Steel D. 2008 - Bungalow Numer 2

DANIELLE STELL Bungalow Numer 2

tytuł oryginału Bungalow 2 przełożyła Zofia Kunert

Dla Beatie, Trevora, Todda, Nicka, Sama, Viktorii, Vanessy, Maxa, Zary, moich cudownych dzieci, za to, że przez lata utwierdzały mnie w wyborze drogi pisarskiej, ciesząc się z sukcesów i podtrzymując na duchu, gdy przeżywałam kłopoty i niepowodzenia. Stanowię tylko cząstkę naszej rodziny i to Wy nadajecie sens mojemu życiu. To dzięki WAM udało nam się stworzyć wspaniałą jedność. Kocham Was całym sercem. Mama.

A gdy kończy się film, zaczyna się życie.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Był upalny piękny lipcowy dzień w okręgu Marin, położonym zaraz za mostem Golden Gate w San Francisco. Tania Harris krzątała się po kuchni, robiąc porządki. Była zawsze nadzwyczaj schludna. Uwielbiała, gdy wszędzie panował ład, wszystko było na swoim miejscu, całkowicie pod kontrolą. Lubiła planować, dzięki temu rzadko coś jej umykało lub o czymś zapominała. Cieszyła się, że żyje w sposób przewidywalny, realizując zamierzone cele. Była niewysoką, drobną, zgrabną czterdziestodwulatką, nie wyglądającą na

swój wiek. Jej mąż Peter miał czterdzieści sześć lat. Był prawnikiem, prowadzącym w San Franisco znaną kancelarię, i nie przeszkadzała mu konieczność dojazdu do Ross, po drugiej stronie mostu. Ross było zamożnym, spokojnym przedmieściem, pożądanym miejscem zamieszkania. Harrisowie przeprowadzili się tam z miasta przed szesnastoma laty ze względu na świetne szkoły. Mówiono o nich, że są najlepsze w całym okręgu. Tania i Peter mieli troje dzieci. Jason skończył osiemnaście lat i pod koniec sierpnia miał wyjechać na studia. Zamierzał wstąpić na Uniwersytet Kalifornijski w Santa Barbara i nie mógł się tego doczekać, natomiast Tania już zaczynała za nim tęsknić. Mieli także siedemnastoletnie bliźniaczki, Megan i Molly. Tania była naprawdę szczęśliwa, zajmując się dziećmi przez ostatnie osiemnaście lat. Bycie matką na pełnym etacie bardzo jej odpowiadało. Nigdy nie uważała tego za nudne czy uciążliwe zajęcie. Nawet jeżdżenie po dzieci nie wydawało się jej udręką. W przeciwieństwie do wielu innych matek lubiła odwozić i przywozić dzieci, zabierać je na zbiórki zuchów czy harcerzy, przebywać z nimi. Przez wiele lat była przewodniczącą szkolnej rady rodziców. Odczuwała dumę, że może tak wiele dla nich zrobić. Uwielbiała mecze Jasona w międzyszkolnej lidze koszykówki i rozmaite zajęcia dziewczynek. W szkole średniej Jason został rozgrywającym i miał nadzieję, że na uniwersytecie w Santa Barbara zostanie przyjęty do reprezentacyjnej drużyny koszykówki lub tenisa. Jego młodsze siostry były bliźniaczkami, ale różniły się jak noc i dzień. Megan była niewysoką blondynką, jak matka. Jako dwunasto - , trzynastolatka uprawiała gimnastykę na poziomie olimpijskim, ale zarzuciła starty w zawodach ogólnokrajowych, gdy przekonała się, że przeszkadzają jej w nauce. Molly była wysoką, długonogą, szczupłą szatynką, podobną do Petera. Tylko jej z całej rodziny nie pasjonowała sportowa rywalizacja. Miała zamiłowania artystyczne, lubiła fotografować. Była kapryśną, niezależną istotą. Bliźniaczki chodziły do ostatniej klasy. Megan chciała potem studiować w Berkeley, jak matka, albo na uniwersytecie

w Santa Barbara. Molly zamierzała jechać na wschód albo wstąpić na taką uczelnię w Kalifornii, gdzie mogłaby rozwijać swe artystyczne zamiłowania. Gdyby jednak miała pozostać na Zachodnim Wybrzeżu, brała przede wszystkim pod uwagę uniwersytet w Los Angeles. Chociaż bliźniaczki były bardzo zżyte, obie stanowczo postanowiły, że pójdą na różne uczelnie. Chodziły do jednej klasy w podstawówce i szkole średniej, a teraz obie chciały w końcu kroczyć własną drogą. Rodzice uznali, że to zdrowy objaw. Peter zachęcał Molly, by zdecydowała się na którąś z prestiżowych szkół. Miała wystarczająco dobre oceny, a ojciec sądził, że pobudzająca akademicka atmosfera dobrze jej zrobi. Molly rozważała Brown College, gdzie mogła studiować fotografię według indywidualnego programu, albo studia filmowe na Uniwersytecie Kalifornijskim. Cała trójka młodych Harrisów świetnie radziła sobie w szkole. Tania była dumna z dzieci, kochała męża i była ogólnie zadowolona z życia. Po prostu rozkwitała w ciągu dwudziestu lat małżeństwa. Od chwili ślubu z Peterem, zaraz po skończeniu przez niego prawa na Uniwersytecie Stanforda, wspólnie spędzone lata mijały jak okamgnienie. Po ukończeniu studiów Peter podjął pracę w kancelarii prawnej, w której nadal pracował. Całe ich życie układało się według planu. W ich małżeństwie nie było większych dramatów, rozczarowań czy niespodzianek, nie przeżywali także poważnych problemów w okresie dorastania Jasona, Megan i Molly. Tania i Peter lubili spędzać czas z całą trójką. Omijały ich przykrości i zdawali sobie sprawę, że są szczęściarzami. Tania raz w tygodniu pracowała w mieście w schronisku dla bezdomnych i gdy mogła, zabierała tam ze sobą dziewczęta, o ile pozwalał na to ich plan dnia. Obie miały dodatkowe zajęcia i udzielały się społecznie w szkole. Peter lubił droczyć się z Tanią, że cała rodzina prowadzi bardzo nudne, zbyt przewidywalne życie. Ale ona odczuwała z tego powodu prawdziwą dumę, lubiła wygodę i poczucie bezpieczeństwa. Jej dzieciństwo nie było tak spokojne i jasne, więc tym bardziej ceniła uporządkowany tryb życia rodziny. Niektórym mogło się ono wydawać poddane zbytniej kontroli, nadmiernie

uregulowane, ale Tania i Peter byli zadowoleni. Dzieciństwo i młodość Petera było niemal tak doskonale zorganizowane, jak życie ich trojga dzieci. Natomiast Tania jako dziecko przeżyła trudne chwile, czuła się samotna, a czasem przerażona. Jej ojciec był alkoholikiem. Rodzice rozeszli się, gdy miała trzy lata. Po rozwodzie widziała ojca tylko kilka razy. Umarł, gdy miała czternaście lat. Matka natomiast ciężko pracowała, często na czarno, by zapewnić jej jak najlepsze wykształcenie. Zmarła niedługo po urodzeniu się bliźniaczek. Tania nie miała rodzeństwa, więc odtąd całą jej rodzinę stanowili Peter, syn i córki. Byli dla niej pępkiem świata. Uwielbiała każdą wspólnie spędzoną chwilę. Nawet po dwudziestu latach małżeństwa nie mogła się doczekać wieczornego powrotu Petera z pracy. Lubiła opowiadać mu, jak minął dzień, co robiły dzieci, przytaczać anegdotki. Nadal bardzo interesowały ją jego zajęcia w kancelarii i sprawy sądowe, dzieliła się także własnymi doświadczeniami zawodowymi. Peter zawsze z entuzjazmem odnosił się do jej pracy i wspierał jej wysiłki. Odkąd skończyła studia, przez cały okres trwania małżeństwa pisała jako wolny strzelec. Bardzo lubiła to zajęcie, bo dawało jej poczucie spełnienia, pozwalało uzupełnić domowy budżet i nie kolidowało z opieką nad dziećmi. Pracując w domu, wiodła jakby podwójne życie. Za dnia była troskliwą matką, żoną i gospodynią, wieczorami zaś niezwykle twórczą pisarką. Zawsze powtarzała, że potrzebuje pisania jak powietrza. Uprawianie pisarstwa na zasadach wolnego strzelca okazało się dla niej najlepszym rozwiązaniem. Jej artykuły i opowiadania miały dobre recenzje i były w ciągu tych wielu lat ciepło przyjmowane. Peter podkreślał, że jest z niej bardzo dumny i zachęcał ją do dalszego działania, chociaż od czasu do czasu narzekał, że zbyt długo siedzi nocami i za późno kładzie się spać. Jednak generalnie doceniał fakt, że własna twórczość nigdy nie przesłoniła Tani obowiązków macierzyńskich i małżeńskich. Była jedną z tych niezwykłych, utalentowanych kobiet, które zawsze przedkładały dobro rodziny nad możliwość samorealizacji. Pierwszą książkę Tani stanowił zbiór esejów o problematyce feministycznej. Został opublikowany przez niewielkie wydawnictwo w Marin pod koniec lat osiemdziesiątych.

Zrecenzowały go nieznane szerzej dziennikarki, które podzielały zasadnicze tezy, uwagi i przemyślenia Tani. Jej książka nie należała do nurtu wojującego feminizmu, ale świadczyła o niezależności sądów i świadomości własnego zdania. Była dokładnie taka, jakiej można się było spodziewać po młodej kobiecie. Drugą książkę wydała przed dwoma laty, w swe czterdzieste urodziny, osiemnaście lat po debiucie. Była to antologia opowiadań, opublikowanych przez liczącego się wydawcę. Zbiór ten został bardzo dobrze oceniony w „New York Times Book Review”. Tania była podekscytowana. Poza tym często publikowała w prasie literackiej, a także w „New Yorkerze”. Przez wiele lat pisywała eseje, artykuły i opowiadania dla rozmaitych czasopism. Był to obfity i dość jednorodny dorobek. W razie potrzeby sypiała krótko, a czasem nie kładła się wcale. Liczba sprzedanych egzemplarzy najnowszego tomu opowiadań wskazywała, że zdobyła grono oddanych czytelników, zarówno wśród przeciętnych zjadaczy chleba, jak i literackiej elity. Kilku popularnych i uznanych pisarzy przysłało listy pełne pochwał i z uznaniem wypowiedziało się w prasie na temat jej książki. Tania podchodziła do swej pracy wyjątkowo sumiennie, przy tym umiejętnie godziła życie rodzinne z bieżącą działalnością pisarską. Przez dwadzieścia lat codziennie znajdowała czas na pisanie. Pracowała pilnie, w sposób zdyscyplinowany. Jedynie podczas wakacji lub w przypadku choroby któregoś z dzieci nie poświęcała poranków na twórczość. Wtedy dzieci miały pierwszeństwo. W przeciwnym razie nic nie mogło jej przeszkodzić w pracy. Ustawiała automatyczną sekretarkę w telefonie, wyłączała komórkę i codziennie przed południem, po wyjściu dzieci do szkoły, siadała do pisania. Lubiła również pisywać okolicznościowe artykuły dla lokalnej prasy w Marin. Od czasu do czasu zamieszczała artykuły wstępne w miejscowej gazecie „Chronicie”. Lubiła też wymyślać zabawne historyjki, miała zacięcie komediowe, umiejętnie posługiwała się kpiną i

dowcipem. Czasem czynione przez nią opisy codziennych zajęć matki i pani domu czy scenki z życia dzieci przypominały komedie slapstickowe. Zdaniem Petera, to właśnie wychodziło jej najlepiej. Sama naprawdę się przy tym bawiła i te śmieszne kawałki sprawiały jej frajdę. Choć artykuły i eseje przynosiły niezłe dochody, to prawdziwe pieniądze zarabiała na pisaniu scenariuszy do oper mydlanych nadawanych w telewizji. Przez lata napisała ich wiele. Z pewnością nie był to szczyt literatury, ale Tania w tym przypadku rezygnowała ze swych ambicji. Telewizja płaciła bardzo dobrze, producent był z niej zadowolony i często do niej dzwonił. Może nie czuła szczególnej dumy z pisania telenowel, ale cieszyła się z zarobionych w ten sposób pieniędzy, podobnie jak Peter. Zazwyczaj pisała około tuzina scenariuszy rocznie. Kupiła sobie za to nowego mercedesa i rokrocznie opłacała wynajęcie letniego domku na miesiąc rodzinnych wakacji nad jeziorem Tahoe. Peter był także wdzięczny, że dokładała się do czesnego za kształcenie dzieci. Ponadto Tania zawsze oszczędzała pewną sumkę z tej czysto komercyjnej twórczości. Wcześniej współpracowała przy scenariuszach kilku seriali, zanim zostały one wyparte z telewizji przez reality show. Obecnie nikt już nie potrzebował seriali czy filmów telewizyjnych, więc jedyne zamówienia z telewizji dotyczyły oper mydlanych. Jej agent dzwonił w tej sprawie co najmniej raz na miesiąc, a czasem częściej. Odbębniała takie zlecenia w ciągu kilku dni, pracując nocami, gdy reszta rodziny już spała. Na szczęście sama potrzebowała niewiele snu. Nie zarobiła nigdy kolosalnych pieniędzy, ale na wiele lat zapewniła sobie stały dopływ gotówki. Tania zrobiła więc przez te lata prawdziwą karierę, a teraz, gdy dzieci dorosły, zamierzała pisać jeszcze więcej. Nie spełniło się tylko jedno jej marzenie - napisanie scenariusza filmu fabularnego. Naciskała swego agenta, by zdobył dla niej takie zlecenie, jednak praca dla telewizji w pewnym sensie pozbawiła ją szans. Produkcje telewizyjne i filmowe miały ze sobą niewiele,

jeśli cokolwiek, wspólnego. Irytowało ją takie zaszufladkowanie, bo zdawała sobie sprawę, że ma wystarczające zdolności do pracy przy fabule, ale jak dotąd nie dano jej okazji, by się nimi wykazać. Powoli traciła nadzieję. Czekała na swoją szansę przez dwadzieścia lat. W tym czasie potrafiła cieszyć się tym, co pisała. Stworzony przez nią system działał niezawodnie dla dobra wszystkich. Zapewniła sobie stały dopływ zleceń. Z jednej strony poświęcała się pracy, a z drugiej wypełniała wszelkie powinności rodzinne. Peter zawsze podkreślał, że jest niezwykłą kobietą, cudowną żoną i matką. Znaczyło to dla niej o wiele więcej niż najlepsze recenzje. Przez cały czas małżeństwa rodzina była dla niej najważniejsza. I zdaniem Tani tak powinno być, nawet jeśli oznaczało to konieczność odrzucenia jakiegoś zlecenia, co jednak zdarzało się rzadko. Najczęściej znajdowała sposób, by pogodzić wszystkie obowiązki, i była dumna, że od dwudziestu lat jej się to udaje. Nigdy nie zawiodła Petera ani dzieci, nigdy też nie zawaliła roboty i nie sprawiła kłopotu zleceniodawcom. Właśnie z filiżanką herbaty zasiadła do komputera i przeglądała szkic opowiadania, które zaczęła poprzedniego dnia, gdy zadzwonił telefon. Usłyszała, jak włącza się automatyczna sekretarka. Jason był w San Francisco, dziewczynki wyszły z przyjaciółmi, a Peter dawno pojechał do pracy. Przygotowywał się do przyszłotygodniowego procesu. Miała więc przed sobą miłe, spokojne przedpołudnie, co nieczęsto się zdarzało po zakończeniu roku szkolnego. W okresie letnim pisywała zwykle znacznie mniej niż zimą. Gdy podczas wakacji dzieci były w domu i kręciły się wokół, czuła się zbyt rozproszona. Ale od kilku dni męczył ją pomysł na nowe opowiadanie i właśnie do niego usiadła, gdy usłyszała, że agent nagrywa się na sekretarkę. Zerwała się, by podnieść słuchawkę. Scenariusze wszystkich oper mydlanych napisała bez szczególnych ustaleń, więc było mało prawdopodobne, by chodziło o kolejną tego typu pracę. Zlecenie mogło dotyczyć artykułu dla jakiegoś czasopisma lub „New Yorkera”.

Dopadła aparatu w chwili, gdy agent się wyłączył. Nagrał prośbę, by oddzwoniła. Walter Drucker, zdrobniale Walt, cieszył się ustaloną renomą w literackim światku Nowego Jorku i reprezentował ją od piętnastu lat. Jego firma miała biuro w Hollywood, gdzie podobnie jak w Nowym Jorku - załatwiła Tani mnóstwo zleceń. Tania lubiła wszelkie wyzwania, więc z uporem i determinacją realizowała pisarską pasję przez te wszystkie lata, gdy dzieci dorastały. One zaś były z niej dumne, chociaż po obejrzeniu którejś soap opery drażniły się z nią, wyśmiewając mdławą fabułę. Jednak chwaliły się matką przed znajomymi. Szacunek dzieci i Petera był dla Tani najważniejszy. Lubiła świadomość, że nie straciła czasu i dobrze wypełnia obowiązki. Na ścianie jej gabinetu widniał napis: „Co wspólnego ma noc ze snem?”. - Myślałem, że właśnie piszesz - powiedział agent, gdy zadzwoniła. - Bo pisałam - odparła, siadając na wysokim krześle koło telefonu. Kuchnia stanowiła centrum domu, a Tania traktowała ją jak biuro. W kącie ustawiła komputer, obok dwóch szafek wypełnionych własnymi książkami. - O co chodzi? Piszę właśnie opowiadanie. Może nawet stanie się później częścią trylogii? Walt podziwiał ją i doceniał jej profesjonalizm oraz autokontrolę. Dobrze się z nią pracowało. Nigdy nie musiał przepraszać w jej imieniu za niedotrzymanie terminu, zapomnienie czegoś, pójście na łatwiznę czy przekroczenie objętości scenariusza. Była pisarką do szpiku kości, i to dobrą pisarką, prawdziwym zawodowcem. Miała talent, energię i zapał. Chociaż zwykle nie podobały mu się krótkie formy, lubił jej opowiadania. Były naprawdę dobre, miały zawsze jakiś interesujący zwrot akcji. Kiedy czytelnik najmniej się tego spodziewał, następowała zdumiewająca zmiana lub niespodziewane zakończenie wątku. Najbardziej lubił jej żartobliwe opowiastki. Czasem śmiał się przy nich do łez. - Mam dla ciebie robotę - powiedział. W jego głosie było coś nieuchwytnego, jakby

tajemniczego. Tania była zajęta myślami o nowym opowiadaniu i nie całkiem docierało do niej, co mówił. - Hmm... byle nie opera mydlana. Dzięki Bogu, mają przerwę do następnego miesiąca. Aż do wczoraj nie miałam porządnego pomysłu. Byłam zbyt zajęta dziećmi, a w przyszłym tygodniu jedziemy nad Tahoe. Tam jestem szefem, kierowcą, opiekunką i służącą zarazem. Zawsze kończyło się na tym, że po przyjeździe nad jezioro wykonywała wszystkie prace domowe, gdy tymczasem reszta rodziny pływała, jeździła na nartach wodnych i bawiła się. Ostatecznie zaakceptowała taki stan rzeczy. Dzieci zapraszały znajomych i żeby nie wiadomo jak prosiła i groziła, nie chciały jej pomóc. Już się do tego przyzwyczaiła. Im były starsze, tym mniej zajmowały się domem. Peter nie był lepszy. Kiedy przyjeżdżał nad jezioro, lubił mieć spokój i odpoczywać, a nie myć naczynia, prać i ścielić łóżka. Tania zaakceptowała to jako jedną z nielicznych życiowych niedogodności. Fakt, że sama zajmowała się rodziną, nie wynajmując nikogo do pomocy, napawał ją dumą. Jako perfekcjonistka, czuła się dumna, że radzi sobie ze wszystkim. - Jaką robotę? - zapytała, koncentrując się w końcu na tym, co powiedział. - Scenariusz na podstawie powieści. Chodzi o książkę Jane Barney. To był w zeszłym roku bestseller. Znasz ją, to Mantra. Była na szczycie bardzo wiele tygodni. Douglas Wayne kupił do niej prawa i potrzebują scenariusza. - Doprawdy? Dlaczego ja? Czy autorka nie zamierza go napisać? - Najwyraźniej. Nigdy tego nie robiła i nie chce czegoś zepsuć. Ma prawo do konsultacji, ale uznała, że woli sama nie brać się za scenariusz. Poza tym ma dużo zobowiązań wydawniczych, jesienią wydaje nową książkę i będzie ją promować we wrześniu w rozmaitych miejscach. Nie może się więc podjąć pracy nad scenariuszem. A Douglasowi podoba się, jak piszesz. Widocznie uzależnił się od twoich telenowel. Mówi, że chce z tobą o

tym porozmawiać, bo narzeka, że przez ciebie zmitrężył wiele popołudni przykuty do telewizora. Myśli, że mu wyjaśnisz, na czym to polega. Nie powiedziałem mu, że piszesz swoje kawałki pomiędzy myciem samochodu a położeniem dzieci spać. - To ma być dla telewizji? - spytała, oczekując potwierdzenia, chociaż wydało jej się dziwne, że Douglas Wayne zajął się produkcją telewizyjną. Był producentem filmowym i nie mogła go sobie wyobrazić pracującego dla telewizji. Owszem, był bardzo znany, ale zapotrzebowanie na filmy telewizyjne spadło niemal do zera. Telewizja była teraz o wiele bardziej zainteresowana filmowaniem przypadkowych ludzi zebranych na bezludnej wyspie lub obserwowaniem ukrytą kamerą, jak ludzie wprowadzają się nawzajem w błąd. Za creme de la creme programów telewizyjnych uważano obecnie reality show z udziałem gwiazd, na przykład The Osbournes. W innym tego typu widowisku siostrzeniec przyjaciela wygrał 50 tysięcy dolarów, bo miał najniższe ciśnienie krwi w chwili, gdy trzymano mu nad głową żywego aligatora. Był to jakiś sposób zarabiania na życie, ale nie dla niej. W dodatku reality show nie wymagały scenariusza. - Od kiedy Douglas Wayne pracuje w telewizji? Wayne należał do największych producentów w Hollywood, a autorka książki była pisarką światowej klasy. Jej Mantra była wyjątkowo poruszającą i przygnębiającą powieścią, nagrodzoną National Book Award. - On nie pracuje w telewizji - odrzekł Walt nieco rozmarzony. Ponieważ chodziło o większy projekt, Walt musiał mieć silniejszą pozycję, niż myślała. Jego głos brzmiał sennie, mimo że w Nowym Jorku było południe. Za chwilę pewnie wyjdzie na lunch. W biurze spędzał niewiele czasu, a większość interesów załatwiał przy posiłkach. Gdy Tania do niego dzwoniła, zazwyczaj był w restauracji w towarzystwie największych wydawców, producentów, autorów czy gwiazd ekranu. - Nie chodzi o telewizję, to ma być fabuła, i to duża. Szukali autora o słynnym

nazwisku. Tania nie była sławą. Owszem, cieszyła się uznaniem, ale nie była pisarską gwiazdą. Po prostu solidnym, odpowiedzialnym, rzetelnym rzemieślnikiem. - Wayne'owi zależy na tobie. Lubi twoje telenowele, twierdzi, że są najlepsze i że bijesz na głowę innych autorów, piszących dla nich. Lubi też twoje śmieszne opowiadania. Widocznie czyta wszystko, co zamieszczasz w „New Yorkerze”. Najwyraźniej jest twoim prawdziwym fanem. - A ja jego - przyznała uczciwie Tania. Widziała wszystkie jego filmy. Zastanawiała się teraz, czy to jawa, czy sen. Douglas Wayne cenił jej pracę i chciał, żeby napisała dla niego scenariusz? Do licha! To zbyt piękne, by mogło być prawdziwe. - Skoro ustaliliśmy, że nawzajem cenicie swą pracę, opowiem ci o filmie. Budżet wynosi 80 - 100 milionów dolarów. Będą trzy wielkie gwiazdy i oscarowy reżyser. Zdjęcia w sensownych miejscach, wszystkie w Los Angeles. Dostaniesz oczywiście zaliczkę za scenariusz. Faza wstępna produkcji we wrześniu. Zdjęcia zaczną się piątego listopada i są przewidziane na pięć miesięcy, chyba że zdarzy się jakieś nieszczęście. Potem sześć lub osiem tygodni postprodukcji. Przy odrobinie szczęścia przyzwoity scenariusz dla Douglasa Wayne'a, który jesteś w stanie napisać, może przynieść ci Oscara. Dla Tani zabrzmiało to jak spełnienie marzeń. Wszyscy piszący dla Hollywood o tym marzyli. Oboje wiedzieli, że to byłoby najlepsze, co mogło ją spotkać. Całe życie o tym marzyła, jak dotąd na próżno. - A ja po prostu tu sobie siedzę, piszę skromny scenariusz i wysyłam do nich? To takie proste? - roześmiała się serdecznie. Tak było, gdy pisywała opery mydlane, a producenci dowolnie dopasowywali jej scenariusze, wykorzystując większość z tego, co napisała. Jej teksty dobrze im służyły, więc

stale chcieli nowych, wysoko ocenianych w rankingach popularności. Tania była niezawodna. - Nie będzie tak słodko - zaśmiał się Walt. - Zapomniałem, że nigdy nie pisałaś pełnometrażowej fabuły. Nie, kochanie, nie będziesz siedzieć tutaj i dłubać przy tym pomiędzy myciem samochodu a wizytą u weterynarza. Od piętnastu lat znał jej tryb życia. Zawsze się dziwił, że żyła tak normalnie, szczycąc się, że jest panią domu w Marin, chociaż jednocześnie z zadziwiającą regularnością tworzyła naprawdę świetne kawałki. Jej praca przynosiła mu stały dochód. Zrobiła bardzo przyzwoitą karierę jako autorka, a ponieważ miała lepsze recenzje od innych, Douglas Wayne się nią zainteresował. Powiedział, że chce ją pozyskać za wszelką cenę, co było aż niewiarygodne, biorąc pod uwagę, że nigdy przedtem nie napisała scenariusza dla Hollywood. W takiej sytuacji chęć jej zaangażowania stanowiła zdumiewający dowód zaufania ze strony Douglasa Wayne'a. Tani to ogromnie schlebiało. - Douglas Wayne oświadczył, że chodzi mu o kogoś nowego, kto rozumie książkę i nie jest od dwudziestu lat wyrobnikiem w Hollywood. Walt o mało nie spadł z krzesła, gdy odebrał telefon od Wayne'a, teraz Tania była tego bliska. - Musisz to pisać w Los Angeles. Prawdopodobnie będziesz mogła przyjeżdżać do domu na weekendy, na pewno w fazie przedprodukcyjnej i poprodukcyjnej. Opłacą wszystkie twoje wydatki z tym związane. Wynajmą dla ciebie dom lub mieszkanie, albo bungalow należący do hotelu Beverly Hills i poniosą wszelkie koszty. A gdy powiedział, jaką sumę oferują za scenariusz, w słuchawce zapadła głucha cisza. - Czy to żart? - Tania była oszołomiona. On się chyba pomylił. Nie zarobiła tylu pieniędzy w ciągu całej dotychczasowej kariery. To było więcej niż dwuletnie dochody Petera, a był wspólnikiem liczącej się kancelarii prawnej.

- To nie jest żart - odrzekł Walt, uśmiechając się. Cieszyła go jej radość. Była naprawdę dobrą pisarką i uważał, że sobie poradzi, chociaż to było dla niej coś nowego. Miała talent i opanowała rzemiosło. Pozostawało tylko pytanie, czy będzie chciała wyjechać do Los Angeles na dziewięć miesięcy. Jednak jego zdaniem nikt nie mógł być tak przywiązany do męża i dzieci, by odrzucić taką ofertę. Była to życiowa szansa i Tania także o tym wiedziała. Nawet w najśmielszych marzeniach nie przypuszczała, że może jej się coś takiego przytrafić. Zarzuciła już myśl o napisaniu pełnometrażowej fabuły, zadowalając się operami mydlanymi, artykułami, opowiadaniami i komentarzami, a teraz możliwość realizacji dawnego marzenia została podana jej jak na tacy. Była bliska płaczu. - Mówiłaś od piętnastu lat, że tego pragniesz. To dla ciebie wielka szansa. Wiem, że sobie poradzisz. Weź to, skarbie, taka okazja już się nie powtórzy. Wayne brał pod uwagę jeszcze trzech scenarzystów, w tym jednego z dwoma Oscarami na koncie. Jednak chciał kogoś nowego. Oczekuje odpowiedzi w tym tygodniu. Jeśli się nie zdecydujesz, szybko umówi się z kimś innym. Nie sądzę, byś mogła to odrzucić. Jeśli traktujesz serio swoją wieloletnią pracę, dzięki takiej ofercie na zawsze zapiszesz się w annałach sztuki filmowej. Takie zlecenie zmienia dorywczą pracę, rodzaj hobby, w wielką karierę. - Nie traktuję pisania jako hobby - odparła z urazą. - Wiem. Ale nie mógłbym sobie nawet wymarzyć lepszej oferty dla ciebie czy kogokolwiek innego. To jest to! To samo sedno! Łap okazję i pracuj! Chciała wyrazić zgodę, bo kto by nie chciał, ale jednak nie mogła powiedzieć „tak”. Może za rok byłoby to możliwe, gdy dziewczynki skończą szkołę, chociaż nawet wtedy nie mogłaby po prostu zostawić Petera i wyjechać na tak długo do Los Angeles. Byli przecież małżeństwem, kochała go, czuła się za niego odpowiedzialna, dzieliła z nim codzienne obowiązki. A bliźniaczki miały pozostać jeszcze przez rok w domu. Nie mogła odrzucić

wszystkiego i wyjechać do Los Angeles, gdy były w ostatniej klasie. Na miesiąc, w ostateczności dwa, ale nie na dziewięć! - Nie mogę tego zrobić - powiedziała ochryple, ponuro i z żalem. - Nie mogę, Walt. Mam pod opieką dzieci. Była bliska płaczu. Wiedziała, że traci bardzo wiele, ale musiała tak postąpić. Nie miała wyboru. Potrafiła ocenić, co jest dla niej najważniejsze, a najważniejsze były dzieci i Peter. - To już nie są dzieci - odparł krótko. - Na miłość boską, przecież one dorosły. Jason wyjeżdża na studia, a Molly i Megan to już kobiety. Dadzą sobie radę przez pięć dni tygodnia, a ty będziesz przyjeżdżać w weekendy. Widać było, że Walt nie chce, by odrzuciła taką okazję. - A zagwarantujesz, że będę przyjeżdżać w każdy weekend? Tania wiedziała, że odpowiedź brzmi „nie”. Nie przy pracy nad fabułą, Walt też to wiedział. Dzieci potrzebowały jej przez cały tydzień. Kto by im gotował, pomógł w lekcjach, sprawdził zeszyty, zajął się podczas choroby? Nie mówiąc o chłopcach, spotkaniach towarzyskich, podaniach do college'u, zakończeniu ostatniej klasy na wiosnę. Towarzyszyła im przez wszystkie szkolne lata, a teraz miałaby pominąć ostatni, tak ważny rok? I co z Peterem? Jak by sobie poradził? Cała rodzina była przyzwyczajona, że ona jest cały czas na miejscu, a nie żyje sobie gdzieś obok w Los Angeles. To do niej zupełnie nie pasowało. Nawet nie mogła sobie wyobrazić, że zostawia Petera samego po wyjeździe bliźniaczek. Nie tak się umawiali. Ona miała być przede wszystkim żoną i matką, a dodatkowe zajęcia nie powinny nikomu przeszkadzać ani ograniczać jej roli jako opiekunki rodziny. W słuchawce zapadła długa cisza. - Nie, nie mogę tego zagwarantować - odparł Walt smutnym głosem. - Ale sądzę, że

mogłabyś być w domu w większość weekendów. - A jeśli nie? Przyjedziesz i zajmiesz się moimi dziećmi? - Taniu, za takie pieniądze możesz wynająć opiekunkę, a nawet dziesięć. Nie będą ci płacić takiej forsy za siedzenie na tyłku w Marin i przesyłanie tekstów mejlem. Chcą cię mieć pod ręką przy produkcji filmu. To zrozumiałe. - Wiem. Po prostu nie widzę możliwości pogodzenia tego z moim prawdziwym życiem. - To jest też twoje prawdziwe życie. I prawdziwe pieniądze, prawdziwa praca. A to jeden z najważniejszych hollywoodzkich filmów ostatniego dziesięciolecia, a może i następnych dziesięciu lat. Okazja pracy z największymi w branży. Chciałaś fabuły, to ją masz. Taka szansa nigdy już się nie powtórzy. - Wiem, wiem o tym. - Jej głos brzmiał naprawdę żałośnie. Nigdy nie sądziła, że stanie przed tego rodzaju wyborem. Odrzucenie zasady - najpierw rodzina, potem pisarstwo nie mieściło się jej w głowie. Pisanie było daleko w tyle za sprawami rodziny, niezależnie od tego, jak bardzo lubiła pisać i ile mogła na tym zarobić. Rodzinie podporządkowała całe swe życie. - Dlaczego się nad tym nie zastanowisz i nie pogadasz z Peterem? Możemy wrócić do naszej rozmowy jutro - powiedział Walt spokojnie. Nie wyobrażał sobie, by rozumny mężczyzna namawiał ją do odrzucenia takich pieniędzy, i miał nadzieję, że mąż przekona Tanie, by wykorzystała okazję. Przecież nie mogło być inaczej? W świecie Walta nikt nie zrezygnowałby z takich możliwości i takiej forsy. Tymczasem Tania nie była nawet zdecydowana, czy porozmawiać z Peterem. Uważała, że sama może podjąć decyzję, i to odmowną, choć ta oferta jej pochlebiała, była wyjątkowo kusząca i podniecająca.

- Zadzwonię do ciebie jutro - powiedziała smutno. - Nie bądź taka przygnębiona. Przecież to najlepsza rzecz, jaka cię w życiu spotkała. - Wiem... przepraszam. Po prostu nie spodziewałam się czegoś takiego, a decyzja jest trudna. Dotychczas pisanie nigdy nie kolidowało z życiem rodzinnym. Nie chciała, by do tego doszło. Nigdy by sobie tego nie wybaczyła. A i bliźniaczki miałyby jej to za złe, nie mówiąc o Peterze. Prośba, by sam zajął się dziećmi, byłaby nie w porządku, zważywszy, ile miał pracy w kancelarii. - Sadzę, że udałoby ci się wszystko zorganizować. A pomyśl, jaką frajdę byś miała, pracując nad tym filmem. - Walt bez skutku usiłował ją zachęcić. - Taaak... - odmruknęła tęsknie - to byłaby frajda. I świetny kawałek do napisania. Jakaś jej cząstka rwała się do tego, chociaż rozum mówił, że musi odrzucić propozycję. - Przemyśl to spokojnie i nie podejmuj od razu decyzji. Porozmawiaj z Peterem. - Dobrze - odpowiedziała, zeskakując z kuchennego krzesła. Miała masę spraw do załatwienia. - Zadzwonię do ciebie rano. - Powiem im, że cię nie zastałem, że jesteś za miastem do jutra. I, Taniu - powiedział łagodnie - nie dręcz się. Jesteś świetną pisarką, a zarazem najlepszą żoną i matką, jaką znam. Te dwa zajęcia się nie wykluczają. Innym się udaje, a twoje dzieci są już duże. - Wiem - uśmiechnęła się - ale czasem lubię myśleć, że są jeszcze malutkie. Pewnie rzeczywiście dałyby sobie radę beze mnie. Mam chyba przestarzałe poglądy. Cała trójka dzieci w ostatniej klasie bardzo podkreślała swą niezależność. Tania jednak wiedziała, że dla bliźniaczek to bardzo ważny rok. Dla niej też. Czuła, że powinna być przy nich, i nie miała wątpliwości, że Peter też tak uważał. - Odpocznij i naciesz się tą myślą. To naprawdę los na loterii, że facet taki jak Douglas Wayne chce cię zaangażować. Większość scenarzystów w jednej chwili sprzedałaby za to

własne dzieci. Jednak Walt wiedział, że ona była z innej gliny. I to mu się w niej podobało. Była miłą kobietą z właściwym, zdrowym stosunkiem do rodziny. Ale teraz miał nadzieję, że na kilka miesięcy odłoży na bok rodzinne uczucia. - Czekam do jutra na wiadomość od ciebie. Powodzenia w rozmowie z Peterem. - Dziękuję. Problem nie polegał na tym, czego Peter od niej oczekiwał, ale na wysokich standardach, jakie sobie sama postawiła. Po odwieszeniu słuchawki przez chwilę stała w kuchni bez ruchu. Ona mogła dużo zyskać, a jej rodzina dużo stracić. Tak zastał ją Jason, patrzącą w zamyśleniu w przestrzeń, gdy wszedł z dwoma przyjaciółmi. - Dobrze się czujesz, mamo? Jason był wysokim, przystojnym chłopcem, z szerokimi barami i głębokim głosem. Miał zielone oczy i ciemne włosy jak ojciec. Był cudownym, bardzo miłym dzieckiem, niesprawiającym żadnych kłopotów. Teraz, gdy dorósł, odnosił sukcesy jako student i gwiazda lekkiej atletyki. Zamierzał iść na prawo, podobnie jak ojciec. - Wyglądasz dość dziwnie. Czy coś się stało? - Nie, po prostu zastanawiałam się, co mam dziś do zrobienia. A wy jakie macie plany? - spytała z zainteresowaniem, próbując zapomnieć o kuszącej propozycji. - Pójdziemy do Sally i posiedzimy nad basenem. Ciężka praca, jak na letni poranek, ale ktoś to musi robić. - Uśmiechnął się do matki, a ona wspięła się na palce, by go pocałować. Wiedziała, że od września będzie za nim szaleńczo tęsknić. Nie cierpiała myśli o jego wyjeździe. Lubiła okres, gdy dzieci były małe. Dom bez niego będzie się wydawał pusty, a jeszcze bardziej, gdy wyfrunie cała trójka. Kurczowo trzymała się tych ostatnich chwil, gdy wszyscy byli razem. Przyjęcie oferty Douglasa Wayne'a było tym bardziej niemożliwe. Jak

mogłaby pozbawić się tych ostatnich cudownych dni z dziećmi? Jason po półgodzinie wyszedł z przyjaciółmi, a Tania krzątała się po kuchni. Była tak wytrącona z równowagi, że nie wiedziała, co robi. Po ich wyjściu usiadła przy komputerze i odpisała na kilka mejli. Nie mogła zebrać myśli. Siedziała, gapiąc się w klawiaturę, gdy godzinę później wróciły do domu bliźniaczki. Weszły, rozmawiając z ożywieniem i przyjrzały się matce. - Cześć, mamo. Co robisz? Wyglądasz, jakbyś zasnęła nad komputerem. Piszesz? Tania roześmiała się, słysząc to pytanie i popatrzyła na córki. Tak bardzo różniły się od siebie, jakby nie były nawet spokrewnione. To ułatwiało im sytuację, bo chociaż były bliźniaczkami, ludzie ich nie mylili. - Nie, zazwyczaj staram się nie spać, gdy piszę. Tego ranka zamierzała pracować nad opowiadaniem, ale te plany wzięły w łeb. - To niełatwe, ale próbuję. Uśmiechnęła się do dziewcząt, które usiadły przy kuchennym stole. Megan chciała się dowiedzieć, czy będzie mogła w sierpniu zaprosić swojego chłopaka nad Tahoe. Była to drażliwa sprawa. Tania zniechęcała dzieci do utrzymywania podczas wakacji kontaktów ze szkolnymi sympatiami. Zdarzały się czasem wyjątki, ale zarówno ona, jak i Peter uważali, że tak jest lepiej. - Myślę, że byłoby miło, gdybyśmy tym razem byli tylko w gronie rodziny. Ani Jason, ani Molly nie zabierają nikogo - powiedziała łagodnie. - Im to nie przeszkadza, rozmawiałam z nimi - odparła Megan, patrząc matce prosto w oczy. Megan była zadziorna, Molly zaś o wiele bardziej nieśmiała. Tania wolała, by dzieci na wycieczki zabierały ze sobą przyjaciół tej samej płci, a nie swoje sympatie. Tak było znacznie prościej, bo Tania pod wieloma względami była konserwatywna.

- Porozmawiam o tym z ojcem. Odkładała wszystko na później. Nagle miała za dużo spraw na głowie, o wiele za dużo. Walt swoim telefonem przewrócił do góry nogami cały poranek, a właściwie całe życie. W sposób miły, ale jednak stresujący. - Czy coś się stało, mamusiu? - spytała Molly. - Jakoś dziwnie wyglądasz. Na to samo zwrócił uwagę Jason. Bo Tania naprawdę czuła się dziwnie. Telefon Walta kompletnie wyprowadził ją z równowagi. Spełnienie wieloletniego marzenia leżało w zasięgu ręki, ale wiedziała, że musi z niego zrezygnować. W jej książkach dobre matki nie opuszczają dzieci chodzących do ostatniej klasy, nie opuszczają ich w ogóle. To dzieci dorastają i zostawiają dom, nigdy odwrotnie. Cała sytuacja zanadto przypominała porzucenie jej przez ojca. - Nie, kochanie, nic się nie stało. Po prostu pracuję nad opowiadaniem. - To fajnie. - Czy zjecie lunch? - Nie, wychodzimy. - Umówiły się na lunch z przyjaciółmi w Mili Valley. Wyszły pół godziny później, a Tania znowu usiadła w kuchni, gapiąc się przed siebie. Po raz pierwszy czuła się rozdarta, musiała wybierać pomiędzy ludźmi, których kochała, a pracą, która dawała jej satysfakcję. Wolałaby chyba, żeby Walt wcale nie zadzwonił. Czuła się głupio, ale gdy wyłączyła komputer, otarła łzy, które pociekły jej z oczu. Potem wyszła na zakupy. Wracała właśnie do domu, gdy Peter zadzwonił z wiadomością, że wróci późno i żeby nie czekała na niego z obiadem. Zamierzał kupić kanapki i zjeść przy biurku. - A jak ci minął dzień? - spytał z zainteresowaniem, ale w biegu. - Mój był zwariowany.

- Mój trochę też - odrzekła zdawkowo, zdenerwowana, że mąż nie wróci na obiad. Chciała z nim porozmawiać, a ponadto wiedziała, że jest wyczerpany przygotowaniami do procesu. - Jak sądzisz, bardzo późno wrócisz? - Postaram się około dziesiątej. Przepraszam, że nie będę na kolacji. Zamierzam popracować z kolegami tak długo, jak tylko damy radę. Tania wiedziała, że są bardzo zajęci przed procesem. - Dobrze. - Nic ci nie jest? Jesteś jakaś roztargniona. - Po prostu jestem zajęta, jak zwykle. Nic szczególnego. - A jak dzieci? - W porządku. Megan chce zabrać Iana nad Tahoe. Powiedziałam jej, że porozmawiam o tym z tobą. Nie sądzę, by to był dobry pomysł. Zaczną się kłócić już następnego dnia, doprowadzając nas do szału. Rozśmieszył go dokładny opis ich poprzednich wypraw z Megan i łanem. Zabrali go ostatniej zimy na narty i łan wyjechał dwa dni przed terminem, po zerwaniu z Megan. Po powrocie do miasta natychmiast się pogodzili. Megan słynęła w rodzinie z burzliwego życia uczuciowego. Molly jeszcze nigdy poważnie się nie zaangażowała. Jason zaś spotykał się z jedną dziewczyną przez całą szkołę średnią. Zerwali ze sobą w pierwszych dniach wakacji, bo żadne z nich nie chciało utrzymywać związku na odległość, skoro Jason wyjeżdżał na uczelnię. - Nie mam nic przeciwko Ianowi - oświadczył Peter. - Ale jeśli chcesz, możesz zwalić to na mnie. W takich sprawach można było na niego liczyć. Wobec dzieci Tania i Peter zawsze

zajmowali identyczne stanowisko, chociaż naturalnie córki i syn usiłowali rozbić ten jednolity front, by osiągnąć to, czego pragnęli. Te wysiłki prawie zawsze kończyły się niepowodzeniem. Rodziców łączyła ścisła więź i oboje mieli na ogół takie samo zdanie. Rzadko nie zgadzali się w sprawach dotyczących dzieci czy zresztą jakichkolwiek innych. Peter miał drugi telefon i powiedział Tani, że zobaczą się wieczorem. Zawsze było dobrze z nim pogadać. Lubiła taką wymianę poglądów, wspólnie spędzony czas, to, że nadal przytulali się do siebie w nocy. Nic we wzajemnych stosunkach im nie spowszedniało. Stanowili jedno z tych rzadkich małżeństw, które nigdy nie stanęło wobec poważnego kryzysu. I po upływie dwudziestu lat nadal się kochali. Tania nie mogła nawet wyobrazić sobie życia bez Petera. Pomysł wyjazdu do Los Angeles na dziewięć miesięcy i spędzanie pięciu nocy w tygodniu bez niego nie mieścił się jej w głowie. Nawet teraz, gdy o tym myślała, już czuła się samotna. Nieistotne, jaką kwotę jej oferowano, jak ważny miał to być film. Gdy wjeżdżała na podjazd, wiedziała, że już podjęła decyzję. Nie czuła nawet żalu. Może odrobinę rozczarowania, ale bez wahania postawiła na życie rodzinne. Nie była wcale pewna, czy powie Peterowi o wszystkim. Musiała tylko zadzwonić rano do Wala, by w jej imieniu odrzucił ofertę. Propozycja bardzo jej schlebiała, ale nie zamierzała jej przyjąć. Miała wszystko, czego chciała. Do szczęścia potrzebowała Petera, dzieci i takiego życia, jakie prowadziła dotychczas. ROZDZIAŁ DRUGI Okazało się, że wbrew najlepszym chęciom Peter wrócił do domu po jedenastej. Wyglądał na bardzo wyczerpanego i miał jedynie ochotę na prysznic i pójście spać. Dla Tani nie miało większego znaczenia, że wieczorem nie udało jej się porozmawiać z mężem. Już po południu postanowiła nie mówić mu nic na temat oferty Douglasa Wayne'a. Zdecydowała się ją odrzucić. Prawie spała, gdy Peter wśliznął się do łóżka i otoczył ją ramionami. Mruknęła

coś z zadowoleniem i uśmiechnęła się z zamkniętymi oczami. - ...długi dzień... - wymruczała sennie, wtulając się w niego, a on objął ją mocniej. Pachniał mydłem i szamponem. Przez wszystkie te lata niezmiennie lubiła jego zapach. Odwróciła się i pocałowała go, a on przez dłuższą chwilę mocno ją przytulał. - Kiepski dzień? - spytała łagodnie. - Nie, po prostu długi - odrzekł, przyglądając się jej z upodobaniem we wpadającym do pokoju blasku księżyca. - Przepraszam za spóźnienie. W domu wszystko w porządku? - Tak - mruknęła sennie, układając się wygodnie w jego ramionach. Bardzo lubiła tak leżeć. Uwielbiała zasypiać i budzić się obok niego. To się nie zmieniało od dwudziestu lat. - Całej trójki nie ma. Było lato i dzieci spędzały wszystkie wolne chwile z przyjaciółmi. Tania wiedziała, że bliźniaczki są u koleżanki i że Jason jest dobrym, rozumnym kierowcą. Rzadko wracał bardzo późno, nie musiała się o niego martwić, kładąc się spać. Nie czekała na jego powrót, bo zawsze mogła do niego zadzwonić na komórkę. Wszystkie dzieci były odpowiedzialne i nawet jako nastolatki nie sprawiały poważnych kłopotów. Peter i Tania przytulili się mocno do siebie i po kilku minutach oboje zasnęli. Rano Peter wstał wcześniej od niej. Tania umyła zęby, gdy był pod prysznicem, i zeszła na dół w koszuli, by zrobić mu śniadanie. Zajrzała po drodze do sypialni Jasona, który smacznie spał. Wiedziała, że obudzi się dopiero za kilka godzin. Śniadanie stało na stole, gdy Peter zszedł do kuchni. Dobrze wyglądał w szarym letnim garniturze z białą koszulą i ciemnym krawatem. Ubierał się tak, gdy musiał stawić się w sądzie. Na ogół nosił sportową koszulkę i luźne spodnie khaki, a czasami nawet dżinsy,

zwłaszcza w piątki. Nadal wyglądał miło i schludnie, jak wtedy, gdy się poznali. Stanowili bardzo ładną parę. Tania uśmiechnęła się do niego, gdy zasiadł do płatków, jajek na twardo, kawy, tostów i sałatki owocowej. Lubił porządne śniadania, a ona zawsze wstawała, by je przygotować dla niego i dzieci. - Pewnie idziesz dziś do sądu - rzuciła, a Peter kiwnął głową znad gazety. - Tak, na krótko, by złożyć podanie o odroczenie pewnej sprawy. A ty co planujesz na dziś? Czy chciałabyś pójść gdzieś na kolację? Wczoraj odwaliliśmy większość pracy. - Brzmi nieźle. - Jadali kolacje w mieście co najmniej raz w tygodniu. Czasem chodzili na balet lub do filharmonii, ale najbardziej lubili spokojne wieczory w ulubionych restauracyjkach. Czasem wyjeżdżali gdzieś na weekend. Podtrzymanie gorącego uczucia przez dwadzieścia lat małżeństwa i z trójką dzieci było prawdziwą sztuką, ale jak dotąd im się udawało. Po śniadaniu spojrzał na nią uważnie. Znał ją lepiej niż ona samą siebie. - O czym mi nie powiedziałaś? - Jak zawsze, zdumiała ją jego świetna zdolność obserwacji. Byłaby jeszcze bardziej zaskoczona, gdyby nie fakt, że tak działo się przez całe ich wspólne życie. Peter jakby czytał w jej myślach. - Zabawne, że to mówisz - uśmiechnęła się, będąc pod wrażeniem. - Czemu myślisz, że czegoś ci nie powiedziałam? - Nigdy nie mogła zrozumieć, jak on to robi. Ale zawsze mu się udawało. - Nie wiem, po prostu czuję. Coś w sposobie patrzenia, jakbyś chciała coś powiedzieć, ale się powstrzymujesz. Więc co to takiego? - Nic. Uśmiechnął się, gdy to powiedziała. Odwzajemniła uśmiech. Wyraźnie się poddała. Było tylko kwestią czasu, gdy mu to powie, chociaż obiecała sobie, że tego nie zrobi. Jednak nigdy nie mogła utrzymać niczego w tajemnicy przed

Peterem, ani on przed nią. Oboje dobrze o tym wiedzieli. - Do licha, nie chciałam ci mówić - wyznała, nalewając mężowi i sobie kolejną filiżankę herbaty. Tania rzadko jadła prawdziwe śniadania, zwykle piła herbatę, skubiąc resztki z talerzy Petera i dzieci. To jej wystarczało. - Ale to nic ważnego. - Nieprawda. Gdyby tak było, nie robiłabyś z tego tajemnicy. O co chodzi? Coś z dziećmi? Zazwyczaj chodziło o coś, co któreś z dzieci wyznało jej w zaufaniu. Ale i tak mu o tym mówiła. Polegała na jego zdaniu, a on potrafił być dyskretny. Był bystry, mądry i taktowny. I chyba nigdy jej nie zawiódł. Wzięła głęboki oddech i upiła łyk herbaty. Jakoś trudno jej było opowiedzieć o wszystkim. Łatwiej mówiło się o sprawach dzieci niż o własnych. - Wczoraj zadzwonił Walt - urwała, zrobiła krótką pauzę, a on patrzył wyczekująco. - No i? Czy mam zgadywać, co powiedział? Roześmiała się. - Może powinieneś - czuła zdenerwowanie na myśl o tym, co ma powiedzieć. Pomysł wyjazdu do Los Angeles był dla niej tak okropny, że już samo mówienie o tym sprawiało, iż czuła się winna, jakby zrobiła coś złego. Zamierzała zadzwonić do Walta zaraz po wyjściu Petera do pracy. Chciała jak najszybciej mieć to z głowy. Świadomość, że propozycja jest cały czas aktualna, przerażała ją, tak jakby Walt mógł siłą oderwać ją od rodziny i domu, który kochała. Wiedziała, że to głupie, ale tak się czuła. Chyba bała się, że jakaś cząstka jej samej pragnie napisać scenariusz, więc musiała trzymać ją w karbach. Rozumiała, że wszystko zależy od niej samej. Nikt nie mógł jej wyręczyć, ani Walt, ani Peter. - Zadzwonił do mnie z propozycją - powiedziała w końcu - bardzo pochlebną, ale nie

chcę jej przyjąć. Peter spoglądał w jej oczy i nie był przekonany, czy ma wierzyć. Nie odrzucała dotąd takich ofert. Wiedział, że potrzebuje pisania jak powietrza. Nie mówiła wiele na ten temat, ale była to jej głęboka wewnętrzna potrzeba, a przy tym umiała pisać. - Chodzi o kolejną książkę czy jakieś opowiadania? Pokręciła głową i wzięła głęboki oddech: - Film, pełnometrażowa fabuła. Producentowi podoba się to, co piszę. Myślę, że pasjonują go telenowele. W każdym razie poprosił Walta, by zapytał, czy napiszę scenariusz. Starała się zachować obojętność, ale Peter patrzył na nią zza stołu ze zdumieniem. - Zaproponował ci scenariusz fabuły? - Był równie zdziwiony jak wczoraj ona. - A ty nie chcesz? Co to ma być, porno? - Nie mógł po prostu wyobrazić sobie, że Tania odrzuca taką ofertę. Napisanie scenariusza dla kina było jej największym marzeniem. Mówiła o tym od lat, więc przecież nie mogła odmówić. - Nie - roześmiała się - przynajmniej tak sądzę. - A może... - zażartowała, ale spoważniała, gdy napotkała jego wzrok. - Po prostu nie mogę tego przyjąć. - Dlaczego? Nie przychodzi mi do głowy żaden powód, dla którego odmawiasz. Co się stało? - Wiedział, że coś się za tym musi kryć. - To się nie uda - powiedziała ze smutkiem, starając się nie roztkliwiać. Nie chciała, by czuł się podle z powodu jej odmowy. Musiałaby się poświęcić bardziej, niż chciała. Dla niej większym poświęceniem byłby wyjazd do Los Angeles niż rezygnacja z marzenia. - Dlaczego miałoby się nie udać? Wytłumacz mi. - Siedział przy kuchennym stole i patrzył na nią badawczo. Nie zamierzał nigdzie wychodzić, dopóki mu nie powie.

- Musiałabym wyjechać do Los Angeles na czas kręcenia filmu. Mogłabym przyjeżdżać na weekendy. Ale nie zamierzam wyjechać. Przecież dla dziewczynek to ostatni rok pobytu z nami. - A dla ciebie to może być ostatnia szansa na zrobienie czegoś, o czym marzyłaś przez całe życie. - Oboje wiedzieli, że to prawda. - Nawet jeśli tak, trudno. Nie chcę poświęcić życia rodzinnego dla jakiegoś filmu. To gra nie warta świeczki. - Dlaczego byś nie miała przyjeżdżać w weekendy? Dziewczynek i tak nie ma nigdy w domu. Albo gdzieś wychodzą z przyjaciółmi, albo mają po lekcjach zajęcia sportowe. A ja dam sobie radę. Ustalimy dyżury w kuchni, a ty mogłabyś przyjeżdżać w każdy piątek wieczorem. I może zostawać aż do poniedziałku rano? Cóż w tym złego? Przecież to tylko o kilka miesięcy, prawda? - Usiłował ją zachęcić, a Tani łzy napłynęły do oczu. Był dla niej zawsze taki dobry, taki przyzwoity. Chociaż Peter szczerze chciał się poświęcić, nie czułaby się w porządku wobec nich wszystkich. - Pięć miesięcy zdjęć. Dwa na przygotowanie i miesiąc lub dwa na postprodukcję. Cały rok szkolny. To za długo. Peter, kocham cię jeszcze bardziej za to, że się zgadzasz, ale nie mogę. - A może jednak. - Nie chciał pozbawiać jej tego, na czym zawsze jej najbardziej zależało. - Jak? To nie w porządku wobec ciebie, tęskniłabym okropnie, a dziewczynki by mnie zabiły. Powinnam i chcę być przy nich. - Też bym za tobą tęsknił - powiedział szczerze - dziewczynki musiałyby się z tym jakoś uporać. Zawsze mają cię pod ręką, na każde skinienie. Dobrze by im zrobiło, gdyby dla odmiany były bardziej samodzielne, a i ja też. Taniu, nie chcę, żebyś z tego zrezygnowała.

Coś takiego może się nie powtórzyć. Nie możesz stracić takiej szansy - przekonywał ją z taką powagą i uczuciem, że prawie się rozpłakała. - Mogę się bez tego obejść. Zamierzam zadzwonić do Walta po twoim wyjściu i odmówić. - Była przekonana, że postępuje słusznie. - Nie rób tego; powiedz, żeby zaczekał. Najpierw porozmawiajmy z dziewczynkami. Chciał postępować rozsądnie i podjąć decyzję w gronie rodziny, jeśli to było możliwe, korzystną dla Tani, o ile dziewczynki zachowają się wspaniałomyślnie. Miał nadzieję, że tak właśnie będzie. - Poczują się porzucone i będą miały rację. W zasadzie byłabym nieobecna przez całą ich ostatnią klasę, poza weekendami. A gdy zaczną kręcić film, kto wie, czy mogłabym rzeczywiście przyjeżdżać na każdy weekend? Słyszałeś okropne historie na ten temat. Zdjęcia dniami i nocami, świątek - piątek, wszystko wymyka się z rąk, przekroczony budżet i czas. Przecież to może trwać dłużej, niż mówią. - Budżet to ich problem, mnie chodzi o ciebie. Chcę, byśmy to sobie obgadali. Uśmiechnęła się, patrząc na niego, a potem wstała i okrążyła stół, by go uściskać. Zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała. - Jesteś cudowny. Kocham cię... ale uwierz mi, to nie wyjdzie. - Nie bądź takim niedowiarkiem. Przynajmniej spróbujmy zrobić coś, żeby się udało. Porozmawiamy z dziewczynkami po powrocie z kolacji. Trzeba to uczcić - i dodał po chwili: - A ile zaproponowali? Tania śmiała się przez chwilę, nadal oszołomiona ofertą, a potem wymieniła sumę. W pokoju zapadła głucha cisza, w końcu Peter wyszeptał: - Lepiej to przyjmij. Czeka nas opłacenie studiów trojga dzieci w przyszłym roku, w takiej sytuacji to byłby drobiazg. Wprost oszałamiająca suma. I zamierzasz ją odrzucić? -

Przytaknęła. - Ze względu na nas? - Znowu kiwnęła, trzymając go w objęciach. - Kochanie, zwariowałaś. Wyślę cię do tej pracy, siedź na tyłku i pisz. Do diabła, może będę mógł przejść na emeryturę, jeśli zrobisz karierę jako scenarzystka filmowa. Dotychczas żyła na przyzwoitym poziomie, chociaż za utwory literackie nie płacono wiele. Jednak opery mydlane przynosiły całkiem niezłe pieniądze. Propozycja Douglasa Wayne'a była więcej niż niezła. Była fantastyczna i nic dziwnego, że zrobiła wrażenie na Peterze. - Do tego na czas zdjęć bungalow należący do hotelu Beverly Hills, albo dom czy apartament, jeśli sobie zażyczę. Pokryją też wszystkie moje wydatki. Tania wymieniła nazwisko reżysera i zaangażowanych gwiazd, a Peter aż zagwizdał. To było coś więcej niż szczęśliwy traf, to była życiowa szansa i oboje zdawali sobie z tego sprawę. Peter nie rozumiał, jak mogłaby ją odrzucić. Bał się, że jeśli tak zrobi, będzie już zawsze żałować i mieć pretensje do niego i dzieci. Za wiele było do stracenia. - Musisz to przyjąć - powiedział, trzymając żonę w ramionach. - Nie pozwolę, byś odrzuciła taką propozycję. Może wszyscy powinniśmy na ten rok przenieść się do Los Angeles. - Naturalnie żartował, ale dla Tani byłoby to idealne rozwiązanie. On jednak miał ugruntowane stanowisko jako wspólnik w kancelarii prawnej, a dziewczynki powinny ukończyć tę szkołę, do której cały czas chodziły. Jeśli ktokolwiek miał się przenosić, to jedynie ona. Właśnie to zrażało ją do propozycji, która sama w sobie była podniecająca, stanowiła spełnienie marzeń i dawała takie pieniądze, jakie im obojgu wydawały się niewiarygodne. Jednak dotychczas Tania nigdy nie poświęciła dobra rodziny dla własnej kariery i nadal nie zamierzała tego robić. - Nie wygłupiaj się - powiedziała ze smutnym uśmiechem. - Chociaż miło słyszeć, że chciałbyś, bym napisała ten scenariusz.

- Zobaczymy, co powiedzą wieczorem dziewczynki. Odpowiedz Waltowi, że się zastanawiasz, ale wiedz, że jestem z ciebie dumny. - Cieszę się, że tak to przyjmujesz. Nadal nie mogę uwierzyć, że zwrócili się do mnie. Douglas Wayne... Muszę przyznać, że to nieźle brzmi. - Po prostu świetnie - odparł, patrząc na zegarek. Spóźnił się godzinę do pracy, ale to była ważna sprawa. - Dokąd chcesz iść na kolację? - Gdzieś, gdzie możemy spokojnie porozmawiać. - Może do Quince'a? - Doskonale. - Była to niewielka romantyczna knajpka ze świetnym jedzeniem w Pacific Heights. - Weź taksówkę. Jesteśmy umówieni. Parę minut później pocałował ją na pożegnanie. Po jego wyjściu Tania z westchnieniem usiadła przy telefonie i zadzwoniła do Walta. Nie była pewna, co mu powiedzieć. Uważała, że poprzedniego wieczoru podjęła ostateczną decyzję, ale tak nie było. Nie umiała sobie wyobrazić siebie pracującej nad scenariuszem w Los Angeles, a gdy to oznajmiła, agent tylko jęknął. - Co mam zrobić, by cię przekonać, że nie masz wyboru? - Powiedz im, żeby kręcili film tutaj - rzuciła. Nawet Peter mówił o tej sprawie tak, jakby była realna, ale ona w głębi duszy wiedziała, że tak nie jest, niezależnie od jego wsparcia. Miała przeczucie, że córki podzielą jej pogląd, bo trudno, by chciały, żeby matki przez cały rok nie było w domu. - Mam nadzieję, że Peter cię przekona. Do licha, jeśli twój mąż się zgadza, to czym się martwisz? Przecież nie rozwiedzie się z tobą z powodu twojego wyjazdu. - Nigdy nie wiadomo - roześmiała się. Była przekonana, że do tego nie dojdzie, ale przecież rozłąka nigdy nie wpływa dobrze na małżeństwo. Poza tym lubiła przebywać z

mężem. Bez niego byłaby nieszczęśliwa przez tyle miesięcy. - Zadzwoń jutro. Powiem Dougowi, że nadal nie mogę się z tobą skontaktować. Kiedy wczoraj mu to powiedziałem, odrzekł, że warto na ciebie poczekać. Jest całym sercem za tym, żebyś właśnie ty napisała ten scenariusz. Tania powstrzymała się, by nie odpowiedzieć: „Ja też”. Wiedziała, że nie może dać się wciągnąć. To było tylko marzenie, marzenie jej życia, ale przecież nie mogła sobie pozwolić na jego realizację. Gdy odwiesiła słuchawkę, wróciła do pracy nad opowiadaniem. Około południa Jason zszedł do kuchni. Dała mu śniadanie. Siedzieli, rozmawiając chwilę. Dziewczynki wróciły do domu późnym popołudniem. Tania nie wspomniała ani słowem o ofercie. Wcześniej chciała ponownie porozmawiać z mężem. O szóstej przebrała się, a godzinę później jechała taksówką do miasta, znowu rozmyślając o filmie. Na samą myśl wyjazdu z domu ogarnął ją smutek. Czuła się tak, jakby dryfowała w łodzi pozbawionej wioseł. W restauracji czekał na nią Peter. Aż do deseru nie poruszali tematu scenariusza. W końcu Peter powiedział, że przemyślał wszystko i chce, by przyjęła propozycję. Ponieważ był piątkowy wieczór, dodał, że następnego ranka przeprowadzą rodzinną naradę. - Tan, to ty musisz podjąć decyzję. Nawet ja nie mogę ci mówić, co masz zrobić. I nie możesz pozwolić dzieciom, by zdecydowały za ciebie. Nie mają do tego prawa. Ale możesz zapytać, co o tym myślą. - A ty jak myślisz? - Spojrzała na niego ze smutkiem, tak jakby miała niebawem utracić wszystkich i wszystko, co kochała. Wiedziała, że to idiotyczne, ale tak się czuła. Miała łzy w oczach, gdy patrzyła na męża. Peter wziął ją za rękę. - Wiem, o czym myślisz, kochanie. Wiem, że to trudne, ale uważam, że musisz to

zrobić. Nie dla forsy, chociaż kwota kusi i sama w sobie wystarcza za powód. Przecież zawsze o tym marzyłaś. Więc spróbuj. Dziewczynki się przyzwyczają, chociaż początkowo i one, i ja będziemy się musieli dostosować do sytuacji. Przecież to nie na stałe, a tylko na kilka miesięcy. Nie rezygnuj z marzeń, Taniu, skoro szansa na ich spełnienie sama pcha ci się w ręce. Coś mi mówi, że tak miało być. Damy sobie radę... Ty dasz sobie radę. Musisz. Nigdy nie rezygnuj z marzeń, Taniu, nawet ze względu na nas - dodał miękko. - To ty jesteś moim marzeniem - odparła łagodnym tonem i dodała: - Od pierwszego dnia, gdy cię poznałam. - Mocno ścisnęła go za rękę. - Nie chcę robić nic, co może to zepsuć. Poza tym nie sądzę, bym wytrzymała pięć nocy w tygodniu bez ciebie. Prowadzili aktywne życie seksualne i byli wyjątkowo blisko związani, wręcz uzależnieni od siebie. Tania nie wyobrażała sobie, by mogli być „weekendowym małżeństwem”. Jej zdaniem, nawet najwspanialsza hollywoodzka produkcja nie była warta tego, by poświęcić wspólne życie, chociażby tylko na dziewięć miesięcy. Peter o wiele łatwiej od niej pogodził się z tą myślą. - Głuptasie, przecież niczego nie popsujesz - powiedział z uśmiechem, gdy kelner przyniósł rachunek. Zjedli wspaniałą kolację i wypili butelkę doskonałego wina. Po wyjściu z restauracji Tania robiła wrażenie roztargnionej. Myślała o Los Angeles i zastanawiała się, jak bardzo będzie tęsknić do Petera, jeśli mąż w końcu przekona ją do przyjęcia propozycji. Jak mogłaby zostawić takiego faceta jak Peter, nawet tylko na pięć dni w tygodniu? Żaden scenariusz nie jest tego wart. Następnego dnia przekazali dzieciom wiadomość. Ich reakcja w pewnym stopniu zaskoczyła Petera i Tanie. Molly uznała, że dla mamy to cudowna okazja, której nie można zmarnować. Obiecała zaopiekować się ojcem po wyjeździe Tani.

Jason powiedział, że oferta jest absolutnie wspaniała i spytał, czy mógłby pojechać do Los Angeles i poznać kilka aktorek. Tania przypomniała mu, że wybiera się na uczelnię, więc powinien się uczyć. Dla Jasona fakt, że w ostatniej klasie matka zostawiłaby siostry tylko z ojcem nie stanowił żadnego problemu. Jednak Tania była pewna, że byłoby zupełnie inaczej, gdyby chodziło o jego ostatni rok w szkole. Jason powiedział, że tata da sobie radę z opieką nad dziewczynkami. Natomiast Megan była rozjuszona, naprawdę wściekła. - Jak możesz nawet myśleć o czymś takim? - krzyknęła na matkę z błyskiem w oku. Nawet Tania była zaskoczona gwałtownością jej reakcji. - Chwileczkę, Megan. Zamierzałam odrzucić tę propozycję, ale tata uznał, że powinnam wam o niej powiedzieć, żeby poznać wasze zdanie. W przypadku Megan poznali je dokładnie, wyrażone głośno i jasno. - Czy wyście poszaleli? To ostatni rok naszego pobytu w domu! Co mamy myśleć o matce, która zamierza szwendać się z gwiazdami w Hollywood? - powiedziała to tak, jakby Tania miała pracować w burdelu w Tijuanie. - To nie byłoby szwendanie się, tylko praca - odpowiedziała Tania spokojnie. - Byłoby wspaniale, gdybym dostała taką szansę za rok. Ale i tak nie chciałabym rozstawać się z waszym ojcem. - A na nas wcale ci nie zależy? Potrzebujemy cię w domu. W tym roku Molly i ja będziemy się starać o przyjęcie na uczelnię. Kto nam pomoże, jeśli wyjedziesz? Czy ci to obojętne, mamo? - Megan miała łzy w oczach. Oczy Tani też zwilgotniały. Była to bolesna rozmowa i Peter szybko zainterweniował. - Nie wiem, czy zdajecie sobie sprawę, jaki to wielki zaszczyt. Douglas Wayne jest jednym z największych producentów filmowych. - Wymienił nazwiska wszystkich gwiazd, jakie miały zagrać w tym filmie.

Jason gwizdnął i przypomniał matce, że chce poznać je wszystkie. - Nie znam ich - powiedziała ponuro - nie wiem, po co w ogóle na ten temat rozmawiamy. Niepotrzebnie denerwowali dzieci tą rodzinną naradą. Po co je martwić? Już podjęła decyzję. Zostanie w domu z rodziną. Jednak Peter uważał, że dzieci powinny wiedzieć o propozycji. Dlaczego? Megan powiedziała dokładnie to, co Tania się obawiała usłyszeć, a co sama myślała na ten temat. Gdyby przyjęła to zlecenie, co najmniej jedno z dzieci by ją znienawidziło, a po pewnym czasie może nawet cała trójka. Jason najwyraźniej się nie przejął, a Molly była zawsze wielkoduszna. Natomiast Megan jednoznacznie oświadczyła, że nigdy by nie wybaczyła matce tego wyjazdu, i Tania jej wierzyła. Peter powiedział, że Megan przejdzie złość, a on zajmie się wszystkim podczas nieobecności żony. - Nie mogę burzyć rodzinnego życia - powiedziała ponuro po wyjściu całej trójki z pokoju. - Dzieci nigdy by mi tego nie wybaczyły, a i ty po pewnym czasie mógłbyś mnie znienawidzić. Jason życzył jej powodzenia i wyraził nadzieję, że da sobie radę. Molly mocno ją uściskała, mówiąc, że jest z niej dumna, Megan zaś wybiegła, trzaskając drzwiami. Było słychać, jak po drodze do swojego pokoju trzaska jeszcze trzy razy. - Nikt cię nie będzie nienawidził, kochanie - powiedział Peter, obejmując ją. - Sama możesz się znienawidzić, jeśli zrezygnujesz. Nie sądzę, byś mogła jeszcze kiedykolwiek liczyć na taką okazję, szczególnie jeśli odrzucisz ofertę. - Oczywiście, wiem o tym, ale nie muszę pisać scenariusza dla kina. To po prostu mrzonka sprzed lat. Opowiadania i telenowele dają mi wiele radości. - Zarabiała wystarczająco dużo, by pomóc Peterowi, i lubiła to, co robi. Nie chciała niczego więcej. Reakcja Megan była na tyle wymowna, że utwierdziła ją w powziętej decyzji.

- Stać cię na coś więcej niż telenowele. Dlaczego nie skorzystać z takiej szansy? - Słyszałeś, co mówiła Megan. Nie poświęcę jej uczuć dla filmu. To byłoby złe. - Nie ma prawa przeszkadzać ci w zrobieniu czegoś, co jest dla ciebie ważne. Byłaby przecież tutaj ze mną. Przejdzie jej. Gdy jesteś w domu, nie zwraca na ciebie uwagi. Cały czas jest z koleżankami. A i w weekendy możesz pomóc jej w przygotowaniach do studiów. - Peter... - Tania patrzyła na niego oczami szerokimi ze zdumienia - nie, nie zmuszaj mnie. Doceniam, że próbujesz mnie przekonać, ale nawet gdyby dzieci uważały, że to cudowna okazja, nie mogłabym tego zrobić. Nie mogę zostawić ich ani ciebie. Kocham cię. I dziękuję. - Wstała, objęła go mocno, a on ją uściskał. - A potem znienawidzisz siedzenie w domu. Codziennie będziesz myślała, że mogłaś być w Hollywood i pracować nad filmem, który prawdopodobnie zdobędzie Oscara. Nie możesz pozwolić, by dzieci podjęły taką decyzję, musisz podjąć ją sama. - Już to zrobiłam. Jestem za tym, by zostać w domu z tymi, których kocham, i żyć tak jak dotychczas. - I tak będziemy cię kochać, jeśli wyjedziesz do Los Angeles. Ja na pewno. Megan oczywiście ci wybaczy. Będzie z ciebie bardzo dumna, jak my wszyscy. - Nie. - Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę. - Czasem musisz zrezygnować z czegoś, czego pragniesz, bo tak będzie lepiej dla tych, których kochasz. - Jednak chcę, żebyś to wzięła - powiedział łagodnie. - Wiem, jakie to dla ciebie ważne. Nie chcę, byś rezygnowała ze względu na mnie czy dzieci. To byłoby fatalne. Nigdy bym sobie nie wybaczył, że to przeze mnie. Tania przyjrzała mu się przestraszona.

- A jeśli przez mój wyjazd rozwali się nasze małżeństwo? Przecież to może okazać się trudniejsze, niż sądzimy. - O ile nie zakochasz się w jakimś przystojnym gwiazdorze, nie widzę powodów, żeby mogło się popsuć między nami. A ty? Będę tu siedział i czekał na ciebie, Taniu. - Tęskniłabym za tobą okropnie - powiedziała i łza stoczyła się jej po policzku. Czuła się jak dziecko wysyłane dla jego własnego dobra do szkolnego internatu. Nie chciała wyjeżdżać. Myśl o pisaniu scenariusza była porywająca, ale ona się bała. Od dwudziestu lat nie była sama poza domem przez dłuższy czas. - Też będę tęsknił, ale czasem trzeba zdobyć się na odwagę i dorosnąć. Masz prawo do zrobienia czegoś takiego i nie powinno cię to tyle kosztować. Nie będę kochać cię mniej, jeśli wyjedziesz. Będę bardzo, bardzo dumny i będę kochać cię jeszcze bardziej. - Boję się - wyszeptała z płaczem, przytulając się do niego. - Co będzie, jeśli nie będę umiała tego napisać? Nie chodzi przecież o jakąś głupią telenowelę, to już pierwsza liga. Co będzie, jeśli okaże się, że jestem tylko trzecioligową zawodniczką? - Ależ skąd, kochanie. Wiem o tym. I mam nadzieję, że ty także. Dlatego właśnie chcę, byś przyjęła tę propozycję. Powinnaś rozwinąć skrzydła. Od tylu lat się do tego przygotowywałaś. Nie pozbawiaj się tej szansy, ani dla mnie, ani dla dzieci. Do dzieła! Pocałował ją mocno. Taka zachęta była największym darem z jego strony. Tania popatrzyła na męża przez łzy i zobaczyła, że on też ma mokre oczy. - Kocham cię - wyszeptała, gdy trzymał ją w ramionach - tak bardzo... och, Peter, tak się boję... - Niepotrzebnie, kochanie. Będę na ciebie czekał razem z dziećmi... nawet Megan... Będziemy cię odwiedzać, a ty będziesz przyjeżdżać w weekendy. Jeśli tam utkniesz, my

pojedziemy do ciebie. W każdym razie ja na pewno. Wszystko minie tak szybko, że ani się spostrzeżesz, a potem będziesz zadowolona, że się zdecydowałaś. - To był najszlachetniejszy gest ze strony męża, o jakim słyszała. - Jesteś najbardziej niesamowitym facetem na świecie, Peterze Harris. Tak bardzo cię kocham... - Pamiętaj o tym, gdy gwiazdy filmowe zaczną stukać do twoich drzwi. - Nie zaczną, zresztą to dla mnie bez znaczenia. Nikogo na świecie nie mogłabym tak kochać jak ciebie. - Ja też. - Tak mocno ją przytulił, że prawie straciła oddech. - Zrobisz to, Taniu? Niech dom idzie swoim torem. Odsunął ją na tyle, by zajrzeć jej w oczy. Zobaczył w nich przerażenie. Nie odezwała się ani słowem. Kiwnęła tylko głową, załkała i przywarła do niego jak przestraszone dziecko, które boi się wyjść z domu. ROZDZIAŁ TRZECI O decyzji Tani dzieci dowiedziały się w sierpniu nad jeziorem Tahoe. Zareagowały tak samo jak wcześniej. Molly wspierała matkę i była z niej dumna, Jason nie mógł się doczekać, kiedy odwiedzi ją w Hollywood. Natomiast Megan nie odezwała się do niej ani słowem przez trzy tygodnie. Powiedziała jadowicie, że nigdy jej tego nie wybaczy, i płakała za każdym razem, gdy Tania na nią patrzyła. Oznajmiła, że wyjazd matki to najgorsza rzecz, jaka spotkała ją w życiu. Setki razy podczas czterotygodniowego pobytu nad jeziorem Tania chciała dzwonić do Walta, by go zawiadomić, że się wycofuje. Jednak Peter jej na to nie pozwolił. Powiedział, że Megan się uspokoi, bo się już wyładowała. Tania czuła się jak dzieciobójczyni, ilekroć spojrzała na córkę i płakała niemal tak często jak Megan. To były ostatnie wspólne wakacje przed wyjazdem Jasona na studia. Przewijali się u

nich jego koledzy, przyjeżdżający z miasta na parę dni. Każda chwila spędzona z synem i mężem wydawała się teraz Tani drogocenna. Podczas pieszych wędrówek przeprowadziła długie ważne rozmowy z Molly. Megan unikała reszty rodziny, kiedy matka była w pobliżu. Zaczęła się odzywać do niej dopiero na parę dni przed powrotem do domu i tylko w razie skrajnej konieczności. Ostatniego wieczoru zorganizowali wspaniały piknik i zaprosili przyjaciół. Przy zmywaniu Tania i Peter mogli wreszcie porozmawiać. Do wyjazdu Tani do Los Angeles zostało jeszcze tylko dziesięć dni. Zapowiedziała Waltowi, że nie będzie mogła przyjechać, zanim nie wyprawi syna na uczelnię. Chciała pomóc Jasonowi urządzić się na kampusie. Dziewczynki także zamierzały jechać, a potem Peter miał odwieźć je z powrotem do domu. Limuzyna miała zabrać Tanie z Santa Barbara - Biltmore i zawieźć do Los Angeles. Tam też miało dojść do czułego pożegnania, o ile wcześniej nie zginie z ręki Megan. Ostatnie dni przed wyjazdem Jasona i Tani były trudne. Pomagała synowi pakować się i przygotować wszystko, co przyda mu się na uczelni: laptop, rower, sprzęt grający i sportowy, prześcieradła, koce, poduszki, narzutę, fotografie rodziny, jakieś obrazki na ścianę, lampkę na biurko i dywan. Nie była pewna, czy bardziej denerwuje się wyjazdem syna, czy własnym. Sama zabierała o wiele mniej rzeczy niż Jason. Zamierzała wyłącznie pracować. Spakowała się w jedną dużą torbę i włożyła głównie sportowe buty, bluzy i dżinsy. Po dłuższym namyśle w końcu wzięła też parę porządnych pantofli, dwa kaszmirowe sweterki i czarną koktajlową sukienkę, gdyby musiała iść na jakieś oficjalne spotkanie z ekipą. Zabrała mnóstwo oprawionych zdjęć dzieci, by porozstawiać je w swoim bungalowie w hotelu Beverly Hills. Już wiedziała, że będzie mieć bungalow numer dwa, który ma stać się jej domem na kilka kolejnych miesięcy. Były tam dwie sypialnie (więc dzieci będą mogły ją

odwiedzać), mały gabinet, salon oraz jadalnia z niewielką kuchnią i spiżarnią, chociaż Tania nie wyobrażała sobie, by miała tam coś gotować tylko dla siebie. Wszystko to z trudem mieściło się jej w głowie, a Peter żartował, że tak jak Jason jedzie do szkoły. Peter nie wahał się ani przez chwilę. Nadal uparcie utrzymywał, że to będzie jedno z największych wydarzeń w życiu Tani. Chciałaby to potwierdzić. Aktualnie mogła myśleć tylko o tym, jak bardzo będzie tęsknić za mężem i dziećmi. Wycofałaby się, gdyby nie to, że już podpisała kontrakt i otrzymała czek. Walt był podniecony i nie mógł wprost uwierzyć, że w końcu wykazała rozsądek. Spodziewał się, że nie przyjmie propozycji. Zaprosił Petera do siebie, by podziękować, że przemówił jej do rozumu i pozwolił wyjechać. Powiedział, że jest prawdziwym mężczyzną: silnym, znającym własną wartość i prawym. Tania przyznała mu rację. Peter uznał jej dobro za ważniejsze niż sprawy rodziny i swoje własne i nie wątpił, że po wyjeździe Tani dadzą sobie radę. Powtarzał to Megan i Molly dziesiątki razy. Molly obiecała pomagać ze wszystkich sił, chociaż później wyglądała na bliską płaczu. Trzymała się matki, ofiarowując pomoc w pakowaniu i zakupach. Nagle odczuła potrzebę jej stałej obecności, i Tania przypomniała sobie, że we wczesnym dzieciństwie Molly i ona były nierozłączne. Megan zawsze była bardziej niezależna. W drodze do Santa Barbara nie odzywała się w ogóle do matki. Wyglądała przez okno i siedziała jak martwa, a Molly trzymała ją za rękę. Tani prawie pękało serce, gdy obserwowała rodzinę pakującą rzeczy Jasona i jej dwie torby do wynajętej furgonetki. Skoro planowała przyjazdy w każdy weekend, nie musiała zabierać wielu bagaży. Sąsiadka Alice Weinberg przyszła się pożegnać z Tanią i Jasonem. Zarzuciła Tani ręce na szyję i powiedziała, że zazdrości jej wyjazdu do pracy nad scenariuszem dla Hollywood. Przyjaźniły się od szesnastu lat. Mąż Alice zmarł przed dwoma laty na atak serca podczas gry

w tenisa. Ona dawała sobie nieźle radę. Miała dwoje dzieci na studiach, a sama otworzyła galerię sztuki w Mili Valley. Twierdziła, że to nadaje jej życiu jakiś sens, choć nie było to jej pasją taką jak pisanie dla Tani. Alice była wysoka i ciemnowłosa jak Molly. Kobiety uściskały się przed wyjazdem. - Zaraz zadzwoń i powiedz, kogo tam poznałaś! - Alice pochyliła się nad otwartym okienkiem wyładowanego samochodu, gdy Peter ruszał. Z trudem się wszyscy zmieścili. Tania pomachała Alice na pożegnanie. Od lipca wypiły niejedną herbatę, siedząc w kuchni i omawiając zaistniałą sytuację. Alice zapewniła, że będzie mieć dzieci na oku, chociaż nie spędzała w domu tyle czasu co niegdyś. Spotykała się z artystami, chodziła na wystawy i targi sztuki, by wyłowić nowe nazwiska i dzieła. Wyglądała teraz o dziesięć lat młodziej niż za życia męża. Wyszczuplała, miała makijaż i pasemka we włosach. Była przerażona, że jest „do wzięcia”, a Tania wiedziała, że spotyka się z dwoma młodymi artystami. Nadal strasznie tęskniła za Jimem i mówiła, że nikt go nigdy nie zastąpi. Jim był jednym ze wspólników Petera. Miał zaledwie czterdzieści siedem lat, gdy umarł. Alice miała czterdzieści osiem, była o dwa lata starsza od Petera, a sześć od Tani. Wyglądała młodzieńczo i miło, gdy stała, machając im na pożegnanie. - Uważaj na siebie, Jason! - krzyknęła w ślad za nimi. - Nie zapomnij zadzwonić do Jamesa! - Jej syn także studiował na uniwersytecie Santa Barbara, a córka w Pepperdine w Malibu. Odjazd Harrisów przypomniał Alice te chwile, gdy jej własne dzieci wyruszały do szkół. Teraz Melissa była na ostatnim, a James na drugim roku. Alice powiedziała Jasonowi, że jej syn wprowadzi go we wszystko. Jason już nawiązał z nim kontakt mejlowy, podobnie jak z kolegą z pokoju. Miał to być George Michael Hughes z Dallas w Teksasie. W szkole średniej grał w piłkę i chciał dostać się do drużyny uniwersyteckiej.

Podróż do Santa Barbara mijała w upale i ścisku, bo rzeczy Jasona upchnięto między pasażerów. W samochodzie nie działała klimatyzacja, ale to wszystko nie przeszkadzało Tani. Po prostu cieszyła się, że jest z dziećmi. Jazda zajęła im osiem godzin, z dwoma postojami na jedzenie. Jason musiał coś zjeść co kilka godzin, ale dziewczynkom było to obojętne. Tania nie mogła nic przełknąć, bo była zbyt zdenerwowana. Czuła się tak, jakby miała zaraz utracić całą rodzinę, chociaż kiedy ich cygański tabor dojechał do Biltmore, Megan podkreśliła, że to oni tracą ją. - Będę w domu w weekendy - przypomniała jej Tania. - No tak, powiedzmy - odpowiedziała Megan zgryźliwie i odeszła. Nie wybaczyła matce dotychczas, a może nigdy jej nie wybaczy. Poczucie winy sprawiło, że Tania tolerowała oskarżenia Megan w stopniu znacznie wyższym, niż powinna. To był trudny weekend dla wszystkich poza Jasonem, który był podniecony wyjazdem na uczelnię. Zatrzymali się w hotelu, zjedli kolację w restauracji w mieście, a następnego ranka poszli do Coral Casino na śniadanie. Jason musiał się zgłosić w akademiku przed drugą. Gdy go tam odwieźli, natychmiast poszedł zobaczyć się z kolegami. Peter zainstalował mu komputer i sprzęt grający. Tania pościeliła łóżko. Robiąc to, musiała powstrzymywać łzy napływające do oczu. Jej mały chłopczyk wyfruwał z domu... a co gorsze, ona też. To było bardzo dziwne przeżycie, zarówno dla niej, jak i dla dziewczynek. Siostry rozpakowały brezentową torbę Jasona i ułożyły wszystko przed pojawieniem się brata w towarzystwie Jamesa Weinberga. Okazało się, że James mieszka w sąsiednim akademiku i już przedstawił Jasona kilku koleżankom. Jason przed wyjazdem rozstał się czule ze swoją dziewczyną. Po raz pierwszy od czterech lat każde z nich było wolne. Ona miała jechać na uniwersytet do Waszyngtonu i obiecała pisywać do niego mejle. Jason po tak długim związku

z radością wypatrywał swobody, ale tęsknił za swoją dziewczyną przez całe lato. Jednak teraz wszystko było ekscytujące i nowe. Tania pomyślała, że ich zerwanie odbyło się bardzo dojrzale. Podobało się jej, że oboje tak dobrze to znieśli i że nadal traktowali się z sympatią. - I jak to wygląda? - spytał Peter syna, gdy rozglądając się po pokoju, zbierali się do wyjazdu. Tania i dziewczynki chciały pobyć trochę dłużej, ale było oczywiste, że Jason sobie tego nie życzył. Miał jeszcze sporo zajęć, a wieczorem miał być na fuksówce. Zupełnie nie robił wrażenia załamanego ich odjazdem. Z zapałem dał się porwać wirowi nowego życia. Stał na trawniku przed akademikiem i całował rodzinę na pożegnanie. Siostry były bliskie płaczu. Peter mocno je uściskał. Tania się rozpłakała. Przytuliła się do Jasona na moment i powiedziała, żeby do niej dzwonił, jeśli będzie czegoś potrzebował. Przez pięć dni w tygodniu miała mieszkać o półtorej godziny jazdy od niego. W każdej chwili mogła wpaść. Jason się roześmiał. - Nie martw się, mamo, dam sobie radę. Wkrótce cię odwiedzę. - Możesz nawet zostać na noc, jeśli będziesz chciał. - Wiedziała, że będzie za nim bardzo tęsknić. Był pierwszym jej dzieckiem, które opuszczało dom. Minęło jeszcze kilka minut, zanim Jason odszedł z Jamesem. Kroczył już własną drogą. Tania powoli ruszyła z Peterem i bliźniaczkami w kierunku furgonetki. Jej limuzyna jechała za nimi już od hotelu i teraz stała na parkingu. Tania nie wiedziała, co powiedzieć. Chciała tylko utulić ich, uściskać, dotknąć. Ledwo zniosła emocje związane z odprowadzeniem Jasona, a to było jeszcze gorsze. Z trudem pożegnała się z dziewczynkami, a gdy Peter otwierał drzwiczki samochodu, rozpłakała się znowu. - Uspokój się, kochanie - powiedział łagodnie. - Jason da sobie radę i my też. - Objął ją ramieniem i przytulił mocno. Dziewczynki przyglądały się tej scenie. Ich matka nigdy

wcześniej nie płakała, a od kilku tygodni, tak samo jak dziś, nie robiła nic innego. One także popłakiwały. - Nie cierpię tego. Nie wiem, jak mogłam pozwolić, żebyś mnie do tego nakłonił. Wcale nie chcę pisać tego głupiego scenariusza. - Tania chlipała jak dziecko. Molly podała jej paczkę chusteczek. Tania uśmiechnęła się do wysokiej, ciemnowłosej córki. Od kiedy tu przyjechali, chłopcy wypytywali o obie bliźniaczki i byli rozczarowani, że dziewczyny nie zostaną na fuksówce. Megan uważała, że to świetna szkoła, Molly zaś na razie wybierała Uniwersytet Kalifornijski. - Dasz sobie radę - zapewnił ją Peter. Było już po czwartej, a to znaczyło, że wrócą do domu dopiero około północy. Tania miała o wiele bliżej do Los Angeles, ale wolałaby jechać z nimi do Marin. Zastanawiała się, czy nie zabrać się z nimi i dopiero wczesnym rankiem polecieć do Los Angeles. Jednak to przedłużyłoby tylko rozstanie, a przy tym o ósmej rano miała robocze śniadanie z Douglasem Wayne'em i reżyserem. Musiałaby wylecieć o szóstej, więc to nie miało sensu. Lepiej od razu pożegnać się z mężem i dziećmi. - No, dziewczynki, pożegnajcie się z mamą - powiedział Peter do bliźniaczek. - Lepiej już jedźmy. Odprowadzili ją do samochodu, w którym czekał znudzony kierowca. Limuzyna stojąca na parkingu była niezwykle długa, miała kolorowe światła i miejsce do leżenia. - To okropne - burknęła Megan z niesmakiem, zaglądając do środka, a następnie spoglądając na matkę. Od dwóch miesięcy ani na moment nie złagodniała. Kiedy Tania chciała ją objąć, spojrzała jej hardo w oczy i cofnęła się o krok, robiąc unik. Matce omal nie pękło serce, a Peter pokręcił głową. - Pożegnaj się miło, Meg - rzucił stanowczo. Nie zamierzał odjeżdżać, dopóki córka

tego nie zrobi. Megan niechętnie uścisnęła Tanie, która cały czas płakała. Łkała cicho, przytulając Megan, a potem Molly. Molly objęła ją mocno i sama zaczęła płakać. - Będzie mi ciebie bardzo brakować, mamo - powiedziała, tuląc się do niej mocno, a Peter czule poklepał je obie po plecach. - Dajcie spokój, przecież zobaczycie się w piątek. Mama przyjedzie wieczorem przypomniał im, gdy Megan odeszła na bok. Nie odezwała się ani słowem. Wszystko, co miała matce do powiedzenia, powiedziała już wcześniej, w czasie wakacji. Molly w końcu oderwała się od matki i uśmiechnęła się przez łzy. - Zobaczę cię w piątek, mamusiu - szepnęła jak mała dziewczynka, chociaż wyglądała o wiele dojrzalej. Była młodą piękną kobietą. - Uważaj na siebie, kochanie, i opiekuj się ojcem i Meg. - Na Molly można było liczyć. Tania miała też nadzieję, że będzie do nich wpadać Alice. Postanowiła zadzwonić do niej wieczorem, powiedzieć o spotkaniu z Jamesem i jeszcze raz poprosić o opiekę nad Peterem i dziewczynkami. Alice obiecała dzwonić do niej natychmiast, gdy tylko uzna, że dzieje się coś złego lub w razie choroby dziewczynek. Sama była dobrą matką, miała świetny kontakt z dziećmi i Tania wiedziała, że Molly i Megan ufają jej i lubią jej towarzystwo. Właściwie wychowywały się w jej domu wraz z Melissą i Jamesem, chociaż były trochę młodsze. Alice tak jak Peter przekonywała ją, że córki dadzą sobie radę i po kilku dniach przyzwyczają się do jej nieobecności. Przecież miała bywać w domu w weekendy, a więc nie wyjeżdżała na zawsze ani na drugi koniec świata. Alice jeszcze poprzedniego dnia uświadamiała jej, że gdyby cokolwiek się stało, może wskoczyć w samolot i za dwie godziny

będzie w domu. Zapewniła, że będzie zaglądać do nich tak często, jak tylko jej czas pozwoli i ilekroć będą sobie tego życzyli. Dziewczynki, jej zdaniem, po wyjeździe matki zajmą się codziennymi zajęciami i spotkaniami z przyjaciółmi i szybko przywykną do sytuacji. Skoro mają samochód, same też będą mogły do niej wpadać, jeśli zechcą. Były dobrymi, poważnymi, rozsądnymi, wrażliwymi i zdrowymi dziećmi, więc - powtarzała Alice - Tania nie musi się o nie martwić. Pożegnanie z córkami było trudne, a jeszcze gorsze rozstanie z Peterem. Tania wtuliła się w niego jak osierocone dziecko, a on delikatnie podprowadził ją do limuzyny. Zażartował, widząc kolorowe światełka wewnątrz, z których wyśmiewała się już Megan. Jego zdaniem były paskudne, ale śmieszne. - Może powinienem jechać z tobą do Los Angeles, a dziewczynki niech same wrócą do domu - zażartował. Tania uśmiechnęła się i pocałowała go: - Będę bardzo tęskniła za tobą w nocy - powiedziała miękko - uważaj na siebie. Zobaczymy się w piątek. - Będziesz tak zajęta, że nawet nie zdążysz za mną zatęsknić - odparł, chociaż sam mimo woli miał dość ponury wygląd. Jednak był zadowolony z jej decyzji, bo uważał, że to dla niej wspaniała okazja, i chciał zrobić wszystko, by jej umożliwić pracę nad scenariuszem. - Zadzwoń, gdy dojedziecie do domu - poprosiła cicho. - Będzie bardzo późno. - Ponieważ ich pożegnanie przeciągało się, pewnie dotrą tam około pierwszej. - Nieważne, będę się martwiła, jeśli nie zadzwonisz. - Chciała mieć pewność, że bezpiecznie dojechali do domu. Przypuszczała, że nie będzie mogła spać bez niego tej nocy. Zadzwonię do ciebie na komórkę, gdy będziecie w drodze. - Odpocznij sobie, idź na basen, weź masaż, zamów jedzenie do pokoju. Do licha,

korzystaj z tego, co dostałaś. Zanim się zorientujesz, już będziesz stała przy kuchni w domu i gotowała nam obiad. Chyba że po luksusach w Beverly Hills nie zechcesz wrócić do Marin. - To wy jesteście dla mnie luksusem - odrzekła ze smutkiem. Myślała jedynie o tym, że w Los Angeles nie będzie z nią męża i dzieci i że bardzo będzie tęsknić za wspólnie spędzanym czasem. - Lepiej już jedźmy. Peter widział, że bliźniaczki są coraz bardziej niespokojne. Megan była rozgniewana, a Molly z minuty na minutę coraz smutniejsza. Tania pocałowała go po raz ostatni ' i wychyliła się do dziewczynek. Molly pocałowała ją przez okno limuzyny, a Megan tylko na nią spojrzała i odwróciła się. Miała ponury wygląd osoby zdradzonej, a w oczach żal i złość. Wsiadła do samochodu. Molly zajęła miejsce obok ojca i cała trójka pomachała Tani, gdy ruszyli. Patrzyła w ślad za nimi, a łzy spływały jej po policzkach. I ona machała im przez okno, gdy jej limuzyna ruszyła za furgonetką Petera. W stronę autostrady jechali obok siebie, a potem Peter skierował się na północ, a ona na południe. Tania machała póki byli w zasięgu wzroku, a potem oparła głowę o zagłówek i zamknęła oczy. Nieobecność rodziny | sprawiała jej niemal fizyczny ból. Usłyszała, że dzwoni jej komórka. Wyjęła ją z torebki i odebrała. Pomyślała, że to pewnie Jason chce jej powiedzieć, że o czymś zapomniał. Mogła jeszcze zawrócić i w ciągu kilku minut dojechać do kampusu. Nagle zaczęła się zastanawiać, czy Peter dał mu dość pieniędzy. Jason miał dostęp do swego pierwszego w życiu konta i dostał kartę kredytową. Był to pierwszy krok w dorosłość. Zaczął ponosić za siebie odpowiedzialność. Jednak to nie był syn, tylko Molly. - Kocham cię, mamo - powiedziała z typową dla siebie słodyczą. Nie chciała, by matka była smutna, siostra się gniewała, a ojciec odczuwał osamotnienie. Zawsze starała się, by wszyscy byli zadowoleni, i była gotowa do poświęceń. Tania zwykle mówiła, że Molly

jest bardzo podobna do Petera, ale łagodność była wyróżniającą ją cechą. - Ja też cię kocham, córeczko - odrzekła miękko Tania. - Jedźcie ostrożnie. - Ty też, mamo. Tania usłyszała, że w samochodzie głośno gra muzyka i zrobiło jej się smutno. Czułaby się głupio, słuchając tego rodzaju muzyki w limuzynie, a mimo to miała na to ochotę. Już czuła się samotna, jadąc sama w tym luksusie. Czemu więc przyjęła propozycję? Dlaczego w pewnej chwili wydawało się jej, Peterowi i Waltowi, że to dobry pomysł? Teraz uważała, że zrobiła głupstwo. Jechała do Hollywood pisać scenariusz. Będzie tam przez prawie rok samotna i nieszczęśliwa, a przecież do tej pory wiodła tak szczęśliwy żywot. - Porozmawiamy jutro - powiedziała. - Ucałuj Meg i tatę ode mnie, ściskam cię mocno. - Ja ciebie też, mamo. - Molly się wyłączyła. Tania siedziała w limuzynie jadącej na południe. Patrząc przez okno, myślała o rodzinie i była zbyt smutna, żeby płakać. ROZDZIAŁ CZWARTY Limuzyna Tani dotarła do hotelu Beverly Hills prawie o siódmej wieczorem. Gdy samochód stanął przed eleganckim wejściem i Tania wysiadła, natychmiast zjawił się portier, wziął bagaże i powitał ją z wyszukaną uprzejmością. Jej sandały, dżinsy i podkoszulek niezbyt pasowały do otoczenia. Wokół kręciły się piękne dziewczyny o wyglądzie modelek, ubrane w szorty i pantofelki na wysokich obcasach, z doskonale umalowanymi paznokciami i burzą blond włosów. Tania nosiła warkocz i czuła się skrępowana, że jest zbyt zwyczajna. Robiła wrażenie całkowicie niepasującej tu mamuśki z Marin. Nawet dziewczyny w wydekoltowanych koszulkach na ramiączkach lub półprzezroczystych bluzeczkach wyglądały w porównaniu z nią jak wykwintne gwiazdy filmowe. Miała dość emocji związanych z pożegnaniem Petera i dzieci, a tu jeszcze czuła się, jakby wpadła pod autobus lub została

„posłana w krzaki”. Lubiła używać tego wyrażenia w telenowelach, bo uważała, że jest trafne. Tak właśnie się teraz czuła. Otępiała, smutna, samotna i porzucona. Portier odniósł bagaże i dał pokwitowanie, które miała zostawić w recepcji. Stała nieśmiało za jakimś japońskim małżeństwem i kilkoma nowojorczykami, którzy zdecydowanie bardziej pasowali do hotelu w Hollywood. Była tak zmieszana, że nawet nie zauważyła, gdy przyszła jej kolej. - Och, przepraszam. - Rozejrzała się wokół. Hol został wspaniale przerobiony. Wpadła tu kiedyś raz czy dwa na lunch, gdy spotykała się z producentem jednej z najbardziej dochodowych telenoweli. - Jak długo zatrzyma się pani u nas? - spytał młody człowiek, gdy podała swoje nazwisko. Prawie się rozpłakała, słysząc to pytanie. - Dziewięć miesięcy - odparła ponuro - czy coś koło tego. Poprosił o powtórzenie nazwiska i zaczął ją gwałtownie przepraszać, gdy zorientował się, kim jest. - Oczywiście, panno Harris, przepraszam. Nie zorientowałem się, że to pani. Mamy dla pani bungalow numer dwa. - Pani Harris - poprawiła z naciskiem. - Tak jest. Przepraszam. Czy ma pani kwit bagażowy? Podała mu papierek, a on wyszedł zza kontuaru, by zaprowadzić ją do bungalowu. Nie wiedziała dlaczego, ale bała się go zobaczyć. Nie chciała się tam znaleźć. Wolałaby jechać do domu. Czuła się jak dziecko po raz pierwszy wysłane na kolonie. Zastanawiała się, czy Jason czuje się podobnie w akademiku, ale przypuszczała, że syn lepiej znosi rozłąkę. Pewnie miło spędza czas z kolegami. Sama czuła się, jakby była nowym uczniem w szkole i znosiła tę sytuację znacznie gorzej niż syn. Myślała o nim, idąc za pracownikiem hotelu. Obrośnięta kwiatami ścieżka doprowadziła ją przed bungalow, który

miał być jej domem przez następne miesiące, w najgorszym przypadku aż do czerwca. Co najmniej dziewięć miesięcy. O wiele przyjemniejszy był okres ciąży, czas oczekiwania na dziecko. Teraz miał przyjść na świat scenariusz. Weszła do salonu i od razu zobaczyła bukiet niemal tak wysoki jak ona. Były tam róże, lilie, storczyki i olbrzymie kwiaty, których nazw nie znała. Nigdy wcześniej nie widziała tak pięknie ułożonej wiązanki. Pokój wypełniał wspaniały zapach. Samo pomieszczenie było najwyraźniej odnowione. Ściany miały kolor brzoskwiniowy, meble były gustowne i wygodne. Olbrzymi telewizor. Dalej znajdowała się jadalnia i mała kuchnia, tak jak jej obiecano. Na widok sypialni Tania poczuła się jak gwiazda filmowa, chociaż za chwilę przekonała się, że druga jest jeszcze większa, z olbrzymim królewskim łożem i eleganckimi meblami. Urządzono ją w blado - brzoskwiniowym kolorze. Za nią była wyłożona różowawym marmurem łazienka z wielką wanną z jacuzzi, stertą ręczników i płaszczem kąpielowym z jej inicjałami na kieszonce. Czekał też na nią kosz kosmetyków. W salonie w srebrnym wiaderku chłodził się szampan, leżało pudełko jej ulubionych czekoladek. Zastanawiała się, skąd wiedzieli, jakie najbardziej lubi. Gdy zajrzała do lodówki, przekonała się, że jest wypełniona rozmaitymi przysmakami. Wyglądało tak, jakby działała tu opiekująca się nią dobra wróżka. Potem ujrzała leżący na biurku list. Otworzyła go. Był napisany zdecydowanym, ale niezbyt wyraźnym męskim pismem: „Witaj, Taniu. Czekaliśmy na ciebie. Do zobaczenia na śniadaniu. Douglas”. Najwyraźniej dowiedział się jakoś, co ona lubi. Pewnie rozmawiał z Waltem, a może nawet z Peterem lub jego sekretarką. Wszystko zostało doskonale przygotowane. W głównej sypialni leżał kaszmirowy szlafrok od Pratesiego i pasujące do niego jedwabne pantofle w jej rozmiarze, także prezent od Douglasa. Ku jej wielkiemu zdumieniu w pokoju stały fotografie dzieci w srebrnych ramkach. Domyśliła się, że na pewno

producenci rozmawiali z Peterem i nawet poprosili o przysłanie zdjęć do oprawy. Mąż nie chciał zepsuć jej niespodzianki. Zrobili absolutnie wszystko, co mogli, by poczuła się jak w domu. Była nawet wielka paczka M&M - sów i snickersów oraz szuflada pełna długopisów, ołówków i materiałów piśmienniczych, co bardzo jej odpowiadało. Od dwóch miesięcy pracowała nad scenariuszem, ale przed jutrzejszym spotkaniem chciała jeszcze zrobić ostatnie poprawki. Była przekonana, że będą chcieli nad nim dyskutować. Nadal rozglądała się wokół, gdy przyniesiono jej bagaże. W tej samej chwili zadzwonił telefon. To był Peter, nadal w drodze do domu. - No i jak? - zapytał figlarnie. - Oni do ciebie dzwonili? Prawda? - Nawet Walt nie znał tak dobrze jej gustu. Tylko mąż i dzieci. - Czy dzwonili? Przysłali kwestionariusz. Przy niektórych pytaniach można było ducha wyzionąć. Chcieli wiedzieć wszystko, aż po dokładny rozmiar butów. W jego głosie brzmiało zadowolenie. Podobało mu się, że będą ją rozpieszczać. Zasługiwała na to. Chciał, by przeżyła coś wspaniałego. Zajął się ankietą z uczuciem i wdzięcznością. - Dali mi kaszmirowy szlafrok i pantofle, i M&M - sy, i wszystkie kosmetyki, jakich używam... do licha! - roześmiała się - nawet moje perfumy. I wszystko, co lubię do jedzenia. Odkrywanie tego, co dla niej zostawili, było jak poszukiwanie skarbów. Na łóżku leżała satynowa koszulka nocna, z kolejnym szlafroczkiem, a na nocnym stoliku stosik książek jej ulubionych autorów. - Chciałabym, żebyś był tutaj, i dzieci także. - W jej głosie znowu brzmiał smutek. Podobałoby im się. Nie mogę się doczekać, kiedy przyjedziecie to obejrzeć. - Kiedy tylko zechcesz, kochanie. Czy sądzisz, że będą też chcieli poznać mój rozmiar

obuwia? - zażartował. - Powinni. Jesteś prawdziwym bohaterem. Nie byłoby mnie tutaj, gdyby tobie to nie odpowiadało. - Cieszę się, że cię dobrze traktują. Potem życie w Ross będzie ci się wydawać bardzo prowincjonalne. Może także zacznę kupować czekoladki i perfumy, bo inaczej nie zechcesz wracać do domu. Brakowało mu jej, chociaż cieszył się, że przeżywa coś tak wspaniałego. Rozłąka była także dla niego trudnym doświadczeniem, mimo że popierał szczerze ten pomysł. - Chciałabym przyjechać do domu już teraz - powiedziała, wędrując z pokoju do pokoju z telefonem w ręce. - Natychmiast oddałabym to wszystko, by być w Ross. I nie musisz mi nic kupować. Tylko ty jesteś mi potrzebny. - A ty mnie, kochanie. Baw się dobrze. To jakby na pewien czas stać się Kopciuszkiem. - Taaak, ale to dziwne uczucie. Rozumiem, jak to wpływa na ludzi. Demoralizuje ich. To jest takie nierealne. Wszystkie ulubione przedmioty pod ręką, szampan, czekoladki, kwiaty. Domyślam się, jak traktują prawdziwe gwiazdy. Przy telenowelach nigdy mnie tak nie rozpieszczano. Miałam szczęście, że zaprosili mnie parę razy na lunch. - Nie zależało jej na tym, ale śmiesznie było zobaczyć to w innym świetle. - A jak się wam jedzie? - Dobrze. Dziewczynki śpią. Wyłączyłem muzykę i nikt nie krzyczał. Roześmiała się, wyobrażając sobie tę scenę, chociaż poczuła ukłucie w sercu. - Tylko żebyś ty nie zasnął. Może jednak powinieneś włączyć radio. - Nic z tego - jęknął - cisza jest taka przyjemna. Przysięgam, że oni wszyscy ogłuchną przed uzyskaniem pełnoletniości. A ja już jestem głuchy. - Stań, jeśli czujesz się zmęczony lub poproś którąś z dziewcząt, by poprowadziła.

- Nic mi nie jest, Tan. Co będziesz teraz robić? Próbował wyobrazić sobie jej nowe życie. Tania wiedziała, że nawet jemu przyjdzie to z trudem. Było trochę jak w filmie. Nagle poczuła się bardzo wytwornie mimo podkoszulka i dżinsów, po królewsku zakwaterowana w bungalowie hotelu Beverly Hills. - Nie wiem. Może się wykąpię, wykorzystam jacuzzi. - Roześmiała się jak dziecko, bo jednak cieszyło ją wszystko, o czym mu mówiła. Bungalow był o wiele bardziej luksusowy niż dom w Ross. Ich łazienka po szesnastu latach nosiła ślady zużycia. Rozmawiali o remoncie, ale jeszcze go nie zrobili. Ta była nowoczesna i znacznie bardziej wytworna, niż mogliby sobie pozwolić. - A potem przymierzę nowy szlafrok i pantofle i zamówię jedzenie do pokoju. Nie była głodna, ale cieszyła się sytuacja, tą dbałością o drobiazgi i wyszukanymi prezentami. Właśnie odkryła małe srebrne puzderko ze swoimi inicjałami, zawierające spinacze do papieru w jej ulubionym rozmiarze. Nie przeoczyli niczego. Najbardziej podobały jej się oprawione fotografie Petera i dzieci, bo sprawiały, że czuła się jak w domu. Sama też przywiozła kilka. Ustawiła je obok łóżka i na biurku. Widziała je z każdego miejsca. - Nie mogę się doczekać twojej wizyty. Pójdziemy na kolację do Spago lub gdzie indziej, albo po prostu zostaniemy w łóżku. Właściwie to najlepsze rozwiązanie. W hotelu także była świetna restauracja, ale najbardziej chciała iść z nim do łóżka. Kochali się tego ranka, i jak zawsze było cudownie. Tak zresztą było od początku, a z upływem lat ich współżycie jeszcze się poprawiło. Tania uwielbiała spokojny, wypróbowany rytm ich życia seksualnego. - Gdy przyjedziesz, to będzie jak miesiąc miodowy - zachichotała. - Brzmi nieźle. Tym bardziej że ten tydzień z pewnością nie będzie dla mnie miodowy. Margarita ma zrobić dziewczynkom pranie, prawda?

Tania, podjąwszy już decyzję o wyjeździe, wydłużyła godziny pracy ich pomocy domowej. Miała ona przygotowywać im kolacje parę razy w tygodniu, gdyby Peter nie mógł, i zostawiać dania w lodówce. Dziewczynki poradziłyby sobie z kolacją, ale czasem wracały późno z rozgrywek, a Peter najczęściej przychodził zbyt zmęczony, by samemu sobie coś ugotować. W hotelu Tania mogła zamówić jedzenie, gdy tylko miała ochotę. Nagle poczuła się nieswojo, nadmiernie rozpieszczana. Naprawdę na to nie zasłużyła. To powitanie robiło jednak wrażenie. - Zadzwonię, gdy dojedziemy do domu - obiecał Peter. Rozłączyła się i weszła do wanny. Od razu poczuła się lepiej. Chciałaby pokazać to wszystko córkom i wykąpać się z Peterem w tej olbrzymiej wannie. Lubili kąpać się razem, a tu było mnóstwo miejsca. Siedziała w wannie ponad godzinę, używając pachnących soli kąpielowych i wdychając opary. Potem wyszła, włożyła satynową koszulkę i kaszmirowy płaszcz kąpielowy. Był w kolorze przydymionego różu, podobnie jak świetnie dobrane pantofle. O dziewiątej wieczorem zamówiła do pokoju herbatę i omlet z zieloną sałatą. Obsługa ! była nadzwyczaj szybka. Usiadła z jedzeniem przed telewizorem. Zobaczyła, że ma telewizję satelitarną. Po kolacji zgasiła odbiornik i usiadła przy komputerze. Chciała sprawdzić ostatnie notatki na temat zmian, jakie zamierzała wprowadzić w scenariuszu. Chciała je sobie przypomnieć przed porannym spotkaniem. Skończyła pracę po północy. Scenariusz był całkiem nieźle opracowany. Wysłała już kilka szkiców Douglasowi i reżyserowi. Spodobały się im. Dotychczas ich wymagania wobec niej były bardzo rozsądne. Wyłączyła komputer i położyła się do łóżka. Głupio było pomyśleć, że to ma być jej dom na tyle miesięcy, chociaż producenci starali się umilić jej otoczenie jak tylko mogli. Włączyła ponownie telewizor, czekając na telefon z domu. Nie chciała zasnąć, póki się nie

upewni, że bezpiecznie dojechali. Zadzwoniła do Petera na komórkę. Byli przy Golden Gate Bridge na drodze numer 23, mniej niż pół godziny drogi do Ross. Dziewczynki się obudziły i podróż upływała przyjemnie. Zjedli kolację w przydrożnym McDonaldzie, co wywołało w niej poczucie winy, że sama ma takie luksusy. Leżała wypoczęta w olbrzymim wygodnym łożu, ubrana w nowy, mięciutki, różowy szlafroczek. Czuła się jak królowa albo co najmniej księżniczka. Opowiedziała to wszystko Molly, z którą rozmawiała przez chwilę. Poprosiła do telefonu Megan, ale ona zajęta była pogaduszką z przyjaciółką przez swoją komórkę i nie chciała przerywać. Tania zastanawiała się, ile czasu minie, nim ułożą się jej stosunki z Megan. Ostatnie dwa miesiące były fatalne, córka była zagniewana i nic nie wskazywało na to, by złość jej przeszła. Peter był pewien, że wkrótce to nastąpi, ale Tania miała wątpliwości. Megan mogła - i chciała - żywić urazę do końca życia. Nigdy nie wybaczała zdrady. Miała własny kodeks etyczny i wysokie wymagania. Z matką spędzała wyjątkowo dużo czasu i ta nagła niespodziewana zmiana sytuacji wywołała u niej szok, który z trudem zniosła. Siostra zarzuciła jej, że zachowuje się jak nieznośny dzieciak. Jednak Tania wiedziała, że pod maską zewnętrznej wrogości Megan była wystraszona i smutna, dlatego wybaczała jej niegrzeczne wyskoki. Według Megan, matka ich zdradziła. Tania nie lekceważyła tego. Przypuszczała, że upłynie dużo czasu, zanim odzyska uznanie w oczach córki, o ile w ogóle do tego dojdzie. Rozmawiała z Peterem przez komórkę, aż rodzina dojechała do domu. Potem Peter się wyłączył, żeby pomóc dziewczynkom zanieść bagaże. Tania ponownie poczuła się nie w porządku wobec nich, chociaż mąż zapewniał, że dadzą sobie radę. Przesłał jej całusa na dobranoc i obiecał, ze zadzwoni rano. Powiedziała, że zda mu relację ze spotkania z producentami. Zamierzała wstać o wpół do siódmej i poprosiła recepcjonistę o budzenie. Zgasiła światło o wpół do drugiej i leżąc w ciemnościach, zastanawiała się, co robią dzieci.

Dziewczynki pewnie się już położyły, a Peter je coś w kuchni przed pójściem spać. Dziwnie było leżeć samej w hotelu Beverly Hills w markowej satynowej koszulce. Czuła się tak, jakby wymigiwała się od odpowiedzialności i wszystkich dotychczasowych obowiązków. Długo nie mogła zasnąć, tęskniąc do objęć Petera. Od bardzo dawna się nie rozstawali. W ogóle bardzo rzadko się zdarzało, by nie spędzali nocy razem, a i to tylko wtedy, gdy Peter wyjeżdżał gdzieś w sprawach kancelarii. Choć nawet wtedy czasem mu towarzyszyła. Ta sytuacja była pod każdym względem wyjątkowa. Zasnęła w końcu około trzeciej przy włączonym telewizorze. Zerwała się gwałtownie na dźwięk telefonu o wpół do siódmej. Spała krótko i czuła się zmęczona. Chciała jeszcze ponownie przeczytać fragmenty scenariusza i trochę się pozbierać przed roboczym śniadaniem. Miała spotkać się z Douglasem i reżyserem w Polo Lounge. Wybrała parę czarnych spodni, podkoszulek, sandały, a przed wyjściem z pokoju włożyła bawełnianą marynarkę. Ubrała się podobnie jak ubrałaby się w Marin, i zastanawiała się, czy dziewczynki by to zaaprobowały. Tęskniła za ich poradami w sprawach garderoby. Jej strój był bardzo zwyczajny, przecież nie była aktorką. Nikt nie będzie zwracał uwagi na jej wygląd. Miała napisać dobry scenariusz, a nie robić dobre wrażenie. Liczył się tylko dobry tekst, a była przekonana, że jej jest całkiem niezły. Wrzuciła egzemplarz do wielkiej torby od Prądy i w ostatniej chwili włożyła niewielkie diamentowe kolczyki, prezent od Petera na Boże Narodzenie. Bardzo je lubiła. Pasowały do Los Angeles, w Marin nie włożyłaby ich na poranne spotkanie. Gdy weszła do sali restauracyjnej, uznała, że dobrze zrobiła. Bez kolczyków wyglądałaby jeszcze gorzej, a i tak, patrząc na ludzi przy stołach, czuła się jak oberwaniec. W sali siedziało pełno wpływowych mężczyzn i pięknych kobiet, w tym kilka o

znanych nazwiskach. Olśniewające piękności jadły śniadanie we własnym gronie, siedząc parami lub w małych grupkach. Także większość mężczyzn siedziała osobno, tylko niektórzy w towarzystwie kobiet, na ogół znacznie młodszych. Tania zauważyła Sharon Osbourne jedzącą z jakąś kobietą śniadanie w odległym kącie sali. Obie były wystrojone i miały wielkie brylanty na rękach i w uszach. Barbara Walters siedziała przy stole z trzema mężczyznami. Ludzie show - biznesu snuli się po sali, a przy większości stołów mężczyźni prowadzili robocze rozmowy o interesach. Na ogół wyglądało to na wymianę pomysłów, kontraktów i uzgodnienia na temat przepływu pieniędzy. W powietrzu czuło się atmosferę władzy. Polo Lounge robiło wrażenie wylęgarni sukcesu. Tania uznała, że jest stanowczo zbyt skromnie ubrana. Barbara Walters miała beżowy lniany kostium od Chanel i perły. Sharon Osbourne nosiła się na czarno i była wydekoltowana. Większość kobiet miała twarze po liftingu, inne wyglądały jak reklamy kolagenu i botoksu. Tania miała wrażenie, że tylko ona w całej sali ma twarz niepoprawioną przez chirurga. Starała się pamiętać, że znalazła się tutaj ze względu na to, co pisze, a nie jak się prezentuje. Ale i tak przebywanie w otoczeniu tak wielu pięknych, starannie zrobionych kobiet było stresujące. Tania czuła, że nie może z nimi konkurować ani nawet nie powinna. Mogła jedynie pozostać sobą. Powiedziała kierownikowi sali, z kim jest umówiona i niezwłocznie poprowadzono ją do stołu w rogu sali. Natychmiast rozpoznała Douglasa Wayne'a oraz reżysera Maksa Bluma. Miał pięć Oscarów na koncie. Tanie prawie zatkało, gdy powiedział, że współpraca z nią będzie dla niego zaszczytem i że podoba mu się to, co napisała. Siedząc przy stole, przekonała się, że przeczytał wszystko, co opublikowała w „New Yorkerze” od samego początku. Znał także większość jej esejów i zbiór opowiadań, a na kasetach obejrzał większość zrealizowanych według jej scenariuszy telenowel. Chciał się jak najwięcej dowiedzieć na

temat jej pracy, zainteresowań, stylu, wyczucia czasu, poczucia humoru, zmysłu dramatycznego i poglądów. Oświadczył, że jak na razie wszystko, co widział, podobało mu się. Nie miał wątpliwości, że Douglas Wayne dokonał trafnego wyboru, angażując ją do pracy nad scenariuszem. Zdaniem Maksa, umowa z Tanią była genialnym posunięciem. Douglas podzielał tę opinię. Max i Douglas stanowili całkowite przeciwieństwa. Gdy wstali, by się z nią przywitać, zobaczyła, że Max jest niski, tęgi i wesoły. Miał około sześćdziesięciu pięciu lat, a od czterdziestu robił wielką karierę w Hollywood. Był tylko nieco wyższy od Tani i miał twarz mnicha lub baśniowego krasnoludka. Był ciepły, przyjacielski i bezpośredni. Nosił sportowe buty, podkoszulek i dżinsy. Można by go opisać słowem „przytulny”. Był osobą, z którą chciało się siedzieć, trzymać za ręce i zwierzać z sekretów. Douglas był z zupełnie innej gliny. Kojarzył się jej z Ga rym Cooperem w średnim wieku. Wiedziała z materiałów prasowych, że ma pięćdziesiąt cztery lata. Wysoki, szczupły, kościsty, miał kanciastą twarz, przenikliwe niebieskie oczy i siwawe włosy. Najlepiej opisywało go słowo „chłodny”. Jego spojrzenie było ostre jak stal. Max miał ciepłe piwne oczy, był łysy i nosił brodę. Douglas miał dobrze ostrzyżoną, gęstą, szpakowatą czuprynę i był niewiarygodnie schludny. Nosił doskonale wyprasowane szare spodnie, niebieską koszulę, kaszmirowy sweter zarzucony na ramiona i brązowe pantofle z krokodylej skóry. Wszystko świadczyło o dobrym guście i dużych pieniądzach, ale przede wszystkim rzucało się w oczy emanujące od niego poczucie władzy. Nikt, kto go widział, nie mógł mieć wątpliwości, że to ktoś bardzo ważny. Robił wrażenie, jakby mógł kupić i sprzedać wszystko wokół. Gdy spojrzał na Tanie, niemal prześwidrował ją wzrokiem. Czuła się o wiele lepiej, prowadząc grzecznościową rozmowę z Maksem, który starał się wyjść jej naprzeciw, by ją ośmielić. Douglas zaś sprawiał wrażenie, jakby rozkładał ją na czynniki pierwsze i składał z

powrotem. Było to naprawdę nieprzyjemne. - Ma pani bardzo małe stopy. - Tymi słowami zwrócił się Douglas do Tani, gdy usiadła. Nie miała pojęcia, jak to dostrzegł, chyba że miał w oczach rentgen i prześwietlił stół. Nie przyszło jej do głowy, że uważnie przestudiował kwestionariusz, dostarczony mu przez sekretarkę, a wypełniony przez jej męża i agenta. To Douglas zdecydował, że jej szlafrok i pantofle będą różowe. Douglas Wayne miał zawsze decydujący głos, nawet w najdrobniejszych kwestiach i najbardziej prozaicznych sprawach. Dla niego nic nie było banalne. To również on zaaprobował wybór satynowej koszulki nocnej i płaszcza kąpielowego, też w kolorze różowym. Kazał kupić coś ślicznego, ale nie nazbyt seksownego. Wiedział od agenta Tani i z krążących po mieście ploteczek, że jest mężatką i ma dzieci. W dodatku Walt wyjawił mu w końcu, że Tania była bliska rezygnacji z kontraktu, bo chciała zostać w domu i nadal zajmować się bliźniaczkami. Dodał, że to Peter pomógł jej podjąć właściwą decyzję, ale nie bez trudu. Nie należała więc do kobiet, którym ofiarowuje się seksowną koszulkę. Była kobietą, którą należy traktować z szacunkiem i galanterią. - Dziękuję za wszystkie piękne prezenty - powiedziała onieśmielona. Obaj mężczyźni byli tak ważnymi osobami, że w ich towarzystwie czuła się nieważna i spłoszona. - Wszystko pasuje - dodała z delikatnym uśmiechem. - Miło mi to słyszeć. Poleciałyby głowy, gdyby tak nie było. Jednak Tania o tym nie wiedziała. Gdy patrzyła na Douglasa, trudno jej było uwierzyć, że bardzo lubi opery mydlane, szczególnie te napisane przez nią. Łatwiej mogła sobie wyobrazić, że ogląda o wiele ambitniejsze pozycje. Zastanawiała się, jak często słyszał, że przypomina Gary'ego Coopera. Nie znała go na tyle, by robić uwagi na temat jego wyglądu, ale podobieństwo było uderzające. Dla odmiany Max wyglądał jak Wesołek z bajki o królewnie Śnieżce i siedmiu

krasnoludkach. Od początku rozmowy Tania zdawała sobie sprawę, że Douglas nie odrywa od niej wzroku. Czuła się, jakby umieszczono ją pod mikroskopem, i tak w istocie było. Nic nie mogło ujść jego uwadze i dopiero kiedy zaczęli omawiać scenariusz, odprężył się i trochę odtajał. Nagle stał się ożywiony i podniecony. Roześmiał się, gdy usłyszał uwagi Tani na temat wprowadzonych przez nią zmian. - Uwielbiam, kiedy pani pisze te komediowe wstawki, Taniu. Zawsze się orientuję, które kawałki mojej ulubionej telenoweli zostały napisane przez panią. Kiedy głowa trzęsie mi się ze śmiechu, wiem, że to musiała być pani. Scenariusz, nad którym właśnie pracowali, i film, który mieli realizować, nie zostawiały wiele miejsca na żarty, ale Tania przemyciła ich trochę, i wszyscy przyznali, że jej się udało. Dodała je w odpowiedniej dawce, jak sól i pieprz do smaku. Przydały tekstowi żywości, która była jej znakiem firmowym. Nawet gdy pisała coś do śmiechu, nigdy nie było w tym złośliwości, zawsze ciepły humor. Tania zauważyła, że Douglas całkiem się odprężył, zanim skończyli śniadanie. Przyszło jej do głowy, że w głębi duszy jest nieśmiały. Znikł cały chłód, jaki dostrzegła na początku znajomości. Potem zdumiony Max opowiadał przyjaciołom, że Douglas jadł Tani z ręki. Wyglądał, jakby był nią naprawdę zachwycony. - Jest pani fascynującą kobietą - powiedział, uważnie się jej przyglądając. - Pani agent wyznał, że niemal odrzuciła pani naszą propozycję, bo nie chciała pani opuścić męża i dzieci. Wydawało mi się to dziwne, więc pomyślałem, że zapewne pojawi się tu ktoś o wyglądzie statecznej matrony, w wygodnych sandałach i z warkoczami. A pani jest zupełnie inna. - Była ładną kobietą o młodzieńczym wyglądzie, bezpretensjonalnie ubraną. - Nie widać po pani, że ma pani dzieci. Miała pani tyle zdecydowania, by zostawić rodzinę w domu i podjąć decyzję istotną dla własnej kariery.

- Właściwie nie ja ją podjęłam - wyznała, nieco zbita z tropu jego komentarzem. Douglas nie owijał w bawełnę, mówił, co chciał. Pieniądze i pozycja pozwalały mu na to. Mój agent powiedział prawdę. Zamierzałam zrezygnować, ale mąż przekonał mnie, że wszystko będzie w porządku. Został w domu z bliźniaczkami. - O nie, to byłoby dla mnie zbyt monotonne - odparł Douglas, lekko się krzywiąc, a Max uśmiechnął się i pokiwał głową. - W jakim wieku są bliźniaczki? - zapytał z ciekawością. - Mają siedemnaście lat. To bliźniaczki jednojajowe. Mam jeszcze osiemnastoletniego syna, który właśnie dziś zaczął studia na Uniwersytecie Santa Barbara. - W jej głosie brzmiała duma. - To fajnie - powiedział Max z widoczną aprobatą. - Sam mam dwie córki. Jedna ma trzydzieści dwa, druga trzydzieści pięć lat, mieszkają w Nowym Jorku. Jedna jest prawnikiem, druga rzuciła pracę. Obie są mężatkami. Mam też trójkę wnucząt. - To bardzo miło - zrewanżowała się komplementem, a potem nieświadomie oboje zwrócili się do Douglasa, który odwzajemnił pytające spojrzenie Tani. Popatrzył na nią i roześmiał się. - Niech pani tak na mnie nie patrzy. Nigdy nie miałem dzieci, chociaż dwukrotnie byłem żonaty. Nie miałem nawet psa, i nadal go nie chcę. Pracuję bardzo ciężko, zamsze tak było, i nie miałbym czasu dla dzieci. Przypuśćmy, że podziwiam panią za chęć pozostania w domu z dziećmi i odstąpienie od pisania scenariusza. Jednak nie mogę powiedzieć, bym to rozumiał. Myślę, że w naszej pracy jest coś nobilitującego. Niech pani pomyśli o tych wszystkich ludziach, którzy przyjdą na nasz film i będą przeżywać to, o czym pani napisze, ile z nich będzie o tym pamiętać. Tania pomyślała, że Douglas nadmiernie się wywyższa i przecenia znaczenie

filmowców. Dla niej każde dziecko było o wiele ważniejsze od tysiąca filmów. Podobnie jak każda żywa istota na ziemi, pozostająca w kontakcie z innymi ludźmi. Nigdy nie nadawała własnemu pisarstwu jakiejś szczególnej rangi. To było po prostu coś, co lubiła robić i czasami odgrywało dla niej pewną rolę. Jednak dzieci i Peter znaczyły dla niej o niebo więcej. Współczuła Douglasowi, że tego nie rozumie. Dla niego praca stanowiła sens życia. Tania miała poczucie, że czegoś mu brak, jakiejś cząstki zwykłego człowieczeństwa. A jednak uważała, że jest interesujący. Był bardzo przystojny i bystry, chociaż ostry w sądach. Wolała co prawda wrodzoną łagodność Maksa. Obaj byli interesującymi mężczyznami i przypuszczała, że praca z nimi będzie wspaniałym doświadczeniem. Jeszcze nie rozgryzła, co kieruje Douglasem, i może nigdy się tego nie dowie. Wydawało się, że coś go gna. Był w nim jakiś ogień, którego nie rozumiała. Widać to było w jego oczach. Przez kolejne dwie godziny rozmawiali w trójkę o scenariuszu. Douglas wyjaśnił, jaki ma być rozwój sytuacji, jakich zmian od niej oczekuje, jakie subtelności powinna uwzględnić. Miał dokładną wizję, jak zrobić świetny film. Gdy go słuchała, zaczęła rozumieć jego sposób myślenia. Douglas to żywioł. Max był o wiele łagodniejszy i studził zapały producenta. Max wnosił do filmu humanitarne wartości, a Douglas jasność umysłu. Było w nim coś fascynującego. Prawie do południa siedzieli w Polo Lounge, rozmawiając o scenariuszu. Potem Tania wróciła do bungalowu i wprowadzała zmiany, o których mówili. Douglas przekonał ją, by dodała pewnym scenom głębi. Próbowała wyjaśnić to Peterowi, gdy zadzwonił, ale nie potrafiła. Jednak uwagi Douglasa i Maksa miały sens. Tego dnia dopisała kilka świetnych scen. O szóstej nadal siedziała przy biurku i pracowała, zadowolona z efektów. Wieczorem leżała na łóżku, oglądając od niechcenia telewizję. Była zaskoczona, gdy zatelefonował Douglas. Opowiedziała mu, co napisała po południu. Wywnioskowała, że jest

zadowolony z tempa pracy. Nie tylko słuchała tego, co mówili, ale i rozumiała to, natychmiast wprowadzając do scenariusza poprawki zgodne z ich sugestiami. - Poranne spotkanie było naprawdę udane. Myślę, że w wystarczającym stopniu wykorzystała pani treść książki, bez popadania w przesadę. Nie mogę się doczekać, by zobaczyć to, co dziś pani napisała. - Posiedzę nad tym jeszcze jutro - obiecała. Miała zamiar usiąść do tego w nocy, ale czuła się zbyt zmęczona. - A jeśli nie byłoby to niegrzeczne, prześlę to panu w środę rano. - Dlaczego nie odda mi pani przy lunchu? Może w czwartek? Była zaskoczona zaproszeniem, ale uznała, że rano podczas pracy zbliżyli się trochę do siebie. - W czwartek, świetnie - odparła, czując się trochę niezręcznie. Łatwiej było spotykać się z nim w towarzystwie Maksa, z którym miała wiele wspólnego. Max był ciepłym przyjacielskim facetem, lubił dzieci tak jak ona, i łatwo było go rozgryźć. Douglas był zamknięty w sobie, bardzo introwertyczny. Próba odkrycia, kim jest naprawdę, stanowiła nie lada pokusę. Tania była pewna, że od dawna, a może nigdy, nikt nie przebił się przez otaczający go mur. Douglas chronił swoją prywatność i tylko obserwował intruzów. Zauważyła, że rano uważnie się jej przyglądał, jakby chciał odkryć słabe punkty. Nastawiony był wyłącznie na sprawowanie władzy, kontrolę i sterowanie ludźmi. Tania jasno zdawała sobie z tego sprawę. Douglas kupił jej pracę, ale nie stał się jej właścicielem. Była przekonana, że poznanie go bliżej może być niebezpieczne, w przeciwieństwie do Maksa, który przyjął ją z otwartymi ramionami. Douglas nie dawał z siebie prawie nic. - Robię kolację dla ekipy u mnie w środę wieczorem - powiedział. Tania miała wrażenie, że Douglas wie, co ona czuje. Odbierała to, jakby ją osaczał, by przekonać się, jaką ma wartość. - Chciałbym, żeby pani przyszła. Oczywiście będą tylko najważniejsze gwiazdy i członkowie ekipy.

Do filmu zaangażowano najlepsze gwiazdy. Tania bardzo chciała je poznać - łatwiej się będzie potem dla nich pisało, jeśli pozna ich styl i temperament. Większość nazwisk znała z ekranu, więc spotkanie z nimi byłoby pobudzające i zabawne. Dla niej był to całkowicie nieznany świat. Nagle odczuła ulgę, że wzięła koktajlową sukienkę. Inaczej nie miałaby nic poza czarnymi spodniami, w których Wystąpiła dzisiaj, i dżinsami. Widząc, jak Douglas jest ubrany przy śniadaniu, podejrzewała, że przyjęcie u niego będzie wytworne. - Przyślę po panią samochód. Nie musi się pani stroić. Wszyscy przyjdą w dżinsach. - Dziękuję - roześmiała się. - Rozwiązał pan mój wielki problem z garderobą. Nie przywiozłam wielu ubrań. Uznałam, że będę przede wszystkim pracować i wracać do domu na weekendy. - Wiem - roześmiał się nieco pogardliwie. - Do męża i dzieci. Powiedział to tak, jakby rodzina stanowiła powód do wstydu, a powroty do domu złe przyzwyczajenie, z którym powinna zerwać. Prawdopodobnie tak właśnie myślał, chociaż sam przyznał, że był dwukrotnie żonaty. Najwyraźniej czuł awersję do dzieci. Rano wyglądał na zdenerwowanego, gdy ona i Max rozmawiali o swoim potomstwie. - Czy naprawdę jest pani tak zwyczajna, za jaką chce pani uchodzić? - spytał, próbując ją sprowokować, co stanowiło jego ulubioną rozrywkę. - Jest pani o wiele bardziej skomplikowana... to, co pani pisze, sposób myślenia... Po prostu nie mogę myśleć o pani jako o gospodyni domowej z przedmieścia, szykującej śniadanie dla dzieci. - Chciał, by w innym świetle zobaczyła to, co robi i jak sobie radzi. - Tym się zajmuję na co dzień - powiedziała hardo. - Uwielbiam to. Przeżyłam dwadzieścia lat w ten sposób i nie oddałabym ani minuty za nic na świecie. - Mówiąc to, była zadowolona z siebie i szczęśliwa. Wiedziała, że to dobra odpowiedź. - Więc dlaczego jest pani tutaj? - spytał obcesowo i czekał, co powie. Było to istotne

pytanie, które sama sobie zadawała. - To dla mnie życiowa szansa - odrzekła uczciwie. - Nie sądziłam, by się jeszcze kiedyś miała powtórzyć. Chciałam napisać taki scenariusz. - I zostawiła pani męża i dzieci z tego względu. Więc może nie jest pani aż taką mieszczką. - Kusił ją prawie jak wąż w raju. - A czyż nie mogłabym być tym wszystkim naraz? Żoną, matką, pisarką? Przecież jedno nie wyklucza drugiego. Całkowicie zignorował to, co powiedziała. - Czy ma pani poczucie winy, że jest pani tutaj? - spytał z ciekawością. Chciał się dowiedzieć o niej czegoś więcej, podobnie jak ona o nim. Intrygował ją. Nie jako obiekt seksualny, ale jako interesująca osoba, stanowiąca nieustanne wyzwanie. Parł do przodu, wymykał się, kluczył, prawie jak wąż. - Czasem czuję się winna - przyznała. - Tak się czułam, zanim tu przyjechałam. Teraz jest mi lepiej, bo pracuję. Pobyt w Los Angeles zaczął mieć sens. - Poczuje się pani jeszcze lepiej, gdy przystąpimy do zdjęć. To wciąga jak narkotyk, który trzeba stale zażywać. Kiedy skończymy ten film, będzie pani miała ochotę na następny. I my wszyscy też. Dlatego tu jesteśmy Nie możemy wytrzymać, gdy zdjęcia dobiegają końca. Czuję, że panią już to wciągnęło, a jeszcze nawet nie zaczęliśmy. Dotknął jakiejś struny w jej duszy i przestraszyła się tego, co powiedział. A jeśli on ma rację i nawet ona się uzależni? - Nie będzie pani chciała wracać, Taniu, po skończeniu zdjęć. Będzie pani szukać kogoś, kto załatwi pani nową produkcję. Myślę, że będzie nam się dobrze razem pracowało. Skojarzył jej się z Rasputinem i żałowała, że zgodziła się pójść z nim na lunch. A może po prostu ją sprawdzał, żeby przekonać się, kim naprawdę jest?

- Cieszę się na myśl o tym - powiedziała spokojnie - ale mam nadzieję, że to nie jest tak wciągające, jak pan mówi. Zamierzam wrócić do normalnego życia po skończeniu tego filmu. Jestem tylko tymczasowo wynajęta, nie zostałam kupiona. - Czuła się, jakby toczyła niebezpieczną rozgrywkę z mistrzem sztuki walki. Douglas umiał wspaniale manipulować ludźmi, ona była przy nim zaledwie amatorką. - Wszyscy jesteśmy na sprzedaż - odrzekł z prostotą. - To dla nas prawdziwe życie, nawet jeśli inni uważają to za świat ułudy. Przecież nazywają to Fabryką Snów. Ale jest upajające, zobaczy pani. Nie zechce pani wracać do tego, co było - powtórzył to z absolutną pewnością. - Owszem, zechcę. Czekają na mnie mąż i dzieci. Robienie filmów nie wystarczałoby mi. Wiem, że mogę się tu wiele nauczyć. I jestem wdzięczna za tę możliwość - powiedziała zdecydowanym tonem, w którym zadźwięczał upór. - Nie powinna być pani wdzięczna, Taniu. Nie zrobiłem pani łaski, sprowadzając panią tutaj. Jako scenarzystka jest pani po prostu świetna. Podoba mi się pani sposób widzenia świata, zwroty akcji, pewna zagadkowość w opisie spraw. Lubię pani sposób rozumowania. Na pewno dobrze poznał jej prace, przygotował się. Od wielu lat czytał to, co pisała. Tania miała wrażenie, że próbuje przeniknąć jej myśli. Przerażające. A może z jego strony to tylko gra. Może chce ją nastraszyć. Może całe życie dla niego jest tylko grą, niczego nie bierze serio. Przypuszczała, że dla Douglasa tylko świat filmu jest światem realnym i dlatego jest tak świetnym producentem. - Naprawdę sądzę, że będzie się nam dobrze razem pracowało - powiedział w zamyśleniu, jakby smakując tę myśl. - Jest pani interesującą kobietą, Taniu. Wydaje mi się, że przez te wszystkie lata pani tylko grała rolę gospodyni domowej z przedmieścia. Nie wierzę,

że jest nią pani naprawdę. Sądzę, że jeszcze pani siebie naprawdę nie poznała. Myślę, że odkryje to pani, będąc tutaj. Zabrzmiało to jakoś złowieszczo. Tani nie podobała się jego pewność, że może ją przejrzeć i otaksować. To, co myśli i kim jest, nie powinno go interesować. - Uważam, że dobrze wiem, kim jestem - odparła spokojnie. Byli całkowicie od siebie różni. Tania miała pełną tego świadomość. Douglas był czarujący, uwodzicielski, stanowił symbol tego, co najlepsze i najbardziej kuszące w Hollywood. Ona była naiwnym, tymczasowym gościem, oderwanym od świata, który kochała, a który dla niego był po prostu nudny. Teraz chciała stać się cząstką jego świata, ale tylko przelotnie, nie rezygnując z wyznawanych wartości i siebie samej. Po zakończeniu zdjęć chciała wrócić do domu jak Dorotka w Czarnoksiężniku z Krainy Oz. Nie pozwoli, by zawładnęły nią pokusy Hollywood. Wiedziała, kim jest: matką swoich dzieci i żoną Petera. Douglas Wayne należał do innego świata i dał jej nadzwyczajną szansę, by mu przez pewien czas towarzyszyła. Chciała napisać dla niego scenariusz, ale nie zamierzała podporządkować mu życia. Pragnęła nauczyć się od niego jak najwięcej, a potem wrócić do Marin. Cieszyła się, że będzie jeździć do domu na weekendy, przebywać w otoczeniu rodziny i oddychać czystą atmosferą swojskości. Nie chciała wybierać pomiędzy jednym stylem życia a drugim. Teraz chciała obu. - Tylko się pani wydaje, że wie pani, kim jest - powiedział, drażniąc się z nią. - Moim zdaniem, nawet nie zaczęła się pani tego domyślać. Odkryje to pani tutaj w następnych miesiącach. Będzie to jak obrządek wtajemniczenia, wprowadzenie w uświęcone ceremonie i rytuały nowego plemienia. Skoro pani tu mieszka, staniemy się dla pani taką samą rodziną jak tamta. Niebezpieczeństwo polega na tym, że gdy pokocha pani to nowe życie, będzie pani trudno wrócić do dawnego.

Tania przestraszyła się jego słów, ale mu nie uwierzyła. Wiedziała, gdzie jest jej miejsce i gdzie ulokowała uczucia. Nie wstydziła się swego przywiązania do Petera i dzieci. Była pewna, że jej obecna praca nie osłabi więzi z rodziną. Douglas nie był o tym przekonany. Wiele razy widział, jak Hollywood przewraca ludziom w głowach. Słuchając Douglasa, czuła, że chociaż jest w nim coś niebezpiecznego, nie ma nad nią władzy. Pracowała dla niego, ale nie była jego własnością. - To mocne słowa, panie Wayne - rzekła cicho, jakby próbując schronić się przed pokusami, jakie opisał. - Bo to miejsce ma moc - powtórzył spokojnie. Zastanawiała się, czy chce ją przestraszyć. Właściwie jedynie ostrzegał ją przed możliwymi niebezpieczeństwami i pułapkami, z których i tak zdawała sobie sprawę. - A pan jest mocnym człowiekiem - przyznała. Jednak, pocieszała się, ani on, ani Hollywood nie będą mieli dość mocy, by wywrzeć na nią wpływ. On z pewnością jest olśniewający i genialny w pracy. Tylko że ona jest poważną kobietą, a nie dzieckiem, któremu imponują filmowe gwiazdy. - Coś mi mówi, że jesteśmy bardzo do siebie podobni - Douglas powiedział coś, czego nie spodziewała się usłyszeć. - Nie sądzę. Myślę raczej, że jesteśmy jak noc i dzień - odparła. On był światowcem, ona nie. On miał władzę, ona nie. Tryb życia, jaki jej odpowiadał, był dla niego przekleństwem. Jednak czystość i prostolinijność Tani stanowiły dla niego wyzwanie i skłaniały go ku niej. - Może ma pani rację - przyznał po chwili zastanowienia. - Może się uzupełniamy, a nie jesteśmy jednakowi. Dwie połówki tej samej całości. Pani teksty fascynowały mnie od lat i zawsze wiedziałem, że kiedyś się spotkamy i będziemy razem pracować. I ten czas właśnie

nadszedł. Czuła się, jakby popychał ją w nieznane. Denerwowało ją to, a jednocześnie ekscytowało. - Myślę, że miałem przeczucie co do pani pracy - dodał. - Ciągnęło mnie do niej jak ćmę do światła. Teraz, gdy była tutaj, jeszcze silniej odczuwał jej blask. Nie mógł się wprost doczekać początku wspólnej pracy. - Wie pani, co znaczy uzupełnianie się, prawda? Dwie połówki całości. Pasują do siebie idealnie, sumują się. Myślę, że z nami jest podobnie. Mogę wnieść trochę pieprzu w pani życie, a pani może dodać do mojego trochę spokoju. Uderzyło mnie, jak bardzo jest pani spokojna. Tania nigdy od nikogo nie słyszała równie dziwnych słów i gdy to powiedział, poczuła się wprost chora. Czego od niej chciał? Czemu mówił coś takiego? Miała ochotę odłożyć słuchawkę i zadzwonić do Petera. - Rzeczywiście jestem osobą spokojną - powiedziała cicho. - Przyjechałam, żeby napisać dla pana świetny scenariusz. I wszyscy będziemy razem pracować, by stworzyć wyjątkowy film - dodała, udając pewność siebie. Zamierzała przecież pracować najlepiej jak umiała. - Nie wątpię, że pani da z siebie wszystko - odrzekł z przekonaniem. - Wiedziałem o tym już wtedy, gdy przyjęła pani propozycję. Najważniejsze jednak, że skoro to pani pisze scenariusz, będzie on doskonały. - To była w jego ustach najwyższa pochwała. - Dziękuję - odpowiedziała poważnie. - Mam nadzieję, że mój scenariusz sprosta pana oczekiwaniom - dodała oficjalnie, ale szczerze. Było w nim coś takiego, co jednocześnie budziło niepokój i przyciągało. Czuła, że jest

to mężczyzna, który zawsze osiąga to, co chce. To ją najbardziej intrygowało. Ta cecha i nieustępliwość sprawiły, że wspiął się na szczyt. Ponadto zawsze musiał wygrywać. Rzucało się w oczy, że nie zniósłby innej sytuacji. Douglas Wayne musiał całkowicie, bezwzględnie, kompletnie panować nad wszystkim, z czym miał do czynienia. Tania była pewna jednego: nieważne, jak bardzo był potężny i zdolny, nigdy nie zapanuje nad nią. ROZDZIAŁ PIĄTY Wieczór, który Tania spędziła w domu Douglasa Wayne'a w Bel Air był tak interesujący, oszałamiający i tajemniczy jak sam gospodarz. Posiadłość była wyjątkowo piękna. Douglas kupił ją wiele lat temu po wyprodukowaniu pierwszego ważnego filmu i od tamtej pory wielokrotnie ją przebudowywał, aż stała się wielką rozległą siedzibą z elegancko umeblowanymi pokojami, pełnymi wykwintnych antyków i bezcennych malowideł. Właściciel miał dobry gust. Tani na chwilę zaparło dech, gdy po wejściu do salonu stanęła oko w oko ze słynnym płótnem Moneta Lilie wodne. Obraz uzupełniała scena za oknem: członkowie ekipy siedzieli wokół olbrzymiego basenu, po jego powierzchni pływały gardenie i lilie wodne. Całość oświetlały świece. W kolejnym salonie było jeszcze bardziej poruszające dzieło Renoira, dwa Mary Cassatts i płótno jednego z flamandzkich mistrzów. Na umeblowanie składały się masywne ozdobne sprzęty, stanowiące ciekawe połączenie stylu angielskiego, francuskiego i rosyjskiego. W rogu pokoju stał piękny chiński parawan, a obok niego chińskie biureczko jakby wprost z muzeum. Tania, która przyszła w dżinsach, czuła się zupełnie nieodpowiednio ubrana, chociaż inni byli ubrani równie swobodnie. Od razu dostrzegła dwie gwiazdy filmowe: Jean Amber i Neda Brighta. Jean grała w wielu dużych hollywoodzkich produkcjach i mimo że miała dopiero dwadzieścia pięć lat, była trzykrotnie nominowana do Oscara. Jej twarz była tak doskonała, że sama wyglądała jak malowidło. Śmiała się z czegoś, co powiedział Max. Miała

cieniutki prześwitujący jasnoniebieski top, dżinsy i srebrne sandałki na wysokich obcasach, z zapięciem wokół kostek. Obcisłe spodnie wyglądały na jej długich, szczupłych nogach jak przyklejone. Wyglądała zjawiskowo, a gdy Max przedstawiał je sobie, uśmiechnęła się do Tani. Tani przemknęło przez głowę, że jest podobna do Molly. Miała równie niewinny dziewczęcy wygląd i długie, lśniące, mahoniowe włosy. Ciepłe spojrzenie wskazywało, że sława jeszcze nie przewróciła jej w głowie. Uścisnęła Tani serdecznie rękę na powitanie. - Uwielbiam pani książkę. Dałam ją mamie w prezencie na urodziny. Bardzo lubi takie opowiadania. - Dziękuję - odparła Tania z miłym uśmiechem, próbując z trudem nie okazać wrażenia, jakie Jean na niej wywarła. Czuła się podekscytowana, że poznała tak wielką gwiazdę, że będzie z nią pracować i pisać wygłaszane przez nią dialogi. Była wzruszona nawiązaniem do jej książki i zdziwiona, że na kimś tak młodym jej twórczość mogła zrobić wrażenie. Większość młodych ludzi wolała powieści od krótkich opowiadań. - To bardzo miłe. Ja bardzo lubię pani filmy, i moje córki także. - Czuła się głupio, mówiąc takie banały, ale Jean wyglądała na zadowoloną. Każdy lubi być chwalony. - Jestem podniecona myślą o współpracy z panią. Nie mogę się doczekać chwili, gdy zobaczę scenariusz. - Mieli się niebawem spotkać, by każdy z aktorów mógł dodać swoje uwagi do tych, jakie zrobili Max, Douglas i Tania. Film zawsze był wspólnym dziełem. - Ciężko nad nim pracuję - zapewniła ją Tania. - To zaszczyt pisać dla pani scenariusz. Była skrępowana tym, że obok spacerowało dwóch głównych aktorów. Jean nie znała żadnego z nich, więc Max przedstawił ich aktorce i Tani. Traktował wszystkich jak własne dzieci, którymi może się szczycić. Wyglądało to tak, jakby przy pracy nad każdym kolejnym filmem powstawała nowa rodzina: zawiązywały się znajomości, pojawiały się związki,

rodziły się i przemijały romanse, czasem na planie zaczynała się długoletnia przyjaźń. Tworzył się mikrokosmos, specyficzny świat powiązań, czasem trwałych, częściej ulotnych, ale w trakcie kręcenia filmu wszystkie wydawały się wieczne, a życie na planie zdawało się prawdziwym życiem. Ten mikrokosmos był jak domek z kart zbudowany na podobieństwo Tadż Mahal: piękny, delikatny, zapierający dech w piersiach. Kiedy praca nad filmem dobiegała końca, okazywał się ulotny niczym dym; wszyscy się rozpierzchali, by gdzie indziej wznosić swoje zamki z piasku. Była w tym jakaś niesamowita magia, która fascynowała Tanie. Teraz, gdy tam stali, wszystko wydawało się rzeczywiste. Będą ciężko pracować, grać, wierzyć ze wszystkich sił w to, co wspólnie robią i tworzą. A potem, kiedy dzięki ich wysiłkom powstanie film, reszta rozpłynie się we mgle i zniknie, by już nigdy się nie powtórzyć. Ale teraz, w tym właśnie momencie, dla każdego to było prawdziwym światem. Potem dzięki filmowi magia tych chwil na długo pozostanie w pamięci. Tania poczuła, że przynależność do tego środowiska jest niewiarygodnie podniecająca. Patrząc na ludzi przechadzających się z kieliszkami szampana w dłoniach, śmiejących się i rozmawiających, przypomniała sobie, jak Douglas mówił przez telefon, że ten światek uzależnia i że gdy przez pewien czas będzie jego cząstką, pokosztuje jego pokus, coraz mocniej zapragnie w nim uczestniczyć. Powiedział, że nie będzie umiała wrócić do dawnego życia, bo Hollywood stanie się jej domem. Nie chciała, by okazało się to prawdą, ale teraz, stojąc i obserwując ludzi filmu, odczuwała urok tego miejsca. Początkowo czuła się obco, ale Max nadal przedstawiał ją różnym osobom, głównie pięknym młodym gwiazdkom, przystojnym mężczyznom i kilku starszym osobom. Zaczęła się dobrze bawić wśród nich. Była zdumiona, jak łatwo się z nimi rozmawia. Czuła się jak w zawrotnym podniecającym tańcu. Nie wiedziała, czy wrażenie to wywołuje dreszcz oczekiwania, czy szampan. A wokół unosił się upajający zapach lilii i gardenii. We wspaniałych chińskich wazach w całym domu

ustawiono też białe storczyki oraz ich rzadkie żółto - brązowe odmiany z długimi łodygami i niewielkimi kwiatkami. Z daleka dobiegały dźwięki zmysłowej muzyki. Wszystko wokół, poczynając od scenerii, po jedzących ostrygi i kawior ludzi, wprost kapało zmysłowością. Tania bardzo chciała iść do siebie i opisać to wszystko. Obserwując w milczeniu ludzi wokół, uznała przyjęcie za formę jakiegoś wspaniałego obrzędu wtajemniczenia. Nie usłyszała, jak podszedł do niej Doug - nagle zobaczyła, że uśmiecha się, stojąc tuż obok. Ona miała na sobie białe jedwabne wdzianko, dżinsy i złote sandałki na niskim obcasie, które kupiła po południu w drodze do hotelu. Doug włożył znowu nieskazitelne szare flanelowe spodnie z doskonale zaprasowanymi kantami, świetnie wykrochmaloną białą koszulę prosto z Paryża i czarne pantofle z krokodylej skóry, od Hermesa. - Trudno o coś lepszego, prawda? - spytał aksamitnym tonem. Raczej wyczuła jego obecność, niż go usłyszała. Nie wiedziała, dlaczego za każdym razem, gdy znajdowała się obok niego albo słyszała jego głos, czuła jednocześnie przyciąganie i odpychanie. Była to dziwna reakcja w rodzaju „chciałabym, a boję się”, jakby połączenie pragnienia zbliżenia się do niego z przekonaniem, że nie może tego zrobić. To było jak z egipską piramidą pełną oszałamiających skarbów, od których trzymasz się z daleka ze względu na pradawną klątwę. Z uśmiechem zajrzał Tani w oczy i przez chwilę przyglądał się jej z aprobatą, ale wolał nic nie mówić. Zresztą nie musiał. Jego pieszczotliwy wzrok powiedział wszystko. Rozmawiał z nią półgłosem jak bliski znajomy, którym przecież nie był. W ogóle jej nie znał. Czytał jedynie to, co napisała, i na tej podstawie wyrobił sobie zdanie na jej temat. Tania czuła się naga, stojąc przed nim. Potem odwrócił wzrok. Tym razem nie chciała uciekać przed nim z krzykiem. Powiedziała sobie, że Doug nie może w żaden sposób nad nią zapanować czy jej sobie podporządkować. Pomyślała, że on nie posunie się dalej, niż mu pozwoli. Był

tylko mężczyzną, producentem, a nie czarodziejem. Osobą, która kupuje opowiadania i scenariusze, by je potem sfilmować. - Czy poznała pani wszystkich? - spytał z niepokojem. Wyglądało na to, że bardzo zależy mu, by każdy się dobrze bawił. Szczególnie Tania, jako nowa w ich gronie. Dzięki serdecznej trosce Maksa poznała większość ekipy, z wyjątkiem Neda Brighta, stale otoczonego gromadką młodych ślicznych kobiet. Wszystkie przyszły w męskim towarzystwie, ale natychmiast kierowały się ku niemu. Był najgorętszą hollywoodzką gwiazdą w tym sezonie i łatwo można było zrozumieć dlaczego. Był czarujący i wprost cudowny. Dziewczyny kręcące się wokół niego przez cały wieczór chichotały albo się śmiały. - Tak - powiedziała po prostu, patrząc Dougowi w oczy. Postanowiła nie bać się go i nie poddać jego czarowi. - Bardzo podobają mi się pańskie zbiory, to jak wizyta w muzeum dodała, widząc kolejny słynny obraz, specjalnie podświetlony we wnęce małego saloniku, którego wcześniej nie zauważyła. Był to pokój muzyczny, w którym Doug grywał na fortepianie. Jako młody człowiek chciał być zawodowym pianistą, a teraz muzykował dla własnej przyjemności lub dla przyjaciół. Tania dowiedziała się, że w młodości uchodził za wielki talent. - Mam nadzieję, że to nie wygląda jak muzeum. To byłoby równie smutne, jak oglądanie zwierząt w zoo, a nie w naturalnym środowisku. Chcę, by ludzie czuli się dobrze w otoczeniu dzieł sztuki i nie bali się ich. Trzeba traktować je normalnie, jak dobrych znajomych, a nie gapić się niczym na dziwolągi. Wszystkie moje obrazy są moimi starymi przyjaciółmi. Tania uznała, że to interesujący pogląd. Zaraz potem stanęła przed niewielkim płótnem Moneta w saloniku muzycznym. Sposób oświetlenia dzieła dodawał mu życia.

Wydawało się, że to lustrzane odbicie basenu i otaczających go, gawędzących wesoło ludzi. Lejący się strumieniami szampan zrobił swoje. Towarzystwo, łącznie z Dougiem, sprawiało wrażenie ludzi pogodnych i szczęśliwych. Doug był u siebie o wiele bardziej odprężony niż w Polo Lounge. Emanował wdziękiem, zachowywał się jak łaskawy władca stworzonego przez siebie świata. Nic nie mogło ujść jego uwagi, miał oko na wszystko, na każdy drobiazg. Po kilku minutach dołączył do nich Max. Doug opowiadał właśnie Tani o kolekcjonowaniu dzieł sztuki z Europy. Parę miesięcy wcześniej znalazł prawdziwe skarby w Danii i Holandii, zwłaszcza wspaniałe duńskie biurko, które jej pokazał. - Dobrze, że nie zrobiliśmy tego zgromadzenia u mnie - roześmiał się serdecznie Max. Nadal przypominał Tani krasnoludka, ze względu na okrągłą łysą głowę i brodę. Wyglądał jak jeden z pomocników świętego Mikołaja, podczas gdy Douglas miał urodę gwiazdy filmowej. Tania słyszała, że Douglas chciał zostać aktorem, ale nigdy się o to nie starał. Wolał pozycję wpływowego producenta. W ten sposób miał o wiele większą kontrolę, jak lalkarz wprowadzający marionetki w ruch. Max bardziej przypominał łagodnego Gepetta. Douglas także się roześmiał, słysząc komentarz Maksa na temat organizacji przyjęcia u niego. - Byłoby trochę inaczej - przyznał. Max wyjaśnił Tani: - Mieszkam w Hollywood Hills w domu przypominającym stodołę. Zresztą pewnie kiedyś była to stodoła. Na łóżku mam końskie derki, na stoliku do kawy wala się jedzenie sprzed dwóch tygodni. Moja była żona zabrała odkurzacz czternaście lat temu, gdy się wyprowadzała, a ja byłem zbyt zajęty, by kupić nowy. Na ścianach wiszą plakaty z moich starych filmów. Najcenniejszym z antyków jest u mnie telewizor. Mam go od 1980 roku, sporo za niego zapłaciłem. Resztę rzeczy kupiłem w Goodwillu. Mój dom jest trochę inny niż Douglasa.

Cała trójka śmiała się z tego, co mówił Max, który wcale nie użalał się nad sobą. Kochał swój dom. Chociaż lubił sztukę, nie czułby się dobrze w posiadłości takiej, jaką miał Doug. - Wkrótce ma się u mnie pojawić nowa sprzątaczka. Poprzednia została deportowana, szkoda, bo naprawdę ją lubiłem. Była świetną kucharką, ale wolała raczyć się skromnym dżinem. Kłęby kurzu stawały się większe niż mój pies. Dodał, że ma doga o imieniu Harry, który jest jego najlepszym przyjacielem. Obiecał Tani, że pokaże jej psa na planie. Zawsze przychodził z nim do pracy. Harry nie nosił obroży ani smyczy, a jego zabawy nie przeszkadzały dźwiękowcowi, bo był świetnie wytresowany. - Uwielbia przychodzić ze mną na plan, bo ludzie od cateringu zawsze go dokarmiają. Staje się osowiały i traci na wadze w przerwach między produkcjami - i dodał, że lego pies waży blisko dziewięćdziesiąt kilogramów. Podczas rozmowy Tania ponownie zwróciła uwagę na różnice pomiędzy Maksem i Douglasem. Jeden był łagodny, serdeczny i otwarty, drugi ostry i szorstki, pomimo dużej ogłady. Max wyglądał, jakby kupił ubrania w Goodwillu, razem z meblami do domu, Douglas zaś jakby pozował do okładki żurnala. Dla Tani rozmowa z nimi była fascynującym doświadczeniem. Zastanawiała się, jak będzie się zachowywał Douglas na planie, gdy przystąpią do kręcenia filmu. Jego głównym zadaniem było zdobycie pieniędzy na produkcję i pilnowanie budżetu. Natomiast Max miał czuwać nad aktorami. Obaj kochali swoją pracę. Tania wprost nie mogła się doczekać początku zdjęć. O godzinie dziewiątej podano jedzenie. Wokół basenu ustawiono kilka długich stołów. Na jednym z nich serwowano sushi z popularnej japońskiej restauracji, na drugim piętrzyły się homary, kraby i ostrygi. Na trzecim ustawiono egzotyczne sałatki i tradycyjne meksykańskie potrawy. Znalazło się coś dla każdego i młodzi aktorzy nakładali sobie góry

jedzenia na talerzyki. Douglas przedstawił Tani Neda Brighta, gdy gwiazdor podszedł do nich otoczony czterema kobietami. Tania natychmiast zauważyła, jak bardzo Ned jest podobny do jej syna Jasona. - Cześć - powiedział swobodnie i przeprosił, że nie może uścisnąć jej ręki. Trzymał dwa talerzyki, jeden z sushi, a drugi z górą meksykańskiego jedzenia. - Nie dawaj mi zbyt wiele tekstu, jestem dyslektykiem - powiedział, śmiejąc się. Tania zastanawiała się, czy to prawda. Potem spytała o to Maksa, bo wolała to wiedzieć. - Nie, to po prostu leń. Mówi to wszystkim scenarzystom. To naprawdę miły dzieciak. Był nową twarzą w Hollywood, absolutną sensacją. Miał dwadzieścia trzy lata i grał główną rolę męską jako partner Jean Amber. Wyglądał na starszego, bliżej trzydziestki. Jednak w ostatnim filmie zagrał niewidomego szesnastolatka, ta rola przyniosła mu mnóstwo pochwał i Złoty Glob. Poza tym robił wielką karierę jako perkusista i piosenkarz w zespole złożonym z młodych hollywoodzkich gwiazd. Był w nim czołowym wokalistą. Ostatnio wydali przebojową płytę. Tania pamiętała, że cała trójka jej dzieci szalała, gdy dowiedziała się, że matka go pozna. Molly prawie zemdlała, słysząc tę wiadomość. - Miły chłopak - powtórzył Max. Tania przyznała mu rację. - Matka zawsze odwiedza Neda na planie, bo chce mieć pewność, że go dobrze traktujemy, a on się dobrze zachowuje. Właśnie skończył akademię filmową w Kalifornii. Twierdzi, że chce być reżyserem, ale najpierw zagra jeszcze w kilku filmach. Wielu myśli o pójściu dalej, ale nigdy tego nie robią. Jednak mam przeczucie, że on kiedyś będzie reżyserem. Inaczej niech mnie kule biją. Douglas i Tania roześmiali się. Znaleźli stolik i krzesła, by usiąść we trójkę do kolacji. Wszyscy goście zgromadzili

się wokół basenu. Płynąca z głośników łagodna i zmysłowa muzyka doskonale pasowała do otoczenia. Douglas przywiązywał wielką wagę do odpowiedniej muzyki, odpowiedniego jedzenia, do atmosfery sprzyjającej otwartości, ułatwiającej poznawanie się ludzi. Tania wyciągnęła się wygodnie na leżaku. Spojrzała w niebo i zobaczyła gwiazdy. Douglas ją obserwował. - Pięknie pani wygląda, Taniu, taka odprężona i pogodna. Owinęła się jasnoniebieskim kaszmirowym szalem, wspaniale podkreślającym kolor oczu. Spływał miękkimi fałdami z jej ramion. - Wygląda pani jak Madonna - dodał, podziwiając ją jak obraz. - Uwielbiam dni tuż przed początkiem zdjęć, kiedy wszystko się zaczyna, kiedy jeszcze nie wiadomo, co się zdarzy, co nas oczaruje. Kiedy zaczniemy, każdy dzień będzie pełen niespodzianek, o których teraz nie mamy pojęcia. Lubię obserwować rozwój sytuacji. To przypomina prawdziwe życie, ale jest lepsze, bo pod naszą pełną kontrolą. - Tania zrozumiała, że sprawowanie kontroli było dla niego bardzo ważne, niemal kluczowe. Jean Amber podeszła do nich, jedząc deser lodowy i ciasto. Można też było poprosić o suflet robiony na zamówienie albo płonący drink. Max powiedział, że płomienie zawsze wywołują u niego chęć opieczenia nad nimi piankowych różowych cukierków, ale zbyt szybko gasną. Sprawiał wrażenie miłej, beztroskiej i nieszablonowej osoby, która mogłaby się tak zabawiać. Znane było jego zamiłowanie do ogromnych poduszek, których używał na planie podczas przerw w zdjęciach. Miał wielkie poczucie humoru. Douglas był znacznie poważniejszy i uważał, że nawet przerwy powinny upływać w ciszy i skupieniu. Podczas lunchu omawiał z członkami ekipy następne sceny zgodnie ze scenariuszem. Przypominał dyrektora szkoły, Max zaś robił wrażenie wesołego, ciepłego, niekonwencjonalnego nauczyciela, wyjątkowo kochającego uczniów. Aktorzy bardzo go

szanowali; zarówno za niedościgłe umiejętności zawodowe, jak i za wyjątkową życzliwość. Douglas był o wiele twardszy, musiał troszczyć się o ubezpieczenie i budżet. Pilnował zgodności zdjęć ze scenopisem i popędzał ekipę, gdy coś szło nie tak jak trzeba. Jego filmy były ściśle dopracowane z drobiazgowo wyliczonym budżetem; nigdy nie dopuścił, by coś wymknęło się spod kontroli. Maksowi zdarzało się to często. Uwielbiał rozpieszczać aktorów i uważał, że należy im się to ze względu na ciężką pracę i osiągane efekty. Był zawsze po stronie członków ekipy, zwłaszcza takiej jak ta. Natomiast Douglas w takich sytuacjach robił piekło. Przyjęcie skończyło się prawie o pierwszej w nocy. Spotkało się na nim wiele osób, które już wcześniej razem pracowały. Wszyscy byli zadowoleni i zaskoczeni, że znowu będą robić razem film. Czuli się jak uczestnicy letniego obozu, szczęśliwi, że spotkali przyjaciół z poprzednich wakacji, albo jak stali klienci wycieczkowego statku, z radością odnajdujący znajomych z wcześniejszych rejsów. To, z kim się będzie pracować przy kolejnym filmie, zależało tylko od szczęśliwego zbiegu okoliczności. Douglas i Max świetnie potrafili skompletować zespół składający się z utalentowanych, współdziałających i pasujących do siebie osób. Obaj czuli, że tym razem też im się udało. Tania została bardzo miło przyjęta. Każdy, kogo poznała tego wieczoru, cieszył się, że dołączyła do ekipy. Niektórzy czytali jej książkę, bardzo ją to wzruszyło. Kilka osób rozmawiało z nią na temat ulubionych opowiadań zamieszczonych w antologii, co przekonało ją, że naprawdę znają jej twórczość, a nie prawią grzecznościowe komplementy. Kolacja minęła w gorącej, podniecającej atmosferze. Wszyscy cieszyli się, że przystępują do pracy nad filmem. W obsadzie pełno było gwiazd, a każdy wiedział, że Max jako reżyser jest bezbłędny. Goście zgodnie twierdzili, że mieli szczęście, wchodząc w skład

ekipy, a jeszcze większe - że zostali zaproszeni do domu Douglasa na przyjęcie. Wszystko było jak spełnienie marzeń związanych z Hollywood, Fabryką Snów. Oni sami należeli do grona wybrańców, którzy wspięli się na szczyt filmowego olimpu, a co więcej - utrzymali się na nim. Teraz szybowali wysoko. Do filmu została zaangażowana grupka czołowych hollywoodzkich aktorów. Żadna gwiazda spoza tego kręgu nie miała już do nich dołączyć. Max lubił, gdy zgrany zespół pracował harmonijnie przez cały czas zdjęć. Dzięki temu powstawała atmosfera życzliwej współpracy, co było do osiągnięcia jedynie wtedy, gdy ekipa znała się dobrze i stale przebywała ze sobą. Wtedy naprawdę tworzyli rodzinę, o czym Tania już mogła się przekonać. Bo tak się właśnie stało: jakby ktoś otoczył ich czarodziejską mgiełką. Magia zaczynała działać. Max zaproponował, że odwiezie ją do hotelu Beverly Hills. Jemu to nie przeszkadzało, a Tania nie wzięła swojej limuzyny, którą dano jej do dyspozycji na czas pobytu w Hollywood. Czułaby się winna, gdyby kierowca czekał na nią całą noc po to tylko, by odwieźć ją z hotelu i z powrotem. Zamierzała wziąć taksówkę, ale gdy wspomniała o tym Maksowi, położył palec na ustach i cicho ją zbeształ. - Nie wspominaj o tym, bo Douglas odbierze ci samochód. A dlaczego masz go nie zatrzymać? Potrzebujesz go. Tania pożegnała się z Douglasem, dziękując mu za kolację i uroczy wieczór. Czuła się jak uczennica, mówiąca „dobranoc” dyrektorowi szkoły. Doug prowadził właśnie ożywioną konwersację z Jean Amber, która gwałtownie, chociaż dobrodusznie, o coś się z nim spierała. Mówiła mu, że nie ma racji. - Czy mogę rozsądzić wasz spór? - zgłosił się Max, zawsze skory do pomocy. - Tak - powiedziała z werwą Jean. - Uważam, że Wenecja jest o wiele piękniejsza od Florencji czy Rzymu, bo jest znacznie bardziej romantyczna.

- Nie jeżdżę do Włoch, by romansować - droczył się z nią Douglas. Nie czuł się skrępowany w otoczeniu pięknych kobiet. Zrobił na tym karierę. - Jeżdżę tam ze względu na sztukę. A Galeria Uffizi jest po prostu boska. Florencja bije wszystko na głowę. - Hotel, w którym się tam zatrzymaliśmy, był okropny. Musiałam wytrzymać tam trzy tygodnie. - Powiedziała to z wysokości swego dwudziestopięcioletniego doświadczenia. Chociaż w związku z kręceniem filmów podróżowała często, częściej niż większość ludzi, przy okazji niewiele poznała miast i miejscowości. Nigdy nie miała czasu na zwiedzanie. Przyjeżdżała z ekipą do pracy i natychmiast po skończeniu zdjęć przenosiła się gdzie indziej. Dawało to bardzo wąski obraz świata, chociaż lepszy taki niż żaden. Tania bardzo chciała, by dzieci mogły poznać Jean i miała nadzieję, że nastąpi to w swoim czasie. Aktorka była śliczną młodą kobietą i wywarłaby z pewnością duże wrażenie na bliźniaczkach i Jasonie. - Osobiście wolę Rzym - oświadczył Max, dolewając oliwy do ognia. - Wspaniałe kawiarnie, dobry makaron, tłumy japońskich turystów i zakonnice. W Rzymie widzi się najwięcej zakonnic, a ja lubię stare habity. Nie zobaczy się ich już nigdzie. - Tania śmiała się z jego komentarzy. - Uważam, że zakonnice są straszne - obruszyła się Jean. - Chodziłam w dzieciństwie do katolickiej szkoły i nienawidziłam jej. W Wenecji w ogóle nie widziałam zakonnic. - To dlatego ma u ciebie tak wysokie notowania. Pocałowałem dziewczynę pod Mostem Westchnień, gdy miałem dwadzieścia jeden lat. Gondolier przeraził mnie śmiertelnie, bo powiedział, że już na zawsze zostaniemy razem. Ona miała brzydką cerę i zęby jak królik.

Poznałem ją chwilę przedtem. Myślę, że stąd mój uraz do Wenecji - ciągnął Max. - Zabawne, co wpływa na nasz stosunek do miasta. Dostałem ataku pęcherzyka żółciowego w Nowym Orleanie i już nigdy nie chciałem tam pojechać. - Robiłam tam zdjęcia w plenerze - Jean pokiwała głową współczująco. - To miejsce jest męczące, naprawdę wilgotne. Cały czas skręcały mi się włosy. - Ja swoje straciłem w Des Moines - powiedział Max, gładząc się po łysej głowie, a wszyscy się roześmieli. Tania podziękowała Douglasowi za miły wieczór i po kilku minutach wyszła wraz z Maksem. Odwiózł ją do hotelu. Bawiła się nadspodziewanie dobrze. - Więc jak ci się podoba Hollywood? - zapytał Max zdawkowo. Tania bardzo mu się podobała. Gdyby nie była mężatką, zakręciłby się wokół niej. Jednak za bardzo szanował instytucję małżeństwa, a ona nie wyglądała na kobietę, która robiłaby skoki w bok. Była miłą osobą i cieszył się, że będzie z nią pracować. Podobnie jak Douglas, bardzo cenił jej pracę, a teraz po prostu ją polubił. - Sądząc po paru osobach, z którymi dzisiaj rozmawiałam, jest trochę zwariowane, ale zabawne - odrzekła szczerze. - Bywałam tutaj w związku z moimi telenowelami, ale to co innego. Poznanie tak wielu gwiazd zrobiło na niej wrażenie. Nigdy nie miała ku temu okazji, znała tylko stałą obsadę oper mydlanych, ale to nie były osobistości tej rangi. W większości przypadków byli to aktorzy drugo - czy nawet trzeciorzędni. A tego wieczoru poznała same grube ryby. - To na pewno specyficzny światek. Bardzo zamknięte środowisko, związane w różny sposób z przemysłem filmowym. Praca nad filmem jest jak żeglowanie, tworzy się mikrokosmos, nie mający nic wspólnego z prawdziwym życiem. Ludzie się spotykają,

natychmiast zaprzyjaźniają, zakochują, romansują, lecz gdy zdjęcia się kończą, wszystko przemija, a oni przenoszą się w nowe miejsce. Przez kilka pierwszych chwil ma się wrażenie, że to wszystko dzieje się naprawdę, ale tak nie jest. Zobaczysz, gdy się zaczną zdjęcia. W pierwszym tygodniu pięć par nawiąże gorące romanse. To zwariowany sposób na życie, ale przynajmniej nie jest nudno. Tania przyznała mu w myślach rację. Już zauważyła, że kilkoro aktorów flirtowało przez cały wieczór, a najbardziej Jean Amber i Ned Bright, którzy grali główne role. Po prostu pożerali się wzrokiem, a rozmawiali tylko przez chwilę. Zastanawiała się nad tym. - Musi być trudno o prawdziwe związki, jeśli pracuje się w przemyśle filmowym odezwała się, gdy dojeżdżali do hotelu. - Tak, i większość ludzi wcale ich nie chce. Oni grają również w życiu i udają, że żyją normalnie. Większość z nich nawet tego nie rozumie. Myślą, że naprawdę żyją, jak Douglas. Nie sądzę, by od czasów epoki lodowcowej przeżył jakieś poważne uczucie. Wiąże się na krótko z kobietą, na ogół jakąś wybitną, ale myślę, że nie pozwala się żadnej do siebie zbliżyć. To nie w jego stylu. Moim zdaniem, bardziej interesuje go władza, wielkie interesy, kupno dzieł sztuki. Nie sądzę, by interesowała go miłość. Niektórzy faceci tacy są. Co do mnie, stale szukam świętego Graala - powiedział z wesołym uśmiechem. Tania naprawdę go lubiła, podobnie jak wszyscy. Miał wielkie serce. - Nigdy nie chodzę z aktorkami. Chcę znaleźć jakąś miłą kobietę, która kocha łysych brodatych facetów i będzie chciała głaskać mnie po plecach w nocy. Byłem związany z jedną kobietą przez szesnaście lat. Byliśmy dla siebie stworzeni. Wydaje mi się, że nigdy się poważnie nie pokłóciliśmy. - Więc co się stało? - spytała, gdy zatrzymali się pod markizą hotelu Beverly Hills. Nie czuła, że tu jest teraz jej dom, i pomyślała, że nigdy tak nie będzie. Nadal uważała,

że nie pasuje do tego miejsca, jest za mało ekstrawagancka. Czuła się jak oszustka, a nie jak gwiazda filmowa. - Umarła - odparł cicho Max, nadal delikatnie się uśmiechając. Pod wpływem wspomnień jego wzrok nabrał ciepłego wyrazu. - Rak piersi. Straszna cholera. Nigdy nie spotkałem kogoś takiego jak ona. Była miłością mojego życia. Od tamtej pory spotykałem się z kilkoma kobietami, ale to nie to samo. I nic mi nie jest, daję sobie radę - uśmiechnął się. Też była pisarką. Pisywała krótkie seriale w czasach, gdy był to dobry interes. Często rozmawialiśmy o ślubie, ale nigdy nie był nam potrzebny. I tak czuliśmy się, jakbyśmy byli małżeństwem. Nadal co roku jeżdżę na wakacje z jej dziećmi, pomiędzy kolejnymi filmami. To wspaniali ludzie. Dwóch chłopaków, obaj już żonaci. Mieszkają w Chicago. Moje dzieci także ich kochają. Oni mi ją przypominają. - Z pewnością była uroczą kobietą - powiedziała Tania ze współczuciem, gdy siedzieli w samochodzie Maksa. Podwiózł ją starą poobijaną hondą, którą jeździł mimo olbrzymich dochodów, jakie przynosiła mu reżyseria. Nie odczuwał jednak potrzeby manifestowania tego. To nie było w jego stylu. Inaczej Douglas - miał bajeczną posiadłość i wspaniałe dzieła sztuki. Zrobiły na Tani, i na wszystkich gościach, wielkie wrażenie. Nigdzie poza muzeami nie widziała obrazów tej miary. - Była urocza - potwierdził Max. - Ty też jesteś - uśmiechnął się do niej. Podobała mu się. Od razu było widać, jaką jest osobą. Polubił ją od pierwszej chwili, a jeszcze bardziej tego wieczoru. Była szczera i solidna, a te cechy rzadko występowały w Hollywood. - Twój mąż jest szczęściarzem. - To ja jestem szczęściarą - uśmiechnęła się melancholijnie. Bardzo tęskniła za Peterem. Stracili możliwość codziennego fizycznego kontaktu. To była duża strata. Tania chciała zadzwonić do niego zaraz po powrocie do pokoju, chociaż było już późno. Obiecała,

że to zrobi, nawet gdyby go miała zbudzić. Rozmawiała z nim i z dziewczynkami przed wyjściem na kolację. Dotychczas dobrze sobie radzili, a za dwa dni miała pojechać do domu. Nie mogła się doczekać. - Mój mąż jest wspaniałym facetem. - To świetnie. Mam nadzieję, że go kiedyś poznam. Powinien przyjechać podczas kręcenia filmu i przywieźć dzieci. - Przyjedzie. - Podziękowała Maksowi za odwiezienie i wysiadła. W tym momencie przypomniała sobie o lunchu z Douglasem następnego dnia. Mieli się spotkać w Polo Lounge. - Czy będziesz jutro na lunchu? - Nie, spotykam się z operatorem, żeby omówić sprawę sprzętu. - Max używał wielu skomplikowanych niezwykłych obiektywów, by osiągnąć efekty, z których słynął, i chciał być pewny, że ma wszystko pod ręką. - Douglas lubi poznać każdego osobiście. Będę cię łapał w przyszłym tygodniu, gdy zaczną się spotkania. Udanego weekendu z dziećmi. Pomachał jej na pożegnanie i odjechał, a ona ruszyła uśmiechnięta do swego bungalowu. Czuła, że będzie się z nim świetnie pracowało. Nie była tego taka pewna w odniesieniu do Douglasa. Nadal grał jej na nerwach, chociaż tego wieczoru zaczęła go bardziej lubić. Obserwowany w swoim naturalnym otoczeniu, gdzie zachowywał się bardziej bezpośrednio, mniej ją przerażał. Zadzwoniła do Petera zaraz po wejściu do swego bungalowu. Prawie spał, ale czekał na jej telefon. Było wpół do drugiej. - Przepraszam, że tak późno. Poszłam i przepadłam - powiedziała zdyszana. Biegła do pokoju, by jak najszybciej zadzwonić. - W porządku. I jak było? - ziewnął, a ona wyobraziła go sobie dokładnie leżącego w

ich małżeńskim łóżku. Jeszcze bardziej za nim zatęskniła. - Zabawnie. Dziwnie. Interesująco. Douglas Wayne ma najbardziej niesamowite zbiory sztuki, jakie widziałam. Renoir, Monet. Zdumiewające rzeczy. I było tam pełno młodych gwiazd, takich jak Jean Amber i Ned Bright. - Wymieniła kilka innych nazwisk. To wszystko miłe dzieciaki. Molly i Megan bardzo by się podobało. Tęsknię za tobą. Reżyser Max Blum jest też naprawdę miły. Polubiłbyś go. Rozmawiałam z nim wieczorem o tobie. - O Boże, nie będziesz potem chciała wracać do Ross, Tanny... Staniesz się dla nas zbyt wspaniała. Nie mówił tego poważnie, ale i tak niemiło było tego słuchać. To właśnie przepowiadał jej Douglas. A to była ostatnia rzecz, której pragnęła. W ogóle nie chciała uczestniczyć w życiu Hollywood. Chciała być w Ross. - Nie kpij. Nie zależy mi na tym całym chłamie. Każdy z nich oddałby wszystko, by żyć tak jak my. - No, może - roześmiał się - ale nie sądzę. Rozpieszczą cię, kochanie. - Nie, wcale - powiedziała ze smutkiem. Zrzuciła z nóg sandałki i położyła się na łóżku. - Brak mi ciebie, chciałabym, żebyś był tutaj. - Będziesz w domu za dwa dni. Też za tobą tęsknię. Bardzo tu pusto bez ciebie. Dzisiaj spaliłem kolację. - W weekend coś wam ugotuję. Nadal dręczyło ją poczucie winy, więc nie mogła doczekać się wyjazdu do domu. Była w Hollywood zaledwie trzy dni, a czuła, jakby minęły wieki. To będzie dziewięć długich miesięcy, bardzo długich. Dziwnie się czuła, wychodząc wieczorem samotnie, bez męża, ale musiała poznać ekipę. Wszyscy jak na komendę musieli stawić się u Douglasa, ale był to miły przymus. Bawiłaby się jeszcze lepiej, gdyby Peter jej towarzyszył. Normalnie, gdy go czasami nie było, nie wychodziła sama wieczorem. Teraz też

nie czuła potrzeby uczestniczenia w życiu towarzyskim. Nic jej z ekipą nie łączyło, zwłaszcza z Douglasem Wayne'em. Jednak mogła sobie wyobrazić, że wyskakuje na hamburgera z Maksem Blumem. Robił wrażenie fajnego kumpla, o ile tutaj w ogóle istniały przyjacielskie stosunki. - Nie mogę się doczekać, żeby cię zobaczyć. Dziwnie być tu samej. Bardzo brak mi ciebie i dziewczynek. Nie cierpiała spać bez niego i po trzech minionych nocach czuła się niewyspana i samotna. On też źle sypiał bez niej, przez sen zamiast niej obejmował poduszkę. - Nam też ciebie brak - odparł, znowu ziewając. - Idę spać, bo muszę rano obudzić dziewczynki. Meg ma trening na basenie o siódmej trzydzieści. - Spojrzał na zegarek. Muszę być na nogach za cztery i pół godziny. - Jęknął na myśl o tym, ale nie chciał iść do łóżka bez rozmowy z żoną. - Porozmawiamy jutro, śpij dobrze, kochanie, tęsknię za tobą. - Ja też - powiedziała miękko... - Dobranoc, miłych snów. - Tobie też - odparł Peter i odłożył słuchawkę. Tania leżała na łóżku i myślała o nim z tęsknotą. Potem smutna poszła umyć zęby. Oni wszyscy, Peter, Douglas, mylili się co do niej - pomyślała - przewidując, że stanie się zbyt rozpieszczona, by chcieć wracać do Ross. Bo przecież pragnęła tylko tego. Tęskniła za swoim łóżkiem, za mężem i dziećmi. Nie przychodziła jej do głowy żadna rzecz, która tutaj byłaby jej bliska. Natychmiast zamieniłaby wszystkie luksusy swojego bungalowu za noc z Peterem w Ross. Bo dla niej, jak zawsze, nic nie mogło się równać z domem. ROZDZIAŁ SZÓSTY Następnego dnia Tania spotkała się z Douglasem w Polo Lounge o godzinie pierwszej. Ubrała się w dżinsy i różowy sweterek, a on jak zwykle świetnie prezentował się w dobrze

skrojonym garniturze khaki, błękitnej koszuli z żółtym krawatem od Hermesa i wyglansowanych brązowych butach. Zawsze wyglądał nienagannie. Czekał już na nią, sącząc krwawą mary i pogadując ze znajomym, który przechodził w pobliżu. Przedstawił mu Tanie, a ona zadrżała, widząc, że to Robert De Niro. Rozmawiali kilka minut, zanim gwiazdor odszedł. Byłoby dziwne, gdyby nie zrobiło to na niej wrażenia. Jednak tutaj było to normalne. Zamierzała opowiedzieć o tym Peterowi, ale nie chciałaby usłyszeć od niego ani od kogokolwiek innego, że stała się zbyt wspaniała, by wrócić do dawnego życia. A tylko na tym jej naprawdę zależało. Całe tutejsze otoczenie wydawało jej się nierzeczywiste i nie miała poczucia przynależności do tego świata. Nie chciała stać się jego częścią. Wolała zrobić, co do niej należało i wracać do domu. Wszyscy mylili się, twierdząc, że pod wpływem Hollywood stanie się wyrafinowana i rozkapryszona. Ona wiedziała lepiej, znała dobrze siebie samą i mocno stąpała po ziemi. - Dziękuję za wczorajszy uroczy wieczór - zwróciła się do Douglasa, siadając. - Fajnie było poznać ekipę. Ma pan piękny dom. - Lubię go - odrzekł z uśmiechem. - Musi pani kiedyś wpaść na moją łódkę. To prawdziwa frajda. Jego jacht miał ponad sześćdziesiąt metrów długości. Tania widziała jego zdjęcia w domu Douglasa. Wydawał jej się olbrzymi. Dzieci wprost by oszalały. - Gdzie pani wyjeżdża latem, Taniu? Co pani robiła w tym roku? - spytał. Uśmiechnęła się. Zabrzmiało to jak temat wypracowania domowego w pierwszej klasie: „Moje letnie wakacje”. Ona żyła pod każdym względem spokojniej niż on, lubiła to i nie potrzebowała jachtu. - Jedziemy w sierpniu nad Tahoe. Co roku wynajmujemy tam domek. Dzieci to uwielbiają i razem miło spędzamy czas. Rozmawialiśmy z Peterem o wyjeździe z dziećmi do

Europy w przyszłe wakacje. Nie byliśmy tam od lat. Było to zbyt trudne przedsięwzięcie, gdy dzieci były małe. Czuła się głupio, mówiąc mu o tym. Z pewnością nie obchodziło go, co mogła robić, gdy dzieci były małe ani gdy podrosły. Wynajmowanie domku nad Tahoe musiało wydawać mu się żałosne w porównaniu z pobytem na sześćdziesięciometrowym jachcie na Riwierze Francuskiej. Rozbawiła ją absurdalność tego zestawienia. Zamówiła mrożoną herbatę i postanowiła popracować tego popołudnia. - Co roku spędzam dwa miesiące na łódce na południu Francji - powiedział, jakby to było oczywiste nie tylko dla niego. - Odwiedzam też Sardynię, bo jest wspaniała, Korsykę, czasami Capri, Ibizę, Majorkę i Grecję. Jeśli zabierze pani dzieci w następne wakacje, możecie zaokrętować się na kilka dni. Rzadko zapraszał kogoś z dziećmi. Jakie szkody mogą wyrządzić dzieci przez kilka dni? Przypuszczał, że te są raczej dobrze wychowane. Sądził, że tak jak Tania potrafią się zachować, i wiedział, że są już w szkole średniej. Nigdy nie zaprosiłby nikogo z małymi dziećmi. Z pewnością dostałyby choroby morskiej, gdyby były na łódce przez dłuższy czas. Tydzień to w sam raz. - Będą zachwycone. Nie mogę się doczekać, by im opowiedzieć, że zeszłego wieczoru poznałam Neda i Jean. Zrobię na nich wielkie wrażenie. - Na pewno - uśmiechnął się. - Tak jak na mnie. O wiele większe niż Ned i Jean. Tania pomyślała, że przecież wydawał się zachwycony rozmową z Jean. Prawdę mówiąc, było to jeszcze dziecko. Wyglądała olśniewająco, ale bardzo młodziutko. Aktorzy w pewnym sensie żyli jakby pod ochroną, osłonięci cienką powłoczką, mając niewielki kontakt z otaczającym ich światem. - Sprawiają wrażenie dużych dzieci - powiedziała Tania, a on zamówił kolejną

krwawą mary. - I są nimi, wszyscy aktorzy i aktorki to dzieciaki. Żyją jak w kokonie, chronieni przed rzeczywistością. Zawsze tak było. Bawią się przebierankami i cieszą z rozrywek. Niektórzy ciężko pracują, ale i tak nie mają pojęcia, jak żyje reszta świata. Są przyzwyczajeni, że ich agenci i producenci roztkliwiają się nad nimi, dbają o nich i zaspokajają ich wszystkie grymasy. Tak naprawdę nigdy nie dorastają. Im większą robią karierę, tym bardziej odrywają się od rzeczywistości. Zobaczy pani, kiedy przystąpimy do pracy. Są niewiarygodnie niedojrzali. - Niemożliwe, żeby wszyscy tacy byli - odparła Tania, słuchając z zainteresowaniem. Jego wypowiedź była mocno krytyczna, ale on przecież znał to środowisko. - Nie, ale większość. Są narcystyczni, rozkapryszeni i skupieni wyłącznie na sobie. Bardzo szybko się starzeją. Dlatego nigdy nie wchodzę w związki z aktorkami. Za dużo trzeba łożyć na ich utrzymanie. - Zajrzał Tani w oczy, a ona odwróciła wzrok. Było w nim coś, co budziło w niej niepokój. Stale przekraczał niewidzialną granicę pomiędzy nimi. Sam pozostawał niedostępny, ale zawsze o włos, a może nawet bardziej, naruszał jej prywatność. Nie ruszając się z miejsca, wkraczał w jej życiową przestrzeń. Potem zamówili lunch i Tania zadawała mu wiele pytań na temat filmu i spotkań zaplanowanych na przyszły tydzień. Zamierzała w weekend nadać ostatni szlif scenariuszowi. Douglas chciał, by wprowadziła kilka zmian, na które się zgodziła. Uznał, że łatwo się z nią współpracuje i że jest bardzo rozsądna. Wyglądało na to, że nie ma nadmiernie wysokiego mniemania o swojej pracy. Pod koniec lunchu rozmowa ponownie zeszła na tematy osobiste. To Douglas zawsze kierował ją na takie tory. Wypytywał o dzieci, rodziców, początki pisania, o wczesną młodość, marzenia i rozczarowania. Tania była zdumiona, że porusza tak intymne sprawy.

Sam nie mówił o sobie nic, co jej nie zdziwiło. Był wyjątkowo skrytym mężczyzną. - Wszystko działo się dość zwyczajnie - powiedziała swobodnie - bez tragedii, bez wstydliwych sekretów, bez poważnych rozczarowań. Oczywiście, mocno przeżyłam śmierć rodziców. A poza tym od dwudziestu lat jestem bardzo szczęśliwa z Peterem. - To wprost nadzwyczajne - mruknął Douglas z pewnym cynizmem. - W dzisiejszych czasach chyba tak - przyznała. - Tak, jeśli to prawda. Popatrzył na nią badawczo. Poczuła się nieswojo, bo jakby nie wierzył w to, co mówiła i chciał odkryć prawdę w jej oczach. - Czy to aż tak niepojęte, że ludzie mogą być szczęśliwi w małżeństwie? Ona sama uważała, że ma szczęście, ale dla niej było to normalne. Znała w Ross wiele udanych małżeństw, które przeżyły razem po dwadzieścia czy trzydzieści lat. Przyjaźniła się z niektórymi z nich, jakkolwiek ona i Peter byli chyba najlepszą parą. Jednak trzeba przyznać, że wielu jej przyjaciół w ciągu tych lat się rozwiodło. Niektórzy ponownie się pobrali i stworzyli udane związki. Tania żyła w całkiem innym światku, bardzo różnym od Hollywood. W otoczeniu Douglasa ludzie rzadko się żenili, a jeśli nawet, to często z nieodpowiednich powodów: ze względu na rozgłos, chęć zdobycia wpływów albo dla materialnych zysków. On znał wielu mężczyzn, którzy ożenili się ze słynnymi kobietami z wyrachowania. Takich małżeństw nie było w Marin, a z pewnością nie w kręgu znajomych Tani. - Obie moje żony okazały się wielkimi pomyłkami - powiedział Douglas tonem zwykłej pogaduszki. - Jedna przed trzydziestoma laty, kiedy brałem z nią ślub, była znaną aktorką. Oboje byliśmy wtedy śmiesznymi dzieciakami. Ja miałem dwadzieścia cztery lata i zaczynałem pracę w branży filmowej. Wtedy także pragnąłem być aktorem. Jednak szybko to zarzuciłem. Ją również szybko rzuciłem. Nasze małżeństwo trwało mniej niż rok. Dzięki

Bogu, nie mieliśmy dzieci. - Czy ona jest teraz wielką gwiazdą? - spytała z pustej ciekawości. Zastanawiała się, o kogo chodzi, ale nie ośmieliła się zapytać. Wiedziała, że sam by powiedział, gdyby uznał to za stosowne. - Nie - uśmiechnął się - nigdy nie została gwiazdą. Jednak była śliczną dziewczyną. Rzuciła aktorstwo i wyszła za faceta z Karoliny Północnej. Później nigdy już o niej nie słyszałem. Wiem od wspólnych znajomych, że ma czworo dzieci. Nigdy nie wymagała od życia więcej niż mieć męża, dzieci i własne opłotki. Myślę, że zrealizowała te trzy marzenia, ale nie dzięki mnie. Mnie to nie interesowało. - Tania wierzyła w to bez zastrzeżeń. Nie był typem domatora. Nie mogła go sobie wyobrazić w otoczeniu dzieci. - Druga była bardziej interesująca. W latach osiemdziesiątych gwiazda rocka. Miała wielki talent i mogła zrobić światową karierę - w jego głosie zabrzmiał jakiś rodzaj tęsknoty. Tania spojrzała mu w oczy. Nie wiedziała, co wyraża jego wzrok. Żal, ból, może smutek czy rozczarowanie. Najwidoczniej ten związek także się skończył, skoro Douglas nie był teraz żonaty. - Co się z nią stało? Również porzuciła scenę? - Nie, zginęła w katastrofie samolotowej podczas tournee, wraz z całym zespołem. Perkusista pilotował samolot, a nie miał wielkiego doświadczenia. Zresztą mógł być na ćpany. Kiedy umarła, byliśmy już po rozwodzie. Ale i tak mocno to przeżyłem. Była słodka. Pewnie o niej słyszałaś. Jej nazwisko zrobiło na Tani wrażenie. Gdy była w szkole średniej, lubiła słuchać jej piosenek i nadal miała kilka starych nagrań. Przypomniała sobie, że o katastrofie pisały wszystkie gazety. Od lat nie myślała o tej piosenkarce. Tym dziwniejsze wrażenie zrobiły na niej tak osobiste wspomnienia Douglasa. Nawet teraz, gdy o niej mówił, jego oczy były

smutne. Dzięki tym wyznaniom wydał się Tani bardziej ludzki. Mimo wszystko miał jakąś delikatną stronę natury. - Dlaczego to była pomyłka? - spytała łagodnie. Tym razem przejęła piłeczkę, to ona zadawała pytania i interesowała się jego sprawami. - Byliśmy całkowicie różni. A scena muzyczna nawet w tamtych latach była szalona. Ona często zażywała narkotyki, chociaż twierdziła, że nie jest uzależniona. Nie była nałogowcem, tylko zwariowaną, piękną, szaloną dziewczyną. Uważała, że lepiej śpiewa, gdy jest na prochach. Nie jestem pewien, czy miała rację. Miała naprawdę kawał głosu. Powiedział to z nieobecnym, rozmarzonym spojrzeniem, które nadało mu zupełnie inny wygląd, o wiele łagodniejszy niż zazwyczaj. Tania zastanawiała się, czy kochał ją najbardziej na świecie i czy jest zdolny do takiego uczucia. - Rozwiedliśmy się, bo wcale się nie widywaliśmy. Ona była w trasie przez dziewięć czy dziesięć miesięcy w roku. To nie miało sensu. Ja już wtedy pracowałem jako producent, ona była dla mnie przeszkodą. Coraz częściej źle pisano o jej zachowaniu. Wtedy w modzie była kokaina, w każdym razie była dość rozpowszechniona. Ona została kilka razy aresztowana, a to do mnie nie pasowało. - Nie pasowało też do faceta, z którym go zdradzała, ale o tym Tani nie powiedział. - To były szalone lata, a ona była śliczną skandalistką. Nigdy nie lubiłem narkotyków i nadal nie chcę mieć z nimi nic wspólnego. Poza tym chciała mieć dzieci. A i ja nie mogłem sobie wyobrazić, że jest matką moich dzieci. Obawiałem się, że uzależnią się przed ukończeniem szóstego roku życia. To naprawdę do mnie nie pasowało powtórzył raz jeszcze. - Byłem zbyt zajęty dążeniami do sukcesu, urządzaniem się. Produkowałem wtedy pierwsze filmy. Żona w ośrodku odwykowym lub w więzieniu hamowałaby moją karierę, chociaż już wcześniej zdarzało się to wielu osobom. Zawsze śmiertelnie się bałem, że ona całkiem odpłynie. Jednak to się nigdy nie stało.

- Więc ją pan porzucił? - Tani wydawało się, że zrobił to z wyrachowania. Po prostu przeszkadzała mu w karierze, a było oczywiste, na czym mu naprawdę zależało. Miała wrażenie, że chodziło jeszcze o coś, ale nie chciała być wścibska. Choć ją to intrygowało. Zastanawiała się, czy wtedy był naprawdę z kimś blisko i czy jego umiejętność odcięcia się od tego uczucia przekreśliła wszystko. Nie sądziła, by Douglas mógł kiedykolwiek być w gorącym bliskim związku, a jeśli tak, to bardzo dawno, w latach młodości. - Właściwie - uśmiechnął się do Tani - to ona porzuciła mnie. Powiedziała, że jestem sztywnym, pretensjonalnym, aroganckim, oportunistycznym bufonem. I że zależy mi tylko na forsie. To był cytat. Miała rację - powiedział to zwyczajnie, bez zażenowania lub próby usprawiedliwienia. Od tamtej pory wielokrotnie sam tak mówił o sobie. - Niestety, wszystko, co wymieniła, jest potrzebne do osiągnięcia sukcesu. Musisz mieć te wszystkie cechy, by gdzieś dojść w tej branży, a ja byłem nastawiony na robienie wysoko - budżetowych filmów. Ona była gwiazdą, funkcjonującą według własnych zasad. Nie potrzebowała mojej pomocy. - Czy to pana niepokoiło? - spytała Tania, ciekawa, co było motorem jego działania. Był skomplikowanym mężczyzną. - Tak, niepokoiło mnie, że nie mam kontroli nad niczym, co robi. Nie słuchała mnie, nie prosiła o radę. Nigdy nie mówiła, co się dzieje z jej zespołem. Połowa grupy w tym czasie siedziała w więzieniu za narkotyki. To nie miało wpływu na jej karierę, ale na moją tak. Ludzie, którzy uciekają się do narkotyków, nie dochodzą wysoko w żadnej dziedzinie życia, przynajmniej tak było w tamtych czasach. Dwadzieścia lat temu traktowano to bardziej poważnie. A jednocześnie uważano, że kokaina nie czyni ludziom wiele szkody. Od tamtej pory dowiedzieliśmy się znacznie więcej na ten temat. Myślę, że wcześniej czy później stałaby się nałogowcem lub skończyła w więzieniu. Może lepiej, że umarła. - Trudno mu było to powiedzieć.

- Czy kochał ją pan? - spytała ze współczuciem, bo była to smutna opowieść o śmierci młodej kobiety i innych młodych ludzi, którzy zginęli wraz z nią. Tania pamiętała to dokładnie. - Chyba nie - odpowiedział uczciwie. - Nie sądzę, bym kiedykolwiek był zakochany. Jednak nigdy nie odczuwałem tego braku. Na ogół - uśmiechnął się smutnie - wolałem robić interesy niż zadawać się z dziewczynami. Z nimi łatwiej się uporać. - Ale interesy nie dają tyle radości. - To prawda. Nie wiem, czemu się z nią ożeniłem. Myślę, że wtedy zrobiła na mnie duże wrażenie. Jej uroda rzucała na kolana, miała wspaniały głos. Nadal czasem słucham jej piosenek. Tania uśmiechnęła się do niego. Miała nadzieję, że zostaną przyjaciółmi. - Ja też. - Pamiętała, że pozbyła się większości taśm z czasów, gdy chodziła do szkoły średniej, ale zachowała kilka, by ich czasami posłuchać. Pod koniec lunchu Douglas wyglądał na przygnębionego. Od dawna nie myślał o zmarłej żonie. Poddawał się teraz miłym wspomnieniom, pomijał sprawy, które doprowadziły do rozwodu. Po rozwodzie jego eksżona dwukrotnie trafiła do aresztu za narkotyki, co dla niego było nie do pomyślenia. Był zadowolony, że nie miał już z tym nic wspólnego. Nadal pamiętał szok, jaki wtedy przeżył. Ona była po prostu zagubioną istotą, a przy tym wyjątkowo piękną dziewczyną. Lubił się z nią pokazywać, gdy byli małżeństwem. Mawiał, że jest ucieleśnieniem pojęcia „prawdziwa zdobycz”. Od tamtej pory nigdy już nie chciał mieć żony. Lepiej funkcjonował jako samotny mężczyzna. Rzadko odczuwał potrzebę towarzystwa, tylko od czasu do czasu zabawiał się z kimś w łóżku. Jednak nigdy nie angażował się uczuciowo. Serce nie miało nic wspólnego z seksem. Zawsze ostrożnie wybierał partnerkę, która miała znaleźć się w jego ramionach.

Lubił inteligentne kobiety, wyrobione towarzysko, przy których mógł błyszczeć i z którymi dobrze się prezentował na zdjęciach w prasie. Były to na ogół uznane gwiazdy, sławne pisarki, czasami żony polityków lub nawet znajomych, którzy wyjechali z miasta. Interesowało go towarzystwo odpowiednich kobiet, które nie będą stanowić pożywki dla tabloidów. Miał opinię człowieka, który wywiera wpływ na rzeczywistość. Jego życie osobiste nie było interesujące nawet, a może przede wszystkim, dla niego samego. Gdy poznał Tanie lepiej, był zadowolony, że będzie mógł zabierać ją gdzieś do miasta, a przyszło mu to do głowy nazajutrz po wieczornym przyjęciu u niego. Była interesująca, inteligentna, miała poczucie humoru i była ładna. Dokładnie pasowała do wzorca kobiety, jaką pragnął trzymać w ramionach. I dobrze sobie z nim radziła, co w jego oczach stanowiło duży plus. W pewnym sensie sprawdzał ją jako ewentualną towarzyszkę wieczornych przyjęć albo nawet ich gospodynię. Jak dotąd wszystko mu się podobało. A ich wspólna praca w ciągu najbliższych kilku miesięcy sprawi, że bywanie razem w miejscach publicznych będzie wydawać się całkiem niewinne. Nie chciałby być wzięty na języki. A Tania wyglądała tak godnie, że plotkowanie o niej wydawało się całkiem nieprawdopodobne. Należała do kobiet zasługujących na pochwały, nie na krytykę. - Co pani robi w ten weekend? - zapytał po prostu, gdy lunch dobiegał końca. - Jadę do domu. Uśmiechnęła się rozpromieniona. Nawet on widział wyraźnie, jak bardzo cieszy ją ta perspektywa, chociaż uważał, że to niezbyt mądre. Nie miał w sobie ani krzty sentymentalizmu. - Naprawdę lubi pani tę całą codzienną krzątaninę w okręgu Marin, prawda? - Chciał ją zawstydzić i skłonić, by zaprzeczyła. - Tak - przyznała radośnie - zwłaszcza ze względu na męża i dzieci. Są najważniejsi i całe moje życie kręci się wokół nich.

- Pani należy się wiele więcej, Taniu. Zasługuje pani na znacznie ciekawsze życie. Wyglądał, jakby jej współczuł, gdy to mówił. - Nie potrzebuję dodatkowych wrażeń. Zawsze lubiła zwyczajne życie z Peterem, codzienne banalne sprawy, dzięki którym ich dom był normalny i oparty na solidnych zasadach. Świat Hollywood wydawał jej się fałszywy i płytki. Nic jej nie ciągnęło do niego, poza chęcią napisania scenariusza do filmu fabularnego. Współczuła ludziom, którzy - jak Douglas - żyli tu i przywiązywali do tego wagę. Jej zdaniem, ten światek był pozbawiony treści i wszelkich zalet. Przypuszczała, że gdyby powiedziała to Douglasowi, z pewnością gwałtownie by zaprotestował. Wiedziała, że kochał sztukę aktorską i był w zarządzie Los Angeles County Museum. Powiedział, że gdy tylko może, chodzi do teatru, a czasem jeździ do San Francisco na przedstawienia baletowe lub do filharmonii. Lubił wszelkie imprezy kulturalne i wydarzenia towarzyskie. Poleciał nawet do Waszyngtonu na otwarcie Centrum Kennedy'ego, odwiedzał Centrum Lincolna i operę Metropolitan w Nowym Jorku. Był ważną figurą w tych czterech miastach, a nawet w Europie, którą często odwiedzał. Gdyby żył tak jak Tania, umarłby z nudów. A ona to kochała. Za nic w świecie nie zamieniłaby się z Douglasem. - Może kiedy pomieszka pani trochę w Los Angeles, poszerzą się pani horyzonty. Do licha, mam nadzieję, że tak się stanie - powiedział, gdy szli przez Polo Lounge. Wszystkie głowy odwracały się na jego widok. Zastanawiano się, kto mu towarzyszy. Nikt nie znał Tani, więc wywołało to dyskretne zainteresowanie. Była po prostu ładną kobietą w odpowiednim wieku, w dżinsach i różowym sweterku. Jednak skoro pokazywała się z Douglasem publicznie, goście restauracji chcieliby wiedzieć, kim jest. Kilka kobiet w Los Angeles dałoby się pokroić za taką okazję. Douglasowi podobało się, że na Tani nie robi to żadnego wrażenia. Nie zamierzała go w żaden sposób wykorzystać, nie była tego typu osobą.

Pod tym względem z pewnością się nie mylił. Tania nie była w ogóle wyrachowana. Cechowała ją uczciwość, godność, inteligencja i talent. By osiągnąć sukces, nie musiała podpierać się kimkolwiek i w żadnym przypadku by tego nie zrobiła. Podziękowała mu za lunch, a on życzył jej udanego weekendu. Spędziła ten czas przyjemniej, niż się spodziewała. Douglas potrafił być miłym kompanem i nie naruszał jej prywatności tak często, jak się obawiała. W gruncie rzeczy zachowywał się całkiem poprawnie i nie krytykował tak bardzo jej trybu życia jak na początku. Sądził, że zasługuje na coś bardziej interesującego niż krzątanina w Marin, ale skoro to jej odpowiadało... Nie krzywdziła tym nikogo. Douglas wiedział, że dzięki pobytowi w Los Angeles jej życie stanie się pełniejsze i ciekawsze. Gdy szli razem przez hol, miał wrażenie, że w swoim czasie mogą zostać przyjaciółmi. Spodobała mu się ta myśl. Jej także coś takiego przyszło do głowy. Jednak nie była tego całkiem pewna, więc starała się nie zachęcać go w żaden sposób. Istniało w nim coś, co ją niepokoiło. Zdawała sobie sprawę, że on głęboko lekceważy jej codzienne życie. Nie liczyły się dla niego wartości rodzinne, dzieci go denerwowały, a przysięgę małżeńską uważał po prostu za ciężar. Lubił rozstawiać ludzi po kątach i sprawować nad nimi kontrolę. Ponieważ o tym wiedziała, miała się na baczności i zachowywała zdrowy rozsądek. Dawało jej to pewność, że mogą sporo razem osiągnąć. Był mężczyzną, przed którym nie chciała się zbytnio odsłonić. Łączyły ich interesy i nic poza tym. Tania chciała, by tak zostało. A może po pewnym czasie, gdy się lepiej poznają, zostaną przyjaciółmi. Jednak on musi na to najpierw zasłużyć. Pracowała przy komputerze przez resztę popołudnia i zamówiła kolację do pokoju. Max zadzwonił, by spytać, jak idzie pisanie. Omówiła z nim kilka wątpliwych kwestii. Pomógł rozwiązać problemy, a pomysły, które podsunął, bardzo się jej spodobały. Zastosowała je w scenariuszu i z radością uznała, że pasują. Była najzupełniej pewna, że

dobrze im się będzie razem pracowało. Chciała jechać do domu w nocy, ale Douglas utrzymywał, że powinna być pod ręką, gdyby w piątek rano postanowili zrobić naradę. Skoro jednak nie zadzwonili aż do południa, Tania zamówiła taksówkę i pojechała na lotnisko. Odprawiła kierowcę, bo wzięła tylko podręczny bagaż. Poleciała o pierwszej trzydzieści do San Francisco i po niespełna dwóch godzinach przestąpiła próg swego domu w Ross. Nie było nikogo, ale i tak chciało jej się tańczyć i śpiewać z radości, że jest u siebie w domu. Zajrzała do lodówki i kredensu i zobaczyła, że są prawie puste. Pojechała do Safewaya i kupiła jedzenie na weekend oraz zapasy na następny tydzień. Właśnie je wyjmowała, gdy wróciły bliźniaczki i krzyknęły z radości na jej widok. Nawet Megan przez moment wyglądała na zadowoloną, ale szybko się nachmurzyła i poszła na górę, przypomniawszy sobie, że gniewa się na matkę. Jednak przez chwilę okazała radość, co ucieszyło Tanie. Natomiast Molly łasiła się do niej jak piesek, przytulała się, całowała, obejmowała i starała się być jak najbliżej. - Naprawdę brakowało mi ciebie przez ten tydzień - wyznała matce. - Mnie was też. - Tania przygarnęła Molly ramieniem. - I jak tam było? - spytała Molly, umierając z ciekawości. - W porządku. Byłam raz na kolacji z Jean Amber i Nedem Brightem. On jest bardzo ładniutki. - Kiedy będę go mogła poznać? - Molly była podniecona tą perspektywą. - Gdy tylko przyjedziesz z wizytą. Możesz pójść na plan, gdy będą robić zdjęcia w plenerze. Reżyser jest naprawdę miły. Po kilku minutach Molly pobiegła na górę, żeby zadzwonić do przyjaciółki i opowiedzieć jej o tym. Tania nadal sprzątała kuchnię, gdy wszedł Peter. Wiedział, że przyjechała do domu i wcześnie wyszedł z biura. Gdy zobaczył żonę, objął ją i pocałował

namiętnie w usta. Przez pewien czas trzymał ją w ramionach. Oboje byli bardzo szczęśliwi, że są znów razem. Poszli na górę godzinę przed kolacją i dyskretnie zamknęli za sobą drzwi. Był to znakomity powrót do domu, w każdym znaczeniu tego słowa. Tego wieczoru Tania przygotowała kolację dla rodziny. Zrobiła ich ulubiony makaron i wielką misę zielonej sałaty, a Peter piekł steki na grillu. Siedzieli przy stole, rozmawiając z ożywieniem. Tania opowiedziała im o kolacji u Douglasa Wayne'a i o wszystkich gwiazdach filmowych, które tam poznała. Później dziewczynki wyszły z przyjaciółmi, a ona szybko poszła z Peterem na górę. Jak w każdy piątkowy wieczór, długo rozmawiali, przytuleni. Przed zaśnięciem kochali się raz jeszcze tego dnia. Wszyscy jakoś przetrwali pierwszy tydzień pobytu Tani w Los Angeles i wszystko było w porządku. ROZDZIAŁ SIÓDMY Weekend minął im wszystkim zbyt szybko. Tania w niedzielę rano obudziła się przygnębiona, Peter także nie miał szczęśliwej miny. Miała wyjechać dopiero wieczorem, ale świadomość jej wyjazdu zaciążyła nad całym dniem. W końcu w porze lunchu znalazły upust uczucia Megan, która zrobiła matce awanturę w kuchni o swój zniszczony w praniu podkoszulek. Nie o to chodziło naprawdę - była po prostu zła, że matka wraca do Los Angeles. Rozumiejąc, jakie jest podłoże wybuchu córki, Tania próbowała zachować spokój, ale w końcu zwróciła jej uwagę. - To nie ma nic wspólnego z podkoszulkiem, Megan - powiedziała bez ogródek. - Ja też nie lubię wyjeżdżać. Staram się robić to, co powinnam. - Nie, nieprawda - zarzuciła jej Megan. - To, co robisz, jest samolubne i głupie. Nie musiałaś pisać tego scenariusza. Jesteś okropną matką. Porzuciłaś nas z tego powodu. Nie zależy ci na tacie ani na nas. Myślisz tylko o sobie.

Tania stała jak głaz przez dłuższą chwilę, a potem łzy napłynęły jej do oczu, gdy patrząc na córkę, słuchała oskarżeń. Trudno jej się było bronić i chwilę się zastanawiała, czy Megan ma rację. Wyjazd do Los Angeles był rzeczywiście bardzo egoistyczny. - Przykro mi, że odbierasz to w ten sposób - powiedziała ze smutkiem. - Wiem, że to dla was ważny i trudny czas, ale właśnie w tym roku dostałam tę propozycję. Taka szansa mogła się już nigdy nie powtórzyć. Miała nadzieję, że rodzina to rozumie i wybaczy jej, ale z Megan mogło tak nie być. Złość jej jeszcze nie minęła. Stały, patrząc na siebie, gdy wszedł Peter. Słyszał, co mówiła Megan i przyszedł z salonu, by nakazać jej przeprosić matkę. Jednak Megan odmówiła, bo uważała, że wszystko, co powiedziała, jest prawdą. Bez słowa poszła na górę. Tania popatrzała na Petera i rozpłakała się. Objął ją i powiedział: - Po prostu uszło z niej powietrze. - Nie mam jej tego za złe. Czułabym się tak samo, gdyby moja matka zostawiła mnie w ostatniej klasie. - Przyjeżdżasz do domu w weekendy. Dziewczynek i tak prawie nie ma w ciągu tygodnia. Przychodzą do domu tylko po to, by zjeść, zadzwonić do przyjaciół i położyć się spać. W gruncie rzeczy nie jesteś im potrzebna. Próbował podnieść ją na duchu, ale nadal płakała. Była nieszczęśliwa, że i jego zostawia samego. - Ale lubią wiedzieć, że jestem na miejscu - chlipnęła i wytarła nos. - Ja też. Ale jesteś w weekendy. Poza tym, to nie na zawsze. Poradziliśmy sobie w tym tygodniu, a film powstanie szybciej, niż myślisz. Wyobraź sobie, że zdobywasz Oscara, Tan... Pomyśl o tym. Przy produkcji Douglasa Wayne'a to prawdopodobne. - Jego filmy zdobyły

przynajmniej tuzin statuetek. - A przy okazji, jaki on jest? Wiedział tylko, że to przystojny facet. Zastanawiał się, czy będzie uderzał do Tani. Miał nadzieję, że nie. Z zasady nie był zazdrosny, jednak Hollywood mogło zamącić w głowie. Mimo to ufał żonie. - Jest dziwny. Egoistyczny, bardzo zamknięty, w pewien sposób wyizolowany. Nie cierpi dzieci. Ma jacht, wspaniałe zbiory sztuki i ładny dom. To wszystko, co o nim wiem. No i że był mężem gwiazdy rocka, która już po rozwodzie zginęła w katastrofie samolotowej. Nie jest zbyt serdeczny i wylewny, ale bardzo elegancki. Za to naprawdę lubię reżysera Maksa Bluma. Wygląda jak święty Mikołaj i jest słodki. Jego dziewczyna zmarła na raka piersi. Ma doga o imieniu Harry. - Zrobiłaś niezłe rozeznanie - roześmiał się Peter. Tania stworzyła bardzo spójne portrety obu filmowców. - Musi być coś w pisarzach, skoro ludzie opowiadają im rzeczy, których innym nie powiedzieliby nawet za tysiąc lat. A ty nawet nie wypytujesz, mówią ci sami. Był tego świadkiem setki razy w trakcie wielu lat małżeństwa. Ludzie zawsze zwierzali się Tani z najgłębszych sekretów. Dziwiło go to. - Widocznie mam sympatyczną twarz. Poza tym jestem matką, chociaż teraz wygląda, jakbym zarzuciła to zadanie. - Nie, wbrew temu, co mówi Megan. Oboje znali ją dobrze. Wymagała wiele od tych, których kochała i łatwo stawała się krytyczna, jeśli któraś z tych osób ją zawiodła, nawet przyjaciółka. Molly znacznie łatwiej wybaczała i miała więcej ciepła. Tania zawsze powtarzała, że jej matka taka była i ma to w genach. Tania zrobiła dla wszystkich lunch, ale Megan nie zeszła. Powiedziała matce „do widzenia” i wyszła. Tania przypuszczała, że nie chce widzieć jej odjazdu. Ludzie żegnają się

w różny sposób, a dla Megan rozstanie zawsze było trudne. Łatwiej okazywała gniew niż smutek czy płacz. Natomiast Molly tuliła się do matki do ostatniej chwili. Podrzucili ją do przyjaciółki, jadąc na lotnisko. Objęła mocno matkę, nim wysiadła z samochodu. - Kocham cię. Baw się dobrze... pozdrów ode mnie Isfeda Brighta. Powiedz, że go kocham... ale ciebie bardziej - krzyknęła przez ramię, wysiadając i pobiegła do domu przyjaciółki. Tania i Peter pojechali na lotnisko. Po drodze rozmawiali o jego pracy, o poprawkach, jakie zrobiła Tania w scenariuszu, a potem siedzieli przez kilka minut w milczeniu, ciesząc się swoim towarzystwem. W ten weekend kochali się częściej niż zazwyczaj i Peter zażartował: - Ten twój wyjazd do Los Angeles ma dobry wpływ na nasze życie seksualne. Wyglądało na to, że przez dni rozłąki nagromadziło się w nich jeszcze więcej wzajemnych uczuć. To im pomagało. Tania posmutniała, gdy Peter pocałował ją na pożegnanie na lotnisku. Nie mógł pójść z nią dalej, bo nie miał karty pokładowej. - Już za tobą tęsknię - powiedziała ze smutkiem, a on znowu ją pocałował. Bardzo to lubił. - Ja też. Do zobaczenia w piątek. Zadzwoń, jak dolecisz. - Zadzwonię. Co zrobisz na kolację? - Nie było obu dziewczynek, a ona zapomniała naszykować mu coś do odgrzania w mikrofalówce. - Powiedziałem Alice, że do niej wpadnę. Parę razy zaglądała do dziewczynek w tym tygodniu. Obiecałem jej, że przyniosę sushi. - Pozdrów ją ode mnie. Przez cały weekend myślałam, żeby do niej zadzwonić i w końcu tego nie zrobiłam. Przeproś ją i podziękuj za opiekę nad dziewczynkami.

- Ona nie ma nic przeciwko temu. Myślę, że tęskni za własnymi dziećmi. Czuje się mniej samotna, gdy wpada do dziewczynek, wracając do domu. Jest u nich tylko kilka minut, bo jest bardzo zajęta pracą w galerii i nigdy nie ma czasu. Tania cieszyła się, że Alice ma tę galerię. Śmierć Jima była dla niej strasznym ciosem. Wykazała się wyjątkowym hartem, ale Tania lepiej niż inni wiedziała, jak bardzo jest nieszczęśliwa. Zwłaszcza pierwszy rok bez Jima był okropny. Tania pomogła jej jakoś się z tym uporać. Teraz Alice próbowała się zrewanżować. Był to rodzaj wymiany świadczeń pomiędzy najlepszymi przyjaciółkami. Zawsze sobie wzajemnie pomagały, a Tania była teraz wdzięczna Alice za jej starania. Podbiegła i raz jeszcze pocałowała Petera, a potem poszła z torbą w głąb lotniska. Była ostatnią pasażerką na pokładzie samolotu. Usiadła w fotelu i zamknęła oczy, rozmyślając o weekendzie. Cudownie było spędzić czas w domu z Peterem i dziewczynkami. Okropnie się czuła, wyjeżdżając znowu. Wyłączyła komórkę, gdy kołowali na pasie startowym i zdrzemnęła się już przy starcie. Spała całą drogę do Los Angeles i zbudziła się dopiero po wylądowaniu. Był to pełen wrażeń, emocjonujący weekend. Czuła się zmęczona i wyczerpana kłótnią z Megan. Zastanawiała się, czy córka jej w końcu wybaczy i czy ich stosunki jakoś się unormują. Miała nadzieję, że tak się stanie. Tania nadal o niej myślała, gdy wychodziła z dworca lotniczego w Los Angeles i łapała 'taksówkę. Nie dała znać swojemu kierowcy, że przylatuje. Czułaby się głupio, zajeżdżając do hotelu limuzyną. A z drugiej strony, właściwie nie rozumiała, czemu unika udogodnień zawartych w kontrakcie. Była zaskoczona, że wchodząc do bungalowu, poczuła się jak u siebie. Przywiozła z domu jeszcze kilka zdjęć Petera i dzieci oraz jedną fotografię Alice z Jamesem i Jasonem. W weekend rozmawiała z synem, który sprawiał wrażenie szczęśliwego. Był tak zaabsorbowany

swym nowym, studenckim życiem, że sam nie dzwonił do nikogo z rodziny. Dziewczynki się na to skarżyły. Gdy tylko usiadła, zadzwoniła do Petera z komórki. Nadal był na kolacji u Alice. Tania rozmawiała również z nią. Świadomość, że oni są razem, sprawiła, że poczuła się jeszcze bardziej osamotniona. Chciałaby jeść z nimi sushi. Alice powiedziała, że bez niej jest o wiele smutniej i że oboje odczuwają jej brak. Tania odparła, że zabrała ze sobą jej fotografię. Potem oni wrócili do kolacji, a Tania włączyła telewizję. Czuła się bardzo samotna. Wykąpała się w olbrzymiej wannie z jacuzzi. Pomogło jej się to zrelaksować. Potem włączyła komputer i pracowała trochę nad scenariuszem. Następnego dnia miała się spotkać z reżyserem i producentem, by przedyskutować ich uwagi, a dzień później było zaplanowane spotkanie z aktorami w tej samej sprawie. Zapowiadał się pracowity tydzień. Będzie musiała uwzględnić uwagi ich wszystkich i zgodnie z nimi jakoś przerobić scenariusz. Była ciekawa, jak się to odbędzie i jakie będą komentarze filmowców. Pracowała prawie do drugiej w nocy i nastawiła budzik w komórce na siódmą rano. Musiała być w poniedziałek w studiu o wpół do dziewiątej. Gdy budzik się odezwał miała wrażenie, że ledwo przyłożyła głowę do poduszki. Obudziła się gwałtownie i z jękiem opadła z powrotem, gdy komórka zamilkła. Tęskniła za Peterem, więc zadzwoniła do niego. Już wstał i szykował się do wyjścia, przygotowując też śniadanie dla dziewczynek. Znowu poczuła się winna, że nie ma jej z nimi. - Tak bardzo za tobą tęsknię - powiedziała ze smutkiem. - Czuję się nie w porządku, że ty musisz robić to wszystko. - Robiłaś to przez osiemnaście lat, więc cóż takiego, że ja się tym zajmę przez kilka miesięcy - odpowiedział serdecznie, choć wyraźnie się spieszył.

- Wyszłam za mąż za świętego faceta. - Nie, wyszłaś za kogoś, kto nie umie przygotować jednocześnie jajek, soku i płatków. Jestem niezdarnym kucharzem, a muszę lecieć. Baw się dobrze w swojej piaskownicy. - Mam nadzieję, że i oni będą się dobrze bawić. Była niespokojna przed pierwszą poważną naradą. Ekipa zabierze się do pracy i może rozłożyć jej tekst na czynniki pierwsze. Nie miała pojęcia, co tamci zrobią czy powiedzą. Było to dla niej zupełnie nowe doświadczenie. - Dasz sobie radę. Nie przyjmuj od nich żadnych głupich uwag. To, co czytałem, jest naprawdę świetne. - Dzięki, po spotkaniu do ciebie zadzwonię. Powodzenia ze śniadaniem... i Peter dodała ze łzami w oczach - przepraszam, że tak postępuję. Czuję się jak wyrodna żona i matka. Jesteś bohaterem, że się na to godzisz. - Cały czas miała poczucie winy, że wyjechała i zrzuciła na niego wszystkie obowiązki. - Jesteś dla mnie najlepszą żoną i moją gwiazdeczką. - To ty jesteś gwiazdą, Peter - powiedziała miękko. Już nie mogła się doczekać kolejnego weekendu w domu. - Pa, pa, kocham cię - zapewnił ją i odłożył telefon. Tania poszła umyć zęby i uczesać się. Zamówiła śniadanie do pokoju, tak różne od pospiesznego posiłku, jaki Peter w pędzie zjadał z dziewczynkami. Jej kierowca i limuzyna już na nią czekali. Dotarła do studia dokładnie o ósmej trzydzieści. Douglasa jeszcze nie było, za to Max Blum już przyjechał. - Dzień dobry, Taniu. Czy udał ci się weekend? - spytał uprzejmie, niosąc ciężką teczkę, która wyglądała, jakby miała za chwilę wybuchnąć. Umieścił ją w sali konferencyjnej, do której ich odesłano. Na czas kręcenia filmu producenci wynajęli biura od jednej ze stacji telewizyjnych. Tania także miała wyznaczone biuro, ale stwierdziła, że woli pracować w

hotelu. W bungalowie było spokojniej i mniej rzeczy rozpraszało uwagę. - Był zbyt krótki - odparła ze smutkiem. Jeszcze bardziej tęskniła do Petera i dzieci po tym krótkim kontakcie z nimi. - A jak minął twój? - Nieźle. Byłem na kilku meczach koszykówki, przeczytałem „Wall Street Journal”, „Variety” i „New York Timesa” i odbyłem kilka intelektualnych rozmów z moim psem. Siedzieliśmy do późna, więc był zbyt zmęczony, by przyjść dziś do pracy. To się nazywa psie życie. Sekretarka zaproponowała im kawę, ale oboje odmówili. Max sączył swoje cappuccino, a Tania wypiła dużo herbaty w hotelu. Rozmawiali z ożywieniem, gdy wszedł Douglas, prezentując się jak zwykle jak z żurnala. Pachniał przyjemnie i miał świeżo ostrzyżone włosy. Zawsze wyglądał nienagannie, nawet o tak wczesnej porze. Max był rozchełstany, miał pomięte ubranie, zniszczone dżinsy, rozczłapane sandały, dziurę w skarpetkach, a resztki włosów wyglądały, jakby zapomniał ich uczesać. Był czysty, ale w kompletnym nieładzie. Tania ubrała się w dżinsy, sweterek, sportowe buty i nie zawracała sobie głowy makijażem. Przyszła do pracy. Natychmiast przystąpili do działania. Douglas chciał zmian w kilku scenach, a do jednej Max miał parę uwag. Uważał, że trwa zbyt krótko i nie pozwala pokazać aktorom głębi uczuć. Chciał, by Tania napisała ją na nowo. - Trzeba, by serca widzów krwawiły - jak to ujął. Potem Tania pokłóciła się z Douglasem o jedną z postaci i sposób, w jaki ją opisała. Jego zdaniem była to nudna postać. Nie zważał na słowa: - Nienawidzę jej - powiedział porywczo. - Nikt jej nie polubi. - Ona ma być nudna. - Tania gorąco broniła swej koncepcji. - Jest po prostu straszną nudziarą. Nie myślę, by miało znaczenie, że pan jej nie cierpi. To nie jest miła osoba. Jest

męcząca, jęcząca i zdradza najlepszą przyjaciółkę. Dlaczego, u diabła, miałaby się podobać? - Mnie się nie podoba. Jeśli ma tyle ikry, by zrujnować życie najlepszej przyjaciółce, musi mieć przecież jakąś osobowość. Pokaż nam tego trochę. Opisałaś ją, jakby była trupem. Mówił w sposób niemal obraźliwy i Tania w końcu ustąpiła. Owszem, wprowadzi pewne zmiany do sylwetki zakwestionowanej postaci, ale nie zamierza pracować pod jego dyktando. Wreszcie do dyskusji włączył się Max i zaproponował kompromisowe rozwiązanie. Bohaterka miała być nudna, niemiła, ale nieco bardziej spontaniczna, rozgoryczona i zazdrosna, co lepiej tłumaczyłoby popełnienie zdrady. Tania przystała na to, ale pod koniec spotkania czuła się wyczerpana. Była prawie trzecia, zanim przedyskutowali większość uwag, a nie zrobili przerwy na lunch. Douglas uważał, że jedzenie tylko by przeszkodziło w pracy. Do końca narady Tania czuła, że spada jej poziom cukru we krwi i pogarsza się nastrój. - Dziękuję wszystkim za udane spotkanie - powiedział Douglas pogodnie, gdy wstali z miejsc. Był w doskonałym nastroju. Max podjadał batoniki i orzeszki, które przyniósł. Pracował już wcześniej przy kilku filmach Douglasa i w przeciwieństwie do Tani znał jego sposób pracy. Natomiast Tania była wyczerpana i trochę dotknięta niektórymi opiniami producenta. Zadał jej kilka mocnych ciosów i nie przeprosił za nie. Interesowało go tylko stworzenie jak najlepszego obrazu - cena nie grała roli i nieważne było, kto będzie przy tym zgrzytał zębami. Tym razem padło na nią. Nie była przyzwyczajona do takiego stylu pracy ani do tłumaczenia się z przyjętych rozwiązań i ich obrony. Producenci oper mydlanych byli pod tym względem o wiele mniej wymagający. - Dobrze się czujesz? - spytał Max, gdy razem wychodzili. Douglas wybiegł na inne spotkanie. Następnego dnia mieli odbyć naradę z aktorami. Tania zaczęła się jej obawiać.

Praca nad scenariuszem okazała się trudniejsza, niż sądziła. Nadal nie miała pomysłu, jak poprawić postać, która tak bardzo nie podobała się Douglasowi. Postanowiła pracować nad nią do końca dnia i w nocy, jakby przygotowywała się do egzaminu. Jego słowa były naprawdę szorstkie. - Tak, w porządku, jestem po prostu zmęczona. Za mało zjadłam na śniadanie. Zaczęłam umierać z głodu jakąś godzinę temu. - Zawsze przynoś jedzenie na narady z Douglasem. Pracuje jak szalony i nigdy nie robi przerwy na posiłki. Dlatego jest taki szczupły. Dla niego lunch ma charakter czysto towarzyski. Jeśli nie jest z nikim umówiony, po prostu nie je. Ludzie wokół niego padają jak muchy - zażartował Max. - Dobrze wiedzieć przed jutrzejszym spotkaniem - powiedziała, gdy odprowadzał ją do limuzyny. - O nie, jutro będzie inaczej. Jutro przyjdą gwiazdy. Aktorzy muszą mieć jedzenie na każde zawołanie i zostaną zamówione najdroższe przysmaki. Reżyserzy i scenarzyści nie muszą jeść. Może uda ci się wyżebrać coś ze stołu dla aktorów. Może rzucą ci jakieś udko lub trochę kawioru. - Oczywiście przesadzał, ale nie do końca. - Dobrze mieć aktora albo dwóch podczas narady. Spróbuję to wyprosić. W ten sposób cała reszta się wyżywi. - Tania śmiała się, słuchając jego słów. Czuła się jak uczeń wtajemniczany w życie szkoły przez kolegę ze starszej klasy. Była mu wdzięczna za pomoc i dobry humor. - Przyprowadzę jutro Harry'ego. Nikt nie dokarmia reżysera z nadwagą. Zawsze dokarmiają psa. On robi naprawdę żałosne wrażenie, dużo wyje, ślini się. Kiedyś też spróbowałem, pociekła mi ślina, ale kazali mi wyjść z pokoju i zagrozili, że zaskarżą mnie do związków, więc wolę przyprowadzać jego. Tania śmiała się głośno z jego komentarzy. Max powiedział także, by nie przejmowała się ostrymi uwagami Douglasa czy koniecznością poprawek. To było normalne i zdarzało się

przy wszystkich jego filmach. Niektórzy producenci byli znacznie bardziej szorstcy niż Douglas i stale żądali nowych wersji. Tania zastanawiała się, jakie uwagi zgłoszą aktorzy i na ile uważnie przeczytali scenariusz. Aktorzy grający w jej operach mydlanych po prostu wychodzili na plan. Jednak przy produkcji fabuły najwidoczniej wszystko musiało być znacznie bardziej dopracowane. Przez siedem godzin pracowała nad scenariuszem, wprowadzając wszystkie poprawki Douglasa i Maksa. Zamówiła do pokoju jajecznicę i sałatkę. Pracowała jeszcze do północy. Potem zadzwoniła do Petera. Wcześniej nie zdołała zadzwonić do córek, ale o tej porze już spały. Peter czytał, czekając na jej telefon. Przypuszczał, że pisze, i nie chciał przeszkadzać, dopóki sama się nie odezwie. - I jak było? - spytał z ciekawością. Wiedział, że miała bardzo pracowity dzień, skoro nie telefonowała. - Nie wiem. - Zmęczona wyciągnęła się na łóżku. - Chyba normalnie. Douglasowi bardzo nie podoba się jedna z postaci. Cały wieczór przerabiałam sceny z jej udziałem. Myślę, że jest jeszcze gorsza. Jego zdaniem jest zbyt nudna. Mieliśmy naradę do trzeciej, bez jakiejkolwiek przerwy. Myślałam, że zamorduję wszystkich, zanim skończymy. Siedziałam nad tym do tej pory. I nie sądzę, bym coś poprawiła. Jutro spotykamy się z aktorami, żeby posłuchać ich uwag. - Będzie pewnie sporo harówki - powiedział ze współczuciem, ale wiedział, że była na to przygotowana. Poza tym naprawdę potrafiła ciężko pracować. Nigdy nie kapitulowała wobec nierozwiązanych problemów, i to nie tylko pisarskich. Za to także ją podziwiał. - A jak tobie udał się dzień? - zapytała Tania, zadowolona, że może z nim porozmawiać. Bardzo za nim tęskniła, nawet podczas pracy. Ten tydzień rozłąki będzie nieskończenie długi. - Nie udało mi się zadzwonić do dziewczynek. Pracowałam i nie

znalazłam na to czasu. Zadzwonię do nich jutro. - Z nimi też wszystko w porządku. Alice przyniosła nam lasagne i swoje słynne ciasto. Pożarliśmy je. Ja zrobiłem sałatkę. Dziś lekko poszło. - Dobrze, bo sam miał za sobą długi dzień. Pracował nad nową sprawą, z którą było trochę problemów. Trzeba było się z nimi uporać przed procesem. - Czy Alice została na kolacji? - spytała Tania i była zaskoczona, gdy potwierdził. Czuła wdzięczność, że Alice przyniosła im jedzenie. Co prawda, gdy umarł jej mąż, Tania wpadała do niej co chwilę przez wiele miesięcy. - Poświęciłam jej dużo czasu wtedy. Jeśli zechce to kontynuować, przez następne dziesięć lat będę jej gotowała. - Muszę przyznać, że bardzo mi pomogła. Zawiozła też Megan na mecz. Molly potrzebowała samochodu i Alice mnie uratowała. Nie mogłem wyjść z pracy, więc do niej zadzwoniłem. Powiedziała, że nie ma sprawy i po prostu wyszła z galerii. Chociaż Tania w taki sam sposób przez wiele lat jej pomagała, i tak czuła głęboką wdzięczność. Z jednej strony Alice uwalniała ją od poczucia winy, ale z drugiej - jeszcze je pogłębiała. Dobrze było wiedzieć, że ktoś troszczy się o dziewczynki i Petera, ale Tania czuła się jeszcze gorzej, uświadamiając sobie, że powinna to robić osobiście. Przez jakiś czas będzie musiała z tym żyć. Więc świetnie, że przynajmniej mają tam Alice. Przede wszystkim ułatwi to sytuację Petera, bo sam nie dałby sobie rady ze wszystkim. Miał zbyt wiele pracy. Omawiali potem jeszcze inne sprawy, a w końcu musieli się rozłączyć, chociaż Tania chciałaby rozmawiać z nim bez końca. Następnego dnia oboje mieli rano spotkania, więc musieli się wyspać, by podczas narad być w niezłej formie. Tania obiecała, że wieczorem zadzwoni wcześniej i poprosiła, by ucałował od niej córki. Czuła się niemal jak obcy człowiek, wypowiadając tę formułkę. Rozłąka z dziećmi i przekazywanie im pozdrowień były dla niej bardzo dziwnym doświadczeniem. Znacznie bardziej od Petera odczuwała

niestosowność tych słów - powinna przecież ucałować dzieci osobiście. Rano znalazła się w tej samej sali konferencyjnej co poprzednio, ale tym razem Max przyprowadził psa, o ile można było tak określić to zwierzę. Harry miał rozmiary kucyka. Był bardzo dobrze wychowany, położył się w kącie, układając swój olbrzymi łeb na łapach. Zachowywał się tak spokojnie, że po pierwszych okrzykach zdumienia jego wielkością, nikt już nie zwracał na niego uwagi, dopóki w pokoju nie pojawiło się jedzenie. Bo wtedy usiadł, zaczął głośno skamleć i obficie się ślinić. Max dał mu do jedzenia trochę smakołyków, pozostali też zrzucali mu resztki ze stołu. Potem Harry znowu się położył i zasnął. Był wyjątkowo grzecznym psem. Tania powiedziała to Maksowi w połowie spotkania. - Właściwie to mój kumpel, a nie pies - odparł Max z uśmiechem. - Raz wystąpił w reklamie. Zainwestowałem jego pieniądze na giełdzie i dobrze zarobił. Płaci za siebie połowę wydatków. Myślę o nim cieplej niż o synu. Tania widziała, że tak jest w istocie. Narada była długa i nużąca. Douglas poprowadził ją bardzo sprawnie z pomocą Maksa. Tania była zaskoczona, gdy dostała kopie uwag zrobionych przez aktorów. Część była bardzo rozsądna, trafiająca w sedno, inne zupełnie nieistotne, niespójne. Prawie każdy miał coś do powiedzenia i chciał jakichś zmian. Największy problem stanowiły dialogi, których aktorzy „nie czuli”. Tania musiała popracować z nimi, by powiedzieć to samo, ale w sposób, który bardziej odpowiadał wykonawcom. Trwało to długo i kilka razy zdenerwowało Douglasa. Podczas takich spotkań był bardzo napięty. Tania pokłóciła się z nim znowu o kolejną scenę z udziałem postaci, która mu się tak nie podobała i o którą spierali się już poprzedniego dnia. - Na miłość boską, Taniu - krzyknął. - Przestań bronić tej dziwki! Po prostu zmień ją, do cholery!

Tania była mocno zaskoczona i siedziała przez chwilę bez słowa. Max wzrokiem starał się jej dodać otuchy. Widział, że Douglas ją zdenerwował i uraził. Po naradzie, gdy wyszli aktorzy, producent przestał się do niej odzywać. Była prawie szósta. Przez cały czas w sali i na zewnątrz było rozstawione jedzenie. Tania przekonała się, co Max miał na myśli. O czwartej dostarczono nawet ciepłe bułeczki, bitą śmietanę i truskawki, a w ciągu całego dnia w zasięgu ręki leżały góry sushi i tofu. Po spotkaniu wszyscy aktorzy poszli na gimnastykę lub treningi. Tania po prostu chciała wrócić do swego bungalowu i się położyć. Czuła się zupełnie wykończona po całym dniu napiętej uwagi i wspólnej pracy nad wprowadzeniem poprawek do scenariusza. - Przepraszam, że byłem dziś trochę niegrzeczny wobec ciebie - powiedział Douglas gładko, jakby się nic nie stało, za to Tania miała wrażenie, że przejechał po niej autobus. Zauważył to. - Narady z aktorami doprowadzają mnie do szału. Czepiają się każdego słowa i szczegółu, bo martwią się, jak wypadną w danej scenie. Mają zagwarantowane w kontrakcie, że mogą żądać zmian w scenariuszu i myślę, że każdy z nich czuje się w obowiązku prosić cię o przerobienie fragmentu z jego udziałem. Już po chwili mam ochotę wszystkich udusić. Te dyskusje z aktorami zawsze trwają w nieskończoność. W każdym razie, przepraszam, jeśli mój wybuch cię uraził. - W porządku - odpowiedziała spokojnie. - Również jestem zmęczona. Chodzi o tyle drobiazgów, a ja staram się zachować spójność scenariusza i jednocześnie zadowolić wszystkich. Wiedział, że to niełatwe. Sam przez lata robił to setki razy, pracując nad wieloma scenariuszami. - Pracowałam nad postacią, która tak bardzo ci się nie podoba, ale nie sądzę, by udało mi się już rozwiązać problem, chociaż próbuję. Sęk w tym, że ona nie wydaje mi się nudna.

Rozumiem wszystkie jej podskórne motywy skrywane myśli i intencje, więc uważam, że nie jest tak nudna, na jaką wygląda. A może po prostu się z nią identyfikuję, bo jestem równie nieciekawa jak ona - parsknęła śmiechem, a Douglas pokręcił głową, uśmiechając się. Tania była zadowolona, że przez pewien czas się do niej nie odzywał. Dzięki temu opadło z niej napięcie. W ciągu kilku minionych godzin bardzo ją nastraszył. To nie było zabawne. Teraz było znacznie lepiej. - W ten sposób bym cię nie określił, Taniu. Wcale taka nie jesteś i mam nadzieję, że wiesz o tym. - Jestem tylko gospodynią domową z Marin - powiedziała szczerze, a on się głośno zaśmiał. - To spróbuj być kimś więcej, może Helen Keller. Jeszcze nie jestem pewien, czy ty grasz panią domu, czy nosisz taką maskę. Ale jedno wiem na pewno - nie jesteś nią naprawdę. Gdyby tak było, nie przyjechałabyś tutaj ani na chwilę. - Jestem po prostu panią domu wypożyczoną przez rodzinę na czas pisania scenariusza. - Bzdury. Nie wiem, kto ci ich naopowiadał, ale z pewnością nie ja. Jesteś wykształconą kobietą o zachwycających zdolnościach. Zaliczyć cię do kur domowych z Marin to jak zatrudnić przybysza z obcej planety w McDonaldzie. Może by sobie poradził, ale czemu mielibyśmy marnować jego umysł i talent? - Przebywanie z dziećmi nie jest marnowaniem czegokolwiek. Nie podobało jej się to, co mówił i jak ją oceniał. Jego słowa ją zmartwiły. Była dokładnie taka, jak mówiła, i szczyciła się tym. Zawsze odpowiadało jej bycie żoną i matką. Oczywiście, lubiła także pisać, zwłaszcza teraz, i lubiła trudne pisarskie zadania. Jednak nie zależało jej, by stać się w Hollywood jakąś osobistością, a to, co mówił Douglas, sugerowało, że bardziej pasuje tutaj

niż do Ross. Nie chciała tego. Wiedziała, że przyjechała tu do pracy ten jeden jedyny raz. Potem wróci do domu i tam zostanie. Już zdecydowała. - Wiatr wieje z innej strony, Taniu, czy ci się to podoba, czy nie. Nie możesz się cofnąć. To się nie uda. Jesteś tutaj od tygodnia, a już wyrosłaś z tego, co było. A tak naprawdę stało się to, zanim tu przyjechałaś. Tego dnia, gdy podjęłaś decyzję, że będziesz pracować przy filmie, tamto umarło. Jego słowa wywołały w niej dreszcze biegnące wzdłuż kręgosłupa. Tak jakby powiedział, że ma odciętą drogę do domu, i jakby potrzebowała zapewnień, że to nieprawda. Za każdym razem, gdy Douglas mówił coś takiego, chciała się znaleźć w objęciach Petera. W towarzystwie Douglasa czuła się jak Bess z opery Porgy i Bess. To, co mówił, było jednocześnie przerażające i pociągające. Chciała jechać do domu. - Miałaś dużo cierpliwości dzisiaj do tych wszystkich aktorów - skomplementował ją. - Są bardzo niesforni. - Uważam, że uwagi Jean były bardzo dobre, zgodne z jej charakterem. Komentarze Neda także były sensowne. - Powiedziała to z przekonaniem, ignorując wszystko, co usłyszała od Douglasa. Nie zamierzała kłócić się z nim o to, czy powinna być panią domu, czy nie. Mógł decydować tylko w czasie produkcji filmu o sprawach z nim związanych. Potem to, co myśli, nie będzie się dla niej liczyć. Nie miał nad nią władzy, nie był jasnowidzem ani cudotwórcą. Opętało go Hollywood. Upajał się pozycją, którą zdobył. Przekonała się o tym naocznie, chociaż okazywał to czasami delikatnie, a czasem trzymał innych krótko, zależnie od tego, co było najkorzystniejsze dla niego w danej sytuacji. Był prawdziwym zawodowcem, jak tenisista w Wimbledonie. Potem wróciła do hotelu i kilka godzin pracowała w nocy nad tekstem. Zdołała

dokonać paru zmian. Inne poprawki były znacznie trudniejsze. Następnego dnia kilka razy dzwoniła do Maksa, by się go poradzić. Uspokoił ją, że niektóre zmiany i drobne korekty zostaną dokonane już na planie, na dalszym etapie pracy. Max był najbardziej doświadczoną osobą spośród tych, z którymi dyskutowała. Doceniała to, że oddziaływał na nią uspokajająco. Był bardzo bezpośredni i dysponował wielką wiedzą. Tworzyło to wspaniałe połączenie, odmienne niż w przypadku Douglasa, który wprowadzał wokół siebie napięcie i chciał wszystko kontrolować. Czasami było to trudne do zniesienia. Ten tydzień był bardzo pracowity dla niej w Los Angeles i dla Petera w jego biurze w San Francisco. W następnym tygodniu zaczynał nową sprawę sądową. Tania nadal spotykała się z Maksem, Douglasem i ekipą. Dużo pracowała nad scenariuszem. Kolejną naradę wyznaczono na całą sobotę, więc w czwartek po południu musiała zawiadomić Petera, że nie może przyjechać do domu. Spytała, czy wobec tego on i dziewczynki mogą ją odwiedzić. - Do licha, Tan... Bardzo bym chciał, ale Molly ma ważny mecz, a Megan coś już zaplanowała. Jakieś ważne rzeczy w mieście z Johnem White'em, więc nie zechce jechać. A ja w ten weekend muszę popracować w domu. Nie sądzę, by to był miły weekend. - Mój też się nie zapowiada lepiej - odparła smutno. - Jestem zła, że nie zobaczę się z tobą i dziewczynkami. Może powinnam przylecieć w piątek i zostać na noc. Musiałabym wrócić na sobotnie spotkanie o dziewiątej rano. Może zdążyłabym na samolot o szóstej. - To szaleństwo - powiedział rozsądnie. - Byłabyś wyczerpana. Mówi się trudno. Przyjedziesz do domu w następny weekend. Nie sądziła, że tak szybko filmowcy zajmą jej czas w weekend, chociaż została ostrzeżona, że tak się może zdarzyć. Jednak nie tak od razu. Była przygnębiona, że nie może jechać do domu. Zadzwoniła do córek i przeprosiła je za nieobecność. Telefon Megan był wyłączony, wiec zostawiła wiadomość w poczcie głosowej. Molly się spieszyła i powiedziała,

że wszystko w porządku. Tania czuła się okropnie, lecz gdy zadzwoniła do Petera, on był akurat na konferencji i nie mógł rozmawiać. Trzy strzały i pudło. Zatelefonowała nawet do Jasona, by przekonać się, czy będzie chciał przyjechać do Los Angeles. Miał jednak randkę i nie wybierał się do matki. Podziękował jej i dodał, że bardzo chętnie wpadnie kiedy indziej, ale nie w ten weekend. Spędziła piątek i sobotę na spotkaniach z Maksem, Douglasem i ekipą oraz indywidualnych rozmowach z Jean, która chciała omówić z nią motywację granej przez siebie postaci. Jean bardzo poważnie traktowała pracę i pragnęła jak najlepiej wcielić się w rolę. W sobotę wieczorem Tania była kompletnie wyczerpana, gdy o ósmej wróciła do hotelu. Zastała nagraną wiadomość od Douglasa i prośbę, by oddzwoniła. - Cholera, co znowu? - wymruczała pod nosem. Widywała go przez cały tydzień i miała dość. Był tak ważną osobą, że zdziwiła się, iż zadał sobie trud, by zadzwonić. Był producentem filmu, więc nie miała wyboru. Zatelefonowała do niego do domu na prywatny numer, który jej dał. Było to wyróżnienie i oznaka, że stała się mieszkanką Hollywood, ale nie przywiązywała do tego wagi. - Cześć. Właśnie weszłam i odsłuchałam twoją wiadomość - powiedziała, siląc się na serdeczność. - Co mogę dla ciebie zrobić? - spytała, chcąc mieć go jak najszybciej z głowy. Marzyła, by położyć się w wannie i wymoczyć. Gdyby nie uważała tego za zbytnią ekstrawagancję, poprosiłaby o masaż. Zapracowała na niego, ale wydawał jej się niepotrzebnym wydatkiem, a nie chciała nadużywać możliwości zawartych w kontrakcie. Wymoczenie się w wannie zupełnie wystarczy. - Pomyślałem sobie, że pewnie jesteś zła, bo nie możesz wyjechać do domu na weekend. Zastanawiam się, czy nie wpadłabyś do mnie jutro, żeby poleżeć nad basenem i poopalać się. Jeśli lubisz, oczywiście - roześmiał się, bo była trochę opalona. Pomyślał więc,

że siedziała na słońcu w Ross lub nad Tahoe. - Zupełnie na luzie. Tylko niedzielne wydanie „Timesa” i brak rozmów, jeśli nie chcesz rozmawiać. Kiepsko zostawać w hotelu. Miał rację, ale ona nie była pewna, czy chce spędzić dzień w jego towarzystwie. Przecież mimo wszystko był jej szefem. Nie mogłaby po prostu tam leżeć, ignorując go, chociaż dzień u niego nad basenem zapowiadał się obiecująco. Pobyt na hotelowym basenie, z tymi wszystkimi gwiazdkami i modelkami, usiłującymi poderwać facetów, byłby męczący, a ona czułaby się zupełnie nie na miejscu bez stringów i niebotycznych obcasów. Trochę jak wiejska baba, chociaż w tym tygodniu zrobiła pedicure i manicure, zamawiając usługę wieczorem i płacąc za nią z własnej kieszeni. Poprawiło jej to humor, kosmetyczka pracowała, a ona przeglądała w tym czasie zapiski w scenariuszu, więc obie strony były zadowolone. Każda kobieta w Los Angeles miała doskonały manicure, więc i Tania poczuła się lepiej. - To bardzo miła propozycja - odpowiedziała. - Ale nie chcę przeszkadzać ci w niedzielnym odpoczynku. Wahała się, czy przyjąć zaproszenie. W jego towarzystwie nigdy nie czuła się zupełnie swobodnie. Co innego w towarzystwie Maksa, który coraz bardziej wchodził w rolę starszego brata. Douglas był wpływowym człowiekiem, zawsze aktywnym. Przebywanie w jego otoczeniu wiązało się ze stresem. Nie potrafiła go sobie wyobrazić zrelaksowanego i próżnującego, ani w niedzielę, ani w ogóle. - Nie będziesz przeszkadzać. Nie będziemy się sobą przejmować. Nigdy nie prowadzę poważnych rozmów w niedzielę. Przynieś sobie coś do czytania. Ja zapewniam basen i jedzenie. Nie czesz się jakoś specjalnie i nie rób makijażu - powiedział, jakby czytał w jej myślach. Nie chciała się ubierać wyjściowo na spotkanie z nim. Nie mogła jednak wyobrazić

sobie Douglasa z włosami w nieładzie. Maksa tak, jego nigdy. - Uważaj, bo złapię cię za słowo. Jeśli przyjdę... - powiedziała ostrożnie. - To był męczący tydzień. Jestem wykończona. - To dopiero początki, Taniu. Oszczędzaj siły, bo przydadzą się później. W styczniu czy lutym będziesz się śmiać z tych pierwszych dni. - To może powinnam wrócić do domu i rzucić się z mostu - burknęła zniechęcona i trochę przygnębiona. Jej nastrój pogarszał fakt, że nie spotka się z Peterem i dziećmi. Zaczęła się zastanawiać, czy podoła zadaniu. - Do tego czasu przyzwyczaisz się. Wierz mi, że poradzisz sobie bez kłopotu. A po ukończeniu filmu zechcesz zrobić kolejny. - Mówił to z przekonaniem, bo tak było w jego przypadku. - Dlaczego więc nie wierzę, gdy tak mówisz? - Zaufaj mi, po prostu wiem. Zapewne razem popracujemy nad następnym filmem powiedział z ufnością i nadzieją, jakby to było już postanowione. Nawet nie zaczęli jeszcze tego. Jednak wszyscy chcieli pracować przy produkcjach Douglasa Wayne'a. Aktorzy i scenarzyści stale błagali, by ich zaangażował. Bo to niemal pewna droga do zdobycia Oscara, który dla ludzi filmu był szczytem marzeń. W pewnym stopniu przemawiało to też do wyobraźni Tani, ale teraz chciała jedynie jak najwięcej się nauczyć, uporać ze wszystkim, nie kompromitując się, i wykonać przyzwoitą robotę. Przez cały tydzień dzielnie walczyła, a teraz miała mniej odwagi niż na początku. - Więc jak, wpadniesz jutro? Może być jedenasta? Wahała się jeszcze przez moment i ustąpiła. Niezręcznie byłoby odmówić. - Świetnie, dziękuję - powiedziała uprzejmie. - Do zobaczenia i nie zapomnij: żadnego makijażu. I nie musisz się czesać, jeśli ci się

nie chce. Taaa, akurat - pomyślała, jakby cytowała Megan. Następnego dnia postanowiła jednak wziąć jego słowa poważnie. Związała porządnie włosy, ale zrezygnowała z makijażu. Cieszyła się, że nie musi czynić szczególnych przygotowań, chociaż i w tygodniu nie stroiła się jakoś specjalnie. Nikt tego nie robił, nawet aktorzy. Jednak mimo wszystko bardziej dbała o strój niż teraz. Włożyła sfatygowany podkoszulek po Molly, klapki i najbardziej znoszone dżinsy. Wzięła stos gazet do czytania, książkę, którą od roku zamierzała zacząć, i krzyżówkę z „New York Timesa”. Rozwiązywanie krzyżówek to było jedno z jej ulubionych zajęć w wolnym czasie. Pojechała taksówką do domu Douglasa. Dała swojemu kierowcy wolne, bo przecież była niedziela. Douglas sam podszedł do domofonu, gdy zauważył odjeżdżającą taksówkę. Miał na sobie nieskazitelny podkoszulek, dopasowane dżinsy i czarne sandały z krokodylej skóry. Był starannie uczesany. W całym domu panowała cisza. Nie było nikogo ze służby, inaczej niż wtedy, gdy Tania przyszła na proszoną kolację. Wówczas w każdym zakamarku czekały na gości gromady kelnerów. Teraz dom był cichy i spokojny. Douglas zaprowadził ją nad basen, poprosił, by usiadła lub się położyła, jak woli. Przygotował stos gazet na stoliczku obok i po chwili zniknął. Zjawił się ponownie i bez pytania wręczył jej drinka. Był to jeden z jej ulubionych koktajli, bellini, czyli szampan z sokiem brzoskwiniowym. Uważała, że jest trochę za wcześnie na alkohol, ale był to łagodny drink. - Dziękuję - powiedziała z uśmiechem. Była nieco zaskoczona, a on położył palec na ustach z poważną miną. - Ciii - odezwał się surowym tonem. - Nic nie mów. Przyszłaś tu odpocząć. Porozmawiamy później, jeśli będziesz chciała.

Usiadł na leżaku po przeciwnej stronie basenu. Przez chwilę czytał gazetę, a potem położył się na słońcu, nasmarowawszy kremem twarz i ramiona. Nadal nie odzywał się słowem do Tani. W końcu poczuła się swobodnie, zajęta czytaniem, rozwiązywaniem krzyżówki i popijaniem swojego bellini. Ku jej zaskoczeniu, był to świetny sposób spędzania niedzieli. Nie wiedziała, czy Douglas zasnął, czy nie, ale przez dłuższy czas leżał bez ruchu. W końcu i ona się położyła, drzemiąc w słońcu. Słyszała ćwierkot ptaków, słońce było przyjemnie ciepłe, lecz nie gorące. Trwało piękne wrześniowe popołudnie, poczuła się całkowicie odprężona. Była zdumiona, że kiedy otworzyła oczy, zobaczyła Douglasa stojącego obok z miłym uśmiechem. Miała wrażenie, że spała kilka godzin. - Czy bardzo chrapałam? - spytała rozespana, a on się roześmiał. Po raz pierwszy w jego towarzystwie czuła się zrelaksowana. Było jej przyjemnie. Tym razem i on był miły. Poznała go od innej strony. - Donośnie - droczył się z nią - tak, że najpierw mnie obudziłaś, a potem zaczęli skarżyć się sąsiedzi. Uśmiechnęła się, słysząc tę odpowiedź. Przysunął jej talerzyk z plasterkami owoców i sałatką oraz kawałkiem sera i krakersami. - Pomyślałem, że będziesz głodna, gdy się obudzisz. Musiała przyznać, że był bardzo troskliwy. Czuła się rozleniwiona i rozpieszczona. Był cudownym gospodarzem i robił wszystko, co zapowiedział - zostawił ją samą sobie i nie próbował prowadzić zdawkowych rozmów. Potem znowu zniknął. Po chwili usłyszała, jak gra na fortepianie w salonie muzycznym obok basenu. Pomieszczenie miało przeszkloną rozsuwaną ścianę. Tania zjadła, wstała i weszła do pokoju. Douglas grał trudny utwór Bacha i nie zwracał na nią uwagi. Usiadła, przysłuchując się grze, zdumiona jego umiejętnościami i talentem. W końcu na nią

spojrzał. - Zawsze grywam w niedziele - powiedział ze szczęśliwą miną - to najlepszy dzień tygodnia. Naprawdę za tym tęsknię, gdy nie gram. Przypomniała sobie, że miał być zawodowym pianistą, i zastanawiała się, czemu porzucił ten pomysł. Miał naprawdę wielki talent i najwyraźniej kochał muzykę. - A ty grasz na jakimś instrumencie? - spytał z ciekawością. - Tylko na moim komputerze - odparła z uśmiechem. On był jednak nadzwyczajnym mężczyzną o szerokich zainteresowaniach i wielkich zdolnościach. - Kiedyś zbudowałem pianino - powiedział, gdy skończył utwór. - Do tej pory działa. Nadal je mam na jachcie. Daje mi wiele radości. - Czy jest coś, czego nie potrafisz? - Tak - pokiwał z zapałem głową. - Gotowanie. Jedzenie mnie nudzi, wydaje mi się stratą czasu. Jem tylko dla podtrzymania funkcji życiowych. Niektórzy traktują jedzenie jak hobby. Nie mogę tego znieść. Nie mam cierpliwości, by siedzieć pięć godzin przy stole albo w kuchni dwa razy dłużej. Poza tym nie gram w golfa, chociaż potrafię. Także mnie nudzi. I nigdy nie gram w brydża, mimo że kiedyś grywałem. Ludzie przy nim stają się dokuczliwi i małostkowi. Gdybym chciał z kimś powalczyć lub go obrazić, posłużyłbym się raczej czymś, na czym mi zależy, a nie talią kart. To, co mówił, było rozsądne i rozśmieszyło ją. - Mam podobne zdanie o brydżu. Grywałam na studiach, a od tamtej pory już nie, właśnie dlatego. A grasz w tenisa? - spytała bez szczególnego powodu, raczej dla podtrzymania rozmowy. Douglas zaczął grać łatwiejszy utwór, niewymagający takiej koncentracji jak poprzedni. - Tak, ale wolę squasha. Jest szybszy. Miał mało cierpliwości, robił wszystko na

najwyższych obrotach. Tania pomyślała, że może kiedyś wstawić wzorowaną na nim postać do któregoś ze swoich opowiadań. Wzorzec bohatera o tak wielu twarzach mógł się jej bardzo przydać. - Również grywam w squasha, ale nie jestem w tym tak dobra jak mój mąż. Lepiej mi idzie z tenisem. - Możemy zagrać od czasu do czasu - powiedział i skoncentrował się przez pewien czas na muzyce, a ona z przyjemnością słuchała jego gry. W końcu wróciła nad basen i położyła się, by mu nie przeszkadzać. Wyglądał jakby zatracił się w muzyce. Skończył grać dopiero po upływie godziny i wyszedł na dwór. - Bardzo mi się podoba twoja gra - powiedziała z podziwem, gdy usiadł obok na leżaku. Robił wrażenie naładowanego energią, odprężonego i uspokojonego wewnętrznie. Granie zawsze miało na niego taki wpływ. Łatwo było zrozumieć, dlaczego je kocha. Był świetny, a słuchanie go dostarczało prawdziwej przyjemności. - Gra na pianinie wzbogaca mnie wewnętrznie - powiedział po prostu. - Nie mógłbym żyć bez tego. - Czuję podobnie w odniesieniu do pisania - wyznała. - Wiem, widać to w twojej twórczości - spojrzał na nią. Wyglądała na wypoczętą i odprężoną. Nie spodziewała się tego, gdy ją do siebie zapraszał. Zaskoczył ją, bo dzięki niemu spędziła uroczy, zupełnie beztroski dzień. Odżyła. - Dlatego zawsze chciałem z tobą pracować. Po przeczytaniu twoich utworów wiedziałem, że pracujesz z pasją, kochasz pracę, tak jak ja grę na fortepianie. Większość ludzi nie ma żadnych zamiłowań. Gdy przeczytałem twój pierwszy tekst, wiedziałem, że kochasz pisać. To rzadki dar, dobrze, że oboje mamy pasje.

Tania kiwała głową z aprobatą, ale nie skomentowała jego wypowiedzi. Siedzieli chwilę, milcząc, a potem Tania popatrzyła na zegarek. Była zdziwiona, że już piąta. Czas upłynął tak szybko, że nie zorientowała się, kiedy minęło sześć godzin. - Muszę iść. Zamów, proszę taksówkę. - Zaczęła zbierać swoje rzeczy i pakować je do torby. Douglas pokręcił głową na wzmiankę o taksówce. - Odwiozę cię. To nie było daleko, ale nie chciała robić mu kłopotu. I tak wiele dla niej zrobił. Spędziła naprawdę wspaniały dzień, a smutek i poczucie winy, że nie była z rodziną, gdzieś znikły. - Mogę jechać taksówką - powtórzyła z naciskiem. - Wiem, że możesz. Jednak będzie mi bardzo miło, jeśli pozwolisz się odwieźć. Poszedł do domu po kluczyki i po chwili pojawił się obok niej. Wszedł do garażu, który wyglądał sterylnie jak sala operacyjna, i otworzył drzwiczki srebrnego ferrari. Tania usiadła na miejscu pasażera, a on włączył silnik i ruszyli. Jechali, milcząc przyjaźnie, po spędzonym razem miłym popołudniu. Chociaż niewiele rozmawiali, Tania czuła, że się zaprzyjaźnili. Dowiedziała się o Douglasie wielu nowych rzeczy, których nigdy by się po nim nie spodziewała. Bardzo jej się podobała jego gra na fortepianie. Muzyka stanowiła ważny element tego popołudnia. Ferrari wjechało pod daszek na podjeździe hotelu Beverly Hills. Douglas popatrzył na nią z uśmiechem: - To był wspaniały dzień, prawda, Taniu? - Cudowny - potwierdziła uczciwie. - Czułam się jak na wakacjach. Cieszyła się z tego dnia prawie jak z wyjazdu do domu. Zupełnie nie spodziewała się, że wspólnie z Douglasem spędzi tak miłe chwile. Tylko z kilkoma osobami poza mężem czułaby się tak swobodnie. Była to dziwna myśl.

- Ja również. Jesteś świetnym niedzielnym gościem, oczywiście pomijając chrapanie zażartował. - Naprawdę chrapałam? - spytała zawstydzona, a on zrobił zagadkową minę. - Nie powiem. Następnym razem przewrócę cię na drugi bok. Mówią, że to pomaga. Roześmiała się i ze zdumieniem skonstatowała, że w gruncie rzeczy nie przejmuje się tym, czy chrapała. W ciągu jednego popołudnia przestała czuć się przy nim skrępowana. Spodziewała się, że od tej pory praca z nim będzie przyjemniejsza, bo poznała go z innej strony. - Zjemy razem kolację? - spytał lekko, bo akurat przyszło mu to do głowy. - Wezmę trochę chińszczyzny na wynos. Możemy zjeść w restauracji albo przyniosę ją do hotelu. Przecież oboje musimy jeść, a to nic strasznego, zjeść kolację z przyjacielem. Co ty na to? Odpowiadało jej to. Zamierzała zamówić jedzenie do pokoju i pracować przy komputerze. Chińszczyzna na wynos była milszą perspektywą. - Oczywiście. Będzie miło. Czemu nie miałbyś przynieść jej tutaj? - Doskonale. O siódmej trzydzieści? Muszę przed kolacją wykonać kilka telefonów i przepłynąć kilka okrążeń, jak co wieczór. Widać było, że dba o kondycję fizyczną i jest bardzo wysportowany. - Może być - zgodziła się swobodnie. - A co chciałabyś do jedzenia? - spytał uprzejmie. - Sajgonki i coś na słodko - kwaśno, może być wołowina, krewetki, co chcesz. - Wezmę wszystkiego po trochu. Podziękowała mu, wysiadła, o on odjechał swoim lśniącym srebrnym autem, machając na pożegnanie. Tania weszła do środka, wzięła prysznic i odsłuchała wiadomości. Dzwoniła Jean Amber w sprawie scenariusza. Tania zatelefonowała do niej, ale jej nie zastała. Potem

zadzwoniła do Petera i dziewczynek. Właśnie wrócili z meczu baseballa. Kibicowali Gigantom i mieli bilety na cały sezon. Byli w dobrych humorach, nie wyglądało na to, by mocno zasmuciła ich nieobecność Tani. Poczuła jednocześnie ulgę i rozczarowanie. - Jak mecz? - spytała zaciekawiona. - Wspaniale! Wygraliśmy, jeśli nie oglądałaś tego w telewizji - powiedział Peter tryumfalnie. - Nie widziałam. Cały dzień spędziłam u Douglasa Wayne'a. - I jak było? - spytał zaskoczony. - Przyjemnie. Zadziwiająco swobodnie. Mam nadzieję, że to dobrze wpłynie na naszą wspólną pracę. Był bardzo miły. Przez cały dzień zamieniliśmy ledwie kilka słów. Nie powiedziała mu, że spędzili ten dzień sam na sam. Właśnie miała to zrobić, gdy Molly wzięła słuchawkę. - Cześć, mamusiu, to był wspaniały mecz. Brakowało nam ciebie. Zabraliśmy Alice, żeby podziękować jej za te wszystkie kolacje, które dla nas robiła. Jason też przyjechał do domu na rozgrywki. - Myślałam, że jest zajęty. - Tania poczuła się nagle opuszczona. - Dzwoniłam do niego w czwartek i powiedział, że umówił się z dziewczyną. - Odwołała spotkanie, więc przyjechał do domu. Tani zrobiło się przykro, że nie zadzwonił do niej, gdy randka okazała się nieaktualna. Przyjechał do domu, do Ross, wcale nie na mecz. Oni wszyscy byli tam razem z Alice, gdy tymczasem ona była sama w Los Angeles. - Wyjechał zaraz po meczu. Będzie wieczorem w Santa Barbara. Tani wydało się dziwne, że cała rodzina poszła na mecz baseballa bez niej i świetnie się bawiła. Czuła się jak dziecko, którego nie zaproszono na przyjęcie urodzinowe. Ale przecież pracowała w Los

Angeles i to nie była ich wina, tylko jej, więc trudno było wymagać, by zostali w domu ze względu na jej nieobecność. Potem rozmawiała z Megan, która była w dobrym nastroju. Alice też podeszła do telefonu i powiedziała, że wszystko w porządku, że za nią tęsknią i że Tania musi przyjechać w przyszły weekend, to poplotkują. Tania śmiała się, rozmawiając z nią, a potem krótko jeszcze rozmawiała z Peterem. Chcieli zamówić pizzę, jak zwykle w niedzielę. - Brakuje mi ciebie - powiedziała mu ponownie, a on zapewnił, że czuje to samo. Gdy odłożyła słuchawkę, zdała sobie sprawę, że nie wspomniała o kolacji z Douglasem. To nie miało wielkiego znaczenia, ale po prostu lubiła informować Petera o wszystkim, co robi, by mógł w tym jakoś uczestniczyć. Pomyślała, że jest to nieważne, dlatego mu o tym nie powiedziała. Miała akurat tyle czasu, by wykąpać się i przebrać, nim przyszedł Douglas z kolacją. Włożyła świeże dżinsy i podkoszulek, a drzwi otwierała mu jeszcze boso. Douglas wszedł do środka. - Znam ten bungalow. Kiedyś w nim mieszkałem, gdy mój dom był w remoncie. Podoba mi się tutaj. - Rozejrzał się wokoło. - Jest bardzo wygodny - powiedziała po prostu. - Będzie w sam raz, gdy dzieci przyjadą. Przyniosła z kuchni talerze i nałożyli sobie jedzenie z pięciu pudełek, które przyniósł Douglas. Było tam wszystko, co lubiła, łącznie z kawałkami homara i krewetkami z ryżem. Usiedli przy stole i spokojnie zjedli kolację. - Dziękuję, to było świetne. Naprawdę kompletnie mnie dziś rozpieściłeś. - Muszę opiekować się swoją najlepszą scenarzystką - uśmiechnął się do niej. - Nie możemy dopuścić, byś umierała z tęsknoty za domem albo uciekła do Marin. - Żartował sobie

z niej, ale z początku nie wszystko do niej dotarło. - Poczułem się w obowiązku pokazać ci, że tutaj też mamy chińszczyznę na wynos. Przypomniał sobie o chińskich ciasteczkach z wróżbą i wręczył jej jedno z nich. Zrobił smutną minę na widok swojego. - Czy wsadziłaś to tutaj, gdy nie patrzyłem? Pokręciła głową, a on dał jej do przeczytania swoją wróżbę: - „Dzisiejszy dzień zwiastuje przyjaciela” - przeczytała Tania na głos i popatrzyła na niego z uśmiechem. - To miłe. I chyba to prawda. - Zawsze chcę, by te przepowiednie były bardziej podniecające, ale tak się nigdy nie zdarza. A jaka jest twoja? - zapytał Douglas z ciekawością. Przeczytała karteczkę i uniosła brwi. - No i co tam? - „Dobrze wykonana praca sama w sobie jest nagrodą”. Też niezbyt porywające. Twoja mi się bardziej podoba. - Mnie też. - Znowu się do niej uśmiechnął. - Może zdobędziesz Oscara za scenariusz. Miał nadzieję, że tak się stanie. I że on dostanie nagrodę za najlepszy film. Taki był jego cel, jak zawsze. - To nic pewnego - uzmysłowiła mu. Potem zaczęła sprzątać po kolacji. - Następnym razem napiszemy własne wróżby. Pomógł jej powynosić puste pudełka i w parę minut później wyszedł. Podziękowała mu za kolację, a on jej za wspaniały dzień. Jego chińskie ciasteczko powiedziało prawdę: ten dzień zwiastował prawdziwą przyjaźń. Po raz pierwszy, odkąd się spotkali, czuła, że mogą się naprawdę zaprzyjaźnić.

ROZDZIAŁ ÓSMY Tania jeździła do Ross w dwa kolejne weekendy i świetnie się czuła z Peterem i dziećmi. W sobotę spotkała się na lunchu z Alice. Rozmawiały i plotkowały o ludziach, których poznała Tania. Alice była podniecona tymi znajomościami nie mniej niż bliźniaczki. - Dziwię się, że chce ci się w ogóle przyjeżdżać do domu - drwiła z Tani. - Musi tu być nudno w porównaniu z tym wszystkim, czego doświadczasz w Hollywood. - Nie wygłupiaj się - ofuknęła ją Tania. - Wolę być tu z mężem i dziećmi. Tam żyje się tylko na niby, nic nie jest prawdziwe. - Mnie wydaje się wystarczająco realne - odparła Alice z prawdziwym podziwem. Była szczęśliwa, że kariera przyjaciółki tak świetnie się rozwija i że dane jej było takie przeżycie. Zapewniła Tanie, że dzieci dobrze sobie radzą. Uspokoiła jej obawy, że szybko stanie się im niepotrzebna. Powiedziała, że nawet Megan mówi o niej z dumą. Zaskoczyło ją to i ucieszyło. - Do mnie ledwie się odzywa. Od ostatnich wakacji po prostu szaleje. Tania poczuła ulgę po słowach Alice. Sąsiadka ostatnio przebywała z dziewczynkami częściej od niej, więc lepiej znała ich nastroje. Tania wierzyła temu, co mówi. - Ona chce zrobić na tobie wrażenie, ale tylko udaje. Przez chwilę naprawdę cię oskarżała. Nie zwracaj na nią uwagi, szybko wróci do normy. Tania przyjęła słowa Alice z zadowoleniem. Powtórzyła je Peterowi, gdy wróciła do domu, a on przytaknął: - Wystawia cię na próbę. A ma się całkiem dobrze - zapewnił ją. Kiedy Megan wróciła niedługo potem do domu, Tania przywitała ją uśmiechem, jakby wszystko między nimi było w porządku. Spytała z przyzwyczajenia, jak było w szkole, a Megan spojrzała na nią, jakby matka znowu ją zraniła. Jeszcze bardziej się rozzłościła, gdy Tania zaproponowała, że mogą

zacząć razem wypełniać papiery na studia. Powiedziała, że chce to zrobić z Alice. Te słowa naprawdę Tanie dotknęły. Bezdyskusyjnie oznaczały odrzucenie. - Chciałabym przynajmniej przejrzeć je z tobą - powiedziała łagodnie, ale Megan beznamiętnie odmówiła. - To może, gdy przyjadę następnym razem - rzuciła z nadzieją, ale córka wzruszyła tylko ramionami. - Jak chcesz - odparła i poszła na górę. Tania czuła się mocno zraniona, ale nie pozwoliła wyprowadzić się z równowagi. Na szczęście Molly wolała wypełniać swoją aplikację z matką i pokazała jej kilka napisanych przez siebie esejów. - Wygląda na to, że moja rozgrywka z Megan jeszcze się nie skończyła - powiedziała smutno Tania do Petera, a on tylko się uśmiechnął. W pierwszy październikowy weekend zarówno Tania, jak i Jason przyjechali do domu i wszyscy poszli na rozgrywki baseballa. Grały drużyny Gigantów i Red Soksów a mecz był wspaniały. Kiedy Tania odlatywała do Los Angeles z Jasonem, Giganci wygrywali. Odesłała syna do Santa Barbara swoją limuzyną, co mu się spodobało, chociaż lekko zakłopotało. Cała rodzina naprawdę się cieszyła, że udało im się wspólnie spędzić czas. W drugi weekend października Peter i dziewczynki przylecieli do Los Angeles i zamieszkali w jej bungalowie. Bliźniaczkom bardzo się podobało, a Jason wpadł w sobotę - i został z nimi do wieczora. Tania poszła z córkami na zakupy na Melrose, a potem i zjadły lunch u Freda Segala. Zabrała dziewczynki do miłych sklepików, które odkryła, i sprawiła im prawdziwą frajdę. Peter i Jason wylegiwali się w tym czasie przy basenie. Jason przyglądał się z podziwem kobietom. Zjedli kolację w Spago, gdzie spotkali Jean Amber. Dziewczynki uznały, że jest cudowna. Aktorka uściskała serdecznie Tanie, świergotała z Molly i Megan, flirtowała z Jasonem, który aż się zarumienił. Cała trójka była pod wrażeniem tego spotkania.

- Następnym razem przedstawię was Nedowi Brightowi - obiecała Tania. Wkrótce potem inna gwiazda weszła do restauracji, a dzieci przyglądały jej się z niedowierzaniem. Potem wszyscy wrócili do hotelu, zamówili drinka przy barze, a dla niepełnoletnich colę. Pojawiły się kolejne gwiazdy. Tania nie znała ich, ale dzieci wiedziały, kim są. Wracając do bungalowu, dziewczynki nie mogły wprost uwierzyć, że widziały je na własne oczy. Piszczały z podniecenia. Jason wrócił na uczelnię, tym razem także odesłany matczyną limuzyną. - Och, mamusiu, jakie to cudowne! - powiedziała Molly z oczami rozszerzonymi z emocji, a Megan po raz pierwszy od dłuższego czasu objęła matkę i uśmiechnęła się. - Dzięki, mamusiu, że nas tu zabrałaś - powiedziała wspaniałomyślnie. Alice miała rację. Niemal wszystko poszło w niepamięć. Przypieczętował to weekend w Los Angeles. Brakowało im Tani w domu, ale dziewczynki musiały przyznać, że tu było wspaniale. Nie mogły się wprost doczekać, kiedy znowu przyjadą i poznają Neda Brighta i inne gwiazdy. Tylko Peter wyglądał na mniej oczarowanego. Gdy dziewczynki poszły, chichocząc, do swego pokoju, sprawiał wrażenie niespokojnego. Położył się z Tanią do łóżka. Był zmęczony po wyczerpującym dniu i bardzo pracowitym tygodniu. Jego kancelaria zajmowała się trudną sprawą. - Dobrze się czujesz, kochanie? - spytała Tania, głaszcząc go po plecach. - Po prostu jestem zmęczony. Ten dzień nie był dla niego tak ekscytujący jak dla córek. Krótko widział się z Tanią, zajętą zakupami. Spotkanie gwiazd filmowych nie miało dla niego znaczenia. Nie znał większości z nich. Na ogół były to postaci kultowe dla pokolenia nastolatek, a nie dla dorosłych, chociaż nawet on wiedział, kim jest Jean Amber, i chętnie przyznał, że jest cudowna. W dodatku wyglądało na to, że bardzo jej zależy na Tani.

Traktowała ją jak najlepszą przyjaciółkę. Jednak Tania nie miała złudzeń, że przyczyną jest wspólna praca nad filmem i że za sześć miesięcy całkiem o niej zapomni. Gdy leżeli w łóżku, Tania zaniepokojona zauważyła, że Peter przygląda jej się ze smutkiem. - Jak po tym wszystkim wrócisz do Ross? Nie mamy szans w konkurencji z życiem tutaj. - Nie musicie z niczym konkurować - powiedziała cicho. - Wygrywacie w przedbiegach. To przecież nie ma dla mnie znaczenia. Fascynująca jest tylko praca, a tutejsze życie nic mnie nie obchodzi. - Teraz tak ci się wydaje - powiedział, patrząc na nią - bo jesteś tu dopiero sześć tygodni. Poczekajmy do końca zdjęć. Spójrz, jak tu żyjesz: masz własną limuzynę, własny bungalow w hotelu Beverly Hills. Gwiazdy kręcą się wokół ciebie. To może uderzyć do głowy. I uzależnić. Po kolejnych sześciu miesiącach Ross będzie ci się wydawać głuchą prowincją. - Naprawdę się martwił. - A ja wolę Ross - powiedziała z mocą. - Chcę, byśmy żyli jak dotychczas. Kocham to wszystko. Nie mogłabym żyć tutaj jak na świeczniku. Doprowadziłoby mnie to do szału. - Nie wiem, Kopciuszku. Kiedy karoca znowu stanie się dynią, może ci być trudno. - Gdy tylko skończymy film, zrobię w tył zwrot w moich szklanych pantofelkach i wrócę do domu. To tylko pojedynczy kontrakt, a nie sposób na życie. Nie zamieniłabym naszego życia na nic w świecie. - Powiedz mi to za siedem miesięcy. Mam nadzieję, że nadal będziesz tak uważać. Zaniepokoiło ją, że Peter myśli w ten sposób. Była smutna nawet po seksie. Mąż był przygnębiony, jakby czuł się pokonany i niezdolny do konkurowania z jej nowym stylem życia. Obawiał się dokładnie tego, o czym mówił Douglas: że porwie ją Los Angeles i nie

będzie chciała wracać do domu. O tym samym podczas jej ostatniego pobytu w Ross wspominała Alice. Co oni wszyscy opowiadali? Czy nie rozumieli, że chce wrócić zaraz po zakończeniu zdjęć? Pozostanie tutaj byłoby bardzo kiepskim interesem. A jednak Peter wyglądał, jakby jej nie dowierzał. Następnego ranka, gdy poszli do Ivy na późne śniadanie, był nieszczęśliwy i milczący. Za to dziewczynki czuły się wspaniale, siedząc na tarasie restauracji, zwłaszcza gdy przy sąsiednim stoliku zjawił się Leonardo di Caprio i uśmiechnął się do nich. Po posiłku Peter trochę odtajał. Tania siedziała przy nim, trzymając go za rękę, przytulając się i całując go co chwila. Nie mogła się nim nacieszyć. Tak bardzo za nim tęskniła, gdy była sama w Los Angeles. A on wyraźnie nie wierzył, że Tania woli dawne życie. Mogła to udowodnić tylko w jeden sposób - wracając do domu zaraz po końcu zdjęć. Denerwowało ją, że wszyscy byli przekonani, iż będzie chciała tu zostać. Ona wiedziała swoje. Liczyło się tylko to, co myśli Peter. Nie chciała, by się martwił, że pokocha Hollywood. Przecież dla niej nie był to sposób na życie. Chodziło tylko o wizytę, odświętny wypad dla dobra kariery. Nic innego jej nie interesowało. Po lunchu wrócili do hotelu i spędzili jakiś czas nad basenem. Dziewczynki pływały, a Peter i Tania leżeli na leżakach i rozmawiali. Tania nadal się martwiła, bo czuła, że mąż boi się o nią. Im mniej mówił na ten temat, tym bardziej się denerwowała. - Przyjadę do domu, gdy tylko to się skończy, kochanie. Nie podoba mi się tutaj. Jestem tu tylko ze względu na pracę, to wszystko. Kocham nasz dom w Marin. - Teraz tak myślisz, Tan. Potem będzie ci się tam nudziło. Dziewczynki wyjadą w przyszłym roku. Nie będziesz miała nic do roboty. - Będę miała ciebie - powiedziała łagodnie - i nasze zwykłe życie, i moje pisanie.

Tutaj nic nie jest prawdziwe, to tylko żart. Chciałam zdobyć doświadczenie i napisać scenariusz fabuły. Sam mi kazałeś spróbować - przypomniała. Pokiwał głową ze smutkiem, żałując, że ją namawiał. Dopiero teraz uświadomił sobie, na jakie ryzyko ich naraził. Cały czas miał zmartwioną minę. - A teraz boję się o nas, Tan. Po tych doświadczeniach na pewno nie będziesz taka jak do tej pory. Wyglądał, jakby miał się rozpłakać, Tania była wstrząśnięta. Nigdy nie widziała go tak zdenerwowanego. - Uważasz, że jestem taka płytka? - spytała ze smutkiem. - A jak myślisz, czemu przyjeżdżam na weekendy? Bo cię kocham i kocham Ross. Tam jest mój dom. A tu jest tylko praca. - W porządku - powiedział, biorąc głęboki oddech. Chciał jej wierzyć. Wiedział, że myśli właśnie tak, jak mówi. Po prostu nie miał pewności, jak długo będzie tak myślała. Wcześniej czy później zacznie jej odpowiadać tutejszy styl życia i zrozumie, że ma świat na wyciągnięcie ręki. Marin przestanie jej wystarczać. Nie chciał, by do tego doszło, ale był przekonany, że tak się stanie. Przedtem nie w pełni zdawał sobie sprawę, jak będzie wyglądało jej życie w Los Angeles podczas kręcenia filmu. Było znacznie bardziej olśniewające, niż sądził. Trudno będzie się z tym zmierzyć. Dziewczynki wyszły z basenu i usiadły z nimi, więc nie mogli dalej rozmawiać. Krążyli jednak wokół tematu, choć Tania widziała, że nie przekonała Petera. Powiedziała mu, że czas pokaże, kto ma rację. Na razie był znacznie bardziej zmartwiony niż wcześniej. Zarzuciła mu ręce na szyję i przytuliła do siebie, gdy znowu znaleźli się w bungalowie. - Kocham cię, Peter - szepnęła miękko. - Najbardziej jak można. Pocałował ją, a ona

przywarła do niego na dłuższą chwilę. Nie chciała, by odchodził. Potem wpadły dziewczynki, nawołując, że trzeba zaraz jechać na lotnisko. Tania miała wrażenie, że ten weekend podziałał uspokajająco na bliźniaczki, ale przestraszył Petera. Po jego oczach poznała, że to, co zobaczył, głęboko go zaniepokoiło. Milczał w drodze na lotnisko i z roztargnieniem pocałował ją na pożegnanie. - Kocham cię - powtórzyła. - Ja też cię kocham, Taniu - powiedział ze smutnym uśmiechem. - Nie daj się zauroczyć tutejszemu życiu. Potrzebuję cię. - Wyglądał tak bezbronnie, że chciało jej się płakać. - Na pewno się nie dam - obiecała mu. - Tylko ciebie pragnę. Przyjadę do domu w piątek. Wiedziała, że tym razem, niezależnie od tego, co się będzie działo, musi być w Ross na weekend. Chciała, by się przekonał, że nieważne, co stanie się tutaj, kogo pozna, co zobaczy, jakie atrakcje dla niej przygotują, i tak przede wszystkim jest jego żoną. ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Zgodnie z obietnicą Tania dwa kolejne weekendy spędziła w domu. Peter trochę się uspokoił. Fakt, że zgodnie z planem wracała do domu w piątki wieczorem, sprawił, że poczuł się pewniej. Przyznał, że weekend spędzony w Los Angeles zdenerwował go, ale pobyt Tani w Marin przywrócił mu rozsądek. Nie odpowiadało mu zupełnie jej życie w Hollywood. Ona nadal starała się go przekonać, że jej też się nie podoba. Chciała tylko nabrać wprawy w pisaniu prawdziwych scenariuszy filmowych. Odkąd przyjeżdżała co weekend, życie rodziny wróciło niemal do normy. Opuściła w związku z tym dwa ważne spotkania, ale nie wspomniała o tym Peterowi. Oświadczyła Maksowi i Douglasowi, że absolutnie nie może zostać. Powiedziała, że musi być w domu z dziećmi. Nie spodobało się im to, ale ponieważ

nie zaczęli jeszcze zdjęć, pozwolili jej jechać. Zdjęcia rozpoczęły się pierwszego listopada i od tej chwili jej życie stało się szalone. Kręcili dniami, nocami, w plenerze, w wynajmowanych studiach dźwiękowych, siedzieli na rozkładanych krzesełkach na rogach ulic podczas nocnych zdjęć, a Tania gwałtownie dokonywała poprawek w scenariuszu. Poświęcała temu dużo czasu. Jean okazała się trudna we współpracy, za to Ned był aniołem. Jean nie mogła nigdy zapamiętać swoich kwestii i chciała, by Tania je dla niej przerabiała. Tania współpracowała ściśle z Maksem przy każdej scenie, Douglas pojawiał się i znikał, często robiąc rozmaite uwagi. W pierwszy weekend po rozpoczęciu zdjęć cudem udało jej się wyrwać do domu. Obiecała, że gdyby cokolwiek się działo na planie, będzie w każdej chwili uchwytna pod telefonem. Zapewniła, że zdoła w razie czego dokonać poprawek i wyśle je mejlem. Jednak przez kolejne dwa tygodnie nie mogła pojechać do Ross. Trzeba było na nowo napisać cztery sceny, kręcili zdjęcia nie po kolei i musieli uporać się z kilkoma najtrudniejszymi fragmentami filmu. Max obiecał Tani, że w następnym tygodniu z pewnością dostanie wolne, ale podkreślił, że teraz jest potrzebna na miejscu. Nie miała wyboru. Dziewczynki były rozżalone, Peter także był niezadowolony, ale rozumiał przyczyny, a w każdym razie tak twierdził. Sam za kilka tygodni rozpoczynał nowy proces i był bardzo zajęty w kancelarii. Po dwóch tygodniach nieobecności Tania przyjechała do Ross na Święto Dziękczynienia. Wchodząc do domu, niemal krzyczała z radości. Było środowe popołudnie i Peter kupił już wszystko na świąteczny obiad. Lot Tani był opóźniony o dwie godziny z powodu złych warunków atmosferycznych i przez moment obawiała się nawet, że zostanie odwołany. Jason miał się zjawić późnym wieczorem. Jechał z przyjaciółmi z Santa Barbara, w tym z synem Alice, Jamesem.

- Boże, jak dobrze was wszystkich widzieć - powiedziała Tania, stawiając torbę w kuchni. - Myślałam, że odwołają lot. Czuła się, jakby nie widziała ich setki lat, a minęły jedynie dwa tygodnie. Wzruszony Peter podszedł do niej i objął ją. - My też się cieszymy, że jesteś z nami - powiedział. Dziewczynki pomagały mu wyjmować zakupy. Nabył wszystko, zgodnie ze wskazówkami Tani. Zamierzała nazajutrz zacząć piec indyka jeszcze przed świtem, taki był olbrzymi. Molly podeszła, by się przytulić, a Tania zauważyła natychmiast, że Megan jest wyjątkowo smutna i ma czerwone oczy. Wyglądała na bardzo zdenerwowaną, więc Tania pilnowała się, by nie powiedzieć nic, co by ją wytrąciło z równowagi jeszcze bardziej. Pocałowała ją, ale córka nie odezwała się ani słowem. Po kilku minutach wyszła. - Czy coś się stało? - spytała cicho Petera, gdy szli po schodach na górę. - Nie jestem pewien. Poszła do Alice po lekcjach. Wróciła tuż przed tobą. Zrobiliśmy zakupy z Molly, jej nie było. Może powinnaś spytać Alice. Mnie Megan nic nie mówi. Ani swojej matce - Tania nie mogła się opędzić od tej myśli. Jeszcze rok temu byłoby to niewyobrażalne, ale wszystko się zmieniło, odkąd zaczęła pracę w Los Angeles. Teraz to Alice została powiernicą Megan. Tania była matką na wyjeździe, więc straciła dostęp do osobistych smutków i radości córki. Pozostało jedynie mieć nadzieję, że kiedyś będzie jak dawniej. Przez chwilę rozmawiali, objęci. Opowiedziała mu o postępach na planie, o napięciu, jakie im towarzyszy podczas pracy, o kryzysach i problemach oraz o codziennym szaleństwie, które wydaje się normą przy kręceniu filmu. Po chwili przyszła Molly i wyjaśniła, że Megan zerwała właśnie ze swym chłopakiem. Zdradzał ją z jakąś dziewczyną. I dodała, że Megan rozmawia właśnie o tym z Alice. Tania odebrała to jak cios w samo serce. Poczuła, jakby

straciła córkę na rzecz najbliższej przyjaciółki. Wiedziała, że nie ma sensu myśleć w ten sposób i że powinna być wdzięczna Alice za zastępstwo, ale czuła się zraniona, że Megan nie chce się jej zwierzać. Rozumiała, że nie może tego wymagać od córki lub krytykować ją za to, bo na zaufanie trzeba sobie zasłużyć. A Tania utraciła je, wyjeżdżając. Miała szczęście, że Molly nadal chciała z nią rozmawiać. I chociaż uważała, że to głupie, poczuła przypływ zazdrości o Alice i jej zażyłość z Megan. To, co ona straciła, zyskała Alice. Megan wróciła do domu dopiero na kolację. Tania musiała zadzwonić do przyjaciółki, by kazała córce wracać. - I jak się czuje? - spytała zmartwiona. - Jest zdenerwowana - powiedziała łagodnie Alice. Ucieszyła się z telefonu Tani. Dojdzie do siebie. To normalne u nastolatek. On jest gnojkiem, ale wszyscy chłopcy w tym wieku są tacy. Zrobił to z jej najlepszą przyjaciółką, co jeszcze pogarsza sprawę. - Z Maggie Arnold? - spytała Tania przerażona. Maggie zawsze była taka miła. - Nie - odparła Alice z przekonaniem - z Donną Ebert. Megan i Maggie od kilku miesięcy nie są w dobrych stosunkach. Pogniewały się w pierwszym tygodniu szkoły. Tania nic o tym nie wiedziała. Poczuła się jeszcze gorzej, bo Alice była świetnie zorientowana, a ona zupełnie wypadła z kursu. Zjedli spokojnie kolację w kuchni i dziewczynki pomogły jej przygotować stół w jadalni na następny dzień. Wyjęły porządne kryształy, porcelanę i obrus, używany przy świątecznych okazjach, a należący jeszcze do babki Petera. Megan nie powiedziała matce nic o swych smutnych przeżyciach. Zrobiła, co do niej należało i poszła do swojego pokoju. Traktowała Tanie jak obcą osobę. Nawet nie była na nią zła, ale zachowywała dystans i obojętność wobec matczynych prób nawiązania z nią kontaktu. Przygotowała z Alice już połowę prac potrzebnych do przyjęcia na uczelnię, ale matce nawet ich nie pokazała. - Nic mi nie jest, mamo - powiedziała, szczotkując włosy. Utraciły tę nić

porozumienia, którą nawiązały w Los Angeles i potem, w ciągu tych weekendów, gdy Tania przyjeżdżała do domu. Kontakt został zerwany, gdy zaczęły się zdjęcia i Tania nie mogła w następnych tygodniach zjawić się w Ross. Matka nie potrafiła zakopać przepaści dzielącej ją od córki, a Megan nie próbowała jej w żaden sposób pomóc. Zamknęła się w sobie i przy każdej sposobności wycofywała się do swego pokoju. Tania cierpiała, czuła się wyrodną matką, chociaż Molly stale ją zapewniała, że tak nie jest. Poczuła ulgę, gdy zjawił się Jason, który odwiózł kolegów, a teraz podszedł prosto do lodówki. Przechodząc, ucałował matkę. - Cześć, mamo. Umieram z głodu. Uśmiechnęła się na te znajome słowa i zaproponowała, że zrobi chili. Jason ucieszył się i usiadł przy stole, pijąc mleko. Gotując dla syna, Tania czuła się nareszcie potrzebna. Jason rozmawiał z Molly o szkole, a matka przełożyła chili z puszki do garnka i podgrzewała na kuchence. Potem przyszedł Peter i gawędzili w miłej atmosferze. Po kilku minutach weszła Megan. Spojrzała na brata i nawet nie witając się z nim, od progu poinformowała go: - Zerwałam z Mikiem. Zdradził mnie z Donną. Nadal nie zwróciła się z tym do matki. Dzieliła się smutkiem ze wszystkimi, tylko nie z nią. Nawet sąsiadka dowiedziała się wcześniej. - To suka - powiedział współczująco. - A on jest palantem. Ona rzuci go za tydzień. - Nie chcę, żeby po czymś takim do mnie wracał - oświadczyła i chwilę rozmawiała z Jasonem w kuchni. Wszyscy siedzieli razem, ale Tania czuła się wykluczona z ich grona. Miała wrażenie, że teraz stała się niewidoczna dla reszty rodziny, podczas gdy wcześniej wszystko kręciło się wokół niej. Przedtem była im potrzebna, a teraz aż za dobrze nauczyli się radzić sobie bez niej. Czuła się zupełnie bezużyteczna, przydatna jedynie do otwarcia puszki chili i podgrzania

jej dla syna. Poza tym nie miała nic sensownego do zrobienia. Spojrzała na Jasona, który opowiadał Peterowi o swych osiągnięciach w tenisie. Jego relacja przerwała zwierzenia Megan o jej sercowych kłopotach. Nikt nie mówił nic do Tani. Czuła się, jakby dla nich nie istniała. Nie mieli wcale złych intencji, po prostu ją wykluczali. Siedziała z nimi przy kuchennym stole i próbowała wtrącać się do rozmowy. W końcu Jason wstał i wstawił naczynia do zmywarki. Wyszedł z siostrami z kuchni. Rozmawiali z ożywieniem o dziesięciu rzeczach naraz. Stanowili żywiołową gromadkę. Potem syn obejrzał się i zawołał do matki: - Dziękuję za chili, mamo. - Drobiazg - odpowiedziała i spojrzała na Petera, który nadal siedział przy stole i przyglądał się jej. - Jesteś o wiele sprawniejsza ode mnie. Co wieczór okropnie bałaganię w kuchni. Uśmiechał się, zadowolony, że Tania jest w domu. Dwa tygodnie bez niej bardzo mu się dłużyły. Jednak zdawał sobie sprawę, że przeżywa teraz gorący okres na planie. - Jak dobrze być w domu - mruknęła, rewanżując się uśmiechem - i jednocześnie dziwnie - przyznała. - Mam wrażenie, jakby dzieci nie wiedziały, kim jestem. Zgoda, to głupie, ale naprawdę jest mi przykro, że Megan powiedziała Alice wszystko o swoich problemach sercowych, a mnie ani słowa. Dawniej zawsze mówiła mi o wszystkim. - I znowu tak będzie, gdy wrócisz do domu. Oni wiedzą, że jesteś zajęta. Nie chcą cię niepokoić, gdy pracujesz przy filmie. Alice ma niewiele do roboty i jest pod ręką. Galeria sprawia jej radość, ale nie zabiera zbyt wiele czasu. Sama tęskni za dziećmi, więc lubi zajmować się naszymi. - Czuję się wykluczona - powiedziała Tania ze smutkiem, gdy szli powoli na górę. Słyszeli, że Jason i dziewczynki w swoim pokoju rozmawiają i śmieją się. Syn nastawił

muzykę i dom znowu ożył. - Nie jesteś wykluczona, po prostu wyjechałaś - odparł łagodnie Peter, zamykając drzwi. - To różnica. Kiedy wrócisz, znowu będziesz w centrum wydarzeń. Dzieci będą dzielić się swoimi sprawami głównie z tobą. Jeśli zechcą, bo przecież dorastają. To była prawda, i to też ją przygnębiało. Zaczynała cierpieć na syndrom pustego gniazda, a najgorsze było to, że sama opuściła je pierwsza, przed dziewczynkami. To burzyło naturalny bieg rzeczy. - Czuję się taką okropną matką, zwłaszcza że Megan zwierza się Alice. - Alice jest w porządku. Nie doradzi jej niczego złego. - Wiem, nie o to chodzi. Problem w tym, że to ja jestem jej matką, nie Alice. A Megan jakby o tym zapomniała. - Nie, tylko potrzebuje rozmówcy, który jest na miejscu. I to kobiety. Mnie też się nie zwierzała ze swoich zmartwień. - Mogła zadzwonić do mnie w każdej chwili na komórkę. Molly tak robi, i ty też. - Daj jej szansę, Tan. Mocniej przeżyła twój wyjazd. Ale już ci wybaczyła. Tylko odwykła od rozmów z tobą. Tania pokiwała głową. Tak w istocie było. Ale bolało jak diabli. Czuła się, jakby straciła jedno z dzieci. Molly nigdy nie omieszkała do niej dzwonić, Jason także w wolnych chwilach dzwonił co kilka dni, by pogadać lub poradzić się w sprawach studiów. W pewnym sensie był bardziej związany z nią niż z Peterem. Tylko Megan niemal zupełnie przestała się kontaktować z matką. Była teraz potrzebna tylko po to, by córka mogła poznać gwiazdy filmowe. Poza tym nie miała z nią prawie żadnego kontaktu. Tania nawet nie przypuszczała, że to aż tak bardzo boli. Jakby została pozbawiona ręki albo nogi. Wiedziała, że dla Megan to z pewnością także jest bolesne. Nie miała pojęcia, jak

zacząć z nią rozmowę na ten temat. Peter uważał, że trzeba zostawić sprawę własnemu biegowi. Tania nie była jednak przekonana, że to właściwe rozwiązanie. Straciła córkę na rzecz Alice. Nie była to wina sąsiadki, ani nawet Megan, tylko jej własna. - Spróbuj się tym nie przejmować - doradził jej Peter życzliwie - myślę, że wszystko się poprawi, gdy wrócisz do domu. - To jeszcze wiele miesięcy - rzekła Tania przygnębiona. - One niemal skończyły przygotowywać swoje aplikacje na uczelnię, a ja nawet im w tym nie pomogłam. - Była bliska płaczu i znowu czuła się winna. Miała wrażenie, że omija ją wszystko, co ważne: randki, zerwania, składanie papierów na uczelnię, przeziębienia, wszystkie codzienne sprawy, o których wiedzieli Alice i Peter, a tylko o niektórych wyjątkowo ona. Bolało ją to mocniej niż sądziła. - Popracuję z nimi nad aplikacjami przez następne dwa tygodnie - zapewnił ją Peter. Wiem, że Alice też im pomoże. Myślę, że dziewczynki chcą je przygotować do końca ferii świątecznych. Wtedy będziesz mogła im pomóc lub poradzić przy pisaniu esejów. Ale myślę, że są niezłe. - Czy jest coś, czego Alice nie zrobiła? - przerwała mu Tania ze złością. Peter zajrzał jej w oczy. Rozłąka była trudna dla nich wszystkich. Od początku wiedzieli, że tak będzie. Jednak okazało się to jeszcze trudniejsze, niż sądzili. Tania bała się, że popsują się jej relacje z dziewczynkami i z mężem. Jak dotąd wszystko było w porządku z Peterem i Molly. Tylko Megan ucierpiała bezpośrednio na tym, że matka pracuje nad filmem. - To nie jest wina Alice - upomniał ją łagodnie Peter. Tania usiadła na łóżku z westchnieniem. - Wiem, że nie. Po prostu jestem przygnębiona. Mam poczucie winy. To wszystko przeze mnie. Dzięki, że pozwoliłeś mi się wyżalić.

Zawsze był taki wyrozumiały. Nigdy się na nim nie zawiodła. A gdyby nie on, wyjazd do Hollywood byłby w ogóle niemożliwy, niezależnie od tego, że teraz żałowała swej decyzji. Jednak było już za późno, by się wycofać. Wszyscy musieli brnąć przez to dalej i jakoś sobie radzić. - Możesz ponarzekać przede mną do woli - uśmiechnął się. Usiadł koło niej na łóżku i przytulił ją. - O której zaczniesz piec indyka? - O piątej - powiedziała znużona. Od kiedy przystąpili do kręcenia zdjęć, często wstawała wcześnie, by być na planie, i kładła się późno. To było zwariowane podwórko. Zrozumiała, dlaczego tylko nieliczne osoby z branży filmowej miały udane związki partnerskie czy małżeństwa. Tryb życia w Hollywood był przedziwny, wykluczał wszelką normalność. A wokół czyhały wielkie pokusy. Była już świadkiem kilku romansów, zawiązanych na planie, i to z udziałem żonatych lub zamężnych osób. Wyglądało to tak, jakby ludzie pracujący przy filmie zapominali o wszystkich innych związkach i liczyło się dla nich tylko tu i teraz. Zachowywali się, jakby wyruszyli w daleki rejs lub podróż na księżyc. Tylko ci, z którymi stykali się na co dzień w trakcie tej wyprawy istnieli dla nich naprawdę. Zapominali o całym bożym świecie, liczył się tylko mały światek związany z filmem. Tani się to nie przytrafiło i wiedziała, że nigdy do tego nie dojdzie, ale obserwowała to zafascynowana i jednocześnie przerażona. - Obudź mnie, gdy wstaniesz - powiedział Peter. - Jeśli chcesz, dotrzymam ci towarzystwa, gdy zaczniesz robić indyka. Popatrzyła na niego, kręcąc głową. - Ale jestem szczęściarą - pocałowała go - nie, nie będę cię budzić. Przecież musisz się wyspać. Ale dzięki za propozycję. - Ty też musisz się wyspać. Poza tym lubię być z tobą.

- A ja z tobą. Ale to nie zajmie dużo czasu. Potem wrócę do łóżka. Kiedy położyli się spać, Tania przytuliła się do niego i leżała tak do rana. Peter spał spokojnie, jak zawsze obejmując ją ramieniem. Był szczęśliwy, że Tania jest w domu. Ona też była szczęśliwa, że wróciła. Niezależnie od obaw, że straciła Megan, w domu czuła się wspaniale. Zgodnie z planem wstała, by wstawić indyka do pieca. Przygotowała wszystko, co trzeba, a potem położyła się z powrotem do łóżka. Spała jeszcze cztery godziny przytulona do Petera. Obudziła się ponownie w plątaninie prześcieradeł, koców, nóg i ramion. Było to o wiele milsze niż samotne noce w Beverly Hills. Przeciągnęła się i przyjrzała mężowi z uśmiechem. Wspaniały początek dnia. - Świetnie, że jesteś w domu, Tan - powiedział radośnie. Potem się kochali. W jakiś czas później Peter wstał, wziął prysznic, ubrał się i zszedł na dół. Tania poszła za nim W szlafroku, żeby sprawdzić, co się dzieje w kuchni. Ze zdumieniem natknęła się na Megan, siedzącą przy kuchennym stole i pogrążoną w rozmowie z Alice, która nalała sobie kawę. Sąsiadka wyglądała na zadomowioną w kuchni i była zaskoczona widokiem Tani i Petera. Na stole przed nią leżała książka. Alice spojrzała na Petera z lekkim uśmiechem: - przyniosłam książkę. Jest świetna. Najśmieszniejsza z tych, które czytałam... A poza tym... wszystkiego dobrego z okazji Święta Dziękczynienia - zwróciła się do nich obojga, ale Tania ponownie miała uczucie, że stała się niewidzialna we własnym domu. Tak jakby umarła i wróciła jako duch. Przez moment miała wrażenie, że Alice przejrzała ją na wylot. - Czy zrobić ci śniadanie? - spytała Tania, próbując opanować żal i zazdrość z powodu szczerej rozmowy, jaką najwyraźniej prowadziła z nią Megan. - Nie, dziękuję, już jadłam. James i Melissa wstali skoro świt. Jason i Molly jeszcze spali. Położyli się późno. Tylko Megan była na nogach, i przeprowadziła już niemiłą rozmowę telefoniczną ze swoją byłą przyjaciółką Donną. O niej właśnie opowiedziała Alice.

Sąsiadka przyszła zwrócić książkę. Miała zamiar zostawić ją pod drzwiami, ale Megan zobaczyła ją i zaprosiła do środka. I opowiedziała jej o rozmowie z Donną. - Pieczesz dziś wspaniałego indyka, Tan - powiedziała Alice z podziwem. - Ja w tym roku nie znalazłam nic przyzwoitego, bo już wszystkie wykupili. Rozmawiały przyjaźnie, gdy Tania robiła kawę dla Petera i herbatę dla siebie. Potem wszyscy siedzieli przy kuchennym stole, a Peter wypytywał o książkę. Alice powtórzyła, że bardzo jej się podobała i naprawdę rozbawiła. Peter był zadowolony. - Mówiłem, że jest w twoim stylu. Ten autor napisał inną, jeszcze śmieszniejszą. Muszę jej poszukać na górze. Później ci ją dam - powiedział Peter swobodnie. Słuchając jego poufałej pogawędki z Alice, Tania zastanawiała się, czy przypadkowy obserwator zorientowałby się, która z nich jest jego żoną. Nie biorąc pod uwagę tego, że niedawno uprawiał z nią seks, wydawał się równie dobrze czuć z Alice, jak z nią. W jego rozmowie z sąsiadką była nuta jakiejś zażyłości, która nagle zirytowała Tanie. Wiedziała, że z nią nie sypia, ale w towarzystwie Alice czuł się bardzo swobodnie. Jak dla niej, za bardzo. Odkąd wyjechała do Los Angeles, Peter i Alice bardzo się zaprzyjaźnili. Stale wpadała do nich, sprawdzała, co z dziewczynkami, przynosiła im jedzenie lub robiła im kolacje. Stała się kimś więcej niż przyjaciółką rodziny nie tylko dla bliźniaczek, ale i dla Petera. Nagle Tania uświadomiła sobie, że wspominano o Alice w każdej rozmowie, bo właśnie coś przyniosła, coś dla nich zrobiła albo zabrała dokądś którąś z dziewczynek lub obie. Była to dla Petera wielka pomoc, ale istotne obciążenie dla Tani. Siedziała, przyglądając się sąsiadce i zadawała sobie w duchu pewne pytanie. Uważała, że zna odpowiedź, ale nie była jej już tak pewna jak wcześniej, przed wrześniem. Postanowiła zadać je Peterowi. Nadal przysłuchiwała się rozmowie. Wreszcie Alice wyszła, a tuż za nią Megan, która poszła na górę. Przez chwilę przy stole panowała cisza. Tania

przyglądała się Peterowi, mając nadzieję, że jej obawy są nieuzasadnione. Nigdy przedtem nie wątpiła w jego lojalność, nawet w myślach. Teraz czuła się winna, bo wiedziała, że sama doprowadziła do takiej sytuacji. Alice najwyraźniej była zadomowiona u nich znacznie bardziej niż wcześniej i zanadto zżyta z Peterem. - Wiem, że to zabrzmi głupio, trochę paranoicznie - zaczęła ostrożnie, przyglądając się mężowi. Kochali się mniej więcej przed godziną i wszystko wydawało się w porządku Jednak nigdy nie wiadomo. Ludzie tak dziwnie postępują. Może Peter czuł się samotny, a widział, że Alice szuka kogoś, po śmierci Jima - ale chyba nie romansujesz z nią. Przepraszam, że o to pytam, ale zaczęłam się czuć, jakby powoli się tu wprowadzała. Alice nigdy wcześniej nie była tak bardzo obecna w ich życiu, mimo że przyjaźniła się z Tanią. Nie była tak bardzo zżyta z Peterem jak teraz. - Nie bądź śmieszna - powiedział Peter, jak było do przewidzenia. Była to właściwa odpowiedź. Wstał, by nalać sobie kolejną kawę. - Skąd ci to przyszło do głowy? - Stale się z nią w tygodniu spotykacie, ty jesteś często u niej. Traktuje Megan, jakby była jej córką. Czułam się, jakbym to ja weszła do jej kuchni, gdy tu przyszliśmy. Nigdy wcześniej nie miałam takiego wrażenia. Jakbyście i ty, i dzieci należeli do niej, a nie do mnie. Z kobietami tak bywa. Jakby należał do nich nie tylko mężczyzna, z którym sypiają, ale i jego rodzina. Mówiła to wszystko ze zmartwioną miną, a on pokręcił głową. - Alice bardzo mi pomaga, gdy ciebie nie ma. Jednak nie sądzę, by sobie robiła jakieś złudzenia co do mnie czy dzieci. Wie, że wrócisz. Coś w tym, jak to powiedział, sprawiło, że Tania odczuła niepokój. - Co to znaczy? Że ona wie, że będzie musiała z ciebie zrezygnować, kiedy skończę film, czy że nic się nie dzieje?

W jego słowach była pewna delikatna różnica, jakiś niuans wychwycony przez Tanie, który jej się nie spodobał. - Nie sypiam z nią. Czy można wyrazić to jaśniej? - oznajmił Peter krótko i zaniósł filiżankę do zlewu. Chwilę się tam kręcił. Tania nie była pewna dlaczego, chociaż temat był niemiły dla obojga. - Dobrze. Cieszę się - odparła i pochyliła się, by go pocałować w usta. - Byłabym wściekła, gdybyś to zrobił. A tak mamy jasność co do ciebie. Spojrzał na nią dziwnie. - A co z tobą, Tan? Czy skusiło cię Los Angeles? Czy stanął na twojej drodze ktoś, z kim chciałaś przeżyć krótką przygodę, a może nawet długą, na czas trwania zdjęć? Wiem, że podczas pracy nad filmem dzieją się szalone historie, a ty jesteś piękną kobietą. Uśmiechnęła się, gdy to powiedział, i bez chwili wahania odparła: - Nie, nie chciałam ani przez chwilę. Jesteś moim jedynym mężczyzną. W porównaniu z tobą wszyscy wypadają kiepsko. Kocham cię. - Ja też cię kocham - powiedział miękko. - Więc nie szalej z Alice. Ona po prostu czuje się samotna, a jest miła dla naszych dzieci. - Nie chcę tylko, by była zbyt miła dla ciebie. Gdy jesteś w pobliżu, zachowuje się, jakbym nie istniała - ponownie zwróciła mu na to uwagę. - Zachowuje się po prostu przyjaźnie. Naprawdę bardzo cenię jej pomoc. Czasami bez niej nie dałbym sobie rady. Kiedy nie mogę wcześnie wrócić do domu, ona ma baczenie na wszystko. Dziewczynki bardzo ją lubią. Zawsze tak było. - Wiem, ja też ją lubię, ale się martwię. Trudno być z dala od domu pięć dni w tygodniu. Tania martwiła się, że nie będzie mogła przyjeżdżać w weekendy ze względu na

zdjęcia. Postanowiła wpadać do domu jak najczęściej, ale wiedziała, że nie zawsze będzie to możliwe, tak jak w dwa minione weekendy. A nie chciała przecież za nic dopuścić, by w końcu Peter nawiązał jakiś romans. Oboje musieli być silni. Miała wrażenie, że Alice jest w jej towarzystwie dziwnie napięta i nie zachowuje się całkiem swobodnie. Zastanawiała się, czy jest to spowodowane poczuciem winy. Najwidoczniej nie. Jednak była zadowolona, że zadała Peterowi to pytanie. Musiała oczyścić atmosferę. Jego odpowiedź sprawiła jej ulgę. Nie chciała już więcej wracać do tej sprawy, raz wystarczyło. Sprawdziła indyka. Wyglądał doskonale. Potem poszła na górę, by wziąć prysznic i ubrać się. Słyszała, jak Jason buszuje po swoim pokoju. Cieszyła się, że przyjechał do domu. Uśmiechnęła się, wchodząc do swego pokoju. Po godzinie zeszła na dół i zastała w kuchni Jasona rozmawiającego z Peterem. Zaproponowała im lekkie śniadanie, bo nie chciała, by zanadto najedli się przed świątecznym obiadem. Planowali usiąść do indyka wczesnym popołudniem. Jason powiedział, że wziął sobie już coś z lodówki. Zjadł sernik i resztki chili. Według niego było to świetne śniadanie. O wpół do drugiej odświętnie ubrani zgromadzili się w salonie na Święto Dziękczynienia. O drugiej usiedli przy stole w jadalni. Peter pokroił indyka i wszyscy przyznali, że tegoroczny obiad był lepszy niż w poprzednich latach, a indyk najlepszy z dotychczasowych. Gdy Tania przyjrzała się rodzinie zgromadzonej przy stole i jak co roku odmówiła modlitwę, odczuła wdzięczność, że są wszyscy razem, kochają się i że jest tyle rzeczy, za które powinni podziękować Bogu. - Dziękuję za rodzinę - powiedziała cicho, zanim wymówiła „amen”. I w głębi duszy poprosiła Boga, by opiekował się nimi podczas jej nieobecności. ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Wyjazd z Ross w niedzielę po Święcie Dziękczynienia był dla Tani niezmiernie

trudny. Dopiero co dotarła do domu, pomieszkała trochę, a już musiała znowu wyjeżdżać i rozstać się ze wszystkimi. Spędziła z Molly kilka wspaniałych chwil i cieszyła się obecnością Jasona. W dodatku w sobotę wieczorem Megan w końcu opowiedziała jej wszystko o rozstaniu z Mikiem. Te zwierzenia, rozczarowanie malujące się na jej twarzy i fakt, że znowu otworzyła się przed matką, niemal doprowadziły Tanie do płaczu. Od dawna już nie czuła się tak bliska Peterowi. W sumie przeżyła nadzwyczaj udany świąteczny weekend. Za to konieczność pakowania się w niedzielę po południu i wieczorny wyjazd do Los Angeles były okropne. Gdy Peter w strugach deszczu odwoził ją na lotnisko, była nieszczęśliwa. On także wyglądał na przygnębionego. - Nie cierpię tam wracać - mruknęła, gdy dojechali na lotnisko. Chciała mu powiedzieć, że odwróci się na pięcie, pojedzie do domu i rzuci film. Naprawdę było jej przykro, że podjęła się tego zadania. Czuła, że Peter i dzieci potrzebują jej w domu, a ona potrzebuje ich bliskości. - Jak sądzisz, co by się stało, gdybym się wycofała? - Myślała o tym przez cały weekend. - Pewnie podaliby cię do sądu, bo już ci częściowo zapłacili, mogłabyś doprowadzić do zerwania zdjęć. Nie uważam, żeby to był dobry pomysł. Jako twój prawnik, zdecydowanie odradzam. - Uśmiechnął się smutnie i ruszył w kierunku alejki z napisem „odloty”. Natomiast jako twój mąż, muszę przyznać, że pomysł mi się podoba. Jednak myślę, że tym razem lepiej posłuchaj prawnika, a nie męża. To zbyt poważna sprawa, a oni są ostrymi zawodnikami. Mogłabyś się poważnie sparzyć, a twoja kariera pisarska ległaby w gruzach. Nie uważałaby tego za wielkie poświęcenie, była na to niemal gotowa. - Nie chcesz przecież procesu, Taniu. Byłyby duże kłopoty. - Pokiwała głową i stłumiła łzy. Peter ciągnął: - Damy sobie radę. To nie będzie trwało wieki, jeszcze tylko sześć

miesięcy. Brzmiało to jak wyrok śmierci. Teraz praca nad filmem wydawała jej się fatalnym pomysłem. Nie miała wyboru - musiała zacisnąć zęby i przebrnąć przez to jak najlepiej. Przyjazdy do domu były zarazem dobrodziejstwem i przekleństwem, bo potem tak trudno było znowu się rozstawać. Gdy wyjeżdżała, obie dziewczynki płakały, co krańcowo ją przygnębiło. Peter wyglądał, jakby ktoś mu umarł. Okazało się, że popełniła wielki błąd, ani trochę nie chciała wracać do Hollywood. - Dzięki Bogu, za trzy tygodnie zaczyna się przerwa bożonarodzeniowa. Będę miała wtedy wolne. - W tym samym czasie zaczną się ferie dzieci, więc przynajmniej nacieszy się nimi, gdy nie będą chodzić do szkoły, i jeszcze kilka dni później. Tylko ferie Jasona miały być dłuższe, ale on zamierzał pojechać na narty z przyjaciółmi po jej wyjeździe z Ross. - Jeśli będę mogła, przyjadę do domu w przyszły weekend. - Jeślibyś nie mogła, może uda mi się wpaść do ciebie na noc. Dziewczynki zostałyby z Alice. - Nie chciał zostawiać ich samych w domu. - Byłoby wspaniale - powiedziała, gdy zatrzymali się przy krawężniku. Miała jak zwykle tylko podręczny bagaż i nie musiała iść do odprawy. - Dam ci znać, czy będę pracować w przyszły weekend. - Dbaj o siebie, Taniu - przytulił ją mocno. - Nie przemęczaj się... i dzięki za wspaniałe Święto Dziękczynienia. Nam wszystkim bardzo się podobało. - Mnie też... kocham cię... Pocałował ją. Była między nimi nuta jakiejś desperacji. Tania wyczuła to już rano, gdy się kochali. Było tak, jakby oboje tonęli, a prąd wody odpychał ich od siebie. - Ja też cię kocham. Zadzwoń, gdy dolecisz. Ludzie za nimi zaczęli trąbić, więc musiała wysiąść. Zatrzymała się na chwilę i popatrzyła na Petera, a potem pochyliła się i

pocałowała go siedzącego w samochodzie. Policjant kazał im się pospieszyć i odjechać. Peter ruszył, a ona poszła z torbą w kierunku odlotów. W chwilę potem ogłoszono, że lot jest opóźniony. Straciła trzy godziny i dotarła do hotelu dopiero po pierwszej w nocy. Zadzwoniła do Petera z lotniska w Los Angeles zaraz po wylądowaniu. Pogoda podczas lotu była okropna, a w Los Angeles padało. Wszystko jakby sprzysięgło się przeciw jej powrotowi tutaj. Już tęskniła do Petera i dziewczynek. Bała się powrotu na plan. Chciała wracać do domu. Przekręciła klucz w drzwiach bungalowu i zdziwiona weszła do środka. Sprzątaczka włączyła wszystkie światła i nastawiła cicho muzykę. Wszystko wyglądało ślicznie, miło i zachęcająco. Poczuła ze zdumieniem, że czuje się, jakby była u siebie. Na stoliczku stała misa ze świeżymi owocami, trochę ciasteczek i herbatników oraz butelka szampana od zarządu. Usiadła na kanapce, wzdychając ze zmęczenia. Podróż trwała strasznie długo. Ale teraz, gdy dojechała, nie czuła się aż tak źle, jak się wcześniej spodziewała. Weszła do łazienki i postanowiła wykąpać się w olbrzymiej wannie. Wsypała sól do kąpieli i włączyła jacuzzi. Zanurzyła się w wodzie pięć minut później. Nie zjadła kolacji i bolała ją głowa, ale dopiero po chwili uświadomiła sobie, że może przecież zamówić do pokoju wszystko, na co ma ochotę, poczynając od kanapek i herbaty. Gdy wyszła z wanny, włożyła kaszmirowy płaszcz kąpielowy i wezwała obsługę. Po dziesięciu minutach przyniesiono wymarzoną kanapkę i herbatę. Uśmiechnęła się do siebie na myśl, że nie wszystko tutaj powinna traktować jak karę. Istniało przynajmniej kilka miłych aspektów tej sytuacji, a odrobina luksusu czyniła ją nawet przyjemną. Podczas posiłku włączyła telewizor i obejrzała stary film z Carym Grantem. Potem położyła się do łóżka. Pościel była idealnie wyprasowana. Brakowało jej objęć Petera, ale i tak dobrze spała. Rano obudziła się wypoczęta. Był piękny słoneczny dzień.

Promienie słońca przenikały do wnętrza pokoju. Gdy rozejrzała się wokół, ku swojemu zdumieniu poczuła się bardzo swojsko. Był to jej własny prywatny światek, istniejący niezależnie od rodziny i domu. Miała jakby podwójne życie - jedno z ludźmi, których kochała i z którymi chciała być na co dzień, a drugie tu, gdzie pracowała. Pomyślała sobie, że może nie jest to takie złe, jak sądziła. Poza tym będzie w domu przez trzy tygodnie ferii. Jeśli się uda, może i w ten weekend pojedzie do Ross. Nagle poczuła się dość schizofrenicznie - jakby była jedną osobą w domu, a całkiem inną tutaj. Po raz pierwszy miała tego rodzaju wrażenie. Zadzwoniła do Petera, był już w drodze do pracy i próbował ominąć korek na moście. Poza tym miał rozmowę na drugiej linii. Obiecała, że zadzwoni do niego wieczorem, po jego powrocie do domu. Zanim się rozłączył, zdążyła mu powiedzieć, że go kocha. Potem wstała i ubrała się do pracy. Na planie zdjęciowym jak zwykle panował chaos, ale ekipa była w dobrych humorach po czterech dniach przerwy. Max ucieszył się na jej widok i nawet Harry pomachał ogonem, gdy ją zobaczył. W pewnym stopniu przypomniało to przyjazd do domu. Tania czuła się trochę tak jak wtedy, gdy w nocy wchodziła do swego bungalowu. Poczuła się z tego powodu jakoś nie w porządku. Okazało się, że tutaj nie jest jej tak źle, jak myślała, gdy była w Ross z Peterem i dziećmi. Teraz czuła się rozdarta pomiędzy dwoma bardzo różnymi światami. Na szczęście mogła żyć w obydwu. Sprawiało to, niestety, że czuła się rozdwojona i chwilami nie była pewna, kim naprawdę jest: pisarką czy żoną i matką. Była i tym, i tym. Dotychczas najważniejsza była dla niej rola żony i matki. Ale i bycie autorką nie było takie złe. Czuła się jak zdrajczyni, siedząc na krzesełku koło Maksa i poklepując Harry'ego, z uczuciem, że obaj są jej starymi przyjaciółmi. - I jak było w cieple domowego ogniska w Święto Dziękczynienia? - spytał Max, a Tania się uśmiechnęła:

- Wspaniale. A jak u ciebie? - Pewnie nie tak błogo, jak u ciebie, ale nieźle. Zjadłem z Harrym kanapki z indykiem i oglądaliśmy w telewizji stare filmy. Jego dzieci były na Wschodnim Wybrzeżu, a jemu nie chciało się przemierzać samolotem całego kraju tylko na kilka dni. Został w Los Angeles, ale zamierzał wybrać się do nich na Boże Narodzenie. - Mało brakowało, a bym nie wróciła - wyznała mu Tania - było mi tak dobrze w domu z rodziną. - Ale jednak przyjechałaś, więc przynajmniej wiemy, że nie zwariowałaś. Douglas odsądziłby cię od czci i wiary, a potem przepędził stąd na zawsze - powiedział Max spokojnie. - To samo mówił Peter. - Rozsądny facet i dobry prawnik. Widzisz, zdjęcia się skończą, zanim się obejrzysz, a potem będziesz chciała znowu zrobić coś takiego. - Tak twierdzi Douglas, ale ja nie sądzę. Lubię być w domu z Peterem i dziećmi. - No więc może akurat ty nie zrobisz tego więcej - podsumował Max filozoficznie. W twoim przypadku to może się sprawdzić. Jesteś najbardziej normalna z nas wszystkich i masz do czego wracać. Dla wielu ludzi film jest absolutnie wszystkim. Rozwala im resztę życia, więc nie mają po co jeździć do domu. Jesteśmy wszyscy jak na bezludnej wyspie i nie możemy się z niej wydostać. A tobie udało się żyć normalnie. Jesteś, tu tylko turystką, Taniu. Nie sądzę, by branża filmowa stała się kiedykolwiek dla ciebie wszystkim. - Mam nadzieję, że nie. To dla mnie zbyt zwariowany świat. - Taki już jest. Uśmiechnął się, a potem zaczął wydawać polecenia ludziom na planie. Zaczęli kolejne zdjęcia pół godziny później, gdy było odpowiednie światło, a aktorzy

gotowi. Skończyli dopiero o północy, więc Tania zadzwoniła do Petera z planu, żeby nie dzwonić zbyt późno. Musiała odejść na bok i rozmawiała z nim szeptem. Uspokoił ją, że dzień minął spokojnie, dziewczynki są zdrowe, a ona opowiedziała, co się u niej działo. Było dość zabawnie. Potem musiała skończyć i wracać, bo Jean znowu miała problemy z tekstem. Zawsze je miała. Tania przepisywała jej kwestie setki razy, a ona nadal uważała, że nie są dobre. Była to bardzo żmudna praca. Wróciła do hotelu o pierwszej w nocy, a zanim się odprężyła i poszła spać, była druga. Kolejne dni były bardzo długie. Nazajutrz widziała się z Douglasem na planie. Pytał, jak minęło Święto Dziękczynienia, odparła, że wspaniale. On poleciał na trzy dni do Aspen odwiedzić przyjaciół. Zaprosił ją na przyjęcie w czwartkowy wieczór, gdy mieli niewiele zdjęć. Zawahała się, bo naprawdę nie chciało jej się nigdzie wychodzić. Nie była w nastroju. Wieczorem po pracy najlepiej czuła się w swoim bungalowie. Udział w wymyślnym przyjęciu u Douglasa wydawał jej się kłopotliwy, ale on nalegał. - To ci dobrze zrobi, Taniu. Nie możesz cały czas pracować. Po pracy też się żyje. - Ale nie ja - roześmiała się. - A więc powinnaś. Spodoba ci się. Obejrzymy nowy film. To będzie bardzo zwyczajny wieczór, z udziałem fajnych ludzi. Wrócisz do siebie około jedenastej. W końcu się zgodziła. Douglas miał rację. Poznała kilka największych gwiazd Hollywood, dwóch słynnych reżyserów i rywalizującego z Douglasem producenta, który jednocześnie był jednym z jego najbliższych przyjaciół. Wśród gości przewijało się mnóstwo gwiazd, film okazał się świetny, jedzenie dobre, ludzie mili, a Douglas był wspaniałym kumplem. Przedstawił ją wszystkim i dbał, by dobrze się bawiła. Gdy odprowadzał ją do hotelu, z wdzięczności zaprosiła go na drinka. Wypił szampana, a ona herbatę. Podziękowała

mu za miły wieczór. - Należy ci się więcej takich wieczorów, Taniu. Powinnaś poznawać ludzi. - Po co? Wykonam swoją pracę, a potem wracam do domu. Nie muszę zawierać tu żadnych znajomości. - Nadal jesteś taka pewna, że wracasz do domu? - Znowu zabrzmiało to dość cynicznie. - Tak. - Bardzo mało osób to zrobiło. Może się mylę, może jesteś jedną z nich. Nie wiem czemu, ale mam przeczucie, że w końcu nie będziesz tego chciała. Myślę, że też to wiesz. Dlatego tak bardzo z tym walczysz. Może boisz się, że nie zechcesz wracać. - Nie - powiedziała zdecydowanie - chcę jechać do domu. Nie przyznała mu się, że mało brakowało, a nie przyjechałaby tu po Święcie Dziękczynienia. - Czy twoje małżeństwo jest naprawdę takie udane? - spytał. Po wypiciu szampana był najwyraźniej trochę bardziej ośmielony i zdecydowany. - Tak sądzę. - Więc jesteś szczęściarą, a twój mąż jeszcze większym szczęściarzem. Nie znam żadnego udanego małżeństwa. Większość kończy się klapą. Szczególnie, gdy para jest rozłączona, a jedna ze stron wystawiona na wszelkie pokusy Hollywood. - Może właśnie dlatego chcę jechać do domu. Kocham męża i nasz związek. Nie chcę go rozbić ze względu na film. - O Boże - powiedział z miną, która skojarzyła jej się z Rasputinem, przynajmniej na początku. Teraz znała go już lepiej i chociaż nadal miał okropne skłonności i lubił udawać adwokata diabła, wiedziała, że nie jest tak groźny, jak początkowo sądziła. Robił tylko takie wrażenie. - Cnotliwa kobieta.

Biblia mówi, że cnotliwa kobieta jest cenniejsza od rubinów. A z pewnością jest rzadszym okazem. Nigdy nie spotkałem cnotliwej kobiety - powiedział, nalewając sobie kolejny kieliszek szampana. - Jestem pewna, że uznałbyś ją za bardzo nudną - zażartowała, a on się roześmiał. - Obawiam się, że masz rację. Cnotliwość nie bardzo mi odpowiada, Taniu. Nie sądzę, bym sprostał wyzwaniu. - Mógłbyś sam siebie zadziwić, gdybyś spotkał odpowiednią osobę. - Może - przyznał, a potem przyjrzał jej się uważnie i odstawił kieliszek. - Jesteś porządną kobietą, Taniu. Naprawdę podziwiam to, o wiele bardziej niż chcę przyznać. Twój mąż jest prawdziwym szczęściarzem. Mam nadzieję, że zdaje sobie z tego sprawę. - Tak - uśmiechnęła się do niego. W jego ustach był to miły komplement. Wiedział, jaka jest różnica. Cnotliwe kobiety nie należały do jego świata. On był graczem. Jednak gdy ją poznał, zaczął ją szanować i polubił jej towarzystwo. Oboje spędzili bardzo miły wieczór. Już nie czuła żadnej presji z jego strony. Wreszcie Douglas wstał. Tania podziękowała mu, że wyciągnął ją z domu. - Kiedy zechcesz, kochanie. Z bólem wyznaję, że masz na mnie dobry wpływ. Przypominasz mi, co w życiu jest naprawdę ważne. Życzliwość, prawość, przyjaźń, to wszystko, co zazwyczaj mnie nudzi. Ale z tobą nigdy się nie nudzę, Taniu, wręcz przeciwnie. Staję na wysokości zadania i spędzam o wiele przyjemniej czas niż z większością ludzi, których znam. Pochlebiło jej to, była wzruszona. - Dziękuję, Douglas. - Dobranoc, Taniu. - Pocałował ją w oba policzki i wyszedł. Tania zadzwoniła do

męża. Douglas dotrzymał słowa - była jedenasta trzydzieści. Tania była zdziwiona, że komórka Petera przełączyła się na pocztę głosową. Zadzwoniła więc do domu, a Molly powiedziała, że ojciec jest u Alice i reperuje przeciek w jej piwnicy. Po prostu ją zalewało i potrzebowała pomocy. Tania nie chciała im przeszkadzać, więc poprosiła Molly, by ojciec zadzwonił, gdy wróci. Położyła się i czekając na jego telefon, w końcu zasnęła. Rano obudziła się i zatelefonowała do męża. Dziewczynki właśnie wyszły do szkoły, a ona miała zjawić się na planie za dwadzieścia minut. - Załatałeś przeciek? - drażniła się z nim. - Jesteś naprawdę dobrym sąsiadem. - Tak, udało mi się. Miała dużo wody w piwnicy. I straszny bałagan. Rura pękła. Niewiele mogłem zdziałać. Zamiast tego wypiliśmy mojitos. - Co to jest mojitos? - spytała zdziwiona. Peter ostatnio pił więcej niż zazwyczaj. Zauważyła to w Los Angeles, gdy przyjechał z dziewczynkami. - Nie wiem. To jakiś zwariowany kubański drink z miętą, dobry. - Czy oboje się upiliście? - spytała zmartwiona, ale on się roześmiał: - Oczywiście, że nie. To było o wiele fajniejsze niż brodzenie po piwnicy po kolana w wodzie. Chciała wypróbować go na mnie. Tania miała na końcu języka to samo pytanie, które zadała mu w Święto Dziękczynienia, ale go nie zadała. Powiedziała sobie, że tego nie zrobi i że nie chce popaść w paranoję. Przecież poprzedniego wieczoru sama była na przyjęciu z Douglasem i do niczego między nimi nie doszło. Nie istniał powód, dla którego miałoby coś zajść między Alice i Peterem. Starali się po prostu umilić sobie niemiłą sytuację. Trudno było zamężnej osobie pozostawać stale w pojedynkę. Jak powiedział Douglas, nie można co wieczór siedzieć w domu. Istniały o wiele gorsze rzeczy niż picie mojitos z Alice i Tania wiedziała, że Peter nie

zrobiłby żadnej z nich. Ale i tak zastanawiała się, czy Alice nie podkochuje się w jej mężu. Peter był taki naiwny, prostolinijny, że mógł nawet nie zauważyć jej zainteresowania. W każdym razie Alice postawiła na niewłaściwego konia. - Muszę jechać na plan. Po prostu chciałam cię ucałować, zanim wyjdziesz do pracy. Miłego dnia. - Tobie też. Porozmawiamy później. Wzięła szybki prysznic, ubrała się i wyszła. Gdy dotarła na plan, właśnie dogaszali mały pożar wywołany przez oświetlenie. Przyjechała straż pożarna, a Harry szczekał gwałtownie. Panował większy bałagan niż zazwyczaj. Było niemal południe, zanim zreperowali światła i zaczęli zdjęcia. W rezultacie pracowali do trzeciej w nocy, a Tania nie mogła zejść z planu, by zadzwonić do Petera i dzieci. Był to jeden z tych niekończących się dni, jakie zdarzają się podczas kręcenia filmu. Gdy wróciła do domu, padła do łóżka. Musiała wstać już po czterech godzinach. Okazało się, że czekał ją bardzo pracowity tydzień. W dodatku nie mogła wybrać się do domu na weekend, ani nawet w kolejny. Na szczęście tydzień później zaczynała się przerwa świąteczna. Dopiero wtedy pojechała do domu. Nie widziała się z Peterem od Święta Dziękczynienia, czyli od jakichś trzech tygodni. Był poruszony, gdy ją zobaczył. - Czuję się, jakbym wróciła do domu z frontu - powiedziała bez tchu, gdy ją podniósł i okręcił wokół. Wyjrzała znad jego ramienia i zobaczyła Alice. Szła za Peterem i patrzyła na Tanie. - Cześć, Alice - uśmiechnęła się do niej Tania. - Witaj w domu - powiedziała Alice i zaraz wyszła. - Czy ona dobrze się czuje? - spytała Tania zaniepokojona. - Dobrze. Dlaczego pytasz? - Peter robił wrażenie rozkojarzonego. Nalał sobie szklankę wody.

- Wyglądała na zdenerwowaną. - Tak? Nie zauważyłem - mruknął. Ich oczy się spotkały. Było to jak zderzenie dwóch planet, które wybuchły w przestworzach. Tania zajrzała mu w oczy i wiedziała już wszystko. Tym razem nie musiała go pytać. Odpowiedź zobaczyła już wcześniej we wzroku Alice. - O Boże! - Poczuła, jak cały pokój zawirował wokół niej. Patrzyła na niego, nie chciała nic wiedzieć, ale i tak wiedziała. - O mój Boże... spałeś z nią. Tym razem było to twierdzenie, a nie pytanie. Nie wiedziała, w jakich okolicznościach to się stało, ale była pewna, że się stało. I to nie raz. Tania zajrzała mu w oczy ponownie: - Zakochałeś się w niej? Był głupcem, ale nie kłamcą. Nie mógł jej okłamywać. Odstawił szklankę do zlewu, odwrócił się do niej i wydusił z siebie tylko jedno. To samo wyznał Alice parę minut przed powrotem Tani: - Nie wiem. - O mój Boże - powtórzyła Tania, a on wyszedł z pokoju. ROZDZIAŁ JEDENASTY Dni, które dzieliły ich od ferii bożonarodzeniowych były koszmarem. Początkowo Peter nie chciał z nią o tym rozmawiać, ale nie miał wyboru. Przynajmniej tyle jej się należało. Tania bała się wychodzić z domu, by nie natknąć się na Alice. Żadne z nich nie wymieniało jej imienia, a ona nie pokazywała się w domu Harrisów. Ani Peter, ani Tania nie chcieli, by dzieci dowiedziały się, co się stało. - Co to wszystko znaczy? - spytała w końcu Tania, gdy siedziała w kuchni z Peterem, a dzieci wyszły na imprezę świąteczną. Jak dotąd wielkim wysiłkiem udało im się ukryć przed nimi prawdę. Tania była już w domu od trzech dni. Czuła się, jakby nagle zawalił się cały jej świat. Powód był poważny mąż zdradzał ją z najlepszą przyjaciółką. Coś takiego zdarzało się innym parom, ale tak

naprawdę nigdy nie brała pod uwagę, że może się przytrafić także im, mimo że pytała o to Petera w Święto Dziękczynienia. Całkowicie mu ufała. Uważała, że jest mężczyzną niezdolnym do zdrady. Jednak najwyraźniej się myliła. Odkąd przyjechała, niemal się do niej nie odzywał. Wszystko się zmieniło w ciągu tych trzech tygodni, gdy nie przyjeżdżała. Tania patrzyła na niego z wyrazem rozpaczy. On także wyglądał na nieszczęśliwego. Czuł się, jakby zamordował własną żonę. Tania Schudła trzy kilogramy w ciągu trzech dni, co było znaczące przy jej szczupłej sylwetce. Miała bardzo zmęczone oczy, przypominające głębokie zielone szparki, podbite ciemnymi sińcami. On również źle wyglądał. Żadne z nich nie widziało Alice od powrotu Tani do domu i ich nagłego spotkania w kuchni, gdy wszystko stało się jasne. - Nie wiem, co to znaczy - wyznał Peter szczerze, kręcąc głową. Był zawstydzony. Po prostu się zdarzyło. Nigdy wcześniej o tym nawet nie myślałem. Nigdy jej się nie podobałem. Myślę, że przyzwyczailiśmy się do swojego towarzystwa pod twoją nieobecność. Ona bardzo się przydawała dzieciom. - Najwyraźniej i tobie - powiedziała Tania ze smutkiem. - Czy to ona podsunęła ci ten pomysł, czy była to twoja inicjatywa? - Powtarzała sobie, że nie chce znać szczegółów, ale jeszcze drążyła temat. - To się po prostu stało, Taniu. Poszliśmy na pizzę. Dziewczynki wróciły do domu

odrabiać lekcje. Nie wiem... czułem się samotny... zmęczony... otworzyliśmy butelkę wina, i wiem tylko, że potem znaleźliśmy się w łóżku. Wyglądał na bardzo przybitego. Ona też. - A kiedy dokładnie się to stało? Wtedy, gdy mówiłeś, jak bardzo mnie kochasz, a ja dzwoniłam do ciebie, gdy tylko mogłam wyrwać się z planu? Jak długo to trwało? - Tak czy inaczej, było to okropne. Zastanawiała się, jak długo robiła z siebie idiotkę i od jak dawna ją oszukiwał. Miała takie podejrzenia w Święto Dziękczynienia, ale powiedziała sobie, że popada w paranoję. A to on zwariował. Czy wtedy ją okłamał? Przynajmniej tyle chciała wiedzieć. Po prostu - jak wielkim jest kłamcą. - To się zdarzyło po Święcie Dziękczynienia, dwa tygodnie temu - prawie zadławił się tymi słowami. A jej nie było przez trzy tygodnie, bo nie mogła przyjechać. Teraz wiedziała jedno jej wyjazd do Los Angeles okazał się dużym błędem. Jeśli to doprowadzi do rozpadu jej małżeństwa, nigdy nie wybaczy tego sobie i Peterowi. - Czy była to jednorazowa przygoda, czy zdarzyło się kilka razy? - Kilka razy - powiedział niewyraźnie. - Myślę, że oboje czuliśmy się samotnie. A ona potrzebowała kogoś, kto by się nią zaopiekował. Mówił to z prawdziwym smutkiem. Wiedział, że dla żadnego z nich nic już nie będzie takie samo. Tego właśnie Tania obawiała się najbardziej. Nie spodziewała się takiego zachowania po nim ani po Alice. Nie potrafiła sobie wyobrazić, że mogli do tego dopuścić. - Ja także kogoś takiego potrzebuję - mruknęła i wybuchła płaczem. - Nie, Taniu - rzekł, patrząc na nią dziwnie. - Ty mnie nie potrzebujesz. Sama potrafisz góry przenosić, zawsze tak było. Jesteś silną kobietą, żyjesz własnym życiem i

robisz karierę. Była oszołomiona tym, co mówił. - Pracuję nad filmem, bo sam mnie do tego namówiłeś. Powiedziałeś, że taka szansa zdarza się raz w życiu i nie powinnam jej stracić. Nie pojechałam tam, by robić karierę. To nigdy nie było dla mnie najważniejsze, wiesz o tym. Ty i dzieci zawsze byliście na pierwszym miejscu, i nadal tak jest. Przyglądał jej się z niedowierzaniem, gdy tak siedzieli z obu stron stołu. W tej chwili Wielki Kanion wydawał się płytszy od dzielącej ich przepaści. - Nie sądzę, by nadal była to prawda. Spójrz, jak tam żyjesz. Przyznaj, Tan, że nigdy nie będziesz chciała tutaj wrócić - mówił to z przekonaniem. - Nie wmawiaj mi takich głupot. Nie ma tam nic, czego bym pragnęła. To nie moje życie. Chciałam pracować przy tym projekcie, tylko raz, do diabła. I to wszystko. Dla mnie nic się nie zmieniło. Tutaj jest moje właściwe miejsce. - Akurat. - Jakby słyszała Megan. Miała nieprzepartą chęć, by mu wymierzyć policzek, ale się powstrzymała. Oczywiście nie wierzył w żadne jej słowo. Ale to nie ona popełniła błąd, tylko on. Pracowała w Los Angeles, ale nie sypiała tam z nikim. Był tylko on. - I co masz zamiar zrobić? Czego właściwie chcesz, Peter? - spytała i wstrzymała oddech, gdy usiadł zgarbiony przy stole. Najpierw przyglądał się swoim dłoniom, potem spojrzał na nią. - Nie wiem. To zupełnie nowa sytuacja. Nie spodziewałem się tego, Alice też nie powiedział uczciwie. Tania wyglądała teraz jak obca kobieta. Nigdy przedtem nie widział jej tak wściekłej. Prawdę mówiąc, miała złamane serce, ale mówiła z furią: - Nie wierzę. Myślę, że zabiegała o ciebie i dzieci. Dostrzegła szansę zaraz po moim

wyjeździe. Urabiała Megan od ostatniego lata. - Ona jej nie urabiała, ona ją kocha. Wyraźnie bronił Alice. Tani bardzo się to nie podobało i jeszcze pogarszało sprawę. - A jak jest z tobą? - spytała ochryple, a łzy toczyły się jej po policzkach. - Czy ty ją kochasz? - Nie wiem, czuję się zagubiony. Nigdy przez dwadzieścia lat cię nie zdradziłem. Chcę, żebyś o tym wiedziała. - A co to teraz za różnica? - zaszlochała. Pochylił się, by wziąć ją za rękę, ale ją cofnęła. - Dla mnie to wielka różnica - powiedział ze zbolałą miną. - Nigdy by do tego nie doszło, gdybyś nie wyjechała do Los Angeles. Było bardzo nie fair obwiniać ją teraz, ale jednak to zrobił. A w głębi duszy, ona też się obwiniała. - I co teraz mam zrobić? Nie chciałam tam jechać po Święcie Dziękczynienia, ale ty mi kazałeś, żeby uniknąć procesu. - Pewnie to prawda. Było za późno. Stało się coś bardzo złego i oboje musieli podjąć jakąś decyzję. - Co masz zamiar zrobić teraz w sprawie Alice? - spytała z wyraźnym lękiem w głosie. - Czy to tylko jednorazowa przygoda, czy coś więcej? Powiedziałeś, że nie wiesz, czy ją kochasz. Co to znaczy? - Te słowa z trudem przeszły jej przez gardło, ale chciała się dowiedzieć i miała do tego prawo, skoro on zrobił coś takiego. - To znaczy właśnie to, co powiedziałem. Kocham ją jak przyjaciel, bo jest cudowną kobietą. Spędzaliśmy wspaniałe chwile z dziećmi i mamy podobne poglądy na wiele spraw. Wiele rzeczy bardzo mi się w niej podoba, ale wcześniej nie myślałem o tym wcale. I

jednocześnie ciebie też kocham, Taniu. Wiedziałem o tym za każdym razem, gdy ci to mówiłem. Ale nie sądzę, żebyś chciała tutaj znowu mieszkać. Wyrosłaś z tutejszego życia. Sama jeszcze nie zdajesz sobie z tego sprawy, ale pojąłem to, gdy byłem w Los Angeles. Jesteś teraz cząstką tamtego świata. Alice i ja bardziej pasujemy do siebie. Mamy obecnie więcej wspólnego niż ty i ja. Jego słowa raniły ją boleśnie, były oskarżycielskie. Patrzyła na niego oczami rozszerzonymi ze zdumienia. - Jak możesz tak mówić? - Wyglądała na przerażoną. - To bardzo niesprawiedliwe. Pracuję nad filmem, piszę scenariusz, ale nie gram w nim, nie jestem gwiazdą. Jestem taka sama jak trzy miesiące temu, gdy tam wyjeżdżałam. To bardzo nie w porządku z twojej strony, jeśli uważasz, że dałam się oszołomić tym wszystkim głupotom i nigdy tu nie wrócę albo będę nieszczęśliwa po powrocie. Niczego takiego nie chcę. Chcę żyć tak samo jak dotychczas. Naprawdę cię kocham i nie puszczałam się w Los Angeles. Nie tylko nie zrobiłam tego, ale nawet mi to nie przyszło do głowy - dodała ze zranioną miną. - Trudno mi uwierzyć, że chcesz wrócić do dawnego życia - odparł ze smutkiem. Była to wymówka dla tego, co zrobił. - Więc co to znaczy? Że wynajmiesz nową żonę, jeszcze zanim skończę pracę? Co ty wyprawiasz, przeprowadzasz nabór: „Potrzebna żona i gospodyni, podania scenarzystek nie będą rozpatrywane”? Co się z tobą dzieje? I co się stało z Alice? Co z przyzwoitością, zaufaniem i honorem? Ona podawała się za moją najlepszą przyjaciółkę. I co, nagle okazało się, że można mnie oszukiwać, zdradzać, tylko dlatego, że wyjechałam do Los Angeles? Przy twojej zachęcie. Jej oczy płonęły, gdy na niego patrzyła. Był w nich nie tylko gniew, ale i smutek. Peter nie wiedział, co powiedzieć. Wiedział, że Tania ma rację, ale to niczego nie

zmieniało. Nie dało się odwrócić biegu spraw. Miał romans z Alice. - Co ty właściwie robisz, Peter? I co masz zamiar zrobić dalej? - Nie wiem - odparł zmieszany. Alice zadała mu to samo pytanie nie dalej jak tego ranka. W mgnieniu oka cała trójka stanęła przed poważnym życiowym problemem. - Czy chcesz przestać się z nią widywać i będziesz próbował ratować nasze małżeństwo? - Przyglądała mu się długo i uporczywie, wiedząc, że już nigdy mu nie zaufa. A jak mógłby unikać Alice, skoro mieszkała w sąsiedztwie? Gdy tylko Tania wyjedzie do Los Angeles, zejdą się znowu. Nie zaufa już więcej żadnemu z nich. Było to jak grom z jasnego nieba, który uderzył w nią i ich małżeństwo. I dokąd stąd poszedłeś? - pytała w myślach Petera, chcąc wiedzieć, co czuł, ale on najwyraźniej sam tego nie wiedział. Był nadal oszołomiony tym, co zrobił i faktem, że Tania się domyśliła. Wyglądało na to, że ich życie zalewa niszcząca fala. - Nie wiem - powtórzył. Potem zajrzał jej w oczy. Oboje wyglądali na nieszczęśliwych. - Chcę, by nasze małżeństwo było jak przedtem. Chcę, żeby wszystko było jak przedtem, zanim wyjechałaś do Los Angeles. Ale chcę też j wyjaśnić sobie, co czuję do Alice. Musi coś w tym być, bo inaczej by do tego nie doszło. Byłem samotny i zmęczony z użeraniem się ze wszystkim, ale nie sądzę, żeby to był jedyny powód. Może jest w tym coś więcej, bo nie doszło do tego przez pomyłkę ani przypadkowo. Chciałbym móc powiedzieć, że tak było, ale jestem pewien, że to nieprawda. Muszę to wyjaśnić, jestem to winien całej naszej trójce. - I jak zamierzasz to zrobić? Przesłuchać nas po kolei? I ile czasu na to potrzebujesz? Właśnie zniszczyłeś moje życie, oboje zniszczyliście, moją rodzinę i wszystko, w co wierzyłam. Ufałam ci... co mam teraz zrobić? - spytała, łkając bez zahamowań. - Czego właściwie chcesz?

- Potrzebuję trochę czasu, by to wyjaśnić - powiedział ochryple. Wszyscy troje potrzebowali. Alice oświadczyła mu, że go kocha, i to już od śmierci męża. Po prostu nigdy wcześniej nie sądziła, że mogą być parą, a teraz uważała, że mają szansę. Peter nie wiedział, jak się odnieść do tej informacji. Nie mógł sobie poradzić z tym, co obie kobiety mu powiedziały. Był oszołomiony. - Czy chcesz, żebym teraz rzuciła film? Zrobię to - zaproponowała Tania, ale on pokręcił głową. - Dobiorą się nam do tyłka ze względu na twoje honoraria i poniesione straty. Nie potrzeba nam dodatkowych zmartwień. To tylko powiększyłoby kłopoty. Musisz pracować nad filmem do końca. - Był wyraźnie smutny. - A ty będziesz się tu pieprzył z Alice przez cały tydzień, gdy ja będę pracować w Los Angeles. Jak sądzisz, co sobie dzieci o tym pomyślą? Nie będziesz w ich oczach bohaterem. - Wiem. Z pewnością nie jestem. Rozumiem. Czuję się jak skończony dureń. Spójrz, zawaliłem sprawę. Pomyliłem się, popełniłem okropny błąd. Zdradziłem cię. Ale to się już stało, nie mogę tego cofnąć. Chcę się tylko przekonać, czy była to tylko pomyłka, czy coś więcej. Teraz więcej czasu spędzam z nią niż z tobą, Taniu. Więcej nas łączy. Robimy te same rzeczy, mamy tych samych przyjaciół, chcemy tego samego od życia. A ty bujasz gdzieś w przestworzach i robisz zupełnie co innego. Sama tego chciałaś. Powiedz uczciwie. Może wszystko, czego pragniesz, to pisanie, ale dostałaś całą pulę. Nie można oddzielać tych dwóch rzeczy, bo styl życia wynika z rodzaju wykonywanej pracy. Według mnie wyglądałaś na bardzo zadowoloną w bungalowie w Beverly Hills. Nie widziałem, byś biegała wynająć pracownię gdzieś w taniej okolicy albo jeździła autobusem, a nie limuzyną, którą ci dali. Myślę, że lubisz takie wygody, i dlaczego nie? Zarabiasz na nie. Ale nie przypuszczam, byś zrezygnowała z nich za sześć miesięcy. Pewnie będziesz chciała zrobić kolejny film, a potem

jeszcze jeden... nigdy już nie będzie ci odpowiadało życie tutaj, ze mną. - Nie masz prawa podejmować za mnie decyzji i wmawiać mi, co czuję lub czego pragnę. Wszystko, czego chciałam, to wrócić do domu po zakończeniu zdjęć. A teraz mówisz mi, że nie umiałabym, a może już nie będzie domu, i może kto inny zajmie moje miejsce. - To się stało, Tan - powiedział ze smutkiem - też nie chciałem, by do tego doszło. - Ale jednak to zrobiłeś. Ja nie. I nie mam z tym nic wspólnego, poza tym, że podjęłam pracę w innym mieście na dziewięć miesięcy. A do domu przyjeżdżam, gdy tylko mam okazję. Właściwie błagała go, by zachował się fair, chociaż to Przez niego doszło do tak okropnej sytuacji. Po prostu życie czasem okazywało się niesprawiedliwe. - To za mało - powiedział szczerze Peter. - Potrzebuję czegoś więcej, nie wystarcza mi żona, która przyjeżdża do domu kilka razy w miesiącu. Potrzebuję kogoś, kto jest tu ze mną na co dzień. Te ostatnie trzy miesiące zupełnie mnie wykończyły. Nie mogę zajmować się dziewczynkami, pracą, gotowaniem i całym domem. Nie mogę robić tego wszystkiego. Popatrzył na nią, a ona znowu zrobiła się wściekła. - Czemu nie? Ja dawałam sobie radę. Nie zdradzałam cię, by rozładować stres, chociaż mogłam. Mogłam to zrobić w Los Angeles, ale nie zrobiłam. Była pewna, że kilka osób byłoby bardzo zadowolonych z takiego obrotu spraw. - Cóż, spróbujmy to utrzymać w tajemnicy do wakacji. Spróbujmy się uspokoić i wyjaśnić sobie, jaki jest stan naszych uczuć. Jesteśmy zgnębieni i zdenerwowani. Postaram się rozeznać w sytuacji przed twoim wyjazdem do Los Angeles. Przykro mi, Tan, nie wiem, co jeszcze mam powiedzieć. Potrzebuję trochę czasu na przemyślenie wszystkiego. Wszyscy go potrzebujemy. Może odzyskamy rozsądek. - Ja jestem rozsądna. - Spojrzała mu prosto w oczy. Była trupioblada. - To wy dwoje

oszaleliście. Albo może ja, gdy podpisywałam kontrakt na film. Ale nie zasłużyłam na coś takiego - dodała, a łzy znowu napłynęły jej do oczu. - Na pewno nie. Nie chcę cię więcej ranić. Teraz, gdy wszystko wyszło na jaw, trzeba było rozwiązać sprawę tak czy inaczej. Obie kobiety ciągnęły go do siebie, w dwie różne strony, a on był zupełnie zagubiony. - Wolałbym, byśmy nie mówili nic dzieciom, aż wyjaśnimy sobie wszystko, jeśli ci to odpowiada. Tania zastanawiała się chwilę, a potem skinęła głową. Co za różnica. Dzieci i tak zorientują się, że coś się stało. Pomiędzy Peterem i Tanią powstało nieuchronne napięcie, a w ciągu jednej nocy Alice stała się w ich domu persona non grata. Trudno to będzie wytłumaczyć dzieciom. W czasie ferii świątecznych muszą wymyślać jakieś przekonujące kłamstwa. Ale cokolwiek powiedzą, wiele można będzie wyczytać w ich wzroku. Peter wyglądał jak trup, a Tania była załamana. Alice histeryzowała i ukrywała się. Nie chciała być dla Petera tylko kochanką na każde skinienie pod nieobecność Tani. Powiedziała mu, że albo stworzy z nią uczciwy związek, albo to koniec. Mimo zmieszania, poczuła ulgę, że Tania domyśliła się wszystkiego. Jednak oświadczyła, że nie ma wyrzutów sumienia. Kochała Petera i wiedziała, że Tania zmusi go, by zdecydowanie określił, czego chce i co zrobi. Powiedziała mu także, że dla niego poświęciłaby chętnie nie tylko przyjaźń z Tanią. Nadal siedzieli przy kuchennym stole, gdy weszły Megan i Molly. Zobaczyły rodziców i od razu domyśliły się, że stało się coś złego. Matka wyglądała na kompletnie rozbitą. Nigdy wcześniej nie widziały jej w takim stanie, chyba że ktoś umarł. Ojciec wstał, wziął śmieci i wyszedł. Potrzebował świeżego powietrza. - Co się stało? - spytała Molly, patrząc na matkę, która bez powodzenia próbowała

nadać twarzy jakiś normalny wygląd. - Nic. Umarł mój dawny przyjaciel ze szkoły. Właśnie się dowiedziałam i rozmawiałam o tym z tatą. Jestem smutna, to wszystko - powiedziała, ocierając łzy. - Przykro mi, mamusiu. Czy mogę jakoś pomóc? Tania potrząsnęła głową, niezdolna powiedzieć cokolwiek. Peter wrócił i ich oczy się spotkały. Był zmieszany i Megan to zauważyła. Po kilku minutach dziewczynki poszły na górę, natomiast zjawił się Jason. Także zorientował się, że coś zaszło i godzinę później rozmawiał o tym z siostrami. Drzwi od sypialni rodziców były zamknięte, co było niespotykane po południu. Dzieci wiedziały, że stało się coś złego, ale nie potrafiły się zorientować co. Były jednak przekonane, że chodzi o coś poważnego. Megan obawiała się, że matka chce się rozwieść i przenieść do Los Angeles. - Nie sądzę - powiedziała Molly - nigdy by nie porzuciła tatusia i nas. Była tego pewna. - Nie będzie już „nas” w przyszłym roku - przypomniała jej Megan - a ona zostawiła nas już w tym roku. Wierz mi, ona się przeprowadza. Myślę, że o to chodzi. Biedny tatuś wyglądał na bardzo zdenerwowanego. Nie wiedziała, co się stało, ale już mu współczuła. - Mama jest tak samo zdenerwowana - zwrócił im obu uwagę Jason. - Mam nadzieję, że żadne z nich nie jest chore. Dzieci były pewne, że jest to sprawa życia lub śmierci. Cała trójka była głęboko zaniepokojona. Natomiast Peter i Tania kłócili się w swoim pokoju, jednak tak cicho, że dzieci nie mogły ich usłyszeć. Pogrzebowy nastrój utrzymywał się w domu przez kolejne dni. W końcu Tania wyszła z Jasonem, by kupić choinkę. Dzięki drzewku zapanował bardziej odświętny klimat. Jednak Tania płakała, dekorując choinkę, i Molly to widziała. Próbowała się dowiedzieć, o co chodzi,

ale Tania nic jej nie powiedziała. Do końca ferii świątecznych wszyscy chodzili na palcach, zwłaszcza Tania i Peter. Raz Tania spotkała Alice na ulicy, ale odwróciła się i odeszła. A kiedy Megan spytała matkę, czemu nie zaprosiła Alice na drinka, odkąd przyjechała do domu, Tania wykręciła się niejasno, że obie są zbyt zajęte. Megan natychmiast zareagowała: - Jesteś o nią zazdrosna, mamo? Dlatego że dobrze nam z nią i stała się dla nas jakby druga matką? No cóż, weź pod uwagę, że gdybyś ty nie wyjechała, gdy my jesteśmy w ostatniej klasie, ona nie zajmowałaby się nami. Robi to wszystko, bo ty położyłaś na nas krechę. - Megan jak większość młodych osób była niegrzeczna i krótkowzroczna. Tania nic nie odpowiedziała, kryjąc łzy. Jednak uświadomiła sobie, że Peter tak samo widzi sytuację. Gdyby nie wyjechała do Los Angeles, Alice nie zajęłaby się nim ani nie zapraszała jego i dziewczynek na kolację kilka razy w tygodniu. Innymi słowy, zdaniem Megan ma to, na co zasłużyła. Zastanawiała się, czy to prawda. Ale przecież była w Los Angeles przez cztery miesiące zupełnie sama i nie zdradziła Petera. Aż do Wigilii panował w domu nastrój wrogości i przygnębienia. W Wigilię jak co roku poszli wszyscy do kościoła. Jednak w tym roku nie wybrali się tam z Alice i jej dziećmi. Poszli osobno. Tylko Megan narzekała, że nie siedzą koło Alice, oświadczyła, że z tego powodu jest jej przykro, i poszła usiąść koło niej. Tania przez całą mszę klęczała z twarzą ukrytą w dłoniach, a łzy ciekły jej po policzkach. Peter odruchowo gapił się na obie kobiety podczas nabożeństwa. Jedna błagała go wzrokiem, by do niej przyszedł i zaczął nowe życie, a druga opłakiwała to, co było. Peter poprzedniego dnia powiedział Alice, że nie będzie z nią rozmawiał, zanim nie znajdzie wyjścia z sytuacji, która jest bardzo skomplikowana. Alice wyglądała na przerażoną. Napięcie wywołane ich krótkotrwałym romansem stale rosło, a wyglądało na to, że będzie jeszcze gorzej. Ledwie udało im się przebrnąć jakoś przez Boże Narodzenie. Zaraz potem dzieci

wyjechały nad Tahoe na narty i miały zamiar spędzić Nowy Rok w górach. Tania była przekonana, że cała trójka wyjeżdżała z domu z prawdziwą ulgą. Robiła wszystko, by zataić to, co się zdarzyło, ale jej wysiłki były daremne. Zanim dzieci wyjechały, zarówno ona, jak i Peter znaleźli się na skraju załamania nerwowego. Za każdym razem, gdy nie wiedziała, co robi mąż, była pewna, że jest z Alice. Nie ufała mu już ani trochę i być może nigdy już nie zdoła mu zaufać. Postanowili nie obchodzić sylwestra, bo Tania nie była po prostu w stanie. Rankiem w Nowy Rok leżeli w łóżku i rozmawiali. Wieczorem położyli się spać o dziesiątej, ale oboje mieli poważne kłopoty z zaśnięciem. Tania co rano budziła się bez życia na myśl o tym, co się stało. Nie pytała Petera o jego plany. Była pewna, że powie jej, gdy tylko dojdzie do jakichś wniosków. Leżeli tak obok siebie, gapiąc się przez okno. Tania widziała brzeg dachu domu Alice i przyglądała mu się w milczeniu. Peter leżał na plecach ze wzrokiem wbitym w sufit. - Skończę z Alice - powiedział ponuro - myślę, że tak powinienem zrobić. W pokoju panowała cisza. Według Tani to, co powinien był zrobić, to nigdy nie dopuścić do romansu. - Czy naprawdę tego chcesz, Peter? - spytała cicho. Pokiwał głową. - Myślisz, że ci się uda? Że ona na to pozwoli? - Lepiej niż on wiedziała, jak nieustępliwa potrafiła być Alice w swoich dążeniach. - Ona jest bardzo rozsądna. Mówi, że wyjedzie na jakiś czas. Ma coś do załatwienia w Europie w związku z galerią. To nam da chwilę przerwy, ale nie będzie trwało wiecznie westchnął. Nie cierpiał rozmawiać o tym z Tanią, ale wiedział, że musi. Czekała na jego decyzję od ponad dwóch tygodni, podobnie jak Alice. Poinformował Alice o swym postanowieniu

poprzedniego popołudnia i przyznała mu rację. Nie była szczęśliwa, ale powiedziała, że rozumie jego decyzję, ale jeśli by zmienił zdanie, niech da jej znać. Drzwi do jej domu zawsze będą dla niego otwarte. Jej postawa sprawiła, że sytuacja była jeszcze trudniejsza. Wiedział, że musi zamknąć te drzwi, jeśli chce ratować swoje małżeństwo. - A co się stanie, gdy wróci? - spytała Tania zmartwiona. - Będziemy się chyba trzymać z dala od siebie przez jakiś czas, zanim sprawy się znowu nie unormują. - Jednak wszyscy troje wiedzieli, że do tego nigdy nie dojdzie. Tania nie odezwała się do Alice i nie miała zamiaru już nigdy z nią rozmawiać. A gdy wyjedzie znowu do Los Angeles, nie będzie mogła ufać Peterowi. Jeśli nie z Alice, to może będzie sypiał z kim innym. I nie wierzyła, że gdy Alice wróci z Europy, będą się trzymać od siebie z daleka. Tania, milcząc, pokiwała głową, wstała i wzięła prysznic. Nie była w stanie zarzucić rąk na szyję Petera i powiedzieć mu, że go kocha. Już nie wiedziała, co czuje. Gniew, wściekłość, rozczarowanie, lęk, smutek, zawód. Targały nią rozmaite uczucia, wszystkie niemiłe, i nie wiedziała nawet, czy którekolwiek z nich świadczy o miłości. Miała nadzieję, że po pewnym czasie ich związek się odrodzi i znowu rozkwitnie, ale nie była już niczego pewna. Pomiędzy nią a mężem wyrósł mur. Najgorsze jednak było to, że Peter wcale nie próbował go przekroczyć. Chcąc chociaż częściowo naprawić szkody, zaprosił Tanie na kolację kilka dni przed jej wyjazdem do Los Angeles. Alice już wcześniej wyjechała do Europy, a Jason tego dnia pojechał na uczelnię. Ferie od początku do końca były nieudane, wyjątkowo przygnębiające i pełne napięcia. Tania zgodziła się na wyjście z mężem, chociaż niewiele miała do powiedzenia. Jakoś udało im się przebrnąć przez kolację, rozmawiali o dzieciach i poruszali kilka banalnych, przypadkowych tematów. Wieczór nie był zbyt miły dla żadnego z nich, ale

wiedzieli, że od czegoś trzeba zacząć. Oboje z całej siły wystrzegali się napomknienia o Alice. Później w łóżku Peter spróbował się do niej zbliżyć po raz pierwszy, odkąd wróciła do domu i dowiedziała się o jego romansie. Ale w chwili, gdy delikatnie położył jej rękę na plecach, Tania natychmiast zesztywniała. W ciemności odwróciła się od niego tyłem. Miała łzy w oczach, ale on ich nie widział. Usłyszał je w jej głosie: - Przepraszam, Peter... nie mogę, jeszcze nie... - powiedziała cicho. - W porządku, rozumiem - szepnął i też się odwrócił. Od tygodni nie obejmował jej, ani nie mówił, że ją kocha, a to było wszystko, czego pragnęła. Teraz cały czas rozmawiali o Alice. Ten temat obsesyjnie wracał w ich rozmowach, jakby Alice leżała pomiędzy nimi w ich małżeńskim łożu. Gdy Peter leżał do niej tyłem, Tania z głową na poduszce przyglądała mu się w ciemnościach, zastanawiając się, czy jeszcze kiedyś będzie jak dawniej. ROZDZIAŁ DWUNASTY Powrót do Los Angeles był dla Tani tym razem jeszcze trudniejszy. Ze łzami w oczach uściskała po kolei dzieci i była tak zdenerwowana, że nie mogła nic powiedzieć. Nawet Megan wyglądała, jakby było jej przykro z powodu wyjazdu matki, zwłaszcza że zabrakło teraz na miejscu kobiecej opiekunki. Wiedziała, że Alice wyjechała co najmniej na miesiąc. Zadzwoniła do obu dziewczynek, żeby się pożegnać, ale nie powiedziała im dokładnie, dokąd jedzie. Poinformowała o swoich planach tylko Petera, ale on nie podzielił się z nikim tymi wiadomościami i nie był pewien, czy sam ich potrzebuje. Nie wiedział, czy sam może sobie ufać. Zapisał telefon Alice, ale po chwili zastanowienia podarł papier na małe kawałki i wyrzucił. Poczuł się bezpieczniej, zapobiegając sytuacji, że którejś nocy w chwili słabości zadzwoni do niej i poprosi, by wracała do domu. Postanowił ją rzucić i był

przekonany, że mu się to uda. Jeśli w ogóle w życiu można być czegoś pewnym, w co ostatnio coraz bardziej wątpił. Ciążyła mu świadomość, że Tania już mu nie ufa. Nadal wyglądała na załamaną, gdy odwiózł ją na lotnisko, a ona objęła go za szyję. - Nadal cię kocham, Peter - powiedziała smutnie. Nie spali z sobą ani razu przed jej wyjazdem. Za każdym razem, gdy o rym pomyślała, stawała jej przed oczami jego zdrada z Alice. Potrzebowała widocznie więcej czasu na to, by znowu poczuć się z nim swobodnie. - Ja też cię kocham, Tan. Przykro mi, że to się zdarzyło. Cała rodzina miała zupełnie zepsute Boże Narodzenie. Nieważne, jak bardzo starali się ukryć wszystko przed dziećmi, one i tak wyczuły, że stało się coś złego. Zarówno Tania, jak i Peter nie chcieli im nic powiedzieć, co tylko pogarszało sprawę, bo dzieci martwiły się jeszcze bardziej. - Mam nadzieję, że wkrótce będzie lepiej - powiedziała Tania ze smutkiem. - Ja również - odparł Peter szczerze. Chciał, by ich małżeństwo znowu normalnie funkcjonowało. Nie był pewien, jak wielkie szkody wyrządził, ale najwyraźniej bardzo poważne. - Przyjadę do domu w piątek, jeśli będę mogła. A co będzie, gdybym nie mogła? zadała sobie pytanie. Z kim Peter się prześpi? Gdzie wtedy będzie Alice? Czy mąż znajdzie sobie kogoś innego? Nie czuła się już bezpieczna. Przez dwadzieścia lat całkowicie mu ufała. Teraz nie ufała niczemu i nikomu, a najmniej Peterowi. Było to okropne uczucie, które mąż widział w jej oczach. Za każdym razem, gdy na niego patrzyła, odczuwał ciężar swej winy i uświadamiał sobie, jak bardzo ją zranił. Trudno było z tym żyć i oboje odczuli ulgę, że przez pewien czas będą osobno. Minione trzy tygodnie były zbyt trudne. Tania nie znosiła myśli, że musi opuścić Petera i dziewczynki, ale jednocześnie cieszyła się, że wraca do Los Angeles.

Tylko pod tym względem miał rację. To było dla niej straszne, ale chciała jedynie uciec. Dotarła do swego bungalowu o ósmej wieczorem i tym razem nawet jej wesołe pokoiki w hotelu Beverly Hills zrobiły na niej przygnębiające wrażenie. Chciała być z powrotem w domu, a jednocześnie wcale tego nie pragnęła - Chciała być w Ross z mężem, ale żeby wszystko było tak jak dawniej. Zastanawiała się, czy to w ogóle możliwe. Teraz, gdy znalazła się w Los Angeles, w swoim bungalowie, czuła się bardziej samotna niż kiedykolwiek. Tęskniła za Jasonem i dziewczynkami. Tęskniła za wszystkim i za wszystkimi, nawet za dawną sobą. Czuła, że w ciągu ostatnich trzech tygodni zagubiła się całkowicie. Jedyną rzeczą, której nie straciła, były dzieci, ale uważała, że nawet z nimi nie ma już prawdziwego kontaktu. Tego wieczoru nie zadzwoniła do Petera ani on do niej. W bungalowie numer dwa trwała ogłuszająca cisza. Tania nie zdobyła się nawet na to, by włączyć muzykę. Przewracała się w łóżku z boku na bok, poprosiła o wczesne budzenie i płakała, zanim zasnęła. W pewien sposób przyniosło jej to ulgę. Nie musiała się martwić, o czym myśli Peter, leżąc koło niej, i zastanawiać się, czy miał wiadomości od Alice. Czuła się, jakby nic od niej nie zależało. Nie wiedziała, czy obietnica męża, że zerwie z Alice, jest poważna i czy będzie umiał ją spełnić. W co ma wierzyć? Przedtem mu ufała, ale przed trzema tygodniami jej spokojny mały świat zawalił się jak domek z kart. Odczuła ulgę, gdy następnego dnia znalazła się na planie, mimo że musiała wcześnie wstać. Najpierw zobaczyła się z Maksem, który dzielił się obwarzankiem z Harrym. Pies zamerdał ogonem na jej widok, a ona pogłaskała go ze zmęczonym uśmiechem. - Witaj z powrotem. - Max uśmiechnął się do niej. W ułamku sekundy zauważył, że ma roztrzaskane serce. Wyglądała strasznie i schudła jakieś pięć kilogramów. Udawał, że nic nie widzi. - Jak minęły ferie?

- Świetnie - powiedziała bezbarwnie. - A jak ci się udał Nowy Rok? - Było lodowate zimno i padał śnieg, ale było miło. Myślę, że jestem zbyt stary na wnuki. Tylko młodzi ludzie powinni mieć wnuki. One mnie wykończyły. Tania śmiała się, gdy zjawił się Douglas ze stosem notatek. Ostatnie zmiany w rozdanym wszystkim scenariuszu zostały zaznaczone nowym kolorem. Tych poprawek było już tak wiele, że trudno było się w nich zorientować. - Witaj znowu w Hollywood - powiedział, unosząc brwi. - Dobrze się bawiłaś w Marin? - spytał z przekąsem. Gdyby tak było, Tania nie wyglądałaby tak marnie. Nagle zrobiła się zbyt szczupła. - Wyglądasz, jakbyś nic nie jadła od wyjazdu. Dzięki, Douglas. Tylko on nie owijał w bawełnę i nie ukrywał tego, co myśli. - Miałam grypę. - Myliła tropy, ale wątpiła, czy jej uwierzył. - To bardzo niedobrze. Witamy z powrotem w pracy. Przez cały dzień był na planie, by pilnować biegu spraw. Mieli do nakręcenia kilka wyrazistych scen, ale wyjątkowo Jean Amber pamiętała swoje kwestie. Wyglądała rozkosznie, a plotka głosiła, że spędziła ferie z Nedem Brightem w St. Bart's. Oboje robili wrażenie bardzo szczęśliwych i w każdej scenie czuło się między nimi elektryzujące napięcie. - Ach, młodzi kochankowie - powiedział smutno Max, gdy schodził z planu na lunch. Krzyknął: „Cięcie! I kropka!”, co znaczyło koniec zdjęć. Spojrzał na Tanie i zorientował się, że wygląda znacznie gorzej, niż wcześniej. Nigdy nie widział, żeby ktoś był tak blady. - Dobrze się czujesz? Jeśli jesteś nadal chora, nie musisz przychodzić do pracy. Możemy dzwonić do ciebie do hotelu. - Nie, nic mi nie jest. Czuję się tylko zmęczona. - Straciłaś od cholery na wadze. Widać było, że się o nią martwi. Wzruszyło ją to.

- Chyba tak - mruknęła niewyraźnie i udała, że koncentruje się na scenariuszu, ale łzy napłynęły jej do oczu. Nie chciała, by Max je zobaczył, ale tak się stało, bo pociekły po policzkach. Spokojnie wręczył jej chusteczkę. - Wygląda na to, że bajecznie się bawiłaś - powiedział miękko. Harry obserwował ją ze zdziwieniem. Nawet on widział, że stało się coś złego. - Taaa, naprawdę wspaniale. - Wytarła nos i zaśmiała się przez łzy. Potem otarła oczy. - Niektóre wakacje są mniej przyjemne od innych. Te nie były zbyt udane. - Musiały być wyjątkowe - prychnął Max oschle. - Co on zrobił? Zamknął cię w lochu i odmawiał karmienia? Wiesz, są takie numery na 800, pod które możesz dzwonić. Myślę, że ostatni raz dzwoniłem na 800 - rozwód. Naprawdę zadziałało. Przysłali furgonetkę ratunkową i wywieźli gdzieś tę zdzirę. Zapamiętaj ten numer, gdyby on spróbował jeszcze raz. Zabierz ze sobą do lochu telefon komórkowy. Tania płakała coraz bardziej, Max podał jej więcej chusteczek do nosa. - Nie było aż tak źle - mruknęła, ale potem pomyślała przez chwilę i uczciwie przyznała: - W rzeczywistości było gorzej. Całe przeklęte wakacje zmarnowane, mówiąc prawdę. Poczuła ulgę, gdy mu to powiedziała. - Czasem zdarzają się takie wakacje. Moje zazwyczaj też są takie. Fajnie było w tym roku, bo spędziłem je z dzieciakami. Na ogół pracuję charytatywnie, nalewając zupę w jadłodajni dla ubogich. Dobrze mi robi widok ludzi, którym powodzi się gorzej niż mnie. Uświadamia mi, że nie jestem źle sytuowany. Może i ty powinnaś zrobić coś w tym rodzaju. Przykro mi, Taniu - powiedział miękkim, współczującym tonem, który sprowokował ją do jeszcze większego płaczu. - Czy mam wezwać hydraulika? Zdaje mi się, że masz nieszczelne przewody. Wyrzuciłaś z siebie mnóstwo wilgoci.

Płakała jak bóbr, ale on zdołał jednak doprowadzić ją do śmiechu. - Przepraszam. Jestem zagubiona. Czuję się jeszcze gorzej od kiedy wróciłam do Los Angeles. Wszystko działo się w takim napięciu, a ja musiałam trzymać fason wobec dzieci. A tutaj nie robię nic innego, tylko płaczę. - Płacz, jeśli to ci pomaga. Jakieś poważne kłopoty? Czy trochę mniejsze? - Duże - powiedziała, patrząc mu w oczy. Jej wzrok wyrażał bezmierny ból. Max wolałby tego nie oglądać. - Czy mogę jakoś pomóc? - Pokręciła głową. - Tak myślałem. Może czas coś zmieni. - Może. Jeśli oczywiście Peter powiedział prawdę, że Alice wyjechała na długo, i jeśli ona będzie mogła jeździć do domu w weekendy. Jeśli nie, Bóg raczy wiedzieć, co się stanie, zwłaszcza po powrocie Alice. Tania nie ufała już żadnemu z nich i przypuszczała, że nigdy więcej im nie zaufa, a bez tego nie mogło funkcjonować jej małżeństwo. Popatrzyła na Maksa nieszczęśliwym wzrokiem i postanowiła mu się zwierzyć. Od chwili, gdy odkryła romans Petera, przed nikim się nie otworzyła. Dawniej szczerze mogła porozmawiać jedynie z Peterem i Alice. Teraz nie mogła się zwierzyć nawet dzieciom. - Tego dnia, gdy przyjechałam do Marin, odkryłam, że Peter ma romans z moją najlepszą przyjaciółką. Jej wzrok wyrażał taką udrękę, że Max aż drgnął. - Cholera. Co za paskudztwo. Czy zastałaś ich na gorącym uczynku? Mam nadzieję, że nie. - Nie. Domyśliłam się. Podejrzewałam coś takiego w Święto Dziękczynienia, ale myślę, że wtedy do tego jeszcze nie doszło. Może miałam przeczucie. - Kobiety są dziwne pod tym względem. Zawsze wyczują sprawę. Faceci nic nigdy nie wiedzą, aż dostaną po tyłku. Kobiety po prostu wiedzą. To mi się w nich nie podoba. Nie da

się przed nimi niczego ukryć. No i co potem się stało? - Przeżyliśmy okropne trzy tygodnie, torturując się nawzajem. Tamta pojechała do Europy. On powiedział, że nie zacznie z nią znowu się spotykać po jej powrocie. Twierdzi, że to skończone. - Wierzysz mu? Maksowi pochlebiało jej zaufanie. Tania ufała mu i ceniła jego rady. Pokręciła głową w odpowiedzi. - Już nie. Może już nigdy nie uwierzę. Obawiam się, że do niej wróci, gdy ona przyjedzie do domu. On myśli, że ja zostanę w Los Angeles. To nie w porządku, że mi to wmawia i nie słucha, co mówię. - To tylko wymówka, Taniu. Gdyby chciał naprawdę być z tobą, nie byłoby dla niego ważne, czy jesteś tancerką w haremie, czy romansujesz z królem Anglii lub Donaldem Trumpem. W gruncie rzeczy, jeśli chce, by wasze małżeństwo istniało, każe ci wracać do domu po skończonym filmie i zapomnieć o Hollywood. Może woli ten drugi związek. Albo się boi lub czuje gorszy od ciebie. Czy ona jest młoda? - Nie. - Tania potrząsnęła głową. - Jest sześć lat starsza ode mnie, a dwa lata od niego. - Zatem musi chodzić o uczucie. Nikt nie ugania się za kobietą dwa lata starszą, jeśli jej nie kocha. - Max był poruszony. - Oni są do siebie bardzo podobni, dlatego kochałam oboje. Ona całkiem mnie zdruzgotała. Myślę, że latała za nim. Od dwóch lat jest wdową. Moje dzieci traktują ją jak ciotkę. A ona ma teraz lepszy kontakt z moją córką niż ja. Myślę, że starała się o to, bo chciała go zdobyć. Mój wyjazd był dla niej wymarzoną okazją. Max pokiwał głową współczująco. - I co on mówi? - Ze zerwał z nią.

- Czy mówi, że ją kocha? - Twierdzi, że nie wie. - Nie cierpię takich facetów - prychnął Max z irytacją. - Albo ją kocha, albo nie. Jak do licha może nie wiedzieć? - Mówi, że mnie też kocha - odparła Tania, znowu wydmuchując nos. - Nie jestem pewna, czy jeszcze kiedyś mu uwierzę. Tania czuła się, jakby całe jej życie legło w gruzach. I rzeczywiście tak było. Max bardzo jej współczuł. Była taką miłą kobietą, tyle opowiadała o mężu i o tym, jak bardzo go kocha. Wiedział, że to musi być dla niej straszny cios. - Wierzę w to, że cię kocha, Taniu - powiedział w zamyśleniu, głaszcząc brodę. Miał taki zwyczaj, gdy się nad czymś zastanawiał. - To znaczy, jaki facet by cię nie kochał? Musiałby być głuchy i ślepy. Wierzę także w to, że czuje się zażenowany. Pewnie kocha was obie, co naprawdę jest w nim wzruszające, ale się zdarza. Mężczyźni są pod tym względem zupełnie poplątani. Dlatego miewają i żony, i kochanki. - No i co wtedy robią? - spytała, czując się jak dziecko słuchające dorosłego. - Zależy od faceta. Niektórzy żenią się z kochankami, inni zostają z żonami. Wiesz, twój mąż może mieć rację co do jednej rzeczy. Możliwe, że go przerosłaś. Nie sądziłem, że do tego dojdzie i wyobrażałem sobie, że popędzisz z powrotem do domu. Ale nigdy nie wiadomo, może zrobisz kolejny film. Albo może porzucisz jego smutny tyłek, skoro robi cię w konia. Uśmiechnęła się, słysząc, co Max wygaduje. - Nadal chcę wracać do domu. Nie ma powodu, bym została tutaj. - Mogłabyś zrobić wielką karierę w branży filmowej, gdybyś tylko chciała. Odwaliłaś kawał roboty przy tym scenariuszu. Zapewne dostaniesz dużo propozycji, gdy film wejdzie

do kin. Jeśli chcesz, możesz wejść na szczyt. - Nie chcę. Lubię swoje dotychczasowe życie. - Więc walcz o nie. Trzymaj go na smyczy. Jedź do domu. Kopnij go w tyłek. Nie gódź się na żadne głupoty. Niech zapłaci za to, co zrobił. Tak postępowały ze mną żony, gdy robiłem skoki w bok. - A jak na to reagowałeś? - spytała z ciekawością. - Rozwodziłem się z nimi tak szybko, jak tylko mogłem. Ale moje kochanki zawsze były młodsze, milsze i o wiele bardziej zabawne. - Jego odpowiedź rozśmieszyła ich oboje. W twoim przypadku, jeśli ten facet ma odrobinę rozumu, będzie się ciebie trzymał. Mam nadzieję, że tak będzie, jeśli tego chcesz. Czy wcześniej już zrobił coś takiego? Pokręciła głową przecząco. Była o tym przekonana. - Dobrze. Zatem jest prawiczkiem. Może już nigdy więcej tego nie zrobi. To mógł być tylko pojedynczy wyskok. Obsuwa. Miej na oku tę kobietę i nie wierz ani jednemu ich słowu. Zaufaj swojemu instynktowi, nie wyjdziesz na tym źle. - Właśnie w ten sposób się dowiedziałam. Wiedziałam od pierwszej chwili, gdy ich zobaczyłam. - Grzeczna dziewczynka. Tak trzymać. Może wszystko dobrze się skończy. Przykro mi, że miałaś takie nieprzyjemności. Wzruszyła ramionami. - No cóż, mnie też. Dziękuję, że mnie wysłuchałeś. Harry zaszczekał jakby w odpowiedzi i oboje znowu się roześmieli. - On zgadza się ze wszystkim, co mówiłem. To bardzo mądry pies. - A ty jesteś bardzo mądrym facetem i prawdziwym przyjacielem - podsumowała Tania i pochyliła się, by pocałować go w policzek. W tym momencie pojawił się Douglas.

- Co was tak do siebie zbliżyło? - Wyglądał na zaintrygowanego. - Ona właśnie mi się oświadczyła - wyjaśnił Max - ale powiedziałem, że musi mnie kupić. Za sześć krów, stadko gęsi i nowego bentleya. Właśnie kończyliśmy negocjacje. Dała mi czas do namysłu w kwestii gęsi. Z bentleyem nie było problemu. Douglas uśmiechnął się szeroko, a Tania parsknęła śmiechem. Czuła się lepiej po rozmowie z Maksem. - Poranne zdjęcia poszły całkiem dobrze. A ty jak myślisz? - spytał Douglas. Max też był zadowolony. Romans Jaen i Neda działał na | ich korzyść. Ona grała o niebo lepiej. Tak często bywało. Wielu aktorów i aktorek romansowało w czasie kręcenia zdjęć. Było to jak flirt na statku. Po przybyciu do portu wszystko się kończyło. Nieliczne pary trwały, ale większość się rozpadała. Ekipa zakładała się już, czy ten związek przetrwa. Jean była znana z tego, że zmienia mężczyzn jak rękawiczki. A miała ich wiele par. Podobną opinię miał Ned. Oboje byli ulepieni z tej samej gliny. Potem Douglas zwrócił się do Tani. - Czy chcesz coś przegryźć wieczorem po skończeniu zdjęć? Chcę porozmawiać z tobą o pewnych zmianach w scenariuszu. Tania była zmęczona, ale uważała, że nie powinna mu odmawiać. Spotkania z Douglasem były właściwie obowiązkiem, nawet jeśli odbywały się pod pozorem kolacji. - Oczywiście, jeśli nie przeszkadza ci mój wygląd. Nie miała nawet siły, by wrócić do hotelu i się przebrać. - Wyglądasz dobrze - powiedział, jakby nic nie zauważył. - Możemy pójść na sushi lub na jakąś chińszczyznę. Nie zabiorę ci dużo czasu. Wiem, że byłaś chora. Nie wątpił w to, bo była bardzo blada i sporo schudła, a ona nie zamierzała mówić mu prawdy.

Skończyli pracę około ósmej wieczorem. Douglas zabrał ją do swego ulubionego baru sushi, a za nimi pojechała limuzyna Tani, bo on po kolacji miał jeszcze coś do załatwienia. Tania czuła się wyczerpana, zanim usiedli do jedzenia. Zmiany, o których Douglas chciał z nią rozmawiać, były minimalne. Była zaskoczona, że chce omawiać to podczas kolacji. Przyznał, że szukał pretekstu. - Więc jak minęło Boże Narodzenie? Wspaniale, bo z dziećmi? - spytał, gdy podzielili się sushi, nakładając je sobie na talerze. Douglas lubił to samo, co ona. - Tak, świetnie - powiedziała, próbując przekonać samą siebie i zapomnieć o tym, co stało się podczas ferii. - Ale właściwie dobrze było wrócić dzisiaj do pracy. Zajrzał jej w oczy, gdy to mówiła i dostrzegł coś na ich dnie. - Dlaczego mam wrażenie, że masz jakiś problem w domu i mnie okłamujesz? Możesz mi powiedzieć, żebym pilnował własnego nosa, jeśli posuwam się za daleko. Nie chciała mu się zwierzać, ale nie miała siły kłamać. Może to już nie będzie miało znaczenia. - Nie oszukuję cię. Po prostu nie chcę o tym mówić - wyznała. - Prawdę mówiąc, ferie były do bani. - To kiepsko. Miałem nadzieję, że się mylę. Nie była pewna, czy mu wierzyć. Przecież Douglas tak się starał, by stała się częścią tutejszego światka. Jednak kiedy zobaczył, jak bardzo jest rozbita, zaczął jej współczuć. - Poważne kłopoty? - Może. Czas pokaże - powiedziała zagadkowo, a on skinął głową. - Przykro mi, Taniu. Wiem, ile dla ciebie znaczy dom. Przypuszczam, że problem dotyczy męża, a nie dzieci. - Tak. Po raz pierwszy. Dla mnie to szok.

- To zawsze jest szok, dla każdego. To kwestia zaufania. Związki międzyludzkie nie są łatwe, nieważne, czy jesteś po ślubie, czy nie. - Uśmiechnął się do niej nad resztkami jedzenia. - Dlatego unikam ich ze wszystkich sił. Łatwiej być wolnym strzelcem i stawiać sprawy jasno. Nic nie było jasne w jej życiu, ani odnośnie jej małżeństwa, ani uczuć do Petera. Douglas zdawał sobie z tego sprawę. - Ale wiem, że to nie w twoim stylu. - Rzeczywiście nie - powiedziała, uśmiechając się smutno. - Myślę, że mój przyjazd tutaj był dla nas swego rodzaju próbą. Trudno wyjechać na dziewięć miesięcy i bywać w domu tylko od czasu do czasu w weekendy. Było to trudne i dla Petera, i dla dziewczynek. Szkoda, że nie stało się to w przyszłym roku. Ale i wtedy byłoby to dla niego trudne. - Może to umocni wasze małżeństwo - mruknął Douglas, podpisując czek. Wyglądał, jakby nie bardzo wierzył w to, co mówi, i chyba go to nie obchodziło. Tania w jego oczach należała do obcego gatunku. Był nią oczarowany, ale w gruncie rzeczy nie rozumiał, jak wielką wartość miało dla niej życie rodzinne i dlaczego tak bardzo go pragnęła. Dla niego było to śmiertelnie nudne i przyziemne. - A może odkryjecie, że już do siebie nie pasujecie, bo któreś z was przerosło drugie dodał ostrożnie - albo że ty go przerosłaś. - Nie sądzę, żeby tak było - rzekła cicho Tania. - Myślę, że to po prostu trudne przeżycie. Jeszcze trudniejsze teraz, gdy Peter włączył w to Alice. - Ale damy sobie radę - dodała, jakby chciała przekonać samą siebie. Milczała, gdy wychodzili z restauracji. Potem przez chwilę stali na chodniku i znowu rozmawiali o scenariuszu. Douglas spojrzał na nią łagodnie.

- Przykro mi, że przeżywasz trudny okres, Taniu. Tym razem był chyba szczery. Widział, jak bardzo jest wytrącona z równowagi i naprawdę jej współczuł. Była taką miłą osobą, a wyglądała na głęboko zranioną. - To się zdarza nam wszystkim. Jeśli mogę ci jakoś pomóc, daj mi znać. - Naprawdę chciałabym regularnie wyjeżdżać do domu na weekendy, nie sprawiając nikomu tutaj zawodu. - Zrobię, co będę mógł. Potem wsiadł do swojego samochodu, a ona do swojej limuzyny. Odjechał ferrari, a Tania wróciła do hotelu. Czuła się bardzo samotna, wchodząc do bungalowu. Tęskniła za Peterem. Zadzwoniła do niego na komórkę. Odebrał od razu, jakby czekał na telefon. - O, cześć - powiedział, jakby zdziwiony, że to ona. Serce jej prawie przestało bić. - A myślałeś, że kto to? - Natychmiast zrobiła się podejrzliwa. - Nie wiem... no, chyba ty. Właśnie rozmawiałem z dziewczynkami. Zastanawiała się, czy czekał na telefon od Alice albo od kogoś innego. Czuła się fatalnie z tym, że już mu nie wierzy. - Jak ci minął dzień? - Był bardzo długi. Byliśmy na planie do ósmej. Właśnie omawiałam scenariusz z Douglasem, jedząc sushi. Stale chcą kolejnych zmian. Zamierzała zostać rano w hotelu, by wprowadzić poprawki, o których mówił Douglas. Następne trzy miesiące pracy nad filmem jawiły się jej jak ciągnąca się w nieskończoność droga. A dalsze dwa miesiące postprodukcji to niemal cała wieczność. Dopiero potem będzie mogła na stałe wrócić do domu. Nie miała pojęcia, czy jej małżeństwo wytrzyma tak długą próbę. Zaczynała w to wątpić. Była chora na samą myśl o nadchodzących miesiącach i o tym,

co w tym czasie będą robili Peter i Alice. Nie spodziewała się wcale, że coś takiego się zdarzy. Myślała, że są dobrym, trwałym małżeństwem, a teraz wszystko się rozpadło. I chociaż Peter postanowił zerwać z Alice, Tania bała się, że szkody, które poczynił, są zbyt wielkie. - A co u ciebie? - Usiłowała zadać to pytanie normalnym tonem, ale nic już nie było zwyczajne. Oboje czuli się niezręcznie, a w jej głosie dźwięczał żal. - Też był długi, ale w porządku. - Potem dodał łagodniej: - Tęsknię za tobą nawet pomimo tego całego zamieszania. Przepraszam, Taniu. Przykro mi, że tak spieprzyłem wszystko. - Był bliski łez, gdy to mówił. Poszedł do ich pokoju i usiadł na łóżku. Także czuł się samotny podobnie jak ona. - Miejmy nadzieję, że uda nam się to naprawić - powiedziała miękko. - Ja też za tobą tęsknię. Kocham cię. - W tym momencie wpadło jej coś do głowy: - Czy chcesz przyjechać któregoś wieczoru w tym tygodniu i zostać na noc? - Oboje tego potrzebowali. Mały romans, by umocnić więź między nimi. - Nie sądzę, żebym mógł - powiedział przygnębiony. - Mam spotkania przez cały tydzień, no i nie chcę zostawiać dziewczynek samych. Teraz nie było w sąsiedztwie Alice, która by nad nimi czuwała i pomagała w razie jakichś kłopotów. - Mogą zostać z przyjaciółmi - zasugerowała Tania. - Zobaczymy. Może w przyszłym tygodniu. Ten tydzień jest fatalny. - To był tylko pomysł. - Bardzo miły pomysł. - Spróbuję przyjechać do domu na weekend. Obiecuję. Powiedziałam Douglasowi, że naprawdę muszę jechać. Mam nadzieję, że nie wyznaczą żadnego spotkania na sobotę. A jeśli

nawet, wyruszę do domu zaraz po nim. Uważała, że jej pobyt w domu jest teraz bardzo ważny, by próbować naprawić zaistniałe szkody. Jak się okazało, w ten weekend nie było żadnych spotkań. Nie wiedziała, czy Douglas zrobił to ze względu na nią, czy naprawdę nie było takiej konieczności. Wyjechała w piątek po południu i zjawiła się w Ross w porze kolacji. Peter ucieszył się na jej widok, dziewczynki były zachwycone, a potem wyszły z koleżankami. Tania poszła z Peterem do małej włoskiej knajpki w Marin na późną kolację. Gdy wracali do domu, było niemal normalnie. Ten tydzień dobrze im zrobił. Kurz na pobojowisku zaczął opadać. Nie kochali się tej nocy, ale po raz pierwszy od wielu tygodni przytulili się do siebie. Nazajutrz rano po raz pierwszy od sprawy z Alice uprawiali seks. Był w tym smutek, ale i delikatność, łagodność, słodko - gorzki smak, jakby oboje wyciągali ku sobie ręce, próbując się odnaleźć. Tania zmuszała się, by nie myśleć, że Peter robił to samo z Alice. Nie dopuszczała do siebie tej myśli, gdy leżała w jego ramionach z zamkniętymi oczami. Peter bał się spytać, nad czym się zastanawia. Chciał, by znowu było dobrze między nimi. Miał nadzieję, że tak będzie. Mógł tylko próbować naprawić to, co sam zepsuł. Tania otworzyła oczy i spojrzała na niego. Uśmiechnęła się niewyraźnym, smutnym uśmiechem. - Kocham cię, Peter. - Ja też cię kocham - powiedział i pocałował ją delikatnie w usta. - Kocham cię, Tan, i bardzo przepraszam. Kiwnęła głową, próbując nie myśleć, że to „kocham cię” zabrzmiało jak „żegnaj”. ROZDZIAŁ TRZYNASTY W styczniu Tania była w domu przez trzy weekendy z rzędu i wyglądało na to, że

stosunki z Peterem normalizują się. Wiedziała, że mąż próbuje jej zrekompensować przykrości, i uspokajała się, widząc, że mijają tygodnie, a Alice nie wraca. To miało dobry wpływ. Tania nie chciała jej nigdy więcej widzieć, co oczywiście było nierealne, skoro Alice mieszkała obok. Ale im dłużej była nieobecna, tym większą szansę mieli Peter i Tania na odbudowanie swego małżeństwa. W ostatni, czwarty weekend stycznia, Tania nie mogła przyjechać do domu, ale Peter powiedział, że to nic nie szkodzi. Przygotowywał się do sprawy sądowej, dziewczynki miały jakieś swoje plany, a pogoda była przez cały czas okropna. I tak najprawdopodobniej jej lot zostałby odwołany lub mocno opóźniony. Na obszarze całego stanu występowały burze, więc jego zdaniem było lepiej, że Tania zostanie w Los Angeles. Ona także miała dużo pracy. Wprowadzała kolejne zmiany do scenariusza. Ekipa przystępowała właśnie do zdjęć plenerowych, zaplanowanych na kilka następnych tygodni, które mogły okazać się trudne. Przewidywano, że zdjęcia zakończą się za sześć lub siedem tygodni. Tania nie mogła się już tego doczekać. Potem miała być w domu przez dwa tygodnie, a następnie wrócić do pracy przy postprodukcji z montażystami i Maksem. Do tego czasu spędziła już w Los Angeles pięć miesięcy, a czekały ją jeszcze kolejne trudne cztery, może trochę mniej. Czuła się, jakby ten film wyssał z niej całą krew albo - gorzej - wszystkie soki z jej małżeństwa. Jednak powoli poprawiały się jej relacje z Peterem. Pomogły w tym wydatnie te trzy weekendy, które spędzili razem i Tania cieszyła się, że mogła przyjeżdżać do domu. Pod koniec następnego tygodnia zachorowała na paskudną grypę lub zatruła się jedzeniem i też nie mogła pojechać do Ross. Minął jeszcze tydzień, zanim w końcu wróciła do domu. Wypadło to tuż przed walentynkami. Kupiła Peterowi czerwony krawat w serduszka i pudełko jego ulubionych cukierków, a dla dziewczynek fajne nocne koszulki i kilka bawełnianych bluzeczek od Freda Segala. Miała to wszystko w torbie bagażowej, gdy

wysiadała z taksówki przed domem. Chciała zrobić Peterowi niespodziankę, więc nie zadzwoniła do niego. Teraz, wysiadając z samochodu, zobaczyła, że mąż wychodzi od Alice i obejmuje ją w talii. Śmiali się. W tym momencie Peter podniósł wzrok i zobaczył, że Tania się im przygląda. Stała przez chwilę w milczeniu, a potem ruszyła do domu ze spuszczoną głową. Gdy Peter wszedł, zobaczył, że stoi w kuchni i dygocze. Był przestraszony. - Widzę, że Alice wróciła. - Popatrzyła na męża. Nie oskarżała go o nic, ale wyglądało na to, że czują się razem bardzo swobodnie. Zauważyła też, że sąsiadka ma nową fryzurę. Kiedy przyjechała? - Jakieś dziesięć dni temu. - Wiedział, co sobie myśli Tania. Nic się nie zdarzyło, ale spędził trochę czasu z Alice i rozmawiał z nią o tym, co zaszło przed dwoma miesiącami. Oboje próbowali zrozumieć i wyjaśnić sobie, o czym to świadczy; czy to tylko przypadek, czy coś poważnego? - Ładnie wygląda - powiedziała Tania bezbarwnym tonem. Chciała zapytać, czy się już z nią przespał, jednak nie odważyła się. Peter usłyszał pytanie, mimo że go nie zadała. Było jasne, o czym Tania myśli. - Do niczego nie doszło, Tan. Ona jest chora. Zrobiła badania kontrolne po powrocie i znaleźli guz w piersi. W zeszłym tygodniu go usunęli, a za kilka tygodni zaczyna naświetlania. Był wyraźnie zmartwiony. Zajrzała mu w oczy. - Przykro mi to słyszeć. Czy to znowu coś zmieni między nami? - Wolała wiedzieć zawczasu. Nie chciała znowu znaleźć się na huśtawce. Raz wystarczyło. Pokręcił głową. - Po prostu jej współczuję - powiedział szczerze. Tania wiedziała, że sytuacja robi się dla nich niebezpieczna, ale nie mogła nic zrobić. Dzieliły ich jego uczucia do Alice i Tania wiedziała, że jeśli go teraz straci, to będzie nieodwracalne. Może nie miało to nawet nic

wspólnego z jej pobytem w Los Angeles. Nie mogła go związać na zawsze. Jeśli chce odejść, i tak znajdzie sposób. Czuła się przegrana, gdy tak patrzyła na niego w kuchni. Nagle odniosła wrażenie, że znowu go straciła. - Nie zamierzam popełnić żadnego głupstwa, Tan - rzekł łagodnie. Kiwnęła głową ze łzami w oczach, wzięła swoje bagaże i poszła na górę. W mgnieniu oka wraz z powrotem Alice wszystko się zmieniło. Czuła to, a może czuła tylko lęk. Wyczuwała też obawy Petera. Następnego wieczoru, w walentynki, Peter zaprosił ją na kolację. Dała mu prezent, a on włożył krawat jeszcze w restauracji. Sam wręczył jej kaszmirowy sweterek, który bardzo jej się spodobał. Jednak była niespokojna przez cały weekend. Świadomość, że Alice znowu jest tuż obok, budziła w niej najgorsze obawy. Właściwie nie wiedziała, co ma robić, by wygrać tę rozgrywkę. Bo jeśli Peter naprawdę zechce być z Alice, nie było sposobu, by go zatrzymać ani odmienić bieg spraw. Dziewczynki były zadowolone, że Alice wróciła, chociaż zorientowały się, że coś zaszło między ich przyjaciółką a matką. Żadna z kobiet nic nie mówiła, obie unikały tego tematu i obie nie patrzyły im w oczy, pytane o to, co się stało. Alice powiedziała tylko, że potrzebuje przerwy we wzajemnych kontaktach. Tania nic nie odpowiedziała. Jednak było oczywiste, że nie chce nawet o niej słyszeć. Kiedy Peter w niedzielę wieczorem odwoził Tanie na lotnisko, była milcząca i spięta. W końcu sam postanowił poruszyć temat: - Nie dopuszczę do tego, by coś się stało, Tan. Rozmawiałem o tym z Alice. Ona wie, że nie chcę zrobić nic, co by wystawiło na szwank nasze małżeństwo. Czemu w to nie wierzysz i nie wyjeżdżasz uspokojona? - A dlaczego jedyna rzecz, która mi przychodzi do głowy, to „dobrymi chęciami piekło wybrukowane”? - spytała z krzywym uśmieszkiem. Peter się roześmiał. Było to z pewnością trafne.

- Zaufaj mi. Dawniej ufała im obojgu i doskonale wiedziała, do czego to doprowadziło. Trudno było po tak krótkim czasie zaufać im znowu. Prosił ją o zbyt wiele. - Możesz zamontować na mnie urządzenie alarmowe lub wykrywające - próbował jakoś rozładować sytuację. Tania uśmiechnęła się do niego smutnie. - A może czip w zębach? - Co tylko chcesz. Powiedziałem jej, że zawiozę ją na naświetlania, jeśli będzie potrzebowała pomocy, gdy zacznie zabiegi za kilka tygodni. Ale obiecuję, że nie zamierzam robić nic poza tym. Tania poczuła ostry ból w sercu, gdy to powiedział. - Dlaczego nie może wziąć kogoś innego? Ma wielu przyjaciół. - Alice była osobą towarzyską i wszyscy ją lubili, zawsze przyciągała ludzi jak magnes. - Jeśli da sobie radę beze mnie, to tak zrobi. Powiedziała, że wszyscy są zajęci. - Ty też - podkreśliła Tania. - Najwyraźniej chce cię znowu chwycić w swoje szpony. Powiedziała to z udręką i rozpaczą. Nie widziała sposobu, by oddzielić ich od siebie. Fakt, że Alice potrzebowała pomocy Petera był dokładnie tym, czego się obawiała i czego chciała uniknąć. Była to najlepsza droga do odrodzenia ich romansu. Współczucie, litość, niepokój, żal - wiedziała, jak to wpłynie na Petera. Alice też doskonale zdawała sobie z tego sprawę. - Nie martw się, Tan. Wszystko będzie dobrze - powiedział z przekonaniem, gdy dojechali do lotniska i po chwili stanęli przy krawężniku. Przyjrzała mu się zmartwiona i poczuła, że zagarnia ją fala paniki. - Boję się - szepnęła miękko. - Niepotrzebnie. Ona jest dokładnie tym, kim przedtem. Przyjaciółką. Wszystko inne

to była pomyłka. Tania pokiwała głową i pocałowała go na pożegnanie. Za moment znalazła się na chodniku i niosąc torbę, odwróciła się, by mu pomachać. On też jej pomachał, uśmiechnął się i odjechał. Gdy weszła do budynku lotniska, znowu odczuła kąsający lęk. Myślała o tym wszystkim przez całą drogę do Los Angeles w samolocie i samochodzie wiozącym ją do hotelu. Nie miała pojęcia, jak ochronić Petera przed Alice, i w końcu zrozumiała, że nie może. To zależało wyłącznie od niego. Zadzwoniła do niego na komórkę wkrótce po przyjeździe, ale włączyła się poczta głosowa. Zanim oddzwonił około jedenastej wieczorem, była wprost chora z niepokoju. Nie chciała pytać, gdzie był, ale mogła się domyślić. - Jak się udał wieczór? - spytała tylko. Zostawiła mu jakąś głupią wiadomość w poczcie głosowej, więc wiedział, o co jej naprawdę chodzi. - Poszedłem do kina z dziewczynkami. Właśnie wróciliśmy. Odczuła nagłą ulgę, a następnie kolejny przypływ strachu. - Czy była z wami Alice? - Nie cierpiała siebie za to pytanie, ale musiała się dowiedzieć. Koszmarna była świadomość, że rywalka wróciła i jest tak blisko Petera. - Nie. Nie zapraszaliśmy jej. - Przepraszam, Peter. - Czuła się nieswojo, zupełnie jakby stała się osobą, jaką nigdy nie chciała zostać. Jednak nie miała wyboru. Musiała zapanować nad lękiem. - W porządku, rozumiem. Miałaś dobry lot? - Świetny. Brak mi ciebie. Podczas jej ostatnich pobytów znowu byli sobie bardzo bliscy, prawie tak, jak przed jego krótkim romansem z Alice. Jednak teraz jej powrót wywołał zamęt. Ujawniły się brzydkie uczucia: przede wszystkim panika, uraza i gniew, jaki czuła na myśl, że zdradzili ją oboje. Wszystko było nadal świeże.

- Mnie ciebie też brakuje. Śpij dobrze. Zadzwonię jutro. Przez wiele godzin Tania leżała w łóżku i zastanawiała się, czy Peter wymknął się do sąsiedniego domu albo czy Alice jest w jej sypialni. Wiedziała, że to niemal obsesja. Nienawidziła siebie za te myśli. Wiedziała, że Peterowi także by się nie podobały. Ale to on ponosił za to winę. On wraz z Alice zburzył ich spokój, i teraz we troje musieli z tym żyć. Tania została wciągnięta w tę sytuację bez własnej winy. Nie cierpiała siebie w roli bezwolnej ofiary i zdradzanej żony. Film zajął ją przez następny miesiąc. Zbliżali się do końca. Szał przy robieniu ostatnich ujęć sprawił, że nie mogła za nic w świecie wyjechać do domu. Narady produkcyjne odbywały się dniem i nocą, a ona przerabiała scenariusz tysiąc razy. Nawet Max wyglądał na wyczerpanego. Dopiero w trzecim tygodniu marca Max podniósł ostami raz rękę w górę i powiedział: „Cięcie!”. Potem padły magiczne słowa: „Koniec zdjęć, ludzie”. W studiu, gdzie pracowali, zapanowała wrzawa i wszyscy zaczęli tańczyć. Polał się szampan, członkowie ekipy ściskali się i całowali. Jean i Ned nadal byli razem, ale na planie zakładano się, jak długo to jeszcze potrwa. Ned w maju zaczynał kolejny film, który miał być kręcony w południowej Afryce przez sześć miesięcy. Douglas już przymierzał się do następnej produkcji, podobnie Max. A Tania chciała wracać do domu. Nie widziała się z Peterem od dwóch tygodni, bo on też nie mógł przyjechać. Miała dwa tygodnie wolnego. Na szczęście zbiegało się to w czasie z wiosennymi feriami dziewczynek. Potem musiała znowu wrócić do Los Angeles na sześć lub osiem tygodni postprodukcji. Ponownie do domu miała wrócić w końcu maja lub na początku czerwca, w samą porę, by zdążyć na końcowe egzaminy dziewczynek. Straciła całą ich ostatnią klasę. Jedynym pocieszeniem było to, że będzie w domu, gdy dziewczynki otrzymają zawiadomienia o przyjęciu na studia. Przynajmniej tyle.

- Czy będziesz za nami tęskniła, Taniu? - spytał Max, sącząc szampana. Niósł drugi kieliszek dla psa. Douglas gratulował wszystkim, ściskając ręce. Panowała radosna, świąteczna atmosfera. Ekipa miała już za sobą tę długą przygodę. Tylko montażyści i realizatorzy będą pracować przez dalsze dwa miesiące, współdziałając z Maksem. W tym czasie Douglas miał drobiazgowo doglądać ostatecznych rezultatów. Trzeba będzie robić postsynchrony, zapętlenia, wgrywać efekty dźwiękowe, wycinać pewne sceny. Sztuka robienia filmu polegała na wielkiej dokładności i dbałości o szczegóły. Najpierw jednak Tania wybierała się do domu. Zanim wróciła do bungalowu, żeby się spakować, zrobiło się zbyt późno, by zdążyć na samolot. Poleciała do Ross następnego ranka. Nie mogła się doczekać tych dwóch tygodni z rodziną. Miał to być jej najdłuższy pobyt w domu od Bożego Narodzenia. Tamte ferie okazały się katastrofą. Przez cały ten czas pracowała jak niewolnik. Czuła się, jakby walczyła na wojnie. Bała się wracać do Los Angeles na ostatnie dwa miesiące. Miała wrażenie, że już naprawdę dość się napracowała. Chciała tylko być w domu z Peterem i dziewczynkami. Kiedy weszła do kuchni, wszystko wokół jej się podobało. Nareszcie poczuła, że jest w domu. Uśmiechnęła się do siebie. Była zadowolona, że dziewczynki zastały ją tutaj, wracając ze szkoły. Wyglądało na to, że nawet Megan ucieszyła się na jej widok. Tania zrobiła zakupy i ugotowała ich ulubione dania na kolację. Wieczorem, gdy Peter wrócił do domu, stół był nakryty, paliły się świece. Trudno było uwierzyć, że nie widziała się z nim od ponad miesiąca. Uśmiechnął się, gdy zobaczył, co przygotowała. - Pięknie to wygląda, Taniu. To bardzo miłe z twojej strony. - Objął ją ramieniem i przytulił. Kiedy później poszli na górę, Tania miała nadzieję, że będą się kochać. Peter był wyczerpany i usłyszała, że zasnął natychmiast, zanim zdążyła się rozebrać. Rozczarowana

pomyślała, że nie ma pośpiechu. Mieli na to całe dwa tygodnie jej pobytu w domu. W sobotę rano był już na nogach, kiedy się obudziła, i zszedł na dół. Przygotował jej śniadanie. Dziewczynek już nie było. Gdy posprzątała po posiłku, zaproponował spacer. Był piękny, ciepły, wiosenny dzień. Pojechali pod Mount Tam. Tania odczuła niepokój, widząc, jak Peter na nią patrzy. Nagle ogarnęła ją panika. Przez pierwsze dziesięć minut spacerowali w milczeniu. Peter zobaczył ławkę i poprosił, by usiadła. Wyglądał, jakby chciał jej coś powiedzieć. Jeszcze zanim zaczął, wiedziała, co to będzie. Chciała biec przed siebie i gdzieś się ukryć. Jednak nie mogła. Musiała przynajmniej udawać, że jest dorosła. Była przerażona i czuła się starsza o kilka lat. - Dlaczego mam wrażenie, że wcale nie chcę wiedzieć, co masz mi do powiedzenia? odezwała się, czując ucisk w żołądku. Peter patrzył w dół na stopy, potem pochylił się i zaczął bawić się kamykami. Gdy znowu się wyprostował, zobaczyła, że ma zbolałą minę. - Nie wiem, co ci powiedzieć. Myślę, że i tak wiesz. Nigdy nie przypuszczałem, że do tego dojdzie. Nadal nie wiem, jak to się stało i dlaczego. Ale się stało, Tan. Próbował wyrzucić to z siebie najszybciej i najdelikatniej jak potrafił, ale gdy zaczął, zorientował się, że nie ma na to sposobu. Niezależnie od tego, jak to zrobi i co powie, i tak musiało to być okropne. - Alice i ja znowu staliśmy się parą, gdy ona była chora i miała naświetlania. Wiem, że to brzmi idiotycznie, ale chyba chcę się z nią ożenić. Kocham cię, i to nie chodzi o twój pobyt w Los Angeles ani o to, że nie przyjeżdżałaś do domu przez ostatni miesiąc. Myślę, że i tak by do tego doszło. Mam wrażenie, że tak miało być. Czuła się, jakby ją uderzył w głowę toporem. Jakby rozpadała się na dwie części. Kręciło jej się w głowie, a serce uciekło w pięty. Patrzyła na niego z niedowierzaniem.

- Tak po prostu? To koniec? Nie widziałam cię od pięciu tygodni, a ty zdecydowałeś, że ty i Alice jesteście sobie przeznaczeni? Jak, do diabła, doszedłeś do takiego wniosku? Była prawie w tym samym stopniu rozgniewana, co zraniona. - Uświadomiłem sobie, jak bardzo ją kocham, gdy była chora. Ona mnie potrzebuje, Tan. Nie jestem pewien, czy ty też. Jesteś silną kobietą. Ona nie, i wiele przeszła. Potrzebuje kogoś, kto się nią zajmie. - O, Boże. - Tania oparła się o ławkę i zamknęła oczy. Tym razem nie była nawet w stanie płakać. Tak bardzo ją to zraniło, że nie mogła wylać ani jednej łzy. Była zdruzgotana. Podejrzewałaby wszystko, głównie, że on sypia z Alice, ale nie, że będzie chciał się z nią ożenić lub uzna, że tak „miało być”. Z trudem do niej docierało to, co powiedział i zastanawiała się, czy kiedykolwiek go zrozumie. - Napisałam kiedyś coś takiego w jednym z odcinków opery mydlanej. Producent uznał, że to jest zbyt mdłe i kazał mi wyciąć tę scenę. Nigdy bym nie przypuszczała, że sama przeżyję to któregoś dnia. Życie naśladuje sztukę. Czy jak to się mówi. Przyglądała mu się z niedowierzaniem. - I co to za brednie o tym, że ja jestem taka silna, a Alice cię potrzebuje? Alice jest o wiele twardsza niż ja. Myślę, że cię załatwiła, Peter. Doszła do wniosku, że cię pragnie i zaczęła zabiegać o ciebie natychmiast, gdy mój powrót został odłożony. Sądzę, że jest znacznie silniejsza, niż myślisz. On był piekielnie naiwny, a oboje byli kompletnymi zerami. Tylko to była w stanie pomyśleć. Fakt, że całe życie, jakie wiodła od dwudziestu lat, miało zaraz rozwiać się we mgle, nie był tak porażający jak świadomość, że została okrutnie zdradzona przez dwie najbliższe osoby, a zwłaszcza przez Petera. Czuła się wykiwana, oszukana i zdradzona przez nich oboje, i to drugi raz w ciągu trzech miesięcy. Może to miał na myśli Peter, mówiąc, że

„tak miało być”. Czuła, że oboje zakręcili się, by „tak miało być”. Odwalili kawał dobrej roboty. - I tylko tyle? - spytała, czując, że łzy w końcu napływają jej do oczu; ze znacznym opóźnieniem. - To koniec. Chcesz się wynieść. Zamierzasz się z nią ożenić? Co chcesz powiedzieć dzieciom? Że po prostu przenosisz się o numer dalej, zwyczajnie zmieniasz adres? Jakie to wygodne - dodała z goryczą. Miała pełne prawo być rozgoryczona. - Ona kocha nasze dzieci - mruknął, nie mogąc znieść wyrazu jej twarzy. Widział, że krew odbiegła jej z policzków. Od dwóch tygodni czekał, żeby jej to powiedzieć. Odkąd znowu zeszli się z Alice, byli pewni, że chcą być razem, zwłaszcza gdy Peter codziennie woził ją na naświetlania. Nie mówił o tym Tani przez telefon. Wiedział, co sobie myślała. I znowu okazało się, że miała rację. - Tak, rzeczywiście kocha nasze dzieci - przyznała, wycierając oczy rogiem koszuli. Nie przejmowała się tym, jak wygląda. Nie miało to już żadnego znaczenia. - I widocznie ty ją kochasz, a ona ciebie. Jak słodko. A co ze mną? Co mam zrobić? Co robi odtrącona kobieta w takim przypadku, Peter? Odchodzi z wdziękiem i życzy wszystkiego najlepszego? Czy mamy nadal być sąsiadami i dzielić się dziećmi, jakbyśmy byli jedną wielką, szczęśliwą rodziną? Czego się po mnie spodziewasz? - Alice zamierza sprzedać dom i chcemy się przenieść do Mili Valley. Ale to może trochę potrwać. Nie powinienem przeprowadzić się tuż obok, bo to byłoby kłopotliwe dla dzieci. - To ładnie, że na to wpadłeś, nie mówiąc o tym, jak kłopotliwe dla mnie. Kiedy chcesz powiedzieć o tym dzieciom? - Potem zamyśliła się nad czymś. Kręciło jej się w głowie, miała gonitwę myśli, usiłowała zrozumieć to, co Peter mówił. - Sądzę, że powinniśmy

poczekać, aż skończą szkołę w czerwcu. Zostało mniej niż trzy miesiące. Przyjadę w końcu maja, po skończeniu postprodukcji, czyli będziemy musieli mieszkać razem tylko parę tygodni. Nie mam pojęcia, co zrobimy przez najbliższe dwa tygodnie. Nie możesz teraz przenieść się do Alice, a ja nie chcę być z tobą w jednym pokoju. - Patrzyła na niego jak na kogoś obcego. Przyjechała do domu, ciesząc się myślą o dwóch tygodniach spędzonych z nim razem, a on zaserwował jej taką nowinę. Był to niewiarygodny cios. - Jeśli chcesz, będę spał w pokoju Jasona - powiedział cicho. - Jak to wytłumaczysz dziewczynkom? Trafiła w sedno. Nie wiedział, jak to zrobić. - Może będziemy musieli się przemęczyć i jednak spać w tym samym pokoju. Nie była tym zachwycona. Należał teraz do innej kobiety. Dwadzieścia lat jej życia zostało anulowane, tak jak się odwołuje program telewizyjny o niskiej oglądalności. Znika z anteny na zawsze. Próbowała nie myśleć o tym, że nadal go kocha. Gdyby dopuściła te uczucia do siebie, pewnie położyłaby się na ziemi u stóp Mount Tam i zaczęła wyć. Nagle zaczęła się zastanawiać, czy nie ma objawów załamania nerwowego. Jednak nie mogła sobie pozwolić na taki luksus. Musiała okazać dojrzałość, nawet jeśli miałoby to ją zabić. Przez moment pomyślała, że tak się stanie. Peter mógłby równie dobrze ją zastrzelić. Odtworzyła w myślach jego słowa, ale brzmiały równie idiotycznie jak wtedy, gdy je wypowiadał. Opuszczał ją, by poślubić Alice. Może wszyscy troje zwariowali. To przecież nie miało żadnego sensu. Cała ta sytuacja wydawała jej się niedorzeczna. - Będę spał na podłodze. - W ten oto sposób Peter rozwiązał kwestię ułożenia się do snu, co teraz stanowiło najmniejszy z ich problemów. Kiwnęła głową. To była odpowiednia kara dla niego.

- Powiemy im, gdy skończą szkołę - postanowiła, a on pokiwał głową na znak zgody. Cóż, zatem to proste. Czy jeszcze o czymś powinniśmy porozmawiać? Czy muszę sprzedać dom? - Było słychać, że jest na skraju rozpaczy i ma ołów w sercu. - Nie, jeśli nie będziesz chciała - odparł ponuro. Tania wyglądała normalnie, ale w jej głosie wyczuwało się coś szalonego. Próbowała przeanalizować wszystkie szczegóły sytuacji, by wiedzieć, na czym stoi. Dzięki temu nie rozpadła się na kawałki. - Nie potrzebuję alimentów. Sądzę, że powinieneś opłacać studia dzieci. To chyba będą rosnące sumy. Kiedy wesele? - Taniu, nie bądź taka. Wiem, że to dla ciebie szok. Nie chcę tego przedłużać. Mogliśmy czekać, by się upewnić, czy robimy dobrze, ale nie chciałem cię zwodzić. Alice i ja potrzebujemy czasu, by wszystko zrozumieć i nabrać pewności, że sobie odpowiadamy. Jednak wolę mieszkać z nią niż z tobą, by nie udawać lub znowu cię oszukiwać. - Oczywiście, oszukiwanie nie jest dobre - powiedziała, a łzy potoczyły się jej po policzkach. - Zdecydowanie myślę, że powinieneś rozpocząć nowe życie z Alice. Jednak naprawdę nie chcę być na weselu. Wbrew sobie nie mogła opanować szlochu. Peter spróbował objąć ją i uspokoić, ale odsunęła się i wstała. Chciała zachować resztę godności, jaka jej pozostała. Przerażała ją myśl, że będą udawać normalne małżeństwo przez następne dwa tygodnie wiosennych ferii dziewczynek. Według niej, nie byli już małżeństwem. On teraz należał do Alice, tak jak od kilku miesięcy. W milczeniu wracali do domu. Tania ocierała łzy z policzków i patrzyła przez okno. Powtarzała sobie wszystko w myślach. Peter ją porzucał. Chciał zacząć nowe życie z Alice... z Alice, a nie z nią. Miała więc żyć sama z dziećmi, tyle że one też wkrótce wyjadą. We wrześniu zostanie całkiem sama. Przez całą zimę czekała, kiedy wreszcie wróci do domu, a

teraz nie było do kogo wracać. W tym przypadku cała historia źle się kończyła. Ona nigdy nie napisałaby takiego zakończenia, ale Peter i Alice o nie zadbali. W zasadzie Peter ją wyrzucił. Przez całą drogę, gdy jechali do domu i gdy wysiadała z samochodu, była w stanie myśleć tylko o jednym - że chciałaby umrzeć. ROZDZIAŁ CZTERNASTY Dwa tygodnie, które Tania spędziła w Marin, były męczarnią od początku do końca. Próbowała robić dobrą minę przed dziewczynkami, a Peter zachowywał się wyjątkowo grzecznie i okazywał upokarzające współczucie. Przez cały czas Tania czuła się jak zamroczona. Próbowała zrozumieć, co się stało i jak do tego doszło. Obwiniała się za wyjazd do Los Angeles i pracę nad filmem. A gdy nie obwiniała samej siebie, obwiniała Petera i Alice, rzecz jasna. Odczuła ulgę, kiedy w końcu wyjechała z powrotem do Los Angeles, by zacząć postprodukcję. Straciła jeszcze więcej na wadze i miała surowe spojrzenie, w którym tak naprawdę był lęk. Kiedy dotarła do biura, by pracować z Maksem i Douglasem odczuła ulgę, że ma coś do roboty poza zastanawianiem się, jak będzie wyglądało jej życie po odejściu Petera. Przez dwa tygodnie pobytu w Marin zadawała mu bolesne pytania w rodzaju: ile mebli zabierze. Skoro dziewczynki w czerwcu skończą osiemnaście lat, sprawa opieki nad nimi będzie prosta. Nie trzeba nawet ustalać terminów odwiedzin. Dzieci będą mogły przebywać u każdego z nich, kiedy zechcą. Było to wręcz zabójczo łatwe. Następnego dnia, gdy pracowała z Douglasem i Maksem, nadal wyglądała na głęboko wstrząśniętą. Max natychmiast zauważył, że wygląda strasznie i pod koniec dnia spytał ją o to, gdy zgarniała papiery do torby. Przez cały dzień była rozkojarzona. - Czy chciałbym usłyszeć, jak ci minęły ferie? - spytał łagodnie. I tak już odgadł. Wyglądała podobnie jak po Bożym Narodzeniu, tylko jeszcze gorzej. Domyślał się odpowiedzi.

- Nie, nie chcesz. Potem postanowiła mu jednak powiedzieć. - Wyprowadza się do niej, gdy dziewczynki w czerwcu skończą szkołę. Sądzi, że się pobiorą. Widocznie tak „miało być”. Moja własna prawdziwa opera mydlana. Czy nie wywołuje to mdłości? Musisz zadać sobie to pytanie. - Życie czasami powoduje mdłości - mruknął Max ze współczuciem. Dostrzegł, że jest bardziej wściekła niż w grudniu. A pod gniewem kryje się złamane serce. Widział to. - To zdumiewające, jak tandetne bywa czasami życie, nawet wśród z pozoru kulturalnych ludzi. Myślę, że czasami wszyscy zachowujemy się jak ci sfilmowani mieszkań przyczep kempingowych. Czy tego chcemy, czy nie. Dlatego te męczące widowiska tak dobrze sprawdzają się w te telewizji. - Chyba tak - powiedziała, uśmiechając się z zadumą. Nic mi nie będzie. Muszę się tylko nieco przyzwyczaić. Max wiedział, że jej dzieci wyjadą na studia z końcem lata. Przez cały rok mówiła tylko o rodzinie. A teraz jej mąż ją zostawiał. Traciła niemal wszystko, co kochała, w ten czy inny sposób. A mąż, zdaniem Maksa - dureń, odchodził z jej najlepszą przyjaciółką. Max nie mógł się z nią nie zgodzić - to było tandetne. I bardzo smutne. Szczerze jej współczuł. - Czasem najgorsze rzeczy, jakie nas spotykają, okazuje się potem błogosławieństwem. Po prostu nie widzimy tego w danym momencie. Pewnego dnia możesz spojrzeć wstecz i tak to odczuć. Z drugiej jednak strony, pewnego dnia możesz spojrzeć wstecz i uznać, że tym razem twoje życie naprawdę się rozpieprzyło. Uśmiechnęła się mimo woli, słuchając jego słów. - Myślę, że to ten przypadek. Nie bardzo mi się to podoba. - Przynajmniej wiemy, że jesteś przy zdrowych zmysłach. Sądzę, że mogę dać ci jedyną przyzwoitą radę - tylko praca przyniesie ci pociechę. Tak zawsze było ze mną. Kiedy

moja najukochańsza zmarła na raka piersi, to właśnie praca ocaliła mi życie i zdrowy rozsądek. To jedyne wyjście. Tania pokiwała głową. Nie myślała o tym. Zastanawiała się nad wakacjami i wyjazdem nad Tahoe bez Petera, oczywiście po tym, jak poinformuje o wszystkim dziewczynki. Myślała także o ich wyjeździe na uczelnię. Dostały zawiadomienia o przyjęciu na studia, gdy przyjechała do domu na ferie. Jednak cierpienie zupełnie przesłoniło jej radość z tego faktu. Przynajmniej dziewczynki były zachwycone. Obie dostały się na uczelnie, na których im najbardziej zależało. Megan miała studiować na Uniwersytecie Kalifornijskim w Santa Barbara z bratem, a Molly w akademii filmowej. Tania zupełnie nie wiedziała, co z sobą pocznie po ich wyjeździe. Przedtem myślała, że będzie mieć w końcu więcej czasu dla Petera, ale on spędzał go teraz z Alice. Czuła się jak kamyk w pudełku, przetaczający się bez celu, bez miejsca, w którym mogłaby zakotwiczyć. Wszyscy jej bliscy niebawem wyjeżdżali. Była to okropna myśl. Max miał rację. Została jej tylko praca i wakacje spędzane z dziećmi. W trakcie postprodukcji przyjeżdżała do domu w każdy weekend. Rozkład jej zajęć był teraz znacznie bardziej unormowany. Starała się ze wszystkich sił unikać Petera, który spędzał dużo czasu u Alice. Dziewczynki o nic nie pytały. Czuła się, jakby wszyscy wiedzieli, że stąpają po Polu minowym i uważali, by niczego nie potrącić. Była ciekawa, o czym myślą. Niedługo wszystkiego się dowiedzą. Bała się powiedzieć im i Jasonowi w czerwcu. Na razie jakoś się trzymała, podczas weekendów spędzała czas z dziewczynkami, a w nocy zaczęła pisać skrajnie przygnębiające opowiadania, z których większość mówiła o śmierci. W pewnym sensie jej małżeństwo umarło, a pisanie stanowiło jedyny sposób, aby je opłakać. Któregoś popołudnia Peter zobaczył jeden z tekstów w jej komputerze, przeczytał i przeraził się. Tania była w bardzo ponurym stanie ducha.

W ostatnim tygodniu postprodukcji, w maju, spotkała się z Douglasem, który poczynił interesujące uwagi. Kilkakrotnie jedli wspólnie kolację i rozmawiali o pracy. Znowu zaprosił ją do siebie na basen, ale w każdy weekend wyjeżdżała. Gdy raz została, była zbyt przygnębiona, by przyjąć zaproszenie. Douglas zamierzał wyprodukować kolejny film, tym razem z innym reżyserem. Miała to być znana reżyserka, zdobywczyni kilku Oscarów. Chodziło o przygnębiającą historię kobiety, która popełniła samobójstwo. Chciał, by Tania napisała scenariusz. Temat pasował do jej obecnego nastroju, ale nie zamierzała już wracać do Los Angeles. W głębi serca uważała, że jej małżeństwo dobiegło kresu dlatego, że wyjechała pracować nad filmem. Pozostał jej niesmak. Chciała znaleźć się z powrotem w Marin. Powiedziała to Douglasowi przy kolacji, a on się roześmiał. - Och, nie zaczynaj znowu, Taniu. Na miłość boską, to nie jest twoje miejsce. Pojedź tam na trochę i pisz opowiadania, a potem wróć. Twoje życie w Marin się skończyło. Napisałaś świetny scenariusz do naszego filmu i możesz nawet zdobyć Oscara. A jeśli nie, zdobędziesz go przy następnym. Nie uciekniesz przed losem. Twój mąż jakoś to wytrzyma. Wytrzymał ten rok - powiedział z przekonaniem - więc zniesie i następny. - Prawdę mówiąc, nie wytrzymał - powiedziała cicho. - Rozwodzimy się. Przez chwilę Douglas wyglądał na oszołomionego. - Ty? Taka doskonała żona? Nie mogę w to uwierzyć. Kiedy to się stało? Powiedziałaś po Bożym Narodzeniu, że masz pewne problemy. Przypuszczałem, że wszystko jest już dobrze. Muszę przyznać, że jestem w szoku. - Ja też. Powiedział mi w marcu. Przeprowadza się do mojej najlepszej przyjaciółki. - Jakie to banalne. Wiesz, co mam na myśli? - Douglas nie tracił okazji. - Nie należysz do tamtego świata. Ludzie w Marin są pozbawieni wyobraźni. Chcę zacząć nowy film w październiku. Pomyśl o tym. Zadzwonię do twojego agenta i złożę oficjalną ofertę.

Po tej rozmowie Douglas był dla niej jeszcze milszy niż zazwyczaj i zadzwonił do agenta. Walt oddzwonił następnego dnia, oszołomiony wysokością proponowanego honorarium. Oferowano jej jeszcze większą sumę niż wcześniej. Douglas chciał ją pozyskać do filmu za wszelką cenę. Jednak ona była niewzruszona. Przeżyła swoje w Los Angeles i nie chciała tu wracać. Nie chodziło jej o pracę, ale ten wyjazd złamał jej serce. Chciała jechać do domu i lizać rany. - Musisz to zrobić, Tan - powiedział agent. - Nie możesz odrzucić takiej oferty. - Owszem, mogę. Jadę do domu. Problem w tym, że teraz nie miała właściwie dokąd jechać. Posiadała dom, ale nikogo w nim wkrótce nie będzie. Myślała o tym, gdy w następnym tygodniu przyjechała do Marin i zdała sobie sprawę, jak smutny będzie dom bez dzieci. Gdy dziewczynki pod koniec sierpnia wyjadą na uczelnie, a Peter odejdzie, po raz pierwszy w życiu zostanie zupełnie sama. Zadzwoniła w poniedziałek do Walta i oznajmiła mu, że przyjmuje propozycję Douglasa. Nie miała nic innego do roboty. W kolejnym tygodniu podpisała umowę. Peter był zadowolony, gdy mu o tym powiedziała. - Mówiłem ci, że tam wrócisz. Tyle, że to nie była prawda. Gdyby nie odszedł do Alice, Tania nigdy by się na to nie zdecydowała. W pewnym sensie popchnął ją ku temu. Rozmawiała na ten temat z Maksem, on pogratulował jej decyzji, i wiedziała, że miał rację. Niezależnie od tego, jak bardzo nie lubiła Hollywood, po odejściu Petera i dziewczynek tylko praca mogła trzymać ją przy życiu. Reszta lata była po prostu koszmarna. Tania zakończyła postprodukcję w ostatnim tygodniu maja i wróciła do Marin. Dziewczynki otrzymały świadectwa ukończenia szkoły tydzień później, uroczyście, z obowiązkową pompą i wzruszeniem. Peter wykazał tyle taktu, że nie zabrał Alice na tę ceremonię. Następnego dnia powiedzieli dzieciom, że zamierzają się rozwieść. Wszyscy płakali, włącznie z Peterem i Tanią. Megan cieszyła się, że chodzi o Alice,

chociaż przykro jej było ze względu na matkę. Objęła ją i przytuliła. Molly była ogłuszona wiadomością, Jason zaszokowany, mimo że przyjaźnił się z Jamesem, synem Alice. Dzieci były wstrząśnięte, chociaż nie aż tak bardzo, jak się spodziewała Tania. Cała trójka kochała Alice i chociaż żal im było matki, jakoś rozumiały sytuację. W głębi ducha uważały, że Peter i Alice bardziej do siebie pasują, ale nie mówiły tego głośno. Oznajmiła im, że będzie od października pracować nad nowym filmem. Nikt nie okazał zdziwienia. Pytali o Tahoe i Tania powiedziała, że jedzie z nimi. Peter i Alice wyjeżdżali do Maine w tym tygodniu w odwiedziny do jej krewnych. Wszystko odbywało się kulturalnie, w sposób dobrze zorganizowany. Dzieci miały wybór, który dom chcą odwiedzić, Tani czy ten, w którym ich ojciec zamieszka z Alice. Dla nich wszystko okazało się łatwiejsze, niż byłoby, gdyby Peter postanowił poślubić kogoś innego. Ojciec wyprowadził się następnego dnia po tej rozmowie do domu, który Alice kupiła w Mili Valley. Ona mieszkała tam już od miesiąca. Jej dotychczasowy dom w sąsiedztwie został oddany pod zastaw, a Peter powiedział, że sprowadza się tam rodzina, którą lubią i która ma dzieci w podobnym wieku. Wszystko w ich świecie pasowało do obrazka, albo prawie. Był to czas przemiany. Tylko Tania wyglądała, jakby jej życie się rozpadło, a ona zapadała się w sobie. Nie mogła się doczekać powrotu do pracy, by zająć się czymś innym. Nienawidziła teraz wszystkiego wokół, z wyjątkiem dzieci. Wiedziała, że nie jest dla nich obecnie miłym towarzystwem, bo była zbyt przygnębiona. W końcu jednak, gdy znaleźli się nad Tahoe, zaczęła przypominać dawną siebie. Niezależnie od tego, co się stało tej wiosny, wszyscy po przybyciu na miejsce dobrze się bawili. Nawet Tania, która już nocami pracowała nad nowym scenariuszem. Była to ponura historia, ale jej się podobała i odpowiadała aktualnemu stanowi jej ducha. Douglas dzwonił od czasu do czasu. Przefaksowała mu kilka stron, a to, co napisała,

bardzo mu odpowiadało. Uważał, że za ten film z pewnością dostanie Oscara, jeśli nie uda się za poprzedni. Ten nowy nosił tytuł Nieobecna. Peter przyjechał z Alice, bo mieli podwieźć Jasona i Megan do Santa Barbara w końcu sierpnia. Wtedy po raz pierwszy od wielu miesięcy widziała Alice. Było to bolesne doświadczenie, ale jakoś je zniosła. Nie odzywały się do siebie w ogóle. Peter czuł się znacznie bardziej skrępowany niż Tania. Tydzień później zabrali Molly na Uniwersytet Kalifornijski. Tania była bardzo zadowolona, że Molly będzie w Los Angeles, gdy ona znowu zamieszka w bungalowie numer dwa w hotelu Beverly Hills. Wprowadziła się tam tego dnia, gdy odwiedziła Molly w akademiku. Potem wieczorem Molly przyszła na kolację do jej bungalowu. Zamówiły jedzenie do pokoju i chichotały jak małe dziewczynki. Teraz Tania czuła się tu jak w domu. Zastanawiała się, jak udało jej się przeżyć minionych pięć miesięcy. Od chwili, gdy Peter oznajmił, że odchodzi, był to najtrudniejszy okres w jej życiu. Równie trudno było jej uwierzyć w to, że się już jakoś z tym uporała. Teraz mogła zatracić się w pracy nad następnym filmem. O takim właśnie sposobie ratunku mówił Max, i miał rację. Następnego dnia spotkała się z Douglasem w jego biurze, by porozmawiać o filmie. Poznała reżyserkę, na której punkcie on wprost oszalał. Tani również się spodobała. Były dokładnie w tym samym wieku i miały wiele wspólnego. Obie jednocześnie ukończyły uniwersytet w Berkeley, chociaż nigdy się tam nie zetknęły. Tania wiedziała, że będzie się im dobrze pracowało. Teraz czuła się profesjonalistką, bo miała za sobą rok doświadczeń. Zapowiadało się, że ten film będzie trudny do nakręcenia, ale da wiele satysfakcji przy pisaniu. Po naradzie Douglas zaprosił je obie do Spago na lunch, a potem odwiózł Tanie do hotelu i zapytał o zdanie na temat Adele.

- Myślę, że jest bardzo interesującą kobietą - powiedziała szczerze. - Jest wyjątkowo błyskotliwa. Zastanawiała się, czy Douglas smali do niej cholewki, bo była bardzo atrakcyjna, ale nie chciała go o to pytać. Nie powinno jej to obchodzić, a on zachowywał dyskrecję w stosunku do swoich partnerek. Tania wiedziała, że lubi wpływowe kobiety, które dobrze się prezentują u jego boku. Były to swego rodzaju niezwykłe trofea. Lubił inteligentne partnerki, a Adele Michaels na pewno była jedną z nich. Rozmawiali o niej, wracając do hotelu. - Cieszę się, że ci się spodobała - powiedział Douglas po prostu. - A przy okazji, jak tam twoje wakacje? Jeszcze o to nie spytałem. - Ciekawie - odparła uczciwie. Czuła się teraz przy nim znacznie swobodniej niż przed rokiem. Wtedy wszystko dla niej było nowe i była bardziej przestraszona. Nadal robił na niej wrażenie, ale już się go nie bała. Stali się niemal przyjaciółmi. - Peter się wyprowadził i zamieszkał z nową partnerką. Dziewczynki wyjechały na uczelnię. Moje gniazdo ostatecznie opustoszało. Wszyscy wyfrunęli na swobodę, łącznie z Peterem i ze mną - uśmiechnęła się smutnie, myśląc o tym, ile się zmieniało w ciągu ubiegłego roku. Teraz znalazła się tu ponownie, a bungalow numer dwa stał się jej domem na czas kręcenia kolejnego filmu. - Widzę, że miałeś rację. Moje dotychczasowe życie w Marin skończyło się, przynajmniej na razie, a może na zawsze. - To dobrze - powiedział z przekonaniem - nigdy nie mogłem sobie tam ciebie wyobrazić. Przez dwadzieścia lat zarówno Tani, jak i jej rodzinie wszystko tam doskonale

odpowiadało. Teraz musiała znaleźć coś dla siebie i żyć, jakby zaczynała wszystko od nowa. Nadal przyzwyczajała się do tej myśli i czasami jeszcze czuła się nieswojo. - Co byś powiedziała o dniu nad basenem w niedzielę? Obowiązują te same zasady: rozmowa nie jest wymagana, oboje wypoczywamy. Wiedziała, że niebawem znowu zaczną żyć po wariacku, gdy przystąpią do produkcji nowego filmu, więc zaproszenie bardzo jej się spodobało. Z poprzedniej wizyty była zadowolona, zwłaszcza gdy Douglas grał na fortepianie. Miała nadzieję, że znowu będzie grać. - Tym razem spróbuję nie chrapać - roześmiała się. - Dzięki za zaproszenie. - O jedenastej w niedzielę. A na sushi któregoś wieczoru, może w następnym tygodniu, zanim się zacznie ten szał. Niedługo mieli przystąpić do narad przedprodukcyjnych. Tania oczekiwała na nie zadowolona, że spotka się z Adele. Pomachała Douglasowi odjeżdżającemu swym nowym bentleyem, a potem weszła do bungalowu. Całe popołudnie pracowała nad scenariuszem, zainspirowana ich rozmową siedziała przy komputerze długo w nocy. Po skończonej pracy próbowała nie myśleć o Peterze. Dziwnie się czuła, że znalazła się w tym samym bungalowie, ale tym razem już nie jako jego żona. W czerwcu złożyli dokumenty rozwodowe, wyrok miał zapaść w grudniu. Dwadzieścia lat wspólnego życia przeminęło, zostały tylko dzieci i dom, do którego więcej nie chciała wracać. Peter należał teraz do Alice, a Tania lepiej się czuła w bungalowie w hotelu Beverly Hills. Dziwne, a jednocześnie smutne, jak bardzo jej życie się zmieniło. Tania spotkała się z Molly w sobotę po południu i zabrała ją na kolację. Spędziły miło czas i porozmawiały z Megan i Jasonem przez komórkę. Potem odwiozła córkę do akademika. Dobrze było przekonać się, że dzieci nadal czują się z nią związane, zwłaszcza

Molly, która była jej szczególnie bliska. Przez całą kolację rozmawiały o rozwodzie. Molly wyznała, że nadal jest zaszokowana, że ojciec wyprowadził się do Alice i porzucił matkę. Było to trudne do pojęcia i wyjaśnienia. Ale powiedziała Tani, że musi się trzymać, mimo że jest to trudne. Spytała, czy matka zamierza spotykać się z kimś innym, a Tania uczciwie odparła, że nie. Nie mogła sobie nawet wyobrazić, że umawia się, a co gorsza, sypia z kim innym. Była związana z Peterem od dwudziestu dwóch lat i wydawało jej się nie do pomyślenia, by pójść na randkę z innym mężczyzną. - Kiedyś będziesz musiała, mamo - starała się ją zachęcić Molly. - Mam to z głowy, wolę pracować. Potem rozmawiały o najciekawszych facetach na Uniwersytecie Kalifornijskim. Molly poznała jak dotąd dwóch, którzy jej się podobali. Gdy Tania po powrocie wieczorem do hotelu położyła się do łóżka, przywołała w myślach rozmowę z córką. Przerażała ją perspektywa spotykania się z mężczyznami. Mimo że Peter mieszkał z Alice, ona nadal czuła się jego żoną. Nie mogła wyobrazić sobie, że zakocha się w kimś innym. Nie miała najmniejszego zamiaru umawiać się na randki. Chciała jedynie widywać dzieci i pracować nad nowym filmem. Powiedziała sobie, że jeśli chodzi o randki, to może któregoś dnia się zdecyduje, ale z pewnością nie tak szybko, a może nigdy. Następnego dnia pojechała taksówką do domu Douglasa, by spędzić obiecaną spokojną niedzielę nad basenem. Gospodarz był niezmiennie gościnny, dzień upłynął przyjemnie, pogoda była jeszcze piękniejsza niż poprzednio. Tym razem przy lunchu rozmawiali kilka chwil o nowym filmie, a potem przeszli do innych tematów. Tania popływała w basenie i chociaż nie zdrzemnęła się na brzegu, dobrze wypoczęła. Biorąc pod uwagę napięcie, jakie Douglas wprowadzał na planie i na naradach produkcyjnych, ponownie się zdumiała, jak bezpośredni okazywał się w domu, zwłaszcza w leniwe niedziele przy basenie.

- Jak sobie radzisz po tych wszystkich zmianach w twoim życiu? - spytał wczesnym popołudniem, gdy siedzieli na ustawionych obok siebie leżakach. Był dobrym kumplem i podpowiedział jej kilka trudnych słów do krzyżówki w „New York Timesie”. Zrobiło to na niej duże wrażenie. Douglas wiedział, jak trudno będzie się jej przyzwyczaić do myśli o rozwodzie i jak wielkim rozczarowaniem dla niej był rozpad małżeństwa. Nigdy by się nie spodziewał, że coś takiego ją spotka, i przypuszczał, że ona się tego w ogóle nie spodziewała. Nie wiedział dokładnie, co się naprawdę stało, ale był pewien, że to dla niej ogromny cios. Wydawało mu się, że zmizerniała i czasami jest smutna, ale wyglądało na to, że jakoś sobie radzi. Podziwiał ją za to. Zaprosił ją do siebie, by poprawić jej humor. - Szczerze? - odpowiedziała. - Nawet nie wiem. Sadzę, że nadal jestem w szoku. Rok temu uważałam, że tworzymy szczęśliwe małżeństwo i że mam najcudowniejszego męża na świecie. Dziewięć miesięcy temu odkryłam, że mnie zdradza. Pół roku temu powiedział, że chce się rozwieść i związać z osobą, którą wcześniej uważałam za najlepszą przyjaciółkę. A za trzy miesiące będę po rozwodzie. W głowie mi się kręci. Douglas pokiwał głową. Rozpad jej małżeństwa przebiegał z błyskawiczną prędkością. Nawet on czuł się oszołomiony, a ona musiała po prostu przeżywać męczarnie. - To dość zdumiewające - przyznał - ale wyglądasz, jakbyś czuła się zupełnie dobrze. Czy mam rację? - spytał z troską. - Myślę, że tak. Nie wiem, jakie w tej sytuacji obowiązują normy. Na ile powinnam być szalona? Czasem czuję, że chyba zwariowałam. Budzę się i myślę, że to wszystko mi się przyśniło, ale po chwili wraca świadomość, że to prawda. To naprawdę fatalny sposób na pobudkę. - Też coś takiego przeżyłem - wyznał. - Cały szkopuł w tym, by przejść przez to

wszystko z jak najmniejszą dozą goryczy i poczucia klęski. Nie jest to wcale takie proste. Do tej pory odczuwam gorycz z powodu kilku przykrych doświadczeń życiowych i boję się ich śmiertelnie. Wyobrażam sobie, że musisz czuć się podobnie. Wygląda na to, że wszystko spadło na ciebie niespodziewanie. - Tak. Uważałam nasze małżeństwo za udane. No i co się okazało. Nie proś mnie nigdy o radę w sprawach męsko - damskich. Nadal sądzę, że mój mąż... mój eksmąż powiedziała z wysiłkiem - w pewnym sensie oszalał. Nie mówiąc o mojej najlepszej przyjaciółce, która wykazała się krańcową nieuczciwością. Jak sam rozumiesz, to wielkie rozczarowanie. - Czy spotykałaś się z kimś od tamtej pory? Zawsze interesował się jej życiem, intrygowała go. Podobało mu się, że jest taka błyskotliwa i tak dobrze pisze. Roześmiała się: - To jakby pytać ocalonych z Hiroszimy, czy przeżyli ostatnio jakieś dobre bombardowanie. W ogóle nie palę się do tego. To chyba mnie na zawsze uleczyło. Moja córka powiedziała mi wczoraj wieczorem, że powinnam zacząć chodzić na randki. Ale ja tak nie uważam. - Wpatrywała się w basen, nadal oszołomiona rozważaniem tych kilku ostatnich miesięcy. Kiedy się nad wszystkim poważnie zastanawiała, było to nawet pasjonujące. Jednak na ogół starała się o tym nie myśleć. - W moim wieku nie zamierzam wychodzić powtórnie za mąż. Nie chcę mieć więcej dzieci. Nie jestem nawet pewna, czy chcę się z kimkolwiek spotykać. Właściwie jestem niemal przekonana, że nie. Nie chcę ryzykować, że znowu ktoś złamie mi serce. Po co? - Przecież nie możesz wstąpić do klasztoru. A nie wyobrażam sobie, żebyś pozostała samotna do końca życia - uśmiechnął się do niej łagodnie. - Byłaby to wielka strata. Kiedyś będziesz musiała zdobyć się na odwagę. - Dlaczego?

- A dlaczego nie? Tania znowu wpatrywała się w wodę i nie odpowiedziała. - Nie przychodzi mi do głowy żadna dobra odpowiedź. - To znaczy, że nie jesteś jeszcze gotowa - rzekł jak człowiek doświadczony, a ona przytaknęła. Czuła się dziwnie, omawiając z nim swoje przyszłe randki lub ich brak. - To za mało powiedziane, że nie jestem gotowa. Czułam się przez chwilę jak uczestnik olimpiady specjalnej. Peter po prostu jej dokopał. Nawet teraz czuła się sponiewierana, co nie było niczym dziwnym. - Chodzenie na randki nie wydaje mi się zbyt zabawne. Po prostu ludzie ubierają się odświętnie i jeden drugiego gdzieś wyciąga. Nie lubiłam chodzić na randki nawet w czasach studenckich. Faceci ciągle nie dotrzymywali obietnic, odwoływali spotkania lub się spóźniali. Nienawidziłam tego dopóki nie spotkałam Petera. W końcu to on jednak okazał się najgorszym sprzeniewiercą i pomimo wszystkich obietnic to on złamał jej serce. - Miło jest wyjść gdzieś z odpowiednią osobą od czasu do czasu - zachęcał ją Douglas. Sam też nie chciał mieć stałej partnerki. Wystarczało mu przelotne towarzystwo inteligentnych, a czasem wyjątkowo pięknych kobiet. Odkąd Tania w zeszłym roku poznała go lepiej, myślała o nim jak o człowieku samotnym. Najbardziej lubiła jeść z nim sushi lub chińszczyznę na wynos i omawiać problemy związane ze scenariuszem i różne aspekty ich pracy. - Spójrz na ludzi takich jak Jean Amber i Ned Bright. Zakochali się na planie, przeżyli gorący romans, a potem w lipcu stoczyli zaciętą bitwę prasową. I to ma być zabawne? Roześmiał się z jej oceny sytuacji. Trzeba przyznać, że zrobili sporo zamieszania, ale oboje byli z tego znani, ich sława rosła, byli młodzi i na samym szczycie.

- Nie sugerowałem, byś się spotykała z chłopcami w tym wieku - zażartował - czy w ogóle z aktorami. Oni wszyscy są trochę zwariowani i nieprawdopodobnie skoncentrowani na sobie. I znani z kiepskiego zachowania. Miałem na myśli kogoś odpowiedniejszego i w bardziej rozsądnym wieku. - Czy mężczyźni kiedykolwiek są rozsądni? - spytała smutnie. - Myślałam, że Peter jest odpowiedzialny, a zobacz, co zrobił. Na ile to było rozsądne? - Ludzie czasami szaleją. Pewnie twój przyjazd do pracy tutaj wyprowadził go z równowagi. Ale to nie jest usprawiedliwienie. - Ona mieszkała w sąsiedztwie i pomagała mu zajmować się dziećmi po moim wyjeździe. Zaczął myśleć, że ma z nią więcej wspólnego, bo ona była na miejscu, a ja nie. Bał się, że ja zechcę na stałe żyć tak jak tutaj. Był przeświadczony, że wrócę tu, by robić kolejny film. I paradoks polega na tym, że tak się stało, ale tylko dlatego, że on porzucił mnie dla niej i nie mam nic innego do roboty. - A ja myślałem, że wróciłaś, bo byłaś zafascynowana projektem filmu, który mamy zrobić - skarcił ja łagodnie. Popatrzyła na niego zmieszana, a potem oboje się roześmieli. - No cóż, to też. Ale nie przystąpiłabym do pracy nad następnym filmem, gdybym nadal była mężatką. Chciałam wracać do domu. - Wiem. Myślę, że w gruncie rzeczy Peter zrobił ci wielką przysługę. Mam nadzieję, że kiedyś sama to przyznasz. Jesteś cząstką tutejszego świata. Należysz do niego. Jesteś zbyt zdolna i wykształcona, by utknąć na odludziu w Marin. - Tam było przyjemnie, gdy dzieci dorastały - powiedziała melancholijnie. - Muszę przyznać, że teraz trochę bym się tam nudziła. Ale to świetne miejsce, by żyć z rodziną i wychowywać dzieci. - Skoro już byś tego nie robiła, sądzę, że lepiej będzie ci tutaj, bo tu żyje się znacznie

ciekawiej. A któregoś dnia zamierzamy ci wręczyć Oscara. - Oby Pan usłyszał twoje słowa! - roześmiała się. Tego wyrażenia nauczył ją Max. - Zdobycie Oscara byłoby naprawdę przyjemne - przyznała, a on się roześmiał. - To zdecydowanie za mało powiedziane. Byłoby fantastyczne. Czułabyś się dowartościowana, bo wszyscy by cię rozpoznawali i uznali za najlepszą w branży. Zasługujesz na nagrodę za Mantrę, ale w tym roku rywalizacja może być zbyt zacięta. Jeżeli się okaże, że mam rację, to sądzę, że Nieobecna ci go zapewni. Liczę na to. - Dziękuję, Douglasie - powiedziała cicho - za szansę, jaką mi stworzyłeś. Naprawdę to doceniam. Cieszę się, że wróciłam, by pracować z tobą nad kolejnym filmem. Oboje mieli świadomość, że nowy film będzie wyjątkowy, w jeszcze większym stopniu niż poprzedni. - Nie mogę się wprost doczekać rozpoczęcia zdjęć. Również się cieszę, że bierzesz w tym udział. Sądzę, że to będzie niezwykły film, w wielkim stopniu dzięki twemu scenariuszowi. Był pod dużym wrażeniem tego, co do tej pory napisała. Reżyserka także była poruszona. Tania wiele się nauczyła w ciągu minionego roku w Hollywood i znacząco wyostrzyła swe pióro scenarzysty. - Tworzymy świetny zespół. - Douglas popatrzył na nią z uznaniem. - Tak naprawdę dodał tak cicho, że ledwie go usłyszała - myślę, że moglibyśmy stworzyć świetny zespół także w innym sensie. W pierwszej chwili nie dotarło do niej, o co mu chodzi, ale gdy tak siedzieli nad basenem, nie spuszczał z niej oczu. Znalazła się w jego prywatnym świecie, do którego zazwyczaj nikogo nie wpuszczał. - Taniu, jesteś niezwykłą kobietą. Uważam, że możemy wiele dać sobie nawzajem.

Zastanawiałem się, czy nie zechciałabyś czasem gdzieś ze mną wyjść, na coś więcej niż kolacja z sushi. Bywam na różnych imprezach, które chyba powinny ci się podobać. Czy zrobiłabyś mi ten zaszczyt, by mi czasami towarzyszyć? Była zaskoczona jego prośbą. Właściwie w ten sposób delikatnie wypytywał ją, czy zgodziłaby się chodzić z nim na randki. Siedziała, przyglądając mu się ze zdumieniem i nie wiedziała, co powiedzieć. - Obiecuję, że będę się o ciebie naprawdę troszczył. - Nie wiem, co powiedzieć... Nigdy nie myślałam o tobie w ten sposób. Ale czasem może być miło - odparła ostrożnie. Jednak bała się uwikłać w niezręczną sytuację, jeśli będą się spotykać nie tylko w sprawach zawodowych, ale i prywatnie. Nie chciała takiego zamętu, jaki stworzyli Jean Amber i Ned Bright, stając się bohaterami prasy brukowej. Choć było mało prawdopodobne, że Douglas zachowa się w ten sposób. Nigdy nie myślała o sobie jako o jego ewentualnej partnerce, zwłaszcza że dotychczas była mężatką. - Będzie mi bardzo miło - powiedziała cicho, nadal oszołomiona jego prośbą. Douglas delikatnie poklepał ją po ramieniu, wstał i poszedł do salonu muzycznego. Usiadł przy fortepianie i zaczął grać Chopina i Debussy'ego. Tania leżała koło basenu z zamkniętymi oczami i przysłuchiwała się rozbrzmiewającej wokół niej muzyce. Douglas grał pięknie. Rozważała wszystko, co powiedział; uśmiechnęła się i powoli zapadła w sen. Gdy skończył, znalazł ją śpiącą. Stał i przyglądał się jej przez dłuższą chwilę. Było dokładnie tak, jak sobie wyobrażał od pierwszego spotkania. Zajęło to więcej czasu, niż sądził, ale w końcu dopiął swego. Późnym popołudniem delikatnie ją obudził, chwilę jeszcze rozmawiali i odwiózł do hotelu. Obiecał, że zadzwoni w najbliższych dniach.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Gdy po raz pierwszy Douglas zabrał Tanie na kolację, nie spodziewała się, że będzie to tak wykwintny, a przy tym nadzwyczaj miły wieczór. Włożyła czarną koktajlową sukienkę, którą przywiozła już rok temu, czarne atłasowe sandałki, diamentowe kolczyki i futrzaną etolę. Miała też małą czarną atłasową torebkę. Długie blond włosy upięła w kok. Wyglądała szykownie i elegancko, gdy siedziała obok niego w nowym bentleyu. Jej widok sprawił mu satysfakcję. Prezentowała się bardzo wytwornie, on także zrobił na niej dobre wrażenie. Był jeszcze bardziej elegancki niż zazwyczaj. Razem tworzyli wyjątkowo powabną parę. Szli do bardzo znanego aktora, należącego do starej gwardii Hollywood, obecnie polityka, słynącego z wydawanych bajecznych przyjęć. Jego posiadłość była równie piękna jak Douglasa, chociaż nie miał tak wspaniałych dzieł sztuki. Gośćmi byli sami liczący się w branży filmowej ludzie. Tania poznała tam osoby, o których dotąd jedynie słyszała. Douglas dopilnował, by została przedstawiona wszystkim. Chwalił ją za scenariusze do Mantry i Nieobecnej. Od pierwszej chwili, gdy się tam znaleźli, troszczył się o jej dobre samopoczucie. Kolacja była wspaniała. Tańczyła z Douglasem na podświetlanym parkiecie nad basenem. Grał zespół sprowadzony specjalnie na tę okazję z Nowego Jorku. Był to bajeczny wieczór. Bawili się do północy, a po powrocie wypili jeszcze drinka w Polo Lounge. Tania wyglądała na odprężoną i szczęśliwą. Powiedziała mu, że bawiła się świetnie. On przyznał, że też jest zadowolony. - U niego są zazwyczaj interesujący ludzie - skomentował. - Nie tylko ci, którzy chcą się pokazać. Zawsze znajdę tam kogoś, z kim miło się rozmawia. Tania kiwnęła głową, bo sama odbyła kilka ciekawych rozmów. Douglas przedstawił ją każdej grupce, z którą się spotykał. Okazał się troskliwym, uważnym kompanem, dzięki któremu spędziła uroczy wieczór. Była zdziwiona, jak swobodnie czuje się w jego

towarzystwie. Gdy wypili drinka, podziękował za towarzystwo i powiedział, że jej obecność dodała uroku kolacji. Widziała, że mówi to szczerze. - Wkrótce pójdziemy gdzieś znowu - obiecał z ciepłym uśmiechem i pocałował ją w policzek. - Dziękuję, Taniu. Spij dobrze. Do zobaczenia jutro. Następnego dnia mieli wyznaczone narady przedprodukcyjne w jego biurze. Tania czuła się trochę jak Kopciuszek. Od jutra miała znowu szorować podłogi w pałacu, ale dzisiaj jeszcze oboje przeżywali wspaniałe chwile. Douglas odprowadził ją pod drzwi bungalowu, a potem odszedł zamyślony, uśmiechając się do siebie. Wieczór okazał się bardziej udany, niż się spodziewał, i to dla nich obojga. Odjechał swym bentleyem, a Tania powoli rozbierała się, myśląc o nim. Był skomplikowanym człowiekiem. Zawsze miała wrażenie, jakby ukrywał się za zasłoną. Bardzo chciałaby za nią zajrzeć lub przynajmniej ją uchylić. Najbardziej podobała jej się w nim inteligencja. Ale był równocześnie przystojnym mężczyzną. Nigdy przedtem nie przychodziło jej do głowy, że może wydać mu się pociągająca, i była zdziwiona, gdy okazało się, że tak jest. Dobrze się z nim tańczyło, rozmawiało, a potem omawiało wszystkie wydarzenia tego wieczoru. Potrafił ją rozśmieszyć, a ona jego. W ogóle wieczór był naprawdę udany. Gdy po umyciu zębów kładła się spać, myślała, iż dobrze się stało, że z nim wyszła. Nie myślała o tym w ten sposób, ale wiedziała, że w Hollywood uznawano za wielki sukces pokazanie się w towarzystwie Douglasa Wayne'a. Następnego ranka Douglas zachowywał się wyjątkowo taktownie. Adele omawiała swe uwagi do scenariusza i potem nad nimi dyskutowali. Kilka razy ustąpił Tani i w większości spraw przyznawał jej rację. Kiedy miał inne zdanie, cierpliwie je tłumaczył. Okazywał jej jeszcze większy szacunek niż zazwyczaj i był bardzo troskliwy. Dopilnował, by

jak najszybciej dostała ulubiony gatunek herbaty, a potem dosiadł się do niej podczas lunchu. Miała wrażenie, że bardzo spokojnie i subtelnie zaleca się do niej. Było to dziwne, ale bardzo przyjemne uczucie. Potem odprowadził ją do samochodu i zaproponował kolację następnego wieczoru. Zgodziła się. Odjeżdżając, złapała się na rozważaniach, dokąd to wszystko prowadzi. Pewnie donikąd, ale spędzanie z nim czasu okazywało się miłe, zwłaszcza na tle tych koszmarnych sześciu miesięcy, które przeżyła. Ich druga oficjalna randka miała o wiele mniej formalny charakter. Zabrał ją do przytulnej włoskiej restauracji, gdzie siedzieli wiele godzin, gawędząc. Opowiedział jej o swym dzieciństwie w Missouri. Jego ojciec był bankierem, matka pochodziła z bardzo statecznej rodziny Osierocili go w młodym wieku, zostawiając trochę pieniędzy. Wykorzystał je na wyjazd do Kalifornii, gdzie próbował swych sił jako aktor. Szybko jednak doszedł do wniosku, że prawdziwe pieniądze i satysfakcję może zdobyć jedynie jako producent. Zainwestował oszczędności i zarobił pewną sumę. Od tego czasu inwestował już tylko w produkcję filmową, aż dorobił się pokaźnej fortuny. Ze swobodą opowiedział jej całą swą fascynującą historię. Pierwszego Oscara zdobył w wieku dwudziestu siedmiu lat, około trzydziestki zaś stał się już w Hollywood legendą, a obecnie był nawet czymś więcej - był instytucją. Krążyły o nim tysiące opowieści, a wszyscy podziwiali jego „dotyk Midasa”. Był obiektem zawiści, zazdrości, szacunku i podziwu. Prowadził trudną działalność, był prawy i nie przyjmował do wiadomości odmowy. Chętnie wyznał Tani, że lubi chodzić własnymi drogami i zachowuje się jak okropnie rozkapryszony bachor, gdy ktoś mu czegoś odmawia. Te wyznania pozwoliły lepiej go zrozumieć i zaintrygowały ją. Pozwolił jej poznać się tylko do pewnego stopnia i Tania zdawała sobie sprawę, że Douglas zapewne nigdy nikogo nie dopuści do całkowitej komitywy. Nie było powodu, by miała go mocniej naciskać czy wyciągać dalsze zwierzenia.

Bliższe poznanie jego osobowości stanowiło dla niej ciekawe wyzwanie. Był wybitnie inteligentny i niezwykle ostrożny. Miał wielki talent do robienia pieniędzy. Dużo wiedział o sztuce, kochał muzykę i szanował wartości rodzinne, chociaż sam nie założył rodziny. Nie wahał się przyznać, że źle się czuje w towarzystwie dzieci. Wyglądało na to, że ma wiele dziwactw, jest ekscentryczny i niezależny w sądach. A jednocześnie przekonała się, że jest wrażliwy, kulturalny i zaskakująco bezpośredni w rozmowie. Tym razem wrócili do domu jeszcze później, gdy udało mu się pokonać korek. Uznała, że Douglas jest w pewnym sensie staroświecki, ale to jej się podobało. Miał pięćdziesiąt pięć lat i od dwudziestu pięciu żył samotnie. Powiedział jej o sobie wiele ciekawych rzeczy. Ona również chętnie mu się zwierzała. Często wspominała o dzieciach, ale on nie wypytywał o nie. Powiedział przepraszająco, że dzieci go niespecjalnie interesują. Na zakończenie miłego wieczoru znowu pocałował ją w policzek. Czuła, że Douglas się z nią liczy i miała wrażenie, że nie chce jej się w żaden sposób narzucać. Zachowywał dystans, stwarzał określone, nieprzekraczalne bariery i uważał, że inni je uszanują. Wyraźnie dawał do zrozumienia, że nie lubi ludzi, którzy mu się podlizują. Niesmak wywoływali w nim nadskakujący kelnerzy, właściciele restauracji czy kierownicy sali. Lubił dobrą obsługę, ale nie lubił nachalności z żadnej strony. Powtarzał to często. Chciał zbliżać się do ludzi we własnym rytmie, nie lubił nacisku ze strony innych. Była bardzo zadowolona, że to on dyktuje tempo. Nie zamierzała go wabić, usidlić czy upolować. Doskonale odpowiadały jej ich dotychczasowe wzajemne relacje i niczego więcej nie oczekiwała. Chociaż spędzili miło kilka wieczorów, byli jedynie przyjaciółmi. Douglas zaprosił ją na kilka kolejnych miłych wypadów, raz do Los Angeles County Muséum of Art, kiedy indziej na premierowy pokaz teatru, który przyjechał z Nowego Jorku. Sztuka była dość kontrowersyjna, a na premierę przybyła ciekawa, różnorodna publiczność.

Potem wyszli razem na późną kolacje. Zaprosił ją do L'Orangerie, dzięki czemu uniknął tłumu znajomych w Spago. Chciał porozmawiać z Tanią, a nie z ludźmi, którzy obserwowaliby ich, zastanawiając się, z kim przyszedł. Zamówił dla niej kawior podawany w skorupkach jajek. Potem zjedli homara, a na deser suflet. Jedzenie było doskonałe, wieczór uroczy, a Douglas ponownie okazał się radosnym kompanem. Od dłuższego czasu dbał, by miło spędzała czas. Wymyślał niecodzienne zajęcia, które, jak sądził, mogły ją zainteresować. Był pełen szacunku, czarujący, szarmancki, opanowany. Tania miała teraz stale wrażenie, że się nią opiekuje, nawet podczas narad czy zdjęć na planie. Starał się wszystko jej ułatwić. Niedzielne popołudnia nad jego basenem stały się rytuałem. Tania rozwiązywała krzyżówki lub leżała czy drzemała w słońcu, on grał na fortepianie. Pozwalało im to odpocząć po męczącej pracy, gdy przystąpili do zdjęć. Zaczęli na początku października, z tygodniowym opóźnieniem. Ze względu na treść filmu oraz rygorystyczne wymagania wobec wykonawców, atmosfera na planie była bardzo napięta. Zarówno Tania, jak i Douglas często potrzebowali jakiegoś wieczornego odprężenia. Czasem po prostu do niej wpadał i zamawiali coś do pokoju albo jedli w Polo Lounge, chociaż tam nie było tak spokojnie jak w jej bungalowie. Jednak miło było się z kimś spotkać, móc z nim wyjść. Okazało się, że mają podobne zainteresowania i podobnie, w zależności od nastroju, odczuwają potrzebę kontaktu z innymi ludźmi. Wyglądało na to, że żyją w takim samym rytmie i mają zbliżone potrzeby. Tania była zdumiona, jak dobrze się razem czują. Nigdy by nie przypuszczała, że jego towarzystwo da jej tyle radości, chociaż gdy w nocy zostawała sama w swym bungalowie, musiała przyznać, że nadal czasami okropnie tęskniła za Peterem. To w końcu zrozumiałe. Nie da się przecież od razu wymazać dwudziestu lat. Może Peter to potrafił, ale Tani nadal wydawało się dziwne, że nie dzwoni do niego pod koniec dnia i nie mówi mu dobranoc. Raz czy dwa, w chwili przytłaczającej samotności i tęsknoty, o mało nie

zadzwoniła. Brakowało jej nieskrępowanych, poufałych rozmów z Peterem, mimo że Douglas dbał o jej dobry nastrój i starał się zająć czymś innym, by nie roztrząsała gwałtownych zmian w swoim życiu. I tak trudno było przyzwyczaić się do myśli, że Peter odszedł na zawsze. Zastanawiała się, jak mu się ułożyło z Alice, czy jest szczęśliwy, czy uważa, że popełnił błąd. Trudno było uwierzyć, że można w końcu czuć się szczęśliwym, skoro po drodze do celu zdradza się małżonków i przyjaciół, łamiąc im serca. Ale może jednak. Gdy rozmawiała z dziećmi, starały się nie wspominać o Peterze i Alice, i była im za to wdzięczna. Wzmianki na ich temat raniły ją i przypuszczała, że już zawsze tak będzie. Rozwód miał zostać ostatecznie ogłoszony za dwa miesiące. Nienawidziła tej myśli i starała się ją od siebie odsuwać. Dzięki Douglasowi odrywała się od smutków. Któregoś niedzielnego popołudnia nad basenem zagadnął ją o rozwód. Właśnie skończyli lunch, który dla niej przygotował (sałatka z cykorii z kawałkami krabów), i Tania powiedziała mu, że ją rozpieszcza. Wszystko to bardzo różniło się od jej życia w Marin. Jednak teraz tu było jej życie, poczynając od kolacji w Spago, poprzez ludzi, którzy rozpoznawali ją na ulicy, po komfortowy bungalow w hotelu Beverly Hills. Wszystko się u niej zmieniło, a Douglas był za to w dużym stopniu odpowiedzialny. - Kiedy zapadnie wyrok rozwodowy, Taniu? - spytał po prostu, sącząc białe wino. Miał wspaniałe piwnice i dzięki niemu poznała wiele świetnych gatunków win, o których wcześniej tylko słyszała. Był także miłośnikiem kubańskich cygar. Tania zachwycała się ich zapachem. Palił je zawsze na zewnątrz. Był bardzo taktowny i uprzejmy, więc zaskoczył ją pytaniem o rozwód. Gdy się lepiej poznali, rzadko zadawał pytania osobiste i nie próbował jej prowokować, tak jak na początku. Omijał bolesne tematy, trzymał się kwestii dość banalnych. Tania wiedziała, że lubi jej towarzystwo, ale unika poruszania jej spraw prywatnych. - Pod koniec grudnia - powiedziała cicho. Nie lubiła, gdy jej o tym przypominano.

Wywoływało to ból, który jeszcze nie przeminął, a może długo nie przeminie. Nie mogła sobie wyobrazić, że kiedykolwiek nie będzie ją ranić myśl o Peterze i o tym, że porzucił ją dla Alice. To nadal bardzo bolało. Douglas pomagał jej to znosić, głównie starając się ją rozerwać. Był bardzo uprzejmy, a ona czuła prawdziwą wdzięczność za mile spędzany czas. Pomagało to także w pracy. - Czy podzieliliście majątek? - spytał z zainteresowaniem. We wszystkim zawsze najbardziej intrygowała go finansowa strona zagadnienia. Sprawy uczuć były dla niego mniej ważne. To była jej działka, nie jego. - Nie było wiele do dzielenia. Mały pakiet akcji, którym się podzieliliśmy po równo, no i dom. Należy do nas obojga, ale Peter zgodził się, bym na razie mieszkała w nim z dziećmi. W końcu kiedyś pewnie go sprzedamy. Zresztą nie byłoby sensu utrzymywać go, gdy dziewczynki skończą studia. Teraz możemy tam wszyscy przyjeżdżać na ferie i wakacje, a ja pewnie będę tam mieszkać w przerwach pomiędzy kolejnymi filmami, o ile nadal będę mieć zlecenia - uśmiechnęła się do niego. - Jeśli nie, wrócę do Marin i będę pisać. Na szczęście Peter nie musi dostać pieniędzy natychmiast, powiedział, że może poczekać ze sprzedażą. Dobrze zarabia jako adwokat, ale dzieci to duży wydatek, a że cała trójka już studiuje, więc wcześniej czy później pozbędziemy się domu. Czesne za troje dzieci stanowiło poważną sumę. Pieniądze, które zarobiła w zeszłym roku za dwa scenariusze, zainwestowała na giełdzie w San Francisco. Należały wyłącznie do niej. Peter nie rościł sobie do nich pretensji, nie chciał ich, chociaż mieli wspólnotę majątkową i nie zrobili żadnej przedślubnej intercyzy. Nie należał do ludzi chciwych. Chciał po prostu odejść tak szybko jak to możliwe i żyć z Alice. Tania nie wiedziała, czy zamierzają się pobrać, a jeśli tak, to kiedy. - Czemu w ogóle o to pytasz? - spytała Douglasa, zastanawiając się, dlaczego

interesuje go jej rozwód. - Ze zwykłej ciekawości - odrzekł spokojnie, popijając wino i paląc cygaro Romeo i Julia, które ktoś mu przywiózł z Hawany. - Rozwód zawsze wydawał mi się takim strasznym zamętem. Ludzie kłócą się o pieniądze. Zachowują się jak żebracy na ulicy, bijący się o wrzuconego do puszki miedziaka, walczą ze sobą i próbują podzielić na pół kanapę i pianino. Nawet najbardziej kulturalni zdają się zmieniać w łobuzów. Sam miał kilka doświadczeń tego rodzaju. Kilka kobiet chciało wymusić od niego pieniądze lub wrobić go w alimenty. Obydwa jego rozwody były proste i łatwe, bo był wtedy młody. Od tamtej pory już się nie ożenił. - Wyjdziesz jeszcze kiedyś za mąż, Taniu? - spytał z ciekawością. Zawahała się, myśląc nad odpowiedzią. Poruszali najrozmaitsze tematy, leżąc nad basenem w niedzielne popołudnia. Czasami w ogóle nie rozmawiali lub robili razem w wodzie kilka okrążeń. Z nikim poza Peterem nie czuła się tak swobodnie. Ku swemu wielkiemu zdumieniu, zaczynała się przywiązywać do Douglasa. To te niedziele zbliżyły ich do siebie. Nie była w nim zakochana, ale lubiła wspólne spędzanie czasu i jego towarzystwo. - Nie wiem - odparła uczciwie. - Wątpię. Nie wiem, po co miałabym to robić. Nie chcę mieć więcej dzieci. Znam kobiety, które miały je jeszcze później, ale czuję się za stara, by zaczynać wszystko od początku. I jestem zadowolona z tych, które już mam. Nie potrafię sobie wyobrazić, że znajdę kogoś, kogo będę mogła brać poważnie pod uwagę. Sądzę, że to było jedyne moje małżeństwo. Spędziłam z Peterem połowę życia. Nie mam serca, by zaczynać jeszcze raz i narazić się na kolejne rozczarowanie i cierpienie. Miała smutny wzrok, gdy to mówiła. Douglas robił kółka z dymu, słuchał i zastanawiał się nad tym, co powiedziała.

- Może nie byłabyś tak zawiedziona, gdybyś miała inne oczekiwania - powiedział rozsądnie. - Wierzyłaś w bajkowy świat, więc gdy pękł szklany pantofelek, wszystko przepadło. Niektórzy podchodzą do małżeństwa w sposób bardziej praktyczny czy też realistyczny. Dzięki temu mają mniejsze szanse na złamane serce czy krańcowe rozczarowanie. Osobiście, gdybym kiedykolwiek miał się ożenić wolałbym mieć takie nastawienie. Romantyczne przygody i namiętności to nie w moim stylu. Uważam, że są gwarancją nieszczęścia. Potrafię sobie wyobrazić tylko małżeństwo z ulubioną przyjaciółką, z kimś, kogo świetnie znam, czyje towarzystwo lubię, kto mnie rozumie i ma poczucie humoru. Reszta nie budzi we mnie zaufania. Jego wypowiedź była rozsądna, ale brakowało w niej romantyzmu. Tania domyślała się, dlaczego Douglas myśli w ten sposób. Nie umiała sobie wyobrazić, by stracił dla kogoś głowę, ale znakomicie potrafiła sobie wyobrazić, że tworzy udany związek z kobietą, którą kocha i szanuje, a może tylko lubi. Douglas nie kierował się emocjami, ale rozumem. Mimo to trudno było przypuścić, że może być równoprawnym partnerem jakiejkolwiek kobiety. Wydawało się, że bardzo mu odpowiada samotny tryb życia. - A ty widzisz siebie w jakimś nowym związku? - spytała z ciekawością. Sprawiał wrażenie zdeklarowanego kawalera. Nie wyglądało na to, by na dłużej potrzebował czyjegoś towarzystwa. Kiedy mu go brakowało, umiał je sobie zapewnić. Bardzo lubił obecność Tani, ale nie miała poczucia, że ją podrywa lub zakochał się w niej. Lubił spędzać z nią czas, ale lubił też być sam. Byli partnerami w interesach, którzy przy odrobinie wysiłku z jego, a dobrej woli z jej strony, na szczęście się zaprzyjaźnili. Tani w tym momencie bardzo to odpowiadało. Mężczyzna, który by zdecydowanie o nią zabiegał, wystraszyłby ją, i Douglas to rozumiał. Zdawał sobie sprawę, że jeszcze nie przebolała straty Petera i że może to potrwać jakiś czas, może nawet dość długi. Ona naprawdę go kochała,

niezależnie od tego, że w końcu okazał się niewart jej uczucia. Douglas odpowiedział na pytanie Tani ostrożnie i z rozwagą. Sam zadawał je sobie wiele razy, zawsze dochodząc do tej samej konkluzji. Tak jak Tania, nie widział powodów, dla których miałby ponownie wstępować w związek małżeński. Czasem przez moment ta myśl mu się podobała, ale nigdy nie trwało to długo. Uważał, że małżeństwo raczej mu nie grozi. - Nie wiem - odparł, obserwując rozpływające się w powietrzu kółka dymu. - Sądzę, że masz rację. W naszym wieku nie ma prawdziwych powodów, chociaż oczywiście ty jesteś znacznie młodsza ode mnie. Jeśli się nie mylę, o dwanaście lat. W moim wieku ma się inną perspektywę. Czasami łapię się na myśli, że któregoś dnia zostanę całkiem sam. Nie chciałbym chyba dożywać swych dni w samotności. Ale nie chcę też teraz wpaść w łapy jakiejś chciwej młodej kobiety, żądającej ode mnie, bym płacił za liftingi, implanty, nowy sportowy samochód, futra i brylanty. Bardzo chętnie dałbym jej to wszystko, ale nie chcę mieć przy sobie przez trzydzieści lat denerwującej dzierlatki, która byłaby moją polisą ubezpieczeniową na stare lata. A co by się stało, gdybym wpadł pod autobus w wieku lat sześćdziesięciu? Okazałoby się, że popełniłbym to głupstwo na próżno - uśmiechnął się do Tani, zaciągając się cygarem i powoli wydmuchując dym. - W gruncie rzeczy uważam, że jestem jeszcze zbyt młody, by się znowu żenić. Poczekam do osiemdziesiątki, gdy zacznę podupadać na zdrowiu. Chociaż wtedy może nie znajdę już nikogo odpowiedniego. To właściwie w każdym wieku jest poważny problem. Nie znalazłem dobrego rozwiązania, ani osoby, z którą chciałbym przeżyć resztę życia, więc niczego nie zmieniam. Wyobrażam sobie, że w twoim przypadku, Taniu, wchodzi w grę potworny lęk przed ponownym cierpieniem. I nic dziwnego. Fatalnie się przejechałaś ostatnim razem. Bardzo jej współczuł, chociaż wyglądało na to, że Tania jakoś dochodzi do siebie, i

miał nadzieję, że jej w tym pomaga. Lubił ją, jej towarzystwo bardzo mu odpowiadało, o wiele bardziej, niż mógłby przypuścić, gdy się po raz pierwszy spotkali, chociaż od razu ją polubił. Cieszył się, że poznaje ją coraz bliżej. Nigdy go nie zawiodła. - A czego oczekiwałabyś od małżeństwa, gdybyś ponownie się zdecydowała? - spytał w zadumie. Była to właściwie zabawna rozmowa dwojga ludzi, którzy nie zamierzali się w ogóle pobierać. Zawahała się, zanim odpowiedziała. - Chciałabym tego samego, co miałam przedtem, a w każdym razie myślałam, że mam. Kogoś, kogo kocham i komu ufam, czyje towarzystwo lubię, kto ma takie same lub podobne zainteresowania. Kogoś, kogo szanuję i podziwiam, i kto ma w stosunku do mnie te same uczucia. W zasadzie, najlepszego przyjaciela, tylko z obrączką na palcu - powiedziała cicho, patrząc na niego smutnym wzrokiem. Przypomniała sobie o wszystkim, co straciła: najlepszego przyjaciela, a zarazem męża. Była to olbrzymia strata, prawdę mówiąc: nie tyle strata, co rabunek. - To, co mówisz, nie brzmi zbyt romantycznie. Ale mnie się podoba. Właściwie to mi się podoba. Te wszystkie gwałtowne romanse trwają jakieś pięć minut, a potem powodują nieszczęścia. Nienawidzę życiowego zamętu. Lubię porządek. Uśmiechnęła się, słuchając jego słów. To, co widziała, potwierdzało je. Jego wygląd był bez zarzutu, a dom zawsze wyglądał tak, jakby architekt i dekorator właśnie tego ranka skończyli pracę i szykowali zdjęcia do luksusowego magazynu wnętrzarskiego. Niektórym ta jego obsesyjna schludność mogła wydawać się irytująca, ale jej odpowiadała, zapewniała spokój. Sugerowała, że wszystko jest w porządku i nic nie wymknie się z rąk. Życie pod kontrolą. Tania, podobnie jak Douglas, nie lubiła nieporządku. On po prostu kochał doskonale uporządkowane otoczenie i poukładane życie. Sam mówił, że między innymi dlatego nigdy

nie chciał mieć dzieci. Jego zdaniem, ludzie posiadający dzieci cały czas musieli walczyć z chaosem. Nigdy mu się to nie podobało, niezależnie od tego, że owi ludzie kochają swoje maluchy i za nic w świecie nie zrezygnowaliby z rodzicielstwa. Myśl o dziecięcych chorobach, wypadkach samochodowych, całonocnym płaczu, śladach palców na kanapie, rozsmarowanym maśle orzechowym czy cieście napawała go grozą. Z pewnością nie był przygotowany na taki rodzaj zamętu, jaki zawsze w życiu dorosłych wprowadzały dzieci. Podziwiał ludzi, którzy się na to decydowali, ale sam nigdy nie zamierzał brać w tym udziału. Nigdy by się nie ożenił, a nawet nie spotykał przez dłuższy czas z kobietą, która pragnęłaby mieć dzieci. I bez tego miał zbyt wiele kłopotów i obowiązków, w tym zajmowanie się grupą nieznośnych zdziecinniałych aktorów. - Nie wygląda na to, by którekolwiek z nas brało pod uwagę małżeństwo, prawda? uśmiechnął się, odkładając cygaro. - Z pewnością nie rozważam takiej możliwości - roześmiała się - nawet nie jestem jeszcze rozwiedziona. Zasmuciła ją myśl o tym, że za dziesięć tygodni już będzie. Natomiast Douglas nie wyglądał na kogoś, kto odczuwa jakąkolwiek chęć czy potrzebę posiadania kolejne żony. Stanowili znakomicie odpowiadające sobie towarzystwo, zwłaszcza w niedziele. Zabawne, ale byli trochę jak małżeństwo, tyle że bez seksu i przytulanek. Nigdy jej nic pocałował ani nie przytulił, nawet nie objął jej ramieniem Po prostu odpoczywali obok siebie, omawiając różne sprawy życiowe i wymieniając poglądy na losy świata, tak jak je rozumieli. Byli inteligentnymi obserwatorami, cieszącymi się ze swej uprzywilejowanej pozycji. Tania w tej chwil: nie pragnęła niczego więcej. Potem Douglas jak zwykle grał na fortepianie przez dwie godziny. Tania słuchała go,

leżąc koło basenu. Muzyka brzmiała pięknie, dzień był ciepły i wspaniały. W jego towarzystwie życie wydawało się łatwe i przyjemne. Z jakiegoś trudnego do określenia powodu czuła się z nim bezpiecznie. Właśnie tego potrzebowała, spokoju i poczucia bezpieczeństwa. Natomiast on nie pragnął niczego więcej niż towarzystwo inteligentnej osoby, nieoczekującej emocjonalnego zaangażowania, a to właśnie zapewniała mu Tania. ROZDZIAŁ SZESNASTY Przez cały listopad trwały zdjęcia do filmu Nieobecna. Wszystko szło dobrze, dość szybkim, równym tempem. Reżyserka mobilizowała wszystkich do wysiłku, aktorzy grali tak znakomicie, jak już dawno się nie zdarzało na planie. Douglas był podekscytowany, zwłaszcza scenariuszem, który Tania stale dopracowywała i ulepszała. Adele też była zachwycona. Tydzień przed Świętem Dziękczynienia Douglas zabrał Tanie na premierę ich poprzedniego filmu Mantra. Chciała, żeby przyjechały dzieci, ale cała trójka miała egzaminy i nie mogła się zjawić. Przybyli Jean Amber i Ned Bright, ale nie odzywali się do siebie. Znakomicie ilustrowało to krytyczne słowa Douglasa o gwałtownych hollywoodzkich miłostkach, które znikają tak szybko, jak się rodzą. Tania również nie była ich zwolenniczką. Uważała, że są bezsensowne, wyczerpujące i skracają ludziom życie. Premiera była bardzo uroczysta. Potem odbyło się przyjęcie w Regent Beverly Wilshire. Był to jeden z tych wieczorów branży filmowej, w którym uczestniczyli wszyscy. Tania kupiła sobie piękną czarną atłasową suknię wieczorową. Gdy weszła wsparta na ramieniu Douglasa, wyglądała zachwycająco. Fotografowie robili im zdjęcia, a Douglas czuł prawdziwą dumę. Max wyglądał dość niechlujnie w wypożyczonym smokingu, a bez Harry'ego robił wrażenie osamotnionego. Miło porozmawiał z Tanią i powiedział, że słyszał wiele dobrego o jej nowym filmie. Douglas miał nadzieję na Oscara za obraz Mantra, ale był

niemal pewien, że za rok dostanie go Nieobecna. - Może i ty także dostaniesz Oscara, Taniu - uśmiechnął się ciepło Max. Nadszedł Douglas, który pozował do zdjęć z Nedem i Jean. - O Boże, ci dwoje się kiedyś pozabijają. Aktorzy przez zaciśnięte zęby obrzucali się nawzajem obelgami, zadawali sobie ciosy za plecami Douglasa, a na zewnątrz uśmiechali się szeroko do fotografów. - Ach, młodzieńcza miłość, co ona robi z człowieka - powiedział Max z szerokim uśmiechem. - Jak tam Harry? - spytała Tania. Max przyjął to pytanie z zadowoleniem. - Jego smoking jest w pralni, więc nie mógł go użyć. I tak idzie dziś wieczorem na kręgle. Pies był jego najlepszym przyjacielem i czymś w rodzaju alter ego. Każdy, kto się nim interesował i go lubił, stawał się automatycznie dozgonnym przyjacielem Maksa. - Przekaż mu moje pozdrowienia i powiedz, że za nim tęsknię - uśmiechnęła się Tania. - Jedziesz do domu na Święto Dziękczynienia? - spytał Max, a ona skinęła głową. Przez kilka tygodni nie widziała się z żadnym z dzieci, nawet z Molly. Była bardzo zajęta przy filmie, łącznie z sobotnimi wieczorami. Niedziele zwykle spędzała teraz z Douglasem. Molly i tak spotykała się z przyjaciółmi. Tania z utęsknieniem czekała na wspólny pobyt z dziećmi w Marin, chociaż tym razem część czasu dzieci miały spędzić z Peterem i Alice. U niej miały być w samo święto, a w domu Alice i Petera nocować z piątku na sobotę. Dzieci chciały w sobotę spotkać się z przyjaciółmi. Tania planowała przylecieć z Molly w środę w nocy, a Megan i Jason mieli razem przyjechać z Santa Barbara. Z radością oczekiwała na spotkanie ze wszystkimi, czuła się podekscytowana, chociaż prawie nie wspominała o tym

Douglasowi. Szkliły mu się oczy, gdy tylko napomykała o dzieciach. - A co ty robisz? - spytał go po przyjacielsku Max. - W tym roku jak zwykle zamiast zjeść indyka pożerasz małe dzieci? Douglas się roześmiał. - Stracę w oczach Tani, jeśli zdradzisz wszystkie moje sekrety - udawał, że strofuje Maksa, który wzruszył ramionami. - Może powinna wiedzieć, dla kogo pracuje. Uśmiechnął się, a potem podszedł porozmawiać z kimś znajomym. Tania i Douglas wymienili kilka uwag na temat Maksa. Oboje bardzo go lubili, był prawdziwym przyjacielem. - Znam go od czasów, gdy zjawiłem się w Hollywood - powiedział Douglas. - W ogóle się nie zmienił. Wygląda jak dzieciak. Jego twórczość jest coraz lepsza, a on pozostał tym samym solidnym przyzwoitym człowiekiem. - Był dla mnie naprawdę bardzo miły, gdy okazało się, że moje małżeństwo się rozpada. Wraz z Douglasem ponownie przeszła po czerwonym dywanie i z wdziękiem wymknęli się na zewnątrz. Douglas oświadczył, że zrobili, co do nich należało. Odwiózł ją do hotelu. Żadne z nich nie miało nastroju na drinka w Polo Lounge, więc Tania zaprosiła go do swego bungalowu. Był to teraz jej dom. Douglas czasem z niej żartował, że powinna go kupić, bo jest oczywiste, że nigdy się stad nie wyprowadzi. Tania poprzestawiała meble po swojemu, przywiozła własną pościel do sypialni dzieci, wszędzie porozstawiała fotografie rodziny w srebrnych ramkach i wazony z białymi storczykami, które kupowała na targu. Wnętrze wyglądało teraz o wiele przytulniej. - Będzie mi bardzo miło - odparł Douglas w odpowiedzi na zaproszenie, wręczył kluczyki samochodu portierowi i ruszył za nią do bungalowu. Miała w lodówce butelkę jego

ulubionego wina. W ostatnim czasie spędzali bardzo dużo czasu razem, zarówno na planie, jak i poza nim. Zazwyczaj jadali wspólnie kolacje raz czy dwa razy w tygodniu, w tym przynajmniej jedną z nich u niej w pokoju. Douglas zabierał ją na jakieś wieczorne wyjście co najmniej raz na tydzień, co wieczór rozmawiali przez telefon, zazwyczaj na temat scenariusza. I mieli swoje niedziele u niego na basenie. W gruncie rzeczy niemal stale przebywali razem. Tania nalała mu kieliszek wina, a Douglas usiadł wygodnie w fotelu i wyciągnął przed siebie nogi. Przyglądał jej się z upodobaniem. - Pięknie dziś wyglądasz, Taniu - powiedział po prostu, a ona się uśmiechnęła. - Dziękuję, Douglasie, ty też świetnie się prezentujesz. Zawsze, gdy wychodzili gdzieś razem, była z tego dumna i czuła się wyróżniona. Nadal uważała się trochę za prowincjonalną gąskę, zwłaszcza wśród masy kobiet po operacjach plastycznych, zastrzykach kolagenu i botoksu, z niezmiennie wysoko uniesionymi piersiami. Miały sylwetki tancerek rodem z Las Vegas i nosiły wspaniałe stroje, których ona nie ważyłaby się nigdy włożyć. Douglasowi o wiele bardziej podobała się jej naturalna, spokojna uroda i szyk w stylu Grace Kelly. W poprzednich latach tyle napatrzył się w Hollywood, że zobojętniał na te wszystkie implanty, rozjaśniane włosy i chirurgicznie poprawione nosy. - Co robisz w Święto Dziękczynienia? - spytała go Tania. Wiedziała, że nie ma rodziny i nagle zaniepokoiła się o niego. Nie podobała jej się myśl, że zostanie sam w święto. Jednak przypuszczała, że zaproszenie go do Marin, gdy będą dzieci, byłoby dla niego koszmarem. Podobnie zresztą dla nich. - Spędzam je z przyjaciółmi w Palm Springs; nic specjalnego, ale będzie spokojnie. A to wszystko, czego naprawdę potrzebuję. Oboje bardzo ciężko pracowali przy filmie, ale ani Douglas, ani Tania nie wyglądali

tego wieczoru na zmęczonych. Ona promieniała, a on był w dobrym nastroju i cieszył się z jej towarzystwa. - Myślałam, żeby zaprosić cię do Marin, ale uznałam, że byłoby to dla ciebie gorsze od śmierci. - Uśmiechnęła się do niego, a on się roześmiał. - Chyba tak, chociaż z pewnością masz wspaniałe dzieci. Potem wspomniał o czymś, nad czym się już od pewnego czasu zastanawiał: - Co byś powiedziała na to, żeby wpaść do mnie z dziećmi na jacht? Pływam na Morzu Karaibskim po Bożym Narodzeniu i moglibyśmy wszyscy spotkać się w St. Barfs. Czy sądzisz, że by im to odpowiadało? Wyglądało na to, że naprawdę mu zależy, i Tania spojrzała na niego ze zdumieniem. - Mówisz poważnie? - Tak mi się zdaje. Chyba że wszyscy mają chorobę morską i nienawidzą pływania. Mamy urządzenia stabilizujące, więc raczej nie kołysze, i nie musimy wypływać zbyt daleko. Jeśli będą chciały, możemy na noc cumować w porcie. - Douglas, to niesłychana propozycja. Była zaskoczona. Sama myślała o tym, by zabrać dzieci do Tahoe na narty. Oferta spędzenia ferii na jachcie Douglasa była z jego strony wspaniałym gestem. - Dziękuję. Czy to przemyślałeś? - spytała z niepokojem. - Oczywiście. Bardzo chciałbym, żebyś ze mną popływała. Sądzę, że dzieciom też się spodoba. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że dzieci będą wniebowzięte. Tania nie wiedziała, czy Peter coś dla niech zaplanował, ale była pewna, że uda im się jakoś z tego wybrnąć. - Wyjeżdżam kilka dni przed Bożym Narodzeniem. Przypuszczam, że będziesz chciała

spędzić z nimi jakiś czas podczas ferii. Mogę przysłać po was samolot, gdy tylko zechcesz. Douglas nigdy nie latał liniami pasażerskimi, miał własny odrzutowiec. Przebywanie z nim stanowiło prawdziwą lekcję życia w luksusie. - Byłoby cudownie - powiedziała szczerze. - Porozmawiam z dziećmi w czasie Święta Dziękczynienia i zobaczę, jakie mają plany. Nie wiem, czy coś ustaliły z ojcem. - Nie ma pośpiechu - odparł spokojnie, odstawiając kieliszek na stół. - Nikogo nie zaprosiłem. Przypuszczam, że do tego czasu będziemy wyczerpani. Chcę po prostu wyjechać, porobić trochę notatek i odpocząć. - Dla mnie to brzmi jak bajka. - Spojrzała na niego rozpromieniona, wdzięczna za propozycję, która dla jej dzieci stanowiła wyjątkową okazję. Być może Douglas pożerał małe dzieci na surowo, jak sugerował Max, ale w stosunku do niej, a teraz w stosunku do jej dzieci, był bardzo uprzejmy. Rozmawiali jeszcze przez kilka minut, a potem wstał. Odprowadziła go do drzwi salonu i jeszcze raz podziękowała za zaproszenie na jacht. Odwrócił się do niej z uśmiechem. Przy nim była drobniutka, ale znał ją na tyle dobrze, by wiedzieć, że jest wielkiego ducha. - Cieszę się na myśl, że będziesz ze mną na jachcie - wyznał szczerze. - Pływanie jest cudowne. Mam nadzieję, że ci się spodoba. Możemy zrobić razem kilka wspaniałych wypraw. Była trochę zaskoczona tym, co powiedział. W ciągu kilku minionych miesięcy ich przyjaźń pogłębiła się i rozwinęła, szczególnie odkąd przyjechała pracować nad Nieobecną. Jednak wspólne podróżowanie było czymś zupełnie innym. Jego zaproszenie zdziwiło ją i poruszyło, podobnie jak chęć goszczenia jej dzieci. - Będę zachwycona - powiedziała miękko, czując niespodziewane zmieszanie. Był dla niej taki dobry, a nie miała czym mu się zrewanżować czy odwdzięczyć. Ich

oczy się spotkały, Douglas odwrócił się powoli ku niej i delikatnie pocałował ją w usta. Nie wiedziała, co powiedzieć, lecz nim zdobyła się na reakcję, pocałował ją znowu, tym razem mocniej, łagodnie tuląc w ramionach. Był to namiętny pocałunek. Nie spodziewała się tego po nim. Była oszołomiona i zaskoczona, ale nie zamierzała wyzwolić się z jego objęć. Nagle zaczęła go również całować, z nieoczekiwaną namiętnością. Wszystko, co zaszło między nimi, wytrąciło ją z równowagi i nieco przestraszyło. Nigdy przedtem nie myślała o Douglasie jak o partnerze seksualnym albo przyszłym partnerze życiowym. Gdy w końcu przestał ją całować, przyjrzała mu się zdumiona, zastanawiając się, co to wszystko ma znaczyć. - Pragnąłem to zrobić już od dawna - wyszeptał. - Nie chciałem cię przestraszyć albo wyrwać się za wcześnie. Zakochałem się w tobie, Taniu - wyznał. Niemal zemdlała z wrażenia, gdy dotarło do niej znaczenie jego wyznania. Nie miała pojęcia, co sama do niego czuje. Znalazła się w zupełnie nowej sytuacji, ale wiedziała, że bardzo go lubi i że z nikim, poza Peterem, nie czuła się tak dobrze. Lubiła go, szanowała i podziwiała. Jednak nie wiedziała, czy kiedykolwiek go pokocha. Nie umiała określić stanu swych uczuć. Nie wiedziała, co powiedzieć. Douglas położył palec na ustach. - Nic nie mów. Nie musisz. Najpierw się oswój z tą myślą. Coś wykombinujemy w swoim czasie. - Znowu ją pocałował, a ona przytuliła się do niego. Trudno było uwierzyć w to, co jej się przydarzyło. Nie wiedziała, czy dla niego to ma być tylko romans w hollywoodzkim stylu, czy coś prawdziwego. Tym bardziej nie wiedziała, czym ten związek byłby dla niej. Douglas zupełnie ją zaskoczył. - Dobranoc - powiedział. Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, wymknął się z

bungalowu i odszedł. Tania stała, patrząc w ślad za nim i słyszała, jak wali jej serce. Nie wiedziała, czy czuje strach, pożądanie, czy miłość. ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Molly i Tania spotkały się na lotnisku w Los Angeles w środę po południu. Tania ledwie zdążyła wyrwać się z planu i biegła, by nie spóźnić się na samolot. Przez cały j. dzień podczas pracy była rozkojarzona i popatrzyła na Douglasa tylko przez kilka chwil. Spojrzał na nią z łagodnym uśmiechem, nieco zawstydzony. Stał w otoczeniu grupy ludzi. Ona również uśmiechnęła się do niego. Nagle wszystko między nimi się zmieniło i od poprzedniego wieczoru nie rozmawiała z nim. Myślała o nim w nocy przez kilka godzin, próbując określić, co do niego czuje. Był olśniewającym mężczyzną, lubiła go, ale nie brała pod uwagę jako partnera. Nadal zresztą nim nie był. Jednak jego wyznanie przewróciło jej świat do góry nogami. Było to bardzo miłe i podniecające, a jednocześnie przerażające. Molly czekała na nią w terminalu przy kawiarni sieci Starbucks, tak jak obiecała, i obie pobiegły do samolotu. Był już gotowy do startu, one były ostatnimi pasażerkami. Komórka Tani zadzwoniła, gdy tylko znalazła się na pokładzie. Jeszcze nie nakazano wyłączyć telefonów, więc odebrała i ze zdumieniem usłyszała głos Douglasa. - Przykro mi, że nie udało nam się dziś porozmawiać - powiedział łagodnym, znajomym tonem, który nabrał teraz nowego znaczenia. - Nie chcę, byś zapomniała, co powiedziałem wieczorem, albo myślała, że to wpływ wina. Kocham cię, Taniu, i to od dawna. W gruncie rzeczy od zeszłego roku, ale wiedziałem, że nie przyjmiesz mojego uczucia. Nie sądziłem, że kiedykolwiek będziemy mieli szansę. A myślę, że teraz mamy. - Nie wiem... nie wiem, co powiedzieć... jestem zdumiona. - I coraz bardziej przestraszona. Nie wiedziała, czy go kocha, ale była do niego bardzo przywiązana. Jednak nigdy nie przychodziło jej do głowy, by z nim romansować.

- Nie bój się, Taniu - powiedział spokojnie. Znowu poczuła się przy nim bezpiecznie. Uważam, że nasze małżeństwo może być takie, o jakie nam obojgu chodzi. Wspaniały związek dwóch interesujących osób, którym na sobie zależy. Najlepsi przyjaciele z obrączkami na palcach, jak to określiłaś. Właśnie tego pragnę. Nie chciałem się ponownie żenić, póki nie spotkałem ciebie - parł szybko do przodu z całą siłą. - Daj sobie czas na oswojenie się z tą myślą. - Chyba rzeczywiście potrzebuję trochę czasu - odparła ostrożnie, znowu czując niepokój. Było jej niezręcznie rozmawiać z Douglasem, mając za plecami Molly. Nie chciała, by córka domyśliła się, co się dzieje. Sama potrzebowała czasu do namysłu, zanim cokolwiek powie dzieciom. Jeszcze nie wypaliło się uczucie do Petera. Jednak czuła się o wiele bardziej związana z Douglasem, niż mogłaby kiedykolwiek przypuścić. I chociaż jego słowa wzbudziły w niej spory lęk, jednocześnie jej się podobały. W dużym stopniu złagodziły ból, jaki przeżywała w minionym roku. - Zadzwonię do ciebie podczas weekendu - obiecał. - Nie zapomnij zapytać dzieci, co sądzą o wyprawie jachtem. - Nie zapomnę... Douglas... dziękuję za wszystko... to znaczy... po prostu potrzebuję trochę czasu... - Gdy to mówiła, rozległo się polecenie wyłączenia telefonów. Byli już gotowi do startu. - Wiem. Możesz mieć tyle czasu, ile chcesz - powiedział spokojnie i z rozwagą. - Dziękuję - odrzekła miękko, zastanawiając się, co za niesamowite zrządzenie losu postawiło go na jej drodze. Może okaże się on największym darem w jej życiu. Jeszcze tego dobrze nie wiedziała, ale nagle zaczęła mieć nadzieję, że tak będzie. Okazałoby się wówczas, że z tragedii może mimo wszystko wyłonić się szczęście. Czy to nie wspaniałe? Pożegnała się z Douglasem, wyłączyła telefon i zobaczyła, że Molly ją obserwuje.

- Kto to był? - spytała z ciekawością. - Mój szef - zaśmiała się Tania. - Douglas Wayne. Dzwonił w sprawie scenariusza. - Dziwnie jakoś wyglądasz. Czy bardzo go lubisz, to znaczy, jako faceta? Tania pomyślała, że to niestosownie brzmi w ustach dziecka. Nie powiedziała córce, co się stało i co jej wyznał. - Nie bądź niemądra. Jesteśmy tylko przyjaciółmi. - Oparła głowę i zamknęła oczy. Trzymała Molly za rękę podczas lotu i zasnęła, myśląc o Douglasie i dziwnych rzeczach, które jej mówił. Wszystko to było jak sen. Pojechały taksówką z lotniska w San Francisco do Marin. Dom sprawiał wrażenie zaniedbanego i zakurzonego. Nikogo tu nie było od września, pomyślała, że tak wygląda dom, którego nikt nie kocha. Zrobiło jej się smutno. Strzepnęła poduszki, włączyła lampy i pojechała do supermarketu, a Molly dzwoniła do przyjaciół. Zanim wróciła, przyjechali Jason i Megan. Wpadło już kilkoro ich znajomych i wszyscy opowiadali o swoich chłopakach, dziewczynach, imprezach i szkole. Hałas był ogłuszający, muzyka grała, Tania się rozpromieniła. Takich bliskich sercu scen bardzo brakowało jej w Los Angeles. Była zadowolona, że przyjechali do domu, a nie spędzali Święta Dziękczynienia w hotelu w Los Angeles. Zarówno dzieci, jak i ona chciały podczas świąt być tutaj, w swoim domu. Zrobiła hamburgery, pizzę i wielką miskę mieszanej sałatki. Odgrzała frytki w mikrofalówce. Około północy znajomi wyszli, dzieci udały się na górę, a ona wysprzątała kuchnię i nakryła stół do świątecznego obiadu. Z jednej strony miło było znaleźć się z powrotem w domu, a z drugiej smutno, gdy uświadamiała sobie, jak wiele się w ich życiu zmieniło. Pobyt w Ross był jakby cofnięciem się w czasie, ale kochała to miejsce i wiedziała, że zawsze tak będzie. Niestety, wiedziała też, że nadal kocha Petera. Zdawała sobie sprawę, że to uczucie jeszcze się nie wypaliło i zastanawiała się, czy kiedyś to nastąpi. Tutaj w Ross,

gdzie przeżyli razem tyle lat, tęsknota za nim była jeszcze bardziej dotkliwa. Jak co roku wstała o piątej i zaczęła piec indyka. Źle jej się spało samej w łóżku. Rok temu właśnie w Święto Dziękczynienia po raz pierwszy zaczęła podejrzewać Petera o romans z Alice, chociaż wtedy jej podejrzenia były przedwczesne. Teraz bieg wydarzeń rozrzucił ich w przeciwne strony świata. Gdy nadziewała indyka i wstawiała go do piekarnika, myślała, czy Douglas dobrze by się czuł tutaj. Wydawało jej się to mało prawdopodobne. Było tu dla niego zbyt zwyczajnie, on mógł zaproponować inne przyjemności i radości. Nie mogła się wprost doczekać reakcji dzieci na ofertę spędzenia ferii na jego jachcie. Miała nadzieję, że się zgodzą. Bardzo chciałaby być tam z Douglasem w towarzystwie wszystkich dzieci. Mogłoby to być dla nich wszystkich zaskakującą przygodą. Gdy indyk znalazł się w piekarniku, położyła się z powrotem do łóżka i zaczęła marzyć. Starając się zapomnieć o Peterze, wyobrażała sobie, jak wyglądałoby jej życie z Douglasem, gdyby zamieszkała z nim we wspaniałym domu w Los Angeles, gdzie słuchałaby, jak gra na fortepianie. Była to bardzo ekscytująca perspektywa, mimo że wcześniej nie brała tego pod uwagę. Nie był to romans czy namiętność, ale przyjaźń, która mogła w przyszłości przerodzić się w miłość. Była na to gotowa, jakkolwiek nadal czuła się zmieszana i zaskoczona. Pozwoliła sobie na bujanie w obłokach i rozważanie, jakie byłoby życie u jego boku. Dzieci jak zawsze ubrały się odświętnie z okazji Święta Dziękczynienia. Obie dziewczynki, podobnie jak Tania, włożyły sukienki, a Jason garnitur. Usiedli przy stole, Tania odmówiła zwyczajową modlitwę, błogosławiąc pożywienie i dziękując za dary, jakie przyniósł miniony rok, i za te, które nadejdą, za rodzinne spotkanie i za miłość, która ich łączyła. Gdy to mówiła, głos jej się załamał, a oczy wypełniły łzami. Była w stanie myśleć tylko o bolesnych zmianach, jakie nastąpiły w rodzinie w ciągu ostatniego roku, i o

rozwodzie, który był w toku. Gdy się rozpłakała, Molly ujęła ją za rękę, a ona skończyła modlitwę z uśmiechem, wyrażającym miłość do trojga dzieci. Naprawdę rodzina miała za co dziękować. Mieli siebie nawzajem, co było największym ze wszystkich darów. Jason, zastępując ojca, pokroił w tym roku indyka i sprawił się bardzo dobrze. Obiad był wspaniały, z wyjątkiem słodkich ziemniaków, które się Tani trochę przypaliły. - Wyszłam z wprawy - zwróciła się przepraszająco do dzieci - nie gotowałam od ostatniego lata. Trudno było uwierzyć, że mieszka w hotelu już tak długo. - Alice robi puree z kasztanów i dodaje je do nadzienia z burbonem - oświadczyła Megan i zabrzmiało to jak wyrzut pod adresem matki. Tania nic nie powiedziała, a Jason popatrzył na siostrę wilkiem. Rano mieli pojechać do domu Petera. Cała trójka zdawała sobie sprawę, że stosunki między obydwoma domami są mocno napięte, starali się więc unikać wspominania jednemu z rodziców o drugim, a matce o Alice. Nadal rany były zbyt świeże, a dla nich sytuacja także była niezręczna. Megan czuła się blisko związana z Alice, pomimo całego zamieszania wywołanego rozwodem. Molly zachowywała wobec niej rezerwę, zmartwiona, że ten romans doprowadził do rozpadu małżeństwa rodziców. Natomiast Jason starał się zachować neutralność i miał nadzieję, że w końcu burza ucichnie. Nie chciał opowiadać się po żadnej ze stron i zamierzał spokojnie

bywać w obu domach. - Dostałam zaproszenie, które dotyczy również was - powiedziała Tania w połowie obiadu, próbując odwrócić uwagę od umiejętności kulinarnych Alice i zróżnicowania jej menu. Wysłuchiwanie komentarzy na ten temat sprawiało jej przykrość. Megan nadal miała za złe Tani, że wyjechała do Los Angeles i kilka miesięcy temu powiedziała matce, że niezależnie od tego, jak się zachowali ojciec i Alice, to ona w gruncie rzeczy ponosi winę za rozwód. Trudno było tego słuchać, ale sama w głębi duszy tak myślała. Potęgowało to jej poczucie winy za wyjazd do Los Angeles. - Zostaliśmy zaproszeni na rejs po Morzu Karaibskim podczas ferii świątecznych oznajmiła uroczyście, a wszystkie oczy zwróciły się ku niej. - Czyj? Jakiejś gwiazdy filmowej? - spytała Megan z nadzieją. - Producenta, z którym pracuję. Douglasa Wayne'a. Cumuje w St. Barfs. Przyleci po nas samolotem. - Jak do tego doszło? Czy się z nim spotykasz lub coś w tym rodzaju? - spytała Megan, natychmiast podejrzliwa wobec matki. - Nie. Jesteśmy po prostu przyjaciółmi, ale sądzę, że to może się rozwinąć kiedyś w tym kierunku. Nie chciała im mówić, że rozmawiali na temat małżeństwa i że wyznał jej miłość. Nastąpiło to zbyt szybko dla niej, a tym bardziej zapewne dla nich. Zamierzała ich poinformować w swoim czasie, zanim postawi ich wobec faktów dokonanych. Sama także potrzebowała czasu, by się do tej myśli przyzwyczaić. - Możemy pojechać zaraz po Bożym Narodzeniu i spędzić Nowy Rok na jachcie dodała ostrożnie. - A co z tatą? - Megan od razu przystępowała do obrony interesów ojca.

- Zamierzałem jechać do Squaw z przyjaciółmi - powiedział Jason niejasno, rozważając przyjęcie zaproszenia. Nie wiedział, co będzie lepsze. Szybko podjął decyzję. Właściwie, myślę, że pojadę. Zawsze kochał jachty, a żeglowanie po Morzu Karaibskim było zbyt kuszące, by odmówić. - Zostanę z tatusiem - oznajmiła szybko Megan, z czystej przekory, na zasadzie „by zrobić mamie na złość, odmrożę sobie uszy”, jak mawiał jej brat, kiedy czasem przegrywała w brydża, chcąc postawić na swoim. - Zawsze po pewnym czasie zmieniasz zdanie - rzekła łagodnie matka i zwróciła się do drugiej bliźniaczki. - A ty Molly? Co sądzisz? - Pojadę z tobą - uśmiechnęła się miło. - Bardzo mi się to podoba. Czy możemy zabrać przyjaciół? Tania westchnęła. - Sądzę, że nietaktownie będzie pytać. Może kiedy indziej, jeśli nas jeszcze zaprosi, ale nie za pierwszym razem. Dzieci miały spędzić Wigilię z ojcem, a Boże Narodzenie z nią. Tania zasugerowała, by dwudziestego szóstego pojechać do St. Barfs i wrócić w Nowy Rok, bo drugiego stycznia dzieci miały być na uczelni. Dawało to pięć dni na jachcie, co mogło być wystarczająco długim czasem dla Douglasa, a dla nich cudownym wytchnieniem. Wszyscy byli zadowoleni, nawet Megan, że nie jedzie. W końcu zjedli dobry obiad i mile spędzili Święto Dziękczynienia. Dzieci następnego dnia pojechały do ojca. Po ich wyjeździe dom był taki pusty. Przyjemniej się zrobiło, gdy wróciły w sobotę. Nie mówiły nic o Peterze, co sprawiło Tani ulgę. Douglas zadzwonił w piątek i Tania oznajmiła mu decyzję dzieci dotyczącą wizyty na jachcie.

- Mamy przerwę w zdjęciach aż do ósmego - przypomniał jej. - Dlaczego nie miałbym odesłać dzieci samolotem, a ty zostałabyś ze mną na łodzi jeszcze kilka dni, może do siódmego? Bylibyśmy wtedy przez jakiś czas sami. Zabrzmiało to, jakby już byli parą. Jak zwykle, Douglas wszystko zaplanował i zorganizował. Lubił mieć wszystko pod kontrolą. - Jesteś bardzo dobry dla nas, Douglas - powiedziała z wdzięcznością. - Dla moich dzieci będzie to jak bajka. Jesteś pewny, że tego chcesz? - Nie mają po cztery latka - odrzekł beztrosko. - Przeżyję. Cieszę się, że je poznam i spędzę ten czas z tobą. Wyglądało na to, że spokojniej odnosi się do perspektywy spotkania jej dzieci niż do tej pory. Nie mogła się opędzić od myśli, czy on naprawdę wie, co to znaczy mieć wokół siebie nastolatki. Był nieprzyzwyczajony do dzieci i utrzymywał, że czuje do nich awersję. Miała nadzieję, że do jej potomstwa łatwo się przekona. - Także się cieszę, że będziemy razem - powiedziała serdecznie. - Kiedy przyjedziesz z Marin? - spytał z ciekawością. - Molly i ja przylecimy samolotem o czwartej w niedzielę. Inni jadą rano. Powinnam wrócić do hotelu na szóstą. - Przyniosę kolację. Może uda mi się wymyślić coś ciekawszego niż chińszczyzna. Jakieś curry lub coś tajskiego. Co o tym myślisz? - Mnie wystarczą hot dogi. - Była podniecona myślą o spotkaniu z nim. W jej życiu zaczynało się dziać coś fascynującego. Douglas ją pocałował, powiedział, że ją kocha, wspominał o małżeństwie, a teraz mieli popłynąć razem jachtem. Wiele się wydarzyło w ciągu tych kilku dni. W głowie jej się kręciło i drżała, jakby stała na skraju urwiska. - Wpadnę gdzieś koło siódmej. Do zobaczenia... i Taniu...

- Słucham? - Kocham cię - powiedział miękko i rozłączył się, a ona spoglądała wokół zdumiona, jak bardzo może zmienić się życie. ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Kiedy Douglas zjawił się w bungalowie numer dwa w niedzielę wieczorem, był ubrany w czarny kaszmirowy sweter i dżinsy. Robił wrażenie odprężonego i zadowolonego. Przyniósł kilka gatunków curry, które pachniało znakomicie, gdy odpakowywali je razem w kuchni. Douglas pocałował ją zaraz po wejściu i opowiedział o swoim weekendzie. Ona zrelacjonowała mu wizytę w Marin. Powiedziała, że było jej tam smutno, bo dom wyglądał na opuszczony, jak samotny zeszłoroczny liść. Pobyt w nim przygnębił ją, choć uwielbiała być razem z dziećmi i nadal był to dom ich wszystkich, oficjalnie także jej. Wyznała Douglasowi, że w gruncie rzeczy czuje się teraz bezdomna, bo już nie wie, dokąd przynależy i gdzie właściwie mieszka. Bungalow stał się dla niej niemal domem, zwłaszcza że nie wiązały się z nim żadne bolesne wspomnienia. To było jasne. Peter spędził w nim tylko dwa dni. Przez resztę czasu była tu sama. Po kolacji Douglas usiadł obok niej na kanapie i w trakcie rozmowy objął ją ramieniem. Okazywał jej więcej ciepła niż przedtem. Było to dziwne połączenie nowego romansu ze starą przyjaźnią. Było jej z tym dobrze. Długo siedzieli i rozmawiali, on obejmował ją cały czas. W końcu zaczął ją znowu całować. Był coraz bardziej namiętny, a Tania ze zdumieniem złapała się na tym, że reaguje z równym ogniem. Myślała, że tego rodzaju uczucia po odejściu Petera w niej obumarły, a teraz okazało się, że są żywe. Powoli przekonywała się, że ma prawdziwą słabość do Douglasa. Było w nim coś bardzo zmysłowego i męskiego, co - raz uwolnione - zapierało teraz dech w piersiach.

Po chwili przeszli do jej sypialni, gdzie stało doskonale pościelone łóżko. Douglas zgasił światło, a ona rozesłała pościel. Oboje rozbierali się w półmroku, uśmiechając się do siebie. Nie mieli wrażenia, że przeżywają nowy romans, bo tak dobrze się już znali. Bardziej przypominało to związek dwojga wolnych ludzi, którzy są sobie bliscy i dodają nowy czynnik do tego, co ich łączy. Była zdumiona, że czuje się przy nim całkowicie swobodnie i tak bardzo pragnie jego namiętności i miłości. Seks z nim był nadzwyczajny. Potem, zanim wyszedł o drugiej w nocy, kochali się jeszcze raz. Był to cudowny wieczór, a ich związek nie przerażał jej już wcale. Douglas był doświadczonym, troskliwym kochankiem, koncentrującym się na zadowoleniu jej. Było też w ich związku coś wyrozumowanego. Tania miała wrażenie, że Douglas zawsze wszystko planuje i rozważa. Jednak jak dotąd chodziło mu o uszczęśliwienie jej i sprawienie jej przyjemności. - Gdybym wiedział, że to tak będzie wyglądało - powiedział, całując ją przed wyjściem - dawno bym to zrobił. Przepraszam, że zwlekałem. Roześmiała się i pocałowała go w szyję. Oboje wiedzieli, że przedtem byłoby za wcześnie. Umiał czekać na odpowiedni moment, który właśnie nadszedł. Tania była gotowa odpowiedzieć na jego zainteresowanie, mogła spróbować zacząć nowy związek. Ale nawet teraz musiała odpychać od siebie myśl o Peterze i wspólnie spędzonych latach. Dziwnie się czuła w łóżku z kim innym. Mimo to pod koniec ich miłosnej nocy powstała głęboka więź między nią i Douglasem. Przekroczyli barierę dzielącą ich od całkiem nowego świata. Zanim wyszedł, pocałował ją namiętnie jeszcze raz, a po przyjściu do domu zadzwonił, żeby powiedzieć, że ją kocha i już za nią tęskni. Tania miała świadomość, że jest szczęściarą. Ale już po chwili, gdy znowu leżała sama w łóżku, złapała się na tym, że tęskni do Petera i ma łzy w oczach. Seks z Douglasem był cudowny, ale nagle gwałtownie zatęskniła za znajomym dotykiem i zapachem męża. Trudno było wymazać dwadzieścia lat. Jednak tej

nocy rozpoczął się kolejny rozdział w jej życiu. Poczuła, że ogarnia ją nowe uczucie, które zrodziło się po tej nocy z Douglasem. Często się widywali. Przychodził niemal co wieczór. Kochali się, czytali razem uwagi do scenariusza, dyskutowali o filmie, zamawiali jedzenie do pokoju, a czasem wychodzili na kolację. Tania czuła się z nim szczęśliwa i beztroska. Na planie pracowali razem jak wariaci. Starali się zachować swój romans w tajemnicy, ale gdy tylko ich oczy na chwilę się spotkały, nawet ślepy zorientowałby się, o co chodzi. Sprawy powoli się normowały. Tania była w nim zakochana, a Douglas stale powtarzał, że jest szczęśliwy. Jako para funkcjonowali znakomicie. On przywrócił jej wiarę w życie i jej mocno nadszarpnięte poczucie własnej wartości. Miesiące na planie były prawdziwym szaleństwem. Nie wracała do Marin aż do dwudziestego trzeciego grudnia. Tego samego dnia przyjeżdżały dzieci. Nie miała czasu, by wysprzątać i przewietrzyć dom. Zamówiona firma sprzątająca robiła to raz na tydzień, ale to nie było to samo. Douglas poleciał do St. Barfs tego samego dnia, gdy ona wyruszyła do Marin. Gdy dzieci przyjechały, wieczorem było sporo zamieszania, przyszli ich znajomi. Za to następnego dnia panowała dojmująca cisza, bo na wigilię dzieci poszły do Petera i Alice. Trudno było się nimi dzielić. Tania sama poszła na pasterkę i była smutna po powrocie do domu. Było za późno, by dzwonić do Douglasa. Długo siedziała samotnie w salonie, przypominając sobie, jak dzieci były małe i jacy byli wtedy szczęśliwi. W pewnym momencie miała ochotę zadzwonić do Petera z życzeniami świątecznymi, ale wiedziała, że nie może. Było na to za późno, a z drugiej strony za wcześnie. Znajdowali się w stanie zawieszenia, wszystko jeszcze było zbyt świeże, a rany nie zdążyły się zagoić. Ulgę sprawił jej powrót dzieci następnego dnia. Wręczyli sobie nawzajem prezenty,

zjedli lunch i wieczorem dokończyli pakować się przed wyjazdem do St. Bart's. Molly i Jason byli podnieceni. Megan wróciła do domu Petera po kolacji, a oni wyjeżdżali następnego ranka. - Na pewno nie zmienisz zdania? - spytała matka, ale Megan pokręciła głową. „Na złość matce odmrożę sobie uszy”, aż do końca. Troje podróżnych zmierzających na Karaiby wyruszyło na lotnisko o szóstej rano. Dotarli tuż przed siódmą i samolotem Douglasa odlecieli o ósmej. Skierowali się w stronę Miami i wylądowali około pierwszej po południu, o czwartej czasu lokalnego. Zatankowali paliwo i wystartowali po godzinnym postoju, podczas którego Tania i dzieci przez pół godziny spacerowali po terenie lotniska, by rozprostować nogi. Dolecieli do St. Bart's o ósmej wieczorem według czasu Miami, czyli o dziewiątej czasu miejscowego, po okropnym lądowaniu, które tutaj było normą. Na lotnisku czekało na nich trzech członków załogi z jachtu Douglasa. W sumie podróż trwała jedenaście godzin. Nie udałoby im się złapać połączeń i dotrzeć na miejsce w ciągu jednego dnia, gdyby nie samolot Douglasa. Na dzieciach duże wrażenie zrobił widok schludnych żeglarskich strojów z nazwą jachtu Reve, co po francusku znaczyło „Marzenie”. A Tania czuła, jakby właśnie jedno się urzeczywistniało. Nawet nie wiedziała, jak wygląda ponad sześćdziesięciometrowej długości jacht, chociaż oglądała go na fotografii w domu Douglasa. Był wielki i wyglądał jak statek wycieczkowy. Żadne z nich nie widziało dotąd tak olbrzymiej łodzi. Reve był największy w porcie, jasno oświetlony. Douglas stał na pokładzie i machał do nich, gdy wysiedli z taksówki ze swoimi bagażami. Ubrany był w białe dżinsy i bawełniany podkoszulek, miał bose stopy i był mocno opalony. Rozpromienił się na ich widok, a Tani serce podskoczyło. Był to dobry znak. Dzieci z respektem spoglądały na jacht. Tania też by tak zareagowała, ale jej wzrok

utkwiony był w Douglasie. Oboje byli podekscytowani spotkaniem. Zapowiadały się świetne wakacje. W końcu zaczęła czuć, że należy do niego. Zrodziły się między nimi prawdziwe więzi i stawały się coraz mocniejsze. Załoga czekała na pokładzie, by powitać Tanie i dzieci. Stewardesa zaprowadziła Molly i Jasona do ich kabin, które znajdowały się na niższym pokładzie. Gdy odeszli, Tania poszła na górny poziom, by zobaczyć się z Douglasem. Natychmiast ja objął i pocałował, a ona z radością przytuliła się do niego. Coraz mocniej czuła się z nim związana. Zawsze cieszyła się, widząc go, a szczególnie w tym egzotycznym, romantycznym otoczeniu. Było to najlepsze miejsce, w jakim mógł poznać jej dzieci. - Musisz być śmiertelnie zmęczona po podróży - powiedział ze współczuciem, a potem przygotował drinka i wręczył jej. Była to margerita, odpowiednia na tę spokojną, ciepłą noc. Pogoda była wspaniała. A cała piętnasto - osobowa załoga jachtu miała sprawić, by Tania i dzieci czuły się tu jak w domu. - Jestem wykończona - przyznała, sącząc drinka i zlizując ostrożnie sól. - Twój samolot jest bardzo wygodny, rozpieszczasz nas tak, że czujemy się, jakbyśmy znaleźli się w niebie. Łódź jest cudowna. Wyglądało na to, że te komplementy sprawiają mu przyjemność. Myślał o niej całymi dniami i nie mógł się doczekać przyjazdu. Był podniecony jej obecnością, ale Tania wyczuła, że jest też w nim jakieś napięcie. Uśmiechał się, jakby chciał ukryć coś, co go martwi. Miała nadzieję, że nie chodzi o przyjazd dzieci i powiedziała sobie, że popada w paranoję. Był ciepły i gościnny od pierwszej chwili ich pobytu, a także dumny z jachtu i z tego, że może być tu z Tanią. - Jest piękny, prawda? Mam go od około dziesięciu lat i cały czas zamierzam zbudować większy, ale nie mogę się z tym rozstać.

Dziesięć lat to jak na jacht dużo. W oczach Tani łódź wyglądała na fabrycznie nową i jak wszystko, co należało do Douglasa, była w znakomitym stanie. Douglas lubił rzeczy w najwyższym gatunku. Reve nie był wyjątkiem. Usiadła na pokładzie i zaczęła z nim rozmawiać. Wiał lekki, tropikalny wiatr. Stewardesa wręczyła jej kaszmirowy szal. Tania jadła sushi zrobione z miejscowej ryby Molly i Jason przyłączyli się do nich, wyglądali na nieco oszołomionych. Po raz pierwszy spotkali się z Douglasem. Byli wyjątkowo grzeczni i zbyt onieśmieleni, by powiedzieć coś ponad słowa powitania. Gdy się pojawili, Tania wyczuła, że Douglas stał się bardziej spięty. Spojrzał na nich, a potem dalej rozmawiał z Tanią, nie zwracając na nich kompletnie uwagi. Najwyraźniej nie był gotowy stanąć z nimi oko w oko, więc całkowicie zignorował ich obecność. Nie miał pojęcia, o czym rozmawiać z młodymi ludźmi i Tania dostrzegła w jego oczach lęk. Dzieci były zbyt zmęczone, by zauważyć, co się dzieje, a Tania miała nadzieję, że sytuacja poprawi się po paru dniach, gdy Douglas pozna je lepiej. Jej dzieci były bezpośrednie i życzliwe, a ona była z nich dumna. Natomiast Douglas był przerażony. W końcu około północy wszyscy poszli do swych kajut. Po chwili Molly i Jason wymknęli się do kuchni, by porozmawiać z członkami załogi. Personel był zachwycony, że na pokładzie są młodzi ludzie. Tania wzięła prysznic w kajucie właściciela, jak ją nazywano. Gdy wyszła z łazienki, Douglas czekał już na nią z szampanem i truskawkami. Gdy tylko położyli się do łóżka, zaczęli się kochać. Uprawiali namiętny seks aż do brzasku, gdy w końcu zasnęli. Tania nie poszła sprawdzać, gdzie są dzieci, ale była pewna, że na jachcie są bezpieczne. Była także przekonana, że bardzo im się tu podoba. Gdy się obudziła, Douglas był już na nogach. Znalazła go na pokładzie, siedział w kąpielówkach i wyglądał na spiętego. Uśmiechnął się na jej widok. Tanie obudziła syrena obwieszczająca, że jacht wychodzi z portu. Kierowali się tam, gdzie mogli popływać i jeździć

na nartach wodnych. Molly i Jason siedzieli z Douglasem, lecz cała trójka najwyraźniej źle się czuła w swoim towarzystwie. Dzieci wyglądały na znudzone, a we wzroku Douglasa Tania dostrzegła panikę. Gdy usiadła obok nich, dzieci zaczęły jej natychmiast dawać znaki oczami. Po chwili poszła do kajuty, by włożyć bikini. Za moment pojawiły się dzieci i oznajmiły, że Douglas jest dziwaczny. Jason zaczął od razu się skarżyć. - Mamo, próbowałem z nim kilkakrotnie porozmawiać, a on nawet mi nie odpowiedział. Po prostu coś sobie czytał. - Myślę, że się was boi - powiedziała Tania cicho. - Dajcie mu szansę. Nie miał nigdy do czynienia z dziećmi i dlatego chyba się denerwuje - wyraźnie się zmartwiła. - Spytałam go o jacht - dodała Molly - a on odparł, że dzieci powinno się oglądać, a nie słyszeć. A potem kazał stewardesie Annie zabrać nas do kuchni, dać mam jeść i nie pozwolić kręcić się po jadalni. Na miłość boską, mamo, on myśli, że mamy po sześć lat. - Wtedy nie miałabyś takiego ciała, kochanie - powiedziała Tania do córki, wyglądającej olśniewająco w bikini. - Dajcie mu trochę czasu. Był tak miły, że nas zaprosił. Dopiero się poznaliście. Dla niego to również trudne. - Bardzo chciała, żeby wszystko dobrze się ułożyło dla dobra całej czwórki. - Myślę, że zależy mu na tym, żebyś ty tutaj była, a nie my. Może powinniśmy wrócić - powiedziała Molly, bo czuła się niezręcznie i była dotknięta. - Nie bądź niemądra. Wszyscy przyjechaliśmy tutaj, żeby miło spędzić czas. I tak będzie. Możecie popływać na skuterach wodnych po śniadaniu. Jednak gdy dzieci chciały to zrobić, Douglas się zdenerwował. Powiedział, że nie chce, by coś im się stało, a potem jeszcze pogorszył sprawę, gdy dodał, że nie chce, by uszkodziły sprzęt lub go oskarżyły, gdy zdarzy się wypadek. W końcu pozwolił im popływać z jednym z członków załogi - on poprowadzi motorówkę, a one miały siedzieć z tyłu. Tania

zapewniała go, że Jason jeździł taką motorówką co roku latem na Tahoe. Jednak gdy Douglas obserwował popisy Jasona, wyglądał jak kłębek nerwów. - Kilka razy zostałem podany do sądu przez moich gości - tłumaczył się nerwowo Tani. - Poza tym, nigdy byś mi nie wybaczyła, gdyby któremuś z dzieci coś się stało. Był w stosunku do dzieci albo nadopiekuńczy albo zbyt szorstki. Nie potrafił znaleźć złotego środka. Najpierw bał się o ich bezpieczeństwo, a już po chwili denerwował, że są w pobliżu. Już teraz stało się dla Tani jasne, że zabranie ich na jacht było pomyłką. Wyglądało na to, że Douglas nie przyzwyczai się do ich obecności i nie będzie się umiał tym cieszyć. W porze lunchu odesłał dzieci do kuchni pod pokładem, by jadły z personelem. Poprosił, by nie korzystały z wanny z gorącą wodą, jeśli nie opłuczą się wcześniej pod prysznicem lub gdy są nasmarowane kremem do opalania. Zakazał Jasonowi korzystania ze swej sali gimnastycznej. Powiedział, że sprzęt jest bardzo delikatny i przystosowany do jego wymiarów. Dzieci mogły pływać w oceanie pod opieką kogoś z załogi, ale już nie opalać się na łóżkach plażowych, bo były nasmarowane kremem, czego wymagała od nich Tania, by nie spiekły się w słońcu. Jadły kolację o szóstej z załogą. Douglas zaprosił Tanie na kolację do St. Barfs i był dla niej nadzwyczaj miły, ale nadal ciągle odczuwał napięcie w obecności dzieci. - Douglasie, nic im nie jest - starała się go uspokoić Tania, widząc jego nieszczęśliwą minę, gdy Molly z Jasonem wysiadali z motorówki i wchodzili z powrotem na jacht. Nie pozwalał im robić niczego poza jedzeniem, spaniem i przebywaniem z załogą. Był niesamowicie spięty, kiedy dzieci znajdowały się w pobliżu. Piętnastu członków personelu zostało wyznaczonych do zapewniania im rozrywki i trzymania z dala od Tani, bo on chciał mieć ją oczywiście tylko dla siebie. W końcu zrozumiała, że jest o nie zazdrosny. Już drugiego dnia pobytu Molly i Jason byli nieszczęśliwi i chcieli wracać do domu. Tania próbowała skłonić Douglasa do większej łagodności, tłumacząc, że jej dzieci są właściwie

dorosłe i nieprzyzwyczajone do traktowania ich jak maluchów. Robiła wszystko, co możliwe, by zasypać przepaść między nimi, ale na próżno. On chciał być wyłącznie z nią, a one go znienawidziły. Tej nocy po kolacji dwóch członków załogi zabrało Molly i Jasona do kilku klubów na nabrzeżu, by się rozerwali. O czwartej nad ranem wrócili w znakomitych humorach, zataczając się, kompletnie pijani. Bawili się wspaniale i poszli wprost do kajuty Tani i Douglasa, by powiedzieć, jak było fajnie. Gdy tam dotarli, Molly zwymiotowała, a Tania zerwała się, by posprzątać. Douglas siedział na łóżku, patrząc z przerażeniem i ledwie oddychał. - Cześć, Doug - przywitał go Jason, chwiejąc się na nogach. - Wspaniała łódź. Świetnie się dziś bawiliśmy. Douglas zaniemówił na ich widok. Tania gorączkowo próbowała wyczyścić dywan w sypialni i tylko pogorszyła sytuację. Niewielkie pomieszczenie wypełnił okropny odór. Douglas w końcu wstał i wyszedł, a ona położyła zbłąkane dzieci spać. Gospodarz spędził noc na pokładzie, a następnego dnia cała załoga czyściła dywan w jego kajucie. - Minionej nocy doszło do jakiejś niemiłej wyprawy, prawda? - zwrócił się do Tani przy śniadaniu. - Uważasz, że dzieciom w tym wieku powinno się pozwalać na picie? - spytał z widoczną dezaprobatą. - Bardzo przepraszam. To dzieciaki, wiesz, jak to jest. - Była przekonana, że to zrozumie, chociaż sam nie ma dzieci. - Nie, nie wiem. Czy często tak robią? To znaczy, piją ponad miarę. - Czasem. Są już na studiach. Molly nie jest przyzwyczajona do alkoholu, myślę, że dlatego się pochorowała. Jason zazwyczaj znosi to lepiej. - Nie zastanawiałaś się nad oddaniem ich na odwyk? - spytał, a ona ze strachem

spostrzegła, że mówi poważnie. Dla wszystkich było oczywiste, że nie zdawał sobie sprawy, co robi, zapraszając Molly i Jasona na jacht. Jeśli nawet miał dobre intencje, młodzi ludzie napawali go przerażeniem jako całkowicie obcy gatunek. - Oczywiście, że nie - odparła spokojnie. - Nie potrzebują leczenia. Zdarza im się to tylko raz na jakiś czas, w okresie wakacji. I sądzę, że teraz czują się równie kiepsko jak ty. Po raz pierwszy jedno z nich dało do zrozumienia, że wie, jak źle wszyscy znoszą wspólny pobyt na jachcie, szczególnie gospodarz. Chcieli, by było miło, ale najwyraźniej się nie udało. - Przykro mi, Taniu. Sądzę, że nie byłem na to przygotowany, chociaż myślałem, że jestem. - Był zesztywniały, zestresowany, zdenerwowany i zdegustowany samym sobą. Tani zrobiło się go żal. - Miło, że postanowiłeś spróbować - mruknęła ze smutkiem. Skinął głową. Nie wiedział, co powiedzieć. Dzieci narozrabiały znowu, kiedy wstały. Oboje zwisali przez burtę, a Molly ponownie zwymiotowała, tym razem w swojej kajucie. Ku przerażeniu matki i załogi, zniszczyła kolejny dywan. Tym razem udało się to ukryć przed Douglasem. Molly czuła się naprawdę winna, bo zdawała sobie sprawę, że zachowanie jej i brata doprowadziło do dużego napięcia między matką i Douglasem. Gospodarz wyglądał, jakby nie cierpiał ich obecności na jachcie. Molly nie widziała żadnego powodu, dla którego ich zaprosił, poza zrobieniem przyjemności matce. Tania była już strzępkiem nerwów, bo starała się o ich dobry nastrój i chciała, by nie wchodzili mu w drogę. Stało się już najzupełniej oczywiste, że zaprosił ich tylko ze względu na Tanie. Nie zamierzał ich poznawać ani nie wiedział, w jaki sposób się do nich zbliżyć. Douglas znowu zabrał Tanie na kolację wieczorem, ale nie zaprosił dzieci. Nie mógł po prostu sobie z nimi poradzić. Nie wiedział, jak z nimi rozmawiać, a jak dotąd był zbyt

podenerwowany, by chociaż spróbować. Tania nawet nie wspominała o nich przy kolacji, po nieprzyjemnym zakończeniu poprzedniej nocy. Dla niej nie były to żadne wakacje, bo stale martwiła się rosnącą niechęcią i nieporozumieniami pomiędzy Douglasem a Molly i Jasonem. Tego z Douglasem nie przewidzieli. Szczyt nastąpił w sylwestra, kiedy dzieci wraz z kilkoma członkami załogi poszły na brzeg i wspólnie z nimi się upiły. Cała grupa została odprowadzona przez policję, która wolała dostarczyć ich raczej z powrotem na łódź niż odstawić do aresztu. Tania położyła dzieci do łóżek i znowu musiała przepraszać Douglasa. - No cóż, to w końcu sylwester. Wraz z Douglasem piła szampana na pokładzie i właśnie się całowali, gdy policyjny samochód przywiózł całą kompanię, która głośno śpiewała. Gospodarza to nie rozbawiło, podobnie jak reszty załogi. - Twoje dzieci demoralizują mój personel - poskarżył się, chociaż jego marynarze byli znacznie bardziej pijani niż Molly i Jason. - Myślę, że upijają się razem - powiedziała spokojnie. Jej też się to nie podobało, ale i tak cała wyprawa okazała się na tyle nieudana, że nie mogła nic powiedzieć ani zrobić, by ratować sytuację. Ani razu nie zjadł z dziećmi posiłku i prawie się do nich nie odzywał. Wyraźnie żałował, że ich zaprosił. Szalał za Tanią, ale nie za jej dziećmi, więc dla niej były to zmarnowane wakacje. Chciała jedynie, by wszyscy dobrze się czuli. A wiedziała, że dzieci żałują każdej minuty spędzonej w podróży, podobnie jak Douglas. Nawet ich wyjazd do domu odbył się w nieprzyjemnej atmosferze. Molly i Jason byli tak wykończeni, że z ponurymi minami wsiadali do samolotu Douglasa. Douglas przyglądał im się z nieszczęśliwym wyrazem twarzy i powiedział, że ma nadzieję, że kolejna wspólna wyprawa będzie bardziej udana. Wymamrotał coś, że nie jest przyzwyczajony do młodych ludzi, a oni podziękowali mu grzecznie i odlecieli. Widać było, że sprawiło mu to niesłychaną

ulgę. Tania była załamana, a on otoczył ją ramieniem i powiedział: - Przepraszam, kochanie. - Pocałował ją, a ona popatrzyła na niego ze smutkiem. - Nie wiem, co powiedzieć. Myślę, że spanikowałem. Ich pobyt na pokładzie był trudniejszym doświadczeniem niż przypuszczałem. To było najzupełniej oczywiste, ale Tania nie potrafiła sobie teraz wyobrazić, że w przyszłości będzie lepiej. Najwyraźniej bał się dzieci i czuł do nich niechęć, jak ją ostrzegał na początku znajomości. Była bardzo rozczarowana tym, jak to się potoczyło, i wiedziała, że Molly i Jason przeżyli podobne rozczarowanie. Ich wakacje na jachcie Douglasa okazały się koszmarem. Tani było naprawdę przykro, że ich na to naraziła. Jak miała ich teraz przekonać, że Douglas jest odpowiednim dla niej mężczyzną? Sama zresztą miała obecnie co do tego poważne wątpliwości. Zasadniczą sprawą był jego stosunek do dzieci, a widać było, że zupełnie nie umie nawiązać z nimi kontaktu. - Czy kiedyś mi wybaczysz, że tak źle to zniosłem? - spytał zmartwiony. - Oczywiście. Po prostu chciałam, żebyście się poznali i zaprzyjaźnili. - Może lepiej nam się uda po powrocie do domu. Byłem przerażony, że zrobią sobie coś złego na jachcie. - Rozumiem. - Chciała mieć to już za sobą, ale wiedziała, że nasłucha się jeszcze wiele na ten temat od dzieci. Po wyjeździe Molly i Jasona próbowała się odprężyć, ale dopiero po dwóch dniach przestała się martwić brakiem porozumienia pomiędzy nimi a Douglasem. Wiedziała, że musi upłynąć sporo czasu, by się to zmieniło. W końcu spędzili na jachcie we dwoje cztery wspaniałe dni, pływając od wyspy do wyspy, kąpiąc się w morzu, jedząc na pokładzie, odpoczywając i uprawiając seks. Dla Douglasa były to wymarzone wakacje. Ich dojrzały związek nie pozostawiał wiele miejsca dla

dzieci. Tania nie miała pojęcia, czy się to zmieni. Gdy potem dzwoniła do domu, kilkakrotnie ich przepraszała, a oni zapewniali, że nic się nie stało. Ale wcale nie była pewna, czy tak jest w istocie. Niełatwo było zrozumieć Douglasa. Reszta podróży przebiegła spokojnie i miło. Wróciła do Los Angeles z Douglasem jego samolotem. Spał, gdy pracowała nad scenariuszem, a po wylądowaniu odwiózł ją do bungalowu. Jednak była smutna. Czas, gdy byli tylko we dwoje, nie był wystarczającym argumentem, by myśleć o ułożeniu z nim życia. Dzieci były dla niej wszystkim. Zaczęła się poważnie martwić o swą przyszłość z Douglasem. Szanse na związanie się z nim zmalały drastycznie, biorąc pod uwagę jego zachowanie wobec Jasona i Molly i fakt, że nie umiał się do nich przyzwyczaić. - Będzie mi cię brakowało dziś w nocy - powiedział, całując ją przed wyjściem. Zdawał się nie przejmować jej zdenerwowaniem. W przeciwieństwie do niej, przestał myśleć o dzieciach, gdy tylko opuściły jacht. - Mnie też - odparła cicho, a gdy wyszedł z bungalowu, usiadła na łóżku i wybuchnęła płaczem. Bardzo wiele rzeczy w Douglasie jej się podobało, ale ta sprawa była dla niej kluczowa. Trzeba było postawić kwestię jasno: czuł olbrzymią awersję do dzieci, nawet, a może zwłaszcza, do jej dzieci. Chciał jedynie przebywać z nią sam na sam. A Tania była nierozłączna ze swym potomstwem. Ono było dodatkiem czy darem, którego Douglas nie chciał i nie potrafił zaakceptować. W jej oczach zmieniało to wszystko. ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Do końca stycznia Tania próbowała zapomnieć o tym, co stało się na jachcie. Dzieci wracały do tego kilkakrotnie, a ona znowu je przepraszała. Poprosiła, by dały Douglasowi jeszcze jedną szansę, rozmawiała z nim i starała się doprowadzić sprawy do porządku.

Pod innymi względami ich związek był doskonały. Douglas odnosił się do niej cudownie. Rozpieszczał ją, był opiekuńczy, wrażliwy i uprzejmy. Przynosił prezenty, zapraszał na kolację, szanował jej pracę. Martwiła się tylko tym, że miał skłonność do podejmowania za nią decyzji. Uznał, że potrzebuje filtra powietrza w pokoju i kazał go zainstalować, nie pytając jej o zdanie. Wiedziała, że chciał dobrze, ale dźwięk wentylatora przeszkadzał jej podczas pisania. Zaplanował dla nich wakacje we dwoje na Wschodnim Wybrzeżu. Nie spytał o to, po prostu podjął decyzję i oznajmił. Wyjaśniła mu, że nie może zostawić dzieci w wakacje i że zaplanowała wyjazd z nimi na Hawaje. Powiedział na to, że może wysłać tam Jasona i Molly, a sama przyjechać do niego na łódź. Dzieci w ogóle dla niego nie istniały. Gdy w lutym złapała jakąś paskudną infekcję zatok, wezwał lekarza i kupił jej antybiotyk, nie porozumiewając się z nią wcale w tej sprawie. Chciał dobrze, ale był zanadto despotyczny. Ponadto wypowiedział zimną wojnę jej dzieciom. Czuła się teraz stale zestresowana, mimo że lubiła inne strony ich związku. Uwielbiała słuchać, z jaką wrażliwością gra na fortepianie. Bardzo lubiła uprawiać z nim seks. Osiągnęli wspaniałe porozumienie w łóżku, świetnie znał jej ciało. Jednak ten związek obejmował tylko ich, dwoje dojrzałych ludzi, dzieci zostały z niego całkowicie wykluczone. Stawało się dla niej coraz bardziej oczywiste, że zawsze tak będzie. Douglas chciał, by sprzedała dom w Marin i przeniosła się do niego do Los Angeles. Zamierzał ożenić się z nią w lecie i popłynąć jachtem w dwumiesięczną podróż poślubną na wybrzeże Francji. Spytała, co ma zrobić w tym czasie z dziećmi. Spojrzał pustym wzrokiem i zasugerował, by wysłała je do ojca. Nie rozumiał, że kochała być także z nimi, nie tylko z nim. Nie chciała zrezygnować z nich ze względu na niego. Skończyli Nieobecną pod koniec lutego, a Tania zgodnie z planem została na kolejne dwa miesiące postprodukcji. Finisz prac wypadł w tygodniu, gdy rozdawano Nagrody

Akademii Filmowej. Ich poprzedni film Mantra był nominowany w pięciu kategoriach, w tym dla najlepszego filmu, ale ona nie została nominowana jako scenarzystka. Douglas oświadczył jej z całkowitą pewnością, że za rok dostanie nagrodę za Nieobecną. Obiecała mu, że pójdzie z nim na ceremonię rozdania Oscarów. Było to dla niej ekscytujące przeżycie. Kupiła suknię od Valentino, a profesjonalny fryzjer i makijażystka z planu uczesali i umalowali ją na tę okazję. Wyglądała cudownie, gdy wysiedli z limuzyny. Suknia była jasnosrebrna, połyskliwa, a ona, wsparta na ramieniu Douglasa, przypominała grecką boginię. Wiedziała, że dzieci będą oglądać ją w telewizji, w swoich akademikach, i pomachała im. Siedzenie podczas długiej nocnej uroczystości było męczące, a Douglas czuł się rozczarowany, bo Mantra nie dostała nagrody dla najlepszego filmu. Zachował kamienną twarz, ale Tania widziała, jak zacisnął szczęki, gdy inny producent został zaproszony na scenę. Był zły do końca wieczoru. Z trudem znosił porażkę. Dobrze teraz rozumiała, o czym Max mówił jej od początku. Douglas był nastawiony na sprawowanie władzy i wywieranie wpływu na innych, był do tego przyzwyczajony. Życie z nim oznaczałoby, że zawsze będzie ją kontrolował, podejmował za nią decyzje i odsunie od niej dzieci. Myślała o tym, gdy szła czerwonym dywanem do wyjścia, kłaniając się po drodze. Mieli tej nocy uczestniczyć w kilku przyjęciach, ale Douglas stracił do tego zapał, skoro nie dostał nagrody. - Przygnębiające, prawda? - spytał, gdy wracali samochodem do hotelu. Przedtem chciał, by pojechała z nim do domu. Teraz już nie. Skoro nie dostał tej nocy Oscara, chciał być sam. - Nienawidzę przegrywać - powiedział przez zaciśnięte zęby, gdy dotarli do hotelu Beverly Hills i wysiedli. Zamierzał odprowadzić ją do drzwi i wracać samotnie do siebie.

Podszedł z nią do wejścia bungalowu, a ona spojrzała na niego ze smutkiem, gdy ją pocałował. Mogła poczekać i czuła, że postępuje okrutnie, dodając mu tej nocy jeszcze jedno rozczarowanie. Jednak jasno zdawała sobie teraz sprawę, czym jest ich związek. To śmieszne, ale ona była dla niego swoistą zdobyczą, gwiazdą wśród scenarzystów, która mogła w przyszłym roku zdobyć Oscara. Dla niego tylko to się liczyło, nic innego nie było ważne. Wygrywanie było dla niego wszystkim. - Douglas, nie mogę tego robić więcej - powiedziała cicho, przepraszająco. Wyglądał na tak zagniewanego, że prawie się go bała. Tak bardzo się zdenerwował porażką. Na Oscarowej gali widziała również Maksa, który też był rozczarowany. Potrafił jednak przejść nad tym do porządku dziennego, uśmiechał się i serdecznie ją przytulił. Dla niego istniało życie poza branżą filmową. - Czego nie możesz robić? - Spojrzał na nią tępo. Nie rozumiał, o czym mówiła. Przez pewien czas wszystko wydawało się takie obiecujące. Teraz Tania chciała tylko wyjechać, wracać do Marin, gdzie było prawdziwe życie. - Przegrać w walce o Oscara? Tak, ja też. Nie martw się, Taniu. Wygramy na pewno w przyszłym roku. - Nie to miałam na myśli - powiedziała, patrząc na niego ze smutkiem. - Potrzebuję związku, w którym liczą się też moje dzieci. A w tym tak nigdy nie będzie. Czas jakby zatrzymał się w miejscu, a on popatrzył na nią zdumiony. - Mówisz poważnie? Powiedziałaś, że są dorosłe. - Bliźniaczki mają osiemnaście, a Jason dziewiętnaście lat. Nie jestem gotowa na to, by przestać im już matkować. Będą jeszcze ze mną przez kilka lat, przynajmniej w czasie wakacji. I to mi się podoba. Zawsze będą dla mnie ważne. Nie mogę tego przekreślić, by być z tobą. - O czym ty właściwie mówisz? Nigdy mu nie przyszło do głowy, że Tania zrobi coś

takiego. Nic nie mógł na to poradzić, ale zastanawiał się, czy zachowałaby się tak, gdyby zdobył Oscara. Pewnie nie, powiedział do siebie. Zwycięstwo było najważniejsze i ona także o tym wiedziała. Nie było nic gorszego niż otaczająca mężczyznę atmosfera porażki. - Mówię, że nie mogę tak postępować - powiedziała dobitnie, chociaż ze smutkiem w głosie. Drżała, ale on tego nie widział. - To nie odpowiada ani mnie, ani moim dzieciom. Wtedy skinął głową, odsunął się od niej, lekko ukłonił, odwrócił na pięcie i odszedł bez słowa. Stała, patrząc w ślad za nim, było jej go żal, ale jeszcze bardziej żal samej siebie. Wiedziała, że naprawdę jej nie zrozumiał. Może ją nawet kochał, tak jak potrafił. Ale jeśli nawet, to nigdy by nie pokochał jej dzieci. A one dla niej było zbyt ważne, by poświęcić je dla Oscara czy jakiegokolwiek mężczyzny. Potem weszła do bungalowu. Torby były spakowane, film skończony. Została na rozdaniu nagród Akademii ze względu na Douglasa. Dzieci miały przyjechać do domu na wakacje za dwa tygodnie. Po raz drugi w tym roku opuszczała bungalow numer dwa. Nadszedł czas, by skończyć z tym cyrkiem i jechać do domu. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Kiedy następnego dnia dotarła do Marin, dom robił jeszcze bardziej przygnębiające wrażenie niż zazwyczaj. Kanapa wyglądała na sfatygowaną, a dywan był zniszczony. Zobaczyła, że okna mają szpary, powstałe po zimowych wichurach. Przynajmniej pogoda była piękna i upalna. Zrobiła listę rzeczy, które trzeba wymienić lub naprawić. Chciała przed przyjazdem dzieci doprowadzić dom do porządku. Od ubiegłej nocy Douglas się nie odezwał i Tania zrozumiała, że się już nie odezwie. Nie potrafił się uporać z tym, co mu powiedziała, a i tak sparaliżowało go na jakiś czas poczucie klęski, gdy nie dostał Oscara. Przez całe życie nigdy nie brał pod uwagę możliwości posiadania dzieci. Niezależnie od tego, co by jej obiecał, oboje wiedzieli, że to się nie uda, bo

ich styl życia i wyznawane wartości były zbyt odmienne. Nic nie mogło tego zmienić. Tym razem wróciła do domu na dobre. Była pewna, że nie poprosi jej o współpracę przy kolejnym filmie. I wcale tego nie chciała. Zamierzała wrócić do pisania opowiadań, spokojnego życia w Marin, gdzie mogła być z dziećmi, ilekroć przyjadą do domu. Myślała już o nowej książce, następnej antologii opowiadań. Tęskniła za własnymi czterema kątami, noszeniem dżinsów i podkoszulek, za swobodną fryzurą. - To jej odpowiadało. Wyjechała na dwadzieścia miesięcy i w tym czasie żyła w zwariowanym świecie Hollywood. Jednak nadeszła pora, by wrócić do domu i osiąść na stałe. Skończyła z Los Angeles. Dzieci przyjechały po dwóch tygodniach. Pracowały dorywczo w wakacje, widywały się z przyjaciółmi, organizowały grille. Tania pisywała wcześnie rano, a potem przesiadywała z nimi. Znowu zbliżyła się z Megan. Alice próbowała odseparować ją od ojca i Megan poczuła się zdradzona. Tania dobrze wiedziała, co to znaczy być zdradzoną przez Alice. Peter i Alice pobrali się latem, uroczystość odbyła się na Mount Tam. Dzieci były przy tym obecne, a Tania spędziła cały dzień samotnie na Stinson Beach, patrząc w morze. Rozmyślała o latach spędzonych z Peterem i o dniu ich ślubu. Tego dnia, gdy Peter ożenił się z Alice, czuła się, jakby umarła jakaś cząstka jej samej. Odczuła to, jakby zostało w końcu pogrzebane coś, co i tak od dawna było martwe. Dziwne, ale sprawiło jej to ulgę. W sierpniu pojechali nad Tahoe, a z końcem lata dzieci wróciły na uczelnie, Tania zaś poświęciła się swojej książce. Już od tygodnia nad nią pracowała, gdy zadzwonił jej agent. Oznajmił, że ma dla niej fantastyczną propozycję, a ona się tylko roześmiała. - Nie ma mowy - powiedziała, uśmiechnęła się i wyłączyła komputer. Nie interesowało jej zupełnie, co ma jej do przekazania. Skończyła z Los Angeles. Napisała scenariusze do dwóch filmów, sporo się nauczyła, przeżyła romans z jednym z największych

hollywoodzkich producentów, po czym wróciła do domu. Nie zamierzała go porzucać ze względu na jakąkolwiek ofertę filmową. Już tam była, zrobiła, co do niej należało. Było, minęło. Wszystko to powiedziała agentowi w sposób nie pozostawiający złudzeń. - Nie bądź taka, Taniu. Pozwól mi przynajmniej powiedzieć, o co chodzi. - Nie, nie obchodzi mnie to. Nie będę już robiła filmów. I tak zrobiłam o jeden więcej, niż mówiłam. Mam to za sobą. Teraz siedzę tutaj i piszę książkę. - W jej głosie były spokój, radość i zadowolenie z siebie. - Dobrze, to cudownie. Jestem z ciebie dumny. Ale odłóż to na bok na kilka chwil i posłuchaj, co mówię. Gordon Hawkins, Maxwell Ernst, Sharon Upton, Shalom Kurtz, Happy Winkler, Tippy Green, Zoe Flane i Arnold Win. Zdmuchnij to jak dmuchawca. Zaintrygował ją, ale nie wiedziała, co ma na myśli. Wymienił listę największych gwiazd Hollywood. - No więc? - spytała nonszalancko. - No więc to. Czy słyszałaś kiedyś o bardziej gwiazdorskiej obsadzie? To nazwiska aktorów, którzy zagrają w filmie, do którego masz pisać scenariusz. Jakiś świr zakochał się w tym, co piszesz, i powiedział, byś podała warunki finansowe. Co więcej, chodzi o komedię, a ty jesteś w tym dobra. Fajnie będzie ci się pisało. A oni chcą to robić szybko i bez ceregieli. To nie jest epicka opowieść o samobójstwie, podczas której aktorzy muszą pracować na planie po osiemnaście godzin. Przeznaczają na kręcenie filmu dwa miesiące. Zaczynają w grudniu. Prace wstępne mają trwać dwa tygodnie. Kolejny miesiąc na postprodukcję. Skończysz do lutego. I świetnie się będziesz bawić, zarobisz kupę pieniędzy, a ja przy okazji, wielkie dzięki - powiedział, a ona się roześmiała. - Wszystkie wydatki pokrywają i zapewniają bungalow numer dwa. Powiedziałem, że to ma być w umowie i zgodzili się. Widzisz, jaki jestem dla ciebie dobry?

- Do diabła, Walt. Nie chcę wracać do Los Angeles. Tutaj jestem szczęśliwa. - Może nie tyle szczęśliwa, ale spokojna i zadowolona z pracy. - Gadanie. Jesteś przygnębiona. Słyszę to w twoim głosie. Gniazdo opustoszało, gdy mąż odszedł. Dom jest dla ciebie za duży. O ile wiem, nie masz przyjaciela. Piszesz przygnębiające opowiadania. Do licha, wpadam w depresję na samą myśl o tym. Pisanie komedii w Los Angeles będzie dla ciebie świetną terapią. Poza tym nikt oprócz ciebie nie umie pisać takich śmiesznych rzeczy. - Daj spokój, Walt... - zawahała się. Mówił o robieniu takich bzdur. A tu toczyło się prawdziwe życie. - Słuchaj, potrzebuję pieniędzy, ty też. Roześmiała się, słysząc ten argument. Tak naprawdę pociągała ją obsada, bo wymienił rzeczywiście niesamowite nazwiska, a pisanie komedii mogło być dobrą zabawą. Poza tym zdjęcia miały trwać krótko, ale jednak nie cierpiała myśli o powrocie do Hollywood. Nawet do bungalowu numer dwa, chociaż stał się w swoim czasie jej drugim domem. Ponadto miała teraz przyjaciół w Los Angeles, nawet więcej niż w Marin. Wszyscy w Ross traktowali ją jak przybysza z innej planety. Stała się obca, tak jak przewidywał Douglas. Nikt nie dzwonił do niej, by ją gdzieś zaprosić, przyzwyczaili się, że jej nie ma. Robili uwagi na temat jej wyniosłości i komentowali, że nie pasuje już do Marin. Peter i Alice zagarnęli całe jej towarzystwo. Była teraz zupełnie osamotniona, znacznie bardziej niż w Los Angeles, zwłaszcza w okresie kręcenia filmu. Wtedy przynajmniej widywała się z ludźmi i dobrze się bawiła. W tym sensie Walt miał rację. - Do diabła - prychnęła ze śmiechem - nie wierzę, że mi to robisz. Przecież powiedziałam: żadnych filmów więcej. - No tak, wiem. Tak jak ja mówię: nigdy więcej blondynek. Ożeniłem się z kolejną w zeszłym roku. Teraz spodziewa się bliźniąt. Niektóre rzeczy się nie zmieniają.

- Nienawidzę cię. - Świetnie. Ja też ciebie nie cierpię. Więc bierz się za ten film. Będziesz miała uciechę. Warto przynajmniej poznać tych ludzi z obsady Tym razem chcę cię odwiedzić na planie. - A dlaczego sądzisz, że przyjmę propozycję? - Zarezerwowałem dziś dla ciebie bungalow numer dwa, tak na wszelki wypadek. No więc? - Dobra, dobra... Zrobię to... Kiedy dostanę wstępne uwagi do scenariusza? - Jutro. Nadam je dziś kurierem. - Nie mów im, że się zgadzam, póki tego nie zobaczę. - Była już w tej materii profesjonalistką. - Oczywiście, że nie - oznajmił oficjalnym tonem człowieka interesu. - Za jakiego agenta mnie bierzesz? - Cholernie przebojowego. Ale jednak powiem ci, Walt, że to ostatni mój film. Potem będę już tylko pisać książki. - Dobra, dobra. Przynajmniej się zabawisz, robiąc tę komedię. Będziesz się zaśmiewać całą powrotną drogę do Marin. - Dzięki. - Rozejrzała się po kuchni. Nie mogła uwierzyć, że prawie się zgodziła pracować nad kolejnym filmem. Ale gdy spojrzała dokoła i wsłuchała się w panującą w domu ciszę, wiedziała, że dobrze zrobiła. Nic jej już tu nie trzymało. Zycie w Marin straciło sens. Następnego dnia przeczytała konspekt i uwagi wstępne, które jej przysłano. Historia była opętańczo zabawna. Obsada niewiarygodna. Zadzwoniła do Walta zaraz po przeczytaniu konspektu. - W porządku, zgadzam się. Po raz ostatni. Dotarło? - Dobra, dobra, Tan. To twój ostatni film. Do roboty! I baw się dobrze!

Przeniosła się do hotelu Beverly Hills dwa tygodnie później i zameldowała w bungalowie numer dwa. Czuła się teraz jak bumerang, stale wracała w to samo miejsce. Poprzestawiała meble tak jak lubiła, ustawiła fotografie dzieci, poszła do wanny i włączyła jacuzzi. Siedziała w wodzie, uśmiechając się sama do siebie. Było jej tak dobrze, jakby wróciła do domu. Zjawiła się w studiu dokładnie o dziewiątej następnego dnia i zaraz zaczęły się wygłupy. Wyglądało na to, że cała obsada jest mocno zwariowana. Zaproszono aktorów, by wypowiedzieli się na temat ogólnego zarysu filmu. Byli tu wszyscy najważniejsi aktorzy komediowi, niezależnie od koloru skóry, płci, urody i wzrostu. Nawet rozmowa z nimi była zabawna. Żaden z nich nie potrafił się skupić dłużej niż pięć minut. Stale odgrywali przed nią jakieś role. A ona nie potrafiła sobie nawet wyobrazić, jak można zmusić ich do nauczenia się tego, co napisała. Czuła się, jakby przyjęła pracę w domu wariatów, ale pensjonariusze byli tak zabawni i dostarczali tyle radości, że śmiała się przez cały dzień. Od lat się tak dobrze nie bawiła. Wszyscy (poza jednym) aktorzy przyszli, by się z nią spotkać tego dnia. Ten nieobecny przyleciał w nocy z Europy i spotkał się z nią następnego dnia. Był głównym gwiazdorem w ich filmie, bajecznie przystojnym, a jednocześnie zabawnym. Kiedyś widziała go u Douglasa i zrobił bardzo miłe wrażenie. Dziwnie się czuła, nie widując się z Douglasem po ponownym przyjeździe do Los Angeles. Nie miała od niego wiadomości od pięciu miesięcy, a byłoby niezręcznie, gdyby zadzwoniła. Więc nie zrobiła tego. Ich związek skończył się nieprzyjemnie i w milczeniu. Tej nocy pracowała nad scenariuszem i okazało się, że łatwo jej się pisze, a role są zabawne. Mogła wyobrazić sobie każdą postać, dopasowując do konkretnego wykonawcy. Zapowiadało się, że będzie to jeden z najśmieszniejszych obrazów od lat. Czy to ważne, czy

zdobędzie Oscara? Będzie miała kupę radości przy pracy nad filmem. To się już zaczęło. Dwoje aktorów zadzwoniło do niej w nocy i doprowadziło ją do ataku histerycznego śmiechu. Śmiała się w głos, pisząc dla nich role. Nie mogła się doczekać prób następnego dnia. Spotkanie z Gordonem Hawkinsem, wielką gwiazdą, zostało wyznaczone na dziesiątą. Siedziała w sali konferencyjnej z nogami na stole i piła herbatę, gdy wszedł. Właśnie rozmawiała, śmiała się i przekomarzała z innym słynnym aktorem. Hawkins podszedł do niej i usiadł obok. - Cieszę się, że się pani tym nie otruła - powiedział z udawaną powagą. Wziął herbatę, upił trochę i skrzywił się. - Trzeba dodać cukru. Proszę spojrzeć, właśnie przyleciałem z Paryża, jestem zmęczony. Czuję się chory. Mam włosy w nieładzie. Nie jest mi do śmiechu. Nie płacą mi tyle, bym odbywał narady, gdy jestem tak zmęczony po długiej podróży, idę więc do hotelu. Zobaczymy się jutro. Będzie o wiele przyjemniej, jeśli się wyśpię. Potem przekażę swoje uwagi. Wstał, łyknął znowu herbaty, pokręcił głową, nalał do filiżanki i wyszedł z pokoju. Tania się śmiała. - Rozumiem, że to nasza gwiazda. Gdzie on się zatrzymał? - W hotelu Beverly Hills, bungalow numer sześć. Zawsze tam mieszka. Ma na drzwiach swoje nazwisko. - No to jesteśmy sąsiadami. Mieszkam pod dwójką. - Uważaj. To prawdziwy diabeł. Już robiono zakłady, z którą z gwiazd będzie sypiał tym razem. Przy każdym filmie romansował z jakąś aktorką. Nietrudno było zgadnąć, jak to robi. Był jednym z najprzystojniejszych mężczyzn, jakich Tania w życiu widziała. Miał czterdzieści pięć lat, kruczoczarne włosy, błękitne oczy, wspaniałe ciało i uśmiech, który niemal nie znikał mu z twarzy.

- Myślę, że jestem bezpieczna - mruknęła Tania. - Chyba czytałam, że jego ostatnia partnerka miała dwadzieścia dwa lata. - Żadna kobieta nie jest bezpieczna przy Gordonie. Romansuje podczas kręcenia każdego filmu. Nigdy się nie ożenił. Ale często na niego naciskają, dlatego daje im wspaniałe pierścionki. - Czy potem muszą je zwracać? - Chyba tak. Sądzę, że je tylko wypożycza. - Cholera. Myślałam, że może przynajmniej po wszystkim zostanie mi pierścionek powiedziała to z uśmiechem i rozejrzała się. - Do diabła, wylał moją herbatę. Ktoś dał jej drugą filiżankę i narada trwała dalej. Był to dzień przekomarzania się, żartów, wymyślania, kto ma co powiedzieć. Potem Tania wróciła do bungalowu i pisała aż do północy, śmiejąc się czasem do siebie. Usłyszała pukanie do drzwi. Otworzyła z ołówkiem wetkniętym we włosy, a drugim w zębach. To był Gordon Hawkins. Podał jej filiżankę herbaty. - Spróbuj tej. Ten gatunek wożę zawsze ze sobą. Kupuję go w Paryżu. Nie wpływa na nerwy. To, co piłaś dziś rano, to paskudztwo. - Uśmiechnął się i pociągnął łyk herbaty, wchodząc do pokoju. - Dlaczego twój bungalow jest większy niż mój? - spytał, patrząc wokoło. - Jestem znacznie bardziej popularny niż ty. - To prawda. Może mam po prostu lepszego agenta. Gordon wyciągnął się na kanapce i włączył telewizor. Był najwidoczniej zwariowany, ale jej się to bardzo podobało. Dyndał stopami wystającymi poza kanapę i wyglądał przy tym na nieokrzesanego Irlandczyka, z tymi swoimi chabrowymi oczami i czarną czupryną. Nastawił telewizję na ulubiony program, a ona się z niego śmiała. Miał duży tupet, ale był zabawnym kompanem. Samo obserwowanie go

doprowadzało Tanie do śmiechu. Miał wspaniale nieruchomą twarz i wesołe oczy. - Wpadłem, żeby pooglądać mój program z tobą - powiedział swobodnie. - Nie mam u siebie kina domowego. Myślę, że muszę zwolnić mojego agenta. Jak się nazywa twój? - Walt Drucker. Kiwnął głową. - Jest dobry. Widziałem kiedyś operę mydlaną, którą napisałaś. To było wyssane z palca, ale i tak doprowadziło mnie do płaczu. Nie chcę płakać w filmie, który robimy ostrzegł ją. Wyglądał na jakieś trzydzieści pięć lat, a zachowywał się jak czternastolatek. - I nie będziesz, obiecuję. Właśnie nad nim pracowałam, gdy przyszedłeś. A przy okazji, dziękuję za herbatę. - Znowu się napiła. Herbata była naprawdę dobra, o smaku wanilii. - Czy jadłaś kolację? - Pokręciła przecząco głową. - Ja też nie. Jestem jeszcze w tamtej strefie czasowej. Wydaje mi się, że to pora śniadania. - Sprawdził godzinę na zegarku. Dziewiąta trzydzieści rano w Paryżu. Jestem głodny. Czy chcesz zjeść ze mną śniadanie? Możemy zamówić je do ciebie do pokoju. - Przejrzał menu, zadzwonił do obsługi pokojowej i zamówił naleśniki. Zaproponował, by wzięła grzanki lub omlet i zjadła wraz z nim. A Tania ze zdumieniem spostrzegła, że wypełnia jego polecenia. Nie wiedziała dlaczego, ale wywierał na nią taki wpływ. Był zwariowany, ale potrafił sprawić, że miało się ochotę włączyć do zabawy. Wiedziała, że jednocześnie był bardzo dobrym aktorem. Podniecała ją myśl o współpracy z nim. Uporali się z naleśnikami, grzankami, duńskimi ciasteczkami, sałatką owocową i sokiem pomarańczowym. Był to najbardziej szalony posiłek w jej życiu, a on cały czas porównywał zalety i wady Burger Kinga i McDonalda. - Jadałem często w McDonaldzie w Paryżu - wyjaśnił.

- Tam nazywają go Mac Do. Zatrzymywałem się u Ritza. - Całe lata nie byłam w Paryżu. - Powinnaś pojechać, dobrze by ci to zrobiło. Potem wyciągnął się na kanapie, wyczerpany ucztą. Podniósł głowę i przyjrzał jej się z zainteresowaniem. - Masz przyjaciela? Ciekawe, czy przeprowadza ankietę, czy sprawdza ją z myślą o sobie. - Nie - nie wysilała się. - Dlaczego nie? - Jestem po rozwodzie i mam troje dzieci. - Ja też jestem rozwiedziony i mam pięcioro dzieci, każde z kim innym. Długie związki mnie nudzą. - Słyszałam. - Ach, więc cię ostrzeżono. Co ci powiedzieli? Pewnie, że romansuję podczas każdego filmu. Czasami robię to tylko dla reklamy. Wiesz, jak to jest. Skinęła głową, zastanawiając się, na ile jest naprawdę zwariowany. Chciało jej się spać. Była prawie druga w nocy, a on nabierał wigoru, całkiem rozbudzony, funkcjonujący jeszcze według czasu paryskiego. Ona jednak była w Los Angeles i niemal spała. Zauważył, że ziewa i spytał: - Jesteś zmęczona? - Coś w tym rodzaju - przyznała. - Mamy się spotkać jutro z samego rana przypomniała mu. - Dobrze. - Wstał. Wyglądał jak duże dziecko. Przez chwilę nie mógł znaleźć jednego buta. - Wyśpij się. Pomachał jej od drzwi i wrócił do swego bungalowu, a ona patrzyła za nim, śmiejąc

się. Niemal natychmiast potem zadzwonił telefon. To był ponownie Gordon. - Dziękuję za śniadanie - powiedział grzecznie. - Było wspaniałe i miło się z tobą rozmawiało. - Dziękuję, z tobą też. A śniadanie było naprawdę dobre. - Następnym razem zjemy u mnie - zaproponował, a ona się zaśmiała. - Nie masz kina domowego. - Do licha, to prawda. Jutro dzwonię do agenta ze skargą. Zrobisz mi grzeczność i obudzisz mnie rano, dobrze? O której wstajesz? - O siódmej. - Zadzwoń, gdy będziesz wychodziła. - Dobranoc, Gordon - powiedziała stanowczo. Mógł zadzwonić na centralę i poprosić o budzenie. Powinna była go upomnieć, ale był tak czarujący i rozbrajający, że trudno mu się było oprzeć. Miała wrażenie, że wzięła pod opiekę małe dziecko. - Dobranoc, Taniu. Spij dobrze. Zobaczymy się jutro. Odłożyła słuchawkę. Nadal uśmiechając się do swych myśli, zgasiła światło, włożyła nocną koszulę i wślizgnęła się do łóżka. Zasypiając, myślała o Gordonie. Praca nad tym filmem zapowiadała się na dobrą zabawę. Tym razem Walt miał rację. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Plan filmowy, na którym pracowała Tania, przypomniał niemal stale dom wariatów. Udział aktorów komediowych, zabawna tematyka, śmieszny scenariusz - to wszystko sprawiało, że wykonawcy z trudem zachowywali powagę, wypowiadając swe kwestie. Zdarzały się miliony wpadek, często nawet zabawniejszych od samego filmu. Reżyser był bardzo śmieszny, producent fajny, a operator wesoły. Tania świetnie się bawiła, pisząc

scenariusz. Pisał się niemal sam. Uwielbiała codziennie wychodzić do pracy i opowiadała o niej dzieciom. Molly przyjechała ją odwiedzić i też jej się bardzo podobało. Uznała, że Gordon Hawkins jest cudowny, w czym nie była odosobniona. Już w drugim tygodniu zdjęć stał się najlepszym przyjacielem Tani. Widziała, jak przyglądał się wszystkim kobietom, nie mogąc się na żadną zdecydować. Dla niego plan zdjęciowy przypominał targ. W tym filmie nie grały wielkie piękności. Jednak było kilka bardzo miłych, zdolnych aktorek, na tyle mądrych, by nie wchodzić z nim w żadną zażyłość. Tym razem Gordon pozostawał w celibacie, co w jego przypadku było niesłychane. Leżał na kanapce Tani, oglądał telewizję, a ona poprawiała scenariusz. Zgodnie ze swym zwyczajem zjadł dwa hamburgery i mlecznego shake'a. Mimo to był dość szczupły jak na beczkę bez dna. Spalał wszystko na sali gimnastycznej. - Czy według ciebie wyglądam starzej? - spytał ze zmartwioną miną. - Starzej niż...? - Była zajęta i nie zwracała na niego uwagi. Stale coś mówił, przesiadując w jej pokoju. Nudziło mu się i czuł się samotny, a ją lubił. - Starzej niż zazwyczaj - wyjaśnił, po raz piętnasty w ciągu godziny zmieniając kanał. Robił to ciągle. Gdy zaczynała oglądać cokolwiek, co mogłoby ją zainteresować, nagle to znikało. - Nie wiem. Dopiero cię poznałam. Nie wiem, na ile lat zwykle wyglądasz. - To prawda. W tym filmie nie ma przyzwoitych babeczek. To przygnębiające. Powinni chociaż jedną zaangażować ze względu na mnie. - Z tego, co słyszałam, sam potrafisz sobie poradzić - mruknęła, na co gwałtownie potrząsnął głową. - Głupstwa. Zawsze romansowałem z kobietami, z którymi pracowałem. Nigdy poza branżą nie mogłem nikogo poznać.

- Możesz się wysilić i tym razem spróbować - powiedziała i wróciła do komputera. Jego obecność rozpraszała ją przy pracy. Ale poza tym miło się z nim rozmawiało. - To zajmuje czas - odpowiedział. - A co z tobą? Jesteś cholernie atrakcyjną kobietą. - Dziękuję. - Nie wzięła tego, co mówił zbyt poważnie. W końcu sama też regularnie powtarzała mu, że jest nic niewart, a on się z tym całkowicie zgadzał. - Czy ty mnie lubisz? - spytał z miną niewiniątka. Uśmiechnęła się. Szybko się zaprzyjaźnili i mieli nadzieję, że ich przyjaźń potrwa dłużej niż praca nad filmem. Naprawdę go polubiła. Był miły, nawet jeśli się wygłupiał. Nie czynił nikomu krzywdy, a pod warstwą wesołkowatości kryła się sympatyczna osoba. Wyglądało na to, że kocha swoje dzieci, a nawet swoje byłe żony czy byłe dziewczyny. A co ważniejsze, one też go kochały. - Bardzo cię lubię - odrzekła szczerze. - Czy przechodzisz jakiś kryzys wiary w siebie? Mam wezwać twego masażystę? - Nie, jest w Meksyku na wakacjach. Chyba za dużo mu płacę. Też cię bardzo lubię. Może powinniśmy chodzić ze sobą podczas kręcenia tego filmu. - Zwariowałeś? Jestem dwa razy starsza od kobiet, z którymi się zwykle spotykasz. Poza tym nie zamierzam się zaręczać, skoro nie mogę zatrzymać pierścionka. - To irytujące - powiedział zamyślony. - Możemy przecież być parą i się nie zaręczać. Dla mnie to lepszy układ. - Albo nie chodzić ze sobą, a mówić, że tak jest - droczyła się z nim, a on nagle usiadł na kanapce, jakby go coś olśniło. - Boże, mam chyba na ciebie chrapkę, Taniu. Mówię poważnie. Właśnie to do mnie dotarło. - Pewnie po prostu jesteś głodny. Zamów coś do pokoju. - Nie, nie żartuję. Działasz na mnie. Teraz zdałem sobie z tego sprawę. Jesteś bardzo

zabawna, inteligentna i diabelnie seksowna. - Wcale nie. - Tak, jesteś. Myślę, że bystre kobiety są bardzo seksowne. - Nie jestem w twoim typie - przypomniała mu, nieporuszona jego odkryciem. Po prostu gadał, co mu ślina na język przyniosła, ale robił to zabawnie. Słuchanie go i patrzenie na niego było niewątpliwie bardzo przyjemne. - Rzeczywiście nie jesteś w moim typie - przyznał. - Zwykle spotykam się z głupszymi kobietami z większym biustem. A ja jestem w twoim typie? - spytał z ciekawością. - Zupełnie nie - odrzekła z przekonaniem. - Lubię starszych i poważnych facetów, bardziej ustatkowanych. Mój mąż był adwokatem. - Z pewnością nie jestem w twoim guście - mruknął zachwycony i olśniony. - Czy wiesz, co to znaczy? - dodał, najwyraźniej poruszony. - Tak, że nie będziemy chodzić na randki - roześmiała się. - Znakomicie to sobie wyobrażam. - Nie, jeśli ludzie nie patrzą tylko na wygląd, to się pobierają. Gdy się sobie bardzo podobają, przeżywają gorący romans, a potem to zwykle marnują. A żenią się z tym, kto nie jest w ich guście. Żadna z moich żon nie była w moim typie - oświadczył, jakby to miał być dowód. - Ale i tak nie jesteś ich mężem. Tyle warta ta koncepcja. - No tak, ale nadal je kocham, a one mnie. Uważam, że są wspaniałe. - W końcu mnie przekonałeś, Gordon. Jesteś niewątpliwie szalony. Może powinieneś zrezygnować z pracy z powodu choroby. - Nie, mówię poważnie. Chcę się z tobą spotykać. Nie musimy się zaręczać czy żenić, jeśli nie chcesz. Ale spróbujmy i zobaczymy, co się stanie.

- Dzieci by mnie zabiły, gdybym za ciebie wyszła - odpowiedziała ze śmiechem. Molly uznała, że jest on najbardziej niesamowitym i najzabawniejszym facetem, jakiego w życiu widziała. Tania gotowa była się z tym zgodzić. Jednak to nie było najlepszą rekomendacją dla niego jako ewentualnego partnera, po prostu było przyjemnie przebywać w jego towarzystwie. - Moje dzieci by cię pokochały - powiedział poważnie. - Więc co o tym myślisz? - Myślę, że czas, byś wrócił do swojego pokoju. Pewnie przyszła pora na lekarstwo. Albo ja będę potrzebować leczenia, jeśli dłużej posiedzisz tu, przedstawiając swoje szalone pomysły. Gordon wstał z kanapy, podszedł do niej i pocałował ją delikatnie w usta, tak prawdziwie. Spojrzała na niego ze zdumieniem, jakby zrobił coś naprawdę skandalicznego, bo w istocie tak było. Jednak był taki zdeterminowany i niesamowicie seksy, że niespodziewanie dla siebie samej też go pocałowała. Potem Gordon jeszcze raz ją pocałował, a miał w tym wielką wprawę. - Widzisz, o co mi chodzi? Nie jesteś w moim typie, ale diabelnie mnie podniecasz, Taniu. - Ty też mnie podniecasz - przyznała oszołomiona. - Ale, Gordon, to nie jest dobry pomysł. Nie zróbmy czegoś idiotycznego. Zostańmy nadal przyjaciółmi. - Zakochajmy się w sobie, to o wiele przyjemniejsze - zaproponował. - To spowodowałoby tylko zamęt. - Wcale nie. Mówię ci, to się nawet może skończyć małżeństwem. - Nie, nie pobierzemy się! - powiedziała z naciskiem. - Dobrze, dobrze, przepraszam. Nie będę wspominał o ślubie. Po prostu chodźmy do łóżka. - Objął ją ramieniem i znowu zaczął całować. Było to zbyt przyjemne, by mu przerwać.

Oboje to lubili. Był najbardziej seksownym, a zarazem najmilszym mężczyzną, jakiego spotkała. Połączenie cech, którym niemal nie można było się oprzeć. Tania próbowała, ale bez skutku. Gordon nie przestawał jej całować. - Do łóżka również z tobą nie pójdę - mruknęła oburzona. Nie sprzeczał się z nią, ale pół godziny później wylądowali w łóżku. Tania nie mogła uwierzyć, że to zrobiła. - Jesteś szalony, Gordonie Hawkins - powiedziała, gdy leżeli objęci. Było im dobrze, on był uroczy i powiedział, że kocha jej ciało. Był znakomitym kochankiem. - A ty jesteś wspaniała, Taniu. Łasił się do niej jak szczeniak. Był bardzo delikatny, namiętny, cudowny. Wspaniale się z nim czuła, a uprawianie z nim seksu było wyjątkowo przyjemne. - Idź do siebie, Gordon. - Usiłowała nadać głosowi stanowcze brzmienie, ale jej się nie udało. Nawet się nie ruszył. Został w jej łóżku i do rana trzymał w objęciach. Kochali się jeszcze dwa razy i zasnęli jak dzieci. Obudzili się następnego ranka, gdy do pokoju wdarło się słońce. Wzięli razem prysznic. Zjedli w jej pokoju śniadanie, a potem on poszedł do siebie, żeby się ubrać. Pojechali do studia razem, a Tania przyglądała mu się zdumiona. Nie mogła uwierzyć, że z nim spała, ale nie robiła sobie wyrzutów, chociaż uważała, że powinna. - I co to było? - spytała po drodze do studia. - Twój romans na planie? Czy to nie szaleństwo? - Może to będzie trwać wiecznie - szepnął z nadzieją. - Nigdy nie wiadomo. Chciałbym, by tak było. Bardzo cię lubię, Taniu. - Ja też cię lubię, Gordon - powiedziała miękko, zdumiona tym, co zrobiła. Ale cokolwiek to było, nie skrzywdziła przecież nikogo i dobrze się bawiła. Czy mogło więc to być złe?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Romans z Gordonem Hawkinsem podczas wspólnej pracy nad filmem był jedną z najbardziej szalonych rzeczy w życiu Tani. Wszystko na to wskazywało. Jednak nigdy nie przeżywała nic równie przyjemnego. Przy tym pisanie scenariusza szło jej jak po maśle. Gordon siedział w jej bungalowie wieczorem, oglądając telewizję, a ona konsultowała z nim swoje pomysły. Niektóre uważał za zabawne, inne nie. Zawsze podsuwał jej jakieś świetne rozwiązania. Była pod wrażeniem tego, co się dzieje ze scenariuszem, a jeszcze bardziej podniecona tym, co się dzieje z nim. Zrozumiała, dlaczego tak często się żenił i miał tyle przyjaciółek. Zachowywał się cudownie w stosunku do kobiet i bardzo je lubił. Nie miał do nikogo pretensji, nie ostrzył na nikogo noża. Był naprawdę uroczym człowiekiem i uwielbiał z nią przebywać. A gdy Megan i Jason przyjechali z Santa Barbara, by odwiedzić ją na planie, zachowywał się wspaniale wobec nich i oboje go pokochali. Błagali, by zaprosiła Gordona do Marin podczas ferii. - Jestem pewna, że ma ciekawsze rzeczy w planie - próbowała ich zniechęcić. W jej relacji z Gordonem nie było nic poważnego, więc nie chciała, by dzieci się do niego przywiązały. Jednak kiedy w końcu zdobyła się na odwagę, by mu to zaproponować, odrzekł, że to świetny pomysł. Zasugerował, że najpierw mogą pobyć w Marin parę dni, a potem wszyscy razem pojechać na narty. Oświadczył, że marzył o spędzeniu tygodnia z Tanią i jej dziećmi. Nie wierzyła własnym oczom, gdy przybył do Marin. Miał włosy na jeżyka, dżinsy i egzotyczny naszyjnik. Przywiózł cztery olbrzymie walizy, wypakowane ekwipunkiem. Uśmiechał się od ucha do ucha i zawirował z nią wokół kuchni, co dzieci obserwowały ze zdumieniem. Wyglądało to tak, jakby się wprowadzał i był tym zachwycony. Wieczorem zabrał Tanie, dzieci i kilkoro ich przyjaciół na kolację. Potem zrobił

popcorn, a w końcu, gdy wszyscy poszli spać, pomógł Tani pozmywać. Poszedł za nią na górę do sypialni. - Bardzo mi się podoba ten dom - oznajmił radośnie - a twoje dzieci są wspaniałe. Tania zaczęła się zastanawiać, czy w końcu jej się poszczęściło i znalazła mężczyznę swoich marzeń, czy może on jest przybyszem z innej planety. A może i jedno, i drugie. Następnego ranka poszła z nim na zakupy i oboje zaśmiewali się z ludzi, którzy na jego widok stawali z wybałuszonymi oczami. - O Boże, myślę, że to Gordon Hawkins - szepnęła jakaś kobieta do koleżanki przy kasie, podczas gdy aktor żonglował puszkami z chili, które Tania kupiła dla Jasona. Zawsze wszystko traktował jako okazję do zabawy i lubił przebywać z ludźmi. Był najbardziej bezkonfliktowym człowiekiem, jakiego znała. Zanim wyjechali nad Tahoe na narty, zaczęła się poważnie zastanawiać, czy się w nim nie zakochała. Nie można było tego uniknąć. Nie było w nim nic, co by mogło się nie podobać, a przy tym zachowywał się niezwykle uprzejmie wobec jej dzieci. Na nartach jeździł niemal jak mistrz olimpijski. Wraz z Jasonem niemal nie schodzili ze stoku, wybierając najtrudniejsze trasy. Pokazał dziewczynkom kilka nowych technicznych sztuczek, a potem spokojnie zjechał z Tanią. Wyglądało na to, że nie ma rzeczy, której by nie potrafił. Gdy wieczorem szli do restauracji, wywoływał sensację. Wszyscy go rozpoznawali, prosili o autograf, przystawali, by z nim porozmawiać. Odchodząc, czuli się już z nim zaprzyjaźnieni. Tania wiedziała, że Gordon jest wielką gwiazdą, ale uświadomiła to sobie w pełni dopiero wtedy, gdy ludzie stale chcieli robić sobie z nim zdjęcia. - O matko, Gordon, cały świat cię zna. - Mam nadzieję - uśmiechnął się do niej radośnie. Tania czuła się równie szczęśliwa jak on, podobnie dzieci.

- Gdyby tak nie było, wyrzucono by mnie z pracy. Nigdy nie zostałbym zaangażowany do filmu, który właśnie robimy i nie spotkałbym ani ciebie, ani twoich dzieci. Więc to naprawdę świetna sprawa, że wszyscy mnie znają. To miało pewien sens. Po upływie pięciu dni wszyscy z żalem opuszczali Tahoe, zwłaszcza dzieci. Ich pobyt bardzo różnił się od wakacji, jakie rok temu wraz z Tanią spędzili na jachcie Douglasa. Gordon bawił się znakomicie i zapewniał im świetną zabawę. Zawsze był w dobrym humorze, lubił wszystkich ludzi i cieszył się każdą chwilą. Trudno było mu się oprzeć. Tania nawet nie próbowała. Nie zadawała już sobie pytań o sens i cel tego związku. Czerpała z niego mnóstwo radości i zdała się na rozwój wypadków. Podobnie zachowywał się Gordon. Przestał nawet powtarzać, że ona nie jest w jego typie. Wszystkim było smutno, gdy ferie dobiegły końca i musieli zamknąć dom w Marin, by znowu pojechać na południe. Tania i Gordon byli smutni, kiedy znaleźli się wieczorem w jej bungalowie. - Brak mi twoich dzieciaków - powiedział ponuro. - Są takie fajne. - Mnie ich też brakuje. Potem zadzwonili do dzieci, i jej, i jego. Tania nie widziała ich jeszcze, ale obiecał, że wkrótce je pozna. Były młodsze od jej pociech, w wieku od pięciu do dwunastu lat. Gordon musiał dużo pracować, by utrzymać całą piątkę. Zdjęcia do filmu, nad którym pracowali, skończyły się w lutym, tak jak planowano. Gordon nie miał dalszych planów, więc został w jej bungalowie do końca marca. Tania w tym czasie pracowała przy montażu, a on snuł się i odwiedzał przyjaciół. Tania została na własny koszt w bungalowie na jeszcze jeden tydzień w początkach kwietnia, by mogli razem pójść na rozdanie nagród Akademii. Była nominowana za scenariusz do Nieobecnej, jak przepowiedział Douglas. Ten film miał dziewięć nominacji. Gordon jeszcze nigdy nie zdobył Oscara, ale był przejęty i podniecony. Dostała też miejsca

dla dzieci i poszli całą piątką na ceremonię. Było to dla niej wielkie przeżycie. Gordon poszedł z nią na zakupy po suknię i namówił na półprzezroczystą jasnoróżową, bardzo seksowną kreację Valentino. Wyglądała w niej jak prawdziwa gwiazda filmowa. Obie dziewczynki przyjechały do Los Angeles, by też kupić coś na tę okazję. Wieczorem w dniu rozdania nagród Akademii Tania włożyła nową jasnoróżową suknię. Miała odpowiednią fryzurę i makijaż, nosiła srebrne sandałki na wysokich obcasach od Manolo Blahnika. Bliźniaczki także pięknie się prezentowały w bajecznych szyfonowych jasnych sukienkach od Marca Jacobsa. Gordon i Jason świetnie wyglądali w smokingach. Ich grupka przyciągała spojrzenia, gdy kroczyli po czerwonym dywanie. Gordon podtrzymywał Tanie ramieniem, a tłum fotoreporterów natychmiast zatrzymał ich, by zrobić zdjęcia. Po raz pierwszy w życiu Tania czuła się jak gwiazda. Odwróciła się i uśmiechnęła z zażenowaniem do dzieci, a one odwzajemniły uśmiech. Najwyraźniej były słusznie dumne z matki, nawet Megan. Zerwała przyjaźń z Alice i zwróciła się ponownie do Tani. Okazało się, że Alice nie jest takim jej sojusznikiem i przyjaciółką, jak sądziła. Megan wraz z Molly doszły do wniosku, że Alice wykorzystała kontakt z nimi, by być bliżej Petera. W rezultacie ucierpiał na tym stosunek dzieci do ojca. Molly wyznała, że Peter nie sprawia wrażenia szczęśliwego. Tania nie mogła nie zadać sobie pytania, czy żałuje tego, co zrobił. Przejście po czerwonym dywanie trwało wieki. Zatrzymywali ich reporterzy, oślepiały światła kamer, a dziennikarze wypytywali, co myśli Gordon i co czuje Tania. - Jak pani ocenia swoje szanse? - To było ich ulubione pytanie. - Jak się pani poczuje, jeśli pani wygra? A jak, jeśli przegra? - Jak się pan czuje nie zdobywszy do tej pory Oscara? - to pod adresem Gordona. Sama ceremonia trwała szalenie długo. Gordon często ziewał, co pokazała kamera.

Potem im pomachał. Kilka razy pocałował Tanie, żartował z dziećmi, bił brawo laureatom. W końcu nadszedł ten moment. Na olbrzymim ekranie pokazano pięcioro scenarzystów, siedzących na widowni i usiłujących zachować spokój, co im się niezbyt udawało. Pokazano fragmenty filmów, a potem Steve Martin i Sharon Stone podeszli, by otworzyć kopertę i przeczytać nazwisko. Tania siedziała na fotelu, ściskając Gordona za rękę. Czuła się głupio, ale nagle naprawdę zaczęło jej zależeć na nagrodzie. Nigdy w życiu nie pragnęła niczego tak mocno. Zauważyła Douglasa o kilka rzędów od niej. Nie dostrzegł jej, gdy wchodziła. Widzieli się ostatnio dokładnie rok temu. Wspomniała przelotnie Gordonowi, że kiedyś spotykała się z Douglasem. Nie miało to dla niego żadnego znaczenia. Sam romansował z połową kobiet w Hollywood. Steve wręczył kopertę Sharon. Nosiła suknię w starym stylu od Chanel i wyglądała niewiarygodnie pięknie. Potem odczytała nazwisko. Tania słuchała, ale zabrzmiało obco. Zadźwięczało jej w uszach niewyraźnie, a po chwili usłyszała krzyk Megan. - Mamusiu! Wygrałaś! Gordon patrzył na nią z uśmiechem, ale do niej nic nie docierało. Pomógł jej wstać z fotela i wtedy Tania zrozumiała, co się stało. Wymienili jej nazwisko! Tania Harris. Zdobyła Oscara za najlepszy scenariusz do filmu Nieobecna. Wstała oszołomiona, potknęła się w przejściu między rzędami, a mistrz ceremonii pomógł jej, gdy szła na scenę. W końcu udało jej się tam dotrzeć i stanęła w świetle lamp. Chciała zobaczyć dzieci i Gordona, ale to było niemożliwe, bo wszystko tonęło w błyskach reflektorów. Mogła tylko tam stać, drżąc na całym ciele i ściskając złotą statuetkę, której wszyscy tak mocno pragnęli. Była zdumiona jej wagą. Potem, gdy Sharon i Steve zniknęli, ustawiła sobie mikrofon. - Ja... nie wiem, co powiedzieć... Nie sądziłam, że wygram... Nie mogę wymienić

wszystkich, którym chciałam podziękować... mojemu agentowi Waltowi Druckerowi za namówienie mnie do tego... Douglasowi Wayne'owi za danie mi tej szansy... Adele Michaels, która jest wspaniałym reżyserem i sprawiła, że ten film jest właśnie taki... Wszystkim, którzy przy nim tak ciężko pracowali i wprowadzali poprawki do mojego scenariusza... Dziękuję, że zrobiliście to ze mną i tak wiele mnie nauczyliście. A przede wszystkim chciałam podziękować moim wspaniałym dzieciom, które mnie wspierały - łzy napłynęły jej do oczu, gdy to mówiła - i pozwoliły tu pracować. Poświęciły się, bym mogła przyjechać do Los Angeles do pracy. Dziękuję, bardzo was kocham - łzy stoczyły jej się po policzkach - ...i tobie, Gordonie, bardzo dziękuję... i ciebie też kocham! Mówiąc to, podniosła Oscara do góry i zeszła ze sceny. Tym razem Douglas Wayne wstał, gdy przechodziła. Pocałował ją w policzek i uścisnął rękę. - Gratulacje, Taniu - powiedział z uśmiechem. - Dziękuję, Douglasie - odparła, patrząc mu prosto w oczy. Mówiła poważnie: to on dał jej szansę, obydwa filmy zrobiła dla niego. Wspięła się na palce i pocałowała go w policzek. Potem wróciła do Gordona i dzieci. Obie dziewczynki płakały, cała trójka ją całowała, a potem Gordon mocno pocałował ją w usta. - Jestem z ciebie taki dumny... kocham cię - powiedział i znowu ją pocałował. Odczytano resztę nazwisk. Wieczór już im się nie dłużył. Film Nieobecna zwyciężył we wszystkich kategoriach: dla najlepszego aktora, najlepszej aktorki, najlepszego filmu, scenariusza i reżysera. Tania uśmiechnęła się, gdy zobaczyła, że Douglas wstaje. Był w euforii. Ta statuetka wynagrodziła mu z nawiązką zeszłoroczną porażkę, chociaż on z pewnością chciałby zwyciężać co roku. Wygłosił bardzo poważne i wzruszające przemówienie, które - była tego pewna - przygotował wcześniej na wszelki wypadek.

Potem Tania, ściskając kurczowo Oscara, musiała udzielić tysięcy wywiadów. Jeszcze później poszli na przyjęcie zorganizowane przez „Vanity Fair” i na kilka innych imprez. Dopiero około trzeciej w nocy znaleźli się wszyscy w bungalowie. Był to niesamowity wieczór. Wszyscy położyli się spać, Jason w pokoju dziewczynek na rozkładanym łóżku, a Gordon z nią. Stanowili jedną wielką szczęśliwą rodzinę, a Tania wciąż jeszcze się uśmiechała, gdy kładli się z Gordonem spać. Postawiła Oscara na stoliczku przy łóżku. - Co za noc! - mruknął Gordon i mocno ją przytulił. Była bardzo zadowolona, że to się stało w tym roku, a nie w zeszłym. Mogła świętować z Gordonem i dziećmi, a to znaczyło dla niej więcej niż zażyłość z Douglasem. W ciągu kilku minut zasnęła, a Gordon uśmiechnął się, pocałował ją w szyję i zgasił światło. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Dni, które nastąpiły po zdobyciu przez Tanie Oscara, nie zapowiadały się zbyt atrakcyjnie. Dzieci musiały skończyć szkołę, a Tania i Gordon nie mieli żadnych zawodowych obowiązków. Gordon zasugerował, by wyjechali do Paryża. Zatrzymali się w hotelu Ritz i ruszyli w tany. Przez tydzień chodzili po knajpkach, bawili się i robili zakupy. Pogoda była wspaniała, miasto wyglądało pięknie i oboje byli szczęśliwi. Potem pojechali na kilka dni do Londynu, a w drodze powrotnej zatrzymali się także w Nowym Jorku. Nie mieli sprecyzowanych planów i terminów, a Gordon zaczynał kolejne zdjęcia dopiero w sierpniu. Tania zaprosiła go do Marin na kilka miesięcy, do końca lipca. Bała się, że będzie się nudził, ale był zachwycony. Miał apartament w Nowym Jorku, ale nie chciał w nim mieszkać. Perspektywa pobytu w Marin z Tanią i jej dziećmi bardzo mu odpowiadała.

Dzieci z radością przyjęły jego obecność, gdy wróciły do domu po zakończeniu roku akademickiego. Tania trochę pisała, a Gordon uwielbiał grzebać w ogródku. Jeździli razem do miasta i wynajęli domek letniskowy w Stinson Beach. - Wiesz, mógłbym się przyzwyczaić do takiego stylu życia - powiedział któregoś wieczoru, gdy wyciągnął się na kanapce, a ona mierzwiła mu włosy. Był odprężony i radosny, a ona znacznie szczęśliwsza niż w ostatnich latach. - Myślę, że w końcu jednak by ci się to znudziło - odparła, usiłując się tym nie smucić. Obiecała sobie, że nie będzie wiązać z nim żadnych planów, postara się żyć chwilą. Od siedmiu miesięcy stanowili parę. To był najdłuższy związek, w jakim żył od lat, a zanim wróci do pracy w Los Angeles, minie niemal rok. - Sądzę, że mogłoby się to udać - powiedział zamyślony. - Miło wraca się do domu w takim ładnym miejscu. A ty jesteś fajną kobietą, Taniu - dodał i dorzucił: - Twój mąż był palantem, skoro odszedł do innej. Raz spotkał Petera i Alice i żadne z nich nie zrobiło na nim specjalnego wrażenia. - Ale cieszę się, że to zrobił. - Ja też - mruknęła. Naprawdę tak uważała. Była szczęśliwa z Gordonem. Czasami był szalony, ale zawsze miły i taki zakochany. Spędzili czerwiec i lipiec w Marin, a potem pojechał z nimi na pierwszy tydzień wakacji do Tahoe. Stamtąd musiał wrócić do Los Angeles. Był gwiazdą w kolejnym filmie ze wspaniałą obsadą. Miał mieć na planie piękną partnerkę. Powiedział, że tym razem nie ma to dla niego znaczenia. W końcu, po wielu latach, znalazł to, czego szukał. Oświadczył, że związek z Tanią jest doskonały. Tania została nad Tahoe z dziećmi do końca sierpnia. Potem wrócili do domu, a ona

pomagała im się przygotować do nowego roku akademickiego. W tym czasie miała kilka propozycji napisania scenariuszy do dużych produkcji filmowych, ale nic jej nie odpowiadało. Nie była pewna, czy w ogóle chce jeszcze pisać scenariusze do fabuł. Do tej pory zrobiła trzy filmy i to powinno chyba wystarczyć. Nadal chciała dokończyć zbiór opowiadań i myślała o napisaniu powieści. Oderwanie się na pewien czas od obowiązków sprawiło jej radość. Obiecała Gordonowi, że przyjedzie do Los Angeles, gdy tylko dzieci wyjadą na uczelnię. Zarezerwował bungalow numer dwa w hotelu Beverly Hills, gdzie miała się z nim spotkać. Pożegnała się rano z odjeżdżającymi Megan i Jasonem, a sama poleciała z Molly do Los Angeles. Podrzuciła ją do szkoły i poszła do Gordona. Chciała mu zrobić niespodziankę. Nie spodziewał się jej aż do następnego dnia. Jednak skoro skończyła wszystko, co miała do zrobienia w Marin, przyleciała z Molly o dzień wcześniej, niż planowali. Przyjechała do hotelu i poszła znajomą ścieżką do swojego bungalowu. W recepcji dano jej klucz i przywitano jak zawsze miło. Uśmiechała się do siebie, wchodząc do pokoju. Gordona nie było, wokół panował bałagan. Najwidoczniej zamówił olbrzymie śniadanie i jeszcze nie uprzątnięto naczyń. Tabliczka „nie przeszkadzać” wisiała na drzwiach. Gordon nie cierpiał, gdy niepokoili go pokojówka lub kelnerzy uzupełniający mini bar, a dzisiaj był jego dzień zdjęciowy. Postawiła cicho bagaż w holu i weszła do sypialni, by wziąć prysznic. W pierwszej chwili uśmiechnęła się, gdy dostrzegła w łóżku śpiącego Gordona. Jak zawsze wyglądał jak duży chłopiec. Nagle poczuła się jak trafiona obuchem. Obok niego spała jakaś kobieta, z długimi blond włosami, świetnie zbudowana, zamotana w prześcieradła. Tania wydała zduszony okrzyk, a oni obudzili się jednocześnie. Dziewczyna usiadła pierwsza, niepewna, co powiedzieć, a on odwrócił się i zobaczył Tanie, która stała na środku pokoju i nie wiedziała, gdzie się podziać.

- O Boże... przepraszam... - wyszeptała. Gordon jednym susem wyskoczył z łóżka i spojrzał na nią z przerażeniem. Po raz pierwszy w życiu nie przychodziło mu do głowy żadne śmieszne powiedzonko. Dziewczyna znikła w łazience i wyszła w szlafroku. Jej ubranie leżało w salonie. Próbowała dyskretnie je pozbierać. Tania natychmiast ją poznała, to była gwiazda nowego filmu, w którym grał Gordon. - Widzę, ze niektóre rzeczy są niezmienne... - powiedziała ze smutkiem. Gorgon chwycił dżinsy i usiłował je włożyć. - Taniu, zrozum... to nic nie znaczy... byłem głupi... wczoraj sporo wypiliśmy i trochę zaszaleliśmy. - Zawsze tak robisz... to znaczy, sypiasz z partnerkami filmowymi... Gdyby była jakaś ładna gwiazdka w naszym filmie, prowadzałbyś się z nią, a nie ze mną. Oboje usłyszeli, jak za aktorką zatrzasnęły się drzwi do bungalowu. Nie chciała brać udziału w awanturze. - Co za głupstwa. Kocham cię. - Nie wiedział, co jeszcze powiedzieć. Przez prawie rok stanowili parę. Dla niego to była wieczność, a dla obojga wystarczająco długo, by uznać, że łączy ich coś ważnego. Dla Tani trwało to na tyle długo, że zaczęła brać pod uwagę małżeństwo. - Ja też cię kocham - powiedziała ze smutkiem i usiadła. Chciała wybiec stamtąd, ale nie mogła. Nie była w stanie się ruszyć. Po prostu siedziała, patrząc na niego, i czuła się głupio, bo łzy płynęły jej po twarzy. - Zawsze tak będzie, Gordonie. Za każdym cholernym razem, gdy będziesz kręcił film. - Nie, zmieniłem się. Kocham nasze wspólne życie w Marin. Kocham cię... i twoje dzieci. - My też cię kochamy. - Wstała i rozejrzała się po pokoju. Wiedziała, że już nigdy

więcej nie chce widzieć tego bungalowu. Zbyt wiele się tu wydarzyło. Spotykała się w nim ze zbyt wieloma mężczyznami: z Peterem, Douglasem, a teraz z Gordonem. - Dokąd idziesz? - spytał przestraszony. - Do domu. To nie jest miejsce dla mnie, i nigdy nie było. Chcę zwykłego, prawdziwego życia, z kimś, kto chce tego samego, co ja, a nie z kimś, kto sypia z każdą aktorką, z którą gra. Gordon przyglądał się jej bez słowa. Sypiał z tą gwiazdą od drugiego tygodnia zdjęć. Nie było sensu okłamywać Tani. Oboje wiedzieli, że sytuacja się powtórzy. Dla niego było to ryzyko zawodowe. Nie odezwała się już do niego. Podeszła do drzwi i podniosła torbę. Nie zatrzymywał jej. Obejrzała się, ale nic nie powiedział. Nie powtórzył, że ją kocha. Oboje wiedzieli, że tak jest. Jednak to uczucie niczego nie zmieniało. On taki po prostu był. Wyszła z bungalowu numer dwa i cicho zamknęła za sobą drzwi, zostawiając Gordona własnemu losowi. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Molly zatelefonowała do Tani dwa dni później. Dzwoniła przedtem do hotelu i zdziwiła się, gdy Gordon powiedział, że matka wróciła do Ross. - Czy coś się stało? - spytała Molly matkę, gdy do niej zadzwoniła. - On był wesoły. Nie, właściwie niezbyt wesoły. Chyba był smutny. Pokłóciliście się? - Coś w tym rodzaju. Tania nie chciała jej wszystkiego mówić, tak jak nie mówiła jej o romansie Petera z Alice. - Prawdę mówiąc - dodała, z trudem wypowiadając słowa - to skończone. Gordon do niej nie zadzwonił. - Przykro mi, mamo - Molly szczerze jej współczuła. Wszyscy pokochali Gordona. Może do ciebie wróci.

- Nie. Nic mi nie jest. On nie należy do facetów, którzy lubią spokojne życie rodzinne. - Ale przez dziewięć miesięcy było ci z nim wspaniale - próbowała ją pocieszyć Molly. Tani wydało się żałosne, że dorośli, którzy się kochają, potrafią wytrwać w związku zaledwie dziewięć miesięcy. Ona z Peterem byli parą przez dwadzieścia lat, ale nawet to się nie liczyło, gdy mąż zakochał się w Alice. Nic nie trwa wiecznie. Ludzie nie dochowują obietnic, zawsze je łamią. Nie wiedzą, czego chcą. A jeśli nawet twierdzą, że wiedzą, i tak to niszczą. Takie refleksje przygnębiały ją. Rozmawiała przez chwilę z Molly, a potem zadzwoniły do niej pozostałe dzieci. Dowiedziały się od Molly, co się stało. Wszystkim było przykro z powodu jej zerwania z Gordonem. Tania nie wyjaśniła im, o co dokładnie chodziło. Przez tydzień go opłakiwała, a potem wróciła do pisania opowiadań. Mieszkała nadal w pustym domu w Ross, który po wyjeździe dzieci wydawał się wielki jak stodoła. Przez kilka miesięcy pracowała bez wytchnienia, z nikim się nie widywała, rzadko wychodziła i skończyła zbiór opowiadań tuż przed Świętem Dziękczynienia. Była to dla niej długa samotna jesień. W dniu, kiedy dzieci miały przyjechać do domu na Święto, zadzwonił do niej Walt. Był zadowolony, że skończyła książkę. Miał dla niej wydawcę. Wziął głęboki oddech i powiedział, że ma też propozycję pracy przy filmie. Z góry wiedział, jak Tania zareaguje. Już wiele miesięcy temu oświadczyła mu zdecydowanie, żeby nie dzwonił z kolejną ofertą pracy nad scenariuszem. Powiedziała, że skończyła z Los Angeles i w żadnym wypadku tam nie wróci. Napisała scenariusze do trzech filmów, zdobyła Oscara i spędziła tam ogółem prawie dwa lata. Wystarczy. Teraz chciała już tylko pisać książki. Zamierzała stworzyć powieść i mieszkać w Ross. - Powiedz im, że mnie to nie interesuje - burknęła. Nigdy nie pojedzie już do Los

Angeles. Nie lubiła tamtejszego stylu życia i nie podobały jej się wartości, wyznawane przez mieszkańców tego miasta ani ich sposób zachowania. W Marin żyła jak samotnica, ale nie zwracała na to uwagi. Nie widywała się już ze starymi znajomymi. Interesowało ją wyłącznie pisanie i dzieci, które przyjeżdżały do niej w odwiedziny. Waltowi nie podobał się jej obecny tryb życia, ale musiał przyznać, że pisała teraz świetnie: bardziej wszechstronnie, mocniej i wnikliwiej. Z jej utworów można było wywnioskować, jak wiele wycierpiała. Walt uważał jednak, że w wieku czterdziestu czterech lat zasługuje na coś lepszego. - Czy mogę ci przynajmniej powiedzieć, o czym ma być ten film? - Agent wydawał się rozdrażniony. Wiedział, że Tania jest bardzo uparta. Odcięła się od branży filmowej i nawet nie chciała go wysłuchać. Zawsze tak było. Po zdobyciu przez nią Oscara dzwonił przynajmniej z dwunastoma propozycjami. - Nie. Nie obchodzi mnie. Nie piszę scenariuszy i nigdy nie pojadę już do Los Angeles. - Nie musisz. To niezależna produkcja. Producent, a zarazem reżyser, chce kręcić film w San Francisco, a historia jest z twojego podwórka. - Nie. Powiedz mu, żeby znalazł kogoś innego. Chcę zacząć pracę nad powieścią. - Do licha, Taniu. Zdobyłaś Oscara. Każdy chce z tobą pracować. Ten gość ma wspaniały pomysł. Zdobył już wszystkie nagrody, poza Oscarem. Mogłabyś napisać dla niego scenariusz z zamkniętymi oczami. - Nie chcę już pisać scenariuszy - oświadczyła zdecydowanie. - Nienawidzę ludzi z filmowego światka. Nie mają godności i zasad moralnych. Są tak okropni, że nie warto dla nich pracować, za każdym razem, gdy znajdowałam się blisko nich, rujnowałam sobie życie.

- A teraz twoje życie jest takie wspaniałe? Stajesz się odludkiem, a historyjki, które piszesz, są takie przygnębiające. Uśmiechnęła się, słysząc ten komentarz. Wiedziała, że Walt ma rację, ale jej opowiadania były dobre, i on też o tym wiedział. Po prostu ich nie lubił. - Więc czytaj coś innego, bo powieść, którą chcę napisać, także nie będzie radosna. - Przestań pisać takie smutne kawałki. Poza tym film, który ten facet zamierza nakręcić, także jest poważny. Mogłabyś dostać drugiego Oscara. Starał się ją skusić, ale nic nie osiągnął. - Jednego już mam. Nie potrzebuję kolejnego. - Ależ potrzebujesz. Mogłabyś używać obu jako podpórki do książek na dwóch końcach półki. A w środku stałyby wszystkie ponure książki, które chcesz napisać. Rozbawiło ją to, co powiedział. - Nienawidzę cię. - Uwielbiam, gdy to mówisz - odparł. - To znaczy, że jestem dla ciebie ważny. Tym razem producent jest Anglikiem i chciałby się z tobą spotkać. Będzie w San Francisco już w tym tygodniu. - Do diabła, Walt. Nie wiem, dlaczego w ogóle tego słucham. - Bo mam rację, i ty o tym wiesz. Dzwonię do ciebie tylko z dobrymi ofertami. Ta jest dobra, czuję to. Spotkałem go w Nowym Jorku, zanim przyjechał tutaj. To miły facet. Robi dobre filmy. Lista jego wyróżnień jest długa. W Anglii jest bardzo szanowany. - Dobrze, dobrze. Spotkam się z nim. - Dziękuję. Nie zapomnij opuścić zwodzonego mostu nad fosą. Roześmiała się. Phillip Cornwall zadzwonił jeszcze tego popołudnia. Gorąco jej podziękował, że zechciała z nim rozmawiać. Nie powiedział jej tego, ale agent ostrzegł go, że prawdopodobieństwo, iż Tania

będzie chciała się z nim spotkać, jest bardzo małe albo wręcz żadne. Spotkała się z nim na kawie w Starbucks w Mili Valley. Nie podcinała włosów i od sześciu miesięcy nie robiła makijażu. Rok spędzony z Gordonem był radosny i pogodny, ale rozstanie z nim sporo ją kosztowało. W ciągu kilku ostatnich lat zbyt często przeżywała rozczarowania i straciła zbyt wielu mężczyzn. Nie chciała próbować od nowa. Phillip zauważył ślady ciężkich przejść, jakie ją dotknęły. Jej oczy miały bolesny wyraz. Także jej twórczość świadczyła o trudnych przeżyciach. Opowiedział treść planowanego filmu. Popijała herbatę, a on cappuccino. Uznała, że ma przyjemny akcent. Spodobało jej się, że chce kręcić film w San Francisco. Miała to być opowieść o kobiecie, która umiera podczas podróży, a widz wędruje wstecz jej śladami do miejsca, gdzie się wszystko zaczęło, i odkrywa, co doprowadziło ją tam, gdzie umarła. Dowiaduje się, dlaczego tak się stało. Okazuje się, że to wynik późnego małżeństwa bohaterki z mężczyzną, który był utajonym biseksualistą i zaraził ją AIDS. Główny wątek był skomplikowany, ale sam temat prosty. Tani spodobała się ta historia i zaintrygował ją sposób opowiadania Phillipa. Nie zwracała uwagi na jego wygląd. Odpowiadał jej jego twórczy umysł i zdolności analityczne. Jednak chociaż był młody i przystojny, nie zainteresował ją jako mężczyzna. Ta część jej osoby była zupełnie sparaliżowana. A może martwa. - Dlaczego zwrócił się pan do mnie? - spytała cicho, popijając herbatę. Wiedziała z notki biograficznej, że ma czterdzieści jeden lat, zrobił sześć filmów, za które zdobył mnóstwo nagród. Podobało jej się, że rozmawia z nią tak bezpośrednio. Nie próbował jej schlebiać. Wyraźnie widział, że na nią to nie działa. Chciał ją przekonać do treści propozycji, a nie oczarować wdziękiem. Bardzo go za to polubiła. Już dawno uodporniła się na męski urok. A jemu zależało na jej opiniach i poradach. - Widziałem film, za który zdobyła pani Oscara. Wiedziałem, że muszę z panią

pracować, gdy tylko obejrzałem Nieobecną. To niesamowity film. Z poruszającym przesłaniem, właśnie o taki scenariusz u niej zabiegał. - Dziękuję - powiedziała po prostu. - Co będzie pan teraz robił? - Wracam do Anglii - uśmiechnął się do niej. Zauważyła, że jest zmęczony. Wyglądał jednocześnie młodo i staro, na dojrzałego, ale skłonnego do śmiechu. Pod pewnymi względami byli do siebie podobni. Oboje mieli znużony wygląd ludzi w jakiś sposób doświadczonych przez życie, chociaż żadne z nich nie było stare. - W końcu mam nadzieję zgromadzić pieniądze na produkcję, wezmę dzieci i przyjedziemy tu na rok. I zrobię film, jeśli będę miał szczęście... Będę bardzo szczęśliwy, jeśli pani napisze scenariusz. To był jedyny szarmancki gest, na jaki sobie pozwolił. Tania się uśmiechnęła. Miał głębokie, ciepłe, piwne oczy człowieka, który wiele widział i sporo przeżył. - Już nie chcę nigdy pisać scenariuszy - wyznała zupełnie szczerze. Nie tłumaczyła dlaczego, a on nie pytał. Szanował jej postawę, podobnie jak cenił jej zdolności. Dla niego była swego rodzaju ikoną, uważał, że ma wielki talent. Nie przejął się ani jej dystansem, ani chłodem. Akceptował ją taką, jaka była. - Dokładnie tak mówił pani agent. Ale i tak mam nadzieję panią przekonać. - Nie sądzę, by pan zdołał - powiedziała uczciwie, mimo że podobała jej się opowiedziana przez niego historia. - To właśnie powiedział agent. - Niemal stracił już nadzieję, że napisze dla niego scenariusz. Jednak warto było spróbować. - Dlaczego przywiózł pan tu dzieci? Nie prościej byłoby zostawić je w Anglii na czas kręcenia filmu? - To był drobiazg, ale zainteresował ją. Miał ciemne włosy, jasną skórę i piwne oczy. Świdrował ją wzrokiem, w którym

czaiły się tysiące pytań, jakich nie śmiał zadać. Ona miała więcej odwagi. Odpowiedział najprościej jak potrafił, nie wdając się w szczegóły. - Przywiozłem dzieci, bo moja żona zmarła dwa lata temu. Zginęła w wypadku podczas jazdy konnej. Wariowała na punkcie koni i była bardzo uparta. Przeskakiwała przez krzaki i spadła. To był trudny teren. Od dziecka jeździła na polowania z nagonką. Musiałem zabrać dzieci, bo nie miałem z kim zostawić ich w domu. Mówił rzeczowo i nie użalał się nad sobą, co poruszyło ją bardziej, niż po sobie pokazała. - Poza tym byłbym tu nieszczęśliwy. Nigdy ich nie zostawiałem samych po śmierci matki, aż do tego wyjazdu. Przyjechałem tylko na parę dni, żeby się z panią spotkać. Trudno, żeby to jej nie pochlebiało i nie wzruszyło. - Ile mają lat? - spytała z ciekawością. Teraz zrozumiała, dlaczego w jego twarzy i oczach były ból i siła. Podobało jej się to połączenie, podobnie jak to, co mówił o dzieciach. Nie było w nim nic, co by przypominało Hollywood. Phillip był autentyczny. - Siedem i dziewięć. Dziewczynka i chłopiec. To Isabelle i Rupert. - Bardzo angielskie imiona - mruknęła, a on się uśmiechnął. - Muszę coś wynająć, może pani zna jakieś bardzo tanie miejsce. - Mogłabym pomóc. - Popatrzyła na zegarek. Jej dzieci przyjeżdżały do domu, ale było jeszcze wcześnie. Dała sobie dużo czasu na to spotkanie. Mimo wątpliwości zdecydowała się wyjść mu naprzeciw, choć nie wiedziała dlaczego. Po prostu mu współczuła. Miał dużo na głowie i nie użalał się nad sobą. Starał się jak mógł, zajmował się dziećmi i próbował realizować swoje plany. Trzeba było mu zaufać. - Mógłby pan zamieszkać u mnie, dopóki nie znajdzie pan sobie czegoś. Mam

wygodny stary dom, a moje dzieci wyjechały na uczelnie. Dzisiaj przyjeżdżają do domu, ale normalnie są tu jedynie w czasie świąt Bożego Narodzenia i w lecie. Więc może pan zatrzymać się na jakiś czas. Szkoły są tu dobre. - Dziękuję - robił wrażenie poruszonego. Przez minutę się nie odzywał, zaskoczony propozycją. - To dobre dzieci. Są przyzwyczajone do podróży ze mną, więc potrafią się odpowiednio zachować. Tego typu uwagi robili wszyscy rodzice, ale jeśli byli Anglikami, Tania skłonna była im wierzyć. Poza tym obecność dzieci wniosłaby trochę życia w jej dom, zanim Phillip coś wynajmie. Chciała mu jakoś pomóc, skoro nie napisze dla niego scenariusza. Musi znaleźć sobie kogoś innego. - Kiedy pan przyjedzie ponownie? - spytała z troską. - W styczniu, po pierwszym semestrze. Około dziesiątego. - Świetnie. Moje dzieci do tego czasu wrócą na uczelnie. Przyjadą do domu dopiero na ferie wiosenne. Kiedy pan wyjeżdża? - Dziś wieczorem. Na stole pomiędzy nimi leżał konspekt filmu. Sięgnęła po niego, a on wstrzymał oddech. Trzymała w rękach zapiski przez nieskończenie długą chwilę, wreszcie ich oczy się spotkały. - Przeczytam konspekt i dam panu znać. Tak czy inaczej, może się pan u mnie zatrzymać. Niech pan nie robi sobie nadziei. Nie zamierzam pisać żadnego scenariusza. Jednak powiem panu, co o tym myślę. To, co jej opowiedział o filmie, zrobiło na niej wrażenie. Wstała, trzymając w ramionach papiery. - Zadzwonię, gdy to przeczytam. Proszę na nic nie liczyć. Zbyt wiele by mnie kosztowała praca nad kolejnym filmem. Właśnie przystępuję do pisania powieści.

Skończyłam z filmami, niezależnie od tego, jak ciekawy jest pański projekt. - Mam nadzieję, że ta historia skłoni panią do zmiany zdania - powiedział i również wstał. Był bardzo wysoki i szczupły. Uśmiechnęli się do siebie. Zostawił jej numer telefonu komórkowego w Anglii, a numer domowego aparatu wpisany był w papierach. Podziękowała mu, że przyjechał specjalnie z Anglii, by się z nią zobaczyć. Było to dość szalone posunięcie, ale Phillip powiedział, że nie żałuje tego, nawet jeśli Tania nie podejmie się napisania scenariusza. Uścisnęli sobie dłonie i wyszedł. Wsiadł do wypożyczonego samochodu i odjechał. Dotarła do domu i położyła skoroszyt na biurku. Nie wiedziała, kiedy się do niego weźmie, ale wiedziała, że to nic nie zmieni. Dzieci przyjechały do domu dwie godziny później i dom znowu ożył. Wspaniale było mieć je tutaj. Tania zapomniała całkiem o konspekcie aż do weekendu po Święcie Dziękczynienia. Zobaczyła skoroszyt na biurku i westchnęła. Nie chciała czytać, ale obiecała, że to zrobi. Czuła, że jest winna Phillipowi przynajmniej tyle. Przeczytała tekst w niedzielę wieczorem po wyjeździe dzieci, skończyła o północy. W Anglii była wtedy ósma rano. Phillip szykował śniadanie dla dzieci, gdy zadzwoniła. Chciała być na niego wściekła, ale nie potrafiła. Wiedziała, że musi napisać ten scenariusz, i że będzie to jej ostatni film. Nagle nabrała ochoty na tę pracę. Zrobiła robocze uwagi na marginesach podczas lektury i już miała milion pomysłów. Historia, którą Phillip naszkicował, była znakomita. Prosta, jasna, klarowna, zrozumiała, mocna, a jednocześnie złożona i fascynująco zawikłana. - Wezmę to - powiedziała. W słuchawce słyszała w tle dziecięce głosy. Był to typowy zgiełk, towarzyszący dziecięcemu śniadaniu. Bardzo tęskniła za takimi odgłosami. Będzie

miło, gdy zatrzymają się u niej, nawet tylko na kilka dni, a może dłużej, zanim ich ojciec znajdzie coś odpowiedniego. A ona nie mogła się doczekać pracy nad scenariuszem. - Przepraszam... co mówiłaś? - Rupert właśnie krzyczał na psa, gdy Tania powiedziała o swej decyzji. Potem pies zaczął szczekać. - Nie słyszałem. U mnie jest dość głośno. Uśmiechnęła się na te słowa. - Powiedziałam, że to zrobię - odparła łagodnie i tym razem ją usłyszał. Zapadło długie milczenie, tylko w tle warczał pies, a dzieci piszczały. - Do licha. Mówisz poważnie? - Tak. Ale przysięgam, to mój ostatni scenariusz. Zapowiada się, że ten film będzie piękny. Zakochałam się w twoim pomyśle. Sam szkic doprowadził mnie do płaczu. - Napisałem go z myślą o mojej żonie - wyjaśnił. - Była interesującą kobietą, lekarką. - Podejrzewałam, że to o niej. - Tak właśnie pomyślała, pomimo odmiennych realiów, bo jego żona zginęła w wypadku podczas konnej jazdy, a nie umarła na AIDS. - Zaraz zacznę pisać. Miałam zamiar zabrać się do powieści, ale to może poczekać. Prześlę ci faksem to, co mam, gdy tylko nabierze jakiegoś charakteru. - Taniu - powiedział zdławionym głosem - dziękuję ci. - To ja ci dziękuję - odrzekła. I dwoje ludzi, którzy od dawna rzadko się śmiali, nagle uśmiechnęło się szczerze. Tania nie miała wątpliwości. To z pewnością będzie bardzo, bardzo dobry film. Miała nadzieję, że uda jej się napisać świetny scenariusz. Chciała dać z siebie wszystko. Zaczęła pracować następnego dnia po Święcie Dziękczynienia. Przez trzy tygodnie borykała się z naszkicowaniem głównych scen i nadaniem biegu całości. Dopiero w tygodniu przed Bożym Narodzeniem przesłała mu faksem trochę tekstu. Przeczytał go w nocy i

zadzwonił. W Stanach właśnie była północ, a ona siedziała przy biurku, pracując nad scenariuszem. - Bardzo mi się podoba to, co zrobiłaś - oświadczył uroczyście. - To absolutnie doskonałe. Było to nawet lepsze, niż się spodziewał. Tania nadawała realny kształt jego marzeniom. - Mnie się też podoba - powiedziała ze śmiechem, patrząc w ciemność za oknem. Sądzę, że to się sprawdzi. Przy pisaniu kilka razy się popłakała, co zawsze było dobrym znakiem. On także miał łzy w oczach, gdy to czytał. - Uważam, że to znakomite! - wykrzyknął. Rozmawiali już niemal godzinę i wyjaśniła z nim kilka problemów. Były pewne trudne miejsca, sceny, których na razie nie umiała sobie dobrze wyobrazić. Był to jeszcze przecież wstępny etap pracy. Jednak z Phillipem przewałkowali wspólnie różne pomysły i rozwiązali jeden po drugim wszystkie problemy. Tania ze zdziwieniem uzmysłowiła sobie później, że w sumie rozmowa trwała prawie dwie godziny. Zamierzał przyjechać dziesiątego stycznia. Chciał zaangażować miejscowych aktorów. Znał w San Francisco bardzo dobrego operatora, pochodzącego z Afryki Południowej, z którym razem studiowali. Phillip miał robić swój film za małe pieniądze. Zaproponował Tani za scenariusz najwięcej, na ile go było stać. Przemyślała to i zadzwoniła ponownie. Powiedziała, że zapłatą będzie udział w ewentualnych zyskach. Nie chciała żadnych pieniędzy z góry. Uznała, że projekt jest wart, by w niego zainwestować. Była bardziej zainteresowana jego realizacją wspólnie z Phillipem niż zarobieniem pieniędzy. Tuż przed Bożym Narodzeniem zaczęła naprawdę żyć treścią filmu, a scenariusz

niemal sam wychodził spod pióra. Chyba przeznaczenie pchnęło ją do tej pracy. Umiała wyrazić wszystko, co Phillip czuł. Był bardzo podekscytowany tym, co napisała. Dzieci przyjechały do domu i razem spędzili cudowne ferie świąteczne. Jason jeździł na nartach z przyjaciółmi. Megan miała nowego chłopaka na uniwersytecie, a Molly mówiła o wyjeździe do Florencji na studia. Tania opowiedziała im wszystko o niezależnej produkcji, przy której zaczęła pracować. Zaintrygowało ich to. Mało mówiła o Phillipie Cornwallu, bo nie chodziło o niego - była pod wrażeniem jego opowieści. Była nią urzeczona. Phillip spełnił rolę katalizatora, ale teraz kochała tę historię dla niej samej. Jego opowieść żyła własnym życiem, jak wszystkie dobre opowieści. Phillip przyjechał zgodnie z planem wraz z Isabelle i Rupertem. Zaczął już szukać mieszkania i obiecał, że nie zabawi u niej zbyt długo. Tania umieściła go w pokoju Molly, a dzieci w pokoju Megan. Wstawiła tam rozkładane łóżko, by mogły być blisko siebie. Dzieci były miłe i niewiarygodnie angielskie. Wyjątkowo grzeczne, dobrze wychowane, i wyglądały jak z obrazka, śliczne, słodkie, niebieskookie i jasnowłose. Phillip powiedział, że są podobne do matki. Gdy weszły z nim do domu, spojrzały na Tanie wielkimi oczami, a dumny ojciec stał obok. Po pierwszych kilku minutach zorientowała się, że był bardzo dobrym ojcem i uwielbiał dzieci, a one jego. Stanowili silnie związaną, kochającą się grupkę. Przyjechali w porze angielskiego podwieczorku, wyczerpani po długim locie. Tania zrobiła małe kanapeczki i gorącą czekoladę z bitą śmietaną. Poszła do sklepu z brytyjskim produktami po drożdżowe bułeczki i gęstą śmietanę. Pokroiła truskawki, dodała dżemu. Dzieci krzyknęły radośnie, kiedy zobaczyły, co im przygotowała. Uwielbiały bułeczki, a Isabelle tak ochoczo przystąpiła do jedzenia, że śmietana wylądowała na jej nosie. Phillip wytarł ją ze śmiechem. - Jesteś małą świnką, panno Izo. Musimy wrzucić cię do wanny. Cudownie było

znowu słyszeć dziecięce głosy. Z ich pokoju dobiegał śmiech. Gdy przechodziła obok, słyszała, jak ojciec czyta im na dobranoc. Zszedł do kuchni po upływie dobrej godziny. Pracowała nad scenariuszem. Powiedział, że dzieci śpią. - Są wykończone podróżą - dodał, a ona spojrzała na niego i uśmiechnęła się. - Ty też musisz być ledwie żywy. Jego głębokie piwne oczy były zmęczone, ale szczęśliwe. Umierał z niecierpliwości, by przystąpić do pracy. - Nie bardzo - uśmiechnął się do niej. - Jestem pod wrażeniem pobytu tutaj. Zamierzał następnego dnia zapisać dzieci do szkoły, a potem w tygodniu chciał się spotkać z operatorem. Z Tanią mieli milion planów i mnóstwo spraw do omówienia. Pod pewnymi względami lepiej było go mieć pod ręką w domu, bo mogli wspólnie pracować. Rozmawiali wiele godzin na temat filmu, pijąc morze herbaty, aż w końcu dopadło go zmęczenie po długim locie i poszedł spać. Następnego ranka przygotowała śniadanie dla wszystkich i wyjaśniła Phillipowi, jak dojechać do szkoły. Pożyczyła mu samochód. Wrócił po dwóch godzinach i był gotów do pracy. Przez cały tydzień pracowali bez wytchnienia nad scenariuszem. Panowali nad sytuacją, a projekt nabierał kształtów szybciej, niż się spodziewali. Okazali się dobranym zespołem, bawili się nawzajem swoimi pomysłami, dzięki czemu scenariusz i cała opowieść codziennie o coś się wzbogacały. Tania spędziła weekend z Phillipem i jego dziećmi, pokazując im okolicę. Pilnowała Ruperta i Isabelle, gdy ich ojciec szukał mieszkania. Robiła z nimi ciasteczka i laleczki z papier mâché, tak jak wiele lat temu z własnymi dziećmi. Kiedy Phillip wrócił, w kuchni panował rozgardiasz, ale dzieci były oczarowane swoją nową przyjaciółką. Ulepiły rozmaite zwierzątka i laleczki, a Isabelle zrobiła maskę. - O Boże, co wyście wszyscy wyrabiali? Co za straszny bałagan! - roześmiał się i

zauważył, że Tania ma kawałki papier mâché na brodzie. Wskazał jej, a ona je starła. - Bardzo dobrze się bawiliśmy - poinformowała go z uśmiechem. - Właśnie widzę. Przez tydzień teraz będziesz tu sprzątać. Poustawiali wszystkie ulepione przez dzieci figurki do wyschnięcia. Potem pomógł jej posprzątać i ułożyć wszystko na miejscu. Dzieci bawiły się na dworze na huśtawce, która wisiała tam nieużywana od wielu lat. Pobyt Isabelle i Ruperta oraz ich ojca przywrócił dom do życia. Phillip wzbogacił jej sposób pracy nad scenariuszem, wiele się od niego nauczyła. On także skorzystał na współpracy z nią. Powiedział, że znalazł mieszkanie w Mili Valley. Gdy to usłyszała, zrobiło jej się przykro. Miło było, gdy u niej mieszkali. Phillip przeprosił, że będą mogli tam zamieszkać dopiero w następnym tygodniu. - Dla mnie to dobrze - uśmiechnęła się. - Będzie mi przykro, gdy się przeniesiecie. Miło mieć dzieci koło siebie. Miała ochotę poprosić, by zostali, ale rozumiała, że Phillip potrzebuje własnego kąta. Nie mogli przez pół roku mieszkać w pokojach dziecinnych w jej domu, chociaż byłoby przyjemnie. - Mam nadzieję, że często będziecie mnie odwiedzać - powiedziała - to takie słodkie dzieciaczki. Z wielką powagą opowiedziały jej o matce, a Rupert wyjaśnił, że zmarła wskutek upadku z konia. - Wiem o tym - odrzekła Tania. - Byłam bardzo smutna, gdy się dowiedziałam. - Była bardzo ładna - dodała Isabelle, a Tania skinęła głową. - Jestem tego pewna. Odwróciła ich uwagę, wręczając bloki rysunkowe i kolorowe kredki z prośbą, by

narysowały coś dla taty. Był zachwycony, gdy wrócił. Wzruszał go miły stosunek Tani do dzieci. Zaprosiła ich wszystkich na kolację wieczorem. Dzieci zamówiły hamburgery i frytki, a ona i Phillip steki. Gdy wracali do domu, znowu poczuła się, jakby należała do rodziny. Phillip prowadził, a dwójka dzieci rozmawiała z ożywieniem na tylnym siedzeniu. Powiedziały Tani, że podoba im się nowa szkoła, ale podkreśliły, że wrócą do Anglii w lecie, gdy ojciec skończy kręcić film. - Wiem - odparła, wchodząc do domu. - Będę z nim pracować. - Czy pani jest aktorką? - zapytał Rupert z ciekawością. - Nie, pisarką - wyjaśniła, pomagając Isabelle zdjąć płaszczyk. Dziewczynka podniosła głowę i uśmiechnęła się do Tani tak, że jej serce stopniało. Zresztą, nie było to trudne. Phillip i Tania kontynuowali pracę nad scenariuszem przez kolejny tydzień. W zasadzie były to prace przygotowawcze, chociaż w wąskim zakresie. Porządkowali wszystkie swoje pomysły. W następnym tygodniu Phillip wyprowadził się z dziećmi. Tani było bardzo przykro, gdy odjeżdżali. Obiecał, że wkrótce przywiezie dzieci z wizytą. Jak się okazało, często je przywoził po szkole. Bawiły się w kuchni lub odrabiały lekcje, a Tania pracowała nad scenariuszem. Phillip zaangażował kilkoro miejscowych aktorów i młodą dziewczynę z Los Angeles. Zaczęli zdjęcia w kwietniu, a skończyli w końcu czerwca. Tania pracowała z nim dzień i noc przez pół roku. Isabelle i Rupert czuli się znakomicie w jej towarzystwie. Często gościła dzieci na obiedzie i kupowała specjalnie dla nich znane im potrawy w angielskim sklepie. Przyjemnie było spędzać z nimi czas. Pewnej soboty, gdy nie było zdjęć, zabrała je do zoo. Odwiozła je Phillipowi w porze kolacji, usmarowane watą cukrową, bo po drodze zatrzymali się koło karuzeli. Latem wraz z Phillipem zabierała je na plażę. Dla niej był to rodzaj

rekompensaty bo jej własne dzieci były już zbyt dorosłe i zbyt zajęte swoimi sprawami. Fakt, że Tania była pod ręką, był wybawieniem dla Phillipa. Podrzucał jej dzieci częściej, niż zamierzał, ale ona nalegała, powtarzając, że bardzo je kocha, a dzieci błagały o odwiedziny w Ross. Przepadały za jej rozległym starym domem, który podobał się także niegdyś jej własnym dzieciom. A po wielu miesiącach intensywnej wspólnej pracy zaprzyjaźnili się z Phillipem. Przez ten czas poznali nawzajem wiele swoich prywatnych spraw dotyczących przeszłości, dzieci, małżonków, a nawet dzieciństwa. Tania powiedziała, że to ułatwia jej pisanie. Wgląd w przeżycia innych ludzi zawsze sprawiał, że jej twórczość zyskiwała głębię. Jego pociechy zostały z nią przez weekend, a jej własne dzieci przyjechały z uczelni trzydziestego czerwca, w dniu, gdy ostatecznie skończyli zdjęcia. Molly i Megan uznały, że Isabelle i Rupert są uroczy i zabierały ich z sobą, gdy szły na zakupy. Isabelle była wyjątkowo poważna, a Rupert miał prawdziwe poczucie humoru. Były to słodkie dzieciaki i Tania poczuła ukłucie w sercu, gdy zdała sobie sprawę, jak bardzo się do nich przywiązała. Kiedy Phillip powiedział, że wracają do Anglii w lipcu, miała ochotę błagać go, by nie wyjeżdżali. Nie wyobrażała sobie, jak będzie po wyjeździe dzieci, gdy dom znowu opustoszeje. Nie mogła znieść tej myśli. Phillip wzruszył się, gdy mu o tym powiedziała któregoś wieczoru przy kolami. Przystąpili teraz do postprodukcji i Tania z ulgą się przekonała, że praca posuwa się powoli. Oboje bardzo przykładali się do każdego fragmentu filmu. Phillip był bardzo dumny z tego dzieła, a Tania z niego: zrobił fantastyczną rzecz, a on był olśniony scenariuszem. Ich wzajemne stosunki jak dotąd miały charakter zawodowy. Phillip należał do dość sztywnych osób, bardzo brytyjskich w sposobie bycia. Pozwalał sobie na odrobinę luzu przy niej tylko wtedy, gdy widział ją z dziećmi. Za każdym razem łapało go to za serce.

- Myślę, że mógłbyś zostać jeszcze przez rok - zażartowała, gdy jedli wieczorem kolację w towarzystwie wszystkich dzieci. - Tylko pod warunkiem, że zrobisz ze mną kolejny film. - Niech Bóg broni. - Przewróciła oczami. Postanowiła dotrzymać przysięgi, że to będzie jej ostatni film. Włożyła w niego mnóstwo pracy, więcej niż przypuszczali czy planowali, ale oboje mieli pewność, że ich wysiłek się opłacił. Phillip zamierzał sam zmontować film po powrocie do Anglii. Wynajął studio od przyjaciela. Pod koniec lipca skończył wszystko, co miał zrobić w Stanach Zjednoczonych. Tania nie uczestniczyła w końcowym etapie prac montażowych, ale zrobiła wszystko, co się dało przed ich wyjazdem. Phillip zamierzał spędzić dwa ostatnie tygodnie na podróży po Kalifornii. Ku zaskoczeniu Tani poprosił ją, by mu towarzyszyła. Isabelle i Rupert również o to prosili. Miała dostatecznie dużo czasu, by wybrać się z nimi przed wyjazdem ze swymi dziećmi nad Tahoe. Więc wpadła na pewien pomysł. - A czemu byście nie mieli przyjechać do nas nad jezioro, gdy skończycie swój objazd? Spodoba się wam. Potem możecie wrócić tutaj. Phillip już zwolnił swoje mieszkanie, ale powiedziała, że może znowu zatrzymać się u niej. To tylko sprawi, że lato będzie bardziej gwarne. Skoro on zgodził się przyjechać nad Tahoe, Tania zgodziła się pojechać z nimi w podróż po Kalifornii. Miała przynajmniej coś do roboty, a Molly i Megan uważały, że będzie się dobrze bawić. Córki martwiły się, że ostatnio wyłącznie pracowała i odkąd skończyła romans z Gordonem, wyglądała ponuro. Bliźniaczki ucieszyły się więc, widząc Tanie bardziej odprężoną i przekonały się, że zaprzyjaźniła się z Phillipem. Nawet Megan to pochwalała. W ciągu minionego roku bardzo złagodniała. Tania, Phillip i jego dzieci zaczęli podróż w Monterey. Poszli do parku wodnego, a

potem wędrowali po okolicy. Pojechali do Santa Barbara i odwiedzili Jasona na zajęciach letniej szkoły na uniwersytecie, a stamtąd skierowali się do Los Angeles. Spędzili dwa dni w Disneylandzie, w którym Isabelle i Rupert się zakochali. Tania zabierała ich na rozmaite przejażdżki, a Phillip robił zdjęcia całej trójce. Byli zmęczeni, ale szczęśliwi, gdy ostatniego wieczoru oglądali paradę bajkowych postaci i pokaz ogni sztucznych. Tania, trzymając za rękę Isabelle, odwróciła się i spojrzała na Phillipa. Zobaczyła, że się do niej uśmiecha. Chciał jej podziękować, ale nie wiedział jak. Potem pojechali pociągiem do hotelu. Gdy wsiadali, objął ją ramieniem. Isabelle spała w pokoju z nią, a Rupert z nim. Isabelle poprosiła o to, a na Tani zrobiło to ogromne wrażenie. Phillip przyszedł pocałować córkę na dobranoc i otulić, a potem zwrócił się serdecznie do Tani: - Dziękuję, że jesteś taka dobra dla moich dzieci - wyszeptał, bo Isabelle zasnęła. Uśmiechała się przez sen, obejmując maskotkę Minnie Mouse, którą kupiła jej Tania. Rupert miał obsesję na punkcie „piratów z Karaibów” i dwukrotnie odbył z Tanią w Disneylendzie przejażdżkę statkiem. - Kocham je - powiedziała zwyczajnie. - Nie wiem, co zrobię po waszym wyjeździe. Jej oczy były smutne. Jego nagle również posmutniały. - Ja też nie wiem - szepnął miękko. Ruszył ku drzwiom, ale odwrócił się, jakby miał coś powiedzieć, jednak się zawahał. - Taniu... wiesz, to były najlepsze miesiące w moim życiu... Zdawał sobie dobrze sprawę, że dla jego dzieci to także były najszczęśliwsze miesiące od śmierci matki. - Dla mnie też - szepnęła. Największym darem losu były dzieci. Zawojowały jej serce. Pisanie scenariusza było jak dodanie lukru do ciasta. Phillip skinął głową, zrobił krok w jej kierunku i bez zastanowienia wyciągnął rękę, by przygładzić jej włosy. Od rana nie patrzała w lustro i naprawdę nie zwracała uwagi na swój wygląd. Zajmowała się Isabelle i Rupertem i

robiła to, na co mieli ochotę, biegając od jednej atrakcji do drugiej, oglądając Mickeya i Goofy'ego i karmiąc ich. Nie bawiła się tak od lat i cieszyła się, że dzieli tę radość z Phillipem, podobnie jak lubiła wspólną pracę nad filmem. Z trudem wyobrażała sobie teraz dalsze życie bez niego, a myśl o wyjeździe dzieci była wręcz przerażająca. Stały się jej drogimi małymi przyjaciółmi. Przywiązała się do całej trójki. Ich wyjazd do Anglii będzie dla niej olbrzymią stratą. Phillip przyglądał się jej i zobaczył ból w jej oczach. On także odczuwał ból na myśl o rozstaniu. Nie odezwał się ani słowem, bo nie wiedział, co powiedzieć. Bardzo dawno już nic takiego nie robił. Przyciągnął ją do siebie i pocałował. W tym momencie czas się dla nich zatrzymał. Kiedy ją w końcu wypuścił z objęć, nie był pewien, co zrobić i co powiedzieć, bo może popełnił okropny błąd. - Czy mnie znienawidzisz? - spytał łagodnie. Myślał już o tym wcześniej, ale powiedział sobie, że byłoby to szaleństwo. Nie chciał komplikować spraw, dopóki razem pracowali. A teraz było za późno. Zaraz miał wyjechać. Jednak wspólnie z nią stworzył swe najważniejsze dzieło. Cenił ją też jako przyjaciela. Tania wolno pokręciła głową. - Wcale nie. Już za tobą tęsknię, a nie zdążyłeś jeszcze wyjechać. Zycie czasem bywa bardzo dziwne. Ludzie wkraczają w świat innych, a potem odchodzą, czasem spokojnie, czasem gwałtownie, lecz zawsze pozostaje żal. Zajrzała Phillipowi w oczy, zastanawiając się, co znaczył ten pocałunek. - Nie chcę wyjeżdżać - wyznał łagodnie. Uczucia, które skrywał miesiącami, wybuchły z całą siłą i niemal go przytłoczyły. Mury runęły. - Więc nie jedź - wyszeptała. - Pojedź z nami. Jego oczy patrzyły błagalnie, ale ona potrząsnęła głową. - Nie mogę. Co bym tam robiła? - To samo, co tutaj. Możemy zrobić razem kolejny film.

- A gdy go skończymy? I tak musiałabym wracać. Moje dzieci są tutaj, Phillipie. - Są już prawie dorosłe. Potrzebujemy cię, Taniu... ja ciebie potrzebuję - wyznał ze łzami w oczach. Nie wiedział, co powiedzieć, ale nie chciał, by to się skończyło. Ta podróż, ten czas, dni, które dzielili razem - to wszystko miało się skończyć na zawsze, gdy odjedzie z dziećmi. - Mówisz poważnie? - spytała, a on kiwnął głową i znowu ją pocałował. - I co my teraz zrobimy? - spytała zmartwiona. Dlaczego doszło do tego teraz, gdy zbliżał się koniec ich znajomości? Jest już chyba za późno. Phillip musi wyjechać, a ona musi zostać tutaj. Życie bez niego będzie teraz puste. - Bardzo poważnie - oświadczył uroczyście, tuląc ją mocniej w ramionach. Zakochałem się w tobie tego dnia, gdy się spotkaliśmy. Nie chciałem niczego popsuć i nic nie mówiłem, gdy razem pracowaliśmy. Zachował się dokładnie odwrotnie niż Gordon, romansujący przy okazji każdego filmu, w którym grał. Phillip był profesjonalistą aż do końca. Może aż zbyt wielkim. Stracili tyle miesięcy, które mogli spędzić razem. Ona też coś do niego czuła, ale wolała to ignorować aż do tej chwili. Przelała swe uczucia na Isabelle i Ruperta, a także na jego film. Ale teraz nie mogła dłużej ignorować swych uczuć. Phillip pragnął tylko nadal trzymać ją w ramionach i sprawić, by czas się zatrzymał. Zbliżały się ich ostatnie wspólne dni, a potem każde z nich miało podążyć swoją drogą. - Porozmawiamy o tym jutro - powiedziała miękko Tania, a on skinął głową. Jego oczy śmiały się teraz. Cały jakby wracał do życia. Zauważył, że Tania czuła się podobnie. - Czy całkiem oszaleliśmy? - spytała zmartwiona. - Tak. Ale nie jestem pewien, czy mamy inny wybór. Ja w każdym razie nie sądzę.

Ona również nie była tego pewna. Czuła się porwana w wir wydarzeń przez to, co wyznał i co do siebie czuli. Wszystko między nimi się zmieniło. Chciała to przerwać i zachowywać się rozsądnie, podejmować mądre decyzje. Jednak wszystko działo się samo. Gdy patrzyła na Phillipa, czuła się tak, jakby straciła kontrolę nad swoim losem. Pocałował ją jeszcze raz i wyszedł, a ona nie spała całą noc, leżąc obok Isabelle. Przytuliła dziewczynkę do siebie i myślała o jej ojcu. Co za dziwne zrządzenie losu sprawiło, że się spotkali? I po co, skoro mieli się zaraz stracić? Nie chciała już kochać nikogo, z kim nie mogła żyć, ani nikogo, kto miał ją opuścić. A oni opuszczą ją za trzy tygodnie. Teraz zdawała sobie sprawę, że jest w nim zakochana, i to od dawna. Nie tylko w nim, ale i w dzieciach. Jednak nie mogła wyjechać z nimi do Anglii. Musi istnieć inny sposób, sęk w tym, żeby go znaleźć. Powiedziała sobie, że jeśli tak jest im pisane, to znajdą wyjście z sytuacji. Jeśli nie, trudno. Muszą mieć na tyle odwagi, by widzieć to jasno. I jeszcze więcej, by znowu zaufać życiu. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Dla Tani i Phillipa dalszy ciąg podróży na południe Kalifornii był dziwny. Najczęściej patrzyli na siebie ponad głowami dzieci i uśmiechali się. Podczas tej wyprawy odkryli coś magicznego, coś, co posiadali przez cały czas, ale o tym nie wiedzieli. Teraz łączące ich uczucie przestało być tajemnicą, nie można się było mu oprzeć, zresztą żadne z nich nie chciało. Nie usiłowali go odrzucić ani ukryć, tylko w końcu je przyjęli. Ich uczucie jaśniało w słońcu, oślepiając ich swoim światłem. Robili długie spacery po plaży w San Diego. Dzieci biegły przodem, mocząc nogi, a oni zbierali dla nich muszelki. - Kocham cię - powiedział Phillip głosem tak bardzo jej bliskim. Aż dotąd była głęboko przekonana, że nie usłyszy tego już więcej od nikogo i nie pragnęła takich wyznań.

- Ja też cię kocham. Nie miała jednak pojęcia, co zrobić z tym uczuciem. Oboje myśleli o tym podczas długiej drogi do domu. Bliźniaczki zdawały się nie zauważać, że podczas podróży nastąpiła jakaś zmiana relacji pomiędzy Tanią a Phillipem. Potem przyjechał do domu Jason i wszyscy razem udali się nad jezioro Tahoe. Dopiero na miejscu starsze dzieci zaczęły się orientować, że coś się dzieje pomiędzy ich matką a Phillipem. Do tej pory były święcie przekonane, że łączy ich tylko praca nad filmem. Lubiły go, ale nawet one zdawały sobie sprawę, że sytuacja jest skomplikowana. Za dwa tygodnie miał wyjechać do Anglii ze swymi dziećmi. Pewnej nocy Phillip spytał ją, czy nie przeniosłaby się z nim do Anglii, ale Tania ponownie odmówiła. Powiedziała, że ma tutaj dzieci i swój świat. Natomiast on nie mógł zostać w Stanach. Nie miał pozwolenia na pracę poza filmem, który właśnie skończył. Musiał wracać. Będzie ich dzielić kilka tysięcy kilometrów. Obojgu wydawało się to okrutnym zrządzeniem losu. Kiedy Molly opowiadała o semestrze spędzonym we Florencji, Tania i Phillip popatrzyli na siebie i ich oczy się spotkały. Obojgu wpadł do głowy jednocześnie ten sam pomysł. Reżyser jednak poczekał, aż dzieci pójdą spać. Tania wiedziała, o co ją chce zapytać, zanim cokolwiek powiedział. - Czy chciałabyś mieszkać ze mną we Włoszech przez rok, a w tym czasie coś byśmy wymyślili? Musieliby się przeprowadzić, a jeszcze było za wcześnie na podejmowanie tak ważnej decyzji. Dobrze się znali po sześciu miesiącach wspólnej pracy, ale nie wiedzieli o sobie wszystkiego i musieli poznać się dużo lepiej. Odkryć przed sobą nawzajem swoje tajemnice i sprawy, o których chcieli zapomnieć.

- Moje dzieci przyjadą ponownie dopiero na Święto Dziękczynienia. Przypuszczam, że mogłabym pojechać do ciebie do Anglii, gdy wyjadą na uczelnie we wrześniu. I zostać przez kilka miesięcy. Może wtedy rozejrzelibyśmy się za domem gdzieś pod Florencją. Jeśli Molly będzie tam studiować po Bożym Narodzeniu, będziemy niedaleko. Mogłaby nawet zamieszkać z nami. Może i Megan zechce przyjechać. Jason nie był specjalnie zainteresowany studiowaniem w Europie, ale był także bardziej niezależny i mógłby wpaść z wizytą w czasie wakacji. - Czy mógłbyś przyjechać z dziećmi do mnie na Boże Narodzenie? - Nie widzę przeciwwskazań. Mam jeszcze darmowy przelot, dokąd zechcę. Po tych słowach oczy mu zabłysły. Znaleźli rozwiązanie, tak jakby dopasowali kawałek układanki. To zakrawało na cud, że zaczynało coś się układać, a jeszcze kilka dni temu nie widzieli żadnego wyjścia. - Jeśli przyjedziesz do Anglii we wrześniu i zostaniesz do Święta Dziękczynienia... pojedziemy do Włoch szukać domu... potem wrócę z tobą na Święto Dziękczynienia i Boże Narodzenie... potem polecimy do Włoch w styczniu, gdy Molly będzie zaczynać semestr... i zostaniemy aż do lata, a może do końca roku, jeśli nam się spodoba. Czy to nie istny patchwork? Ale myślę, że się uda. To da nam rok na zorientowanie się w sytuacji. Przez ten czas powinniśmy już wiedzieć, co robić dalej, prawda? - Spojrzał na nią z obawą, a ona się roześmiała. - Sądzę, że nieźle poszło nam uzgodnienie, jaki ma być kolejny rok naszego życia. Może wymyślimy następny wspólny film. Wiele może się zdarzyć w przyszłym roku, Phillipie. Już teraz zdarzyło się nam coś wspaniałego. Zakochaliśmy się i uświadomiliśmy sobie, że to się stało wiele miesięcy temu, gdy tak gorliwie pracowaliśmy. Teraz wymyśliliśmy, jak spędzić razem przyszły rok, a może nawet półtora. Powiedziałabym, że to

twórcze podejście do sprawy. Jednak pozostało kilka nierozwiązanych spraw: znalezienie domu we Włoszech, kwestia Megan, gdyby nie zechciała studiować przez semestr w Europie z Molly. Plan nie był doskonały, ale mógł się powieść. Wiązał się z ryzykiem, jak wszystko w życiu. A jeśli wypali? Czy można było chcieć czegoś więcej? W życiu nigdy nic niewiadomo. Nie ma żadnej gwarancji, że nie wydarzy się nieszczęście czy tragedia. Ale jednocześnie w tym przypadku istniała duża szansa, że im się uda. Mogli się podjąć wszystkiego, bo przemawiały za tym ich miłość, cierpliwość i odwaga. Zwłaszcza że oboje chcieli spróbować. Phillip objął ją ramieniem i przytulił. Jak zawsze poczuła promieniujące od niego ciepło. - Nie mogę uwierzyć, że nam się to przytrafiło, Taniu. Nie myślałem, że się jeszcze kiedyś zakocham. - Ani ja - wyznała cicho. - Nie sądziłam, bym tego chciała - dodała szczerze. - Nie zamierzałam już więcej ryzykować. - A teraz? - spytał zmartwiony, przyglądając jej się z czułością. - Przypuszczam, że nie mamy wyboru. Myślę, że tym razem zostało to postanowione gdzieś poza nami. Możemy tylko się temu poddać i zaufać. Czasem na początku drogi nie znamy jej celu. Trzeba po prostu iść tam, dokąd prowadzi. Oboje właśnie tak postąpili i razem podjęli ryzyko. - To mi odpowiada, Taniu. Jej również odpowiadało. Nie mogła tego nawet wytłumaczyć ani usprawiedliwić, ale cała ta sytuacja wydawała się wyjątkowo dobra. Po raz pierwszy od lat dla obojga to wszystko miało sens. Oczywiście, z drugiej strony nie istniała żadna gwarancja, że im się uda. Mogli tylko zaufać. Oboje jednocześnie podjęli taką decyzję. Zabawne było, że w tym samym czasie się zakochali, wyznali to sobie, wymyślili plan działania, zaczęli szukać rozwiązania. Właściwie

łatwiej było znaleźć igłę w stogu siana. A oni zaczęli jej szukać. Reszta powinna sama się wyjaśnić w swoim czasie. Teraz potrzebowali tylko trochę szczęścia i odwagi, by pójść dalej. Wszystko było możliwe, jeśli tylko wystarczająco mocno tego pragnęli. Film, który właśnie skończyli, był tego dowodem. O ich wewnętrznej sile świadczyło także mnóstwo rzeczy, które przeżyli. Tragedie i rozczarowania, rozpad małżeństwa Tani i śmierć żony Phillipa. Przeszli przez to wszystko i żyli dalej. W porównaniu z tym cała reszta była prosta. Następnego dnia poinformowali dzieci o swych planach i wszystkie uznały je za wspaniałe. Megan spodobał się pomysł wyjazdu do Włoch z Molly. Nawet lepiej, jeśli Tania i Phillip wynajmą dom gdzieś niedaleko. Jason nie zamierzał z nimi jechać. Powiedział, że odwiedzi ich w czasie wiosennych ferii i w lecie. Chciał objechać Europę z przyjaciółmi. Wszyscy byli przejęci, chociaż trochę zaskoczeni wiadomością o bliskim związku Tani i Phillipa. Ale im dłużej o tym myśleli, tym bardziej im się podobał. Wszystkie dzieci Tani uważały go za wspaniałego faceta. Isabelle podsumowała sytuację, gdy dowiedziała się, że Tania przyjeżdża do nich do Anglii i będzie aż do Święta Dziękczynienia: - To dobrze - oznajmiła rzeczowo. - Będziesz mnie czesać do szkoły dokładnie tak jak mamusia. Tatuś w ogóle tego nie potrafi. - Będę się bardzo starała - obiecała Tania. Cała siódemka przyglądała się sobie nawzajem, rozmawiając z ożywieniem na temat dalszych planów. Potem wszyscy usiedli do kolacji i jednocześnie omawiali sprawę wynajęcia domu we Włoszech, planów Megan i Molly, włosów Isabelle, kolejnego filmu, który powinni zrobić Tania i Phillip. Rupert podszedł z uśmiechem do Jasona, który najbardziej kojarzył mu się z bratem, i podobało mu się, że będzie mógł spędzić z nim więcej czasu.

- To wszystko jest trochę szalone, prawda? - orzekł z filozoficzną zadumą, ale także z dużym zadowoleniem. - Ale myślę, że może się udać. - Ja też - powiedział Jason, uśmiechając się do niego. Mały był ślicznym chłopcem i miał rację. Nie było powodu, by Tani i Phillipowi miało się nie udać. W gruncie rzeczy, przy odrobinie szczęścia i miłości, wszystko przemawiało za tym, że się uda. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Ostatecznie Tania i Phillip przełożyli swój wyjazd do Włoch na koniec stycznia. Molly i Megan i tak jeszcze nie zaczynały semestru na uczelni we Florencji. Już w październiku zakochani znaleźli umeblowany dom pod miastem. Był wystarczająco obszerny i utrzymany we wzorowym porządku. Musieli tylko przyjechać i przekręcić klucz. Phillip, Rupert i Isabelle spędzili Boże Narodzenie z Tanią i jej rodziną w Marin. Młodsze dzieci nadal wierzyły w świętego Mikołaja, więc te święta miały specyficzny urok dla wszystkich. Bliźniaczki pomagały Isabelle i Rupertowi ustawiać ciasteczka i mleko dla świętego Mikołaja oraz porozkładać marchewki i sól dla reniferów. W ostatniej chwili Rupert postanowił dodać piwo. Dyrekcja szkoły w Anglii uprzejmie zgodziła się zwolnić dzieci na miesiąc z zajęć, dzięki czemu mogły zostać w Kalifornii i na odległość uzupełniać lekcje. Jason w styczniu wrócił na uczelnię, a dziewczynki przez ten miesiąc w domu przygotowywały się do wyjazdu do Florencji. Tania zapisała je na kurs językowy Berlitza, by mogły lepiej się porozumiewać po przyjeździe. Sama także wzięła kilka lekcji. Phillip wolał pozostawić sprawę na potem, gdy będzie na miejscu. Prawdziwym powodem zwłoki w wyjeździe była chęć uczestniczenia w rozdaniu Złotych Globów. Jest to nagroda przyznawana przez zagraniczną prasę za produkcje telewizyjne i filmy fabularne. I jakkolwiek nie zawsze się to potwierdzało, na ogół ten film,

który otrzymywał Złoty Glob, trzy miesiące później zdobywał Oscara. Obraz wyprodukowany przez Phillipa i Tanie wyświetlano w kinach od końca grudnia i został nominowany w kategorii najlepszego filmu fabularnego. Oboje chcieli być na uroczystości rozdania nagród; wszystkie ich dzieci również. Inaczej niż podczas Oscarowej gali, nie odbywało się to w teatrze, tylko przy stolikach, przy których siedziało po kilkanaście osób. Zawsze było to miłe wydarzenie, a oczekiwanie na ogłoszenie prestiżowych nagród niezmiennie podniecające. Ani Phillip, ani Tania jeszcze nigdy nie zdobyli Globu. Była to dla nich bardzo doniosła chwila, gdy dowiedzieli się, że ich film został nominowany. Dla Phillipa oznaczało to zwieńczenie dotychczasowej kariery. Tania, która przed rokiem otrzymała Oscara, była równie przejęta, głównie ze względu na niego. Rano w dniu ogłoszenia nagród polecieli do Los Angeles z bliźniaczkami i dziećmi Phillipa. Jason przyjechał z Santa Barbara i oczekiwał ich na miejscu. Jak zawsze Tania postanowiła zatrzymać się w hotelu Beverly Hills. Wszyscy byli bardzo podekscytowani. Dziewczynki i Tania kupiły sukienki w San Francisco, a Phillip z tej okazji sprawił sobie smoking. Tania kupiła Rupertowi garnitur w Brooks Brothers i czarną aksamitną sukienkę dla Isabelle. Mała była nią zachwycona, przymierzała setki razy, podobnie jak czarne lakierki przywiezione z Anglii. Tania wynajęła dwa bungalowy, jeden dla dzieci, a drugi dla siebie i Phillipa. Specjalnie poprosiła, by nie był to bungalow numer dwa. Jednak okazało się, że nastąpiła jakaś pomyłka przy rezerwacji i dzieciom dano apartament prezydencki, a Phillipowi i Tani właśnie bungalow numer dwa. Dyrekcja hotelu uważała, że zrobiła jej przysługę. Ten bungalow był za mały, by umieścić w nim piątkę dzieci. Tania chciała, by zajęły trzy pokoje i nie przeszkadzały sobie nawzajem. Isabelle lubiła być w jednym pokoju z Rupertem, a Jason

wolał być sam. Tania weszła do ich bungalowu z niepokojem. Potrafiła myśleć tylko o tym, kiedy była tu ostatni raz i zastała Gordona w łóżku z filmową partnerką. Przed oczami miała nieprzyjemną scenę, która potem nastąpiła. Jeszcze wcześniej na progu tego domu doszło do zerwania z Douglasem, a przedtem, gdy tu mieszkała, ujawnił się kryzys jej małżeństwa z Peterem. Nadal aż za dobrze pamiętała, jak Peter z nieszczęśliwą miną rozglądał się po bungalowie i wyraził obawę, że ona po pobycie w Los Angeles nie będzie chciała wrócić do domu i do dotychczasowego trybu życia. Okazało się, że nie miał racji i że to on ją porzucił. Natomiast ona wróciła. Teraz znowu wyjechała z Marin, tym razem może już na zawsze. Miała nadzieję, że ułoży jej się z Phillipem we Włoszech, a może kiedyś w Anglii. Jeszcze nie podjęli decyzji, gdzie chcą zamieszkać. Na razie musieli sprawdzić, jak funkcjonuje ich związek. Po dwóch miesiącach wspólnego życia w Anglii i trzech w Marin wszystko jak dotąd układało się świetnie. Wynajęli dom pod Florencją na rok. Zaczęła się ich wspólna wędrówka. Tania nie chciała mieszkać z Phillipem w bungalowie numer dwa, bo kojarzył jej się ze zbyt wieloma mężczyznami. Napisała tu scenariusze trzech filmów, opłakiwała rozstanie z Peterem, odeszła od Douglasa i przez pewien czas romansowała z Gordonem. Nie chciała spać z Phillipem w tym samym pokoju, w którym przedtem sypiała z trzema innymi mężczyznami. Z nieszczęśliwą miną weszła do sypialni. Natychmiast osaczyły ją wspomnienia. W tych pomieszczeniach przeżyła zbyt wiele. Jednak dyrekcja hotelowa utrzymywała, że nie może dać jej innego apartamentu ani bungalowu. Nie miała więc wyboru. Nagle Phillip dostrzegł wyraz jej twarzy. Najpierw wyglądała melancholijnie, a potem wyraźnie się zasmuciła, gdy portier postawił ich bagaże w pokoju. - Czy mieszkałaś tu już wcześniej? - spytał, rozglądając się wokół. Wyczuł, z jaką

niechęcią odnosi się do tego miejsca, a jeszcze przed chwilą była podniecona myślą o czekającym ich wieczorze i możliwością wygranej. Bardzo chciała, by zdobył nagrodę. - Tak - powiedziała cicho. Tym razem nie poprzestawiała mebli tak, jak jej się podobało. Nie czuła, że jest u siebie, nie była zainteresowana wynajęciem tego bungalowu i nie przypominał jej już domu. - Mieszkałam tu od czasu do czasu w ciągu minionych dwóch lat, gdy pisałam swoje trzy pierwsze scenariusze. - Sama? - zapytał ostrożnie. Widział, że oczy jej pociemniały. - Przez większość czasu. Kiedy pierwszy raz tu przyjechałam, byłam mężatką. W tym pokoju opłakiwałam rozwód z Peterem. - A co z innymi? Nie zamierzała wdawać się w szczegóły dotyczące innych mężczyzn w jej życiu. Nie sądziła, by Phillip musiał je znać. Wiedział, że spotykała się z pewnym producentem i aktorem, a te związki zakończyły się, zanim się pojawił. Phillip nagle poczuł, jakby w pokoju oprócz nich było wiele osób. Nie wyglądało na to, że mogą się tu poczuć jak w pokoju dla nich dwojga. - Nie chcesz tu zostać? - To jedyne miejsce, jakie mają. - Wzruszyła ramionami i pocałowała go. - Wszystko w porządku. Czuję, jakby to było dawno temu, w zamierzchłej przeszłości. Czas zostawić to za sobą. Już to zrobiła. Może dobrze się stało, że przyjechała tu z Phillipem i odczarowała przeszłość. Ich przyszłe lata rysowały się w jasnych barwach, wszystko jeszcze przed nimi. Po raz ostatni dopadły ją niemiłe wspomnienia dni pełnych rozczarowań, złamanych obietnic i straconych marzeń. Teraz znowu zaświtała dla nich obojga nadzieja. Nagle poczuła się głupio, że zdenerwowała się koniecznością zamieszkania w tym bungalowie. Liczyło się

przecież tylko to, że była tu teraz z Phillipem. Przeszłość nie miała już znaczenia. Po południu dziewczynki przebrały się w swoim pokoju i pomogły ubrać się Isabelle i Rupertowi. Jason założył smoking. A potem cała piątka przyszła do bungalowu Tani po rodziców. Phillip właśnie wkładał buty, a Tania była już prawie gotowa. Miała na sobie bieliznę, buty na wysokich obcasach, biżuterię, była umalowana i uczesana. Wkładała suknię, a dziewczynki przyszły w porę, by pomóc jej zapiąć zamek. - Och, mamo, wyglądasz cudownie - powiedziała Megan z podziwem, a Phillip spojrzał na nią i gwizdnął. Miała długą, seksowną, czerwoną suknię, podkreślającą figurę, zupełnie oszałamiającą. - Wy wszyscy wyglądacie naprawdę wspaniale - pochwaliła ich, a potem odwróciła się do Phillipa i pocałowała go. Wymienili długie spojrzenia, a w jej oczach płonęła cała miłość do niego. Nareszcie dotarła do cichej przystani i odpowiadało jej wszystko wokół. Cała siódemka wsiadła do limuzyny. Gdy dotarli do Beverly Hilton, gdzie wręczano Złote Globy, musieli przejść po czerwonym dywanie. Nie było to łatwe z powodu setek fotografów, zatrzymujących ich w celu zrobienia zdjęć. Inni wywoływali nazwisko Tani i podtykali mikrofony. Przypominało to rozdanie Oscarów. Phillip nigdy nie uczestniczył w takiej uroczystości i wyglądał na oszołomionego. W końcu przeszli na drugą stronę, ale Tanie zatrzymano i poproszono o wypowiedź. Uśmiechnęła się, powiedziała coś bezmyślnie, a potem dołączyła do reszty. - Oni nie żartują, prawda? - powiedział Phillip, gdy podnieśli swoje przepustki i zaczęli szukać stolika. Przez kolejne pół godziny przedzierali się przez tłum. Wiele osób znało Tanie i witało ją serdecznie. W końcu znaleźli swój stolik i usiedli. Minęło kolejne pół godziny, zanim podano kolację, jeszcze przed uroczystością. Najpierw wręczano nagrody za produkcje

telewizyjne. Dzieci obserwowały wszystko zafascynowane i podniecone obecnością tylu gwiazd ekranu. Dzieci Tani, które w ciągu minionych dwóch lat sporo widziały, były nieco bardziej zblazowane. Natomiast pociechy Phillipa, dla których było to coś nowego, wprost nie wiedziały, gdzie najpierw spojrzeć, na czym zawiesić wzrok. Tania położyła serwetkę na kolanach Isabelle i pomogła jej pokroić kurczaka, rozmawiając jednocześnie z Phillipem. Półgłosem objaśniała mu, kim są osoby przechadzające się od stolika do stolika i gawędzące. Przedstawiała go wszystkim, którzy się z nią witali, włącznie z Maksem, który objął ją serdecznie i powiedział, że za nią tęsknił. Był w towarzystwie starszej, bardzo atrakcyjnej kobiety. Wydawało się, że minęły wieki, nim przystąpiono do wręczania nagród w kategorii filmu fabularnego. Tania miała nominację dla najlepszego scenarzysty, a Phillip dla producenta najlepszego filmu roku. Ścisnęła go za rękę i wstrzymała oddech, gdy wyczytano nazwiska nominowanych. Jak zawsze, pokazano krótkie fragmenty każdego filmu. Prezentacja obrazu Phillipa wbiła ludzi w fotele. Klip urywał się, gdy główna bohaterka miała właśnie umrzeć. Gdy się skończył, na sali rozległy się westchnienia. Potem Gwyneth Paltrow wzięła kopertę, rozerwała ją, uśmiechnęła się, zrobiła męczącą pauzę i wyczytała nazwisko Phillipa. Tak jak przed rokiem, gdy sama zdobyła Oscara, Tania przez chwilę czuła oszołomienie. Tym razem jednak szybciej do niej dotarło, co się stało. Patrzyła na Phillipa szeroko otwartymi oczami, a on spojrzał na nią, jakby nie mógł uwierzyć w to, co właśnie usłyszał. Podniósł się niepewnie z krzesła, pochylił się i pocałował Tanie, a następnie swoje dzieci i poszedł w kierunku sceny. - Obawiam się, że moja mowa będzie bardzo niespójna - powiedział z wyraźnym brytyjskim akcentem, a Tania otarła łzy z policzków. - Nawet nie potrafię sobie wyobrazić,

czym zasłużyłem na tę nagrodę poza tym, że zrobiłem film, który bardzo wiele dla mnie znaczy. Podziękował operatorowi, wszystkim aktorom, ekipie technicznej, swoim dzieciom, a potem zrobił pauzę, a głos zaczął mu się łamać. - Chcę także podziękować kobiecie, której los mnie zainspirował i której dedykowałem ten film, niezwykłej osobie... mojej zmarłej żonie Laurze... i kobiecie, którą potem pokochałem, a która mnie wspierała, Tani Harris. Ona napisała naprawdę znakomity scenariusz i to ona powinna dostać tę nagrodę, nie ja... Kocham cię i dziękuję. Uniósł Złoty Glob, pomachał nim, a potem wytarł łzy i uśmiechnięty zbiegł ze sceny. Wrócił do stolika, wszyscy go obejmowali, a Isabelle i Rupert podskakiwali z radości. Tania pocałowała go, gdy usiadł koło niej. - Jestem z ciebie bardzo dumna... Gratuluję... - uśmiechnęła się do niego. - To dzięki tobie... - upierał się przy tym, ale ona pokręciła głową z uśmiechem. - Nie, to twoja robota... ty zrobiłeś film. Namówiłeś mnie do tego. Jesteś wspaniały... teraz zapewne dostaniesz Oscara. Była o tym przekonana. Będą musieli przyjechać w kwietniu z Florencji na wręczenie Oscarów. Phillip był uszczęśliwiony i zupełnie oszołomiony. Do końca wieczoru oblegali go reporterzy. Udzielał wywiadów, pozował do zdjęć, był obściskiwany, przyjmował gratulacje, a Tania szła obok, nieco w tyle, promieniejąc z dumy. W końcu wrócili do hotelu i zaprowadzili dzieci do pokojów. Były również z niego bardzo dumne. Jason niósł Isabelle, która zasnęła, a Rupert wyglądał jak lunatyk, gdy go odprowadzali, rozebrali i położyli do łóżka. Tania położyła też spać Isabelle. Jej dzieci ponownie uściskały Phillipa. - Gratulujemy - powiedziały uniżenie, a potem pocałowały matkę na dobranoc.

Kilka minut później Tania i Phillip wrócili do swego bungalowu. Nalała mu kieliszek szampana, a on wyciągnął się na kanapce. - Wiesz, nigdy nie myślałem, że coś takiego mi się przydarzy. Uważałem, że zwariowali, gdy nas nominowali, i zupełnie się nie spodziewałem, że dzisiaj wygram. Poluzował krawat, zdjął buty i uśmiechnął się do niej. Usiadła obok i pocałowała go, przypominając, że to on wszystkiego dokonał. - To twój tryumf, kochanie. Posmakuj go, naciesz się nim. Powinieneś być z siebie bardzo dumny, jestem o tym przekonana. - Jestem dumny z ciebie - rzekł cicho - z tego, jaki scenariusz napisałaś i jaką jesteś wyjątkową kobietą. Siedzieli przez pół godziny pogrążeni w spokojnej rozmowie, omawiając wieczór. Potem umyli zęby, rozebrali się i poszli spać. Kochali się tej nocy, i było tak, jakby Tania nigdy z nikim przedtem tego nie robiła. Wszystko było inne. Przeszłość znikła, a oni jakby urodzili się na nowo i zaczęli nowe życie. Rano obudzili się i Tania zamówiła dla Phillipa śniadanie. Kelner wyglądał znajomo, ale nie zagadnął do niej, a ona nie przypomniała mu, że bywała tu wcześniej. Bungalow numer dwa nie był już od dawna jej domem. Nie była już tą samą osobą. Wszyscy - Peter, Alice, Douglas, Gordon - zaczęli nowe życie, ona teraz także je zaczynała. Nadszedł czas. Bungalow numer dwa był teraz dla niej zwyczajnym hotelem, a nie domem. Inni ludzie także będą się w nim zatrzymywali. Będą tu przeżywać dobre i złe chwile. A czasem urzeczywistnią się ich marzenia, tak jak to się stało w przypadku jej i Phillipa. W południe wymeldowali się z hotelu i spotkali z dziećmi w holu. Wszyscy poza Jasonem lecieli z powrotem do San Francisco, a za dwa dni ruszali do Florencji. Zaczynało się zupełnie nowe życie. Phillip stał obok niej, wdzięczny za wszystko, co dla niego zrobiła. Uśmiechnęła się

do niego i odwróciła do kontuaru, by oddać klucz do bungalowu numer dwa. Przyjrzała mu się przez chwilę i wręczyła go recepcjoniście. - Zwalniamy bungalow numer dwa - powiedziała. Bywała w nim zbyt często i mieszkała zbyt długo. Nie płakała po nim, nie było jej żal. Wzięła za rękę Phillipa, zebrali dzieci i wyszli z holu. Pocałowała Jasona na pożegnanie i wsiedli do limuzyny. Znajdą swoje miejsce na ziemi i stworzą dom, wszystko jedno gdzie. Ale teraz, gdy Tania siedziała w samochodzie obok Phillipa, była absolutnie pewna, że już nigdy nie zobaczy bungalowu numer dwa. Żadne z nich nie wiedziało, jak się potoczy ich życie i dokąd ich zaprowadzi. Ale gdziekolwiek wylądują, będzie to właściwe miejsce, dopóki będą razem. Chociaż znikną znajome krajobrazy, czeka na nich całkiem nowy jasny świat. Kiedy odjeżdżali, wyjrzało zimowe kalifornijskie słońce, jakby błogosławiąc ich na drogę. Dla Tani i Phillipa był to dopiero początek ich wspólnej życiowej podróży.