Steel D. 2004- Druga Szansa

DANIELLE STEEL DRUGA SZANSA

tytuł oryginału SECOND CHANCE przełożyła Renata Czarnecka

Dedykuję tę książkę tym nielicznym szczęściarzom, którzy otrzymali od losu drugą szansę i potrafili ją wykorzystać. A także moim wspaniałym, cudownym dzieciom: Trevorowi, Toddowi, Beatrix, Nickowi, Samancie, Victorii, Vanessie, Maxxowi i Żarze, którzy są istotą mego życia i źródłem szczęścia, z całą moją miłością, d.s.

Wszyscy poszukujemy tej szczególnej osoby, która jest dla nas odpowiednia, jednakże zdobywszy doświadczenie w niejednym związku, zaczynamy podejrzewać, że prawdopodobnie ktoś taki nie istnieje, a spotykamy jedynie różne odmiany nieodpowiednich osób. Dlaczego tak się dzieje? Ponieważ my sami uważamy siebie za niewłaściwych ludzi i szukamy partnerów, którzy, dalecy od ideału, pasują do nas wskutek swoich niedostatków. Trzeba wiele przeżyć, żeby w pełni uświadomić sobie własne wady. Dopiero kiedy człowiek dociera w głąb własnego „ja”, gdy staje twarzą w twarz z najbardziej skrywanymi cechami nierozstrzygniętymi problemami, które sprawiają, że jest taki, a nie inny - wtedy jest gotów do znalezienia sobie partnera na całe życie. Jedynie wówczas w pełni zdaje sobie sprawę, kogo naprawdę szukał. Rozglądamy się za nieodpowiednią dla nas osobą. A raczej nie tyle za jakąkolwiek spośród niewłaściwych, ale za tą „jedyną” niewłaściwą, na którą patrzy się rozmarzonym wzrokiem, a w głowie tłucze się myśl: „To jest kłopot, którego chcę sobie napytać”.

Znajdę tę specjalną osobę, która jest dla mnie nieodpowiednia, we właściwy sposób.

Andrew Boyd Powszednie niedole

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W upalny czerwcowy dzień w Nowym Jorku w redakcji magazynu „Chic” wysiadła klimatyzacja. Ponieważ przerwa w dostawie prądu zdarzyła się już drugi raz, Fiona Monaghan, idąc do swego gabinetu, miała ochotę kogoś zabić. Nic dziwnego, właśnie wydostała się z windy, w której była uwięziona przez dwadzieścia minut. To samo przeżyła dzień wcześniej. Już samo przejście z taksówki, która podwiozła ją pod biurowiec po lunchu w restauracji Four Seasons, wyczerpało ją tak, jakby ktoś wypompował jej całe powietrze z płuc. Za dwa tygodnie wybierała się do Paryża, jeśli, oczywiście, dożyje w tym klimacie. W takie dni człowiek mógł znienawidzić Nowy Jork, jednakże Fiona mimo wszystko uwielbiała to miasto. Jego mieszkańców, niepowtarzalną atmosferę, restauracje, teatry, lawinę wydarzeń kulturalnych i wszechobecną energię - a nawet swój dom przy Wschodniej Siedemdziesiątej Czwartej Ulicy, choć niemal zbankrutowała, kupując go przed dziesięciu laty. Wydała ostatnie grosze na remont i urządzenie. Było to domostwo w doskonałym stylu, stanowiące symbol wszystkiego, do czego sama doszła i kim się stała. Miała teraz czterdzieści dwa lata i osiągnięcie obecnej pozycji zajęło jej całe dorosłe życie. Fiona Monaghan wzbudzała podziw mężczyzn i zazdrość kobiet, ale ci, którzy ją bliżej poznawali, stawali się jej przyjaciółmi. W pewnych okolicznościach potrafiła być groźnym przeciwnikiem. Jednakże nawet osoby, które za nią nie przepadały, musiały przyznać, że

wzbudza szacunek. Była kobietą reprezentującą władzę, pasję i niezawisłość sądów. Umiała walczyć na śmierć i życie o sprawy, do których była przekonana, albo o ludzi, którym obiecała poparcie. Nigdy nie złamała żadnego przyrzeczenia, a kiedy dawała słowo, można jej było ufać. Wyglądem przypominała młodą Katharine Hepburn i miała w sobie coś z Rity Hayworth. Była wysoka, smukła, rudowłosa, a ogromne zielone oczy błyskały radością lub furią. Ci, którzy ją spotkali, zapamiętywali ją do końca życia. W swoim królestwie Fiona była władczynią wszystkowiedzącą i dostrzegającą każdy detal. Choć dysponowała władzą absolutną, bardzo troszczyła się o podwładnych i współpracowników. Swój zawód kochała ponad wszystko na świecie i ostro walczyła, żeby osiągnąć obecne stanowisko. Nie wyszła za mąż, ponieważ wcale tego nie chciała, i choć uwielbiała dzieci, nie pragnęła mieć własnego potomstwa. Wystarczało jej to, co osiągnęła. Stanowisko redaktora naczelnego magazynu „Chic” pełniła od sześciu lat, a to wiązało się z nadzwyczajnym statusem w świecie mody. Prowadziła także bogate życie osobiste. Swego czasu miała długi romans z żonatym mężczyzną oraz związek z człowiekiem, który przez osiem lat z nią mieszkał. Niekiedy zdarzały się jej przygody z artystami i pisarzami, ale przez ostatnie półtora roku była sama. Tym jej żonatym kochankiem był pewien brytyjski architekt, który stale podróżował między Londynem, Hongkongiem i Nowym Jorkiem. A mężczyzną, z którym żyła pod jednym dachem, był pewien dyrygent. Kiedy ją rzucił, ożenił się, obrósł w dzieci i przeniósł się do Chicago. Fiona uważała to miasto za rodzaj zesłania. Była bowiem przeświadczona, że wyłącznie Nowy Jork jest pępkiem cywilizowanego świata. Mogłaby jeszcze żyć w Londynie lub w Paryżu, ale inny adres był nie do przyjęcia. Z dyrygentem pozostała w dobrej komitywie. Był on następcą architekta, którego rzuciła, gdy sprawy zaczęły się zbytnio komplikować i jej wybrany zagroził, że zostawi dla niej żonę. Wcale nie chciała za niego wyjść, zresztą małżeństwo w ogóle nie było w jej planach. Nie poślubiła również dyrygenta, choć wielokrotnie się jej oświadczał. Małżeństwo wydawało się Fionie zbyt ryzykownym krokiem. W myślach wolałaby już popisy cyrkowe na linie niż usankcjonowany prawem

związek. Nie kryła tego nastawienia przed swymi mężczyznami. To nie była opcja, którą chciałaby uwzględnić. Dzieciństwo miała trudne i doświadczenia w młodym wieku przekonały ją, że nie należy podejmować ryzyka związanego z bólem i cierpieniem. Ojciec Fiony opuścił dom rodzinny, gdy jego żona miała dwadzieścia pięć lat, a Fiona - zaledwie trzy latka. Matka dwukrotnie wychodziła za mąż za mężczyzn, których córka nienawidziła. Obaj byli pijakami, podobnie jak jej własny ojciec. Nigdy go więcej nie spotkała, nie poznała też jego nowej rodziny. Wiedziała tylko, że zmarł, gdy miała czternaście lat. Z kolei matkę straciła, będąc na studiach. Nie mając ani rodzeństwa, ani bliższych krewnych, została sama w wieku dwudziestu lat. Ukończyła college Wellesley i odtąd musiała radzić sobie w pojedynkę. Stopniowo pięła się w górę w pismach kobiecych, aż na rok przed ukończeniem trzydziestki dostała się do redakcji magazynu „Chic”. Siedem lat później objęła stanowisko naczelnej. Już mając trzydzieści pięć lat, była legendarną postacią w swej branży, a osiągnąwszy czterdziestkę uchodziła powszechnie za najpotężniejszą redaktorkę naczelną w kraju. W swoich ocenach prawie nigdy się nie myliła, miała też nadzwyczajnego nosa w sprawach mody i głowę do interesów, co budziło powszechny podziw wśród podwładnych. Co więcej, była obdarzona odwagą cywilną. Nie obawiała się podejmowania ryzykownych kroków, ale jedynie w swoim zawodzie, nie w sprawach sercowych. W tej dziedzinie nie było dla niej mocnych. Nie lękała się też życia w samotności, a w ciągu minionego półtora roku nawet polubiła ten stan. Zresztą nigdy nie była naprawdę sama, ponieważ stale otaczało ją mrowie ludzi - fotografów, asystentów, projektantów, modelek, artystów i osób postronnych, liczących na karierę w tym zawodzie. Jej kalendarz był wypełniony do granic możliwości, a życie towarzyskie aż wrzało. Nie brakowało jej przyjaciół i bliskich kolegów po fachu. Zawsze powtarzała sobie, że wcale nie będzie ubolewać, jeśli do końca życia będzie żyła solo. A do tego wszystkiego w szafach nie miała ani odrobiny miejsca na garderobę mężczyzny,

któremu pozwoliłaby u siebie zamieszkać. Nie zamierzała bynajmniej ograniczać swojego stanu posiadania. Miała wystarczająco dużo obowiązków w redakcji, by marzyć o dodatkowych zobowiązaniach wobec ukochanego. Fiona Monaghan prowadziła nadzwyczaj wyczerpujący tryb życia i cieszyła się każdą jego sekundą. Cechowała ją duża odporność na chaos wokół, a nawet pewnego rodzaju skłonność do twórczego bałaganu i do ciągle nowych podniet. Wyszła wściekła z windy, w której spędziła upiorne dwadzieścia minut po powrocie z lunchu, ubrana w czarną spódniczkę z plisowanego jedwabiu i białą bluzkę typu chłopka z głębokim dekoltem. Długie rude włosy zwinęła w luźny kok. Jej jedyną ozdobą była szeroka bransoleta wysadzana turkusami, przedmiot zazdrości w oczach tych, którzy ją dostrzegli. Została zrobiona specjalnie dla niej przez znanego artystę od nowoczesnej biżuterii, Davida Webba. Dopełnieniem tego swobodnego stroju były sandałki na wysokich obcasach - dzieło mistrza Manola Blahnika - i duża torba marki Fendi z ufarbowanej na czerwono skóry aligatora. Kombinacja wymyślnych dodatków z prostotą ubioru, który podkreślał wysmukłą linię jej sylwetki, sprawiała wrażenie wyszukanej elegancji i smaku. W niczym nie ustępowała modelkom fotografowanym do potrzeb jej pisma, choć była od nich sporo starsza. Na swą urodę nie zwracała zbytniej uwagi. Nigdy nie pociągały jej uwodzicielskie gierki i seksowne zachowania. Dużo bardziej ceniła walory charakteru i duszy, co wyzierało z jej ciemnozielonych oczu. Siadając przy biurku, zrzuciła sandały i zastanawiając się w duchu nad wrześniowym numerem pisma, podniosła słuchawkę. Chciała, by jedna z jej młodych asystentek nawiązała kontakt z bardzo obiecującym nowym projektantem mody w Paryżu. Nieustannie miała na uwadze jakąś misję, zatrudniając w tym celu liczne grono adeptów, którzy w równym stopniu podziwiali ją, jak i obawiali się jej osądu. By sprostać zadaniom powierzonym przez szefową, trzeba było działać błyskawicznie. Fiona nie znosiła wokół

siebie ludzi niezdecydowanych, obiboków i prymitywów. Wszyscy w redakcji „Chicu” dobrze wiedzieli, że jeśli zwróciła na kogoś uwagę, to wybraniec musiał się wykazać jakimś osiągnięciem, w przeciwnym razie nie miał tam czego szukać. Sekretarka powiadomiła ją dziesięć minut później, że za pół godziny przyjdzie John Anderson. Na tę wieść Fiona jęknęła. Zupełnie zapomniała o tym spotkaniu, a upał, brak klimatyzacji i uwięzienie w windzie spowodowały, że wcale nie miała na nie ochoty. Anderson był szefem agencji reklamowej, z którą jej redakcja właśnie podpisała kontrakt. Reprezentował solidną, doświadczoną firmę, która dzięki jego paru świetnym pomysłom doskonale prosperowała. To właśnie Fiona postanowiła, żeby skończyć współpracę z dawną agencją i poszukać nowej. Spotkała się już z całym jej zarządem prócz samego Andersona. Działalność i osiągnięcia zawodowe firmy mówiły same za siebie. Spotkanie z jej szefem stanowiło tylko formalność, było gestem uprzejmości. Gdy Fiona zgłosiła gotowość nawiązania z nimi kontaktu, Anderson przeprowadzał reorganizację podległej mu filii w Londynie i teraz, po jego powrocie, oboje uznali, że powinni poznać się osobiście. Padła propozycja lunchu, ale Fiona nie miała czasu i zaprosiła Andersona do siebie, licząc na krótką rozmowę. Najpierw jednak oddzwoniła do tuzina osób, które pilnie domagały się kontaktu. Potem na pięć minut wpadł do jej gabinetu Adrian Wicks, najważniejszy rangą i doświadczeniem redaktor, by omówić najbliższe pokazy mody w Paryżu. Bardzo wysoki i bardzo szczupły Murzyn o nieco kobiecym stylu bycia, zanim podjął pracę w redakcji „Chicu”, pracował przez kilka lat w charakterze projektanta mody. Był niemal równie utalentowany jak Fiona, a ona potrafiła to docenić. Adrian, absolwent renomowanej uczelni Yale, miał też dyplom magisterski z dziennikarstwa na Uniwersytecie Columbia. Razem z szefową „Chicu” tworzyli idealną parę w swoim zawodzie. Ten właśnie człowiek był prawą

ręką Fiony od ponad pięciu lat. Miał tak ciemną karnację, jak ona jasną, był w równym stopniu uzależniony od fluktuacji mody, jak i ona, i tak jak szefowa odznaczał się pasją do nowych trendów w piśmie. A ponadto był jej najbliższym przyjacielem. Z tych powodów Fiona zaprosiła go na spotkanie z Johnem Andersonem, ale okazało się, że przychodzi do niego pewien projektant. Gdy Adrian wybiegał z jej gabinetu, sekretarka oznajmiła, że właśnie przybył pan Anderson. Fiona poprosiła, by wszedł. Zza biurka obserwowała, jak stanął w progu gabinetu i gdy się zbliżył, wyszła mu naprzeciw. Kiedy ich oczy się spotkały, uśmiechnęła się. Oboje zmierzyli się wzrokiem. Przybysz był wysokim, potężnie zbudowanym mężczyzną z nieskazitelną białą czupryną, intensywnie niebieskimi oczami, młodzieńczą cerą i energicznymi ruchami. Z wyglądu robił wrażenie człowieka konserwatywnego, co kontrastowało z jej swobodą bycia. Na podstawie notki biograficznej i plotek wspólnych znajomych już się dowiedziała, że jest wdowcem, właśnie skończył pięćdziesiątkę i jest absolwentem wydziału biznesu i administracji na Harvardzie. Wiedziała również, że ma dwie córki na studiach - jedną na Uniwersytecie Browna, a drugą w Princeton. Zawsze zapamiętywała szczegóły z życia swoich współpracowników. Niekiedy po prostu ją interesowały, ale często okazywały się użyteczne w sensie zawodowym. Dobrze było wiedzieć, z kim się ma do czynienia. - Dzięki za odwiedziny - rzekła ciepłym tonem, choć oboje nadal szacowali się wzrokiem. W sandałkach na szpilkach szybko wsuniętych na stopy była niemal równa mu wzrostem. Gdy nie miała gości, lubiła chodzić po gabinecie boso. Twierdziła, że wtedy lepiej się jej myśli. - Przepraszam za brak klimatyzacji. Przez cały tydzień borykamy się z przerwami w dostawach prądu - uśmiechnęła się przepraszająco. - W naszym biurze jest to samo. U was można przynajmniej otworzyć okna. W moim gabinecie jest jak w rozgrzanym piecu. Cieszę się, że spotykamy się u pani - odparł z

uśmiechem, rozglądając się po nieznanym mu wnętrzu. W artystycznym bałaganie wyróżniały się liczne obrazy początkujących malarzy i dwie wspaniałe fotografie Avedona, podarowane szefowej przez redakcję pisma. Makiety przyszłych numerów „Chicu” stały oparte o ścianę. Kanapę zalegały stosy biżuterii, dodatków, ubrań i próbek tkanin. Fiona bezceremonialnym ruchem zrzuciła je na podłogę i usiadła naprzeciwko gościa, gdy asystentka wniosła tacę z lemoniadą i kruchymi ciasteczkami. - Dzięki. - Miło mi, że w końcu się spotkaliśmy - odezwał się John uprzejmie. Fiona kiwnęła głową i na chwilę spoważniała, przyglądając mu się bacznie. Nie przypuszczała, że będzie taki formalny i taki przystojny. Wyglądał na człowieka opanowanego i konserwatywnego, ale wyczuwała w nim jakąś elektryzującą, niemal namacalną siłę. Mimo statecznych manier miał w sobie coś ekscytującego. Ona również nie wyglądała tak, jak John sobie wyobrażał. Była bardziej seksowna, młodsza, bardziej atrakcyjna i swobodniejsza. Spodziewał się zobaczyć sporo starszą kobietę w typie dragona. W swoim środowisku Fiona budziła lęk - nie z powodu dyktatorskich cech, lecz z tego względu, że w negocjacjach uwidaczniała mocne cechy charakteru. Stanowiła siłę, z którą należało się liczyć. Z tym większym zaskoczeniem spostrzegł, że gdy się uśmiechała nad szklanką lemoniady, zdradzała urzekającą dziewczęcość. Nie burząc sympatycznej atmosfery, szybko przeszła do rzeczy. Jasno i precyzyjnie przedstawiła oczekiwania redakcji. Liczyła na sensowną, solidną kampanię reklamową, niesilącą się na nowinki lub powiew egzotyki. „Chic” miał doskonałą pozycję rynkową, więc pragnęła, by reklamy odzwierciedlały to osiągnięcie. Nie życzyła sobie zwariowanych koncepcji marketingowych. John z ulgą przyjął jej oświadczenie. „Chic” zapewniał jego firmie znaczne dochody, a

współpraca z Fioną zapowiadała się atrakcyjnie. Dużo ciekawiej, niż sądził przed spotkaniem. Kiedy wypił drugą szklankę lemoniady, a klimatyzacja znów zaczęła działać, doszedł nawet do wniosku, że polubił tę silną kobietę. Podobał mu się jej sposób bycia i prostolinijność, z jaką wyłożyła listę potrzeb i oczekiwań. Wygłaszała rozsądne, przemyślane zdania w kwestii reklam, podobnie jak na temat swego pisma. Kiedy wstał, żeby się pożegnać, poczuł żal, że już musi się rozstać z tą frapującą istotą. Rozmowa z nią stanowiła dlań przyjemność. Fiona była twarda, ale sprawiedliwa. Choć z wyglądu ogromnie kobieca, była obdarzona prawdziwą siłą. Budziła lęk i zarazem podziw. Odprowadziła go do windy, co zdarzało się jej nadzwyczaj rzadko. Zwykle pospiesznym krokiem wracała do swych zajęć, ale tym razem została w holu, przez kilka minut zabawiając go rozmową, a kiedy usiadła z powrotem przy biurku, poczuła przypływ zadowolenia. Doszła do wniosku, że to doskonały fachowiec - szybko myśli, reaguje z humorem i wcale nie jest taki sztywniak, jakby na to wskazywał szary garnitur, biała koszula i nieodłączny granatowy krawat. W tym stroju sprawiał raczej wrażenie bankiera niż szefa agencji reklamowej. Podobało się jej jednak, że nosił eleganckie i drogie buty, które - jak słusznie podejrzewała - kupił w Londynie. Zresztą garnitur był skrojony nieskazitelnie. Jego ubiór sygnalizował stanowczość i przywiązanie do tradycji, co było sprzeczne z jej stylem i smakiem. Pod tym względem Fiona była od niego dużo swobodniejsza. Cokolwiek włożyła, wyglądała fantastycznie. Wyszła z pracy późnym popołudniem, jak zwykle w ciągłym pośpiechu. Przed gmachem redakcji przy Park Avenue zatrzymała taksówkę i kazała zawieźć się do domu. Dotarła do siebie po szóstej, zlana potem, taki upał panował w aucie. Już w progu spostrzegła, że w kuchni panuje chaos. Zaprosiła gości na siódmą trzydzieści. W domu było lodowato. Nastawiała klimatyzację na maksimum i dla własnej wygody, i ze względu na zdrowie

starego buldoga angielskiego. Pies miał już czternaście lat, co w wypadku tej rasy stanowiło niemal cud, i był oczkiem w głowie wszystkich, którzy go znali. Wabił się Sir Winston, na cześć Churchilla. Przywitał swą panią entuzjastycznie, a ona wpadła do kuchni, by sprawdzić, jak postępuje front robót. Specjaliści od cateringu kręcili się jak w ukropie, żeby zdążyć na czas z przygotowaniem hinduskich potraw na kolację, którą Fiona u nich zamówiła. Jej sługa na przychodne wystroił się na tę okazję w luźną koszulę z żółtego jedwabiu i szarawary skrojone z materiału na sari. Uwielbiał egzotyczne szatki, a Fiona, znając jego słabość, przywoziła mu z dalekich podróży kupony wspaniałych tkanin. Miał na imię Jamal, był Pakistańczykiem, i choć niekiedy zachowywał się dziwacznie, w zasadzie można było na nim polegać. Niedostatki fachowości w sztuce prowadzenia domu nadrabiał pomysłowością i dobrymi chęciami, a to właśnie odpowiadało Fionie najbardziej. Gospodyni mogła na przykład bez uprzedzenia zaprosić tuzin osób na kolację, a on potrafił wyczarować wspaniałą dekorację stołu i podać coś smacznego. Dziś jednak ten obowiązek spadł na ludzi z cateringu. Było ich sześcioro, pracujących w pocie czoła w kuchni, Jamal tymczasem zdobił środek stołu kępkami mchu, delikatnymi kwiatami i świeczkami. Całą jadalnię przemienił w indyjski ogród, a na stole rozłożył maty z jedwabiu barwy fuksji i turkusowe serwetki. Dekoracja była bajkowa, co doskonale pasowało do stylu przyjęć u Fiony, sławnych w środowisku artystyczno - dziennikarskim. - Świetnie! - pochwaliła Jamala z uśmiechem i pobiegła na górę, żeby wziąć prysznic i się przebrać; Sir Winston gramolił się za swoją panią po schodach. Gdy dotarł z wysiłkiem na piętro, ona już zrzuciła ubranie i stała pod strumieniem wody. Po czterdziestu minutach zeszła na dół ubrana w cudowne sari koloru limonki. A w godzinę później w jej salonie rozmawiało z ożywieniem ponad dwadzieścia osób. Wśród gości znajdowała się grupa młodych fotografów, znany artysta z żoną, dawna redaktorka

„Vogue'u” będąca mentorką Fiony, pewien senator, grono bankierów i biznesmenów oraz szereg znanych modelek - czyli standardowy zestaw na jej przyjęciach. Wszyscy doskonale się bawili i kiedy podeszli do stołu, odnosili się do siebie jak starzy przyjaciele. Jamal tymczasem roznosił przystawki dostarczone przez firmę cateringową i kieliszki z szampanem. Już od samego początku wieczór okazał się sukcesem. Fiona kochała taką atmosferę i często zapraszała do siebie gości. Jej bankiety robiły wrażenie spotkań ad hoc, ale w gruncie rzeczy były starannie zaprogramowane, choć niekiedy trzeba je było przygotowywać dosłownie w ostatniej chwili. Gospodyni należała do perfekcjonistek, ale ceniła sobie towarzystwo ludzi z różnych środowisk i utrzymywała kontakty z wieloma oryginałami. Raczej wskutek przypadku niż zamysłu jej goście byli na ogół uderzająco przystojni. Jednakże najbardziej intrygującą gwiazdą tych przyjęć, osobą najszykowniej ubraną i najbardziej czarującą była ona sama. Miała niewiarygodną klasę, wdzięk i energię. Przyciągała więc jak magnes mnóstwo ciekawych ludzi. Kiedy o drugiej w nocy wyszli ostatni goście, Fiona w końcu mogła się położyć, podziękowawszy Jamalowi za jego trud. Wiedziała, że wierny sługa pozostawi dom w nieskazitelnym porządku i że kuchnia po odejściu obsługi z cateringu lśni czystością. Sir Winston od dawna już chrapał w jej sypialni. Wydawał z siebie dźwięki jak kosiarka do trawników, ale jej to nie przeszkadzało, bo go uwielbiała. Rzuciła sari na krzesło, wślizgnęła się do łóżka w koszuli nocnej przygotowanej przez Jamala i pięć minut później spała jak zabita. Nazajutrz zerwała się o siódmej, gdy tylko zadzwonił budzik. Miała przed sobą kolejny pracowity dzień. Trzeba było dopilnować layoutu ostatnich tekstów do numeru sierpniowego „Chicu” i przewodniczyć naradzie redakcyjnej nad numerem wrześniowym. Była pochłonięta po uszy rozmową z redaktorami, gdy sekretarka przekazała jej przez interkom, że dzwoni John Anderson. W pierwszym odruchu Fiona chciała jej

zakomunikować, że jest zbyt zajęta i nie odbierze telefonu, ale błyskawicznie zmieniła decyzję. Może to coś ważnego. W trakcie pierwszego spotkania z Johnem poruszyła szereg kwestii wymagających jego odpowiedzi, zwłaszcza dotyczących budżetu. - Dzień dobry - odezwał się w słuchawce miły głos Johna. - Dzwonię w niedobrym momencie? - W reakcji na ów ton niewiniątka Fiona wybuchnęła śmiechem. W jej życiu rzadko się zdarzało, by ktoś dzwonił w odpowiedniej chwili. Stale była zajęta, funkcjonując w ciągłym kołowrocie spraw. - Nie, wszystko w porządku. Tutaj panuje normalne szaleństwo. Właśnie zamykamy numer sierpniowy i przymierzamy się do wrześniowego. - Pardon, nie chciałem przeszkadzać. Pragnę tylko powiedzieć, jaką wielką przyjemnością było dla mnie nasze wczorajsze spotkanie. Jego głos zdawał się Fionie głębszy niż za pierwszym razem. I zaskoczyło ją, że brzmi tak seksownie. To dziwne, bo nie użyłaby takiego określenia wobec niego, a jednak w słuchawce rozlegał się zadziwiająco podniecający baryton. Jego posiadacz przekazał również odpowiedzi na część zadanych wczoraj pytań. Były one zdecydowanie po myśli Fiony. Lubiła pracować z ludźmi, którzy działają szybko, a John z pewnością włożył sporo wysiłku, żeby błyskawicznie udzielić jej niezbędnych wyjaśnień. W trakcie rozmowy telefonicznej robiła sobie notatki, a on zapewnił, że więcej informacji prześle faksem. Podziękowała i już chciała odłożyć słuchawkę, by rzucić się w wir obowiązków, gdy John nagle zmienił ton i przemówił do niej przymilnym głosem. To tak, jakby z poważnego biznesmena zmienił się w młodzieńca. - Fiono, zdaję sobie sprawę, że działam przez zaskoczenie, bo wiem, że jesteś zapracowana, ale co ty na to, żebyśmy zjedli dziś razem lunch? Właśnie pewien klient odwołał nasze spotkanie w restauracji.

Prawdę mówiąc, i tak chciał się z tego wyłgać, gdyby tylko Fiona zgodziła się zjeść z nim obiad. Myślał o niej przez cały ranek i miał wielką ochotę znowu się z nią zobaczyć. Ta kobieta niezmiernie go zaintrygowała. - Ja... to jest... - Zaskoczyło ją to zaproszenie, więc musiała pomyśleć przez chwilę. W zasadzie uzgodnili wszelkie niecierpiące zwłoki sprawy już wczoraj, ale uznała w duchu, że nieźle byłoby nawiązać z nim żywy kontakt zawodowy i lepiej go poznać. - Chciałam zjeść coś u siebie w gabinecie... dziś tu panuje obłęd... ale... dobrze, lecz będzie to szybki lunch. Zdołam wyjść piętnaście po pierwszej i muszę wrócić, zanim rozpocznie się narada nad numerem wrześniowym, czyli o drugiej trzydzieści. - W porządku. Znam przyzwoitą knajpkę niedaleko twojej redakcji, gdzie możemy zamówić kanapki. Odpowiada ci to? Znów przybrał ton biznesmena, wysławiał się konkretnie. Polubiła w nim całkowity brak sztuczności i pretensjonalności. Wiele jego cech spodobało się jej od pierwszego wejrzenia. Doszła do wniosku, że dobrze będzie się z nim współpracowało. Dużo lepiej, niż z początku sądziła. John odnosił się do ludzi przyjaźnie, miał wyraźną osobowość. Zaprosi go kiedyś na przyjęcie u siebie, gdy wróci z Paryża. - Brzmi nieźle. Gdzie się spotkamy? - Będę czekał na ciebie w holu dziesięć po pierwszej. Nie martw się, jeśli coś cię zatrzyma dłużej w redakcji - dodał uspokajająco. To była odpowiednia taktyka. Fiona niemal zawsze spóźniała się na spotkania. Miała tyle na głowie, że trudno jej było zmieścić się w określonym czasie. Zazwyczaj brakowało jej dwudziestu minut. Działała jak stale spóźniający się zegarek. - Doskonale. A więc do zobaczenia. Bez dalszych ceregieli odwiesiła słuchawkę i podjęła udział w naradzie. Adrian

prowadził w jej imieniu prezentację dla pozostałych redaktorów. Kiedy skończył, było już prawie kwadrans po pierwszej. Fiona zerknęła na zegarek, zgarnęła papiery, wrzuciła je do przegródki na biurku, chwyciła torebkę i niemal biegiem ruszyła do windy. - A gdzież to się tak spieszysz? Chcesz coś na lunch? - zagadnął ją Adrian z uśmiechem. Zebranie poszło dobrze i oboje z satysfakcją ocenili zawartość numeru sierpniowego. - Nie mogę. Jestem zajęta. Mam lunch z naszą agencją reklamową. - Omal nie zaprosiła Adriana, żeby poszedł z nią, ale w ostatniej chwili ugryzła się w język. - Myślałem, że w tej sprawie spotkałaś się już wczoraj. Uniósł znacząco brew. Doskonale wiedział, że Fiona nie chadza na lunche, chyba że jest do tego zmuszona, więc najwyraźniej nie wybiera się w celu towarzyskim. - To jest dalszy ciąg tej sprawy. Nie była pewna, czy okłamuje jego, czy siebie, ale jadąc w dół windą, wyczuwała instynktownie, że lunch z Johnem Andersonem nie ma wyłącznie charakteru biznesowego. I wcale jej to nie przeszkadzało. Ten człowiek zrobił na niej wrażenie. Porządny facet. On tymczasem czekał już na nią w czarnym lincolnie z kierowcą. Na jej widok uśmiechnął się radośnie. Fiona była ubrana w spodnie z różowego lnu i białą bluzę bez rękawów. Ponieważ miała na nogach sandałki, a na ramieniu - dużą torbę z rafii, wyglądała, jakby wybierała się na plażę. W mieście nadal panował nieznośny upał, ale w klimatyzowanym samochodzie było cudownie chłodno. Wsiadając do środka, uśmiechnęła się do Johna. - Świetnie wyglądasz - usłyszała na powitanie. Usiadła obok niego i bezszelestnie ruszyli do obiecanej przez niego knajpki. Dzieliło ich od tego miejsca zaledwie kilka przecznic, ale spacer w takim żarze byłby męką. Na zewnątrz było ponad czterdzieści stopni. John miał na sobie beżowy garnitur, błękitną koszulę

i kolejny stonowany krawat. Był ubrany jak rasowy biznesmen, w odróżnieniu od Fiony wystrojonej w lekkie ciuszki. Zauważył, że tym razem spięła rude włosy w luźny kok, podtrzymywany kilkoma pałeczkami z kości słoniowej. Wyobraził sobie przez chwilę, co by się stało, gdyby nagłym ruchem je wyciągnął. Spodobałoby mu się, gdyby włosy spadły kaskadą na ramiona. Z trudem mógł się skupić na rozmowie. Fiona opowiadała mu właśnie o przebiegu narady w redakcji, a on uzmysłowił sobie, że wpatrując się w nią, nie usłyszał z jej relacji ani słowa. Na szczęście jednak kierowca właśnie podjechał pod wejście do knajpki, otworzył drzwiczki i pomógł im wysiąść. Lokal był zatłoczony i brzęczało w nim jak w ulu. Panowała tam wzorowa czystość, a obsługa była nadzwyczaj sprawna. Fiona zamówiła sałatkę i mrożoną herbatę, a on zdecydował się na kanapkę z wołowiną i kawę. Patrząc na nią, zamyślił się w duchu nad jej wiekiem. Miała czterdzieści dwa lata, ale wyglądała o dziesięć lat młodziej. - Coś ci jest? - spytała w reakcji na jego dziwny wyraz twarzy, gdy kelner nalewał mu kawę z dzbanka. - Nie. Pragnął jej wyznać, że bardzo mu się podobają jej perfumy, ale powstrzymał się w obawie, że uzna go za głupca. Nie sprawiała wrażenia osoby, która lubi mieszać biznes z osobistymi sprawami. On także tego unikał. Jednakże było w niej coś ekscytującego, niemal magnetycznego. I poddał się tej magii. Fiona, w całkiem nieświadomy dla siebie sposób, była uwodzicielska. Ten fakt sprawiał, że trudno mu było rozprawiać o biznesie, gdy siedział naprzeciwko niej i wpatrywał się w zielone oczy, które z taką otwartością patrzyły na niego. Ich właścicielka pewnie by nie odgadła, co o niej teraz myślał. Nigdy zresztą nie zastanawiała się, jakie wrażenie sprawia na mężczyznach, bo bardziej zajmowały ją własne myśli i sformułowania na różny temat. John był nią zafascynowany.

Gdy podano im talerze, zaczęła dziobać widelcem sałatkę. - Odpowiadają mi dane, które podałeś mi dziś rano - zauważyła jakby na marginesie. Była tak szczupła, trudno sobie wręcz wyobrazić, że dużo jada, ale nie wyglądała na niedożywioną. Miała dokładnie taką figurę, jaka mu odpowiadała. Sprawiała wrażenie sportsmenki, zwłaszcza gdy się patrzyło na jej szczupłe, ale umięśnione ramiona. Zastanawiał się w duchu, czy grywa w tenisa, czy raczej dużo pływa. Kiedy tak o niej rozmyślał, budżet reklamowy „Chicu” w ogóle wyparował mu z głowy. - Jakie są twoje plany na lato? - zapytał po obowiązkowej wymianie zdań na temat przewidywanego budżetu. Chciał się dowiedzieć czegoś o niej, a nie o jej pracy. - Wyjeżdżasz gdzieś? - Za dwa tygodnie lecę do Paryża na pokazy mody. Zazwyczaj potem spędzam tydzień w St. Tropez. Później muszę tu wracać, inaczej stracę swoje stanowisko. - Uśmiechała się do niego, jedząc sałatkę, a on wybuchnął śmiechem. - Śmiem wątpić. Spędzasz czasami weekendy w Hamptons? - Był ciekaw jej życia prywatnego. - Niekiedy. Często się zdarza, że w weekendy po prostu pracuję. To zależy, co jest na tapecie. Od czasu do czasu pozwalam sobie na krótki wypoczynek. Święto Pracy spędzam zazwyczaj na Martha's Vineyard. A w Święto Niepodległości będę w Paryżu. - Jak wyglądają pokazy mody? Nawet nie potrafił ich sobie wyobrazić, choć brzmiało to interesująco. Nigdy w życiu nie był na takiej imprezie, a cóż dopiero w Paryżu. Z łatwością jednak mógł ją sobie wyobrazić w takiej egzotycznej dla niego scenerii. Nawet sama myśl mu się spodobała. Fiona miała w sobie coś ekscytującego i zarazem wytwornego. - Pokazy to wielka atrakcja, szaleństwo, ciężka orka, piękno. Cudowne ubiory i

olśniewające modelki. Teraz działa już mniej wielkich domów mody niż kiedyś, ale te, które prezentują swoje kolekcje, robią to fantastycznie. Ponieważ i ty reprezentujesz teraz nasze pismo, powinieneś je kiedyś zobaczyć. Zakochasz się w modelkach. Mężczyźni je uwielbiają. Mogę ci załatwić zaproszenia, kiedy tylko zechcesz. Pewnie twoje córki byłyby zainteresowane? - Zapewne. - Nie przypominał sobie, by wspominał Fionie o istnieniu Hilary i Courtenay, ale może jednak napomknął o nich w rozmowie. - Żadna z nich nie szaleje na punkcie modnych ciuchów, ale Paryż z pewnością by je zauroczył. Co roku jeździmy na ranczo w Montanie. Obie moje panny uwielbiają jeździć konno. W tym roku podróż do Francji jest raczej wykluczona, bo i starsza, i młodsza załatwiły sobie pracę na lato. Hilary ma w tym celu pojechać do Los Angeles, a Courtenay będzie instruktorką na obozie młodzieżowym na Cape Cod. Odkąd są na studiach, dużo trudniej planować z nimi wspólne wakacje. - I choć nie chciał przyznać się do tego głośno, dodał w duchu, że od śmierci matki dziewczęta nie spędzają z nim tyle czasu, ile by w skrytości pragnął. Każda z nich poszła swoją drogą, a zamiast spotkań rodzinnych zostały im rozmowy przez telefon. Także ranczo w Montanie należało już do wspomnień. Nie miałby nic przeciwko temu, żeby w tym roku tam jechać. Tamta okolica bardzo przypominała mu czasy, gdy żyła jeszcze jego żona i gdy dziewczynki były małe. - Fiono, a ty masz dzieci? - spytał. Bardzo mało o niej wiedział. Właściwie tylko to, co dotyczyło jej kariery zawodowej. - Nie. Nigdy też nie byłam mężatką, choć obecnie małżeństwo nie jest życiową koniecznością dla kobiety pragnącej zostać matką. Znam wiele par, które mają dzieci bez ślubu. Krótko mówiąc, by odpowiedzieć na twoje pytanie, jestem bezdzietna. - Nie robiła wrażenia nieszczęśliwej z tego powodu. - Przykro mi - zauważył współczującym tonem i uśmiechnął się.

- Mnie nie. Wiem, że zabrzmi to okropnie, ale przyznam, że nigdy nie pragnęłam dzieci. Sądzę, że wiele osób ma zadatki na dobrych rodziców, ale wcale nie jestem pewna, czy należę do tej grupy. Nigdy nie chciałam podejmować takiego ryzyka. Chciał wtrącić, że jeszcze nie jest za późno, ale wstrzymał się z tą uwagą, bo nie byłaby zbyt taktowna. - Mogłabyś się zdziwić. Trudno z góry przewidzieć, jak to będzie, póki ich się nie ma. Ja sam nie byłem entuzjastą dzieci, zanim urodziła się Hilary. To doświadczenie okazało się dużo lepsze, niż zakładałem. Szaleję na punkcie moich dziewczyn. A one są wobec mnie nadzwyczaj tolerancyjne. - Zawahał się przez chwilę, po czym ciągnął: - Od śmierci ich matki jesteśmy sobie dużo bliżsi, choć dziewczęta mają swoje życie i są bardzo zajęte. Jednakże często rozmawiamy przez telefon i spotykamy się, gdy tylko nadarzy się okazja. - Dodał w myślach, że obie dużo bardziej mu ufają teraz niż wtedy, gdy żyła jeszcze ich matka. - Kiedy to się stało? To znaczy, myślę o twojej żonie - zapytała ostrożnie. Zastanawiała się, czy nadal jest w głębokiej żałobie, czy już pogodził się ze stratą. O żonie nie wypowiadał się z żalem i szacunkiem w głosie, raczej z sympatią i ciepłem, co prowadziło do wniosku, że chyba tak właśnie jest. - W sierpniu minie dwa lata. Niekiedy wydaje mi się to długo, kiedy indziej - zaledwie parę tygodni. Jej choroba ciągnęła się prawie trzy lata. Nasze córki i ja zdołaliśmy się jakoś oswoić z nieuniknionym, ale to zawsze jest szok. Miała zaledwie czterdzieści pięć lat. - Jakże mi przykro. - Nie wiedziała, co mogłaby dodać i myśl o pustce w głowie zasmuciła ją. Było jej go żal. - Mnie również. - Uśmiechnął się do niej z nostalgią. - Była nadzwyczajnym człowiekiem. Uczyniła wszystko co w jej mocy, byśmy umieli zadbać o siebie wzajemnie, gdy jej już nie będzie. Wiele mnie nauczyła, również odwagi. Nie jestem pewien, czy gdybym

znalazł się w jej położeniu, stać by mnie było na takie samozaparcie. Zadbała nawet o to, by nauczyć mnie gotowania. Roześmiał się, by złagodzić gorzkie wspomnienia. Fiona odwzajemniła mu się uśmiechem. Coraz bardziej go lubiła, dużo bardziej, niżby się tego spodziewała. Nagle ich spotkanie przestało mieć cokolwiek wspólnego z pismem „Chic” i z nową agencją reklamową, którą zakontraktowała. - Z twoich słów wynika, że była cudowną kobietą. A tak naprawdę chciała powiedzieć, że to on w jej oczach jest cudownym mężczyzną. Obraz umierającej żony, która uczy męża gotować, głęboko ją poruszył. Przypuszczała, że jego dziewczęta też są wspaniałe, jeśli tylko przypominają ojca. - Ona była niezwykła. Ale ty też taka jesteś. Fiono, naprawdę, ogromnie cię podziwiam. I twoje królestwo, którym rządzisz. To ogromny wysiłek. Musisz żyć w stałym napięciu. Te terminy, którym trzeba sprostać każdego miesiąca... Ja bym dostał wrzodu żołądka po pierwszym tygodniu. - Człowiek się przyzwyczaja. Mnie to służy. Przypuszczam, że ten zastrzyk adrenaliny dobrze mi robi. Nie wiem, co bym robiła bez mojej pracy. Terminy trzymają mnie w ryzach. Ale przecież ty sam masz także ogromne królestwo. Agencja, której był szefem, była pod względem obrotów trzecia na świecie, a on swego czasu zajmował się jeszcze większą firmą. Jednakże przenosiny do obecnej były dla niego triumfem. Cieszyła się ona niepodważalną reputacją, a na dodatek wygrała kilka prestiżowych nagród za kreatywność. I była bardziej prestiżowa niż dwa pierwsze giganty. - Bardzo lubię nasz oddział w Londynie. Chętnie pokierowałbym nim przez kilka lat. Prawdę powiedziawszy, taką propozycję otrzymałem siedem lat temu, ale nie mogłem prosić Ann, byśmy się przenieśli, bo już wtedy była chora. Nie było też mowy o umieszczeniu

dziewczynek w szkole z internatem, a one nie chciały się uczyć w Anglii. W rezultacie, nie przyjmując tamtej oferty, dostałem jeszcze wyższe stanowisko. Ta zmiana nadeszła w odpowiednim momencie. Chciałem dokonać czegoś nowego. A co ty powiesz o sobie, Fiono? Czy widzisz siebie na czele redakcji „Chic”, gdy będziesz siwą staruszką? A może chciałabyś spróbować czegoś zupełnie innego? - W pismach specjalizujących się w modzie nie masz szans, by doczekać późnej starości - odparła z uśmiechem. - Z nielicznymi wyjątkami - dodała. Jej mistrzyni i poprzedniczka utrzymała się na stanowisku naczelnej do siedemdziesiątki, to jednak tylko potwierdzało ogólną regułę. - W większości wypadków to etat z wyraźnie określoną granicą wiekową. Przyznam, że nie mam zielonego pojęcia, czym bym się zajęła, gdybym odeszła z tej pracy. Ale na razie to jeszcze odległa perspektywa, mam nadzieję, że na obecnym stanowisku zostało mi jeszcze parę lat w „Chicu”. Może nawet więcej, jeśli należę do szczęściarzy. Jednakże zawsze marzyłam, żeby napisać książkę. - Powieść czy dokument? - spytał z zainteresowaniem. Oboje już zjedli lunch, ale nie mieli ochoty się rozstać. - Może i to, i to. Najpierw książkę o świecie mody - takim, jaki jest. A potem powieść dziejącą się w tym samym środowisku. W dzieciństwie uwielbiałam pisać nowelki i pragnęłam zrobić z nich zbiór. Kusi mnie, żeby spróbować teraz, ale obawiam się, że to ponad moje możliwości. Johnowi trudno było sobie wyobrazić coś, co byłoby ponad jej możliwości. Toteż oczami duszy ujrzał ją piszącą książkę. Kobieta siedząca naprzeciwko niego była inteligentna, pełna fantazji i energii, opowiedziała mu parę bardzo zabawnych anegdot o swoim środowisku. Przypuszczał, że bez trudu napisałaby książkę, którą przeczytałby z przyjemnością.

- A czy ty widzisz siebie w jakiejś innej roli poza agendą reklamową? Była równie ciekawa jego jak on jej. I oboje bez wątpienia kładli podwaliny pod bliższą znajomość, niemającą wiele wspólnego z płaszczyzną ściśle zawodową. A może wzajemne zbliżenie przyczyni się do lepszej współpracy Johna z redakcją „Chicu”. - Mam odpowiedzieć szczerze? Nie. Przez całe życie zajmowałem się wyłącznie reklamą. Może na starość zostanie mi golf? Nie wiem. Nie jestem pewien, czy istnieje życie po odejściu z pracy. - Wszyscy tak uważamy. Szczerze mówiąc, ja też jestem przekonana, że padnę na posterunku, przy biurku w swoim gabinecie. I że nie będę musiała długo na to czekać - dodała niepewnie, czując się niezręcznie, że wypowiedziała te słowa do wdowca, który stracił żonę w sile wieku. - Poza pracą nie mam właściwie na nic czasu. - Przynajmniej odwiedzasz kapitalne miasta. Paryż i St. Tropez nie brzmią dla mnie jak miejsca zesłania. - Z pewnością nimi nie są. - Uśmiechnęła się pogodnie. - I właśnie otrzymałam od znajomego zaproszenie, by spędzić z nim parę dni na jachcie w St. Tropez. - Teraz jestem naprawdę zazdrosny - odparł, płacąc rachunek. Zdawał sobie sprawę, że Fiona musi już wracać do redakcji. Na niego też czekano. - Może przyjedziesz i sam sprawdzisz. Daj mi znać, jeśli chcesz bilety na pokazy mody. - Kiedy się odbywają? - zapytał z nagłym zainteresowaniem. Nigdy przedtem nie przyszło mu do głowy, żeby wybrać się do Paryża, by oglądać kreacje słynnych projektantów. Gdyby pojechał, byłoby to bez wątpienia pierwsze takie doświadczenie. Było to jednak mało prawdopodobne. Miał mnóstwo obowiązków. - Ostatni tydzień czerwca i pierwsze dni lipca. To świetna zabawa, zwłaszcza gdy się

zna ludzi z branży. Ale nawet jeśli nie zna się nikogo, to rozkosz dla oczu. - Pierwszego lipca mam spotkanie biznesowe w Londynie. Wygląda na to, że mogę sobie wziąć parę dni wolnego albo przed naradą, albo tuż po niej. Dam ci znać. Ruszyli w stronę samochodu, czując na sobie powiew rozżarzonego powietrza. A przecież lincoln był zaparkowany tuż obok knajpki. - W każdym razie dzięki za wspólny lunch - rzekła Fiona, siadając obok niego. Pięć minut później, gdy podjechali pod gmach redakcji, jeszcze raz uśmiechnęła się i rzekła na odchodnym: - Było naprawdę miło. Dzięki, John. Czuję się znowu jak istota ludzka. Moi podwładni są ci pewnie głęboko wdzięczni, że mnie wyciągnąłeś z pracy. Na ogół nie ruszam się na lunch. - Coś z tym zrobimy, bo nie jest to zdrowy zwyczaj. Podobnie jest ze mną - wyznał z pocieszną miną. - Dla mnie to też była wielka przyjemność. Powtórzymy ją w najbliższym czasie - dodał. Fiona, uśmiechając się na do widzenia, podeszła do drzwi wejściowych. John, wracając do biura, nie mógł przestać o niej myśleć. Fiona Monaghan była niezwykłą kobietą. Piękną, inteligentną, ekscytującą, elegancką i, w jedynie sobie znany sposób, niebezpieczną jak diabli. Jednakże on nie czuł najmniejszego lęku. Ogromnie go zaintrygowała. Była pierwszą od dwóch lat kobietą, którą oceniał wysoko. I to jak wysoko! ROZDZIAŁ DRUGI Tydzień po spotkaniu z Johnem Andersonem Fiona spędziła dwa dni na ważnej sesji zdjęciowej. Brało w niej udział sześć czołowych modelek świata w obecności czterech sławnych projektantów, a mistrzem fotografii był Henryk Zeff. W tym celu przyleciał z Londynu w towarzystwie czterech asystentów, dziewiętnastoletniej żony i ich sześciomiesięcznych bliźniąt. Plenery powiodły się fantastycznie, więc Fiona była

przeświadczona, że zdjęcia będą genialne, co nie znaczy, że przez cały tydzień nie trwało szaleństwo. Modelki, jak zwykle, były trudne i wymagające, jedna z nich przez całą sesję brała kokainę, dwie inne zakochały się w sobie i wdały się na planie w lesbijską walkę, a najsłynniejsza z tego grona była tak skrajnie wychudzona, że po niejedzeniu przez trzy dni straciła przytomność. Oświadczyła wszystkim, że „jest na głodówce”, i kiedy przyjechało pogotowie, lekarz podejrzewał, że cierpi nie tylko na anoreksję, ale i na mononukleozę. Część fotografii robiono na plaży i modelki ubrane w futra w czasie nieznośnego upału cierpiały niemiłosierne katusze. Fiona obserwowała akcję zanurzona po pas w wodzie, co przynosiło pewną ulgę, ale mimo to wachlowała się jednocześnie słomkowym kapeluszem. Tamtego popołudnia jej komórka dzwoniła bez chwili przerwy. Pod nieobecność naczelnej w redakcji zawsze zdarzał się jakiś kryzys. Wówczas numer wrześniowy był już mocno zaawansowany. Rezultaty sesji zdjęciowej miały znaleźć się w numerze październikowym, ale Zeff dysponował wolnym czasem dla „Chicu” jedynie w tym terminie, resztę lata miał już zarezerwowaną dla innych klientów. Komórka znowu zaczęła brzęczeć, chyba już dziewięćdziesiąty dziewiąty raz, ale tym razem nie był to telefon z redakcji. Odezwał się John Anderson. - Hej, jak się masz? - Jego głos brzmiał pogodnie mimo morderczego dnia pracy w Nowym Jorku. Nie należał do ludzi skłonnych do narzekań, a zwłaszcza nie żalił się osobom, które słabo znał. Przez całe popołudnie przekonywał ważnego klienta, żeby nie odchodził z jego agencji. W końcu wygrał, ale czuł się tak, jakby wyciekła z niego cała energia. Dzwonię w niewłaściwym momencie? Fiona zareagowała śmiechem na jego pytanie. Jedna z modelek właśnie zemdlała wskutek upału, a inna rzuciła butelką wody Evian w Henryka Zeffa. - Ależ nie, bynajmniej - odparła rozbawiona. Gdyby miała rewolwer, pozabijałaby je

wszystkie. - Modelki padają jak muchy i mają ataki histerii, jedna z nich cisnęła czymś w fotografa, wszyscy tutaj zemrą na udar słoneczny, a dwunastoletnia żona fotografa karmi piersią bliźnięta pokryte wysypką i płaczące przez tydzień od rana do nocy. Kolejny typowy dzień w „Chicu”. Roześmiał się, słysząc ten opis wydarzeń, ale dla Fiony wszystko to było namacalną rzeczywistością. To był jej chleb powszedni. On natomiast z trudem mógł sobie wyobrazić taką scenerię. - A co u ciebie? - zapytała. - Lepiej, zwłaszcza w porównaniu z tym, co przed chwilą usłyszałem. Prowadziłem rozmowy pokojowe od siódmej rano. Myślę jednak, że odnieśliśmy zwycięstwo. I nagle przyszła mi do głowy szalona myśl, żeby zadzwonić do ciebie. Zastanawiam się, czy nie zjadłabyś ze mną hamburgera w drodze powrotnej do domu. - Fiona zamilkła na dłuższą chwilę. - Z rozkoszą, ale tkwię z tyłkiem w Atlantyku w stu - stopniowym upale, gdzieś na plaży na Long Island, w pobliżu jakiejś dziury, gdzie jest tylko kręgielnia i nędzna knajpka, a w takim tempie, w jakim odbywa się sesja, nie wrócę do miasta do jutra wieczorem. Chętnie bym to zrobiła, ale niestety, nie dam rady. - No to spotkamy się innym razem. Kiedy zamierzacie się zwinąć? - Po zachodzie słońca, ale nie wiem, która to będzie godzina. Zdaje się, że mamy dziś najdłuższy dzień w roku. Wiem tyle, że koło południa jedna z modelek wyrżnęła w twarz koleżankę, a inna zaczęła wymiotować. - Nie zazdroszczę ci twego zawodu. Zawsze tak się dzieje? - Nie. Zazwyczaj bywa gorzej. Zeff chce tu zaprowadzić drakońską dyscyplinę. Nie znosi takiego zamieszania. Nieustannie mi grozi, że zejdzie z planu, jeśli nie zmuszę modelek,

by zachowywały się profesjonalnie. Akurat! - Zawsze bierzesz udział w takich sesjach? - Niewiele wiedział o jej obowiązkach i wyobrażał sobie, że raczej siedzi przy biurku i pisze o modnych ubiorach. Wygląda na to, że jej praca była dużo bardziej skomplikowana, choć to prawda, że sporo pisała o modzie i redagowała teksty podwładnych. „Chic” prowadziła żelazną ręką. Troszczyła się o budżet i pod względem fiskalnym była wyjątkowo odpowiedzialną naczelną. Mimo potężnych wydatków pismo od szeregu lat nie miało żadnych długów i przynosiło spory zysk, w dużej mierze dzięki jej zabiegom. - Jeżdżę na sesje zdjęciowe tylko wtedy, kiedy muszę. Zazwyczaj zajmują się nimi młodsi stażem redaktorzy. Jeśli jednak plener może okazać się groźny w skutkach, wolę na nim być. A ponadto Zeff jest gwiazdą w swojej profesji, podobnie jak wynajęte modelki. - Czy fotografujecie je w kostiumach bikini? - zapytał niewinnym tonem i zaśmiał się głośno. - Nie. W futrach. - O, cholera. - Nie mógł sobie tego wyobrazić. W taki upalny dzień jak dziś. - Właśnie. Chłodzimy dziewczęta kostkami lodu, kiedy zrzucają je z siebie. Jak dotychczas nikt nie umarł z przegrzania, więc nie jest tak źle. - Mam nadzieję, że ty nie musisz paradować w futrze - zażartował. - Nie. Stoję w wodzie, ubrana w bikini. A żona fotografa chodzi przez cały dzień nago, kołysząc swoje dzieci. - To wszystko brzmi egzotycznie. - Piękne kobiety spacerujące po plaży w futrach albo jak je Pan Bóg stworzył. Ciekawa scena. I jeszcze wyobraził sobie, jak Fiona w skąpym kostiumie rozmawia z nim zanurzona do pasa w oceanie. - Nie tak wygląda mój dzień pracy. Myślę jednak, że sprawia ci to odrobinę przyjemności.

- Owszem, czasami - przyznała, widząc, jak Henryk Zeff rozpaczliwie coś jej sygnalizuje. Chciał zmienić scenerię swoich ostatnich ujęć, ale niemal wszystkie modelki zaprotestowały, powołując się na skrajne wyczerpanie. Teraz pragnął, by Fiona wynegocjowała ich zgodę. - Wygląda na to, że muszę interweniować, zanim Indianie położą trupem wodza. Nie wiem, komu tu bardziej współczuć - jemu, sobie czy im. Oddzwonię dodała z pewnym roztargnieniem. - Pewnie jutro. - Spojrzawszy na zegarek uzmysłowiła sobie, że było już po siódmej wieczorem. Zdziwiło ją, że John ciągle jeszcze siedział w pracy. - To ja zatelefonuję - odparł łagodnym tonem, ale Fiona już się rozłączyła. Siedział pogrążony w myślach. Jej życie było najwyraźniej oddalone o lata świetlne od jego życia, chociaż w dziale kreatywnym jego agencji takie sytuacje pewnie też się zdarzały. Jednakże John niewiele miał z nimi do czynienia, a już nigdy nie zdarzyło mu się odwiedzić planu zdjęciowego. Był zbyt zajęty pozyskiwaniem nowych klientów i zapewnieniem odpowiedniej rangi usług już zdobytym. Miał też nadzór nad potężnym kapitałem przeznaczanym na akcje reklamowe. Takie szczegóły, jak forma owych kampanii, były już problemem jego podwładnych. Jednakże świat Fiony naprawdę go intrygował. W jego oczach był fascynujący i egzotyczny. Sama Fiona pewnie by się z nim nie zgodziła, kiedy pomagała swoim asystentkom spakować sprzęt Henryka, podczas gdy jego żona wpadła w histerię, on się z nią kłócił, a dzieci płakały wniebogłosy. Modelki omdlewały pod parasolami, sącząc ciepłą lemoniadę, jednocześnie grożąc odejściem i usiłując wyciągnąć ekstra pieniądze za pracę w warunkach szkodliwych dla zdrowia. Wydzwaniały do swoich agentów ze skargą. Twierdziły, że nikt im nie powiedział, jak długo będzie trwała sesja i że będą musiały pozować w futrach. Jedna z nich oświadczyła nawet, że odejdzie i złoży na „Chic” skargę w Lidze Obrony Zwierząt, której działacze z pewnością zwołają demonstrację pod gmachem redakcji, jak się to już zdarzało nieraz, gdy pismo zbyt ostentacyjnie

promowało futrzane okrycia. Minęła cała godzina, nim ekipa rozłożyła sprzęt w innym miejscu, kilometr od plaży. Na szczęście zostało akurat tyle czasu, by zrobić ostatnie zdjęcia przed zmrokiem, i Henryk krzyczał, żeby wszyscy zajęli miejsca. Jego żona tymczasem zasnęła w samochodzie razem z bliźniętami. Fiona, obserwując końcowe ujęcia, też była bliska wyczerpania. Już dobrze po dziewiątej cała grupa przebrała się, fotograf z asystą spakował sprzęt, a modelki zajęły miejsca w limuzynach, które Fiona wynajęła na cały dzień. Ciężarówka firmy cateringowej już odjechała. Henryk z żoną i dziećmi ruszyli pierwsi. Fiona zamykała tę karawanę. Dla siebie też zamówiła samochód z kierowcą, więc mogła w drodze nieco odpocząć. Zamknęła oczy i oparła głowę na siedzeniu. Do domu dotarła dopiero przed jedenastą. Z technicznego punktu widzenia był to doskonały dzień pracy. Zdawała sobie sprawę, że zdjęcia wyjdą świetnie, nic, co się działo na planie, nie wpłynie na ich jakość. Kiedy jednak wchodziła po schodach do swojej sypialni, poczuła się, jakby miała sto lat. Uśmiechnęła się na widok Sir Winstona chrapiącego słodko na jej łóżku. Zazdrościła mu jego trybu życia. Była zbyt zmęczona, żeby zjeść kolasę czy choćby zejść na dół i wziąć sobie drinka. Miała okropną zgagę po pitej przez cały dzień lemoniadzie. I kiedy zadzwoniła komórka, przez dłuższą chwilę wsłuchiwała się w jej sygnał jak sparaliżowana, niezdolna do wyciągnięcia ręki i wydobycia jej z torebki. W ostatniej sekundzie doszła do wniosku, że może telefonuje Henryk z jakimiś strasznymi wieściami na temat negatywów. Może mieli wypadek w drodze powrotnej i stracili wszystkie filmy albo zostali porwani przez UFO. - Tak? - odezwała się słabym głosem, zupełnie niepodobnym do normalnego tonu. Było jej prawie wszystko jedno. - Boże, jesteś chyba śmiertelnie zmęczona. Nic ci nie dolega? To był John, a ona nawet nie rozpoznała jego głosu.

- Nie żyję. Ale kto telefonuje i dlaczego? - Przynajmniej uzmysłowiła sobie, że to nie Henryk. Ten akcent zdradzał Amerykanina, a nie Brytyjczyka. I nikt już od dawna nie pytał, czy jej coś dolega. - Mówi John. Przepraszam, Fiono, czy cię obudziłem? - Och, pardon. Obawiałam się, że to ktoś z ekipy z wiadomością, że zgubili filmy. Właśnie dowlokłam się do domu. - Za ciężko pracujesz - odparł z troską. Naprawdę jej współczuł. Biedna Fiona, głos miała jak zbity pies. - Wiem. Ale chyba za to mi płacą. A co u ciebie? - spytała, wyciągając się na łóżku i zamykając oczy. Sir Winston zerknął w jej stronę, odnotował, że pani wróciła, i przewrócił się na drugi bok, chrapiąc jeszcze głośniej. Uśmiechnęła się z rozczuleniem, słysząc ów znany sobie dźwięk, jakby jumbo jet wylądował na jej dachu. Do Johna też dotarły te odgłosy. - Co to za hałas? - Odniósł wrażenie, że Fiona leży z piłą tarczową w objęciach. - To Sir Winston. - Któż to taki? - zapytał ze zdumieniem. - Nie powtarzaj nikomu, że tak się o nim wyraziłeś. To mój pies. - Pies wydający z siebie takie dźwięki? Mój Boże, co mu jest? To brzmi jak ścieżka dźwiękowa Teksańskiej masakry pitą mechaniczną. - Na tym między innymi polega jego urok. Jest buldogiem angielskim. Kiedy wynajmowałam mieszkanie, sąsiedzi pode mną narzekali, że słyszą go przez sufit. Myśleli, że uruchamiam jakąś ciężką maszynerię, i nie chcieli uwierzyć, że takie dźwięki wydaje pies, aż wreszcie ich zaprosiłam do siebie któregoś wieczoru, gdy leżał pogrążony we śnie. - Chyba z nim nie śpisz, prawda? - Sądził, że uzyska odpowiedź odmowną. Jak

mogłaby zasnąć w takim hałasie? - Oczywiście, że śpię. To mój najlepszy przyjaciel. Jesteśmy razem od czternastu lat. To najdłuższy związek, w jakim byłam, i do tego najlepszy - odparła z dumą. - To temat do omówienia, kiedy nie będziesz tak wykończona. Dzwonię, bo chciałem się dowiedzieć, jak się miewasz po sesji zdjęciowej, i zapytać, czy dasz się zaprosić jutro wieczorem na kolację. - Postanowił koniecznie się z nią zobaczyć przed jej odlotem do Paryża. Myśl o niej towarzyszyła mu przez cały czas, od chwili gdy się poznali. - Który jest jutro? - spytała, otwierając oczy. Miała w głowie pustkę. Rzeczywiście, była wykończona. - Dwudziesty drugi czerwca. Wiem, że proponuję spotkanie bez należytego wyprzedzenia, ale też miałem obłąkany tydzień i ucieszyłem się jak dziecko, kiedy klient odwołał jutrzejszą kolację. - Większość wieczorów miał zajętych właśnie na spotkania biznesowe i radował się, kiedy nareszcie był wolny od tych obowiązków. - O, do diabła! - Fiona nagle coś sobie przypomniała. - Nie mogę. Bardzo żałuję. - Ale zaraz pomyślała, że uwzględni go w swoich planach. Trochę będzie odstawał od zaproszonej grupy gości, ale to nie ma znaczenia, jeśli tylko się zgodzi. - Mam parę osób u siebie na kolacji. U mnie w domu jest zawsze bardzo nieformalnie. I na ogół wszystko organizuję w ostatniej chwili. Zaprosiłam tych ludzi w zeszłym tygodniu. Będzie kilkoro muzyków z Pragi czeskiej i grono artystów, których nie widziałam od wieków. Przyjdzie też redaktorka z mojego magazynu i już nie pamiętam, kto jeszcze. Podam po prostu makaron i sałatę. - Nie mów, że umiesz również gotować. W jego głosie znać było podziw. Fiona się roześmiała. - Nie gotuję sama, jeśli mogę to zwalić na kogoś innego. Tym razem ten obowiązek miał spaść na Jamala, nie trzeba było wynajmować firmy

cateringowej. Oznajmiła gościom, że ponieważ upał jest nie do zniesienia, kolacja zostanie podana w ogrodzie na tyłach domu. W takie ciepłe noce panuje tam idealna temperatura. A Jamal słynie ze swoich makaronów. Na tę okazję chciał się popisać paellą, ale Fiona obawiała się, że niezbędne w tym celu owoce morza mogą być w tym upale trochę nieświeże. Postanowiła więc zadowolić się czymś prostszym i mniej ryzykownym. Mając na podorędziu morze wina, nikt nie będzie chciał się opychać. - Masz ochotę przyjść? Możesz się pojawić w dżinsach i bez krawata. - Trudno jej było sobie wyobrazić Johna w tak swobodnym stroju. - Brzmi świetnie. Często urządzasz przyjęcia? - Gdy mam trochę wolnego czasu. A niekiedy nawet kiedy mi go brakuje. Lubię widywać się z przyjaciółmi. I zawsze ktoś nowy przybywa do Nowego Jorku. A ty, John, też przyjmujesz gości u siebie w domu? - Nie miała pojęcia, jak wygląda jego życie prywatne. Wspomniał jedynie, że lubi podróżować z córkami. Na razie nie wyjawił jej nic konkretnego. - Zapraszam klientów, i to wyłącznie do restauracji. To jednak w większym stopniu obowiązek niż przyjemność. Nie wydałem u siebie kolacji od śmierci żony. Ona natomiast uwielbiała podejmować gości. Tę akurat cechę dzieliła z Fioną, choć obie kobiety bardzo się od siebie różniły. Ann Anderson organizowała nieduże przyjęcia dla przyjaciół w ich domu w Greenwich. Przenieśli się na Manhattan jedynie z powodu jej choroby, żeby łatwiej było dojeżdżać na terapię do szpitali. Wtedy już zbyt źle się czuła, by zapraszać gości. Ostatnie dwa lata życia spędziła w ich obecnym mieszkaniu. Nie chciał jednak zwierzać się Fionie ze swych trosk. - Trudno wyprawiać przyjęcia, gdy się prowadzi samotne życie - dodał jedynie, i natychmiast poczuł się niezręcznie. Ona przecież też była sama i nie przeszkadzało jej to w prowadzeniu otwartego domu. A zresztą nic jej pewnie nie powstrzymywało przed robieniem

tego, co chce. I tę cechę natychmiast w niej polubił. - Podejdź do tego na luzie. Ludzie nie spodziewają się cudów po samotnym gospodarzu, więc cokolwiek im zrobisz, będą zachwyceni. Niekiedy jest tak, że im mniej się starasz, tym bardziej im to odpowiada. - Fiona na ogół dokładała starań, ale w taki sposób, by wszystko sprawiało wrażenie akcji spontanicznej. Na tym właśnie polegał urok jej życia towarzyskiego. - A zatem, przyjdziesz jutro na kolację? Miała nadzieję, że go skusi, choć z drugiej strony zdawała sobie sprawę, że grupa ludzi, których zaprosiła, pochodzi z bardzo odmiennego środowiska. Zastanawiała się w duchu, czy dla Johna nie będzie to zbyt dziwaczny lub egzotyczny skład. - Z rozkoszą. O której mam się stawić? W jego głosie wyczuła entuzjazm. - Spotykamy się o ósmej wieczorem. Do siódmej mam zebranie. Będę musiała spieszyć się jak dzika, żeby zdążyć przed gośćmi. - Ale dla niej nie było to nic niezwykłego. - Mam coś przynieść? Chciał się okazać pomocny, choć był pewien, że wszystko jest już zaaranżowane. Fiona nie pozostawiała niczego swojemu losowi. Sprawowała kontrolę nad całością spraw w redakcji i w domu. - Tylko siebie. A więc do jutra. - Dobrej nocy - odrzekł miękkim tonem i odwiesił słuchawkę. Fiona, przebierając się w koszulę nocną i myjąc zęby, nie przestawała o nim myśleć. Lubiła go i czuła jakąś siłę przyciągania z jego strony, choć był tak bardzo odmienny od mężczyzn, którzy się jej podobali. Kiedy była młoda, spotykała się z kilkoma konserwatywnymi studentami prywatnych uczelni. Jednakże ostatnimi laty wybierała artystów lub twórców, i takie związki nieodmiennie kończyły się katastrofą. Może nadszedł

czas na zmianę. Nadal myślała o Johnie, kładąc się do łóżka obok Sir Winstona, który posunął się z warknięciem i począł chrapać jeszcze głośniej. Ten znajomy dźwięk działał jak kołysanka. Zapadła w głęboki sen i jak zwykle obudziła się o siódmej rano, gdy zaterkotał budzik. Wyprowadziła buldoga do ogrodu, wzięła prysznic, rzuciła okiem na gazetę, wypiła kawę, ubrała się i ruszyła do pracy. Czekał ją tam kolejny długi dzień. Wiele godzin spędziła na naradzie z Adrianem, rozwiązując najpilniejsze problemy i przeglądając fotografie z zeszłotygodniowych sesji zdjęciowych. Nie mogła się doczekać fotosów Henryka Zeffa. Zapowiadały się wspaniale. Adrian był jedną z osób zaproszonych na kolację, ale nie wspomniała mu, że będzie tam również John Anderson. Wiedziała, że jeśli się wygada, będzie musiała odpowiadać na pytania, po co to zrobiła. Ona sama nie była pewna, dlaczego tak postąpiła. Potrzebowała czasu, by się o tym przekonać. I wcale nie nastawiała się na jakąś wielką sprawę. Nie wykluczała, że będzie to łagodny przypadek wzajemnej skłonności nie prowadzącej do niczego. Albo, co bardziej prawdopodobne, pozostaną dobrymi znajomymi, i tyle. Tak bardzo się od siebie różnili, że prawdopodobieństwo czegoś poważniejszego było nikłe, jeśli wręcz nie zerowe. Pewnie oboje doprowadziliby siebie do szału. Już lepiej, żeby pozostali na stopie towarzyskiej. Powtarzała to sobie, wracając wieczorem do domu. W kuchni rządził Jamal, mieszając sałatę w ogromnej misie i przygotowując bułki zapiekane z masłem czosnkowym. Zrobił również kolorowe kanapki; jedną z nich Fiona porwała z półmiska. Jamal był ubrany jedynie w zawój wokół bioder intensywnie różowego koloru i w złote sandały. Od pasa w górę był goły. Większość jej przyjaciół znała te jego popisy, ona też uważała, że jego przebrania dodają pieprzu do gorącej atmosfery panującej na przyjęciach, ale tym razem zastanowiło ją, dlaczego nie założył koszuli. - Nie sądzisz, że jesteś odziany z nieco zbyt wielką swobodą? - zagadnęła, próbując

następnej kanapki. Były wyśmienite. - Jest za gorąco, żeby coś więcej na siebie wkładać - odburknął, wsuwając bułki do piekarnika. Fiona zerknęła na zegar w kuchni i uzmysłowiła sobie, że zostało jej czterdzieści minut na przebranie się i nałożenie świeżego makijażu. - No dobrze, zostań w tym stroju, Jamal. Nieźle się na tobie prezentuje. - Któregoś razu jej wierny sługa wystąpił wyłącznie w opasce na biodrach bogato zdobionej złotą biżuterią. Nawet ona doszła do wniosku, że tego było już zbyt wiele czy raczej zbyt skąpo. A propos, podobają mi się twoje sandały. Gdzie je wypatrzyłeś? - Miała kiedyś podobne, ale nie mogła sobie przypomnieć, co z nimi zrobiła. - To są pani sandały. Znalazłem je na dnie pani garderoby. Nigdy ich pani nie nosi, więc pomyślałem, że je sobie pożyczę na dziś. Miał taką niewinną minę, że Fiona aż się roześmiała. - Właśnie myślałam, że wyglądają dość znajomo. Teraz sobie przypominam, że mnie uwierały. Zatrzymaj je sobie, jeśli chcesz. Na tobie lepiej się prezentują. - Były to próbki Manola Blahnika wykonane specjalnie na sesję zdjęciową kilka lat temu. - Dziękuję - odparł Jamal słodkim tonem. Kiedy kosztował sosu do sałaty, Fiona pobiegła na górę. Pół godziny później zeszła na dół ubrana w spodnie z białego jedwabiu i półprzejrzystą złotą bluzkę. Założyła złociste sandałki na szpilkach, a włosy splotła w gruby warkocz. Oboje z Jamalem sprawiali wrażenie dobranej pary. On tymczasem już rozłożył na stole w ogrodzie talerze, serwetki i sztućce. Wszędzie rozstawił płonące świece i bukiety kwiatów. Fiona rzuciła parę wielkich poduch, gdyby ktoś chciał się rozsiąść na podłodze, i zdążyła nastawić płytę, gdy pojawili się pierwsi goście. Ponieważ wcześniej zapomniała,

kogo właściwie zaprosiła, więc sprawdziła listę u siebie w sypialni. Był to jej zwykły niezwykły tłumek - artyści, pisarze, fotografowie, modelki, prawnicy, lekarze, muzycy z Pragi. Wśród zaproszonych znajdowała się również świeżo poznana para z Brazylii i dwoje Włochów. Kobieta, którą przyprowadził któryś z nich, znała francuski i, co odkryli muzycy, również czeski. Okazało się, że miała ojca Francuza i matkę Czeszkę. Było to bardzo korzystne dla zebranych. Fiona, bacząc na dwadzieścia kilka osób rozprawiających z zapałem w ogrodzie, ujrzała nagle, że przez salon idzie w jej kierunku John. Był w nieskazitelnie wyprasowanych dżinsach i śnieżnobiałej koszuli. Miał na nogach mokasyny Hermesa włożone na gołe stopy. Prezentował się równie perfekcyjnie jak w garniturze, a każdy włos na jego głowie znajdował się na swoim miejscu. I choć nie wykazał się fantazją w doborze garderoby, Fionie bardzo się spodobał. Wyglądał po męsku, elegancko, był zadbany i nadzwyczaj schludny. Uznała, że jest niezwykle atrakcyjny. A kiedy pocałował ją w policzek, natychmiast polubiła jego wodę kolońską. On pochwalił jej perfumy. Używała tych samych od dwudziestu lat. Kazała je sobie zrobić w Paryżu, to był jej podpis firmowy. Każdy, kto ją znał, natychmiast je rozpoznawał. Zewsząd zbierała za nie komplementy. Była to mieszanka ciepłych i chłodnych składników, z dodatkiem odrobiny przypraw wschodnich. Fiona je uwielbiała i cieszyła się, że są wyłącznie jej własnością i nie mają żadnej nazwy. Adrian, dla którego też zamówiła indywidualną wodę kolońską, nazywał je Fiona Jeden. On też już był i przyglądał się, jak wita Johna. Przedstawiła ich sobie, a Jamal zaoferował gościom szampana. Fiona szepnęła Johnowi, że Adrian jest najważniejszym redaktorem „Chicu”. - Ona obsypuje mnie komplementami, zamiast dać mi podwyżkę - zażartował Adrian, serdecznie odnosząc się do Johna. Jemu też spodobał się ten mężczyzna o eleganckiej sylwetce, obdarzony spokojem wewnętrznym i świetnymi manierami. Zauważył, że jego szefowa jest wyraźnie

podekscytowana. Stanęła obok Johna i po kolei przedstawiała go gościom kręcącym się w pobliżu. - Niezła kolekcja typów - zauważył John, gdy Adrian odszedł, by porozmawiać z jednym z Czechów. - Jest trochę barwniej niż zazwyczaj, ale chyba wszyscy dobrze się bawią. Zimą atmosfera na moich przyjęciach bywa poważniejsza. Latem fajnie jest trochę poszaleć. John kiwnął głową niby na znak zgody, jednakże w duchu dodał, że nigdy przedtem nie był na podobnej kolacji. Dom Fiony nadzwyczaj mu się spodobał - był pełen ciepła i otwartości, i wszędzie znaleźć można było tysiące cudeniek, w większości przywiezionych z wojaży zagranicznych. Ale wciąż się za czymś rozglądał. Wreszcie zwrócił się do gospodyni: - A gdzie jest piła tarczowa? - Jaka znów piła? - Ten facet, co chrapał wczoraj w nocy w twoim łóżku. - Sir Winston? Leży na górze. Nie znosi gości. Uważa, że dom należy do niego. Chciałbyś go poznać? - Była wyraźnie zadowolona, że John zapytał o psa. To był bez wątpienia punkt dla niego. - Czy będzie miał coś przeciwko temu? - Poczuje się uhonorowany. Był to wygodny pretekst, by pokazać Johnowi resztę domu. Salon, jadalnia i kuchnia znajdowały się na parterze, a na pierwszym piętrze mieściła się przytulna biblioteka i przylegająca do niej sypialnia dla gości. Fiona wybrała ciepłe tonacje tynków - ściany były barwy karmelu i czekolady, z akcentami bieli i czerwieni w celu ożywienia wnętrza. Widać było, że ma słabość do zamszów, jedwabi i futer. W oknach wisiały wspaniałe firany z beżowego jedwabiu wykończone czerwonym szlaczkiem. Sypialnia pani domu i garderoba

znajdowały się na drugim piętrze. Był tam również jej niewielki gabinet, używany raczej rzadko, bo większość obowiązków wykonywała w redakcji. Dla niej było to domostwo doskonałe. Na samej górze znajdowała się także dodatkowa sypialnia, przekształcona w kolejną garderobę. John już w połowie schodów usłyszał głośne chrapanie. Gdy w towarzystwie Fiony wszedł do sypialni, obitej w całości beżowym jedwabiem, ujrzał psisko rozłożone na łóżku. Sir Winston spał tak mocno, że nawet nie drgnął. Fiona delikatnie poklepała go po boku. Po dłuższej chwili buldog z wysiłkiem uniósł łeb, popatrzył na nich i z głębokim westchnieniem ułożył się w dawnej pozycji, zamknąwszy oczy. Nie zrobił najmniejszego gestu, który miałby świadczyć o chęci przedstawienia się przybyszowi. Zachował całkowitą obojętność. John się roześmiał. - Sprawia wrażenie wiekowego dżentelmena. Zupełnie nie przejmuje się obcym mężczyzną w twojej sypialni. - Był to rzeczywiście bardzo miły, stary pies, który natychmiast znów zaczął chrapać, choć oboje stali nad nim. Łeb oparł na poduszce, a obok niego leżała jego ulubiona zabawka. - On dobrze wie, kto tu jest panem. Nie musi się niczego obawiać. To jego królestwo, a ja jestem jego niewolnicą. - Szczęściarz z niego - zauważył z uśmiechem John, rozglądając się po pokoju. Zauważył szereg zdjęć w srebrnych ramkach przedstawiających Fionę z różnymi sławami i politykami, kilkoma gwiazdami filmowymi, a nawet z dwoma prezydentami. Fiona pokazała mu swój ulubiony fotos: w towarzystwie Jackie Kennedy, zrobiony tuż po tym, jak objęła redakcję pisma „Chic”. Mimo prostoty umeblowania sypialnia sprawiała wrażenie eleganckiego i kobiecego wnętrza. Miała swój subtelny styl i od razu można było się zorientować, że nie mieszka tu żaden mężczyzna. Fiona dzieliła dom wyłącznie z Sir

Winstonem. - Podoba mi się tutaj, Fiono. Jest tak przytulnie, wygodnie i elegancko, nieformalnie, a zarazem stylowo. Ten dom ma twoje cechy. Wszędzie je można dostrzec. - Bo go uwielbiam - wyznała, gdy wychodzili z sypialni i kierowali się w stronę schodów, żeby dołączyć do gości. Jej gabinecik miał ściany pokryte czerwoną laką i krzesła w stylu Ludwika XV obite skórą zebry. Na podłodze leżał dywan również w czarno - białe pasy, a na ścianie wisiał jej portret namalowany przez jednego ze znanych artystów. W żadnym zakątku domu nie było nic, co świadczyłoby o męskim guście. Gdy schodzili na dół, natknęli się na Adriana, obserwującego ich z uśmiechem. Miał na sobie biały podkoszulek i białe dżinsy, a na bosych stopach sandały ze skóry aligatora barwionej na czerwono. Manolo Blahnik specjalnie dla niego zrobił je na miarę - rozmiar 46. - Oprowadziła pana po włościach? - zagadnął Johna. - Przedstawiłam go Sir Winstonowi - wyjaśniła Fiona. Tymczasem Jamal uderzył w tybetański gong o cudownym brzmieniu, anonsując gościom, że podano do stołu. Fiona miała skłonność do egzotyki - począwszy od półnagiego Pakistańczyka i urządzenia domu, przez barwne grono przyjaciół, a nawet psa, choć zwierzę było w końcu dość tradycyjnej rasy. Ona sama była jak najdalsza od konserwatyzmu i konwenansu. To był jej świadomy wybór. Johnowi to też odpowiadało. W ciągu zaledwie paru dni uzmysłowił sobie, że jest ona najbardziej ekscytującą kobietą, jaką napotkał w całym swoim życiu. I nie miał wątpliwości, że z taką klasą nie spotkał się u nikogo innego. Adrian z pewnością by się zgodził z tym stwierdzeniem, podobnie zresztą jak większość tych, którzy znali Fionę. - I co on sądzi? - zagadnął go Adrian. John z przyjemnością przysłuchiwał się sympatycznej rozmowie ich dwojga. Johnowi również przypadł do gustu ten ponoć niezastąpiony redaktor Fiony i jej prawa ręka. Wyglądał

na człowieka nieco ekscentrycznego, ale twórczego i nawet podczas krótkiej wymiany poglądów można się było zorientować, że to nadzwyczaj inteligentny i interesujący mężczyzna mimo skłonności do nieco dziwacznego obuwia. - On uważa, że pies jest rozkoszny - odezwała się Fiona, patrząc z uśmiechem na Johna. - Ależ nie pytam, co John sądzi o psie. Oczywiście, uważa, że jest wspaniały. Przecież ci nie powie, że jest rozpieszczonym starym buldogiem, któremu wonieje z pyska. Bez względu na to, co czuje w głębi ducha. Pytałem, co sądzi Sir Winston. Czy zaakceptował Johna? - Nie zauważyłem, bym wywarł na nim jakieś wrażenie - odparł John ze śmiechem. Przespał całą moją wizytę. Bardzo głośno przy tym chrapiąc! - To dobry znak - orzekł rozbawionym tonem Adrian i ruszył w kierunku stołu. W ogromnych misach z terakoty dymiły cztery rodzaje makaronów z sosami, obok piętrzyły się trzy rodzaje sałat, a podpieczone bułki z masłem czosnkowym wydawały cudowną woń. Gdy John z Fioną podeszli do stołu, z aromatycznego pieczywa zostały już tylko okruchy. Z udekorowanego pachnącym kwieciem obrusa John wziął gałązkę i wsunął ją w sploty warkocza Fiony. - Dzięki za zaproszenie. Czuję się tu cudownie. Czuł się tak, jakby wkroczył do magicznego świata. Do czarodziejskiej krainy Fiony. Ujrzał w niej księżniczkę z bajki, rzucającą czary na zebranych. Wszystkimi porami chłonął jej tajemniczą aurę, która jednocześnie wprawiała w osłabienie i dawała moc. W głowie aż szumiało mu od emocji, jakie w nim wzbudziła. I Fiona też, wbrew swej woli, czuła się podobnie. Choć nie było to przecież jej zamiarem, zaczynała coraz wyraźniej odczuwać siłę przyciągania Johna. Oboje z talerzami na kolanach siedli na żeliwnej ławeczce ogrodowej.

Adrian obserwował ich z okna salonu, gdy cicho ze sobą rozmawiali. Ponieważ dobrze znał swoją szefową, nieomylnie doszedł do wniosku, że się zakochała. Ale w równym stopniu dotyczyło to Johna. Widać było gołym okiem, że ten człowiek jest całkowicie w jej władaniu, ale któż by się jej oparł - powiedział do znajomego fotografa, który też dostrzegł zaczątek uczuć u tych dwojga i oznajmił, że tworzą dobraną, choć nietypową parę. Obaj doskonale wiedzieli, że Fiona nie angażowała się w żaden związek od prawie dwóch lat i jeśli teraz znalazła odpowiedniego partnera, byłby to powód do radości. Z niczym nie zdradziła się jeszcze Adrianowi, ale na pewno opowie mu, jeśli do czegoś dojdzie. Patrząc na nich oboje, doszedł do przekonania, że będzie odtąd często widywał Johna Andersona, i życzył w duchu szefowej, by ten związek okazał się dla niej udany i by trwał jak najdłużej. Wiedział, że ta kobieta nie chce się wiązać „na zawsze”. Jednakże rok czy dwa lata bliskiego związku z pewnością dobrze jej zrobi. Adrian zawsze był zdania, że Fiona nie powinna żyć sama, chociaż ona twierdziła, że taka jest jej wola. Nie do końca wierzył tym zapewnieniom i podejrzewał, że niekiedy boleśnie odczuwa samotność, co by wyjaśniało jej nadmierne przywiązanie do tego komicznego starego psa. Prawdę powiedziawszy, gdy wracała wieczorem do domu, nie miała nikogo. Prócz Jamala. Zgoda, wydawała świetne przyjęcia, miała wielu interesujących przyjaciół, z których część była głęboko do niej przywiązana. Ale brakowało jej kogoś, z kim mogłaby dzielić życie. A Adrian był zdania, że to wielka strata, gdy taka wspaniała kobieta nie może sobie znaleźć odpowiedniego mężczyzny. Rozmyślając nad tym wszystkim, z pewną melancholią i nutą sentymentalizmu, zapragnął, by John okazał się dla niej tym idealnym partnerem. John był jednym z ostatnich gości, bo uważał, że nie wypada mu opuścić domu Fiony na samym końcu. Była już prawie pierwsza w nocy, gdy podziękował za wspaniały wieczór i

ucałował ją w policzek. - Było cudownie, Fiona. Dzięki z całego serca za zaproszenie. I proszę, złóż w moim imieniu wyrazy uszanowania Sir Winstonowi. Sam bym mu je przekazał, ale nie chcę go budzić. Przekaż mu ode mnie, że go czule żegnam i dziękuję za gościnność - mówił, trzymając w ręce dłoń Fiony. Tą przemową jeszcze bardziej zaskarbił sobie sympatię gospodyni, dał bowiem do zrozumienia, że wie, jak ważny jest ten pies w jej życiu. Większość znajomych, włącznie z Adrianem, traktowała buldoga jak głupie i stare zwierzę, ale dla niej Sir Winston był ogromnie ważny. W sensie uczuciowym stanowił wszystko, co miała, i dlatego był tak drogi jej sercu. - Z pewnością mu to przekażę - zapewniła solennie. John jeszcze raz leciutko pocałował ją w policzek i wyszedł. Ciągle czuł zapach gardenii, którą wsunął w jej włosy. I woń tego kwiatu w połączeniu z zapachem perfum była dla niego potężnym afrodyzjakiem. Zresztą wszystko, co wiązało się z Fioną, miało dlań niewiarygodną moc, więc odchodził z najwyższą niechęcią. Było to jak przekroczenie magicznej granicy. Zastanawiał się, przechodząc w marzeniach przez zwodzony most wiodący z zaczarowanego zamku do realnego życia, kiedy znowu ją zobaczy. I jedynym światem, który teraz stał się dla niego upragniony, był jej świat. - Zadzwonię jutro - wyszeptał, żeby nikt inny nie usłyszał. Fiona skinęła głową i wróciła do gości, ciągle uśmiechając się na myśl o nim. Jednakże w głębi ducha była rozdarta. Jedna jej część pragnęła go, druga się obawiała. Jak zwykle ostatnim gościem był Adrian, który nie powstrzymał się od żartobliwych uwag pod adresem jej i Johna. - Panno Monaghan, zakochała się panna bez pamięci. Ale tym razem aprobuję obiekt uczuć. Wzbudza szacunek, jest inteligentny, odpowiedzialny, ma świetną pracę, jest miły,

przystojny i albo już ogromnie w tobie zakochany, albo wkrótce się tak stanie. Jest na najlepszej drodze do tego. - Mimo przekornego tonu Adrian był wyraźnie zadowolony z przebiegu wydarzeń. Całym sercem popierał ten związek. - Ależ nie jest zakochany. Przecież prawie się nie znamy. Poznaliśmy się zaledwie tydzień temu. Fiona chciała nadać swojej wypowiedzi rozsądny ton. Wcale bowiem nie zamierzała zdradzać się przed Adrianem ze swoimi uczuciami do Johna. Któż zresztą wie, co będzie dalej? Pewnie to zaprowadzi donikąd - orzekła w duchu. Postanowiła więc zachować zimną krew. - Od kiedy to takie sprawy muszą się rozwijać w nieskończoność? Prawdziwe uczucia nigdy nie wymagają wiele czasu, by się ujawnić. Odpowiedni mężczyzna wkracza do twojego życia i, Fiono, natychmiast o tym wiesz. To ci niewłaściwi pochłaniają mnóstwo czasu, żeby ich rozgryźć. Właściwy facet ścina z nóg. A może odwrotnie, to on traci grunt pod nogami? W każdym razie mam wobec tego człowieka dobre przeczucia. Tylko nie rób wrażenia przerażonej i nie zapewniaj go, że chcesz żyć w samotności. Przynajmniej daj mu szansę. - Zobaczymy - odparła z zagadkowym uśmiechem. Tymczasem Jamal zdmuchnął świeczki i sprzątnął talerze i kieliszki ze stołu w ogrodzie. Ten wieczór był kolejnym sukcesem pani domu. Jednak znaczył dla niej dużo więcej niż podobne spotkania towarzyskie. Było jej zadziwiająco miło z Johnem u boku. A on z kolei w sposób nieoczekiwany doskonale sobie radził z jej, tak przecież różnymi, gośćmi. Odnosił się do nich z sympatią i swobodą. - Wiesz o tym, że nie możesz żyć w tym domu z mężczyzną - ciągnął Adrian z rozwagą. - On jest zbyt twój. Jeśli twój ukochany przeniósłby się do ciebie, nigdy nie czułby się tu na swoim miejscu.

- Nie poprosiłam, żeby się do mnie wprowadził. A ja nigdy nie zamierzam mieszkać gdzie indziej. To jest mój dom. Poza tym czy ta rozmowa nie jest zbyt przedwczesna? Udała, że rzuca Adrianowi piorunujące spojrzenie, a po chwili głośno się roześmiała. - Sir Winston i ja doskonale się tu czujemy we dwoje. - Gadasz głupstwa. Jesteś taka samotna jak większość z nas. Tak to już jest. Fiono Monaghan, możesz być uosobieniem doskonałości, ale nadal pozostajesz istotą ludzką. Dobrze by ci zrobiło życie pod jednym dachem z mężczyzną. Głosuję na Johna. Moim zdaniem wygląda na dobrego gospodarza. Trochę ją przestraszyła ta uwaga, ponieważ sama myślała podobnie, ale nie chciała głośno się do tego przyznać. - Sir Winston nie zniósłby takiej sytuacji. Uważałby, że dopuszczam się wobec niego zdrady. A poza tym nikomu nie ustąpiłabym miejsca w szafie. Nigdy jeszcze nie spotkałam mężczyzny, który zasługiwałby na takie poświęcenie. Upierała się przy swoim, choć oboje zdawali sobie sprawę, że nie mówi prawdy. Naprawdę głęboko kochała dyrygenta, który wreszcie zostawił ją dla innej kobiety, ponieważ odmówiła wyjścia za niego za mąż. A architekt chciał się dla niej rozwieść z żoną. Problem polegał na tym, że Fiona obawiała się zamążpójścia i lękała zbytniego przywiązania do ukochanego. Nie chciała, by ją opuścił, a zarazem zdawała sobie sprawę, że to naturalny bieg rzeczy. Właśnie tego najbardziej się obawiała. Opuścił ją własny ojciec, a potem fatalne doświadczenia z kolejnymi ojczymami, którzy przychodzili i odchodzili, nauczyło ją, że nigdy nie należy do końca ufać mężczyznom. Adrian z kolei doskonale zdawał sobie sprawę, że jeśli Fiona nie zburzy tego muru, jakim się otoczyła, to skończy sama jak palec. Ona gotowa była zaakceptować taki stan rzeczy, ale on był odmiennego zdania. Fiona traktowała swoją samotność jak los jej przeznaczony, godziła się na nią, a nawet powtarzała, że jest z

tego powodu najszczęśliwsza pod słońcem. - Nie rób głupstw - ostrzegł ją na odchodnym. Jamal już dawno wyszedł. - Fiono, pójdź tym razem na odrobinę kompromisu. Daj szansę temu facetowi. - Jestem już za stara na kompromisy - odparła, zapewne w szczerym przeświadczeniu. Tak w każdym razie uważała. - Więc sprzedaj ten dom i wprowadź się do niego. Albo kupcie razem nowy dom. Nie rezygnuj jednak z porządnego człowieka wyłącznie z powodu nieruchomości, kariery i psa. - Adrian, ludzie wyrzekają się porządnych mężczyzn z dużo gorszych pobudek odparła z powagą w głosie. - A poza tym nawet nie umówiłam się z nim na następną randkę. Może się już nie spotkamy. - Zobaczysz, spotkacie się - zapewnił ją Adrian uspokajającym tonem. - To ci mogę obiecać. Przekonasz się. I on jest naprawdę dobrym partnerem. Liczył, że tym razem Fiona nie przegapi szansy. Miała do tego skłonności, a on już wielokrotnie się o tym przekonał. Wskoczył do taksówki i podczas jazdy do domu marzył, aby tym razem pies przegrał, a człowiek wygrał. Postawiłby w tej grze wszystkie swoje pieniądze na Johna. ROZDZIAŁ TRZECI John zatelefonował do Fiony nazajutrz po przyjęciu i jeszcze raz podziękował za zaproszenie. Ale ona mogła mu poświęcić zaledwie parę minut. Była osaczona tysiącem spraw. Po południu wyjeżdżała do Hamptons, by zostać tam na weekend u przyjaciół, a w najbliższym tygodniu odlatywała do Paryża. Powiedziała, że ma mnóstwo rzeczy do załatwienia, a kiedy zaprosił ją na kolację, odmówiła i dodała, że nie zdąży się z nim zobaczyć przed odlotem, co nie było do końca prawdą. Mogła nieco zmienić plany, ale doszła do wniosku, że nie będzie to rozsądny krok. Próbowała ze wszystkich sił opanować rodzące

się uczucie. Nie chciała, żeby sprawy potoczyły się szybciej, niżby sobie tego życzyła, i ciągle wahała się w duchu, czy jest gotowa poddać się miłości. Zaangażowanie emocjonalne zawsze nosiło znamiona ryzyka, a Fiona postanowiła być czujna. Jeśli ma się coś zdarzyć tłumaczyła sobie - niech narasta powoli, zostawiając pole do manewru. Nie zamierzała z niczym się spieszyć, choć John ogromnie się jej spodobał. Co do tego nie miała najmniejszych wątpliwości, ale nie dowierzała własnym uczuciom do niego. Były one tak gwałtowne, że wzbudziły w niej pragnienie ucieczki. - W takim razie nie pozostawiasz mi wyboru - orzekł John zdecydowanym tonem. - W kwestii czego? - Nie rozumiała, dokąd zmierza. John budził w niej niepokój. Obawiała się, że za chwilę straci dla niego głowę. - W kwestii zobaczenia się z tobą. Jeśli podtrzymujesz swoją ofertę, to poproszę o bilet na pokaz mody. Mam naradę w Londynie pierwszego lipca i mogę stamtąd polecieć do Paryża jeszcze tego samego popołudnia. Czy o tej porze odbywa się jakiś show? To znaczy, jeśli nie będę ci przeszkadzał. Nie chciał nalegać, ale pragnął zobaczyć się z nią. I Paryż nagle stał się dla niego bardzo atrakcyjnym miejscem. Fiona osłupiała. - Mówisz serio? - z trudem wydobyła z siebie głos. - Jak najbardziej. Jak to pasuje do twoich planów? - Sądzę, że będziesz miał niezłą zabawę. Specjalnie usiłowała się zachowywać jak intelektualistka na wystawie dzieł sztuki, a nie jak kobieta, którą John pragnie zdobyć. Może mówiła tak, żeby zachować spokój ducha. Gdyby zaczęła głębiej rozmyślać nad tym wszystkim, pewnie przeraziłaby się następstw. To było wielkie ryzyko. John za bardzo się jej podobał. Z drugiej jednak strony sprawiał wrażenie nadzwyczaj sympatycznego człowieka. Nie miał żadnych wad, irytujących cech

charakteru, nie cieszył się złą sławą, jak już zdołała się zorientować. Był porządnym człowiekiem. Doskonale wiedziała, jaka to wielka rzadkość w obecnych czasach. A zatem, przynajmniej przez jakiś czas, nie musi się obawiać. Zresztą, nie proponuje mu miejsca w swojej garderobie, jak to sugerował jej Adrian. Gotowa jest jedynie, jeśli rzeczywiście chce się z nią spotkać w Paryżu, zarezerwować mu pokój w hotelu Ritz. Wówczas będzie miał mnóstwo miejsca w szafie. - Pierwszego lipca wieczorem odbywa się pokaz kolekcji Diora, jest najbardziej teatralny i widowiskowy. Myślę, że cię nie znudzi, chociaż jego projekty nie nadają się dla masowego odbiorcy. Natomiast Galliano organizuje pokazy w nieprawdopodobnych miejscach, a jego rzeczy są niewiarygodne. Jeśli chcesz, możemy zobaczyć następnego dnia kolekcję Lacroix - to są cudowne stroje, jak rzeźby. Załatwię ci wszystkie wejściówki. Aha, po pokazie Diora odbędzie się wieczorem bankiet. Masz ochotę się wybrać? - Mam wielką ochotę na wszystko, co tylko zechcesz, pod warunkiem że nie będę dla ciebie ciężarem. Fiono, wiem, że ty musisz pracować, i nie chcę ci przeszkadzać, ale z przyjemnością obejrzę wszystkie te pokazy. Do Święta Niepodległości biorę sobie parę dni wolnych, więc nie muszę się spieszyć z powrotem do Nowego Jorku. Moje dziewczęta są w tym roku zajęte, a zatem mogę zostać tak długo, jak sobie tego życzysz. Albo udać się w podróż powrotną nazajutrz po pokazie Diora, jeśli tak będziesz wolała. - Zdecydujemy później, dobrze? Zobaczymy, czy cię to bawi, bo równie dobrze możesz się zanudzić na śmierć. I jeśli rzeczywiście nigdy nie oglądałeś pokazów mody, to pamiętaj, że są one prawdziwymi spektaklami, po których odbywają się równie wspaniałe bankiety. Wszyscy nimi żyją. We Francji to jest rodzaj sztuki, nawet taksówkarze o nich rozprawiają, i to w taki sposób, jakby byli ich stałymi bywalcami. Paryżanie są z nich bardzo dumni. Świetnie, że się zdecydowałeś. Czy chcesz, żebym zarezerwowała ci pokój w hotelu?

Nasza grupa zawsze zatrzymuje się w Ritzu. Pewnie już nie mają wolnych miejsc, ale ponieważ stale tam bywam, może mi coś wynajdą, jak do nich zatelefonuję. - Fiono, to byłoby świetnie. Tylko mi powiedz, gdzie się mam stawić i o której godzinie. - Był bardzo zadowolony, a jeszcze bardziej cieszył się jej reakcją. Z ogromną radością opuszczał na jakiś czas swój bezpieczny, określony świat. I wkraczał do jej egzotycznego świata. Miało to posmak wielkiej przygody. W każdym razie z pewnością dla niego, może i dla niej. Fiona miotała się w rozmowie od ciepła do uprzejmego chłodu. Był to objaw jej sprzecznych uczuć wobec Johna. - Poproszę sekretarkę, aby wysłała ci szczegółowy rozkład imprez. Przybierała ton dobrej znajomej, co go trochę zaniepokoiło. Poprzedniego wieczoru była dużo bardziej przyjazna, ale obudziła się zaniepokojona zbyt gorąco okazywaną mu sympatią, zwłaszcza w kontekście uwag Adriana o dzieleniu szafy na ubrania. Ciągle rozmyślała, czy John nie pomyślał przypadkiem, że na niego poluje albo że jest zbyt łatwa. Oboje potrzebowali więcej czasu, żeby przemyśleć, do czego zmierzają, zanim zrobią jakiś nieodwracalny krok, choć pokusa była wielka. Z tym większą ostrożnością należało postępować, zwłaszcza że postanowił przyjechać do Paryża. W duchu była jednak zachwycona tą decyzją. Jego obecność będzie tam wielką przyjemnością, i to mu wyraźnie powiedziała. A on nie mógł się doczekać ich spotkania. Na dodatek Fiona zatelefonowała do niego po godzinie i powiedziała, że ma dla niego pokój w hotelu, i to w pobliżu jej pokoju, w którym zawsze się zatrzymywała, od strony ulicy Cambon. Szkoda, że nie było już wolnych pokoi z widokiem na plac Vendóme, bo z pewnością bardzo by mu się to spodobało, ale trzeba było się zadowolić tym, co mieli. - Ogromne dzięki, Fiono, to cudownie. Zanotował sobie, żeby polecić sekretarce, by zatelefonowała do hotelu, podała numer

jego karty kredytowej i inne szczegóły oraz zamówiła limuzynę, która miała po niego podjechać na lotnisko imienia de Gaulle'a. Z rozkoszą pomyślał, to już za niecały tydzień. Fiona też się cieszyła, jadąc tego popołudnia do East Hampton. Trochę żałowała, że zrezygnowała ze spotkania z nim przed wyjazdem na weekend. Byłoby chyba zręczniej zobaczyć się z nim po raz pierwszy od przyjęcia w Nowym Jorku niż w Paryżu. To dość wariacki pomysł - na pierwszą randkę wyznaczyć sobie spotkanie we Francji. No, ale oboje byli zapracowani po uszy. Poza tym w Paryżu będzie przy niej Adrian. Zawsze może wysłać gdzieś ich obu, gdy będzie musiała popracować. Postanowiła jednak, że każdą wolną chwilę w Paryżu postara się spędzić z Johnem. Będzie to świetna okazja, by lepiej się poznać, i to w tym bajkowym mieście. Tak się zamyśliła, że w korku, jaki panował na autostradzie w kierunku oceanu, cudem uniknęła wypadku samochodowego. Dotarła do East Hampton dopiero późnym wieczorem. Mimo zmęczenia z radością przywitała się z przyjaciółmi. Spędziła sympatyczny, relaksujący weekend w letnim domu jednej ze swoich podwładnych - redaktorki, jej męża i dzieci. A kiedy w niedzielę wieczorem wróciła do siebie, zadzwonił John. - Jak się miewa mój rywal? - Któż mógłby nim być? - Po dwóch dniach spędzonych na plaży była wesoła i wypoczęta i czuła się swobodniej, bo weekend spędziła w bezpiecznej od niego odległości. - Jasne, że Sir Winston. Czy wzięłaś go ze sobą do East Hampton? - On nie znosi plaży. Dla niego jest tam za gorąco, a poza tym nie umie pływać. Spędził weekend z Jamalem, który właśnie przywiózł go do domu. Sir Winston jest zawsze na mnie wściekły, gdy gdzieś wyjeżdżam. W przyszłym tygodniu wysyłam go na obóz letni. To ci dopiero życie - pomyślał John i omal nie pozazdrościł psu jego wygód. Najbardziej ożywił się na myśl, że i on mógłby sobie leżeć na łóżku Fiony i smacznie spać,

choć niekoniecznie chrapać. - Szczęściarz z niego. Omówili szczegóły podróży do Paryża. John upewnił się, jakie ubrania ma wziąć ze sobą na tę okazję. Fiona zakomunikowała, że na żadnym z bankietów nie obowiązuje smoking, ale że powinien zaopatrzyć się w dwa ciemne garnitury. Przyjęcie po pokazie u Diora jest na ogół bardzo eleganckie. Podobnie jest u Givenchy'ego. Pismo „Chic” zawsze wydawało cocktail party tak jak i większość wielkich projektantów. Valentino, Versace, Gaultier i Chanel zgodnie z przyjętą tradycją organizowali swoje cocktaile w dawnych apartamentach Coco Chanel na rue Cambon. Z pewnością nie zabraknie im kapitalnych rozrywek w tym bogactwie życia towarzyskiego. A party, które redakcja „Chicu” każdego roku wydaje w hotelu Ritz, zapowiada się doskonale. Nad jego organizacją i listą gości czuwa Adrian. On zawsze zaprasza gwiazdy filmowe, piosenkarzy, projektantów mody, a nawet członków rodzin królewskich. Ludzie błagają, żeby się tam dostać. Zakonotowała sobie, żeby nazajutrz powiadomić Adriana o przyjeździe Johna i polecić mu, aby go wpisał na listę gości. Pomyślała, że John naprawdę wydawał się podekscytowany tą wyprawą. A ona, mimo wewnętrznego rozdarcia i obaw, dobrze wiedziała, jak trudno będzie mu się oprzeć. Była równie podniecona ich paryskim rendez - vous jak i on. Cudownie będzie móc dzielić z kimś Paryż. I to nie z Adrianem lub którąś z redaktorek „Chicu”. Będzie to wspólny czas spędzony z mężczyzną, bez względu na to, czy wyniknie z tego przyjaźń czy bliższy związek, na dłużej lub krócej. Idąc na kolejne zebranie redakcyjne, postanowiła w „przypływie” odwagi, że da Johnowi szansę i stłumi odruch lęku. Może się przecież okazać, że jest tego wart. A czym byłoby życie bez podniet i romansów? ROZDZIAŁ CZWARTY Nocny lot z Nowego Jorku na lotnisko imienia de Gaulle'a był zawsze za krótki. Fiona

trochę popracowała, zjadła podany jej posiłek, odsunęła oparcie fotela w pierwszej klasie linii Air France, zdrzemnęła się parę godzin - i już samolot wylądował. Do Hotelu Ritz dotarła o dziesiątej rano. Wzięła prysznic, przebrała się, wypiła duszkiem kawę i zajęła się tysiącem spraw do załatwienia. Uczestniczyła w konferencjach prasowych czołowych domów mody, spotkała się z kilkoma projektantami i miała możność zerknąć na parę popisowych modeli z nowych kolekcji, co zawsze było dowodem szacunku wobec pisma, które reprezentowała. Tylko nieliczni redaktorzy naczelni mieli dostęp do sanktuarium mody przed oficjalnymi pokazami. Fiona należała do tych wybrańców. Po wizycie w wiodących pracowniach wezwała do siebie po południu Adriana i obie swoje asystentki. Wtedy jeszcze nie czuła zmęczenia wskutek zmiany czasu. Adrian był po uszy zapracowany przygotowaniami do bankietu wydawanego przez redakcję „Chicu”. Poprosiła go, by dopisał do listy nazwisko Johna. Oboje z Adrianem poszli wieczorem na kolację do Le Vaudeville, niedużego bistro mieszczącego się w pobliżu Giełdy. Oboje znali i lubili to miejsce, w którym rzadko bywali inni obserwatorzy świata mody. Oboje również mieli słabość do restauracji L'Avenue, ale Fiona nie miała ochoty na spotkanie tłumu kolegów z branży i miriady modelek, którzy upodobali sobie ten lokal albo inne głośne miejsce - Costes. Jej najulubieńszą knajpką paryską był oczywiście Le Voltaire na lewym brzegu Sekwany. Jednakże pierwszego wieczoru i ona, i Adrian byli zbyt zmęczeni, żeby wystarać się tam o stolik. Zamówili więc duży półmisek ostryg i sałatę, dzieląc się jadłem. Po kolacji szybko wrócili do hotelu. Zdawali sobie sprawę, że nazajutrz czekał ich dzień na najwyższych obrotach. Pierwszy pokaz miał się odbyć wieczorem, ale John przylatywał z Londynu późnym popołudniem. Adrian już zdążył zażartować na ten temat, ale Fiona ostrzegła go, by dał sobie spokój i zajął się sprawami zawodowymi. Kolekcje, które mieli razem obejrzeć, przeznaczone były na sezon zimowy. Już

na podstawie paru modeli, które Fionie pokazano w zaufaniu, można było śmiało orzec, że stroje były zachwycające. Suknia ślubna od Chanel była po prostu bajeczna, z krynoliną sporządzoną z białego aksamitu wykończonego gronostajem. Pelerynka, także z gronostaja, miała długi tren i sprawiała wrażenie błyszczących śnieżynek, które spadły na welon. To była prawdziwa magia. Kiedy wieczorem pożegnała się z Adrianem i zamknęła drzwi do swego pokoju, szybko się rozebrała, umyła i już po dziesięciu minutach leżała w łóżku. Spała jak kamień aż do chwili, gdy nazajutrz rano zadzwonił telefon nastawiony na budzenie. Był cudowny ranek i promienie słońca wypełniały blaskiem całe pomieszczenie. W Paryżu zawsze spała z rozsuniętymi storami, ponieważ uwielbiała tamtejsze powietrze i światło, za dnia i w nocy. Poświata na nocnym niebie paryskim była jej ulubionym zjawiskiem, które w myślach porównywała do wielkiej czarnej perły. Ogromnie lubiła leżeć w łóżku i patrzeć w niebo aż do zaśnięcia. Jej drugi dzień w Paryżu był jeszcze bardziej pracowity niż pierwszy. Kiedy wróciła do hotelu późnym popołudniem, John już się zainstalował. Zatelefonował do niej niemal w tej samej chwili, gdy stanęła w progu pokoju. - Musisz być jasnowidzem - zażartowała. - Właśnie weszłam. - Wiem - wyznał. - Powiedział mi o tym recepcjonista. Akurat rozmawiałem z nim o rezerwacji stolika w restauracji. Zechcesz ze mną zjeść? - Ja uwielbiam Le Voltaire - odparła. Był to niewielki i nadzwyczaj przytulny lokal, gdzie spotykali się najelegantsi paryżanie, tłocząc się przy małych stolikach lub w dwóch wnękach. W całej salce mieściło się zaledwie trzydzieści osób, ale było to miejsce, w którym wszyscy chcieli się pokazać. - Przypominam jednak, że dzisiaj wieczorem idziemy na bankiet wydawany przez Diora, a zdaje się, że Givenchy organizuje podobny spęd jutro. Mamy

jeszcze wpaść na cocktail do Versacego, przedtem albo zaraz potem. Moglibyśmy wybrać się do Le Voltaire zaraz po naszym cocktailu, jeśli nadal będziesz w Paryżu. Nie wiedziała, jak długo John zamierza pozostać i czy nie znudzą go pokazy mody. Wielu mężczyzn szybko miało ich dość, niektórzy wytrzymywali zaledwie dzień lub dwa. John nie wyglądał na człowieka zafascynowanego damskimi strojami. Ona była pod tym względem niestrudzona, ale to w końcu był jej zawód. On był na prawach turysty. - Będę tu tak długo, jak zechcesz - odparł stanowczo. To było dla niej zaskoczeniem. Z początku John wspominał o dwóch dniach w Paryżu. - Nie chcę ci przeszkadzać lub zawracać głowy. Nie muszę jednak wracać do Londynu, a w Nowym Jorku też załatwiłem wszystkie sprawy nie - cierpiące zwłoki. Masz więc mnie do wyłącznej dyspozycji. Jeśli nie chcesz, możesz mnie odesłać w paczce za ocean. Wtedy wrócę do domu. - Wypowiadał się dość żartobliwie, co wprawdzie kłóciło się z jego emocjami, ale zdołał już wyczuć, że Fiona przeżywa rozterki co do ich zauroczenia sobą, i postanowił jej nie płoszyć. - Może zobaczymy, jak się będziesz czuł w tym wszystkim, i wtedy zdecydujesz? odparła z wahaniem. - Po paru dniach spędzonych na oglądaniu kolekcji możesz być tym śmiertelnie znudzony. Ale on wiedział, że nie znudzi się jej towarzystwem, a przynajmniej miał taką głęboką nadzieję, nie chciał tylko głośno wyrażać swoich przekonań. - No więc jakie są twoje plany? Chcesz mnie widzieć? - Pokaz Diora jest o siódmej. Taką godzinę podano na zaproszeniach. Będziemy mieć szczęście, jeśli zacznie się o dziewiątej. Tam jest niewiarygodny chaos, oni nigdy nie rozpoczynają punktualnie. Do ostatniej chwili będą przyszywać koraliki do sukien i obrębiać ściegi. Niemniej efekt ostateczny jest oszałamiający. Na dodatek wybierają na pokazy najbardziej niespodziewane miejsca i anonsują o nich w ostatniej chwili. Tym razem udało się

nam wytropić, że kolekcja będzie pokazywana na dworcu kolejowym, na szczęście niedaleko stąd. Jeśli wyjdziemy o siódmej trzydzieści, spokojnie zdążymy. Nie uśmiecha mi się siedzenie dwie godziny i czekanie, aż łaskawie zaczną. A jeśli jakimś cudem rozpoczną z nieco mniejszym niż zwykle opóźnieniem, będziemy w samą porę. - Mam założyć marynarkę i krawat, prawda? Nie miał pojęcia, jak należy się ubierać na takie okazje. Fiona zareagowała śmiechem na jego pytanie. - Możesz równie dobrze pójść nago. Na pokazie Diora nikt tego nie zauważy. - Nie wiem, czy ta uwaga ma poprawić moje samopoczucie, czy pogorszyć. W duchu liczył, że jest to rodzaj zachęty ze strony Fiony, ale w gruncie rzeczy nie miał zielonego pojęcia, czy jest ona skłonna do nawiązania romansu, a już zwłaszcza do zbliżenia fizycznego. Od pierwszego spotkania wyczuwał niemal magnetyczne przyciąganie, ale niekiedy mroził go jej chłód. I mimo romantycznej scenerii w najpiękniejszym mieście świata Fiona była całkowicie pochłonięta swoimi sprawami zawodowymi. W końcu jednak po to tu przyjechała, to musiał zrozumieć. Zastanawiał się w duchu, czy uda im się spędzić trochę czasu we dwoje. Doszedł do wniosku, że nawet jeśli tak się nie stanie, nadal będzie mu ogromnie miło w jej towarzystwie, a na dodatek w świecie tak odmiennym od tego, jaki znał dotychczas. Było to dla niego całkowicie nowe doświadczenie, a na myśl o tym, że będzie dzielił je z Fioną, ogarniało go podniecenie. Sądził, że ona pokaże mu otoczenie, w którym funkcjonuje całą sobą - je, oddycha, sypia i pije. Świat mody był głównym składnikiem jej „ja”. - Spotkam się z tobą w holu kwadrans po siódmej - oznajmiła energicznie. Musiała jeszcze odbyć kilka rozmów telefonicznych. Jednak niespodziewanie zmieniła ton na znacznie cieplejszy: - Dzięki za przybycie, John. Mam nadzieję, że ci się tu spodoba. A jeśli

będziesz miał dość, zawsze możesz wrócić do hotelu i popływać w basenie. - Fiono, nie martw się o mnie. Do zobaczenia wkrótce. - Dobrze. Będę na dole. - Szybko odłożyła słuchawkę. Zgodnie z zapowiedzią John ujrzał ją w holu o wpół do ósmej. Wokół kręciły się tłumy ludzi - zwykli turyści z różnych stron świata i ci, którzy zjawili się specjalnie na pokazy nowej kolekcji. Były modelki, fotoreporterzy, redaktorzy, reporterzy, bogate klientki domów mody z Europy, Ameryki, krajów arabskich i z dalekiej Azji, wystrojone w suknie pokazywane na paryskich wybiegach w styczniu, u boku swoich mężów i otoczone wianuszkiem gapiów. Przed hotelem polowali paparazzi, gotowi do ustrzelenia wszelkich znanych osobistości. W tłumie rozbiegła się wieść, że do Ritza zajechała właśnie Madonna we własnej osobie. Większość osób, które zatrzymały się u Ritza, udawała się na pokaz kolekcji Diora. W chwilę później Fiona z Johnem wślizgnęli się do zamówionej na cały czas pobytu limuzyny z szoferem i ruszyli w kierunku dworca. Adrian z dwiema asystentkami jechał tuż za nimi osobnym samochodem. Fotografowie reprezentujący „Chic” przebywali na miejscu już od kilku godzin. Zdjęcia z tego wydarzenia były dla redakcji na wagę złota. W Paryżu inaugurowano przecież Światową Serię Pokazów Mody. Fiona, spoglądając na Johna, uśmiechnęła się z rozbawieniem. - Wprost nie mogę uwierzyć, że robisz to dla mnie. John, jesteś świetnym kompanem. - Tylko ignorantem, jak sądzę. Nie mam pojęcia, co nas tam czeka. - Jednakże był w doskonałym humorze. Odpowiadała mu atmosfera rosnącego napięcia. - Jak oni zamierzają zorganizować ten pokaz na stacji kolejowej? Jechali w kierunku Dworca Lyońskiego. - Nie mam pojęcia. Zobaczymy. Jeśli stracimy się z oczu, czekaj na mnie przy

samochodzie albo spotkamy się w foyer hotelowym. - Obawiała się, że organizatorzy nie poradzą sobie z chaosem, co groziło większości pokazów z udziałem takich tłumów. - Czy chcesz, żebym przypiął sobie adres hotelu do koszuli? Moja mama zrobiła tak kiedyś, kiedy pojechaliśmy do Disneylandu. Uważała, że nie potrafię zapamiętać nawet własnego nazwiska. I, oczywiście, miała rację. Gdy tylko znaleźliśmy się na miejscu, natychmiast się zgubiłem. - Wystarczy, że zapamiętasz moje - rzekła ze znaczącą miną, gdy wysiedli z limuzyny i próbowali przepchnąć się przez zbiegowisko ludzi. Ich specjalne zaproszenia sporządzone były z kartonu powleczonego srebrną farbą, więc łatwo się wyróżniały. A mimo to potrzebowali prawie dwudziestu minut, by utorować sobie drogę. Gdy weszli na stację, było już po ósmej. Służba porządkowa zaprowadziła ich na peron, wzdłuż którego rozstawiono krzesła jak dla reżyserów filmowych na planie, tyle że pokrytych imitacją skóry lamparta. Wydawały się ciągnąć w nieskończoność. Show zaaranżowano w stylu afrykańskiej dżungli, jak już dowiedziała się Fiona. Dopiero o wpół do dziewiątej rozpoczął się właściwy pokaz. Gdy widzowie usiedli na miejscach, zapadła ciemność, a z niej powoli wyłaniał się staroświecki pociąg. Ze wszystkich stron rozległy się uderzenia jakby tysięcy tam - tamów, a naprzeciw widzów wyległa chyba setka wojowników z plemienia Masajów. Gdy zapaliły się reflektory, widok był niesamowity. John przyglądał się wszystkiemu zafascynowany. W jaskrawym świetle zdołał już dostrzec w pobliżu Catherine Deneuve, Madonnę ze swoim dworem i królową Jordanii. Było to nie lada towarzystwo, więc nic dziwnego, że John zerkał to na światowe sławy, to na Fionę. Ona tymczasem siedziała w milczeniu, skoncentrowana na rozwijającej się akcji. W ciągu kilku sekund muzyka zadudniła jeszcze głośniej, a w tłumie ukazało się trzech mężczyzn prowadzących na smyczach dwa tygrysy i lamparta śnieżnego. Na ich widok Fiona się

uśmiechnęła. - Oto - rzekła, spoglądając na Johna - Dior w czystym wydaniu. Wydawało się, że brakuje tylko słonia, ale i on wyłonił się po chwili, z siodłem na grzbiecie wysadzanym sztucznymi brylantami, w asyście dwóch nadzorców. John nie mógł powstrzymać myśli, co by się stało, gdyby te potężne i groźne zwierzęta nagle się wystraszyły, ale najwyraźniej nikt się tym nie przejmował. Wszyscy czekali z najwyższą uwagą na kolekcję. Nareszcie pojawiły się pierwsze modelki. Za każdą z nich kroczył masajski wojownik ubrany w oryginalny strój, uzbrojony w dzidy, z cięciami na skórze i z barwami wojennymi na twarzy. Modelki o cudownych rysach schodziły ze stopni wagonów. Ich stroje były obszyte koralikami, barwne i egzotyczne. Składały się z powłóczystych spódnic z wzorzystej tafty, koronkowych legginsów także zdobionych koralikami i nieprawdopodobnych haftowanych kubraczków. Niektóre pojawiały się z odkrytymi piersiami, na co John starał się nie patrzeć. Tymczasem jedna z modelek, ubrana w ogromny haftowany płaszcz, ruszyła wprost w jego kierunku, a gdy już była tuż obok, powoli odsłoniła poły, pokazując przepiękne ciało odziane jedynie w najmniejsze na świecie figi. Fiona zerknęła na niego z rozbawieniem. Modelki uwielbiały taką zabawę z widownią. John starał się ze wszystkich sił zachować spokój i nie kręcić się w fotelu na widok odchodzącej piękności. Była to dla niego niezapomniana chwila. Przez ten czas Fiona obserwowała pokaz z nieodgadnioną miną, co pogłębiało jej tajemniczość. Długoletnie doświadczenie kazało jej przybierać w takich razach wyraz twarzy pokerzysty, ponieważ nie chciała nikomu zdradzić, czy podobają się jej stroje, czy też nie. Zamierzała obwieścić to światu w odpowiednim dla siebie momencie. John wyczuł to i o nic nie pytał. Zresztą z rozkoszą patrzył na nią i na cały pokaz. Suknie wieczorowe, które zaprezentowano pod koniec pokazu, były równie wspaniałe

i jedyne w swoim rodzaju. John nie mógł sobie wyobrazić którejkolwiek znanej mu kobiety w takiej kreacji na jakiejś gali, choćby na otwarcie sezonu w Metropolitan Opera lub podczas innego wydarzenia artystycznego, ale patrzył zafascynowany na cały ten spektakl z udziałem przepięknych modelek. Wreszcie ukazała się modelka w sukni ślubnej. Na jej głowie umieszczono powiększoną wersję przybrania, jakie nosiły kobiety masajskie. Suknia z białej tafty malowanej we wzory miała tak bufiastą spódnicę, że dziewczyna z trudem przecisnęła się przez drzwi. Złoty stanik był gęsto wyszywany brylancikami. Gdy stanęła na peronie, pojawił się projektant Diora we własnej osobie - John Galliano siedzący na białym słoniu, odziany w zawój na biodrach i identyczny stanik. Sześcioro wojowników uniosło pannę młodą w powietrze i posadziło na siodle przed nim. Oboje zaczęli machać do zgromadzonych gości i powoli ruszyli w dal. Jak John zauważył z ulgą, tygrysy i lamparta śnieżnego już wcześniej wyprowadzono, bo teraz tłum wpadł w euforię. Krzyczano, piszczano, bito brawo, gdy długi szereg modelek pokazał się na wybiegu po raz ostatni, przy akompaniamencie ogłuszających bębnów. W chwilę potem wszyscy uczestnicy pokazu wsiedli do staroświeckiego pociągu, który ruszył w drogę powrotną. Na peronach zapanowało szaleństwo. Fiona spojrzała na Johna. - No i jak? Widać było, że dobrze się bawiła. On tymczasem z trudem przychodził do siebie. Był oczarowany tym niesłychanym przedstawieniem, bo też spektakl okazał się wydarzeniem nawet dla wyjadaczy tego typu imprez. W takim gronie John był dziewicą bez najmniejszego doświadczenia. A czekało go jeszcze niemało przeżyć. - Dla ciebie to pewnie kolejny dzień pracy - odparł z uśmiechem. Ogromnie był zadowolony, że obejrzał pokaz. - Szaleńcze show. Jestem zdumiony. Wszystkim. Ubiorami, kobietami, wojownikami, muzyką, zwierzętami. Nie wiedziałem, na co patrzeć. -

Przypomniał mu się dzień, gdy po raz pierwszy obejrzał przedstawienie w sławnym cyrku. Ale to było coś więcej, nawet więcej niż pierwszy raz w Disneylandzie. Po prostu nirwana. Czy zawsze tak to się odbywa? - U Diora zawsze. Za każdym razem starają się przebić zeszłoroczny pokaz. Dawne domy mody nigdy nie robiły czegoś podobnego. Pokazy kolekcji były eleganckie, stonowane. Dior przygotowuje takie spektakle od czasu, gdy nastał Galliano. To bardziej teatr niż pokaz mody. Raczej kampania reklamowa niż poważny zamiar ubrania kobiety w określony strój. Ale to przynosi im ogromną korzyść. Media za tym szaleją. - Czy ktoś nosi takie stroje? - Nie mógł sobie wyobrazić, by kobiety ubrały się w takie szaty, ale ślub z ukochaną w sukni od Galliano ze złotym stanikiem mógłby być nadzwyczaj ciekawym wydarzeniem. - Raczej niewiele kobiet. Wprowadza się wtedy wiele zmian i poprawek. Zresztą na całym świecie jest zaledwie ze trzydzieści - czterdzieści kobiet, które noszą haute couture, więc nic dziwnego, że wielkie domy mody zanikają. To stroje ogromnie pracochłonne, koszty robocizny i materiału są zawrotne, wszyscy na nich tracą. Toteż najczęściej te kreacje tworzy się z myślą o publicity, a nie o zyskach z ich sprzedaży. Jednakże w pewien sposób wywierają one wpływ na styl modeli przeznaczonych do handlu, więc warto je omówić w prasie z tego punktu widzenia. Ponieważ prędzej czy później odnajdziemy wariacje na ich temat w strojach, które kobiety kupują w Nowym Jorku w sklepach Barneya. - Nie mogę się tego doczekać - mruknął John. - Chciałbym zobaczyć w nich moje podwładne. Fiona się roześmiała. - To wcale nie jest wykluczone - odparła. - Tyle że w bardzo rozwodnionej wersji. Te trendy w końcu docierają do mas i są widoczne na ulicy. Tu jesteśmy u źródła, oglądamy je w

czystej formie. John rozumiał, co miała na myśli. Fiona była przecież ekspertem w swojej dziedzinie. Widząc ją w Paryżu, w akcji, nabrał do niej jeszcze większego szacunku, był nią jeszcze bardziej oczarowany. A ona robiła wrażenie uszczęśliwionej jego towarzystwem. Gdy tłum począł rzednąć, i oni ruszyli do wyjścia. Postanowili zajrzeć do hotelu na drinka, a później udać się na basen, gdzie Dior urządzał cocktail party. Fiona wyjaśniła, że nie warto pokazywać się tam przed północą. O dziesiątej wieczorem opuścili stację. Pół godziny później znaleźli się w hotelu i usiedli przy narożnym stoliku w barze, żeby coś wypić i przegryźć. John umierał z głodu, ale Fiona oznajmiła, że wcale nie jest głodna. Na parę minut przysiadł się do nich Adrian i oznajmił, że jego zdaniem pokaz był fantastyczny. A potem co chwila ktoś podchodził i witał się z Fioną. Było oczywiste, że w tym otoczeniu była królową. - Czy nigdy nie masz chwili odpoczynku? - zapytał z troską. - Nie tutaj - odparła, popijając białe wino. John zamówił dla siebie martini i nie chciał narzekać, że składało się głównie z wermutu. Zresztą było to nieistotne. Jej obecność sprawiała mu taką przyjemność, że nie zwracał uwagi na jakość drinka. Łatwo można się było domyślić, dlaczego Fiona czuła się tu jak udzielna księżna - nie tylko ze względu na rozgłos, jakim się cieszyła, ale i na całe otoczenie. Była w swoim żywiole, w asyście swoich poddanych i niewolników. Wszyscy chcieli wiedzieć, co sądzi o strojach z najnowszej kolekcji. W końcu łaskawie wyraziła opinię: na ogół ogromnie się jej spodobały. - Co w nich zasługuje na uwagę? - zapytał z zainteresowaniem. - Wykonanie, szczegóły, wyobraźnia, zestaw kolorów, aura. Ręcznie malowane spódnice były bajeczne, to dzieła sztuki. Ten projektant jest naprawdę geniuszem. Czy wiesz, że w haute couture każdy ścieg jest robiony ręcznie? W takich pracowniach w ogóle nie ma

maszyn do szycia. Wyjaśniała Johnowi tajniki paryskiego krawiectwa najwyższej próby. Wszystko to było dla niego zupełnym zaskoczeniem. Jego wiedza na temat strojów kobiecych kończyła się na czarnych sukniach cocktailowych. To był świat Fiony, nie jego. I za swobodę, z jaką poruszała się w tym świecie, głęboko ją podziwiał. - Czy lubisz ubrania? - zapytała go, chrupiąc orzeszki; tłum egzotycznie wyglądających postaci stale im przeszkadzał. Przybyli witali się z Fioną i niekiedy interesowali się Johnem, gdy Fiona go przedstawiała. W większości wypadków jednak całkowicie go ignorowali. Chcieli rozmawiać wyłącznie z nią, nadchodzili falami. - Lubię dobrze ubrane kobiety. To, co widziałem tutaj, nieco przekracza moje oczekiwania, ale gwarantuje świetną zabawę. No i jest zupełnie inne od tego, co widać w sklepach czy na ulicy. Fiona kiwnęła głową na widok kolejnego intruza podchodzącego do ich stolika. - Nie masz tu zbyt wiele spokoju - mruknął John. No cóż, nigdy go nie miała. Bezdzietna i niezamężna, wypełniała cały swój czas obowiązkami zawodowymi. Jedynymi trwałymi elementami jej życia była praca, Adrian i Sir Winston. Reszta była sceną, na której pojawiali się i znikali kolejni aktorzy. Fiona uwielbiała dramat i aspekty wizualne swojej profesji. - Sądzę, że nadmierny spokój źle wpływa mi na nerwy. Brak mi stałego szumu wokół - wyznała. - A jaka jesteś na wakacjach? - zapytał z ciekawością. Było mu trudno wyobrazić ją sobie, gdy nic nie robi i jest sama. Robiła wrażenie osoby będącej częścią chaosu, który ją otaczał. Podejrzewał, że na dłuższy dystans albo na stałe nie zniósłby jej towarzystwa, ale teraz był nią absolutnie zafascynowany.

- Jestem niespokojna w czasie pierwszego tygodnia urlopu i znudzona w drugim odparła szczerze na jego pytanie. Oboje się roześmiali. - A w trzecim tygodniu? - Wracam do pracy. - Tak właśnie myślałem. A więc nie spędzisz miesiąca na bezludnej wyspie. Wielka szkoda. - Kiedyś przeżyłam miesiąc na Tahiti. Byłam przedtem chora i lekarz kazał mi pojechać na wypoczynek do któregoś z ciepłych krajów. Myślałam, że oszaleję. Normalnie wakacje spędzam w Paryżu, Londynie i w Nowym Jorku. - I w St. Tropez - dodał. Uśmiechnęła się na tę wzmiankę. - To tak, jak w wielkim mieście, plus morze i kostiumy kąpielowe. Trudno zaznać tam spokoju. Ale za to panuje bardzo wesoła atmosfera. - Przyznał w duchu, że pewnie J tak właśnie będzie, zwłaszcza w jej towarzystwie. Była w jego oczach rzadkim ptakiem egzotycznym o równie barwnym upierzeniu jak stroje na pokazie kolekcji Diora. Nie była posłusznym małym zwierzątkiem myszatego koloru. Ale to właśnie sprawiało, że tak bardzo mu się podobała. - Czy jesteś gotów na następną rundę u Diora? - spytała z szelmowskim spojrzeniem. - Jeszcze więcej tygrysów, słoni i wojowników? - Byli kapitalni, ale na dziś miał już trochę dość. - Nie, tym razem tematem będzie woda. Kiedy jednak przybyli na miejsce, John wpadł w osłupienie, widząc, jak można przeobrazić basen. Położono na nim przezroczystą taflę z pleksiglasu, która służyła za parkiet do tańca. Do wody wpuszczono wielkie ryby egzotyczne, a w tłumie paradowały dziewczęta,

które na kompletnie nagich ciałach miały jedynie warstwy farby, upodobniające je do morskich stworów. Młodzi mężczyźni o nieskazitelnej budowie, odziani jedynie w złote minislipki roznosili na tacach potrawy i drinki. Ludzie tańczyli na szklistej tafli w rytm ogłuszającej muzyki techno. Całą salę udekorowano w taki sposób, by imitowała podwodną krainę. Z dań podawano japońskie sushi i egzotyczne owoce morza. Spotkał się tu cały Paryż - supermodelki, gwiazdy filmowe, fotoreporterzy, damy z towarzystwa, arystokraci, członkowie rodzin panujących. No i oczywiście elita świata mody. Tutaj także wszyscy znali Fionę. Pozdrawiano ją, zagadywano. Był to niesłychany wieczór, niemniej John poczuł ulgę, gdy wyszli po niespełna godzinie. Fiona spełniła swój obowiązek i była wolna, więc oboje z przyjemnością rozsiedli się w limuzynie. Nareszcie uciekli od zgiełku i hałasu. - Mój Boże, co za widowisko! - rzekł John, niezdolny do wyrażenia słowami tego, co ujrzał. Nagle poczuł się jak Alicja w krainie czarów albo jakby był pod działaniem LSD. Nie mógł wręcz pojąć, jak można spędzać w ten sposób cały tydzień, i to dwa razy w roku. Fiona jednak zdawała się rozkoszować taką atmosferą. Uśmiechała się do niego łagodnie w czasie jazdy do Ritza pod niebywale pięknym paryskim niebem nocą. - Pozostałe przyjęcia nie będą równie egzotyczne jak obecne. Dior stara się pokonać wszystkich rywali. - Już się dowiedziała, że impreza, którą właśnie opuścili, kosztowała trzy miliony dolarów, a pokaz mody na dworcu - dużo więcej. Inne domy mody nie były tak rozrzutne - ani pod względem budżetu, ani w kwestiach tematu przewodniego. Był to więc niecodzienny wstęp Johna do przygody paryskiej. Gdy zbliżali się do placu Vendóme, Fiona kazała szoferowi przystanąć i zwróciła się do swego towarzysza: - Masz ochotę trochę się przejść czy jesteś zbyt zmęczony? - Ona kochała spacerować po Paryżu przed snem, ale oboje mieli za sobą długi dzień, no i ciągle odczuwali zmianę czasu.

- Z przyjemnością - odpowiedział cichym głosem. Zwolnili więc kierowcę i ruszyli zabytkową rue Castiglione prowadzącą do placu Vendóme. Nagle poczuli się jak realni ludzie w realnym świecie w najpiękniejszym mieście. John był wdzięczny Fionie za możliwość odetchnięcia świeżym powietrzem i odrobinę ruchu. Ten spacer przywrócił im poczucie normalności po ekscesach, jakich byli świadkami. - Niekiedy czułem się tak, jakbym był na prochach - przyznał John, gdy zbliżali się do placu i stanęli, żeby rzucić okiem na wspaniałe wystawy sklepowe. Teraz czuł się już normalnie, był tylko ogromnie zmęczony. - Może masz już dość? - zapytała Fiona, zastanawiając się nad stopniem jego tolerancji wobec jej otoczenia. - Jeszcze nie. Jestem zafascynowany, choć zapewne nic już nie przebije wydarzeń dzisiejszego dnia. Pewnie będę rozczarowany, jeśli inne pokazy będą dużo skromniejsze. - Skromne na pewno nie będą, może jedynie nie tak widowiskowe. Ale nie będziesz rozczarowany, choć one nie działają na zmysły w takim stopniu jak u Diora. To są ich triki handlowe. - I twoje? - zapytał, obejmując ją ramieniem. - Być może. Uwielbiam wszystko, co piękne i egzotyczne. Lubię interesujących ludzi obdarzonych talentem i darem kreatywności. Sądzę, że jestem rozpieszczona. Niekiedy nie umiem już powiedzieć, co jest normalne, bo dla mnie to wszystko jest normalne. Czasami zapominam, że ludzie prowadzą zwyczajne życie. - Fiono, będzie ci bardzo nudno, jeśli kiedyś rzucisz to wszystko. A może to właśnie dostarczy ci ekscytujących tematów do pisania. Tyle że znając ją tak krótko, nie umiał jej sobie wyobrazić w innym otoczeniu, bez tłumu adoratorów i pomocników kręcących się wokół niej. Działała w gęstej atmosferze,

niczym królowa pszczół, otoczona rojem robotnic gotowych na wszystko. Pomyślał, że byłoby jej trudno znaleźć sojusznika w jakimś mężczyźnie, i był pewien, że ona doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Zresztą ilu mężczyzn zgodziłoby się żyć na marginesie jej życia? A już zupełnie nieliczni byliby zdolni lub gotowi do udziału w takim życiu, które przypominało podróż rakietą międzyplanetarną. John reagował podobnie i choć jej towarzystwo było dla niego rozkoszą, nie wyobrażał sobie życia w takim tempie na co dzień. Jego egzystencja na tym tle wyglądała tak zwyczajnie i nudno. A przecież stał na czele jednej z największych agencji reklamowych. I mimo to jego świat wydawał się taki łagodny, uporządkowany. Nie mógł sobie uzmysłowić, jak by to było, gdyby się z nią ożenił. Przyszła mu do głowy myśl, że pewnie z powodu oszałamiającego tempa życia Fiona nigdy nie wyszła za mąż. Nie potrafił się powstrzymać przed zadaniem tego pytania, gdy zbliżali się do Ritza. Zastanawiało go, czy życie solo jest rzeczywiście znacznie ciekawsze od życia małżeńskiego. I jak wygląda małżeństwo, w którym mąż lub żona od dawna funkcjonuje w takim świecie? - Nie sądzę - odparła, odpowiadając serio na jego pytanie. - Po prostu nigdy nie odczuwałam pragnienia wyjścia za mąż, nie chciałam tego. Jeśli coś w małżeństwie nie wychodzi, jest to bardzo bolesne. Nie chciałam podejmować takiego ryzyka. To jak skok z palącego się domu. Jeśli masz szczęście, wylądujesz na siatce, którą strażacy rozpięli nad jezdnią, ale z tego, co stale widzę, raczej ląduje się na bruku. W jej wielkich oczach malowała się szczerość. John się roześmiał na to porównanie. Byli już blisko hotelu. Przed gmachem przechadzali się strażnicy z psami. A przy wejściu paparazzi nadal czatowali na jakąś sławę wracającą z przyjęcia. - Myślę, że jest to tylko jedna strona zagadnienia. Bo kiedy wszystko układa się dobrze, wtedy jest cudownie. Bardzo sobie ceniłem życie małżeńskie. Tylko trzeba wybrać odpowiednią osobę i mieć przy tym odrobinę szczęścia.

Oboje pomyśleli o jego zmarłej żonie, ale Fiona nie chciała poruszać tego tematu. - Nigdy nie lubiłam hazardu - przyznała. - Raczej wydam zarobione pieniądze nawet na głupstwo, niż zaryzykuję i postawię wszystko na jedną kartę. I nigdy nie spotkałam nikogo, czyją obecność tolerowałabym na tyle, by stał się na zawsze częścią mego życia. Mnóstwo podróżuję, jestem stale zajęta, przebywam w otoczeniu zwariowanych ludzi. Mój pies chrapie. I lubię to wszystko. John nie bardzo w to wszystko wierzył. W jego pojęciu wszyscy prędzej czy później uświadamiają sobie, że nie chcą zostać sami. Jednakże musiał przyznać, że wszystko, co Fiona mówiła, brzmiało szczerze. - A co się stanie, gdy się zestarzejesz? - Jakoś sobie poradzę. Zawsze uważałam, że to szczególnie głupi powód do zamążpójścia. Czy tylko po to, żeby na starość nie zostać samemu, trzeba się męczyć przez trzydzieści lat z kimś, z kim ci się nie układa? A co, jeśli zachoruję na alzheimera i nawet nie będę pamiętała, kim jest ten człowiek? Pomyśl o tych wszystkich zmarnowanych latach w nieudanym związku. To raczej polisa ubezpieczeniowa przed samotnością na starość, a nie związek umysłów i dusz. A poza tym może w przyszłym tygodniu zginę w katastrofie samolotowej. Gdyby coś takiego się wydarzyło, niepotrzebnie bym kogoś unieszczęśliwiła. A teraz jedyną istotą, której narobię kłopotów, będzie mój pies. John uważał, że to dziwne podejście do spraw życiowych, ale Fiona robiła wrażenie zadowolonej. Było to przeciwieństwo jego stylu życia w długoletnim związku małżeńskim, z ukochaną żoną i dwojgiem dzieci. I choć ogromnie przeżył śmierć Ann, wspólnie spędzone lata były dla niego pociechą. Pomyślał, że kiedy umrze, chciałby być bardziej opłakiwany niż pies. Fiona jednak wcale tak nie uważała. Bardzo jasno wyraziła się na ten temat. Była

świadkiem cierpień swej matki, ilekroć rzucał ją kolejny mężczyzna, i przeszła swoje, gdy zakończyły się jej dwa wcześniejsze związki. Mogła sobie jedynie wyobrazić, że utrata współmałżonka byłaby dużo gorsza, może nawet nie do zniesienia. W jej pojęciu było więc lepiej w ogóle go nie mieć. Wypełniła sobie życie innymi sprawami, rozrywkami, planami, projektami i znajomymi. - Poza tym - ciągnęła w zamyśleniu - nie lubię czuć się w klatce. Może za bardzo cenię swoją wolność. - Uśmiechnęła się zdawkowo, wzruszając ramionami, ale w jej geście nie znać było przeprosin. - Moje życie w pełni mi odpowiada. Mimo zasadniczo różnego podejścia do życia John musiał jej przytaknąć. Fiona robiła wrażenie kobiety całkowicie zadowolonej ze swojej egzystencji i nie zamierzała jej zmienić. Po wejściu do foyer hotelowego minęli witryny przepełnione kosztowną biżuterią i ubiorami. John poprowadził Fionę do windy w skrzydle od strony rue Cambon. Ich pokoje znajdowały się na drugim piętrze, na tym samym korytarzu. Stał pod jej drzwiami, gdy szukała w torebce karty magnetycznej z niebieskiego plastiku. Służba hotelowa doczepiała te karty do dużych plakietek z mosiądzu, które Fiona zawsze odhaczała i zostawiała na biurku. Były zbyt ciężkie, by dźwigać je w torebce. John czekał cierpliwie, aż odnajdzie w końcu kartę, wsunie do szczeliny i odblokuje zamek elektroniczny. Kiedy drzwi się otworzyły, odwróciła się do niego i podziękowała za przyjazd do Paryża. Z wielką przyjemnością spędziła z nim cały ten wieczór. A raczej od pokazu Diora na stacji do przyjęcia na basenie. - Czy masz czas jutro na śniadanie, czy będziesz zajęta od samego rana? - zapytał. Fiona uzmysłowiła sobie, że John wygląda równie nieskazitelnie jak na początku wieczoru. A przecież dochodziła druga. To była długa noc, ale bardzo udana. I on zniósł ją nad podziw dobrze. Nie marudził, był przyjazny i miał w sobie coś niezwykle męskiego, z czego dopiero teraz zdała sobie sprawę. Nie była jednak zdolna do szybkiej reakcji. W

każdym razie miała się na baczności, by niczego nie przyspieszać. - Muszę wykonać kilka telefonów zaraz po wstaniu z łóżka i w którymś momencie mam się spotkać z naszym fotografem, żeby przejrzeć slajdy z pokazu Diora. Będą jednak gotowe dopiero późnym popołudniem. A potem jest pokaz kolekcji Lacroix o jedenastej, co oznacza, że trzeba wyjść o dziesiątej trzydzieści. Chcę się ubrać o dziewiątej... Mogę zjeść z tobą śniadanie o wpół do dziewiątej. Przybrała ton kobiety interesu. Zareagował na to uśmiechem. - Chyba zdążę. - On sam też musiał odbyć kilka rozmów biznesowych, ale odkładał je na popołudnie ze względu na różnicę czasu między Paryżem a Nowym Jorkiem. - Co lubisz na śniadanie? Zamówię je dla nas obojga, jeśli nie masz nic przeciwko temu. - Była tak niezależna, że nie chciał jej niczego narzucać. Doszedł do wniosku, że to odpowiednie postępowanie. - Grejpfrut i kawę - odparła bezceremonialnie, lekko przy tym ziewając. Stawała się senna. Johna to wzruszyło. Sprawiała wrażenie łagodniejszej i mniejszej, nie tak stanowczej i zorganizowanej. - Nie masz ochoty na nic więcej? Nie możesz biegać do lunchu o połówce grejpfruta i filiżance kawy. Fiono, ty padniesz. A może omlet? Przez chwilę się wahała, po czym skinęła głową. - Z czym? - Z kurkami - odparła, uśmiechając się do niego. Sprawiła mu tym przyjemność. - Chętnie też taki zjem. Zamówię śniadanie na ósmą trzydzieści. Do mojego pokoju czy do twojego? - Raczej do mojego. Ktoś może do mnie zadzwonić. Jestem przecież w delegacji. - W porządku. A więc, Fiono, do zobaczenia rano. Spędziłem z tobą wspaniały

wieczór. Dzięki, że wzięłaś mnie pod uwagę. To noc, której z całą pewnością nie zapomnę, choć pewnie nikt mi nie uwierzy, gdy opowiem, co widziałem. Myślę, że z tego wszystkiego najbardziej przypadli mi do gustu masajscy wojownicy. - Naturalnie - uśmiechnęła się. - To zabawy dla chłopców. - A tobie co podobało się najbardziej? - spytał z ciekawością. Miała wielką ochotę powiedzieć „bycie z tobą”, ale się powstrzymała. Że coś takiego w ogóle jej przyszło do głowy... - Chyba suknia ślubna lub te malowane ręcznie spódnice. - Miała zamiar napisać o tym do swego pisma i zamieścić zdjęcia, licząc, że wyjdą dobrze. - Uważam, że tygrysy i lamparty też były niezłe - ciągnął chłopięcym tonem. Nie mógł się doczekać, żeby opowiedzieć o tym córkom. Wiedziały oczywiście, że pojechał do Paryża, ale nie miały pojęcia, po co lub z kim. Zawsze je uprzedzał, kiedy gdzieś wyjeżdżał, zwłaszcza po śmierci Ann. - Powinnam cię zaprowadzić do muzeum historii naturalnej albo do ogrodu zoologicznego zamiast na pokaz Diora - zażartowała Fiona. Oboje śmiali się, gdy wytykała mu brak zainteresowania światem mody. Widać było jednak, że ani chwili się nie nudził, a to było najważniejsze. Zwlekali z odejściem do swoich pokoi, odczuwając dużo więcej, niż wyrażały ich słowa, aż wreszcie John złożył pocałunek na jej czole i ruszył w głąb korytarza, machając jej na pożegnanie. Wchodząc do swego pokoju, Fiona pozostała pod silnym wrażeniem. Był to cholernie przystojny, odpowiedzialny i normalny człowiek, sensowny i bez wątpienia bardzo męski. Przez chwilę chciała pobiec za nim, ale nie miała pojęcia co dalej. Usiłowała zachować rozsądek, choć John znajdował się tak blisko. Stawało się to coraz trudniejsze. John wydawał się jej niezwykle atrakcyjny. Na szczęście zamknął już drzwi do swego pokoju, więc mogła sobie pogratulować opanowania.

Romans z nim nie miałby sensu - zakomunikowała sobie w duchu. Podjęła taką decyzję w trakcie ich wspólnego wieczoru. Był cholernie przystojny, czuła w sobie wręcz fizycznie jego siłę przyciągania, ale przecież tak bardzo się od siebie różnili. Nie była już dzieckiem i wiedziała, że niektóre podarunki lepiej trzymać nierozpakowane. W każdym razie ma przed sobą kilka trudnych dni zawodowo i nie może stracić kontroli nad sytuacją. Była przeświadczona, że nie podda się urokowi Johna bez względu na to, jak ciężkie to będą próby. A kiedy chodziło o samokontrolę, była absolutną profesjonalistką. ROZDZIAŁ PIĄTY Nazajutrz rano John Anderson zapukał do pokoju Fiony w towarzystwie kelnera ze śniadaniem. Fiona, w hotelowym szlafroku z różowego frotte i takich samych kapciach, otworzyła drzwi kompletnie rozbudzona. Zdążyła już umyć zęby, starannie uczesać włosy i jak zakomunikowała Johnowi - spędziła przy telefonie półtorej godziny. Omówiła z Adrianem kluczowe elementy pokazu u Diora; obojgu podobały się dokładnie te same kreacje. Przed południem mieli się razem wybrać na pokaz do Lacroix. Poprzedniego dnia Adrian wpadł do paru atelier słynnych projektantów i był podekscytowany tym, co mu zaprezentowano. Kiedy John stanął na progu, Fiona miała już głowę pełną pomysłów. - Dobrze spałaś? - spytał uprzejmie. Był ubrany w szare spodnie i błękitną koszulę rozpiętą pod szyją. Zauważyła, że na nogach miał nieskazitelnie wyczyszczone mokasyny od Gucciego. Patrząc na niego po raz nie wiadomo który, uzmysłowiła sobie, jaki jest przystojny i seksowny. - Tak, dzięki. - Uśmiechnęła się do niego, podczas gdy kelner wciągnął stolik na kółkach ze śniadaniem i przysunął dwa krzesła. Przy każdym talerzu leżała złożona gazeta, a środek stołu zdobił nieduży wazonik z bukiecikiem czerwonych różyczek. Był to wyśmienity posiłek. - Zawsze śpię bez kłopotu. Choć muszę przyznać, że kiedy się zdrzemnęłam, coś

mnie nagle obudziło. Brak chrapania Sir Winstona. Dla moich uszu jego chrapanie jest jak muzyka oceanu. Oboje sięgnęli po dzienniki. Dostali po egzemplarzu „Herald Tribune”. Przez dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu, pogrążeni w myślach, kontemplując poranek. - Co będę dzisiaj oglądał? Kolejne tygrysy i lamparty czy może jakieś łagodniejsze stwory? - Dzisiaj będzie prawdziwa sztuka - uśmiechnęła się do niego. - Poezja w ruchu. Żywe rzeźby. Kreacje Lacroix są jak obrazy zrobione z różnych, pieczołowicie dobranych tkanin w cudownych kolorach. Myślę, że ci się spodobają. - A sam pokaz będzie podobny do wczorajszego? - zapytał z ciekawością, patrząc na nią z przyjemnością. Bardzo mu odpowiadał jej poranny wygląd i ta kaskada włosów spływających na ramiona. Wyglądała młodziej niż poprzedniego wieczoru. A ona pomyślała, że on świetnie się prezentuje i jest dokładnie ogolony, co świadczy o klasie i dobrym wychowaniu. Nawet przez stół czuła jego doskonałą wodę toaletową. - Będzie zupełnie inny. Spokojny, umiarkowany w tonie, nadzwyczaj wytworny. Galliano to showman, on tworzy teatr. Lacroix jest natomiast geniuszem mody i stwarza sztukę. - Lubię twoje opisy - mruknął, rzucając okiem na dział ekonomiczny gazety, by sprawdzić tabelę notowań giełdowych. Uspokojony dobrymi kursami, skierował teraz całą uwagę na swoje vis - a - vis. - Mogę się wiele od ciebie nauczyć. - Nie sądził, by mu się ta wiedza przydała, ale towarzystwo Fiony sprawiało mu ogromną przyjemność. Chciał bliżej poznać jej świat. Ona tymczasem zjadła cały omlet, który dla niej zamówił, następnie pół grejpfruta, a po namyśle sięgnęła po ciastko francuskie oblewane czekoladą i popiła wszystko dwiema

filiżankami kawy. - John, nie mogę się z tobą więcej widywać - oświadczyła dramatycznym tonem. - To dość niespodziewane wyznanie. - Przyszło mu do głowy, że jednak ma kogoś. To by tłumaczyło dystans, z jakim odnosiła się do niego. Przedtem sądził, że w ten sposób objawia się zapewne jej lęk przed związkiem, ale teraz podejrzewał, że jest zaangażowana w jakiś romans. Musiał przyznać w głębi duszy, że poczuł się tym głęboko zawiedziony. - A dlaczego? - Śniadanie. Jeśli będziemy się częściej widywali, osiągnę rozmiary tego oto stołu. Fatalnie wpływasz na moją wagę. Za dużo jem w twoim towarzystwie. Spojrzał na nią w zdumieniu, a potem roześmiał się z ulgą. Jednakże odpowiadając jej, znów stracił pewność siebie. - Przez chwilę myślałem, że mówisz serio. Na jakąś minutę pogrążyłaś mnie w żalu. W jego tonie słychać było niepokój. - Ależ mówię jak najbardziej serio. W moim zawodzie nie mogę sobie pozwolić na nadwagę. Wyglądałabym idiotycznie. Wyobrażasz sobie stukilogramową redaktorkę naczelną najważniejszego w świecie pisma poświęconego modzie? Natychmiast bym wyleciała z pracy. I to przez ciebie. - W porządku, wobec tego przestań jeść. Już nie będę cię dokarmiał, a jeżeli zobaczę, że coś wcinasz w trakcie lunchu, wezwę lekarza, żeby zaszył ci żołądek. Osobiście nie miałbym nic przeciwko temu, byś odrobinę przybrała na wadze, ale kim ja jestem dla ciebie, byś ryzykowała zjedzenie omletu na śniadanie? - Nie chodzi o omlet, lecz o to przeklęte ciasteczko z czekoladą. Nie mogę się powstrzymać, kiedy je widzę - odparła z uśmiechem. Gdy patrzył na nią, czuł, jak topnieje mu serce.

- Kiedy wrócimy do Nowego Jorku, zapiszę cię na program dwunastu kroków. Niemniej nadal uważam, że powinnaś jeść solidne śniadania. Prawda była taka, że Fiona rozkoszowała się ich wspólnym posiłkiem. John był świetnym kompanem, nawet z samego rana, a ona przecież przywykła do porannego milczenia, póki nie dotarła do redakcji. Nie odzywała się nawet do Sir Winstona. Tym razem było inaczej. To Paryż tak działał, ze swoją aurą swobody, szczęścia i romantycznych uczuć. Zwłaszcza w hotelu Ritz. Był to jeden z jej najulubieńszych hoteli na świecie. John, przyjeżdżając do Miasta Świateł, zatrzymywał się zazwyczaj w hotelu Crillon. Ale teraz był zachwycony, będąc w Ritzu u boku Fiony. - Muszę się ubrać - zakomunikowała bez zbytnich ceregieli i podniosła się z krzesła. Stała boso, ubrana tylko w różowy szlafrok. Przez moment odniósł wrażenie, jakby oboje byli parą małżeńską bez względu na jej poglądy w kwestii legalnego związku. Znajdowali się w saloniku jej apartamentu. - Ślicznie wyglądasz. - W tym, co mam na sobie? - Rzuciła mu powściągliwe spojrzenie, przeciągnęła dłonią po włosach i mocniej związała pasek w talii. Choć rzeczywiście nie miała nic pod spodem, on przecież nie mógł tego sprawdzić. Podobała mu się jej karnacja twarzy złagodzona bladoróżową tonacją szlafroka. - Nie bądź niemądry - mruknęła w reakcji na komplement i poszła do sypialni, zamykając za sobą drzwi. Wprawdzie John zapowiedział, że pod jej nieobecność przeczyta gazetę, to jednak, kiedy wróciła już gotowa, zastała go patrzącego przez okno. Był tak głęboko pogrążony w rozmyślaniach, że kiedy dotknęła jego ramienia, aż drgnął. Był oddalony od tego miejsca tysiące kilometrów, a jednak myślał wyłącznie o niej. - Ależ wyglądasz elegancko - orzekł, nie kryjąc zachwytu.

Fiona miała na sobie czarno - białe spodnium, które poprzedniego roku dostała w upominku od Balmaina. Świetnie się w nim prezentowała. Do tego włożyła sandałki na szpilkach z czarnej jaszczurki, kolejne dzieło Blahnika, a na ramię zarzuciła torebkę Hermesa z czarnej miękkiej skóry; był to model zwany „Kelly mou”. Włosy zaczesała do tyłu i zwinęła w ciasny węzeł, a w uszy wpięła długie kolczyki z czarnej muszli, sygnowane przez Scheppsa. Wyglądała w tym stroju szykownie i uwodzicielsko, a jedyną barwną plamę stanowiła ciężka bransoleta z turkusów. Prezentowała się, jak przystało na stanowisko naczelnej magazynu „Chic”. - Gotowa? - upewnił się. Choć ich stosunki pozostały formalne, miały w sobie coś z domowej atmosfery, gdy razem wychodzili z jej apartamentu i od razu wpadli na Adriana, który właśnie zamykał drzwi od swego pokoju. Na ich widok uniósł brew i zaśmiał się cicho. - No, no, to ci nowiny. Liczyłem, że coś się wydarzy. I proszę - miesiąc miodowy w Ritzu. - Och, Adrian, zamknij się. - Fiona poczuła się zażenowana, natomiast John popatrzył na oboje z uśmiechem. Już narzucił na siebie marynarkę, a pod szyją zawiązał żółty krawat Hermesa. - Jedynie zjedliśmy ze sobą śniadanie. Uspokój się. Nadal jestem dziewicą. - Przykro mi to słyszeć - odparł Adrian, gdy we troje wchodzili do windy. John dzielnie znosił kpinki Adriana. W każdym razie obaj wdali się w pogawędkę i Fiona wyszła z kabiny pierwsza. Okazało się, że kierowca limuzyny wynajętej przez Adriana spóźnił się, więc we trójkę wsiedli do jej auta i kazali się zawieźć do Akademii Sztuk Pięknych na lewym brzegu Sekwany. Zgodnie z przewidywaniami Fiony pokaz był stonowany, lecz pełen elegancji i wyszukanego smaku. Jego tło także było zupełnie inne niż sceneria z poprzedniego wieczoru.

Johnowi bardzo przypadł do gustu, czego nie omieszkał podkreślić. Potem Adrian wrócił do hotelu na naradę z fotografem, a oni we dwoje udali się na lunch do Le Voltaire. Fiona zbeształa siebie w myślach za lenistwo. Była dużo bardziej zainteresowana Johnem niż obowiązkami zawodowymi. W restauracji spędzili trzy przemiłe godziny. Gdy lokal się zapełnił, okazało się, że i tu szefowa „Chicu” jest powszechnie znaną osobistością. W Le Voltaire pojawił się przed nimi Hubert de Givenchy, a później baronowa de Ludinhausen, do niedawna związana z domem mody Saint Laurenta. Na sali było mnóstwo projektantów i postaci z towarzystwa. Kiedy przyszedł czas na kawę, Fiona wdała się w ożywioną rozmowę z pewnym arystokratą siedzącym przy sąsiednim stoliku. Znała tu prawie wszystkich, ale - co ważniejsze - wszyscy znali ją. Oboje wrócili do hotelu, żeby załatwić kilka ważnych telefonów do Nowego Jorku, i ponownie spotkali się o wpół do piątej. Postanowili tym razem przejść się pieszo po rue du Faubourg Saint - Honore, a John z ochotą przystał na obejrzenie kolekcji Hermesa. O szóstej po południu znów znaleźli się w Ritzu, spędzili ze sobą prawie cały dzień i Fiona nie mogła wyjść z podziwu, jak dobrze i swobodnie czuła się w jego towarzystwie. Było tak miło i naturalnie. Poszła do siebie, żeby się przebrać, a John w tym czasie wysłał kilka maili ze swego komputera. Kiedy spotkali się godzinę później, Fiona miała na sobie kostiumik z jasnobłękitnego jedwabiu. Razem obejrzeli pokaz u Givenchy'ego, który okazał się mało interesujący, i choć Fiona zwróciła uwagę na parę kreacji, to jednak z zawodowego punktu widzenia kolekcja była w jej mniemaniu niewypałem. Tego wieczoru w Ritzu odbywało się cocktail party wydawane przez „Chica”, nad czym kontrolę sprawował Adrian. Już zadbał, żeby pojawiły się na nim wszystkie liczące się osobistości. Fiona krążyła po lokalu, witając gości i ściskając im dłonie. Dopiero po paru

godzinach oboje z Johnem mogli wreszcie pokazać się na przyjęciu firmy Givenchy, pełnej rozmachu i fantazji imprezie zorganizowanej pod ogromnym namiotem w Ogrodzie Luksemburskim. A o północy zajrzeli do Budda Bar, bo Fiona obiecała tam spotkać się z paroma osobami. Wreszcie wpadli na ostatniego drinka do Baru Hemingwaya w ich hotelu. John zamówił brandy, ona poprzestała na wodzie mineralnej, spoglądając ze zdumieniem na zegarek. Było już wpół do trzeciej w nocy, kiedy udali się na odpoczynek. Dzień w Paryżu rozpoczyna się późno i ciągnie się do późna w nocy. - Czy zawsze tak wygląda twój rozkład dnia w czasie pokazów mody? - zapytał John, gdy jechali windą. Choć nie chciał się do tego przyznać, padał z nóg. Jej tempo życia zabiłoby go w ciągu tygodnia. Doszedł do wniosku, że o wiele łatwiej jest chodzić do biura i spędzać kilka godzin w restauracji parę razy w ciągu tygodnia. Z trudem sobie uzmysławiał, ile widzieli w ciągu zaledwie dwóch dni. A Fiona nie robiła wrażenia zmęczonej, gdy swoim zwyczajem grzebała w torebce, szukając karty magnetycznej. - Owszem, jest dość wyczerpujący - uśmiechnęła się do niego. - Chcesz wziąć sobie jutro wolny dzień? Ja rano muszę iść na pokaz do Chanel, a po południu - do Gaultiera. Nic mu to nie mówiło. Równie dobrze mogła do niego mówić po chińsku. Podobał mu się jednak ruch jej warg. - Niczego nie opuszczę. Pobieram tu edukację lub coś w tym rodzaju. - I nagle pomyślał, że jego ustawiczna obecność może jej przeszkadzać. Taka ewentualność w ogóle nie przyszła mu dotychczas do głowy. Przecież towarzyszył Fionie w podróży służbowej, a nie w wakacyjnym rejsie. - A może wolisz być sama? Miał zmartwioną minę, więc oparłszy się o drzwi pokoju, uśmiechnęła się, żeby dodać mu odwagi. Oboje odnosili się już do siebie jak dobrzy przyjaciele, a Fiona ciągle nie mogła ochłonąć ze zdumienia, jak miło czuje się w jego towarzystwie.

- Wolę pójść z tobą - wyznała szczerze. - Wtedy jest większa frajda. To prawie tak, jakby robić coś po raz pierwszy w życiu. - Zabrzmiało to tak ciepło, że odruchowo dotknął delikatnie jej policzka. - Ja też ogromnie lubię być z tobą. W dużo większym stopniu, niż zrazu sądził. Te dwa dni spędzone z nią już wryły mu się w pamięć. Niewiele myśląc, zbliżył się, objął ją i zaczął całować w otwartych drzwiach pokoju. Trwało to dobrych parę minut, podczas których Johnowi przyszło do głowy, że na korytarzu lada chwila może pojawić się Adrian. Nie chciał jednak narzucać się Fionie. Stali więc w czułej pozie, aż Fiona cichym, gardłowym głosem szepnęła mu wprost do ucha: - Chcesz wejść? - Myślałem, że nigdy o to nie zapytasz - odparł również ściszonym tonem. Fiona zachichotała. Oboje weszli do saloniku i zamknęli za sobą drzwi. Przez chwilę poczuli się jak para niegrzecznych dzieci, które postanowiły zrobić rodzicom psikusa. - Chciałbyś się czegoś napić? - zapytała, zdejmując pantofelki i stając naprzeciwko niego boso. Już w barze na dole zdjęła żakiet. Była teraz w cieniutkiej bluzce koloru brzoskwini; ramiączko opadało jej na ramię. John myślał wyłącznie o Fionie, drink w ogóle go nie interesował. - Nie, kochanie, nie chcę nic do picia - odparł, biorąc ją ponownie w ramiona. Bluzka zsunęła się jej do pasa. Pod palcami poczuł cudowny jedwab skóry. Wtedy Fiona ujęła go za rękę i zaprowadziła do sypialni. Łóżko było przygotowane do snu, jakby czekało na nadejście pary królewskiej. John zgasił światło i podszedł do łoża. W ciemności rozebrał się równie szybko jak ona. W chwilę później oboje leżeli w uścisku, rozkoszując się wzajemną obecnością. A potem zalała ich fala namiętności. Była to długa i cudowna noc, której żadne z nich nie oczekiwało aż tak szybko, ale gdyby mieli

wypowiedzieć ukryte marzenie, to ta noc byłaby jego spełnieniem. ROZDZIAŁ SZÓSTY Fiona postarała się, by na pokaz kolekcji Chanel nazajutrz rano ubrać się ze spokojną elegancją. John miał na sobie szary garnitur, białą koszulę i ciemnogranatowy krawat. Prezentował się tak, jakby właśnie miał rozpocząć naradę biznesową. Żeby odpokutować za szaleństwa minionej nocy, Fiona postanowiła założyć czarny kostiumik Chanel z krótką spódniczką. Jednakże nawet w tym nobliwym ubraniu wyglądała seksownie] niż zazwyczaj. Przynajmniej takiego zdania był John, kiedy w czasie jazdy windą hotelową objął ją i mocno przytulił do siebie. Zachichotała jak młoda dziewczyna. - Jesteś dzisiaj w doskonałym humorze - zażartował. Oboje byli we wspaniałym nastroju. Mieli ku temu powody. To była oszałamiająca noc dla nich dwojga. - Właśnie zastanawiałam się nad kamerami zainstalowanymi w windzie. Tym, co nas oglądają, zapewniliśmy niezłe przedstawienie - rzekła Fiona, zaśmiewając się serdecznie. W tym momencie drzwi się rozsunęły i do kabiny wkroczyła rodzina Japończyków. John przepuścił Fionę przodem i szybko opuścił windę, poprawiając przekrzywiony krawat. Oboje odnosili wrażenie, że cały świat doskonale wie, co się wydarzyło poprzedniej nocy. Sądzili, że mają to wypisane na twarzach. - Czy moja spódniczka nie jest zbyt krótka? - spytała z lekko zaniepokojoną miną. Strażnicy tymczasem otworzyli specjalnie dla niej drzwi hotelowe od rue Cambon, zwykle zaryglowane na stałe. Najwyraźniej domyślili się, że idzie na pokaz Chanel, więc chcieli jej oszczędzić nakładania drogi przez cały plac Vendóme. - Uważam, że twoja spódniczka mogłaby być krótsza - szepnął John do jej ucha. Właśnie dochodzili do salonu Chanel. Przed wejściem stał tłum ludzi czekających na wpuszczenie do środka oraz nieodłączna grupa paparazzi i fotoreporterów. Ponieważ Dom

Chanel nie należał do obszernych, wpuszczano tylko za zaproszeniami. Na widok Fiony obsługa natychmiast zrobiła dla niej przejście w ciżbie, a ona pociągnęła za rękaw Johna. Przesuwali się w szpalerze fleszy, bo fotoreporterzy nie przestawali pstrykać zdjęć. - Nie przeszkadza ci to? - zapytał. Fiona była przecież znaną osobistością w tutejszych kręgach i nie był pewien, czy nie szkodzi jej ta sesja zdjęciowa w asyście nieznanego mężczyzny. W odpowiedzi uśmiechnęła się do obiektywów, a następnie do niego. - Jest świetnie, a ty prezentujesz się wspaniale - odparła. Udali się schodami w górę, a następnie zajęli zarezerwowane miejsca. W odróżnieniu od innych pokazów show u Chanel rozpoczął się punktualnie, a kolekcja wzbudziła zachwyt. Gdy modelki spacerowały po wybiegu i znikały wytyczonym szlakiem między krzesłami, towarzyszyły im tematy z Mozarta. Każdy aspekt kolekcji służył podkreśleniu elegancji i tradycji. Atmosferą przypominało to herbatkę w salonach wielkiej damy. Karl Lagerfeld zaprojektował stroje, które wzbudziły powszechny zachwyt. Suknia ślubna była tak wspaniała, jak zapowiadał Adrian. Krynolina do ziemi z białego aksamitu z pelerynką wykonaną z gronostajów wywołała owację na stojąco. Fiona przeczuwała, że prasa oszaleje na widok zdjęć, i nie mogła się doczekać, by opublikować je na łamach „Chicu”. Ta suknia była po prostu zjawiskowa, zresztą tak jak i reszta kolekcji. - Szkoda, że to suknia do ślubu - zauważył John, gdy powoli kierowali się w tłumie do wyjścia. Fiona zatrzymała się na chwilę, żeby przywitać się z Karlem Lagerfeldem i przedstawić mu swego towarzysza. - Na tobie wyglądałaby niewiarygodnie pięknie. Fiona z trudem stłumiła uśmiech.

- Dzięki za komplement. Jeszcze nie widziałam cen, ale założę się, że ta kreacja kosztuje tyle, ile niewielki dom letniskowy. I takich sukien redaktorzy nie dostają od firm za fryko. - To fatalnie, bo wyglądałabyś w niej cudownie. Śmiali się i paplali, wracając do hotelu tą samą drogą. Zjedli lunch w ogrodzie. Musieli się spieszyć, żeby zdążyć na pokaz Gaultiera w towarzystwie Adriana. To był jego styl, jego ulubiony projektant. Tego sezonu kolorem przewodnim była czerwień, obecna nawet w futrach, a tematem - motywy chińskie. Całość prezentowała się nadzwyczaj dramatycznie, ale nie wzbudziła szczególnego entuzjazmu Fiony. Ostatni pokaz, na jaki oboje wybrali się późnym popołudniem, był firmowany przez Valentina i równie elegancki jak rewia mody w salonie Chanel. Także Valentino przejawiał słabość do koloru czerwonego. Kiedy oboje wrócili w końcu do hotelu, nawet Fiona była zmęczona. Musiała jeszcze przejrzeć miliony notek i zdjęć, ale postanowiła zająć się tym rano, po odjeździe Johna. Uzgodnili, że ostatni wieczór spędzą na statku wycieczkowym po Sekwanie i tam zjedzą niewyszukaną kolację, a następnie przejdą się pieszo po uliczkach na lewym brzegu. Zresztą i ona nazajutrz miała pojechać do St. Tropez. Adrian zamierzał wracać do Nowego Jorku. Miał mnóstwo pracy przed sobą. Fiona postanowiła przeznaczyć na wakacje całe dwa tygodnie. Od lat nie brała tak długiego urlopu, ale tym razem doszła do wniosku, że odpoczynek jest jej naprawdę niezbędny. - Odnoszę wrażenie, że jesteś zmęczona. Masz ochotę na filiżankę herbaty? - spytał John serdecznym tonem. Skinęła głową z wdzięcznością, rzucając się na kanapę i przeglądając wiadomości zostawione na jej nazwisko w recepcji hotelowej. Poprzedniej nocy oboje bardzo mało spali,

zresztą ta noc była krótka jak mgnienie. John zamówił herbatę i przysiadł obok Fiony. Zagłębili się w rozmowę na temat trzech pokazów, jakie obejrzeli tego dnia, a Fiona nie omieszkała zwrócić mu uwagi, jakie ważne to były kolekcje. - Dzięki za to - rzekł John. - Nawet nie wiem, czy umiałbym opowiedzieć o nich komuś ze znajomych. Fiono, to było nieprawdopodobne doświadczenie. - Po tych słowach pochylił się, by ją pocałować. - Ty także jesteś nieprawdopodobna - dodał. Od lat nie był równie szczęśliwy. Nigdy jeszcze nie spotkał takiej kobiety jak ona - jednocześnie magicznej, podniecającej i fascynującej. Była jak cudowne dzikie zwierzę na swobodzie. Choć poznał ją zaledwie parę tygodni temu, zdążył się już szaleńczo zakochać, co jego samego wprawiało w osłupienie. Ale i ona zwariowała na jego punkcie. Obawiała się tylko, że jest to wynik ich wspólnej wyprawy do Paryża i ekscytującej atmosfery miasta. Lękała się, że gdy wrócą do siebie, czar pryśnie. Zwierzyła mu się z tych obaw podczas herbaty. - Nie bądź taka cyniczna, Fiono. Uważasz, że ludzie w twoim wieku nie potrafią się zakochać? Miłość zdarza się w każdym wieku. Dlaczego sądzisz, że to nie jest prawdziwe uczucie? - A co się stanie, jeśli nie jest? - odparła ze smutkiem. Pragnęła kochać Johna. Chciała tego bardziej niż czegokolwiek innego w ciągu minionych lat. I ona nie spotkała wcześniej kogoś takiego jak on. Silnego, solidnego, rozważnego, serdecznego, czułego, inteligentnego, rozsądnego, miłego. A na dodatek ten mężczyzna był skłonny do tolerowania okresowych zawirowań nieodzownych w jej karierze, nawet tak obłąkanych jak tydzień pokazów mody. Polubił Adriana, który był bardzo istotną osobą w jej pracy zawodowej i w życiu. Nie miała wprawdzie pewności, jak ułożą się jego stosunki z Sir Winstonem, ale była dobrej myśli. Reszta wydawała się samą doskonałością. Oczywiście wiedziała, że tak się nigdy nie zdarza i nie może zdarzyć, niemniej tak to

wyglądało. John sprawiał wrażenie człowieka, który skupia w sobie wszystkie cechy, jakich pragnęła i oczekiwała od ukochanego. On był jej księciem z bajki, nie tylko przystojnym, ale i wybitnym w swojej dziedzinie, a na dodatek seksownym. I bardzo inteligentnym. - Nie bądź taką wystraszoną myszką - dodawał jej otuchy. Zapowiedział także, że chce, aby poznała jego córki. Był pewien, że jego dziewczęta pokochają Fionę z miejsca, choćby dlatego, że on ją kocha. - Będę za tobą tęskniła w St. Tropez - mruknęła, chrupiąc ciasteczko. Teraz martwiło ją, że zdecydowała się na wyjazd nad Morze Śródziemne. Bez niego będzie jej tam nudno i samotnie. Na dodatek otrzymała wiadomość, że przyjaciele, którzy zaprosili ją na rejs jachtem, wskutek burzy i wysokiej fali utknęli na Sardynii i postanowili tam zostać. Toteż będzie sama w hotelu Byblos w nadmorskim kurorcie. - Możemy temu zaradzić, jeśli masz ochotę. Nie chcę jednak ingerować w twoje plany wakacyjne - rzekł John. - A zresztą potrzebujesz odpoczynku. I nie będzie cię tylko przez dwa tygodnie. - Dla niego to również brzmiało jak wieczność. - Co masz na myśli? - zapytała z ciekawością. - Może to zwariowany pomysł, ale jeśli chcesz, mogę przesunąć niektóre spotkania biznesowe. O tej porze roku niemal wszyscy są na wakacjach. A moje dziewczęta pracują. Jeżeli masz ochotę, pojadę z tobą. Jeżeli jednak nie odpowiada ci ta propozycja, doskonale to zrozumiem. Mam się czym zająć przez następne dwa tygodnie. Ale Fiona już spojrzała na niego z rozpromienioną miną. - Zrobisz tak? Możesz? - Wiedziała, że to szaleństwo, ale uwielbiała być z Johnem, pragnęła być razem z nim w St. Tropez. - Mogę i zrobię. Na dodatek z rozkoszą. Czy to brzmi zachęcająco?

- Brzmi wspaniale - zapewniła go. Pół godziny później, gdy brała prysznic i przebierała się na wieczór, John zatelefonował do swojej sekretarki. Fiona tymczasem wyłoniła się z łazienki, w beżowych spodniach z jedwabiu i w lekkim sweterku w tej samej tonacji, prawie przezroczystym, ale nie do końca. Zawsze umiała się ubrać i seksownie, i elegancko. Na nogach miała pantofelki na obcasikach z czerwonego atłasu. W ten sposób była gotowa na nieformalną kolację na pokładzie statku wycieczkowego. - Czy ona może to załatwić? - zapytała głosikiem dziecka czekającego na prezent gwiazdkowy. Miała na myśli zmianę jego planów biznesowych. John się roześmiał. - Nie dałem jej wyboru, poleciłem, by to zrobiła, i tyle. To trochę wariackie, ale co do diabła, żyje się raz. Kto wie, czy jeszcze będziemy mieli podobną szansę, przecież oboje jesteśmy tak cholernie zapracowani. Ty już sobie wzięłaś wakacje, a ja przearanżuję swoje terminy, żeby nam pasowało. Uśmiechał się do niej, siedząc na skraju łoża w sypialni jej apartamentu hotelowego. Objęła go, wdzięczna opatrzności za to, że go odnalazła i że będą razem. - Jesteś naprawdę zdumiewający. Ale to on uważał, że taka właśnie jest Fiona. Godzinę później siedzieli przy stoliku na pokładzie statku, jedząc befsztyki z frytkami. Statek majestatycznie sunął Sekwaną, by pasażerowie mogli podziwiać światła miasta i jego zabytki. To była wycieczka typowo turystyczna, ale obojgu odpowiadała i byli zachwyceni, że się na nią zdecydowali. Płynąc, rozprawiali o pobycie w St. Tropez. John chciał skontaktować się z firmą wynajmującą jachty; trzeba trafu, że znał jej właściciela. Miał ochotę pożeglować przez parę dni. Dla Fiony brzmiało to ogromnie romantycznie, poza tym oboje mieli do dyspozycji zarezerwowany przez nią pokój w hotelu Byblos, co też

zapowiadało same przyjemności. Ilekroć spoglądała na Johna, zastanawiała się, czy czasem nie śni. Po rejsie udali się na spacer po dzielnicach na lewym brzegu. Na tarasie kawiarni Les Deux Magots wypili po kieliszku wina, a John kupił jej naiwny obrazek od ulicznego artysty na pamiątkę ich pierwszych wspólnych dni w Paryżu. O północy, kiedy dotarli wreszcie do hotelu, niemal biegiem dopadli drzwi jej pokoju i kochali się tak długo, że Fiona rano zaspała i obudziło ją dopiero walenie do drzwi. To Adrian chciał się pożegnać. Właśnie odjeżdżał na lotnisko, załatwiwszy swoje sprawy w Paryżu. - Spodziewałem się zastać cię przy pracy - rzucił oskarżycielskim tonem, ale Fiona doskonale wiedziała, że żartuje. - Pracuję... to znaczy zabieram się do pracy... Byłam wyczerpana - usprawiedliwiała się. - Ja też padam z nóg. Siedziałem jednak na tyłku od szóstej, gdy ty wysypiasz się do wpół do jedenastej. Kiedy będę duży, chcę dostać twoje stanowisko. - Mówiąc to, dostrzegł parę męskich butów starannie ustawionych pod stolikiem. Na ten widok się rozpromienił: Jeśli stopy nie urosły ci przez noc albo nie przeszłaś na męski styl ubierania się, to mogę przyjąć, że przestałaś być w końcu dziewicą. - Pilnuj swego nosa - odparła łagodnym tonem i zamknęła drzwi sypialni, w której John jeszcze spał. Zasnęli dopiero o czwartej nad ranem, ale było warto zarwać noc. - Ile mi dasz, żebym nie doniósł na ciebie Sir Winstonowi? - zapytał Adrian konspiratorskim szeptem. - Całą moją fortunę. - Łącznie z bransoletą z turkusów? Przerobię ją, żeby pasowała na moją rękę zapowiedział z podstępną miną.

- A idź do diabła. Jedź i powiedz mu. - Uważaj, bo tak zrobię. A ty nadal wybierasz się do St. Tropez? Jeszcze nie widział jej w podobnym stanie. Ta nowa sytuacja go zachwycała. Całym sercem pragnął, żeby Fiona była szczęśliwa. I polubił Johna od pierwszego wejrzenia. Uważał, że ten człowiek jest jak dla niej stworzony. Oboje mieli po prostu szczęście, że się spotkali, a ona na to naprawdę zasługiwała. Przez całe lata ich przyjaźni Fiona nigdy nie napotkała mężczyzny, którego on, Adrian, by zaakceptował. A już na pewno nie tego żonatego architekta z Londynu. Tego po prostu nie znosił. Jego zdaniem ten dyrygent, który chciał się z nią ożenić, był jakiś głupawy. John był jedynym człowiekiem, który zasługiwał na Fionę. - Owszem, jadę do St. Tropez - odparła z niewinną miną, ale Adrian zbyt dobrze ją znał, by nie domyślać się reszty. - I on jedzie z tobą? - Mhm - mruknęła z uśmiechem. - O, wy niegrzeczne dzieci! Ale bawcie się dobrze. - Objął ją po bratersku. - Zadzwoń, jeśli będziesz chciała mi cokolwiek przekazać, i przed odjazdem wyślij Federal Expressem wszystkie paryskie materiały. Fiona musiała jeszcze solidnie popracować przed wyjazdem i nie zamierzała od tego odstąpić. Bez względu na uczucie jako profesjonalistka miała obowiązek dotrzymać wszelkich terminów w redakcji. I nic nie mogło tego odwlec. - Przyrzekam. Miłej podróży. Uwielbiam cię - rzekła i znowu go uścisnęła. Adrian wyruszał w drogę powrotną z masą toreb, w słomkowym kapeluszu i z teczką z czerwonego aligatora, pasującą do jego odjazdowych sandałów. - Ja też cię kocham. Pozdrów ode mnie Johna. Powiedz mu, że jakoś to uzgodnię z Sir

Winstonem. Machając na pożegnanie, zniknął w kabinie windy. Fiona jeszcze chwilę stała w otwartych drzwiach apartamentu, nim je cicho zamknęła. Nie chciała obudzić Johna, ale gdy tylko wślizgnęła się obok niego do łoża, poruszył się lekko. - Kto to był? - zapytał zaspanym głosem, obejmując ją ramieniem i odwracając się do niej twarzą. Fiona uwielbiała jego poranną minę. - Adrian. Właśnie odjechał. Chciał mnie zaszantażować i zapowiedział, że o wszystkim doniesie Sir Winstonowi. Za milczenie domagał się bransolety z turkusami. Zaproponowałam mu, żeby się odczepił. - On wie? - John otworzył jedno oko i spojrzał na nią uważnie. - Powiedziałaś mu? - Zauważył twoje buty pod stołem. - Och. Ile chce, żeby nie powiedzieć o nas psu? - On nie jest psem. - Pardon, zapomniałem... Chodź, moja ty cudowna... - przyciągnął ją do siebie i ich kolejny wspólny dzień rozpoczął się tak, jak zakończyła poprzednia noc. ROZDZIAŁ SIÓDMY Fiona zrobiła wszystko, co do niej należało, i przed wyjazdem do St. Tropez odesłała wszystkie materiały na nazwisko Adriana. John tymczasem zdołał wynająć dla nich pięćdziesięciometrowy jacht. Właściciel firmy czarterowej powiedział, że to piękna jednostka, więc oboje wyruszyli do St. Tropez w doskonałych nastrojach. John chciał się też skontaktować z obiema córkami i przekazać im, że zostaje we Francji przez następne dwa tygodnie, ale żadnej z nich nie zastał. Gdy wylądowali w Nicei, czekała już na nich limuzyna zarezerwowana przez Fionę, więc od razu odjechali do hotelu Byblos. Okazało się, że dostali cudowny apartament. Jacht

miał na nich czekać nazajutrz rano. Popołudnie spędzili na plaży, a potem zajrzeli do paru butików i zatrzymali się na kawie. Wieczorem Fiona zaprowadziła ukochanego do swej ulubionej restauracyjki. Było tam gwarno i tłoczno, o czym lojalnie go ostrzegła. I kiedy po dłuższym spacerze dotarli z powrotem do hotelu, rzucili się na łóżko i padli sobie w ramiona. Zasnęli kamiennym snem, gdy tylko przyłożyli głowy do poduszki. Mieli za sobą długi tydzień, pełen wrażeń, spotkań z ludźmi i wielu podniet. Oboje cieszyli się jak dzieci, że spędzają razem wakacje. Nazajutrz rano, gdy ujrzeli jacht, wpadli w zachwyt. Przez cały dzień żeglowali, a nocą zawinęli do portu w Monte Carlo i zjedli romantyczną kolację na pokładzie, sącząc szampana i ciesząc się sobą nawzajem w cudownym otoczeniu. - Jak to się stało? - zapytała Fiona ze zdumieniem w głosie. - Czy ja coś przeoczyłam? Kiedy umarłam i znalazłam się w niebie? Jakim cudem okazałam się taką wybranką losu? Nawet nie marzyła, że spotka kogoś takiego jak John. A on odczuwał dokładnie to samo. - Może oboje na to zasłużyliśmy - odparł po prostu. Głęboko w to wierzył. - To zbyt proste rozwiązanie. Czuję się tak, jakbym wygrała główny los na loterii. - To wygrana nas obojga - skorygował. Przez dwa następne tygodnie panowała między nimi idylla, jaką trudno sobie wyobrazić. Jacht mieli do dyspozycji tylko przez pierwszy tydzień i zrobili z niego dobry użytek. Pozostałe dni stały się nieco bardziej prozaiczne, niemniej równie przyjemne. W St. Tropez chodzili na plażę i zaglądali do coraz to nowych restauracji. Wakacje skończyły się zdecydowanie za szybko. Oboje odnieśli wrażenie, że spędzili ze sobą zaledwie kilka godzin i już musieli odlatywać z Nicei do Paryża, a tam przesiąść się na samolot do Nowego Jorku. Po raz pierwszy w życiu Fiona nie marzyła o spotkaniu z Sir Winstonem. W czasie lotu przez

Atlantyk zastanawiali się z Johnem, co będą robić przez resztę lata. John już jej wyjaśnił, że jego córki wrócą dopiero na początku września, tuż po Święcie Pracy, ich gospodyni przebywa w odwiedzinach u rodziny w innym stanie, a pies spędza całe lato w hoteliku dla zwierząt. Ten pies, a raczej suka, wymaga mnóstwa starań, czego on sam nie mógłby jej zapewnić pod nieobecność gosposi bawiącej w Dakocie Północnej. We wrześniu po weekendzie spędzonym w domu dziewczęta mają wrócić do college'u. Ojciec spotyka się z nimi regularnie w czasie całego roku akademickiego. Courtenay często pokazuje się w domu w weekendy, ponieważ studiuje niedaleko Nowego Jorku, w Princeton. Hilary stara się przyjeżdżać z Uniwersytetu Browna na ogół raz w miesiącu, chyba że ma egzaminy. John powiedział Fionie, że córka bardzo serio traktuje studia i pragnie zostać oceanografem; z tego powodu załatwiła sobie praktykę wakacyjną w laboratorium marynistycznym w Long Beach w Kalifornii. Powtarzał przy tym z milion razy, że Fiona z pewnością polubi jego córki, choć w duchu trochę się obawiał, czy tak się stanie, bo przecież Fiona była bezdzietna. On sam nie wątpił, że obie z miejsca ją pokochają. No, ale jego dziewczęta nie są już dziećmi, to prawie dorosłe kobiety. Liczył na to, że Fiona nawiąże z nimi kontakt bez najmniejszego kłopotu, i był przekonany, że szybko zostaną przyjaciółkami. Jego córki z pewnością potrzebują towarzystwa dorosłej kobiety, ponieważ tak bardzo cierpiały po stracie matki. Fiona już go zapewniła, że z przyjemnością wybierze się z nimi na zakupy. Nie bardzo znała się na dzieciach i na młodzieży, ale butiki były z całą pewnością jej mocną stroną. Zakładała, że będzie to łatwa droga do poznania obu panienek. - Co więc zamierzamy zrobić, kiedy dojedziemy na miejsce? - spytała, gdy siedzieli w poczekalni dla pasażerów pierwszej klasy na lotnisku Charles'a de Gaulle'a, czekając na samolot do Nowego Jorku. - Z czym? Zastanawiałem się właśnie, czyby nie wynająć na lato domu w Hamptons,

żeby jeździć tam na weekendy. Oboje uwielbiali plażę i odpoczynek za miastem. Gdyby z jakiegoś powodu to nie wyszło, mogą przecież zawsze wynająć jacht i pożeglować, co oboje również bardzo lubili. Możliwości było mnóstwo, ale Fionie chodziło po głowie coś innego. Oboje przeszli od stadium zachwycających pierwszych randek i pierwszego pocałunku do pragnienia, by zamieszkać razem do końca życia. John już głośno wyraził to życzenie w St. Tropez. - Chcesz zatrzymać się u mnie do powrotu twojej gospodyni z urlopu? - zapytała. Sam chciał ją o to zagadnąć, ale obawiał się, by nie uznała, że się jej zbytnio narzuca. - A jak twoim zdaniem zareaguje na to Sir Winston? Może powinniśmy go o to spytać? - Nie martw się. Już ja wynegocjuję z nim zgodę. No więc jak? - Uważam, że to świetny pomysł. Pod nieobecność pani Westerman czułbym się dość bezradnie. Bo co z porządkami? Owszem, raz w tygodniu przychodzi ktoś do sprzątania, ale to wszystko. U ciebie wszystko gra dzięki Jamalowi, a poza tym będzie ci łatwiej zająć się psem... pardon... twoim syneczkiem, to znaczy Sir Winstonem. - Dobrze, że się poprawiłeś - odparła z uśmiechem. Jej także bardzo odpowiadało takie rozwiązanie. Jednakże nagle przypomniała sobie ze strachem swoje szafy w ścianach. Są tak zapchane jej ciuchami, że nawet mysz się do nich nie wciśnie. Musi szybko zrobić mu chociaż odrobinę miejsca. Zastanawiała się w myślach, czy nie będzie narzekał, jeśli umieści jego rzeczy w pokoju gościnnym na parterze. Tam trzyma swoje futra i stroje narciarskie, ale mogłaby je trochę ścieśnić. Może. Albo... przenieść nieco rzeczy do garderoby przy gabinecie w redakcji, ale tam z kolei nie można powiesić sukienek. A jakby szafa w łazience... Niestety, zapełniona po brzegi koszulami nocnymi, szlafrokami i kostiumami plażowymi, nie licząc starych sukni wyjściowych. Musiała szybko

coś wymyślić. John był świetnym kompanem. Uwielbiała w nim jego nieskazitelne maniery i łatwość obcowania z innymi. Zdawał się być mężczyzną wyzbytym gniewu, robił wrażenie bardzo pogodnego człowieka. Tamtej nocy zajechali więc wprost do jej domu. Jamal pozostawił go w idealnym porządku. Zdążył nawet udekorować pokoje świeżymi kwiatami. Lodówka była pełna jej ulubionych smakołyków. Mroziła się tam nawet butelka szampana, którą natychmiast wyciągnęła, żeby w salonie wznieść toast z Johnem. Była uszczęśliwiona jak nigdy dotąd. Sir Winston miał przybyć nazajutrz. Niecierpliwie na to czekała. Rano John przygotował im śniadanie. Zrobił omlet z serem i grzanki, po czym oboje udali się do swoich biur. Gdy wychodzili, pojawił się Jamal. Zerknął na swoją chlebodawczynię z wyrazem zaskoczenia. Mężczyźni niekiedy nocowali u Fiony, a dyrygent nawet tu mieszkał, ale od dawna nikt nie pozostawał tu aż do rana. Nie bardzo mógł się zorientować, czy John to chwilowy kochanek, czy ktoś, kto będzie się tu kręcił dużo częściej. Fiona natychmiast rozwiązała jego dylemat. - Jamal, to jest pan Anderson. Potrzebuję kluczy dla niego - rzuciła mu na odchodnym. Spieszyła się do redakcji na ważną naradę. - Zrób duplikat i zostaw na moim biurku. Przypomniała mu, że ma być w domu po czwartej, kiedy przywiozą Sir Winstona z hoteliku dla psów. Zatrzymała dwie taksówki, pocałowali się z Johnem na środku jezdni i rozjechali się do swoich obowiązków. Wieczorem mieli się spotkać u niej. John zamierzał przedtem pojechać do siebie i wziąć kilka najpotrzebniejszych rzeczy. Fiona bagatelizowała wszelkie ewentualne kłopoty. Hokus - pokus - i już mieszka w swoim domu z mężczyzną. Przynajmniej przez lato. Do czasu, kiedy wrócą jego córki i gospodyni. Zakładała w myślach, że gdy jego dziewczęta rozjadą się na uczelnie, John znowu wprowadzi się do niej, jeśli oczywiście taki układ obojgu

będzie odpowiadać. Liczyła w duchu, że tak się stanie. Bardzo chciała zamieszkać z Johnem. Pragnęła, aby im się udało. Modliła się o to z całych sił. Była w nim naprawdę zakochana i uważała, że jest fantastycznym człowiekiem. Czuła, że on podobnie myśli o niej. Co za wspaniałe zrządzenie losu. - Jak się udał pobyt w St. Tropez? - zagadnął ją Adrian z przewrotnym uśmiechem, gdy tylko pojawiła się w redakcji, dźwigając dokumentację przywiezioną z Paryża. Musieli omówić wiele szczegółów. - Cudownie - odparła z promiennym uśmiechem. Widać to było w jej spojrzeniu. Nigdy przedtem nie wyglądała tak zrelaksowana. - A gdzie on jest teraz? - W swoim gabinecie. - A gdzie był zeszłej nocy? - przekomarzał się Adrian. Był jej bliski jak brat, więc go nie skarciła. Zresztą nie miała wobec niego sekretów. - Nie twoja sprawa. - Tak sądziłem. Czy już zakomunikowałaś nowinę Sir Winstonowi? - Zdradzimy mu sekret dziś wieczorem. - To wezwij weterynarza i każ mu zaaplikować valium. On to może ciężko przeżyć. - Wiem. - Przeszła na szept. - Mam poważny problem i nie wiem, jak go rozwiązać. Spojrzał na nią zaniepokojony. - Mam nadzieję, że nie za bardzo poważny. - Adrian, to może okazać się przeszkodą. Potrzebuję miejsca na rzeczy Johna. W moich garderobach nie wcisnę już choćby chusteczki do nosa. - To on się do ciebie wprowadza? - Adrian wyraźnie się zdumiał. Akcja rozwijała się nadzwyczaj szybko. No, ale tak się niekiedy zdarza. Najwyraźniej i tym razem.

- Coś w tym rodzaju. Na lato. Póki nie wróci jego gospodyni. Przysięgam ci, że nawet jeśli przyjdzie z jedną piżamą, będę w kłopocie. Wczoraj wieczorem zajrzałam do każdej szafy. Futra upchnęłam w pokoju gościnnym na dole, a letnie ciuchy na górze. Ale co z resztą - suknie wieczorowe, bielizna nocna, ubrania do pracy - Adrian, cholera, zgromadziłam więcej rzeczy, niż można znaleźć w niejednym sklepie. Po prostu nie mam miejsca na faceta. - To lepiej szybko coś wykombinuj. Faceci nie lubią wyciągać swoich gatek spod sterty rajstop lub przedzierać się przez suknie balowe, żeby dotrzeć do garnituru noszonego do biura. Jeśli John nie zechce przebierać się za kobietę, jesteś w poważnych tarapatach. - Na pewno nie zechce. - Masz więc problem. Sprzedaj swoje ciuchy. - Idiotyczny pomysł. Wymyśl coś mądrzejszego. - Ja mam coś wykombinować? Czy wyglądam jak policjant od kontroli ciuchów? Przecież on nie wprowadził się do mnie, lecz do ciebie. - Ale co ty byś zrobił? W końcu masz prawie tyle rzeczy co ja. - To może wynajmij przyczepę turystyczną i zaparkuj na chodniku przed domem w charakterze szafy na kółkach? Adrian był wyraźnie rozbawiony dylematem swojej szefowej, ale oboje wiedzieli, że sprawa wymaga szybkiego rozwiązania. - Wcale nie jesteś zabawny. - Ty natomiast jesteś. Po prostu wyrzuć wszystkie rzeczy z jednej szafy i albo upchnij je w pokoju gościnnym, albo umieść na wieszaku na kółkach i ciągnij go za sobą po całym domu. - Doskonały pomysł. - Fiona od razu się rozpogodziła. - Zrób mi przysługę i w czasie lunchu wpadnij do sklepu z artykułami gospodarstwa domowego. Zamów składane półki.

Niech ktoś dostarczy mi je do domu. Powiem Jamalowi, żeby zainstalował je w pokoju gościnnym, a ja sama wieczorem przeniosę tam zawartość jednej z szaf. - Świetnie. Widzisz sama, że ludzie czasem popełniają ogromny błąd. Sądzą, że przyczyną napięć w związku bywa seks lub pieniądze. To jest absolutnie fałszywe założenie. Zasadniczym tłem nieporozumień są szafy. Zażądałem od swego ostatniego kochanka, aby się ode mnie wyprowadził. Musiałem wybierać - albo on, albo moje obuwie od Blahnika. Czułem się z tym okropnie, ale cóż, okazało się, że jestem bardziej przywiązany do swoich butów. Brzmiało to zabawnie, ale Fiona dobrze znała Adriana i wiedziała, że jego ostatni kochanek po prostu go zdradzał. Adrian był załamany i kiedy go wyrzucił, tygodniami nie mógł się pozbierać. W odróżnieniu od tamtego, był porządnym człowiekiem. Cała afera omal go nie wykończyła. - Jesteś genialny. Tylko załatw mi te półki. Postaram się wcześniej urwać z redakcji i zrobię miejsce w szafie. Może powinnam wynająć garsonierę dla moich ciuchów i wymieniać je co sezon. W ten sposób miałabym znacznie więcej miejsca w domu. - Najpierw się upewnij, czy wasz układ funkcjonuje. A propos, jak się wam wiedzie? Chyba dobrze, skoro pozwoliłaś Johnowi wprowadzić się do siebie. - On się nie wprowadza. Zostaje ze mną na lato. - O, pardon, „zostaje z tobą”. No to całkiem nieźle. Od lat nikt z tobą „nie zostawał”. - Sądziłam, że już nigdy to nie nastąpi. Myślałam, że na zawsze zostanę sama z Sir Winstonem, to znaczy dopóki oboje żyjemy. - W tym związku jedno z was będzie żyło dłużej. I, biorąc pod uwagę wiek Sir Winstona oraz jego problemy z sercem, pewnie będziesz to ty. Fiona kiwnęła głową, poważniejąc. Chciała wierzyć, że Sir Winston będzie żył wiecznie, ale Adrian uważał, że powinna się cieszyć, jeśli pies pociągnie jeszcze rok, może

trochę dłużej. Już kilka razy bywało z nim źle. Miał jedynie nadzieję, że na szczęście dla Fiony jej ukochany domownik nie dostanie zawału na widok dwunogiego przybysza. Po rozwiązaniu tej najpilniejszej sprawy Adrian i Fiona zabrali się do roboty. On opowiedział jej o wszystkim, co wynikło po pokazach w Paryżu. Ona miała naradę z całym zespołem redakcyjnym wyznaczoną na jedenastą, która przeciągnęła się aż do drugiej. Resztę popołudnia spędziła na przeglądaniu fotosów z kolekcji francuskich oraz na sprawdzaniu daty i warunków finansowych najbliższych sesji zdjęciowych. Oboje byli zapracowani po uszy. Właśnie zamknęli numer październikowy i przygotowywali listopadowy. A w następnym miesiącu będą mieli na głowie edycję grudniową, która była zawsze dużo większa i wymagała dodatkowego wysiłku. Fiona odkryła też z niezadowoleniem, że pod jej nieobecność dwie z dobrze zapowiadających się młodszych redaktorek zrezygnowały z pracy w redakcji i przeniosły się gdzie indziej, ale Adrian znalazł już zastępstwo w czasie jej wakacji nad Morzem Śródziemnym. Z zaniepokojeniem odnotowała, że jeszcze w tym tygodniu wyznaczono termin kluczowej sesji zdjęciowej z udziałem Brigitte Lacombe, a jeszcze bardziej wyczerpującej - z Mario Testino. Tę przewidziano w czasie nadchodzącego weekendu. Zapowiadał się obłąkany tydzień. Witamy po urlopie. Mimo niezliczonych obowiązków zdołała wyjść z redakcji o szóstej i biegiem ruszyła do domu. Adrian załatwił transport półek, a Jamal zmontował je w pokoju gościnnym. Niestety, półki załamały się pod ciężarem jej sukien balowych. Dopiero wtedy Fiona odkryła, że zainstalował je źle, bo trzymał przed sobą diagram do góry nogami. Trzeba je było rozmontować i złożyć poprawnie. Na szczęście tym razem Jamal wywiązał się już solidnie z zadania. - Pani rzeczywiście musi lubić tego faceta - rzekł, gdy jego chlebodawczyni po raz

trzeci zebrała stroje z podłogi i umieściła je na półkach. Fiona przez całe dwie minuty obcałowywała też świeżo przybyłego Sir Winstona, który zareagował na czułe powitanie lodowatym chłodem. Nie lubił jeździć na „obozy wakacyjne” i przez parę tygodni po powrocie okazywał wyraźne niezadowolenie. Dawał jej do zrozumienia, co sądzi o takim wygnaniu. A teraz leżał wyciągnięty na jej łóżku, głośno chrapiąc. - To świetny facet - oceniła Johna, upychając na półkach stroje plażowe i z tuzin koszul nocnych. Kiedy zziajana skończyła, w szafie pozostała jedna trzecia wolnej przestrzeni na jego garnitury, a na podłodze - miejsce na pięć par butów. Musiała także opróżnić ze dwie szuflady. Było to z pozoru proste zadanie, ale zajęło jej prawie dwie godziny. John tymczasem zatelefonował o siódmej, że musi jeszcze posiedzieć w biurze i że nie zdążył zajrzeć do siebie, więc należy się go spodziewać około dziewiątej. Jeśli Fiona sobie życzy, przyniesie pizzę i wino. Zgodziła się chętnie, obiecując, że zrobi sałatę i usmaży omlety. Odkładając słuchawkę, uśmiechnęła się do siebie, myśląc, jak to miło poczuć się z nim w pieleszach domowych. Jamal już poszedł, więc Fiona ponownie zajrzała do szaf, żeby sprawdzić, czy da się z nich coś jeszcze usunąć. Wreszcie postanowiła rozstać się z dwiema kurtkami narciarskimi, które rzadko były jej potrzebne, oraz z ogromnym płaszczem puchowym, który zakładała na mrozy. Dzięki temu zrobiła miejsce na jeszcze kilka garniturów. I to właściwie było wszystko, bo prędzej by wydłubała złoto ze swych artystycznie zrobionych koronek, niż odstąpiła mu całą szafę. Aż takie poświęcenie było ponad jej siły, choć przecież naprawdę go kochała. Przysiadła na łóżku obok Sir Winstona. Ten spojrzał na nią, ziewnął i odwrócił się zadem. Zrozumiała aluzję i ruszyła do łazienki, żeby wziąć prysznic przed nadejściem Johna.

Nagle uświadomiła sobie, jak wiele w jej życiu się zmieniło. Teraz, zamiast leżeć w łóżku w domowym stroju i jeść tuńczyka prosto z puszki albo banana z ciasteczkiem ryżowym, musi wyglądać porządnie, a nawet seksownie, i na dodatek zająć się przygotowaniem kolacji. No, ale było fajnie. I tylko przez lato. Przypominało to trochę zabawę w dom. Włożyła więc bladoróżowy kaftan z jedwabiu, na stopy wsunęła złote sandałki, a następnie nakryła stół i wzięła się za przyrządzanie sałaty. Omlet usmaży, gdy John przyjedzie. Kiedy się w końcu zjawił, kompletnie wykończony, dochodziła dziesiąta. Przytargał ze sobą naręcza ubrań oraz dwie torby wypełnione po brzegi paskami do spodni, krawatami, gatkami i skarpetkami. Sprawiał wrażenie człowieka wprowadzającego się na stałe i przez ułamek sekundy Fiona poczuła niespokojne bicie serca. Jednakże natychmiast się zbeształa w myślach, przypominając sobie, jaka jest szczęśliwa i jak bardzo zakochana. John pocałował ją i rzucił wszystkie rzeczy na podłogę w holu, a potem rozejrzał się wokół. - A gdzie jest pies?... pardon... chłopiec... no, mężczyzna... twój przyjaciel, no wiesz, Sir Winston? Usilnie starał się zapamiętać, jak należy o nim mówić. Ilekroć mówił „pies”, Fiona rzucała mu karcące spojrzenie. Robiła taką minę, jakby ją chciał uderzyć. Najwyraźniej była trochę przewrażliwiona na punkcie swego czworonoga. - Jest na mnie wściekły. Poszedł do łóżka. - Naszego łóżka?... Twojego łóżka? Skinęła głową, na co John uśmiechnął się i ponownie ją ucałował. Facet naprawdę zachowywał się bez pudła, ale w końcu gościł w domu u Sir Winstona. On tutaj grał pierwsze skrzypce. - Pewnie umierasz z głodu. Zrobiłam sałatę. Czy chcesz, żebym od razu usmażyła omlet?

- Prawdę powiedziawszy, nawet nie jestem głodny. Zjadłem u siebie zupę z torebki. Pani Westerman zostawiła puste półki. Odniosłem wrażenie, że nikt tam nie mieszka. - No i faktem jest, że teraz nikogo tam nie ma - orzekła Fiona, myśląc z dumą o przygotowanym dla niego miejscu w szafie. Liczyła, że otrzyma za to pochwałę. - Wiesz, o czym marzę? O prysznicu i o chwili relaksu. Nie musisz niczego gotować. Fiona też nie była głodna, więc uprzątnęła serwetki i sztućce, a miskę z sałatą wsunęła do lodówki. Wzięła sobie tylko banana i pomogła mu zataszczyć rzeczy na górę. John przywiózł też przybory do czyszczenia butów. Aż do przesady dbał również o uzębienie i od wieków codziennie używał nitki dentystycznej. Kiedy dotarli na górę, rzucili wszystkie ubrania Johna na łóżko. Wtedy dopiero Fiona usłyszała spod sterty stłumione odgłosy chrapania. Szybko zrzuciła rzeczy na podłogę, żeby nie udusić Sir Winstona. Ten uniósł łeb, zmierzył ich oboje półprzytomnym wzrokiem, umościł się wygodniej i wrócił do drzemki. Wydawał z siebie dźwięki do złudzenia przypominające pracujący świder pneumatyczny. Fiona uśmiechnęła się z czułością. - Czy to oznacza, że on mnie aprobuje, czy też odwrotnie? - John patrzył z rozbawieniem na buldoga. Nigdy wcześniej nie słyszał, żeby żywa istota wydawała z siebie takie ogłuszające dźwięki. - Powiedziałaś mu o nas? - Mniej więcej. Myślę, że właśnie oboje mu to zakomunikowaliśmy. - I co on na to? - Niewiele. - No i dobrze - odparł John z ulgą w głosie. Był zbyt zmęczony na ewentualne negocjacje z psem. Miał za sobą cholernie ciężki dzień, a na dodatek kłopoty z dwiema klientkami. Wybrnął z nich, ale pochłonęło to mnóstwo

czasu i energii. Padał więc z nóg, marząc jedynie o prysznicu i pójściu do łóżka. Udał się więc do łazienki, a Fiona zajęła się rozwieszaniem jego garderoby. Kiedy wyłonił się po dwudziestu minutach, wyglądał znacznie lepiej. Był czysty, a jego rzeczy znalazły swoje miejsce. Fiona wskazała dwie szuflady na jego drobiazgi. John poczuł się jak skaut na obozie harcerskim albo jak dzieciak pierwszego dnia w internacie. Wszystko tu było obce, ale postanowił się nie przejmować. Pragnął być z Fioną. Ona tymczasem otworzyła drzwi szafy, odsłaniając rząd wieszaków z jego garniturami, dalej wisiała jej garderoba; nie zostało już ani centymetra wolnej przestrzeni. Przez chwilę gapił się na wnętrze szafy, zastanawiając się w myślach, dlaczego nie zrobiła mu trochę więcej miejsca, ale postanowił wstrzymać się z komentarzem. Na jednym z jego ubrań oparła się jej suknia z przybraniem z piór. - Niewiele tu miejsca - wymknęło mu się. Fiona z niechęcią przyznała mu rację. Można było odnieść wrażenie, że w ciągu popołudnia szafa zagadkowo się skurczyła. Fiona była taka dumna z siebie, że wygospodarowała mu sporo przestrzeni, tymczasem teraz zorientowała się, że to kropla w morzu potrzeb. Obiecała sobie w duchu, że zmierzy się z tym problemem nazajutrz. Potrzebowała więcej półek. Ale John był zbyt zmęczony, by zaprzątać tym sobie głowę. Włączył telewizor i rozciągnął się na łóżku. Sir Winston podniósł łeb, zerknął na przybysza z rozpaczą i jakby głębiej zapadł się na materacu. Przynajmniej nie warczał. John nie był pewien, czy zdoła zasnąć przy akompaniamencie psiego chrapania, ale postanowił spróbować, zresztą był tak skonany, że było mu wszystko jedno. Zapadł w sen z Fioną w ramionach, przy niezgaszonym telewizorze. Tego właśnie pragnął. A kiedy obudził się nazajutrz rano, Fiona już czekała z sokiem pomarańczowym i świeżo zaparzoną kawą. Wręczyła mu gazetę i zrobiła jajecznicę. Pies przechadzał się na tyłach domu. W ich małym świecie wszystko układało się pomyślnie. Pierwsza noc w domu minęła

dobrze. Fiona z poczuciem niewysłowionej ulgi udała się do redakcji. A John tego popołudnia posłał jej róże. Adrian uniósł brew, gdy ujrzał pachnący bukiet na biurku szefowej. - Czy pies nie doprowadził go do szału? - Jakimś cudem nie. Spaliśmy jak trojaczki w łonie matki. A rano zrobiłam mu śniadanie - rzekła z dumą. - Kiedy ostatnio dokonałaś takiego wyczynu? - Na Dzień Matki, kiedy miałam dwanaście lat. Adrian doskonale wiedział, że Fiona nie znosi żadnych porannych obowiązków. Po prostu ubiera się i wychodzi do pracy. - Chryste Panie! - zakrzyknął, unosząc oczy do nieba jak świeżo nawrócony chłopiec na nabożeństwie. - To musi być miłość! ROZDZIAŁ ÓSMY John okazał się tak wspaniałym partnerem, jak Fiona sobie wymarzyła. Nawet się nie skrzywił, gdy mu zakomunikowała, że w pierwszy weekend po powrocie z Europy zostaje w mieście, bo musi mieć pieczę nad sesją zdjęciową z Testino, co oznaczało fizyczną obecność na planie. John odparł, że i on ma sporo zaległości do odrobienia, ale wpadł do niej na plan, by sprawdzić, jak się mają sprawy. Oświadczył jej, że sesja zdjęciowa to fascynujące zajęcie, a kiedy wróciła do domu, zastała go krzątającego się przy robieniu kolacji. W czasie dnia temperatura przekroczyła czterdzieści stopni, a ona musiała stać przez cały dzień na chodniku w straszliwym upale. Nic dziwnego, że oboje z rozkoszą weszli do wanny, gdzie John zajął się masowaniem jej obolałych pleców. - Jak to się stało, że spotkało mnie takie szczęście? - mruknęła, poddając się z rozkoszą uciskom jego sprawnych palców. - Oboje mieliśmy szczęście. - Było mu tak dobrze. Wariacki tryb życia Fiony sprawiał mu radość. Dla niego wszystko było nowe. - Wziąłem Sir Winstona na długi spacer, kiedy się

trochę ochłodziło - powiedział cichym głosem. - Długo ze sobą gadaliśmy. Zakomunikował, że wybacza mi wtargnięcie na jego terytorium. Jedyne, co go niepokoi, to groźba zajęcia przeze mnie części jego szafy. John łagodnie kpił sobie z Fiony, nadal masując jej kręgosłup. Aż jęknęła z bólu. Przez cały tydzień nie miała ani minuty dla siebie. John napomknął spokojnie, że jego garnitury po wyjęciu z szafy są pogniecione i że któregoś ranka musiał sam uprasować sobie odebraną z pralni koszulę. Po prostu jego ubrania były pożerane przez jej ciuszki. - Okropnie mi przykro. Zupełnie wyleciało mi to z głowy, przysięgam. Obiecuję, że jutro wyniosę więcej rzeczy do pokoju gościnnego. Jednakże i tam wszystkie półki i wieszaki były już zapełnione. Trochę miejsca zostało jedynie na zapasowym łóżku. Nazajutrz spełniła daną Johnowi obietnicę. Wyciągnęła z szafy wszystkie skórzane spodnie i spódnice, złożyła je w kostkę i umieściła na łóżku gościnnym. W ten sposób zyskał więcej miejsca na garnitury i koszule. Odniosła wrażenie, że John ma mnóstwo ubrań. W duchu gratulowała sobie, że jest lato, a nie zima. Wtedy w żaden sposób nie upchnęłaby jego palt. W następny weekend pojechali do Hamptons, gdzie ku jej wielkiej radości okazało się, że John wynajął jacht na cały sierpień. Nie był taki wielki, jakim pływali w St. Tropez, ale prezentował się równie wspaniale. Dał im mnóstwo radości. Na któryś weekend wzięli ze sobą Adriana. Lato wypełnione pracą, żeglowaniem i spotkaniami z przyjaciółmi mijało im błyskawicznie i przynosiło dużo szczęścia. Sir Winston przywykł do Johna. Jamal oświadczył, że pan Anderson to prawdziwy dżentelmen. W redakcji przygotowywano się do edycji grudniowej i wszyscy stawali na głowach. To był pracowity sezon. Boże Narodzenie w sierpniu. Zgodnie z dawno uzgodnionym planem John poleciał na Święto Pracy, przypadające

w pierwszy poniedziałek września, do San Francisco, żeby spotkać się ze swoimi córkami. Hilary już skończyła praktykę wakacyjną, a Courtenay - pracę na koloniach szkolnych. Przed odlotem John oznajmił Fionie, że opowie swoim dziewczętom o ich związku. Jego żona zmarła przed ponad dwoma laty, więc nie wątpił, że będą cieszyć się szczęściem ojca. Pani Westerman z psem miała tego samego weekendu wrócić do mieszkania Johna w Nowym Jorku. Lato się skończyło. Pies w istocie był własnością Ann Anderson. Fiona fantazjowała na temat spotkania obu czworonogów, które w jej marzeniach natychmiast się w sobie zakochiwały. Poznanie dziewcząt budziło w niej sprzeczne uczucia - nerwowe napięcie i podniecenie. Zaproponowała, że gdy będą wracać, przyjedzie po nich na lotnisko w Nowym Jorku. John uważał, że to świetna myśl. Zaplanował sobie w myślach kolację ich czworga w nadchodzącym tygodniu, zanim dziewczęta odjadą do swoich college'ów. Miały zabawić w mieście jedynie kilka dni. Potem oboje z Fioną musieli się poważnie zastanowić nad dalszym wspólnym życiem. Choć mieszkanie pod jej dachem sprawiało mu przyjemność, trzeba było spojrzeć prawdzie w oczy - w tym domu nie było dla niego miejsca. Mimo starań Fiona nie potrafiła wygospodarować w swoich szafach niezbędnej dla niego przestrzeni. John czuł się też niewyraźnie na myśl, że miałby wprowadzić Fionę do mieszkania, które dzielił z Ann. Niepokoiła go reakcja córek na takie rozwiązanie. Wszystko to zapowiadało sporo trudności. Zresztą i Fiona nie ukrywała, że nie przepada za taką opcją. Oboje nie mieli więc gotowego planu, a perspektywa kursowania między obu mieszkaniami nie wydawała się ponętna, zwłaszcza dla Fiony i jej psa. Ona nie miała zamiaru przenosić swego pupila do obcego mu wnętrza ani zostawiać samego na noc w domu. Prędzej czy później coś trzeba będzie wymyślić. Najważniejsze było jednak to, że czuli się ze sobą szczęśliwi. Fiona nigdy przedtem nie miała tak ujmującego partnera. Adrian był zachwycony ich związkiem. Po namyśle Fiona

postanowiła zostać na długi weekend w mieście i nie jechać jak co roku na Martha's Vineyard. W końcu każdą sobotę i niedzielę spędzali na żaglach. Skoro John udał się do Kalifornii, ona postanowiła zająć się domem. Była tak zapracowana w ciągu minionego miesiąca, że odpoczynek we własnym domu dobrze jej zrobi. Pierwszego wieczoru poszła z Adrianem do kina. Następnego dnia zaprosiła na kolację redaktorkę, która była jej mentorem. Była wyciszona, nigdzie nie musiała się spieszyć. Będąc z Johnem, miała zdecydowanie mniej czasu. Wszystkie wolne chwile spędzali razem, separując się od innych. Nawet Adrian zaczął narzekać, że już prawie nie widuje Fiony poza redakcją. Tego jednak należało oczekiwać, skoro miała kogoś. To bardzo dużo zmieniało! Pierwszą wskazówką świadczącą o tym, że pierwotny plan niekoniecznie w pełni się powiódł, był telefon od Johna z San Francisco. Jej ukochany zdetonowanym głosem oznajmił, że nie musi fatygować się po nich na lotnisko. Po prostu wezmą taksówkę i pojadą prosto do domu. John spotka się z nią nazajutrz. - Jakieś komplikacje? - zapytała, czując ciężar na piersiach. Instynkt podpowiadał jej, że coś się wydarzyło nie po jej myśli. - Ależ skąd - pospieszył John z zapewnieniami. - Po prostu dziewczęta chcą spędzić trochę czasu z tatą, poza tym będą zmęczone całodziennym lotem. Obie pragną się z tobą spotkać, kiedy trochę odsapną. Odsapną? To słowo wydało się dziwaczne w tym kontekście, przecież nie przylatują z Tokio. W każdym razie postanowiła nie dyskutować na ten temat. Wspomniała jednak o tym nazajutrz Adrianowi, kiedy oboje jedli w jej ogrodzie późne śniadanie. Podczas przeglądania wstępnej makiety wydania grudniowego zrelacjonowała mu pokrótce przebieg rozmowy z Johnem. - Dziewczęta prawdopodobnie nie spodziewały się, że ich ojciec tak szybko znajdzie

sobie nową partnerkę. Przyznam, że ja też - dodał Adrian z uśmiechem. - Szybko? Przecież ja nie byłam na randce od dwóch lat! - wykrzyknęła Fiona dotknięta do żywego. - Wiem, wiem. My wszyscy liczymy w duchu, że nasi przyjaciele są wyłącznie do naszej dyspozycji i nie mają nic innego do roboty. I zawsze przeżywamy szok, kiedy się okazuje, że kogoś sobie znajdują i znikają z naszego życia. - Przecież nie zniknęłam z twego życia - zapewniła go Fiona, przypieczętowując to zapewnienie braterskim uściskiem. - Wiem o tym. Ale te dzieciaki nie są tak dojrzałe jak ja. Poza tym jesteś kobietą, mogą cię traktować jako zagrożenie. Twoja obecność tylko potwierdza fakt, że ich matka odeszła na zawsze. Ludzie mają tendencję do zaprzeczania takim faktom, zwłaszcza dzieci. - Skąd tyle wiesz na ten temat? - Nie wiem, po prostu zgaduję. Zobaczymy, co John powie, kiedy się zobaczycie. Jednakże kiedy Fiona spotkała się z Johnem we wtorek rano na śniadaniu, nie usłyszała od niego zbyt wiele. Dostrzegła tylko napięcie w jego twarzy. Gdy zapytała, jaką mieli podróż, odparł jedynie: „Świetną” , ale wcale jej nie przekonał. Owszem, pocałował ją na przywitanie, lecz nie robił wrażenia człowieka uszczęśliwionego, że oto widzi wybrankę serca. Był wyraźnie spięty. Zakomunikował jej, że pragnie ją zaprosić do siebie na kolację. Miał tam zostać przez cały tydzień, bo dziewczęta odjeżdżały do college'ów dopiero w następny weekend. Obiecał Courtenay, że zawiezie ją samochodem do Princeton i pomoże urządzić się w internacie. Hilary natomiast postanowiła wynająć dom z przyjaciółmi. - A jak się miewa pani Westerman? - zapytała z niewinną miną. John spojrzał na nią z przerażeniem. - Doskonale - odparł z wahaniem i natychmiast zmienił temat rozmowy.

Kiedy Fiona wróciła do redakcji, na jej twarzy malował się przestrach, co Adrian natychmiast zauważył. - Coś jest nie tak - wyznała przyjacielowi na wstępie. - Obawiam się, że John odkochał się w czasie weekendu w Kalifornii. Wygląda jak odmieniony. - Może coś złego wydarzyło się jego córkom. Fiono, daj człowiekowi szansę. On ci o wszystkim opowie, kiedy nadejdzie odpowiedni moment. Czy wprowadza się z powrotem do ciebie, kiedy dziewczęta odjadą na studia? - Nic o tym nie wspominał. - Fiona niemal wpadła w panikę, choć próbowała zachować spokój. John naprawdę zachowywał się dość dziwnie. - Może lepiej zajmij się wyrzucaniem rzeczy ze swoich szaf. Nie chcesz chyba, by odkrył, że jest mu dużo wygodniej u siebie, co? Fiona potrząsnęła głową, zatopiona w czarnych myślach. Dręczyła ją obawa, że już go straciła. Nie, to niemożliwe. Przecież to nie miało najmniejszego sensu. - Nie, nie chcę - odparła. - Pragnę, żeby do mnie wrócił. - No to się opanuj i zrób mu trochę miejsca. Poczuje się u ciebie pewniej. Fiono, przecież John cię kocha. Uczucie nie może wygasnąć z dnia na dzień. - Zakochał się we mnie od pierwszego wejrzenia, dlaczego nie miałby równie szybko się odkochać. - Musisz się dostosować do nowych warunków i pójść na kompromis. Oboje potrzebujecie czasu, by przyzwyczaić się do nowych okoliczności. Przez lato żyliście w krainie baśni. Teraz jego dzieci wróciły. Jesteście w realnym czasie. Musisz się w tym odnaleźć, przynajmniej do dnia, kiedy dziewczęta odjadą na studia. Zobaczysz, jak się dalej ułoży między wami. - Dziś wieczorem mam do nich pójść na kolację - jęknęła z przerażeniem.

Adrian nigdy nie widział jej w podobnym stanie. Jego szefowa i przyjaciółka niczego się nie obawiała, tym bardziej dwóch dziewcząt. Nigdy też nie lękała się mężczyzn. Działo się tak, ponieważ nie zależało jej na tym, czy odejdą. Do niedawna była szczęśliwa, żyjąc samotnie. Aż spotkała Johna. Teraz zaczęło jej zależeć. I miała więcej do stracenia. - Na którą jesteś zaproszona? - Na wpół do ósmej. Jego gospodyni ma nam przygotować kolację. Nigdy przedtem nie byłam w jego mieszkaniu. John w ciągu lata jedynie wpadał do siebie i brał kolejne ubrania, mnie się nie chciało z nim iść. Zresztą wcale mnie do tego nie nakłaniał. Teraz tego żałuję. Nowe miejsce. Nowi ludzie. Nowa rola. Adrian, cholera, po prostu się boję. - Wyluzuj się. Wszystko będzie dobrze. - Nie wierzył własnym uszom. Kobieta, która wzbudza lęk w światku prasowym, panicznie boi się gospodyni i dwóch panienek. - Nigdy też nie widziałam jego psa. - Na miłość boską, Fiono, jeśli umiesz sobie radzić ze swoim psem, to z pewnością potrafisz zaprzyjaźnić się z pitbullem. Daj im wszystkim szansę. Weź valium lub inny środek uspokajający. Wszystko pójdzie dobrze. Przez resztę popołudnia oboje nie mieli już okazji wrócić do rozmowy. Byli bardzo zajęci - zebrania ciągnące się bez końca, tysiące niespodziewanych kryzysów i problemów, które wyłaniały się znienacka. W tym rozgardiaszu Fionie udało się dwukrotnie zamienić kilka słów z Johnem przez telefon, co ją trochę uspokoiło. Jego głos brzmiał prawie normalnie. Napomknęła, że trochę obawia się kolacji w jego domu, ale zapewnił ją, że nie ma się czym przejmować i że ją kocha. Odetchnęła z ulgą. W końcu nic dziwnego, że denerwuje się zupełnie nową sytuacją w jej życiu i spotkaniem z dziećmi swego ukochanego, które nie wzbudzały w niej macierzyńskich uczuć. Pod koniec dnia obradowała z Adrianem i czterema innymi redaktorami, gdy Adrian zerknął na zegarek i popatrzył na nią w popłochu.

- O której godzinie miałaś tam być? - O siódmej trzydzieści. Dlaczego pytasz? - Miała pustkę w oczach, a za uchem zatknięte trzy ołówki. - Bo jest dziesięć po ósmej. Już cię tu nie ma! - O, cholera! - Była wyraźnie przerażona. Pozostali redaktorzy patrzyli na nich kompletnie zdezorientowani. - Chciałam wpaść do siebie i się przebrać. - Zapomnij o tym. Umyj twarz, umalujesz się w taksówce. Świetnie wyglądasz. Ale idź, idź, idź! - Adrian dosłownie wygnał ją z narady. Fiona na odchodnym rzuciła jakieś mętne słowa usprawiedliwienia i jadąc taksówką, zatelefonowała do Johna z komórki. Była już wtedy ósma dwadzieścia pięć. To oznaczało, że spóźni się o ponad godzinę. Ogromnie Johna przepraszała, zwalając to na niekończące się zebranie i poważny kryzys w redakcji w związku z wydaniem grudniowym pisma. Usłyszała w odpowiedzi, żeby się zbytnio nie przejmowała. Jednakże w głosie Johna znać było napięcie i irytację. Kiedy w końcu stanęła na progu jego domu, domyśliła się dlaczego. Samo mieszkanie było obszerne i dobrze urządzone, jednakże zewsząd wiało chłodem i sztywnością. Dosłownie na każdej ścianie wisiały fotografie zmarłej żony Johna. Salon robił wrażenie świątyni poświęconej jej duchowi. Fiona dostrzegła jej ogromny portret olejny, a na przeciwległych ścianach - portrety obu dziewcząt. Można było odgadnąć, że zamówiono je niedługo przed śmiercią pani domu. Ann Anderson była ładną kobietą; sprawiała wrażenie debiutantki na balu, z której później wyrosła przywódczyni organizacji młodzieżowej. Nawet na podstawie zdjęć można było wywnioskować, że nie miała ani stylu, ani urody Fiony. Charakteryzowała się natomiast świątobliwym wyglądem małżonki doskonałej. Należała do tego gatunku kobiet, które Fionę śmiertelnie nudziły. Jednakże nowa ukochana Johna zdusiła w sobie te niestosowne myśli. Tak gorąco się usprawiedliwiała, że aż miała w oczach łzy.

John pocałował ją lekko w policzek i dyskretnie uścisnął. - W porządku - szepnął jej do ucha. - Rozumiem. Dziewczęta są lekko zdenerwowane w związku z ich matką. - Dlaczego? - Fiona spojrzała na niego z pustką w głowie. Jej umysł odmawiał współpracy. Była tak speszona spóźnieniem, że nie pojmowała, o co Johnowi chodzi. Dlaczego denerwują się matką? Przecież nie żyje od ponad dwóch lat. - Ponieważ uważają, że nasz związek jest zdradą wobec niej - rzucił John, zanim oboje weszli do salonu. - Uważają, że jej nie kochałem, skoro chcę się związać z inną kobietą. - Ale ona umarła ponad dwa lata temu - szepnęła Fiona. - Wiem. Po prostu muszą mieć trochę czasu, żeby przywyknąć do nowej sytuacji. Na dodatek Fiona spóźniła się ponad godzinę. To z pewnością nie poprawiało sytuacji. Ogarnęła ją fala współczucia dla Johna. Musiał mieć sporo przejść w ciągu ostatnich dni. Kiedy weszła do salonu, ujrzała dwie młode kobiety siedzące sztywno na kanapie. Sprawiały wrażenie, jakby zostały tam umieszczone wbrew swojej woli, co nie tak znów bardzo odbiegało od prawdy. Fionie przyszło do głowy, że w migawkach telewizyjnych widywała ofiary porwań z bardziej optymistycznym wyrazem twarzy niż te dwie pannice, które świdrowały ją wzrokiem. Żadna z nich nie rzekła ani słowa. Podeszła więc najpierw do starszej z nich, czyli - jak przypuszczała do Hilary - i wyciągnęła rękę. - Witaj, Hilary, jestem Fiona. Miło mi cię poznać - rzekła uprzejmie, starając się nadać głosowi ciepłą i serdeczną tonację. Dziewczyna jednak wpatrywała się w nią bez słowa i nawet nie uścisnęła jej dłoni. Wreszcie wycedziła: - Ja mam na imię Courtenay i uważam, że to, co robicie, jest wstrętne. Nie był to dobry sposób na rozpoczęcie rozmowy towarzyskiej. Fiona zdrętwiała, nie

wiedząc, co odpowiedzieć, a John wyglądał tak, jakby za chwilę miał zemdleć lub zwymiotować. - Przykro mi, że tak to odbierasz - zdołała w końcu wykrztusić Fiona. - Rozumiem, że dla was jest to pewnie ciężkie. Ale nie chcę odebrać wam ojca. Po prostu razem spędzamy nieco czasu. On nie zamierza stąd uciec. - To nieprawda. Już to zrobił. Mieszkał z panią przez całe lato. Odźwierny doniósł nam, że tylko wpadał po swoje rzeczy. - Fiona dowiedziała się później, że śledztwo przeprowadziła pani Westerman, a o jego wynikach poinformowała obie panny. Przyjemniaczka. - Owszem, spędziliśmy ten czas razem, wasz ojciec czuł się samotnie pod waszą nieobecność - rzekła Fiona, patrząc tym razem na drugą dziewczynę. John sprawiał wrażenie znokautowanego tą wymianą zdań i był wręcz na granicy łez. Nie spodziewał się takiej reakcji ze strony własnych córek, poczuł się głęboko zawiedziony i dotknięty. Był lojalny i wierny wobec swojej żony, zrobił wszystko, by ją ocalić, i nie opuszczał jej aż do końca. A potem był na każde zawołanie swych dzieci. I oto teraz one zamierzają rozbić jego związek z inną kobietą, a na dodatek przysięgły sobie, że znienawidzą Fionę od pierwszego wejrzenia. Co właśnie prezentowały. To już nie mieściło się w głowie.

- Miło mi cię poznać, Hilary - ciągnęła tymczasem Fiona, stojąc osamotniona pośrodku salonu. Nikt nie poprosił, aby usiadła. John stał obok z rozpaczą w oczach. Podobne sceny towarzyszyły mu od San Francisco, co było dla niego całkowitym zaskoczeniem. Atak na niego trwał nieprzerwanie. John nie miał pojęcia, jak można temu zaradzić, jak zmusić dorosłe młode kobiety do odpowiedniego zachowania. Był wstrząśnięty ich arogancją wobec Fiony. Przed jej przyjściem prosił, żeby przynajmniej odnosiły się do niej grzecznie. Powiedział też, że ona jest wspaniałym człowiekiem i nie jej winą jest, że ich matka umarła. Ani jego winą. Odparły na to, że nienawidzą ich oboje, i przepłakały cały weekend. On również. Teraz tracił cierpliwość. Dziewczęta wzbudzały w nim gniew. Hilary ignorowała Fionę. Była ładniejsza od siostry, choć obie były do siebie bardzo podobne i sprawiały wrażenie bliźniaczek. Z blond włosami i błękitnymi oczami przypominały matkę, ale miały także pewne cechy fizyczne Johna. - Najwyraźniej zapomniałyście o podstawowych zasadach dobrego wychowania rzekł ostrym tonem. - Bez powodu znęcacie się nad Fioną za to, że się ze mną spotyka. Przez dwa lata byłem wierny pamięci waszej matki. Fiona nie ma z tym nic wspólnego. Jest kobietą wolną i ma prawo, by się ze mną spotykać. Ja również mam takie prawo. Zanim jednak któraś z sióstr zdołała odpowiedzieć, do salonu wkroczyła stara, drobna kobieta o wściekłym wyrazie twarzy. Miała na sobie granatową sukienkę obwiązaną fartuchem, a na nogach czarne obuwie ortopedyczne. Jej włosy były zwinięte w gładki koczek na czubku głowy. Zupełnie jakby wyszła z pewnej reklamówki telewizyjnej na temat olejku do pielęgnacji skóry, tyle że pozbawiona była wdzięku modelki polecającej ten wyrób. Raczej sprawiała wrażenie złej wiedźmy z komiksu. Fiona zwalczyła w sobie ochotę, by sparafrazować pewien słynny cytat i zapytać: „Pani Westerman, jak przypuszczam”. Prezentacji pań dokonał John. Pani Westerman stała jednak nieruchomo, patrząc chlebodawcy

prosto w oczy. - Kolacja jest gotowa od półtorej godziny. Czy zamierzacie ją zjeść? - zapytała głosem niewróżącym nic dobrego. Była już dziewiąta. Fiona znowu zaczęła przepraszać, także pod jej adresem, ale wierna sługa Andersonów nawet na nią nie spojrzała, odwróciła się na pięcie i odmaszerowała do kuchni. Nie było wątpliwości, że trzyma stronę dziewcząt i nieboszczki. Fiona zaczęła się zastanawiać, czy Ann Anderson równie niechętnie odnosiła się do ludzi. Trudno było wręcz objąć wyobraźnią rozmiar wrogości, jakiej doznała w tym domu. John odczekał, aż jego córki wstaną, i wszyscy udali się do jadalni. Z pewnością nic nie zapowiadało miłego posiłku w gronie rodzinnym. Fionie zrobiło się żal Johna. Ten biedak robił wszystko co w jego mocy, żeby nie doszło do katastrofy. Miała wrażenie, że jest to kolacja na „Titanicu”, a statek tonie z zastraszającą szybkością. Dziewczęta zajęły swoje miejsca, a John wskazał Fionie krzesło obok siebie, patrząc na nią jak zbity pies. Uśmiechnęła się do niego, pragnąc go podtrzymać na duchu. Intuicyjnie przeczuwała, że oboje uporają się z sytuacją, a potem będą sobie opowiadać to przejście z rozbawieniem i dystansem. Postanowiła go wspierać całą duszą. Kiedy wpatrywała się w niego czule, weszła pani Westerman i rzuciła półmiski na stół jadalny. Pieczeń wołowa była spalona na węgiel i sucha jak wiór, a z ziemniaków otaczających ją wianuszkiem pozostały wypalone skorupki. Jarzyna, której nie można było rozpoznać, wyglądem przypominała przetrawioną papkę. Dosłownie nic na tym stole nie było jadalne. Zamiast odstawić garnki z ognia albo zmniejszyć pod nimi gaz, pani Westerman zostawiła potrawy swojemu losowi, by zaprezentować swój punkt widzenia i dać wyraz pogardzie wobec zdradzieckiego pana domu. Obiecała dziewczętom, że będzie po ich stronie, kiedy poprzedniego wieczoru przybyły z San Francisco i gdy rozmawiały, co przez całe lato wyrabiał ich ojciec. Pani Westerman nie kryła

oburzenia i orzekła, że to, czego się dopuścił, jest po prostu grzechem. A ona nie zamierza pracować u grzesznika. Zapowiedziała, że rozważa, czy natychmiast nie opuścić ich domu, co jeszcze bardziej je przeraziło. Gdy tylko John powrócił z pracy, zagroziła mu odejściem. Jak jego córki w ten sposób postanowiła go ukarać. Fiona pamiętała z opowieści Johna, że staruszka służy w rodzinie od chwili narodzin Hilary, to jest od dwudziestu jeden lat. Taka kobieta z pewnością uczyni wszystko, by obrzydzić mu życie. Było to nie tylko nie w porządku, lecz po prostu chore. - Co wy na to, żeby zamówić pizzę? - spytała Fiona, żeby poprawić nastrój. W odpowiedzi dziewczęta popatrzyły na nią jeszcze bardziej pogardliwym wzrokiem, a pani Westerman zatrzasnęła za sobą drzwi do kuchni. Przez całą kolację dochodziły stamtąd odgłosy ciskanych naczyń. - I tak nie jestem głodna - rzekła Hilary, wstając od stołu. Courtenay pospiesznie ruszyła za nią. Obie wyszły, nie mówiąc ani słowa do ojca lub do Fiony, i zamknęły się w swoich pokojach. Fiona przysunęła się do Johna i popatrzyła na niego ze współczuciem. Wyciągnęła rękę, żeby go pogłaskać, ale on sprawiał wrażenie całkowicie pokonanego. Lękał się nawet spojrzeć na nią. Był nie tylko przybity sposobem, w jaki odniosły się doń jego własne córki, ale na dodatek wyrzucał sobie, że naraził Fionę na taką pożałowania godną scenę. - Tak mi przykro, kochanie - usłyszał jej szept. - Mnie również - wyjąkał. - Wprost nie mogę uwierzyć, że moje córki tak się zachowały. Przepraszam też za kolację. Pani Westerman jest nadzwyczaj lojalna wobec Ann, co jest oczywiście godne podziwu, ale nie ma żadnego powodu, by odnosiła się w ten sposób do ciebie. Jakże okropnie mi przykro, że tyle przeze mnie przeszłaś. - A ja jeszcze raz przepraszam za spóźnienie. To z pewnością nie ułatwiło sprawy.

Całkowicie straciłam poczucie czasu. - To by nic nie zmieniło. One zachowują się w ten sposób od chwili, kiedy powiedziałem im o nas w sobotę. Łudziłem się, że ucieszą się moim szczęściem. Bardzo mnie rozczarowały, ale sądziłem, że do rana im przejdzie. Tymczasem zachowywały się coraz gorzej. Fiona, słuchając jego słów, przeraziła się, że to może oznaczać koniec ich związku. Spojrzała na niego ze strachem w oczach, a on natychmiast pojął, o co chodzi. Serce ścisnęło mu się boleśnie. Wstał ze swego miejsca i podszedł do niej. Objął ją czule, by pokazać, że jego uczucia się nie zmieniły, i dokładnie w tym momencie pani Westerman otworzyła drzwi od kuchni, wpuszczając do pokoju Fifi, suczkę rasy pekińczyk. Był to ukochany piesek zmarłej pani domu, a teraz oczko w głowie jej gospodyni. Fifi przystanęła w progu i widząc Fionę i Johna w objęciach, warknęła groźnie. Trudno orzec, czy doszła do wniosku, że obca. kobieta atakuje jej pana, niemniej ruszyła w jej stronę jak rakieta naprowadzana na cel ciepłem emitowanym przez obiekt i wylądowała u jej stóp. Zanim któreś z nich się zorientowało, Fifi wgryzła się z całą mocą w kostkę Fiony. W pierwszej chwili Fionę bardziej zdziwił ten atak, niż zabolał, ale problem polegał na tym, że pekińczyk za nic w świecie nie chciał puścić. Fiona przywarła do Johna, szukając u niego pomocy, a on wylał dzbanek z lodowatą wodą na psa, a następnie odciągnął go siłą i rzucił w stronę kuchni. Pekińczyk zawył z bólu. Pani Westerman wydała z siebie wrzask, jakby Fifi dostała się w łapy rakarza i złorzecząc, pobiegła do kuchni, tuląc psa do piersi. Nie przeprosiła Fiony za ten podstępny atak ulubienicy, choć ofiara obficie krwawiła. John przyłożył do rany mokrą serwetkę i zaprowadził biedaczkę na kanapę. Fiona drżała z nerwów i czuła się idiotycznie. Z pogryzionej kostki nadal lała się krew, choć John usiłował ją zatamować, mocniej przyciskając opatrunek. Popatrzył na nią z rozpaczą, a

następnie pomógł jej pokuśtykać do kuchni, krzycząc po drodze do pani Westerman, żeby zamknęła psa. Tymczasem gospodyni wyniosła się z Fifi do swego pokoju. Zza drzwi nadal dobiegało szaleńcze warczenie. John marzył tylko o tym, żeby uciec z własnego domu i pojechać z Fioną do niej, ale zdawał sobie sprawę, że musi zostać, przynajmniej do wyjazdu dziewcząt. Nigdy jeszcze nie znalazł się w podobnej sytuacji. Podsadził Fionę, by mogła usiąść na blacie szafki i zanurzyć stopę w zlewie. Pod bieżącą wodą obejrzał ranę i z ogromnym zażenowaniem wyjąkał: - Fiono, uważam, że trzeba ci założyć szwy. - Nie przejmuj się - odparła łagodnym tonem, żeby zdjąć z niego brzemię winy. Takie rzeczy się zdarzają. - Tylko w horrorach - rzekł z ponurą miną. Owinął kostkę czystą ściereczką, pomógł Fionie zsunąć się z blatu i szybko wyprowadził z mieszkania. Oboje patrzyli z rosnącym niepokojem, jak opatrunek nasiąka krwią. Zanim złapali taksówkę, krew ściekała już strumykiem po stopie. Po przyjeździe do szpitala John wziął Fionę na ręce i tak dotarli oboje do izby przyjęć. W jego oczach malowało się przerażenie. Lekarz dyżurny obejrzał nogę, orzekł, że niezbędny jest zabieg chirurgiczny. Zaaplikował znieczulenie miejscowe, założył szwy i dał Fionie zastrzyk przeciwko tężcowi. Następnie zaopatrzył ją w antybiotyki i tabletki przeciwbólowe. Po tym wszystkim Fiona wyglądała jak zdjęta z krzyża. Nie miała nic w ustach od śniadania, a wieczór obfitował w bolesne niespodzianki. Idąc korytarzem do wyjścia, poczuła silne zawroty głowy i musiała usiąść na parę minut. - Przepraszam, że ze mnie taka histeryczka - tłumaczyła się przed Johnem. - To zaraz minie. - Usiłowała zbagatelizować całą sprawę, żeby nie pogrążać ukochanego, ale w głębi ducha czuła się fatalnie. Znieczulenie przestawało działać, kostka rwała jak diabli. Ta mała

bestia pokąsała ją równie dotkliwie jak obie jego córki. - Głupstwo? Moje córki zachowały się haniebnie, gospodyni przekroczyła wszelkie granice przyzwoitości, zaatakował cię mój pies, założono ci osiem szwów i zrobiono bolesny zastrzyk przeciw tężcowi! Jak możesz mówić, że to drobnostka? - John był wściekły i już sam nie wiedział, przeciwko komu obrócić gniew. - Zawiozę cię do domu - rzekł z rozpaczą i prosił, by poczekała, aż znajdzie taksówkę. Wrócił po pięciu minutach i kiedy znaleźli się u niej, rozebrał ją, położył do łóżka, podał lekarstwa i umieścił bolącą nogę na podłożonej poduszce. Następnie zszedł na dół, żeby zrobić obojgu coś do zjedzenia. Kiedy z kanapkami i herbatą na tacy wrócił na górę, Fiona wyglądała już nieco lepiej. Wtedy oznajmił, że podjął decyzję. Spojrzała mu w oczy, spodziewając się najgorszego. Po takim wieczorze mógł - jej zdaniem - dojść do jednego tylko wniosku: że związek z nią jest dla niego zbyt męczący. Postanowiła przyjąć wieść ze stoickim spokojem. On tymczasem zbierał myśli, wpatrując się w kobietę, w której zakochał się w Paryżu, a właściwie jeszcze wcześniej, bo była to miłość od pierwszego wejrzenia. - Fiono, jeśli mnie chcesz, wprowadzę się do ciebie jeszcze w ten weekend, po odwiezieniu Courtenay do Princeton. Hilary wyjeżdża w piątek na Uniwersytet Browna. Nie zamierzam zostać w mieszkaniu z tą babą. Nie ma żadnego powodu, abym tam tkwił. Chcę być tutaj, z tobą. - Spojrzał na śpiącego buldoga, który prawie się nie ruszył z łóżka od chwili ich przybycia. - I z Sir Winstonem. Dziewczęta będą się musiały do tego przyzwyczaić. Będę zaglądał do swojego domu w święta i od czasu do czasu w weekendy. A kiedyś, mam nadzieję, zajrzysz tam razem ze mną. Weźmiemy ze sobą jakiś straszak na wypadek spotkania z panią Westerman i z tym przebrzydłym psem. Czy mnie chcesz? - zapytał niemal proszącym tonem. Fiona wybuchnęła płaczem. Była tak pewna, że usłyszy od niego, iż zrywa ich

związek. Za nic nie chciała go stracić. Z wielką przykrością przyjęła też fakt, że jego córki tak bardzo jej nienawidzą. Gospodyni to kolejna sprawa, a pies był wstrętną bestią. Jednakże najmocniej przejęła się reakcją dziewcząt. - Czy jesteś pewien, że tego właśnie chcesz? - zapytała ze zmartwioną miną. - Tak, absolutnie pewien - odparł zdecydowanym tonem. Nie miał żadnych wahań. I jeszcze nigdy nie był równie głęboko rozeźlony na swoje dzieci i rozczarowany ich postępowaniem. Patrząc na Johna, Fiona nie mogła powstrzymać łez, więc płakała dalej w jego objęciach. Miała parszywy wieczór. - Będę zachwycona, jeśli się do mnie wprowadzisz - wyjąkała, szlochając. Jej stan emocjonalny był kombinacją przeżytego szoku i wielkiej ulgi. - To dlaczego płaczesz? - zapytał łagodnym tonem. - Bo muszę zrobić więcej miejsca w moich szafach - odrzekła i zaczęła śmiać się przez łzy. John także się roześmiał. ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Nazajutrz, kiedy Fiona siedziała za swoim biurkiem po kolejnej naradzie redakcyjnej, zajrzał do niej Adrian, żeby się dowiedzieć, jak minęła wizyta. Oglądała właśnie przeźrocza na podświetlaczu i na jego widok odwróciła się na obrotowym krześle. - No i jak było? - Przez cały wieczór aż go skręcało z ciekawości, ale nie miał okazji wcześniej z nią porozmawiać, bo albo trwały posiedzenia, albo nachodził ją ktoś z miasta. - Było interesująco - odparła lakonicznie. - Co przez to rozumiesz? - No cóż. Gospodyni mnie nienawidzi i przypuszczalnie chciała mnie otruć, ale tak przypaliła potrawy, że nie zdołałam ich nawet skosztować. Dziewczęta oświadczyły, że mnie

nie znoszą, i przestały rozmawiać z ojcem od soboty, to jest od dnia, kiedy im o nas powiedział. Ze mną nie chciały się nawet przywitać, zakomunikowały jedynie, że jesteśmy bezwstydni, i odmaszerowały do swoich pokoi. No i wtedy zaatakował mnie ich pies. Wymawiając ostatnie zdanie, lekko się uśmiechnęła. Na szczęście nie opuszczało jej poczucie humoru. - Mam nadzieję, że przesadzasz, przynajmniej co do psa. Ale serio, powiedz, było rzeczywiście aż tak źle? Czy jego córki rozchmurzyły się wreszcie? - Nie. I wcale nie żartowałam na temat psa. Mam założonych osiem szwów. - Poważnie? Wyglądał na wstrząśniętego. By go przekonać, że nie zmyśla, wyciągnęła obandażowaną nogę i oparła ją na biurku. Zrobiło to odpowiednie wrażenie. - Dostałam zastrzyk przeciwko tężcowi i jestem na antybiotykach. Jedyną dobrą stroną tej afery jest to, że John ogromnie się przejął. Spodziewałam się, że zechce ze mną zerwać, tymczasem wprowadza się do mnie w najbliższy weekend. Sprawiała wrażenie zachwyconej obrotem rzeczy. Adrian wpatrywał się w jej chorą nogę z niedowierzaniem. - O, Boże, a co zrobisz ze swoimi zapchanymi szafami? - Muszę coś szybko wymyślić. Może przemienię jadalnię w jedną wielką garderobę. Albo rozstawię namiot w ogrodzie. Sama nie wiem, ale trzeba coś wykombinować. Tak czy inaczej, John pragnie być ze mną. Chryste, Adrian, te jego dzieci były niewiarygodnie wstrętne. To potwory, głównie wobec niego, ale i mnie się dostało. A ich gospodyni jest jakby żywcem wyjęta z filmu Rebeka. Myślałam, że zamierza mnie zabić. Tymczasem napuściła na mnie psa. Dzięki Bogu, że nie mają pitbulla. - A co to za rasa?

Adrian był zmartwiony. Mimo że Fiona usiłowała całą historię opowiedzieć lekko i z humorem, nie było się z czego śmiać. A córki Johna to jakieś dwie potworne ohydy. - Na szczęście pekińczyk. Przeklęta suka, nie chciała rozewrzeć szczęk. John musiał ją polać zimną wodą. - Do diabła, Fiono, to okropne! - roześmiał się, bo Fiona opowiadała to dość barwnie, ale widział, że nadal jest oszołomiona tym, co się stało. - Owszem, nie ukrywam - odparła. - Z całą pewnością nie pokażę się w tym domu na Święto Dziękczynienia! - Możesz przyjść do mnie. Moje psy cię uwielbiają. Adrian miał dwa piękne węgierskie owczarki puli, odnoszące się do niej z nadzwyczajną serdecznością. - Nie wiem, co zamierza John. Może czas pomoże zasklepić rany. Jego córki z pewnością są poważnym problemem. Przynajmniej teraz. Uważają, że ojciec bezcześci pamięć zmarłej matki. - Ależ to idiotyczne. Przecież, jak wspomniałaś, ona zmarła ponad dwa lata temu. Czego się spodziewają? Przecież to mężczyzna w sile wieku. Nie może się pogrzebać razem z nią. - Nie musisz mi tłumaczyć. Ale one nie widzą tego w ten sposób. Przypuszczam, że chcą go mieć na wyłączność, chociaż rzadko przebywają w Nowym Jorku. Studiują w innych stanach. - Jakoś będą musiały się z tym pogodzić. Szczęście, że John nie daje im manipulować sobą. - W żadnym razie. Kiedy wróciliśmy ze szpitala, zakomunikował, że pragnie się do mnie przeprowadzić. Ale to też jest niepokojące. Wszystko odbywa się tak szybko. Jesteśmy ze sobą dopiero od dwóch i pół miesiąca. Wolałabym poczekać z tą decyzją trochę dłużej,

choć z drugiej strony lubię przebywać z nim pod jednym dachem. Już zdołałam do tego przywyknąć. Tęskniłam za nim przez cały weekend. - A czy on potrafi znieść twój szalony tryb życia? Jamal, pies, asysta, ja, tłumy ludzi wokół, praca do późnej nocy, napięte terminy i wszyscy ci obłąkańcy, których kolekcjonujesz? John robi wrażenie konserwatywnego typa. Pamiętaj, żeby zapewnić mu odpowiednią przestrzeń na jego ciuchy, i staraj się nie doprowadzać go do szału. Nie możesz żyć już w taki sposób jak wtedy, kiedy byłaś sama. Fiono, musisz przeprowadzić konieczne zmiany, zwłaszcza jeśli zamierzacie ze sobą mieszkać. On się u ciebie „nie zatrzymuje”, jak to ujęłaś. - Dotychczas jakoś ze mną wytrzymał. A poza tym nie zrzeka się przecież swojego mieszkania. Zawsze może pobyć u siebie przez dzień czy dwa, żeby trochę odpocząć ode mnie. Ta uwaga brzmiała z pozoru rozsądnie, ale Adrian pokręcił głową. - Nie dopuszczaj do sytuacji, kiedy facet będzie potrzebował azylu. Dobrze siebie znasz. Lubisz zawsze robić to, na co ty masz ochotę. To twój dom, twoje życie, twój pies. Ja jestem taki sam i robiłem ten sam błąd w swoich kolejnych związkach. Zapominam o kompromisach i przystosowaniu do życia z drugim człowiekiem, co prędzej czy później prowadzi do rozstania. Dobrze się nad tym zastanów. Było to poważne ostrzeżenie, które Fiona przyjęła z należytą powagą. Podejrzewała, że Adrian ma rację. - Wiem o tym, wiem - odparła z uśmiechem. - Czasami jest trudno, bo mam swoje przyzwyczajenia. - To żadne usprawiedliwienie. Wszyscy jesteśmy zdolni do przystosowania się. A utrata Johna byłaby naprawdę głupotą, bo widzę, że tym razem rzeczywiście ci zależy na tym

człowieku. - Zgoda. Nie chcę go stracić. Ale nie mam żadnego pomysłu, jak zachować się wobec jego córek. - Niech on się tym zajmie. To jego problem. Nie wyszłaś za niego za mąż wypowiedziawszy to zdanie, zawahał się i spojrzał na nią z uwagą: - A może już ci przyszła ta myśl do głowy? - Nie. Niby dlaczego? Nie chcę mieć dzieci. Nie chcę być mężatką. Powiedziałam mu to na samym początku. - Uwierzył ci? - Chyba tak. - Zamyśliła się. - A co się stanie, jeśli się okaże, że on chce żyć w legalnym związku? Może jest bardziej tradycyjny w swych poglądach niż ty. - Zastanowimy się nad tym, kiedy będzie trzeba. Na razie tego nie rozpatruję. - A dlaczego? - A dlatego, że musiałabym zrezygnować na jego rzecz ze zbyt wielu szaf. Poza tym dzieci by mnie dobiły. - Owszem, taka groźba istnieje. Ale gdy zmienisz zdanie, powiadom mnie. Bo jeśli znienacka zakomunikujesz mi, że wychodzisz za mąż, mogę umrzeć z wrażenia. Pamiętaj, żebym najpierw usiadł. - Nie obawiaj się - odparła Fiona stanowczym tonem. - Może stałam się łagodniejsza. Ale jeszcze tak zupełnie nie oszalałam. - Co jest takiego w twojej relacji, że jej do końca nie dowierzam? - Adrian pokręcił głową, wyraźnie nie ufając jej słowom, i wyszedł z gabinetu. Zgodnie z obietnicą John wprowadził się do niej w niedzielę. W sobotę odwiózł

Courtenay do Princeton, a w piątek wieczorem Hilary odleciała samolotem do stanu Rhode Island. Dwie godziny po powrocie z New Jersey stawił się w domu Fiony z sześcioma walizami i naręczem ubrań. A także trzema tekturowymi pudłami zapełnionymi rachunkami i inną dokumentacją. Zapowiedział od progu, że resztę przewiezie w późniejszym terminie. Tym razem Fiona spędziła wiele godzin, by zrobić mu więcej miejsca w swoich schowkach i szafach. I choć trudno by było mówić o nadmiarze wolnego miejsca, to był to już pewien postęp. Od niedzieli wieczorem oboje stali się szczęśliwą parą mieszkającą oficjalnie pod wspólnym dachem. Córki Johna wróciły na studia. Pani Westerman miała jego mieszkanie do swojej dyspozycji, a Fifi rządziła nią, jak chciała. U Fiony oboje łatwo się zadomowili. Na widok Johna Sir Winston był nawet łaskaw pomerdać skrawkiem ogonka. Przemiana życiowa okazała się nadspodziewanie łatwa. I tak rozpoczął się następny rozdział w ich życiu. A doszło do tego zadziwiająco szybko. I wszystko układało się pomyślnie aż do Święta Dziękczynienia, przypadającego w ostatni czwartek listopada. Oczywiście, wyłoniła się kwestia sposobu spędzenia dnia świątecznego. Obie panny zagroziły, że jeśli Fiona zostanie zaproszona na wspólny obiad, one nie przyjadą do domu. Wobec takiego obrotu rzeczy Fiona postanowiła zrezygnować ze świątecznej wizyty u Andersonów, a John, po kolejnych starciach z córkami, z wyraźną niechęcią ustąpił. Fiona planowała spędzić ten dzień u Adriana, z dużą grupą jego przyjaciół, i szczerze oznajmiła Johnowi, że woli takie rozwiązanie. W jej pojęciu nie ma żadnego powodu, by obchodziła główne święto w Ameryce w towarzystwie osób, które jej nie znosiły. Oczywiście, dotyczyło to córek Johna. By nie wspomnieć o pani Westerman i Fifi. Jasne, że nie czuła się z tym dobrze, ale cóż robić. John był jej głęboko wdzięczny za wyrozumiałość. Fiona spędziła radosne chwile u Adriana w gronie jego przyjaciół, gdy tymczasem John usiadł do stołu z milczącymi córkami, a pani Westerman ze srogą miną podała im

kolację. Przy stole panował nastrój jak najdalszy od szczęścia. A ponieważ i John, i Ann byli jedynakami, a na dodatek oboje wcześnie stracili rodziców, nie mieli bliskich krewnych, których tego dnia mogliby zaprosić do stołu. Święto Dziękczynienia jedynie powiększyło żal dziewcząt po śmierci matki. Atmosfera stawała się nie do zniesienia. Pod koniec posiłku spożytego w ciszy John postanowił wyrąbać córkom prawdę i oznajmił, że ma już dosyć zwalania winy na niego za śmierć ich matki i za związek z Fioną. - Nie dopuszczę, żebyście zniszczyły ten związek - zapowiedział z surową miną. Dziewczęta wybuchnęły płaczem i zgodnym chórem krzyknęły, że nie chcą, by ojciec zapomniał o ich matce. - Jak możecie tak mówić? - odparł z bólem. - Kochałem waszą matkę. I nadal kocham. Tak będzie zawsze. Nigdy nie zapomnę ani o niej, ani o szczęśliwych latach, jakie razem przeżyliśmy. Nie oznacza to jednak, że aby o niej pamiętać, do końca życia muszę być wdowcem. Obie jesteście już na wylocie z domu, studiujecie. Ja zostałem tu sam. I pragnę być z Fioną. To wspaniała kobieta. - Nic podobnego - syknęła Hilary. - Nigdy nie była mężatką, nie ma dzieci. - Ten fakt nie czyni z niej złej kobiety. Może nie natrafiła na odpowiedniego mężczyznę. - Była zbyt pochłonięta pracą - wtrąciła Courtenay tonem osoby doskonale znającej Fionę. - To nie powód, by ją karać. Albo mścić się na mnie. A to właśnie robicie. Uważam, że to nie jest w porządku. - Czy zamierzasz się z nią ożenić? - spytała Hilary z wyraźnym lękiem. Obie obrały sobie Fionę za cel nienawiści bez żadnego racjonalnego powodu. Nie dały jej szansy i nie zamierzały tego zmienić w przyszłości. John jednak postanowił nie dopuścić,

by córki zrujnowały mu życie uczuciowe. - Nie wiem - odpowiedział szczerze. - Nie sądzę, by Fiona pragnęła wyjść za mąż. Ona lubi swój styl życia. I może ma rację. Po scenie, jaką jej zrobiłyście, dlaczego miałaby się zgodzić na wejście do naszej rodziny i na miano waszej macochy? Córki miały nieco zakłopotane miny. W zeszłym tygodniu Hilary opowiedziała koleżance z internatu, w jaki sposób odniosły się do Fiony. Była z tego powodu dumna jak paw. Jej siostra podzielała to stanowisko. - Nie chcemy takiej macochy - rzuciła krótko Hilary. - Mogłybyście trafić dużo gorzej - zauważył oschłym tonem John. - O wiele gorzej. Ona jest dobrym człowiekiem. A zresztą to nie zależy od was, lecz ode mnie. Już nie jesteście dziećmi. Macie dziewiętnaście i dwadzieścia jeden lat. Nie możecie zachowywać się w taki sposób w nieskończoność. Jeśli postanowicie nie zmienić podejścia do Fiony, to już wasza sprawa. Ja nie pozwolę, żebyście zmarnowały mi życie. - Jeśli ją poślubisz, przestaniemy przyjeżdżać na święta - wymamrotała Courtenay dziecinnym głosikiem, niczym pięciolatka, a nie studentka pierwszego roku szacownego uniwersytetu. - Przykro mi, że coś takiego słyszę. Może to dla was oznaczać nieco odmienną sytuację w przyszłości. Delikatnie dał im do zrozumienia, co ma na myśli. Obie pojęły go w lot. - Obetniesz nam wydatki? Sprawdzały, jak daleko mogą się posunąć. W jego mniemaniu były już na granicy. A w istocie nawet ją przekroczyły. - Na waszym miejscu nie posuwałbym się ani kroku dalej. Może się okazać, że będę bardzo niezadowolony z waszego postępowania, jeśli ożenię się z Fioną.

Po takim oświadczeniu obie pobiegły do kuchni na naradę z panią Westerman. Przekazały jej, że wedle ich rozeznania ojciec zamierza poślubić Fionę. - Jeśli do tego dojdzie, wykurzymy ją stąd w ciągu pół roku - zapowiedziała gospodyni. Dziewczęta chciwie słuchały. Ten plan wydał się im całkiem sensowny. Odpowiadało im, że pozbędą się nienawistnej baby w ciągu sześciu miesięcy, bo kiedy odejdzie, będą miały tatusia znowu wyłącznie dla siebie. Tylko tego pragnęły. Nie życzyły sobie, by kiedykolwiek jakaś kobieta zastąpiła miejsce ich matki. - A co by było, gdyby panią zwolnił? - zapytała Courtenay łamiącym się głosem. Prócz ojca pani Westerman była jedyną bliską im istotą. I ona doskonale zdawała sobie z tego sprawę. - Niech spróbuje! Wrócę wtedy do Dakoty Północnej, a wy możecie do mnie przyjeżdżać, kiedy tylko chcecie. Miała nieco oszczędności i domek, który odziedziczyła po dalszych krewnych. John Anderson nic nie mógł jej zrobić. A zresztą i tak już utracił jej szacunek. W myślach doszła do wniosku, że to, co wyprawia z tą kobietą, jest po prostu grzechem. - Nie chcemy, żeby pani odchodziła - odezwała się Hilary płaczliwym głosem. Pragniemy, aby pani została z nami na zawsze. Jednakże pani Westerman zdawała sobie sprawę, że któregoś dnia przejdzie na emeryturę i przeniesie się do odległego stanu. Już niedługo dziewczęta będą zupełnie dorosłe i wyjdą za mąż. Są już przecież na studiach. Ani się obejrzy, jak znajdą sobie mężów. A ona nie dopuści do powtórnego małżeństwa swego chlebodawcy, uczyni tak ze względu na poczucie obowiązku wobec zmarłej pani. Złożyła sobie tę przysięgę po jej śmierci. Póki żyje, nie pozwoli, by John Anderson znieważył pamięć o nieboszczce lub zachował się w

nieodpowiedzialny sposób. Przynajmniej tyle jest winna pani Anderson. I zrobi wszystko co w jej mocy, by dotrzymać tego zobowiązania. Ann Anderson była taką dobrą kobietą. A ta druga, za którą jej chlebodawca chodzi i sypia z nią, robiąc z siebie głupca, to latawica. Jak długo ona, Rebecca Westerman, pozostaje przy życiu, Fiona nigdy nie zdobędzie go dla siebie. To postanowienie gospodyni wzięła sobie głęboko do serca. ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Mimo złych stosunków Johna z córkami jego pożycie z Fioną układało się nadspodziewanie dobrze. Obydwoje dokładali wszelkich starań, by przystosować się do nowych warunków, a Fiona dodatkowo usiłowała zmniejszyć do minimum chaos panujący w jej życiu, żeby nie sprawiać mu kłopotów. Usiłowała nawet - z miernym skutkiem - zmusić Jamala do bardziej tradycyjnego sposobu ubierania się i przekonać go, żeby nie biegał po domu z odkurzaczem w przejrzystych spodniach niczym z haremu, mając pod spodem tylko przepaskę na biodrach. A kiedy wpadali do niej znajomi, jak to było w zwyczaju, prosiła, aby następnym razem najpierw uprzedzili ją o wizycie. Odtąd w jej domu nie odbywały się sesje zdjęciowe, jej wnętrza już nie służyły za efektowne tło do modnych strojów, a fotograficy z innych miast nie mieli co liczyć na darmowe lokum w sypialni dla gości. Starała się uwzględniać nawyki Johna. Wzięła sobie do serca radę Adriana i pragnęła zapewnić ukochanemu wszystko, czego pragnął. Jedyną istotą, której przyzwyczajeń nie zamierzała zmieniać, był Sir Winston. Żadne zmiany nie mogły go dotyczyć. Pies nadal spał w łóżku i był rozpieszczany jak dziecko. Szczęśliwie się złożyło, że John go polubił. Fionie jako pamiątka po pogryzieniu przez Fifi została cienka blizna na kostce. Drugi raz nie przekroczyła progu mieszkania Andersonów. Uważała to miejsce za wyjątkowo przygnębiające. John pojawiał się tam tylko wtedy, gdy któraś z córek

przyjeżdżała na weekend. Ale zdarzało się to rzadko, bo były zajęte na swoich uczelniach. Gdy wpadały do domu, nigdy nie wspominały o Fionie, a John również milczał na jej temat. Po prostu nie wiedział, w jaki sposób ma je do niej przekonać. Pani Westerman tymczasem podtrzymywała gniew dziewcząt i rozmawiała z nimi przy każdej nadarzającej się okazji. Przypominała im, że są zobowiązane do lojalności wobec zmarłej matki. Gospodyni dyszała zemstą, a John, znając jej oddanie dla córek i okazywaną im serdeczność, nie miał serca, by ją zwolnić, choć w duszy gorąco tego pragnął. Pies, ponieważ należał do Ann, też był pod specjalną ochroną. John nie mógł się go pozbyć. Na święta Bożego Narodzenia postanowił zostać z dziewczętami przez tydzień. Następnie Hilary i Courtenay miały pojechać z przyjaciółmi na narty do stanu Vermont, a on z Fioną wybierał się na Karaiby, by tam powitać Nowy Rok. Mieli rezerwację w St. Bart, a w drodze powrotnej planowali krótki pobyt w Miami. On zamierzał się tam spotkać z ważnym klientem, a ona chciała rzucić okiem na plażę miejską, by ewentualnie zorganizować tam kolejną sesję zdjęciową. W sumie ich wakacje miały trwać dwa tygodnie. John już przedtem obiecał Fionie, że z nią spędzi Wigilię, a Boże Narodzenie - z dziewczętami. Był to nieszczególny układ, ale na razie nie znalazł innego rozwiązania. Trzeba było utrzymać trudny rozejm między dwoma obozami. Jego pożycie z Fioną można było określić mianem prawdziwego szczęścia. John ją uwielbiał. Zdaniem Adriana Fiona wyglądała cudownie jak nigdy przedtem. W pracy obojgu wiodło się doskonale. I mimo wszelkich przeszkód losowych zamierzali spędzić część Bożego Narodzenia razem. Wigilia u Fiony była uosobieniem spokoju i harmonii. Kiedy ukochana położyła się do łóżka, John pojechał do siebie. Był więc na miejscu, gdy córki obudziły się nazajutrz rano. Przez całą noc nie mógł się wyzwolić od tęsknoty za Fioną, ale powtarzał sobie, że robi to dla swoich dzieci. Ku jego rozczarowaniu nie podziękowały mu za to choćby słowem. Pani

Westerman trzymała go na dystans. Wpatrywała się w niego wzrokiem mówiącym, że jest wcieleniem diabła. Okazało się, że dziewczęta radują się wspólnym świętem z ojcem. Ogromnie spodobały im się prezenty, które dla nich kupił, one też nie szczędziły wysiłku, by wybrać dla niego odpowiedni upominek. Jednakże Boże Narodzenie było dla nich bolesną porą, bo wiązało się ze wspomnieniami o zmarłej matce. Kiedy późnym wieczorem obie postanowiły odwiedzić przyjaciół, John wyślizgnął się z domu i pomknął do Fiony. Bardzo za nią tęsknił. Kiedy wszedł, spała już z Sir Winstonem. Nieco egoistycznie obudził ją, ponieważ bardzo zapragnął się z nią kochać. Potem wrócił do siebie, do córek. Uzmysłowił sobie jednak, że jego prawdziwym ogniskiem domowym jest dom Fiony. Zdawał sobie sprawę, że na dłuższą metę nie sposób tak żyć. Było to życie pęknięte, a bieganie od jednego mieszkania do drugiego nie miało sensu. Wiele o tym myślał ostatnimi czasy i zdołał dojść do jednego tylko wniosku. Nie wiedział jednak, jak na to zareaguje Fiona. Nazajutrz po Bożym Narodzeniu dziewczęta odjechały do Vermontu, a tejże samej nocy John z Fioną polecieli do St. Martin, a następnie przesiedli się na hydroplan do St. Bart. Zatrzymali się w uroczym francuskim hoteliku. Pogoda była bez zarzutu, wspaniałe słońce kolejne wakacje doskonałe, które tylko wzmocniły decyzję, jaką John podjął w duchu. Nie chciał tylko przebywać z Fioną, pragnął mieć ją na wyłączność. I w noc sylwestrową, gdy wznosił toast, Fiona ujrzała w jego oczach coś trudnego do sprecyzowania. Przestraszyła się. - Nic ci nie dolega? - zapytała z troską. Cały dzień spędzili na plaży, po powrocie do hotelu się kochali, a teraz siedzieli w restauracji. - Czuję się świetnie. Muszę cię o coś zapytać. Nie miała pojęcia, o co mu chodzi, i uznała, że pewnie się z nią droczy. Miał

przewrotne poczucie humoru, podobnie jak ona. - Założę się, że chciałbyś wiedzieć, czy bardziej kocham ciebie, czy Sir Winstona. Ale to jest pytanie nie fair. On i ja jesteśmy ze sobą bardzo długo. Zapewniam cię jednak, że kocham cię prawie tak mocno jak jego. I z czasem może się okazać, że obu was kocham równie mocno - zażartowała. - Fiono, czy wyjdziesz za mnie za mąż? Po wyrazie jego oczu zorientowała się, że mówi serio. Otworzyła usta, zamknęła je i popatrzyła na niego z konsternacją. - O, cholera. Ty naprawdę o tym myślisz. - Tak. Ale to nie jest odpowiedź, na jaką czekałem. - Zrobił ponurą minę. - Dlaczego to robisz? Po co mnie spytałeś? - Ona też była wyraźnie zdenerwowana. Powiedziałam ci na samym początku naszej znajomości, że nie chcę wychodzić za mąż. Jest dobrze tak, jak jest. Jeśli się pobierzemy, twoje córki wynajmą płatnego mordercę, żeby mnie sprzątnął. A twoja gospodyni poszczuje mnie psem Baskerville'ów. Nie chcę takiej wojny. Tobie też nie jest ona potrzebna - rzekła z rozpaczą. To także nie była odpowiedź, na jaką czekał. - To nie jest ich sprawa. Ona dotyczy nas dwojga. Pani Westerman jest jedynie pracownikiem najemnym. A moje córki muszą przyjąć do wiadomości, że mam prawo do szczęścia i do własnego życia. A zresztą mniejsza o nie. Skupmy się na tobie. Czego ty pragniesz? Chcesz mnie? - Prostota tego pytania ją ujęła. - Oczywiście, że chcę. Ale chyba już cię mam, prawda? Czy potrzebujemy papierków, żeby to sobie udowodnić? - Niewykluczone. Ja w każdym razie ich potrzebuję - odparł szczerze. - Nie lubię koczować w twoim domu i czuć się tam jak gość. Poza tym doszedłem do wniosku, że nigdy

nie otrzymam porządnej szafy w twoim domu, chyba że sam ją wybuduję, a to byłoby samowolą. To poważny problem. Jednakże zdaniem Fiony poważniejszą sprawą było małżeństwo. Dużo poważniejszą. Wcale się do tego nie paliła. - Jeśli pozwolę ci, byś zmontował swoją własną szafę w ścianie, czy nadal będziesz się upierał przy małżeństwie? John ujrzał w jej oczach przestrach. - Dlaczego tak bardzo obawiasz się legalnego związku? - Nie mógł tego pojąć, wyglądało to na jakąś fobię. - Ludzie sobie poślubieni odchodzą od siebie, umierają. Ranią się nawzajem, rozczarowują. Niespodziewanie się ulatniają. Jeżeli małżeństwo ma polegać wyłącznie na życiu pod jednym dachem, w którymś momencie ich to nudzi, ale zanim się rozstaną, głęboko się nawzajem krzywdzą. Znał historię jej ojca, który porzucił żonę i małą Fionę, ale jej opór świadczył o czymś głębszym. Nie chciała być czyjąś własnością albo ryzykować utratę kogoś, kogo pokochała. Pragnęła żyć w otwartym związku. Małżeństwo było dla niej rodzajem pętli, bała się uduszenia. Gdyby wyszła za mąż za Johna, konflikt z jego córkami tylko by się pogłębił i mógłby zdominować ich życie. Teraz był to jego problem. Gdyby się pobrali, stałby się również jej problemem. W obecnej sytuacji mogła mu współczuć, ale w gruncie rzeczy ignorować jego kłopoty rodzinne. Jako jego żona nie mogłaby sobie na to pozwolić. - Ja lubię być żonaty - odparł szczerze. - Lubię istotę małżeństwa. Oznacza ona, że wierzę w ciebie i będę zawsze cię kochał. - Nie istnieje „zawsze” - rzekła łagodnym tonem. Jego zmarła żona była tego dowodem. Fiona przez całe swoje życie spotykała się z oszustwami ludzi, którzy tak mówili.

Nie ma „na zawsze”, jest tylko „teraz”. A to już przecież mają. Nie wierzyła w życie „na zawsze”, bo na koniec zawsze czekał ból. - Ależ istnieje, Fiono. Albo coś bardzo zbliżonego. Ja chcę być z tobą na zawsze. - Teraz jesteś o tym przekonany - odpowiedziała cichym głosem. - I wierzysz w to. Ale któregoś dnia wściekniesz się na mnie albo będziesz miał mnie dosyć i odejdziesz. Wtedy będzie łatwiej, jeśli nie będziemy małżeństwem. - A więc nie masz do mnie zaufania? - zapytał ze smutkiem. - Tobie ufam, ale nie życiu. Życie nie daje ci niczego na zawsze. Tak po prostu jest. - Nigdy nikogo nie opuściłem. I nie zamierzam odejść od ciebie - rzekł łagodnym tonem. - Teraz tak to widzisz. Ale kto wie, co powiesz później. Wolę nasz związek w obecnej formie. Nie chciała podejmować zobowiązań. Nie widziała w tym żadnego sensu. Po co psuć to, co mają. Małżeństwo budziło w niej popłoch. Nie chciała jednak sprawiać mu bólu, a ponadto czuła się dowartościowana jego propozycją. - Nie chcę być w nieskończoność gościem w twoim domu. Pragnę, abyśmy mieli coś wspólnego, dzielili ze sobą życie. - Obawiał się, by jeszcze bardziej jej nie wystraszyć, więc postanowił nie wspominać, że chciałby mieć z nią dzieci. Wiedział, co ona o tym myśli. W każdym razie teraz zamierzał ją poślubić, a o resztę zadbają później. Zapytał więc łagodnie, bo w jej oczach dostrzegł panikę. - Prze - myślisz moją propozycję? - Po co? - Bo cię kocham. I chcę być twoim mężem. - To taki niemądry pomysł. Gdy ktoś powiada, że kocha, wcale nie oznacza, że miłość staje się z tego powodu głębsza. Nic nie zmieni też obrączka na palcu. Przecież i bez tego cię

kocham. John przemilczał, że ma w kieszeni pudełeczko z pierścionkiem zaręczynowym, by jeszcze bardziej jej nie wystraszyć. Nigdy nie spotkał podobnej kobiety, ale właśnie z tego powodu ją pokochał. - To jest obietnica. Zobowiązanie. Sposób obwieszczenia światu, że ufam tobie, a ty ufasz mnie i że jesteśmy z siebie dumni. - Ja już jestem z ciebie dumna. Z tego powodu nie muszę wychodzić za ciebie za mąż. - Ale może ja tego potrzebuję. Postanowił nie ciągnąć tego tematu. Po powrocie do hotelu poszli do łóżka. John w końcu zapadł w sen, ale Fiona, leżąc obok niego, rozmyślała nad jego deklaracją i próbowała sobie wyobrazić, jak by to było, gdyby się pobrali. I niespodziewanie dla siebie samej odkryła w tym spokój, a nie lęk. A potem przypomniała sobie, co Adrian mówił o kompromisie. Może więc, skoro Johnowi tak na tym zależy, a dla niej nie stanowi różnicy, warto zrobić ten krok. Spędziła na tych rozmyślaniach bezsenną noc i zdrzemnęła się dopiero o wschodzie słońca. Rano obudziła się pełna optymizmu. John leżał obok Fiony i patrzył, jak się budzi. Uśmiechnęła się do niego. Nigdy przedtem nikogo nie kochała tak mocno, więc może John ma rację. Nie chciała tych wszystkich papierków, ale niewykluczone, że należy tak właśnie postąpić - stanąć obok niego i ogłosić światu, jak bardzo go kocha. Zdawała sobie sprawę, że byłoby to równoważne z zakomunikowaniem mu „ufam ci”, czego nie powiedziała żadnemu mężczyźnie, co więcej przysięgła sobie, że nigdy tego nie zrobi. Dla niej była to absolutnie zasadnicza kwestia. Kochała w swoim życiu kilku mężczyzn, ale nie zaufała żadnemu z nich. Johnowi się powierzyła. Może więc nastał czas, by to sobie udowodnić. - Pamiętasz, o co mnie prosiłeś wczorajszego wieczoru? - wyszeptała mu do ucha.

- Mhm... jasne - uśmiechnął się. - Przecież nie zapomniałem. - Spodziewał się, że wygłosi kolejną filipikę przeciwko instytucji małżeństwa. - Co masz mi do powiedzenia? - Chyba się zgodzę - odparła tak cichym głosem, że ledwie zrozumiał, co mówi. - Mówisz serio? - Też zniżył głos do szeptu. Nie miał pojęcia, w jaki sposób dała się przekonać. Kompletnie go zaskoczyła. - Tak. Myślę, że to nie jest w końcu taki zły pomysł. Tylko raz. Z tobą. Generalnie mówiąc, jest to wbrew moim zasadom, ale dla ciebie jestem gotowa zrobić ustępstwo. - To cudownie. - Rozpromienił się. Fiona musiała się zdobyć na odwagę tylko jeden raz. Tak było najlepiej. Tylko raz. - Więc wyjdziesz za mnie, Fiono? - Po tym wszystkim, co opowiedziała mu o swoich wątpliwościach, niemal nie wierzył własnym uszom. - Tak. Tak sądzę. Chyba że wróci mi rozsądek. - Należy się więc pospieszyć, póki straciłaś rozum. - Czy myślisz o jakiejś konkretnej dacie? - Kiedykolwiek sobie życzysz. - Pragnął, aby Fiona podjęła decyzję bez dodatkowych wahań i rozterek. - Może za parę tygodni, gdy wrócimy do Nowego Jorku. Na ślubie nie będzie nikogo, tylko my i Sir Winston. - Czy mam również poślubić twego psa? - Absolutnie. - Oświadczyła to z taką miną, że John postanowił nie sprzeczać się z nią na ten temat. Był zresztą zbyt podekscytowany i ogromnie uszczęśliwiony. - Zamierzasz zwierzyć się ze swoich planów córkom? - spytała. Była zaniepokojona tą perspektywą. - Chyba nie. I tak nie miałyby ochoty przyjść na ceremonię. Raczej powiem im po fakcie. A jak ty sądzisz? - Też tak uważam. Możemy wyprawić przyjęcie lub zorganizować spotkanie

towarzyskie, ale dopiero po, bo uważam, że powinniśmy dokonać tego „czynu” najwyraźniej nie mogło przejść jej przez gardło słowo „ślub” - w jak najbardziej prywatny sposób. - Wybierz datę, a ja się stawię - odparł i przytulił ją do siebie. Następnie wyskoczył z łóżka, odnalazł w kieszeni marynarki pierścionek i wsunął jej na palec. Fiona, nadal leżąc w łóżku, patrzyła na klejnot ze zdumieniem. A kiedy spojrzała na Johna, z jej oczu zaczęły płynąć łzy. Wreszcie się zdecydowała, zaufała mu. Albo tak się jej wydaje. Objęła go mocno, głęboko przekonana o swej miłości do niego. Czuła się tak, jakby po długiej wędrówce dotarła w końcu do domu, do kogoś, z kim jest prawdziwie bezpieczna. Była przeświadczona, że temu człowiekowi może powierzyć się duszą i ciałem. Bez cienia wątpliwości. ROZDZIAŁ JEDENASTY Ich ślub był bardzo prostą ceremonią. Któregoś dnia po pracy oboje poszli do urzędu stanu cywilnego po niezbędne dokumenty. Następnie Fiona umówiła się z pewnym znanym jej osobiście pastorem i w sobotnie styczniowe popołudnie stawiła się z Johnem w swym ulubionym kościółku w dzielnicy Greenwich Village. Podjechali tam taksówką, razem z Sir Winstonem. Nie był to może ślub, o jakim marzył John, ale Fiona tak właśnie chciała. Ubrała się na tę okazję w białe spodnium, na które zarzuciła rzadko noszone futro, włosy miała gładko zaczesane i rozpuszczone. Gdy w tym niewielkim zborze składali sobie przysięgę i wymieniali obrączki, John uznał, iż jego oblubienica nigdy nie wyglądała równie pięknie. A kiedy spojrzała mu prosto w oczy, można z nich było wyczytać, że nareszcie uwierzyła, iż należą do siebie na zawsze. Przysięga była dla niej rzeczą świętą, a zdążyła już na tyle poznać Johna, by wiedzieć, że również dla niego. Dlatego zdecydowała się go poślubić. Był to dla obojga obrządek pełen powagi. A kiedy po powrocie do domu usiedli na chwilę z lampką szampana, wybuchnęła

radosnym śmiechem. - Nie do wiary, że to zrobiłam - rzekła zdumionym głosem. - Ja też ledwo w to wierzę. Ale zrobiłaś. Oboje to zrobiliśmy - poprawił ją. Uzgodnili, że powiadomią córki Johna dopiero nazajutrz rano. Nie chcieli zakłócać swego cichego szczęścia żadną sprzeczką. Spędzili wieczór w łóżku, tuląc się, i było im bardzo dobrze. Wokół panowała cisza. Kiedy obudzili się następnego ranka, ujrzeli, że cały świat był pokryty cudownym kobiercem śniegu. Przygotowali śniadanie, wyprowadzili psa. John spojrzał na Fionę z rozbawieniem: - A propos, jak się teraz nazywasz? Pytam na wypadek, gdybym miał cię komuś przedstawić. - A jak sądzisz? Czy Fiona Anderson brzmi miło dla twoich uszu? Bo Fiona Monaghan - Anderson jest chyba zbyt pretensjonalne. Coś ci powiem: będę nosić twoje nazwisko przez parę tygodni i jeśli będzie mi odpowiadało, zostawię je sobie na stałe. - Brzmi rozsądnie. Muszę przyznać, że w głębi duszy liczyłem na takie rozwiązanie. - Możemy się zamienić nazwiskami. Kiedy wrócili do domu, zatelefonowali do Adriana, a potem John poszedł na górę, by zadzwonić do swoich córek. Obie rozmowy przebiegły zgodnie z oczekiwaniami. Adrian szalał z radości, a dziewczęta odniosły się wrogo. John wiedział, że próbowały go powstrzymać od małżeństwa za pomocą różnych niecnych sztuczek, a kiedy dowiedziały się, że ich metody spaliły na panewce, wpadły we wściekłość. Nic mu jednak nie mogły zrobić. Poślubił Fionę i mógł jedynie liczyć, że córki w końcu zawrą rozejm z jego żoną, a jeśli postąpią inaczej, i tak niczego to nie zmieni. Fiona nie zapytała go, jak wyglądała jego rozmowa z córkami. Nie spodziewała się, że zareagują pozytywnie. Adrian natomiast chciał

przy okazji ustalić, czy Fiona wybiera się do Paryża na styczniowe pokazy mody. - Oczywiście. Przecież nie rzuciłam pracy, a jedynie wyszłam za mąż - odparła. Ta decyzja zajęła jej tylko czterdzieści dwa lata. Zadziwiające. Oboje nie mieli jednak zbyt wiele czasu na radosne świętowanie. Fiona oświadczyła, że miesiąc miodowy odbyli przed ślubem, kiedy razem pojechali na Karaiby. Dziesięć dni po ślubie odleciała do Francji na pokazy letniej kolekcji. I zaraz po powrocie musiała wziąć udział w przeglądach gotowych strojów, trwających przez cały tydzień. Nazywała ten obowiązek „dyżurem w piekle”. Pracowała bez chwili przerwy i przez pierwszy miesiąc małżeństwa rzadko widywała się z Johnem. Oboje nie mieli wolnej chwili na urządzenie przyjęcia. Kiedy jego córki przyjechały do Nowego Jorku, oświadczył im, że albo zatrzymają się w domu Fiony, albo Fiona na ten czas przeniesie się z nim do jego mieszkania. W każdym razie nie zamierza pojawić się sam, żeby się z nimi zobaczyć. Ku zgrozie Fiony John oświadczył dziewczętom, że pojawi się w domu w jej towarzystwie. Wybłagał, żeby zgodziła się spędzić w jego domu tylko weekend. Fiona zdawała sobie sprawę, jakie to dla niego ważne. Było to jedno z tych przebrzydłych poświęceń, o jakich mówił Adrian, a które decydują o szczęściu dwojga. Zgodziła się zatem. I było to prawie tak okropne doświadczenie, jak się tego spodziewała. Dziewczęta prawie się do niej nie odzywały, a kiedy cedziły jakieś słówka, wypowiadały je wrogim tonem. Jednakże tolerowały jej obecność w domu, a to już była oznaka poprawy stosunków. Pani Westerman omal nie otruła jej tak ostrą potrawą z curry, że nie dało się jej przełknąć. Ku przerażeniu Johna „przypadkowo” wypuściła Fifi z kuchni. Pies natychmiast rzucił się na Fionę i tym razem wgryzł się w jej lewą kostkę, a nie, jak przedtem w prawą. Skończyło się na założeniu czterech szwów. Adrian zamienił się w słup soli, kiedy w poniedziałek rano ujrzał szefową.

- Znowu? Oszalałaś? Kiedy zawiozą tego psa do uśpienia? - Myślałam, że John zamorduje swoją gospodynię. Krzyczał tak głośno, że dziewczyny wybuchnęły płaczem, a gospodyni zagroziła odejściem. Muszę chyba nabyć pistolet na kapiszony na wypadek wizyty tych panien u mnie. - Mam nadzieję, że nie będą zbyt często do was zaglądały. Czy John wylał gospodynię? - Nie może tego zrobić. Jego córki są do niej bardzo przywiązane. - Fiono, ona cię ukatrupi. - Wiem. Otruta curry. Jeszcze wciąż piecze mnie w żołądku. Dzięki Bogu, że pies jest zbyt mały, by skoczyć mi do gardła. A ja muszę robić dobrą minę do złej gry. Cóż poradzić, kocham Johna. - Nie musisz jednak kochać jego psa, gospodyni i dzieci. - To jest potężne wyzwanie - westchnęła. John był ogromnie przejęty całym zajściem. Przed tym upiornym weekendem miał mnóstwo stresów w pracy. Fiona była jeszcze bardziej zapracowana niż zazwyczaj. W całej redakcji odbywało się jakieś zbiorowe szaleństwo. Pracownicy niespodziewanie odchodzili, format pisma uległ zmianie, nowa kampania reklamowa sprawiała problemy i trzeba ją było zmienić, co było kłopotem i dla Johna, i dla niej. Któryś z fotografów podał ich do sądu. Supermodelka o mało nie umarła na planie z powodu przedawkowania; wszystko to wywołało falę negatywnych spekulacji dla pisma. Fiona wracała codziennie do domu grubo po dziesiątej wieczorem, a na dodatek nieustannie podróżowała. W ciągu zaledwie jednego miesiąca była trzykrotnie w Paryżu, w następnym ugrzęzła na dwa tygodnie w Berlinie, a potem musiała niespodziewanie polecieć do Rzymu na ważne spotkanie z Valentino. John narzekał, że w ogóle jej nie widuje. I miał rację.

- Wiem, kochanie. Bardzo mi przykro. Nie wiem, co się dzieje. Odnoszę wrażenie, że nie mogę zapanować nad chaosem. Gdy tylko uporam się z jednym problemem, natykam się na kolejny. Ale i w jego biurze nie działo się zbyt dobrze. Agencja znowu zmieniała właściciela, a to powodowało ogromne kłopoty. W kwietniu jedna z córek Johna oświadczyła mu, że zaszła w ciążę i poddała się aborcji. Oskarżyła ojca, że to przez niego, bo gdyby nie ożenił się z Fioną, nie odbiłoby jej i lepiej by się zabezpieczyła, sypiając ze swoim chłopcem. Był to idiotyczny argument, niemniej John w jakiś sposób poczuł się winny i wyrzucał sobie, że okazuje za mało zainteresowania dzieciom. Co więcej, gdy któregoś wieczoru wypił za dużo, obciążył odpowiedzialnością również i Fionę, wprawiając ją tym w osłupienie. - Naprawdę uważasz, że ciąża i aborcja Hilary jest moją winą? - Wpatrywała się w męża z niedowierzaniem i gniewem. - Już sam nie wiem, co właściwie mam myśleć. Bardzo się obie zdenerwowały naszym związkiem. I, do diabła, w ogóle cię nie widuję. - Z tego ostatniego powodu czuł się bardzo nieszczęśliwy. - Co to ma wspólnego z tamtymi sprawami? - Czuję się tak, jakbym żył ze stewardesą. Wpadasz do domu, żeby się przebrać i spakować kolejną walizkę. I znowu cię nie ma. A ja tu tkwię z tym pieprzonym psem i z półnagim obłąkańcem, który lata po domu w szortach ze złotej lamy. Potrzebuję nieco więcej normalności. Po wszystkich stresach, jakich nie brak mi w pracy, chcę odpocząć w normalnej atmosferze domowej. - To powinieneś się ożenić z normalną kobietą - odpaliła. Była mocno dotknięta jego pretensjami. - Myślałem, że to zrobiłem. Nie potrafię żyć w ciągłym chaosie.

- W jakim znowu chaosie? Fiona prawie nie zapraszała do siebie gości. Jej salon praktycznie przestał funkcjonować, bo obawiała się, że tłum przyjaciół zirytuje męża. Obiecała Johnowi, że zwróci Jamalowi uwagę, by nie paradował w swoich zwariowanych ciuszkach. I dotrzymała słowa. Jednak ilekroć wyjeżdżała, ten wracał do starych nawyków. Ale w końcu nikt na tym nie cierpiał, Jamal był porządnym i sympatycznym człowiekiem. Któregoś razu Adrian zauważył, że Fiona pojawiła się w redakcji roztrzęsiona. Opowiedziała mu, o co chodzi: po raz kolejny pokłóciła się z Johnem na temat Jamala. - Przecież ci mówiłem coś na temat kompromisu. Kup Jamalowi strój roboczy i każ mu go nosić. - A co to za różnica? Co kogo obchodzi, w czym odkurza dom? - Najwyraźniej Johna obchodzi - odparł Adrian surowym tonem. - A jak rozwiązałaś kwestię szaf? - Nie miałam czasu dosłownie na nic. Spędziłam w samolotach niemal trzy miesiące. Adrian, brakuje mi wolnej chwili, wiesz o tym najlepiej. - Lepiej coś zrób. Przecież nie chcesz go stracić. - Oczywiście, że nie - odparła z przekonaniem. - Jesteśmy małżeństwem. - Od kiedy stanowi to jakąś gwarancję? - No cóż - odezwała się po chwili z uporem. - Przecież złożyliśmy sobie przysięgę, która chyba coś znaczy. - Jasne, jeśli poślubisz świętego. Z ludźmi gwarancja może wygasnąć. Fiono, istoty ludzkie tracą cierpliwość. - Starał się ją ostrzec. - Dobrze, dobrze, oddam mu tę szafę! Na dobrą sprawę po co mu ona? Większość ubrań zostawił u siebie. Wiszą razem z rzeczami po jego żonie i jej portretem, którego nie

znoszę. Pokłóciliśmy się niedawno i o to. On chce przenieść ten obraz do mojego domu, żeby dziewczęta czuły się u mnie jak u siebie. Na miłość boską, chciałbyś żyć z portretem nieboszczki? - Kompromis, kompromis, kompromis! - krzyknął Adrian, wymachując jej palcem przed nosem. - On ma swoje racje. Może w ten sposób jego córki cię polubią. Możesz powiesić ten obraz w pokoju gościnnym, gdzie sypiają. Nie musisz się w niego wpatrywać. - Nie zamierzam zamienić mego domu w świątynię ku czci jego zmarłej żony. I nie potrafię żyć pod jego dyktando. - Pierwszy rok jest zawsze najtrudniejszy - odparł Adrian uspokajającym tonem. Był taki rozsądny, bo to nie on musiał odwoływać się do sztuki kompromisu. Fiona jednak z trudem poddawała się perswazji. Chciała, by wszystko było tak, jak przedtem, i znajdowało się tam, gdzie ona sobie postawiła. Wpadała w gniew, ilekroć John pod jej nieobecność coś przestawił lub zmienił. Doszło do bardzo niemiłego incydentu między nimi, gdy pojechała do Los Angeles, by nadzorować sesję zdjęciową z Madonną. John chciał ustawić nieco książek w biblioteczce, do czego Jamal usiłował nie dopuścić, więc John zadzwonił do Kalifornii i zagroził, że się wyprowadzi, jeśli Fiona natychmiast nie przywoła służącego do porządku. Postąpił tak po raz pierwszy. Fiona przestraszyła się jego reakcji i przekazała Jamalowi, że John może robić w jej domu cokolwiek zechce, na co służący odrzekł, że przecież wyraźnie mu poleciła przed wyjazdem, by nie pozwolił Johnowi niczego zmieniać. Na to Fiona wpadła w histerię i zaczęła wrzeszczeć do słuchawki, żeby wykonał to, co się do niego mówi, i nie sprawiał jeszcze większych kłopotów. Tego samego wieczoru Jamal zatelefonował do niej bardzo przybity i zagroził odejściem. Musiała go przebłagać, żeby zmienił zdanie. Chciała, by wokół niej byli bliscy ludzie i dobrze znane przedmioty. I nagle wszystko uległo drastycznej przemianie. Miała dwie pasierbice, których nie znosiła, i

męża, który usiłował wpłynąć na jej styl życia. Owszem, to było jego prawo. Ale problem polegał na tym, że przez całe lata robiła to, co chciała. Sprawowała absolutną władzę nad swoim otoczeniem i brała każdą, nawet najmniejszą próbę zmian z jego strony za zamach na swoją wolność. Nawet widok jego książek w jej bibliotece wprawiał ją w zdenerwowanie. Co więcej, John przełożył część jej księgozbioru na górną półkę, żeby pomieścić swoje skarby. Oboje ciągle skakali sobie do oczu, krzycząc na siebie i oskarżając się wzajemnie. Pani Westerman znowu zagroziła, że odejdzie, John odgrażał się, że sprzeda mieszkanie, a dziewczęta były wiecznie zagniewane. Gdyby wcielił swoje zamiary w życie, dla Fiony oznaczałoby to, że jego córki wprowadzą się do jej domu. Ale bez względu na to, co miałoby się stać, za nic nie zgodziłaby się na przebywanie pod jednym dachem z pekińczykiem. Oświadczała, że odda go do uśpienia, jeśli John pojawi się z nim w jej domu. On z kolei napomknął o tym swoim córkom. To wystarczyło, by Hilary i Courtenay jeszcze bardziej znienawidziły Fionę. W ten sposób powstał zaklęty krąg nieporozumień, przekręconych fragmentów rozmów, nerwów napiętych do ostateczności i ciągłego stresu dla wszystkich zainteresowanych. W kwietniu ten dramatyczny ciąg wydarzeń pogorszył się z chwilą, gdy John oświadczył, że musi zorganizować przyjęcie dla ważnego klienta. Chciał je urządzić w osobnej sali słynnej restauracji nowojorskiej Le Circjue i zwrócił się do Fiony o pomoc. Jego sekretarka nie dorastała do takich obowiązków, więc wydawało się czymś naturalnym, że pragnie asysty ze strony żony. Nie oczekiwał wiele - chciał, aby Fiona zarezerwowała salę, wybrała menu, zamówiła kwiaty i rozwiązała kwestię rozsadzenia gości przy stole. Zaprosił na to spotkanie kilku podwładnych z agencji i przynajmniej jedną osobę z działu kreatywnego. Była to grupa trudna do ustawienia. John dość dobrze znał swego klienta, ale nigdy przedtem nie widział jego żony, postanowił więc zawiać Fionie co do szczegółów i

sposobu rozsadzenia gości. Sam klient był przeraźliwie nudny, pochodził ze Środkowego Zachodu i świat, w jakim się obracał, był diametralnie inny od świata Fiony. Od samego początku Fiona usiłowała przekonać męża, że najlepiej będzie, jeśli przyjęcie odbędzie się w jej domu, bo atmosfera będzie luźniejsza i wszyscy poczują się swobodniej. Oboje z Johnem znali i uwielbiali Le Circjue, ale na tę okazję lokal wydał się jej zbyt formalny. - Zawsze u siebie wydaję przyjęcia biznesowe dla naszego pisma - przekonywała. John nie był zachwycony tym projektem. - Twoi goście to zupełnie inne typy. Pewnie jeszcze nie spotkałaś takiego sztywniaka jak mój klient. A jego żony nie widziałem na oczy. - Zaufaj mi. Wiem, co robię - powtarzała Fiona z przekonaniem. Chciała odkupić grzeszki, jakich dopuściła się w ciągu paru ostatnich miesięcy. - Potraktuję ich jak dygnitarzy podczas wizyty państwowej. Wezwę najlepszych ludzi od cateringu. Jeśli chcesz, podadzą nam tu francuskie jadło nie gorsze od tego, jakie serwują w Le Circjue. - A co zrobimy z Jamalem? - zapytał John z niepokojem. - Mój klient, zanim się przeniósł do Nowego Jorku, był przywódcą Partii Republikańskiej w stanie Michigan. Nie sądzę, aby przypadł mu do gustu służący ubrany w szarawary z haremu, i nie chcę bynajmniej, żeby wziął nas za parę szaleńców. - Przecież kupiłam mu odpowiedni strój. Każę mu stosownie się ubrać. Zagrożę, że w przeciwnym razie go zabiję. Gorąco zapewniała Johna, że wszystko pójdzie jak z płatka. I była o tym przekonana. Jak obiecała, po ślubie nabyła dla Jamala rodzaj liberii, spodziewając się podobnych okazji. Jeszcze jej nie wkładał, ale wiedziała, że strój pasuje z tego prostego powodu, iż kazała mu go przymierzyć, a potem Jamal sam zrobił niezbędne poprawki. Nazajutrz porozumiała się z

firmą cateringową, zadzwoniła do kwiaciarni, zamówiła wykwintne potrawy i wina francuskie. Postanowiła podać Haut - Brion, Cristal, Cheval Blanc, a do deserów - Chateau d'Ycjuem. Chciała dzięki przyjęciu odpokutować za różne uchybienia i była święcie przekonana, że będzie ono niebywałym sukcesem. Dopilnowała najmniejszego szczegółu. W dniu przyjęcia nastąpił poważny kryzys w redakcji i dwoje z najlepszych redaktorów zagroziło odejściem z powodu konfliktu o makietę pisma. Fionę wybrano na rozjemcę. W jej gabinecie rozegrała się trzecia wojna światowa, sekretarka oznajmiła, że jest w ciąży, i przez cały czas wymiotowała. Adrian leżał z grypą w domu. Po południu Fiona dostała tak silnego bólu głowy, że zaczęła się bać, iż to początek kilkudniowej migreny. Gdy tylko wróciła do siebie, zażyła tabletkę z nieoznakowanej fiolki, którą ktoś przy jakiejś okazji wręczył jej w Europie. Już przedtem próbowała tego specyfiku. Zawsze działał, ból głowy przechodził. I tym razem pomógł. Na pół godziny przed przybyciem gości ekipa cateringową była w pełnym pogotowiu, Jamal świetnie się prezentował w nowym stroju, a kryształy i szkła stołowe błyszczały jak na wystawie. John, który zlustrował wszystko dla porządku, odetchnął z ulgą. Stół wyglądał jak na zdjęciu w luksusowym piśmie. Był po prostu wspaniały, a w całym domu unosiła się smakowita woń. Gość honorowy z małżonką przybyli o wyznaczonym czasie, a nawet pięć minut wcześniej, co Fionę lekko zdetonowało. Gdy mocowała się z suwakiem prostej, czarnej sukni, rozległ się dzwonek do drzwi. John zbiegł na dół. Ona tymczasem włożyła czółenka z czarnego jedwabiu na wysokich obcasach i wpięła w uszy duże kolczyki z korala. Wyglądała tak dostojnie i skromnie, że aż sama siebie nie poznała w lustrze, na które zerknęła, schodząc na spotkanie gości. Ciągle odczuwała lekki ból głowy, jednakże dużo słabszy niż przed zażyciem pastylki. Uśmiechnęła się promiennie, gdy John przedstawił ją Matthew Madisonowi, swemu czołowemu klientowi, oraz jego niebywale sztywnej żonie. Oboje

sprawiali wrażenie ludzi, którzy nie uśmiechnęli się od lat. Reszta gości wprowadziła nieco swobodniejszą atmosferę. W sumie było ich dziesięcioro, czyli razem z gospodarzami w przyjęciu brało udział dwanaście osób. Jamal ruszył z tacami przystawek i wszystko przebiegałoby bez zarzutu, gdyby Fionie nie wrócił obezwładniający ból głowy. Niepokój Johna bez wątpienia nie pomagał; Fiona czuła się zestresowana już na sam jego widok. A przecież miał to, czego pragnął - wszystko działało jak w zegarku. Postanowiła nie brać jednak drugiej tabletki przeciwbólowej. Zamiast tego poprosiła po cichu Jamala, żeby dał jej kieliszek szampana. Wychyliła go i odniosła wrażenie, że ból osłabł. Dla poprawy nastroju gości postanowiła puścić jakąś muzykę i uśmiechnęła się do siebie. Takiego sztywnego, doskonałego przyjęcia nie wydała u siebie od lat. Chyba nigdy. Lubiła ruch, zabawę i zdecydowanie więcej egzotyki. Ale bardzo chciała zadowolić Johna. No i udało się. Kiedy Jamal pojawił się z nowymi przekąskami, dostrzegła, że John coś jej sygnalizuje i daje znaki w kierunku Jamala. Nie zrozumiała, o co mu chodzi. Jednakże John począł robić dziwne miny, wskazując palcem na stopy Jamala. I wtedy Fiona zauważyła, że do czarnych spodni smokingowych z paskiem jedwabiu wzdłuż nogawek i równie stosownego smokingu, białej koszuli z gorsem oraz muszki Jamal dodał z własnej inicjatywy parę pantofli na wysokim obcasie ze złotej skórki ozdobionych sztucznymi brylantami. Od razu je poznała - pochodziły z jej własnej garderoby. Natychmiast ruszyła za Jamalem do kuchni i kazała mu je zdjąć. - Dlaczego nie włożyłeś odpowiednich butów? - zbeształa go. Jamal spojrzał na chlebodawczynię niewinnym wzrokiem ofiary i wzruszył ramionami. - Bo obcierają mi stopy. - Te robią to samo. Ilekroć je wkładałam, miałam potem pęcherze. Jamal, musisz je

zdjąć. John zaraz dostanie szału. - Nie znoszę męskich butów, są takie obrzydliwe - odparł z nieszczęśliwą miną. - Nic mnie to nie obchodzi. To bardzo ważne przyjęcie. Zmień obuwie. - Nie mogę! - A to dlaczego? - Bo tamte wyrzuciłem. - Gdzie? - Do pojemnika na śmieci. Fiona zdjęła pokrywę i ujrzała buty tam, między muszlami ostryg, dwoma słoikami po kawiorze i resztką sosu pomidorowego. W takim stanie nie mógł ich włożyć. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie zaproponować mu butów Johna, ale byłyby pewnie o cztery numery za duże. - Marsz na górę i weź z szafy moje pantofle na płaskim obcasie! Tylko koniecznie czarne! Popchnęła go w kierunku schodów. Pobiegł, a ona tymczasem nalała sobie kolejny kieliszek szampana i wychyliwszy go do połowy, wróciła do Johna i jego niezmiernie nudnych gości. Stając w progu salonu, potknęła się, a zawartość kieliszka wylądowała na sukni pani Madison. Fiona jęknęła z trwogi. - O, mój Boże, tak mi przykro. Sammy, to znaczy Sarry... nie, Sally. John natychmiast spostrzegł, że plącze się jej język, a ponieważ nigdy przedtem nie widział jej zalanej, prawie osłupiał. Fiona poszła do kuchni po czystą ścierkę i butelkę wody sodowej, żeby zmyć plamę z sukni pani Madison. Po tym epizodzie wszystko zaczęło się sypać w przyspieszonym tempie. Jamal wprawdzie zmienił obuwie, ale pojawił się nie w czarnych pantoflach, jak miał przykazane,

lecz w intensywnie różowych czółenkach ze skóry aligatora, co wydało się, gdy odbywał kolejną rundę z tacą przystawek - wszyscy gapili się na jego nogi. Gdy nadszedł czas kolacji przy stole, Fiona była tak pijana, że nie mogła wstać o własnych siłach. Rzekomo niewinna pastylka przeciwbólowa w połączeniu z szampanem okazała się mieszanką wybuchową. Przed podaniem deseru gospodyni musiała schronić się w swojej sypialni. Potrawy okazały się świetne, a wino doskonałe, lecz Jamal wyraźnie zbulwersował państwa Madison swoim swobodnym zachowaniem. W trakcie podawania potraw rozmawiał towarzysko z gośćmi i sprawiał wrażenie przyjaciela domu. John postanowił w myślach wysłać Fionę na odwyk do kliniki Betty Ford. Gdy goście wyszli, miał ochotę ją zabić. Z pianą na ustach stanął w drzwiach sypialni, gdzie zastał Fionę wyciągniętą na łóżku. Nawet nie zdjęła sukni. Na odgłos jego kroków otworzyła oczy. - O, mój Boże, mam po prostu paraliżujący ból głowy - jęknęła, obracając się w jego stronę. Przyłożyła ręce do czoła. - Dlaczego, do cholery, to zrobiłaś? - Nigdy nie widziała go w takiej furii. Liczyła w duchu, że nie ujrzy go więcej w podobnym stanie. - Jak mogłaś się upić na takim ważnym przyjęciu? Na miłość boską, Fiono, zachowujesz się, jakbyś była kandydatką na sesję u Anonimowych Alkoholików. - Dostałam strasznego bólu głowy. Przed przyjęciem wzięłam jakąś idiotyczną pastylkę. Myślę, że szampan przyspieszył jej działanie. To mi się nigdy przedtem nie zdarzyło. - Co wzięłaś? - świdrował ją wściekłym wzrokiem. - Heroinę? A co wyprawiał Jamal? Palił trawę w trakcie ubierania się? Co, u diabła, robił w tych butach? - Złotych czy różowych? - Usiłowała zebrać myśli i skupić się na tym, co mówił John, ale nadal była półprzytomna po kombinacji szampana i lekarstwa, więc pięć minut później

znowu zapadła w sen. Nazajutrz miała potężnego kaca. Nie mogła sobie przypomnieć, co wydarzyło się podczas przyjęcia, ale w trakcie śniadania John lodowatym tonem uzupełnił jej luki w pamięci. Następnie nie odzywał się do niej przez cały tydzień, choć ku jego zdumieniu Madison jednak podpisał umowę z firmą. Oczywiście następnego dnia po przyjęciu John zatelefonował do niego, gorąco przepraszając za zachowanie żony i wyrażając nadzieję, że suknia pani Sally nie ucierpiała. Matthew Madison wykazał zastanawiającą wyrozumiałość, a John wyjaśnił, że Fiona popełniła okropny błąd, biorąc środek przeciwbólowy i popijając go winem musującym. Był to rodzaj usprawiedliwienia, które pewnie wygłaszał przy podobnych okazjach mąż każdej alkoholiczki - uświadomił sobie w duchu. Minął kwiecień i zaczął się maj, a ta nieszczęsna sprawa ciągle była kością niezgody między nimi i John nadal boczył się na Fionę, choć ona przepraszała go z tysiąc razy. Uważał, że nigdy nie powinna mieszać leków z alkoholem, a zwłaszcza w tak ważny wieczór. A w maju, podczas ważnej sesji zdjęciowej ciągnącej się przez tydzień, światowej sławy fotografa wyrzucono z hotelu za kłótnię z kierownikiem zmiany i za to, że sprowadził do swego pokoju pięć prostytutek, co zirytowało innych gości. Fiona uznała, że nie ma innego wyjścia, jak zaproponować współpracownikowi gościnę w swoim domu i ulokowanie go w zapasowej sypialni, co oznaczało przeniesienie do salonu wszystkich zgromadzonych tam ciuchów. Kiedy John wrócił z pracy, zastał w domu totalny chaos. Fotograf w asyście dwóch panienek i handlarza kokainą uprawiał seks w salonie. Pani domu była nadal w redakcji. John wpadł w ślepą furię i wyrzucił ich wszystkich na zbitą twarz. Fiona nie miała o to pretensji do męża, była również bardzo przejęta tym obrzydliwym zachowaniem, ale fotograf cieszył się światową renomą i zdjęcia jego autorstwa były dla niej bardzo ważne. Nie chciała, aby przerywał sesję zdjęciową. Niemniej nazajutrz już go nie było - odleciał do Paryża. Fiona

stanęła przed poważnym dylematem: jakimi zdjęciami zapełnić numer lipcowy. Siedziała w swoimi gabinecie zalana łzami, gdy wszedł Adrian. Krzyknęła na niego wściekłym głosem: - Jeśli jeszcze raz wspomnisz mi o kompromisie, to cię zabiję! Ten kretyn Pierre St. Martin wczoraj wieczorem urządził sobie orgię w moim domu i John go wyrzucił. Facet wyjechał i zniweczył wszystkie nasze plany do numeru lipcowego. A trzy tygodnie temu zalałam się w trupa, bo wzięłam jakąś francuską pigułkę i popiłam szampanem w czasie ważnego przyjęcia biznesowego, które na cześć klienta Johna wydałam u siebie. Oboje doprowadzamy siebie do szału. Portret jego żony wisi w moim salonie, jego córki nadal mnie nienawidzą, i to moja wina, że jedna z nich miała aborcję. I co, do cholery, mam zrobić z wydaniem lipcowym? Ten palant, fotograf, zostawił mnie na lodzie za to, że John wykopał go z domu, czemu się zresztą nie dziwię. Pieprzył się z dwiema dziwkami w towarzystwie handlarza narkotyków, kiedy John wrócił do domu. Mnie też by szlag trafił. John nadal nie chce mi wybaczyć, że się zalałam na tym jego przyjęciu. Miałam migrenę. A Jamal paradował w moich złotych sandałkach od Blahnika na piętnastocentymetrowych obcasach. - O Boże, Fiono, John cię zabije, jeśli będzie musiał żyć z tobą w takim szambie. Straciłaś panowanie nad własnym życiem. - Wiem. Kocham go, ale nie mogę poradzić sobie z jego dziećmi, a on chce, żebym je pokochała. To są wstrętne, rozpuszczone dziewuchy, których nie znoszę. - Ale to są jego rozpuszczone dziewuchy, a on je kocha. - Adrian przerwał ten potok skarg. - I teraz są również twoje. Czy ci się to podoba, czy nie, musisz ułożyć sobie z nimi stosunki, ponieważ on jest do nich głęboko przywiązany. I nigdy więcej, na miłość boską, nie wpuszczaj do siebie znanych fotografów. - Teraz mi o tym mówisz - odparła, wycierając nos. - Może powinnaś również zwolnić Jamala i postarać się o pokojówkę z prawdziwego

zdarzenia. - Nie mogę mu tego zrobić. Jest ze mną od tylu lat. - A możesz zmusić Johna, by mieszkał z półnagim sługą, który lata po domu w szorcikach ze złotej lamy i w twoich szpilkach. To dla niego żenujące. Co się stanie, jeśli zechce zaprosić do siebie kogoś z biura? Już o tym myślała, dlatego właśnie kupiła Jamalowi odpowiedni uniform. Zdawała też sobie sprawę, jak bardzo jest do niej przywiązany; niejednokrotnie wykazał się lojalnością i dobrym sercem. Zwolnienie go byłoby okrucieństwem. Nie mogła pojąć, dlaczego John go nie zaakceptował. - Fiono, nie ułatwiasz mężowi życia - dorzucił Adrian, gdy z ciężkim westchnieniem opadła na krzesło. - On też nie ułatwia mi zadania. Dlaczego nie zaprosi ludzi do siebie, skoro nie chce, żeby natknęli się na Jamala? To było nie w porządku, bo przecież sama upierała się, żeby sławetne przyjęcie zorganizować u niej. Wtedy wydawało się to doskonałym rozwiązaniem. I wszystko poszłoby jak z płatka, gdyby nie wzięła tabletki, nie popiła jej szampanem i nie ubzdryngoliła się. - A dlaczego miałby ich zapraszać do siebie? Wspominałaś, zdaje się, że John zamierza sprzedać swoje mieszkanie. - Tak, i chce, żeby dziewczęta zatrzymywały się u mnie, co oznacza, że stracę zapasową sypialnię. A zyskam dwa potwory pod własnym dachem, na dodatek z tym psem mordercą. - Na miłość boską, Fiona, toż to mały piesek, zdaje się tej bezwłosej rasy meksykańskiej. Co to za rasa? - Adrian też był rozkojarzony, cała sytuacja działała mu na nerwy.

- Pekińczyk. Ale dlaczego ty zawsze trzymasz stronę Johna? - Ależ nie - odparł łagodnym tonem. - Jestem po twojej stronie, ponieważ wiem, że go kochasz. Jeśli nie zrobisz jakiegoś sensownego kroku, to go stracisz. A tego bym ci nie życzył. - I właśnie tego obawiałam się najbardziej. Dlatego byłam przeciwna małżeństwu. Nie mogę zrezygnować z siebie, żeby stać się jego własnością. - I wcale nie musisz. Jamal nie jest tobą. Musisz zrezygnować z pewnych dodatków, co przecież nie oznacza, że zrzekasz się własnego „ja”. - A czego on miałby się wyrzec w zamian? - W tej sytuacji raczej spokoju ducha, żyjąc z tobą. Spójrz na to z jego punktu widzenia. Pragnie, żeby jego dzieci czuły się z tobą dobrze. Nie chce wybierać między nimi a tobą. Po domu kręci się półnagi służący. Twój stary pies cuchnie i chrapie każdej nocy w waszym łóżku. Masz pracę, która sprawia, że ciągle jesteś w podróży. I na dodatek sprowadzasz jakiegoś francuskiego oszołoma, który zabawia się w twoim domu z dziwkami i z handlarzem narkotyków. Czy ty zachowałabyś równowagę ducha, gdyby ktoś wciągnął cię w taką sytuację i kazał żyć w takich warunkach? Coś ci powiem, uwielbiam cię, ale wylądowałbym u czubków, gdybym miał dzielić z tobą dach nad głową. - OK, OK, zrobię z tym porządek. Jednakże ten portret nieboszczki w salonie to już chyba nieco zbyt wiele, prawda? - Niekoniecznie, zwłaszcza jeśli Johnowi chodzi o to, żeby jego córki czuły się u was jak w domu. Najpierw przekonaj je do siebie, a potem możesz przenieść portret do ich pokoju. - Nie chcę, żeby miały u mnie swój pokój. - Wyszłaś za mąż za człowieka, który ma dzieci, a te muszą mieć swoje miejsce. W

którymś punkcie musisz ustąpić. Adrian pragnął, aby jego słowa poskutkowały. Zaczynał się niepokoić. Ona także. - To dla mnie takie trudne - odparła i znowu wytarła nos, ta rozmowa dla obojga była ogromnie stresująca. - Dla niego też. Ofiaruj mu coś, w przeciwnym razie go utracisz. Oboje zdawali sobie sprawę, że nie chciała do tego dopuścić, tyle że nie zamierzała z niczego rezygnować. Pragnęła, by John przywykł do jej stylu życia. Marzyła, żeby jego córki jakimś cudem zniknęły, choć wiedziała, że to nierealne. Jeśli chciała zatrzymać Johna, musiała gościć je u siebie bez względu na ich arogancję. - Nigdy więcej fotografów w twoim domu - ostrzegł ją Adrian. - Przynajmniej to mi obiecaj. I kup Jamalowi zwykłą parę męskich butów. Fionie nie chciało się już opowiadać Adrianowi, że tak właśnie zrobiła, ale Jamal wyrzucił je do śmieci, bo mu się nie spodobały. - Dobrze, obiecuję. To było proste. Za to reszta o wiele trudniejsza. Nie przestawała o tym myśleć, wracając do domu. Tam zastała kartkę od Johna. Postanowił przenieść się do siebie na kilka dni, żeby odzyskać spokój ducha. Zatelefonowała do niego, ale słuchawkę podniosła pani Westerman. Zakomunikowała, że pan wyszedł, ale Fiona nie uwierzyła. Wystukała numer jego komórki, odezwała się poczta głosowa. Odciął się ode mnie - pomyślała i wpadła w panikę. Może Adrian ma rację. Trzeba szybko zmienić postępowanie. Ale dwa dni później jak na złość okazało się, że zorganizowano niespodziewaną sesję zdjęciową w Londynie i nalegano, by się tam stawiła. Był to fotoreportaż poświęcony rodzinie królewskiej. Nie miała wyboru, musiała pojechać. Tym razem nie było jej w domu przez dwa tygodnie. W tym czasie zdołała tylko dwa razy zamienić słowo z Johnem. Gdy z

nią rozmawiał, robił wrażenie nadzwyczaj zajętego sprawami zawodowymi, a najczęściej w jego komórce włączała się poczta głosowa. Kiedy wróciła, nadal mieszkał u siebie. Tłumaczył, że nie chciał przebywać w jej domu, gdy była nieobecna. Dziewczęta miały przerwę semestralną i były z nim. A następne dwa tygodnie spędzą razem na wakacjach. Zaskoczył Fionę tą wiadomością. We trójkę zamierzają udać się na ranczo do Montany, dokąd zawsze zabierał je, gdy żyła Ann. W tym czasie Fiona miała pojechać do Paryża na kolejne pokazy haute couture. - Myślałam, że będziesz mi towarzyszył - odparła ze smutkiem i rozczarowaniem. W sercu poczuła ukłucie lęku. - Muszę spędzić trochę czasu z dziewczętami - odparł spokojnym tonem. I w chwilę później dobił ją następującym stwierdzeniem: - Fiono, nasz związek się nie sprawdził. Prowadzimy zbyt odmienny styl życia. Ty żyjesz w ciągłym chaosie, kołowrocie spraw, na granicy szaleństwa. Fotografowie narkotyzujący się w twoim domu i pieprzący się z dziwkami to tylko czubek góry lodowej. Dla niego było to źdźbło, które przeważyło szalę, zwłaszcza po nieszczęsnym przyjęciu, na którym się upiła, a Jamal zmienił złote szpilki na różowe pantofelki. Wszystko to uznawała za nieistotne i drugorzędne, ale dla niego stało się nie do zniesienia. - To nie w porządku. Taki epizod zdarzył się tylko raz - rzekła błagalnym tonem. - O jeden raz za dużo. Nie mogę dopuścić, by tacy ludzie kręcili się przy moich dzieciach. A co by było, gdyby dziewczęta przyjechały, kiedy w twoim salonie trwała orgia? I weszły do domu? - Gdyby twoje córki były tutaj, nie wpuściłabym fotografa. On jest jednym z najpoważniejszych specjalistów w swojej dziedzinie, współpraca z nim jest dla pisma bardzo ważna. Nie chciałam stracić wyników jego sesji. - Ale i tak je straciła. A teraz traciła też

męża. - Jamal jest miłym człowiekiem. Nie życzę sobie jednak, by kręcił się po domu podczas pobytu moich córek. W twoim życiu pojawia się mnóstwo dziwnych typów. Tobie to odpowiada, to twój świat. Ja jednak nie potrafię przystać na to szaleństwo pod własnym dachem. Gdy wracam, nigdy nie wiem, kogo tym razem zastanę. A osobą, która najrzadziej się tam pojawia, jesteś ty sama. Od naszego ślubu jesteś w ciągłych rozjazdach. - Zaczął podejrzewać, że Fiona robi to celowo, by go unikać. - Mam mnóstwo problemów w redakcji - jęknęła. - Tak samo jak ja w agencji. Ale z tego powodu nie odgrywam się na tobie. - Owszem, tak właśnie robisz. To bardzo trudny okres dla nas obojga. - Trudniejszy, niż sądzisz - odparł ze smutkiem. - Nie mam nawet miejsca, w którym mógłbym powiesić garnitury. - Zapewnię ci więcej miejsca w szafach. Jeśli chcesz, kupimy większy dom. Mój jest za mały na nas dwoje. - I z pewnością na czworo, gdyby, Boże uchowaj, dziewczęta postanowiły wprowadzić się do nich na stałe. - W twoim życiu nie ma miejsca na dwoje. Musisz je zmienić. - Skoro chciałeś kogoś z nieskazitelnymi manierami, dlaczego się ze mną ożeniłeś? spytała, czując, jak po policzkach spływają jej łzy. - Ponieważ cię kocham. Kochałem wtedy i kocham teraz. Ale nie mogę z tobą żyć. I wiem, że nie mam prawa się spodziewać, że coś zmienisz. Bo ty pragniesz żyć w ten sposób. Postąpiłem źle, nakłaniając cię do małżeństwa. Teraz to sobie uświadamiam. Miałaś rację, nie zgadzając się nigdy na legalny związek. Wiedziałaś, co robisz. A ja nie. Chciałem należeć do twego świata. Zdawał się taki ekscytujący. Teraz jednak wiem, że jest to dla mnie zbyt wielka dawka podniet.

- Co ty opowiadasz? Była wstrząśnięta jego słowami. Nie mogła uwierzyć w to, co słyszy. Przecież przysiągł, że będzie z nią na zawsze, a ona mu zaufała. - Oświadczam ci, że chcę się rozwieść. Pragnę rozwodu. Już rozmawiałem na ten temat z moim prawnikiem. I przez ostatnie dwa tygodnie omówiłem tę sprawę z dziewczętami. - Naradzałeś się z nimi, zanim porozmawiałeś o tym ze mną? Czuła się jak dziecko porzucone na ulicy. Tyle że nie była małą dziewczynką, lecz dojrzałą kobietą. A on miał prawo odejść. - Zwolnię Jamala. Oddam ci wszystkie szafy. Twoje córki mogą się do mnie wprowadzić. I nigdy więcej nie wpuszczę tu żadnego fotografa. - Tak bardzo nie chciała go stracić. Sama myśl o tym sprawiała, że czuła się beznadziejnie samotna, wręcz chora. - To nie zadziała. Rzecz w tym, że nie chcę utracić moich córek. A tak się stanie, jeśli zostanę z tobą. Choć córki zachowywały się wobec niego karygodnie, były nadal jego dziećmi, które kochał nad życie. Bardziej niż Fionę. A one, pod złym wpływem pani Westerman, stale go naciskały i szantażowały moralnie, żeby rozstał się z żoną. Ponieważ ich stosunki małżeńskie tak bardzo się skomplikowały, to tyrady córek trafiały na podatny grunt. Zaczynały skutkować. I wreszcie John się im poddał. Fiona musi odejść z ich życia. - One nie mają prawa tak postępować. Ani ty - łkała do słuchawki. Ale nawet w rozpaczy zdawała sobie sprawę, że część winy spoczywa na niej. Może nawet znaczna część. Tylko że on też zawinił. I zawarł układ z córkami. Na koniec to one wygrały. A ona straci jedynego mężczyznę, którego naprawdę kocha. Adrian miał rację: nie poszła na większy kompromis. Czuła się tak bezpiecznie, że zignorowała wszelkie ostrzeżenia. A teraz John

złożył sprawę o rozwód, aby zadowolić dzieci. Już nie wrócił do jej domu. Pierwszy pakiet papierów rozwodowych dostarczono jej dwa tygodnie później. Ich wspólne życie trwało w sumie jedenaście miesięcy. Prawie rok. Dokładnie tyle, aby Fiona pokochała Johna z całych sił i by złamał jej serce swoim odejściem. Byli małżeństwem przez pół roku. Na Boże Narodzenie staną się rozwodnikami. To nie do pomyślenia. A przecież obiecywał. Kochał ją. Poślubił. I to nic nie znaczyło? Małżeństwo było jedyną rzeczą, której nigdy nie pragnęła. A teraz stało się wszystkim, czego chciała. Była to okrutna zemsta losu. Dwa tygodnie po otrzymaniu zawiadomienia o wszczęciu przez Johna postępowania rozwodowego Fiona wyjechała do Paryża na pokazy haute couture. Jak zwykle, udał się z nią Adrian. Tym razem to on, a nie John dotrzymywał jej towarzystwa. Wlókł się za nią z jednego pokazu na drugi. Fiona działała trochę jak manekin. Była tak wyczerpana, że stała się niemal przezroczysta. Adrian nieustannie się o nią martwił. Odnosił wrażenie, że kobieta, którą uwielbiał, z którą pracował i bawił się, nieodwołalnie znikła. ROZDZIAŁ DWUNASTY Przez całe lato Fiona nie zaglądała do Hamptons. Wolny czas spędzała w domu, liżąc rany. Nie wychodziła wieczorami na spotkania towarzyskie, lecz często płakała w samotności. Żyła tylko redakcją. Robiła wrażenie osoby całkowicie wyzbytej radości, energii, pasji. Czuła się jak zjawa w ciemnym tunelu, zagubiona w mroku. Wszystko, na co liczyła, co kochała i czemu zawierzyła, zostało jej odebrane. I ilekroć spoglądała na Jamala krzątającego się po domu, robiła sobie wyrzuty za popełnione błędy. Słusznie czy niesłusznie, całą winę zwalała teraz na siebie. John był uosobieniem tego, o czym zawsze marzyła, i nie spodziewała się, że coś tak cudownego ją spotka. Przedtem nie rozumiała potęgi tego daru, którego ją

pozbawiono. Odczuwała dotkliwy ból. Utrata Johna uśmierciła jej wszelkie nadzieje. Czuła się jak niesforne dziecko, któremu wymierzono niesprawiedliwie surową karę. Tak to odbierała. Nie zasługiwała ani na taki surowy wyrok, jaki John jej wymierzył, ani na straszne męki psychiczne, które sama sobie zadawała. I nic nie pomagały dobre rady innych. Jakimś cudem przetrwała lato. Pracowała z najwyższym trudem. A na początku września, tuż przed Świętem Pracy, kiedy upał ścinał z nóg, znów spotkał ją cios. Sir Winston doznał ataku serca i spędził w klinice dwa tygodnie, sztucznie podtrzymywany przy życiu. Fiona odwiedzała go dwa razy dziennie - przed pracą i zaraz po jej zakończeniu. Gładziła jego mordkę, całowała łapki, czuwała przy nim. Aż wreszcie któregoś popołudnia pies zachrapał, spojrzał jej łagodnie w oczy i wydał ostatnie tchnienie. Była to spokojna śmierć. Dla niej oznaczała jednak kolejną katastrofę. Pies był jej ukochanym przyjacielem. Dwa dni później jej redakcja miała ważną naradę z agencją reklamową. Tego spotkania Fiona nie mogła uniknąć. Omawiała całą sprawę z Adrianem, który oświadczył, że ona jako szefowa nie może zignorować tego zebrania bez względu na to, jak będzie dla niej trudne. Przez całe lato John nie odezwał się do niej ani razu. Czas nieubłaganie mijał, rozwód miał zostać orzeczony za trzy miesiące. Adrian zdawał sobie sprawę, że Fiona jest przybita. Wobec Johna otworzyła się bowiem do tego stopnia, że ujawniła wszelkie zakamarki swojej natury, do których nigdy nie docierały ani światło, ani miłość. A teraz, gdy on zatrzasnął za sobą drzwi, rozjątrzył jej wewnętrzne rany skrywane przez całe dorosłe życie. Co gorsza, zadał nowe. Nie mogła sobie wyobrazić, jak wytrzymałaby obecność Johna przy stole konferencyjnym. Rano chwyciła słuchawkę, żeby wymigać się od narady pod pozorem choroby. Przemyślała to jednak. Adrian miał rację. Choćby z szacunku dla siebie musi tam pójść. I, co gorsza, pragnęła go ujrzeć. I zobaczyła. John Anderson wkroczył na salę posiedzeń opalony, przystojny, atletyczny. Miał na

sobie granatowy garnitur w białe prążki, olśniewająco białą koszulę idealnie dopasowaną do figury oraz jeden ze swych klasycznych krawatów od Hermesa - granatowy w czerwone kropki. Z kieszonki wystawał róg białej chusteczki. Wyglądał jak milioner. A Fiona czuła się jak żebrak. W mniemaniu wszystkich uczestników narady Fiona prezentowała się jak zwykle doskonale. Była kompetentna, opanowana i nieodmiennie elegancka. Panowała nad sobą i nad zgromadzonymi, a do Johna zwracała się uprzejmie i z sympatią. Nikt jednak nie miał pojęcia, ile kosztowała ją ta zimna krew i w czasie zebrania, i po jego zakończeniu, gdy wdała się z Johnem w parominutową pogawędkę. - Fiono, dobrze wyglądasz - odezwał się grzecznie. Spojrzała na niego uważnie i zrozumiała, że w geście samoobrony wzniósł między nimi mur. Jego oczy świeciły lodowato. Nikt, kto ich widział, nie odgadłby, że formalnie są nadal małżeństwem i że oboje lub przynajmniej jedno z nich nadal kocha. Odnosili się do siebie z wysoce profesjonalną uprzejmością, choć John zauważył, jak bardzo Fiona zeszczuplała i pobladła. Założyła na tę okazję wąską sukienkę z czarnego lnu projektu Yohji Yamamoto, która podkreślała jej chudość. W trakcie rozmowy odnotował jej niemal białą twarz. - Czy wyjeżdżałaś gdzieś latem? - zapytał. Sprawiała wrażenie, jakby nie ruszyła się z miasta, a jeśli była na powietrzu, to chyba ukryta w głębokim cieniu. Jej skóra była niemal przezroczysta. - Byłam zajęta naszą kampanią reklamową - odparła z roztargnieniem. - Poza tym zawsze zamykamy w sierpniu numer grudniowy. Przez ostatni miesiąc pracowałam bez chwili przerwy. - W istocie po jego odejściu czuła taką pustkę, że od miesięcy nie wniosła do pisma niczego nowego. - A jak tam dziewczęta?

- Doskonale. Hilary jest na ostatnim roku, a Courtenay wyjechała na dalsze studia za granicę. Jest teraz we Florencji, więc zamierzam ją odwiedzić przy pierwszej sposobności. Rozmawiali jak dobrzy znajomi, którzy spotkali się po dłuższym okresie niewidzenia, a nie jak zakochana w sobie para małżeńska. John kompletnie wyeliminował ją ze swojego życia. W chwilę potem się rozstali. Obserwował ich Adrian i widział, jak wychodzą razem z sali konferencyjnej. - Jak było? - spytał ze zmartwioną miną. - Co jak było? - odpowiedziała pytaniem, udając, że nie wie, o czym mowa. - Zauważyłem, że rozmawiałaś z Johnem. - Było świetnie - odparła i odwróciła się, by wymienić parę słów z innym uczestnikiem narady, a następnie wróciła do redakcji i przez całe popołudnie udało się jej unikać Adriana. Ilekroć zaglądał do jej gabinetu, żeby coś z nią omówić, robiła wrażenie zajętej lub chwytała słuchawkę telefoniczną. Nie mogła rozmawiać z nikim, nawet z nim. Była wykończona psychicznie. Dopiero po miesiącu postanowiła wziąć się w garść, bo w redakcji zaczęło dziać się źle, co stanowiło sygnał ostrzegawczy, że Fiona nie potrafi zapanować nie tylko nad swoim życiem osobistym, ale i zawodowym. Na wszystkich frontach, we wszystkich dziedzinach radziła sobie z najwyższym trudem. Teraz nie miała już na pociechę nawet Sir Winstona. Wracała do pustego domu, a wesołe, szalone i swobodne życie, jakie kiedyś prowadziła, straciło dla niej wszelki urok. Nie znosiła codziennego chodzenia do pracy, a jeszcze bardziej - powrotów do domu. Pierwszego października złożyła rezygnację ze stanowiska naczelnej magazynu „Chic”. Zdawała sobie sprawę, że to najwyższy czas. Oznajmiła, że pragnie przepracować jeszcze tylko miesiąc, co było raczej krótkim terminem wypowiedzenia, i w długim liście

prywatnym do prezesa zarządu gorąco poleciła Adriana na swoje stanowisko. Oznajmiła, że wycofuje się z dalszej pracy zawodowej ze względu na stan zdrowia i z uwagi na sprawy natury osobistej, zamierza odpocząć przez rok lub dwa lata i przenieść się na ten czas za granicę, co nie do końca było kłamstwem. Znajdowała się w tak głębokiej depresji, że nie potrafiła dłużej funkcjonować. Zaplanowała więc, że wynajmie swój dom i na kilka miesięcy osiądzie w Paryżu. Kiedy poczuje się lepiej, spróbuje napisać książkę. Adrian niemal siłą wdarł się do gabinetu Fiony, gdy ogłoszono wieść. - Nic mi nie powiedziałaś! - krzyknął poruszony i rozżalony. - Fiono, coś ty zrobiła najlepszego? - Musiałam - odpowiedziała cichym głosem. - Już nie mogę wykonywać swoich obowiązków. Sądzę, że całkowicie utraciłam energię. To zresztą nic już dla mnie nie znaczy. Nic mnie nie obchodzą ludzie, przyjęcia, wygląd, ubrania. Nie robi mi żadnej różnicy, czy zostanę kiedykolwiek wysłana na pokaz mody. W istocie marzę, żeby nie musieć tam jechać. - Mogłaś przynajmniej zwierzyć mi się ze swoich postanowień. Omówilibyśmy całą sprawę. Dlaczego nie zażądałaś sześciomiesięcznego urlopu bezpłatnego? Oboje jednak wiedzieli, że w ich branży taka rzecz jest nie do pomyślenia. Fiona nie mogła odejść na jakiś czas z pisma, zostawiając go bez kierownictwa. Wystarczało, że wyjeżdżała na tydzień, a już tysiące spraw wymykały się spod kontroli, wkradał się niewiarygodny chaos. Dwa dni później Adrian dowiedział się, że Fiona właśnie jego poleciła na swego następcę. Była to właściwa decyzja i przemyślana rekomendacja, więc po dwóch tygodniach od złożenia przez Fionę dymisji Adrian otrzymał stanowisko naczelnego „Chicu”, a w następnym tygodniu, gdy emocje opadły, zarząd zakomunikował jej, że jest wolna. Wszystko odbyło się z nadzwyczajną szybkością. Fiona opuściła swój gabinet, nie oglądając się za siebie. Na odchodnym miała łzy w

oczach. Niosła stosik książek i roślinę w doniczce, którą lata temu dostała od swojej mentorki. Adrian nie ukrywał łez, gdy brał od niej książki, by je zanieść do samochodu. Oboje zdawali sobie sprawę, że w świecie dziennikarskim szybko zapomina się o dawnym naczelnym. Nie było jednak wątpliwości, że Fiona Monaghan wycisnęła swe piętno na piśmie i że doskonale przygotowała Adriana do nowej funkcji. W redakcji chciano wydać pożegnalne party na jej cześć, ale odmówiła. Nie była w odpowiednim nastroju. Pięć minut po opuszczeniu gabinetu wsiadła do taksówki, którą wezwał Adrian. Wzięła od niego książki. - Uwielbiam cię - szepnęła, uśmiechając się smutno. - Byłaś moim najlepszym przyjacielem - odparł Adrian ze łzami w oczach. - Ty moim też. Do zobaczenia jutro. Adrian obiecał, że rano przyjdzie do niej, żeby pomóc w pakowaniu. Fiona już zdołała wynająć dom i musiała zostawić rzeczy osobiste w wynajętym na ten cel magazynie. Postanowiła, że do Paryża weźmie minimalny bagaż. Do czasu znalezienia mieszkania miała zatrzymać się w hotelu Ritz, w niewielkim pokoju, na który - jako stała klientka - otrzymała spory upust. Dzięki mądremu inwestowaniu oszczędności była w dobrej sytuacji finansowej i przez dłuższy czas nie musiała troszczyć się o zarobki. Najpierw zamierzała znaleźć odpowiednie mieszkanko, a potem zabrać się do pracy nad książką. Ale nie wcześniej niż wiosną. Na razie zamierzała chodzić na długie spacery, dużo spać i sprawić, by zagoiły się rany. Dobrą stroną tej podróży była myśl, że nigdy już nie spotka Johna Andersona. Z pewnością zatęskni za redakcją, tego była pewna, ale nie w takim stopniu, jak tęskni za nim. Teraz musiała wykreślić z pamięci i pismo, i męża. Ten rozdział jej życia należał do przeszłości. Przyszłość była niejasna i w jej wyobraźni nie zapowiadała się różowo. A teraźniejszość była jednym wielkim bólem. Nazajutrz rano, zgodnie z obietnicą, pojawił się Adrian. Opróżnianie szaf i wkładanie

ubrań do kartonów zajęło im cały dzień. Fiona była zdumiona ilością zgromadzonych rzeczy i znaczną część dawnych skarbów przeznaczyła na cele charytatywne. - Z tą masą strojów mogłabyś otworzyć muzeum mody - zażartował Adrian, rzucając na podłogę kolejny stos ubrań przeznaczonych do oddania. - Gdybym zajęła się tym za czasów Johna, mogłabym zwolnić dla niego ponad połowę miejsca w szafach - odparła ze smutkiem. W garderobach, które do niedawna pękały w szwach, zostało ledwo parę rzeczy. - Daj spokój - zauważył rozsądnie Adrian. - W końcu nie poszło wam o szafy, lecz o wiele poważniejsze sprawy. Zbytnio się różniliście. On był przez całe lata człowiekiem żonatym, ty nigdy przedtem nie wyszłaś za mąż. On ma dzieci, ty nie. Jego córki cię nienawidziły, gospodyni nie cierpiała, nawet ich pies chciał cię zagryźć. Dwukrotnie. A do tego ludzie, z którymi się zadawałaś, doprowadzali Johna do szału. Oboje zdawali sobie sprawę, że John, choć prawdziwie ją kochał i uważał za kobietę oszałamiającą, to czuł się z nią tak, jakby do gardła wciśnięto mu ostrą papryczkę zmieszaną z japońskim chrzanem wasabi. To sprawiało, że cierpiał katusze. Adrian głęboko wierzył w uczucie, jakie John żywił do Fiony, tyle że nie mógł sobie z nią poradzić. Potrzebował kogoś dużo bardziej bezbarwnego niż panna Monaghan. Niemniej Adrian ubolewał, że John tak szybko opuścił żonę. Nie zasłużyła na taką karę bez względu na chaotyczne życie, jakie prowadziła. - Czy powiedziałaś mu o Sir Winstonie? - spytał zaciekawiony. Pakował właśnie do jednego z kartonów dostarczonych przez organizację charytatywną pięćdziesiątą już chyba parę kosztownych pantofelków. Ich szpilki były za wysokie nawet dla Jamala. Fiona podarowała mu jedynie czółenka na płaskim obcasie. Nie chciała go zachęcać do noszenia wyzywająco damskiego obuwia.

- Doszłam do wniosku, że to nie jego sprawa - odparła na pytanie Adriana o psa. Niby co miałam powiedzieć? Dziękuję ci, że się ze mną rozwodzisz i, aha, mój pies zdechł. Zapłaciła pięć tysięcy dolarów za pochowanie go na cmentarzu dla zwierząt i za nagrobek z czarnego granitu w kształcie serca. Nigdy go zresztą nie widziała. Nie mogła znieść myśli o odwiedzeniu miejsca ostatniego spoczynku swego drogiego przyjaciela. Adrian przyszedł ponownie w niedzielę, żeby pomóc jej w likwidowaniu mieszkania. Cały następny tydzień Fiona spędziła na pozbywaniu się rzeczy. Na cześć swego obecnego wariactwa odleciała do Paryża w Halloween. Adrian odwiózł ją na lotnisko. Przez dłuższą chwilę oboje stali przed bramką. - Bądź dobra dla siebie. Przestań się karać. Różne sprawy zdarzają się z konkretnych powodów. - Taaak. Ojciec opuścił jej matkę. Matka zmarła. John rozwiódł się z nią. Rzuciła pracę, która kiedyś była całym jej światem. I teraz żadne z tych doświadczeń nie znaczyło dosłownie nic. - Zadzwoń do mnie zaraz po przylocie. Martwię się o ciebie. - Bądź dobrym naczelnym - odparła ze łzami w oczach. Była pewna, że doskonale sobie poradzi. Był równie doświadczonym redaktorem jak ona, ale miał w sobie o wiele więcej energii niż ona teraz. - Chcę być z ciebie dumna. - Już była. - Uwielbiam cię! - krzyknął. Z oczu płynęły mu łzy. - Pokaż im wszystkim w Paryżu, gdzie raki zimują. Zobaczymy się w styczniu albo wcześniej, jeśli mi się uda. Dla obojga styczeń wydał się odległy niczym wieczność. Pokazy mody odbywały się dopiero za trzy miesiące. Obecnie czuła się tak, jakby w Nowym Jorku śmiertelnie ją znokautowano i teraz wnoszono jej zwłoki do samolotu w czarnej plastikowej torbie. Nigdy przedtem nie była w tak upiornym stanie. - Dbaj o siebie - szepnęła i ruszyła ze spuszczoną głową, prawie nic nie widząc z powodu potoku łez.

Adrian stał przy bramce tak długo, póki Fiona nie zniknęła mu z oczu. Szczerze opłakiwał jej odjazd. ROZDZIAŁ TRZYNASTY Pokój wynajęty w hotelu Ritz był mały niczym łono matki, z widokiem na zimowe niebo. Niekiedy Fiona stała w oknie i wpatrywała się w chmury, zapominając o wszystkich i o wszystkim: o Johnie, Adrianie, swojej pracy, domu, Nowym Jorku, Sir Winstonie, nawet o Jamalu. Straciła sens życia i teraz nie bardzo wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Zima w Paryżu była szara i wilgotna, ale to właśnie odpowiadało jej nastrojowi. W głębi ducha była zadowolona, że przeniosła się do tego miasta. Nie musiała z nikim rozmawiać, z nikim się widywać. W istocie wcale nie było to jej potrzebne. Otoczyła się samotnością i smutkiem. W połowie grudnia dotarły do niej papiery rozwodowe. Już ją to tak bardzo nie obchodziło. Na wszystko reagowała obojętnie. Wigilię i dzień Bożego Narodzenia spędziła w pokoju hotelowym. Poszła jednak na mszę do kościoła Sacre Coeur, w którym chór zakonnic śpiewał tak przejmująco, że Fionie zdawało się, iż trafiła do nieba. Siedziała, przysłuchując się im ze wzruszeniem. Łzy spływały jej po policzkach. I tego wieczoru, po powrocie do siebie, zaczęła pisać. Nie była to książka, jaką sobie kiedyś zaplanowała w myślach, lecz opowieść o pewnej dziewczynce. Jej dzieciństwo

przypominało dzieciństwo Fiony. Opisała dorastanie bohaterki, lata dorosłe i błędy popełnione w życiu, wreszcie próbę zaleczenia ran. Ten temat był dla niej oczyszczeniem i sprawił, że zaczęła lepiej dostrzegać wiele spraw. Teraz potrafiła sobie uzmysłowić, dlaczego dokonała takich, a nie innych wyborów, z jakiego powodu obawiała się mężczyzn, na czym polegała jej determinacja i kariera zawodowa. Zrozumiała, że determinacja i kariera były to substytuty prawdziwych związków. Praca, która dla niej znaczyła tak wiele, pozwalała jej odsunąć całą resztę istotnych spraw na dalszy plan. W imię pracy gotowa była na poświęcenia, nawet na wyrzeczenie się macierzyństwa. Chciała być perfekcyjna w każdej dziedzinie. A pies był dla niej zastępstwem dziecka. Pozornie robiła ustępstwa na rzecz Johna, ale obawiała się dać mu należne miejsce nie tyle w swoich szafach, ile w sercu. Bo gdyby ofiarowała mu wszystko, co i tak w końcu zrobiła, straciłaby wszystko, gdyby odszedł. I tak się stało. Wszystkie te szczegóły zawarła w swej opowieści, którą nadal pisała. Była nią głęboko pochłonięta, gdy przyjechał Adrian. Chociaż na pierwszy rzut oka wyglądała lepiej niż przed odlotem z Nowego Jorku, natychmiast dostrzegł, że nadał była szczupła i bardzo blada, niemal szara. Ale Fiona nie przeniosła się do Francji nadaremnie. Pisała jak w transie. Adrian nadal przebywał w Paryżu, kiedy agent biura nieruchomości zatelefonował do niej z wieścią, że znalazł dobre mieszkanie. Kamienica znajdowała się w Siódemce, przy boulevard de la Tour Maubourg. Fiona od razu zadzwoniła do Adriana, który też zatrzymał się w hotelu Ritz. Zapewnił ją, że chętnie je obejrzy razem z nią zaraz po pokazie Gaultiera. Fiona unikała ludzi ze świata mody. Teraz nie miała im nic do zakomunikowania. Wyślizgnęła się z hotelu w towarzystwie Adriana, założywszy ciemne okulary i płaszcz z kapturem. Na wszelki wypadek związała włosy w koński ogon. Tego dnia lało jak z cebra. Ale nawet w deszczowy dzień mieszkanie przedstawiało się wspaniale. Mieściło się w drugiej oficynie, szło się do niego przez wyłożony kostką dziedziniec, a na dodatek miało

śliczny, zadbany ogródek. Dom należał do pary, która przebywała w Hongkongu i prawie nigdy nie pojawiała się w Paryżu. Właściciele nie chcieli jednak sprzedawać swego gniazdka, co było zupełnie zrozumiałe. Dwupoziomowe mieszkanie zajmowało ostatnie piętro kamienicy oraz poddasze, a na dachu mieścił się ogródek. Był tak mikroskopijny, że dwie osoby robiły tam tłok. Na poddaszu znajdowało się nieduże atelier, idealne na gabinet do pracy. W mieszkaniu były antyczne meble i wielkie łoże z baldachimem, ściany świeżo pomalowano, a drewniana podłoga liczyła ze trzysta lat. Fiona wynajęła to cudo z miejsca, dowiedziawszy się, że może się od razu wprowadzić. Poczuła, że w takim mieszkaniu może z powodzeniem osiąść na dłuższy czas. Adrian był tego samego zdania. - Wygląda jak poddasze Mimi z Cyganerii. I ty też zaczynasz ją przypominać - orzekł z zatroskaną miną, ale był bardzo zadowolony, że zdecydowała się na to mieszkanie. Sądził, że powinna tu być szczęśliwa. Fiona z kolei opowiedziała mu o swojej książce. Nie miała pojęcia, kiedy ją skończy. Jeśli nie zwolni tempa pracy, przypuszcza, że będzie gotowa na wiosnę. Zresztą termin nie miał znaczenia. Nawet nie była pewna, czy chce ją opublikować. Samo pisanie było dla niej dobrodziejstwem. Nazajutrz, kiedy sygnowała umowę najmu i wypisywała czek, uświadomiła sobie, że to dzień jej pierwszej rocznicy ślubu. Nie wiedziała, czy to jakiś omen, czy nieszczęśliwy zbieg okoliczności, w każdym razie tego wieczoru przyszła do pokoju Adriana w Ritzu i upiła się szampanem. Adrian martwił się o nią, nie bez powodu zresztą. Fiona po pijanemu bredziła o Johnie. Utrzymywała, że wybaczyła mu krzywdę, jaką jej uczynił, i że choć od niej uciekł, ona go rozumie. To było w porządku, zresztą wszystko jest już bez znaczenia, a on miał prawo do takiego kroku, bo ona była dla niego okropna. Jednakże nie tak okropna, jak wobec samej siebie - pomyślał Adrian. Nadal obwiniała się o wszystko. Adriana ciekawiło, czy tęskni za swoim dawnym stanowiskiem. Fiona utrzymywała, że ani trochę, ale on nie był do

końca przekonany, czy należy jej wierzyć. Jej obecne życie wydawało mu się takie puste, w oddaleniu od ludzi, jeśli nie liczyć postaci kreowanych w książce. Przede wszystkim uprzytomnił sobie Adrian - Fiona musi przebaczyć sobie. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek zdobędzie się na to. Jeśli nie, do końca życia będą ją prześladowały złe wspomnienia. Na myśl o tym serce mu pękało. Nie mógł przebaczyć Johnowi, że ją porzucił. Ich pożycie pewnie było chaotyczne, ale przecież Fiona jest taką wspaniałą kobietą. Doszedł do wniosku, że John jest głupcem, rzucając taką żonę i tak szybko tracąc do niej cierpliwość. Nie chciał zostawiać Fiony swojemu losowi, ale pod koniec tygodnia musiał wyjechać z Paryża. Nie mógł nawet pomóc jej w przeprowadzce. Miał szereg spotkań biznesowych w Nowym Jorku, jedno z nich z udziałem Johna Andersona. „Chic” zaczynał mieć poważne kłopoty z jego agencją, ale Adrian postanowił nie wspominać o tym Fionie. Niełatwo było być jej następcą, ale dla niego stanowiło to wyzwanie. Żonglując codziennie tysiącem piłeczek, z każdym dniem coraz bardziej podziwiał dawną szefową, która doskonale sobie radziła. Wiele razy zasięgał rady Fiony w różnych kluczowych sprawach i przyznawał w duchu, że ma nadal przenikliwy umysł, jasne spojrzenie i nieomylny osąd. Nie licząc świetnego gustu. Fiona była doprawdy niezwykłą kobietą, więc wierzył, że jej książka okaże się świetna. Pisała ją przecież całym sercem i duszą. Odlatując z Paryża, nie mógł przestać o niej myśleć i modlił się o jej pomyślność. Fiona wydawała mu się krucha i wrażliwa, ale zarazem silna charakterem. Budziła w nim podziw swoją odwagą i - nawet w większym stopniu - klasą. Kiedy Adrian odleciał do Stanów, Fiona przeniosła się do mieszkania przy bulwarze de la Tour Maubourg. Odkryła w pokojach przeciągi, w kuchni mały zaciek na suficie, ale poza tym wszystko było w porządku. Mieszkanie wyposażono w pościel, obrusy, zastawę stołową i garnki. Składało się z dwóch niedużych sypialni, dwóch łazienek, saloniku, kuchni,

w której mogła podejmować przyjaciół, oraz pracowni na górze, przy dobrej pogodzie zalanej słońcem. Przez parę pierwszych dni brakowało jej luksusów Ritza i znajomych twarzy troskliwej pokojówki, dyżurnego w centralce telefonicznej, który poznawał jej głos, odźwiernego uchylającego na jej widok kapelusza, boyów hotelowych w okrągłych niebieskich czapeczkach, którzy figlowali jak mali chłopcy i nosili za nią pakunki, oraz recepcjonistów gotowych wypełniać drobne prace sekretarskie. Fiona nigdzie nie bywała, więc nie potrzebowała żadnych rezerwacji, ale pracownicy hotelu chętnie wykonywali dla niej różne czynności - wysyłali korespondencję, kserowali teksty, a nawet sprowadzali niezbędne do pisania książki. I byli zawsze uprzejmi, gdy przystawała w recepcji, by zamienić z nimi parę słów. Początkowo czuła się osamotniona w nowym miejscu. Nie miała z kim porozmawiać. Nie mogła zamówić posiłku o dowolnej porze. Jednakże miało to dobre strony. Musiała ubrać się i wyjść, choćby w dżinsach i w starym swetrze. Za rogiem znajdowało się bistro, w którym niekiedy się stołowała albo piła kawę, a kilka przecznic dalej był świetnie zaopatrzony sklep spożywczy. Czasami tkwiła w swojej samotni tak długo, aż zabrakło jej czegoś do jedzenia lub papierosów. Znowu zaczęła palić, choć nie wpływało to dobrze na jej wagę. Bardzo chudła i ubrania po prostu na niej wisiały. Nie przejmowała się zresztą strojem, nosiła po prostu bluzy lub swetry i dżinsy. Czuła się niemal jak rodowita Francuzka, gdy paląc papierosa przy stoliku pod gołym niebem, zagłębiała się w lekturze rękopisu. W większości wypadków była z siebie zadowolona. Tamtej zimy ciągle w Paryżu padało. Deszcz nie ustawał, gdy zima przeszła w wiosnę. W kwietniu, kiedy słońce wreszcie zagościło na dobre, Fiona robiła długie spacery wzdłuż Sekwany. Kiedyś stanęła, wpatrując się w toń rzeki, i przypomniała sobie kolację z Johnem na statku spacerowym. Było to ledwo dwa lata temu, a jej się wydawało, że przeżyła od

tamtego czasu całą wieczność. Jej dawna egzystencja jakby rozpłynęła się bez śladu. Tamci ludzie, jej stanowisko w „Chicu”, nawet Sir Winston. No i oczywiście John. On z nich wszystkich najbardziej oddalił się od niej. I był to fakt. W maju poczuła się raźniej, praca nad książką się posuwała. Niekiedy uśmiechała się, czytając napisane stronice, a nawet śmiała na głos w swojej pracowni. Przez ponad pół roku prowadziła w Paryżu samotnicze życie, ale uzmysłowiła sobie, że przyniosło jej ono wiele korzyści. Kiedy Adrian pojawił się w czerwcu, była już w znacznie lepszej kondycji, co bardzo go ucieszyło. Fiona nabrała trochę ciała i choć nadal kopciła jak komin, już nie wydawała się taka blada. Podcięła włosy, w jej zielonych oczach znów pojawiły się żywe ogniki. Prezentowała się świetnie, nawet w jego oczach. Adrian zawsze bacznie ją obserwował. Pozostała jego najlepszą przyjaciółką mimo fizycznego oddalenia. Podobało mu się też to, co opowiedziała mu o książce. Chętnie zgodziła się pójść z nim do Le Voltaire i nie przejęła się, gdy wpadli na znajomą redaktorkę innego pisma kobiecego. Teraz nie miała już nic do ukrycia. Wcale nie wyglądała na pokonaną i zachowywała się ze swadą. Odpowiadając na pytanie tamtej, czym się teraz zajmuje, odparła z uśmiechem, że pisze książkę. - O, mój Boże, mam nadzieję, że nie jest to powieść z kluczem! - wykrzyknęła redaktorka z przestrachem w oczach. Fiona parsknęła śmiechem: - Nie zrobiłabym tego moim przyjaciołom. Piszę powieść, w żadnym stopniu nie dotyczy ona świata mody i prasy. Twoje sekrety zawodowe są bezpieczne. Redaktorka wzniosła oczy ku niebu i odetchnęła z ulgą. Kiedy odeszła od ich stolika, Fiona zwróciła się z przekorną miną do Adriana: - Pisanie książki o światku mody zanudziłoby mnie na śmierć.

Wybuchnęli śmiechem i rzucili się na ogromny półmisek profitrolek podanych im na deser. Adrian ucieszył się, że jego dawna szefowa nie odmawia sobie jedzenia, choć nabrała zwyczaju palenia między daniami. - Czy myślałaś może, żeby sprawić sobie psa? Od dłuższego czasu ta myśl krążyła mu po głowie, ale zwlekał z poruszeniem tego tematu, aż zagoją się rany po odejściu Sir Winstona. Teraz odniósł wrażenie, że nastąpił odpowiedni moment. Fiona jednak zapaliła kolejnego papierosa i potrząsnęła głową. - Pamiętasz, jaka byłam? Wróciłam do tego. Nie chcę żadnej odpowiedzialności, żadnych zobowiązań, żadnej zażyłości. Nie zamierzam niczego ani nikogo kochać, przywiązywać się do ludzi, miejsc czy rzeczy. - Ta deklaracja uzmysłowiła mu, że w głębi duszy Fiona nadal cierpi i że rana, jaką w jej sercu zostawił John, bez względu na to, jak krótko istniał w jej życiu, była bez wątpienia bardzo głęboka. Adrian wyczuł jednak, że Fiona stopniowo zaczyna wybaczać sobie i swoje dawne błędy, i niemożność ofiarowania mężowi tego, czego od niej oczekiwał. W ciągu minionych miesięcy samotności ciężko nad sobą pracowała, żeby dotrzeć do najgłębszych warstw swojej świadomości. Adrian po raz pierwszy, odkąd Fiona odeszła z redakcji i wyjechała do Paryża, doszedł do wniosku, że przypuszczalnie podjęła właściwą decyzję. Była teraz osobą mądrzejszą i głębiej myślącą. Jej życie nie było już rozrywkowe, po domu nie biegali faceci w szarawarach. Zauważył też, że Fiona przestała się zajmować modą - i samym tematem, i strojami. Robiła wrażenie osoby już nie dążącej za wszelką cenę do perfekcjonizmu i nie takiej twardej wobec siebie. Była dużo bardziej zrelaksowana i cechowało ją podejście filozoficzne do wielu spraw. Jednakże martwiło go, że prowadzi samotne życie i że izoluje się od innych ludzi. W wieku czterdziestu czterech lat była zbyt młoda na to, żeby odciąć się od świata. Tymczasem oświadczyła mu, że nie myśli o randkach i nie zamierza prowadzić życia towarzyskiego. Pragnie jedynie skończyć

książkę. Wyznaczyła sobie konkretną datę - koniec lata. Wtedy wpadnie na krótko do Nowego Jorku, żeby znaleźć agenta literackiego, by nawiązał w jej imieniu kontakty z wydawcami. Stwierdziła, że przez całe lato zostanie w Paryżu i na pytanie Adriana, czy nie wybiera się do St. Tropez, aż się zwinęła ze złości. Było oczywiste, że tym pytaniem Adrian dotknął czegoś ogromnie bolesnego w jej życiu. Odparła, że jest wiele miejsc, do których nie zamierza już wracać. Nie odczuwa takiej potrzeby. Oboje jednak wiedzieli, że są dla niej związane ze zbyt bolesnymi wspomnieniami. Adrian zatrzymał się w Paryżu nieco dłużej i spędził z nią sporo czasu już po obowiązkowych spotkaniach na pokazach mody. Kiedy odjechał na początku lipca, Fiona wróciła do pisania. Pobyt przyjaciela był jednak dla niej miłą przerwą w pracy. Często rozmawiali ze sobą telefonicznie, ale dużo lepiej gadało im się twarzą w twarz. Niemal codziennie jadali obiad w Le Voltaire. Raz Fiona przyrządziła dla nich posiłek w domu, a kilkakrotnie siadywali razem na jej tarasie i zagryzali wino serem. Adrian musiał przyznać, że jego dawna szefowa nie wybrała sobie złego życia i w pewien sposób nawet jej tego zazdrościł. Jednakże cieszył się stanowiskiem odziedziczonym po niej i po jej odejściu wprowadził do pisma szereg istotnych zmian. - Może kiedy dorosnę, też przyjadę do Paryża i napiszę książkę - mruknął, rozprostowując nogi. Miał na sobie kapitalną parę butów, oczywiście Manolo Blahnika, wykonanych ze skóry pytona. - Powinieneś napisać książkę, której ja nie stworzę - odparła z uśmiechem. - O świecie mody. Znasz jeszcze więcej tajemnic z tej branży niż ja. Wszyscy zwierzali mu się z różnych sekretów, bo milczał jak grób. Fiona dobrze o tym wiedziała, bo sama wyznała mu wiele swoich tajemnic. - Wtedy nasłano by na mnie płatnego zabójcę. Chociaż, skoro dotychczas tego nie

zrobili, to może nigdy nie posuną się do ostateczności. Spodobał mu się pomysł spisania wspomnień z życia redaktora pisma o modzie, ale odkładał to na bliżej nieokreśloną przyszłość. Zajmował dawne stanowisko Fiony, będąc w tym samym wieku co ona, gdy została naczelną. Kiedy Adrian odjechał, praca nad książką zaczęła nabierać tempa. Fiona nie pozwalała sobie na dłuższe przerwy. Wstawała o świcie, robiła kawę, zapalała papierosa i zasiadała do pisania. Na ogół nie ruszała się od komputera aż do południa. Zjadała na chybcika jakiś owoc, rozciągała mięśnie i wracała do pracy. Przez dwa bite miesiące pracowała dzień i noc. Paryż o tej porze roku sprawiał wrażenie wymarłego miasta. Nawet turyści zdawali się go omijać, udając się do Bretanii lub na południe albo do Włoch czy Hiszpanii. Fiona wychodziła z domu tylko po zakupy. W cudownie słoneczny dzień pod koniec sierpnia napisała kolejne zdanie i zaczęła się w nie wpatrywać ze łzami w oczach, stopniowo uświadamiając sobie, co się wydarzyło. Oto właśnie skończyła książkę. - O, mój Boże - jęknęła cicho, a potem zawołała radośnie, choć przez łzy: - O, Boże... udało się! - Gapiła się w ekran monitora, wielokrotnie czytając na głos ostatnią linijkę. Dopięła celu. Książka, w którą włożyła całą duszę i serce, stała się faktem. Zajęło jej to niemal osiem miesięcy. Rzuciła się do telefonu, żeby powiadomić o tym Adriana. U niego był dopiero ranek, ledwie pojawił się w redakcji. Gdy tylko się dowiedział, że dzwoni Fiona, natychmiast podniósł słuchawkę. - Możesz wrócić teraz na swoje stanowisko - rzekł tonem, w którym słychać było rozpacz. - Ci ludzie doprowadzają mnie do szaleństwa. Właśnie odeszły trzy najlepsze redaktorki.

- Znajdziesz na ich miejsce inne. Nie ma ludzi niezastąpionych, ja jestem najlepszym tego dowodem. Ale zgadnij, dlaczego dzwonię - rzekła z ledwie skrywaną emocją. - Jesteś w ciąży. To niepokalane poczęcie. Albo spotkałaś świetnego chłopaka. Lub wracasz do Nowego Jorku, oby tak się stało. I teraz chcesz pracować dla mnie. - Nigdy w życiu! Pudło. Właśnie skończyłam książkę! - Jej podniecenie aż wibrowało w słuchawce. - Jasny gwint!!! Nie wierzę! Już? Jesteś genialna! - Był niemal równie podekscytowany jak ona. Zdawał sobie sprawę, ile to dla niej znaczy. I, jak zwykle, był z niej dumny. - Czy wobec tego wracasz do domu? - spytał z nadzieją. - Tu jest teraz mój dom. Ale za kilka tygodni przylatuję do Nowego Jorku. Chcę spotkać się z paroma agentami literackimi. Najpierw jednak trzeba trochę podczyścić tekst. Muszę wprowadzić parę pomniejszych zmian i zrobić poprawki. - Zadanie to zajęło jej dużo więcej czasu, niż założyła. Dopiero w październiku była gotowa do wyjazdu. Umówiła się z trzema agentami i uzgodniła z Adrianem, że się u niego zatrzyma. W jej domu nadal mieszkali lokatorzy, zresztą postanowiła, że sprzeda dom. Zamierzała sfinalizować to w trakcie pobytu w Nowym Jorku, ale najpierw zaoferuje go rodzinie, która teraz go wynajmowała. Jeśli dojdą do porozumienia, oszczędzi to obu stronom wielu wydatków. Wiedziała, że jej dom bardzo im przypadł do gustu. Fiona natomiast postanowiła, że już nie będzie mieszkała w Nowym Jorku. Była szczęśliwa w Paryżu, a z metropolią, w której przeżyła wiele lat, nic jej teraz nie łączyło. Zaraz po powrocie do Francji weźmie się do pisania następnej książki. Już sobie przygotowała jej zarys, nad którym pracowała w czasie lotu do Stanów. Spotkała się z Adrianem w redakcji „Chicu”. Czuła się tam dziwnie, jakby odwiedzała dom z czasów dzieciństwa, gdzie mieszkają teraz obcy ludzie. Jeszcze większe uczucie

obcości towarzyszyło jej, gdy zajrzała do własnego domu. Ściany pomalowano na inne kolory, w pokojach, jej zdaniem, stały okropne meble, ale wnętrze należało teraz do lokatorów, a nie do niej. Ci wpadli w zachwyt na wieść o możliwości odkupienia domu. Uzgodnili cenę ku zadowoleniu obu stron i zawarli transakcję w ciągu dwóch dni, unikając dodatkowych kosztów. Przynajmniej pod tym względem podróż okazała się owocna. Fiona spędzała wieczory w mieszkaniu Adriana, a w ciągu dnia spotykała się z agentami literackimi, których wcześniej wybrała. Dwóch z nich uznała za okropnych typów, ale trzeci wyraźnie się jej spodobał. Był inteligentny, ambitny, interesujący w rozmowie, znał świetnie swój fach i na dodatek był na oko jej rówieśnikiem. Opowiedziała mu pokrótce treść książki, zainteresował się, więc zostawiła mu manuskrypt, czując się tak, jakby powierzyła obcym ludziom najukochańsze dziecko. Kiedy tamtego wieczoru wróciła do Adriana, była kłębkiem nerwów. Spędziła w gabinecie agenta wiele godzin, a tymczasem Adrian czekał na nią z kolacją. Zdawał sobie sprawę, jakie to musiało być stresujące przeżycie. - A co będzie, jeśli moja opowieść nie przypadnie mu do gustu? - spytała Fiona z niepokojem. Była ubrana w biały golf i popielate spodnie, na nogach miała jedwabne czółenka, a na ręce - swoją ulubioną bransoletę z turkusami. Nie spostrzegła, że wyraźnie spodobała się agentowi. Cała jej uwaga była skupiona na książce. Pojawiła się tam bez makijażu, jak to często ostatnio robiła. Miała jednak teraz doskonałą cerę, a jej zielone oczy wydawały się jeszcze większe. - Nie obawiaj się, na pewno mu się spodoba. Fiono, piszesz pięknie. A treść jest intrygująca. Już przedtem czytała Adrianowi fragmenty, a potem faksowała mu stronice kolejnych wersji.

- Zobaczysz, że ją zjedzie - odparła, dopijając resztkę wina. Po kolacji poczuła lekkie zawroty głowy, co teraz nieczęsto się jej zdarzało. Była wręcz przekonana, że nazajutrz agent odrzuci jej manuskrypt. Postanowiła, że schowa go gdzieś na dnie szuflady. Próbowała się skupić na nowej książce. Telefon w mieszkaniu Adriana zadzwonił nazajutrz późnym popołudniem. Fiona, będąc gościem, zazwyczaj nie podnosiła słuchawki i czekała, aż dzwoniący nagra się na automatyczną sekretarkę. Tym razem jednak podbiegła do telefonu, sądząc, że dzwoni Adrian. Planowali pójść wieczorem na kolację, ale okazało się, że nowy naczelny jest jeszcze bardziej zapracowany w redakcji niż jego poprzedniczka. Różnica polegała na tym, że nie wydawał przyjęć i nigdy nie udzielał gościny fotografom lub modelkom. Przyznał się jednak Fionie rok wcześniej, że po jej wyjeździe zatrudnił u siebie Jamala. Toteż Fiona rozpromieniła się na jego widok. Nowy chlebodawca nabył dla niego czarne spodnie i białą koszulę oraz rodzaj krótkiego białego żakietu. Gdy z rzadka zapraszał do siebie gości, kazał Jamalowi zakładać krawat. Powiedział Fionie, że jej dawny służący nie jest już tak zadowolony jak u niej, ponieważ nie może pożyczać sobie jego butów - są dla niego o kilka numerów za duże. Niemniej Jamal robił wrażenie uszczęśliwionego nowym miejscem pracy. - Halo?! - zawołała Fiona do słuchawki. Głos po drugiej stronie z pewnością nie był głosem Adriana, więc pożałowała, że przyjęła telefon. Jednakże, ku jej zaskoczeniu, telefon był do niej. Był to Andrew Page, agent literacki, z którym spędziła niemal cały poprzedni dzień. Przekazał jej nowiny szybko i sprawnie. Był świadomy, jak nowi autorzy ciężko przeżywają takie sprawy. Z miejsca zapewnił, że książka ogromnie mu się spodobała i że jest to jeden z najlepszych debiutów, z jakimi zapoznał się w ostatnich latach. Tekst wymaga jeszcze nieco poprawek redakcyjnych, ale niezbyt wielu, ma też, jak sądzi, odpowiedniego

wydawcę. W związku z tym umówił się nazajutrz na lunch z jedną z redaktorek tegoż wydawnictwa. Oczywiście pod warunkiem, że jest gotowa podpisać z nim umowę. Proponował, aby zajrzała do jego biura z samego rana. - Czy pan to mówi serio? - niemal krzyknęła do słuchawki. - Nie żartuje pan ze mnie? - Jasne, że nie żartuję - odparł ze śmiechem. Jak na kobietę, która dysponowała taką władzą i doświadczeniem zawodowym, była zdumiewająco nieśmiała jako autorka. I to go ujęło. - To świetna książka. - A pan jest cudownym agentem! - rzekła z uśmiechem. Umówili się na spotkanie nazajutrz rano. Nie minęła minuta, gdy Fiona połączyła się z Adrianem przez komórkę. - Zgadnij, co się wydarzyło. - Ani myślę - prychnął. Fiona, niczym mała dziewczynka, kazała mu wciąż coś zgadywać. Teraz też robiła wrażenie uradowanego dziecka. Był pewien, że dostała dobrą wiadomość. - Andrew Page uwielbia moją książkę! Jutro podpisuję z nim umowę. A on już umówił się z redaktorką ważnego wydawnictwa na lunch w tej sprawie. - Była tak radosna, jakby właśnie urodziła dwojaczki, i na swój sposób tak było. Zdążyła bowiem streścić agentowi projekt drugiej książki, a on zapewnił ją, że spróbuje podpisać z wydawnictwem kontrakt na dwa albo nawet trzy jej kolejne utwory. Wydawcy lubią, gdy pisarz nie zamierza osiąść na laurach po napisaniu pierwszej książki. W jej wypadku z pewnością tak nie było. - Czy mam być zaskoczony? - spytał Adrian, udając zblazowanego faceta. - Już ci powiedziałem, że ogromnie mi się spodobała twoja opowieść. - Fiona zaczynała nową karierę. - Ani się obejrzysz, jak kupi ją jakiś filmowiec. A jeśli zwrócą się do ciebie, żebyś napisała na jej podstawie scenariusz, chcę być twoją eskortą, gdy będą ci wręczać Oscara. - Kocham cię i wyrażam gorące słowa podziękowania za pokładane we mnie zaufanie,

ale jesteś wariat. Teraz musisz ze mną pójść na kolację, uczcimy to wydarzenie. Zgoda? Adrian musiał się najpierw wyplątać z uprzednio umówionego spotkania, ale obiecał, że na pewno przyjdzie. Umówili się na ósmą wieczorem w La Goulue, nadal jej ulubionej restauracji w Nowym Jorku. Kiedy wysiadła z taksówki, miała na sobie jedyną strojną suknię, jaką ze sobą przywiozła. Była to czarna suknia koktajlowa - dawny model Diora, kupiony przez nią w Paryżu u Didiera Ludot. Wyglądała w niej cudownie. Rozpuściła włosy, które miały kolor płynnej miedzi. Na cześć przyszłej kariery literackiej zrobiła też lekki makijaż. Suknia była krótka i ukazywała nogi. By je podkreślić, wybrała na ten wieczór niewiarygodnie wysokie sandałki wiązane w kostce - kolejne dzieło Manola Blahnika. Na ich widok Jamal mało nie zemdlał. Zdecydowanie przypominała Audrey Hepburn w Śniadaniu u Tiffany'ego, tyle że miała rude włosy. Szef sali w La Goulue rozpromienił się na jej widok. Oboje wymienili parę zdań po francusku, on jęknął, że nie widział jej od lat, a ona odparła, że przeniosła się do Paryża. Gdy prowadził ją do stolika w rogu, wielu bywalców restauracji śledziło ją z zaciekawieniem. Fiona już zamierzała usiąść, gdy jej wzrok napotkał znajomą twarz. W normalnej sytuacji nie odpowiedziałaby na pozdrowienie, tak byłoby łatwiej. Pech chciał, że ten człowiek siedział zaledwie dwa stoliki dalej. Byłoby zbyt wielką nieuprzejmością kompletnie go zignorować. Był to bowiem John we własnej osobie. Zatrzymała się więc i uśmiechnęła do niego, ale nie był to uwodzicielski gest powitania, lecz słodko - gorzki znak pamięci o dawnych czasach. Natychmiast też zauważyła towarzyszkę Johna: szacownie wyglądającą jasną blondynkę. Sprawiała wrażenie wręcz bliźniaczki jego zmarłej żony. I też przewodniczyła miejscowemu oddziałowi organizacji młodzieżowej. Spotykała się z Johnem od sześciu miesięcy. Oboje z pewnością czuli się

dobrze w swoim towarzystwie. John przez chwilę sprawiał wrażenie człowieka całkowicie zbitego z tropu. Wreszcie uprzejmie wstał, przywitał się z Fioną i przedstawił ją swojej damie. Gdy obie panie uścisnęły sobie ręce, miał minę męczennika. - Elizabeth Williams, Fiona Monaghan. Dwie kobiety otaksowały się wzrokiem. W oczach blondynki natychmiast ukazał się błysk zrozumienia. Towarzyszka Johna z całą pewnością musiała słyszeć o Fionie i nie była olśniona długimi rudymi włosami tamtej i świetną parą nóg. Fiona bowiem prezentowała się jak modelka i z powodzeniem mogła sobie odjąć dziesięć lat. Była takim typem kobiety, jaki wprawia w niepokój rywalki, które wiedzą, że spała z ich obecnym mężczyzną lub, co gorsza, że była obiektem jego najgorętszych uczuć. Ale to przecież John ją rzucił, nie ona jego. A zatem, z punktu widzenia Fiony, nie było jej czego zazdrościć. - John, jakie miłe spotkanie - odparła więc ujmującym tonem po zlustrowaniu kobiety towarzyszącej mu na kolacji. Nie usiłowała zapamiętać jej nazwiska. Tamta reprezentowała sobą typ, który zdaniem Fiony - bardzo odpowiadał jej byłemu mężowi. Wyglądała dokładnie tak, jak Fiona wyobrażała sobie swoją następczynię. Widać intuicja jej nie zawiodła. A John był wyraźnie w dobrej formie. Fiona zapragnęła nagle opowiedzieć mu o swojej książce i o agencie literackim, ale doszła do wniosku, że byłoby to przyjęte jako przechwałki. - Jak ci idzie? - spytał John. Zachowywał się tak, jakby oboje grali w klubie tenisowym i na jakiś czas stracili się z oczu albo znali się jedynie z pracy. - Świetnie. Mieszkam teraz w Paryżu - odpowiedziała. Choć nie widziała go od przeszło roku, a on usunął ją ze swego życia jeszcze wcześniej, nie mogła opanować gwałtownego bicia serca. Ku jej ogromnemu żalowi nie wyzwoliła się w ciągu tego czasu z

uczuć do niego. Rana się nie zagoiła. On natomiast robił wrażenie wyluzowanego. Wiedział, że rzuciła pracę w redakcji i że od jakiegoś czasu przebywa w Paryżu, ale nie zdawał sobie sprawy, że przeniosła się tam na stałe. Fiona chciała krzyknąć: „Właśnie sprzedałam dom i wydałam książkę!”, ale się powstrzymała. John grzecznie skinął głową, na co Fiona bez dalszych wyjaśnień przeszła do swojego stolika i usiadła. Marzyła, żeby Adrian pojawił się jak najszybciej. Trzeba trafu, że czekała na niego blisko pół godziny, a kiedy w końcu przyszedł, była bliska załamania nerwowego, choć zachowywała się nadzwyczaj powściągliwie. Z pozornym spokojem zapisywała sobie coś w notesiku i ani razu nie spojrzała w kierunku Johna. Zmusiła się, żeby zachować klasę i ukryć niepokój. - Czy zauważyłeś, kto tam siedzi? - szepnęła do Adriana przez zaciśnięte zęby, gdy wreszcie zajął miejsce naprzeciwko niej, plecami do Johna. - Czy to jest ktoś nadzwyczajny? - zapytał, gdy zabroniła mu się odwracać. - Był - ciągnęła szeptem. - To John. Jest z jakąś blond debiutantką, która wygląda, jakby chciała mnie zabić. - Jest z młodą dziewczyną? - Adrian zrobił zdziwioną minę. Wedle jego oceny John nigdy nie zdradzał takich skłonności. - Nie, ona jest chyba starsza ode mnie. Mam na myśli ten typ kobiet. - Nic ci nie jest? - zapytał z troską. - Nie. - Wprawdzie była bliska łez, ale prędzej dałaby się pokrajać, niż zdradziłaby stan swoich uczuć. Było jej niedobrze. - To bardzo trudne. - Do czasu przyjścia Adriana starała się wszelkimi siłami utrzymać pozę kobiety obojętnej na wszystko. - Owszem, domyślam się. - Przecież właśnie dlatego rzuciła dotychczasowe życie, pracę, miasto, dom, a nawet kraj. Po to, żeby odzyskać spokój. To spotkanie musiało być dla

niej bardzo bolesnym przeżyciem. - Chcesz wyjść? - spytał ze współczuciem. Nie zdziwiłby się, gdyby pragnęła stąd zniknąć. - Wyglądałoby to głupio... zachowałabym się jak tchórz... - Walczyła ze łzami, ale nikt by się tego nie domyślił. - W porządku. Wobec tego rozsiądź się i uśmiechaj. A najlepiej rycz ze śmiechu. Zachowuj się tak, jakbym rozbawił cię do rozpuku. No już, Fiono, uśmiechaj się... szerzej. Chcę, żebyś sprawiała wrażenie osoby najszczęśliwszej pod słońcem. Miał rację. - A co będzie, jeśli się wyrzygam? - Wtedy cię zabiję. A propos, skąd wytrzasnęłaś tę suknię? Jest zabójcza. W takiej sytuacji ma mu podawać adres butiku? To ją naprawdę rozśmieszyło. - Adres brzmi: Didier Ludot. To suknia z kolekcji Diora, z lat sześćdziesiątych. Z trudem zasłania mi tyłek. - Doskonale. Mam nadzieję, że John dobrze ci się przypatrzył i teraz czuje się dość podle na myśl, ile stracił, odchodząc od ciebie. Fiona popatrzyła na niego zaskoczona. - Myślałam, że twoim zdaniem to wszystko moja wina, bo nie zdobywałam się na kompromisy, co tak mi zalecałeś, i nie dopasowałam się do nowej sytuacji. - Nigdy nie mówiłem czegoś podobnego - burknął z irytacją. - Ależ mówiłeś. - Fiono, jestem twoim przyjacielem. Mówię ci otwarcie, kiedy uważam, że robisz błąd. Po to są przyjaciele. Jestem z tobą zawsze szczery. Owszem, powiedziałem ci, że moim zdaniem powinnaś się do niego dostosować. Ale uważam, że John był pieprzonym tchórzem, kiedy odmówił dalszych rokowań i po paru miesiącach wycofał się z gry. Mogłaś dla niego

zrobić wiele różnych rzeczy - opróżnić szafy, ograniczyć swój chaos życiowy do minimum. Ale i on mógł dać w tyłek swoim córkom, wyrzucić tę gospodynię na zbity pysk, uśpić psa i zostać z najwspanialszą kobietą, jaką spotkał w życiu. Był po prostu kretynem. Fiona przyglądała mu się ze zdumieniem i poczuciem satysfakcji. Adrian nigdy się nad nią nie użalał i nie okazywał, jak wściekły jest na Johna. Ale to dlatego, że przez długi czas była w tak fatalnej formie, że nie chciał jej jeszcze bardziej nakręcać. Chciał przede wszystkim, żeby znalazła w sobie siły i stanęła na nogi. Stale się obawiał, że okazywanie zbyt wielkiego współczucia tylko jej zaszkodzi, że nie potrafi się pozbierać. A przecież zdumiewająco szybko wróciła do normy. - Naprawdę tak uważasz? Fiona poczuła się wreszcie usatysfakcjonowana. Żałowała tylko, że Adrian dopiero teraz zdradził się ze swoimi prawdziwymi emocjami wobec niej. Szacunek, jaki w nim wzbudziła, bardzo podniósł ją na duchu, podobnie jak jego sympatia. - Oczywiście. Nie tylko ty jesteś winna. Byłaś naiwna, a niekiedy wręcz głupia. Już wtedy powinnaś mi była przekazać Jamala. Facet w typie Johna nie znosi takich ekscentrycznych istot kręcących się po domu. Masz być w mniejszym stopniu Holly Golightly ze Śniadania u Tiffany'ego, a w większym - jej odtwórczynią, Audrey Hepburn, którą zresztą bardzo przypominasz w tej pięknej sukni. Wreszcie mógł pozwolić sobie z Fioną na szczerość, bo znalazł ją w dobrej formie. Wręcz w doskonałej. Była cudowną kobietą, choć rana pewnie nadal bardzo ją bolała. Ale przeżyła tę katastrofę. - To kogo teraz bardziej przypominam? - zażartowała, bo przypadło jej do serca wyznanie Adriana. - Jasne, że Audrey Hepburn.

- A ja zawsze sądziłam, że to mnie obarczasz całą winą. - Nic podobnego. John niemal zniszczył ci życie, na miłość boską. Najpierw namówił cię, żebyś wyszła za niego za mąż, a potem cię rzucił, ponieważ zatrudniałaś szaleńca w charakterze służącego, miałaś za dużo ubrań w szafach, a jego córki rzucały się na ciebie jak furie. Za wiele tych spraw, a nawet za większość, nie ponosisz żadnej winy. Fiono, myślę, że za bardzo nad nim górowałaś. Przeraziłaś go. Oboje wiedzieli, że to prawda. - Tak, ja też tak uważam. No i John zawarł układ ze swoimi córkami. - To wstrętne. Nie można dopuścić, by własne dzieci cię szantażowały i zmusiły do zerwania z ukochaną osobą. On tymczasem najpierw zakochuje się w takiej kobiecie jak ty, upaja się jej sławą, a potem ucieka jak zając, bo nie jesteś miłą dziewczynką z bajki. Zrobił tak wściekłą minę, że wybuchnęła śmiechem. - Myślę, że tak to wyglądało. Robił, co mógł, by pomóc otrząsnąć się Fionie po przypadkowym spotkaniu z Johnem. A ona z każdą minutą stawała się coraz swobodniejsza. Po prostu promieniała. Adrian miał nadzieję, że John był tego świadkiem. - On nie powinien był wycofywać się z waszego związku, lecz szukać sposobów rozwiązywania konfliktów. Ale chciałem zapytać o coś innego. Skoro za chwilę zostaniesz sławną autorką, co zamierzasz zrobić ze swoim życiem? - Jakim życiem? - spojrzała na niego nieprzytomnym wzrokiem. Prawie zdążyła zapomnieć, że dwa stoliki dalej John nadal siedzi z kobietą swoich marzeń. - I o to właśnie mi chodzi. Fiono, ty nie masz żadnego życia. Jesteś zbyt młoda, byś miała się go wyrzec. Rozejrzyj się wokół, jesteś najbardziej atrakcyjną kobietą w tym lokalu. Żeby mieć ciekawe życie, nie musisz być naczelną pisma „Chic”. Należy w końcu wyjść z

ukrycia. - Masz na myśli randki? Mowy nie ma. - Nie gadaj głupstw - zbeształ ją. - W Paryżu musisz spotykać się z ludźmi. Wybierz się na kolację. Pójdź na lunch. Mniejsza o spotkania z facetami, jeśli nie jesteś na nie gotowa. Ale, na miłość boską, rusz się wreszcie z domu. - Po co? Bardzo pochłania mnie pisanie. - Miała przecież rozpocząć pracę nad następną książką. - Marnujesz sobie życie, czego gorzko pożałujesz, gdy się zestarzejesz. Nie będziesz zawsze taka atrakcyjna. Zacznij w końcu gdzieś bywać, rozerwij się. W przeciwnym razie po co mieszkać w Paryżu? - Mogę tam wszędzie swobodnie palić. - Jeśli szybko nie zrobisz czegoś sensownego, to przyjadę i wyciągnę cię gdzieś na siłę. Stajesz się pustelnicą. - Nie staję się. Już nią jestem - odparła ze spokojem. Prezentowała się naprawdę nadzwyczaj elegancko. Była obdarzona pewnymi przymiotami niespotykanymi u innych kobiet. Siedząc w niewielkiej odległości od niej, John znowu to sobie uprzytomnił. Miała charakter, klasę, wdzięk. No i oszałamiającą wręcz urodę. Elizabeth Williams nie była tym zachwycona. John, od chwili gdy Fiona usiadła o dwa stoliki dalej, starał się nie spoglądać w tamtym kierunku, ale siła jej przyciągania była potężniejsza od jego woli. Co chwila zerkał ukradkiem na byłą żonę. Odnosił wrażenie, że świetnie się bawi. Odkąd zajęła miejsce, ani razu nie spojrzała w jego kierunku. - Nigdy mi nie zdradziłeś, że jest taką piękną kobietą - rzekła przygaszonym tonem Elizabeth. - I taką młodą. Myślałam, że ma ze czterdzieści pięć lat. - Bo tyle ma. Po prostu świetnie się trzyma. Wygląd to podstawowa sprawa w jej

fachu. Ona jest naczelną pisma poświęconego modzie, a raczej była. Zawsze go zastanawiało, dlaczego rzuciła pracę. Doszły do niego plotki, że zrobiła to ze względu na problemy ze zdrowiem, ale nie miał pojęcia, czy tak było naprawdę. Teraz sprawiała wrażenie osoby w świetnej formie. Pomyślał, że może po prostu znudziło ją dotychczasowe zajęcie. Daty jej odejścia z pisma jakoś nie wiązał z ich rozstaniem. Mężczyźni niekiedy nie potrafią sobie skojarzyć takich oczywistych faktów. Johnowi także nie przyszło do głowy, że Fiona rzuciła pracę przez niego. - Bardzo urodziwa kobieta - wycedziła Elizabeth przez zaciśnięte zęby i natychmiast zmieniła temat. Zaczęła rozprawiać o swoich kłopotach w związku z organizowaniem pokazu mody dla działaczek organizacji młodzieżowej. Wszyscy prócz niej dostrzegliby z miejsca, że John jest tym tematem śmiertelnie znudzony. Ona jednak uwielbiała perorować. Ku wielkiej uldze Fiony wkrótce John zapłacił za kolację i nie spoglądając w ich stronę, ruszył do wyjścia. Tylko raz, gdy znalazł się już na chodniku, nie zdołał się opanować i zerknął na Fionę przez szybę. Dostrzegł, że oboje z Adrianem zaśmiewają się, pogrążeni w rozmowie. Podobnie jak Adrian również John zauważył ogromne podobieństwo Fiony do Audrey Hepburn. Oczy zapałały mu dawnym uczuciem, ale Elizabeth tego nie zauważyła, uskarżając się na swoją dwudziestoletnią córkę i czternastoletniego syna. Była wdową i chciała skłonić Johna, by spędzał z jej dziećmi więcej czasu, ale trzymał się od nich z daleka. Nie chciał sprawiać mylnego wrażenia, że pragnie być ich opiekunem, i nie umiał sobie odpowiedzieć, jak serio jest gotów zaangażować się w związek z ich matką. Po rozstaniu z Fioną dość długo dochodził do siebie. Był pewien, że odzyskał już spokój ducha. Prawie zdołał zapomnieć, jaką piękną jest kobietą. Ich spotkanie w restauracji zniweczyło to osiągnięcie. Fiona, zupełnie bezwiednie, znowu zawróciła mu w głowie. - Nie słuchasz, co do ciebie mówię - zwróciła mu uwagę Elizabeth cierpkim tonem,

gdy z trudem usiłował się skupić na jej utyskiwaniach. - Przez cały czas tylko udawałeś, że słuchasz. Rzeczywiście, niewiele do niego dotarło od chwili, gdy Fiona wkroczyła do restauracji. - Przepraszam. Zamyśliłem się nad czymś. - Proponowałam, żebyśmy poszli do ciebie, bo u mnie są moje dzieci. - Przepraszam, Elizabeth. Przez cały dzień okropnie boli mnie głowa. Czy nie będziesz mi miała za złe, jeśli cię odprowadzę? Chciał wrócić do siebie i pozostać sam ze swoimi myślami. Nie miał ochoty kochać się z nią tego wieczoru. Czasami sama jej obecność bardzo go wyczerpywała. Nie mogła mu przecież niczego zarzucić, skoro źle się czuje. Nie sposób siłą zaciągnąć mężczyzny do łóżka. Kilka minut później podjechał pod jej dom, a następnie wrócił do swego mieszkania. Tymczasem Fiona z Adrianem skończyli kolację i wrócili do domu, żeby porozmawiać o Andrew Page'u. Świeżo upieczona pisarka nie mogła się wręcz doczekać wieści od agenta o przebiegu lunchu z redaktorką, wyznaczonego na następny dzień. Wiedziała, że niepokój o los książki powstrzyma ją przynajmniej przed rozmyślaniami o Johnie. ROZDZIAŁ CZTERNASTY Nazajutrz Fiona podpisała umowę z Andrew Page'em, a późnym popołudniem agent zadzwonił do niej na komórkę. Zakomunikował, że spotkanie z przedstawicielką wydawnictwa przebiegło dobrze i że zgodziła się przeczytać jej manuskrypt. Kiedy na prośbę redaktorki opowiedział pokrótce treść książki, okazała tym żywe zainteresowanie i bardzo ją zaintrygowało, że Fiona jest jego autorką. Wiedziała o jej karierze w dziennikarstwie i uważała, że to wspaniały pomysł, by osoba tak znana w środowisku opublikowała książkę.

Był to również atut reklamowy, który należało wykorzystać. Choć wygląd i styl autorki to oczywiście sprawy drugorzędne, to jednak bez wątpienia pomagają w sprzedaży książek. Pod koniec tygodnia Fiona osiągnęła wszystko, co zamierzała załatwić w czasie pobytu w Nowym Jorku. Sprzedała dom, spędziła nieco czasu z Adrianem, znalazła agenta literackiego, a poważna firma wydawnicza zainteresowała się publikacją jej książki. Doszło nawet do tego, że Fiona wpadła przypadkiem na Johna. Nie było to łatwe, ale jakoś sobie poradziła. Prędzej czy później i tak to by się zdarzyło. Nie wyzwoliła się wprawdzie całkowicie z uczuć do niego, ale poczyniła postępy na tej drodze. Teraz pragnęła wrócić do Paryża i natychmiast przystąpić do pracy nad drugą książką. Postanowiła, że sporządzi wstępny szkic już w czasie lotu do Europy. Adrian obiecał, że spędzi z nią w Paryżu święta Bożego Narodzenia. Po powrocie Fiona musiała także znaleźć sobie stałe lokum. Wszystkie meble i inne sprzęty zostawiła w magazynie w Nowym Jorku, ale pragnęła je sprowadzić. Wynajmowane mieszkanie było wprawdzie wygodne, ale trzeba było rozejrzeć się za stałym miejscem. W każdym razie nie zamierzała wracać do Nowego Jorku. Z ulgą przyjęła fakt, że już nie tęskni za dawną pracą. Z początku nie było jej łatwo, ale pochłonęło ją pisanie. To było dla niej spełnieniem ukrytych marzeń. Zwłaszcza że inne marzenia nie miały już racji bytu. W ciągu tygodnia od powrotu do Paryża obejrzała dwa domy wystawione na sprzedaż, ale żaden się jej nie spodobał, zaczęła też pisać nową książkę. Pracowała jak szalona i w okolicach Święta Dziękczynienia odwaliła już kawał roboty. A wtedy otrzymała wiadomość od wydawcy, który zrezygnował z publikacji jej debiutu. W opinii wydawnictwa książka była zbyt poważna i nawet nieco przygnębiająca. Andrew jednak nie tracił wiary i zalecał Fionie cierpliwość. Już wysłał manuskrypt do innego wydawnictwa. W dzień Święta Dziękczynienia zadzwonił Adrian. Był na nogach już o piątej rano,

przygotowując nadzienie do indyków. Zaprosił na obiad trzydzieści osób i przyznał, że chyba postradał zmysły. - Czuję się jak ginekolog. Już nafaszerowałem nadzieniem pięć sztuk. - Jesteś okropny - parsknęła śmiechem. ..¦.. . : - A co ty dzisiaj robisz? - Nic. Tu nie ma święta. Pracuję nad książką. - To świętokradztwo - zbeształ ją. - Uważasz, że nie masz za co dziękować Bogu? Miał rację. Rzeczywiście, powinna złożyć dzięki, nawet jeśli nie wszystko układało się po jej myśli. - Jestem winna wdzięczność tobie - rzekła bez wahania. - Oraz mojej pracy. - Czuła się wdzięczna losowi za to, że skończyła jedną książkę i przystąpiła do pracy nad drugą. - I to tyle? Cóż za krótka lista! - Wystarczająca - odparła spokojnym tonem. Nie podjęła życia towarzyskiego, ponieważ nie miała na nie ochoty. - Ale nie mogę się doczekać naszego spotkania za kilka tygodni. Adrian rzeczywiście wybierał się na Boże Narodzenie do Francji i oboje snuli wspólne plany. Miał zatrzymać się u niej. Przeznaczyła na ten cel swój pokój gościnny. Ponadto zamierzali pojechać do Chartres, którego Adrian jeszcze nie znał. W styczniu miał się pojawić ponownie, na pokazy mody. Fionę ogromnie cieszyła ta sytuacja. Adrian pozostał jej najlepszym przyjacielem. Przekazała mu słowa otuchy w związku z przygotowaniami do uczty, złożyła życzenia świąteczne i na chwilę ogarnęła ją nostalgia. A potem przypomniała sobie, że przecież nie ma powodu do smutku. Istnieje lepsze zajęcie niż roztkliwianie się nad sobą, choć przez chwilę poczuła w sercu tęsknotę, gdy wyobraziła sobie atmosferę świąteczną u Adriana. Chętnie by

się tam znalazła. Wróciła do pisania, gdy zadzwonił telefon. Była pewna, że to znowu Adrian z jakimś pytaniem na temat indyków. Bardzo rzadko ktoś do niej dzwonił. Czasami przez całe dni siedziała w ciszy. A z Andrew Page'em rozmawiała zaledwie dzień wcześniej. Z pewnością nie telefonował, żeby złożyć jej życzenia świąteczne. - Po co dzwonisz? Przecież nie umiem gotować - odezwała się do słuchawki, nie czekając, aż usłyszy głos rozmówcy. A kiedy ten się odezwał, przez chwilę nie mogła go powiązać z konkretną osobą. Dopiero serce podpowiedziało jej, kto to jest. John. - A więc przyznałaś się sama. Wyszło szydło z worka. Zawsze utrzymywałaś, że umiesz gotować. - Pardon - odparła w popłochu. - Sądziłam, że to Adrian. On teraz przygotowuje w Nowym Jorku obiad na Święto Dziękczynienia. - Nie miała pojęcia, skąd John dzwoni, a zresztą nie była pewna, czy to ma znaczenie. Jeszcze w Nowym Jorku przysięgła sobie, że nie będzie się przejmować takimi sprawami. Dziwne, że John telefonuje. Nie dzwonił do niej od czasu, kiedy ją opuścił. Wszystko załatwiali przez prawników. Teraz milczała, czekając, aż John wyjawi jej powód tego nagłego telefonu. - Byłem w sprawach biznesowych w Londynie i w drodze powrotnej zatrzymałem się w Paryżu - wyjaśnił. - To był szalony pomysł. Dziś mamy Święto Dziękczynienia, więc pomyślałem, że może miałabyś ochotę wybrać się ze mną na lunch lub na kolację do Le Voltaire. - Pamiętał, że to jej ulubiona restauracja, zresztą on ją też lubił z czasów, gdy byli tu razem. W jego głosie można było wyczuć skrępowanie. A po drugiej stronie słuchawki trwała długa, bardzo długa cisza. - Po co? - wykrztusiła w końcu Fiona. - W jakim celu? - W imię dawnych czasów lub czegoś w tym rodzaju. Może zdołamy zostać

przyjaciółmi. Ale Fiona nie miała ochoty na przyjaźń. Kochała go, nadal nie mogła przeboleć rozstania. Uświadomiła to sobie, gdy go ujrzała w Nowym Jorku. A on znalazł sobie kobietę dokładnie w typie Ann. - Nie jestem pewna, czy potrzebuję przyjaciela - rzekła ostro. - Nie wiem też, jak to się robi po rozwodzie. Nigdy przedtem nie byłam rozwódką. W tej dziedzinie jestem amatorką. Czy należy zostać przyjaciółmi? - Jeżeli tego pragniemy - odparł ostrożnie, choć czuł się coraz bardziej nieswojo. Fiono, chciałbym być twoim przyjacielem. Doszedłem do wniosku, że to, co nas łączyło, było czymś szczególnym. Tyle że po prostu się nie powiodło. - Najwyraźniej miał rację, skoro po niecałych sześciu miesiącach wspólnego życia zostawił ją i ciągle chce się z tego tłumaczyć. Fiona pamiętała, co Adrian o nim powiedział - że zrobił świństwo, odchodząc od niej, i że wcale nie była to wyłącznie jej wina. Po tamtej rozmowie nie myślała już o sobie tak krytycznie. - Nie jestem na ciebie wściekła - odparła szczerze. - Po prostu zostałam zraniona. Bardzo, bardzo głęboko zraniona. W pierwszych miesiącach wątpiła, czy zdoła stanąć na nogi, dlatego rzuciła pracę, zrezygnowała z kariery zawodowej, sprzedała dom i przeniosła się do Paryża. Zraniona to zbyt niewinne słowo na określenie tego wszystkiego, co przeszła. Jednakże w końcu osiągnęła zwycięstwo. Zyskała spokój i przy odrobinie szczęścia wyda książkę. - Wiem, że zostałaś zraniona. Czuję się głęboko winny. - Słusznie. - Nie zamierzała mu wspominać, że Adrian jest podobnego zdania. - Nie potrafiłem poradzić sobie z twoim życiem. Zbyt różnimy się od siebie. Próbował dalej się tłumaczyć, ale Fiona mu przerwała. Nie chciała tego słuchać. Co się stało,

to się nie odstanie. - Myślę, że już omówiliśmy tę sprawę. A jak tam twoja przyjaciółka? - Jaka przyjaciółka? - Najwyraźniej nie domyślał się, o kogo jej chodzi. - Ta działaczka organizacji młodzieżowej. Spotkałam was razem w restauracji La Goulue. Robił wrażenie zupełnie zbitego z tropu. - Skąd wiesz, że działa w Lidze Młodzieżowej? Znacie się skądś? - Elizabeth nigdy mu o tym nie napomknęła, więc był zdziwiony tą informacją. - Nie, to po prostu taki typ. Ma to wypisane na twarzy. Przypomina mi Ann. - Owszem, masz rację. - Zaśmiał się i doszedł do wniosku, że powinien być z nią szczery. To był mały krok w kierunku przyjaźni, a wmówił sobie, że o to właśnie mu chodzi. Dlatego, jak utrzymywał w duchu, zatrzymał się w Paryżu i zadzwonił do niej. - Mówiąc prawdę, ona mnie nudzi. - Och, jakże mi przykro. - Fiona z odrazą do siebie pomyślała, że ta informacja sprawia jej radość. - Całkiem przystojna kobieta. - Ty też. W La Goulue wyglądałaś po prostu wspaniale. Paryż ci służy. Czym się teraz zajmujesz? - Pisaniem. Powieści. Latem skończyłam jedną książkę, teraz zaczęłam drugą. To dla mnie frajda. Podoba mi się ta praca. Wpadłam do Nowego Jorku, żeby znaleźć agenta literackiego. - I znalazłaś? To go zaciekawiło. Wszystko, co się z nią wiązało, było zawsze takie intrygujące. Nadal uważał, że Fiona jest fantastyczną istotą. I teraz znowu to udowodniła. Rzuciła jedną z najlepszych posad w Nowym Jorku, przeniosła się do Paryża, rozpoczęła nową karierę.

Znając ją, był przekonany, że jej książka okaże się bestsellerem. - Podpisałam umowę z agentem nazwiskiem Andrew Page. - Imponujące. Sprzedał już twoją książkę jakiemuś wydawnictwu? - Nie, ale już otrzymałam pierwszą odmowę. Myślę więc, że odtąd mogę oficjalnie przedstawiać się jako pisarka. - Obawiała się w duchu, że otrzyma jeszcze niejedną odmowę, ale Andrew był przekonany, że wcześniej czy później sprzeda jej debiutancką powieść, więc postanowiła się nie przejmować. - A może omówimy tę sprawę podczas lunchu? Jeśli dłużej będziemy rozmawiać przez telefon, nie będzie o czym pogadać w cztery oczy. Fiona powątpiewała, czy w ogóle jest o czym mówić. - Spotkamy się w Le Voltaire czy może wolisz inny lokal? John stał się bardziej pewny siebie, co Fionę zirytowało. Po co do niej dzwoni? O co mu chodzi? Skończyli ze sobą. Nie chciała i nie potrzebowała jego przyjaźni. Toteż nie odzywała się, co poważnie zaniepokoiło Johna. - Fiono, daj spokój. Proszę. Stęskniłem się za rozmową z tobą. Nie zamierzam cię zranić. - Nie musiał. Już to uczynił. W dużo większym stopniu, niż na to zasłużyła. Sądziła w głębi ducha, że już mu wybaczyła. Teraz jednak nie była tego pewna. - Mam niewiele czasu - odezwała się wreszcie. Usłyszała w słuchawce westchnienie ulgi. - Muszę wracać do pracy. Trudno jest podjąć na nowo wątek, jak ktoś przerywa człowiekowi pisanie. - Przecież to Święto Dziękczynienia. Możemy zamówić indyka, kurczaka albo coś innego. I profitrolki. - Zapamiętał jej słabość do tego deseru. Wiele jej cech utkwiło mu w pamięci na zawsze. W zdecydowanej większości były to dobre wspomnienia. Teraz bardzo rzadko przypominał sobie o złych. A zresztą nie były już ważne. Na przykład sprawa szaf.

Albo otaczanie się szalonymi ludźmi. No i Jamala biegającego po domu w sarongu i w jej złotych sandałkach. - O której godzinie się spotkamy? - O pierwszej - odparła głosem wyzbytym emocji. Zbeształa się w duchu, że wyraziła zgodę. John świetnie posługiwał się sztuką perswazji. A ona zawsze miała słabość do barwy jego głosu. - Czy mam po ciebie podjechać? Zatrzymałem się w hotelu Crillon, wynająłem samochód. - Ona nie miała w Paryżu samochodu, ale nie zamierzała o tym mówić. Bez kłopotu przejdzie się na miejsce spotkania. - Zobaczymy się na miejscu. - Poproszę w recepcji hotelowej, żeby zarezerwowali nam stolik. Dzięki za zgodę. Jak to dobrze, że się zobaczymy. Ciągle miał w oczach jej sylwetkę, gdy spotkali się przypadkowo w restauracji La Goulue. A Elizabeth napomykała o niej szereg razy. Trudno się dziwić, Fiona była groźną rywalką, trudno było zostać jej następczynią. Tymczasem Fiona po zakończeniu rozmowy z Johnem stanęła przed lustrem i popatrzyła na siebie badawczo. Żałowała, że zgodziła się na spotkanie. Czuła się zmęczona, miała nieumyte włosy, a pod oczami dostrzegła sińce spowodowane pisaniem do białego rana. Ale przecież wcale nie musi się zobaczyć z Johnem, pomyślała. Po czym jęknęła przeciągle. Owszem, przyjęła jego zaproszenie. Ruszyła zatem do dzieła - umyła włosy, wzięła kąpiel, a nawet bez szczególnego powodu wydepilowała nogi. Następnie zajrzała do szafy, żeby wybrać stosowny ubiór. Zdecydowała się na czarne skórzane spodnie, biały podkoszulek i kurteczkę z norek, tak chwaloną przez Adriana. Dostała ten ciuszek także u Didiera Ludot, w najsłynniejszym butiku paryskim z markowymi rzeczami sprzed lat. Tam nabyła również kolekcję torebek Hermesa. Wybrała jedną z nich - sportową, z czerwonego

krokodyla, pasującą do pantofli na płaskim obcasie. Kiedy wreszcie dotarła do Le Voltaire, była wykończona psychicznie. Zachodziła w głowę, po co właściwie zgodziła się na to spotkanie. Włosy zaplotła w warkocz spadający na plecy. Nie zdawała sobie sprawy, jak pięknie wygląda. Weszła do lokalu lekko zdyszana, z leciutką aureolą krótszych włosów, które wymknęły się ze splotów i łagodnie okalały jej twarz, w której błyszczały wielkie zielone oczy. O nich właśnie John tak często rozmyślał. Spodnie z miękkiej skóry podkreślały jej kształty, przypominając, jak wiele stracił. Teraz, widząc ją przed sobą, powtarzał w myślach tylko jedno zdanie: jakim był głupcem, że od niej odszedł. - Przepraszam za spóźnienie - odezwała się Fiona. - Szłam pieszo. - Nie spóźniłaś się - zapewnił. - Gdzie mieszkasz? Tymczasem szef sali zaprowadził ich do narożnego stolika, tego samego, który ona i Adrian tak lubili. John uzyskał jej numer telefonu z informacji, ale nie podano mu adresu. - W Siódemce - odparła niezobowiązująco. - Trafiło mi się świetne mieszkanie. Teraz rozglądam się za domem. - A więc zostajesz na dobre? - spytał z wyraźną ciekawością. Kiwnęła głową w odpowiedzi. Gdy usiedli, John popatrzył na nią przez stół i uśmiechnął się. Nie rozczarował się, Fiona wyglądała równie pięknie jak w jego wspomnieniach. Sprawiała też wrażenie bardziej wrażliwej i mniej niedostępnej niż w Nowym Jorku. Tam była nadzwyczaj seksowna i elegancka w czarnej sukni koktajlowej. Tu wydawała się młodsza i bardziej realna. - A jak Sir Winstonowi odpowiada Paryż? - zapytał z miłym uśmiechem. Fiona odwróciła głowę w bok. - Umarł rok temu - odparła ostrym tonem i wzięła do rąk menu, żeby nie wybuchnąć płaczem.

- O, mój Boże! - John był szczerze przejęty. Chciał się dowiedzieć, w jakich okolicznościach pies zdechł, ale nie śmiał. - Tak mi przykro. Wiem, ile dla ciebie znaczył. Kupiłaś sobie nowego psa? - Nie - odparła lakonicznie, tym razem patrząc mu prosto w oczy. - Za bardzo się przywiązuję. To nie jest dobry pomysł. Słusznie wyczuł, że zdanie to dotyczy również jego osoby. Ich krótkie małżeństwo drogo ją kosztowało - więcej, niż on na tym stracił. Wyczytał to w jej wzroku. Ból, jaki dostrzegł, dźgnął go prosto w serce. - Powinnaś kupić sobie buldożka francuskiego. To bardzo miłe psy. - Nie chcę. Nie mam ochoty na żadne psy. A poza tym zabierają zbyt wiele czasu. Pragnęła, aby zabrzmiało to stanowczo, po męsku, a tymczasem było po prostu smutne. John ciągle odnosił wrażenie, że i ta uwaga dotyczy jego. - A więc co zamawiamy? - spytała, by zmienić temat. - Czy oni mają tu menu świąteczne? - chciał z niej zażartować, ale nadal czuł się przygnębiony wiadomością o śmierci psa. Sir Winston musiał zdechnąć zaraz po jego odejściu. Zdawał sobie sprawę, jak bardzo musiała to przeżyć. Postanowili zamówić swoją ulubioną surówkę z cieniutko pokrojonych grzybów. Fiona nie mogła się zdecydować, czy wziąć wątróbkę, czy krwawą kiszkę. John wykrzywił się na te słowa, co ją rozśmieszyło. - Na Święto Dziękczynienia tradycja wymaga, aby jeść dużo. Powinnaś wziąć jakiegoś ptaka. Wreszcie Fiona wybrała cielęcinę, a on tatara. Postanowili podzielić między siebie porcję frytek, które w opinii obojga były w tej restauracji wprost fantastyczne. Wreszcie John zaczął wypytywać ją o książkę.

Przegadali na ten temat całą godzinę. John słuchał zafascynowany. - Mogłabyś mi pożyczyć manuskrypt? Naprawdę chciałbym ją przeczytać. - Nie mam ani jednej kopii. Fiona nadal trzymała emocje na wodzy, ale nieco otworzyła się przed nim w trakcie rozmowy o książce. Z opisu powieści John wywnioskował, jak głęboko autorka weszła w swoją psychikę i jak bolesny musiał to być proces. - Obiecuję ci egzemplarz, jak tylko książka wyjdzie, jeśli w ogóle się ukaże. - A o czym będzie ta nowa? - spytał. Nad profitrolkami przesiedzieli następną godzinę wypełnioną relacjami Fiony. - Jak długo tu zostajesz? - spytała z miną małej dziewczynki, wylizując łyżeczkę po deserze. Pamiętał, że przepada za czekoladą, i rzeczywiście zerknęła łakomym okiem na przyniesiony przez kelnera talerzyk czekolady z ziarnami kawy. Takie co nieco podawano tu na zakończenie posiłku. - Zaledwie dwa dni. Spędziłem nieco czasu w Londynie, a jutro mam w Paryżu spotkanie biznesowe. Wracam do Ameryki w sobotę. Moja oferta wspólnej kolacji jest nadal aktualna, jeśli uznasz, że zachowałem się odpowiednio w trakcie lunchu. Uśmiechnęła się w reakcji na to zaproszenie. - Byłeś w porządku - odrzekła. - Wcale nie chciałam tu przyjść. - Wiem. Wyczułem to w trakcie naszej rozmowy telefonicznej. Cieszę się, że zmieniłaś zdanie - odparł łagodnym tonem. - Bardzo żałuję tego, co się stało. To było ohydne. Fiona była zaskoczona jego szczerością. Tym wyznaniem poczuła się w jakimś stopniu pomszczona. - Owszem, zachowałeś się koszmarnie. Ale ja też popełniłam wiele głupstw. Fotograf i handlarz narkotyków zabawiający się z panienkami w moim salonie to ciemna plama w moim

życiorysie. Bardzo mi wstyd z tego powodu i z powodu innych głupot. Pewnie się ucieszysz, gdy ci powiem, że pozbyłam się większości ciuchów ze swojej garderoby. Naprawdę nie wiem, dlaczego byłam tak zaborcza na tym tle. Tutaj jest o wiele prościej. Ograniczyłam swoją garderobę do minimum. Moje życie jest obecnie dużo bardziej uporządkowane. I chcę, by takie było w przyszłości. - Wypowiadała te słowa zdecydowanym tonem. - W jakim sensie? John odniósł wrażenie, że bardzo się zmieniła. Stała się wrażliwsza, ale też silniejsza, a ponadto głębsza i jakby wyciszona. I chociaż wiele przecierpiała, wyszło jej to na dobre. W dużym stopniu to on był przyczyną jej cierpień, był tego absolutnie świadomy Ale nie tylko musiała się też zmierzyć ze swymi strasznymi doświadczeniami z przeszłości: odejściem ojca, śmiercią matki, rozpaczą w dzieciństwie, ojczymem, który ją zgwałcił, choć o tym koszmarze wspomniała jedynie swemu psychoterapeucie, Johnowi tego nie wyznała, a kosztowało ją to całe lata terapii, nim wreszcie odzyskała spokój ducha. - Zrobiłam dogłębne porządki ze swoim życiem. Zrezygnowałam z wielu osób, ubrań, przedmiotów, nieruchomości. Większości z nich nie potrzebowałam, choć sądziłam, że muszę je mieć. Taki remanent ułatwia życie. I oczyszcza je. - Spojrzała na Johna. - Przykro mi, że nie poradziłam sobie z twoimi córkami. - Fiono, nie zrobiłaś nic złego. To one zachowały się wobec ciebie okropnie. A ja powinienem nad nimi zapanować. Nie wiedziałem, co zrobić, więc uciekłem. - Mogłam się postarać, by nawiązać z nimi kontakt. Ale też nie wiedziałam, jak się do tego zabrać. Nie potrafię nawiązać kontaktu z dziećmi. Może dobrze, że nie zostałam matką. - Żałujesz tego? - Nie, raczej nie. Chyba nie jestem dobrym materiałem na matkę. Moje dzieciństwo to była katastrofa. Żałuję jedynie, że nie wyszło mi z tobą. Jest to największa przegrana w całym

moim życiu. Wsiąkłam w ten bezsensowny młyn, poddałam się pysze - czułam, jaka jestem ważna, jak chcę wszystko załatwić wedle mojej myśli, byłam zaabsorbowana pracą. Odnosiłam wrażenie, że należę do elity i myślałam o sobie Bóg wie co. Wreszcie przycięłam się do odpowiednich rozmiarów. John natychmiast polubił ten jej obecny rozmiar. Pod wieloma względami. Ale uwielbiał ją i wtedy. Po prostu od pierwszej chwili ścięła go z nóg. Zresztą mogłaby to z łatwością uczynić i dzisiaj. Była jednak bardzo ostrożna i wydawało się, że nie dostrzega, jak silne wywiera na nim wrażenie. Była zbyt pochłonięta wewnętrzną walką: nie chciała zdradzić przed samą sobą, jak wiele pozostało w niej uczuć do Johna. - Czy tęsknisz za dawną pracą? - Nie. Zupełnie nie. I myślę, że wystarczająco długo przepracowałam w tej branży. Nastał czas, żeby zacząć coś nowego. Natomiast Adrian świetnie się sprawdza na moim dawnym stanowisku. To było dobre ćwiczenie. A teraz uwielbiam pisać książki. Chyba nie istnieje rzecz, której nie robiłaby bezbłędnie - dodał w myślach John. - Miałbym wielką ochotę zobaczyć twoje mieszkanie - odezwał się znienacka, płacąc rachunek. Spojrzała na niego w osłupieniu. - Z jakiego powodu? - zapytała ze zgrozą. - Spokojnie. To tylko ciekawość. Masz świetny gust. Pewnie je wspaniale urządziłaś. - Jest bardzo małe - zauważyła ostrożnie. Pozwoliła mu pójść za daleko. - Ale lubię je. Odpowiada mi. Nie jestem nawet przekonana, czy chcę się przenieść, choć myślę, że tak zrobię. Byłoby najlepiej, gdyby właściciele sprzedali mi cały dom. Mieszkają w Hongkongu i bardzo rzadko pokazują się w Paryżu. - Starała się wybadać taką możliwość przez agenta nieruchomości, który napisał do nich list, ale odpowiedź jeszcze nie nadeszła. Dzielnica była

świetna, a dom pełen uroku. Gdyby udało się skłonić właścicieli, z chęcią odkupiłaby od nich tę kamieniczkę. Na Johna czekała wynajęta limuzyna z kierowcą. Po południu znacznie się ochłodziło i Fiona drżała z zimna w swojej kurteczce z norek. John spojrzał na nią z czułym uśmiechem. Lunch w jej towarzystwie sprawił mu ogromną radość. Fiona w pewnym sensie też była zadowolona. Rozmowa przyniosła jej ulgę. Może John miał rację, może jeszcze pozostaną w przyjaźni. Nie była tego do końca pewna. Musiała głęboko przemyśleć tę sprawę. - Czy mogę cię podwieźć? - zaproponował. Najpierw się zawahała, w końcu skinęła głową. Usiadła obok niego i podała adres kierowcy. Gdy podjechali na miejsce, budynek zrobił na Johnie spore wrażenie. Była to osiemnastowieczna kamienica, niegdyś należąca do bogatej rodziny. Prawdziwym skarbem była jednak oficyna z widokiem na dziedziniec. Wyjaśniła mu, gdzie mieszka, wskazując na poddasze. Z tej perspektywy część domu od podwórza była ledwie widoczna. Fiona z wahaniem w głosie spytała, czy John ma ochotę do niej zajrzeć. - Ale tylko na chwilę. Muszę wracać do roboty - zastrzegła. Kiwnął głową na znak zgody. Wszedł za nią przez wielką bramę, przez którą niegdyś przejeżdżały powozy, i znalazł się na dziedzińcu, który natychmiast go oczarował. To było typowe dla Fiony, że potrafiła wynaleźć takie cudo. Oficyna, w której wynajęła mieszkanie, była rzeczywiście tak urocza, jak opowiadała. Na dole otworzyła kluczem drzwi, a następnie wystukała numer kodu i poprowadziła go w górę po nieco pokrzywionych schodach. W chwilę później stanęli na progu jej mieszkania, które, zgodnie z jego przewidywaniami, było prześliczne i wspaniale umeblowane. Wszędzie było pełno orchidei w donicach, na ścianach wisiały obrazy, a część sprzętów Fiona kupiła sama, wedle własnego upodobania. Mieszkanie było przytulne, pełne

ciepła i jej znaku firmowego - szczypty egzotyki. Kryła się w nim cała dusza gospodyni. Fiona zaprowadziła Johna po schodkach do atelier z ogródkiem na dachu. Tam pracowała. Na ten widok John się rozpromienił. - Tu widać całą twoją naturę. Uwielbiam to wnętrze. Miał wielką ochotę usiąść i wypić filiżankę herbaty, ale nie usłyszał słowa zaproszenia. Fiona najwyraźniej pragnęła, aby sobie poszedł. Spędzili ze sobą sporo czasu, a teraz chciała zostać sama. John nie przedłużał wizyty i po paru minutach się pożegnał. Jednakże Fiona potrzebowała kilku godzin, by ochłonąć po tym spotkaniu. Prześladowało ją wspomnienie ich wspólnego lunchu w Le Voltaire. Wracając do niego myślami, nie potrafiła skupić się na pisaniu. Powtarzała w myślach zdania, które John wypowiedział. A on robił to samo, idąc wzdłuż Sekwany, a potem skręcając w rue du Faubourg St. Honore. Widział jej twarz, słyszał głos, czuł zapach jej perfum. Fiona upajała go tak samo jak kiedyś, a może jeszcze bardziej, bo od ich rozstania John dojrzał wewnętrznie. Zaimponowała mu w swoim nowym wcieleniu, ale zdawał sobie sprawę, jaką cenę za to zapłaciła. Teraz jednak czuł się nieco mniej winny niż przedtem. Zatelefonował do niej jeszcze tego wieczoru, ale nie podnosiła słuchawki. Kiedy nagrywał się na automatyczną sekretarkę, był przekonany, że jest w domu. Ona natomiast przysłuchiwała się jego głosowi, zastanawiając się, po co dzwoni. Podziękował jej za pokazanie mu jej nowego mieszkania. Nazajutrz, jedynie w imię dobrych obyczajów, zadzwoniła do niego i podziękowała za wspólny lunch. - A co z kolacją dziś wieczorem? - zapytał, jak poprzedniego dnia, ale ona odmówiła stanowczo. W jej głosie wyczuł smutek. - Nie uważam, żeby to był dobry pomysł. - Wyrzekła to zdanie dość sztywno. - Co w tym złego? - spytał markotnie. Pragnął ją zobaczyć. Nagle obudziła się w nim

dużo większa tęsknota za nią niż przez cały poprzedni rok. Poczuł, że ten bezcenny klejnot wymyka mu się z rąk. No cóż, właściwie to obydwoje przegrali. Jednakże Fiona postanowiła się z tym oswoić. Zdołała przywyknąć do nowych warunków i nie chciała rozdrapywać ledwie zagojonych ran. Zdawała sobie sprawę z jednego: bez względu na żal i rozpacz nie ma drogi powrotu. Tego postanowiła się trzymać i tak mniej więcej odpowiedziała na jego uwagę. - Nie sugerowałem powrotu, lecz ruch do przodu. Po tym wszystkim możemy przynajmniej zostać przyjaciółmi. - Nie jestem pewna, czy potrafię. Czuję się tak, jak wtedy, gdy wpatruję się w zdjęcie Sir Winstona. Nie mogę tego robić, to zbyt bolesne. - Jest mi niezmiernie przykro - odparł szczerze. Musiał jednak przerwać tę rozmowę, żeby zdążyć na naradę biznesową. Obiecał, że zadzwoni później, ale wcześniej w jej mieszkaniu stawił się posłaniec z ogromnym bukietem z kwiaciarni Lachaume'a. Piękniejszej wiązanki nie dostała nigdy przedtem, ale ten fakt raczej ją zmartwił i zasmucił, niż rozradował. Nie chciała zaczynać od początku. Toteż zostawiła wiadomość w hotelu, wiedząc, że o tej porze go tam nie zastanie. Podziękowała za kwiaty, i tyle. A kiedy John zadzwonił do niej po naradzie, nie podniosła słuchawki. Musiał znowu się nagrać. Ponowił zaproszenie na kolację jeszcze tego wieczoru. Proponował lokal Alain Ducasse albo jakiś inny równej klasy lub skromniejszy, cokolwiek Fiona zechce. Jednakże ona w ogóle nie oddzwoniła i nie ruszała się od biurka aż do późnego wieczoru. Ślęczała przy komputerze ubrana w dżinsy i stary sweter, gdy usłyszała dzwonek u drzwi. Nie miała pojęcia, kto mógł pojawić się o tak późnej porze, więc odezwała się przez interkom z pracowni, oczywiście po francusku. - Quieslce?

- Moi - odpowiedział znajomy głos. Była jedenasta wieczorem. - A co ty tu robisz? Był to John. - Przyniosłem ci kolację. Pomyślałem, że pewnie nic nie jadłaś. Mogę podrzucić ją na górę? Nie wiedziała, czy śmiać się, czy płakać. Z wahaniem uruchomiła przycisk i zeszła, żeby otworzyć drzwi frontowe. John trzymał pakunek w papierowej torbie. - Nie powinieneś był tego robić - rzekła, wpatrując się w niego surowo. Przybrała minę, jaką przez lata straszyła swoich redaktorów, ale John zbyt dobrze ją znał, żeby się zlęknąć. Odebrała mu torbę i kiedy zajrzała do niej w kuchni, ujrzała profit rolki z Le Voltaire. Obróciła się w jego stronę z uśmiechem: - Oto dostawca narkotyków ze świeżym towarem. - Jestem przekonany, że potrzebujesz dużej dawki energii, kalorii albo czegoś w tym rodzaju. - Był to miły gest z jego strony, ale Fiona nie chciała, by wiódł ją na pokuszenie. Profitrolki. Bukiet kwiatów. Lunch. John sprawiał wrażenie człowieka owładniętego pragnieniem uszczęśliwienia jej. Nie miała na to ochoty. - Chcesz trochę? - zapytała, kładąc słodycze na talerzyku. Mimo zastrzeżeń nie mogła się powstrzymać, żeby nie skosztować tych pyszności. Zasiadła przy stole w kuchni, wręczyła mu łyżeczkę, a on zajął miejsce naprzeciwko niej. Też skubnął trochę profitrolek. - Nie chcę znowu się angażować w związek z tobą - rzekła Fiona. - Już raz złamałeś mi serce. To wystarczy. Powiedziała to spokojnym, opanowanym tonem, ale on odebrał te słowa jak silny cios. - Wiem. Tyle że ilekroć znajduję się koło ciebie, zaczynam szaleć. - Chciał chyba przez to powiedzieć, że kiedy odchodził od niej, był obłąkany. - Usiłowałam trzymać się od ciebie z daleka. Tak jest lepiej dla nas obojga.

- Nie jestem tego pewien - odparł. Chciał być równie szczery jak ona. - Może powinniśmy żyć poza dotychczasowym układem. Potrząsnęła głową. Na jej górnej wardze pozostała resztka czekolady, co go rozczuliło. Zapragnął ją zlizać. - Już to zrobiliśmy. Teraz spotykamy się poza układem. I tak powinno zostać, dla obopólnego dobra. Nie chcemy chyba ponownie powtórzyć tego, co już się nam raz zdarzyło. - A co by było, gdyby tym razem się powiodło? - rzekł z nadzieją w głosie. Jednocześnie chciał ją do siebie przekonać i panicznie bał się takiej decyzji. - A co by było, gdybyśmy przegrali po raz drugi? Oboje moglibyśmy się już z tego nie podnieść. - W gruncie rzeczy była to taka sama decyzja, jaką podjęła w sprawie psa. Nigdy więcej. Już nie chciała tak bardzo się angażować. I jego także już nie chciała. To znaczy, chciała, i to bardzo, ale obawiała się bólu, który by temu towarzyszył, a także jego córek, gospodyni, agresywnego psa. Nie chciała wymieniać tej listy. Powiedziała jedynie: - A poza tym twoje córki znowu odchodziłyby od zmysłów. - Są już prawie dorosłe. A ja stałem się dojrzalszy. Pani Westerman przeniosła się na emeryturę do Dakoty Północnej. Ona miała wielki wpływ na dziewczęta. A co do Fifi, to zawsze możemy ją uśpić. A propos, jak tam twoja kostka? Mam nadzieję, że nie doznałaś trwałego inwalidztwa? Fiona się roześmiała. - Ta Fifi to piekielny pies. - A raczej pies z piekła rodem - poprawił ją, czym znów ją rozśmieszył. - Jest teraz z Hilary na Uniwersytecie Browna. Tam studentom pozwalają trzymać psy. Może Fifi zdobędzie dyplom i wreszcie się poprawi. - Chcesz kieliszek wina, a może coś innego do picia? - zaproponowała. Zawahał się, patrząc na nią przepraszająco. Zachował się jak intruz, zdawał sobie z

tego sprawę, ale nie mógł stracić okazji, póki był w Paryżu. - Nie chcę przeszkadzać ci w pracy. - Już to zrobiłeś. Zresztą jestem teraz zbyt zmęczona. A słodycze wprawiają mnie w leniwy nastrój. Może masz ochotę na porto? - Nadal pamiętała, jak lubi ten trunek, ale tym razem John poprosił o kieliszek białego wina. Nalała również sobie. Usadowili się w przytulnym saloniku. John zapalił ogień w kominku. Zagłębili się w rozmowę na temat książki Fiony, jego pracy oraz nowego mieszkania, które chciałby kupić w Nowym Jorku. Swobodnie przechodzili od jednej sprawy do drugiej i w takiej przyjacielskiej atmosferze coraz serdeczniej się do siebie odnosili. John właśnie opowiadał jej o domu, który wpadł mu w oko na Cape Cod, kiedy Fiona pochyliła się nad nim, żeby dolać mu wina. Wyciągnął rękę i pogładził ją po twarzy. - Kocham cię, Fiono - wyszeptał w poświacie ognia. Wydała mu się jeszcze piękniejsza, choć była ubrana w stary sweter i miała niedbale zapleciony warkocz. - Ja cię też kocham, ale to już nie ma znaczenia - odpowiedziała szeptem. Czas im przeznaczony minął. Jednakże w chwili, gdy tak pomyślała, John przyciągnął ją do siebie i pocałował. Zanim zdążyła zaprotestować lub zastanowić się, oddała pocałunek. Stało się to, czego za wszelką cenę chciała uniknąć, ale już przestała zaprzątać sobie tym głowę. Głód uczuć trwający od ponad roku wziął nad nimi górę. Nie minęło parę chwil, a znaleźli się na łóżku. Ogarnęła ich taka namiętność, że dopiero kilka godzin później powrócili do realnego świata i nabrali tchu w piersi. Fiona zasypiała ze zmęczenia. - To był okropny pomysł - mruknęła, wtulona w jego tors, objęta jego silnymi ramionami. Uśmiechnął się do niej. - Nie. To był najlepszy pomysł, jaki kiedykolwiek przyszedł nam do głowy. - I zasnął.

Fiona obudziła się rano z uczuciem, że wszystko, co wydarzyło się w nocy, było tylko snem. Ale John obok niej bynajmniej nie był snem. - O, mój Boże! - krzyknęła z niedowierzaniem. John już nie spał i przytulając się do niej, sprawiał wrażenie nadzwyczaj z siebie zadowolonego. - Nie mogę uwierzyć, że to zrobiliśmy - jęknęła ze zrozpaczoną miną. - Musieliśmy upaść na głowę. - A ja jestem zachwycony - odparł radosnym głosem i popatrzył z uśmiechem w jej twarz. - Odejście od ciebie było najgłupszą rzeczą, jaką popełniłem w życiu. Przez cały ubiegły rok marzyłem tylko o jednym: żeby dostać drugą szansę. Nigdy jednak nie sądziłem, że ją dostanę. Gdybym miał choć trochę nadziei, starałbym się wcześniej przekonać cię do tego. Byłem pewny, że mnie nienawidzisz. I miałaś do tego pełne prawo. Zdumiewa mnie, że tak się nie stało. Pomyślałem, że muszę pogodzić się z losem bez względu na moje uczucia do ciebie. Ale kiedy ujrzałem cię w La Goulue w Nowym Jorku, zrozumiałem, że nie mogę się poddać. Zapragnąłem przynajmniej zobaczyć się z tobą i porozmawiać. Od tamtego wieczoru żyję jak w gorączce. - Pragnąłeś drugiej szansy w jakiej sprawie? - Fiona siadła na łóżku z groźną miną. Wpatrywała się w Johna z rosnącym gniewem. - Żeby mnie znowu zostawić? Nie wracam do ciebie - oświadczyła kategorycznym tonem i jednym susem wyskoczyła z łóżka. John podziwiał jej smukłe i zgrabne nogi. Fiona miała cudowne ciało, dużo młodsze, niż wskazywałby na to jej wiek. - Nawet nie żyjemy już w tym samym kraju - dodała, jakby ten powód uniemożliwiał im powrót do dawnego związku. - Nie wierzę w romanse na odległość. I nie zamierzam przenosić się do Nowego Jorku. Tu jest mi dobrze. - W porządku, powiedziałaś, co chciałaś, a teraz może zrobię nam śniadanie? A przy

okazji zwrócę ci uwagę, Fiono Monaghan, że jeśli nie wrócisz do mnie, to znaczy, że lubisz przygody na jedną noc. Z pewnością ani ty nie jesteś kobietą tego pokroju, ani ja w tym nie gustuję. - To się nauczę. Nie wyjdę za ciebie za mąż po raz drugi. - Nie przypominam sobie, żebym ci to proponował - odparł. Wstał z łóżka i objął ją ramieniem. - Kocham cię i sądzę, że ty też mnie kochasz. O tym, co zdecydujemy w tej sprawie, jeszcze porozmawiamy. - Nie będę z tobą dyskutować - odpowiedziała z naciskiem. Nadal stała obok niego całkiem naga, ale nie broniła się przed jego uściskami. Przeżycia minionej nocy były dla niej równie rozkoszne jak dla niego. - Myślałam, że zaraz odjeżdżasz. - Mój samolot odlatuje o czwartej po południu. Na lotnisko muszę wyruszyć nie wcześniej niż o pierwszej. - Zegarek na szafce nocnej wskazywał dziewiątą. Pozostało im więc dokładnie cztery godziny na omówienie tej sprawy. - Porozmawiamy przy śniadaniu. - Nie ma o czym. Pomknęła jak burza do łazienki i zatrzasnęła za sobą drzwi. John tymczasem wciągnął spodnie i zniknął w kuchni, żeby zająć się śniadaniem. Fiona pojawiła się po dziesięciu minutach, umyta i uczesana. Miała na sobie różowy szlafrok frotte. - Wyniosłaś go z hotelu Ritz? - spytał żartobliwie. Ubijał jajka na jajecznicę i smażył bekon. Robił wrażenie uszczęśliwionego. - Nie - warknęła. - Kupiłam go sobie. Nie mieści mi się w głowie, że przespałam się z tobą. To najgłupsza rzecz, jaką zrobiłam. Nie lubię odgrzewanych kotletów. - To urocza uwaga pod moim adresem. - Mam w zanadrzu dużo gorsze i powinnam je wyciągnąć na światło dzienne burknęła, wkładając bułkę do piecyka i przygotowując kawę. - To było po prostu idiotyczne z

mojej strony. - Dlaczego? Przecież się kochamy. - Patrzył na nią pogodnym wzrokiem. Od czasu, kiedy ją opuścił, nigdy nie był równie szczęśliwy. - Czy byłoby nietaktem przypomnieć ci, że rozwiodłeś się ze mną? I muszę przyznać, że postąpiłeś właściwie. Za bardzo się różnimy. - Teraz wszystko się zmieniło. Jesteś głodującą pisarką widzisz. I miałaś do tego pełne prawo. Zdumiewa mnie, że tak się nie stało. Pomyślałem, że muszę pogodzić się z losem bez względu na moje uczucia do ciebie. Ale kiedy ujrzałem cię w La Goulue w Nowym Jorku, zrozumiałem, że nie mogę się poddać. Zapragnąłem przynajmniej zobaczyć się z tobą i porozmawiać. Od tamtego wieczoru żyję jak w gorączce. - Pragnąłeś drugiej szansy w jakiej sprawie? - Fiona siadła na łóżku z groźną miną. Wpatrywała się w Johna z rosnącym gniewem. - Żeby mnie znowu zostawić? Nie wracam do ciebie - oświadczyła kategorycznym tonem i jednym susem wyskoczyła z łóżka. John podziwiał jej smukłe i zgrabne nogi. Fiona miała cudowne ciało, dużo młodsze, niż wskazywałby na to jej wiek. - Nawet nie żyjemy już w tym samym kraju - dodała, jakby ten powód uniemożliwiał im powrót do dawnego związku. - Nie wierzę w romanse na odległość. I nie zamierzam przenosić się do Nowego Jorku. Tu jest mi dobrze. - W porządku, powiedziałaś, co chciałaś, a teraz może zrobię nam śniadanie? A przy okazji zwrócę ci uwagę, Fiono Monaghan, że jeśli nie wrócisz do mnie, to znaczy, że lubisz przygody na jedną noc. Z pewnością ani ty nie jesteś kobietą tego pokroju, ani ja w tym nie gustuję. - To się nauczę. Nie wyjdę za ciebie za mąż po raz drugi. - Nie przypominam sobie, żebym ci to proponował - odparł. Wstał z łóżka i objął ją

ramieniem. - Kocham cię i sądzę, że ty też mnie kochasz. O tym, co zdecydujemy w tej sprawie, jeszcze porozmawiamy. - Nie będę z tobą dyskutować - odpowiedziała z naciskiem. Nadal stała obok niego całkiem naga, ale nie broniła się przed jego uściskami. Przeżycia minionej nocy były dla niej równie rozkoszne jak dla niego. - Myślałam, że zaraz odjeżdżasz. - Mój samolot odlatuje o czwartej po południu. Na lotnisko muszę wyruszyć nie wcześniej niż o pierwszej. - Zegarek na szafce nocnej wskazywał dziewiątą. Pozostało im więc dokładnie cztery godziny na omówienie tej sprawy. - Porozmawiamy przy śniadaniu. - Nie ma o czym. Pomknęła jak burza do łazienki i zatrzasnęła za sobą drzwi. John tymczasem wciągnął spodnie i zniknął w kuchni, żeby zająć się śniadaniem. Fiona pojawiła się po dziesięciu minutach, umyta i uczesana. Miała na sobie różowy szlafrok frotte. - Wyniosłaś go z hotelu Ritz? - spytał żartobliwie. Ubijał jajka na jajecznicę i smażył bekon. Robił wrażenie uszczęśliwionego. - Nie - warknęła. - Kupiłam go sobie. Nie mieści mi się w głowie, że przespałam się z tobą. To najgłupsza rzecz, jaką zrobiłam. Nie lubię odgrzewanych kotletów. - To urocza uwaga pod moim adresem. - Mam w zanadrzu dużo gorsze i powinnam je wyciągnąć na światło dzienne burknęła, wkładając bułkę do piecyka i przygotowując kawę. - To było po prostu idiotyczne z mojej strony. - Dlaczego? Przecież się kochamy. - Patrzył na nią pogodnym wzrokiem. Od czasu, kiedy ją opuścił, nigdy nie był równie szczęśliwy. - Czy byłoby nietaktem przypomnieć ci, że rozwiodłeś się ze mną? I muszę przyznać, że postąpiłeś właściwie. Za bardzo się różnimy.

- Teraz wszystko się zmieniło. Jesteś głodującą pisarką mieszkającą na poddaszu. Możesz wyjść za mnie za mąż dla pieniędzy. - Mam własne, nie potrzebuję twoich. - To straszne. Gdybyś chciała mnie poślubić ze względu na mój majątek, wszystko byłoby idealne. - Nie bierzesz tego serio - zbeształa go, wyciągając bułkę z piekarnika i nalewając kawę. Wsypała do jego filiżanki odpowiednią ilość cukru i podała mu. - Przeciwnie, jestem śmiertelnie poważny. To ty nie zachowujesz się serio. Jest wysoce niemoralne spędzić z facetem noc i kazać mu się wynosić nazajutrz rano. Zwłaszcza kiedy wyznaje ci miłość. - Nie chcę żadnego związku, nie potrzebuję ani kochanka, ani męża. Pragnę zostać sama i pisać książki. Zastanów się, popełniliśmy głupią rzecz. Poszliśmy ze sobą do łóżka, co często zdarza się byłym małżonkom. To się fachowo nazywa chwilową utratą oceny sytuacji. Zrobiliśmy to. I na tym koniec. A teraz wracaj do Nowego Jorku. Ja zostaję tutaj. I zapomnijmy o tym epizodzie. - Odmawiam wykreślenia go z pamięci. Jestem uzależniony od twojego ciała - odparł żartobliwym tonem, nakładając jajecznicę na talerze i dodając podsmażony bekon. Następnie usiadł naprzeciwko niej. - W zeszłym roku świetnie sobie radziłeś bez mojego ciała. Przystąp do programu AA. - Wcale nie jesteś śmieszna - rzekł z naburmuszoną miną. - Ani ty. I wcale nie było śmieszne to, co robiliśmy zeszłej nocy. Czyste szaleństwo. - Przestań tak mówić. To niemiłe. Robiliśmy cudowną rzecz, doskonale o tym wiesz. A pojmujesz dlaczego? Ponieważ się kochamy. - Kochaliśmy się. A teraz prawie się nie znamy. Jesteśmy sobie znowu obcy.

- No to poznaj mnie lepiej. - Nie mogę. Znajdujesz się w złym położeniu geograficznym. Dobrze o tym wiem, John - rzekła z powagą w głosie. Zjadła nieco jajecznicy. Była doskonała. - Bądź rozsądny. Doprowadziłam cię do szaleństwa. Znienawidziłeś małżeństwo ze mną. Sam to powiedziałeś. Odszedłeś ode mnie. - Byłem przerażony. Nie wiedziałem, co robię. Twoje życie i twój świat były mi całkowicie obce. A teraz tęsknię za tym. Tęsknię za tobą. Nieustannie o tobie myślę. Nie chcę nudnej blondyny z Ligi Młodzieżowej. Chcę mego szalonego rudzielca. - Nie jestem szalona - odparła nieco zaskoczonym tonem. - Ty nie, ale twoje życie było szalone, no, powiedzmy - nieco ekscentryczne. - Teraz pewnie bym cię znudziła. Stałam się odludkiem. - Ale nie zimną rybą - zażartował. - Może nią zostanę, jeśli to miałoby cię zmusić do trzymania się ode mnie z daleka. Potraktuj tę naszą noc jako rodzaj podarunku na pożegnanie. I niech tak zostanie. Za dwadzieścia lat będziemy to wspominać ze śmiechem. - Tylko wówczas, jeżeli zostaniemy ze sobą. - Mogę ci przyrzec, że nie zostaniemy. Nie wrócę do ciebie. A ty też wcale tego nie pragniesz. Po prostu tak ci się wydaje, bo nie możesz mnie mieć. - Fiono, ja cię kocham - wykrztusił z rozpaczą. - I ja cię kocham. Ale nie zamierzam więcej się z tobą widywać. Nigdy się już nie spotkamy. Skoro zachowujemy się w ten sposób, kiedy jesteśmy razem, to najlepszy dowód, że nie możemy zostać przyjaciółmi. Tak zresztą uważałam od początku. - Więc bądźmy kochankami. - Żyjemy w innych miastach.

- Będę przyjeżdżał na weekendy. - Nie gadaj głupstw, to szaleństwo. - Nie jest szaleństwem być z kobietą, którą kochało się do tego stopnia, by się z nią ożenić. - I nienawidziło do tego stopnia, by się z nią rozwieść - przypomniała mu. John wzniósł oczy w górę, żując kawałek bekonu. Kawa była świetna. Fiona doskonale ją parzyła. - Wcale cię nie nienawidziłem - poprawił ją ze zbolałą miną. - Owszem. Przecież rozwiodłeś się ze mną. - Patrząc mu prosto w oczy, kończyła jeść jajecznicę. - Byłem beznadziejnym kretynem. Przyznaję. Postąpiłem idiotycznie. - Nie, nie byłeś głupi - odezwała się łagodnie. - Byłeś cudowny, dlatego cię kochałam. Ale nie chcę powtarzać tego doświadczenia. To koniec. Po co mieszać dobre wspomnienia ze złymi? Już niemal zdołałam wymazać z pamięci gorzkie chwile, a ty znowu się pojawiasz, proponując, żebyśmy zaczęli od nowa. Nie, nie zgadzam się. - W porządku. Zapracujmy razem wyłącznie na dobre wspomnienia. - Już to robiliśmy zeszłej nocy. Teraz możesz spokojnie wracać do Nowego Jorku, do swojej przyjaciółki z Ligi Młodzieżowej i do życia beze mnie. - Właśnie mi je zrujnowałaś. Teraz jesteś mi coś winna - odpowiedział, rozsiadając się na krześle i wpatrując się w nią z wyraźnym zadowoleniem. - Przecież nie możesz, ot tak, przespać się ze mną i kompletnie zniszczyć mi życie, pozbywając się mnie jak śmiecia. A co się stanie, jak się okaże, że jestem w ciąży? - spytał z tragiczną miną. Fiona nie mogła powstrzymać wybuchu śmiechu. Pochyliła się nad nim i pocałowała go.

- Jesteś naprawdę świrem - rzekła z rozbawieniem. - Zaraziłem się tym od ciebie - odpowiedział i pocałował ją w szyję, jednocześnie rzucając okiem na zegarek. Uśmiechnął się przewrotnie: - Skoro zamierzasz jedynie wykorzystać mnie i rzucić, to może powtórzymy to doświadczenie, żebyśmy mieli o czym zapominać po moim odlocie do Nowego Jorku. Zostało nam jeszcze parę godzin, jeśli wstrzymasz się z dalszą dyskusją. Chciała mu oświadczyć, że to idiotyczny pomysł, ale zamknął jej usta pocałunkiem. Wobec tego zmieniła zdanie. Pięć minut później oboje znów byli w łóżku i spędzili tam cudowne dwie godziny. John z żalem wstał w południe. Musiał wziąć prysznic, ogolić się, ubrać i zabrać swój bagaż z hotelu. Poprzedniego wieczoru zwolnił kierowcę i zapowiedział, że wróci taksówką. Umówił się jednak, że limuzyna podjedzie pod hotel o pierwszej i zawiezie go na lotnisko. Miał zamiar przejść się po Paryżu przed południem, ale dużo bardziej wolał spędzić ten czas z Fioną. - Nie cierpię myśli o odjeździe - rzekł ze smutkiem, wkładając marynarkę. Nie miał pojęcia, kiedy znów zobaczy Fionę i czy ona się na to zgodzi. Była niewiarygodnie uparta i odniósł wrażenie, że kategorycznie kładzie kres ich związkowi. Nie dawała mu żadnej szansy na rozpoczęcie od nowa. - Zapomnisz o mnie, gdy tylko wylądujesz w Nowym Jorku - zapewniła go. - A ty zapomnisz o mnie jeszcze szybciej? - zapytał tragicznym tonem. Uśmiechnęła się do niego i czule objęła. - Nigdy o tobie nie zapomnę. Zawsze będę cię kochać. Była to szczera prawda. Johnowi kręciły się łzy w oczach, gdy ją całował. - Fiono, wyjdź za mnie za mąż... Proszę... kocham cię... przysięgam. Już nigdy więcej

od ciebie nie odejdę. Proszę, pomóż mi naprawić błąd. Popełniłem straszną rzecz, rzucając cię. Nie karz nas za moją skrajną głupotę. - Nie byłeś głupi, miałeś rację. Ale nie mogę za ciebie wyjść. Za bardzo cię kocham. Nie chcę znowu cierpieć i nie chcę zranić ciebie. Lepiej będzie, jeśli zostanie tak, jak jest. - Nie, nie będzie. Nie miał jednak czasu, by się z nią spierać. Musiał zdążyć na samolot. Pocałował ją więc po raz ostatni i zbiegł ze schodów, a następnie ruszył biegiem przez dziedziniec. Patrzyła na niego z okna, aż zniknął. Po jego odejściu wślizgnęła się z powrotem do łóżka i przeleżała tak do końca dnia, pogrążona w myślach, zapłakana. John zadzwonił do niej z lotniska, ale nie odebrała telefonu. Wsłuchiwała się w jego głos, gdy nagrywał się na sekretarce. Mówił, że ją kocha nad życie. Zamknęła oczy i rozszlochała się na dobre. ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Fiona nie zdradziła się ani jednym słowem o przebiegu poprzedniej nocy, gdy Adrian zadzwonił do niej nazajutrz, żeby opowiedzieć o swoim przyjęciu, jakie wydał z okazji Święta Dziękczynienia. Słuchała jego opowieści i udawała żywe zainteresowanie, ale myślała wyłącznie o Johnie, który od powrotu do Nowego Jorku telefonował już do niej kilkanaście razy. Ani razu jednak nie podniosła słuchawki i nie oddzwoniła. Nie zamierzała więcej z nim rozmawiać. Była przekonana o słuszności swoich postanowień. To koniec. Wspólna noc była krótką przerwą w ich osobnych egzystencjach. I przyniosła same komplikacje. Dlatego właśnie przyrzekła sobie, że więcej nie będzie z nim rozmawiać ani się widywać. Nigdy nie kochała kogoś równie mocno, ale dlatego właśnie musiała sobie oszczędzić dalszego bólu. I była pewna, że w końcu John przestanie dzwonić. Dopiero po tygodniu zebrała się w sobie i znów zasiadła do pisania książki. Chodziła na spacery, dużo paliła. Mówiła do siebie. Próbowała pracować, ale kiepsko jej szło. Czuła się

jak narkomanka na głodzie. Marzyła o Johnie, tęskniła za nim do bólu. To jednak tylko świadczyło o tym, jakim był dla niej niebezpieczeństwem. Tydzień po jego odjeździe zatelefonował Andrew Page z wiadomością, że inny wydawca chce opublikować jej książkę. Co więcej, ta właśnie oficyna wydawnicza pragnie zaproponować jej umowę na trzy kolejne książki. Była to pierwsza dobra nowina po odjeździe Johna do Ameryki. Odkładając słuchawkę, uzmysłowiła sobie, że wcale się z niej nie cieszy. Była niemal w równie okropnym stanie jak w czasie rozwodu. I do tego dwa dni przedtem John wreszcie przestał dzwonić. Po południu postanowiła zrobić zakupy w sklepie spożywczym. Było to bez sensu, ponieważ i tak prawie nic nie jadła, ale zabrakło jej kawy i papierosów. Gdy wracała ze sprawunkami, na dziedzińcu usłyszała za sobą kroki. Odwróciła się, żeby sprawdzić, kto się za nią włóczy, i ujrzała przed sobą Johna. Był w opłakanym stanie. Nie odezwał się do niej ani słowem, tylko podszedł bliżej. - Co tu robisz? - rzekła nienaturalnym tonem. Nie miała siły się z nim kłócić. Jednakże od czasu jego wyjazdu ani na jotę nie zmieniła zdania. Nadal uważała, że postępuje słusznie, a to wszystko, przez co przeszła w ciągu minionego tygodnia, tylko umocniło ją w tym przekonaniu. John był dla niej niebezpieczeństwem. Tym razem nie pójdzie z nim do łóżka bez względu na powód jego przyjazdu do Paryża. - Nie mogę bez ciebie żyć. - Jego wygląd bez wątpienia o tym świadczył. - Jakoś sobie radziłeś przez półtora roku - przypomniała mu. Postawiła sprawunki. Były ciężkie. John natychmiast je podniósł, wpatrzony w jej oczy. - Kocham cię. Nie wiem, co jeszcze mógłbym ci wyznać. Popełniłem straszny błąd.

Musisz mi przebaczyć. - Już to uczyniłam, dawno temu. - Sprawiała wrażenie przybitej, pokonanej. - Więc dlaczego nie zaczniesz od nowa? Jestem przekonany, że tym razem się nam powiedzie. - Zaufałam ci, a ty mnie zdradziłeś - odparła lakonicznie. - Wyrwałbym sobie serce, gdybym zrobił coś takiego po raz drugi. - Nie wiem, czy potrafiłabym ci jeszcze raz zaufać. - Więc nie rób tego z góry. Pozwól, bym zapracował na twoje zaufanie. Patrzyła na niego przez chwilę i myślała o tym, co mówił jej kiedyś Adrian. Kompromis i dostosowanie się do ukochanej osoby. Ona też nie była bez skazy. Ale John nie zważał na to. Teraz była pewna tylko jednego: że go kocha. Nie odezwała się ani słowem, odwróciła się i zaczęła wspinać się na schody. Następnie przekręciła klucz w zamku. A on szedł za nią, objuczony dwiema torbami. Wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. ROZDZIAŁ SZESNASTY W wigilię Bożego Narodzenia padał śnieg. Adrian przyleciał tego dnia rano i przywiózł Fionie prezenty. Ona też przygotowała dla niego upominki opakowane w kolorowy papier. Umieściła je pod choinką, którą ubrała dzień przedtem. Jej mieszkanie było przytulne, ciepłe i udekorowane zgodnie ze świąteczną tradycją. A ona sama sprawiała wrażenie dużo poważniejszej kobiety, niż Adrian zapamiętał z poprzednich z nią spotkań. Była ubrana w białą suknię z aksamitu kupioną u Didiera Ludot i obcisły żakiecik obszyty gronostajem, model Balanciagi z lat czterdziestych, i zdaniem Adriana prezentowała się w tym stroju nadzwyczaj elegancko. Na wieczór zamówili stolik w Le Voltaire, a przedtem mieli się udać na mszę do kościoła Saint - Germain d'Auxerrois. Była to niewielka,

ciemna świątynia gotycka wzniesiona z kamienia, ale kiedy weszli do środka, okazało się, że jest rzęsiście oświetlona setkami świec. W drodze do kościoła Fiona milczała, a Adrian nie zmuszał jej do wyznań. Siedziała w samochodzie, patrząc przez szybę. Adrian bez słowa trzymał ją za rękę. Kiedy podjechali pod kościół, John już tam czekał. Na jej widok radośnie się uśmiechnął. Sprawa wymagała wielu zabiegów, ale wszystko pomyślnie załatwił. Zgromadził wszelkie niezbędne dokumenty. Ponieważ po raz pierwszy pobrali się w zborze protestanckim, mogli to teraz uczynić w kościele katolickim, co w jej mniemaniu było nawet ważniejsze. Fiona ze wszystkiego zwierzyła się Adrianowi przez telefon, uprzedzając o wydarzeniu, na wypadek gdyby chciał zrezygnować z przylotu do Paryża, ale on zapewnił, że w taki dzień koniecznie chce być obok niej. Młoda para miała się następnie udać w podróż poślubną do Włoch, natomiast Adrian wybierał się do Maroka, żeby odwiedzić przyjaciół. Boże Narodzenie postanowili jednak spędzić we trójkę. Poza tym Fiona pragnęła, żeby Adrian był świadkiem na ślubie. Cała ta sprawa ciągle wydawała się jej szaleństwem i była zdumiona, że się na nią zgodziła. Nie sądziła, że jeszcze raz zaufa Johnowi, niemniej tak właśnie się stało. Przecież, złączeni wielką miłością, winni byli sobie nawzajem przebaczyć. Ksiądz odprawił obrządek w języku francuskim, ale pozwolił nowożeńcom złożyć przysięgę po angielsku. Oboje mieli więc pełną świadomość tego, co sobie przyrzekają przed ołtarzem. I kiedy John wsunął na palec Fiony obrączkę, poczuła się tak, jakby dopiero teraz naprawdę wychodziła za mąż. Kiedy John składał przysięgę wierności, w jego oczach błyszczały łzy, a jego ukochana powtarzała te słowa z twarzą zalaną łzami. To była niezapomniana chwila. Gdy ksiądz ogłosił ich mężem i żoną, John przez dłuższą chwilę stał nieruchomo. Dopiero potem pocałował ją i objął. Wreszcie na jego twarzy pojawił się uśmiech, który - jak orzekła w duchu Fiona - zapamięta sobie do końca życia. Oboje wyszli z

rzęsiście oświetlonego kościoła i ze śmiechem pobiegli do limuzyny, podczas gdy Adrian rzucał w nich śnieżkami, a nie ziarnami ryżu. Kolację weselną zjedli w Le Voltaire, a o dziesiątej wieczorem byli już w domu. Adrian nocował w Ritzu. John szepnął mu coś na odchodnym. Kiedy nowożeńcy znaleźli się już w łóżku, o północy ktoś zadzwonił do drzwi. Fiona i John nie spali, pogrążeni w rozmowie. Mieli wiele spraw do omówienia. I mnóstwo wspólnych planów. On postanowił przez pierwsze dwa miesiące dojeżdżać z Nowego Jorku na weekendy. W jakiś sposób udało mu się przekonać zarząd, żeby otworzono filię agencji reklamowej w Paryżu, i miał stanąć na jej czele. Oboje z Fioną musieli znaleźć dom. John chciał sprzedać swoje mieszkanie nowojorskie, Fiona nadal usiłowała przekonać właścicieli, żeby sprzedali jej dom, w którym wynajmowała mieszkanie. Niestety, wciąż zwlekali z ostateczną decyzją. John przed odjazdem do Paryża na swój ślub odbył poważną rozmowę z córkami. Wyraźnie zakreślił granice, których odtąd nie wolno im było przekraczać. Nie musiały kochać Fiony, do tego nie zamierzał ich zmuszać. Ale miały się do niej odnosić w sposób cywilizowany i uprzejmytraktować ją z szacunkiem. Bo w przeciwnym razie... Było to ultimatum, które powinien był im postawić przed dwoma laty. - Jak myślisz, kto to może być? - spytała Fiona niespokojnie. Nie miała pojęcia, kto w Paryżu mógł dzwonić do nich o tej porze. - Z pewnością Święty Mikołaj - odparł z uśmiechem. Wyluzowany, radosny podszedł do drzwi. W progu stał chłopak hotelowy z Ritza z jakimś zawiniątkiem, które wręczył Johnowi. - Powiedział, że masz zaśpiewać, powiedzieć wierszyk i wypytywał, czy byłaś grzeczna. - Położył jej zawiniątko na piersiach i obserwował, jak rozwija mały błękitny kocyk. Jej oczom ukazała się czarna mordka i wlepione w nią oczka. To coś wyglądało jak skrzyżowanie nietoperza z królikiem. Fiona wzięła do rąk stworzonko i przytuliła do siebie, patrząc na Johna szeroko otwartymi oczami. Był to ośmiotygodniowy buldożek francuski. - O, mój Boże, nie zrobiłeś!... - krzyknęła, patrząc to na Johna, to na szczeniaczka. Posadziła malca na łóżku i spostrzegła wtedy, że to suczka. - Nie mogę uwierzyć, że to

zrobiłeś! - Podoba ci się? Przysiadł obok niej. Nie był to Sir Winston, lecz jego daleka francuska krewniaczka, jeszcze jedna więź łącząca ich oboje. John doskonale zdawał sobie sprawę, jak bardzo Fiona tęskniła za psem. - Już ją kocham - odparła. Kupiła mu w prezencie obraz jego ulubionego malarza, ale jej upominek był niczym w porównaniu z tym cudem. Trzymając suczkę w objęciach, przytuliła się do niego i ucałowała z całego serca. Już nie miała wątpliwości, że tym razem będzie im ze sobą dużo lepiej. Przecież przeżyli wspólnie wiele dobrego, a teraz wszystko jest na jak najlepszej drodze. Tylko inaczej niż przedtem. Znowu mu zaufała, co było prawdziwym cudem. Bo zawsze go kochała. - Dziękuję ci, że dałaś mi drugą szansę - szepnął jej John do ucha. Patrzył z czułością na Fionę, a szczeniaczek lizał mu twarz i wiercił się. Przysięga małżeńska, jaką sobie tym razem złożyli, była równie szczera jak miłość, która ich połączyła.