Stacey Lynn (Just One Song, 2) Just One Week PL

1

Just One Week (Just One Song #2) by Stacey Lynn

Dwa lata temu Mia miała wszystko czego kiedykolwiek pragnęła. Kochała swoją pracę, a jej najlepsza przyjaciółka Nicole w końcu podnosiła się po stracie swojej rodziny w wypadku samochodowym. Kiedy spotkały gwiazdę rocka Zacka Waltersa i dostały wejściówki za scenę na jego koncert w rodzinnym Minneapolis, Mia nie miała pojęcia, że zaangażuje się z perkusistą zespołu Chasem Harperem. To było proste, zabawne i dokładnie takie jak lubiła Mia… bez zobowiązań. Dopóki Chase nie zdecydował się zmienić zasad gry. Wówczas Mia zrobiła to co zawsze wychodziło jej najlepiej: uciekła. Teraz jest w drodze do Los Angeles, aby pomóc Nicole w przygotowaniach do ślubu z Zackiem. Jedyną rzeczą, na którą nie czeka z utęsknieniem jest ponowne spotkanie z Chasem. Z jego wyrzeźbionymi mięśniami, silnymi dłońmi i ciemno szarymi oczami, które wydają się wiedzieć o wszystkim o czym myśli… Chase miał zdolność sprawiania, że zapominała o wszystkim. Miał również moc wzbudzania w niej uczuć, a Mia nie mogła pozwolić, żeby to się wydarzyło. Kiedy wszystko w życiu Mii zaczyna się rozpadać, a ona wciąż trzyma wszystkie swoje tajemnice głęboko ukryte, Chase jest tym, który wyciąga do niej pomocną dłoń. Ponieważ zdecydował, że ponownie nie pozwoli jej odejść. Nie dopóki w końcu nie przyzna, że należy do niego.

2

Spis treści Rozdział 1……………………………………………………………………………………………………………….5 Rozdział 2………………………………………………………………………………………………………………15 Rozdział 3...................................................................................................................... 23 Rozdział 4 ......................................................................................................................31 Rozdział 5 ..................................................................................................................... 39 Rozdział 6 .....................................................................................................................49 Rozdział 7...................................................................................................................... 58 Rozdział 8 ..................................................................................................................... 68 Rozdział 9 ..................................................................................................................... 77 Rozdział 10…………………………………………………………………………………………………………...87 Rozdział 11…………………………………………………………………………………………………………….95 Rozdział 12…………………………………………………………………………………………………………..105 Rozdział 13……………………………………………………………………………………………………………117 Rozdział 14…………………………………………………………………………………………………………..127 Rozdział 15……………………………………………………………………………………………………………137 Rozdział 16…………………………………………………………………………………………………………..147 Rozdział 17……………………………………………………………………………………………………………155 Rozdział 18…………………………………………………………………………………………………………..165 Rozdział 19…………………………………………………………………………………………………………..178 Rozdział 20………………………………………………………………………………………………………….187 Rozdział 21…………………………………………………………………………………………………………..196 Rozdział 22…………………………………………………………………………………………………………206 Rozdział 23…………………………………………………………………………………………………………..216 Rozdział 24………………………………………………………………………………………………………….225 Rozdział 25………………………………………………………………………………………………………….234 Rozdział 26………………………………………………………………………………………………………….243 Rozdział 27………………………………………………………………………………………………………….254 Epilog………………………………………………………………………………………………………………….262

3

JUST ONE WEEK LYNN STACEY

tłum. nieof.: Agis_ka Korekta: szpiletti

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo. 4

Rozdział 1 Jak tylko moje stopy dotknęły tego ranka podłogi wiedziałam, że dzisiaj będzie bardzo zły dzień. Mój budzik nie zadzwonił i gdy biegałam po moim jednopokojowym apartamencie w Nowym Jorku, trzydzieści minut spóźniona do pracy, nie tylko walnęłam się w palec raz, ale dwa razy, zanim wyszłam za drzwi śpiesząc się, żeby złapać metro. Ściśnięta na kanapkę pomiędzy mężczyzną, który wyglądał i pachniał jakby nie kąpał się od początku nowego milenium i kobietą, której łokieć uderzał mnie w żebra za każdym razem, kiedy przekładała stronę w plotkarskim magazynie, do czasu, gdy pociąg dojechał na moją stację umierałam za świeżym powietrzem. Pechowo powiew świeżego powietrza nie nadszedł tak szybko jakbym tego chciała, ponieważ jak tylko wyszłam z peronu łokieć, który już zdążył posiniaczyć moje żebra walnął mnie prosto w kręgosłup, przewracając na ziemię. Upadek złamał obcas w moich ulubionych ciemnoniebieskich sandałach Chanel bez pięty1. Musiałam szurać nogą przez resztę drogi do dzielnicy mody, przy okazji padając ofiarą zaciekawionych spojrzeń przechodniów, którzy obserwowali mnie ciągnącą uszkodzony but za sobą, starając się go nie zgubić. Dopiero jak doszłam do pracy uświadomiłam sobie, że w jakimś momencie moja ciemnoniebieska spódnica w białe paski podwinęła się i zaczepiła o krawędź paska. Przeparadowałam przez całą Eight Avenue z moimi białymi babcinymi majtkami na wierzchu, pokazując je całemu światu. To wyjaśniało te dziwne spojrzenia. Spędziłam chwilę w łazience, doprowadzając się do porządku.

1

- Tylko takie znalazłam, ale nie są jakieś specjalne.

5

Westchnęłam z wdzięcznością, kiedy woda z kranu nie rozpryskała się na całej mojej białej bluzce. To byłoby po prostu fantastyczne i w ogóle niezaskakujące. Co gorsza dostałam wiadomość od mojego lekarza, abym oddzwoniła w sprawie wyników badań, które zrobiłam tydzień temu. Wiadomość z rejestracji w gabinecie lekarza została szybko umieszczona na liście ‘oddzwoń jak tylko wrócisz z L.A.’ Nie dlatego że nie jest to istotne, ale dlatego że jest na mojej liście ‘co z oczu to z serca’. Do czasu aż tego ranka przyszłam do pracy byłam taka zła i wyczerpana, że naskoczyłam na nową stażystkę, która przyniosła mi zły kubek kawy. Nigdy nie denerwowałam się na stażystów, ale ta jedna, Shelly, wyszła ze łzami w oczach i nie sprawiło to, że poczułam się lepiej. Nie lubiłam nawet kawy. Na samej górze tego wszystkiego miałam do złapania jutro rano samolot na podróż do L.A., żeby pomóc w przygotowaniach do ślubu mojej najlepszej przyjaciółki Nicole z mężczyzną z jej… i każdej kobiety w Ameryce… marzeń. Nie mogłabym być szczęśliwsza z jej powodu nawet, jeżeli bym się starała. Byłam również tak samo gotowa na wakacje. Dzisiaj definitywnie było kroplą, która przelała szalę mojego zestresowanego, męczącego i niedożywionego życia. Wszystko co potrzebuję zrobić to przetrwać lancz i moje ostatnie spotkanie z szefową Devaną, którą z niezliczonej ilości powodów, nie tak czule nazywam Devan Diablica. Jestem gotowa wziąć się do roboty, że tak powiem. ‒ Poważnie dlaczego nigdy nie mogę znaleźć długopisu, kiedy jednego potrzebuję? Przekładam

jeszcze

kilka

papierów

na

biurku

i

słyszę,

że

moja

współpracownica Marcia zaczyna chichotać. ‒ Mia – mówi śmiejąc się, najwyraźniej nie rozumie, że w tej chwili nie jestem w nastroju na żarty. – Sprawdź swoje włos. Przebiegam dłońmi przez włosy i znajduję. Właściwie aż dwa. Posyłam jej przepraszające spojrzenie i wyciągam je z włosów, a moje blond włosy opadają wzdłuż pleców.

6

‒ W porządku? – pyta, podchodzi do mojego biurka i przysiada na jednym czystym rogu. Marcia jest pierwszą osobą, którą spotkałam, kiedy około półtora roku temu przeprowadziłam się do Nowego Jorku. Stała się także dla mnie drugą matką. Jest starsza, około pięćdziesiątki i ma dwójkę dzieci w szkole średniej. Ma najbardziej przyjazny uśmiech, jaki kiedykolwiek widziałam i jest także jedną z kilku współpracowników w Callie, którzy nie posiadają chęci dźgnięcia cię w plecy obcasem od butów tak szybko jak obrócisz się do nich plecami. Zapisuję kilka notatek o nowych projektantach z Francji, z którymi staramy się podpisać kontrakt, celowo ignorując jej pytanie. ‒ Będzie w porządku – mówię bez przekonania, udając zajętą górą pracy, która zalega na moim biurku. Sądziłam, że wynalezienie tabletów, smartfonów i laptopów wymaże papierkową robotę, z którą muszę sobie radzić. Wygląda jednak na to, że mnoży się jak króliki za każdym razem, gdy opuszczam pokój. Jest po prostu wszędzie. ‒ Wciąż zmartwiona sprawą ze spódnicą, prawda? Zaciskam usta i podnoszę swoje zmęczone i zawstydzone oczy do jej. Mruga zarozumiale. Śmieję się w ciszy potrząsając głową. ‒ Tak o to właśnie chodzi. ‒ Wyduś to z siebie, albo powiem Devan, że omijasz lancz, żebyś mogła spotkać się z nią wcześniej. Obydwie wiemy jak bardzo ją kochasz. Wzdrygam się i rzucam w nią jednym z swoich długopisów. Szczęśliwie dla Marci ma dwójkę nastoletnich chłopców i wie jak łapać przypadkowe obiekty, zmierzające w jej kierunku. ‒ Nie zrobiłabyś tego. ‒ Zrobiłabym i wiesz o tym. Wyjdźmy stąd i pozwolę ci być suką na każdy temat, jaki cię martwi. To decyzja z kategorii wybierz mniejsze zło. Devan jest całkowicie wkurzona na mnie za wzięcie dwóch tygodni wolnego. Ale nie ma nic co mogłoby mnie zmusić do przegapienia ślubu Nicole… nawet tydzień mody we Francji, który jest zasadniczo mokrym snem każdej osoby w biznesie mody. Przeżyłam to rok temu i było to

7

marzenie spełniające się na jawie. Do kitu było, że te dwa wydarzenia zbiegały się w tym roku, ale było kilka innych międzynarodowych kupców, którzy również kwalifikowali się, jeżeli nie bardziej, niż ja. Devan nie obchodziło, kto z nią pójdzie. Dlaczego była tak wkurzona na mnie za wzięcie urlopu nie miałam pojęcia. Nie byłam pewna także czy mnie to obchodzi. Marcia uśmiecha się, ponieważ wie, że ma mnie dokładnie w tym miejscu, w którym chciała. Z pokonanym uśmiechem i dodatkowym westchnieniem dla dramatycznego efektu łapię torebkę i wychodzimy z budynku. Kiedy idziemy kawałek w dół Eight Avenue, zmierzając do naszego ulubionego baru Threads z dużą salą, ciągle trzymam dłoń na dole spódnicy, upewniając się, że nikt inny nie dostanie darmowego widoku na moje majtki. Jest dzisiaj duszno i wilgotno i nie sądzę, żebym kiedykolwiek przywykła do widoku tak dużej ilości ludzi zapychających chodnik. Jesteśmy razem ściśnięci jak sardynki w puszcze, albo jak stado wron zgromadzone na rzeź. Kelner w stylu chcę-być-modelem prowadzi nas do ogromnej sali Threads, gdzie siadamy przy stolikach ustawionych centymetry od siebie w kształt wielkiej litery U. Zewnętrzne siedzenia znajdują się przy dużej czarnej, skórzanej ścianie, a siedzenia w środku są w typie kwadratowych puf, w których możesz schować różne rzeczy i które możesz kupić w Targecie. Wyglądają szykowniej, ale wciąż… Pierwszy raz, gdy tutaj przyszłam prawie oczekiwałam, że kelnerka podniesie wieko pufy, wyciągnie srebrną zastawę i podkładki pod talerze. To zasadniczo nie daje nam także żadnej prywatności. Kiwam

uprzejmie

głową,

ale

nie

przesadnie,

dwóm

mężczyznom

w biznesowych garniturach, siedzących przy stoliku obok naszego i siadam na zewnętrznej ławie. Nienawidzę jeść lanczu siedząc na pufie. Jedynym powodem, dla którego tutaj przyszłyśmy to martini, które jest tu tanie i niesamowicie pyszne. Nie jestem zazwyczaj tą, która pije w ciągu godzin pracy, ale szybko robię wyjątek z powodu poranka, jaki miałam. W końcu zamawiamy nasze jedzenie i podsłuchuję mężczyzn siedzących obok nas, rozmawiających o ich planach na weekend… Rozmowa zawiera pewne niewłaściwe zachowania ze strony jednego z nich, gdy opowiada o zdradzaniu swojej

8

dziewczyny. Rzucam mu spojrzenie, a następnie poświęcam Marci swoją pełną uwagę. Tak jakby. W większości po prostu nie chcę rozmawiać o tym co mnie dręczy, a Marcia jest mamą nastolatków, więc ma swoje sposoby na wyciśnięcie prawdy z ciebie, kiedy się tego najmniej spodziewasz. Kiedy byłam dzieckiem miałam taką chińską bransoletkę2. Wyglądała jak niegroźna rurka skręconego plastiku, ale gdy włożyłeś w nią palec, zaciskała się jak imadło i odmawiała wypuszczenia cię. Taka właśnie jest Marica. Bierze łyka swojego Appletini i puszcza mi oczko. ‒ Zobaczysz się ze swoim małym perkusistą, kiedy będziesz w Kalifornii? Mężczyźni siedzący centymetry od nas obracają głowy w naszą stronę. Koleś siedzący po tej samej stronie stołów co ja łypie na mnie doceniającym wzrokiem, ale jednak w stylu sprzedawcy używanych samochodów. Chcę ściągnąć oliwkę z plastikowej wykałaczki w swoim martini i ukłuć go nią w oko. To ten sam koleś, który mówił o zdradzaniu swojej dziewczyny, więc sądzę, że byłoby to totalnie usprawiedliwione. Jej ksywka dla Chase’a zawsze wywołuje u mnie uśmiech. Może i jest perkusistą, ale nie ma w nic małego. Jego oba bicepsy są tak duże jak moja głowa i swoją posturą znacznie przewyższa moje 160 cm. Ma te wielkie dłonie, które wydają się za duże, żeby skoordynować cokolwiek poza podnoszeniem ciężarów. Jednak jest w tej chwili najlepszym perkusistą w świecie rocka i jest niesamowicie utalentowany w wielu innych sprawach. Każdy pojedynczy mięsień w ciele tego mężczyzny jest definicją perfekcji, a jedna strona jego klatki piersiowej jest pokryta tatuażami. Nigdy nie uważałam, że tatuaże są seksowne, dopóki nie spotkałam Chase’a i nie prześledziłam palcami konturów tuszu na jego bicepsie, klatce i mięśniach pleców. Na Chase’ie tatuaże są seksowne jak cholera. Marcia lubi się ze mną droczyć z jego powodu, więc to jest ksywka, której używa, żeby nikt inny w biurze nie wiedział, że sypiam z kimś z zespołu Zacka Waltersa. 2

9

‒ Taa. Będzie tam. Jest także drużbą. ‒ Aw… Jak słodko. Wy dwoje przejdziecie razem nawą. Może to proroctwo. Parskam. Pomysł wyjścia za mąż jest niedorzeczny. Jestem pewna, że gdyby Nicole była teraz tutaj leżałaby praktycznie na podłodze, zaśmiewając się do łez. Małżeństwo jest świetne, tak sądzę, dla ludzi, którzy chcą poczuć całe to ustabilizowanie,

wychowywać

dzieci

i

całą

resztę.

Podczas

gdy

jestem

podekscytowana w stu i jednym procencie, z powodu tego, że Nicole dostała swoje drugie długo i szczęśliwie i dlatego, że Marcia jest szczęśliwą mężatką od ponad trzydziestu lat, to po prostu nie jest dla mnie. Nigdy. ‒ Znasz moje zdanie na temat małżeństwa, Marcia – mówię potrząsając głową i biorąc dużego łyka drinka. Marcia tylko marszczy nos na mnie jakby wąchała zakisłe mleko. ‒ Myślę, że pewnego dnia zmienisz zdanie. Potrzebujesz tylko kogoś, kto będzie wystarczająco silny, żebyś zobaczyła powód. ‒ Czy kiedykolwiek przestajesz matkować ludziom? ‒ Niee. I wiesz, że matki mają zawsze rację. Kłócenie się ze mną w tej sprawie jest zatem bezcelowe. Śmieję się, gdy wskazuje na wymyśloną kryształową kulę naprzeciwko niej, a jej oczy robią się zamglone jakby naprawdę widziała moja przyszłość. Nawet wydaje parę nucących dźwięków dla dramatycznego efektu. ‒ Przewiduję gorący, dziki seks dla ciebie w nadchodzących tygodniach. – Zamyka oczy i mruczy jeszcze bardziej. Prawie chcę ją zatrzymać, ale otwiera oczy i śmieje się ze mną. – Nie zawiedź mnie. Jesteś młoda, wspaniała i jest fantazją każdej starej, zamężnej kobiety mieć namiętny romans z gwiazdą rocka. Zasadniczo żyjesz moim marzeniem. ‒ Zamknij się – mówię przez śmiech. W duchu przewracam oczami, ale nie pozwalam jej tego zobaczyć. Nie wie, że ja i Chase nie rozmawialiśmy od sześciu miesięcy i nie mam zamiaru jej o tym mówić. Większość ludzi pomyślałoby, że moje powody są głupie. Gorący koleś chce dziewczynę, a ona odmawia dania mu czegoś więcej niż seks. Jaka kobieta by tak zrobiła?

10

Ja, najwidoczniej. Ponieważ to właśnie się stało ostatnim razem, gdy widziałam Chase’a. Nauczyłam się dawno temu, że szanse na to, że związek zadziała są w zasadzie zbliżone do zera. Jaki jest, więc cel w próbowaniu, kiedy ktoś zawsze odchodzi? To nie jest ryzyko, które jestem chętna podjąć. Chase tego nie rozumiał, więc zakończyłam najlepszy układ ‘przyjaciół z korzyściami’ jaki kiedykolwiek miałam. Nie sądzę, że odmawianie bycia czyimś okazjonalnym pieprzeniem jest ucieczką, ale stawiam na to, że on tak. Dwa tygodnie po tym jak zaczęłam unikać jego telefonów, zobaczyłam go całującego jakąś aktorkę przed restauracją w L.A. w jednym z tych późnonocnych programów plotkarskich. Poczułam to dziwne uczucie zazdrości gotujące się wewnątrz mnie. Co tylko umocniło moją decyzję trzymania się d Chase’a z daleka. Nie jest tak, że go nie lubię. Lubię. Po prostu myślę, że związki są dużo prostsze w obsłudze, kiedy nie są w nie zaangażowane emocje. Fakt, że poczułam zazdrość, albo cokolwiek w ogóle, gdy zobaczyłam Chase’a owiniętego wokół kogoś kto niedawno został nominowany do nagrody dla Najlepszej Aktorki, po prostu najzwyczajniej upewnił mnie, że podjęłam właściwą decyzję unikając go. Marcia spędza resztę naszego lanczu na opowiadaniu mi wszystkiego o jej synach i ich planach na weekend 4 lipca. Słucham uważnie i zadaję dużo pytań, aby utrzymać konwersację z dala ode mnie. Do czasu, aż nasz lancz się kończy mój humor się poprawia… prawdopodobnie dzięki pomocy drugiego martini, którego nie odmówiłam… a pozostałości po moich porannych gafach są daleko za mną. Jeżeli złe rzeczy przytrafiają się trójkami to ja już podwoiłam tę cyfrę jak na jeden dzień. Co jeszcze mogło pójść źle?

‒ Dzień dobry Devan – mówię, gdy siadam i trzymam akta klienta, które w końcu skończyłam. W ciągu pierwszych dwóch tygodni po przyjeździe do Nowego Jorku nazwałam swoją szefową Devan Diablica. Przysięgam, że gdyby kiedykolwiek się uśmiechnęła

11

zobaczyłabyś kły, albo rozdwojony język. Jest ostra jak gwóźdź, poważna, jeżeli chodzi o pracę i wymaga najwięcej od swoich pracowników, co jest świetne. Kocham wyzwania i jestem dobra w swojej pracy. Zawsze myślałam, że możesz mieć te cechy szefa bez bycia totalną suką, ale sądzę, że Devan umknęła ta notatka. Bez odwzajemnienia mojego powitania w jakikolwiek sposób, kształt czy formę pochyla się na krześle i opiera podbródek na dłoniach. Są złączone razem, a palce wskazujące uderzają w jej usta. Przypomina mi to rymowankę, której się nauczyłam się w dzieciństwie. Tutaj jest kościół, tutaj jest iglica… otwórz drzwi i popatrz na

ludzi. Zduszam własny chichot wiedząc, że Devan, by tego nie doceniła. Również jestem skłonna założyć się, że nie ma pojęcia jak wygląda wnętrze kościoła. I potem uświadamiam sobie, że ona po prostu się we mnie wpatruje. Jej ciemnoniebieskie oczy praktycznie przewiercają mnie na wylot, a ciemnobrązowe włosy są związane w tyłu w wyjątkowo ciasny kok. Wygląda trochę przerażająco. Zazwyczaj nie boję się niczego, ale coś w jej postawie, poważnym spojrzeniu i wyrazie twarzy natychmiast sprawia, że staję się nerwowa. Przełykam powoli, zwalczając instynkt odwrócenia wzroku. Nigdy nie pokazuj swojemu przeciwnikowi strachu, praktycznie słyszę jak mówi do mnie mój szkolny trener tenisa. ‒ Devan? – pytam szybko i z wahaniem. Może ma po prostu wyjątkowo zły dzień. ‒ Oszczędności nie są zadowalające – mówi w końcu i kładzie dłonie na biurku, rytmicznie uderzając palcami w jasno niebieską teczkę leżącą na środku. Kiwam głową i odchylam się lekko w krześle. Już wcześniej odbyłyśmy dyskusję, dotyczącą rentowności Callie na przestrzeni kilku ubiegłych lat. Kiedy domy towarowe wciąż powstawały, my byłyśmy nowicjuszami i próbowaliśmy znaleźć naszą niszę przez produkty wysokiej klasy i na czasie dla młodej klienteli, a poprzez to uzyskać pożądany dochód netto. ‒ Rozumiem – zaczynam i otwieram jedną z teczek, którą ze sobą przyniosłam. – Dlatego pokochasz to, co uświadomiłam sobie w związku z tymi

12

szczególnymi klientami. Odkryłam, że jeżeli zmodyfikujemy czas naszych zakupów i dostosujemy do nich… Coś przewraca się w moich wnętrznościach, gdy mnie obserwuje i bezwiednie moje dłonie zaczynają się trząść. Nie obchodzą jej akta klientów, które właśnie przyniosłam. Ta wiedza przesiąka przez moje pory i biegnie przez każdy nerw kończąc w krwi i opanowuje mnie nagła niepohamowana chęć wymiotowania. Nie jest dobrze. Właściwie mam przeczucie, że jest naprawdę gównianie. ‒ Nie interesują cię akta Les Belles Chausseres prawda? – pytam, znając już odpowiedź i wiem, że nie obchodzi jej nic co trzymam w dłoniach. Powoli potrząsa głową, przesuwając niebieską teczkę po biurku w moją stronę. Jej twarz jest bez wyrazu, co powoduje, że mój brzuch ponownie się skręca. Przez ostatnie dwa lata widziałam tylko jedną ekspresję na twarzy Devan. Była to równa mieszanka królowej lodu i suki zamknięta w przerażającym spojrzeniu. Jednak teraz po prostu nie ma tam… nic. ‒ Co to jest? – pytam powoli, kładąc dłoń na teczce, gdy przysuwa ją w moją stronę. Cokolwiek jest w tej teczce nie chcę tego oglądać. Wiem to. ‒ Twój pakiet świadczeń w ramach odprawy. Nerwy, które zaledwie kilka minut temu mrowiły, eksplodują płomieniami. Czuję jak całe moje ciało staje się tak gorące, że właściwie myślę, że mogę stać w ogniu. Czas całkowicie się zatrzymuje, gdy powtarzam w mojej głowie słowa, które właśnie zostały zrzucone, dopóki nie jestem pewna, że musiałam ją źle usłyszeć. Odprawa. Musi być jakieś inne znaczenie, którego nie rozumiem. Wpatruję się w niebieską teczkę, na której zamarły moje palce. Zawisły, trzęsąc się jakbym wypiła o dwa tuziny kubków kawy za dużo podczas przerwy na lancz. Są także krwisto czerwone, co utrwala moją teorię, że płonę. Ale ciała nie mogą tak po prostu zapalić się w środku dnia, chyba że jesteś wampirem. I odkąd z pewnością nie jestem krwiopijcą muszę śnić. To jedyne logiczne wyjaśnienie, jakie mogę wymyślić. W końcu przestaję się gapić na teczkę na biurku i wracam do oczu Devan.

13

Nie mówi żadnego słowa, gdy na mnie patrzy. Unosi lekko jedną brew i momentalnie czuję chęć rzucenia się przez burko i wybicia z niej tego całego gówna. Ale wciąż się nie rusza i myślę, że może mój sen zamarzł. Może jestem czarownicą i nauczyłam się jak zatrzymywać czas. Może Marcia naprawdę wykonała jakąś dziwną magię voodoo z jej wyimaginowaną kryształową kulą podczas lanczu i to wszystko jest tylko jednym wielkim żartem ze mnie, zanim wyjadę na wakacje. Marszczę brwi i przekrzywiam głowę na lewo, wciąż pewna, że to się nie dzieje. Zostawiłam dla tej pracy całe swoje życie i rodzinę w Minneapolis. To moja wymarzona praca i poświęciłam wszystko dla tej okazji. Nie jest mi wyrywana bez żadnego wcześniejszego powiadomienia czy ostrzeżenia. Nie może być. W końcu uświadamiam sobie, że moje usta były po prostu otwarte tak jakby były złamane i zapomniałam klamerki, żeby je złączyć. Zamykam je, więc zanim zacznę się ślinić.

14

Rozdział 2 ‒ Słucham? – pytam, mój głos jest nagle suchy, surowy i zachrypnięty w każdy sposób. ‒ Dostałaś sześciotygodniową odprawę, co jest bardzo niezwykłe i bardzo hojne. ‒ Nie możesz być poważna – odpowiadam jej. Zaczyna mnie przygniatać rzeczywistość tego, że straciłam właśnie pracę. Devana w ogóle się nie porusza, kiedy zaczyna mówić. Jest jak marmurowy posąg – nieruchomy i zimny głaz, a jej twarz jest pozbawiona jakichkolwiek emocji. Zawsze wiedziałam, że jest suką, ale odkąd przyjechałam do Nowego Jorku ciężko pracowałam, żeby zasłużyć na jej szacunek. ‒ Rynek nie odbija się tak szybko jakbyśmy tego chcieli. Po prostu musimy dokonać kilku cięć, a ty jesteś jednym z ostatnich pracowników, jakich zatrudniliśmy. O mój Boże. Właśnie straciłam pracę. Wciąż mówi, ale nic nie słyszę. Mam mieszkanie, rachunki, ubezpieczenie zdrowotne. Cholera. Mam wystarczająco dużo oszczędności, żeby przetrwać przez pewien okres, ale jasna cholera tutaj nie chodzi o pieniądze. Właśnie straciłam moją wymarzoną pracę, a Devana zwala to na ekonomię i przemysł modowy. Przez ostatnich kilka lat było ciężko i teraz jest trudno gdziekolwiek znaleźć pracę. ‒ … poza tym – głos Devany przebija się przez mgłę w moim mózgu i uświadamiam sobie, że ona wciąż mówi – opuszczasz nas w najgorętszym okresie w roku. Najwyraźniej twoja kariera nie jest dla ciebie tak ważna, jak pierwotnie pozwoliłaś nam wierzyć. Moja szczęka opada ponownie z szoku, ale szybko ją zamykam. ‒ Zwalniasz mnie, ponieważ pierwszy raz od prawie dwóch lat biorę urlop?

15

Tym razem wzrusza ramionami. Wszystko co dostaję to jedno wzruszenie ramion, gdy ignoruje moje pytanie. ‒ Dział kadr – dostarczy pudło do twojego biura. Masz czas na zabranie swoich rzeczy do końca dnia pracy3. Udanych wakacji. Moje ręce zaciskają się w pięści, gdy uświadamiam sobie, że ta rozmowa jest całkowicie skończona. Skończyła ze mną. Nigdy w całym życiu nie chciałam kogoś uderzyć tak bardzo jak w tej chwili. Bez żadnego słowa wstaję i w końcu biorę do ręki niebieską teczkę. Prawie oczekuję, że moje ciało stanie w ogniu, gdy jej dotykam. Ona musi być diabłem. Opuszczam jej biuro cicho zamykając drzwi. Chociaż zabiera to każdą uncję samokontroli, jaką mam, żeby nie trzasnąć nimi tak mocno, że roztrzaskałoby to szybę na milion ostrych odłamków rozsypanych po całym puszystym dywanie.

Kiedy wchodzę do swojego biura, Marcia siedzi na krześle, gapiąc się na puste, kartonowe pudło, stojące na środku mojego biurka. Jej oczy są czerwone i wiem, że płakała. Była tutaj prawdopodobnie wtedy, kiedy DZK podrzucił pudło i z pewnością dowiedziała się, czego naprawdę dotyczyło moje spotkanie z Devaną. Nie przejmuję się zamykaniem drzwi, kiedy wchodzę. Po prostu podchodzę do okna i gapię się na miasto, starając się zrozumieć co się właśnie do cholery stało. ‒ Przykro mi. – Marcia jest dobrą przyjaciółką, ale jej słowa nie przynoszą pocieszenia. Nie odpowiadam, nie mogę zebrać myśli. Przez kilka minut milczymy, a jedynym dźwiękiem, który słyszę jest okazjonalne pociąganie nosem przez Marcie. Zaciskam powieki tak mocno jak mogę, aby powstrzymać własne łzy od wylania się.

3

Swoją drogą niezła suka z tej Devany: / może szefowie pójdą po rozum do głowy i ją zwolnią a na jej miejsce zatrudnią Mię

16

Nie dam ani Devanie ani nikomu innemu w tym biurze satysfakcji z zobaczenia mnie załamanej. W końcu obracam się do mojego biurka i podejmuję najbardziej żałosną na świecie próbę uśmiechu do Marci. ‒ W porządku – mówię i zaczynam wrzucać do pudła ramki ze zdjęciami z biurka i z półki stojącej za nim. Nie zwracam uwagi na to czy szkło pęka, gdy wrzucam wszystko do środka i nie jestem pewna czy mnie to obchodzi. ‒ Nic nie jest w porządku – mówi Marcia i powoli zaczyna wkładać bardziej osobiste przedmioty do mojego pudełka. – Nie miałam pojęcia, że to się stanie, ale nie mogę uwierzyć, że właśnie ci to zrobiła. To miejsce będzie do kitu bez ciebie. Milczymy przez kolejnych kilka minut, dopóki nie skończyłam przekopywać się przez każdą szufladę w biurku i pozostałe półki, i nie zabrałam wszystkiego, co sądziłam, że jest moje. Przez sekundę trzymam w dłoni zszywacz myśląc o Miltonie, pracowniku biurowym. Przepraszam sądzę, że masz mój zszywacz. Naciskam raz i patrzę jak idealna zszywka spada na moje biurko. W dziwny sposób jest to dobre uczucie. Jak jedna z tych bransoletek stresu, których ludzie używają, kiedy się złoszczą. Ciężar zszywacza w mojej dłoni i nacisk, gdy się otwiera i zamyka daje mi dziwne uczucie komfortu. Klikam jeszcze raz, a potem jeszcze raz. Zanim się orientuję jedynym dźwiękiem w pokoju jest klikanie powodowane przeze mnie, gdy raz za razem zaciskam ten głupi zszywacz. Niewykorzystane zszywki rozsypane są po całym pomieszczeniu. Odbijają się od biurka, stukając o mój metalowy uchwyt na długopis i telefon, po czym spadają na podłogę. Śmiech wylewa się ze mnie, zanim mogę go powstrzymać. Nie jest to życzliwy śmiech, który dzielisz z dobrym przyjacielem. To jest psychotyczny śmiech, prawdopodobnie spowodowany adrenaliną krążącą w moich żyłach i faktem, że Devana właśnie zmiażdżyła pod obcasem Louboutina4 moje marzenia jakbym była jakąś nic nieznaczącą mrówką na ulicy.

4

Christian Lubotyń – słynny projektant butów z czerwoną podeszwą.

17

Tracę zmysły. To musi być jedyna opcja. Stoję w swoim biurze z Marcią, gapiącą się na mnie i wszystko o czym mogę myśleć to cytat pracownika biurowego, trzymając w rękach własny czerwony zszywacz firmy Streamline. Pieprzyć ich. Wrzucam zszywacz do pudełka, a potem czuję dłoń Marci na przedramieniu. Po prostu na mnie patrzy, gdy moje oczy są szeroko otwarte i wciąż wydaję te trzeszczące dźwięki. To już nawet nie jest śmiech. Sądzę, że brzmi to bardziej jak wycie hieny, dopadającej swoją ofiarę. Stoję w biurze tak po prostu… stając się całkowicie szalona. Otrzeźwia mnie widok zmartwienia wypisanego na całej jej twarzy. Zamykam usta i po prostu na siebie patrzymy. Ja zastanawiam się czy ma zamiar cokolwiek powiedzieć… a ona prawdopodobnie zastanawia się czy mam zamiar podpalić ten budynek. Powoli biorę głęboki oddech i wypuszczam go głośno i powoli. ‒ Już w porządku. Marcia posyła mi spojrzenie. Jestem całkiem pewna, że mówi ono: ‘Jesteś pewna, ponieważ przed chwilą zachowywałaś się jak kompletny świr.’ ‒ Czy jest cokolwiek, co mogę dla ciebie zrobić? – pyta w końcu. Potrząsając głową spoglądam przez okno za nią. Unikam spojrzenia bezpośrednio na nią, na korzyść setek zimnych, szklanych budynków, obawiając się kolejnego ataku paniki. ‒ Nie. Sięgam, aby podnieść swoje pudło. Nie ma sensu zostawać tutaj dłużej niż to konieczne. Marcia wychodzi ze mną z biura. Obie patrzymy prosto przed siebie, gdy przemierzamy nasze piętro kierując się do windy. Prawie chcę rozejrzeć się dookoła, aby zobaczyć, dlaczego jest tak cicho, ale mogę zobaczyć niewyraźnie kątem oka ludzi obserwujących nas. Biuro nie jest ciche, ponieważ wszyscy wyszli. Biuro jest śmiertelnie ciche, ponieważ każda pojedyncza osoba, która tutaj pracuje zgromadziła się na naszym piętrze i obserwuje mnie z szeroko otwartymi ustami jak niosę swoje durne brązowe pudło. Jeżeli nie domyślili się po dźwięku mojego maniakalnego

18

śmiechu kilkanaście minut temu, że zostałam zwolniona, teraz z pewnością już wiedzą. I wszyscy przyszli patrzeć jak odchodzę. Fantastycznie. Odmawiam spojrzenia na któregokolwiek z nich, gdy w ciszy czekam z Marcią na windę. Wchodzimy do środka i zjeżdżamy trzydzieści pięter w dół, a następnie przechodzę przez hol budynku. ‒ Wykonam kilka telefonów, gdy cię nie będzie i zobaczę czy uda mi się znaleźć jakąś pracę, która mogłaby cię zainteresować – mówi w końcu, przerywając cisze. Kiwam głową, ale nie patrzę na nią. Moja adrenalina opada i mam ochotę się rozpłakać. Jeżeli spojrzę na Marcię całkowicie to stracę. Jej dłoń jest ciepła i pocieszająca na moim ramieniu. Nie przytula mnie ani nie wykonuje żadnego ruchu, żeby powiedzieć coś więcej, gdy stoimy na rogu ulicy. Jej wolna ręka podnosi się, aby zatrzymać taksówkę. Wiem, że to jest coś, co jestem w stanie całkowicie zrobić sama, ale z jakiegoś powodu jestem kompletnie zamrożona. Tysiące ludzi śpieszy przez chodnik. Korek przesuwa się na ulicy, klaksony trąbią, taksówkarze krzyczą przez okna, a ludzie rozmawiają przez komórki. Biznesmeni, modele i turyści z aparatami przewieszonymi przez szyję. Wszyscy przechodzą obok nas, idąc dalej ze swoim dniem, własnymi celami i myślami… nikt nie zauważa, że moje życie najzwyczajniej wali się dookoła mnie. Wypuszczam głośno powietrze, kiedy taksówka podjeżdża do krawężnika i patrzę jak Marcia otwiera dla mnie drzwi. Uśmiecha się do mnie smutno. Kładę pudło na tylne siedzenie i odwracam się z powrotem do niej. ‒ Dziękuję. – Brzmi to żałośnie. Ja brzmię żałośnie i nienawidzę tego. Bez ostrzeżenia przyciąga mnie mocno w matczyny uścisk. Wszystko co mogę zrobić to wdychać jej zapach i odwzajemnić uścisk. Kocham tę kobietę i nienawidzę tego, że nie będę z nią już dłużej pracować.

19

‒ Dam ci znać, jeżeli coś znajdę. – Odsuwa się ze smutnym uśmiechem. – Weź te kilka następnych tygodni i spróbuj się zabawić. Upij się i zapomnij o Devanie i całym tym gównie. Znajdziesz szybko coś innego. Chcę wierzyć w jej zapewnienia, więc kiwam głową i gram dalej jakby to nie była absolutnie najgorsza wiadomość, jaką mogłabym usłyszeć. Spoglądam na nią ponownie, gdy siedzę w taksówce. Okno jest opuszczone, prawdopodobnie wietrząc wnętrze taksówki po poprzednim pasażerze, umożliwiając mi wyciągnięcie przez nie rąk, posłanie ostatniego smutnego uśmiechu i pomachanie Marci, zanim odjadę. ‒ Jedź, miej gorący seks z małym perkusistą i niech sprawi, że zapomnisz o całym tym syfie. – Mruga do mnie i błyska szerokim, szczerym uśmiechem. – Zajmij się dla mnie niektórymi moimi fantazjami. Śmieję

się

raz.

Tak

jakby.

Jest

to coś

pomiędzy

dźwiękiem

kota

wykrztuszającego kłak włosów, a szczerym śmiechem. Taksówkarz posyła mi dziwne spojrzenie.

Do czasu, gdy dwadzieścia minut później taksówka podjeżdża pod mój budynek, czuję się jak robot. Łzy, z którymi walczyłam, kiedy tylko usiadłam w taksówce, wyschły. Nie sądzę, że czuję cokolwiek, gdy płacę taksówkarzowi. Wytaczam się z taksówki i używam kodu, żeby dostać się do strzeżonego budynku, żonglując jednocześnie pudełkiem pełnym osobistych przedmiotów. Kiedy wychodzę z windy na drugim końcu korytarza od mojego mieszkania, jestem całkowicie wycieńczona. Wszystko, czego chcę to wziąć kąpiel, wypić kieliszek… albo cztery… wina i nie myśleć nawet o pakowaniu się na podróż do Los Angeles. Nie mieszkam w najlepszym budynku w Nowym Jorku. Znajduje się pomiędzy Central Parkiem a Garmont District i wynajęłam go właśnie ze względu na położenie. Definitywnie nie jest ładny w żadnym znaczeniu tego słowa i ma wiele niedostatków, których nie posiadają droższe miejsca, nie ma na przykład portiera. Jest jednak

20

wystarczająco bezpieczny, a sąsiedzi są spokojni. I dlatego mi to odpowiada. Dzisiaj zauważam, że korytarz jest ciemny, tynk się kruszy i zza jednych drzwi dolatuje stęchły zapach jakiegoś azjatyckiego jedzenia… jest też mężczyzna, siedzący na korytarzu pod drzwiami do mojego mieszkania. Bardzo mało mężczyzn w moim życiu może wypełnić niewielki korytarz, jak ten właśnie. Siedzi oparty o moje drzwi z jedną nogą wyprostowaną, a drugą zgiętą w kolanie. Zajmuje prawie cały korytarz i zakładam, opierając się na tym jak jego palce wystukują rytm na jego zgiętym kolanie i prostym udzie, że potrząsa głową do muzyki. Mężczyzna jest po prostu wspaniały. Jest seksowny jak cholera i moje serce natychmiast zaczyna bić szybciej. Dlaczego tutaj jest? Chase nie zauważa mnie, dopóki nie pada na niego mój cień. Powoli patrzy w górę, opierając głowę o drzwi, gdy jego oczy wolno podążają wzdłuż mojego ciała. Normalnie to spowodowałoby, że poczułabym wszystkiego rodzaju cudowności, ale miałam naprawdę gówniany dzień i unikałam Chase’a przez miesiące. Posyła mi swój luzacki, gładki i zarozumiały uśmiech. Ma krótkie jasnobrązowe włosy na głowie. ‒ Masz włosy. – Zamykam oczy i uświadamiam sobie, że to najgłupsza rzecz, jaką mogłam powiedzieć. Zawsze ma całkowicie ogoloną głowę, a jego łysa skóra jest śliska i gładka pod moim dotykiem. ‒ W porządku? Wyglądasz jak gówno. Sześć miesięcy temu roześmiałabym się z Chase’a krytykującego mój wygląd. W większości, ponieważ wiedziałabym, że żartuje. Dzisiaj mogę wyobrazić sobie co widzi. Limonkowe szpilki, które zupełnie nie pasują do mojego stroju, ale były jedyną dodatkową parą, jaką miałam w biurze. Moja spódnica i jedwabna bluzka są pogniecione, a włosy potargane i wystające od nerwowego przeczesywania ich palcami w taksówce. Jestem też pewna, że mój nos jest czerwony, a tusz rozmazany od łez, którym w końcu pozwoliłam popłynąć w bezpiecznym zamknięciu taksówki. ‒ Ciebie również miło wiedzieć. Co tutaj robisz? – Podrzucam pudło, opierając je na biodrze.

21

Mruga i jego uśmiech znika. Domyślam się, że gdy zobaczył grymas na mojej twarzy uświadomił sobie, że nie jestem dzisiaj w nastroju do żartów. ‒ Jeżeli mnie wpuścisz to ci powiem – mówi, ale gdy to robi jego muskularna sylwetka podnosi się z podłogi i szybko staje obok mnie. Wyciąga ręce milcząco prosząc, abym oddała mu pudło. Marszczę brwi na chwilę, zanim mu je oddaję. Odkąd tu jest może równie dobrze się do czegoś przydać. Zatrzymuję się przed włożeniem klucza do zamka i patrzę na niego, zastanawiając się czy zamierza zapytać mnie, dlaczego przez ponad sześć miesięcy nie odpowiedziałam na żaden z jego telefonów. Albo, dlaczego zignorowałam fakt, że wysłał mi kwiaty na moje urodziny miesiąc temu. Ale stoi tak nieruchomo jak ja z dziwnym, pusty wyrazem twarzy. W końcu, kiedy uświadamiam sobie, że nie zamierza nic powiedzieć, macham na niego i pudło, którego nie mogę się doczekać, aby się pozbyć i wchodzę do środka swojego mieszkania.

22

Rozdział 3 ‒ Co to jest? – Ciemnoszare oczy Chase’a opadają na zawartość niezakrytego pudełka, a potem patrzy na mnie niebezpiecznie z szeroko otwartymi oczami – Straciłaś pracę? Kiwam głową i kiedy jest już w środku zamykam drzwi, ustawiając pewnie pięć zasuw we właściwych miejscach. ‒ To był całkiem gówniany dzień – przyznaję, gdy idzie za mną do kuchni. – Po prostu postaw je na stole, proszę. Proponuję Chase’owi lampkę wina, ale on rzuca mi spojrzenie, które zasadniczo mówi, że żaden mężczyzna tak męski jak on nigdy nie wypije kieliszka różowego wina. Szczęśliwie dla niego mam też piwo, więc otwieram butelkę Heinekena i przesuwam po ladzie w jego stronę. ‒ Dzięki – mówi po wzięciu pierwszego łyka i siada na stołku barowym w kuchni, opierając łokcie o blat. – Chcesz mi powiedzieć, co się stało? Przyglądam się każdej powierzchni w moim mieszkaniu, patrząc wszędzie tylko nie bezpośrednio na Chase’a. Moje uczucie działania jak automat zniknęło i teraz walczę mocno o utrzymanie emocji dnia dzisiejszego z dala od siebie. Nie chcę się przez to załamać. Nie chcę płakać przez to, że straciłam pracę. ‒ Tak naprawdę to nie wiem, jeżeli mam być całkowicie szczera. – Zaczynam i biorę łyk wina. Jest to bardziej jak haust. Chase rzuca mi zabawne spojrzenie, kiedy obserwuję jak pochłaniam wino, a następnie uzupełniam kieliszek. ‒ Dzisiaj po południu Devana wezwała mnie do swojego biura. Zrobiła wielki szum odnośnie nieodradzającej się ekonomii, a potem powiedziała coś o mnie niebędącej całkowicie oddanej skoro biorę wolne na następnych kilka tygodni. ‒ Cóż to do kitu. Masz jakieś pomysły co teraz zrobisz.

23

‒ Nie Chase – warczę na niego i spoglądam w dół na telefon, aby sprawdzić godzinę. – Zostałam zwolniona około godziny temu, nie mam pojęcia co będę teraz robić. Potrząsa głową wiedząc, że mnie wkurzył i będąc wystarczająco mądrym, żeby nic więcej na ten temat nie powiedzieć. ‒ Dlaczego tak naprawdę tutaj jesteś? – pytam, zanim może powiedzieć coś innego. Chase czasami mnie dezorientuje. Może coś powiedzieć za pomocą swojego spojrzenia i wiem dokładnie, co ma na myśli. Czasami jednak po prostu mnie obserwuje, jak w tej chwili, i jest tam w jego umyśle cała historia, której nie wypowiada na głos, nawet, jeżeli jest na końcu jego języka. To jedna z przyczyn, przez którą przestaliśmy rozmawiać… ponieważ ciągle mnie obserwuje. ‒ Dlatego że za tobą tęskniłem? - mówi z uśmieszkiem i puszcza mi oczko, i wiem, że cokolwiek właśnie działo się w jego głowie na tę chwilę odeszło. Droczy się ze mną i to powoduje, że czuję się jakbyśmy wrócili do naszego normalnego, przyjacielskiego przekomarzania, nawet, jeżeli jest to tylko na chwilę. Wezmę to dzisiaj. Z uśmiechem po prostu przewracam oczami. Możliwe, że jest to pierwszy szczery uśmiech od czasu lanczu z Marcią. ‒ Myślałam, że jesteś w L.A. ‒ Byłem. Przebywałaś ostatnio w pobliżu Zacka i Nic? To jak oglądanie pornosów przez cały dzień. Wróciłem wcześniej w tym tygodniu, żeby się stamtąd wyrwać. – Bierze łyk i udaje zirytowanego, ale tak naprawdę go to nie obchodzi. Cholera prawdopodobnie lubi oglądać jak się obściskują. ‒ Więc dlaczego tutaj jesteś? ‒ Pomyślałem, że wpadnę i dowiem się, dlaczego nie odpowiadałaś na moje telefony. Stawiam kieliszek na blacie, a moje palce opadają w dół na zimny laminowany blat, tak, że nie widzi jak lekko się trzęsą. Co powinnam powiedzieć, co nie spowoduje, że zabrzmię jak suka, albo dziwka. Chciałam cię tylko dla seksu, a ty zacząłeś przekształcać to w coś więcej? Wzruszam ramionami, odwracam się do

24

niego plecami i ignoruję jego pytanie. Przekopuję się przez lodówkę, aby wyciągnąć jakiś ser i winogrona. Wrzucam winogrono do ust i obracam się z powrotem, gdy słyszę jak Chase wzdycha. Jest to mój znak, że odpuszcza. ‒ Dobra. Możemy to odpuścić na tę chwilę, ale wpadłem dzisiaj, ponieważ biorę dzisiaj wieczorem odrzutowiec z powrotem do Kalifornii. Pomyślałem, że oszczędzę ci komercyjnego lotu o nieludzkiej godzinie jutro o świcie. Jestem chwilowo oniemiała, że nie tylko nie naciskał dalej na sprawę z unikaniem go, ale także zaoferował mi pomoc. Dlaczego zawsze musi być tak cholernie miły? ‒ Nie dostanę zwrotu pieniędzy za bilet. – To słaba wymówka i tylko, żeby nie widzieć jak posyła mi spojrzenie, które mówi mi jak głupie to naprawdę jest, odwracam się i napełniam kieliszek. – I jeszcze nawet się nie spakowałam. Jakby to naprawdę miało jakieś znaczenie. ‒ Zamknij się, Mia. Pytam cię czy polecisz ze mną. Mogę pokryć koszty twojego biletu. – Teraz też brzmi na rozdrażnionego. Obracam się szybko, a gniew błyska mi w oczach. ‒ Nie pozwolę ci za siebie płacić. To, że straciłam dzisiaj pracę nie oznacza, że musisz płacić za mój bilet na samolot. Przesadzam. Wiem o tym. Nie mogę nawet znaleźć przyczyny, dlaczego jestem zła. ‒ Nie, dlatego… Obserwuję jak robi głęboki wdech i pociera ręką po włosach. Z taką długością, jaką mają teraz musiał zacząć je zapuszczać tak szybko jak przestałam odpowiadać na jego telefony. Ukłucie zazdrości uderza w mój brzuch na myśl o innej kobiecie, przeczesującej swoimi dłońmi jego włosy, więc biorę kolejny duży łyk wina, aby je odepchnąć. ‒ Wiesz, co nieważne. Chcę, żebyś ze mną poleciała. Zgadzasz się czy nie? Jego głos jest teraz miększy i jest ślad uśmiechu na jego ustach, ale mogę powiedzieć z napięcia w jego ciele, że wciąż jest mną poirytowany. Bez patrzenia na mnie wypija resztę piwa, wyrzuca butelkę do kosza i idzie do lodówki po następne.

25

Nie mogę zrozumieć, dlaczego czasami tak mnie obserwuje i dlaczego dalej mu zależy, i przejmuje się tym, że nie rozmawialiśmy. Albo dlaczego teraz wygląda na trochę zdenerwowanego… może… gdy czeka

na

moją

odpowiedź. Myśl

o spędzeniu z nim godzin w samolocie sprawia, że czuję się niekomfortowo. Wiem, że zapyta mnie ponownie, dlaczego nie odpowiadałam na jego telefony. Z drugiej strony lot dzisiaj prywatnym odrzutowcem brzmi o niebo lepiej niż wstawanie o trzeciej nad ranem, aby złapać ten komercyjny. ‒ Dobra. Pójdę się spakować. Chase bierze łyk piwa i opada na kanapę jakby należał do mojej małej przestrzeni. ‒ Dobrze.

Zatrzymujemy się na prywatnym pasie startowym zaraz obok głównych terminali lotniska Liguria. Leciałam kilka razy w pracy i raz z Nicole, prywatnym samolotem. Jednak te wszystkie loty były z Minneapolis, gdzie Nicole i ja kiedyś mieszkałyśmy. Z jakiegoś powodu jazda wypożyczoną limuzyną, wejście na pokład małego, wynajętego samolotu, opuszczenie Nowego Jorku i udanie się do LA. z Chasem sprawia, że czuję się głupio. Jakbym nagle weszła w życie, które nie jest moje. Teraz rozumiem jak czuła się Nic kiedy zaczęła umawiać się z Zackiem. Jako jej najlepsza przyjaciółka mogłam zobaczyć jak dobry był dla niej Zack. Było tak jakby od razu instynktownie wiedział, że potrzebuje w związku powolnego tempa i delikatności, i dał jej to. Obserwowanie z linii bocznej kogoś kto zaczyna umawiać się z kimś tak sławnym jak Zack Walters było jednak dużo łatwiejsze niż radzenie sobie z tym, gdy działo się to bezpośrednio mi. Ciągle się denerwuję wpatrując się w samolot. To tylko Chase. Znamy się prawie od dwóch lat i to tylko lot samolotem. Nie musi oznacza nic więcej niż to, że Chase jest uprzejmym facetem, takim jak jest zazwyczaj. Za wyjątkiem tego, że Chase nie jest uprzejmy. Jest silny i potężny. Jego temperament zapala się szybko, kiedy jest rozdrażniony… a przynajmniej, kiedy to ja

26

go zirytuję… i nie pozwala mi na moje pyskate odzywki. Oddaje tyle ile dostaje i możemy sprzeczać się przez godziny, zanim proste wzruszenie ramion

jednego

z nas to kończy i ruszamy dalej. Również jest najseksowniejszym i najbardziej niesamowitym kochankiem jakiego miałam. Jego ciało jest ogromne i gdy pierwszy raz się spiknęliśmy prawie martwiłam się, że mnie zgniecie swoją wagą, ale jest delikatny i troskliwy w łóżku, czasami. Innym razem jest żądający i ostrzejszy, i bierze mnie gdziekolwiek ma ochotę, zwyczajnie mnie podnosząc i ruszając do akcji. Jego dłonie są duże, szorstkie i zgrubiałe od trzymania każdego dnia przez godziny pałeczek od perkusji. A kiedy unosi mnie i kładzie dłonie na moją talię, to jego kciuki i palce stykają się… całkowicie mnie obejmując. Jest również mądry, ma niesamowite poczucie humoru, odnosi sukcesy i kocha swoją pracę. Przeważnie jednak po prostu lubi się dobrze bawić. Jest zasadniczo wszystkim, czego chciałabym od faceta w długo terminowym związku, jeżeli bym takiego szukała. ‒ Nie rozbije się wiesz – głęboki głos Chase’a wyciąga mnie z moich rozmyślań. Marszczę brwi, gdy uświadamiam sobie co do mnie powiedział. ‒ Co? – pytam zmieszana. ‒ Twój oddech przyśpieszył, kiedy zobaczyłaś samolot, a twoje policzki są zarumienione. Pomyślałem, że może nagle boisz się latać. Śmieję się delikatnie. Och Boże, moje ciało właśnie totalnie się nakręciło myśląc o Chadecja, jego dłoniach i wspaniałym seksie, który zwykle mieliśmy, a on mnie przyłapał. Jestem taką kretynką. Posyła mi rozbawione spojrzenie kiedy się śmieję, ale macham na to ręką. ‒ Jest w porządku. Nie ma żadnych problemów. Obserwuje mnie pytającym wyrazem oczu, a potem przytakuje raz i wychodzi z samochodu. Gdy jest już na zewnątrz opiera jedną stopę o koło limuzyny i zapala papierosa. ‒ Jeszcze nie rzuciłeś? – pytam i marszczę nos. Chase wie, że nie znoszę palenia, ale ja również wiem, że on nie cierpi pomysłu rzucenia. Nie jest to naprawdę problem, tylko kolejna rzecz, o którą się przekomarzamy.

27

‒ Nie martw się – mówi, gdy wypuszcza wir dymu i mruga do mnie. – Kupiłem swoje miętówki. Przewracam dramatycznie oczami w odpowiedzi, pomimo tego, że muszę pohamować uśmiech. W weekend, kiedy pojawiłam się na ich pierwszej trasie z Nicole, wręczyłam mu opakowanie mocnych miętówek i powiedziałam, że jeżeli chce mnie całować będzie musiał brać jedną po każdym papierosie, jakiego wypali. Spojrzał na mnie jakbym była szalona. Potem uśmiechnął się wrzucił miętówkę do ust i pocałował mnie tak jak nigdy wcześniej nie byłam całowana. Zanim uświadomiłam sobie, co się wydarzyło znalazłam się rozpłaszczona na ścianie ich autokaru potrzebująca oddechu i mojego zdrowego rozsądku, kiedy w końcu się odsunął.

Całuj mnie tak za każdym razem, a ja upewnię się, że będę miał zawsze pod ręką miętówki. Wspomnienie wywołuje uśmiech właśnie wtedy, gdy Chase wychodzi zza limuzyny. Papieros zniknął i z szelmowskim uśmiechem na ustach chowa miętówki do przedniej kieszeni spodni. Jak tylko weszłam do samolotu mój telefon zasygnalizował nową wiadomość, od Nicole. Wykopując go z torebki i odczytując ją marszczę brwi. Nic: Przyjemnej podróży z Chasem. Do zobaczenia wkrótce. ;) ;) Nie musiałam się zastanawiać, co oznaczają te mrugnięcia. Od dwóch lat jest stale w Drużynie Chase i była całkowicie osłupiała, dlaczego nagle zakończyłam sprawy pomiędzy nami. Nie kłopotałam się z wyjaśnieniami, ale ona nie przestawała naciskać. To fakt, że wiedziała, iż lecę z Chase sprawił, że się zatrzymałam. Co ta dwójka planuje i skąd wiedziała, że zgodziłam się z nim lecieć? Samolot jest jak salon ze skrzydłami. Z jedne strony stoi szara skórzana kanapa ze stolikiem kawowym na wprost niej i dwoma ciemnoniebieskimi krzesłami naprzeciwko siebie na każdym końcu kanapy. Po drugiej stronie znajdują się pasujące ciemnoniebieskie, skórzane krzesła oraz stół, gdzie z łatwością możesz usiąść i zjeść posiłek. Płaski telewizor jest wbudowany w ścianę nad krzesłami i mogę zobaczyć też małą kuchnię na tyłach.

28

‒ To jest… łał. – Patrzę na Chase’a, który ma zmieszany uśmiech na twarzy. ‒ Całkiem spoko, co? ‒ Miałeś zamiar lecieć tym całkiem sam? Wzrusza

ramionami

i

opada

na

kanapę,

wyglądając

na

lekko

podenerwowanego. Mój żołądek zaczyna opadać, gdy zastanawiam się czy nie zrobił tego dla mnie. Nie potrzebuję ekstrawagancji takiej jak ta. To sprawia, że po raz kolejny zastanawiam się co on planuje. Czego ode mnie chce. Czy oczekuje, że po prawie sześciu miesiącach nie rozmawiania wrócimy po prostu do naszego układu przyjaciół z korzyściami? Lubię go, naprawdę. Po prostu nie sądzę, że mam to w sobie, żeby dać mu cokolwiek więcej niż to. Nie jestem całkowicie pewna, że on czuje się z tym dłużej w porządku. Albo jestem całkowicie pretensjonalna i egoistyczna, a utrata dzisiaj pracy całkowicie namieszała mi w głowie. Siadam na jednym z krzeseł po przeciwnej stronie od kanapy i udaję, że nie jest mi ani trochę niewygodnie, ani że nie wariuję. ‒ Więc naprawdę nie chcę, żebyś znowu próbowała urwać mi głowę – Chase zaczyna i spoglądam na niego. Jego nogi są wyprostowane i skrzyżowane w kostkach, odpoczywają oparte na stoliku kawowym, a jego ramiona są szeroko rozciągnięte na oparciu kanapy. Jego koszulka jest tak naciągnięta na jego bicepsach, że wygląda jakby mogła w każdej chwili się rozedrzeć. Zwyczajnie pochłania przestrzeń. ‒ Chcę tylko, żebyś wiedziała, że jeżeli potrzebujesz pomocy w znalezieniu nowej pracy jestem pewien, że razem z chłopakami z zespołu możemy ci pomóc znaleźć coś w Nowym Jorku… jeżeli to tam chcesz zostać. Ostatnia część jego wypowiedzi sprawia, że wciągam gwałtownie powietrze. Oczywiście, że chcę zostać w Nowym Jorku. Kocham to miasto nawet jeżeli zajęło trochę czasu, żeby się przyzwyczaić. Nowy Jork jest kolebką przemysłu modowego, dlaczego miałabym je opuścić? Muszę tam zostać. Jednak poza pracą nie miałam tam żadnych prawdziwych przyjaciół czy też rodziny. Nic jest na drugim końcu kraju, a moi rodzice i brat wciąż mieszkają w Minnesocie.

29

Nie myślałam o opuszczeniu Nowego Jorku, ale czy jest jakiś powód, żeby tam zostać? Potrząsam głową, wyrzucając tę myśl z głowy co Chase bierze za ‘nie’ jako odpowiedź na jego propozycję. ‒ Doceniam ofertę – wyjaśniam dużo milej niż zbroiłam to w swoim mieszkaniu. – Nie miałam po prostu jeszcze czasu, żeby rozważyć moje opcje, ale dziękuję. Kiwa głową i jest cicho, kiedy wchodzi stewardessa i proponuje nam napoje oraz mówi, że za niedługo wystartujemy. Kilka minut później udaję, że czytam magazyn, który chwyciłam wychodząc z mieszkania, a samolot zaczyna kołować i startujemy. Jesteśmy gdzieś, ponad kto-wie-czym, jakąś godzinę czy coś koło tego lotu, kiedy cisza pomiędzy nami staje się tak gęsta, że nie mogę już nawet udawać, że wciąż czytam gazetę. On gryzmolił linijki w swoim notesie. To brązowa, skórzana książka kompozycji, krawędzie są wytarte i postrzępione, a grzbiet prawie całkowicie się już rozpadł. Jest wypełniona tekstami i bitami do piosenek, które albo napisał, albo nad którymi pracuje. Obserwuję jak pracuje w ciszy przez kilka minut i zwyczajnie go podziwiam. Okazjonalnie pociera jedną ręką włosy i robi miny jakby nie był całkowicie zadowolony jak coś brzmi. Mam w salonie zdjęcie stojące na półce na książki, które Nicole zrobiła podczas swojej pierwszej trasy z Zackiem5. Siedzą na kanapie w pokoju na tyłach autokaru z głowami pochylonymi nad dokładnie tym samym notesem. Oboje mają lekką zmarszczę pomiędzy oczami, palce Zacka spoczywają na gryfie jego gitary, a Chase trzyma w dłoniach dwa długopisy naśladując sposób, w jaki trzyma swoje pałeczki. To jest jak dotąd moje ulubione zdjęcie Chase’a, ponieważ nigdy nie wygląda seksowniej niż wtedy, kiedy pracuje nad swoją muzyką.

5

Dla przypomnienia w JOS Nic patrząc na to zdjęcie śmieje się w duchu, że z pewnością będzie stało u Mii na półce

30

Rozdział 4 ‒ Myśl dalej tak ciężko, a twoja głowa może eksplodować – Chase uśmiecha się do mnie tym krzywym uśmieszkiem, odkładając długopis i opierając się o kanapę. Przekrzywia głowę z boku na bok rozciągając mięśnie szyi. – O czym myślisz? ‒ Myślałam tylko o swojej mamie – mówię z westchnieniem, za którym podąża ziewniecie i nawet go nie hamuję. Ten dzień był wyczerpujący i im dłużej siedzę w miejscu tym bardziej robię się zmęczona. Przez chwilę Chase marszczy brwi i kiwa głową jakby rozumiał. Rozumie dość dużo. Opowiedziałam mu o chorobie mojej mamy. O tym jak Elijah zajął się gotowaniem i stał się dla mnie rodzicem… upewniając się, że chodziłam do szkoły, jadłam i odrabiałam zadnia domowe. Jednakże Chase wiedział tylko to co niezbędne o moim ojcu, ponieważ nienawidziłam o nim rozmawiać. Kiedyś był idealnym ojcem… bawił się z nami, zabierał do parku i na mecze, pomagał z zadaniami. Teraz ma czerwony nos i ciągle przekrwione oczy od lat ostrego picia. A my uważamy, że ma dobry dzień, jeżeli pamięta, aby zmienić swoje ubrania bez przypominającej mu o tym mamy. Zdarza się to może raz na tydzień. ‒ Wiesz – zaczął mówić, opierając łokcie na kolanach i złączając dłonie. – Nie zawsze musisz być tą, która troszczy się o wszystko i wszystkich. Przewracam oczami. To moja zwykła reakcja na to, gdy ludzie mówią mi, co mam robić. Nie mogę nic na to poradzić. ‒ Nie robię tak. Chase śmieje się głośno. ‒ Jasne. Ponieważ latami nie zajmowałaś się swoimi rodzicami, kiedy powinnaś cieszyć się szkołą i studiami. I nie przeprowadziłaś się na miesiące do Nicole po śmierci Marka i Andrewa. I po tym nie odrzuciłaś pół tuzina awansów,

31

ponieważ nie mogłaś znieść pozostawienia jej kompletnie załamanej. Opiekujesz się każdym, kogo kochasz, co jest godne podziwu. Zastanawiam się tylko czy kiedyś pozwolisz innym ludziom zaopiekować się sobą, kiedy będziesz tego potrzebować. Moje całe ciało najeża się z rozdrażnienia. Pozwalam ludziom pomagać sobie prawda? Elijah pomagał mi przez lata. Nicole i ja zawsze byłyśmy tam dla siebie. ‒ Pieprz się Chase. Nic nie wiesz. Nie cierpię tego, że może mnie tak szybko wkurzyć i zrobił to już dzisiaj dwukrotnie. Chase zgrzyta zębami jakby nagle był wkurzony, że miałam czelność przypomnieć mu, iż nie jesteśmy naprawdę w związku. Potem jego szczęka rozluźnia się i mruga do mnie. ‒ Dołączyłaś kiedyś do mile high club6? Śmieję się. Nic nie mogę na to poradzić. To jest cały Chase. Naciska mnie, dopóki już bardziej nie może, a potem się wycofuje, zachowując się jakbyśmy byli tylko dwójką przyjaciół pieprzących się czasami. Nie znoszę, kiedy tak robi. A z drugiej strony jednak to uwielbiam, ponieważ z tym Chasem łatwo się przebywa. ‒ Nie o takim pieprzeniu mówiłam. ‒ Mężczyzna może sobie pomarzyć. ‒ Śnij dalej, ponieważ to się absolutnie dzisiaj nie wydarzy. Chase odrzuca głowę do tyłu i wybucha śmiechem. Potem zakłada ręce za głowę i relaksuje się na kanapie. ‒ Ale pozostawiasz miejsce na innym razem? Chcę powiedzieć mu, żeby się zamknął. I również tak jakby chcę skorzystać z jego oferty. Debatuję jak odpowiedzieć, a on ciągle siedzi uśmiechając się do mnie i znowu ziewam, szeroko i głośno i prawie mnie to zawstydza. ‒ Jest z tyłu łóżko, wiesz. – Porusza na mnie brwiami w sugestywny sposób. ‒ Zamknij się – mówię znów się śmiejąc. Wyrzuca ręce w górę w niewinnym geście. ‒ Wyciągnij swoje myśli z rynsztoku. Jeżeli jesteś zmęczona idź spać. Obudzę cię, kiedy samolot wyląduje. 6

Nieformalny klub dla osób uprawiających seks w toalecie samolotu/ w powietrzu.

32

W tej chwili łóżko brzmi fantastycznie. Jednak nie chcę naprawdę być sama. Pojawienie się Chase’a na moim progu nie było idealne, ale jego towarzystwo rozpraszało mnie na tyle, że nie musiałam myśleć o utracie pracy i co to dla mnie oznacza. Biorę głęboki oddech i zamykam oczy. Nienawidzę tego uczucia, że wszystko, na co tak ciężko pracowałam, lata spędzone na urabianiu się po łokcie zostały po prostu wyrwane z moich rąk i życia. Nienawidzę uczucia nie posiadania kontroli i nie jestem pewna czy w tym momencie chcę iść do ciemnego pokoju sama z tymi wszystkimi myślami. Obawiam się, że moje życie będzie jak domek z kart. Jeżeli pozwolę przewrócić się karcie z samej góry wszystko inne pod nią zawali się. Nienawidzę uczucia, że jestem jedną szaloną myśl od tego, żeby wszystko zawaliło się ·w cholerę. ‒ Chciałbyś… mam na myśli… nie ważne. Potrząsam głową na własne jąkanie i niezdolność proszenia o to, czego chcę. Nie chcę być sama, ale bycie tak blisko niego w tej chwili też nie jest najmądrzejsze. Chase żuje wnętrze policzka i zaciska usta, kiedy odchodzę. Mogę poczuć jego oczy na sobie, aż do czasu kiedy znikam w sypialni, zamykając drzwi. Łóżko zaprasza mnie, abym się położyła i chociaż raz dzisiaj zrelaksowała, praktycznie wołając na głos moje imię. Ledwo jestem w stanie umyć zęby i twarz taka czuję się zmęczona. Minuty później, kiedy jestem już zakopana pod przykryciem i staram się myśleć o wszystkim za wyjątkiem tego, co mam zamiar zrobić odnośnie mojej pracy, drzwi powoli się otwierają. Nie muszę obracać głowy czy otwierać oczu, aby wiedzieć, że to Chase. Po pierwsze nikogo innego nie ma z nami w samolocie. A po drugie ten mężczyzna zawsze wydaje się wiedzieć, czego potrzebuję nawet, jeżeli tego nie mówię. Tak jakby nienawidzę go za to. Bez słowa ściąga koszulkę i dżinsy, pozostawiając jedynie bokserki. Nie mogę go zobaczyć, ale to właśnie nosi i wiem, że opinają każdy centymetr jego idealnie wyrzeźbionych, umięśnionych ud i są prawdopodobnie białe. Jego skóra zawsze jest

33

trochę opalona, co sprawia, że jego bokserki wyglądają na jeszcze bielsze i seksowniejsze. Drżę, kiedy wspina się na łóżko obok mnie. Jednym ramieniem przyciąga mnie do swojej klatki tak, że moje plecy przylegają do każdego twardego mięśnia jego ciała. ‒ Jeżeli nie chciałaś spać sama wszystko co musiałaś zrobić to poprosić – szepcze w moją szyję. Jego ciepły oddech jest tak blisko mojej skóry i wrażliwego miejsca za uchem, że gęsia skórka momentalnie pokrywa całe moje ciało. ‒ Czasami Chase, myślę, że tak jakby cię nienawidzę. Chichocze cicho. Jego palce na moim brzuchu wbijają się lekko w skórę jakbym spowodowała, że się wzdrygnął. ‒ Wiem, że tak jest kochanie, ale dzisiaj po prostu pozwól komuś innemu sobie pomóc. Możesz wrócić do bycia silną, niezależną twardzielką jutro. Gdy zasypiam czuję przy plecach bicie jego serca i zapach jego wody kolońskiej, mieszaninę sosny i skóry.

Kiedy zasypia bicie serca Mii w końcu zwalnia. Odgarniam kosmyk długich, blond włosów z jej oczu i walczę z pragnieniem, aby delikatnie pocałować jej policzek, obawiając się, że ją obudzę. Biorąc głęboki oddech pochylam się lekko do przodu, tylko tyle, żeby móc powąchać jej piękną, miękką skórę. Nienawidzę smutku, który wcześniej w

niej zobaczyłem.

Jej

oczy były czerwone i opuchnięte,

i momentalnie chciałem wybić gówno z kogokolwiek, kto sprawił, że płakała. Widziałem wiele gówna spadającego na nią przez ostatnich kilka lat. Tragedia z jej rodziną. Dramaty pomiędzy Zackiem i Nicole, zanim w końcu rozwiązali swoje problemy. Jednak nigdy nie była nawet blisko płaczu. Ale odebranie jej pracy?

34

Kariery, którą kochała? Wkurzało mnie oglądanie jej takiej zmartwionej, wiedząc jak bardzo chciała tej pracy i jak cholernie dobra w niej jest. Przyciągnąłem ją bliżej siebie trzymając mocno, ponieważ wiedziałem, że jak tylko się obudzi nonszalancko odrzuci włosy, uśmiechnie się i opuści samolot, wrócimy do bycia przyjaciółmi. Cholernie nienawidziłem tej strefy przyjaciół z korzyściami i nie cierpiałem tego, że pierwszy raz, kiedy nawet chcę spróbować związku z kobietą jest z tą jedną, która ma tak dużo ścian wybudowanym wokół siebie, że jest niemożliwe naprawdę jej poznanie. Nie chciałem czuć tego do Mii. Jest idealną kobietą dla takiego faceta jak ja. Lubi seks, lubi zabawę i nie oczekuje niczego więcej. Co jest niesamowite to to, że jest to też wszystkim, czego kiedykolwiek chciałem. A przynajmniej do czasu, gdy ta kobieta dostała się pod moją skórę. Teraz, kiedy jestem w Nowym Jorku nie mogę przestać o niej myśleć. A kiedy jestem w L.A. muszę ze sobą walczyć, aby nie wiercić Nicole dziury w brzuchu o nią. Uwielbiam to, że mówi co myśli i nie przejmuje się tym, że może to kogoś wkurzyć. To, że kocha swoją pracę, że jest pierwszą osobą stającą za Nicole, kiedy coś się dzieje. Ale jest też ta druga część Mii, ponad śmiechem i przemądrzałymi komentarzami i świetnym seksem. Zamknięta w pudełku, zaklejona i zapakowana szczelniej niż bomba. Dorastałem w systemie opieki zastępczej i nigdy nie miałem prawdziwej rodziny. Do czasu, aż poznałem Zacka i Jake’a, kiedy byliśmy nastolatkami i muzyka uderzyła w mój radar. I tak jak nigdy nie chciałem rodziny tak samo było z kobietą. Do czasu, aż ponad dwa lata temu Mia praktycznie w podskokach wpadła na próbę dźwięku z Nicole. Flirtując z każdym z zespołu i ostatecznie spędzając weekend w autokarze. Ten weekend był dla Zacka do kitu, ponieważ Nicole uciekła. Ale kiedy Mia nie zapewniała Zacka, że wszystko się ułoży, świetnie się razem bawiliśmy i to był pierwszy raz, kiedy pomyślałem… może mogę zrobić to gówno ze związkiem, o którym każdy mówił, że jest takie świetne. Powoli zdejmuję dłoń z biodra Mii i sfrustrowany pocieram nią czoło. Nie z powodu tego, że Mia mnie frustruje, ale dlatego że jest tuż obok mnie, a ja wszedłem prosto w tę sytuację, a czuć ją jest tak cholernie dobrze. Idealnie do mnie pasuje, jej wysoka szczupła sylwetka jest delikatna, owinięta wokół mnie.

35

Wszyscy zawsze mówili, że miłość dobrej kobiety może zmienić mężczyznę i ja zawsze uważałem, że to stek bzdur. Oprócz tego, że naprawdę mogę kochać tą jedną, ale wiem, że jeżeli jej o tym powiem ucieknie tak szybko jak jej wspaniałe nogi dadzą radę ją ponieść i nigdy więcej się do mnie nie odezwie. Pieprz mnie. Miłość jest do kitu. Potrzebuję papierosa albo czegoś w co mógłbym przywalić. Odkąd ani jedno ani drugie nie jest dostępne biorę głęboki oddech i tylko trzymam ją blisko. Może się obudzić i być taka wkurzona z powodu tego, co dla niej zaplanowałem, że nigdy więcej się do mnie nie odezwie. To ryzyko, duże. Jednak będzie tego warte, jeżeli tylko przekonam ją jak idealni dla siebie jesteśmy. Zamykam oczy wdychając słodki zapach Mii, po czym czuję jak sam odpływam w niespokojny sen. Kiedy przebudzam się trochę później, Mia jest wciąż idealnie wpasowana do mojego boku. Uświadamiam sobie, że żadne z nas nie poruszyło się podczas snu. Nie mogę sobie wyobrazić, że kiedykolwiek jakaś inna kobieta sprawi, że będę się czuł w ten sposób. W dniu, w którym poprosiłem ją, żebyśmy uczynili naszą relację bardziej trwałą zobaczyłem ten wyraz w jej oczach i twarzy i wiedziałem, że ją straciłem. Nie powstrzymało mnie to przed próbowaniem, ale niech mnie cholera, jeżeli ta kobieta nie jest najbardziej upartą istotą, jaką spotkałem. Starałem się ruszyć na przód. Poszedłem na kilka randek, przespałem się z kilkoma kobietami, ale żadna nigdy nie sprawiła, że czułem się tak jak przy niej … w łóżku czy poza nim. Czy ona czuje tak samo? Czy Mia spotyka się z innymi kolesiami, kiedy nie ma mnie w pobliżu? Dławię się na tę myśl i zamykam oczy opierając głowę na poduszce. Czy inni mężczyźni jej dotykają? Czy wiedzą, że ma łaskotki tylko w jednym miejscu, zaraz nad jej lewą kością biodrową? Jęczę na myśl, że inny mężczyzna jej dotyka, jego dłonie pieszczą jej miękką skórę, zadawala ją i słucha małych jęków, które wydaje. Doprowadza mnie to do szaleństwa. I potem myśl, której jeszcze bardziej nie lubię przesącza się do mojego mózgu, zanim zdołam ją powstrzymać. Czy to, dlatego nie odpowiadała na moje telefony przez miesiące? Czy umawia się z kimś? Potrząsam głową wyrzucając z niej te niepewne i głupie jak cholera myśli. Nicole powiedziałaby coś, jeżeli Mia spotykałaby się z kimś. A jeżeli tak jest lepiej

36

niech mnie wkrótce powstrzyma, ponieważ mogę mieć tylko jedną noc z Mią i jestem pewien jak cholera, że jej nie zmarnuję. Prawie nie chcę jej budzić wiedząc, jaki miała długi dzień. Prawdopodobnie potrzebuje snu, ale nigdy nie twierdziłem, że jestem bezinteresowny. Przyciągam ją do swojej klatki i wszystko na południe w moim ciele momentalnie się budzi. Jęczę lekko i umieszczam delikatny pocałunek zaraz za jej uchem, a ona porusza biodrami do mnie. Jeszcze się nie obudziła i prawie czuję się jak dupek. Ale Boże pachnie tak dobrze. To nie jej perfumy czy jakiś zapachowy balsam, którym smarują się niektóre dziewczyny. To po prostu ona. A jej zapach momentalnie sprawia, że staję się twardy. Moje ręce ożywają własną wolą i powoli przesuwam jedną dłoń wzdłuż jej boku. Zatrzymuję się na chwilę, gdy sięgam jej piersi, opierając się pragnieniu pobawienia się nią trochę dłużej. Zamiast tego jednym palcem lekko pocieram jej spód, a potem dłoń posuwa się w dół głaszcząc łagodnie jej brzuch. Drży, a jej oddech szarpie się lekko. Przez sekundę trzymam nieruchomo rękę, aby zobaczyć czy mnie odepchnie, ale zamiast tego przysuwa się do mnie odrobinę bliżej. Jeden kącik moich ust unosi się i oblizuję wargi, nawilżając je, zanim umieszczam kolejny delikatny pocałunek na jej szyi. Jej ciało tężeje na ułamek sekundy i uświadamiam sobie, że się obudziła. Nie tylko to, ale również to, że mnie nie odpycha. Moja dłoń porusza się do jej tali a potem powoli wzdłuż jej biodra. Ściskam je lekko, zanim podążam w dół jej uda. Boże, czuć ją tak dobrze pod moją szorstką skórą. Gładka jak jedwab i miękka. Mia jest po prostu taka miękka. Jest całkowitym przeciwieństwem moich zgrubiałych dłoni. Niech mnie cholera, jeżeli nie jest najbardziej niesamowitą kobietą, jakiej kiedykolwiek dotykałem. Ponownie nieznacznie się porusza, ale tym razem się nie zatrzymuję. Uśmiecham się przy jej szyi, kiedy czuję jak jej tętno odrobinę przyśpiesza. ‒ Chase? – Jej cichy głos jest ochrypły i naprawdę zmęczony. Powoli liżę jej szyję i wytyczam szlak miękkich pocałunków wzdłuż jej obojczyka. Moja dłoń ściska lekko jej biodro przyciągając ją z powrotem do siebie, żeby mogła poczuć jak bardzo jej pragnę. Niech to szlak, chcę tylko jej. Całej jej.

37

‒ Co jest kochanie? – szepczę w jej gardło, kiedy relaksuje się przy mnie, zamiast się odsuwać – Czego potrzebujesz? Przesuwam się lekko żebym mógł spojrzeć w jej zaspane niebieskie oczy. Jej włosy są trochę potargane, a jej oczy ledwo otwarte, ale wciąż mogę zobaczyć, że mnie pragnie. Proszę, błagam oczami, nie mówi mi, że potrzebujesz szklanki wody. Nie mów mi, żebym się stąd wynosił w cholerę. Jednak nie mówi żadnej z tych rzeczy. Po prostu uśmiecha się i cicho, tak cicho, że prawie proszę ją, aby powtórzyła, mówi tylko: ‒ Ciebie. To wszystko, co muszę usłyszeć. Jeżeli mnie chce dam jej siebie całego. Ostatni kawałek swojego ciała, serca i duszy. Czego tylko zapragnie, co mam jest jej. Nie chcę tylko, aby podeptała to wszystko i oddała mi fragmenty jak połamane odpadki, kiedy ze mną skończy. Z szelmowskim uśmieszkiem obracam ją tak, że leży pode mną. ‒ Jestem cały twój, kochanie.

38

Rozdział 5

Chase siedział plecami do mnie na krawędzi łóżka i zakładał spodnie. Wciąż nie miał koszulki i mrowiły mnie palce, chcąc poczuć każdy centymetr tych perfekcyjnie wyrzeźbionych mięśni. Uśmiecham się złośliwie, kiedy zauważam kilka różowych zadrapań na jego plecach i prawym barku. Pieprzyć to. Sięgam i delikatnie śledzę ślady, jakie na nim pozostawiłam. Zamiera, a ja śmieję się cicho. ‒ Przepraszam, podrapałam ci plecy. Nie rusza żadnym mięśniem do czasu, aż odwraca w prawo głowę tak, że mogę zobaczyć jego zarozumiały uśmieszek. ‒ To było tego warte. ‒ Między nami w porządku? – pytam go i widzę jak uśmiech znika, i szybko się ode mnie odwraca. Nienawidzę tego. Nienawidzę tego, że kiedyś tak świetnie się dogadywaliśmy, a teraz jest to napięcie pomiędzy nami. Przepaść między nami to rzeczy, które pozostawiliśmy niewypowiedziane. Oboje jednak jesteśmy zbyt wielkimi tchórzami albo żeby je poczuć albo żeby cokolwiek z nimi zrobić. A przynajmniej ja jestem. Chase wstaje i zakłada koszulkę, po czym znów się do mnie obraca. Wciąż leżę naga w łóżku zbyt zmęczona, żeby już przejmować się zakładaniem ubrań. Uśmiecha się, ale nie sięga to jego oczu. ‒ Jest w porządku Mia.

39

Szorstki ton jego głosu irytuje mnie. ‒ Dlaczego to zrobiłeś? – Wskazuję wzdłuż na łóżko. Nie, że mam coś przeciwko. Chase jest niesamowity. Ale wiem, że to idzie w parze z oczekiwaniami, których nie mogę spełnić. A zwłaszcza nie teraz. Przypomnienie o wizycie u lekarza osiada w moich wnętrznościach jak kamień i mrugam kilka razy, żeby nie odzwierciedlił się w nich strach. Chase uśmiecha się złośliwie i chcę go walnąć. Nakłada ten zarozumiały, twardzielski uśmiech osobowości gwiazdy rocka. Używa go na fanach i groupies, ale nigdy nie na mnie. ‒ Pomyślałem

jedynie,

że

przyda

ci

się

uwolnienie

stresu.

Czy

było

wystarczająco dobrze czy potrzebujesz więcej? ‒ Odpieprz się, Chase. Odrzucając przykrycia idę tupiąc do walizki. Wewnętrznie uśmiecham się, gdy oczy Chase’a śledzą każdy mój krok. Uwolnienie stresu, akurat. Gdy jestem już ubrana w spodnie do jogi i top zaczynam pakować ubrania z wczoraj. ‒ Chcę ciebie na jeden tydzień. Moje dłonie zamierają na zamku od walizki, a brwi unoszą się w górę. ‒ Co? – Prostuję się, żeby spojrzeć na niego. Chase stoi w tym samym miejscu w rozpiętych dżinsach z rękami na biodrach – Co masz na myśli? Robi kilka kroków w moją stronę, a ja się prostuję. Gdy jest już przy mnie pokazuje palcem pomiędzy naszymi klatkami piersiowymi. Jego oczy nie odrywają się od moich. ‒ Chcę ciebie. Całą ciebie przez ten następny tydzień, kiedy będziemy w Kalifornii. Jedna strona mojego nosa marszczy się, a jego dłoń wraca na biodro. ‒ Dla seksu? Powoli potrząsa głową tam i z powrotem. Jego usta są zaciśnięte razem, a mój brzuch robi fikołka. Nie wiem, o czym myśli i to przeraża mnie śmiertelnie. ‒ Całą ciebie. ‒ To głupie – mówię i wracam do zapinania walizki.

40

Zauważam tylko to, że moje dłonie się trzęsą odrobinę i czuję jak buzuje we mnie adrenalina. Chase chce całą mnie? Nie może tego dostać. Nie mam nic więcej do zaoferowania. ‒ Możemy uprawiać seks, tak jak to do tej pory robiliśmy, ale oboje wiemy, że dla nas to nigdy nie było niczym więcej. To największe kłamstwo, jakie kiedykolwiek powiedziałam. Uświadamiam to sobie momentalnie i myślę, że Chase również to wie. ‒ Gówno prawda – mówi. Jego duża dłoń trzepie w moją, odsuwając ją od zamka walizki. Obserwuję jak zapina moją walizkę i stawia ją na kółkach – Myślę, że tutaj może być coś więcej i ty także. Chcę jednego tygodnia, aby to udowodnić. Wciąż wpatruję się w walizkę. Dlaczego wkurza mnie to, że zauważył, iż się z tym męczyłam i przyszedł zrobić to za mnie? Czy to nie jest to, czego chcą wszystkie dziewczyny, wszystkie kobiety? Jakiegoś dużego, silnego mężczyzny, który wejdzie w ich życie i będzie je chronił i opiekował się nimi? Czy nie taki był kiedyś mój tata? Ale już taki nie jest. I któregoś dnia nie będzie tu też dla mnie Chase’a, albo mnie dla niego. ‒ Dlaczego to robisz? Podnosi jedną rękę i obejmuje moją szyję. Moje ciało ogrzewa się momentalnie, a oddech staje się poszarpany. Chase uśmiecha się. Wie, że działa na mnie fizycznie. Nie trudzę się nawet zaprzeczając temu. ‒ Ponieważ – mówi miękko i pochyla się tak, że gdy szepta jego oddech jest naprzeciwko mojego policzka i szczęki. – Tutaj jest coś innego, coś, co dzieje się pomiędzy nami od dłuższego czasu – więcej niż tylko seks – jesteś po prostu zbyt przerażona, żeby to przyznać. Chcę tylko jednego tygodnia 7. Jednego tygodnia, żeby się tobą opiekować, poznać cię i udowodnić ci, że jest w porządku raz na jakiś czas opuścić gardę. Powoli przełykam, moje całe ciało wibruje jak kamerton, gdy Chase uśmiecha się lekko i stoi o wiele za blisko mnie, żebym była zdolna myśleć rozsądnie. Jego dłoń 7

Just One Week – i mamy tytuł książki 

41



 jest ciepła i czuła na mojej szyi. Porusza kciukiem gładząc powoli moją szczękę. Uwodzi mnie. Nie chcę tego. To za duże ryzyko. Wiedziałam, że nie powinnam była wsiadać do tego samolotu. Jednak czy jeden tydzień może wyrządzić dużo szkód któremuś z nas? Siedem dni, a potem mogę wrócić do ignorowania go. I tak wkrótce będzie znowu w trasie i wtedy nie będę musiała go oglądać. Możemy mieć ten tydzień a następnie ruszyć dalej i wrócić po prostu do naszych żyć, jakby to było całkowicie normalne. Otwieram usta, żeby coś powiedzieć, że to nie zadziała, ponieważ nie możesz się zakochać w kimś w ciągu siedmiu dni. To może być tydzień świetnego seksu i z tym nie mam problemu, ale nie ma mowy, że otworzę dla niego swoje serce. I szczerze nie chcę odpowiedzialności z jaką wiąże się posiadanie jego. ‒ Spróbuję – szeptam sylaby jak westchnienie i zanim mogę zastanowić się nad tym co powiedziałam albo dlaczego zgodziłam się na coś co i tak wiem, że nigdy nie zadziała szare oczy Chase’a rozbłyskują, a jego usta obniżają się do moich. To delikatny pocałunek, a jego wargi ocierają się o moje. Nie robi żadnego ruchu w celu zwiększenia nacisku czy przyciągnięcia mnie bliżej siebie, gdy nasze usta opierają się o siebie ledwie ruszając, ale mogę poczuć kłębiące się pod tym napięcie. Czuję to w sposobie, w jaki jego dłonie poruszają się po mojej szyi, jak sam się powstrzymuje. Naciskam na jego usta trochę bardziej stanowczo prosząc go milcząco, aby zrobił coś w celu uwolnienia ciśnienia budującego się pomiędzy nami. Zamiast tego Chase odsuwa się, a jego usta są zaledwie centymetry od moich. Mogę go wyczuć i poczuć wszędzie nawet, jeżeli nie dotyka mnie nigdzie za wyjątkiem szyi. Przytłacza mnie w najlepszy z możliwych sposobów. ‒ To nie będzie tylko seks Mia. Jak bardzo kocham twoje ciało chcę więcej i jestem zmęczony czekaniem na to. Chcę, żebyś zaufała mi na tyle, żeby szukać we mnie oparcia, kiedy masz gówniany czas w tym tygodniu, kiedy zaczniesz myśleć o swojej pracy albo o tym co masz zamiar zrobić ze swoim mieszkaniem. Chcę więcej niż twojej przyjaźni. Jesteś gotowa, żeby mi to dać? Potrząsam głową, ponieważ nie jestem. Ten pomysł mnie przeraża. Chase zwyczajnie się uśmiecha jakby to rozumiał i chwyta moją rękę. Może boi się tego tak samo jak ja?

42

‒ Samolot wkrótce wyląduje. Chodźmy na drinka. Podążam za nim do strefy salonu w chwili, w której zapala się lampka nakazująca zapiąć pasy. Chase ciągnie mnie w dół na kanapę obok siebie i zapina mi pas. Kiedy posyłam mu rozbawione spojrzenie zastanawiając się, dlaczego przypina mnie jak czterolatka po prostu wzrusza ramionami i wyciąga rękę na oparciu kanapy za mną. Przyciąga mnie do siebie tak, że moja głowa spoczywa na jego ramieniu. To jest pocieszające i czuję się bezpieczne. A odkąd właśnie obiecałam, że postaram się dać mu wszystko, pozwalam mu się trzymać. Mój umysł wciąż próbuje zrozumieć, na co tak właściwie się zgodziłam.

Moja szczęka opada jak tylko samolot ląduje i wychodzimy z Chasem na zewnątrz. Stoimy na szczycie schodów i wpatruję się w niego zmieszana. Nie spotyka mojego wzroku, ale trzyma moją dłoń mocniej, ściągając mnie ze schodów, nie dając mi nawet czasu na mrugniecie. Moje stopy, potykając się na schodach, ledwo nadążają za nim. Kiedy dotykam asfaltu w końcu jestem w stanie zamknąć usta. Naprzeciwko mnie czeka na nas czarny, dwuosobowy kabriolet,

a

czerwone

tylne

reflektory

błyszczą

jasno

w promieniach zachodzącego słońca. ‒ Gdzie jesteśmy? – pytam, moja głowa szybko odwraca się tam i z powrotem przyglądając się wiejskiemu krajobrazowi. Gdziekolwiek do cholery jesteśmy nie jest to L.A. W polu widzenia nie ma nawet pojedynczego wieżowca. Wszystko, co mogę zobaczyć to pola. Chase przeczyszcza gardło. ‒ Zanim się wkurzysz pozwól mi wytłumaczyć. Obracam się na pięcie i staję z nim twarzą w twarz kładąc ręce na biodrach. Moja skóra czuje się jakby właśnie została wyprana i wyszła dwa rozmiary za mała. Nie wiem jednak czy po prostu jestem zaniepokojona czy zła na fakt, że najwyraźniej podstępnie przywlókł mnie kto-do-cholery-wie-gdzie ze sobą.

43

‒ Gdzie jesteśmy? – warczę do niego, mój głos jest ostry i w lekko podwyższonych tonach. Nawet nie drgnie. Również nie odpowiada na moje pytanie, gdy robi parę kroków na przód. Szybko schodzę z jego drogi potrząsając głową. ‒ Chciałem cię zobaczyć, ale przez sposób w jaki mnie unikałaś nie sądziłem, że porozmawiamy za dużo w L.A.. Gniew i rozdrażnienie przesącza się do moich kości. ‒ Więc pomyślałeś, że porwanie mnie… – mój głos zanika i odwracam się rozkładając ramiona w powietrzu – tutaj… pomoże ci z tym? Co do cholery Chase! Muszę pomóc Nicole z jej ślubem w ten weekend! Uśmiecha się do mnie przebiegle. Dupek! Nie mogę w to uwierzyć. ‒ Nie porwałem cię, a Nicole dokładnie wie, gdzie w tej chwili jesteś. Moje oczy rozszerzają się tak bardzo, że myślę, iż wyskoczą mi gałki oczne z głowy i potoczą się po asfalcie. Jej dziwaczna wiadomość nagle nabiera sensu. Odwracam się przodem do samolotu z intencją domagania się od pilota, żeby albo poleciał ze mną do L.A. albo z powrotem do Nowego Jorku. Cokolwiek będzie szybsze, ale stewardessa wchodzi już do hangaru, a schody zostały schowane z powrotem do samolotu. Jeszcze bardziej wściekła obracam się gwałtownie do Chase’a. Stoi ze skrzyżowanymi

ramionami

wyglądając

na

niewzruszonego

moim

wybuchem.

Przebiegam dłonią przez włosy starając się uspokoić, ale to nic nie daje. Otwieram usta, aby znowu coś powiedzieć, ale mi przerywa. ‒ Odpowiadając na twoje pytanie jesteśmy w Napa Valley8. Mam rezerwację dla nas w pobliżu na weekend. Nicole oczekuje cię w poniedziałek popołudniu. 8

Rejon produkcji wina znajdujący się w północnej Kalifornii.

44

Ma czelność wyglądać na zadowolonego z siebie. ‒ Brawo, Chase właśnie zdołałeś zostać kompletnym kutasem. Szczerze myślałeś, że nie będę miała nic przeciwko temu wszystkiemu? Oszukałeś mnie, żebym wsiadała z tobą do samolotu, zrobiłeś wielkie halo, że chcesz więcej, pragniesz mnie, całą mnie… cokolwiek to do cholery znaczy… i przez cały czas kłamałeś? I teraz oczekujesz, że przejdę nad tym do porządku dziennego? Podchodzi do mnie zirytowany i moje oczy rozszerzają się jeszcze bardziej. On jest mną poirytowany? Co do cholery? ‒ Po pierwsze – mówi pokazując jeden palec – nie kłamałem. Mogłem… zaniedbać przekazanie ci ważnych informacji. ‒ Semantyka. – Macham ręką w powietrzu. Chcę tupnąć nogą, ale zbieram to, co pozostało z mojej samokontroli i odmawiam ataku złości. – Zmanipulowałeś mnie i oszukałeś, i dobrze o tym wiesz. I Nicole też maczała w tym palce. Przed oczami miga mi tysiąc różnych sposobów, aby się odegrać na niej za to. Chase kontynuuje zbliżanie się podczas mojego wybuchu i podnosi drugi palec. ‒ Po drugie wiesz, że jeżeli pokazałabyś się w L.A. dalej byś mnie ignorowała, a ja mam zamiar dowiedzieć się, dlaczego tak po prostu zerwałaś ze mną kontakt. I w końcu – mówi dodając trzeci palec. Jestem tak wkurzona, że chcę sięgnąć i odgryź te jego cholerne palce. Nie tylko za to co zrobił, ale także za to co do mnie mówi. Jak cholera teraz mu cokolwiek powiem. ‒ Miałem na myśli każde pojedyncze słowo, które powiedziałem w samolocie. Chcę więcej niż tylko twojego ciała i jestem zmęczony czekaniem w pobliżu na ciebie, żebyś zobaczyła jak idealni dla siebie jesteśmy. Więc tak, to może być nieczyste zagranie. Ale oboje wiemy, że nie dałabyś mi szansy, jeżeli spróbowałbym każdego innego podejścia.

45

Do

czasu,

aż

kończy

stoi

prawie

dokładnie

naprzeciwko

mnie.

Usatysfakcjonowany uśmiech jest na jego ustach. Oddycham tak ciężko, że myślę, iż moje serce może eksplodować. ‒ Chcę wracać do domu. Teraz. Potrząsa głową. ‒ Nie da rady. Pilot spędził dzisiaj już za dużo czasu w powietrzu. Najszybciej będziesz mogła się stąd wydostać jutro i jeżeli będziesz wciąż taka na mnie wkurzona rano zabiorę cię do L.A. Przyszpilił mnie spojrzeniem, tym, które jestem pewna ma laserowy mężczyzna trzęsąc swoimi kolanami. Kosztuje mnie wszystko to co mam, aby wyprostować swoje ramiona wpatrując się w niego tak samo nieustępliwie. ‒ Ale przed tym porozmawiamy. Moja twarz podrywa się i otwieram usta, aby na niego warknąć, ale zanim mogę cokolwiek powiedzieć on sięga w dół i bierze nasz bagaż z łatwością wrzucając go do bagażnika czekającego samochodu. Otwiera drzwi pasażera i unosi jedną brew. ‒ Jedziesz? Patrzę do tyłu na samolot w cieniu, w którym wiem, że ukrywa się gdzieś pilot i potem z powrotem na Chasea. Jestem taka wściekła, a palce bolą mnie od wbijania paznokci w skórę. Nie mogę uwierzyć, że mi to zrobił. Jednakże nie jestem zdziwiona, że Nicole za tym stoi. Cholera, znając ją i jej zdanie na temat zakończenia sprawy z Chasem nie zdziwiłabym się, gdyby to był jej pomysł. Romantyczna ucieczka do Napa Valley, abym zakochała się w Chase’ie? Proszę cię. Bez względu na to jestem wykończona. Moje ciało jest spięte, a umysł wciąż boli z powodu gównianego dnia, który miałam, zanim jeszcze w ogóle postawiłam stopę w samolocie. Spędzę noc w Napa Valley i wyniosę się stąd z samego rana. Powoli tupiąc podchodzę do Chase’a pokazując mu, że idę… ale niechętnie. Jak tylko siadam w samochodzie na miękkiej, szarej skórze wyrywam drzwi z jego dłoni i zatrzaskuję tak mocno, że mały samochód trzęsie się i kołysze.

46

‒ Dwa pokoje – mówię recepcjoniście o imieniu Evan w recepcji jednego z najwspanialszych hoteli, jaki widziałam. Jest to jakiegoś rodzaju spa, w którym panuje Stary Dobry Urok i moje oczy rozszerzyły się w szoku, gdy jechaliśmy przez jego teren. Wszędzie są budynki i ze słońcem na horyzoncie niemal wzdycham z zachwytu na rozciągające się wzgórza porośnięte małymi krzewami pnącymi się po drucianych płotkach. Jesteśmy w samym sercu tego, co jak mi się wydaje jest najbardziej luksusową winnicą w Kalifornii. Gdybym nie była taka wkurzona mogłabym się uśmiechnąć i wydać parę ochów i achów. Zamiast tego trzymałam oczy utkwione w bocznym oknie odmawiając pokazania Chase’owi najmniejszej oznaki, że miejsce, które on… albo Nicole… wybrał dla nas na weekend musi być absolutnie piękne w świetle dnia. Wciąż nie mogę uwierzyć, że mi to zrobiła i nie mam pojęcia, na kogo jestem bardziej zła. Niestety mężczyzna za ladą odbiera całą siłę mojej frustracji z różowymi wypiekami na policzkach. Najwidoczniej większość ludzi nie mówi do niego tak nieuprzejmie. Albo nie żąda dwóch pokoi w czymś, co jest prawdopodobnie jednym z najdroższych i najbardziej romantycznych kurortów w tej okolicy. ‒ Nasz apartament ma dwie sypialnie, Mia – jego głos przypomina mi jak mówi do mnie leżąc obok w łóżku. Co jest dokładnie jedną z rzeczy, o której nie chcę myśleć w tej chwili. Odpycham pożądliwe myśli i wpatruję się w niego. ‒ Dwa. Pokoje. Stoimy przy recepcji z Eveanem rumieniącym się za ladą, zamknięci w milczącej walce woli. Nie wiem, co sprawia, że Chase wycofuje się pierwszy, ale w końcu wzdycha i kiwa głową na cichego mężczyznę, aby nam pomógł. ‒ Dobra. Dwa pokoje, jeżeli macie. – Potem uśmiecha się tym cholernym szelmowskim uśmieszkiem, który zwykłam tak bardzo lubić. – Przylegające.

47

Zwężam oczy tak mocno, że ledwo mogę coś zobaczyć, ale ustępuję. Evan przeczyszcza gardło jakby pytał o moją akceptację tej zmiany. Patrzę na niego nagle czując się źle, że byłam dla niego taka niemiła. To nie jego problem, że zostałam podstępnie tutaj przywieziona. I nikt nie mógł zaplanować, że to wszystko wydarzy się tego samego dnia, kiedy moje życie stało się gówniane. ‒ Nieważne – mówię, nie do końca rozumiejąc, dlaczego się na to zgadzam. – Weźmiemy po prostu apartament, który już macie dla nas zarezerwowany. Lepiej niech posiada dwie sypialnie z zamkami w drzwiach albo będę holować swój mały tyłek z powrotem i domagać się nowego pokoju w całkowicie innym skrzydle resortu. Posyłam Evanowi szczery

uśmiech, gdy kończy nasz meldunek

i wręcza klucze. ‒ Jesteście w naszym apartamencie na zboczu góry, który da wam rano widok na wspaniałe wzgórza Napa Valley i gaje oliwne. – Evan posyła mi oschły uśmiech. – Miejmy nadzieję, że to spełni twoje standardy i dostarczy relaksującej atmosfery na wasz weekendowy pobyt. Dobrze rozegrane Evan. Śmieję się cicho uznając jego mały przytyk. Biorę klucze z jego dłoni, zanim Chase je chwyci i zmierzam do windy, zostawiając Chase kilka kroków za mną.

48

Rozdział 6

Mia sapie jak tylko wchodzimy do naszego hotelowego apartamentu na ostatnim piętrze budynku. Przygryzam swój uśmiech, nie wiedząc czy domyśli się, że jestem podekscytowany tym, iż wreszcie pokazuje jakieś inne emocje niż całkowite gniew. Wiedziałem, że będzie wkurzona, iż ją oszukałem. Po prostu nie sądziłem, że tak się wścieknie. Obawiałem się, że jej głowa wykona obrót o trzysta sześćdziesiąt stopni. Ten pomysł może się bardzo źle skończyć. Miałem tylko nadzieję, że kiedy w końcu dobrze prześpi noc i wykorzysta dzień w spa, który dla niej umówiłem na jutrzejszy poranek, to ją trochę rozluźni. Robi powolne okrążenie wokół pokoju podziwiając dzieła sztuki i starając się zobaczyć widok z okna, którego niestety nie możemy zobaczyć. Ale jest tutaj prywatny taras zaraz obok naszej bardzo prywatnego jacuzi. Zatrzymuje się przy stole kuchennym, przebiegając powoli dłonią przez włoską, miękką skórę krzeseł. A potem się uśmiecha. Jest słaby, ledwie cień na jej idealnych różowych ustach, ale zauważam go, zanim szybko go gasi. Taak, podoba jej się to miejsce. ‒ To jest niezłe miejsce – wypuszczam oddech z ulgi. Poza szczekaniem na mnie w holu hotelu nie powiedziała żadnego słowa do mnie, odkąd trzasnęła drzwiami naszego wypożyczonego samochodu. Nie żebym nie zasługiwał na cały ten gniew.

49

Ale to, co powiedziałem jest prawdą. Jeżeli polecielibyśmy prosto do L.A. nie było mowy, żebym dostał szansę na porozmawianie z nią, żeby dowiedzieć się, co do cholery poszło nie tak i jak mogę to naprawić. Ponieważ jestem zdeterminowany, żeby to zrobić. Wkładam ręce do tylnych kieszeni spodni, czekając na nią, gdy zwiedza sypialnie, które są po przeciwnej stronie salonu. Marszczę brwi, kiedy widzę, że sprawdza jeden z pokoi czy ma zamki w drzwiach. Zatem wciąż jest wkurzona. Wychodzi z pokoju, przechodzi obok mnie i zmierza do kuchni, która jest w pełni zaopatrzona i sięga po butelkę wody, a potem siada na kanapie w salonie. Chcę do niej podejść. Wytłumaczyć wszystko o tym jak się czuję. Kocham ją. Po raz pierwszy w życiu nie boję się słów czy uczuć. Po prostu obawiam się jej reakcji. Jeżeli powiem jej teraz przywoła pierwszą taksówkę na najbliższe lotnisko i zniknie, zanim dostaniemy szansę na cokolwiek. Ale nie robię tego. Zamiast tego chwytam wodę i wypijam połowę, zanim opuszczam kuchnię. ‒ To miejsce, które wybrałaby Nicole. Zgrzytam zębami na tę insynuację. ‒ Ja je wybrałem. – Jej usta otwierają się, a ja się uśmiecham. – Jedyną rzeczą, którą zrobiła Nicole było powiedzenie mi, żebym cię ścigał. Ponownie. Nie mogę się powstrzymać, żeby wbić jej tą małą szpilkę. To było prawie dwa lata temu, kiedy Mii zaoferowali prace w Nowym Jorku. Nicole i Zack stawali się sobie coraz bliżsi i kiedy Nicole powiedziała mi o pracy Mii, następnymi słowami, które wyszły z jej ust było „Idź ją zdobyć, Chase”. Czuję się jakbym gonił ją od tamtego czasu. Dając jej przestrzeń, gdy wiedziałem, że jej potrzebuje… Widziałem jak podnosi swoje ściany i wycofuje się z czegokolwiek, co jest czymś więcej niż tylko okazjonalną seksowną nocą. Ale jestem zmęczony ściganiem jej. W końcu, chociaż raz chcę, aby przyznała, że mamy coś więcej niż to i przestała do cholery uciekać. Jej oczy rozświetlają się, kiedy patrzy na mnie gniewnie. Iskrzą jak niebieski ocen, gdy staje się porywcza z jakiegoś powodu. I nawet, jeżeli dzisiaj dzieje się tak, ponieważ mnie nienawidzi biorę to. To jest lepsze niż zapłakana kobieta, która wcześniej była zaskoczona widokiem mnie siedzącego w jej korytarzu.

50

Czekam tylko przez sekundę, zastanawiając się czy zamierza coś powiedzieć, ale tego nie robi. Z prychnięciem wyskakuje z krzesła i krzyżuje ramiona. Ten ruch rozchlapuje wodę z butelki, więc w drodze po bagaż, który zostawiliśmy przed drzwiami wejściowymi rzucam jej ręcznik. Następnie idę do swojego pokoju ciągnąc za sobą walizkę. ‒ Do zobaczenia rano, kochanie. Aby dać jej znać, że jestem poważny na temat tego, że nic się dzisiaj nie wydarzy przekręcam zamek w drzwiach. Nawet, jeżeli to, czego naprawdę chcę to iść podnieść ją, zaciągnąć jej tyłek do mojego łóżka i kochać się z nią, dopóki nie zapomni, dlaczego w ogóle jest na mnie zła. Zmieni zdanie. Mia i ja kłócimy się dużo, ponieważ oboje chcemy mieć rację w tym samym czasie. Ale tym razem nie wycofam się, dopóki nie wygram wszystkiego, czego chcę. Jej. Ledwo wchodzę do łazienki, kiedy słyszę tupanie Mii przez wapienne podłogi, za którym podąża trzaśnięcie drzwiami.

Dźwięk metalu uderzającego o kamień wyrywa mnie rano ze snu. Zajmuje mi minutę przypomnienie sobie gdzie jestem. Na zewnątrz słońce dopiero wschodzi i widzę tylko wzgórza pokryte drzewami oliwnymi tak daleko jak tylko mogę sięgnąć wzrokiem. Uśmiecham się przypominając sobie Mię i sposób, w jaki jej ciało układa się pod moim… sposób, w jaki jęczała, kiedy szczytowaliśmy razem noc wcześniej w samolocie. Jestem kutasem, ale przynajmniej wykorzystałem szansę bycia z nią, zanim się na mnie wkurzyła. Wynagrodzę jej to dzisiaj. Głośny dźwięk brzęczenia metalu ponownie wyrywa mnie z łóżka i marszczę brwi uświadamiając sobie, że Mia prawdopodobnie wciąż jest na mnie zła. Nie oznacza to jednak, że nie mogę spróbować uwieść jej i jej gniewu.

51

Z tą myślą ignoruję spodenki wystające z walizki i wchodzę do salonu w poszukiwaniu źródła brzęczących dźwięków, ubrany jedynie w białe bokserki. Mii ulubione. Stoi na palcach w małej kuchni apartamentu ubrana… och cholera. Ma na sobie zwykłą, białą koszulkę, która jest praktycznie przeźroczysta. Sięga do górnej szafki i dół koszulki podjeżdża do góry ukazując kawałek jej wystającego pośladka. Mój fiut momentalnie twardnieje. Kuszące szybkie migniecie jej bladoróżowych koronkowych majtek. Biorę głęboki oddech, myśląc o bejsbolowych statystykach, aby uspokoić napięcie w moich bokserkach. Następnie podchodzę i staję za nią. Powoli wyciągam rękę ponad nią i ledwie muskam skórę jej palców, gdy chwytam szklankę na sok i kubek do kawy, których musiała szukać powodując ten okropny harmider. ‒ Dzień dobry Mia. – Patrzę jak jasne włoski na jej ramieniu stają dęba. Przelotnie ocieram nosem o jej miękkie blond włosy wdychając jej zapach, a potem szybko się odsuwam. Może wciąż być wkurzona, ale i tak na nią działam. Nastawiając ekspres ukrywam uśmiech. ‒ Jak spałaś? – pytam, gdy moja kawa jest już gotowa i siedzę przy kuchennym stole. Jeszcze się do mnie nie odezwała. Siada idealnie prosto wlewając do szklanki sok pomarańczowy i bezmyślnie klikając na tabelce. ‒ Dobrze. A potem w końcu na mnie patrzy. Jej oczy są blade i ma małe purpurowe okręgi pod nimi. Gada bzdury. Nie spała dobrze ostatniej nocy i to jest oczywiste. Przez sekundę czuję się jak gówno za dokładanie jej stresów do jej i tak już beznadziejnego wczorajszego dnia. Jednak szybko to od siebie odpycham. Głównie, ponieważ mój fiut myśli, że wygląda wspaniale z lekko rozmazanym tuszem, zaróżowionymi ze zmęczenia policzkami i rozczochranymi włosami. I ta koszulka. Zdecydowanie nie ma biustonosza. Myślałem, że ja gram twardo paradując w bieliźnie, ale ona po prostu gra nieczysto.

52

‒ Chase? – pyta łagodnie i wyłapuję nutę rozbawienia w jej głosie. Przesuwam oczy do jej świadomy tego, że gapiłem się na jej piersi i ciemniejsze obwódki wokół sutków, które są lekko widoczne przez koszulkę. Jej usta są uniesione w małym zdziwieniu jednakże jest też ślad gniewu w jej oczach. Przyłapała mnie na gapieniu się i mogłem to rozegrać. Ale nie mam mowy. Może chcę więcej niż jej ciało w tym tygodniu, ale to nie oznacza, że nie wezmę także jej ciała. ‒ Nie możesz ubierać czegoś takiego i spodziewać się, że nie będę patrzył, kochanie. – Uśmiecham się znacząco i cieszę się z tego jak wierci się na krześle, gdy obserwuję ją z nad brzegu kubka z kawą. ‒ Powiedziałeś, że musimy porozmawiać, więc przejdźmy do tego. Mam wkrótce samolot do złapania. Nie ma cholernej mowy. Potrząsam głową, wciąż się uśmiechając i patrzę jak walczy, aby zachować spokój. ‒ Mam coś zaplanowanego na ten ranek. Możemy porozmawiać po tym jak się zrelaksujesz. Jej usta otwierają się odrobinę, a następnie szybko zamykają. ‒ Powiedziałeś, że porozmawiamy rano a potem będę mogła wyjechać. Znów mnie okłamałeś? Ruchem wyraźnie wypełnionym frustracją wstaje z krzesła tak gwałtownie, że szklanka na stole się chwieje. Idę za nią do kuchni, więc nie może uciec. Nawet, jeżeli idzie tylko pięć kroków przede mną rozpoznaję chęć wprowadzenia pomiędzy nas odrobiny dystansu. Nie ma cholernej mowy, że znowu na to pozwolę. Jestem zaraz za nią, gdy zamyka drzwi od lodówki i zanim może cokolwiek powiedzieć popycham ją lekko na nie przebiegając delikatnie dłońmi przez jej splątane włosy. Zamiera na sekundę, a potem jej oczy stają się zamglone. Nie odpycha mnie, ale nie naciskam na nic więcej. ‒ Wiem, że wciąż jesteś wkurzona z powodu ostatniej nocy i nie winię cię. Chcę z tobą porozmawiać, ale zarezerwowałem ci masaż na dzisiaj rano i cokolwiek innego będziesz chciała. Dopiero straciłaś pracę Mia i jesteś zestresowana.

53

I wiem, że nie pomogłem w tym poprzedniej nocy zaskakując cię tą podróżą, ale pozwól mi najpierw pomóc ci się zrelaksować. Przesuwam dłonią z jej włosów wzdłuż ramion naciskając kciukiem

węzeł

zaraz za jej obojczykiem. Jej oczy zamykają się i jęczy, gdy szybko udowadniam swoją rację jak spięta jest. ‒ Pozwól mi zaopiekować się tobą tym masażem, a potem porozmawiamy. Boże, pachnie tak dobrze. Kiedy jej oczy są zamknięte, a usta lekko rozchylone przybliżam się, przyciskając wolno biodra do jej. Jej oczy otwierają się, kiedy mnie czuje i to jak bardzo jej pragnę. Jej dłonie dotykają mojego torsu starając się mnie odepchnąć, ale nie pozwalam jej na to. I gdy tak tam stoję wpatrując się w nią i milcząco prosząc, aby mnie wpuściła iskra przelatuje przez jej oczy i wiem, że ją mam. I kocham to. To ten sam szelmowski błysk, który zwykła mieć w oczach. Uświadamiam sobie, że minęła chwila odkąd go widziałem. Z pewnością nie widziałem go wczoraj. Nie daję jej czasu na zmianę zdania i rozbijam swoje usta o jej. Odpowiada natychmiast. Jej dłonie przemieszczają się na mój kark, a paznokcie wbijają w skórę naciskając na mnie i przyciągając do niej. Pozwalam jej na to. Pozwalam jej kontrolować pocałunek, a ramionami obejmuję jej talię. Jak dotąd to mój ulubiony rodzaj pocałunku z nią, a przez lata dzieliliśmy ich wiele. Ten jednak jest wypełniony innego rodzaju pasją niż pozwalam sobie jej pokazać. Poruszam ustami przy jej, otwierając je, kiedy jej ciepły miękki język przejeżdża po mojej dolnej wardze. A potem przejmuję kontrolę pożerając ją i pokazując jak bardzo jej pragnę. Odchylam jej głowę i zaczynam znaczyć szlak pocałunków wzdłuż jej szyi przez gardło. Uśmiecham się przy jej skórze, gdy liżę skórę wokół jej obojczyka, a ona jęczy. ‒ Chase. – Usłyszenie jej chropowatego głosu, wypowiadającego moje imię sprawia, że naciskam na nią mocniej, pchając dopóki nie jest przyklejona do lodówki i kołyszę biodrami. Nie wiem czy próbuje protestować czy mnie zachęcać, ale nie zatrzymuję się. Myśl o byciu tak blisko niej, byciu w niej, w jej oddechu, w każdej pojedynczej części, powoduje, że robię się tak twardy jak jeszcze nigdy w życiu. To coś więcej niż tylko

54

pożądanie i seks. Chcę jej. Całej jej i nie zamierzam przestać pokazywać jej tego czy udowadniać jej tego, dopóki nie poczuje do mnie tego samego. Wyłapuję jej następny jęk przyjemności swoimi ustami, zanim przypominam sobie, że przelecenie jej w kuchni nie jest zgodne z moim planem udowodnienia jej, że chcę czegoś więcej od niej niż tylko seksu. Z fiutem mówiącym mi, żebym jeszcze się zbliżył niechętnie się odsuwam, ale pozostawiam biodra przyciśnięte do niej. Obejmuję jej policzki dłońmi i delikatnie przyciskam usta do jej zarumienionej skóry. Jest gorąca pod moimi ustami i uśmiecham się. ‒ Masz masaż za godzinę. – Przypominam jej z uniesioną brwią. Jej oczy powoli się otwierają i przydymiony kolor w jej niebieskich oczach rozwiewa się. ‒ Co… Chichoczę cicho. Zbieram każdą uncję swojej samokontroli, żeby jej teraz nie wziąć. Jak jeden pocałunek może nas oboje tak całkowicie wywrócić do góry nogami? ‒ Masaż. Jedna godzina. – A potem uśmiecham się przekornie. – Chyba, że chcesz, żebym się tym dla ciebie zajął. Przebiegam dłońmi powoli przez jej gardło, obojczyk i w dół jej boków, aż sięgam krawędzi krótkiej koszulki i chcę ją ściągnąć. Natychmiast. Palcami bawię się rąbkiem i stanowczo chwytam jej uda ściskając ich wewnętrzną stronę, aż moje ręce nie obejmują jej doskonałego tyłka. Podskakuje, kiedy szczypię każdy pośladek i odpycha mnie. Wyrzucam ręce w górę w geście niewinności, a ona śmieje się, tylko raz. To pierwszy uśmiech, jaki z niej wydobyłem odkąd wyszliśmy z samolotu. To jakiś postęp i biorę to. ‒ Jesteś kutasem. Kładę obie dłonie na biodrach, stopy rozstawiam szeroko i obserwuję jak jej wzrok opada na moją erekcję, która tak mocno naciska na moje bokserki, że jestem zaskoczony, iż jeszcze nie wyskoczyła. Kiedy patrzy poruszam biodrami, raz. ‒ Oboje wiemy, że lubisz mojego kutasa.

55

Jej policzki rumienią się na jasnoróżowo, gdy się odwraca. Jednak wciąż się uśmiecha i śmieje, więc uważam swoją poranną robotę za wykonaną. Biorę prysznic nastawiając najzimniejszą wodę, jaką można, ale to w niczym nie pomaga. Moje ciało pragnie Mii i mam przeczucie, że mój fiut będzie pozostanie permanentnie twardy, aż do czasu, kiedy Mia będzie chętna pomóc mi się tym zająć. Kiedy już wychodzę spod prysznica i ubieram się znajduję ją w salonie patrzącą przez okno i żującą jedną stronę swojego kciuka. Ma na sobie obcisłe spodenki do jogi, które ledwo zakrywają jej tyłek i luźną różową bluzę, która opada na jedno ramię. Jej włosy są upięte w jakiś rozczochrany kok na czubku głowy i nie ma żadnego makijażu. Nawet ubrana w ten sposób i tak wyglądająca jest najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem. Wrzucam portfel i klucz do pokoju do tylnej kieszeni spodni i wyciągam do niej rękę. Ku mojemu zaskoczeniu chwyta ją jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie. ‒ Chodźmy cię zrelaksować – mówię do niej. Podąża za mną nie pytając, dlaczego odprowadzam ją do spa. Dlaczego to robię? Nie mam pojęcia za wyjątkiem może obawy, że ucieknie, jeżeli spuszczę ją z oczu. W windzie i podczas naszego przemarszu przez hol do spa jest milcząca. Mój zmysł węchu zostaje zaatakowany, kiedy zbliżamy się do drzwi. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego kobiety potrzebują smarować się taką ilością różnych zapachów, kiedy mężczyźni o to nie dbają, ale Mia kocha te dziewczyńskie gówno… więc to dostanie. Jak tylko docieramy do stanowiska powitalnego odwraca się do mnie. Jej usta są skierowane nieznacznie w dół i gdy na nią spoglądam wygląda niepewnie. ‒ Dziękuję, że to dla mnie robisz. Wiem, że byłam suką i przepraszam. Marszczę brwi obserwując ją taką nerwową w moim towarzystwie. To coś nowego i nigdy wcześniej tego nie widziałem. Moje serce opada, gdy zastanawiam się, co zamierza mi powiedzieć. ‒ Przez tych ostatnich parę tygodni mam dużo na głowie, ale ten masaż jest dokładnie tym, czego potrzebuję. – Pochyla się i delikatnie całuje mnie

56

w policzek, a potem robi krok w tył puszczając moją dłoń. – Więc ponownie dziękuję. Zobaczymy się, kiedy skończę? Stoję tam kiwając głową jak głupek i obserwuję jak odchodzi. I przez cały czas, gdy jej nie ma nie mogę przestać zastanawiać się… dlaczego do cholery jest taka nerwowa? Z jakiego powodu? Złamaniem mi serca i ucieczką? Albo przyznaniem w końcu, że mnie chce?

57

Rozdział 7

Do czasu, aż masaż się skończył moje ciało jest kompletnie zrelaksowane, ale w głowie mam takie zamieszanie jak jeszcze nigdy. Szczerze, nie miałam pojęcia jak bardzo byłam zestresowana, aż do momentu, gdy Chase położył na mnie dzisiaj rano dłonie, czym natychmiastowo wymazał cały gniew, który tak szybko narósł u mnie, kiedy nasz samolot wylądował w Napa. Nie byłam w stosunku do niego w porządku i wiem to. Wciąż jestem zła, że mnie tutaj uwięził, jednakże, kogo ja oszukuję? Jeżeli naprawdę chciałabym wyjechać mogłam zatrzymać taksówkę i pojechać na najbliższe otwarte lotnisko w San Francisco. Mogłam być wczoraj późno w nocy w samolocie albo w jakimkolwiek hotelu z dala od Chase’a i jego niedorzecznej intrygi, by mnie tutaj przy sobie zatrzymać. Mogłam zażądać oddzielnego pokoju. Więc dlaczego tego nie zrobiłam? Pytanie jest z tyłu mojej głowy od czasu, kiedy weszłam do wspaniałego hotelowego pokoju i uświadomiłam sobie, ile wysiłku włożył w zorganizowanie naszego weekendowego wypadu. Ale miałam więcej rzeczy, z którymi musiałam sobie poradzić niż tylko utrata pracy. Na tę myśl przełknęłam gulę w gardle. Mój gniew na Chase’a i planowanie pomocy Nicole z jej ślubem sprawiły, że tymczasowo zapomniałam o tych wszystkich innych gównach, dziejących się w moim życiu. Jednak przebywanie dzisiaj rano w samotności dało mi wyłącznie czas na skupieniu się od nowa na moich wszystkich

58

lękach. Nie odpowiedziałam na telefon od lekarza wiedząc co zamierzała mi powiedzieć. Od lat wiedziałam, że to nadchodzi. Zamknęłam oczy, pozwalając wodzie mnie ogrzewać. Chciał mnie całą na jeden tydzień, ale to z czego nie zdawał sobie sprawy to to, że zawsze dawałam mu wszystko co miałam. Po prostu nie mam już nic innego do zaoferowania. Patrzył na mnie jakby mógł zobaczyć we mnie coś, czego zwyczajnie tam nie ma. Mogę dać mu ten tydzień, ponieważ może jeżeli w końcu zobaczy, jaka naprawdę jestem to ostatecznie zrozumie, że nigdy nie będę mogła dać mu tego, czego chce. Wyszłam spod prysznica, owinęłam się jedynie ręcznikiem i złapałam butelkę wina z lodówki w kuchni. Najlepsza część tego weekendu? Darmowe, bajecznie smakujące wino z lokalnych winnic. Uśmiechnęłam się, gdy owocowa i gładka kompozycja wina Riesling uderzyła w mój język i spłynęła w dół gardła. Podniosłam telefon i napisałam wiadomość do Nicole.

Jestem taka wściekła na ciebie za twój udział w tym weekendzie. Wielkie dzięki. Dodałam

buźkę,

żeby

wiedziała,

że

daję

jej

tylko

wycisk.

Jestem

zdenerwowana, ale zasłużyłam sobie na to.

Nic: Zemsta jest suką, co? :-) Uśmiecham się wiedząc, że odnosi się do momentu, w którym ona i Zack spotkali się po raz pierwszy i dałam Zackowi jej adres, i numer telefonu jak tylko okazał zainteresowanie nią. Wiedziałam od początku, że będzie dla niej dobry, nawet, jeżeli prowadziłoby to tylko do krótkoterminowego romansu, który pozwoliłby jej ruszyć do przodu po stracie rodziny. Prawdopodobnie knuła swoją zemstę przez ponad dwa lata. Zdecydowanie zemsta jest suką. Westchnęłam, kiedy zauważyłam jacuzi na naszym prywatnym tarasie. Jeżeli mam tutaj zostać przez weekend jestem zdeterminowana, żeby się tym cieszyć,

59

odpychając resztę zmartwień w głębokie zakamarki umysłu, dopóki nie będę musiała absolutnie koniecznie się z nimi zmierzyć. Jestem w trakcie wiązania góry od bikini na plecach, kiedy słyszę jak drzwi do naszego apartamentu otwierają się, a potem zamykają. W sekundzie Chase stoi w moich drzwiach, a potem natychmiast zamiera. Przez chwilę jego oczy stają się zamglone, gdy tylko tam stoi, obserwując jak ubieram spodenki od piżamy i górę od bikini, która jest niczym więcej niż parą trójkątów i kilkoma sznurkami. Spoglądając na niego przez ramię uśmiecham się. ‒ Masz zamiar stać tam i gapić się na mnie czy zechcesz mi pomóc to założyć? Uśmiecha się szelmowsko i robi kilka kroków do przodu. Obracam się i trzymam sznurki za plecami, ale nie bierze ich. Zamiast tego pochyla się… a raczej bardziej góruje nade mną… i przysuwa usta blisko mojego ucha. Zastanawiam się czy cieszy go oglądanie jak drżę i rozpadam się pod jego ciepłym oddechem i seksownym głosem. ‒ Z całą pewnością nie chcę pomóc ci tego założyć. Ale mówiąc to jednocześnie zawiązuje na moich plecach sznurki w węzeł. A potem powoli obejmuje dłońmi od przodu mój brzuch, powoli przykrywając podbrzusze, zanim pociera nimi tam i z powrotem wzdłuż brzegów góry od stroju. ‒ Opierając się na tym jak jesteś ubrana, a niespakowana

a nie spakowana

i gotowa do wyjazdu zgaduję, że zdecydowałaś się zostać? Obraca mnie tak, że stoję do niego twarzą, pozostawiając swoje ciepłe ręce na moich biodrach. ‒ Zostanę. Obserwuję jak wypuszcza oddech z ulgi na tę wiadomość, a potem mierzę go wzrokiem od stóp do głowy. Ma na sobie parę porwanych na kolanach dżinsów… od noszenia, nie, dlatego, że tak jest modnie… i obcisłą, prostą, czarną koszulkę, która idealnie rozciąga się na jego torsie. ‒ Myślałam, że udam się do jacuzi i podelektuję się trochę widokiem. Chcesz do mnie dołączyć?

60

Nie czekając na jego odpowiedź przechodzę obok wiedząc, że za mną podąży. I z moją decyzją, żeby zostać i cieszyć się czasem, czuję się mniej zestresowana niż w ciągu ostatnich miesięcy. Mogę to zrobić. ‒ Więc co sprawiło, że postanowiłaś zostać? – pyta mnie Chase. Siedzimy w jacuzi naprzeciwko siebie ze wzgórzami za jego plecami. Nie powiedzieliśmy nic odkąd do mnie dołączył, ale powoli dręcząco przesuwam oczy po całym jego ciele w górę i w dół. Chase nie tylko ma niezłe ciało. To perfekcja w najczystszej formie. Prawdziwe dzieło sztuki z każdym mięśniem wyraźnie zarysowanym na jego ośmiopaku i wcięciu w kształcie litery V zaraz nad jego pasem. Kolorowe tatuaże na jego ramionach sprawiały, że chciałam lizać i smakować każdy ślad na jego skórze. Wzajemny pociąg nigdy nie był naszym problemem. Przebiegam wzrokiem wzdłuż jego klatki i ramion, które są szeroko rozłożone na krawędziach wanny i uśmiecham się. ‒ To ładny widok, potrzebuję relaksu i nie zaszkodzi darmowe winno. ‒ Więc to nie ma nic wspólnego ze mną. Wzruszam ramionami. ‒ Powiedziałam, że widok był niezły. W mgnieniu oka przyciąga mnie do siebie, więc siedzę na nim okrakiem, a wino rozpryskuje się wszędzie dookoła. ‒ Masz zamiar dać mi ten tydzień tak jak powiedziałaś w samolocie? Jego oczy posyłają mi wyzywające spojrzenie i tym razem jestem chętna przyjąć wyzwanie. Nie wiem, czy to przez gorącą wodę czy moje pragnienie unikania decyzji, które muszę podjąć w nadchodzących tygodniach, czy po prostu zwykły fakt, że kiedy patrzy na mnie w ten sposób uświadamiam sobie, że naprawdę lubię Chase’a. ‒ Wchodzę w to. Udało mi się powiedzieć, zanim jego usta rozbiły się o moje. Miałam jedynie nadzieję, że obojgu nam uda się uciec z naszymi sercami i głowami wciąż nietkniętymi.

61

Kiedy pocałunek się kończy obydwoje jesteśmy bez tchu. Wypuszcza mnie i wracam na swoje miejsce w jacuzi. Bezpieczna z daleka od jego dotyku i sposobu w jaki jego palce sprawiają, że moja skóra skwierczy ilekroć był w pobliżu.

Nawet Chase zainteresował się wycieczką po winnicach z degustacją, na którą mnie zabrał. Kilka kieliszków później wszystko wydawało się być dużo jaśniejsze. Głównym punktem wycieczki było zabranie nas do jaskiń wyrzeźbionych w zboczach gór, gdzie winnice przechowywały wina podczas procesu leżakowania. Nie mogę uwierzyć, że tutaj jestem, w Napa Valley, próbując wybornych win z mężczyzną, który jest chodzącym seksem na patyku i patrzy na mnie tak jakby chciał mnie rzucić na ziemię pomiędzy rzędami winnicy, i obejść się ze mną w bardzo niegodziwy sposób. Spędziliśmy popołudnie trzymając się za ręce i spacerując podczas naszego prywatnego zwiedzania, które zaaranżował Chase. Próbowaliśmy wszystkiego od białego Zinfandels do Cabernet Sauvignons, które produkowali z winorośli hodowanych na tych ziemiach. ‒ To jest absolutnie niesamowite – mówię po wzięciu łyka najwyśmienitszego wina Cabernet Sauvignon, jakie w życiu próbowałam oraz podążającym za nim kęsem najbardziej wybornych przegrzebków i homara, jakie jadłam. Jedzenie w naszym kurorcie jest niewiarygodne. Wszystko

jest

urządzone

w

prostych

nowoczesnych

liniach,

ale

z romantycznym światłem, które sprawia, że chcę usiąść, wyciągnąć nogi i nigdy nie wyjeżdżać. Czkam, gdy dopijam do końca wino. To może być czas, żeby mnie odciąć. ‒ Jesteś gotowa, żeby się stąd zbierać? – pyta Chase, śmiejąc się cicho z mojego lekkiego wstawienia. Jęczę z ustami pełnymi homara. ‒ Nie ma mowy, mogłabym tutaj zostać na zawsze. ‒ Możemy wrócić tutaj jutro na lancz.

62

Zerkam na niego z nad kolejnego widelca pełnego jedzenia, a on się do mnie uśmiecha. Tak jakbym była dla niego najcenniejszą rzeczą na świecie i jeżeli tylko bym się w nim zakochała, to będzie udowadniał swoją miłość do mnie każdego dnia do końca swojego życia. Albo mojego. Myśl jest taka uderzająca, że prawie natychmiast trzeźwieję, odsuwając mój całkowicie pusty talerz. Zdecydowanie nie jestem jedną z tych kobiet, które przejmują się tym co jedzą przy mężczyznach. Chase’owi nie wydaje się przeszkadzać to, że jęczałam i mruczałam przez cały posiłek. Kiwam głową. ‒ Jestem gotowa? Co dalej? ‒ Możesz potrzebować pójść do łóżka… mojego łóżka. Dodaje na końcu ze śladem kolejnego wyzwania w oczach. Tego nie jestem jeszcze całkiem gotowa zaakceptować. Jednakże nie mam wątpliwości, gdzie ta noc nas zaprowadzi. Ale z tym spojrzeniem jego oczu nie mogę tego w tej chwili przyjąć. ‒ Chodźmy potańczyć. Przygląda mi się przez minutę sprawiając, że czuję się jakby starał się przejrzeć na wskroś mnie i ujawnić każdy sekret, który trzymam głęboko ukryty. A potem potakuje. ‒ Moje dłonie na twoich biodrach, nasze spocone ciała ocierające się o siebie wszędzie? – mówi, kładąc serwetkę na stole i sięgając po moją dłoń, gdy wstaje. – Dla mnie brzmi jak idealna gra wstępna.

O mój Boże, Chase potrafi tańczyć. Wybranie jego opcji pójścia do łóżka byłoby bezpieczniejsze. A przynajmniej tam mogłabym wyłączyć światła i udawać, że go nie widzę. Jednak w klubie moje wnętrze jest trzęsącym się bałaganem za każdym razem, gdy Chase chwyta moje biodra, przyciskając plecy do swojej klatki. Co dzieje się bardzo często. Nie ma chwili, w której jego ręce mnie nie dotykają przyciągając do siebie w jakiś sposób, odkąd tylko weszliśmy tutaj i nie tylko żałuję przerzucenia się na wodę, ale ponownie rozważam cały swój plan utrzymania Chase’a z daleka.

63

Kiedy jego ręce są na mnie, gładząc mój brzuch i uda, następnie powracając do góry i trzymając mnie zaborczo za kark, odsuwając lekko na bok włosy, nie mam innego wyboru jak tylko patrzeć prosto na niego, a gdy przyciska biodra do mnie po prostu nie jestem w stanie myśleć. Mogę tylko czuć. I niech to cholera, jeżeli nie jest to najlepszy dotyk, który kiedykolwiek odczuwało moje ciało. Jestem zagubiona w muzyce i czuciu ciała Chase’a przy moim, kiedy okręca mnie ponownie tak, że moje plecy przyciskają się do jego torsu. Jedno z jego ud jest wciśnięte od tyłu pomiędzy moje nogi, a jego ramiona obejmują mnie w tali, przyciągając do siebie. Nie oddziela nas teraz ani jeden milimetr i czuję jego serce bijące przy plecach, i oddech na moim policzku. Przebiega rękoma w górę mojej tali, a potem splata moje ręce wokół swojego karku, po czym ponownie kładzie ręce na moich biodrach. Czuję jego podniecenie naciskające na mnie. To sprawia, że wspominam pierwszy raz, gdy byliśmy razem.

“Jestem zaskoczony, że nie wyjechałaś dzisiaj z Nic – mówi do mnie cicho Chase . Siedzimy w autokarze. Reszta chłopaków wykąpała się po skończonym koncercie, a Zack jest na górze rozwalając rzeczy o ścianę swojego pokoju. Chase i Garett poszli na górę natychmiast po tym jak Nicole wsiadła do taksówki i starali się go uspokoić, ale wykrzyczał wiązankę przekleństw i zamknął drzwi. Oprócz wyważenia drzwi i skopania mu tyłka nikt nie mógł nic dla niego w tej chwili zrobić. Biorę łyk wody i spoglądam na Chase’a. ‒ Znam Nicole. Uda się do domu i będzie się dusić z tego powodu przez dni,

unikając każdego, a mnie w szczególności. Nie mogę dla niej teraz nic zrobić, ale poradzi sobie z tym problemem, gdy solidnie to przemyśli. Naprawdę lubi Zacka i wiem, że to ją teraz przeraża. ‒ Z powodu Marka?

Kiwam głową.

64

‒ Czuje się winna z powodu tego, że rusza do przodu jakby to było za wcześnie.

Ale zasługuje na to i nie jest tak, że ktokolwiek oczekuje od niej, żeby na zawsze została sama. A zwłaszcza Mark, który by to znienawidził. Uśmiecha się do mnie. Jeden kącik jego ust unosi się w górę i tajemniczy błysk pojawia się w oczach. ‒ Cieszę się, że tutaj jesteś i że nie muszę czekać, aż przyjedziesz do L.A.

Uśmiecham się. Moje zmartwienia o Nicole wylatują z głowy. ‒ Dlaczego jesteś taki szczęśliwy z tego powodu?

Podnosi mnie z kanapy nie widząc nikczemnych, szerokich uśmiechów, którymi błyskają Jake’a i Garetta i wynosi mnie w stronę pokoju na tyłach. To pokój, w którym spała Nicole, który opuściła zaledwie godzinę temu. Ale jakoś nie myślę teraz o niej. Wszystko o czym myślę to ten seksowny, duży mężczyzna naprzeciwko mnie, popychający mnie na łóżko i nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, co dla mnie zaplanował. ‒ Powiedz mi o czym myślisz, kochanie. – Jego głos jest niski i ledwo słyszalny ponad dudniącymi na parkiecie basami. Jestem

w

szoku,

że wciąż

tutaj

jesteśmy.

Tak

zatraciłam

się

we

wspomnieniach o Chase’ie, że poczułam się jakbym przeniosła się w czasie. Moje ciało drży, wspominając jak dobrze było całkowicie poddać się Chase’owi tamtej nocy. Ale nie ma mowy, że mu o tym powiem. Zamiast tego potrząsam głową. ‒ Chcesz wiedzieć o czym ja myślałem? Jestem całkiem pewna, że nie i prawie całkowicie pewna, że i tak mi powie. ‒ Myślałem o nocy rozdania nagród FMCA – szepta chrapliwie w moje ucho, a jego ręce zaczynają powoli poruszać się po moim ciele. Jęczę. Dzięki Bogu nie może mnie zobaczyć nawet, jeżeli wiem, że rumieńce na moich policzkach rozrosły się na szyję i gardło. ‒ Tamtej nocy wróciliśmy do domu i pomogłem ci się wykąpać. Pomaganie mi wykąpać się to nieprecyzyjne opisanie tego, co zrobił. Chase zaciągnął mnie pod prysznic, zanim nawet zdążyliśmy ściągnąć ubrania po drodze

65

rujnując moją kosztowną suknię. Potem przycisnął mnie do ściany, zanim nawet wiedziałam co się dzieje i umył każdy centymetr mojego ciała. Najpierw za pomocą języka, ust i dłoni, a potem, kiedy byliśmy zaspokojeni i brudni w innym sensie, umył mnie ponownie przy użyciu mydła. Jego wspomnienie połączone z moim sprawiło, że się poddałam. ‒ Myślę, że to łóżko brzmi teraz jak naprawdę dobry pomysł.

Do czasu, aż docieramy do pokoju jesteśmy niezgrabnym bałaganem rąk i pocałunków. Chase jęczy przy moim gardle, a jego ręce grzebią przy zamku sukienki. Sadza mnie na komodzie w swoim pokoju i staram się skopać buty, ale są zapięte zbyt mocno i nie mogę do nich sięgnąć. ‒ Chase, przestań – wypowiadam słowa i natychmiast odchylam się do tyłu. ‒ Co?

–

Wyrzuca

ciężko

oddychając.

Wygląda

na

skołowanego

i rozczarowanego. Uśmiecham się. ‒ Nie mogę ściągnąć butów. – Macham stopami, a on patrzy na nie w dół. Pojawia się mały uśmiech. ‒ Zostaw je. Przyciąga mnie z powrotem do siebie. Ignoruje tym razem zamek i podciąga sukienkę do tali. Moje nogi rozszerzają się, a on wślizguje się pomiędzy nie dociskając do mnie naprężoną wypukłość swoich dżinsów. Jego ręce wędrują do mojej tali i trzyma mnie jeszcze mocniej. Moje ciało zaczyna się trząść, gdy szorstki materiał dżinsów ociera się o cienki materiał moich majtek. Jego usta wracają do mnie i oblizuję wargi sądząc, że pocałuje mnie ponownie, ale tego nie robi. Ociera nimi lekko o moje, a potem opiera czoło o moje. ‒ Masz pojęcie jak bardzo cię pragnę? Patrzę w dół na wybrzuszenie w jego dżinsach i uśmiecham się. Poruszam się przy nim, a on jęczy. ‒ Myślę, że mam całkiem dobre wyobrażenie.

66

‒ Jesteś taka piękna, kochanie. Bez kolejnego słowa podnosi mnie i niesie do swojego łóżka. Kładzie mnie powoli, a potem staje przy krawędzi, powoli zdejmując koszulkę. Sądzę, że z moich ust pociekła w dół mała ilość śliny. Ciało Chase’a jest po prostu fantastyczne. Nie ma słów, żeby opisać jak gorąco wygląda z tymi tatuażami, które zaczynają się na jego torsie, a potem oplatają jego ramiona. Uwielbiam śledzić je palcami i obserwować jak drży pod moim dotykiem. Jego ciało jest ogromne i perfekcyjnie wyrzeźbione. ‒ Chase. – Jego imię wyszło jak szept. Mogę ledwie jasno myśleć, kiedy patrzy na mnie z takim pożądaniem w oczach. Moje dłonie sięgają do majtek i zaczynam je ściągać, ale Chase pochyla się i zatrzymuje mnie. Potrząsa głową, a ja marszczę brwi. ‒ Ja chcę to zrobić. Kiwam głową, a on wspina się na łóżko. Moje ręce wędrują do jego dżinsów i rozpinam je delikatnie obejmując ich wypukłość jedną ręką. Jęczy i czuję jak majtki powoli ześlizgują się z moich nóg. Koronka łaskota mnie pod kolanami i po mięśniach łydek, kiedy powoli, tak torturująco je usuwa. ‒ Potrzebuję cię – szeptam ponownie. Oczy Chase’a przesuwają się do moich, a jego ręce zaczynają masować moje kostki poruszając się powoli, ale stanowczo w górę. Kiedy sięga moich ud moje biodra wierzgają przy nim, milcząco mówiąc mu jak bardzo go pragnę. Pochyla się i całuje mnie delikatnie.

67

Rozdział 8 Gula momentalnie pojawia się w moim gardle i odwracam od niego głowę. Miłość? Wypełnia mnie dziwna nerwowość i nagle czuję pragnienie ucieczki. Ucieczki od tego mężczyzny, który jest taki zdesperowany dla mnie, że mogę zobaczyć to w jego oczach i w pewnym dotyku jego rąk na mnie. Jakby wiedział, że te słowa wystraszą mnie na śmierć i przyszpila mnie w miejscu. Powstrzymując od ucieczki. ‒ Spójrz na mnie – szepta mi do ucha, ale potrząsam głową, odmawiając. Jego dłonie opuszczają moje uda, a ciało naciska na mnie. Czuję go idealnie i wypuszczam jęk, ponieważ czuć go tak dobrze przy mnie. Jego ręka obejmuje mój kark, łokcie są obok moich ramion i obraca moją głową tak, że nie mam innego wyboru niż spojrzenie mu prosto w twarz. ‒ Pozwól mi się z tobą kochać. Powtarza te słowa, a ja zamykam oczy. Drżę, kiedy czuję jak jego język wysuwa się na zewnątrz i liże delikatnie moje usta. Moje biodra mimowolnie poruszają się przy nim i jęczę ponownie. ‒ Chase. – Mój głos brzmi tak niepewnie, że nie wiem czy się z nim kłócę czy zgadzam. Nic nie mówi, ale siada i przyciąga mnie do siebie. Siedzimy na łóżku, wciąż mam na sobie sukienkę i szpilki, a on dżinsy. Jednak czuję się całkowicie obnażona przed nim. Moja bezbronność jest wypisana na całej mojej twarzy i wiem, że to widzi, kiedy jego kciuk delikatnie pociera mój policzek. Bez słowa przesuwa się i zaczyna ściągać moje szpilki. ‒ Myślałam, że chciałeś je zostawić. Przeszywa mnie spojrzeniem i zamykam usta. ‒ Obcasy są do pieprzenia. Nie to będziemy robić dzisiejszej nocy.

68

Przełykam. Nie mogę się z nim kłócić, nawet, jeżeli chcę. Wciąż chcę go odepchnąć, ale obiecałam mu, że będę jego przez ten tydzień i chcę mu to dać, nawet, jeżeli nie wiem jak. Kiwam w milczeniu głową i obserwuję jak rozpina paski, które obejmują moje kostki. To są moje ulubione buty. Mają cienkie paski, które krzyżują się nad stopą i okrążają kostkę, prawie do łydki. Jego duże palce odpinają je i całe moje ciało drży, gdy je ściąga, masując podeszwy moich stóp. Kiedy kończy w końcu znajduje zamek i rozpina moją sukienkę, ściągając mi ją przez głowę. ‒ Boże, jesteś piękna – szepta i walczę z chęcią zakrycia się. To jest tak różne od tego jak zawsze między nami było. Jest przerażające. Patrzy na mnie jakby mógł zaglądnąć bezpośrednio do wnętrza mojej duszy. Przełykam ponownie i odwracam wzrok. Jedno ramię obejmuje mnie w tali i powoli kładzie na łóżko. Kiedy już ma mnie umiejscowioną tam gdzie chce, słyszę jak rozpina swój zamek i skopuje dżinsy. Moje całe ciało zaczyna się trząść i nie mogę przyciągnąć oczu na spotkanie jego. Nie wiem, dlaczego to jest dla mnie takie straszne, ale jestem przerażona. Przerażona tym, że Chase będzie w stanie zobaczyć wszystkie te ciemne lęki, ukryte wewnątrz mnie. Zobaczy moje blizny, które trzymam pogrzebane i zduszone i będzie się starał odkryć je wszystkie. ‒ Mia? – Jego głos jest cichy i zachrypnięty. Walczę ze swoimi lękami i odwracam się do niego tylko po to, żeby zobaczyć, jak marszczy brwi. Potrząsam głową niezdolna do sformułowania słów, żeby powiedzieć mu jak bardzo to dla mnie jest przerażające. Pokrywa mnie swoim ciepłym ciałem i drżę. Pochyla się, przyciska mnie do siebie i zbliża usta do mojego ucha, całując lekko moją szczękę. ‒ Czego boisz się tak bardzo? Odwracam do niego twarz. Mój puls uderza w uszach i mogę czuć każde pojedyncze miejsce mojego ciała, w którym jest ze mną złączony, naciska na mnie i bada mnie. Jak on to robi? ‒ Ciebie. Nigdy wcześniej nie byłam z nim tak szczera. Jego twarz opada na moje ramię i czuję jak kiwa przy nim głową. Jakby w końcu zrozumiał co przed nim ukrywałam

69

i jestem zszokowana, ponieważ to pierwszy raz, kiedy przyznałam to przed sobą i to na głos. Chase śmiertelnie mnie przeraża. Leżymy tak przez chwilę w całkowitym milczeniu, a nasze nagie ciała są do siebie dociśnięte. A potem zaczyna się poruszać. Jego ręka prześlizguje się wzdłuż mojego boku, lekko ocierając o moje odsłonięte piersi i wysyłając przeze mnie wstrząsy. Kontynuuje poruszanie się dalej, dopóki jego dłoń nie spoczywa

na

szczycie moich ud. Moje nogi rozsuwają się milcząco, udzielając mu pozwolenia. ‒ Pozwól mi się sobą zaopiekować – szepta w moje ucho. Powinno to brzmieć bezpieczniej niż jego wcześniejsza deklaracja, ale tak nie jest. Mój brzuch zaciska się na ułamek sekundy i jego ręka przestaje się na mnie poruszać, czekając na moją zgodę. Kiwam głową. Stało się to wcześniej, nim miałam czas o tym pomyśleć, ale nie chcę mu też mówić nie. Dla Chase’a zwykłe skinienie jest wystarczające, ponieważ jego dłoń zaczyna się znowu poruszać, naciskając na moje wejście palcami, rozprowadzając moją wilgoć dookoła, gdy zaczyna całować moje ucho. Moje ciało rozpala się, gdy mruczy mi seksowne słowa do ucha. O tym jak mokra jestem, jak bardzo mnie pragnie i leżę tam drżąc pod nim, kiedy moje ciało staje się spocone i gorące i potrzebujące więcej jego. Sapię, kiedy wkłada we mnie kolejny palec, obracając go powoli, gdy całuje swoją drogę do moich piersi. Liże jeden z moich sutków, bierze go żartobliwie w usta i lekko ssie, a moje ręce lecą do jego głowy przytrzymując go tam. Moje biodra naciskają na niego, potrzebując go i jęczę, gdy kontynuuje lizanie i ssanie moich sutków, pieszcząc moje piersi, ciągle do mnie mówiąc. Jego ciepły oddech przy mojej skórze sprawia, że eksploduję. ‒ Chase – jęczę, prawie tam jestem, mój orgazm buduje się wewnątrz mnie i wiem, że on też może to poczuć. Zatrzymuje swoje troszczenie się o moje ciało i patrzy na mnie, jego oczy przenikają mnie tyloma emocjami, że muszę zwalczyć chęć do zaciśnięcia oczu. Kiwam głową jednak dając mu zezwolenie i cicho mówiąc, czego chcę. Jego palce wychodzą ze mnie i czuję się pusta, ale jego oczy mnie nie opuszczają, gdy rozrywa prezerwatywę i ją zakłada. Ustawia się i ponownie obejmuje ręką moją szyje. Jego palce łączą się razem za moją głową, więc nie mogę nią ruszyć

70

i odsunąć od niego, i wiem, że robi to celowo. Chce, żebym na niego patrzyła. Chce, żebym zobaczyła wszystko. Powoli zaczyna we mnie wchodzić wślizgując się na mały kawałek, dając mojemu ciału czas na przyzwyczajenie się do niego, a potem znów się wysuwa. Moje ręce idą do jego pleców obejmując go i starając się zmusić, żeby wszedł we mnie, ale jest silniejszy niż ja i nie mogę przesunąć go bardziej niż sam nie chce się poruszyć. Jego oczy pozostają na mnie przez ten cały czas, wypowiadając emocje bardziej potężne niż jakiekolwiek słowa mogłyby wyrazić. Chcę zamknąć swoje oczy, żebym mogła zignorować to, ale nie mogę. Mogę tylko wpatrywać się w te ciemnoszare oczy, obserwować jak jego brwi marszczą się w koncentracji i mała zmarszczka pojawia się pomiędzy jego oczami. Jego szczęka zaciska się, kiedy jest całkowicie we mnie a potem przestaje i kontynuuje obserwowanie mnie. Jego kciuk przesuwa się wzdłuż mojej szczęki, głaszcząc mnie czule, zanim w końcu wchodzi i wychodzi, powoli stawiając każde zakończenie nerwowe w moim ciele w ogniu. Całuje moją szczękę, szyję i kości obojczyka, utrzymując nasze ciała przyciśnięte całkowicie do siebie i nie mogę zrobić nic za wyjątkiem trzymania się go, poruszania z nim i zwalczania łez, które nagle chcą popłynąć. Przełykam mocno, gdy całuje moje gardło. ‒ Pozwól mi cię kochać Mia. Mruczy tak łagodnie przy mojej skórze… szloch wyrywa się z mojego gardła i łzy uciekają, zanim zdążę je zwalczyć. Dlaczego to jest dla mnie takie przerażające? To jedyna myśl, jaką mam, gdy Chase ciągle się we mnie porusza, a ogień w środku mojego ciała jest gotowy eksplodować i jego ruchy stają się odrobinę krótsze i ostrzejsze. Sapię i jęczę i poruszam moimi rękami w jego włosach, moje nogi instynktownie owijają się wokół niego trzymając go przy mnie. Przez cały ten czas szepta przy mojej skórze. Wykrzykuję jego imię, kiedy w końcu dochodzę wybuchając, kiedy moje łzy płyną bezwstydnie po mojej twarzy. Chase podąża szybko za mną, jego muskularna postura trzęsie się przy mnie. Szybko się obraca ciągnąc mnie ze sobą, nasze ciała wciąż są połączone. ‒ Nie

płacz

kochanie,

tak

bardzo

i scałowuje każdą łzę na moim policzku.

71

cię

przepraszam

–

mówi

cicho

Moje usta są pełne soli i w końcu zamykam oczy, próbując powstrzymać łzy. Jego ręka odgarnia włosy z mojej twarzy i obracam się do poduszki ukrywając się przed nim. ‒ Czy cię skrzywdziłem? Wypuszczam głośno powietrze, nareszcie zaczynając z powrotem oddychać i potrząsam głową. ‒ Mów do mnie. Biorę kolejny głęboki oddech i otwieram oczy. Jest centymetry ode mnie i czeka cierpliwie na wyjaśnienie. Za wyjątkiem tego, że nie mogę tego zrobić, bo nie mam pojęcia, co się właśnie stało. ‒ Boję się. – Boję się tak wielu rzeczy, ale moje uczucia do Chase’a są zdecydowanie na szczycie listy. Delikatnie całuje moje usta i trzyma mnie mocniej. I kiedy już odpływam w sen, gdy naciska na mnie ciemność, przysięgam, że słyszę jak mruczy dwa słowa, które w świetle dnia powinny natychmiast spowodować moją ucieczkę do Nowego Jorku, tak szybko jak mogłabym to zrobić.

Budzę się czując jak łóżko się zmienia, gdy Chase umieszcza swoją wagę na nim, zaledwie centymetry od mojego lekko odkrytego i nagiego biodra. Jego ciepłe, duże ręce delikatnie spoczywają w dole moich pleców, po czym zaczyna powoli zataczać na nich okręgi w górę i w dół. Zasysam wargi miedzy zęby i przygryzam je boleśnie, aby stłumić pragnienie jęknięcia albo ruszenia się pod nim. Czuje się to tak dobrze. ‒ Obudź się i chodź ze mną. – Jego oddech wysyła drgawki prosto do moich palców. ‒ Już to zrobiłam raz albo dwa9. Klepie mnie żartobliwie w tyłek. 9

72

Gra słów Chase mówi: „Come with me” co może także oznaczać dojdź dla mnie/ze mną – stąd odpowiedź Mii

‒ Nie to miałem na myśli, ale mogę sprawić, że to się wydarzy później. Przewracając się patrzę przez okno i potem jęczę, mrugając jednym otwartym okiem na Chase’a. Wciąż ma ten zaspany wyraz oczu, który mówi mi, że dopiero wstał. Dlaczego wygląda na tak szczęśliwego? ‒ Która jest godzina? Słońce jeszcze nie wstało. ‒ Nie, ale to zrobi. Chodź pooglądać ze mną wschód słońca. Musi sobie ze mnie żartować. Jęczę ponownie i obracam się zakopując głowę w poduszkę, która wydaje się być niebem. Nigdy w swoim życiu nie widziałam wschodu słońca chyba, że słońce wschodziło, zanim zdążyłam się położyć i to było na studiach. Jest szalony, jeżeli myśli, że wyjdę z tego powodu z łóżka. Zanim mogę znowu ułożyć się wygodnie, silne ręce Chase’a są na mojej tali podnosząc mnie w górę w jego ramiona. Niesie mnie w ramionach, trzymając jedną rękę wokół moich pleców, a drugą pod kolanami. Moja głowa zanurzona jest w jego nagiej klacie i mam ponownie zamknięte oczy. ‒ Jeszcze jestem nieobudzona – mamroczę, ocierając ustami o jego skórę, gdy mówię. Czucie jego ciepła i powolne wdychanie jego zaspanego, seksownego zapachu sprawia, że chcę polizać jego skórę. Więc to robię. To mogłaby być prawdopodobnie najlepsza pobudka w całym moim życiu. Chase spina się na chwilę, gdy mój język powoli wychodzi i wchodzi do moich ust, przelotnie liżąc obszar wokół jego sutka i uśmiecham się przy nim, gdy twardnieje. ‒ Nie przestawaj Mia, wyzywam cię. Jego głos huczy potrzebą i pożądaniem. Kocham to, że jestem tą, która może sprawić, że ten silny mężczyzna jest taki dla mnie zdesperowany. ‒ Powinieneś już wiedzieć do tej pory, że jedynie Nic jest wystarczająco głupia, żeby przyjąć wyzwanie. – Słyszę jego śmiech blisko mojego ucha i czuję dudnienie przy moim policzku. Boże, jest taki seksowny. Sprawia to, że chciałabym być kobietą, której potrzebuje na zawsze, ponieważ zabije mnie puszczenie go wolno.

73

Nagle, jestem wrzucona w dół do parującego basenu i moje oczy otwierają się, gdy bulgocząca woda rozpryskuje się na całej mojej twarzy i wpada do moich oczu. ‒ Co do cholery? – Piszczę i jestem momentalnie rozbudzona. Moje oczy są szeroko otwarte, a włosy przemoczone, gdy Chase wspina się po drabince do jacuzi i siada obok mnie, obejmując mnie ramieniem i przyciągając do siebie. – Która jest godzina w każdym razie? Uśmiecha się złośliwie i podaje mi kieliszek szampana pełny pomarańczowego soku. To jest szalone jak dobrze mnie zna czasami. Zawsze zwracał taką bliską uwagę, a ja tego nigdy nie zauważyłam? ‒ Jest zaledwie w pół do szóstej. ‒ To jest cholernie za wcześnie, żeby zostać obudzoną – mamrotam, ostatecznie postanawiając, że nie jestem wkurzona za tak wczesną pobudkę. Robię łyk soku pomarańczowego, kiedy słaby ślad szampana bąbelkuje na moim języku. Cholera, zna mnie zbyt dobrze. ‒ Zamknij się i oglądaj wschód słońca. – Jego śmiech wibruje ponownie przy mnie i wysyła wstrząsy przyjemności do mojego rdzenia. Odwracam od niego wzrok i patrzę na widok łańcucha górskiego z naszego miejsca dokładnie wtedy, kiedy pierwszy odcień różu się pojawia. Sprawia to, że jestem bez słów prawdopodobnie po raz pierwszy w życiu. To jest absolutnie niesamowite obserwowanie wschodu słońca i ani Chase ani ja nie mówimy nawet słowa, kiedy niebo zmienia warianty różu i purpury na pomarańcz i czerwień rozświetlając je całe, gdy wznosi się zza gór, a potem oświetla gaje i wzgórza poniżej. I właśnie wtedy, kiedy myślę, że przez całe swoje życie nie widziałam nic równie pięknego jeden balon ogrzewany ciepłym powietrzem wynurza się z nad najwyższej góry, a za nim podąża następny i następny. Zanim zdążę je policzyć całe poranne niebo jest upstrzone setkami… jeżeli nie tysiącami… balonów, rozciągniętymi wzdłuż całej linii horyzontu.

Wszystkie są zaprojektowane zupełnie inaczej

i wyskakują jak błyszczące gwiazdy wprost z tęczy kolorów z nieba za nimi.

74

Ne mówimy nic za wyjątkiem kilku szeptów doceniających widok naprzeciwko nas, ale jest coś jeszcze, co czuję oprócz ciepła wody i szybko wschodzącego słońca i nie jest to coś, co często czułam w swoim życiu. Zadowolenie. I to wszystko dzięki Chase’owi. Nie, dlatego, że uwięził mnie w samolocie i przywiózł do najbardziej romantycznego miejsca, jakie widziałam. Po prostu, dlatego, że jestem tutaj w jego ramionach i że zrobił to wszystko dla mnie. ‒ Chodźmy stąd. Mam coś jeszcze zaplanowane na ten poranek – mówi Chase do mnie tak cicho jakby bał się przełamać wspaniałość tej chwili miedzy nami, a niebem. Pozwalam mu złapać moją dłoń i wyciągnąć z jacuzi, i owinąć mnie w duży, gruby, miękki ręcznik, który czuje się tak dobrze, że mógłby po prostu kosztować więcej niż to, co zarabiam przez tydzień. Prowadzi mnie pod prysznic gdzie szybko zrzucamy nasze ręczniki i pozwalam mu wsadzić mnie pod ciepły strumień i pokazuję mu wszystko, co chciałabym mu powiedzie,

swoimi

rękami

i

ustami

zamiast

słowami,

których

nigdy

nie

wypowiedziałam w swoim życiu i nigdy nie sądziłam, że poczuję. Trzydzieści minut później zostałam sama pod prysznicem, żeby się umyć i ogolić. Nakładam właśnie ostatnie poprawki makijażu, kiedy wchodzi ponownie do łazienki i pochyla się w drzwiach. Ma na sobie moją ulubioną parę wyblakłych dżinsów, które mają kilka dziur. Wyglądają miękko i wygodnie, jakby siedział w nich wygodnie spędzając czas w domu. Jasno kremowa, prawie biała koszula Henley10 idealnie pokrywa jego klatkę i zakrywa każdy fragment tatuażu, ale pokazuje każde wzgórze i dolinę jego mięśni na torsie i bicepsie. Przy szyi ma kilka guzików i dwa górne są odpięte. Wygląda wyśmienicie. Szczerze. Nie kłopoczę się z ukrywaniem mojego podziwu dla jego ciała, kiedy przyłapuje mnie na gapieniu się.

10

75

Stoi w drzwiach łazienki obserwując mnie, ale wyłapuję jego pochwalne spojrzenie na moje ciało i strój. Jego oczy ukryte są pod daszkiem czapki. Przód jest wytarty

i w kremowym

kolorze pasującym

do jego koszuli. Wzdłuż niej

przeliterowane jest zuchwale czerwonymi literami słowo KOGUT. Nie mogę zobaczyć jego oczu, ale sposób, w jaki jego głowa pochyla się i oblizuje usta, gdy przebiega wzrokiem po moim ciele mówi mi, że podoba mu się to, co widzi. Nakładam błyszczyk i odwracam się, mój tyłek opiera się o blat umywalki. Mam na sobie top na długi rękaw, a góra jest szeroka i zwisa z jednego ramienia. Założyłam najkrótsze spodenki dżinsowe, które posiadam i złote gladiatorki na stopy. Wyglądam dwa razy tak zwyczajnie jak Chase, ale jeżeli chce żeby było wygodnie ja także tego chcę. ‒ Kogut? – pytam z podniesioną brwią. ‒ Walki kogutów w Południowej Karolinie. Jakby to wyjaśniało cokolwiek. Wzruszam ramionami. ‒ Czy to tak jak mężczyzna, który ma mały silnik i kompensuje sobie poczucie męskości? Zakładasz nazwę na czapce i to sprawia, że czujesz się lepiej? Próbuję przejść obok niego, ale przyciska mnie do drzwi łazienki. ‒ Jestem całkiem pewien, że mój fiut sprawił, że czułaś się lepiej ubiegłej nocy. I tego ranka... dwa razy. Rumieniec uderza moje policzki i odwracam od niego głowę. Ma całkowita rację. Przyciska do mnie swoje biodra tylko na sekundę, a potem się odsuwa. ‒ Chodźmy, zanim poczuję potrzebę przypomnienia ci jak duży i wspaniały naprawdę jest. Wciąż staram się złapać oddech, kiedy słyszę jak się śmieje na korytarzu na zewnątrz łazienki.

76

Rozdział 9 Spędziliśmy godziny chodząc w górę i w dół Riverside Plaza wzdłuż Napa River, kiedy w końcu zatrzymaliśmy się w lokalnej restauracji naprzeciwko pasażu z cudowną mozaikową fontanną, żeby coś zjeść. Wyglądała jak zachwycający obraz, dopóki nie przyjrzałam się wystarczająco blisko, żeby zobaczyć malutkie płytki ułożone w formację, która zgodnie z tabliczką obok przedstawiała historię regionu Napa od najdawniejszych pokoleń do czasu, aż amerykańscy koloniści przybyli z zachodu. Jest całkowicie oszałamiająca. Nie kupiłam nic, jednakże Chase rozweselał mnie uśmiechem za każdym razem, gdy ściskałam jego rękę , którą trzymałam trochę za mocno i ciągałam go od jednego małego butiku do drugiego. Mogłam powiedzieć, że to nawyk tak długiego egzystowania w świecie mody, ale głównie po prostu kochałam oglądanie ubrań, torebek, butów i biżuterii. Jak idzie przygotowywane trasy? – pytam nad gryzem zwykłej kanapki panini z szynką i serem. Stresująco, trochę. Robimy tę trasę mniejszą z większymi przerwami pomiędzy datami, ale Aaron i wytwórnia ciągle stara się na nas wywrzeć presję, abyśmy dodali więcej dat na jej koniec. Po raz pierwszy spotkałam ich menadżera Aarona, kiedy zostałam zaproszona jako osoba towarzysząca Chase’a na FCMA11. Miał trochę siwych włosów i przypominał mi bardzo tatę Nic. ‒ Dlaczego tego nie zrobicie? Chase prycha.

11

77

Fan Choice Music Awards – Nagrody przyznawane przez fanów

‒ Nic jest taka pewna, że groupies Zacka wygwizdają ją na scenie, że nie chce narażać się na niepotrzebne upokorzenie. Przewracam oczami, a moje usta otwierają się w tym samym czasie. ‒ Nie miała jeszcze żadnych problemów z powodu tego, że ludzie dowiedzieli się, iż nagrała z Zackiem ostatni album. Więc czego się boi? Wzrusza ramionami, ale ma mały uśmiech na twarzy. Kocham to, że nie tylko Zack widzi jaka jest niesamowicie utalentowana, ale wszyscy pozostali faceci w zespole natychmiast poparli pomysł, aby do nich dołączyła. Mogło to być dla nich trudne, dostosować się do posiadania dziewczyny w zespole, jednak wszyscy traktowali Nicole jakby była ich siostrą. ‒ Jest kretynką. Ale naprawdę jestem niesamowicie z niej dumna. Po śmierci Marka w zasadzie całkowicie zmieniła się w chodzącego żywego trupa na miesiące. Z czasem powoli zaczęła wychodzić ze swojej skorupy, ale dopiero od kiedy spotkała Zaca zaczęłam widzieć przebłyski osoby, którą była kiedyś. Mam na myśli dziewczyny, którą była na studiach, zanim pochłonął ją Mark i podmiejskie życie. Bycie z Zackiem dało jej możliwość podążania za jedynym marzeniem, które miała odkąd skończyła pięć lat i po raz pierwszy zaczęła grać na pianinie. Właśnie nagrała swój pierwszy album z Zackiem i jego zespołem, a teraz wybierali się w trasę. Jej dziecięce marzenie spełniało się na jawie i pomagało to, że jest cholernie niesamowita. Może zagrać niemal każdą piosenkę, którą usłyszy, po jedynie prostym wysłuchaniu jej jeden raz. ‒ Staram się jej to uświadomić – mamrota, a potem patrzy na mnie z ciekawością. – Przyjedziesz na nasz pierwszy koncert? ‒ Spodziewaj się tego. Nie przegapiłabym debiutu mojej najlepszej przyjaciółki na rockowej scenie za nic na całym świecie, zwłaszcza od kiedy trasa zaczyna się w Minneapolis, gdzie rozpoczął się jej romans z Zackiem. Rozmawiamy trochę więcej o trasie, dopóki nie kończymy jedzenia. Płacimy rachunek i jesteśmy gotowi do kontynuowania naszego popołudnia wzdłuż rynku. ‒ Przepraszam, czy ty jesteś Chase Harper?

78

Zatrzymujemy się i obracamy do kobiety, która właśnie do nas przemówiła. Ma włosy w kolorze karmelu i jasne niebieskie oczy. Ubrana jest w jasnożółtą letnią sukienkę na ramiączkach oraz kardigan z długim rękawem, przykrywający jej ramiona. Jest klasycznie piękna. I zdenerwowana, jeżeli sposób w jaki przygryza swoją wolną wargę jest jakąś wskazówką. Chase patrzy na mnie z niepokojem, milcząco pytając mnie o pozwolenie, żeby z nią porozmawiać. To ogrzewa mi serce i sprawia, że chcę się śmiać w tym samym czasie. Jakby mnie obchodziło to, że rozmawia z fanami, przecież to oni są powodem dlaczego odnosi takie sukcesy. ‒ Jestem – w końcu mówi lekko ze szczerym uśmiechem. Sięga i potrząsa jej dłonią. ‒ Jestem Molly. Jej głos i palce lekko się trzęsą, gdy do niego mówi. Duszę mój rozbawiony śmiech. Nie winię dziewczyny ani trochę. Pierwszy raz, gdy Chase uśmiechnął się do mnie i dotknął niemal roztopiłam się w kałużę, ociekając pożądaniem na samym środku holu sali koncertowej. Miał po prostu taki wpływ na ludzi. Obserwuję jak Molly uśmiecha się, gdy Chase zadaje jej kilka pytań i podpisuje mały notatnik, który trzyma w ręce. Ma młodzieńczą niewinność w uśmiechu i niebieskich oczach. Jest prawdopodobnie w podobnym do mnie wieku, ale wygląda szczęśliwiej. Promienniej. Jakby nie miała stresu świata przygniatającego jej klatkę piersiową. Jest kimś kto jest wolny od trosk i kompletna. Zdrowa. Jest taka jak ja byłam kiedyś. Nie mogę się powstrzymać nad zastanawianiem się jak długo minęło od czasu kiedy czułam się w taki sposób w jaki ona wygląda. Odkąd ktoś widział tę wolność we mnie. ‒ Mia? – mrugam, aby odepchnąć te myśli na dźwięk zmartwionego głosu Chase’a. Trzyma aparat wyciągnięty w moją stronę, patrząc na mnie ostrożnie. Molly uśmiecha się uprzejmie. – Wszystko w porządku? ‒ Tak. Chcesz żebym zrobiła wam zdjęcie?

79

‒ Byłoby świetnie – mówi Molly, klaskając w dłonie i podskakując. Nie mogę się powstrzymać, żeby nie poczuć jej podekscytowania. – Nikt nie uwierzy mi, że właśnie spotkałam Chase’a Harpera. Jest niewiarygodny! Jej policzki przybierają krwiście czerwony kolor na to wyznanie. Biorę aparat od Chase’a i mrugam do niej. ‒ Naprawdę jest. Szybko robię im zdjęcie, a ona macha nam na pożegnanie. ‒ Gdzie byłaś? – pyta Chase, kiedy już jej nie ma i rozglądamy się dookoła zauważając, że nikt inny nie zauważył ich interakcji. Chase jest zawsze ostrożny w miejscach publicznych. Odmawia zatrudnienia ochroniarzy twierdząc, że sam może się o siebie zatroszczyć i odkąd jest ‘tylko perkusistą’ zgodnie z jego słowami, nie zostaje zauważany nawet w połowie tak często jak inni członkowie zespołu, jak Zack czy Jake. Ale mimo to, szybko ulatnia się z widoku publicznego, jeżeli kieruje się na niego zbyt dużo uwagi. Na szczęście tym razem wydaje się, że udało nam się pozostać niezauważonymi. Próbuję się od niego odsunąć nie chcąc przyznać tego co właśnie sobie uświadomiłam. On jednak chwyta moją rękę i przyciąga mnie z powrotem. Jego uchwyt zacieśnia się, kiedy próbuję się uwolnić. ‒ O co chodzi? Ale nie mogę mu tego wyjaśnić. Jak mam mu powiedzieć, że właśnie zrozumiałam, iż nie jestem tym kim byłam kiedyś i że tęsknię za tą osobą? Jak wytłumaczyć, że czuję się prawie tak jak dawniej jedynie wtedy kiedy jestem z nim, bezpieczna w jego ramionach? To dałoby mu zbyt dużo nadziei na to, że jest dla nas jakaś przyszłość, a to nie jest możliwe. Oczywiście, w końcu może okazać się, że niepotrzebnie się obawiałam. Jest możliwe, że moje założenia odnośnie telefonu lekarza są błędne. Jest możliwe, że wszystko jest ze mną w porządku. I jeżeli to prawda, jest możliwe, że mogłabym naprawdę oddać się Chase’owi. Całkowicie. Ale nawet wtedy te możliwości są po prostu marzeniami ściętej głowy. Moje przeznaczenie zostało określone w dniu moich narodzin i podczas gdy

80

zaakceptowałam je z pewnością dobrowolnie nikogo nie pociągnę ze sobą do tego piekła. Zwłaszcza nie Chase’a. ‒ Nie jestem pewna czy chcę zostać w Nowym Jorku –mamroczę w końcu. Chase przekrzywia głowę na lewo, a jego oczy zwężają się jakby próbował wyciągnąć prawdę prosto z mojego kruchego, przerażonego serca. Zaciekawiony wyraz twarzy podąża za zmieszaniem przemykającym przez jego oczy, gdy ściąga razem brwi. Nie jest to całkowite kłamstwo. Kwestionowałam pozostanie w Nowym Jorku odkąd zwrócił na to uwagę w samolocie. Tkwiło to w tyle mojej głowy przez ten cały weekend, gdy rozmyślałam nad tym co zrobię, kiedy w końcu opuszczę Kalifornię. Kocham wszystko w byciu zaopatrzeniowcem, ale czegoś mi brakuje. Pracuję więcej godzin niż kiedykolwiek sobie wyobrażałam i wszyscy jesteśmy cały czas zestresowani. Nie znalazłam wielu dobrych przyjaciół, więc rzadko wychodzę wieczorami, żeby się rozładować. Powoli kiwa raz głową, pozwalając mi zachować swoje sekrety i nie naciska bardziej niż tyle ile wie, że mogę mu dać. Jesteśmy na ścieżce na szczycie wzgórza, a poniżej jest scena. Nie znam zespołu który gra, ale brzmią naprawdę dobrze i setki ludzi siedzi na trawiastym wzgórzu ciesząc się muzyką. ‒ Chodźmy to sprawdzić – mówi Chase, ciągnąc mnie w dół, dopóki nie jesteśmy w samym środku akcji, otoczeni rodzinami i parami wszystkich narodowości delektujących się pięknym popołudniem razem. Chase sadza mnie pomiędzy swoimi nogami zginając kolana i opierając stopy na trawie, więc siedzę przed nim, a moja głowa opiera się o jego klatkę. Utrzymuje ramiona skrzyżowane wokół mnie, jego palce na przemian spoczywają na jego kolanach i wystukują rytm perkusji razem z muzyką. Od czasu do czasu pochylam się i całuję zgrubiałe kostki jego palców, a on odpowiada wyznaczając szlak delikatnych pocałunków wzdłuż mojej szyi i ramion co sprawia, że czuję jakby było dziesięć stopni cieplej niż rzeczywiście jest. Drżę kiedy ociera usta o moje ucho, jego lekki zarost na brodzie i policzkach drapie moją wrażliwą skórę.

81

To najbardziej romantyczny moment w moim życiu i niemal chciałabym żebyśmy zostali tak na zawsze, trzymając się pewnie i blisko. ‒ Dziękuję za wspaniałą randkę dzisiaj. Świetnie się bawiłam. Będąc z tobą. Trzymając cię. Myśląc, że może być dla mnie możliwe któregoś dnia pokochanie kogoś. Te wszystkie myśli wirują w mojej głowie, gdy powoli kołyszemy się do muzyki. Jego ramiona są owinięte wokół mnie i przyciąga mnie bliżej do siebie. Ale nie ważne jak bardzo chcę powiedzieć te słowa, utykają mi w gardle. ‒ Myślę, że mogę być w tobie zakochany, Mia. Spinam się pod jego rękami, zaszokowana słowami, które znikąd wyszły z jego ust. ‒ Chase – zaczynam protestować, ale zamykam usta kiedy mnie ucisza. Jego deklaracja jest zbyt blisko mojego własnego uświadomienia sobie, że lubię go dużo bardziej niż jestem w stanie przyznać komukolwiek, zwłaszcza sobie. ‒ Wiem, że tego nie powiesz. Nie wiem nawet czy już to czujesz, ale chciałem po prostu żebyś wiedziała. Jeżeli pomyślałbym, że to nie spowoduje twojej ucieczki ode mnie na zawsze powiedziałbym ci, że nie tylko sądzę, ale że to wiem. Jednak mogę poczekać z powiedzeniem ci tego, iż wiem to na pewno do czasu, aż zrozumiesz, że też mnie kochasz. Mój oddech przyśpiesza, cały komfort tego popołudnia znika w mgnieniu oka. Czuję, że jest mi za gorąco i niezręcznie w ramionach Chase’a… ramionach, które zaledwie kilka minut temu przynosiły mi tyle ciepła. Nie rozmawiamy ponownie, dopóki muzyka nie milknie i nie wracamy do samochodu. Nie mam pojęcia jak wiele piosenek tego zespołu wysłuchałam i które mi się podobały. Nie pamiętam mijania ponownie wspaniałych mozaik czy butików, na które chciałam rzucić ostatni raz okiem. Słowa Chase’a i deklaracja miłości to prawie za dużo do uniesienia dla mojego strzeżonego małego serca. To tak jakby miał szpikulec do lodu i powoli starał się wydłubać każdą obronę jaką mam. I jeżeli pozwolę, żeby to się stało, mogę całkowicie się rozpaść. Jest szansa, że nigdy nie zdołam się po tym ponownie pozbierać. Poza rodziną i Nic nigdy nie

82

powiedziałam nikomu, że go kocham. Nigdy nie czułam tego do kogoś innego i nie wiem czy nawet chciałam. Potykam się kiedy Chase łapie moją rękę po tym jak otwiera dla mnie drzwi. Obraca mnie i obejmuje moją twarz rękami. Jego czapka jest teraz odwrócona do tyłu i nie można nie zauważyć pasji i miłości błyszczącej w jego oczach. Nie mogę uwierzyć, że to dla mnie, kogoś niezdolnego do odwzajemnienia tego uczucia. Nie mogę znieść myśli o zranieniu go. Uśmiecha się lekko, gładząc moje policzki i napięcie wokół moich oczu. Mogę je poczuć, a on musi je widzieć. Moje oczy są zamrożone i duże jak spodki, a usta lekko rozchylone, z powodu szoku, że w końcu mogę zobaczyć tak wiele. Ponownie zaczynam potrząsać głową, ale zatrzymuje mnie trzymając nieruchomo. ‒ Nie uciekaj ode mnie. Nie wiem czego się boisz, ale nie staram się na ciebie naciskać, żebyś powiedziała czy poczuła coś na co nie jesteś gotowa. Po prostu chciałem żebyś wiedziała. Bez słowa jego usta są na moich i czule mnie całuje. Moje ciało poddaje się uczuciu pożądania, które uderza we mnie jak rakieta za każdym razem, gdy Chase mnie dotyka. Jego pocałunek jest krótki i wystarczająco namiętny dla mnie, żebym poczuła to czego nie mówi. Chcę biec i skoczyć z krawędzi mostu. Uciec i wyluzować w tym samym czasie. Uśmiecha się delikatnie odganiając emocje, które mnie przerażają i łagodnie sadza mnie na fotelu pasażera.

‒ Tak dobrze cię widzieć! Jestem owinięta ramionami Nic i muszę zwalczać łzy, które chcą wypłynąć. Odkąd wczoraj opuściliśmy River Walk wymieniliśmy z Chasem może pół tuzina słów. Chce ze mną się kłócić. Mogę to stwierdzić po napiętym wyglądzie jego twarzy, a po stałym zaciskaniu i rozluźnianiu palców to, że stara się w coś nie uderzyć. Jest zły, ale nawet pomimo swojej frustracji wciąż ze mną. Mogę zobaczyć jego zaniepokojenie.

83

Chce wiedzieć czego się tak boję, ale nie mogę mu powiedzieć. Sprawiłoby to, że moja przyszłość stałaby się zbyt realna, a nie jest to coś z czym jestem gotowa sobie poradzić. Zack wychodzi zza rogu domu z ogromnym uśmiechem na twarzy i przyciąga mnie do uścisku, który szybko odwzajemniam. Potem patrzy na Chase’a i przybijają piąstki w geście, którego nigdy nie zrozumiem. Chase spogląda na mnie i potrząsa głową. ‒ Pójdę po prostu zanieść bagaże. ‒ Zostajesz tutaj? – pyta Zack z dziwnym wyrazem twarzy. ‒ Dlaczego miałbym tego nie robić? Czy to problem? Czuję, że coś mnie omija sądząc po tym jak wymieniają między sobą podejrzane spojrzenia. Dlaczego Chase miałby tutaj nie zostać? Zawsze tak robi. Nie chcąc poznać prawdziwej odpowiedzi na to pytanie, patrzę jak wchodzi do holu, całkowicie mijając pokój, w którym zawsze się zatrzymuję podczas odwiedzin. ‒ Więc sprawy w Napa nie poszły dobrze? –pyta cicho Nic, gdy Chase znika. Marszczę nos i nerwowo bawię się włosami. Powiedział mi, że mnie kocha i spanikowałam cholernie nie brzmi jakby poszło zbyt dobrze. Wzdycham. ‒ Skomplikowało się. Uśmiecha się, ale wyraźnie nie wie co mam na myśli. Nie kłopoczę się z wyjaśnianiem jej tego. Wpatruję się w pusty korytarz, może po raz pierwszy w życiu niezdolna do spotkania wzroku mojej najlepszej przyjaciółki. Jak mam wyjaśnić jej to w taki sposób, żeby to zrozumiała? Zawsze wiedziała, że nie angażuję się w poważne związki, ale nigdy nie usiadłam i nie powiedziałam jej dlaczego. A potem idę za Chasem zastanawiając się, gdzie zaniósł moje bagaże. Znajduję go w pokoju, którego używa, gdy się tutaj zatrzymuje. Pokój jest pusty bez żadnych dekoracji. Nie ma zdjęć, obrazów, niczego osobistego co pozwoliłoby komuś odgadnąć, że to pokój Chase’a. Ściany są w beżowym uspokajającym odcieniu, a drewniane meble są w kolorze ciemnego orzecha włoskiego. Jest trochę depresyjny i w ogóle nie przypomina Chase’a. Sięgam po swoją torbę, ale Chase mnie powstrzymuje.

84

‒ Zawsze zatrzymuję się w pierwszym pokoju w korytarzu. Jego palce delikatnie dotykają mojego podbródka i unoszą go w górę tak, że moje oczy spotykają jego. Widzę w nich cały ten ból i dezorientację, które nosi w sobie i wzdrygam się. ‒ Obiecałaś mi ten tydzień. ‒ Staram się – szeptam. – Po prostu prosisz mnie o zbyt wiele. – Z jakiego powodu na świecie wciąż chciałby mieć cokolwiek ze mną wspólnego, myślę. Więc go o to pytam. ‒ Ponieważ warto o ciebie walczyć. Moje oczy rozszerzają się i czuję jego usta naciskające na moje czoło. Przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny byłam pewna, że rzuci mnie jak zły nawyk, tak szybko jak tylko tutaj przyjedziemy. Powinien. Nie jestem dla niego dobra, naprawdę. Ale gdy spoglądam w jego oczy i widzę wszystko co czuje, nie mogę mu odmówić. Nie mogę ryzykować zranieniem go ponownie w tak krótkim okresie czasu. Jak bardzo chcę odepchnąć Chase’a nie chcę popchnąć go za daleko tak, że odejdzie na zawsze. Chcę po prostu, żeby rzeczy były takie jak przedtem. ‒ Dobrze – cicho mamrotam i obserwuję jak idzie do drzwi. Zatrzymuję go gdy dochodzi do futryny i obraca się do mnie, kiedy wołam jego imię. – Możesz nic nie mówić Nic o mojej pracy? Nie chcę, żeby się o mnie martwiła. Jego głowa opada i potrząsa nią tam i z powrotem zanim odwraca do mnie twarz. ‒ Zrobię tak, ponieważ o to poprosiłaś, ale to najgłupsza rzecz jaką kiedykolwiek słyszałem. Wiesz, że jedyną rzeczą jaką zrobi to wyjście z tobą, upicie cię i słuchanie jak wyzłośliwiasz się na wszystko. Ma prawdopodobnie rację, ale już naprawdę wyglądała na zaniepokojoną z mojego powodu i nie chcę dodawać jej zmartwień w tygodniu, w którym wychodzi za mąż. To jest jej tydzień. ‒ Powiem jej po ślubie – obiecuję, a potem marszczę brwi. – Dlaczego Zack wydawał się zaskoczony tym, że tutaj zostajesz? Wzrusza ramionami. ‒ Ponieważ małżeństwo sprawia, że facet głupieje. Nie mam pojęcia.

85

Kłamie. Mogę powiedzieć to po sztywności jego szczęki i sposobie w jaki stara się wyglądać na zrelaksowanego, ale nie jest. Pozwalam na kłamstwo. Pan wie, że mam zbyt wiele własnych.

86

Rozdział 10 Relaksuję się na szezlongu na tyłach salonu z sukniami ślubnymi popijając mimozę. Asystentki ze sklepu pomagają Nicole ubrać się w suknię ślubną i nie mogę się doczekać, aż ją w niej zobaczę. Pokazywała mi zdjęcia i wiem, że moja własna suknia jest podobna, ale mimo to czekam niecierpliwie, – żeby zobaczyć jak zachwycająco będzie wyglądać w sukni, którą wybrała. Jestem trochę smutna z powodu tego, że nie mogłam udać się z nią na poszukiwania sukni na jej ślub z Zackiem. Zawsze robiłyśmy te wszystkie dziewczyńskie rzeczy razem, nawet kiedy była żoną Marka, ale mieszkając tak daleko, nie byłam w stanie się tutaj dostać. Cieszyłam się, że Melody, mama Zacka i jego siostra Sammy mogły jej towarzyszyć tamtego dnia, i nie musiała robić tego sama. Jednak wiedza, że nie było mnie tutaj dla niej wciąż powoduje ukłucie bólu w moim sercu. Całkowicie i szczerze tęskniłam za swoją przyjaciółką i przebywanie z nią teraz uświadomiło mi jak rozpaczliwie brakowało mi jej w pobliżu. Mogę zawsze zachowywać się jak ta odpowiedzialna i trzymająca wszystko w garści, ale naprawdę jestem tak samo pochrzaniona jak każdy inny kto próbuje znaleźć dla siebie miejsce w tym zatłoczonym i zestresowanym wszechświecie. Robiąc łyk mimozy staram się oczyścić głowę, jednak moje myśli dryfują w stronę tego co powiedział Chase. Pozwól mi udowodnić, że pomiędzy nami jest coś

więcej niż tylko seks… Chcę ciebie… Chcesz zostać w Nowym Jorku?… Sądzę, że mogę cię kochać. Jak tylko mój umysł zaczyna zmierzać do miejsca do którego, obiecałam sobie, że nie będę wracać przez ten tydzień słyszę dochodzący z przymierzalni szelest powodowany przez wracających pracowników. Ich plastikowe twarze i uśmiechy, ukazujące białe zęby, są szczere i podekscytowane z powodu tego co mam zaraz zobaczyć.

87

Sapię słyszalnie, a ręce lecą mi do ust, gdy wielkie, krokodyle, brzydkie łzy szczęścia wypełniają moje oczy, wylewając się, zanim zdołam je powstrzymać. Jasna cholera – mamrotam i wstaję podchodząc szybko do Nicole. Śmieję się, gdy widzę, że jej łzy odzwierciedlają moje. Jesteśmy bałaganem szczęśliwych, małych dziewczynek i absolutnie to kocham. Jesteś oszałamiająca – mówię jak tylko znajduję słowa. Ociera z oczu łzy i obraca się twarzą do zestawu trzech luster. Szybko chwytam garść chusteczek podając jej kilka, więc możemy osuszyć nasze oczy i widzieć przejrzyście. Jej suknia to czysty biały jedwab. Tak biały i zapierający dech w piersiach, że zastanawiam się czy nie został ręcznie utkany. Żadna maszyna nie mogłaby stworzyć tak pięknej jedwabnej sukni. Czy była także uszyta ręcznie? Zwalczam moje modowe pragnienie przebiegnięcia rękami po sukni, nie chcąc jej pognieść czy poplamić. Czy jest w porządku? – pyta, jej głos jest nieśmiały. Nigdy nie widziałam piękniejszej sukni czy panny młodej, pozwól mi na siebie spojrzeć. Obchodzę ją stając ponownie przodem do niej i oglądając perły, które są zgromadzone na górze jednego ramienia sukni. Spływają w dół i rozdzielają się, dopóki nie sprawiają wrażenia jakby znikały w jedwabnym materiale, gdy poruszają się od jej prawego ramienia w dół do lewego biodra. Materiał jest tam zebrany i tak idealnie dopasowany do jej szczupłego, gibkiego ciała, że mogę zobaczyć każdą jej krągłość. Suknia opada swobodnie na podłogę z lekko zaznaczonym trenem. Jest to najbardziej doskonała i elegancka suknia na jej ślub na plaży. Czuję pociąg do swojej najlepszej przyjaciółki i nic mnie to nie obchodzi. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby wyglądała tak olśniewająco. ‒ Powiedz coś – szepta Nicole, ale nie robię tego. Zamiast tego podchodzę do stołu, przy którym na nią czekałam, chwytam dwie mimozy i wracam. Kiedy sięga, żeby wziąć swoją jej dłonie trzęsą się lekko. ‒ Nie mam słów. Jest idealna. Stukamy się kieliszkami i wybuchamy serią dziecinnych chichotów… tak chichotów… kiedy wpatrujemy się w jej odbicie w lustrze.

88

‒ Zack rozbije namiot, kiedy cię zobaczy. – Mrugam do niej i robię kolejny łyk drinka. ‒ Masz na myśli, że dostanie ataku? – pyta z lekko skrzywionymi ustami. ‒ Nie. Mam na myśli namiot w jego spodniach, jak tylko cię w tym zobaczy. Śmiejemy się znowu, a ona ociera zbłąkaną łzę. ‒ W takim razie przynajmniej będzie gotowy na noc poślubną. Puszcza mi oczko, gdy przerywa nam głos zza nas, wołający moje imię. Odwracam się i uśmiecham dokładnie w chwili, gdy atakuje mnie mały szczupły chochlik, którego osobowość jest dziesięć razy większa niż jego filigranowe ciało. ‒ Hej Sammy! Obejmuję ją ramionami i przytulam. Nie znam Sammy jakoś super dobrze, ale zawsze biega dookoła jakby dziennie piła tony napojów energetycznych. Jest całkowitym przeciwieństwem zrelaksowanej osobowości Zacka. Dołącza do nas również Melody i przytulam ją, oferując dwóm pozostałym kobietom Zacka drinki i wracamy do gapienia się na Nicole w lustrze. ‒ Pięknie, Nic. Będziesz wyglądać niesamowicie w ten weekend. – Głos Melody jest pełen podziwu, ale także lekko drży. Spoglądam na nią i widzę również w jej oczach łzy. Musi być tak podekscytowana z powodu tego, że w końcu doczekała się ślubu jednego ze swoich dzieci. ‒ Dziękuję, Melody – mówi Nicole, gdy jedna z krawcowych podchodzi i zaczyna poprawiać Nicole jej suknię. Nie wiem jak znajduje więcej miejsc do wbicia szpilek, gdyż suknia Nicole już wygląda doskonale, ale wkrótce jej poduszka na szpilki jest pusta i poleca Nicole ściągnąć suknię, żeby mogły dokonać ostatnich poprawek. ‒ Chodź ze mną Mia. Teraz twoja kolej. – Udaję, że przewracam oczami, ale posłusznie podążam na tyły za Nic. Moja suknia jest prawie dokładną repliką sukni Nicole, za wyjątkiem tego, że jest w kolorze najjaśniejszego i najdelikatniejszego różowego jaki można sobie wyobrazić, i nie ma akcentu z pereł. Jest absolutnie wspaniała i leży na mnie prawie

89

idealnie biorąc pod uwagę, że to moja pierwsza przymiarka. Jest z miękkiego, gładkiego jedwabiu tak jak suknia Nicole i w pewien sposób chciałabym w niej zamieszkać, albo chociaż w niej spać. Może po ślubie zrobię z niej swoją piżamę. Jak tylko podchodzę do luster Sammy i Melody sapią i uśmiechają się. Najprawdopodobniej jest to ten sam dziewczyński odgłos, który ja wydałam, kiedy zobaczyłam Nicole. ‒ Pięknie! – mówi Sammy, klaszcząc w dłonie. Podczas gdy plotkujemy wszystkie o ślubie i kwiatach, krawcowa wbija wszędzie w moją suknię szpilki. Wypijamy tak wiele mimoz i samego szampana, że do czasu aż wychodzimy jesteśmy śmiejącą się zbieraniną bałaganu. ‒ Zack będzie taki zły, że już jestem pijana – mówi Nicole lekko bełkocząc. A przynajmniej ja myślę, że niewyraźnie wypowiada słowa. Wypiłam więcej niż ona, więc to może być mój zaburzony słuch. ‒ Phiiii… czy Zack kiedykolwiek się złości? Nie sądzę, że go kiedykolwiek takim widziałam. Jej nos marszczy się i zmarszczka pomiędzy jej brwiami pogłębia się, kiedy to rozważa. ‒ Nie jestem całkiem pewna. – Marszczy brwi. – Był ten jeden raz. Sammy wybucha śmiechem. ‒ Ten jeden raz, kiedy nawet się nie umawialiście i zostawiłaś jego tyłek w autokarze? Śmieję się z nią, ale widzę ból i wyrzuty sumienia w oczach Nic. ‒ Tak… ten raz. Wymieniamy z Sammy spojrzenia w drodze do wyjścia ze sklepu i zarzucamy ramiona wokół jej szyi. ‒ Jeden raz w ciągu dwóch lat facet był na ciebie zły? Myślę, że radzisz sobie całkiem nieźle, dziewczyno. Nick daje mi całusa w policzek i rozdzielamy się czekając na przyjazd Darrena, żeby zabrał nas do spa na manicure i pedicure. Obracam się i widzę Melody uśmiechającą się i kręcącą na nas głową. Możemy być blisko trzydziestki, ale kiedy jesteśmy z Nicole razem posiadamy umiejętność

90

bawienia się jak dziewczyny z bractwa, którymi nigdy nie byłyśmy. Czasami. Nie zawsze było łatwo, ale Zack obudził tę stronę Nicole, która została uśpiona dawno temu i cholernie go za to kocham. Przytulamy Sammy, a Melody całuje nas w policzki. Całkowicie uwielbiam tę kobietę. Kiedy sięga po Nicole pochyla się i szepta coś. Nie wiem co to jest, ale kiedy się odsuwa obie kobiety mają szczęśliwe, głupkowate uśmiechy na twarzach i łzy w oczach. Podchodzi do mnie i obejmuje moje policzki swoimi dłońmi. ‒ Kocham cię niemal tak bardzo jak swoje dwie dziewczyny – mówi, kiwając w stronę Nic i Sammy. Niemal zaczynam płakać z tego powodu wiedząc, że tak bardzo kocha Nic. ‒ Może kiedyś będziemy robić to samo dla ciebie i Chase’a. Otwieram usta, żeby zacząć się z nią kłócić, ale znowu przyszpila mnie tym spojrzeniem, więc zamykam szybko usta. Spoglądam na Sammy i Nic licząc na jakieś wsparcie, ale wszystko co widzę to gładkie, małe uśmieszki, gdy powstrzymują wybuch śmiechu. Wszystkie są do kitu.

‒ Więc czy teraz zamierzasz powiedzieć mi dlaczego unikasz Chase’a? Marszczę się na swoją najlepszą przyjaciółkę, a potem spoglądam w dół na profesjonalistę szorującego moje stopy. Siedzimy w jakimś ekskluzywnym spa w Malibu korzystając z masaży oraz robiąc manicure i pedicure na ślub. To część mojego prezentu dla niej, ale teraz, kiedy wyciągnęła Chase’a w pewnym sensie chcę wsadzić jej głowę do wody, w której moczą się nasze stopy. Nie żeby ją utopić, tylko dopóki odrobinę nie spanikuje. ‒ Nie unikam go. Jestem kłamcą. Totalnie unikałam Chase’a odkąd wróciliśmy kilka dni temu. Lawirowałam wokół niego tak jak tylko to było możliwe, rozmawiając z nim jedynie wówczas, gdy ktoś inny był w pobliżu. Tak naprawdę widzieliśmy się tylko wtedy,

91

kiedy kładliśmy się spać i to dlatego, że nie chciałam go złościć powrotem do mojego starego pokoju. Przyciągał mnie do swojej klatki, kładł podbródek na moim ramieniu i trzymał mnie przez całą noc. Pozwalałam mu na to bo wydawało się, że tego potrzebuje. I dlatego że lubiłam sposób w jaki sprawiał, że się czułam. Bezpiecznie. Komfortowo. Nicole prycha. Wydaje te nieatrakcyjne odgłosy prychania, kiedy nie chce prosto z mostu powiedzieć że ktoś gada bzdury. W momencie, w którym myślę, że to odpuści ona ciągnie to dalej. ‒ Przynajmniej powiedz mi co stało się w Napa. Byłam taka pewna, że się zejdziecie. Zrobiliśmy to. Kilka razy. Seks, jak zawsze był fantastyczny. Nie sądzę jednak, że właśnie tego chciała się dowiedzieć. ‒ Powiedział mi, że może być we mnie zakochany. A potem powiedział, że jest całkiem pewny, iż tak jest, ale w tej chwili za bardzo boi się mi o tym powiedzieć. ‒ A co ty odpowiedziałaś? – pyta z uniesioną brwią, krawędź kieliszka do szampana zamiera przy jej ustach. ‒ Nic. Rozszerza oczy. ‒ Chase oznajmił, że cię kocha, a ty nic nie powiedziałaś? Dlaczego do cholery nie? Rzucam jej spojrzenie. ‒ Wiesz

dlaczego,

Nic.

Nie

jestem

zainteresowana

ustatkowaniem

się

i poślubieniem kogoś. To po prostu nie ja. Wypuszcza zirytowane westchnienie. A jej oczy robią się smutne. ‒ Wiem, że lubisz myśleć, iż jesteś niezależną kobietą, która nie potrzebuje mężczyzny i lubi po prostu dobrze się bawić z facetami, ale mnie nie oszukasz, Mia. – Unoszę brew na jej oświadczenie. – Boisz się skończyć jak twoi rodzice. ‒ I ty po Marku i Andrewie12. 12

Ok Mia właśnie osiągnęła szczyt sukowatości! Ja się pytam gdzie jest ta kobieta z JOS?!

92

Od razu zaciskam mocno powieki. Nie mogę uwierzyć, że właśnie w ten sposób rzuciłam w twarz mojej najlepszej przyjaciółce śmierć jej pierwszego męża i syna. To natychmiast ją zraniło. Mogę zobaczyć ból jaki wywołały moje słowa emanujący z jej oczu, kiedy otwieram swoje. Ma w nich łzy i odwraca ode mnie twarz. ‒ Tak mi przykro Nic. Nie miałam tego na myśli. Ociera oczy i to jest już oficjalne. Jestem najbardziej gównianą najlepszą przyjaciółką wszechczasów. ‒ Tak, miałaś – mówi po kilku minutach najdziwniejszej ciszy w historii naszej przyjaźni. – Jednak nie jesteś mną, a Chase nie jest twoim ojcem. Oboje jesteście silniejsi niż to, i jeżeli dobrze pamiętam kopałaś mnie w tyłek, żebym żyła ponownie po śmierci Marka i Andrewa. Nie sądzisz, że zrobiłabym dla ciebie to samo jeżeli coś strasznego by się stało? ‒ Po prostu nie chcę, żeby którekolwiek z nas skończyło jako pijany bałagan, skulony w kącie, bojąc się żyć kiedy wszystko się skończy. ‒ Nigdy nie sądziłam, że jesteś taką cipką. Zaciska razem usta ze złośliwym małym uśmieszkiem, starając się mnie zirytować. Zna mnie zbyt dobrze. Otwieram usta, żeby coś powiedzieć, cokolwiek, że nie jestem cipką i nie boję się, ale ma rację. Obserwuję jak wypija resztę swojej mimozy i macha w powietrzu wolną ręką, w końcu odpuszczając. ‒ Ta rozmowa mnie przygnębia, a za kilka dni wychodzę za mąż. Muszę wierzyć że „długo i szczęśliwie” jest zawsze możliwe, więc nie będę dłużej rozmawiać o twoich nonsensach. Jednak przestań unikać Chase’a, ponieważ nie potrzebujemy dwójki nieszczęśliwych ludzi stojących obok nas na naszym ślubie. Dobrze? Kiwam głową, rozumiejąc co mówi, dokładnie w chwili, w której wibruje mój telefon. Ciężar opada w moim brzuchu, kiedy widzę imię Marci. Podczas gdy unikałam Chase’a przez ostatnich kilka dni zaszyłam się w sypialni, szukając pracy i wysyłając maile do wszystkich kontaktów jakie miałam w Nowym Jorku. Jak do tej pory nie usłyszałam niczego nawet w niewielkim stopniu obiecującego. Marcia również.

93

Nie słyszałam o nikim ani też nie znalazłam nikogo kto szukałby kogoś do pracy. Wszyscy są zbyt zajęci tygodniem mody. Coś wkrótce się nadarzy, głowa do góry. I dmuchaj perkusistę. ;-) Ten ostatni fragment o Chase przez sekundę wywołał mój uśmiech, ale reszta jest po prostu przygnębiająca. Co zrobię jeżeli nie znajdę innej pracy? ‒ Co spowodowało, że jesteś taka smutna? Odkładam telefon i widzę zaniepokojony wyraz twarzy Nic. Potrząsam głową. ‒

To tylko praca, nic ważnego. Zaciska usta i wpatruje się we mnie. W całym życiu nie byłam nigdy taka

wdzięczna za to, że pedicure dobiegł końca.

94

Rozdział 11 Chase najwyraźniej też zmęczył się tym, że go unikałam. Wracając do domu Zacka dostrzegamy, że czeka na nas na zewnątrz… ze skrzyżowanymi ramionami i rozstawionymi nogami. Ma na sobie czarną koszulkę Eagels z krótkim rękawem, która jest dopasowana i rozciągnięta na jego klacie i bicepsach, i te same jeansy, które nosił podczas naszej randki tamtego dnia. Patrzy na mnie gniewnie. Cóż wygląda, że się cieszy, iż cię widzi – szepta Nic do mojego ucha, gdy wysiadamy z samochodu. – Pójdę po prostu do domu i pozwolę wam porozmawiać. Przepycha się pośpiesznie obok mnie, zatrzymując się, gdy dociera do Chase’a i umieszcza dłoń na jego ramieniu. Jedyny ruch, który on wykonuję to rzucenie na nią okiem, gdy pochyla się do niego i coś szepta. Cokolwiek powiedziała zrelaksował się. Widzę jak jego klatka unosi się i opada, gdy kiwa raz głową, a potem jego ręce zwisają po bokach. Nic wskakuje do środka i zaraz przed tym jak znika posyła mi uśmiech. Rzucam jej gniewne spojrzenie. Daje mi to wystarczającą ilość czasu na wzięcie głębokiego oddechu i uspokojenie nerwów trzepoczących w moim brzuchu. Chodź przespaceruj się ze mną – mówi Chase, gdy w końcu unoszę na niego wzrok. Brzmi na smutnego. Spoglądam na swoje stopy, potakując i podchodząc do niego. Kiedy to robię umieszcza palce delikatnie pod moim podbródkiem i unosi go. Prostuję ramiona, do teraz nie zdając sobie sprawy, że też gwałtownie opadły. Wyglądam jak żałosny szczeniak. Nie jestem na ciebie zły. Chcę tylko z tobą porozmawiać. Bierze moją rękę i obchodzimy dom Zacka, mijamy patio i idziemy na plaże nic nie mówiąc. Czuję, że powinnam przeprosić. Powiedzieć mu, że jest mi przykro za

95

zrujnowanie końcówki naszego weekendu i ostatnich kilku dni, kiedy obiecałam mu, że wchodzę w to cała. Powinnam mu powiedzieć, iż też mi na nim zależy i że przepraszam za zranienie go w Napa. Ale nie mogę powiedzieć żadnej z tych rzeczy i nienawidzę tego, że nie potrafię się zmusić, żeby być z nim szczerą. Przepraszam – mówi w końcu Chase, gdy jesteśmy na plaży. Nawet na mnie nie patrzy. Zamiast tego jego oczy przemierzają ocean. Rozgląda się w środku niczego. Nie masz za co przepraszać. – Wychodzi to ledwie jak szept. Tak, mam. Wiedziałem, że to cię przerazi. Wiedziałem, że nie jesteś gotowa, aby usłyszeć o tym co czuję. Zostałem po prostu złapany przez chwilę, czując cię w swoich ramionach i gubiąc się w tym jak dobre było to uczucie, jak dobrze się czuję, kiedy jestem z tobą. Chase … Przerywam. Nie mam nic do powiedzenia. Wygląda bezbronnie i wciąż na mnie nie patrzy. Nie jestem pewna czy i ja jestem w stanie patrzeć na niego, ponieważ czuję się tak samo bezbronna jak on. Robię krok do przodu, tak że stoję naprzeciwko niego, opierając plecy o jego klatkę i ciągnąc jego ręce, żeby mnie objęły. Wpatrujemy się w ocean, patrząc na wzburzone fale, a słońce stoi wysoko na niebie. Jest tutaj tak spokojnie. Nigdy nie czuję się tak wyciszona, kiedy jestem w Nowym Jorku. Jest tam zawsze tak dużo odgłosów pochodzących od ludzi, samochodów i trąbienia. Światła świecą się zawsze i ktoś zawsze się porusza. To miejsce jest spokojne. ‒ Naprawdę kocham tutaj być. Jego ręce obejmują mnie ciaśniej i mam nadzieję, że rozumie, iż nie mówię o plaży. Ale że mam na myśli, iż z nim, w jego ramionach, otoczona nim. Jego broda opiera się o czubek mojej głowy i stoimy w ciszy, oboje zagubieni w naszych własnych myślach. ‒ Moi rodzice zmarli kiedy miałem dziewięć lat. – Jego słowa są smutne i wtulam się w niego jeszcze mocniej. Moje ręce sięgają w górę i przykrywają jego, wciąż obejmujące mnie w tali. – Miałem wspaniałych rodziców zastępczych. Słyszysz wiele okropnych historii o dzieciach dorastających w systemie, ale nic

96

z tego nigdy mi się nie przytrafiło. Byłem smutnym dzieckiem, a Carol i Paul byli w stosunku do mnie cierpliwi. Troszczyli się o mnie, ale nigdy nie czułem, że tam należę. Zawsze czułem jakby kochanie ich było zdradzaniem moich rodziców. Nie zależało mi na nikim, dopóki nie spotkałem Zacka i razem z Jakem założyliśmy zespół. Od śmierci rodziców nie pokochałem nikogo. Jego niewypowiedziane słowa ‘aż do ciebie’ zawisły między nami. Przełykam powoli niemal oczekując, że je wypowie, ale tego nie robi. ‒ Co stało się z twoimi przybranymi rodzicami? – Nigdy nie słyszałam, żebyś o nich mówił. ‒ Wciąż mieszkają w L.A.. Przeżyłem około sześciu lat nie rozmawiając z nimi. Byli rozczarowani, kiedy rzuciłem studia, a ja powiedziałem im, że nie są moimi rodzicami i nie mają żadnego prawa, żeby mówić mi co mam robić. Smutek w jego głosie sprawił, że chciało mi się płakać. Mogłam poczuć jego rozczarowanie tym, że był taki ostry dla ludzi, którzy przyjęli go i zaopiekowali się nim po śmierci rodziców. ‒ Porozmawialiśmy znowu po naszej pierwszej trasie koncertowej. Carol płakała i powiedziała mi jaka jest ze mnie dumna. Nie jesteśmy blisko, nie naprawdę, ale rozmawiamy od czasu do czasu. Mają teraz w domu jeszcze więcej dzieci. Wzdycha. Mogę poczuć jak ten emocjonalny oddech rozwiewa mi włosy na czubku głowy. Czuję jakby była tutaj lekcja dotycząca nas, którą stara się mi przekazać. Jednak nie chcę kopać wystarczająco głęboko, żeby ją zrozumieć. Nie wiem skąd pochodzą moje następne słowa, ale zaczynają wypadać z moich ust, zanim mogę je powstrzymać i schować bezpiecznie. ‒ Mój ojciec stał się alkoholikiem, kiedy zachorowała mama. Była w szpitalu przez miesiące, potem tkwiła w swoim pokoju w szpitalnym łóżku przez prawie rok. Wszyscy myśleliśmy, że umrze, a ojciec wyłączył się całkowicie. Przed tym był idealnym tatą. Po tym jednak jest tak jakby po prostu umarł. Zaczął pić przez cały czas. Był albo nieprzytomny albo zalany, ale tak czy siak był kompletnie bezużyteczny. Elajah zajął się wszystkim. Pomagał mi z zdaniami domowymi, szykował do szkoły, robił zakupy… robił wszystko co powinni być w stanie robić dla nas nasi rodzice.

97

Przerwałam, gdy uświadomiłam sobie, że łzy spływają mi po policzkach, a Chase ściska mnie tak mocno, że jego ręce się trzęsą. ‒ Przetrwaliśmy na pop tarts13, mrożonych obiadach i okazjonalnych posiłkach od mamy Nic, Sharon. Jakoś mamie się polepszyło. Lekarze nazwali to cudem i nikt nie mógł tego wyjaśnić. Tato nie wyzdrowiał nigdy. Odzyskaliśmy mamę, ale ojca ciągle nie ma. Biorę głęboki oddech. Jest drżący i słyszę to na własne uszy. ‒ Ktoś zawsze umiera albo odchodzi, Chase. Mój tato, Andrew i Mark… twoi rodzice. Czuję jego usta na czubku głowy. Przyciska je do mnie i stoimy w ciszy, oboje świadomi teraz naszych wzajemnych lęków. Wyznania pomiędzy nami są jak przeszkody, których nie możemy pokonać. Przytula mnie mocniej, a ja składam delikatny

pocałunek

na jego bicepsie.

Jego

usta

opuszczają

moją

głowę

i kontynuujemy wpatrywanie się w rozległą, otwartą przestrzeń naprzeciwko nas, dopóki słońce nie zaczyna zachodzić. Powoli się ode mnie odsuwa, ale trzyma jedną z moich dłoni i okręca dookoła, więc stoję do niego twarzą. Jedna strona jego ust wykrzywia się w dziwacznym uśmieszku. ‒ Chcesz spróbować skopać mi tyłek w bilard? W tej jednej sekundzie całe napięcie i powaga wyparowuje w nicość. Wracamy do bycia przyjaciółmi: wyznania naszych obaw nagle są daleko za nami. ‒ Jeszcze mnie nie pokonałeś. I nie stanie się to dzisiaj. Uśmiecham się i uciekam, biegnąc wzdłuż plaży. Mogę poczuć go za sobą, nasze stopy uderzają w piaszczystą plaże, ale nie dogania mnie. Biegniemy, dopóki

13

98

zdyszani nie docieramy do schodów domu Zacka. Pochylam się opierając ręce o kolana z szerokim uśmiechem na twarzy.

W tym momencie trwa ponowne spotkanie zespołu i dziewczyn w pokoju zabaw Zacka. Nasz basista i jego żona, Garrett i Chloe, pokazali się kiedy byliśmy z Mią na plaży. Jake i Sammy też tutaj są, a Nicole i Zack obściskują się w kącie. Mia została rozproszona jak tylko wróciliśmy do domu, gdy zobaczyła Chloe i Nic gawędzące przy barze, a potem kiedy Sammy przybyła wiedziałem, że straciłem swoją szansę na zobaczenie jak pochyla się nad stołem do bilardu. Jest gorąca kiedy gra. Nie tylko dlatego, że jest najlepiej grającą kobietą jaką spotkałam, ale także dlatego, że odrobinę wysuwa koniuszek języka, kiedy się koncentruje. Nie zdaje sobie nawet z tego sprawy, ale kocham ją obserwować, gdy wygląda na taką skupioną i zdeterminowaną. Opieram się o kanapę obserwując jak rozmawia z Chloe, pocierając rękami o jej opuchnięty brzuch. ‒ Hej stary jak leci? Garrett uderza mnie w ramię i opada na kanapę obok mnie. Jego kruczoczarne włosy wpadają mu do oczu i odgarnia je z twarzy. Garrett nie jest wysokim facetem, prawdopodobnie nie dużo wyższym od Mii, ale jest jednym z najmilszych ludzi jakich znam. Obserwuję jak rozpromienia się twarz Mii, gdy mówi do Chloe i śmieje się z czegoś co Chloe odpowiedziała. Zaskakuje mnie, że może zrobić się taka podekscytowana rozmową o dzieciach, kiedy nigdy nie miała żadnego pragnienia ustatkowania się z facetem… albo ze mną. Biorę łyk piwa z butelki, aby przełknąć gulę w gardle na myśl, że może nigdy nie być moja.

99

Potrząsam głową i odwracam się do Garretta. ‒ Dobrze. Jak Chloe? ‒ W porządku. Niewygodnie i sukowato, ale zostało jej tylko kilka miesięcy. Mam nadzieje, że przestanie płakać przez każdą cholerną rzecz, kiedy dziecko już się urodzi. Czuję się tak jakby mówił w obcym języku. Nie wiem nic o kobietach i ciąży, ale kiwam jakby tak było. ‒ Wybraliście już imię? ‒ Nieee, Chole chce nazwać go River. Ale powiedziałem jej, że nie może pozbawić męskości chłopaka, zanim się nawet urodzi. Jedna strona moich ust unosi się w górę. ‒ River? Jak otwarty akwen wodny? Wzrusza ramionami. ‒ Nie mam pojęcia. Ja optuję za Spikem. ‒ Wasze dziecko będzie popaprane tak czy siak. ‒ O czym tak rozmawiacie? – pyta Mia podchodząc do nas. Jej uśmiech jest odrobinę nieśmiały i wiem, że czuje się jeszcze trochę nieswojo przez nasz wcześniejszy czas na plaży. Cholera sam czuję się przez to nieswojo. Nigdy nie rozmawiałem o swoich rodzicach zastępczych, a usłyszenie jak Mia wyjawia swoje lęki tak otwarcie, przeraziło mnie jak cholera. Jak mam sprawić, żeby przyznała, iż mnie kocha kiedy jest taka pewna zakończenia, zanim się nawet zaczęło? Jednak nie powstrzymuje mnie to przed przyciągnięciem jej do swojego boku tylko po to, żeby móc ją poczuć. ‒ O imieniu jakie Garrett i Chloe chcą dać swojemu synowi. Jej twarz rozświetla się z podekscytowania. ‒ Ochhh… jakie są typy? ‒ River i Spike. Obserwuję jak jej usta wyginają się z niesmakiem, a potem rozszerzają się powoli w uśmiech. ‒ River jest słodkie!

100

Garrett prycha. ‒ River’s to imię dla cipki. Mokre i cieknące14. ‒ Ohyda! Mia wygląda jakby chciała go walnąć, więc uderzam go w tył głowy, zanim ona zdoła go dosięgnąć. Jednak to w pewnym sensie prawda. ‒ A Spike? Czy urodzi się z tatuażami i kolczykami? ‒ Nadaje się bardziej dla twardziela niż River. ‒ Będzie dzieckiem nie twardym rockowcem. ‒ Tak, ale chłopcy wyrastają na mężczyzn i powinni mieć męskie imiona. Psychicznie przyznaję kolejny punkt Garrettowi i uśmiecham się, gdy Jake zmierza w naszą stronę swoim dumnym krokiem, który zwykle rezerwuje dla lasek, do których uderza. Rzucam mu gniewne spojrzenie, kiedy kieruje się prosto do Mii nawet jeżeli wiem, że tylko się ze mną droczy. Obserwuję jak Mia wita go uśmiechem i zwalczam uczucie zazdrości. Mogę zobaczyć dlaczego laski sądzą, że Jake jest gorący. Wygląda dla mnie za bardzo jak śliczny chłoptaś i to jest coś o czym często mu przypominam. Jednak jeżeli lecisz na gorący wyrzeźbiony wygląd surfera… tak właśnie opisuje go większość kobiet… wtedy jasne, sądzę, że jest w porządku. Pochyla się całując ją w policzek i mrugając do mnie w tym samym czasie. Dupek. ‒ Jak się ma nasza Nowojorska gwiazda mody? Całe ciało Mii spina się pod moją ręką i przyciągam ją bliżej, ściskając ramię i dając jej znać, że jestem tutaj dla niej. Nie rozumiem dlaczego ma taki wielki problem z tym, że ludzie dowiedzą się, iż straciła pracę. Może dla niej to kwestia dumy. Może naprawdę nie chce martwić Nic. Jednak nie ważne z jakiego powodu tak jest, dochowam tajemnicy. Jak również zachowam w tajemnicy to, że wypuściłem wici za pracą w Los Angeles i myślę, że mogłem coś tutaj znaleźć dla niej. Sądzę, że bycie tak blisko mnie trochę ją przerazi, zwłaszcza kiedy dowie się o moim nowym domu nie dalej niż piętnaście minut drogi od Zacka15.

14 15

Padłam :D No to już wiemy dlaczego Zack miał zdziwko, gdy Chase oznajmił, że zostaje u niego.

101

‒ Dobrze. Byłam zajęta nadchodzącym tygodniem mody, ale poza tym w porządku. Tak samo stresująco. Zaczyna paplać i jest to najbardziej urocza cholerna rzecz jaką kiedykolwiek widziałem. Muszę zdusić własny śmiech. Jake posyła jej dziwne spojrzenie. Ona bierze duży łyk swojej margarity i część z niej skapuje z jej brody. Zanim może to wytrzeć, sięgam kciukiem i robię to za nią, a potem przyciągam ją bliżej do siebie, żeby mogła zobaczyć jak zlizuję ją z niego. Przełyka i jej oczy się rozszerzają. Kocham to, że nawet jeżeli nie jest nas pewna wciąż mogę ją podniecić. Nie wiem czy Jake jest wciąż gdzieś w pobliżu obserwując nas i nie obchodzi mnie to. Teraz muszę tylko sprawić, że uwierzy i będzie chciała tego samego. ‒ Jak fale dzisiaj? - pyta w końcu, kiedy odrywa oczy od moich ust. Nie jestem zniechęcony. Mogę zobaczyć jak jej puls bije szybko i wiem, że stara się przestać myśleć o tym co jeszcze moje usta mogłyby jej zrobić. Co jej zrobią. On zaczyna nawijać o wzbierających falach, gwałtownych załamaniach i o jakiejś paskudnej przewrotce, którą zaliczył. Jeżeli nie pada i kiedy nie jesteśmy w trasie, Jake surfuje każdego ranka. Jestem całkiem pewny, że to jest dla niego jak religia. ‒ Niezła zmiana tematu, kochanie. Liżę płatek jej ucha. Tylko szybkie posmakowanie, zanim zabieram od niej ręce. Delikatna gęsia skórka pojawia się na jej szyi i w tej chwili muszę pohamować się przed pieprzeniem jej właśnie tutaj przed wszystkimi. Posyłam jej zarozumiały uśmieszek, kiedy marszczy brwi jak tylko przestaję ją dotykać. Wkrótce, chcę jej obiecać, będę się z tobą kochał, dopóki nie będzie krzyczeć mojego imienia, tak że cały dom usłyszy. ‒ Wisisz mi partię bilardu. ‒ W porządku. Ale dławi się swoimi słowami i jej policzki pokrywają się rumieńcem. Tak cholernie odpowiada na mnie, że doprowadza mnie to do szaleństwa.

102

Do czasu, gdy Mia jest gotowa, aby skopać mi tyłek wszyscy nasi przyjaciele zaśmiewają się ze mnie do rozpuku. Pozostały mi cztery połówki, a ona pochyla się nad stołem z koniuszkiem języka wysuniętym z lewego kącika ust, przygotowując się do wbicia czarnej bili do bocznej łuzy. To bezpośrednie uderzenie i nie ma mowy, że spudłuje. Jak tylko czarna bila wpada do łuzy oczekuję, że wyda radosny okrzyk. Jednak biała bila wpada zaraz za nią. ‒ Przebiłaś16!? Zaszokowany krzyk pochodzi od Nic. Stoi obok stołu, jej usta są szeroko otwarte jakby jej szczęka właśnie się złamała. Mia po prostu wzrusza ramionami. ‒ Nie mogę wygrywać zawsze, jak sadzę. Mała

czarownica.

Przegrała

celowo.

Mogę

to

stwierdzić

po

małym

szelmowskim błysku w jej oczach, gdy do mnie podchodzi. Nie żebym ją na za to wyzwał, wszyscy myślą, że właśnie wygrałem. Znam ją jednak lepiej niż to. Jedynym pytaniem, które mam jest to dlaczego pozwoliła mi wygrać Uwielbia grać i jest w tym cholernie dobra. Odchodzę do baru, a ona idzie za mną. ‒ Gratulacje zwycięzco. Otwierając butelkę piwa przesuwam ją do niej, a potem łapię kolejną dla siebie. Po tym jak robię łyka ocieram usta wierzchem dłoni przełykając bekniecie. ‒ Dlaczego poddałaś grę? Uśmiecha się niewinnie, ale tego nie kupuję. ‒ Brzmiałeś na takiego zmartwionego tym, że mały River będzie pozbawiony męskości, iż nie chciałam ranić twojej dumy jeszcze bardziej przez pokonanie cię w obecności przyjaciół. ‒ Więc to była wygrana z litości? ‒ Coś w tym stylu. ‒ Czy muszę udać się teraz i udowodnić ci jakim dużym mężczyzną jestem w tym momencie? 16

Potoczne określenie na wbicie czarnej bili wraz z białą. Takie zagranie jest automatyczną przegraną.

103

Macha ręką w kierunku drzwi. Prowadź, perkusyjny chłopczyku. Prycham, a następnie chwytam jej rękę i ciągnę ją za sobą przez drzwi. Ta kobieta będzie moją śmiercią. W przeciągu kilku minut przeskakuje z gorącej w zimną, z napalonej w przerażoną jak cholera. Jednak jeżeli teraz była podniecona nie zmarnuję okazji. Może uciec w cholerę jutro z powrotem do Nowego Jorku i nigdy więcej się do mnie nie odezwać.

104

Rozdział 12

‒ Rozmawiałaś z Marcią w tym tygodniu? Prawie wydłubuję sobie oko eyelinerem. Stoję przy blacie robiąc makijaż oczu i czekając, aż prostownica się nagrzeje. Chase siedzi na krawędzi wanny, wyglądając seksownie jak grzech w ciemnych, idealnie dopasowanych niebieskich jeansach, czarnych butach motocyklowych i ciemnoszarej koszuli. Rękawy ma podwinięte do łokci, a kilka górnych guzików jest rozpiętych, ukazując jego mięśnie na przedramionach i odrobinkę włosków na torsie. Przełykam ślinę, która zbiera się w moich ustach. ‒ Dostałam od niej wiadomość któregoś dnia.

– Staram się brzmieć

nonszalancko i naturalnie, ale żałośnie zawodzę. Chase dostrzega smutek wypisany na całej mojej twarzy. – Ale naprawdę nie chcę o tym dzisiaj rozmawiać czy myśleć. Kiwa raz głową. ‒ Rozumiem. Myślę jednak, że mogę coś dla ciebie mieć. Nie jest to podobne do tego co robiłaś w Callie. W rzeczywistości różni się całkowicie, ale jest związane z modą. Mój oddech staje się płytki, gdy przyswajam to co powiedział. Chase naprawdę szukał dla mnie pracy? Dlaczego wygląda na tak podenerwowanego? Co to jest? – pytam, mój głos drży odrobinę.

105

Jest przyzwoitych rozmiarów firma produkcyjna w Los Angeles i właścicielka jest moją przyjaciółką. Powiedziała, że jej menadżer kostiumologów niedługo odchodzi i może będzie szukała kogoś nowego w ciągu kilku miesięcy. Jedyną rzeczą jaką słyszę jest sposób w jaki jego głos potyka się na słowie przyjaciółka. Ta kobieta nie jest tylko przyjaciółką. Czy on na poważnie sugeruje, żebym poszła pracować dla kogoś z kim uprawiał seks? Albo dla kogoś z kim wciąż uprawia seks? Odczuwam lekkie mdłości i emocje… coś niemiłego… ale nie mogę tego do końca nazwać. Zazdrość? Może. Jest to obce uczucie i coś do odczuwania czego nie jestem przyzwyczajona. ‒ Przyjaciółka? – pytam niezdolna do spojrzenia mu w oczy w lustrze czy odwrócenia się do niego twarzą. – W taki sposób w jaki my jesteśmy przyjaciółmi? Gorąco wykwita na moich policzkach. Wybrałam właśnie to na swoje pytanie?Troszczy się o mnie, znajduje pracę i jedyną rzeczą o jakiej mogę myśleć to jego ręce na jakiejś kobiecie, której nigdy nie spotkałam i mogę nie spotkać. ‒ Uch… nie jestem do końca pewien jak na to odpowiedzieć. W końcu jestem w stanie spojrzeć na niego w lustrze i zdecydowanie wygląda na zdenerwowanego. Jego łokcie są oparte na odzianych w jeans udach, a ręce zwisają pomiędzy nimi wybijając rytm o wewnętrzną stronę kolan. Czuję jak zazdrość trzepocząca mi w brzuchu rozwija się w coś innego. Coś dużo bardziej wytłumaczalnego. Złość. Gniew. Jednakże wciąż nie jestem pewna, dlaczego. Oczy Chase’a są na moich w lustrze i mogę poczuć jak sztywnieją mi palce na prostownicy, gdy ją podnoszę i zaczynam robić fryzurę. ‒ Chcesz żebym pracowała dla kobiety, z którą uprawiasz seks? Nie byłoby to troszkę krępujące, co? Jego oczy rozszerzają się w szoku, a potem pojawia się krzywy uśmieszek. Udaję, że jestem skupiona na włosach, umieszczając prostownicę u nasady i powoli przeciągając nią w dół po cienkich kosmykach. Jestem skoncentrowana głównie na Chase’ie i wszystkich tych rzeczach, które sprawia, że czuję w tej chwili. Emocje są dużo łatwiejsze do ogarnięcia, kiedy najzwyczajniej nie istnieją.

106

Obserwuję go w lustrze, gdy robi kilka kroków w moją stronę i staje bezpośrednio za mną. Uśmiecha się swoim przekrzywionym uśmieszkiem i kładzie ręce na blacie, blokując moje biodra i naciskając na mnie. Mogę poczuć jego erekcję przez jeansy, gdy pochyla się i odgarnia mi włosy z szyi. ‒ Jedyna kobieta, której pragnę stoi naprzeciwko mnie, udając, że nie dostrzega sposobu w jaki sprawiam, że się czuje. Moja skóra faluje, a prostownica trzęsie się w ręce. Odstawiam ją niezdarnie, zanim zdążę ją upuścić albo spalić włosy, lub oparzyć policzek. Jest taki rozpraszający, kiedy zachowuje się tak jak teraz. ‒ Starasz się załatwić mi pracę u kogoś z kim sypiasz? Jego język gwałtownie wysuwa się i liże moją szyję, a potem przygryza płatek ucha. Jęczę i czuję jak śmieje się przy mnie miękko. ‒ Oczy na mnie Mia. Zmuszam wzrok do spojrzenia na jego odbicie w lustrze. Jedna ręka opuszcza blat i unosi się obejmując bok mojej szyi odchylając mnie od niego lekko i dając mu lepszy dostęp do mojej skóry.

Jego oczy są na mnie rozgrzane pożądaniem

i wpatrujemy się w siebie. Zaczyna całować ponownie moją szyję, powoli przemieszczając się w dół do moich obnażonych kości obojczyka i ramienia. Jego oczy nigdy nie opuszczają moich i zaciskam usta, żeby nie wydać kolejnego dźwięku, ale moje biodra odruchowo dociskają się do niego. Z ostatnim delikatnym ugryzieniem w ramię prostuje się i przenosi rękę z powrotem na blat, przyciskając mnie do niego. Jestem całkowicie uwięziona przy nim, a on kładzie podbródek na czubku mojej głowy uśmiechając się łagodnie. ‒ Sypiałem z Natashą okazjonalnie przez kilka lat. Zwalczam chęć odwrócenia wzroku. Staram się utrzymać równy oddech, odmawiając pokazania jakichkolwiek emocji, które wydałyby to jak usłyszenie tego sprawia, że się czuję. Nie jestem pewna dlaczego. Zabawny seks, zero związków, zero przywiązania. Nie jest tak, że przez lata nie mieliśmy oboje takiego samego sposobu zmieniania partnerów. Jednakże mogę się założyć, że jego lista jest dużo dłuższa niż moja. Aż do tej chwili, nigdy mi to nie przeszkadzało. I on prosi mnie…

107

chce żebym… nie tylko spotkała się z tą kobietą, ale ewentualnie z nią pracowała? Czy nie widzi tutaj zaangażowanej niezręczności? ‒ Skończyło się to około trzech lat temu, kiedy spotkała i zakochała się w swoim obecnym mężu. Jest teraz szczęśliwą mężatką i ma dwuletnią córkę. I jesteśmy dobrymi przyjaciółmi również z jej mężem Timem, który pracuje w naszej wytwórni. To ja ich sobie przedstawiłem. W końcu przyszpila mnie z przebiegłym uśmiechem jakby celowo starał się sprawdzić czy będę zazdrosna i rozkoszuje się swoim zwycięstwem. ‒ Więc co to za praca? – pytam, mój oddech znowu przyśpiesza. ‒ Zarządzanie

projektantami

kostiumów.

Pracuje

z

produkcją

filmową

i telewizyjną, i podnajmuje swoich kostiumologów do pracy przy różnych filmach, w telewizji i teledyskach. ‒ Brzmi interesująco. Tak

jest.

Mogłabym

potencjalnie

spotkać

ludzi

z

całego

przemysłu

rozrywkowego. Może celebrytów. To mogłoby być naprawdę zabawne i to sprawia, że się uśmiecham. To również oznaczałoby, że opuszczę Nowy Jork, epicentrum mody w Stanach Zjednoczonych. To byłoby równoznaczne ze zrezygnowaniem z marzeń jakie kiedykolwiek miałam odnośnie kariery i odejście. Rozpoczęcie wszystkiego całkowicie od nowa. Ale byłabym w L.A. znowu blisko Nic i to mogłaby być niezła zabawa. To także umieszcza mnie po drugiej stronie kraju od Chase i miasta, gdzie spędza większość swojego czasu. Chce związku ze mną i sądzi, że mnie kocha, ale potem umieszcza mnie tak daleko od siebie jak tylko możliwe? To nie ma sensu i małe ukłucie bólu uderza mnie w brzuch. Może mimo wszystko nie był poważny mówiąc, że mnie kocha. Jestem taka zdezorientowana. To powinno mnie uspokoić, prawda? Jeżeli Chase chce, żebym żyła tak daleko od niego oznacza to, że nie ma między nami nic poważnego. Tego właśnie chciałam. Prawda? Patrzę na niego, ze zmieszanym wyrazem twarzy, starając się to wszystko zrozumieć. Jednak potrzebuję też pracy.

108

‒ Powiedz jej, że jestem zainteresowana. Mogłabym się z nią spotkać gdzieś w przyszłym tygodniu przed powrotem do Nowego Jorku. ‒ Hej! Jesteś prawie gotowa do wyjścia? Radosny głos Nic zaskakuje mnie, kiedy pojawia się w drzwiach łazienki. Podskakuję i tył mojej głowy zderza się z brodą Chase’a. ‒ Au! – skomlę i zginam się, trzymając za głowę obiema rękami. ‒ O cholera. Wszystko w porządku? – pyta Nic, a potem spogląda pomiędzy Chase’a a mnie. Jej oczy błyszczą ze śmiechu. – W niczym nie przeszkodziłam, prawda? Szczerzy się jak kot z Cheshire, a ja patrzę na nią gniewnie. Kiedy jestem w stanie na niego spojrzeć, widzę, że Chase pociera podbródek. Gwiazdy rozbłyskają w moich oczach i ból w mojej głowie promieniuje wszędzie. To naprawdę boli. ‒ Wszystko dobrze? – pyta i oboje na mnie patrzą. Pocieram głowę, starając się złagodzić ból, ale to niezbyt pomaga. ‒ Tak, będę żyć, przepraszam. – Prostuję się i patrzę na Nic. – Będę gotowa za kilka minut. Gdy ponownie opuszcza łazienkę obracam się do Chase’a. Stoi kilka kroków ode mnie z rękami w kieszeniach. Macham na niego ręką. ‒ Wynoś się stąd, żebym mogła się przygotować. Uśmiecha się tym przepysznym uśmiechem, który sprawia, że przez mój kręgosłup przebiegają ciarki i mruga do mnie. ‒ Spotykamy się z wami później, prawda? ‒ Tak, myślę, że taki jest plan. Idźcie robić te męskie rzeczy… tylko żadnego tańca na kolanach od striptizerek. Prycha. Nie idą naprawdę zobaczyć striptizerek. Sądzę, że idą do jakiego klubu z pokerem, grać w karty. ‒ Dasz mi jeden później? Puszczam mu oczko. ‒ Jeżeli ci się poszczęści.

109

Wycofuje się z łazienki i dokładnie wtedy kiedy myślę, że zamierza wyjść posyła mi wszystkowiedzący uśmieszek. ‒ Och, będę miał wystarczająco dużo szczęścia. Rzucam w niego eyelinerem i przewracam oczami, ale mój głos jest pełen śmiechu. ‒ Wynoś się stąd!

Klub, do którego zabrała nas Sammy jest naprawdę głośny. Mieszanka techno i hip-hopu grzmi z głośników, gdy siedzimy na stołkach barowych przy okrągłym stole, rozmawiając o ślubie Nic, który ma się odbyć za kilka dni. Jej rodzice przylatują jutro i nie mogę się doczekać, aż ich zobaczę. Sharon i Daniel byli jak moi drudzy rodzice odkąd Nic i ja poznałyśmy się w szkole podstawowej, a jej rodzina wprowadziła się po sąsiedzku. To było zaraz po tym jak mama zachorowała, ale zanim mój ojciec rozpadł się całkowicie. ‒ Więcej szotów! – krzyczy Sammy. Macha ręką jak czarodziej i kelner magicznie pojawia się u jej boku. – Cytrynowe dla każdego – mówi podekscytowana, a potem wskazuje na Chloe. – Za wyjątkiem tej panienki z brzuchem. Chloe wygląda fantastycznie w obcisłej, ciemnoszarej sukience. Jej brzuch jest mocno widoczny i ma na sobie wiązane na kostce buty. Kocham je. Wygląda w każdym calu jak żona rockmana ze swoją egzotyczną karnacją i długimi kruczoczarnymi włosami. Ma w nich kilka czerwonych pasemek, które pasują do jej szminki i butów. Czuję się trochę smutno z jej powodu, że musi siedzieć i obserwować jak wszystkie pijemy szoty, kiedy ona tylko popija wodę. ‒ Dzięki Sammy – mówi oschle, zanim odwraca się do kelnera i prosi o kolejną wodę. ‒ Więc sprawy pomiędzy tobą a Chasem wydają układać się dobrze. – Sammy uśmiecha się do mnie, a kelner odchodzi. Nagle wszystkie oczy skupiają się na mnie. ‒ Są w porządku – odpowiadam i wzruszam ramionami.

110

Nic robi minę i zwęża oczy. Są dobre. Tak sądzę. Jednego dnia mówi mi, że mnie kocha a następnego próbuje ustawić mi pracę z dala od miejsca, w którym mieszka. To swojego rodzaju mieszane sygnały i byłam zdezorientowana z tego powodu odkąd wyszliśmy do klubów. ‒ Musisz nam dać coś więcej niż to do rozpracowania, kobieto. – Sammy wskazuje palcem na mnie. Jest taka urocza w swojej chłopięcej fryzurze i z ogromnym uśmiechem. Myślę, że stara się wyglądać poważnie, ale jest po prostu zbyt radosną osobą, aby przybrać wkurzony wygląd. ‒ Nie ma o czym mówić. Lubi mnie. Ja nie jestem pewna czego chcę i w tej chwili myślę, że oboje jesteśmy z tym w porządku. ‒ Jesteś szalona Mia – mówi, śmiejąc się a potem smutnieje. – Lubiłaś tego faceta przez lata. Wszyscy wiedzieliśmy, że go pragniesz od kiedy tylko pierwszy raz się pojawiłaś. Jeżeli facet, którego chcę, chciałby mnie też nie ma mowy, że ryzykowałabym odepchnięcie go tak jak ty to robisz. ‒ Nie odpycham go – mówię nieprzekonująco. Nic i Sammy wybuchają śmiechem. Nic potrząsa głową, a Sammy mówi: ‒ Masz rację. Ponieważ nie odpowiadanie na jego telefony przez sześć miesięcy jest całkowicie normalną rzeczą. Posyłam jej zabawne spojrzenie, a potem patrzę na Nic, która tylko wzrusza ramionami. Skąd ona o tym wie? Macha lekceważąco ręką. ‒ Słyszałam w ubiegłym tygodniu jak Chase jęczy o tym Zackowi. Był cały podenerwowany tobą będącą tutaj i pokazaniem ci… ‒ Sammy. Nasze głowy obracają się szybko do Nic, która przerwała Sammy. ‒ Pokazać mi co? Patrzę od jednej do drugiej. Mają kłopotliwy wyraz twarzy. O czym one do cholery mówią? Nieważne. Mam swoje tajemnice. Chase ma prawo mieć swoje. ‒ Więc kim jest facet, który ciebie nie chce?

111

Mam przeczucie, że już to wiem bazując na wskazówkach, które Nic podrzucała przez lata i po tym, gdy zauważyłam jak ona i Jake krążą wokół siebie w domu Zacka tamtego dnia. Nie mogli oderwać od siebie wzroku i zawsze wydają się wiedzieć, gdzie jest drugie, ale pozostają po przeciwnych stronach pokoju. ‒ Zamknij się – mamrocze i przechyla kolejnego szota. Ale jej policzki są jaskrawo różowe i wiem, że ją zawstydziłam. Nic i Chole szczerzą się jak idiotki. Chloe macha ręką i magicznie kolejna runda szotów stoi naprzeciwko nas. Jakbym potrzebowała więcej alkoholu w swoim organizmie. Nasz stolik już jest zastawiony pustymi kieliszkami i odkąd jedna z nas jest w ciąży… cóż, straciłam rachubę przy sześciu. ‒ Więc powiedz mi co się stało. – Jej twarz blednie trochę, ale stara się to ukryć. Nieudolnie. Nie patrzy mi w oczy, a Nic udaje, że kawał marmurowego stolika jest najbardziej fascynującym kawałkiem w historii sztuki. ‒ Uprawiałam seks z Jakem i on się wycofał. Jej głowa opada i bierze głęboki oddech przelotnie spoglądając na parkiet. Sapię. ‒ Nieee. Kiedy? Wzrusza ramionami. ‒ Jakiś miesiąc temu. Zawsze się w nim durzyłam, ale on nie zauważał mnie nigdy naprawdę. Wszyscy spędzaliśmy czas w domu Zacka i jednej nocy wykonałam swój ruch. ‒ Od jak dawna go lubisz? ‒ Phiii… prawdopodobnie od czternastego roku życia. On, Zack i Chase są przyjaciółmi tak długo, ale zawsze byłam irytującą, małą siostrą. Śmieję się, co powoduje, że posyłają mi zabawne spojrzenie i wyrzucam ramiona w górę. ‒ Och weź przestań, żaden facet nie śpi z irytującą, małą siostrą. Uprawiał z tobą seks, ponieważ jesteś gorąca. Co się stało po tym?

112

‒ Powiedział, że to była pomyłka i więcej się nie wydarzy. Nie chce ryzykować, że Zack się na niego wkurzy. Patrzę na Nic. Wygląda na zakłopotaną z powodu Sammy. ‒ I ty o tym wiedziałaś i nic żadnemu nie powiedziałaś? Jej oczy zwężają się. ‒ Zaufaj mi powiedziałam wiele Jake’owi. Jestem doskonale świadoma jakim jest teraz wrzodem na dupie. – Wygina brew i uśmiecha się przebiegle. – Tak samo jak ktoś inny kogo znam. Tym kimś jestem ja. Wzruszam ramionami, rozglądając się za kelnerem, aby ocalił mnie przed kontynuowaniem tej rozmowy, kiedy zauważam czwórkę facetów zmierzającą w naszym kierunku. Wszyscy są ubrani w zwyczajne klubowe ubrania, jeansy i koszulki. Są w okolicach naszego wieku i kilku jest atrakcyjnych, ale sposób w jaki do nas podchodzą sprawia, że czuję się niespokojna. Kiwam głową w ich stronę uprzedzając dziewczyny. ‒ Towarzystwo zmierza w tę stronę. Sammy nakłada szybko błyszczyk. ‒ Gotowa na nich. A potem jej usta opadają. Niejasno słyszę jak wypowiada słowa ‘o kurwa’, zanim docierają do stolika. ‒ Przepraszam – mówi jeden z nich, podchodząc do stolika. Jego przyjaciele stoją za nim, a ich oczy są przymknięte i szkliste. Wygląda na całkowicie wstawionego, pomimo że jego głos nie jest niewyraźny. Jednakże jego uśmiech nie jest dokładnie przyjacielski i obserwuję jak odgarnia długie włosy z twarzy. I wtedy go rozpoznaję. Twarz Nicole traci trochę koloru i widzę jak Chole pisze coś na telefonie. ‒ Hej Ethan – mówi uprzejmie Nicole, ale widzę, że jej ręce trzęsą się odrobinę. Ostatni raz kiedy widziała Ethana był lata temu, gdy była z Zackiem w trasie. Był naćpany koką i pokazał się spóźniony na próbę dźwięku, więc Nic go zastąpiła. Kilka tygodni później Ethan stracił przytomność na scenie i został wykopany z zespołu.

113

Dlatego też Nic ostatecznie skończyła grając na keyboardzie dla Zacka na następnym albumie zespołu. ‒ Jak się masz? Ethan pochyla się bliżej, a jego nieprzyjazny uśmiech zamienia się w trochę groźniejszy. Przysuwam się bliżej wprowadzając trochę dystansu pomiędzy nimi. ‒ Och po prostu fantastycznie. Nie byłem w stanie dostać angażu w zespole od Zacka, ale słyszałem, że nauczyłaś się, iż sypianie z gwiazdą da ci cokolwiek tylko chcesz. Musiałaś uskutecznić swój sposób naciągackiej dziwki, aby złapać Zacka i dostać się na jego trasę. ‒ Odwal się Ethan – mówię, a mój głos nie jest nawet w połowie tak groźny jakbym chciała i ledwie rejestruje moją obecność, kiedy spogląda od Nic na mnie. Ale wciąż. Nikt nie mówi w ten sposób do mojej przyjaciółki. – To przez twój problem z kokainą wyleciałeś z zespołu i nic nie wiesz o Nic czy Zacku. Kolesie za Ethanem zaczynają wyglądać trochę bardziej przerażająco, gdy powoli obchodzą nasz stolik. Moje nerwy są na krawędzi i uświadamiam sobie, że starają się zablokować nas, żebyśmy nie mogły odejść. Rzucam spojrzeniem pomiędzy Chole i Sammy i obie mają ten sam zszokowany wyraz twarzy co ja. Ale jesteśmy w klubie, nie jest tak, że naprawdę mogą cokolwiek nam zrobić. Moja pewność rozwiewa się, gdy jego przyjaciele kładą ręce na oparciach naszych krzeseł, a Ethan przysuwa się bliżej Nic. Bez kolejnego ostrzeżenia chwyta jej nadgarstek i szarpie ją do góry, ściągając ze stołka. ‒ Może powinienem mieć swoją kolejkę z tobą i wtedy mógłbym znowu mieć szczęście. Nic stara się wyrwać rękę z uchwytu Ethana, ale trzyma ją za mocno i przez sposób, w który blokują nas jego przyjaciele nie ma nic co mogłybyśmy zrobić. Ethan stoi do mnie plecami pomiędzy Nicole a mną, więc chwytam jego rękę, którą ją trzyma i staram się ją wyszarpać, ale zanim mogę pociągnąć mocniej ciepła ręka zaciska się na moim karku. To boli i im więcej się ruszam tym mocniej ręka naciska na moją skórę, dopóki nie mogę zrobić nic więcej oprócz sięgnięcia do tyłu i spróbować oderwać palce tego gościa.

114

‒ Siedziałbym spokojnie gdybym był tobą – niewyraźny głos mówi mi do ucha. ‒ Widzę, że wciąż masz problem z kokainą – wypala Nic do niego, wciąż starając się bez powodzenia wyrwać rękę z jego. – I nie ma mowy, że kiedykolwiek cokolwiek z tobą zrobię. ‒ Czy jest tutaj jakiś problem? Moje oczy lecą do Darrena. Jest większy niż reszta facetów przy stole i po raz pierwszy wygląda dla mnie strasznie. Jego ręce są skrzyżowane na czarnej koszulce, a nogi rozstawione wystarczająco szeroko, żeby w tej chwili wyglądał na poważnego jak cholera. Oddycham i relaksuję się odrobinę, jednakże ręka na mojej szyi nie luzuje chwytu ani trochę. ‒ Lepiej się stąd wynoś Ethan, zanim Zack cię zobaczy. Ethan się śmieje. ‒ Nie ma go tutaj i nie jest tak, że kiedykolwiek wcześniej miał coś przeciwko dzieleniu się. ‒ Teraz ma – mówi Darren i robi krok do przodu. Kilku z przyjaciół Ethana najwyraźniej uznaje, że Darren nie jest kimś z kim warto zaczynać, ponieważ robią mały krok w tył, pozwalając Darrenowi zbliżyć się do Chloe i Sammy. Ręka z mojego karku znika i sięgam w tył pocierając kark, aby przywrócić trochę krążenia. ‒ Puść ją Ethan. Nie chcesz tutaj w klubie zrobić sceny. To zrujnuje twoją karierę. A przynajmniej to co z niej zostało w każdym razie. Przyciąga Nic do siebie i wciąż jest stolik pomiędzy nimi a Darrenem. Obserwuję jak oczy Darrena omiatają otoczenie, starając się zdecydować co zrobić, kiedy Ethan obejmuje Nic ramieniem pocierając nosem w górę i w dół jej szyi. ‒ Ta suka już zrujnowała moją karierę – mówi, odchylając się lekko od Nic. Jej twarz jest biała i wszystko co chcę zrobić to ścisnąć Ethana za jaja wystarczająco mocno, aby zaprzepaścić dla niego każdą szansę na bycie z kobietą. ‒ Zabierz od niej pieprzone ręce Ethan! Teraz! Podrywam głowę w kierunku krzyku. Widzę Zacka i resztę chłopaków poruszających się szybko przez tłum w klubie. Wszyscy dyszą ciężko, ręce Zacka i Chase’a są zaciśnięte w pięści po bokach. Garrett natychmiast przepycha się przez

115

ostatnią osobę i przyciąga Chloe w swoje ramiona, a Jake porusza się wokół stolika i staje za Sammy, odpychając jednego ze zbirów Ethana z drogi i wzrokiem miotając w niego sztyletami. Nigdy nie widziałam Jake’a tak wkurzonego, a w tej chwili wygląda jakby mógł kogoś zabić. Chase przechodzi pomiędzy dwoma kolesiami, którzy stoją za mną i sięga do przodu łapiąc za tył koszulki Ethana. Jedną ręką odrywa Ethana od Nicole, obracając ich oboje a ona praktycznie wpada na moje kolana. ‒ Wynoś się stąd w cholerę –warczy do niego Chase. ‒ Pieprz się, stary. Chase ciągnie go jeszcze raz, powiększając dystans pomiędzy mną a Ethanem. Następnie Ethan zostaje trafiony i zakrywa brzuch rękami. Zack odsuwa się o krok od Ethana, a jego ręce wciąż są mocno zaciśnięte, gdy pochyla się ponownie w jego stronę. Moje oczy rozszerzają się, a ciało reaguje na adrenalinę, kiedy uświadamiam sobie, że Zack właśnie uderzył Ethana. I wygląda jakby z łatwością mógł zrobić to ponownie. Chase stoi w spokojnej pozie, ale nawet ja mogę wyczuć ukryty gniew i furię, poruszającą się zaraz pod powierzchnią. ‒ Powiedziałem ci – mówi Zack, oddychając ciężko i mówiąc wystarczająco głośno, że mogę usłyszeć – jeżeli kiedykolwiek położysz ponownie rękę na Nic twój tyłek będzie mój. Wypieprzaj z tego klubu, zanim wsadzę cię na czarną listę każdego cholernego zespołu i nigdy więcej nie będziesz pracował. I jeżeli kiedykolwiek położysz palec na mojej żonie połamię twoją pieprzoną rękę. Nie jest na tyle głośny, żeby wywołać scenę, ale jest kilka osób blisko nas udających, że nie zwracają uwagi na to co się dzieje. Widzę błysk aparatu i się wzdrygam. Kurwa. To trafi do gazet.

116

Rozdział 13 Chase jeszcze raz odpycha Etana wpychając go w tłum, a on pokazuje mu środkowy palec. Ktokolwiek przyszedł z Ethanem już się rozpłynął, a on stoi wpatrując się w nas gniewnie. Kiedy uświadamia sobie, że jego wsparcie całkowicie zniknęło robi kilka kroków w tył i również znika w tłumie. Miejmy nadzieję, że na zawsze. ‒ Wszystko w porządku? – pyta Zack Nic, podnosząc ją ze mnie i wciągając na swoje kolana, jednocześnie siadając na stołku, na którym ona siedziała wcześniej. Unosi jej nadgarstek badając go, a potem całuje różowe ślady, które zostawił na nim Ethan. Kurwa. Będzie miała siniak. Nic kiwa głową, ale oddycha z trudem. ‒ W porządku – mówi w końcu. – Jak dostaliście się tutaj tak szybko? Zack obejmuje rękami jej policzki i całuje ją gwałtownie w usta. Oddycha tak samo ciężko jak ona, a strach jest wypisany na całej jego twarzy. ‒ Chloe napisała do Darrena. On wysłał nam wiadomość, ale i tak byliśmy już w drodze tutaj, kilka przecznic stąd. Zholowaliśmy nasze tyłki jak tylko dostałem jego wiadomość. ‒ Oglądanie jak kogoś uderzasz jest całkiem gorące. – Słowa wypadają mi z ust, zanim mogę je zatrzymać i wszyscy patrzą na mnie.- Co? Tak jest. Chase piorunuje mnie wzrokiem. ‒ Będziesz robić sobie żarty z tego w tej chwili? Mogłaś zostać ranna. Każda z was mogła. ‒ Tak, ale przyszliście i uratowaliście nas, i teraz ze wszystkimi jest w porządku. Czy możemy po prostu zapomnieć, że to się stało?

117

Spoglądam na Nic, która kiwa razem ze mną głową. Myślę, że my, wszystkie dziewczyny, zgadzamy się, że lepiej jest zapomnieć, iż kiedykolwiek widziałyśmy Ethana, ale sądzę, że faceci weszli w jakiegoś rodzaju tryb alfa obrońców, ponieważ żaden z nich nie wydaje się zadowolony z tego pomysłu. ‒ Dlaczego do cholery nie jesteście w sekcji dla VIPów, w każdym razie? – pyta w końcu Zack, rzucając nam gniewne spojrzenia, zwłaszcza Sammy. Ona wzrusza ramionami i odrobinę wydyma wargi. ‒ Nienawidzę tam siedzieć. Jest zbyt daleko od akcji i parkietu. Kulę się za Chasem odrobinę na wściekłe spojrzenie, które Zack posyła siostrze. ‒ A ty po prostu naraziłaś Nic i resztę was na niebezpieczeństwo Sammy. Zatrzymałaś się, do cholery, aby pomyśleć, że ktoś mógł je rozpoznać? Albo ciebie? ‒ Nie – wypluwa. Jej wzrok praktycznie odzwierciedla Zacka. Jeżeli nie byliby tacy wściekli prawdopodobnie bym się śmiała. Na szczęście jestem na tyle mądra, żeby tego nie robić. – Nie pomyślałam o tym, ponieważ nie sądziłam, że to będzie wielki problem, Zack! ‒ Odwal się stary – mówi cicho Jake i kładzie rękę na oparciu krzesła Sammy. Ona piorunuje go wzrokiem, a potem patrzy na stół. ‒ Nie. To była głupia decyzja. Rozumiem, że Sammy jest przyzwyczajona wychodzić z przyjaciółmi i robić cokolwiek chce, ale nie myślała logicznie, gdy to planowała. Właśnie dlatego, do jasnej cholery, istnieją sekcje VIP w klubach. ‒ Zack – zaczyna Nicole, jej głos jest tak miękki i delikatny jak jeszcze nigdy nie słyszałam. Kładzie rękę na jego policzku i ciągnie jego twarz w swoją stronę. – Jest dobrze. Z wszystkimi jest w porządku i naprawdę chcę tylko następnego drinka, potańczyć i zapomnieć, że to wszystko się wydarzyło. To nie taka wielka sprawa. Chase rozgląda się dookoła unosząc w górę rękę na kelnerkę, która pojawia się w ciągu sekundy. Skąd on i Chloe mają te magiczne ręce? Mi dostanie w klubie drinka zajmuje wieczność.

118

‒ Nie potrzebuje, żebyś na nią krzyczał – ogłasza Jake, przeszkadzając Nicole w próbie uspokojenia Zacka. Sammy wyskakuje z krzesła i pochyla się do Jake’a zamykając dystans pomiędzy nimi. Jedyna przestrzeń pomiędzy nimi to palec Sammy wskazujący na pierś Jake’a. ‒ A ty nie masz prawa bronić mnie czy próbować mnie chronić. Nie po tym gównie, które odstawiłeś. Usta każdej kobiety opadają otwarte i wszystkie zbiorowo wciągamy gwałtownie powietrze. Jake przebiega ręką przez włosy i wzdycha. ‒ Teraz nie jest czas na poruszanie tego. Rozmawialiśmy o tym. ‒ Nie – warczy na niego. – Ty o tym mówiłeś i oczekiwałeś, że to po prostu zaakceptuję i zapomnę o tym. ‒ Zapomnisz o czym? – pytają Zack i Chase w tym samym czasie. Przygryzam wnętrze policzka i dziękuję niebiosom, że nasze drinki przybyły dokładnie w tym momencie. Cicho proszę kelnerkę o kolejną rundę, kiedy wszyscy pozostali przy stoliku wpatrują się w Sammy i Jake’a. Mam przeczucie, że będziemy potrzebować dolewki. ‒ Nic człowieku – mówi Jake, ale jest oczywistym, że kłamie. Również nie patrzy Zackowi w oczy, a Sammy unika całkowicie. Tak jakby przyznanie się zabiłoby go. Szczęka Zacka zaciska się i zgrzyta zębami. Jestem pewna, że nigdy nie widziałam go tak złego. ‒ Czego mi nie mówicie? Nic sięga ręką po rękę Zacka. Mogę powiedzieć, że ściska ją mocno starając się przyciągnąć jego uwagę, ale on zachowuje się jakby nie istniała, gdy z Jakem wpatrują się w siebie. Przygryzam dolną wargę, a Sammy, Chloe i Nic zaczynają zachowywać się jakbyśmy absolutnie o niczym nie wiedziały. Wzrok Zacka przesuwa się po każdym z nas i dostrzegam moment, w którym to do niego dociera. Jego oczy strzelają do Jake’a i sądzę, że mają zamiar wyskoczyć z jego głowy.

119

‒ Przespałeś się z moją siostrą? – syczy słowa gniewnie. Sammy opuszcza głowę w dłonie, które są podparte na łokciach na stole, a ręce Jake’a lecą w górę. ‒ To był błąd Zack i już to rozwiązaliśmy. ‒ Zła rzecz do powiedzenia, koleś –mamrota obok mnie Chase. Chichoczę odrobinę, gdy twarz Zacka robi się praktycznie fioletowa. ‒ Dzięki dupku! – wyskakuje Sammy i mogę zobaczyć łzy wzbierające w jej oczach, z którymi walczy ciężko, aby je ukryć. Sięgam i chwytam jej rękę. To jedyny sposób w jaki mogę zaoferować jej moje milczące wsparcie, ale w ogóle nie zwraca na mnie uwagi. ‒ Każdej nocy mogłeś mieć każdą laskę, którą chciałeś i wybrałeś wykorzystanie Sammy? Co do cholery jest z tobą nie tak? Jeżeli myślałam, że Zack był wcześniej wkurzony na Ethana to było to nic w porównaniu do tego. Jego pierś unosi się ciężko i jestem pewna, po sposobie w jaki oddycha, że w każdej sekundzie może zacząć wydobywać się z jego nosa dym. ‒ Jestem właśnie tutaj – oświadcza Sammy, ale Jake i Zack są w konkursie na spojrzenia tak mocno, że nie można odwrócić ich uwagi. ‒ To nie było tak! Zależy mi na niej Zack. Po prostu nie chciałem tego – dramatycznie macha ramionami w powietrzu – gówna, które zrobiłoby się, kiedy się dowiesz. ‒ Więc odrzucenie jej było właściwym sposobem na poradzenie sobie z tym? Pomyślałeś, że będę wkurzony, gdy dowiem się, że ją lubisz, ale samo pieprzenie jej i wyrzucenie po tym mnie uszczęśliwi? ‒ Czy możemy przestać rozmawiać o mnie jakby mnie nie było w pokoju? ‒ Nie! –warczy Zack i Nic podskakuje na krześle. Jej opalona skóra jest odrobinę bielsza. Nie sądzę, że również kiedykolwiek widziała Zacka tak wściekłego. ‒ Pozwólmy im to rozwiązać – szepta Chase mi do ucha. – Zatańcz ze mną. Patrzę na Sammy. Wciąż walczy, aby powstrzymać łzy, ale również wygląda na kompletnie upokorzoną. Jake wciąż stoi za nią oddychając ciężko i spoglądając

120

pomiędzy nią a Zacka. Żadne z nich nie zaszczyca go spojrzeniem. Prawie mi go szkoda. Opuszcza głowę, zamyka oczy i wygląda na pokonanego. Czuję jak Chase ponownie ciągnie mnie za rękę. Kiwa głową w stronę parkietu, więc wypijam jeden z szotów stojących na stoliku. Alkohol uspokaja moje nerwy z całego tego dramatu i pozwalam mu prowadzić się przez klub. Kiedy dochodzimy do parkietu widzę Chloe i Garretta, którzy także wpadli na ten pomysł i tańczą w pobliżu. ‒ Wiedziałaś o tym? – pyta Chase, obejmując mnie ramionami i przyciągając bliżej siebie. ‒ Dowiedziałam się dopiero dzisiaj wieczorem. Pochylam się, opierając głowę o jego klatkę i czuję bicie jego serca. Nie mówi nic więcej, gdy tańczymy. Nasze ciała poruszają się w synchronizacji z muzyką. Zamykam oczy i rozluźniam się przy nim, chcąc zapomnieć o wszystkim co się właśnie stało na najgorszym wieczorze panieńskim w historii. Biedna Nicole myślę sobie, gdy Garrett podchodzi i klepie Chase’a w ramię. ‒ Chloe i ja będziemy się zbierać. Chcecie się zabrać z nami? – krzyczy ponad muzyką i widzę, że Zack i Nic wciąż są przy stoliku z Jakem i Sammy. Zgadzamy się wyjść, więc wraz z Chloe wracam do stolika, żeby zabrać torebki. Kiedy tam docieram rzucam spojrzenie Nicole, milcząco pytając czy z nią w porządku. Kiwa głową, ale mogę stwierdzić, że jest poirytowana. W rzeczywistości wszyscy wciąż wyglądają na odrobinę wkurzonych. Twarz Sammy krzywi się na to cokolwiek Jake mówi do niej przez stół. Pochyla się i szepta jej do ucha, a jej ręce zaciskają się na jej drinku. Nie patrzy na niego, ale zwraca uwagę na wszystko co mówi. Szczerze myślę, że ta dwójka idealnie do siebie pasuje, ale co ja, do cholery, wiem o związkach? Całuję Nic w policzek. ‒ Zbieramy się. Czy wracacie do domu? Nic prycha. ‒ Sądzę, że Zack wciąż debatuje na tym czy skopać tyłek Jake’owi czy nie. ‒ Aż tak źle.

121

Kiwa w stronę Sammy i Jake’a. Zack wpatruje się w nich gniewnie jednakże wiem, że również nie może usłyszeć nic z tego co mówi Jake. ‒ Przyznał się, że ją lubi. Zack nie jest za to wkurzony. Jest po prostu zły, że jego najlepszy przyjaciel ją wykorzystał. I ma masę płaszczenia się, jeżeli chce odzyskać Sammy. Uśmiecham się. ‒ Mam nadzieję, że zgotuje mu piekło na ziemi. Przytulam ją i podążam za Chasem na zewnątrz do samochodu, w którym czeka na nas Darren.

‒ Cóż to był beznadziejny wieczór panieński – mówię w końcu, gdy przechodzimy przez drzwi wejściowe, skopując cudowne szare szpilki, które nosiłam przez całą noc. Moje stopy zatapiają się w pluszowym, kremowym dywaniku i natychmiast dziękują mi za uwolnienie ich z piekielnie niewygodnego ograniczenia. Cała droga do domu była cicha, ponieważ żadne z nas nie chciało rozmawiać o różowym słoniu tańczącym po wnętrzu limuzyny, którą Darren odwoził nas do domu. Czułam się okropnie z powodu Nicole. To miała być noc jej i Zacka. Cholerny Ethan. I Jake. ‒ Wyjdźmy na zewnątrz – szepta Chase trącając mnie w ramię. Jego szelmowski uśmiech jest zaraźliwy i nie mogę się powstrzymać przed odwzajemnieniem go. Chloe i Garrett poszli prosto do łóżka jak tylko weszliśmy do środka. Zatrzymuję się w kuchni i łapię kilka butelek wody, a potem dołączam do niego na kanapie na tarasie. Siedzę pomiędzy jego udami, jego ramiona są owinięte wokół mojej tali, gdy trzyma moje plecy przy sobie, a moja głowa opiera się o jego bark. ‒ Zapomniałam jak wspaniale jest widzieć gwiazdy.

122

Słowa wyślizgują się cicho z moich ust. Spoglądam w górę na ciemne niebo upstrzone milionem małych, iskrzących światełek tak daleko jak tylko może sięgnąć wzrok. Poza oddechem Chase’a jedynym dźwiękiem, który mogę usłyszeć są fale rozbijające się o brzeg pod nami. To jedna z rzeczy, za którą tęsknię najbardziej mieszkając w Nowym Jorku. Jest tam zawsze za dużo świateł miasta, żebym mogła zobaczyć niebo. Kiedykolwiek. Raz po szczególnie złym dniu w pracy weszłam na dach budynku, w którym mieszkam. Devan jeździła po mnie przez cały tydzień bez powodu innego niż fakt, że bycie suką dla swoich podwładnych dawało jej orgazm. Chciałam się wydostać, uciec do spokoju i ciszy, więc wzięłam butelkę wina i kieliszek na taras na dachu. Zamiast ciszy ciągle słyszałam wszystkie te odgłosy miasta, a niebo było tak jasne jak w dzień, nawet jeżeli było po dziesiątej w nocy. Usiadłam na plastikowym krześle, spojrzałam w górę na niebo i rozpłakałam się. Tej nocy tęskniłam najbardziej za Minnesotą i letnimi nocami nad jeziorem z rodziną Nic. Sprawiło to, że tęskniłam za swoją mamą i Elijahem. Chciałam wskoczyć do samolotu, polecieć do domu i zapomnieć o całym tym syfie, który dział się w pracy i w moim życiu. Chase, jak gdyby czytał w moich myślach, mówi bardzo cicho. Tak jakbyśmy obawiali się zakłócić niebo i stracić gwiazdy. ‒ Jeżeli dostałabyś prace u Natashy mogłabyś oglądać gwiazdy w ten sposób przez cały czas. ‒ Chciałabym wiedzieć co robić. Nie myślę tylko o swojej pracy, ale jest malutka część prawdy, którą mogę mu dzisiaj dać. Tak jak moja praca została mi wyrwana w ubiegłym tygodniu, wszystko inne może się zmienić w tym tygodniu. To gdzie będę żyła czy jaką pracę będę miała może nie mieć w ogóle znaczenia. ‒ Coś wymyślimy – mówi Chase i zauważam, że jego ręce zacieśniają uścisk na mnie. Jakby użycie słowa ‘my’ spowoduje, że zeświruję. Jest mądrym mężczyzną. Czuje jak moje serce bije odrobinę szybciej na samą myśl o tym co mógłby mieć przez to na myśli. Nie ma żadnych ‘nas’. ‒ Dlaczego chcesz, żebym pracowała dla Natashy?

123

Czuję jak jego ramiona poruszają się w górę i w dół przy mojej szyi i plecach. ‒ Jest dobrą przyjaciółką i sądzę, że będzie ci się z nią dobrze pracowało. Będziesz obcować z modą każdego dnia i myślę, że to ci się spodoba… – Jego głos zanika jakby chciał powiedzieć więcej, ale tego nie robi. Niemal pytam go co jeszcze miał zamiar powiedzieć, ale zamykam usta. To prawdopodobnie coś z czym i tak nie mogłabym sobie poradzić. Siedzimy na zewnątrz nie wiadomo jak długo. Rozmawiamy o jego nadchodzącej trasie, rzeczach, które lubimy w Nowym Jorku, jakie jest lato w Minnesocie i praktycznie o wszystkim co nie jest dla nas osobiste, ale mówi nam wiele o sobie nawzajem. Kiedy nie jesteśmy już w stanie utrzymać naszych oczu otwartych, zanosi mnie do środka i delikatnie odkłada. Gdy już leżymy w łóżku, Chase ubrany jedynie w czarne bokserki a ja w krótką bawełnianą koszulę nocną, oczekuję, że wykona jakiś ruch, ale tego nie robi. Przyciąga

mnie

bliżej

umieszczając

delikatny

pocałunek

na

mojej

skroni

i przebiegając rękami powoli i metodycznie przez moje włosy. ‒ Wszystko w porządku? – pytam wahając się. Jego ręce na moich włosach i głowie są takie miękkie i uspakajające, tak, że prawie zasypiam. Mruga powoli, a potem marszczy brwi. Jego ręka nieruchomieje na boku mojej twarzy, a jego kciuk lekko pociera mój policzek. ‒ Przepraszam, że Ethan zrujnował wam dzisiejszą noc, że cię przestraszył… i zranił. – Przełyka powoli. – Przepraszam, że mnie tam nie było, żeby cię chronić. Uśmiecham się odrobinę nie chcą tego lekceważyć, ale moje serce trzepocze lekko słuchając jego słów. Trudno uwierzyć, że Chase troszczy się o mnie w ten sposób. Czuję się obco kiedy mogę zobaczyć w jego oczach jak bardzo mu na mnie zależy. Usłyszenie tego, że może mnie kochać było szokujące i przerażające. Obserwowanie jak patrzy na mnie, pragnąc żebym go kochała, chcącego wpuścić mnie do środka, posyła dreszcze przez moje ciało. To właśnie intensywne spojrzenie Chase’a mnie przeraża.

124

‒ Jest w porządku Chase – szeptam przy jego ustach, chcąc poczuć ciepło, które dostarczają. Zamiast pochylić się do mnie odsuwa się. ‒ Czy kiedykolwiek pozwolisz mi się kochać? ‒ Ja… – Jego usta naciskają na moje, przerywając i zatrzymując jakiekolwiek słowa przed ucieczką z moich ust. Nie wiem. Potrzebuję więcej czasu. Jestem zbyt przerażona. Nie mogę. Wszystkie by go zraniły. Mogę otrzymać telefon w każdym momencie w ciągu kilku następnych dni mówiący mi, że wszystko się zmieni. I jeżeli tak się stanie wszystko z Chasem także się zmieni. Więc pozwalam mu scałować słowa i uciszyć je w moich ustach, jak również wirujące od wątpliwości i strachu w mojej głowie myśli. Powoli przetacza się na mnie rozbierając z koszuli nocnej i przebiegając rękami czule i z czcią po całym moim ciele. Wyginam się do jego dotyku. Jego ręce są takie ciepłe, a delikatne pocałunki na całym ciele rozpalają małe płomyczki, które wybuchają gdziekolwiek mnie dotknie. Kiedy w końcu we mnie wchodzi moje ręce odtwarzają na jego ciele to co zrobił mi i nie mogę oderwać się od intensywnego wyrazu jego twarzy, gdy nasze ciała poruszają się razem. Jak jedno. Szokuję samą siebie, gdy uświadamiam sobie, że chciałabym się cofnąć i odpowiedzieć na jego pytanie. Mogłabym. Chcę tego bardziej niż czegokolwiek wcześniej. Myślę, że już to zrobiłam. Szczytujemy

razem,

a

potem

odpoczywamy

i

chcę

otworzyć

usta

i wypowiedzieć myśli, które mam. Odłożyć jego obawy i zmartwienia dotyczące mnie na bok i powiedzieć mu, że sądzę, iż też mogę go kochać. Ale utykają mi w gardle, a Chase nie daje mi czasu na mówienie, gdy przyciąga mnie do siebie wtulając w niego i składając pocałunek na dobranoc na mojej skroni.

125

Intensywność tego czułego momentu, który właśnie dzieliliśmy utrzymuje mnie rozbudzoną ze łzami spływającymi cicho po policzkach.

126

Rozdział 14 Odsuwam się, gdy Sharon pomaga zapiąć Nicole suknię ślubną. Jest absolutnie zachwycająca w tej jedwabnej, obcisłej sukni na jedno ramię z zaledwie małym śladem trenu. Dopasowuje się doskonale do jej ciała, podkreślając jej każdą piękną krągłość. Jej włosy są upięte w klasyczny, skręcony kok, który trzyma elegancka, perłowa spinka. ‒ Jesteś absolutnie piękna, Nicole. Sharon opiera rękę na ramieniu Nicole i moje oczy zachodzą lekko łzami, gdy obserwuję kobietę mówiącą tysiąc słów nie wypowiadając żadnego na głos. Twarz Nicole robi się zaledwie na chwilę smutna, ale szybko się otrząsa. Chwytam garść chusteczek i wyciągam w jej stronę. ‒ To w porządku być dzisiaj również trochę smutną. Pociąga nosem i ociera oczy, przykładając chusteczkę, aby usunąć nadmiar tuszu. ‒ Wiem. Nie jestem smutna – mówi, gdy jej oczy robią się szklane od łez, które wiem, że stara się bardzo, aby nie wypłynęły. – Po prostu wspominam. Wraz

z

Sharon

otaczamy

Nic

delikatnym

uściskiem.

Nienawidziłabym pognieść naszych rzeczy, zanim pójdziemy na plażę, ale chcę po prostu objąć ją i kochać swoją najlepszą przyjaciółkę na zawsze.

127

‒ Dobrze, wystarczy tych smutnych łez. – Odrywam się od niej z małym uśmiechem. – Mam dla ciebie prezent. Wręczam jej pudełko i obserwuję jak jej oczy rozszerzają się z ostrożnym uśmiechem. ‒ Co to jest? Z Sharon obserwujemy twarz Nic, gdy powoli i ostrożnie rozwija srebrny papier ozdobny. Przewracam oczami. ‒ To papier ozdobny na litość boską. Zaczyna śmiać się mocno, gdy tylko dostrzega białe pudełko od butów z czarnym napisem Manolo Blahnik wzdłuż wieka. ‒ Poważnie? – pyta z szerokim uśmiechem na twarzy. Pierwszej nocy, gdy Nicole spotkała Zacka obiecałam jej parę Manolo, jeżeli namówi gościa przy barze, żeby kupił jej drinka. To była jej pierwsza próba powrotu do życia po śmierci Marka i Andrewa. Technicznie nie podrywała Zacka czy Jake’a. Po prostu powiedziała im co się dzieje. Jakoś to ujęło Zacka zwłaszcza, że nie miała pojęcia kim był. Byłam na tyle daleko, że kiedy ich wskazałam nie rozpoznałam ich również. Nie miałam pojęcia, że ta noc zmieni jej życie na zawsze w najlepszy z możliwych sposobów, ale odkąd właściwie naprawdę z nimi nie flirtowała odmówiłam dotrzymania mojej części umowy. ‒ Byłam ci dłużna parę – mówię, gdy śmiejemy się z naszego wewnętrznego żartu. Sharon wygląda na lekko zmieszaną, gdy Nicole odsłania parę czarnych, wysokich szpilek Manolo. Mają czarny skórzany mankiet z wystającymi srebrnymi ćwiekami, owiniętymi wokół kostek. ‒ I pomyślałam, że te będą wyglądać bardzo rokowo, laska, kiedy pojedziesz w trasę.

128

‒ Dziękuję – mówi, gdy się przytulamy i zwalczamy ponownie łzy. Spędzamy kolejnych parę minut upewniając się, że nasze sukienki są doskonałe i w nabożnym skupieniu głaskamy nasze wspaniałe ślubne bukiety. Są zrobione z białych kalii oraz jaskrawo różowych i ogniście pomarańczowych orchidei. Łodygi kwiatów są owinięte we wstążki w kolorze błękitu Tiffaniego, pasującego do mojej sukienki. Kwiaty są egzotyczne

i

pachną

niebiańsko.

Uwielbiam

plamy

różowego

i pomarańczowego kontrastujące z moją sukienką. W końcu przychodzi tata Nic, by nas zabrać i obie sapiemy, gdy tylko widzimy jak zostało udekorowane patio. Sam ślub jest całkowicie prywatny tylko z członkami zespołu, rodzicami Nicole, Melody i Sammy. Chcieli tylko najbliższych przyjaciół i rodzinę na ceremonii. Ale przyjęcie, które zaczyna się zaraz po, zdecydowali zrobić odrobinę większe, zapraszając ludzi z ich wytwórni i kilku innych przyjaciół chłopaków. Firma cateringowa i dekorator wnętrz byli w domu od rana, dekorując patio i zewnętrzny obszar. Całe patio zostało otoczone białymi światełkami i wypełnione dużymi, białymi namiotami. W środku namiotów światełka są udrapowane tkaniną w tych samych kolorach co nasze bukiety. Małe, białe światełka iskrzą na tkaninie i wiem, że jak tylko

słońce zajdzie będzie to wyglądało niesamowicie

teatralnie

i olśniewająco. ‒ Jesteś na to gotowa? – pytam, puszczając oczko w stronę Nicole. Wypuszcza drżący oddech i widzę jak jej palce owijają się ciasno wokół ramienia jej taty. Kiwa raz głową po krótkiej pauzie, a następnie uśmiecha się szeroko. ‒ Zróbmy to.

129

Jest jedynie lekka bryza, żadnej chmurki na niebie i tylko najmniejszy ruch fal na oceanie. Mogę tylko słyszeć ciche odgłosy ptaków w powietrzu i zatrudnioną wiolonczelistkę, grającą, gdy schodzę w dół po schodach i idę prosto przez białe pergole, które zostały rozstawione na plaży jako ołtarz. Chase jest tutaj, stojąc, jak zawsze, dumnie wysoki zaraz obok Zacka. Mogę powiedzieć, że obserwuje mnie przez cały czas. Mogę poczuć jego oczy na sobie, ale nie jestem w stanie się zdobyć, żeby na niego spojrzeć. Boję się, że jeżeli to zrobię upuszczę bukiet i albo pobiegnę w jego ramiona i wyznam, że też go kocham. Albo odwrócę się i ucieknę tak daleko jak mogę. Trzymam oczy prosto przed siebie nie patrząc na nikogo z członków rodziny, siedzących na białych, składanych krzesłach czy na Zacka i pastora, którego zatrudnili, by przewodził ceremonii. Jak tylko dochodzę naprzód i zajmuję miejsce z boku, Zack zaskakuje nas sięgając po swoją gitarę, która stoi za Chasem. Zaczyna grać teraz już znajomą i osobistą piosenkę, którą napisał dla Nicole prawie dwa lata temu. Obracam się do niej, gdy wraz z ojcem zaczynają iść wzdłuż plaży. Łagodna bryza sprawia, że jej jedwabna suknia powiewa delikatnie za nią i mogę sobie tylko wyobrazić co czuje w tej chwili, gdy idzie w kierunku swojego wkrótce męża. Jej ręka jest ciasno owinięta na przedramieniu taty, gdy prowadzi ją przez piaszczystą ścieżkę pomiędzy małymi rzędami białych, drewnianych krzeseł, które rozstawiliśmy na plaży. Kiedy dochodzą do Zacka dźwięk jego głosu śpiewa ostatnią linijkę:

130

‒ Twoja miłość mnie ocaliła – zawisa w powietrzu wraz z ostatnimi akordami gitary. Zanim do niej podchodzi, ściąga gitarę i podaje ją Chase’owi. Moje oczy śledzą ruch i to pierwszy raz, kiedy jestem w stanie spojrzeć na Chase’a. Uśmiecha się do mnie łagodnie. Wiem, że obserwował mnie przez ten cały czas. Patrząc jak reaguję emocjonalnie wraz z piosenką Zacka, którą śpiewał dla Nicole od dwóch lat. Łzy gromadzą się w moich oczach za każdym razem, gdy ją słyszę. Nic nie mogę na to poradzić. W oczach Chase’a jest pytanie i zmuszam się, aby spojrzeć z powrotem na Nicole i Zacka, idących przez piasek do pastora. Tak jakby pytał: „Jak możesz być tak przeciwna miłości, kiedy czuje się ją w ten sposób?” Ceremonia jest krótka i nie ma żadnego suchego oka na plaży a przynajmniej nie u kobiet, gdy Zack i Nicole powtarzają sobie tradycyjne przysięgi. I kiedy Zack obejmuje delikatnie twarz Nicole i pochyla się dając jej pocałunek, kiedy zostają ogłoszeni mężem i żoną, nasz mały tłum wybucha wiwatami. Wręczam jej bukiet panny młodej, gdy są gotowi do powrotu do domu. Łapię gwałtowny oddech, gdy Chase sięga po moją rękę, kiedy nadchodzi nasz czas do podążenia za Zackiem i Nicole do domu. Zaraz jak zaczynamy iść pochyla się i umieszcza szybki pocałunek na mojej skroni. ‒ Jesteś taka zachwycająca. Moje oczy strzelają do Melody. Nie umyka mi lekkie mrugnięcie, które mi posyła, gdy zauważa uczucie, którym obdarza mnie Chase.

131

‒ Dziękuję – prawie mówię nieśmiało, co sprawia, że Chase się śmieje. Czuję się nerwowo, gdy oczy każdego zwrócone są na nas, kiedy idziemy w stronę patio. Mam rękę owiniętą wokół przedramienia Chase’a, a on nie dotyka mnie nigdzie indziej, gdy zmierzamy w górę po drewnianych schodach, ale napięcie pomiędzy nami jest niezaprzeczalne.

Przyjęcie

było

absolutnie

niewiarygodne.

Jest

tylko

około

trzydziestu osób kłębiących się i tańczących do muzyki na żywo. Zespół, który gra nazywa się „Flayde Alive” i są także zespołem otwierającym na nadchodzącej trasie. Zack jest przekonany, że są następnym „wielkim objawieniem”. Myślę, że zabawne jest obserwowanie ich grających dla Zacka Waltersa. Przez moment muszę zwalczać własny smutek i zazdrość, gdy ich obserwuję. Nawet ich nie znam, ale podekscytowanie w ich oczach mówi wszystko. Wszyscy wyglądają na odrobinę zafascynowanych sławnymi ludźmi i można powiedzieć, że ich najbardziej niezgłębione marzenia spełniają się właśnie na ich oczach. Moje jednakże przelatują mi przez palce z każdym oddechem jaki biorę i obserwuję wszystko co się dzieje dookoła. Nie mogę nic poradzić na to, że zastanawiam się czy kiedykolwiek jeszcze poczuję to podekscytowanie i spełnienie. Zack i Nicole nie są od siebie dalej niż piętnaście centymetrów przez całą noc poza wyjątkami, gdy Zack tańczy ze swoją mamą, siostrą i nową teściową. Nicole wykorzystuje ten czas na taniec ze wszystkimi

132

członkami zespołu. To prawie sprawia, że chciałabym, aby był tutaj mój brat Elijah. Jest tak samo bratem dla Nicole jak dla mnie, ale kończy sprawę oskarżenia w Minneapolis i nie mógł przyjechać. Garrett i Chloe są tak samo nierozłączni jak Nic i Zack. Nawet Sammy i Jake zatańczyli kilka razy, nawet jeżeli Sammy wygląda na dużo bardziej powściągliwą niż zwykle. Nie mogę powiedzieć, że ją winię za to. Jest tak dużo miłości w powietrzu i to mnie dławi. Osuszam swoją lampkę i

szampana

przepraszając,

i

gdy

szybko

wchodzę

zmierzam

do

do

małego

środka, tłumu

witając i

się

personelu

roznoszącego szampana. Gdy jestem już w środku szybko idę do prywatnej łazienki i siadam na toalecie opuszczając głowę w dłonie. Co jest ze mną nie tak? Nie mam pojęcia co się dzieje w mojej głowie, gdy krew pędzi przez moje żyły. To było tylko tydzień temu, kiedy czułam, że mam wszystko czego potrzebuję, ale bycie tutaj blisko Nicole i spędzenie czasu z Chasem sprawiło, że wszystko zaczęłam kwestionować. Mój umysł jest zalewany wspomnieniami z Chasem z ostatniego tygodnia i naszą randką w Riverwalk w Napa. Jednak wciąż jak bardzo staram się zobaczyć długo i szczęśliwie z nim, mój umysł powraca zawsze do mojego ojca nieprzytomnego na kanapie w salonie z pustą szklanką obok niego. Albo obrazu mojej matki wychudzonej w szpitalnym łóżku w głównej sypialni z cichymi łzami spływającymi po jej policzkach, gdy uświadamia sobie, że umrze i zostawi dzieci z mężczyzną, który tak się w sobie zamknął, że nie ma nadziei na jego własne uzdrowienie. Widzę Nicole, kiedy przez miesiące po śmierci Marka nosiła jego starą koszulkę i zniszczone spodnie do jogi i spała z kocykiem Andrewa

133

– zapominając o prysznicu i jedzeniu, purpurowe kręgi pod jej przekrwionymi oczami, gdy opłakiwała swoją stratę. A jednak widzę Marcię ze zdjęciami jej męża i nastoletnimi synami w Nowym Jorku, mężatkę od dwudziestu pięciu lat, i wciąż można zobaczyć jak bardzo się kochają, gdy są razem. Widzę

rodziców

mamy.

Moi

dziadkowie

byli

szczęśliwym

małżeństwem przez ponad pięćdziesiąt lat, zanim babcia zmarła. Dziadek nie uronił łzy na pogrzebie, a kiedy zapytałam go dlaczego przycisnął swoją pomarszczoną dłoń do mojej i ścisnął ją. Jego uśmiech był szczery, kiedy powiedział: „Kochanie ludzi nie jest łatwe i zawsze jest ból, ale dała mi sześćdziesiąt lat najszczęśliwszych dni mojego życia i nie ma mowy, że nie zaryzykowałbym bólu, aby przegapić to co dobre”. Odszedł we śnie zaledwie kilka dni później i uśmiecham się przez łzy wiedząc, że stworzyli więcej wspomnień. Są dowodem na to, że miłość może zadziałać. Dowód na to, że nie zawsze jest katastrofą. Nie

mam

pojęcia

jak

długo

siedzę

w

ciemnej

łazience

z zamkniętymi drzwiami, gdy słyszę lekkie pukanie do drzwi. Wiem, że to Chase, ponieważ nikt inny nie przyszedłby do tej łazienki. Uśmiecha się do mnie, gdy włączam światła i otwieram drzwi. Wygląda niesamowicie w lnianych spodniach i białej, eleganckiej koszuli z

rękawami podwiniętymi do

łokci.

Nigdy nie widziałam Chase’a

w niczym innym niż jeansy, ale elegancki wygląd sprawia, że wygląda fantastycznie. ‒ W porządku? Mój

umysł

przelatuje

jeszcze

raz

przez

słowa

dziadka

i uświadamiam sobie, że mógł mieć rację. Po raz pierwszy w życiu myślę, że mężczyzna stojący naprzeciwko mnie może być warty ryzyka i bólu.

134

Ten mężczyzna zna mnie od dwóch lat i dopuściłam go bliżej niż kogokolwiek innego w swoim życiu, poza Nic i Elijhą. Widział moje cierpienie i strachy, pocieszał mnie więcej niż raz, i nawet jeżeli blokowałam go i starałam się go odepchnąć, nigdy nie odszedł. Jest mężczyzną, który będzie stał u mojego boku i będzie moją siłą, gdy będę tego potrzebować. Próbuję się uśmiechać i pokazać Chase’owi wszystko co dla mnie znaczy bez wypowiadania słów, które wiem, że rozpaczliwie pragnie usłyszeć. Jego niepokój rozprasza się, gdy sięga po moją rękę i widzę, że zrozumiał. ‒ Wszystko dobrze – mówię pewnie, ale cicho. Czuję się tak pewnie jak brzmię. Chase prowadzi mnie z powrotem na zewnątrz nie pytając o nic. Jestem pewna, że w jego głowie są dziesiątki pytań, gdy kieruje mnie na parkiet i trzyma blisko siebie. Widzę jak jego usta otwierają się, a potem szybko zamykają, gdy tańczymy i wiem, że chce zapytać mnie o to co wywołało moją nagłą pewność siebie. Ale nic nie mówię. Zamiast tego pozwalam mu się trzymać taniec za tańcem, dopóki przyjęcie się nie kończy. Nie zamieniamy żadnego słowa, ale wiem, że oboje czujemy to, czego drugie nie mówi. Pragnę cię. Ufam ci. Mogę cię kochać. Wiem, że cię kocham. Ale nie wypowiadam ich i Chase też tego nie robi, i w pewien sposób jestem wdzięczna za to milczenie. Jestem wdzięczna za noc, gdzie po prostu mogę kogoś wpuścić, pozwolić komuś kochać mnie tak

135

całkowicie, że słowa nie są potrzebne. Czuję wszystko co chce mi powiedzieć i wszystko co on czuje w sposobie w jaki jego ręce mnie dotykają i trzymają, i w spojrzeniu jego oczu, gdy razem zasypiamy.

136

Rozdział 15

Nie wiem jakie zmiany zaszły u Mii w ciągu kilku ostatnich dni, ale zobaczyłem to w minucie, w której się to stało w tej przyciemnionej łazience w noc przyjęcia weselnego Zacka. Wyglądała na odrobinę wycofaną podczas ślubu i nawet smutniej podczas wesela. Kiedy zeszła z parkietu, gdy tańczyłem z Melody, chciałem za nią pójść. Jednak Melody trzymała moje ręce pewnie i powiedziała, abym pozwolił jej odejść. Kiedy nie wróciła po trzydziestu minutach, zdecydowałem, że dostała wystarczająco dużo przestrzeni jak na jedną noc. W ciągu trzydziestu minut, kiedy była sama w domu mogła spakować torby i być w drodze na lotnisko, o ile wiem. Kiedy ta myśl wywołała ból w mojej piersi, którego nie mogłem zetrzeć wierzchem dłoni, wiedziałem, że muszę ją sprawdzić. Jednak to, czego nie spodziewałem się zobaczyć, gdy otworzyła drzwi do łazienki, to wyraz miłości i spokoju, który ukazała, kiedy się do mnie uśmiechnęła. Ona mnie cholernie kochała. Kosztowało mnie całą samokontrolę, aby nie zgarnąć jej w ramiona, nie zanieść do łóżka i nie wziąć jej właśnie tam. Ale tego nie zrobiłem. Potrzebowałem jednak jej dotknąć. Więc wyciągnąłem ją na parkiet i odmówiłem wypuszczenia przez resztę nocy. To może czyniło ze mnie cipkę, ale nie chciałem odpuścić i żeby wydarzyło się coś, co zmieniłoby jej zdanie. Chciałem także zadać jej pytania, których miałem

137

dziesiątki. Kiedy zrozumiała, że mnie kocha? Co się stało? Gdzie podział się jej strach? Co zmieniło jej zdanie? Ale byłem wystarczająco mądry, żeby trzymać usta zamknięte. Zrobiłem dobrą robotę przez kilka ostatnich dni, które mieliśmy w domu Zacka tylko dla siebie, aby cieszyć się naszym czasem razem. Jednak to wszystko zmieni się dzisiaj, ponieważ mam jej coś do pokazania i chcę odpowiedzi. Chcę również więcej od niej i mam tylko nadzieję, że mogę ją przekonać , że to najlepsza rzecz. To może być za szybko, ale znamy się już od lat. Muszę ją jednak najpierw znaleźć. Wychodzę z pustego łóżka zdziwiony tym, że Mia obudziła się i wstała przede mną. To się nigdy nie zdarzało. Zarzucam na siebie ulubioną parę jeansów, jednolitą czarną koszulkę i wychodzę w poszukiwaniu kobiety, którą kocham. Która również mnie kocha. Zmuszę ją do przyznania tego, zanim ten dzień się skończy. Kiedy dochodzę do salonu mogę zobaczyć ją na zewnątrz, zwiniętą na leżance na patio z kubkiem soku, który trzyma pomiędzy rękami. Ma na sobie krótki szlafrok, który sięga ledwie ud. Jeżeli zarzuciła go zaraz po wstaniu, oznacza to, że ma pod nim jedynie bieliznę albo nic. Ta myśl sprawia, że jęczę, gdy idę do kuchni po kubek kawy, zanim wyjdę na zewnątrz, aby z nią porozmawiać. Jeżeli nie wziąłbym tej minuty, aby się opanować, mógłbym ją posiąść na tym krześle na zewnątrz. Ale to opóźniłoby moje plany dla nas, więc kawa. ‒ Hej kochanie – mówię do niej, gdy otwieram tylne drzwi. Mia obraca się do mnie i patrzę jak przygląda mi się od głowy po palce stóp. Kocham to, kiedy mierzy mnie wzrokiem w ten sposób. Mogę praktycznie zobaczyć jak jej serce przyśpiesza za każdym razem, gdy dociera do jeansów. Z jakiegoś powodu podniecają ją moje stare, wytarte jeansy. ‒ Dzień dobry – mówi miękko i kładzie głowę o na oparcie krzesła, uśmiechając się łagodnie. Potrzeba całej mojej samokontroli, aby jej nie zgarnąć i rozwiązać ten malutki szlafrok, i zatopić się w niej w tej chwili. Kocham to w jaki sposób jej blond włosy są

138

w nieładzie i rozproszone wszędzie ponad jej ramionami, i jej jasnobrązową opaleniznę, którą nabyła odkąd jest tutaj. Wygląda na o wiele bardziej zrelaksowaną po tygodniu w Kalifornii niż była, gdy pojawiłem się pod jej apartamentowcem. Mam nadzieję, że nigdy nie będzie chciała wyjechać. Robię łyk kawy i kiwam głową w stronę wnętrza domu. ‒ Idź się ubrać. Chcę cię dzisiaj gdzieś zabrać. Jej brwi podskakują aż pod linię włosów i zaciska usta. ‒ Gdzie? Stara się zachowywać jakby to ją nie obchodziło, ale widzę przebłysk ekscytacji w jej oczach. Boże, ta dziewczyna może przejść przez przynajmniej dziesięć różnych emocji w ułamku sekundy. Kocham to. ‒ Powiem ci, kiedy się tam dostaniemy. A teraz się rusz. ‒ Bardzo apodyktyczni jesteśmy dzisiaj, prawda? Jednak wstaje i tak z krzesła. Jej szlafrok rozchyla się odrobinę i widzę przestrzeń pomiędzy jej piersiami. Zasysam oddech przez zęby, gdy to widzę, chcąc przycisnąć usta do jej skóry. Przeczyszczam gardło, kiedy przechodzi obok mnie, ocierając się o mnie celowo, ale udając, że musiała tak zrobić, aby dostać się do drzwi. Łapię pasek od szlafroka i ciągnę szybko tak, że jej szlafrok rozwiązuje się całkowicie. Kurwa. Jest naga pod spodem, a ja momentalnie jestem twardy, gdy cała krew w moim ciele spływa na południe mojego pasa. Obejmuję ją w talii i przyciskam do siebie. Dlaczego zawsze czuję się jakbym wygrał cholerny złoty medal, kiedy słyszę jak jęczy w ten sposób? Bez wypuszczania jej, prowadzę ją tyłem, ostrożnie trzymając kawę z daleka, żebym jej na nią nie wylał. Nie odwraca ode mnie wzroku, gdy przyciskam ją do ściany okien i pochylam się, całując jej usta, poruszając się powoli dalej w dół, dopóki nie drży w moich ramionach.

139

‒ Boże jesteś taka seksowna – szeptam przy jej skórze, a jej ręce idą do mojej głowy, trzymając mnie w miejscu. Tak jakbym chciał odsunąć się od tej seksownej kobiety, która mnie kocha nawet, jeżeli nie może tego powiedzieć. ‒ Sądziłam, że chciałeś, abym się ubrała. – Jej głos jest zdyszany, gdy ociera się o mnie. Utrzymuję usta przyciśnięte do niej, obniżając się, aż zasysam jeden z jej perfekcyjnych różowych sutków. – Chase… Wypuszczam z ust sutek wiedząc, że jest tak samo napalona jak ja i robię krok w tył ze znaczącym uśmieszkiem na twarzy. ‒ Prawie zapomniałem. – Kiwam głową w stronę środka. – Dzięki za przypomnienie. Masz dwadzieścia minut. ‒ Coo… - Prawie zaczynam się śmiać, kiedy widzę jej zamglone oczy. – Co? Potrzebuję całej swojej samokontroli, aby nie wziąć jej tutaj na tarasie. Ale nie mogę. Dzisiejszy dzień jest zbyt ważny. Już i tak się denerwuję jak cholera z powodu tego, co zrobi czy powie, kiedy zobaczy, gdzie ją zabrałem. ‒ Idź do środka. Musimy się zbierać. Bierze głęboki oddech, który sprawia jedynie, że jej piersi wypychają się bardziej do przodu. Dręczy mnie… kokietka. Mogę zobaczyć jej znaczący uśmieszek i błysk w oczach. W końcu właśnie w chwili, gdy mam zamiar powiedzieć pieprzyć to i moje plany na ten dzień, obraca się i wchodzi do środka. ‒ Będę gotowa za dwadzieścia minut – mówi. Stoję w drzwiach, obserwując jak idzie przez dom Zacka, a rozwiązany szlafrok powiewa za nią. Zanim wchodzi za róg, obraca się, zerka przez ramię i uśmiecha się. Myślę, że zamierza coś powiedzieć, ale tego nie robi. Zamiast tego szlafrok opada na podłogę i bez zgubienia kroku woła: ‒ Wskoczę tylko pod prysznic. Uderzam głową w futrynę, gdy oglądam jej idealny, jędrny tyłek znikający za rogiem. Dręczycielka.

140

Boże, kocham ją. Żadna inna kobieta nigdy nie sprawiła, że czułem się w ten sposób, w jaki sprawia Mia. Sprawia, że czuję się jakbym mógł podbić świat, kiedy uśmiecha się do mnie w ten sposób. Chcę wywoływać jej uśmiech każdego dnia do końca jej życia. Ale nie ma cholernej mowy, że powiem jej o tym. Jeszcze. Do czasu, gdy Mia kończy prysznic, stoję w kuchni z kluczami w dłoni. ‒ Gotowa! – woła, gdy wchodzi do salonu i praktycznie słyszę jak podskakuje w stronę kuchni, jej japonki kłapią o płytki.

Mniej niż dwadzieścia minut później odwróciłem się do Mii, obserwując jak jej brwi łączą się, a twarz wykrzywia się w zmieszaniu. Dopiero co wjechaliśmy na sąsiednią posesję z zamykaną bramą i mogę powiedzieć, że chce zapytać, co tutaj robimy – kogo odwiedzamy – ale tego nie robi. Wjeżdżam swoim czarnym Dodge Ram na swój nowy podjazd i z kolejnym zerknięciem na Mię, kiwam w stronę drzwi wejściowych. ‒ Chcesz wejść ze mną? Patrzy na drzwi frontowe a potem znów na mnie. ‒ Czy odwiedzamy kogoś? ‒ Nie. Chodź. Chcę żebyś to zobaczyła. Bez kolejnego słowa wysiadam z ciężarówki i podchodzę do drzwi Mii, gdy je otwiera. Jej tyłek jest prawie na poziomie moich oczu, kiedy patrzy w dół na stopień. Praktycznie musiała wspiąć się na rękach i kolanach, aby wejść do ciężarówki, po tym jak podwyższyłem ją ekstra. ‒ Przypomnij mi, żebym nigdy więcej nie ubierała sukienki do tej ciężarówki. Wszystko, co słyszę to to, że planuje być w ciężarówce ponownie. Cholera tak. Uśmiecham się znacząco i obejmuję ją w tali, wynosząc z ciężarówki i stawiając, zanim zdąży wykonać ruch, by z niej wyjść. Bez patrzenia na nią łapię jej rękę i ciągnę ze sobą. ‒ Albo po prostu mogę zrobić właśnie tak.

141

Tupie nogami, kiedy docieramy do drzwi wejściowym i wkładam klucz do zamka. Jak tylko wchodzimy do środka odsuwam ją na bok i wpisuję kod do systemu alarmowego. Nie ma sensu wkurzać sąsiadów, zanim jeszcze oficjalnie się wprowadziłem. Jej usta otwierają się szeroko, a oczy robią się większe niż kiedykolwiek widziałem. ‒ Gdzie jesteśmy? – pyta, odwracając się do mnie powoli. ‒ W moim domu. Chodź – mówię i ponownie łapię jej rękę w chwili, gdy spogląda na drzwi wejściowe. – Pozwól mi cię oprowadzić. ‒ To jest twoje? – pyta, gdy wchodzimy do salonu. Drewniana podłoga jest ciemna a ściany całkowicie nagie. Cały dwupiętrowy dom jest pomalowany na jasny brąz, albo szarobrązowy według mojego agenta nieruchomości. Nie mógłby obchodzić mnie mniej kolor ścian czy podłogi. Kuchnia jest na końcu po prawej stronie i jest śnieżnobiała z kuchenką ze stali nierdzewnej. Mam również wewnętrznego grilla. To była

jedyna rzecz, na której mi zależało

w całym tym miejscu. W Malibu jest przyjemnie na zewnątrz przez cały rok, ale żeby

móc zrobić to we własnej kuchni? Przestałem słuchać projektanta, którego zatrudniłem do zaprojektowania wnętrza po tym, gdy mi o tym powiedział. Gówno by mnie obchodziło nawet gdyby ściany były różowe. Daj mi grilla i jestem szczęśliwym mężczyzną. ‒ O jasna cholera – mówi cicho Mia w podziwie i wiem, że doszła do jadalni, która wychodzi na plażę. – Jest dokładnie tutaj. Nie obraca się do mnie, kiedy podchodzę do niej od tyłu i owijam ramiona wokół jej tali. ‒ Całkiem niezłe, co? ‒ Sądziłam, że dom Zacka był niesamowity, stojąc tak blisko plaży, ale to jest… cholera. Jesteś jakiś metr od niej. ‒ Pół metra. Pół pieprzonego metra od oceanu. To szalone. Jest mały taras, wychodzący z jadalni, trzy schodki i piasek zaraz za nimi.

142

Jesteśmy cicho przez kilka minut, kiedy obserwujemy fale, które uderzają o brzeg. Mogę słuchać tego odgłosu cały dzień i całą noc w kółko. ‒ Chcesz zobaczyć resztę? Nie daję jej szansy na odpowiedź chwytając jej rękę i ciągnąc przez resztę domu. Mój dom nie jest nawet w przybliżeniu tak duży jak posiadłość Zacka. Ale kupił go, gdy wciąż wszyscy byliśmy wolnymi facetami i mogliśmy pomieszkiwać w ogromnym, kawalerskim domu. Nie potrzebuję czegoś tak dużego. Ten dom ma jedynie trzy sypialnie, pokój dźwiękoszczelny, który chciałem, abym mógł walić w bębny bez wkurzania sąsiadów i najlepszą cechę ze wszystkiego – plażę. ‒ Kiedy go kupiłeś, Chase? ‒ Jakieś sześć miesięcy temu. Wypatroszyłem go i przeprojektowałem. To była straszna ruina, gdy go kupiłem, ale mój projektant wykonał dobrą robotę naprawiając go. ‒ Tak zdecydowanie. – Miała teraz najdelikatniejszy uśmiech na ustach i chciałem ją pocałować. – Dlaczego go kupiłeś? ‒ Jestem zmęczony całym tym podróżowaniem tam i z powrotem, z i do Nowego Jorku. I nie jest tak, że możemy nocować u Zacka i Nic już dłużej. Wzruszam ramionami starając się brzmieć nonszalancko, ponieważ naprawdę nie chcę żeby zaczęła panikować. Nie powiedziałem jej jeszcze, że przeprowadzam się do Kalifornii, ponieważ chciałem się przekonać czy była naprawdę szczęśliwa w Nowym Jorku. Nigdy bym tego nie wyciągnął, gdyby nie straciła pracy, ale tak się stało. I jest zainteresowana tą ofertą pracy od Natashy. Dla mnie to jest przeznaczenie. Dla Mii… kto do cholery wie o czym może myśleć. ‒ Wyprowadzasz się z Nowego Jorku? Jej oczy rozszerzają się ponownie, gdy bierze powolny oddech. Mogę poczuć puls na jej nadgarstku bijący odrobinę szybciej. Kurwa. Ma zamiar spanikować przez to. ‒ Tak. Przełyka powoli, prawie jakby była gotowa się czymś zadławić. Kiedy przemawia brzmi niemal jakby mówiła przez skały w swoim gardle.

143

‒ Czy to, dlatego… – Przerywa i przeczyszcza gardło, wyglądając przez okno w głównej sypialni, gdzie skończyliśmy, a potem patrzy z powrotem na mnie. – Czy to, dlatego chciałeś żebym pracowała dla Natashy? ‒ Czy to tak źle, że chcę cię blisko siebie? Zanim może odpowiedzieć, dzwoni jej telefon. Chcę jej powiedzieć, żeby nie odbierała, aby ze mną porozmawiała i powiedziała, co się dzieje, ale wyszarpuje swoją rękę z mojej tak szybko, że wiem, iż nie mogę tego zrobić. ‒ Przepraszam – mówi, niepokój pojawia się na całej jej twarzy, gdy łapie telefon i widzi, kto dzwoni. – Muszę to odebrać. Kiwam głową w akceptacji, nawet, jeżeli to czego chcę, to wyrzucić telefon do oceanu, żebym mógł skończyć tę rozmowę i powiedzieć jej, że chcę jej tutaj. W moim domu. Ze mną. Nie słyszę jak mówi halo, ale wiem tak szybko jak tylko głos zaczyna mówić na drugim końcu linii, że ktokolwiek dzwoni nie przekazuje jej dobrych wiadomości. Momentalnie twarz Mii robi się kredowo biała. Zanim mogę zapytać ją, co się dzieje łzy wypełniają jej oczy i upada na kolana. ‒ Dobrze – wykrztusza. Łzy zaczynają spływać w dół po jej policzkach. Bez zastanowienia moje stopy poruszają się, porywam ją w górę w swoje ramiona i siadam opierając się o ścianę. Zwija się w moich ramionach, ale nie sądzę, że zdaje sobie sprawę z tego, że ją trzymam. Oczy Mii robią się całkowicie puste. Wpatruje się w okno, gdy ją obejmuję. Ocieram kilka zbłąkanych łez i przeklinam do siebie, ponieważ nie mogę usłyszeć żadnej cholernej rzeczy, którą wypowiada dzwoniąca osoba. ‒ Nie mogę – w końcu mówi. Jej głos brzmi automatycznie, jakby pracowała na autopilocie. Jakby właśnie zdała sobie sprawę, że ją trzymam. Jej oczy przeskakują do moich, a potem jej usta otwierają się szeroko. Ściskam ją mocniej, chcąc jej obok siebie, żebym mógł ją pocieszyć jak tylko skończy rozmowę, ale nie daje mi wyboru.

144

Wyskakuje z moich ramion i przechodzi przez pokój. Zginam kolana i opieram na nich łokcie nie odrywając od niej wzroku nawet na sekundę. Ale wyraz jej twarzy i jej szybka ucieczka ode mnie jest jasna… Trzymaj się ode mnie z daleka. Gapi się na pustą ścianę stojąc plecami do mnie, kiedy ponownie przemawia. ‒ Prześlij całą dokumentację do Dr. Gilbrath. Co do cholery? ‒ Rozumiem – kontynuuje – ale nie mogę tam wrócić. Dr. Gilbrant zrozumie. Przyjmie ten przypadek, jestem tego pewna. Moja głowa wiruje. Jaki przypadek? Jaki lekarz? Wrócić gdzie? ‒ Dziękuję za telefon – wydusza słowa, jak tylko ponownie opada na kolana, a telefon upada na podłogę. Nie marnuję sekundy podbiegając do niej. ‒ Mia? – pytam, obejmując ją ramionami, ale nic nie mówi. Jej głowa zakopana jest w dłoniach, długie blond włosy całkowicie ją skrywają. – Kochanie? – pytam ponownie. I ponownie nic nie odpowiada. Kurwa. Podnoszę ją i niosę do ciężarówki. Nie wypowiada żadnego słowa przez cały czas, gdy trzymam ją w ramionach. Nie wiem nawet czy wie, że jest w moich ramionach. Jej ramiona drżą jakby płakała, ale nie ma żadnego cholernego dźwięku wychodzącego z jej ust, gdy idziemy w dół po schodach i na zewnątrz. Cokolwiek się dzieje załamuje to Mię i powoduje obcy, ostry ból uderzający bezpośrednio w moją pierś. Moja ręka spoczywa na jej udzie przez całą drogę powrotną do domu Zacka, ale nie rusza się nawet o milimetr i nie wydaje żadnego dźwięku. Nie jestem nawet pewien czy zdaje sobie sprawę z tego, że jest w ciężarówce, pędzącej w dół autostrady nr 1. Jej oczy są przyklejone do okna na wprost niej, wpatrując się w przestrzeń. Najwyraźniej jednak uświadomiła sobie, że się zatrzymaliśmy, ponieważ wyskoczyła z samochodu tak szybko jak tylko zaparkowałem, gdy wjechaliśmy do garażu Zacka.

145

Jest na zewnątrz i wbiega do domu, zanim nawet zdążę wyciągnąć kluczyk ze stacyjki. ‒ Mia! – wołam, zatrzaskując drzwi i biegnąc za nią.

146

Rozdział 16

„Jesteśmy zaniepokojeni, biorąc pod uwagę zmiany w rozmiarze z twoich skanów w ciągu ostatnich sześciu miesięcy, że to może nie być niezłośliwy wzrost, na który mieliśmy nadzieję. Mając na uwadze twoją rodzinną historię, chcemy, żebyś przyjechała na biopsję tak szybko jak to możliwe.” Myślę, że moje serce mogło przestać bić. Musiało tak się stać, ponieważ z pewnością wiem, że cała krew odpłynęła z mojego mózgu. Nic nie czuję. Wiedziałam, że to się wydarzy. Wiedziałam, że nie będę pierwszą kobietą w historii mojej rodziny, która uciekła przed rakiem piersi. Po prostu nigdy nie sądziłam, że to się stanie, zanim skończę trzydzieści lat. Moje myśli pędzą, odtwarzając rozmowę telefoniczną z lekarzem w Nowym Jorku. Jest ciągle odtwarzana i jest jedyną rzeczą, którą słyszałam przez ostatnią godzinę. Mam mgliste wspomnienie bólu, który zobaczyłam w wykrzywionej twarzy Chase’a, kiedy niósł mnie do ciężarówki. Ale to wszystko co widzę – ból, który mu sprawiam. A będzie tylko gorzej. Muszę się stąd wydostać i wrócić do domu. Dr. Gilbrath była moim lekarzem przez lata, zanim przeprowadziłam się do Nowego Jorku. Jest także lekarzem, który leczył moją mamę piętnaście lat temu, gdy

147

zdiagnozowano u niej raka i prawie umarła. Cudem wyzdrowiała. Wątpię, że moja rodzina doświadczy więcej niż jednego cudu w ciągu mojego życia.

„Jeżeli nie jest łagodny wykryliśmy go wcześniej. Masz opcje i czas do podjęcia decyzji o kierunku działań. To jest po prostu krok… to nie jest koniec.” Tylko, że będzie. Już znam swoje opcje i tak czy owak wynik będzie oznaczał przegraną. I ból. ‒ MIA! Podskakuję na wrzask Chase’a i obracam się do niego. ‒ Co? ‒ Krzyczę twoje imię przez ostatnie pięć minut. Co się, do cholery, stało? Umrę. Nie mogę wykrztusić tych słów. Po prostu wiem, że nie mogę go dłużej mieć. Ignorując go wyciągam walizkę z jego szafy i zaczynam pakować ubrania. Zatrzymuje mnie wyrzucając moje ciuchy z powrotem na łóżko. ‒ Co się, do cholery, dzieje? – pyta, zatrzaskując wieko walizki. ‒ Muszę wrócić do domu. – Słowa brzmią jak pozbawione emocji. Nie czuję absolutnie nic, gdy wpatruję się w walizkę, którą dopiero co zamknął. Nie mogę nawet na niego spojrzeć. Nie mogę unieść oczu do jego, ponieważ wiem, że to będzie za bardzo bolało. Wiedziałam. Wiedziałam, że to się stanie. Nigdy nie powinnam zgadzać się na jego pomysł tego jednego głupiego tygodnia. Mogę poczuć ból i zmieszanie, które on czuje. ‒ Do Nowego Jorku? – Oddycha tak ciężko, że brzmi jakby dopiero co wrócił z biegu po plaży. ‒ Do domu – powtarzam. Praktycznie przeskakuje łóżko i chwyta moje ręce. Moja głowa podrywa się do jego, ale skupiam wzrok na linii stresu na jego czole pomiędzy oczami, zamiast patrzeć w nie bezpośrednio. ‒ Porozmawiaj ze mną. Zamykam oczy niezdolna do patrzenia na niego. Chce o wiele za dużo ode mnie. Zawsze chciał za dużo, a jednak dałam mu to wszystko i tak. Ale teraz to nie

148

ma znaczenia. Nie pozwolę mu cierpieć w ten sposób, tak jak widziałam jak cierpiało wielu ludzi. ‒ Och Boże… - wykrztuszam słowa i upadam na Chase’a, gdy uderza mnie ogrom tego czemu stawiam czoła. Nie mam oficjalnej diagnozy. Jeszcze. Jednak wciąż wiem co nadchodzi. Przeżyłam to wcześniej. Jego ramiona mnie obejmują trzymając przy nim, gdy zatracam się w nim po raz ostatni. To będzie ostatni raz, kiedy mogę widzieć Chase’a i na dobre czy złe pozwalam sobie nasiąknąć jego zapachem, uczuciem jego twardej klatki pod miękką i znoszoną koszulką. ‒ Porozmawiaj ze mną, Mia – powtarza, wplątując jedną rękę w moje włosy. Jego ruchy są uspokajające, jak kogoś kto trzymałby i delikatnie dotykał noworodka. Zawsze zdumiewa mnie, jak ten duży mężczyzna ze zgrubiałymi rękami może być taki delikatny. Potrząsam głową przy jego piersi wycierając cieknący nos o jego koszulkę. Nie obchodzi mnie czy go obsmarkam. Wątpię, żeby on także się tym przejmował. Ale wciąż nie mogę zdobyć się na to, żeby powiedzieć mu prawdę. Gdy jestem w stanie zatrzymać powódź łez, ponownie odsuwam się i ocieram oczy. ‒ Nie mogę – odpowiadam i obchodzę go, aby kontynuować pakowanie. – Muszę złapać lot powrotny do Minnesoty. ‒ Kim jest Dr. Gibbins? Moje brwi podjeżdżają do góry i marszczę czoło. ‒ Kto? – pytam, ryzykując pierwsze spojrzenie na niego. Stoi w tym samym miejscu pocierając o siebie ręce, jakby starał się powstrzymać siebie od dotykania mnie czy ponownego wyrzucenia moich rzeczy z walizki. ‒ Gdy rozmawiałaś przez telefon, wspomniałaś o lekarzu przejmującym sprawę. Kim on jest? ‒ Dr. Gilbrath jest kobietą – zaczynam idąc do łazienki i zgarniając wszystkie kosmetyki do makijażu. – Jest lekarzem mojej mamy.

149

Nie jest to całkowite kłamstwo, ale wciąż czuję jakbym właśnie połknęła skałę. Proszę przestań zadawać pytania mówię do siebie w myślach. A potem łapię kątem

oka mój ulubiony, drogi szampon. Wywołuje to łzy

w moich oczach, ale szybko mrugam odganiając je. Czy będę jeszcze potrzebować szamponu? A może stracę włosy? Przebiegam szybko przez umysł i wspomnienia mamy noszącej jaskrawo różowe chusty owinięte wokoło jej głowy, żebyśmy nigdy nie widzieli jej łysej po chemioterapii. Widziałam ją raz w łazience, kiedy wymiotowała wszędzie chora od leczenia, które ją zabijało szybciej niż rak. Czy taka się stanę? Nie mogę nic z siebie wydukać i łapię się na tym, że moje ręce opierają się o blat. Opada mi głowa i zamykam oczy. Mogę poczuć wzbierającą panikę, buzującą na powierzchni, gdy staram się brać powolne, głębokie oddechy, by się uspokoić. Nie mogę się teraz rozpaść. Ale z zamkniętymi oczami wszystko co widzę to moja przyszłość, która jest przerażającym pustym obrazem w mojej głowie wypełnionej nicością. Otwieram szybko oczy i pozbywam się tych myśl z głowy. Jednak teraz to co widzę jest gorsze, ponieważ Chase stoi za mną, utrzymując dystans, ale mogę powiedzieć po sposobie w jaki jego ręce są zaciśnięte na karku, że zabija go robienie tego. Jego oczy wwiercają się w moje i nie mogę ich oderwać, nawet, gdy robią się ponownie mokre i zamglone. ‒ Mów do mnie, Mia. Powiedz mi czego się tak boisz w tej chwili. Wygląda tak poważnie i smutno w tym samym czasie. Jakby wiedział, że to jest dla nas. Jakby miał promienie rentgenowskie w oczach i widział mnie starającą się desperacko odbudować ściany, które zburzył przez ostatni tydzień. Nie chcę już dłużej nic czuć. Jego oczy kontynuują przeszukiwanie moich i mogę powiedzieć, kiedy w końcu uświadamia sobie, że nie powiem nic więcej. ‒ Muszę iść. Jego ramiona opadają i wzdycha. Poddaje się. Tak naprawdę jest najlepiej. To kłamstwo uderza mnie w brzuch i boli. Najgorsze jest to, że nie chcę pozwolić mu odejść. Chcę powiedzieć mu jak bardzo go kocham, i pozwolić mu zabrać mnie daleko do bezpiecznej zamkowej

150

wieży i pozwolić nam żyć długo i szczęśliwie. Tylko, że przestałam wierzyć w bajki lata temu. To jest rzeczywistość i ona gryzie. Lepiej jest zakończyć to teraz niż pociągnąć go ze sobą w dół. ‒ Przynajmniej pozwól mi pomóc i zarezerwować ci lot czy zawieść na lotnisko. Kiwam głową pozwalając mu na te ostatnie momenty. Kierujemy się raz jeszcze do jego ciężarówki, gdy jestem już spakowana i w połowie słucham go, gdy rozmawia z liniami lotniczymi przez telefon, kupując bilet dla mnie w pierwszej klasie na najszybszy możliwy lot. Będę musiała czekać kilka godzin, ale nie obchodzi mnie to. Nie zamieniamy ze sobą słowa w drodze na lotnisko. Ciągle odtwarzam rozmowę telefoniczną z lekarzem w Nowym Jorku i wspominam mamę. ‒ „Cześć mamo – szepczę cicho, gdy robię kilka chwiejnych kroków w stronę

boku jej łóżka i osuwam się na krzesło obok niej. Ogromne łóżko zniknęło i nienawidzę tego, że nie jestem wystarczająco wysoka, żeby zobaczyć ją ponad poręczami jej łóżka, które jakaś firma podrzuciła pewnego dnia, gdy byłam w szkole. Pokój już nawet dłużej nie pachnie jak ona. Nie mogę wyczuć jej kosmetyków czy perfum. Nie nosi już dłużej szminki i ktoś inny przychodzi ją kąpać, ale nic z tego nie pachnie tak samo. Jej zęby są żółte, a skóra wygląda zabawnie. ‒ Hej, kochanie – szepta i brzmi jakby miała zeschnięte gardło, więc nalewam

jej szklankę wody i pomagam napić się przez słomkę. – Gotowa do szkoły? Nie chcę dłużej chodzić do szkoły. Jestem w tym dobra i mam wielu przyjaciół. Kocham widywać się z Nicole i ćwiczyć nakładanie błyszczyka, rozmawiać o chłopcach w łazience na zewnątrz naszej klasy do chemii, ale ostatnio boję się opuszczać ten pokój, gdy mama wygląda na tak chorą. Wiem co powiedzieli lekarze. Wiem co powiedziały pielęgniarki. Nie ma nic co możemy zrobić. Możemy sprawić, że będzie jej wygodnie, ale nie zostało jej zbyt wiele czasu. Mówili te same rzeczy już od roku.

151

Chcę jej tutaj, gdzie może uczyć mnie jak robić makijaż, żebym wyglądała ładnie i dzielić się wiedzą o sukienkach i chłopakach, jak wszystkie fajne mamy powinny robić. Chcę ją przy sobie zatrzymać, ale wygląda na tak chorą i smutną cały czas, że również chcę, żeby odeszła, żebym nie musiała patrzeć na jej szarą skórę i wąchać mydła, którego używają pielęgniarki. A potem płaczę, ponieważ jestem przerażona za każdym razem, gdy wychodzę z jej pokoju i to sprawia, że czuję zimno i niepokój, że to może być ostatni raz, kiedy ją widzę i nagle nie obchodzi mnie czy pachnie źle. Drżę na tę myśl o tym, że nie wiem co jest już dłużej lepsze i czuję łzy wzbierające w oczach, kiedy jej zimna i lepka ręka chwyta moją przez plastikowe poręcze. Uśmiecha się do mnie, albo przynajmniej myślę sobie, że się stara, ale jej uśmiech nie wygląda dłużej dobrze. ‒ Idź do szkoły, Mia. Uśmiechaj się i baw się dzisiaj, dobrze? Dla mnie.

Pociągam nosem i odwracam wzrok, żeby nie zobaczyła łez. Nienawidzi, kiedy przez nią płaczę. Jestem wdzięczna, kiedy otwierają się drzwi i Elijah wchodzi do pokoju. Podchodzi, całuje mamę w czoło i mówi delikatnie, że ją kocha, a następnie zwraca się do mnie. ‒ Musimy iść, karzełku. – Jego oczy nie uśmiechają się już w taki sposób jak

kiedyś i wiem, że jest tak samo smutny jak ja. ‒ Mia… kochanie? Po raz kolejny jestem ściągnięta do teraźniejszości przez głęboki głos Chase’a wołający moje imię. Patrzę na niego przez zamgloną wizję i dopóki jego kciuk nie ociera mojego policzka nie uświadamiam sobie, że płaczę. Zamyka oczy, a potem powoli je otwiera. ‒ Gdzie byłaś? ‒ Myślałam o mamie – obracam głowę z powrotem w stronę okna i widzę, że jesteśmy na lotnisku. – Dziękuję, że mnie podwiozłeś.

152

Gdy zaczynam wychodzić z ciężarówki jego ręka łapie moje udo i zatrzymuję się. Jego ciemne szare oczy są matowe i jest grymas na jego idealnych ustach. Puszcza moją nogę i przeciera rękami twarz. Wydaje się prawie rozdarty z powodu tego co zamierza powiedzieć. ‒ Kocham cię, Mia. Wiem, że powiedziałem, iż zaczekam z wyznaniem tego, ale czuję jakby to miał być ostatni raz, kiedy cię widzę. – Przerywa, a jego oczy przeszukują moje, jakby chciał, żebym się z nim sprzeczała. Nie mówię nic. Skały uderzają w moim brzuchu, przypominając mi, że już okłamałam go wystarczająco jak na jeden dzień. Wzdycha z przygnębieniem. – Nie będę cię gonił. Nie jestem jak Zack i nie wsiądę do samolotu, i nie będę ścigał cię przez połowę świata, kiedy czuję, że goniłem za tobą już dwa lata. Ale chcę żebyś wiedziała, że cię kocham i jeżeli kiedykolwiek będziesz czegoś potrzebować, będę tutaj. Zawsze będę oddalony tylko o jeden telefon. Więcej łez zbiera się w kącikach moich oczu tylko, że tym razem jestem ich w pełni świadoma. Jestem również w pełni świadoma eksplozji, którą właśnie wywołał w moim sercu. Ma całkowitą rację. Wystarczająco długo mnie gonił, a ja nigdy nie byłam w stanie dać mu tego czego chciał czy na co zasługiwał. Słowa, które tak rozpaczliwie chciał usłyszeć podskakują mi do gardła, ale powiedzenie ich teraz da mu tylko fałszywą nadzieję. Więc ocieram łzy i wychodzę z ciężarówki spotykając się z nim przy bagażniku, gdzie wypakowuje moje bagaże. ‒ Nie prosiłam cię żebyś za mą podążał. Zarzucam torbę na ramię, a on łapie większą walizkę. Czuję się jak wielka suka. Ból przelatuje przez jego oczy, ale potrząsa głową i je zamyka. A gdy je otwiera są tak puste jak moje. Obserwuje jak obracam się, żeby odejść, ale spoglądam na niego przez ramię. ‒ Możesz wyświadczyć mi przysługę? Oczekuję, że powie mi żebym się pieprzyła. Jego ramiona są skrzyżowane na piersi i ma na sobie ponownie tę kogucią czapeczkę, ale tym razem jest tyłem do przodu, więc widzę jego oczy. Mruga powoli i wypuszcza głośno powietrze. ‒ O co chodzi? – pyta przez zaciśnięte zęby.

153

‒ Kiedy Nic wróci z miesiąca miodowego proszę nie mów jej o tym. Pociera ręką czoło. ‒ Zamierzasz jej zatem powiedzieć? Może. Kiedy wróci z podróży poślubnej. Nie jest tak, że może cokolwiek dla mnie zrobić. ‒ Tak. Wszystkie te kłamstwa, które zmusiłam do przejścia przez moje usta w ciągu ostatnich kilku godzin kotłują się tak ciężko wewnątrz mnie, że muszę zmusić się, aby zaczerpnąć głęboko powietrza. Inaczej mogę wyrzucić wszystko ze swojego brzucha prosto na beton. Zaciska usta, a potem w końcu kiwa głową. ‒ Nie powiem nic jeżeli obiecasz, że porozmawiasz z nią wkrótce. Trzymasz zbyt wiele gówna z dala od swojej najlepszej przyjaciółki. Rozumiem, że nie chcesz rozmawiać ze mną, ale musisz porozmawiać z nią. Przytakuję. ‒ Porozmawiam z nią. – Macham mu po raz ostatni. – Żegnaj Chase. ‒ Do zobaczenia kochanie. Posyła mi smutny uśmiech, ale dostrzegam w nim także ślad psotności.

154

Rozdział 17 Przez dwa tygodnie byłam dźgana i kuta. Miałam prześwietlenia, rezonanse i biopsję. Na końcu każdego testu zwijałam się w ramionach swojego starszego brata i pozwalałam mu zabrać się do jego małego domku w północnej części Minneapolis, gdzie piliśmy na umór z pomocą Jimmy’ego, Jacka i Jose17. Wszystkie wyniki były takie same. Miałam jedną zmianę nowotworową w prawej piersi i zmiany zwapnieniowe w lewej. Ciągle mówili mi, że to dobre wiadomości. Biorąc pod uwagę historię rodzinną i moje doroczne skany wyłapali to wcześnie. Wskaźnik sukcesu leczenia jest bardzo wysoki. Mogę wybrać wycięcie guza i naświetlanie. Będę miała ośmiotygodniowe leczenie, które może spowodować kilka oparzeń skóry, deformację piersi, ciągły ból, a operacja może spowodować, że moje piersi będą wyglądały na zdeformowane czy niesymetryczne. Albo mogę wybrać podwójną mastektomię z natychmiastową operacją rekonstrukcyjną, po której będę wracać do siebie, przez co najmniej sześć tygodni. Te dane, wskaźniki i procedury były omawiane i omawianie aż do czasu, gdy wychodziłam z każdego spotkania z lekarzem, czując się jak chodząca encyklopedia z rozległą wiedzą, dotyczącą terminologii medycznej jakiej dwudziestosiedmioletnia kobieta nie powinna nigdy musieć zrozumieć. Wszystko co czyniło mnie piękną jako kobietę, wszystko co mężczyźni uważali za piękne we mnie zniknie. Nigdy nie czułam się jak płytka osoba, dopóki groźba odebrania mi tego trzasnęła mnie prosto w twarz. Żadna z opcji nie jest czymś, o czym kiedykolwiek szczerze myślałam, że będę musiała się nad tym zastanawiać – nawet jeżeli prawdopodobieństwo obu kształtowało wszystkie wybory jakich dokonywałam przez całe swoje życie.

17

155

Są to alkohole odpowiednio Jim Beam(Burbon), Jack Daniels(whiskey) oraz Jose Cuervo(tequila)

Zgodnie ze swoimi słowami, Chase nie zadzwonił. Nie wysłał wiadomości czy również emaila. Powinnam czuć ulgę siedząc w salonie brata i udając, że czytam książkę,

która

z

pewnością

ma

sentymentalne,

nierealistyczne

szczęśliwe

zakończenie. Prawda jest jednak taka, że tęsknię za Chasem jak szalona. Leżę w nocy w łóżku, a pokój wiruje wokoło mnie z powodu zbyt dużej ilości szotów Jose i nie myślę o wskaźnikach przeżycia raka czy koszmarach z młodości, które zaczęły mnie nawiedzać, gdy zachorowała mama. Zamiast tego wyobrażam sobie Chase’a i jakby to było poczuć się otoczoną jego ramionami. Wyobrażam sobie jego palce przebiegające delikatnie przez moje długie blond włosy i jak zwyczajnie pocieszyłby mnie jednym spojrzeniem czy przytuleniem. Mój palec zawisa nad jego imieniem na liście kontaktów w telefonie prawie każdego dnia, jakby moje kończyny miały własny rozum, a głowa przerywała to w ostatnim możliwym momencie i kończyła telefon, zanim nawet się zaczął. Nie będzie mnie ścigał, ale zawsze będzie tutaj dla mnie. Zastanawiam się jak szczere są te słowa, gdy wyobrażam sobie, że dzwonię do niego i mówię mu prawdę. Czy wciąż byłby przy mnie, gdy moje ciało będzie pokryte bliznami? Czy będzie dziękował swojej szczęśliwej gwieździe, że mógł się wydostać, zanim nastąpił koniec? Czy wciąż by mnie kochał, gdybym była przykuta do łóżka a moje ciało powoli usychało? Odpowiedzi nie mają tak naprawdę znaczenia – to zbyt wiele, żeby od niego tego wymagać. ‒ Cześć, bachorze. Przewracam oczami na czułe określenie mnie przez Elijahę. Może być starszy tylko o dwa lata ode mnie, ale dla niego wciąż jestem irytującą nastoletnią siostrą. ‒ Co jest palancie? – Również mogę grać w grę z wyzwiskami. Przewraca oczami i siada na kanapie naprzeciwko mnie. Dom Elijahy jest typowym kawalerskim lokum. Ciemne skórzane kanapy są stare i poprzecierane. Puste regały i powłoka kurzu tak gruba, że pozwalała mi rysować na całej powierzchni opuszkami palców małe, smutne twarze w najbardziej otępiające dni. ‒ Mama przyjeżdża, żeby z tobą porozmawiać.

156

Opiera się i unosi jedną brew milcząco prowokując mnie, abym się z nim pokłóciła. ‒ Żartujesz sobie ze mnie? To niesamowite, że moja mama cudownie wyzdrowiała z raka. Żaden z lekarzy nie mógł tego wyjaśnić. Dostała drugą szansę na życie i podczas gdy to było wspaniałe, i kiedy byłam nastolatką cieszyłam się tak bardzo, że odzyskałam mamę – również się zmieniła. Jakby wróciła z możliwością widzenia życia tylko przez różowe okulary. Pozwalało jej to widzieć jedynie dobre rzeczy, unikać negatywnych i z pewnością patrzeć przez problemy alkoholowe ojca z jedną wymówką za drugą. Ostatniej rzeczy jakiej potrzebowałam jest ona rozmawiająca ze mną, zachęcająca mnie czy starająca się podjąć za mnie decyzję. ‒ Dlaczego miałbyś mi to zrobić? ‒ Uch… ponieważ jest naszą mamą. Posyła mi to ‘nie bądź głupia’ spojrzenie. Strzelam w niego swoim ‘nie bądź dupkiem’ spojrzeniem. ‒ Spójrz, gówniarzu – zaczyna z uśmieszkiem. – Potrzebujesz z nią o tym pogadać. Unikasz podjęcia decyzji odnośnie leczenia i po prostu pomyślałem, że pomoże ci w zmaganiu się z tym całym gównem, bo ja za cholerę nic o tym nie wiem. To zadziwiające, że mój brat jest odnoszącym sukcesami karnym obrońcą ze słownictwem tak kolorowym jak jego. ‒ Niczego nie unikam. Po prostu nie wiem, które wybrać i nawet lekarz powiedział, że nikt nie może tego za mnie zrobić. ‒ Tak, ale może mama mogłaby pomóc. Też przez to przeszła, wiesz. ‒ Wiem. Pękam. Jakbym nie była tam każdego dnia, obserwując jak marnieje i obraca się w kruchą istotę ludzką z szarą skórą, bladymi oczami i łysą głową. Ledwo wyglądała jak człowiek – i zdecydowanie nie wyglądała jak kobieta. Jej włosy nie są również do tej pory takie same. Odrosły, ale są suchsze i bardziej łamliwe niż wcześniej. Nie chcę widzieć swojej przyszłości patrzącej mi prosto w twarz.

157

‒ Już jest w drodze. Możesz równie dobrze wziąć prysznic i zmyć ten zapach tequili z siebie, zanim się pojawi. Popycha żartobliwie moją głowę na bok, na poduszki kanapy, zanim opuszcza pokój. Moje serce zaczyna bić odrobinę szybciej. Chciałabym, żeby pilnował własnych interesów.

‒ Jak sobie radzisz kochanie? – Ramiona mamy są owinięte wokoło mnie tak mocno, że trudno mi oddychać. ‒ Mam się dobrze mamo. Naprawdę, jest w porządku. Odsuwa się, jej ręce wędrują na moje przedramiona i posyła mi to spojrzenie mamy – to samo, którego wszystkie mamy uczą się w jakiś sposób, kiedy jej dzieci są w macicy. Uśmiecham się i potrząsam głową, gdy odsuwam jej ręce od siebie i idę do kuchni. ‒ Nie jest tak, że tego nie oczekiwałam. Chcesz coś do picia? Przynoszę jej wodę, o którą prosiła i siadam naprzeciwko niej na stole. ‒ Jeżeli tylko moglibyśmy cofnąć się w czasie i usunąć nasze przeklęte geny z ciebie. Chciałabym tak bardzo, żebyś nie musiała przez to przechodzić, ale jesteś silniejsza niż ja byłam. Jesteś wojownikiem i zawsze nim byłaś. Mogę zobaczyć łzy kipiące w jej oczach i wszystko czego chcę to zmiana tematu. Myli się tak bardzo. Nie jestem wojownikiem. Uciekam lub stosuję uniki i robię to zamiennie. ‒ Jak się masz? – pytam, żeby zmienić temat. Bierze głęboki, powolny oddech. Rozglądam się dookoła, zastanawiając się, gdzie zniknął Elijaha. Oczywiście zmusił mnie do stawienia temu czoła samej. ‒ Wszystko jest w porządku – mówi ze smutnym uśmiechem. Jakby wiedziała, że jest lepiej ruszyć za moim unikiem niż zwalczyć go. – Rozmawiałam z Sharon i Danielem. Mówili, że ślub Nicole był piękny. A twój tata sądzi, że może zdobyć nową pracę w zakładzie produkcyjnym.

158

Zwalczam chęć przewrócenia oczami. Ojciec zmieniał pracę odkąd została zdiagnozowana. Jeżeli miał pracę z pewnością straci ją w ciągu kilku tygodni, gdy pojawi się pijany zataczając się. Albo na kacu i zaśnie na linii produkcyjnej. Nie zawsze był taki, ale im dłużej taki zostaje tym ciężej jest pamiętać mężczyznę, którego kiedyś znałam. Cisza zagęszcza się pomiędzy nami. Przepaść pomiędzy nami rośnie większa niż kuchenny stół, który nas rozdziela. ‒ Wiem, że się boisz – zaczyna łagodnie mama. Łzy szczypią mnie w kącikach oczu i nie mogę na nią spojrzeć. Odmawiam pozwolenia jej zobaczyć jak płaczę. – Możesz to pokonać, skarbie. Musisz po prostu tego chcieć. Chcę ponownie przewrócić oczami. Albo czymś rzucić. Ręce zaczynają mi się trząść i czuję jak pęd zdenerwowania – albo przerażenia – adrenaliny rozprzestrzenia się w moich żyłach. ‒ Boję się – w końcu przyznaję. Jej ręce są dookoła mnie przyciągając do niej, zanim w ogóle mogę zobaczyć, że się porusza. ‒ Wiem kochanie. – Jej ręce zacieśniają się, a głowa opada mi na jej ramię. Przegrywam wojnę ze łzami i lecą wolne na jej jasnoróżową bluzkę. – Wiem, że to jest przerażające i trudne. Jej skóra jest taka miękka, gdy kryję twarz w zgięciu jej szyi. Moje ramiona trzęsą się od szlochu, którego dłużej nie kontroluję. ‒ Pozwól tym z nas, którzy cię kochają pomóc ci przez to przejść. Nie zawsze musisz być tą najsilniejszą. Tą, która składa części życia każdego innego razem. Możesz zaufać nam, żeby walczyć wraz z tobą. ‒ Nie chcę utracić tego kim jestem. ‒ Twoje ciało nigdy nie było – i nigdy nie będzie – określało tego kim jesteś. ‒ Nie to miałam na myśli. Jednak o to chodzi i ona wie o tym, ponieważ też przez to przechodziła. Przez to wszystko. Jej głos jest cichy i uspokajający, ale przełyka własne łzy dla mnie. Albo wspomina jak to było dla niej? Strach. Ból. Strata. Bycie zepsutym. Była tam

159

wszędzie. Dlaczego kiedykolwiek myślałam, że nie będę potrzebowała w tym swojej mamy? ‒ Nie wiem co robić – wyznaję, gdy trzyma mnie mocniej. Decyzja jest przytłaczająca. Konsekwencje podjęcia złego wyboru mogą mnie załamać. Ból powrotu do zdrowia z obu jest przerażający. Jak ktokolwiek mógłby podjąć taką decyzję? Trzyma mnie, dopóki moje łzy się nie zatrzymują. Jej bluzka jest przemoczona i nasze policzki mają tusz ściekający w liniach aż do brody. Nasze oczy są czerwone i opuchnięte, kiedy w końcu się odsuwam, w końcu będąc w stanie opowiedzieć jej o swoich wizytach. Elijah wprowadził ją w temat, ale jest wystarczająco spraw, których nie rozumie i które muszę wyjaśnić. Do czasu, gdy kończę wyjaśnienia, których w ciszy słucha i zadaje właściwe pytania, których ja nie miałam pojęcia, żeby zadać lekarzowi, Elijaha dołączył do nas przy stole – najwyraźniej decydując, że jest bezpieczny od mojego gniewu za ściągnięcie tutaj mamy. Muszę mu później podziękować. Jim, Jack i Jose mogą zrobić tylko tyle. Czasami dziewczyna po prostu potrzebuje swojej mamy. Rozmawiamy odrobinę dłużej, dopóki nie stwierdzam, że jestem zmęczona i potrzebuję drzemki. Mama rozumie, więc wychodzi szybko. Dopiero gdy wychodzi uświadamiam sobie, że poza wspomnieniem o pracy taty nie wspominała o nim w ogóle. Nie poprosiła nawet żebym się z nim zobaczyła, co jest nienaturalne. Zanim przeprowadziłam się do Nowego Jork byłam nękana przynajmniej raz w miesiącu, aby przyjść do domu i się z nim zobaczyć. Nigdy tego nie zrobiłam. Nie widziałam go od lat.

Nicole wróciła z miesiąca miodowego kilka dni temu i starała się do mnie dodzwonić.

Zwykły strach powstrzymywał

mnie przed odebraniem telefonu

i porozmawianiem z nią . Czy Chase powiedział jej co się stało? A przynajmniej to co wiedział? Czy już wiedziała, że byłam najgorszą przyjaciółką na świecie i ją

160

okłamałam? Czy jest zbyt zaangażowana w promocję przed trasą, żeby zauważyć, że nie oddzwaniam? Jest zbyt wiele pytań i po prostu niewystarczająca ilość odpowiedzi. Ale to odpowiedzi mnie przerażają. A jednak jestem zmuszona stawić im czoła, kiedy Elijah wchodzi do salonu z moim dzwoniącym telefonem w ręce. ‒ To Nicole – mówi, gdy rzuca we mnie telefonem. Łapię go w ostatniej sekundzie, zanim uderzy w moją książkę, której tak naprawdę nie czytałam. – Odbierz. Patrzę na niego gniewnie, ale wiem, że nie mogę unikać jej przez wieczność. Biorę głęboki oddech obawiając się tego co usłyszę po drugiej stronie linii. ‒ Halo? ‒ Hej dziewczyno! Tęskniłam za tobą! Jej głos jest wystarczająco radosny. Wystarczająco niewinny. Może Chase dotrzymał moich sekretów, koniec końców. Ta myśl pozwala mi oddychać i uwolnić trochę tłumionego napięcia z ciała. Przyklejam uśmiech nawet jeżeli nie może tego zobaczyć. ‒ Jaki był miesiąc miodowy? ‒ Fantastyczny, ale nie dlatego dzwonię. Moje serce przyśpiesza rytm. Oto nadchodzi. ‒ Och? – Moja wolna ręka zaczyna nerwowo owijać włosy wokoło palca. ‒ Tak, chciałam cię poinformować, że mam zabukowane dla ciebie bilety na koncert otwierający

trasę. Z Elijahą macie obydwoje wejściówki

za scenę

i wszystko inne. Wypuszczam oddech. Nie ma pojęcia. Jeżeli by wiedziała nie byłaby taka radosna. Ale nie mogę tego przetrawić. Nie mam mowy, że będę w stanie udać się tam teraz. Lekarze chcą mojej decyzji odnośnie leczenia w tym tygodniu i do końca następnego, kiedy trasa się zacznie, będę bałaganem. ‒ Nie mogę… - jąkam się i zaczynam od nowa, kłamiąc przez zęby. – Naprawdę mi przykro, Nic. Nie będę w stanie przyjechać. Sprawy są zbyt napięte w tej

161

chwili w pracy

w związku z nadchodzącym tygodniem mody. Może będę

musiała lecieć do Francji. Jestem do kitu. Jestem absolutnie do dupy. Elijah krzyżuje ramiona na piersi i wpatruje się we mnie. Myśli o tym samym co ja i nie mogę nawet się z nim kłócić. ‒ Co? – Jeżeli Nic byłaby w pokoju ze mną w tym momencie wiedziałabym dokładnie jak wygląda. Jej niebieskie oczy są ogromne, a szczęka zwisa jej do ramion. Jest prawdopodobnie blada. – Ale obiecałaś, że tutaj będziesz. Nie mogę wyjść na scenę bez ciebie, Mia. Musisz tutaj być. ‒ Wiem… po prostu… nie ma mowy, że Devana da mi wolne. Nie teraz i nie przez wolne, które właśnie miałam. I teraz rzucam w nią poczuciem winy, ponieważ przyjechałam na jej ślub. Jeżeli istniałaby nagroda dla Najgorszej Najlepszej Przyjaciółki Roku wygrałabym jednomyślnie. Elijah jest tak wkurzony na mnie, że obraca się i wychodzi z pokoju. Będzie miał długą przemowę rozczarowania do wygłoszenia później. Jestem tego pewna. Drugi koniec połączenia jest tak cichy, że prawie myślę, iż się ze mną rozłączyła. ‒ Nic? – pytam, żeby upewnić się czy wciąż tam jest. – Naprawdę mi przykro. Wciąż jednak będziesz niesamowita. ‒ W porządku – mówi w końcu. Ale słyszę rozczarowanie i smutek w jej głosie. Dlaczego nie mogę po prostu powiedzieć jej co się naprawdę dzieje. Czego się tak boję? – Rozumiem. Postarasz się dać radę przyjechać na koncert w Bostonie, kiedy będziemy tam w następnym miesiącu? Nie ma cholernej mowy, żebym dała radę. ‒ Postaram się najbardziej na świecie. To uspokaja ją trochę, podczas gdy ja wyobrażam sobie nagle, że właśnie wbiłam gwóźdź do trumny naszej przyjaźni. ‒ Dobrze – mówi opornie, a potem praktycznie słyszę jak jej głos staje się lżejszy. – Rozmawiałaś ostatnio z Chasem? ‒ Nie odkąd wyjechałam. Dlaczego?

162

Pytanie ucieka z moich ust i chciałabym wciągnąć je natychmiast z powrotem. Nie chcę wiedzieć. Nie mów mi. ‒ Ponieważ był przygnębiony i mizerny, i zastanawiałam się czy masz z tym coś wspólnego? ‒ Umm… nie? – Tak, prawdopodobnie. ‒ Co zrobiłaś? Stałam się ekspertem we wkurzaniu i okłamywaniu wspaniałych ludzi. Jest to zdolność, którą opanowałam do perfekcji w mniej niż trzydzieści dni. Beszta mnie jak jej mama to robiła, gdy byłyśmy dziećmi i śmiech wybucha przez moje usta. Nie mogę jej jednak powiedzieć. Jak możesz powiedzieć komuś, że się zakochałaś, a potem uciekłaś, gdy uświadomiłaś sobie, że możesz umrzeć? Nie chcę żeby Nic się o mnie bała. Nie kiedy jest tak daleko i nie może nic zrobić, żeby pomóc. Wszystko co może zrobić to się martwić i wiem, że tak będzie. ‒ Po prostu odeszłam. To nie jest dobry czas dla nas. To jest najbliżej prawdy co mogę jej powiedzieć. Problem z kłamstwami i ukrytymi prawdami jest taki, że kiedy już zaczniesz w końcu lawinowo wymkną się spod twojej kontroli. Moje motywy są czyste, ale wykopałam swój dołek i teraz muszę kłamać dalej. Nie ma mowy, że mogłaby teraz poznać prawdę. Do czasu, gdy jej trasa się skończy będę albo po leczeniu albo będę dochodzić do siebie po operacji. Pewnie może mnie znienawidzi, albo będzie wkurzona, ale do tego czasu będzie ze mną w porządku. Miejmy nadzieję. Wzdycha. ‒ Coś się dzieje o czym mi nie mówisz, prawda? ‒ Nie – odpowiadam szybko, za szybko. – Po prostu… nie mogę z nim być. Podobało mi się bardziej, gdy tylko dobrze spędzaliśmy czas. ‒ Naprawdę mu na tobie zależy. Chciałabym wiedzieć, dlaczego tak się tego boisz. Ponieważ mogę umrzeć. Nienawidzę tego, że obecnie taka jest moja odpowiedź na wszystko.

163

‒ Mi także na nim zależy, Nic. Po prostu… tak jak powiedziałam. To nie jest dobry czas. Jestem zawalona pracą i z rozpoczynającą się trasą, i tak bym go nie widziała. ‒ Rozumiem to – mówi z głośnym westchnieniem. – Chciałabym tylko zobaczyć cię szczęśliwą. A Chase może być tym dla ciebie, po prostu to wiem. ‒ Jestem szczęśliwa, Nic – mówię i zamykam oczy. Pójdę do piekła za te wszystkie kłamstwa, które wypowiadam. Demony w piekle robią zestawienie moich grzechów w tej sekundzie. – Przepraszam, że muszę kończyć, ale muszę się zbierać. Mam wkrótce spotkanie, ale naprawdę cieszę się, że miałaś wspaniały miesiąc miodowy. Pozdrów Zacka i zadzwonię do ciebie niedługo, dobrze? Robi pauzę, zanim odpowiada. Mogę praktycznie zobaczyć jak pracuje jej mózg, żeby mnie rozgryźć. ‒ Dobrze, kocham cię. ‒ Ja też cię kocham, pa. Rozłączam się, zanim zdąży stwierdzić, że już płaczę.

164

Rozdział 18

Tym razem denerwuję się rozpoczęciem trasy z Nicole i Zackiem, wciąż będącymi nowożeńcami, i trzema dodatkowymi facetami z nimi w autokarze. Przebywanie w ich domu przed ślubem wzbudzało wystarczająco mdłości, ale my wszyscy ściśnięci razem w autokarze, kiedy oni na górze zabawiają się ze sobą jak króliki? To potencjalnie stanie się niezręczne naprawdę szybko. Przynajmniej Zack był na tyle mądry, że zaplanował więcej czasu pomiędzy przystankami, więc możemy odpoczywać w hotelach w trakcie trasy. Nigdy wcześniej nie czuliśmy potrzeby, żeby to robić, ale miejmy nadzieję, że to powstrzyma nas przed zwariowaniem. Moje nerwy to nic w porównaniu z tym jak wygląda Nicole, siedząc na krześle do makijażu. Naprawdę mam nadzieję, że nie zwymiotuje. ‒ Dasz sobie radę tam dzisiaj? – pytam z lekkim uśmieszkiem na ustach.

Nic łatwo zirytować. Niemal czuję się źle, gdy widzę jak jej ręce trzęsą się odrobinę na poręczy krzesła. Przewraca na mnie oczami w lustrze. Cholera wygląda na przestraszoną jak diabli. ‒ Dam sobie radę, Chase. ‒ Czy Mia będzie tutaj dzisiaj?

165

Przez ostatni miesiąc nie pytałem Nic czy rozmawiała z Mią. Starałem się pilnować własnych spraw, ale to było ciężkie. Myślałem o Mii każdej minuty każdego dnia. Co ją tak przestraszyło? Co sprawiło, że uciekła? Dlaczego byłem takim dupkiem na lotnisku? Czy powiedziała Nic cokolwiek? Nic nie powiedziałem ani nie zadałem pytań, które miałem na końcu języka, ponieważ obiecałem. Nienawidzę jednak tej obietnicy. Coś w moich wnętrznościach mówi mi, że to była jedna z najgorszych decyzji jaką podjąłem od dłuższego czasu. Czy jeżeli zadzwoniłbym do Mii to w ogóle odebrałaby telefon? Nie mogę przestać myśleć o ostatniej rzeczy jaką do niej powiedziałem i o pustym wyrazie jej twarzy.

Nie będę cię gonił. Nigdy cię o to nie prosiłam. Boże to uderza mnie w pierś tak mocno, że czuję się jakbym został walnięty znienacka. Jak, do diabła, pozwoliłem Mii odejść z mojego życia z tym jako ostatnim zdaniem, jakie powiedziałem? Dlaczego nie wciągnąłem jej w swoje ramiona i nie powiedziałem jak bardzo ją kocham? Dlaczego nie wskoczyłem razem z nią do samolotu? Goniłbym ją. Powinienem za nią podążyć albo wyjechać z nią i trzymać ją, i pozwolić płakać na moim ramieniu. Nic ściąga brwi razem tak mocno, że nagle wygląda jakby miała tylko jedną, a potem się nachmurza. ‒ Jest zajęta pracując nad jakimś projektem w Nowym Jorku. Nie

rozmawiałam z nią od paru tygodni. Moje oczy rozszerzają się. Co do cholery? Nie sądziłem, że usłyszę cokolwiek, a potem wspomniała Nowy Jork. ‒ Chase? – spoglądam w górę na Nicole i znowu wygląda na zieloną. Aw

cholera, muszę się stąd wydostać, zanim zrobię coś głupiego, jak powiedzenie jej, że jej najlepsza przyjaciółka kłamie. To nie wyszłoby na dobre czterdzieści pięć minut przed tym, jak mamy wyjść na scenę.

166

Kurwa. ‒ Tak? – pytam, kiedy uświadamiam sobie, że wciąż wpatruje się w swoje

rozszerzone oczy w lustrze. ‒ Dlaczego sądziłeś, że Mia tutaj będzie? ‒ Uch… ponieważ jest twoją najlepszą przyjaciółką i myślałem, że nie

przegapi tego za nic na świecie. Ponieważ nie zrobiłaby tego, do cholery. Może nie wiem za wiele o Mii, ale jestem pewien jak diabli, że absolutnie nic nie powstrzymałoby jej przed zobaczeniem Nicole. To tutaj wszystko się zaczęło. Nawet jeżeli była zajęta, znalazłaby na to cholerny czas. Nicole zaciska razem usta i obserwuje mnie, gdy stylistka ciągnie ją za włosy. Wygląda to na bolesne jak cholera i prawie sprawia, że chcę ponownie ogolić swoją głowę na łyso, żeby nikt nigdy mnie tak nie torturował. ‒ Czego mi nie mówisz? Nagle wiem, dlaczego dzieci nie potrafią nigdy kłamać swoim rodzicom, kiedy Nic patrzy na mnie w ten sposób. Nienawidzę tego cholernego wyglądu. ‒ Niczego – odpowiadam i wstaję. – Idę znaleźć Jake’a. Chcesz żebym przysłał tutaj Zacka? Potrząsa głową. ‒ Potrzebuję kilku minut, żeby popanikować najpierw. Do zobaczenia tam za dwadzieścia minut. ‒ Jasna sprawa, laleczko. – Pochylam się i całuję ją w policzek. – Do zobaczenia na scenie. I przestań się martwić, jesteś cholernie fantastyczna, a tłum nas pokocha. Chichoczę, gdy odchodzę słysząc Nicole mamroczącą coś o fanach Zacka nienawidzących jego żony. Miała przez ostatni rok ten sam pieprzony lęk, że wszystkie kobiety zaczną krzyczeć i buczeć na nią, jak tylko wyjdzie na scenę. Mam przeczucie, że to gówno prześladuje ją we snach.

167

Roześmiałbym się z tego, gdyby nie złe przeczucie w moich wnętrznościach. Gdy jestem już na korytarzu daję nura do pustego pokoju i wybieram numer Mii. Dzwoni trzy razy, zanim odbiera. Wstrętny smak wypełnia momentalnie moje usta i biorę głęboki oddech, kiedy męski głos nadchodzi przez linię. ‒ Halo? ‒ Czy jest Mia? – pytam przez zaciśnięte zęby. Dlaczego mężczyzna

odbiera jej telefon? Brzmi na podenerwowanego. ‒ Tak… chcesz żebym przekazał jej kto dzwoni? ‒ Chase. Kim jesteś? – Brzmię jak kutas. Wiem o tym, ale nic nie mogę na to poradzić. Tysiące myśli przebiega mi przez głowę. Czy już ma innego mężczyznę w swoim łóżku? ‒ Elijah, jestem jej bratem. Poczekaj chwilę. Wypuszczam powietrze, zanim jeszcze skończy mówić, gdy wszystkie te szalone myśli, które zadomowiły się w mojej głowie, odlatują. Słyszę przytłumione głosy i trzeszczący dźwięk, który mówi mi, że nakryli głośnik rękami. ‒ Hej Chase.

Jej głos jest odrobinę głośniejszy niż szept i zaciskam usta razem, żeby oprzeć się chęci nawrzeszczenia na nią. Brzmi na niechętną rozmowie ze mną i ponownie jestem wściekły. ‒ Co się dzieje Mia? – Naskakuję i zaciskam mocno oczy, wiedząc, że

brzmię jak dupek. Wzdycha i słyszę więcej szeptania w tle. ‒ To naprawdę nie jest dobry czas, Chase. Czego potrzebujesz? ‒ Nicole cię potrzebuje. Wychodzimy na scenę za czterdzieści pięć minut,

a ja właśnie się dowiedziałem, że nie przyjedziesz nas zobaczyć.

168

‒ Nie mogę.

Czuję jak moja wolna ręka zaciska się w pięść i wpatruję się gniewnie w betonową ścianę, zastanawiając się czy uderzenie jej złagodzi ból albo złe przeczucie, które czuję wszędzie i nie mogę tego wyjaśnić. ‒ Dlaczego nie powiedziałaś jeszcze Nicole, że jesteś w Minneapolis czy że straciłaś pracę? Dlaczego mam przeczucie, że przesłuchanie Mii zaprowadzi mnie donikąd? Mam szczęście, że nie nazwała mnie jeszcze dupkiem i się nie rozłączyła. Chcę pieprzyć koncert i dowiedzieć się, gdzie do cholery jest i ją zobaczyć. Robię się szalony, a ona mnie przeraża. Wszystkie emocje, z którymi nie radzę sobie za dobrze. Betonowa ściana naprzeciwko mnie z każdą sekundą wygląda coraz bardziej kusząco. Przyciskając wolną dłoń do ściany, opieram się o nią i pozwalam zimnu betonu ostudzić mnie odrobinę. ‒ Nie staram się być dupkiem, Mia. Wszystko u ciebie w porządku? Jej głos jest słaby, gdy odzywa się ponownie. ‒ Ja… nie. Muszę kończyć Chase. Kurwa. Coś podnosi mi się w gardle i nie mam pojęcia co się teraz dzieje, ale Mia przeraża mnie w cholerę. ‒ Po prostu poczekaj. Zanim się rozłączysz załatwię ci wejściówkę. Przyjedź, kiedy będziesz mogła. Nie wyjdziemy przez prawie godzinę, a na scenie będziemy przez dwie. Staw się przy południowych drzwiach, postawię tam Darrena. Po prostu przyjedź, Mia. To znaczyłoby wiele dla Nicole dzisiaj. I dla mnie.. Rozważnie nie wypowiadam tej części, ale wiem, że ona wie, iż o tym myślę. Czy to właśnie ją odstraszyło? ‒ Do widzenia Chase.

169

Telefon klika. Wpatruję się w niego, gdy jej imię mruga. Właśnie się rozłączyła? Kurwa. Uderzam dłonią w ścianę i momentalnie, kiedy moja skóra robi się czerwona, a ból buzuje w nadgarstku, jestem wdzięczny, że nie walnąłem w nią. Ostatniej rzeczy jakiej potrzebuję to złamana ręka tuż przed rozpoczęciem trasy. Przynajmniej wciąż mam odrobinę zdrowego rozsądku. Pocieram klatkę, aby pozbyć się piekącego uczucia, które zaczęło się, gdy rozmawiałem z Nicole i powoli zwiększało się rozmiarem i bólem, odkąd Mia odebrała telefon. Pogłaśniam muzykę w odtwarzaczu mp3 i piję kilka szotów, mając nadzieję, że alkohol mnie uspokoi, ale nic nie pomaga. Bezwiednie idę szybko przez korytarz za sceną i uświadamiam sobie, że ciągle wpatruję się w dal korytarza, oczekując – mając nadzieję – zobaczyć Mię wchodzącą w każdej chwili, uśmiechającą się z oczami tańczącymi z rozbawienia na moje wcześniejsze ześwirowanie. Tylko, że ona nigdy nie przychodzi i wiem, że coś jest nie tak. Zanim się orientuję jeden z naszych dźwiękowców, Scotty, podchodzi i mówi mi, że czas zbierać tyłki na scenę. Scena. To jedyne miejsce, gdzie każda inna myśl opuszcza moją głowę, i mogę zobaczyć i poczuć sens w naszej muzyce. To ostatnie miejsce, w którym chcę teraz być. Tylko nie wiem, gdzie indziej miałbym pójść. Cholera, nie mam innego miejsca, do którego mógłbym pójść. Niechętnie kieruję się w stronę sceny i zauważam Zacka wychylającego się zza rogu, i jakiś tandetny zamglony wyraz na całej jego twarzy. Wiem nawet bez oglądania się, że patrzy na Nic. Ona prawdopodobnie wciąż panikuje, a on stoi z tyłu rozbawiony tą całą męką18. Hamuję pragnienie domagania się odpowiedzi od niego o Mii. Gdzie mieszkają jej rodzice? Gdzie mieszka Elijaha? Jaki jest jego numer? Gdzie do 18

170

Jest to scena z epilogu JOS – taka radosna dla N&Z, ponieważ Nic dowiedziała się, że jest w ciąży:) A z drugiej strony okropna z punktu widzenia biednego Chase’a:(

cholery ona jest? Zack walnąłby mnie w tył głowy i powiedział, żebym się do cholery ogarnął. I odkąd nie może niczego ukrywać przed Nic, a my musimy być na scenie za pięć minut, teraz zdecydowanie nie jest czas na mówienie czegokolwiek. Zamiast tego popycham go tak, że potyka się o swoje nogi. ‒ Dalej, stary. Przestań ślinić się na swoją żonę i zacznijmy ten spektakl. Bez oglądania się na mnie Zack uśmiecha się szeroko i obserwuję go zza rogu z grymasem, gdy rozmawia z Nicole. Zakłada jej włosy za ucho i jestem wystarczająco daleko, że nie słyszę co mówią, ale wystarczająco blisko, aby zobaczyć jak ekspresja Nicole zmienia się ze strachu w spokój. Kiwam głową w stronę Zacka, dając mu znać, że idę na swoje miejsce. Wciskam się w kolejny kąt i czekam na znak od Scotty’ego, mówiący mi, żebym zbierał dupę na scenę. Światła wyłączają się i wychodzę zajmując miejsce za moją perkusją. To jest miejsce, gdzie wszystko inne zostaje w tyle. To jedyne miejsce w moim życiu, gdzie kiedykolwiek czułem się, jakbym należał do czegoś lub kogoś. Myśli o Mii wirują w moim umyśle jak fale tsunami, rozbijając się o moją czaszkę i pierś. Mogę zagrać te piosenki nawet przez sen. Wiem o tym, ale wciąż muszę poświęcić chwilę, zanim zacznę uderzać stopą w bęben basowy, sygnalizując początek naszej piosenki, aby się wyciszyć. Po kilku sekundach głębokiego oddychania, które nie łagodzi ani trochę strachu czy bólu zaczynam uderzać pałeczkami i obserwuję jak Nicole, Zack, Jake i Garrett wychodzą na pogrążoną w ciemności scenę i zajmują swoje miejsca. Zack prowadzi Nicole do keyboardu całując ją jeszcze raz i niemal chcę zwymiotować, i spieprzyć całą tę cholerną noc. Coś niedobrego dzieje się z Mią i powinniśmy być tam nie tutaj. Dlaczego do cholery nie powiedziałem nic wcześniej?

171

Zack ogląda się do tyłu na mnie jeszcze raz i zaczynam grać swoje solo dokładnie w momencie, w którym Zack chwyta mikrofon. ‒ Witaj, Minneapolis!

‒ Nie chcę być dupkiem, stary, ale co się, do cholery, z tobą dzisiaj dzieje? Spieprzyłeś dwie ze swoich solówek. Prawie chcę uderzyć Jacka za samo wypomnienie tego, ale ma racje. Byłem wyłączony przez całą noc, ale tylko, dlatego że nie umiałem przestać myśleć o Mii i zastanawiać się co się do cholery z nią dzieje. ‒ Wiem, stary. ‒ Zechcesz powiedzieć mi o co w tym do cholery chodzi? – pyta Zack, gdy z Nicole dołączają do nas w korytarzu po koncercie. Nie chcę. Nie chcę, żeby wiedzieli jak dużo naprawdę Mia dla mnie znaczy, gdy spędziłem ostatnich kilka tygodni zapewniając każdego, że mam się dobrze i że w pierwszej kolejności nigdy nic się nie działo. Tylko Nicole wie, że jestem pełny gówna, ale cokolwiek. Nienawidzę tego, że Mia ją okłamała. Nie zrobiłaby tego bez dobrego powodu i to ten powód przeraża mnie jak diabli. ‒ Chodzi o Mię – zaczynam, a oczy Nicole rozszerzają się. ‒ Co? – pyta, ale właśnie, gdy mam zamiar odpowiedzieć jej oczy robią się jeszcze większe, a potem ogromny uśmiech pojawia się na jej twarzy. Nie patrzy już dłużej na mnie… patrzy na kogoś za mną. ‒ Elijah! – krzyczy i przepycha się przez nas biegnąc w dół korytarza. Obracam się na czas, aby zobaczyć jak rzuca się ze śmiechem w ramiona, jakiegoś kolesia. ‒ Elijah? – pyta Zack ze zmarszczoną twarzą.

172

‒ Nie bądź zazdrosny – mówię, klepiąc go w ramię. – To brat Mii. Idę za nią, a reszta chłopaków depcze mi po piętach. ‒ Hej Elijah, jestem Chase. – Wyciągam rękę, kiedy wypuszcza z ramion

Nicole i obraca się w moją stronę. Wygląda wystarczająco przyjaźnie, ale na wyczerpanego i naprawdę cholernie zmartwionego. ‒ Miło cię w końcu poznać. – Potrząsa moją ręką, a jego oczy przeskakują

do Nicole. Traci momentalnie swoje podekscytowanie. ‒ Co się dzieje? – Jej głos załamuje się i Zack natychmiast przesuwa się, i obejmuje ramieniem w tali. ‒ To Mia. – I przysięgam Bogu po tonie jego głosu i opadniętych ramionach, i tym jak przeciąga rękami przez włosy moje serce opada aż do pieprzonej podłogi u moich stóp. Nicole sapie i opiera się o Zacka. Taa ona również wie, że coś nie jest w porządku. ‒ Gdzie ona jest? – wyrzucam. Wychodzę w tej chwili i znajdę ją, i dowiem

się co, do cholery, jest nie tak. Elijah pociera kark i przeklina, zanim unosi wzrok patrząc pomiędzy Nicole i mnie. ‒ Słuchajcie, zabiłaby mnie, gdyby się dowiedziała, że tutaj byłem, ale

byłem z nią, gdy wcześniej zadzwoniłeś i słyszałem co powiedziałeś o wejściówce. – Jego oczy patrzą w moje, zanim obraca się do Nic. – Jest u mnie. Nic wygląda jakby mogła zemdleć. ‒ Co? Powiedziała, że jest w Nowym Jorku. Dlaczego tam nie jest? – Jej

głos jest przenikliwy i zabarwiony paniką do czasu, gdy kończy wypowiedź. Elijah kręci głową. ‒ Jest tutaj już od kilku tygodni.

173

‒ Ale powiedziała, że ma jakieś projekty, nad którymi pracowała. ‒ Straciła prace przed waszym ślubem, Nic – mówię cicho, nie chcą, aby

spanikowała bardziej niż już jest. – A potem, gdy byłaś na miesiącu miodowym, wyjechała z L.A. mówiąc, że musi wrócić tutaj, aby poradzić sobie z jakimś nagłym rodzinnym wypadkiem. – Patrzę na Elijaha. – To nie rodzinne problemy tylko jej. ‒ Dlaczego jest w twoim domu? – żąda Nicole, jej małe są ręce zaciśnięte

mocno po bokach w pięści. Przełyka powoli i nagle mogę zobaczyć strach

w jego oczach

i wyczerpanie owinięte wokoło krawędzi jego rys. Ten facet dużo przeszedł w ostatnim czasie. ‒ Jutro ma operację. – Przeczesuje ręką włosy i przygryza wnętrze

policzka. Kiedy się odzywa słowa utykają mu w gardle. – Znaleźli guza. Nicole sapie. Zack wypuszcza wiązankę przekleństw. A ja stoję nieruchomo – zamrożony w miejscu. Nie ma mowy, żebym usłyszał go dobrze. Przebłyski naszego czasu na plaży, gdy powiedziała mi o swojej mamie, która prawie umarła atakują mnie. Tego zawsze się obawiała, a ja pozwoliłem jej zmagać się z tym samej.

Ktoś zawsze odchodzi, Chase. Mogę usłyszeć jej smutny głos w głowie tak wyraźnie jak tego dnia na plaży. I opuściłem ją. Albo przynajmniej pozwoliłem jej odejść tak łatwo, że to to samo co opuszczenie jej. Kurwa! ‒ Muszę się z nią zobaczyć – mówi Nicole, a Zack już sięga po telefon.

Macha palcem pomiędzy mną a Elijahą. – A wy musicie powiedzieć mi co się do cholery dzieje. Oboje. Gniewne spojrzenie Nicole wwierca się we mnie z taką intensywnością, że myślę, że mógłbym naprawdę zapalić się od płomieni w jej oczach.

174

‒ Chodźcie. – Zaczyna maszerować w dół korytarza do swojej garderoby,

zakładając, że za nią podążymy. I wszyscy to robimy. Jak zawstydzeni, mali więźniowie w swej drodze do wykonania wyroku śmierci.

‒ Zacznij mówić. Teraz.

Nicole stoi opierając się tyłkiem o blat w jej przebieralni, podczas gdy reszta z nas po prostu siedzi, obserwując ją, jej mamrotanie do siebie i ściskanie metalowego bidonu z wodą. Nigdy wcześniej nie widziałem Nicole naprawdę wściekłej, ale może się rozpalić. Nie żebym ją winił. Jest przerażona jak cholera i wkurzona – najprawdopodobniej na mnie. Myślę, że wszyscy się jej trochę boimy, ponieważ żadne z nas nic nie mówi. W końcu Elijah przeczyszcza gardło. ‒ Znasz historię raka w naszej rodzinie, Nicole. Miała spotkanie z lekarzem

w Nowym Jorku jakiś czas temu, które nie przyniosło dobrych wiadomości. Twarz Nicole blednie coraz bardziej z każdym wypowiadanym przez Elijahę słowem. Nie sądzę, że moja wygląda dużo lepiej, gdy wszystko co Mia powiedziała mi w L.A. zaczyna nabierać sensu. ‒ Dlaczego miałaby to przede mną ukrywać? – pyta Nicole ledwie

słyszalnie. Potrząsam głową i strzelam kłykciami. ‒ Ponieważ to Mia i odmawia, aby ktokolwiek jej pomógł. Kurwa!

Zrywam się i zaczynam maszerować po pokoju, gniew z powodu tego, iż zostałem okłamany i strach, że coś się stanie z Mią, wszystko na mnie naciska i mogę tylko chodzić, i zwalczać chęć przyłożenia komuś. ‒ Kim ona dla ciebie jest?

175

Moje stopy się zatrzymują i obracam się do Elijahy. Kim ona dla mnie jest? Pfffffiiiii. Jest nikim, ponieważ odmówiła być kimś, ale to tylko ona tak twierdzi. ‒ Wszystkim. Jest dla mnie wszystkim.

Elijaha wpatruje się we mnie, wyzywając mnie w sposób w jaki wyobrażam sobie, że tylko starsi bracia mogą, a potem kiwa raz głową. ‒ Co do cholery!? – Wszyscy podskakujemy, kiedy Nicole rzuca swoim

metalowym bidonem przez pokój. Dźwięk metalu uderzającego o beton roznosi się echem po pokoju. – Jestem jej najlepszą przyjaciółką! Jak mogła oczekiwać, że nie będę jej wspierać? A ty! – krzyczy znowu, obracając się do mnie. – Wiedziałeś o jej pracy i nic mi nie powiedziałeś? Co do diabła, Chase?! ‒ Starałem się zmusić ją, żeby powiedziała ci w L.A. ‒ Wiedziałeś przez ponad miesiąc i nic mi nie powiedziałeś?! ‒ Nicole, kochanie. Musisz się odrobinę uspokoić.

Zack podchodzi do niej, ale ona wyrzuca ręce w górę oddychając ciężko. Nie pozwala jednak, by to go zatrzymało i zwyczajnie zgarnia ją w ramiona a potem na swoje kolana na krzesło, którego używała, żeby się przygotować na koncert. Obraca je, aby być z nami twarzą w twarz. Zack pochyla głowę i w kółko szepta do niej, żeby się uspokoiła, dopóki jej oddech nie zaczyna się normować, ale za to łzy spływają w dół po jej policzkach. ‒ Chcę się z nią zobaczyć – mówi cicho i wszyscy kiwamy głowami, gdy

patrzy na Elijaha. Zeskakuje z kolan Zacka znikając za zasłoną w swojej przebieralni. ‒ Darren już czeka na nas z samochodem – dodaje Zack spokojnym

głosem. Chcę walnąć go w twarz. Jak może być teraz taki spokojny? – I powiedziałem już Aaronowi, że nie będziemy dzisiaj udzielać się medialnie. Możemy poradzić sobie z nimi później.

176

‒ W porządku – mówi Nicole, wychodząc zza kotary w jeansowej

spódniczce i topie. Strzela palcami. – Jedźmy. Eli pojedziesz z nami, żebyś mógł mi powiedzieć co się dzieje i dlaczego moja najlepsza przyjaciółka na całym pieprzonym świecie miałaby trzymać z dala ode mnie to gówno. Zack otwiera szeroko oczy. Myślę, że wszyscy to robimy. Nicole właśnie powiedziała ‘pieprzonym’, i jeżeli nie bylibyśmy tacy przestraszeni i wkurzeni w tej chwili sądzę, że wybuchlibyśmy śmiechem. Nie jestem pewien czy kiedykolwiek słyszałem, żeby tak przeklinała. Elijah otwiera usta i wygląda jakby miał zamiar zacząć się z nią kłócić, ale natychmiast nadziewa się na poważny wzrok czwórki mężczyzn i jedną wkurzoną Nicole, więc zamyka je szybko i kiwa powoli głową. ‒ Pojadę za wami twoim samochodem, jeżeli dasz mi kluczyki.

Garrett wyciąga rękę, na którą Elijah upuszcza klucze.

177

Rozdział 19

Słyszę ciche kroki i przytłumione głosy przechodzące przez frontowe drzwi Elijahy i wiem, że mam dwie opcje. Mogę udawać, że śpię i czekać na kłótnię jutro albo mogę udawać silną, tak jak mama, z jakiegoś powodu, myśli, że jestem. Najbardziej chcę uciekać. Znowu. Nie jest tak, że nie wiem gdzie Elijah się zmył parę godzin temu, po tym jak siedział i słuchał mojej całej rozmowy z Chasem. Elijah wyszedł prawie natychmiast po tym jak powiedział mi, że spotyka się z przyjacielem. Chciałam go wyzwać o to. Chciałam mu powiedzieć, że powiem Nicole wszystko we właściwym czasie. Ale nie zrobiłam tego. Dlaczego? Nie wiem. Może, dlatego że w głębi duszy potrzebowałam swojej najlepszej przyjaciółki, nawet, jeżeli jestem zbyt wielkim tchórzem, aby się do tego przyznać. Otwiera drzwi i zamiera w wejściu. Przeciągam rękami przez przykrycia naciągnięte na moje kolana, aby je czymś zająć. Ona po prostu na mnie patrzy z ręką na klamce, wciąż jak pomnik w drzwiach. Na jej całej twarzy wypisana jest mieszanka strachu, gniewu i zmieszania. ‒ Nie jestem pewna czy powinnam cię uderzyć czy przytulić –mówi

w końcu i rzuca się na mnie, więc nie mam innego wyboru jak tylko ją

178

trzymać. Uderza mnie wystarczająco mocno, że jęczę, ale nasze ramiona są owinięte wokoło siebie. Sądzę, że z sukcesem wykonała obie rzeczy w tym samym czasie. ‒ Jestem naprawdę na ciebie zła – mówi, gdy nasze ramiona są zaciśnięte.

Łzy zaczynają wypływać nieświadomie z naszych oczu. – Jestem na ciebie taka wściekła, że nie powiedziałaś mi, co się dzieje, za okłamanie mnie i bardzo przepraszam, że byłam taką gównianą przyjaciółką, że totalnie zapomniałam o twojej wizycie. Wydusza to wszystko pomiędzy szlochami i wina uderza mnie w pierś z wystarczającą siłą, aby pozbawić mnie oddechu. Ona czuje się jak gówniana przyjaciółka? Nie mówię nic, ponieważ nie ma nic do powiedzenia. Płaczę razem z nią, aż jesteśmy mokrym bałaganem i wtedy odsuwa się w końcu. ‒ Opowiedz mi wszystko. – Patrzy na mnie poważnie, ale widzę ostrożność

w jej oczach. Mogę sobie tylko wyobrazić co myślała odkąd znalazł ją Elijaha. ‒ Co powiedział Eli?

Bierze głęboki oddech, a jej podbródek trzęsie się lekko. ‒ Masz jutro operację. Jak bardzo jest źle? Takie samo pytanie zadałam Dr Gilbrath na mojej pierwszej wizycie.

Siedzi za biurkiem naprzeciwko mnie. Jej siwiejące włosy są krótko obcięte na boba zaraz powyżej brody. Ma na nosie czarne, dwuogniskowe okulary, a jej uśmiech jest niewielki, ale łagodny. Ręce złączone przed nią na biurku leżą na moich aktach. ‒ Możesz to pokonać Mia. ‒ Jak bardzo jest źle?

179

Obserwuje mnie przez chwilę, a potem posyła mi małe kiwnięcie głową i otwiera moją teczkę. To coś, żeby zająć ręce. Wiem, że już zapamiętała moje wyniki. ‒ Dwumilimetrowy guz w twojej prawej piersi. Trzy mniejsze ogniska

w lewej. Jedno jest niepokojące, zważając na możliwość, iż jest początkiem zmian przedrakowych. Dwa pozostałe wydają się być niezłośliwe ‒ Leczenie?

Moje ciało jest odrętwiałe. Wiedziałam, że to nadchodzi. W jakimś momencie to miało się mi przydarzyć. Ponownie na mnie patrzy przekrzywiając głowę odrobinę na prawo. Czy zastanawia się, dlaczego nie płaczę? Dlaczego nie jestem tym zszokowana? Powinna wiedzieć. Przygotowywałam się na ten dzień już od kiedy byłam zbyt młoda

na

noszenie

sportowego

stanika.

To

zawsze

było

moim

przeznaczeniem. Zaciska usta i otwiera je, aby coś powiedzieć, ale wydaje się, że zmienia zdanie. ‒ Wycięcie guza i naświetlania albo podwójna mastektomia… – mówi

ciągle, ale blokuję wszystko inne po tym. To jedno pytanie, na które już znam odpowiedź. Kręcę głową wymazując wspomnienie tej konwersacji i tego jak Dr Gilbrath trzymała moją rękę trochę dłużej, kiedy wychodziłam z jej gabinetu tego dnia. Starała się mnie pocieszyć. W ogóle nie zazdroszczę jej pracy. ‒ Mia? Nicole patrzy na mnie zabawnie i uświadamiam sobie, że całkowicie się wyłączyłam. Totalnie zapomniałam, że siedzi na moim łóżku.

180

‒ Przepraszam – mamroczę i patrzę w dół na ręce poruszające się nerwowo

po

krawędzi

prześcieradła.

–

Mam

jutro

podwójną

mastektomię. Cichy szloch opuszcza jej gardło, a ja zaciskam mocno oczy. ‒ Jak bardzo jest źle? – pyta ponownie i uświadamiam sobie, że nigdy nie odpowiedziałam na jej pierwsze pytanie. ‒ Guz w prawej. Możliwa jedna zmiana przedrakowa w lewej. Miałam wybór, ale po prostu… – Patrzę na nią i zrozumienie przepływa przez jej oczy. – Nie mogę wybrać naświetlania. Nawet jeżeli bym to zrobiła zawsze jest szansa, że i tak będę potrzebowała operacji. Patrzymy na ściany w milczeniu, zanim rejestruję inne głosy w domu Elijahy. Męskie głosy. Dużą ilość i jeden głęboki, grzmiący, który poznałabym wszędzie. Chase jest tutaj. Nicole przyłapuje mnie na wpatrywaniu

się

w zamknięte drzwi. Sto myśli przelatuje mi przez głowę. Powiedział, że nie będzie mnie gonił, ale jest tutaj. Na dole i muszę tylko poprosić, żeby przyszedł i byłby tutaj w jednej chwili. Tego chciałam, prawda? ‒ Był naprawdę zmartwiony. Obracam się do dźwięku miękkiego głosu Nic. Jej brwi są lekko uniesione i wygląda na pełną nadziei. Przygryzam wnętrze policzka. ‒ Jest prawdopodobnie naprawdę na mnie zły. – Mój umysł przeskakuje przez wszystkie kłamstwa, które mu powiedziałam i teraz w końcu wie wszystko. ‒ Chce cię zobaczyć. Ja też chcę go zobaczyć. ‒ Nie mogę – mówię, potrząsając głową. Odrywam oczy od drzwi, jakby nie patrzenie na nie miało sprawić, że zniknie. – Nie mogę być kobietą, której potrzebuje, Nic. ‒ Co to, do cholery, oznacza?

181

Przerzucam nerwowo włosy przez ramiona i unoszę w górę w bardzo rozwalony kucyk, a potem pozwalam im ponownie opaść. ‒ Nawet z operacją to może wciąż wrócić i wtedy nie mam żadnych opcji. Nie mogę mu tego zrobić. Nie mogę – nie będę – miała dzieci. Nigdy. Nie mogę obiecać mu życia ze mną. ‒ Nikt nigdy nie obiecuje niczego – mówi łagodnie, przebiegając palcami przez moje włosy. – To nie jest coś, czego kiedykolwiek dla siebie chciałaś, ale możesz to pokonać i możesz walczyć z tym ponownie, gdy wróci. Ale bycie męczennikiem? Nie taka jesteś, Mia. ‒ Nie jestem męczennikiem. Po prostu… rozmawialiśmy o tym wcześniej. Ktoś zawsze odchodzi i nic nie trwa wiecznie. Nie zrobię mu tego… znając skutki. ‒ Ale nie znasz skutków, tylko wyobrażasz sobie najgorszy scenariusz. Powiedziałam to w L.A., ale powiem to znowu. – Kładzie rękę na moim policzku i przyciąga do swojej twarzy tak, że nie mogę patrzeć nigdzie indziej tylko w jej jasnoniebieskie oczy. – On nie jest twoim tatą. A ty nie jesteś swoją mamą. On chce tutaj być dla ciebie. Dlaczego mu na to nie pozwolisz? Ponieważ tracę część siebie. To więcej niż moje piersi zabierają. Mała część mnie nawet ze swoimi lękami, zawsze miała nadzieję, że mogę być tą, której uda się od tego uciec. Kobietą, która sprawi, że ten rak ominie jedno pokolenie. Ale myliłam się, a teraz nie mam nadziei. Wyparowała wraz z moimi skanami i diagnozą. ‒ Nie wiem – przyznaję w końcu. Świeże łzy gromadzą się w moich oczach

i wypływają. Nicole nic nie mówi. Zamiast tego wspina się na moje łóżko i przyciąga do siebie. Trzyma mnie w swoich ramionach, gdy znów płaczemy, przerażone dniem jutrzejszym. Tak spędziłam wiele nocy po śmierci Marka i Andrewa, ale teraz to ona jest tą, która mnie trzyma i pociesza.

182

Jedyną porażką jest to, że pomimo tego jak dobrze jest w końcu być z nią szczerą, jej ramiona nie są tymi, które chcę, żeby mnie trzymały. Jestem po prostu zbyt wielkim tchórzem, aby go zawołać. ‒ Przy okazji – mówi, zaciskając ramiona. – Jestem też naprawdę

wkurzona, że nie powiedziałaś mi o swojej pracy. Śmieję się przez łzy. ‒ Przepraszam. Nie chciałam, żebyś się o mnie martwiła podczas waszego

tygodnia. ‒ Taa, cóż, jesteś idiotką. Ale nakrzyczę na ciebie za to później. Chase

powiedział mi o tym, że rozmawiał z Natashą. Byłoby cudownie mieć cię znowu tak blisko siebie. Dla mnie też byłoby wspaniale. Zadzwoniłam do niej i podałam to samo wytłumaczenie,

dlaczego

opuściłam

L.A.

co

Chase’owi.

Wdawała

się

sympatyczna przez telefon i powiedziała, żebym zadzwoniła, kiedy będę mogła i jeżeli wciąż będzie miała wolną posadę z chęcią ze mną porozmawia. Nie myślałam o tym od tamtego czasu. Jesteśmy cicho przez chwilę i ramiona Nic luzują się trochę wokoło mnie. Prawie zastanawiam się czy zasnęła, kiedy pyta cicho: ‒ Jak duże będą twoje nowe sztuczne cycki?

To najbardziej tandetne i nieodpowiednie pytanie jakie mogła mi zadać. I absolutnie idealne. ‒ Rozmiaru Barbie – odpowiadam i obie się śmiejemy.

Tak dobrze się śmiać i robić z tego jeden wielki żart. Rozmawiałyśmy o tym wcześniej. Po moich wcześniejszych wizytach, kiedy wychodziłyśmy razem na drinki i świętowały rok bez raka, żartowałyśmy o tym jak duże będzie zastępstwo, jakby to była najgorsza rzecz, która miała się stać. Gdy nasz śmiech cichnie szeptam smutno. ‒ Lubię te, które mam.

Ściska mnie mocno.

183

‒ Wiem. ‒ Nicole?

Całuje mnie w czoło i zabiera ramiona z mojego ciała. ‒ Pójdę po niego. – Schodzi z łóżka i odwraca się do mnie, gdy dochodzi

do drzwi. – Będziemy tutaj rano dla ciebie. ‒ Dziękuję – szeptam, gdy słyszę miękkie uderzanie jej stóp na schodach

w dół. Szybko

zostają

zastąpione

cięższymi,

poruszającymi

się

szybko.

Uśmiecham się do siebie wiedząc, że biegnie po schodach, prawdopodobnie omijając stopień lub dwa, śpiesząc się, aby się do mnie dostać. Cień wpada przez drzwi. Nie mogę dostrzec pojedynczej rysy jego twarzy, ale zatrzymuje się tylko na chwilę, po czym ściąga swoją koszulkę i szybko wspina się na łóżko, zajmując miejsce Nicole. Jego ramiona są doskonałe. Są dokładnie tym, czego chciałam i czego nie mogę mieć na zawsze. ‒ Jestem na ciebie naprawdę zły – szepta Chase przy moim policzku. Jego

usta ocierają się o moją skórę i uśmiecham się lekko. ‒ Wiem. ‒ I naprawdę się martwię, i boję o ciebie. ‒ Ja też. ‒ I przepraszam, że byłem takim dupkiem na lotnisku. ‒ Chase, przepraszam…

Nie dostaję jednak szansy na przeprosiny, ponieważ jego usta są na moich naciskając na nie i zamykając swoją siłą. Nie posuwa się dalej ani nie łagodzi pocałunku. Po prostu mnie ucisza, a ja mu pozwalam. Zostaje tak i żadne z nas się nie porusza, dopóki się nie odsuwa. Bierze głęboki oddech. ‒ Zamknij się, Mia. Byłem kutasem, ponieważ skłamałem. Kocham cię

i będę cię gonił przez wieczność, jeżeli będę musiał. Nie chcę się dzisiaj kłócić. Chcę cię po prostu trzymać.

184

Chcę przeprosić za zostawienie go. Za nie bycie wystarczająco silną, aby powiedzieć mu co się działo przez ten cały czas. Chcę przeprosić za proszenie go, aby kłamał Nicole i trzymał moje sekrety, nawet jeżeli nigdy nie powinny być trzymane w tajemnicy w pierwszej kolejności nawet jeżeli nigdy nie powinny być trzymane w tajemnicy. Zawsze potrzebowałam swojej najlepszej przyjaciółki, aby przez to przejść. Jej przemądrzałych komentarzy o moich sztucznych cyckach, które przypominają mi o tym, jak Chase powiedział, że dokładnie tak zrobi, jeżeli po prostu powiem jej o swojej pracy. Spiłaby mnie i śmiałabym się w ciągu minuty. Byłam głupia nie będąc wcześniej szczerą. Chcę powiedzieć mu to wszystko. Chcę powiedzieć mu jak bardzo go kocham. Jak myślałam o nim każdego dnia odkąd wyjechałam, ale nie mogę. Coś wciąż mnie powstrzymuje i nie wiem czy kiedykolwiek to pokonam. Jednak ja również nie chcę się z nim kłócić, więc przysuwam się bliżej jego klatki i pozwalam jego ramionom zacisnąć się dokoła mnie. ‒ Dobrze – mówię cicho, ustępując mu prawdopodobnie po raz pierwszy.

Jesteśmy cicho przez kilka minut, a potem Chase bierze głęboki oddech. ‒ Kiedy poszedłem do opieki zastępczej byłem naprawdę wkurzonym

dzieckiem. Byłem wściekły na każdego, winiłem wszystkich, którzy przecięli moją drogę, że w jakiś sposób są powodem śmierci moich rodziców. Patrząc wstecz moi przybrani rodzice byli niesamowici. Kiedy wpadałem w bójki w szkole zapisali mnie na boks. Kiedy moje stopnie spadały, przybrana mama siedziała ze mną i z książkami przy kuchennym stole, czytając mi, dopóki nie odrobiłem zadań domowych. Ale nigdy na mnie nie krzyczeli. Nigdy nie pokazali nawet przez minutę rozczarowania czy gniewu z powodu tego kim byłem albo kogo musieli wychowywać.

185

Sądzę, że przestałam na chwilę oddychać, gdy Chase opowiadał. Rozmawialiśmy o jego rodzicach zastępczych, gdy byliśmy na plaży, ale to jest głębsze, bardziej znaczące. ‒ Płakała kiedy miałem dwanaście lat i złamałem rękę. Kiedy zdjęli mi gips

kupili mi perkusję. – Bierze głęboki oddech i jeżeli się nie mylę jego głos trzęsie

się

odrobinę.

–

Nie

jestem

pewien

czy

kiedykolwiek

podziękowałem im za to. I zajęło mi dużo czasu uświadomienie sobie tego, że nawet jeżeli dano mi gówniany start, ludzie, którzy byli w moim życiu nigdy nie spisali mnie na straty i pomogli mi przejść przez cały syf na drugą stronę. Mój podbródek trzęsie się i ocieram łzy, które cicho spływają po policzkach. ‒ Mój tata był idealny, dopóki mama nie zachorowała. Potem zaczął pić

szkocką i jest tak jakby zniknął. Naprawdę nie widziałam taty odkąd miałam trzynaście lat. Chase pochyla się i składa delikatny pocałunek na mojej skroni, głaszcząc jednocześnie moje włosy. ‒ Cholernie nienawidzę szkockiej.

Zmieniony śmiech ucieka z mojego gardła przez łzy, ale wiem co mówi. Mówi mi to co Nicole. Nie jest moim ojcem. Nie złamię go. Nic więcej nie mówimy. W końcu czuję jak jego serce spowalnia, a oddech robi się odrobinę płytszy i wiem, że Chase zasnął. Nie

śpię

wcale

przez

całą

noc

zbyt

zdenerwowana

operacją

i czekającymi mnie wyborami. Ale głównie, dlatego że wciąż nie rozumiem pytania, które nie chce przestać błyskać w moim umyśle jak na stałym strumieniu powtarzania. Dlaczego mu nie wierzę?

186

Rozdział 20 Moja głowa wydaje się być zamulona. Czuję się, jakby były tam jakieś ciężarki, naciskające na moje oczy, trzymając je zamknięte nawet jeżeli walczę, żeby je otworzyć. Mogę usłyszeć mieszaninę dźwięków, która mnie otacza. Szepty, pikanie maszyn, ale tak wiele wysiłku kosztuje mnie otwarcie oczu i zobaczenie ich. Moje palce drgają i czuję, jak dotykają czegoś ciepłego. Wiem, że to ręka Chase’a, nawet bez otwierania oczu. Mogę poczuć jego wodę kolońską ponad sterylnym zapachem szpitala, który powoduje uczucie smaku żelaza w dole mojego gardła. W pokoju zapada cisza, gdy w końcu powoli jestem w stanie mrugnąć raz a potem drugi, zanim ciężar staje się zbyt bolesny i jestem zmuszona ponownie je zamknąć. 

Budzi się. Słyszę głębokie dudnienie głosu Chase’a blisko swojego ucha, a jego ręka

dotyka mojego policzka. Obracam się w jej kierunku i słyszę jak ten szeptający głos coś mówi, ale nie mogę zrozumieć co. Cierpię. Czuję ból w całej klatce piersiowej, który pulsuje na boki z każdym oddechem, który robię, ale chcę go zobaczyć. Potrzebuję go zobaczyć, nawet jeżeli wiem, że nie może zostać. 

Mia, kochanie. Obudź się, pozwól mi zobaczyć twoje oczy. Jęczę. Oddychanie tak bardzo boli. Wiem, że operacja miała potrwać tylko

kilka godzin, ale czuję się jakbym była nieprzytomna przez dni. Czekam jeszcze kilka minut i mogę otworzyć oczy wystarczająco szeroko, aby coś zobaczyć. Jasne światła mnie oślepiają, ale mogę tylko ledwie zmrużyć oczy, aby to ograniczyć.

187



Hej – mówię cicho. Moje gardło jest wyschnięta a głos ledwie słyszalny. Ale zmuszam się do uśmiechu, ponieważ Chase jest tutaj, ze mną. Jego brwi łączą się razem w niepokoju i zanim zdążę mrugnąć, coś dotyka moich ust.



Zrób kilka łyków. – Robię tak, jak mi polecono i staram się wziąć głęboki oddech. Uczucie wody w moim gardle jest fantastyczne, ale jęczę z bólu. – Jak się czujesz? Boli. Chase kiwa głową i odwraca ją ode mnie na sekundę, po czym znowu patrzy

mi w oczy.  Lekarka powiedziała, że będziesz obolała przez jakiś czas. Powinna tutaj być za kilka minut, aby cię sprawdzić. Kiwam głową i kątem oka łapię stojącą po drugiej stronie łóżka Nicole. 

Jak się masz? – pyta miękko i odgarnia mi włosy z twarzy. Jej oczy są czerwone i wiem, że płakała. Nicole nienawidzi szpitali, a ja jej nie

winię za to. Nienawidzę tego, że przeze mnie musiała spędzić w nich więcej czasu. 

Jakbym została uderzona przez ciężarówkę. – Krzywi się i potrząsa głową. Boże, jestem do kitu. – Przepraszam, te leki mnie ogłupiają. Macha na to ręką i całuje mnie w policzek.



Nie przejmuj się tym. Po prostu cieszę się, widząc cię znowu przytomną.



Jak wszystko poszło? – pytam, wahając się czy chcę poznać odpowiedź.



Dr. Gilbrath powiedziała Eliemu, że wszystko poszło tak dobrze, jak było to oczekiwane. Będziesz musiała mieć zrobionych więcej skanów i testów, aby upewnić się, że wycieli wszystko. I powiedziała, że powrót do zdrowia zajmie ci co najmniej sześć tygodni. Ale powinno być z tobą wszystko dobrze. Dobrze. Proste dwusylabowe słowo wywołało łzy w moich oczach. Patrzę tam

i z powrotem pomiędzy Chasem a Nicole, widząc ulgę i podenerwowanie na ich twarzach. Kiwam głową. To wszystko co jestem w stanie zrobić, ponieważ nie mogę znaleźć żadnych słów. Najmniejszy ruch sprawia, że kulę się z bólu. 

Twoja mama i Eli czekają, żeby się z tobą zobaczyć.



Możesz po nich pójść? Wychodzi z pokoju, a ja obracam się do Chase’a.

188



Prawdopodobnie musicie wracać na trasę, co? Zaciska usta.



Nie przez kilka dni. Zack rozmawiał przez telefon z Aaronem cały ranek i przekładał kilka przystanków. Dla mnie. Robi to dla mnie.



Nie chcę żebyście to robili. Zamyka oczy i zaciska je mocno, biorąc głęboki wdech. Złoszczę go.

Rozczarowuję, ponownie. A jednak nie mogę pozwolić, żeby to dla mnie zrobili. Jak bardzo pragnę, żeby tutaj był, nie jestem pewna czy to cokolwiek zmienia. Wciąż nie mogę być taką kobietą, jakiej on chce. I nie ma gwarancji, że naprawdę będzie ze mną dobrze. Ale on się ze mną nie kłóci. Tylko wyciska delikatny pocałunek na moim policzku. Mogę poczuć jak jego usta wykrzywiają się w uśmiechu.  Jesteś zmęczona. Pozwolę ci trochę odpocząć i porozmawiamy o tym później. Zaczynam otwierać usta, żeby się sprzeczać, ale dr Gilbrath i mama pojawiają się w drzwiach. Wahają się przez minutę, po czym wchodzą, starając się dać nam trochę prywatności. 

Więcej odpoczynku nie zmieni mojego zdania, Chase – mówię cicho, gdy mama przechodzi na drugą stronę łóżka. Ściska moją rękę i wstaje powoli.



Zobaczymy. Wrócę, kiedy się obudzisz. Wychodzi z pokoju i jestem całkiem pewna, że mama i mój lekarz wzdychają,

kiedy obserwują jego tyłek, opuszczający pokój. Nawet w moim naszprycowanym stanie nie przegapiam wpływu jaki Chase ma na kobiety i najwidoczniej moja własna matka nie jest na niego odporna. 

Jest gorący – mówi z przebiegłym uśmiechem. – Dobrze się spisałaś Mia. I wyraźnie zależy mu na tobie. Uśmiecham się i jęczę z bólu, gdy próbuję nie śmiać się z mamy. Ignoruję jej

naprowadzające stwierdzenie. Teraz zdecydowanie nie jest czas na podnoszenie mojego nie związkowego statusu z Chasem. Dr Gilbrath wiesza moją kartę na końcu łóżka i posyła mi delikatny uśmiech. 

189

Jak się czujesz?



Jak gówno. Kiwa głową.



To zrozumiałe. Mogę zwiększyć odrobinę dawkę leków przeciwbólowych, ale i tak będziesz odczuwać ból przez kilka tygodni. Siada na krześle, które dopiero co zwolnił Chase i pochyla się, kładąc ręce na

łóżku. To niesamowicie odprężona postawa

jak na lekarza w relacji z pacjentem

i czuję jak moje nerwy zaczynają buzować pod skórą. 

Wszystko poszło tak idealnie, jak tylko mogło, Mia. Masz kilka drenów, którymi trzeba

będzie

się

zająć

w

następnych

paru

tygodniach

twojej

rekonwalescencji. Twoja mama powiedziała, że będzie tutaj, aby ci z tym pomóc. Po sześciu tygodniach wrócisz na ultrasonograf, aby upewnić się, że wszystko jest w porządku, ale na tę chwilę sądzę, że bezpiecznie jest powiedzieć, iż najgorsze już za tobą. Przełykam powoli, niemal bojąc się uwierzyć w to, że mówi prawdę. 

Ile czasu minie, zanim będziemy wiedzieć na pewno? Wzdycha, a potem marszczy brwi. Nie przegapiam również szybkiego

spojrzenia, jakie posyła mamie. 

Zawsze będzie istniało małe ryzyko, że rak powróci. Znam cię zbyt długo, żeby okłamać cię w tej kwestii. Jednak jeżeli operacja jest tak udana, jak wierzę, że była, to ryzyko nawrotu u ciebie wynosi około pięciu procent. – Uśmiecha się, jakby to były dobre wiadomości. Wszystko co słyszę to… istnieje wciąż ryzyko.



Mia – mówi mama. Obracam się i widzę łzy w jej oczach. Jest szczęśliwa i smutna w tym samym momencie. – Jestem w remisji od piętnastu lat. Pięć procent ryzyka to praktycznie zero. Pokonałaś to dziewczyno i nie ma żadnego powodu, by się dłużej już bać. Pozwalam jej słowom przesiąknąć. Mama ma rację. Moje ryzyko spadło

drastycznie i z jednej strony czuję się jakbym miała powód do świętowania. Wszystko będzie dobrze. Jestem drugą kobietą w tej rodzinie, która pokonała trudności tej okropnej i śmiertelnej choroby. I jeżeli mam coś do powiedzenia to żadna inna kobieta nie będzie przez to cierpiała. A przynajmniej nie w mojej rodzinie… nie przeze mnie. Walka skończona, krótko mówiąc.

190

Jeżeli tylko byłabym w stanie zdobyć się na odwagę i uwierzyć w swoje własne myśli. 

Jestem zmęczona. Mama i lekarka kiwają głowami, jakby to była reakcja, której się po mnie

całkowicie spodziewały. Nie przegapiam jednak rozczarowania, które przelatuje przez oczy mamy. Czy oczekiwała, że będę chciała świętować. Otworzę butelkę szampana z powodu tych wiadomości?

Następnym razem, gdy otwieram oczy, głowa Nicole spoczywa na łóżku zaraz obok mojej ręki. Czuję się odrobinę lepiej, gdy się przebudzam i biorę oddech. Jestem mniej zamroczona po operacji, ale zgaduję, że morfina działa, ponieważ mogę oddychać nie czując się jakby żebra wbijały mi się w płuca. Przez okno nie przechodzi żadne światło słoneczne, więc zgaduję, że jest pora nocna. I jeżeli Nicole jest tutaj to oznacza, że nie ma Chase’a. Ta myśl mnie smuci i przynosi jednocześnie ulgę. Na moich kolanach leży otwarta na pierwszej stronie działu rozrywki gazeta Tribune. Uśmiecham się szeroko, gdy widzę połowę strony pełną kolorowych zdjęć z nocy pierwszego koncertu Nicole jako keybordzistki Zacka Waltersa. Stała się lokalną legendą i po dwóch latach związku z Zackiem zaczyna przyzwyczajać się do tego, że pojawia się w gazetach. To jednak jest inne. Ekscytujące i jestem dumna jak cholera, gdy biorę gazetę i zaczynam czytać artykuł. A przynajmniej udaję, że to robię Przede wszystkim szukam w tle Chase’a schowanego za perkusją. Światła na scenie były tak jasne, że nie mogę go w ogóle dostrzec, ale mogę zamknąć oczy i go zobaczyć. Widziałam wcześniej jak gra na trasie, aby wiedzieć, że miał na sobie chustę owiniętą wokoło głowy, aby powstrzymać pot przed spływaniem do oczu i szary podkoszulek, który pokazuje tatuaże pokrywające jego lewe ramię i biceps. 

191

Było niesamowicie.

Obracam się i widzę zaspaną, i uśmiechniętą twarz Nic. Patrzy na zdjęcie dokładnie tak jak ja. 

Przepraszam, że mnie tam nie było. – Mam to na myśli. Nienawidzę tego, że okłamałam ją i trzymałam przed nią w tajemnicy rzeczy dotyczące mojego życia. Ona nigdy by mi tego nie zrobiła. – Sądzę zatem, że nie dostałaś żadnym butem w głowę. Rumieni się lekko i potrząsa głową.



Nie. Rozdałam jednak kilka autografów, zanim wszystko się zaczęło. To było szalenie dziwaczne.



Żeńskie fanki? Ponownie kręci głową.



Nie. Za sceną byli kolesie w okolicach naszego wieku. Myślałam, że Zack dostanie ataku serca. Pozwolił mi podpisać dwa, a potem mnie od nich odciągnął. Śmiejemy się lekko. Zack nie jest szczególnie zaborczy, ale założę się, że

nawet on przemyśli ponownie pomysł pozwolenia swojej żonie wyjść na scenę czy ruszyć z nim w trasę. 

Chase powiedział mi, że myślicie o zmianie kilku dat na trasie. Patrzy na mnie z zakłopotaniem.



Nie – mówię jej i kontynuuję, zanim zdąży coś powiedzieć. – Chcę żebyście pojechali. Z tego co powiedziała lekarka będę bezużyteczna przynajmniej przez sześć następnych tygodni. Nie powinnam wychodzić z łóżka i nie mogę nawet unieść rąk. Będę w stanie tylko leżeć i oglądać telewizor.



Chcemy tutaj być, żeby pomóc się tobą opiekować. Trzymać cię przed zwariowaniem i tym wszystkim. Przewracam oczami.



To nie ma sensu. Elijah i mama będą tutaj, aby mi pomagać, a i tak nikt nie będzie chciał być odpowiedzialny za dostarczanie mi rozrywki za tydzień czy dwa. Poza tym potrzebuję trochę przestrzeni. Muszę rozważyć co dalej zrobić.



Masz na myśli z Chasem. Marszczę nos, a ona strzela we mnie znaczącym spojrzeniem. Kładę głowę na

poduszce i wzdycham.

192



Wysłałam go do hotelu, żeby wziął prysznic – mówi, jakby wiedziała, że zastanawiam się nad tym, gdzie jest. Ma rację. – On cię kocha.



Będę miała badania za sześć tygodni i to wszystko może okazać się na darmo. Patrzę w dół na swoje ciało. Jestem ubrana w szpitalny fartuch i przykryta

cienkim szpitalnym kocem. Zaskakująco nie wyglądam aż tak inaczej niż przedtem. Nie wstałam jeszcze z łóżka, aby zobaczyć, gdzie są blizny albo sączki, o których wspomniała lekarka, ale z zewnątrz i dobrze zakryta wciąż wyglądam jak ja. 

I możesz też wyjść jutro i zostać potrącona przez pociąg, albo uderzona piorunem, albo zjedzona żywcem przez komary. Strzelam w nią spojrzeniem.



Co? – Wzrusza ramionami. – Jesteśmy w Minnesocie i jest lato. To mogłoby się zdarzyć. Śmieję się miękko. Prawdopodobnie ma rację. Mamy komary wielkości małych

ptaków. 

Nie jestem pewna czy jestem gotowa przyznać, że go kocham. Chwyta moją dłoń łagodnie i wstaje, kiedy wychwytuję cień w drzwiach.



Myślę, że właśnie to zrobiłaś. Pochyla się i delikatnie całuje mnie w policzek.



Będziemy tutaj rano. Autokar nie odjedzie aż do popołudnia, więc będziemy w pobliżu, aby powkurzać cię jeszcze trochę.



Więc nie zmienicie rozkładu? Nicole potrząsa głową, gdy mój brat wchodzi do pokoju i zajmuje jej miejsce.



Nie jeżeli jesteś pewna, że nie chcesz, abyśmy to zrobili. Ale żadnego więcej ukrywania się czy kłamania mi, dobrze? Kiwam głową a ona daje Elijahowi szybkiego całusa w policzek, po czym żegna

się ze mną. Hej bachorze. Przewracam oczami i zwalczam kolejny wybuch śmiechu. Napinanie każdego mięśnia poniżej mojej szczęki boli. Kretyn.

193



Mama mówi, że będzie z tobą wszystko w porządku.



Mama wciąż myśli, że na końcu tęczy jest skrzat z garnkiem złota.



Niee - odpowiada i łapie moje ręce, trzymając je mocno pomiędzy swoimi. – Pokonałaś to gówno. Jest zbyt wiele osób, które wchodziły i wychodziły z tego pokoju i które bardzo cię potrzebują. Chase wydaje się być dobrym facetem. Muszę zdławić kolejny śmiech. Pomiędzy Elijahą, mamą a Nicole czuję się

jakby każdy wskoczył do pociągu „Chase wymiata”. Ja też w nim jestem, naprawdę. Po prostu nigdy wcześniej tyle osób nie próbowało przekonać mnie do bycia z kimś. To prawie zabawne. I naprawdę żałosne jest to, że potrzebuję tak dużej presji. 

Zamierzasz grozić mu strzelbą tak jak Aidenowi, kiedy zabierał mnie na naszą pierwszą randkę? Elijaha śmieje się głośno.



Do cholery nie. Ten koleś mógłby totalnie skopać mi tyłek. Ale Aiden wiedział, że to nadchodzi. Żaden szesnastolatek nie mógł zabrać mojej siostry bez groźby odstrzelenia jego jaj, jeżeli chociażby popatrzył na nią w niewłaściwy sposób.



O mój Boże. To było upokarzające.  Kulę się na wspomnienie Elijahy otwierającego drzwi

przed moją pierwszą

w życiu randką z jedną ze strzelb myśliwskich taty w rękach. Czasami zapominam, że Elijaha był dla mnie i ojcem, i starszym bratem. Wspomnienie sprawia, że się śmieję i przypomina mi, jak niesamowity jest dla mnie mój starszy brat. Spędziliśmy resztę nocy rozmawiając o jego pracy – o czymkolwiek co rozpraszało mnie od przebytego dnia, operacji, przyszłości i Chase’a. To naprawdę zdumiewające, że brat zna mnie tak dobrze. I nie mija dużo czasu, aż odpływam w sen. Nie śpię jednak dobrze tej nocy. Sny o utracie Chase’a przemykają przez mój umysł. Wizja jego odchodzącego ode mnie, pijącego szkocką w ciemnym pokoju – samotnego. Obrazy przyjaciół stojących nad czymś co wygląda jak niewyraźny obraz trumny na trawiastym polu z klonem w oddali. Jestem jedynie ledwie świadoma, kiedy ciepła dłoń odgarnia mi włosy z twarzy i przesuwa placem przez policzek, wypowiadając uspokajające słowa. Nie mogę ich zrozumieć i jestem zbyt zmęczona, żeby otworzyć oczy, ale wiem i bez tego, że w którymś momencie Chase wrócił i dotrzymał danej mi obietnicy.

194

Zawsze będzie tutaj dla mnie.

195

Rozdział 21

‒ Mogę chodzić, wiesz. ‒ Wiem, ale lubię sposób w jaki do mnie pasujesz, więc zamknij się i pozwól mi to robić, zanim będziemy musieli wyjechać. Przewraca na mnie oczami prawdopodobnie po raz setny, odkąd każdy członek zespołu oraz Elijaha i mama Mii, Dona pokazali się tego popołudnia, aby zabrać ją ze szpitala do domu. Wyniosłem ją ze szpitala. Pielęgniarka z nadwagą, niechlujnym kokiem i w sandałach Croc prawie dostała zawału serca, kiedy odmówiłem wywiezienia jej na wózku inwalidzkim. Sapała i prychała, zostając z każdym krokiem, który robiłem, coraz dalej za naszą grupą, ale nie mogłem przejmować się tym mniej. Mia jest moja i chcę się nią opiekować. Zabija mnie to, że tego nie chce, ale kiedy tutaj jestem, chcę być tym, który będzie ją trzymał i jej pomagał, nawet, jeżeli to będzie jeszcze tylko przez następne cztery godziny. Szczęśliwie dla mnie, leki przeciwbólowe, które jej podali, zanim opuściła szpital, sprawiły, że jest zwariowana jak cholera. Nic z tego gówna, z którym się mierzy, nie jest wcale zabawne czy śmieszne. Ale bzdury, które wychodzą z jej ust, odkąd wsiedliśmy do samochodu były na granicy histerii. Wnoszę ją do domu Elijahy i kładę delikatnie na łóżku w pokoju gościnnym. Wkładam kilka poduszek pod jej głowę, żeby miała lekkie oparcie i rozglądam się dookoła.

196

Nie po raz pierwszy jestem w tym pokoju, ale oglądanie w zasadzie rozwalonej komody, prostych białych ścian i granatowej kołdry sprawia, że prawię się wzdrygam. To typowy pokój gościnny w domu faceta. Rozumiem to. Ale Mia oszaleje, jeżeli utknie w tym pokoju na dłużej niż dwadzieścia cztery godziny. Potrzebuje kolorów. Czegoś jasnego i łagodnego. Co do cholery? Kiedy do diabła zacząłem nawet myśleć o jasnych kolorach i łagodnym gównie? Spędzałem czas z Zackiem i jego pantoflarskim zachowaniem zbyt długo. To moja jedyna wymówka. Przeglądam pokój, starając się coś znaleźć, cokolwiek, co będzie w stanie robić, ale nie ma tutaj nic za wyjątkiem pilota na szafce nocnej, a Mia nienawidzi telewizji. ‒ Co mogę dla ciebie zrobić? Mia potrząsa głową. ‒ Nic, ale jestem zmęczona. Biorę to za zaproszenie do wczołgania się na łóżko obok niej. Mogę równie dobrze spędzić z nią czas, kiedy jeszcze mogę. Kładę się obok niej ostrożnie i pozostawiam jej trochę miejsca, więc nie ranię jej i podpieram się na łokciu. ‒ Chcę tęczy i jednorożców. ‒ Co? – To nie jest najdziwniejsza rzecz, jaką powiedziała w ciągu ostatniej godziny, nie mniej jednak dławię śmiech. ‒ Czuję się jakbym była tutaj w chmurach. Chcę tęczy i jednorożców. Wydają się pasować. To gadka po lekach. Niemal chcę ustawić gdzieś ukrytą kamerę i nagrać wszystko, co będzie mówić, podczas gdy mnie nie będzie, tylko po to, żeby ją wkurzyć a potem rozśmieszyć. Jednak rozumiem jej punkt widzenia. Pokój jest cały biały, ale przynajmniej myśli, że to coś jak

masa chmur a nie szpital. Zamierzam dać jej kolory, tęcze

i cholerne jednorożce. ‒ Wkrótce wyjeżdżamy – mówię miękko. Jej oczy są trochę zamglone i wyglądają na lekko naćpane, kiedy obraca do mnie powoli głowę. Powiedziała wcześniej, że czuje się jakby kołysała się na łodzi na

197

morzu. Wygląda jakby miała lekkie mdłości od choroby morskiej i zabija mnie opuszczanie jej w tym stanie. Marszczy nos. To jej tik zdradzający, że nie podoba jej się to co właśnie powiedziałem. Jakby właśnie skosztowała skwaśniałego mleka i nie posmakowało jej, ale jest zbyt wyobcowana, żeby ze mną o tym porozmawiać. ‒ Chciałbym zostać i ci pomóc. Potrząsa głową i dociska rękę do czoła. Prawie czuję się źle za podnoszenie tego tematu… znowu. ‒ Musisz jechać. Będzie ze mną dobrze. Uśmiecha się, ale nie sięga to jej oczu. Jest tak wiele rzeczy, które chcę jej powiedzieć i nie ma mowy, że mógłbym wypowiedzieć je teraz. Chcę przeprosić, znów, za bycie takim dupkiem w L.A. Jeżeli bym wiedział, że zmaga się z tym sama nigdy nie pozwoliłbym jej wyjechać. A przynajmniej nie beze mnie. A teraz to ja ją opuszczam. ‒ Zadzwonię do ciebie. I przyjadę odwiedzić w czasie przerwy. Ponownie kręci głową, ale tym razem jej oczy są bardziej przejrzyste. Jakby doskonale wiedziała, co dokładnie zamierza powiedzieć i wiem, że nie spodoba mi się żadne jej słowo. ‒ Nie. Mruga powoli i opiera głowę na poduszkach. ‒ Nie chcę się o to kłócić, kochanie. Jej oddech jest taki spokojny, że niemal myślę, iż zasnęła, ale potem mruczy delikatnie. ‒ Nie jestem kobietą, której potrzebujesz. Po prostu idź, Chase19. Gula podnosi się w moim gardle i wkurza mnie to, że nie jest nawet na tyle świadoma, żeby się z nią kłócić. Powiedziałbym

jej

wtedy,

że

jest

wszystkim,

czego

kiedykolwiek

potrzebowałem. I będę potrzebował. I to, że nie obchodzi mnie to jak wygląda albo jakie jest ryzyko, że chcę ją po prostu kochać. 19

I nie zmienia się nic… ehh a miałam taką nadzieję, że zmądrzała po tym wszystkim

198



 Będę ją zawsze kochał. Ale nie mogę, ponieważ jej oddech się wyrównuje, pochrapuje raz lekko i wiem, że zasnęła. To moje pożegnanie i doznaję tego samego uczucia zamknięcia co na koncercie, kiedy wiedziałem, że coś jest z nią nie w porządku. Jakby jakieś zwierzę we mnie chciało wyskoczyć z mojej skóry z wyciągniętymi cholernymi pazurami i chęcią zdemolowania wszystkiego w zasięgu wzroku. Chcę walnąć w ścianę. Albo uderzyć kogoś. Znowu. Pieprzony rak. Mimo to tłumię całą swoją furię i siadam, aby obserwować przez jeszcze kilka dodatkowych minut jak śpi. Jest piękna, nawet jeżeli wiem, że cierpi i zdaję sobie sprawę, że jest zasmucona operacją. Tym, że musiała zostać przeprowadzona i tym co myśli, że straciła. Ale jeżeli mogłaby zobaczyć siebie moimi oczami, wiedziałaby, że to nie ma znaczenia. To jej oczy kocham. Iskry tak jasne jak ocean, gdy jest szczęśliwa. I kocham jej charakter. Jej przemądrzałe usta, które zawsze mają komentarz wywołujący u kogoś śmiech. To sposób w jaki kocha głęboko wszystkich dookoła siebie… za wyjątkiem chyba tylko mnie, co mnie wkurza, ale także jednocześnie wyzywa do bycia mężczyzną, którego potrzebuje. Kiedy nie mogę tego już dłużej znieść, wątpliwości czy kiedykolwiek naprawdę będzie moja i gniewu na chorobę, o której myśli, że ją uszkodziła, składam delikatny pocałunek na jej czole, ustach i każdym policzku. W ogóle się nie porusza, ale potrzebuję tych kilku minut, aby wdychać jej zapach i dotykać jej miękkiej skóry. Miną tygodnie, może miesiące, zanim ponownie ją zobaczę. A tak będzie. Ponieważ bez względu na to co Mia powiedziała, nie skończyliśmy. Nie jeżeli mam coś w tej sprawie do powiedzenia. Idę w kierunku schodów i klepię Elijahę w rękę, kiedy dostrzegam go w kuchni. Muszę wydostać się z tego domu, zanim mój gniew i frustracja wykipi.  Dzięki za wszystko, stary. Kiwa głową i daje mi to spojrzenie. To samo jakie wyobrażam sobie, że miałbym gdybym miał młodszą siostrę, o którą bym się troszczył, ale widzę w nim także szacunek. Nie, żebym go potrzebował. Ale dobrze go mieć.

199

‒ Trzymaj się, Chase. – Obniża głos i pochyla odrobinę głowę, nie puszczając mojej ręki. – Wiem, że Mia może być bachorem, ale sądzę, że jesteś dla niej dobry. Ona też w końcu to dostrzeże. Przygryzam wnętrze policzka, powstrzymując się od powiedzenia czegoś głupiego i kiwam krótko głową. ‒ Kocham ją. Informuj mnie jeżeli możesz, dobrze? I powiedz zespołowi, że musiałem wrócić do autokaru. ‒ Jasne. Nie mówię nic więcej, gdy wychodzę przez drzwi. Wilgotne powietrze uderza w moje płuca, jakbym właśnie walnął w betonową ścianę. Kurwa, jak tutaj jest gorąco. Może powinienem czuć się źle, że nie powiedziałem reszcie, gdzie idę, ale domyślą się. Nie jest tak, że mam jakiś wybór. Głównie po prostu potrzebuję dostać się do autokaru i chwycić piwo, i może będę mógł zapomnieć o całym tym syfie.

‒ Dobry koncert dzisiaj, ludzie. – Scottie klepie mnie w ramię, gdy idziemy przez stadion w Dallas. Właśnie wziąłem szybki prysznic i jestem w drodze na strefę za sceną, aby spotkać się z resztą zespołu i fanami. Dziękuję Scottiemu i idę do baru po piwo. Pieprzyć to, potrzebuję czegoś mocniejszego. Macham ręką zamawiając szota whisky i piwo do popitki. Minęło dwa tygodnie od operacji Mii i nie otrzymałem od niej żadnych wieści. Nie dowiedziałem się czy podobają jej się kwiaty, które wysyłałem, aby wnieść trochę koloru do białego pokoju, w którym wiedziałem, że spędza większość czasu. Nie

odpowiedziała

na

żadną

wiadomość,

a

ja

nie

kłopotałem

się

z dzwonieniem do niej. Moje wiadomości nie są niczym specjalnym. Zwykłe myślę o tobie czy jak sobie radzisz?

200

Nic co mogłoby ją odstraszyć, ale jest prawie tak jakbym mógł poczuć jej wycofanie się z powrotem za ściany, za które dopiero co zaczynała mnie wpuszczać. To mnie wkurza. I sprawia, że że chcę jeszcze bardziej się starać. Dziesięć tygodni. Jeszcze dziesięć tygodni i będę mógł do niej pojechać. Mój telefon wibruje w kieszeni zaraz po tym, gdy wypijam szota i mała iskierka podekscytowania uderza we mnie. I powoduje, że czuję się jak idiota za każdym razem, gdy mam nadzieję, że to Mia mi odpisała. I tak go wyciągam i widzę, że to wiadomość od Elijahy. Cholerne dzięki za niego, ponieważ to on przekazuje mi najświeższe informacje o wszystkim, tak jak powiedział, że będzie robił. W sekrecie mam też nadzieję, że szepcze o mnie dobre słowo albo dwa. Eli: Mia nie bierze już najmocniejszych leków przeciwbólowych i śpi

mniej. Wciąż ją boli. Przestań wysyłać cholerne kwiaty. Mój dom śmierdzi. Śmieję się. Nie winię gościa, ale nie ma cholernej mowy, że przestanę. Obiecałem jej kolory i będzie je dalej dostawać. Ręka obejmuje mnie w pasie, gdy wciąż się uśmiecham z powodu wiadomości Elijahy, mojego jedynego połączenia z kobietą, której pragnę. ‒ Hej Chase. Przesuwam wzrok na

miękki,

podlizujący

się

głos,

wsuwając

telefon

z powrotem do kieszeni i jestem wciągnięty z powrotem do prawdziwego świata. ‒ Tak? Wiem, czego ona chce. Mnie. Jest też gorąca. Ale ma ten błysk w oku, który ma cała kupa groupies. Wszystkie kobiety mają róże spojrzenia, kiedy spędzisz wystarczająco dużo czasu za sceną. Są niewinni fani, którzy po prostu są podekscytowani byciem tutaj, którzy kochają naszą muzykę i chcą powiedzieć nam, jacy jesteśmy świetni i trochę pogadać. Ci fani są wspaniali. Zrobiłbym wszystko dla takich fanów. Ale potem są te kobiety, które tylko chcą pieprzyć rockowca, aby miały, co opowiadać dzieciom, gdy będą stare. I kobiety jak ta. Ma niegodziwy blask w oczach, który jest kalkulujący jak cholera. Nie chce pieprzyć rockowca. Chce usidlić rockowca.

201

Chce wpaść albo zmyślić to, albo sądzi, że jedna noc seksu jakoś spowoduje poczęcie i zanim się zorientujesz nie możesz wykopać jej tyłka z autokaru, a ona próbuje podążać za tobą wszędzie. To się nie wydarzy. Nigdy. ‒ Mogę dostać autograf? Jest dobrze wyćwiczona w tej części z uwodzeniem. I nie mogę powiedzieć, że moje ciało zawahałoby się przed zabraniem jej gdziekolwiek by chciała. Niestety dla niej, Mia jest jedyną kobietą w moich myślach. ‒ Jasne, skarbie – mówię powoli, przeciągając samogłoski i odstawiając piwo na bar. Nie jestem z południa, ale jakoś dziewczyny wydają się lubić to gówno. Błyskam moim firmowym uśmieszkiem, tym, który został udoskonalony przez lata grania kogoś, kim naprawdę nie jesteś i biorę marker z jej palców, ostrożnie, aby jej nie dotknąć. ‒ Co chcesz, żebym podpisał? ‒ Je. Zanim zdążę mrugnąć, unosi koszulkę i wpatruję się w duże, wspaniałe cycki. Naprawdę, ta laska ma idealne ciało, a moje ciało o tym wie. Nie ma na sobie stanika, nie, żebym był tym zszokowany. Patrzę w jej oczy i widzę w nich nadzieję i podekscytowanie polowaniem oraz błysk, który mówi ‘pieprz mnie, jestem twoja’. To sprawia, że się śmieję. Chichotam cicho i patrzę z powrotem na jej piersi. Potrząsam głową myśląc tylko o Mii i tym, że nie mogę się doczekać, aż położę ponownie ręce na jej szczupłym, doskonałym, małym ciele. Ta kobieta nie ma żadnych szans, ale nie chcę jej też wkurzać, więc ściągam zakrętkę z markera, przytrzymuję pomiędzy zębami i gram w tę grę. A potem podpisuję jej brzuch. Nakładam z powrotem zatyczkę i oddaję jej marker, sięgając za nią i biorąc swoje piwo. ‒ Proszę bardzo. Powoli opuszcza koszulkę.

202

‒ To wszystko, co dostanę? – Przysuwa się bliżej mnie, a ja robię krok w tył. – Myślałam, że będziesz chciał więcej. ‒ Taaa… nie jestem zainteresowany. Zaciska razem usta i przerzuca włosy przez ramię. Jakby ten ruch kiedykolwiek sprawił, że facet zmienił zdanie. Obserwuję jak odmaszerowuje, śmiejąc się do siebie. Po latach spędzonych w drodze, zadziwia mnie to, jak kobiety mogą myśleć, że wystarczy rzucić się na nas, a my je przyjmiemy. Czy nie nauczyły się jeszcze, że już widzieliśmy to wszystko i mieliśmy to wszystko? ‒ Sprawiasz, że dziewczyny się smucą, Chase. Uśmiecham się, gdy Nicole do mnie podchodzi z butelką wody i kręcąc głową ze zniesmaczeniem. Widziała zbyt wiele gówna za sceną w ciągu ostatnich kilku tygodni i dostała także swoją sprawiedliwą część. Bycie w zespole jest najlepszą rzeczą dla twojego ego. ‒ To dar. – Wzruszam ramionami i biorę łyk piwa, rozmyślając o wiadomości od Elijahy. – Rozmawiałaś z Mią? Marszczy brwi. ‒ Tylko trochę. Wciąż była całkiem porządnie otumaniona lekami kilka dni temu i mówiła coś o tęczach w jej pokoju. Śmieję się. To było ode mnie. ‒ Eli mówił, że odstawili już te leki. ‒ Dzwonił do ciebie? Potrząsam głową i znów robię łyk piwa. ‒ Informuje mnie na bieżąco. – A potem wzdycham. Robi to, ponieważ nie robi tego Mia. ‒ Wiesz – zaczyna Nicole z zamyślonym wyrazem twarzy. – Dopiero kilka tygodni temu zrozumiałam jak bardzo spieprzyły ją problemy z ojcem. Wcześniej nie zdawałam sobie z tego sprawy. Zawsze wiedziałam, że nie chciała się ustatkować, ale nie uświadamiałam sobie powodu, jak sądzę. Wzrusza ramionami i wygląda, jakby chciała powiedzieć coś więcej. Krzywię się, ale i tak kiwam głową, ponieważ nie ma nic do powiedzenia.

203

‒ Powiedziałaś jej o dziecku? To wywołuje uśmiech na jej twarzy. Po zwymiotowaniu trzeci raz w autobusie tamtego dnia w końcu przyznała się Zackowi, a potem reszcie z nas, że jest w ciąży. Zack się o nią martwi, wiedząc jak trudne jest dla niej ponownie przez to przechodzić, ale wydaje się radzić sobie całkiem nieźle. To powoduje, iż czuję, że wszystko co dotyczy zespołu ulegnie zmianie. Garrett i Chloe będą mieli swoje pierwsze dziecko za kilka miesięcy, Zack i Nicole są małżeństwem i teraz ciąża, a z rozmowy telefonicznej Jake’a, którą właśnie podsłuchałem wynika, że on i Sammy starają się rozwiązać wszelkie problemy, które mają. Co pozostawia tylko mnie, bez Mii. Boże tęsknię za nią. Pocieram klatkę, starając się bezowocnie zmniejszyć ból, który nie chce zniknąć od tygodni. ‒ Nie. Chcę poczekać, aż będzie to pamiętać i podleczy się trochę, ale powiem jej. – Kładzie swoją małą dłoń na moim przedramieniu. - Wiem, że kiedy w końcu będzie miała czas na przemyślenie tego czego chce, wybierze ciebie, Chase. Daj jej po prostu czas na poukładanie sobie tego w głowie. Ta rozmowa nagle wydaje się być zbyt dziewczęca dla mnie, więc kiwam głową i zmywam się do autokaru. Jest tłum fanów, który wygrał wejściówki za scenę w lokalnej stacji radiowej Dallas, ale nie zostaję, aby cokolwiek podpisać. Moja skóra wydaje się być wrażliwa i swędzi na myśl o Mii powracającej w domu do zdrowia po operacji, i mającej cały czas świata, aby wątpić w to co do niej czuję i w to co ona czuje do mnie, nawet, jeżeli jest zbyt przestraszona, żeby to przyznać. Ja to widziałem.

Mia siedzi na zewnątrz domu z boiskiem do koszykówki i podwójną drewnianą huśtawką. Plac zabaw otacza świeżo odmalowany, drewniany płot i jest tam dwójka małych dzieci, biegających po podwórku, machających i krzyczących. ‒ Mamusiu patrz na mnie!

Obracam się do niej, a ona podrzuca górę i w dół bobasa na swoich kolanach. Jej włosy są związane w kucyk. Ma największy uśmiech na twarzy, gdy kibicuje

204

dzieciom biegającym dookoła podwórka, rozgniatającym maliny na brzuchu dziewczynki ubranej w czarne tutu, różową koszulkę z gitarą, która ma na pudle napis mówiącym ‘mój tata rządzi’. Przerzucam burgery na grillu i robię łyk piwa. Odstawiam je, po czym podchodzę i całuję Mię w policzek a potem dziecko. Następnie gonię za dzieciakami na podwórku, warcząc i podnosząc je do góry, kręcąc dookoła, gdy już je złapałem. Budzę się nad ranem z ciałem pokrytym potem. Wspomnienie snu jest niewyraźne w mojej głowie, ale wiem, że czułem spokój i przerażenie w tym samym czasie.

205

Rozdział 22

Co kilka dni dostaję tuzin kwiatów różnych kolorów i gatunków. Dom Elijahy pachnie jak kwiaciarnia, a on ciągle grozi, że je wyrzuci, ale mu mnie pozwalam. Nie odpowiedziałam jeszcze na wiadomości od Chase’a, ale to zrobię. W którymś momencie. Czuję, że przed podjęciem decyzji co dalej, wciąż potrzebuję poczekać, aż skany wrócą czyste. Nie mogę podejmować żadnych wielkich decyzji, dopóki nie będę wiedziała jakie jest moje przeznaczenie. ‒ Hej, dziecino. – Głos mamy przepływa przez frontowe drzwi Elijahy i zamykam swój czytnik. ‒ Jestem w salonie – wołam do niej. Teraz, gdy łatwiej znoszę leki przeciwbólowe, mogę wychodzić z izolacji sypialni dla gości i jestem w stanie spędzać czas na dole, leżąc na kanapie. Nie jest to dużo lepsze niż sypialnia i jestem naprawdę zmęczona byciem samą w tym cichym domu przez cały dzień z niczym więcej jak tylko dryfującymi myślami. ‒ Jak się dzisiaj czujesz? – pyta mama, kiedy siada na krześle obok mnie. ‒ Lepiej. Nie mogę doczekać się, kiedy będę mogła unosić ręce, ale czuje się dobrze. Przychodziła dwa razy dziennie opiekować się mną po operacji. Mam rurki, które muszą być odsączane i pomaga mi się myć. To, że nie mogę w tej chwili sama wykonywać tych czynności krępuje mnie cały czas.

206

Wczoraj w końcu zebrałam wystarczającą ilość odwagi, aby spojrzeć na siebie w lustrze. To był pierwszy raz, gdy stałam naga naprzeciwko lustra i naprawdę zbadałam swoje nowe ciało. Moja klatka piersiowa jest opuchnięta i posiniaczona. Rurki wychodzące z boku klatki są trzymane w miejscu przez bandaże dookoła mojej tali. Powiedziano mi, że zostaną usunięte za tydzień lub dwa. Zobaczenie tego było bolesne i stałam tam przez tak długo, jak dałam radę, patrząc na każdy centymetr swojej skóry i jak teraz został permanentnie zmieniony. Mam blizny, które zawsze będą widoczne,

ale ogólnie moje piersi nie różnią się zbytnio dzięki implantom.

W końcu, gdy oderwałam oczy od lustra i nakryłam ciało szlafrokiem, uświadomiłam sobie, że nie bałam się swojego nowego ciała, tak jak myślałam. Wczoraj był pierwszy dzień, gdy poczułam, że może – tylko może – będzie ze mną wszystko dobrze, kiedy to się skończy. ‒ Cóż, zajmijmy się tymi okropnymi rzeczami, żeby mieć je z głowy. Powoli podążam za nią na górę po schodach do łazienki dla gości, gdzie mnie myje i pomaga ze wszystkimi innymi rzeczami. Boli mnie widzenie mamy w ten sposób… opiekującą się swoją córką. Ale robi to z uśmiechem na twarzy, pewnością i siłą, której nigdy wcześniej u niej nie widziałam. To sprawia, że widzę ją w nowym świetle. Po tym jak wyzdrowiała, gdy byłam młodsza, zawsze sądziłam, że była słaba, bo została z tatą, który zamienił się w tak żałosną kreaturę. Ale już nie to widzę dłużej. Jest prawdopodobnie najsilniejszą kobietą jaką znam. Kontynuuje życie swoim życiem, znajduje drogi na odnalezienie szczęścia i funkcjonowania, pomimo tego że jej życie nie okazało się być czymkolwiek czego pierwotnie chciała. Uważa, że ja jestem silna, ale się myli. To ona jest tą silną. Jak tylko kończymy w łazience dzwoni mój telefon. ‒ Możesz mi go przynieść? – pytam cicho. Nie ma znaczenia, że jest moją mamą. Wciąż jestem zażenowana tym, że potrzebuję pomocy. Leci do pokoju i wraca z telefonem, i widzę nieodebrane połączenie od Nicole. Znam ich rozkład na pamięć. W tej chwili są w drodze do Charlotte w Północnej Karolinie, gdzie przez następnych kilka tygodni grają ciąg koncertów i prawie wcale nie maja wolnego czasu.

207

‒ Później gdy Elijaha wróci do domu z pracy wrócę się z tobą zobaczyć. Może przyniosę wam jakąś kolację? ‒ Byłoby świetnie mamo. Kiedy leżę już w łóżku, oddzwaniam do Nicole. Wahałam się z tym, bo wiedziałam, że jest w autokarze. To oznacza, że Chase też jest w pobliżu. A to sprawia, że się denerwuję, iż będę musiała z nim rozmawiać. A boję się, że nie będzie tego chciał. Ten kołowrotek emocji powoduje ból głowy, więc zrobiłam to co robię najlepiej. Zignorowałam to. Odbiera po pierwszym sygnale, a jej glos jest lekko zasapany. ‒ Hej Nic – mówię, wahając się na początku, chociaż nie wiem, dlaczego. ‒ Hej! Jak się masz? ‒ Dobrze. Mama właśnie wyszła, a ja czuję się odrobinę lepiej. Rozmawiamy trochę o mojej rekonwalescencji i trasie, i zauważam, że mówi o wszystkich za wyjątkiem Chase’a. Mam zamiar zapytać ją czy unikanie jego imienia jest celowe czy też nie, kiedy przykuwa moją uwagę. ‒ Mam pewną nowinę – mówi przebiegle przeciągając słowa, więc nie mogę nic poradzić na to, że zastanawiam się co knuje. ‒ Co to jest? Czy w ogóle chcę wiedzieć? Jąka się zaczynając, co sprawia, że się denerwuję. ‒ Chciałam poczekać z powiedzeniem ci, aż poczujesz się lepiej. Nie chciałam celowo trzymać tego w tajemnicy przed tobą. O mój Boże. To nie jest dobra wiadomość. Gula formuje się w moim gardle i przygotowuję się na usłyszenie czegoś… niedobrego. O Chase? Czy to ma dla mnie znaczenie? Oczywiście, że tak. ‒ Wyduś to z siebie, kobieto – warczę na nią, nie będąc nawet już dłużej w przybliżeniu szczęśliwą. Nie powinnam była oddzwaniać. ‒ Jestem w ciąży.

208

Moje oczy rozszerzają się, a usta otwierają. Jestem oniemiała. Dosłownie. Otwieram usta, żeby coś powiedzieć, pogratulować albo krzyczeć do jej ucha aż ogłuchnie, cokolwiek co pokazałoby jaka jestem zszokowana i szczęśliwa dla niej, ale nie mogę. Ponieważ widzę ją. Widzę jak rodzi Andrewa. Jej małego chłopca, który zmarł w wieku zaledwie czterech lat w wypadku samochodowym wraz z jej pierwszym mężem. Widzę łzy, które spływały po obu jej policzkach w dniu, w którym się urodził i widzę jego ciemne włosy, które zwykle sięgały do ramion, fruwające dookoła, gdy grał w piłkę na podwórku za domem. Widzę życie, które miała, radość, którą czuła, i łzy płyną po moich policzkach. Gromadzą się na moim podołku i wycieram je wierzchem dłoni, pociągając głośno nosem do telefonu. ‒ Mia? – Słychać wahanie w jej głosie. Tak ciche, że prawie nieistniejące. Przełykam łzy robiąc nieatrakcyjny krztuszący odgłos do telefonu, ale nie mogę tego powstrzymać. Nie mogę powstrzymać wspomnień przepływających przez mój umysł, gdy przypominam sobie jego pulchną małą twarz i bałagan, który zwykł robić, rozgniatając awokado i banany na swojej twarzy. W pewnym momencie Nicole miała życie o jakim zawsze marzyła i kiedy tak gwałtownie zostało jej to wydarte, jej rodzina i ja wiedzieliśmy, że nigdy się z tego nie podniesie. Ale to zrobiła i jeżeli to możliwe jest przez to lepszą i silniejszą kobietą. Moje własne łzy nie są tylko smutkiem, ponieważ pamiętam Andrewa, i te wspomnienia małego chłopca zawsze będą bolały, ale także jestem cholernie podekscytowana dla niej i Zacka, że zakładają własną rodzinę. ‒ O cholera! – mówię w końcu, ogromny uśmiech przełamuje moją twarz. – Jak się czujesz? – piszczę do telefonu, kiedy znów jestem zdolna do poskładania wszystkich kawałków w swojej głowie. Będzie miała dziecko. To fantastyczna wiadomość! ‒ Czuję się jak gówno, ale jestem podekscytowana… – Jej głos cichnie i wiem, że tak jak ja myśli o Andrewie. – Boję się, ale również ekscytuję. Zack jest świetny. Wszyscy faceci są, naprawdę. Oczywiście, że tak. Jak na grupę gwiazd rocka mogą być naprawdę bandą świetnych facetów.

209

‒ Na kiedy masz termin. Mówi mi, że jest dopiero w drugim miesiącu i piszczymy razem, a potem przechodzimy do rozmowy o dzieciach. Ma czas swojego życia i nie mogę uwierzyć, że dwa lata temu wciąż była w takim bólu po stracie rodziny, że praktycznie musiałam siłą wyciągać ją z mieszkania na kolację raz w tygodniu. To nie jest ta sama dziewczyna, którą znałam. Ale jest lepszą wersją i absolutnie kocham ją całym swoim sercem. ‒ Chase tęskni za tobą – mówi w końcu. Mogę praktycznie zobaczyć jak się szczerzy do telefonu. Byłabym skłonna wyłożyć pieniądze na to, że on siedzi na jednej z kanap szczerząc się do niej. Albo patrzy gniewnie. ‒ Jest dokładnie obok ciebie, prawda? – Jej cisza jest moją odpowiedzią. ‒ Chcesz z nim porozmawiać? Wzdycham. Tak. Naprawdę chcę. Chcę powiedzieć mu, że jestem głupia i że przepraszam. ‒ Nie. Jeszcze nie. Po prostu podziękuj mu ode mnie za kwiaty. ‒ Tak zrobię. Kocham cię. ‒ Też cię kocham. Jeszcze raz gratuluję. Naprawdę cieszę się twoim szczęściem.

‒ Hej sis! Mamy towarzystwo! Elijaha krzyczy z dołu wyciągając mnie z romantycznego thrillera, który czytałam przez ostatnie kilka godzin. Jak kobieta może zakochać się w szalonym dupku porywaczu nie ma dla mnie żadnego sensu, ale wydaje się, że nie mogę oderwać się od tej książki. Całkowicie mnie oczarowała. Jestem jednak zaskoczona krzykiem Elijahy. Nigdy nie mamy towarzystwa, za wyjątkiem mamy. Rozmawiałam trochę z Nic parę razy w ciągu ostatnich kilku tygodni. Starała się wyrwać, żeby się ze mną zobaczyć podczas jednej z ich przerw, ale to się jeszcze nie udało. Są dzisiaj w Bostonie, więc wiem, że to nie ona.

210

Dom Elijahy jest wciąż zalany kwiatami. Myślę, że Chase zaplanował to z góry, ponieważ jak tylko jeden z bukietów, który przysłał, zaczynał więdnąć, inny dokładnie taki sam pojawiał się w zastępstwie. Zaczynam sądzić, że ma kamery obserwujące kwiaty czy coś. Wciąż z nim nie rozmawiałam, ale zaczęłam odpowiadać na kilka z jego wiadomości, które nadal przychodzą dwa razy dziennie. Rano i wieczorem.

Jak się masz? Dzień dobry, kochanie. Zrobiłaś dzisiaj coś zabawnego? Są to proste wiadomości i nie odpowiadam na wszystkie. Tylko na niektóre z nich. To jedyny sposób jaki mogę wymyśleć, aby przekazać mu, że mi zależy. I że wciąż jestem zainteresowana, ale potrzebuję więcej czasu. Mam tylko nadzieję, że nie myśli, iż go zwodzę. Uśmiecham się na ostatnią odpowiedź, którą do niego wysłałam na jego pytanie czy zrobiłam coś zabawnego. Odpowiedziałam, że surfowałam, nurkowałam i zrobiłam sobie tatuaż… po prostu dzień jak co dzień. Mój uśmiech opada tak szybko, jak moje stopy uderzają w ostatni stopień. Miałam rację mówiąc, że to mama była naszym towarzystwem. Ale nigdy nie pomyślałabym, że nie będzie sama. Nie widywałam się z tatą, chyba, że siłą zmuszali mnie na wakacjach, a jego obecność tutaj tylko przypomina mi o wszystkich tych rzeczach, które ten mężczyzna i ta choroba mi odebrały. To niesprawiedliwe. To nie w porządku, że jego problemy na mnie wpływają, ale jednak wciąż im na to pozwalam. Zbyt długo. Jedynym problemem jest to, że nie wiem jak sprawić, aby tak się nie działo. ‒ Co ty tutaj robisz? – Rozglądam się dookoła i widzę zmartwienie wypisane na twarzach Elijahy i mamy. Oboje wiedzieli, że będę wkurzona z powodu tego gościa. Dlatego prawdopodobnie mi o tym nie powiedzieli.

211

Tata marszczy brwi. Jego skóra jest bardziej pomarszczona niż powinna być u mężczyzny w jego wieku, a nos jest odrobinę czerwony. Włosy są trochę przetłuszczone i bardziej siwe niż ostatnim razem, gdy go widziałam. Wygląda jak gówno. Jego ubrania sią lekko pogniecione, a ręce się trzęsą. Co oznacza, że dzisiaj nie pił – a przynajmniej nie dużo. Wkurza mnie to, że rozpoznaję te oznaki u niego. ‒ Chciałem się z tobą zobaczyć – mówi w końcu. Brzmi niepewnie i nerwowo. Chciałabym, żeby mnie to nie obchodziło. ‒ Może zjemy kolację? – pyta mama z szerokim, sztucznym uśmiechem na twarzy. Potrząsam głową. Jest niemożliwa. Dałam jej wiele punktów podczas kilku minionych tygodni, odkąd uświadomiłam sobie jaka naprawdę jest silna, ale to zachowanie doprowadza mnie do szału. Jak może po prostu nakładać uśmiech na twarz, jakby naprawdę wierzyła, że to wymaże cały ból i gniew obecny w tej chwili w tym pokoju? Uśmiech nie robi nic z wyjątkiem odłożenia nieuniknionego i zamiecenia prawdy pod dywan. Nagle nie jestem głodna, ale część mnie chce wiedzieć, dlaczego mama i Eli mnie w to wpakowali, więc ruszam z tym. Przyklejam taki sam uśmiech jak mama i idę do kuchni. ‒ Cóż, jedzmy zatem. Atmosfera przy kolacji jest napięta. Poza koniecznymi prośbami o przekazanie ryżu, wołowiny Mongolian i kurczaka General Tso’s nie rozmawiamy zbyt wiele. Eli opowiada o nowej sprawie, którą bierze w tym tygodniu i w związku, z którą będzie naprawdę zajęty. I przez ten cały czas tata obserwuje mnie z bólem w oczach, który nie do końca rozumiem. ‒ Czy ktoś chce kawę? Kiwam głową nieobecnie wciąż obserwując tatę. Uśmiecha się do mamy i także prosi o filiżankę. ‒ Możemy usiąść w salonie, gdy mama będzie ją przygotowywać?

212

Tak bardzo chcę powiedzieć mu, że sam może sobie zrobić kawę i że jego żona nie powinna go obsługiwać, ale gryzę się w język. Tato i ja osiągnęliśmy impas lata temu. Jeżeli on mnie nie zaczepia – ja okazuję mu jakiś szacunek, gdy w pobliżu jest mama. Fakt, że prosi mnie o rozmowę jest nowością. I wciąż jestem ciekawa, dlaczego w ogóle tutaj przyszedł. ‒ Więc co tam? – pytam, gdy siedzimy w salonie. Kuchnia nie jest tak daleko, ale jest podejrzanie cicho i pusto. Śmieję się do siebie. Oboje, i brat i mama, całkowicie mnie wystawili. Sposoby na wymierzenie zemsty, gdy Eli będzie spał błyskają w mojej głowie. ‒ Chcę z tobą porozmawiać – mówi tata i przestaję się zastanawiać czy poduszka Eliego jest wystarczająco zbita, aby go nią udusić. ‒ Więc mów. Opieram się o kanapę i krzyżuję ramiona wzdrygając się lekko na ból w piersi. Moje dreny już zniknęły, ale wciąż jestem obolała i mam dużo siniaków. Pochyla się, pocierając wnętrzem dłoni spodnie w kolorze khaki i uświadamiam sobie, że denerwuje się rozmową ze mną. ‒ Zawodziłem cię odkąd byłaś małym dzieckiem. Kiedy byłam małym dzieckiem był niesamowity. Dopiero gdy skończyłam trzynaście lat tata stał się moim największym rozczarowaniem. ‒ Miałem problemy z alkoholem jeszcze zanim ty i Elijaha nawet się urodziliście. – Jego słowa szokują mnie. Tata był idealny, gdy byłam mała. To nie ma żadnego sensu. – Twoja mama była moim całym światem i zawsze pomagała mi trzymać się w ryzach z piciem. Byłem w stanie pozostać trzeźwym przez długi czas po waszych narodzinach, ale czy pamiętasz, że kiedy mieliście około osiem lat wyjechałem w miesięczną podróż? Kiwam głową. Pamiętam to. Tato był menadżerem sprzedaży w wytwórni i to oznaczało, że dużo podróżował, gdy dorastałam. Nie to, że zawsze to rozumiałam, ale kiedy był w domu zawsze był najlepszy. Moje gardło zaczyna zaciskać się, a język puchnie, gdy uświadamiam sobie co do mnie mówi.

213

‒ Pojechałeś na odwyk? Zaciska usta i spogląda w dół przebiegając ręką przez włosy, zanim znów na mnie patrzy. ‒ Nigdy tak naprawdę nie byłem tatą, którym myślałaś, że jestem, nawet jeżeli zawsze starałem się być lepszy. Twoja mama trzymała mnie w pionie. Kiedy zachorowała po prostu to straciłem. Wiem, że powinienem być w stanie być lepszy, kropka, ale nie byłem. Po prostu nienawidzę uczucia, że myślisz, iż to rak jest winny temu, że stałem się takim mężczyzną. Rak i choroba twojej mamy nie zmieniły tego kim byłem, po prostu straciłem osobę, która zawsze była bardzo dobra w pomaganiu mi w ukrywaniu tego. Zwalczam łzy, chcąc na niego wrzeszczeć. Za bycie takim oszustem, za nie powiedzenie mi tego wcześniej. Rak nie odebrał mi taty. Nigdy w ogóle go nie miałam – nie naprawdę. Nie jeżeli to co mówi jest prawdą. Przyciskam opuszki palców do oczu. Naciskam tak mocno, że czuję jakbym mogła wcisnąć oczy z powrotem do ich wgłębień i oślepnąć na zawsze. Mam teraz kilka przebłysków z mojego dzieciństwa pomiędzy małymi atakami bólu w piersi. Tata rzucający ze mną i Elim piłką, jeżdżący na rowerze, zabierający nas do parku, czytający mi książki i układający do snu, robiący tort urodzinowy dla mamy. Czy był wtedy trzeźwy? Czy w ogóle pamięta coś z tego? ‒ Dlaczego teraz mówisz mi o tym? Przełykam łzy i kładę ręce na kolanach. To nie jest w porządku w stosunku do mnie. I w każdym razie jaki jest w tym cel? ‒ Wracam na odwyk. Nie mogę wynagrodzić ci czasu, który z tobą straciłem czy błędów, które popełniłem, ale kiedy usłyszałem, że byłaś chora to uświadomiło mi, jak bardzo naprawdę zasługujesz na więcej niż to kim jestem. Chcę być twoim tatą i chcę być w stanie być tutaj dla swojej córki. Chcę być mężczyzną, który ma córkę, która zwinie się na jego kolanach i wiem, że jesteś na to za duża, ale nienawidzę tego, że stałem się kimś kim gardzisz. ‒ Więc robisz to dla mnie? Czy cały cel odwyku nie polega na tym, że aby wyjść z uzależnienia trzeba zrobić to dla siebie a nie dla innych?

214

‒ Tak jest. I robię to dla siebie. Chcę naprawić relacje, które tak dobrze rujnowałem przez lata. Eli nie nienawidzi mnie tak bardzo jak ty. Czuję, że powinnam kłócić się z nim nad słowem nienawidzić, ale nie robię tego. Głównie dlatego, że nie mogę. Nienawidzę go. ‒ Ale ty, widziałem te spojrzenia obrzydzenia, które mi posyłasz. Byłem wystarczająco blisko, żeby zobaczyć, iż choroba mamy cię zmieniła. Wpłynęła na ciebie w sposób w jaki nie zrobiła tego z twoim bratem. I nie było mnie tam dla ciebie, żeby pomóc ci przez to przejść. Byłem zbyt zatracony w mojej rozpaczy i utracie swojej królowej, że nie widziałem jak moja księżniczka znika tuż przede mną. Posyła mi żałosny uśmiech. Jego królowa i księżniczka. Przydomki, których używał, gdy byłam dzieckiem. Zanim zachorowała mama. Nie słyszałam tego określenia odkąd skończyłam dwanaście lat. ‒ Nie jestem pewna co powinnam teraz powiedzieć. Wstaje i podchodzi, siadając obok mnie. Kładzie delikatnie rękę na moim udzie, a moja ręka nakrywa jego. Jednakże nie jestem pewna, dlaczego staram się go pocieszyć. ‒ Nic. Po prostu chcę, żebyś wiedziała, że idę na trzydziestodniowy odwyk i tym razem chcę z tym walczyć. Chcę być w stanie zadzwonić do ciebie, kiedy będzie ze mną dobrze i może… nie wiem… porozmawiać czasami. Jest na to za późno, tak sądzę. Ale potem myślę, że może spędziłam za dużo czasu patrząc na ojca oczami dziecka. Niewinność nie widzi ciemności i może oceniałam go wyżej niż powinnam. Może nie być mężczyzną, którym kiedyś myślałam, że był, ale czy to oznacza, że jest okropny? Jeżeli zawsze taki był, a ja po prostu tego nie zauważałam, wtedy może nie powinnam trzymać tych porażek przeciwko niemu. ‒ Porozmawiamy – mówię w końcu i wiedzę jak łza ucieka z jego oka. Odwracam wzrok, zanim wyciągnie moje emocje na zewnątrz, jeszcze nie gotowa dzielić się nimi z nim.

215

Rozdział 23

Ta trasa wysysa ze mnie cholernie życie. Nasz menadżer Aaron przekazywał nam recenzje i wszystkie są naprawdę dobre. Ludzie kochają Nicole. Kochają romans pomiędzy nią i Zackiem. Środkowozachodnia zwyczajna dziewczyna złapała rockowca. Wzięli ślub, dołączyła do zespołu i żyli długo i szczęśliwie. Wzruszające. Tak jest. Jeżeli nie czułbym się w tej chwili jak taki uwięziony fiut, chciałbym dzisiaj świętować z ekipą. Jednak nie mogę, ponieważ jestem całkiem cholernie pewny, że zostawiłem połowę serca w Minnesocie tego dnia, którego opuściłem Mię. Czuję tam ból, którego nie mogę się pozbyć. Nie ważne ile razy walę w bębny i pomimo tego jak wiele piw wypiję, on zawsze tam jest. To nie ma jednak znaczenia, ponieważ minęło sześć tygodni. Sześć tygodni zastanawiania się jak idzie jej powrót do zdrowia i jak sobie radzi. Nicole powiedziała mi kilka tygodni temu o ojcu Mii wracającym na odwyk. Potrzeba było pięciu kolesi, żeby mnie uspokoić i powstrzymać od wskoczenia do następnego samolotu, aby być tam dla niej. Nienawidzi swojego taty i nie wiem o wszystkich gównach, jakie jej wyrządził, ale mogę sobie tylko wyobrażać, jak trudna musiała być dla niej ta rozmowa. A ja byłem tutaj. Albo w Południowej Karolinie, albo tam gdziekolwiek, do cholery, byłem przez ostatnie dwa miesiące. Dwa miesiące. To cholernie zbyt długo. Chcę ponownie zobaczyć jej uśmiech. Wiedzieć, że naprawdę będzie z nią dobrze. I te kilka wiadomości, które mi przysłała nie są wystarczające.

216

Wystarczą, aby dać mi znać, że jej zależy. Co może powinno być wystarczające w tym momencie, ale po prostu… po prostu tak kurewsko nie jest. Robię łyk piwa i odchylam się na kanapie z zamkniętymi oczami, a odgłosy drogi i głosów zespołu dryfują dookoła mnie. Nie słyszę ich. Nie naprawdę. Mia jest jedyną, która pochłania moje myśli. Jest w mojej głowie i sercu, i minie kolejnych sześć cholernych tygodni, zanim będę mógł ją zobaczyć. Chcę objąć ramionami jej talię, zerwać z niej ubrania, całować jej miękkie usta, a potem zakopać się w jej wnętrzu. Chcę wdychać jej zapach, przeciągnąć językiem po każdej najmniejszej bliźnie, którą będzie miała, a potem całować je, dopóki nie zrozumie, że po prostu nie obchodzi mnie jak wygląda, czy to, że może znów zachorować. Chcę się z nią kochać i pieprzyć do nieprzytomności… wymazując każde złe wspomnienie jakie ma, każdą myśl, że nie jest kobietą jakiej potrzebuję. Ponieważ nią jest. Myślę, że jest jedyną rzeczą jakiej potrzebuję. Potrzebuję jej w swoim życiu, moim domu… naszym domu… w swoim łóżku, i w moich cholernych ramionach, zanim minie tak dużo czasu, że zapomnę jak to jest czuć ją w swoich objęciach. Pieprzyć to. Wyciągam telefon i wysyłam jej wiadomość… nie jestem do końca pewny czy odpowie, ale wciąż muszę spróbować. Obiecałem, że nie poddam się w gonieniu jej i tak będzie. Ja: Hej piękna. Jak tam dzień? Odkładam telefon otwieram oczy i widzę, że Zack mnie obserwuje. ‒ Co? – warczę, a potem pociągam łyk piwa. ‒ Wyglądasz jakbyś stracił psa. Rzucam w niego kapslem od piwa. ‒ A mówisz to bo? ‒ Po prostu miło jest w końcu nie być już jedynym pantoflarzem w tym autokarze. Rozglądam się. Garrett rozmawia przez telefon z Chloe, Jake esemesuje z Sammy, a Nicole czyta książkę.

217

‒ Otwórz oczy, dupku. Wszyscy jesteśmy owinięci wokół cipek. ‒ Mów za siebie – mówi Jake nie odrywając oczu od telefonu. – Ja nie dostaję żadnej cipki. Jeszcze. Zack pochyla się i uderza go w ramię, a Jake krzyczy. ‒ Zamknij się dupku. To moja siostra. ‒ Taa, cóż twoja siostra jest gorąca. Obserwuję jak Zack podchodzi do lodówki i wyciąga piwo. Wciąż nie jest zadowolony z powodu tego cokolwiek się dzieje pomiędzy Sammy a Jake’m. Prawdopodobnie walczy z pragnieniem walnięcia Jake’a w twarz. Potrząsam głową powoli do Jake, mówiąc mu, aby sobie odpuścił. ‒ Ja też nie dostaję żadnej cipki – mówi Garrett z ponurą miną, zamykając telefon. Unoszę brew i uśmiecham się złośliwe. ‒ Twoja żona jest w ciąży. Jestem całkiem pewny, że to oznacza, iż dostawałeś cipkę. ‒ Tak, ale potem zaszła w ciąże i zachorowała. Potem zrobiła

się duża

i opuchnięta, i ledwo pozwalała mi się dotknąć, zanim wyjechaliśmy. To mnie zabija. ‒ Jesteście chłopaki bandą dzieciaków – mówi Nicole, zamykając książkę, wstając i rozciągając ramiona nad głową, i posyła Zackowi to spojrzenie. To właśnie. To, które mówi nam, że wszyscy tej nocy będziemy spać z zatyczkami w uszach. – Ale mówiąc o cipkach… Zack? ‒ Do zobaczenia później, frajerzy. – I z salutem środkowego palca podąża za swoją ciężarną żoną do ich sypialni, udowadniając nam, że naprawdę jest pantoflarzem. Boże tęsknię za Mią. ‒ Co się dzieje z Mią? – pyta Jake, przysuwając stół i zaczyna rozdawać karty. Podchodzimy z Garrettem odruchowo do stołu i łapiemy karty, które rozdaje. ‒ Nie wiem, człowieku. Nie rozmawia ze mną. – I tylko, żeby się upewnić sprawdzam telefon, ale nie ma wiadomości zwrotnej. ‒ Ruszysz za nią, kiedy trasa się skończy?

218

Patrzę na Garretta jakby stał się największym idiotą na planecie. Pytanie jest tak głupie, że nie zasługuje na odpowiedź. ‒ Dwie karty – mówię do Jake’a i wyciągam dwie z tych, które trzymam w ręku, przesuwając je do niego po stole. Ileż razy można grać w pokera dla zabicia czasu, ale dzisiaj po prostu chcę czymś zająć myśli. Zrobić coś tak niewymagającego myślenia, aby zabrać z głowy resztę gówna przez nią przechodzącą. ‒ Lubię ją. Myślę, że jest dla ciebie dobra. – Uderzam Garretta w ramię. ‒ Jesteś taką cipką – mówię mu, a potem patrzę w górę. Dobry Boże, wszyscy jesteśmy bandą panienek. Siedzącą w autokarze, jeżdżącą dokoła kraju, pijącą piwa i grającą w karty. I wszystko o czym rozmawiamy to kobiety, za którymi tęsknimy. Jeżeli tak dalej będzie możemy stać się zespołem country. Jake zmienia temat na muzykę i trasę, i rozmowa o dziewczynach znika, ale nie jest zapomniana. Jak tylko oskubałem Jake’a z kilku setek dolarów mój telefon wibruje w kieszeni. Nie muszę go wyciągać, żeby wiedzieć kto to jest. Rzucam kartami i przechodzę do salonu, zamykając najpierw drzwi. Mia: Dobry dzień. Widziałam się z doktorem. Jak twój? Widziała się z lekarzem na swojej wizycie kontrolnej po sześciu tygodniach. To najlepsza wiadomość jaką dostałem przez cały dzień. Ja: I? Odpisuję, pragnąc dowiedzieć się co jej powiedział. Mia: Myśli, że jest dobrze, ale nie będzie wiadomo na pewno, dopóki za kilka dni nie wrócą wyniki.

219

Ja: Tęsknię za tobą. Mia: Wiem. Dobrej nocy, Chase. Ściskam telefon tak mocno, że sądzę, iż mogę go złamać. Tak właśnie je kończy, za każdym cholernym razem. Nauczyłem się wystarczająco, żeby wiedzieć, że jak tylko to napisze jej telefon zostaje wyłączony i nie odpowie na nic innego. Nie powstrzymuje mnie to jednak przed próbowaniem. Ja: Kocham Cię. Do zobaczenia wkrótce. Piszę do niej to samo od pierwszej wiadomości zwrotnej, którą wysłała. Nie mogę czekać, aż ją zobaczę z powiedzeniem jej w twarz, że ją kocham. Będę mówił jej to każdego dnia przez resztę swojego życia, dopóki nie uświadomi sobie, że jest kobietą, której potrzebuję. Ona jest tym dla mnie. Miejmy nadzieję, że kiedyś, wkrótce mi w to uwierzy.

Budzi mnie odgłos walenia w drzwi do pokoju sypialnianego i Jake wrzeszczący moje imię. Pocierając rękami twarz, wstaję z łóżka z dudniącą głową i nie przejmuję się zakładaniem spodni. ‒ Co? – warczę, jak tylko otwieram drzwi. Jake oddycha ciężko, a wiele krzyków dochodzi z przodu autokaru. ‒ Co się do cholery dzieje? ‒ Chloe – w końcu wydusza Jake. – Chloe zaczęła rodzić dwa miesiące przed terminem i Garrett musi dostać się na samolot. Kurwa. Nie wiem nic o ciąży i porodach, ale zgaduję, że jest powód, dla którego powinna trwać dziewięć miesięcy. Dwa miesiące wcześniej nie może być dobre.

220

‒ W porządku – mówię, wracając do pokoju i zaczynam się ubierać. Wciągam jeansy nie kłopocząc się zapinaniem ich i przeciągam koszulkę przez głowę. Pachnie potem z wczorajszej nocy i uświadamiam sobie, że nigdy nie wykąpałem się po koncercie. Ohyda. No cóż. ‒ Wiec, co zrobimy, gdy go nie będzie? Graliśmy koncert wczorajszej nocy i teraz mamy kilka dni wolnego. Autokar miał wyjechać z Philly tego ranka, ale najwyraźniej zostało to odłożone. W tej chwili jesteśmy gdzieś w Ohio. Nie jestem nawet pewny, gdzie jest najbliższe lotnisko. Jake patrzy na mnie jakbym był głupi. ‒ Jedziemy z nim, cymbale. Pakuj się. Aaron przekłada nasz następny koncert i pojedziemy tam z L.A. Racja. Oczywiście, że wracamy do L.A. ‒ Naprawdę jest tak źle? Wchodzimy do obszaru dziennego autokaru i Nicole posyła mi to samo spojrzenie, które przed chwilą dostałem od Jake’a. Najwyraźniej moja głupota nie zna granic. ‒ Dwa miesiące wcześniej to dużo, Chase. Dziecko może mieć poważne problemy z oddychaniem i w rozwoju… - Przerywa i przebiega ręką po swoim brzuchu, a oczy zachodzą jej łzami. Wyciskam szybki pocałunek na skroni Nic i przepraszam. Wyraźnie się martwi prawdopodobnie o swoje własne dziecko tak samo jak o Garretta i Chloe. ‒ Zabieraj swoje usta z mojej laski – mówi Zack ze śmiechem w głosie, gdy wchodzi do pokoju. Mrugam do niej, zanim obejmuję ją ramieniem wokół szyi, tak, że moja ręka przykrywa jej usta. Uśmiecham się szeroko i przechylam jej plecy, gdy słyszę jak wciąga powietrze. Drugą ręką obejmuję jej talię, pochylając ją nisko do ziemi i przyciskam swoje usta do wierzchu swojej dłoni. Wygląda to tak, jak robiliśmy to w szkole średniej, gdy udawaliśmy, że całujemy dziewczyny.

221

‒ Co do cholery człowieku! – krzyczy Zack, gdy ponownie stawiam Nic na ziemi i zabieram ręce. ‒ Jest smaczna. Rozumiem, dlaczego ją lubisz. Śmieję się i idę po kubek kawy, gdy ręka uderza w tył moje głowy i popycha ją naprzód. Pocieram kark i słyszę jak Nic zaczyna się śmiać. Powinienem był się tego spodziewać. Błyskam do nich uśmiechem, a Nic przesyłam buziaka i wychodzę z pokoju. Jestem całkiem pewny, że słyszę słowo natryskowy samorodek20 z jej ust, ale nie zadaję sobie trudu pytaniem jej co, do cholery, to oznacza. W ciągu

godziny

wchodzimy

na

pokład

wyczarterowanego

samolotu

z Cincinnati i zmierzamy do Los Angeles. Według Garretta Chloe zaczęła odczuwać skurcze wczoraj, ale nie sądziła, że to taka wielka sprawa, więc starała się wrócić do łóżka. Kiedy nie mogła zasnąć, zadzwoniła do lekarza, który kazał jej natychmiast jechać do szpitala. Gdy już tam była starali się powstrzymać skurcze, ale im się to nie udało. Wyglądało na to, że Garrett będzie miał dziecko wcześniej niż później. To naprawdę wszystko co zrozumiałem z wyjaśnień, które mi dali i to naprawdę nie brzmiało dobrze. Założyłem słuchawki na uszy, wyciągnąłem telefon i zobaczyłem, że mam wiadomość od Mii. Co do cholery? To pierwszy raz kiedy sama zainicjowała cokolwiek. Mia: Bezpiecznej podróży do L.A. Przekaż Chloe, że o niej myślę. Wpatruję się w telefon, jakby stał się obcym obiektem. Domyślam się, że Nicole musiała do niej zadzwonić, kiedy wszyscy biegaliśmy rano dookoła, zbierając swoje rzeczy do kupy. Co ma przez to na myśli i dlaczego wysłała to do mnie? I kiedy stałem się taką panienką, że staram się rozszyfrowywać jej wiadomości? Jest dopiero dziesiąta rano, ale teraz zastanawiam się czy to nie byłaby odpowiednia pora na drinka. 20 douche-nugget

– zwrot oznacza totalnego dupka/idiotę, ale ze względu na dalszą część zdania przetłumaczyłam to dosłownie

222



 Nie miałem od niej żadnych wiadomości przez tydzień od naszej ostatniej wymiany, dotyczącej jej wizyty u lekarza i skanów, które wyszły dobrze. Nie odpowiedziała na żadne pytanie, które zadałem i skłamałbym, jeżeli powiedziałbym, że to nie zaczynało mnie wkurzać. Mia nie gra w gierki. Od początku jasno wskazywała, że jesteśmy przyjaciółmi z korzyściami. To ja byłem tym, który zatarł tę granicę i zmienił zasady, ale nawet miesiące temu, kiedy byliśmy w L.A. razem była szczera. Obiecała dać mi tak dużo jak mogła i wziąłem to chętnie. Ale w ciągu ostatnich kilku tygodni jest tak, jakby bawiła się mną. Kocham ją. Pragnę jej. Czuję, że jej potrzebuję, ale nie jestem całkiem pewien czy potrzebuję wszystkich tych umysłowych gierek, którymi mnie zbywała. Tęskni za mną i ignoruje mnie. I właśnie w chwili, gdy zaczynam myśleć, że nie jest we mnie tak bardzo, wysyła mi coś przypadkowego jak to, i to mnie wciąga z powrotem. Ciemne myśli wypełzają z zakamarków mojego umysłu i zanim zdążę je powstrzymać wzrastają lawinowo, więc są w centrum uwagi. Może powinienem wycofać się w porę z Mii. Możemy zawsze wrócić do bycia przyjaciółmi. Ale bez seksu. Ponieważ nie jestem pewien czy mogę zatopić się w niej ponownie i nie zakochać się w niej jeszcze bardziej. Nie potrzebuję tych gierek i tego dystansu. Nigdy nie pomyślałbym, że Mia będzie się tak zachowywać. I tak przechodzi teraz przez wiele, i potrzebuje czasu i całego tego gówna, którym mnie karmi. Rozumiem to. Chciałem być z nią i razem przechodzić przez to wszystko. Cholera, porzuciłbym trasę dla niej. Nalegałbym żebyśmy ją odwołali, żebym mógł być z nią. Ale to ona była tą, która mnie odepchnęła. Nie chciała mnie w pobliżu. Nie powiedziała mi, co się z nią dzieje. Cholera, Mia nie chciała nawet zaczynać związku ze mną. Gdy raz już wątpliwości podkradły się do moich myśli, nie zatrzymały się. Wszystkie wątpliwości i zmartwienia, jakie miałem dotyczące Mii zalały mój umysł, aż pozostała tylko jedna rzecz, o której mogłem świadomie myśleć, to fakt, że potrzebuję więcej whisky. To ona przede wszystkim nie chciała się wiązać ze mną i może to nie, dlatego że po prostu się bała. Może to, dlatego że po prostu mnie do cholery nie kocha. Może

223

jest prawdopodobne, że naprawdę od początku nie chciała nic więcej oprócz przyjaźni z korzyściami. I może kiedy wszystko zostało powiedziane i zrobione, wszystko inne jest po prostu kupą gówna, którą mnie karmi, a ja daję się na to nabierać. Jak idiota, którym jestem. Ale skończyłem. Nie potrzebuję marnować czasu, trzymając się w pobliżu dla kogoś, kiedy jest jasne, że nie jestem tym kogo chce. Ta myśl sprawia, że skręca mnie w brzuchu. Jednak nawet, gdy samolot ląduje nie jestem w stanie otrząsnąć się z myśli, że Mia miała rację. Wszyscy zawsze odchodzą, i tym razem, jest to ona.

224

Rozdział 24 Zadziwiają mnie różnice jakie istnieją w poczekalni na piętrze położniczym a poczekalniami na innych

oddziałach

szpitala.

Nie

spędziłem

wiele

czasu

w szpitalach, ale ostatnim razem byłem w jednym, gdy Zack miał wypadek samochodowy. Ten dupek spędził osiem dni w jakiegoś rodzaju stanie śpiączki. Nicole nigdy nie opuściła oddziału. Cholera, ledwo wychodziła z jego pokoju przez ten cały czas. Nigdy w życiu się tak nie martwiłem. Ale energia jest inna w tym pokoju. Cholera, wszystko w tym pokoju jest inne. Zamiast plastikowych,

szarych

krzeseł, gównianych

fluorescencyjnych

świateł

i śnieżnobiałych ścian, mamy tutaj wygodne grubo wyściełane krzesła z drewnianymi podłokietnikami w jasnych, dziecięcych kolorach. Na ścianie jest malowidło z Mickey Mouse i bandą jego przyjaciół, a w rogu kącik do zabawy. Jakieś postacie z kreskówki wygłupiają się na małym płaskim ekranie telewizora na ścianie. Tutaj, ludzie są podenerwowani, ale także podekscytowani. Czuje się uczucie radosnego oczekiwania. A przynajmniej od większości ludzi. Nic żuje bok swojego kciuka, a jej kolano podskakuje nerwowo. Zack obejmuje ją ramieniem i stara się ją uspokoić, ale nie wygląda na to, żeby szło mu to dobrze. Przeważnie rzuca gniewne spojrzenia w stronę Sammy i Jake’a, którzy siedzą w przeciwnym rogu pokoju… najwyraźniej wciąż nie jest szczęśliwy z powodu tej dwójki razem. Ale cokolwiek. Przynajmniej Jake kogoś ma. Jestem jedynym draniem w tym pokoju, który jest sam, a głowa boli mnie od kilku szotów whisky, które wypiłem w samolocie. Śmierdzę stęchłym potem i dymem papierosowym. Nawet kilka pielęgniarek spojrzało na mnie, jakbym był jakimś zdegenerowanym kryminalistą, a nie przyjacielem kolesia, którego żona rodzi.

225

Nie winię ich. Czuje się jak szalony. Moje palce swędzą, aby wyciągnąć telefon i zadzwonić do Mii, ale odmawiam. Szanse na to, że odbierze są znikome, zbliżone do pierdolonego zera. Nie jestem głupi. To jej gra. Przynajmniej jestem z siebie dumy, że trzymam się swojej decyzji podjętej trzy godziny temu, aby po prostu w cholerę ruszyć do przodu. Zmarnowałem z nią wystarczająco dużo czasu. Pielęgniarka wchodzi do poczekalni i patrzy na nas. Jej oczy mrugają nerwowo, a policzki rumienią się odrobinę. Wie kim jesteśmy i wyobrażam sobie jak liczy w głowie do dziesięciu, żeby nie ruszyć na Zacka z całym tym fanowskim gównianym szaleństwem. Jej oczy blokują się na Nicole, a jej ręka drży lekko, gdy robi kilka kroków w jej i Zacka stronę. To nie jest taka niespotykana reakcja. Nauczyłem się to ignorować, przez większość czasu, ale dzisiaj… tak jakby nie chcę. Jej czarne włosy są związane w kucyk. Wygląda na trochę rozczochrany, a pod jej oczami widać lekki fioletowy kolor. Zgaduję, że ciągnie długą zmianę. Jest mała… i urocza. I wygląda trochę niewinnie. Idealne rozproszenie. Dokładnie to czego w tej chwili potrzebuję. Albo przynajmniej to co mój fiut myśli, że potrzebuję, ponieważ jak tylko zauważam jej oczy moje własne posuwają się niżej i niżej, i myślę, że nawet jeżeli jest niska ma idealną ilość krągłości pod tym fartuchem. Jeden kącik moich ust unosi się w małym uśmiechu. Tym uśmiechu, który dokładnie wiem co robi kobietom. Więc wstaję i idę usiąść po drugiej stronie Nicole, a pielęgniarka się przedstawia. Ma na imię Ashley. I to jest doskonałe. W ogóle nie podobne do Mia. Kurwa. Mrugam, aby przepędzić ją ze swojej głowy i staram się słuchać… wciąż się uśmiechając. ‒ Garrett poprosił, abym tutaj przyszła i przekazała jego przyjaciołom wiadomości. – Nicole kiwa głową zachęcająco i kontynuuje: – Akcja porodowa u Chloe postępuje szybko. Podaliśmy jej siarczan magnezu,21 kiedy tutaj dotarła, aby spróbować zatrzymać skurcze. – Jej oczy przeskakują pomiędzy 21

Siarczan magnezu jest popularnym lekiem tokolitycznym w USA. Leki tokolityczne są to substancje hamujące czynność skurczową macicy. Leki te są stosowane w celu zapobiegania porodowi przedwczesnemu.

226

naszą trójką. Kiedy na mnie patrzy jej policzki robią się bardziej czerwone, a ja uśmiecham się szerzej. Miło. – Ale to nie zadziałało, więc ginekolog położnik na dyżurze zdecydował pozwolić rozwinąć się akcji porodowej. Nic wypuszcza małe sapnięcie i widzę jak zaciska rękę dookoła ręki Zacka. ‒ Co będzie z dzieckiem? Ashley zaciska usta, zanim odpowiada. ‒ Istnieje jakieś ryzyko. Największe to to, że jego płuca mogą nie być w pełni rozwinięte. Jeżeli tak będzie to będzie musiał spędzić trochę czasu na intensywnej opiece poporodowej, otrzymując tlen, dopóki nie będzie gotowy wyjść do domu. Niektóre dzieci urodzone tak wcześnie zostają jedynie dzień albo dwa, innym… zabiera to dłużej. Oczy Nic wypełniają się łzami. Dla mnie brzmi to jednak jak przyzwoite wiadomości. Wstaję sprawiając, że mała siostra Ashley cofa się kilka kroków. Jest niska. Około trzydzieści centymetrów niższa ode mnie. Przekręcam swoją bejsbolówkę daszkiem do tyłu. Nie przeszkadza mi… po prostu chce zobaczyć moje ramiona, gdy będę to robił. Nie rozczarowuje mnie. Jej oczy przeskakują do moich bicepsów a policzki się rumienią. Jestem kutasem. Jedyną rzeczą, którą jestem zainteresowany jest wymazanie z umysłu wspomnień Mii. Powoli wyciągam rękę. Patrzy na mnie, w dół na rękę a potem z powrotem na mnie, gdy wkłada swoją rękę w moją. Widzę, gdy podejmuje decyzję, aby mi nie pozwolić, mojej bliskości, czy wzrostowi ją onieśmielić. ‒ Dziękuję za informowanie nas na bieżąco – mówię, a potem tylko dlatego że jestem dupkiem przeciągam kciukiem przez jej puls. Jej ręka zamiera w mojej na ułamek sekundy, zanim próbuję ją zabrać, ale chwytam ją mocniej. – Mogę się z nimi zobaczyć? Spogląda w dół na swoją rękę i puszczam ją, przebiegając lekko palcami przez jej dłoń, gdy opuszczam swoją w dół do boku. Włoski na jej ramieniu stoją dęba. To będzie takie łatwe.

227

‒ Pozwól, że zaprowadzę cię do ich pokoju. ‒ Doskonale. ‒ Chase – słyszę warkniecie dochodzące z boku. Jeżeli odwróciłbym głowę, zobaczyłbym zwężone oczy Zacka i jego zaciśniętą mocno szczękę. Pokręciłby głową tam i z powrotem, mówiąc mi, abym przestał. Wychodzę za Ashley przez drzwi poczekalni bez oglądania się za siebie. ‒ Więc kiedy kończysz? Mój głos jest głębszy niż zazwyczaj. Ale to ten głos. Seksowny głos, którego właściwie nie muszę już używać w celu wyrywania kobiet, ale pomaga. Ashley idzie obok mnie jedną ręką trzymając kurczowo podkładkę do pisania jak gdyby była jej tarczą ochronną przeciwko mnie. Mam przeczucie, że wie, iż do niej uderzam i stara się zdecydować czy pozwolić mi to kontynuować. Pozwól mi, błagam oczami, gdy nerwowo pociąga kosmyk włosów. Zakłada go za ucho i patrzy na mnie a potem na ścianę na dalekim końcu korytarza, którym idziemy. Nie miałem czy nie chciałem poderwać uroczej, przypadkowej laski przez lata. Te, które miałem zawsze same chętnie do mnie przychodziły. Zawsze traktowałem je właściwie. Ale whiskey… tak to na nią zwalam wszystko… wiruje w mojej głowie i po prostu chcę zakopać się w czymś, aby pozbyć się tych skręcających wnętrzności myśli o tym, że naprawdę straciłem Mię, zanim naprawdę ją miałem. Zauważam, kiedy się poddaje. Jeżeli zależałoby mi na tym, aby zapytać ją o czym myśli, założyłbym się, że to coś o rozważaniu zalet przeżycia jednorazowego numerku z perkusistą rockowego zespołu. ‒ Trzydzieści minut. – Jej głos jest cichy prawie przestraszony, ale jednak zdeterminowany. Wyobrażam sobie, że to jest właśnie to o czym każda normalna przeciętna laska marzy. Zostać przeleconą przez gwiazdę rocka. Sprawię, że jej fantazje staną się rzeczywistością. Naprawdę to mój prezent dla niej. ‒ Pozwól, że zabiorę cię na lunch.

228

Zatrzymuje się przed drzwiami na odległym końcu korytarza. Drzwi są tylko w połowie otwarte, ale widzę czapkę Garretta zwisającą z krzesła, więc wiem, że to ich pokój. Naprawdę to nie chcę wchodzić do środka, ale skoro tutaj jestem będzie wyglądało na zbyt oczywiste, jeżeli tego nie zrobię. Nagle jej nerwowość znika. Zastępuje ją spojrzenie, które każdy koleś chce zobaczyć. Jej ciemne oczy robią się odrobinę zamglone i widzę jak jej puls uderza w żyle na jej szyi. Jej jasnoróżowy fartuch może wyglądać kwadratowo, ale gdy jej oddech przyśpiesza jej klatka podnosi się do góry. Mały uśmiech pojawia się na jej twarzy. ‒ Już jadłam lunch. ‒ Deser zatem. Nie pytam już. Po prostu chcę wziąć coś od niej, nawet jeżeli to czyni ze mnie największego kutasa na świecie. Jestem zdesperowany tego. Nie jej. Po prostu zdesperowany zapomnieć. A ona nadaje się do tego świetnie. ‒ Chcesz żebym się z tobą gdzieś spotkała? Potrząsam głową. ‒ Potrzebuję podwózki do siebie do Malibu. To nie jest daleko. Góra piętnaście minut jazdy od szpitala. I to da jej czas na wycofanie się. Będzie mogła zawrócić albo tylko mnie podrzucić, jeżeli zmieni zdanie i jestem pewny, że nie przejąłbym się tym za cholerę. ‒ Trzydzieści minut zatem. Obserwuję jak odwraca się i odchodzi. Jej plecy są lekko wyprostowane a podkładka luźno zwisa w jej dłoni przy boku. Albo odnalazła swoją pewność siebie albo próbuje pokazać mi, że jest bardzo dobra w udawaniu tego. I tak mnie to nie obchodzi. Muszę poświęcić trzydzieści minut swojego czasu w pokoju szpitalnym Chloe i Garretta, ponieważ wiem, że jeżeli wrócę do poczekalni będę musiał radzić sobie z Zackiem. I też z Nicole jeżeli jej powiedział. Nie dziękuję. ‒ Garrett? – pytam cicho, gdy przechodzę przez drzwi.

229

Kurtyna jest zaciągnięta, więc nie widzę, gdzie jest łóżko Chloe, ale mogę zobaczyć krzesło, na którym jest czapka Garretta i słyszę głosy z telewizora, i pikanie monitora. ‒ Chase? Wchodź, człowieku. Odsuwam kurtynę i uśmiecham się do Chloe ściskając rękę Garretta. ‒ Jak się czujesz, laleczko? ‒ Zmęczona. Brzmi na wykończoną. Wygląda jak mała lalka, zwinięta i przykryta na łóżku z jej brzuchem wystającym z boku, jakby schowała arbuza pod koszulą, kiedy wyszła dzisiaj z domu. ‒ Nie spałam prawie całą dobę, ale za bardzo się denerwuję, żeby zasnąć. ‒ Pielęgniarka powiedziałam nam, że wszystko wygląda dobrze. Chciałem tylko sprawdzić… zobaczyć samemu. Brwi Garretta łączą się razem i posyła mi ‘co do cholery?’ wyraz twarzy. Wzruszam ramionami. Ze wszystkich facetów jestem ostatnim, który przypuszczalnie przyszedłby sprawdzić rodzącą Chloe. ‒ Lekarz powiedział, że to mogą być jeszcze godziny. Nie musicie wszyscy czekać w pobliżu dla nas. Idź do domu i prześpij się. – Garrett pociąga mocno nosem. Wiem co czuje. Śmierdzę. Poważnie. – Weź prysznic. Zadzwonimy do ciebie, kiedy będziemy coś wiedzieć. ‒ Niee… jest w porządku – mówię i siadam na krześle, wyciągając nogi i łączę razem ręce, opierając je na brzuchu. Rozmawiamy jeszcze przez kilka minut o Chloe i dziecku. Podali jej leki przeciwbólowe i nie czuje nic poniżej tali. Nie rozumiem, dlaczego więcej kobiet nie podejmuje tej samej decyzji. Wypychanie arbuza przez dziurę wielkości grejpfruta bez znieczulenia? Szaleństwo. ‒ Co tutaj robisz? – pyta Garrett kilka minut później. Może stwierdzić, że się ociągam. Nie widzę powodu, żeby kłamać. I tak wystarczająco szybko się dowie.

230

‒ Zack jest wkurzony, że podrywałem pielęgniarkę w poczekalni, więc wymyśliłem, że poukrywam się tutaj, żebym nie musiał radzić sobie z Nicole i Sammy wyładowującymi się na mnie. Sammy może być jak małe tornado, kiedy się wkurzy. Kręci się dookoła, robi uniki i macha jak Muhammad Ali w walce bokserskiej, krzycząc i wymachując rękami w szalonej pasji. Nicole może być równie zajadła. I odkąd będzie wkurzona na mnie robiącego coś za plecami Mii będzie również zażarcie opiekuńcza. ‒ Co z Mią? – Głos Chloe jest surowy. Taa… ona też jest wkurzona. ‒ Nie

chce

mnie.

Ruszam

do

przodu.

–

Tak

po

prostu.

Łatwe.Jak.Pieprzona.Bułka.Z.Masłem. ‒ Jeżeli nie byłabym przywiązana do tego łóżka przez te przewody od monitorów i wbite we mnie igły skopałabym ci tyłek, Chase. Śmieję się raz. ‒ Próbuj mała dziewczynko. ‒ Wciąż mogę. Co ty sobie do cholery myślisz. Wstaję strzepując niewidoczny pyłek z ud i wzruszam ramionami. ‒ Nic. Nie chcę myśleć o niczym. I wychodzę z pokoju. Tylko, że jestem zbyt wielkim tchórzem, aby przejść przez to całe gówno ponownie w poczekalni, więc idę do stanowiska pielęgniarek. Gdy tam dochodzę Ashley nie ma, ale inna… równie ładna… pielęgniarka siedzi za biurkiem. Pochylam się nad kontuarem krzyżując ramiona. ‒ Gdzie jest Ashley? Jej oczy rozszerzają się, a ręce zaczynają się trząść. Jest dużo gówna, które nie jest takie fantastyczne w byciu sławnym. Ale to… jest najlepsza części. Czasami nie jest zabawnie być rozpoznawanym. Naprawdę nie. Ale kiedy wszystko co chcesz to udawać, że jesteś dupkiem i pragniesz dorwać szybki kawałek mięsa, to najlepsza rzecz na świecie. ‒ Poszła się przebrać, zaraz wróci. Kiwam głową i tak po prostu Ashley pojawia się przy moim boku. ‒ Gotowa? – pytam.

231

Jeżeli jest rozczarowana czy obrażona moją gburowatością nie okazuje tego. Jej jeansy są tak dopasowane jakby poświęciła czas i ręcznie namalowała każdy pojedynczy ścieg, i nie myliłem się co do krągłości pod topem i na biodrach przy górze jeansów. Jej włosy są rozpuszczone i sięgają zaraz za ramiona, i mają jednakową długość. Na ustach ma teraz nałożony różowy błyszczyk. Jest ładna. Niewinna. Ale widzę gotowość w jej nerwowych oczach i chętnie ją przyjmuję. Doskonałe. Rozproszenie. ‒ Mogę dostać twój autograf? – mówi pielęgniarka siedząca za biurkiem. ‒ Amber… - strofuje ją Ashley, a jej twarz znowu się rumieni. Co jeszcze się u niej zaróżowi? Czy ma łaskotki ponad lewym biodrem jak Mia? Kurwa. Nie mogę się teraz wycofać, powiedzieć jej, że zmieniłem zdanie, pojechać do domu i wziąć prysznic, a potem wrócić tutaj i czekać ze wszystkimi członkami zespołu jak miły facet, którym jestem. Ale nie jestem. I ta cała szarada tego dowodzi. Więc mrugam do Ashley i łapię kawałek kartki papieru, który trzyma w lekko drżących dłoniach nowo poznana Amber. Piszę swoje imię z X i O dla dobrego wrażenia po czym oddaję jej to z powrotem. ‒ Chodźmy. ‒ Bądź bezpieczna – woła Amber. To ostrzeżenie z nutką humoru. I to nie dla mojego dobra również. Te dziewczyny będą rozmawiać o tym dniu przez miesiące. A ja będę gwoździem programu. ‒ O mój Boże. Bardzo cię za to przepraszam. ‒ Nie martw się o to. Będziemy bezpieczni. Nic nie mówi, ale jej kroki zwalniają odrobinę. ‒ Możesz się wycofać teraz, wiesz. Nie obiecuję nic więcej niż… Jej miękki niski głos przerywa mi i uśmiecha się do mnie. ‒ Deser? Deser. Seks. Są czasami tak łatwo owinięte wokół siebie. Kiwam głową nic nie dodając. Przynajmniej jesteśmy co do tego zgodni.

232

Idę z nią do wind, które na szczęście są przed poczekalnią. Jednak Zack stoi w drzwiach. Ma skrzyżowane na piersi ręce i rzuca mi gniewne spojrzenie, gdy widzi jak przyciskam guzik przywołujący windę. Udaję, że go nie widzę. Zamiast tego utrzymuję swój uśmiech skupiony na Ashley, gdy zaczyna opowiadać o swojej pracy i o tym, dlaczego zdecydowała się zostać pielęgniarką. Myślę, że mogłem ją o to zapytać.

233

Rozdział 25 Blond włosy. Niebieskie oczy. Jeżeli chcesz mnie całować, będziesz musiał mieć miętówki. Ja również nie bawię się w związki, ale to nie oznacza, że nie możemy zostać przyjaciółmi, którzy widują się okazjonalnie. Pragnę cię. Kurwa. Wszystko co Mia powiedziała do mnie, każdy uśmiech, który rzuciła w moją stronę, i każde wspomnienie jej rąk na moim ciele w szybkim i gwałtownym tempie plując ogniem przebiegają przez mój umysł, jak atak automatycznego karabinu maszynowego, wpychając ból w moją klatkę i mózg. Powinienem zatrzymać samochód. Powinienem poprosić Ashely, aby zjechała z drogi i powiedzieć jej, że nawet jeżeli właśnie wjechała w moją okolice zmieniłem zdanie. Nie jest tą, której pragnę. Jej oczy są przykryte dużymi, okrągłymi, czarnymi okularami i nie mogę ich zobaczyć. Ale nawija włosy na palce a paznokcie były w jej ustach odkąd wyjechaliśmy z parkingu. Piętnaście minut niezręcznej rozmowy. Oboje wiemy co będziemy robić w moim domu i podczas gdy byłoby lepiej, gdybym ją najpierw uspokoił, moje mięśnie są napięte a ramiona sztywne, ponieważ wszystko co widzę to Mia w szpitalnym łóżku. Mia w łóżku, bandaże owinięte wokół jej klatki, wymyślająca i mówiąca o tęczach i kolorach, luksusowych łodziach i jednorożcach. Jestem największym kutasem na świecie. Rzucam klucze na stół, jak tylko wchodzimy do domu. ‒ Drinka? Idę do kuchni nie oglądając się na Ashley. Albo za mną pójdzie albo nie.

234

‒ Masz jakąś tequilę? Jedna brew wystrzela w górę. Jest bardziej zdenerwowana niż pierwotnie myślałem. Nie powinienem tego robić. ‒ Posłuchaj – mówię, stojąc kilka kroków od niej. – Nie jestem zazwyczaj tak dużym dupkiem. I jeżeli chcesz wyjść zrozumiem. Po prostu potrzebuję na chwilę o czymś zapomnieć i mam nadzieję, że możesz mi w tym pomóc. ‒ Jestem rozproszeniem? Jest tak jakby mogła czytać mi w myślach. Kiwam głową i obserwuję jak to rozważa. Jak się czuje z tym, że zostało jej szczerze powiedziane, iż po prostu zostanie wykorzystana przez kilka godzin? Wzrusza ramionami i oferuje mi niewinny uśmiech. ‒ To będzie cholernie dobra historia do opowiadania wnukom któregoś dnia. Łapię butelkę i nalewam szota. ‒ Nie mam limonek. Przechyla go i krzywi się gdy pali. ‒ Jeszcze jeden. Robię z nią drugiego szota. Moje oczy są zablokowane na jej. Spraw bym zapomniał. Unoszę jedną brew, milcząco pytając ją czy naprawdę nie ma nic przeciwko. To ostatnia szansa na wyście jaką jej daję. Chyba, że powie nie. Nie jestem aż tak wielkim kutasem. Ashley zaczerpuje głęboko powietrza i kręci ramionami. Roześmiałbym się gdybym naprawdę ją znał. Stara się przywrócić sobie trochę pewności, ale jest taka mała, że to nie robi zbyt wielkiej różnicy. Chwyta butelkę tequili i pociąga dużego łyka prosto z niej. To imponujące. ‒ Ze mną w porządku. Trochę się denerwuję – zaczyna paplać. – Fantazjowałam o was chłopaki od tak dawna. Jest prawdopodobnie bardzo mało rzeczy, które mogą sprawić, że fiut faceta stwardnieje szybciej niż od tego, gdy kobieta przyznaje się do fantazjowania o tobie. Nawet jeżeli cię nie zna. Niestety na mnie to dzisiaj nie działa. Ale może po prostu potrzebuję dowiedzieć się więcej.

235

‒ Jakie one były? Sprawiam, że czuje się niekomfortowo i naprawdę mnie to nie obchodzi. Albo ją rozluźnię i uczynię to łatwiejszym albo zwieje, kiedy uświadomi sobie, że się zawstydza. Uśmiecha się. To pierwszy prawdziwy uśmiech jaki u niej widzę i cała jej twarz się rozjaśnia. Może być zakłopotana, że przyznała mi się do tego, ale myślę, że to po prostu efekt tequili. ‒ Nie tak… – mówi, szybko się wycofując. Niee-ee. Mam prawo to usłyszeć. – Po prostu byłam ogromną fanką Zacka od tak dawna… a ty… jesteś duży. – Nie wie jak duży jestem. Sądzę, że nie mówi o tej części. ‒ Co w nich robię? I jak lew na polowaniu robię kilka powolnych kroków w jej kierunku przyszpilając ją do blatu. Moje ramiona blokują się po obu jej stronach, więżąc ją. Spogląda w dół na nie, następnie powoli jej oczy suną wzdłuż moich mięśni i po wystających odrobinę na nich żyłach, po czym przenosi je do mojej klaty, zanim odchyla całkowicie głowę do tyłu, patrząc bezpośrednio na mnie. ‒ Całujesz mnie. Pochylam się. Chryste jest niska. Przeciągam nosem wzdłuż jej szczęki. Zapach jest całkowicie nieodpowiedni. Pachnie… przyjemnie. Jak wanilia. Ale niepodobnie do Mii. Przyciskam usta zaraz poniżej ucha Ashley i więcej gęsiej skórki pojawia się na całej jej szyi. Śmieję się lekko. ‒ Czy całowałem cię tutaj? – pytam i wyciskam kolejny pocałunek przy jej szczęce, a ona potrząsa głową szeptając ‘nie’. – Powiedz mi. ‒ Niżej. – Odchrząkuje. Zgrzytam zębami. Co ja do cholery robię. Chcę tego. Jestem taki zły, że mój fiut nie dostał jeszcze tej wiadomości. W ogóle nie sądzi, że to jest dobry pomysł a nieczęsto się zdarza, że mamy różnicę zdań jeżeli chodzi o seks. – Dużo niżej. Tak. To zadziała. Przenoszę rękę z blatu obniżając ją i podnosząc Ashley-taksądzę-że-ma-na-imię w górę, sadzając ją na blacie. Ta wysokość jest lepsza. Staję pomiędzy jej nogami, które chętnie rozszerza, unoszę jedną brew, a potem pochylam się i całuję jej obojczyk.

236

To nie jest właściwe miejsce i oboje o tym wiemy, ale mam nadzieję, że mogę kusić swojego fiuta, aby się ze mną zgodził. Tylko, że ona smakuje zupełnie niewłaściwie. I teraz, gdy jej ręce pocierają moje ramiona w górę, w dół i przód mojej koszulki to ten dotyk nie jest właściwy. Nic w tej lasce nie jest właściwe. Staram się zmusić do przejścia przez to. Było wiele dziewczyn, z którymi uprawiałem seks na przestrzeni lat, które nic nie znaczyły… nie pasowały dobrze czy nie smakowały właściwie… i to nigdy wcześniej mnie nie powstrzymywało. Łamię własną zasadę nie całowania fanek w usta i przesuwam się do jej, przekładając ręce pod jej koszulkę. Jej usta sią miękkie i śliskie od błyszczyka. Smakują jak sztuczne czereśnie. Powoli unoszę jej koszulkę, a ona jęczy w moje usta. Przynajmniej ktoś będzie cieszył się tym, ponieważ bazując na braku poruszenia w moich jeansach jest pewne jak cholera, że to nie będę ja. Zdejmuję ją i patrzę na jej piersi. Są idealne, naprawdę, i doskonale wypełniają ciemnofioletowy koronkowy stanik. Ashley sięga po moją koszulkę i pozwalam jej pociągnąć ją do góry tak wysoko jak zdoła, zanim chwytam kołnierzyk i z tyłu na karku i ściągam ją przez głowę. ‒ Łał – szepta, wpatrując się w moją klatkę i kaloryfer, potem przesuwa się do tatuaży na moich ramionach. ‒ Wciąż chcesz to zrobić? Unoszę brew przekrzywiając głowę na prawo tak, żebym mógł spojrzeć prosto na nią. Przez ułamek sekundy mam nadzieję, że powie nie. I znowu czuję się jak kutas, ale nie wiem czy chcę być nadal ‘tym gościem’. ‒ Tak. Jej oczy nie starają się mnie zmanipulować. Jest podekscytowana, ale w niewinny sposób. Prawie chcę pytać ją dalej o fantazje, które miała. Poprosić, aby opisała mi je w szczegółach i ruszyć zgodnie z tym ze sprawami. Wydaje się być wystarczająco miłą dziewczyną… atrakcyjną i tylko kilka lat młodszą ode mnie. Daję swojemu koleżce gadkę motywującą i mówię mu, aby ożywił się. Ona nie ma nic przeciwko temu, co oznacza, że nie jestem takim dupkiem jak myślę.

237

Przesuwam rękę na jej szyję i przekrzywiam jej głowę tak, że jej usta spotykają moje perfekcyjnie. Zwalczam smak i uczucie ich wiedząc, że nie jest Mią, ale decydując, że to już dłużej nie ma znaczenia. Ona mnie nie chce. Ashley z kolei chce i w tej chwili to wezmę. Jęczy ponownie i nie mogę już robić tego dłużej. Dźwięki, uczucie, smak… to wszystko tak… nie to czego chcę w tej chwili. Mogę nie być fiutem za nie wykorzystanie jej w tym momencie, ale gdy jej oczy się otwierają i zdaje sobie sprawę z tego co się dzieje, jej policzki rumienią się wściekle i odwraca głowę. Jestem fiutem za kompletne upokorzenie jej. ‒ Nie mogę tego zrobić. Sięgam w dół, aby podnieść koszulkę dokładnie w chwili, gdy słyszę jak frontowe drzwi otwierają się i zamykają. ‒ Chase? Cofam się od Ashley a jej twarz jest kredowo blada. Sądzę, że moja wygląda tak samo. Kurwa!

To się nie dzieje. Ona po prostu nie weszła właśnie do mojego domu. Dlaczego do cholery jest w moim domu? ‒ To o niej chciałeś zapomnieć? Moja głowa podrywa się do Ashley. Nie chcę nawet wiedzieć, co mówi wyraz mojej twarzy, ale jej nie mówi, że jest gotowa wpaść w szał. Dzięki Bogu. Zakłada swoją koszulkę. ‒ Bardzo cię przepraszam. Przepraszam,

że

jestem

dupkiem.

Przepraszam,

że

cię

podrywałem.

Przepraszam, że cię tutaj ściągnąłem. Te trzy zdania przeprosin za wielość moich grzechów prze ostatnie dwie godziny.

238

‒ W porządku. – I wygląda, że ma to na myśli. – To będzie po prostu krótsza historia do opowiadania przyjaciołom i wnukom kiedyś. – Uśmiecha się, a potem rozgląda po pokoju. – Mogę się którędyś wymknąć? Boże, chciałbym. Nie ma innej drogi z wyjątkiem tej na plażę, a Mia wyjdzie z za rogu w każdej chwili. Potrząsam głową, a potem widzę Mię w drzwiach. ‒ Nie. Myślę, że mówię do nich obydwu w tym samym czasie. Nie, nie pieprzę tej dziewczyny. Nie, nie ma drogi wyjścia. Nie, to nie to na co wygląda. Mia wie. Momentalnie. Nie jest głupią kobietą. Kurwa. Jej oczy są szeroko otwarte a twarz blada, gdy patrzy pomiędzy mnie i Ashley a potem na kieliszki od szotów. Przynajmniej jesteśmy znów ubrani. Napięcie wypełnia dom tak gęsto, że sądzę, iż mogę w nim utonąć. ‒ Zadzwoniłam do Nicole, kiedy wylądowałam. Powiedziała, że opuściłeś szpital i sądziła, że wróciłeś tutaj, aby się wykąpać. Jej oczy są bez wyrazu. Nie ma w nich gniewu ani jakiejkolwiek emocji ukazanej na jej twarzy. A jej głos? Jest oschły. Pusty. Zamykam oczy zaciskając usta i kiwam raz głową. Nikt się nie porusza. To się nie dzieje. Tylko, że tak jest. Mia jest tutaj. Przyjechała się ze mną zobaczyć i to jest to na czym mnie przyłapuje? Chcę wsadzić głowę w ogień zewnętrznego grilla. ‒ Tak… - odchrząkuję i próbuję ponownie. – Tak. Co ty tutaj robisz? ‒ Przyjechałam się z tobą zobaczyć. – Jej głos jest beznamiętny. Cierpi i to jest moja wina. – Przeszkadzam? ‒ Huh? Och… Ashley wciąż tutaj jest, siedząc pomiędzy mną a Mią, a ja o tym kompletnie zapomniałem. ‒ Bez obaw właśnie wychodzę. Zeskakuje z blatu z szerokim uśmiechem na twarzy i nie patrzy nawet na żadne z nas. ‒ Odprowadzę… - Zaczynam mówić, ale przerywa mi lekkim uniesieniem ręki.

239

‒ Nie przejmuj się tym. Żegnaj, Chase. A potem znika, poruszając się zwinnie jak przestraszona mała myszka, a ja zostaję z Mią, sam. Wygląda tak jak ja się czułem przez ostanie dwa miesiące. Zraniona. Zagubiona. Wkurzona. Zmieszana. Widzę to wszystko. Moja głowa opada i kładę ręce na biodrach potrząsając nią. ‒ To nie to na co wygląda. Nie mogę nawet na nią spojrzeć. Może to jest gra. Może to nigdy nie była gra. Mam tak popieprzone w głowie widząc Mię w moim domu. Domu, w którym jej chciałem… pragnąłem jej… aby ze mną mieszkała. Jak mogłem myśleć, że noc, kilka godzin z pielęgniarką zabierze wszystkie te uczucia, które żywię do Mii? ‒ Chcesz podwózki do szpitala? Co? Jest tuzin rzeczy, które mogła wbić we mnie i to jest to o co pyta? Zastanawiam się przelotnie czy to jest jak cisza przed burzą. Wessa mnie w sam środek idealnej burzy, a potem całe piekło zostanie na mnie uwolnione. Nie tak, że na to nie zasługuję. Moje oczy są przyciągane do jej. Nie wygląda już dłużej na złą… zrezygnowaną, może. Żuję dolną wargę starając się ją rozgryźć. Rozgryźć nas. Cholera czy są jeszcze w ogóle jacyś my? Czy kiedykolwiek byli jacyś ‘my’? ‒ Chase. Szpital? Dziecko? Mia podnosi jakieś klucze i potrząsa nimi tam i z powrotem. Patrzę na nią. Wygląda dobrze. Naprawdę dobrze. Ma na sobie białe spodenki i top z długimi rękawami w jasnym niebieskim kolorze, który zwisa z jej jednego ramienia. Jej włosy opadają do połowy pleców w luźnych lokach. Jest piękna… tak jak zawsze. ‒ Wyglądasz naprawdę dobrze. Jestem idiotą. Spojrzenie, które mi posyła mówi mi, że myśli tak samo. ‒ Piłeś? – Ignoruje mój komentarz i nie umyka mi to. Czuję jak zbiera się burza. – Potrzebujesz podwózki? Cholera, nie. Jeżeli mamy zacząć się kłócić, chcę, aby to było w moje ciężarówce. W mojej własnej przestrzeni. ‒ Pojadę ciężarówką.

240

A potem ją obserwuję… naprawdę ją obserwuję. Mia łapie pasemko włosów i powoli… delikatnie… wkłada je za ucho. Jej paznokcie są jaskrawo różowe. Patrzę w dół. Pasują do tych u stóp. Jak mogłem niemal zrobić to co zamierzałem… co było niczym. Szczerze. Zamierzałem to przerwać. Kocham ją. Kurwa. Nie wiem już dłużej czy to jest dobra rzecz czy nie. ‒ Zatem pojadę za tobą. Nie wiem jak się tam dostać. Nie obchodzi mnie czy będę musiał ją nieść, ale wsiądzie do mojej ciężarówki. ‒ Wypiłem jednego szota, Mia. Czuję się dobrze. Jedźmy. Gdy podchodzę do niej bliżej łapię go. To zaledwie słaby ślad jej, ale to dokładnie to na co miałem nadzieję wcześniej. Nie mogę powstrzymać się przed zatrzymaniem, gdy jestem obok niej. ‒ To co widziałaś wcześniej… to nie to co myślisz. Po prostu… – Zwyczajnie nie mam pojęci jak skończyć tą myśl, więc tego nie robię. Chwytam klucze wiszące na haku do garażu zaskoczony tym, że Mia idzie za mną. – Masz bagaże, które potrzebujesz wnieść? Uderza to we mnie. Leciała samolotem sama i jej pierwszym przystaniem jest mój dom. Wzięła taksówkę? Nie… miała ze sobą samochód. Wypożyczony? Prawdopodobnie. ‒ Zawiozę je później do Nic. Przywieziesz mnie z powrotem tutaj, abym mogła je zabrać? Chcę prosić ją, aby na mnie krzyczała i wrzeszczała. Przemawia do mnie głosem, który mówi, że za cholerę nie obchodzi jej to, co właśnie widziała, ale wiem, że kłamie, ponieważ mogę zobaczyć ból w jej oczach. Pieprzyć czekanie na burzę, chcę to rozstrzygnąć. Teraz. A potem chcę wziąć jej torby z bagażnika jej samochodu i rozpakować je w swoim pokoju i już nigdy jej nie wypuścić. Patrzy na mnie jakby miała problem z tym pomysłem w tej chwili. Wzdycham. ‒ Zrobię cokolwiek będziesz chciała, Mia. – Mam na myśli dużo więcej niż słowa, które wypowiadam. Jej niebieskie oczy zderzają się z moimi z taką intensywnością, że przestaję oddychać. Czy myśleć. Widzę jej ból, który właśnie spowodowałem, ale również widzę więcej. Cierpi, ponieważ mnie

241

kocha i widzę to wypisane na całej jej pięknej twarzy. Jest to tak oczywiste, że nie mogę się powstrzymać przed sięgnięciem i objęciem jej policzka ręką. – Bardzo cię przepraszam za to co właśnie zobaczyłaś, to… cokolwiek to było, kochanie. Chciałem zapomnieć jak bardzo za tobą tęsknię i o myśleniu o tym, że mnie nie chciałaś. Jej oczy pozostają na mnie, a usta otwierają się odrobinę. Boże, kocham te jej idealne, różowe usta. Wyglądają na miękkie i wiem, że nie ma na nich błyszczyka, który smakuje jak czereśnie. Jej oczy zamykają się przełamując zaklęcie, które na mnie rzuciła i jej głowa obraca się odrobinę co wystarcza, żeby powiedzieć mi, że nie chce, abym ją teraz dotykał. Nie winię jej. Jednak to jest instynktowne. Kiedykolwiek Mia jest w pobliżu muszę mieć na niej ręce przez cały czas. Uspokaja mnie. Mam nadzieję, że całkowicie tego nie spieprzyłem…czymkolwiek to w tej chwili jest. ‒ Jest dziecko w drodze i wszyscy chcą, abyś tam był. Racja. Dziecko. Nie chcą mnie tam z tego powodu. Chcą mnie tam, żeby skopać mój pieprzony tyłek.

242

Rozdział 26

Nie mam prawa się na niego wściekać. Wiem o tym. Zwodziłam go i odpychałam tak wiele razy, że nie jest zaskoczeniem to, że w końcu zmęczył się czekaniem. Nie jestem zła. Jestem zraniona. Zabrało mi tygodnie uświadomienie sobie, że jedyne, czego chcę w życiu to Chase. Kocham go. Po raz pierwszy w życiu byłam w stanie przyznać to nie tylko przed sobą, ale także przed mamą i resztą rodziny. Co powiedzieli, kiedy usłyszeli jak to przyznaję? Ruszaj, znajdź go i mu to powiedz. Nie jest łatwo dorastać z myślą, że twoje życie ma tylko jedną drogę, aby nagle dowiedzieć się, że to była jedna wielka fasada, którą założyli rodzice i pozwolili ci mieć dzieciństwo na jakie sądzili, że zasługujesz. To zdewastowało mnie przez ostatnich kilka tygodni. Nie mogę przestać myśleć o całym tym gniewie, który skierowałam na tatę, kiedy on naprawdę był zawsze takim samym mężczyzną. Może ukrywał się lepiej, kiedy byłam młodsza, ale zawsze był tym samym pijakiem, którego spostrzegłam, gdy zachorowała mama. Chroniła nas przed jego chorobą, to nie jej choroba go zmieniła. To była gorzka pigułka do przełknięcia.

243

Kiedy miałam trzynaście lat i sądziłam, że mama umrze, posadziła mnie, aby napełnić moją głowę tą całą matczyną mądrością jaką mogła, zanim już jej nie będzie, abym mogła tego dłużej słuchać.

Znajdź mężczyznę wartego ciebie i nie poprzestawaj na niczym mniejszym. Kochaj go. A potem kochaj go mocniej. Jest możliwe, że miłość kobiety ma moc zmienić mężczyznę. Obiecałam jej, że tak zrobię. Pamiętam, że wtedy pierwszy raz kłamałam mamie prosto w oczy. Wyszłam z tego pokoju przysięgając sobie, że nigdy nie pokocham mężczyzny w ten sposób, w jaki ona kochała jego, ponieważ wystarczyło spojrzeć na to, kim się stał. To nie było coś, z czego chciałam jakąkolwiek część. Tylko, że teraz uświadomiłam sobie, iż to nie mądrością się ze mną podzieliła. To było ostatnie życzenie kobiety przed śmiercią, która życzyła sobie, aby jej mąż zmienił się dla niej. Opierałam wszystkie swoje związki na tej jednej rozmowie z matką, a to nie bazowało w najmniejszym stopniu na rzeczywistości. I teraz nie wiem jak sobie z tym poradzić, poza tym, że w końcu ruszyłam za czymś, co może po prostu pomóc mi być trochę bardziej mną. Straciłam część siebie odkąd przeniosłam się do Nowego Jorku. Przemysł modowy jest szalenie czasochłonny i konkurencyjny. Porusza się w szybszym tempie niż kiedykolwiek mogłam sobie wyobrazić i gdzieś po drodze straciłam siebie. Bycie z Chasem przypomina mi o tym kim naprawdę jestem. I chcę go. Tylko, że teraz staję w obliczu bardzo realnej możliwości, że on ruszył do przodu. Po raz pierwszy w życiu stawiam czoło możliwości narażenia swojego serca na roztrzaskanie. To przerażające i nie mogę powstrzymać kolan od drżenia, gdy mkniemy w dół autostradą w ogromnej, czarnej ciężarówce Chase’a do szpitala. Rozdarcie mojego serca może poczekać. ‒ Jak Chloe sobie radzi? –pytam w końcu, przerywając napiętą ciszę. Czuje się jak gówno z powodu tego, że został przyłapany z tą dziewczyną. Mogę to stwierdzić. Widzę żal wyraźnie wypisany na jego twarzy i sposób w jaki trzyma kierownicę, jakby miała rozłożyć skrzydła i odlecieć, jeżeli ją puści albo na ułamek sekundy poluźni chwyt. Jego kłykcie są białe, a żyły na przedramionach wystają, jakby właśnie przyjął dawkę sterydów.

244

Odwraca do mnie głowę raz, a potem ponownie i marszczy brwi. Jeżeli oczekuje, że będę na niego krzyczeć, marnuje swój czas. Nie jestem gotowa rozmawiać o niczym z tego… jeszcze. Zrobimy to. Po prostu chcę unikać tego jeszcze przez kilka minut. ‒ Była zmęczona, kiedy zajrzałem do nich wcześniej, ale radziła sobie dobrze. – Kiwam głową i zapada cisza. Więcej ciszy, za wyjątkiem grającego radia i szumu opon po nawierzchni drogi. - Jak się tutaj dostałaś? Czy to bezpiecznie dla ciebie podróżować? Zerkam na niego a jego oczy są na mojej klatce piersiowej. Normalnie dałabym mu popalić za patrzenie, ale mogę powiedzieć, że patrzy tylko dlatego, iż się o mnie martwi. ‒ Nic zadzwoniła do mnie jak tylko się dowiedziała i wskoczyłam do pierwszego samolotu. Chciałam zobaczyć Chloe i dziecko, i Nic. I ciebie. Ale te słowa utykają w moim palącym gardle. Moje ręce są dociśnięte do ud, a stopy ciągle tupią. Kiedy byłam dziewczynką to podczas długiej podróży samochodem wymyśliłam grę polegającą na podnoszeniu stopy za każdym razem, kiedy samochód przejeżdżał przez dziurę w drodze. Nie mam pojęcia, dlaczego. To pomagało zabijać czas, jak sądzę. To musi być pamięć mięśniowa, ponieważ widzę pęknięcie w drodze i moje palce już zaczynają się unosić. ‒ Możemy o tym porozmawiać? Jego ręce zaciskają się na kierownicy, a kłykcie robią się jeszcze bielsze, kiedy zjeżdża w zjazd. Ukazuje się niebieski znak z białym H i strzałką wskazującą w prawo22 To masywny budynek zaledwie przecznicę dalej w dół drogi. Myślę, że jak tylko Chase zaparkuje, mogę wyskoczyć z ciężarówki, aby zaczerpnąć duży oddech. Tylko po to, aby odetchnąć świeżym powietrzem, zamiast jego wodą kolońską, której zapach wypełniła samochód, odkąd wsiedliśmy do środka.

22

245

- znak drogowy jakim w USA oznacza się szpitale.

‒ Wolałabym nie. ‒ Rozumiem to… naprawdę, ale Mia… – Patrzy na mnie, a jego oczy przeskakują do szpitala, gdy zatrzymujemy się na światłach. Zielone, zielone, zielone. Cokolwiek co mnie z tego wydostanie. – Ona jest pielęgniarką na oddziale. Moje oczy się zamykają, a klatka piersiowa robi się ciężka. Moja głowa opada na zagłówek i siedzę tutaj, w ciszy. Nie jestem na niego zła, ale zazdrość może być wredną suką. Prawdą jest, że ta dziewczyna, kimkolwiek jest, miała swoje ręce na całym ciele Chase’a mniej niż godzinę temu a to to samo ciała, które ja chcę dotykać. Jedyne ciało, którego kiedykolwiek chciałam dotykać, ale strach i głupota mnie powstrzymywały. Parkuje, a ja szeroko otwieram drzwi, zanim on wysiądzie z ciężarówki. Wyskakuję i biorę najgłębszy oddech w swoim życiu. Powietrze jest wypełnione zapachem smogu i benzyny. I cała wyśmienitość wody kolońskiej Chase’a natychmiast wyparowuje. ‒ Mia? Obracam do niego twarz, gdy okrąża ciężarówkę. Jestem dużą dziewczynką. Mogę wysłuchać tego, co ma do powiedzenia. Po prostu tego wysłucham, a porozmawiamy później. Moje usta nie odbierają tej wiadomości. ‒ Więc wyjaśnijmy to sobie. Tego ranka dostałam wiadomość od Nic o Chloe. Pośpieszyłam na lotnisko i wskoczyłam w pierwszy dostępny samolot, pisząc do ciebie, gdy byłam na bramkach, a przez ten cały czas ty podrywałeś pielęgniarkę i zabrałeś ją do domu, żeby co Chase? Pieprzyć ją? Po spędzeniu z nią około pięciu minut? Czy to o tym chcesz rozmawiać? Jego ręce łączą się na karku i patrzy w górę na niebo. Jest szare… nie ma tam nic do zobaczenia. ‒ Bardzo mi przykro, po prostu, dostałem twoją wiadomość i zacząłem myśleć, że grasz ze mną w jakiegoś rodzaju grę. ‒ Grę? Żartujesz sobie teraz? ‒ Jestem dupkiem. Nie mam lepszej wymówki. Nie dzwoniłaś ani nie pisałaś do mnie i ledwo odpowiadałaś na moje wiadomości. To po prostu mnie

246

dezorientowało. I zacząłem myśleć, że pieprzysz się ze mną czy grasz w jakąś umysłową gierkę i potem pomyślałem o tym jak wcześniej nie powiedziałaś mi prawdy o swojej chorobie. Więc pomyślałem, że kłamałaś o wielu sprawach. – Jego ręce opadają po bokach, a potem wylatują w powietrze do góry. – Przepraszam Mia. Jestem dupkiem i przyznaję to, ale nie zamierzałem nic z nią zrobić, nie po tym jak przywiozłem ją do domu. Po prostu chciałem rozproszenia, żebym mógł przestać myśleć o tobie, chociaż przez pięć pieprzonych minut! Dyszy do czasu gdy kończy. Przez ostatnich kilka lat zwodziłam go na okrągło i nie mogę zaprzeczyć niczemu co powiedział.

To była gra. Może

nie

świadoma,

ale

odpychałam

i odpychałam go, a potem pozwalałam mu wracać albo przyciągałam go z powrotem, przez ten cały czas podejrzewając, że zależy mu bardziej niż mówił. ‒ Przepraszam. Mój głos brzmi cicho jak myszy i wzdrygam się wewnętrznie. Powinnam powiedzieć mu więcej. Powinnam powiedzieć mu, dlaczego tutaj jestem… ponieważ go kocham. Ale jeszcze nie mogę. Wspomnienie jego tak blisko z tą pielęgniarką, która wciąż zakładała koszulkę, gdy wyszłam zza rogu, jest zbyt świeżo zakorzenione w mojej głowie. ‒ Przepraszasz? – pyta i robi krok bliżej. Cofam się, więc moje plecy są przyciśnięte do boku jego ciężarówki. – To wszystko, co masz do powiedzenia? Nie będziesz na mnie krzyczeć? Ponieważ zasługuję na to Mia. Naprawdę. Powinienem był zostać w Minnesocie z tobą. Nie chciałem wyjeżdżać, po prostu nie wiedziałem jak ci pomóc. Jest tak blisko mnie, że czuję jego zapach. Mogę wyczuć stęchły zapach papierosów na jego koszulce i jego słodko ostry zapach. Jest kuszący i mój zdrowy rozsądek rozsypuje się na ziemi jak miska upuszczonych kulek. Patrząc w jego oczy, mogę zobaczyć miłość owiniętą w zmieszanie. Może powinnam na niego krzyczeć, ale tak naprawdę na to nie zasługuje. To ja powiedziałam mu, żeby jechał… że go nie chciałam.

247

‒ Nie winię cię. Nie chciałam prowadzić żadnej gry, po prostu nie wiedziałam jak bardzo… Zanim zdążę powiedzieć mu, że go kocham pomimo wszystkiego, co myśli, że zrobił źle, jego usta są na moich. Przyciska je do moich i właśnie, kiedy mam go wpuścić do środka wyczuwam słaby smak…czereśni? Odpychając go rękami, które kładę na jego piersi, patrzę na niego. Jego szare oczy wirują szeregiem emocji. ‒ Pocałowałeś ją? Smakujesz jak czereśnie. Wyciera usta wierzchem dłoni i przybiera minę obrzydzenia, mamrocząc przekleństwo. ‒ W porządku. Rozumiem to. – Tak jakby. Wciąż jestem zazdrosna i nienawidzę tego, że miał dziewczynę w swoim domu. – Chodźmy po prostu zobaczyć Chloe, a potem to rozwiążemy, dobrze? Patrzy na mnie ostrożnie, jakby nie mógł uwierzyć, że nie jestem bardziej zła, ale trzyma moją rękę w swojej łącząc nasze palce. Gdy wchodzimy na oddział położniczy pielęgniarka zza biurkiem rozszerza oczy ze zdziwienia. ‒ Kurwa – mówi Chase obok mnie i ściska moją rękę. ‒ Tak szybko z powrotem? – pyta pielęgniarka, jej oczy przeskakują pomiędzy nami a potem w dół na nasze złączone ręce. Wyciągam swoją i idę dalej w chwili, gdy Chase zwalnia. Nie wiem, kim ona jest, ale nie zatrzymuję się, aby się tego dowiedzieć. ‒ Hej Amber. Słyszę jak cicho mówi Chase, gdy idę w dół korytarzem. Jestem prawie przy drzwiach, gdy Chase woła moje imię. Odwracając się do niego widzę, że trzyma w ręce szczoteczkę i pastę, śpiesząc wzdłuż korytarza w moim kierunku. Wygląda na zdenerwowanego, ale uśmiecha się szeroko. ‒ Przepraszam za to. Muszę po prostu umyć zęby.

248

Śmieję

się.

Nie

mogę

się

powstrzymać.

Wygląda

na

takiego

podekscytowanego nadzieją, że nie jestem na niego wkurzona, że zmywa to skrępowanie, które czułam zaledwie kilka minut temu. Uśmiecham się do niego ponownie, łapiąc jego rękę i wciągając go do pokoju. ‒ I swoje usta.

River Garrett Clausen jest najpiękniejszą istotą – jaką kiedykolwiek widziałam, zapakowaną w najmniejszym możliwym pakiecie. Urodził się dwadzieścia minut przed tym, gdy ja i Chase przyjechaliśmy z powrotem do szpitala, ale byliśmy w stanie przemknąć do pokoju Garreta jak tylko się tutaj dostaliśmy. Wszystkie sześć par oczu wpatrują się w Chase’a jak tylko przechodzimy przez drzwi, a potem ich usta otwierają się w szoku, gdy widzą mnie za nim, wciąż trzymającą jego rękę. Jest tak jakby ktoś machnął ręką w powietrzu i zatrzymał czas, ponieważ wszyscy zamierają, a ich oczy skupione są na mojej ręce w ręce Chase’a. ‒ Hej – mówię słabo, machając wolną ręką w powietrzu. Nic otrząsa się pierwsza i pędzi do mnie tak szybko, że moja ręka zostaje gwałtownie wyrwana z ręki Chase’a. ‒ Udało ci się! – Pochyla się i szepta mi do ucha. – Wszystko w porządku? Nie miałam pojęcia, że zabrał dziewczynę do domu, kiedy powiedziałam ci, abyś do niego pojechała. Musisz mi później wszystko powiedzieć, dobrze? – Kiwam głową, a ona się odsuwa, jej niebieskie oczy iskrzą szczęściem i lekkim niepokojem. – Boże tak dobrze cię zobaczyć. Wyglądasz niesamowicie. Jak się czujesz? ‒ Dobrze. Lepiej. – Przerywam i szybko zerkam na Chase’a, po czym wracam do Nic. Nie miałam szansy powiedzieć mu jeszcze nic i wiem, że oboje są ciekawi. – Wciąż jestem na etapie powracania do zdrowia, ale dotrę tam. Jeden kącik jej ust drga. ‒ Cóż, twoje cycki wyglądają fantastycznie. ‒ Jesteś taką suką – mówię, śmiejąc się.

249

To niestosowne, ponownie, ale takie właśnie jesteśmy. Powoli wracam do zdrowia i ból w piersi stopniowo się zmniejsza. Podnoszenie rąk do góry ponad ramiona boli, ale ogólnie radzę sobie dobrze. Nie boję się tak jak kiedyś. Będę miała blizny na zawsze, ale uzdrawiam się… na więcej sposobów niż jeden. Zostaję wciągnięta w ramiona Sammy, a potem wyrwana od niej przez Jake’a a potem Zacka. Gdy się uwalniam podchodzę do łóżka Chloe i widzę jak Sammy wchodzi w ramiona Jake’a, a on całuje ją w skroń. Cieszy mnie to. Chase obejmuje mnie ramionami jak tylko kończę przytulać Chloe. ‒ Gratulacje, mamusiu – mówię cicho, żeby nie obudzić malutkiego szkraba w jej ramionach. Jego twarz jest cała pognieciona, sprawiając, że wygląda jak pomarszczony osiemdziesięciolatek. Ma opuchnięty nos, a dolna warga wykonuje ssące ruchy, jakby jadł przez sen. Jest taki mały. Moje oczy zachodzą łzami od patrzenia na niego. To jest jedyna rzecz, której nigdy nie doświadczę i małe ukłucie zazdrości uderza mnie w serce. ‒ Dziękuję – mówi i opiera głowę o poduszki. – Po prostu cieszę się, że to już koniec i że wszystko z nim dobrze. ‒ Naprawdę? Nie ma żadnych problemów? Chloe potrząsa głową. ‒ Jest mały… waży tylko dwa i pół kilograma, ale samodzielnie dobrze oddycha. Musimy zostać kilka dodatkowych dni, aby trzymać go na obserwacji odkąd urodził się tak wcześnie, ale wygląda na to, że wszystko jest w porządku. ‒ Wygląda idealnie. ‒ Też tak uważam – Jej głos zawiera nutkę zdziwienia tym cudem, którą słyszałam, gdy mówią wszystkie świeżo upieczone matki. Zostajemy z Chasem i rozmawiamy przez chwilę z resztą zespołu. Odpowiadam na pytania dotyczące mojego zdrowia, a Zack powiadamia nas, że odwołali resztę trasy. Zostały tylko cztery koncerty i obiecał, że odbędą się, gdy tylko Garrett poczuje, że może zostawić Chloe i Rivera. Co sprawia, że odwracam się do Garretta. ‒ Zmieniłeś zdanie odnośnie tego imienia?

250

Drwi. ‒ Widziałaś kiedyś poród? Ze wszystkim, przez co przeszła i z tym całym krwawym gównem, które widziałem, pozwoliłem jej nazwać go jak do cholery będzie chciała. Śmieję się. Widziałam wcześniej rodzącą kobietę. Byłam w pokoju z Nicole, kiedy rodziła Andrewa tyle lat temu i ma rację to obrzydliwe. ‒ Jak sobie radzisz? – pytam Nicole, a jej ręce natychmiast instynktownie lądują na brzuchu. ‒ Dobrze. Już prawie koniec pierwszego trymestru, więc jestem wyczerpana, ale nie chce mi się już cały czas wymiotować. Obejmuję ją ramieniem i ściskam tak mocno jak mogę, zanim wywoła to u mnie ból. ‒ Tak się cieszę dla ciebie. Naprawdę. Łzy wypełniają moje oczy, ponieważ cieszę się z jej szczęścia, ale również naprawdę cieszę się dla siebie. Usta Chase’a ocierają się o moje ucho. ‒ Czy już jest później? Wiem, że jesteś bardzo podekscytowana zobaczeniem wszystkich, ale naprawdę musimy dokończyć to, co zaczęliśmy wcześniej. Odwracam się do niego z pytającym spojrzeniem. ‒ Masz na myśli rozmowę? Rozgląda się po pokoju. Jest zdenerwowany. ‒ Rozmowa – potwierdza, a potem uśmiecha się szeroko. – Możemy od tego zacząć. Przewracam oczami. Gdy się żegnamy i obiecujemy przyjść w odwiedziny jutro, widzę jak Zack uderza go w ramię. Chase jest dużym facetem i nie mam mowy, żeby Zack faktycznie go pobił, ale przez grymas, który robi mogę powiedzieć, że to bolało.

‒ Kocham cię. – Wychodzi to jak szept.

251

Nasze usta otwierają się szeroko, a jego brwi lecą do czoła. Jest tak zszokowany słysząc to, jak ja mówiąc to. Nie mogę uwierzyć, że to pierwsza rzecz, jaką mu powiedziałam po tym, jak doszliśmy do ciężarówki na parkingu. Odwracam się i opieram głowę o karoserię ciężarówki. W ostatnim tygodniu odkąd moja rodzina przekonała mnie, żeby powiedzieć mu co czuję, nie tak to sobie wszystko wyobrażałam. Mam koronkową, różową koszulę nocną, którą kupiłam na ten cały plan. Zaczynał się uwodzeniem go i powiedzeniem mu w łóżku ze świecami w całym pokoju. Chciałam, żeby to było idealnie, ale jak wszystko inne w moim życiu totalnie to spieprzyłam. Słyszę głośne wypuszczenie powietrza i widzę jego stopy wchodzące w moje pole widzenia na betonie. Moje ciało rozpala się, gdy jego ręka dotyka mojej szyi, odgarniając włosy, a potem obejmuje palcami mój kark. Masuje ten obszar, ale się nie porusza. ‒ Kochasz mnie? Wydaję dźwięk. Jest to albo stękniecie albo prychnięcie. Stękoparsk? Może. Prawdopodobnie. Chciałabym nie być tak romantycznie wyzywana. ‒ Spójrz na mnie Mia. Odciąga mnie pewnie, ale delikatnie w tym samym czasie, więc moje oczy są skierowane bezpośrednio na jego, a jego twarz jest zaledwie milimetry od mojej. ‒ Kochasz mnie? Kiwam głową. Mogę poczuć ponownie jego wodę kolońską i jego oddech na moich ustach. Oddycha ciężko i nie mogę zdecydować się czy jest napalony czy wkurzony. Proszę niech będzie napalony. Pragnę go. Zawsze go chciałam i dopiero w ciągu ostatnich kilku dni uświadomiłam sobie, jak wiele czasu zmarnowałam. Nie pozwolę jakiejś pielęgniarce… jakiemuś rozproszeniu… spieprzyć tego. Ma prawdo do błędu, złej oceny sytuacji, kiedy dawał mi tak wiele. Jego usta mocno rozbijają się o moje. Uśmiecham się na smak świeżej mięty, ale jedyną rzeczą o jakiej mogę myśleć jest: dom. Jest wszystkim czego kiedykolwiek chciałam i odpowiadam natychmiastowo. Moje ręce idą na jego plecy, a jego wplątuje się w moje włosy, przyciągając mocniej do siebie. Zostaję przyparta do boku jego ciężarówki i sapię albo jęczę, albo wydaję inne odgłosy. Nawet nie wiem.

252

Mogą nie pochodzić ode mnie, gdyż on odpowiada podobnymi dźwiękami. Rozpoznaje je. Pożądanie. Miłość. Pasja. Ogień. To wszystko jest pomiędzy nami tutaj gotowe wybuchnąć i nie obchodzi mnie nawet, że jestem pieszczona w ten sposób na szpitalnym parkingu tak, że wszyscy mogą zobaczyć. Potrzebuję go i pragnę. Nie chcę przeżyć kolejnego dnia czy sekundy bez niego wiedzącego o tym. Odsuwa się niemal tak gwałtownie jak zaczął i zostaję bez tchu. ‒ Kochasz mnie. – Kiwam głową. – Nie będziesz na mnie krzyczeć za pielęgniarkę? – Potrząsam głową, a uśmiech zaczyna wkradać się na kąciki jego ust. – Ponieważ mnie kochasz. ‒ Kocham cię Chase. ‒ Chryste, nie masz pojęcia jak pięknie to brzmi wychodząc z twoich ust. Kocham cię. Wiesz o tym prawda? Unosi jedną brew, a jego głowa przekrzywia się odrobinę w bok. Nie mogę oderwać oczu od ciemnej szarości, którą widzę w jego. Jego ręka nie opuściła mojego karku. Sądzę, że chcę, aby była permanentnie wytatuowana na moje skórze. ‒ Wiem, Chase. Całuje mnie ponownie, ale tym razem delikatniej i wolniej. Ten pocałunek jest pełen obietnic tego, czego doświadczę, kiedy będziemy na osobności, w łóżku później. Mogę jeszcze wykorzystać moją różową koszulę. Odchylam się kilka centymetrów, abym mogła zobaczyć jego uśmiech. Boże tęskniłam za tym uśmiechem. Jest doskonały.

253

Rozdział 27 To zadziwiające, jaką różnice w powietrzu może spowodować kilkanaście kilometrów w Kalifornii. Stojąc na tarasie Chase’a tylko kilka kroków od oceanu wszystko co widzę to niebieskie niebo nakrapiane śnieżnobiałymi, puszystymi obłokami. Zapach słonego powietrza jest odurzający. Milczeliśmy odkąd opuściliśmy szpital. Nie wiem, od czego zacząć, a Chase daje mi przestrzeń do wymyślenia tego. Ale nadszedł czas, więc odstawiam butelkę wody i obracam się do niego twarzą. Siedzi na fotelu w każdy inny sposób tylko nie na zrelaksowanego. Opieram tyłek o poręcz i unoszę się w górę na rękach położonych po moich bokach, trzymając się poręczy. ‒ Mój tata poszedł na odwyk. – Obserwuję jak Chase ściąga razem brwi. Biorę głęboki oddech i kontynuuję. Muszę zmusić się do wypowiedzenia tego. – Zawsze myślałam, że rak mojej mamy był tym, co zmieniło go w alkoholika. Przez to, że może kochał ją za bardzo i kiedy zachorowała nie mógł uporać się z tym, i odwrócił się od Elijahy i mnie plecami. Sądziłam, że to jej choroba go zrujnowała. – Przerywam i robię łyk drinka. Puls szaleje poza kontrolą. – Nigdy nie chciałam, żeby to przydarzyło się komuś innemu z mojego powodu. Chase potrząsa głową i otwiera usta, aby coś powiedzieć. Prawdopodobnie będzie to zapewniające i czułe. ‒ Myliłam się – przyznaję z większą siłą niż właściwie czuję. Moje nogi są jak z galarety i jestem wdzięczna, że mam poręcz, która mnie podtrzymuje. – Zawsze był alkoholikiem. Kiedy powiedział mi o tym byłam w szoku. Jego wyznanie tak jakby podarło moje wspomnienia posiadania idealnego dzieciństwa z perfekcyjnym tatą, ale w rzeczywistości dużo go nie było.

254

Poszedł na odwyk, kiedy ja i Elijaha byliśmy dziećmi i było wiele nocy, w które w ogóle nie wracał do domu. Rak mamy nie złamał go… ujawnił to, kim naprawdę zawsze był. ‒ Nie złamiesz mnie. Moje oczy zaczynają piec od łez, ponieważ to dokładnie jest lęk, który paraliżował mnie przez tak długo. Teraz rozumiem jak potencjalnie głupia byłam przez tak wiele lat. ‒ To po prostu sprawiło, że spojrzałam na pewne sprawy z odpowiedniej perspektywy i nauczyłam się wiele. Chase wstaje powoli i robi kilka kroków w moją stronę. Jego ręce opadają na poręcz obok moich i spogląda w dół na mnie. ‒ Jak na przykład? Przełykam powoli przyswajając go. Boże, jest niesamowity. Niewiarygodnie seksowny a jego szare oczy pokazują tak wiele. Jego mięśnie falują pod białą koszulką i przez to jego skóra wydaje się bardziej opalona. ‒ Jak może to, że byłam głupia, że tak się bałam kogoś pokochać. Potrząsa głową z ledwie widocznym uśmiechem na twarzy. ‒ Nie jesteś głupia. ‒ Nie jestem? ‒ Tak-tak. Jeżeli uświadomiłabyś to sobie lata temu prawdopodobnie wyszłabyś za kogoś z śródmieścia Minneapolis i nigdy nie miałbym szansy cię spotkać. – Pochyla się, opierając swoje czoło o moje. To jedyny punkt, w którym się dotykamy, jednak czuję jak moje całe ciało płonie aż do czubków palców u nóg. – I wtedy spędziłbym resztę swojego życia, jako samotny mężczyzna. Zdajesz sobie sprawę, że jesteś pierwszą osobą, którą kiedykolwiek kochałem, jedyną osobą, którą kiedykolwiek chciałem kochać prawda? ‒ Chase… Reszta słów ucieka z mojej głowy, gdy jego ręce przesuwają się na moją talię. Zapominam o wszystkim. Sprawia, że zapominam o każdym lęku, obawie i myśli za wyjątkiem tego jak bardzo go kocham.

255

Jego usta dotykają moich, delikatnie ocierając się tam i z powrotem o wargi. Moje ciało staje w płomieniach. Unosi ręce do góry obejmując nabożnie moją twarz. ‒ Kocham cię Mia. I z tymi trzema słowami jestem całkowicie zmieciona. Widzę jak jego miłość do mnie promieniuje w jego oczach i w małym uśmiechu na ustach. Całuję go. Moje usta naciskają na niego i może zaczęłam pocałunek, ale Chase momentalnie go kontroluje. Kontroluje mnie, przyciągając mnie mocno do swojego ciała, a potem przyciskając plecami do poręczy tarasu. Nasze ręce poruszają się po naszych ciałach, przypominając sobie, jakie to uczucie… nie żebym mogła o tym zapomnieć. Śniłam o Chase każdej nocy, odkąd go odesłałam po swojej operacji. Oddech utyka mi w piersi, gdy jego ręce lekko dotykają krawędzi moich piersi. To nie boli, ale przypomina mi, że wciąż jest tyle do powiedzenia. Wycofuję się z naszego pocałunku. Chase marszczy brwi. ‒ Mam blizny – mówię nerwowo. – Moje ciało… nie jest już takie samo. ‒ Czy cię skrzywdziłem? – Jego ręce wciąż są po bokach moich piersi i patrzy na nie ze zmartwionym wyrazem twarzy. ‒ Nie. Wciąż jestem obolała i nie w pełni sił, ale nie skrzywdziłeś mnie. ‒ Nigdy cię nie skrzywdzę, Mia. ‒ Wiem. – I tak jest. Jestem tego pewna każdą komórką swojego ciała. – Jest jeszcze coś o czym musisz wiedzieć. – Unosi brew czekając. – Nie będę miała dzieci. Nie mogę… po prostu nie mogę zaryzykować posiadania dziewczynki. Jego usta poruszają się w zabawny sposób przez sekundę, a potem przytakuje. A następnie się uśmiecha. ‒ Chcę po prostu ciebie. Wieje wiatr i łapię zapach czegoś stęchłego. To sprawia, że się śmieję. ‒ Naprawdę śmierdzisz. – Chase wykonuje ten męski gest węszenia za czymś pod pachą i się krzywi. – Ohyda – mówię śmiejąc się. ‒ Umyj mnie. I pozwól mi zobaczyć każdą część ciebie. Przygryzam nerwowo dolną wargę. I tak w końcu wszystko zobaczy, ale wciąż się boję. Moja skóra jest rozciągnięta i oznaczona, i nawet, jeżeli zostałam

256

naprawiona nie jest to doskonałe. Wciąż nie przywykłam do widoku groźnych śladów, które znaczą moją skórę na krawędziach piersi i pod nimi. I inaczej teraz się je czuje. Nie jest prosto się do tego przyzwyczaić. Albo oglądać. ‒ Mia – mówi i z moim imieniem na jego ustach moje nerwy zaczynają znikać. – Nie kocham cię dla twojego ciała. Pozwól mi siebie zobaczyć.

Chase pierwszy wchodzi pod prysznic, gdy ja powoli zaczynam się rozbierać. Rumienie się obserwując jego niesamowite nagie ciało poruszające się gładko i z wdziękiem przez podłogę łazienki i odwracam się, gdy uśmiecha się do mnie jak rozpinam szorty i pozwalam im opaść na podłogę. Jedynymi dźwiękami jakie słyszę są uderzanie wody o wykafelkowaną podłogę i bicie mojego serca w uszach. Zrzucam majtki, a potem unoszę ramiona, aby zdjąć koszulkę. To boli. Moje boki bolą, kiedy unoszę ręce nad głowę w ten sposób. Wiem, że ból w końcu zniknie, ale blizny pozostają. Mam blizny, które rozciągają się przez połowę moich piersi, pod nimi i na bokach od biopsji, które mi robili. Jest to bałaganem i nie jest ładne. ‒ Odwróć się i stań do mnie twarzą. – Słyszę głęboki głos Chase’a i moje ciało zamiera, gdy upuszczam koszulkę na podłogę. Noszę sportowe biustonosze od czasu operacji i to nie jest w ogóle seksowne. Nie mogę nic poradzić na to, że boję się co sobie o mnie pomyśli. Jak to zmieni jego postrzeganie mnie? Pomimo to słucham go. Odpycham wszystkie wątpliwości i ufam, że powiedział mi prawdę… że nigdy mnie nie skrzywdzi. Wierzę mu i dlatego się obracam. Lęk okrywa mnie i trzęsą mi się ręce, gdy sięgam do zapięcia stanika na plecach. Chase stoi na pełnym widoku pod prysznicem. Jego ręce są na biodrach, a woda uderza o jego plecy, gdy para zaczyna wypełniać przestrzeń prysznica. Wygląda jak Grecki Bóg, który właśnie wyszedł z chmur.

257

Przełykam a potem rozpinam biustonosz, pozwalając ramiączkom opaść do nadgarstków, a potem strząsam go na ziemię. Nieśmiałymi krokami podchodzę do niego, przyciągana do niego, jakby łączył nas niewidzialny sznurek. To jest Chase. Kocha mnie i mnie nie zrani. ‒ Chcę umyć każdy kawałek, którego dotykała wcześniej ta dziewczyna – mówię, gdy staję naprzeciwko niego. Moje ręce natychmiast idą do jego nadgarstków tak, żeby nie mógł sięgnąć i mnie dotknąć. Nie jestem jeszcze na to gotowa, a im dłużej odciągam uwagę od siebie tym lepiej. Kiwa głową i wręcza mi gąbkę i mydło. Zaczynam powoli zapamiętywać każdy mięsień jego ciała. Myję go wzdłuż każdej szczeliny pomiędzy mięśniami, palce mojej wolnej ręki śledzą gąbkę czując go. Ma pełną erekcję i dumnie prezentuje ją naprzeciwko mnie. Jest wypełniony pewnością siebie i zerkam na niego w górę, gdy opadam na kolana myjąc jego nogi, nawet jeżeli wiem, że ktokolwiek był tutaj wcześniej w tym miejscu go nie dotykał. Jego oczy nie są dłużej szare, ale prawie całkowicie czarne, a jego oddech wychodzi jak krótkie, szybkie wybuchy. Uśmiecham się znacząco i zatrzymuję się powoli całując jego główkę i przeciągam językiem wzdłuż nasady. Jest po prostu doskonały. Wszędzie. Jego ręce przesuwają się na moje ramiona i ciągnie mnie w górę. ‒ Kiedy będę się z tobą kochał będzie w to w moim łóżku nie tutaj. Nie teraz, jeszcze nie. Uśmiecha się szelmowsko i wyciąga gąbkę z moich rąk i obraca mnie tak, że stoję do niego plecami. Myje moje włosy tak samo wolno jak ja myłam jego, odwzajemnia przysługę, delikatnie przesuwając gąbką po mojej skórze. Drżę, gdy całuje mnie pomiędzy łopatkami, i kontynuuje w dół, przestając zaraz przed zakończeniem pleców. Obraca mnie tak, że teraz stoję do niego twarzą i zaczyna od moich stóp powoli myjąc mnie i wielbiąc każdy centymetr mojego ciała i pozwalając, by obszar, o który najbardziej się denerwuję został zobaczony na samym końcu. Całuje mój pępek i opiera głowę o mój brzuch, jego ręce chwytają moje biodra. ‒ Jesteś absolutnie wyśmienita. Każdy twój milimetr, Mia.

258

Kiwam głową, gdy patrzy na mnie wyzywając mnie, bym mu uwierzyła. Kiedy sięga do moich piersi upuszcza mydło i gąbkę, i po prostu trzyma mnie za biodra. Nie dotyka mnie, tylko patrzy. Smutek wkrada się do jego oczu, po czym zmienia się w coś, czego nie rozumiem. Bez odrywania oczu od moich całuje każdą bliznę. Jego usta dotykają każdego miejsca na moim ciele, które było zniszczone i zmienione na zawsze. Łzy wypełniają moje oczy i spływają w dół, gdy rozlewa swoją miłość na wszystkie najbardziej bolesne miejsca na moim ciele i to nie tylko fizycznie. Każdy ślad przypomina o bólu i strachu, który nosiłam tak długo. Gdy kontynuuje całowanie mnie poruszając się powoli w górę do mojej szyi, czuję jak zmywa to wszystko. Nie ma już więcej miejsca na ból i strach. Po raz pierwszy w życiu czuję nadzieję. ‒ Wyborna – mówi i dochodzi do moich ust dociskając do nich swoje. Otwieram je momentalnie akceptując go i przyciągając go bliżej siebie. Ręką, którą obejmuje mnie w tali zakręca wodę i wynosi mnie z prysznica. Nasze usta nigdy się nie rozdzielają, gdy łapie ręcznik z blatu i owija go wokół mnie od tyłu. Sadza mnie na blacie owija ręcznik wokół pasa i potem mnie wyciera. Bez słowa jestem zaniesiona do jego ogromnego łóżka i ułożona dokładnie pośrodku po tym, gdy zrzuca kołdrę. Wczołguje się na mnie unosząc się tak, że w ogóle na mnie nie naciska. ‒ Jesteś najsilniejsza kobietą jaką znam, Mia. Twoje blizny są oznaką twoje siły i tego wszystkiego co przezwyciężyłaś. Bez nich wciąż byś się bała. Ale jesteś teraz tutaj, a ja nie chcę byś odeszła. Ja także nie chcę odchodzić. Nigdy. Łzy wypływają z moich oczu, a on ociera je kciukiem. ‒ Możesz to zrobić? – pyta i wiem co ma na myśli. Szczerzę się. ‒ Ta część nigdy nie została zraniona. Kochaj się ze mną? ‒ Moja przyjemność.

259

Wchodzi we mnie powoli i och mój Boże… moja przyjemność w rzeczy samej. Czuję każdy jego milimetr, powoli naciskający na moje najbardziej wrażliwe obszary, i niemal natychmiast spadam z krawędzi. A potem jesteśmy plątaniną powolnie wędrujących rąk, które rozpalają każde zakończenie nerwowe w moim ciele. Usta Chase’a wyznaczają ścieżkę od moich ust do szczęki i w dół szyi po czym powoli przenoszą się do moich piersi. Nasze ciała poruszają się w idealnej harmonii połączone w najbardziej intymnych miejscach, gdy kołyszemy się razem powoli ciesząc się chwilą. Daje mi wszystko co ma i biorę to wiedząc, że już dałam mu tą jedną rzecz, którą nigdy nie sądziłam że stracę. Swoje serce. Ten mężczyzna posiada je całkowicie. Nie mam wątpliwości, że będzie mnie traktował jak skarb. Nie mogę oderwać oczu do Chase’a, gdy zakochuję się głębiej i mocniej w tym mężczyźnie, który nigdy tak naprawdę ze mnie nie zrezygnował. Osiągamy szczyt jednocześnie z zablokowanymi na sobie oczami. Mam nadzieję, że może zobaczyć jak wiele dla mnie znaczy, jak bardzo go kocham, ponieważ jestem zbyt daleko, aby mówić. Gdy nasze oddechy zwalniają, Chase powoli się stacza się ze mnie, ciągnąc mnie za sobą tak, że jesteśmy twarzą w twarz. Jego ręka obejmuje moją szczękę. Kocham kiedy tak robi. Tym prostym gestem sprawia, że czuję się całkowicie bezpieczna i chroniona. To wspaniałe uczucie. ‒ Wiesz, że nigdy nie pozwolę ci odejść. Obracam głowę i całuję jego dłoń, po czym uśmiecham się łagodnie. ‒ Nigdzie indziej nie chcę być. Całuje mnie i odsuwa się z poważną miną. ‒ Mam to na myśli. Chcę ciebie tutaj, żebyś się do mnie wprowadziła i mieszkała tutaj. Abyśmy razem stworzyli życie… tylko ty i ja. Przewracam go tak, że go dosiadam. Moje kolana ściskają jego biodra, a ręce łapią za ramiona. Głowę pochylam w dół i moje włosy ocierają się o jego klatkę. Uśmiecham się, gdy widzę jak mięśnie jego podbrzusza zaciskają się i niski jęk ucieka mu z ust.

260

Przyciskam usta do jego połykając jego dźwięki i odchyla się na tyle, żeby widzieć moje oczy, zaledwie milimetry od jego. ‒ Wiem, co masz na myśli, Chase.

261

Epilog

Pięć lat później… ‒ Hej kochanie – mówi Chase i daje mi szybkiego buziaka w policzek, zanim wraca z powrotem do grilla, gdzie Jake i Zack udają, że mu pomagają. Nasze podwórko jest wypełnione przyjaciółmi i rodziną. To niesamowite mieć ich tutaj wszystkich razem w naszym nowym, podmiejskim domu. – Burgery dojdą za kilka minut. Czy wszystko inne jest gotowe? Rozglądam się po podwórku i nie mogę wymyślić nawet jednej rzeczy, którą chciałabym zmienić. Zack i Nic są tutaj ze swoja dwóją dzieci. Ich starszy syn Carter ma dużą czuprynę blond loków i zielone oczy, dokładnie takie jak jego ojciec. Za kilka miesięcy skończy pięć lat, a ich córka Elise ma dopiero kilka miesięcy. Garrett goni Rivera i ich dwuroczne bliźniaki Maxa i Spike’a dookoła basenu. Macham do rodziców, którzy relaksują się na leżakach w cieniu razem z przybranymi rodzicami Chase’a. To pierwszy raz kiedy w końcu się spotkali i jak dotąd wizyta moich rodziców była szalenie zabawna. Tata jest czysty od pięciu lat i wynagradza całe to kiepskie rodzicielstwo byciem niesamowitym dziadkiem. Kończę wypakowywać sałatkę makaronową, stawiając ją na jednym ze stołów z jedzeniem i porywam Elise z ramion Nic, opadając na krzesło obok niej, Sammy i Chloe.

262

‒ Hej piękna dziewczynko. – Całuję jej brzuch, dopóki nie zaczyna chichotać i machać rączkami w powietrzu. Ma na sobie tutu i koszulkę z jaskrawo różową gitarą z napisem ‘mój tata rządzi’. Jest tak urocza. – Jak się trzymasz Sammy. Wygląda żałośnie niekomfortowo, ale uśmiecha się i przebiega ręką po brzuchu. ‒ Zmęczona i zrzędliwa. Jake grozi, że się wyprowadzi do czasu, aż ta mała dziewczynka się nie urodzi. ‒ Nie zamieszka z nami – mówi reszta z nas jednocześnie, wpadając w salwę śmiechu. ‒ Jak sobie radzą wasze dzieci Mia? Chloe patrzy na mnie ze zmartwieniem w oczach, a moje natychmiast przeszukują podwórko. Marszczę brwi kiedy widzę Braydena. Miał trzy latka, kiedy został znaleziony w mieszkaniu z matką, która przedawkowała crack. Kurator opieki społecznej powiedział nam, że był z nią sam przez prawie dwa dni, kiedy odeszła na podłodze w ich salonie, zanim ktokolwiek podjął trud sprawdzenia co z nim. Teraz ma sześć, ale za każdym razem, gdy się na niego spojrzy można zobaczyć ból w jego oczach. Ma w sobie gniew, który może rywalizować z największym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziałam. Nie jest łatwym chłopcem do wychowania, ale jest łatwy do kochania. Kiedy dostaliśmy nasz pierwszy telefon, aby zostać rodzicami zastępczymi, byłam przerażona, że jego sytuacja to będzie dla mnie zbyt wiele, ale Chase objął mnie ramieniem i zabrał telefon mówiąc, że to zrobimy. A potem jest Anna i Marie. Mają cztery i osiem lat. Ich rodzice zginęli w wypadku samochodowym takim, który nie różnił się zbytnio od tego, w którym zginęli rodzice Chase’a. Powiedziałam tak od razu w dniu, w którym dostaliśmy telefon i nigdy nie patrzyłam wstecz. Nasz dom jest szalenie głośny i jest wiele wyzwań. Nasze dzieci mają w sobie wiele gniewu i jeszcze więcej smutku. Jednak razem z Chasem mamy nadzieję, że będziemy w stanie zastąpić to miłością i że w końcu dobro przezwycięży zło. ‒ Są idealne – mówię z uśmiechem i łzami w oczach.

263

Anna i Maria są z nami tylko od kilku miesięcy, ale już ostatniej nocy Anna przytuliła nas po raz pierwszy z własnej inicjatywy. To był przełom, i oboje z Chasem płakaliśmy, kiedy trzymała nas mocno. Odmruguję szczęśliwe łzy i patrzę na szaleństwo na podwórku. ‒ Wyglądamy jakbyśmy mogli prowadzić przedszkole. Rozgniatam kolejną malinę na koszulce z gitarą Elsie właśnie wtedy, gdy Chase przecina podwórko, krzycząc na dzieci i machając rękami jakby był dziką małpą. Dzieciaki uciekają wrzeszcząc i śmiejąc się, rzucają się po placu zabaw i wokoło boiska do koszykówki, które dopiero co zainstalowaliśmy dla Braydena. Gdy już wszystkie dzieci zostają zagarnięte, jedzenie zostaje podane, a napoje rozdane. Chase podnosi mnie w górę do swojego boku i stoimy razem, obejmując się ramionami. Uśmiecham się do Chase’a, a moje ciało rozgrzewa się tak jak zawsze. W ciągu pięciu lat bycia w końcu w związku, w tym po czterech latach małżeństwa moje pragnienie jego nie osłabło ani trochę. Mam nadzieję, że nigdy się tak nie stanie. Nasze małżeństwo nie zawsze było łatwe. Każdego roku przychodzi czas, gdy ponownie mnie badają i obawiam się najgorszych możliwych wiadomości. Za każdym razem Chase sprowadza mnie do rzeczywistości i jak do tej pory jestem od pięciu lat w remisji. Mamy nadzieję dojechać do pięćdziesięciu, jeżeli nie dalej. I mamy nasze kłótnie. Przystosowanie się do posiadania nagle starszych dzieci w domu spowodowało więcej sprzeczek niż sobie kiedykolwiek wyobrażaliśmy, i to o najgłupsze sprawy… jak skarpetki i przypadkowe rzeczy nieodłożone na miejsce… ale zawsze byliśmy w stanie szybko je zażegnać z dużą ilością śmiechu. Kiedy spotykamy się na koniec dnia, przypominamy sobie nie tylko o miłości, którą czujemy do siebie, naszych przyjaciół i rodziny, ale także o tym, że zostaliśmy pobłogosławieni możliwością dzielenia się nią z dziećmi, które mogą spędzić czas w naszym domu… bez względu czy jest przez jedną noc czy przez lata. Staję na palcach i przesuwam nosem w dół i w górę po nosie Chase’a, po czym przyciskam usta do jego. Smakuje jak piwo i seks. Nie mogę pohamować uśmiechu. Nie zmieniłabym żadnej pojedynczej rzeczy.

264

265