a ja poczułam wyrzuty sumienia. W końcu to był tylko przyjacielski trening, nic więcej! Mogłam pozwolić się pokonać, dać mu się wykazać, a zamiast tego się na nim wyżyłam. A przecież powinnam być mądrzejsza niż chłopaki w tym wieku! - Przepraszam. - Plecy znów zabolały, wciągnęłam powietrze ustami. Pomruki i warkot ucichły odrobinę, wyciągnęłam rękę do Irvinga, żeby pomóc mu wstać. - Powinnam złapać cię za rękę i pchnąć na ścianę, a nie walić w nos. Ale wiesz, jak to jest... - Niełatwo wygłaszać przemowę, kiedy kapie ci z górnej wargi. Miałam tylko nadzieję, że to nie smarki. To byłoby obrzydliwe. Pociągnęłam nosem i krople krwi spadły w dół. Irving znieruchomiał, wpatrzony we mnie, jego źrenice się zwęziły. Krople jasnoczerwonej krwi zawisły w powietrzu, a potem spadły - prosto na jego ubranie i matę. - O cholera! - Dylan skoczył do niego. - Wyprowadźcie ją stąd! 11

Poczułam dotyk ciepłych rąk na nagich ramionach. Wyciągnęli mnie stamtąd, cała reszta działa się już beze mnie. Dzwonienie w mojej głowie nasiliło się, usłyszałam szmer sowich skrzydeł. Wilkołaki wyprowadziły mnie z kaplicy, słyszałam jeszcze krzyk Irvinga, przytrzymywanego przez Dylana. Głód krwi zmienił jego głos w skrzek. Tak. Kolejna noc w Scholi. Walczymy do pierwszej krwi. Tylko że jeśli to była moja krew, dampiry dostawały świra. Byłam swietoczą tuż przed rozkwitnięciem i w mojej krwi było coś, co doprowadzało do szału każdego, kto choćby w części był wampirem. Gdy osiągnę pełnię mocy, stanę się nadludzko silna i szybka. A to coś w mojej krwi będzie tak zabójcze dla wampirów, jak raid dla owadów. Ale na razie byłam zupełnie bezbronna i pachniałam jak smakowita przekąska. Dylan wbijał mi to do głowy przez cały ostatni tydzień, powtarzał, że nie powinnam trenować z dampira-mi, ponieważ nie zdołają zapanować nad głodem krwi, mogą mi zrobić krzywdę, i tak dalej, i tak dalej. A przecież Christophe nic o tym nie mówił. O wielu rzeczach mi nie powiedział. Wilkołaki wyciągnęły mnie na korytarz, hałas w mojej głowie stał się jeszcze głośniejszy. Pomyślałam przelotnie, że zaraz stracę przytomność. Świat wydawał się taki odległy i niewyraźny, jedynym punktem zaczepienia był głos Gravesa. Teraz, gdy gniew już minął i znowu mógł mówić, powtarzał w kółko to samo: - W porządku, Dru. Wszystko w porządku. Ale wyglądało na to, że sam w to nie wierzy.

Rozdział 2

Trzymałam przy nosie woreczek z lodem. Piekło i szczypało, ale miało zmniejszyć opuchliznę. Odetchnęłam głęboko, poruszyłam się i zamrugałam, pozbywając się gorących łez. Graves pamiętał, żeby zabrać moją kurtkę, teraz przykrywała gęsią skórkę na moich ramionach. - To moja wina - powtórzyłam uparcie. - Powinnam pociągnąć Irvinga za siebie, a nie walić go w nos. - Nie w tym rzecz - westchnął Dylan. Bywały dni, że wzdychał częściej, a czasami jakby nic innego nie robił, tylko wzdychał. Jego twarz można by bić na monetach w starożytnym Rzymie, a jego prawdziwe imię było podobno bardzo gockie i nie do wymówienia. Nie pozersko--współcześnie gockie, ale naprawdę barbarzyńskie. W tej szkole nigdy nic nie wiadomo. Każdy nauczyciel wyglądał na nastolatka, najstarsi najwyżej na dwadzieścia lat. Ale oni są wiecznymi tułaczami, nigdy nie wyglądają na starszych niż dwadzieścia kilka lat. Przyjaciel mojego taty, August, ten, który potwierdził w swoim czasie słowa Christophe'a, musiał być jednym z nich. Zastanawiałam się nad tym, ale uznałam, że takie pytanie byłoby niegrzeczne. Dylan przeczesał palcami ciemne włosy i usiadł wygodniej. Jego biurko było zawalone papierami, obok nich stał duży srebrny przedmiot. Gdy byłam tu po raz pierwszy, gapiłam się na niego dopóty, dopóki nie zrozumiałam, że to czaszka zanurzona w połyskliwym metalu. Widać było długie kły i ostre siekacze; po raz kolejny powstrzymałam się od pytania, czy to prawdziwa czaszka wampira. Za Dylanem stały na półkach zakurzone książki w skórzanych oprawach, spowite pajęczyną. Pachniało tu skórą, kurzem i piżmem (zapach hormonów nastolatka) i jednak był to gabinet dyrektora. Bywałam częstym gościem w takich gabinetach w kolejnych szkołach, do których chodziłam, dopóki nie zrozumiałam, że najlepszy sposób na przetrwanie to się nie wychylać. Ostatnio jakoś mi to nie wychodziło. Graves stał za mną, Dylan nie proponował mu, żeby usiadł. Nie spodobało mi się to, zwłaszcza że wcześniej oznajmił, że nie siądzie i nie będzie rozmawiał, dopóki ja nie usiądę. W oknach były nieodzowne metalowe pręty. Gdy przyszłam tu po raz pierwszy, spytałam żartem, czy te kraty mają powstrzymać nas przed wyjściem, czy wampiry przed wejściem. Martwa cisza, jaka wtedy zapadła i niewyraźne miny wszystkich obecnych dały mi do zrozumienia, że lepiej będzie, jak się zamknę. Przez zakratowane okna widziałam trawniki zalane światłem księżyca i posrebrzone strzeliste drzewa z nagimi czarnymi gałęziami oplatanymi widmowymi nitkami mgły. Poprawiłam chrzęszczący woreczek z lodem i zerknęłam na Dylana. 13

- Posłuchaj mnie - zaczął cierpliwie. - Musisz trochę zaczekać na treningi, zaczną się dopiero wtedy, gdy rozkwitniesz. A jeśli już musisz trenować, rób to z nauczycielami, nie z uczniami. Graves nie może interweniować za każdym razem, gdy myśli, że ktoś robi ci krzywdę. To niebezpieczne zarówno dla ciebie, jak i dla niego. Dylan wielkodusznie przemilczał fakt, że to moja krew doprowadziła Irvinga do szału. Miło z jego strony. Czekałam, aż Graves coś powie, ale on milczał uparcie, choć rzucałam mu wymowne spojrzenia. Jego oczy błyszczały pod strzechą czarnych włosów, twarz nabrała kolorów, a fioletowy siniak nad kością policzkową puchł powoli. Do jutra powinno zejść. Rany loup-garou goiły się jeszcze szybciej niż rany wilkołaków. Loup-garou zgarniali wszystkie plusy przemiany, stawali się szybcy i silni, za to nie musieli martwić się o alergię na srebro czy ryzyko utraty kontroli. No proszę. W ciągu tygodnia dowiedziałam się więcej o wilkołakach niż przez całe lata wertowania starych książek i polowania na dziwne stwory. Graves stał za moim krzesłem z zaciśniętymi ustami, patrząc wyzywająco na Dylana. Srebrny kolczyk błyskał delikatnie pod włosami. Aha, czyli od Gravesa nie należało spodziewać się pomocy. Musiałam sobie radzić sama. - To była moja wina - powtórzyłam. - Żaden nauczyciel nie ma czasu, żeby ze mną trenować; traktują mnie jak powietrze. Zajęcia, które wyznaczyliście, to bzdety, których mogłam uczyć się w pierwszym lepszym liceum. Nigdy nie nauczę się niczego nowego! - Jesteś swietoczą, Dru. Jesteś bezcenna. Nie wyobrażasz sobie, jak wiele znaczysz - martwa dla nosferatu, żywa dla nas. - Dylan oparł łokcie o blat biurka, przesunięte papiery zaszeleściły. - Ile razy mam ci to tłumaczyć? Jeszcze nie rozkwitłaś. Dopiero, gdy się to stanie, będziesz mogła zacząć poważne treningi, a na razie... - A na razie mam siedzieć i ładnie wyglądać? Nic z tego. - Wysunęłam podbródek jak klasyczny „trudny przypadek". - Chcę pomóc. Polowałam z tatą, gdy większość tych kolesi uczyła się, po czym poznać wampira. Nie możecie trzymać mnie w przedszkolu! Czy on nie rozumie? Nie byłam zwykłą laską, której życie polegało na malowaniu się i chodzeniu na randki. Byłam łowcą! Pomagałam tacie! - Błagam, nie zaczynajmy od początku - Dylan westchnął. Jego oczy były zaczerwienione i podkrążone, wyglądał na zmęczonego i zmartwionego, jak zwykle zresztą, ale wcale nie stawał się mniej przystojny. -

Masz złe nawyki amatora, Dru. Najwyższa pora się ich pozbyć, a to znaczy, że musisz zacząć naukę od początku, jak każdy uczeń. To odgórna dyrektywa, mam związane ręce. -Spojrzał na mnie nieodgadnionym wzrokiem i mówił dalej: - Irving dojdzie do siebie przed upływem dwunastu godzin, twój przyjaciel loupgarou przed upływem osiemnastu. Tobie zajmie to więcej czasu, jesteś wolniejsza, słabsza i mniej wytrzymała. Nie jesteś nawet gotowa do zajęć praktycznych, a tym bardziej do najłatwiejszych misji dla juniorów. Nie mówiąc już o tym, że każdy wampir, który się o tobie dowie, będzie chciał zrobić sobie z ciebie posiłek albo dostarczyć cię do... - urwał. - Do Siergieja - dokończyłam. To imię znów sparzyło mnie w język, miałam wrażenie, że powietrze zgęstniało. Tu, w Scholi, nie mówiło się o nim. Poza tym nazywanie wampira po imieniu przynosi pecha może są w stanie usłyszeć? Nawet tacy łowcy jak tata używali jedynie inicjałów lub haseł. Ale ja już nieraz miałam okazję wymówić to imię na głos. Dylan nie wzdrygnął się, jedynie znowu westchnął. - Dru. Jeszcze nie rozkwitłaś. Nie dorastasz do pięt prefektom i starszym uczniom, a nawet oni nie zdołają nad sobą zapanować, gdyby coś się - nie daj Boże - stało, gdybyś zaczęła naprawdę krwawić. Gdyby... - zamilkł nagle. - Gdyby był tutaj Christophe, wszystko wyglądałoby inaczej - rzuciłam. - Daj spokój, Dylan. Nie jestem głupia. Christophe'a tu nie ma i nikt inny nie może mnie trenować, a on zniknął bez śladu i nawet się o nim nie mówi. A przecież uratował mi życie! O co tu chodzi? - To bardzo skomplikowane. - Zerknął na srebrną czaszkę na swoim biurku i zacisnął kształtne usta. Każdy chłopak w tej szkole miał ładną cerę, błyszczące oczy i białe zęby; czułam się, jakbym utknęła w jakimś głupim sitcomie. Nauczyciela można było odróżnić od ucznia tylko wtedy, gdy akurat uczył. Albo po tym, jak niektórzy starsi zatrzymywali się, przechylając głowę i nieruchomiejąc. Wydawało się, że nie oddychają i zwykle oznaczało to „alarm". Co z kolei wiązało się z tym, że ja lądowałam w swoim pokoju, podczas gdy wszyscy inni zajmowali stanowiska bojowe. Były również regularne próbne alarmy, coś w rodzaju próbnych alarmów przeciwpożarowych w zwyczajnym, głupim świecie. Naprawdę nie ma nic lepszego niż być zamkniętą w swoim pokoju, zwłaszcza ze świadomością, że wszyscy inni gdzieś tam walczą. Lód w woreczku zachrzęścił, gdy poruszyłam się na krześle. Jakimś cudem udało mi się posiniaczyć nawet pośladki, a w każdym razie tak się czułam. - Jestem bystra, spróbuj mi wytłumaczyć - rzuciłam. - Twoja inteligencja nie ma tu nic do rzeczy, Dru. Nie wiadomo, czy to bezpieczne, skoro Christophe twierdzi, że w Zakonie jest wtyczka. Jesteś pierwszą swietoczą, jaką mamy od ponad trzydziestu lat - inne 15

ginęły, zanim je tu sprowadziliśmy. Musimy mieć pewność, że nie grozi ci niebezpieczeństwo, musisz więc przejść odpowiedni trening, od samego początku. Dlaczego jednak cię tu przysłano i dlaczego otrzymaliśmy takie a nie inne wytyczne... - Znowu zamilkł. Rozmowa z Dylanem zawsze tak wyglądała: przerywał nagle w pół zdania i wpatrywał się w swoje biurko bezdennie smutnymi oczami. Normalnie zaczynałam mu współczuć. Położyłam woreczek z lodem na kolanach, cienkie strużki wilgoci wsiąkały w moje dżinsy. - Czemu nauczyciele nie mają dla mnie czasu, skoro jestem tak cholernie ważna? Dlaczego czekamy na Chri-stophe'a, skoro ta twoja Rada ma z nim taki problem? - To nie Rada ma problem, ale jej niektórzy członkowie, a to nie to samo. Nie myśl o tym, masz wystarczająco dużo innych spraw - Zerknął na mnie. - Opuchlizna nie zejdzie tak szybko. Może weź ibuprom i idź do łaźni. Innymi słowy - spadaj. - Nie odpowiadasz mi na pytania - mruknęłam, znów przykładając lód do twarzy. - Wielkie dzięki za zero informacji. - Proszę bardzo. Za to nie ukarzę twojego przyjaciela za to, że niepotrzebnie się wtrąca i pogarsza sytuację... -Chyba od razu pożałował, że to powiedział. Gdy odwróciłam się na pięcie, zobaczyłam, jak gwałtownie zamyka usta. I wtedy Graves wreszcie coś zrobił - złapał mnie za ramię i wyprowadził z gabinetu Dylana. Minęliśmy dwie zardzewiałe, pokryte pajęczyną zbroje przy drzwiach i znaleźliśmy się w cichym korytarzu. - Daj spokój, Dru - odezwał się Graves, gdy dotarliśmy do końca korytarza, a z mroku wyłoniły się spiralne schody. - To zwykłe straszenie. O, jednak otworzył dziób? - Dzięki za informację. Wiem. - Nie ma za co. Chodź, zaprowadzę cię do łaźni. -Szedł obok mnie, grzebiąc w kieszeniach długiego ciemnego płaszcza, aż wyjął zmiętą paczkę winstonów. Prawie codziennie wychodził poza kampus po papierosy. Łaził sobie z wilkołakami, dokąd chciał, i nie towarzyszyły mu ciągłe szepty. Trenował i chodził na zajęcia, zaczynał łapać tutejsze dowcipy, zdobywać nowych kumpli.

A ja? Ja byłam jedyną dziewczyną w męskiej szkole i trzymali mnie w zamknięciu, kiedy wszyscy inni wychodzili i świetnie się bawili. Nie żebym miała ochotę gdziekolwiek wychodzić, nie po tamtych obłąkanych dniach wśród śnieżycy. Zasadniczo nie było mi tu źle, jedzenie było okej, zamówili mi spodnie i koszulki, mogłam dostać tyle papieru do rysowania i innych rzeczy, ile tylko chciałam. Wystarczyło powiedzieć Dylanowi albo innemu „opiekunowi" i szast-prast, zamówienie lądowało pod moimi drzwiami następnego ranka. Czy wieczoru. Ale to wszystko było takie dziwne. I za każdym razem, gdy chciałam się przejść po zimowym ogrodzie, wyjść poza dziedziniec, od razu zjawiał się jakiś „opiekun". Zwykle był to Dylan, który nawet nie udawał, że przechodził czy kręcił się w pobliżu. Nie, on po prostu zjawiał się i gapił na mnie niesamowitym wzrokiem, z niepokojem. Co pewnie miało mi dać do myślenia. Szkoda tylko, że nie wiedziałam, co konkretnie miało mi dać do myślenia. - Jak długo już tu jesteśmy? - Popatrzyłam na Grave-sa zza woreczka z lodem. - Z tydzień? Graves rzucił mi swoje spojrzenie kujona. - Dziewięć dni, plus minus. - Pochylił szczupłe ramiona, które nadawały mu ptasi wygląd. Jednak jego twarz miała inny wyraz, teraz wyglądał na bardziej zaniepokojonego i doroślejszego niż zwykle. - Może naprawdę idź do łaźni. Siniak cały czas puchnie i w ogóle dziwnie wygląda. Woreczek z lodem przeciekał. Zimna woda spływała strużką na mój nadgarstek, wsiąkając w rękaw kurtki -zielonej wojskowej kurtki mojego taty. Jego portfel leżał pod moim łóżkiem. To nie było su-perbezpieczne miejsce, ale zawsze... Przeszył mnie ból. W piersiach poruszyła się zimna wściekłość i coś jeszcze. Wzięłam się w garść i uspokoiłam, oddychając urywanie. - Dobra, pójdę. A tak przy okazji, dlaczego się na niego rzuciłeś? Jakbym nie wiedziała. Ale liczyłam, że może tym razem coś powie. Nie powiedział. Popatrzył na korytarz, przygarbił się jeszcze bardziej, jego szczupłe palce miętosiły paczkę papierosów. - Krwawiłaś. Otworzyłam usta, żeby powiedzieć, że wtedy jeszcze nie. Ale gdy wciągnęłam powietrze, poczułam zapach miedzi - zapach krwi, moją skórę pokrywała zaschnięta skorupa. Pomyślałam, że skoro wilkołak potrafi wyczuć krew, zanim się ona pojawi, loup-garou potrafi to również. 17

- Dzięki - powiedziałam, mając nadzieję, że udało mi się wyrazić wdzięczność. Lód zachrzęścił, do mojego rękawa spłynęła kolejna porcja zimnej wody. Ekstra. - Nie ma sprawy, Dru. Idziemy dziś na hamburgera, przynieść ci? - spytał z nadzieją. Ucisk w piersi. - Nie, nie trzeba - odparłam, choć wiedziałam, że robię mu przykrość. - I tak by ostygł, zanim wrócisz. Zjem coś w stołówce. I przez całą drogę, schodząc po schodach i słuchając jego milczenia, wyrzucałam sobie, że się nie zgodziłam. Po stronie chłopców przy kaplicy treningowej znajdowało się długie pomieszczenie z rzędem wbudowanych w podłogę wanien o kamiennych brzegach. Mieli tu pełno przepierzeń i wspólnych wanien, podobno zawsze ktoś z nich korzystał. Po dziewczęcej stronie również była długa sala, a w niej cztery duże kilkuosobowe wanny, sześć przedziałów łazienkowych, granitowa podłoga i wszystko wypucowane na wysoki połysk. Z wyjątkiem dość paskudnych kątów - cóż, wilgoć królowała tu od dawna. Nawet chlor nie mógł sobie z tym poradzić. Było ciepło, w powietrzu unosiła się para, a wanny wypełniała bulgocząca ciecz. I z całego tego przepychu korzystałam wyłącznie ja. Zanurzyłam się w najdalszej wannie, ubranie leżało skotłowane nieopodal. Rzuciłam woreczek z lodem do lśniącego kosza na śmieci stojącego obok umywalek, ale chybiłam, woreczek zawisł na brzegu, woda kapała na podłogę. Niech sobie kapie. Parująca ciecz bulgotała, pachniała delikatnie wodą mineralną. W dotyku nie przypominała prawdziwej wody, była zbyt galaretowata. Na początku zawsze wydaje się strasznie gorąca, potem jakby przykleja się do skóry, bąbelki stają się przezroczyste. Dzięki takiej kąpieli rany goją się znacznie szybciej - chwała Bogu, przecież treningi tutaj są jak walki full-contact. Jeśli jesteś chłopakiem. Dziwnie się czułam, siedząc tam sama. Tak samo dziwnie czułam się ze świadomością, że mam pokój wyłącznie dla siebie, podczas gdy chłopcy śpią w wieloosobowych salach w internacie. I żaden z nich nie ma pustych półek na książki, własnego odtwarzacza CD ani swojego opiekuna, który reaguje na każde kichnięcie. Ani też komputera z ulubionymi stronami, na których można robić zakupy, ani karty kredytowej

zarejestrowanej na Sunrise LLC, leżącej w papierowej okładce na palisandrowym biurku, obok informacji, dokąd należy dostarczyć zamówione rzeczy - skrytka i specjalny kod pocztowy. Dziwnie. Tata nigdy nie używał karty kredytowej, w każdym razie nie własnej. Łowcy wolą gotówkę. Ale ci goście byli członkami Zakonu. Byli dorośli, a utrzymanie Scholi musiało sporo kosztować. Chociaż wcale nie była taka duża, jak twierdził Christophe, co z kolei dawało do myślenia. Nigdy nie używałam takich stron jak GPS ping, żeby dowiedzieć się, gdzie właściwie jestem. Nie grzebałam w rejestrze gruntów, żeby sprawdzić, kto jest właścicielem szkoły. Nie sprawdzałam też, czy były jakieś wiadomości o tym, że ja i Graves zniknęliśmy. Wolałam nie zostawiać śladów w kompie, który nie należał do mnie. Czyli żadnych zakupów i żadnego pożytku z komputera. Również dobrze mógłby być zabawką. Rozkład zajęć - posługiwanie się aspektem, historia, algebra, WOS - został przymocowany do moich drzwi dwa dni po przyjeździe, ale już po pierwszym dniu tych nudów zwinęłam go w kulkę i zaczęłam nękać Dylana, żeby wysłał mnie na coś ciekawszego. Nawet posługiwanie się aspektem nie było niczym specjalnym, po prostu godzina wychowawcza dla pięciu dampirów, które świetnie się bawiły, opowiadając sprośne dowcipy i ćwicząc na mnie widzenie obwodowe. Za to historię prowadził nauczyciel o jasnych włosach, który w trakcie wykładu spoglądał na mnie z taką mocą, jakby miał nadzieję, że jednak zniknę. Dlatego odpuściłam sobie lekcje. Kręcenie się w pobliżu zbrojowni wydawało się znacznie lepszym zajęciem. Graves ciągle miał o to pretensje. „Nie powinnaś wagarować, Dru. Lekcje są ważne". Jasne. Niczego nie potrzebuję bardziej niż WOS-u. I tak wszystkim wisi, co robię, pod warunkiem że siedzę na tyłku. A mnie wiszą te ich lekcje. Przecież cały mój świat wywrócił się do góry nogami. Mój tata odszedł. Nie myśl o tym. Kamień był chropowaty i śliski zarazem. Znalazłam ławkę i się zakrztusiłam. Nabrałam na dłonie trochę płynu z wanny i opłukałam nim twarz. Zapiekło i poczułam ulgę, ciepło uśmierzyło ból. Z moich ust wyrwał się pół szloch, pół westchnienie i odbił echem od ścian. Lustra były zaparowane, jak zwykle. Zawsze gdy tu byłam, zastanawiałam się, czy moja mama też kiedyś leżała w tej wannie. Czy siedziała tu i słuchała swojego głosu, odbijającego się od kamienia, szkła i metalu. Czy kiedykolwiek czuła się samotna. Christophe i Dylan twierdzili, że należała do Zakonu. Ale na ogół o niej nie mówili, jakby była kłopotliwym wspomnieniem. Nie wiedziałam nawet, czy w ogóle się tu uczyła. Ta Schola mimo swoich pokaźnych rozmiarów czasem wydawała się taka mała. 19

Miała najwyżej czterystu uczniów i nie wyglądała, jakby dysponowała helikopterami na zawołanie. Ale mogłam się mylić, w końcu informacje, jakie wyciągnęłam od Christophe'a, były bardzo skąpe. Starałam się nie myśleć o tym tak długo, jak się dało. Ale mi nie wychodziło. Otworzyłam oczy, płyn spływał ze mnie białymi kroplami. Moje mokre włosy wisiały w strąkach, loki znowu próbowały się skręcić. Dotknęłam gładkiego metalowego medalionu na szyi i skrzywiłam się, jakbym uraziła bolące miejsce. Medalion zwisał poniżej obojczyków. Ciężkie srebro, długości mojego kciuka, serce i krzyż wygrawerowane z przodu, nieznany symbol z tyłu. Tak często widziałam go na szyi taty, który się z nim nie rozstawał, że teraz przeżywałam szok za każdym razem, gdy zerkałam w lustro albo przypadkiem dotknęłam medalionu ręką. Zupełnie jakby moje palce trafiały do gniazdka. Noszenie medalionu wydawało mi się niewłaściwe. Od razu pojawiła się kolejna bolesna myśl. Nie mogłam już dłużej jej od siebie odpychać. Tata. Szedł dalej w głąb korytarza, a buczenie nasiliło się, wyrzucając mnie ze snu. Obraz odpływał szybko, nikł w oddali, a ja ciągle próbowałam powiedzieć coś, cokolwiek, żeby go ostrzec. Nawet nie spojrzał w górę. Po prostu szedł w stronę drzwi, a sen odchodził zalewany ciemnością. Próbowałam krzyczeć, gdy tata wyciągnął rękę, powoli niczym lunatyk, i przekręcił gałkę w drzwiach. A ciemność za nim śmiała się, śmiała się, śmiała... Zamknęłam oczy i się zanurzyłam. Płyn zamknął się nade mną, ciepło przenikało mnie aż do kości. Jednak chłód we mnie był zbyt głęboko, by ciepło do niego dotarło i nie miał nic wspólnego z moją kondycją. On nie żyje, Dru. Wiesz, kto to zrobił. I wiesz dlaczego. Naprawdę? Wiem, że tata miał do mnie wrócić. Powinien wrócić - a nie zostawić mnie w pustym domu. Zawsze po mnie wracał, prędzej czy później. Właściwie to tak jakby wrócił - tylko martwy. Zastrzeliłam zombie w moim salonie i tym zombie był mój ojciec. Jezu Chryste. Ze wszystkich rzeczy, które mogą zniszczyć człowiekowi psychikę, ta zasługiwała na specjalną kategorię. Wiem, kto go zabił i przemienił w zombie. Ta sama osoba, która - jak twierdzili Christophe i Dylan zabiła moją mamę. Siergiej. Nosferatu, który wyglądał jak nastolatek, z lśniącymi czarnymi kędziorami i oczami, które mogły pożreć cię żywcem. Ten sam wampir, który próbował zabić mnie. To właśnie przez niego siedziałam

w Scholi i nie mogłam wyjść nawet do ogrodu zimowego. To znaczy, mogłam, ale wyłącznie z nauczycielem, który obserwowałby każdy mój ruch. Ponieważ Siergiej na pewno się nie poddał i nadal chciał mnie dorwać. Był grubą rybą wśród wampirów, niemal ich królem, i wiedział, że żyję. Wzdrygnęłam się. Moje płuca płonęły. Dziwna ciecz bulgotała wokół mnie, kojące, balsamiczne ciepło wsączało się w mięśnie. Ból przeszył moją twarz i zniknął. Dygotałam coraz bardziej i unosząc się pod powierzchnią wody, myślałam, żeby otworzyć usta i wpuścić ten płyn do środka, żeby wypełnił moje ciało, wlał się do krtani i... Wynurzyłam się z głośnym pluskiem. Płyn ściekał mi z włosów, spływał po twarzy, skwiercząc w zetknięciu z powietrzem, pokrywając moją skórę dziwnym białawym, jakby woskowym nalotem. Zmycie go z włosów pewnie zajmie chwilę pod prysznicem. Zamrugałam i odetchnęłam głęboko, wciągając haust przesyconego parą powietrza. Białe światło raziło, przenikając przez chaos w mojej głowie. Oddychałam głęboko, równo, każdy wydech kończył się krótką przerwą. Moje ciało pokrywała dziwna biała skorupka, ale krople łez nadal były wielkie i gorące. Spływały po twarzy, ale na szczęście nie było tu nikogo, kto by je zobaczył. Usiadłam na kamiennej ławce, podciągnęłam kolana i objęłam je, płacząc. A potem poszłam do swojego głupiego pokoju, gdzie też płakałam, dopóki świt nie przebił się przez całun chmur. Wtedy zapadłam w płytki, niespokojny sen.

Rozdział 3 Stołówka była wąska i długa; każda listwa i poręcz została wykonana z ciemnego drewna, ściany były kamienne, do połowy wyłożone dębowymi panelami impregnowanymi patyną czasu - za to na podłodze leżało jaskrawoniebieskie linoleum. Całe wyposażenie nosiło ślady intensywnego użytkowania, stoły i 21

plastikowe krzesła wyglądały dokładnie tak samo, jak w każdej amerykańskiej szkole. Czerwone plastikowe tace były poobijane i porysowane, naczynia - z taniej białej porcelany, sztućce - stalowe. Siedziałam przy wyjściu na korytarz prowadzący do zachodniego skrzydła, drugie wyjście wiodło do skrzydła szpitalnego i biblioteki. Tęskniłam za swoją kuchnią. Za talerzami, nawet tymi nie od kompletu, za czarno-białym słoikiem na ciastka w kształcie krowy, który należał do mamy... Brakowało mi mojego materaca, ubrań, CD i broni taty. Każdego ranka (czyli wieczoru) kręciłam się przed arsenałem, wynajdując preteksty, żeby postać chwilę przed ladą i powdychać zapach smaru i metalu. Tęskniłam za pudłami, za naszym samochodem, za wszystkim. Tęskniłam nawet za gotowaniem - choć wydawało się to nieprawdopodobne. Tutejsze jedzenie nie było złe, po prostu stołówkowe. No i jeszcze nigdy nie widziałam żadnego kucharza, jedynie niewyraźne kształty za zasłoną pary, która unosiła się niczym mgła, co noc wypełzająca z lasu. To sporo mówi o moim dawnym życiu, skoro ściana pary zasłaniająca kuchnię dziwiła mnie tylko umiarkowanie. Jedzenie serwowano na stołach przed ścianą pary. Makaron, sałatki, desery; hamburgery, pizza i frytki dla młodszych oraz tych, którzy lubią takie żarcie. Do tego świeże mięso dla wilkołaków, w tym wątróbka i inne podroby, którym wolałam się nie przyglądać, a także kartoniki i pudełka oraz małe buteleczki wina, od których trzymałam się z daleka. Dzisiaj był makaron kokardki w sosie śmietanowym z prosciutto i groszkiem, a do tego sałatka ze świeżych pomidorów (sos do wyboru) i całkiem niezły chleb czosnkowy. Do picia - mleko czekoladowe w kartonikach i napój energetyzujący w niebieskiej puszce. Niebieska puszka, białe talerze i zielone punkciki groszku na czerwonej tacy - gdybym miała swoje kredki, mogłabym to narysować i zatytułować Martwa natura z glutaminianem sodu. Miałam ogromną ochotę coś narysować, wszystko jedno co, ale gdy tylko usiadłam ze szkicownikiem w ręku, chęć minęła. Po raz pierwszy w życiu w ogóle nie rysowałam. Nie miałam ochoty, nawet moje barwne sny nie mogły mnie sprowokować. Czułam się tak, jakby mój organizm przyczaił się w oczekiwaniu. W stołówce panował gwar, od ścian odbijały się setki głosów, wygłupy, żarty. Sprawdzony przepis na kłopoty -zgromadzić w stołówce kilkudziesięciu chłopaków. Wilkołaki miały oddzielne stoliki, dampiry również, zazwyczaj lepsze, w pobliżu kuchni i obok „szpitalnego" wyjścia. Nawet tu byli równi i równiejsi. Siedziałam sama. Kilka osób próbowało się dosiąść, ale zniechęciło ich moje uparte milczenie. Nie miałam ochoty rozmawiać, czułam się jak nowa uczennica każdego cholernego dnia. Irving próbował

wcześniej do mnie zagadać, ale spuściłam głowę i uciekłam. Nadal miałam wyrzuty sumienia, że załatwiłam go na oczach kumpli. Czułam się skrępowana... Poza tym co, do licha, mogłabym mu powiedzieć? Nie miałam doświadczenia w takich sprawach. No i nie szukałam przyjaciół. Po co? I tak prędzej czy później coś się wydarzy i już mnie tu nie będzie. Zawsze tak było. W żadnej szkole nie zabawiłam dłużej niż trzy miesiące - w każdym razie od śmierci babci. Dylan ciągle powtarzał, jakie to ważne, a jednak żaden nauczyciel nie miał dla mnie czasu, nikt ze mną nie trenował. Gdy próbowałam sama trenować kata w kaplicy, nieodmiennie towarzyszył mi szmer widowni, co było nie do zniesienia. Do tej pory jedynym moim widzem był tata, który zawsze siedział cicho, ewentualne komentarze zostawiając na później. Teraz fala szeptów towarzyszyła mi wszędzie. Dlatego tai chi trenowałam w swoim pokoju, ale nawet to nie przynosiło ulgi. Spokój i odprężenie, które przychodziły, gdy wykonywałam ruchy wystarczająco długo, teraz się nie pojawiały. Wszystkie sposoby, którymi ratowałam się do tej pory, zwyczajnie nie działały. Siedziałam przy stole, czując na sobie spojrzenia. Nie cierpiałam tego. Irving siedział dwa stoły dalej. Zerkał na mnie od czasu do czasu, w końcu oparł się dłońmi o blat i już miał wstać, gdy zmienił zdanie i usiadł, wpatrując się w swoją tacę. Graves odsunął krzesło obok mnie. - Cześć, mała. - Cześć. - Puściłam medalion mamy, jakby ukłuł mnie w palce, podniosłam wzrok i się uśmiechnęłam. Początkowo z wysiłkiem, ale potem poczułam rozpływającą się falę ciepła i uśmiech wypadł naturalniej. Poczułam ulgę. - Jak ci minął ranek? To znaczy wieczór? No, wszystko jedno - zapytałam. Położył tacę na stole, usiadł. - Dowiedziałem się mnóstwa rzeczy. Wiesz, że niektóre wampiry, które mają uszkodzenie mózgu, nie są w stanie przekroczyć rzeki, strumienia ani autostrady między stanowej? I najczęściej występujący typ poltergei-sta żywi się niemal wyłącznie bioenergią nastolatek? -Uniósł znacząco zrośnięte, grube brwi, których nikt nie kazał mu depilować. Po raz setny pomyślałam, żeby mu to zasugerować, i po raz setny dałam sobie spokój. Zielone oczy płonęły dziwnym ogniem i to wcale nie była moja wyobraźnia. Jego twarz wyglądała teraz inaczej, mniej dziecinnie, bardziej wyraziście. Coraz bardziej przypominał wilkołaka. - Tak, to o poltergeistach wiedziałam. Na takim zadupiu w Luizjanie... - urwałam. Nie chciałam o tym gadać. Tata trzymał tamtą dziewczynę, a ja załatwiałam poltergei-sta słoną wodą i jarzębinową różdżką 23

babci. Poltergeist ciskał w nas przedmiotami i tata nieźle oberwał w głowę filiżanką, zanim wpadłam na to, żeby odgrodzić łóżko, do którego przywiązana była dziewczyna. W ten sposób odcięłam poltergeistowi dostęp do jej energii, osłabiłam go i mogłam bez problemu rozproszyć. Tata nigdy nie robił mi z tego powodu wyrzutów. Nie musiał, i tak się zadręczałam, że jestem głupia. I po czymś takim miałabym chodzić na te nudne, banalne zajęcia wyrównawcze? Nie ma mowy. Graves pstryknął palcami. Stały przed nim dwie kawy z mlekiem w papierowych kubeczkach, jedną podsunął mnie. - Ziemia do Dru! Chcesz o tym pogadać? - Nie. - Przygarbiłam się. - Hm, nie wiedziałam tego 0nosferatu. Uszkodzenie mózgu? - Robiliśmy dzisiaj eksperymenty ze święconą wodą 1chusteczkami higienicznymi. Mówię ci, super. Jak zaliczę podstawy, będę mógł robić komputerowy model migracji wampirów. Przynajmniej skorzystam z tego, że mam świra na punkcie matmy. - Jego oczy się rozjaśniły, napił się kawy, a potem rzucił okiem na moją tacę: - Chcesz hamburgera? On miał prawdziwe zajęcia, a ja miałam zdychać na WOS-ie. Wzruszyłam ramionami. - Nie jestem głodna. Wiesz, jeszcze nigdy nie widziałam tych ludzi, co tu gotują. Skinął głową i wiedziałam, że załapał, o co mi chodzi. - Właśnie. Wiesz, że zupełnie niczego nie czuję przez tę chmurę? Dlatego trzymam się smażonego żarcia, nie biorę pieczonego czy gotowanego. Nie mogę się przestawić na surowe mięso... Słuchaj, dowiedziałem się czegoś ciekawego! - Kącik jego ust uniósł się w szczególnym gorzkim uśmiechu. - No, nie chcesz wiedzieć? Uśmiechnęłam się odruchowo. - Jasne, że chcę. Czego się dowiedziałeś? - Wszystkie wilkołaki tutaj to kolesie, którzy sprawiali kłopoty. Mama wilkołak i tata wilkołak wysyłają chłopaków do Scholi, a dziewczyny zostawiają w domu i uczą je walczyć. Co ty na to? Dziewczyny zostawiają w domu... Czyli była więcej niż jedna Schola? Hm, to miałoby sens... - Czemu tych kłopotliwych wysyłają właśnie tutaj? To jakiś poprawczak? Graves rozjaśnił się, jakby tylko czekał na to pytanie. - No, coś w tym rodzaju. Dyscyplina, samodzielność, takie tam. Ale jest coś jeszcze. Do Scholi wysyła się nie

tylko tych kłopotliwych, ale w ogóle wszystkich chłopców. To jakby umowa między wilkołakami trzymającymi władzę i dampirami prowadzącymi Zakon. Zakon walczy z wampirami, ale oprócz tego stanowi oficjalną siłę i ma potężną infrastrukturę. Zapewnia dzieciakom bezpieczeństwo w czasie treningów i obiecuje wsparcie rodzinom wilkołaków dopóty, dopóki ci przysyłają co roku kontyngent nastolatków. Nazywają to Dziesięciną. To sporo wyjaśnia... - A są jakieś rodziny dampirów? - Niektóre dampiry żenią się albo po prostu łączą z ludzkimi dziewczynami. Większość z nich żyje incognito, bo polują na nie wampiry. Niektórzy zostawiają dziewczynę, gdy już się dowiedzą, czy urodziła dampira. Ale to nie jest reguła. Wiesz co, Dru, może zacznij chodzić na zajęcia? Jest nawet określenie na takich kolesi... - Jak będę miała takie fajne zajęcia jak ty. Napiłam się ostrożnie kawy. Była za gorąca, ale znośna w smaku, chociaż nie umywała się do kawy, którą parzył tata. Wzdrygnęłam się na myśl o tacie. Jak zwykle. - A co u ciebie? - Graves wziął swojego hamburgera i odgryzł potężny kęs. Za każdym razem, gdy spotykaliśmy się przy posiłku, pytał o to samo. Za każdym razem siedział ze mną, zamiast pójść do swoich nowych kumpli. Na drugim końcu sali rozpoczęła się przepychanka między ciemnowłosym dampirem i wysokim kościstym wilkołakiem. Warczenie i krzyki wybiły się ponad zwykły harmider i nauczyciel wilkołak skórzane spodnie, podkoszulek z zespołem Kiss i bokobrody niepasujące do gładkiej twarzy - w końcu się wtrącił, odpychając wilkołaka w jedną stronę, a dampira w drugą. Dampir poczekał, aż nauczyciel się odwróci, a potem wykonał obraźliwy gest. A myślałam, że nastolatki w Prawdziwym Świecie nie zachowują się jak przygłupie mięśniaki. Myliłam się. Wypuściłam powietrze ze świstem, dopiero teraz zauważając, że wstrzymywałam oddech. - Ekstra - mruknęłam, odstawiając kubek. - Nie chcesz się przejść? Graves z trudem przełknął ślinę. - Mam zaraz trening. Mówię ci, koszmar. W życiu bym nie przypuszczał, że może tak boleć... - Trening? - No proszę, uczą go walczyć. Jaasne. A dla mnie nikt nie ma czasu. - I czego cię uczą? Graves wzruszył ramionami. - Shanks przerabia ze mną podstawy. Mówi, że muszę się przełamać i przestać się bać ciosów. Ze powinienem dużo trenować - to właśnie treningi mnie uratują, gdy wpadnę w furię. 25

- Shanks? Jego włosy zafalowały, gdy skinął głową. - Ma na imię Bobby, Shanks to ksywka. Taki wysoki, zwłaszcza, jak się zmienia. Długie nogi. - Aha. - No proszę, nowi kumple. - Wychodzisz gdzieś po lekcjach? - Tak, idziemy biegać. Za dwa tygodnie będzie pełnia, kilku chłopaków przejdzie swoją pierwszą przemianę. Jeśli tylko zaliczę parkour. - Parkour... Śmieszne słowo, nie? - powiedziałam to po raz kolejny, a on po raz kolejny odpowiedział uśmiechem. - Spodobałoby ci się. - Jego oczy rozświetliły się, cała jego twarz zajaśniała. - Freerun jest niesamowity. A jak już nauczysz się skakać i upadać, staje się naprawdę prosty. - Ale tylko dla wilkołaków? Wzruszenie ramionami. - Możesz się przyłączyć, niektóre dampiry tak robią. Ale tylko w trakcie ćwiczeń, a nie prawdziwego biegu. - Graves! Hej, Graves! - zawołał ktoś i Graves spojrzał w tamtym kierunku. Wilkołak o kręconych włosach krzyknął coś przez całą salę i Graves pokazał mu środkowy palec tak szybko, że aż trudno to było dostrzec. Przez stołówkę przemknął głośny szmer, ale ucichł, gdy Graves popatrzył chmurnie na tamtego kędzierzawego wilkołaka zwężonymi jaskrawozielonymi oczami. Sto lat temu w Dakocie nigdy nie zrobiłby czegoś takiego. Był na samym końcu łańcucha pokarmowego, podobnie jak ja. Ale teraz stawał się... no cóż, popularny. A w każdym razie znalazł się na dobrej drodze. Nic dziwnego, był przecież loup-garou, co oznaczało wszystkie plusy bycia wilkołakiem minus szaleństwo i brak przemiany w długi na dwa metry włochaty dywanik. Christophe mówił, że będzie tu jakby księciem. Wyglądało na to, że się nie mylił. Utkwiłam wzrok w swojej tacy. Nie znalazłam nic, co miałabym ochotę zjeść, więc tylko napiłam się kawy. Spłynęła do żołądka, zabulgotała i ucichła. - Czego on chciał? - spytałam. Graves wzruszył ramionami. - Niczego. Po prostu się drażnił. - Dlaczego? - Dlatego, że siedzisz z Kobietą Zakaźną? - Nieważne, Dru. Masz. - Odsunął moją tacę i podał mi mały talerzyk z hamburgerem i frytkami. - To przynajmniej jest ciepłe. Wsuwaj.

Wzięłam jedną frytkę. Graves przyniósł nawet keczup, wyciskał go właśnie na talerz. Przez chwilę nic nie mówiliśmy, zapadła niekrępująca cisza, tak głęboka, że mogłaby wchłonąć puste krzesła stojące przy naszym stoliku. Może cierpiałam na jakąś chorobę towarzyską? Zresztą i tak nie miałam ochoty na rozmowę. Wyjątkiem był Graves, ale nawet jemu nie miałam chwilowo nic do powiedzenia. Nagle zrozumiałam, że naprawdę jestem głodna. W hamburgerze były plasterki ogórka konserwowego, ale ani śladu cebuli. Graves chciał mieć pewność, że zjem. - Dzięki - westchnęłam. - Nie ma sprawy. Pierwsza działka gratis. Na moje usta wypłynął nieproszony uśmiech. - Tylko że to nie jest pierwszy hamburger, którego mi dajesz. - I pewnie nie ostatni. Ale pierwszy dzisiaj, więc po prostu go zjedz, dobra? Mam półgodziny, zanim pójdę dać sobie skopać tyłek, więc opowiadaj. Zamówiłaś sobie coś w końcu? - Nie. - Ubrania, które miałam na sobie, zjawiły się w paczce z numerem skrytki pocztowej, ale innym niż na kartce w moim pokoju. Przepisałam go i schowałam do torby, zawsze to jakaś informacja. Ktoś odgadł, jaki noszę rozmiar, i przysłał ubrania. A wilkołaki zabierały Grave-sa „do miasta" - niedaleko stąd, chociaż Schola była na strasznym zadupiu - żeby się tam obkupić w ciuchy. Ale mnie nie zabierali. Przecież nikt nie mógł wiedzieć, że w szkole pojawiła się dziewczyna. Zastanawiałam się, skąd oni mają kasę, i doszłam do wniosku, że chyba nie chcę wiedzieć. Miałam gotówkę w zniszczonej czarnej torbie, a zdobycie więcej pieniędzy nie powinno być trudne. A jednak, nigdy wcześniej nie musiałam o tym myśleć. Pewnie, że wiedziałam jak, ale tata zawsze był obok i... - Halo? Ziemia do Dru! - Graves zamachał mi przed oczami dłonią o smukłych palcach. - O czym myślisz? Chyba coś poważnego. Wzdrygnęłam się i wzięłam kolejną frytkę. - Zastanawiałam się, skąd mają pieniądze. Utrzymanie takiej szkoły nie jest tanie. I zastanawiałam się, czy inne szkoły są większe. Co z kolei prowadzi znów do pytania, jak za to wszystko płacą. Graves przyglądał mi się kątem oka przez kilka chwil. Wyglądał bardzo poważnie. - Ja też o tym myślałem. Chcesz, żebym sprawdził, czy można się czegoś dowiedzieć? - Pewnie. - Kolejna frytka, duży kęs hamburgera i łyk kawy. - Mogę pójść z tobą, no, na ten trening? Milczał tak długo, że już wiedziałam, co mi powie: To chyba nie jest dobry pomysł, Dru. 27

A jednak chciałam, żeby powiedział to głośno. Bulgocząca kula w mojej piersi rosła. - Dlaczego? Przygarbił się, ale nie wyglądał już tak ptasio i krucho jak dwa tygodnie temu, nim został ugryziony. Nie wyglądał dziecinnie. - Bez urazy, ale za bardzo lubisz wszczynać bójki. Poza tym nie chcę, żeby jakaś laska widziała, jak dostaję w skórę. No wiesz, męskie ego. Musiałam mieć dziwną minę, więc pozwoliłam, żeby włosy opadły mi na twarz. Długie włosy czasem się przydają. A ponieważ nie byliśmy już na Środkowym Zachodzie, moje włosy wyglądały całkiem nieźle. - Ta laska mogłaby dokopać również tobie. - Jakiś nauczyciel mógłby mnie ochrzanić, że cię wyciągam, może nawet by mnie wyrzucili. Lepiej dajmy sobie spokój. - Nie wyrzucą cię, bo wtedy ja poszłabym za tobą. -Poszłabym dokądkolwiek, żeby tylko tu nie tkwić. Ale nie mogłam, niestety. Król wampirów tylko na to czekał. - I już byłoby po nas. - Zabrzmiało to bardzo poważnie. Graves dotknął miejsca, gdzie został ugryziony, i potarł je, jakby nadal bolało. - Proszę cię, Dru. Po prostu sobie odpuśćmy, dobrze? Upuszczony przez mnie hamburger upadł na talerz, odsunęłam krzesło. Miałam tłuste usta, jedzenie osiadło w żołądku jak kula do kręgli. - Dobra. Udanej zabawy. - Dru, czekaj... Ale ja już wstałam i wybiegłam ze stołówki. Gdy Graves przyszedł później pod drzwi mojego pokoju, nie otworzyłam. Postał chwilę, a potem sobie poszedł. A ja siedziałam na łóżku, bawiąc się medalionem mamy i zastanawiając, jak długo jeszcze będę tu tkwić.

Rozdział 4

Stuk. Stuk, stuk. Stuk. Przekręciłam się niespokojnie. Sen odchodził powoli, jak kot na miękkich łapach. Nie chciałam, żeby odszedł, próbowałam go zatrzymać. Pamiętałam, że śniło mi się coś ważnego, ostrzegawczego, skrzydła sowy rozwiewały powietrze wokół mnie. Łóżko było szerokie i miękkie, z baldachimem i przezroczystymi niebieskimi zasłonkami. Cały pokój był niebieski: aksamitna poszwa na kołdrę miała kolor indy-go, tapety były błękitne ze złotymi krzyżykami, półki na książki polakierowane na niebiesko, aksamitne zasłony w oknie miały barwę kobaltu, zaś gruby i puszysty dywan, który miał już swoje lata, był szafirowy. Okno bez krat wychodziło na niewielki ogródek, ograniczony wysokimi ścianami. W jednej z nich, dwa piętra niżej, znajdowały się zakratowane drzwi; żeby do nich dotrzeć, musiałabym wyjść na korytarz, pokonać trzy zakręty i dwie kondygnacje schodów. Sporo zachodu, żeby obejrzeć sobie kawałek zmarzniętej ziemi, wysypane żwirem ścieżki i pozbawione liści krzaki, które być może były różami. Żeby pomarznąć chwilę między kłującymi roślinami pod szarym, wilgotnym niebem. Metalowe okiennice, z małymi serduszkami i krzyżykami, które umieszczono w oknach zamiast krat, zawsze /.ostawiałam otwarte. Gdy były zamknięte, pokój wydawał się taki cichy i... martwy. Powoli otworzyłam oczy. Wrażenie ostrzeżenia odpływało. Czy to była babcia? Ktokolwiek to był, próbował powiedzieć mi coś ważnego. Stuk, stuk-stuk. Stuk. Stuk, stuk. Poczułam zimny dreszcz na czubku głowy, który spłynął na szyję i ramiona. Jakiś znajomy dźwięk pałce stukające niecierpliwie w szybę. Wspomnienia i sen zmówiły się, żeby oderwać mnie od poduszki, która teraz wydawała się twarda i gorąca. Za drzwiami stał zombie. Niebieskie oczy miał wywrócone, białka zmętniałe jak zgniłe jaja. Na jego szczęce widać było mięso i zamarzniętą krew, coś wyżarło mu część twarzy. Opuszki palców, zdarte niemal do kości, drapały w szybę, z rąk zwisały strzępy ciała. Żołądek podszedł mi do gardła, przed oczami gęstniała czarna mgła, szum w głowie brzmiał niczym startujący odrzutowiec. Poznałabym tego zombie wszędzie. Był martwy i okaleczony, ale oczy nadal miał takie same. Niebieskie jak lód, okolone jasnymi rzęsami. Nasze spojrzenia się spotkały. Podniósł głowę, jakby usłyszał odległy dźwięk. Wydałam krótki szczekliwy krzyk i uderzyłam plecami o ścianę w holu, waląc biodrem w stertę pudeł. 29

Tata podniósł gnijące pięści (mięso z palców zostało zerwane przez coś, czego nie chciałam sobie nawet wyobrażać) i rozbił szybę. Zerwałam się, usiadłam prosto i ciężko dysząc, próbowałam uwolnić się od rozgrzanej pościeli. Satynowe prześcieradła zsunęły się z mojego ciała i jak spocone palce zatrzymały się na biodrze i kostkach nóg. Zacisnęłam pięści, ale schwyciły tylko powietrze, krzyk zamarł mi w krtani. Miękki szmer skrzydeł wypełnił pokój, ale sowa babci - ptak, który usiadł na parapecie, gdy umarła, który ostrzegał mnie przez niebezpieczeństwem i doprowadził do samochodu taty ponad tydzień temu - się nie pokazała. „Coś jest nie tak, Dru". Uważaj. Głos ucichł, gdy zupełnie się obudziłam. Spostrzegłam, że ściskam medalion mamy w spoconej dłoni, zamrugałam, usiłując oddzielić sen od jawy. Stuk, stuk. Stuk. Stukanie było prawdziwe, dźwięk dobiegał od strony okna. Sturlałam się z łóżka i wylądowałam na podłodze. Zacisnęłam kurczowo szczęki, cudem nie przycinając sobie języka. Moje dłonie, niezdarne i powolne, obmacywały szafkę nocną w poszukiwaniu broni. W domu miałam pistolet, tutaj jedynie srebrny nóż - broń przechowywano w kaplicy lub arsenale, dziewięciomilimetrowy pistolet, który miałam przy sobie w chwili ewakuacji, też tam był. Został mi tylko sprężynowiec, który wtedy miałam w kieszeni i o którym nikomu nie wspomniałam. Uznałam, że tak będzie lepiej. Nacisnęłam przycisk zwalniający sprężynę. Ostrze wyskoczyło ze szczękiem, pukanie w okno ucichło. Zamrugałam i przetarłam oczy wolną ręką. Nikłe zimowe światło wpadające przez okno zmieniło się, gdy coś za oknem się poruszyło. Dzień. No tak, to musiał być dzień. Właśnie wtedy cała Schola spała, ponieważ dzień był tą bezpieczną porą -w każdym razie wolną od nosferatu. Niektóre starsze wilkołaki kręciły się za dnia, patrolując teren w ludzkiej i nie do końca ludzkiej postaci. Chyba niektórzy nauczyciele dampiry też, ale nigdy o to nie pytałam. Po prostu chodzilam spać w dzień i wstawałam w nocy, chociaż mój organizm z trudem się dostosowywał. Poczułam, że wstrzymuję oddech, kuląc się za łóżkiem i zastanawiając, co mam teraz zrobić. Klik. Haczyk w oknie odskoczył. Nóż miałam już go-lowy w dłoni. Srebrna powłoka ostrza była szkodliwa dla większość złych stworów - chyba zdążę zadać jeden czy dwa ciosy. Odetchnęłam głęboko, wypełniając płuca stę-chłym, przesyconym kurzem powietrzem. Serce podeszło mi do gardła, a potem nagle, znienacka, spłynęło na mnie dziwne uczucie spokoju. Wszystko w tym miejscu mnie zadziwiało. A teraz coś dziwnego próbowało dostać się do mojego pokoju przez okno...

Ale wiedziałam, jak sobie z tym radzić, to było coś znajomego. Kiedyś w Luizjanie walczyliśmy z królem wudu i zetknęliśmy się z zaklęciem wchodzącym przez okno i wprowadzającym duchy karaluchów Na szczęście wcześniej zauważyłam sowę babci i uprzedziłam tatę, więc gdy okno rozbiło się z brzękiem i pierwszy wielki karaluch wlazł do środka, byliśmy przygotowani. Jak teraz coś zacznie wchodzić przez okno, muszę być gotowa. Dopiero wtedy do mnie dotarło, że właśnie na coś takiego czekałam, do tej pory tylko dreptałam w miejscu. Serce podeszło mi do gardła, całe ciało wibrowało ze strachu i chęci działania - ale przynajmniej nie miałam czasu rozmyślać o tym, jak bardzo jestem samotna i opuszczona. Nadal kucałam za łóżkiem (podkoszulek skręcił się, a spodenki, w których spałam, wcisnęły między pośladki), gdy zrozumiałam, że wprawdzie cienkie błękitne linie energii suną po ścianach, ale nie trzeszczą i nie sypią iskrami. Nie było łatwo ochronić pokój bez babcinej różdżki, ale się udało. W końcu różdżka była tylko symbolem - babcia często to powtarzała. „Najważniejsza jest wola, która stoi za różdżką. Pamiętaj o tym, Dru". Zawsze mówiła coś w tym stylu. „Pamiętaj o tym, Dru. Tylko o tym pamiętaj". I to właśnie był problem. Rzeczy, o których chciałam zapomnieć, nadal tkwiły w mojej głowie, wypływając od czasu do czasu. Jak zombie za drzwiami mojej kuchni, jak ciemność wypełniona pluszowymi zwierzątkami i zapachem strachu rozespanej dziewczynki. Na co ochrona mogła nie zareagować? Lista takich stworów była dość krótka, przejrzałam ją pospiesznie... Okno otworzyło się delikatnie. Powiew zimnego, nabrzmiałego deszczem powietrza uniósł zasłony, które po chwili rozsunęły się, wpuszczając przybysza. Na dywanie wylądowały ciężkie buty, okno zamknęło się z cichym skrzypnięciem. Ubrany w sięgającą bioder skórzaną kurtkę intruz się odwrócił. Nikłe szare światło rozjaśniło jego gładkie włosy, jasne pasemka przesunęły się po nich i zniknęły niczym palce rozczesujące kosmyki. Rozejrzał się po pokoju, a potem zatrzymał wzrok na mnie, zimowy błękit jego oczu zdawał się płonąć w półmroku. Wsunął rękę we włosy, otrzepał je z wody. Poczułam zapach pieczonej szarlotki. - Cześć, Dru. - Jego usta wykrzywiły się w uśmiechu. Zdążyłam już zapomnieć, jak rysy jego twarzy czynią go nie tyle przystojnym, co... takim, jak trzeba. Zapomniałam, jak delikatnie unoszą się brwi; zapomniałam, że jego fryzura wygląda jednocześnie niedbale i kunsztownie. - Byłaś grzeczną dziewczynką? Twój anioł stróż się martwił. Gapiłam się na Christophe'a z rozchylonymi ustami. Zasłony zsunęły się i w pokoju zapanował mrok. - Rany! - jęknęłam i zadałam najbardziej banalne py-lanie na świecie: - Gdzie byłeś? 31

- Tu i tam, i jeszcze gdzieś. - Przemierzył pokój długimi krokami, zatrzymał się przy drzwiach, dotknął łańcuszka, zasuwy i rygla, które zamykałam przed snem. -Bardzo dobrze, drzwi zamknięte, ściany ogrodzone. Nie jesteś już takim beztroskim małym ptaszkiem jak kiedyś. Nigdy nie byłam beztroska, pomyślałam, ale nie powiedziałam tego, mieliśmy do omówienia kilka innych spraw. Cisnęły mi się na usta wszystkie pytania, którymi zadręczałam się przez ostatni tydzień, ale zadałam dwa najbardziej w tej chwili nieistotne: - Gdzie mój samochód? I moje rzeczy? No dobrze, może nie były aż tak nieistotne, ale mogłam spytać o coś zupełnie innego. Na przykład: dlaczego nie wspomniałeś o głodzie krwi? Albo: Czy to był pokój mojej mamy? A przynajmniej: dlaczego wydaje się, że tu na mnie czekano? Co im powiedziałeś? Czemu nie uczą mnie niczego ważnego? Christophe odwrócił się na pięcie, zlustrował resztę pokoju, przeniósł wzrok na mnie. Nadal kucałam obok łóżka, z nożem w ręku. - Wszystkie twoje rzeczy są w bezpiecznym miejscu, ptaszyno. Samochód jest w magazynie na południu, na inne nazwisko, cały i zdrowy. - Uniósł jedną brew. - Nie dali ci żadnych ubrań? Nie dostałaś limitu na wydatki? Poczułam, że pieką mnie policzki. Wyprostowałam się, tłumiąc chęć, by poprawić bokserki. W końcu obciągnięcie majtek nie sprawi, że zacznę wyglądać kompetentnie. - Oczywiście, że dali. Po prostu spałam. - Bezpieczna w swoim niebieskim gniazdku. Zastanawiam się, czemu umieścili cię właśnie tutaj. Pokręcił głową, z włosów poleciały krople wody. Był kompletnie przemoczony. - Tęskniłaś za mną? Jezu... Odłożyłam nóż na małą szafkę przy łóżku i poprawiłam podkoszulek. - Słuchaj, dam ci ręcznik i się ubiorę. A potem będziemy mogli... Popatrzył na mnie badawczo, potem odgarnął włosy sztywnymi palcami i znowu omiótł pokój spojrzeniem. - Ręcznik się przyda, ale ubierać się nie musisz, nigdzie się nie wybieramy. Zapanowała cisza. Popatrzył na mnie, ja spojrzałam na niego, moje policzki już nie buchały żarem. Przestrzeń między nami wypełnił zapach pieczonych jabłek. Niespodziewanie ucieszyłam się, że nie krwawię i nie jestem podrapana. Christophe był silny i szybki - jakie miałabym szanse, gdyby moja krew obudziła w nim głód? To przywołało kolejną myśl. A może Irving po prostu dawał mi fory? Rany, a Christophe był znacznie silniejszy... A jeśli jednak nie, to czemu tak się stało?

Ile lat miał ten dampir, który mnie uratował? Na pewno był jednym z opiekunów, a więc musiał być stary. W sensie bardzo, bardzo stary. - Nie powiedziałeś mi mnóstwa rzeczy - oznajmiłam, starając się, by nie zabrzmiało to jak oskarżenie. Nagle zdałam sobie sprawę, że koszulka przywarła mi do ciała (zimne powietrze owiewało nagą skórę), a moje nogi są długie, kościste i niestety nieogolone. No cóż, w końcu przez cały czas nosiłam dżinsy. Nie kupowali mi wosku, a przecież nie będę codziennie golić nóg. Gdy mieszkaliśmy poniżej linii Masona-Dixona, dbałam o to, ale przeprowadzka do krainy wiecznego śniegu i bliskość Prawdziwego Świata nie zostawały mi zbyt wiele czasu na depilację. Ale może jednak spróbuję wygospodarować parę minut. Moje policzki były tak gorące, że powinna buchać z nich para. - Dru. - Christophe zrobił dwa kroki w moją stronę, jego buty wgniotły dywan. - Sama wiesz, że nie było czasu na uprzejmości... Skrzyżowałam ręce na piersi, czując, że w pokoju robi się zimno. Czy on zawsze pachnie ciastem? To jakaś woda kolońska? Eau de Szarlotka? - Wiem - powiedziałam w końcu. To prawda, nie mieliśmy czasu na długie wyjaśnienia, ale mógł wspomnieć o kilku rzeczach. Tylko czybym mu wtedy uwierzyła? Za to teraz mogłam tylko siedzieć zamknięta w swoim ślicznym pokoiku i myśleć o kratach w oknach. Albo o pierwszym alarmie, kiedy zabrzmiał dzwonek i wszyscy pobiegli na swoje miejsca, a Dylan zaprowadził mnie do mojego pokoju i polecił zamknąć drzwi. Zapytałam wtedy, dlaczego, a Dylan odsłonił wydłużone kły (jego aspekt zaczynał się przejawiać) i wyjaśnił: „To nie są ćwiczenia. Jesteś tak ważna, że jeśli tamci przełamią ochronę zewnętrzną, wszyscy za ciebie zginiemy. A teraz zamknij drzwi". Christophe znowu potrząsnął głową, kropelki wody rozprysły się jak małe brylanciki. - Mówiłaś coś o ręczniku, Dru? - A tak, jasne. Już. - Poczłapałam boso do drzwi między dwoma regałami. Miałam własną łazienkę, chłopcy korzystali ze wspólnych. Ciekawe, swoją drogą, kto ją sprzątał, skoro nie była tak zapuszczona jak te na dole. Z drugiej strony, starałam się za bardzo nie bałaganić. Mieszkanie z tatą nauczyło mnie kilku rzeczy. Ręczniki, najwyraźniej nienowe, również były niebieskie - w kolorze letniego nieba. Taki sam kolor miał nasz samochód i oczy taty - cieplejsze niż oczy Christophe'a, nawet po nocy spędzonej nad butelką jima beama albo gdy tata miał „cholernie podły nastrój". 33

Uspokoiłam się i odetchnęłam głęboko. Uczucie paniki, że znów zostałam porzucona, zastąpiła ulga, gorąca i dojmująca. Znałam ją, napływała za każdym razem, gdy tata wracał z kolejnej misji, żeby mnie zabrać. Jeśli spędza się życie, czekając, aż cię zabiorą jak książkę z biblioteki albo walizkę, intensywność takiej ulgi staje się śmieszna. I mimo to cieszyłam się, że Christophe o mnie nie zapomniał. Wzięłam ręcznik i wyszłam z łazienki. Nadal stał w tym samym miejscu, wpatrując się w puste regały z dziwną miną. Usiłowałam jakoś zapełnić półki, usta- i wiając na nich różne bibeloty, na przykład niebieskiego słonia z podniesioną trąbą. Moje książki, płyty, materace - wszystko zostało w samochodzie. Nic, co było w tym pokoju, nie należało do mnie. Nawet zapach był obcy, stę-chły, jakby od dawna nikt tu nie mieszkał. Wprowadzanie się do mieszkania, które długo stało puste, przypomina przymierzanie butów, które nie za bardzo pasują, z nadzieją, że zdołasz je „rozchodzić". Ale tak się nie dzieje. Nigdy nie spędziłam w żadnym takim miejscu tyle czasu, żeby się dowiedzieć, czy w końcu staje się przytulniejsze. Jednak w tym pokoju powoli zawierałam rozejm z niektórymi drobiazgami. Przestały sprawiać odpychające wrażenie, zaczynały mnie akceptować. Gdy wracałam do pokoju ze stołówki, czułam, że teraz pachnie tu bardziej jak w pokoju hotelowym niż w krypcie. - Masz. - Rzuciłam ręcznik Christophe'owi, złapał go szybkim, oszczędnym ruchem. - I mów. - A może przyszedłem tylko po to, żeby cię zobaczyć? - Wytarł włosy, potem ręce i twarz, skórzana kurtka zatrzeszczała. Spostrzegłam, że jego dłonie pokrywają głębokie czerwone zadrapania, jednak gdy potrząsnął rękami, a potem podniósł dłonie i przyjrzał im się krytycznie, znów były nieskazitelnie gładkie. Moje serce podskoczyło w piersi. - Daj spokój - burknęłam. - Gdybyś naprawdę chciał mnie zobaczyć, nie czekałbyś tak długo. A gdyby wszystko było dobrze, nie właziłbyś przez okno. Wzięłam luźną koszulę w kratę, która Graves kupił podczas jednego ze swoich wypadów do miasta, włożyłam ją i zaczęłam zapinać guziki. Poczułam zapach papierosów, męskiego ciała i cierpkiego dezodorantu. Zalała mnie kolejna fala ulgi. - Gdzie tak naprawdę byłeś? Przyjechałeś samochodem? Wszystko w porządku? - W najlepszym. Miło, że pytasz - Potarł ręcznikiem włosy za uchem i uśmiechnął się jak kot. Jasne pasemka w jego włosach były teraz mokre i ciemniejsze, ale nadal widoczne. Zdjął kurtkę, rozejrzał się, gdzie ją powiesić. Wskazałam mu fotel przed komputerem. Powiesił ją na oparciu, jego mięśnie zagrały pod cienkim czarnym swetrem wyciętym w serek.

Spojrzałam na zasłonięte okno. W pokoju było ciemno i to mnie cieszyło. Jednak stanie z Christophe'em w ciemnościach miało również złe strony, więc zapaliłam lampkę nocną antyczny mosiądz i witrażowe niebieskie szkło. Odwróciłam się i spostrzegłam, że Christophe mi się przygląda. Jego oczy były jeszcze bardziej niebieskie niż ten pokój, tylko dziwnie wyblakłe. Zimowe oczy. - Ile tak właściwie masz lat? - Wzięłam do ręki nóż, ale nie zamykałam ostrza, po prostu trzymałam go w ręku. I od razu poczułam się lepiej. Moje włosy stanowiły rozczochraną szopę, bokserki wrzynały mi się w pupę, ale z nożem w ręku nie czułam się już naga i bezbronna. Czemu? Przecież Christophe by mnie nie skrzywdził? Znowu poczułam ulgę, tym razem solidnie doprawioną strachem. Teraz, gdy już wiedziałam, co potrafi dampir, beztroska byłaby głupotą. Christophe stał nieruchomo, wpatrując się w moją pierś, gdzie błyszczał medalion mamy. Gdy szybko dopięłam koszulę, przeniósł wzrok na moją twarz. Czułam, że znowu się czerwienię. - Jestem tylko trochę starszy od ciebie, Dru. - Znów obrzucił pokój szybkim spojrzeniem, jakby spodziewał się, że coś czai się w ciemnych kątach. - Przypomina pokój twojej matki. Była ostatnią swietoczą, którą udało nam się zachować... Proszę, podpowiedział mi jego ton. Czy to odpowiedź na pytanie, które tak naprawdę chciałaś zadać? Christophe strzepnął ręcznik i kolejny raz rozejrzał się po pokoju, zapach ciasta musnął mój policzek. - Miała dużo książek. Pewnie czekają gdzieś na ciebie. Moja ręka już podnosiła się do medalionu, ale zmusiłam się, żeby ją opuścić. - Niczego mnie tu nie uczą - wypaliłam, mając nadzieję, że nie brzmi to płaczliwie. - Powiedziałeś, że będą mnie szkolić, a nie ma żadnych treningów ani nic. Traktują mnie, jakbym... - Była ze szkła? - Christophe podniósł głowę, jego wilgotna od deszczu skóra była gładka jak jedwab. Krucha? Drogocenna? Są większe zmartwienia, mój ptaszku. Nie dla mnie. - Nigdy niczego się nie nauczę, jeśli będą mnie traktować jak... Nawet nie zauważyłam, kiedy się poruszył - w jednej chwili stał po drugiej stronie pokoju z ręcznikiem w rękach i podniesioną głową, w drugiej był przy mnie. Zapach ciepłych jabłek i cynamonu dotknął moich włosów, opadł na policzki. Odchyliłam się do tyłu, unosząc nóż, i wtedy gorące, twarde palce zacisnęły się na moim nadgarstku, wykręcając mi rękę. Zabolało, nóż wypadł z bezwolnych palców, ugięły się pode mną kolana. Druga dłoń Christophe'a znalazła się na moim karku, moja ręka, nienaturalnie wykręcona, zaprotestowała gwałtownie. 35

Rusz się, Dru! - Usłyszałam głos taty w swojej głowie. Mogłam zrobić tylko jedno - i zrobiłam. Pochyliłam się i obróciłam, omal nie wyrywając sobie ręki ze stawu, Christophe mnie puścił. Kopnęłam, trafiając go piętą w kolano. To był dobry, czysty cios, z gardła Christophe'a wyrwał się krótki, ostry krzyk. Upadłam na podłogę, przeturlałam się i zerwałam na równe nogi. Nie wiedziałam, gdzie jest nóż. Christophe ugiął nogę w kolanie i nią potrząsnął. Powinien wyglądać śmiesznie, gdy tak balansował na jednej nodze, ale wyglądał jak kot z uniesioną łapą - zwinny, skoncentrowany i pełen gracji. Nie ruszaj się. Jeśli zaatakuje, będziesz miała większe szanse odeprzeć atak. Rzuciłam okiem na drzwi. Nie, bez szans, otworzenie ich, odblokowanie i odsunięcie łańcuszka zajęłoby zbyt wiele cennych sekund. - Słusznie. - Usłyszałam głos Christophe'a. - Jestem zbyt szybki, więc szukasz dróg ucieczki. Bardzo dobrze. Ale ja już tu jestem, a ty nie masz broni, mały ptaszku. Co teraz zrobisz? Pocałuj mnie w tyłek. Broń zawsze się znajdzie. Rozejrzałam się, nie znalazłam nic oprócz figurek, którymi mogłabym w niego rzucić, i usłyszałam cichy trzepot skrzydeł w powietrzu. Moje włosy poruszył lekki powiew, który wziął się nie wiadomo skąd. Stałam nieruchomo, myślałam, że zaraz zobaczę sowę babci, ale ptak się nie pokazał. Spojrzałam uważnie na Christophe'a. - Właśnie tak. - Pokiwał głową. Jego włosy stawały się gładkie i ciemne, gdy aspekt wypływał na powierzchnię. Aspekt może być słaby lub silny; ten, który przejawia się w innej, ucieleśnionej formie zwykle zwierzęcej, której nikt normalny nie może zobaczyć - jest najsilniejszy. Właśnie stąd przychodzi głód krwi. Głęboko ukryte, ciemne miejsce, które sprawia, że dostajesz szału, gdy czujesz krew. Christophe przysiadł powoli, jedną rękę opierając na dywanie i wpatrując się we mnie. - Jesteś bardzo bliska rozkwitnięcia, Dru. Masz pewne naturalne zdolności, zwłaszcza gdy jesteś nakręcona, ale nie możesz na nich polegać. Może właśnie dlatego nie pozwalają ci na treningi? Może tworzą dla ciebie specjalny program albo wybierają nauczycieli? A może są jakieś inne powody? Coś mi mówiło, że w grę wchodzą właśnie te „inne powody". Christophe jak zwykle nie mówił mi ani tego, co wiedział, ani tego, czego się domyślał. - Dylan twierdzi, że to dlatego, że jeszcze nie wróciłeś. Nadal byłam spięta, on również. Napięcie było jak lina pomiędzy nami, jak dziwne ciepło w moich kościach. - Ach, Dylan. Co u niego? - Na jego twarzy pojawił się nieprzyjemny uśmiech kota siedzącego przy mysiej dziurze. - Powiedział ci, że ją kochał? Eee? - Słucham?

- Tak jak my wszyscy. Twoja matka była dla nas jak promień światła. Siergiej nam ją zabrał, chociaż wcześniej opuściła nas z własnej woli. My wszyscy... - Wyprostował się powoli. Obrócił nóż w palcach, pokryte srebrem ostrze zalśniło. - Wystarczy na dzisiaj, Dru. Możesz wstać. Nie ruszyłam się. To było więcej, niż udało mi się wyciągnąć z kogokolwiek, poza tym nie wierzyłam, że mnie nie zaatakuje, choćby po to, by udowodnić swoją przewagę. Powinnam się bać, ale nie czułam strachu, tylko serce waliło mi jak szalone. Oddychałam krótko, urywanie, buzowała we mnie adrenalina. Po raz pierwszy, odkąd tu przyjechałam, czułam, że naprawdę żyję, nie byłam przerażona i odrętwiała. - Uparta jak zwykle. - Christophe rzucił nóż na nocną szafkę. Rozległ się brzęk, gdy stal uderzyła w podstawę lampki. - Mam najwyżej pół godziny i nie chcę tracić tego czasu na uganianie się za tobą po pokoju. - Wielkie dzięki - włożyłam w te słowa maksymalną dawkę sarkazmu i odetchnęłam. - Po co w ogóle przyszedłeś? Wpadłeś na herbatkę? - Poczułam, że chce mi się pić. Christophe pachniał ciasteczkami cynamonowymi i jabłkami. Mój żołądek się ścisnął. Wejście przez okno i pół godziny na rozmowę nie wróżyło niczego dobrego, tyle rozumiałam nawet ja. Christophe wyglądał teraz bardzo poważnie i dorośle. - Chciałem cię znaleźć i upewnić się, że jesteś bezpieczna. Jak miło. Moje serce znów podskoczyło. Zmusiłam kolana do współpracy i powoli wstałam. Bolała mnie ręka. - Nie pozwalają mi samej wychodzić na dwór - poskarżyłam się. - To mnie akurat najmniej martwi. - Christophe westchnął. Sweter przywarł do jego ciała, dżinsy miał mokre, zwłaszcza na kolanach. - Po cholerę właziłeś przez okno? I co cię martwi bardziej? - Zdrajca. - Zerknął na łóżko, ale chyba uznał, że lepiej na nim nie siadać i opuścił bezradnie ręce. - Ten, który dał Siergiejowi namiar na bezpieczną metę Zakonu, co pozwoliło mu się na nas zaczaić. Nawet ja nie wiedziałem o jej istnieniu. Usiłowałam nie wzdrygnąć się na to wspomnienie. Christophe wlatuje przez rozwaloną ścianę domu na dachu samochodu jak jakiś Superman. Przerażony Graves siedzi wczepiony w kierownicę, a ja stoję w bezruchu, tonąc w ciemnych oczach Siergieja. - Ale przecież daliśmy mu wtedy popalić, no nie? I... Christophe pokręcił głową, jego twarz spoważniała. 37

Zrobił krok, wzdrygnęłam się, ale on tylko podszedł do fotela przy komputerze. Gdy usiadł, fotel zatrzeszczał. - To był remis, Dru. Zaledwie. Gdyby to się nie działo za dnia; gdyby Juan i pozostali nie posłuchali mnie zamiast rozkazu, gdyby twój przyjaciel mi nie zaufał, gdybyś nie była tak niespodziewanie silna gdyby, gdyby, gdyby -już byś nie żyła. - Twarz mu się wykrzywiła, rozległo się ciche warczenie, ale szybko umilkł. - Straciłbym cię. Powiedział to tak, jakby dopiero teraz zdał sobie z tego sprawę. Pokój znów wypełniła niezręczna cisza, przefiltrowa-ne przez deszcz światło dnia przygasło. - Powinni cię umieścić gdzie indziej. - Christophe odetchnął głęboko. - Byłem pewien, że wyślą cię do głównej Scholi, nie mam pojęcia, czemu przysłali cię tutaj, do tych wszystkich... typów. Aha, a oto i odpowiedź na pytanie, czy to jedyna Schola. - Jakich typów? Mówisz o wilkołakach? Dampiry też tu są. - Nieważne. Może uznali, że w małej szkole będziesz bezpieczniejsza? Mnie to sporo ułatwia. - Co konkretnie? - spytałam podejrzliwie. Moje policzki znów płonęły, nogi miałam jak z waty. - Obserwowanie beztroskiego małego ptaszka. Dobrze znam tę Scholę, ale twoja matka nigdy się tu nie uczyła. Dzięki, Christophe. Wprawdzie nie o to pytałam, ale dobrze wiedzieć. Znowu zapanowała krępująca cisza. - O czym jeszcze mi nie powiedziałeś? - spytałam. - O niczym ważnym, w każdym razie o niczym negatywnym. Ale rozumiem, że chcesz się kilku rzeczy dowiedzieć? - Pochylił głowę i spojrzał mi w oczy. - Dobrze, skowroneczku, usiądź przy mnie i słuchaj. Mamy mało czasu, a jeszcze chciałem ci coś dać.

Rozdział 5

Oiedziałam na łóżku, obejmując kolana rękami i od czasu do czasu prostując nogi, żeby nie zdrętwiały. Wpatrywałam się w szare światło płynące z okna. Padał deszcz ze śniegiem. Christophe wyszedł przez okno i... po prostu zniknął. Nie zobaczyłam go, chociaż jak głupek podbiegłam do okna i wystawiłam głowę, żeby się rozejrzeć. Został po nim jedynie zapach szarlotki, brudne ślady na dywanie, mokry ręcznik ze smugami rdzy, wilgotny fotel... i dwa drewniane przedmioty. Miecze ćwiczebne? Dotknęłam rękojeści jednego z nich. Była ciepła, drewno było gładkie i ciemne. Drobnoziarniste i bardzo twarde. Nie. Christophe dotknął jednego z nich, dokładnie tak jak ja teraz i przesunął palcami po ostrzu. „To malaika. Wykonano je z głogu i nie są do ćwiczeń. Są zabójcze dla stworów nocy i zrobiono je specjalnie dla swietoczy. Teraz już niewielu dampirów potrafi posługiwać się tradycyjnymi klingami Kouroi". Ale co komu po drewnianych mieczach? Długie ostrza, delikatnie zakrzywione, miały kształt wąskiego liścia. Wyglądały jak z wysokobudżetowych podróbek filmów kung-fu, które oglądałam w nocy na kablówce, czekając na tatę. Wzdrygnęłam się na myśl o tacie. Nie, znacznie przyjemniejsze i łatwiejsze było myślenie o Christophie i jego spokojnym głosie. „Zabójczy dla nosferatu głóg staje się jeszcze groźniejszy w rękach Kouroi. Jak morderczy się stanie, gdy ty weźmiesz go do ręki? Bądź grzeczna, a nauczysz się nim posługiwać. Kiedy zrobi się bezpieczniej, wrócę". I zostawił je tutaj. Miecze. Może i były z drewna, ale krawędzie miały cholernie ostre. Żeby mi to pokazać, Christophe odciął kawałek swoich włosów - i teraz brązowy kosmyk z jasnymi refleksami leżał na szafce przy nożu. „To na pamiątkę - powiedział - żebyś wiedziała, że wrócę". Znów się zaczerwieniłam, jak idiotka. Świadomość, że ktoś do mnie wróci, działała uspokajająco. Zwłaszcza teraz, gdy straciłam wszystkich i wszystko. Popatrzyłam na miecze. Żar powoli spływał z moich policzków, zsuwając się na szyję, żeby spocząć w piersiach, obok kuli. Medalion był ciepły. Blade, szare światło wyjaśniło zakrzywienia ostrzy. Wyglądały, jakby pognieciona aksamitna poszwa kołdry, na której leżały, była dla nich idealna. One były tu na swoim miejscu, ja nie. Miałam strupy na nieogolonym kolanie, otarcie na drugiej nodze piekło. Gdy popołudnie zaczęło płynnie przechodzić w wieczór, wstałam. Po długim siedzeniu w kucki trochę się chwiałam. Wzięłam jeden miecz i poszłam do łazienki -nad umywalką wisiało duże lustro. Zakurzone 39

żarówki dawały ciepłe, złote światło, które kładło się na moich skołtunionych włosach i cieniach pod oczami. Popatrzyłam w lustro. Zwykła, przeciętna nastolatka, chuda i niezgrabna. Zbyt wydatne kości policzkowe, niebieskie oczy w innym odcieniu niż oczy Christophe'a. Moje były takie same jak oczy taty, z tymi samymi delikatnymi lawendowymi promieniami w tęczówkach. Za to włosy miałam podobne do włosów mamy, tylko bez jej gładkich, lśniących loków. Moje były skłębione i dzikie, chociaż teraz mniej skręcone niż zwykle. Na mojej twarzy nie pojawiały się pryszcze, pewnie zasługa łaźni. Ale nawet to mnie nie cieszyło. Byłam trupio blada, miałam sińce pod oczami i czerwone plamy na policzkach. Wyglądałam jak duch. Wiem, co mówię. Widziałam w życiu kilka duchów. Podniosłam miecz, klingą w dół. - Malaika - szepnęłam. Wyglądał, jakby należał do tego miejsca, pełnego aksamitu, satyny, otoczonego kamiennymi ścianami. A ja nie. Miałam podkrążone oczy. Górna warga była zbyt cienka, dolna zbyt gruba, nos za długi, włosy okropne. Kraciasta koszula stanowiła barwną mozaikę czerwieni, żółci i zieleni, na bokserkach, nadal wbijających mi się w pupę, były pingwiny. Taak. Żadnych szans na tytuł królowej balu. Ale byłam twarda i wytrzymała. Pomagałam tacie, niezależnie od tego, na co polował. Wyrwałam Gravesa z łap oszalałego wilkołaka, wyciągnęłam go z pustego supermarketu, przeprowadziłam przez śnieżycę, a potem zmierzyłam się z Siergiejem. Wprawdzie, gdyby nie pomoc z zewnątrz, już bym nie żyła, ale tak czy inaczej strzeliłam mu w głowę i wyszłam z tego spotkania żywa. Tata. Babcia. Mama. Wszyscy odeszli. W moim gardle rosła gorąca, kłująca gula. Zostałam sama. „Bądź grzeczną dziewczynką i chodź na zajęcia, nawet jeśli wydają ci się nudne. Miej oczy i uszy otwarte. Potem nauczę cię posługiwać się tymi mieczami. Twoja mama była mistrzem we władaniu malaika. Nie wiem, czemu je zostawiła". Dotknął rękojeści, jego palce były dziwnie delikatne, usta wykrzywione w gorzkim grymasie. „Te, które należały do niej, trzymam w bezpiecznym miejscu. Jak będziesz gotowa, będą twoje". Wstrzymałam oddech. Pozwoliłam, żeby napłynęły wspomnienia o mojej mamie. One były najbardziej bolesne, bo... no, bo tak.

Jej włosy zawsze pachniały ciepłymi perfumami. Twarz w kształcie serca, każdy ruch pełen gracji. Ciemne oczy. Tata miał jej zdjęcie w swoim portfelu, na plastikowej okładce, tuż przy jej twarzy, był wytarty ślad. Wytarty ślad nadal był na swoim miejscu, chociaż zdjęcie zniknęło. Gdybym wyjęła spod łóżka portfel taty, zobaczyłabym puste miejsce po zdjęciu i ślad na okładce, tam, gdzie zawsze pocierałam kciukiem, gdy wyjmowałam dwadzieścia czy pięćdziesiąt dolców. Gdybym wpatrywała się wystarczająco długo, być może zobaczyłabym rysy twarzy mojej mamy. O Boże. Próbowałam odepchnąć to wspomnienie, nie chcąc, żeby przytłaczało, ale mi się nie udało. Niełatwo tak po prostu przestać o czymś myśleć. Bolesne wspomnienia zawsze są szybsze niż ty, nie pozwalają się tak po prostu odepchnąć. „Pobawimy się, Dru". Ukryła mnie w szafie i poszła walczyć z Siergiejem. A potem tata zostawił mnie w domu i też poszedł zetrzeć się z Siergiejem. Babcia chciała przy mnie zostać, ale była taka stara... Ciało ją zawiodło. Jestem pewna, że nie zamierzała mnie opuścić. Trzymała się przez całe lato, ale pokonał ją pierwszy zimny wiatr, który przyszedł, a potem szpital... Wszystkie moje bolesne myśli. Wypuściłam powietrze w długim wolnym wydechu, jakbym przebijała się przez skurcz. Nie pomogło. Ten skurcz był w środku, w miejscu, do którego głęboki oddech nie docierał. Nie byłam ani taka ładna jak mama, ani taka sprytna jak tata. W niczym nie byłam dobra, byłam po prostu chudą, smarkatą dziewczyną. Popatrzyłam w oczy swojemu odbiciu. Nie wyglądałam na kogoś, kto trzyma w dłoni drewniany miecz. Trzymałam go niezgrabnie, odsuwając od siebie jak kij bejsbo-lowy, jakbym się bała, że mnie uderzy. To tylko ja. Dru. Dziewczyna w lustrze uśmiechnęła się delikatnie, a więc ja się uśmiechnęłam, chociaż zdawało mi się, że moja twarz jest jak nieruchoma maska. Ostrożnie opuściłam dłoń. Powlokłam się z powrotem do łóżka i wsunęłam pod nie miecze dokładnie tam, gdzie leżał portfel taty. Nie mogłam nikomu powiedzieć, że widziałam się z Christophe'em - a jednak była jedna osoba, której musiałam to powiedzieć. Gdyby Graves nie był tak zajęty swoimi nowymi przyjaciółmi, gdybym mogła porozmawiać z nim sam na sam, on mógłby... Co? Czy to w porządku, żeby wszystko na niego zwalać, prosić go, żeby mi pomógł zrozumieć i poradzić sobie z tym wszystkim? Po pierwsze, nie powinnam nikomu mówić, że dostałam zadanie od Christophe'a - miałam spróbować dowiedzieć się, komu w Scholi aż tak zależy na mojej śmierci, że spisał na straty również Christophe'a. 41

No dobrze. Może nie jestem ani ładna, ani mądra, i brakuje mi mnóstwa innych cech. Ale jestem twarda. I uparta. Najwyższy czas zrobić z tego użytek.

Rozdział 6 Gwar stołówki przepływał falami obok mnie. Gwizdy, śmiechy, rozmowy - wszyscy zeszli na śniadanie. Dłubałam widelcem w jajecznicy. Naleśniki, które początkowo były ciepłe i świeże, teraz po prostu były. Zupełnie jak ja. Po prostu tu siedziałam. Niedawno zapadł zmrok, lekcje zaczynały się za czterdzieści pięć minut, a ja gorąco pragnęłam wrócić do łóżka. Wprawdzie szkoła nigdy nie była moim hobby, ale teraz naprawdę chciałam zająć się czymkolwiek, nawet jeśli miałoby to oznaczać idiotyczne zajęcia wyrównawcze. Ale gdy już wstałam, ubrałam się i zaplotłam włosy w warkocz, a potem przyszłam tutaj moja determinacja została wystawiona na poważną próbę. Ramię nadal bolało mnie po wczorajszym „tańcu" z Christophe'em, ale mniej niż powinno. Tutejsza łaźnia czyniła cuda. Zobaczyłam obok cień i omal się nie wzdrygnęłam, ale to był tylko jasnowłosy wilkołak o ciemnych oczach i delikatnej twarzy. Blady jak ściana, zaciskał ręce na swojej tacy tak mocno, że zbielały mu knykcie. Wyglądał, jakby pokonanie własnej nerwowości wiele go kosztowało. Rozumiałam go. Jego usta poruszyły się, ale wokół panował taki harmi-der, że nie usłyszałam, co mówi. Do kakofonii dźwięków dochodził syk, jaki wydawała ściana pary, z której wyłaniało się żarcie. - Słucham? - Odłożony widelec brzęknął o tacę; chłopak wzdrygnął się, przygarbił. Miał na sobie niebieski sweter w warkocze; był szczupły i miał wąskie biodra nawet jak na wilkołaka, ale pod zmechaconymi rękawami swetra rysowały się mięśnie. - Dibs - wykrztusił. - Nazywam się Dibs.

Zamknęłam usta. Widziałam w życiu niejednego nieśmiałego dzieciaka, ale ten koleś był przypadkiem klinicznym. Poczułam wyrzuty sumienia i odsunęłam krzesło obok siebie. - Siadaj. Jestem Dru. Jego twarz rozjaśniła się, jakby zdobył główną wygraną na loterii. Usiadł i postawił na stole tacę z wielką stertą surowego mięsa. Zobaczyłam steki z kością i hamburgery, i poczułam, jak skręca mi się żołądek. Przełknęłam ślinę i sięgnęłam po kawę. - Hej. - Podrapał się w nogę przez nogawkę dżinsów i uśmiechnął. Jego zęby zalśniły bielą, wtosy miały maślany połysk. Dziewczyny powinny za nim szaleć, zwłaszcza że miał wielkie oczy płochliwego jelenia. To znaczy, cześć. - Cześć. - Nabrałam na widelec jajecznicę, usiłując nie patrzeć na jego talerz. - Co się stało? - Słucham? - Wyglądał na zakłopotanego. - Nikt tutaj nie chce ze mną gadać. Czemu się dosiadłeś? Fajnie mieć towarzystwo, zwłaszcza że nie widziałam nigdzie Gravesa, ale rola nowej nauczyła mnie nie ufać pierwszemu lepszemu kolesiowi. A w każdym razie nauczyła mnie, by się zastanowić, czego taki koleś może chcieć od nowego dzieciaka w szkole. Graves był pierwszym chłopakiem, który zagadał do mnie w Dakocie. I chyba mogę powiedzieć, że miałam szczęście. W przeciwieństwie do niego, bo został ugryziony i wylądował tutaj. - Wyglądasz na samotną. - Pochylił się nad swoim talerzem, jego długie palce prawie dotykały mięsa. A oni założyli się, że nie podejdę, skoro jestem subem. Czasem trzeba im pokazać, że nie mają racji, nawet jeśli to domy. - Subem? - Domy? O rany. - To znaczy, że taki się urodziłem, że nie zostałem ugryziony. - Zamrugał. - Pewnie niewiele wiesz o tym wszystkim... Graves mówił, że wiesz bardzo dużo, ale nie wszystko. - Tak powiedział? - Włożyłam do ust kolejny kęs jajecznicy, Dibs trochę się rozluźnił. - I co jeszcze mówił? - Że jak ktoś cię zaczepi, będzie miał z nim do czynienia. Pierwszego dnia dowiódł, że jest domem. Śpi na górnej półce. - Nawet gdy odsłaniał zęby, wyraz jego twarzy pozostawał łagodny. Wziął jeden stek i ugryzł, zęby bez trudu przecięły mięso. No, no, ciekawe... - A ty nie śpisz? - zapytałam, rozmazując syrop na talerzu. 43

- Tu jest mnóstwo łóżek, ale nie każdy wilkołak na nich śpi. To skomplikowane. - Odgryzł kolejny kawałek. Mięso zachrzęściło, poczułam napływające mdłości. Opanuj się, Dru. A potem przypomniałam sobie, jak zęby wilkołaka wbijały się w ramię Gravesa, przebijając skórę i zaciskając na mięśniach, i chyba pozieleniałam. - Hej, psie! - zawołał przechodzący obok nas dampir, jeden z przyjaciół Irvinga. Szczupły, ciemnowłosy chłopak w czerwonej koszuli i dżinsach, poruszający się z gracją pełną grozy. - Postaw sobie talerz na podłodze! - zakpił, mijając nas. Dibs przygarbił się jeszcze bardziej, a kula w mojej piersi zabulgotała, jakby coś do niej wrzucono. Odsunęłam krzesło i już miałam wstać, gdy dłoń Dibsa zacisnęła się na moim nadgarstku z niespodziewaną siłą. - Niech sobie idzie - szepnął. - Nie warto. - Warto - odparłam, usiłując uwolnić rękę. - To ważne. Szum przebiegł przez stołówkę. Odwróciłam głowę i napotkałam wzrok dampira. Usiadł przy stoliku Irvin-ga (najlepsze miejsca, tylko dla wybranych) i się zaśmiał. Jego kumple śmiali się również. Próbowałam uwolnić się z uścisku Dibsa, mój warkocz poleciał na plecy. Mark. Pamięć usłużnie podsunęła mi imię dampira, a wolna ręką zacisnęła się w pięść. Założę się, że ma na imię Mark. Nawet wygląda jak Mark. - Rany, faktycznie się przejmujesz. - Zaśmiał się cicho. - Daj spokój, olej to. Mnie to zwisa, a jak się wtrącisz, tylko narobisz kłopotów. Lepiej odpuścić. Napięcie opadało powoli, ale nie znikało. Moje ramiona pod koszulką i bluzą z kapturem były twarde jak skała, straciłam tę resztkę apetytu, którą jeszcze miałam. - Nie warto z nimi zadzierać. - Puścił mnie powoli. -Nie z powodu wilkołaka. Tobie nic nie zrobią, a ja będę miał problemy, rozumiesz? Ale nie przejmuj się, domy zrobią z tym porządek, prędzej czy później. Zawsze tak jest. - Jezu - powiedziałam, wypuszczając powietrze. Już wcześniej wkurzał mnie wzgardliwy sposób, w jaki Christophe traktował Gravesa. Zupełnie jakby był trędowaty. Gorszy. Tak samo wkurzało mnie, że dampiry są na szczycie łańcucha pokarmowego. Myślałam, że w Scholi będzie inaczej. Że w Prawdziwym Świecie nie gra się w te pieprzone szkolne gierki. Ale tu było dokładnie tak samo. Przygnębiające. Czy w ogóle kiedyś to się skończy? Ale bójka w dniu, w którym postanowiłam zacząć nowe życie, nie była dobrym pomysłem.

Dibs przyglądał mi się badawczo, zaciekawiony. Jego złote brwi złączyły się, pomiędzy nimi pojawiła się pionowa linia. Wyglądał jak retriever, którego kiedyś widziałam, słodki psiak na kempingu za Pensacolą. Gdy Dibs przechylał głowę i żuł, wrażenie jeszcze się nasilało. Podrapać za uszami, dobry piesek... Przełknęłam ślinę, sama myśl budziła obrzydzenie. Nie byłam taka jak oni, wzgardliwe, śliczne dampiry. Stałam z boku. Zajadle wbiłam widelec w naleśnik. - Wszyscy się tak zachowują? Wszystkie dampiry? - Tak. To znaczy, z wyjątkiem ciebie. Graves powiedział, że ty jesteś inna. Powiedział, że... - Cześć, Dru. - Graves odsunął krzesło obok mnie i usiadł. Miał czerwone policzki, pachniał świeżym powietrzem i papierosami, jego długi czarny płaszcz zachował chłód dworu. Kolczyk lśnił, jego oczy błyszczały. - Hej, Dibs, fajnie cię widzieć. Dibs zamknął usta tak szybko, że nie zdziwiłabym się, gdyby odgryzł sobie koniec języka. Z miną winowajcy wrócił do szarpania i przeżuwania steku. - Podobno jesteś domem? Nieźle - Znów dźgnęłam widelcem swój naleśnik. - Perwa. - No wiesz, to ty przywiązujesz ludzi do łóżka, dziecinko. - Graves popatrzył na mnie, potem na Dibsa i znowu na mnie. - Co jest? Dibs wzruszył ramionami i wpakował do ust kolejny megakęs. - Nic. Tylko że przechodził tędy jeden dampirowy dupek - powiedziałam twardo i pogardliwie, widelec zgrzytnął po talerzu. - Wybieram się na lekcje, wiesz? - Pójdę z tobą, pierwsze zajęcia mamy razem. Fajnie, że się w końcu zdecydowałaś. - Wyglądał na zadowolonego. Nieznośnie zadowolonego. Uśmiechał się szeroko, w lewym policzku pojawił się dołeczek. Jego twarz nie była już tak dziecięca jak trzy tygodnie temu, i zaraz, czyżby na policzkach pojawił się zarost? Na włosach miał kropelki wody, pewnie znowu padało. No tak, wyszedł na zewnątrz, żeby zapalić, a potem wrócił i... Jezu. Obiema rękami złapałam się krawędzi stołu, widelec brzęknął, upadając na blat. Zacisnęłam zęby tak mocno, że rozbolała mnie szczęka. Zdarzało mi się już dostawać szału, ale teraz było inaczej, teraz to było jak płomień. Zobaczyłam kątem oka czerwone iskierki i zapragnęłam zetrzeć Gravesowi z twarzy ten przeklęty uśmiech, tak mocno, aż zabolały mnie dłonie. Dłonie? O nie, całe moje ciało wibrowało tym pragnieniem. - Uuu. - Krzesło Dibsa zgrzytnęło, gdy się odsuwał. -Graves? Ona pachnie furią. 45

- Wszystko w porządku. - Graves zerknął na mnie, nie miał już zadowolonej miny, raczej zamyśloną i swojską. - Czasem się denerwuje, ale ogólnie jest w porządku. Prawda, Dru? Moja wściekłość znienacka wyparowała, pozostawiając po sobie mały bąbel w piersi. - Zgadza się. - Usłyszałam swój głos. Skąd to się wzięło? Co to było? - O rany - powiedziałam słabo, ze zmęczeniem. Gwar w stołówce dziwnie ucichł. Napięcie sunęło pod powierzchnią tej ciszy, dopóki nie strzeliło mi w uszach. Rozluźniłam się odrobinę. - Strasznie jesteś spięta - zauważył Graves. - Słuchaj, powinnaś coś zjeść. Co powiesz na bekon? „Był u mnie Christophe. Muszę z tobą pogadać". Słowa uwięzły mi w gardle. Dibs gryzł coś obok mnie, chyba kość, mój żołądek zareagował niespokojnie. - Mhm, może wezmę grzankę. - Złapałam kromkę posmarowaną masłem. Grzanka była zimna, ale mimo to włożyłam ją do ust i zaczęłam gryźć. Czułam się tak, jakby moja szczęka wracała do normy po nowokainie. Nigdy nie miałam znieczulenia u dentysty, ale potrafiłam sobie wyobrazić, jak to jest. Graves skinął głową, w jego zielonych oczach pojawił się cień ulgi. - Dobra. Wybieramy się dzisiaj po lekcjach na hamburgera. Przynieść ci? Nie. Będzie zimny, zanim wrócisz. Nie mam ochoty na żaden tłuszcz, dzięki. - Może jakiegoś shake'a? - zasugerowałam. - Dawno nic takiego nie jadłam. Ostatni raz wtedy, gdy kupiłeś mi go w centrum handlowym i spytałeś, czy jest bardzo źle. Wspomnienie przemknęło przez moją głowę, zabarwione paniką. Westchnęłam. - Załatwione - ucieszył się Graves. - Jeśli tylko nie będziesz spała, jak wrócę. - Czarne kosmyki spadły mu na twarz, gdy skinął głową. Twarz mu się rozjaśniła, karmelowa cera wyglądała teraz bardzo ładnie. Jesteś pewna, że nie chcesz bekonu? I co, miałabym nie spać i czekać, aż wreszcie zdecydujesz się wrócić? Nie, dzięki. Pospiesznie odgryzłam kolejny kęs grzanki, a Dibs zmiażdżył kolejną kość, wydając pomruk zadowolenia. Chyba powinnam być przygotowana na takie rzeczy. Siedzenie w stołówce w samotności, bo nikt nie chce z tobą usiąść, to jedno, ale siedzenie obok żującego wilkołaka to zupełnie co innego. - Nie, dzięki - wymruczałam z ustami wypełnionymi zimną grzanką ze stężałym masłem. Obiecałam sobie, że następnym razem nie będę czekać, aż wszystko wystygnie. Może lepiej nie mówić mu o Christophie? Zastanawiałam się nad tym, dopóki nie zadzwonił dzwonek na pierwszą lekcję, a potem wiele godzin później, gdy zasypiałam w szarym świetle brzasku. Graves nie pojawił się z shakiem. Ale nie byłam zaskoczona, spodziewałam się tego.

Rozdział 7 Pod koniec następnego tygodnia chwycił mróz. Temperatura spadała, zwłaszcza w nocy, gwiazdy lśniły czystym srebrem na bezchmurnym niebie, a na szybach kładł się szron. Wszechobecna mgła wreszcie zniknęła, ale jakoś nieszczególnie mnie to cieszyło. Wilkołaki, zmuszone do siedzenia w zamknięciu, chodziły jak strute. Wierzcie mi, jeśli nigdy nie siedzieliście w klasie z dwudziestką niespokojnych młodych wilkołaków, słuchających wykładu o anatomii wampirów, wygłaszanego przez młodzieńczego dampira hm, możecie uznać, że ominęła was niezła zabawa. Klasy w Scholi wyglądają inaczej niż normalne. To jakby wklęsłe misy: nauczyciel stoi w środku, zaś uczniowie siedzą na ławkach i kozetkach w koncentrycznych kręgach. Na pierwszej lekcji, historii, Graves siedział obok mnie. Pochylony, z łokciami na kolanach, sprawiał wrażenie zasłuchanego. Spod szopy farbowanych włosów wystawał duży nos, podbródek był wysunięty. Nieodzowny czarny płaszcz okrywał mu ramiona. Wyglądał prawie tak jak zwykle, tylko intensywna zieleń oczu była nowa. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby coś aż tak go absorbowało. Znowu poczułam wyrzuty sumienia, że wylądował tu przeze mnie. Po mojej drugiej stronie siedział jedyny w tej klasie uczeń dampir, pisał coś szybko w żółtym notatniku. To był Irving, jego mocno kręcone włosy były odrobinę przygładzone. Wyglądało na to, że już mi wybaczył tamten sparing. Chyba nie należał do pamiętliwych. Dzięki Bogu, nie było tu jego przyjaciela w czerwonej koszuli. Wszyscy wyglądali na świeżych i wypoczętych na tej pierwszej wieczornej lekcji. Było zimno, miałam na sobie kilka warstw ubrań - podkoszulek, flanelową koszulę Gravesa i niebieski wełniany sweter. W zasadzie 47

wolałam kręcić się koło arsenału, ale musiałam przyznać, że to, co mówił nauczyciel, było nowością nawet dla mnie. - Atakujące wilkołaki zwykle najpierw uderzają w nieosłonięty żołądek. - Instruktor, jasnowłosy dampir, urwał i zapatrzył się na mnie. Robił tak co chwila, milkł i patrzył na mnie, nieruchomiejąc na kilka sekund. Czułam się nieswojo. - Dzięki temu wampiry się wykrwawiają, poza tym zostawiony ślad krwi pozwala je odnaleźć, gdyby uciekły. Irving podniósł rękę. - Czemu nie atakują gardła? - Wyglądał na błyskotliwego ucznia, który pozwala wykazać się nauczycielowi. Jego oczy rozbłysły, pochylił się do przodu. - Szpony wilkołaka są mocniejsze niż prawie każda broń. - Dobre pytanie. - Nauczyciel skinął głową. Nadal nie mogłam sobie przypomnieć jego imienia. - Czy ktoś zna odpowiedź? Odezwał się ciemnowłosy, kędzierzawy wilkołak siedzący w najdalszym rzędzie: - Gardło to zbyt mały cel. - Uniósł górną wargę, odsłaniając lśniące zęby. - Poza tym żeby zaatakować gardło, trzeba się bardzo zbliżyć do celu; bezpieczniej pozostać na odległość wyciągniętej ręki. - Coś jeszcze? - Nauczyciel uniósł brwi. Cisza. Niepewnie podniosłam rękę i poczułam, że wszyscy na mnie patrzą. - Tak? - Blondyn nie uśmiechał się już szyderczo, patrzył bardzo uważnie. Rany, zaraz się wygłupię. Serce waliło mi jak szalone. - Chodzi o to, że wilkołaki atakują całą grupą? - zaryzykowałam. - Nie jestem znawcą, ale wydaje mi się, że tworzą w walce zgrany zespół. Myślę, że dam-dampi-ry... - zająknęłam się nerwowo i poczułam jak skończona kretynka. - No, nie widziałam, żeby współdziałały, w każdym razie nie w takich wypadkach. - Bardzo dobrze! - Nauczyciel uśmiechnął się promiennie, jakby dostał prezent gwiazdkowy. Atakowanie żołądka to strategia przynosząca znacznie lepsze efekty, gdy wampira atakuje sfora. Jakie są inne sposoby na pokonanie wampira? Czułam się, jakbym odniosła sukces. To wreszcie było coś prawdziwego, ciekawego, zupełnie innego niż te głupie lekcje historii, na których poznajesz nie prawdę, lecz śmiertelnie nudne, społecznie akceptowane kłamstwa. To było coś z Prawdziwego Świata. Tyle razy mówiłam tacie, że liceum nie przygotuje mnie do życia. Ciągle się o to kłóciliśmy. Myśl o tacie zabolała, spróbowałam pomyśleć o czym innym. Żałowałam, że wagarowałam i ciągle się z nim kłóciłam. Może gdybym nie...

Nie, o tym też nie chciałam myśleć. Wyprostowałam się. Graves rzucił mi nieodgadnione spojrzenie. - Krew - powiedział głośno, nawet nie podnosząc ręki, i to słowo wpadło jak kamień do stawu. Wystarczy krew, a zwierzęta dostają szału. Szmer na sali. Irving poruszył się niespokojnie, kozetka zatrzeszczała. Usta nuuczyciela wykrzywiły się delikatnie. Nie spopielił Gravesa wzrokiem, ale chyba miał na to ochotę. - Głód. - Tak właściwie to bardziej jak pragnienie. - Irving poruszył się znowu. Zrozumiałam, że usiłował zwrócić na siebie uwagę nauczyciela. - Dlaczego nazywamy to głodem? - Bo próbujemy nadać temu ładną twarz? - zasugerował niewinnie Graves. Dopiero teraz zrozumiałam, do czego zmierza. Nauczyciel zesztywniał. A niech to. Zebrałam się w sobie i zadałam pytanie, którego nigdy bym nie zadała, gdybym nie chciała odwrócić uwagi od Gravesa. - Chciałam zapytać, czemu ja tego nie mam? I czy to faktycznie doprowadza wampiry do szału? Jednocześnie walnęłam Gravesa łokciem w bok. Mocno. Miałam nadzieję, że wyglądało, jakbym zrobiła to niechcący. W sali zapanowała cisza. Właściwie już się do tego przyzwyczaiłam, za każdym razem, gdy zadawałam głupie pytania, wszyscy milkli. Ale przynajmniej czegoś się nauczyłam przez tych ostatnich kilka dni, chociaż WOS i posługiwanie się aspektem nadal były kompletną stratą czasu. Może chociaż historia na coś się przyda. Blondyn chyba odetchnął z ulgą, ale nie omieszkał zmrozić Gravesa spojrzeniem. Potem przeniósł wzrok na mnie i przysięgam, że widziałam w jego oczach błysk gniewu. Niektóre swietocze odczuwają głód krwi, ale nie przed osiągnięciem pełni mocy. To prawda, nawet niewielka ilość krwi może spowodować zaburzenie równowagi psychicznej wampira. Wszystko zależy od tego, jak dawno się pożywiał i...zdążyłam dokończyć myśli. Jasny, czysty dźwięk dzwonka zagłuszył to, co blondyn chciał powiedzieć, wszyscy zerwali się z miejsc. Cholera. Alarm. A może to tylko ćwiczenia? Złapałam Gravesa za rękę. - Chodź ze mną. - Ja muszę... - Próbował się odsunąć, a potem spojrzał na mnie i znieruchomiał. Wilkołaki biegły do drzwi, niektóre były już w trakcie przemiany, ich ciała pokrywały się futrem. Irving zatrzymał się tuż przy drzwiach, żeby spojrzeć za siebie, aspekt błysnął w ciemnych kędziorach złotymi 49

pasemkami, jego oczy rozjaśniły się, koniuszki kłów dotykały dolnej wargi. Nauczyciela już nie było, zniknął, zostawiając po sobie zapach luksusowej wody kolońskiej. Ale nie pachniał jak ciasto. Jedynie Christophe miał taki zapach. Właściwie dlaczego? Nadal trzymałam Gravesa. - Proszę. Oszaleję, jeśli znowu będę musiała siedzieć sama w zamkniętym pokoju! - Nigdy nie mam okazji z tobą pogadać, ciągle otaczają cię twoi kudłaci kumple. Muszę z tobą pogadać o Christophie. Graves. Proszę. Wzruszył ramionami. - Muszę iść do zbrojowni. Dostanę karę, jak nie przyjdę. Zainteresujesz się mną dopiero, jak mnie załatwią? I od kiedy tak się przejmujesz karami, do cholery? Kwaśny posmak wypełnił mi usta. - Dobra - warknęłam, ale nie puściłam jego płaszcza. Dylan powinien się tu zjawić lada chwila. - To sobie idź. - Nie rozumiesz... - urwał i spojrzał na mnie, jakbym była czymś kłopotliwym. Dzwonek zadźwięczał jeszcze Bardziej, ponaglająco; Graves uwolnił ramię i pobiegł do drzwi, płaszcz za nim zafurkotał. Zostawił mnie samą w pustej klasie. Zakłuły mnie opuszki palców, jakbym się sparzyła. Medalion mamy był zimny i ciężki. Dzwonek umilkł i zapanowała niesamowita, czasem zakłócana cisza oblężonej Scholi. Gdy dzwonił dzwonek, wszyscy chłopcy mieli coś do zrobienia. Wydawali broń w zbrojowni, gromadzili się w ustalonych miejscach, zajmowali stanowiska bojowe i czekali. Starsi uczniowie i nauczyciele wychodzili na dwór, żeby przeszukać teren szkoły. Po ostatnim alarmie niektórzy wrócili nieźle pobici. Niektórzy ranni. Starcie z wampirami. Stałam w klasie przez kilka chwil, gładząc otarcie na ręce od szorstkiego materiału płaszcza Gravesa. Czwarty alarm, odkąd tu jestem. I za każdym razem ktoś się zjawiał, żeby mnie zaprowadzić do pokoju. Tym razem nikt nie przyszedł. Mijały sekundy, jarzeniówki buczały, pajęczyny pod sufitem falowały jak wodorosty. Niektóre płytki na suficie się odklejały. Cała ta szkoła się sypie. Rany. Uzmysłowiłam sobie, że po raz pierwszy jestem zupełnie sama poza swoim pokojem. Opuściłam ramiona, odwinęłam rękawy swetra i zrozumiałam, że czekam, aż ktoś się zjawi i powie mi, co mam robić. Nóż sprężynowy ciążył w tylnej kieszeni dżinsów, zasłonięty swetrem i koszulą Gravesa.

„Rusz się, Dru". Na pewno mogłam coś zrobić. Cokolwiek. Pomagałam tacie, odkąd babcia umarła, jeździliśmy z miasta do miasta i załatwialiśmy obrzydliwe stwory pojawiające się w nocy. Sterczenie w klasie i czekanie, aż zjawi się ktoś, kto zaprowadzi mnie do pokoju, nie było dobrym pomysłem. Cisza miała teraz inny charakter, zakłócenia odpływały. Zamrugałam kilka razy i odwróciłam się gwałtownie, moje włosy zatoczyły półkole. Na oparciu kozetki, na której siedziałam z Gravesem, usiadła sowa babci i straszyła białe pióra. Każde z nich obramowane było szarością, czarny dziób wyglądał na bardzo ostry, żółte oczy patrzyły na mnie, a ja odetchnęłam z ulgą i bólem. „Dzięki ci, Boże. Gdzie byłaś?" Po raz pierwszy odkąd byłam w Scholi, sowa babci pojawiła się na jawie. W mojej głowie rozległo się znajome dzwonienie, wysoki czysty ton wypełnił czaszkę. Sowa przechyliła głowę, patrząc na mnie z zaciekawieniem. Zamrugałam. Drobinki kurzu wisiały w powietrzu, okrągły zegar nad drzwiami umilkł, już nie tykał. To taka przestrzeń pomiędzy przeczuciem i czymś dziwnym, co miało się wydarzyć. Dziwnym albo złym, nie było jeszcze wiadomo. Szuuu. Sowa poderwała się do lotu z szelestem piór. To był duży ptak, za duży na tę salę, i teraz zataczał kręgi, zmierzając w stronę drzwi. Skrzydła uderzyły o siebie, sowa wykonała gwałtowny zwrot i wyleciała na korytarz. A ja poczułam nagle, że muszę pójść za nią. Babcia zawsze mówiła, że należy ufać intuicji, a tata -żebym nie pozwoliła, by intuicja zastąpiła mi logikę. Ale gdy moja twarz się zmieniała, gdy stawało się jasne, że widzę coś, czego on nie może zobaczyć, wtedy nie próbował mnie powstrzymać. Babcia była znana w okolicy ze swoich zdolności, a ja zawsze myślałam, że swój dar odziedziczyłam po niej. Poza tym to ona mnie wszystkiego nauczyła. A teraz zastanawiałam się, co właściwie odziedziczyłam i po kim. Sowa pojawiła się na parapecie w moim pokoju tego dnia, kiedy po raz ostatni widziałam tatę żywego. Potem zaprowadziła mnie do samochodu taty i do Christophe'a. Pasiasty wilkołak, który ugryzł Gravesa, również tam był, ale to przypadek. Prawda? Nie mogłam tu dłużej sterczeć, pobiegłam za sową babci. Nogi miałam jak z ołowiu, świat zwolnił, powietrze stało się gęste i sprężyste, z trudem udawało mi się przez nie przebrnąć. Nie miałam czasu zastanawiać się, czy to ja poruszam się zbyt szybko i świat nie może nadążyć; czy muszę się wysilić, żeby wrócić do ciała, w którym się na co dzień poruszałam. 51

Uderzyłam posiniaczonym ramieniem w drzwi, błyskawica bólu przeszyła mnie aż do żeber. Trampki mlaskały na kamiennej posadzce. Osiągnęłam całkiem sporą szybkość, mimo tego, że świat spowalniał za każdym razem, gdy podążałam za sową zmarłej babci. Korytarz uciekał jak sala luster, gdzie wszystko wydaje się pomnożone w nieskończoność. Jasnożółte światło jarzeniówek wciskało się w każde załamanie ścian. Kamienna podłoga, miejscami pokryta starą wykładziną czy linoleum, uciekała mi spod nóg. Rękaw za dużego niebieskiego swetra odwinął się i majtał u mojej lewej ręki, nie miałam czasu go poprawić. Musiałam się skupić na obserwowaniu sowy. Biegłam, obijając się o ściany i omal się nie przewracając. Sowa skręciła jeszcze raz, pojawił się kolejny krótki korytarz, zakończony dwuskrzydłowymi drzwiami. Zeby tylko nie były zamknięte. Ale prawe skrzydło otworzyło się natychmiast, gdy w nie uderzyłam. Mechanizm na górze, który zapobiega trzaskaniu, pękł, kawałki spadły na podłogę. Drzwi walnęły w kamienną ścianę, zawiasy zgrzytnęły. Zimne powietrze nocy wpadło do środka, rozwiewając mi włosy. Wyskoczyłam za próg, chłód zaatakował każdy centymetr odsłoniętej skóry. Mój język znalazł się na podniebieniu - poczułam wyraźny smak wosku i cytrusów. Sowa znów zatoczyła krąg, a potem poleciała przed siebie. Smak pomarańczy oznaczał poważne kłopoty, babcia nazywała to „arrah", czyli „aura". To tak jak ludzie, którzy cierpią na migrenę, czują dziwny smak albo zapach, zanim ich głowa postanawia się wyłączyć. Zawsze, gdy czułam smak gnijących cytrusów, miało wydarzyć się coś paskudnego. Na przykład nagle pojawiał się wampir. Nieznacznie inny smak czuję, gdy ma się zjawić stary przyjaciel albo wydarzyć coś niezwykłego, ale nie złego. Nie miałam zamiaru zwalniać, żeby sprawdzić, o który odcień smaku chodzi tym razem. Niezbita pewność pchała mnie do przodu, ponaglała, zmuszała do biegu. Drzewa przytulone do budynków, biała mgła osnuwa-jąca czarne gałęzie. Tylko zapach nie pasował zbyt suchy na mgłę, z odcieniem nieprzyjemnej woni skóry węża. Chłód niemający nic wspólnego z pogodą atakował moją skórę, serce i kości. Pokonałam trzy schodki jednym susem i wylądowałam twardo, żwir zgrzytnął pod stopami. Omal się nie pośliznęłam i pomknęłam za sową. Znalazłam się w ogrodzie. Wiosną musiało tu być pięknie, a teraz drewniane skrzynie z martwymi roślinami pokrywał śnieg, ze spowitych mgłą drzew zwisały sople. To była wschodnia strona Scholi, zastanowiłam się przelotnie, jak, do cholery, się tu znalazłam.

Ogarnęła mnie panika, moje ciało wypełnił strach. Miałam absolutną pewność, że za chwilę wydarzy się coś złego. Mogłam już tylko mieć nadzieję, że ostrzeżenie przyszło w porę i zdołam uciec.

53

Za ogrodem ścieżka schodziła w dół, robiąc pętlę w stronę rzeki i skręcała do hangaru dla łodzi, przyczajonego nad srebrną wodą. Połówka księżyca oświetlała niesamowitym blaskiem szarobiały krajobraz, wszystko przypominało lodowe rzeźby z kłaczkami tłustej waty na krawędziach - mgła wiła się wokół Scholi jak chwytliwe, żylaste palce. Na zboczu wzgórza rosły krzewy i młode drzewka, pierwsi wysłannicy lasu. Potem pojawiły się czarne, nagie drzewa obwieszone soplami. Sowa zawróciła, kołując, gdy biegłam, a potem poleciała prosto w dół wzgórza. Porzuciła żwirową ścieżkę i pomknęła dalej, lecąc prosto w stronę atramentowoczarnej ściany drzew. Mój oddech stał się chrapliwy i świszczący. Biegłam, a sowa wracała po mnie, jakby zmuszała mnie do szybszego biegu. Kołowała nade mną, i wydawało mi się, że w mojej głowie rozbrzmiewa głos babci. „Mądre zwierzę, Dru, to takie, które macha skrzydłami tak cicho, że mysz ich nie słyszy. I takie, które ukrywa się nawet wtedy, gdy panuje spokój. Nigdy nie wiadomo, czy tam w górze coś się nie pojawi". Po raz pierwszy zobaczyłam sowę na parapecie szpitalnego okna tej nocy, gdy babcia zmarła. Nigdy nikomu o niej nie mówiłam, tylko tacie, a on był... „Nie myśl o tym, biegnij!" Tym razem to głos taty, naglący do pośpiechu. Oba głosy nadal rozbrzmiewały w mojej głowie. Zawsze coś, ale i tak czułam się strasznie samotna. Spróbowałam przyspieszyć, ale kleista, przezroczysta maź otulająca świat twardniała. Serce waliło w piersi, pulsowało w krtani, nadgarstkach i oczach, jakby chciało wydostać się na zewnątrz. Świat znów nabrał normalnego tempa, a ja pomknęłam do przodu, jakby czyjaś potężna ciepła dłoń dosięgła mnie i popchnęła jak bilę. Udało mi się nie upaść, przeskoczyłam przez ostatnią drewnianą skrzynkę. Dźwięki powróciły. Śnieg skrzypiał, tryskał żwir, zamarznięta ziemia dudniła od moich kroków, słychać było mój chrapliwy oddech... ...a za mną tętent łap i przejmujące wycie przefiltro-wane przez dziwną, połyskliwą mgłę. Znowu smak pomarańczy na języku; nie mogłam splunąć, żeby oczyścić usta, nie mogłam się go pozbyć. To nie były po prostu pomarańcze. Teraz wiedziałam już na pewno, że to było coś absolutnie, totalnie złego. Pędziłam w stronę lasu, jakby od tego zależało moje życie. Bo tak właśnie było.

Rozdział 8 Gałęzie chłostały mnie po twarzy i rękach. Przeskoczyłam przez zwalone drzewo, wpadłam w stertę stęchłych liści i przewróciłam się; moje palce przejechały po lepkim błocie. Ciemność była upstrzona niewielkimi plamami mroźnego księżycowego światła. Zerwałam się na równe nogi i znowu rzuciłam do ucieczki, omijając kręte wstęgi mgły. Medalion na mojej piersi był zimny jak bryłka lodu. Z tyłu znowu rozległo się wycie, pomknęło w górę, ku zimnemu niebu. Niosło w sobie brzęk rozbijanego szkła i ostrza; wwierciło się w moją głowę, skrobiąc wewnątrz czaszki. Trafili na mój ślad. Nie miałam pojęcia, kim są, ani nawet skąd pewność, że chodzi im właśnie o mnie. Po prostu wiedziałam, że tak jest, tak samo jak się wie, jak oddychać albo że trzeba cofnąć dłoń od ognia. Tak samo, jak wiedziałam, że muszę unikać tych ruchliwych małych paluszków mgły, unoszących się nad ziemią. I że muszę biec dalej. Choćbym miała przewrócić się jeszcze tysiąc razy. Podniosłam się i ruszyłam do przodu. Ciche, obojętne pohukiwanie sowy prześliznęło się między drzewami, odbijając się od twardych jak kamień pni zmarzniętych drzew. Na ziemi usłanej liśćmi zobaczyłam jakby niewyraźną ścieżkę, zrobiłam krok i moja stopa przebiła lodową skorupę bajora. Krzyknęłam cicho, gdy moje łydki znalazly się w zimnej wodzie i dałam potężnego susa, omal nie skręcając sobie nogi przy lądowaniu. Sowa odezwała się znowu: „Pospiesz się, Dru!" Ciszę nocy rozdarł kolejny nieludzki krzyk, wbijając ostre szpony w miejsce za moimi oczami. Krzyknęłam cienko, rozpaczliwie, zatoczyłam się do przodu, podniosłam ręce, żeby ścisnąć głowę i w tym samym momencie ból ustał, jakby ktoś go wyłączył. Co to było, do cholery? Nie miałam czasu na zastanowienie. Skuliłam się wewnątrz mojej głowy tak, jak uczyła mnie babcia. Kolejne wycie rozdarło ciemność nocy z lewej, tym razem nie dotarło do wnętrza mojej głowy, tylko przesunęło się po skórze jak druciana szczotka zanurzona w kwasie. Gdybym nie pochyliła się do przodu tak mocno, znowu wrzasnęłabym z bólu, rozpaczy i zaskoczenia. Na tym właśnie polega problem z Prawdziwym Światem. Gdy już w nim jesteś, nie możesz się na niego zamknąć, nie możesz go odrzucić i wrócić do zwykłego życia. Musisz biec przez las nocą, ryzykując, że złamiesz nogę albo stanie się coś znacznie gorszego, gdy będziesz uciekać przed czymś przerażającym. Niewyraźna ścieżka nagle zniknęła. Zawsze to samo -gdy już myślisz, że trafiłeś na drogę, która doprowadzi cię do znajomego miejsca, ścieżka po prostu znika, a ty musisz iść dalej po bezdrożach, omijać pasma mgły, które nie 55

powinny poruszać się w taki sposób, wpadać w przyjazne kolczaste krzaki i zastanawiać się, co, do cholery, się dzieje. No, chyba że pędzisz na złamanie karku, wtedy krzaki nie są już tak przyjazne. Chwytają cię za ubrania, wbijają się w skórę, a gdy już się uwolnisz, zdajesz sobie sprawę, że pościg jest coraz bliżej. Tak blisko, że słyszysz kroki, trzask łamanych gałązek, mlaśnięcia wilgotnej ziemi, gdy ścigający pędzą przed siebie szybciej niż jakikolwiek człowiek. Zamarłam w bezruchu, starając się nie oddychać. Krzaki szeleściły, ciernie wbijały mi się w ciało, jeden z nich dotykał mojego policzka. Skulona na ziemi, zapragnęłam zamknąć oczy, ale nie zrobiłam tego - leżenie w ciemnym lesie z zamkniętymi oczami byłoby głupie. Nawet mgła wydawała teraz dźwięki - ciche skrobanie, jakby metalu o szkło. Przyciśnięta do zimnej ziemi niemal zdrętwiałam. Wilgoć przebiła się przez sweter i spodnie; nad moją twarzą zawisł obłoczek oddechu, przejrzysty i nieruchomy. Słyszałam wokół siebie kroki; dwie pary nóg. Zacisnęłam powieki, przegrałam walkę z samą sobą i znów otworzyłam oczy. W moje plecy wbiły się ciernie. Trampki były kompletnie przemoczone, stopy tak zmarznięte, że nawet ich nie czułam. Trzaski. Łamane gałęzie. Światło księżyca było złudne, plamy fałszywych kolorów wirowały przed moimi spragnionymi światła oczami. Biała mgła podchodziła coraz bliżej, przesuwając się pomiędzy gałęziami drzew i opadając na ziemię, żeby odbić się od zmrożonych liści z cienkim, przerażającym dźwiękiem. I delikatny, niemal niesłyszalny ruch. Nie wiedziałam, skąd pochodzi, zacisnęłam zęby, żeby nie jęczeć. Przełknęłam ślinę. Mgła podchodziła coraz bliżej, sunąc pod zbutwiałymi liśćmi. Zupełnie jakby szponiaste palce próbowały drapać podłoże. Coś poruszyło się w ciemności, skoncentrowałam wzrok na kształcie. W nocy łatwiej dostrzec to, co się porusza. Problem zaczyna się wtedy, gdy zatrzymuje się i nieruchomieje - ale tym razem stwór pozostał widoczny, widać było jaśniejszy pasek na górze. Poruszał się jak wilkołak, z nieuchwytną gracją, sierść migotała, gdy szedł, unikając białych zwoi wszędobylskiej mgły. Znałam tylko jednego wilkołaka z pasem na łbie, miałam okazję już go spotkać. On ugryzł Gravesa, a ja strzeliłam mu w szczękę. Christophe również do niego strzelał, wtedy, przy samochodzie taty. Sługa Siergieja, wilkołak ze złamaną wolą. Nie przypuszczałam, żeby przyszedł tu na podwieczorek. O cholera. To Ash. Spróbowałam delikatnie wciągnąć powietrze, moje płuca błagały choćby o mały łyk. Leżałam nieruchomo, czując, że zaczyna mnie drapać w gardle. Zawsze to samo: ukrywasz się, próbujesz być bezszelestny, i

wtedy czujesz, że zaraz kichniesz, zaczniesz kasłać, albo nie wiadomo co jeszcze. Jakby twój własny organizm postanowił cię wydać, jakby nie wiedział, że bezwzględna cisza to jedyna szansa, że przeżyjesz. Ash zatrzymał się, podniósł łeb, zaczął węszyć. Drapanie w gardle narastało. Lekko przechylił łeb i wysunął pysk. Zrobił krok, zatrzymał się, mgła odsuwała się w jego stronę. Idź dalej. Idź. O Boże, spraw, żeby poszedł dalej. Znienacka ciszę nocy rozdarło pohukiwanie sowy. Trzaski ucichły. Wszystko znieruchomiało, nawet plamy księżycowego światła stężały, uwięzione w połyskliwych woalach białej mgły. Przypomniałam sobie, że mam nóż w tylnej kieszeni spodni. Cholera, gdybym wyjęła go wcześniej, nie byłabym tak beznadziejnie bezbronna. Pasiasty wilkołak zrobił kolejne trzy szybkie, zwinne kroki w bok. Odwrócił łeb, błysk obłędu w jego oczach przebił ciemność i zatrzymał się na mojej skórze. Czy mnie zobaczył? Boże, Boże, czy mnie zobaczył? Ręka mi ścierpła, tak strasznie chciałam sięgnąć po nóż. Ale wtedy narobiłabym hałasu, no i nie miałam gwarancji, że zdołam wyciągnąć go tak szybko, żeby się obronić. Rany, dlaczego nie mam broni? Jakiejkolwiek, nawet dwudziestkidwójki! Chociaż lepszy byłby pistolet 9 milimetrów, albo czterdziestkapiątka, a najlepszy - karabin szturmowy. Ktoś, kto miałby go w ręku i trzymał wilkołaka na muszce, również byłby bardzo mile widziany. A skoro już rozmawiamy o marzeniach, to bardzo chciałabym mieć kucyka. Serce waliło jak głupie, niemal zmuszając mnie do krzyku. Nawet nie próbowałam sięgnąć po nóż - skoro ja potrafiłam dostrzec ruch w ciemności, wilkołak tym bardziej. O ile jeszcze mnie nie wywęszył. Czemu się wahał? Napięcie rosło, jedna nieznośna sekunda następowała po drugiej, smak wosku i zgniłych pomarańczy wybuchł na moim języku z nową siłą, omal się nie zakrztusiłam. Nienawidzę tego. Wywróciłam oczami, usiłując nie przełykać śliny, której robiło się coraz więcej - Jezu Chryste, jeszcze trochę i zacznę się ślinić. Wiedziałam, że posmak w ustach to tylko złudzenie, ale za cholerę nie zamierzałam tego przełykać... Pasiasty wilkołak pochylił się płynnym, wolnym ruchem. Jego sylwetka była teraz jeszcze bardziej zgarbiona, zwierzęca, jeszcze mniej ludzka. Biały pas stał się jakby jaśniejszy, może z powodu światła księżyca. Patrzył w zupełnie inną stronę, z jego pyska wydobywał się świst i sapanie. Zaczęłam się zastanawiać, czy w lesie są teraz jacyś nauczyciele ze Scholi. O Boże, proszę, pomóż mi, tylko odrobinę, proszę... 57

Kolejna postać wyłoniła się spomiędzy światłocieni, mgła ciągnęła się za nim jak płaszcz. Przybysz był wysoki i barczysty, światło księżyca wydobyło białe plamy twarzy i dłoni, resztę skrywała ciemność. - Czyż to nie piękne? - wysyczał, w ciszy wypełniającej las zabrzmiało to jak zgrzyt. Poczułam, jak po mojej skórze znowu przesuwa się druciana szczotka, ale starałam się nie poruszyć. - Gdzie jest ta mała suka? Czuję ją! Ash warknął ostrzegawczo. Sierść mu się zjeżyła, biały pas zalśnił. - Zamknij się i znajdź ją! - mówił trochę niewyraźnie i wiedziałam dlaczego. Ponieważ język nie radził sobie z kłami. To był wampir, nosferatu. Nie było wątpliwości, ten sam głos, jakby przysysający się do wszystkiego wokół, śliski i zimny. I chyba przyszedł tu po mnie. Oj tam, Dru. Wielkie rzeczy. Nie ruszaj się. Przeklęte drapanie w gardle nasiliło się jeszcze bardziej, do oczu napłynęły gorące, piekące łzy. Cienki palec mgły przysuwał się do moich stóp i wiedziałam, że gdy mnie dotknie, wampir dowie się, że tu jestem i... Warczenie wilkołaka zmieniło tonację. - Nie próbuj na mnie warczeć, bestio. Nasz pan chce... Nie dowiedziałam się, czego chce „pan", ponieważ wilkołak skoczył - ale nie na mnie. Wpadł na wampira jak pędzący pociąg, trzask odbił się echem od otulonych mgłą drzew. Usłyszałam mrożący krew w żyłach krzyk nosferatu, widziałam, jak tarzali się po ziemi, uderzając o pnie drzew, słyszałam kłapanie zębów i trzask kości. „Ruchy, ruchy, ruchy!" Krzyk taty w mojej głowie, jakbym znowu waliła w worek treningowy, oblewając się potem, starając się, żeby był ze mnie dumny. Albo jakbym znowu stała naprzeciwko tamtych zjaw karaluchów, wnosiła amunicję przez okno trzęsącymi się rękami i... Zerwałam się na równe nogi - ciernie przejechały po ubraniu i pociągnęły za sweter, jakby próbowały mnie zatrzymać - i rzuciłam się do ucieczki. Przeskakiwałam przez palce mgły, pełznące po ziemi, jak trenujący piłkarz, gnałam jak wiatr. Nieważne dokąd, byle jak najdalej stąd. Las stawał się coraz gęstszy, teraz przedzierałam się przez zwarty gąszcz. Drzewa migały wokół mnie, niektóre stawały mi na drodze, jakby były po stronie wampirów i próbowały mnie zatrzymać. Na ścieżce wiły się kolczaste pnącza, ale mgła się wycofywała. Gnałam przed siebie, robiąc straszny hałas i słuchając wysokiego, przerażającego wycia za sobą. Gdy słuchałam wycia wilkołaków wtedy, w garażu, myślałam, że jest straszne. Jednak słuchanie tego wysokiego, lodowatego krzyku w środku lasu nocą jest nieporównanie gorsze, ponieważ brzmi tak, jakbyś mógł usłyszeć słowa, jeśli tylko się wsłuchasz. Ale najgorsze jest to, że dociera do najgłębiej ukrytej części twojego umysłu -ślepej, zwierzęcej.

Tej, która wie, że jesteś ofiarą. Ale o wiele gorsze staje się wtedy, gdy rozlega się tuż za tobą; gdy czujesz, że coś wpada na ciebie, popycha cię na cierniste pnącza, połamane gałęzie i zgniłe liście, a wielkie, gorące włochate łapy ciągną cię za włosy.

Rozdział 9 Chciałam krzyknąć, ale łapa zacisnęła się na moich ustach, nim zdążyłam wciągnąć powietrze. Czułam gorący oddech na włosach, gdy oboje leżeliśmy na ziemi. Byłam prawie nieprzytomna, poobijana i odrętwiała. „Do cholery, dziewczyno, to jeszcze nie koniec!" -ryknął głos taty w mojej głowie. - „Postaraj się wreszcie!" Zwykle tak właśnie krzyczał, gdy boksowałam ciężki worek, a ręce omdlewały mi ze zmęczenia. Musiałam być lepsza, znacznie lepsza, żeby móc mu pomagać. Tata potrzebował pomocnika i byłam nim ja. Śmierć nie zaczeka, aż będziesz gotowy i wypoczęty. Podkradnie się, gdy będziesz wyczerpany, głodny, zmarznięty i przerażony. Podniosłam się, odchyliłam głowę i walnęłam z rozmachu w zimny, mokry nos. Wilkołak wydał cichy, bolesny krzyk, jak szczeniak, który zderzył się z szybą. Uderzyłam go łokciem w brzuch i usłyszałam skowyt. Puścił moje włosy, ale tylko po to, żeby złapać mnie w pasie, gdy usiłowałam się wyrwać. Wyraźnie się do czegoś szykował. Jego łapy przytrzymujące mnie jak stalowa obręcz opadły, usłyszałam warczenie. Byłam tak przerażona, że nie zrozumiałam, jak zdołałam się uwolnić, kotłując się w śliskich, gnijących liściach. Znowu zawarczał i wstał płynnym ruchem. Przesunęłam się do tyłu, ślizgając się po błocie, i wciągnęłam powietrze, żeby wrzasnąć, a wilkołak spiął się do skoku, białe pasmo zapłonęło na jego skroni niczym jarzeniówka i skoczył... .. .przeleciał nade mną, zderzył się z kimś w powietrzu i upadł z głuchym łomotem metr ode mnie. Nie widziałam, co się dzieje, przeszkadzała mi mgła. Usłyszałam tylko syk, odgłosy rozrywanego ciała i trzask kości, i próbowałam odsunąć się jak najdalej od tego szaleństwa. Wilkołak i wampir tarzali się na ziemi, białe pasmo na skroni lśniło i w końcu rozległ się odgłos miażdżonych kości. Bryzgi czarnej krwi ochlapały drzewa dookoła. Krew 59

wampira dymiła się, kilka kropli przeleciało obok mojej twarzy, kilka spadło na sweter i na lewą nogawkę spodni. Wrzasnęłam z obrzydzenia, ale mój krzyk zginął w grzmiącym warczeniu pasiastego wilkołaka. Nadal próbowałam uciec, parująca wampirza krew zmieniała się w tę samą obrzydliwą, śliską mgłę, gdy już przegryzła się przez dżinsy. Biegłam na oślep i wpadłam na drzewo, pierwszy raz tej nocy. Swoją drogą, dziwne, że dopiero teraz, właściwie mogłam co chwila zaliczać zderzenie z drzewem. W mojej głowie jakby eksplodował dynamit, żebra jęknęły z bólu. Wszystko mnie bolało i byłam cholernie pewna, że walnęłam się w kręgosłup. Rany, jeśli dożyję sędziwego wieku, kręgosłup nie da mi żyć... Chociaż, bardzo możliwe, że coś innego załatwi mnie znacznie wcześniej. Pasiasty wilkołak wstał i jednym susem pokonał dzielącą nas przestrzeń. Mokre, zbutwiałe liście strzeliły w górę, gdy zarył szponami w ziemię i znieruchomiał. Jego nos był tuż przy mojej brudnej twarzy, jego oddech na mojej mokrej skórze. Mgła za nim odpływała, cofała się. Znowu krzyknęłam cicho, ale krzyk zamarł, wszystkie obolałe mięśnie zesztywniały w napięciu. Wciągał i wypuszczał powietrze z cichym świstem, pachniało dziwnie, jakby miętą i miedzią. Jego oczy znalazły się tuż przy moich, długi mokry nos niemal dotykał mojego. Odetchnęłam i odsunęłam się aż do pnia, tak daleko, jak mogłam. Jego ciemne oczy były przerażająco ludzkie, pełne bólu i szaleństwa. Pasmo na skroni rozjarzyło się bielą, jakby pochwyciło kolejny błysk światła księżyca. Powąchał mnie jeszcze raz i zaskowyczał - niski, pełen bólu dźwięk. Jego gardło nie mogło wydawać ludzkich słów, nie miałam pojęcia, czy mi groził, czy... Czy co? Dlaczego nic nie robił, czemu po prostu stał, patrząc mi w oczy? Pień za moimi plecami był jak zimna, chropawa stal, moje nogi nadal odpychały się od ziemi, skręcając się, tak jakbym chciała przecisnąć się przez drzewo na drugą stronę. Wilkołak pochylił się, znów wydając ten niesamowity, przerażający dźwięk. Poczułam zapach rozgrzanej miedzi. Krew. Któreś z nas krwawiło. Ja? Nie zauważyłam, kiedy mnie zranił? Moją głowę wypełnił hałas, usłyszałam dźwięk miękkich skrzydeł. Wtedy wilkołak pochylił się, dotknął zimnym nosem mojego policzka - a potem uciekł. Przebiegł przez małą polankę, chroniąc lewą przednią łapę, i zniknął między drzewami. W tej samej chwili usłyszałam, że ktoś mnie woła. - Dru! Dru! Cholera, Dru! Gdzie jesteś? To był Graves. Nawet się nie zdziwiłam. Znacznie bardziej dziwiło mnie to, że jeszcze żyję. Mgła zniknęła. Pnie drzew srebrzył szron i światło księżyca. Oparłam się o drzewo, patrząc, jak krew wampira paruje na moich zniszczonych, brudnych ciuchach, i zrobiłam coś, o co nigdy bym się nie podejrzewała.

Zaczęłam się śmiać wysokim, świszczącym śmiechem, równie obłąkanym jak wzrok Asha.

Rozdzaił 10

Bądźmy szczerzy. - Gęste włosy Dylana były zmierzwione, aspekt je rozświetlał, gdy dampir usiłował zachować spokój; kły na przemian wysuwały się i chowały. -Trzy martwe wampiry, ty posiniaczona i cała we krwi, i mówisz mi, że nie pamiętasz, co się stało? Dygotałam, nie mogłam wykrztusić ani słowa, udało mi się tylko skinąć głową. Z włosów kapała brudna woda, na ramionach miałam koc, Graves obejmował mnie ramieniem. - Daj jej spokój. Niech się najpierw rozgrzeje. - Gra-ves poruszył się niespokojnie i rzucił Dylanowi intensywnie zielone spojrzenie, a potem zaczął wchodzić na wzgórze, prowadząc mnie ze sobą. - Zaczekaj, cholera! Jak wtargnęli do szkoły, od razu poszli do klasy, w której ona była. Jakimś cudem zdołała uciec trzem łowcom - żaden z nich nie został jeszcze rozpoznany - których potem wypatroszono w tym cholernym lesie. Dru musi nam powiedzieć, co się stało, żebyśmy mogli... - Pozwolić jej umrzeć na hipotermię? Dobry plan. Jezu, jesteście zupełnie powaleni - Płaszcz Gravesa zafurkotał, gdy chłopak zaczął iść szybciej. - Kurde, spójrz na nią. Ma sine usta i jest cała w błocie. Zastanawiałeś się, czy czasem nie jest ranna? Chryste, nie dziwię się, że nie ma tu żadnych dziewczyn! Nie wiedziałam, co to ma do rzeczy i nie interesowało mnie to. Zaśmiałam się znowu, długo, histerycznie. Rozejrzałam się, wzdrygając na widok białych plam światła księżyca. Oczy Dylana zabłysły w ciemności. - Cicho, psie. To, że jesteś księciem wśród swoich, nie oznacza jeszcze, że możesz... W mojej piersi zabulgotała gorąca furia. Może to głupie, ale niespodziewane ciepło ucieszyło mnie, przynajmniej było czymś innym niż podszyte paniką odrętwienie. 61

- Dylan - powiedziałam pomiędzy chichotem i prych-nięciem. - Nazwij go tak jeszcze raz, a wybiję ci zęby. Moje mokre stopy wyczuwały grunt, nadal stałam na trzęsących się nogach. - Graves... - Słowa zniknęły w nagłym ataku głuchego kaszlu. - Spokojnie, mała - mamrotał Graves. Ramię, którym mnie obejmował, było napięte. Czułam ciepło jego ciała. Już nie był taki chudy, tutejsza kuchnia dobrze mu robiła. A może to ja czułam się teraz tak mała, jak nigdy przedtem? - Jezu. Tak, czułam się mała. I bezbronna. I byłam bardzo przerażona. Dylan kręcił głową, ignorując moje słowa. - Dlaczego wyszłaś ze Scholi, Dru? Dlatego, że coś przyszło, żeby mnie zabić. Pojawiła się sowa babci i poszłam za nią, po prostu. Nie odezwałam się, byłam zbyt zmęczona, by cokolwiek tłumaczyć. Na szczycie wzgórza kłębił się tłum. Niektórzy przynieśli latarki, żółte światełka przeszywały ciemność. W sumie niepotrzebnie, dampiry i wilkołaki widzą w ciemności znacznie lepiej niż ludzie. A jednak te promienie światła dodawały mi otuchy, były czymś innym niż lepka mgła czy blask księżyca na futrze szalonego wilkołaka. Zaszlocha-łam, Graves przytulił mnie jeszcze mocniej. - W porządku! - zawołał. - Znaleźliśmy ją! Dylan zaklął. Skłębiony tłum zaczął sunąć w dół. Wilkołaki pędziły na przedzie, niektóre z nich były w trakcie przemiany, od gładkiej skóry do sierści. Przełknęłam chrapliwy krzyk. Obserwowanie przemiany, słuchanie trzasku kości, widok skóry porastającej futrem są zawsze niesamowite. To, co masz w żołądku, ze wszystkich sił próbuje wydostać się na wolność. Nawet, jeżeli nic nie jadłeś. Nawet jeśli jesteś przyzwyczajony do niesamowitych rzeczy. - Cholera - Dylan poruszył się gwałtownie, jego głos był teraz szeptem pełnym bólu i złości: - Nie zdołam ci pomóc, Dru, jeśli nie zaczniesz mówić! Nie zdołasz, nawet jeśli zacznę. Nie potrafiłam znaleźć odpowiednich słów. Mój umysł odmawiał współpracy, moje ciało było przemarznięte i pokryte warstwą błota. Kasłałam i śmiałam się na przemian, dławiące dźwięki wypełniały moje gardło drapaniem. Wilkołaki dotarły do nas, znalazłam się w otoczeniu pokrytych futrem ciał i płonących oczu. Niektóre klepały Gravesa po plecach, większość znajdowała się w stanie przejściowym między człowiekiem a futrzanym czworonogiem. Ciszę zakłóciła nagła paplanina. - Co z nią? - Jak się czuje?

- Dru? - Dibs podszedł bliżej i nim go odepchnęli, jego palce, delikatne i ciepłe, dotknęły mojego nadgarstka. Zakasłałam spazmatycznie. - Wszystko dobrze? Za wilkołakami tłoczyły się dampiry. Irving był blady, jego kędziory sprężynowały, gdy prześlizgiwał się po nich aspekt. Oni również dopytywali się, jak się czuję, ale Gra-ves nic nie mówił, po prostu mnie prowadził, a wilkołaki szły za nim i wszyscy schodzili nam z drogi, dopóki nie dotarliśmy do wejścia we wschodniej części budynku. Drzwi były rozwalone, na schodach leżały kawałki drewna. Spojrzałam tępo na pobojowisko. Hej, ja tego nie zrobiłam. Pewnie to dzieło tych, którzy mnie gonili. I znów sowa babci wyciągnęła mnie z tarapatów - albo wpakowała w jeszcze większe, zależy jak na to spojrzeć... Z głębin pamięci wyłoniło się stare wspomnienie -sowa na parapecie okna w moim pokoju tamtego dnia, gdy po raz ostatni widziałam tatę żywego. Znów zakasłałam rozpaczliwie. Nie chciałam o tym myśleć. Już wolałam wypluć sobie płuca. W korytarzu, którym nie tak dawno uciekałam, panował chaos. Podłoga pochlapana parującą krwią wampirów, poszarpana wykładzina, na drewnianych panelach na ścianie głębokie rysy, w zagłębieniach jaśniejsze drewno. _ j-j-j-j-- _ próbowałam coś powiedzieć, ale nic z tego nie wyszło. Graves prowadził mnie dalej, jego ręka otaczała moje ramiona jak stalowa obręcz, moje stopy wlokły się po podłodze. Graves odepchnął kilkoro dzieciaków, usłyszałam warczenie. Zrozumiałam, że Scholę zaatakowały dwa oddziały wampirów - jeden wpadł do budynku od wschodniej strony, w pobliżu kaplicy treningowej, robiąc mnóstwo zamieszania, a drugi, składający się z trójki łowców, po cichu przeniknął do zachodniego skrzydła - tam, gdzie miałam pierwsze zajęcia tego wieczoru. Musiałam dosłownie uciec im sprzed nosa. Ta świadomość wcale nie była miła. Ciągnęłam stopy po podłodze, zostawiałam za sobą brudne ślady. Gra-ves prowadził mnie, odwalając całą robotę. Dopóki dawał radę, ja mogłam się nie przejmować. Kaplica wydawała się bardzo odległa i strasznie zimna. Zęby mi szczękały, wszystko wydawało się takie dalekie, nawet hałas, jaki robiły szarpiące się i pokrzykujące dzieciaki. Dotarliśmy do pustej kaplicy, odgłos kroków odbijał się echem od ścian, Graves otworzył drzwi prowadzące do części dla dziewczyn. Niosły się za nami czyjeś krzyki, ale on po prostu szedł przed siebie, prowadząc mnie obok. Drzwi zamknęły się z trzaskiem, zwoje szczelnej pary kłębiły się w powietrzu, znowu zaczęłam kasłać. - Kurczę - powiedział cicho, prowadząc mnie po kafelkowej podłodze. Dźwięk odbił się od ścian, przenikając przez opary. - Co się dzieje, cholera? 63

- N-n-n... - próbowałam powiedzieć, że nie wiem, ale nie zdołałam. Popatrzył na mnie, jego twarz błyszczała w świetle przefiltrowanym przez parę, zacisnął zęby. Gdy robił się taki poważny i zdeterminowany, od razu było widać, jaki kiedyś będzie z niego przystojniak. Dziewczyny oszaleją, zwłaszcza w miastach, gdzie szablonowa uroda nie jest w cenie. Po moim ciele rozlało się zawstydzające, niezrozumiałe ciepło. - Pomóc ci się rozebrać? - Koc zsunął mi się z ramion, spadł na podłogę. Graves zdjął płaszcz, omal nie rozrywając rękawów, niełatwo mu było trzymać mnie i rozbierać się jednocześnie. - Albo może stanę przy drzwiach. Na wszelki wypadek. - P-p-pomóż m-m-i. - Trzęsłam się tak, że nie mogłam myśleć ani oddychać. Ujęłam dół swetra brudnymi, spuchniętymi palcami, Graves pomógł mi zdjąć go przez głowę. Przez chwilę tonęłam w nim, a potem wreszcie uwolniłam się od ciężkiej mokrej wełny. Sweter spadł na podłogę z chlupotem, zastanowiłam się przelotnie, ile litrów wody wchłonął, gdy leżałam na ziemi, i czemu nie był zamarznięty, skoro wszędzie leżał śnieg. Wstęgi pary w powietrzu były białe i ciężkie. Nie chciałam o tym myśleć. Przez chwilę nie widziałam nic, cały świat stał się lśniąco biały, a potem zobaczyłam, że Graves zdejmuje ze mnie flanelową koszulę. Moje ręce pokrywała gęsia skórka. Przytrzymał mnie, zdjęłam podkoszulek, zęby szczękały mi jak kastaniety. Graves ściągnął mi dżinsy, patrząc na coś ponad moimi ramionami. Stanik też miałam mokry, ale na szczęście czysty. Moje palce były mokre i spuchnięte, nie chciały mnie słuchać. Dżinsy się zsunęły, Graves gwizdnął, oglądając siniaki na moich ramionach i żebrach oraz te najnowsze, na rękach i prawej nodze. Skarpetki były kompletnie brudne, jeden trampek zniknął. Nie miałam zielonego pojęcia nie tylko, gdzie go zgubiłam, ale że w ogóle go zgubiłam. Dłonie Gravesa były suche i gorące. Zaprowadził mnie do najbliższej wanny, zawahał się na chwilę, wpatrując w sufit i jakby zbierając w sobie. Czarny zniszczony portfel wylądował na podłodze, Graves zszedł razem ze mną po schodkach do wielkiej wanny - kompletnie ubrany, w koszuli, spodniach i butach, które skrzypiały pod wodą. W pewnej chwili straciłam grunt pod nogami i krzyknęłam głośno - czułam się tak, jakbym wchodziła do wrzącej lawy. Graves trzymał mnie mocno, zanurzając powoli. Jeszcze nigdy nie wchodziłam do wanny w bieliźnie. Zupełnie jakbym weszła do gorącej galaretki w kostiumie kąpielowym, który stanowczo nie był do tego stworzony. - Dru? - Po raz pierwszy tego wieczoru jego głos był wystraszony. - Proszę cię, powiedz coś. Nie szczękałam już zębami, ale nadal się trzęsłam. Jakimś cudem moja ręka znalazła się na jego talii. Gra-ves siedział teraz obok mnie, płyn syczał, dotykając jego swetra. Krzyknęłam cicho, skóra piekła mnie tak, jakbym przesadziła z opalaniem. Odchyliłam głowę, bulgoczący płyn poszarzał, brud wirował przez chwilę, zanim został

porwany przez prąd, podobnie jak strzępy liści, które miałam na włosach. Mnie płyn sięgał do szyi, Gravesowi do piersi. - Dru? - Teraz w jego głosie zadźwięczała panika, zorientowałam się, że z moich ust wydobywa się ciche wycie. W gardle utknęło mi coś obrzydliwego i gorącego. -Powiedz coś, cholera. Stłumiłam przeciągły jęk i otworzyłam usta. - C-c-coś - powiedziałam. - Ch-ch-cholera. Wstrząsnął nim śmiech, jak zwykle gorzki i sarkastyczny. Niespodziewanie poczułam radość, że nadal żyję i mogę przejmować się takimi rzeczami jak ta, że leżę półnaga z chłopakiem w jednej wannie. Ale to był Graves. Oparłam głowę na jego ramieniu, nadal mnie obejmował i nie myślałam o niczym, z wyjątkiem gorąca kłującego moje ciało. Nie byłam z nim tak blisko od czasu, gdy ewakuowano nas z Dakoty helikopterem. Wtedy też płakałam. Teraz wreszcie mogłam się zastanowić nad wieloma sprawami. Na przykład dlaczego Graves bił się tamtej nocy, jak tylko tu przybyliśmy. Pomyślałam, że mogłabym wziąć Dibsa na bok i zadać mu kilku pytań. Dlaczego nie wpadłam na to wcześniej? Moja głowa była strasznie ciężka, ramię Gravesa kościste, ale wygodne. - Mów do mnie - upierał się. - Dru, nie trać przytomności! Słyszysz mnie? O, słuchaj, mam pytanie... - Mhm? - To wszystko, do czego byłam zdolna. Ja też mam. Dlaczego Ash mnie nie zabił? Jak, na Boga, mam ci o tym opowiedzieć, skoro to brzmi idiotycznie nawet dla mnie? - Jak brzmi twoje pełne imię? Od czego to skrót? Jezu. Teraz ja zaśmiałam się krótko. - Nie pytaj. - Za późno. Dręczyło mnie to przez cały ten czas. Powoli przestawałam dygotać. Poczułam ból szczęki, gdy już udało mi się ją rozewrzeć. - Powiem ci później. - Aha. To co, opowiesz mi, co się stało? - zapytał delikatnie, z troską, zupełnie jakby odchylał plaster opatrunkowy i sprawdzał, jak wygląda rana. - Ja... - Płyn nadal bulgotał. Drzwi szczęknęły, jakby ktoś się o nie oparł. Głośny dźwięk poniósł się echem po szatni. Zamrugałam, przytomniejąc. - O rany. Jesteś tu, w wannie. - No tak. - Chyba nawet się nie zdziwił. - Pomyślałem, że mogłabyś się przewrócić, uderzyć albo co. O, utonąć. Jeśli czujesz się na siłach, to ja... Nadal opierałam głowę na jego ramieniu. Oparłam się mocniej. 65

- Nie. Nie wychodź. - Bolały mnie dziąsła. Bolały mnie nawet włosy. - Tam była... widziałam... No dobra, tam była sowa mojej babci. - W mojej głowie zapłonął krótki błysk paniki. Nigdy nikomu o niej nie mówiłam, trudno mi było przełamać nawyk utrzymywania tego w tajemnicy. Ale Graves mnie nie zawiódł. Po prostu zaakceptował wiadomość. - Sowa. - Skinął głową, jego ostry podbródek dotknął piersi. - Jasne. - Wyprowadziła mnie na zewnątrz, biegłam za nią. Chyba próbowała odciągnąć mnie od wampirów Wylądowałam w jakichś krzakach i wtedy zobaczyłam... - urwałam niepewnie, ale Graves skinął głową. Za to właśnie go lubiłam. Był bystry i nie trzeba mu było wszystkiego tłumaczyć, potrafił domyślić się tego, co nie zostało powiedziane. - Jesteś pewna, że to był ten sam? - Miał półprzy-mknięte powieki. Płyn wokół nas zaczął się uspokajać, sycząc i bulgocząc. Czułam drobne ukłucia w rękach, na ramionach pojawiła się cienka woskowa warstewka, ciepło wchłaniało się w moje ciało. Nagle zapragnęłam umyć włosy. Moje serce przestało wreszcie walić, teraz biło spokojnie. - A ty nie? Ile widzieliśmy wilkołaków z białymi paskami na głowie? - Racja. - Znów skinął głową. Włosy, mokre od pary, spadły mu na oczy; odsunął je szybkim ruchem. Westchnęłam ciężko, nie mogłam tego dłużej dusić w sobie: - Widziałam w dzień Christophe'a - szepnęłam. Wprawdzie to było trzy albo cztery dni temu, ale tego nie musiałam mówić. Graves zesztywniał. Przez całe trzydzieści sekund wpatrywał się w lustro na ścianie przez woal pary. - Jezu, Dru. Jakby to była moja wina. - Nie było okazji, żeby powiedzieć ci wcześniej, ciągle ktoś się kręcił. - A co, próbowałaś...? - Poruszył się, jakby ramię mu zdrętwiało, ale nie odsunął go, jego palce już mnie nie parzyły. - Gdzie go widziałaś? - Wszedł przez okno do mojego pokoju. Tylko nie mów nikomu. Przewrócił oczami. Nie widziałam tego, ale wyczułam ruch. - Ha. Ale po co właściwie właził przez twoje okno? Stary, skąd ja mogę wiedzieć? - Dał mi kilka przedmiotów podobnych do tych, które należały do mojej mamy. I powiedział mi o kilku sprawach. - A skąd, do cholery, wziął rzeczy należące do twojej mamy? Graves zawsze umiał trafić w sedno. 66

- Nie były jej, tylko podobne. Poza tym Christophe ją znał. - Nie zastanawiałam się nad tym wcześniej, ale faktycznie zachowywał się tak, jakby ją znał. No i przecież wyraźnie powiedział, że te drewniane miecze nie należały do niej. Otworzyłam usta, żeby to wyjaśnić, ale Graves zadał mi pytanie za milion dolarów: - Jak myślisz, ile on ma lat? I kim właściwie jest? - Nie wiem. - Zanurzyłam się jeszcze głębiej i bulgocząca galaretka zabrała kolejną porcję brudu z moich włosów. Rany, ile błota udało mi się zgarnąć, gdy się tam tarzałam? - Ja bym wolała się dowiedzieć, dlaczego Ash mnie nie zabił, chociaż miał świetną okazję. A zamiast tego załatwił tamte wampiry i... - Widziałaś to? - Widziałam, jak załatwia jednego, to niby co innego zrobił z tamtymi? - Przeszył mnie dreszcz, aż do kości. Jezu... - Mogły mnie zabić. Z tamtej klasy nie było wyjścia, a trzy wampiry... - Ash był tuż obok mnie, Graves. Nos w nos. - Mój mózg śmiesznie zastopował, gdy dotarł do tego wspomnienia, odtworzył je, przeraził się i zgasł jak silnik. - I jeszcze ta mgła... Nie, o mgle nie chciałam myśleć. Dzięki ci, Boże, że mnie nie dotknęła. Gdyby dotknęła... Nie miałam pojęcia, co by się wtedy stało, ale na pewno nic dobrego. Ta pewność przenikała mnie aż do obolałych kości. To było jasne jak słońce. Ale Gravesa interesowało coś innego. - Myślisz, że jeden wilkołak mógłby coś takiego zrobić? I co, potem po prostu uciekł? - Myślę, że słyszał, jak nadchodzicie. - Zatrzęsłam się. Nie dygotałam już z zimna, po prostu moje ciało protestowało przeciwko wszystkiemu. Chciałam coś zjeść, chciałam się zwinąć w kłębek i zasnąć, chciałam różnych innych rzeczy, których nie potrafiłam nazwać. A najbardziej na świecie chciałam zamknąć oczy i sprawić, żeby ten cały obłęd po prostu odpłynął. Nadal opierałam głowę o jego ramię. A on nadal mnie trzymał, ciągle ubrany. Zapanowała cisza wypełniona szumem pary i śmiesznymi odgłosami bulgoczącego płynu. Gdy zanurzałam się bardziej, syczał cicho, z moich włosów spływały kolejne partie brudu. - Nie wiem, co robić - wyszeptałam. Cała ta sytuacja przeraziła mnie bardziej, niż chciałam się przyznać. Przywykłam do tego, że wiedziałam, jakie działanie zastosować w danej sytuacji, przywykłam do tego, że tata wiedział to, czego ja nie wiedziałam, i dawał mi wskazówki, gdy czułam się zagubiona. Nigdy nie zostawiał mnie samej z problemami, w przeciwieństwie do innych rodziców, którzy po prostu siedzą i patrzą, jak się męczysz. Widziałam takie rzeczy mnóstwo razy i zawsze wyglądało to tak, jakby dorosłym zależało, żeby dzieciaki zawaliły sprawę. Może wtedy czuli się lepiej? Graves westchnął. 67

- Dobra. - Uniósł ramiona. To, na którym opierałam głowę, wbiło mi się w policzek. - Musisz się umyć. Dylan dostanie szału. - Czemu wtedy nie przyszedł? - Od razu pożałowałam, że to powiedziałam. - Za każdym razem, gdy rozlegał się dzwonek, ktoś po mnie przychodził. Tym razem nie. - Tak. - Płyn zachlupotał, gdy Graves się poruszył. -Ja też nad tym myślałem. Dobra, umyj się. - Odsunął się, musiałam podnieść głowę. Wrząca lawa przemieniła się w kojące ciepło wsiąkające powoli w moje ciało. Bolał mnie kręgosłup, ale mniej niż zwykle. - Graves? - Tak? - Odwrócił się do mnie i po raz drugi tej nocy znalazłam się twarzą w twarz ze zmiennokształtnym. Tylko ten miał jasnozielone oczy i czarne włosy zwisające w mokrych strąkach. Był ciągle tym samym brzydkim dzieciakiem, na którym mogłam polegać od chwili, gdy zombie wdarł się do mojego domu przez tylne drzwi. Zdarzyło się to niecały miesiąc temu i zmieniło moje życie w totalny chaos, jaki może spowodować jedynie Prawdziwy Świat. A ja nie miałam pojęcia, jak go uporządkować. Na szczęście był tutaj Graves, na którym mogłam polegać. Patrzyliśmy na siebie długą chwilę, zaschło mi w ustach. Byłam pewna, że moja twarz jest brudna, a włosy rozczochrane jak u Meduzy. Mimo to pochyliłam się odrobinę, a on przekręcił głowę i wtedy moje usta dotknęły jego policzka. Jego skóra była bardziej miękka, niż myślałam. Pociągnęłam zatkanym nosem i przycisnęłam usta do jego policzka. A potem poczułam się jak idiotka. O co mi właściwie chodziło? No dobra, Dru. Wyjdź z tego z twarzą. - Dziękuję. No wiesz, że mnie tu przyprowadziłeś i w ogóle. - Cofnęłam się nagle, gdy dotarło do mnie, że mam na sobie tylko majtki i stanik, pewnie w dodatku brudne, że nie wspomnę o brudnej twarzy. - Wiesz, zawsze jesteś przy mnie. Zawsze, gdy cię potrzebuję. Dzięki. Chociaż tyle. Rany, Dru, co jeszcze masz w planach? Odsunęłam się na drugi koniec wanny w nadziei, że gorąca woda ukryje rumieniec, który pojawił się na mojej szyi i właśnie zmierzał w kierunku twarzy. Graves zakasłał. - Nie ma sprawy. - Podszedł do schodków, rozchlapując wodę. Wychodząc, pośliznął się, przytrzymał krawędzi wanny. - No wiesz. Pierwsza działka. No, gratis. Chyba był tak samo speszony jak ja. Zanurzyłam się w wannie, a potem wychyliłam i przytrzymałam krawędzi. Miałam wrażenie, że kończyny mogą mi odmówić posłuszeństwa w każdej chwili. 68

Siedziałam w wannie dłuższą chwilę, trzęsąc się i dygocząc. Do wyjścia zmusiła mnie jedynie myśl, że któryś z nauczycieli mógłby wpaść na pomysł, żeby tu przyjść i sprawdzić, czy nie utonęłam, i zacząć mnie ratować. Albo zabić. Ponieważ teraz wiedziałam już na pewno, że Schola, która zdaniem Christophe'a miała być absolutnie bezpieczna, w rzeczywistości była niebezpieczna jak cholera.

Rozdział 11

Gdy nie śpisz w nocy, tylko w dzień, północ staje się jakby środkiem dnia. Na obiad jeszcze za wcześnie, na śniadanie za późno; poza tym jeśli przez pół nocy uprawiasz biegi na przełaj i tarzanie się w błocie, to chyba nie jesteś głodny? Ja byłam. Umierałam z głodu. Ale zamiast w stołówce, siedziałam w gabinecie Dylana, wpatrywałam się w ustawione na półce książki w skórzanych oprawach i czekałam, czując się jak na dywaniku u dyrektora. W dodatku Graves zniknął, gdy już przyniósł z mojego pokoju suche ubranie i zostawił pod drzwiami damskiej szatni. Nie podobało mi się to. Trzęsło mnie na samą myśl, że ktoś - Graves? - grzebał w palisandrowej komodzie w moim pokoju i szukał majtek. Na szczęście, akurat tam nic nie chowałam, wiadomo przecież, że przeszukując czyjś pokój, przede wszystkim zajrzysz do szuflady z bielizną. Gdzie teraz był Graves? Świadomość, że go tu nie ma, budziła we mnie dziwne uczucie. Chciałam go zobaczyć. Chciałam zobaczyć jakąś znajomą, sympatyczną twarz i Graves był jedynym kandydatem. No, może jeszcze Christophe, ale jego nie było i nie wiadomo, gdzie był. Nawet Dylan nie siedział tu i nie wzdychał, patrząc na mnie, tylko gdzieś się włóczył. Byłam kompletnie sama, z mokrymi włosami, zaciśniętymi zębami i głową pełną pytań. Usadowiłam się na tym samym co zwykle wyściełanym krześle z wysokim oparciem i patrzyłam na książki. To była istna skarbnica wiedzy o Prawdziwym Świecie. 69

Mieli tu książki na temat badań demograficznych wśród wilkołaków, a także takie o czarodziejstwie i czarnej magii, wyróżniające się szkarłatnymi literami na grzbietach. Obgryzałam paznokieć przy palcu wskazującym, dopóki było co obgryzać, potem przeszłam do następnego. Nigdy do takich książek nie zaglądałam, gdy tata żył. Może jemu też by się spodobało? Nigdy nie zaglądałam do książek o rzucaniu czarów. Tata wolał zwyczajne, ludzkie „rozpoznanie" - zadawanie pytań w sklepach okultystycznych i barach, do których przychodził Prawdziwy Świat. Towarzyszyłam mu od czasu śmierci babci i dopiero teraz przyszło mi do głowy, że tak naprawdę było to znacznie niebezpieczniejsze, niż mogło się wydawać. Za każdym razem, gdy zabierał mnie w takie miejsce na zwiad, strasznie się denerwował. Ciekawe, czy dlatego, że z nim byłam, czy dlatego, że jedno fałszywe posunięcie mogliśmy przypłacić życiem? Ciekawiło mnie też, dlaczego nigdy nie wspomniał mi, że mama była swietoczą. Dlaczego mi nie powiedział, czegokolwiek? Czy planował mi powiedzieć, jak już będę wystarczająco dorosła? I kiedy to miało nastąpić? Na co on, do cholery, czekał? A może sam nie wiedział? Może to była tajemnica mamy? Tylko jak można coś takiego utrzymać w tajemnicy? Doszłam już do palca serdecznego. No dobra, ale tata nigdy nie należał do facetów, którzy wywalają wszystko, co im leży na wątrobie. Czasem nie rozmawialiśmy całymi dniami, po prostu robiliśmy różne rzeczy, a ja byłam dumna, że wiem, co mam robić, i nie muszę go o nic pytać. Babcia również nie paplała bez przerwy, uczyła mnie raczej na przykładach, ale w porównaniu z tatą była gadułą. Poza tym jak miałby mi o tym powiedzieć? „Kochanie, twoja mama była w jakimś stopniu wampirem, więc ty również nim jesteś. Przykro mi". Zakłuło mnie serce. Zacisnęłam powieki, usiłując przestać o tym myśleć, i w tym momencie drzwi się otworzyły. Nadal siedziałam na krześle, moje serce zabiło gwałtownie. Przełknęłam gulę w gardle, położyłam ręce na poręczach krzesła, ustawiając stopy tak, żebym w każdej chwili mogła zerwać się z miejsca. Gdy człowiek otrze się o śmierć, staje się trochę nerwowy. - Oto i ona. - Usłyszałam zmęczony głos Dylana. -Entrez-vous, mój dom jest twoim domem. Usłyszałam delikatne kroki i cichy szelest materiału, powietrze wypełnił korzenny aromat. Odwróciłam głowę i otworzyłam usta, żeby zapytać, gdzie, do cholery, jest Graves, ale słowa zamarły mi na ustach. Dylan zamykał drzwi, stojąc z boku w pozie pełnej szacunku. Towarzysząca mu kobieta prześliznęła się obok niego i podeszła do mnie. Była bardzo wysoka jak na dziewczynę. Jej włosy spadały na wąskie ramiona kaskadą wspaniałych rdzawych loków. Spięte z boków dwiema czarnymi kokardkami, odsłaniały twarz w kształcie serca, duże niebieskie oczy i ostry podbródek. Ubrana w długą staroświecką suknię z czerwonego jedwabiu, zrobiła półobrót i usiadła na biurku Dylana, odsuwając papiery. 70

Skrzyżowała nogi (długie buty na wysokich obcasach miały spiczaste czubki i rząd guziczków na cholewce) i popatrzyła na mnie. Jej oczy stały się odrobinę jaśniejsze, ciemne pasma przesunęły się wśród loków, które teraz zrobiły się luźniejsze i dłuższe - ujawniał się aspekt. Delikatne kły dotykały jej wargi pokrytej różowym błyszczykiem. Niech to szlag. Nie mogłam oderwać od niej wzroku. - Dru - powiedział Dylan spokojnie. - To lady Anna. Milady, to Dru Anderson. - Witaj, Dru. - Miała słodki, dźwięczny głos. Siedziałam bez ruchu, jak przyszpilona do krzesła, z uchylonymi ustami. - To ksywka? Od czego to skrót? Nie miałam najmniejszego zamiaru odpowiadać, ale moje usta otworzyły się wbrew mojej woli. - Jesteś swietoczą - wypaliłam. - Jezu Chryste. Myślałam, że ja... - Zabrzmiało to oskarżycielsko, Dylan wyprostował się, zakłopotany, jego kurtka zatrzeszczała. -O cholera. Jej uśmiech przygasł na chwilę. - Jestem pilnie strzeżoną tajemnicą. Gdyby nosferatu zaczęli coś podejrzewać, szturmowaliby każde należące do nas miejsce, nawet tę małą filię Zakonu. Wystarczy, że odkąd tu jesteś, a przecież to stosunkowo krótki czas, kilku uczniów odniosło rany i zanotowaliśmy wyraźny wzrost... incydentów. I co, to niby moja wina? Jezu. Znowu poczułam wewnątrz to okropne gorące uczucie, zamknęłam usta. Patrzyłyśmy na siebie przez chwilę, jej kły cofnęły się, a loki skręciły, wyglądała teraz jak księżniczka z bajki. - Mamy nadzieję, że ataki na Scholę to tylko rutynowe testowanie naszej obrony. Chociaż wydaje się to raczej mało wiarygodne, prawda? - Uniosła głowę. - Miejmy nadzieję, że żaden z napastników nie uciekł i nie może o niczym opowiedzieć. A mnie w końcu przypomniało się, co chciałam powiedzieć, a co nie było przekleństwem. - Gdzie jest Graves? Wszystko super, ale to Graves był jedyną osobą, z którą chciałam rozmawiać. Potrzebowałam go. Dylan poruszył się niepewnie. - Jest w internacie - Jego kły się wysunęły; wyglądał na nieszczęśliwego. Właściwie tylko kąciki ust opadły w dół, ale była to taka zmiana w porównaniu z jego zwykłą zirytowaną miną, że byłam w szoku. - Milady pragnęła się z tobą widzieć, Dru. To wielki zaszczyt dla ucznia pierwszego roku. Nie posiadam się ze szczęścia. - Dlaczego? To znaczy, dlaczego chciała tu przyjść, skoro jestem takim problemem? - Nie jesteś problemem... - zaczął Dylan, ale dziewczyna rzuciła mu łagodne spojrzenie, a on natychmiast zamknął usta. 71

- Czy mogę?... - zapytała, a Dylan tylko rozłożył ręce. Anna przechyliła głowę i uśmiechnęła się, ze swoimi cieniutkimi kłami wyglądała teraz jak najedzony kot. - Jesteś bardzo niesforna, panno Anderson. Przyjechałaś tu zaledwie dwa tygodnie temu, a już zdążyłaś sprowokować do walki Kouroi. Wydajesz się wyjątkowo niezadowolona ze swojego dziedzictwa. To nie jest twoja wina, wziąwszy pod uwagę, jak zostałaś wychowana, ale to smutne. Masz ogromny potencjał, ale wydaje się, jakby bawiło cię trwonienie go na bezcelowy opór. Spoważniała, skrzywiła się, jakby rozgryzła coś niesmacznego, ale była za dobrze wychowana, by to wypluć. - To nasza wina. Nie poinformowaliśmy cię, dlaczego tak postępujemy; przyznaję, że byłam zbyt zajęta sprawami dotyczącymi twojego bezpieczeństwa, jak również innymi... sprawami dotyczącymi bezpieczeństwa pozostałych członków Zakonu, by spotkać się z tobą wcześniej. A teraz... cóż, myślę, że najlepszy sposób, żeby to powiedzieć, to po prostu... to powiedzieć. Nie spodobało mi się to. Dzwonek ostrzegawczy dzwonił jak wściekły. Poruszyłam się niespokojnie, krzesło nagle stało się twarde i niewygodne. Dylan odchrząkną! cicho, jego oczy płonęły, ale nie wiedziałam, czy było to ostrzeżenie, czy tylko atak alergii. Anna uniosła wąską dłoń, paznokcie również miała pomalowane na różowo. Matko Boska, brakuje jej tylko mufki i ślicznego małego różowego telefoniku ozdobionego brylancikami. Uch. Jej zapach - korzenny aromat ciepłych perfum - z czymś mi się kojarzył, ale nie wiedziałam z czym. Byłam zbyt zajęta wpatrywaniem się w jej doskonałą twarz, delikatny rumieniec na matowych policzkach i wachlarz rzęs. Przeszył mnie zimny dreszcz. Nigdy, nawet za milion lat nie będę tak wyglądać. I wcale nie jestem pewna, czy chcę. - Nie wiemy, dlaczego Reynard uratował cię przed Siergiejem. - Jej głos nie był już niespokojny czy zarozumiały, lecz poufały. - Czy w ogóle coś ci powiedział? Jaki Reynard? A, chodzi o Christophe'a. - Powiedział, że należy do Zakonu i... - Tak ci powiedział? - Popatrzyła gdzieś ponad moim ramieniem i zrozumiałam, że ona i Dylan wymienili spojrzenia jak dwoje rodziców czy nauczycieli. Ile ona mogła mieć lat? Wyglądała na osiemnaście, co o niczym nie świadczyło. - W takim razie pewnie zdziwi cię wiadomość, że Christophe Reynard nie jest oficjalnie członkiem Zakonu od co najmniej siedemnastu lat. Rozmowy na temat jego ponownego przyjęcia zabrnęły zdaje się w ślepą uliczkę... - Nikt mu nie ufa - W porównaniu z jej uprzejmym, starannie modulowanym głosem, mój zabrzmiał ostro i nieprzyjemnie. Odchrząknęłam. - Dylan powiedział, że Christophe wróci, żeby mnie trenować, bo...

72

- Dylan zawsze stał po stronie Christophe'a. Był jego stronnikiem przez długi czas, a nawet jego sponsorem. Nie cofnął się przed niczym - groźbą, naciskiem, pochlebstwem - żeby tylko Reynard mógł znaleźć się w naszych szeregach pomimo jego... godnego pożałowania antenata. - Kogo? Poproszę trochę wolniej i po ludzku. - Wyprostowałam się na krześle. Byłam zmęczona, głodna i chciałam zobaczyć Gravesa. Aha, i chciałam jeszcze zwinąć się kłębek na łóżku i dygotać. Zamknąć drzwi i okiennice, a potem położyć się na łóżku, leżeć tak i dygotać. Naprawdę brzmiało to kusząco. Zapadła ciężka cisza. - Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby jej powiedzieć -odezwał się Dylan. - I ja tak myślę. - Popatrzyła na mnie jasnymi oczami i poczułam na twarzy każdy pryszcz, jaki kiedykolwiek tam był. - Czy Christophe wspominał o swojej rodzinie? - O ile pamiętam, tylko tyle, że jego mama również nie żyje. - Co on właściwie mówił o sobie? Raczej niewiele. Nic więcej. O co tu chodzi? Nic mi nie mówił, a tutaj też nikt nie chce mi nic powiedzieć. - Wobec tego zdziwisz się pewnie, że tak naprawdę Christophe nazywa się Krystof Gogol? - Znacząca przerwa, w czasie której zastanawiałam się, do czego ona zmierza. - I że wampir, przed którym uciekałaś, niekoro-nowany król polujących nocą, nazywa się Siergiej Gogol? - Ee? - Byłam tak wyczerpana, że zrozumienie tego, co właśnie powiedziała, zajęło mi całych dziesięć sekund. Słucham? Ramiona Anny opadły. Po raz pierwszy ona też okazała zmęczenie. Ale w jej przypadku stanowiło jedynie oprawę dla jej urody. - Nie wiedziałaś? Christophe jest synem Siergieja. Najstarszym i - w każdym razie przez jakiś czas - najbardziej dumnym i nikczemnym z jego potomstwa. Uratował cię z rąk swojego ojca i zniknął. Ale nie pierwszy raz wtrącił się w życie twojej rodziny. Moje serce zabiło bardzo głośno. Z płuc uszło całe powietrze. - Że co? - zapytałam, zabrzmiało to jak skrzek. Anna zsunęła się z biurka i popatrzyła mi prosto w oczy, z mocą łącząc dłonie. A potem powiedziała to, czego się obawiałam: - Mamy powody, by podejrzewać, że to właśnie Reynard zdradził Siergiejowi miejsce pobytu twojej matki. I potrzebujemy twojej pomocy, by dowiedzieć się, czy tak było naprawdę. Położyła brązowawą, papierową teczkę na zabałaga-nionym biurku. Różowe paznokcie przesunęły po niej z cichym skrzypieniem. 73

- Twoja matka znajdowała się w bezpiecznym miejscu... - Anna otworzyła gwałtownie teczkę, a dla mnie zatrzymał się świat. Znów zaczęłam dzwonić zębami, zacisnęłam zęby. Kątem oka dostrzegłam czerwone iskry; przełknęłam ślinę, czując w ustach smak zagrożenia i furii. W teczce było błyszczące kolorowe zdjęcie formatu osiem na dziesięć, a na nim żółty dom i dąb obok schodków. Wpatrywałam się w niego, czując fale zimna i żaru na przemian. Zabolały mnie wszystkie mięśnie, potem ból przerodził się w mdłości. Było mi niedobrze, moje wnętrzności rozpaczliwie próbowały wydostać się na zewnątrz. Ostatni raz widziałam ten dom we śnie. Jeśli to był sen. A potem, gdy już się obudziłam, zobaczyłam Christophe'a i Gravesa w moim pokoju, walczących ze Złodziejem Snów - wielkim skrzydlatym wężem, który wyssał mi oddech, a potem uciekł, żeby złożyć jaja w ciałach moich sąsiadów. Następnego dnia rano wykluły się z nich małe skrzydlate stworki, które atakowały nas, gdy uciekaliśmy samochodem przed wilkołakami szturmującymi mój dom. Co za koszmar. Pomyślałam, że może tamten sen, niesamowicie wyraźny, ten z moją mamą budzącą mnie w środku nocy, to była halucynacja. To nie był ani sen, ani halucynacja, odezwał się zimny, twardy głos w mojej głowie. To wspomnienie. To wydarzyło się naprawdę, przed śmiercią mojej mamy, w tym właśnie domu. Ukryła mnie w szafie, a potem poszła zmierzyć się z Siergiejem. I zginęła. Stojąca obok mnie swietocza odsunęła pierwsze zdjęcie, ukazując następne, również błyszczące, tej samej wielkości. Na tym dąb miał koronę zielonych liści, choć wiele było poskręcanych jakby od żaru i poczerniałych od czegoś przerażającego, co nadal wibrowało między gałęziami. Drzwi wejściowe z siatką były wyrwane z zawiasów, schody rozwalone. Na drzewie, między gałęziami, wisiało coś strasznego. Jakby boleśnie, agonalnie zniekształcona sylwetka człowieka. Ten obraz wbijał mi się w oczy, wwiercał w mózg... - Najwyraźniej została zamordowana na schodach -powiedziała łagodnie Anna. - Dopiero potem Siergiej powiesił ją na drzewie... Nie zdążyliśmy, twój tata zniknął, a ciebie zabrał ze sobą. Przez długie lata nie mieliśmy pojęcia o twoim istnieniu. Powiesił ją na drzewie. Dobry Boże... - Nie wiedzieliście o moim istnieniu? - zapytałam. Zabrzmiało to tak bezradnie. 74

Gdy odpowiedziała, w jej głosie zadźwięczało coś jakby... Gorycz? Gniew? Nie zrozumiałam i szczerze mówiąc, niewiele mnie to obchodziło. - Nie. Twoja mama odeszła z Zakonu z nieznanych nam powodów. Nieznanych nawet mnie, pomyślałam, zacisnęłam powieki i odchrząknęłam. - Myślałam, że swietocze są zabójcze dla wampirów. Tak przynajmniej... - Tak przynajmniej mówił Christophe. - To prawda. Nawet nasz oddech jest dla nich zabójczy, sama nasza obecność w pobliżu. Jednak niektóre wampiry są tak potężne, że potrafią opierać się temu przez jakiś czas. I to wystarczyło Siergiejowi - Jej perfekcyjne brwi się zmarszczyły. - Właśnie dlatego to on jest ich przywódcą. To dziwne. Zwykle nie wymawiało się jego imienia, mówiono o nim „on" albo „wiadomo-kto", tylko Christophe i ta dziewczyna nie mieli z tym problemu. Jakby mówili o znajomym. Nie chciałam o tym myśleć. Było mi niedobrze, miałam wrażenie, że zaraz zwymiotuję, zemdleję albo położę się na podłodze i zacznę trząść. - Co to ma wspólnego z Christophe'em? Odsunęła zdjęcie i zobaczyłam pod spodem jakieś papiery, zamaszyste pismo, jakieś zdania nabazgrane niebieskim długopisem. - To jest zapis rozmowy telefonicznej pomiędzy nieznanym nam członkiem Zakonu i wampirem ze sfory Siergieja. Właśnie w czasie tej rozmowy jakiś Kouroi wyjawił mu adres twojej mamy. Christophe był chyba jedyną osobą, która mogła go znać, osobiście trenował twoją mamę, byli ze sobą bardzo blisko. Trenował? - Blisko? To ile on ma lat? - Jest tak stary, że pamięta drugą połowę I wojny światowej, panno Anderson. Nie mamy jednak żadnych dowodów. Nagranie rozmowy zniknęło, a osoba, która zrobiła zapis, zginęła. W dość podejrzanych okolicznościach - dodała Anna, a ja spostrzegłam, że przygląda mi się bardzo uważnie, w ten szczególny sposób, gdy wzrok nie koncentruje się na tobie, gdy znajdziesz się w polu widzenia obwodowego. - Bardzo możliwe, że Christophe będzie próbował się z tobą skontaktować. Wtedy natychmiast poinformuj o tym swojego opiekuna i przygotuj się do złożenia raportu. Czy to jasne? Ten rozkazujący ton był czymś nowym. Zrozumiałam, że gdy ta kobieta mówi: „skacz!", wszyscy skaczą niczym koszykarz usiłujący zdobyć trzy punkty. Na końcu języka miałam: „Już tu był, widzieliśmy się". Niby kilka prostych słów, a jednak czułam na piersi niewiarygodny ciężar. Może jej powiem? Przerzucę problem na kogoś innego, przestanę o tym myśleć? Zwaliłabym to na barki jakiegoś dorosłego, miałabym spokój... 75

W tym momencie wydało mi się, że słyszę szmer delikatnych skrzydeł, poczułam muśnięcie piór na twarzy. To było tak realistyczne, że prawie się wzdrygnęłam. „Pamiętasz, co się stało, gdy ostatnim razem próbowałaś zrzucić problemy na cudze barki? Zadzwoniłaś do Augustina, myślałaś, że już po wszystkim, i co z tego wynikło?" To było ostrzeżenie przekazane w sposób, w jaki babcia zwykle udzielała swoich rad. Krótko, prosto, bez niepotrzebnej gadaniny. - Jasne jak słońce - usłyszałam swój głos. Po raz pierwszy był tak znużony i dorosły jak czasem głos Gra-vesa. Czy on też czuł taki ciężar? Pewnie tak. Tak strasznie, tak okropnie chciałam go teraz zobaczyć... - No to doskonale. Na mnie już czas. - Zebrała zdjęcia, a ja zerknęłam na Dylana. Wyglądał na zaniepokojonego, jak zwykle zresztą, i patrzył mi prosto w oczy; zupełnie jakby chciał coś ze mnie wydusić. Usta miał zaciśnięte, jego ciemne oczy przekazywały mi wiadomość, której nie potrafiłam odszyfrować. - Ten zapis rozmowy... Czy mogłabym go zobaczyć? -Zabrzmiało to bardziej twardo, niż chciałam. Dylan się poruszył, Anna wstała i spojrzała na mnie. Zrozumiałam wreszcie, co mnie drażniło w jej twarzy. Wyglądała jak te najładniejsze laski w szkole. Zawsze była w centrum, nigdy z boku, a wszyscy inni istnieli tylko po to, żeby odbijać jej światło. Było w niej to samo nieskończone, zachłanne piękno, które można dostrzec w cheer-leaderkach i wężach boa. Gdyby nie była dampirem, pewnie stałaby się otyłą, wyfiokowaną damulką w średnim wieku, z tym specyficznym gorzkim grymasem ust. Jedną z tych, które robią wiele zamieszania w sklepie spożywczym z powodu przeterminowanego bonu czy puszki z kukurydzą, która kosztuje piętnaście centów więcej, niż powinna; które zawsze idą po trupach, bo nie mają żadnych skrupułów ani wyrzutów sumienia. - Zapis jest utajniony, panno Anderson. Gdy - jeżeli - Christophe się z tobą skontaktuje, słuchaj uważnie, co powie. Zapamiętaj i bądź gotowa to powtórzyć. - Skinęła mi głową i włożyła teczkę pod pachę; jedwabna suknia zaszeleściła, gdy szła do drzwi. - Mój ochroniarz czeka na mnie na zewnątrz, Dylanie. Dziękuję ci. - Milady... - Nie wiem, jak udało mu się wykrztusić to słowo, nie dławiąc się przy tym. Anna wyszła, stukając obcasami. Drzwi zamknęły się z trzaskiem, pajęczyny na szczycie wysokich regałów zafalowały bezgłośnie. Spostrzegłam, że płytki na suficie również są zniszczone. Cały ten budynek się sypał. Dylan przechylił głowę i uniósł brew, a ja stałam nieruchomo, obolała i zlana potem. Nie zdawałam sobie sprawy, że się trzęsę, dopóki nie usiadłam z powrotem na krześle. Każda część mojego ciała dygotała jak podłączona do prądu galaretka. Zapach Anny odchodził razem z nią, z tyłu mojego gardła spoczął ciężar, w tym miejscu na podniebieniu, którego zwykli ludzie nie mają, a w którym zawsze pojawia się ostrzeżenie o niebezpieczeństwie. 76

To jakby marynowany imbir, który dają do sushi, a który dla mnie ma zbyt aromatyczny smak perfum. To teraz również było jak ciężkie perfumy. Z czym kojarzył mi się jej zapach? Dałabym głowę, że z czymś mi się kojarzył... Jednak trybiki i sprężynki w moim mózgu nie chciały się poruszyć. Zwyczajnie nie byłam w stanie myśleć. Wdrapanie się po schodach do mojego pokoju wydało mi się nagle wyczynem ponad siły. Ale myśl o tym, by zaszyć się pod łóżkiem razem z kurzem, mieczami malaika i portfelem taty była niesamowicie kusząca. Ucieszyłam się - choć właściwie nie potrafiłabym powiedzieć dlaczego - że medalion mamy jest bezpiecznie ukryty pod koszulką. Na samą myśl, że Anna mogłaby go zobaczyć, robiło mi się zimno. Dylan opuścił ramiona. - Wyszli - powiedział cicho. - Wszystko w porządku? Ale pytanie. - Tak - odchrząknęłam. - Super. Rewelacja. No pewnie, że nie. - Przepraszam. - Zabrzmiało to tak, jakby naprawdę było mu przykro. Zresztą jego głos zawsze brzmiał podobnie. - Nalegała, by cię zobaczyć i...I co? O co tu w ogóle chodzi? Patrzyłam na jego zaśmiecone biurko, gdzie jeszcze przed chwilą leżała teczka. Widziałam miejsce, w którym umarła moja mama. Powiesił ją na drzewie. Anna mówiła o tym wszystkim delikatnym, słodkim głosem, zupełnie, jakby to było bez znaczenia. A przecież nie było, nie było! To moja mama, ona... - Widziałaś się z Christophe'em, Dru? - Jego kurtka zatrzeszczała, gdy oderwał się od ściany. - Nie muszę ci chyba mówić, że on ma problemy? I to coraz poważniejsze. Próbowałam myśleć, ale nie mogłam, przeszkadzał mi jego głos. - Chcę wrócić do pokoju - zabrzmiało to, jakbym miała pięć lat. - Proszę. - Dobrze - powiedział, ale nie wypuścił mnie. - Dru... - Kto miał mnie pilnować? - Miejsce, w którym niedawno leżała teczka, wydawało się dziurą w świecie. Za oknami wył i jęczał wiatr. Nie znosiłam tego dźwięku wichury atakującej ściany pustego domu, w którym czekałam na tatę, żeby wrócił i mnie zabrał. - Kto miał mnie zaprowadzić do pokoju, kiedy zadzwonił dzwonek? Po raz pierwszy nikt po mnie nie przyszedł. - Nie wiem, nie zdążyłem sprawdzić, a teraz grafik zniknął. - Dylan poruszył się niespokojnie, skórzana kurtka znów zatrzeszczała. Zakasłałam. - Odwołano mnie, żebym przywitał Annę. Nigdy nie uprzedzają nas o jej wizytach, więc... - Nie mieszka tu? - zapytałam, choć w gruncie rzeczy było mi wszystko jedno. Chyba zdołam utrzymać się na nogach... Miałam wrażenie, że Dylan powiedział coś ważnego, ale nie byłam w stanie zmusić mózgu do działania. 77

- Nie... - znowu urwał. Byłam już zmęczona tym jego stylem rozmowy, gdy starał się nie mówić mi wszystkiego. A właściwie - nie mówić mi niczego. Oparłam się rękami o poręcze krzesłu, spróbowałam wstać, ale mi się nie udało. Dylan zrobił krok w moją stronę, jakby chciał mi pomóc - i wtedy zerwałam się z krzesła, jak gdyby mnie sparzyło, i ustawiłam je między nami. Popatrzyłam uważnie na Dylana. - Dru... - zaczął i znowu urwał. Dzieliło nas zdradzieckie powietrze, którego było zbyt mało do oddychania, ale wystarczająco dużo, żeby napierać na mnie ze wszystkich stron. Czy ktoś już kiedyś utonął w powietrzu? Przesunęłam się w stronę drzwi. Dylan zastygł w bezruchu, jakby nie był pewien, którędy będę chciała przejść. Aspekt osłabł, kły schowały się pod wargami. - Jestem po twojej stronie - powiedział, gdy byłam już przy drzwiach. - Chciałbym... - Ja nie mam żadnej strony - burknęłam, ujęłam klamkę sztywną ręką i wyszłam. Wszystkie korytarze były puste, dotarłam do swojego pokoju bez żadnych przygód. Niesamowite. Byłam przygotowana na pożar, kolejny atak albo coś równie atrakcyjnego. Zamknęłam drzwi na klucz i oparłam się o nie plecami. Podniosłam rękę. Trzęsła się jak liść na wietrze. W pokoju panowała martwa cisza, zasłony były delikatnie odsunięte, a na niebieskiej poszwie na łóżku leżał biały kwadrat papieru. Poczułam najpierw zimno, potem ciepło i zaczęłam powoli iść do łóżka. Popatrzyłam na niebieski dywan -czy ktoś zdołałby dostrzec ślady, jakie zostawiły na nim mokre stopy Christophe'a? Trzęsłam się, schodziła ze mnie adrenalina i byłam wykończona, ale nie byłam głupia. Coś tu się kompletnie nie zgadzało. Dwa zdjęcia domu, w którym mieszkaliśmy, zanim zmarła mama, zanim zmienił się świat, nie dowodziły jeszcze winy Christophe'a. A jeśli te informacje były tak superściśle tajne, to Anna nie powinna przynosić tutaj teczki. W dodatku rozkazywanie mi, mówienie, co mam zrobić, było sprawdzonym sposobem na uzyskanie przeciwnego efektu. Nie mam nic przeciwko wykonywaniu rozkazów na linii ognia. Ale mój tata nie wychował kompletnej idiotki. Nie potrafiłby. Papier był ciężki, chropowaty i wyglądał na drogi, pismo bardzo ozdobne i staranne. Swietocza! Bądź ostrożna. Nic tutaj nie jest tym, czym się wydaje. Spotkajmy się w hangarze na łodzie. Twój przyjaciel Usiadłam na łóżku. Jeśli to miał być jakiś szyfr, był nietrafiony. Co tu jest grane? 78

I co ten ktoś, kto zostawił wiadomość (czyżby Christophe?) robił w moim pokoju, gdy wampiry próbowały mnie zabić? Gdy Ash i inne wilkołaki usiłowały mnie uratować? I czy Ash faktycznie chciał mnie ratować? Mój mózg wreszcie zaskoczył. „Grafik dyżurów zaginął". Czyli ten, kto miał mnie pilnować, zabrał go, ponieważ wiedział, że dojdzie do ataku. Próby morderstwa. Nazwijmy rzeczy po imieniu. Wypuściłam powietrze ze świstem. Christophe. Syn Siergieja. To prawda, że wtedy ktoś próbował go zamordować. Ale tak czy inaczej nie powiedział mi całej prawdy. Najróżniejsze kłamstwa, moje i cudze, piętrzyły się wokół mnie, jakby chciały mnie pogrzebać. Niebezpieczne kłamstwa. Mordercze. Przecież dzisiaj mogłam zginąć - leżałabym teraz w lesie w roli zimnego trupa. Jeszcze nic straconego, mogę przecież umrzeć jutro. Albo we śnie. Zadrżałam, obejmując się rękami. W pokoju było zimno, obco. Jedyna osoba, z którą mogłam pogadać, jedyna, która potrafiłby mi pomóc połapać się w tym szaleństwie, siedziała w internacie. Nie chciałam tam teraz iść. Położyłam się na łóżku. Za oknem była noc, a więc Schola tętniła życiem. W powietrzu unosiły się oddechy innych ludzi, czułam ich obecność. I mimo to byłam bezgranicznie samotna. Jeszcze bardziej niż wtedy, gdy siedziałam w pustym domu, czekając na tatę, a to już o czymś świadczy.

Rozdział 12 Zimny front atmosferyczny, który przypłynął do nas z Kanady, załamał się dwa dni później. Śnieg zaczął topnieć, rzeka nie wyglądała już jak płaska szara taśma, lecz jak srebrny ruchliwy wąż. Rozmarzająca ziemia przestała być twardą skałą, zrobiła się miękka i grząska. Nocami przechodziły burze, wylewając całe potoki deszczu, w dzień nad ziemią wisiały chmury i mgła. Czułam się tak, jakby zamknięto mnie w szklanej kuli; oglądałam świat wyłącznie przez zakratowane okna. Nie potrafiłam wytrzymać w karcerze zamkniętego pokoju, dlatego chodziłam na lekcje. 79

A jednak to też była męczarnia. Siedziałam na zajęciach i myślałam: Wszyscy kłamią. Albo: Któryś z nich chce mojej śmierci. Pogrążałam się i rozpamiętywałam tę myśl, aż przestawałam słyszeć, co mówił nauczyciel. Dibs towarzyszył mi w czasie posiłków, ale głównie siedział nieruchomo i milczał, od czasu do czasu udawało mu się wykrztusić: „Cześć". Jego nieśmiałość była wręcz chorobliwa. Graves był jedyną osobą, z którą mogłam pogadać, a i to rzadko i o niczym ważnym. „Biegaliśmy w parku" albo „Shanks zabrał nas na zakupy" czy „Nie uwierzysz, co jeden koleś zrobił na treningu" i tak dalej w tym stylu. Kiwałam głową, potakiwałam, robiłam zainteresowaną minę. A potem w mojej głowie rozlegał się gong. Kłamał albo ktoś chce mnie zabić. Może nawet jest teraz w tej sali. Zaczynałam dyskretnie zerkać na innych, usiłując nie gapić się zbyt nachalnie - bałam się, że zobaczę na czyjejś twarzy zbrodnicze zamiary. Nie wiedziałam nawet, ile mają lat. Mogli być bardzo starzy, a ja nie miałam o tym pojęcia. Czemu właściwie czułam się zdradzona? Christophe był w części wampirem, podobnie jak większość kolesi tutaj, którzy być może chcieli mojej śmierci. Podobnie jak ja. Podczas coraz ciekawszych dwugodzinnych zajęć historii dowiedziałam się, że to piętno nie znika nigdy. Bez względu na to, czy wampir był twoim ojcem czy prapra-pradziadkiem, ty na zawsze pozostajesz dampirem, wyposażonym w aspekt, niezwykłą szybkość, siłę - no i głód. Zazwyczaj rodzą się dampiry płci męskiej, dziewczynka zdarza się raz na tysiąc narodzin. I rzadko dożywają pełnoletności - wampiry robią wszystko, by do tego nie dopuścić, starają się odnaleźć je przed rozkwitnięciem i wyssać z nich krew, by zdobyć potężną dawkę mocy. Milutkie. Ja i ta Anna byłyśmy wyjątkowe. Czy istniały jeszcze jakieś inne swietocze? Niewykluczone. Tylko że wtedy nie byłabym już tak wyjątkowa. Przyszło mi do głowy, że to właśnie wilkołaki są moją gwarancją przetrwania - przecież one nie życzyły mi śmierci, no nie? A w każdym razie moje życie było im obojętne. No, chyba że pracowały dla Siergieja. Nigdy nic nie wiadomo. Co z kolei oznacza, że wilkołaki wcale nie były taką znowu gwarancją. A ja nie mogłam stąd wyjść, nawet na chwilę. Graves nie chciał spotykać się zbyt często, a co ja mogłam zrobić? Łazić za wilkołakami, dopóki się nade mną litowały? A jeśli któryś z nich miał powód, Bóg jeden wie jaki, żeby mnie nienawidzić? Czy w ogóle odważę się zastanowić nad tym, jak wyśliznąć się ze Scholi do hangaru? Na kolejnej lekcji historii siedziałam na brzegu sofy. Drzwi już wymieniono, korytarze doprowadzono do porządku, chociaż nadal widać było jaśniejsze rysy na boazerii, a wykładzina kłuła w oczy nowością, rażąco odstająca od całej rozpadającej się reszty. Pachniało linoleum. Na moich kolanach leżał notatnik, spod ołówka wychodziły różne gryzmoły, wysokie łuki i kamienne ściany. Cieniowałam zawzięcie każdy kamień, rysowałam źdźbła trawy, przebijające się przez szczeliny w bruku, pośrodku rysunku zostawiając wielką białą plamę. 80

Graves siedział obok mnie, a za nim Shanks - ciemnowłosy chłopak, emo. Miał czekoladowe oczy, włosy zaczesane na bok zasłaniały czoło. Z rękawów wystawały kościste ręce, na nogach miał trapery. Pochylał się do przodu, opierając łokcie na kolanach. Irving siedział na podłodze, rękami obejmując podciągnięte kolana, na twarzy pojawiał się krzywy uśmiech. Wszyscy trzymali się ode mnie z daleka, nawet Dibs w czasie zajęć zachowywał się tak, jakby mnie nie znał. Graves i Shanks wymieniali spojrzenia za każdym razem, gdy Irving otwierał usta. Blondyn opowiadał właśnie o podstawowych zasadach współpracy między dampirami i wilkołakami, a ja cieniowałam kolejny blok skalny. - Dampiry uczy się taktyki, wilkołaki - logiki, zgodnie z ich naturalnymi zdolnościami. Wilkołakom brakuje wrażliwości dampirów na wampirze ataki, dampiry nie mają naturalnej dla wilkołaków umiejętności zgodnej współpracy. To jakby dwie strony równania. Dlatego dopiero, gdy połączyliśmy siły, zdołaliśmy zdobyć i utrzymać pewne tereny. - A co działo się wcześniej? - zapytał Graves. Blondyn rozchylił usta i zobaczyłam jego lśiiltjco hlttłr zęby. Jednak aspekt się nie ukazał. - Wcześniej? Umieraliśmy. Byliśmy bliscy wyginięciu. Wojna wampirów z wilkołakami nie miała granic, te wilkołaki, które nie zginęły, żyły na łasce Krwawych Książąt. Tak jak Złamani. Zastrzygłam uszami. „Złamany jego wolą" - usłyszałam szept Christophe'a i podniosłam głowę znad notesu. - Złamani? Co to znaczy? I od razu poczułam się jak idiotka - raczej nie należało o to pytać w sali pełnej wilkołaków. Mogli się poczuć urażeni. Przez pokój przebiegł szmer, Shanks się przygarbił, oparł o kozetkę. - Czy ktoś chciałby odpowiedzieć na to pytanie? -Blondyn odwrócił się, wodząc wzrokiem po twarzach uczniów. - Nie? Wobec tego może ja. Otóż złamanie człowieka, a nawet dampira jest dość proste. Wystarczy brak snu, jedzenia i spora dawka propagandy, czyli mówiąc prościej, pranie mózgu. Złamanie wilkołaka - czy zmiennokształtnego, jak pan Graves - jest znacznie trudniejsze, ze względu na wysoką odporność psychofizyczną. - Ze względu na ich upór - powiedział Irving półgłosem. Przez salę znów przebiegł szmer, który można by wziąć za śmiech, gdyby się nie wsłuchiwać. - Ze względu na odporność - poprawił spokojnie Blondyn. - Ale mimo to można je złamać. Najpopularniejsza metoda polega na uwięzieniu w tatra. To kamienny sześcian, w którym ofiara może stać wyprostowana, ale nie zdoła się odwrócić, pochylić ani usiąść. Na końcu łańcucha jest obroża z kolcami skierowanymi do wewnątrz zagiął obrazowo palce - a więc ofiara musi poruszać się bardzo ostrożnie w ograniczonej przestrzeni. Potem kładzie się surowe mięso na podłodze albo na zewnątrz i wilkołak skręca się w męczarniach, czując zapach jedzenia i nie 81

mogąc po nie sięgnąć. Poza tym na głowę ofiary wylewana jest woda przez otwór w suficie - nietrudno się zachłysnąć czy dostać zapalenia płuc. No i są jeszcze revelle, złodzieje snów, stwory hodowane przez Maharaję. To mnie zainteresowało; siedzący obok mnie Graves zesztywniał. - Złodzieja snów umieszcza się w pobliżu wilkołaka, karmi padliną i pozwala mu śpiewać. Czy ktoś z was wie, co może spowodować pieśń złodzieja snów? - Wiem, co się dzieje, gdy wpycha ci język w usta i zaczyna pić - mruknął Graves. - To było jak śpiew. Tyle zapamiętałem. Ja nie pamiętałam. Nadal nie wiedziałam, czy naprawdę opuściłam swoje ciało, czy był to jedynie wyjątkowo realistyczny sen, zabawa podświadomości z pamięcią. Pamiętałam za to, co się działo, gdy Graves odciągnął ode mnie złodzieja snów, a Christophe sprawił, że przestałam się dusić i krztusić. Christophe. Okłamał mnie. Nie powiedział. Co za dupek. I jeszcze ktoś. Może ta cała Anna? Ale ona też jest swietoczą, to nie ma sensu! Przecież wampiry są wrogami, no nie? Czemu ktoś miałby dla nich pracować? Jego syn. Syn Siergieja. Blondyn zignorował wypowiedź Gravesa. - Pieśń złodzieja snów odbiera ofierze wszelką nadzieję, doprowadza ją na skraj obłędu. Jeśli trwa dłużej niż kilka godzin, łamie barierę pomiędzy świadomością wilkołaka i Resztą - tym, co jest wewnątrz wilkołaka, co umożliwia przemianę. Powoduje stan psychotyczny i uniemożliwia jemu lub jej powrót do ludzkiej postaci. - Dziewczynom też to robią? - zapytał z tyłu jakiś przerażony głos. Jak widać, rycerskość jeszcze nie umarła. Pomyślałam o tym, co zobaczyłam w oczach Asha. Kiedyś był takim samym kolesiem jak ci, którzy siedzieli tu ze mną i teraz poruszali się niespokojnie, a potem Siergiej uwięził go w kamiennej celi i przemienił w istotę, która nie może na powrót stać się chłopcem. Blondyn miał nieszczęśliwą minę. Przez ostatnich kilka dni niemal go polubiłam, dopóki nie przypomniałam sobie, że zniknął i zostawił mnie po dzwonku na alarm. Ale nadal był nauczycielem, którego lekcje dawały mi najwięcej. - Zdarza się - powiedział cicho. - Wówczas obłąkany wilkołak dziewczyna jest niemal nie do zatrzymania. Ponieważ złamanie oporu dziewcząt jest znacznie trudniejsze, wypracowano odrębne metody. Tak czy inaczej, złamany wilkołak nie może powrócić do ludzkiej postaci, staje się narzędziem swojego pana, pozbawionym wolnej woli, skazanym na życie polegające na zaspokajaniu najprostszych potrzeb życiowych i posłuszeństwie. Zaraz, zaraz... Usiadłam prosto, notes zjechał mi z kolan. - Można to odkręcić? Sprawić, żeby Złamany wrócił do ludzkiej postaci? 82

- Pomóc Złamanemu? Teoretycznie tak, trzeba jednak mieć mocny łańcuch, dużo czasu i mnóstwo determinacji. Wampir, który złamał wilkołaka, może zechcieć przywołać go z powrotem - rozkaz jest tak silny, że wilkołak spróbuje uciec od swojego wybawcy, nierzadko robiąc sobie krzywdę lub ginąc. Zdarzało się, że wilkołaki łamały karki, odgryzały sobie łapy... - Były takie projekty. - Shanks wzruszył ramionami. - Tata mi mówił. Zajmowały się tym całe zespoły, w 1920 roku... - Całe jego ciało krzyczało: Nie podoba mi się to! od uniesionych ramion po niespokojne palce i podrygujące kolana. Słuchanie tego wszystkiego musiało być wyjątkowo nieprzyjemne dla kogoś, kto porasta futrem... - Były - przyznał Blondyn. - Ale wiele z nich zakończyło się fiaskiem, a nawet śmiercią tych, którzy próbowali pomóc Złamanym. W każdym razie, gdy wilkołaki i założyciele Zakonu zaczęli wreszcie współpracować, wampirom było już znacznie trudniej porywać wilkołaki i wykorzystywać do swoich celów. - Dziwny uśmiech wygiął jego usta. - Na tym kontynencie to właśnie wampiry są w odwrocie. - Jest jakiś sposób, żeby wyleczyć złamanego wilkołaka, żeby mu pomóc? - nie ustępowałam. - Jak to zrobić? Nauczyciel obrzucił mnie długim, badawczym spojrzeniem. - To już pytanie na następną lekcję. Koniec zajęć. Wszyscy zaczęli wstawać, Blondyn rzucił mi ostatnie długie spojrzenie i wyszedł z sali. Podniosłam swój notes, włożyłam go do torby i odepchnęłam się od kozetki ze stęknięciem. Graves spojrzał na mnie, unosząc brwi, jakby chciał zapytać: O czym ty myślisz, do cholery?! Czułam się tak, jakby zanurzono mnie w zimnej wodzie, wszystkie nerwy miałam na wierzchu. Następną lekcją miało być posługiwanie się aspektem. Nie wiedziałam nawet, kto ją prowadzi, więc mogłam spokojnie zrobić sobie przerwę. W bibliotece albo gabinecie Dylana na pewno było coś o Złamanych, a ja jestem niezła w wyszukiwaniu takich informacji. Wystarczy dać mi zadanie; sama sobie poradzę. Wreszcie miałam coś konkretnego do zrobienia. Co za ulga. Nagle poczułam na karku zimny dreszcz. List na łóżku! Kim był ten tajemniczy przyjaciel? Czyżby to on miał mnie odprowadzić wtedy do pokoju? A może to Christophe? Tylko co robiłby w moim pokoju w czasie ataku wampirów? Nie słyszał hałasu i... Boże, gdybym tylko mogła przestać o tym myśleć, może udałoby mi się przespać albo przynajmniej przestać wzdrygać się przy każdym dźwięku... Akurat. Marne szanse. - Idziesz na lekcję? - zapytał Graves, jego słowa z trudem przebiły się przez w hałas w mojej głowie. - Uhm. - Zamrugałam. O czym ty myślisz, Dru? Ale przecież musiało być jakieś wyjaśnienie. Coś tu nie grało i... no tak, to było szaleństwo. Kompletne. 83

Ale chyba miałam już pomysł. Może nawet dobry, tylko na razie byłam zbyt zmęczona, by o nim mówić. Graves wziął moje „uhm" za „tak". Zatrzymał się i wsadził ręce do kieszeni swojego nieśmiertelnego czarnego płaszcza. - No dobra, to chodź, bo się spóźnimy. - A spóźnialskich smażą na wolnym ogniu. - Shanks zbierał swoje rzeczy, notes, podręczniki obłożone w szorstki brązowy papier. Rzucił mi dziwne spojrzenie i uśmiechnął się, ukazując ostre białe zęby. - Oczywiście nie tych wyjątkowych. - Odwal się - rzucił mu Graves przez ramię. - No co, przecież nic nie mówię. Chcesz wiedzieć, jak się robi pranie mózgu wilkołakom, Dru? - Jego słowa podszyte były warczeniem. - Chcesz założyć hodowlę? To też robili. Możesz sobie pooglądać zdjęcia w necie. Różne dzieciaki mówiły sobie różne nieprzyjemne rzeczy każdego dnia w każdym amerykańskim liceum. Ale to było coś innego. - Pytałam, bo chciałam się dowiedzieć, jak można im pomóc. - Zerknęłam na niego. - Jakiś problem? Na jego twarzy pojawiło się udawane zaskoczenie: - Oo? Chciałabyś im pomóc, dobry mały dampirku? - Bobby... - Graves odwrócił się, jego płaszcz załopotał, dotknął moich kolan. - Wal. Się. - Ona w ogóle coś mówi, jeśli akurat nie podlizuje się nauczycielom? - Shanks się wyprostował, warkot nabrał głębszego tonu. -1 nie robi słodkich minek do ciebie? Dampir i jego osobisty ochroniarz loup-garou. Co ona tu w ogóle robi? Jezu. Nigdy przedtem z nim nie rozmawiałam i teraz wiedziałam już dlaczego. - Chodź. - Pociągnęłam Gravesa za rękaw. - Idziemy. Ale on odsunął mnie i zrobił dwa kroki do przodu. Był wysoki, ale Shanks przewyższał go o pół głowy. Mimo to Graves nie wyglądał na wystraszonego. - Idź się pałować. Albo coś w tym stylu. Może ci to pomoże. O Chryste. Czy coś takiego zawsze musi się dziać właśnie wtedy, gdy wpadam wreszcie na pomysł, co mogłabym zrobić, zamiast zadręczać się myślami? - Posłuchaj... Na policzkach Bobby'ego zaczęła pojawiać się sierść. - Trzymaj go, suko - zawarczał, jego ramiona pochyliły się i zaczęły rozrastać. Przemiana zawsze robi niesamowite wrażenie - mięśnie twardnieją, wyrasta sierść, przekształcają się szczęki... Przemienił się tylko w połowie, ale to wystarczyło. 84

- O chole... - nie dokończyłam, ponieważ Graves zamachnął się i walnął go w twarz. Przewalili się przez oparcie kanapy, kłębowisko futra i czarnego płaszcza, a wilkołaki natychmiast zgromadziły się wokół, zagrzewając ich do walki. Cholera! Rzuciłam torbę i też przeskoczyłam przez kanapę, żeby zobaczyć, co się dzieje. Nie było łatwo, wilkołaki stłoczyły się ramię przy ramieniu. Podcięłam któregoś i przepchnęłam się naprzód, odpychając kolejnego z siłą, o jaką się nie podejrzewałam. Graves i Shanks się tarzali. Bobby był do połowy przemieniony i warczał wściekle, Graves warczał również, oczy mu płonęły. Bobby dostał kolanem w jądra i oddał, waląc Gravesa w twarz. Usłyszałam odgłos uderzenia, potem trzask kości i niemal poczułam ten cios na swojej twarzy. Graves! Coś we mnie pękło. Fala czerwonej furii uniosła się, pokryła moją skórę i pchnęła do działania zupełnie bez udziału mojej woli. Świat znowu zwolnił, powietrze zamieniło się w przejrzysty syrop, a ja runęłam do przodu. Tym razem moje ręce i nogi nie wydawały się ciężkie; zanim kopnęłam, wiedziałam, że poruszam się bardzo szybko. Rozległ się trzask, dziwnie zniekształcony i głośny, gdy moja stopa trafiła go w twarz. Poleciał do tyłu jakby w zwolnionym tempie, a mnie zalała nowa fala furii, krystalicznie czysta w swojej intensywności. Gniew buchał żarem, przemieniając mnie w szklaną figurkę pełną iskrzącego czerwonego płynu. Zanim upadł, uderzyłam go jeszcze dwa razy, dwa porządne ciosy. Wpadł na grupę stłoczonych, zapewne wrzeszczących wilkołaków - dla mnie cała ta scena była kompletnie bezgłośna. Wilkołaki rozsuwały się w sennym tempie. Znalazłam się przy Shanksie, moja dłoń zacisnęła się na jego szyi, zaczęła naciskać go w dół przez gęste powietrze. Wyciągnął rękę ruchem lunatyka, bez trudu uchyliłam się przed szponami, które miały podrapać mi twarz, bez trudu zablokowałam cios jedną ręką i znów usłyszałam głos taty. „Odegnij kciuk, Dru. Wystaw go. Jeśli schowasz go do środka, złamie się, jak walniesz tego żałosnego dupka. Bardzo dobrze! A teraz uderz go, uderz go mocno! Tak jest, grzeczna dziewczynka!" Rozmyte dźwięki pływały wokół mnie. Wszystko zwolniło jeszcze bardziej, wiedziałam, że za chwilę powróci normalna prędkość, jednak miałam wystarczająco dużo czasu, żeby walnąć go pięścią z odgiętym kciukiem. Mogłam złamać mu nos, a gdybym uderzyła odrobinę niżej, mogłam przebić krtań i wtedy by się udusił. Dru, co ty wyrabiasz? Buzowała we mnie furia - przecież uderzył Gravesa, zranił go... 85

A ja właśnie rozważałam zadanie ciosu, który mógłby wyrządzić poważną krzywdę, może nawet zabić. A przecież to była tylko szkolna bójka! Jak każda inna szkolna bójka, gdy stałam z boku, nieważne, czy działo się to w normalnym świecie, czy tutaj. No, może tutaj byłam trochę mniej z boku. Co jest grane? Dlaczego nauczyciele nie interweniują? Odpowiedź spłynęła na mnie chwilę później - ponieważ uczą ich walczyć. Uczą ich nienawiści. Nadal gotowała się w mnie furia. Płonął we mnie gniew, po moim opanowaniu nie został nawet ślad. Za chwilę rozlegnie się trzask i czas przyspieszy. Czułam to brzegiem świadomości, tak jak czuje się nadchodzące kichnięcie. Czyjaś ręką chwyciła mnie za ramię. Jeśli chciałam uderzyć Shanksa, musiałam zrobić to teraz. Moja pięść przesunęła się do przodu, a potem cofnęła, gdy wilkołak poruszył się powoli. Usta miał uchylone, z jego nosa płynęła krew. Odsuwałam się od niego, ktoś mnie odciągał. Czyjeś zaciśnięte palce wbijały się w moje ciało tak mocno, że niemal czułam, jak robią mi się siniaki. Będę wyglądać jak worek treningowy. Rany. Rozległ się trzask, jakby strzelono z gumki, i czas przyspieszył. Tym razem było to jak dreszcz, który przeszył mnie aż do kości. Jakby z powrotem wrzucono mnie do świata z siłą, z jaką samochód uderza w mur. Wokół mnie rozlegały się krzyki i wrzaski, włosy zasłaniały mi twarz i zobaczyłam wstrząśnięta, jak w moich lokach błyszczą jasne pasma. Włosy wyprostowały się, były teraz dłuższe i luźniejsze - śliskie fale zamiast skręconych strąków. A potem złote pasma zniknęły, pochłonęła je ciemność, moje włosy znów były takie jak zawsze. O cholera. Co się... - Cofnąć się! - wrzasnął Graves, nadal ciągnąc mnie do tyłu. Wilkołaki skupiły się nad nieruchomym Shanksem, który leżał na podłodze, oparty o sofę. Jego krew była czerwona i dziwna. Kilka wilkołaków odwróciło się i zaczęło iść w moją stronę, na ich skórze pojawiła się sierść, ramiona i nogi rosły. - Ostrzegam was! - To już był ryk, który wprawił w wibracje jego i moje ciało. Nigdy przedtem nie słyszałam, żeby Graves mówił w taki sposób. W tym głosie było kłapnięcie szczęk. Ugryzienie. Niemal odepchnął stłoczone wilkołaki. Dominujący, pomyślałam. Takim głosem loup-garou wydaje rozkazy. Zatrzymali się, szczerząc zęby. Nawet blady, delikatny Dibs, który rzadko mówił głośniej niż wystraszonym szeptem. Twarze zmarszczyły się, odsłaniając zmienione zęby, ciała pokrywało futro. Graves odciągnął mnie do tyłu kilka kolejnych kroków. - Nie ruszać się! - zawołał nadal tym samym gromowładnym głosem. Poczułam, że całe moje ciało wibruje. I wtedy zdałam sobie sprawę, że wydaję dziwny, wysoki jęk z przerwami na zaczerpnięcie oddechu. Zapach miedzi, gorący i przyjemny, uderzył mnie w tył gardła, w miejsce, którego istnienia nawet nie podejrzewałam, 86

luz obok tego, które ostrzegało mnie o niebezpieczeństwie. Zapach spłynął w dół i cały świat rozpadł się na kawałki. Szarpnęłam się do przodu, próbując oderwać rękę Gravesa od mojego ramienia, ale on objął mnie wokół talii i ciągnął. Szarpnęłam się do przodu, wiedziałam już, co chcę zrobić. Chciałam odepchnąć ich wszystkich i wbić zęby w gardło wilkołaka. Chciałam pić. Niesamowite pragnienie wypełzło z wnętrza mojej krtani i rozeszło się po całym ciele. Czułam się sucha jak pieprz, moje ciało płonęło w środku i jedyne, co mogło ugasić ten ogień, to słodki czerwony płyn, który czułam wszędzie. Łomotał wewnątrz mojej głowy, szepcząc i jęcząc, moje zęby były boleśnie wrażliwe. Nieomal czułam, jak się wydłużają, dziwne łaskotanie na szkliwie. Moje włosy naprężyły się, każdy fragment ciała był teraz maksymalnie pobudzony. Chroniczne zmęczenie po kilku bezsennych dniach zniknęło, zastąpiła je buzująca energia. Druga ręka Gravesa zagięła się na mojej szyi i zacisnęła, gdy próbowałam się wyrwać, kopiąc i wierzgając. Zęby mi szczękały, wilkołaki warczały, ale Graves znowu użył tego niesamowitego, wstrząsającego światem głosu i zostały na miejscu. Chciałabym powiedzieć, że poczułam ulgę, gdy Shanks wstał i wyłonił się z tłumu wilkołaków z twarzą niczym maska krwi i płonącymi oczami. Nie poczułam. Chciałam zlizać krew z jego twarzy i wbić zęby w krtań. Chciałam pić. Shanks warknął, Graves odpowiedział tym samym. Nie wiem, co by się stało, gdyby fala dampirów nie wpłynęła przez drzwi i mnie nie otoczyła. Dampiry niosły mnie w tłumie poza salę, a ja zaczęłam krzyczeć, odpychając Gravesa. Ale on nie dał się odepchnąć, ściskał mnie za rękę, nawet wtedy, gdy moje palce wbiły się w jego dłoń i nasze kości zaczęły trzeszczeć. Pierwszy raz w życiu poczułam głód krwi. I teraz, o tak, teraz rozumiałam znacznie więcej. Graves mnie nie puścił. Był tuż obok, powtarzając coś w kółko, w końcu zrozumiałam, że to moje imię. Głód sięgnął zenitu i wreszcie zaczął mijać, a ja wybuchnęłam płaczem. Graves trzymał mnie w objęciach i przytulał, a ja płakałam i trzęsłam się jak małe dziecko. Mówili mu, żeby mnie puścił, ale on nadal mnie trzymał. Ja też go trzymałam. Nie zdołali mnie odciągnąć.

Rozdział 13 87

Graves położył stertę książek na drewnianym stole. Nadal bolały mnie zęby i w ogóle wszystko, ale w sumie nasza bójka nie była niczym wielkim. Shanks siedział w łaźni, Graves opuścił zajęcia, na których powinien teraz być, a ja miałam „gdzieś sobie usiąść i się uspokoić". Aha, uspokoić, już to widzę. Co za idiotyczne słowo. Dylan powiedział, że niebezpieczeństwo minęło i nikogo nie ugryzę. Powiedział, że to normalne, ponieważ jestem blisko rozkwitnięcia i wkrótce się przyzwyczaję. No, tego akurat nie byłam taka pewna. Wspomniał też, że od sześćdziesięciu dwóch lat żadna bójka w Scholi nie skończyła się śmiercią ucznia, co wcale nie zabrzmiało pocieszająco. Bibliotekę wypełniał zapach kurzu i starego papieru. Przez zakratowane okna pomiędzy stare drewniane regały wpadały promienie złotego światła wieczoru - słońce wreszcie się pokazało, ale za późno, żeby był z niego jakiś pożytek. Za kontuarem nie było nikogo. I bardzo dobrze. Nadal czułam zapach krwi, moje zęby ciągle były tkliwe, jakbym właśnie wróciła od dentysty. Wszystko we mnie dygotało, nerwy miałam na wierzchu. Usiadłam, obejmując się rękami. - Ten twój plan to jakieś szaleństwo. Jesteś nienormalna - powiedział spokojnie Graves. - Jak to sobie wyobrażasz? Zwiążesz go w swoim pokoju, tak jak mnie? Przynajmniej mówił o czymś innym niż moje rosnące kły i pragnienie wyssania z kogoś krwi. Byłam mu za to wdzięczna. Zwłaszcza że mój mózg nadal odmawiał współpracy, a moje włosy zmieniały kolor. Jezu Chryste, co się ze mną działo? Kim się stałam? Jeśli spojrzę w lustro, czy nadal zobaczę siebie? To było jak wejście do sali luster, tylko że tutaj wszystkie odbijające się okropności były prawdziwe, były tobą i zaczynałeś zadawać sobie pytanie, kogo zobaczysz w lustrze następnym razem. Wszystko, co jeszcze wiedziałeś 0 sobie (a już i tak wiedziałam niewiele), wywracało się do góry nogami. Może gdybym skupiła się na czymś innym, zdołałabym przez to przejść. - Coś tu nie pasuje. - Przynajmniej nie sepleniłam, kły zniknęły, moje zęby znów wydawały się normalne, gdy dotykałam ich językiem. Pozostała jedynie nadwrażliwość 1 to miejsce w tyle gardła, gdzie czułam pragnienie. - On był tuż obok mnie, Graves. I nie zrobił nic, tylko mnie wąchał. Ja... - Poczekaj. - Graves usiadł na krześle i popatrzył na mnie uważnie. - Co się z tobą dzieje, Dru? To znaczy oprócz tego, że mój tata został zamordowany, że jestem półwampirem, że niedawno mnie ścigano i zmieniam się w potwora łaknącego krwi, który chce kogoś zabić? Zupełnie nic. Wszystko dobrze. Jestem wręcz uosobieniem zdrowia. Otworzyłam usta, żeby powiedzieć coś mądrego, a przynajmniej mniej głupiego niż zwykle, ale po namyśle zamknęłam je - nie miałam nic do powiedzenia. 88

Beznadzieja. Spojrzałam na lśniący blat. Za moimi oczami narastał żar, a kula wściekłości uwięziona w klatce pod żebrami znów dała o sobie znać. Przełknęłam ślinę i opanowałam się siłą woli. Czy teraz, gdy już wiedziałam, czym jest głód krwi, zdołam spojrzeć w lustro albo na innego dampira bez drżenia? - Hej - Czułam, że Graves nadal na mnie patrzy. -Odezwij się, Dru. Powiedz coś, zamiast siedzieć i robić minę, jakbym cię dręczył. Jezu. Światło słońca gasło, zapadał zmierzch. Odchyliłam się na oparcie krzesła, obejmując się rękami. Dygotałam, nie mogłam tego opanować. Wzięłam głęboki wdech, a potem powoli wypuściłam powietrze. Usiłowałam się uspokoić. Nie mogę teraz wpaść w szał, przecież nie wiem, co jeszcze może się zdarzyć... Czy zaatakuję Gravesa? Czy moje zęby znów staną się długie i ostre? Czy zapragnę zatopić kły w jego szyi i pić?... Poczułam ukłucie w sercu. Objęłam się jeszcze mocniej. - Przestań. - Jego głos złagodniał. - Po co to robisz? Wszystko dusisz w sobie, jakbyś chciała dostać wrzodów. Jestem przy tobie i nigdzie się nie wybieram. Zniosę wszystko, co może się wydarzyć. Poczułam się jeszcze gorzej. Przecież był tutaj przeze mnie. Rany. - Nie tęsknisz za domem? - Słowa zabrzmiały normalnie, ale kosztowało mnie to dużo wysiłku. Bolała mnie klatka piersiowa. To był stary ból, stary dławiący ciężar -siedzę na szpitalnym korytarzu po śmierci babci i powtarzam do znudzenia: mój tata zaraz tu będzie i wszystkim się zajmie, jest już w drodze. I mam nadzieję, że tak jest naprawdę. Modlę się, żeby tak było naprawdę. Ale teraz nie miałam już na kogo czekać. Teraz już nikt po mnie nie przyjdzie. A w każdym razie nie w sensie pozytywnym. Im prędzej się z tym pogodzę, tym lepiej. Tak naprawdę jednak ta myśl mnie przerażała i przygnębiała. Przez kilka chwil panowała cisza. - Nie - odparł w końcu. - Jeszcze nie załapałaś? Nie miałem domku z ogródkiem, do którego mógłbym tęsknić. Byłem bezdomny, rozumiesz? Tak właśnie podejrzewałam, ale zupełnie inaczej było to usłyszeć. - Przecież miałeś... - Pokój w centrum handlowym? Do cholery, kto mieszka w takim miejscu? Tu przynajmniej jest dużo jedzenia. Zapracowałem na łóżko i teraz je mam. Nikt nie skopie mi tyłka, nikt będzie mnie bił tylko dlatego, że jest pijany. Wciągnął gwałtownie powietrze i wypuścił je ze świstem. - Tu przynajmniej są zasady. Potrafię dogadać się z 89

wilkołakami i wampirami - w przeciwieństwie do dorosłych w zwyczajnym świecie. Oni... tutaj przynajmniej zło ma powód. Nie jest takie cholernie... - Skrzywił się, szukając odpowiedniego słowa. - Bezsensowne. Najbardziej bezsensowne było to, co stało się z moim tatą. Nie powiedziałam tego. Nie dałabym rady. - Przecież chciałeś być profesorem fizyki. - Gardło miałam ściśnięte, z ust wydobywał się szept. - No wiesz, wszystko się zmienia. Teraz chcę być tutaj. - Znów długa cisza. Drobinki kurzu wisiały w gasnącym blasku złotych promieni wpadających przez niskie okno. - Razem z tobą. Patrzyłam na te drobinki unoszące się w powietrzu, tańczące przy dźwiękach niesłyszalnej muzyki. Czytałam gdzieś, że kurz to okruchy nieistniejących już gwiazd, który spadły na ziemię. Jaką drogę przebył ten gwiezdny pył, zanim się poddał i spadł na naszą planetę? Czy to ważne?

Słońce zaszło za horyzont, budynek Scholi odetchnął, osiadając. - Nie wiem już, kim jestem. - Dźwięki wydostały się z moich ust i wsiąkły w ciszę biblioteki. Spodziewałam się, że teraz, gdy już to powiedziałam, świat rozpadnie się na kawałki i niebo runie nam na głowy. Ale nic się nie stało. W bibliotece nadal panowała cisza, Graves nadal stał, patrząc na mnie. - Nikt tego nie wie, Dru - powiedział swoim cichym, dziwnie dorosłym tonem, który usłyszałam po raz pierwszy tamtego wieczoru, gdy siedzieliśmy w centrum handlowym, a on zapytał, jak bardzo jest źle i czy mam gdzie spać. - To się nazywa dorastanie. Wewnętrzne drżenie uspokoiło się odrobinę, mogłam opuścić ręce. Odsunęłam włosy z twarzy. Były dziwne w dotyku - nie sfilcowane i skręcone, ale jedwabiste, śliskie, przywierające do palców. - Przepraszam. Czyżby się zaczerwienił? - Nigdy nie myślałem, że jakaś dziewczyna skopie tyłek Bobby'emu, żeby mnie bronić. Rany. Sprężyna w środku mnie rozluźniła się trochę, wściekłość opadała. Znowu mogłam oddychać, mogłam zaczerpnąć powietrza. - Następnym razem nawet palcem nie kiwnę. Zadowolony? - Hej no, radziłem sobie. Dobra, chcesz połowę tych książek? Świat znowu wracał do normy. Jak Graves to robił? - Poco? 90

- No wiesz, jeśli interesuje cię, jak pomóc złamanym wilkołakom, to biblioteka może być dobra na początek. Nie byłaś tu przedtem? - Raz czy dwa.

Ale miał rację, to był dobry pomysł. Tata zawsze powtarzał, że tylko solidne badania mogą mi uratować tyłek. No tak, jak zwykle najbardziej nieprzyjemna myśl wła-dowała się do mojego umysłu i błyskawicznie zadomowiła. Może powinnam pobierać czynsz od takich myśli? Tylko czym mogłyby mi płacić? Chyba nie chciałam wiedzieć. - Za to częściej chodzisz na zajęcia. - Podzielił książki na dwie równe sterty. Zauważyłam, że się zaczerwienił; jego policzki były niemal purpurowe. Na wysokości żuchwy pojawił się siniak. Nie do pomyślenia, że mogłam kiedyś myśleć, że jest brzydki. - Bo nie mam nic innego do roboty. - Przysunęłam do siebie swoją stertę. - To cię nie martwi, że... no wiesz... Ze chciałam wyssać jego krew? Jego grdyka poruszyła się, gdy przełykał. Srebrny kolczyk mrugnął do mnie, łapiąc ostatnie błyski światła. - Nie. Wiem, że byś tego nie zrobiła. Zdołałabyś się powstrzymać. Wcale nie byłam tego taka pewna i już otworzyłam usta, żeby mu o tym powiedzieć, ale on mówił dalej: - Poza tym to strasznie seksowne. - Otworzył pierwszą wielką księgę w skórzanej oprawie, uśmiech błąkał mu się w kącikach ust. - Że co? - Szczęka mi opadła, gapiłam się na niego przez kilka sekund, w końcu wykrztusiłam: - Jesteś chory. - I kto to mówi. Czytaj. Myślałam, że nie zdołam się skoncentrować, ale w końcu mi się udało. Wrażliwość zębów minęła, a jakiś czas potem przestałam czuć zapach krwi. Chwilę później mogłam już spokojnie czytać, bez łez napływających do oczu i rozmazujących tekst. Przesunęłam dłońmi po policzkach, jakbym ścierała z nich kurz, chociaż tak naprawdę usiłowałam zetrzeć gorącą słoną wodę. Graves nie komentował mojego mazania się, tylko przez kilka chwil wpatrywał się w jedną i tę samą stronę. Gdy musiał iść na ostatnie nocne zajęcia, odprowadził mnie do pokoju, dźwigając książki, które położył na moim łóżku. Zasnęłam z książką opartą o wezgłowie łóżka i spałam, dopóki świt nie rozjaśnił nieba. Mogłabym pospać dłużej, ale miałam coś do zrobienia. 91

Rozdział 14 Wzięłam prysznic, zaplotłam włosy. Miałam wrażenie, że na korytarzu coś się dzieje. Stanęłam przy drzwiach, oparłam ręce o zimne drewno i poczułam, że po drugiej stronie ktoś stoi i bacznie nasłuchuje. Czułam się tak samo jak wtedy, gdy mówiłam tacie, że jakiś motel czy dom nie jest bezpieczny. Nigdy się ze mną nie spierał. W takiej sytuacji pozostawała mi tylko jedna możliwość. Mało ciekawa, ale lepsza niż siedzenie w miejscu i zadręczanie się. Nikłe słońce wślizgiwało się przez otwory w metalowych okiennicach. Otworzyłam je tak szeroko, jak tylko się dało, otworzyłam okno - sporo wysiłku kosztowało mnie zrobienie tego bezszelestnie. Do środka wpadł powiew zimnego powietrza, w którym czuło się deszcz. Spojrzałam w dół na martwy teraz różany ogród. Wyłożone kamieniami ścieżki wyglądały stąd na bardzo twarde. I bardzo dalekie. Przełknęłam ślinę. Dlaczego nie mam liny... Tylko że skoro Christophe zdołał to zrobić, mnie też się uda. W końcu najgorsze, co może mnie spotkać, to złamana noga i kilka pytań, prawda? Ale jeszcze nigdy nic sobie nie złamałam. A pytania mogły być bardzo nieprzyjemne. Jak wszystko tutaj. To głupi pomysł, Dru. Ale i tak to zrobię. Nie mam innego wyjścia, skoro ktoś pełni wartę pod moimi drzwiami. Nie chciałam, żeby ktokolwiek, wszystko jedno przyjazny czy nie, poszedł za mną. Poza tym chciałam się dowiedzieć, czy można wyśliznąć się niepostrzeżenie ze Scholi w środku dnia. Złapałam się ramy okiennej, podniosłam nogę, podciągnęłam się i stanęłam na parapecie. Powtarzając sobie, że nie należy patrzeć w dół, utkwiłam wzrok w murze naprzeciwko i w krawędzi dachu. Pokryty kamiennymi dachówkami, był niebezpiecznie stromy, nie zauważyłam żadnej rynny. Z jednej strony to dobrze - taka rynna mogłaby się oderwać od dachu, a z drugiej źle - w razie upadku nie będę miała czego się chwycić. Odwróciłam się tyłem do martwego ogrodu i zbierając się w sobie, wyciągnęłam rękę w górę. To nie jest dobry pomysł. Wymyśl coś innego. Problem w tym, że nie było nic innego. A przecież Christophe'owi się udało. Do diabła, jeśli ja przynajmniej nie spróbuję. Poza tym jeżeli dam radę, będę miała opracowaną potencjalną drogę ucieczki! I to taką, o jaką nikt nie będzie mnie podejrzewał. Mniej szybka, mniej silna, mniej odporna - dopóki nie rozkwitnę. Ale za to inteligentniejsza. Chociaż tyle. Czemu w takim razie robisz coś tak głupiego? Poradziłam głosowi rozsądku, żeby spadał, i zacisnęłam palce na brzegu 92

okapu. Kąt nie był bardzo zły, zaledwie kiepski. Zamknęłam oczy i odetchnęłam głęboko. Dachówki były ziarniste i zimne w dotyku. Teraz już wiedziałam, skąd wzięły się czerwone zadrapania na rękach Christophe'a. Trzymałam się krawędzi dachu obiema rękami. Przewinęłam sobie w głowie całą tę akcję chwila po chwili, tak jak tata uczył mnie podczas strzelania. „Połowa sukcesu to zobaczyć to w głowie, kochanie. Potem, gdy przyjdzie czas, ciało będzie wiedzieć, co robić. Wyobraź sobie, że to robisz, poczuj to, zobacz oczami wyobraźni". Miałam tylko jedną szansę. Moje ręce spięły się i rozluźniły, jakby trenując. Zatrzymałam ruch pod skórą, koncentrując się i słuchając. Moje serce biło równo, oddech był spokojny i głęboki. Wilgotny warkocz poruszał się, gdy balansowałam na parapecie, przenosząc ciężar ciała na palce prawej stopy. Moje pięty wisiały w powietrzu. Musnął mnie zimny powiew poranka. Wdech, wydech. Czułam mrowienie pod skórą. Drobne ruchy mięśni, które pomagały mi utrzymać równowagę. Człowiek nigdy nie stoi zupełnie nieruchomo, w przeciwnym razie by upadł. To tak, jak nieruchome trzymanie kierownicy, gdy prowadzisz samochód. To nigdy nie jest brak ruchu, to seria maleńkich, delikatnych korekt. Tata mnie tego uczył. Myśl o tacie smagnęła mnie jak batem, mięśnie zesztywniały. Usłyszałam łopot skrzydeł, uderzających tuż przy mojej twarzy. Nie musiałam nawet mocno się odchylać, to było niemal jak wychodzenie z basenu. Krawędzie dachówek wbiły się w moje dłonie. Odetchnęłam gwałtownie i podniosłam nogi, ciesząc się przelotnie, że mam na sobie dżinsy. Wdrapywałam się na dach, skulona, dziękując Bogu za trampki - gumowe podeszwy dobrze trzymały się dachu. Połamałam paznokcie, gdy przejechałam nimi po dachówkach. O cholera. Dachówki były ostre, ale w końcu dotarłam do szczytu dachu i usiadłam na nim okrakiem. Nogi mi drżały, ręce pulsowały bólem. To była cała symfonia dolegliwości. Jak się okazało, lecznicze działanie łaźni wcale nie było aż tak lecznicze. Moje ręce krzyczały z bólu, dłonie krwawiły, opuszki palców były pozdzierane. Usiadłam wygodniej i podniosłam głowę. Wiatr uderzył mnie w twarz, niosąc ten szczególny zapach powietrza na wysokości. Rozejrzałam się. Mgły nie było i z dachu rozciągał się wspaniały widok. Drzewa, drzewa, drzewa, a pomiędzy nimi dwupasmowa asfaltowa wstęga, która, jak wiedziałam, była autostradą okręgową. Daleko na południu widniała niebieska smuga, to mogły być stare dobre Allegheny albo po prostu chmury czy mgła. W dół wzgórza płynął strumień, lśniący ciemnym srebrem - odbijało się w nim zachmurzone niebo. Chmury 93

strzępiły się, odpływały, może po raz pierwszy od dłuższego czasu będziemy mieli pełne słońce. Zobaczyłam hangar dla łodzi, który właściwie był rozpadającą się szopą, niezdolną stawić oporu ostrym wiatrom. Schola odwracała się od niego demonstracyjnie, jej skrzydła były zwiniete niczym skrzydła drapieżnego ptaka, szarego, z ostrymi dziobem, który umościł się wygodnie i teraz drzemał w swoim gnieździe. Nie widziałam dokładnie dużego okrągłego podjazdu, ale zobaczyłam obrośnięty winoroślą postument i zamru gałam. Przysięgłabym, że powinny tam siedzieć kamienne lwy. Powinny, podszepnął mi głos intuicji. Przedtem były, a teraz ich nie ma. Z różnych względów. Zobaczyłam w głowie sugestywny obraz. Szare lwy stąpają cicho przez zalany słońcem las; pod gładką skórą poruszają się twarde mięśnie. Jeden z nich odwrócił się i uniósł łeb. Ślepe kamienne oczy wypatrują czegoś, w otwartym pysku widać ostre zęby, podmuch oddechu porusza liśćmi na ziemi. Lew wyczuwa, że ktośna niego patrzy, w wielkim zimnym łbie pojawia się zmieszanie. To oczy pana, patrzą z daleka, kamienna grzywa spada na barki z dźwiękiem, jaki wydaje mokra glina... Obraz znika. Potrząsam głową, dochodząc do siebie. Muszę uważać, dach jest pochyły, a dachówki wilgotne. Chwila nieuwagi i mogę się pośliznąć, sturlać w dół i spaść - a to wcale nie byłoby zabawne. Przyciskam krwawiące dłonie do piersi, żałując, że nie pomyślałam o rękawiczkach. No ale wtedy miałabym gorszą przyczepność. Coś za coś. Właściwie powinnam już do tego przywyknąć. Wiatr hulał po dachu. Niektórych dachówek w ogóle nie było, niektóre były zniszczone, ale ogólnie dach wyglądał dość solidnie. Chciałam sięgnąć do medalionu, ale powstrzymałam się siłą woli. Odetchnęłam, moje serce uderzyło mocno raz i drugi, a potem przeszło w galop. A po dłuższej chwili uświadomiłam sobie, że już się nie boję. Właściwie czułam, jak wypełnia mnie szczęście. Rozłożyłam ręce i rozcapierzyłam palce, moją twarz rozjaśnił szeroki uśmiech niedowierzania. Musiałam idiotycznie wyglądać, balansując na dachu z rozłożonymi rękami jak linoskoczek. A jednak tutaj, czując wiatr muskający moje policzki, patrząc na drzewa w dole, czułam się... wolna. Po raz pierwszy od długiego czasu. Tu na górze byliśmy tylko ja i wiatr. Zabolały mnie zęby, odezwał się we mnie aspekt - tym razem było to przyjemne ciepło, łagodzące. Moje dłonie przestały krwawić, spojrzałam na nie - rany znikały. Miedziany zapach mojej własnej krwi odpłynął wraz ze świeżym powietrzem pachnącym deszczem, poczułam za to aromat ciepłych perfum. Zacisnęłam delikatnie dłonie - nie bolały, strupy nie odpadały. O rany. Zastanowiłam się, czemu to nie działa na siniaki i ból wewnątrz; ale po chwili okazało się, że działa. Aspekt sunął przez moje ciało, a potem zniknął z dźwiękiem podobnym do trzepotu sowich skrzydeł. 94

Czy to właśnie był rozkwit? Żałowałam, że nie mam kogo zapytać. Babcia wcześnie opowiedziała mi o tym, skąd się biorą dzieci, a tata, na swój szorstki sposób, mówił mi to, co jego zdaniem powinnam wiedzieć, czyli: „Nie bądź głupia" albo „Nie kupuj tanich tamponów, mamy pieniądze". To było tak, jakbym znowu miała problemy okresu dojrzewania i nie miała do kogo się z nimi zwrócić. Może w bibliotece było coś dla wyjątkowych dziewcząt dampi-rów? Parsknęłam śmiechem i po raz pierwszy od tygodni poczułam się sobą. Po pewnym czasie dotarło do mnie, że właściwie powinnam poszukać drogi w dół. Mój plan działania nie przewidywał sterczenia tam cały dzień. Przestałam gapić się na las i niebo, przestałam zachwycać się zimnym, wilgotnym powietrzem. Nadal czułam się szczęśliwa, gdy badałam dach, próbując zobaczyć go tak jak doliny i grzbiety górskie wokół domu babci. Jak znajdziesz dobry punkt obserwacyjny, możesz opracować trasę do jakiegokolwiek miejsca, jeśli tylko masz kompas i zdrowy rozsądek. To, czego potrzebowałam teraz, to właśnie rozsądek. No nie wiem, czy łażenie po dachu jest takie znowu rozsądne. Rozejrzałam się uważnie, zaciśnięta pięść w mojej głowie nieco się rozluźniła. Czekałam na dreszcz, który podpowiedziałby mi, czy to bezpieczne zejście, podsunął, którą drogę wybrać. W takich sytuacjach nie wolno się spieszyć. Tak samo jak nie wolno pytać wahadełka o to, czego naprawdę chcesz się dowiedzieć. Pragnienie, żeby otrzymać odpowiedź tak jakby przysłania prawdziwą odpowiedź - bo tą odpowiedzią może być coś, czego tak naprawdę nie chcesz usłyszeć. To coś zupełnie innego niż słuchanie głosu intuicji, wtedy wyciszasz wszystko dookoła i wsłuchujesz się w ten cichy głos mówiący z takim przekonaniem. Babcia zawsze powtarzała, że zwykle wahadełko mówi ci tylko to, co chcesz usłyszeć. Zdrowy rozsądek! powtarzała w kółko. Też coś! Pewnie tak samo zdrowy jak kurze zęby. Użyj swojej makówki, kochanie. Poczułam tęsknotę za domem, gwałtowną i ostrą. Zapragnęłam znaleźć się w małym domku babci w Apallachach, słuchać turkotania jej kołowrotka w zimne wieczory, czuć zapach kolacji i środków, którymi myła okna i podłogi. Krwawnik, lawenda, dzika róża... Babcia w kółko sprzątała. Ale gdy wreszcie robiło się zbyt ciemno, żeby pracować na dworze, siadała do kołowrotka, a ja mogłam patrzeć w żelazny piecyk, półleżąc na małej sofie. Było mi ciepło i bezpiecznie i nigdy, przenigdy nie musiałam czekać, aż babcia wróci do domu. Zawsze była na miejscu. W końcu poczułam oczekiwany dreszcz. Wytężyłam wzrok i znalazłam drogę w dół. Nie wyglądała bardzo przerażająco, musiałam jedynie przejść po kilku ostrych dachówkach, a potem było delikatne zejście na długi, jakby arkadowy dach. Może by tak skoczyć, wylądować w stojących na dole kontenerach? Jeśli tam były. Powinny, chyba byłam dokładnie za kuchnią. Może mogłabym nawet zajrzeć przez okno, dowiedzieć się, kto tam kucharzył za ścianą pary? A jak wrócisz do swojego pokoju, Dru? Skoro jesteś taka bystra, to wiesz już, jak wrócić? 95

O, to akurat nie powinien być problem. Wystarczy, że zacznę dobijać się do drzwi. Przecież mnie wpuszczą, no nie? Pomyślałam o nieobecnych kamiennych lwach i przestałam być taka pewna. Ale było już za późno na odwrót. Będę musiała coś wymyślić. Zerknęłam ostatni raz na swoje podrapane dłonie i zaczęłam schodzić. Wejście do hangaru nie stanowiło problemu. Drewniane drzwi były otwarte na oścież, zasuwa, na której kiedyś pewnie wisiała kłódka, przerdzewiała. Rozejrzałam się, szukając śladów czyjeś obecności, ale nie znalazłam. Odchyliłam drzwi stopą, wzdrygnęłam się, słysząc chrzęst zardzewiałych zawiasów, i weszłam do środka. Wyjęłam nóż z kieszeni, znowu żałując, że to nie pistolet, i się rozejrzałam. Hangar wyglądał, jakby się rozpadał. Jedna łódź była zatopiona i gniła pod krystalicznie przejrzystą wodą chlupoczącą w czeluściach ładowni. Druga wisiała w górze na zardzewiałych łańcuchach, które wyglądały, jakby nie używano ich ze dwadzieścia lat. W burtach ziały dziury, łańcuchy również nie wyglądały zbyt solidnie. W kątach gniły zwoje lin, cuchnęło pleśnią i zgnilizną, z domieszką metalicznego zapachu topniejącego na rzece lodu. Podłoga uginała się pod moimi stopami. A po drugiej stronie wody, gdzie łódź wiosłowa spoczywała na piaszczystym dnie pod pokrywą lodu, Christophe wyłonił się z cienia. Jego niebieskie oczy płonęły, włosy wyglądały, jakby właśnie wyszedł od fryzjera. Opuszczał ręce, jak gdyby jeszcze przed chwilą trzymał je w górze. Co chciał zrobić? Myślał, że jestem wrogiem? Wszystko się we mnie zagotowało i krzyknęłam cienko, po dziewczyńsku. Nóż otworzył się z trzaskiem. Super. Normalnie super. Wszystko, co sobie przygotowałam na tę chwilę, wyleciało mi z głowy, stałam jak kołek obok sterty gnijących rupieci i gapiłam się na niego. - Okłamałeś mnie! - zawołałam w końcu. Zabrzmiało to tak, jakby mnie ktoś uderzył. - Zwykle na powitanie mówi się „cześć". - Wzruszył ramionami. Zapach jabłek i cynamonu uderzył mnie w tył gardła, budząc głód krwi. - W czym dokładnie cię okłamałem? Znów zdążyłam zapomnieć, jakie regularne i proporcjonalne są rysy jego twarzy. - Powiedziałeś, że masz jedną szesnastą krwi wampira! Powiedziałeś, że mówi się „półkrwi", ale tak naprawdę masz jedną szesnastą! - Co to, wykład o genetyce? - odparł, ale twarz mu spochmurniała. Zrozumiał, do czego zmierzam. Przez chwilę rozkoszowałam się myślą, że strzelę go w twarz. Rozładuję wściekłość i sprawdzę przy okazji, czy nadal może bez trudu mnie pokonać. - Siergiej - warknęłam. To imię było niczym ostry odłamek wściekłości w mojej głowie. - Twój ojciec. 96

Christophe znieruchomiał, jego oczy się rozjarzyły. Wsunął niedbale kciuki w kieszenie dżinsów, ale ramiona zesztywniały pod czarnym swetrem. Patrzył na mnie przez chwilę z przechyloną głową, jakby wpadł na jakiś pomysł i teraz zastanawiał się, czy wprowadzić go w życie. W końcu przemówił: - Kto ci powiedział? Przełknęłam ślinę, opuściłam nóż, ostrze błysnęło słabo. O Boże. Powiedz, czy pomogłeś zabić moją matkę? Muszę to wiedzieć. Muszę mieć pewność. - Kto? Och, nikt. Anna. Swietocza tak jak ja. O tym też zapomniałeś? Powiedziała... - Ach, Anna. Jak zwykle pluje jadem. - Usłyszałam cichy warkot. - Nie wybierałem sobie przodków, Dru. Tak samo jak ty nie prosiłaś o to, by być swietocza. - Pokazał zęby, jasne pasma przesunęły się po jego włosach, gdy ujawnił się aspekt. - Powinnaś być wdzięczna, to właśnie po ojcu odziedziczyłem siłę, dzięki której jeszcze żyjesz i możesz mnie oskarżać. - Wyprostował się. - Co tu właściwie robisz? Chyba ktoś powinien cię pilnować w ciągu dnia? Jasne. Dokładnie tak samo, jak powinni pilnować mnie w czasie alarmu. Jak widać, świetnie im to idzie. - Wyszłam się przejść. Ty to zostawiłeś? - Wyciągnęłam z kieszeni list, żałując, że nie schowałam noża. - Tej nocy, gdy zostałam zaatakowana? - Zaatakowana? I... Anna... - Aspekt spowodował, że jego włosy były ciemne, zęby pozostawały wydłużone. Opowiedz mi. - Chciałabym wiedzieć... - moje serce utknęło w krtani. Nawet nie zauważyłam, jak się poruszył. W jednej chwili był na drugim końcu hangaru, w drugiej srebrna tafla wody nad zatopioną łodzią zmarszczyła się, a on znalazł się tuż przy mnie. Odskoczyłam do tyłu, uderzając o drzwi, jego twarz znalazła się tuż przy mojej twarzy. Położył dłonie na moich ramionach. Otoczył mnie zapach jabłek. Rany, jaki był szybki! Oczy mu płonęły, aspekt wycofywał się, jasne pasma przesuwały się po włosach, jakby dotknął ich promień słońca. - Co chcesz wiedzieć? Gdybym chciał cię skrzywdzić, kochanie, już bym to zrobił. Gdybym chciał cię zdradzić, mógłbym to zrobić bez trudu. Mógłbym... - urwał. Jego palce zacisnęły się na moim nadgarstku, uniósł moją rękę z nożem na wysokość swojego serca. - Tutaj. Tu jest to miejsce. Wbij między te dwa żebra i przekręć, chyba dasz radę. Nie wahaj się, Dru. Jeśli naprawdę myślisz, że ci zagrażam, wal śmiało. Pomogę ci. - Jego wargi uniosły się, odsłaniając zęby, palce ścisnęły moje. Gdy pociągnął nóż do siebie, zaskoczona, odchyliłam się do tyłu, ale nie mogłam się uwolnić, trzymał zbyt mocno. Moje podrapane palce zapłonęły bólem. 97

Pociągnął jeszcze raz, czubek noża dotknął czarnego swetra, tego samego cienkiego czarnego swetra w serek, który zawsze nosił, bez względu na to, czy była to zaśnieżona Dakota, czy wieczna zmarzlina tutaj. - No, dawaj. - Poczułam jego oddech na twarzy. -Każdy dampir ma teoretycznie jedną szesnastą krwi wampira. Jeszcze trochę i bylibyśmy nosferatu, odrobinę mniej i stalibyśmy się nie wiadomo kim, nawet nie ludźmi. Nie wiem dokładnie, nie jestem naukowcem. To był żart. Ale nie krępuj się, jeśli zamierzasz użyć swojego noża, to dawaj. Próbowałam rozluźnić palce, ale nie pozwolił na to. Staliśmy tak, on ciągnął nóż w swoją stronę, ja próbowałam pociągnąć do tyłu. W końcu puścił moją rękę, oparł dłonie na drzwiach ponad moimi ramionami i się pochylił. - Zadowolona? Moja ręka z nożem opadła bezsilnie. Otworzyłam usta, ale nie miałam pojęcia, co powiedzieć. Christophe czekał. W ciszy, jaka zapadła, słychać było wodę szemrzącą pod podłogą w hangarze, omywającą gnijące pale. Spuściłam wzrok, patrzyłam teraz na jego szyję. Jego grdyka poruszyła się, gdy przełykał. Gdy znów się odezwał, mówił tym samym rzeczowym, obojętnym tonem, który pamiętałam z naszego pierwszego spotkania. - Dobrze, a teraz pomówmy o konkretach. Zostałaś zaatakowana? Kiedy? Najpierw opowiedz mi o tym, potem o Annie. Wyjął kartkę z moich bezwolnych palców, przysunął ją do nosa i powąchał. A potem list zniknął w tylnej kieszeni jego spodni. Tak po prostu. - Cwaniak z tego Dylana. Kiedyś się tu spotykaliśmy. - Że co? Jezu... - Więc to Dylan zostawił mi list na poduszce? To by rozwiązywało zagadkę... Christophe znów się nade mną pochylił, jego dłonie nadal spoczywały obok moich ramion. - Zapewnia mnie o swojej lojalności. Sprawdza. I daje ! ci pretekst, żebyś wymknęła się ze Scholi w ciągu dnia. Co ! chyba nie bardzo mi się podoba. No dobrze, mów - kiedy? Opowiedziałam, obserwując jego reakcję. Wyrzucałam z siebie wszystko, czując ogromną ulgę, zupełnie jakbym przecinała nabrzmiały wrzód. Chociaż, z drugiej strony, rozmowa z dampirem, który wpatruje się w twoją twarz, nie jest łatwa. Zwłaszcza, gdy aspekt daje o sobie znać i jego kły wysuwają się, dotykając dolnej wargi. Gdy doszłam do Asha i tamtego wampira, spiął się. Rozmyślałam intensywnie, co zrobię, jeśli wpadnie w szał - może spróbuję wepchnąć go do wody i uciec? I Głos mi zadrżał, gdy doszłam do tego, jak Ash mnie obwąchiwał - jedynie obwąchiwał. A chwilę wcześniej rozerwał na strzępy dwa wampiry, które powiedziały, że pan czegoś tam chce. Nie trzeba być geniuszem, by domyślić się, że ten pan to Siergiej. Oraz zrozumieć, co chciałby zrobić z tą „małą suką". - Mój Boże - szepnął Christophe. - Jesteś pewna, że to był on? 98

Skinęłam głową. Christophe był tak blisko mnie, że trudno mi było oddychać. Zupełnie jakbym stała przy piekarniku z piekącą się szarlotką. - To on ugryzł Gravesa. Poznałabym go wszędzie. - Mój Boże... - powtórzył, a potem złapał mnie za ramiona i przytulił. Znienacka znalazłam się w jego objęciach, jego podbródek wsparł się na mojej głowie. Nie był tak wysoki jak Graves, ale silny i gorący. - Musiał zabić ich wszystkich, inaczej Siergiej przysłałby nowych. Teraz to już tylko kwestia czasu... - Brzmiało to tak, jakby mówił do siebie. Stałam nieruchomo. Jeszcze nigdy nie byłam z nikim tak blisko, no, może z wyjątkiem Gravesa. Dziwne uczucie. Ciepło ogarnęło mnie od stóp do głów, jakbym zanurzyła się w gorącym oleju. To trochę tak jak wtedy, gdy tata mnie przytulał, w tych rzadkich chwilach, gdy zrobiłam coś naprawdę dobrze. Tylko że tata nie pachniał szarlotką i przyprawami, i nie ściskał mnie tak mocno, że trzeszczały mi kości, i nie czułam jego ciepłego oddechu na swoich włosach. Christophe przechylił głowę, jego ręce znalazły się na moich plecach. Medalion był jak ciężka bryła. - Mój Boże - szepnął. Jego ręce trochę się rozluźniły, ale nadal był spięty. A ja próbowałam zrozumieć, co tak właściwie czułam. I w końcu do mnie dotarło. Czułam się bezpieczna. Christophe by mnie nie skrzywdził. Nie wiedziałam, kiedy zaufanie zastąpiło obawę przed nim, ale tak właśnie się stało. Podobnie się czułam, gdy słyszałam samochód taty, wjeżdżający na podjazd. Albo gdy ktoś przejmował stery, a ja mogłam wreszcie sobie odpuścić. Czułam się tak, jakbym znów znalazła swoje miejsce na świecie. Staliśmy tak jeszcze przez chwilę, Christophe i ja. Wdychałam zapach szarlotki i świat przestał się liczyć. Hangar trzeszczał i skrzypiał, z nieba lało się światło słońca, a ja stałam, z twarzą wtuloną w jego ramię, z nosem w zagłębieniu nad obojczykiem. - Posłuchaj mnie - powiedział w końcu, jakbym się z nim kłóciła. - Słyszysz mnie, mały ptaszku? Nie mogłam wykrztusić ani słowa, skinęłam głową. Nie chciałam się od niego odrywać. Christophe odsunął się delikatnie, właściwie odsunął biodra, a ja pomyślałam, że zaraz żar z moich policzków spłynie na resztę ciała. O rany. O rany. - Wróć do swojego pokoju i nie martw się, że ktoś cię zobaczy. To bez znaczenia. Wrócę i zabiorę cię w bezpieczne miejsce, ale musisz zaczekać, Dru. Nie będzie mnie kilka dni, muszę załatwić kilka spraw związanych z twoją ucieczką. Ufasz mi?

99

No cóż, gdyby właśnie takim głosem - poważnym, a nie szyderczym - poprosił mnie wtedy o kluczyki, pewnie bym mu je dała. A może teraz tak myślałam, bo był tak blisko i drżał? Zresztą oboje drżeliśmy. Dygotałam jak liść osiki. - Anna powiedziała, że zdradziłeś moją matkę. Że powiedziałeś Siergiejowi, gdzie ją znajdzie... - urwałam, bo ścisnął mnie tak mocno, że zaczęłam się obawiać o swoje kości. Z moich płuc wyszło powietrze. - Nigdy - warknął. - Nigdy nie zrobiłbym czegoś takiego. Nigdy. Rozumiesz? Do cholery, Dru! Jej nie zdołałem ochronić, ale ciebie zdołam. Przysięgam. -I wiecie co? Uwierzyłam mu. Która dziewczyna by nie uwierzyła?

Rozdział 15 Dwie godziny później przeszłam ostrożnie korytarzem do swojego pokoju. Nie zobaczyłam nikogo pod drzwiami, ale czułam, że ktoś tam był. Weszłam do środka i zamknęłam drzwi na klucz, łańcuch i zasuwę. I to by było na tyle. Christophe powiedział, żebym się nie martwiła, jeśli ktoś zobaczy, jak wracam - tylko opuszczenie budynku było problemem, nie powrót. To przypomniało mi tatę. Gubienie ogona stało się moją drugą naturą. Najlepiej zmylić śledzących, gdy się idzie na jakieś spotkanie, w ten sposób nie naraża się nikogo innego na niebezpieczeństwo. Chciałam być przy tym, gdy ktoś powie Dylanowi, że zostałam przyłapana, gdy wracałam do pokoju. To nawet byłoby zabawne - na swój ponury, ironiczny sposób. „Czekaj na mnie", powiedział Christophe. „Wrócę po ciebie, jak tylko się dowiem... Jak tylko znajdę dla ciebie bezpieczne miejsce. Ufasz mi?" To było zupełnie jak wtedy, gdy tata zostawiał mi pięćdziesiąt dolców i przypominał o kata. A jednak za każdym razem, gdy myślałam o tym, jak Christophe mnie obejmował, zalewała mnie fala żaru. Było mi na przemian zimno i gorąco, zupełnie jakby ktoś bawił się kranem, i trwało to przez cały ten słoneczny dzień aż do wieczora. Byłam tak 100

zajęta rozmyślaniem, skąd się to bierze, że niemal przegapiłam dzwonek na pobudkę. Mój wewnętrzny termostat był kompletnie rozregulowany. W stołówce panował zwykły gwar. Graves postawił swoją tacę na moim stoliku i oznajmił: - Mam pomysł. - O matko! - Utkwiłam wzrok w swoim talerzu, ale nie było na nim nic, co wyglądałoby na jadalne. - Co takiego? Graves spojrzał uważnie na moją twarz. -Rany. Jesteś biała jak ściana. „Nie mów o tym nikomu. Nawet Dylanowi. Ale jeśli dojdzie do kolejnego ataku, spróbuj go znaleźć. Nie zostawaj w pokoju". W tym momencie usta Christophe'a wykrzywił ponury uśmiech. „A jeśli zostaniesz, upewnij się,K że porządnie zamknęłaś drzwi". - Po prostu... No nie wiem - wyjąkałam. Teraz z kolei poczułam zimno, zadrżałam. W stołówce było jasno i głośno. Początkowo przechodzący obok chłopcy gapili się na mnie otwarcie, ale gdy Graves siadł obok, już tylko zerkali ukradkiem. Na drugim końcu stołówki Shanks wpatrywał się we mnie uporczywie spod czarnej grzywy, ale gdy rzuciłam mu ostre spojrzenie, odwrócił wzrok. Dibs jeszcze się nie pokazał. Brakowało mi go, zaczynałam się przyzwyczajać do jego chorobliwej nieśmiałości. - Wszystko w porządku? I Widziałam się z Christophe'em. - Taak. Nadal było mi zimno i miałam podły humor. Nawet to, że moje włosy jakimś cudem wyglądały normalnie, nie poprawiło mi nastroju. Zaplotłam je w warkocz i przestałam o nich myśleć. Co z tego, że stały się normalne, skoro dostawałam uderzeń gorąca i spadało na mnie coraz więcej tajemnic, z którymi sobie nie radziłam? Jezu.

- Na pewno? Wyglądasz jak... - Chodzi o mój pokój. - To półkłamslwo zostawiło po sobie obrzydliwy posmak. - Trochę nad tym myślałam. Ktoś na pewno ma klucze. Kilka osób może mieć klucze. Zasuwę mogę zamknąć tylko od środka, ale nawet do niej można dorobić klucz. Jest jeszcze rygiel i łańcuch, ale stare drzwi mogą nie wytrzymać naporu, a ochrona nie zatrzyma dampira czy wilkołaka. Na Christophe'a nigdy nie działała. 101

Wymówienie jego imienia było jak urażenie bolącego miejsca. Widziałam go. Obejmował mnie i... Jezu, Graves. Wiem, że nie wzbudzam w tobie takich uczuć, ale i tak nie mogę ci powiedzieć o Christophie. - Zgadza się. - Graves przygryzł dolną wargę lśniącymi zębami. Przedtem nie były takie białe. Idealne rozwiązanie stomatologiczne - zostajesz ugryziony i nigdy więcej nie musisz martwić się o swoje uzębienie. - Ale wiesz co, niepotrzebnie wmawiasz sobie różne rzeczy. Naprawdę? Ha, ale tak czy inaczej to działa. I to całkiem nieźle. Pochyliłam się. Musiałam zaczekać, aż Christophe wróci i zabierze mnie w bezpieczne miejsce, i obawiałam się, że to czekanie wykończy mnie nerwowo. - Naprawdę - upierał się Graves. - Przecież jesteś tu zupełnie bezpieczna. Jeśli wampiry chcą cię zabić, łatwiej cię dorwą, jak będziesz sama albo zaczniesz uciekać i nikt nie będzie cię pilnował. - Wątpię, żeby ktoś mnie tu w ogóle pilnował - wymruczałam w stronę talerza. - Biorąc pod uwagę to, co się ostatnio działo. - Niektórzy nauczyciele na pewno. I Jezu, Dru, przecież ja cię pilnuję. - Podniósł hamburgera i ugryzł wielki kęs z miną faceta, który uważa sprawę za zamkniętą. Poczułam się jeszcze gorzej. Graves został ugryziony i znalazł się tu przeze mnie. Fakt, że uważał Scholę za najlepsze miejsce, w jakim kiedykolwiek mieszkał, nie miało żadnego znaczenia. Prawdziwy Świat to nie plac zabaw, Graves mógł zginąć w każdej chwili, gdyby wampiry znów zaatakowały. Christophe. Czułam, że słowa stają mi w gardle, przełykałam ślinę, dopóki nie osiadły w żołądku jak kamień. Musiałam powiedzieć coś o Christophie. Może Graves zgadnie, w czym rzecz, i nie będę musiała tego mówić? - Dlaczego Christophe przysłał nas właśnie tutaj? -Ujęłam widelec i dźgnęłam nim sałatkę. Polałam ją sosem majonezowo-jogurtowym, ale niewiele jej to pomogło. Tęskniłam za specjalnymi naleśnikami taty, za sposobem, w jaki przyrządzał chili, za obiadami babci: wielkimi porcjami kurczaka z kopytkami, za smażonym kurczakiem i sałatką coleslaw, za ciasteczkami, które uczyła mnie robić... - Ja też się nad tym zastanawiałem. O, to fajnie, przydadzą się świeże pomysły. Wszystkie kłębiące się we mnie tajemnice próbowały wyrwać się na wolność. Zderzyły się z bulgoczącym żarem w mojej piersi i odpuściły. Przez te dwie godziny rozmowy z Christophe'em nie zdołałam zapytać go nawet o połowę tych rzeczy, które chciałam wiedzieć. Spieszył się, odprowadził mnie do murów Scholi i zniknął. - No i co? - Może wcale nie chciał, żebyśmy znaleźli się właśnie tutaj? To dość mała szkoła, na pewno są jakieś inne. Może umieszczono nas nie tam, gdzie planował Christophe? 102

Zastanowiłam się. To brzmiało logicznie. Zwłaszcza jeśli Anna chciała oskarżyć go o śmierć mojej matki. Ale dlaczego? Po co te sekrety i tajemnice? Po co to wszystko? Nie znalazłam odpowiedzi i wróciłam do rzeczywistości. - Ale odszukał mnie. I wszedł przez okno. - A może teraz mu się nie udało, bo nauczyciele bardziej pilnują? Ta szkoła jest lepiej strzeżona niż Fort Knox. Poza tym Dru, bez urazy, ale może jemu wcale nie chodzi o twoje dobro. Był w hangarze i powiedział mi, że on by nigdy... Gdybyś tam był... Wyobraziłam sobie Gravesa patrzącego, jak Christophe mnie przytula, i poczułam się winna. Wysunęłam podbródek i powiedziałam uparcie: - Uratował mnie przed Siergiejem. - Mógł mieć tysiąc powodów, o których nic nie wiemy. Kontaktował się z Zakonem, twierdził, że do niego należy, ale sporo osób tutaj uważa go za zdrajcę i... - Graves umilkł i odgryzł kolejny wielki kęs. Chyba był głodny. Zauważyłam, że jego ramiona były teraz szersze, że nie był już chudy i kościsty, lecz smukły. Jak wszystkie wilkołaki, szerokie w ramionach, wąskie w biodrach. - Posłuchaj, mam pomysł. Przygarbiłam się jeszcze bardziej. - Nie rozumiesz. Tak się boję, że nawet nie mogę zasnąć. - No więc właśnie. Weź solidne krzesło i ustaw pod klamką. Wtedy nikt nie wejdzie, nawet gdyby miał klucze. W ten sposób zabarykadujesz drzwi. Co ty na to? Rozwiązanie było tak oczywiste, że poczułam się jak kompletna idiotka. - A. No tak. - Chyba że zaczną wyważać drzwi, ale do tego czasu zdążę się obudzić i uciec przez okno. Super. Dobry pomysł. - No to problem z głowy. - Zerknął na mnie szybko. Dobrze się czujesz? Nic. Wszyscy mnie okłamują, jestem roztrzęsiona, wszystko jest do kitu, a teraz jeszcze czuję się jak kre-tynka. A na dodatek okłamuję ciebie. Wzdrygnęłam się i odsunęłam talerz. - W porzo. To co to był za pomysł? Opowiedział mi, a ja ucieszyłam się, że nic nie zjadłam. Dyskutowaliśmy o tym do dzwonka, potem Graves poszedł na swoje następne zajęcia, a ja wyruszyłam na poszukiwanie odpowiedniego krzesła. Właściwie też powinnam iść na zajęcia, ale uznałam, że krzesło jest ważniejsze. W końcu gdy ktoś znowu spróbuje mnie zabić, krzesło przyda mi się bardziej niż to, czego dowiem się na lekcjach. A przynajmniej zdołam zasnąć. 103

Przy okazji zaczęłam się zastanawiać, czy dałoby się wśliznąć do arsenału i wykraść mój pistolet. Gdybym miała go przy sobie, czułabym się o wiele lepiej. W razie ataku wampirów albo kogoś innego pistolet przydałby mi się znacznie bardziej niż krzesło czy nóż. Wtargałam krzesło po długich, krętych schodach, weszłam do swojego pokoju i zatrzymałam się tuż za progiem. Ktoś tutaj był. Nie miałam żadnych wątpliwości, chociaż nic nie zostało ruszone, nawet kurz leżał na swoim miejscu. Ale pokój inaczej pachniał. Zalała mnie fala zimna, potem gorąca. Postawiłam krzesło na zniszczonym dywanie i sięgnęłam po nóż, ale moja ręka zastygła w pół drogi. Teraz już nikogo tu nie było. Pięść wewnątrz mojej głowy rozluźniła się. Zamknęłam drzwi i zajrzałam pod łóżko, ścierając warstwę kurzu. Miecze malaika były na swoim miejscu, zobaczyłam nikły błysk oliwionego drewna. Portfel taty leżał obok. Zniknął za to pukiel włosów Christophe'a z szafki nocnej. Wpatrywałam się w niebieską krawędź mebla, czując, jak serce podchodzi mi do gardła. Zimno powróciło, zacisnęłam szczękające zęby. Na drewnie zauważyłam jasny kręcony włos. Ale to żaden ślad, w szkole było mnóstwo blondynów z kręconymi włosami - Dibs, Blondyn Nauczyciel, Irving... Który z nich był w moim pokoju? Klęczałam tak chwilę, obejmując się rękami. Chłód nie chciał odejść.

Rozdział 16

Podparłam krzesłem klamkę i poczułam wielką, choć krótkotrwałą ulgę. Doszłam do łóżka, zwaliłam się na nie i udało mi się złapać kilka godzin snu. Obudziłam się, gdy słabe, zimne światło poranka przedarło się przez mgłę i szybę okna i rozjaśniło brzeg łóżka. Ponieważ mój wewnętrzny zegar został kompletnie rozregulowany, tak naprawdę było mi wszystko jedno, 104

o której wstanę. Poza tym za dnia w okolicy nie było wampirów ani nauczycieli - przynajmniej większość z nich powinna spać. Stałam teraz w łazience przed lustrem i wypowiadałam wszystkie znane mi przekleństwa. - Dasz radę - powtórzyłam sobie po raz setny. - Nie pękaj. To pestka. Do pokoju wpadało światło słońca przefiltrowane przez deszcz. Sprawdziłam jeszcze raz trampki, włożyłam sweter. Przeszłam przez pokój, przyklękłam przy łóżku 1 zajrzałam pod nie. Na błyszczącym drewnie mieczy już zaczął gromadzić się kurz. Kiedy Christophe wróci? Od razu odsunęłam od siebie to pytanie. Bez względu na to, kiedy wróci, muszę spróbować dowiedzieć się, kto chciał mnie zabić, a do tego potrzebni mi sprzymierzeńcy. Po dampirach nie należało spodziewać się pomocy, pozostawały wilkołaki. Graves powiedział... Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Podbiegłam, otworzyłam szarpnięciem i zobaczyłam na progu Grave-sa. W półmroku na korytarzu jego oczy płonęły zielenią. Odrzucił włosy do tyłu, uśmiechnął się zawadiacko i położył palec na ustach. Skinęłam głową. Obrzucił mój strój - dżinsy, podkoszulek termiczny, luźny szary sweter i trampki, medalion mamy był bezpiecznie ukryty pod spodem - krytycznym spojrzeniem i wzruszył ramionami. Pewnie pomyślał, że zmarznę, ale ja wiedziałam swoje. Jeśli zrealizujemy plan, to raczej się spocę. To nic takiego, Dru. Weź się w garść. Wyluzuj. Zresztą i tak chłód przeszywał mnie na wskroś, żadne ciuchy nie mogłyby mnie rozgrzać. Kto wszedł do mojego pokoju i zabrał włosy Christophe'a, zostawiając własny włos? Przecież to bez sensu. No chyba, że to Blondyn Nauczyciel, który chciał je komuś przekazać - czyżby Annie? - jako dowód rzeczowy, że Christophe już mnie odwiedził. Nie miałam pojęcia, co by mnie czekało w takiej sytuacji, ale na pewno nic przyjemnego. Ale nie, gdyby tak było, to wyciągnęliby mnie z łóżka i wzięli w krzyżowy ogień pytań. Spróbowałam się zrelaksować, na pewno coś wymyślę. Ale całe to pocieszanie w ogóle nie przynosiło efektu. To, co chciałam zrobić, było szaleństwem. Ale teraz nie mogłam się już wycofać. No i Graves... Skinął mi głową; wyszłam z pokoju i podążyłam za nim korytarzem. Szliśmy przez zalaną światłem, pogrążoną we śnie Scho-lę. Co jakiś czas Graves zatrzymywał się i podnosił rękę. Czekał chwilę i albo szliśmy dalej, albo wybierał inną drogę. Najwyraźniej w ciągu ostatnich trzech tygodni zdążył obejrzeć tu każdy kąt. Zresztą, nic dziwnego, poznanie terenu to podstawa. Nawet ja miałam niejakie pojęcie 0 planie budynku. Swoją drogą, powinnam poznać go lepiej, zamiast kręcić się pod arsenałem albo zadręczać myślami w swoim pokoju. 105

Dobra, nie ma co gdybać. I tak długo tu nie zabawisz, prawda, Dru? Szłam ostrożnie, oddychając przez usta. W końcu dotarliśmy do korytarza z betonową podłogą, gdzieś w czeluściach budynku. Graves skręcał w prawo i lewo, jak mi się wydawało, na chybił trafił, i w końcu doszliśmy do ślepego zaułka kończącego się futryną. Graves wspiął się na palce i sięgnął do małego plastikowego pudełka nad drzwiami. Rozłączył przewody i otworzył drzwi na oścież. Światło poranka wlało się do środka, wyszliśmy z budynku. Odetchnęłam głęboko, wciągając zapach zbutwiałych liści, mokrej ziemi i deszczu. Wiatr poruszył moimi lokami, wysuwającymi się z końskiego ogona. Zalało mnie światło; mgła wróci pewnie po zmierzchu, ale na razie można było cieszyć się czystym niebieskim niebem i słońcem, które wyglądało jak odległa żółtobiała moneta. Białe pierzaste chmury rozciągały się nad horyzontem, który ledwie zauważałam między gęstymi drzewami. Wiosną musi tu być bardzo ładnie. Szkoda, że tego nie zobaczę. Usłyszałam szczęk zamykanych drzwi. - Chodźmy, jeszcze chwila i się spóźnimy. - Nigdy w życiu nie dam rady wrócić tą samą drogą -wymruczałam. - Wiesz, wrócimy inną. Strasznie cię pilnują. Jak jestem sam, łatwiej mi wyjść. - No jasne, przecież jestem taka drogocenna i w ogóle. - Jest jeszcze jedna swietocza. Nadal mu o tym nie wspomniałam. Zastanawiałam się, czy powiedzieć mu przynajmniej o tym, że ktoś ukradł włosy Christophe'a, ale się powstrzymałam. Co powiem, jeśli zapyta, po jaką cholerę Christophe zostawiał mi pukiel swoich włosów? Co mogłabym odpowiedzieć? Rany, wokół mnie były same tajemnice. Ale ja jestem dobra w utrzymywaniu tajemnic - po śmierci babci całe moje życie było jednym wielkim sekretem. A jednak znacznie łatwiej milczeć, gdy ma się przy sobie kogoś bliskiego. Dźwiganie tajemnic w pojedynkę to jak dźwiganie wielkiego, kłującego ciężaru, który wbija ci się w ramiona i pierś, ciężaru, którego nie możesz się pozbyć, nawet kiedy śpisz. Graves westchnął ze zmęczeniem, zupełnie jak Dylan. - Coś mi się wydaje, że to wszystko nie jest takie proste. Zobacz, przecież powinni cię trenować, żebyś miała większe szanse na przeżycie, no nie? Każdego przygotowują tu do brudnej roboty, wiesz, mięso armatnie, oddziały szturmowe. Jak tylko ty pojawiasz się na zajęciach -z wyjątkiem lekcji Krugera - zaczynają nas ogłupiać, a dzieciaki dostają wolny dzień. To dziwaczne. Zupełnie, jakby na coś czekali.

106

Kruger? Tak nazywa się Blondyn? Poczułam się odrobinę lepiej. Jeśli naprawdę chciał mnie czegoś nauczyć, to może jednak nie włamywał się do mojego pokoju? Po raz kolejny zaczęłam się zastanawiać, kto mógł to zrobić i po raz kolejny się poddałam. - Christophe powiedział, że mają mnie uczyć i że wróci. - A teraz zniknął, żeby załatwić różne rzeczy związanie z wyciąganiem mnie stąd. Dotarło do mnie coś, czego wcześniej sobie nie uświadamiałam: czy to znaczy, że będę musiała zostawić Gravesa? Pocieszałam się, że jak przyjdzie czas, pewnie coś wymyślę, ale i tak czułam się podle. - Wiesz, Christophe nie jest zbyt popularny. Niektórzy nauczyciele naprawdę go nienawidzą, a jeden wilkołak powiedział mi, że Chris zawsze był aroganckim dupkiem. Tylko Dylan ma do niego neutralny stosunek, za to sam jest jakiś dziwny. Zawsze cię obserwuje. To niesamowite. - Właśnie. Wszystko tutaj jest niesamowite. Ale wiesz, w końcu to szkoła pełna wilkołaków i półwampirów. Nie byłam pewna, co myśleć o Dylanie. Wszyscy zachowywali się dziwnie, choć może to nic nadzwyczajnego w miejscu, w którym Prawdziwy Świat to normalka, ale... Cieszyłam się, że mam Gravesa. Gdy Christophe po mnie wróci, zmuszę go, żeby zabrał również jego. Zgodzi się. Musi się zgodzić. A jak już się stąd wyniesiemy, będę mogła opowiedzieć Gravesowi o wszystkim. Poczułam, że przygniatający mnie ciężar trochę zelżał. Graves zaśmiał się krótko, gorzko jak zwykle. - Racja. Niektórzy nauczyciele mają też coś do Dylana. Zycie tutaj to jak oglądanie programu przyrodniczego. Dużo ciekawsze niż zwykłe liceum. Rzecz jasna musiał dorzucić coś na pocieszenie. - Liceum to też dżungla. - Teraz niemal biegłam zarośniętą ścieżką, żeby nadążyć za Gravesem. Jak zwykle był w butach i swoim płaszczu. - To fakt. - Uśmiechnął się. - Jesteś pewien, że to był dobry pomysł? - Mój głos był niepewny, roztrzęsiony. - Potrzebujesz przyjaciół, prawda? A oni do ciebie nic nie mają, Dru. To naprawdę świetny pomysł. Zaufaj mi. Pomyślałam, że chyba po raz pierwszy widzę go naprawdę szczęśliwego. Zwykle wyglądał na pogodzonego ! z losem, ale teraz był rozpromieniony, włosy miał odgarnięte do tyłu, głowę uniesioną... Jego zmiennokształtna natura przeświecała przez niego, subtelnie różniąc go od wilkołaków, wyraźnie od zabójczo przystojnych dampirów.

107

Szczęście na jego twarzy podkreślało siłę, maskowało wysokie kości policzkowe, za duży nos i zbyt mocny podbródek. Teraz wyglądał znacznie lepiej niż kilka tygodni temu. A w każdym razie mniej dziwacznie. Przyglądałam mu się tak intensywnie, że niemal się potknęłam, zaczęłam więc patrzeć pod nogi. Szłam obok niego, przedzierając się przez krzaki i pokonując zwalone drzewa. Gdy ścieżka się rozwidliła, Graves skręcił w lewo i w końcu dotarliśmy do niewielkiej polany na zachód od Scholi, gdzie stało kilkunastu wilkołaków. Na mój widok znieruchomieli, serce podeszło mi do gardła. Dibs pisnął i skulił się, a ja usiłowałam nie gapić się na jego włosy. - Co ty wyprawiasz, do cholery? - warknął Shanks. Nawet jego emogrzywka się nastroszyła. - Dru idzie z nami - odparł Graves niespeszony. - Oni mają na nią oko. - Inny chłopak wstał z leżącej na ziemi kłody. - Poza tym ona jest za wolna, nie będziemy na nikogo czekać. - Nikt nie wie, że wyszła. - Graves skrzyżował ręce na piersi. - I nie bój się, nadąży. - Weź odpocznij. Przecież ona jest jedną z nich. -Shanks powiedział to takim tonem, jakby chodziło o szczególny rodzaj choroby. Górna warga Gravesa się uniosła. - Ona jest ze mną. Masz z tym jakiś problem? Chcesz, żeby dziewczyna znowu skopała ci tyłek? Próbowałam zrobić groźną minę, ale pewnie wyglądałam, jakbym się zamyśliła. Albo miała zatwardzenie. Ale Dibs spojrzał na mnie i - słowo daję - mrugnął! Zanim znów utkwił wzrok w ziemi, spostrzegłam przelotny, dodający odwagi uśmiech. Nikt tego nie zauważył. Słońce migotało w jego włosach i pomyślałam, że Dibs byłby ostatnią osobą, która zakradałaby się do mojego pokoju na przeszpiegi. Shanks warknął: - Jak się dowiedzą, że wyszła z nami, to nie ją ukarzą. Tak ci zależy, żeby oberwać? Co z tobą? - Chcę, żeby lepiej poznała okolicę. - Graves nie wyglądał na zdenerwowanego. - Jak ją złapią, ukarzą mnie, bo to był mój pomysł. Poza tym tylko lalusie boją się kozy. Robimy coś czy chcecie tu stać i kłapać dziobami? - Nie podoba mi się to - odezwał się stojący obok Dibsa szczupły wilkołak o wyrazistych rysach pod strzechą słomianych włosów, prostych, nie kręconych. - Nie nadąży za nami. j - Nadąży. - Graves westchnął ciężko i przewrócił oczami. - Biegniemy czy nie? - Niech spróbuje - włączył się niski, silnie zbudowany wilkołak z czarną grzywą i bladymi policzkami. - W razie czego i tak nas nie zakabluje. Nie wygląda na kabla. 108

- Zgadza się. - Dibs energicznie pokiwał głową, nadal wpatrzony w ziemię. - Dru nie doniesie, ona jest w porządku. Jest inna niż tamci. Jest miła i nie traktuje nas jak śmieci. Cisza. Wszyscy stali nieruchomo, przetrawiając to, co usłyszeli. Wilkołaki zawsze potrzebują czasu na podjęcie decyzji. Zanim zaczną działać, wszyscy muszą się zgodzić. To w sumie sensowne, biorąc pod uwagę obecność kłów i szponów. Gdyby się nie dogadali, kłótnia mogłaby się zakończyć eksterminacją. W końcu rozległ się pomruk. Może powinnam zrobić minę osoby godnej zaufania? Biorąc pod uwagę liczbę tajemnic, jakie ukrywałam, mogłoby się udać. Graves się rozluźnił, a gdy na mnie zerknął, oczy mu się śmiały. Wyprostowałam się. Wyglądało na to, że podjęli decyzję. - No dobra, w porządku - Shanks wzruszył ramionami. - W końcu to twój tyłek, Graves. Nadążysz za nami, mała? Nienawidzę, jak ktoś tak do mnie mówi. - Postaram się - powiedziałam. Nie chciałam, żeby zabrzmiało to sarkastycznie, ale nie wyszło. Graves wyglądał, jakby miał się skrzywić. Gdy tylko to powiedziałam, wilkołaki jakby przeszył prąd. Zerknęłam na Gravesa, wszyscy zaczęli wstawać, otrzepywać ubrania, jeden czy dwóch podskakiwało w miejscu. Było w nich tyle nerwowej energii, że niemal słyszałam trzask. Nie jestem gotowa. Graves spojrzał na mnie. Czasem, gdy dobrze się kogoś zna, jedno spojrzenie, uniesienie brwi czy zaciśnięcie warg mówi więcej niż całe godziny gadania. To było właśnie coś takiego. Jego zielone oczy spytały: jesteś pewna? A moja mina odpowiedziała: nie jestem, ale chcę to zrobić. Uśmiechnął się, a Shanks poruszył ramionami tak, że zatrzeszczały w stawach, odchylił głowę i oddychał dłuższą chwilę, wypełniając płuca powietrzem. Trzaski narastały, zauważyłam, że oddycham coraz szybciej. „Po prosu wsłuchaj się w wycie", powiedział wcześniej Graves. „Powie ci wszystko, co powinnaś wiedzieć. Pozwól, żeby pociągnęło cię za sobą. Będę tuż obok". Zaczęli warczeć, wszyscy naraz, dźwięk narastał; Graves, spięty, zachował milczenie. Miałam wielką nadzieję, że się uda. Wytrzymałam uścisk Christophe'a, weszłam na dach Scholi, przetrwałam obwąchiwanie Asha, więc teraz też dam sobie radę. Prawdopodobnie. Głowa Shanksa odchyliła się do tyłu, sierść pojawiła się na jego policzkach, oczy płonęły gorączkowo. Oglądanie przemiany w pełnym świetle dnia było czymś nowym. Zatkało mnie, gdy ciała chłopców zaczęły się zmieniać jak 109

rozgrzana plastelina. Rozlegał się trzask, kolana wykrzywiały się, dłonie dotykały ziemi. A potem, jakby na umówiony znak, wszyscy zadarli głowy i zawyli. Wycie wilkołaków jest... no dobra, jest przerażające. To niesamowity, ogłuszający dźwięk, w którym majaczą ślady łap na śniegu, dziki pęd i lodowaty wicher, który wbija ci się w gardło. A jeszcze głębiej słychać pieśń o rozszarpywaniu ciała, o słodyczy gorącej krwi, dziką pieśń o miażdżeniu kości ostrymi białymi zębami. Ale nie to jest najgorsze. Najgorsze jest to, jak wycie wwierca się w twój mózg, jak otwiera na oścież drzwi, które zatrzasnęła cywilizacja, jak wyciąga na wierzch sprawy, które wydawały się głęboko ukryte i oswojone. Czworonożną bestię tkwiącą w każdym z nas. Normalnych ludzi odrzuca od takich spraw. W Scholi mówiono „Inne". Wilkołaki używały tego do łamania praw fizyki i termodynamiki, do uwalniania swojej wewnętrznej bestii. Graves jako loup-garou używał tego w inny sposób - dla dominacji mentalnej, nie fizycznej przemiany. Byłam ciekawa, jak to się dzieje. Czemu nie organizowali mi normalnych treningów, czemu udupili mnie w tym przedszkolu? Zresztą, co za różnica, przecież już niedługo mnie tu nie będzie. Palce Gravesa, gorące i mocne, splotły się z moimi. Graves ścisnął moją dłoń, wzdrygnęłam się. W odruchu paniki zwinęłam się w kłębek we własnej głowie. Ale to miejsce w tyle mojego gardła, gdzie pojawiał się głód, pozostało wrażliwe, a wycie wilkołaków było jak liżący je szorstki koci język. Wycie zmieniło się, zakończyło wysokim, pojedynczym dźwiękiem i wtedy wilkołaki ruszyły. Graves skoczył do przodu, gdybym nie pobiegła za nim, oderwałby mi rękę. Moje stopy ślizgały się na liściach i błocie, przeszył mnie strach, zostawiając posmak miedzi na języku. Graves ciągnął mnie, ja skoncentrowałam się na swoich stopach. Wilkołaki wokół mnie wyglądały jak wyciągnięte smugi, zaczęłam mieć bardzo niedobre przeczucia. Wbiegliśmy na wysokie, porośnięte drzewami wzgórze i zsunęliśmy się z niego po kamieniach, korzeniach drzew, mijając nagie dęby i klony, mokre i tajemnicze, wczepiające się w ziemię korzeniami. Graves pchał mnie do przodu. Gdy znaleźliśmy się po drugiej stronie, jego palce puściły moje. Czułam, że za chwilę upadnę. Stopa uderzyła w kamień, pośliznęłam się i wiedziałam, że zaraz wyląduję na tyłku. Serce podskoczyło, krzyknęłam krótko - i poczułam, że świat rusza naprzód. Moja druga stopa znalazła się na głazie, którego wcześniej nie zauważyłam, moje ciało ożyło. Przeszył mnie dreszcz, aspekt zalał mnie ciepłem jak alkohol wypity na pusty żołądek, jak whisky z colą, którą sączyłam, czekając w domu na tatę. Ciepło wybuchło we mnie, zęby znów stały się tkliwe, włosy zawibrowały, gdy prześliznął się po nich aspekt. Medalion mamy stał się kroplą żaru, topiącą się na mojej piersi. Czy kiedykolwiek biegliście tak szybko, że myśleliście, że serce wyskoczy wam z piersi? Na całym świecie byłam tylko ja i moje nogi, i świst wiatru w uszach mieszający się z łomotem pulsu. Czułam przypływ endorfin, o niczym 110

nie myślałam, bo moje ciało robiło wszystko za mnie. Mknęłam jak gazela, a w moim mózgu była tylko jedna myśl: Boże, niech to trwa, niech nie zwalnia, niech to się nigdy nie kończy. Biegłam. Z wilkołakami. Rozmazane sylwetki wokół mnie, wysokie nieziemskie wycie zniekształcone prędkością, plamy światła na sierści, jasne płonące oczy. Pędziliśmy przed siebie i gdybym tylko mogła, zaczęłabym się zastanawiać, kto właściwie prowadzi. Ale nie zastanawiałam się, wystarczyło mi to, że biegnę, nic więcej się nie liczyło. Nie musiałam myśleć o tacie, mamie, babci, o Christophie i tysiącu innych spraw, tłoczących się zazwyczaj w mojej zaśmieconej głowie. Po prostu byłam. Przypominało to ruchy tai-chi, gdy świat odsuwa się i pozostaje tylko ruch oraz siła, rozlewająca się po rękach i nogach, ręce są jak ptaki, a stopy jak końskie kopyta. Wbiegliśmy na kolejne wzgórze. Ziemia uciekała mi spod nóg, nie musiałam nic robić, moje nogi same mnie niosły. Usłyszałam łopot skrzydeł babcinej sowy i poczułam radość, wykrystalizowaną, wyrazistszą niż wściekłość głodu krwi. Byłam przejrzysta, jakby zrobiono mnie z kryształu, byłam najpiękniejszą rzeczą na świecie. Nie wiem, jak długo to trwało, siła odpływała i coraz trudniej było mi utrzymać tempo, ale robiłam, co mogłam. W pewnej chwili ktoś złapał mnie za ramię i zatrzymał. Padłam na kolana, trzęsąc się, dysząc ciężko i kaszląc. Ktoś przysiadł obok mnie i poklepał po plecach. Słyszałam, że kilka innych osób też kaszle. - Jezu Chryste - powiedział wysoki głos. Ktoś się roześmiał i wesołość opanowała wszystkich. Bulgotała w moim gardle, chociaż żołądek próbował wywrócić się na drugą stronę, wołając: Za jakie grzechy! Wszystko we mnie płonęło, plecy i nogi cholernie bolały. Ale to wcale nie było ważne. Ważne było to, że Graves siedział obok mnie, klepał mnie po plecach i śmiał się jak wariat. Dibs klęczał po drugiej stronie, również zgięty wpół. Z jego rozjaśnionych oczu płynęły łzy, ale nie były to łzy smutku. Shanks kucnął przede mną, czerwony i mokry od potu, z liśćmi w czarnych włosach. - A jednak. Nadążyłaś. - Po raz pierwszy jego głos nie brzmiał lekceważąco. - W życiu czegoś takiego nie widziałem. - Mówiłem ci. - Graves nadal nie mógł złapać tchu, słowa przerywał czkający śmiech. - Czytałem o tym. Swietocza może nadążyć. - Rany. - Wysoki chłopak patrzył na mnie, a ja powstrzymywałam wymioty. Już rozumiałam, dlaczego Graves nie pozwolił mi przedtem nic zjeść. Gdy już odzyskałam oddech, wykrztusiłam: - Kiedy... możemy... znowu? 111

Wszyscy wybuchnęli śmiechem, nawet ci, którzy jeszcze się krztusili. I nieważne, że wszystko mnie bolało, że moje serce próbowało wyskoczyć przez tchawicę. Nieważne, że wszystko było do dupy i nic nie mogłam z tym zrobić. Że znalazłam się w samym środku gry, której reguł nie znałam. Liczyło się tylko słońce na moich ramionach i wilkołaki wokół mnie, bo nagle każdy z nich wyglądał jak... tak jest, jak przyjaciel. I Graves tuż obok, jego ręce na moich plecach, jego rozpromieniona twarz. Czułam się jak wtedy, gdy siedząc na dachu Scholi, spoglądałam na świat wokół mnie. Tylko nie tak samotnie. To była pierwsza naprawdę dobra chwila od czasu, gdy mój świat rozpadł się na kawałki, a zombie sforsował kuchenne drzwi.

Rozdział 17 Siedzieliśmy w nieużywanej klasie w głębi Scholi; na popękanej ścianie wisiała czarna tablica. Zwykle pusta sala była pełna wiercących się, nerwowych wilkołaków. - Czyli niczego cię nie uczą. - Shanks pokiwał głową. - Tak właśnie myśleliśmy. Co jeszcze o mnie myśleli? - Dlatego nie chodzę na zajęcia. Takich bzdur mogłabym uczyć się w zwykłej szkole. Graves pokręcił głową. - Tutaj się nie wagaruje, bo to najprostszy sposób, żeby zarobić karę. Dlaczego tobie na to pozwalają? Wiem, że jesteś wyjątkowa i tak dalej - Shanks prychnął - ale to nie ma sensu. Klasa z programem wyrównawczym tym bardziej. Skoro sama-wiesz-kto może się dowiedzieć, że tu jesteś, to powinni cię trenować, intensywnie, do bólu, żebyś miała większe szanse na przeżycie. - I jeszcze ten Christophe. - Shanks siedział na zakurzonej brązowej kanapie, wyciągając długie nogi. Przez salę przebiegł pomruk. - Nie ma go tu od lat, a jednak ciągle się go boją. 112

- Ty byś się nie bał? - pisnął Dibs. - To niebezpieczny gość, wystarczy spojrzeć na jego listę zabójstw. I chyba nigdy nie zależało mu na tym, żeby go lubili. - Mówiło się, że jest zdrajcą, ale nikt nie powiedział mu tego prosto w oczy. - Shanks wzruszył ramionami. Zdążył już powyciągać liście z włosów. - Ale to on przyprowadził tu Dru. Znam kuzyna Juana, rozmawiałem z nim w zeszłym tygodniu. Gdy Christophe ratował wam tyłki - zwrócił się do mnie i Gravesa - ktoś próbował go zabić. Grupa szturmowa dostała rozkaz, żeby zlikwidować wampira. Juan zorientował się, że to pomyłka dopiero, jak Christophe ich roztrącił. Nikogo nie zabił, chociaż miał okazję. No i, gdy okazało się, że jest dampirem. A potem dołożył wiecie-komu i uratował Dru. Poczułam, że się czerwienię. Wiedzieli o Christophie i Siergieju? Teraz, gdy złapałam trochę snu, gdy odetchnęłam świeżym powietrzem (co z tego, że byłam bliska zawału), nareszcie mogłam jasno myśleć. Jeśli Dylan uważał, że Anna ma rację, dlaczego mówił, że Christophe ma mnie trenować? A jeśli sądził, że nie ma, czemu milczał, gdy go oskarżała? Czemu powiedział, że jest po mojej stronie? I po co była ta cała gierka z teczką i zdjęciami domu, przed którym umarła moja mama? Niewiele pamiętałam z tamtej nocy, kiedy zamordowano mamę. Nie chciałam pamiętać. Miałam pięć lat, na litość boską. Myślałam intensywnie. Christophe powiedział, że Dylan jest lojalny. Przekazałam list jak wiadomość. To właśnie Dylan miał się mną zająć, gdyby doszło do kolejnego ataku wampirów. Ale nawet jemu miałam nie mówić 0 tym, że widziałam się z Christophe'em. To również było bez sensu. Ciało Christophe'a tak blisko mojego tak mnie rozpraszało... Nie myśl o tym, Dru. Jezu. No dobrze, a o czym mam myśleć? O blond włosie na szafce nocnej? O kłamstwach 1 tajemnicach, które mnie przygniatały? - Coś tu nie gra - odezwał się inny wilkołak. - Przecież oni ją tylko obserwują. No i jeszcze tamta noc... - Właśnie. - Graves pochylił się w moją stronę. Nadal był w płaszczu, w klasie panował chłód. Na mojej skórze stygł pot. - Nikt po nią nie przyszedł, nikt nie zaprowadził jej do pokoju. Czy to nie podejrzane, biorąc pod uwagę, jak jej pilnują? Zagapiłam się na popękaną tablicę. Kiedy ostatni raz widziałam prawdziwą czarną tablicę, na której można pisać kredą? W szkołach bywały zawsze białe, na których pisało się flamastrami. - Dylan powiedział, że nie wie, kto miał mnie wtedy pilnować. Grafik zaginął i... - urwałam. Nie mogłam mówić dalej, bo wtedy musiałabym wspomnieć o Annie. A raczej nie należało o tym gadać, skoro była tak pilnie strzeżoną tajemnicą. 113

Ja, jak się okazuje, nie byłam. Czy Ash zabił wtedy wszystkie wampiry? Jeśli to Siergiej je wysłał i żaden z nich nie wrócił, Siergiej nie mógł mieć pewności, że tu jestem. No, chyba że powiedział mu o tym zdrajca, kimkolwiek był. Albo jakiś wampir jednak przeżył. Elementy układanki powoli zaczynały do siebie pasować... Christophe najwyraźniej zdawał sobie z tego sprawę -pewnie właśnie dlatego chciał mnie stąd zabrać. Szkoda, że nie wiadomo, czy zdąży. Zaschło mi w ustach, waliło mi serce. - Cholera. - Shanks podrapał się po policzku. - Nie wiedziałem... - Spojrzenie jego ciemnych oczu zatrzymało się na mnie. - To prawda? Skinęłam głową. - Za każdym razem, jak był sygnał alarmu, ktoś po mnie przychodził albo nauczyciel, z którym miałam lekcję, odprowadzał mnie do pokoju. Tym razem Blondyn zniknął, jak tylko skończyły się zajęcia, a nikt inny nie przyszedł. - Blondyn? - zdziwił się ktoś. - Kruger. - Shanks nie wyglądał na zaskoczonego. -I jego cenne wykłady. To jak się stamtąd wydostałaś? - Zobaczyłam... - urwałam, nawyk ukrywania dziwnych spraw był zbyt silny. Jednak szybko uznałam, że przynajmniej tą tajemnicą mogę się podzielić i wypaliłam: - Zobaczyłam sowę, sowę mojej babci. Gdy zaczynają się kłopoty, przylatuje i pokazuje mi drogę. - Odetchnęłam głęboko. - Biegłam za nią, a jak już byłam na dworze... zobaczyłam wilkołaka. - Jakiego? - Shanks przewiercał mnie wzrokiem. Pochylony do przodu, spięty, w pełnej gotowości, jakby spodziewał się jakiejś rewelacji. - Nazywa się Ash. Ma jasny pas na głowie... - Złamany - wtrącił ktoś. - Ostatni Srebrnogłowy. Wilkołak wiecie-kogo. Shanks machnął ręką. - Wiem, słyszałem o nich. Zobaczyłaś go i co? - Zabił wampiry, które mnie ścigały. Chyba nieźle go poraniły. Znalazł się bardzo blisko mnie, powąchał, ale nie zrobił mi krzywdy. - Poczułam, że brzmi to głupio. -To znaczy... Ale wszyscy zasypali mnie pytaniami. - Powąchał cię? - Jak to? - Blisko był? 114

- Krwawił? Shanks uniósł rękę. - Ogarnijcie się, rany. Po kolei. - Popatrzył na mnie bacznie przez długie, pełne napięcia dwadzieścia sekund. Dru - chyba po raz pierwszy wymówił moje imię bez sarkazmu i kpiny - domyślasz się, dlaczego przywieźli cię tutaj zamiast do głównej Scholi? Albo chociaż do większej? - Głównej? - Pewnie zabrzmiało to wyjątkowo tępo. -A to nie jest główna Schola? Ta największa? - Cholera, jasne, że nie. - Shanks się zaśmiał, kilku innych chłopaków parsknęło śmiechem. To nie był przyjemny śmiech, ale przynajmniej nie śmiali się ze mnie. -To jakby poprawczak. Jesteśmy kolesiami sprawiającymi kłopoty. Główna Schola w tym regionie, pierwsza, jaka w ogóle powstała, jest w Nowym Jorku. Zastanawiałem się, czemu przywieźli cię tutaj, na to zadupie. Aha. - Nikt... - Teraz wszystko zaczynało nabierać sensu. No tak, przecież ta Anna musiała przyjechać z jakiegoś dużego miasta. To by było w jej stylu. - Nie powiedzieli ci wprost, że jesteś w „specjalnej" szkole? - Wzruszył ramionami. - Ciekawe... Zresztą myślę, że nie powinnaś ufać nikomu, nawet gdyby próbowali coś wyjaśniać. Wampiry kłamią, a półwampiry czasem też. My tu jesteśmy tępymi mięśniakami, oni strategami. Wydaje im się, że mogą nami rządzić. - Ale teraz przynajmniej żyjemy - wyrwał się Dibs. -Nie tak jak kiedyś. Dziadek opowiadał mi o Mrocznych Czasach, które wcale nie były tak dawno... - Odpowiedział mu pomruk aprobaty. - Mroczne Czasy, stary - odezwał się ciemnowłosy wilkołak. - Teraz przynajmniej nie jesteśmy niewolnikami. - Taak, jasne. - Shanks wzruszył ramionami. - Nie mordują nas i nie robią z nas niewolników, ale i tak traktują jak śmieci. Niezbyt duży postęp, ale da się zaakceptować. Przeważnie. - Zawsze mnie to wkurzało - powiedziałam do Gra-vesa. - To, w jaki sposób Christophe cię traktuje. - Niepokojąca tajemnica tłukła się w mojej piersi. „Nie mów nikomu", powiedział. Przecież nie muszą wiedzieć, że już niedługo mnie tu nie będzie? Graves pokręcił głową, czarne włosy spadły na płonące oczy. Wyglądał na zaniepokojonego. - Takie gadanie nic nam nie da. - Cierpliwości. - Chudy tyczkowaty wilkołak o szerokich barach. Przyjrzałam się jego jasnej czuprynie, ale miał zbyt krótkie włosy, żebym mogła go podejrzewać. -Tak działa jednomyślność. - O czym właściwie dyskutujemy? - zapytałam. Miałam dość gadania o niczym, chciałam coś zrobić. Shanks uniósł rękę i zaczął wyliczać, odginając jeden palec. - Jesteś w małej filii pełnej potencjalnych przestępców zamiast w głównej Scholi. Może miało to zbić tamtych z tropu, ale - odchylił drugi palec - Ash i tak wie, że tu jesteś. To znaczy, że wiesz-kto również może wiedzieć. Ash 115

zabił wampiry, które ostatnio zaatakowały Scholę, ale nie ma pewności, czy zabił je wszystkie. - Kolejny odchylony palec z obgryzionym paznokciem. - Oszukują cię na każdym kroku i nie chcą cię trenować. - Christophe mówił, że w Zakonie jest zdrajca - powiedziałam powoli. Shanks skinął głową. - Ktoś, kto wydał rozkaz, żeby wysłać Juana i jego ludzi, żeby go załatwili? To by się zgadzało. Wszyscy się zastanawiali. W każdym razie ja myślałam intensywnie, a inni wokół mnie marszczyli czoła. Graves poruszył się, otworzył usta, zamknął je i zagapił się na mnie. - Co? - spytałam z irytacją. - Co ci chodzi po głowie? - Jesteś przynętą - rzucił ostro. - Christophe chce się dowiedzieć, kim jest zdrajca, więc umieścił cię tutaj, tuż pod jego nosem. Jesteś również przynętą na Siergieja. Może specjalnie zorganizował to tak, żeby przysłali cię tutaj? Gdy powiedział „Siergiej", w pokoju zapanował chłód i kilka wilkołaków się wzdrygnęło. Christophe wymawiał to imię inaczej, z odcieniem nienawiści. Znowu poczułam w głowie ostry odłamek bólu. Graves zdawał się tego wszystkiego nie zauważać. - Załatwił ewakuację z miasta, jak się zorientował, że tamci wiedzą, gdzie jesteś, ale co robił przedtem? Po prostu kręcił się w pobliżu i czekał, aż coś się stanie, zanim wykonał swój ruch. Twój tata miał jego numer, musieli rozmawiać przynajmniej raz. Pewnie niektórzy nauczyciele tutaj chcieliby cię trenować, ale im zabronili... - Zamilkł na chwilę. - No, tego jeszcze nie wiem. Nie mam pojęcia, dlaczego cię nie trenują, nawet jeśli masz być tylko przynętą dla wampirów. Ale założę się o ostatnią paczkę fajek, że jesteś przynętą, Dru. Zostań tu, Dru. Zaufaj mi. Wszystkie elementy układanki znalazły się na swoim miejscu. Mimo największych wysiłków nie zdołałam znaleźć słabego punktu w jego rozumowaniu. - No tak, to wiele wyjaśnia. Ale co z Ashem? - A co ma być? Po prostu się ciesz, że cię nie załatwił. - Shanks zaśmiał się zimno. - A może potrzebuje pomocy? - upierałam się. -Dużo o tym myślałam i... - Chcesz pomóc Złamanemu? Nie zabił cię, bo był zbyt zaskoczony albo wolał zostawić tę przyjemność wieszkomu. - Jak spotkaliśmy się poprzednim razem, chciał mnie zabić jak cholera! - Nawet się nie zorientowałam, że krzyczę. Zabolało mnie w piersiach. - A teraz uratował mi życie i musi być jakiś powód! Graves położył mi rękę na ramieniu. - Uspokój się. Mam się uspokoić? Ja mam się uspokoić? Kurde, mowy nie ma. Byłam bliska wybuchu. 116

- Takie gadanie jest bez sensu. A co, jeśli można odnaleźć Asha? Może da się mu pomóc, może moglibyśmy się czegoś dowiedzieć! - Coś się tak uparła? - Shanks nie rozumiał. - Wtedy w klasie też dopytywałaś, jak pomóc Złamanemu. Na krótko zanim się pokłóciliśmy i skopałam ci tyłek. Zrobiło mi się zimno, na mojej skórze pojawiła się gęsia skórka. Na krótko zanim zapragnęłam napić się krwi. Zupełnie jak wampir. - Po prostu nie widziałeś jego oczu. - Zniechęcona usiadłam. - Nie widziałeś. Muszę mu pomóc. - Ash jest wilkołakiem wiesz-kogo od bardzo dawna -odezwał się Dibs drżącym głosem, wystraszonym i bardzo smutnym. - Od Mrocznych Czasów, kiedy wiesz-kto używał go do polowania na swoich. Ash jest jedynym żyjącym Srebrnogłowym. Zacisnęłam pięści i odetchnęłam głęboko. - A jednak mnie nie skrzywdził. I zabił tamte wampiry. Może chce przejść na naszą stronę i... Wszyscy się wzdrygnęli, zrozumiałam, że powiedziałam coś niewłaściwego. - Strony - wysyczał Shanks. - Wszystkie dampiry są takie same. Prędzej czy później zaczynają gadać o stronach. Potem wilkołaki odwalają czarną robotę, a wy leżycie i... W mojej piersi rosła kula furii. Zabolały mnie zęby, poczułam ostre kły na dolnej wardze. Zerwałam się z miejsca. - Pieprz się. - Uspokójcie się... - zaczął Graves. - Sam się uspokój! Omal tam nie zginęłam, a te dupki się zachowują, jakby to była moja wina! - Wrzała we mnie frustracja, wszystkie skrzętnie przechowywane tajemnice wyrywały się na wolność. - Jak chcecie gadać takie bzdury, to może poszukajcie sobie kogoś innego? Nie prosiłam o to, żeby urodzić się jako półwampir! Nie miałam pojęcia, że nim jestem, dopóki wszyscy nie zaczęli na mnie polować, dopóki nie zginął mój tata! - Urwałam, żeby zaczerpnąć powietrza. Reszta wpatrywała się we mnie. - A teraz nikt nie chce mi powiedzieć, co jest grane! Mam tego dość! Rzygam już słuchaniem o tym, że robię coś źle, tylko dlatego, że oddycham! Nie prosiłam o to! - Nikt nie mówi, że ty... - odezwał się Graves. Próbował załagodzić sytuację, ale ja naprawdę miałam już tego powyżej uszu. - Właśnie, że mówi! - Wyciągnęłam oskarżycielsko palec w stronę Shanksa. - Dokładnie to powiedział! Że zasługuję na to, co mnie spotyka, tylko dlatego że taka się urodziłam! Powietrze się zmieniło. Zabrakło mi tchu, przez salę znów przebiegł szmer. Tym razem zabrzmiało to jak ostrzeżenie. Graves pociągnął mnie za ramię, ale się wyrwałam. Jeśli ktoś spróbuje mnie dotknąć, wpadnę w szał. Głód krwi bulgotał w mojej piersi, niełatwo było zepchnąć go w dół i zablokować. Czy inne dampiry też to czuły? Przez cały czas czy tylko wtedy, gdy odzywał się aspekt? 117

Jak mogły to wytrzymać? Jak ktokolwiek mógł to wytrzymać? - O kurczę. - Wilkołak, który stał na czatach przy drzwiach, podniósł głowę i zaczął węszyć. - Dampir w pobliżu. Pewnie nauczyciel. - Kurde. - Shanks zerwał się na równe nogi. - Musimy się rozdzielić. Jak nas tutaj złapią razem z nią... - Nie bój się. - Już szłam w stronę drzwi. Zaśmiał się krótko. - Co, chcesz nakablować? - Powinnam. - Spojrzałam na niego przez ramię. -Ale nie jestem takim dupkiem jak wy. Tata dobrze mnie wychował. Odciągnę tego dampira, a wy będziecie mogli wrócić do siebie i się wypchać. Wybiegłam na korytarz. W tym skrzydle było zimno, a moje buty były mokre i brudne. Robiłam dużo hałasu, tupałam, wrzeszczałam, co mi ślina na język przyniosła -głównie przekleństwa, które odbijały się od kamiennych ścian i wracały do mnie. To powinno przykuć uwagę nauczyciela. Wtedy wilkołaki będą mogły spokojnie wrócić do swoich sypialni i tam pograć sobie w karty albo w butelkę, mam to gdzieś. Wpadłam do stołówki. Była dziwnie pusta, przez wysokie okna wpadało światło słoneczne. Krzesła były założone na stoły, wzięłam jedno i rzuciłam na podłogę. Rozległ się straszny łoskot. To powinno go przyciągnąć. Serce mi waliło, zalewało mnie poczucie niesprawiedliwości. Kula wściekłości pod moimi żebrami była tak wrząca, że do oczu napływały mi gorące łzy. - Niech szlag trafi tę szkołę! - wrzeszczałam. - Chcę się wreszcie czegoś dowiedzieć! - Ale nie musisz tak krzyczeć - powiedział ktoś za moimi plecami. Odwróciłam się. - Dylan wyszedł z cienia, skrzypiąc skórzaną kurtką, zatrzymał się przed promieniem złotego światła. - Powinnaś bardziej uważać. Skoro ja cię przyłapałem, jak włóczysz się po okolicy za dnia, ktoś inny pewnie też może. Dopiero po kilku sekundach mogłam wydobyć z siebie głos. - Jezu Chryste! - wykrztusiłam. - Niestety. To tylko ja. - Krzywy uśmiech wygiął jego wargi, ale ciemne, podkrążone oczy pozostały poważne. Mamy mało czasu, Dru. Chodź. Pewnie każdego innego dnia po prostu bym za nim poszła, ale nie dziś. Dziś byłam zmęczona ludźmi wokół mnie, zmęczona tym, że wodzili mnie za nos. - Dokąd? Znowu ta, jak jej tam, chce mnie zobaczyć? Dylan westchnął. Miał cienie pod oczami, zmarszczki przy ustach i zmierzwione włosy. - Na szczęście nie. Chodź, Dru. Proszę. Chcę ci coś pokazać. Skrzyżowałam ramiona, nie ruszając się z miejsca. - Dlaczego „na szczęście nie"? 118

- Dlatego, że nie mam pewności, czy Milady można ufać. - Zrobił krok w tył, odsuwając się od plamy słońca. Idziesz, czy mam spróbować następnym razem, gdy będę cię pilnował? - A teraz mnie pilnujesz? Wzruszył ramionami. - A jak myślisz, dlaczego wypuściłem cię z twoim przyjacielem? Bo mam pewność, że on i jego wilkołaki cię nie zabiją, nawet jeśli są przestępcami. - Dwa kroki w tył. Jego oczy błyszczały, aspekt pojawiał się i zanikał, po jego włosach przesuwały się hebanowe pasemka. - Dru, zaufaj mi. Chcę pokazać ci coś, co cię zainteresuje, a tutaj lepiej nie rozmawiać. - Lepiej tu nie rozmawiać? - westchnęłam. Każdy mówił to samo - zaufaj mi, Dru. Uwierz mi, Dru. Rób, co ci mówię, Dru. Byłam zupełnie bezradna. A myśl, że Christophe może po mnie nie wrócić, że może użył mnie jako przynęty, że może utknę tu na długo, naprawdę mnie wkurzała. Ramiona mi opadły, przesunęłam dłonią po policzkach i teraz miałam mokre palce. Poszłam za Dylanem.

Rozdział 18

I znowu szłam za kimś w labiryncie kamiennych korytarzy. Dylan nic nie mówił, w milczeniu prowadził mnie do północnego skrzydła. Szedł bezgłośnie w traperach, z tą szczególną gracją Kouroi. Pomyślałam, że nawet jego trzeszcząca kurtka była częścią image'u. W końcu nie wytrzymałam i spytałam: - Ale wilkołaki nie będą miały przeze mnie kłopotów? - Oczywiście, że nie. Nie należę do tych dumnych. -Otworzył drewniane drzwi i zawahał się na chwilę, odetchnął głęboko. - Powinnaś dowiedzieć się o wielu rzeczach. Zastanawiałem się, dlaczego cię tu przysłali. A jeszcze bardziej, gdy przyszła informacja, że potrzebujesz czasu na regenerację i nie należy cię brać pod uwagę przy planowaniu zajęć, a ochroniarze i opiekunowie nie dostali żadnych szczególnych poleceń. - Jego głos był pełen goryczy. - A potem zaczęła się wtrącać Milady, a jak ona się wtrąca, strzeżcie się. Milady? 119

- Masz na myśli tę laskę, która tu ostatnio była? Tę, której zależy na tym, żebym nienawidziła Christophe^? On też ją tak nazywa. - Ta laska jest królową Zakonu, Dru, i głową Rady. Swietocze są bezcenne. Milady uratowano przed wampirami piętnaście lat przed twoją mamą, i myślę, że ten czas rozbudził jej ambicje. Zastanawiam się... - Urwał, jak zwykle, i nie dowiedziałam się, nad czym się zastanawiał. - W głównej Scholi miałabyś wszystko, czego dusza zapragnie. Tutaj mamy ograniczone finanse. Myślałem, że zabiorą cię stąd, jak tylko wszystko pozałatwiają. Myślałem, że dostaniesz szwadron opiekunów, nie wspominając o jednym czy nawet kilku ochroniarzach. Ale to mogłoby zwrócić uwagę, jak powiedzieli na górze. Będziesz lepiej chroniona, gdy będziesz mniej chroniona. Nikt nie zwróci na ciebie uwagi, zwłaszcza że przecież Siergiej może cię nadal szukać. Gdy wymówił jego imię, powietrze nie stało się zimne ani nieprzyjazne. Ale i tak poczułam odłamek bólu wbijający mi się w głowę. To przecież bez sensu. - To przecież zupełnie nie ma sensu. Odsłonił białe zęby w wymuszonym uśmiechu - Tak właśnie pomyślałem. Ale ja nie jestem tu od zadawania pytań, Dru. Ja już zostałem zdegradowany do roli prowadzącego poprawczak dla mięsa armatniego w zapadłej dziurze. Bardzo pocieszające. - Czekaj... Wzruszył ramionami i zrobił szybki ruch, jakby odsuwał od siebie przeszłość. Jego skórzana kurtka zatrzeszczała. - Nawet jeśli Christophe cię znalazł, pozostaje jeszcze kwestia jego lojalności. I to, że jesteś... tym, kim jesteś. Otworzył drzwi i wprowadził mnie do środka. -Utknąłem tu dawno temu. Moja lojalność wobec twojej matki i Christophe'a okazała się bardzo kosztowna, delikatnie mówiąc. - Więc... - Chciałam coś powiedzieć, jakoś zaznaczyć swoją obecność w dyskusji, ale nie miałam żadnego pomysłu. Mimo to spróbowałam: - No dobra. Mógłbyś mi zrobić przysługę i zacząć od początku? Co ja tu, do cholery, robię? Czy jestem przynętą? Pamiętałam dotyk ciała Christophe'a i nie potrafiłam w to uwierzyć. Nie umiałam. Chociaż wersja z przynętą brzmiała logicznie. Pomieszczenie, w którym się znaleźliśmy, było długie i niskie, nie miało okien. Metalowe stelaże z pudłami ciągnęły się w nieskończoność, jedynym źródłem światła była żarówka za szklanym, odrutowanym kloszem, pokrytym pajęczyną. Wyglądało to jak stary schron przeciwlotniczy. 120

- Moim zdaniem znalazłaś się tu dlatego, że ktoś gra na czas. To dziwne, ale nie mogę nawiązać kontaktu z żadnym moim znajomym spoza stanu. Zupełnie jakby chcieli nas odciąć od świata. Myślałem, że może chodzi o dodatkową ochronę dla ciebie, ale teraz coraz częściej mi się wydaje, że nikt nie wie, że tu jesteś. Nikt w głównej Scholi, nikt z Zakonu, z wyjątkiem Augusta i Milady, nie mówiąc już o tym, że ostatnio urwał mi się nawet kontakt z Augustem. Nie dzwonił do doradcy w dwóch ostatnich terminach, a ten doradca przypadkiem jest moim przyjacielem. - Dylan zamknął drzwi i odwrócił się do mnie, a ja cofnęłam się nerwowo. - Christophe również jest nieuchwytny - powiedział i obrzucił mnie pytającym spojrzeniem. Czyżby podejrzewał, że pokazałam jego list Christophe'owi? Pewnie tak. Co znaczyło, że on również prowadził swoją grę. Szkoda, że nie wiedziałam jaką. - August zniknął? - Miałam ściśnięte gardło, słowa wydostawały się z trudem. Augi był przyjacielem taty od lat - właśnie do niego dzwoniłam, żeby zweryfikować opowieść Christophe'a, na krótko przed całą tą jazdą ze złodziejem snów, mrokiem w środku dnia i Siergiejem. Zadrżałam. Wysychający pot na mojej skórze swędział i cuchnął. Kwaśny zapach, do którego już dawno przywykłam. Zapach strachu. Zdążyłam już zapomnieć, jak to jest nie bać się niczego. Dylan przyglądał mi się przez długich dziesięć sekund, a ja uświadomiłam sobie z przerażającą jasnością, że jestem tu z nim sam na sam. Że nikt nie wie, gdzie w tej chwili przebywam. A on właśnie opowiada mi o tym, że nikt się nawet nie dowie, jeśli zniknę - bo nikt poza tą Scholą nie wie o moim istnieniu. Ale przecież Christophe powiedział, że to właśnie Dylana mam szukać, jeśli dojdzie do nowego ataku. Że on jest lojalny. Ale mówił też, że po mnie wróci... Jeśli w to zwątpię, będę musiała zwątpić w mnóstwo innych rzeczy. Cholera. Nie ufałam już nikomu. Nawet sobie. - Wykradłem to ze zbrojowni. - Dylan wyciągnął do mnie rękę z pistoletem. Trzymał go za lufę, kolbą w moją stronę. To była moja dziewiątka, którą miałam w ręku, gdy helikopter wylądował na śniegu, żeby zabrać mnie do rzekomo bezpieczniej Scholi. Serce podeszło mi do gardła. - Jeśli moje podejrzenia są słuszne, nie jesteś tu bezpieczna. Nie jesteś bezpieczna nigdzie, a zwłaszcza tutaj. Wyciągnęłam rękę i poczułam ciężki zimny metal. Zacisnęłam dłoń na pistolecie, odruchowo wysunęłam magazynek i go sprawdziłam. Nadal były w nim srebrne kule taty. - I co ja mam teraz zrobić? - Pokażę ci coś. Masz kaburę? 121

Wzruszyłam ramionami. Nie mam, do cholery. Nie wypożyczę przecież ze zbrojowni, a wszystkie moje rzeczy są w samochodzie, który ukrył Christophe. A ja nie mogę się z nim skontaktować. - Może schowam go w staniku? Nie chciałam, żeby zabrzmiało to tak sarkastycznie -ale, o rany! Jednak z bronią w ręku czułam się o wiele lepiej. Chociaż może to śmieszne. Usłyszałam typowe westchnienie Dylana. Pomyślimy o tym za chwilę. A teraz chodź ze mną. Poszłam między dwoma rzędami regałów, z bronią starannie wycelowaną w podłogę. - Co mam obejrzeć? Jego ramiona uniosły się odrobinę. - Coś, czym zajmowałem się ostatnio. Zapis rozmowy, o którym mówiła Milady, istnieje, ale ten, który ci pokazała, został poważnie zredagowany. Ja mam oryginał. Wciągnęłam powietrze ze świstem. - O Boże. Naprawdę? - A nie mówiłem, że będziesz chciała to obejrzeć? Agent, który zapisywał rozmowę, był moim przyjacielem i dobrym Kouroi. - Dylan przygarbił się, jakby dźwigał na barkach cały świat. - Umarł w strasznych męczarniach, został zdradzony. Nie wierzyłem mu, gdy dał mi kopertę i powiedział, żebym nie pokazywał tego nikomu, dopóki nie dojdzie do sytuacji krytycznej. - I teraz doszło? - Tak właśnie myślę, Dru. - Dylan skręcił ostro w prawo, gdy skończył się rząd regałów i szedł dalej, dopóki nie dotarliśmy do ciężkich drewnianych drzwi w kamiennej ścianie. - Chciałem to przekazać Christophe'owi, ale myślę, że spotkasz się z nim prędzej niż ja. Jeśli jeszcze żyje. - Rzucił mi dziwne spojrzenie, jego oczy pociemniały. Strasznie chciałam mu powiedzieć, że niedawno widziałam Christophe'a, ale po krótkiej walce z samą sobą uznałam, że rozsądniej będzie trzymać język za zębami. Przecież wszyscy kłamali. Jeszcze trochę i dowiem się, że nawet Graves coś ukrywa. Nie. Nie on. Wiesz, że nie. Graves dobrze się bawił ze swoimi wilkołaczymi kumplami, a oni nie wydawali się źli, jedynie głupi i agresywni, jak to faceci. Ale jeśli nikt nie wie, że tu jestem... Dylan otworzył drzwi ciężkim metalowym kluczem. 122

- Mamy mniej więcej dwie godziny, zanim Kruger przejmie nad tobą opiekę. Chciałbym, żebyś do tego czasu była już w swoim pokoju. - Brzmi nieźle. - Dziwne wibrujące uczucie znów wypełniło moją pierś. Tak bardzo chciałam, żeby był tutaj tata. Albo August. Albo chociaż Christophe. Ktokolwiek, kto mógłby się o wszystko zatroszczyć. Odepchnęłam od siebie te myśli po raz kolejny i poszłam za Dylanem. Patrzyłam, jak pomarańczowozłote światło zachodzącego słońca wlewa się przez okno do mojego pokoju. Pistolet leżał na szafce nocnej, starannie wycelowany w ciemny kąt za drzwiami. Kopia zapisu rozmowy - trzy i pół strony gęstego tekstu - leżała obok mojej gołej stopy. Datę i godzinę zapisano systemem militarnym, linijki cyfr biegły na górze i dole każdej strony. Tekst był równy, zwarty, całe zastępy małych czarnych mrówek maszerowały po białym papierze. „SFR-1 - Ta informacja jest pilnie strzeżona. SFR-2 - To nie twoja sprawa. Gdzie ona jest? Możemy dobrze zapłacić. SFR-1 - Zatrzymaj sobie swoją forsę. Chodzi mi tylko o to, żeby ta dziwka zdechła. SFR-2 - To da się zrobić". Mówili o mojej matce. Rozmawiali o zamordowaniu jej tak, jakby to był kolejny punkt na liście zakupów. Wspomnieli również o tacie - „mąż". O mnie ani słowa. Zgodnie z datą powinnam mieć wtedy pięć lat. Czy byłam tajemnicą mojej mamy? Zamknęłam oczy, w ciemności pod powiekami rozbłysły pomarańczowe iskry. To najgorsze wspomnienie, znacznie gorsze niż widok oczu taty, gnijących białek i zamglonych niebieskich tęczówek, gdy jego martwe ciało szło prosto na mnie. To wspomnienie spoczywało na samym dnie pamięci, wyciągnęłam je, czując, że drżę. - Dru - mówi delikatnie, ale nagląco. - Wstawaj. Otwieram oczy i ziewam. - Mamusiu? - Mój głos brzmi niewyraźnie. Czasem to głos dwuletniej dziewczynki, czasem starszej. Ale zawsze jest cichy, senny. - Chodź, Dru. - Bierze mnie na ręce z cichym uf!, jakby nie wierzyła, że tak urosłam. Jestem już duża i nie musi nosić mnie rękach, ale jestem zaspana i nie protestuję. Wtulam się w ciepło jej ciała i słucham bicia serca. - Kocham cię, maleńka - szepcze w moje włosy. Pachnie świeżymi ciasteczkami i rozgrzanymi perfumami. W tym miejscu sen się zmienia. Słyszę coś jakby kroki ałbo bicie serca, początkowo ciche, ałe potem coraz głośniejsze i szybsze. - Tak bardzo cię kocham. 123

- Mamusiu... - Kładę głowę na jej ramieniu. Wiem, że jestem ciężka, ale ona niesie mnie bez trudu, a kiedy stawia przy otwartych drzwiach, protestuję tylko odrobinę. Na dole jest szafa. Nie wiem, skąd wiem, że to jest na dole. Mama podnosi coś w podłodze szafy i kilka moich pluszaków znika w kwadratowym otworze, razem z kocami i poduszkami z łóżka rodziców. Znów bierze mnie na ręce i wkłada do tego otworu. Wtedy zaczynam czuć niejasny niepokój. - Mamo? - Pobawimy się, Dru. Schowasz się tu i poczekasz, aż tatuś wróci z pracy. Coś jest nie tak. Chowałam się czasem w szafie, żeby nastraszyć tatę, ale nigdy w środku nocy. I nigdy w tym otworze - w ogóle nie wiedziałam, że on tu jest. - Ja nie chcę - mówię i próbuję wstać. - Dru. - Mama łapie mnie za rękę. Przez chwilę mnie boli, jednak jej uścisk szybko się rozluźnia. - To bardzo ważne, kochanie. To wyjątkowa gra. Schowaj się tu, a gdy tata wróci do domu, znajdzie cię. Połóż się teraz i śpij, bądź grzeczną dziewczynką. Protestuję i trochę popłakuję. - Ja nie chcę... Ale jestem grzeczną dziewczynką. Kładę się w dziurze, w której jest ciemno i ciepło, a ja jestem zmęczona. Cień na twarzy mamy się pogłębia, tylko jej oczy nadal błyszczą, lśniący błękit letniego nieba zamiast zwykłego wesołego brązu. Przykrywa mnie kocami, uśmiecha się. Zamykam oczy. Sen jest już Misko, ale jeszcze coś słyszę, to mama przykrywa dziurę i robi się zupełnie ciemno. Jednak ta ciemność pachnie mamą, a ja jestem taka senna... Słyszę, bardzo daleko i bardzo cicho, że drzwi szafy się zamykają. Potem pojawia się drapanie i, zanim sen się urwie, jeszcze długi, niski śmiech. Wiem, że moja mama jest gdzieś niedaleko, że jest w rozpaczy i że zaraz stanie się coś złego. Otworzyłam oczy. Światło słońca nadal wlewało się przez okno. Gdyby mogło być tak, że raz zdarza się coś złego, a potem jest już normalnie! Ale nie. Złe rzeczy wydarzały się jedna po drugiej, aż w końcu mój świat rozpadł się na kawałki, których nie dało się już poskładać do kupy. Gdybyśmy byli teraz z tatą na Południu, właśnie szykowalibyśmy się do nowej akcji - załatwiania poltergeistów, zdejmowania zaklęć, rozwalania duchów aligatorów czy karaluchów. Albo tata szykowałby się do wyjścia, a ja robiłabym kolację. Krzątałabym się po kuchni, a on ładowałby magazynki, wypełniał ampułki wodą święconą albo grał w dwadzieścia pytań łowcy - on rzucał pytanie, a ja odpowiadałam, przeważnie dobrze. Za każdą poprawną odpowiedź nagradzał mnie uśmiechem i mówił: „Dobrze, Dru! A teraz jeszcze jedno... - Jak załatwić poltergeista? Jak zachować się w barze pełnym Innych?" Jeśli zastanawiałam się nad odpowiedzią dłużej niż trzydzieści sekund, 124

nie czekał na moje mętne wywody, tylko tłumaczył. W przeciwieństwie do ludzi, którzy uważają się za wielkich nauczycieli. Powiedz to, Dru. Powiedz to głośno. - Nie - powiedziałam i wystraszyłam się własnego głosu. Siedziałam w swoim pokoju, całkiem ładnym, tylko zimnym, obcym i niebezpiecznym. Dylan przyprowadził mnie tu, wepchnął do środka razem z pistoletem, zapisem rozmowy i ostrzeżeniem. „Nie ufaj nikomu. Jeśli znowu zaatakuje, ukryj się tak, żeby nikt nie wiedział, gdzie jesteś, i nie wychodź, dopóki nie usłyszysz sygnału odwołującego alarm. Pistolet weź ze sobą, a teraz ukryj go, na litość boską". A zanim zamknął za sobą drzwi, dodał: „Spróbuję znaleźć Christophe'a. Powinien wiedzieć, że jesteśmy odcięci od świata, a ataki wampirów się nasiliły. Trzeba cię stąd zabrać". No proszę, próbowałam zająć swój mózg czymś innym. Powiedz to. Dru. Co ci szkodzi. - On odszedł - szepnęłam. Babcia całkiem nieźle się mną zajmowała, zanim odeszła i zanim zostałam zupełnie sama na jedną okropną noc, nim zjawił się tata, żeby podpisać wszystkie dokumenty i mnie zabrać. Nie miałam pojęcia, jakim cudem dowiedział się o jej śmierci, ale cóż, w końcu ona wychowała również jego. Niby nie przywiązywał wielkiej wagi do „wioskowych zabobonów", jednak zawsze rzucał sól przez ramię, gdy przypadkowo się rozsypała. Dziwne by było, gdyby tego nie robił. W końcu polował na stwory z innego świata. Poza tym wiedział różne rzeczy i nigdy się nie śmiał, gdy ludzie rozmawiali o intuicji. I nigdy nie wątpił w moją. - Naprawdę odszedł. - Tym razem zabrzmiało to jeszcze gorzej. Zupełnie, jakbym dopiero teraz zdała sobie sprawę, że to wszystko wydarzyło się naprawdę, że to nie sen i że się nie obudzę. Nie okaże się, że tata jednak siedzi w kuchni, ładując kule do magazynku albo przed telewizorem, albo... Nigdy więcej nie będziemy już razem jeździć samochodem z otwartymi oknami, nie będę trzymać atlasu na kolanach, nie będę go pilotować. Nigdy więcej nie będę mu podawać amunicji przez rozbite okno, widząc, jak coś się na niego rzuca. Nie będziemy grać w pytania i odpowiedzi, nie będziemy szukać informacji o stworze, na którego mieliśmy zapolować tym razem. Nigdy więcej nie usłyszę jego oddechu w środku nocy. Nie zobaczę go siedzącego w fotelu przed telewizorem. Nie zjem jego specjalnych naleśników w sobotni ranek ani nie usłyszę, jak woła, wchodząc do domu: „Dru? Dru, kochanie, jesteś tu?"

125

Nigdy więcej nie będzie zimnych wieczorów i jego ciepłych dłoni na moich ramionach, uspokajającego głosu, kiedy budziłam się z krzykiem w środku nocy. Odkąd skończyłam czternaście lat, nie zdarzało się to zbyt często, ale zawsze dobrze wiedzieć, że ktoś jest tuż obok ciebie. Odszedł. Naprawdę i nieodwracalnie. Byłam zupełnie sama, a miejsce, które miało być bezpieczne, okazało się gniazdem węży. Jak ten mały sklepik, w którym byliśmy, zanim przyjechaliśmy do Dakoty. Ten, w którym były grzechotniki w szklanym akwarium, cuchnące i wydające ten okropny grzechoczący dźwięk. Grzechotniki są złośliwe. Potrafią zaatakować bez ostrzeżenia. Wtedy uderzały w ścianki akwarium, a tata naradzał się z właścicielem. Czy właśnie wtedy dostał numer Christophe'a? Co jeszcze robił? Otarłam mokre policzki. Nie znosiłam płakać. Zawsze potem boli cała twarz, a w głowie masz zamęt. Złożyłam kartki, znacząc krawędzie śladami łez. Malaika nadal leżały pod moim łóżkiem, tuż obok portfela taty i ciemnego przedmiotu, który właśnie wyciągnęłam. Moja czarna płócienna torba ze śladami przygód w Dakocie. Spakowałam ją starannie, gdy Graves wynosił pudła do samochodu, a Christophe kłócił się z kimś przez telefon w kwestii mojej ewakuacji. Miałam wrażenie, że to było całe wieki temu. Wtedy jeszcze myślałam, że wszystko da się naprawić, jeśli tylko bardzo się postaram. W torbie miałam forsę, część w portfelu, a część w skrytce na dnie torby - tata pokazał mi, jak uszyć taki schowek i jak go używać. Dwa dowody tożsamości, jeden w portfelu, drugi w skrytce. Pełny magazynek do pistoletu 9 milimetrów, również w skrytce. Pomadkę do ust, notes z Yodą, grzebień, dwa długopisy, chusteczki, czyste majtki i stanik, małą kostkę mydła z hotelu. Nigdy nic nie wiadomo. Byt tu też czarny notes z kontaktami taty, uznałam, że to dobry pomysł, żeby mieć go przy sobie. Tylko do kogo mogłabym zadzwonić, skoro August zniknął? Poza tym nie widziałam nigdzie telefonu. Nawet w gabinecie Dylana. Shanks wspomniał coś o czasie na telefon, ale nie miałam pojęcia, gdzie szukać aparatu. Byłam odizolowana od świata jak więzień. Dalej... Kompas, mapa samochodowa Florydy i jeszcze jedna, północnej i południowej Dakoty. Obie były teraz na nic, za to kompas mógł się przydać. Mała latarka -włączyłam ją i wyłączyłam, sprawdzając baterie. Nadal działała. Podróżne pudełko ibuprofenu, mała buteleczka wody święconej i jeszcze jedna z solą. Wsunęłam nóż do jednej z małych kieszonek pod klapą z tyłu torby. Były tam już dwa srebrne dolary i kilka żelaznych gwoździ. Cóż, właściwie były stalowe, ale zawartość żelaza sprawiała, że stanowiły niezłą broń przeciw wielu różnym istotom. Powracającym duchom zmarłych, niektórym zjawom, wróżkom i tak dalej. 126

Wzdrygnęłam się na myśl o wróżkach. Ludzie, którzy wyobrażają sobie słodkie istotki ze skrzydełkami, powinni cię cieszyć, że nigdy nie weszli w drogę rozzłoszczonej sidhe, która potrafi odebrać człowiekowi kilka lat życia. Że nigdy w środku nocy nie słyszeli dźwięku srebrnych rogów, odbijającego się echem od wzgórz, gdy kopyta koni stukają na pustej drodze, a dziki gon szuka ofiary. Babcia zawsze powtarzała, żebym nigdy, przenigdy nie narażała się wróżkom. No dobrze, wróżki wróżkami, ale powinnam zacząć coś robić. Stworzyć jakiś plan, zamiast pozwalać, żeby wydarzenia toczyły się tak, jak chcieli inni. Przygotować się. To było coś, co potrafiłabym zrobić nawet przez sen. Portfel taty powędrował do tajnej skrytki pod klapą, kartki z zapisem rozmowy złożyłam jeszcze raz na pół i wsunęłam do czarnego notesu. Wzięłam pistolet i znów odruchowo sprawdziłam magazynek, a potem owinęłam go w poszewkę poduszki i włożyłam do torby, żałując przelotnie, że nie mam kabury. Zresztą co tam. No dobrze, Dru. Myśl. Myśl intensywnie, myśl szybko. Co tata by teraz zrobił? Myśl logicznie. Ostatnio moja umiejętność logicznego myślenia poważnie szwankowała, ale tym razem postanowiłam dać z siebie wszystko. Anna chciała, żebym uznała Christophe'a za zdrajcę. Ale skoro uratował mi życie, było to raczej bez sensu. Myślała również, że jestem głupia. W końcu dwa zdjęcia domu, w którym dawniej mieszkaliśmy, nie sprawią, że przestanę ufać Christophe'owi. Chyba że... Eksplozja wewnątrz głowy. Mój umysł wreszcie dodał dwa do dwóch. O cholera. Ręce mi drżały, uniosłam dłoń i zobaczyłam, że drżą mi palce. Chwyciłam medalion i potarłam go kciukiem bardzo mocno, jakbym liczyła, że zdołam zetrzeć strach. Pokazywanie mi zdjęć nie miało sensu, chyba że Anna chciała się dowiedzieć, co pamiętam z tamtego domu. Przyglądała mi się tak uważnie, jednocześnie usiłując nie gapić się wprost... Bo niby po co miałaby jechać taki kawał drogi, skoro to było tak niebezpieczne dla swietoczy? Wokół sami ochroniarze i opiekunowie - a tu ja, zamknięta w swoim pokoju, czekająca, aż ktoś podejmie decyzję, co ze mną zrobić. Kto? Anna? Siergiej? I czy to w ogóle ma jakieś znaczenie?

127

No wiem, Dru, znam dwa słowa, które świetnie pasują do tej sytuacji. Pieprzyć to. Dokładnie tak. Ale co z Ashem? I co z Christophe'em, który kazał mi czekać? Czy w ogóle wróci? To nieistotne. Pamiętaj, że twoja śmierć nic nikomu nie da. Teraz pilnuje cię Blondyn, ale jak tylko zapadnie zmrok i zacznie się pierwsza lekcja, zejdzie z posterunku. Będziesz miała szansę. Szansę na co? Co mogłabym zrobić? Przecież nie będę łazić po dachach w środku nocy! Przynajmniej wiem, że Christophe żyje. Być może jestem jedyną osobą, która wie to na pewno. Ale z drugiej strony, to wcale nie znaczy, że nic mu się nie stanie w najbliższej przyszłości. No i jeszcze to używanie mnie jako przynęty. Wszystko w środku mnie buntowało się za każdym razem, gdy o tym myślałam. Czułam jego ciepło na swoim ciele, czułam zapach szarlotki... Może po prostu powinnam na niego czekać? Dru, ciągle liczysz na to, że ktoś cię uratuje. Błąd. Wypuściłam powietrze. Musisz zacząć działać sama. Ale co z Gravesem? Cholera, to był jedyny słaby punkt planu. Ale może gdy ja stąd zniknę, on będzie bezpieczniejszy? W końcu podobało mu się tutaj, nawet jeśli to poprawczak. Był w siódmym niebie, spędzając czas ze swoimi kudłatymi kumplami. Którzy mieli do mnie pretensję o to, kim jestem. Słońce było coraz bliżej horyzontu, światło miało teraz ten miodowozłoty odcień, najlepsze godziny do robienia zdjęć. Nigdy nie miałam zacięcia do fotografowania, ale pamiętam, jak rysowałam w tym świetle, kiedy babcia przędła albo kończyła gotować kolację, nucąc w swój nie-melodyjny sposób albo mamrocząc zaklęcia nad rosołem czy warzywami. Brakowało mi tego wszystkiego - jej śpiewania, odgłosu starego kołowrotka... Pewnie stał teraz, przykryty pokrowcem, w kącie obok kominka, dokładnie tam, gdzie go zostawiła. Jej domek, który miał stać się mój zgodnie z warunkami zarządu powierniczego, zamknięto na cztery spusty, a klucze były razem z kluczykami od samochodu. Pewnie leżały teraz w samochodzie, który Christophe ukrył. Ale był jeszcze jeden komplet - w metalowym pudełku zakopanym od północnej strony, pod wielkim granitowym głazem. Tym, na który babcia wylewała świeże mleko w czasie nowiu. Wtedy wyjątkowo starannie ryglowała drzwi - dlatego wróżki zostawiały jej dom w spokoju. Kolejny powód, dla którego zawsze na myśl o nich się wzdry-gałam. Czekałam, aż zapadnie noc. Denerwowałam się coraz bardziej, a w mojej głowie powstawał plan. Strasznie żałowałam, że nie mam dostępu do jakiegoś samochodu. Wszystko jedno jakiego. Kto dostarcza żarcie do szkoły? Jak załatwiają pranie? Świetny moment, żeby żałować, że nie zbadałam terenu, zamiast zadręczać się w swoim pokoju albo wagarować. Zresztą obecność na lekcjach w niczym by nie pomogła, skoro tak chronili mnie przed informacjami.

A więc samochodu brak. Jest jedna wiejska droga prowadząca do autostrady okręgowej, daleko stąd. Tak daleko, że nie da się jej zobaczyć z dachu Scholi. Dwie asfaltowe ulice bez żadnych pasów, z głębokimi rowami po obu stronach wiły się przez lasy i nieliczne pola, by połączyć się na północ od miasta, do którego ciągle wypuszczały się wilkołaki. Mogłabym kupić tam mapę i... I co? Nie znasz tu nikogo, a wszystkie twoje kontakty stoją pod znakiem zapytania. Skoro August należał do Zakonu, być może kilku innych przyjaciół taty również. Ale jeśli August zniknął, to czy inni nie znikną tak samo, gdy zwrócisz się do nich o pomoc? Głowa mi pękała od myślenia o tym wszystkim. Najpierw musiałam się stąd wydostać. Jak już wyruszę, zacznę myśleć, co dalej. Graves i Christophe uważali, że wampirom będzie łatwiej mnie zabić, jeśli wyjadę poza Scholę. Ale najpierw musiałyby mnie znaleźć. Wstałam, kładąc torbę na łóżku. Co powinnam włożyć? Kilka warstw ubrań, dobre buty (od nich będzie zależeć moje życie, trampki są za cienkie), wełniane swetry. Koszula Gravesa była w pralni. Poczułam się tak, jakbym obudziła się z długiego snu zimowego, ale nadal trzęsłam się z zimna wewnątrz.

Rozdział 19 Wcześnie zrobiło się ciemno, chmury napłynęły z północnego wschodu. Niebo było teraz w kolorze stali i indy-ga. W oddali słyszałam odgłosy grzmotów. Mgła nie podnosiła się i to było dziwne. Przyzwyczaiłam się, że całą okolicę spowija wata, teraz świat wydawał mi się dziwnie nagi, nie podobało mi się to.

129

267

Nie podobały mi się również chmury. Nie wyglądały normalnie - grube ciemne kotary opadające coraz niżej, zupełnie jakby chciały przygnieść wierzchołki drzew. Przypominało mi to stalowoszare niebo w Dakocie, w dniu, kiedy stanęłam twarzą w twarz z Siergiejem. Niedobra pogoda. Wampiryczna. Stałam w oknie, pocierając medalion i obserwując cienie kładące się w ogrodzie. Schola budziła się, podświadomy hałas tuż pod powierzchnią ciszy. Tak samo jak co noc. Tylko że tej nocy było mi zimno mimo trzech swetrów, dżinsów i prawie nowych butów Wzięłam torbę, przełożyłam pasek przez głowę. Po zastanowieniu wsunęłam nóż do tylnej kieszeni dżinsów. Wystarczyło już tylko pamiętać, żeby go w porę wyjąć. Gdy ktoś mnie zaatakuje, będę przygotowana. Przewinęłam sobie w myślach to wszystko, co miałam zaraz zrobić. Zejść po schodach w dół, gdy zadzwoni dzwonek na pierwszą lekcję, przejść przez korytarze i wyjść prosto w noc. To była moja szansa. Obrzuciłam pokój pożegnalnym spojrzeniem, stertę ciuchów pod szafą, rozgrzebane łóżko. Zaczynałam być niechlujem, przestałam dbać o swój pokój. Tata palnąłby mi mowę. Jezu, tęskniłam nawet za jego wykładami: „Pamiętaj o sprzątaniu, Dru, dzięki temu będziesz mogła szybko wszystko znaleźć. Być może to uratuje ci tyłek". Poczułam się bardzo samotna. Zatrzymałam się przy drzwiach, zamknęłam oczy i nasłuchiwałam. Babcia mnie tego nauczyła. Takie zamykanie się jest niezbędne, jeśli nie chcesz mówić przykrych rzeczy albo powtarzać ludziom ich myśli. Poza tym jak mawiała babcia, trudno skoncentrować się na swoich sprawach, gdy jesteś zajęty słuchaniem innych ludzi. Babcia była dobra w koncentrowaniu się. Zastanawiałam się, co ona zrobiłaby teraz z tym wszystkim. Tęsknota ścisnęła mi gardło. Wyraźnie czułam za drzwiami czyjąś obecność i pożałowałam, że mimo wszystko nie wyszłam przez okno. Jednak na samą myśl o powtarzaniu tego wyczynu tuż przed zmrokiem uginały mi się kolana. Raz wystarczył. Poza tym chodziło o to, żeby wydostać się stąd, zanim pojawi się zagrożenie. Czekałam, wstrzymując oddech. Wrażenie cudzej obecności odpłynęło powoli na krótko przed dzwonkiem. Rozdzwonił się na wszystkich korytarzach, przenikliwy dźwięk stłumiony przez drzwi. Czas na śniadanie. Albo kolację, zależy jak na to spojrzeć. Chłopaki pewnie wstawali, ubierali się i szli do stołówki. Odetchnęłam głęboko, przekręciłam gałkę i wyszłam na korytarz. Był pusty. Słyszałam stłumioną wrzawę i coś jeszcze. Czy mi się zdawało, czy była jakaś nowa nuta? Jakby rozgorączkowanie? Wydaje ci się, Dru. Skup się na tym, co masz zrobić. Ale ja nadal się wahałam. Co z Gravesem? Im prędzej się od niego odczepisz, tym lepiej dla niego. Wilkołaki będą go pilnować. Za to dla ciebie nie kiwną nawet palcem, więc rusz wreszcie tyłek.

Drzwi zamknęły się za mną z trzaskiem. Zrobiłam dwa kroki i znieruchomiałam, ponieważ powietrze przeszył nowy dźwięk. Dzwonek na alarm. Jego ostry dźwięk przeciął powietrze, jak gorący nóż przecina masło. To nie były ćwiczenia. Wrażenie niebezpieczeństwa ukłuło mnie jakby małe diamentowe szpony. Schola wzięła głęboki wdech, spięła się i gdy dźwięk Alarmu umilkł, ja byłam już na końcu korytarza, z wysuniętym podbródkiem i zaciśniętymi pięściami. Nie będę miała lepszej okazji do ucieczki. Nawet najlepsze plany mają swoje słabe punkty. Mój plan polegał na tym, żeby zejść na dół, dotrzeć do rozwidlenia i skręcić w lewo - stamtąd prosta droga prowadzi do galerii z drzwiami po obu stronach. Jedne wychodzą na ogród, drugie na podwórko z huśtawkami i boiskami do foursąuare, niszczejącymi powoli. Stąd mogłam dostać się do zagajnika, a stamtąd... No dobrze, nie zapędzajmy się tak daleko. Skręciłam w prawo i wtedy usłyszałam tętent biegnących; ich kroki były zbyt ciężkie jak na kroki człowieka. Zawróciłam, skoczyłam za róg, na korytarz, z którego właśnie wyszłam, i rozejrzałam się, gdzie by się tu ukryć. Nie było tu niczego. Pokryta wykładziną podłoga, światło, puste ściany. Zamknięte puste klasy po obu stronach, korytarze prowadzące do stołówki, dwa schowki na szczotki. Świetnie. Jedna była zamknięta, druga nie, wskoczyłam do środka i przytrzymałam drzwi, kuląc się w ciemności. Wpadłam na coś metalowego, przytrzymałam, żeby się nie przewróciło. To było wiadro. Odetchnęłam cicho w nadziei, że chłopaki robią zbyt dużo hałasu, by mnie usłyszeć. Nadal słychać było tupot, twardy metaliczny dźwięk, jakby ktoś uderzał stalowym prętem w zamarzniętą ziemię. Smak krwi i psujących się pomarańczy wybuchł na moim języku gnijącą falą i dziwne miejsce w tyle mojego podniebienia otworzyło się niczym pąk kwiatu. Zabolały mnie zęby, nawet dotyk warg czy języka sprawiał ból. Na rękach i nogach poczułam drobne, zimne ukłucia. Kroki były dość szybkie, wzdrygnęłam się, gdy odbiły się echem od spiralnych schodów prowadzących do pokoju na wieży. Tajemnica przestała być tajemnicą. Wiedzieli już, że tu jestem. Jakiś ranny wampir wrócił i opowiedział o mnie Siergiejowi albo zdrajca poinformował go, że tu jestem, ukryta w niebieskim pokoju, jak cukierek w sreberku. Cholera jasna. O cholera jasna. Zaczęłam dygotać jak szczeniak, kołysząc się w przód i w tył. Ściskałam coś w lewej ręce, coś metalowego, usłyszałam dźwięk zginanego metalu. „Idą do twojego pokoju", odezwał się bezlitosny głos taty w mojej głowie. „Rusz tyłek, dziewczyno". 131

267

Wyśliznęłam się ze schowka na miękkich nogach, zamknęłam po cichu drzwi i poszłam w dół korytarza, tak szybko, jak tylko pozwalały na to moje protestujące mięśnie. Wszystko we mnie pragnęło zawrócić i skulić się w ciemnościach, zaczekać tam, żeby ktoś mnie znalazł. Tak mówią tchórze, Dru. Dawaj! Prosto korytarzem, potem w prawo. To już był kolejny etap planu, biegłam znacznie szybciej niż zwykle. Moje buty wydawały dziwny piszczący dźwięk, gdy wpadłam do galerii. Zobaczyłam ciemność za oknami i przeszklonymi drzwiami - kompletnie zapomniałam, że będę tu idealnie widoczna dla każdego, kto spojrzy z zewnątrz. Cholera, cholera, cholera. Nie pozostawało mi nic innego jak iść prosto do wybranych drzwi w nadziei, że nikt mnie nie obserwuje. Może wszyscy są zajęci... Nieprawdopodobny łoskot wstrząsnął ścianami, cała Schola zadrżała, szyby wypadły z brzękiem, odłamki szkła sypnęły w dół niczym kryształowy śnieg. Odrzuciło mnie na bok, uderzyłam w kamienną ścianę. Moje ramiona wybuchły bólem, upadłam. Jak się okazało, był to korzystny ruch - gdy rozległ się krzyk, kuliłam się pod ścianą, osłaniając głowę rękami i próbując się odciąć. Krzyk trwał, skrobiąc wnętrze mojej czaszki bez chwili przerwy na zaczerpnięcie oddechu. Zatkałam palcami uszy i też wrzasnęłam. Nienawiść eksplodowała w mojej głowie, strach i ból sparaliżowały mnie. Pod jakimś czasie udało mi się dojść do siebie. Cienka, ciepła strużka spływała z mojego nosa, gromadząc się nad górną wargą. Oblizałam się bezmyślnie, ciepły posmak miedzi wybuchł mi w ustach, spłynął w dół i obudził głód. Zęby przeszył ostry ból. Dwa kłujące punkty znowu dotknęły dolnej wargi. Zaczęłam iść na czworakach. Na zewnątrz. Wyjdź na zewnątrz. Głód krwi obudził pragnienie, ale za to wyparł krzyk z mojej głowy. Czysta nienawiść tego krzyku kaleczyła mi skórę, drapała jak druciana szczotka. Rozbite szkło pokrywało całą podłogę. Zerwałam się, gdy na korytarz wpadło ze świstem zimne powietrze. Skoczyłam do drzwi w szalonym pośpiechu i wypadłam na zewnątrz. Noc była pogodna, gwiazdy przypominały diamenty świecące bezużytecznym światłem. Pobiegłam na plac zabaw tak szybko, jak tylko potrafiłam. Te huśtawki, które nie były zepsute, kołysały się w przód i w tył, podeszwy moich butów uderzały w popękany beton. Krzyk z tyłu urwał się, za to rozległ się inny, lodowaty, z drugiej strony Scholi. Dopiero wtedy zauważyłam, że jest zbyt jasno jak na środek nocy, zerknęłam przez ramię, żeby sprawdzić, co się dzieje. Schola płonęła. Można by pomyśleć, że w kamiennym budynku nie ma zbyt wielu rzeczy, które mogłyby się palić, a jednak pomarańczowe płomienie z niebieskimi wirami w środku lizały wieżyczki, wysuwały się przez rozbite okna, przemieniając ciemność nocy w majaczące cienie. Płomienie były dziwne, czuło się w nich nienawiść - i już

wiedziałam, że to ma związek z wampirami. Ogień był nienaturalny, równie nienaturalny jak wampiry. Teraz stał się czysto pomarańczowy, bez niebieskiego, ale wyglądał równie niesamowicie. Zapatrzyłam się. Jeśli dotrze do biblioteki, marne szanse na jakiekolwiek studia, cholera. Kolejny wybuch wstrząsnął budynkiem, znów usłyszałam krzyki. Tym razem głosy były młode, ludzkie. W każdym razie, większość. W każdym razie pod powierzchnią, bo z wierzchu słychać było warkot. O nie. Zatrzymałam się gwałtownie. Cholera jasna. Nie, nie, nie. Przecież te dzieciaki tam były. Znałam ich. Cody, Shanks, Dibs i... Mój Boże, przecież tam był Graves! W płonącej Scholi! Trzymaj się planu, Dru. To dobry plan, dzięki niemu przeżyjesz. Zastygłam na chwilę, niezdecydowana, rozdarta. Połowa mnie pragnęła biec do krzaków na brzegu placu zabaw. Druga połowa jasno i wyraźnie kazała mi zawrócić już, natychmiast i znaleźć Gravesa. Mam pistolet, mam zapasowy magazynek, mam nóż. To powinno wystarczyć. Ale... „Nie ma żadnego »ale«!" Tym razem to był głos babci, głośny i stanowczy. „Bierz tyłek w troki i znajdź tego chłopca! On by cię nigdy nie zostawił!" Nie zostawiłby. Wiem, że nie. Więc dlaczego ja chciałam zostawić jego? Zostawił cię, i to nieraz! Świetnie się bawił ze swoimi kudłatymi koleżkami! Uciekaj, Dru! Głosy walczyły ze sobą w moim mózgu, nie miałam pojęcia, który wygra. W końcu zrobiłam w tył zwrot i pobiegło prosto w stronę płonącego budynku i pewnej śmierci. I naprawdę nie wiedziałam dlaczego.

Rozdział 20 Biegłam wzdłuż galerii, przy ścianie. Powinien być w stołówce albo w pokoju, lekcje jeszcze się nie zaczęły. Jeśli... 133

267

Kolejny ogłuszający łoskot rozdarł powietrze. Jezu, rozwalali szkołę dynamitem? Niebieskie płomienie uderzyły o ziemię metr dalej, sycząc jak grzechotnik. Odskoczyłam, uświadamiając sobie jednocześnie, że przestałam się trząść z zimna - pewnie dlatego, że byłam w ruchu i zrobiło się ciepło. Czułam pot na plecach i pod pachami, zupełnie jakbym stała przy buchającym żarem piecu. Za to medalion był zimny jak sopel lodu. Wbiegłam za róg budynku, omijając płonące rumowisko, i uznałam, że lepiej będzie odsunąć się od ściany. Na rozległym trawniku przed budynkiem rozpływały się jakieś cienie. Szeroki okrągły podjazd był pokryty plamami wydłużonych cieni i jaskrawego pomarańczowego światła. Betonowe lwy strzegące wejścia zdawały się poruszać, podnosić głowy, szczerzyć kły. Stanęłam jak wryta, otwierając usta ze zdumienia. To była regularna wojna. Szeroki, brukowany placyk zapełniały długie kudłate sylwetki. Wilkołaki zataczały koła, odbiegając i powracając, żeby zaatakować znowu, rozpędzone, zwarte stado ciemnych kształtów o płonących oczach. Były tu również dampiry, tworzyły linię obrony przy masywnych schodach, tych samych, po których wspinałam się, gdy przyjechaliśmy. Jeden z nich miał długie wąskie klingi, które nie odbijały padającego na nie światła. Inny dwa drewniane miecze - malaika. To był Blondyn, jego kędziory rozjarzyły się w migotliwym świetle, gdy podniósł głowę i coś krzyknął. Dampiry się przegrupowały. Nigdzie nie widziałam Gravesa. Kolana miałam jak z waty, chwiałam się jak pijana. Kolejny wybuch rozdarł powietrze, poczułam falę podmuchu. Ciężki dym rozlewał się po otwartej przestrzeni, sunął między nieruchomymi i ożywionymi kształtami jak myszkujące palce. Wilkołaki cofnęły się, robiąc miejsce dampirom. Wszystko działo się tak szybko, że, kompletnie zdezorientowana, po prostu stałam, zastanawiając się, co robić. Tata nigdy nic nie mówił na temat pakowania się w wir cudzej wojny. Stałam jak kołek, wpatrzona w chaos, gdy z tyłu rozległo się nieludzkie wycie. Podmuch powietrza uderzył mnie w kark, odwróciłam się, zrobiłam szybki ruch w bok, przykucając. Świat znowu zwolnił, napięłam wszystkie mięśnie. Bolało, jak wtedy, gdy naciągniesz sobie jakieś ścięgno, ale nie przestajesz biec. Wilkołak przeskoczył nade mną, blask ognia rozjaśnił biały pas biegnący wzdłuż jego głowy. Wypuściłam powietrze i przeturlałam się, żwir pode mną zachrzęścił. Wilkołak wylądował na ziemi i wtedy zrozumiałam, że to nie ja byłam jego celem. O cholera. Zerwałam się z ziemi, palce prawej dłoni sięgnęły do torby. Najwyższa pora, żeby wyjąć pistolet, walczący przed szkołą i tak już nas zobaczyli. Ash kucał obok mnie i warczał. Gdy kłapnął białymi zębami, z warg oderwały się cienkie niteczki śliny. Zakrztusi-łam się, nogi mi się plątały, gdy spróbowałam się wycofać.

Znów kłapnął, obłąkany błysk w jego oczach był jak niesamowity pożar. Kolejna eksplozja wstrząsnęła szkołą, ściana obok mnie zaczęła się rozpadać; hałas był ogłuszajacy. Ash zbliżył się do mnie na kilka kroków. Znowu krzyknęłam i cofnęłam się, choć wiedziałam, fl że mnie nie zaatakuje. On tylko warczał jak pies pasterski na owcę. Odgania mnie. Gdy podniosłam głowę, wiedziałam już dlaczego. Wszystkie wampiry, które usiłowały przedrzeć się do jfl frontowych drzwi szkoły, znieruchomiały, wpatrując się we I mnie. Łuna oświetlała pole bitwy, wszystkich walczących zastygłych w dziwnych pozach. Wilkołaki znieruchomiałe w skoku, dampiry na schodach, Kruger z otwartymi ustami - wszyscy gapili się na mnie, zaszokowani. - Swietosssssza! - wiatr porwał krzyk, zobaczyłam 1 twarze wykrzywione nienawiścią i ostre zęby. Swietosssssssza! O kurde. Wampir runął prosto na mnie, Ash skoczył na niego, wydawało mi się, że za białym pasem na jego głowie ciągnie się smuga jak za zimnymi ogniami, gdy machasz nimi w ciemności. Odrzuciło mnie, zakręciłam się, mój war kocz zatoczył koło i rzuciłam się do ucieczki wzdłuż płonącej szkoły. Teraz już wiadomo, czemu wampiry atakują szkołę, pomyślałam, znów pędząc przed siebie co sił. Chociaż w głębi duszy czułam, że nie dam rady uciec. Zanim dotarłam do rogu budynku, usłyszałam wycie -lodowaty, nasilający się skowyt wilkołaków, przejmujące wycie dampirów i morderczy krzyk wampirów, wbijający się w mózg jak odłamki kryształu. Te dźwięki tworzyły tak upiorną kompozycję, że gdyby ją nagrać i puścić z odpowiednim natężeniem, można by doprowadzić jakiegoś nieszczęśnika do zawału. Medalion poruszył się na mojej piersi, uwięziony między warstwami ubrań. Był tak zimny, że niemal mnie kłuł lodem. Moje zęby przeszył ból, gdybym miała w płucach dość powietrza, zawyłabym również. Ale nie miałam; gdy usłyszałam za sobą tupot nóg, zrobiłam jedyną rzecz, jaka mi pozostała. Może nie było to idealne rozwiązanie, ale najlepsze, jakie miałam. Biegłam wzdłuż ściany, zaciskając i rozluźniając pięści, torba uderzała mnie w biodro. Gdy zamajaczyła przede mną galeria, przeszłam przez największą wyrwę w ścianie, jaką udało mi się znaleźć, i skoczyłam w nienaturalne płomienie. Ogień. Dym wypełniający powietrze. Dotarłam do końca holu i padłam na kolana, dalej już czołgałam się na czworakach. Potłuczone szkło chrzęściło pod kolanami osłoniętymi dżinsem. Miałam nadzieję, że nie zmasakruje mi dłoni. W ustach czułam smak wosku i gnijących pomarańczy. Splunęłam, zaskwierczało. Żar pokrył moją skórę jak olej, stała się napięta i połyskliwa. Ogień wyglądał dziwnie, niebieskie wiry w środku pomarańczowych 135

267

płomieni pełznących po kamiennych buchających żarem ścianach. Pomarańczowy krąg poruszał się razem ze mną; gdy płomienie podchodziły bliżej, niebieski wir zanikał. Z tyłu rozległo się wycie. Jeśli nigdy nie słyszeliście wampira, który umiera w czasie walki, macie szczęście. Krzyk wydobywa się nie tylko z ust, dźwięk ciągnie się w nieskończoność wewnątrz twojej głowy, rezonuje w czaszce, wwierca się coraz głębiej, aż w końcu sama chcesz krzyczeć, widząc te wszystkie straszne rzeczy, ukryte w twojej podświadomości. Czołgałam się przez płonącą galerię, czując, jak wykładzina topi się pod moimi palcami, dopóki nie dotarłam do kolejnych rozwalonych drzwi wychodzących na ogród. To był instynkt - pociągnął mnie za sobą powiew chłodniejszego powietrza. Kaszląc i krztusząc się, wyczołgałam się na środek ogrodu. Dym buchał z wnętrza budynku ciemnymi kłębami, płonące kawałki spadały w dół, rozbijając się o ziemię jak meteoryty. Hej, Dru, to chyba nie był dobry pomysł. Omal nie poleciałam głową na wysypaną żwirem ścieżkę, ale udało mi się wyhamować. Zerknęłam z przerażeniem za siebie i zobaczyłam ścianę pomarańczowych płomieni i czarnego dymu, ale na razie żadnych wampirów. Ich wycie wypełniało powietrze, rozpalając płomienie. To była czysta nienawiść, połączona z agonią płonącą tak jak Schola. Spróbowałam odciąć się od tego dźwięku, nie udało mi się, dostałam ataku kaszlu i spróbowałam jeszcze raz, od-czołgując się. Krzaki też płonęły. Dotarłam na środek podwórka -stały tu kamienne ławki z siedzeniami z deszczułek, farba na drewnie topiła się, dymiąc. Skuliłam się najbardziej jak mogłam, podciągnęłam kolana i opierałam się plecami o nogi ławki. Zaczęłam grzebać w torbie i w końcu wyjęłam pistolet. Po moich policzkach płynęły łzy, nie były spowodowane strachem ani bólem; to tłuste palce dymu drażniły moje oczy. Wstrząsnął mną kaszel. Plan był taki, żeby idąc galerią, dotrzeć do części szkoły nieobjętej pożarem i tam się ukryć. Nie udało się i teraz znalazłam się w pułapce. Wprawdzie nie dopadną mnie tu wampiry, ale ogień załatwi sprawę za nie. Chociaż z dwojga złego wolałam już chyba upiec się żywcem, niż wpaść w łapy wampirów. Chyba... Oddychało się coraz trudniej, skuliłam się jeszcze bardziej, mając nadzieję, że bliżej ziemi powietrze będzie trochę czystsze. Lodowaty medalion nadal wibrował na mojej piersi. Znad swetra unosiła się para, farba na ławce wydzielała kłęby gryzącego dymu, a nagie krzaki róż w rogu podwórka nagle stanęły w ogniu. O rany. Zagapiłam się na cieniutkie, najeżone kolcami gałązki, na których rozkwitły pomarańczowe ogniste kwiaty. Zasłuchana w cichy trzask płonących krzewów, zaczadzona i otępiała, opuściłam broń. Przede mną stała ściana ognia. - Druuuuuu!!! - długie, przeciągłe wycie wstrząsnęło zbliżającymi się płomieniami. Zakasłałam, krztusząc się dymem, świat rozmazał się przed moimi oczami. Niebieskie wiry rozchodziły się po kamieniach, podsycając pomarańczowy krąg wokół mnie. Ławka rozgrzała się strasznie, przez głowę przemknęła mi wizja pistoletu wybuchającego w mojej dłoni. Tata nieraz mówił, że naboje mogą wybuchnąć, jak się je za bardzo podgrzeje.

To naprawdę nie był dobry pomysł, Dru, pomyślałam, a potem przewróciłam się na bok, nadal ściskając pistolet w ręku. Wśród płomieni rosły czarne plamy. - Druuuu! Znów zakasłałam, moje płuca płonęły. Nie miałam czym oddychać, nie było już powietrza, tylko sam dym. Mgła zasnuła mi oczy... ...Ktoś zaklął siarczyście. W każdym razie myślałam, że to przekleństwa, chociaż słowa, połączone w zabawny sposób, brzmiały obco. Czyjeś palce zacisnęły się na moim ramieniu, ktoś zaczął mnie ciągnąć. Broniłam się słabo, pistolet wysunął mi się z ręki. Czułam na policzku darń i coś miękkiego. Potem straciłam przytomność... Upadek. Dreszcz wstrząsający moim ciałem. Odłamki potłuczonego szkła i ryk. Ogień, ciało skwierczy i obłazi, później zimniejsze powietrze, para napływająca falami, syk i krzyk bólu. A potem nadal chaos. -Daj ten cholerny tlen! - krzyczy ktoś. Trzymały mnie czyjeś ręce, a ja walczyłam zaciekle, krztusząc się i kaszląc, wierzgając nogami i młócąc rękami. - Uspokój się! - Kolejny krzyk, który tym razem rozpoznałam. - Cholera, Dru, chcemy ci pomóc! Graves? Próbowałam wymówić jego imię, zakrztusi-łam się, spróbowałam jeszcze raz. Nic nie widziałam. Skóra piekła mnie żywym ogniem, rozrzuciłam ręce i nogi, usiłując złapać oddech. To był już mój ostatni popis. Uspokoiłam się. Na twarzy poczułam coś chłodnego i wilgotnego. Zakasłałam. Przekręcili mnie na bok, czułam w gardle gęstą, obrzydliwą ślinę. Ktoś trzymał mnie za głowę, włożono mi coś do nosa i w moje płonące płuca uderzyła fala chłodnego powietrza. Upadłam znowu, mokra trawa zakłuła w dłonie. Moje kończyny odmówiły współpracy. Ktoś objął mnie ramieniem, zamrugałam, razem ze łzami wypłynęły jakieś grudki. - Jezu Chryste - wyszeptał Graves. Ktoś kasłał i przeklinał, słychać było trzask i warkot. - Zostaw go w spokoju, wyciągnął ją. Zostaw go! Ostatnie słowa znów miały potęgę gromu, zagłuszającego wszystkie dźwięki poza rykiem płomieni. - Zajmę się tlenem. - Usłyszałam Dibsa. - Właduje-my go tyle, ile się da. Prawie się udusiła. - Nigdy przedtem nie widziałem Płonącej. Myślałem, że wymarły lata temu - wykrztusił ktoś. - Najwyraźniej jedną skądś wytrzasnęli. - Głos Shanksa, teraz bez cienia drwiny, z trudem rozpoznawalny. Chcieli dorwać swietoczę, to się postarali. Jezu. - Przeszkadzasz mi. - Głos Dibsa nie był już piskliwy ani wystraszony, brzmiał spokojnie i profesjonalnie. - Daj mi to, nie jesteś lekarzem.

137

267

- Dasz radę ją nieść? - Głos Shanksa wydawał się śmiertelnie zmęczony. - Tamci na pewno wrócą, jak tylko się przegrupują. - Ja ją będę niósł - odparł ponuro Graves. - A ty jak się czujesz? - Bywało lepiej. - Shanks zakasłał słabo. - Ale dam radę. Chodźmy. - Weźcie go - polecił Graves, chyba powoli przyzwyczajał się do wydawania rozkazów. - Zabiją go, jeśli go tu zostawimy. Chodźmy. Ktoś mnie prowadził, ale byłam zbyt zajęta oddychaniem, żeby się tym przejmować. Błogosławione chłodne powietrze muskało moje pokryte sadzą policzki. Mrugałam w nadziei, że wkrótce zdołam coś zobaczyć, na razie świat był czernią ze smugami szarości. - Czy ona żyje? - usłyszałam ostry, ochrypły głos, który skądś znałam. - Żyje? Zakasłałam, wypluwając kolejną porcję paskudztwa. Uuu. Ohyda. Do symfonii bólu w moim ciele dołączyły kolejne nuty, chór naciągniętych mięśni i rozpalonej skóry. Nie czułam już medalionu mamy i to mnie zdenerwowało, ale potem dostałam ataku kaszlu i zapomniałam o medalionie. - Żyje. Jest tylko trochę oszołomiona. - Głos Gravesa był niespokojny. Ktoś mnie prowadził, chyba dwie osoby, wisiałam między nimi jak manekin. - W każdym razie oddycha. - Muszę ją obejrzeć... - Kroki, trzaski, potem ruch ustał i usłyszałam cichy, bolesny krzyk. Ktoś delikatnie dotknął mojego czoła, potem policzków i odetchnął głęboko. - Dzięki ci, Boże na niebie. Dziękuję. - Możemy iść dalej? - Shanks się zirytował. - Wolałbym uniknąć kolejnego starcia z wampirami, którzy w dodatku mają Płonącą. - Pewnie rozwinęli kordon - nadal nie potrafiłam sobie przypomnieć, skąd znałam ten chrapliwy głos. - Mamy wodę? Shanks prychnął urażony. - Dylan przedarł się na zachód. Idą szybko i hałasuje, żeby odciągnąć od nas uwagę. Chodźmy. - Usłyszałam plusk. - Napijesz się w czasie marszu. Nadążysz za nami? - W dniu, w którym mi się to nie uda, złożę broń. W końcu rozpoznałam ten głos. Moje serce podskoczyło, zakasłałam, splunęłam i wreszcie zdołałam wykrztusić: - Christophe? Słowo przejechało po moim gardle jak papier ścierny. Wróciłeś. Zalała mnie ulga, chociaż nadal czułam się okropnie. Ten, kto szedł po mojej prawej stronie, zesztywniał. - Jestem tutaj, malutka - powiedział, a potem usłyszałam dławiący kaszel. - Oddychaj. My zajmiemy się resztą. W jego głosie było tyle pewności...

- Ja... - wargi mi zdrętwiały. Chciałam mu tyle powiedzieć, chciałam spytać o tak wiele rzeczy... Wrócił. Dla mnie. - Później, mały ptaszku. Wszystko później. Teraz skup się na oddychaniu. - Usłyszałam szelest krzaków, szliśmy szybciej. - Twój anioł stróż jest już przy tobie, Dru. Nie bój się.

Rozdział 21 Najpierw odzyskałam zdolność chodzenia, potem wzrok. Okazało się, że to, co miałam w nosie, to przejrzyste rurki połączone z pojemnikiem z tlenem wiszącym na ramieniu Dibsa. To on podtrzymywał mnie z lewej strony. Po mojej prawej szedł Graves, jego włosy były dziko zmierzwione, płaszcz poplamiony. Prawą stronę twarzy miał we krwi, zęby zaciśnięte. Moje serce omal nie wybuchło. Zamarłam, Graves na mnie zerknął. - Hej - powiedział cicho. - Jak się czujesz, mała? Moje usta były pełne trucizny, splunęłam znowu, Dibs zachichotał nerwowo. - Bosko - wykrztusiłam. - Co się stało? - Totalne piekło. - Graves prawie nie patrzył pod nogi. Drzewa rosły tu gęściej, panowała nieprzenikniona ciemność. Widziałam dobrze, po prostu było ciemno jak cholera. Wyczuwałam wokół siebie ruch, widziałam rozjarzone oczy. Byłam w grupie wilkołaków. - Wdarli się do szkoły. Był z nimi wampir o rudych włosach, kobieta. Wystarczyło, że na coś spojrzała, a to wybuchało, stawało w ogniu. Shanks i Dylan... - Oszczędzaj oddech. - Usłyszałam ochrypły głos Christophe'a. - Nie jesteśmy jeszcze bezpieczni. - Christophe? - powiedziałam. - Gdzie byłeś? Myślałam... - Tu i ówdzie. Bądź cicho - rzucił obcesowo, choć jego głos odrobinę złagodniał. - Najwyraźniej pakowanie się w kłopoty sprawia ci wyjątkową przyjemność. Próbowałaś kiedyś powstrzymać się na dzień lub dwa? Wielkie dzięki, stary. Po prostu usiłuję przeżyć. Żałowałam, że nie mogę położyć głowy na ramieniu Gravesa, że muszę przestawiać stopy. Zatoczyłam się. Tlen cudownie chłodził płonącą krtań. Zęby już nie bolały. Chociaż tyle. 139

267

Głowa opadła mi na piersi, westchnęłam i zakasłałam cicho. W pewnej chwili wszystkie wilkołaki zatrzymały się jednocześnie. Gdzieś daleko rozległo się wycie. Wampir. Nienawiść znów świdrowała wewnątrz mojej czaszki, poczułam na języku smak pomarańczy. Zadrżałam. Byłam zbyt słaba, by odciąć się od tego wycia. - Do diabła - powiedział cicho Christophe. Słowa były lodowato zimne, ciemność wydała się niebezpieczna. - Cholera - rzucił Shanks. - Pospieszcie się! - Co się stało? - szepnęłam. Graves tylko pokręcił głową. Zrobił ruch, jakby chciał odsunąć mnie od Dibsa. Dibs też się trząsł - może dlatego, że ja się trzęsłam, a może bał się tak samo jak ja. - Ktoś właśnie zginął. Mam ogromną nadzieję, że Płonąca. Była głównym celem, pozbycie się jej było najważniejsze. Bez niej wampiry nie są aż tak groźne, nie mają tak miażdżącej przewagi - wyjaśnił Christophe. Oddychaj, Dru. Mamy jeszcze pojemnik z tlenem? - Tylko jeden. - Shanks odszedł. Szliśmy bezgłośnie przez las. Moje oczy zwariowały: w jednej chwili przenikały ciemność i widziałam poruszające się sylwetki, gałęzie, korę drzew. Potem moje zęby nagle wybuchały bólem i znów widziałam tylko mrok. W głowie wirowały te wszystkie pytania, których nie mogłam zadać. Zacisnęłam prawą rękę na ramieniu Gravesa. - Myślałam, że byłeś w środku. - Mój głos brzmiał jak ochrypły skrzek. - Boże. - To dlatego wbiegłaś do płonącego budynku? - chyba był wstrząśnięty. No proszę. Myślałam, że dzięki temu wampiry zgubią mój trop. Trudno było to wytłumaczyć, zwłaszcza że miałam kłopot z oddychaniem. A jednak spróbowałam. - Tak. I... - Cisza. - Christophe wyglądał jak ciemniejszy cień. Jego oczy jarzyły się błękitem, oczy wilkołaków migotały słabo, oczy Shanksa były niemal żółte, za to Gravesa intensywnie zielone. Gdy jaskrawozielone błyski tuż obok mnie znikały na moment, wiedziałam, że mrugał. Zatrzymaliśmy się, wszyscy znieruchomieli, oparłam się o Gravesa. Starałam się oddychać bezgłośnie, pojemnik z tlenem wydawał cichy dźwięk. Dibs i ja drżeliśmy, zacisnęłam zęby, żeby nie szczękały. Las wypełniły jakieś dźwięki. Nie wiedziałam, czy były to zwykłe odgłosy lasu, który rzadko bywa cichy, czy coś zupełnie innego. W tej chwili czułam się mała, bezbronna i bezużyteczna wśród wilkołaków. - Potrzebujemy osłony - powiedział Shanks, tylko poruszając wargami. Pochylił się w stronę Christophe'a, ich oczy się jarzyły. - Bardzo jesteś wyczerpany? Christophe przymknął powieki, chyba się zastanawiał. Popatrzył na mnie niebieskimi oczami. - Myślałem, że ich przekonasz.

Chwila ciszy, pewnie Shanks wzruszył ramionami. - Nie chcę zginąć - mruknął. - I odpowiadam za nich. - Racja - słowo zabrzmiało ostro jak brzytwa. - Muszę się napić. Jego słowa spadły jak kamienie do stawu i zniknęły, nie zostawiając śladów. Wilkołaki wciągnęły powietrze ze świstem. - Chwileczkę - odezwał się Graves, chyba coś mu się nie spodobało. Spróbowałam podnieść głowę, ale bezskutecznie. Niesforne loki wysunęły się z warkocza i teraz wisiały mi na twarzy. - O czym my w ogóle mówimy? Shanks nie zwracał na niego uwagi. Nie możesz wziąć moich ludzi. Więc albo ja, albo... Delikatny ruch. Graves odetchnął, a Christophe znalazł się obok mnie. - Dru - powiedział łagodnie, jego głos był teraz delikatny. - Potrzebuję twojej pomocy. Przełknęłam ślinę, w ustach miałam kwaśny smak dymu. - Jasne. Czego chcesz? Podszedł bliżej, poczułam jego ciepło. - Daj mi rękę. - O, zapomnij! - Graves poruszył się, jakby chciał pociągnąć mnie do tyłu, ale ja stałam w tym samym miejscu, zapierając się nogami o ziemię. - Co chcesz zrobić? - spytałam. - Chciałem coś od ciebie pożyczyć. Obiecuję, że nie na długo. Dzięki temu zdołam was ochronić. - Jego niebieskie oczy wpatrywały się we mnie, płonąc w ciemności. Czy tylko mi się zdawało, czy nie były już tak zimne jak kiedyś? Christophe też pachniał dymem, z domieszką zapachu szarlotki, aromatu przypraw i łakoci. Jezu, nawet teraz pachniał jak cukiernia. - Tym razem daj mi kluczyki, Dru. Aluzję zrozumieliśmy tylko my, ja i Graves. Kiedyś nie chciałam mu zaufać i omal nie stałam się przekąską Siergieja. A teraz byliśmy w środku ciemnego lasu nocą: grupka przerażonych dzieciaków, otoczona przez rozwścieczone wampiry. Dzieciaków, które narażały życie, by mnie uratować. Które siedziałyby teraz w stołówce albo szły na pierwszą lekcję, gdyby nie ja. Brawo, Dru. Jak zwykle ściągasz na ludzi kłopoty. Oblizałam wyschnięte wargi. - To pomoże im się stąd wydostać? - Nam wszystkim - rzekł z przekonaniem. - Muszę tylko coś od ciebie pożyczyć. Co? Drewniane miecze? Zostawiłam je, nie zdołałabym ich tu zatargać. 141

267

- Dobra. Co? - W gardle miałam gulę; Graves poruszył się, ja nawet nie drgnęłam. - Dru, nie musisz - szepnął Dibs, chyba śmiertelnie przerażony. - Dru... - Daj rękę - powtórzył Christophe. - Wszystko jedno którą. Wysunęłam ciężką lewą rękę spod ramienia Dibsa, po omacku wyciągnęłam ją w stronę Christophe'a. - Nie wiem, co chcesz zrobić, ale proszę. - Oparłam się o Gravesa, który teraz zaczął się trząść. Dlatego, że było mu trudno mnie utrzymać czy z innego powodu? -Są coraz bliżej - powiedziałam. Słyszałam zbliżający się nieprzyjemny chichot i odgłosy kroków. Ciepłe palce zacisnęły się na moim nadgarstku, Christophe dotykał wnętrza mojej dłoni, moją rękę zalało dziwne uczucie. - Christophe? Zamarł. - Co, skowroneczku? - Gdzie byłeś? Czy byłam przynętą? Co robiłeś? Powiedziałeś, że cię nie będzie, a teraz jednak jesteś... - Załatwiałem różne rzeczy, żeby zabrać mojego małego ptaszka. - Jego palce zacisnęły się, uniósł moją rękę dłonią do góry. - Chyba nie myślałaś, że cię tu zostawię? -Zobaczyłam błysk zębów pod rozjarzonymi oczami i nagle zrozumiałam, co on chce zrobić. Ta świadomość wybuchła niespodziewanie w mojej głowie i gdybym nie była tak przerażona, wyczerpana, samotna i obolała, może spróbowałabym się cofnąć. Graves znów wydał cichy dźwięk, pode mną ugięły się nogi. A wtedy Christophe wbił kły w mój nadgarstek, dokładnie w to miejsce, gdzie mierzy się puls. Jakby zardzewiałe gwoździe wbiły się w moją rękę, ból przemknął nerwami, żeby wybuchnąć w głowie, miałam potworne wrażenie, że jestem drenowana. Poczułam ból. Czy kiedykolwiek byliście tak chorzy, że śmierć wydawała się wam wybawieniem - bo przerwałaby ból? Czy kiedykolwiek czuliście, że to coś w środku -coś, czego nigdy przedtem nie dostrzegaliście, coś głęboko ukrytego - jest wyciągane kawałek po kawałku? Stawia opór, oplata wasze żebra i narządy i jest bezlitośnie wy-szarpywane? Zachwiałam się. Wokół medalionu mojej mamy narastał chłód. Graves trzymał mnie, usłyszałam jego cichy, pełen bólu jęk. - Dru... - szepnął. Wrażenie, że coś jest ze mnie wyszarpywane, trwało nadal, doszło teraz do głowy. Koścista ręka włożyła szponiaste palce do mojego gardła, wtargnęła do czaszki, zacisnęła się na mózgu. Wspomnienia i myśli zawirowały, odpływając. Graves nadal mnie trzymał. Chciałam krzyczeć, ale nie mogłam, moje struny głosowe zastygły. Wszystko we mnie zastygło. Tylko jedna jedyna myśl uniknęła nieuchronnej agonii.

Proszę, nie, proszę, nie, nie, nie znowu, proszę, nie-nienienie... Ale to nie ustawało i tym razem było jeszcze gorzej, ponieważ szponiaste palce drapały, wbijały się, wyciągały najgłębszą, niewidzialną, duchową część mnie. Którą z braku lepszego określenia można by nazwać duszą. Grzebanie, drapanie, wyciąganie, szarpanie, rozrywanie... Niewidzialna część mnie została wreszcie wyszarpnięta. Głowa opadła mi do tyłu, oddech ugrzązł w gardle. Graves znów wydał jęk przerażenia i znów spróbował mnie odciągnąć. Christophe uniósł głowę, jego kły wysunęły się z mojego ciała i coś owinęło się mocno na moim nadgarstku, poniżej jego zaciśniętych palców. Graves znów spróbował mnie odciągnąć, moja ręka rozciągnęła się jak ciastołina. Zabolało mnie ramię, ale nie mogłam wydać nawet jednego dźwięku. Oczy Christophe'a zamgliły się i mimo to ich zimowy błękit zdawał się płonąć jeszcze silniejszym ogniem. - Słodka - wysyczał, robiąc dziwny ruch. Podbródek opadł mu na pierś, jego palce ścisnęły mocniej mój nadgarstek, jakby chciał jeszcze raz zrobić to samo. Próbowałam krzyknąć, ale nie mogłam. Moje ciało nie reagowało. - Christophe? - głos Shanksa brzmiał nerwowo. -Hej, Christophe? Świat zadygotał na ostrzu noża. Ciemność gromadziła się wokół. Graves trzymał mnie mocno, obejmując obiema rękami. Czułam się tak zmęczona, że oddychanie było prawdziwym wyzwaniem. Wdech wydech, wdech wydech, ale żebra nawet się nie unosiły. Czułam powietrze na swojej twarzy, ale wdychanie go było takie trudne... Jakbym tonęła w morzu powietrza. - Jezu - wyszeptał Graves. - Coś ty jej zrobił? Znowu błysk zębów, spojrzenie pociemniałych oczu. - Tylko coś od niej pożyczyłem, psie - ostre słowa przejechały we wnętrzu mojej głowy jak skrobaczka po szybie samochodu. - Nie martw się - zwrócił się do mnie. - Nie pozwolę, żeby któryś z nich zanurzył w tobie swoje kły, moja księżniczko. Moje ciało, nerwy i mięśnie wypełnił ból i potworne zmęczenie. Z tyłu rozległo się kolejne mrożące krew w żyłach wycie. - Potrzebujemy osłony - powiedział nagląco Shanks. I... - Wiem, czego potrzebujecie. Zamknij się. - Christophe podszedł bliżej i dotknął mojej twarzy, przesunął palcami po moim brudnym policzku. Wzdrygnęłam się. Graves szarpnął mnie do tyłu - jak mógł się tak bezszelestnie poruszać? Drzewa wokół nas trzeszczały i wzdychały w ciemności. Narastający pod skórą Gravesa warkot rezonował wewnątrz mojej głowy. 143

267

Stali tak, mierząc się wzrokiem, a ja nagle poczułam, że zaraz wydarzy się coś złego. Czas się zatrzymał, zawisł w zimnym powietrzu nocy. - Są coraz bliżej - szepnął ktoś. Christophe zaśmiał się krótkim, gorzkim śmiechem, podobnym do sarkastycznego, bolesnego szczeknięcia Gravesa. - Nie ratuję was - powiedział cicho. - Tylko ją. Pamiętajcie o tym. Odwrócił się i zniknął - dosłownie. Rozległ się krótki pykający dźwięk i tam, gdzie stał jeszcze przed chwilą, było tylko powietrze. Któryś z wilkołaków pociągnął nosem, Shanks zaklął. Nagle pojawiła się szczelna biała mgła; wyłoniła się z ziemi w miejscu, w którym niedawnostał Christophe. Pojawiały się węźlaste palce, zwoje mgły owinęły się wokół moich nóg. Zadrżałam od ich dotyku. To była taka sama tłusta mgła jak wtedy, gdy pojawiły się wampiry. Zaraz... Co on właściwie zrobił? - Krwawa mgła - powiedział jeden z wilkołaków. -Osłoni nas i będzie polować na nich. Chodźmy! Świat wyglądał jak szara zawiesina. Dibs pomógł Gra-vesowi zarzucić mnie sobie na plecy, zupełnie jakbym była małym dzieckiem. Chciałam powiedzieć, że mi przykro, ale nie mogłam wykrztusić ani słowa. Ruszyli wszyscy jednocześnie. Moja głowa podskakiwała na ramieniu Gravesa, który przeklinał pod nosem. To miejsce w środku mnie, skąd wszystko zostało wyrwane, skuliło się i uspokoiło, pulsując jak chory ząb. To było jak ból głowy, tylko że bolało mnie niewidzialne miejsce, w którym żyłam, które nie było związane z mięśniami ani kośćmi. - Graves... - szepnęłam, a potem pochłonęła mnie ciemność. Wszystko mnie bolało. Zapadałam się w tę pustkę, z której wszystko zostało wyrwane, słysząc cichy, zimny śmiech.

Rozdział 22

Odzyskiwałam przytomność powoli, zrywami. Najpierw zobaczyłam szare światło, które wpadało przez dwie wąskie, poziome szczeliny. Potem poczułam delikatne ciepło na piersi, jakby czyjś oddech. A jeszcze później usłyszałam głosy Gravesa i Shanksa. - Nadal jest nieprzytomna? - Głos wysokiego wilkołaka był pełen niepokoju i zmęczenia. - Kompletnie. Nie mogę uwierzyć, że mu to zaproponowałeś. - Głos Gravesa też był zmęczony. Chyba ktoś mnie niósł, wiatr muskał moje włosy. Po raz pierwszy poczułam zapach czegoś innego niż dym. Zbutwiałe liście, świeże powietrze, metaliczny aromat bardzo wczesnego poranka albo bardzo późnej nocy. - Rany, no... musieliśmy to zrobić. - Odgłosy kroków. - Dobra, słuchajcie, ruszajmy się. Poziome szczeliny światła zwęziły się i znikły; znów pogrążyłam się w ciemności. Coś wewnątrz mnie było teraz inne, ale nie wiedziałam co. Usłyszałam dźwięk skrzydeł, czekałam na sowę, ale się nie pokazała. Skrzydła łopotały zaciekle, brzmiało to jak stłumione bicie serca. Znów pojawiły się poziome szczeliny światła i zrozumiałam, że to moje powieki unoszą się, wpuszczając światło poranka. Usłyszałam kłótnię. Czułam się tak, jakby mnie rozłożono na kawałki i źle poskładano. Moje ręce coś obejmowały, za plecami miałam pień drzewa. Moje stopy dyndały. Wciągnęłam powietrze i z ulgą zauważyłam, że oddychanie nie jest już problemem. Moje płuca i żebra zdecydowały się jednak na współpracę, powietrze nie było już ciężkie jak ołów. - Wampiry się pochowały, jeśli Reynard zostawił jakiegoś przy życiu. Powinniśmy ruszyć od razu, znaleźć jakieś bezpieczne miejsce. - Niby jakie? Zresztą Shanks jest półżywy, nie możemy go tak zostawić. - Nie ty tu dowodzisz. Nie wystarczy ci, że niesiemy ją, chcesz dźwigać jeszcze jego? - Pieprz się. Nikogo nie zostawimy. - To był głos Gra-vesa, ale zupełnie inny niż zwykle. Zły i zdeterminowany, słowa były podszyte warkotem. Jakby dokładnie wiedział, czego chce i nie miał zamiaru tolerować żadnych bzdur. Uświadomiłam sobie, że siedzę z otwartymi ustami. Zamknęłam je i spróbowałam się poruszyć. Światło wpadające przez szparki powiek stało się bardziej rażące. - Daj spokój, nas nie nabierzesz. Dampiry mogą sobie myśleć, że będziesz nas kontrolował, ale nic z tego. Ktoś przesunął mnie w bok, jęknęłam cicho, jakby śnił mi się koszmar. - Wyjaśnijmy to sobie od razu - powiedział Graves cicho; warkot przemienił się w ostry trzask, jakby owinięte w folię kości miażdżono na proszek. O rany. Ta myśl była ostra i krystalicznie czysta, co sprawiło mi ulgę. Poczułam ciepło tam, gdzie spoczywał medalion, teraz dziwnie ciężki. Zadygotałam. Nadal byłam. Byłam sobą. Dru. Jestem Dru. A to Graves. 145

267

Życie, barwy i dźwięki wróciły jednocześnie. Otworzyłam oczy i spostrzegłam, że opieram się o Dibsa, bladego jak ściana, z rozszerzonymi oczami. Patrzył na polanę, na której w kręgu były wilkołaki w różnych pozach. Niektóre siedziały, inne leżały rozciągnięte na ziemi. Oleista, biała, połyskliwa mgła sunęła między drzewami, ptaki zaczynały śpiewać, pachniało tak, jak zwykle przed świtem - jeśli kiedykolwiek byliście na dworze o wschodzie słońca, wiecie, co mam na myśli. Metaliczny zapach, gdy słońce wynurza się zza horyzontu, a każdy potrzebuje potężnej dawki kofeiny. Graves i jakiś czarnowłosy chłopak stali na środku polany. Kropelki wody osiadły na zmierzwionych włosach Gravesa. Mgła była tak gęsta, że czułam się, jakby zamknięto nas w szklanej kuli. Spostrzegłam, że przy moich stopach leży wyciągnięty Shanks. Na twarzy miał zaschniętą krew, brudne, podarte ubranie również pokrywała krew: czarna, dymiąca się i czerwona, ludzka. Źle wyglądał, był blady, pierś mu się zapadała, gdy oddychał płytko. Graves pochylił się i chłopak stojący naprzeciwko -szczupły, z krótko obciętymi czarnymi włosami i dużymi ciemnymi oczami lśniącymi gniewem - odchylił się, jak od uderzenia. Niewidzialne napięcie między nimi wibrowało jak powietrze nad asfaltem w upalny dzień. - Nie kłóć się ze mną, stary - wycedził Graves. Jego usta poruszały się dziwnie, szczęka już zmieniła kształt, ale przywódczy głos loup-garou był czysty i wyraźny. Chłopak odsunął się jeszcze bardziej, opuszczając ramiona i pochylając głowę. - Wszyscy umrzemy - powiedział jeszcze, ale cały zapał już z niego uszedł. - Nie jesteś gotów. - Pocałuj mnie gdzieś - warknął Graves. - Urodziłem się gotów, palancie. Jeśli chcesz się przekonać, czy jestem gotów, to śmiało, ale stracimy cenny czas. Dopadną nas i zginiesz, a razem z tobą my wszyscy. Więc nie bądź dupkiem i się zamknij. Cisza, zupełnie jak w tej pełnej napięcia chwili pomiędzy skokiem z trampoliny i uderzeniem w taflę wody. Oparłam się o Dibsa i popatrzyłam na Shanksa. Oczy miał przymknięte, pod unoszącymi się powiekami nie widać było ani tęczówek, ani źrenic, tylko białka. Coś było nie tak. Świat wydawał się dziwnie płaski, dwuwymiarowy. Odchyliłam głowę, spróbowałam użyć dotyku. Usiłowałam rozluźnić pięść w mojej głowie, ale nic nie poczułam. Serce zabiło mi szybciej. Przestań. Po prostu jesteś zmęczona. To prawda. Byłam wyczerpana. Ale bez dotyku czułam się jak niewidoma. Nie zdawałam sobie sprawy, jaki był ważny w moim życiu, towarzyszył wszystkim moim myślom, ukazywał mi drugie dno różnych spraw. Teraz nie czułam nic, byłam ślepa. Koszmar.

Poczułam za to, że chyba mogłabym wstać o własnych siłach. Dibs nadal mnie podtrzymywał, czułam jego gorącą skórę, jego zapach, zapach zwykłego nastolatka, bez nuty zimnego futra czy zagrożenia. A więc tak to jest, nie mieć dotyku? Przeszył mnie dreszcz. Drzewa wyglądały jak martwe. A Graves i reszta... Nie, chwila, Graves wyglądał normalnie. Utkwił wzrok w tamtym chłopaku, na jego policzkach pojawiły się czerwone plamy, delikatny fałd skóry w kącikach oczu zniknął, jego twarz stała się bardziej drapieżna. Poza tym wyglądał tak samo jak zwykle, co najwyżej był brudniejszy, płaszcz miał poplamiony i ubłocony, włosy skłębione. Coś gorącego przeszyło mi pierś, gdy czarnowłosy chłopak spuścił wzrok. Graves wpatrywał się w niego, dopóki ten nie przykucnął, jakby przygnieciony ciężarem zielonego spojrzenia. Wyglądało to jak na filmie, który nocą oglądałam na kablówce w małym hoteliku za miasteczkiem Zavalla w Teksasie. To był film przyrodniczy o stadzie wilków, o tym, jak wilk przywódca utrzymuje swoją pozycję, jak inne wilki zostają skarcone, ale nie zabite. Było tam dużo kłapania zębami i warczenia, ale żadnego zabijania - widocznie mordowanie kogoś, kto chciałby osiągnąć nieco wyższą pozycję w stadzie, było niezgodne z logiką ewolucji. Zamrugałam. Graves był tutaj jedyną trójwymiarową postacią. Nawet z rozczochranymi włosami i w brudnym płaszczu wyglądał jak... Nie mogłam znaleźć właściwego słowa. Wyglądał solidnie. Krzepiąco. Jakby był tym elementem świata, który spaja wszystko razem. Wypuściłam powietrze, usiłując nie wdychać dymu ani zapachu niebezpieczeństwa, wiszącego w powietrzu. Właśnie, jeszcze jedno. Wszystko pachniało tak, jakby zostało wyszorowane do czysta. Jakby było sterylne, nierealne. Ale w mojej piersi rosło ciepło. Pocieszające. - Dobra - powiedział w końcu Graves. - Ktoś jeszcze chciałby mnie wkurzyć? Ktoś jeszcze myśli, że to jakaś pieprzona demokracja? Przełknęłam ślinę, ale nikt nie zwrócił na to uwagi. Graves się wyprostował i powoli obrócił dookoła, patrząc na wszystkich po kolei. - Jesteśmy stadem. - Zatoczył pełne koło, zatrzymał się i spojrzał na chłopaka przed nim. W każdym innym miejscu wyglądałoby to dziwnie, ale tutaj, wśród drzew, we mgle wydawało się jak najbardziej normalne. No dobrze, może „normalne" to nie najlepsze słowo. Naturalne. Graves sprawiał wrażenie, jakby należał do tego miejsca - ubłocony, osmolony, z płonącymi oczami i szerokimi ramionami, które okrywał płaszcz. Jego natura loupgarou buzowała, był teraz kimś zupełnie innym niż tamten chudy dziwaczny got, chowający się po kątach w zwykłej szkole. Kostki jego zaciśniętych palców zbielały. - Nikogo nie zostawiamy. Każdego z nas ktoś kiedyś zostawił, w taki czy inny sposób, dlatego my tego nie zrobimy. Ktoś myśli inaczej? 147

267

Mijały sekundy, napięcie opadało. Graves uniósł głowę. Kilku chłopaków usiadło prosto, czarnowłosy chłopak poruszył się niespokojnie. - Słyszeliście? - szepnął Dibs. Czy to jego skóra była taka gorąca, czy moja taka zimna? - Helikoptery. Znowu. - Może to z Zakonu? - zastanowił się ktoś. - Żeby nas zabrać? - Rychło w czas - mruknął czarnowłosy. Peter, podszepnął w końcu mój zmęczony mózg. Ma na imię Peter. Graves podrapał podbródek długimi palcami. - Będziemy szli pod osłoną mgły jak długo się da. Nie mamy pewności, że ci w helikopterach są po naszej stronie. - Czyli co, teraz musimy radzić sobie sami? Nie ma już Zakonu? - wyrwał się Dibs. Był brudny i rozczochrany tak samo jak wszyscy, jego okrągłą bladą twarz wykrzywiał strach. Ale był mniej przerażony niż zwykle w stołówce. - Jeszcze nie wiemy - westchnął Graves. - Będziemy szli tak długo, jak nam się uda, a potem ukryjemy się gdzieś przed zapadnięciem zmroku. Do tego czasu Christophe powinien się zjawić. - Podobnie jak nosferatu - odezwał się wysoki chłopak o brązowych włosach. Leżał na plecach, osłaniając twarz ręką. Ubrany w starą flanelową koszulę, na głowie miał brudny bandaż, na lewej skroni zakrzepłą krew. -Mam pomysł. - Dawaj - powiedział szybko Graves. - Mam tu niedaleko rodzinę. Tak właściwie nie jesteśmy spokrewnieni, to moje ciotki wżeniły się w rodzinę. Moglibyśmy się tam ukryć. To niedaleko tego miasta, które minęliśmy. Wszyscy jesteśmy wyczerpani, dziewczyna pachnie inaczej niż zwykle i jeśli teraz się schowamy, potem będzie nam łatwiej uciekać w nocy, a jeszcze lepiej następnego dnia, po wschodzie słońca. Graves odwrócił się i spojrzał na mnie. Ja również patrzyłam mu w oczy, z całą mocą, na jaką było mnie stać, nadal wisząc na Dibsie i opierając się o pień drzewa. Zrozumiałam, że czeka na podpowiedz. Dawno temu w zaśnieżonej Dakocie to ja wiedziałam, co robić, gdy wszystko zaczęło się walić. W każdym razie wiedziałam, co zrobić, gdy płonący pies i wilkołak z białym pasem na głowie próbowali nas zabić - zabrałam Gravesa do swojego domu. To ja miałam książki, broń i wiedzę, choćby nawet szczątkową. Patrzyliśmy na siebie. „Co, do cholery, powinniśmy zrobić?" - pytały jego oczy. Spróbowałam się zastanowić.

- Czym dysponujemy? - zapytałam. Gardło mnie bolało, słowa były płaskie, papierowe. - Jakie mamy wyposażenie? Wiedziałam, jak to się robi. Dotyk, aspekt czy inne szczególne umiejętności nie miały z tym nic wspólnego. Jesteśmy na wrogim terenie i mamy cel - przeżyć. „Przede wszystkim zorientuj się, co masz", mawiał tata. „Potem zastanów się, jak to wykorzystać w danej sytuacji. Pamiętaj, że nie będziesz mieć nic innego, tylko dlatego, że tego potrzebujesz. Musisz nauczyć się używać tego, co masz w ręku". Mieliśmy kupę forsy, moją torbę, ubrania, kilka noży, apteczkę Dibsa, dwie paczki papierosów. I nieprzytomnego Shanksa, który leżał na ziemi, oddychając płytko. Miło było poczuć, że mój mózg znów działa. Wszystkie mięśnie bolały mnie jak cholera, dwuwymiarowy świat był okropny, łupała mnie głowa, ale wiedziałam, co powinniśmy zrobić. Dziesiątki razy ćwiczyłam z tatą takie rzeczy -gdy on przedstawiał scenariusz, ucząc mnie planowania. - Nie było czasu lecieć do arsenału. - Peter ostrożnie wsunął nóż do kieszeni. - Zaatakowali znienacka, i jeszcze ta Płonąca. Przynajmniej mamy pieniądze. Oparłam się o drzewo, odciążając Dibsa, spostrzegłam, że lewy nadgarstek był sprawnie zabandażowany. Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki oddech. No dawaj, Dru. Dasz radę. - Mamy do wyboru albo biec dalej i próbować dotrzeć do miasta przed nocą, albo ukryć się do jutra w domu rodziny Andy'ego. - Urwałam na chwilę. - Czy ktoś w ogóle wie, dokąd pójść, gdy już dotrzemy do miasta? - Shanks wie. - Andy usiadł prosto, patrząc na mnie, jakby zobaczył mnie po raz pierwszy w życiu. - Moja ciotka jest lojalna. Ukryliby nas, nawet gdyby to były Mroczne Czasy. - Rozumiem. Chodzi mi tylko o to, że możemy ściągnąć na nich w kłopoty. - Zamrugałam oczami, próbując skoncentrować wzrok. Świat wyglądał niewłaściwie, w mojej piersi rozlewało się śmieszne, drżące uczucie wiedziałam, że to strach. Zaczynałam już rozumieć, że strach może mieć różne odcienie, ale zawsze tak samo koszmarne. Znowu spojrzałam na Gravesa. - Nie spodoba ci się to. - Co? - Oparł się z drugiej strony mojego drzewa, włosy spadały mu na oczy. Got powrócił. Kolczyk mrugnął, lśniąc srebrem. - Tata uczył mnie takich rzeczy. Mogę dotrzeć do następnego miasta i znaleźć jakiś transport. Mogę zniknąć, wtedy nie będą mieli powodu, żeby was ścigać... - Nie. - Graves pokręcił głową. - Nie ma mowy. - Daj jej dokończyć. - Peter przykucnął obok Shanksa, skrzywił się, gdy na niego spojrzał. Graves zesztywniał. 149

267

- Zamknij się. Dru, będą nas ścigać bez względu na to, czy z nami będziesz, czy nie. Nie rozumiesz? Nie puszczę cię samej. - Skoro nie bali się zaatakować szkoły pełnej ludzi wytrenowanych do zabijania wampirów, to myślisz, że nie odważą się zaatakować domu wilkołaków? A Siergiej... może już jest w drodze. Daj spokój. - Oparłam się o drzewo. Wymawiając imię Siergieja, nie poczułam odłamku bólu w głowie, ale kilka wilkołaków się wzdrygnęło. - To kilka rodzin - wtrącił się Andy. - Moi krewni, którzy hołdują starym zwyczajom. Ciotki i wujowie, dziadkowie, kuzyni... Super. Jeszcze więcej ludzi, którzy mogą zginąć. - Najlepiej będzie, jak się odłączę - upierałam się. -Dojdę do następnego miasta, zdobędę żarcie, samochód i... Graves syknął ze złością. - Dopiszesz do planu dnia kradzież samochodu? Nic z tego, Dru. Popatrz na siebie, nie zdołasz utrzymać się na nogach! Co racja, to racja. - Mogłabym skopać ci tyłek - mruknęłam, chociaż wiedziałam, że to fanfaronada. Oboje o tym wiedzieliśmy. Graves odrzucił włosy do tyłu i posłał mi uśmiech, który za kilka lat stanie się zniewalający. Hej, kogo chciałam nabrać? Już teraz był zniewalający. Dlaczego nie zauważyłam tego wcześniej? Może do tej pory się ukrywał, czekając na odpowiednią chwilę? - Kiedy tylko zechcesz, kochanie. - Odepchnął się od drzewa, a ja zastanowiłam się przelotnie, gdzie się podział tamten wystraszony dzieciak. Ten, który przytulał mnie na zimnych schodach, gdy coś strasznego pukało do moich drzwi, coś starego, złego i pachnącego krwią. - Dobra. Andy, prowadź. Tony, Beau, weźmiecie Shanksa. Dibs, czy on nie potrzebuje jeszcze jednego zastrzyku? - Nie. - Blondyn pokręcił głową. - Po kolejnej dawce środka uspokajającego może nie mieć siły ani na oddychanie, ani na zdrowienie. Mgła podchodziła coraz bliżej, jakby nas podsłuchiwała. Odbijała promienie słońca, z tyłu poruszały się jakieś cienie. Wilkołaki zaczęły wstawać, Graves obszedł drzewo dookoła i popatrzył na mnie. Wyglądał na jeszcze wyższego, może dlatego, że byłam tak cholernie zmęczona. Ale za to przytomna i udało mi się usiąść prosto. Powoli robiło się coraz jaśniej, odgłos lecących helikopterów cichł w oddali. Nie miałam pojęcia, w którą stronę powinniśmy iść ani gdzie jesteśmy. Dwa wilkołaki podniosły Shanksa. Wyglądał naprawdę źle. Graves podszedł do mnie, wziął moją lewą rękę i położył sobie na ramieniu. - Nikogo nie zostawimy - powiedział po cichu, z mocą. - Nikogo. Nigdy więcej. - Przepraszam - szepnęłam. - Gdyby nie ja...

- Zamknij się - zrobił kilka kroków. Oderwałam się od drzewa i poczułam, że ziemia chwieje mi się pod nogami. - Ruszamy. - Tak jest, kapitanie - powiedział ktoś, a ja zachichotałam. Cicho, niesłyszalnie, a jednak kącik ust Gravesa uniósł się delikatnie. A puste miejsce we mnie nie było już tak przepastne. Muszę coś od ciebie pożyczyć... To wróci, obiecuję. Nie pytałam, gdzie jest Christophe. Po pierwsze, byłam zbyt zajęta utrzymywaniem pozycji pionowej. Poza tym, szczerze mówiąc, nie chciałam wiedzieć. Nie teraz, gdy mój nadgarstek pulsował bólem. Nie teraz, gdy świat wyglądał jak wycinanka z papieru. Nie teraz, gdy byłam przerażona, głodna i cuchnęłam spalenizną. Wolałam przytulić się do Gravesa i poczuć zapach szamponu, którego używał. Delikatna woń, nadal obecna pod zapachem wiatru, woń spalenizny i ciała młodego chłopaka, który potrzebował prysznica. Weszliśmy w dziwną mgłę, podtrzymując się nawzajem. I zniknęliśmy jak duchy.

Rozdział 23 Las wyglądał jak ociekająca wodą, złowieszcza kraina. Zrobiło się trochę cieplej i wisząca w powietrzu wilgoć osiadała na drzewach drobnymi kroplami. W pewnej chwili helikoptery podeszły niebezpiecznie blisko, krążąc chwilę nad nami, ale potem oddaliły się, a my schodziliśmy z zadrzewionych pagórków, mijając strumienie czarnej wody pod lodem i brnąc po błocie. - Przynajmniej nie pada - zauważył ktoś. - Dampir - prychnął inny, jakby to wszystko wyjaśniało. Może i wyjaśniało. Jak Christophe to robił? Wisiałam na Gravesie, powoli zdając sobie sprawę, że jesteśmy obserwowani przez mgłę - albo tych, którzy za nią się kryli. Gdybym nie była tak zmęczona i wyczerpana, pewnie spostrzegłabym to wcześniej. Pustka we mnie nie była już tak przerażająca, świat odzyskiwał trzeci wymiar, za to teraz za szczelną zasłoną mgły widziałam twarze. Blade, 151

267

bezpłciowe, z głęboko osadzonymi oczami i uchylonymi ustami, odsłaniającymi kły. Przed południem stało się to szczególnie wyraziste. Mrugałam, ale twarze nie znikały. Za to teraz mogłam już iść, a właściwie chwiać się, o własnych siłach. Wilkołaki szeptem naradzały się, co zrobić z pojemnikiem z tlenem, więc po prostu powiesiłam go na ramieniu i niosłam. Pierwsza zasada na terytorium wroga: nie zostawiaj śladów. Jeden z chłopaków, Beau, szczupły i rudowłosy, miał ' suszoną wołowinę. Na postoju podzieliliśmy ją na równe 1 małe porcje, które żuliśmy w czasie marszu. Słona wo- : łowina podrażniła moje obolałe gardło. Chłopaki mieli ( butelki z wodą, każdy z nas wziął łyk albo dwa, nie zatrzymując się. Wołowina zmieniła się w obrzydliwą, słoną f breję, ale żułam nadal. Byłam strasznie głodna. | Graves prowadził mnie, dopóki nie zaczęłam iść sama. f Ponieważ jednak zataczałam się jak pijana, wziął mnie za fi rękę, jego ciepłe palce splotły się z moimi. Początkowo zawstydziłam się swoich brudnych spoconych palców, ale potem znów zaczęły mi się plątać nogi i miałam inne problemy. Nie mogłam się odnaleźć w tym płaskim, papierowym świecie, byłam zmęczona, moja głowa przypominała dynię zatkniętą na tyczce. Gdy Graves trzymał mnie za rękę, czułam się znacznie lepiej. Twarze gromadziły się wokół nas. Im lepiej się czułam, im świat wyglądał normalniej, tym więcej ich było, gapiących się na mnie z otwartymi ustami. Niektóre poruszały wargami, inne znikały w oparach, gdy słońce sięgnęło zenitu. Jasne. Zawsze to samo. Dlaczego zaczynam czuć się sobą dopiero wtedy, gdy wokół mnie dzieją się niesamowite rzeczy? - Mgła rzednie - zauważył Peter. To zwróciło uwagę Shanksa. Odetchnął głęboko, podniósł odrobinę głowę. Wyglądał jak nieboszczyk, ale przynajmniej nie krwawił. Miał posiniaczoną twarz, jedno oko niemal zniknęło pod opuchlizną. Za to widać już było źrenice i tęczówki, a nie same białka pod posiniaczonymi powiekami. - Południe. Słońce jest najwyżej. - Więc Christophe nie zdoła nas już dłużej osłaniać ze swojej dziennej kryjówki, gdziekolwiek ona jest - powiedział cicho Graves, jakby mówił tylko do mnie. Hm, to miało sens. Chyba. Nadal rwał mnie nadgarstek, ale nie odchylałam bandaża, nie chciałam patrzeć na ranę. Na samo wspomnienie tego, co się stało, oblewałam się potem pod czterema warstwami ubrań i skorupą brudu i sadzy. Wszystko mnie swędziało, ale to i tak było lepsze niż rwący ból albo wrażenie, że świat stracił trzeci wymiar. - Nie wiedziałem, że dampiry potrafią takie rzeczy -Dibs potarł rękami policzki, na których pojawił się delikatny meszek zarostu. Przez jego czoło biegła smuga brudu.

- Bo zwykle nie potrafią. Nawet on będzie teraz unieruchomiony aż do zachodu słońca - Peter wskoczył na zwalone drzewo, lśniące wilgocią, i spojrzał na mnie przez ramię. - Dużo wziął? On mówi o mnie. Jak dużo mnie wziął Christophe. Fala mdłości przeszła przez moje ciało, doszła do pięt i wróciła z żółcią do gardła, łącząc się z resztką suszonej wołowiny. Chodzi mu o to, jak dużo mojej krwi wyssał. - Nie wiem. - Upchnęłam przeżutą wołowinę w policzkach, tak jak farmer z południa upycha tytoń. - To było... to było straszne. - Nie dziwię się. Zostać ugryzionym przez wampira to nic miłego, nawet jak to dampir - Peter zeskoczył z pnia. Reszta wilkołaków skupiła się razem. Trzeba przyznać, że jak na chłopaków idących przez las zachowywali się zdumiewająco cicho. Żadnego szelestu liści, żadnego trzasku gałęzi, dopóki ja się nie potknęłam, a Graves zdążył mnie pociągnąć, żebym odzyskała równowagę. - Ale tak na serio. Ile łyków wziął? Jezu Chryste. - T-trzy. Tak myślę - Dziwne, niepewne uczucie pod moim sercem i tak było lepsze niż pustka. Co za ulga poczuć coś tam, gdzie powinna być dusza. - To chyba dobrze, nie? - Dibs spojrzał na mnie pytająco. - Jeszcze trochę i mogłabyś zostać związana, a krwa... - Ciii! - Peter się zatrzymał, wszyscy znieruchomieli. Graves zbliżył się do mnie i też zastygł. Wszyscy nadstawili uszu. Wilkołaki nie wyglądają jak psy, dopóki się nie przemienia, jednak ta poza, to typowe przechylenie głowy przywodziło na myśl psa Nippera, którego widziałam na starych płytach winylowych babci. Ja też wytężyłam słuch, chociaż krew huczała mi w uszach. Dźwięk nadlatującego helikoptera przerwał ciszę. Nieprzyjemna myśl zakradła się do mojego mózgu na miękkim kocich łapach. Wampir, tak? Nie wiedziałam, że dampiry piją krew. Więc na tym polega głód... Gdy napiję się czyjejś krwi, będę potrafiła... robić takie rzeczy, jakie robi Christophe? A raczej, które prawdopodobnie robił, skoro mgła nie jest normalna? Siergiej również potrafił zmienić pogodę. Sprawić, żeby w dzień zapadła ciemność, przywołać potężną śnieżycę. A Christophe był jego synem. Zrobiło mi się niedobrze. Co innego czuć, że ktoś wyrwał ci duszę razem z korzeniami, a co innego mieć świadomość, że ty mogłabyś zrobić komuś coś takiego. Krótko mówiąc, stawałam się jednym ze stworów Prawdziwego Świata. Jednym z tych, na które tata przygotowywał swoje naboje. Na które polował. O rany. Wzdrygnęłam się, Graves ścisnął moje zimne, bezwolne, spocone palce. Ten helikopter brzmiał inaczej niż te, które przelatywały nad nami od rana. Nie wiem, skąd to wrażenie, ale... Poczułam zapach brudu, ciepłych perfum i przemocy. Po mojej piersi przebiegły ciarki, jakby medalion znów wibrował. - Szukają nas - wyszeptałam niespodziewanie dla samej siebie. - To nie są przyjaciele. 153

267

Graves spojrzał na mnie i otworzył usta, jakby chciał zapytać, skąd wiem. Dibs przykucnął, wszyscy inni również, wszyscy prócz Gravesa i mnie. My staliśmy. Wzdrygnęłam się i przywarłam ramieniem do Gravesa, który był jak opoka. Mgła stała się zwiewna i niemal przezroczysta, jak para, nagle poczułam zapach jabłek i przypraw wymieszany z zapachem gnijących liści. Zapach napływał falami, unosząc się i opadając, jakby próbował nas osłonić. - Mgła się utrzyma? - szepnął Dibs, patrząc na mnie, jakby spodziewał się odpowiedzi. Miałam ściśnięte gardło, nie wiedziałam, co powiedzieć. Poczułam, jak dotyk porusza się w mojej głowie. Łomoczący dźwięk był coraz bliżej, helikopter chyba nad nami krążył. To było jak ćmiący ząb. Co za ulga, znów poczuć w sobie dotyk! Nie przypuszczałam, że będę szczęśliwa, gdy poczuję, jak na moim podniebieniu otwiera się tamto miejsce. Że będę szczęśliwa, odzyskując tę rzecz, która nie pozwalała mi dopasować się do świata. Zęby znów mnie bolały, w ustach czułam suchość i sól. Moje włosy poruszyły się, poczułam ciepło w całym ciele. Mgła rozwiewała się, światło słońca stawało się coraz mocniejsze, przebijało się przez opary jak światło żarówki przez woskowany papier. O cholera. - Dru... - Gravesowi załamał się głos, patrzył na mnie, jakby wyrosła mi druga głowa. Aspekt dawał o sobie znać. Odetchnęłam głęboko, medalion nagrzewał się, jakbym trzymała go przy płomieniu świecy. Czy tata też to czuł, jak go nosił? Czy tylko ja? I co to znaczy? Nie było czasu na pytania, na które i tak nikt mi nie odpowie. Łoskot helikoptera był coraz bliżej, za kotarą osłaniającej nas mgły pojawił się cień. No, Dru! Zrób coś, szybko! Odsłonięte, bolące miejsce we mnie drgnęło i się poruszyło. Sięgnęłam do niego i coś, co powinno być równie łatwe jak oddychanie, stało się tak trudne, jak podnoszenie samochodu gołymi rękami. Niebieskie niebo przeświecało przez pasma mgły, cień helikoptera był teraz ciemniejszy, ciąg powietrza rozwiewał smugi oparów. Moje zęby wydłużyły się, kły się wysunęły, dotknęły dolnej wargi. Kawałek wołowiny w moich ustach był czystą solą. Mój żołądek wibrował, poczułam zapach pieczonych jabłek, głębszy niż zwykle, z odcieniem rozgrzanych perfum. Las wokół mnie zapachniał nagle jak moja mama, w moim mózgu rozbłysło wspomnienie. Wspomnienie i nagła pewność. Pobawimy się, Dru. - Co do cholery... - Peter zaczął wstawać. Podniosłam wolną rękę i krzyknęłam cicho, dźwięk zniknął w huku helikoptera. Urok - taki sam jak ten, który rzuciłam na nauczycielkę w Dakocie - wystrzelił jak błyskawica, drżąc i sypiąc iskrami, i pomknął w stronę helikoptera. Graves złapał mnie, gdy ugięły się pode mną

nogi. W uszach huczała krew, żebra poruszył płytki oddech, ostre końce kłów wbiły się w dolną wargę, na podbródek spłynęły dwie ciepłe strużki. Graves upadł na kolana, żeby mnie podtrzymać. Rozległ się dziwny brzęczący dźwięk, helikopter zmienił kierunek, jego cień przesunął się po nagich konarach i mgle. Usłyszałam zgrzyt metalu, Graves podniósł się szybko, ciągnąc mnie za sobą. Helikoptery to bardzo skomplikowane maszyny, jeśli uszkodzisz chociaż jeden element, robi się nieciekawie. To był słaby urok, niewart nawet nazwy, ale tata byłby ze mnie dumny. „Ściągnięcie helikoptera na ziemię nie jest trudne", powtarzał często. „Pamiętaj o tym, Dru. Wystarczy, żeby zepsuł się jeden element i nagle - bum!" Skąd wiedział?... Serce mi się ścisnęło. Wiele dałabym za to, żeby tata był tutaj teraz, żeby się wszystkim zajął. On by sobie poradził. - Bum... - szepnęłam, opierając się o Gravesa. To był drugi urok, jaki rzuciłam w swoim życiu. Pierwszy - kilka tygodni temu, kiedy omal nie zabiłam Bletchley, nauczycielki od historii Ameryki. Wprawdzie na to zasługiwała, ale zawsze... Kim się stawałam? - Jezu... - szepnął Peter wstrząśnięty. W oddali rozległ się huk gromu, zagłuszając zgrzytliwy dźwięk helikoptera. Nie wyjdą z tego cało. Poczułam nagle płynący od ziemi zapach deszczu, a potem przez polanę przetoczył się potężny zgrzyt i eksplozja. - Auć - powiedziałam, próbując powstrzymać mdłości. W ustach nadal miałam kawałek wołowiny, który próbował wydostać się na zewnątrz. Moje kości były jak z gumy, świat odpływał falą szarości, poprzecinanej plamkami błękitnego nieba. Graves chyba coś mówił. Szarość przeciął odgłos, jakby ktoś coś rozdzierał i niszczył. Moje ręce zwisały bezwładnie, jakbym była szmacianą lalką, bolał mnie żołądek, ktoś wbił w niego łokieć, cały świat podskakiwał w górę i w dół. - Bum - szepnęłam i nim pochłonęła mnie szarość, zdążyłam jeszcze pomyśleć: nie powinnam była tego robić.

155

267

Rozdział 24 Powoli odzyskiwałam przytomność. Czułam się strasznie. Bolało mnie całe ciało, najbardziej głowa. Jęknęłam, prześcieradła się poruszyły. Odgłos deszczu bębniącego w dach wypełniał moją głowę, skrzywiłam się, gdy rozległ się huk gromu. Przez jedną niesamowitą chwilę myślałam, że znów jestem w swojej niebieskiej sypialni, że jest dzień, że deszcz tłucze w okna, a cała Schola śpi. A potem chłodna, twarda dłoń dotknęła mojego czoła. - Cii, milna. Wszystko w porządku. Mój lewy nadgarstek zapulsował ciepłem, otworzyłam oczy. Przez chwilę nic nie widziałam i myślałam, że oślepłam, ale potem coś kliknęło, zapaliło się małe światełko. Światło uderzyło mnie w źrenice, do oczu napłynęły łzy, wzdrygnęłam się. Lampka zgasła. Mój nadgarstek znów bolał, czułam dwa gorące ukłucia. Zagrzmiało. - Przez jakiś czas będzie cię bolała głowa. Odpoczywaj. - Słowa zabrzmiały delikatnie, jakbym była bardzo chora, a on bał się mnie rozzłościć. Usta miałam wyschnięte, ale słona wołowina zniknęła. Poruszyłam rękami i nogami, poczułam pod sobą łóżko, zalał mnie ból. - Jak... reszta? - Cali i zdrowi, nawet twój loup-garou. - Niebieskie oczy zamigotały w ciemności, tęczówki jarzyły się delikatnie. - Dobrze. - Poczułam dojmującą ulgę, która przez chwilę walczyła z bólem, ale przegrała. Odetchnęłam, dłoń Christophe'a znowu dotknęła mojego czoła, palce przesunęły się po nim delikatnie. Przypomniałam sobie, co mi zrobił, i stężałam. Zaśmiał się krótko, gorzko, podobnie jak Graves. - Nie tego się spodziewałaś, prawda? Przepraszam. Wiem, że boli. Ale ja to tylko pożyczyłem, nie zabrałem. Pamiętaj o tym. No, chyba już nigdy nie zapomnę. Westchnęłam i poruszyłam się, odsuwając głowę od jego ręki. Odchylił się, usłyszałam skrzypnięcie - obok łóżka stało krzesło, nie musiałam patrzeć, czułam to. Bolało mnie gardło, za to medalion się uspokoił. Dzięki ci, Boże. Dotyk znowu działał, znowu czułam się sobą. Byłam obolała, posiniaczona, ale byłam sobą. - Gdzie...? Chciałam zapytać, gdzie jestem. Pewnie, że to banał, ale usprawiedliwiony. Chyba zrozumiał.

- Jeden z wilkołaków, Andrew, ma tutaj krewnych. Jesteś w najbezpieczniejszej części domu. Teraz jest noc, rano powinnaś dojść do siebie na tyle, żeby ruszyć dalej. Ja będę przy tobie. Dobra. Strasznie chciało mi się spać... - Ruszyć... dalej? - Twój loup-garou zdołał przekonać wszystkich, że musicie dotrzeć do bezpiecznego miejsca w mieście. Zniosę słońce po nocy, kiedy mroczna aura zniknie - westchnął. Blask oczu zgasł, jego sylwetka jakby zmalała. -Myślałem, że przynajmniej Dylan coś ci wyjaśni. A ja myślę, że miał na głowie co innego. I myślę też, że zrobił wszystko, co mógł. - Próbował. Zobacz... - Tylko tyle zdołałam powiedzieć. - Śpij. - Chyba znów się poruszył, usłyszałam szelest ubrania i skrzypnięcie krzesła, na twarzy poczułam aromat jabłek i przypraw. - To dla ciebie najlepsze. Nie miałam nic przeciwko spaniu, ale chciałam jeszcze o coś zapytać. - Graves. - Przełknęłam. Gardło miałam wyschnięte, ale dziąsła już nie mrowiły. Przesunęłam po zębach językiem, miały normalny kształt i były tępe. - Powiedziałem ci, wszystko z nim w porządku. Traktują go tu jak księcia. - Christophe znowu otworzył oczy. Mogłabyś spytać, jak ja się czuję. Też mam za sobą kilka ciężkich dni. Wiesz co, gdy tak stawiasz sprawę, mam to gdzieś. - Idź. Sobie. - Czarująca jak zwykle. Przykro mi, Dru. Poczułam się jak świnia. W końcu uratował mi życie, prawda? Wbiegł do płonącego budynku, żeby mnie stamtąd wyciągnąć. I mgła, przecież to on ją stworzył. I żar jego ciała opierającego się o moje, wstydliwe wspomnienie, które sprawiło, że wzdrygnęłabym się, gdybym tylko nie była taka zmęczona. - Nie przejmuj się. Zakasłałam, słowa drapały w gardło. - Myślisz pewnie, że jak się czegoś napijesz, to poczujesz się lepiej, ale to nieprawda - mówił łagodnie. - Nawet wino nie ugasi tego pragnienia. Przejdzie samo za jakiś czas. Moje płonące gardło zabolało jeszcze bardziej. - Czy ty... - Ja? Zawsze, mały ptaszku - usłyszałam śmieszek pełen bólu. - Im silniejszy jest nosferatu, od którego pochodzisz, tym potężniejszy głód krwi. A jeśli Kouroi kiedykolwiek mu ulegnie, to... Czekałam. Moje serce zabiło mocniej, czułam je w gardle i nadgarstkach. W pokoju było naprawdę ciemno, zastanawiałam się, na czyim łóżku leżę. Dotarliśmy do bezpiecznego miejsca. Do domu wilkołaków. 157

267

- Jeśli kiedykolwiek mu ulegniesz, znacznie trudniej będzie go kontrolować. A jak wychowują cię tak, żeby przejął nad tobą kontrolę... - Westchnął znowu. Krzesło skrzypnęło, gdy wstał i je odsunął. Widziałam cienie obrazków na ścianie, żadnych okien i jakby półotwartą szafę naszkicowaną węglem. Panowała martwa cisza. - Mój ojciec wychowywał mnie na potwora, nie na Kouroi. - Poczułam niemal, jak pociera twarz. - Dylan otworzył mi oczy, ale to dzięki twojej matce tu zostałem. Jeśli nie znajdziesz powodu, by go zwalczyć, głód zrobi z ciebie bestię, jeszcze gorszą od tych, z którymi walczymy. Dlatego, że już w chwili narodzin jesteśmy czymś znacznie więcej niż one. - Jego ciemna sylwetka zasłoniła niewyraźny zarys drzwi. - Przyślę ci twojego loup-garou. Jego głos był taki... smutny. - Christophe... - Nawet nie mogłam unieść się na łokciach. - Zaczekaj. Zatrzymał się. Stał przy drzwiach dłuższą chwilę, potem zawrócił. Podszedł do mnie, poczułam zapach jabłek, gdy się pochylił, i nagły, irracjonalny strach, że znów mnie ugryzie. Wstrzymałam oddech. Jego palce dotknęły ciepłego metalu medalionu, poczułam ich ciężar. A potem miękkie, ciepłe wargi dotknęły moich. Otulił mnie intensywny zapach ciasta z jabłkami. Zanim się spostrzegłam, Christophe wyprostował się i cofnął. Jego oczy znów lśniły niesamowitym błękitem. - Gdybym potrzebował teraz powodu, Dru, byłabyś nim ty. Jego cień zasłonił drzwi, potem zniknął. Poruszyłam się, ale nawet nie miałam sił się nad tym zastanowić. Chciało mi się spać. Zamknęłam ciężkie powieki i zasnęłam. Gdy znów się obudziłam, było jeszcze ciszej niż przedtem i ktoś leżał obok mnie. Był ciepły i zajmował prawie całe łóżko. Odgadłam, kto to, zanim przypadkiem uderzyłam go łokciem i się obudził. Poderwał się, usiadł z rozmachu, odprężył dopiero wtedy, gdy zrozumiał, gdzie jest. - Jezu... - szepnął. - Dru? Jak się czujesz? Po mojej skórze przebiegły ciarki. - Bosko. - Zakasłałam. Moje kości nie były już z gumy, czułam się znacznie lepiej. Przede wszystkim puste miejsce w mojej głowie nie pulsowało już i nie czułam się, jakby coś stamtąd wyrwano. Nadal bolała mnie głowa i chciało mi się pić, ale powoli wszystko zaczęło wracać do normy. - Cześć. - Mogę się przenieść na podłogę. - Usiadł, prześcieradła się poruszyły. Gdy śpisz w ubraniu, po przebudzeniu czujesz się nieświeżo. - Jeśli, no wiesz... - Co? - Oparłam się na łokciu. Co za ulga móc znowu się ruszać. - Dla mnie jest okej. No chyba że ci przeszkadza, że śpisz w jednym łóżku z...

Cholera. Jeszcze przed chwilą czułam się dobrze, a teraz jak kompletna idiotka. - Myślałem, że może ty czujesz się dziwnie - powiedział, ale się położył. Mieliśmy tylko jedną poduszkę, teraz wciśniętą między nas. - No wiesz. - Jasne. - Nie wiedziałam, ale postanowiłam się nie przejmować. - Jak tam Shanks? I wszyscy? - Shanks w porządku, teraz potrzebuje tylko snu. Tutaj... jest tak dziwnie. A jak ty się czujesz? Odchrząknęłam. Graves też spał w ubraniu, próbowałam przesunąć poduszkę w jego stronę, ale nie chciał. W końcu ułożyliśmy się jakoś i wciągnęłam jego zapach. Papierosy, ciało nastolatka, jego niepowtarzalny zapach. Chciałam się wykąpać i umyć zęby, pomyślałam, że mój oddech zabija. Dlatego leżałam na boku, z ręką pod głową, usiłując nie chuchać w jego stronę. Przez chwilę leżeliśmy cicho. Burza się oddalała. - Burza - szepnęłam. - Tak. Christophe powiedział, że przez kombinowanie z pogodą. - Graves położył się, podkładając dłonie pod głowę. Był tak wysoki, że moja twarz znalazła się prawie pod jego pachą. Niezbyt komfortowo, ale przynajmniej on był czysty, no i nie czuł mojego oddechu. - Spróbuj się jeszcze przespać. Wynosimy się rano. - My? W sensie, co za my? - Idę z tobą. - Westchnienie. - Słuchaj, Dru... - Miałam taką nadzieję. Dokąd jedziemy? - Zbliżyłam się trochę do niego, nie odsunął się, na szczęście. - Do miasta. Christophe myśli, że jeśli przywieziemy cię do głównej Scholi, to ci, którzy na ciebie polują, nie zdołają cię zabić. Słuchaj, Dru, chciałem o coś zapytać. Spięłam się. - Dawaj. Spodziewałam się czegoś w rodzaju: jak się czułaś, kiedy pił twoją krew? Albo: co właściwie zrobiłaś z helikopterem? Albo... no, sama nie wiem. Coś o dampirach i wilkołakach. Coś trudnego. - Lubisz Christophe'a? - szepnął. - No, naprawdę go lubisz? Przez chwilę nie wiedziałam, o co właściwie pyta. O rany. Ale numer. - Nie... no nie, nie w ten sposób. Jezu. Nie. Gdy tylko to powiedziałam, poczułam, że kłamię. Przypomniałam sobie ręce Christophe'a przy mnie, żar jego ciała, zapach. Jego ochrypły głos, gdy mnie obejmował, moje płonące wargi, gdy mnie pocałował. „Gdybym potrzebował powodu, Dru, byłabyś nim ty". A także jego kły w moim nadgarstku, jego niebezpieczną szybkość, szyderstwo w głosie. Cieszyłam się, że jest ciemno, moje policzki znów były czerwone, zrobiło mi się gorąco. Nie mogę lubić Christophe'a w taki sposób, prawda? Przecież znał moją matkę i... - Och. - Czy Graves odetchnął z ulgą? W oddali zamruczał grom. 159

267

- No wiesz, znał moją matkę. - Tak naprawdę chciałam powiedzieć coś innego, na przykład, że się go boję, ale to by mi zepsuło image twardej dziewczyny, już i tak mocno nadszarpnięty. A jeśli zacznę o tym mówić, może powiem też inne rzeczy. Na przykład: gdy mnie obejmuje, czuję się zupełnie inaczej niż z tobą. To mogłoby otworzyć prawdziwą puszkę Pandory. Nie. Nie lubiłam Christophe'a w taki sposób, o jaki pytał Graves. A w każdym razie nie chciałam. A Graves wcale nie musi wiedzieć o hangarze ani o niczym innym. I już. Moje policzki nadal były gorące. - Aha. Mogę zapytać o coś jeszcze? Moje serce zabiło mocniej, Graves miał strasznie poważny głos. - Właśnie to zrobiłeś, ale wal. Chyba się uśmiechnął, ja też uśmiechnęłam się w ciemności. Czekałam, ale panowała cisza. W końcu poruszyłam się niespokojnie: - Śpisz?

- Nie. - On też się poruszył, podciągając kolana i przekręcając się na bok, tyłem do mnie. - Nic ważnego. A niech to! Co za głupek... Czyżby chciał spytać, czy lubię kogoś innego? Leżałam w ciemności, zastanawiając się nad tym. Drażniły mnie moje ubrania, ale wiedziałam, że jak je zdejmę, wcale nie poczuję się lepiej. Zbliżyłam się do Gravesa, objęłam go ramieniem. Spiął się. Przytuliłam go, przysuwając kolana do jego kolan. Miał na sobie podkoszulek, mój oddech tworzył zatoczkę ciepła między jego kościstymi łopatkami. Było mi dobrze. Jego włosy dotykały moich, wciągnęłam ich zapach i podłożyłam sobie rękę pod głowę. Miałam brudne ubranie, spocone ciało i tak dalej, ale słuchając deszczu stukającego o dach, czułam w środku ciepło zamiast zimna czy bólu. I pomyślałam, że dam sobie radę. To nie był ten przerażający, ognisty żar, płynący od Christophe'a, to było zupełnie inne ciepło. Zupełnie jakbym siedziała w idealnej odległości od ogniska, gdy ogień grzeje, ale nie parzy. Mniej bolesne. Mniej intensywne. Szukałam właściwych słów. Nie lubię Christophe'a, czekam na kogoś innego. Całe napięcie zeszło z nas obojga. Graves się odprężył, a ja poczułam w sobie miłe, niemal ckliwe ciepło. Kogoś innego? - szepnął, a ja zdusiłam śmiech. Kogoś, kto nie przeraża mnie tak, jak Christophe. Kogoś, na kogo mogę liczyć. - Tak. To głupek, ale lubię go. - Nie może być takim głupkiem, skoro go lubisz - wymruczał. Byłam pewna, że się uśmiecha. Ziewnęłam szeroko. Odetchnęłam, dmuchając ciepłem na jego plecy. Pomyślałam, że gardło zaraz przestanie mnie palić i zniknie rumieniec. Było ciemno, Graves nigdy się nie dowie, że się zaczerwieniłam. - Nie ma sprawy. Pierwsza działka gratis. Parsknął śmiechem, ja też się uśmiechnęłam. Czułam błogość. Moje serce rosło, przemieniając się z pomarszczonego ziarnka groszku w coś większego, rozmiaru... no, rozmiaru serca i znów biło miarowo i spokojnie. Leżałam, wsłuchana w deszcz i oddech Gravesa, zanim znowu zapadłam w otchłań snu. Zalewający mnie żar nie chciał zniknąć, towarzyszył mi, gdy spadałam w ciemność, ale gdy obudziłam się rano, już go nie było.

Rozdział 25 161

Gospodarstwo składało się z długich piętrowych domów z bali, zbudowanych wokół szerokiego brukowanego podjazdu. Duży garaż znajdował się za jednym z nich, wszędzie było pełno wilkołaków. Zorientowałam się, że jestem w jednej z sypialni dla maluchów, w środkowym domku. Wilkołaki zwykle sypiały tam, gdzie poczuły zmęczenie, sypialni używały jedynie wtedy, gdy potrzebowały odrobiny prywatności. Gdy obudziłam się rano, Gravesa nie było, pojawił się, gdy znalazłam już korytarz prowadzący do łazienki i czterech innych sypialni. - Mam dla ciebie czyste ubrania. - Jego włosy było dziko zmierzwione, pachniał deszczem, świeżym powietrzem i dymem papierosowym. Kolczyk mrugnął do mnie na powitanie. - Pewnie chcesz się przebrać. Przetarłam oczy, krzywiąc się komicznie. - Muszę strasznie cuchnąć. - Nie-e. Pachniesz sobą. - Uśmiechnął się, jego oczy błysnęły. - Łazienka jest tam. Powiedzieli, że możesz użyć jakiejkolwiek szczoteczki. Jak będziesz gotowa, przyjdź na śniadanie. - Która godzina? - Nie było tu okien, ale słyszałam deszcz bębniący o dach. Graves dał mi naręcze ubrań. - Koło siódmej. Wcześnie wstałaś. - Zupełnie straciłam poczucie czasu. Pewnie niedługo ruszamy? - Ostatnie słowa stłumiło potężne ziewnięcie. Graves uśmiechnął się jeszcze szerzej, on sam wyglądał całkiem rześko. - Mają tu kawę? - Ruszamy i mają. Christophe mnie przysłał, żebym cię obudził. Wyjeżdżamy za pół godziny, jak tylko będziesz gotowa i słońce wstanie. Powstrzymując się od kolejnych pytań, rzuciłam tylko: - Dobra. - Odgarnęłam włosy z twarzy, loki przykle-iły mi się do palców. Musiałam wyglądać jak narzeczona Frankensteina. - Zaraz przyjdę. Opuścił ręce i popatrzył na mnie, a ja popatrzyłam na niego. Na mojej twarzy rozkwitł głupkowaty uśmiech, podobny do jego uśmiechu. - No, co? - w moich słowach było więcej irytacji, niż chciałam. Uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Nic - odparł i odwrócił się, jego płaszcz załopotał. Łazienka była czysta, ale miałam pewne opory przed użyciem cudzej szczoteczki. Jednak gdy masz wrażenie, że w twoich ustach coś umarło, że twój oddech mógłby załatwić kaktus z odległości dwudziestu kroków, zaczynasz inaczej patrzeć na kwestię używania cudzych przyborów higieny osobistej. Wspaniale było poczuć na ciele gorącą wodę, jednak siniaki i zadrapania, tworzące na mojej skórze całkiem nowy wzór, bolały i kłuły. Pomyślałam, że goją się znacznie szybciej, ale nadal było ich tak dużo, że wyglądałam jak łaciaty koń. 162

O dziwo, ubrania pasowały. Majtki, dżinsy, dwa podkoszulki, szary i niebieski, i zrobiony na drutach niebieski sweter. Brakowało skarpetek, stanika i butów (moje były uświnione), ale i tak czułam się fantastycznie w czystych ciuchach, co z tego, że cudzych. Jedną z zalet ubierania się na cebulkę jest to, że masz na sobie zapasowe ciuchy, które możesz w razie czego wykorzystać. Niestety, wszystkie moje ubrania cuchnęły dymem, krwią, strachem, poza tym były ubłocone i przepocone. Mogłam niemal zobaczyć unoszącą się nad nimi woń. Nie miałam swojej torby, ciekawe, gdzie mogła być? Dowiedziałam się, gdy wyszłam z łazienki ze stertą cuchnących, ale starannie złożonych ubrań. Na korytarzu stał Christophe. Oparty o ścianę, trzymał moją torbę i się uśmiechał. - Pewnie nadają się do śmieci? - zapytał i spojrzał w dół, ale mój medalion był schowany pod ubraniem. Poczułam się lepiej, czując go na skórze, nawet jeśli ostatnio wyprawiał dziwne rzeczy. - Nie, trzeba je tylko uprać. - Poza tym nie mam zbyt wielu ubrań. Stałam, usiłując nie gapić się na torbę. Moje włosy były ciężkie, choć myślałam, że wycisnęłam z nich całą wodę. - Mogę...? - Jasne. - Podał mi torbę i wziął ode mnie ubrania. -Zaniosę je do samochodu. Chodź, musisz coś zjeść. - Ruszył korytarzem w stronę drzwi i schodów, zalanych perłowym światłem deszczowego poranka. Przynajmniej się nie czerwieniłam. Bardzo pomagało mi to, że na mnie nie patrzył. - Nie ma tu żadnych okien? - zapytałam, schylając się po buty. - Dzięki temu wampirom trudniej się dostać do środka - odpowiedział, nie zatrzymując się. - Rodzice, ciotki i wujowie mogą lepiej chronić maluchy. Chodź, Dru. W kuchni, dużej, przestronnej i jasnej, było pełno wilkołaków, po raz pierwszy zobaczyłam dziewczyny. Poruszały się płynnie po kuchni, zanosiły talerze i półmiski z jedzeniem do dużej jadalni, gdzie stały trzy stoły, a każdy miał co najmniej cztery metry długości. - Dzień dobry! - Podeszła do mnie szczupła, wysoka brunetka w fartuszku na dżinsach i swetrze; Christophe gdzieś zniknął. - Ty musisz być Dru. Miło cię poznać. -Uścisnęła moją wolną rękę, obrzucając bose stopy i brudne buty jednym szybkim spojrzeniem. - Jestem Amelia. Witaj w naszym domu. - Aha. - Hałas i zamieszanie oszołomiły mnie trochę. - To znaczy, cześć. Poczułam zapach kawy. Na patelni smażyły się jajka i bekon, słyszałam wspaniały dźwięk naleśników skwierczących na gorącej blasze. Hej, czy to był zapach soku pomarańczowego? Papryki jalapeńo? Sera cheddar? - Pewnie jesteś tym wszystkim przytłoczona. Chodź. -Odrzuciła do tyłu wspaniałe brązowe włosy i zaprowadziła mnie do stołowego, zręcznie lawirując pomiędzy kręcącymi się dzieciakami. - Cieszę się, że ubrania pasują. Tak myślałam, że jesteś wzrostu Daniki. Nie martw się skarpetkami, jakieś znajdziemy. - Zatrzymała się i popatrzyła przez ramię. - Dobrze, że tu jesteś. I że przyprowadziłaś Andy'ego i innych młodych. - Niewiele w tym mojej zasługi - powiedziałam. Woda kapała z włosów na sweter, pojedyncze loki zaczęły wysuwać się z mokrej strzechy. - Prawie cały czas byłam nieprzytomna. To Graves... - On powiedział, że to wszystko dzięki tobie. - Jej śmiech zadźwięczał jak dzwoneczki. - Dziękuję, że przyprowadziłaś Andy'ego, dziękuję za zaufanie. Jesteśmy lojalni. 163

Ton, jakim to powiedziała, spowodował, że w mojej głowie zadzwonił dzwonek alarmowy. Dla mnie wczorajszy dzień był jedynie kolażem krótkich przebłysków świadomości i głosów Jego wspomnienie mnie męczyło. - To samo mówił Andy - odparłam. - Dzięki, że pozwoliliście nam przenocować. Ja... Co miałam jej powiedzieć? Wielkie dzięki, że nas ukryliście? Ścigają nas pewnie obłąkane wampiry, a także zdrajca z Zakonu, wiec teraz i wy jesteście w niebezpieczeństwie? Nie potrafiłam znaleźć właściwych słów. W pewnej chwili poczułam, że coś wspina się po moich kolanach. Spojrzałam w dół i zobaczyłam uśmiechniętą dziewczynkę w piżamie, pod którą miała ciężką pieluchę. Jej brązowe oczy były pełne radości, brązowe włoski zmierzwione. Złapała moje kolano i pisnęła. - Bella! - Amelia podniosła małą. - O Boże, kto miał się nią zajmować? - Nie ja. - Przechodząca obok dziewczyna w długiej luźnej spódnicy i żółtym swetrze wprawnie wzięła dziecko na ręce. - Ale kogoś znajdę. - Wielkie dzięki, Imogen. Chodźmy, swietoczo, musisz coś zjeść. Nie jesteś chyba wegetarianką? Że co? - Nie. - Patrzyłam, jak dziewczyna wprawnie opiera sobie dziecko na biodrze i idzie w stronę zatłoczonej w kuchni. Wszędzie panował niesamowity hałas. - Wychowałam się w Apallachach. Nie wiem, czemu to powiedziałam. - Tak? Pewnie stąd twój akcent. - Zaprowadziła mnie do stołowego, gdzie trzepnęła po karku jakiegoś starszego chłopaka. Krzyknął, a ona zakomenderowała: - Zabieraj łapy z cukierniczki i kończ jajka! Ty tam, przestań dręczyć swoją kuzynkę! A ty idź i umyj łapy! Zupełnie jak generał na polu bitwy. Przypomniał mi się tata i zapiekły mnie oczy. Nie powiedziałam Amelii, że jeśli nawet mam jakiś akcent, to pewnie dlatego, że spędziłam kilka lat poniżej linii Masona-Dixona, polując z tatą. Poza tym wcale nie słyszałam u siebie żadnego akcentu. To raczej tu, na północy, ludzie mówili trochę śmiesznie. Amelia posadziła mnie przy długim stole pomiędzy Gravesem i Shanksem, który pochłaniał wielki stos naleśników. Shanks skinął mi głową. Na jego twarzy nie było już krwi, po siniakach zostało blade wspomnienie. - Rany, dużo lepiej wyglądasz - pochwaliłam. - No pewnie. - Włożył do ust ogromny kawał ociekającego syropem naleśnika, Graves przysunął mi talerz. Jajka. Wysmażony bekon. Trzy naleśniki. Dwa tosty z domowego chleba. A do tego szklanka soku pomarańczowego i wielki gliniany kubek kawy. - Jedz. - Graves trącił mnie ramieniem. - Bo zrobisz im przykrość. Wszyscy, umyci i przebrani, rozmawiali głośno, przekrzykując się. To było trochę jak obiad w Scholi, tylko że tu nikt na nikogo nie warczał, wszyscy byli mili i uprzejmi. Starsze wilkołaki jadły szybko, każdy rozmawiał z każdym, a potem zabierali talerze i sprzątali swój kawałek stołu. Odnosili naczynia do kuchni, a zwolnione miejsca natychmiast zajmowali nowi i zaczynali 164

pałaszować. Wszystko działało jak w zegarku - nawet sprzątano sprawnie, gdy ktoś wylał cały dzbanek syropu. Przyglądałam się temu, zafascynowana, a Graves szturchał mnie i przypominał o jedzeniu. Jadłam. Byłam okropnie głodna, zrozumiałam to dopiero na widok jedzenia. Zaczęłam jeść, nie zdając sobie sprawy, że się zapycham, dopóki nie napiłam się soku i omal nie udławiłam. Policzki miałam mokre. Graves podał mi serwetkę, dyskretnie odwracając wzrok. Zobaczyłam Dibsa, siedział przygarbiony, ze spuszczoną głową, dostrzegłam kilku innych znajomych chłopaków. Peter siedział na drugim końcu pokoju, pałaszując zaciekle stosik chlebków kukurydzianych. Pod okiem miał świeżą śliwę, ciekawe skąd. Było tu dwoje dzieci, na tyle dużych, że siedziały w wysokich krzesełkach. Zobaczyłam dziewczynkę, która niedawno trzymała się moich kolan - przypięta do siedzenia właśnie zaczęła zajadać pokrojone kawałki naleśnika. Uśmiechała się i gaworzyła, waląc w talerz łyżką. Tamta dwójka paplała coś, pilnowały ich wilkołaki, które akurat } były obok; podnosiły rzucane sztućce czy przewrócone kubeczki z dzióbkiem. Czy tak właśnie wygląda śniadanie w dużej rodzinie? Czy tylko wilkołaki jedzą w taki sposób? Czułam się tu lepiej niż w Scholi, przeszkadzał mi tylko hałas. Poruszyłam palcami w butach - Amelia dała mi białe skarpetki. Swoją drogą, to żałosne, jak para zwykłych skarpetek może po- ; prawić człowiekowi samopoczucie. Zorientowałam się, że pocieram medalion przez sweter, i szybko położyłam rękę na udzie, jak przystało na dobrze wychowaną panienkę. Jadłam, dopóki nie poczułam, że zaraz pęknę, a potem usiadłam wygodniej z kubkiem kawy, ocierając rozpalone, mokre policzki. Nie wiedziałam, dlaczego płaczę, zresztą co za różnica. Czułam się trochę zakłopotana, ale na szczęście w ogólnym zamieszaniu nikt nie zwracał na mnie uwagi. Shanks nadal zajęty był jedzeniem wielka micha owsianki, góra jajek, sterta bekonu, tosty... Spostrzegł, że mu się przyglądam, przełknął pospiesznie i się uśmiechnął. - Muszę się zregenerować - powiedział, przełykając znowu. - Jadę z wami. - Aha. - Skinęłam głową, upijając łyk kawy. - Głupek myśli, że jest mi coś winien - krzyknął mi Graves do ucha. - Ten debil Peter by mnie tam zostawił - zawołał Shanks. - Przywaliłem mu rano, dlatego teraz siedzi tam na końcu. No cóż. Jeden stół się zwolnił i został uprzątnięty z niewiarygodną szybkością, chwilę potem pojawiła się grupa wilkołaków o zuchwałych twarzach. Niektórzy mieli mokre włosy i ubrania, wszyscy wyglądali młodo, niektórzy na nastolatków, inni na dwudziestoparolatków, ale musieli być starsi. Było coś szczególnego w ich ruchach, w oczach, spoglądających spokojnie, nierozbieganych... Nie potrafiłam tego uchwycić, a nie chciałam się gapić. Gdybym miała szkicownik i ołówek, zrobiłabym kilka rysunków i potem może zdołałabym zrozumieć, w czym rzecz. 165

Po raz pierwszy od tygodni poczułam, że chcę rysować. Nagła, przemożna potrzeba sprawiła, że dłonie przeszył dreszcz. Potarłam rękę, jakbym chciała zetrzeć to wrażenie. - Patrolowali las - wyjaśnił mi Graves. - Przyjechali na wakacje ze Scholi, z południa. Tam nikt nie ma pojęcia o twoim istnieniu. Żołądek mi się ścisnął, w drzwiach kuchni stanął Christophe. Przy stole obok niego zapadła dziwna, niesamowita cisza, po chwili zjawiła się Amelia i coś powiedziała. Zabawne. Nawet dorosłe wilkołaki wyglądały tylko trochę doroślej niż dampir. Nikt nie wyglądał na więcej niż dwadzieścia pięć lat, najwyżej oczy miał starsze. Jak szybko przyzwyczaiłam się do tego, że otaczają mnie wyłącznie nastolatki... Zastanawiałam się, gdzie są ci dorośli, którzy powinni tu być, a przecież oni tu byli - tylko w młodych ciałach. Christophe skinął głową. Włosy spadały mu na oczy, na twarzy i lokach lśniły kropelki wody. Pogrzebałam w torbie i znalazłam zapis tamtej rozmowy. Papier był pognieciony. Odsunęłam talerz. Nie mogłam go teraz wyciągnąć. Jezu. - Już nie jesz? - Graves prawie walnął mnie łokciem, gdy odwrócił się, żeby sprawdzić, na co patrzę. - Nie - powiedziałam, ale mój głos zabrzmiał głucho. Odchrząknęłam i spróbowałam jeszcze raz: - Nie, najadłam się. - Jedz, póki możesz. - Shanks znów wpakował do ust pełny widelec. - Potem może nie być okazji. To była dobra rada, słyszałam ją nieraz od taty. Ale naprawdę byłam już najedzona. Christophe rozejrzał się pokoju, zobaczył mnie, skinął głową z niezmienioną miną. Powiedział coś do Amelii, która poprawiła włosy i zdjęła fartuszek. Gdy wyszedł, Amelia skierowała się w naszą stronę, marszcząc czoło. Odsunęłam krzesło, włożyłam buty i wzięłam torbę; po chwili Shanks i Graves zrobili to samo. Znałam ten wyraz twarzy dorosłych. Oznaczał: już czas.

Rozdział 26 Samochód był długi, smukły, granatowy i starszy ode mnie, ale w świetnym stanie. Tacie by się spodobał. Przezwyciężyłam pragnienie, by zerknąć pod maskę. Drobny, ciemnowłosy wilkołak trzasnął klapą i odwrócił się na pięcie, obrzucając nas szybkim spojrzeniem. Na widok Christophe^ zrzedła mu mina, ale szybko to ukrył. 166

- To Corey, nasz mechanik. - Amelia spojrzała na niego z dumą. - Każde urządzenie, którego dotknie, działa jak marzenie. Wilkołak przewrócił oczami. - Mamo... - Przecież to prawda - powiedziała z mocą. Dosłownie pękała z dumy, objęła go i uścisnęła. Corey zaczerwienił się i wyrwał szybko, ale widziałam, że jest mu przyjemnie. Serce mi się ścisnęło. Zrobiłam kilka głębokich wdechów, żeby się uspokoić. Corey wytarł zgrubiałe palce szmatą poplamioną olejem i wskazał samochód szybkim, pełnym gracji gestem. - Dodge dart z siedemdziesiątego czwartego. Dobry samochód. Stara amerykańska stal. Będzie jeździł, dopóki drzwi mu nie odpadną. Dzisiaj rano wymieniłem olej, sprawdziłem światła i całą resztę, jest opłacony podatek. Wszystko gra. - Bardzo dobrze. Aż się wierzyć nie chce, że to ten sam wóz. - Christophe pokiwał głową, wpatrując się w lakier, jakby szukał plamek rdzy. - Czas na nas. Im dłużej tu jesteśmy, tym bardziej was narażamy. Amelia wzruszyła ramionami. - W lesie jest pełno zasadzek, mamy system ostrzegania... Inny niż Złamany. - Zacisnęła usta, jej oczy były teraz zimne. - Nic nie poruszyło się w nocy, jesteśmy dobrze przygotowani, gdyby wpadli na wasz ślad. Złamany? - Ash? Jest tutaj? - Serce skoczyło mi do gardła, nagle zapragnęłam ukryć się w jakiejś dziurze. - Gdzie? - Szedł za nami. - Shanks wzruszył ramionami. -Cwany drań. Jakoś ominął wszystkie zasadzki. - Uratował mi życie - powiedziałam, poprawiając torbę na ramieniu. - Dwa razy. - Nikt tego nie kwestionuje - wtrącił ponuro Christophe. - Ale lepiej, żeby się tu nie kręcił. Jedziemy. Mogę kluczyki? Corey mu je rzucił. - Gaz w porządku, hamulce działają. Ale naciskaj delikatnie. Christophe złapał kluczyki, skinął głową i spojrzał na mnie. - Dobra robota. Dru, jedziesz z przodu. Wy dwaj... - Zaczekajcie! - Z otwartej bramy garażu na deszcz wyskoczyła jasna smuga, niemal wpadając na Shanksa, który odsunął się zręcznie. To był Dibs. Jego plecak podskakiwał, rozpryskując wodę. - Zaczekajcie na mnie! Jadę z wami! - Nie ma miejsca - powiedział Christophe, podchodząc do samochodu. - Jadę. - Dibs spojrzał na niego, potem na mnie. - Powiedz mu, Dru. Jadę z tobą. Potrzebujecie mnie. - Jezu, Dibs... - zaczął Shanks, któremu chyba nie spodobał się ten pomysł. Graves popatrzył na mnie. Uniosłam brwi, a on wzruszył ramionami i wyjął z kieszeni paczkę papierosów. Jego płaszcz był świeżo wyczyszczony, chyba nawet ktoś go uprasował. No, no. 167

- Jedziemy. - Christophe otworzył drzwi od strony kierowcy. - Wszyscy do środka. - Proszę cię, Dru. - Dibs przeskakiwał z nogi na nogę. Wyglądał jak ptak, o ile to możliwe w przypadku wilkołaka. - Proszę. Czemu, do cholery, zwracał się z tym do mnie?! Ale skoro tak, musiałam zareagować. W końcu nie miałam zbyt wielu przyjaciół, a on zawsze siadał obok mnie w stołówce... - Właź - rzuciłam. - Wy dwaj też. - Trzy wilkołaki na tylnym siedzeniu - wymruczał Christophe. - Co ty sobie w ogóle myślisz? - Przeszedł szkolenie medyczne. - Znów poprawiłam torbę. I niósł mnie przez całą drogę. W każdym razie tak mi się wydaje. - To mój przyjaciel. Graves rzucił mi nieodgadnione spojrzenie, Shanks prychnął. Chyba zaczynałam mieć dość chłopaków, traktujących mnie, jakbym była stuknięta. Dibs czym prędzej wskoczył do samochodu. Usiadł na środku tylnego siedzenia, ściskając plecak w obronnym geście. - Ruszamy - rzucił z irytacją Christophe. Usiadłam obok niego, silnik ożył z głośnym pomrukiem. - Naprawdę bardzo dziękuję - zwróciłam się do Amelii. Zabrzmiało to nienaturalnie. - Za wszystko. I mam nadzieję, że wampiry was nie znajdą. Uśmiech rozjaśnił twarz Amelii, rozświetlił jej ciepłe brązowe oczy. Corey cofnął się, mierząc wzrokiem samochód, jakby chciał pomajstrować przy nim jeszcze kilka godzin. - To dla nas zaszczyt - powiedziała Amelia. Chyba naprawdę tak myślała. Ludzie rzadko mówią to, co myślą. Jedźcie szybko i bezpiecznie. Usiadłam na przednim siedzeniu obok kierowcy. Samochód był długi jak łódź, Christophe wjechał powoli prosto w srebrną zasłonę deszczu. Pomachałam Amelii, która obejmowała Coreya, tuląc go i ignorując jego protesty. Coś gorącego zagotowało się w moim gardle. Dwa razy przełknęłam ślinę, odbiło mi się naleśnikami, zaczęłam grzebać w torbie, szukając gumy do żucia, ale nie znalazłam. Gdy podniosłam głowę i spojrzałam na przednią szybę, przejeżdżaliśmy między dwoma budynkami, po czym znaleźliśmy się na jezdni. Budynki wydawały się opuszczone, w żadnym oknie nie paliło się światło. Zastanowiłam się, czy to specjalnie. Christophe coś wymruczał. Jechaliśmy w deszczu, wycieraczki pracowały. - Mam nadzieję, że nic im się nie stanie - powiedziałam, mocując się z pasem. Stare pasy czasem się buntują. W samochodzie pachniało olejem silnikowym i wilkołakami. Gdy Christophe się pochylił, żeby włączyć radio, poczułam przelotnie zapach ciasta z jabłkami. - Zrobiłem, co mogłem, żeby zatrzeć ślady. I żeby żaden tropiciel nie przeżył i nie opowiedział, co się stało. Jego twarz odprężyła się, gdy wyjechaliśmy na wąską jezdnię upstrzoną byle jak załatanymi dziurami. - Myślisz, że wampiry ich nie znajdą? - Odwróciłam się. Dibs siedział wyprostowany, mrugając, Shanks oparł się i zamknął oczy, Graves patrzył w okno, zaciskając zęby. - Wampirami bym się nie martwił - powiedział ponuro Christophe. Radio trzeszczało. - Znajdź jakąś muzykę, Dru. Przed nami długa droga. 168

Rozdział 27 Gdy masz za sobą długi, wyczerpujący marsz, patrzenie na drogę uciekającą spod kół samochodu robi dziwne wrażenie. Wycieraczki odmierzały czas jak metronom, Christophe nucił piosenki nadawane przez stację z klasycznym rockiem, i prowadził, nie przekraczając prędkości nawet o włos. Shanks miał zamknięte oczy, oddychał miarowo, z uchylonymi ustami, Graves wpatrywał się w okno, nie odzywał się. Chyba wszyscy czuliśmy się nieswojo. Christophe trzymał się rzadziej uczęszczanych dróg, ani razu nie zerknął na mapę. Gdy tata prowadził, zawsze go pilotowałam. A teraz siedziałam bezczynnie, ściskając torbę i gapiąc się na deszczowy świat za oknem. Nagie drzewa rosły wzdłuż jezdni, wyciągając czarne gałęzie jak ręce i chwytając powietrze. Mokra ulica lśniła, słychać było szmer opon. Christophe robił głośniej, gdy leciała muzyka, przyciszał, gdy zaczynały się reklamy. Obiad zjedliśmy w małym miasteczku niemal na końcu powiatu, w pizzerii, która najlepsze lata miała już chyba za sobą. Chłopaki z tyłu wyskoczyły z samochodu prosto do łazienki, ja i Christophe zajęliśmy stolik za czerwonym plastikowym przepierzeniem. Wyjęłam z torby kartki. - Nie chcesz skorzystać, kochanie? - spytał Christophe, przesuwając ręką po włosach, strząsając krople deszczu. - Muszę z tobą pogadać. - Usiadłam, podając mu kartki. Gdy popatrzył na mnie, mrużąc oczy, wyrzuciłam z siebie wszystko. - Dylan dał mi to tuż przed tym wszystkim... No, jednym słowem, to ważne. Anna pokazała mi zapis tej rozmowy telefonicznej, chciała, żebym myślała, że to ty... Ale to była wersja zredagowana... - Czułam, że plotę bez sensu, ale brnęłam dalej: - I chciała się dowiedzieć, co ja wiem. Dylan mówił, że to oryginał rozmowy, w czasie której ktoś zdradził adres mojej matki. Christophe usiadł obok mnie, studiując kartki. Jego usta się skrzywiły. - Dylan ci to dał? Przez chwilę wydawało mi się, że na gładkiej twarzy Christophe'a widzę jego prawdziwy wiek. - Tak, wtedy gdy mówił, że następnym razem, jak zadzwoni dzwonek na alarm, mam się dobrze schować. Poczułam ulgę, pozbywając się chociaż jednej tajemnicy. - Dzięki temu nie dorwali mnie w moim pokoju. - Tak? - Aspekt ujawnił się, jego loki się rozprostowały, pociemniały, pojawiły się kły. Christophe odetchnął głęboko i kły zniknęły. Wpatrywałam się w jego profil, zafascynowana. 169

- Najpierw zadzwonił dzwonek na pierwszą lekcję, a potem, chwilę później, zadzwonił dzwonek na alarm. Wtedy schowałam się w szafce na korytarzu i słyszałam, jak oni przebiegali obok. To musieli być nosferatu. - Wiedziałam, że to jedynie połowa prawdy. - Szłaś na zajęcia jak grzeczna dziewczynka? Nie, planowałam się zerwać. Jaka to różnica? Wyszłam z pokoju, bo czułam się tam jak w grobowcu. Kartki zaszeleściły delikatnie, gdy Christophe'owi zadrżała ręka. - Anna... - rzekł powoli, z namysłem, jakby to imię miało parszywy smak. Złożył kartki i podał mi je. - Hm. - Powiedziała, że ty... - Przełknęłam ślinę, zaschło mi w ustach. - Powiedziała, że uczestniczyłeś w tej rozmowie. Chyba zależało jej na tym, żebym ci nie ufała. Christophe zesztywniał. Jego kły znów wysunęły się i schowały. - Ja bym nigdy... - zaczął. Poczułam, że rumieniec wypływa mi na szyję, więc czym prędzej mu przerwałam. - Już ci mówiłam, że jej nie wierzę. Chciała, żebym tak myślała, chciała dowiedzieć się, co wiem, czy coś podejrzewam albo czy spotkałam ciebie. Napięcie opadło. Jego twarz wygładziła się, włosy pojaśniały. - A więc Milady zaczyna mieszać... Dylan powiedział to samo. - Chciałabym wiedzieć, co się dzieje - oznajmiłam. Christophe już otworzył usta, ale w tym momencie zjawił się Dibs, przygładzający mokre włosy. - Możemy wziąć pepperoni? Christophe pogrzebał w kieszeni, wyjął trzy dwudzie-stodolarówki. - Zamów jedną pizzę z mięsem, jedną wegetariańską, bez oliwek i cebuli, coś do picia dla każdego i spadaj. Dibs wziął pieniądze i odbiegł. Leżąca na stole dłoń Christophe'a zacisnęła się w pięść, otworzył ją z wysiłkiem. Kontrast między jego spokojną twarzą i mocno zaciśniętą dłonią był niesamowity. - Nikomu o tym nie mów. Pogadamy później. Trudno wyglądać na twardą laskę, gdy serce bije ci jak szalone i jesteś cała zlana potem. Skrzyżowałam ramiona i popatrzyłam na niego twardo. Było mi niewygodnie i nagle dotarła do mnie świadomość, że Christophe odcina mi potencjalną drogę ucieczki. - Nie. Powiedz teraz. - Nie wiem aż tyle, żeby powiedzieć ci coś użytecznego. Wiedzieliśmy, że w Zakonie jest zdrajca. Teraz wiemy, że zdrajca jest wysoko postawiony i że to nie ja byłem celem. W każdym razie nie byłem do tej pory, po prostu chcieli się mnie pozbyć przy okazji. - Przesunął językiem po zębach, aspekt wycofał się jeszcze bardziej. Jego oczy pozostawały zimne, jak w ogóle mogłam myśleć, że kiedykolwiek staną się cieplejsze? - Skąd wiesz? - spytałam. Ciepło, które płynęło od jego ciała, było nieprzyjemnym sterylnym żarem niebieskawych płomieni. Wzdrygnęłam się. 170

- To zemsta. Dzieci odpowiadają za grzechy rodziców, chociaż twoja matka była niewinna. Masz na to moje słowo. - Jednym szybkim ruchem wysunął się zza przepierzenia. Spojrzał na moją pierś, na delikatne wybrzuszenie pod swetrem. - Na razie o tym nie myśl, nie poruszaj tego tematu przy innych. I, na litość boską, Dru... Czekałam, co powie, ale nie dokończył - podszedł do kontuaru, gdzie Dibs walczył ze zniecierpliwieniem i znudzoną kobietą, przyjmującą zamówienie i flegmatycznie naciskającą przyciski. Otulił mnie zapach pieczonego ciasta, sosu pomidorowego i pieczonego sera, ten, który zawsze wypełnia pizzerię. Wsuwając kartki do torby, spostrzegłam, że moje ręce również się trzęsą. „Pojedziesz do Scholi", powiedział wtedy. „Tam będziesz bezpieczna". Ale teraz nie byłam bezpieczna nigdzie. I nawet nie wiedziałam dlaczego. Bo ktoś z Zakonu nienawidził mojej matki tak bardzo, że chciał ją zabić? A teraz, po kilkunastu latach, zabić również mnie? Jezu. Jak można kogoś tak nienawidzić i nadal być człowiekiem? A przynajmniej czymś odrobinę lepszym od wampira? Graves siadł obok mnie. - Hej - rzucił, zakładając włosy za uszy. Jego twarz nadal była mokra od deszczu. - Wszystko dobrze? Jesteś blada. O, super. Nie, nie jest dobrze. Włożyłam rękę pod stół, znalazłam jego dłoń i splotłam z moimi palcami. Jego skóra była ciepła, moje serce nadal biło mocno, ale inaczej. - Wszystko jest do kitu. - Ścisnęłam jego palce. - Jest kurewsko źle. Odpowiedział uściskiem. Na jego ziemistych policzkach pojawił się rumieniec. - Nie wszystko. Przecież tu siedzimy, prawda? A za dnia jesteśmy bezpieczni. - Jasne. - W głowie tłukły mi się pytania; począwszy od „Nie masz do mnie żalu, że zrujnowałam ci życie?" do: „Czy możesz sobie wyobrazić, że nienawidzisz kogoś tak bardzo, że zdradzasz go wampirowi?" - Hej. - Mocniej uścisnął moją dłoń, prawie zabolało. - Wszystko będzie dobrze, Dru. Wszystko się ułoży. - No nie wiem. - Wpatrywałam się w obłażącą okle-inę blatu. - Nie widzieliśmy żadnego dampira ze szkoły. - Ja też o tym myślałem - zniżył głos, przez szklane drzwi pizzerii napływali klienci. - Dru, gdyby coś się stało... - Co na przykład? - Wiesz, o czym mówię. Jeśli zrobi się źle, Dru, idę z tobą. Nadal trzymaliśmy się za ręce. Wziął głęboki oddech, nasze spojrzenia się spotkały: zielone obwódki wokół czarnych źrenic jarzyły się w sztucznym świetle. Po oknie pizzerii spływał deszcz, cienie za szybą wyglądały jak wodorosty pod wodą. - Ja... - urwałam. - Wiesz, dodałem dwa do dwóch. Miałaś torbę i trzy swetry. Chciałaś uciec. 171

O Chryste. Otworzyłam i zamknęłam usta. - Wiesz, normalnie bym się wkurzył. Ale doszedłem do wniosku, że uznałaś, że będę bezpieczniejszy, jak uciekniesz i mnie zostawisz. Mam rację? Skinęłam głową. - Nie rób tego więcej. - Przysunął się, cała reszta świata przestała się liczyć. - Nie zostawiaj mnie. Nigdy. - Szukają mnie i chcą mnie zabić - szepnęłam. - Nic nie rozumiesz. To się dzieje naprawdę, to... - Myślisz, że co robiłem w Scholi, bawiłem się? -mówił teraz ostrym szeptem zirytowany. - Ze mną masz większe szanse, Dru. Nie rób już nic głupiego. W razie czego będziemy razem przeciwko całemu światu. Rozumiesz? Od odpowiedzi wybawił mnie Dibs, który znów wyrósł przy stole. - Weźcie sobie coś do picia. - Postawił na stole czerwone plastikowe kubeczki. - Chyba tylko tu serwują mr pibba! Super, nie? - Czad. - Graves jeszcze raz ścisnął moją dłoń, a potem wyśliznął się zza stołu, biorąc dwa kubki. - Co będziesz piła, Dru? - No... Colę. Albo pepsi. Wszystko jedno. - Nie light? - upewnił się Dibs. - Żartujesz? - Graves delikatnie trącił go ramieniem. - To świństwo zabija. Zaraz wracam. Kolację zjedliśmy w następnym małym miasteczku, a gdy słońce zaczęło zachodzić, Christophe znalazł wreszcie właściwą autostradę. - Żadnego palenia w samochodzie - powiedział po raz piętnasty. Liczyłam. - Chcesz mnie zobaczyć na głodzie nikotynowym? -Graves pstrykał zapalniczką, oddychając głęboko. Jego okno było opuszczone, dźwięk opon na mokrym asfalcie mieszał się z pomrukiem silnika, miarowym tykaniem wycieraczek i muzyką Stonesów, śpiewających o byciu ciężarem. - Powiedz mu coś, Dru. Wywróciłam oczami. Żaden z nich nie mógł tego zobaczyć, ale poczułam się lepiej. - Od kiedy jestem tu rozjemcą? Dobra, Christophe, nienawidzę tego pytania, ale daleko jeszcze? - Prawie dojechaliśmy do bezpiecznego miejsca. W każdym razie w miarę. - Uchylił trochę okno i zmarszczył nos, a ja upiłam łyk shake'a waniliowego. - Nie będziemy jechać po ciemku. - Bo wtedy wampiry wychodzą na żer - odezwał się Shanks, zabrzmiało to przerażająco i sarkastycznie zarazem. - I wszyscy mają chrapkę na jedną małą swieto-czę! - Zejdź ze mnie. - Położyłam nogę na desce rozdzielczej. Podróż z tatą była zupełnie inna, mogliśmy nie rozmawiać przez całą drogę, tylko ja od czasu rzucałam uwagi o estakadach czy ulicach. - Nie zmuszaj mnie, żebym zatrzymał samochód. -Christophe ustawił głośniej radio. Stonesów już nie było, teraz Beach Boysi śpiewali o dziewczynach z Kalifornii. 172

- Blee... Stary, kiedy puścicie coś normalnego? -Shanks się skrzywił. - Co ci się nie podoba? Brian Wilson był geniuszem. -Wystukiwałam stopą rytm. - Amen - wymruczał Christophe i zrobił jeszcze głośniej. - Dobra, wszyscy bądźcie cicho, muszę znaleźć to miejsce... - Gdybym miała mapę, mogłabym ci pomóc - burknęłam. Nie podobało mi się to, że nie wiem, gdzie jestem, ale Christophe nie chciał kupić mapy na stacji benzynowej, a ja wolałam oszczędzać swoją forsę. Nie wiadomo, kiedy mi się przyda. - Nie ma takiej potrzeby. - Zwolnił, wrzucił kierunkowskaz, zjechał w lewo przez dwa pasy ruchu i skręcił w boczną uliczkę. Goniły nas dźwięki klaksonów, ja omal nie upuściłam shake'a. - Jesteśmy na miejscu. - Cholera! - Ścisnęłam kubek. - Gorzej ci? Chłopaki z tyłu zachichotali. Skręciliśmy w prawo, potem w lewo i wjechaliśmy pod sklepienie nagich gałęzi. Nawierzchnia wyglądała, jakby położono ją w latach pięćdziesiątych. Drzewa rosnące po obu stronach drogi były czarne, nagie i mokre, nad nimi wisiało stalowoszare niebo. Zapadł zmierzch. - Naprawdę musiałeś się popisywać? - Przykryłam shake'a pokrywką. Zgniotłam kubek, cholera! - Nie dało się inaczej? - Ulice wyglądają inaczej. - Christophe skręcił ostro, wjechaliśmy na zarośnięty podjazd. - Nie byłem pewny, dopóki nie zobaczyłem wieży ciśnień. - Dobra, wszyscy wysiadka. Garaż powinien być otwarty, Bobby, otwórz bramę z łaski swojej. Chłopaki z tyłu wyprysnęli z samochodu, ja sięgnęłam do klamki. Dom był wąski i ciemny, miał biały siding, stromy dach i oszkloną werandę. Maleńkie podwórko pokrywały liście. Ulica była cicha, panowała tu atmosfera wyrafinowania, jaką mają naprawdę stare, drogie dzielnice. Mogłabym się założyć, że sąsiedzi poważnie przesadzali w kwestii świątecznych dekoracji, a ci, którzy nie zagrabili liści, musieli gęsto się tłumaczyć. Widok tego podwórka musiał przyprawiać sąsiadów o apopleksję. - Dru. - Christophe wyciągnął rękę i złapał mnie za nadgarstek. Zabolało. - Ty zaczekaj. Shanks bez wysiłku podniósł bramę garażu, jakby ważyła tyle co piórko. Samochód wjechał do środka, Christophe delikatnie poruszał kierownicą wolną ręką. Gdy się uśmiechał, widać było lśniące białe zęby. Silnik zgasł, zapadła ogłuszająca cisza. Znałam ten rodzaj ciszy, słyszałam ją za każdym razem, gdy tata zatrzymywał samochód w miejscu, które miało być naszym nowym tymczasowym domem. - Otocz swój pokój ochroną, jeśli możesz. - Christophe wyciągnął kluczyk ze stacyjki. - I śpij w ubraniu. Taki miałam zamiar. - Dobra. - Będę spał pod twoimi drzwiami. - Zerknął na mnie, jego oczy zapłonęły w mroku, gdy Shanks opuścił bramę garażu. Było tam akurat tyle miejsca, żeby otworzyć drzwi samochodu, betonowy sześcian garażu był kompletnie pusty. - Rozumiesz? 173

Chyba w ogóle przestawałam cokolwiek rozumieć. Byłam zmęczona, moje ciało bolało po wielu godzinach w samochodzie, śmieciowe żarcie leżało mi na żołądku. Nigdy nie przypuszczałam, że będę tęsknić za szkolnym jedzeniem, a nawet za gotowaniem, ale tak właśnie było. - Tak sądzę. - Próbowałam odepchnąć jego rękę. -Puść mnie. - Nie, dopóki nie będę pewien, że naprawdę rozumiesz. Nie zdradziłem twojej matki, Dru. To po prostu niemożliwe... Ach, więc o to chodzi! - W porządku. Naprawdę. Jestem pewna, że to nie byłeś ty. Graves zastukał w uchylone okno kierowcy. - Christophe, możesz otworzyć bagażnik? Christophe niechętnie puścił moją rękę, szarpnęłam klamkę. Dibs już otworzył drzwi prowadzące do pomieszczenia przypominającego pralnię, pstryknął włącznikiem i zalało nas światło. - Pachnie w porządku. - Odwrócił się. - Chyba od dawna tu nikt nie mieszkał, ale światło działa. - Sprawdź wszystkie pokoje. - Christophe wyskoczył zręcznie z samochodu, a ja wzięłam torbę i trzasnęłam drzwiami - Robert? - Się robi. - Shanks podszedł, odsuwając Dibsa. -Z drogi, Dibby, zrób miejsce dla zawodowców. Dibs prychnął. - Powiedz mi tylko, gdzie się mogę odlać. Mnie również to interesowało, poszłam w stronę światła. - Kiedy dotrzemy do Scholi? Mam na myśli tę inną Scholę? - Jutro, koło południa. Chcę tam przyjechać w środku dnia, żeby każdy mógł cię zobaczyć. Dzięki temu będziesz bezpieczniejsza. - Christophe zrobił krok do przodu, w powietrzu pojawiło się napięcie, zatrzymałam się i zerknęłam przez ramię. Graves stał z tyłu samochodu, z rękami w kieszeniach swojego długiego płaszcza. Nie patrzył na Christophe'a, wysunął podbródek i patrzył prosto na mnie. Jego tęczówki wyglądały jak ogniste obręcze, źrenice miały złotozielony połysk jak oczy kota nocą. Ramię Christophe'a zesztywniało, gdy zrobił krok do przodu, przekraczając granicę przestrzeni osobistej tego drugiego. Graves nawet nie drgnął. Christophe zrobił kolejny krok. - Mógłbyś zejść mi z drogi? - zapytał z przesadną uprzejmością. Widziałam zbyt wiele przepychanek na korytarzach w szkole, by nie rozpoznać symptomów.

174

Graves pochylił głowę. Spojrzał dampirowi prosto w oczy - trwało to o dwie sekundy za długo, by mogło uchodzić za uprzejme, o sekundę za krótko, by stać się wyzwaniem. - Zejdź ze mnie. Hej, Dru, zaczekaj. Przełożyłam sobie pasek torby przez głowę, teraz biegł w poprzek piersi. - Pospiesz się, dobra? - poprosiłam schrypniętym głosem. Z jakiegoś powodu nie chciałam, żeby odstawili tu pokazowe, jaką miałam okazję oglądać już setki razy. Graves był loup-garou, Christophe - dampirem. Wilkołaki i dampiry ciągle się ścierały, napięcie i pogarda wiecznie wisiały w powietrzu. Jak kujony i mięśniaki. Nie, inaczej. Jak dwie grupy mięśniaków, które z jakiegoś powodu się nienawidzą. Nie winiłam wilkołaków. Sposób, w jaki traktowały je dampiry, nie był zbrodnią, ale było blisko. Jednak między tymi dwoma było coś jeszcze. Coś nieprzyjemnego. Miało coś wspólnego z tym gorącem, które mnie zalewało, sprawiało, że płonęły mi policzki. Wzięłam głęboki oddech. Graves odwrócił się na pięcie, obszedł samochód dookoła i wziął mnie za rękę. Jego palce też były ciepłe, ale nie sprawiały mi bólu. Dźwięk otwieranego bagażnika zabrzmiał bardzo głośno, gdy spojrzałam w bok, zobaczyłam, że Christophe pochyla głowę. - Samuel, chodź, pomożesz. Samuel? Zamrugałam. - Jasne. Już - rzucił Dibs i przeszedł obok nas. Samochód ociekał wodą, maska trzeszczała, gdy silnik stygł. Pomyślałam, że mam ochotę znaleźć się gdzie indziej. Deszcz uderzał w dach domu. Wepchnęłam Gravesa do pralni. Była tu jedynie pral-ko-suszarka w dziwnym zielonym kolorze i duża umywalka. Kuchnia również była pusta. Bardziej poczułam, niż usłyszałam, że Shanks kręci się po domu. - Czemu to zrobiłeś? - szepnęłam, ale Graves tylko się uśmiechnął. Nie był to jego zwykły krzywy półuśmiech ani ten promienny, szeroki, który lubiłam najbardziej. To był dziki, wilczy grymas, ukazujący wszystkie zęby. - Żeby wiedział, Dru. Pomogę Bobby'emu, zostań tu, dobrze? - Wysunął rękę z mojej dłoni i pobiegł. Och, na miłość... Nawet w myślach nie dokończyłam tego zdania. W każdym nowym domu, do którego wprowadzaliśmy się z tatą, robiłam rozpoznanie, a tata mierzył mi czas, czasem robiliśmy to we dwójkę. A teraz Graves zaczynał zachowywać się jak jakiś twardziel, choć dwa miesiące temu nie miał pojęcia o istnieniu Prawdziwego Świata. Tak, wszystko się zmieniało. Stałam pośrodku kuchni, która wyglądała, jakby ostatni posiłek przyrządzono tu w latach siedemdziesiątych, i słuchałam skrzypienia domu. Przez okna wpadało fioletowe, zamierające światło zmierzchu. Słyszałam wilkołaki i dampira, i czułam się strasznie samotna. 175

Biegłam korytarzami przez płonącą Scholę. Moje ręce i nogi były strasznie ciężkie, zupełnie jakbym poruszała się w melasie. To nie była ta przezroczysta substancja, w którą czasem zmieniał się świat, lecz brązowa fala grozy, przyklejająca się do mojego ciała. Byli tuż za mną. Słyszałam wycie, dziki skowyt - coś pomiędzy lodowatą nienawiścią wampirów i wściekłością wilkołaków. Słyszałam, jak biegną, buty wybijały równy rytm, uderzały w podłogę w tym samym tempie, a ściany drgały i płonęły pod wpływem dźwięku. Po obu stronach korytarza znajdowały się drzwi, podbiegałam do nich, szarpałam za klamki, ale wszystkie były zamknięte. Bolały mnie dłonie, gdy waliłam w drzwi, za którymi rozlegały się krzyki chłopców. Dym gryzł w oczy, wciskał się w nos. To była moja wina - chcieli mnie dorwać i było im obojętne, kto zginie przy okazji. Moja wina, tak samo jak w przypadku taty. Zginął, bo nie powiedziałam mu o sowie babci, a babcia umarła, bo byłam dzieckiem i nie potrafiłam jej pomóc, a mama umarła, bo... - Dru! - głośny szept. To przeze mnie, wszystko przeze mnie... Wycie i krzyki narastały, korytarz ciągnął się w nieskończoność, tupot wojskowych butów zbliżał się coraz bardziej... Nie było tu żadnego zakrętu, jeszcze chwila i mnie zobaczą. Płomienie syczały, szeptały, chichotały nieprzyjemnie, ciche głosy przenikały do mojego mózgu, skrobiąc wewnątrz mojej czaszki. - Dru! Obudź się! - Ktoś mną potrząsnął. Usiadłam energicznie, łapiąc powietrze, dławiąc krzyk. Graves trzymał mnie mocno za ramiona, pewnie usiłował powstrzymać mój rozmach. Materace, cienkie i zimne, leżały na gołej podłodze, ale i tak było tu lepiej niż na dole, tu chociaż były dywany. - Hej. - Oczy Gravesa się jarzyły. Żaluzje w oknie były odsłonięte, ale nie podniesione, do pokoju wpadało światło księżyca i latarni. Deszcz już nie padał. - Coś ci się śniło. Przywarłam do niego gwałtownie, a on objął mnie i przytulił. Moje serce waliło tak mocno, jakby chciało wyskoczyć z piersi. Spaliśmy pod dwoma złączonymi śpiworami, na których Graves położył swój płaszcz. Było przytulnie, dopóki nie zaczęłam się rzucać i wszystkiego nie skopałam. Wtuliłam twarz w zagłębienie pomiędzy ramieniem i szyją, wciągnęłam jego zapach. Papierosy, dezodorant, delikatny zapach loup-garou... Tulił mnie i wcale nie czułam się niezręcznie, dopóki nie poklepał mnie po plecach. - Dru... - Co? - spytałam szeptem, przyciśnięta do jego koszuli. Odetchnęłam głęboko. Nie ruszaj się, nie ruszaj się choć przez chwilę. Pozwól mi udawać, że mogę na kogoś liczyć. Czym prędzej odepchnęłam tę myśl od siebie, podobnie jak wiele innych wcześniej. Jako sposób radzenia sobie ze stresem zupełnie się nie sprawdzały. 176

Ręka, którą mnie obejmował, zesztywniała. - Coś jest na zewnątrz - szepnął. Podniosłam głowę, nasłuchując, ale moje serce waliło tak mocno, że zagłuszało wszystkie inne dźwięki. Wciągnęłam duży haust powietrza, próbując się uspokoić. - Jak brzmi? Drzwi skrzypnęły, jakby ktoś, kto się o nie opierał, właśnie zmienił pozycję. Christophe nie odezwał się ani słowem, gdy Graves poszedł ze mną do sypialni. To chyba dobrze. - Jakby nie chciało, żeby je ktoś usłyszał. Ale słyszę, jak oddycha. - Graves się poruszył. Próbowałam się od niego odsunąć, ale nadal mnie trzymał. Moje serce nie waliło już tak mocno. Byłam spocona. Cienkie niebieskie linie ochrony na ścianach żarzyły się delikatnie, żadnego strzelania iskrami czy rozpaczliwego łączenia się. Babcia byłaby ze mnie dumna. Znów ogrodziłam ściany bez jej jarzębinowej różdżki. Przełknęłam gulę w gardle. Sen ciągle tkwił w mojej głowie, krzyki i płomienie były tak samo realne jak uścisk Gravesa i mój oddech, szybki i chrapliwy. - Buty - szepnęłam. - Co? - podniósł głowę. - Włóż buty. I daj mi moje. - Wydostałam się z jego objęć i znalazłam swoje buty dokładnie tam, gdzie je zostawiłam, przy materacu. Po chwili już je miałam na nogach, wzięłam torbę, przełożyłam pasek przez głowę. Pistolet nadal był na swoim miejscu. Gdy sprawdzałam magazynek i odbezpieczałam broń, rozległo się głośne szczęknięcie. Graves włożył płaszcz. Odetchnęłam i na kolanach podeszłam do okna. Bolał mnie kręgosłup, ale mniej niż zwykle. Może sama potrafiłam się już leczyć. Przepłynęło przez mnie ciepło aspektu, medalion za-pulsował uspokajająco. W pokoju zrobiło się jaśniej, podniosłam głowę, żeby zobaczyć, czy nie zapaliło się światło, chociaż wiedziałam, że nie. Po prostu zaczęłam lepiej widzieć w ciemności. Podeszłam do ściany obok okna, przesuwając się bardzo ostrożnie, i uznałam, że mogę wyjrzeć. W pokoju było ciemno, nikt nie zobaczy, że wyglądam przez okno -w każdym razie taką miałam nadzieję. Wyjrzałam i zrozumiałam, co jest nie tak. Nie czułam smaku pomarańczy i zagrożenia. Cokolwiek czaiło się w ciemności, nie było wampirem. Ale mogło być czymś innym. A może to my wszyscy, zdenerwowani i nakręceni w obcym domu. Bądź cicho, Dru. Nie ruszając się z miejsca, skoncentrowałam wzrok na wąskim fragmencie dachu i tych trzech gałęziach, które mogłam zobaczyć. Wtedy coś się poruszyło, wskakując na dach z przerażającą gracją. Wypuściłam powietrze. Kształt był długi, wyciągnięty, pokryty futrem. Na wąskim łbie zalśnił biały pas. Ash. Znieruchomiał na dachu, stojąc na trzech łapach, czwartą miał uniesioną zupełnie jak kot, który zatrzymał się nagle w pół kroku, bo coś przykuło jego uwagę. Pomarańczowy błysk oczu znikł na chwilę. 177

- Co jest? - szepnął Graves. Już wiedział, że coś zobaczyłam. Pewnie było to widać na mojej stężałej twarzy. Na korytarzu za drzwiami panowała absolutna cisza. Jeśli nawet Christophe się poruszył, to zupełnie bezszelestnie. - Dru? - Graves zrobił krok w moją stronę, deski I podłogi jęknęły pod jego stopami. I Ash zadarł łeb i go odwrócił. Przez niekończącą się chwilę patrzył prosto na mnie, a ja usłyszałam rozkazujący głos instynktu. Zrobiłam dwa kroki w bok, złapałam za sznurek i podciągnęłam żaluzje jednym szybkim ruchem. Ten dźwięk rozdarł ciszę śpiącego domu. - Dru! - Do pokoju wpadł Christophe, ale ja już otwierałam okno. Szarpnęłam, ze zdumieniem stwierdziłam, że da się je unieść i dźwignęłam w górę. Rozległ się zgrzyt, Graves krzyknął, a Christophe zaklął. Ash wskoczył przez okno, zostawiając ciemne plamy na dachu i oknie. Był cały we krwi, która w ciemności wydawała się czarna. Gdy padł na podłogę, głos intuicji kazał mi przyklęknąć obok niego. Do pokoju wpłynęło zimne powietrze nocy. Ash zaskowyczał, gdy dotknęłam jego kudłatej głowy, potem rozległ się warkot, urywając się w połowie, jakby wilkołak nie miał siły go skończyć. - Dru... - zaczął Christophe tym łagodnym tonem, jakim dorośli tłumaczą dziecku, że nie może przygarnąć wściekłego psa. - Dru, maleńka, odsuń się. - Usłyszałam szczęk i zrozumiałam, że ma w ręku broń. Może nawet tę samą strzelbę, z której już kiedyś strzelał do Asha. Co ja robię, do cholery? Ale Ash dwa razy uratował mi życie. Nie mogłam pozwolić, żeby Christophe go zastrzelił. Tak samo, jak nie mogłam zostawić Gravesa, gdy został ugryziony. - On jest ranny. Wilkołak jęknął cicho, odwrócił łeb w moją stronę, westchnął. W mojej głowie pojawiło się pytanie - a gdybym zostawiła wtedy Gravesa? Ile razy on uratował mi życie? Usłyszałam, jak Christophe przełyka ślinę. - Dru, moja księżniczko, proszę. Odsuń się. Sierść była zaskakująco jedwabista, choć posklejana błotem i krwią. Gdy dotknęłam białego pasa na głowie, Ash zaskowyczał. - Jest ranny. I uratował mi życie... - Jest niebezpieczny jak każdy Złamany. Pewnie ściągnął ich tu, szli za nim! Odsuń się, zakończę jego cierpienia. Nachyliłam się nad Ashem. - Do cholery, Christophe, posłuchaj mnie! Musimy mu pomóc. Uratował mi życie i... - Mógł mieć milion powodów. 178

- Tak samo jak ty. - Spojrzałam prosto w jego oczy w kolorze zimowego nieba. Graves stał z uniesionymi rękami, wpatrzony w Christophe'a i jego strzelbę. Tę samą, którą miał wtedy. I która teraz była wymierzona we mnie. Po moich plecach przebiegł zimny dreszcz. Otwór wymierzonej w ciebie lufy wydaje się taki duży i czarny... - Christophe - powiedział cicho Graves, za słowami czaił się warkot. - Opuść tego pieprzonego gnata. - Bo co zrobisz? Skoczysz na mnie? - Christophe prychnął. - Bądź cicho, psie, nie wtrącaj się, jak starsi rozmawiają. Dru, kochanie, proszę! Błagam cię, odsuń się od tego zwierzęcia i pozwól mi z nim skończyć.

lat.

Gdy mówił, znów pojawiły się te dziwne pauzy między słowami, zastanowiłam się przelotnie, ile on mógł mieć

- Nic mi się śni. Musimy mu pomóc. - Patrzyłam na lśniącą oleiście lufę, na jej wylot. Moje dziąsła przeszył dreszcz, zęby stały się tkliwe. -1 to szybko. To nie Ash wydawał warkot, który właśnie wypełnił pokój. W powietrzu rozległ się trzask zmieniających się kości; na moim języku wybuchł smak gnijących pomarańczy. Christophe spojrzał w górę i opuścił strzelbę. - Idziemy. Ściągnął ich tu. A niech to cholera! - Odwrócił się na pięcie i krzyknął: - Robert! Samuel! Wstawajcie! Pierwszy raz słyszałam, jak Christophe krzyczy, ale Graves zdumiał mnie jeszcze bardziej. Przygarbił się, błysnął zielonymi oczami. - Dru? - powiedział. Z trudem rozpoznałam swoje imię, jego szczęka już się zmieniała. - Chodź - poprosiłam. Nie chciałam dać po sobie poznać, jak bardzo jestem przerażona, kucając przy złamanym, krwawiącym wilkołaku. - Pomóż mi. Jest strasznie poraniony. Ash drgnął konwulsyjnie, krew spłynęła na podłogę, z rozwartego pyska wydostał się jęk. Zobaczyłam zęby białe i ostre, usłyszałam westchnienie i Ash opadł bezwładnie na podłogę. - Graves? - zawołałam. Proszę, nie trać panowania nad sobą. Proszę! - Idziemy - warknął Christophe od drzwi. - Dru, na dół, już! - Zabieramy go - powiedziałam, wpatrując się w Gra-vesa, jakbym wzrokiem chciała go zmusić, żeby mi pomógł. Trzask ustał, Graves w dwóch susach znalazł się przy mnie i wilkołaku. Gdy przykląkł, spostrzegłam, jaki jest blady. Trzęsły mu się ręce.

179

Wtedy przypomniałam sobie, że to przecież Ash go ugryzł. - Pomóż mi go podnieść - poleciłam. Chciałam przeprosić, że go do tego zmuszam, ale nie było na to czasu. Niebieskie linie na ścianie zaczęły iskrzyć i łączyć się, sygnalizując niebezpieczeństwo. - Jezu Chryste - powiedział Graves i podniósł jedną łapę Asha. - Dobrze, Dru. Dobrze. W porządku. Och, dzięki ci, Boże. Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby mi nie pomógł. Ash znalazł się między nami, zwisał bezładnie, ciężki i zakrwawiony. Włosy Christophe'a stały się śliskie i ciemne, kły dotykały dolnej wargi, oczy płonęły. - Jeśli myślisz, że zamierzam... - zaczął. - Zamknij się, jeśli nie chcesz pomóc! - warknął na niego Graves i zrobił pierwszy krok. - Chodźmy, Dru. Odetchnęłam z ulgą. Ruszyliśmy, Christophe się odsunął, a ja usłyszałam ostre, pełne nienawiści wycie rosnące w oddali i skrobiące wnętrze mojej głowy. To znaczyło, że wampiry nas odnalazły. I nadchodziły.

Rozdział 28 Co do cholery... - zaczął Shanks, a Dibs krzyknął cienko. Pewnie bym się roześmiała, gdyby sprowadzanie nieprzytomnego wilkołaka po schodach nie było takie trudne. - Ruchy! - warknął Christophe i obaj zerwali się z miejsc. Śpiwory mieli już spakowane, resztę rzeczy również. Dibs wcisnął wszystko Shanksowi i zaczął grzebać w swojej apteczce. - Jak chcecie się z nim zmieścić w samochodzie? - zapytał w biegu Shanks, Christophe rzucił mu kluczyki. Cholera, ja mam prowadzić? - Szybko! - Christophe się odwrócił. - Wszyscy do samochodu, ją do tyłu, mnie zabierzecie sprzed domu! rozkazał i zniknął. W miejscu, w którym był jeszcze przed chwilą, migotało powietrze. Drzwi frontowe stanęły otworem, do środka wpadł zapach bardzo wczesnego poranka. Ale do świtu było jeszcze daleko. - Chodźcie. - Shanks już biegi do garażu, z bagażem w rękach. - Ruszamy. Głowa Asha wisiała bezwładnie. Omal nie upadłam, sprowadzając go po schodkach, Dibs skoczył i podtrzymał go, a ja oparłam się o ścianę. Wtedy usłyszałam na górze przeraźliwy łoskot. Shanks zamknął bagażnik, łoskot rozległ się na schodach. - Do środka! Dru, do tyłu! Właźcie! 180

Dibs i Graves posadzili Asha na tylnym siedzeniu, ja wcisnęłam się z boku. Shanks zamknął swoje drzwi, ja zatrzasnęłam swoje, ryknął silnik. Całe szczęście, że siedzenie było takie szerokie, jak to w porządnym amerykańskim samochodzie, a nie jakimś tam importowanym, -Chwila, ale jak my chcemy... Shanks wrzucił wsteczny, zwolnił ręczny i wcisnął gaz. Brama garażu zrobiona ze sklejki rozpadła się na milion kawałków. Żwir trysnął spod opon, Shanks przekręcił kierownicę i wyskoczyliśmy na środek drogi, o włos mijając stojący tam samochód. Shanks włączył światła i zawołał: - Hu! - Jezu! - wrzasnął Dibs, grzebiąc w apteczce. - Trzymajcie go! Ash był w strasznym stanie. Miotał się na moich kolanach, białe zęby kłapały. Ja trzymałam jego głowę, Graves wyciągnął się do przodu i przytrzymał jego tułów. Drzwi od strony pasażera się otworzyły. - Jedź! - Christophe trzasnął drzwiami i przekręcił się, klęcząc na siedzeniu. Spojrzał przelotnie na mnie i zaczął opuszczać szybę. Do środka wpadło zimne powietrze. Shanks znowu wcisnął gaz, samochód skoczył do przodu. Zerknęłam w okno i zobaczyłam, że z domu wyskakują ciemne kształty poruszające się z niesamowitą szybkością i gracją. Niebieskawy płomień strzelił w górę, zakwitł na dachu. Jeden z ciemnych kształtów skoczył na trawnik i pomknął za samochodem. Wszystko działo się tak wolno... Ash szczękał zębami, Christophe oparł strzelbę na ramieniu, klęcząc na przednim fotelu. Strzał, ryk, Ash się szarpnął. Moja torba, wciśnięta tuż obok, wbiła mi się w żebra. Gdybym mogła pozbyć się wilkołaka leżącego na moich kolanach, opuściłabym szybę i też zaczęła strzelać do ścigających nas wampirów.

- Spokojnie. - Mój głos zagłuszył ryk silnika. Pochyliłam się nad Ashem i powtórzyłam, starając się nie krzyczeć: - Spokojnie, próbujemy ci pomóc... - Samochód podskoczył na progu zwalniającym, silnik ryknął, weszliśmy w zakręt z piskiem opon. - Szybciej! - Christophe strzelił znowu, rzucił strzelbę obok siedzenia i wyciągnąwszy samopowtarzalną czterdziestkępiątkę, sprawdził magazynek profesjonalnym ruchem. Robiła wrażenie... - Do cholery, Dobby, olej przepisy, jedź szybciej! - Jadę! - wrzasnął Shanks, samochód znów skoczył do przodu. Silnik zdawał się mówić: Pewnie, jestem amerykańskim samochodem i dam radę, potrzebuję tylko kilku sekund... - Uspokój się! - wrzasnęłam i Ash opadł. Jego głowa była ciężka i mokra od krwi, cuchnął straszliwie. Smak gnijących pomarańczy stał się nie do wytrzymania, zrobiło mi się niedobrze, chciałam splunąć. 181

Okno było już do końca opuszczone, Christophe wystawił głowę i ramiona. - Co on robi, do cholery?! - krzyk Gravesa zniknął na wietrze. - Cholera! - wrzasnął Shanks, a ja spojrzałam na przednią szybę i zobaczyłam to samo, co on: światła wyłaniające się z ciemności. Przez chwilę nie wiedziałam, o co chodzi, dopiero gdy samochód szarpnął się w bok, zrozumiałam, że jesteśmy na jednokierunkowej. W ciemności. I jedziemy w złą stronę. Christophe zaczepił nogą o zagłówek fotela, usiadł w oknie, jakby się naoglądał powtórek Diuków Hazzardu i zaczął strzelać.

Rozdział 29

Autostrada! Jedź na autostradę! - wrzeszczałam, mój łokieć niemal wbił się Shanksowi w twarz, gdy pochyliłam się do przodu. - Na prawo, na prawo, wjazd na autostradę, na autostradę! - Cicho! - Shanks przekręcił kierownicę i wpadliśmy na wjazd z prędkością ponad stu kilometrów na godzinę. Shanks zaklął ze zdumiewającą kreatywnością, obok nas przemykały latarnie. Nagle coś uderzyło w bagażnik, samochód zarzucił tyłem i wyrównał. Zakrztusiłam się, smak gnijących pomarańczy wypełnił mi usta, żałowałam, że nie mogę splunąć. Medalion na mojej piersi był lodowato zimny, wzdrygnęłam się. Na tył samochodu spadło coś ciężkiego, Graves, Dibs i ja wrzasnęliśmy jednocześnie, trzyosobowy chór zaskoczenia i strachu. Szyba popękała, ale się nie rozpadła, Christophe strzelił jeszcze raz, niemal nie trzymając się już zagłówka, jego but ominął moją twarz o milimetr. Odwróciłam głowę i zobaczyłam na tylnej szybie cień, płonące czerwone oczy, brązowe włosy i plamę pomarańczowego płomienia z niebieskim środkiem. To była Płonąca. Na dłoni miała płomień. Gdy zajrzała przez popękaną szybę, w jej oczach iskrzył się dziki purpurowy ogień. Wrzasnęła głośno, z nienawiścią, Christophe wystrzelił jeszcze raz, samochód skręcił gwałtownie w prawo i lewo, Płonąca spadła. 182

Tylna szyba była w rozsypce, płomień z niebieskim środkiem sunął pomiędzy pęknięciami, zgasł, gdy na niego dmuchnęłam. Poczułam na skórze dreszcz i ciepło aspektu. Christophe wsunął się z powrotem do samochodu, rzucił pistolet, przechylił się przez siedzenie i złapał mnie za ramię. - Żyjesz, Dru? Nie jesteś ranna? Co do... - Żyję! - wrzasnęłam, przekrzykując ryk wiatru, wpadającego przez otwarte okno. Shanks lawirował zręcznie między samochodami. Dzięki Bogu, byliśmy już na właściwej drodze, widziałam przed nami tylne światła innych aut. - A ty, jesteś cały? Skinął głową. Aspekt wycofywał się, w jego rozwianych wiatrem włosach znów pojawiły się jasne kosmyki. - Zwolnij, Robert - polecił, nie puszczając mojego ramienia. - To była Płonąca, ale teraz już nikogo nie spali. Byłoby jej trudno z rozwaloną głową. - Jasne. Dobra. - Napięcie wypełniające samochód trochę opadło. - Rany, jesteś pewien, że już nas nie ścigają? - Tak. Ale nie zatrzymuj się na razie. - Christophe popatrzył na mnie wymownie, potem spojrzał na głowę wilkołaka na moich kolanach. Jego twarz pokrywały plamy świateł latarni, błysku reflektorów. - Powinnaś go tam zostawić. - Zobaczyłam, jak jego wargi się poruszają, słowa zginęły w huku wiatru. Ręce nadal miałam wplątane w sierść Asha. Uniosłam podbródek, moja twarz stężała. Spojrzałam na Christophe, rejestrując przelotnie doskonałe proporcje jego rysów. Mogłabym go narysować, gdybym tylko miała czas i szkicownik. Tylko jak utrwalić sposób, w jaki na mnie patrzył, myśli kryjące się za zimnym błękitem oczu? Serce nadal biło mi szybko, ale na szczęście już się nie czerwieniłam - pewnie byłam zbyt przerażonu. Pomiędzy mną i płonącym wampirem była tylko cienka popękana szyba.Jezu. - Wstrzyknąłem mu środek uspokajający - odezwał się Dibs. - Nie mogę dać mu więcej, ale przynajmniej nie będzie się rzucał. Czemu on się nie przemienia? - Bo nie może. To właśnie znaczy być Złamanym. -Shanks zerknął we wsteczne lusterko. W czasie szamotaniny przekrzywiło się, poprawił je, gdy samochód nieco zwolnił. Jechaliśmy teraz dozwoloną prędkością, a nie dziko, lawirując setką. - No co ty, naprawdę? - Dibs zesztywniał, jakby spodziewał się, że Ash lada chwila odzyska przytomność i zacznie robić problemy. - Czemu... To znaczy, to właśnie on? Ten, o którym rozmawialiście? Ostatni Srebrnogłowy? - Tak. - Skinęłam głową, nie odrywając wzroku od twarzy Christophe'a. - To właśnie Ash. Chcemy mu pomóc, zrobimy, co się da. Daleko jeszcze do Scholi? Christophe mnie puścił. Przyglądał mi się badawczo przez kilka chwil, a potem usiadł na swoim siedzeniu i zamknął okno. Zapadła nagła cisza. - Nie. Jedź cały czas na południe. Za godzinę powinniśmy dotrzeć do drogi szybkiego ruchu. - Rozumiem, że nie ma szans na kawę? - Shanks ziewnął, nadal zerkając we wsteczne lusterko. Na kogo patrzył? Na mnie czy na Asha, leżącego na moich kolanach? Na Gravesa, który siedział 183

wyprostowany, ze wzrokiem utkwionym w dal i zaciśniętymi zębami? A może na Dibsa, bladego jak kreda, grzebiącego w apteczce? A może po prostu patrzył na tylną szybę, na miejsce, w które uderzyła pięść wampira - tuż nad moją głową? Popękane szkło było stopione, jakby uderzono w nie pochodnią. Co by się stało, gdyby ta pięść przebiła szybę? Nie chciałam o tym myśleć. - Nie wiem, czy uda nam się zatrzymać, zwłaszcza ze Złamanym w samochodzie. - Christophe zaśmiał się zimno. - Jedźmy, dopóki nie wzejdzie słońce. Nie wszystko naraz. Słusznie. Spojrzałam na swoje kolana, Ash przestał krwawić. Rany na jego ciele zaczęły się zamykać, goić. Niesamowity widok, masz uczucie, że gdy na chwilę odwrócisz wzrok, zaczną znikać jak w kiepskim filmie. Samochód wypełniała cisza i niepewne, słabe światło. Odetchnęłam głęboko, bolały mnie ramiona. Popatrzyłam na kark Christophe'a. Przesunął palcami po włosach z jasnymi pasmami. Jakim cudem wyglądał tak idealnie przez cały czas? To było takie cholernie nienaturalne. Ale ja też nie byłam taka znowu naturalna, prawda? Zabrałam lewą dłoń z zakrwawionej sierści Asha i wyciągnęłam ją do Gravesa. Wziął mnie za rękę i ścisnął, a ja poczułam ulgę, biegnącą przez ramię i eksplodującą w sercu. - Jesteśmy prawie na miejscu - powiedziałam do wydłużonej, pokrytej sierścią głowy na moich kolanach, do ciszy, do Gravesa i do mojego serca, które tłukło się w piersi, jak ptak w klatce. - Wszystko będzie dobrze. Nikt się nie odezwał. Pewnie powinnam być wdzięczna, ale nie byłam, byłam roztrzęsiona, jakbym za chwilę miała się rozpłakać. Image twardej laski rozpadł się na kawałki. Światła miasta zabarwiły niebo na pomarańczowo, które poszarzało po wschodzie słońca. Christophe podał nam dwie kawy i herbatę ziołową, którą Graves przekazał Dibsowi. Wzięłam styropianowy kubek, usiłując nie patrzeć na Christophe'a. Miałam skołtunione włosy, czułam się brudna. Byłam przyciśnięta do drzwi, na moich kolanach leżała ciężka głowa wilkołaka. Kręgosłup protestował, całe ciało miałam w siniakach i wszystko mnie bolało. - Jeszcze ponad kilometr - oznajmił Christophe, grzebiąc w papierowej torbie. - Chcesz egg macmuffina, Dru? Nie chciałam, ale mój żołądek domagał się jedzenia. Musiałam coś wszamać. - Chcę. Co zrobimy, jak już tam dojedziemy? - Będziesz musiała odpowiedzieć na kilka pytań. Inni również. - Christophe zaczął wyjmować z torby kolejne, owinięte w zatłuszczony papier paczuszki. - O tym, że istniejesz, dowiedzą się, dopiero gdy staniesz na progu. I to w towarzystwie Złamanego, dwóch wilkołaków i loup-garou. - Ta perspektywa chyba go rozbawiła. - Chciałbym to zobaczyć. Graves podał mi macmuffina oraz dwa gorące placki ziemniaczane i ściągnął brwi. - Czekaj, to co ty będziesz robił, jak my... 184

- Nie dam im kolejnej szansy, żeby się mnie pozbyli. -Christophe wręczył mu kolejną porcję żarcia. - Poza tym mam pewne sprawy do załatwienia. - Czyli znowu wysyłasz nas tam, gdzie, twoim zdaniem, jest zdrajca. - Graves przekazał jedzenie Dibsowi. Ekstra. - Myślałem, że umieszczą was właśnie w tej Scholi, do której teraz jedziemy - wyjaśnił Christophe słodkim głosem. - A oni wysłali was do poprawczaka na zadupiu, zamiast tam, gdzie według mnie bylibyście bezpieczni. Tym razem chcę mieć pewność, że dotrzecie do drzwi, i że znowu nie ukryją istnienia Dru. Członkowie Rady i Scholi zaczną pewnie zadawać pytania, zwłaszcza, jak już z wami pogadają - przerwał. - Ale nie mam pojęcia, co zrobią ze Złamanym. Złamany. Nawet nie „Ash". I ten zimny, wzgardliwy sposób, w jaki o nim mówił... - Założę się, że gdy zastrzyk przestanie działać, zacznie się rwać do Siergieja. - Christophe westchnął. - Naprawdę śmierć byłaby dla niego wybawieniem. Ugryzłam kawałek przetworzonej mufinki, parówki, niemającej nic wspólnego z mięsem i tłustego jajka, ale nie powiedziałam ani słowa. - Nie masz zamiaru tam zostać, żeby jej pomóc? -Shanks wziął swoją paczkę, rozerwał opakowanie zębami, trzymając kierownicę jedną rękę. Ruch był większy, jak zwykle rano. - Według mnie to najlepszy sposób, żeby... - Pewnie będzie się upierać, żebyście zostali jej ochroniarzami. Założę się, że tam znajdzie się niejeden chętny do tego zaszczytu. - Christophe wzruszył ramionami, przerzucając placek z ręki do ręki. - Jeśli Dylan przeżył, pewnie złoży raport. Przełknęłam ślinę i wypaliłam: - Powiedział, że z niektórymi, na przykład z Augustem, stracił kontakt. Że nie odpowiadają. Mówił, że August zniknął. - O Augusta możesz się nie martwić, to szczwany lis. - Christophe odłożył szeleszczącą torbę. W samochodzie pachniało solą, krwią, fast foodem i niemytymi ciałami, nie wspominając o chorym wilkołaku. Ash się wzdrygnął, gdy Shanks nacisnął hamulce i klakson. - Palant! - wrzasnął. - Trzymaj się swojego pasa! - W mieście to standard. - Christophe nawet nie był zaskoczony. - Tak czy siak, Dru, mam zamiar dowieźć was na próg Scholi. Sześć przecznic dalej skręć w prawo, Robert. - Dobra. - Światła zmieniły się na zielone, Shanks ruszył. Jadłam, prawie nie czując smaku. Trzęsły mi się ręce, na pewno nie z głodu. Samochody jechały falami, pokrywa szarych chmur rozerwała się, zobaczyłam fragmenty niebieskiego nieba. Wschód słońca oznaczał, że jesteśmy bezpieczni. Przynaj mniej jeśli chodzi o wampiry. Ukryty pod swetrem medalion mamy był ciepły, tak jak moje ciało. Zachowywał się jak zwykły metal. - Wiesz, kto to był - zwróciłam się do Christophe'a, brzmienie mojego głosu zaskoczyło nawet mnie samą. Ten z zapisu. Wiesz. 185

Asha.

Christophe pokręcił głową i ugryzł kawałek swojego placka. Jego zęby były tak samo białe jak zęby

Tak samo jak zęby Gravesa, gdy szeroko się uśmiechał. Mam tylko podejrzenia. - Długa przerwa, minęliśmy kolejną przecznicę. - Ale się dowiem. A wtedy niech Bóg ma w opiece tych, którzy rozpoczęli grę. To nie jest gra. To moje życie. Napiłam się kawy. To samo przeczucie, które kazało mi zabrać Asha, podpowiadało, że Christophe wie więcej, niż mówi. - Co chcesz zrobić? - Mówiłem ci, pamiętasz? Teraz mam powód. Skręć tutaj, Bobby. - Wiem. - Samochód skręcił w prawo. Silnik był chyba niezadowolony z takiego traktowania i wcale mnie to nie dziwiło. - Christophe... - Moje policzki znowu płonęły. Cholera, dlaczego ciągle czerwienię się jak... jak dziewczyna? - Bądź cicho, Dru. Dwie przecznice dalej w lewo. Widzisz? - Widzę. - Shanks zwolnił. - Rozumiem, że nie chcesz podwózki? Dampir się zaśmiał. - Raczej nie. Dbajcie o nią, chłopaki. Graves zerknął na mnie. - Zaczekaj! - zawołałam. W ręku miałam śniadanie, Ash leżał mi na kolanach, pod jego delikatnie uniesionymi powiekami zobaczyłam błysk. - Chyba nie masz zamiaru... Za późno. Samochód jechał bardzo wolno, Christophe otworzył drzwi i nim zdążyłam zaprotestować, wysiadł. Przemknął między dwoma zaparkowanymi wozami i zniknął w uliczce pomiędzy budynkami z czerwonobrunatnego piaskowca. - No, nie wierzę... - powiedziałam. A jednak. Po prostu zniknął. Właściwie powinnam się już dawno przyzwyczaić. - Nie przejmuj się. - Shanks wpakował do ust resztkę kanapki, pogryzł i połknął. - Cholera, zabrał moją kawę! Tak czy inaczej, Dru, już po wszystkim. - Tak. - Graves rzucił mi wymowne spojrzenie spode łba, Shanks przyspieszył. Gdy minęliśmy kolejne przecznice, skręciliśmy w lewo i wjechaliśmy przez bramę z kutego żelaza. Słońce wyłoniło się, zalewając wszystko złotym blaskiem. - Już po wszystkim. Dopóki ktoś znów nie spróbuje nas zabić. - Super. - Omal nie upuściłam kanapki na twarz Asha. Zaczęłam ją szybko dojadać. Cokolwiek się wydarzy, lepiej stawić temu czoło z pełnym żołądkiem. Przed nami był asfaltowy podjazd z drzewami po obu stronach. Na koniuszkach gałązek pojawiły się małe zielone pączki. Gdy przejechaliśmy podwójny pas zieleni, zobaczyliśmy wielki biały budynek, oświetlony słońcem. 186

Trawniki były idealnie utrzymane, na końcu podjazdu zauważyłam dwa betonowe lwy. Wydawało mi się, że jeden z nich się poruszył, ale może to tylko gra światła. Wszystko wyglądało tak znajomo... Pomyślałam, że tamta Schola była mniejszą, szarą kopią tej. Wyglądała imponująco, ale to był oryginał. W ustach mi zaschło, wzięłam ostatni łyk kawy. Postawiłam kubek obok stopy; nogi mi zdrętwiały, ale miałam nadzieję, że zdołam wyjść z samochodu. - Dzięki ci, Boże - powiedział miękko Shanks. - Jesteśmy bezpieczni. Spojrzałam na swoje kolana. Oczy Asha znów się zamknęły, blask zniknął. - Mam nadzieję - mruknęłam, zjadając ostatni kęs kanapki. Dibs westchnął z ulgą. Shanks podjechał do schodów prowadzących do frontowych drzwi, wyłączył silnik. Poczułam, że tam, wewnątrz białego budynku już wiedzą o naszym przybyciu. Za chwilę drzwi się otworzą, będziemy musieli odpowiadać na pytania, robić różne rzeczy i... Ogromne, okute stalą dwuskrzydłowe drzwi na szczycie lśniących białych schodów właśnie się otwierały. Zobaczyliśmy szczelinę ciemności, a potem wyłaniające się szczupłe postacie nastolatków - dampirów. Który z nich był wrogiem? - Mam cholerną nadzieję - powtórzyłam i sięgnęłam do klamki.

Ciąg dalszy nastąpi...

187