Steel D. 2011 - Happy Birthday

Danielle Steel Happy Birthday tytuł oryginału Happy Birthday przekład Paweł Laskowicz

Beatrhc, Trevorowi, Toddowi, Nickowi, Samowi, Victorii, Vanessie, Maxxowi i Żarze Niech „Dlaczego nie?" będzie odpowiedzią, która przyniesie Wam radość i szczęście, i otworzy przed Wami nowe horyzonty. Niech życie będzie dla Was łaskawe i hojne, ludzie u Waszego boku łagodni i kochający, a Wy zawsze kochani całym sercem! Kocham Was! Mama/D.S. W życiu, w dobrym życiu, wspaniałym życiu, zawsze chodzi o „Dlaczego nie?". Obyśmy o tym nigdy nie zapomnieli! D.S.

ROZDZIAŁ 1 Pierwszy listopada był dniem, którego Valerie Wyatt wyglądała z drżeniem każdego roku, a przynajmniej od dwóch dekad, czyli odkąd przekroczyła czterdziestkę. Dotychczas skutecznie udawało jej się uchronić przed spustoszeniem, jakie sieje upływający czas, i nikomu,

kto by zobaczył ją wstającą dziś rano z łóżka, nie przyszłoby do głowy, że kończy właśnie sześćdziesiątkę. Dyskretnie strząsała z siebie ślady kolejnych wiosen, a ludzie łatwo ulegali jej fantazyjnym wyjaśnieniom co do wieku. W magazynie „People" przeczytała ostatnio, że ma pięćdziesiąt jeden lat, co już nie wyglądało dobrze, ale sześćdziesiątka była poza wszelkimi wyobrażeniami, i Valerie mogła być tylko wdzięczna, że wszyscy zdawali się nie pamiętać, co mówiła jej metryka. Od dawna robiła wszystko, żeby ludzie się pogubili w tych obliczeniach. Skórę wokół oczu pierwszy raz poprawiła sobie po czterdziestce, a drugi raz piętnaście lat później. Za każdym razem rezultat był znakomity, wyglądała na wypoczętą i pełną świeżości, jakby wracała ze wspaniałych wakacji. Obie operacje zrobiła w Los Angeles podczas letniej przerwy, gdy na planach filmowych zamierała praca. Po pięćdziesiątych urodzinach poprawiła również szyję, zyskując gładki, młodzieńczy dekolt, bez śladu fałdki. Chirurg plastyczny zgodził się z nią wówczas, że pełny lifting twarzy nie jest konieczny. Miała doskonałe kości policzkowe, ładną skórę, a zabiegi wokół oczu i na szyi przynosiły zamierzony efekt. Jej młody wygląd utrzymywały też stosowane cztery razy w roku zastrzyki botoksu. Codzienna gimnastyka i trzykrotne w ciągu tygodnia spotkania z osobistym trenerem sprawiały, że jej długie, smukłe ciało utrzymywało rzeźbę i nie widać było na nim wyraźnych oznak płynącego czasu. Gdyby się uparła, mogłaby utrzymywać, że ma czterdzieści kilka lat, ale brzmiałoby to śmiesznie, poza tym odjęcie

dziewięciu lat najzupełniej ją zadowalało. Zresztą ludzie wiedzieli, że ma trzydziestoletnią córkę, więc nie mogła przeciągać struny. Pięćdziesiąt jeden było do przyjęcia. Utrzymanie dobrego wyglądu wymagało czasu, zabiegów i pieniędzy. Owszem, zaspokajało jej próżność, ale przede wszystkim służyło karierze zawodowej. W ciągu trzydziestu pięciu lat ciężkiej pracy Valerie stała się prawdziwym guru w dziedzinie stylu i wytwornego życia. Zaczynała zaraz po studiach, pisząc artykuły do jednego z czasopism wnętrzarskich, co szybko stało się jej wielką pasją. Dziś była najwyższą kapłanką wiedzy o tym, jak udekorować dom, jak przygotować przyjęcie i jak ogarnąć wszystko, co się w nim dzieje. Miała zawarte imienne umowy licencyjne na promocję bielizny pościelowej, obrusów i tekstyliów, mebli i tapet, wybornych czekoladek i jednej z marek musztardy. Napisała sześć książek na temat ślubów, dekoracji wnętrz i organizowania domowych przyjęć, a nadto prowadziła cykliczny program telewizyjny, zbierający najwyższe wskaźniki oglądalności. Trzykrotnie organizowała wesela w Białym Domu, gdy prezydenckie córki i bratanice wychodziły za mąż, a jej książka o ślubach i weselach utrzymywała się na pierwszym miejscu listy bestsellerów „New York Timesa" przez pięćdziesiąt siedem tygodni. Jej największą konkurentką była Martha Stewart, ale Valerie była klasą dla siebie, choć zawsze zachowywała należny rywalce szacunek. Pozostawały w tej branży dwiema najważniejszymi kobietami w kraju.

Valerie żyła tak, jak sobie wymarzyła. Jej loft przy Piątej Alei, z rozległym widokiem na Central Park i z imponującą kolekcją sztuki współczesnej, w każdej chwili gotowy był na przyjęcie telewizyjnych kamer, podobnie zresztą jak ona sama. Miała obsesję na punkcie piękna. Ludzie chcieli żyć tak, jak radziła Valerie Wyatt, kobiety chciały wyglądać jak ona, a młode dziewczęta pragnęły dla siebie wesela, jakie przygotowałaby Valerie Wyatt lub jakie opisywała w książkach czy programie telewizyjnym. Jej nazwisko było powszechnie znane. Była piękną kobietą, zrobiła fantastyczną karierę i wiodła złote życie. Jedyne, czego jej brakowało, to mężczyzny. Od trzech lat z nikim nie związała się na stałe. Myślenie o tym zawsze wprawiało ją w przygnębienie, a zwłaszcza dzisiaj. Bez względu na to, jak wyglądała, data urodzenia na prawie jazdy pozostawała niezmienna, a kto by chciał sześćdziesięcioletnią kobietę? Dzisiaj nawet panowie po osiemdziesiątce rozglądają się za dwudziestoparolatkami. W swoje urodziny Valerie poczuła się zdecydowanie za stara. Nie była to przyjemna myśl i bynajmniej nie czuła się z nią szczęśliwa. Rano, przygotowując się do wyjścia z domu, z zadumą spojrzała w lustro. Dopiero w południe musiała zjawić się w studiu, wcześniej czekały ją dwa umówione spotkania. Miała nadzieję, że przynajmniej pierwsze z nich wprawi ją w dobry humor. Od poważniejszego załamania nerwowego chroniła ją tylko świadomość, że nikt nie zna jej prawdziwego wieku. Ale mimo wszystko miała dziś chandrę. Z ulgą

stwierdziła, że odbicie, które zobaczyła w lustrze, nie świadczyło jeszcze o tym, aby jej życie dobiegało kresu. Jasne, idealnie przystrzyżone włosy, czesane na pazia, ujmowały twarz w delikatną ramę. Farbowała je regularnie i nigdy nie miała odrostów. Od młodości zachowywała ten sam kolor i prezentowała się w nim znakomicie. Po dłuższym namyśle wyjęła z garderoby czerwony wełniany płaszcz, który włożyła na krótką czarną suknię odsłaniającą smukłe nogi, dobraną specjalnie do seksownych szpilek Manolo Blahnika. Wyglądała świetnie, elegancko i modnie, wręcz idealnie do popołudniowej sesji nagraniowej w telewizji. Kiedy wyszła przed budynek, odźwierny przywołał taksówkę, i już chwilę później podawała taksówkarzowi adres w mało ciekawej dzielnicy, Upper West Side. W lusterku wstecznym kierowcy spostrzegła ukradkowe, podeskcytowane spojrzenie. Valerie siedziała zamyślona, gdy pędzili ulicą przecinającą Central Park. Dwa tygodnie wcześniej do Nowego Jorku zawitały prawdziwe chłody. Liście dawno pożółkły i ostatnie z nich opadały z drzew. Czerwony wełniany płaszcz wyglądał w tej aurze doskonale i Valerie dobrze się w nim czuła. Patrzyła przez okno, radio nadawało coś monotonnie, taksówka wyjeżdżała z parku na West Side. Nagle prezenter powiedział coś podnieconym głosem, a Valerie doznała wrażenia, jakby przeszył ją prąd elektryczny. - Och, coś takiego, coś takiego! Sam bym nie uwierzył i założę się, że wy też nie uwierzycie, przecież ona wygląda niesłychanie, jak na swój

wiek! Zgadnijcie, kto dziś kończy sześćdziesiąt lat? Valerie Wyatt. Tak, tak! To dopiero niespodzianka, co? Dobra robota, Valerie. Nikt nie śmiałby dodać ci ani dnia więcej powyżej czterdziestego piątego roku. Valerie poczuła się tak, jakby prezenter zadał jej cios w podbrzusze. Mocny! Nie wierzyła własnym uszom. Skąd u diabła się o tym dowiedział? Redaktorzy musieli sprawdzić bazę stanowego wydziału motoryzacji, domyśliła się z zamierającym sercem. To był najpopularniejszy program poranny nowojorskich rozgłośni. Teraz wszyscy będą wiedzieli. Miała ochotę poprosić kierowcę, żeby wyłączył radio, ale czy to coś zmieni? Już usłyszała. Pół miasta to usłyszało. Cały świat się dowie, że ma sześćdziesiąt lat. A w każdym razie większa część Nowego Jorku. Co za upokorzenie, co za upokorzenie! Dusiła w sobie złość. Czy na tym świecie nie ma już nic prywatnego? Nie, jeśli jesteś słynną Valerie Wyatt i prowadzisz własny program telewizyjny - od wielu lat. Zachciało jej się płakać, wcisnęła się w siedzenie i zaczęła myśleć, w ilu audycjach radiowych pojawi się dzisiaj ta wiadomość, w ilu programach telewizyjnych, ilu gazetach czy rozmaitych kalendariach podających wiek i dzień urodzin celebrytów i celebrytek. Nie lepiej od razu wypisać wszystko na niebie nad Nowym Jorkiem? Wciąż marszczyła w gniewie brwi, gdy płaciła taksówkarzowi, zostawiając mu suty napiwek. Marny początek kiepskiego dnia. Nigdy nie lubiła swoich urodzin. Zawsze kończyły się rozczarowaniem, a

mimo sławy i sukcesu, nie miała z kim ich spędzić. Brakowało jej przyjaciela, męża, jakiegoś mężczyzny, a córka była za bardzo zajęta, by wyjść z nią na obiad. Zresztą świętowanie upływu lat w gronie przyjaciół było ostatnią rzeczą, jaka przyszłaby jej do głowy. Planowała spędzić dzisiejszy wieczór w samotności, w łóżku. Weszła pośpiesznie wyszczerbionymi schodami do drzwi znajomej starej kamienicy z brązowej cegły, o mały włos nie przewracając się na jednym ze zniszczonych stopni, i wcisnęła jeden z przycisków na domofonie. Na wizytówce widniało nazwisko ALAN STARR. Valerie przyjeżdżała tutaj co najmniej dwa razy w roku, a między wizytami nieraz telefonowała, żeby poprawić sobie humor lub gdy była wszystkim znudzona. Krótko po jej dzwonku z domofonu dobiegł metaliczny głos, wypełniając chłodne, listopadowe powietrze. - To ty, kochana? Głos był radosny i wyczuwało się w nim podekscytowanie jej przybyciem. - To ja - potwierdziła, a domofon zahuczał, wpuszczając ją do środka. Pchnęła masywne drzwi i wbiegła prędko na pierwsze piętro. Budynek miał swoje lata i wyglądał na zniszczony, ale wewnątrz było czysto. Gospodarz czekał na nią na progu i objął ją serdecznie z szerokim uśmiechem. Był wysokim, przystojnym mężczyzną, grubo po czterdziestce, o jasnoniebieskich oczach i brązowych, opadających na ramiona włosach. Mimo dość podłego miejsca zamieszkania, był osobą znaną w mieście.

- Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin! - powiedział, przyciągając ją do piersi, ciągle się uśmiechając, autentycznie ucieszony jej widokiem. Valerie wysunęła się z objęć, patrząc na niego spode łba. - Och, zamknij się. Jakiś baran w radiu właśnie obwieścił całemu cholernemu światu, ile mam lat. Była bliska łez, wchodząc do dobrze sobie znanego salonu, gdzie stały naprzeciw siebie dwie białe kanapy, a między nimi lakierowany na wysoki połysk, czarny stoliczek do kawy. Obok kanap stało kilka dużych posągów Buddy oraz figura Quan Yin z białego marmuru. W pokoju unosiła się łatwo wyczuwalna woń kadzidła. - A cóż to cię obchodzi? Wcale nie wyglądasz na swój wiek! To tylko liczba, złotko - zapewniał spokojnie, podczas gdy Valerie zdjęła płaszcz i rzuciła go na kanapę. - Obchodzi. Mam tyle lat, ile mam. I to jest najgorsze. Czuję się, jakbym skończyła setkę. - Nie bądź niemądra - skwitował Alan, siadając na kanapie po przeciwnej stronie. Na stoliku leżały dwie talie kart. Alan uchodził za najlepszego wróżbitę w Nowym Jorku. Głupio jej było tu przychodzić, ale ufała jego przepowiedniom, a poza tym potrafił wprawić ją w dobry nastrój. Alan był czarującym, ciepłym człowiekiem o wielkim poczuciu humoru i długiej liście sław wśród swojej klienteli. Valerie odwiedzała go od lat i niejedno z przepowiadanych przez niego zdarzeń

rzeczywiście później miało miejsce. Co roku dzień swoich urodzin zaczynała od wizyty u Alana Starra. Łagodził bolesne ukłucie tego dnia, a jeśli układ kart dobrze wróżył, nie bała się śmielej patrzeć w przyszłość. - Czeka cię wspaniały rok - powiedział pewnym głosem, tasując karty. - Planety weszły w idealny dla ciebie układ. Wczoraj ułożyłem ci horoskop astrologiczny, rok zapowiada się fantastycznie. Wskazał ręką karty. Valerie znała zasady. Robili to już tyle razy. - Wybierz pięć kart i połóż je figurą do dołu - powiedział Alan, rozkładając przed nią talię. Valerie westchnęła z ciężkim sercem. Wybrała pięć kart, ułożyła je na stole figurą do dołu, a Alan brał kolejno każdą z nich do ręki. Wybrała dwa asy, dziesiątkę trefl, dwójkę kier i waleta pikowego. - Zarobisz w tym roku mnóstwo pieniędzy - powiedział Alan z poważną miną. - Szykują się nowe umowy licencyjne. Oglądalność twojego programu będzie rekordowa. To samo mówił każdego roku i dotychczas się nie mylił. Ale w przypadku Valerie nietrudno było to przewidzieć. Jej imperium stylu i wytwornego życia stawało się z roku na rok potężniejsze. - Co z tym waletem pikowym? - zapytała. Oboje wiedzieli, jak bardzo od czasu ostatniej rozłąki Valerie pragnęła związać się z mężczyzną. Od dwudziestu trzech lat była rozwódką, więcej czasu i energii poświęcając karierze niż romansom. Ale brakowało jej bliskości mężczyzny i czuła zawód, że przez tyle lat

nikt się nie pojawił u jej boku. Zaczynała już myśleć, że nikt się nigdy nie pojawi. Może była na to za stara. Dzisiaj na pewno tak się czuła. - Sądzę, że jeden z twoich prawników przejdzie na emeryturę powiedział Alan, mając na myśli waleta pikowego. -Jeszcze raz wybierz pięć kart. Tym razem pokazali się wśród kart król kier i królowa karo. Alan się uśmiechnął pod nosem. - Interesujące. Widzę nieznajomego mężczyznę - mruknął, uśmiechając się coraz wyraźniej, ale na Valerie nie zrobiło to wrażenia i wzruszyła ramionami. - Mówisz tak od trzech lat. - Cierpliwości, moja kochana, cierpliwości. Warto poczekać na tego właściwego. Ten człowiek mi się podoba. Jest kimś ważnym, ma władzę, a do tego jest wysoki i przystojny. Wydaje mi się, że poznasz go poprzez koneksje zawodowe. Valerie się roześmiała. - Chyba nie w mojej branży. Jest mało prawdopodobne, by facet, który interesuje się dekoracją wnętrz, modą czy ślubami, był hetero. Jeśli kogoś poznam, to raczej gdzieś indziej. - To może być jeden z producentów - podsunął Alan, skupiając się na kartach. - Zdecydowanie poznasz go w swoich kręgach zawodowych. To samo mówił wcześniej, ale żaden mężczyzna nie pojawił się w jej życiu. Inne jego przewidywania, owszem, sprawdziły się, ale nie te dotyczące mężczyzn.

- Niewykluczone, że twoja córka urodzi dziecko w tym roku - rzucił, odwracając królową karo i podając jej z powrotem talię. Valerie uśmiechnęła się i pokręciła głową. - Nie sądzę. Pracuje jeszcze więcej niż ja. Nie ma czasu nawet na randkę. Nie jest mężatką i nie wiem, czy w ogóle chciałaby mieć męża albo dziecko. Poza tym Valerie nie śpieszyło się do tego, żeby zostać babcią. Taka ewentualność zdecydowanie nie mieściła się na liście jej życzeń, nie majaczyła nawet na ekranie radaru, ale co najważniejsze, nie mieściła się na liście życzeń jej córki. W tym przypadku Alan definitywnie chybił. - Myślę, że może cię zaskoczyć - powiedział Alan, a Valerie wybrała kolejnych pięć kart i wróżenie potoczyło się dalej. Reszta przypominała wszystko, co Alan nieraz jej przepowiadał: sukces w pracy, mężczyzna na horyzoncie i szereg najrozmaitszych, drobnych przestróg dotyczących nowych projektów, kontraktów czy ludzi, z którymi pracowała. Ale tym razem nieznajomy mężczyzna pojawiał się kilkakrotnie. Alan wydawał się w tej kwestii niezachwiany. Valerie wzdychała i nastawiała ucha. Ludzie często mówili, że nie można mieć w życiu wszystkiego, bajecznej kariery i do tego szczęśliwej miłości. Życie nie jest takie proste. Nikt nie ma wszystkiego, o czym marzy, powtarzali, więc również Valerie nie miała wszystkiego. Jak w przypadku większości ludzi, również jej sukces nie przyszedł łatwo i ostatecznie została w życiu sama.

Gawędzili dalej przy stole, Valerie wybierała karty, a Alan, patrząc na nie, opowiadał, jaką widzi przed nią przyszłość w najbliższym roku. Ogólne rzecz biorąc, miał dla niej dobre wieści. Zdrowie dopisze, a jej notowania, jak zwykle, wzrosną. Dostrzegł jakiś nowy kontrakt na Dalekim Wschodzie, prawdopodobnie chodziło o nową serię mebli, co miało się okazać bardzo intratnym przedsięwzięciem. W miarę jak Alan czytał z kart, było oczywiste, że naprawdę lubi i ceni Valerie. Była uczciwa, bezpośrednia i szczera. Niektórzy twierdzili, że jest uparta i twarda, ale był to standard doskonałości, którego Valerie wymagała od siebie i od każdego innego. Ani sobie, ani innym nie dawała chwili wytchnienia. Nie przez przypadek znalazła się na szczycie. Pięła się w górę przez trzydzieści pięć lat okupionych mrówczą pracą, z pewnym rodzajem geniuszu i niezawodnego instynktu w tym, co robiła. Alan ją za to podziwiał. Uwielbiał jej prostolinijność. Nigdy nie uprawiała gry, z niczym się nie kryła. Człowiek dostawał od niej to, co widział. Alanowi nie były potrzebne karty, żeby dostrzec, jak źle znosi upływ czasu i swój wiek. Kilka razy powtarzała, że sześćdziesiątka brzmi nieprzyzwoicie staro, a teraz jeszcze wszyscy będą o tym wiedzieć. Widział, że na samą myśl o tym chciało jej się płakać. Podczas gdy Valerie Wyatt słuchała u Alana przepowiedni czytanych z kart, Jack Adams, ze łzami w oczach, dosłownie pełzł na czworakach w poprzek sypialni. Nigdy w życiu nie czuł takiego bólu. Nigdy No, może raz czy dwa, kiedy grał zawodowo w futbol, ale od tamtego czasu

nie, a już na pewno nie w ostatnich latach. Czuł się, jakby ktoś wpakował mu w plecy tomahawk. Przeszywający ból wwiercał się wprost pod jego czaszkę, a potem biegł przez całe ciało do nóg. Nie mógł stać ani chodzić. Teraz doczołgał się do łazienki i powoli, podciągając się na umywalce, stanął na chwiejnych nogach. Zgarnął z szafki telefon komórkowy i z okrzykiem bólu usiadł na sedesie. - O Boże... - jęknął, wyszukując w telefonie odpowiedni numer. Kiedy spojrzał na odbicie w lustrze, zobaczył wrak człowieka. Czuł się, jakby miał tysiąc lat. Miniony wieczór Jack spędził na przyjęciu z okazji Halloween, podczas którego poznał przy barze niesamowitą dziewczynę. On sam był przebrany za Supermana, ona za Kobietę Kota. Miała na sobie obcisły kostium z lakierowanej czarnej skóry, buty do bioder i maskę z kocimi wąsami. Miała też niezapomniane ciało, a kiedy zdjęła maskę, okazało się, że również niezłą twarz. Mówiła, że jest modelką, ale nigdy o niej nie słyszał. Dwudziestodwustolatka o zielonych oczach i kruczoczarnych, farbowanych włosach. Jack mierzył metr dziewięćdziesiąt, ona była o kilkanaście centymetrów niższa. Upojny seks, jakiemu się oddali po przybyciu do jego mieszkania, zdawał się przekraczać prawa akrobatyki. Sporo wcześniej wypili, i Jack nie pamiętał, kiedy ostatni raz tak dobrze się bawił. Należała do typowych kobiet, z którymi lubił się umawiać; dziewczyna po dwudziestce, modelka, czasem aktorka, w zasadzie każda ładna i młoda, która nawinęła się po drodze. Jack nigdy

nie miał problemu z zawieraniem nowych znajomości czy uwodzeniem kobiet. Dziewczyny garnęły się do niego, kiedy był jeszcze nastolatkiem, nieraz tak ochoczo, że nie wiedział, co z tym zrobić. Zazwyczaj nie potrafił się im oprzeć, niczym słodkim łakociom, a z Kobietą Kotem nie było inaczej. Tyle tylko, że tym razem, kiedy kochali się po raz ostatni minionej nocy, coś strzeliło mu w dolnej partii kręgosłupa i nie mógł się ruszyć. Wydał z siebie tak przerażający krzyk bólu, że wystraszona dziewczyna chciała wezwać pogotowie, ale Jack dał znak, by tego nie robiła, znieruchomiał i postanowił udawać, że nie jest tak źle, jak się wydaje. Zasugerował jednak dziewczynie, żeby wróciła do domu, i tak zrobiła. Resztę nieprzespanej nocy spędził w potwornym bólu, czekając na ranek, aby zatelefonować do swojego kręgarza. Kiedy recepcjonistka usłyszała głos Jacka, powiedziała, że natychmiast łączy go z lekarzem. Nawet w jej uszach ten głos brzmiał okropnie. Poza tym Jack podkreślał, że to nagły wypadek. Mężczyzna, który podniósł słuchawkę, miał jowialny, ciepły głos i wyraźnie ucieszył się rozmową. Jack Adams był jego pacjentem od kilkunastu lat. - Co się dzieje, Jack? Pielęgniarka powiedziała, że to coś pilnego. - Mam takie wrażenie. - Jack mówił niemal szeptem, nawet mówienie sprawiało mu ból, nawet oddychanie, przed oczami stanęła mu perspektywa reszty życia na wózku inwalidzkim. Nie wiem, co dziś w nocy robiłem. Chyba naciągnąłem jakiś mięsień. Mogłem zerwać wiązadło. Ledwie chodzę...

Oczami wyobraźni widział siebie sparaliżowanego. Ból był nie do wytrzymania. W pierwszej chwili myślał, że to zawał serca. Cokolwiek to było, czuł, że go zabija. - Jak to się mogło stać, Jack? A może lepiej, żebym nie pytał? zażartował Frank Barker. Dobrze wiedział, że Jack prowadzi wyjątkowo aktywne życie seksualne. Nieraz obaj się z tego śmiali, ale tym razem Jackowi nie było do śmiechu. Raczej był bliski płaczu, i kręgarz po drugiej stronie linii dobrze to wyczuwał. - Chyba lepiej, żebyś nie pytał - jęknął Jack. - Mogę wpaść? - Kiedy uda ci się przyjechać? Jack Adams należał do ważnych pacjentów i Frank zawsze chętnie go przyjmie, zwłaszcza w nagłej sytuacji. - Za jakieś dwadzieścia minut - odparł przez zaciśnięte zęby Jack. Nie miał jeszcze pojęcia, jak mu się uda wyjść z mieszkania i budynku, ale czy był jakiś wybór? Rozłączył się, wybrał inny numer i wezwał samochód z firmy taksówkarskiej, z której zawsze korzystał. Potem wsunął się w dres do ćwiczeń gimnastycznych leżący na podłodze w łazience. Gdyby nie było innego wyjścia, pojechałby w samych majtkach. Zastanawiał się, czy nie powinien jechać od razu do szpitala, ale Frank będzie wiedział, co dalej robić. Zawsze wiedział. Zresztą to nie mogło wyglądać aż tak źle. To po prostu niemożliwe. Kiedy musiał wydalić kamień nerkowy, ból był jeszcze gorszy. Dziesięć minut później był na dole, szedł wolno, mocno

przygarbiony. Portier zobaczył go z daleka i pomógł mu wejść do samochodu. Zaniepokojony zapytał, co się stało, a Jack wybąkał coś niewyraźnie. Po kolejnych dziesięciu minutach był już u kręgarza, kierowca pomógł mu wejść do budynku, a w środku pielęgniarka poprowadziła go wprost do gabinetu. Frank zjawił się pięć minut później i od razu zaczął go badać. Jack nie mógł się ruszyć. Po badaniu lekarz spojrzał w kartę pacjenta i uśmiechnął się. - Dziś są twoje urodziny, Jack! Wszystkiego najlepszego! - Och, daj spokój... nawet nie przypominaj... co mi się stało, do cholery? W duchu pragnął, aby to był drobny uraz, ale nie zanosiło się na to. Czuł raczej, że to coś bardzo poważnego. Dokładnie opisał lekarzowi, kiedy i jak do tego doszło, a Frank nie mógł się powstrzymać od żartów. - Brunetki, blondynki, ach, te dziewczęta, Jack... Cóż to za niesforne istotki! - Ta była chyba gimnastyczką albo akrobatką cyrkową. Przecież jestem w niezłej formie, a ona o mały włos mnie nie zabiła. Zerwałem coś? Poczuł się jak starzec, gdy uświadomił sobie, że znalazł się w takim stanie po jednej nocy akrobatycznego seksu, na dodatek w dniu urodzin. Kończy pięćdziesiąt lat. Okropna liczba. Nagle zaczął się zastanawiać, czy kiedykolwiek jeszcze będzie mógł uprawiać seks.

Może tak, ale nie w taki sposób jak ostatniej nocy. - Skieruję cię na rezonans magnetyczny. Coś mi mówi, że pękł ci dysk, ale mam nadzieję, że nie. Może to tylko przepuklina. Zaraz zobaczymy. - Cholera jasna... - zaklął Jack zmartwiały na twarzy, jakby usłyszał wyrok śmierci. - Będzie konieczna operacja? - Miejmy nadzieję, że nie. Trzeba poczekać na wynik rezonansu. To nie potrwa długo. - Frank był mistrzem w organizowaniu laboratoriów i lekarzy specjalistów dla swoich najważniejszych pacjentów. - Jedno jest pewne, najbliższą noc, może dwie, powinieneś sobie odpuścić. Uśmiechnął się szelmowsko, podczas gdy Jack usiadł, krzywiąc się z bólu. Na urodzinowy wieczór zaprosił spore grono przyjaciół do restauracji „Cipriani" na Broadwayu. Wśród gości miało się pojawić parę młodych modelek, ale wiedział już, że będzie musiał odwołać spotkanie. Nie było mowy, by usiadł przy stole do obiadu. Musiał jeszcze pojawić się w biurze, choćby na kilka minut. Zaraz w drodze do gabinetu Franka zadzwonił, że się spóźni, ale nie wytłumaczył dlaczego. Nie chciał wiele mówić o swoim stanie zdrowia, dopóki nie wiedział, co się naprawdę stało. Jack wrócił do czekającego na ulicy samochodu i pojechał do szpitala na rezonans magnetyczny. Frank wszystko od ręki zaaranżował. Gdy zgięty wpół jak staruszek, wszedł na szpitalny korytarz, podskoczyło do niego jakichś dwóch młodzieńców z prośbą o autograf, co było

jeszcze bardziej upokarzające. Kiedyś był jednym z najważniejszych graczy NFL, jako rozgrywający zdobył sześć tytułów najlepszego gracza sezonu, dwunastokrotnie uczestniczył w wieńczącym sezon meczu gwiazd, cztery razy wygrywał ze swoją drużyną puchar Super Bowl i trafił do Galerii Sław. Tymczasem dzisiaj, po jednej nocy z dwudziestodwulatką, z trudem utrzymuje się na nogach i ledwie chodzi. Obu fanom wyjaśnił, że miał niegroźny wypadek samochodowy. Młodzieńcy byli zachwyceni, że widzą wielką sławę, i nie obchodziło ich, w jakim jest stanie zdrowia. Rezonans magnetyczny trwał półtorej godziny. Powiedzieli, że miał szczęście. Z tego, co widział technik laboratoryjny, dysk wypadł, ale nie pękł. Operacja nie była konieczna, jedynie wypoczynek, a kiedy minie ból, fizykoterapia. Co za cholerny początek urodzin. Nie dość, że stuknęła mu pięćdziesiątka, to po jednym numerku zakończył karierę dzikiego i szalonego kochanka przepukliną dysku. Zanim wyruszył do pracy, wyglądając jak półtora nieszczęścia, wciąż ubrany tylko w dres, zażył silne środki przeciwbólowe. Nie ogolił się i nie uczesał, ale - żywy czy martwy - po prostu musiał wpaść na kilka minut do biura, gdzie miał się spotkać z producentem i omówić z nim profil głównych wiadomości na następny dzień. Po ukończeniu kariery sportowej przed dwunastoma laty Jack stał się jednym z najważniejszych telewizyjnych sprawozdawców sportowych. W wieku trzydziestu ośmiu lat nabawił się poważnej, bolesnej kontuzji kolana i musiał zrezygnować z gry, choć nawet tamta kontuzja nie mogła się

równać z bólem, jaki odczuwał teraz. Kariera była zawrotna i wspaniała, a jej zakończenie godne najwyższego uznania. Ale nie mniejszą satysfakcję sprawiała mu udana kariera sprawozdawcy i pupilka stacji telewizyjnej. Lubił to, co robił, a stacja, fani i widzowie wciąż go uwielbiali. Przed kamerą prezentował się naturalnie i wyjątkowo atrakcyjnie, co tylko powiększało grono jego dotychczasowych wielbicieli, a kobiety wciąż nie mogły mu się oprzeć - podobnie zresztą jak on kobietom. Jego małżeństwo skończyło się rozwodem pięć lat przed zakończeniem kariery sportowej. Często zdradzał żonę i musiał oddać sprawiedliwość Debbie, że tylko dzięki jej wyrozumiałości wciąż pozostawali przyjaciółmi. Marny był z niego mąż i dobrze to wiedział. Nieograniczone możliwości i ciągłe pokusy, na które wystawiała go wielka kariera gwiazdy NFL, to było zbyt wiele dla niego i jego małżeństwa. Rok po rozwodzie Debbie wyszła za jednego z lekarzy ich klubu, zostając szczęśliwą żoną i matką trójki kolejnych dzieci, samych chłopców. Z Jackiem także miała syna, który skończył już dwadzieścia jeden lat, studiował na bostońskim uniwersytecie i nie wykazywał najmniejszego zainteresowania futbolem amerykańskim, może poza wyrażaniem podziwu dla osiągnięć ojca. Jego ulubioną dyscypliną była koszykówka, ponieważ również był słusznego wzrostu. Przede wszystkim jednak był dobrym studentem, o wiele lepszym niż Jack, i po uzyskaniu licencjatu zamierzał studiować prawo. Sport wyczynowy w ogóle go nie pociągał. Meczów futbolowych nie oglądał nawet w

telewizji. Jack dotarł do siedziby telewizji, wolno przedreptał przez główny hol, wciągnął się jakoś do windy i pochylony wpół, przycisnął guzik swojego piętra. Nie mógł się wyprostować, toteż nie widział twarzy kobiety, która zaraz po nim zdążyła wejść do kabiny. Widział tylko czarne szpilki, czerwony płaszcz i niezłe nogi. Ale nie miał ochoty teraz o tym myśleć. Na stare lata przyjdzie mu pędzić klasztorne życie. Kobieta w szpilkach i czerwonym płaszczu wcisnęła przycisk swojego piętra i stanęła obok Jacka. - Nic panu nie jest? - spytała zaniepokojona. - Coś jest. Ale przeżyję - odparł Jack, próbując unieść głowę i spojrzeć na kobietę, krzywiąc się natychmiast z bólu. Kobieta wyglądała znajomo, ale długo nie mógł sobie przypomnieć, kto to jest, aż nagle go olśniło. Światowe guru stylowego i wytwornego życia, a on stoi przy niej zgarbiony niczym Quasimodo, nieuczesany i nieogolony, w klapkach i dresie gimnastycznym. Cierpiał jednak taki ból, że prawie go to nie obchodziło. Obraz tej kobiety na ekranie telewizyjnym zawsze wydawał mu się nazbyt perfekcyjny, ale teraz w jej oczach dostrzegł coś sympatycznego, co utwierdziło go w przeświadczeniu, że sam musi wyglądać beznadziejnie. Wręcz żałośnie. Kiedy spojrzał znowu na nią, zauważył drobne kropelki krwi z obu stron jej ust, jak po ukłuciu szpilką, ledwie widoczne, ale jednak je spostrzegł. - Dysk mi wypadł - wyjaśnił i dodał: - A pani to chyba się zacięła przy

goleniu. Kobieta jakby się spłoszyła i dotknęła ręką twarzy. - To nic... - powiedziała niewyraźnie, gdy winda zatrzymywała się na jego piętrze. Rzadko się to zdarzało, ale stało się akurat dzisiaj. Po spotkaniu z wróżbitą, a jeszcze przed przyjazdem do telewizji, Valerie pojechała do kliniki na zastrzyki botoksu. Oczywiście nie miała zamiaru nikomu tego tłumaczyć i zastanawiała się, czy mężczyzna w ogóle się domyśla, co to za ślady. Wiedziała, kim on jest. Widywała go czasem na korytarzach i wydawał się jej przystojny. Dzisiaj jednak wyglądał marnie; albo dopadła go jakaś choroba, albo doznał kontuzji. - Pomóc panu przy wyjściu? Naprawdę mu współczuła. Widać było gołym okiem, że cierpi. - Może byłaby pani łaskawa przytrzymać mi drzwi. Gdyby mnie trąciły, resztę życia spędziłbym na wózku z porażeniem czterech kończyn. Zbyt hucznie obchodziłem Halloween - mówił, kuśtykając przez rozsunięte drzwi. Miał też nadzieję na huczne świętowanie urodzin, ale to nie było mu dzisiaj pisane w gwiazdach i może już nigdy nie będzie, myślał posępnie, dziękując kobiecie, gdy drzwi za jego plecami zaczynały się zasuwać. Kiedy dotarł do gabinetu, ledwie mógł się ruszyć z bólu, więc padł na kanapę i ułożył się na niej, wydając głośne jęki. Chwilę później wszedł Norman Waterman, jego ulubiony asystent produkcji, który spojrzał na

niego ze zdumieniem. Norman od dziecka pasjonował się futbolem, uwielbiał Jacka Adamsa, znał jego statystyki lepiej niż on sam i wciąż trzymał w domu kolekcję kart z jego wizerunkiem, a wszystkie były podpisane osobiście. - Do cholery, Jack! Co ci jest? Wyglądasz, jakby pociąg po tobie przejechał. - Uhm... Bo właśnie przejechał. Miałem w nocy mały wypadek. Wypadł mi dysk. Jest George? Muszę z nim obgadać jutrzejszy program. - Zaraz po niego skoczę. Hej, na marginesie, wszystkiego najlepszego! Dziś twoje urodziny. - Skąd wiesz? - zapytał mocno zgnębiony Jack. - Żartujesz? Jesteś legendą, bracie. Twoją datę urodzenia znam od dziecka. Zresztą dziś rano mówili o tym w wiadomościach. - Mówili o moich urodzinach czy ile mam lat? - spytał Jack z niepokojem w głosie. - Jedno i drugie. Ludzie tak czy owak wiedzą. Każdy, kto kiedykolwiek interesował się futbolem, wie, ile masz lat. Jesteś historią NFL. - No tak, tego mi jeszcze trzeba. Nie dość, że resztę życia spędzę w wózku inwalidzkim, to obwieścili całemu światu, ile mam lat. Pięknie. Dziewczętom, z którymi szedł do łóżka, najczęściej mówił, że ma trzydzieści dziewięć lat, a one były zbyt młode, by mieć w pamięci jego karierę albo też niewiele je ona obchodziła. Wiele mu wierzyło,

zresztą każda była wniebowzięta, że umawia się na randkę z Jackiem Adamsem. Podanie do publicznej wiadomości informacji, że skończył pięćdziesiąt lat, zaszkodzi zapewne jego donżuańskiej karierze, ale czy bardziej niż Kobieta Kot, która w jedną noc przemieniła go w próchno? Czuł się jak zdechły pies. - Jak zamierzasz świętować okrągłe urodziny? - zapytał niewinnym głosem Norman w chwili, gdy Jack wydał z siebie głośny jęk. - Planuję samobójstwo. Idź już po George'a, dobra? - Jasne, lecę, Jack... I jeszcze raz, wszystkiego najlepszego! - dorzucił szczerym głosem. Jack nie odpowiedział, zamknął oczy i leżał dalej na kanapie, nie mogąc poruszyć się z bólu. Życzliwość Normana była wzruszająca, ale na swoje urodziny chciał już tylko, żeby zniknął ból i wróciło dawne życie. Życie pełne seksu i kobiet. W tym czasie Valerie siedziała przy biurku kilka pięter wyżej i przeglądała katalog z próbkami tkanin, z których zamierzała wybrać coś do programu o renowacjach w salonie oraz do programu o ozdobach świątecznych na nadchodzące Boże Narodzenie. Niektóre tkaniny były naprawdę wspaniałe. Na biurku leżały stosy fotografii i próbek materiałów. Wszystko w skrupulatnym porządku. Każdy swój program Valerie miała zapięty na ostatni guzik, zawsze z dużym wyprzedzeniem. Teraz też czekał ją pracowity tydzień. Gdy weszła do pokoju, pierwsze kroki skierowała do lustra, szukając

krwawych punkcików, które zauważył Jack. Były naprawdę drobne. Zmyła je szybko wodą, uważając, że wspominanie o nich było z jego strony nietaktem, zważywszy zwłaszcza jaki sam przedstawiał widok. Zawsze gdy go widziała, wydawał jej się zarozumiały, a prezentował się tak, jakby żywcem zszedł z okładki „Sports Illustrated" albo „GQ". Teraz dla odmiany wyglądał, jakby mieszkał samotnie w jaskini albo jakby fale wyrzuciły go na brzeg niczym rozbitka z tonącego okrętu ale wyraźnie trawił go ostry ból. Szybko jednak zapomniała o Jacku i zaczęła robić notatki do najbliższych programów. Miała zaledwie dwie godziny, bo zaraz po południu umówiła się z córką w „La Grenouille". Urodzinowy lunch w znanej francuskiej restauracji stał się ich coroczną tradycją, a dla Valerie miał być jedynym tego dnia świętowaniem urodzin. Nie ucieszyła się, kiedy Marilyn, jej nienaganna sekretarka, powiedziała, że również w telewizji podano rano informację o jej urodzinach. Wiadomość, że Valerie Wyatt kończy sześćdziesiąt lat, wielokrotnie powtarzano w różnych stacjach. Zatem nie tylko słuchacze radiowi dowiedzieli się o jej wieku, ale też wszyscy, którzy rano włączyli telewizory, żeby obejrzeć wiadomości. Cóż, wyszło szydło z worka. I wcale nie było wielkim pocieszeniem, gdy Marilyn dodała, że urodziny obchodzi dzisiaj również Jack Adams, wielka gwiazda NFL i znany sprawozdawca sportowy. Valerie już nie chciało się mówić, że właśnie spotkała wielkiego gwiazdora w windzie, skulonego we dwoje i jęczącego z bólu. Nic jej nie obchodziło, czy

Jack Adams świętuje dziś urodziny i ile ma lat. Dość, że ona sama kończy sześćdziesiąt, i wie o tym cały świat. Czy mogło się zdarzyć coś gorszego? Cała planeta wiedziała, że jest starą kobietą, i nawet przepowiednie Alana Starra o czekających ją w tym roku sukcesach i miłości nie stanowiły wielkiego pocieszenia, zresztą nie było pewności, że przepowiednie się sprawdzą. Ponura rzeczywistość upływających lat okropnie ją przygnębiła. Sześćdziesiąt brzmiało w jej uszach jak dziewięćdziesiąt. ROZDZIAŁ 2 April Wyatt zwlokła się z łóżka, nie potrafiąc przez kilka minut uprzytomnić sobie, jaki dzisiaj dzień tygodnia. Budzik zadzwonił, otworzyła oczy, podniosła się automatycznie i przeszła do łazienki, powłócząc nogami. Było tuż po czwartej nad ranem. Przed piątą chciała być na targu rybnym na Południowym Bronksie, a przed szóstą na rynku owocowo-warzywnym. Miała do zrobienia dużo zakupów do restauracji. W połowie mycia zębów przemknęło jej przez myśl, że dzisiaj są przecież jej urodziny. Zwykle mało ją to ruszało, ale w tym roku czuła dziwne podenerwowanie. Kończyła trzydzieści lat i z lękiem oczekiwała nadejścia tego dnia. Nienawidziła „okrągłych urodzin". Zmuszały człowieka do oceny siebie według miar przykładanych przez wszystkich innych, a w tradycyjnym rozumieniu April z pewnością od tych miar odstawała. Kończąc trzydzieści lat, kobieta powinna mieć męża, dzieci i/albo dobrą pracę, a może nawet własny dom. April miała restaurację, ale ani męża, ani choćby

chłopaka, a od posiadania własnych dzieci, czy zastanawiania się nad ich posiadaniem, dzieliły ją lata świetlne. Co gorsza, była zadłużona po uszy u matki. To Valerie wyłożyła pieniądze na odnowienie budynku, w którym April otworzyła restaurację. Marzyła o niej od dziecka, a dzisiaj była ona całą radością jej życia. Przynosiła niezły zysk, ale dług wciąż nad nią wisiał. Co prawda Valerie nie naciskała na spłatę, jednak April zamierzała oddać pieniądze co do centa. Wyliczyła, że jeśli restauracja nadal będzie osiągała przychody na tym samym poziomie, to spłaci pożyczkę w ciągu pięciu lat. Budynek stał w jednej ze starych dzielnic przemysłowych, gdzie niegdyś działały dziesiątki zakładów przetwórstwa mięsnego, a którą niedawno poddano rewitalizacji. Dom od wielu lat był ruderą i przywrócenie go do stanu spełniającego wymagane normy oznaczało gruntowną modernizację, którą April starała się przeprowadzić jak najmniejszym kosztem. Na piętrze mieściło się jej mieszkanie oraz biuro. Wszystko, co miała, włożyła w restaurację, dlatego jej apartament na piętrze przypominał noclegownię. Jeśli więc przyłożyć do niej miarę trzydziestolatek, April miała własną firmę i dobrze rozwijającą się karierę, jednak nic poza tym. Nie miała mężczyzny, nie miała dzieci, nie miała własnego domu, za to długów aż w nadmiarze. Ale realizowała swoje marzenie i kochała je ponad wszystko. Restaurację nazwała „April w Nowym Jorku". Niemal każdego wieczoru było w niej tłoczno, a w ciągu trzech lat

działalności lokal doczekał się kilku entuzjastycznych recenzji w prasie. Bez wątpienia to właśnie restauracja była jej dzieckiem. Ucieleśniała jej najskrytsze marzenie, i April udało się już zgromadzić przy niej gromadkę wiernych bywalców. Otwarta była przez siedem dni w tygodniu, a ona przebywała tam codziennie, dzień i noc. Sama kupowała żywność, była szefową kuchni, a nawet wychodziła między stoliki, żeby porozmawiać z gośćmi. Ale najbardziej lubiła znikać w kuchni i gotować. Od czasu do czasu jednak musiała się pokazać na sali, zwłaszcza gdy zjawiali się stali goście. Sama dobierała wina i menu restauracji doczekało się listy bardzo interesujących trunków po umiarkowanych cenach. Ci, którzy często u niej bywali, mówili, że to najlepsza restauracja w Nowym Jorku. Po pierwszym roku w college'u April zrezygnowała ze studiów, początkowo mówiła, że chodzi o roczną przerwę, ale na uczelnię nie wróciła mimo oczekiwań ze strony rodziców. Ojciec był profesorem historii średniowiecza na uniwersytecie Columbia i przez dwa semestry April uczęszczała na jego zajęcia. Okrutnie się męczyła. Marzyła tylko o tym, żeby zostać szefową kuchni. Pasja matki, urządzanie stylowego i wytwornego życia, w ogóle do niej nie przemawiała - chyba że dotyczyła tego, co dzieje się w kuchni. Eleganckie wesela i nakrycia stołowe niewiele ją interesowały, podobnie jak wygląd pokoju dziennego. Tak naprawdę lubiła tylko przygotowywać jedzenie, które miało wszystkim smakować.

April spędziła sześć lat we Francji i Włoszech, gdzie chodziła do szkół i praktykowała u znakomitych kucharzy, a w końcu znalazła pracę w najlepszych restauracjach Europy. W Paryżu była stażystką w kuchni samego Alaina Ducasse, a później została pierwszą asystentką kuchmistrzyni wypieków i deserów w restauracji „Tour d'Argent". Praktykowała też we Florencji i w Rzymie, i kiedy w wieku dwudziestu pięciu lat powróciła do Stanów Zjednoczonych, przywiozła ze sobą ogromny bagaż wiedzy i doświadczenia. Przez rok pracowała w jednej z najmodniejszych restauracji Nowego Jorku, a przez następny rok, dzięki pomocy matki, zajmowała się uruchamianiem restauracji swoich marzeń. Pragnęła podawać w niej potrawy najlepsze w swoim rodzaju, wyborne specjały, a jednocześnie proste posiłki, które ludzie lubili jeść na co dzień. Nie chciała się zatapiać w wymyślnych sosach ani proponować wyszukanego menu, którym goście interesowali się tylko raz na jakiś czas. Serwowała znakomite makarony, przyrządzane przez nią według najlepszych receptur poznanych w Rzymie i Florencji, a befsztyk tatarski podawała dokładnie w taki sposób, jak robiono to we Francji. W ofercie miała burgundzkie ślimaki dla ich amatorów, a także gęsią wątróbkę, na zimno lub gorąco, czy wykwintną kaszankę francuską „boudin noir". Ale w menu można też było znaleźć najdelikatniejszego łososia, niezapomniane cheeseburgery na słodkich bułkach własnego wypieku, makarony zapiekane z serem, pieczeń rzymską, gulasz z peklowanej wołowiny przyrządzony tak, jak zwykły go przyrządzać nasze babcie,

pizzę dla smakoszy, kurczaka, pieczonego łub smażonego w stylu południowym, udziec jagnięcy po francusku i ziemniaki purée, które rozpływały się w ustach. A co powiedzieć o kawiorze i rosyjskich blinach, sajgonkach, chińskich zakąskach „dim sum", krabach i homarach z portów Maine, a latem krabach w miękkiej skorupie oraz fantastycznych krewetkach i ostrygach, które sama wybierała na targu. W jej zamyśle menu miało stanowić kombinację wszystkiego, co ludzie lubili jeść, a ona uwielbiała gotować -z serią przysmaków na czele, począwszy od żydowskich knedli z macą, przez włoską polentę i pastinę, po naleśniki, francuskie tosty i gofry, serwując je o każdej porze dnia, nie tylko na lunch czy niedzielne późne śniadanie. Z paryskiego hotelu Ritz sprowadziła szefa wypieków, który przygotowywał wyśmienite ciasta, desery i suflety. A do tego wszystkiego znakomite wina z całego świata po niewygórowanych cenach, w doborze których pomagał jej specjalista od win, doskonały sommelier. Restauracja z dnia na dzień stała się hitem, nie tylko wśród dorosłych klientów, ale także wśród ich pociech. Specjalne menu dla dzieciaków zawierało takie pozycje, jak sandwicze z grillowanym serem, które uwielbiały zarówno dzieci, jak i dorośli, hot-dogi i hamburgery, małe pizze, makaron bez dodatków, zapiekanki serowe, kawałeczki pieczonego kurczaka na jeden kęs i frytki smażone w sposób, jakiego się nauczyła we Francji, za którymi wszyscy przepadali. Na deser dzieciaki mogły zamówić desery lodowe z polewą karmelową, słodkie

sandwicze krakersowe „s'more" znane z biwakowego ogniska, banany z lodami i bitą śmietaną na podłużnym talerzyku, całą gamę smaków milkshaków, a nawet piwo korzenne. Kiedy rodzice zapowiadali, że wybierają się do „April w Nowym Jorku", dzieciaki wpadały w zachwyt, a gdy dorosły postanowił zamówić sobie coś z menu dla dzieci, także się nie rozczarował. Był to rodzaj restauracji, do jakiej April chciałaby się wybrać jako dziecko i którą ceniła jako osoba dorosła. Podobnie jak wszyscy, którzy przychodzili tu na obiad. Mieli ciągłe rezerwacje na lunche, wieczorne obiady i niedzielne śniadania. O tej porze roku April serwowała białe trufle na makaronie lub jajach sadzonych. Na białe trufle wydawała fortunę, ponieważ można było je znaleźć wyłącznie w jednym z regionów we Włoszech i transportowano je z Elby raz w roku, właśnie w listopadzie, w ciągu krótkiego, trzytygodniowego sezonu. Do restauracji April dotarły z Włoch dosłownie przed dwoma dniami i tylko prawdziwi smakosze znali i doceniali delikatne grzyby wykopane z ziemi, ostre w smaku i aromatyczne, jeśli startymi delikatnie posypało się risotto lub makaron. Na dzisiejszy wieczór zaplanowała ich inaugurację. Jeżeli coś mogło się jej podobać w dniu swoich urodzin, to chyba tylko to, że otwierał on sezon na białe trufle, na punkcie których April szalała. Stanowiły poważną inwestycję w restauracyjne menu, ponieważ kosztowały majątek. Restauracja April stała się wielkim przebojem dla miasta, a dla niej całym życiem. Na nic innego nie miała czasu i nic innego jej nie

interesowało. Tylko w takim dniu jak dzisiaj pozwalała sobie na rozmyślanie, czego jej w życiu brakuje. Właściwie brakowało jej całej reszty, ale poza restauracją nie chciała mieć nic innego. Od pięciu lat nie zaznała poważnego romansu, a zresztą na romans nie miałaby czasu. Wcześniej, jeszcze w Paryżu, wdała się w toksyczny związek z mężczyzną, jednym z kucharzy, który był kłótliwy, potrafił w pół słowa urwać rozmowę i wyjść, a raz groził jej rzeźnickim nożem. Wyplątanie się z tego związku zajęło jej dwa łata, a okupiła go wizytami u psychoterapeuty i osiemnastoma miesiącami na prozacu. Od tego czasu była płochliwa jak sarna. Z mężczyznami wiązała się na krótko, niezbyt często i nie szukała głębszych uczuć. Restauracja zdawała się wszystko zastępować. Jednak przekroczenie trzydziestki było dla niej szokiem, czymś w rodzaju ostatniego dzwonka alarmowego. Znaczyło, że ma się naprawdę swoje lata, a może nawet, że jest się po prostu starym. Zaczęła się zastanawiać, czy kiedykolwiek wyjdzie za mąż i będzie miała dzieci, a jeżeli nie, to jak się będzie z tym czuła? Co, jeśli zamiast dzieci, będzie posiadała kilka dobrych restauracji? April zamierzała otworzyć drugą restaurację, choć jeszcze nie teraz. Najpierw tę pierwszą musiała jak najlepiej urządzić. Nawet po trzech latach znajduje się rzeczy, które można poprawić, czy systemy czekające na udoskonalenie lub zmianę. Niedawno zatrudniła drugiego sommeliera, ponieważ pierwszy skarżył się, że jest przepracowany, a w przeciwieństwie do niej - nie chce

pracować siedem dni w tygodniu. Ale jej harówka nie przeszkadzała. Taka była natura tego biznesu. April nie miała pojęcia, co miałaby ze sobą zrobić, gdyby wzięła dzień wolnego, więc w ogóle nie brała urlopu. W drodze na targ rybny Fulton na Bronksie nie przestawała myśleć o urodzinach. Matka uwielbiała fakt, że obie urodziły się tego samego dnia i miesiąca, ale w dzieciństwie April to złościło. Nie podobało jej się, że musi dzielić „swój dzień" z kimś innym, jednak teraz, kiedy była dorosła, nie miała nic przeciwko temu. Zdawała sobie sprawę, że ten rok będzie dla matki trudny. Mama wyraźnie bała się nadchodzącej sześćdziesiątki. Skoro ona bojaźliwie myślała o trzydziestce, to wyobrażała sobie, co musi czuć mama, której sukces zawodowy w znacznej mierze opierał się na młodym wizerunku. April było zwyczajnie żal matki. Wiedziała, jak bardzo przeżywa brak poważnego związku z mężczyzną, właściwie jakiegokolwiek związku z mężczyzną. Mamę z kolei niepokoiła samotność April i od czasu do czasu napomykała o tym córce. April nie miała czasu się nad tym zastanawiać i tylko w taki dzień jak dzisiaj chodziły jej po głowie różne refleksje. Jednak zapomniała o nich natychmiast, gdy tylko wysiadła ze swojej pół-ciężarówki i zaczęła się przepychać w tłumie targu rybnego, gdzie zaopatrywała się większość nowojorskich restauracji. Niemal do szóstej wybierała i kupowała potrzebne produkty, a potem przejechała na targ owocowo-warzywny, spędzając tam dalsze półtorej godziny. Do swojej restauracji przy Little West Twelfth Street wróciła krótko

przed ósmą rano, zaraz też przeszła do kuchni i zaparzyła sobie dużą filiżankę dymiącej café au lait. Po chłodnym poranku na targu niczego więcej nie było jej trzeba. Kiedy włączyła radio, zdumiona usłyszała w jednym z porannych programów, jak prezenter zdradza wiek mamy. Wiedziała, że coś takiego przygnębi ją jeszcze bardziej, jeśli również słucha dziś radia. Dobrze przynajmniej, że nikt nie wspomniał o jej córce, April Wyatt, która również ma urodziny i kończy trzydzieści lat. Z takim wiekiem trudno sobie poradzić, nawet wtedy gdy nie wie o tym cały świat, myślała April. Nie zazdrościła mamie tej odsłony jej życia. Ale Valerie lubiła całą resztę, która się z tym wiązała: sławę, sukces, pieniądze, uznanie, a jeśli tego pragnęła, to musiała pogodzić się też z cieniami swojej kariery. April nie zależało na sławie, nie pragnęła zostać kimś takim jak Alain Ducasse czy Joel Robuchon. Chciała tylko prowadzić restaurację, w której wszystkim smakowałoby jedzenie, i dotychczas to jej się udawało. Po ojcu odziedziczyła naturalną rozwagę i prostotę w patrzeniu na świat, a po matce zamiłowanie do ciężkiej pracy. Nikt nie pracował tak ciężko jak Valerie, April dobrze o tym wiedziała. Ojciec patrzył na życie łagodniejszym okiem, miał mniej wygórowane ambicje. Praca naukowca w zupełności mu odpowiadała. Oboje rodzice przyznawali, że ich małżeństwo od początku było nieporozumieniem. Trwało jedynie osiem lat, rozwiedli się, gdy April miała siedem. Matka od razu zajęła się własną karierą, a ojciec zwykł mówić, że zabrakło mu wszystkiego, czego potrzeba, by wytrwać do końca. Małżeństwo z

Valerie było ponad jego siły. Ale pozostali dobrymi przyjaciółmi, sam zaś rozwód nie był dla nich gorzkim doświadczeniem. Po prostu wiedzieli, że absolutnie do siebie nie pasują, a Valerie powtarzała córce, iż jej ojciec jest dobrym człowiekiem. Dwa lata po rozwodzie tato się ożenił. Maddie była logopedą i pracowała z dziećmi w szkołach publicznych - świat z zupełnie innej bajki niż ten, w którym żyła Valerie, z jej programami telewizyjnymi, błyskotliwą karierą, lukratywnymi umowami licencyjnymi, bestsellerowymi książkami i pielęgnowanym wizerunkiem osoby publicznej. Valerie nie była taką gwiazdą, kiedy ojciec się z nią żenił, chociaż wyraźnie zmierzała w tym kierunku i stała się nią w niespełna parę lat. Maddie i ojciec April mieli dwójkę własnych dzieci, dwie córki, Annie i Heather, które skończyły dziewiętnaście i siedemnaście lat, obie wspaniałe. Heather, która latem pracowała u April w restauracji, chciała zostać nauczycielką. Z kolei Annie była matematycznym geniuszem i rozpoczęła pierwszy rok studiów na renomowanej uczelni, Massachusettes Institute of Technology. Wszyscy byli przyzwoitymi, sympatycznymi, normalnymi ludźmi i oboje rodzice chętnie bywali w restauracji April. W niedzielę, na późne śniadanie lub wieczorny obiad, ojciec nieraz przyprowadzał Maddie i Heather, a jeśli Annie przyjeżdżała na weekend do domu, to przychodzili wszyscy czworo. Był dumny z April. Valerie również. April cieszyła się, że między rodzicami nie ma animozji i potrafią się porozumieć. Jej życie było dzięki temu dużo łatwiejsze. Nie była w stanie wyobrazić sobie

rodziny, w której rodzice nienawidzą się po rozwodzie, choć w okresie dorastania nieraz widziała takie domy swoich koleżanek i kolegów. Jedynym naprawdę złym doświadczeniem, jakie ją spotkało w życiu, był związek z kucharzem we Francji, i zapewne właśnie dlatego, że jedynym, tak boleśnie go przeżyła i z takim trudem wracała do siebie. Wcześniej nikt nie traktował jej źle, nikt nie był nawet szczególnie nieuprzejmy. Potem się zarzekała, że już nigdy nie umówi się z żadnym kucharzem, i powtarzała, że większość kucharzy, których poznała, była mocno stuknięta. Popijając café au lait w czystej i spokojnej kuchni, April robiła notatki na temat nowych potraw wprowadzanych tego dnia do restauracyjnego menu. Na obiad zaczną podawać białe trufle w makaronie, ponadto pojawią się dwa dania specjalne z rybami, a na koniec, dla czystej przyjemności, dopisała suflet z likierem Grand Marnier. Pracownicy kuchni zaczną się schodzić około dziewiątej, by rozpocząć pierwsze przygotowania. Kelnerzy przychodzili o jedenastej, a restaurację otwierano w samo południe. April wychodziła z restauracji, kiedy wszedł pierwszy z jej zastępców - „sous-chefs", jak mówiła z francuska - asystentów głównego kucharza. O dziewiątej miała umówioną wizytę w gabinecie akupunktury. Chodziła tam nabożnie dwa razy w tygodniu, głównie po to, aby lepiej sobie radzić ze stresem. Akupunkturzystka miała gabinet przy Charles Street, trzy przecznice dalej w tej samej dzielnicy. W ciągu długich lat regularnych wizyt obie

kobiety połączyła serdeczna przyjaźń. W przeciwieństwie do April, cztery lata od niej starsza Ellen Puccinelli była mężatką od dziesięciu lat i miała trójkę dzieci. Zawodu uczyła się w Anglii pod okiem chińskiego mistrza. Mówiła, że pracuje głównie po to, by nie oszaleć i odpocząć trochę od dzieciaków. April chętnie spędzała z nią tę godzinę -trochę w tym było relaksu, trochę nieszkodliwego plotkowania, a trochę małej psychoterapii. Ellen, z mężem Larrym i dziećmi, nieraz przychodziła w niedzielne wieczory do restauracji April. Jej trzej łobuziacy byli ślicznymi dzieciakami. Mąż pracował jako przedsiębiorca budowlany, i życie w Nowym Jorku wymagało od nich prawdziwej żonglerki. Ellen, ubrana do pracy w dżinsy, gruby sweter i drewniaki, uśmiechnęła się szeroko na widok wchodzącej April. Obie lubiły swoje zawody. April zdjęła buty, zegarek, wełniany sweter i położyła się na przykrytej czystym prześcieradłem kozetce. W gabinecie Ellen zawsze było ciepło i przytulnie. Idealne miejsce na chwilę odpoczynku. Długie, zaplecione włosy April wisiały luźno ku podłodze. Ellen była niską, drobną kobietką o krótkich blond włosach i dużych, niebieskich oczach. Wyglądała jak chochlik z bajki, podobnie zresztą jak jej synowie. Na biurku stały fotografie trójki urwisów. - Czy dzisiaj masz urodziny? - zapytała Ellen, ujmując nadgarstek April, by zbadać tętno. Puls mówił jej, co się dzieje z April, które części ciała były ostatnio

najbardziej narażone na stres, na zbyt długie godziny aktywności czy po prostu przepracowanie. - Owszem - odparła posępnym głosem April. - Zaraz po przebudzeniu zaczęłam o tym myśleć i natychmiast wpadłam w podły nastrój, ale potem powiedziałam sobie: do diabła z urodzinami. Ważne, że mam restaurację, i nie muszę się martwić o to, czego nie mam. Ellen podniosła brwi, mierząc April tętno, ale nic nie powiedziała. - No nic - westchnęła April. - Wszystko w porządku? Wątroba, płuca, serce? W weekend złapałam przeziębienie, ale po dwóch dniach mi przeszło - powiedziała z dumą, a Ellen się uśmiechnęła. - Nic szczególnego, to samo co zwykle. Pewne systemy obronne masz osłabione, ale to normalne o tej porze roku. Zastosujemy moxę. April uwielbiała gorący, ostry aromat stożków moxy, które Ellen zapalała na jej brzuchu i gasiła zręcznie, zanim zdążyłyby oparzyć skórę. Palone zioła jednocześnie leczyły i rozgrzewały, April lubiła termopunkturę najbardziej ze wszystkich zabiegów, choć nie protestowała też przeciw nakłuwaniu. Ellen miała tak wielką wprawę, że nigdy nic nie bolało, po wyjściu zaś z gabinetu April czuła się zawsze wypoczęta. Zabiegom akupunktury poddawała się od czasu powrotu z Europy i od razu stała się ich gorącą zwolenniczką, a Ellen naprawdę znała się na rzeczy. - Jacyś nowi mężczyźni? - zapytała Ellen z zainteresowaniem, na co April zareagowała śmiechem.

- Nawet czterech. Trzech kelnerów na weekendy i sommelier, którego podkradłam Danielowi Bouludowi - odpowiedziała z chichotem, ale Ellen potrząsnęła głową. - Pytałam serio. Życie to coś więcej niż gotowanie. - Tak mi mówią - odparła April i zamknęła oczy, gdy Ellen przypaliła kolejny stożek na brzuchu; czuła się jak w siódmym niebie. - O tym również myślałam dziś rano. Zawsze sądziłam, że przed trzydziestką będą już miała męża i dzieci, a teraz trudno mi to sobie wyobrazić w ciągu następnych kilku lat. Może jak skończę trzydzieści pięć. Kiedyś wydawało mi się, że trzydziestolatkowie to starzy ludzie, a wciąż czuję się jak dzieciak. Nawet wyglądała jak dzieciak. April nikt nie dawał jej łat, z urody bardzo przypominała Valerie, tyle że miała ciemne włosy. Za to obie miały takie same piwne oczy i idealnie gładką skórę. Dwie szczęściary. April nie robiła sobie makijażu, nie widziała sensu. W kuchennym ukropie pot spływał po twarzy. Nakładała na twarz kosmetyki tylko wówczas, gdy musiała się ładniej ubrać, wychodząc na przyjęcie czy na randkę, która zresztą nie przydarzyła jej się od paru dobrych lat. - Nie brakuje ci powodu do satysfakcji - powiedziała Ellen. -Mało kto w twoim wieku ma restaurację i prowadzi ją z takim powodzeniem. Myślę, że naprawdę ci się udało. - Dziękuję - odparła cicho April, podczas gdy Ellen odstawiła moxę i zaczęła nakłuwanie igłami. Po minucie odłożyła igły i jeszcze raz zmierzyła April tętno.

Instynktownie potrafiła wyczuć, jeżeli coś było nie tak i rzadko się myliła. - Znowu jakiś problem z okresem? - zapytała, wkłuwając dwie następne igły, a April się uśmiechnęła. Od lat nieregularnie miesiączkowała. Zapewne między innymi w taki sposób objawiał się u niej stres. Bywało, że przez kilka miesięcy nie miała okresu. Zażywała tabletki antykoncepcyjne, aby regulować miesiączki, ale także, by się zabezpieczyć na wypadek przypadkowych „okazji", choć nieczęsto się zdarzały. Wolała nie ryzykować, ale z drugiej strony dawno takiej „okazji" nie miała. - Nie mam okresu od dwóch miesięcy - powiedziała April bez żadnych obaw w głosie. - Kiedy ciężko pracuję, nie mam go miesiącami, a pracuję jak mrówka. W ostatnim miesiącu rozszerzyliśmy menu o parę nowych potraw. - Może powinnaś z tym pójść do lekarza - zasugerowała Ellen spokojnym głosem, wkłuwając igły w ramiona April. - Sądzisz, że coś jest nie w porządku? - zaniepokoiła się zaskoczona April. - Nie, nie - uspokoiła ją Ellen. - Ale masz jakiś dziwny puls. Czuję, jakbym coś w nim wychwytywała. Co? - Kiedy ostatni raz uprawiałaś seks? - Nie pamiętam. Dlaczego? - Może mówię od rzeczy. Wiem, że bierzesz pigułki, ale powinnaś

chyba zrobić test ciążowy. Nie zapomniałaś zażyć jednej czy dwóch tabletek po ostatnim stosunku? - Sądzisz, że jestem w ciąży? - April usiadła zaszokowana. - To absurd. Przespałam się z takim facetem. Trudno nawet powiedzieć, że go lubię. Recenzent kulinarny. Przystojniaczek, chyba niegłupi. Upoiłam go najlepszymi winami, żeby wywrzeć odpowiednie wrażenie, ale sama też sporo wypiłam, bo chciałam być towarzyska. Potem pamiętam tylko, że obudziłam się rano w sypialni, a on spał obok mnie w moim łóżku. Co gorsza, łajdak napisał fatalną recenzję. Twierdził, że menu jest dla dzieci, że jest do przesady uproszczone i że nie wykorzystuję swojej wiedzy i talentu. Cham i kawał drania. - Nie sądzę, aby samą antypatię do faceta można było uznać za skuteczny środek antykoncepcyjny - zauważyła rozsądnie Ellen, podczas gdy April, wyraźnie podenerwowana, położyła się z powrotem na kozetce. - Kiedy teraz o tym myślę, to rzeczywiście przypominam sobie, że nie zażyłam wtedy tabletki. Następnego dnia miałam takiego kaca, że zapomniałam, poza tym bolało mnie gardło. Mam nadzieję, że złapał wirusa. To była angina. Wszystko sobie przypomniała, choć wtedy zbagatelizowała sprawę i starała się bardzo, żeby o niej zapomnieć. I niemal zapomniała, ale teraz, gdy Ellen zaczęła zadawać pytania, szybko uświadomiła sobie sytuację. - Brałaś antybiotyki?

- Uhm, penicylinę. - Penicylina może zneutralizować pigułki antykoncepcyjne. Myślę, że powinnaś zrobić test. - Nie jestem w ciąży - powiedziała April zdecydowanym głosem. - Też tak sądzę. Ale lepiej się upewnić. - Wystraszyłaś mnie. Dziś są moje urodziny - przypomniała jej April i obie się roześmiały. - Jestem pewna, że nic się nie dzieje - uspokajała ją Ellen, ale było za późno, bo April już czuła się zestresowana. - Ja też - powiedziała jednak stanowczo, jakby próbowała przekonać Ellen i samą siebie. Rozmawiały jeszcze o różnych sprawach, ale kiedy April wychodziła z gabinetu, Ellen przypomniała jej o teście. Nie chciała o tym myśleć, była pewna, że nie jest w ciąży. Nie miała żadnych symptomów, oczywiście poza brakiem okresu, co jednak zdarzało jej się bardzo często. Była zła na siebie, że poszła z tym facetem do łóżka. Mike Steinman. Co za głupota. Ma tyle lat, że powinna być mądrzejsza. Ale był taki przystojny i taki inteligentny. Wszystko stało się w długi weekend Święta Pracy, na początku września, dwa miesiące temu. Od tamtego czasu nie chciała o nim myśleć. W drodze powrotnej do restauracji mijała aptekę. Głupio jej było, ale wstąpiła do środka i kupiła test ciążowy Coś takiego nie było przedmiotem jej troski od lat. Wpadła raz w panikę w Paryżu, jednak na szczęście niepotrzebnie. Była pewna, że tym razem również nie ma

powodu do obaw, ale mimo wszystko kupiła test, choćby po to, żeby mieć pewność i powiedzieć Ellen, że jednak się myliła. Nie chciała teraz mieć na głowie takiego zmartwienia. Po wejściu do restauracji najpierw zajrzała do kuchni. Wszystko było w jak najlepszym porządku, przygotowania do lunchu szły pełną parą. Otwierają dopiero za dwie godziny. Poszła na górę, żeby się przebrać na spotkanie z mamą. Pokoje na piętrze, stanowiące jej prywatne mieszkanie, były niemal całkowicie nieumeblowane. Stały tam jakieś drewniane skrzynie, kilka kartonowych pudeł i brzydkie lampy, a meble -biurko, komodę, kanapę i podwójne łóżko - kupiła w „Goodwillu", sklepie z używanymi rzeczami. Nie chciała wydawać pieniędzy na dekorację wnętrza. Wolała je spożytkować na najlepszej marki, choć używany, sprzęt kuchenny. Mama zaproponowała, że sama jej urządzi mieszkanie, ale April się nie zgodziła. Na piętrze spała i wykonywała robotę papierkową przy biurku. Pod tym względem w niczym nie przypominała matki. Robiła wrażenie, jakby stale gdzieś biwakowała. April sprawdziła nadesłane faktury na złożone ostatnio zamówienia i poszła na górę wziąć prysznic. O teście ciążowym przypomniała sobie, dopiero wtedy kiedy była już na wpół ubrana. Prawie zdecydowała, żeby go nie robić, ale w końcu machnęła ręką, a niech tam, jednak zrobi. Skoro Ellen podniosła kwestię, to lepiej być pewną, że nie jest w ciąży, niż gryźć się w niepewności przez kolejne dni. Postąpiła zgodnie z instrukcją na opakowaniu, a potem położyła test na szafce, i czekając

na wynik, dokończyła się ubierać. Włożyła czarne spodnie i czarny sweter, na nogi wsunęła buty na płaskim obcasie, a włosy zostawiła zaplecione w warkocz. Jej ciemne, długie włosy były gładkie i lśniące. Spoglądając w lustro, pociągnęła lekko wargi szminką. Dopiero wtedy spojrzała na test. Wzięła go do ręki, wpatrywała się w niego długo, a potem odłożyła z powrotem na blat szafki. Wyszła z łazienki, po chwili wróciła i znowu zaczęła się wpatrywać w wynik testu. To niemożliwe. To po prostu nie jest możliwe. Przecież bierze pigułki. Zapomniała tylko o jednej, na miłość boską... Może zresztą chodziło o dwie pigułki? Tamtej nocy była tak pijana, że nic nie pamięta. Coś takiego nie może jej się przytrafić. Po prostu nie może. Nie z facetem, którego ledwie zna, który ją rozwścieczył, któremu nie spodobała się jej restauracja i który w ogóle nie rozumiał, czym April się zajmuje. Co za urodziny, Boże... Takie rzeczy nie mają prawa się zdarzyć. Ale czasem się zdarzają. Zaszła w ciążę. Z mężczyzną, który jest jej kompletnie obcy. Co ma do diabła zrobić? W jej życiu nie ma miejsca na takie rzeczy. Jak mogła popełnić taki błąd? Dlaczego życie jest takie okrutne? Usiadła na łóżku w pustym pokoju i po jej policzkach popłynęły łzy. Na tym łóżku się z nim przespała. Jakże gorzko przyszło jej teraz żałować. Taka diabelska cena za niewiarygodnie głupi błąd. Czuła paniczny strach, gdy wkładała czarny płaszcz od mamy, a potem zaciskała mocno pas nad biodrami, jakby chciała dowieść światu, że nic się w jej brzuchu nie zmieniło. Chwyciła torebkę i

popędziła schodami na dół. Tym razem nie zatrzymała się w kuchni, jak miała w zwyczaju. Wybiegła na chodnik, przywołała taksówkę i podała kierowcy adres „La Grenouille". Lunch z matką, z kimkolwiek, był ostatnią rzeczą, jakiej teraz pragnęła, zwłaszcza uroczysty lunch urodzinowy. Nie miała zamiaru nic powiedzieć. Gdy taksówka zbliżała się do śródmieścia, w głowie April kołatała już tylko jedna myśl, że to są najgorsze urodziny w jej życiu. ROZDZIAŁ 3 Do restauracji weszła dwie minuty przed matką i hostessa poprowadziła ją do stołu, który zarezerwowała Valérie. Matka przychodziła tutaj często z przyjaciółmi, była to jej ulubiona restauracja, inna od restauracji córki, którą również uwielbiała. Jednak „La Grenouille" bardziej odpowiadała jej stylowi. Była elegancka, wytworna i bardzo modna od wielu lat, nie tylko wśród nowojorczyków. We wnętrzu wzrok cieszyły cudowne dekoracje kwiatowe, obsługa była nienaganna, a jedzenie, w czym obie się zgadzały, kapitalne, bodaj najlepsze w mieście. Kiedy pojawiła się Valérie, April siedziała przy stole pogrążona w myślach, wciąż w stanie szoku. Valérie wyglądała przepięknie. Uśmiechnęła się szeroko, pocałowała córkę w policzek i usiadła naprzeciwko. - Przepraszam za spóźnienie, od rana mam urwanie głowy, próbuję już zapiąć na ostatni guzik świąteczny program. Wszystkiego

najlepszego, kochanie! Dziś twoje urodziny. Mam nadzieję, że jak na razie wspaniałe? Nie było mowy, aby powiedziała matce prawdę. Może później, ale na pewno nie teraz. Najpierw sama musiała to przetrawić i podjąć decyzję, co dalej. Być może nigdy jej o tym nie powie. - Normalny dzień. Wstałam przed świtem, pojechałam na targ rybny, potem na targ owocowo-warzywny. Dziś wieczorem inaugurujemy sezon na białe trufle. Przedwczoraj przyszła dostawa. Powinnaś w weekend wpaść na obiad. Uśmiechnęła się do matki. Od początku łączyła je dobra relacja, a teraz, gdy były dorosłe, czuły do siebie jeszcze większy sentyment. April będzie jej dozgonnie wdzięczna za pomoc w realizacji marzeń i pożyczenie pieniędzy na otwarcie restauracji. To był dar nie do przecenienia. - Wszystkiego najlepszego również dla ciebie, mamo - dodała April. Valerie zamówiła butelkę szampana i nachyliła się w kierunku córki, zniżając głos. - Dzisiaj w radiu powiedzieli, ile mam lat - wyznała z posępną miną, wciąż nieszczęśliwa z tego powodu. - Wiem. Domyślałam się, że będziesz zła. Tak mi przykro. Ale to nie ma znaczenia, mamo. Mało kto uwierzy. Wyglądasz na niewiele starszą ode mnie. - Dziękuję za miłe słowa - rzekła Valerie. - Ale wiem, że teraz wszyscy znają prawdę.

- Możesz mówić, że w mediach się pomylili - próbowała ją pocieszać April, ale nazbyt była przejęta własnym kłopotem, by nadać głosowi uspokajającą nutę. - Nie chce mi się wierzyć, że mam sześćdziesiąt lat - westchnęła Valerie, a April uśmiechnęła się do niej ciepło. - Nie chce mi się wierzyć, że mam trzydziestkę - odparła i dodała cicho pod nosem: „i jestem w ciąży". Co prawda, to jeszcze nie koniec świata, ale nie mogło być nic gorszego od zajścia w ciążę z mężczyzną, którego nie znała i nie kochała. - Też nie wyglądasz na swoje lata - stwierdziła Valerie, odwzajemniając uśmiech. - Zwłaszcza z warkoczem i bez makijażu. Dawno już zrezygnowała z namawiania córki do malowania się. April przekonała ją, że przy jej trybie życia i pracy, jaką wykonuje, makijaż jest całkowicie zbędny. Choć miały uderzająco podobne figury i rysy twarzy, to już na pierwszy rzut oka się różniły. Jedna wyglądała tak pięknie, jakby była żywcem zdjęta ze stron „Vogue'a", a druga uosabiała naturalne piękno. Niemniej, przy takiej dbałości Valerie o swój wygląd, mogłyby uchodzić za siostry. Uniosły kieliszki, upiły łyk szampana i po chwili podszedł kelner przyjąć zamówienie. Skłonił się Valerie i życzył jej wszystkiego najlepszego w dniu urodzin. Valerie zwróciła uwagę, że córka również obchodzi dziś urodziny, i kelner uśmiechnął się uprzejmie do April.

Valerie zamówiła kraby, a jej córka grasicę w szparagach; uwielbiała sposób, w jaki ją tutaj przyrządzano. Nagle uświadomiła sobie, że w ciągu ostatnich dwóch miesięcy nie miała mdłości ani żadnego innego symptomu tego, co się stało, poza lekką nadwrażliwością piersi, którą kładła jednak na karb spóźnionego okresu. Teraz wiedziała, co się stało, i trudno jej było myśleć o czymś innym. Nie potrafiła. Dwie trzecie z tego, co mówiła matka, puszczała mimo uszu. Kelner jeszcze raz napełnił jej kieliszek szampanem, a April od razu go wypiła. Próbowała nie przyjmować ciąży do wiadomości. Gdy na stole pojawił się lunch, czuła się już troszeczkę wstawiona. Kiedy w końcu skończyły jeść, Valerie spojrzała na córkę z zatroskaniem. Przez cały lunch April robiła wrażenie półprzytomnej, czymś zmartwionej i rozkojarzonej. Poza tym szampan zaczął jej uderzać do głowy. - Masz zły humor z powodu urodzin czy stało się coś złego? - zapytała łagodnym głosem, a April potrząsnęła głową i spróbowała się uśmiechnąć - Nie, nic się nie stało. Trzydziestka uderzyła we mnie silniej, niż się spodziewałam. I szampan. Piły Cristala, swoją ulubioną markę. April nie sprzedawała go w restauracji, ponieważ był zdecydowanie za drogi dla jej klienteli. Nie serwowała też wina Chäteau d'Yquem, które kelner nalał im po lunchu do kieliszków w prezencie urodzinowym od firmy. Był to najlepszy „sauterne" i April nie chciała sprawiać kelnerowi przykrości, więc wypiła wino.

- Wrócę do pracy pijana - parsknęła śmiechem Valerie, podczas gdy April utkwiła wzrok w martwym punkcie ponad stołem, czując, jak zaczyna jej się kręcić w głowie. - Uhm, ja też - mruknęła niewyraźnie, a potem spojrzała na matkę przez mgiełkę wina i z jej ust padły słowa, których obiecała sobie nie wypowiadać. - Jestem w ciąży. Wyrzuciła to z siebie zupełnie niespodziewanie, a nowina osiadła ciężko między nimi na stole niczym słoń. Valerie patrzyła osłupiała na córkę, nic nie rozumiejąc. - W ciąży? Jak to się stało? To znaczy... nieważne. Z kim? Masz kogoś? Jeżeli April kogoś miała, to nic jej o tym nie wspominała. Valerie była absolutnie zaskoczona. Tego się nigdy nie spodziewała. - Nie, nikogo nie mam. To była chwila głupoty w weekend Święta Pracy. Nawet go nie znam. Widziałam go tylko raz. O ciąży dowiedziałam się dzisiaj. Valerie patrzyła na nią długo, a potem dotknęła palcami jej dłoni. Była zaszokowana podobnie jak April, kiedy ta spojrzała w łazience na test ciążowy. - Co zamierzasz zrobić? Raczej nie co, jak sądzę... lecz kiedy? - Nie wiem ani co, ani kiedy. Pierwszy raz jestem w takiej sytuacji. Mam trzydzieści lat, dziś rano wyrzucałam sobie, że nie mam męża ani dzieci, a teraz proszę, sama widzisz. Nie mam pojęcia, co z tym zrobić, co powinnam zrobić i co chcę.

- Urodzisz? Taka perspektywa zdawała się jeszcze bardziej szokować Valerie. Nigdy się nie znalazła w takiej sytuacji, ale też nigdy April nie zaszła niespodziewanie w ciążę z obcym mężczyzną. - Nie wiem. Nie jestem nawet pewna, czy kiedyś chciałam mieć dziecko. Ale stało się. Być może powinnam wykorzystać taką chwilę jak można najlepiej, choć to z pewnością skomplikuje mi życie. - Powiesz jego ojcu? Valerie zadawała pytania, których nigdy nie spodziewała się zadawać własnej córce. April była dobrze wychowana, zawsze rozsądna. Ale teraz jest w ciąży z mężczyzną, którego kompletnie nie zna. To musi być dla niej koszmar. Valerie zrobiło się żal córki. - Nie wiem. Prawdopodobnie nawet nie pamięta ani mnie, ani tego, co się stało. Oboje byliśmy nieprzyzwoicie wstawieni. Chyba nie powinnam mu mówić. Sama dam sobie z tym radę. - To chociaż miły człowiek? - Nie mam pojęcia. Nazywa się Mike Steinman. Napisał nieprzychylną recenzję o mojej restauracji. - Po tym, jak się z tobą przespał? Co za kreatura! Valerie znowu wyglądała na zaszokowaną, a April nagle się roześmiała. Wyznanie matce prawdy trochę ją otrzeźwiło. Postanowiły nie zamawiać deseru i poprosiły o kawę. Po jej wypiciu April poczuła się znacznie lepiej. - Trudno mi uwierzyć w to, co się stało. Brałam antybiotyk na

zapalenie gardła, moja akupunkturzystka powiedziała, że mógł zneutralizować działanie pigułek antykoncepcyjnych. Ona pierwsza nabrała podejrzeń, że to może być ciąża. Mnie by to nigdy nie przyszło do głowy. - Kiedy to się stało? - zapytała jeszcze raz Valerie zatroskanym głosem, nowina była niesamowita, obie zbiła z nóg w podobny sposób. - Dwa miesiące temu. W Święto Pracy - powtórzyła April, a matka pokiwała głową. - Jeżeli będziesz chciała coś z tym zrobić, musisz to zrobić szybko. - Wiem. Umówię się ze swoją lekarką. Ale decyzja należała do niej. Mike'owi Steinmanowi nie miała nic do powiedzenia. Chyba że postanowiłaby urodzić dziecko. Wówczas miałby prawo wiedzieć, ale niczego od niego nie oczekiwała.

- Jak ci mogę pomóc? - zaoferowała się Valerie. - Teraz w żaden sposób. Sama muszę podjąć decyzję. - W dzisiejszych czasach, jak sądzę, wiele niezamężnych kobiet ma dzieci, zwłaszcza w twoim wieku. To już nie jest takie tabu jak dawniej i na szczęście nie musisz wychodzić za kogoś, kogo nie kochasz, jeśli zdecydujesz się urodzić dziecko. Ale znając twój tryb życia, nie wiem, jak miałabyś dać sobie radę jeszcze z dzieckiem. - Ja też nie - przyznała szczerze April. - Nie miałam tego w planie. Posiadanie dziecka przez April wydawało się teraz niedorzeczne, obie to wiedziały, ale ostatnie słowo będzie należało do niej. April była pewna, że matka ją wesprze niezależnie od tego, jaką podejmie decyzję. - Powiem ci, mamo, kiedy coś postanowię. Co za urodziny... szybko ich nie zapomnimy. Nie chciałam ci o tym mówić przed podjęciem decyzji. - Dobrze, że powiedziałaś - rzekła uspokajającym głosem Valerie. Decyzja należy do ciebie. Ale cokolwiek postanowisz, ojciec i ja będziemy z tobą. - Nie mów jeszcze tacie - poprosiła April trochę zdenerwowana. Nawet nie potrafiła sobie wyobrazić, jak mówi o tym ojcu czy Maddie. Gdyby urodziła dziecko, wszyscy byliby w głębokim szoku. A może nie. Zresztą, czy to miało znaczenie? W tej chwili ważne było tylko, co w jej własnym odczuciu jest najlepszym wyjściem z sytuacji, a April wciąż nie była pewna, jakie jest jej własne odczucie. Wszystko

było zbyt nowe, zbyt nagłe i trudno jeszcze było ogarnąć to umysłem. Spojrzała na zegarek, a Valerie poprosiła o rachunek. - Muszę wracać do pracy - westchnęła April. - Ja też - rzekła Valerie, wciąż poruszona wieściami od córki. - Co robisz wieczorem? - zapytała April. - Idziesz gdzieś z przyjaciółmi? - Idę do łóżka wypłakać się w poduszkę, że cały świat już wie, ile mam lat - odparła Valerie z ponurym uśmiechem na twarzy. - Może chcesz wpaść do restauracji? Będziemy mieli białe trufle w makaronie. Jeśli wolisz, mogę zrobić trufle w risotto. - Chyba wolę być sama - powiedziała szczerze Valerie, a April to rozumiała, sama również wolałaby spędzić wieczór w samotności, ale musi pracować. - Kocham cię, mamo. Dziękuję za życzliwość. Przepraszam, że wyrwałam się z tym w twoje urodziny jak Filip z konopi - mówiła z wdzięcznością April, gdy obie wkładały płaszcze. - Przykro mi, że znalazłaś się w tak trudnej sytuacji. Nie zazdrościła córce decyzji, którą miała podjąć, ale widziała tylko jedno logiczne wyjście. Jeśli nikt jej nie pomoże, nie będzie w stanie jednocześnie opiekować się dzieckiem i prowadzić restauracji. W grę wchodzi właściwie tylko jedno rozwiązanie, myślała Valerie. April nie mogła mieć teraz dziecka, nie bez ojca i bez domu. Ale szanowała jej prawo do samodzielnej decyzji. Była pewna, że córka dojdzie do takich samych wniosków. Wiedziała, że April nie śpieszy się do rodzenia

dzieci. - Wszystkiego najlepszego, mamo - powiedziała April smutnym głosem, gdy przytuliły się przed restauracją. - Dzięki, że jesteś dla mnie taka dobra. I pamiętaj, nikt nie uwierzy, że masz sześćdziesiąt lat. - Tylko nie zrób ze mnie babci - jęknęła posępnie Valerie. -Nie jestem jeszcze na to gotowa. - Ja też nie - odpowiedziała szczerze April. - Nigdy nie sądziłam, że znajdę się w takiej sytuacji. - Cóż, wszystkiego najlepszego, kochanie, mimo wszystko. - Valerie posłała jej z daleka całusa, po czym każda wsiadła do swojej taksówki i odjechały do pracy. Kiedy April przyjechała do restauracji, poszła na górę się przebrać i już pięć minut później krzątała się na dole po kuchni, wdzięczna w duchu, że może oderwać myśli od swojego problemu. Pracowała przez całe popołudnie, czyniąc wszystkie obiadowe przygotowania na wieczór, potem robiła obiady i dopiero krótko przed północą zwolniła tempo i usiadła, żeby odpocząć. To był najlepszy sposób na spędzenie tych urodzin: być zbyt zapracowaną i zbyt zmęczoną, aby myśleć o czymkolwiek. Sprzedali siedem obiadów z białymi truflami mimo wysokiej ceny, a suflety z likierem Grand Marnier udały się fantastycznie. Jej pracownicy przygotowali dla niej tort urodzinowy i cała restauracja zagrzmiała gromkim „Happy birthday". Gdyby nie pozytywny wynik testu ciążowego, mógłby to być

zupełnie przyjemny wieczór. Ale nie sposób było o tym nie myśleć. Zmieniło się wszystko, i April miała wrażenie, jakby dźwigała na barkach ciężar ważący tonę. Czuła się, jakby w ciągu jednego dnia, mając przed sobą do podjęcia tę okropną decyzję, postarzała się o dziesięć lat. Zdmuchnęła świeczki na torcie, życząc sobie w myślach, aby wszystko się dobrze skończyło. Tego samego życzyła sobie Valerie, leżąc wieczorem w łóżku. Niespodziewanie sześćdziesiąte urodziny wcale nie wydawały się taką katastrofą. Martwiła się o córkę. Kiedy gasiła nocną lampkę, przypomniała sobie przepowiednię Alana, który powiedział, że April będzie miała dziecko. Na myśl o tym przebiegł jej dreszcz po plecach. Miał rację, w każdym razie jeśli chodzi o ciążę. Jeszcze nie wiadomo, czy dziecko rzeczywiście przyjdzie na świat. Mimowolnie zaczęła myśleć o nowym mężczyźnie w jej życiu, którego również przepowiadał Alan. Skoro sprawdziła się wróżba April, to może spełni się także jej wróżba? Dla odmiany byłaby czymś miłym. Na razie jednak potrafiła myśleć tylko o April. Tego wieczoru Jack Adams leżał w łóżku zmorzony środkami przeciwbólowymi. Nie był w stanie pojechać do restauracji „Cipriani". Wyszedł z biura, dowlókł się do domu i od razu się położył. Tej nocy nie czekał go ani akrobatyczny seks, ani dwudziestodwuletnie modelki gotowe hucznie świętować jego pięćdziesiąte urodziny. Leżał obolały i patrząc w ekran telewizora, rozmyślał o uciechach, których zaznał przez te wszystkie lata, przekonany, że życie, jakie dotąd znał,

skończyło się dla niego raz na zawsze. Co za cholerne urodziny. Czuł się, jakby przyszło mu opłakiwać minioną młodość, która zakończyła się dzień wcześniej w ramionach Kobiety Kota. Był pewien, że zabiła w nim Supermana. Dzień pięćdziesiątych urodzin okazał się tak podły, jak się tego obawiał, a nawet gorszy. ROZDZIAŁ 4 April poszła do Ellen tego samego dnia, w którym miała umówioną wizytę u lekarki. Gdy weszła do gabinetu, już od progu powiedziała jej, że miała rację, rzeczywiście jest w ciąży. - Och, tak mi przykro - rzekła współczująco Ellen. - Miałam nadzieję, że jednak się mylę. Ale coś tak czułam, mierząc ci puls. - Jesteś lepsza, niż ci się wydaje. - April posłała jej posępny uśmiech, kładąc się na kozetce. - Ja też miałam cichą nadzieję, że jesteś w błędzie. - Co zrobisz? - Ellen martwiła się o przyjaciółkę. - Nie sądzę, abym miała jakiś wybór - odpowiedziała April smutnym głosem. Przez cały tydzień biła się z myślami i każde rozwiązanie wydawało jej się najgorsze z możliwych. - Nie dam sobie rady jednocześnie z dzieciakiem i restauracją. Muszę się zdecydować na aborcję. Dziś po południu mam spotkanie z lekarką. - Wychowywanie dzieci nie jest takie trudne, jak się wydaje szepnęła Ellen. - Tobie pomaga mąż - przypomniała April. - Ja nie mam męża. Nawet nie znam tego faceta. Prawdopodobnie o niczym mu nie powiem.

- Larry przy dzieciach niewiele pomaga. Przez większość czasu ja się nimi zajmuję, a to trójka niezłych huncwotów. Mam przyjaciółki, które samotnie wychowały dzieci. Niektóre z nich zgłosiły się do banku spermy, bo tak bardzo chciały mieć dziecko, nawet bez męża. Początki są trudne, ale potem wszystko się jakoś układa. - Pracuję z reguły po dwadzieścia godzin na dobę, siedem dni w tygodniu. Kiedy mam znaleźć czas dla niemowlaka, a potem dwulatka? Nie sądzę, żebym umiała się na to zdobyć. Prawdopodobnie nigdy nie będę potrafiła. Moim dzieckiem jest restauracja. April wiedziała, co musi zrobić, co powinna zrobić. Tyle tylko że to niezbyt jej się podobało. - Na pewno znajdziesz jakieś wyjście - powiedziała spokojnie Ellen. Po prostu zrób to, co będzie dla ciebie najlepszym rozwiązaniem. - Wciąż staram się zdecydować, co może być dla mnie najlepsze. Odkąd dowiedziała się o ciąży, April wciąż była zła i nieustannie się martwiła. Matka dzwoniła do niej kilka razy, delikatnie próbując zaproponować pomoc w podjęciu decyzji, choć było oczywiste, że nie uważa, by April mogła sobie teraz pozwolić na dziecko, a April przez większość czasu myślała podobnie. Co jednak w pozostałym czasie? Nie była pewna. To była gigantyczna decyzja. Z ulgą szła po południu na spotkanie z lekarką. Przez cały tydzień głównie wypłakiwała łzy, nawet gdy pracowała w kuchni. Pracownicy, którzy dobrze ją znali, zaczęli się o nią martwić. Od dnia urodzin była niepokojąco milcząca.

April spędziła niemal godzinę na rozmowie z lekarką, która była bardzo sympatyczna i życzliwa. Omówiła z nią wszystkie kwestie medyczne i zasugerowała, by w kwestii decyzji April zasięgnęła konsultacji psychologicznej. Doskonale rozumiała, że decyzja nie jest łatwa. April tłumaczyła, że właściwie nie zna ojca dziecka i nie są ze sobą w stałym związku. Praktycznie była to przygoda jednej nocy, do tego pod wpływem dużej ilości wina. Nie w taki sposób człowiek powinien się decydować na dziecko. Poza tym nie chciała ciąży i nigdy jej nie planowała. To lekarka również była w stanie zrozumieć. Wyjaśniła April wszelkie procedury związane z aborcją, a na podstawie daty ostatniej menstruacji obliczyła, że April jest w dziesiątym tygodniu. Zaproponowała badanie ultrasono-graficzne, wyjaśniając, że to standardowe postępowanie u pacjentek w dziesiątym tygodniu ciąży. April zgodziła się, z ulgą przyjmując wiadomość, że ultrasonograf znajduje się w gabinecie obok. Jedna z pielęgniarek wprowadziła ją do mdławo oświetlonego pokoju, podała jej do wypicia trzy szklanki wody, a potem poprosiła, by przebrała się w fartuch i poczekała dwadzieścia minut, nie wychodząc w tym czasie do toalety. Kiedy później April położyła się na kozetce, laborantka posmarowała jej brzuch żelem, włączyła ultrasonograf i zaczęła poruszać po brzuchu metalową głowicą. April spojrzała w ekran. I zobaczyła. Małą, drobną, zagnieżdżoną w niej głęboko istotkę. Miała już kształt i wygląd dziecka, ale była maluteńka, a jej serduszko biło szybko i miarowo. Laborantka powiedziała, że

wszystko jest w porządku, pokazując, gdzie jest główka, gdzie jest, jak się wyraziła, „zadeczek", i gdzie są małe kończynki, które powoli się przekształcają w ręce i nogi. To było prawdziwe dziecko, a nie wyobrażenie, nie „pomyłka", której się dopuściła z obcym facetem. To już było życie, z bijącym sercem, a w przyszłości z duszą i rozumem. Gdy tak patrzyła w monitor, April zrobiło się słabo, a po jej policzkach potoczyły się łzy. Nigdy nie czuła się tak czymś przytłoczona i tak samotna, a jednocześnie tak bardzo blisko czegoś lub kogoś w życiu. Ogarnęła ją fala ścierających się nawzajem emocji. Zupełnie nie była gotowa na to, co poczuje, gdy zobaczy dziecko. Ten obraz zmienił radykalnie wszystko, co myślała przez cały miniony tydzień. - Wszystko w porządku. Laborantka dotknęła przyjaźnie jej ramienia, chcąc dodać otuchy, a potem wręczyła wydruk z obrazkiem tego, co widziały przed chwilą na monitorze. W drodze powrotnej do gabinetu lekarki April ściskała mocno wydruk między palcami. - Chcę urodzić to dziecko - oświadczyła mocnym głosem, siadając naprzeciwko niej przy biurku. Lekarka spojrzała na nią uważnie. - Jest pani pewna? - zapytała, a April przytaknęła. - Pewna. Dam sobie radę. Do tej pory nie potrafiła się pozbyć dziecka, a teraz już nie chciała. - W takim razie do zobaczenia w następnym miesiącu -powiedziała lekarka, wstając z uśmiechem i wyciągając do April dłoń. - Jeśli zmieni

pani zdanie, proszę natychmiast dać znać. Wciąż pozostaje margines swobody działania, gdyby mimo wszystko postanowiła pani przerwać ciążę, choć niewielki, najwyżej parę tygodni. Ale dla April po tym, co zobaczyła na monitorze ultrasonografu, nie była to już ciąża, z którą nie wiedziała, co zrobić. To było dziecko. Nie chciała tego, ale od dwóch miesięcy jest w ciąży. Datę porodu wyznaczono na czerwiec. Ma więc w sobie dziecko i ma termin porodu. Z gabinetu lekarskiego wyszła na słabych nogach, czując się lekko oszołomiona. Decyzja zapadła. April wiedziała, że już nie zmieni zdania. Przywołała taksówkę i wróciła do restauracji, a gdy tylko tam dotarła, weszła na górę i zatelefonowała do matki. - Chcę je mieć - odezwała się łagodnym głosem. Valerie wciąż była w pracy. - Co mieć, kochanie? - Właśnie wyszła z narady i po głowie chodziły jej tysiące różnych spraw. - O Boże! - wyszeptała, zanim April zdążyła odpowiedzieć na jej pytanie. - Chcesz mieć to dziecko? Jesteś pewna? Wiadomość nie wzbudziła radości u matki i April to wyczuwała. - Widziałam obraz na ultrasonografie, mamo. To jest malutkie dziecko. Nie mogę tego zrobić. Chcę je urodzić. Mówiąc to, rozpłakała się, a Valerie, słuchając córki, również zaczęła płakać. - Powiesz jego ojcu? - Valerie zaczęła się potwornie martwić o córkę. - Jeszcze nie wiem. Na razie wiem tylko tyle, że chcę je urodzić. W

miarę upływu czasu będę musiała dać sobie radę z całą resztą. - Dobrze - odrzekła Valerie mocniejszym głosem. - Powiedz, czego ci trzeba. Szczęście, że nie masz mdłości. Z tobą ciągle latałam do łazienki. - Valerie miała nadzieję, że April dokona innego wyboru, ale była zdecydowana wspierać córkę i zaaprobować każdą jej decyzję. Więc jesteś pewna? - Jestem pewna - odpowiedziała April głosem pełnym przekonania. - Kiedy ma się urodzić? - zapytała jeszcze matka drżącym głosem. - W czerwcu - odparła April, uśmiechając się po raz pierwszy od tygodnia. - Muszę przyznać - rzekła Valerie wyraźnie poruszona wiadomościami - że skończyć sześćdziesiąt lat i usłyszeć, że zostaje się babcią, to cholernie dużo jak na jeden tydzień. Próbowała robić dobrą minę do złej gry. Miała za sobą paskudny tydzień, ale April miała nie lepszy. Trzydzieste urodziny przyniosły jej zupełnie niespodziewany podarunek. Valerie pozostawało mieć nadzieję, że okaże się on rzeczywiście darem, a nie brzemieniem niemożliwym do uniesienia. Na pewno nie będzie łatwo. April miała nadzwyczaj absorbującą pracę i Valerie wiedziała, jak wiele dla niej znaczy restauracja. Aby ją otworzyć i z powodzeniem prowadzić, poświęciła cztery lata życia, a teraz nagle pojawi się w tym życiu dziecko, którym przyjdzie się jej zajmować bez pomocy mężczyzny. Na pewno nie tego Valerie pragnęła dla własnej córki. - Kiedy się urodziłaś, byłam w tym samym wieku - powiedziała z

zadumą. - Ale miałam do pomocy twojego tatę, który potrafił się tobą dobrze zająć. - Dam sobie radę, mamo. Wiele kobiet jest w takiej samej sytuacji. To nie koniec świata. Poza tym być może, być może, będzie to dla niej początek nowego życia. April była gotowa zrobić wszystko, co w jej mocy, żeby mieć i dziecko, i restaurację. Na początku mogłaby chować niemowlaka w restauracji. Potem w grę wchodził żłobek. Przecież inne samotne matki dają sobie radę, pocieszała się April. Ona również sobie poradzi. Zaraz zatelefonowała do Ellen i powiedziała jej, że zdecydowała się urodzić dziecko. Ellen niezwykle się ucieszyła i obiecała, że pożyczy jej wózek i dziecięce ubranka. Kiedy April odkładała słuchawkę, czuła się podniesiona na duchu, silniejsza i mniej wystraszona. Wciąż upominała siebie, aby wszystko robić powoli i po kolei. Musi teraz podjąć decyzję, czy powiedzieć o wszystkim Mike'owi Steinmanowi, ale na to nie była jeszcze gotowa, na razie nie chciała nic mówić nikomu. Najpierw sama musi się przyzwyczaić do nowej sytuacji, a miała do czego się przyzwyczajać. Po rozmowie z Ellen usiadła przy biurku i długo wpatrywała się w wydruk ultrasonografu. Wciąż nie wydawał się czymś realnym. Ostrożnie włożyła zdjęcie do szuflady, założyła kuchenny fartuch, wsunęła stopy w drewniaki i zeszła do pracy. Tym razem jednak uśmiechnięta, i w kuchni wszyscy z ulgą zobaczyli, że April znowu jest sobą. Bała się, ale była podekscytowana. Przez cały

wieczór powtarzała sobie w myślach, że ma siedem miesięcy na znalezienie sposobu, jak wszystko dobrze ze sobą powiązać. Tego samego wieczoru, leżąc w łóżku przed telewizorem, Valerie rozmyślała o córce. Przeskakując z kanału na kanał, gryzła się decyzją April o urodzeniu dziecka, gdy naraz zobaczyła na ekranie Jacka Adamsa, sprawozdawcę sportowego, który przeprowadzał wywiad z jakimś graczem futbolu amerykańskiego. Od razu się zorientowała, że to ten sam facet, którego spotkała w windzie w dniu urodzin, kiedy biedak ledwie chodził. Przyglądała mu się przez kilka minut z zaciekawieniem. Wspomniał przed kamerą, że w ostatnim czasie nabawił się bolesnej kontuzji kręgosłupa, ale po tym, jak się poruszał na ekranie, można było wnosić, że najgorsze ma już za sobą. Niemniej opowiadał, jakie to z gruntu nieprzyjemne doświadczenie. Mimowolnie uśmiechnęła się na wspomnienie, w jakim stanie widziała go w windzie. Teraz wyglądał zupełnie inaczej, wręcz czarująco. Zdawał się tryskać humorem i energią, był zupełnie innym człowiekiem niż tamto zbolałe stworzenie ubrane w dres i zwykłe klapki, które ledwie chodziło i mówiło. W telewizji prezentował się atrakcyjnie, był dużo bardziej elokwentny od reszty sprawozdawców i patrząc na niego, musiała przyznać, że jest bardzo przystojnym mężczyzną. Pamiętała, że kiedy sieć telewizyjna go zatrudniała, było to niemałe wydarzenie. Ba, wielkie wydarzenie. Obiła jej się o uszy ciągnąca się za nim opinia faceta polującego na młode kobiety. Śmiesznie było patrzeć na niego w telewizji po tamtym spotkaniu w

windzie. Zgięty wpół z bólu, wyglądał niczym karzeł z baśni braci Grimm. Nie myśląc o nim więcej, Valerie przełączyła na Sitcom, który lubiła czasem obejrzeć, ale po kilku minutach wyłączyła telewizor. Kiedy gasiła nocną lampę, szykując się do snu, przypomniała sobie, że musi zadzwonić do Alana i powiedzieć, jak trafnie przepowiedział ciążę April. Gdy wspominał o tym przy kartach, uznała to za kompletne brednie. Jednak się nie mylił. Jest dobry. Zasypiała, myśląc o nim i April. Później przyśniła jej się córka, z płaczącym dzieckiem na rękach, mówiąc, że popełniła okropny błąd i prosi matkę o pomoc, a Valerie nie potrafiła jej pomóc w żaden sposób. Obudziła się rano w przekonaniu, że April popełnia ogromny błąd, ale wiedziała jednocześnie, że nie odwiedzie jej od podjętej decyzji. Jeżeli April coś postanowiła, trudno było ją nakłonić do zmiany planów. Taka była w przypadku restauracji, zawzięta i uparta przy każdym drobiazgu, gotowa pokonać każdą przeszkodę, aby osiągnąć cel. Valerie miała taki sam charakter i podobnie podchodziła do kariery zawodowej. Była kobietą, która zawsze wiedziała, czego chce, jak jej córka. To oczywiście zaleta, nie słabość, ale w tym przypadku Valerie nie opuszczało przekonanie, że April nie robi dobrze. Rano zadzwoniła do córki, żeby jeszcze raz z nią porozmawiać. Wciąż niepokoił ją sen, jaki miała w nocy. - Jesteś pewna, że podjęłaś właściwą decyzję? - zapytała Valerie. Było jeszcze dość wcześnie. April siedziała przy biurku, pochłonięta przeliczaniem rachunków. Od czwartej rano była na nogach, już przed

piątą robiła zakupy na targu rybnym. - Tak, mamo. Jestem pewna - odpowiedziała spokojnie. -Nie zdecydowałabym się na dziecko świadomie, ale stało się, i mam poczucie, że nie mogę postąpić inaczej. Skończyłam trzydzieści lat, nie wiem, czy nadarzy mi się jeszcze sposobność, by mieć dzieci. Od pięciu lat z nikim się nie związałam, w każdym razie nie w poważny sposób, najczęściej wyglądało to tak jak ostatnio, choć rzadko był to ktoś tak zupełnie obcy. Stale pracuję. Skąd mam wziąć czas na chodzenie po przyjęciach i poznawanie ludzi? Praca wypełnia mi każdy dzień. Dla mnie nigdy nie będzie odpowiedniej pory na urodzenie dziecka. Zamierzam otworzyć drugą restaurację, a wtedy już na nic nie będę miała czasu. Zresztą, nawet gdybym kogoś poznała, nie ma pewności, czy chciałabym zajść w ciążę. Nigdy nie byłam pewna, czy w moim życiu jest miejsce dla dzieci ani czy potrafiłabym się nimi zająć. Jednak teraz, kiedy to wszystko samo się stało, brakuje mi odwagi, żeby się poddać i zrezygnować. Może nigdy więcej nie zajdę w ciążę? Może nie poznam żadnego faceta? Nie skorzystam z jednej możliwości, a mogę nie mieć następnej. Zapewne myślałabym inaczej, gdybym miała dwadzieścia dwa lata. Ale mam trzydzieści. Jestem za stara, żeby odrzucać taki dar losu. Zresztą wcale nie wiem, czy w wieku dwudziestu lat czułabym się inaczej. Ta mała istotka z bijącym serduszkiem, którą widzisz na ekranie ultrasonografu, jest diabelnie przekonująca. Tam w środku jest dziecko, istnienie, człowiek, a nie zawada w życiu czy pomyłka w ustalanym harmonogramie. To żywa

osoba, przytrafiła się właśnie mnie, w niewiarygodnie głupi sposób, ale muszę się zebrać i stawić czoło temu, co się stało, nawet jeśli nogi uginają się pode mną ze strachu. W miarę upływu czasu będę musiała znaleźć jakieś rozwiązanie. Na szczęście w dzisiejszych czasach wychowywanie dziecka przez samotną matkę nie jest takim problemem jak dawniej. Człowiek się z tym spotyka na każdym kroku. Kobiety zgłaszają się do banku spermy i zostają zapłodnione nasieniem nieznanych sobie mężczyzn. Ja przynajmniej wiem, kto jest ojcem dziecka. To inteligentny i wykształcony człowiek, który ma dobrą pracę i robi przyzwoite wrażenie. Mogę pomyśleć, że łajdak, bo nie lubi mojej restauracji, ale nie wydaje mi się jakimś szczególnie nieodpowiednim człowiekiem dla tego dziecka. Również z tym muszę się uporać. W tych okolicznościach najlepsze, co mogę zrobić, to podjąć wyzwanie. Na mnie spoczywa odpowiedzialność. - Nawet go nie znasz, April - westchnęła matka żałobnym głosem, wyrażając tym samym wszystkie najskrytsze obawy córki. - Nie znam. Nie szukałam takiej sytuacji i nigdy bym na nią nie przystała. Ale teraz chcę ją wykorzystać jak najlepiej, a nie zrobić coś, czego będę żałowała do końca życia. - A jeżeli będziesz do końca życia żałowała, że urodziłaś to dziecko? zapytała otwarcie Valerie. April zamknęła oczy, gdy o tym pomyślała, ale po chwili otworzyła je i uśmiechnęła się. Bez względu na to, jak silne były wątpliwości matki, klamka zapadła.

- Wtedy wyślę dzieciaka do ciebie. Będziesz mogła mówić, że to twoje, i robić zawstydzoną minkę. Nikt wtedy nie powie, że masz sześćdziesiąt lat. To idealne rozwiązanie. - Bardzo śmieszne - odparła Valerie z sarkazmem. Postanowiła pod żadnym pozorem nie przyznawać się publicznie do tego, że została babką. Niektóre sprawy były po prostu ponad jej siły, a ta do nich należała. Z całego serca była gotowa pomóc córce, ale nie chciała, aby w jej wizerunek zawodowy czy wiek wpisało się słowo „babcia". - Chciałam się tylko upewnić, że wiesz, co robisz - powiedziała do córki. - Nie wiem - odparła bez namysłu April. - Nie mam najmniejszego pojęcia, co mnie czeka, gdy dziecko przyjdzie na świat. Po prostu będę się starała nad wszystkim zapanować, najlepiej jak potrafię. Takie rzeczy się zdarzają. Mam nadzieję, ze w weekendy pomoże mi Heather, być może będę musiała zatrudnić opiekunkę. April wiedziała, że jeśli zajdzie taka potrzeba, to matka także jej pomoże, ale chciała spróbować podołać wszystkiemu sama. To jej dziecko i jej decyzja, aby je urodzić. Była trzydziestoletnią kobietą, przez sześć lat żyła na własny rachunek w Europie, z powodzeniem prowadziła własny biznes, więc wydawało się mało prawdopodobne, aby nie poradziła sobie z dzieckiem. Gdy spokojnie się nad tym zastanawiała, rosło w niej przekonanie, że nie może być inaczej. Ale

bywały chwile, gdy odzywał się w niej strach, taki sam, jaki teraz zdawał się pobrzmiewać w głosie matki. Wszystko było nowe. Ale miała siedem miesięcy na to, żeby przywyknąć do myśli 0 dziecku i poczynić jakieś plany. - Uważam, że powinnaś się odezwać do ojca tego dziecka -powiedziała Valerie, niezmiennie zmartwionym głosem, a April zastanowiła się, zanim odpowiedziała. - Być może. Jeszcze nie zdecydowałam. O ciąży wiem dopiero od ośmiu dni. Nie jesteśmy nawet znajomymi. To było strasznie głupie, wiem. Klasyczna wpadka, upiłam go, bo był niegłupi, atrakcyjny i sądziłam, że może napisze dobrą recenzję. I zobacz, czym to się skończyło. Dzieckiem i nieprzychylną recenzją. Co mam mu powiedzieć, jeśli zadzwonię? „Cześć, pamiętasz mnie? To moją knajpę zjechałeś w gazecie, mam uproszczone menu, nie wiem, czy serwować wyborne przysmaki czy jedzenie domowe, i nie wykorzystuję swojej wiedzy i talentu, aha, słuchaj, tak na marginesie, nie chciałbyś wychowywać ze mną naszego dziecka?". Napisał, że powinnam gotować dla dzieciaków, więc może powinnam do tego nawiązać i powiedzieć, że skoro przyszła mu do głowy taka złota myśl, to postanowiłam zacząć od dziecka? Nie umiem sobie wyobrazić, co miałabym mu powiedzieć i czego od niego oczekuję. Nawet nie wiem, czy go lubię. Z tego, co wiem, to nie bardzo, poza tym, że jest miły i chyba niezły w łóżku, jeśli dobrze pamiętam. Ale nie mam pojęcia, czy chciałabym się z nim wią-

zać, z dzieckiem czy bez dziecka. Może to w gruncie rzeczy cham? Może nie znosi dzieci? Może są miliony rzeczy, z powodu których bym go nienawidziła? Po prostu nie wiem. - Ale zamierzasz urodzić jego dziecko - powiedziała Valerie roztrzęsionym głosem. - Trochę to dla mnie zbyt nowoczesne wyznała z westchnieniem. - Może jestem starsza, niż mi się zdaje. Wciąż bliska jest mi idea miłości do mężczyzny, z którym kobieta ma dziecko, i pragnienie, aby przy niej pozostał. - Mnie również. Ale tak się nie stało. Me jestem pierwszą, której to się przytrafia. Dziś przynajmniej kobieta nie musi wychodzić za mąż za faceta, którego nie kocha lub nie zna. Nie musi uciekać do innego miasta i oddawać dziecka, ani robić aborcji, jeśli nie chce. Dzisiaj wiele kobiet ma dziecko z mężczyzną, którego mało zna lub nie zna wcale. Nie mówię, że to najlepszy sposób, nie mówię nawet, że dobry, ale po prostu mam szczęście żyć w świecie, w społeczeństwie, a nawet w mieście, gdzie mogę podejść do takiej sytuacji według własnego uznania i nikt mi nic nie narzuca. Nie wiem, czy chcę, żeby ojciec dziecka mi pomagał, wtrącał się w tę sprawę czy angażował w wychowanie dziecka. Na razie to moje dziecko, nie nasze. Jeżeli mu powiem, to wyłącznie dlatego, że ma prawo wiedzieć, i szanuję to prawo. Ale poza tym niczego od niego nie chcę. Me zadzwonił do mnie po wspólnie spędzonej nocy, nie podziękował za obiad, więc nic we mnie nie zainwestował. Gdyby był mną zainteresowany, odezwałby się na pewno.

Valerie zdawała sobie sprawę, że April rozmyślała nad tym przez cały tydzień i miała w tej kwestii słuszność. Skoro Steinman nie odezwał się po napisaniu krytycznej recenzji, to albo się wstydził, albo miał to wszystko gdzieś. Tym trudniej było April wykonać do niego telefon. Nawet gdyby ze sobą chodzili, nie byłaby to łatwa rozmowa, a skoro nic ich nie łączyło, April miała prawo się zastanawiać, czy mówić mu teraz, czy po narodzinach, czy też w ogóle nie mówić. W tej chwili nie chciała znać jego opinii, żeby w spokoju podjąć decyzję o urodzeniu dziecka. Nie liczyła na niego. Polegała wyłącznie na sobie. Valerie mimowolnie poczuła, jak bardzo ją za to ceni, chociaż sama nie podjęłaby decyzji, jaką podjęła córka, zwłaszcza gdyby musiała liczyć wyłącznie na siebie. Była gotowa otwarcie przyznać, że brakuje jej takiej odwagi. - Dobrze, kochanie. Chciałam się tylko upewnić, czy wiesz, co cię czeka. - Valerie westchnęła. - Kiedy powiesz tacie? W głosie Valerie znowu zabrzmiała troska. Znała byłego męża, Pata, i wiedziała, że będzie na to patrzył krzywym okiem. Był konserwatywnym człowiekiem, przywiązanym do tradycji, i z pewnością nie przypuszczał, że jego najstarsza córka mogła mu urodzić nieślubnego wnuka. Z drugiej strony, April była jego oczkiem w głowie. - Jeszcze nie wiem - odparła April, patrząc na zegarek. Przed południem miała umówione spotkanie z rzeźnikiem, u którego chciała zamówić mięso na cały miesiąc, a poza tym

zamierzała się spotkać z dostawcą drobiu i przyjrzeć się jego ofercie na nadchodzące Święto Dziękczynienia. W ostatnim tygodniu, kiedy zmagała się z decyzją o dziecku, siłą rzeczy zaniedbała parę ważnych spraw. Teraz znowu musiała się skoncentrować na problemach restauracji. Wiedziała, że w przyszłości jej życie będzie istną żonglerką, prawdziwą huśtawką między firmą a dzieckiem. Im szybciej do tego przywyknie, tym lepiej, ale na razie mogła się skupić wyłącznie na restauracji. - Muszę wracać do pracy, mamo. Wpadniesz na Święto Dziękczynienia, tak? - Oczywiście. Od trzech lat April przygotowywała świąteczny obiad u siebie i wszyscy uwielbiali ten wieczór. W ten sposób Maddie nie musiała co drugi rok przygotowywać święta, a Valerie nie potrzebowała zamawiać kateringu, gdy przychodziła kolej na nią. Teraz wszyscy ojciec, matka, jej dwie siostry i Maddie - spędzali święto w restauracji April. Tego wieczoru podawała gościom wyłącznie tradycyjny obiad świąteczny. Podobnie robiła w Wigilię Bożego Narodzenia. W święta restauracja zawsze była otwarta i trudno było wówczas zdobyć wolne miejsce. W takie dni April chciała dać możliwość świętowania ludziom samotnym lub takim, którzy po prostu nie mieli dokąd pójść. Do Święta Dziękczynienia pozostały trzy tygodnie, a wszystkie stoły były już zarezerwowane. W jakimś przypływie chwilowego szaleństwa

pomyślała, aby zaprosić również Mike'a Steinmana i ogłosić wtedy wiadomość o dziecku. Absolutny wytwór fantazji, może nawet miły, w każdym razie interesujący, ale nie było sensu, żeby Mike dosiadał się do ich rodzinnego stołu, zwłaszcza on sam nie rozumiałby takiego pomysłu. Wiedziała, że jeżeli postanowi mu powiedzieć, to będzie musiała porozmawiać z nim w cztery oczy. - Niedługo zadzwonię, mamo - obiecała. - Muszę pędzić do roboty. - Na mnie też czeka praca. Nagrywamy dzisiaj program bożonarodzeniowy. Mam na głowie tysiące rzeczy. Będziemy ubierać choinkę i przygotowywać dekoracje, świąteczne menu jest już gotowe i nietypowe prezenty pod choinkę. W programie wystąpi szczeniak. Mam zamiar podarować go Marilyn, ale ona jeszcze o niczym nie wie. Pomyślałam, że zrobię to przed kamerami! April znała i lubiła Marilyn. Od czterech lat była matki asystentką, nie tylko pomagała jej w rozmaitych detalach przy produkcji programu, ale załatwiała wiele spraw osobistych. Miała czterdzieści dwa lata i żyła samotnie, związana węzłem małżeńskim wyłącznie ze swoją pracą. April uznała, że szczeniak pod choinkę dla Marilyn to rzeczywiście strzał w dziesiątkę. Valerie siedziała w biurze ubrana w czerwoną suknię, z perłowym naszyjnikiem i złotymi kolczykami w uszach, gotowa w każdej chwili przerwać rozmowę z córką i wejść na antenę. W tym tygodniu czekało ją jeszcze nagranie drugiej części świątecznego programu na temat wesel w okresie Bożego Narodzenia. Przygotowała na tę okazję kilka

przepięknych sukien ślubnych z aksamitu. - Jakiego psa chcesz jej podarować? - spytała z zainteresowaniem April. Uważała pomysł za naprawdę słodki i była pewna, że spodoba się widzom przed telewizorami. Mama cudownie potrafiła się znaleźć w takich sytuacjach, okraszając program humorem, radosną niespodzianką i czymś od serca. W programach Valerie zawsze chodziło o coś więcej niż tylko o dekoracje czy elegancję. Umiała zademonstrować serdeczność i własny styl, a ludzie to lubili. - Terier yorkshire. Jest słodziutki. Wybrałam go tydzień temu. - Ludzie będą zachwyceni. Podniesiesz sprzedaż w sklepach zoologicznych w całym kraju, może nawet u hodowców, a w towarzystwach opieki nad zwierzętami wzrośnie liczba chętnych do adopcji. Valerie się uśmiechnęła. Nie mogła się już doczekać chwili, w której wręczy Marilyn świąteczny prezent. Po kilku minutach przerwały rozmowę. Valerie usiadła z westchnieniem przy biurku, znowu myśląc o April. Nie tego chciała dla swojej córki, absolutnie. Dziecko bez ojca, dom bez mężczyzny, który by ją wspierał. Brak kogoś, kto dzieliłby troski trudnego okresu. Valerie nie miała wątpliwości, nigdy ich nie miała, że April należy do odważnych dziewczyn. Ufała tylko, że nie będzie żałowała swojej decyzji przez resztę życia. ROZDZIAŁ 5

W Święto Dziękczynienia April wstała wczesnym rankiem, żeby samej przygotować większość potraw. Jej asystenci przyszli później i zajęli się już tylko mnóstwem szczegółów. Klienci zjawiali się na obiad wcześnie, więc rodzinę zaprosiła dopiero na ósmą, kiedy trochę opadnie szaleństwo w kuchni. Valerie pojawiła się pół godziny wcześniej, jak zawsze, z torbą pełną stołowych dekoracji i podczas gdy inni goście zajadali indyka z wybornym nadzieniem, żurawinowymi konfiturami i puree z kasztanów, ona przemieniała stół Wyattów w dzieło sztuki. Ludzie przy sąsiednich stolikach z podziwem przyglądali się jej maestrii. Valerie ustawiła na stole dwa srebrne świeczniki, przyniosła własny obrus, komplet płóciennych serwetek z wyhaftowanym indykiem i kosz pomysłów na niesamowite dekoracje. Większość osób ją rozpoznała i podczas nakrywania do stołu, gdy April chodziła między gośćmi, witając ich i patrząc, czy niczego im nie brakuje, Valerie musiała rozdać kilka autografów. Tego wieczoru w restauracji było zwykle wiele dzieci i April obdarowywała je małymi czekoladowymi indykami, które sama zrobiła. Atmosfera na sali była przyjazna i uroczysta. Wydawało się, że restauracja „April w Nowym Jorku" jest wręcz idealnym miejscem na spędzenie świątecznego wieczoru i rzeczywiście czyniło tak wielu spośród jej stałych klientów. Dla większych rodzin zestawiono stoły i starano się przyjąć tylu gości, ilu było to możliwe. Grupa osób przy stole April co roku była taka sama: matka, ojciec,

druga żona ojca i obie ich córki siadali przy okrągłym stole w tyle sali. Ellen z rodziną przychodziła o godzinie szóstej i kiedy Wyattowie siadali do stołu, ona wychodziła już do domu. April przedstawiała sobie nawzajem obie rodziny. Mali chłopcy Puccinellich wydawali się objedzeni do granic, a wychodząc, zaciskali w dłoniach czekoladowe indyki. Patrząc na nich, April trudno było uwierzyć, że za kilka lat sama będzie miała dziecko w tym wieku, a już za rok przyjdzie tu z małym bobasem na rękach. Wymieniły z Ellen znaczące spojrzenia, gdy April się z nimi żegnała. Ellen miała dokładnie takie same myśli, była podekscytowana decyzją przyjaciółki. Czuła się uprawniona do szczególnego zainteresowania ciążą April, bo przecież pierwsza się jej domyśliła. Przed wyjściem wymieniły szeptem parę słów i April się uśmiechnęła. Valerie w ciągu ostatnich trzech tygodni nie poruszała tematu ciąży. Miała zbyt wiele zajęć na głowie, żeby głębiej się nad tym zastanawiać, poza tym na razie wolała udawać, że nic się nie zmieniło, niż już się przygotowywać na narodziny pierwszego wnuka. Wszystko w swoim czasie, mówiła sobie. Zresztą również April była zbyt zajęta, aby na ten temat rozmyślać. Nie umiała sobie nawet wyobrazić, jak to będzie, gdy ciąża stanie się widoczna, a fartuch kuchenny z trudem opnie ją w pasie. Na razie, w trzynastym tygodniu ciąży, nic nie było widać. Skończył się trzeci miesiąc, czekało ją jeszcze sześć kolejnych. Ojciec z rodziną wszedł do restauracji w chwili, gdy April stała przy matce, a ta pokazywała jej zdjęcia, na których Valerie wręcza

asystentce szczeniaka. Marilyn miała łzy w oczach i już przed kamerami nadała pieskowi imię Napoleon. Yorkie wyglądał słodko, a wewnętrzne notowania programu strzeliły do góry, zanim jeszcze doszło do emisji bożonarodzeniowego odcinka. April z radością przywitała Annie, której nie widziała od sierpnia, kiedy po wakacjach siostra wróciła na studia do Bostonu. Annie marzyła o pracy w jednej z instytucji rządowych, gdzie mogłaby wykorzystać nieprzeciętne zdolności matematyczne. Jej matka mówiła żartem, że Annie na pewno ktoś omyłkowo podmienił w szpitalu po urodzeniu, bo nikt w rodzinie nie potrafił dodawać i odejmować ani nawet prowadzić bezbłędnie własnej książeczki czekowej, choć April dobrze sobie radziła z księgowością w restauracji. Annie od szóstego roku życia była geniuszem matematycznym. Były z April do siebie bardzo podobne i można by pomyśleć, że również Annie jest córką Valerie. Wynikało to zapewne z tego, że Maddie i Valerie miały uderzająco podobne rysy twarzy. Gromadka wyglądała jak jedna rodzina i ktoś postronny nie potrafiłby powiedzieć, jakie zachodzi pokrewieństwo między poszczególnymi osobami. Maddie była młodsza od Valerie, ale wyglądała na więcej niż swoje pięćdziesiąt dwa lata i obie mogłyby uchodzić za siostry. Wszyscy razem stanowili zgraną, zaprzyjaźnioną grupę. Kiedy siadali do stołu, Maddie zapytała Valerie, z czym radziłaby podać gęś na noworoczne przyjęcie, które planowali z Patem wydać w tym roku dla przyjaciół. Valerie pomogła jej zestawić interesujące menu, a przy

okazji pochwaliła nowe uczesanie Maddie, chociaż w głębi ducha pomyślała, że mogłaby się pozbyć pasemek pierwszych siwych włosów. Pod wieloma względami Maddie wyglądała na starszą od matki April. Choć miały podobne rysy to Maddie brakowało wytworności Valerie. Wszystkich pięć kobiet przy stole Wyattów było wysokich, smukłych i zwracających uwagę. Pat, jedyny mężczyzna w rodzinie, był typem korpulentnego, serdecznego misia o dobrych oczach i ciepłym uśmiechu. Uwielbiał przebywać w towarzystwie, jak to określał, „swoich kobiet". W żadnej z rodzinnych linii nie było już pokolenia dziadków, i to od czasu, gdy April była mała. Siedziała teraz między ojcem i Heather, młodszą siostrą, która była w ostatniej klasie liceum i w przyszłym roku miała nadzieję dostać się na uniwersytet Columbia, gdzie kiedyś krótko studiowała April. Pat, dziś sześćdziesięciopięcioletni, był tam profesorem od czterdziestu lat. - Mam nadzieję, że zagościsz tam na dłużej niż ja - powiedziała ze śmiechem April, patrząc na ojca przepraszająco. Wiedziała, jaki był zły, kiedy rzuciła nowojorski uniwersytet i wyjechała na studia do Europy. Zawsze oczekiwał u córki aspiracji

akademickich, ale April nie interesowała kariera uniwersytecka. Młodsze córki chętniej poszły w ślady ojca i były dobrymi uczennicami. Jego druga rodzina miała bardziej naukowe inklinacje i większe zainteresowania intelektualne niż pierwsza. Pat z Valerie wciąż żywili do siebie sympatię i odnosili się do siebie raczej jak brat i siostra niż rozwiedzeni małżonkowie. Pat niezmiennie pozostawał pod wrażeniem kariery Valerie. Kiedy był jej mężem, czuł się przytłoczony jej ambicjami i przebojowością. Dzisiaj mógł się z tego śmiać, ale wówczas czuł, że nie pasuje do takiego życia i nie potrafił dotrzymywać jej kroku. Musiało minąć kilka pozbawionych radości i szczęścia lat, zanim oboje potrafili to zrozumieć i wyznać sobie, że Pat nie jest mężczyzną dla Valerie. Teraz był o wiele szczęśliwszy, a przez dwadzieścia jeden cudownych lat Maddie była dla niego żoną, o jakiej mógłby tylko marzyć. Jednak dla Valerie i ich córki zachowywał jak najcieplejsze uczucia, a osiągnięcia zawodowe pierwszej żony wzbudzały w nim szczery podziw. Była legendą i gwiazdą, i nie inaczej wyglądała nawet teraz, gdy siedzieli wszyscy przy świątecznym stole. Miała na sobie beżowy, delikatnie przeplatany złotymi nićmi sweter z angory, beżowe spodnie z zamszu, włoskie buty na obcasie, bardzo seksowne diamentowe kolczyki w uszach, a jej blond włosy układały się w perfekcyjną, misterną fryzurę. Maddie ubrana była w tradycyjny brązowy, aksamitny kostium. Nie było w niej nic wystrzałowego. Dziewczęta miały krótkie spódniczki, szpilki i ładne sweterki. Pat wyglądał na naprawdę szczęśliwego i dumnego, gdy April podała mu

do degustacji dwa z najnowszych win, aby zobaczyć, które mu bardziej smakuje. Zawsze był zdumiony jakością win, które jego córka potrafiła sprowadzić z Europy i Chile, zawsze na kieszeń swoich stałych gości. Nieraz wysyłała mu skrzynkę wina, na jakie miał ochotę. Obiad, który April podała tego wieczoru, był najlepszy ze wszystkich dotychczasowych. Przy stole toczyły się ożywione rozmowy, a Heather ogłosiła, że ma chłopaka. Annie miała chłopaka już od czterech lat, studenta na MIT, również z głową nie od parady, i April zaczynała się domyślać, że para niebawem się zaręczy, a potem szybko weźmie ślub, choć Annie temu zaprzeczała. Pat dziwił się, że w życiu jego byłej żony nie ma mężczyzny. Była przecież piękną kobietą. Ale kariera znaczyła dla niej tak wiele, że w imię sukcesu i sławy straciła wiele prostej radości życia. W wieku sześćdziesięciu lat wciąż pozostawała sama. Nie chciał, aby taki los spotkał jego najstarszą córkę, a nieraz myślał z obawą, że jest to zupełnie prawdopodobne. April była tak oddana restauracji, że podobnie jak matka zupełnie nie miała życia prywatnego. Nigdy nie wspominała o żadnym mężczyźnie, czemu trudno się dziwić, skoro przez sto czterdzieści godzin w tygodniu pracowała w kuchni. O jedenastej wieczorem, kiedy restauracja zaczęła pustoszeć, oni wciąż siedzieli przy stole. Annie i Heather wyszły do kuchni porozmawiać z „sous-chefs" i paroma pracownikami, których wcześniej znały, zwłaszcza z wyjątkowo sympatycznym chłopakiem z Francji. April nalała do kieliszków trojga rodziców wyjątkowo dobre

„sauterne" z doliny Napa, o którym matka powiedziała, że smakuje jak słynne Chäteau d'Yquem, a w każdym razie prawie tak samo. Ojciec zgodził się z jej oceną i wzniósł toast na cześć córki, obie zaś panie podniosły wysoko kieliszki. - Dziękujemy za kolejny cudowny obiad w Święto Dziękczynienia. Ojciec uśmiechnął się ciepło do April, pochylił się i pocałował ją w policzek. - Dzięki, tato - odpowiedziała April, uśmiechając się nieśmiało. - Mam wrażenie, że ten był najlepszy ze wszystkich - dodał z dumą Pat. Był wdzięczny Valerie, że pomogła ich córce otworzyć restaurację. Sam nie byłby w stanie tego zrobić, ale dobrze widział, ile talentu drzemie w April. Każda dobra recenzja, jaką czytał w gazetach na temat „April w Nowym Jorku", wywoływała w nim wzruszenie i dumę. Cieszył się z jej sukcesu. Na razie natrafił tylko na jedną krytyczną recenzję, w którejś z wrześniowych gazet, ale autor wydał mu się niesympatycznym typem, snobem, i najwyraźniej nie wiedział, co znaczy zdrowe i smaczne jedzenie, kiedy wybierał się tu na obiad. Poza tym przypadkiem Pat nie przeczytał ani jednej negatywnej opinii na temat restauracji April. Teraz pragnął dla córki tylko jednego, żeby znalazła w życiu dobrego i przyzwoitego mężczyznę. Nie chciał, żeby skończyła jak jej matka, która zrezygnowała ze wszystkiego dla kariery. Choć nawet dla Valerie nie było za późno, Pat dobrze o tym wiedział, jednak nie umiał sobie wyobrazić,

aby jego była żona potrafiła przywyknąć do obecności mężczyzny u swego boku, tak jak nie potrafiła w przypadku ich małżeństwa. Valerie była poukładaną i systematyczną osobą. We wszystkim, co robiła, przejawiała zawsze tyle perfekcjonizmu, że niewielu mężczyzn umiałoby stosować się do standardów, które sobie wyznaczyła. April miała nieco luźniejszy styl, mniej wymagała od innych, ale brakowało jej czasu, żeby kogoś poznać. Była wiecznie zapracowana, a prowadzenie restauracji to cała masa obowiązków. Pat nie widział szansy, aby April związała się z jakimś mężczyzną, o ile nie zainteresuje się jednym ze swoich zastępców, sommelierem, kelnerem czy którymś z dostawców. Napomknął coś na ten temat, kiedy dopili „sauterne". - Bierzesz czasem dzień wolny, żeby się trochę zabawić? -zapytał z troską Pat. April pracowała w pocie czoła, ale wydawało się, że ciężka praca dobrze jej służy, jak matce. Jego druga żona prowadziła swobodniejszy tryb życia. Zupełnie inne były również jej priorytety. Pat czuł się naprawdę szczęśliwym człowiekiem. - Ostatnio nie za bardzo - przyznała April. Praca zawsze sprawiała jej radość. - Nie uważasz, że czas o tym pomyśleć? Za każdym razem, kiedy tu przychodzimy, restauracja jest pełna. Słyszałem, że na rezerwację trzeba czekać trzy tygodnie. Nawet za pomocą łomu nie wciśniesz tu więcej ludzi. - Pat wiedział, że restauraga

przynosi dobre zyski, a April z naddatkiem spłaca matkę. -Dlaczego nie wybierzesz się w jakąś podróż? Może wakacje we Francji? Gdziekolwiek. Nie można na okrągło pracować. To niezdrowe. Ale oboje wiedzieli, że na tym polega ten biznes - że restauracja odnosi sukcesy, bo April przebywa w niej dzień i noc, na wszystko ma oko, dba o najmniejszy szczegół, nawet wychodzi do gości, jeżeli może na chwilę opuścić kuchnię. Zresztą bardzo się starała, aby codziennie mieć chociaż chwilę na rozmowę z gośćmi. Przez cały czas nad wszystkim panowała, była zawsze na posterunku. Ojciec miał rację, na życie osobiste nie starcza jej czasu. Od trzech lat, odkąd otworzyła restaurację, nie miała żadnych wakacji, ani nawet jednego wolnego dnia. Nie chciała. - Kiedyś pojadę, tato. Obiecuję. Ale na razie muszę być na miejscu. Nie mam nikogo, kto by zapanował nad wszystkim pod moją nieobecność. April zerknęła na matkę i zamilkła. Wymieniły się szybkimi spojrzeniami, ale Valerie nic nie powiedziała. Maddie to dostrzegła. Rzuciła wzrokiem na męża i zorientowała się, że Pat nic nie zauważył. Wiedziała, że Pat nie chce pytać April wprost, czy ostatnio „poznała jakiegoś interesującego mężczyznę". Dobrze znał odpowiedź na to pytanie. Było oczywiste, że April nikogo takiego nie poznała. Ale Maddie wiedziała też, że Pat zwyczajnie się martwi, nawet jeśli nie lubi zadręczać córki pytaniami. Nazbyt przypominała mu Valerie w podejściu do pracy i zawodowej ambicji. Miał nadzieję, że któregoś dnia

April wyjdzie za mąż, będzie miała dzieci i rodzinę, a tymczasem na horyzoncie nie było widać nic, co by to zapowiadało, i Pat obawiał się, że już nigdy nie będzie widać, co nieraz powtarzał żonie w rozmowach. - Wydarzyło się u ciebie coś nowego? - rzucił zaszyfrowane pytanie, mając na myśli „interesującego mężczyznę", a April już chciała odpowiedzieć, że nie, ale w ostatniej chwili zawiesiła głos. Pragnęła o wszystkim powiedzieć ojcu, ale nie była pewna, jak to zrobić. Nie chciała sprawić mu zawodu ani wprawiać w zły nastrój, a wiedziała, że przecież nie takich wieści ojciec od niej oczekuje. Nie było to coś, co planowała, ale stało się i nie miała zamiaru niczego ukrywać. Pat był jej ojcem i kochała go. W zwyczajnych, codziennych sprawach był dla niej wzorem, jak choćby w udanym, pełnym miłości małżeństwie z Maddie. Matka była zupełnie inna, jej gwiazda świeciła jasno na niebie April, ale w Valerie nie było nic prostego, nic na skalę zwykłego człowieka. Jej sukces był gigantyczny. April nie miała takich aspiracji, choć doceniała ciężką pracę matki i przynajmniej w tym próbowała jej dorównać. Jednak życie, jakie wiódł ojciec z Maddie i ich dwiema córkami, było bardziej w jej stylu. Nigdy nie chciałaby osiągnąć takiej sławy jak matka. Nie potrafiłaby wytrzymać tego, co się z nią łączy. April wystarczało, że prowadzi popularną restaurację, do której ludzie mieli ochotę przyjść, żeby w domowej atmosferze skosztować albo wybornych specjałów, albo prostych, za to świetnie przyrządzonych potraw. April pod wieloma względami bardziej przypominała Maddie niż matkę. Ale przede wszystkim była podobna

do ojca i jego uznanie było dla niej ważne. - W sumie tak, coś się wydarzyło - powiedziała April spokojnym głosem, a starsze pokolenie z zainteresowaniem nadstawiło uszu. - To właściwie niespodzianka. Ogromna niespodzianka, coś, czego w żadnym razie nie planowałam, ale cóż, tak w życiu bywa. Po takim wstępie Pat nie potrafił odgadnąć, czy córka powie mu teraz o mężczyźnie, o otwarciu drugiej restauracji, czy może o nieoczekiwanej ofercie sprzedaży tej restauracji i zarobienia mnóstwa pieniędzy. - Mam nadzieję, tato - ciągnęła April - że nie będziesz mną rozczarowany. Spojrzała na niego ze łzami w oczach, dotknęła jego barku, a on objął ją ramieniem i przygarnął do siebie. Kochał córkę, 1 April o tym wiedziała. Nie miała nawet cienia wątpliwości. - Nigdy się na tobie nie zawiodłem, kochanie. Nigdy. Martwiłem się, kiedy rzuciłaś studia na uniwersytecie, ale jak się okazało, zrobiłaś to z pożytkiem dla siebie. O to mi tylko chodzi. Zależy mi wyłącznie na tym, żebyś była szczęśliwa. Cóż to za niespodzianka? Miał nadzieję, że chodzi o mężczyznę, a nie o drugą restaurację, która pożre jej jeszcze więcej czasu. Już teraz nie miała go zbyt wiele. April odczekała jeszcze chwilę, która ciągnęła się w nieskończoność, potem spojrzała na Maddie i jeszcze raz na ojca. Chciała, żeby również Maddie poczuła się adresatem tej wiadomości. Zawsze ją kochała, a Maddie traktowała April jak własną córkę, nawet wtedy gdy nie miała

własnych. - Jestem w ciąży - powiedziała cicho, patrząc ojcu w oczy. Miała nadzieję, że ojciec wybaczy jej lekkomyślność, z jaką do tego doszło, i nie będzie przez to myślał źle o dziecku; chociaż to nie byłoby w jego stylu. Pat milczał przez dłuższą chwilę, nie wiedząc, co odpowiedzieć, i próbując zrozumieć, co się kryje za tym krótkim zdaniem. - Jesteś w ciąży? Nie wiedziałem, że kogoś masz. Wychodzisz za mąż? Wydawał się dotknięty, że o niczym mu nie powiedziała. Zawsze był pewien, że łączą go bliskie więzi z córką. Zerknął na matkę April. Valerie miała spuszczony wzrok i nic nie mówiła. Znowu spojrzał na April. Maddie przypatrywała im się w napięciu. - Nie, nie wychodzę za mąż i nikogo nie mam, na pewno bym ci o tym powiedziała, tato - zapewniła z westchnieniem, pochylając się ku ojcu w geście pocieszenia i wsparcia. Musiała opowiedzieć całą resztę. Wiedziała, że nie będzie uszczęśliwiony. Ale ojciec nigdy jej nie zawiódł i była przekonana, że teraz będzie podobnie, chociaż gdyby to jej córka przyszła do niej z taką wiadomością, również nie byłaby zadowolona. - To był przypadek - powiedziała szczerze. - Z mężczyzną, którego praktycznie nie znam. Widziałam go tylko raz. Za dużo wypiłam i skończyło się w łóżku, nawet nie pytaj, jak to się stało, sama nie pamiętam. Nie rozmawiałam z nim od tamtego czasu,

nie wiem jeszcze, czy mu powiem. Jest krytykiem kulinarnym i sądząc po recenzji, jaką napisał, a także po głuchym milczeniu z jego strony, mogę się domyślać, że za mną nie przepada. Ale skończyłam trzydzieści lat, nie mam pewności, czy kiedykolwiek jeszcze zajdę w ciążę, więc postanowiłam urodzić dziecko. Chcę je urodzić - dodała, by ojciec zrozumiał, że to przemyślana decyzja, chociaż wiążą się z nią problemy, nieprzespane noce i duże ryzyko. - Nie chciałam i nie planowałam tego, brałam tabletki antykoncepcyjne, ale, jak mi się zdaje, zapomniałam wtedy jedną zażyć, poza tym brałam antybiotyk, który blokował działanie pigułek, i zaszłam w ciążę. Może to przeznaczenie. Ale nawet jeśli nie, chcę urodzić to dziecko. Popatrzyła ostrożnie na ojca, niepewna reakcji. Był wyraźnie zaszokowany, ale starał się przetrawić wszystko, co usłyszał. Obejmując wciąż córkę, spojrzał nad stołem na Maddie, której losy April zawsze leżały na sercu, a potem z powrotem na April. Uścisk jego ramienia na moment zelżał. - Niebywała historia. Jesteś pewna, że chcesz urodzić dziecko? To ogromny ciężar, w każdym razie dla samotnej osoby. Wielka odpowiedzialność, a nie masz na kim się wesprzeć. Oczywiście, możesz liczyć na mnie, na Maddie, swoją mamę i zrobimy wszystko, żeby ci pomóc, ale samotne macierzyństwo nie jest czymś łatwym. Obserwuję nieraz taką sytuację wśród swoich studentek, które znalazły się w niej z różnych powodów, czasem z wyboru, a czasem, bo tak się zdarzyło, ale niezależnie od przyczyn, trudności są ogromne. Zosta-

wisz restaurację? - zapytał, a April natychmiast potrząsnęła głową. - Oczywiście nie. Nie wiem, dlaczego miałabym się decydować albo na jedno, albo na drugie. Dam sobie radę, będę pracować i będę mamą. Jej matka tak robiła, a zawsze stanowiła przykład do naśladowania. Kariera Valerie była jeszcze bardziej absorbująca, choć April miała ojca, a to dziecko nie będzie miało taty. Za to będzie miało mamę, troje dziadków i dwie młode ciotki. Całkiem nieźle jak na początek. W tej chwili nikogo więcej nie mogła dziecku obiecać. - Wiem, że dasz sobie radę - powiedział spokojnie ojciec, wciąż próbując wszystko ogarnąć. Czegoś takiego nigdy by się nie spodziewał po April, ani przygody jednej nocy, ani postanowienia o utrzymaniu ciąży. Zastanawiał się, czy to ukończenie trzydziestego roku życia miało wpływ na jej decyzję i obudziło w niej uczucie, że „teraz albo nigdy". Zdawał sobie sprawę, że w dzisiejszych czasach coraz więcej kobiet decyduje się na samotne macierzyństwo, więc nie był tym zaskoczony. Jednak takie postępowanie nie pasowało mu do charakteru April. - Po prostu trudno mi myśleć, jaki ciężar bierzesz na barki. Uważam, że powinnaś porozmawiać z ojcem tego dziecka. Może jednak jest sympatyczniejszy, niż sądzisz, może będzie chciał ci pomóc, jakoś się zaangażować. To również jego dziecko, a tobie przyda się każda para rąk do pomocy. Będziesz musiała stawać na głowie, zwłaszcza jeśli chcesz zatrzymać restaurację i nadal tyle pracować. Będzie ci naprawdę ciężko.

O wiele za ciężko, niż by sobie życzył dla własnej córki. Zawsze żywił nadzieję, że April wyjdzie za mąż i będzie miała dzieci. Właśnie w takiej kolejności. Jaki rodzic nie chciałby tego dla swojego dziecka? April doceniała, że ojciec nie potępił tego, co się stało, i chyba nie miał takich zamiarów. - Wciąż się zastanawiam, czy odezwać się do ojca dziecka. Trochę mi głupio i po prostu nie wiem, co miałabym powiedzieć. „Dzięki za nieprzychylną recenzję, i aha, pamiętasz naszą wspólną noc, kiedy upiłeś się w mojej restauracji w Święto Pracy". Gdyby potem do mnie zadzwonił, byłoby inaczej. Na pewno łatwiej. - Chyba czytałem tę recenzję. Była dość niemiła. Sarkastyczna przypomniał sobie ojciec, nie bez nuty gniewu w głosie. Pat był bardzo lojalny w stosunku do dzieci i tego samego oczekiwał od innych. Mike Steinman, recenzent kulinarny, o którym wspomniała April, nie polubił jej restauracji i miał odwagę głośno to powiedzieć. - Tak, to ten facet - przyznała April. Krytyka, jakiej Steinman poddał restaurację, menu i ciężką pracę April, była ostra i pełna braku poszanowania. Nie wróżyła dobrze ich przyszłości, podobnie zresztą jak wiadomość, którą April miała mu do zakomunikowania. Otuchą nie napawało też uporczywe milczenie Steinmana w ostatnich tygodniach. Niezależnie od powodów, jakimi się kierował, wyraźnie nie miał ochoty na drugie spotkanie. Wszystko to utrudniało próbę ponownego kontaktu. „Cześć. Pamiętasz mnie?

Słuchaj, będziemy mieli dziecko". Jakoś nie potrafiła sobie wyobrazić, by Steinman z radością odebrał tego rodzaju nowinę. Początkowo jej samej nie było do śmiechu. Ale zaczynała się przyzwyczajać. Dla niej nie była to już „zła wiadomość", dla niej było to dziecko. - Cóż, to rzeczywiście istotne - powiedział ojciec, uśmiechając się do niej i starając się znaleźć słowa wsparcia i otuchy. - Muszę przyznać, że to dla mnie wielka niespodzianka i nie w takiej sytuacji chciałbym widzieć swoje dziecko. Ale jeśli jesteś zdecydowana wziąć to na barki, na pewno możesz liczyć na moje i Maddie wsparcie. - Spojrzał na Valerie, a ona skinęła tylko ze łzami w oczach. - Na mamę oczywiście też. Cóż, wygląda więc na to, że będziemy mieli dziecko w rodzinie -stwierdził spokojnie, przywołując sommeliera, który podszedł szybko do stołu, a Pat zamówił szampana. - Jaki masz termin porodu? zapytał, gdy kelner odszedł po zamówioną butelkę. - W czerwcu - odpowiedziała April, czując, jak łzy płyną jej po policzkach, i przytulając się do ojca. - Dziękuję, tato. Wszystkim wam dziękuję - dodała, patrząc na całą rodzinę, wyciągając dłonie do Valerie i Maddie, które uśmiechały się, choć także nie potrafiły powstrzymać łez. - Przepraszam, że to się stało w tak głupi sposób. Obiecuję, że dam z siebie wszystko i postaram się być tak samo dobrą matką jak wy obie. - O to nie musisz się martwić, moja droga. Na pewno będziesz dobrą matką - powiedziała Maddie przekonującym, ciepłym głosem. - Nie mam cienia wątpliwości, a nowe dziecko w

rodzinie to cudowna wiadomość. Znasz płeć? - spytała zaciekawiona, trzymając w dłoni rękę April. - Dowiem się dopiero w lutym, na kolejnym badaniu USG. April była młoda i nie musiała się poddawać badaniom inwazyjnym sprawdzającym ewentualne uszkodzenia płodu czy wady genetyczne, co przyjęła z wielką ulgą. W tym wieku podlegała rutynowemu postępowaniu medycznemu. Do stolika podszedł sommelier z butelką szampana i gdy zaczął go rozlewać do kieliszków, z kuchni wróciły Annie i Heather. Także dziewczętom napełnił kieliszki i zaraz potem odszedł z pustą butelką; wyczuwał, że przy stole panuje poważna atmosfera i nie chciał przeszkadzać swojej pracodawczyni. Był to nowy sommelier, który niedawno przeniósł się tu z restauracji Daniela Bouluda. Miał na imię Jean-Pierre, pochodził z Bordeaux, wiedzę o winach zdobywał od najmłodszych lat i stanowił niezwykle istotne uzupełnienie personelu. - Za co wznosimy toast? - zapytały siostry, siadając przy stole. April spojrzała na nie zdeprymowana, ale nie było sensu nic ukrywać, prędzej czy później się dowiedzą. - Będę miała dziecko - oznajmiła, patrząc im w oczy, a one wbiły w nią osłupiałe spojrzenia. - Masz chłopaka? - zapytała Heather, zaskoczona i nieco urażona, że o niczym nie wiedziała. - Nie. Nie mam chłopaka. Jedynie dziecko. - Jak można zajść w ciążę bez chłopaka? - zapytała Heather starszą

siostrę, a April się roześmiała. - Bocian mi je przyniósł, no i postanowiłam je zatrzymać. W czerwcu obie będziecie ciotkami - powiedziała, patrząc to na Annie, to na Heather, a one odwzajemniły spojrzenie i uśmiechnęły się zachwycone. Ojciec wzniósł kieliszek. - Za nowego członka rodziny, który za rok będzie razem z nami przy świątecznym stole. Właściwie to powinienem podziękować April, że nie zwali mi na głowę zięcia, za którym przecież mógłbym nie przepadać, a który mógłby mnie ciągnąć w zimne wieczory na mecze futbolowe i zmuszać do gry w softbol, czego nie znoszę. Nie będę musiał się przed nim wykazywać. Wystarczy, że będziemy kochać April i przyjmiemy na łono rodziny nowego członka. Wszyscy wznieśli kieliszki, a April znowu zaczęła płakać. Nie wypiła szampana, lecz przekazała kieliszek ojcu. Od czasu podjęcia decyzji o urodzeniu dziecka nie piła żadnych napojów alkoholowych, a wcześniej wypiła tylko dwa kieliszki szampana w dniu urodzin. - Bardzo wam dziękuję za wsparcie. Kocham was - powiedziała cicho, posyłając każdemu wdzięczne spojrzenie. Niedługo później, kiedy wszyscy już wyszli, poszła do kuchni zobaczyć, jak przebiega sprzątanie i zmywanie naczyń. To było dla niej wspaniałe Święto Dziękczynienia, a jej nieoczekiwana nowina została zaskakująco dobrze przyjęta. Ojciec zachował się cudownie, Maddie była jak zawsze pełna ciepła i serdeczności, Valerie zdawała się już

przyzwyczajać do nowej sytuacji - o ile nikt nie będzie się do niej zwracał „babciu" - a obie młodsze siostry obiecały pomoc. O nic więcej nie mogła prosić. W końcu zdjęła z westchnieniem kuchenny fartuch i poszła na piętro. Gdy padła na łóżko, czuła się wpół-żywa i całkowicie wyczerpana emocjonalnie. Miała za co być wdzięczna, doskonale to wiedziała, za rodzinę, restaurację, a teraz jeszcze za dziecko, którego posiadanie miało dobre i złe strony, ale może uda się wszystko jakoś ułożyć. Z taką nadzieją zamknęła oczy i zasnęła, gdy tylko złożyła głowę na poduszce. Miała za sobą długi i bardzo ważny dzień. ROZDZIAŁ 6 Następnego dnia April obudziła się wcześnie. Zeszła do kuchni i wypiła dużą filiżankę café au lait. Nikt jeszcze nie przyszedł do pracy i całą restaurację miała wyłącznie dla siebie, co zdarzało się rzadko. Personel zostawił wszystko w idealnym porządku po świątecznym wieczorze, a stoły były już nakryte do lunchu. Myślała o tym, co powiedział wczoraj jej ojciec, i o wspaniałym toaście, jaki wzniósł na cześć dziecka. I w końcu powzięła decyzję, z którą nosiła się od paru tygodni. Weszła do biura na piętrze i odszukała numer telefoniczny zostawiony przez Mike'a Steinmana, gdy dzwonił w sprawie recenzowania jej restauracji. Miała jego numer do redakcji i numer telefonu komórkowego. Zadzwoniła. Odebrał po drugim dzwonku. Miał niski, seksowny głos, ale kiedy się przedstawiła, odniosła wrażenie, że wcale nie jest uszczęśliwiony jej telefonem. Początek był

mało zachęcający, ale już sobie postanowiła, że musi odbyć tę rozmowę. Nie chciała mówić o wszystkim przez telefon, ponieważ zaś miał prawo wiedzieć, zaprosiła go na obiad do swojej restauracji. Zareagował z wahaniem, wręcz niechęcią. - Jeszcze za wcześnie, żebym puścił kolejną recenzję -uprzedził, ale raptem jego głos złagodniał. - Przepraszam za to, co napisałem. Po prostu uważałem, że stać cię na więcej. Z wielorakości potraw, jakie podała do stołu, mógł się domyślać, że talentem i wiedzą dorasta do restauracji znacznie wyższej klasy, a wiedział z jej CV, że wcześniej pracowała i praktykowała u najlepszych. W pełni aprobując listę znakomitych przysmaków, nie potrafił pojąć, dlaczego podaje również dania, które każdy może naprędce ugotować sobie w domu. W ogóle nie zrozumiał, jaka idea leżała u podstaw otwarcia „April w Nowym Jorku", ale jej to już nie obchodziło. Nie chciała drugiej recenzji ani lepszej recenzji, chciała tylko powiedzieć mu o dziecku, a jeżeli po czekającej ich rozmowie mieli się już nigdy więcej nie zobaczyć, to trudno. Po tym, jak się do niej w ogóle nie odzywał, nie miała złudzeń co do trwałego związku z tym mężczyzną. Nic też od niego nie potrzebowała, podobnie jak dziecko. Miała wsparcie rodziny. Poradzi sobie z życiem z dzieckiem. Z taką świadomością łatwiej jej było się odezwać - bez względu na to, co mógł sobie pomyśleć o motywach takiego telefonu. Były w każdym razie zupełnie inne, niż sobie wyobrażał. - Restauracja ma się zupełnie dobrze - powiedziała zwykłym tonem,

nie chcąc ciągnąć tego tematu. W kwestii restauracji mieli odmienne punkty widzenia. Z innych recenzji Steinmana April mogła łatwo wywnioskować, że był kulinarnym snobem. Ona zdecydowanie nie. - Ludziom się podoba, a ja zawsze chciałam się tym zajmować. Taka restauracja od dawna była moim marzeniem. Zapewne nie każdemu odpowiada, to zrozumiałe. Nam odpowiada. Jednak nie dzwonię w sprawie nowej recenzji w gazecie. - April wyprowadziła go z błędu. Jak minęło Święto Dziękczynienia? - zapytała miłym głosem. - Nie obchodzę świąt. Zresztą nie znoszę indyka. Znowu nic dobrego na początek. Kiedy po krótkiej chwili milczenia zmienił temat, podejmując wątek, którego oboje się obawiali, wydawał się mocno zmieszany. - Przepraszam, że się nie odzywałem. Było wspaniale, ale pomyślałem, że będziesz wściekła po przeczytaniu recenzji, więc wolałem nie dzwonić. Byłoby dziwne, najpierw krytykować zjadliwie restaurację, a potem zapraszać na randkę jej właścicielkę. Ale mam jak najlepsze wspomnienie z naszego spotkania i przepraszam, że zachowałem się niegrzecznie i milczałem jak zaklęty. Przynajmniej wiedział, że powinien mieć wyrzuty sumienia, i przyznał, iż recenzja była „zjadliwa". Nie był więc zupełnie pozbawiony taktu i rozumu, nawet jeśli brakowało mu serca, a wszystko na to wskazywało. Jego głos przez telefon brzmiał bardzo

chłodno. - Nie martw się, nie ma o czym mówić - powiedziała spokojnie April. - Chciałam zapytać, czy miałbyś czas wpaść do mnie na obiad. To nie randka. Tym razem nie mam zamiaru cię tuczyć ani poić butelkami wina. Oboje się roześmiali. - Wina była wyśmienite - przyznał. To samo napisał w recenzji. Była to zresztą jedyna pozytywna opinia, jaką wyraził - że restauracja ma wyjątkową kartę win, mało znanych, doskonałych i niedrogich. Zawsze to coś. - Ty również byłaś wyśmienita - dodał cieplejszym tonem. - O ile pamiętam, jeśli mogę tak powiedzieć... Od lat nie byłem tak pijany. Przez trzy dni leczyłem kaca. Teraz się śmiał, ale April podejrzewała, że kiedy usłyszy, co jeszcze się wydarzyło tamtej nocy, nie będzie mu do śmiechu, a skutki ich krótkiego romansu potrwają o wiele dłużej niż trzy krótkie dni zapewne do końca ich życia, a w każdym razie jej życia, jeśli on nie będzie chciał mieć z tym nic do czynienia. - Tak, ja też odchorowałam - przyznała. - Zwykłe nie popełniam takich szaleństw. Wino uderzyło mi do głowy. I w inne miejsca. Był młodszy i przystojniejszy, niż sobie wyobrażała. Miał trzydzieści cztery lata, był singlem, diabelsko seksownym. Trudno było mu się oprzeć, zwłaszcza gdy wino lało się strumieniami.

- Każdy tak mówi - powiedział ze śmiechem o ich miłosnej przygodzie, która dla obojga stanowiła niezręczną sytuację, ale w rozmowie nie najgorzej sobie z nią radzili. April była zadowolona, że zdecydowała się na ten telefon. Rodzicie mieli rację. Jak na kulinarnego snoba, a do tego faceta, który skorzystał z łóżkowej okazji, a potem nie raczył się odezwać, nie wydawał się wcale taki zły. - Co powiesz na lekki obiad dziś wieczorem? - zapytała, a on poczuł, że mu to miło schlebia. April była piękną kobietą, więcej nie mógł dla niej zrobić, uprzedził, że nie może napisać kolejnej recenzji, co było prawdą. - Wszystkie stoły mamy dziś zarezerwowane, ale jeśli wpadniesz około dziewiątej, sądzę, że udałoby mi się znaleźć mały stolik z tyłu sali. Bez obaw, nie podam ci indyka, skoro tak go nie cierpisz. Lubisz homary? - Bardzo. Wcześniej postaram się wpaść na spotkanie AA -zaśmiał się. Miał poczucie humoru, to już coś. Pilnowała się, aby jej głos nie brzmiał w słuchawce uwodzicielsko, by nie pomyślał, że jest nim zainteresowana jako mężczyzną. Nie chciała go zwodzić co do powodów wieczornego spotkania. Starała się mówić takim tonem, jakby zależało jej tylko na znajomości. Nawet takie podejście było przesadą, ale na tym etapie mogło okazać się pomocne, skoro czekało ich wspólne dziecko. - Dzięki za zaproszenie - powiedział swobodnym głosem. -Do

zobaczenia o dziewiątej. Był pod wrażeniem, że zatelefonowała do niego po zamieszczeniu w gazecie tak złej recenzji, ale w końcu przespali się ze sobą, co nie mogło pozostawać bez znaczenia. April bardzo mu się podobała, ponieważ jednak skrytykował ją jako szefową kuchni i niekorzystnie ocenił całą restaurację, telefonowanie do niej wydawało się wręcz politycznie niepoprawne. Właściwie był bliski rezygnacji z napisania tego artykułu, aby móc się z nią jeszcze spotkać, ale uznał, że powinien pozostać lojalny wobec siebie jako dziennikarza. Był to winien redakcji. Ostatecznie więc zrezygnował z dalszych spotkań, choć czuł pewien żal. Ucieszył się, że April zadzwoniła do niego ni stąd, ni zowąd, choć właściwie nie wiedział dlaczego. Musiał przyznać, że seks tamtej nocy był wspaniały, dla nich obojga, mimo że byli mocno pijani. Najwyraźniej także jej się spodobało, skoro po trzech miesiącach postanowiła zadzwonić. Naprawdę czuł radość. Cieszył się na wieczorne spotkanie. Mike przyjechał do restauracji parę minut po dziewiątej. Wyglądał lepiej, niż April go zapamiętała. Miał poważny, męski wygląd, a jednocześnie było w nim coś chłopięcego. Kiedy go zobaczyła, serce na moment jej stanęło. W dżinsach, turystycznych butach i starym rybackim swetrze wyglądał bardzo atrakcyjnie, bezpretensjonalnie i seksownie. Przypomniała sobie, że magisterkę z dziennikarstwa obronił na Brown University. Chciał zostać korespondentem wojennym, marzył, żeby nadawać relacje z najbardziej zapalnych

rejonów świata, ale, jak opowiadał, już na początku pierwszej misji ciężko zachorował na malarię, musiał wrócić do domu i cały rok dochodził do zdrowia. W międzyczasie przeniósł się do redakcyjnego działu kulinarnego i został krytykiem piszącym o restauracjach. Jak przyznał, nie przepadał za tym i chętnie zająłby się czymś bardziej ekscytującym, jednak po roku wyrobił sobie dobrą markę i zdobył pewną posadę. W jakimś stopniu tłumaczyło to zjadliwość komentarzy w niejednej jego recenzji. Często odnosił się z lekceważeniem wobec niektórych lokali, a również wobec szefów kuchni. Jednak kierownikowi działu i naczelnemu podobały się jego cierpkie komentarze i nierzadko cięte uwagi. Taki miał styl, pracował w tym fachu już dziesięć lat, a ludzie chętnie czytali jego artykuły, czuł się więc skazany na to, co robił, czy mu się to podobało, czy nie. Gdy Mike wszedł do środka i zaczął się rozglądać za April, podszedł do niego główny kelner i zaprowadził do stolika w spokojnym kącie z tyłu sali. Zaraz potem z kuchni wyszła April w fartuchu, wycierając dłonie w kuchenny ręcznik, który podała po drodze jednemu z pomocników kelnerów. Zatrzymała się po drodze przy paru stołach, aby zamienić kilka słów z gośćmi, a kiedy zobaczyła Mike'a, uśmiechnęła się i chwilę później przysiadła się do jego stolika. Od razu zauważył, że nie ubrała się jak na randkę. Ciemne włosy miała skręcone w luźny kok spięty zwykłą gumką, na twarzy ani śladu makijażu, na nogach drewniaki, a do tego spodnie w biało-czarną kratę i białą bluzę kucharską, trochę poplamioną przygotowywanym

w kuchni jedzeniem. Jej twarz była nieco okrąglejsza, niż zapamiętał, ale ta krąg-łość idealnie pasowała do sylwetki, a kiedy April się uśmiechała, robiła się jeszcze ładniejsza. Miała głębokie, piwne oczy, w których zdawał się czaić smutek, gdy wyciągnęła do niego rękę i dziękowała za przyjęcie zaproszenia. Zamówiła dla nich butelkę chilijskiego wina, Mike został przy homarze, którego zasugerowała w rozmowie telefonicznej, a dodatkowo April zaproponowała mu białe trufle w makaronie. Wydawało się to dla niego doskonałym daniem, w każdym razie lepszym niż pieczeń rzymska, pieczony kurczak czy befsztyk tatarski, z których słynęła jej restauracja. Miał bardziej wyrafinowany smak i wrażliwsze podniebienie, ale tyle to już o nim wiedziała. Wino, jakie Jean-Pierre zaproponował im do obiadu, było jeszcze lepsze od tych, które pili we wrześniu. - Rozumiesz, o co mi chodziło - mówił potem, delektując się homarem i znakomitym makaronem z truflami. - Potrafisz robić dużo lepsze rzeczy niż te, które podajesz. Po co sprzedawać hamburgery, skoro możesz szefować kuchni w świetnej restauracji w Paryżu albo prowadzić równie dobrą tutaj? To jest po prostu poniżej oczekiwań, April. Właśnie to chciałem dać do zrozumienia w recenzji. Artykuł wypadł może złośliwiej, niż zamierzał, i miał wyrzuty sumienia z tego powodu, ale był przekonany, że to, co napisał, zasadniczo nie mijało się z prawdą. - Jak sądzisz, jak często ludzie mają ochotę na taki obiad? -zapytała

April poważnym głosem. - Raz na miesiąc, dwa razy na miesiąc czy tylko od święta? Na co dzień nikt nie może tak jeść. Ja nie mogę. I nawet nie chcę. Ty może tak, ale większość ludzi tego nie chce. Nasi klienci, stali goście, przychodzą tu dwa, trzy razy w tygodniu, niektórzy nawet częściej. Chcę przygotować najlepsze warianty potraw, jakie chcieliby jeść na co dzień, a od czasu do czasu dorzucić przysmak, jak białe trufle w makaronie czy burgundzkie ślimaki. Taką właśnie restaurację zawsze chciałam stworzyć. Potrafię przygotować specjały, robimy to w naszej restauracji, mamy je w menu, ale przede wszystkim chcę oferować normalne jedzenie normalnym ludziom w normalnym życiu. Moim zdaniem, właśnie o to chodzi w restauracji powiedziała szczerze. Taka idea kryła się za jej działaniem od samego początku i zawsze zdawała egzamin. Wszystkie stoliki wokół nich były zajęte, a mimo późnej pory, ludzie nadal przychodzili, gotowi poczekać na wolne miejsce, byle zjeść dzisiaj obiad z jej kuchni. Mike zauważył to chwilę później, kiedy gawędzili o restauracjach we Francji i we Włoszech, które oboje uwielbiali. Widział, że April zna swój fach i ma szeroką wiedzę na temat win, co dostrzegł już podczas pierwszego spotkania. - Cóż, być może rzeczywiście coś mi umknęło - przyznał. -Wtedy doszedłem do wniosku, że jesteś leniwa i idziesz na łatwiznę. Zaśmiała się na jego słowa. Co jak co, ale leniwa nie była na pewno i wiedział to każdy, kto choć trochę ją znał. - Chcę serwować ludziom ich ulubione potrawy, niezależnie od tego,

czy ma to być coś wytwornego czy zwykłego. Zależy mi na restauracji, do której ludzie mieliby ochotę przychodzić codziennie. Z mamą kochamy na przykład „Le Grenouille", ale nie mogłabym tam chodzić codziennie, choć mama chodzi, nie co dzień, ale prawie. Może jestem prostszą osobą niż ty czy moja matka. Czasem potrzeba mi prostego, domowego jedzenia. Tobie nie? - Niekiedy - wyznał głosem niemal zawstydzonym. - Ale jeśli ogarnie mnie ochota, to wolę iść na naleśniki, zamiast do eleganckiej restauracji. Jeżeli jednak wybieram się wieczorem do restauracji, chciałbym zjeść porządny obiad - mówił, rozkoszując się ostatnim z homarów. W jego odczuciu homary były absolutnie doskonałe, pierwsza klasa, dostałyby cztery gwiazdki i entuzjastyczną recenzję, gdyby miał coś napisać, ale uprzedzał, że z recenzji nic nie będzie. - O tym właśnie mówię - stwierdziła April. - U mnie dostaniesz doskonałe naleśniki, gofry, ziemniaki purée czy makaronową zapiekankę z serem. Musisz kiedyś spróbować moich

naleśników - powiedziała poważnie, a Mike się roześmiał, widząc zapał w jej oczach. Naprawdę wierzyła w to, co robi. Nie zrozumiał tego w pełni, kiedy odwiedził ją we wrześniu. Może był zbyt pijany. Ale to przez nią. Zastawiła stół butelkami doskonałego wina, któremu nie można było się oprzeć. Tym razem był ostrożniejszy, nie chciał znowu za dużo wypić i wyjść na idiotę. Polubił April i doceniał jej pasję do kuchni i restauracji. - W porządku. Jak znowu będę miał wyrzuty sumienia, przyjdę na naleśniki. - Na naleśniki możesz wpaść zawsze. Ja stawiam. - To miło z twojej strony, że mnie zaprosiłaś. Po recenzji byłem pewien, że jesteś na mnie wściekła. - Trochę byłam - przyznała April. - Ale jakoś dałam sobie z tym radę. - Cieszę się. Dzisiejszy obiad był wyśmienity. Zaczynał rozumieć, że April stara się dla każdego przygotować jakąś ofertę w swojej restauracji. Obok potrawy bardziej wyszukanej zaproponować także coś prostego, a przy tym ulubione dania dla dzieci. Z pewnością był sens w takich założeniach, choć wcześniej umknął jego uwadze. - Dlaczego zaprosiłaś mnie na rozmowę, skoro i tak nie mogę w tej chwili napisać drugiej recenzji, a sama powiedziałaś, że nie chodzi o randkę? Żeby w homarach i białych truflach zakopać topór wojenny? zapytał z rozbawioną miną.

April uśmiechnęła się w zadumie, zastanawiając się, czy dziecko kiedyś go polubi, czy ją polubi lub czy będzie ich oboje lubiło. Dziwne uczucie, gdy takie myśli przychodzą do głowy. - Mam ci coś do powiedzenia. Uznałam, że powinieneś o tym wiedzieć, ale nic od ciebie nie chcę. Nic nie potrzebuję. Doszłam tylko do przekonania, że masz prawo wiedzieć. Niczego nie owijała w bawełnę, chciała tylko, żeby znał prawdę. Urodzi jego dziecko i miał prawo zdecydować, czy chce mieć z tym coś wspólnego - czy też nie, z czym ona już się pogodziła. Nie miała wobec niego żadnych oczekiwań. - Kiedy się widzieliśmy we wrześniu, byłam na antybiotykach z powodu anginy. Nie zdawałam sobie sprawy z ich działań ubocznych, antybiotyki zneutralizowały pigułki antykoncepcyjne, które brałam, a poza tym, będę szczera, tak byłam pijana, że zapomniałam jedną zażyć. Jestem w trzecim miesiącu ciąży. W czerwcu urodzi się dziecko. Dowiedziałam się o tym cztery tygodnie temu i podjęłam decyzję, aby je urodzić. Mam trzydzieści lat, nie chcę aborcji. Nie musisz się w to angażować, jeśli nie chcesz, ale uznałam, że powinieneś po prostu wiedzieć. Starała się być wobec niego jak najbardziej otwarta i bezpośrednia. Mike siedział po drugiej stronie stołu oniemiały. Wyraźnie zbladł. Włosy miał równie ciemne jak April, oczy ciemnobrązowe, ale twarz białą jak obrus. - Mówisz poważnie? - zaczął. - Zaprosiłaś mnie na obiad, żeby mi to

powiedzieć? Oszalałaś? Chcesz urodzić to dziecko? Przecież w ogóle mnie nie znasz. Może jestem mordercą, wariatem albo pedofilem? Chcesz urodzić dziecko po tym, jak raz jeden przespałaś się z facetem? Dlaczego nie usuniesz? Dlaczego nie zapytałaś mnie o zdanie, zanim nie było za późno na aborcję? Oczy zapłonęły mu wściekłością, gdy wyrzucał z siebie kolejne zdania, i przez chwilę April pożałowała, że mu o wszystkim powiedziała. - Dlatego, że moja decyzja to nie twój interes - odparła nie mniej ostrym tonem. - Moje ciało, moje dziecko. O nic cię, do cholery, nie proszę! Nie musisz mnie więcej widzieć, jeśli nie chcesz. Prawdę mówiąc, niewiele mnie to obchodzi. Nie musisz nawet oglądać dzieciaka. Twoja sprawa. Ale gdyby to moje dziecko włóczyło się gdzieś po świecie, to wolałabym o tym wiedzieć, choćby po to, żeby zdecydować, czy chcę się pojawić w jego życiu czy nie. Daję ci taką możliwość, bez dodatkowych warunków. Nie będziesz musiał utrzymywać ani mnie, ani dziecka, w ogóle nic nie musisz robić. Sama dam sobie radę, a jeśli będzie trudno, to pomoc obiecali mi rodzice, co jest miłe z ich strony. Sami jednak wyrazili opinię, i ja się z nimi zgodziłam, że winna ci jestem przynajmniej informację, że w czerwcu przyjdzie na świat twoje dziecko. To wszystko. Reszta zależy od ciebie. Patrzyła na niego spod przymrużonych powiek, a on dyszał ze złości przez minutę. Musiał przyznać, że uczciwie postawiła sprawę. Tylko

że on nie chciał dziecka, ani z April, ani z żadną inną kobietą. Żył z takim przekonaniem od najmłodszych lat. Teraz ona wszystko mu psuła. Stanął przed decyzją, czy być tatusiem, czy może jednak nie. Ponieważ postanowiła urodzić dziecko, czy to mu się podoba czy nie, bez żadnych konsultacji? Ponieważ byli na tyle głupi, żeby się upić i pójść do łóżka? Ponieważ nie zadziałała pigułka antykoncepcyjna? Bardzo romantycznie, prawda? Ale April również nie widziała w tym nic sentymentalnego. Była po prostu szczera, pragmatyczna, a wobec niego próbowała być uczciwa. Jednak mimo wszystko, to mu się nie podobało. Żałował, że przyjął zaproszenie na obiad i wszystkiego się dowiedział. Żałował nawet bardziej niż po spotkaniu trzy miesiące wcześniej, kiedy się z nią przespał. - Kim są twoi rodzice, że okazują taką niezwykłą szlachetność? Pytanie zbiło ją z tropu. Mike'owi trudno było sobie wyobrazić rodziców gotowych wspierać dorosłą, trzydziestoletnią córkę. W ogóle takich nie znał. Takiej szlachetności na pewno nie okazaliby jego rodzice, których nie widział od dziesięciu lat i nie miał ochoty ich więcej widzieć. - To sympatyczni, normalni ludzie - odpowiedziała w prosty sposób. Ojciec jest profesorem sztuki średniowiecznej na uniwersytecie Columbia, jego obecna żona jest logopedą, wspaniałym człowiekiem, a moja matka to Valerie Wyatt, prowadzi program telewizyjny na temat dekoracji wnętrz i przygotowań do ślubu. Mówiła to takim tonem, jakby Valerie miała zawód jak większość

ludzi na świecie, a on wpatrywał się w nią ogłupiały. - Wolne żarty! - powiedział. - To jest twoja matka? Jasne... Wyatt... że też mi do głowy nie przyszło. Boże, twoja matka jest wyrocznią we wszystkim, co się dzieje na weselach w całym kraju. Co oni na to? Nie powiedzieli ci, że urodzenie dziecka to czyste szaleństwo? Jak chcesz sobie poradzić z restauracją i niemowlakiem? - To mój problem, nie twój. Nie mam zamiaru cię prosić, żebyś przyjeżdżał zmienić pieluszkę. Będziesz mógł je odwiedzać, jeśli chcesz, ale jeśli nie chcesz, nie ma sprawy. - A może oczekuję czegoś więcej? - rzucił ze złością. Był na nią wyraźnie wściekły, na nią i na to, co spłatał mu los. Zdawał sobie sprawę, że tak samo niełaskawie los obszedł się z April, ale to ona podjęła decyzję, aby nie usuwać ciąży. On nigdy by się na to nie zdecydował. Zamiar urodzenia i wychowywania dziecka wydał mu się niedorzecznym, złym wyborem. To nieuczciwe, uważał, sprowadzać na świat dziecko zrodzone z rodziców, którzy się nie znają i nie kochają. Ale dla niej pozbywanie się dziecka było zapewne jeszcze gorszym rozwiązaniem, więc postanowiła je urodzić, bez względu na to, czy mu się to podobało, czy nie i bez względu na to, czy chciał w tym mieć swój udział. - A co na przykład, jeśli zechcę być ojcem i mieć przyznaną opiekę nad dzieckiem? Nie mówię, że tego chcę, ale gdyby tak było? Co byś wtedy zrobiła, skoro jesteś w tej kwestii taka niezależna? Zgodziłabyś się na wspólne wychowywanie dziecka?

April wydawała się zaskoczona takim pomysłem. Prawda, takiej możliwości w ogóle nie rozważała. - Nie wiem - odparła spokojnie. - Sądzę, że musielibyśmy to omówić i dojść do jakiegoś kompromisu. Jednak nie podobał jej się wydźwięk własnych słów. Nie znała go na tyle dobrze, aby być pewna, że mogłaby powierzyć mu niemowlaka, ale musiała uznać ten argument. On również był rodzicem dziecka. - Cóż, tym nie musisz się martwić. Nie chcę mieć dzieci. Nigdy nie chciałem. Moje dzieciństwo przypominało koszmar, rodzice byli alkoholikami, źle nas traktowali, brat popełnił samobójstwo, gdy miał piętnaście lat. Ostatnia rzecz, jakiej bym pragnął na świecie, to żona i dziecko. Wystarczy, że sam miałem pokręcone dzieciństwo, nie zamierzam komuś innemu spieprzyć życia. Miesiąc przed spotkaniem z tobą zerwałem z kobietą, którą kochałem. Byliśmy razem przez pięć lat, w końcu zasugerowała mi, że chce wyjść za mnie i mieć dzieci, a jak nie, to znaleźć kogoś innego, kto byłby zdecydowany założyć rodzinę. Dałem jej swoje błogosławieństwo, pocałowałem na pożegnanie i rozstaliśmy się. Nie chcę dziecka, ani twojego, ani czyjegokolwiek, April. Nie chcę odpowiadać za krzywdy, jakich sam niegdyś doznałem. Uważam, że nie nadaję się na rodzica. Ale z drugiej strony, nie chcę nikogo zostawiać. Jeżeli nie zobaczę tego dziecka lub nie pojawię się w jakiś sposób w jego życiu, zawsze będzie miało poczucie, że je odrzuciłem. To niesprawiedliwe, że chcesz mi zrobić coś takiego, mnie i dziecku. Jak łatwo przychodzi ci powiedzieć,

że to twoja sprawa, że dasz sobie radę, a jeśli nie, to pomogą ci rodzice. Ale co z ojcem, jak wyjaśnisz jemu czy jej, że was zostawił? Jaki to wywrze wpływ na dzieciaka? Zastanawiałaś się nad tym, gdy podejmowałaś decyzję o jego urodzeniu? Być może aborcja wydaje ci się czymś okrutnym, ale nic nas nie łączy i nic nas nie będzie łączyć. To nieuczciwe wydawać dziecko na świat, w którym pragnie je jedno z rodziców, a drugie nigdy nie chciało ani nie chce go mieć. - W takim razie gdybyśmy się kochali, byli małżeństwem, a ty byś nagle umarł, to co? Miałabym zabić jeszcze dziecko, tylko dlatego, że ciebie nie ma? Miała trochę racji, ale Mike nie chciał tego przyznać. Był w tej kwestii nieugięty. W sporze wokół takich spraw rozstał się z kobietą, którą darzył miłością. W ciągu pięciu wspólnych lat dokonała dwóch aborcji, ale w końcu powiedziała, że na więcej się nie zgodzi. Chciała mieć dzieci. On nie. - To co innego, dobrze wiesz - burknął zagniewany, poprawiając się na krześle. Spotkanie stawało się trudne do zniesienia. Obiad z homarami nie był tego wart. Nie miał ochoty więcej jej widzieć. Ciągle coś mu podsuwa, ciągle skrywa wobec niego jakieś cele i zamiary, ale to już było najgorsze ze wszystkiego. Częstowanie go wyborną kuchnią tylko po to, by chwilę później mu powiedzieć, że na świat przyjdzie dziecko, którego on nie chce, było czymś dużo poważniejszym niż pojenie przednimi winami dla przychylnej recenzji.

- Mike, wiele osób ma tylko jednego rodzica, a w dzisiejszych czasach mnóstwo kobiet decyduje się na wychowanie dziecka bez mężczyzny. Zgłaszają się po nasienie do banku spermy albo proszą o nie przyjaciela geja, jeśli chcą znać ojca. Samotni homoseksualiści, mężczyźni czy kobiety, adoptują dzieci. Nie mówię, że to idealne rozwiązanie, ale chodzi mi 0 to, że dzisiaj dzieci często mają jednego rodzica. Nawet ludzie, którzy się kochają, często zostają sami z dzieckiem, kiedy jedno z nich umiera lub raptem znika. Widziałam obraz USG, tam biło serce, to było dziecko, to kiedyś będzie dziecko, człowiek. Ja też nie chciałam tej ciąży, to zupełnie nie mieści się w moich planach i nie będzie dla mnie łatwe. Masz rację, nie wiem, kim jesteś, nie wiem, czy jesteś przyzwoitym człowiekiem, ale nie mam zamiaru zabijać dziecka, mojego dziecka, naszego, tylko dlatego, że twoi rodzice mieli cię gdzieś. Przykro mi, że stało się to, co się stało, tak nie powinno być, ale czasem tak się zdarza, a skoro tak, to dziecko ma prawo żyć, 1 chcę mu taką możliwość zapewnić, nawet jeśli to dla mnie trudne. Postaram się zrobić wszystko najlepiej, jak potrafię. Mam rodziców, żonę ojca i dwie siostry, którzy będą umieli je kochać. Jeżeli jesteś gotów wziąć to na siebie i być ojcem, wspaniale, a jeśli nie, też dam sobie radę. To był wypadek, który przydarzył się mnie i tobie, więc staram się jak najlepiej wyjść z trudnej sytuacji, nic więcej nie możemy zrobić. Mówiła rozsądnie, ale on potrząsał zrozpaczony głową. Taką

rozmowę prowadził ze swoją dziewczyną przed jej drugą aborcją. Udało mu się ją przekonać, ale teraz widział, że April nie zmieni decyzji. Było po nim, a w każdym razie takie miał wrażenie. - To wypadek, którego skutki można jeszcze odwrócić, jeśli podejdziesz do tego z rozsądkiem - powiedział wreszcie spokojnym, ale stanowczym głosem, mając wciąż nadzieję na przekonanie April. - Jeżeli chcesz mieć dzieci, znajdź mężczyznę, który również chce je mieć. Ja do takich nie należę i nigdy nie będę należał. Nie chcę dzieci. Nie chcę się żenić, z nikim, April. Tego dziecka też nie chcę. Ona również go nie chciała, ale mimo to zamierzała je urodzić i nic już nie zdoła jej od tego odwieść. Widział to w jej oczach. - Nie chciałam zajść w ciążę - powiedziała zdecydowanym głosem. Nie chodziło mi o ciebie. Nic od ciebie nie chcę. Urodzę to dziecko. Bez względu na to, czy chcesz się angażować w jego wychowanie czy nie, zobaczyć je czy nie. To twoja decyzja. Kiedy dziecko się urodzi, dam ci znać i będziesz mógł zdecydować. Widziała, że jest na nią zły, ale dostrzegła też, że bardziej był wystraszony. Postawiła go w obliczu czegoś, czego dotychczas unikał za wszelką cenę, przez co nawet zdecydował się porzucić ukochaną. Powiedział, że ta kobieta spotyka się już z innym mężczyzną i ma nadzieję na małżeństwo. Miała trzydzieści cztery lata i czuła, że jeśli chce mieć dzieci, nie może marnować czasu. A Mike wolał dać jej wolną rękę niż zakładać rodzinę. Teraz nagle April wyskoczyła z

dzieckiem, które już jest w drodze. To wydawało mu się okrutnym zrządzeniem losu. Rozsierdzony w końcu wstał od stołu. - Dziękuję za obiad - powiedział chłodno. - Nie jestem pewien, czy był tego wart, biorąc pod uwagę niestrawności serwowane na deser. Zadzwonię, kiedy wszystko poukładam sobie w głowie. - Nie ma pośpiechu - odrzekła spokojnie, podnosząc się i stając naprzeciw niego. Była piękna, ale teraz to nie miało znaczenia. W głowie tkwiło mu tylko to, o czym przed chwilą powiedziała. - Termin porodu wypada na czerwiec - przypomniała. -Dziękuję, że przyszedłeś na obiad. Przykro mi, że to dla ciebie zła wiadomość. Przytaknął i odszedł ze spuszczoną głową, nic nie powiedziawszy, nie odwracając się już do niej. Kelnerzy i sommelier widzieli spór przy odległym stoliku. Wiedzieli też, kim był gość ich szefowej - ten sam dziennikarz, który trzy miesiące wcześniej napisał o ich restauracji niepochlebną recenzję. Było dla nich oczywiste, że w najbliższym czasie też nie napisze o nich nic dobrego. ROZDZIAŁ 7 Następnego dnia April opowiedziała rodzicom o spotkaniu z Mikiem Steinmanem. Valerie było przykro, a ojciec wpadł w furię. Uważał, że Mike mógł się zachować o niebo lepiej. - On nie chce dzieci, tato - tłumaczyła spokojnie April, chociaż sama była zła, ale niewiele mogła poradzić. - Niedawno wolał zerwać z

kobietą, za którą szalał, niż mieć z nią dzieci. Próbowała zrozumieć Mike'a, aczkolwiek jego stanowisko wydawało jej się równie skrajne i bezduszne jak recenzja. Zapewne taki po prostu był. I nie była to cecha, którą by w nim lubiła, pomimo niewątpliwej inteligencji i urody. Najwyraźniej w dzieciństwie został wyjątkowo źle potraktowany. Było jej go żal z tego powodu, ale nie mogło to usprawiedliwiać jego obecnego zachowania. - Ty również nie chciałaś tego dziecka - przypomniał jej ojciec. Mimo to podjęłaś wyzwanie. Dlaczego on nie może zrobić tego samego? Miał słuszność. - Po prostu nie chce, tato. Nie martw się. Dam sobie radę. - Uważam, że to łajdak. - Miał prawo się zdenerwować - powiedziała cichym głosem. Podchodziła do tego jak dorosły człowiek, przynajmniej się starała, niemniej po wczorajszej rozmowie przepłakała cały wieczór. Mike zachował się naprawdę paskudnie. Tym bardziej była zaskoczona, kiedy po lunchu następnego dnia, zaraz po tym, jak wyszli ostatni goście, Mike stanął nagle w restauracyjnej kuchni. Omawiała właśnie z Jean-Pierre'em listę win, które należało zamówić. Gdy pojawił się Mike, sommelier zręcznie się usunął. Mike wydawał się spięty, ale był w dużo spokojniejszym nastroju niż w sobotę, kiedy wzburzony wymaszerował z restauracji. Sommelier mimowolnie zaczął się zastanawiać, co zaszło między nimi.

Wyglądało to bardziej na sprawy osobiste niż zawodowe. - Możemy porozmawiać? - zapytał prosto z mostu Mike. Robił wrażenie, jakby nie spał od dwóch dni. Był nieogolony. Wyglądał na człowieka udręczonego i nieszczęśliwego, ale chyba już nie był na nią taki wściekły. - Oczywiście - odparła spokojnie i zaprosiła go na piętro do biura. Wskazała mu krzesło, ale nie usiadł. W biurze panował porządek i czystość, choć jego wyposażenie było stare, brzydkie i wysłużone. Wszystko kupowała w sklepach komisowych, aby jak najwięcej zaoszczędzić. Mike stał i patrzył z uwagą na April. - Słuchaj, po pierwsze, przepraszam, że w sobotę dałem się ponieść nerwom i byłem wobec ciebie niemiły. Po prostu spadło to na mnie jak grom z jasnego nieba. Ziścił się mój najgorszy koszmar. Szanuję to, co zamierzasz zrobić, i że jesteś gotowa podjąć wyzwanie. Boli, że mnie samego na to nie stać. Wolałbym, żeby to się nie przytrafiło. Nie chciałem i nie chcę mieć dzieci, ale nie chcę też zostawiać dziecka i potęgować problemów. Moim zdaniem, byłoby lepiej, gdybyś usunęła ciążę, ale skoro postanowiłaś urodzić, muszę to brać pod uwagę. Daj mi trochę czasu, chcę się nad wszystkim zastanowić, potem się skontaktuję. To w tej chwili wszystko, co mogę zrobić. Patrzyła na niego i cieszyło ją w duchu, że przynajmniej postanowił się zmierzyć z problemem. Widziała, jak jest mu z tym ciężko. Prawdopodobnie nie był łajdakiem ani złym człowiekiem, raczej kimś,

kto został głęboko zraniony w życiu i bał się ranić innych, i po prostu nie chciał mieć dzieci. Wydawało się, że w duchu przeklina dzień, w którym jego noga stanęła w tej restauracji. - Dziękuję ci, Mike, że o tym myślisz - powiedziała April. -przykro mi, że to dla nas taki ciężar. Tak nie powinno być. Żadne dziecko nie zasługuje, aby przyjść na świat i mieć załamanych, rozżalonych rodziców. Ona na szczęście już się tak nie czuła. Zdarzały się nawet chwile, gdy z przejęciem myślała o niemowlaku i wiedziała, że kiedy go wreszcie zobaczy, naprawdę będzie szczęśliwa. Mike nie, to wydawało się oczywiste. Był zbyt przerażony mającym się narodzić dzieckiem, aby się nim cieszyć. Jednak nie chował głowy w piasek, próbował wziąć na siebie część odpowiedzialności i szanowała go za to. - Zadzwonię - powiedział nieszczęśliwym głosem, patrzył na nią jeszcze przez chwilę, a potem odwrócił się, zbiegł po schodach i zniknął. Kiedy zeszła do restauracji, nigdzie go nie było. Nie miała pojęcia, kiedy się znowu odezwie. Może dopiero po narodzinach dziecka, jeśli w ogóle. Z pewnością nie zamierzała za nim gonić. Jeżeli się nie odezwie, to trudno. Na szczęście nie była w nim zakochana. Był „tylko" ojcem jej dziecka. Nic poza tym. Kiedy po południu rozmawiała z matką przez telefon, opowiedziała o niespodziewanej wizycie Mike'a.

- Przynajmniej się stara, to widać - rzekła wielkodusznie April. - Niech się cieszy, że nie masz zamiaru pozywać go o alimenty przypomniała matka. - Każda inna kobieta już by to planowała. - To nieważne. Niczego od niego nie chcę. Może nawet będzie lepiej, jeśli się nie zaangażuje. Od samego początku tak myślała, a skontaktowała się z nim tylko dlatego, że chciała być wobec niego uczciwa. Niczego nie oczekiwała, nie miała żadnych złudzeń. Mike, od ostatniego spotkania z April, nie potrafił jasno myśleć i nie mógł się skoncentrować na pracy. Miał do napisania recenzje na temat trzech nowych restauracji, ale nie przychodziło mu do głowy ani jedno składne zdanie. Nie pamiętał nawet potraw, jakie w nich jadł, wszystko wokół wydawało mu się zamazane. Siedział przy biurku w redakcji i patrzył tępo w monitor, gdy podszedł do niego uśmiechnięty Jim, jego długoletni przyjaciel. Mike od tygodnia się nie golił, chodził w tych samych rzeczach, a czuł się gorzej, niż wyglądał. Miał ponury wyraz twarzy, pełen jakiejś srogości i rozpaczy. - Chyba nie jest aż tak źle? - zagadnął Jim, opierając się o biurko Mike'a. - Nie jest aż tak źle. Jest dużo gorzej. - Spojrzał na Jima z grobową miną. Od pięciu lat dzielili jeden boks w redakcji, a przyjaciółmi byli jeszcze dłużej. Mike uważał go za swego najlepszego kumpla i od

pewnego czasu nosił się z zamiarem opowiedzenia mu o koszmarze, jaki go spotkał, ale był tak rozgoryczony, że nawet na to brakowało mu sił. Bał się, że po rozmowie z przyjacielem całe zdarzenie będzie mu się wydawało zbyt realne i nieodwracalne. - Wyglądasz, jakby sufit zwalił ci się na głowę. Jim wiedział, że nikt Mike'a nie wyrzuca z pracy, naczelny był bardzo zadowolony z jego artykułów. Wiedział też, że od paru miesięcy Mike nie spotyka się z żadną dziewczyną, więc zerwanie czy sprawy miłosne nie wchodziły w grę. Nie miał pojęcia, co się mogło stać, że Mike był taki nieswój. - Bo się zwalił - stwierdził Mike z niepocieszoną miną, gdy Jim siadał naprzeciw niego, patrząc z niepokojem na przyjaciela. - Coś z rodzicami? - zapytał współczująco Jim, wiedząc, że Mike'a od lat łączyły z rodzicami jak najgorsze stosunki. - Kto to może wiedzieć? Nie dzwonią do mnie i ja też się do nich nie odzywam. Kiedy telefonowałem ostatni raz, matka była tak pijana, że nie wiedziała, z kim rozmawia. Doszedłem do wniosku, że nie będą tęsknić za moimi telefonami. - Jim przytaknął bez słowa, nie pierwszy raz to słyszał. - Więc co się stało? Mike wydawał się wyjątkowo niechętny, by wyrzucić z siebie, co go gryzie. Zwykle przyjaciele nie mieli przed sobą tajemnic. - W długi weekend Święta Pracy recenzowałem pewną restaurację zaczął Mike, a Jim zamienił się w słuch. - Nic mi tam nie smakowało,

choć to nie tak... Jedzenie mi smakowało, ale uważałem, że menu jest poniżej oczekiwań. Takie stołówkowe posiłki przygotowywane przez kucharkę najwyższej klasy, którą stać na dużo więcej, na cholernie dobrą kuchnię. Zjechałem ją w recenzji. - Powiedział to takim tonem, jakby teraz tego żałował. - Podała cię do sądu? - zgadywał Jim, ale Mike pokręcił głową. - Nie. W każdym razie jeszcze nie. Niewykluczone, że kiedyś to zrobi - powiedział zagadkowo, a Jim się uśmiechnął. Jeżeli o to chodziło, to wiedział, że Mike nie musi się niczym martwić. Nieprzychylna recenzja nie mogła być podstawą do wszczynania sprawy sądowej, jeżeli rzecz polegała na tym, jak mówił Mike, że jedzenie po prostu nie przypadło mu do gustu. - Za to nie może wnieść sprawy. Do licha, gdyby sąd się zajmował takimi sprawami, miałbyś pozew trzy razy w tygodniu - zaśmiał się Jim. - Może wnieść sprawę o alimenty - rzucił głuchym głosem Mike, a Jim spoważniał i długo wpatrywał się w przyjaciela twardym wzrokiem. - Raczyłbyś rozwinąć temat, Mike? Czegoś mi w tej opowieści brakuje. Teraz również na twarzy Jima pojawiło się zatroskanie. - Mnie najwyraźniej też czegoś zabrakło, powściągliwości - wyznał Mike i poczuł, że po prostu robi mu się głupio. -Miała świetną kartę win, spróbowałem z pół tuzina różnych marek. Upiliśmy się, to

cholernie atrakcyjna babka, nie pamiętam, jak i kiedy, ale w końcu wylądowaliśmy w łóżku i to było naprawdę fantastyczne, to akurat zapamiętałem. Nie chciałbym tego nigdy zapomnieć i zadzwoniłbym do niej, żeby się umówić na spotkanie, tyle tylko, że czułem się w obowiązku napisać szczerą recenzję. Zjechałem restaurację i stwierdziłem, że po czymś takim nie wypada mi do niej dzwonić. Zapadła między nami cisza do ubiegłego tygodnia. Wtedy zaprosiła mnie do restauracji na obiad, jak sądziłem, na coś w rodzaju wypalenia fajki pokoju. Ale okazało się, że zaprosiła mnie na obiad, żeby mnie poinformować o ciąży. Wypowiadając te słowa, Mike wydawał się bliski omdlenia, a Jima wprost zamurowało. - Chce pieniędzy? - zapytał, bo tylko tyle mogło mu w tej chwili przyjść do głowy, całą resztę otaczała gęsta mgła. - Nie, nie chce ani grosza - odpowiedział posępnym głosem Mike. Jej matka jest znaną osobą, prowadzi program telewizyjny, a restauracja, jakby wbrew temu, co pisałem, przynosi dobry dochód. Ona niczego ode mnie nie chce, nie oczekuje też, abyśmy wspólnie podejmowali decyzję. Chciała tylko, żebym wiedział. - Podniósł na przyjaciela znękane oczy, a ten patrzył na niego skonsternowany. Cokolwiek zrobię, mam przechlapane. Albo zostawię kobietę, a wtedy wyjdę na wrednego typa, który niszczy życie Bogu ducha winnemu dziecku. Albo w to wejdę i wpadnę po uszy w sytuację, której unikałem jak Ognia przez całe życie. Wiele lat temu, ze względu na własne

dzieciństwo, obiecałem sobie, że nigdy nie będę miał dzieci, a teraz kobieta, której w ogóle nie znam, robi mi coś takiego. Cholera jasna, wciąż nie chce mi się w to wierzyć. I nic nie zmieni jej postanowienia. Uwierz, próbowałem. Jest absolutnie zdecydowana urodzić to dziecko i zupełnie jej nie obchodzi, czy się zaangażuję. Odniosłem nawet wrażenie, że wolałaby przez to przejść beze mnie. Pod pewnymi względami było w tym wiele prawdy. Wyczuwał to w tonie, w jakim z nim rozmawiała. Niczego od niego nie oczekiwała, co właściwie czyniło jego sytuację jeszcze trudniejszą. Była tak wspaniałomyślna, że jego gwałtowna i negatywna reakcja stawiała go w jak najgorszym świetle. Ale on czuł to całym sobą. Nie chciał dziecka. - Jest sympatyczna? - spytał zaciekawiony Jim, wciąż pod wrażeniem tego, co usłyszał z ust przyjaciela. - Nie wiem. Może. Chyba tak. Teraz mogę myśleć tylko o dziecku, z którym się narzuca. - Jeżeli niczego od ciebie nie oczekuje, to trudno mówić, żeby się „narzucała" - zauważył Jim nie bez racji. - Nie w sensie finansowym, ale jeśli urodzi dziecko, na całe życie zrzuci na mnie ojcowską odpowiedzialność - powiedział Mike, a w jego głosie znowu zabrzmiała gniewna nuta. - Może to nie jest takie straszne, Mike - rzekł po chwili namysłu Jim. Był o dwa lata starszy od Mike'a, od czternastu lat żył w szczęśliwym małżeństwie i miał trójkę dzieci, poza którymi świata nie widział. Od

dawna powtarzał Mike'owi, że powinien sobie znaleźć odpowiednią kobietę, ożenić się i założyć rodzinę. Mike odpowiadał mu nieugięcie, że nigdy. - Skoro ona urodzi to dziecko niezależnie od wszystkiego, to postaraj się spędzić z nią trochę czasu - przekonywał Jim -poznać ją, zobaczyć, jak się poczujesz w nowej sytuacji. Trudno nie zakochać się we własnych pociechach. Jim był przy porodzie swoich dzieci i było to dla niego wydarzenie, które zmieniło mu patrzenie na świat. Ale Jim nie miał takich oporów przed posiadaniem dzieci jak Mike, a żonę kochał do szaleństwa. - Ciekawe, moim starym jakoś się udało - rzucił Mike z ponurym uśmiechem. - Nie uważam, aby rodzicielstwo było dla każdego. To prawdopodobnie jedyna myśl, którą podzielam z rodzicami. Nigdy nie chcieli dzieci, powtarzali to przy każdej okazji, a ja mam dość oleju w głowie, by nawet nie próbować. - Zdaje się, że przeznaczenie zadecydowało inaczej. * Jim wstał i usiadł na krześle przy własnym biurku, dosłownie metr od biurka Mike'a. Był w redakcji głównym krytykiem sztuki i podobnie jak Mike, miał w tej chwili na głowie mnóstwo pracy, musiał napisać recenzje z kilku nowych wystaw. Jim nieraz zapraszał Mike'a na wernisaże, z kolei Mike, jeśli była taka możliwość, zabierał Jima na próbowanie potraw w nowej restauracji. Żałował, że nie zabrał Jima we wrześniu do „April w Nowym Jorku". Gdyby był tam z przyjacielem, do niczego by nie doszło.

- Uważam, że powinieneś głęboko wszystko przemyśleć -powiedział ostrożnie Jim. - Być może to najwspanialsza rzecz, jaka mogła ci się przytrafić. Nie ma w życiu większego cudu niż narodziny własnego dziecka. - Po czyjej stronie jesteś, Jim? - zapytał poirytowany Mike, próbując skupić uwagę na ekranie monitora i bagatelizując słowa przyjaciela. - Po twojej - odparł spokojnie Jim. - Może to się stało nie bez powodu - dorzucił zagadkowo. - Nieznane są wyroki boskie - podsumował z chytrym uśmiechem, a Mike prychnął w odpowiedzi. - To nie ma nic wspólnego z Bogiem. Raczej z dwojgiem pijanych, dorosłych ludzi, którzy wypili morze wina i narobili sobie kłopotu stwierdził Mike, gotowy wziąć odpowiedzialność za błąd i wątpliwe zachowanie, ale nie za dziecko. - Nie bądź taki pewny - rzekł Jim i wrócił do pracy przy komputerze. Przez resztę popołudnia żaden się już nie odezwał. Przez trzy następne tygodnie April nie otrzymała od Mike'a żadnej wiadomości i nawet jej nie oczekiwała. Powiedziała Ellen, że wcale by jej nie zdziwiło, gdyby Mike już się więcej nie odezwał. Tak bardzo nie chciał mieć dzieci, że najlepszym sposobem na rozwiązanie problemu mogło dla niego być odcięcie się od wszelkich wiadomości - o niej czy o dziecku. Tym bardziej była zaskoczona, kiedy tydzień przed Bożym Narodzeniem Mike niespodziewanie do niej zadzwonił. Zbliżało się południe i April przygotowywała się na porę lunchu. Przez, całe święta, a także przez cztery następne tygodnie, wszystkie miejsca w

restauracji były zarezerwowane. Postanowiła nie zamykać lokalu nawet w Boże Narodzenie i Nowy Rok, aby mogli przyjść stali klienci, którzy chcieli spędzić te dni poza domem. - April? - Kiedy się odezwał, jego głos wydawał się pełen napięcia i powagi. - Mike? Cześć, co słychać? - Starała się zachować lekki ton, wyraźnie wyczuwała, że jest czymś przejęty. - U mnie wszystko w porządku. - Wydawało się, że coś go pogania. Przepraszam, że z tym dzwonię, ale właśnie dotarła do mnie informacja i pomyślałem, że będzie lepiej, jeśli dowiesz się paru szczegółów wcześniej. Za kilka minut podadzą to wszystkie stacje, więc chciałem tylko uprzedzić. W siedzibie stacji telewizyjnej, w której pracuje twoja matka, wzięto zakładników. Mówi się o sześciu napastnikach. Nikt jeszcze dokładnie nie wie, co się stało ani kim są ci ludzie. Gdy doszło do ataku, emisja się urwała. Twoja mama była na wizji. Poranny program Valerie prowadziła kilka razy w tygodniu, podobnie jak wieczorny. April zerknęła na zegarek i zorientowała się, że wszystko się zgadza. Matka powinna być teraz w środku programu. - Nic jej nie jest? Coś mogło się jej stać? - zapytała April z panicznym strachem w głosie. Mike'owi zrobiło się jej żal. Podczas rozmowy przy obiedzie zdał sobie sprawę, jak bliskie więzi łączą April z jej rodziną, nawet jeśli trudno mu było coś takiego zrozumieć. - Nie wiem. Telewizja nie nadaje. Z tego, co wiem, napastnicy zajęli

dwa piętra, a na pozostałych są już oddziały specjalne SWAT. Na razie nie przystąpiły do ataku. Przez ostatnie pół godziny policji udawało się trzymać media z dała od całego wydarzenia, ale relacje ruszą lada moment. Nie chciałem, żeby cię zaskoczyły. - W jego głosie dała się odczuć jakaś troska, jakaś oznaka szczerej sympatii. - Dzięki, Mike - powiedziała, powstrzymując łzy. - Co robić? Myślisz, że powinnam tam pojechać? - Na pewno nie pozwolą ci podejść pod budynek. Lepiej nie ruszaj się z miejsca. Zadzwonię, jeśli dowiem się czegoś ważnego. Włącz telewizor. Powinni już o tym mówić. - Dziękuję - szepnęła i odłożyła słuchawkę, z przerażeniem myśląc, co dzieje się z matką. Natychmiast włączyła w kuchni telewizor i wsłuchała się w płynące z centrum miasta niepokojące informacje. Przed godziną sześciu uzbrojonych napastników wtargnęło do budynku stacji telewizyjnej. Trudno uwierzyć, że zdołali czegoś takiego dokonać, ale jednak im się udało. Od razu wzięli paru zakładników, ale z biegiem czasu brali ich coraz więcej na dwóch piętrach budynku. Według relacji reportera, napastnicy byli dobrze uzbrojeni, mieli broń automatyczną i pistolety, nie ustalono jeszcze ich narodowości ani kraju pochodzenia, być może byli to terroryści bliskowschodni, a może nawet amerykańscy. W tej chwili opanowali dwa piętra. Zakładnicy zostali zgromadzeni na jednym z nich i jak dotąd nikt nie odważył się podjąć próby odbicia w obawie o ich bezpieczeństwo. Kiedy reporter wymienił piętra, które

zostały opanowane przez terrorystów, April natychmiast zdała sobie sprawę, że na jednym z nich matka nagrywa program. Tuż po jego rozpoczęciu emisja została przerwana, podobnie jak innych programów. Na obu zajętych piętrach znajdowało się wiele studiów emisyjnych. Nie odrywając oczu od ekranu telewizyjnego, April wybrała numer do żony ojca i zrelacjonowała, co się dzieje. Powiedziała, żeby włączyła telewizor, a pięć minut później zadzwonił do niej ojciec, roztrzęsiony i załamany. Był nie mniej przerażony niż April. Natychmiast przypomniały im się wydarzenia z jedenastego września. Sytuacja nie była aż tak dramatyczna, ale zagrożenie wydawało się ogromne. Różne myśli przychodziły im do głowy. Bali się, że terroryści mogli wysadzić budynek w samobójczym ataku bombowym, który pociągnąłby setki ofiar śmiertelnych. A może chcieli wejść na antenę i odczytać jakieś przesłanie czy żądania. Nikt tego nie wiedział. Każdy jednak obawiał się, że napastnicy mogą być ekstremistami gotowymi do desperackiego czynu. W ciągu kilkunastu minut rządy paru bliskowschodnich krajów i przywódcy skrajnych ugrupowań religijnych wydali oświadczenia zaprzeczające, by mieli coś wspólnego z tym atakiem. Ich zdaniem, najprawdopodobniej chodziło o jakiś nowy odłam fundamentalistów, a w takim wypadku czynnik ryzyka był bez wątpienia ogromny, nie tylko dla ludzi w budynku, ale również dla mieszkańców pobliskich kwartałów ulic, jeżeli napastnicy

dysponowali materiałami wybuchowymi o dużej sile rażenia. Nikt nie mógł być pewien, czy tak nie jest. April siedziała z oczami wbitymi w telewizor i z łomoczącym sercem wsłuchiwała się w kolejne relacje. Nagłe poczuła na ramieniu czyjąś dłoń. Odwróciła się, niepewna, kto to może być. Ze zdumieniem zobaczyła Mike'a. Przyjechał do restauracji, żeby przy niej być. Nieustające czuwanie przy telewizorze trwało przez cały dzień, podczas gdy służby bezpieczeństwa usiłowały nawiązać kontakt z napastnikami. O szóstej wieczorem budynek wciąż znajdował się w rękach terrorystów. Kilku osobom udało się uciec, kiedy napastnicy przeprowadzali grupki zakładników na wyższe piętro, aby lepiej panować nad sytuacją. Oddziały SWAT natychmiast zajęły opuszczony poziom, chcąc przez cały czas pozostawać jak najbliżej zakładników. Ci, którym udało się uciec, opowiadali, że napastnicy strzelali do ludzi. Na korytarzu opanowanego piętra policjanci znaleźli dwa ciała, które zwieziono na dół, ale nie ujawniono tożsamości ofiar. April modliła się w duchu, by wśród tej dwójki nie było matki. Oddziały SWAT znajdowały się na dachu budynku, na piętrze poniżej oraz w lobby na parterze, ale nikt jeszcze nie wydał rozkazu rozpoczęcia akcji, aby nie pogorszyć sytuacji zakładników. Z sąsiednich budynków błyskawicznie ewakuowano ludzi, na ulicy zaroiło się od rozmaitych służb, ekwipunku, straży pożarnej i policji; wszyscy czekali na rozwój wydarzeń. Przez cały ten czas Mike siedział przy April i trzymał ją za rękę.

Kiedy restauracja została otwarta, April ani razu nie wyszła z kuchni. Przez wszystkie te godziny siedziała w jednym miejscu, modląc się za matkę, a Mike siedział obok w milczeniu, od czasu do czasu próbując jej podsunąć coś do zjedzenia lub podając szklankę wody. Było mu jej okropnie żal. Twarz miała trupio bladą. Przez głowę Mike'a przebiegła myśl, że pod wpływem takiego szoku April może poronić, ale nie ważył się roztrząsać głębiej tej kwestii. W tej chwili chciał tylko być przy niej. Dzielący ich spór o dziecko przybladł w obliczu tak wielkiego dramatu. Śmierć kolejnych ludzi wydawała się nieunikniona, gdy oddziały SWAT zaczęły się przygotowywać do szturmu na piętro, a porywacze grozili, że będą zabijać przetrzymywane osoby. April nie miała pojęcia, jak matka daje sobie radę. Z nikim na piętrze zajętym przez napastników nie było kontaktu. W górze krążyły helikoptery, kilka z nich wylądowało na dachu budynku telewizji. Nikt nie odważył się szturmować piętra, wiedząc, że terroryści mogą zabić zakładników. Pierwsze oświadczenie napastnicy wydali krótko po siódmej wieczorem. Byli grupą zdecydowanych na wszystko ekstremistów palestyńskich, którzy pragnęli zginąć i zabić Amerykanów w proteście przeciwko niedawnym akcjom izraelskich komandosów na

palestyńsko-izraelskiej granicy. Twierdzili, że chcą, aby Amerykanie na własnej skórze odczuli ich los. Rząd palestyński zaprzeczył jakimkolwiek powiązaniom z grupą terrorystów i nic o nich nie potrafił powiedzieć. Protestowali przeciwko ciężkiej sytuacji ludności w Palestynie i chcieli zwrócić uwagę świata na jej dolę, nawet gdyby to miało oznaczać zabijanie niewinnych osób. Gotowość terrorystów na własną śmierć utrudniała działającym na miejscu negocjatorom jakąkolwiek rozsądną rozmowę. Rządy wszystkich krajów na Bliskim Wschodzie zdążyły już potępić działania ekstremistów i zapowiedziały ze swej strony wszelką możliwą pomoc. Z siedziby ONZ przybyło kilku delegatów gotowych asystować przy negocjacjach lub choćby pomóc w tłumaczeniu. Pojawili się w geście dobrej woli, podkreślając, że terroryści działają na własną rękę, bez wiedzy ich rządów, a tym bardziej bez błogosławieństwa, i zostali już ostro skrytykowani. Nikt w żadnym z rządów nie chciał, aby zakładnikom stała się krzywda, tymczasem porywacze byli gotowi umrzeć dla sprawy i pociągnąć za sobą jak najwięcej ofiar. Zdawali się działać bez jakiejkolwiek logiki. Atak na stację telewizyjną był źle zorganizowany, ale przeraźliwie skuteczny. April siedziała, patrzyła w telewizor i płakała. Co jakiś czas rozmawiała przez telefon z Maddie albo ojcem, a Mike ani na chwilę jej nie opuścił. Prawie nic nie mówił, ale siedział przy niej wytrwale przez cały dzień. Sytuacja na ulicy przed budynkiem telewizji była pełna napięcia i

przypominała coś w rodzaju zorganizowanego chaosu. Napastnicy ostrzegli, że posiadają dostatecznie dużo materiałów wybuchowych, aby wysadzić budynek w powietrze, i grozili, że nie odstąpią od takiego zamiaru. Wszędzie stały lub przemieszczały się rozmaite pojazdy i ludzie w najróżniejszych uniformach: oddziały SWAT, jednostki kryzysowe, jednostki do działań specjalnych, strażacy, policjanci, policyjni oficerowie, kapitanowie straży pożarnej, a mówiło się również o sprowadzeniu oddziałów Gwardii Narodowej. Tu i ówdzie kręcili się dyplomaci ONZ, posępni i bezsilni. SWAT był gotowy w każdej chwili do szturmu, jednak taki atak musiał być przeprowadzony bezbłędnie, z wielką szybkością i precyzją, a nawet wówczas istniało niebezpieczeństwo, że zakładnicy lub spora ich część straci życie. Nikt nie myślał szukać szansy w ataku, który byłby źle skoordynowany lub przedwczesny. Nie podano tego do wiadomości mediom, ale na miejscu pojawiła się również nieduża grupa izraelskich komandosów, którzy na co dzień chronią swojego ambasadora, a tutaj mieli służyć jako doradcy, choć ich obecność mogła jeszcze bardziej rozsierdzić napastników. Wydawało się, że z siedziby ONZ przybyła z pomocą połowa bliskowschodnich służb ochrony. Żadne z państw nie chciało być kojarzone z terrorystami, nikt też nie chciał jeszcze raz przeżywać tego, co się stało jedenastego września. Napięcie wisiało w powietrzu. Centrum dowodzenia, w którym roiło się od oficerów, ekspertów, funkcjonariuszy FBI i CIA, zorganizowano w sąsiednim kwartale ulic. Nie było wcześniej żadnych ostrzeżeń, że atak może

nastąpić. Po prostu stało się i jak na razie nikt nie odważył się na wykonanie jakiegokolwiek ruchu, żeby nie pogarszać sytuacji. Kiedy nastąpił atak, Jack Adams, przez zupełny przypadek, znajdował się poza budynkiem. Wchodząc do środka, zorientował się, że zostawił w samochodzie telefon komórkowy, cofnął się po niego na parking, a gdy pięć minut później wrócił, budynek był już zamknięty, więc został na zewnątrz, w miarę możliwości starając się pomóc. Oficerowie policji i oddziałów SWAT natychmiast go rozpoznali, zaimponowało im, że był tutaj przez cały dzień. Przeglądał z nimi mapy budynku i konferował z ochroną stacji telewizyjnej, która wydawała się równie bezradna jak wszyscy inni. Dopóki policja nie chciała ryzykować życia zakładników, miała związane ręce. O godzinie szóstej sztab dowodzenia złożony z oficerów różnych służb podjął decyzję, aby zaskoczyć terrorystów i przeprowadzić szturm przez szyby wentylacyjne z piętra poniżej. Jack uważnie się przysłuchiwał dyskusji nad powstającym planem, otrzymał status VIP-a i również mógł wejść do budynku. Szacowano, że na piętrze jest przetrzymywanych blisko stu zakładników. W ciągu dziewięciu godzin swojej akcji terroryści nie zwolnili ani jednego, a biorąc pod uwagę ich wyzywające oświadczenia, dla wszystkich stawało się jasne, że zakładnicy mogą zginąć. Z napastnikami nie można było rozsądnie rozmawiać. Nie sposób było się dowiedzieć, ile osób już straciło życie. Nikt nie był tego pewien, a terroryści nie chcieli ujawniać takich informacji.

Dowódca SWAT nawiązał z nimi kontakt dopiero o czwartej, w rozmowie pomagał jeden z tłumaczy ONZ, jednak odpowiedzi terrorystów sprowadzały się do gróźb i napastliwych diatryb na temat sytuacji w ich ojczyźnie. Usiłowało z nimi rozmawiać kilku negocjatorów ONZ z Bliskiego Wschodu, ale bez efektów. O ósmej wieczorem nikt nie miał wątpliwości, że jedynym sposobem na uwolnienie zakładników były nie negocjacje, ale użycie siły. Dowódca SWAT nie chciał dłużej czekać. Jack wsłuchiwał się, jak szefowie SWAT i oficerowie nowojorskiej policji uważnie studiują każdy detal na planie budynku. Ze szczególną dokładnością badali bieg ciągów wentylacyjnych i grubość szybów. Na miejscu zjawił się nawet jeden z architektów, którzy projektowali budynek. W końcu agenci CIA i FBI podjęli decyzję o wysłaniu oddziałów SWAT do akcji przed godziną dziewiątą wieczorem, na bieżąco informując gubernatora stanu i prezydenta o wydarzeniach. Na miejsce przyjechał burmistrz z dyplomatami z różnych krajów i siłami szybkiego reagowania ONZ. Cały kraj siedział przed telewizorami. Sytuacja za bardzo kojarzyła się wszystkim z atakami na WTC z jedenastego września. Kwadrans po ósmej terroryści podjęli nieudolną próbę emisji własnego wystąpienia nagrywanego z ręcznej kamery. Długo pokrzykiwali i grzmieli, powtarzając, że zamierzają wysadzić w powietrze cały budynek. Nie sposób było rozpoznać ich zasłoniętych twarzy, ale w obiektywie drżącej w rękach kamery raz po raz dało się

dostrzec stłoczonych z tyłu zakładników. Terroryści wyglądali na bezwzględnych i zdecydowanych na wszystko ludzi. Było ich tylko sześciu, ale zdawali się posiadać cały arsenał broni, którą nie wiedzieć jak przemycili do środka. April ze strachem wpatrywała się w telewizor, gdy na ekranie pojawili się napastnicy, ale nie zobaczyła za ich plecami matki. Wciąż więc nie miała pojęcia, czy matka żyje. Nie pozostawało nic poza bezczynnym czekaniem. Mike nic nie powiedział, stanął za jej plecami i zaczął delikatnie masować jej ramiona. April odwróciła się i podziękowała skinieniem głowy. Poczuła, że jego obecność nie jest bez znaczenia. Jej pracownicy zachodzili w głowę, co o tym sądzić. Wiedzieli, że April nie ma mężczyzny, ale zauważali wyraźną więź między znanym krytykiem kulinarnym a ich szefową, więź, o której do tej pory nie mieli pojęcia. Trudno byłoby im uwierzyć, że również dla April było to coś zupełnie nowego. Ale April była wdzięczna Mike'owi za całodzienne towarzystwo w ciężkich chwilach i uprzedzenie jej o szokującym zdarzeniu, nim zaczęły o nim mówić stacje w całym kraju. O ósmej trzydzieści plan szturmu był zatwierdzony i zapięty na ostatni guzik, choć pozostawał niebezpieczny dla wszystkich uczestniczących w akcji, zarówno dla oddziałów atakujących, jak i zakładników. Było niemal pewne, że niektórzy stracą życie. Kilka godzin wcześniej ewakuowano cały budynek i jego otoczenie. Na pobliskich ulicach wstrzymano ruch, na wypadek gdyby terroryści

próbowali urzeczywistnić groźbę wysadzenia gmachu w powietrze. Na miejscu zostały jedynie pojazdy sił specjalnych, jednostki kryzysowe, a niebawem także wojsko oraz grupka doradców. Wśród nich znalazł się Jack Adams, który udzielał informacji i rozmawiał z każdym, jeśli zachodziła potrzeba. Właściwie nikt nie wiedział, czy jest zaangażowanym w akcję dziennikarzem, czy po prostu przejętym całym dramatem pracownikiem telewizji, którego przyjaciele i współpracownicy wpadli w terrorystyczną pułapkę. Ale ponieważ był pomocny i dobrze wiedzieli, kim jest - pozwolili mu zostać. Członkowie zespołów CIA czy SWAT nieraz do niego zagadywali, a on, jeśli mógł służyć informacjami, włączał się do rozmów. Jack chciał wejść razem ze szturmującymi oddziałami, ale tego mu zabroniono. Nie było o tym mowy. To ryzyko, którego nie musiał podejmować. Operacja było wysoce profesjonalna i prowadzona według ścisłych reguł. W końcu oddziały zajęły pozycje do szturmu. Wcześniej odcięto dopływ prądu do budynku, a kilka minut przed dziewiątą grupa czterdziestu świetnie wyszkolonych komandosów weszła do jego piwnic. Kolejna grupa wylądowała na dachu, a część pełzła wzdłuż

szybów wentylacyjnych, realizując drobiazgowo przygotowany plan. Wszyscy mieli maski tlenowe, gogle noktowizyjne, kamizelki kuloodporne i kombinezony oddziałów SWAT. Jack przyglądał się w napięciu, jak ruszają do akcji uzbrojeni w pistolety maszynowe i innego rodzaju ręczną broń. Było kilka minut po dziewiątej, kiedy dotarli wreszcie do piętra, na którym terroryści przetrzymywali zakładników, o czym wiedziano w szczegółach od kilku osób, którym udało się uciec schodami ewakuacyjnymi, wykorzystując nieuwagę napastników. Ludzie ci zbiegli przez czysty przypadek, ale przekazali wręcz nieocenione informacje. Główna grupa uderzeniowa SWAT przemieszczała się szybami wentylacyjnymi z piętra poniżej, w całkowitej ciemności, ze specjalnymi przyssawkami doczepionymi do rękawic i butów. Niezauważeni wyszli z szybu na opustoszały korytarz i gdzieś w pobliżu usłyszeli szmer głosów. Głosy mówiły w języku angielskim. Jak się okazało, absolutnie szczęśliwym trafem oddział natrafił na pokój, w którym stało stłoczonych sześćdziesiąt zakładniczek, strzeżonych pod drzwiami jedynie przez dwóch terrorystów. Idący na czele snajperzy SWAT w ułamku sekundy zdjęli obu strażników strzałami z tłumikiem. Kobiety patrzyły na nich oczami rozszerzonymi ze zdumienia, ale na szczęście nikt nie wydał z siebie głosu. Szef oddziału szturmowego dał kobietom znak, aby zachowały absolutną ciszę i powoli szły za nim. Jak najspieszniej przeprowadzono

zakładniczki przez trzy pary kolejnych drzwi i zaczęto sprowadzać je na dół schodami ewakuacyjnymi, kilka razy przekazując je od czujki do czujki. Niektóre z nich zgubiły wcześniej buty i szły boso. Wiele było przerażonych, ale dzielnie i z determinacją schodziły stopień po stopniu. Wszystkie były zaskoczone, że nikt nie stara się ich zatrzymać. Szefowie oddziału szturmowego zastanawiali się, gdzie są przetrzymywani mężczyźni. Jack stał w holu głównym przy jednym z oddziałów, niecierpliwie czekając na wieści z pięter, gdy naraz otworzyły się drzwi schodów ewakuacyjnych i zaczęły przez nie wybiegać kobiety, chlipiące, wystraszone, bose. Nikt nie uprzedził drogą radiową, że zakładniczki zostały uwolnione i schodzą na dół. Większość członków grupy uderzeniowej została na górze, aby odbić mężczyzn. W holu zrobiło się wielkie zamieszanie, kiedy do wyjścia zaczęło nagle biec kilkadziesiąt kobiet, prowadzonych przez kilku zaledwie mężczyzn. Czekający na dole komandosi zaczęli sprawnie pomagać i kierować ruchem, a Jack natychmiast włączył się do akcji. Jakaś kobieta obok niego potknęła się i przewróciła półomdlała, nie mogąc wstać. Jack podniósł ją po prostu i wyniósł na zewnątrz. Gdy postawił ją na ziemi i przekazywał stojącym najbliżej strażakom, jeden z fotoreporterów robił akurat zdjęcia. Sekundę później Jack wbiegł z powrotem do budynku. Inne kobiety wciąż schodziły zejściem ewakuacyjnym. W drzwiach klatki schodowej Jack zobaczył nagle Valerie, która spostrzegła go i

wydawała się bardzo zaskoczona. Jack ruszył w kierunku grupki kobiet, w której szła Valerie, gdy raptem wszyscy usłyszeli wystrzał. Nikt nie miał pojęcia, skąd strzelano i w holu rozpętało się piekło. Jeden z terrorystów, zauważywszy śmierć współtowarzyszy i ucieczkę zakładniczek, zszedł na dół drugimi schodami ewakuacyjnymi i otworzył ogień. Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, dwie kobiety upadły bezwładnie na podłogę, a jeden z komandosów został trafiony w ramię. Zamaskowany snajper wpadł w tłum, komandosi zaś nie mogli otworzyć do niego ognia w obawie, że trafią kobiety, które z krzykiem przerażenia rzuciły się przez hol do wyjścia. W tym momencie Jack znalazł się przy Valerie, która klęczała przy jednej z ofiar, trafionej kulą w głowę. Nie zastanawiając się, co robi, chwycił ją w pół, postawił na nogi i zasłaniając własnym ciałem, zaczął kierować do drzwi, gdzie jakiś policjant przejął ją i wyprowadził na zewnątrz. W tej samej sekundzie czterej snajperzy SWAT wzięli terrorystę na muszkę i niemal równoczesną salwą położyli go trupem. Zamaskowany mężczyzna leżał w kałuży krwi, twarzą do marmurowej posadzki, w pobliżu dwóch zabitych kobiet. Jack patrzył na to wszystko nieprzytomnymi oczami, nie wierząc w to, co widzi. Wokół niego przemykały przerażone twarze kobiet. Jakiś głośny, męski głos mówił coś do niego, ale słowa wydawały mu się niezrozumiałe. Wokół siebie zobaczył wiele nóg i zaczął się zastanawiać, co się dzieje, gdy nagle utonął w

ciemnościach. Stracił przytomność. Wszystkie kobiety były już bezpieczne poza budynkiem, a przy Jacku klęczało paru komandosów. Zanim snajperzy zabili terrorystę, ten strzelił do Jacka, trafiając go w udo i rozrywając tętnicę. Po chwili pojawili się jacyś sanitariusze, natychmiast opatrzyli ranę, szybko położyli Jacka na nosze i w pośpiechu przewieźli go do ambulansu. Na ulicy zaopiekowano się Valerie i wszystkimi innymi uwolnionymi kobietami, podawano im koce, kubki z napojem i przekazywano je w ręce zespołów medycznych, które od wielu godzin czekały gotowe do działania. Valerie zauważyła odjeżdżający na sygnale ambulans, ale nie miała pojęcia, kto jest w środku. Nie widziała, jak Jack Adams pada na podłogę. Strażacy i policjanci w holu głównym przykrywali brezentem trzy ciała. Był to bardzo ponury widok. Biały marmur posadzki umazany był krwią. Do tej pory wciąż nie nadeszły żadne wiadomości z pięter, ale kilka sekund później radio wreszcie zacharczało. Przetrzymywani przez terrorystów mężczyźni zostali odbici. Podczas operacji trzech zakładników straciło życie, a czterech innych napastnicy zastrzelili wcześniej. W ataku terrorystycznym zginęło w sumie jedenaście niewinnych osób. Więcej, niż ktokolwiek by chciał, ale mniej, niż początkowo się tego obawiano. Pozostali napastnicy, zanim zostali zabici przez szturmujących komandosów, usiłowali jeszcze zdetonować ładunek wybuchowy, który jednak saperzy SWAT

błyskawicznie zdążyli rozbroić. Była to mała, skonstruowana amatorskimi sposobami bomba. Broń terrorystów nie była zbyt zaawansowana, a plan ich działania był jedną wielką improwizacją, choć okazał się tragicznie skuteczny. Odbitych mężczyzn sprowadzono na dół, przeprowadzono przez hol przedstawiający przerażający widok i oddano w ręce sanitariuszy i lekarzy, podobnie jak wcześniej wszystkie kobiety. Kilka saperskich zespołów policyjnych weszło do budynku, aby sprawdzić, czy terroryści nie podłożyli gdzieś innej bomby. Wiele pojazdów na ulicy zaczęło się powoli wycofywać z miejsca zdarzenia, a Valerie odjechała w jednym z radiowozów z wyjącą syreną. Chwilę wcześniej przed budynkiem telewizji pojawiły się zespoły odpowiedzialne za zebranie dowodów z miejsca przestępstwa i jednostki zajmujące się sprzątaniem. Patrząc na nie, Valerie pożyczyła od jednego z policjantów telefon komórkowy i zadzwoniła do April. W chwili gdy April usłyszała w telefonie głos matki, wy-buchnęła płaczem. Łkała spazmatycznie w nagłym przypływie ulgi. Valerie powiedziała, że musi teraz złożyć krótkie zeznania, a potem pojechać na badania do szpitala. Zadzwoni do niej zaraz po powrocie do domu. Jej zdaniem, nie powinno to potrwać dłużej niż parę godzin. Kiedy się rozłączyła, April opadła wycieńczona w ramiona Mike'a. - Żyje. Nic się jej nie stało - wykrztusiła, wydmuchując nos w chusteczkę, którą podał jej ktoś z boku. - Nie miała czasu, żeby powiedzieć coś więcej. Później zadzwoni. Czuję się o wiele lepiej, jeśli

musisz iść. Spojrzała na niego przepraszającym wzrokiem, ale on potrząsnął głową. Zamierzał zostać do końca. April zatelefonowała do ojca, aby przekazać mu, że Valerie nic się nie stało. Pat również się rozpłakał. Dla wszystkich był to potworny dzień. Przez długich dwanaście godzin utrzymywało się okropne napięcie. Trudno było uwierzyć, że sześciu uzbrojonych napastników zdołało opanować strzeżoną siedzibę stacji telewizyjnej, że dostali się do środka, wzięli zakładników i cały wolny świat mógł tylko śledzić na ekranach telewizorów przebieg dramatycznych wydarzeń. O jedenastej wieczorem oficjalnie potwierdzono, że w wyniku ataku terrorystycznego zginęło jedenaście osób i wszystkie ofiary były pracownikami stacji. Jednak nie podano ich nazwisk, ponieważ wcześniej należało zawiadomić rodziny. Valerie wiedziała tylko, że wśród ofiar jest Marilyn, jej asystentka, która była jedną z dwóch kobiet trafionych przez snajpera w holu głównym. Stało się to na oczach Valérie. Kiedy April rozmawiała przez telefon z ojcem, Valérie przebywała na badaniach w szpitalu Bellevue, a Jack Adams, ciężko ranny, na oddziale intensywnej terapii szpitala New York-Presbyterian. W wiadomościach, które April oglądała w restauracji, szybko o nim poinformowano. Według relacji reportera, Jack Adams został postrzelony w końcowej fazie operacji odbijania zakładników. Trafił go snajper terrorystów, raniąc w udo i naruszając tętnicę. Podano, że

Adams to były rozgrywający NFL, a obecnie znany sprawozdawca sportowy, i podkreślono, że na miejscu zdarzenia przebywał przez cały dzień, niosąc wszelką możliwą pomoc. Restauracja była już o tej porze zamknięta, i April nareszcie przerwała całodzienne czuwanie przed ekranem telewizora. Razem z Mikiem wyglądali na wpółżywych, jakby sami przebywali w zajętym przez terrorystów budynku. April mogła sobie tylko wyobrazić, co przez ten czas czuła matka, i niecierpliwie czekała na jej telefon po wyjściu ze szpitala. Chciała od razu do niej pojechać, ale matka odwiodła ją od tego pomysłu, mówiąc, że nic się jej nie stało, a w szpitalu będzie panował chaos. Valérie zadzwoniła w końcu piętnaście po drugiej w nocy. Powiedziała, że znajduje się w radiowozie policyjnym i jest w drodze do domu. Wszystko się skończyło, budynek znowu był bezpieczny, terroryści nie żyli. Zginęło jedenaścioro zakładników, ale ofiar mogło być znacznie więcej. Dla wszystkich było to potworne przeżycie, na szczęście jednak nie skończyło się tak jak w zamachu z jedenastego września. Sześciu amatorsko przygotowanych terrorystów przejęło piętro siedziby telewizyjnej, ale dla swojej sprawy nie osiągnęli nic, poza zaprowadzeniem chaosu i śmierci. Nawet rząd państwa, z którego pochodzili, nie krył przerażenia ich akcją i potępił ją w ostrych słowach. Pracownicy techniczni stacji sprawnie przywrócili zdolność nadawczą ze studiów na innych piętrach, tak aby nad ranem

można było bez przeszkód wznowić emisję programu i wrócić do normalności, a przynajmniej do jej pozorów. ; - Będę za pięć minut, mamo - obiecała April. Zamierzała spędzić tę noc w domu matki i była wdzięczna, że po takim dniu może to uczynić. Valerie równie dobrze mogła się znaleźć wśród ofiar ataku. Każdy mógł. April czuła się do głębi wstrząśnięta. Jedyną rzeczą, która chodziła jej oprócz tego po głowie, była całodzienna obecność Mike'a. - Nie wiem, jak ci dziękować - powiedziała, gdy zamknęła restaurację i nabrała w płuca chłodnego, nocnego powietrza. -To był najgorszy dzień w moim życiu... I najlepszy... Ponieważ mama przeżyła. - Nawet bała się myśleć, co by było, gdyby terroryści zabili matkę. Z ulgą myślała, że tak się nie stało. -Dzięki, Mike, że byłeś ze mną. Zachowywał się wobec niej wspaniale. Dostrzegła cechy, o jakie go nawet nie podejrzewała i których zapewne nigdy nie miałaby okazji dostrzec. Zauważyła w nim bardzo ludzką stronę, pełną współczucia i zrozumienia, a także nieoczekiwanej czułości, jakże odmienną od okazywanego wcześniej chłodu i dystansu. - Cieszę się, że mogłem z tobą być - powiedział łagodnym głosem, przywołując przejeżdżającą taksówkę; on również był potwornie zmęczony. - Szkoda mi Jacka Adamsa - dodał, gdy wsiadali razem do taksówki. Mike zamierzał podwieźć April pod dom jej matki i wrócić do siebie. - W dzieciństwie był moim idolem. Chciałem grać jak on i być taki jak on. Mam nadzieję, że z tego wyjdzie. Zawsze słyszałem, że

to miły facet. Teraz okazał się prawdziwym bohaterem, pomógł tylu ludziom. April pokiwała głową. W tej chwili potrafiła myśleć wyłącznie o matce, choć serce jej się ściskało z żalu z powodu Jacka Adamsa i innych rannych osób. Mike wysadził ją na Piątej Alei pod domem Valerie i zamówił kurs do śródmieścia, gdzie mieszkał. April zaproponowała, że zapłaci za taksówkę, co na twarzy Mike'a wywołało uśmiech. - No, nie wiem... Myślę, że jakoś sobie poradzę - powiedział, drocząc się trochę. - Ja zapłacę za taksówkę, a ty za studia naszego dziecka, w porządku? April uśmiechnęła się, zmieszana na wspomnienie ich nienarodzonego jeszcze dziecka. Po raz pierwszy tego dnia pojawił się między nimi ten temat. Zaprzątały ich zupełnie inne myśli. - Umowa stoi - odparła z uśmiechem. Nie była pewna, czy Mike w ogóle odezwałby się, gdyby nie dzisiejsza sytuacja z jej matką, a i Mike także nie był tego pewien. Potrzebował dużo czasu, aby się zastanowić nad wszystkim, co się wydarzyło i co ich jeszcze czekało. Wciąż się nie zdecydował, czy chce się stać częścią nadchodzącej, nowej przyszłości. Ale był szczęśliwy, że przyjechał do restauracji i spędził cały dzień z April. Nie chciał, aby samotnie stanęła wobec rozgrywającego się na oczach wszystkich dramatu. April wyciągnęła ramiona i przytuliła się do niego lekko. - Dziękuję ci, Mike. Dla mnie byłeś dziś bohaterem i wiem, że

cokolwiek się potem stanie, zawsze będę o tym pamiętać. Nie wiem, jak bym przeżyła ten dzień bez ciebie. - Uważaj na siebie. Odpocznij. Wiem, że to prawdopodobnie niemożliwe, ale sądzę, że jutro mogłabyś wziąć dzień wolny. Dzisiaj było prawdziwe piekło. - Tak, to był okropny dzień. - April pokiwała głową, gdy Mike wsiadał z powrotem do taksówki. Pomachała mu na pożegnanie ręką, taksówka odjechała, a Mike odchylił głowę, oparł ją o zagłówek i zamknął oczy. Nigdy jeszcze nie przechodził przez coś tak ciężkiego i podziwiał April za pełną spokoju klasę, opanowanie i zimną krew. April weszła do budynku kilka minut po matce. Valerie miała na sobie te same czerwone spodnie i sweter, które włożyła rano do telewizji, ale na nogach szpitalne kapcie, ponieważ przyjechała tam bosa, a na ramiona narzucono jej ciepły, szpitalny koc. Wciąż drżała, gdy April tuliła ją do siebie. Nigdy nie widziała mamy w takim stanie, zaniedbanej, przerażonej, tak głęboko wstrząśniętej. - Kocham cię, mamo - wyszeptała April przez łzy. Valerie potrafiła tylko przytaknąć lekko i szlochać dalej w ramionach córki. Groza tego, co przeżyła, była trudna do opisania. Cały czas czekała, w którym momencie ją zastrzelą lub wysadzą wszystkich w powietrze. Od początku była przekonana, że żaden z zakładników nie wyjdzie z tego żywy, a podobnie myślała większość ekspertów, chociaż nikt nie mówił tego publicznie.

- Chodźmy, musisz się położyć i przespać, mamo - powiedziała April, gdy Valerie zaczęła się jeszcze mocniej trząść i po raz kolejny wspomniała Marilyn. Poprowadziła matkę do sypialni, jak małe dziecko, przebrała ją w koszulę nocną, położyła do łóżka, zgasiła światło i skuliła się obok niej, ubrana, po prostu na pościeli. Przygarnęła do siebie matkę i niebawem Valerie zasnęła. W szpitalu podali jej środek uspokajający. April przez parę godzin nie mogła zmrużyć oka, leżała przy matce, patrzyła na nią i głaskała ją po włosach, szczęśliwa, że żyje. Mimowolnie myślała też o Mike'u i ich dziecku. Przynajmniej wiedziała tyle, że ojciec jej dziecka jest porządnym człowiekiem i ma złote serce, nawet jeśli nie chciał mieć dzieci. O mały włos nie utraciwszy matki, April miała poczucie, jakby dziecko w jej łonie było szczególnym darem. Jakże krętymi ścieżkami los wiedzie człowieka. Matka przeżyła, inni zginęli, a ona urodzi dziecko, którego ojcem jest obcy jej mężczyzna. Teraz, przytulając się do matki, wiedziała tylko, jak wielką, niewysłowioną ulgę odczuwa tej nocy. Kiedy w grudniowy, zimny poranek czarne niebo zaczęło szarzeć, April zapadła w spokojny, głęboki sen. ROZDZIAŁ 8 Dzięki lekom uspokajającym, które dostała w szpitalu, Valerie spała aż do jedenastej. April zadzwoniła do restauracji, uprzedzając, że przyjdzie do pracy dopiero po południu. Siedziała cicho przy kuchennym stole, popijając kawę i czytając gazetę, gdy do kuchni

weszła bezgłośnie matka, w koszuli nocnej, półprzytomna i blada, wciąż wstrząśnięta wczorajszymi wydarzeniami. Pat i Maddie zdążyli już zadzwonić rano parę razy, aby zapytać o stan Valerie, a April obiecała, że mama odezwie się do nich, gdy tylko się obudzi. - Jak się czujesz? - zapytała April, wciąż niepokojąc się o matkę. Ale bez względu na to, jak się czuła, to mama żyła. To było dla April najważniejsze. - Jakbym przeżyła koszmar senny na jawie - odpowiedziała Valerie, siadając przy stole. Na pierwszej stronie gazety widniała duża fotografia uwolnionych kobiet, które uciekały z gmachu telewizji na ulicę. W gazecie były też zdjęcia wyprowadzanych z budynku zakładników, wstrząśniętych i przestraszonych, otoczonych komandosami z oddziału SWAT. Valerie spostrzegła gdzieś na zdjęciu Jacka Adamsa i przypomniała sobie, jak osłonił ją przed strzelającym snajperem i wyprowadził na ulicę. W artykule podawano, jakie odniósł rany, a według najnowszych informacji, jego stan był wciąż ciężki, ale stabilny. - To był rzeczywiście koszmar - zgodziła się April, która także nie mogła się otrząsnąć z traumy poprzedniego dnia. -To był najdłuższy dzień w moim życiu, to czekanie na wiadomość, czy żyjesz, czy nie... - Straszne. Musiało ci być ciężko. Gdzie byłaś? - W restauracji. Cały dzień spędziłam przyklejona do telewizora w kuchni. Był ze mną Mike Steinman. Zadzwonił krótko przed tym, zanim w mediach gruchnęła wiadomość o ataku. Słyszał o nim w

redakcji, chciał ostrzec. Potem przyjechał i został ze mną do końca, dopóki nie wiedzieliśmy na sto procent, że jesteś cała i zdrowa. Podrzucił mnie tutaj w nocy taksówką. - Proszę, co za ciekawy rozwój wypadków - zdziwiła się matka, unosząc brwi. - Byłam pewna, że tym razem długo się nie odezwie. - Nie odzywał się. Wczoraj zadzwonił w związku z atakiem. Chciał mi powiedzieć o tobie, a potem przyjechał i został. Mam wrażenie, że to naprawdę przyzwoity człowiek, pomijając jego fobię w kwestii dzieci i fakt, że nie spodobała mu się moja restauracja. Wczoraj zachował się wspaniale. Miło wiedzieć, że to również ludzka istota, nawet gdybym miała go już więcej nie zobaczyć. - Jestem pewna, że go zobaczysz - powiedziała Valerie, ciężko wzdychając. Bolał ją każdy centymetr ciała. Stres poprzedniego dnia, potworna trauma, zbierały swoje bolesne żniwo. Czuła się starsza o tysiąc lat. - Wiesz, jak się ma ten Jack Adams? - zapytała córkę. Wyglądało na to, że Valerie się szczerze martwi. - Nie słuchałam wiadomości. Nie chciałam cię budzić. Na marginesie, tato i Maddie dzwonili do ciebie parę razy. Obiecałam, że oddzwonisz, jak się obudzisz. Krótko potem zatelefonował Bob Lattimer, szef sieci telewizyjnej. Chciał się upewnić, czy Valerie dobrze się czuje. Jak powiedział, już następnego dnia będą próbowali wrócić do normalnej ramówki i chciał być pewien, że Valerie czuje się na

siłach, aby pracować. Dzisiaj większość programów poświęcona jest relacjom z wczorajszych wydarzeń. Mają więc czas na przywrócenie porządku na obu piętrach, gdzie przetrzymywano zakładników, a także w holu głównym budynku. Podczas rozmowy z Lattimerem Valerie przeszła do salonu i włączyła telewizor. Na wszystkich stacjach nadawano raport specjalny z ataku terrorystów i odbicia zakładników. W pewnej chwili, przeskakując z kanału na kanał, Valerie zobaczyła ujęcie z Jackiem Adamsem odwożonym ambulansem, a zaraz potem relację na żywo ze szpitala, gdzie Jack siedział na łóżku, blady i słaby, ale uśmiechnięty. W rozmowie z dziennikarzem twierdził, że nie jest bohaterem, lecz po prostu zrobił to, co mógł, choć niestety nie było to wiele. Powiedział, że z nogą jest wszystko w porządku, chociaż doszły go głosy, że w tym sezonie nie będzie mógł wybiec z drużyną na boisko, ale zapewnił, że to plotki wyssane z palca. Dziennikarz się roześmiał, a kiedy zakończyła się relacja ze szpitala, prezenter w studiu przypomniał jeszcze raz, że Adams w bohaterski sposób pomagał uwolnionym kobietom wydostać się z budynku. Prezenterzy w studiu zażartowali, że nie pierwszy raz Jack Adams przejawia szarmanckie zachowanie wobec płci pięknej - jego słabość do kobiet w czasie kariery sportowej nie była żadnym sekretem i pamiętano, jaki z niego był uwodziciel, a być może wciąż nim jest. W studiu wszyscy się rozweselili, a Valerie z radością przyjęła wiadomość, że Jackowi Adamsowi nic poważnego się nie stało. W holu budynku zachował się jak bohater, próbując

osłonić ją przed kulami snajpera i wyprowadzić na ulicę. Miała ochotę wysłać mu kwiaty, szampana czy cokolwiek innego w ramach podziękowań i zastanawiała się, w jakim leży szpitalu. W końcu zadzwoniła do stacji, gdzie się dowiedziała, że Jacka Adamsa przewieziono do New York-Presbyterian. Wspomniała o swoim zamiarze April, która wpadła na dużo lepszy pomysł. - Wyślij mu coś smacznego do jedzenia. Nieraz bywał w mojej restauracji, mogę się dowiedzieć, co najbardziej lubi. Zaraz, jeśli dobrze pamiętam, ostatnio zamawiał pieczeń rzymską, przepada za nią. Możemy mu także wysłać kurczaka i ziemniaki puree. W szpitalu będą to mogli szybko podgrzać w kuchence mikrofalowej Pomysł wyglądał na fantastyczny i już chwilę później April telefonowała do restauracji, aby przygotowano zamówienie. Potem Valerie z ciężkim sercem zadzwoniła do rodziny Marilyn, aby złożyć kondolencje i powiedzieć o niej parę ciepłych słów. Bliscy Marilyn byli zdruzgotani. Ta trudna rozmowa jeszcze realniej uświadomiła Valerie horror minionego dnia, a fakt, że ocalała, wydawał się teraz jeszcze większym cudem. Matka Marilyn powiedziała we łzach, że była już w mieszkaniu córki, żeby wziąć do siebie terierka, którego podarowała jej Valerie podczas nagrywania świątecznego programu, i ma zamiar zatrzymać szczeniaka u siebie. Tragiczna śmierć Marilyn nada odcinkowi jeszcze bardziej poruszającą wymowę podczas jego emisji w Boże Narodzenie.

Resztę dnia Valerie spędziła w domu, w zwykłej podomce, próbując odpocząć przed czekającą ją nazajutrz normalną pracą. Nie było żadnego powodu, aby nie podjąć pracy, skoro nie została ranna i przeżyła taką samą traumę jak inni. Ale po wyjściu April wciąż czuła się załamana z powodu śmierci Marilyn. April obiecała, że także matce przywiezie coś do jedzenia. Jeden z kelnerów pojechał już taksówką do szpitala New York-Presbyterian z obiadem dla Jacka Adamsa i listem od Valerie. Kiedy April wychodziła z domu matki, obie przytuliły się do siebie mocno. Niechętnie zostawiała mamę samą, choćby nawet na minutę, ale musiała sprawdzić, czy praca w restauracji przebiega bez zakłóceń. Z taksówki zatelefonowała do Mike'a. Kiedy odebrał, wydawało się, że jest czymś bardzo zaabsorbowany. - Złe trafiłam? - zapytała z niepokojem. - Nie, nie. Po prostu mam na głowie artykuł, a dzisiaj w redakcji istne szaleństwo. Możesz sobie wyobrazić. - Chciałam tylko jeszcze raz ci podziękować, że byłeś wczoraj ze mną. W jej głosie było coś ciepłego. Mike się uśmiechnął. - Cieszę się, że mogłem z tobą być. Jak mama? - Wciąż w szoku, ale ja również, choć przecież mnie tam nie było. Wśród ofiar śmiertelnych jest asystentka mamy to także ją rozstroiło. - A ty dobrze się czujesz? Nie zapytał bezpośrednio o dziecko, ale April wiedziała, co Mike ma

na myśli. - W porządku. Bardzo przeżywał, przez co wszyscy musieli wczoraj przejść. Nawet on odbierał to bardzo emocjonalnie, a przecież nie znał jej matki. Ze zgrozą przyjmował wiadomość, że zginęło jedenaście niewinnych osób. Nagle April przyszedł do głowy pomysł, choć nie miała pojęcia, jak Mike to może odebrać. - W tym roku spędzamy rodzinną Wigilię u mnie w restauracji. Jeżeli miałbyś ochotę, również możesz przyjść. Jesteś zaproszony. Nawet nie wiem, czy możesz mieć na coś takiego ochotę... Nie chciała go do niczego zmuszać, ale po wczorajszych przeżyciach, po wspólnym oczekiwaniu na wieści o mamie, czuła, że jest jej bliższy, i łatwiej jej było nabrać odwagi, aby mu to zaproponować. - Dzięki, ale mówiłem, że nie lubię i nie obchodzę świąt. W moim domu święta były koszmarem, pijani rodzice ciągle się bili i kłócili, zawsze wolałem udawać, że świąt po prostu nie ma. - Rozumiem - odpowiedziała spokojnie. Nie umiała sobie nawet wyobrazić, jak w takiej rodzinie może wyglądać dzieciństwo i dorastanie. Nic dziwnego, że nie chciał mieć dzieci. Wystarczało mu, że sam był kiedyś dzieckiem. - Odezwę się po świętach - obiecał. - Może wcześniej, jeśli tylko poczuję apetyt na... domowe jedzenie - uśmiechnął się. Zaczynał rozumieć, na jakiej zasadzie opiera się jej restauracja i

dlaczego zyskała taką popularność. Nie był to ani Alain Ducasse, ani Taillevent, słynne restauracje, które April byłaby w stanie z powodzeniem odtworzyć. Pod pewnym względem było to coś lepszego i Mike zaczynał dostrzegać tę zaletę. Menu, jakie proponowała, wychodziło naprzeciw oczekiwaniom gości. Jak sama to ujęła, „normalne jedzenie w normalnym życiu", do tego najlepsze w swoim rodzaju. - Jeśli zatęsknisz za naleśnikami, zadzwoń - przypomniała. - W wyjątkowych wypadkach zapewniamy dostawę gratis. - April powiedziała, że na konto matki wysłali dziś Jackowi Adamsowi obiad. - To właśnie on pomógł mamie wydostać się z budynku w najbardziej gorących chwilach. Wtedy trafiła go kuła. - Paskudnie oberwał - przytaknął z westchnieniem Mike. Obojgu wydawało się wręcz niewiarygodne, że Valerie udało się ujść z życiem bez żadnego zadraśnięcia. Oczywiście ciężko to przeżyła, a eksperci przestrzegali w wywiadach, że zakładnicy długo mogą cierpieć na stres pourazowy, ale przynajmniej fizycznie wyszła bez szwanku, po prostu nic się jej nie stało. - Cieszę się, że twoja mama jest cała i zdrowa - powiedział Mike, kończąc rozmowę i tłumacząc, że ma mnóstwo pracy, a termin go goni. Obiecał, że się odezwie, ale April znowu nie była pewna, czy rzeczywiście zadzwoni. Przynajmniej odnosili się do siebie po przyjacielsku, a to już coś, zważywszy na okoliczności. Trudno uwierzyć, że byli kochankami, nawet jeśli tylko przez jedną noc.

Dobrze było wrócić do restauracji i zanurzyć się znowu w dobrym, swojskim świecie. Miniony dzień był czymś tak koszmarnym, że nie chciało się wierzyć, iż w ogóle się wydarzył. W restauracji wszyscy pytali o zdrowie matki, a April chciała się upewnić, czy zamówiony obiad dotarł do Jacka Adamsa. Kelner, który pojechał z prezentem do szpitala, opowiadał, jak bardzo był podekscytowany spotkaniem ze sławnym futbolistą, i wydawał się tym bardzo przejęty. Jack Adams właśnie otrzymywał transfuzję krwi, ale roześmiał się głośno i powiedział, że pieczeń i rozpływające się na podniebieniu ziemniaki puree warte są dziesięciu takich transfuzji. W pokoju byli lekarze i pielęgniarki, były też ekipy telewizyjne i fotoreporterzy, ale mimo wszystko wpuszczono kelnera z obiadem. April wiedziała, że mama będzie szczęśliwa. - Jutro poślemy mu coś innego - powiedziała April do kucharzy i wróciła wreszcie do pracy, zabierając się do przeglądania zapasów w

kuchni. Zaczynało brakować produktów, więc następnego ranka musiała jechać na targowiska. W najbliższych dniach miała też do zrobienia świąteczne rolady „Yule logs" i śliwkowy pudding na Boże Narodzenie. Czekał ją pracowity tydzień. Chodząc po kuchni i sprawdzając wszystko w pośpiechu, zapomniała o Mike'u, o dziecku, nawet o ataku terrorystycznym. Była pełna energii i odczuwała radość, że znowu może normalnie pracować. Nie martwiła się w tej chwili o mamę. Wiedziała, że śpi i odpoczywa, i że dobrze jej to zrobi. Wkrótce zabrała się do przygotowywania obiadów na wieczór. Restauracja „April w Nowym Jorku" pracowała pełną parą. Valerie czuła się wciąż słaba, gdy jeszcze tego samego popołudnia włożyła dżinsy, sweter i długi, puchowy płaszcz, a potem wyszła z domu i przywołała taksówkę. Początkowo chciała przez cały dzień odpoczywać, nie wychodząc nigdzie, jednak im dłużej nad wszystkim rozmyślała, tym mocniej była przekonana, że powinna osobiście podziękować Jackowi Adamsowi za to, co zrobił. Nie wiedziała, w którym momencie został ranny, ale pamiętała, że osłaniał ją własnym ciałem przed atakiem snajpera, by doprowadzić ją do drzwi i wyprowadzić na ulicę. Kiedy wysiadała z taksówki przed szpitalem New York-Presbyterian, wciąż czuła się słabo i była blada. Tym razem zrobiła sobie bardzo skromny makijaż, co było do niej niepodobne, ale i tak wyglądała pięknie. Po południu zadzwonił do niej wróżbita, Alan Starr, przepraszając, że

nie udało mu się przewidzieć w kartach ataku terrorystycznego. Powiedział, że niestety czasem to się zdarza, niemniej przede wszystkim był szczęśliwy, iż przeżyła i nic się jej nie stało. Jack leżał w jednoosobowym pokoju, na prywatnym piętrze szpitala przeznaczonym dla VIP-ów, na wszelki wypadek chroniony przez stojących przed drzwiami policjantów. Nie padły pod jego adresem żadne groźby, ale komendant policji chciał mu zapewnić jak największy komfort, zresztą przed południem osobiście go odwiedził. Jack dał mu autografy dla dzieci i wnuków i podziękował za szybką reakcję policji i uratowanie mu życia, gdy kula snajpera rozerwała mu tętnicę udową. Kiedy Valerie zapukała do drzwi, w środku akurat nie było nikogo, a Jack odpoczywał w łóżku. Jeden z policjantów przy drzwiach natychmiast ją rozpoznał. Jego żona nie przegapiła w telewizji żadnego odcinka programu Valerie Wyatt i miała w domu wszystkie jej książki. Jednak nie odważył się poprosić o autograf. Wiedział, że dzień wcześniej była zakładniczką. Wciąż wyglądała na zszokowaną. - Dzień dobry - powiedziała ostrożnie, wsuwając głowę przez uchylone drzwi. Jack wpatrywał się w telewizor i zdawał się wpółdrzemać. Niedawno dostał środek przeciwbólowy, jednak był wystarczająco przytomny, aby rozpoznać Valerie Wyatt. Na jej widok szeroko się uśmiechnął. - Czy można wejść? Może przyszłam nie w porę? - zapytała Valerie.

- Ależ proszę, pora jest jak najbardziej odpowiednia. Dziękuję za wspaniały obiad - odparł, niezdarnie próbując usiąść na łóżku, ale Valerie dała mu znak, by się nie ruszał, i powiedziała, że nie będzie długo przeszkadzać. - Nie wiedziałem, że April jest pani córką. To moja ulubiona restauracja - wyznał szczerze. - Moja również. Jak się pan czuje? - Nieźle. Dwa miesiące temu miałem kłopoty z kręgosłupem i tamto było o wiele gorsze. Trochę tylko kręci mi się w głowie od pigułek. Z nogą jest wszystko w porządku. - Jack dostał silne środki przeciwbólowe. - Jak się pani miewa? - Dobrze. Choć wciąż jestem roztrzęsiona tym, co się wczoraj stało. Potworny dzień. Przyjechałam podziękować, że pomógł mi pan stamtąd uciec. To był prawdziwy akt odwagi. Bardzo mi przykro, że został pan ranny. Valerie mówiła to z prawdziwym podziwem i Jack się uśmiechnął bezwiednie. Słyszał dzisiaj takie rzeczy przez cały dzień. Pielęgniarki na oddziale zabiegały o to, żeby się nim zajmować. Był w naprawdę dobrych rękach. - Jakoś się wyliżę - odparł, próbując nadać swojemu głosowi wesoły ton, a potem zmienił temat. - Kiedy spotkaliśmy się w windzie, nie wiedziałem, że ma pani urodziny. To był dla mnie paskudny dzień. Też miałem urodziny, ale wyglądałem rozpaczliwie, wypadł mi dysk. - Rzeczywiście, robił pan nie najlepsze wrażenie. Było mi pana szkoda. Kręgosłup wciąż panu dokucza?

- Nie, jest już w porządku. Za to przez jakiś czas będę chodził o kulach ze względu na postrzał. Od urodzin ciągle coś, chyba się sypię roześmiał się wesoło. - Cóż, pięćdziesiątka stuknęła, to teraz już tylko z górki. Słyszał w wiadomościach, ile Valerie ma lat, więc wiedział, że jest od niego starsza, choć na to nie wyglądała. Uważał, iż wygląda fantastycznie i nigdy by nie pomyślał, że może mieć tak dorosłą córkę jak April. Nawet po wczorajszej traumie, bez efektownego makijażu na twarzy, prezentowała się wspaniale. - Lepiej nie mówmy o urodzinach. Dotąd starałam się z nimi ukrywać przed światem, a w tym roku obwieścili w radiu i telewizji, ile mam lat. Myślałam, że dostanę zawału, kiedy to usłyszałam - wyznała i westchnęła ciężko. - Jednak po wczorajszym dniu to nie wydaje mi się ważne. Mamy szczęście, że żyjemy. - Myśl, że tylu niewinnych ludzi straciło życie, bezlitośnie otrzeźwiła ich oboje. - Dziś już mnie nie obchodzi, ile mam lat. - Valerie powiedziała to jak najbardziej szczerze. - Tak, mnie również nie. Stwierdziłem nawet, że teraz, kiedy przeżyłem snajperskie strzały, przetrwam wszystko. W dniu moich urodzin wydawało mi się, że już na nic nie będzie mnie stać. - Też tak myślałam o sobie - Valerie uśmiechnęła się. -Cóż, nie chcę pana dłużej męczyć. Wyglądał na zmęczonego. Oczy miał podkrążone, w wenflony na

rękach wkłute były dwie kroplówki, a urządzenie przy łóżku automatycznie dozowało środek przeciwbólowy. Jego stan nie zagrażał życiu, ale Jack w żadnym razie nie odzyskał pełni sił, a jeszcze wczoraj w nocy był bliski śmierci. - Chciałam tylko osobiście podziękować. - Cieszę się, Valerie... - Po raz pierwszy zwrócił się do niej po imieniu. Gdy Valerie wstawała z krzesła, spostrzegła, jakie Adams ma długie nogi. Był wysokim, postawnym, dobrze zbudowanym mężczyzną. - Wielkie dzięki za wspaniały obiad. Może kiedyś wybierzemy się do April? Na Boże Narodzenie zwalniają mnie do domu. - Chętnie sama coś ugotuję - powiedziała z uśmiechem, podchodząc do łóżka. - Ale uprzedzam, że dobrze potrafię tylko nakryć do stołu. Kucharka ze mnie kiepska. W naszej rodzinie to April jest szefową kuchni, a nie ja. - Ja nieźle gotuję i chętnie to zrobię, jeśli tylko będę mógł ustać na nogach, jak mnie stąd wypuszczą, ale myślę, że restauracja April to najlepsze wyjście. Zadzwonię za kilka dni. Dziękuję za odwiedziny. - Dziękuję za uratowanie mi życia, Jack - powiedziała z powagą i ze łzami w oczach. - Byłam pewna, że zginiemy. Jack wyciągnął rękę i ujął jej dłoń, z równie poważnym wyrazem twarzy. - Valerie, kiedy zobaczyłem cię w drzwiach ewakuacyjnych, wiedziałem, że nic ci się nie może stać, tak samo pomógłbym innym,

gdybym mógł. Teraz już wszystko będzie dobrze - powiedział uspokajającym tonem, a ona przytaknęła lekko i otarła z policzków łzy. Wciąż przeżywała wczorajszy dramat i śmierć asystentki. Jack z kolei ze smutkiem myślał o młodym asystencie producenta programu, Normanie, który również znalazł się wśród jedenastu ofiar ataku. Śmierć otarła się o nich. Dla Valerie i Jacka ofiary nie były tylko imionami i nazwiskami, były ludźmi, których znali i którzy nie byli im obojętni. - Przepraszam. Wciąż trudno mi dojść do siebie - odezwała się drżącym głosem. - Tak, mnie również - odparł z namysłem, a po chwili się uśmiechnął. Było w nim coś, co wzbudzało poczucie bezpieczeństwa. - Uważaj, proszę, na siebie - powiedział z autentyczną troską w głosie. - Tak. Ty też na siebie uważaj. Miałbyś jutro znowu ochotę na dobry obiad? - Tylko tyle mogła zaproponować, choć wokół stały bukiety kwiatów, a dziesiątki innych wysłano na inne oddziały i do innych pokojów. - Z miłą chęcią. Jestem uzależniony od szarlotki April, jeśliby akurat miała... Gofry, pieczony kurczak... - Jack uśmiechał się do niej szeroko, apetyt mu wyraźnie dopisywał. - Dziękuję za wizytę, Valerie. Trzymaj się. I nie wracaj za wcześnie do pracy. - Chyba żartujesz?! - zaśmiała się. - Jutro od rana nagrywam kolejny program. Muszę zrobić drugi świąteczny odcinek, na wieczorną

emisję. - Ja mam przerwę do Super Bowl. W styczniu mam się stawić w Miami, żywy albo martwy, będę komentował na żywo. Rozgrywki Super Bowl były dla niego najważniejszym wydarzeniem w karierze sprawozdawcy, tak jak wcześniej były nim w karierze wybitnego sportowca. - Dużo odpoczywaj - rzekła z uśmiechem i podeszła do drzwi. Była mu po prostu wdzięczna i czuła, że połączyła ich teraz jakaś szczególna więź. Zawdzięczała mu życie. Miała poczucie, jakby znalazła nowego przyjaciela. Jack okazał się otwarty i szczery, dobrze się czuła w jego towarzystwie. Nie starał się jej uwieść, nie był wcale romantyczny, w każdym razie nie w jej przypadku. Po prostu sympatyczny, ciepły człowiek, z którym miło jest zamienić parę słów. - Do zobaczenia, Jack. Wychodząc, pomachała mu ręką na pożegnanie, a on po jej wyjściu zatopił się w myślach. Wydała mu się przemiłą kobietą, zupełnie inną, niż by tego wcześniej oczekiwał. Z tego, co słyszał i co sam widział w telewizji, mógłby się spodziewać osoby sztywnej, pryncypialnej i drażliwej, a wcale taka nie była. Valerie Wyatt, mimo swojej sławy, okazała się bezpretensjonalna, dowcipna i inteligentna. Poza tym dużo ładniejsza niż w telewizji i stała mocno na ziemi. Valerie z kolei myślała zawsze, że Jack Adams to Don Juan i uwodziciel, jakich mało, ale teraz wcale nie robił na niej takiego wrażenia. Przypominał raczej pełnego ciepła pluszowego misia, z

poczuciem humoru i odwagą, jaką trudno sobie wyobrazić. Kiedy Valerie wracała do domu, a Jack z wolna zasypiał w szpitalnym łóżku, oboje myśleli o tym, jak dobrze jest spotkać w życiu nowego przyjaciela, choć zupełnie niespodziewanego. Wydarzenia minionego dnia połączyły ich wyjątkową więzią. Oboje przeżyli coś niewyobrażalnego. Valerie zatelefonowała z taksówki do April i powiedziała jej, co chciałaby nazajutrz przesłać Jackowi do szpitala. April była zaskoczona, że matka nie została w domu, ale Valerie wytłumaczyła, iż chciała osobiście podziękować Jackowi, a April uznała to za ładny gest z jej strony. Wcale jej to nie zdziwiło, ponieważ matka zawsze umiała się zachować. Kiedy się rozłączyły, Valerie zaczęła się zastanawiać, czy Jack rzeczywiście zaprosi ją na obiad do restauracji April. Na pewno będzie miał mnóstwo pracy na głowie, a wokół siebie wianuszek młodych kobiet pragnących zwrócić jego uwagę, ale polubiła go mimo wszystko i miała nadzieję, że jednak się do niej odezwie. Miło byłoby wybrać się z nim na obiad. Zresztą choćby nawet nie zadzwonił, była mu nieopisanie wdzięczna. To, że żyje, zawdzięczała jemu i, jak wiele innych osób, oddziałom SWAT. Wychodząc z taksówki, poczuła, że teraz każda sekunda życia jest dla niej bezcenna, a świat nigdy nie wydawał jej się piękniejszy, i zostawiła taksówkarzowi suty napiwek. Uśmiechnęła się do portiera i wróciła do mieszkania, które dzisiaj robiło wrażenie szczególnie ciepłego i uroczego. Doceniała wszystko, zobaczyła życie

innymi oczami. Ocalenie od śmierci było jak dar nowego życia. Czuła się, jakby miała piętnaście lat, bez względu na to, jaka data urodzenia widniała na jej prawie jazdy. Liczby zdawały się nie odgrywać żadnego znaczenia. Żyła! ROZDZIAŁ 9 W wigilijny poranek Valerie pojechała na uroczystości żałobne ku pamięci Marilyn. Wcześniej uczestniczyli już w kilku spotkaniach dla uczczenia pamięci tych, którzy mieli mniej szczęścia niż ona czy Jack. W takich chwilach najgłębiej do człowieka docierało, co się wydarzyło. Z powodu słabej kondycji Jack nie mógł wziąć udziału w uroczystościach ku pamięci Normana Watermana, młodego asystenta produkcji, którego tak lubił, a który zginął w ataku terrorystycznym. Przesłał na ręce rodziny długi i ciepły list, dobrze wspominając Normana, pisząc, jak bardzo go doceniał i jak wielką stratą jest dla wszystkich jego śmierć. Po powrocie do domu Valerie długo rozmyślała o Marilyn, uświadomiła sobie, jakim była dobrym człowiekiem i jak bardzo będzie jej teraz brakowało. Trudno było uwierzyć, że młodzi ludzie, tak dobrze znani, nie żyją. To położyło się cieniem na całym dniu. Ku zaskoczeniu Valerie, Jack zatelefonował, gdy tylko wyszedł ze szpitala. Rano lekarze pozwolili mu wracać do domu, a już po południu dzwonił do niej, żeby złożyć świąteczne życzenia i jeszcze raz podziękować za wspaniałe posiłki z kuchni April. Jack powiedział, że

na święta przyjechał syn z college'u i zatrzymał w jego mieszkaniu, a poza tym znajduje się pod stałą opieką pielęgniarską. Chodził jeszcze o kulach, ale zapewniał, że radzi sobie całkiem nieźle. Po świętach zaprosił Valerie na obiad do April. Zapytał, czy może woli wybrać się do innej restauracji, ale zgodzili się, że u April podawano najsmaczniejsze jedzenie w mieście i panowała tam najsympatyczniejsza atmosfera, która odpowiadała im obojgu. Jack obiecał, że w drodze do centrum odbierze ją spod domu, ponieważ odkryli, że mieszkają raptem parę przecznic od siebie. Przyjedzie zatem pojutrze o ósmej wieczorem. Valerie była przepełniona radością, gdy odkładała słuchawkę. Trzy godziny przed przybyciem rodziny na wieczerzę wigilijną April ze zdumieniem odebrała telefon od Mike'a. W tym roku ich rodzinna Wigilia była wyjątkowa! - To pewnie zabrzmi głupio, nawet niegrzecznie - mówił Mike nieco zmieszanym głosem - ale w święta wpadam w chandrę, czuję, że przydałoby mi się jakieś małe jedzenie domowe. Wspólnie przeżyty atak terrorystyczny i jego wsparcie otworzyły między nimi drzwi do przyjaźni. Nie wiedział, jak jej to powiedzieć, ale tak naprawdę potrzebował czegoś więcej niż domowe jedzenie, chciał teraz znaleźć w niej przyjaciela. - Mam coś przesłać z restauracji? - zapytała April, uśmiechając się na jego słowa. - Na co masz ochotę? - Właściwie to myślałem o twoim zaproszeniu na Wigilię. Chętnie

bym przyszedł, gdybym... mógł zjeść zwykłe naleśniki. April roześmiała się, słysząc taką propozycję, i powiedziała, że bardzo się ucieszy, jeśli zechce dołączyć do ich wigilijnego stołu. - Chętnie poznam twoją matkę po naszym całodziennym zamartwianiu się o jej los... Jak myślisz, czy twoja rodzina nie będzie miała nic przeciwko temu? - Absolutnie - zapewniła spokojnie. Nie chciała już mówić, że cała rodzina wprost umierała z ciekawości, żeby zobaczyć faceta, który jest ojcem jej dziecka, a którego nic z nią nie łączy. Wariacka sytuacja. Pomyślała, że musi uprzedzić rodziców, aby nie powiedzieli mu przy stole nic niestosownego. Uznała, że to nawet z jego strony pewien akt odwagi, bez względu na to, czy faktycznie chodziło mu o jedzenie domowe czy też nie. Spotkanie z rodzicami kobiety, której po prostu zrobiło się dziecko, a której się nie kochało i nie było się z nią w związku, co gorsza, w ogóle nie chciało się mieć dzieci - nie mogło należeć do sytuacji łatwych i przyjemnych. Na April zrobiło to wrażenie i była bardzo ciekawa, co naprawdę skłoniło go do tego telefonu. - Z tymi naleśnikami mówisz serio? - zapytała, nie będąc pewną, czy nie żartuje. - Całkowicie - odpowiedział. - W Wigilię przybieram zwykle pozycję embrionalną i pozostaję w niej do Nowego Roku. Już samo przyjście na Wigilię będzie dla mnie olbrzymim odstępstwem od tradycji. Nie

chciałbym narażać organizmu na wstrząs anafilaktyczny spożywając do tego wigilijne potrawy. Więc nie trać na mnie czasu. Jestem Grinchem z krwi i kości. Naleśniki będą super. - Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem, panie Steinman. Na talerzu będziesz miał furę moich najlepszych naleśników na maślance. Możesz zapomnieć o śliwkowym puddingu. ; - Świetnie. O której godzinie? - Ósma wieczorem. - Dzięki, że zgodziłaś się zrujnować wam rodzinną Wigilię. Chyba jestem ich bardzo ciekaw. Domyślam się, że wszystko o mnie wiedzą powiedział ostrożnie, z lekkim niepokojem w głosie. Nie chciała go okłamywać. Oczywiście, że wiedzieli. - Wiedzą. Ale przyjęli wszystko ze spokojem. Nikt ci nie będzie dokuczał. - To miło z ich strony. Ja na ich miejscu urządziłbym piekło - odrzekł całkiem szczerze. - Cóż, sądzę, że mają nas za parę bezwstydnych opojów, którzy mają to, na co sobie zasłużyli - powiedziała żartem, a Mike się roześmiał. Podobało mu się w niej wiele rzeczy, podobała mu się wspólnie spędzona noc, w każdym razie to, co z niej zapamiętał. Może był pijany, ale przecież ani ślepy, ani głupi. April była inteligentną, seksowną i ładną dziewczyną, a co więcej, nie przestała być dla niego serdeczna, mimo że zaszła w ciążę. Jakoś nie mógł jej tego wciąż wybaczyć, jej czy przeznaczeniu, ale byłoby teraz dobrze,

gdyby zostali chociaż przyjaciółmi. Miał wrażenie, że April niczego więcej nie oczekuje. W tej chwili również jemu to odpowiadało, nawet jeśli nie odpowiadała mu cała reszta. Ciągle nie potrafił dopuścić do siebie myśli 0 dziecku, może nigdy nie będzie potrafił. Nie było go na to stać. Wszystko w swoim czasie. Najpierw April. Potem zobaczy, co z resztą. Poruszyło go, że April niczego się od niego nie domagała, że była w tej sytuacji niezależna, silna i zdecydowana. Właśnie to mu się w niej najbardziej spodobało. Zaczynał się też przekonywać, że wprowadzenie domowego jedzenia do restauracyjnego menu nie było wcale złym pomysłem. Teraz łaknął właśnie czegoś takiego, a nie obiadu w trzygwiazdkowej restauracji. Spodobał mu się pomysł, aby na Wigilię zjeść dobre naleśniki, podobnie jak wielu innym ludziom, dla których święta nie były łatwym przeżyciem. Nareszcie zrozumiał, o co jej chodziło. Lepiej późno niż wcale. April zadzwoniła do ojca i matki przed ich przybyciem, aby uprzedzić, że na Wigilii pojawi się Mike, i poprosiła, żeby nie wspominali w tym czasie o dziecku i ich sytuacji. Oboje rodzice pomyśleli, że chęć przybycia na świąteczny wieczór to pełen nadziei znak na jakieś zaangażowanie z jego strony, ale żadne nic głośno nie powiedziało. Wiedzieli, jak wrażliwa na tym punkcie jest April i jak łatwo ją teraz dotknąć. Oboje jednak bardzo chcieli go poznać i zobaczyć, jakie zrobi na nich wrażenie. W drodze do restauracji Pat przestrzegł Maddie i córki, aby zachowywały się dyskretnie.

Wszystkie trzy obiecały, że będą uważać na to, co mówią. Pat ze swoim kontyngentem przyjechał do restauracji pierwszy, a Valerie pojawiła się kilka minut po nich. Wyglądała już dużo lepiej, ale wciąż była zmęczona traumatycznymi przejściami. Pat i Maddie przytulili ją serdecznie i ze łzami w oczach wyrazili radość z tego, że ją widzą, a zaraz potem wyściskały ją Annie i Heather. Tegoroczna Wigilia mogłaby wyglądać zupełnie inaczej, gdyby ona i pozostali zakładnicy nie ocaleli. Tego samego dnia odbyło się parę kolejnych uroczystości żałobnych ku pamięci tych, którzy zginęli, a następne planowano w ciągu tygodnia. Oglądanie relacji telewizyjnych z tych ceremonii nie pozwalało o niczym zapomnieć. Mimo wszystko byli w dobrych nastrojach, a kiedy już usiedli do stołu, pojawił się Mike, ubrany w marynarkę i krawat, okazując wyglądem powagę i szacunek. Dobrze się domyślił, że powinien ubrać się stosownie do okazji. Valerie pierwsza podeszła do niego z uśmiechem i wyciągniętą ręką. - Dziękuję, że w tym potwornym dniu dotrzymał pan April towarzystwa. Mike odwzajemnił uśmiech. Zaskoczyło go, że Valerie Wyatt jest tak piękną kobietą i wygląda tak młodo, czego w telewizji wcale nie było widać. Robiła wrażenie wielkiej gwiazdy, a Mike natychmiast dostrzegł podobieństwo między nią a April, mimo odmiennego stylu bycia. Wolał naturalną prezencję April, ale jej matka także wyglądała

ślicznie. - Cieszę się, że jest pani cała i zdrowa. To było piekło - powiedział Mike ze współczuciem w głosie, a potem uściskał dłonie Pata i Maddie, którzy ciepło go przywitali, oraz obu dziewcząt. April posadziła go między sobą a Annie. Doszła do wniosku, że miejsce obok któregoś z jej rodziców, którym, pomimo jej prośby, może się wymknąć jakieś niepotrzebne pytanie czy słowo, będzie dla niego zbyt stresujące. Ale Mike czuł się wśród nich bardzo swobodnie. Wszyscy wydawali mu się sympatyczni i nie budzili w nim napięcia. Z Annie porozmawiał o uczelni MIT, a Heather wypytał o plany na studia oraz o uczelnie, do których złożyła wniosek o przyjęcie. Potem wciągnął się w interesującą rozmowę z Patem na temat historii średniowiecza, o której zdawał się niemało wiedzieć, zamienił wiele ciepłych słów z matką April i poruszył parę różnych tematów w rozmowie z Maddie. Wszyscy śmiali się wesoło, kiedy na stole pojawiły się przed nim naleśniki, podczas gdy reszta delektowała się plastrami rostbefu i puddingiem Yorkshire. Jednak Mike'owi tak bardzo smakowały naleśniki, że zamówił kolejną porcję i zjadł wszystkie z wielkim smakiem. Wina, które dobierał dla nich na ten wieczór Jean-Pierre, były jak zwykle wyborne. Pod koniec wieczerzy wszyscy tryskali humorami, a Mike zdobył się nawet, aby spróbować świątecznych „Yule logs", które wydały mu się wyjątkowo smaczne. W oczach tych ludzi zrobił z siebie ostatniego łajdaka, a teraz uważał,

że to najmilsza rodzina, jaką w życiu poznał. Patrząc, z jakim apetytem Mike pochłania naleśniki, ojciec April złajał go za ich krytykę w gazecie, a ten przyznał, że rzeczywiście jest mu teraz z tego powodu głupio. - Zachowałem się jak prostak - wyznał. - Po prostu nie załapałem, o co April chodzi. Wiedziałem, że potrafi świetnie gotować i ma doskonałe przygotowanie, czytałem przecież jej CV, więc doszedłem do wniosku, że stać ją na wiele więcej. Tymczasem jej pomysł był genialny. Wystarczy spojrzeć, ile spałaszowałem. Mówiąc to, wskazał resztki po naleśnikach i smużki po syropie klonowym na talerzu. Nic więcej nie było mu trzeba, ale przyznał, że ziemniaki puree i trufle w makaronie, jakie tu ostatnio jadł, były najlepsze na świecie. - Któregoś dnia wyrównam April wszystkie straty - obiecał Patowi, który wydawał się udobruchany, gdy przed deserem wznosili kieliszki szampana. Na deser część raczyła się śliwkowym puddingiem, delikatnie oświetlonym świeczkami, część zjadła rolady „Yule logs", a dziewczęta zamówiły sobie zwykłe krakersy „s'more". Po obiedzie Jean-Pierre zaproponował ojcu lampkę koniaku, i Mike także nie odmówił. Mężczyźni nawiązali ze sobą lepszy kontakt, niż April się spodziewała. Matka objęła ją ramieniem, przytuliła i szepnęła w ucho: „Podoba mi się", a April odpowiedziała cicho: „Mnie też się podoba". A kiedy Mike wyszedł do toalety, obie siostry skwapliwie

określiły go jako „niezłe ciacho". Nie znaczyło to, że April i Mike będą kiedyś razem, ale przynajmniej April mogła być pewna, iż jej sąd nie był całkowicie błędny, gdy szła z nimi do łóżka, tyle tylko że zrobili to za wcześnie. Wyszli z restauracji dopiero po północy, a wcale nie byli ostatnimi gośćmi, którzy wracali do domu. Mike podziękował wszystkim, że pozwolili mu przyłączyć się do rodzinnego stołu, i choć nie powiedział tego głośno, to wiedział, iż była to najwspanialsza Wigilia w jego życiu. Wszystkich bardzo polubił. Zanim Valerie wsiadła do taksówki, April powiedziała mamie, że Jack Adams musi już się czuć dużo lepiej, ponieważ zarezerwował na pojutrze stolik w jej restauracji. - Wiem, kochanie. - Valerie uśmiechnęła się do córki. - To ja jestem umówiona z nim na obiad. Zadzwonił dzisiaj do mnie. Wciąż chodzi o kulach, ale mówi, że czuje się dobrze. Poprawę tłumaczy twoimi ziemniakami puree i pieczenią rzymską - zaśmiała się głośno, a April nie umiała ukryć zaskoczenia. - Zaprosił cię na obiad? To miło z jego strony. Nie powiedziała matce, że zwykłe Jack Adams pokazywał się z dziewczętami o połowę od siebie młodszymi, a nawet dwudziestolatkami. Ale najwyraźniej po ataku terrorystów na siedzibę telewizji oboje stali się sobie bliżsi. Kiedy wszyscy odjechali swoimi taksówkami, April wróciła do restauracji. Upewniwszy się, że w kuchni wszystko jest w najlepszym porządku, poszła do siebie na górę.

Kiedy kładła się do łóżka, na jej telefon komórkowy zadzwonił Mike. Wydawał się radosny i szczęśliwy, bynajmniej nie przypominał Grincha. - Dziękuję za cudowny wieczór. Masz wspaniałą rodzinę. Wszyscy byli dla mnie bardzo mili, choć nie musieli. Równie dobrze mogli być na mnie mocno wkurzeni. - Nie są wkurzeni. Też im się spodobałeś - powiedziała szczerze April. - Heather stwierdziła nawet, że „gorący" z ciebie chłopak. April roześmiała się w głos. - Mnie się wydaje, że twoja mama jest „gorąca", wyglądała fantastycznie. Mike domyślał się, że trochę w tym sobie pomagała, ale rezultat przerastał wszelkie oczekiwania. Wyglądała na piętnaście łat młodszą. Polubił też Pata i Maddie. Wszyscy mu się spodobali. Byli ludźmi inteligentnymi, interesującymi, bardzo siebie kochali i wyraźnie lubili spędzać ze sobą czas. Łatwo można było zrozumieć, dlaczego April tak bardzo ich kochała, a oni, co było widać, równie mocno kochali ją. Musiał też przyznać, że z serdecznością przyjęli go do swojego grona. - Nie miałabyś ochoty wybrać się ze mną któregoś dnia na obiad? zapytał nagle, zaskakując April. - Problem tylko w tym, że twoja restauracja stała się jedną z moich ulubionych, więc nie wiem, dokąd pójść. Lubisz chińską kuchnię? - Uwielbiam - odparła, wyraźnie zachwycona.

- W takim razie coś wymyślę. Może tajska? Zobaczymy W przyszłym tygodniu? - Kiedy tylko będzie ci pasowało. - Świetnie. Dobranoc, April. Wesołych świąt! - powiedział, po raz pierwszy od lat składając komuś życzenia ze szczerego serca. - Wesołych świąt, Mike! April uśmiechnęła się, odkładając telefon. Zabawne, była z nim w czwartym miesiącu ciąży, a on dopiero teraz zaprosił ją na pierwszą randkę. Była bardzo przejęta. Dzień po Bożym Narodzeniu, o umówionej godzinie, Jack podjechał pod dom Valerie cadillakiem escalade SUV z szoferem. Siedział z tyłu i Valerie dołączyła do niego na tylnym siedzeniu. Miał na sobie płaszcz z owczej wełny i golf. Ona również była zwyczajnie ubrana. Uprzedził ją, że wciąż ma problemy z założeniem na siebie czegoś porządnego. Oboje byli w dżinsach, a Valerie miała krótką, futrzaną kurtkę. Jednym z wielu plusów restauracji April było to, że można się było ubrać, jak kto chciał. W drodze do centrum swobodnie rozmawiali. Jack powiedział, że święta spędził z synem, który już dzisiaj rano wyjechał z przyjaciółmi na narty. Mówił też, że żyje w dobrych stosunkach z żoną, która krótko po ich rozwodzie, szesnaście lat temu, ponownie wyszła za mąż i ma dzisiaj trzech nastoletnich synów. Valerie powiedziała, że ona również żyje w zgodzie ze swoim byłym mężem, który ożenił się po raz drugi, ma wspaniałą żonę

i dwie cudowne córki. Jack przyznawał, że nie był dobrym mężem. - Prawdę mówiąc - powiedział trochę ze wstydem - byłem okropny. Nie potrafiłem się oprzeć pokusom. Byłem za młody. Przez dziesięć lat byliśmy małżeństwem i nie wiem, dlaczego tak długo ze mną została. Sława najlepszego rozgrywającego w NFL każdemu młodemu człowiekowi uderza do głowy. Wydawało mi się, że jestem super i wszystkie dziewczyny na mnie lecą, i pewnie tak było. Za dużo harców miałem w głowie i, muszę przyznać, także długo po zakończeniu kariery. Dopiero ostatnie urodziny dały mi do myślenia. Być może to moment, by wreszcie zjechać z szybkiego pasa i zwolnić tempo. Noc moich urodzin omal mnie nie zabiła. Valerie uśmiechnęła się na wspomnienie ich spotkania w windzie. - Wyglądałeś nie najlepiej. - Byłem pewien, że umieram. Dwa tygodnie przeleżałem w łóżku z przesuniętym dyskiem. Nigdy wcześniej nic podobnego mi się nie zdarzyło. Stwierdziłem, że ktoś chce mi przesłać jakąś wiadomość. - Ciekawe jaką? - zapytała z prowokującym uśmiechem. Pomimo odniesionej rany, Jack zdawał się być w doskonałym nastroju i wcale nie wyglądało na to, że zjeżdża już na wolniejszy pas. Niespełna tydzień po poważnym postrzale wybierał się do restauracji na obiad. - Sam nie jestem pewien, co to za wiadomość. Wstąp do klasztoru! Może. A przynajmniej zwolnij tempa. Do tej pory zbyt długo żyłem na

wysokich obrotach. Dużo o tym myślałem, leżąc w szpitalu. Mogliśmy zginąć. Sądzę, że chcę się teraz głębiej zastanawiać nad tym, jak ma upływać moje życie, i baczniej zwracać uwagę na to, z kim chcę spędzać mijające dni. Modelki, z którymi się umawiał, były piękne, ale wiedział lepiej niż ktokolwiek inny, że stanowiły tylko łańcuch jedno-nocnych ogniw. Od lat z nikim się poważnie nie związał i coś zaczynało mu mówić, że czas poważnie o tym pomyśleć. Czuł, że nie spotkał jeszcze tej osoby ale od dnia, w którym terroryści przypuścili atak na siedzibę telewizji, cała reszta wydawała się coraz bardziej oczywista. Zajechali pod restaurację i zaczęli wysiadać z taksówki. April zobaczywszy ich, wyszła się przywitać i pomóc Jackowi wejść do środka. Bardzo się ucieszyła na widok matki. Zarezerwowała dla nich stolik, do którego było łatwe dojście. Wspólnymi siłami posadziły Jacka na ławie, aby zranioną nogę mógł wygodnie ułożyć na krześle. Stolik znajdował się na uboczu, ale wszyscy w restauracji natychmiast rozpoznali Jacka. Nawet o kulach robił wrażenie potężnego mężczyzny. Mierzył metr dziewięćdziesiąt, a ważył ponad sto kilo. Valerie była wysoką kobieta, ale siadając przy nim, wyglądała na bardzo drobną, podobnie zresztą jak April. Oczywiście goście rozpoznali także Valerie, zawsze ją tutaj rozpoznawali. W ostatnim czasie April nabrała trochę wagi i zaczęła tracić smukłą linię bioder, jednak w fartuchu kuchennym, który miała na sobie przez

niemal cały czas, wyglądała tak, że nikt niczego jeszcze się nie domyślał. Upłynie trochę czasu, zanim ciąża stanie się widoczna. April wiedziała, że w pracy będzie musiała się mocno tłumaczyć. Na razie jednak nikt nie wiedział, co się święci. Jack poprosił o swoje ulubione przysmaki. Przede wszystkim sałatkę krabową i gorące, świeże homary z Maine. Matka zdecydowała się na hamburgera, za którym, jak powiedziała, od dawna tęskniła. Zamówili też podwójną porcję wyśmienitych u April frytek, którymi mieli zamiar się podzielić. Po całkiem poważnej debacie, czy na deser zjeść suflet czekoladowy, czy może pozostałą ze świąt roladę „Yule logs", ostatecznie zgodzili się na deser lodowy z karmelową polewą, którym również zamierzali się sprawiedliwie podzielić. Wszystko im smakowało i przez dziesięć minut nie mogli się nachwalić znakomitej kuchni April. - Powiedz mi coś o swoim programie - poprosił Jack, gdy zanurzyli łyżeczki w deserze lodowym. Na dokładkę April postawiła na stole talerz czekoladowych trufelków domowej roboty i delikatnych ciasteczek maślanych, które nauczyła się wypiekać jeszcze we Francji. - W jaki sposób zostałaś autorytetem we wszystkim, co dzieje się w domach? - Bóg raczy wiedzieć. Przez kilka lat pracowałam jako dekorator wnętrz, miałam mnóstwo pomysłów, jak ładnie nakryć do stołu, i co zrobić, żeby w domu wszystko wyglądało pięknie. Na początku

małżeństwa nie mieliśmy pieniędzy, więc nauczyłam się ozdabiać dom przy niewielkim budżecie, a poza tym wszystko robiłam własnymi rękami. Przyjaciele zaczęli zasięgać porad, prosili o pomoc. Parę razy pomogłam przygotować wesela, potem napisałam książkę, jedną, drugą, w końcu trafiłam do telewizji i hokus-pokus, wyczarowali ze mnie guru stylowego życia. W jej opowieści wszystko wydawało się prostsze, niż było w rzeczywistości. W ciągu tych wszystkich lat wkładała w pracę mnóstwo pomysłów, zawsze próbowała czegoś nowego, zawsze robiła drobiazgowe kwerendy i tak jest do dzisiaj. Poza tym pracowała ciężej i dłużej niż ktokolwiek inny, będąc nieustannie gotową na każde poświęcenie, co stanowiło istotny czynnik jej wielkiego sukcesu. W pracy potrafiła być nieprawdopodobnie zdyscyplinowana. - Uhm, jasne... Ja w taki sam sposób trafiłem do Galerii Sław. - Jack uśmiechnął się na jej słowa. - Tu piłkę kopnąłem, tam rzuciłem, zdobyłem kilka punktów i sprawa załatwiona. Valerie, nikt nie wie lepiej ode mnie, że to nie jest takie proste, jak mówisz. W NFL lały się ze mnie siódme poty i nieraz słyszałem, że też jesteś tytanem pracy, jak twoja córka, spójrz tylko, odkąd jesteśmy, ani razu nie usiadła. Oboje wiemy, że do sukcesów można dojść wyłącznie ciężką pracą. Pracował ciężko nawet teraz, jako sprawozdawca sportowy, a wywiady, w których go ostatnio oglądała, były bez wyjątku perfekcyjnie przygotowane. Jack Adams miał bardzo wysoką oglądalność.

- Pozwól, że o coś zapytam. Ile razy w życiu wybrałaś się na stadion zobaczyć mecz futbolowy? - Valerie trochę się zmieszała, o sporcie nie miała zielonego pojęcia. - Tylko szczerze, bez kłamstw - dodał żartem. - Zaraz poznam. - Szczerze? Dwa razy. - Ale Jacka nie widziała w grze, choć miała świadomość, że to żywa legenda amerykańskiego futbolu. - Jakie to były mecze? Liga zawodowa czy uniwersytecka? - Uniwersytecka. W czasie gdy sama studiowałam. - Coś trzeba będzie z tym zrobić. Zamyślił się na dłuższą chwilę. Było to coś zupełnie nowego, ale dlaczego nie? Oboje dostali w darze nowe życie. - Co powiesz, gdybym zabrał cię na rozgrywki Super Bowl? Oczywiście miałabyś własny pokój - zapewnił. - Będę musiał pracować, ale ty się świetnie zabawisz, zobaczysz, nie ma nic lepszego nad Super Bowl, dzieje się wtedy mnóstwo rzeczy. Za cztery tygodnie wyjeżdżam do Miami. Mam nadzieję, że do tego czasu wydobrzeję i będę lepiej chodził. Ale nawet jeśli nie, muszę jechać. Chcą, żebym wrócił na antenę właśnie przy okazji finału NFL. Valerie wahała się tylko przez ułamek sekundy, a potem wybuchnęła śmiechem. - Chętnie! Przed wyjazdem postaram się przejść jakieś błyskawiczne szkolenie, żeby choć trochę się orientować, o co tam chodzi. - Nie musisz. Na miejscu wszystko ci wyjaśnię. Znowu się głośno roześmiała.

- Od łat doradzam ludziom, jak przygotować wieczorne party z okazji Super Bowl. Przynajmniej będę wiedziała, o czym mówię. - Czas najwyższy. Zawsze jeździ ze mną mój syn. Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza. To miły chłopak. O futbolu wie prawdopodobnie nie więcej niż ty. Nie cierpi sportu. Zapewne przez mnie. Jednak Super Bowl uważa za świetną zabawę. Kiedy jeszcze grałem, przychodził na stadion. Gra wydawala mu się pewnie czystym szaleństwem, wciąż tak jest. Za każdym razem, gdy jadę na finał, żałuję, że nie mogę już wybiec na boisko. Trudno się z tym rozstać. Cztery razy wygrywałem Super Bowl. Nie ma w tej dyscyplinie słodszego uczucia. Dobrze, że potrafiłem odejść w odpowiednim momencie, ale czasem tęsknię. Kto by nie tęsknił? Praca sprawozdawcy jest fantastyczna, ale to nie to samo, co udział w walce na boisku. - Niekiedy czuję się podobnie - wyznała mu Valerie. - Gdy widzę młode kobiety na początku swoich karier. Starzenie się to trudna sprawa. Kiedy to powiedziała, oboje spojrzeli na April. W ich oczach wyglądała jak dziecko i w pewnym sensie nim była. - Dotychczas lubiłem myśleć, że wciąż jestem młody, ale te ostatnie urodziny jakby przywołały mnie do porządku - przyznał Jack. - Moje też tak na mnie podziałały - Valerie roześmiała się smutno. Zwłaszcza gdy ogłosili przez radio, ile mam lat. Tamtego ranka byłam gotowa zabić, kiedy spotkałam cię w windzie, tyle że twój opłakany

stan wzbudził moją litość. Jack zaśmiał się na wspomnienie tamtego dnia, upojnej nocy z Kobietą Kotem i jej katastrofalnych skutków. - Mam wrażenie, że to był mój ostatni taniec z młodością. Chyba najwyższy czas wydorośleć. Przeżycie ataku terrorystów na siedzibę telewizji było jakimś objawieniem, uświadomiło mi, co jest ważne, a co nie. Wiele rzeczy, które robiłem, było kompletnie głupich. Przede wszystkim zniszczyłem swoje małżeństwo, po to tylko, by móc poszaleć. Słowa Jacka zabrzmiały w jej uszach dziwnie znajomo, sama dopuściła do czegoś podobnego, choć Pat odnosił się do niej bardzo wyrozumiale. Również dla niej dzień, który spędziła jako zakładniczka, w którym ludzie stracili życie, był prawdziwym wstrząsem, czymś w rodzaju objawienia. Uświadomiła sobie, że większość decyzji, jakie podejmowała, będąc żoną Pata, motywowana była tym, co będzie dobre dla niej i jej kariery, a nie dla ich małżeństwa. Mimowolnie zaczęła się zastanawiać, czy nie popełniła zbyt wielu błędów i czy nie powinna żałować wielu rzeczy. - Ja także pogrążyłam małżeństwo, żeby zrobić wielką karierę wyznała ponuro, ale z właściwą sobie szczerością. -Choć to prawda, że wyszłam za nieodpowiedniego dla siebie mężczyznę. To nie mogło się udać. Pat jest wspaniałym człowiekiem, ale za bardzo różniliśmy się od siebie. Dzisiaj sam przyznaje, że budziłam w nim strach. Zawsze chciał

mieć więcej dzieci, a ja teraz żałuję, że ich nie mieliśmy. Ale chciałam zbudować imperium i zbudowałam je, tyle że musiałam poświęcić naprawdę wiele, a teraz nie jestem już pewna, czy było warto. Kocham swoją pracę, wciąż przynosi mi satysfakcję, ale czy tylko o to chodzi? Musiało minąć mnóstwo lat, żebym doszła do takich wniosków. - Tak, w moim przypadku również - przyznał Jack. - Życie nie polega tylko na tym, żeby się zabawić lub żeby na tym wszystko się kończyło. Wokół zawsze kręciło się mnóstwo koleżków gotowych bawić się na mój koszt, a także wiele pięknych i próżnych dziewczyn, które lubią się zabrać na gapę. Ale to już stare czasy. Może w ostatnie urodziny, kiedy przetrąciłem kręgosłup, los wyświadczył mi przysługę. Dwa tygodnie leżenia w łóżku i użalania się nad własnym losem dają dużo do myślenia. - Ja też wiele nad tym myślałam w ostatnich latach, ale nie wiem, co innego mogłabym robić - powiedziała cicho Valerie. - Moje małżeństwo rozpadło się dwadzieścia pięć lat temu. April jest dorosła i mnie nie potrzebuje. Wszystko, co mi pozostało, to praca i to umiem robić najlepiej. Jack patrzył na nią głęboko zamyślony. To, co mówiła, wydawało mu się mądre. - Myślę, że w życiu potrzeba ci futbolu, Valerie - powiedział znowu żartem. - Za miesiąc w Miami przygotuję ci prawdziwe przeszkolenie. Za to ty nauczysz mnie, jak elegancko nakrywać do stołu. Choć Jack żartował, czuł ogromny szacunek dla jej osiągnięć i kariery

zawodowej. Nazwisko Valerie Wyatt znał absolutnie każdy. W kwestii stylu i wytwornego życia była niekwestionowanym autorytetem. Nie było w Ameryce dziewczyny, która nie planowałaby swojego wesela obłożona książkami Valerie Wyatt. Łatwo było z tego zadrwić, ale Valerie tworzyła cały autonomiczny przemysł. Była w jednej osobie firmą, gwiazdą, ikoną i legendą nie mniejszą niż Jack Adams. W pewnym sensie oboje trafili do Galerii Sław, ale oboje też zrozu- ^ mieli, że chociaż dostarcza to wielu przyjemnych chwil, to w życiu chodzi o coś więcej. Pat doszedł do takiego wniosku, gdy rozstał się z Valerie, ożenił się z Maddie i postanowił mieć dzieci z kobietą, dla której największą wartością było małżeństwo i rodzina. Z Maddie umiał rozmawiać o wielu sprawach, tak jak z Valerie nie rozmawiał nigdy. Valerie większość decyzji podejmowała samodzielnie, mając na uwadze wyłącznie dobro kariery. Wówczas wydawało się to upajające i dodawało energii. Teraz było za późno, aby zawrócić czas i zacząć wszystko od nowa. Valerie nie żałowała, że tak się stało. Ale niektóre wybory, jakich dokonała, niektóre wyrzeczenia, na jakie się zdecydowała, wydawały jej się teraz kompletnie pozbawione sensu. Jack Adams był w podobnej sytuacji. Za młodu szukał uciech i nie żałował tego, ale teraz, kiedy miał na karku pięćdziesiątkę, ważny był dla niego tylko syn. Nigdy też nie zwolnił tempa na tyle, aby się ustatkować, ponownie ożenić i mieć więcej dzieci. Zawsze powtarzał sobie, że zrobi to któregoś dnia, a kobiety, z którymi się spotykał, były

wystarczająco młode, aby je poślubić i mieć dzieci. Niejeden mężczyzna w jego wieku zakłada drugą rodzinę, często nawet ma więcej lat, zwłaszcza jeśli jest człowiekiem sukcesu jak Jack. Ale Jack żałował, że nie zdobył się na to, kiedy był młodszy. Pewnego razu zobaczył trzech wesołych synów swojej byłej żony i pojął, że po drodze gdzieś coś zagubił. W wieku pięćdziesięciu lat trudno nadrabiać zaległości. W wieku Valerie jeszcze trudniej. Człowiek budzi się któregoś dnia i stwierdza ze zdumieniem, że jest samotny. I dziwi się, jak do tego doszło. Jack i Valerie wiedzieli jak. - Zmieniłabyś coś, gdybyś mogła jeszcze raz zacząć wszystko od początku? - zapytał Jack, a ona zastanowiła się nad odpowiedzią. - Może tak, może nie. Prawdopodobnie powinnam była lepiej zadbać o małżeństwo, ale bardzo się różniliśmy z Patem. On chciał wieść spokojne, profesorskie życie, a ja nie. Nie interesowała mnie ani historia średniowiecza, ani jego katedra, ani jego studenci. Dużo bardziej obchodziła mnie własna kariera i własny cel zawodowy. Wskoczyłam wtedy do ekspresu i nawet nie zauważyłam, że jadę tym pociągiem zupełnie sama. Wówczas pewnie o to nie dbałam, ale dzisiaj jest dla mnie ważne, kto siedzi obok mnie w przedziale. Chciałabym kogoś zabrać w podróż, sam pociąg nie pędzi już jak kiedyś, jedzie z dobrą, równą szybkością, a obok mam dla kogoś wolne miejsce. Nigdy wcześniej go nie miałam. Dzisiaj najbardziej żałuję chyba tego, że po rozstaniu z Patem nie poświęciłam dostatecznie dużo czasu ani wysiłku, aby znaleźć sobie w życiu kogoś bliskiego. Miałam za dużo

pracy na głowie. Ale człowiek budzi się pewnego ranka i nagle uświadamia sobie, że jest sam, a na peronach nie ma nikogo, kto chciałby wsiąść do pociągu. Za szybko przemknąłeś przez stacje. Nie chciałabym skończyć w samotności, gdy będę już naprawdę stara, ale wszystko jest możliwe. Mój ekspres nie zatrzymywał się na dostatecznie wielu stacjach, aby ktoś zdążył wejść do mojego przedziału, a kiedy to wreszcie spostrzegłam, było za późno, aby cokolwiek zmienić. Możesz mieć wielkie życie, wielką sławę i karierę, której wszyscy zazdroszczą, własną historię, ale jeśli jesteś sam jak palec, nie sądzę, aby te osiągnięcia cokolwiek znaczyły. - Nigdy nie jest za późno, żeby ktoś usiadł w twoim przedziale powiedział Jack spokojnym głosem i mówił to jak najbardziej szczerze. - Jesteś piękną kobietą, Valerie. Po prostu musisz jeszcze bardziej zwolnić, aby można było wsiąść do pociągu. Valerie pokiwała głową. Wyczuła, że Jack doskonale rozumie, o co jej chodzi, i sam przechodził ostatnio przez to samo. - Staram się - odparła szczerze Valerie. - Niektórzy mówią, że nie można mieć wszystkiego, sukcesów w karierze zawodowej i udanego związku z drugim człowiekiem. Uważałam jednak, że jest to możliwe, choć nie wkładałam wielkiego wysiłku, by tego sobie dowieść. - Myślę, że można mieć jedno i drugie. Mnie również powtarzano coś takiego wiele razy. Moim zdaniem, to brednie. ^ Wydaje mi się, że ludzie, którzy tak mówią, są zwyczajnie zazdrośni i trudno im się pogodzić z tym, że ktoś inny mógłby mieć wszystko. Ale można,

trzeba tylko zwolnić tempo i wiedzieć, czego się chce. W ciągu ostatnich dwudziestu pięciu łat umówiłem się chyba z każdą durną trzpiotką w kraju. Jeśli zależy ci wyłącznie na durnych trzpiotkach, nie ma problemu, ale jeżeli człowiek oczekuje czegoś więcej, to w pewnym momencie musi wysiąść ze swojego pędzącego pociągu. Ja o tym zapomniałem. Niedawno boleśnie z niego wypadłem i zaczynam myśleć, że dobrze się stało. To mnie otrzeźwiło. Valerie z ochotą przytaknęła. Zdecydowanie należało dokonać wyboru w kwestii tego, z jakimi kobietami człowiek chce się spotykać. Rozmowa ciągnęła się interesująco, a po chwili podeszła do nich April. Przez cały wieczór była na nogach, to wchodziła, to wychodziła z kuchni, często rozmawiała z gośćmi. Valerie obawiała się, że także córka będzie zbyt długo pozostawać w rozpędzonym pociągu swojej kariery. Narodziny dziecka przyniosą dobrą zmianę. Wniosą w jej życie coś ludzkiego, autentycznego, pokażą, że oprócz restauracji można też kochać osobę, małego bobasa. Jedynym, czego Valerie nigdy w życiu nie żałowała, była April. Córka była jej największym darem. - Jak smakowało? - zapytała z uśmiechem April, patrząc na resztki deseru. Niewiele też zostało ze wzgórka czekoladowych trufli i maślanych ciasteczek. - Wybornie. W ogóle miło płynie nam czas. Mama opowiada, jak ładnie nakryć do stołu, a ja wyjaśniam, na czym polega gol z pola i

przechwyt piłki. April się roześmiała. Najwyraźniej świetnie się bawią. - Byle mama nie uczyła pana, jak gotować. - Bez obaw. Mamy ciebie. Homary były palce lizać. - April miło było usłyszeć taką pochwałę. Jack zapłacił rachunek i Valerie spostrzegła, jak bardzo go ten wieczór zmęczył. Noga prawdopodobnie bolała bardziej, niż był gotów przyznać. Z pewnością za wcześnie zaczął chodzić i opuszczać dom. Kiedy szli do wyjścia, poruszał się o kulach dużo wolniej niż wcześniej, choć twierdził, że to obfitość posiłku przyciąga go do ziemi. Jednak wyglądał na zmęczonego, i Valerie domyślała się, że odczuwał w nodze silny ból. Kiedy zajechali przed jej dom, z całego serca podziękowała mu za zaproszenie. Jack powiedział, że był to bardzo miły wieczór, a Valerie się z nim zgodziła. - Poproszę sekretarkę, żeby zadzwoniła do ciebie w sprawie Miami. Podam ci nazwę hotelu i wszystkie terminy. Mam nadzieję, że będą ci pasować. Lotu nie musimy rezerwować, telewizja wysyła służbowy samolot. Przyjemnie tak podróżować. Jack był niewątpliwie gwiazdą, ale miłe było również to, że i ona była gwiazdą. Szli tą samą ścieżką. Dobrze byłoby mieć u boku takiego wspaniałego przyjaciela. - Postaraj się jeszcze wypocząć w czasie świąt, Jacku Adamsie upomniała go.

- I kto to mówi? - odparł Jack i zaśmiał się. - Ile dni wolnego wzięłaś po ataku na siedzibę telewizji? Niech sobie przypomnę. Jeden? Dwa? Roześmiała się w odpowiedzi. Miał trochę racji. Oboje prowadzili intensywne życie, ciężko pracując, starając się zrobić jak najwięcej, i było w tym wiele dobrego. Dzięki temu zaszli tak daleko. Jednak na tym etapie życia oboje zaczęli się zastanawiać, jak wysoką cenę przyszło im płacić za tak szaloną jazdę. Oboje też, choć z różnych powodów, zamierzali zwolnić tempo, nie zatrzymać się całkowicie, ale spowolnić bieg na tyle, aby ktoś mógł się dosiąść do ich pociągu. Dzisiaj wieczorem otwarcie i uczciwie to sobie powiedzieli. Ciekawe, czy uda im się coś zmienić, czy nie. Valerie z wielką chęcią wybrałaby się z nim do Miami na finał Super Bowl, jeżeli tylko pozwoli jej na to czas. Nigdy nic podobnego nie widziała. Może będzie przyjemnie, a poza tym podobał jej się pomysł, aby doświadczyć czegoś innego. Jack pocałował ją w policzek na pożegnanie, Valerie wyszła z samochodu, pomachała mu i zniknęła w budynku. Naprawdę miło spędziła wieczór. Kto by pomyślał, że kiedyś połączy ich nić przyjaźni? ROZDZIAŁ 10 Na pierwszą randkę Mike wybrał niedużą restaurację chińską przy Canal Street w Chinatown. Wyglądała niepozornie, ale jedzenie było delikatne i wyśmienite. Bywał tu wcześniej, więc wiedział, co zamówić. April zafascynował melanż potraw w menu. Dokonywali tu

prawdziwych cudów z rekina i homarów. Kiedy Mike rezerwował stolik, od razu zamówił kaczkę po pekińsku, która była teraz idealnie wypieczona. Zamówili też aromatycznego kurczaka pieczonego w folii, płetwę rekina saute oraz dania warzywne, które próbowali analizować, odgadując, jakich użyto w nich składników i przypraw. Jedną z potraw mięsnych April miałaby ochotę zaserwować we własnej restauracji, ale właściciel roześmiał się tylko, kiedy zaczęła go o nią wypytywać. - Tutaj nikt ci nie zdradzi sekretu - powiedział Mike z szerokim uśmiechem. Cieszył się, że April tak wszystko smakuje. - Powiedz, Mike - zagadnęła przy lodach z liści zielonej herbaty. Czy recenzje kulinarne przynoszą ci więcej radości niż reportaże z wojen? - Czasami - przyznał. - Tylko wtedy, jeśli jedzenie jest tak dobre jak to. Nawet nie wiesz, ile niesmacznych rzeczy musiałem się czasem najeść, żeby napisać recenzję. Wielu szefów kuchni w ogóle nie ma kulinarnej wyobraźni i po prostu źle gotuje. - To samo pomyślałeś, kiedy postanowiłeś skrytykować moją kuchnię? - zapytała smętnie. Wciąż było mu głupio z powodu recenzji i miał nadzieję naprawić ten błąd któregoś dnia. - Nie. Wtedy myślałem, że jedzenie jest bardzo smaczne, ale byłem zdania, że stać cię na ciekawsze menu. Twoje wigilijne naleśniki

kazały mi zmienić zdanie, zresztą już wcześniej dałaś mi do myślenia. Dzisiaj wręcz marzę o twoich ziemniakach puree, a twoje zapiekanki serowe uważam po prostu za bajeczne. W czasie wieczoru wigilijnego przygotowała mu obfite porcje jednego i drugiego. - Muszę przyznać, że nie są takie dobre jak te. Zawsze chciałam pojechać do Chin, poznać ich kuchnię i przejść kurs gotowania z prawdziwego zdarzenia. Wciąż miała wielkie plany. Ale w czerwcu jej życie stanie się nieskończenie bardziej skomplikowane. Z pewnością długo nie wybierze się w żadną dalszą podróż. Kiedy wychodzili z restauracji, April zadała mu pytanie, zastanawiając się wcześniej, czy jednak nie popełnia błędu. - Jutro idę na rutynową kontrolę w czwartym miesiącu. Nie wiem... Może masz ochotę pójść ze mną i zobaczyć zdjęcie z ultrasonografu? Posłuchać bijącego serca? Nic się nie stanie, jeżeli nie chcesz. Po prostu przyszło mi do głowy, że może też 0 tym myślałeś. Oboje wiedzieli, że Mike o tym nie myślał, ale April zapytała w tak sympatyczny sposób, że nagle postanowił jednak jej towarzyszyć. Ciągle miał poczucie, że nie jest to jego dziecko, tylko jej. Nic szczególnego do niego nie czuł. Wciąż trudno mu było uwierzyć, że ono istnieje. Należało do niej, nie do niego i może nigdy nie będzie do niego należeć. Zauważał już delikatne zaokrąglenie brzucha April.

Jednak luźne, długie swetry, które nosiła po pracy, i kuchenny fartuch, bez którego nie pokazywała się w restauracji, przez większość czasu ukrywały ciążę. Ale on wiedział, że dziecko tam jest. Czeka tylko, by się pokazać i zrujnować mu życie. - Jasne. Może rzeczywiście się wybiorę. O której godzinie? - zapytał niewyraźnie, robiąc wrażenie zakłopotanego. - O czwartej. Wyjaśniła, gdzie znajduje się gabinet, a Mike pokiwał głową. Może pójść, mówił sobie, to w końcu nic wielkiego. Jedna wizyta mu nie zaszkodzi. - Spotkamy się w gabinecie - potwierdził ostatecznie. April spojrzała na niego z łagodnym, ciepłym uśmiechem, na widok którego serce zabiło mu mocniej, i nie wiedział, jak jej powiedzieć, że boi się tego, co może zobaczyć, i tego, jak bliskie może mu się potem wydawać dziecko. A co, jeśli dziecko okaże się podobne do niego, którego rodzice o wszystko obwiniali, albo do brata, który nie potrafił znieść ciągłych oskarżeń i nieustannych kłótni i odebrał sobie życie w wieku piętnastu lat? Takich rzeczy nie pokaże żaden obraz USG, a są bardziej niszczące niż deformacje czy anomalie płodu. Czy jeżeli pozwoli dziecku wejść w swoje życie, a z nim również April, to tych dwoje nie złamie mu serca? Nie udowodni, że się do niczego nie nadaje? Wolał tego nie sprawdzać. Mając taką rodzinę, April nie mogła rozumieć, jakie dzieciństwo miał Mike. Może będzie równie zły jak jego rodzice? To byłoby najgorsze. Czy rodzicielstwo

może być dziedziczne, zamknięte w jakimś ukrytym genie? April miała w życiu trzy wspaniałe wzorce, według których mogła postępować, a Mike wiedział, że nie ma ani jednego. Odwiózł ją z powrotem do mieszkania nad restauracją i odżyły w nim wspomnienia tego, co zdarzyło się tu cztery miesiące wcześniej. Dzisiaj czuł pokusę, aby wyciągnąć ku niej dłoń, ale w sposób odpowiedni, nie z powodu butelek wina, ale ponieważ czuje się za nią odpowiedzialny i ma do niej szacunek. Uznał jednak, że jest za późno, aby coś zaczynać. Jego dziecko już rosło w jej łonie. Dość napsuł. Oboje popełnili wielki błąd. Nie chciał popełniać kolejnego i czegoś z nią teraz zaczynać. Pocałował ją w czoło i zostawił na schodach prowadzących na piętro. Kiedy odchodził, wydawał się pogrążony w smutku. April zastanawiała się, czy rzeczywiście przyjdzie do lekarza. Ale przynajmniej nawiązywała się nić przyjaźni między nimi. Ten wieczór spędziła z prawdziwą przyjemnością. Nazajutrz rano spotkała się na akupunkturze z Ellen, która powiedziała, że maluszek przemienia się w solidnego brzdąca. Żadna z nich nie umiała jeszcze powiedzieć, jaka jest płeć dziecka, ale Ellen utrzymywała, że w późniejszym okresie rozpozna ją po tętnie. April wolałaby dziewczynkę. Jeżeli przyjdzie jej samotnie wychowywać dziecko, to dziewczynka sprawi mniej kłopotu. Mike się w tej kwestii nie wypowiadał. Na lunch restauracja się zapełniła do ostatniego stolika, a na domiar złego zepsuła się jedna z lodówek, przez co April o mały włos by się

spóźniła do lekarza. Z serwisantem minęła się dosłownie w drzwiach. Do gabinetu dojechała pięć po czwartej. Mike'a nigdzie nie było. Właściwie spodziewała się, że nie przyjdzie. Jednak kiedy pielęgniarka ją ważyła, April usłyszała, że ktoś o nią pyta w recepcji. To był Mike. Wyszła uśmiechnięta z poczekalni, żeby się z nim przywitać. W ciągu ostatnich czterech miesięcy przybrała na wadze pięć kilo. W następnych pięciu miesiącach jej waga miała wzrosnąć jeszcze o ponad dwanaście. Dopiero teraz będzie się robić naprawdę gruba. Mike miał potwornie zbolałą minę, gdy usiedli w poczekalni wśród brzemiennych kobiet z wielkimi brzuchami. Zanim nadeszła ich kolej, zdążył tak zblednąć, jakby miał zaraz dać drapaka. April przedstawiła Mike'a lekarce, która była wobec niego bardzo sympatyczna i otwarta, i zgodziła się zrobić jeszcze jedno badanie USG, żeby Mike mógł zobaczyć dziecko. April nie czuła, aby dziecko się w niej ruszało, ale lekarka zapewniła, że w ciągu paru tygodni poczuje pierwsze kopnięcia. Mike nigdy nie położył jeszcze dłoni na jej brzuchu i April wątpiła, by kiedykolwiek coś takiego nastąpiło. Tłumaczyła sobie, że zjawił się w gabinecie bardziej jako przyjaciel zainteresowany jej osobą niż ojciec dziecka. Lekarka zostawiła ich z laborantką w gabinecie ultrasonografii. April wyszła do toalety i wróciła przebrana w bawełniany, cienki fartuch. Potem położyła się na kozetce, aby laborantka mogła posmarować ją żelem, i spostrzegła kątem oka, że Mike odwraca głowę, choć nic nie było widać poza lekko odsłoniętym, zaokrąglonym

brzuchem i długimi nogami. Kiedy laborantka włączyła urządzenie i zaczęła przesuwać po brzuchu głowicą, na ekranie monitora pokazało się dziecko. Mike wpatrywał się zafascynowany w ekran. Wyglądało naprawdę jak dziecko, co prawda skulone, ale bez trudu można było rozpoznać główkę, plecki, rączki i nóżki, a nawet malutkie dłonie z paluszkami. Doskonale widoczne było też tętniące serduszko. Z głośnika dobiegało jego rytmiczne bicie. Mike przeniósł zdumiony wzrok na April, a potem znowu wpatrzył się w monitor. April się uśmiechnęła, czuła, jak metalowa głowica przesuwa się po chłodnym żelu na jej brzuchu, pokazując Mike'owi kryjące się w łonie maleństwo. Nigdy dotąd dziecko, które wspólnie poczęli, nie wydawało jej się bardziej rzeczywiste. Mike'owi również. Nie odezwał się słowem, kiedy laborantka wsunęła w jego ręce wydruk obrazu z monitora. O nic nie pytał, tylko wpatrywał się w zdjęcie, podczas gdy April wyprowadzała go z gabinetu zabiegowego. Cieszyła się, że przyszedł, a w głębi duszy miała nadzieję, że może przestanie się lękać i chować w sobie gniew. Kiedy Mike wszedł za April do gabinetu lekarskiego, wrzucił zdjęcie USG do kosza na śmieci i podniósł wzrok, patrząc to na April, to na lekarkę. April myślała, że Mike zaraz zemdleje. Jego pobladłą twarz pokrywała cienka warstwa potu. - Przepraszam... - powiedział w końcu ochrypłym głosem, patrząc na April. - Nie mogę, ja... po prostu nie potrafię. To jakiś straszny błąd. Nie mówiąc słowa więcej, wyszedł szybko z gabinetu.

Sekundę później zaskoczona April ruszyła za nim, ale Mike przemierzył już długimi krokami poczekalnię i zniknął za drzwiami, które cicho się za nim zamknęły. April stała przez chwilę w fartuchu, a potem obróciła się na pięcie i wpadła do gabinetu, wybuchając głośnym płaczem. Zaczęła przepraszać lekarkę, która jednak zapewniała, że nierzadko ogląda tu takie sceny. Niektórzy mężczyźni są zbyt wstrząśnięci spadającą na nich nagle odpowiedzialnością, żeby w spokoju się pogodzić z nową sytuacją. Jednak April wiedziała, że tu chodzi o coś więcej. To był paniczny strach, absolutna odmowa, aby mieć z tym dzieckiem cokolwiek wspólnego. Mike po prostu nie potrafił się zdobyć na coś takiego. April przeszyła myśl, że już nigdy więcej go nie zobaczy. Lekarka dokończyła szybko badanie, żeby April mogła wrócić do domu. Zapewniła ją, że z płodem wszystko jest w jak najlepszym porządku. Dziesięć minut później April szła ulicą, nie mogąc powstrzymać łez. W końcu zatrzymała taksówkę. Wciąż płakała, gdy w drodze do restauracji otrzymała od Mike^ wiadomość sms. Teraz wiedziała, że zabranie go na wizytę kontrolną do lekarki było olbrzymim błędem. Wiadomość od Mike'a była krótka: PRZEPRASZAM. NIE POTRAFIĘ. Chciał jej powiedzieć, że nigdy nie powinna była podejmować decyzji o urodzeniu dziecka, ale powtarzanie tego samego w kółko nie miało już sensu. Było za późno, żeby cokolwiek zmienić, zresztą April nie zmieniłaby decyzji. Nie zrobiła tego nawet wtedy, gdy istniała taka możliwość. Mike czuł się

zdradzony przez nią i podstępne zrządzenie losu. April nie potrafiła się pozbyć uczucia, że tym razem Mike zniknie z jej życia na dobre. Weszła do restauracji wstrząśnięta i przygnębiona. Co więcej, wystraszona jak nigdy. Stało się jasne, że Mike nie chciał mieć z dzieckiem nic wspólnego. Na początku na niego nie liczyła, ale teraz najgorsze było co innego; coraz wyraźniej czuła, że jest w nim zakochana. W pewnym stopniu ze względu na dziecko, ale również dlatego, że coraz bardziej jej się podobał. Nagle okazało się, że jego odejście ma znaczenie, a wiedziała, że absolutnie nic nie może z tym zrobić. ROZDZIAŁ 11 Nazajutrz po wspólnym obiedzie w restauracji April Jack zatelefonował do Valerie i zapytał, czy nie miałaby ochoty obejrzeć z nim dobrego filmu w sylwestrowy wieczór. Co prawda nie czuł się na siłach, żeby znowu wyjść z domu, ale powiedział, że ma u siebie kino domowe najlepszej jakości, a do tego doskonałą kolekcję filmów wyświetlanych w kinach, które mogą jej się spodobać. Valerie nie miała żadnych planów na sylwestra, i pomysł wydał się jej znakomity. W ten dzień April będzie jak zwykle zapracowana, a ona nie lubiła wielkich przyjęć sylwestrowych. Ciekawy seans filmowy w domu Jacka będzie chyba idealnym rozwiązaniem. On również liczył na spotkanie. Powiedział, że zamówi pyszne jedzenie. Tym razem coś bardziej wyszukanego niż obiad u April, choćby po to, żeby poczuć się bardziej świątecznie. Zastrzegł, że to nic formalnego, i Valerie nie

musi się przejmować strojem. Może przyjść po prostu w dżinsach. Nie chodziło o to, żeby się gdzieś pokazać, lecz żeby spędzić spokojny, miły wieczór we dwoje. Taki pomysł bardzo jej się spodobał. Nie powiedziała April o swoich planach. To nie było nic wielkiego. Kiedy Valerie stanęła u drzwi jego mieszkania, wpuściła ją pielęgniarka, która wciąż asystowała Jackowi przy ćwiczeniach i domowych czynnościach. Jack chodził po kuchni o kulach, przygotowując obiad. Zadziwiająco dobrze sobie radził, Wziąwszy pod uwagę uraz, który jeszcze leczył. Podniósł na nią uradowane oczy. Ostatecznie postanowił samemu coś ugotować na ten wieczór. Zamówił kawior, ostrygi i kraby w kawałkach, które zamierzał podać z włoskim makaronem, i przygotował ogromną porcję sałatki. Kiedy z gracją nalał szampana Cristal i uroczyście podał jej kieliszek, Valerie poczuła atmosferę wielkiego święta. Jack był blady ale trzymał się znakomicie. - Sporo się napracowałeś - powiedziała z uśmiechem Valerie. - Mogę ci jeszcze w czymś pomóc? Wydawało się jednak, że Jack zrobił już wszystko. Dania były gotowe i wyłożone na półmiski. - Twoja córka mówi, że w kuchni stanowisz zagrożenie dla porządku publicznego - zażartował Jack, a Valerie roześmiała się głośno. Najlepiej będzie, jeśli po prostu usiądziesz. Jack kuśtykał po kuchni, świetnie sobie radząc pomimo kul, a niekiedy przeskakiwał z miejsca w miejsce na zdrowej nodze, by na

chwilę odciążyć tę zranioną. - Może jednak pozwolisz mi coś zrobić? Mogę chociaż podawać ci różne rzeczy, skoro mi nie ufasz przy kuchni. Boję się, że coś sobie zrobisz w tę chorą nogę. Valerie naprawdę się o niego martwiła. Jack wyszczerzył zęby w wesołym uśmiechu. Przywykł już do tego, że to on zajmuje się kobietami, a nie kobiety nim, ale podobało mu się zatroskane, macierzyńskie spojrzenie w jej oczach, co było dla niego czymś zupełnie nowym. - Nic mi nie będzie - zapewnił. - Możesz szybciutko nakryć do stołu, jeśli masz ochotę. - Z tym powinnam sobie poradzić - odrzekła z przekonaniem w głosie, a Jack wskazał jej ręką kredens z talerzami, sztućcami i podkładkami na stół. Podkładki miał różnego koloru, z różnymi motywami dekoracyjnymi. Po krótkim namyśle Valerie zdecydowała się na popielate płócienne podkładki pod talerze oraz serwetki przeszywane srebrną nicią. Ułożyła je na okrągłym, szklanym stole w dalszym kącie kuchni, z którego roztaczał się piękny widok na Central Park. Pomieszczenie było ogromne, a widoki z okien fantastyczne, lepsze niż z jej mieszkania. Jack mieszkał parę przecznic na północ od jej domu, ale na dużo wyższym piętrze. Miał widok zarówno na wschód, jak i na zachód, widział obie rzeki opływające Manhattan i niemal cały park. Idealne lokum dla kawalera.

Kilka minut później, kiedy Valerie nakryła już do stołu, Jack zaprosił ją do gabinetu z drewnianą boazerią na ścianach, aby pokazać półki zastawione sportowymi pucharami i nagrodami. Zachowywał się jak małe dziecko, pokazując je wszystkie z dumą, a Valerie nie mogła wyjść z podziwu, jak wiele trofeów udało mu się zgromadzić. - Resztę trzymam w sejfie - podkreślił, gdy Valerie przyglądała się każdemu z pucharów i odczytywała przymocowane do nich tabliczki z informacją. Nagrody pochodziły z najlepszych dni jego kariery sportowej. Z uradowaną, dziecięcą miną Jack zapewniał, że nagród ma wiele więcej. W jego oczach błyszczało coś w rodzaju: „Ach, zobacz, mamuś! Zobacz, co mam!". Robiło to na niej wielkie wrażenie, a zarazem chwytało za serce. Valerie zrozumiała, że Jack po prostu taki jest. Człowiek z wielkimi sukcesami, a jednocześnie o chłopięcym sercu. I bardzo to w nim polubiła. - Jesteś bardzo ważny - powiedziała, odwracając się do niego z uśmiechem. Dostrzegła w nim jakąś niewinność, która bardzo ją ujęła, choć były to tylko zwykłe, próżne przechwałki i oboje o tym wiedzieli. - Jestem - odparł z uśmiechem, zadowolony z siebie jak mały chłopiec. - Podobnie jak pani, Valerie Wyatt. Również jesteś bardzo ważną osobą. W tej rozkwitającej między nimi znajomości pod wieloma względami bardzo do siebie pasowali. Dotychczas umawiał się z kobietami,

którym imponowały jego sukcesy, ale które same osiągnęły niewiele. Z reguły były zbyt młode, aby pochwalić się jakimiś osiągnięciami, z wyjątkiem może kilku modelek. Na tym polegał cały problem umawiania się z młodymi dziewczynami. Nie stanowiły dla niego wzywania i nic nie wnosiły do krótkotrwałego związku, poza urodą i pięknym ciałem. Valerie była o wiele bardziej interesującą osobą, a Jackowi nie przeszkadzało dziesięć lat różnicy między nimi. Nie czuł, by rzeczywiście była starsza, a na pewno nie wyglądała na taką. Ktoś postronny mógłby pomyśleć, że są mniej więcej w tym samym wieku. Nie przyznałby tego przed nią otwarcie, ale Jack także poprawiał sobie skórę wokół oczu u chirurga plastycznego i przyjął kilka zastrzyków botoksu. Utrzymywanie młodzieńczego wyglądu było dla niego istotne nie tylko z racji kariery sprawozdawcy telewizyjnego, ale również z powodu randkowych ambicji. Być dużo starszym od dziewczyn, z którymi się umawiał, to jedno, a wyglądać na dużo starszego to drugie. W każdym razie nie chciał wyglądać nazbyt staro. Po chwili przeszli z powrotem do kuchni, gdzie Valerie dokończyła dekorowanie stołu. Postawiła na nim jeszcze dwa srebrne świeczniki, zapaliła świeczki i dobrała talerze z szeroką, srebrną obwódką. Nakrycie stołu wyglądało elegancko, choć trochę w kawalerskim stylu, za to każdy przedmiot był najlepszej marki. Kiedy Valerie otworzyła kredens, od razu się zorientowała, że świeczniki, sztućce i półmiski były od Cartiera, a talerze od Tiffany'ego - co więcej, zostały

indywidualnie zamówione w Paryżu i nosiły na spodzie nazwisko Jack Adams. Był człowiekiem, który doceniał drogie wyroby i lubił posiadać najlepsze rzeczy, jakie podsuwa życie; miał wyczucie stylu i dobry gust. Przeszedł w tym względzie długą drogę od początków kariery sportowej, z biegiem czasu nabrał nawet patyny szlachetności i dojrzałości. Mimo wszystko zachował w sobie naturalną prostotę. Właśnie to kochały w nim najbardziej kobiety. Był elegancki, bardzo ułożony, a jednocześnie autentyczny. Jack pokuśtykał o kulach do stołu, przyjrzał się zaciekawiony i cmoknął z uznaniem. - Pięknie nakryłaś. Nie każdy może powiedzieć, że Valerie Wyatt nakrywała u niego do obiadu. Spotkał mnie prawdziwy zaszczyt powiedział, a Valerie zaśmiała się i wypiła łyk szampana. Już teraz autentycznie cieszyła się na wspólny wieczór, a Jack wyglądał wręcz na szczęśliwego. Czuł się przy niej bardzo swobodnie. Valerie rozstawiła między talerzami i sztućcami zapełnione półmiski. Jack przygasił światło, włączył muzykę i oboje usiedli do stołu. Pielęgniarka wyszła zaraz po przyjściu gościa. Valerie zauważyła, że w towarzystwie Jacka czuje się znakomicie, co było zaskakujące, bo przecież ledwie się znali. Był sympatycznym, otwartym człowiekiem, bardzo interesującym, 0 wielu kontrastach. Zrobił wielką karierę, ale sukces nie uderzył mu do głowy. Przeciwnie, chyba rozszerzył mu horyzonty 1 otworzył oczy na bardziej wysublimowane aspekty życia. Cieszyło

go to, co mogą zapewnić pieniądze, ale umiał też dostrzec ludzi. Długo mówił o synu i jego studiach w college'u. Było widać, że ma bzika na jego punkcie. Jeżeli tylko mógł, spędzał z nim każdą wolną chwilę. Przy obiedzie dużo rozmawiali o sztuce, a miał do tego oko. Wchodząc do mieszkania, Valerie od razu zauważyła na ścianie wspaniałe płótno Diebenkorna, które warte było fortunę. W kuchni wisiały dwa obrazy Ellswortha Kelly'ego, które ciekawie ożywiały pomieszczenie. Jeden w tonacji niebieskiej, a obok drugi w czerwieni. Oba jej się spodobały. Prowadzili przy stole miłą, ożywioną rozmowę. Idealny sylwester dla dwójki przyjaciół. Wcale nie romantyczny, raczej pełen swobody i dobrego nastroju, co bardzo jej odpowiadało. Odczuła, że Jack stara się ją poznać, a nie uwieść, i to zrobiło na niej dobre wrażenie. Wiedziała, że może mieć każdą kobietę, i nie musiał ;ej dodawać do swojej kolekcji. Nie miała ochoty stać się kolejną „dziewczyną" Jacka Adamsa. Jedzenie, które Jack przygotował, było naprawdę wyśmienite, a włoski makaron zaskakująco smacznie doprawiony. Sam przygotował sałatkę, a nawet dressing. Zjedli kawior z ostrygami, Valerie poczęstowała się krabem, a potem Jack z uśmiechem podał jej makaron. Trudno było uwierzyć, że po wszystkim, co ostatnio przeszli, siedzieli w znakomitych humorach przy stole i cieszyli się drobnymi luksusami życia. - Dziwne, prawda? - powiedział Jack. - Dziesięć dni temu terrorysta postrzelił mnie w nogę, a teraz siedzimy tutaj, jak gdyby nic się nie

stało, objadamy się ostrygami, kawiorem i rozmawiamy o życiu. Valerie zerknęła na stojące przy stole kule i podniosła brwi; nie uważała, że ten groźny postrzał to „nic". - Człowiek wykazuje zadziwiającą zdolność powrotu do normalności po katastrofach i tragediach. W jednej minucie życie jest w rozsypce, a niebawem wszystko znowu wydaje się normalne - mówił wyraźnie odprężony. W jego rozpromienionych oczach nie było widać śladu trau-my, którą przeszedł. - Ja jednak nie mogę powiedzieć, żebym czuła się normalnie wyznała Valerie, patrząc ku niemu zza płonącej świecy. -Co noc mam potworne sny i wiem, że cudem uszłam z życiem. Oboje pomyśleli o znajomych, którzy zginęli w budynku telewizji, o jedenastu ofiarach terrorystycznego ataku. Wszyscy przeżywali koszmar, Jacka nie wyłączając, nawet jeśli się do tego głośno nie przyznawał. - Oboje mieliśmy szczęście - powiedział cichym głosem. Zaimponowało jej, że odbierał to w tak naturalny sposób. Ich przyjaźń miała swoje źródło w krótkim, mrożącym krew w żyłach wydarzeniu. Przed oczami tkwił jej obraz Jacka, który pomaga kobietom przedostać się do wyjścia. Wciąż ciągnęły się za nią dźwięki i zapachy unoszące się w holu i być może na zawsze pozostaną w pamięci jej zmysłów. Trudno było wymazać je z głowy, choć Valerie zdawała sobie sprawę, że z biegiem czasu wrażenie to zacznie się zacierać. Ale w jej przypadku jeszcze do tego nie doszło. W jego

prawdopodobnie również nie, choć nie dawał tego po sobie poznać. Po prostu był szczęśliwy, że żyje, a ból w nodze był zupełnie nieważny. Aby poprawić nastrój, Jack zaczął jej opowiadać wesołe anegdoty z czasów, gdy grał w futbol. Widział w oczach Valerie, że wspomnienie tamtego potwornego dnia wciąż sprawia jej ból. On niewiele pamiętał z chwili, kiedy został trafiony kulą. Potem nad wszystkim zapadła ciemna kurtyna. Valerie wiedziała, że coraz głośniej mówiło się o przyznaniu Jackowi medalu za odwagę. Kilka dni temu osobiście zadzwonił do niego burmistrz, aby mu podziękować za bohaterską postawę, poza tym wiele mówiono o tym w redakcji telewizji. Później Jack opowiedział jej o swoim małżeństwie, o tym, czego najbardziej żałował, czego mu wciąż brakuje i o chwilach, które na zawsze zapadły mu w serce. Powiedział, że najszczęśliwszym dniem w jego życiu był dzień narodzin Grega. Valerie poruszyło, że nie był to dzień zwycięstwa w Super Bowl czy wprowadzenia do Galerii Sław. Dla Jacka najważniejsze było przyjście na świat syna. To wiele o nim mówiło, i Valerie bardzo się podobało. - Podobnie myślę o April - wyznała. Byłby to może dobry moment, aby powiedzieć, że jej córka spodziewa się dziecka, ale nie miała odwagi. Rozmawiając o ciąży April, we własnym odczuciu dodałaby sobie wieku. Dość marnie się czuła, będąc samotną kobietą po sześćdziesiątce. Brakowało jej teraz sił, aby przyznać przed nim, że wkrótce zostanie babcią, nawet przed

samą sobą, bo wciąż nie potrafiła się z tym pogodzić. Pat zdawał się to przyjmować z większą pogodą ducha, ale Pat był szczęśliwym mężem, ojcem i czekał na wnuki. Poza tym nie przejmował się swoim wiekiem. Natomiast Valerie i Jacka łączyła ta sama niechęć do zaakceptowania upływu czasu i świadomość, co to oznacza w ich karierach zawodowych. Żyli i pracowali w kulturze opartej na pięknie i młodości. Niełatwo było starzeć się wśród ludzi o połowę młodszych, którzy przebierali już niecierpliwie nogami, czekając na ich potknięcie, w każdej chwili gotowi zająć ich miejsce. Valerie doskonałe zdawała sobie z tego sprawę, Jack również. Mieli za sobą bardzo podobne doświadczenia, o wiele bliższe sobie niż w przypadku jej i Pata czy paru późniejszych mężczyzn, jacy pojawiali się w jej życiu. Z kolei Jacka nic nie wiązało z dziewczętami, z którymi się umawiał. Były jak trofea ustawione na półkach. Rzadko zdarzała się dziewczyna, z którą mógł poważnie porozmawiać. Jedyną więzią, i to nie na długo, był

seks. Co się stanie, jeżeli w tej kwestii będzie coraz mniej sprawny? Zaczynał się o to martwić. - Wiek nigdy mi nie przeszkadzał - wyznał później nad lodami w kryształowych pucharkach, które sam nałożył i postawił na stole, kiedy wspólnie posprzątali po obiedzie. - Właściwie o tym nie myślałem. Zawsze byłem tym najmłodszym. Dopóki pewnego dnia nie zorientowałem się, że już nie jestem tym najmłodszym. Nagle okazało się, że jestem tym najstarszym, i próbowałem sobie wmówić, że coś takiego może się przytrafić, ale nie mnie. Potem, jak grom z jasnego nieba, spadła na mnie wiadomość, że stuknęła mi pięćdziesiątka. Pięćdziesiątka*. I że w sypialni, w redakcji i przed kamerami przychodzi mi rywalizować z facetami, którzy mają dwadzieścia lat mniej albo są o połowę młodsi. Nie liczy się, że kiedyś byłem najlepszym rozgrywającym i gwiazdą NFL, nie liczą się półki zastawione pucharami ani to, że jak na swój wiek wyglądam młodo. Jestem, kim jestem, tego nigdy nie zmienię, wszyscy o tym wiedzą i ja też o tym wiem. Jednak to przeraża, prawda, Valerie? W tej kwestii Jack z nikim nie był tak szczery jak teraz z tą kobietą. Uśmiechnęła się do niego ponuro nad pucharkiem lodów. - Mówiąc szczerze, Jack, pięćdziesiątka zupełnie mnie nie przeraża. Brzmi nawet całkiem sympatycznie - powiedziała, a Jack się roześmiał serdecznie. Ona również była wobec niego szczera. - Tak. Wszystko zależy od tego, z jakiej człowiek patrzy

perspektywy. Miło płynął mu czas, a towarzystwo Valerie bardzo go odprężało. Nie musiał się tak zmuszać do wysiłku, jak w przypadku młodszych kobiet. Nie musiał niczym imponować. Mogli usiąść u niego w kuchni, w dżinsach i swetrach, i po prostu mówić sobie prawdę. On odniósł sukces i ona również, a każdy szary dzień przynosił im podobne problemy i rozterki. Trochę nawet dziwnie się czuł, siedząc przy stole z kobietą, która była nie mniej sławna niż on, ale kryła się za tym partnerska równorzędność, która mu się podobała, choć dotąd jej nie znał i nie poszukiwał. Wcale nie miał poczucia, że Valerie jest starsza. Czuł raczej, że są w podobnym wieku. Na pewno tak wyglądali. Oboje też czuli się młodzi duchem i na wiele spraw patrzyli w podobny sposób. Te same rzeczy były dla nich ważne. Tak samo kochali swoje dzieci. W młodości popełnili podobne błędy, w zaciekłym dążeniu naprzód, ku pozycjom, jakie ostatecznie w życiu osiągnęli. W podobny sposób stali się wielkimi sławami, choć specjalnie o to nie zabiegali, wystarczało im, że odnoszą sukcesy i są po prostu dobrzy w tym, co robią. Ale cóż, przebrali miarę. Sukces był jak otwarty kurek, który trudno przykręcić lub zamknąć, podobnie było ze sławą. - Jesteś większą gwiazdą ode mnie - powiedziała Valerie, bez cienia zazdrości czy żalu w głosie. Nawet jej się to podobało, choć Jack zaprzeczył. - Nieprawda. Mnóstwo ludzi nigdy o mnie nie słyszało -rzekł z

przekonaniem. - Ty jesteś prawdziwą sławą. Twoje nazwisko jest synonimem stylu i elegancji w każdym domu. Ja to tylko futbol, nic poza tym. - Może powinniśmy się pospierać, kto jest sławniejszy? -zasugerowała, śmiejąc się z rozbawieniem. Kiedy tak się śmiała, jej głos brzmiał jak śmiech małego dziecka. Świetnie się przy niej bawił. To był najlepszy wieczór sylwestrowy, jaki miał od wielu lat. Valerie wspomniała o krążących w telewizji pogłoskach, że burmistrz miasta ma mu wręczyć medal za odwagę. Gdy to powiedziała, Jack jakby się zawstydził i zbył jej sugestie stwierdzeniem, że na medal zasługują strażacy i komandosi z oddziałów SWAT. Kiedy skończyli jeść, Valerie włożyła brudne naczynia do zlewu. Chciała je poukładać w zmywarce, ale Jack powiedział, ze rano przyjdzie gosposia, która się tym zajmie. Tak więc po schowaniu resztek jedzenia do lodówki przeszli na piętro do gabinetu, skąd roztaczał się jeszcze wspanialszy widok na Central Park. Stali przez moment przed oknem, patrząc jak zauroczeni na migoczące światła panoramy miasta, a potem Jack nacisnął jakiś przycisk, żaluzje w oknach zamknęły się szczelnie i mogli wreszcie usiąść do obejrzenia filmu. Jack miał specjalny pokój do projekcji filmowej, ale powiedział, że w gabinecie będzie wygodniej i przytulniej. Włożył do mikrofalówki torebkę popcornu i po chwili usiedli w głębokich, ustawionych obok siebie fotelach. Jack

miał duży wybór tytułów i po krótkiej debacie zdecydowali się na film, którego żadne z nich nie widziało, choć od jakiegoś czasu chciało zobaczyć. Valerie powiedziała, że dawno nie była w kinie. Po prostu nie miała na to czasu. Nieraz do późnej nocy pracowała nad książką czy kolejnym odcinkiem programu. - Za ciężko pracujesz - przypomniał jej, a ona przytaknęła. - Ja częściej się bawię niż ty - przyznał otwarcie. - W każdym razie tak było do niedawna. Od dwóch miesięcy, od Halloween, jestem wyłączony z życia. Nie wdawał się w szczegóły, nie chciał, ale Valerie się domyślała, że w ich urodziny, kiedy dzień później spotkała go w windzie, musiało mu się przytrafić coś poważnego. Mówił wtedy o małym wypadku, jednak wyczuwała, że to było coś więcej. Nie powiedziałby jej tego otwarcie, ale od tamtego czasu tylko raz uprawiał seks, z jedną ze swoich bardziej stałych dziewcząt. Jednak tak bardzo obawiał się kolejnego urazu kręgosłupa, że ledwie się poruszał w łóżku, co nie przyniosło obojgu żadnych nadzwyczajnych przeżyć. Potem tak bardzo bał się pęknięcia dysku, że więcej już nie próbował. Noc przed urodzinami zmieniła mu życie, być może na zawsze, czego się głęboko obawiał. Razem z Valerie znajdowali się na przeciwnych krańcach spektrum, ale w jakiś dziwny sposób efekt ich działania był ten sam. On miał wokół siebie stadko nadskakujących dziewcząt, ona nie miała nikogo, ale w ostatecznym rezultacie oboje byli samotni, w każdym rozumieniu tego słowa. Może nie w pełni zdawali sobie z tego sprawę, ale taka była

prawda. Byli samotnymi ludźmi, martwili się o swoją przyszłość, choć postronnemu obserwatorowi mogłoby się wydawać, że wiodą złote życie. Zadowoleni chrupali popcorn, w spokoju oglądając wybrany przez siebie film. Była to romantyczna komedia o aktorze, który miał tysiące dziewczyn, lecz zakochał się bez pamięci w przemądrzałej snobce, która go nie cierpi i nie chce mieć z nim nic wspólnego. Przez cały czas stara się na różne sposoby przekonać ją, że jest przyzwoitym człowiekiem, a młode kobiety, z którymi wcześniej flirtował, raz po raz niespodziewanie pojawiają się na ich drodze, wpadają na nich przez przypadek, pokazują się nagle przy nich, wchodzą nago przez okno lub czekają nieproszone w jego domu - a ukochana coraz bardziej go nie znosi. Niektóre z przedstawionych w filmie sytuacji były autentycznie zabawne i oboje parskali głośnym śmiechem. Historia znajdowała szczególny oddźwięk u Jacka, który nie musiał się trudzić, by w postaci otoczonego dziewczętami aktora dostrzec samego siebie, choć nie był pewien, czy kiedykolwiek naprawdę się zakochał. Film był lekki i przyjemny, oboje dobrze się bawili, zaśmiewali się z nieszczęść głównego bohatera i objadali się popcornem. Przygoda, rzecz jasna, znalazła szczęśliwy finał, czym Jack i Valerie poczuli się bardzo pokrzepieni, nadała bowiem odpowiedni ton ich wspólnej nocy sylwestrowej, pozwalając zapomnieć o traumie i próbując rozjaśnić świat. - Uwielbiam takie historie! - westchnęła z zadowoleniem Valerie, a

Jack z powrotem włączył nastrojowe oświetlenie. W głębokich fotelach było im wygodnie i przyjemnie. Jack podał Valerie kaszmirowy koc, którym mogła się otulić, ponieważ w domu utrzymywał zwykle temperaturę niższą, niż lubi to większość kobiet. Kiedy włączył światło, Valerie nie miała ochoty wstawać, dobrze jej było tam, gdzie jest. - Nie znoszę przygnębiających dramatów albo filmów, gdzie jest przemoc albo sport... - powiedziała, nie zastanawiając się nad tym, co mówi, i dopiero po chwili roześmiała się i przeprosiła. - Wszystko słyszałem! - zawołał Jack wesoło, odnosząc się do uwagi o sporcie. Jednak wcale go to nie zaskoczyło ani nie uraziło. Wiele razy oglądał filmy z różnymi kobietami i najczęściej miały one podobny stosunek do kina. Filmy akcji Jack wolał oglądać sam, podobnie jak inne filmy dla facetów, o wojnie czy sporcie. - Ja też lubię lekkie i wesołe filmy. Tak naprawdę jestem naiwnym wrażliwcem i lubię babskie kino z happy endem. Życie jest wystarczająco ciężkie bez oglądania filmów, po których człowiek ma doła przez trzy dni. Nie cierpię czegoś takiego - powiedział zupełnie szczerze. - Ja też - zgodziła się. - Zawsze wolę myśleć, że wszystko się dobrze skończy. - Co dla ciebie znaczy „dobrze się skończy"? - zainteresował się Jack. Nieraz sam się nad tym zastanawiał i miał względnie jasny obraz

tego, co chciał mieć z życia. Tyle tylko, że jak dotąd nie udało mu się tego osiągnąć, a z biegiem lat cel ciągle się zmieniał. Jego wyobrażenie „szczęśliwego zakończenia" inaczej wyglądało, kiedy miał lat trzydzieści czy czterdzieści, a inaczej wyglądało teraz. Podobnie było w jej przypadku. Szczęśliwie dla wszystkich, spokojnie, bez dramatów -odpowiedziała Valerie z namysłem. - Wspólne życie z kimś, kto jest odpowiednią osobą, ale jeśli nią nie jest, to absolutnie nie. Nie chciałabym już nigdy powtarzać tego samego błędu. Oczywiście dobre zdrowie, ale to stara śpiewka. Generalnie chodzi o to, żeby być szczęśliwym, mieć wewnętrzny spokój, kochać i być kochaną, czuć się dobrze we własnej skórze. - Myślę zupełnie podobnie - powiedział Jack i chrząknął znacząco. Do diabła, nie zapominaj o dobrej oglądalności twojego programu! Valerie się roześmiała. - Oczywiście to też, ale powiem szczerze, nie myślę o tym, gdy układam sobie listę życzeń w życiu osobistym. - Sporządzasz listę życzeń osobistych? - zdziwił się Jack. -Często to robisz? - Niezbyt. Czasem układam ją sobie w myślach, kiedy się zastanawiam, czego mi w życiu brakuje. Cóż, najczęściej dalej robię to, co mam do zrobienia. O życzeniach myślę tylko w urodziny albo w

Nowy Rok, te dni to kamienie milowe, które zawsze mnie dopadną. Życie nigdy nie przebiega według wymyślonego przez ciebie harmonogramu, zresztą wydaje mi się, że na wszystkie moje życzenia jest już za późno. Powiedziała to ze smutkiem, ale rzeczywiście tak się czuła od kilku miesięcy. Ostatnie urodziny mocno w nią uderzyły. - Jak to? Co masz na myśli? - Jack wydawał się zdziwiony, jakby nie rozumiał, o czym ona mówi. Valerie westchnęła głęboko, zanim odpowiedziała. Nić przyjaźni już się zadzierzgnęła między nimi, i czuła, że może być z nim szczera. W żadnym razie nie była przecież kandydatką na romans z Jackiem Adamsem. Wiedziała, że nie może być zainteresowany jej osobą ani żadną inną kobietą w jej wieku. Stali się przyjaciółmi i to wystarczało. - Powiedzmy sobie szczerze, na kobiety w moim wieku nie ma na rynku popytu. Mężczyźni, którzy mają tyle lat co ja, wolą się umawiać z młodszymi. Nikt się nie rozgląda za sześćdziesięciolatką, no, może panowie pod dziewięćdziesiątkę. Ale nawet ci z osiemdziesiątką na karku biorą viagrę i szukają dwudziestopięciolatek. Większość facetów wolałoby się umówić z moją córką niż ze mną. Takie są fakty. Dodaj do tego sukces i sławę, a mając przed sobą taki koktajl, każdy facet ucieka sprzed moich drzwi z krzykiem przerażenia, o ile w ogóle wcześniej się tam pojawi. Nie mam złudzeń. Kiedyś miałam, ale teraz już nie. Nie przyznała mu się, że od ponad trzech lat nie była na prawdziwej

randce i nawet nie pamięta, kiedy ostatni raz spała z mężczyzną. Coraz częściej pojawiała się w jej głowie myśl, ze może to już nigdy nie nastąpi, co było dla niej wyjątkowo przygnębiające. Ale nie da się z niczego wyczarować mężczyzny, a możliwość randki, choćby potencjalnej, od dawna się jej nie nadarzyła. Dawno już skończyła z okropnymi randkami w ciemno, na które umawiali ją życzliwi znajomi, najczęściej z facetami po przejściach, zgorzkniałymi i rozczarowanymi życiem, mającymi pretensje do całego świata o to, kim jest i jaki odniosła sukces - co jeszcze bardziej ją złościło. Takie spotkania okazywały się wielkim zawodem i wpędzały ją na długo w podły nastrój, więc całkowicie przestała się nimi interesować. Ale poza tym nie było nic, od bardzo dawna, jedynie zastrzyki botoksu, wizyty u stylistki, smukłe ciało dzięki osobistemu trenerowi i kosztowna garderoba najlepszej marki. Starość to starość, a ona była stara, w każdym razie tak już teraz o sobie myślała. - Mam znajomego wróżbitę, do którego chodzę parę razy w roku. Od lat powtarza mi, że spotkam mężczyznę swoich marzeń. Myślę, że chce po prostu wlać we mnie trochę nadziei. Jakoś nikogo nie mogę spotkać. Już od wieków. Widziałam się z nim tego dnia, kiedy spotkałam cię skulonego z bólu w windzie. - Facet musi mieć ostre kły - zażartował Jack, pamiętając ich spotkanie mimo bólu w kręgosłupie; zrobiła na nim wrażenie, wyglądała fantastycznie. - Krwawiłaś na twarzy.

Valerie zawahała się, ale w końcu parsknęła śmiechem. - Tak. Po spotkaniu z wróżbitą byłam na zastrzykach botoksu. To mój dermatolog ma ostre kły, a nie wróż. Ujęło go, że rozmawiała z nim tak otwarcie. Była zadziwiająco szczerą osobą, zważywszy jej pozycję. - Ja też się skusiłem na parę zastrzyków - przyznał. - Cóż w tym złego, skoro dzięki temu lepiej wyglądasz? Zwykle nikomu tego nie polecam, ale, do diabła, oboje żyjemy z pokazywania się na ekranie telewizora, a przez ten cholerny system HD trzeba dziś sięgać po każdą możliwą pomoc. - Prawda? Obiektywu już nie oszukasz. Chociaż staram się jak mogę. Roześmieli się na swoje niespodziewane wyznania, które wcale nie wydawały się takie szokujące. W dzisiejszych czasach nawet nauczycielki w szkole i młode dziewczyny stosują botoks. Wcale nie jest zarezerwowany dla bogaczy i gwiazd filmowych. - Te zabiegi wydają się snobistyczne i żenujące zarazem. Moja córka uważa zapewne, że mam bzika. Ona nie stosuje nawet makijażu, prawdopodobnie w reakcji na mój styl, ale cóż, moje zarobki, podobnie jak twoje, zależą w dużej mierze od tego, jak wyglądamy. Poza tym czuję się lepiej, jeśli wyglądam młodziej. Starzenie się to żadna przyjemność, ani nic łatwego. - Wcale nie jesteś stara, Valerie - powiedział Jack przekonującym tonem, z głębi serca. - Wszyscy czujemy się podobnie, gdy przekraczamy pewną granicę wieku. Wkurza mnie zawsze, gdy łapię

się na myślach, że już się rozpadam na kawałki. Nie lubię, jak robią mi zdjęcie, a kiedy patrzę na to zdjęcie pięć lat później, zawsze wydaje mi się, że wtedy wyglądałem fantastycznie, a teraz do bani. Nie wiem, dlaczego ludzie w tym kraju ogarnięci są obsesją na punkcie wieku, ale taka jest prawda. Trudno dać sobie z tym radę bez względu na to, ile ma się lat. Znam trzydziestoletnie kobiety, które czują się staro. Poza tym zgadzam się z twoim wróżbitą. Też uważam, że w najbliższych dniach przytrafi ci się coś niesamowitego. Ponieważ po prostu na to zasługujesz. Zapomnij o dziewięćdziesięciolatkach, ba, zapomnij o tych z osiemdziesiątką! Nawet oni są dla mnie groźną konkurencją, jeśli ich konto bankowe jest bardziej pękate od mojego. To wszystko jest pokręcone. Ale z kobietami takiego pokroju zwykle się umawiał, dziewczętami, które patrzyły na pieniądze i pozycję, i właśnie dlatego za nim ganiały. W tym względzie wcale nie próbował się oszukiwać. - Myślałaś kiedyś o znacznie młodszym mężczyźnie? Takim, który ma na przykład trzydzieści pięć lat? Wiele kobiet dzisiaj to robi. Jak sądzę, szlak przetarła Demi Moore. Znam pięćdziesięcioletnią kobietę, której chłopak ma dwadzieścia dwa lata, i twierdzi, że jest wspaniale. Wierzę jej, postępuję podobnie. Najczęściej to daje wiele radości. Valerie spojrzała na niego i pokręciła głową. - Czułabym się głupio. Nie spotkałam chłopaka w tym wieku, który wywarłby na mnie wrażenie. Lubię dojrzałych mężczyzn. Czułabym się staro, będąc w związku z kimś tak młodym, że mógłby być moim

dzieckiem. Poza tym chciałabym dzielić z nim wspólne doświadczenia życiowe, mieć podobne przekonania i zmartwienia. Co mogę mieć wspólnego z kimś tak młodym? W takich związkach w gruncie rzeczy chodzi o seks, a nie o miłość. Może jestem zbyt staroświecka, ale wolałabym mieć jedno i drugie, a jeżeli już miałabym coś poświęcić, to wolałabym poświęcić seks, nie miłość. W tej chwili nie miała ani jednego, ani drugiego, ale mówiła w zgodzie z sumieniem, jak zawsze, Jack to wyczuwał. Valerie była kobietą, która znała siebie, wiedziała, na czym jej zależy, co jest gotowa poświęcić, a czego nigdy nie złoży w ofierze. Ale każdemu trudno jest znaleźć tę właściwą osobę. On również nie potrafił jej znaleźć, więc poprzestał na seksie i dobrej zabawie - i kontuzjowanym dysku w kręgosłupie, gdy za bardzo zaszalał. - Myślę, że w każdym wieku trudno jest znaleźć partnera. Spójrz na tych wszystkich dwudziesto- i trzydziestolatków szukających przyjaźni w Internecie. To przecież o czymś świadczy. Dzisiaj nie tak łatwo kogoś znaleźć. Nie wiem dlaczego, ale sądzę, że to prawda. Ludzie są lepiej informowani, bardziej wymagający, więcej wiedzą o samych sobie dzięki terapiom. Kobietom nie zależy już tylko na facecie, który będzie za nie płacił rachunki, i nie są gotowe na wszystko, byle kogoś takiego zdobyć. Chcą mieć partnera. To zawęża pole poszukiwań. Zawsze też znajdą się tacy jak ja, którzy zachwieją równowagą, oglądając się za dwudziestolatkami, zostawiając

pięćdziesięciolatki na bocznym torze, na pożarcie jakiegoś neandertalczyka, który siedzi cały dzień przed telewizorem z puszką piwa, nigdy nie miał żadnej terapii, nie wie, kim jest, i w ogóle go to nie obchodzi. - Więc jaka jest twoim zdaniem odpowiedź? - zapytała Valerie trochę zagubiona. Zdawał się doskonale rozumieć problem, ale nie miał więcej pomysłów na rozwiązanie tej kwestii niż ona sama. Jack uśmiechnął się i włączył muzykę, tym razem żywszą i głośniejszą. - Seks, narkotyki i rock and roli! - zażartował. Było pięć minut przed dwunastą, zbliżał się Nowy Rok, a wieczór minął im jak z bicza trzasnął. - Nie znam odpowiedzi. Podejrzewam, że któregoś dnia przypadkowo znajdziesz tę właściwą osobę. Nigdy nie jest to ta, której byś się spodziewała, i nigdy taka, której, jak ci się zdawało, zawsze szukałaś. To trochę tak jak z nieruchomościami. Rozglądałem się za tradycyjną kamienicą z cegły w dzielnicy East Sixties i nic innego mnie nie interesowało. Kiedy na rynku pojawił się ten apartament, mój agent zaciągnął mnie tutaj niemal siłą. Od razu się zakochałem w mieszkaniu i dzisiaj trudno mnie z niego wyciągnąć. Uważam, że człowiek powinien być zawsze otwarty na to, co podsuwa mu życie. Sądzę, że to właśnie jest sekretem młodości i pomyślności, być otwartym, zainteresowanym, czymś uniesionym, chętnie się uczącym,

próbującym wciąż nowych rzeczy i poznającym nowych ludzi. Cokolwiek się dzieje, trzeba szukać w tym zabawy, a jeśli przy okazji poznasz tę właściwą osobę, to trafiłaś w dziesiątkę. Jeśli nie, to przynajmniej żyłaś pełnią życia. Wydaje mi się, że życie zaczyna się kończyć wtedy, gdy człowiek się zamyka, poddaje, ogranicza sobie możliwości. Nie chciałbym, aby kiedykolwiek mnie to spotkało. Do swoich ostatnich dni chciałbym mieć otwarte drzwi, bez względu na to, czy koniec przyjdzie jutro, czy też po moich dziewięćdziesiątych dziewiątych urodzinach. Dzień, w którym zaczynasz zamykać przed ludźmi drzwi i odsuwasz od siebie nowe możliwości, to dzień, w którym umierasz. Tak mi się w każdym razie wydaje. - Myślę, że masz słuszność - powiedziała Valerie z nadzieją w oczach. Podobało jej się, jak Jack patrzył na świat, jaką wyznawał filozofię życiową. Był pełen energii i życia, zawsze z zaangażowaniem podchodził do tego, co robił. Właśnie dlatego nie leżał teraz w łóżku, trzymając się za nogę, roztkliwiając się nad sobą, wspominając traumę, jaką musiał przejść, skarżąc się światu, że otarł się o śmierć. Przeciwnie, był gotów iść naprzód, cieszyć się wspólnymi chwilami z nią, poznawać nową osobę i zawierać nową przyjaźń. Imponował jej taki sposób myślenia, był dla niej inspiracją. Jack zerknął na zegarek i włączył telewizor, gdzie wielotysięczny tłum zgromadzony na Times Square czekał na powitanie Nowego

Roku. Jack zaczął odliczać sekundy Była już prawie północ. Dziesięć... Dziewięć... Osiem... Siedem... Uśmiechał się w napięciu, a ona uśmiechała się wraz z nim, a kiedy krzyknął wreszcie: „Jeden!", objął ją ramieniem i spojrzał jej prosto w oczy. - Szczęśliwego Nowego Roku, Valerie. Mam nadzieję, że będzie dla ciebie łaskawy pod każdym względem! Potem pocałował ją delikatnie w wargi i przygarnął do siebie. - Szczęśliwego Nowego Roku, Jack. Stali przytuleni do siebie i oboje myśleli to samo - że to już jest wspaniały rok. Ponieważ oboje żyją! ROZDZIAŁ 12 W Nowy Rok Valerie zjadła lunch z April. Wcześniej przesłała Jackowi butelkę szampana Cristal i liścik ze słowami podziękowania. W liściku napisała: „Najlepszy sylwester w życiu! Dziękuję! Valerie". W czasie lunchu opowiedziała o wszystkim córce. Obie się zgodziły że Jack Adams okazał się wyjątkowo sympatycznym człowiekiem, pomimo - jak ujęła to April - paradnych dwunastolatek, z jakimi się umawiał na randki. Większość z tych, które przyprowadzał do jej restauracji, leciała tylko na pieniądze, ale widać było, że Jack się tym nie przejmuje. Valerie powiedziała córce, że Jack zaprosił ją na finał Super Bowl w Miami, a April zdębiała z wrażenia, słysząc, że mama już się zgodziła. - Przecież nie znosisz sportu, mamo, o futbolu wiesz mniej niż ja, a ja nie wiem nic.

- Masz rację. Ale w czasie naszego spotkania w sylwestra powiedział coś, w czym jest, jak sądzę, wiele prawdy, że trzeba być otwartym na to, co niesie życie, poznawać nowych ludzi, otwierać nieznane drzwi. Myślę, że to swojego rodzaju antidotum na starzenie się i powolne więdnięcie. Dlaczego nie spróbować? Zaprosił mnie jako przyjaciółkę, bez żadnych podtekstów, będę miała osobny pokój. Dlaczego nie zrobić raz czegoś innego? Nie chcę popaść w rutynę. April była pod wrażeniem postawy matki. Sama Valerie zauważyła, że od dnia ataku terrorystycznego na siedzibę telewizji jest bardziej otwarta na świat i z wdzięcznością cieszy się każdą nową sekundą dnia. Równie dobrze mogła zginąć, jak tylu innych niewinnych ludzi, ale zamiast tego dostała nowe życie. Choć doświadczenie było przerażające, to coś się w niej uwolniło. Drobne kłótnie i złości wydawały się teraz nieistotne, wszystko robiło wrażenie wielkiego daru, zwłaszcza nowy przyjaciel i możliwość wyjechania na Super Bowl z byłą gwiazdą amerykańskiego futbolu. Dlaczego nie? Może o to właśnie chodzi, gdy człowiek zaczyna się starzeć, powiedziała do April. Może chodzi o: „Dlaczego nie?". April także chwytała dar losu, decydując się na urodzenie, wychowanie z miłością dziecka, którego zupełnie nie planowała. Valerie uświadomiła sobie, że w życiu chodzi o to, aby żyć, a nie kryć się ciągle po kątach, być zbyt wystraszonym na wykonanie jakiegokolwiek ruchu, na spróbowanie czegoś nowego lub zbyt zmęczonym i zrezygnowanym, aby się w ogóle czymś przejmować. Decyzja, którą podjęła April, była

niebagatelna i chociaż Valerie martwiła się o córkę, to szanowała i podziwiała jej postanowienie. Nawet jeśli nie chciała zostać babcią. Na coś takiego nie była jeszcze gotowa i nie miała oporów, aby to córce powiedzieć. - Bobas będzie musiał się do mnie zwracać „ciociu Valerie" albo „pani Wyatt" - powiedziała do April i obie się roześmiały. - Jeżeli w obecności innych odezwie się do mnie „babciu", natychmiast się go wyprę i będę się zachowywać tak, jakbym was nie znała. Nie jestem jeszcze gotowa na babcię! Moja próżność na to nie pozwala. - Mówiła z przejęciem i wciąż wydawała się lekko oburzona taką niesprawiedliwością losu. -Skoro o wilku mowa, jak się miewasz? Jak się w ogóle czujesz, April? April wyglądała dobrze, ale matka dostrzegła w jej oczach smutek. Bała się, czy ciężar nowej sytuacji nie jest większy, niż April sobie wyobrażała. Samotne wychowywanie dziecka to nic łatwego, a dziewięć miesięcy ciąży bez ojca poczętego dziecka to coś bardzo przykrego, w każdym razie tak się wydawało Valerie, choć w dzisiejszych czasach takie sytuacje nie należały do rzadkości. Ale pamiętała, z jaką radością i podnieceniem czekali z Patem na przyjście April na świat. Było jej żal, że córka nie ma możliwości zaznania takiego doświadczenia. Ani mężczyzny, który by ją kochał i wspierał. Zamiast tego, pracowała jak wół, wstawała o piątej rano, jeździła na targ rybny, negocjowała z szyprami, wykłócała się z mięsnymi hurtownikami, walczyła o niższe ceny, harowała

dwadzieścia godzin na dobę, nie mając nikogo, kto by powiedział, że ją kocha, lub rozmasował jej kark. W oczach Valerie był to prawdziwy kierat. - Kilka dni temu pierwszy raz dziecko się poruszyło. To takie słodkie uczucie, jakby motyl usiadł na brzuchu. Najpierw myślałam, że mam niestrawności, dopiero po chwili zorientowałam się, że to kopie dzieciak. Teraz bardzo często je czuję. April z przejęciem opowiadała, ale w jej oczach wciąż tlił się smutek. Matka dobrze ją znała. - Co z Mikiem? Widzieliście się ostatnio? Valerie miała taką nadzieję. Polubiła go. Łudziła się, że mimo nieudanego startu, może coś zaiskrzy między nimi. Nie takie rzeczy się zdarzały. Ale April zaprzeczyła ruchem głowy. - Nie. Zniknął. Chyba zrobiłam coś głupiego. Zaprosił mnie do chińskiej restauracji, spędziliśmy tam przemiły wieczór, pod koniec zaproponowałam, żeby pojechał ze mną na badania kontrolne i zobaczył obraz USG. Tam spanikował, uciekł nagle z gabinetu. Wysłał mi potem sms-a, że nie potrafi sobie z tym poradzić. Wiem, że miał trudne dzieciństwo i nie chce wpływać na dzieciństwo innych. Kilka miesięcy temu zerwał z kobietą, ponieważ nalegała na małżeństwo i chciała mieć dzieci. Mam wrażenie, że to jeden z tych głęboko zranionych ludzi, którzy nigdy nie będą umieli poświęcić się jednej osobie. Wyraźnie to teraz widziała, ale Valerie nie kryła poirytowania. - Bardzo miło rozpaczać nad własnym dzieciństwem. Ale to dziecko

jest tu i teraz, ty też jesteś tu i teraz. Ty również nie prosiłaś się o ciążę i sądziłaś, że jesteś dobrze zabezpieczona. To przydarzyło się wam obojgu w równym stopniu. Nie może tak po prostu cię zostawić, bo mu z tym niewygodnie. Co z tego? Tobie jest wygodnie? Nie sądzę. Prowadzisz restaurację, zupełnie sama, w ciąży której nie chciałaś. Uważam, że jest ci winien coś więcej niż umykanie i chowanie głowy w piasek. Idzie na łatwiznę. Sądziłam, że można się spodziewać po nim czegoś więcej. April była rozczarowana podobnie jak Valérie, choć nie mówiła tego głośno. Przez krótką szaloną chwilę, kiedy Mike zgodził się pójść z nią do lekarza, miała nadzieję, że jednak się zaangażuje. Najwyraźniej jednak tak się nie stanie. Odkąd wybiegł z gabinetu i przesłał jej wiadomość na telefon komórkowy, więcej się nie odezwał. A ona nie miała zamiaru do niego dzwonić i narzucać mu się obecnością dziecka czy własną osobą. Wiedziała, że byłby to kolejny wielki błąd. Musi pozwolić mu odejść, skoro tego rzeczywiście chce. Dziecko było jej, nie jego. - To ja zadecydowałam o urodzeniu dziecka, mamo. Nie Mike. Sama podjęłam decyzję. Nie pytałam go o zdanie. Spytałam dużo później, a on powiedział, że nie chce dziecka. April była równie uparta jak Mike i realnie patrzyła na świat. Niezależnie od tego, co do niego czuła, nie była w stanie przebić głową muru, jeżeli on nie czuł nic do niej czy dziecka, i nawet nie miała zamiaru próbować.

Valérie wyszła z lunchu pełna troski. April przeszła do kuchni pogrążona w myślach. Cieszyło ją, że mogła się zobaczyć z matką, ale od czasu spotkania z Mikiem chodziła wiecznie przygnębiona. Spędzili tak miły wieczór. Już zaczynała mieć nadzieję, że kiełkuje między nimi jakaś więź, a teraz nabrała pewności, iż to po prostu niemożliwe. W jego oczach na zawsze pozostanie kobietą, która zmusiła go do zostania ojcem niechcianego dziecka, i nigdy jej tego nie wybaczy. Ich związek od początku był skazany na porażkę. Jean-Pierre, sommelier, przyglądał się, jak April obiera pomarańczę i siada przy barze, aby przejrzeć faktury. W rozliczeniach z rzeźnikiem pojawiły się nieścisłości i April chciała szybko nad tym zapanować, żeby sprawdzić, czy ktoś jej nie oszukuje. Od razu zauważyła fakturę za udziec jagnięcy, którego na oczy nie widziała, i za kilka kawałków polędwicy wieprzowej. Wcale jej się to nie podobało. - Masz ochotę na filiżankę herbaty, April? - zapytał Jean-Pierre, a ona przytaknęła, skupiona wciąż nad rachunkami, przeglądając je z godną podziwu precyzją. - Dobrze mi zrobi. Dziękuję - powiedziała, a kiedy sommelier postawił przed nią dymiącą filiżankę, podniosła oczy i uśmiechnęła się serdecznie. Zaparzył herbatę waniliową, którą April sprowadzała specjalnie z Paryża. Przepadali za nią wszyscy goście restauracji. Na szczęście była bezkofeinowa.

- Jak się czujesz? - zapytał z troską. Nikomu jeszcze nie mówiła o ciąży. Pod fartuchem kucharskim nic nie było widać, ale miała świadomość, że łada dzień to się zmieni. Już teraz, gdyby ktoś się uważnie przyjrzał, dostrzegłby zaokrąglenie. Ci, którzy zwrócili na to uwagę, myśleli, że April przybiera na wadze. Jej twarz także się zaokrągliła. Ale poza tym nic się nie zmieniło. - W porządku - odpowiedziała sommelierowi i podziękowała za herbatę. Jean-Pierre położył na spodku ciasteczko, które April zjadła ze smakiem. - Za ciężko pracujesz, April - powiedział po chwili z lekką przyganą w głosie. - Wszyscy ciężko pracujemy - odparła szczerze. - Nie ma innego wyjścia, jeśli chce się prowadzić dobrą restaurację. Nigdy nie wolno schodzić z pokładu i stale trzeba dbać o detale. April robiła jedno i drugie. Bardzo też ceniła pracę Jean--Pierre'a, jego umiejętność rozmowy z klientami, sugestie i propozycje. Z kolei sommelier miał dla April wielkie uznanie za łatwość, z jaką potrafiła wyszukiwać znakomite wina w dobrej cenie. Uważał, że jego szefowa ma prawdziwy talent do tego, co robi, uwielbiał panującą w restauracji atmosferę, cenił ideę, z jaką April podchodziła do zawodu, a przede wszystkim pasję, z jaką mu się oddawała. Widział w niej wyjątkową kobietę. I znakomitego szefa kuchni, bodaj najlepszego, odkąd przyjechał z

Francji, a pracował już z niejednym kucharzem. Gotów był czcić ją niemal jak boginię. Byli w tym samym wieku. Jean-Pierre urodził się i wychował w Bordeaux, od pięciu lat mieszkał w Nowym Jorku, a jego angielski był zaskakująco dobry. Ożenił się w tym czasie z Amerykanką i dostał kartę stałego pobytu, co dla April było bardzo istotne. Mają trzyletniego synka. Niestety niedawno Jean-Pierre się rozwiódł. Zona zostawiła go dla kelnera z innej francuskiej restauracji, również Francuza, tyle że z Lyonu. - Wiem, że nikomu nie chcesz o tym mówić, ale zauważyłem zmiany - powiedział łagodnym głosem, gdy April popijała gorącą herbatę. - W restauracji? - zaniepokoiła się April. Nie uważała, aby cokolwiek się zmieniło. Nigdy nie był to dobry znak, jeśli personel pierwszy spostrzegał, że coś się wymyka spod kontroli. Słowa Jean-Pierre'a wywołały w niej zaniepokojenie. Co miał na myśli? Co się stało? Jakiś złodziej? Ktoś podkrada pieniądze z kasy? Obsługa się pogorszyła? Niesmaczne jedzenie? Zła prezentacja? - Miałem na myśli zmiany w tobie - odparł Jean-Pierre, dyskretnie wskazując na jej brzuch, a April odetchnęła z ulgą. -Źle wyglądasz, April - rzekł z troską. - To dla ciebie na pewno niełatwy okres. April nie wiedziała, co odpowiedzieć. Nie była gotowa na wyznanie prawdy, ale czy jest sens ukrywać ciążę, skoro za parę tygodni będą wiedzieli wszyscy? - Cóż, jak sądzę, muszę na to patrzeć jak na nieoczekiwany dar losu powiedziała z westchnieniem. - Proszę, nie mów nikomu. Nie

sądziłam, że już widać. Na razie nie chcę mówić. Niczego to zmieni, a wszyscy zaczną się martwić. Mogą pomyśleć, że nie będę się dalej zajmowała restauracją, ale zapewniam, że tak się nie stanie. Próbowała go uspokoić, ale on martwił się o nią, nie o restaurację. Jean-Pierre był przemiłym facetem i świetnym pracownikiem, jednak w kwestiach uczuciowych w ogóle jej nie interesował. Nigdy nie angażowała się w związki z mężczyznami, z którymi łączyły ją stosunki służbowe, i nie miała zamiaru tego zmieniać. Wyczuła natomiast, że Jean-Pierre jest nią bardzo zainteresowany, i niezbyt to jej się podobało. - Kto się zajmie tobą, nie tylko samą restauracją? - zapytał nie bez słuszności. - Sama się sobą zajmę - odrzekła z uśmiechem. - Zawsze daję sobie radę. - Z dzieckiem nie będzie łatwo, zwłaszcza teraz. - April skinęła głową, niepewna, co odpowiedzieć i czując się coraz niezręczniej. - Co z ojcem dziecka? April wzruszyła ramionami. - To go nie interesuje. - Tak myślałem. Domyślił się także, że ojcem jest Mike. Widział, w jaki sposób April na niego patrzy, a później Mike uczestniczył w rodzinnej Wigilii. Wiedział również, że od tamtego czasu Mike się nie pojawił, co nie mogło być dobrym znakiem. Smutek w jej oczach dopowiadał resztę.

April była sama i było mu jej żal. - Jeżeli mógłbym coś dla ciebie zrobić, chętnie pomogę -rzekł ciepło. - Uważam, że jesteś wspaniałą osobą, bardzo dobrą dla każdego z nas. Pamiętaj, że bardzo cię tu kochamy. Nie powiedział już, że to on ją kocha, ale gotów był to zrobić przy odrobinie zachęty z jej strony, której jednak April się wystrzegała. Nie chciała zwodzić Jean-Pierre'a. Nie była nim zainteresowana. Po rozwodzie prawdopodobnie był nadwrażliwy i nie było mu łatwo samemu, bez żony i dziecka. - Dziękuję - odparła. - Dam sobie radę - powiedziała pewnym siebie głosem, chcąc zamknąć temat. Miało to zabrzmieć tak, aby nie miał żadnych wątpliwości. - Jeśli będziesz mnie potrzebować, jestem zawsze pod ręką. - dodał jeszcze i zszedł do piwnicy z winami. Powiedział wystarczająco dużo. Dał do zrozumienia, że nie Jest mu obojętny jej los jako przyjaciółki i nie byłby obojętny jako kobiety, gdyby tylko na to przyzwoliła. Dzisiaj nie robiła wrażenia kogoś, kto byłby w tej kwestii otwarty. Miał jednak nadzieję, że kiedyś to się zmieni. Może po urodzeniu dziecka? Nigdzie nie wyjeżdżał, a bardzo go poruszyło, że April jest w ciąży i została zupełnie sama. Był dobrym człowiekiem. Ale April go nie chciała. Chciała albo Mike'a, albo nikogo. W ogóle nie przychodziło jej do głowy, żeby wiązać się z kimś w czasie ciąży, w którą zaszła z innym mężczyzną. To byłoby już zbyt skomplikowane. Wystarczy zamęt, jaki

ma, bez wprowadzania kolejnej osoby. Teraz lepiej być samej, mówiła sobie. Dość ma kłopotów na głowie. Po południu Jack zatelefonował do biura Valerie, która przez słuchawkę robiła wrażenie bardzo zajętej. Wyjaśniła mu, że przeprowadza rozmowę kwalifikacyjną i oddzwoni później. Jack myślał, że angażują gościa do programu, jednak Valerie siedziała naprzeciw wysłanej z działu kadr kandydatki na wolne miejsce po Marilyn i nie wiedziała, czy ma się śmiać, czy płakać. Dziewczyna miała na imię Dawn. W jej nosie tkwił okrągły kolczyk, a górna warga przekłuta była malutkim ćwiekiem z diamentem. Włosy ułożone żelem i pofarbowane na kruczoczarno, z długim, ciemnoniebieskim pasmem biegnącym przez sam środek. Ręce wytatuowane po ramiona kolorowymi postaciami z kreskówek, a na grzbietach obu dłoni małe tatuaże czerwonej róży. Poza tym była schludnie ubrana, miała dżinsy, buty na wysokim obcasie i czarny sweterek z krótkim rękawem. Robiła wrażenie inteligentnej osoby, studiowała na Stanfordzie, miała dwadzieścia pięć lat. Niemniej Dawn obok Marilyn - ulubionej asystentki Valerie, z którą pracowała długie lata - była jak ziemia obok nieba. Dawn oświadczyła, że po ukończeniu studiów pracowała w Londynie, przez jakiś czas nawet w brytyjskiej edycji „Vogue'a", a potem w jednym z magazynów wnętrzarskich, ponieważ zaś życie w Anglii stało się bardzo drogie, postanowiła wrócić do Nowego Jorku. Nie pracowała dotąd w telewizji, ale jej matka była wziętym

dekoratorem wnętrz w Greenwich, w stanie Connecticut, a Dawn pracowała z nią każdego łata w czasach liceum i studiów, więc świat dekoratorski nie był jej obcy. W brytyjskim „Vogue'u" zatrudniono ją w dziale Dom, a potem przeniosła się do magazynu „World of Interiors". Na studiach specjalizowała się w dziennikarstwie. Valerie widziała, że dziewczyna jest naprawdę rezolutna. Starała się nie myśleć o tym, jak wygląda, choć diamentowy ćwiek nad górną wargą nieustannie przyciągał wzrok. Zdecydowanie nie wyglądała na pannę z konserwatywnego Greenwich, ale na pytania Valerie odpowiadała z polotem i bezpośredniością. Kiedy rozmowa dobiegła końca, Valerie nie widziała powodu, dla którego nie miałaby jej przyjąć do pracy, może poza samym ekstrawaganckim wyglądem, co nie mogło być przecież powodem poważnym ani nie było zgodne z zasadą politycznej poprawności. Ale sprawiło, że nagle Valerie zatęskniła za Marilyn bardziej niż kiedykolwiek. - Przykro mi z powodu śmierci pani asystentki - powiedziała cicho Dawn, wstając z krzesła. A zatem poza inteligencją Dawn wyróżniała się taktem i dobrym wychowaniem, wydawała się rzeczowa i rozsądna. Valerie chętnie by ją przyjęła, gdyby tylko nie te tatuaże, kolczyki i włosy. - Po tylu latach wspólnej pracy na pewno bardzo trudno jest pani szukać kogoś na jej miejsce. - Tak, to prawda - przyznała Valerie z ciężkim westchnieniem. -

Tamten dzień był potworny. Zginęło jedenaście osób. Dawn pokiwała tylko głową i uścisnęła dłoń Valerie, kierując się do wyjścia. Ten lekki uścisk powiedział Valerie, że dziewczyna ma w sobie śmiałość, nie będąc przy tym natarczywą. Podobało jej się, że Dawn jest osobą pewną siebie, ale nie wyniosłą, i zaczęła się zastanawiać. Może wygląd nie ma znaczenia. Była zadbana, ładnie ubrana, tyle że w stylu dalekim od wyobrażeń Valerie. - Powiem jeszcze, że nie mam nic przeciwko pracy po godzinach dodała Dawn. - Nie mam chłopaka, mieszkam w centrum i kocham pracę. Nawet w weekendy. Kandydatura wydawała się przekonująca. Dawn była szybka, błyskotliwa i gotowa do ciężkiej pracy, nawet jeśli w oczach Valerie wyglądała dziwacznie. Valerie zastanawiała się, co pomyślałaby o niej April, i doszła do wniosku, że chyba by ją zaakceptowała. Ale Aprił mogła sobie pozwolić na zatrudnienie u siebie w kuchni kogoś o ekstrawaganckim wyglądzie, w każdym razie o wiele bardziej niż Valerie, która podejmowała w studiu rozmaitych ważnych gości. Skoro jednak Dawn jej się spodobała, a spodobała, to może również inni ją zaaprobują. Valerie starała się zachować otwarty umysł i powiedziała Dawn, że dział kadr poinformuje ją o decyzji. W tej chwili wolała nic nie obiecywać. Potrzebowała czasu do namysłu. Pół godziny później westchnęła, podniosła słuchawkę i połączyła się z kadrami.

- Co o niej sądzisz? - spytała zaciekawiona szefowa kadr. Chociaż Dawn była pierwszą kandydatką, z którą Valerie rozmawiała, to musiała przyznać, że nadawała się doskonale. Jej referencje i listy polecające były bardzo przychylne. - Mam wrażenie, że to diabelnie bystra głowa, choć dziewczyna wygląda jak wariatka. Nie podobają mi się te kolczyki, te farbowane włosy, te tatuaże... - Wiem. Tego się spodziewałam. W niczym nie jest podobna do Marilyn. Ale mnie też się spodobała. Właściwie byłam pewna, że jej nie weźmiesz, ale postanowiłam na wszelki wypadek spróbować. Poza tym nieszczęsnym wyglądem ma wszystko, czego ci w biurze trzeba. To prawda. Dawn była młoda, rozgarnięta, pełna energii i paliła się do nowej pracy. Przed rozmową kwalifikacyjną dobrze się przygotowała, obejrzała jeden z programów Valerie i dokonała paru celnych spostrzeżeń. - Nie martw się, Valerie. Powiem jej, że nic z tego. Wiedziała, że trudno liczyć na taką posadę, sama mi to powiedziała. Nie każdy chciałby mieć asystentkę z postaciami z kreskówek na całej długości obu rąk, choć muszę powiedzieć, że kanarek Tweety i Dzwoneczek są śliczne. - Pod pięćdziesiątkę będzie żałowała, że to sobie zrobiła -powiedziała racjonalnie Valerie, a potem nagle zadziwiła siebie i szefową kadr. Zatrudnij ją. Biorę. Spodobała mi się. Ma poukładane w głowie, a ja ułożę sobie jakoś życie z Dzwoneczkiem i kanarkiem. Potrzebuję

kogoś, kto podoła tej pracy, a coś mi podpowiada, że ona da radę. Nie wie wiele o weselach i rozrywce, ale ma doświadczenie w dekoracji wnętrz. Reszty się u mnie nauczy. Marilyn też uczyła się od podstaw. Zanim przyszła do telewizji, pracowała jako szkolna nauczycielka, a okazała się najlepszą asystentką, jaką Valerie kiedykolwiek miała. - Mówisz serio? - spytała zaskoczona kadrowa, będąc pod wrażeniem tak nagłej decyzji. Valerie okazała niezwykłą otwartość na nowe pomysły, czego u niej nie podejrzewała. - Jak najbardziej - potwierdziła Valerie. - Kiedy może zacząć? - Powiedziała, że nawet jutro, jeśli trzeba. Gdybyś jednak nie miała nic przeciwko temu, wolałabym, żeby zaczęła w przyszłym tygodniu, to w spokoju zdążymy załatwić wszystkie formalności. - Jasne - odpowiedziała spokojnie Valerie. - Myślę, że podjęłaś dobrą decyzję. - Mam taką nadzieję. Zobaczymy - odrzekła Valerie z nutą optymizmu w głosie. Kiedy rozłączyła rozmowę, natychmiast wybrała numer do Jacka, trochę oszołomiona podjętą przed chwilą decyzją. Jack przeprosił, że wcześniej jej przeszkodził. - To żaden problem - zapewniła go Valerie, rozparła się wygodnie w fotelu i znowu westchnęła, starając się nie myśleć o Marilyn i o tym, jak bardzo jej brakuje. - Miałam rozmowę kwalifikacyjną z nową

asystentką. - To musiało być przykre - rzekł ze zrozumieniem. -U mnie przesłuchują kogoś na miejsce Normana. Nie znaleźliśmy jeszcze odpowiedniej osoby. Ciężko nawet o tym myśleć. - Wiem. Ja zatrudniłam tę dziewczynę - powiedziała Valette i nagle się roześmiała. - Jest jakby żywcem wyjęta z filmu science-fiction, na twarzy ma kolczyki, na głowie niebieskie włosy. Wiesz, „Nowy wspaniały świat", ale stwierdziłam, że co mi szkodzi. Absolwentka Stanfordu, świetne referencje, gotowa pracować nawet w weekendy i po godzinach. Na ramionach ma jaskrawo kolorowe tatuaże i chodzi w krótkim rękawie, więc wcale nie chce ich zasłaniać, co trzeba docenić. Jack roześmiał się, słuchając tego opisu. Nie potrafił sobie wyobrazić Valerie z taką asystentką. - Gratuluję. Może się okazać niezastąpiona. - Mam nadzieję - odparła Valerie, a Jack zaprosił ją do siebie na kolejny seans filmowy. Podał tytuł filmu, który od dawna chciała zobaczyć, ale albo nie miała czasu, albo nie grali go akurat w kinach. Dobrze wspominała wspólnie spędzonego sylwestra, a Jacka widziała ledwie trzy dni temu. - Do finału Super Bowl mam wolne i nudzę się jak mops -utyskiwał. Wciąż nie najlepiej się poruszał i korzystał z kul. Lekarze zalecili mu oszczędzać nogę co najmniej przez kilka tygodni. Znudzonym głosem mówił, że czuje się jak królik zamknięty w klatce. Przez cały dzień

ogląda opery mydlane albo jakiś mdławy talk-show. - Ty się nudzisz - odpowiedziała Valerie - a ja mam nawał pracy. Boże Narodzenie minęło, a już mamy na warsztacie program na Walentynki, a do tego po Nowym Roku zaczęłam pracować nad weselami. Roboty mamy po uszy. - Czy to znaczy „nie"? - zapytał rozczarowany Jack. Pamiętał ich ostatni wieczór i miał ochotę znowu się z nią zobaczyć. Valerie zawahała się, a potem potrząsnęła głową. To było otwieranie drzwi nowemu przyjacielowi, o czym Jack mówił tyle podczas ich spotkania. Miał rację. - Nie, to znaczy tylko, że czasem muszę ponarzekać na pracę. Właśnie wróciłam z lunchu z April. Kazała cię pozdrowić. I uprzedzała matkę o tysiącach młodych dziewcząt Jacka, ale o tym Valerie już nie mówiła przez telefon. Zresztą sam się do tego przyznawał. - Proszę, pozdrów ją również ode mnie. Muszę do niej wpaść na magiczne ziemniaki puree, niebo w gębie, a poza tym mają uzdrawiającą moc. Chyba powinienem posmarować nimi nogę. Jack nigdy się nie uskarżał na ból w nodze i Valerie uważała, że jest w tym wyjątkowo dzielny, choć miała świadomość, że podczas kariery sportowej zdążył się przyzwyczaić do bolesnych kontuzji. - Mogę poprosić, żeby przysłała ci porcję ziemniaków do domu, jak do szpitala - zaproponowała. - Jeżeli przez następne trzy tygodnie będę siedział na kanapie, oglądał

telewizję i objadał się ziemniakami puree i serowymi zapiekankami, to na Super Bowl moja waga sięgnie dwustu kilo i marnie się zaprezentuję przed kamerą. Do szału mnie doprowadza, że nie wolno mi się gimnastykować, ale lekarze wyraźnie zabronili. - Zazwyczaj był bardzo aktywny, jednak kłopot z dyskiem sprzed dwóch miesięcy zmusił go do zwolnienia tempa i bał się, że potwornie przytyje. - Więc co z kolacją i filmem? - Z miłą chęcią. Możemy się umówić na późniejszą godzinę? Wieczorem zamierzała pracować w domu, ale jeżeli zostanie w biurze po godzinach, to uda jej się sporo zrobić. Trudno było lawirować między życiem towarzyskim a pracą, choć tę ostatnią zawsze stawiała na pierwszym miejscu. - Może być wpół do dziewiątej? - zapytała Jacka. - Oczywiście. Sam chciałem zaproponować późniejszą porę. O siódmej przychodzi fizykoterapeutka, mam zaplanowane ćwiczenia z nogą. - Znakomicie. Przynieść coś na kolację? - zaoferowała się Valerie. - Daj spokój. Zamówię coś. W tym jestem dobry. - Jack się roześmiał. - Do zobaczenia. - Rozłączył się w świetnym humorze, a ona także była zadowolona. Miło mieć dobrego przyjaciela, z którym można spędzić trochę czasu. Znała mnóstwo ludzi, ale wszyscy byli zawsze zajęci. Jack zwykle prowadził bujne życie towarzyskie, teraz jednak musiał siedzieć w domu i miał więcej czasu, a po tym, co dla niej

zrobił, Valerie z radością go odwiedzi w czasie rekonwalescencji. Jemu natomiast towarzystwo Valerie bardzo odpowiadało. Wychodząc wieczorem z pracy, wzięła dla niego z półki kilka magazynów i jakąś książkę. Nie miała czasu pojechać do domu, żeby się przebrać. Szybko dojechała do jego domu i stanęła pod drzwiami z ciężkim oddechem, zmordowana całym dniem. Od południa nie zdążyła uczesać włosów ani pomalować ust szminką. Przez cały dzień nie miała kiedy o tym pomyśleć. Nie występowała dziś przed kamerami, więc poprzestała na zwykłych spodniach, swetrze, ciepłej kurtce z kapturem i butach na płaskich obcasach. Od rana siedziała przy biurku, zaledwie z krótką przerwą na lunch z April. Jej dzień w pracy pełen był precyzowania planów i podejmowania ważnych decyzji. Musiała dobrać próbki tkanin, wybrać gości do studia i dokładnie określić tematy, które chciała poruszyć. Zawsze to robiła na początku roku, od razu układała harmonogram najbliższych odcinków. W przyszłym tygodniu pomoże jej Dawn. Valerie miała nadzieję, że dziewczyna okaże się tak pracowita, jak zapewniała w czasie rozmowy kwalifikacyjnej. Jack otworzył boso, ubrany tylko w dres, wsparty na kulach. Pielęgniarki nie było już w domu. Z kuchni dolatywała smakowita woń delikatnych potraw. Jack zamówił jedzenie z indyjskiej kuchni, dla siebie pikantne, a dla Valerie łagodne, na wypadek gdyby nie przepadała za ostrymi przyprawami. - Cudowne zapachy - zauważyła, zdejmując kurtkę.

Z wieży stereo płynęła cicho muzyka. Valerie przeszła za Jackiem do kuchni, jak podczas ich sylwestrowego spotkania. Zamówił mnóstwo jedzenia, które było jeszcze ciepłe, więc gdy tylko Valerie nakryła do stołu, usiedli i zaczęli jeść. - Zaczynam się czuć, jakbym tu mieszkała - zażartowała, bo wiedziała już, gdzie wszystko można znaleźć w kuchni. Rozmawiali, jak jej minął dzień i ile zdążyła zrobić. Jack zrelacjonował jej skandal w światku futbolowym, który śledził od rana. Zamierzał zrobić o tym materiał filmowy, gdy tylko stanie na nogi. Prowadzili bardzo ożywioną rozmowę. Potem dyskutowali o polityce prowadzonej przez ich stację telewizyjną, co zawsze było skomplikowaną kwestią. Ostatnio pojawiały się pogłoski, że szef telewizji ma odejść, co budziło pewne obawy o konsekwencje takiej zmiany, chociaż akurat oni nie musieli się martwić o stanowiska. Nikt nie ważyłby się pozbywać Valerie Wyatt, a Jack Adams był najlepszym sprawozdawcą sportowym w całej sieci. Ale z drugiej strony, w telewizji nigdy nic nie jest pewne. Wiele też mówiło się jeszcze o ataku terrorystycznym. W mediach ciągłe huczało na ten temat. Różne ugrupowania na Bliskim Wschodzie podnosiły wrzawę i żadne nie chciało mieć z tą akcją nic wspólnego. Dominowała wśród nich złość, że znowu nadszarpnięto ich wizerunek, i martwiono się o dalsze relacje ze Stanami Zjednoczonymi. Złożono też wyrazy współczucia rodzinom i bliskim ofiar. Prezydent i gubernator składali zapewnienia, że dołożą

wszelkich starań, by do czegoś takiego już nigdy nie doszło, ale każdy wiedział, że podobny dramat może się wydarzyć wszędzie. Nikt nie mógł się czuć bezpieczny. Dla tych, którzy przeżyli, najcięższe było wspomnienie przyjaciół i współpracowników zabitych w czasie ataku, jak choćby asystenta i asystentki Jacka i Valerie. Kiedy skończyli kolację, byli zmęczeni, ale i odprężeni. Przeszli do gabinetu, gdzie pochłonięci rozmową zupełnie zapomnieli o filmie. Można było odnieść wrażenie, że łączą ich tysiące rzeczy, którymi się w równym stopniu interesują i na temat których chcieliby wymienić opinie. Jack odtworzył jej kilkuminutowy fragment magazynu sportowego „Monday Night Football", który wcześniej sobie nagrał, i z myślą o wyprawie na Florydę wyjaśnił Valerie podstawowe zasady gry. - Pojedziesz, prawda? - zapytał, patrząc na nią niepewnie, a Valerie się uśmiechnęła. - Nie mogę przegapić takiej okazji. April nie mogła ochłonąć, słysząc, że wybieram się na Super Bowl. Twoja teoria o otwieraniu drzwi i poznawaniu nowych rzeczy przypadła mi do gustu. Mówiłam o tym dzisiaj April w czasie lunchu. Znowu miała ochotę wspomnieć o ciąży April, ale zabrakło jej śmiałości. Po prostu nie było jej stać na wyznanie, że zostanie babcią. Może poczuje się inaczej, kiedy zobaczy dziecko. Na razie czuła, jakby to był zamach na jej kobiecą próżność, dowód płynących lat i powód do zmartwień o córkę.

- Ostatnio dużo ma na głowie - powiedziała zagadkowo, nie wchodząc w szczegóły. - Zawsze miała. To zapracowana młoda kobieta, mistrz w swoim fachu, w jej restauracji wszystko chodzi jak w szwajcarskim zegarku. Podejrzewam, że nauczyła się tego od ciebie. - Uśmiechnął się do niej. Zdążył już zauważyć, jak zorganizowana i pracowita jest Valerie. Sam nie przykładał takiej wagi do szczegółów, ale również osiągnął wiele. Z wyjątkiem ostatnich dwóch miesięcy. Zamknięcie w domu doprowadzało go do furii. Wytrwale pracował z fizykoterapeutką u siebie w salce gimnastycznej. Kula poczyniła większe szkody, niż sądził. Noga wciąż była słaba i dotkliwie bolała. Kiedy wyczerpani rozmową zamilkli, ze zdumieniem odkryli, że dochodzi północ. Valerie sięgnęła po kurtkę i zaczęła się zbierać. Na zewnątrz zrobiło się zimno, zaczął padać śnieg. Widok z okna przypominał świąteczną pocztówkę. Jackowi zrobiło się smętnie, gdy patrzył, jak Valerie przygotowuje się do wyjścia, choć nawet ona widziała, jak bardzo był już zmęczony. - Szkoda, że nie mogę cię odprowadzić do domu. - Bardzo chciałby, ale to nie było możliwe. - Może pojedziesz taksówką? Już późno. Nie chciał, żeby po drodze ktoś na nią napadł, ale Valerie się uśmiechnęła. - Nic mi nie będzie. Nawdycham się świeżego powietrza. Ulice były śliczne w prószącym śniegu, choć nazajutrz będzie na nich tylko brzydka chlapa.

- Dziękuję za odwiedziny - powiedział z chłopięcym wyrazem twarzy. - Lubię spędzać z tobą czas - dodał, wsparł się na kulach, pochylił i przyciągnął ją lekko do siebie. - Umiesz cudownie dotrzymać towarzystwa. - Ty również. - Uśmiechnęła się nieśmiało, wyczuwając z jego strony wibracje inne niż dotychczas i nie mając pewności, co one mogą oznaczać. Zapewne nic. Lubili się, oboje byli samotni i znużeni życiem. Atak terrorystyczny wstrząsnął nimi w tym samym stopniu. Valerie wciąż odczuwała strach, gdy rano szła do pracy i wchodziła do budynku telewizji. Z kolei Jack - chociaż chętnie wybrał się z Valerie do restauracji - to wbrew temu, co mówił, z ulgą przyjmował konieczność przebywania w ciepłym kokonie domu i nie czuł się w pełni gotowy, aby z niego wychodzić. Dramat wywarł na nich większy wpływ, niż początkowo sobie uświadamiali, jednak uprzedzano, że tak się może stać, a nawet sugerowano, że na pewno tak będzie. Niemożliwe, aby takie traumatyczne przejścia nie zostawiły śladów w człowieku. Według opinii lekarzy, przez cały następny rok uwolnieni zakładnicy powinni się spodziewać różnych następstw ataku. - Przyjdziesz jutro? - zapytał, trzymając ją za kurtkę, jakby nie chciał pozwolić jej odejść. Valerie zaśmiała się w naturalny sposób, poruszona spojrzeniem jego oczu. - Szybko się mną zmęczysz, wariacie, jeśli będę codziennie

przychodzić - powiedziała żartem. - Nie obejrzeliśmy filmu. Możemy to zrobić jutro. W jego głosie zabrzmiała nuta słabości i potrzeby wsparcia, co wydawało się do niego niepodobne. Była przekonana, że to skutek dramatycznych przeżyć i symptom pourazowego stresu. - Jutro wieczorem muszę iść na służbowy obiad - powiedziała z żalem, a Jack wydał się zaskoczony. - Też miałem iść na ten obiad. Cóż, widocznie nie powinienem albo nie mogę. I tak nie znoszę rautów. - Ja też za nimi nie przepadam. Ale to uroczysta gala z dyrekcją, nie mam czym się wykręcić. Nie dostałam postrzału w nogę. Ty masz to z głowy. - Zadzwonię - powiedział, a potem pocałowali się w policzek na pożegnanie, i Valerie wyszła. Szła Piątą Aleją wśród sypiących płatków śniegu, myśląc o Jacku, gdy zadzwonił jej telefon komórkowy. Sądziła, że to April, która nieraz dzwoniła po zamknięciu restauracji. Ale tym razem był to Jack. - Cześć - powiedziała, czując na twarzy muśnięcia zimnego i mokrego śniegu, co było wspaniałym doznaniem. - Zapomniałam czegoś? - Nie. Po prostu myślałem o tobie i chciałem usłyszeć twój głos. Jak śnieg? - Cudowny - odparła, uśmiechając się szeroko. Takiego telefonu nie miała od lat. - Ani się obejrzysz, a będziesz znowu mógł wychodzić. -

Wiedziała, że Jack nie może usiedzieć na miejscu. - Valerie, bardzo cię lubię - powiedział nagle. - Lubię z tobą rozmawiać, przebywać... - A potem dodał: - Poza tym jesteś genialną kucharką. Zaśmiała się. - Nie lepszą od ciebie. - Na co dzień zamawiali sobie zwykle jedzenie do domu, nie było to dla niej nic nowego. -Mnie również miło upływa czas przy tobie. Zatrzymała się na rogu przed czerwonym światłem na przejściu dla pieszych. Była już w połowie drogi. Po drugiej stronie ulicy skrzył się biało Central Park, pokryty dywanikiem świeżego puchu, wciąż lecącego z nieba. - Co będzie, jeśli między nami coś nastąpi? - Na przykład co? - zapytała automatycznie, jakby nie rozumiejąc. Zapaliło się zielone światło. Na ulicy nie było żadnego ruchu. - Wiesz, coś jak między chłopcem a dziewczyną... Jego głos zabrzmiał młodo, jakoś uroczo, i Valerie mimowolnie się uśmiechnęła. - Przyznasz, że to dość zwariowany pomysł. Mam tyle lat, że mogłabym być matką dziewczyn, z którymi się umawiasz. Albo gorzej, babcią, nie powiedziała tego głośno, ale ta myśl przeszyła ją boleśnie jak ostra strzała. Jack umawiał się na randki z kobietami młodszymi od niej o czterdzieści lat. - Co to ma do rzeczy? Miłość nie liczy lat, patrzy na ludzi. Te

dziewczęta nie nadają się dla mnie. To jest tylko hobby, właściwie było, nie wiedziałem, co robić z wolnym czasem. Ty jesteś moją superbowlową dziewczyną - stwierdził, a Valerie wybuchnęła śmiechem. - One były tylko treningiem. - Nigdy nikt mnie tak nie nazwał - odparła, ale wiedziała, że w jego ustach miało to brzmieć jak komplement. - Nie wiem, Jack. Sądziłam, że raczej łączy nas przyjaźń. Byłoby źle, gdybyśmy ją zmarnowali. - Może nie musimy jej marnować? Może właśnie to jest nam potrzebne? - To byłoby zapewne czymś dobrym. Jednak dla obojga było za wcześnie, aby wiedzieć na pewno, a Valerie nie chciała być kolejną miłostką Jacka, ciekawostką między zmieniającymi się młodymi dziewczynami. - Zastanówmy się nad tym, dobrze? - powiedział łagodnym głosem, a Valerie długo nie odpowiadała, nie wiedząc, co powiedzieć. - Co ty na to? Jack chciał usłyszeć odpowiedź, a Valerie nie wiedziała, jakiej ma udzielić. Nie była pewna. - To z pewnością jest interesujące - powiedziała ostrożnie. - Ale czy możliwe? - Być może. Niczego nie wykluczała, ale w głębi duszy sądziła, że on jest za młody na taki związek, a ona za stara, choć było między nimi tylko dziesięć lat różnicy. Dla Valerie jednak dziesięć lat to całe wieki,

zwłaszcza wziąwszy pod uwagę przeszłość Jacka i jego styl życia. - Tyle tylko chciałem wiedzieć - rzekł z radością w głosie. Wówczas Valerie przyszło do głowy pewne pytanie. - Jesteś z kimś teraz związany? - Nie. A ty? Właściwie był pewien, że Valerie jest samotna, wynikało to z ich rozmów, ale nigdy nie szkodzi zapytać. Czasem w garderobie snuły się cienie dawnych kochanków, gotowych wpaść w każdej chwili na mały, niezobowiązujący seks. O tym też warto wiedzieć. - Nie. Nie jestem. - Świetnie. Zatem oboje jesteśmy wolni. Zobaczymy, dokąd nas to zaprowadzi. Ale Valerie podobało się tu, gdzie byli w tej chwili. Przyjaźń z Jackiem wydawała się sytuacją wygodną i bezpieczną, nie chciała jej przemieniać w miłosne randki, grę uwodzenia, zabawę w kotka i myszkę. Uwielbiała tę nić przyjaźni, która zaczęła się między nimi zawiązywać. - Lubię naszą przyjaźń - powiedziała cicho. - Ja również. Na razie bardzo nam z tym dobrze. Gdzie w ogóle jesteś? - Właśnie dochodzę do domu - odrzekła, łapiąc oddech, nieco już zziębnięta. - Stoję przed wejściem. - Wejdź, bo się przeziębisz. Jutro zadzwonię. Śpij dobrze, Valerie. - Dobrej nocy, Jack.

Rozłączyli się i Valerie weszła do budynku, rozmyślając o Jacku. Nie chciała zrobić nic głupiego. Nic, czego potem by żałowała. Ale lubiła go, i to bardzo. Wtedy przypomniała sobie jego teorię o tym, że trzeba być odważnym w otwieraniu nowych drzwi. Nie miała pojęcia, czy kiedykolwiek otworzą te drzwi, czy nawet ma na to ochotę. Ale przynajmniej dobrze było wiedzieć, mówiła sobie, wchodząc po schodach, że takie drzwi w ogóle są, bez względu na to, czy człowiek odważy się je otworzyć, czy nie. ROZDZIAŁ 13 Valerie kilka razy spotykała się z Jackiem przed wyjazdem na Florydę. Raz poszła do niego na kolację, raz Jack zaprosił ją na obiad do restauracji April, któregoś dnia dla odmiany wybrali się do miasta na pizzę, poszli też wreszcie razem do kina, a za każdym razem czuli się znakomicie w swoim towarzystwie i przyjemnie mijał im czas. Obejrzeli też w SoHo nową wystawę artysty, którego Valerie dobrze znała, a innego dnia poszli na przedstawienie do Lincoln Center. Prowadzili niekończące się rozmowy na każdy temat, zacieśniając między sobą więź, konsekwentnie, ale powoli, nie przyspieszając biegu rzeczy. Wciąż nie wiedzieli, czy będzie z tego coś więcej, czy nie. Najbardziej przejmującym wydarzeniem dla Valerie, na tydzień przed finałem Super Bowl, była szeroko relacjonowana uroczysta ceremonia w ratuszu miejskim, podczas której burmistrz wręczał Jackowi zapowiadany wcześniej medal. Wyróżnienie przyznano oficjalnie

za „odwagę okazaną w obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa w służbie współobywateli". Jack otrzymał medal, piękny certyfikat, a w uroczystości uczestniczył gubernator stanu. Na ceremonii obecne były wszystkie stacje telewizyjne, Jack zaś poprosił Valerie, aby towarzyszyła mu jako gość specjalny. Z Bostonu przyjechał jego syn Greg, który okazał się przemiłym młodym człowiekiem. Był wysoki, dobrze ubrany, schludny, równie przystojny jak ojciec, a gdy burmistrz wręczał Jackowi medal, promieniał z dumy Valerie przyprowadziła April i cała czwórka wdała się w krótką, serdeczną rozmowę, po której Jack odszedł pozować z burmistrzem i gubernatorem do zdjęć dla prasy. W tym czasie nie chodził już o kulach, ale wspierał się na lasce. Po uroczystości Valerie odjechała z April, ale Jack zatelefonował niedługo potem, dziękując za obecność. Było to bardzo wzruszające wydarzenie, podczas którego Valerie i April nie kryły łez. Minutą ciszy uczczono pamięć ludzi, którzy w ataku stracili życie. W tamtej chwili April myślała o tym, co by było, gdyby zginęła jej matka. Valerie również nie potrafiła się otrząsnąć z takich myśli. April miała na sobie długi, puchowy płaszcz, który ukrywał ciążę. Była już w piątym miesiącu, Mike od czterech tygodni wciąż się nie odzywał i April była przekonana, że już się nie odezwie. Powtarzała sobie w duchu, że od początku na nic z jego strony nie liczyła, więc właściwie niewiele się zmieniło. Ale jedna rzecz się zmieniła. Mike okazał się tak sympatycznym i atrakcyjnym mężczyzną, że teraz chciałaby go mieć

przy sobie. Ciąża wyzwalała więcej emocji, niż tego się spodziewała. Wiele płakała, co w ogóle do niej nie pasowało. Czuła się mniej odporna, słaba i wrażliwa, co przypisywała szalejącym hormonom, ale mimo wszystko nie było jej z tym dobrze. Lekarka uspokajała, że to normalne, zwłaszcza przy pierwszej ciąży, podczas której April nie miała żadnego punktu odniesienia i wszystko było dla niej nowe. Wspomniała o tym mamie, kiedy po ceremonii w ratuszu jechały razem taksówką. - Nigdy wcześniej tyle nie płakałam - powiedziała, wydmuchując nos. - Nigdy wcześniej nie byłaś w ciąży, do tego z facetem, który nie ma zamiaru cię wspierać. Valerie nie kryła oburzenia na Mike'a, kilka razy omawiała tę sprawę z Patem, ale nie mogli przecież nic zrobić. Pat zapytał, czy nie mogłaby zadzwonić do Mike'a i porozmawiać z nim, ale Valerie była zdania, że nie może zrobić takich rzeczy, poza tym ich córka byłaby wściekła, gdyby się dowiedziała. Przekonywała, że to sprawa między dwojgiem młodych, ale Pat był mimo wszystko poirytowany. Twierdził, że Mike postępuje podle. Nie tak wyobrażali sobie narodziny pierwszego dziecka swojej córki. April trzymała się dzielnie i nie narzekała. Pracowała ciężko jak zawsze, a Jean-Pierre przy każdej okazji, jeżeli tylko mógł, starał się ją wyręczać z obowiązków. Był gotowy na każde jej skinienie, zawsze skory do pomocy. W April budziło to jednak dyskomfort. Nie chciała wykorzystywać sytuacji i o nic go nie prosiła. Miała inne sprawy na

głowie. W taksówce April i Valerie rozmawiały o wyjeździe na Super Bowl na Florydę. April wciąż uważała, że to zabawny pomysł, ale z uznaniem przyznała, że matka robi coś nowego. Najwyraźniej między Jackiem a matką zawiązała się nić przyjaźni po wspólnych doświadczeniach ataku terrorystycznego. April wiedziała, że matka spędza z Jackiem wiele czasu, chociaż nie sądziła, aby za taką znajomością kryło się coś poważnego. Przeżyli wspólnie potworny dramat, który ich zbliżył, 1 zostali przyjaciółmi. Zresztą Valerie wciąż myślała podobnie. Widywali się regularnie, ale żadne z nich nie przekraczało granic, i Valerie była z tego zadowolona. Nie miała ochoty niszczyć czegoś dobrego. Napięcie przed finałem Super Bowl było niesamowite. Wszyscy o tym mówili i pisali. Jack poruszał się bez wysiłku, choć wciąż korzystał z laski. Dyrekcja telewizji ściągnęła go już do pracy i Jack przeprowadził przed finałem kilka wywiadów z czołowymi graczami i trenerami obu zespołów. Wrócił do pełni swoich obowiązków i miał tysiące zajęć na głowie. Pewnego dnia, kiedy Valerie nagrywała program, Jack wsunął głowę przez uchylone drzwi studia. Ona nie mogła zareagować, toteż tylko pomachał do niej i zniknął. W pracy w ogóle się nie spotykali, nie mieli na to czasu. Valerie w pracy szło jak po maśle. Dawn wywiązywała się z

obowiązków lepiej, niż Valerie na to liczyła. Niedawno dziewczyna przefarbowała ciemnoniebieski kosmyk włosów na purpurowo, na co Valerie tylko się uśmiechnęła pod nosem. Coraz bardziej lubiła swoją asystentkę. Pierwszy dzień w pracy i powrót do tego samego budynku były dla Jacka niełatwym doświadczeniem, trudniejszym, niż się spodziewał. Gdy wchodził do głównego holu, potrafił myśleć wyłącznie o tragedii, jaka rozegrała się tutaj podczas uwalniania zakładników. Do gabinetu wszedł blady i bardzo poruszony. Brakowało mu Normana, młodego asystenta produkcji, który stracił życie. Odczuwało się też brak innych, którzy zginęli z rąk terrorystów. Oprócz Marilyn, Valerie straciła również kamerzystę pracującego przy jej programie. Kilka tygodni temu w holu odprawiono nabożeństwo w intencji zabitych. Zgromadzili się niemal wszyscy pracownicy i rodziny ofiar. Przyjechała także Dawn, która się popłakała, choć nie znała tych ludzi i nie pracowała tu jeszcze w tamtym feralnym dniu. Jednak za sprawą wielu opowieści Valerie, Dawn czuła się związana z Marilyn. Wciąż wszystkim było bardzo ciężko, ale każdy starał się przemóc bolesne wspomnienia i żyć dalej. Nikt też nie lubił o tym rozmawiać w pracy. W tym budynku wszystko wydawało się wciąż zbyt realne. W wieczór przed weekendem, kiedy wyjeżdżali na Florydę, Jack zatelefonował do Valerie i jeszcze raz powiedział jej wszystko, co powinna wiedzieć, i przypomniał, na jakich przyjęciach będą musieli się pokazać. Zajęty był każdy wieczór, ale w ciągu dnia również ciągle

coś się działo. Valerie przygotowała zabawne wystąpienie w jednym z odcinków swojego programu, mówiąc przed kamerą, że po wielu latach podpowiadania ludziom, jak zorganizować wesołe przyjęcia w wielkie, sportowe święto, teraz wreszcie sama postanowiła zobaczyć finał ligi NFL. W telewizji zapowiadano raport specjalny z pobytu Valerie Wyatt w Miami. Jej udział w Super Bowl, powrót Jacka na antenę, a zwłaszcza ich wspólny wyjazd na mecz, wszystko to było wielkim medialnym wydarzeniem i stacja zamierzała w pełni to wykorzystać. Podczas jednego z wejść na antenę Jack miał przeprowadzić krótki wywiad z panią Wyatt. Ponieważ Valerie miała się pokazywać na wizji, potrzebne jej były stroje na każdą okazję i na każdy wieczór, a dodatkowo na sam mecz. Udało jej się zmieścić rzeczy w trzech walizkach, które zabierała do służbowego samolotu. Tym samym lotem leciał szef ich telewizji z małżonką. - Trzy? - jęknął zaskoczony Jack, gdy Valerie o tym wspomniała. Żartujesz? Ja spakowałem się do jednej walizki, a codziennie wchodzę na wizję. - Ale nie musisz zabierać płaszczy, butów i dobranych pod kolor torebek - wyrzuciła z siebie jednym tchem. - Na miłość boską, Valerie, dziewczyny, które jeżdżą ze mną na Super Bowl, zabierają tylko miniówkę i stanik z cekinami. - Nie wątpię. Możesz taką dziewczynę zabrać. Nie jest jeszcze za późno.

- To już wolę te buty i dobrane pod kolor torebki. Ty przynajmniej nie zwymiotujesz mi na kolana po paru szklankach piwa. - Widzisz, wszystko ma swoje dobre strony - zaśmiała się Valerie. Była bardzo podniecona wyjazdem. Rano lecieli do Miami, a z lotniska jechali prosto do hotelu Ritz Carlton w South Beach. Valerie od lat nie odwiedzała Miami, a Super Bowl był bez wątpienia wielkim wydarzeniem w amerykańskiej kulturze masowej, do którego nigdy nie przywiązywała wagi. Mieścił się zupełnie poza kręgiem jej zainteresowań. Jack od paru tygodni starał się przybliżyć jej futbol i samo wydarzenie, jakim są rozgrywki Super Bowl. Znała już nazwiska najważniejszych graczy oraz trenerów obu drużyn, a odkąd przy pomocy wideo Jack objaśnił jej niektóre zagrania, Valerie potrafiła się nawet posługiwać fachowymi terminami. Słowem, przykładała się do nauki i była pojętną uczennicą. Z Bostonu przyleciał do Miami z trójką przyjaciół syn Jacka. Greg zatrzymał Się w innym hotelu, ale zaplanował spotkanie z ojcem i Valette. Choć, jak mówił Jack, syn niewiele się interesował sportem, to na Super Bowl zawsze przyjeżdżał. To przypominało mu dzieciństwo i okres, gdy jako mały chłopiec oglądał ojca na boisku. W piątek o szóstej rano Jack przyjechał po Valerie limuzyną z szoferem i o siódmej byli na lotnisku Teterboro, gdzie wsiedli na pokład służbowego samolotu. Bob Lattimer, szef stacji, siedział już w środku z żoną Janice, podniecony i zrelaksowany. Janice pochodziła z

Teksasu i wiedziała o futbolu amerykańskim wszystko, co trzeba wiedzieć. Tak się złożyło, że jej ojciec był trenerem uniwersyteckiej drużyny, więc podczas lotu zadbała o dalszą edukację Valerie, zasięgając w zamian porad w kwestii przygotowań weselnych, ponieważ jej córka w czerwcu miała brać ślub. Była to uczciwa wymiana handlowa. Jack i Bob przez całą drogę rozmawiali o futbolu. Roztrząsali, która drużyna ma większe szanse na zwycięstwo, wskazywali najlepszych zawodników, omawiali słabe i mocne punkty każdej z rywalizujących stron. Patrząc z uśmiechem na siedzącego po drugiej stronie Jacka, Valerie miała wrażenie, że przechodzi błyskawiczny kurs dla początkujących futbolistów. Miała na sobie białe spodnie, białe buty Chanel, z płaskimi obcasami i złotymi czubkami, niebieski kaszmirowy bliźniak, a na ręce biały płaszcz, również kaszmirowy. W uszy wpięła brylantowe kolczyki. Wyglądała jakby zdjęta z okładki „Vogue'a". „Cudownie wyglądasz!", szepnął jej Jack do ucha, gdy szli do samolotu, a grupka dziennikarzy biegła za nimi, pstrykając zdjęcia. Wszystko zostało zaaranżowane. Stacja chciała osiągnąć maksymalną korzyść ze wspólnego wyjazdu dwóch swoich największych gwiazd. - Dzięki, że tak wspaniale potrafisz dotrzymać towarzystwa powiedział Jack, kiedy w Miami schodzili po schodach samolotu. Wiedziała, co ją będzie czekać, więc była dobrze przygotowana. Żadnej niespodzianki ani żadnej pułapki. Wszystko zostało wcześniej omówione, przygotowane i przez nią zaaprobowane. Idący obok niej

Jack prezentował się znakomicie. Ubrany był w sportową marynarkę, błękitną koszulę z rozpiętym kołnierzem i popielate luźne spodnie. Na nogach miał buty z krokodylej skóry, bez skarpetek, ponieważ na Florydzie panował upał. Wyglądał seksownie, zachowywał się lekko i swobodnie, mógł się już w pełni wyprostować, demonstrując swoją postawną sylwetkę, co robiło na wszystkich wrażenie. Do zdjęć odstawił laskę na bok. Stanął przed fotoreporterami obok Valérie wysoki, świetnie zbudowany i przystojny. Oboje udzielili krótkiej wypowiedzi dla prasy, Jack powiedział, że Valérie jest tu dostojnym gościem i wreszcie nada trochę klasy całemu wydarzeniu, na co reporterzy się roześmiali. Nic nie wskazywało, aby między nimi kwitł jakiś romans i nikomu nie przyszłoby to nawet do głowy. Byli po prostu dwiema gwiazdami dużej sieci telewizyjnej i przyjechali relacjonowac Super Bowl, a Jack był sprawozdawcą sportowym i wykonywał swoje obowiązki. Adams czuł się jak ryba w wodzie. Valérie z rozkoszą przyglądała się, jak

sprawnie wykonuje swoją pracę, a widząc jego kompetencję i olbrzymią wiedzę, nabrała wobec niego nowego rodzaju szacunku. Przed halą przylotów czekała limuzyna, którą Jack i Valérie odjechali do hotelu. Bob i Janice Lattimer mieli zamieszkać na Palm Island, w dużej willi z personelem, którą telewizja wynajęła dla nich na weekend. Droga z hali Signature Aviation pod hotel zajęła im niespełna pół godziny. Kiedy zajechali pod Ritz Carlton, przed wejściem czekała kolejna grupa dziennikarzy. Najwyraźniej przyjazd Valérie Wyatt był w Miami wielkim wydarzeniem. Wkrótce zjawią się inne znaczące postacie i gwiazdy, ale jej obecność to było naprawdę coś. Wiedziała, że według zaplanowanego pieczołowicie rozkładu dnia, czeka ich dzisiaj oficjalny lunch w restauracji, a przed nim odbędzie się krótka konferencja prasowa, podczas której ma wystąpić Jack. Valérie nie miała żadnych obowiązków, poza tym, żeby być czasem obok Jacka, ale po południu czekały go jakieś ważne spotkania służbowe, więc miała nadzieję pojechać na małe zakupy. Dawn ją zaskoczyła, mówiąc, że dobrze zna Miami, i powiedziała jej, w jakie miejsca najlepiej się wybrać. W hotelu Jack zajmował duży apartament, a jej przypadł podobny naprzeciwko. Salon Valerie był stylowo i pięknie udekorowany, a z okna roztaczał się zapierający dech w piersi widok na Miami i ocean. Sypialnia była nadzwyczaj komfortowa, ogromna i bardzo ładna. Jack odwiedził ją po chwili, chcąc sprawdzić, czy jest zadowolona z pokoju

i czy wszystko w porządku. Widać było, że się śpieszy, i myślami jest już w pracy, ale mimo to chciał jej poświęcić jak najwięcej uwagi. - Jak ci się podoba, Valerie? Może być taki pokój? - zapytał z udanym niepokojem w głosie. - Jest fantastyczny - odparła z promienną twarzą. - Czuję się rozpieszczana. Jack był pod wrażeniem, że Valerie w niczym nie widziała problemu. Doskonale wiedział, że niektóre kobiety o pozycji Valerie potrafią zachowywać się jak primadonny, stroją fochy i nic im nigdy nie odpowiada. Ona zaaprobowała wszystko, co przygotowała dla niej stacja, a apartament hotelowy naprawdę jej się spodobał. - Mogę ci dzisiaj w czymś pomóc? - zapytała. - Tak - powiedział Jack, siadając w fotelu ze zmęczonym wyrazem twarzy. Noga wciąż mu dokuczała, choć nie miał zamiaru nikomu o tym wspominać. Czuł się dużo bardziej zmęczony podróżą i pracą, niż się tego spodziewał. - Idź za mnie na te bankiety i spotkania, dobrze? Ja zejdę nad basen i utnę sobie drzemkę. Valerie roześmiała się wesoło. Jack wrócił pół godziny później. W tym czasie Valerie zdążyła się umyć i przebrać. Do lunchu włożyła różową jedwabną suknię i buty na wysokim obcasie. Strój był ładny i seksowny, a jednocześnie w dobrym stylu. Zwykle musiał uważać na kobiety, z którymi się

pokazywał na Super Bowl, aby w restauracji nie pokazały się w zawstydzająco przeźroczystej sukience, a na basenie w skąpych stringach. W towarzystwie Valerie mógł być spokojny o takie niuanse, nie mówiąc o tym, że wnosiła w ogóle odmienną aurę. Na oficjalny lunch zajechali białą limuzyną. Zgodnie z planem, Jack wziął udział w konferencji prasowej, zapowiadając, na co mogą w tym roku liczyć fani futbolu i wyrażając osobistą opinię o szansach i taktyce każdej z drużyn. Chwilę potem dziennikarze otoczyli Valerie i w króciutkim, transmitowanym na żywo wywiadzie zapytali, co sądzi o Super Bowl. Ona odparła po prostu, że to fantastyczne wydarzenie, a dziennikarzom niczego więcej nie było trzeba. Po lunchu przyjechał po nią jej osobisty samochód, biały Cadillac escalade, i Valerie pojechała do Bal Harbour, znikając z widoku wszystkich i myszkując po ulubionych butikach, począwszy od Dolce&Gabbana po Diora i Cartiera. Centrum handlowe było urocze, a Valerie puściła wodze fantazji i kupiła sobie trzy stroje kąpielowe, parę sandałków i gruby sweter, a potem wróciła do hotelu i zamówiła masaż. Z Jackiem zobaczyła się dopiero o siódmej wieczorem, kiedy zapukał do drzwi jej pokoju, wszedł i z głośnym jękiem rzucił się w salonie na kanapę. Był taki wysoki, że stopy sterczały mu poza boczne oparcie. - Boże, padam, a jeszcze się nawet nie zaczęło! Wiedział, że następnych parę dni będzie szaleństwem. Zawsze tak było. - Masz chwilę, żeby się zdrzemnąć? - zapytała, patrząc na niego z

niepokojem. Valerie ubrana była w aksamitny szlafrok. Po godzinie masażu wyglądała na rześką i wypoczętą. Miała za sobą przyjemne popołudnie. - Raczej nie - odpowiedział Jack. Za pół godziny musieli zejść na koktajl, na którym obecnych będzie kilku wybitnych graczy futbolowych, i Jacka nie mogło tam zabraknąć. Miał pełnić dwojaką funkcję, znakomitego gracza, który trafił do Galerii Sław, i popularnego sprawozdawcy sportowego. Wiedział, że będzie musiał się sporo nagimnastykować, by wcielić się w obie te role naraz. Po minucie Jack zebrał siły, zwlókł się z kanapy i przeszedł do swojego Pokoju, żeby się przebrać. Sto razy bardziej wolałby zostać w apartamencie Valerie, zamówić do pokoju obiad i obejrzeć z nią film w telewizji. Ale to nie wchodziło w grę. Wrócił ubrany w nieskazitelnie białą koszulę i czarny garnitur od Prądy, wyglądając niezwykle szykownie. Valerie miała na sobie czarną, elegancką sukienkę koktajlową do kolan i buty na wysokim obcasie. Kiedy wychodzili z pokoju, Jack zerknął w lustro i zauważył, że tworzą bardzo atrakcyjną parę. - Nieźle się prezentujemy - powiedział. - Ty z każdym świetnie wyglądasz, Jack - odparła Valerie, uśmiechając się do niego, a Jack pochylił się i pocałował ją w policzek. - Ty również, moja pani. Mogę się tylko cieszyć, że mnie spotkało to szczęście.

- Nie tęskno ci do miniówek i staników z cekinami? - zapytała, a Jack parsknął śmiechem. - Niezupełnie. Zresztą twoja suknia też wydaje się krótka -odpowiedział, patrząc na jej strój. Suknia rzeczywiście była krótka, ale nie przesadnie, z wyczuciem panującej mody, podkreślając smukłe nogi, podobnie jak czyniły to buty na obcasie. Kilka minut później zniknęli w bankietowym tłumie, tracąc ze sobą kontakt. Oboje byli często fotografowani, choć osobno, a po godzinie wyłuskano ich z tłumu i zaproszono na obiad do restauracji „Forge", gdzie miało się spotkać jeszcze więcej sławnych graczy z żonami, a ponadto właściciele drużyn, działacze sportowi i inne znane osobistości, które zjechały na weekend do Miami. Wieczór był imponujący. Po obiedzie zaczęły się tańce, choć gracze zniknęli po posiłku i nie brali udziału w zabawie. Dochodziła pierwsza w nocy, kiedy Jack i Valerie mogli się wreszcie urwać z przyjęcia i wrócić do hotelu. Jack był skonany. - Dobrze się czujesz? - zapytała zaniepokojona Valerie. -Jak noga? - W porządku. - Jack nie tańczył, nie był jeszcze gotów na takie harce. - Jestem po prostu zmęczony. Ciężko trzymać się na nogach przez całą dobę. Ale ty wyglądasz równie świeżo jak wtedy, gdy wychodziliśmy z hotelu. Nie wiem, jak to robisz rzekł, nie kryjąc podziwu. - Nie muszę tutaj tak pracować jak ty - zauważyła słusznie. - Jestem

tylko turystką. Ponadto nie została przed miesiącem ciężko postrzelona w udo. - Dziękuję, że przyjechałaś - powiedział, kiedy limuzyna zajeżdżała przed hotel. - Miło się bawię - odparła i mówiła to szczerze. - To dla mnie coś nowego. Miałeś rację, że trzeba otwierać nowe drzwi. Jest super dodała z entuzjazmem, Jack się roześmiał i wyszli z samochodu. Rozstali się przed swoimi apartamentami. Jack pocałował ją czule w czoło. Miał ochotę wejść do jej pokoju i porozmawiać, ale był zbyt zmęczony. Powrót do pracy tak mocnym akordem odbierał ostatnie siły. Groźny postrzał też robił swoje. Tej nocy Jack spał twardym, kamiennym snem, wstał o świcie i poszedł do sali gimnastycznej, aby trochę poćwiczyć. Podchodził do tego bardzo ostrożnie, jednak lekarze zalecili mu zestaw ćwiczeń, które musiał codziennie wykonać. Wracając do siebie, zapukał do apartamentu Valerie. Otworzyła mu w koszuli nocnej i szlafroku. Powiedziała, że spała również dobrze i czuje się znakomicie. Pierwszym punktem w rozkładzie dnia było późne śniadanie, o godzinie jedenastej, wydane oficjalnie przez ich stację telewizyjną, a niedługo później lunch. Potem Jack miał w planie nagrywanie wywiadów z paroma najważniejszymi graczami finałowego meczu. Najpierw jednak przeprowadził krótki wywiad z Valerie, która powiedziała, że jest neofitką,. bardzo mało wie o futbolu amerykańskim, ale w Miami bawi się świetnie. Następnie Jack robił

wywiady ze znanymi graczami, trenerami i właścicielami drużyn, a Valerie poszła na basen. Adams pracował aż do obiadu, wieczorem zaś czekało ich kolejne huczne przyjęcie, wydane przez jednego z tytularnych sponsorów finału. Valerie ubrała się na nie w krótką złocistą sukienkę i wyglądała wprost bosko. Jack przedstawił jej paru legendarnych graczy między innymi Joego Namatha, który również przyjechał w ten weekend do Miami. Był to jeden z owych niezapomnianych weekendów, gdy wszyscy wielcy zjeżdżali w jedno miejsce. Jack stale z kimś rozmawiał, nieustannie był fotografowany przez fotoreporterów, co chwilę przedstawiał kogoś Valerie, rozdawał fanom autografy, wdawał się w rozmowy z graczami, których znał jeszcze z boiska i raz po raz pozował do zdjęć z Valerie lub innymi sportowcami z Galerii Sław. Nie usiadł ani razu. Valerie z podziwem obserwowała, jak doskonale potrafi się znaleźć w towarzystwie. Był świetny w tym, co robił, z każdym umiał zamienić parę serdecznych słów, przez wszystkich lubiany i podziwiany. Valerie zdała sobie sprawę, że stacja dobrze wiedziała, kogo zatrudnia. Zanim go poznała, uważała zawsze, że to po prostu były, znany kiedyś futbolista, tymczasem Jack był w tym świecie ikoną. Nie miała cienia wątpliwości, kto z nich cieszył się większą sławą. Zrozumiała, że Jack Adams to legenda, o której będą mówić następne pokolenia. Za pięćdziesiąt lat nikt nie będzie pamiętał jej weselisk i książek, ale jego będą wspominać. Dotychczas sobie tego nie uświadamiała.

Tego wieczoru uczestniczyli w trzech różnych przyjęciach na przedmieściach Miami, kończąc ten swoisty obchód w jednym z nocnych klubów, gdzie pojawiały się gwiazdy filmowe i sławni raperzy. Można było pomyśleć, że do Miami zjechała na Super Bowl każda sławna postać na ziemi. Do hotelu wrócili o trzeciej nad ranem. Gracze obu drużyn nie bawili się tego wieczoru, ponieważ przed meczem musieli dobrze wypocząć. Mecz zaczynał się o osiemnastej, ale Jack musiał być na stadionie już w południe, żeby przesłać parę relacji na żywo i przeprowadzić kolejne wywiady. Tym razem, zanim zniknął w swoim apartamencie, wszedł do pokoju Valerie. Choć była jeszcze późniejsza godzina niż poprzedniej nocy, Jack wyglądał na mniej zmęczonego. Czuł się jak dawniej, nabrał sił, był już na fali. - Co za noc! - westchnęła Valerie, kiedy usiedli w salonie. -Nieziemska. Wprost cudownie minął mi czas. - Promieniała i rzeczywiście na każdym z przyjęć bawiła się znakomicie. -Jeszcze trochę, a przestanę zachęcać ludzi do organizowania sobie wieczorów w dniu Super Bowl, a wszystkim każę jeździć na mecz i wielką weekendową fetę. Jack roześmiał się, patrząc na jej twarz. Był szczęśliwy, że Valerie tak się wszystko podoba. Co więcej, w jej towarzystwie bawił się lepiej, niż mając u boku młode dziewczęta. Była piękna, inteligentna, elegancka, radosna, miała olbrzymie poczucie humoru i potrafiła z każdym porozmawiać, a przede wszystkim nie była wciąż wstawiona i nie zalecała się do rosłych obrońców, których żony groziły wściekle,

że ją zamordują. O wiele przyjemniej było uczestniczyć w takich imprezach z Valerie niż ze swoimi wcześniejszymi dziewczynami. - Bajeczny weekend - powiedziała jeszcze raz Valerie i uśmiechnęła się do niego. - Dziękuję za zaproszenie. - Cieszę się, że się odważyłem. Ja również miło spędzam tu czas. Wiedział, że następnego dnia dla Valerie zarezerwowano miejsce w loży dla VIP-ów i zobaczy ją dopiero po zakończeniu meczu. - Może jutro zjemy u ciebie śniadanie przed meczem? Potem zniknę na prawie cały dzień. Valerie planowała przed meczem poleniuchować na basenie. Jack opowiedział, jak pełne nerwów i napięcia są godziny przed finałowym meczem. Ona z kolei zdążyła się dowiedzieć, że Jack dwa razy zdobył tytuł najlepszego gracza finału, a wśród trofeów w jego nowojorskim gabinecie zapamiętała cztery sygnety wręczane zwycięzcom Super Bowl. Teraz, kiedy na własne oczy przekonała się o randze meczu, nagrody te nabrały dla niej większego znaczenia. Sama obecność z Jackiem w centrum tych wydarzeń wiele ją nauczyła. - Na pewno nie było ci łatwo zostawić grę i zakończyć karierę powiedziała współczująco. - Nie miałem wyboru - odrzekł, smutniejąc na krótką chwilę na wspomnienie dawnych dni. - Kolana miałem strzaskane. Kończyłem trzydzieści osiem lat. Gdybym się uparł, pociągnąłbym jeszcze dwa lata, nie więcej, ale skończyłbym na wózku inwalidzkim. Nie było warto. W lidze NFL minęło mi

siedemnaście lat. To wiele. I były to lata naprawdę wspaniałe. Nie może być lepiej, jeśli kochasz to, co robisz. Pracy było mnóstwo, ale nie żałuję ani jednej kropli wylanego potu. - Dobrze mieć takie uczucia w stosunku do tego, co się w życiu robi. Valerie także kochała swoją pracę, ale teraz zdała sobie sprawę, że świat Jacka to zupełnie coś innego. Tego rodzaju legenda była czymś innym od jej popularności. Dochodziła do tego chwała i jakaś nieuchwytna magia, której doświadczyć można chyba tylko w sporcie. Większość gwiazd rocka zdobywa powszechne uznanie, ale wybitni sportowcy i uwielbiający ich wierni fani to szczególny świat. Cieszyła się, że przyjechała tu i mogła to wszystko zobaczyć. To pomogło jej lepiej zrozumieć Jacka oraz życie, jakie wcześniej wiódł. Biorąc pod uwagę sławę i gwiazdorstwo, aż dziw brał, że Jack nie stał się zarozumiałym próżniakiem, z którym trudno wytrzymać. Był dumny z własnych dokonań, ale podchodził do nich z dystansem. Osiągnął w swojej dziedzinie sukcesy, jakie odniosło niewielu, ale wydawał się wciąż normalną, zwykłą osobą i bardzo go za to ceniła. Przyjazd na Super Bowl pozwolił Valerie spojrzeć na Jacka z zupełnie innej strony i przekonać się, jak poważnie traktował pracę. Bardzo go polubiła, po prostu jako człowieka. Okazywał jej ogromny szacunek. Zdawał się interesować wszystkim, co mówi i robi. Naprawdę dobrze im było ze sobą we wspólne wieczory. Valerie miała wrażenie, że każda kobieta dobrze by się przy nim czuła. - Naprawdę miło płynie tutaj czas - powiedziała z radością; warto

było otworzyć drzwi na zupełnie nowy świat, którego w przeciwnym razie zapewne nigdy by nie poznała. -Widziałeś się z Gregiem? Wiedziała, że Greg miał przyjechać do Miami na Super Bowl, ale nie widziała go nigdzie i była ciekawa, czy Jack spotkał się już z synem. - Tylko przez kilka minut. Krótko przed meczem przyjdzie na moje stanowisko do kabiny komentatorów. Chciał poznać paru graczy. Miałem nadzieję, że wieczorem uda nam się w trójkę zjeść obiad, ale zaraz po meczu Greg musi wracać do siebie. Poza tym spadnie mi na głowę huk roboty, godziny po finale to chore szaleństwo, pewnie zobaczymy się dopiero późnym wieczorem. Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza. - Oczywiście, że nie. Praca to praca. Dobrze to rozumiem. -Ich samolot służbowy miał odlecieć krótko po północy i Valerie podejrzewała, że do tego czasu Jack będzie nagrywał kolejne wywiady. - Nie mogę się doczekać meczu. Wszystko, co dotychczas prowadziło do wielkiego finału, przekraczało jej wyobrażenia. Podobały jej się przyjęcia i nowo poznani ludzie, cieszyła oko dekoracjami, strojami i mnóstwem pięknych widoków. Świat futbolu kręcił się wokół zaskakująco interesującego kręgu ludzi, za którymi podążała wciąż rzesza wiernych fanów - jak dawniej, kiedy Jack był u szczytu sportowej kariery. - Niechętnie, ale muszę wracać do siebie - powiedział w końcu, wstając z fotela. Dochodziło wpół do czwartej, a rano musiał wcześnie wstać.

Przedmeczowe wywiady były już nagrane i zmontowane, ale na stadionie musiał zjawić się przed południem, żeby wszystko przygotować. To był najważniejszy dzień sezonu. - Do zobaczenia rano, Valerie - rzekł, ziewając i zasłaniając dłonią usta. Kiedy Valerie odprowadziła go drzwi apartamentu, Jack uśmiechnął się do niej i bez pytania pocałował ją w usta. Ledwie musnął jej wargi, jednak tym razem był to niemal prawdziwy pocałunek. Nie do końca, ale nie było to też przyjacielskie cmoknięcie w policzek, jakim się wcześniej żegnali. - Musimy poważnie porozmawiać - powiedział, obejmując ją. - Nie tutaj. Kiedy wrócimy do Nowego Jorku. Valerie przytaknęła. Wyczuwała, co Jack ma na myśli. Cieszyła się, że nie naciska. Nie była gotowa na szybkie decyzje ani ruchy, a tym bardziej na to, by iść z nim do łóżka. Nie chciała się czuć jak wędrująca za swoim idolem „groupie", przemijający kaprys czy kobieta na jedną noc. Jeżeli zaangażuje się w ten związek, to chciała, aby był to związek poważny i dla obojga wiele znaczył. - Bez pośpiechu. Najpierw muszę gdzieś zdobyć miniówkę i stanik z cekinami - powiedziała poważnym tonem, a Jack się roześmiał. - Wiesz, nie powiem, ale raz chciałbym cię w takim stroju zobaczyć. Uwielbiał stroje wieczorowe, w których Valerie pokazywała się przez cały weekend. Wyróżniała się w każdej grupie, a ludzie natychmiast ją

rozpoznawali. - Zobaczymy, co da się zrobić - odpowiedziała, a Jack nachylił się do niej i znowu ją pocałował. Tym razem było to najprawdziwszy pocałunek. Od razu wyczuła, że Jack nie żartuje, rozpłynęła się w jego ramionach i również zaczęła go całować. Gdy oderwali się od siebie, łapiąc głośno oddech, Jack wydawał się zaskoczony i patrzył na nią rozszerzonymi oczami. - Noo, moja pani, niech mi będzie wolno powiedzieć komplement, z takim pocałunkiem nie potrzebuje pani stanika z cekinami! - Dobrej nocy, panie Adams - powiedziała Valerie z przesadną powagą, otworzyła drzwi, a Jack przeszedł powoli, dostojnym krokiem na drugą stronę korytarza, nie odrywając od niej oczu, patrząc na nią z czułością i namiętnością. W ten weekend coś się między nimi wydarzyło. Oboje dali się porwać szalonym uniesieniom wielkiej fety, a wobec siebie stali twardo na ziemi, jednak to, co zaczynało ich łączyć, nabierało cech czegoś prawdziwego i trwałego. - Dobrej nocy, pani Wyatt - odpowiedział Jack z ukłonem. Valerie uśmiechnęła się i cichutko zamknęła za nim drzwi. ROZDZIAŁ 14 Zgodnie z obietnicą, o dziesiątej rano Jack zjawił się w apartamencie Valerie, ubrany już jak do pracy. Mieli godzinę na wspólne śniadanie, podczas którego opowiedział wszystko, co czekało go przed rozpoczęciem meczu. Z niecierpliwością oczekiwał wydarzenia, był w

świetnym nastroju i bardzo dobrej formie. Na śniadanie zjadł naleśniki na bekonie, kiełbaski i muffiny, do tego wypił dwie szklanki soku pomarańczowego i filiżankę kawy. Był potężnym mężczyzną, a wiedział, że przez wiele godzin nie będzie miał okazji do większego posiłku. Valerie zadała mu kilka pytań na temat meczu, jednak ledwie skończył jeść śniadanie, musiał już wychodzić. Pocałował ją na pożegnanie i był to taki sam pocałunek jak ten z poprzedniego wieczora. Wkradało się między nich coraz więcej zmysłowości, i Valerie pomyślała, że prawdopodobnie dobrze się stało, iż nie spędzą wspólnie kolejnego wieczoru. Nie chciała dać się porwać otaczającej ich aurze wakacyjnej i dopuścić do czegoś, czego by później oboje żałowali. Jeżeli mają razem wypłynąć w głębiny, to chciała, aby było to jak najbardziej prawdziwe i przemyślane. On również tego chciał. Po pocałunku delikatnie się odsunął i wyszedł. Valerie spędziła spokojnie resztę poranka, jedząc lunch na basenie. Ponieważ nie miała nic szczególnego do robienia, wzięła znowu masaż, a przed wyjazdem na mecz spakowała walizki. Miała na sobie białe dżinsy i T-shirt, na nogach czerwone pantofle na niskim obcasie, a na wypadek gdyby wieczorem się ochłodziło, do ręki wzięła czerwony sweter z kaszmiru. Kiedy wychodziła z pokoju, była bardzo rozemocjonowana. Jack telefonował do niej, gdy tylko miał sposobność, choćby krótką przerwę. Mówił, że na stadionie panuje jak zwykle szaleństwo. W międzyczasie przeprowadził pół tuzina kolejnych wywiadów, a kiedy Valerie

znajdowała się już w samochodzie, zadzwonił jeszcze raz. - Jestem w drodze - powiedziała Valerie podnieconym głosem. - Będę cię widział ze swojego stanowiska, ale ty mnie nie. Zobaczymy się dopiero po jedenastej w hotelu. Po meczu potrzebował jeszcze dwóch godzin na wywiady ze zwycięską drużyną i podsumowanie na antenie finału i całego sezonu w NFL. Późnym wieczorem odbywała się gala zwycięzców, bez względu na to, która ekipa wygra, ale nie zamierzali się na nią wybierać. Jack, podobnie jak Valerie, wcześniej się już spakował, i jego torby czekały w hotelowym apartamencie. Valerie życzyła mu udanego dnia na stanowisku sprawozdawcy, dodając, że na pewno wszystko świetnie pójdzie. Przed ich wyjazdem na Florydę April obiecała, że będzie oglądać transmisję, więc w przerwie meczu zobaczy matkę i Jacka w wyemitowanych wywiadach. Valerie nastawiła w domu nagrywanie na TiVo, aby po powrocie mogła sobie wszystko spokojnie obejrzeć. Pod majestatyczny Dolphin Stadium Valerie dotarła o piątej trzydzieści, pół godziny przed pierwszym gwizdkiem. Chciała bez pośpiechu przejść do loży VIP-ów i wszystkiemu się przyjrzeć przed rozpoczęciem meczu. Rzesze kibiców zapełniały miejsca na trybunach, a wielu z nich siedziało tutaj od godziny. Ludzie kupowali pamiątki, hot dogi, piwo lało się litrami z beczek, a wpółobnażone czirliderki obu drużyn zagrzewały widzów do dopingu. Tłum huczał i wrzał. Wszędzie widać było zdumiewającą liczbę ochroniarzy. Valerie

wiedziała od Jacka, że obecnie służby robią wszystko, aby zapobiec atakom terrorystycznym, które są dziś realnym zagrożeniem, choć w jego czasach nikt o tym nie myślał. Odnalezienie łoży i swojego miejsca zajęło Valerie dziesięć minut. Usiadła w chwili, gdy rozpoczęła się bogata część artystyczna. W loży znajdowali się też Bob i Janice Lattimerowie. Planowali zostać w Miami dzień dłużej i wybierali się na wieczorną galę. Bob przedstawił jej parę osób w loży, potem Valerie zajęła swoje miejsce i zobaczyła Jacka na ekranie telewizora. Niebawem wszyscy powstali do hymnu państwowego, który zaśpiewał Stevie Wonder, a potem rozpoczął się mecz. Gdy już w pierwszych minutach rozgrywający jednej z drużyn zdobył punkty z przyłożenia, stadion zafalował od wiwatów. Janice wyjaśniała jej bieżący stan gry i Valerie nie miała problemów ze zrozumieniem toczącej się rywalizacji. W drugiej kwarcie przeciwna drużyna zdobyła komplet punktów z przyłożenia i pierwsza połowa zakończyła się wynikiem remisowym. Nad stadionem zawisł mały sterowiec, pokazując z paru kamer płytę boiska i pokaz artystyczny z tańcami, sztucznymi ogniami, popisami artystów cyrkowych Cirque de Soleil oraz krótkim występem Prince'a. Valerie wysłuchała w telewizji rozmowę, którą Jack przeprowadzał na żywo z Joem Montaną i Jerrym Rice'em, zaraz po emisji nagranego wywiadu z nią samą, a po rozmowie z legendami futbolu rozpoczęła się druga połowa meczu. Akcja toczyła się w szybkim tempie, walka

była zaciekła, żadna z drużyn nie potrafiła zdobyć decydującej przewagi. Stadion dziko ryczał. Wybuchy radości lub jęki zawodu rozlegały się także w loży dla VIP-ów, Jack komentował wydarzenia, a Valerie spoglądała na niego, gdy tylko pojawiał się na ekranie, starając się nie tracić orientacji w tym, co się dzieje na boisku. Pod koniec meczu trzy punkty zdobyte przez kopacza z pola przechyliły ostatecznie szalę zwycięstwa na korzyść faworytów, których triumf Jack przewidział rano przy śniadaniu, ale walka była zażarta, a wynik do końca niepewny. Na boisku polały się łzy szczęścia i zapewne także wiele łez rozczarowania. Valerie z uśmiechem patrzyła na Jacka podsumowującego w telewizji mecz. Czekał na paru najważniejszych graczy finału, którzy mieli się wypowiedzieć przed kamerą, i dla zabicia czasu na gorąco komentował niuanse i niespodziewane zwroty wielkiego starcia. Valerie tak długo oglądała go w telewizji, że z loży wyszła jako jedna z ostatnich. Pożegnała się z ludźmi, których poznała w loży, podziękowała Bobowi Lattimerowi za umożliwienie podróży, jego żonie za umilanie czasu i cenne wyjaśnienia w czasie meczu, na koniec życzyła im udanego wesela córki w czerwcu, a potem pojechała z powrotem do hotelu. Uznała, że wieczór był nadzwyczaj udany. W pokoju znalazła się o wpół do dziesiątej, od razu włączyła telewizor, by zobaczyć jeszcze ostatnie wywiady Jacka. Krótko po dziesiątej znikł w końcu z anteny, a już pół godziny później zjawił się w apartamencie. Kiedy

wchodził do pokoju, wciąż jeszcze żył emocjami meczu. Wydawał się szczęśliwy, ale wpółżywy ze zmęczenia. Valerie pogratulowała mu trafnego wytypowania zwycięzcy i z uznaniem pochwaliła pracę komentatora. Przed kamerą prezentował się, jak zawsze zresztą, znakomicie. Jack poczęstował się piwem z barku i usiadł w fotelu, nie przestając mówić o meczu, a dwadzieścia minut później wezwał chłopca hotelowego, aby zabrał ich bagaże. Całe trzy dni był na nogach i Valerie zauważyła, że znowu zaczął utykać. Od chwili przylotu do Miami pracował niemal bez przerwy, Valerie z wielkim szacunkiem patrzyła na jego profesjonalizm. Nie miała pojęcia, że ta praca może być tak wymagająca, podobnie jak Jack nie miał pojęcia, zanim się poznali, jak wymagające może być jej zajęcie. W limuzynie wciąż rozmawiali o meczu i najważniejszych graczach. Na lotnisko zajechali pół godziny przed północą, samolot już czekał gotowy do odlotu. Następnego dnia miał przylecieć z powrotem do Miami po Boba i Janice, ale Jack chciał wracać już teraz, był zmęczony, a Valerie musiała wracać do pracy. Wchodzili schodkami na pokład samolotu, Jack nie przestawał mówić, dopóki nie usiedli w fotelach. Stewardesa czekała na nich z sandwiczami i butelką schłodzonego szampana. Napełniła im dwa kieliszki, a Valerie, z ciepłym uśmiechem na ustach, wzniosła toast na cześć Jacka. - Za prawdziwego bohatera Super Bowl! Zrobiłeś kawał dobrej

roboty! Jack wzruszył się niespodziewaną pochwałą, sam również zadowolony z przebiegu transmisji. Z nieskrywaną radością słuchał, jak Valerie chwali jego wywiady. Potrafił się do nich dobrze przygotować, zawsze starał się wpleść w rozmowę ciekawą myśl i według Valerie, było to widać. Była pod wrażeniem jego pracy i sumienności podczas relacjonowania wydarzeń na antenie. Dla Valerie weekend był idealny od początku do samiutkiego końca. Dziesięć minut po ich wejściu na pokład samolot wzbił się w powietrze, a Valerie westchnęła z błogim zadowoleniem, nie kryjąc, o ile wygodniejszy jest taki lot od rejsowego. Jack spojrzał na nią, uśmiechnął się i ujął jej dłoń. - Dziękuję ci, że byłaś przez cały weekend tak wspaniała. Valerie, pełna wigoru i entuzjazmu, interesowała się wszystkim, cudownie umiała dotrzymać mu towarzystwa, wesprzeć w trudnej chwili i okazać czułość, krótko mówiąc, dawała mu wszystko, co tylko mógł sobie wyobrazić. - Przepraszam, że nie pokazałam się w staniku z cekinami. ^ W przyszłym roku na pewno to zrobię - obiecała, a Jack się roześmiał. - Oddam na ciebie głos przy wyborze najlepszego gracza finału zaśmiał się Jack, a potem pocałował ją, równie namiętnie jak rano i dzień wcześniej. Z każdym dniem czuli się sobie bliżsi. Już od ponad miesiąca, od dnia ataku terrorystycznego na siedzibę telewizji, widywali się jako para

przyjaciół. Spędzali razem wiele czasu i coraz lepiej się poznawali. Dobrze im było ze sobą. Przez parę minut rozmawiali jeszcze, ale potem zasnęli 1 obudzili się dopiero po wylądowaniu samolotu w Nowym Jorku. Na lotnisku znaleźli się o trzeciej w nocy, trzy godziny Po starcie samolotu z Miami. Przy pasie startowym czekała na nich limuzyna. Godzinę później podjechali pod dom Valerie, gdzie Jack chciał się z nią pożegnać i pojechać do siebie, ale zdecydował się odprowadzić ją pod drzwi mieszkania, chcąc być pewnym, że o tej porze nic złego jej się nie przytrafi. Valerie zaśmiała się na tę rycerskość. Nic jej nie groziło we własnej kamienicy z portierem, ale Jack nie chciał ustąpić, więc się zgodziła. Tak naprawdę zależało mu na tym, by pocałować ją z dala od wścibskich oczu przygodnych ludzi. Portier postawił walizki w korytarzu jej mieszkania, wrócił do windy i zjechał na dół. Valerie zdjęła płaszcz, a Jack wziął ją w ramiona. Pragnął jej i chwilę później przywarli do siebie w namiętnym, długim pocałunku. Kiedy przestali się całować, Valerie głośno łapała oddech. - Mam małe pytanie - szepnął łagodnym głosem Jack, wodząc wargami po jej szyi i trzymając ją blisko siebie. - Nie mógłbym zostać na noc? - Valerie oderwała się od niego i spojrzała mu w oczy. - Nie muszę... jeżeli jeszcze nie jesteś gotowa. Mamy czas... - dodał szybko, ale pragnął jej w tej chwili bardziej niż jakiejkolwiek innej kobiety w życiu. Warta była tego, by czekać na nią długo, ale palił się do niej przez

cały weekend, goręcej niż do dwudziestodwulatki w staniku z cekinami. - Czy to nie szaleństwo? - zapytała szeptem między pocałunkami. Wcale nie wydawało jej się to szaleństwem. Przeciwnie, czuła, że wszystko jest tak, jak powinno być, ale chciała zyskać pewność, że on czuje to samo. - Nigdy nie robiłem nic bardziej normalnego - odparł cicho, a Valerie przytaknęła nieznacznie głową. Też tak uważała. - Możesz zostać - powiedziała po prostu, odpowiadając na jego pytanie. Jack zadzwonił do szofera limuzyny, powiedział, aby przesłał mu przez portiera torbę i wrócił do siedziby telewizji. Pięć minut później portier przyniósł bagaż, Jack przeniósł go do mieszkania Valerie i postawił na podłodze. Valerie siedziała na łóżku i uśmiechała się do niego. Sypialnia była bez skazy, utrzymana w dobrym guście, schludna i ładna, i od lat nie oglądała mężczyzny. Na stoliku nocnym paliła się lampka, która oświetlała wnętrze słabym, przyćmionym światłem. Jack rozebrał ją delikatnie i położyli się obok siebie na przepastnym łóżku, nie odrywając od siebie wzroku. Valerie miała uczucie, jakby przez wszystkie lata czekała właśnie na niego. - Nie chciałabym, żeby coś ci się stało - powiedziała łagodnie. - Noga cię nie boli?

Jack potrząsnął głową i zaśmiał się cicho. - W nodze mam ranę postrzałową, w kręgosłupie luźne dyski, a w kolanach ślady po niezliczonych boiskowych kontuzjach. Moja kochana, bierzesz sobie poobijanego, starego faceta. Ale w jej ramionach czuł się jak młody chłopak. Valerie zgasiła światło. Regularnie ćwiczyła i wyglądała świetnie jak na swój wiek. Ale nie chciała, by Jack mógł porównywać jej ciało do ciał dwudziestodwulatek. Jack pocałował ją i w jednej chwili uwolniła się w nich gromadzona od tygodni namiętność. Natychmiast zapomnieli o jego nodze i dysku. Tak bardzo byli spragnieni siebie nawzajem, że nie mogli się sobą nasycić i kochali się przez długie godziny. Jack nigdy nie miał tak wspaniałej nocy, a cała różnica polegała na tym, jak uświadomił to sobie, trzymając ją w ramionach i wolno zapadając w sen, że tym razem, po raz pierwszy w życiu, był naprawdę zakochany. Podobnie jak Valerie. ROZDZIAŁ 15 Następnego dnia rano April zatelefonowała do mamy w momencie, kiedy ta stała naga w kuchni i smażyła dla Jacka sadzone jajka. Pierwsza partia się przypaliła, więc z baczną uwagą pilnowała skwierczącej patelni. Jack siedział przy stole zatopiony w dziale sportowym porannej gazety. Czuła się przy nim tak szczęśliwie i komfortowo, że nie miała oporów stanąć przed nim w pełnej nagości. - Jak było? - zapytała April. - Fantastycznie - odpowiedziała Valerie z rozmarzeniem, bynajmniej

nie myśląc o meczu futbolowym i z przerażeniem potrząsając patelnią, gdzie znowu zaczęły się przypalać jajka. Powiedziała, że zadzwoni do niej później. Wyjaśniła, iż prowadzi rozmowę na drugiej linii. Jack pocałował ją, gdy postawiła przed nim talerz z jajkami i przeciągnął dłonią po jej ciele. Był wspaniałym kochankiem i czuł się rozkosznie w jej ramionach. Utrzymywał, że ani w nodze, ani w kręgosłupie nie czuł bólu i nic mu się nie stało. Przez długie miesiące bał się seksu jak ognia i nagle wydało mu się, że może w łóżku robić, co mu się podoba. Ale ich seks nie miał w sobie nic z akrobacji, był stateczny, tak pełen czułości i zarazem głębi i mocy, że czuli się nim absolutnie owładnięci. Nigdy wcześniej nie doznał czegoś takiego. Jack z błogim uśmiechem na twarzy zaczął pałaszować jajka. - Tosty wychodzą mi lepiej - powiedziała Valerie przepraszająco, a Jack się roześmiał. - Nie wątpię. Żartuję. Jaja smakują wybornie. Ty też. Co dzisiaj robimy? Jack wziął dzień wolny od pracy, by pławić się w blaskach chwały po finale Super Bowl. Przez dwa następne dni nie miał w telewizji żadnego programu, więc zdecydował się na dobrze zasłużony wypoczynek. Przed śniadaniem zawiadomił o tym asystentkę, nagrywając się na automatyczną sekretarkę. - Mam pracę - odpowiedziała Valerie, wiedząc, że Dawn na nią czeka. - Zadzwoń i powiedz, że jesteś chora - zaproponował Jack, a Valerie

się roześmiała. - Nigdy tak nie robię. Co, jeśli stracę pracę? Wiedziała, że nikt by jej nie zwolnił. Do czwartku nie musiała nic nagrywać w studiu, ale czekało ją mnóstwo pracy w biurze. Już piątek wzięła wolny, żeby wybrać się na mecz do Miami, a coś takiego nigdy wcześniej się jej nie zdarzyło. - Jeżeli cię wyleją, będziesz na moim utrzymaniu. Zresztą wówczas sam zrezygnuję. Żartował. Oboje wybuchnęli śmiechem. Po tak namiętnej nocy żadne z nich nie miało ochoty jechać do pracy. To również było dla Valerie czymś nowym. - Świetnie. Jesteśmy kochankami od... - spojrzała na ścienny zegar w kuchni - pięciu godzin, a już się staczamy ku bezrobociu. - Lepiej by być nie mogło! - zawołał wesoło Jack. - Moglibyśmy się kochać przez cały dzień. Valerie musiała przyznać, że była to nęcąca perspektywa. - Może mogłabym wziąć wolne - powiedziała trochę rozmarzona. Jak dobrze się zastanowić, to w ostatnim roku miałam tylko dzień, najwyżej dwa, chorobowego. - Uważam, że to świetny pomysł - podchwycił Jack, obejmując ją ramieniem i odczuwając znowu pożądanie. Między pocałunkami sięgnęła po leżący na stole telefon komórkowy i nagrała dla Dawn wiadomość. Powiedziała, że wróciła z Miami z ostrym bólem gardła, i musi wziąć dzień wolnego,

bo chce poleżeć w łóżku. Tylko połowa wiadomości była prawdziwa, ta dotycząca leżenia w łóżku, gdyż Jack już brał ją za rękę i prowadził z powrotem do sypialni. Pięć minut później kochali się namiętnie, a potem leżeli wyczerpani obok siebie. - Jesteś dla mnie za młody - powiedziała wreszcie, dysząc i nie mogąc uspokoić oddechu. - Zamordujesz mnie. Jackowi również trudno było złapać równy oddech. - Dzięki tobie znowu czuję się jak dzieciak - odparł, przyciągając ją do siebie i gładząc po włosach, a parę minut później zasnęli w swoich ramionach i obudzili się dopiero w południe. Wzięli razem prysznic, który zakończył się znowu namiętną miłością, potem przeszli do kuchni, gdzie Jack przygotował lunch. Zrobił dwa klubowe sandwicze, a Valerie z ulgą stwierdziła, że gosposia, która robi u niej porządki, w poniedziałki na szczęście nie przychodzi. W tym tygodniu wyjątkowo wzięła wolny też wtorek. Mieli więc oczyszczone przedpole, by oddać się dzikiej i niepohamowanej żądzy. Po lunchu wrócili do sypialni i obejrzeli w łóżku film. Valerie nigdy w życiu nie spędziła dnia w taki sposób. Wtulając się w ramiona Jacka, czuła, jak całą sobą oddaje się przyjemnościom, czuła się rozleniwiona i absolutnie rozkochana. Późnym popołudniem zatelefonowała do niej April. Gdy Valerie podniosła słuchawkę, w głosie córki brzmiało wyraźne zaniepokojenie. - Mamo, jak się czujesz? Dzwoniłam do pracy, ale powiedzieli mi, że jesteś chora. Rano nic na to nie wskazywało. Co się stało? Miałaś

oddzwonić! - Przepraszam, kochanie. Okropnie boli mnie gardło. To chyba angina. - Byłaś u lekarza? - Nie, jeszcze nie - odparła Valerie z poczuciem winy i uśmiechnęła się do Jacka, który leniwie zaczął przeciągać palcem wokół jej piersi, a ona natychmiast poczuła dreszcz podniecenia. - Ale pójdę. Obiecuję. - Jeżeli to rzeczywiście angina, powinnaś dostać antybiotyk powiedziała April stanowczym głosem. - Zaraz zadzwonię do lekarza. Po prostu wolałam zostać w łóżku. - To dobrze. Wygrzej się pod kołdrą - poradziła April. -Zadzwonię wieczorem i zobaczę, jak się miewasz. - Nie martw się, jeśli nie odbiorę. Z pewnością szybko zasnę powiedziała Valerie, nie chcąc, aby ktoś im przeszkadzał w miłosnych wzlotach. - Jak ci się podobał Super Bowl? Rano mówiłaś, że było fantastycznie. - Było. - Valerie miała na myśli Jacka, a nie mecz futbolowy, gdy stała nad patelnią, przypalając jajka, choć finał na stadionie też zrobił na niej wrażenie. - Oglądałam mecz w restauracyjnej kuchni. Uważam, że Jack świetnie poprowadził transmisję i wszystkie wywiady. Był sympatyczny? - Bardzo - zapewniła ją matka, uśmiechając się do leżącego obok

Jacka. - Co u ciebie? Jak się czujesz? - W porządku. Grubo. Niedługo nic nie da się ukryć. Nie znoszę wyjaśniać każdemu wokół, co się dzieje. Wolałabym jak najdłużej chować brzuch. - Tylko tydzień brakował jej do końca piątego miesiąca, czuła się gruba i ciężka, a przez całe życie była chuda. - Nie sądzę, aby długo ci się to udawało - rzekła trzeźwo Valerie. - To nikogo nie powinno obchodzić. Nikomu nie musisz się tłumaczyć. - Mam wrażenie, że przynajmniej paru moich pracowników się domyśla. Jean-Pierre na pewno się domyślił, okazał się wobec niej wyjątkowo troskliwy i pomocny, często wyręczał ją w pracy i nie pozwalał dźwigać ciężkich rzeczy. Była mu wdzięczna za pomoc, choć jego nadopiekuńczość wprawiała ją w pewne zakłopotanie. Mimo że odnosiła się do niego chłodno i traktowała ich stosunki wyłącznie na stopie służbowej, Jean-Pierre nie zamierzał się wycofywać. - Zadzwonię do ciebie jutro, kochanie - powiedziała Valerie łagodnym tonem. - Uważaj na gardło. Wypij herbatę z miodem. I zadzwoń do lekarza. - Oczywiście. Dziękuję ci za telefon. Valerie rozłączyła się i odwróciła do Jacka, on zaś znowu ją pocałował. Spędził u niej następną noc, a Valerie, co absolutnie nie leżało w jej charakterze, wzięła kolejny wolny dzień, informując asystentkę, że ma anginę. - Nie mogę tak dalej - wyznała z widocznym zakłopotaniem w

oczach, gdy jedli obiad przygotowany naprędce z produktów w lodówce. - ]utro muszę iść do pracy. Na biurku czeka na mnie góra projektów. - Uważam, że powinniśmy rzucić tę robotę - zażartował, ale on również musiał wracać następnego dnia do pracy. Miło było wziąć dwa dni wolne i spędzić je wspólnie u Valerie, rozmawiając, dużo śpiąc, oglądając telewizję i kochając się. Dla niej było to coś zupełnie nowego, od lat tak się nie czuła i nie wyglądała na tak zrelaksowaną i wypoczętą. I tak szczęśliwą. Miała nadzieję, że nie będzie dla niego przemijającym kaprysem, nic na to nie wskazywało. Oboje czuli, że tym razem to coś innego. - Może dzisiaj pójdziemy do mnie? - zaproponował Jack. -Moja gosposia nie przychodzi w środy. Woleli jak najdłużej utrzymywać związek w tajemnicy. Valerie nie chciała mówić ani April, ani nikomu innemu. Wciąż był to ich sekret, a poza tym niekomfortowo się czuła z taką różnicą wieku. Jack słynął dotąd z tylu podbojów miłosnych, że każda kobieta, z którą się pokazywał, zwłaszcza ktoś taki jak Valerie, skazana była na falę plotek i komentarzy. Mówiąc szczerze, wcale nie miała poczucia, że jest starsza, w jego ramionach czuła się bezpieczna, a w łóżku przepadały gdzieś dzielące ich lata. Około dziesiątej wieczorem spakowała do małej torby rzeczy, które będą jej potrzebne w mieszkaniu Jacka, na osobnym wieszaku zabrała strój do pracy i wezwali taksówkę. Jack miał

ciągle torbę, z którą jechał do Miami. Trzy walizki Valerie stały wciąż nierozpakowane w sypialni. Wyciągnęła z nich jedynie kosmetyczkę z przyborami do makijażu i szczoteczkę do zębów. Ustawiła swoje rzeczy na półce w łazience Jacka, a strój do pracy powiesiła w jego garderobie. Czuła się niemal jak u siebie w domu. Po przyjeździe wzięli gorącą kąpiel w olbrzymiej, marmurowej wannie Jacka. - Co powiemy ludziom? - zapytała w zamyśleniu Valerie, gdy po kąpieli jedli w kuchni lody. - Może powinniśmy kłamać w żywe oczy, zanim nie wyklaruje się coś pewnego? - Dla mnie wszystko się wyklarowało - odpowiedział spokojnie Jack i uśmiechnął się do niej. - Zakochałem się w tobie. Wypisanie tego samolotem na niebie będzie twoim zdaniem przesadą? To może wykupię ogłoszenie na Szóstej Stronie? -zapytał, mówiąc o plotkarskiej stronie w „New York Post". - Bez obaw. I tak się wszyscy dowiedzą - zapewniła go Valerie. Zawsze lubiłam stare powiedzenie „lepsza dyskrecja niż szalona odwaga", ale nie wiem, co zostanie z dyskrecji, gdy ludzie się dowiedzą. Oboje jesteśmy na świeczniku. - Cóż, proponuję wziąć głęboki oddech i cieszyć się tym, co dał nam los. Nie mamy nic do ukrycia, oboje jesteśmy stanu wolnego. Myślisz, że April będzie miała coś przeciwko temu? - Sądzę, że nie - odpowiedziała po namyśle. - Nie widzę powodu, lubi cię i szanuje. A Greg? - Valerie wiedziała, że syna Jacka jest dużo

młodszy i taki romans ojca może mu się nie spodobać. - Greg powiedział, że polubił cię od pierwszej chwili - odrzekł w prosty sposób Jack. - Zatem jesteśmy kryci. Liczą się tylko nasze dzieci. Do diabła z resztą. Naprawdę tak myślał. Poza dziećmi ważna była tylko Valerie. To wydawało się takie proste, o wiele prostsze, niż to sobie z nadzieją wyobrażała. Pomyślała o Alanie Starrze i przepowiedni w dniu urodzin. Nareszcie się nie pomylił. Po rozmowie poszli do łóżka, a następnego dnia wstali wcześnie rano. Jack zabrał się do śniadania. Usmażył jajecznicę na boczku wartą najlepszej kuchni April. Była wyborna. Delektując się jej smakiem, postanowili pojechać do pracy jedną taksówką. Razem weszli do budynku i nikt nie zdawał się zwracać na nich uwagi. W środku jak zwykle roiło się od ludzi. Kiedy wychodził z windy pocałował ją delikatnie. Nikt nie wrzasnął, nie zemdlał z wrażenia, nie wytknął ich palcem. Jack się uśmiechnął. - Zadzwonię - powiedział i zniknął w korytarzu. Kiedy weszła do swojego pokoju, Dawn spojrzała na nią z zaniepokojeniem. - Jak twoje gardło? Choć była dużo młodsza, Dawn nieraz okazywała Valerie macierzyńską troskliwość. Bardzo ją polubiła i pokochała nową pracę. Valerie również była zadowolona z zatrudnienia Dawn. - W porządku. Dlaczego? - Valerie zdawała się nie rozumieć pytania,

kompletnie zapomniała, czym usprawiedliwiała nieobecność w pracy. - Ach... Tak. Lepiej, dziękuję. To angina. Biorę antybiotyki. Przeszła prosto do gabinetu i zaraz zabrała się do pracy. Następnego dnia czekało ją nagranie programu na walentynki. Okazja idealnie pasowała do nastroju jej ducha. W czasie lunchu przyszedł do niej Jack. Tryskał humorem. W niedzielę ich stacja osiągnęła największą oglądalność w kraju. Wszyscy nie posiadali się z radości, a Valerie była z niego dumna. Tego dnia musiała pracować do wieczora i obiecała, że wstąpi do niego po pracy, gdy będzie wracała do domu. Dotarła do Jacka dopiero o wpół do dziewiątej i została na noc. Następnego dnia musiała jednak pojechać do siebie po świeże rzeczy do ubrania. Zastała w domu gosposię, która sądziła, że Valerie wyjechała z miasta. Inaczej nie potrafiła sobie wytłumaczyć jej nieobecności w sypialni. Valerie zdała sobie sprawę, że nie uda im się długo utrzymywać wszystkiego w tajemnicy. Kłamstwo wydawało się już zbyt skomplikowane. Uśmiechnęła się do gosposi i nic nie powiedziała. Do nagrania walentynkowego programu włożyła czerwony kostium Chanel. Pół godziny później przyjechał Jack, aby zabrać ją do pracy. Nagle się okazało, że są nierozłączni, ale Valerie to się podobało. Lubiła to uczucie związku. W drodze do telewizji opowiedziała mu o programie, który tego dnia nagrywała. - Tak na marginesie, co robisz w walentynki? Może byśmy poszli na obiad do April? - zaproponował, a Valerie przytaknęła ochoczo,

myśląc w duchu, że wcześniej powinna uprzedzić o wszystkim córkę, ale nie wiedziała, kiedy to zrobić. Okazja nadarzyła się w sobotę w porze lunchu, kiedy Valerie jechała do fryzjera i po drodze wpadła do córki. Z nawiązaniem do tematu też nie było trudności, ponieważ April sama zapytała o Jacka. - Często się z nim spotykasz, prawda, mamo? To zajęty człowiek. Nie chciałabym, żebyś się w nim zakochała i przeżyła bolesne rozczarowanie. Jack nieraz tu wpadał z młodziutkimi modelkami. Valerie pokiwała głową ze zrozumieniem, a potem spojrzała poważnie na córkę. Nigdy jej nie okłamywała i nie miała zamiaru zaczynać, w każdym razie bardziej, niż robiła to w ciągu ostatnich paru dni. - Prawdę mówiąc, April, już się zakochałam. Może boleśnie to przeżyję, nie wiem. Jest młodszy ode mnie o dziesięć lat, ale to zdaje się nie mieć znaczenia. On także się zakochał. April milczała długo, patrząc na matkę i nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. - Dobrze cię traktuje? - zapytała w końcu. - Bardzo dobrze. Jest dla mnie cudowny. Uprzejmy, pełen respektu, inteligentny i miło spędza się z nim czas. Mam wrażenie, że ta przyjaźń zdaje egzamin. Może nie zawsze tak będzie, nic nie trwa wiecznie, ale teraz jest naprawdę dobrze. Mówiła to z pewnym poczuciem winy, że takie szczęście przytrafia się jej, nie April, która ma do tego takie samo prawo, a potrzebuje go

wiele bardziej niż ona. Życie jest niesprawiedliwe. Skończyła sześćdziesiąt lat i zakochała się bez pamięci, a April jest w piątym miesiącu ciąży z mężczyzną, który nie chce mieć do czynienia ani z nią, ani z dzieckiem. - Przepraszam, kochanie. Trochę mi głupio, że tak się stało. To tobie powinien się przytrafić mężczyzna, który potrafiłby o ciebie zadbać. - Sama o siebie zadbam - powiedziała z uporem w głosie April, ale widać było, że ostatnie tygodnie bardzo ją zmęczyły. Od czasu ostatniego spotkania z Mikiem, gdy tak gwałtownie zareagował podczas wizyty u lekarza, chodziła smutna i przygnębiona. - Cieszę się, mamo, że spotkało cię takie szczęście -April mówiła jak najbardziej szczerze. - Zasługujesz na to. Nie wiem, dlaczego miałabyś być w życiu sama. Jack ma szczęście, że cię poznał, a ty wciąż jesteś młoda. Zawsze marzyło mi się, żebyś poznała kogoś, kto będzie dla ciebie dobry. Tato ułożył sobie życie z Maddie i jest szczęśliwy. Dlaczego ty nie miałabyś dzielić z kimś życia? Może Jack doszedł wreszcie do przekonania, że wszystkie te młode dziewczyny nie są w stanie dać mu tego, czego naprawdę potrzebuje? Żywiła taką nadzieję, mając na uwadze dobro matki. - Najwidoczniej. Jednak nie czuję się jeszcze w pełni komfortowo. Sześćdziesiątka to sześćdziesiątka, choćbym nie wiem jak starała się to ukryć, a dwudziestka to dwudziestka. - Na pewno się nimi znudził - orzekła April, myśląc racjonalnie.

Nie spodziewała się takiego obrotu sprawy, ale w głębi serca dobrze życzyła mamie i Jackowi. Valerie powiedziała, że w walentynki zaplanowali z Jackiem wspólny obiad w jej restauracji, co April bardzo ucieszyło. - Przygotuję coś specjalnego - obiecała. Kiedy Valerie wychodziła, April wyściskała matkę i jeszcze raz zapewniła, że bardzo się cieszy. - Co powiedziała April? - zapytał Jack, kiedy Valerie wróciła do jego mieszkania. Od powrotu z Miami każdą noc spędzali razem, u niego albo u niej. Jack trochę się obawiał reakcji April. Z dziećmi nigdy nic nie wiadomo, niezależnie od ich wieku. Kilka dni wcześniej zadzwonił do syna i wspomniał mu, że od pewnego czasu spotyka się z Valerie. Greg uznał, że wszystko jest w porządku. Nie stanowiło to dla niego problemu. Ale z córkami jest inaczej, Jack zaś wiedział, że Valerie łączyły z April szczególnie bliskie więzi. - Była wspaniała - powiedziała Valerie uspokajającym głosem i pocałowała Jacka. - Przygotuje nam w walentynki specjalną ucztę. Mówiłam, że to był twój pomysł. - Mam nadzieję, że nie dosypie mi arszeniku do zupy - zażartował Jack z udanym niepokojem i Valerie się roześmiała. - Mówię ci, że April nie ma nic przeciwko tobie. Zresztą ma na głowie własne problemy.

- Jakie? - zaniepokoił się Jack. - Restauracja nie przynosi zysków? - Restauracja funkcjonuje znakomicie - zapewniła, nic więcej nie wyjaśniając. Jack z radością i ulgą przyjął wiadomość, że April zaaprobowała ich romans. Zielone światło. Droga wolna. Cała naprzód. Wszyscy na pokład. Czuł się lepiej ze świadomością, że o tym wie. Jak na razie, nikt się nie zorientował, mimo że zachowywali się wobec siebie z widoczną przyjaźnią i często się w pracy widywali. Musi upłynąć trochę czasu, zanim ludzie się połapią, co im obojgu odpowiadało, choć Valerie podejrzewała, że Dawn się wszystkiego domyśla, tylko nic nie mówi. Jak powiedział wcześniej Jack, aprobata dzieci jest dla nich najważniejsza, a tę już mają. W walentynki Jack i Valerie pojechali do restauracji April, która przygotowała dla nich wspaniały obiad, a gdy zjedli, przysiadła się do nich, żeby trochę porozmawiać. Siedziała jeszcze przy ich stole, kiedy w restauracji pojawiła się jedna z modelek, z którymi Jack się kiedyś spotykał. Przyszła z przystojnym młodym mężczyzną, także modelem. Zatrzymała się na moment przy ich stoliku i obrzucając Valerie lekceważącym wzrokiem, przypomniała Jackowi, że miał się do niej odezwać. Było dla niej oczywiste, iż Jack przyszedł na obiad w gronie przyjaciół, zwłaszcza że przy stole siedziała April. - Stęskniłam się... - zaszczebiotała rozkosznie, wydymając Wargi i darząc go spojrzeniem, które nie pozostawiało żadnych wątpliwości. Minutę później April musiała się zająć niespodziewanym problemem

w kuchni, a kiedy odeszła, Valerie siedziała bez słowa, co zupełnie do niej nie pasowało. Jack widział, że czuła się rozdrażniona. - Nie pozwól, żeby wkurzała cię jakaś słodka idiotka - powiedział bez ogródek. - Umówiłem się z nią tylko raz. To kretynka. Ukradła mi z portfela sto dolarów. Myślę, że cholernie lubi pieniądze. Jack umawiał się również z porządnymi i fajnymi dziewczynami, ale ta akurat była najgorsza. To, że w restauracji April pojawiła się właśnie tego wieczoru, Jack uważał za jakiś niefortunny brak szczęścia. Widział, że Valerie jest wstrząśnięta. - Spałeś z nią. Można się było tego domyślić po spojrzeniu, jakie ci rzuciła. Powiedziała to zraniona i pełna napięcia, ale bez wyrzutu. Jack westchnął i ujął jej dłoń. - Kochanie, byłem na tyle głupi, by spać z połową modelek w Nowym Jorku, ale to nie znaczy, że ciągnie mnie do nich teraz czy kiedykolwiek jeszcze będzie ciągnęło. Kocham ciebie. Czuję się jak ostatni osioł, gdy pomyślę, jakie wiodłem kiedyś życie, i wiem, że od czasu do czasu któraś z tych dziewcząt pojawi się przy nas nagle i wyjdę wtedy na drania, na co sobie zasłużyłem, ale ty ani trochę. Nie pozwolę, żeby to miało zniszczyć naszą miłość i żebyś miała przez to wpadać w podły humor. Nigdy mi na nich nie zależało. Chciałem się tylko zabawić. Z nami jest zupełnie inaczej. One mnie nie obchodziły. Ty jesteś piękna i cudowna. Kocham ciebie. Jack mówił to, patrząc jej poważnie w oczy, i Valerie poczuła się

lepiej, a nawet zrobiło jej się głupio, że podnosi wrzawę o nic. W tej chwili wróciła April i usiadła przy ich stole. - Przepraszam. Jedna ze zmywarek ciągle się psuje. Będę musiała kupić nową. Dopiero wtedy spostrzegła minę mamy i zorientowała się, że jest na coś zła. Szybko się domyśliła, że zapewne chodzi o modelkę, która zatrzymała się przy stole, by porozmawiać z Jackiem. Jednak April zdążyła już zauważyć, jak bardzo Jack jest zakochany w mamie. Szczerze cieszyła się ich szczęściem. Jack powiedział, że przygotowała dla nich wspaniały obiad, i serdecznie podziękował za zaproszenie. Kiedy wychodzili, April wyszła za nimi, żeby się pożegnać. Matce humor się poprawił, ale wciąż była trochę spięta. April pocałowała ją, mówiąc, żeby szybko znowu ją odwiedzili. Kiedy podeszła do Jacka i pocałowała go w policzek, on spojrzał na nią, jakby czymś mocno zaskoczony. Gdy się do niego zbliżyła, uderzyła lekko brzuchem o jego brzuch. Jack spojrzał w dół i natychmiast dostrzegł, że April jest w ciąży, a jej fartuch kryje niemałe już zaokrąglenie. Spojrzał z powrotem w oczy April dyskretnym, pytającym wzrokiem. - Mama wyjaśni - powiedziała zmieszana April. - Może już mówiła? Nie miałaby nic przeciwko temu, gdyby mama to zrobiła. Jack, przez swój związek z Valerie, był teraz częścią rodziny. - Nic nie mówiła - odparł spokojnym głosem. - To dla ciebie dobra czy zła nowina? - zapytał, wskazując ręką na dół, a April wzruszyła

ramionami. - Trochę dobra, trochę zła, czasem tak bywa, może szczęście w nieszczęściu, sama jeszcze nie wiem. Taksówka już czekała, April nie miała na sobie żadnego okrycia, więc jak najszybciej wróciła do restauracji, a Jack i Valerie wsiedli do samochodu. Jack podał kierowcy adres Valerie. Tej nocy zamierzali nocować w jej mieszkaniu, bo wciąż przemieszkiwali po kilka dni to u niej, to u niego. - Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? - zapytał Jack trochę urażony. - O czym? - O dziecku April. Ona jest w ciąży. Kim jest ojciec? Nie wiedziałem, że April kogoś ma. - Nikogo nie ma - westchnęła głośno Valerie. - To była wpadka. Widziałam go tylko raz. Wydawał się nawet sympatyczny. To dziennikarz, krytyk kulinarny. Raz jeden ich poniosło i biedna April całkowicie nie miała szczęścia. Tłumaczy, Ze byli pijani, co niestety jest godne pożałowania. Antybiotyk, który April przyjmowała, zneutralizował działanie pigułki antykoncepcyjnej. Jackowi było żal April, zdawał sobie sprawę, jak trudno musi jej być pozostawionej samej sobie, mając do tego na głowie restaurację. I jeszcze paskudny pech, że ojciec nie chciał się z nią wiązać i nie chciał mieć dziecka. - Co za przykra sprawa, Valerie. Dlaczego mi nic nie mówiłaś?

W jego głosie po raz pierwszy zabrzmiał wyrzut. Zastanawiał się, czy Valerie czuła się zawstydzona tym, co się stało, czy po prostu chroniła córkę. Przynajmniej byłoby to jakimś wyjaśnieniem. Dotąd Jack był przekonany, że są wobec siebie szczerzy i otwarci, a to była ważna informacja, nie wiedzieć dlaczego ukrywana, która z pewnością spędzała jej sen z powiek. Jack pragnął znajdować się w centrum jej życia, chciał służyć jej wsparciem, a nie krążyć tylko na bocznych torach. Czuł się zraniony, że Valerie przemilczała coś tak ważnego. Kiedy zaczęła odpowiadać, w jej oczach zakręciły się łzy. - Widziałeś tę dziewczynę dziś wieczorem? Która do nas podeszła? Ile ona miała łat, Jack? Dwadzieścia jeden? Dwadzieścia dwa? Najwyżej dwadzieścia trzy, tak? W takim wypadku byłabym od niej starsza o trzydzieści siedem lat. Umawiałeś się z takimi dziewczętami, ja mam dziesięć lat więcej od ciebie, sześćdziesiąt, jestem niezamężna i poznałam mężczyznę, który zwykł się pokazywać wyłącznie z dwudziestolatkami. I ty spodziewasz się po mnie radosnego wyznania, że zostanę babcią? Mogłabym być babcią którejś z tych twoich modelek. - Wzdrygnęła się, wypowiadając to zdanie. - Może być gorzej? Na ile lat mam wyglądać? - Jej oczy były mokre od łez. Wiem, że przemawia przeze mnie próżność, że to może głupie, ale bałam się, że jeśli ci powiem, nie będziesz mnie chciał... Sama jeszcze nie przyzwyczaiłam się do tej myśli, a nie chciałam ci mówić, dopóki się z tym nie oswoję. To przede wszystkim trudna sytuacja dla April, ale nie dlatego nic ci nie powiedziałam. Po prostu nie chciałam, żebyś

chodził do łóżka z babcią. Valerie wyglądała tak żałośnie i bezbronnie, że Jack mimowolnie się uśmiechnął, z trudem powstrzymując wybuch śmiechu. W pewnym sensie rzeczywiście było to śmieszne -wcześniej sypiał z młodymi dziewczętami, mającymi piękne ciała i puste głowy, a teraz sypiał z kobietą o dziesięć lat starszą od niego, w której kochał się na zabój, bez względu na to, czy była babcią czy nie. Jack objął ją i pocałował. - Nic mnie tamte dziewczęta nie obchodzą. Nigdy mnie nie obchodziły. Będę cię kochał nawet, jeśli zostaniesz prababcią. Kocham ciebie bez względu na to, ile masz lat i ile będziesz miała wnucząt. Valerie, do cholery, ja też nie jestem młody, choć dzięki tobie wciąż tak się czuję. Przez połowę czasu wyglądam i czuję się bardziej staro niż ty. - Valerie uśmiechnęła się do niego przez łzy, a Jack zaśmiał się i nie potrafił już sobie odmówić żartu: - Aha, zapomniałem, obiecuję, że nie będę do ciebie mówił „Babuniu!". - Och, ty! - Valerie pacnęła go teatralnie po ramieniu. - Nawet nie wypowiadaj tego słowa! Jeśli ten dzieciak kiedyś tak do mnie powie, nie będę chciała go widywać. - Ale zaraz przysunęła się do Jacka, wtuliła w jego ramiona i od razu poczuła się lepiej. - Boję się o April, jest w tak trudnej sytuacji -wyszeptała z powagą. - Nie mam pojęcia, jak w przyszłości da sobie radę. - Poradzi sobie - rzekł z przekonaniem Jack. - A my jej w tym pomożemy. Jeżeli będzie trzeba, zajmiemy się bobasem. - Znowu się do niej uśmiechnął. - Może na nas mówić Jack i Valerie, nie dziadek i

babcia, choć myśl, że sam będę miał wnuki, bardzo mi się podoba, no, może jeszcze nie teraz, ale któregoś dnia... - Właśnie tak samo czułam. Któregoś dnia, czyli po osiemdziesiątce wyznała. - Chciałam ci o tym powiedzieć, Jack. Naprawdę. Parę razy miałam to na końcu języka, ale słowa nie przechodziły mi przez gardło. „Ach, wiesz, tak przy okazji, w czerwcu zostaję babcią". Cholera, to brzmi tragicznie, kiedy kobieta wciąż chce być młoda i seksowna. - Jesteś młoda i seksowna - zapewnił ją Jack. - Nie tak, jak to dziewczę przy naszym stoliku w restauracji powiedziała smutno. - Właśnie tak wygląda kobieta młoda i seksowna. Kiedy ją zobaczyła, poczuła się jak antyk z zamierzchłych czasów. - Nie - poprawił ją. - Tak wygląda wariatka. Ona była stuknięta. Prawdopodobnie naćpana. Kiedy się z nią umówiłem, miała ostro w czubie, chciałem się jej pozbyć jak najszybciej i nigdy więcej nie oglądać. Właśnie do tego nie chcę już nigdy wracać w swoim życiu, właśnie od tego chciałem uciec. W końcu mi się udało i każdego dnia dziękuję mojej szczęśliwej gwieździe, że jestem dziś z tobą, a nie z dziewczynami takiego pokroju. Byłem głupi, znudzony życiem, nie miałem nic lepszego do roboty. Zawsze chodziło o moje ego. To, co czuję do ciebie, ma źródło w sercu, no... może gdzieś jeszcze - dodał z figlarnym uśmiechem. Udowodnił to natychmiast, gdy weszli do jej mieszkania. Wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. - Postaw mnie, zaraz ci wypadnie dysk! Twoja noga nie wytrzyma! -

powtarzała wystraszona Valerie, ale Jack się tylko śmiał. - Do diabła z moją nogą i dyskiem! Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że jestem stary? - Nie - odparła, gdy upuścił ją na łóżko i opadł zaraz na nią. - Chcę powiedzieć, że cię kocham. - To świetnie się składa, bo ja kocham ciebie. Koniec już z tym gadaniem o starości. Dzisiaj walentynki, mam zamiar się z tobą kochać, ściągaj wszystko - powiedział, pomagając jej zdjąć ubranie. Valerie zaczęła się śmiać i nagle wszystko wydało jej się strasznie głupie, reakcja na dziewczynę w restauracji i ukrywanie przed Jackiem ciąży April. To nie miało już znaczenia. Liczyli się tylko oni dwoje. Jack kochał się z nią tak, jakby mieli po osiemnaście lat. Znaleźli w sobie dość odwagi, aby otworzyć właściwe drzwi, i mieli wystarczająco dużo szczęścia, by trafić w nich właśnie na siebie. ROZDZIAŁ 16 Dwa tygodnie po walentynkach April stała przed restauracją i podpisywała kierowcy dostawę nowej zmywarki, którą musiała w końcu kupić do kuchni. Nie miała na sobie fartucha, już nic nie można było ukryć. Wszyscy wiedzieli, że April jest w ciąży. Jednak poza Ellen i jej rodziną, nikomu nie powiedziała, kto jest ojcem dziecka. Cały personel w restauracji zdawał sobie sprawę, że została sama ze swoim problemem. Wszyscy byli wobec niej serdeczni i pomagali jej przy każdej sposobności, jak tylko mogli. Szczególnie dwie starsze kelnerki okazywały jej dużo macierzyńskich uczuć i zapowiedziały, że

zorganizują przyjęcie na cześć malucha, na które każdy będzie musiał przynieść dla niego prezent. Inni obiecali użyczyć jej wszystkiego, czego potrzebuje małe dziecko, a Jean-Pierre doprowadził ją do łez, gdy wręczył jej w prezencie śliczną starą kołyskę, którą wyszukał gdzieś na wyprzedaży rzeczy używanych. April wciąż nie mogła uwierzyć w to, co się dzieje, choć maluch kopał już niemal bez przerwy. Nie potrafiła sobie wyobrazić, jak może wyglądać samotne życie z dzieckiem, kiedy ono się urodzi. Przez większość czasu starała się o tym nie myśleć, zagłębiała się pracy i sprawach bieżących. Była już w szóstym miesiącu. Wracała do restauracji ze spuszczoną głową, idąc za mężczyznami pchającymi na wózku zmywarkę, gdy raptem ktoś z tyłu dotknął jej ramienia. Odwróciła się i stanęła twarz w twarz z Mikiem. Wydawał się przygnębiony i bardzo poważny, unikał spojrzenia na brzuch, ale gdy zerknął, zdumiał się jego rozmiarami. April wyglądała tak, jakby miała rodzić lada moment, choć Mike wiedział, że to niemożliwe. Jednak brzuch był naprawdę duży. Urósł tak w ostatnim miesiącu, raz na zawsze przecinając wszelkie próby jego ukrycia. April była po prostu kobietą w widocznej ciąży. Patrzyła na Mike'a niepewnie, nie wiedząc, po co do niej przyszedł, a on robił wrażenie, jakby sam też tego nie wiedział. - Cześć. - Tylko tyle potrafił powiedzieć w pierwszej minucie. - Jak się czujesz?

- W porządku - odparła niezobowiązującym tonem. - Co u ciebie? Nie widziała go od ponad dwóch miesięcy, od feralnej wizyty w gabinecie lekarskim, kiedy Mike wyszedł gwałtownie, oświadczając, że nie da sobie z tym rady. Od tamtego czasu nie odezwał się, a ona do niego nie telefonowała. Szanowała jego decyzję o nieangażowaniu się, skoro tak to odczuwał. Dawała mu do niej prawo od samego początku, kiedy powiedziała mu o ciąży. - Nic ciekawego - odpowiedział. - Dużo myślę o tobie. Moglibyśmy się przejść? April skinęła głową, wiedząc, że o zmywarkę zadba któryś z pracowników restauracji. W kuchni był Jean-Pierre, który stał się już kimś więcej niż sommelierem. Żeby odciążyć April, wykonywał mnóstwo dodatkowych zajęć. Nachmurzył się teraz, kiedy zobaczył Mike'a, i nawet się z nim nie przywitał. April ruszyła z Mikiem wokół kwartału ulic. Nie chciała, żeby jej pracownicy widzieli ich razem lub słyszeli, o czym mówią. Nie przychodził do niej żaden mężczyzna i nie chciała, aby się domyślano, że to Mike jest ojcem dziecka, choć akurat Jean-Pierre wszystkiego się domyślał. Ale poza nim nikt. - Przepraszam, u lekarza zachowałem się jak ostatnia świnia powiedział po prostu. April kiwnęła głową, nie podnosząc na niego oczu. Właściwie nie chciała się więcej z nim spotykać, ale teraz, gdy szedł obok niej, czuła, jak serce bije jej coraz szybciej. Dzieciak kopał jak szalony. Zauważyła już, że robi to zawsze, kiedy jest zła lub napięta.

- Nic nie szkodzi - odrzekła spokojnie. - Nie powinnam była cię prosić, żebyś poszedł ze mną na to badanie. Zaprosiłeś mnie na obiad, a ja nagle wymyśliłam sobie, że masz zobaczyć nasze... zobaczyć to dziecko. Nie chciała go urazić, mówiąc, że to ich dziecko. To nie było ich dziecko. Teraz było to tylko jej dziecko. Chciała je mieć. On nie. Ona je zaakceptowała, ale wiedziała, że on nigdy tego nie zrobi. Jasno postawił sprawę, najpierw u lekarza, potem w przesłanej wiadomości, a potem jeszcze swoim zniknięciem i milczeniem. - Poszedłem do lekarza, bo chciałem zobaczyć dziecko -powiedział, gdy przestali spacerować i przysiedli na jakimś ganku. April po raz pierwszy spojrzała mu w oczy i poczuła nagłe łomotanie serca. - Na ekranie ultrasonografu wyglądało tak realistycznie, że nogi się pode mną ugięły - ciągnął. - Poczułem, że to dla mnie za dużo, że nie dam sobie rady. - Wiem - powiedziała cicho. - Przepraszam. - Nie, to ja przepraszam - rzucił nagle uniesiony. - Przyjechałem, żeby ci właśnie to powiedzieć. Myślałem nad tym dwa miesiące i wiem, że oboje nie chcieliśmy, aby tak się stało, ani ty, ani ja. Ale może tak miało się stać. Może to przeznaczenie. Tamtego wieczoru, gdy się poznaliśmy, uważałem, choć byłem pijany, że jesteś cudna. Dlatego poszedłem z tobą do łóżka. Potem, kiedy cię lepiej poznałem, kiedy poznałem twoją rodzinę, sądzę, że zacząłem się w tobie kochać. To również mnie przeraziło. Byłaś wszystkim, co w życiu omijałem z

daleka. Spędziłem pięć lat z kobietą, której tak naprawdę nie kochałem, choć nieraz jej to powtarzałem. Dlatego nie chciałem się z nią żenić, ani mieć z nią dzieci. Ty niczego ode mnie nie chciałaś. Niczego. Kiedy odwróciłem się plecami, co było z mojej strony nikczemne, nie dzwoniłaś, o nic nie prosiłaś, nie błagałaś, nie lałaś łez. Nie wysyłałaś do mnie wściekłych e-maili, nie wypominałaś, że jestem podłym draniem. Żyłaś dalej swoim życiem, biorąc na siebie całe brzemię. To był cholernie odważny krok. Jesteś najbardziej przyzwoitą i uczciwą osobą, jaką znam. Przez ostatnie dwa miesiące nieustannie myślałem o tobie i naszym dziecku. Tak, naszym dziecku. Jest ono równie moje jak twoje, nawet jeśli uciekłem z pola bitwy jak ostatni tchórz. Panicznie się bałem, że któregoś dnia staniemy się tacy jak moi rodzice. Musiały upłynąć dwa długie miesiące, abym doszedł do przekonania, że tak się nigdy nie stanie. Nie jesteś jak moja matka, w niczym jej nie przypominasz. Jesteś wszystkim, czym ona nie była, czym nie mogła być. I dzięki Bogu ja nie jestem jak mój ojciec, a to dziecko nie skończy jak mój brat, który zabił się, mając piętnaście lat, bo nigdy nikt go nie kochał i nikt się nim nie zajmował. To zupełnie inna historia. April, ty jesteś wspaniałą kobietą i nie wiem, czy jestem ciebie wart, ale... chciałbym spróbować. Chciałbym zobaczyć, czy uda mi się coś między nami zbudować. Wiem, że to zaczynanie od końca, najpierw dziecko, a dopiero potem sprawdzanie, czy się lubimy. Jeśli jednak się polubimy, to pewnego dnia być może zostaniemy rodziną. Jeśli nie, to bez

względu na wszystko, jestem ojcem tego dziecka. Kto wie, może się okaże, że to najlepsza rzecz, jaka mi się w życiu trafiła. Przepraszam, że tak wiele czasu zajęło mi, aby do tego dojść, ale jeżeli obiecam, że nie będę zachowywał się jak łajdak i nie będę uciekał w pół słowa, to będziesz chciała się ze mną widywać? Zobaczyć przez pewien czas, czy będzie nam się układać? Może uda nam się zrozumieć, w jakim miejscu jesteśmy i co nas łączy? - Nie musisz niczego obiecywać - powiedziała łagodnie April. - Nic mi nie jesteś winien. W tamtą wrześniową noc oboje zachowaliśmy się głupio. - Ale ty zachowałaś się mniej głupio niż ja. Byłaś pewna, że zabezpieczyłaś się przed ciążą. - Jednak zapomniałam wziąć jedną czy dwie pigułki, pomijając już efekt zażywania antybiotyku. - Więc zachowaliśmy się równie głupio. - Mike uśmiechnął się niewyraźnie. - Ale teraz chcę spróbować, nawet jeśli nie muszę, to chcę. Chcę lepiej poznać ciebie, chcę poznać dziecko. Wydawał się zdenerwowany. April z niepewną miną słuchała wszystkiego, co mówił. Dawno już przestała w niego wierzyć i Mike widział to w jej oczach. - Zgodzisz się? Wiem, że nie zasługuję na jeszcze jedną szansę, ale chciałbym spróbować. Jeżeli znowu dopadnie mnie paniczny strach i poczucie, że nie dam sobie z tym rady, uczciwie ci to powiem. Nie ucieknę jak ostatnim razem. Zacząłem chodzić na psychoterapię i mam

wrażenie, że to mi bardzo pomaga. April była pod wrażeniem, jak wiele zrobił Mike i na jak wiele się zdecydował, żeby podjąć próbę tej rozmowy. Samo pójście do psychoterapeuty wydawało jej się czymś zasługującym na najwyższe uznanie, była bliska zgody, ale wciąż się wahała. Nie miała pewności, czy Mike rzeczywiście potrafiłby się poważnie zaangażować i wziąć na siebie obowiązki ojca. - Przyszedłeś do mnie, bo tak radził psychoterapeuta? Czy dlatego, że sam chciałeś? - Podniosła na niego piwne, zranione oczy, w spojrzeniu, które rozdzierało mu serce. - Nie wie nawet, że tu jestem. Sam zdecydowałem wczoraj wieczorem. April kiwnęła głową, a potem znowu na niego spojrzała. Cieszyła się, że go widzi, ale wolała nie cieszyć się zanadto. Wiedziała, że gdyby nie ciąża, prawdopodobnie nie dałaby mu drugiej szansy. Ale była w ciąży i pomimo obaw oraz rezerwy, jaką wciąż wobec niego zachowywała, pokochała Mike^. Dziecko budowało niebywałą więź. - Może zobaczmy po prostu, co będzie się działo - powiedziała z wahaniem, nie chcąc pochopnie obdarzać go zaufaniem. Tylko tyle mogła w tej chwili zaproponować. Nie była pewna, czy może mu zaufać, nie wiedziała nawet, czy tego chce. Ale z drugiej strony, nie chciała go utracić. Ze względu na dziecko i ze względu na siebie. Chciała, żeby wszystko się udało. W łonie nosiła wielką inwestycję w ich związek.

- Dasz się zaprosić na obiad? Będę mógł cię odwiedzić w restauracji? Skinęła głową. Mike odetchnął z ulgą. Wiedział, że jej zgoda na podjęcie próby to więcej, niż sobie zasłużył. April wstała. Wyglądała, jakby pod spódnicą trzymała piłkę do koszykówki. Mike się uśmiechnął. Siedząc, mimowolnie wyciągnął rękę i dotknął jej brzucha. Ze zdumieniem poczuł, jak dziecko kopie. Naprawdę mocno. - To znaczy, że on mnie lubi czy jest na mnie zły? - zapytał żartem, przejęty do głębi serca, że mógł poczuć ruchy dziecka. - Może jedno i drugie - odpowiedziała, a na jej twarzy powoli zaczął się pojawiać uśmiech. Cieszyła się z powrotu Mike^, nawet jeśli się bała, że znowu ucieknie. - Skąd ta pewność, że to chłopiec? - Dziewczynka też może być. Wołałabyś dziewczynkę? April przytaknęła. - Dziewczynkę byłoby łatwiej wychowywać, gdybym miała być sama. Teraz on przytaknął. Rozumiał. Nie chciał nic obiecywać, jeszcze nie. Chciał tylko otworzyć drzwi dla nich obojga. Drzwi, których wcześniej bał się nawet dotknąć, ale na które teraz z wolna napierał i uchylał je centymetr po centymetrze. Ich zawiasy zardzewiały łata temu. Wolnym krokiem wrócili do restauracji. Zatrzymali się przed wejściem. - Zadzwonię do ciebie. Znalazłabyś czas na wspólny obiad? April skinęła głową.

- Dziękuję, że przyjechałeś, Mike. To wymagało od ciebie odwagi. Bardzo dużej. Wiedziała, ile to musiało go kosztować, a jednak przyszedł. Bez względu na to, co się wydarzyło, podjął ostatecznie właściwy krok, w każdym razie próbował, ona też próbowała, dając mu drugą szansę. - W takim razie do zobaczenia, do jutra - powiedział łagodnym głosem, a potem nachylił się ku niej niezdarnie, pocałował ją w policzek, dotknął jej ramienia i odszedł. Gdy April wchodziła do restauracji, na jej twarzy błąkał się uśmiech, a po policzkach płynęły dwie łzy, które otarła dłonią. Jak Mike powiedział, tak zrobił. Zatelefonował następnego dnia. Zapytał, na co ma największy apetyt w ostatnich tygodniach, a April poprosiła o coś łagodnego. Od pewnego czasu dokuczała jej zgaga. Zaproponował włoską restaurację, którą oboje znali i lubili. Powiedział, że odbierze ją o ósmej. Stawił się punktualnie. Czekała już na niego i wyszła, kiedy zobaczyła, jak podjeżdża taksówka. Restauracja włoska, do której się wybierali, nie była daleko, więc postanowili pójść pieszo. Mike zapytał o jej restaurację, ona o pracę w redakcji. Oboje zatracili łatwość, z jaką jeszcze niedawno potrafili ze sobą rozmawiać. Ale pod koniec obiadu, kiedy kelner przyniósł dla Mike'a lampkę chianti, napięcie zaczynało ustępować. Mike opowiedział jej parę anegdot o restauracjach, które recenzował w gazecie, i historię, jak w jednej z nich, mógł to przysiąc, czymś celowo go podtruto. Rozmawiali też o jej rodzinie. April powiedziała mu o

matce i Jacku. W końcu ruszyli spacerem w drogę powrotną. Dochodziła północ. Byli zaskoczeni, jak dużo czasu ze sobą spędzili i jak długo rozmawiali. Ale mieli do nadrobienia mnóstwo spraw w bardzo krótkim czasie. Mike zaprosił ją do teatru w najbliższy weekend. Krytyk teatralny w redakcji oddał mu dwa darmowe bilety, a Mike uznał, że przedstawienie może się spodobać April. Był to musical, od niedawna wielki przebój w Nowym Jorku. April od lat nie była w żadnym teatrze. Tydzień później Mike wziął ją do kina, a potem zaprosił na hamburgery. Któregoś popołudnia umówili się w Central Parku i poszli na długi spacer. W następny niedzielny wieczór April zaprosiła go na obiad do swojej restauracji. Mike zamówił naleśniki, z czego oboje wesoło się śmiali. Po trzech tygodniach częstych spotkań czuli się w swoim towarzystwie tak jak wcześniej, choć wtedy widywali się bardzo krótko. Zniknęła sztywność między nimi i kilkakrotnie Mike odważył się położyć rękę na jej brzuchu, z przejęciem wyczuwając ruchy dziecka. Pewnego razu April powiedziała, że jeżeli coś powie do dziecka, to ono usłyszy, a kiedy się urodzi, będzie potrafiło rozpoznawać jego głos. Trudno mu było w to uwierzyć, ale pochylił się i powiedział do dziecka parę słów - żeby było dobre dla swojej mamy, że ma niezwykłe szczęście, mając taką mamę i że mama jest fantastyczną kucharką. Mike wciąż był przekonany, że to będzie chłopiec, i któregoś wieczoru zaczęli rozmawiać o imionach. Z jakichś powodów podobało mu się

imię Owen, a April podobało się Zoe, w końcu uzgodnili, że jeżeli urodzi się chłopiec, będzie miał na imię Sam. - Sam Wyatt to nawet nieźle brzmi - powiedziała, uśmiechając się do Mike'a. Mieli właśnie za sobą jeszcze jeden przyjemny wieczór i wracali bardzo późno z kina. Restauracja była zamknięta, a w środku nie było już pracowników. - Mówiąc szczerze, to myślałem o Samie Steinmanie - powiedział Mike. - To imię dobrze pasuje do obu nazwisk - odpowiedziała dyplomatycznie April, nie chcąc jeszcze na nic liczyć, choć wspólnie spędzany czas przynosił owoce. W kinie czy na ulicy trzymali się za ręce, często nawet przy stole, gdy jedli obiad, choć Mike nie odważył się jej pocałować. - Wstąpisz na lampkę wina? - zapytała, kiedy wchodzili do restauracji. - Filiżankę herbaty? Był przyjemny, marcowy wieczór. Panowała wyjątkowo ciepła, jak na tę porę roku, pogoda. Zdawałoby się, że zawitała już pełnia wiosny. W następnym tygodniu rozpocznie się siódmy miesiąc ciąży, April miała wrażenie, jakby z każdym kolejnym dniem stawała się coraz większa. Lekarka powiedziała, że noworodek będzie słusznej wagi. - Herbaty nie odmówię. Uwielbiam tę waniliową, francuską, bez kofeiny. - Też ją lubię - powiedziała z uśmiechem, otwierając kluczem drzwi.

Włączyli w kuchni światło, April zaparzyła dwie waniliowe herbaty i usiedli z nimi na wysokich taboretach przy kuchennym barku. Rozmawiali o filmie, który oglądali w kinie, nie godząc się co do przesłania, jakie reżyser chciał nadać swojemu dziełu. Był to film polski z bardzo dramatycznym zakończeniem. April często poprawiała pozycję na twardym taborecie, czując się, jakby musiała utrzymywać na kolanach ciężką piłkę plażową. - Niewygodnie ci? - zapytał z zatroskaniem Mike, ale April nie chciała przesiadać się do któregoś ze stolików na sali, ponieważ były już świeżo nakryte dla gości na następny dzień. - Może przejdziemy na górę? - zaproponowała. Od czasu jego ostatniej wizyty w mieszkaniu April przybyły dwa używane, bardzo głębokie fotele, które kupiła w „Goodwillu". Kiedy Valerie je zobaczyła, omal nie dostała zawału serca, kazała je jak najszybciej wyrzucić i obiecała, że kupi jej nowy komplet. Ale April podobały się fotele, podobnie zresztą jak wszystkie inne stare, zniszczone meble, które u siebie trzymała. Mike nie bez wahania poszedł za nią na górę, gdzie zanurzyli się w miękkich fotelach i rozmawiając, popijali herbatę z filiżanek trzymanych w rękach. Mike'owi bardzo podobał się wieczór spędzony z April. Toteż nie zastanawiając się nad tym, co robi ani czy są na to już gotowi, pochylił się ku niej i pocałował ją w usta. Pragnął tego od tygodni, ale zawsze brakowało mu odwagi. Ukląkł przed nią i ujął ją za ręce.

- April, przepraszam, byłem taki głupi - szepnął. Chciał jej teraz wszystko wynagrodzić. Znowu ją pocałował, a ona wyciągnęła się ku niemu każdą cząstką swojego ciała i duszy. - Zostaniesz na noc? - zapytała. Mike oniemiał ze zdumienia. - Naprawdę chcesz, żebym został? Przytaknęła. Miała ochotę położyć się przy nim i poczuć między nimi dziecko. Miała ochotę, żeby ją przytulił. Niczego więcej od niego nie chciała. Znowu ją pocałował. Powoli zaczęli zdejmować z siebie rzeczy i przeszli do jej wielkiego, dwuosobowego łóżka. Wcześniej znalazł się w tym łóżku tylko raz, ale ten raz zmienił ich życie na zawsze. Jej ciało wydało mu się nadzwyczaj piękne, kiedy je zobaczył. Wydawało się giętkie i smukłe jak nigdy a na samym jego środku wypiętrzało się baniaste zaokrąglenie ich dziecka. Przeciągnął dłonią po jej brzuchu, a potem przyciągnął ją do siebie i leżeli tak przez kilka minut, nie mówiąc ani słowa, aż nagle Mike z przerażeniem stwierdził, że jest podniecony i czuje pożądanie. Tym razem jednak nie było to wynikiem ani pijaństwa, ani czystego popędu. Teraz było w tym coś więcej. Wiele więcej. To była miłość. - Przepraszam - szepnął w jej długie, czarne włosy, które rozpuściła przed wejściem do łóżka, i które opadały teraz kaskadą na jej ramiona. - Wszystko w porządku - powiedziała, kierując znacząco jego rękę, ale Mike odsunął się, przestraszony, że może zrobić jej krzywdę. Aprił odwróciła się do niego, uśmiechnęła i dotknęła palcami jego

twarzy. - Wszystko w porządku - powtórzyła. - Dziecku nic się nie stanie? Pokręciła głową i znowu się uśmiechnęła. - Jeszcze wolno nam to robić. Bardzo się o nią bał, ale też pragnął jej gorąco. Wszystkie jego uczucia, cała miłość, jaką tamował w sobie w ciągu tyłu lat, przelały się w tej jednej chwili na April, a ich miłosne uniesienia były delikatne, wyjątkowo zmysłowe, erotyczne -i w końcu zapomnieli o ciąży, i zatopili się w głębokiej namiętności, nie pamiętając o niczym, potem leżeli w spokoju, a on tulił ją do siebie. Wówczas nagłe, w otaczających ich ciągle ciemnościach, Mike się roześmiał. - April, kocham cię, ale mamy zupełnego fioła. Kochaliśmy się zaledwie dwa razy w życiu, za pierwszym razem, gdy byliśmy pijani jak bąki, a za drugim, gdy jesteś w siódmym miesiącu ciąży. Może kiedyś uda nam się to zrobić tak, jak robią normalni ludzie. Mike był nieco zaszokowany tym, co zrobili, ale bardzo mu się podobało. - Dla mnie to było normalne - powiedziała April, chichocząc jak dziecko. Jej dobywający się z ciemności dźwięczny śmiech zabrzmiał w jego uszach niczym wesołe dzwoneczki.

- W każdym razie więcej tego dziś nie zrobię - ostrzegł. -Dzieciak jeszcze wyjdzie i mi przyłoży. Dziecko w ogóle się nie poruszyło, kiedy się kochali, a April czuła, że malec po prostu śpi. Mike znowu zaczął ją pieścić i znowu poczuł, jak budzi się w nim pożądanie, a parę minut później April sprawiła, że wyszedł na łgarza. ROZDZIAŁ 17 Ku ich zdumieniu, w ciągu następnych paru tygodni życie Mike'a i April nabrało wszelkich cech normalności. Pod koniec kwietnia Mike wprowadził się do niej, choć bywał tam praktycznie każdego popołudnia i wieczoru. Rano wychodził do pracy, a po powrocie kręcił się po restauracji. Jeśli tylko potrzebna była jakaś pomoc, natychmiast pomagał. April wydawała się wniebowzięta, spoglądając na niego. Wszyscy odetchnęli z ulgą, widząc ją nareszcie szczęśliwą. Wyjątkiem był Jean-Pierre, który wcale tego przed April nie ukrywał. Serce bolało go za każdym razem, gdy na nich patrzył. Zachowywał się jak odrzucony kochanek, co April irytowało, bo przecież nigdy nim nie był. Był po prostu pracownikiem, który się w niej podkochiwał, i nic więcej. April starała się nie zwracać na niego uwagi. Zawsze zachowywała się wobec niego uczciwie. Ani razu nie dała mu odczuć, że może na coś liczyć. Jej serce należało wyłącznie do Mike'a. A Mike zaczynał mówić, że dzieciak jest już tak wielki, jakby to były bliźniaki. Z każdym dniem brzuch April był coraz większy. April powiedziała mamie, że Mike się znowu pojawił. Valerie

przekazała to Patowi. Jack również z ulgą przyjął tę wiadomość. Miał tylko nadzieję, że facet jest odpowiedzialnym człowiekiem i pozostanie przy April na stałe. W niedzielę wieczorem Jack i Valerie przyszli do restauracji na obiad z Mikiem i April. Choć przy stole Jack łypał na Mike'a podejrzliwym okiem, to przyznał potem Valerie, że dziennikarz zrobił na nim dobre wrażenie. - Wydaje się, że to inteligentny człowiek. Mam tylko nadzieję, że będzie ją dobrze traktował i nie zrejteruje w ostatniej chwili. - Ja też mam taką nadzieję - westchnęła Valerie, z oczami pełnymi troski. Niedawno kupiła komplet mebelków dla wnuka, a Jack nie mógł się powstrzymać, by nie pożartować z jej „babcinych" obaw. Ale Valerie coraz bardziej się przyzwyczajała do myśli, że zostanie babcią. Valerie i Jack zaplanowali na początku maja wyprawę do Europy i za kilka dni mieli odlatywać za ocean. Zamierzali tam spędzić parę tygodni. W planie podróży znalazł się Londyn, Paryż, a także weekend w Wenecji. Jack mówił, że to ich podróż poślubna. Dla obojga była to najlepsza pora na wyjazd, ponieważ w departamencie Valerie zaczynała się letnia przerwa wakacyjna, a Jack wreszcie mógł wziąć pełny urlop. Wciąż tułali się między dwoma mieszkaniami, nie mogąc się zdecydować, gdzie zamieszkać. Mieszkali więc w obu mieszkaniach -w zależności od nastroju i planów na następny dzień, decydowali, w którym spędzić najbliższą noc. Wydawało się, że takie

rozwiązanie na razie zdaje egzamin. Valerie długo się wahała, czy wyjeżdżać w taką długą podróż w momencie, gdy April jest w zaawansowanej ciąży. Ale April sama nalegała, by mama pojechała, a poza tym teraz, gdy mieszkał z nią Mike, Valerie nie miała tylu obaw co wcześniej. April obiecała również, że jeśli tylko pojawią się oznaki przedwczesnego porodu, to natychmiast da znać, aby Valerie mogła wrócić do Nowego Jorku. W końcu Valerie uległa. Dzień przed odlotem znowu umówili się z Mikiem i April na wspólny obiad w jej restauracji. Valerie powiedziała, że kupiła mebelki dla dziecka, co bardzo poruszyło April. Matka przestrzegła ją żartobliwie, aby nie urodziła dziecka przed jej powrotem z Europy. Wciąż czuła niepokój w związku z podróżą. April i Mike dużo rozmawiali o jego obecności podczas porodu, ale Mike wciąż nie mógł się zdecydować. Bał się, że to może przekraczać jego siły. April nie chciała go do niczego zmuszać, miała jednak nadzieję, że się przełamie. Jeżeli nie, to Ellen obiecała, że przy niej będzie. W drodze na lotnisko Valerie zatelefonowała do April, jeszcze raz nakazała jej, żeby o siebie dbała i żeby natychmiast zadzwoniła, gdyby pojawił się jakikolwiek problem. Wydawała się teraz taka bezradna, tak bardzo brzemienna. Termin porodu wypadał za niespełna pięć tygodni. Nagle się okazało, że pozostaje niewiele czasu. Valerie zaplanowała powrót dwa tygodnie przed narodzinami dziecka.

Po południu tego samego dnia April była u lekarki, która po zbadaniu stwierdziła, że ciąża przebiega prawidłowo. April powiedziała jej, że miesiąc wcześniej wrócił do niej Mike, co bardzo ucieszyło lekarkę. Potwierdziła, że dziecko będzie sporych rozmiarów i jest już ułożone w odpowiedniej pozycji. April zgodziła się na kolejne badanie ultrasonograficzne, jednak dziecko było odwrócone plecami i nie można było rozpoznać płci, a April postanowiła więcej tego nie sprawdzać. Płeć i tak nie miała znaczenia, ważne, żeby dziecko było zdrowe. Niemniej w duchu wciąż liczyła na dziewczynkę, podobnie jak Mike liczył na chłopca imieniem Sam. April przekonywała, że to na pewno dziewczynka i będzie miała na imię Zoe. Wracając po południu do domu, April wstąpiła na filiżankę herbaty do Ellen, która miała przerwę między kolejnymi pacjentami i z radością ją przyjęła u siebie w gabinecie. Rozmawiały o tym, gdzie rozmasować najważniejsze punkty powodujące napięcie mięśni i co można zrobić, jeśli poród się opóźni. April czuła, że jest przygotowana, zresztą w chwilach dłuższej pracy lub gdy przez cały wieczór musiała być na nogach w kuchni, czuła pierwsze małe skurcze, co według lekarki było normalne i nie oznaczało groźby przedwczesnego porodu ani powikłań. April martwiła się, kto ją zastąpi w restauracyjnej kuchni, kiedy trafi do szpitala. Prawdę mówiąc, nie ufała swoim zastępcom do tego stopnia, by mogła być pewna, że zrobią bez niej wszystko jak należy - April, wyobrażam sobie, jak rodzisz dziecko w kuchni, mieszając

jednocześnie w garnkach i realizując zamówienia z sali - śmiała się Ellen. - To niewykluczone. Może uda mi się urodzić w nocy, zaraz po zamknięciu restauracji, żebym na lunch mogła być z powrotem w pracy - odpowiedziała April z uśmiechem. - Jeśli kogoś byłoby na to stać, to tylko ciebie - rzekła Ellen, odprowadzając ją do drzwi. April wróciła do restauracji i zaczęła przyrządzać obiady. Większość potrzebnych rzeczy przygotowała przed wyjściem do lekarki. Z uśmiechem zabrała się do pracy, wiedząc, że Jack i mama są już w Paryżu. Jack okazał się wspaniałym uzupełnieniem życia Valerie. Mama zdradziła jej, że nie chce i nie musi wychodzić za niego za mąż. Oboje doszli do wniosku, że jest im ze sobą dobrze tak, jak jest, i żadne z nich nie uważało, by musieli się pobrać. W głębi serca czuli się poślubieni na dobre i na złe. Od grudnia byli nierozłączni. Jack mówił, że od czasu rozwodu jest to jego najdłuższy związek z kobietą. Również dla Valerie był to najdłuższy związek od czasu jej małżeństwa. I zdecydowanie najlepszy. W restauracji mieli tego wieczoru wyjątkowo dużo pracy. Mike'a nie było, ponieważ musiał wyjść na długi, okraszany rzadkimi specjalnościami obiad, z którego miał napisać recenzję. April lubiła chodzić z nim na takie obiady, ale dziś mieli zbyt dużo rezerwacji, by mogła zostawić kuchnię. Jej restauracja miała się jak nigdy dotąd. April przyjmowała rezerwacje nawet z miesięcznym wyprzedzeniem.

Jeżeli zyski utrzymają się na takim poziomie, to spłaci mamie dług szybciej, niż po cichu na to liczyła. Tego wieczoru wszyscy uwijali się po kuchni jak w ukropie, sala była pełna, a kolejni goście czekali w przedsionku. Jeden z asystentów kucharza stał przy piecu kuchennym nad kilkoma skwierczącymi patelniami. April stała do niego plecami, gdy naraz usłyszała urwany krzyk, odwróciła się gwałtownie i zobaczyła nad piecem słup ognia. Na jednej z patelni wystrzelił wysoki płomień, który w okamgnieniu przeniósł się na wiszące wyżej ręczniki. Te zapłonęły jak świece. Asystent strącił ręczniki na podłogę i zaczął je zadeptywać, ale w tej sekundzie ogień nad piecem buchnął jeszcze większym płomieniem. Jeden z kelnerów, który akurat wpadł do kuchni, schwycił ze ściany gaśnicę i wycelował ją w piec kuchenny, ale April zdjęta paniką, wyrwała mu gaśnicę z ręki i sama zaczęła nią tłumić ogień, który jednak wcale nie słabł i coraz bardziej wymykał się spod kontroli. Ludzie podnieśli wrzawę. Do kuchni wbiegł Jean-Pierre i zaczął odciągać April od ognia, ale ona go odepchnęła i dalej strzelała strumieniem piany, jednak w tym momencie płomienie ogarnęły już całe pomieszczenie, a ludzie zaczęli pierzchać z budynku. April usłyszała nadciągające syreny straży pożarnej, chociaż wozy były wciąż daleko. Jean-Pierre i inni pracownicy krzyczeli do niej, żeby uciekała z kuchni, ale ona nie umiała się ruszyć z miejsca. Restauracja, która była jej dzieckiem, jej pierwszą wielką miłością, stanęła w ogniu i April nie miała zamiaru zostawiać jej na pastwę

płomieni. Tymczasem pożar przedarł się już przez otwarte drzwi na salę. Syreny straży pożarnej wyły coraz donośniej. April poczuła na plecach i ramionach dotkliwy piekący ból i nagle w kuchni pojawili się, nareszcie, mężczyźni w ciemnych kombinezonach z wężami tryskającymi strugami wody. Pomieszczenie wypełniły gęste kłęby czarnego dymu, jakiś strażak chwycił ją na ręce i wyniósł na zewnątrz. Była zamroczona, w głowie jej szumiało. Ludzie patrzyli, jak sadza ją na krawężniku i zakłada jej maskę tlenową. April usiłowała wstać, wciąż chciała walczyć z pożarem, wciąż widziała płomienie i zalewające kuchnię strugi wody. Było jasne, że restauracja będzie zdewastowana. Szlochała spazmatycznie, gdy dwaj kelnerzy przykucnęli przy niej, nie pozwalając jej zdjąć maski i wstać. Usłyszała, jak któryś ze strażaków przywołuje karetkę pogotowia i wrzeszczy w mikrofon, że jest kobieta w zaawansowanej ciąży. April chciała tylko jednego: wstać i wrócić do kuchni. Szlochała rozpaczliwie, nie mogąc się opanować. Ambulans nadjechał po kilku minutach. Kiedy walczyła z prowadzącymi ją do karetki sanitariuszami, nagle straciła przytomność. W tym czasie jeden z kelnerów zadzwonił do Mike'a. Zdał mu szybko relację z tego, co się dzieje, że w restauracji wybuchł pożar, że prawdopodobnie budynek będzie całkowicie zniszczony, że April zabrała karetka pogotowia, ale nie wiedzą do którego szpitala.

Mike w popłochu zadzwonił pod numer alarmowy, gdzie powiedzieli mu, by pojechał do centrum leczenia oparzeń Weill-Cornell. Mike mógł teraz myśleć wyłącznie o April i dziecku. Kelner powiedział mu, że nie chciała opuścić kuchni i gasiła pożar do ostatniej chwili, aż w końcu wyprowadzili ją strażacy. Mike dosłownie wystrzelił przez drzwi restauracji, którą miał recenzować, i wybiegł na ulicę. Przywołał szybko taksówkę i niespełna dziesięć minut później był już w szpitalu. April leżała na oddziale intensywnej terapii. Mike powiedział recepcjonistce, że April jest w ósmym miesiącu ciąży. - Tak, wiemy o tym - odparła spokojnym głosem pielęgniarka. - Bada ją w tej chwili położnik. - Czy zaczął się poród? Mike wpadł w panikę. Co, jeśli dziecko nie żyje? Albo April? Nawet nie wiedział, jak ciężko jest ranna. - O ile mi wiadomo, nie - odparła pielęgniarka. - Muszę się z nią zobaczyć! - powiedział desperackim głosem Mike. - Sala dziewiętnaście c. Pielęgniarka wskazała mu podwójne drzwi, Mike wypadł przez nie na jakiś korytarz i nagle znalazł się wśród siedzących lub leżących na łóżkach ludzi, z ranami postrzałowymi, po ataku serca czy z otwartymi urazami głowy, między nimi ich bliskich i ludzi ze służby medycznej, aż wreszcie gdzieś na końcu zobaczył April. Leżała na łóżku nieprzytomna, z maską

tlenową na twarzy, włosami zaplecionymi w warkocz, ze sterczącym, okrągłym brzuchem, a ktoś opatrywał jej poparzenia na dłoniach i ramionach. Była pod kroplówką, opiekowało się nią dwóch lekarzy i pielęgniarka. - Jestem mężem - rzucił, nie myśląc wiele. - Jak ona się czuje? April była śmiertelnie blada, lekarze badali płód. Małe serduszko biło bardzo mocno. - Nawdychała się dużo dymu. Na ramionach są poparzenia drugiego stopnia. W którym jest tygodniu? - zapytał z powagą położnik. - Trzydziestym piątym. - Może zacząć rodzić. Z dzieckiem na razie wszystko w porządku. Pańska żona ma pewne problemy z oddychaniem, jeżeli nie minie w niej napięcie, dziecko może postanowić przedwcześnie wyjść na świat. Mike nie wiedział, czy krzyczeć, czy płakać. Miał ochotę szarpać ją za ramiona za to, że sama chciała walczyć z ogniem. Jak mogła być tak niemądra? Ale April wyglądała na tak chorą i kruchą, że nie potrafił się dłużej na nią złościć. Stał tylko nad jej łóżkiem, patrzył bezradnie i płakał. Lekarze zajmowali się nią ponad godzinę. W końcu April odzyskała świadomość, ale rozkasłała się i zaczęła wymiotować, z trudem łapała oddech. Położnik stwierdził regularne skurcze co dziesięć minut. Wody wprawdzie nie odeszły, ale lekarz nie był tym uspokojony. Jedyną dobrą wiadomością, było to, że serce dziecka biło mocno i miarowo. Przez całą noc trzymali ją na oddziale intensywnej terapii, a Mike nie

odstępował jej ani na moment. April była zbyt słaba, by mówić, poza tym wciąż miała założoną maskę tlenową, ale wiedziała, że Mike jest obok. Lekarz podał jej środek na powstrzymanie skurczów i rano skurcze rzeczywiście ustały. April wyglądała okropnie, w pokoju, do którego ją przewieźli, wciąż było czuć zapach dymu. Lekarze powiedzieli, że maska tlenowa ma pomóc w równym stopniu jej, co dziecku. Mike zatelefonował do ojca April, aby poinformować go 0 wydarzeniu. Po południu do szpitala przyjechał Patt z Maddie. Po drodze mijali restaurację i po cichu szepnęli Mike'owi na ucho, że budynek wygląda okropnie. April wyglądała równie źle. Dopiero wieczorem Mike zadzwonił do jej matki w hotelu Ritz w Paryżu. Wcześniej April prosiła, żeby nie dzwonił. Nie chciała psuć mamie podróży. Kiedy zadzwonił, w Paryżu było po północy. Opisał Valerie wszystko, co się stało, i zapewnił, że April nic nie grozi. Z restauracji pozostały zgliszcza, ale córce nic się nie stanie, dziecku również nie. Zdaniem lekarzy, przez następnych kilka tygodni będzie musiała wiele odpoczywać, aby bezpiecznie doczekać do terminu porodu. - Boże, jak to się stało!? - Valerie krzyknęła przerażonym głosem, a w tle Mike słyszał nerwowe pytania Jacka. Była zła, że Mike nie zadzwonił od razu, ale znała córkę, wiedziała, jaki upór potrafi okazać, byle nie niepokoić matki, i słusznie podejrzewała, że to ona nie pozwoliła mu dzwonić do Paryża. - Nie wiem, nie było mnie w restauracji - odpowiedział Mike

zmęczonym głosem. - Chyba zapaliło się coś na patelni. Tego dnia odwiedziło ją w szpitalu kilku jej pracowników. Mówili, że restauracja jest całkowicie zniszczona, zarówno wskutek pożaru, jak zalania wodą ze strażackich pomp. April robiła wszystko, co w jej mocy, żeby powstrzymać pożar, nie wahając się narażać własnego życia, jednak na próżno. Restauracja była dobrze ubezpieczona, ale jej odbudowa potrwa długo, poza tym Mike wiedział, że do tego czasu nic nie będzie w stanie pocieszyć April. Najważniejsze jednak, że nie urodziła za wcześnie. Przez całą noc Mike'owi krążyła po głowie myśl, że byłaby to dla nich kara za to, że nie chcieli dziecka. Mogli je stracić, ale nie stracili. Był szczęśliwy, że ani dziecku, ani April nie stało się nic poważnego, a cała reszta go nie obchodziła. - Wracam do domu - powiedziała stanowczo Valerie. - Jutro rano lecę pierwszym lotem - postanowiła, a Jack pokiwał głową z aprobatą. Mike zapewniał, że April czuje się dobrze, doznała tylko niewielkich poparzeń i przeżyła szok, ale rozumiał, że w takiej chwili matka chce być razem z córką. Valerie zapytała, czy może rozmawiać z April, która wzięła od Mike'a telefon. Przed chwilą pielęgniarka po raz pierwszy zdjęła jej maskę tlenową. April z trudem wychrypiała z siebie parę skrzekliwych słów, ale zapewniła, że czuje się coraz lepiej i absolutnie nie chce, by Valerie przylatywała do Stanów. Jeszcze raz powtórzyła, że nic jej nie jest, i obiecała, że Mike będzie ich o wszystkim na bieżąco informował. Powiedziała, że przez jakiś czas będzie teraz mieszkać u Mike'a, i podała mamie numer jego telefonu. Uparcie

powtarzała, że nie ma żadnego powodu, by przerywali podróż po Europie. Kiedy Valerie odłożyła słuchawkę, odwróciła się do Jacka i wybuchnęła płaczem. Minęło kilka minut, zanim się uspokoiła, sparaliżowana strachem, a zarazem owładnięta poczuciem ulgi. - Co się stało? - dopytywał się Jack, tuląc ją w ramionach. Z tego, co słyszał podczas prowadzonej przez Valerie rozmowy, rozumiał tylko, że stało się coś złego, ale April żyje. - Spaliła się restauracja - powiedziała Valerie, ocierając łzy. -April sama próbowała gasić pożar, ale jej się nie udało, poparzyła się i niemal zaczęła rodzić. - Zadzwonię do recepcji, żeby natychmiast zarezerwowali dla nas lot powrotny - powiedział Jack, nie mniej przerażony niż Valerie. - April nie chce, żebyśmy przyjeżdżali - odparła Valerie, wciąż w ramionach Jacka. - Według Mike'a, April czuje się dobrze. Będzie nas o wszystkim informował. April ma słaby głos i ledwie mówi, ale nic jej nie grozi, dziecku również nie. Może powinniśmy zaczekać i zobaczyć, jak sytuacja będzie wyglądała jutro. April niepotrzebnie się zdenerwuje, jeśli wrócę bez jej przyzwolenia. Dobrze znała córkę. W czasie rozmowy z April nie odniosła wrażenia, żeby musieli natychmiast wracać, choć oczywiście wszystko to budziło w niej niepokój. Valerie wiedziała też, że April okropnie przeżyje stratę restauracji. Będzie musiała wykazać dużą cierpliwość i poczekać na wybudowanie

nowej. - Zrobię, jak zechcesz, Valerie - zapewnił ją Jack. - Możemy zostać albo wrócić. Pocałował ją, a Valerie skinęła głową z wdzięcznością. W końcu postanowili poczekać dzień albo dwa, zanim podejmą ostateczną decyzję. Mike stał nad łóżkiem i patrzył na April, która nie miała już założonej maski tlenowej. Nie wiedział, czy ma ją udusić, czy wycałować, tak wielką czuł ulgę, że jej i dziecku nic się nie stało. - Jak mogłaś w pojedynkę brać się do gaszenia pożaru? -W oczach miał łzy, gdy stawiał to pytanie. - Przepraszam, Mike... Myślałam, że mi się uda, ale ogień rozprzestrzeniał się za szybko i zrobiło się strasznie gorąco. Coś karmelizowali na patelni, nie opanowali ognia... - O mały włos urodziłabyś wczoraj dziecko. - Na te słowa jej ręka instynktownie powędrowała na brzuch. - Skurcze występowały co dziesięć minut. Na szczęście udało się je powstrzymać - uspokoił ją, a w duchu postanowił, że do dnia porodu nie zostawi jej samej. Okłamałem lekarzy - powiedział po chwili. - Chciałbym teraz, żebyś przywróciła mi dobre imię. - Co im powiedziałeś? April kręciło się w głowie, ale czuła się o niebo lepiej niż dzień wcześniej. Jej policzki nabrały rumieńców, a dłonie i ramiona już tak mocno nie bolały. Oparzenia okazały się mniej głębokie, niż sądzono

przy pierwszych oględzinach. Miała wiele szczęścia. Mike także. Mógł ją stracić na zawsze. - Powiedziałem, że jestem twoim mężem. Teraz chciałbym, żeby to była prawda - wyznał cicho i pocałował ją. W jej włosach wciąż wyczuwał swąd dymu, ale nie zwracał na to uwagi. - Wyjdziesz za mnie, April? Pobierzmy się, zanim dziecko Przyjdzie na świat. To byłoby dla niego coś wspaniałego. - Dla niej - poprawiła go April z uśmiechem, ale zaraz spoważniała i popatrzyła mu w oczy. - Nie musisz się ze mną żenić tylko dlatego, że jestem w ciąży. - Chcę się z tobą ożenić, bo stanowisz zagrożenie dla siebie samej i muszę cię mieć na oku. Jeżeli jeszcze raz postanowisz gasić szalejący w kuchni pożar, to, jak Boga kocham, kopnę cię w tyłek, panno April Wyatt. Więc jak będzie? - Z czym? Uśmiechała się do niego. Miał rację. Oboje mieli zupełnego fioła. Ale zawsze tak z nimi było, od pierwszego spotkania. - Tak... właściwie dlaczego nie - odparła po chwili. - Ale nie mogłabym poczekać, aż stanę się szczupła? I będę mogła włożyć piękną suknię ślubną? Planuję tylko jeden ślub w życiu. - Ja również. Dla mnie możesz włożyć choćby prześcieradło. Pobierzmy się przed narodzeniem dziecka, jeśli nie masz nic przeciwko temu. - Cóż, od dzieciństwa marzyło mi się, aby zostać czerwcową panną

młodą. Uśmiechała się szeroko, nie mogąc wciąż uwierżyć, że Mike się jej oświadczył. Miała wrażenie, że to sen. - Jesteś stuknięta, chyba dlatego cię kocham, ale jedno muszę przyznać, masz więcej jaj niż bombek na choince - stwierdził ciężko Mike, wciąż myśląc o jej próbie gaszenia ognia. Jakaś jego część podziwiała to, co April zrobiła, ale druga miała ochotę zwymyślać ją za to jak dziecko. - Mogę zadzwonić do mamy? - głos miała nadal ochrypły i skrzekliwy ale jej twarz jaśniała ze szczęścia. Mike wybrał numer hotelu Ritz w Paryżu i podał jej do rąk telefon. Ogarniała go wielka ulga na widok szczęśliwej April. Dzień wcześniej zdawała się umierać. Ich dziecko również mogło zginąć. April poprosiła o połączenie z pokojem matki, a Valerie natychmiast podniosła słuchawkę, obawiając się najgorszych wieści. - Cześć, mamo - zachrypiała April. - Zaręczyłam się. - Na miłość boską, co oni ci podali, April? - zapytała Valerie, wciąż głęboko wstrząśnięta niedawną wiadomością o pożarze. - Hm, nie wiem - odparła szczerze April; właściwie nikogo nie pytała o zawartość kroplówki, a wciąż czuła zawroty głowy. - Bierzemy ślub. - Kiedy? - W czerwcu. Przed narodzinami dziecka. - Wypowiadając te słowa, wzięła Mike'a za rękę, a on się do niej uśmiechnął. - Kochanie, czy do czasu naszego powrotu możesz się trochę

uspokoić? - zapytała Valerie, czując, że jest na skraju wyczerpania nerwowego. - Najpierw gasisz pożar, potem się zaręczasz, Boże, siedź po prostu i do mojego przyjazdu nie ruszaj się z miejsca. Nie wiem, zaśnij albo coś... Ale na twarzy Valerie pojawił się uśmiech. Przynajmniej tym razem nie była to zła wiadomość. Uważała zresztą, że to dobra decyzja. Polubiła Mike'a, choć zaczął od potężnego falstartu. Nigdy jednak nie traciła nadziei, że uda mu się pozbierać w tej ciężkiej sytuacji i rzeczywiście tak się stało. - Będę mogła wydać weselne przyjęcie? - zapytała matka, a April się roześmiała. - Oczywiście. Jack coś gestykulował energicznie, kiedy pytała o wesele, a Valerie kiwnęła głową. - Jack mówi, żeby zrobić wesele u niego, jego mieszkanie jest większe. - Może być - odparła niewyraźnie, z trudem wypowiadając słowa. Ale chcemy zaprosić tylko najbliższych. Potem zorganizujemy coś większego, kiedy urodzi się dziecko, i kiedy będę mogła włożyć na siebie przyzwoitą sukienkę. - April otarła z oczu łzy; wszystko to napawało ją wielkim strachem i martwiła się o dziecko. - Mamo, kocham cię. Przepraszam, że zrobiłam coś tak głupiego. Więcej nie będę. - Mówiła jak mała dziewczynka, podniosła na Mike'a oczy. - Wiem, kochanie, wiem - odpowiedziała matka pocieszającym

tonem, czując, jak napływają jej łzy do oczu i jak Jack bierze ją za rękę. - Mam nadzieję, że coś takiego nigdy się już nie wydarzy. Zdawała sobie sprawę, że April będzie załamana, gdy dotrze do niej wreszcie, w jakim stanie jest restauracja. Na razie była jeszcze oszołomiona. Przeżyła potworny szok. - Bądź teraz grzeczna i dbaj o siebie. Musisz się przygotować na wesele. I na dziecko. Dużo wypoczywaj. - Dobrze, mamo - powiedziała April, rozłączyła się i oddała Mike'owi telefon. Kiedy Mike ją znowu pocałował, April uśmiechnęła się i zapadła w sen. ROZDZIAŁ 18 Następnego dnia lekarze wypuścili April ze szpitala. Nie miała już więcej skurczów, dziecku nic nie groziło, a natlenienie organizmu wróciło do normalnego poziomu. Wciąż mówiła ochrypłym głosem z powodu podrażnienia dymem, którego się nałykała, na rękach nadal miała opatrunki, ale poza tym nie było żadnego niebezpieczeństwa. Wszyscy powtarzali, że miała mnóstwo szczęścia, a ona o tym wiedziała, jeśli oczywiście nie brać pod uwagę zniszczonej restauracji. Ze szpitala pojechali prosto do mieszkania Mike'a, który nie chciał się zgodzić, żeby po drodze obejrzeć wypalone zgliszcza. Jednak dwa dni później nie potrafił powstrzymać April. Stała i płakała cicho, patrząc na pogorzelisko. Wszędzie stała woda i leżały kawałki stłuczonego szkła.

Strażacy musieli wybić okna wystawowe, aby wejść z wężami do wnętrza. Woda poczyniła znacznie większe spustoszenia niż ogień. April nie miała pojęcia, od czego w ogóle powinna zacząć remont budynku. Wówczas niespodziewanie odwiedził ją Larry, mąż Ellen. Wycenił wstępne koszty robót i obiecał, że zgromadzi odpowiednich podwykonawców. Zaproponował, że sam będzie nadzorował odbudowę, i oszacował zakończenie prac w ciągu trzech, czterech miesięcy - na pierwszego sierpnia, a najdalej na Święto Pracy. April uznała, że jakoś to przeżyje. Koszty remontu miało pokryć ubezpieczenie. Dochodzenie stwierdziło przypadkowe zaprószenie ognia w kuchni, nie było mowy o podpaleniu. Teraz April mogła już tylko usiąść i przeczekać następne trzy w najgorszym wypadku cztery miesiące. Przygnębiona wróciła do mieszkania Mike'a, powtarzając sobie, że przecież mogło się skończyć o wiele gorzej. Miała też świadomość, że z chwilą, gdy Larry wziął na siebie ciężar remontu, los restauracji znalazł się w dobrych rękach. Nie wiedziała, co w tym czasie zrobić z pracownikami, ale obiecała im pracę po odbudowie budynku. Jedynie Jean-Pierre postanowił wrócić do poprzedniego miejsca pracy, co April uznała za mądrą decyzję, z ulgą przyjmując jego rezygnację. Uczucia, jakie wobec niej żywił, utrudniały relację między nimi, jemu było ciężko, a i April również. Kochała Mike'a, nie jego, bez względu na to, jak bardzo Jean-Pierre karmił się nadzieją. Niewątpliwie był znakomitym sommelierem i April żałowała, że traci profesjonalistę, ale

tak było lepiej. Cały czas czuła na sobie jego tęskny wzrok lub wrogie spojrzenia, gdy zjawiał się przy niej Mike. Mike, gdy tylko mógł, pozostawał z April. Położnik zalecił jej absolutny odpoczynek przez najbliższy tydzień, aby nie wróciły skurcze. Zresztą nie miała nic do roboty. Wiedziała, że rozmowy z podwykonawcami prowadzi za nią Larry, a przede wszystkim trzeba uprzątnąć rumowisko. Larry nie był jeszcze pewny, ale wyglądało na to, że nic nie da się uratować. Któregoś popołudnia leżała w łóżku, gdy nagle przyszło jej na myśl, że o trzeciej Larry ma spotkanie w restauracji z elektrykiem. Mike wyjechał rano do redakcji. Czuła się doskonale i pomyślała, że wylegiwanie się przez cały dzień w łóżku nie ma sensu. Włożyła dżinsy i T-shirt, zaplotła włosy i wyszła z mieszkania. Kiedy Mike zadzwonił do niej na telefon komórkowy, April zapewniła go, że leży grzecznie w łóżku. Chwilę później weszła do magazynu Wallgreensa przy Trzeciej Alei i kupiła mocne kalosze do pracy w ogrodzie, a dziesięć minut potem dotarła do restauracji - tuż przed przyjazdem Larry'ego i elektryka. Stanęła przed wejściem z grobową miną. Miała ze sobą klucze i otworzyła drzwi. Larry, który dostał zapasowy komplet kluczy, ze zdziwieniem zobaczył stojącą w otwartych drzwiach April. Wiedział, że powinna była wypoczywać i nie wychodzić z domu. - Myślałem, że leżysz w łóżku - odezwał się podejrzliwym głosem i przedstawił jej elektryka.

Wszyscy troje weszli do środka. Gryzący swąd spalenizny drażnił gardła. Stali w dwudziestocentymetrowej wodzie. - Najpierw musimy wszystko osuszyć - powiedział Larry. Całkowicie zalana była piwnica, gdzie April trzymała wina. Butelki nie stały jednak bezpośrednio na podłodze, wszystkie leżały na specjalnych stojakach, więc raczej nic im się nie stało. Dla pewności April zeszła na dół, żeby to sprawdzić, a Larry zaczął oprowadzać elektryka po restauracji. Z westchnieniem ulgi stwierdziła, że butelki są nienaruszone, i powoli, nie bez trudności, zaczęła wchodzić z powrotem na górę. Kiedy stali wszyscy troje w kuchni, rozbrzmiał jej telefon komórkowy. Dzwonił Mike. - Co robisz? - zapytał zwyczajnym tonem. - Nic takiego - odparła niewinnie. W momencie gdy to mówiła, w kuchni rozległ się donośny trzask, kiedy elektryk zerwał ze ściany jakieś nadpalone panele. - Co to było? - spytał zaniepokojony Mike. - To w telewizji - odrzekła April, odchodząc szybko na bok, żeby Mike nie mógł słyszeć obu mężczyzn. - Po pracy mam coś do zrobienia. Przyjdę do domu później niż zwykle - powiedział tajemniczym głosem. - W porządku. U mnie nic ciekawego, leżę i odpoczywam -mówiła, przechodząc przez rumowisko i podnosząc wysoko nogi. - Nie wiem dlaczego, ale mam dziwne wrażenie, że coś ukrywasz -

rzekł Mike, gdy w oddali rozległo się głośne pęknięcie kolejnego odrywanego panelu. Hałas nie był już tak donośny jak poprzedni. April przez moment chciała się przyznać, dokąd przyjechała, jednak nie zdobyła się na odwagę. - Nie martw się, Mike. Naprawdę. Nic mi nie jest. - Coś ci nie ufam - powiedział, a ona się roześmiała. Cóż, w tym wypadku miał rację. - Kocham cię. Do zobaczenia wieczorem - odpowiedziała tylko. Od czasu pożaru Mike był dla niej wspaniały, ale nie mógł spędzać z nią całego dnia. Musiał chodzić do pracy, a wieczorem tego dnia miał do napisania pilną recenzję. Musiał też wrócić do restauracji, z której wybiegł tak nagle w dniu pożaru, wciąż jednak brakowało mu czasu, żeby umówić takie spotkanie w ciągu dnia, a wieczorami niechętnie zostawiał April samą w domu. - Do zobaczenia. Uważaj na siebie. Chciałabyś czegoś? Mike starał się pomagać, na ile tylko mógł i potrafił. Był dla niej jak do rany przyłóż. Teraz, gdy podjął decyzję o związku z April, trząsł się o nią przez cały czas. Pożar pozostawił w nim ślad śmiertelnego przerażenia. Mike w ułamku chwili zrozumiał, ile April i dziecko dla niego znaczą. Każda minuta spędzona z nią wydawała mu się drogocennym darem. - Tak - powiedziała ponurym głosem, rozglądając się wokół siebie. Chciałabym, żeby restauracja była odbudowana i żeby siedzieli w niej

goście. - Niebawem tak będzie. Słyszałaś, co mówił Larry. W najgorszym razie na Święto Pracy, a przy odrobinie szczęścia po trzech miesiącach. Mike wiedział, jakie to dla niej ważne i jak załamała ją utrata restauracji. Ale miał świadomość, że mogło być jeszcze gorzej. April i dziecko mogli stracić życie. - Rumowisko wygląda naprawdę źle - powiedziała. - Skąd wiesz? - zapytał podejrzliwie Mike, a April szybko się poprawiła. - Ee... to znaczy, tak mówił Larry. Właśnie dzwonił, spotkał się z elektrykiem. Mike nie uwierzył, instynktownie wyczuwał, gdzie April się znajduje. Nie potrafiła usiedzieć w miejscu pięciu minut, nie potrafiła nie myśleć o restauracji, którą tak kochała. - Mówią, że otwarcie nastąpi jeszcze później? - spytał zatroskanym głosem. - Nie, ale szczerze wątpię, żeby udało im się wszystko zrobić w trzy miesiące. Larry wciąż twierdzi, że to możliwe, w najgorszym razie będą to cztery miesiące. Obiecał, że w Święto Pracy restauracja będzie czynna. Westchnęła głośno. Cztery niekończące się miesiące. To było dla niej jak wieczność. - Potraktuj to jak urlop macierzyński. Będziesz miała dwa, trzy miesiące na opiekę nad dzieckiem, a oni w tym czasie poskładają

wszystko w całość. Nawet się nie zorientujesz, jak szybko to minie. Zresztą latem zawsze jest mniejszy ruch. - Wcale nie - poczuła się niemal urażona. - W weekendy chętnie przychodzą ludzie, którzy nie wyjeżdżają z miasta, a w ciągu tygodnia mamy stałych bywalców. - Przepraszam, kochanie. Cóż, w tym roku musisz potraktować lato jak wakacje, w każdym razie większą jego część. Będziesz zajęta dzieckiem. Być może w lipcu moglibyśmy wyskoczyć na Long Island na parę tygodni? Próbował ją pocieszać, choć wiedział, że April nie będzie miała ochoty na wyjazd. Chciała tylko jednego, żeby restauracja „April w Nowym Jorku" była otwarta, najlepiej tak szybko, jak tylko zdolne będą tego dokonać ludzkie siły. - Nie, raczej nie - powiedziała ostrożnie, nie chcąc go dotknąć, ale była kobietą czynu, zawsze miała plan. - Powinnam doglądać prac remontowych. - Nie wątpię, że tak będzie - roześmiał się Mike. - Tylko proszę, na razie na siebie uważaj, dobrze? Możesz doglądać, ale niczego nie dźwigaj. Nie chcę, żeby coś ci się stało, April. Oboje wiedzieli, że była na ostatniej prostej, jeśli tak można powiedzieć. Termin porodu upływał za niespełna cztery tygodnie. Teraz, gdy byli razem, czas upływał im bardzo szybko. Minęły dwa miesiące, a Mike zachowywał się wobec niej tak wspaniale, jakby od lat planowali wspólne dziecko. Wciąż czuł w sobie niepokój, ale dużo

mniejszy niż dawniej. Terapeuta, do którego regularnie chodził, bardzo mu pomagał. Mike już się nie wahał. Często rozmawiał o tym ze swoim przyjacielem Jimem, który powiedział w końcu, że zwyczajnie jest z niego dumny. - Do zobaczenia wieczorem, April - powiedział Mike i rozłączył się. Postanowił zadzwonić do swoich rodziców, aby powiedzieć im o dziecku. Był to jego pierwszy telefon do domu od wielu lat i, jak można się było spodziewać, zakończył się katastrofą. Matka była pijana, gdy odebrała słuchawkę, w pierwszej chwili nie poznała jego głosu i nie obchodziło jej żadne dziecko. Nie zapytała nawet, czy się żeni ani jak się miewa. Ojca akurat nie było w domu. Mike zostawił mamie numer swojego telefonu komórkowego, ale rodzice nigdy nie oddzwonili. Poruszył potem ten temat w rozmowie z terapeutą i ostatecznie zdecydował raz na zawsze zamknąć rozdział swojego domu rodzinnego. Rodzice się nie zmienili, on był teraz z April i mającym się urodzić dzieckiem. Nareszcie otwierała się przed nim perspektywa normalnego i szczęśliwego życia. April wróciła do Larry'ego i elektryka, który po pierwszym obchodzie powiedział, że może założyć lepszą instalację elektryczną i dokładnie pokazał jej, gdzie i w jaki sposób. Nowa instalacja byłaby nieco droższa, ale April uznała, że warto zainwestować. Nowy system zapewniałby nowocześniejsze zabezpieczenia przeciwpożarowe i większą moc. Zdaniem elektryka, prace mogą potrwać dwa miesiące, ale może je zacząć najwcześniej za dwa tygodnie, po ukończeniu

aktualnie realizowanych prac. Larry starał się wywrzeć lekką presję na elektryka, aby ze wszystkich sił postarał się pomóc April. Podkreślał, że jest niezamężna, w zaawansowanej ciąży, a restauracja to jej jedyne źródło utrzymania. Gotów byłby zagrać na skrzypcach, byle prace zostały wykonane szybko i planowo. Po wyjściu elektryka April gorąco mu dziękowała. - Jak sądzisz? - zapytała. - Czy rzeczywiście uda nam się odbudować budynek i postawić restaurację na nogi? Larry, znając April, ani przez moment w to nie wątpił. Była kobietą, która jeśli wyznaczy sobie cel, będzie dążyła do jego realizacji bez względu na wszystko, pokonując po drodze wszelkie możliwe przeszkody. - Będzie nawet lepsza - obiecał i zapewnił, że remont uda się zakończyć w terminie. - Dobrze cię znam - powiedział wesoło. Urodzisz dziecko, odbudujesz świetną restaurację, wystartujesz w wyborach na burmistrza, a w lipcu otworzysz knajpę w Hamptons. Może to dobry moment na drugą restaurację, April? Masz czas, żeby się trochę zorientować i poszukać dobrej lokalizacji. - Przede wszystkim chcę, żeby do tej wrócili goście - powiedziała niespokojnym głosem. Kiedy rozmawiała z Larrym, na jej telefon komórkowy zadzwoniła mama z Paryża i April z rozpędu powiedziała, gdzie się znajduje. - Nie powinnaś leżeć w łóżku? - zapytała Valerie, zła na córkę. - Tak, w sumie tak... - odpowiedziała April. - Ale nie mogłam

wytrzymać. Mamy tyle do roboty i chciałam zobaczyć, co powie elektryk. Zapewnił, że wszystko uda się zrobić. - Oczywiście, że tak. Gorzej może być z tobą i dzieckiem, jeżeli nie będziesz odpoczywać w domu. Mama mówiła jak Mike. April wiedziała, że oboje mają rację, ale nie można jej było prosić teraz, żeby siedziała spokojnie w domu, gdy ma na głowie tyle niezwykle ważnych spraw. - Nie zrobię żadnego głupstwa, mamo. Obiecuję. Poza tym świetnie się czuję. Wciąż chrypiała wskutek nawdychanego dymu, ale poza tym nic jej nie dolegało, znowu czuła się silna, a dzieciak dokazywał i kopał jak nigdy dotąd. Mimo dramatycznych przeżyć, jej brzuch wydawał się jeszcze większy. Wyglądała tak, jakby chowała pod koszulką piłkę do koszykówki. Poza tym niewiele się zmieniła. Dzięki ciężkiej pracy i ciągłemu ruchowi zachowała piękną sylwetkę. Pytana przez córkę, Valerie przyznała, że dobrze się bawią w Europie i niczego im nie brakuje. Parę minut później April odszukała Larry'ego, który przyglądał się zniszczeniom w kuchni. Nie udało się uratować nic z kuchennego wyposażenia. Czego nie strawił ogień, zniszczyła woda z wężów strażackich. - Do końca następnego tygodnia wysprzątam pogorzelisko powiedział Larry, który wszystko obejrzał i miał gotowy plan działania. - Potem trzeba osuszyć budynek. Możesz już się rozglądać za nowym wyposażeniem. Znalezienie odpowiednich urządzeń na

pewno zajmie trochę czasu. April pokiwała głową. Przechodziła już przez to, kiedy pierwszy raz otwierała „April w Nowym Jorku". Tym razem będzie trudniej, bo najpierw muszą uporządkować wszystkie pomieszczenia. Larry obiecał jednak, że będzie działał bardzo szybko. Na następny dzień miał umówionych kolejnych podwykonawców. April zapowiedziała, że również przyjedzie. Larry nie pozwalał jej nic dźwigać ani podnosić, ale samo wdychanie ciężkiego powietrza na pogorzelisku wywoływało u niej lekkie mdłości. W końcu podziękowała Larry'emu, zamknęła restaurację i wróciła taksówką do domu. Kiedy o ósmej wieczorem Mike wrócił z pracy, April leżała niewinnie w łóżku, jak gdyby nigdy nic. Wcześniej wzięła natrysk i dokładnie umyła włosy, żeby Mike nie wyczuł woni dymu. Skropiła się także jego płynem po goleniu. Nie miała tu żadnych swoich rzeczy. Wszystko zostało w mieszkaniu nad restauracją, a większość nadawała się tylko do wyrzucenia z powodu odoru spalenizny. Wiedziała, że mama będzie skakać ze szczęścia, widząc, jak zniszczone meble z „Goodwilla" lądują na śmietniku. Mike wszedł do sypialni, uśmiechnął się i pochylił, aby pocałować April. Natychmiast wykrzywił twarz. - Śmierdzisz! - Słucham? - April udała obrażoną. - Skropiłam się tylko twoim płynem po goleniu. - Zalatujesz jak niedźwiadek Smokey. Nie mów, że cały dzień

przeleżałaś w łóżku - powiedział z przyganą w głosie. Ale Mike się domyślał. Musiałby ją przywiązać do łóżka, gdyby chciał trzymać April z dala od restauracji. - Przepraszam - powiedziała, patrząc na niego pojednawczo. - Po prostu nie może mnie tam nie być, Mike. Trzeba podjąć wiele decyzji. - Co mówił Larry? - zapytał, siadając na krześle obok łóżka. - Wciąż uważa, że zdążymy na Święto Pracy. Rozmawialiśmy też z elektrykiem. Chce zamontować tablicę rozdzielczą w innym miejscu i położyć nową instalację, która będzie lepiej działać i zapewni więcej prądu. Mówi, że będzie bezpieczniej. Przyczyną pożaru nie było zwarcie elektryczne, ale mogło tak się zdarzyć, a wówczas skutki byłyby jeszcze gorsze. April zdała ze wszystkiego relację i powiedziała, że zeszła do piwnicy sprawdzić wina i wszystkie butelki pozostały na szczęście w nienaruszonym stanie. Kiedy skończyła, Mike rzucił na łóżko jakieś kartki papieru, które złapała w locie. - Co to? - zapytała. - Przeczytaj. Powiesz mi, co o tym sądzisz. To tekst do niedzielnego wydania. April wiedziała, że niedziela to najważniejszy dzień, w którym zamieszczano recenzje kulinarne. Wiedziała też, że trzy strony wydruku z komputera Mike'a, które trzymała w ręku, wypełnią całą stronę niedzielnego wydania. Zwykle Mike zamieszczał w rubryce recenzje dwóch restauracji, ale jeżeli jedna szczególnie mu przypadła

do gustu lub wiedział, że warto o niej więcej napisać, to poświęcał jej całą rubrykę. - Uczciwie powiedziałem o nas szefowi, a on dostał zgodę naczelnego na druk. Wszystko jest czyste i jasne. Artykuł zaczynał się słowami: „Dzisiejszy tekst jest nie tylko recenzją, ale również ważną informacją". Być może nie wszyscy jeszcze wiedzą, że w minionym tygodniu wybuchł pożar w kuchni znanej restauracji „April w Nowym Jorku". Na szczęście nikt nie ucierpiał, jednak lokal doszczętnie spłonął. Natychmiast podjęto prace remontowe i należy mieć nadzieję, że restauracja zostanie ponownie otwarta być może już w sierpniu, a na pewno w weekend Święta Pracy. Dla wszystkich uzależnionych od wybornego jedzenia, które przygotowuje w tej restauracji Avril Wyatt, szefowa kuchni i właścicielka w jednej osobie, trzymiesięczne wakacje to z pewnością przygnębiająca nowina. We wrześniu ubiegłego roku napisałem mało pochlebną recenzję o kuchni „April w Nowym Jorku". Ponieważ znałem doświadczenie i wykształcenie pani Wyatt, raziło mnie menu jej restauracji, które wydało mi się trywialne i pospolite - począwszy od ziemniaków purée, po tradycyjne makarony zapiekane z serem, pieczeń rzymską, którą z takim upodobaniem jedzą wielkie sławy futbolu, jak Jack Adams, czy zwykłe naleśniki dla dzieci i dorosłych. Kręciłem nosem na piwo korzenne i z uśmiechem przyjmowałem zapewnienia, że hamburgery i frytki są naprawdę dobre. Jeśli dobrze pamiętam, powiedziałem

wówczas (nawet na pewno powiedziałem), że to tak, jakby słynny Alain Ducasse - u którego pani Wyatt przez dwa lata terminowała w Paryżu, a nawet została jego pierwszą asystentką - postanowił ugotować coś dla McDonalda. Co to ma być za restauracja? Pizza? Deser bananowo-lodowy? Knedle? W porządku, jest także befsztyk tatarski, udziec barani czy ślimaki po burgundzku, jakie podaje się tylko w Paryżu. Ale dzisiaj tamten recenzent musi uderzyć się w piersi i przeprosić za pomyłkę. Jak zapewne wiedzą to stali bywalcy, nie rozumiałem pewnej istotnej rzeczy. „April w Nowym Jorku" jest restauracją, w której nie tylko można zamówić wykwintny obiad - doskonałego homara, delikatną solę meuničre, wyborne osso bucco, przyrządzone tak, jak potrafiłby to zrobić wyłącznie piemoncki kucharz (poza Francją pani Wyatt praktykowała także we Włoszech, spędziwszy w Europie sześć lat, zanim postanowiła zaprezentować swój kunszt w Stanach) - ale również restauracją, która, z dala od domu, jest prawdziwym domem, w której biesiadnicy mogą znaleźć pyszności z czasów dzieciństwa, jedzenie, które poprawia humor w każdy zły dzień, jakie podsunęłaby mama, ale już tego nie robi, lub też, jak w moim przypadku, nigdy tego nie robiła. To miejsce, które rzuca wyzwanie podniebieniu, wystawia je na pokusę, drażni się z nim i je podnieca, które będzie pociechą dla twojej duszy, w zależności od potrzeby dnia. Ryba jest tutaj nie tylko świeża, ale wybornie przyrządzona. Doskonała. Kurczak, z rożna lub smażony w stylu połu-

dniowym, rozpływa się w ustach, a wraz z nim czynią to ziemniaczki puree. Białe trufle w makaronie lub risotto, podawane wyłącznie w sezonie, smakowały mi jak żadne inne w całych Stanach. Kolekcja win w piwnicy „April w Nowym Jorku" to zestaw najlepszych - i umiarkowanie drogich - win, które pochodzą z najbardziej znanych winnic chilijskich, australijskich, kalifornijskich i europejskich. April Wyatt udało się stworzyć nie tylko magiczne królestwo, w którym niepodzielne rządy sprawuje wrażliwe podniebienie, ale również niepowtarzalną atmosferę i poczucie komfortu, zaspokajające wszelkie inne potrzeby. Dorośli goście muszą rezerwować stolik z miesięcznym wyprzedzeniem, a ich pociechy stale wiercą im dziurę w brzuchu, by wybrać się do April na obiad. Nie zapomnijcie o genialnym suflecie z likierem Grand Marnier. Bijąc się w piersi, muszę wyznać, że wówczas w ogóle się na niego nie załapałem. Od tamtego czasu bywałem tam jednak dość często i pojąłem swój błąd. Co jadłem tam w Wigilię Bożego Narodzenia, kiedy wszyscy goście delektowali się gęsią, bażantem, dziczyzną, homarami, indykiem, rostbefem i puddingiem Yorkshire, za którymi szły na stół rolady „Yule logs", puddingi śliwkowe czy czekoladowe suflety? Otóż wchłonąłem dwie porcje przednich naleśników na maślance, podanych w syropie klonowym. Dlaczego? Zapomniałem tego dnia zjeść śniadanie? Nie. Ponieważ nie cierpię świąt, ale pani Wyatt pomogła mi przetrwać ten dzień w najlepszym humorze, częstując mnie prostym domowym jedzeniem, a potem podsuwając jeszcze deser lodowy z

polewą karmelową, herbatniki posypane cukrem i czekoladowe trufle domowej roboty, które nauczyła się robić u samego mistrza Alaina Ducasse'a. Tego nie wolno ci przegapić! Niestety musisz poczekać do końca lata, a tym, którzy już teraz cierpią kulinarne katusze z powodu długiej i nieoczekiwanej przerwy, mówię: Głowa go góry! - „April w Nowym Jorku " otworzy swoje podwoje najdalej w Święto Pracy! Po policzkach April toczyły się łzy gdy skończyła czytać i oddała mu kartki papieru. Nie wiedziała, co powiedzieć. Mike nie tylko odwołał swoje poprzednie, tak ostro potępiające stanowisko, ale napisał najwspanialszą recenzję, jaką czytała w życiu. Głęboko wierzył w każde napisane przez siebie słowo i oboje wiedzieli, że wszystko, co napisał, jest prawdą. Teraz będzie to wiedział również każdy, kto przeczyta jego artykuł. Kiedy Mike nad nim pracował, ogarnęło go zwątpienie, co pomyślą jego szefowie, kiedy się dowiedzą, że łączy go osobisty związek z April Wyatt. Wszystko więc szczerze im powiedział, a mimo to tekst im się spodobał. Reputacja Mike'a stała za każdym zawartym w nim słowem. Naprawdę uważał, że restauracja „April w Nowym Jorku" jest jedną z najlepszych w mieście, właśnie z powodów, które wyłożył w artykule. April nie tylko nie marnowała swoich niezwykłych umiejętności kulinarnych, ale wykorzystywała je z najwyższym mistrzostwem, w sposób bezpretensjonalny - aby serwować wykwintne dania tym, którzy mają na nie ochotę, a tym, co jej nie mają, podawać proste, domowe jedzenie. W jakim innym miejscu można spotkać znanych

sportowców, gwiazdy filmowe, koneserów kuchni, a nawet sześciolatki - wszystkich pod jednym dachem i wszystkich spożywających posiłek z wielkim smakiem? Tylko w „April w Nowym Jorku". Nawet gdyby się w niej nie zakochał, musiałby przyznać, że April serwuje znakomitą kuchnię, że pokazała odwagę i charakter, komponując takie menu, nie bojąc się osądu krytyków i snobów kulinarnych jego rodzaju. - Dziękuję, dziękuję - szeptała, zarzucając mu ręce na szyję. Zrobił tylko to, na co liczyła na samym początku, kiedy pojawił się w jej restauracji. Ale teraz było to coś znacznie więcej. Tekst nie był kolejną recenzją omawiającą menu czy kartę win. Został napisany od serca, tłumaczył filozofię jej restauracyjnej kuchni, a nawet informował, kiedy lokal zostanie znowu otwarty. Tego nie można było lepiej ująć. Lecz nagle ogarnął ją niepokój. Odsunęła się od niego na moment i zapytała: - Nie miałeś kłopotów? To znaczy... kiedy powiedziałeś im o nas? Mike pokręcił głową, uśmiechając się do niej, niezmiernie szczęśliwy, że recenzja ją ucieszyła. Był jej to winien. Jego poprzedni tekst był niepotrzebnie kąśliwy, choć menu rzeczywiście go zirytowało, nawet jeśli sama April wydała mu się najbardziej seksowną kobietą na ziemi. Uważał wtedy, że poszła na łatwiznę. Ale nie była to prawda. April zawsze wybierała najbardziej wymagającą drogę - we wszystkim. Taką już była kobietą. Zamiast oferować w restauracji albo obiady wykwintne, albo obiady domowe, April

zdecydowała się na jedne i drugie, i nie bała się tego eksperymentu. Mike szczerze wierzył w każde napisane przez siebie słowo. - To wszystko prawda - odpowiedział. - Prawda zawsze się obroni. April, cały Nowy Jork mówi o twojej restauracji. Naprawdę masz być z czego dumna, a kiedy znowu ją otworzysz, będzie jeszcze lepiej, zobaczysz. Teraz masz trochę czasu, żeby wypróbować nowe dania, dodać może coś do menu. Potraktuj tę przerwę jako urlop macierzyński. Inne matki biorą trzy miesiące urlopu, niekiedy nawet sześć. Ciesz się takimi małymi wakacjami, pobaw się z menu, spraw, aby twoje marzenie znowu się ziściło. I o nic się nie martw. Nie musiałem się z niczego tłumaczyć u naczelnego, najwyżej ze swojej pierwszej, pretensjonalnej, głupiej, ignoranckiej recenzji. Byłem ci ten tekst winien od dawna. April usiadła po turecku na łóżku, patrząc na niego roz7 jaśnionymi oczami. - Nie mogłeś mi sprawić piękniejszego prezentu - szepnęła poruszona wymową tekstu i wspaniałomyślnością Mike'a. - Nie, ten jest piękniejszy - odparł Mike, wskazując na jej brzuch. - To najpiękniejszy prezent, jaki mogłaś mi sprawić, choć także w jego przypadku popisałem się głupotą. Tak na marginesie, kiedy się pobierzemy? - zapytał z zainteresowaniem w głosie. - Może w weekend Dnia Pamięci? Mama po powrocie z Europy będzie miała dwa tygodnie na przygotowania do wesela, choć znając ją, dałaby sobie radę w pięć minut. Poza tym to tydzień przed terminem

porodu. Czasu będzie niewiele, ale dla April to miało sens. - Co będzie, jeśli dziecko urodzi się wcześniej? - zapytał trochę zatroskany Mike. Zależało mu, żeby poślubić April przed narodzinami. Uważał, że to jest bardzo ważne. - Wówczas weźmiemy dziecko na wesele - odpowiedziała po prostu April, a Mike się roześmiał. Co za kobieta! Zauważył to już podczas ich pierwszego spotkania, ale potem gdzieś ją zgubił, jakby chwycona piłka wypadła mu z rąk. Na szczęście jej nie wypadła, April nigdy nie wypuszcza piłki z rąk, a nawet jeśli, to podnosi ją i biegnie dalej. Nawet teraz, po pożarze w restauracji. - Ile osób chcesz zaprosić na wesele? Zapomniała go zapytać, a matka dopytywała o to w ostatnim mailu. - Ciebie i mnie. Nie chcę zapraszać rodziców. Nie widziałem ich od dziesięciu lat. Są zbyt pijani, żeby to ich w ogóle interesowało. Nie odezwali się od czasu jego ostatniego telefonu. Mike był gotów o nich zapomnieć, a terapeuta mocno go w tym wspierał. Jego rodzice byli już przegraną sprawą. Mike nie chciał tkwić w przeszłości, chciał patrzeć w przyszłość, ku życiu, które będzie dzielił z April. - Chciałbym zaprosić Jima z żoną. Był wielkim fanem naszego związku i dziecka, zanim jeszcze ja nim zostałem. Przed pożarem Jim dwukrotnie był w restauracji ze swoją żoną i April

bardzo ich oboje polubiła. - Pojedziemy w podróż poślubną? - zapytała, robiąc minę małej dziewczynki, a Mike się z niej roześmiał. - Oczywiście, do szpitala. Na razie nigdzie nie możesz jechać, dziecinko. Możemy w weekend zamieszkać w jakimś hotelu i udawać, że nie ma nas w Nowym Jorku, co ty na to? Albo możemy udawać, że tutaj jesteśmy i dobrze się bawimy. - Chciałabym pojechać z tobą do Włoch - powiedziała z lekko rozczarowaną minką. Mogliby odwiedzić restauracje, które oboje znali, lubili i o których tyle rozmawiali. - Może wobec tego pojedziemy w sierpniu? Zanim otworzysz restaurację? - Co zrobimy z dzieckiem? April planowała karmić dziecko piersią, a ponieważ przez pierwsze miesiące miałaby je ze sobą w restauracji, nie stanowiłoby to dla niej większego problemu. - Zabierzemy je ze sobą. Od początku będziemy je przyzwyczajać do dobrej kuchni - zażartował. - Więc plan mamy dopięty. Teraz wystarczy wziąć ślub, urodzić dziecko i otworzyć restaurację. Powiedział to tak, jakby było to równie łatwe jak strzelenie palcami, raz, dwa, trzy i gotowe. April się zaśmiała. - Coś mi mówi, że to nie będzie takie proste - westchnęła z troską w oczach. - Wesele może tak, dzięki mojej mamie, ale otwarcie restauracji to duży projekt, a poza tym ze strachem myślę o rodzeniu

tego stworzonka. - Wskazała na piłkę plażową pod bluzką, a Mike pokiwał głową. Brzuch wydawał się naprawdę wielki. April była wysoką kobietą, ale smukłej budowy ciała i wydawało się nieprawdopodobne, by coś tak ogromnego mogła wydać na świat bez większego trudu. - Wciąż zamierzasz być przy porodzie? - zapytała April. Już raz mówił, że będzie, ale April wiedziała, że Mike się boi. Jeżeli nie uda mu się pokonać lęku, to będzie przy niej Ellen. Mike pokiwał w zadumie głową. - Myślę, że tak. Bardzo chcę. Choć jednocześnie ta wizja napawała go strachem, a wiedział, że najbardziej będzie go przejmowało przyglądanie się cierpiącej April. Nie mówiła o tym, ale wyczuwał, że w miarę jak zbliżał się poród, April martwiła się nie mniej niż Mike. Organizacja wszystkiego wydawała mu się niemożliwa do przeprowadzenia, jej także. Kiedy rozmawiali o wyprawie do Włoch, April ugotowała szybko obiad. Z rzeczy, które znalazła w lodówce, zrobiła makaron primavera oraz sałatkę z cykorii z bekonem i jajkiem gotowanym bez skorupy. Zanim późnym wieczorem położyli się spać, zdążyli uzgodnić plan podróży, ustalając, że pojadą do Florencji, Sieny, Wenecji, Rzymu, Bolonii oraz Arezzo, gdzie April znała restaurację, której, jak twierdziła, absolutnie nie wolno pominąć. Paryż zgodzili się odłożyć na następny raz, zwłaszcza że w sierpniu wszystko tam jest pozamykane. Gdy po jeszcze jednym natrysku, który

zmył z niej resztki woni spalenizny, April położyła się do łóżka, objęła Mike'a i jeszcze raz podziękowała za cudowną recenzję. Mike czuł wielką ulgę, że wreszcie mógł ją napisać, od dawna bowiem chciał to zrobić, w ramach skromnego prezentu dla April. Ale warto było poczekać, bo miał nieodparte wrażenie, że nie mógł trafić na lepszy moment. - Larry uważa, że powinnam się teraz zastanowić nad otwarciem drugiej restauracji - powiedziała, ziewając szeroko, kiedy Mike wyłączył nocną lampkę. - Jedna kobieta, jedna restauracja, jedno dziecko... na więcej mnie nie stać - powiedział szczerze, choć i to było dla niego za wiele. W ciągu ostatnich czterech miesięcy przebył długą drogę, o wiele dłuższą, niż kiedykolwiek spodziewałby się przebyć. - Możemy na razie na tym poprzestać? April przytaknęła, uśmiechając się do niego, szczęśliwa i zadowolona z tego, co ma. Także nie była jeszcze gotowa na otwarcie drugiego lokalu. Odbudowa pierwszego pochłonie wystarczająco dużo energii. - Myślisz, że będziemy kiedyś mieli więcej dzieci? - zapytała, leżąc w łóżku przy jego boku. Nie potrafiła sobie wyobrazić, jak Ellen daje sobie radę z trójką takich urwisów. Sama była jedynaczką, ale bardzo lubiła swoje przyrodnie siostry, cieszyła się, że je ma, a niekiedy im zazdrościła. - Nie wiem - odpowiedział szczerze. - Niech najpierw urodzi się to jedno, dobrze?

Już ono wydawało mu się gigantycznym przedsięwzięciem. Objął April ramieniem i przyciągnął do siebie. Była kobietą, która zdobywała góry i gotowa była podbić cały świat. Mike'owi brakowało takiej dzikiej śmiałości, ale szedł za jej przykładem i szybko się uczył. Tuląc ją do siebie, czuł poruszające się w jej łonie dziecko. Trudno było mu uwierzyć, że za miesiąc zostaną rodzicami. Na myśl o tym przechodził go dreszcz szczęścia, ale gdy dłużej to rozważał, ogarniało go śmiertelne przerażenie. April potrafiła to przyjmować z dużo większym spokojem. Trzymając ją wciąż w ramionach, Mike myślał o nadchodzących tygodniach i miesiącach, i po chwili zapadł w sen. April spojrzała na niego i uśmiechnęła się. Jak się okazało, ich jedna szalona noc przemieniła się dla nich w coś bardzo dobrego. ROZDZIAŁ 19 Kiedy minął pierwszy wstrząs po otrzymaniu wiadomości o pożarze, Jack i Valerie, utwierdziwszy się w przekonaniu, że nie muszą wracać do domu, spędzili w Paryżu cudowne dni. Chwalili sobie nocleg w hotelu Ritza, gdzie oboje już niegdyś nocowali. Cieszyli się restauracjami, które również już znali, choć Valerie pokazała mu parę nowych, a April podała im adresy paru znakomitych restauracyjek, kameralnych i mniej znanych. Kilka razy, gdy wchodzili lub wychodzili z hotelu, paparazzi zrobili im zdjęcia. Żadne z nich nie cieszyło się w Europie wielką sławą, ale ich nazwiska były znane. Czuli się ze sobą bardzo dobrze.

Jack objawił niezwykłą szczodrość, kupując Valerie złotą bransoletę i futrzaną kurtkę, którą zauważyła na wystawie i długo się nią zachwycała. Zrobił jej tymi prezentami wielką niespodziankę któregoś wieczoru, mówiąc, że wychodzi tylko na chwilę zaczerpnąć świeżego powietrza. Życie z Jackiem było rzeką nieustających gestów, pełnych miłości i troski, a Valerie zaczęła odkrywać siebie, jakiej nigdy dotąd nie znała. Po raz pierwszy w życiu nie myślała o pracy, lecz wyłącznie o swoim mężczyźnie. Wieczorem przy obiedzie bawili się czasem w wymyślone przez Jacka „gdybanie". Co by zrobiła, gdyby stacja telewizyjna kazała jej wybierać między nim a posadą? Jak bardzo go kocha? - To proste - zażartowała Valerie. - Zatrzymałabym program i posadę, a z tobą spotykałabym się w podrzędnych motelach w New Jersey. A gdyby on musiał rzucić dla niej zawód sprawozdawcy sportowego albo oddać swoje miejsce w Galerii Sław, to co by zrobił? - Zawód sprawozdawcy sportowego? Proszę bardzo. Miejsce w Galerii Sław? Hmm... z tym będzie gorzej... Tyłek zdarłem, żeby tam się dostać - odparł z uśmiechem. Nieraz poważniej rozmawiali o tym, co zrobią z pracą, kiedy się postarzeją. Pracowali w branży, w której młodość liczyła się jak nigdzie indziej. - Dla mnie wzorem była zawsze Barbara Walters - powiedziała mu Valerie. - Przez całą karierę pozostawała na samym szczycie, ani na moment nie ześlizgnęła się w dół. Przychodziło jej rywalizować z

mężczyznami i swoimi rówieśnicami, a potem ze sznureczkiem młodych kobiet, ale zawsze była najlepsza i największa w swoim fachu. Poza tym po prostu ją lubię. - Naprawdę tak byś chciała? Trwać w tym zawodzie po wieczność? Żeby osiągnąć to, co Walters, trzeba przejść przez piekło. Nie wiem, czy warto - mówił Jack. Kończyli obiad w przytulnej małej restauracji w lewobrzeżnym Paryżu, którą poleciła im April. Ich ulubioną restauracją był „Voltaire" nad Sekwaną, ale tego wieczoru nie udało im się zarezerwować tam stolika. Wszyscy chcieli jeść obiad w tej restauracji, a dostawała się tam wyłącznie śmietanka le tout Paris. - Zawsze uważałam, że tak - powiedziała Valerie, odpowiadając na jego pytanie. - Czy jest coś poza tym? - Natychmiast się poprawiła: Czy było coś poza tym, zanim poznałam ciebie? April jest już dorosła i ma własne życie, dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek, lada chwila będzie miała z powrotem prosperującą restaurację, męża i dziecko. Co mam zrobić z pozostającymi mi, przy odrobinie szczęścia, trzydziestoma latami? Czy choćby z następnymi dziesięcioma? Zawsze wydawało mi się, że jedyną odpowiedzią jest praca. Uważałam tak nawet wtedy, gdy miałam ledwie trzydzieści lat. Cóż, widocznie lubię harować jak koń. Choć muszę przyznać, że dzisiaj nie jestem tego pewna. Z Jackiem była bardzo szczęśliwa, jak nigdy, ale nie mogłaby rzucić dla niego kariery zawodowej, nawet nie chciałaby. Co będzie, jeśli

któreś z nich zdecyduje się iść w swoją stronę? Jeśli coś pęknie między nimi? Wszystko jest możliwe. Czasami sytuacja nagle się zmienia, nawet w najlepszych związkach, a oni są dopiero na początku drogi. Valerie nie była gotowa rzucić na szalę własnej kariery, i Jack był tego świadomy. Zbyt ciężko pracowała przez całe życie, żeby to, co zdobyła z takim wysiłkiem, ryzykować teraz dla mężczyzny. Uważała, że po prostu nie powinna. Ale była gotowa przyjąć go w swoim świecie najlepiej jak potrafiła, na fundamentach tego, jak pracuje i żyje. Wówczas Jack zadał jej niespodziewane pytanie. Ta kwestia przemknęła wcześniej raz czy dwa przez jej głowę, ale nie miała gotowej odpowiedzi. - Uważasz, że powinniśmy się zastanowić nad zawarciem małżeństwa? Oboje byli wystarczająco dorośli, aby wiedzieć, czego i kogo w życiu chcą. Valerie zawsze myślała, że chciałaby jeszcze wyjść za mąż, ale teraz nie była taka pewna. Kochała Jacka, to nie ulegało wątpliwości, ale czy był im potrzebny dokument tego związku? Na pewno przecież nie będą mieli dzieci. Prowadzą niezależne, interesujące życie zawodowe. Darzą się miłością. Czy muszą tego dowodzić? I komu? - Nie wiem. A ty jak uważasz? - spytała, uśmiechając się do niego nieśmiało. To był bardzo delikatny temat, nadal istniała kwestia, zawsze będzie, że Valerie jest starsza. Co się stanie, jeśli któregoś dnia Jack zakocha się w młodszej kobiecie? Valerie nie chciała jeszcze raz przeżywać

koszmaru rozwodu, zwłaszcza w jej wieku. Utrata Jacka byłaby dla niej katastrofą. - Sama mam dwojakie myśli - powiedziała. - W sumie wierzę w instytucję małżeństwa i wartości, jakie za nią stoją. Zawsze wierzyłam. Ale wydaje mi się, że w naszym momencie życia małżeństwo może przysporzyć nam więcej kłopotów niż korzyści. Czy naprawdę potrzebny jest nam kawałek papieru, żeby pokazać, co czujemy? To kontrakt jak każdy inny i jeśli nadchodzi dzień, w którym jedno z małżonków chce go zerwać, nic go nie powstrzyma. Kiedy ludzie chcą odejść, odchodzą, a wówczas powstaje ogromny bałagan. Jack nie mógł się z tym nie zgodzić. - Chcę, abyś wiedziała, że jestem gotów ożenić się z tobą, gdyby to było dla ciebie ważne - rzekł otwarcie. Kiedyś taka chwila może nastąpi, ale na razie nie nadeszła, co Valerie dała mu przed chwilą jasno do zrozumienia. - Jestem otwarty, chociaż sam też nie odczuwam potrzeby zawierania związku małżeńskiego. Poza tym w zupełności się z tobą zgadzam w kwestii rozwodu. Mój był paskudny, mimo że zachowujemy z Debbie przyjacielskie stosunki. Wtedy jednak toczyliśmy boje, przede wszystkim o widzenia z Gregiem, ale także o podział majątku. Byłem u szczytu i dużo zarabiałem, poza tym nie umiałem się pogodzić z tym, że Debbie natychmiast chciała poślubić innego mężczyznę, że zdradzała mnie z klubowym lekarzem. Ona zaś nie mogła mi wybaczyć ciągłych skoków w bok z młodymi dziewczynami. To był diabelnie ciężki okres. Aż dziw bierze, że

normalnie ze sobą rozmawiamy. - Nie przechodziliśmy z Patem przez taki konflikt - wyznała Valerie. Wtedy żadne z nas nie miało pieniędzy, chętnie dzieliliśmy między siebie czas spędzony z April, a Pat poznał Maddie znacznie później. Po rozwodzie był załamany. Chciał ratować małżeństwo, nie potrafił przyznać, że od początku było nieudane, ale ja chciałam odejść. Wiedziałam, że to dla mnie zła sytuacja. Zycie akademickie i wszystko, co się z nim wiązało, śmiertelnie mnie nużyło. To, co miało sens osiem lat wcześniej, albo wydawało nam się, że ma sens, przestało odgrywać jakąkolwiek rolę. Po kilku latach byłam zupełnie inną kobietą niż ta, z którą się żenił. Pasowaliśmy do siebie, jak to mówią, niczym pięść do nosa. Czułam, że hamuje rozwój mojej kariery, a on miał wrażenie, że ciągnę go za sobą jak konia za uzdę. Stanowiliśmy żałosny duet. Nie potrafiła sobie wyobrazić, aby coś podobnego miało się przytrafić jej i Jackowi. Byli dorośli i mieli ukształtowane kariery. Nawet zwalniali trochę tempo, w każdym razie zarzekali się, że mają na to ochotę, chociaż Valerie nie była pewna, czy rzeczywiście tak jest. Od dawna pędzili najszybszym pasem ruchu i zdążyli do tego przywyknąć. Jakakolwiek zmiana w ich życiu zawodowym i publicznym nie mogła przyjść łatwo, a poza tym nie wydawała się konieczna. Żadnemu z nich nie przeszkadzała praca, którą wykonuje drugie. - Może powinniśmy zostać po prostu przy tym, co mamy -powiedział Jack. - Nikt nie każe nam brać ślubu. W tym wypadku nie działa prawo

przedawnienia. Zawsze możemy to zrobić później, jeśli będziemy chcieli, o ile nie odczuwasz potrzeby pośpiechu. Ja jej na razie nie odczuwam. I nie chcemy mieć dzieci. Uśmiechnął się. W ich związku wszystko coraz lepiej do siebie pasowało, nawet różnica wieku przestała martwić Valerie, a Jack nigdy się nią nie przejmował. W tym wieku dziesięć lat różnicy zdawało się nie mieć znaczenia, ani dla nich, ani dla innych osób. Kogo to obchodzi? Czuli się sobie równi pod każdym względem. - Po co brać się do poprawiania czegoś, co nie jest zepsute - dodał Jack z uśmiechem. Valerie się podobało, że Jack pozostawał otwarty na możliwość zawarcia ślubu, choć nie odczuwał teraz takiej potrzeby, a ona także nie. Ich dzieciom również na tym nie zależało. Media kilka razy zauważyły ich razem, ale nikt się nie ekscytował tym, co może ich łączyć, nikt też nie wydawał się zaszokowany. Byli dla siebie sensowną partią, pracowali w tej samej telewizji, byli cenieni i ważni w swoim zawodzie, a co najważniejsze, było im cudownie ze sobą. Czego więcej trzeba? - Co powiesz na wspólne mieszkanie? - zapytał, skoro już rozmawiali o przyszłości. - Bierzesz to w ogóle pod uwagę? Od wielu miesięcy spędzali razem każdą noc, przemieszczając się co kilka dni między swoimi mieszkaniami, ale żadne z nich nie było gotowe porzucić własnego domu i dotąd zga-

dzali się, że jest za wcześnie na podejmowanie takiej decyzji. Po prostu miło było myśleć, dokąd pójdą i co będą robić, co odkrywać, co może być dobre dla ich planów na przyszłość, a na co nie mogą sobie pozwolić. Jack uwielbiał swoje mieszkanie, a Valerie lubiła swoje. Nie miałby nic przeciwko temu, żeby Valerie wprowadziła się do niego, a nawet bardzo by tego pragnął, ale sam nie chciał się wyprowadzać. Valerie również nie. Nie chciała czuć się zależna i być może zawsze tak będzie. - Nie wiem - odpowiedziała z namysłem. - Nie jestem bezgranicznie zakochana w swoim mieszkaniu, ale bardzo mi odpowiada. Być może któregoś dnia mogłabym je sprzedać. Na razie podobało jej się mieszkanie w apartamencie Jacka. Parę razy w tygodniu, gdy było to dla niej wygodniejsze, przenosili się do domu Valerie. W tej kwestii okazywali wiele zdrowego rozsądku i obojgu bardzo zależało na tym, aby się do siebie dopasować. - Może kiedy pojawi się na sprzedaż jakiś apartament w twoim budynku, będę mogła sprzedać swoje mieszkanie, kupić apartament, a nawet połączyć go z twoim. To chyba najbardziej by nam odpowiadało. Podobał mu się taki pomysł. Wydawało się, że wszystko ma swoje rozwiązanie. Nie stanęli jeszcze przed szczególnie trudnym wyzwaniem, nie musieli na razie pokonywać żadnej przeszkody, ich podróż po Europie przebiegała wprost idealnie. Nie odczuwali presji, donikąd im się nie śpieszyło, nie kłócili się i nie spierali. Mieli wokół

siebie wystarczająco dużo miejsca. Jak na razie ubarwiali sobie nawzajem życie, nic przy tym nie tracąc. Układ wydawał się doskonały. W domu Valerie utrzymywała zawsze nienaganny porządek, Jack robił trochę bałaganu, ale był to chyba jedyny ich problem, a Valerie nie miała nic przeciwko temu, żeby utrzymywać czystość i posprzątać coś czasem po Jacku. Bywało mu głupio z tego powodu, ale tłumaczył się, że po prostu nie potrafi utrzymywać porządku, nie ma w genach takiego odruchu. Wieczorem Valerie często składała jego rzeczy i odnosiła je do garderoby, a rzeczy do prania wkładała do kosza z brudami, nieraz też porządkowała jego papiery na biurku. Zupełnie jej to nie przeszkadzało, a on nie miał nic przeciwko temu. Czuł, że ktoś go kocha i pragnie o niego zadbać. W Paryżu chodzili na spacery brzegiem Sekwany, wybrali się na wystawę do Grand Palais, weszli na herbatę do hotelu Plaza Athénée, a przy okazji zaglądali do każdego napotkanego sklepu z antykami w starej części miasta. Poszli na kawę do słynnej kawiarni „Deux Magots" na St.Germain des Prés i obeszli miasto, obejmując się lub trzymając pod rękę, przystając od czasu do czasu na pocałunek. W Paryżu nikt się nie sroży na widok całującej się publicznie pary, co dodawało im odwagi. Był to najbardziej romantyczny tydzień, jaki Valerie spędziła z mężczyzną w swoim życiu. Niechętnie odlatywali ze stolicy Francji do Londynu. Spędzili tam pięć dni, chodząc do teatrów i na targi staroci. Jack

zabrał ją na zakupy na New Bond Street, gdzie w Asprey kupił dla niej srebrny wisiorek w kształcie pary papużek nierozłączek. Z Londynu Valerie zadzwoniła do Dawn i zaczęła organizować wesele April i Mike'a. Dawn bardzo się przejęła i z wielkim zaangażowaniem zabrała się do pomocy szefowej. April uparła się, żeby zaprosić wyłącznie pracowników restauracji oraz Ellen z Larrym, z kolei Mike chciał zaprosić przyjaciela Jima z żoną i jakiegoś dziennikarza, którego April nie znała. Naturalnie, przyjadą również Pat z Maddie oraz Annie i Heather. W najgorszym razie, licząc trójkę urwisów Ellen, na weselu będzie nie więcej niż czterdziestu gości. Valerie bez trudu zdoła pomieścić wszystkich w swoim mieszkaniu, choć Jack od razu zaoferował własne. Jednak wolała nie narażać go na niewygody. Valerie powiedziała Dawn, że chce zamówić najlepszy katering, jaki uda się znaleźć w Nowym Jorku, żeby April nie narzekała na jedzenie. Poprosiła ją o zawiadomienie znajomego urzędnika z ratusza oraz złożenie specjalnego zamówienia u florystki, której była stałą klientką. Valerie postanowiła ustawić w salonie pięć okrągłych stołów, każdy dla ośmiu osób. Zamierzała też zorganizować kameralną muzykę, bez żadnych nocnych tańców, skoro April wydawała wesele w porze lunchu, a goście przybędą już w południe. Wszystko wydawało się bajecznie proste. Udało im się nawet zamówić wydruk imiennych zaproszeń, które zostaną doręczone osobiście na dwa tygodnie przed datą ślubu. Kiedy Jack i Valerie wyruszali do Wenecji, wszystko było już

zaaranżowane. Jack zapowiedział, że kiedy będzie więcej czasu na świętowanie, wyda huczne przyjęcie na cześć młodożeńców. April i Valerie wzruszyły się jego propozycją. Na razie jednak April chodziło tylko o prostą uroczystość i lunch w mieszkaniu mamy, zapewne tyle tylko mógł też zaakceptować w tej chwili Mike. Wesele planowane w domu Valerie wprawiało go w nerwowość, choć powtarzał, że podoba mu się taki pomysł. April nie posiadała się z radości. Podczas wizyty w gabinecie u Ellen żartowała, że wszystko dzieje się tak, jak sobie w młodości myślała; w wieku trzydziestu lat powinna wyjść za mąż, urodzić dziecko i mieć dobrze prosperującą restaurację. Ale tu nie chodziło o to, co „powinna" robić. Chodziło o to, że była bez reszty zakochana w mężczyźnie, za którego wychodziła za mąż, i z niecierpliwością oczekiwała przyjścia jego dziecka na świat. Ellen cieszyła się ich szczęściem. Dwa dni w Wenecji były najpiękniejszymi chwilami podróży Jacka i Valerie do Europy. Majowe słońce cudownie świeciło nad kanałami, pogoda była wspaniała, a jedzenie przepyszne. Valerie stwierdziła, że po powrocie do domu będzie musiała długo głodować. Parę razy płynęli gondolą, wchodzili do starych kościołów, całowali się na łukowych mostach i wałęsali po krętych, wąskich uliczkach. Któregoś dnia popłynęli na lunch do hotelu Cipriani, na drugą stronę laguny, a dzień później zwiedzili hutę szkła na wyspie Murano. Kupili tam świecznik do mieszkania Jacka. Valerie uważała, że będzie doskonale pasował do obrazów Ellswortha Kelly'ego i łatwo Jacka przekonała.

Ostatniego dnia zjedli lunch w „Barze Harry'ego", przepłynęli gondolą pod Mostem Westchnień, a ostatnią noc spędzili w hotelu Gritti Palące, kochając się namiętnie, potem zaś wyszli na balkon i długo patrzyli na spowitą blaskiem księżyca Wenecję. - Czy może być coś doskonalszego? - zapytał Jack, otaczając Valerie ramieniem i przytulając do siebie; podróż rzeczywiście udała się znakomicie. - To była nasza podróż poślubna - powiedział z uśmiechem, a Valerie przytaknęła. Nie musieli brać ślubu, wszystko już mieli, a najważniejsze było to, o czym oboje dobrze wiedzieli, że mieli siebie. ROZDZIAŁ 20 April codziennie była w restauracji, spotykała się z podwykonawcami, doglądała pracy ekip, które Larry zatrudnił do usuwania szkód i wywiezienia tego, co zostało zniszczone przez ogień bądź wodę. Piwnica była już osuszona i tymczasowo mogli umieścić w niej wszystko, co udało się ocalić z pożogi. Odbudowa restauracji wciąż wydawała się gigantycznym przedsięwzięciem. Larry zakontraktował wszystkie potrzebne ekipy i przyjeżdżał parę razy dziennie, pomiędzy innymi zobowiązaniami, żeby osobiście nadzorować budowę. April siedziała tu praktycznie od świtu do zmierzchu, robiąc wszystko, na co tylko pozwalał jej stan i nieustannie podejmując jakieś decyzje. Mike martwił się, że April za ciężko pracuje i za mało odpoczywa, ale, jak zwykle, nie było mowy, żeby ją powstrzymać. Któregoś dnia Mike przyjechał do niej z przekąską w porze lunchu i z

przerażeniem zobaczył, jak przy pomocy łomu odrywa od ściany nadpaloną, drewnianą płytę. Na nogach miała kalosze, a na głowie kask ochronny pożyczony od kogoś z pracujących ekip. Z dużym brzuchem wiszącym nad dżinsami, twarzą brudną od sadzy i pyłu, w wielkich roboczych rękawicach wyglądała niesamowicie, zmagając się z potężnym panelem, który wkrótce legł u jej stóp. - Co ty, do diabła, robisz, April? - wrzasnął przestraszony Mike, gdy odkładała łom, ledwie go słysząc w huku młotów pneumatycznych rozbijających podłogę w kuchni. - Urodzisz, tutaj, jeśli się nie opamiętasz! - Przepraszam - powiedziała, ale na jej twarzy nie było widać poczucia winy. W głębi duszy wolała, żeby Mike sobie poszedł i żeby mogła wrócić do pracy. - Może będzie dla ciebie wstrząsem, co usłyszysz, ale musisz wiedzieć, że ci faceci potrafią to wszystko zrobić bez twojej pomocy. Kobieta w dziewiątym miesiącu ciąży nie jest niezbędnym elementem siły roboczej na tego typu budowie. Może powinnaś wstąpić do związków zawodowych? April zdjęła kask i otarła ręką twarz, uśmiechając się do niego szeroko. Sęk w tym, że pomoc przy pracy sprawiała jej radość, i Mike o tym wiedział. Nic jej nie pohamuje i nie powstrzyma. April była szczęśliwa tylko wtedy, kiedy pracowała. Usiadła na pryzmie cegieł, a Mike usiadł obok niej i podał jej sandwicza.

- Dzięki, umieram z głodu - rzekła z uśmiechem. W tej chwili pod restaurację zajechała ciężarówka. Wyszedł z niej kierowca i ruszył prosto do April. Tego dnia spodziewali się nowych elementów instalacji elektrycznej i April miała nadzieję, że to właśnie ta dostawa. - Dzień dobry, mam mebelki dziecięce dla pani April Wyatt -powiedział kierowca, wskazując ciężarówkę. - Od pani Valerie Wyatt. April zupełnie zapomniała. Matka mówiła jej przecież o tym krótko przed wyjazdem do Europy. - Niestety, już tu nie mieszkam - powiedziała, pokazując ręką pogorzelisko. - Mógłby pan zawieźć mebelki pod inny adres? - W obrębie miasta? - Kierowca nie robił wrażenia szczęśliwej osoby. - Tak, w północnej części. Kierowca pokiwał głową. Widział, że w tym miejscu nie ma gdzie ustawiać mebli. - Trzeba było nas uprzedzić - mruknął jeszcze, ale spisał adres Mike'a. - Jest tam teraz ktoś, kto odbierze przesyłkę? Oczywiście, nikogo nie było. Mike wracał do pracy, a ona musiała jeszcze zostać w restauracji. - Może być około czwartej? Kierowca zgodził się, ciężko wzdychając, odszedł do ciężarówki i po chwili odjechał. April wiedziała, że do tej pory zdąży wrócić do mieszkania Mike'a. Będzie już tak zmęczona, że z chęcią pojedzie do domu. W restauracji pracowała od ósmej rano.

- Dużo tych mebelków? - zapytał Mike. W jego mieszkaniu był tylko salon, sypialnia, nieduży gabinet i kuchnia wielkości garderoby. Mike nie miał zbyt wiele miejsca na nowe meble, właściwie na nic nie było tam miejsca. Ale April nie chciała ranić matki, zresztą dziecko musiało gdzieś spać. Wiedziała tylko, że przed wyjazdem do Europy matka kupiła kołyskę i „parę innych rzeczy". Wszystko, co niezbędne, April pożyczyła od przyjaciół. Valerie dokupiła resztę, w tym elegancką wyprawkę od Saksa, którą również miano jej dostarczyć. Była w pełni przygotowana na niemowlaka. W przestronnym, praktycznie nieumeblowanym mieszkaniu nad restauracją bez trudu pomieściłyby się wszystkie nowe mebelki. W mieszkaniu Mike'a może to stanowić problem. - Sama nie wiem. Ale po remoncie przeprowadzimy się tutaj. Mike postanowił sprzedać mieszkanie, ponieważ w przeciwnym razie mógł w ogóle nie widywać April. Większość czasu będzie przecież spędzać w restauracji, a dziecko musi przebywać razem z nią. Nie było najmniejszego sensu utrzymywać mieszkania Mike'a. Przeprowadzkę planowali jak najszybciej, kiedy apartament nad restauracją zostanie wysprzątany i odmalowany, a remont na parterze będzie dobiegał końca. - Nie bój się, zrobię miejsce na mebelki - zapewniła go April. - Ile miejsca może potrzebować taki mały dzieciaczek? Ale okazało się, że April w ogóle nie była przygotowana na dziecięce umeblowanie, które zamówiła matka. Kiedy kierow-

ca ciężarówki zastukał o czwartej do mieszkania Mike'a, miał obok siebie kołyskę, komódkę z szufladami, stół do przewijania, szafkę na zabawki, fotel bujany dla matki i pół tuzina kolorowych akwareli z Misiem Puchatkiem do powieszenia na ścianach. Valerie pomyślała o wszystkim, a zwłaszcza o tym, czego April na pewno by nie kupiła. Bała się, że April znowu pojedzie po tandetę do „Goodwilla". - Niech to jasny szlag... - szepnęła pod nosem April, kiedy kierowca wniósł ostatni mebel, a kołyskę należało jeszcze skręcić. Zapytała kierowcę, czy nie mógłby złożyć kołyski, ale dostawca nie miał czasu. Pot lał się z niego strumieniami, wtaszczył wszystko na piętro, ciężko sapiąc, a meble wypełniły dosłownie każdy centymetr mieszkania. Fotel na biegunach i szafkę na zabawki trzeba było wstawić do małej kuchni. Mike ją zamorduje. Nie miała pojęcia, co z tym zrobić, jak ustawić meble, żeby nie zawadzały a z drugiej strony, nie chciała robić matce przykrości i odsyłać zestawu. W jej mieszkaniu nie byłoby problemu, ale u Mike'a to katastrofa. Po wyjściu kierowcy April zdołała przeciągnąć elementy kołyski do sypialni, a potem wciągnęła tam jeszcze fotel na biegunach. Jeżeli po złożeniu kołyski uda się ją wcisnąć między łóżko a ścianę, to fotel powinien się jakoś zmieścić. Reszta będzie problemem. Białą komódkę z szufladkami o falistych krawędziach przepchnęła w narożnik salonu, a tuż przy niej ustawiła stół do zmiany pieluch. Mike nie miał u siebie stolika do kawy, więc pudło na zabawki postawiła przed kanapą, za którą wsunęła akwarele z Misiem Puchatkiem, bo nie

znalazła już dla nich miejsca. Nie sądziła, by Mike chciał powiesić akwarele na ścianie, w miejsce kolekcji fotografii Ansela Adamsa. Rozejrzała się dookoła i z rozpaczą musiała przyznać, że salon wygląda okropnie. Bielutkie mebelki dla niemowlaka wyglądały ślicznie, a raczej wyglądałyby ślicznie w żłobku, ale tutaj kłuły w oczy, a do tego, żeby wejść do łóżka, musieli pokonać zaporę w postaci bujanego fotela. Istny niemowlęcy tor przeszkód dla rodziców, ale nic na to nie mogła poradzić. Mike nie był na coś takiego przygotowany, kiedy wieczorem wrócił do domu. Patrząc bez słowa dookoła, robił wrażenie, jakby miał dostać zawału. Wyobrażał sobie mały koszyk dla niemowlaka, ustawiony gdzieś w kącie pokoju, a w najgorszym razie niewielką kołyskę. Tymczasem jego sypialnia zastawiona była pudłami, dziecięcymi mebelkami i kołyską, która czekała na skręcenie. Mike wyglądał, jakby miał zemdleć, i faktycznie omal nie zemdlał. - Jakim cudem małe dziecko może potrzebować tyle wszystkiego? April nie mówiła mu, że w najbliższych tygodniach znajomi podrzucą resztę rzeczy potrzebnych dla niemowlaka: parowy sterylizator, piżamki, pieluszki, wózek pożyczony od Ellen, wysokie krzesełko od jednej z kelnerek, fotelik samochodowy, którego nie potrzebował już jeden z pomocników kelnerów i wiele innych przedmiotów, o których April nie miała pojęcia i nie wiedziała nawet, do czego mają służyć. Ellen przypomniała jej, że będzie musiała jeszcze kupić plastikową wanienkę z miękkim, wyściełanym gąbką dnem do kąpieli dziecka.

April o tym nie pomyślała. Mike usiadł ciężko na kanapie, mając pod nogami pudło na zabawki i wiódł wokół tępym wzrokiem. - Przepraszam - odezwała się po chwili April. - Wiem, że straszny tu bałagan, ale wkrótce przeprowadzimy się do mnie. W to jedno krótkie popołudnie do mieszkania Mike'a wprowadziło się dziecko. Po raz pierwszy od dawna poczuł to samo, co czuł po obejrzeniu zdjęcia z USG, i widać to było na jego twarzy. April ogarnął strach. - Na miłość boską, nie możemy tak mieszkać, April. Dzieciak będzie ważył dwa, trzy kilo. Naprawdę potrzebne mu te wszystkie meble? Valerie kupiła wszystko, co polecałaby w magazynie wnętrzarskim. Były to piękne rzeczy, ale całkowicie zapełniły nieduże mieszkanie Mike'a i były dla niego przestrogą, że pozornie malutkie stworzonko przejmie niebawem kontrolę nad jego życiem w sposób, jakiego dotąd nie rozumiał, nawet w chwilach największego strachu. - Może byśmy skręcili kołyskę? Wówczas udałoby nam się uporządkować sypialnię - zaproponowała April. W tej chwili nie mogliby nawet położyć się spać, ponieważ na łóżku leżały w pudłach elementy kołyski; boki, ochraniacze wewnętrzne, materacyk i biały baldachim z oczkami obszytymi grubą nicią. - Pomogę ci - zaofiarowała się April. - Czy zdajesz sobie sprawę, że zupełnie brakuje mi umiejętności manualnych? - rzekł Mike zrezygnowanym głosem. -Nie odróżniam

śrubokrętu od młotka, a instrukcje obsługi są dla mnie niezrozumiałe. Za każdym razem, gdy dostaję coś, co wymaga złożenia, po wielu próbach wyrzucam to w końcu na śmietnik. Nigdy nie potrafię się domyślić, co zrobić z nakrętkami czy śrubkami. Żeby złożyć takie gówno, trzeba mieć dyplom inżyniera. - Damy sobie radę - powiedziała pocieszająco April. - Razem złożymy kołyskę. - Muszę się napić - westchnął Mike. Wstał ciężko i przeszedł do kuchni nalać sobie kieliszek wina. - Co to jest? - zapytał, wskazując na stolik do przewijania dziecka, gdy wszedł do salonu. Mówił jak stary zrzęda, ale wyglądał na kogoś autentycznie przestraszonego. - To stolik, na którym zmienia się dziecku pieluszkę - odpowiedziała April trochę zmieszana. - Nie można przewinąć dziecka na łóżku lub na podłodze? Mniej sprzętu zabiera ze sobą na igrzyska reprezentacja Stanów w jeździe konnej! April zmieściłaby swoje rzeczy w jednej walizce, w jej garderobie wisiały najwyżej trzy sukienki. Na sobie miała teraz tylko dżinsy, T-shirt i kalosze. Przeszła do sypialni, by zabrać się do skręcania kołyski. Rozerwała bok pudła, wydobyła z niego instrukcję i po chwili zorientowała się, że Mike wcale się nie mylił. Złożenie kołyski było o

wiele bardziej skomplikowane, niż to się mogło wydawać. Po paru minutach Mike wszedł do sypialni i odstawił kieliszek z winem. Nie mówił już o fotelu na biegunach ani bałaganie w sypialni. Podszedł do April i położył jej dłonie na ramionach, podczas gdy ona mocowała się z pudłami. - Przepraszam, kochanie. Nie byłem na to przygotowany. Ty także nie. Masz dość zmartwień z restauracją. Nie ma powodu, żebyś brała na siebie kolejne problemy. - Wiedział, że dzień wcześniej April miała spotkanie z rzeczoznawcami firmy ubezpieczeniowej i nie należało ono do przyjemnych. - Daj mi te instrukcje - powiedział, spojrzał na nie i wyszedł do kuchni po narzędzia. W ciągu następnych dwóch godzin, metodą prób i błędów, wracając kilka razy do punktu wyjścia, złożyli w końcu kołyskę. Boki z białymi jagniątkami zostały przymocowane, materacyk idealnie mieścił się w środku, a nawet udało im się zamocować baldachim. Kiedy padli wykończeni na łóżko, wyglądali jak dwójka maratończyków po przebiegnięciu linii mety. - W porównaniu z czymś takim urodzenie dziecka musi być bułką z masłem - stwierdził Mike, ale zaraz pożałował swoich słów. Spojrzał smutnym wzrokiem na April i zatęsknił za jej restauracją z powodów, które tak wyraźnie wyłożył w nowej recenzji. - Brakuje mi twojego domowego jedzenia - powiedział nieszczęśliwym głosem. April uśmiechnęła się i wstała z łóżka.

- To da się łatwo zrobić - odparła, pocałowała go i wyszła do kuchni. Mike leżał, oglądając telewizję, a piętnaście minut później w progu sypialni stanęła April. - Może nie mamy restauracji, ale masz mnie. Monsieur est servi! oznajmiła uroczyście, kłaniając się w pas, na tyle, na ile pozwalała jej ukryta pod bluzką piłka plażowa. Mike przeszedł za nią do pokoju dziennego, gdzie April nakryła do małego, okrągłego stolika, przy którym jedli posiłki. Na jego talerzu piętrzył się stosik świeżo usmażonych, puszystych naleśników, obok których stał ciepły syrop klonowy. April usmażyła naleśniki również dla siebie - spodobało jej się takie wieczorne menu. - O raju... - jęknął Mike, niczym umierający z pragnienia wędrowiec na pustyni. - Właśnie tego było mi trzeba. Usiadł przy stole, nie mówiąc słowa więcej i zaczął jeść z apetytem, a kiedy nasycił pierwszy głód, rozparł się w krześle z wyrazem błogiego zadowolenia na twarzy. - Dziękuję, April - powiedział wreszcie uspokojony. - Może wszystko jakoś się tu ułoży. - Rozejrzał się dookoła i potrząsnął głową z niedowierzaniem. - Boże, na co maluchowi tyle rzeczy... Po prostu nie wiem... - Ja też nie - przyznała April. Żadne z nich się nad tym nie zastanawiało, za dużo spraw mieli wciąż na głowie. - Cóż, jak sądzę, w sumie to bez znaczenia - stwierdził Mike. -

Wkrótce się stąd wyprowadzamy, a twoje mieszkanie jest dzięki Bogu dużo większe od mojego. April też odczuwała z tego powodu ulgę. Mieszkanie w takiej ciasnocie byłoby nie do zniesienia. Miała nadzieję, że będą mogli się przenieść już w lipcu, kiedy najcięższe prace remontowe dobiegną końca i nie trzeba będzie wdychać dzień i noc gipsowego pyłu, co nie byłoby zdrowe dla małego dziecka. Za dużo mebli w mieszkaniu na pewno dziecku nie zaszkodzi, nawet jeśli to irytowało Mike'a. Pomógł jej posprzątać po kolacji i po chwili wrócili do sypialni. Umyli się, przebrali i wreszcie położyli się do łóżka, patrząc na bujany fotel i stojącą obok niego kołyskę. - Zrobi się naprawdę dziwnie, jak już w tej kołysce ktoś będzie spał powiedział cicho Mike i spojrzał na April, którą oświetlał wpadający przez okno księżycowy blask. Nie mogli spuścić żaluzji w oknie, chyba że stając na kołysce, bo w żaden inny sposób nie byli w stanie ich dosięgnąć. - Tak, będzie dziwnie. - April pokiwała głową, czując, że dziecko staje się czymś coraz bardziej realnym. Wierzgało teraz w brzuchu niemiłosiernie, zapewne za sprawą naleśników i cukru w syropie klonowym. Zauważyła, że za każdym razem, kiedy zje coś słodkiego, dziecko potrafi się wiercić przez parę godzin. Mike, nie mówiąc słowa, wyciągnął ku niej rękę, zdumiony, jak bardzo jej pragnie mimo ostatniego miesiąca ciąży. Było w niej coś tak

tkliwego, tak kobiecego, że nie potrafił cofnąć dłoni od jej ciała. Nie był pewien, czy to normalne, obawiał się, że może jej to przeszkadzać, ale April była poruszona jego czułością i również odczuła pożądanie. Kochali się delikatnie w świetle księżyca, zapominając na chwilę o dziecku, przywierając do siebie w miłosnym splocie, ogarnięci namiętnością. ROZDZIAŁ 21 Kiedy Jack i Valerie wrócili z Europy, natychmiast musieli się zająć tysiącem swoich zaległych spraw. Valerie musiała podjąć decyzje dotyczące nowych kontraktów licencyjnych, planów nagraniowych i propozycji napisania kolejnej książki. Należało również dopracować szczegóły wesela April i Mike'a, a wciąż nie zdecydowała, jaki tort wybrać na uroczystość. Jack także był bardzo zajęty. Wieczorem w dniu powrotu Valerie zatelefonowała do April, która powiedziała jej, że odbudowa restauracji ruszyła pełną parą, choć wydaje się, że panuje tam wielki bałagan. Po jej głosie można było wyczuć, że jest szczęśliwa. Podekscytowana pytała o wesele, a Valerie powiedziała, że Dawn wykonała masę ciężkiej pracy, załatwiając przed jej powrotem z Europy wiele istotnych spraw. Valerie dokładnie omówiła je podczas kilkunastu rozmów telefonicznych z Londynu. Harmonogram zajęć w tym tygodniu oboje mieli wypełniony po brzegi, ale w piątek wieczór Valerie poczuła, że wszystko udało się uporządkować i nic nie wymknęło się spod kontroli. Pierwsze dni po powrocie z podróży zawsze były koszmarem. W piątek po południu, po

rozmowie z April, Valerie zamówiła wreszcie weselny tort. April chciała mieć nadzienie czekoladowo-kawowe z pomarańczowym posmakiem, a na wierzchu delikatny lukier w masie migdałowej. Cukiernik nie był szczęśliwy, ale zgodził się uwzględnić wskazówki panny młodej. April sama upiekłaby tort, gdyby miała czas i nie brakowało jej porządnej kuchni, ale matka zapewniła, że cukiernik jest pierwszej klasy. Kiedy w piątek wieczorem Valerie wyszła z pracy, poszła prosto do mieszkania Jacka. Planowali spędzić tam weekend. Ich codzienność rozpięta między dwa mieszkania zdawała wciąż egzamin, choć prowadzili przez to szalony tryb życia. Gdzieś opublikowano ich zdjęcie zrobione w Paryżu i do gabinetu Valerie zatelefonowała po południu dziennikarka magazynu „People", dopytując, czy w życiu pani Wyatt zaszły jakieś zmiany. Dawn w inteligentny sposób zbyła pytanie, niewiele mówiąc i nic nie wyjaśniając. Jednak prędzej czy później prasa z pewnością się dowie. Valerie wróciła do domu przed Jackiem, a kiedy długo potem pojawił się Jack, miał nadzwyczaj poważną minę. Valerie brała akurat kąpiel, usiadła na brzegu wanny i spojrzała na Jacka zaniepokojonym wzrokiem. Początkowo nic nie mówił, tylko ją pocałował. Wydawał się czymś przygnębiony, co było bardzo do niego niepodobne. - Zły dzień? - zapytała ciepłym głosem i dotknęła jego dłoni. - Uhmm... Coś w tym rodzaju. Mały zamęt, jak to po podróży. Trzeba

zapłacić karę za szampańskie zabawy. Uśmiechnął się, ale z tego uśmiechu wiał chłód. Valerie nie naciskała, wiedząc, że prędzej czy później Jack sam powie, co go trapi. Zrobił to nazajutrz, w sobotnie popołudnie, kiedy w piękny majowy dzień wybrali się na spacer do Central Parku. Jack długo nic nie mówił. Dopiero kiedy usiedli na ławce, zebrał się na odwagę i wyrzucił z siebie, co go gryzło. - Szefostwo stacji postanowiło przenieść mnie do Miami. Wydawał się tym całkowicie załamany. Mieli świadomość, co to dla nich oznacza. Valerie prowadziła swój program tutaj i nie było mowy, żeby mogła się wyprowadzić z Nowego Jorku. Mogli dojeżdżać do siebie w weekendy, gdyby chcieli, ale to już nie będzie to samo. - Dlaczego? - Bóg jeden wie. Uważają, że tak będzie lepiej. W Miami jest dużo więcej pracy. Miałbym komentować nie tylko futbol, ale również inne dyscypliny. Lubię swoją pracę i wydawałoby się, że powinienem pękać z dumy. Miami to większe pieniądze i większy prestiż. - Zawahał się. Ale nie chcę się rozstawać z tobą. Kocham to, co tutaj robię. Kocham ciebie. Związki na odległość są trudne, często nie wytrzymują próby czasu. W moim wieku człowiekowi nie chce się już dojeżdżać do pracy w innym mieście. Poza tym nie mam ochoty mieszkać w Miami. - Jack wyglądał naprawdę nieszczęśliwie. - Odrzuciłeś propozycję? - zapytała spokojnie Valerie, mając

nadzieję, że Jack to zrobił. Nie miała prawa wywierać na niego nacisku ani ingerować w jego karierę zawodową, ale również wiedziała, że jeśli wyjedzie, bardzo źle to wpłynie na ich związek. Nie mogła się przeprowadzić do Miami, nie mogłaby rzucić dla niego programu telewizyjnego. Z drugiej strony, nie mogła wymagać, aby Jack zrezygnował dla niej z zajęcia sprawozdawcy czy w jakikolwiek sposób narażał karierę. Nie mogła mu tego robić. Była to poważna i niedobra wiadomość. Valerie nie sądziła, by Jack mógł taką propozycję odrzucić. Dlaczego miałby to robić? Nawet jeśli nie lubił Miami. - Powiedziałem, że się zastanowię - odrzekł. - I zastanowię się. Cóż, nasza paryska zabawa, nasze pytanie, czy jedno z nas będzie gotowe odejść od drugiego lub zranić jego uczucia, jeśli dostanie propozycję lepszej pracy, wcale nie była, jak widać, oderwanym od rzeczywistości „gdybaniem". Samo życie. Szefowie jasno postawili sprawę: powinienem jechać. Mogę odmówić, ale nie sądzę, aby mi za to podziękowali, Valerie - powiedział wolno. - Jak się z tym czujesz? Co byś zrobiła na moim miejscu? - Naprawdę oczekiwał jej opinii, jakiejś rady mogącej mu pomóc w podjęciu decyzji. - To dwa różne pytania - odpowiedziała z namysłem. - Jak się czuję? Smutno. Nie chciałabym, żebyś wyjeżdżał. Kocham nasze życie we dwoje. Może wszystko poszło za gładko i takie szczęście nigdy nie trwa długo. Życie nie jest takie proste. Co bym zrobiła? Szczerze mówiąc, nie wiem. Nie chciałabym niszczyć sobie

kariery zawodowej, ale też nie chciałabym się z tobą rozstawać. Cieszę się, że to nie ja muszę dokonywać wyboru. Zresztą też nie przepadam za Miami. Miło pojechać tam na weekend, ale co innego zamieszkać na stałe. Musisz jednak jechać tam, gdzie wzywa praca, gdzie są większe zarobki, gdzie czeka cię ważny awans zawodowy. Jesteś za młody, by przejść na emeryturę. - Valerie czuła, że ona też jest na to za młoda. Chcę tylko, żebyś wiedział, że cokolwiek postanowisz, zrozumiem to i postaramy się wszystko jak najlepiej zorganizować. Mogę przylatywać do Miami w piątek wieczór i wracać w poniedziałek rano. Ludzie tak robią. Politycy właściwie tak żyją. Dojeżdżają do Waszyngtonu nawet z Kalifornii czy innych zachodnich stanów. Menedżerowie dużych firm pracują w jednym mieście, a mieszkają z rodziną w drugim. To nie jest łatwe, ale jeśli będziemy chcieli, możemy tak robić. -Valerie mówiła szczerze i Jack był poruszony jej słowami. -Zrób, co ci najbardziej odpowiada. Potem zobaczymy, jak damy sobie radę. Ale Valerie obawiała się także, że mieszkając w Miami, Jack wróci do romansów z młodymi dziewczynami. Większość czasu będzie tam sam i być może odezwą się w nim stare pokusy. Poczuła się niepewnie, jednak nie podzieliła się tymi obawami z Jackiem. Uważała, że to nie byłoby wobec niego uczciwe. Dość miał presji ze strony stacji telewizyjnej. Jasno to powiedział. Szefowie nie grozili mu konsekwencjami, jeśli nie wyrazi zgody na wyjazd, ale odmowa nie przyniesie nic dobrego. Bez względu na to, kim człowiek jest, korporacja oczekuje od niego, że pojedzie tam, gdzie chcą go wysłać.

Nawet jeśli chodzi o taką gwiazdę medialną. Jack odebrał to jak bolesny cios. Wszystko między nimi układało się tak gładko i pięknie i nagle coś takiego. Wrócili powoli do domu, nie odzywając się więcej ani słowem. W ich głowach tłukły się rozmaite myśli. Przez cały weekend Jack był zamknięty w sobie. Valerie zaproponowała, że pojedzie do siebie, ale Jack nie chciał, żeby go teraz zostawiała. Chciał ją mieć przy sobie, choć Valerie czuła się tak, jakby już go straciła. Tym razem zabawa w „gdybanie" okazała się boleśnie prawdziwa. Tej nocy się nie kochali, co w tym czasie należało u nich do rzadkości. Leżeli tylko objęci w łóżku. Jack wydawał się samotny i wystraszony. W niedzielę rozmawiał ze swoim agentem i prawnikiem. Zdaniem agenta, decyzja należała wyłącznie do niego i w razie odmowy, stacja nie miała jakichkolwiek postaw do wyciągania wobec niego konsekwencji. Z kolei prawnik poradził mu, żeby się jednak przeniósł do Miami. Jack musiał sam zdecydować. W niedzielę po południu Valerie pojechała spotkać się z April w jej restauracji. April pracowała w niej sama, czyszcząc różne rzeczy i wyrzucając jakieś przedmioty do kontenera na śmieci. Zrobiła przerwę, aby porozmawiać z matką, głównie na temat wesela. Miało się odbyć za tydzień i April była nim coraz bardziej podekscytowana, choć powiedziała, że Mike znowu robi wrażenie zestresowanego dziecka. Narodziny stawały się dla niego coraz bardziej realne, zwłaszcza gdy w

jego mieszkaniu pojawiły się dziecięce mebelki i wyprawka, a Ellen podrzuciła wanienkę i wózek. - Radzę mu, żeby lepiej pojawił się na weselu - powiedziała Valerie ostrzegawczym tonem, a April przytaknęła. - Pojawi się, oczywiście. Po prostu się boi. Ja chyba też się boję. To wielka zmiana. Wychodziła za mąż. Ale nie tylko to. Życie, pożar, nowe związki w rodzinie, dziecko, ślub. Każda z tych rzeczy była osobnym wielkim kęsem do przełknięcia. Valerie miała własną zgryzotę, ale nie powiedziała April o ewentualnych przenosinach Jacka do Miami. Nie chciała, żeby córka się dodatkowo martwiła. Dostatecznie dużo kłopotów miała z Mikiem, odbudową restauracji i dzieckiem. Termin porodu wypadał już za dwa tygodnie. Wszystko miało się ważyć do ostatniej chwili. W niedzielę poszli z Jackiem do kina. Stwierdzili, że lepiej będzie, jeśli wyjdą z domu i zapomną na chwilę o kłopocie. Na obiad zjedli pizzę w zwykłej restauracji „U Johna", jednak oboje czuli się przygnębieni i żadne z nich nie miało ochoty na rozmowę. Wieczorem Valerie wróciła sama do swojego mieszkania. Była to pierwsza noc od wielu miesięcy, której nie spędzili razem. Valerie uznała, że Jackowi potrzeba więcej przestrzeni, i powiedziała mu to. Pomyślała też, że jeżeli ma się wyprowadzić do innego miasta, to lepiej, by się zaczęli przyzwyczajać do swojej nieobecności, choć tego głośno nie powiedziała. Propozycja szefów telewizji cofnęła ich

związek o krok i okazała się bardzo bolesna. Oboje obawiali się, co w rzeczywistości może ona dla nich oznaczać. Nie podobała się ani jemu, ani jej. Valerie robiła wszystko, żeby nie naciskać na Jacka. Ale nie umiała ukryć smutku, i Jack to widział. Takie jest życie. Zdarzają się w nim różne przykre rzeczy, nawet jeśli człowiek znajdzie sobie wspaniałą kobietę czy doskonałego mężczyznę. Coś takiego może przyjść nagle i wywrócić świat do góry nogami. Valerie miała nadzieję, że tak się to dla nich nie skończy, ale oboje wiedzieli, że może. I już teraz czuli się tym przytłoczeni. W następnym tygodniu niewiele się widywali w ciągu dnia, chociaż Valerie wróciła do domu Jacka i tam spędzała noce. Nie chciała, aby pomyślał, że się od niego odsuwa. Nie odsuwała się, była po prostu bardzo zajęta i wieczorami wracała o tak późnej porze, że Jack leżał już w łóżku. Kładła się obok niego, Jack przytulał ją do siebie i zasypiali. Wciąż myśleli o tym, żeby się kochać, ale nie robili tego. Byli zabiegani, śpieszyli się wciąż na jakieś narady. Valerie nie miała pojęcia, jaka decyzja dojrzewa w Jacku, i nie chciała go pytać. Nie opuszczało jej przekonanie, że Jack wyjedzie z Nowego Jorku. Wydawało jej się, że tak właśnie postąpiłaby na jego miejscu, nie była tego pewna, ale takie miała przeczucie. Nie można przez lata ciężko pracować, rozwijać karierę, budować zawodowy wizerunek, a potem rzucić wszystko tylko dlatego, że nie chce się przenieść do innego miasta. Trzeba ponosić ofiary. Czasami, w najtrudniejszych sytuacjach, poświęca się ludzi. Niewykluczone, że znaleźli się właśnie

w takiej sytuacji. Pamiętała, że wiele lat wcześniej sama poświęciła małżeństwo dla kariery, choć była dużo młodsza i dopiero zaczynała się piąć w górę. Czy dzisiaj podjęłaby taką samą decyzję? Tego nie wiedziała. Cieszyła się, że nie ona musi ją podejmować. Nie zazdrościła Jackowi. Nie sposób było przewidzieć, czy wyjazd rzeczywiście pociągnie jego karierę w górę, a odmowa wyjazdu ją pogorszy. Tego nikt nie wiedział. Nie chodziło tu tylko o pieniądze. Karty rozdawała ich stacja telewizyjna. Chętnie przyjęłyby go inne stacje, ale Jack był związany właśnie z tą, pracował w niej od dwunastu lat i czuł się tutaj dobrze. Valerie zostawiała Jackowi pole manewru, okazywała mu współczucie i wsparcie, bo decyzja, jaką musiał powziąć, była naprawdę niezwykle trudna. Wiedziała, że łączy ich miłość, ale nie było jeszcze wiadomo, jak w krytycznej chwili przełoży się ona na realia życia. Starała się myśleć o tym w sposób dojrzały, była to jedyna korzyść wynikająca z jej wieku: umiejętność doznania zawodu i przetrwania mimo wszystko, ponieważ w przeszłości już się przez to przechodziło. April w tygodniu poprzedzającym wesele codziennie przebywała na budowie. Mike miał mnóstwo pracy w redakcji. Mieszkanie było przygotowane na przyjęcie malucha, choć pękało w szwach, podobnie jak sama April. Wyglądała tak, jakby dziecko miało z niej lada moment wyskoczyć, i czuła to bez przerwy. W nocy źle sypiała, więc dreptała po mieszkaniu, przekładając bez końca rzeczy dla niemowlaka, małe bluzeczki, koszulki i piżamki, czapeczki i kocyki, skarpetki, buciki i

sweterki. Parę dni wcześniej dopadł ją jakiś szał prania i wyprała wszystko, co było w domu. Musiała schodzić trzy piętra w dół do pralni, ale jej to nie przeszkadzało. W pracy Mike skarżył się Jimowi, że April dostała lekkiego fioła, ale według Jima, było to całkowicie normalne. Powiedział, że większość kobiet tak się zachowuje pod koniec ciąży. W ten sposób przygotowują się do porodu, wiją gniazdo. Czasami Mike próbował udawać, że nic się nie dzieje, aby choć trochę odpocząć od ciągłego napięcia. Poza tym dobrze było poszukać wsparcia u Jima, który pod tym względem mógł uchodzić za starego wygę. Przechodził przez to trzy razy, a ostatnio jego żona znowu zaszła w ciążę, więc właściwie przeżywali to samo, choć Mike'owi trudno było wyobrazić sobie posiadanie choćby jednego dziecka. Zamiast podróży poślubnej, zarezerwował dla nich pokój w hotelu Carlyle. Na jedną noc. Nie mógł sobie pozwolić na więcej, ale chciał, żeby wszystko było idealnie przygotowane. Osobiście pojechał wcześniej obejrzeć pokój. Nie wspominał ani słowem, że panna młoda będzie w dziewiątym miesiącu ciąży. Miał tylko nadzieję, że nie spędzą tej nocy na porodówce, chociaż wszystko było możliwe. Lekarka powiedziała im, że dziecko jest gotowe do narodzin, a April miała coraz częściej skurcze. Mike bez przerwy błagał ją, żeby się nie przemęczała na budowie, ale ona, jak zawsze, nie chciała go słuchać. Przenosiła deski, odrywała coś przy użyciu łomu, wyrzucała jakieś rzeczy do kontenera na odpady. Nawet przekładała cegły. Była

tytanem pracy, nie umiała inaczej. Mike nauczył się już to akceptować. Dzień przed weselem rozmawiała z matką i zorientowała się, że Valerie jest wyraźnie czymś przybita. - Co się dzieje, mamo? - zapytała z zatroskaniem. - Nic, po prostu mam nawał pracy. 1 Jednak w głosie matki April wyczuwała więcej przygnębienia niż zmęczenia pracą i wieczorem podzieliła się swoimi obawami z Mikiem. - Nie wiem, czy u mamy i Jacka wszystko jest w porządku. - Dlaczego miałoby nie być? Kiedy widzieli ich ostatnim razem, Valerie i Jack wyglądali jak zakochana młoda para, jakby to oni mieli brać ślub. - Nigdy nic nie wiadomo - odparła racjonalnie April. Jakimś cudem udało jej się kupić ślubną suknię, w którą się mieściła. Pojechała na zakupy z Ellen i znalazły ją w końcu w sklepie Barneya. Była to suknia ciążowa, jedwabna, biała i szeroka, odsłaniająca ramiona - bodaj jedyny fragment jej ciała, który nie zdawał się eksplodować lada chwila. Suknia sięgała kolan, na nogi April zamierzała założyć sandałki na wysokim obcasie. W rękach miała trzymać bukiet majowych konwalii, które matka sprowadziła na zamówienie z Paryża. Trudno to może uznać za tradycyjną kreację ślubną, ale właśnie taka była April potrzebna. Do ślubu miał ją prowadzić Pat. Ellen miała być starościną wesela, a Heather i Annie druhnami. Maddie, aby zaoszczędzić April kłopotu, sama znalazła dla córek dwie pasujące do siebie, błękitne, lniane

sukienki. April była jej niezmiernie wdzięczna za pomoc. Valerie udekorowała mieszkanie białymi kwiatami, głównie były to orchidee, róże i konwalie. W piątkowy wieczór wszystko w mieszkaniu Valerie było już zapięte na ostatni guzik. Ona sama była u Jacka, gdzie spędziła cały tydzień. We własnym mieszkaniu miała wciąż zbyt wiele do zrobienia i na miejscu wiele pomagała jej Dawn. Spośród gości wszyscy potwierdzili zaproszenie poza dwójką kelnerów z restauracji April, którzy mieli w tym czasie ważne uroczystości rodzinne. Pozostali jednak zapowiedzieli swoją obecność, w tym także szef Mlke'a, Jim z żoną i dzieciakami oraz kolega z redakcji. Mike poprosił Jacka, aby został jego drużbą, co bardzo Jacka ujęło, bo wiedział, że Mike nie ma prawdziwej rodziny. Wieczorem ostatniego dnia przed weselem Valerie zauważyła, że Jack jest niezwykle spokojny, i od razu doznała dziwnego wrażenia, iż podjął decyzję i odjedzie niebawem do Miami, aby tam kontynuować karierę zawodową. Gdy patrzył na nią, widziała w jego oczach coś słodko-gorzkiego i czuła, jak ogarnia ją zimny strach, ale nic nie mówiła. Była mu to winna, ponieważ go kochała. Obiecała sobie, że mężnie zniesie każdą decyzję, nawet gdyby miał z nią zerwać. Może postanowił nie utrzymywać ich związku na odległość i zakończyć go z chwilą przeprowadzki. O nic nie pytała, ale wieczorem rozpłakała się w łazience, a potem robiła dobrą minę do złej gry, gdy wróciła do łóżka i znowu się kochali. Za każdym razem bała się, że to ostatni raz.

Trudno będzie znieść rozłąkę z kimś, kogo się naprawdę kocha, ale powtarzała sobie w duchu, że znajdzie siły i przetrwa. Nie miała wyjścia. Tej samej nocy, leżąc w łóżku obok kołyski, Mike i April rozmawiali o weselu. April wiedziała, że zgodnie z tradycją, nie powinni się widzieć rano w dniu zaślubin, ale nie mieli dokąd pójść. Matka była u Jacka, jej mieszkanie stało przygotowane na przyjęcie gości, u ojca nie było dla niej miejsca, a Mike pragnął być z nią i nie chciał przenosić się do hotelu. Zatem leżeli w łóżku w jego mieszkaniu, szepcząc do siebie w świetle księżyca w przeddzień ślubu. - Boisz się? - zapytała. Byli jak dwoje małych dzieci, szepczących do siebie w ciemnościach. - Trochę - przyznał. W ciemności łatwiej było się przyznać, choć Mike nie zamierzał tego ukrywać. - Ja też. Choć bardziej boję się samych narodzin dziecka, niż tego, co się może stać potem. Może będzie tak bolało, że nie wytrzymam? Bała się tego. Co, jeśli oszaleje z bólu albo po prostu straci nad sobą panowanie w obecności Mike'a? Byłoby głupio, gdyby tak się stało. - Poprosimy o dużo środków przeciwbólowych - obiecał. -Inne kobiety jakoś przez to przechodzą. Miał nadzieję, że nie będzie to traumatyczne przeżycie dla April. Kiedy trafiła do szpitala po pożarze restauracji, był przerażony i teraz bał się bólu, przez jaki April będzie musiała przejść. Oboje się bali.

- Mama włożyła mnóstwo pracy w przygotowanie wesela powiedziała, wtulając się w ramiona Mike'a. Zupełnie go to nie dziwiło. Kobiety z rodu Wyattów miały ciężką pracę we krwi, nigdy nie uchylały się od wysiłku. Mike to w nich cenił i lubił. April była tak samo sumienna jak matka. W restauracji wykonywała prace należące do mężczyzn, nawet będąc w dziewiątym miesiącu ciąży, co wcale jej nie zaszkodziło. - Jestem pewien, że będzie pięknie - powiedział cichym głosem. Mike zdążył przywyknąć do baldachimu obok łóżka, a kołyska przestała go dziwić. Zastanawiał się, jak to będzie, gdy w kołysce ktoś już będzie leżał albo gdy April usiądzie w fotelu bujanym, żeby nakarmić dziecko. Coraz częściej ogarniało go przeczucie, że wzięcie takiego maleństwa na ręce musi być cudownym doznaniem. Kiedy odwrócił się na bok, plecami do April, a ona przylgnęła do niego całym ciałem, Mike poczuł kopiące dziecko. Było ono niestrudzone i Mike usnął ukołysany rytmem łagodnych uderzeń, zastanawiając się, jak April może w ogóle spać z takim brzdącem w brzuchu. BOZDZIAŁ 22 W dniu ślubu April i Mike od samego rana byli zdenerwowani. Obojgu dało o sobie znać napięcie dnia i związanych z nim wydarzeń. Mike ubierał się u siebie, April przygotowywała się w mieszkaniu mamy. Ellen przyjechała po nią rano taksówką i razem pojechały do

Valerie. April wiedziała, że u matki czeka na nią fryzjerka, manikiurzystka i oczywiście, gotowa do włożenia ślubna sukienka. - Do zobaczenia - powiedziała i pocałowała Mike'a na pożegnanie. Mike przed chwilą się zaciął przy goleniu i na brodzie wisiały mu drobne kawałki papieru przyklejone do rany krzepnącą krwią. - Postaraj się nie zabić przed ślubem - powiedziała, a Mike spojrzał na nią, początkowo nie rozumiejąc i dopiero po chwili wybuchnął śmiechem. - Jasne, jestem zdenerwowany. Lepiej jedź, zanim się rozmyślę. Był to klasyczny „ślub z wpadki", dokładnie w dziewiątym miesiącu po miłosnej przygodzie. April nie mogła powstrzymać uśmiechu. Śmiała się jeszcze z tego, jadąc z Ellen taksówką. - To dobry chłopak - powiedziała Ellen w drodze do mieszkania Valerie. Drzwi otworzyła im Dawn. Wszyscy zdążyli się już przyzwyczaić do jej wyglądu, punkowych strojów, tatuaży i kolczyków. Specjalnie na wesele April pofarbowała pasemko włosów na kolor jasnobłękitny. Pod skrzydłami nowej szefowej dziewczyna wcale nie zrobiła się bardziej konserwatywna. Valerie nie zwracała już na to uwagi, ponieważ Dawn świetnie wykonywała swoje obowiązki, a podczas przygotowań do wesela zrobiła więcej niż ktokolwiek inny. Ellen przywiozła własną suknię, która była tak samo błękitna jak sukienki przyrodnich sióstr April, tyle że krótsza, podobna do ślubnej sukienki April, podczas gdy suknie Heather i Annie sięgały kostek.

Valerie postanowiła ubrać się w kolory fiołkowe, w subtelnie odmiennych tonacjach. W garderobie znalazła organdynową suknię koktajlową w kolorze lawendy, która, jak uznała, doskonale nadawała się dla matki panny młodej. Kiedy April przyjechała do mieszkania matki, Valerie wychodziła od Jacka. Była wczesna pora. Jack wciąż był pogrążony we śnie, więc zostawiła mu liścik, w którym napisała, że go kocha i zobaczą się dopiero po południu na weselu. Nie wiedziała, dlaczego napisała ten liścik, prawdopodobnie z powodu wiszącej wciąż nad nimi decyzji w sprawie Miami. Nie mogła się pozbyć uczucia, że każdy dzień spędzony wspólnie z Jackiem jest tym ostatnim. Uczucie było bardzo przygnębiające, ale teraz, idąc śpiesznym krokiem do swojego mieszkania trzy przecznice dalej, robiła wszystko, aby na jej twarzy nie było widać zmartwienia. Zastała April i Ellen w kuchni, gdzie robiły sobie manicure. Gdyby nie patrzeć na brzuch April, mogłoby się wydawać, że w ogóle nie jest w ciąży - cały ciężar skupił się właśnie tam, a April przybrała na wadze dużo mniej, niż się spodziewała. - Jak samopoczucie, moje drogie panie? - zapytała Valerie, gdy Dawn podsuwała jej filiżankę świeżo zaparzonej kawy. Valerie miała na sobie dżinsy, T-shirt i sandały. Wyglądała niemal równie młodo jak córka. Dzień wcześniej zatelefonowała do Alana Starra i zapytała go, jak widzi czekający ją dzień weselny, a on zapewnił, że wszystko pójdzie jak z płatka. Wolała nie pytać go o decyzję Jacka w sprawie wyjazdu do Miami.

Tego dnia nie chciała słyszeć złych wiadomości. Wszystko wyczuwała sercem, do tego nie trzeba być wróżbitą. Jack nie miał wyboru, musiał jechać, i Valerie była pewna, że on o tym wie. Manikiurzystka malowała paznokcie April bezbarwnym lakierem. Włosy panny młodej miały być zaplecione w luźny warkocz, przetkany delikatnie konwaliami. Valerie zajrzała do lodówek, gdzie znajdowały się zamówione na wesele kwiaty. Pozostałe zostały dostarczone nad ranem przez florystkę i salon tonął już w białych orchideach i różach. Na pięciu stołach błyszczały srebrne sztućce i kryształy. Przez salon ciągnął się kwietny chodnik, którym Pat miał poprowadzić April, aby stanęła z Mikiem przed urzędnikiem udzielającym ślubu. Miał to być bardzo tradycyjny ślub, mimo niezwyczajnych okoliczności i faktu, że Valerie dostała na jego zorganizowanie zaledwie dwa tygodnie. Ale doskonale znała się na rzeczy, a Dawn okazała się szybką i pojętną uczennicą. Pół godziny później dostarczono tort weselny, a po chwili pojawiły się Annie i Heather z weselnymi sukniami w rękach. Valerie zaprowadziła je do pokoju dla gości, z którego wyszły po pięciu minutach, szukając siostry. April kończyła kąpiel w łazience z różowego marmuru, z której wyszła niczym brzemienna Wenus, a obie siostry patrzyły w zadziwieniu na jej brzuch. - Boże, jaki wielki! - pisnęła mimowolnie Heather zdumionym głosem. - Dzięki, wiem - zaśmiała się April. - Mam nadzieję, że dotrwam do

końca wesela. Od rana miała skurcze, ale była pewna, że to z napięcia. Dziecko wiedziało, że dzieje się coś bardzo ważnego. Rodzice biorą ślub, powiedziała April do swojej matki, a Valerie się uśmiechnęła. - Postaraj się tylko nie urodzić przed krojeniem tortu, kochanie poradziła i obie się roześmiały. Kiedy wybiła jedenasta, panie przebywały już w swoich pokojach, przygotowując się do uroczystości i niebawem niemal jednocześnie weszły do salonu. Ellen i siostry przyrodnie April wyglądały przepięknie w swoich niebieskich sukniach i prostych, niewyszukanych fryzurach. Valerie krzątała się po mieszkaniu w lawendowej sukni z organdyny zapinając sobie na szyi sznur pereł. Wkrótce przyjechała Maddie zobaczyć, czy nie może w czymś pomóc, ubrana w stateczny granatowy kostium. Dawn trzymała się na uboczu, ubrana w neonowo niebieską suknię, w butach na koturnowej podeszwie i masywnym, wysokim obcasie. W końcu wszystkie przeszły do sypialni Valerie, żeby zobaczyć April. W trapezowej sukni z białego jedwabiu wyglądała wprost prześlicznie. Kwiaty były wplecione w jej włosy dokładnie tak, jak sugerowała Valerie. Dziesięć minut przed dwunastą Dawn podała każdej z kobiet bukiet. W tym czasie urzędnik z ratusza czekał już w salonie z lampką szampana. Był starym, dobrym przyjacielem Valerie i z wielką przyjemnością wyświadczał jej tę małą przysługę. Pięć minut później

przyjechali mężczyźni. Jack, Pat i Mike oraz Jim i Ed, koledzy z redakcji Mike'a. Dawn wpięła każdemu z nich w klapę marynarki malutką białą różę - poza Mikiem, któremu przypięła konwalie, dokładnie takie same, jakie miała panna młoda we włosach i bukiecie. Mike wydawał się sztywny ze strachu. - Trzymaj się, człowieku, ani się obejrzysz, a będzie po krzyku żartował Pat. Panowie usiedli w salonie obok urzędnika, i wdając się z nim w rozmowę, wypili po lampce szampana. Mike wyraźnie potrzebował takiej rozluźniającej rozmowy. Po chwili Pat przeszedł do sypialni zobaczyć się z córką. W południe zaczęli się zjeżdżać goście, a o wpół do pierwszej wszyscy byli już na miejscu. W tym czasie April rozmawiała z ojcem w sypialni Valerie. - Pięknie wyglądasz - powiedział z zachwytem Pat. Pomimo błogosławionego stanu, April wyglądała rzeczywiście jak panna młoda, wprost promiennie. Wszystko wspaniale się udało. Kiedy zaczęli się gromadzić goście, Valerie nie miała już czasu, aby się zobaczyć czy porozmawiać z Jackiem. Posłała mu tylko ciepły uśmiech z drugiego końca salonu i przez krótką chwilę wyobraziła sobie, że to jest ich własne wesele. Wówczas byłaby przynajmniej pewna, że go nie straci, choć tego nie mogły gwarantować nawet małżeńskie śluby, o czym oboje dobrze wiedzieli. O dwunastej trzydzieści pięć kwartet instrumentalny zaczął grać

„Muzykę na wodzie" Händla, a z sypialni wyszła April, uśmiechnięta i wyprostowana, trzymając ojca pod ramię, krok w krok za idącymi przed nią siostrami. Mike na widok April oniemiał. Wyglądała przepięknie, a kiedy zwróciła ku niemu oczy, promieniała szczęściem. Valerie, Pat i Maddie stali w pierwszym rzędzie, a Jack tuż za ich plecami. Valerie odwracała do niego głowę parę razy. Jack dotknął jej ramienia i czule je uścisnął. W pewnej chwili nachylił się do niej. - Wszystko będzie dobrze - szepnął. Valerie nie wiedziała, czy mówił o nich, czy o April. Siedząc w pierwszym rzędzie, w czasie trwania ceremonii, nie mogła tak po prostu odwrócić się i zapytać. Kiwnęła więc tylko głową i nachyliła się do Pata, żeby powiedzieć mu, jak pięknie wygląda ich córka. Wówczas, po paru frazach ślubnej przysięgi, ratuszowy urzędnik ogłosił ich mężem i żoną, i Mike pocałował April. Przyjaciele zaczęli podchodzić do nich i składać im gratulacje, a Mike i April ściskali wszystkich z uśmiechem, ocierając z oczu łzy. Był to wspaniały, skromny ślub. - Cudownie wszystko przygotowałaś - powiedział Jack, kiedy po ceremonii Valerie się do niego odwróciła. - Dziękuję - odparła, patrząc na niego oczami, w których krył się ciężar niepewności minionego tygodnia. Dostrzegł ten ból gołym okiem i bardzo go to poruszyło. - Nie jadę do Miami - powiedział wówczas, nie chcąc trzymać jej w niepewności choćby sekundę dłużej.

Decyzję powziął dzień wcześniej, ale chciał się z nią jeszcze przespać. Dziś rano, przed ślubem, zatelefonował do agenta i prawnika, zawiadamiając ich o postanowieniu. - Nie jedziesz? - Na twarzy Valerie pojawił się radosny uśmiech. Naprawdę? Ale co z twoją karierą? Martwiła się o Jacka, nie miała odwagi zapytać, co go skłoniło do takiej decyzji. Ich przyszłość czy może niechęć do zamieszkania w Miami. Ale to bez znaczenia. Nie wyjeżdżał. Objęła go i pocałowała, z trudem powstrzymując łzy ulgi. - Karierze nic nie ubędzie. Nie mam zamiaru wywracać sobie życia do góry nogami w takiej chwili. Jak sądzę, rzecz sprowadza się do kwestii, co do której oboje byliśmy zgodni. Przychodzi w życiu człowieka czas, kiedy trzeba coś poświęcić. Ja zawsze przedkładałem karierę nad życie osobiste. Nie chcę tego więcej robić. Nadszedł czas, żeby zacząć myśleć w inny sposób. Valerie wpatrywała się w niego zdumionymi oczami. Mówił jej właściwie tyle, że robi to dla niej. Najgorsze, iż nie miała wcale pewności, czy jej by starczyło odwagi na taki sam wybór. Jack go dokonał. Może kiedy następnym razem to ona będzie musiała podjąć decyzję, postąpi tak samo. Jak powiedział, przychodzi w życiu człowieka chwila, kiedy zaczyna się liczyć coś więcej niż kariera i ambicja zawodowa. Patrząc na Valerie, Jack wiedział, że bez względu na to, jaka ich czeka przyszłość, dokonał dobrego wyboru. Dla siebie i dla niej.

- Byłam pewna, że postanowisz wyjechać - powiedziała szeptem. Miałam poczucie, że cię straciłam. Jack pokręcił energicznie głową, patrząc jej w oczy. - Nie straciłaś. Nie wiem, czy mogłabyś mnie stracić. Razem przeżyliśmy tamten grudniowy dzień w stacji telewizyjnej. Nie przeszedłem tak długiej drogi po to, żeby cię odnaleźć, a potem raptem zostawić. Kiedy patrzył na nią, Valerie też nie była pewna, czy potrafiłaby go zostawić. Oboje dojrzeli i coś w nich delikatnie się zmieniło. Ich wiek nie miał już znaczenia, teraz liczyły się cele i wartości. Jack cieszył się, że nie jedzie do Miami i zostaje w Nowym Jorku, to było teraz ważne i stacja będzie musiała to przełknąć. Szefowie nie byliby w stanie wynagrodzić mu utraty Valerie. - Dziękuję - powiedziała, stając blisko niego. - Dziękuję. W tym momencie dołączyli do nich goście weselni i reszta popołudnia upłynęła im na rozmowach z przyjaciółmi Mike'a i April oraz z pracownikami jej restauracji. Ostatni goście wyszli z domu o czwartej, po okazałym lunchu i kilku wzruszających przemowach, zwłaszcza tej wygłoszonej przez ojca April, który mówił, jak dumny jest z córki, i żartował, że jeszcze nigdy nie był na tak fantastycznym „ślubie z wpadki", czym wywołał salwę śmiechu wśród gości. Nie było sensu udawać, że wszystko to nie dzieje się za sprawą „wpadki". Tuż przed wyjściem April rzuciła za siebie ślubny bukiet, który dzięki

jej silnej dłoni i wprawnemu oku trafił prosto w ręce matki. Valerie złapała odruchowo kwiaty, patrząc na nie zaskoczonym wzrokiem. - Och, co ja mam z tym zrobić? - zapytała Jacka, który stał obok niej, rozbawiony rzadkim u niej onieśmieleniem. Zdawało się, że odrzuci córce bukiet. Nie była jeszcze gotowa na ślub. - Zachowaj na przyszłość - powiedział z uśmiechem Jack. -Kto wie, może kiedyś nam się przyda. Kiedy następnym razem będą się upierać, żebym pojechał do Miami, zmuszę cię do ślubu i zabiorę ze sobą. Nie pytał już „co by było, gdyby", a Valerie nie powiedziała „nie". Była poruszona i wciąż pod wrażeniem tego, co Jack dla niej zrobił. A także dla siebie. Potem April i Mike pojechali do swojego pokoju w hotelu Carlyle, a kiedy zamknęły się za nimi drzwi, zmęczona Valerie zrzuciła buty i uśmiechnęła się do Jacka. To było cudowne wesele i magiczny dzień, nie tylko dla panny młodej i pana młodego, ale też dla nich. Jack objął ją i przytulił do siebie, a ona po prostu rozpłynęła się w jego ramionach w poczuciu bezbrzeżnej ulgi. Panicznie się bała, że go straci, choć podchodziła do tego dzielnie. Teraz odnosiła wrażenie, jakby razem wygrali Super Bowl, i czuła, że miała wielkie, wielkie szczęście. Wieczorem tego samego dnia, w pokoju młodych małżonków w hotelu Carlyle, April i Mike zamówili na piętro kolację i obejrzeli film. April była szczęśliwa, choć potwornie zmęczona. Rozmawiali o

weselu, o szczególnych chwilach mijającego dnia i o tym, jaki był on dla nich wspaniały. Zgodnie przyznali, że Valerie przygotowała wszystko perfekcyjnie, a April patrzyła na męża z promiennym uśmiechem. - Nawet udało mi się nie urodzić dziecka! - powiedziała z dumą, jakby to była jej zasługa. Przynajmniej raz dziecko nie kopało teraz w brzuchu jak najęte, jakby również ono uległo zmęczeniu weselnymi ceremoniałami. Dla całej trójki był to pamiętny, ale bardzo długi dzień. - Postaraj się nie urodzić jeszcze dziś w nocy. Dopóki mamy pokój w hotelu, korzystajmy z okazji. - Zrobię, co w mojej mocy, ale niczego nie obiecuję. Jej suknia ślubna wisiała przerzucona przez oparcie krzesła, ale we włosach wciąż miała wplecione konwalie. Jeszcze była panną młoda, jeszcze nie chciała zostawać matką. W każdym razie nie tej nocy. Chciała się jeszcze cieszyć podróżą poślubną. - Masz skurcze? - spytał zatroskany Mike. - Nie większe niż zwykle. Myślę, że o dzisiejszą noc możemy być spokojni. Mike uspokoił się na te słowa. Miał wielką ochotę kochać się z April w noc poślubną, ale nawet bał się o tym myśleć. Była tak bliska rozwiązania, że rozbudzanie namiętności mogłoby, jak się obawiał, wywołać poród, a żadne z nich nie miało siły, aby jeszcze tej nocy przeżywać przyjście dziecka na świat. Padali z nóg. Woleli oglądać

filmy i delektować się omletami z hotelowej kuchni. April zadzwoniła do matki, aby jeszcze raz podziękować jej za przygotowanie wesela, i wyczuła przez telefon, że Valerie jest odmieniona i szczęśliwa. - U mamy chyba znowu wszystko w porządku - powiedziała do Mike'a, gdy ten już zasypiał. April widziała od paru dni, że matkę coś gryzie, ale zdawało się, że jest już inaczej. Cieszyła się, pragnęła z całego serca, żeby matka była szczęśliwa. - Ciekawe, czy kiedyś się pobiorą - powiedziała jeszcze w zadumie, ale Mike nie odpowiedział. Spał już kamiennym snem, cicho pochrapując. ROZDZIAŁ 23 We wtorek po weekendzie Dnia Pamięci April wróciła do pracy w restauracji, jak gdyby nigdy nic. Energia nadal ją rozpierała, praca paliła jej się w rękach, ale trochę zwolniła tempo, choć większość osób tego nie zauważyła. Mike zbyt dobrze ją znał, aby nie zauważyć. Wydawała się bardziej zmęczona, a rano z większym wysiłkiem zebrała się z łóżka. Jednak przez następne dni nadal robiła swoje. W piątek Mike zaczął się śmiać, że April nigdy nie urodzi tego dziecka, a ciąża była tylko sprytnym wybiegiem, ażeby się z nią ożenił. Byli małżeństwem od sześciu dni. I byli szczęśliwi. W piątek po wyjściu z pracy odwiedził April w restauracji, gdzie doglądała robót hydraulików i elektryka. Właśnie kupiła do

wyremontowanej kuchni nowiutki piec kuchenny i podekscytowana przeglądała załączoną do produktu broszurę. - Jak się dzisiaj miewamy? - zapytał radosnym głosem Mike. Nie mógł się doczekać wspólnego weekendu, choć wiedział, że właśnie w weekend powinno się urodzić dziecko. Nazajutrz mijał termin porodu, ale wiadomo, że dzieci nigdy nie dotrzymują terminu. Lekarka o tym uprzedzała. Mówiła, że być może przyjdzie im czekać następne dwa tygodnie, ale April nie miała nic przeciwko temu. Miała jeszcze tyle rzeczy do zrobienia. Mike zauważył, że podczas rozmowy z elektrykiem April trzyma się za plecy. Zapytał ją o to, kiedy wyszli z restauracji, ale April powiedziała, że naciągnęła rano jakiś mięsień w plecach i nie jest to nic poważnego. Poszli na mały spacer ulicą. April głaskała dłonią brzuch i z coraz większym trudem dotrzymywała kroku idącemu nieśpiesznie Mike'owi. Naraz stanęła i wsparła się całym ciałem na ramieniu Mike'a, a on spojrzał na nią z uwagą. Coś się działo. April wyglądała wyraźnie inaczej, chociaż utrzymywała, że czuje się dobrze. - W takim razie co to było? - zapytał Mike. - Mały skurcz mięśni. Wynosiłam niedawno jakieś deski do kontenera. - Mike podniósł oczy do nieba i pokiwał głową z dezaprobatą, ale w tym momencie, jeśli miała rodzić, nie miało to już znaczenia. - Przez cały dzień mam skurcze - dodała cicho. Mike spojrzał na nią i się roześmiał.

- Mam wrażenie, że nie przyjmujesz do wiadomości tego, co się naprawdę dzieje. Nie pomyślałaś, że zaczął się poród? Żaden ze mnie ekspert, ale masz wszystkie objawy. Czytał o tym ostatnio w jednej z broszur, żeby wiedzieć, na co się przygotować. Bóle w plecach, skurcze „mięśni", będące prawdopodobnie skurczami porodowymi, i problemy z chodzeniem podczas skurczów. Mike zasugerował, żeby jak najprędzej wrócili do domu, ale kiedy podniósł rękę, przywołując taksówkę, April zgięła się nagle wpół. Tym razem był to typowy skurcz porodowy, bez wątpliwości. April nie mogła ani iść, ani nawet mówić. - Sprawdzałaś regularność skurczów? - zapytał Mike, gdy April wsiadała z nim do taksówki. - Nie mam zegarka. Zostawiłam go dziś rano na umywalce w łazience. - April... Mike próbował udawać spokój, którego jednak w sobie nie odnajdywał. Co będzie, jeśli zacznie rodzić w taksówce? Albo w domu, gdy będą sami? Co wtedy? Nabrał powietrza głęboko w płuca i starał się przemówić jak najspokojniejszym tonem. - April, myślę, że zaczyna się poród. Jedźmy do szpitala, niech coś zdecydują. - Nie przesadzaj - odparła, widząc jego minę, ale w tej samej chwili wystąpił kolejny skurcz, April nie mogła nic więcej powiedzieć i jego propozycja już nie wydawała jej się przesadą.

Jeśli się dobrze zastanowić, myślała April, to skurcze miała przez cały dzień, a plecy bolały ją naprawdę mocno. Czuła wręcz, jak rozpiera ją od środka bolesne parcie, i spojrzała na Mike'a szerokimi oczami. - Może masz rację - powiedziała cicho, trzymając go mocno za ramię, podczas gdy Mike podawał taksówkarzowi nowy adres i prosił, aby jechał jak najszybciej do szpitala. Liczył częstotliwość skurczów. Występowały regularnie, mniej więcej co trzy minuty. Kiedy jej to powiedział, April wyglądała na przerażoną. - Nie jestem jeszcze gotowa - rzekła nerwowym głosem. - Jesteś - odparł spokojnie, a April patrzyła wciąż szeroko otwartymi oczami i nagle zaczęła się martwić o Mike'a. - Jak się czujesz? Wszystko dobrze? Jeśli to poród, będziesz obecny czy wezwiemy Ellen? Mike nawet się nie wahał. Była jego żoną i niebawem miało się urodzić ich dziecko. - Nie martw się. Będę przy porodzie. Nic mi nie będzie. Tobie też nic się nie stanie. Zacisnął palce na jej dłoni i dalej mierzył częstotliwość i długość trwania skurczów. Od czasu gdy wsiedli do taksówki, były coraz dłuższe i silniejsze. - Dobrze, że przyjechałem. Gdyby nie to, mogłabyś urodzić w restauracji. Nie przyszło ci do głowy, co się dzieje? April pokręciła głową.

- Byłam bardzo zajęta. Doszłam do wniosku, że przeciążyłam mięsień. - Niezły mięsień... - powiedział zamyślony, gdy taksówka ugrzęzła w największym piątkowym korku. Po chwili poprosił kierowcę, żeby się pośpieszył. - Wydaje mi się, że żona zaczyna rodzić. - Proszę pana, tylko nie w taksówce. - Kierowca spojrzał błagalnym wzrokiem w lusterko, a Mike powtórzył prośbę, żeby jechał szybciej. - Mam zadzwonić do twojej matki? - zapytał Mike, a April przytaknęła. Żadne z nich nie miało wątpliwości, że dziecko chce już przyjść na świat. Skurcze pojawiały się coraz szybciej, z coraz większą siłą. Prawdopodobnie poród zaczął się jeszcze rano. Mike zadzwonił do Valerie, która powiedziała, że zawiadomi Pata i razem przyjadą do szpitala, żeby na miejscu czekać na dobre wiadomości. Mike miał tylko nadzieję, że „dobre wiadomości" nie nadejdą już w taksówce. Taksówkarz wjechał płynnie na podjazd pod izbę przyjęć, a kiedy się zatrzymał, oczy April rozszerzyły się w panicznym strachu. - Zaraz zwymiotuję - powiedziała blada wystraszonym głosem, a Mike pokręcił głową. Wiedział, co to znaczy. Dobrze odrobił zadanie domowe. April lada moment może rodzić. - Niech pan biegnie po pielęgniarkę! - krzyknął do kierowcy. - Albo lekarza!

Przerażony taksówkarz wbiegł w drzwi szpitala, z których kilkanaście sekund później wyszła energicznym krokiem pielęgniarka w szpitalnym uniformie, pchając przed sobą wózek inwalidzki. Była potężną Murzynką z mnóstwem drobnych warkoczyków na głowie i szerokim uśmiechem na ustach, którym przywitała April. - Proszę bardzo! - rzuciła silnym głosem. - Zaczniemy od wydobycia mamy z taksówki. Niech tatuś pomoże! - zarządziła, patrząc wymownie na Mike'a, który posłusznie pokiwał głową. - Chyba już rodzę - wystękała April ze strachem na twarzy. - Nie, jeszcze nie - odparła stanowczo pielęgniarka. - Najpierw musimy wjechać do szpitala. W taksówce lepiej nie rodzić. Narobimy tylko bałaganu. Mimo silnego bólu April zaśmiała się do niej słabo, a pielęgniarka, z pomocą Mike'a, posadziła ją na wózku. Mike wręczył kierowcy podwójną sumę widoczną na taksometrze, podziękował i pobiegł za pielęgniarką, która szła szybkim krokiem, pchając przed sobą wózek z April. Kiedy przenieśli ją na kozetkę, April zaczęła płakać. Pielęgniarka zapytała ją o nazwisko osobistego lekarza, a potem poleciła koleżance z izby przyjęć przywołać położnika dyżurnego i zawiadomić osobistą lekarkę April. Pielęgniarka uprzedziła April, że zrobi wstępne badanie, przy pomocy Mike'a zdjęła jej dżinsy i T-shirt, ubrała w szpitalną, długą koszulę i ułożyła z powrotem na kozetce. - Proszę teraz nie przeć - przestrzegła, wciąż się pogodnie

uśmiechając. Pielęgniarka położna roztaczała wokół siebie aurę spokoju, ciepła i kompetencji, co dodawało Mike'owi pewności siebie. Wszystko toczyło się bardzo szybko. - Nie prę - powiedziała April, zaciskając zęby. - Choć chciałabym. Ono strasznie napiera. Mogłabym dostać jakieś środki? Bardzo boli. April spojrzała błagalnie na Mike'a, a Mike na pielęgniarkę. Ta jednak badała April, a po chwili podniosła głowę i popatrzyła na nich z uśmiechem. - Zanim zdąży tu przyjść anestezjolog, będziecie mieli dzidziusia, najwyżej za dwie minuty. Rozwarcie na pięć palców i coś mi mówi, że od jakiegoś czasu. Pierwsze dziecko? -April przytaknęła. - Co pani robiła, że nie zauważyła pani objawów? Pielęgniarka wysunęła końcówkę kozetki, wyciągnęła strzemiączka i oparcia pod stopy i ostrożnie ułożyła na nich nogi .April, która patrzyła na to wszystko z przerażeniem w oczach. - Wynosiłam deski do kontenera. Ja nie mogę jeszcze urodzić dziecka. Jeszcze nie jestem gotował - krzyknęła nagle rozzłoszczona i wystraszona. Zaczynała tracić kontrolę, ale Mike był obok, trwał przy niej niewzruszony jak skała. - Ach, deski... - powiedziała spokojnym głosem pielęgniarka. - Nie mieliśmy tu jeszcze mamusiek, który przegapiły oznaki porodu, bo dźwigały deski. Pani jest budowlańcem? -zapytała

z uśmiechem, wyciągając z szuflady instrumenty położnicze i nie spuszczając przy tym April z oka. - Nie, jestem właścicielką restauracji - odparła April, krzywiąc się z bólu, ale nie krzyczała. Mike stał zdumiony przebiegiem akcji i szybkością, z jaką się wszystko odbywało. Lekarza wciąż nie było, ale na razie dobrze sobie radzili. Pielęgniarka odwróciła się do Mike'a. - Czy tatuś ma ochotę zobaczyć główkę dziecka? - Widać główkę? - zapytała April, uśmiechając się, i w tej samej chwili przeszył ją kolejny ból, tym razem najsilniejszy z dotychczasowych. Mike trzymał ją za ramiona, ale wychylił się ciekawie i zobaczył wypukłość dziecięcej główki. Miała ciemne, krótkie, kręcone włoski. Po chwili cofnęła się, a bóle ustąpiły. - Uwaga, tatuś trzyma jedną nogę, ja drugą, a mamusia, kiedy zacznie się następny skurcz, z całych sił prze, wstrzymując oddech, a za dwie minuty będzie miała dzidziusia w ramionach. Uwaga, teraz! Ból wystąpił, April zaczęła przeć i w miarę jak parła, dziecko posuwało się powoli, systematycznie naprzód, aż nagle wyskoczyło prosto w ręce pielęgniarki położnej, a April wydała z siebie długi, gardłowy krzyk, na który Mike nie był przygotowany. Spojrzał na nią przerażony, ale April uśmiechała się i płakała jednocześnie. Pielęgniarka trzymała w rękach dziecko. Chwilę później wytarła je sprawnie, delikatnie owinęła i podała Mike'owi.

- Ma pan syna - powiedziała w momencie, gdy do gabinetu wszedł śpiesznym krokiem lekarz położnik. Osobista lekarka April nie zdołała dotrzeć, ale lekarz dyżurny zjawił się w samą porę, aby przeciąć pępowinę. Mike z przerażeniem uświadomił sobie, że jeszcze dwadzieścia minut wcześniej byli przed restauracją. April urodziła dziecko siedem minut po przyjeździe do szpitala. Taksówkarz nie miał pojęcia, jak mu się poszczęściło. Mike pochylił się nad April i położył jej dziecko na piersi. April dotknęła je i spojrzała na Mike'a. Oboje jednocześnie uśmiechali się i mieli łzy w oczach. - Sam - wyszeptała April imię chłopczyka. - Wiedziałem, że to chłopiec - powiedział Mike, patrząc z dumą na synka. Jeszcze noworodka nie zważono, ale było widać, że jest duży. Pielęgniarka na oko stwierdziła, że musi ważyć cztery i pół kilo. Właściwie sam przyszedł na świat. April mówiła, że nie było tak źle, a Mike wznosił oczy do nieba. Nie było mu łatwo, ale z drugiej strony, nie było tak strasznie, jak się obawiał, a gdy przyglądał się narodzinom synka, cud wyłonienia się jednej istoty ludzkiej z ciała drugiej wprawił go w osłupienie. Podczas gdy położnik usuwał łożysko i przecinał pępowinę, położna wyszła na minutę z gabinetu, a kiedy wróciła, spojrzała na April. - Jakiś tłum ludzi pyta o April Wyatt. To pani? Pielęgniarka uśmiechnęła się do nich swoim ciepłym, matczynym

uśmiechem, który tak bardzo ich uspokajał i dodawał pewności siebie. - Do niedawna - odrzekła szczęśliwa April, trzymając w ramionach dziecko, a Mike patrzył na nich z góry oczami pałającymi dumą. Teraz nazywam się April Steinman. W sobotę wyszłam za mąż powiedziała pielęgniarce, która zaśmiała się serdecznie. - Pięknie, bardzo dobrze. Czy chce pani, żeby weszli, gdy troszkę doprowadzimy się do ładu? April spojrzała pytającym wzrokiem na Mike'a, chcąc się upewnić, czy nie będzie mu to przeszkadzać, ale on tylko skinął głową, wiedząc, że to najszczęśliwszy dzień jego życia, mimo że bał się go jak żadnego innego. Miał też poczucie, iż nigdy nie kochał April tak bardzo jak właśnie dzisiaj. Teraz to była jego rodzina. Sam był jego synem. Już na zawsze. - Dobrze, niech wejdą - powiedziała. April zaczęła dygotać z zimna, więc przykryli ją podgrzewaną kołdrą. Zdjęto jej nogi ze strzemion, a pielęgniarka powiedziała, że dreszcze są normalne i niebawem ustąpią. Minutę później do pokoju weszła rodzina. Ojciec z Mad-die, Annie i Heather, a za nimi matka i Jack. Pokój zapełnił się ludźmi zachwycającymi się dzieckiem, mówiącymi coś do April i Mike'a, koniecznie chcącymi zobaczyć Sama z bliska. April z dzieckiem na ręku była wniebowzięta. Mike stał przy niej, szepcząc jej w ucho, jak bardzo ją kocha, a wszyscy wokół gratulowali im ze szczerego serca. Valerie patrzyła na dziecko ze łzami w oczach, nie puszczając dłoni

Jacka. Nagle Mike uświadomił sobie, że jest cudownie, że to jest zupełnie inne życie od tego, które znał z dzieciństwa, że przebywa wśród ludzi, którzy darzą się nawzajem miłością i szacunkiem, którzy kochają nowo narodzone dziecko, a nawet kochają jego. Mały Sam był bodaj najbardziej wyczekiwanym niemowlakiem na świecie. Kiedy po kilku minutach rodzina wyszła z pokoju, Mike i April pocałowali się, a potem Mike się nachylił, pocałował synka i szepnął: - Wszystkiego najlepszego w dniu narodzin, Sam. Jeszcze kilka miesięcy wcześniej nikt by nie potrafił tego przewidzieć, ale urodziny, które dla trójki z nich wydawały się najgorsze w życiu, okazały się najlepsze i najpiękniejsze.