Steel D. 2012 - Grzechy Matki

Danielle Steel Grzechy Matki Tytul oryginału The Sins of the Mother Przekład Ewa Spirydowicz i Maja Kittel

Moim najdroższym dzieciom: Beatrix, Trevorowi, Toddowi, Nickowi, Sam, Victorii, Vanessie, Maksowi i Zarze. Obyście znaleźli pracę,która zapewni wam inspirację i satysfakcję. Obyście spotkali w życiu partnerów,którzy wzbogacą wasze życie i będą trwali u waszego boku, darząc was miłością i szacunkiem. Obyście dokonywali mądrych wyborów i patrzyli na tych, których kochacie, z czułością, współczuciem i przede wszystkim wielkodusznością. I obyście doświadczali od nich tego samego. Oby wasze dzieci darzyły was szacunkiem i niosły radość. Oby spotkało was to, co w życiu najlepsze. Oby zawsze kochano was tak, jak ja was kocham. Z miłością, mama D.S.

Rozdział 1

OLIVIA GRAYSON UWAŻNIE SŁUCHAŁA kolejnych wystąpień. Z fotela prezesa

bystrym i przenikliwym spojrzeniem niebieskich oczu ogarniała wszystkich członków zarządu. Siedziała, milcząc, w świetnie skrojonym granatowym kostiumie, ze sznurem pereł na szyi. Włosy, białe jak śnieg, odkąd przekroczyła trzydziestkę, układały się idealnie, ostrzyżone do linii podbródka, nieco poniżej uszu. Była jedną z tych kobiet, które zauważa się zaraz po wejściu do pokoju. Wyglądała ponadczasowo i jakby bez wieku, z wysokimi kośćmi policzkowymi, wyrazistymi rysami twarzy i smukłymi wytwornymi dłońmi, z których jedna zawisła z długopisem nad notatnikiem. Zawsze notowała wszystko, o czym była mowa na posiedzeniach, i doskonale orientowała się w tym, co i kiedy się dzieje i co zostało powiedziane. Inteligencja i niezwykły zmysł do interesów zapewniły jej reputację błyskotliwej kobiety biznesu, przede wszystkim jednak była bardzo praktyczna i miała wrodzone, nieomylne wyczucie tego, co jest dobre dla jej firmy. Dzięki niemu przekształciła nieźle prosperujący niewielki sklep z artykułami żelaznymi, który niegdyś odziedziczyła jej matka, w firmę prowadzącą międzynarodowe transakcje na gigantyczną skalę.

Factory, jak nazwano spółkę po przeprowadzce ze sklepu na przedmieściu Bostonu do pustego budynku starej fabryki, odniosła ogromny sukces. Był to sukces Olivii Grayson. Silna, pomysłowa, kreatywna, tu na posiedzeniu zarządu była uosobieniem władzy. Odkąd skończyła dwanaście lat, lubiła po lekcjach pomagać w sklepie. Jej matka pochodziła z dobrej rodziny bostońskich bankierów, która straciła wszystko podczas Wielkiego Kryzysu. Maribelle Whitman rozpoczęła pracę jako sekretarka w kancelarii prawnej i wkrótce poślubiła młodego agenta ubezpieczeniowego, który po ataku na Pearl Harbor został powołany do wojska. Latem 1942 roku, cztery tygodnie po narodzinach ich córki Olivii, wysłano go do Anglii. Zginął podczas nalotu bombowego, gdy mała Olivia miała rok. Młoda wdowa wyprowadziła się na przedmieście Bostonu i żeby utrzymać siebie i córeczkę, zatrudniła się w sklepie z artykułami żelaznymi Ansela Morrisa. Przez czternaście lat łączyły ją z Morrisem wspólna praca i potajemny romans. Maribelle nie liczyła na nic więcej, utrzymywała siebie i dziecko z własnej pensji. Kiedy nieoczekiwanie odziedziczyła majątek Ansela, zależało jej tylko na tym, by wysłać córkę na studia, ale Olivii nie interesowały ani nauka, ani studenckie życie — chciała przede wszystkim pracować. Miała talent do interesów, każda jej ryzykowna decyzja owocowała zawrotnym rozwojem firmy. Choć bardzo młoda, popełniała niewiele błędów, gdyż prowadził ją niezawodny instynkt. Od lat cieszyła się podziwem i szacunkiem, zarówno współpracowników, jak i konkurencji. W świecie biznesu stała się znaną postacią.

W wieku osiemnastu lat, zaraz po szkole średniej, a trzy lata po śmierci Ansela, zaczęła pracować w Factory na pełnym etacie. Jej śmiałe wizje przekształciły sklepik z artykułami żelaznymi w firmę, o jakiej ani jej matka, ani Ansel nawet nie śnili. Firmą kierowała Maribelle i Olivia namówiła ją do tego, by nie ograniczać się do podstawowych artykułów, lecz poszerzyć asortyment o proste, nowoczesne, niedrogie sprzęty. Wraz z Olivią w firmie zagościły młodość, świeżość i entuzjazm. To ona wprowadziła do oferty designerskie artykuły po niskich cenach, sprowadzała zza granicy baterie łazienkowe, nowoczesne meble kuchenne i dodatki. Wkrótce stali się dobrze znani z jakości, innowacyjnych międzynarodowych rozwiązań wzorniczych ich towarów i zaskakująco niskich cen. Olivia stawiała na ilość, nie rezygnując przy tym z jakości, i utrzymywała ceny na poziomie niższym niż konkurencja. Początkowo Maribelle bardzo się tym niepokoiła, z czasem jednak okazało się, że Olivia obrała właściwą strategię. Jej instynkt nie zawodził.

Pięćdziesiąt jeden lat później sześćdziesięciodziewięcioletnia Olivia Grayson stała na czele stworzonego przez siebie imperium handlowego i przemysłowego. Wielu usiłowało ją zdetronizować, ale nikomu się to nie udało. Zanim skończyła dwadzieścia pięć lat, stała się żywą legendą, a wraz z nią Factory. Firma słynęła z nowoczesnego wzornictwa każdego ze sprzętów domowych, poczynając od drobnych narzędzi, poprzez meble, po wyposażenie kuchni. I to wszystko za niewielkie pieniądze. W Factory można było kupić dosłownie wszystko dla domu. Olivia niestrudzenie podróżowała po świecie w poszukiwaniu nowych dostawców, towarów i wzorów. Jej imperium i sława rozkwitały.

To dziwne, ale w jej twarzy nie było ani śladu surowości. Siedziała w dobrze znanym fotelu u szczytu stołu na posiedzeniu zarządu, mając synów po obu stronach. Obaj dołączyli do firmy, Phillip zaraz po studiach ekonomicznych, John — po uzyskaniu dyplomu w dziedzinie grafiki i wzornictwa.

Maribelle już dawno przeszła na emeryturę. Factory to efekt geniuszu Olivii, a fortuna, jaką zdobyła, to dziedzictwo jej dzieci, na które pracowała przez całe życie. Stanowiła idealny przykład amerykańskiego snu.

Choć miała ogromną władzę, a jej oczy patrzyły przenikliwie, było w jej twarzy coś

miękkiego i delikatnego. Traktowano ją ze śmiertelną powagą, mimo to lubiła żartować i się śmiać. Cicha i skupiona, wiedziała jednak, kiedy zabrać głos. I umiała słuchać, wychwytywała nowe pomysły, które ją inspirowały i owocowały nowatorskimi rozwiązaniami, bo nadal robiła wszystko, co w jej mocy, by firma stawała się większa, by wzniosła się na nowe szczyty. Nie spoczęła na laurach, nadal z pasją dążyła do rozwoju Factory, z tym samym co za młodu zaangażowaniem.

W zarządzie, oprócz Olivii i jej dwóch synów — Phillipa i Johna — zasiadało sześć osób. Prezesem rady była Olivia, a zastępcą — Phillip, jej najstarszy syn. Odziedziczył po ojcu spokojne usposobienie i głowę do finansów, a do rodzinnej firmy trafił prosto z Harvard Business School, którą ukończył z wyróżnieniem. Cichy i spokojny, charakterem przypominał raczej ojca niż matkę. Obaj synowie odziedziczyli część jej zdolności, ale żaden nie mógł się z nią równać. John, jej trzecie z kolei dziecko, był dyrektorem kreatywnym i artystycznym, bo też w głębi duszy był artystą, studiował sztukę w Yale. Choć jego największą miłością było malarstwo, lojalność wobec matki skłoniła go, by wcześnie związać się z rodzinnym imperium. Olivia zawsze wiedziała, że jego zmysł artystyczny i znajomość wzornictwa to nieoceniony wkład w rodzinną firmę. Bardziej towarzyski niż starszy brat, pod wieloma względami przypominał matkę, choć finanse stanowiły dla niego wielką zagadkę. Żył sztuką i pięknem, które dostrzegał w otaczającym go świecie. I do dziś malował w każdej wolnej chwili. Był przede wszystkim artystą.

Czterdziestosześcioletni Phillip, solidny i poważny jak Joe, jego ojciec — księgowy, który pomagał Olivii prowadzić firmę i zawsze trzymał się drugiego planu — odziedziczył też po nim dokładność i sumienność, ale nie miał w sobie nawet odrobiny ognia i pomysłowości matki.

Czterdziestojednoletni John miał po Olivii zmysł artystyczny, który sprawiał, że projekty Factory nigdy się nie starzały. Swój wielki talent oddał na usługi firmy, choć marzyła mu się kariera malarza.

Obaj stanowili fundament imperium, ale jego sercem nadal, mimo wieku, była ich matka. Factory pozostała firmą rodzinną, choć nie brakowało propozycji kupna i wejścia na giełdę. Phillip nieraz z trudem opierał się pokusie sprzedaży, ale Olivia nie chciała o tym słyszeć; upierała się, że Factory należy do nich i ma tak zostać.

Firma rozwijała się i rosła. Olivia postanowiła, że póki żyje, dopilnuje, by za jej sterami stał ktoś o nazwisku Grayson. Żadna z dwóch córek nie interesowała się biznesem, matka wiedziała jednak, że synowie staną na wysokości zadania, i dobrze ich do tego przygotowała. Była przekonana, że razem utrzymają zbudowane przez nią imperium, na razie jednak nie chciała przechodzić na emeryturę ani usuwać się w cień. Nadal pełna energii, kierowała interesem i jeździła po całym świecie — od niemal pięćdziesięciu dwóch lat. Nie zwalniała ani odrobinę, a jej pomysły jak zawsze zaskakiwały nowatorstwem. Wydawała się o dziesięć lat młodsza niż w rzeczywistości, wciąż piękna, pełna pasji życia, z zasobami energii dziesięciokrotnie większymi niż jej rówieśnicy.

Jak zwykle zakończyła spotkanie tuż po dwunastej. Omówili wszystkie zagadnienia, w tym także obawy Olivii co do zatrudniania dzieci w fabrykach, z którymi współpracowali w Chinach i Indiach. Phillipa interesowały przede wszystkim zyski — wyższe niż zazwyczaj. Sprzedawali swoje produkty po niskich cenach w filiach na całym świecie i zarabiali na tym majątek.

Olivii zawsze zależało na tym, by w ich zakładach przestrzegano prawa. Phillip po raz kolejny zapewnił, że choć nie mają pełnego obrazu sytuacji w Azji, współpracują przecież ze sprawdzoną, godną zaufania agencją pośrednictwa pracy i wydaje się, że wszystko jest w porządku. A niskie koszty produkcji w tym regionie zapewniają im od lat ogromne zyski.

Konkurencja z zazdrością patrzyła na ich model gospodarowania, ale nikomu nie udało się powtórzyć sukcesu Factory. Olivia dokonała cudu.

Następnie John zaprezentował serię nowych projektów i wszyscy wiedzieli, że klienci polubią je w ciągu najbliższych miesięcy. Factory wprowadzała nowe trendy z przekonaniem, że wie, czego pragną klienci, zanim jeszcze oni to sobie uświadomią. John miał nieomylne wyczucie koloru, wzoru, faktury, firma więc oferowała kombinację, której nie można było się oprzeć — świetne wzornictwo, niską cenę, dobrą jakość. Stworzyli niszę w rynku, sami ją wypełnili i każdy rok kończyli z dodatnim bilansem.

Imperium Olivii stało na solidnym gruncie. Wiedziała, że Joe, jej zmarły mąż, byłby z niej dumny tak samo, jak za życia. Był dla niej idealnym partnerem. Nie dziwił się ani nie grymasił, gdy rozwijająca się firma odrywała ją od męża, domu, dzieci. Oboje zdawali sobie sprawę, że to nieuniknione, szczególnie gdy Olivia wyjeżdżała za granicę, ale też wówczas, gdy zostawała w domu. To Joe stawał na wysokości zadania. Jako księgowy pracował w określonych godzinach i miał w firmie mniej obowiązków. Był szefem działu finansów, a po jego śmierci zastąpił go Phillip. Niedługo po narodzinach najstarszego wnuka, Maribelle przeszła na emeryturę. Rola troskliwej babci odpowiadała jej o wiele bardziej i zarazem przyprawiała ją o mniejszy stres. W sprawnych rękach Olivii i Joego firma stała się już potężna, co zdecydowanie ją przerastało. Olivia stanowiła siłę napędową Factory i z ochotą dźwigała ten ciężar, kosztem czasu poświęcanego dzieciom. Później, gdy dorosły, chciała im to wynagrodzić, zwłaszcza w ciągu tych czternastu lat, które minęły od śmierci Joego. Zmarł nagle, w wieku sześćdziesięciu lat, gdy żona była za granicą — odwiedzała akurat nowe zakłady na Filipinach.

Śmierć Joego była dla Olivii i dzieci okropnym ciosem. Odkąd odszedł, starała się poświęcać rodzinie więcej uwagi i nalegała, by raz do roku wspólnie, razem z wnukami, spędzali wakacje. Zawsze kochała swoje dzieci i męża, ale kochała też swoją pracę. Factory była największą namiętnością jej życia, wiecznym ogniem, który ją trawił, ale z którego czerpała energię. Joe rozumiał to i akceptował, dzieci wiedziały o tym, choć nie każdemu z nich podobne zrozumienie przychodziło łatwo.

W posiedzeniu zarządu uczestniczył także Peter Williams, prawnik od lat związany z firmą. Chciał szczegółowo omówić kwestie, które poruszył Phillip. Interesowało ich to, w jaki sposób częściowe przeniesienie produkcji z Azji do bardziej cywilizowanych fabryk w Europie odbiłoby się na ich finansach. Zdawali sobie sprawę, że taka decyzja spowoduje znaczny spadek zysków. Phillip był temu przeciwny, dlatego Olivii zależało na obecności Williamsa na spotkaniu. I jak zwykle Peter spokojnie i metodycznie przedstawił wyważoną opinię. Olivia zasięgała jego rady w wielu sprawach, a on zawsze doradzał jej mądrze. Z natury konserwatywny, ale bardzo praktyczny w swoich poglądach, nieraz znajdował pomysłowe wyjście z zawiłych komplikacji prawnych, których nie da się uniknąć w tak dużej firmie. Darzył Olivię wielkim szacunkiem i od niemal dwudziestu lat poświęcał Factory lwią część swego czasu.

Nigdy nie skarżył się na długie godziny pracy i związane z tym poświęcenie, także w sferze osobistej. Firma i stojąca na jej czele kobieta fascynowały go od dawna.

— Co sądzisz o tym posiedzeniu? — zapytała, gdy czekali na windę. Phillip i John zostali w sali konferencyjnej, ona musiała już wrócić do siebie. Peter także szedł do swojego biura — mieściło się kilka przecznic dalej, ponieważ jednak Factory była jego największym klientem, często pojawiał się w jej siedzibie. Czterdzieści lat temu Olivia przeniosła biura z przedmieścia Bostonu do Nowego Jorku.

Tam właśnie dorastały jej dzieci. Odkąd otworzyła filie w New Jersey, Chicago, Connecticut i Long Island, Nowy Jork lepiej sprawdzał się jako miejsce głównej siedziby niż senne przedmieścia Bostonu, a ekspansja na Południe, Środkowy Zachód i Zachodnie Wybrzeże utwierdziła ją w przekonaniu, że decyzja o przeprowadzce była słuszna. Biura Factory zajmowały cały budynek przy Park Avenue, domy towarowe były rozsiane po całym świecie — w Azji, Ameryce Południowej i w Europie.

Od trzydziestu lat otwierała sklepy za granicą. Nie zapominała o starych filiach i regularnie tworzyła nowe. Ich sieć liczyła już blisko sto placówek i wszystkie przynosiły ogromne zyski. Przy tym jeśli nawet Olivia popełniała błędy, natychmiast je naprawiała.

— Moim zdaniem, Phillip poruszył kilka ważnych kwestii — odparł, gdy wsiedli do windy. Olivia wcisnęła przycisk, gabinety jej i synów mieściły się na tym samym piętrze. — Obserwujemy wszelkie punkty zapalne, ale w tej chwili niczego więcej nie możemy zrobić.

— Nie chcę współpracować z podejrzanymi fabrykami — powtórzyła to samo, co na spotkaniu była gotowa powtarzać jak mantrę. Oprócz zmysłu do interesów, miała wysoko rozwinięte poczucie moralności. Była wrażliwą na kwestie społeczne, uczciwą kobietą o dobrym sercu.

— Raczej nie mamy powodu do niepokoju, ale śledzimy rozwój sytuacji — powtórzył.

— Jesteś tego pewien? — Przeszyła go spojrzeniem błękitnych oczu. Nic nie uchodziło jej uwagi, między innymi dlatego tak bardzo ją podziwiał. Nie potrafiłaby zrezygnować z zasad w imię zysku.

— Tak, jestem pewien — odparł stanowczo.

— To dobrze. Wiesz, Peter, jesteś moim barometrem — stwierdziła z lekkim uśmiechem. — Kiedy uznasz, że coś jest nie tak, wtedy zacznę się niepokoić. — W jej ustach był to nie lada komplement.

— Dam znać, gdyby cokolwiek się zmieniło, ale moim zdaniem trzymamy rękę na pulsie. Czy znajdziesz czas na szybki lunch, zanim oboje wrócimy do pracy? — Wiedziała, że pracował równie ciężko jak ona i miał równie mało czasu. Lubili rozmawiać o interesach i przekazywać sobie nowinki. Peter miał sześćdziesiąt trzy lata, żonę, dwoje dorosłych dzieci i satysfakcjonującą pracę. Ramię w ramię z Olivią stoczyli niejeden bój o Factory i zawsze wygrywali.

— Niestety nie. O wpół do drugiej mam wywiad z dziennikarzem z „New York Timesa”, a do tego czasu muszę przejrzeć mnóstwo dokumentów — wyjaśniła z żalem. Obawiała się dnia, w którym Peter zrezygnuje z pracy. Polegała na jego radach, chłodnym, analitycznym umyśle i bardzo ceniła sobie jego przyjaźń. Nikomu tak nie ufała jak jemu. Na szczęście był w pełni sił i jeszcze nie wybierał się na emeryturę.

— Powinienem ci powiedzieć, że za ciężko pracujesz, ale to strata czasu — stwierdził, a ona się roześmiała. Winda zatrzymała się na jej piętrze.

— I kto to mówi? — Zbyła go machnięciem ręki i wysiadła z windy. Drzwi jeszcze przez chwilę stały otworem.

— Kiedy wyjeżdżasz? — zawołał.

Odwróciła się.

— Dopiero w lipcu, za sześć tygodni.

Co roku obchodziła swoje urodziny z dziećmi. Za każdym razem wybierała inne miejsce na wspólny pobyt z rodziną. Wprowadziła ten zwyczaj po śmierci Joego, ten pomysł przypadłby mu do gustu. W ten sposób usiłowała wynagrodzić dzieciom śmierć ojca i czas, którego im nie dała, gdy byli młodsi. Nic nie nadrobi rodzicielskich zaległości, ale wspólne podróże sprawiały wszystkim przyjemność, planowała je więc bardzo starannie. To były dla niej bezcenne chwile.

Pomachała mu na pożegnanie i weszła do gabinetu, ledwie zamknęły się drzwi windy. Dochodziło wpół do pierwszej, miała godzinę, zanim zjawi się dziennikarz z „New York Timesa”. Już wcześniej poprosiła asystentkę, by zamówiła jej sałatkę, nie chciała marnować ani chwili. Często jadała w pracy albo w ogóle zapominała o lunchu, czemu zapewne zawdzięczała smukłą sylwetkę, której zazdrościło jej wiele kobiet. Dzięki niej, a także dzięki twarzy pozbawionej zmarszczek, wydawała się młodsza, niż była naprawdę. A przecież nigdy nie zastanawiała się nad swoim wyglądem.

Pytanie Petera przypomniało jej o ważnej sprawie. Zanim weszła do gabinetu, zatrzymała się przy biurku asystentki, Margaret.

— Wysłałaś już mejle o rejsie?

— Tak, dzisiaj rano, o dziesiątej. Lunch czeka na biurku, i lista dzisiejszych telefonów. — Margaret także jadła w pracy. W dniach posiedzeń zarządu Olivia miała jeszcze mniej czasu niż zazwyczaj, będzie więc pracowała intensywnie, i to zapewne do późna. Margaret nigdy nie miała szefowej za złe długich godzin pracy i dostosowała własne życie osobiste do jej rytmu. Bo to Olivia była najważniejsza: sprawiała, że jej współpracownicy byli gotowi pracować równie ciężko, jak ona. Udzielała im się jej energia.

Gabinet był przestronnym, eleganckim pomieszczeniem, utrzymanym w jasnych odcieniach beżu. Na ścianach wisiały współczesne obrazy — niektóre pędzla jej syna — i ręcznie tkany jedwabny gobelin, który zamówiła we Włoszech. Przytulny pokój, w którym dobrze się pracowało. Pod ścianą stały kanapa i fotele.

Za godzinę miała udzielić wywiadu dla działu ekonomicznego „New York Timesa”. Umówił się z nią młody, nieznany jej dziennikarz. Margaret przekazała jej jego referencje i dotychczasowy dorobek. Według Olivii był niegroźny i raczej niedoświadczony, szanowała jednak młodość i ceniła świeże spojrzenie oraz nowe pomysły.

Z tego powodu uwielbiała dyskusje z wnukami podczas wspólnych wakacji. Czekała na te chwile odpoczynku w towarzystwie dzieci i wnuków. Miała nadzieję, że spodoba im się niespodzianka, którą zaplanowała na ten rok. To chyba jeden z lepszych pomysłów, na jakie kiedykolwiek wpadła. Według niej było to tylko zaproszenie, propozycja, jej dzieci traktowały to jako rozkaz. Wszyscy wiedzieli, że Olivia, której nie można się sprzeciwić, oczekuje ich przyjazdu.

Przez godzinę odbierała telefony i odpisywała na mejle. Nie zdążyła nawet tknąć sałatki, gdy telefon Margaret przypomniał jej, że dziennikarz z „New York Timesa” już czeka. Olivia poprosiła, by go wprowadzić. Wstała, przywitała się z nim i wskazała kanapę i fotele w rogu gabinetu.

Mężczyzna w dżinsach, koszulce i adidasach usiadł naprzeciwko niej i głęboko spojrzał jej w oczy. Miał dwadzieścia parę lat, długie, niesforne włosy i chyba nie golił się od kilku dni, to znaczy, że niczym nie różnił się od rówieśników. Olivii nie przeszkadzał ten swobodny styl. Przywykła do bezpośredniości młodych dziennikarzy. Większość z nich była onieśmielona rozmową z nią, ale nie ten.

Z miejsca zasypał ją gradem pytań. Niezrażona tym obcesowym zachowaniem, spokojnie, otwarcie i z uśmiechem odpowiadała na jego pytania.

Przez niemal godzinę wszystko szło dobrze, mimo zdumiewająco bezpośrednich pytań. Niektóre były bardzo trudne, ale Olivia na wszystko miała gotową odpowiedź — póki nie zaskoczył jej, poruszając temat, o którym była mowa na posiedzeniu zarządu. Uważny i dobrze poinformowany, najwyraźniej liczył na to, że znalazł jej piętę Achillesową. Nie mógł jednak niczego wyczytać z jej twarzy, gdy starannie odpowiadała na to pytanie.

— Czy nie obawia się pani, że w jej fabrykach w Azji pracują dzieci, choć to zakazane?

— Nie ma na to żadnych dowodów — odparła spokojnie. — Badamy tę sprawę. Ten temat od dawna jest mi bardzo bliski.

— A czy nie uważa pani, że zważywszy na miejsce produkcji i to, ile pani płaci robotnikom, można założyć, iż dochodzi tam do łamania przepisów?

— Niczego nie można zakładać. Cały czas trzymamy rękę na pulsie. Nie ma dowodów na pracę dzieci ani inne formy przemocy w naszych zakładach.

— A gdyby się znalazły... jaka byłaby pani reakcja?

— Zaczęłabym działać, i to natychmiast. Nie tolerujemy łamania praw człowieka. Jestem też przeciwna pracy dzieci. Mam czworo własnych i troje wnucząt. Los dzieci zawsze leżał mi na sercu.

— Czy na tyle, że zdecydowałaby się pani podnieść ceny, gdyby musiałaby pani przenieść produkcję? Albo kupować surowce w Europie, po wyższych cenach?

— Oczywiście — odparła bez wahania. — Factory nie popiera przemocy w żadnej postaci, ani wobec dzieci, ani dorosłych.

W końcu dał jej spokój, chwilowo usatysfakcjonowany, i zajął się innymi tematami, ale wyczuwała jego wyraźną wrogość — przez moment był bardzo agresywny. Nie do końca wierzył w jej zapewnienia, ale nie miał żadnych dowodów, że jest inaczej. I nigdy ich nie zdobędzie. Olivia szczyciła się tym, że jej firma jest czysta i nie sprzyja tego rodzaju nadużyciom.

Poświęciła młodemu dziennikarzowi niemal półtorej godziny. Asystentka weszła do gabinetu, żeby przypomnieć o kolejnym spotkaniu, choć prawdę mówiąc, Olivia niczego nie zaplanowała. Półtorej godziny to dość czasu jak na wywiad. Gdyby mu na to pozwoliła, dziennikarz spędziłby tu całe popołudnie. A czas Olivii był bezcenny — miała mnóstwo pracy, stała na czele imperium.

Wymienili uścisk dłoni i dziennikarz wyszedł z gabinetu krokiem przyszłego zdobywcy świata. Wiedziała, że przybiera tę pozę ze względu na nią. Ledwie zamknęły się za nim drzwi,

zadzwoniła do Petera Williamsa, żeby opowiedzieć o wywiadzie.

— Pytał o pracę dzieci w naszych fabrykach w Azji — zaczęła, zaniepokojona, ale zarazem zadowolona, że czujnie zdążyli omówić tę kwestię na posiedzeniu zarządu.

— Nie ma żadnych dowodów — przypomniał Peter. — A bardzo dokładnie się temu przyglądamy.

— Nadal cię to nie martwi? — spytała, jakby znów sprawdzając swój barometr; nikt równie mądrze jak Peter nie doradzi jej w tej sprawie. Całkowicie zdawała się na jego osąd.

— Nie, Olivio — odparł spokojnie. — Mamy czyste sumienie, nie przejmuj się, chciał cię tylko nastraszyć. To tandetne zagranie. Nie daj się nabrać.

— Zobaczymy, co będzie dalej. Mam nadzieję, że napisze uczciwy artykuł.

— Oczywiście — zapewnił. — Jakże mogłoby być inaczej?

Uśmiechnęła się. Znała życie. Prasa rzadko bywa sprawiedliwa, a jeszcze rzadziej uprzejma, nawet wobec niej.

— Oboje wiemy, że może być inaczej — zauważyła. — Mamy szczęście, że na razie idą nam na rękę, ale znajdziemy się w opałach, jeśli obrócą się przeciwko nam.

— Zajmiemy się tym, kiedy przyjdzie co do czego — zapewnił niewzruszenie.

Wiedziała, że tak będzie. Już nieraz prowadził delikatne sprawy, negocjował z robotnikami strajkującymi w jej fabrykach, zajmował się pozwami sądowymi i innymi problemami. W końcu na tym polegała jego praca.

— Na razie w ogóle o tym nie myśl. Wszystko jest w porządku. A za sześć tygodni wyjeżdżasz na wakacje.

— Już nie mogę się doczekać — przyznała. W ciągu ostatnich kilku miesięcy pracowała ciężko, do późna w nocy, niemal bez przerwy podróżowała służbowo. W najbliższym czasie wybierała się do Brazylii i Nowej Zelandii.

— Należy ci się chwila odpoczynku — zauważył Peter. Czasami zastanawiał się, jakim cudem radziła sobie ze wszystkim, co robiła i w jaki sposób znosiła nieustanny ciężar odpowiedzialności. Tyle od niej oczekiwano, tak ogromne brzemię miała na barkach, a czyniła to cierpliwie, dzielnie, z wdziękiem. Wiedział, że płaci za to olbrzymią cenę, ale skarżyła się bardzo rzadko, nigdy nie okazywała zdenerwowania. Wydawało się, że zawsze całkowicie panuje nad sytuacją. I teraz po kilku minutach wróciła do pracy, zapominając o wywiadzie i rozmowie z Peterem. Wszystko jest w porządku. Obawy związane z ewentualnymi nadużyciami i pracą dzieci w jej fabrykach były nieuzasadnione. I to jej wystarczyło. Jeśli okaże się, że jest inaczej, zareaguje pierwsza. Peter Williams wiedział doskonale, że z Olivią Grayson trzeba się liczyć. Niech Bóg ma w opiece tego, kto sądzi, że zdoła zaskoczyć ją tą rewelacją, a ona nie postąpi właściwie. Nigdy do tego nie dojdzie, bez względu na koszty, jakie będzie musiała ponieść. Olivia Grayson była uczciwa. Do wieczora pracowała jak szatan, jak niemal co dzień w ciągu minionych pięćdziesięciu dwóch wspaniałych lat. Rozkwitała, bo kochała swoją ciężką pracę. Zawsze tak było. Wiedziała, że to się nie zmieni.

Rozdział 2

OLIVIA JUŻ OD CZTERECH LAT pomagała Maribelle prowadzić firmę, gdy jej matka zdecydowała, że powinny zatrudnić doradcę finansowego, który pomógłby im w zawiłościach rachunkowych.

Zmiany, które zainicjowała Olivia, przyniosły tak gwałtowny rozwój Factory, że Maribelle nie mogła już sama prowadzić księgowości. Zatrudniła dwoje księgowych, ale obie z córką uznały, że to nie wystarczy. Maribelle zasięgnęła języka w ich banku i wkrótce polecono im młodego mężczyznę z Vermont.

Joe Grayson ukończył studia w zakresie bankowości i finansów. Jak na swoje dwadzieścia siedem lat ten spokojny, solidny młody człowiek wydawał się bardzo dojrzały. Od roku pracował w Bostonie, prowadził księgowość w kilku małych przedsiębiorstwach. Znajomy pracownik banku polecił go Maribelle i tydzień później Joe już ślęczał nad księgami rachunkowymi Factory. Studiował je przez tydzień, a potem zgłosił kilka bardzo rozsądnych uwag i zaproponował praktyczne rozwiązania. Maribelle zatrudniła go od ręki i choć początkowo przyjmował jeszcze zlecenia od innych firm, szybko stał się częścią Factory i często bywał w biurze i w sklepie. Okazał się miły, serdeczny, świetnie znał się na rachunkach i był praktyczny. Olivia coraz częściej zwierzała mu się z zawodowych planów, a on, poważny i troskliwy, udzielał jej rad. Nigdy nie mówił stanowczo, co ma zrobić, tłumaczył jedynie dlaczego poleca taki, a nie inny krok.

Nawet się nie domyślała, gawędząc z nim wesoło podczas jego coraz częstszych wizyt, że stracił dla niej głowę, a jej pomysły budzą jego bezbrzeżny podziw. Widział, że przy odrobinie wsparcia Olivia przekształci sklep w coś o wiele większego. Pomagał więc wcielać jej plany w życie, udzielając rozsądnych rad. Szybko stał się nieocenionym członkiem załogi, a Olivia darzyła go wielkim szacunkiem. Znał się na rzeczach, o których nie miała pojęcia, i wiele się od niego uczyła.

Maribelle na długo przed Olivią zorientowała się, że Joe Grayson zakochał się w jej córce. Któregoś dnia, żeby przyspieszyć bieg wydarzeń, zaprosiła go na kolację. Odtąd był w ich domu częstym gościem — zostawał w pracy do późna, a potem wpadał na domowy posiłek. Z natury nieśmiały, dopiero pół roku później zebrał się na odwagę i, ku wielkiemu zaskoczeniu Olivii, zaprosił ją na randkę, a ona wprost oniemiała. Nigdy nie myślała o nim w ten sposób — dla niej był tylko współpracownikiem, którego rozsądne uwagi i znajomość finansów bardzo ceniła. Omawiała z nim niemal wszystko, a on z podziwem poznawał jej wizje.

Kiedy wychodziła z nim na kolację, rozmawiali wyłącznie o pracy, tym bardziej więc zaskoczył ją, gdy pewnego wieczoru wyznał jej miłość. Nigdy nie rozważała takiej możliwości, spojrzała więc na niego ze zdumieniem, ale bez sprzeciwu. Ba, nawet jej się to spodobało. W pracy stanowili zgrany zespół; wiedziała, że dobro firmy jest mu niemal tak bliskie jak jej i że wyznają te same poglądy. Joe był uczciwy i porządny i choć nie zawrócił jej w głowie, uważała, że jest naprawdę miły. Tego wieczoru odprowadził ją do domu i pocałował po raz pierwszy.

Nie połączył ich szalony romans, ale też rozsądna Olivia wcale tego nie chciała. Odpowiadała jej łącząca ich przyjaźń i łatwość, z jaką dzielili się wszystkim, o czym myśleli. Ona ufała mu w kwestiach finansowych, on bez zastrzeżeń wierzył w jej wizjonerskie plany dla Factory, których nikt dotąd nie stosował. W jej głowie rodził się wzorzec tworzenia filii i Joe dostrzegał głęboki sens w każdym jej słowie, choć czasem nikt inny go nie widział. Rozumieli się doskonale, nawet bez słów.

W dniu świętego Walentego, trzy miesiące po pierwszej randce, podarował jej pierścionek z niewielkim brylantem i poprosił o ją rękę. Nie miał rodziców ani krewnych i razem z nią chciał rozpocząć nowe życie. Kiedy zwierzyli się z planów małżeńskich Maribelle, ta z zadowoleniem uznała, że to świetny pomysł. Joe Grayson to idealny mąż dla Oliwii: da jej solidne oparcie, będzie mogła na nim polegać, budując swój nowy wspaniały świat. Tak więc Maribelle nie posiadała się z zachwytu, a uczucie, którym Olivia darzyła Joego, choć początkowo ani romantyczne, ani dziewczęce, okazało się trwałe i solidne, podobnie jak jego miłość, mocniejsza z dnia na dzień.

Pół roku po tym, jak zaczęli się spotykać, i rok od chwili, kiedy się poznali, wzięli skromny ślub. Joe rzucił wszystkie zlecenia i całkowicie poświęcił się Factory. Śmiał się, gdy Olivia zmieniła podróż poślubną w wyjazd służbowy. Za jego skromne oszczędności wybrali się do Europy. Odwiedzili Anglię, Francję i Włochy, a dwa ostatnie dni spędzili w Danii, żeby zapoznać się ze skandynawskim wzornictwem meblowym. Olivia złożyła sporo zamówień i odkryła niemało skarbów. Ale najcenniejszym z nich była więź łącząca ją z Joem. Właśnie tego oboje potrzebowali, to dawało Joemu ciepło i uczucie, których nigdy nie zaznał, a Olivii solidnego mężczyznę, na którym mogła polegać. Poza Anselem Morrisem żaden mężczyzna nie odegrał istotnej roli w jej dotychczasowym życiu. Joe był ideałem.

Z podróży poślubnej wróciła w szampańskim humorze, zachwycona Europą, pełna planów na przyszłość. Jej humor jeszcze się poprawił, gdy zaczęły przychodzić pierwsze dostawy. Sama otwierała niektóre paczki. Nocami razem z Joem przeglądali listy zamówień, gdyż mąż niezmordowanie starał się jej pomagać w każdy możliwy sposób. Wszystko układało się wspaniale, ale wtedy Olivia poczuła się źle. Nie miała pojęcia, co się z nią dzieje, ale jej stan stale się pogarszał. Joe szalał z niepokoju.

Po rozmowie z Maribelle uznał, że Olivia powinna jak najszybciej skontaktować się z lekarzem. Zabrał ją do specjalisty, którego polecił mu znajomy z Bostonu. Olivia nerwowo zareagowała na diagnozę — w podróży poślubnej zaszła w ciążę, choć wcale tego nie planowała. Joe myślał o dzieciach, ale wspólnie zdecydowali, że odczekają kilka lat, zdaniem Olivii co najmniej pięć, zanim nie wprowadzi wszystkich planowanych zmian w firmie, nie rozszerzy asortymentu, nie postawi firmy na nogi, a może też nie otworzy kilku filii. Nie miała czasu na dziecko i rozpłakała się na wieść o nim. Uważała, że dziecko pokrzyżuje wszystkie jej plany. Joe jednak nie posiadał się ze szczęścia, choć zarazem współczuł żonie. Dziecko z Olivią, kobietą jego życia, to spełnienie jego marzeń. Zapewniał, że zrobi, co w jego mocy, by jej pomóc, i wtedy Maribelle wystąpiła ze swoją propozycją. Oznajmiła, że jest gotowa wycofać się z firmy i przekazać sklep w ręce młodych. I tak znali się na interesach lepiej od niej i ostatnimi czasy jej wkład ograniczał się do minimum. Księgowość nie sprawiała Joemu najmniejszych problemów. Nie potrzebowali już Maribelle — chyba że zajmie się dzieckiem.

Zaproponowała więc, że przeprowadzi się do nich i zaopiekuje maleństwem. Olivii

kamień spadł z serca. Wiedziała, że zostawi dziecko w dobrych rękach, tak by ona i Joe mogli spokojnie pracować. Joe zapewniał, że udzieli teściowej wszelkiej pomocy, Olivia będzie więc właściwie miała wolną rękę. Było to idealne rozwiązanie i dzięki temu niezaplanowane macierzyństwo już jej tak nie przerażało. A Maribelle nie posiadała się z radości. Jej zdaniem opieka nad ich dzieckiem była o wiele przyjemniejsza niż praca w sklepie — zajmowała się tym od wielu lat, ale ostatnio, za sprawą Olivii i Joego, ogrom przedsięwzięcia ją przerastał.

Olivia nie mogła sobie teraz pozwolić na pozostawanie w domu. Zaplanowane zmiany, kluczowe dla firmy, nie mogły czekać.

Pracowała do ostatniego dnia ciąży. Właśnie wieczorem przeglądali z Joem w biurze księgi rachunkowe, gdy odeszły jej wody. W pierwszej chwili ogarnęło ją przerażenie: a więc to dzieje się naprawdę. Joe uspokoił ją, ukoił jej obawy, zadzwonił do Maribelle i do lekarza i zawiózł żonę do szpitala. Nie chciał się z nią rozstawać, ale nie wpuszczono go na salę porodową. Kolejne dwanaście godzin spędził w poczekalni. Maribelle wychodziła do niego co jakiś czas i mówiła, jak się sprawy mają. Tłumaczyła, że pierwsze dziecko zawsze rodzi się długo, zapewniała jednak, że Olivia świetnie sobie radzi. Umierał ze strachu i miał nadzieję, że żona nie cierpi za bardzo. Był przecież po uszy zakochany i tak bardzo się cieszył na myśl o dziecku.

Dla Olivii wszystko okazało się trudniejsze, niż się spodziewała. Gdyby wiedziała, jak bolesny okaże się poród, bałaby się jeszcze bardziej. Phillip ważył cztery i pół kilo. Gdy w końcu tuż po porodzie Joe zobaczył ją, była blada i obolała. Jeszcze nigdy nie kochał jej tak bardzo, a dziecko wydawało mu się najpiękniejszą istotą na świecie. Oboje rozpłakali się. Joe po raz pierwszy wziął synka w ramiona. On widział cud, ona — największe wyzwanie, jakiemu musiała sprostać. Już następnego dnia zaczęła dochodzić od siebie i przyznała, że malec jest słodki. Przez pierwsze dni karmiła go piersią — potem przeszli na pokarm z butelki, żeby Maribelle mogła przejąć opiekę nad małym także w nocy. Joe nie chciał, żeby Olivia się męczyła, zwłaszcza że sporo przeszła. Gdy tydzień później wróciła z chłopcem do domu, otoczył ją troskliwą opieką. Zapewniała, że czuje się już dobrze. Miała dopiero dwadzieścia trzy lata, i ona, i synek byli zdrowi i silni.

Maribelle natychmiast zajęła się Phillipem, nie wypuszczała go z objęć i nawet na chwilę nie spuszczała zeń oczu. Prosto z objęć babki malec trafiał w ramiona szczęśliwego taty. Olivia nie zdążyła nawiązać z nim takiej więzi, tydzień po porodzie wróciła do pracy. Przez pierwszy miesiąc

pracowała nieco krócej, potem oddała się pracy bez reszty. Zdaniem Joego wróciła do firmy za szybko, ale wiedział, jak bardzo jej na tym zależało i nie miał serca protestować. Sam wychodził z biura wcześniej — teoretycznie po to, by odciążyć Maribelle, a naprawdę dlatego, że bardzo tęsknił za synkiem.

Phillip okazał się spokojnym, radosnym dzieckiem. Babka i ojciec rozpieszczali go i spełniali jego wszelkie zachcianki. Wieczorami wędrował z ramion Maribelle i Joego w objęcia Olivii. Nadal nie mieściło jej się w głowie, że mają dziecko. Miała wrażenie, że to czyjeś dziecko — póki półroczny bobas nie zaczął rozpromieniać się na jej widok. Czasami Maribelle przychodziła z nim do sklepu, by rodzice mogli się nim nacieszyć. Joe pokazywał go wszystkim z dumą. Znakomicie się sprawdzał w roli ojca, czego nie można było powiedzieć o Olivii. Kochała syna, choć nie było jej przy nim. Nadal najbardziej liczyła się firma. Realizowała nowe plany, co dzień snuła kolejne wizje. Joe z trudem dotrzymywał jej kroku, bo sam już nie wiedział, kogo kocha bardziej, synka czy żonę. I był bardzo szczęśliwy.

Powierzenie Maribelle całkowitej opieki nad Phillipem sprawdziło się doskonale. Babcia wolała zajmować się wnukiem niż pracować w sklepie. W wieku zaledwie czterdziestu ośmiu lat z radością przeszła na emeryturę, zwłaszcza z tak miłego powodu. Joe okazał się dla Olivii doskonałym partnerem, także dlatego że łączyły ich wspólne wizje rozwoju firmy.

Zaproponował, żeby zrezygnowała z artykułów żelaznych i sklep skoncentrował się na tych przedmiotach, które jej zdaniem sprzedają się najlepiej. Coraz wyższe zyski utwierdzały go w przekonaniu, jakie powziął od chwili, gdy ją zobaczył, że Olivia jest genialna. Uczył ją teorii finansów, a ona okazała się pojętną uczennicą i coraz bardziej go szanowała za zdrowy rozsądek, praktyczne podejście do pracy i przydatne rady. A poza tym był cudownym mężem i ojcem. Nie mogła trafić lepiej. Małżeństwo z nim okazało się jej najlepszą decyzją.

Tuż po narodzinach Phillipa Olivia postanowiła otworzyć drugi sklep. Joe niepokoił się, że porywają się na zbyt wiele, ale jak zwykle uznał w końcu, że żona ma rację. Sześć miesięcy później otworzyli filię Factory na Long Island, a potem trzeci sklep — w New Jersey. Phillip świętował pierwsze urodziny w dniu otwarcia sklepu. Tego samego wieczoru Olivia oznajmiła, że ma zamiar otworzyć placówkę w Chicago, a Joe wiedział już, że nie zdoła jej zatrzymać ani przekonać, by zwolniła

tempo. Była jak burza, ale też umiała wykorzystać właściwy moment. Za każdym razem wybierała budynek podobny do starej fabryki, w której zaczynali w Bostonie, gdzie nadal mieścił się ich główny magazyn.

Gdy plany nowego sklepu w Chicago nabrały rumieńców i znaleźli odpowiedni budynek, Olivia zaszła w ciążę. Tym razem nie przejęła się tak jak poprzednio — Maribelle zapewniła ją, że z przyjemnością zajmie się obojgiem dzieci. Doskonale sobie radziła z opieką nad Phillipem, Joe zresztą też spędzał z synkiem mnóstwo czasu — na szczęście, bo Olivia bez przerwy uwijała się między trzema sklepami. Instynktownie wiedziała, co powinno znaleźć się w domu, bezbłędnie wynajdywała solidnych dostawców, którzy słuchali jej wskazówek co do wzorów sprzętów, i to po niskich cenach. Firma kwitła, podobnie jak jej właścicielka.

W dziewiątym miesiącu ciąży otwierała sklep w Chicago. Joe umierał ze strachu, że urodzi w pociągu, ale Olivia uparła się, że chce tam być. Ten ich największy sklep z miejsca okazał się wielkim sukcesem. Gdy następnego dnia wyruszyli w drogę powrotną do Bostonu, Joe nalegał, by spędziła podróż na leżąco. Uważał, że cała ta wyprawa to szaleństwo, ale Olivia czuła się młoda, silna i tak ekscytowało ją wszystko, co się dzieje: to, że w ciągu dwóch lat otworzyli trzy nowe sklepy i zarabiali więcej, niż Joemu kiedykolwiek się śniło. Olivia nie popełniła dotąd żadnego błędu, zaczynał więc uważać, że jej się to nie zdarzy.

Wieczorem zaczął się poród. W ostatniej chwili Joe dowiózł ją do szpitala. Liz, mniejsza od braciszka, przyszła na świat po dwóch godzinach i ten poród okazał się dla Olivii łatwiejszy niż narodziny Phillipa. Joe zastał ją uśmiechniętą z dzieckiem w ramionach. Nazwali córkę Elizabeth — na cześć jego nieżyjącej matki, której Olivia nigdy nie poznała. Dwa tygodnie później wróciła do pracy, a Maribelle zaopiekowała się wnuczką. To były piękne chwile. Macierzyństwo obudziło w Olivii nowe pokłady twórczych myśli, Joe z podziwem obserwował, jak snuje i realizuje kolejne nowe plany.

Coraz więcej podróżowała, dbała o zaopatrzenie wszystkich czterech sklepów, szukała nowych wzorów. Joe tęsknił za nią, ilekroć wyjeżdżała, ale jej wyjazdy przekładały się na coraz wyższe sumy w księgach rachunkowych. Nigdy nie miała dość czasu dla niego i dzieci, ale powtarzała, także samej sobie, że wkrótce będzie mogła zwolnić. To jednak nigdy nie nastąpiło, choć rzadkie chwile z Joem i dziećmi sprawiały jej ogromną radość. Zarabiała już miliony, które Joe

błyskawicznie inwestował. Dzięki Olivii i oni, i dzieci mieli zapewnioną dostatnią przyszłość i ta świadomość była dla obojga bardzo ważna. Dzięki dochodowemu imperium, które stworzyła, również i jego nazwisko stało się znane.

Olivia nigdy nie bała się nowych wyzwań ani ryzyka — pod warunkiem, że Joe zatwierdzał jej decyzje. Zawsze słuchała jego rad, a on zgadzał się nawet jej liczne wyjazdy — nigdy nie wyjeżdżała, jeśli nie miała jego błogosławieństwa. Wiedział, co musiała robić, by utrzymać i rozwijać to, co już udało się osiągnąć. Maribelle i Joe godnie ją zastępowali, skoro z tego powodu nie mogła spędzać z dziećmi tyle czasu, ile chciała. Ich zdaniem system się sprawdzał, Phillip i Liz mieli szczęśliwe dzieciństwo, otaczała ich miłość nie dwóch, lecz trzech osób. Nigdy też nie wydawali się smutni, gdy mama pracowała albo wyjeżdżała, bo wtedy zajmowali się nimi Maribelle i Joe. Nawet gdy Olivii nie było w pobliżu, otaczała ich nieustanna miłość i czułość. Czasami ogarniał ją smutek, że nie uczestniczy w ważnych momentach ich życia, nie widziała, jak Liz stawia pierwsze kroki ani kiedy wyrzynał się jej pierwszy ząbek. Ale przecież wszystko robiła dla nich — zapewniała im bezpieczną przyszłość na wiele lat.

Otworzyli jeszcze cztery nowe sklepy, mieli ich zatem już osiem, gdy trzy lata później urodził się John. W ostatniej chwili zdążyli do szpitala. Olivię tak bardzo pochłonęła inwentaryzacja nowych towarów, że umknęły jej uwagi pierwsze oznaki porodu. Joe przywiózł ją do szpitala, i tam, w windzie, nagle zgięła się wpół i tam John przyszedł na świat.

— Sam już nie wiem, Olivio Grayson, co ci idzie lepiej, rodzenie dzieci czy prowadzenie firmy. I w jednym, i w drugim jesteś świetna — żartował Joe, tuląc nowo narodzonego synka.

Malec okazał się ślicznym dzieckiem, podobnym do matki. Z błogim wyrazem leżał w ramionach ojca, a gdy Joe podał go Olivii, ufnie wtulił się w jej pierś. Phillip miał wtedy pięć lat, Liz trzy. Nadal zajmowała się nimi Maribelle, choć Olivia i Joe zatrudnili jej do pomocy gospodynię i kucharkę. Joe w miarę możliwości wracał wcześniej z pracy, ale Olivia właściwie nie wychodziła z biura przed kolacją. Pilnowała jednak, by być w domu, zanim dzieci pójdą spać.

Układane ich do snu było świętym rytuałem, chyba że akurat wyjeżdżała, co zdarzało się bardzo często. Czuła się odpowiedzialna i za rodzinę, i za firmę.

Pierwszy sklep za granicą założyli na przedmieściach Londynu, potem przyszła kolej na Paryż, Dublin, dwie filie w Niemczech, kolejną w okolicach Mediolanu. Później zagościli też w Szwecji, powstały też dwa nowe sklepy w Teksasie i na Zachodnim Wybrzeżu. Zdjęcia Olivii pojawiały się na okładkach „Time’a”, „Business Weeka” i „Fortune”. Należała do najważniejszych kobiet w amerykańskim biznesie, ale nie stała się przez to zarozumiała. Pozostała bystra, odważna, praktyczna, z ogromną wyobraźnią. Marzyła jej się ogólnoświatowa sieć sklepów, oparta na modelu, który tak dobrze się sprawdzał. Nadal dbała o jakość i wzornictwo towarów, jednocześnie utrzymując w sklepach niskie ceny.

Związek Olivii i Joe był trwały i stabilny. Popierał ją we wszystkim, zajmował się finansową stroną przedsięwzięcia i niewiele oczekiwał w zamian. Wystarczyło mu, że jest częścią jej życia, jej najwierniejszym wielbicielem. Maribelle czasami stwierdzała z niezadowoleniem, że Olivia za mało czasu spędza z dziećmi, ale przecież robiła, co w jej mocy. Kochała je, ale firma okazała się bardziej ekscytująca niż macierzyństwo. Zresztą Joe zastępował ją i razem z Maribelle opiekował się dziećmi. Olivię pochłaniała praca. Wiele podróżowała, ale każdą chwilę w domu spędzała z mężem i dziećmi. Nie zależało jej na życiu towarzyskim ani na pysznieniu się bogactwem. Budowanie imperium sprawiało jej przyjemność, a dzięki temu ich fortuna rosła. Wyobrażała sobie, że pewnego dnia dzieci zaczną pracę u boku rodziców. A ponieważ sama nigdy nie poznała swego ojca, doceniała to, co robił dla dzieci Joe. Był z nimi zawsze, stawiał się na wszystkich meczach szkolnych reprezentacji i na szkolnych przedstawieniach. Mogła na niego liczyć, bo nigdy jej nie zawiódł i wiedziała, że tak będzie zawsze.

Według Olivii, stanowili rodzinę idealną. Nawet nie przypuszczała, że urodzi aż troje dzieci, ale gdy Phillip miał dwanaście lat, Liz dziesięć, a John siedem, ze zdumieniem i niezadowoleniem stwierdziła, że znowu jest w ciąży. Planowała otwarcie nowego sklepu w Australii i była zbyt zapracowana, by rodzić. Jak do tego doszło? Joe nie posiadał się z radości,

kiedy mu powiedziała, i stwierdził, że chciałby mieć jeszcze jedną córeczkę. Olivia miała wtedy trzydzieści sześć lat, Maribelle — sześćdziesiąt jeden, ale uznała, że da sobie radę z następnym niemowlęciem. Czasami to ona była matką dzieci Graysonów, nie Olivia, nieustannie kontrolująca kolejne filie.

Siedem miesięcy później urodziła się Cassandra. Tym razem poród był ciężki, dziewczynka przyszła na świat po cięciu cesarskim, Olivia dochodziła do siebie powoli i dłużej trwało, nim wróciła do pracy. Tak więc choć mała była cudowna i Joe szalał z radości, Olivii trudno było ją pokochać. Podświadomie winiła córeczkę o czas, który poświęcała jej, a nie firmie. Poza tym miała już dosyć małych dzieci. Pierwszych troje dzieci urodziło się w ciągu pięciu lat i dorastały razem. Cassandra, czy Cassie, jak ją zdrobniale nazywali, zjawiła się po siedmioletniej przerwie. I od samego początku była inna.

Starsze dzieci Graysonów miały jasne włosy i były podobne jednocześnie do Olivii i Joego. Cassie, z kruczoczarną czupryną, wielkimi zielonymi oczami, nie przypominała nikogo z nich. A pierwszym słowem, które powiedziała, było: nie. Maribelle nieraz powtarzała zięciowi w tajemnicy, że Cassie odziedziczyła charakter po matce. Jako mała dziewczynka Olivia też zawsze miała swoje zdanie, nie sprawiała jednak tylu kłopotów, co Cassie, która wyrosła na rodzinną buntowniczkę.

Cassie uwielbiała ojca, ale od małego cierpiała nad tym, że matka spędza z nimi niewiele czasu. Starszym dzieciom także to doskwierało, Olivia jednak kierowała potężną firmą i to Joe z Maribelle zapewniali dzieciom to, na co jej nie starczało czasu. Wprawdzie starała się brać udział w najważniejszych wydarzeniach: szkolnych koncertach i przedstawieniach, występach baletowych, ale codzienność jej umykała, zresztą Joe lepiej sobie z tym radził i nigdy nie miał jej za złe nieobecności. Wiedział, że on nie zdołałby dokonać w pracy tego co ona. Olivia uważała, że to prawdziwy święty. Kochała dzieci, ale to Joe był idealnym ojcem i mężem.

Umarł w wieku sześćdziesięciu lat, ona była wtedy o pięć lat młodsza. Los zadał jej potężny cios — nie wyobrażała sobie życia bez niego po trzydziestu dwóch latach spędzonych razem. Umiała tylko w jeden sposób uporać się z rozpaczą — pracowała jeszcze więcej. Cassie była już na studiach, starsi założyli własne rodziny, Liz miała dzieci. Gdy więc Cass wyjechała do Anglii,

osiemdziesięcioletnia Maribelle uznała, że nie jest już potrzebna na co dzień, i przeprowadziła się do domu spokojnej starości. Podarowała córce wspaniały prezent — wychowała jej dzieci, poświęciła temu trzydzieści lat życia. Olivia w tym czasie budowała imperium handlowe, które całej rodzinie zapewniało dostatek. Cass wyjechała, matka się wyprowadziła, a Olivia zapełniała pustkę powstałą po śmierci Joego pracą. Czas płynął nieubłaganie.

Od śmierci Joego minęło czternaście lat. Co roku Olivia niecierpliwie wyczekiwała dwóch tygodni, które mogła latem spędzać z dziećmi. Skoro straciła ogromną część ich dzieciństwa, tym bardziej doceniała wspólne chwile z dorosłymi. Nie zdołała tylko naprawić relacji z Cass. Córka nie pozwalała na to, od śmierci ojca odgrodziła się od matki murem. Zresztą wszystkim brakowało dobrego, uczciwego Joego. Olivii wciąż ściskało się serce, ilekroć o nim myślała. Miała wielkie szczęście, że go poznała, doceniała też dobroczynny wpływ męża na jej życie.

Wprowadziła zwyczaj wspólnych wakacji, chcąc zakopać przepaść między sobą a dziećmi, wynagrodzić im to wszystko, czego nie zrobiła, gdy zapewniała im bezpieczną przyszłość. Nie miała wtedy pojęcia, że umyka jej ich teraźniejszość i przeszłość. No cóż, mimo najszczerszych chęci nie można mieć wszystkiego. Joe do końca uważał, że postąpiła słusznie, a Olivia cieszyła się, że pokochał ją taki człowiek. Zawsze kochała i jego, i dzieci. Joe wiedział o tym, ale nie dzieci.

Ze wszystkich sił starała się wynagrodzić synom i córkom te chwile, które straciła, gdy byli młodsi. Maribelle zapewniała ją, że pewnego dnia jej wybaczą, ale chwilami Olivię ogarniało zwątpienie. Nie można oddać komuś czasu, odebranego przed laty. Teraz mogła tylko się starać. Zawsze była wobec nich szczera. Kochała ich jako dzieci i teraz, gdy dorośli — i to chyba bardziej niż o tym wiedzieli.

Jednym wybaczenie przychodziło łatwo, innym z trudem. Liz stawała wprost na głowie, by zyskać jej przychylność, choć przecież i tak zawsze ją miała.

John chyba w ogóle nie żywił do niej żalu, Phillip zachowywał rezerwę, a Cass nigdy nie zapomni jej dawnych grzechów, zwłaszcza tego, że nie było jej przy Joem, gdy umierał.

Ale w końcu, kto może powiedzieć, jaki wybór był słuszny? Nieraz zastanawiała się, jak potoczyłoby się jej życie, gdyby po urodzeniu dzieci przestała pracować. Czy dzięki temu byliby szczęśliwsi? A może wystarczyła im opieka babki i Joego? Tego nigdy się nie dowie. Być może, ich życie byłoby lżejsze, może imperium, które zbudowała, miało dla nich mniejsze znaczenie, niż sądziła. Nie da się cofnąć wskazówek zegara. Nadal prowadziła firmę, organizowała też wspaniałe letnie podróże i inne atrakcje. Liczyła, że na luksusowym jachcie, który wynajęła w tym roku, spędzą cudowne dwa tygodnie. Zawsze trzeba mieć nadzieję.

Pewnego dnia przekaże dzieciom dzieło jej życia, tworzone przez ponad pięćdziesiąt lat ciężkiej pracy, zapewni dostatnie życie ich dzieciom, wnukom i kolejnym pokoleniom. To będzie jej dar, to oraz miłość, nieważne, czy to rozumieją i czy wybaczą jej grzechy, czy nie. Firma, którą dla nich stworzyła, była największym dowodem tej miłości. Zdecydowała o tym ponad pół wieku temu i nadal nie pojmowała, kiedy minął ten czas.

Rozdział 3

OD KILKU LAT OLIVIA WYSYŁAŁA dzieciom pocztą elektroniczną zaproszenia na wspólne wakacje, mniej więcej sześć tygodni przed wyjazdem. Wiedzieli na pewno, że zaproszenie nadejdzie, że rodzinny zjazd odbędzie się w drugiej połowie lipca i jak zawsze zakończy uroczystymi urodzinami Olivii. Tym, czego nie wiedzieli, było miejsce wspólnej wyprawy. Było to z reguły miejsce niezwykłe, gdyż Olivia co roku starała się wymyślić coś oryginalnego, co wszystkim się spodoba.

Chciała, by każdy wspólny urlop zapadł im głęboko w pamięć. Dawniej, gdy wnuki były młodsze, wybierała miejsce odpowiednie dla małych dzieci. Teraz osiągnęli już odpowiedni wiek — od kilkunastu do prawie dwudziestu lat — by dzielić rozrywki dorosłych, a jednocześnie babka starała się, by nie spędzali czasu w spokojnej okolicy, stosownej raczej dla emerytów. Nie mogło też zabraknąć okazji do wędkarstwa, bo jej synowie byli zapalonymi wędkarzami. W dodatku Phillip w każdej wolnej chwili lubił grać w golfa. I on, i John uwielbiali także żeglować — tą pasją ojciec zaraził ich jeszcze w dzieciństwie i już jako mali chłopcy jeździli na obozy żeglarskie. Idealne miejsce musiało też przypaść do gustu kobietom — jej córkom, synowym i wnuczkom. Sama Olivia także chciała odpocząć i dobrze się bawić, a zatem z góry wykluczała męczące wyprawy, takie jak na przykład trekking w Nepalu. Zawsze wolała wygodę od przygody. Mając więc na uwadze pozostałych członków rodziny, Olivia starała się wymyślić miejsce, które spełniłoby oczekiwania i upodobania wszystkich, bez względu na wszelkie ich dziwactwa, i nie wzmagało obaw, jakie zapewne budziła myśl o dwóch tygodniach spędzonych z rodziną. Było to nie lada wyzwanie, ale jej bardzo na tym zależało. Przynajmniej tyle chciała dla nich zrobić.

Pierwszy raz wynajęła w Périgord château z całym personelem. Zamek otaczały malownicze wzgórza i winnice, w Dordogne nie brakowało też wspaniałych tras do jazdy konnej. Wnuki były jeszcze małe, wakacje bardzo przypadły im do gustu. Później przyszła kolej na ogromną willę w St. Tropez, w której nie zabrakło motorówek w prywatnej przystani i plaży, potem na rozległą hacjendę w Hiszpanii i prywatną grecką wyspę, która zresztą wzbudziła powszechny zachwyt. Była też słynna rezydencja w St. Jean Cap Ferrat, którą później sprzedano za siedemdziesiąt pięć milionów dolarów, Schloss w Austrii, prywatna wyspa na Karaibach — gorąca, ale wspaniała — i posiadłość Vanderbiltów w Newport. Jak dotąd Olivia nigdy nie sprawiła im zawodu i miała nadzieję, że także tym razem wszystkich mile zaskoczy. Miejsce, które w końcu wybrała po niemal rocznych poszukiwaniach, było pilnie strzeżoną tajemnicą — aż do pierwszego czerwca, dnia, w którym jej dzieci i wnuki otrzymają zaproszenia.

Amanda Grayson, żona Phillipa, sprawdzała pocztę elektroniczną wczesnym rankiem, pierwsza więc zobaczyła zaproszenie na tegoroczne wakacje. Tym razem mieli spędzić dwa tygodnie na motorowym jachcie „Lady Luck”. Łódź, pływająca pod banderą Monako, powstała dwa

lata wcześniej. Graysonowie wyruszali w rejs po Morzu Śródziemnym, z postojami w portach we Włoszech i Francji. Na pokładzie znajdowały się wszelkie udogodnienia, nie zabraknie sali gimnastycznej, salonu odnowy biologicznej, kina, salonu piękności, i oczywiście instruktorów oraz trenerów, oprócz dwudziestoczteroosobowej załogi. Ma się rozumieć, będą też mieli do dyspozycji skutery wodne, motorówki i żaglówki — dla młodszych uczestników wyprawy. Olivia naprawdę przeszła samą siebie.

Amanda siedziała z nieprzeniknioną miną i przeglądała listę atrakcji jachtu. Co roku z niechętną rezygnacją wyruszała na ten urlop. Olivia była jej teściową i zarazem szefową męża, zatem według Amandy zaproszenie równało się rozkazowi. I choćby na pokładzie otaczały ją nie wiadomo jakie luksusy, nie zmieni to faktu, że czekają ją dwa tygodnie w towarzystwie wszechwładnej teściowej. Zdecydowanie wolałaby spędzić ten czas z Phillipem, ale on chętnie odpoczywał w towarzystwie rodziny, zwłaszcza rodzeństwa. Zresztą „Lady Luck” wygląda naprawdę imponująco.

Przebiegła wzrokiem zaproszenie i od razu zaczęła się zastanawiać, jakie stroje zabierze na rejs. Jej szwagierka, Liz, podkrada ciuchy córkom, których garderoba mogłaby się zmieścić w jednej walizce. Te rzeczy są dla niej zdecydowanie zbyt młodzieżowe, choć trzeba przyznać, że przy swojej figurze może sobie na to pozwolić. Żona Johna z kolei wygląda jak profesorka z uniwersytetu, którą istotnie jest. Cokolwiek na siebie włoży, zawsze sprawia wrażenie, że nosi stare kiecki swoich studentek. A Olivia wystąpi w lnianych sukniach, kolorowych jedwabiach i kolekcji Lilly Pulitzer. Ona ubiera się z klasą, odpowiednio do wieku, bez przesady i ostentacji.

Interesował ją biznes, nie moda — lubiła awangardowe projekty mebli, ale nie strojów. Przed urlopem pójdzie do fryzjera, żeby podciąć śnieżnobiałe włosy, jej znak rozpoznawczy. Na szyi zawsze miała sznur pereł, które dostała od Joego, gdy firma odniosła pierwsze sukcesy, i od tego czasu nigdy się z nimi nie rozstawała. Nawet dziś, czternaście lat po śmierci męża, nosiła na palcu cienką ślubną złotą obrączkę. Poza tym jej biżuteria ograniczała się do prostych kolczyków i złotej bransoletki, którą nosiła na co dzień. Ale jeśli ona, Amanda, ma wbrew sobie jechać na te wakacje, wystąpi w odpowiednich strojach, nie zamierza dostosowywać się do innych.

Nikt z Graysonów nie lubił obnosić się z bogactwem, a tego Amanda nigdy nie mogła pojąć. Skoro mają tyle pieniędzy, czemu ich nie wydają? Uczyła Phillipa tej sztuki od dziewiętnastu lat, od dnia ich ślubu. Poznali się podczas studiów na Uniwersytecie Harvarda — Phillip studiował na ekonomii, ona kończyła prawo. Nigdy nie ukrywała ambicji zawodowych. Pobrali się, kiedy uzyskała dyplom, i od razu rozpoczęła pracę w znanej kancelarii prawnej. Szybko wspięła się na szczyt i od dwunastu lat była jednym z partnerów. Choć świetnie zarabiała, nigdy nie zgromadzi takich pieniędzy, jakie pewnego dnia odziedziczy Phillip i jakie już w tej chwili ma do dyspozycji. Jego ojciec inwestował ostrożnie i trafnie i wszystkim dzieciom założył fundusze powiernicze. Rodzeństwo Phillipa żyło dostatnio, choć bez ostentacji, jego matka miała piękną posiadłość w Bedford, ale żadne z nich nie lubiło szastać pieniędzmi, chyba że przyświecał temu szczytny cel, na przykład jakaś akcja dobroczynna.

Amanda zatem od lat usiłowała nauczyć Phillipa tego, jak rozkoszować się pieniędzmi: kupili dom w okolicach Siedemdziesiątej Wschodniej ulicy, który umeblowała antykami — kupowała je nawet w Londynie. Phillip sprawił sobie niewielki, ale elegancki jacht, który cumował w jachtklubie w Southampton, gdzie też mieli posiadłość. Najważniejsza była kariera zawodowa, Amandzie zależało też na życiu towarzyskim. Nie mieli dzieci. Od razu oznajmiła, że dzieci nie pozwolą im się skupić na tym, co ważne, i pochłoną mnóstwo czasu i pieniędzy. Nie pragnęła dzieci i wmówiła Phillipowi, że on także ich nie chce. Przekonywała, że nikogo nie potrzebują, że i tak mają siebie i cudowne życie. Czego więcej trzeba? Dzieci mogą to tylko zepsuć.

Phillip nie żałował, że nie ma dzieci. Jego siostra Cass też ich nie ma — z tych samych powodów co on. We wspomnieniach z dzieciństwa brakowało mu matki. Nie chciał, by ktokolwiek cierpiał jak on i młodsze rodzeństwo, zresztą Amanda nigdy nie pragnęła zostać matką. Najwyraźniej nie mieli tego w genach. Lodowaty chłód, jaki wyczuwał w żonie, fascynował go. Pozorny brak uczuć i zainteresowania tym, co nie dotyczyło jej kariery, stanowiły dla niego wyzwanie. Sam też nieprzesadnie wylewny czy uczuciowy, pozwalał sobie na chwile czułości dla żony, które ona rzadko odwzajemniała. Była prawdziwą Królową Śniegu, podobnie jak jej rodzice, oboje prawnicy, ambitni, egoistyczni, odlegli. Wrażenie zrobiły na nich tylko majątek Phillipa i firma, którą pewnego dnia miał odziedziczyć.

Amanda uważała, że Phillip sam powinien kierować firmą, drażniło ją, że teściowa nie zamierza przekazać sterów najstarszemu synowi i odejść na emeryturę. Olivia nadal sprawowała władzę — według Amandy, nie tylko w Factory, ale też nad dziećmi. A ona chciała, żeby to jej mąż stanął na czele firmy, jemu jednak wystarczało, że stoi spokojnie w cieniu matki. Zadowalał się rolą zastępcy szefa, w przeciwieństwie do Amandy nie pragnął znaleźć się w centrum uwagi. Żona zarzucała mu, że jest marionetką w rękach matki, ale choć go to denerwowało, nie odczuwał potrzeby, by udowodniać jej, jak bardzo się myli. Lubił swoje życie, z przyjemnością też pozwalał Amandzie rządzić w domu. To ona decydowała o ich życiu towarzyskim. Bardzo zależało jej na utrzymywaniu odpowiednich kontaktów, co pomoże jej zostać sędzią. Prestiż miał dla niej o wiele większe znaczenie niż dla niego. Przez wiele lat pracował dla matki i w pewnym sensie to mu odpowiadało. Nie chciał przejmować firmy, nie chciał tych problemów i kłopotów, które wiążą się z pozycją szefa dużej firmy. Praca pochłaniała Olivię bez reszty, zabierała jej cały czas, on zaś wolał wychodzić o osiemnastej z pracy, a w sobotę i niedzielę żeglować i grać w golfa. Wcale nie marzył o siedzeniu w biurze do północy, co często zdarzało się jego matce, ani o nieustannych podróżach służbowych. Jego brat John myślał tak samo. Obaj aż za dobrze wiedzieli, jaka jest cena tego trybu życia, jaki wiodła ich matka. Amanda uważała brak ambicji za poważną skazę i nigdy nie dawała mu o tym zapomnieć. Często kłócili się z tego powodu, ale ilekroć wygłaszała tyradę na temat jego matki, puszczał słowa mimo uszu i wychodził. Po prostu lubił swoje życie.

Amanda, wysoka, majestatyczna blondynka o zimnych niebieskich oczach i świetnej figurze, codziennie, oprócz soboty i niedzieli, chodziła na siłownię. Ubierała się świetnie i bez wahania słono za to płaciła. Phillipowi podobało się to, że ma u boku piękną żonę. Wychuchana jedynaczka nie przepadała za to za jego rodziną i uważała jego siostry za dziwaczki, lekceważyła brata artystę, a jego żony, naukowca, w ogóle nie zauważała, bo Sarah nie interesowały towarzyskie intrygi — zajmowała ją jedynie nauka i uczelnia. W całej rodzinie Amanda podziwiała tylko Olivię, choć nigdy jej nie polubiła ani nie wyzbyła się początkowej rezerwy. Nie mogła jednak nie szanować faktu, że teściowa przekształciła sklep z artykułami żelaznymi w potężną międzynarodową firmę. Chciała, żeby Phillip był bardziej podobny do matki, żaden jednak z synów Olivii nie odziedziczył jej ambicji. Przypominali raczej ojca, który spokojnie pracował u boku żony i wspierał jej decyzje. Joe Grayson nigdy nie pragnął niczego więcej, podobnie jak teraz jego synowie.

Olivia atakowała życie z pasją i samotnie, mając do dyspozycji jedynie własne zdolności. Być może Amanda chciałaby postępować tak samo, teraz jednak, ilekroć było jej to na rękę, powoływała się na nazwisko Olivii. Robiła wszystko co w jej mocy, by zostać sędzią federalnym — pracowała nad tym od kilkunastu lat. Tak bardzo tego pragnęła, że już niemal czuła smak zwycięstwa. Wyrzucała Phillipowi, że nic nie robi, by jej pomóc, on jednak powtarzał, że nie zna ludzi, który mogliby przyspieszyć jej awans. Amanda przypuszczała, że teściowa na pewno zna takich ludzi, ale nie odważyła się prosić jej o pomoc, a Olivia nigdy tego nie zaproponowała. Ich stosunki układały się poprawnie, choć chłodno. Amanda korzystała z każdej okazji, by zaleźć się w kronice towarzyskiej ważnych gazet, Olivii w ogóle to nie interesowało, sprawdzała jedynie działy ekonomiczne, w których jej nazwisko wymieniano często. Phillipa zaś nie obchodziło ani jedno, ani drugie.

— Co czytasz? — zapytał, wchodząc do kuchni. Zobaczył, że Amanda z poważną miną przegląda pocztę elektroniczną; koło komputera stygła kawa. Wziął filiżankę i usiadł naprzeciwko żony przy kuchennym stole. W kostiumie z beżowego lnu prezentowała się pięknie jak zawsze, ze starannym makijażem i jasnymi włosami zebranymi w kok wyglądała jak modelka.

— Zaproszenie — mruknęła i dalej czytała opis jachtu.

— Na co? — zapytał, wyjmując jogurt z lodówki. Amanda nie gotowała, miała ważniejsze sprawy na głowie, a poza tym wiecznie się odchudzała. Tego dnia, jak co dzień, o szóstej rano była już na siłowni, ale warto się tak poświęcać. Miała świetną figurę i nie wyglądała na swój wiek, podobnie jak jego matka. Każdy dawał Amandzie najwyżej trzydzieści lat, nie czterdzieści cztery.

— Na wakacje z twoją matką — odparła, nie odrywając oczu od ekranu. Nie okazała zadowolenia czy podniecenia, ale nigdy tak nie reagowała na letnie wyjazdy. Uważała, że niepotrzebnie towarzyszą im jego bratanek i siostrzenice; dorośli męczą się w towarzystwie dzieci. Drażniło ją to, gdy byli mali, ale nawet teraz nie miała z nimi o czym rozmawiać, tak więc młodzież i Amanda ignorowali się grzecznie przez cały urlop, choć Phillip czasami lubił ich towarzystwo i

chętnie razem z bratem zabierali na wyprawy rybackie jego syna Alexa. Był to w sumie jego jedyny kontakt z młodymi ludźmi, a Alex to bystry chłopak, niedługo skończy szkołę średnią. Wybierał się na studia do Stanford, nie do Princeton, gdzie jego matka wykładała literaturę.

— Dokąd nas zabiera tym razem? — zapytał ciekawie. Mimo narzekań Amandy lubił wspólne wakacje z rodzeństwem. Nauczył się już puszczać słowa żony mimo uszu, bo zawsze i tak z nim jechała. Żałował tylko, że nie spędzali razem lata, gdy żył ojciec, a oni byli młodsi. Owszem, jeździli na rodzinne wakacje do Maine, ale matka przez większość czasu prowadziła rozmowy przez telefon i godzinami omawiała z ojcem dalsze plany rozwoju firmy. Sądził wtedy, że tylko to ją interesowało. Nigdy nie miała dla nich czasu. W życiu Phillipa i jego rodzeństwa rolę matki odgrywała babka Maribelle, zwana przez nich Granibelle. Mieszkała z nimi, była na każde zawołanie i to właśnie ona razem z ojcem wychowali całą czwórkę. Olivia pojawiała się tylko między jedną a drugą podróżą służbową i to dopiero wieczorem, po pracy. Ojciec zawsze mówił, że matka bardzo ich kocha, i może rzeczywiście tak było, choć zdaniem Phillipa w dzieciństwie nie miał na to żadnych dowodów.

Phillip był szczerze oddany Granibelle i odwiedzał ją w każdej wolnej chwili. Zamieszkała w domu spokojnej starości na Long Island, w luksusowej rezydencji, i było jej tam dobrze. Wydawała się zadowolona, ale przecież przez całe życie czuła się zadowolona. Właśnie to najlepiej pamiętał z dzieciństwa: miłość i radość, i czułość, jakie im dawała. Nawet teraz, w wieku dziewięćdziesięciu pięciu lat, oczy jej błyszczały, gdy Phillip pytał, czy ma nowego wielbiciela, co zawsze kwitowała śmiechem. Kilka lat temu pewien dziewięćdziesięciodwulatek bardzo jej nadskakiwał — ale wkrótce umarł. Maribelle nie zmartwiła się za bardzo. W każdych okolicznościach uważała, że szklanka jest do połowy pełna, ba, że szczęście i dary losu przelewają się przez brzegi. Czwórka wnucząt stanowiła największą radość jej życia. Phillip zwykle namawiał Amandę, żeby towarzyszyła mu podczas odwiedzin u Granibelle, ale zawsze wymawiała się brakiem czasu. Pochłaniała ją praca, pod tym względem była podobna do matki w jego wspomnieniach. Tyle tylko, że Olivia miała w sobie więcej ciepła niż Amanda. W Amandzie był chłód, jakiego nigdy nie poczuł w innej kobiecie.

— Wynajęła jacht — odparła chłodno i podniosła wzrok.

Zaskoczony Phillip uniósł brwi.

— Liz nie będzie chyba zachwycona, nie wiem, czy w ogóle przyjedzie. Cierpi na chorobę morską i mama o tym wie. Dlaczego właściwie wybrała jacht?

— Nie sądzę, żeby na tej łodzi twoją siostrę dopadła choroba morska — odparła Amanda tajemniczo. — Rozmiarami przypomina „Queen Elizabeth II”, ma stabilizatory i wszelkie nowoczesne udogodnienia, które zapewnią spokojny rejs. Wszystko to jest w mejlu — dodała, a Phillip odwrócił monitor w swoją stronę. Zerknął na zdjęcia, przebiegł wzrokiem tekst wiadomości, gwizdnął z podziwem i z uśmiechem spojrzał na Amandę.

— Co za łódź! Dwudziestu czterech członków załogi, salon piękności, salon kosmetyczny, sala kinowa, dwie żaglówki, trzy motorówki! Tym razem mama przeszła samą siebie. Masz rację, Liz nic się nie stanie. Siedemdziesiąte urodziny Olivii będą bardziej uroczyste, niż myślałem. Fantastycznie!

Amanda zmierzyła go lodowatym spojrzeniem, ale to nie popsuło mu humoru. Jacht był imponujący, i nie mógł doczekać się rejsu. Amanda zmieni zdanie. Zawsze tak było, mniej czy więcej, w zależności od tego, dokąd zabierała ich matka i jak bardzo spodobało się tam Amandzie. Nie, nie oprze się tegorocznej pokusie. „Lady Luck” to istny raj. Będą z bratem łowić ryby i pływać żaglówkami, wymienionymi wśród wyposażenia jachtu. Trzysta stóp żagla to prawie okręt.

— Nie mam się w co ubrać — oznajmiła chłodno.

Uśmiechnął się. Słyszał to co roku. Garderoba miała dla niej wielkie znaczenie, podobnie jak wygląd. Od tego zależy, jak się będzie czuła na rodzinnym urlopie, no i w życiu.

— Idź na zakupy, rozerwij się — powiedział zachęcająco. Nie chciał pozbawiać jej tego, czego tak bardzo pragnęła, nie miał przecież nikogo innego, na kogo mógłby wydawać pieniądze, i zresztą lubił rozpieszczać żonę. — Domyślam się, że będą ci potrzebne nowe kreacje — dodał z uśmiechem i tym razem ona też się uśmiechnęła. Pod pewnymi względami stanowili idealne małżeństwo, choć Amanda wolałaby, żeby był bardziej ambitny.

— Doskonale wiesz, że nie mam ochoty na żaden rejs — powiedziała z westchnieniem i wypiła łyk zimnej kawy. To prawda, że jacht jest wspaniały, ale jej po prostu nie uśmiechały się dwa tygodnie spędzone z jego rodziną.

— Nigdy nie jest tak źle, jak się obawiasz — pocieszył ją. — Zarzucimy kotwicę w ciekawych portach, no i sam jacht wygląda fantastycznie. Przecież w końcu zawsze dobrze się bawisz. — Niechętnie skinęła głową, nie znosiła przyznawać mu racji. — Kochanie, idź na zakupy. To ci poprawi humor.

— Dziękuję. — Cmoknęła go w policzek, podeszła do ekspresu i nalała sobie świeżej kawy. Oczywiście, że miał rację: urlop na takim jachcie jak „Lady Luck” przejdzie do rodzinnej legendy. Zerknęła na zegarek. Za pół godziny musi być w sądzie, ale może po południu zdoła wyskoczyć do sklepów.

Phillip, pogrążony w lekturze opisu jachtu, podniósł głowę.

— No to co, przyjmujemy zaproszenie? — zapytał.

— A mamy jakiś wybór?

— Szczerze? Nie — odparł uczciwie. Nigdy jej nie okłamywał i Amanda wiedziała, że

wspólny urlop z rodziną to część jej małżeńskich obowiązków. Olivia byłaby dotknięta, gdyby nie przyjechali; starała się sprawić im przyjemność i wszyscy to doceniali.

— Napisz, że będziemy — odparła cicho. Wystukał szybko kilka słów do matki, że stawią się na jachcie. Wysłał wiadomość i uśmiechnął się do Amandy.

— Załatwione — powiedział. Amanda wstała i sięgnęła po aktówkę i torebkę. — Miłego dnia. Do zobaczenia wieczorem — dodał, patrząc na nią uważnie.

— Dzięki! — Wyszła, nie całując go na pożegnanie. Nigdy tego nie robiła. Znów zagłębił się w opisie jachtu, który wynajęła matka, ale nie przestawał myśleć o żonie. Zawsze wydawała się jakby poza jego zasięgiem. Od dziewiętnastu lat tak usilnie starał się zdobyć jej serce. Nieosiągalna Królowa Śniegu, którą kochał, ale której nigdy nie zdobędzie. Czuł, że to nienormalne, ale właśnie dlatego coś w tym układzie go pociągało. No cóż, niemożność zdobycia ukochanej osoby była bolesna, ale dobrze znana. Czuł to, odkąd sięgał pamięcią, od dzieciństwa.

Liz, młodsza siostra Phillipa, wpatrywała się bezmyślnie w pusty monitor, gdy rozległ się dźwięk sygnalizujący nadejście poczty elektronicznej. Podskoczyła nerwowo, gdy metaliczny głos oznajmił, że ma nową wiadomość, i skrzywiła się, widząc nadawcę. Domyślała się, co zobaczy, gdy otworzy wiadomość. Już od kilku dni z niepokojem oczekiwała zaproszenia. Nie znosiła chwili, gdy przychodziło, a jeszcze bardziej nie cierpiała rodzinnych urlopów, kończących się urodzinami matki. Zawsze, przez całe czterdzieści cztery lata życia, uważała się za rodzinne dziwadło i czarną owcę.

Znów zmrużyła oczy, wpatrzona w monitor. Usiłowała napisać opowiadanie. Od dziecka chciała pisać. Dwadzieścia lat temu opublikowała kilka opowiadań, napisała też powieść. Z pomocą przyjaciółki znalazła agenta, ale żaden wydawca nie chciał się zająć jej książką. Usłyszała, że powieść nie jest komercyjna, postacie są za mało wyraziste, a akcja nie wciąga czytelnika. Agent namawiał, by pisała dalej — nie każdemu udaje się opublikować pierwszą

powieść. Druga okazała się jednak jeszcze gorsza. Przerabiała ją trzykrotnie na polecenie agenta, a i tak nie udało mu się sprzedać książki. Wróciła więc do pisania opowiadań i wierszy, które publikowała w czasopiśmie literackim. Później pochłonęły ją małżeństwa, dzieci i codzienne troski. Była zbyt wyczerpana emocjonalnie, by pisać, zbyt rozchwiana, by w ogóle próbować.

Kilka lat temu wróciła do pisania opowiadań, ale od trzech nie skleciła ani jednego słowa. Nie mogła. Oczywiście nadal próbowała, ale nigdy nie zdołała niczego skończyć. Ale skoro obie córki wyprowadziły się już z domu, powiedziała sobie, że albo teraz, albo nigdy. Od kilku tygodni zmuszała się, by codziennie zasiadać przed komputerem. I nic. Siedziała przy biurku i płakała. Nie umiała nic stworzyć, a co gorsze jako jedyna w rodzinie nie osiągnęła absolutnie niczego w całym życiu. To, że opublikowano kilka jej opowiadań, których nikt nie czytał, w ogóle się nie liczyło. I co z tego, że agent twierdził, iż ma talent? To było dawno, dwadzieścia dziewięć lat temu. A teraz miała czterdzieści cztery lata, zero sukcesów, zwycięstw, kariery, a lata poświęcone wychowaniu dwóch córek dobiegły właśnie końca.

Sophie, matematyczny geniusz, zrobiła licencjat na Uniwersytecie Columbia, obecnie kończyła studia magisterskie z informatyki na MIT w Bostonie, myślała też o studiach ekonomicznych. Podobnie jak babka, miała głowę do interesów i w wieku dwudziestu trzech lat lepiej radziła sobie lepiej niż matka. Była bystrą, piękną i niezależną młodą kobietą. Stanowiła owoc pierwszego małżeństwa Liz — z Francuzem, kierowcą Formuły 1. Liz zakochała się w nim po uszy, rzuciła studia i uciekła z domu, by wyjść za mąż. Od razu zaszła w ciążę, ale jej mąż zginął w wypadku na torze kilka tygodni przed narodzinami Sophie. Dwa lata później Liz z córeczką pojechała do Los Angeles, gdzie zaczęła się spotykać ze znanym aktorem Jasperem Jonesem. Miała wtedy dwadzieścia trzy lata, tyle samo co Sophie, tyle że Sophie była praktyczna, a Liz zawsze chodziła z głową w chmurach. W Hollywood chciała pisać scenariusze, zamiast tego jednak związała się z Jasperem, najpiękniejszym mężczyzną, jakiego w życiu spotkała. Pobrali się, gdy była w szóstym miesiącu ciąży. Ich małżeństwo przetrwało jedenaście miesięcy.

Carole miała osiem miesięcy, gdy się rozeszli. Dzisiaj miała dwadzieścia lat i była marzycielką, jak jej rodzice. Choć zdolna i bystra, brakowało jej określonych zainteresowań: mówiła o malowaniu, ale nie zabierała się do tego poważnie. Brała lekcje aktorstwa, ale zżerała ją trema. Pracowała trochę jako modelka i rozważała przeprowadzkę do Los Angeles, ale nie miała żadnego konkretnego planu ani pracy na czas tuż po przyjeździe. Kilka razy w roku jeździła do Kalifornii, do ojca, który nadal kręcił filmy, choć jego kariera obfitowała we wzloty i

upadki. Po rozstaniu z Liz ożenił się z producentką filmową, zdecydowanie bardziej utalentowaną niż on. Nadal byli razem i mieli trzech synów. Carole uwielbiała atmosferę Los Angeles i wizyty u ojca. Podobała jej się myśl, że zamieszka z jego rodziną, na razie jednak nie dojrzała jeszcze do decyzji o rozstaniu z Nowym Jorkiem. Liz wiecznie się o nią martwiła. Była nadopiekuńcza i obie córki drwiły z niej niemiłosiernie. Dzwoniła do nich trzy razy dziennie, żeby się upewnić, czy wszystko w porządku. A ona po prostu chciała, żeby były szczęśliwe. Przez całe dwadzieścia lat były najważniejszą częścią jej życia. Nie chciała jak jej matka stracić najlepszych chwil macierzyństwa, dla dziewczynek rzuciła więc wszystko, a teraz, gdy wyfrunęły z gniazda, nie wiedziała nawet, czy nadal potrafi pisać. Obiecywała sobie, że spróbuje, ale nic z tego nie wychodziło. Przerażała ją myśl o kolejnych rodzinnych wakacjach i tłumaczeniu się z tego, że w ciągu minionego roku znów niczego nie osiągnęła. Jak zdoła im to wyjaśnić?

Według Liz, Phillip ustępował tylko matce zbudowanym przez nią imperium przy cichym, dyskretnym wsparciu ojca. Phillip to następca tronu. Jego żona była prawniczką, wspólniczką w znanej kancelarii, i patrzyła na wszystkich z góry. Piękna, szczupła i świetnie ubrana, zapewniała, że niedługo zostanie sędzią. John, młodszy brat Liz, miał prawdziwy talent, był też świetnym projektantem. Jego żona wykładała literaturę na uniwersytecie Princeton. Cass, najmłodsza siostra, nigdy nie brała udziału w rodzinnych wyprawach. Odcięła się od rodziny po śmierci ojca i wkrótce stała jedną z ważniejszych producentek muzycznych na świecie. Mieszkała w Londynie. Przed pięciu laty związała się z Dannym Hellem, światowej sławy rockmanem, młodszym od niej o dziesięć lat. Jak Liz mogłaby z nimi konkurować? Przecież właściwie niczego nie dokonała, napisała kilka beznadziejnych opowiadań, zawarła dwa nieudane małżeństwa i wychowała dwie wspaniałe córki. Sophie i Carole to jej jedyne osiągnięcia, ale nikomu tym nie zaimponuje, i tak mają ją za przegraną.

Matka entuzjastycznie przyjmowała jej próby pisarskie i wspierała ją ciepłymi słowami, ale Liz podejrzewała, że to czysta uprzejmość. Wszyscy się nad nią litowali. Od dziecka z trudem sobie radziła w życiu, była pewna tylko jednego — jak wychować córki. Tylko w tej roli nie miała wątpliwości i kochała córki gorąco. Jedyna w rodzinie nie skończyła studiów i miała za sobą dwa nieudane związki. Nie zrobiła kariery, żyła z funduszu powierniczego i od lat paraliżował ją strach przed porażką.

Mieszkała na farmie w Connecticut. Od dziesięciu lat, odkąd kupiła posiadłość, chciała przebudować i wyremontować dom, ale jakoś nigdy nie mogła się do tego zabrać. Choć budynek miał dobry szkielet, cała reszta była w fatalnym stanie: dach przeciekał, co chwila psuło się coś, czego nie umiała naprawić. Pod wieloma względami jej żywot był jak ten dom: z potencjałem, ale powoli popadał w ruinę. A teraz po raz kolejny musi jechać na te wakacje. Nie miała dość odwagi, by zrobić to, co młodsza siostra — Cass konsekwentnie odrzucała zaproszenie matki. Nie, Liz zawsze robiła to, czego od niej oczekiwano, nie chciała nikogo zdenerwować i co roku wraz z córkami uczestniczyła w rodzinnym urlopie. Dziewczęta bawiły się świetnie, w końcu Sophie i Olivia to pokrewne dusze, podobnie jak Liz i jej babka, ona jednak po powrocie za każdym razem obiecywała sobie, że nigdy więcej tam nie pojedzie. To poniżające, nie mogła wiecznie się z nimi porównywać ani znosić rzucanych mimochodem złośliwych komentarzy i rzekomych życzliwych porad. Nie rozumieli, co się z nią dzieje, co robi całymi dniami, zwłaszcza teraz, gdy córki się wyprowadziły. Nie umiała im wytłumaczyć, że czasami przez cały dzień nie znajduje dość siły, by wstać z łóżka.

Jedyną osobą, która zdawała sobie sprawę z jej niepewności, była Granibelle. Liz co tydzień odwiedzała ją na Long Island. Odkąd sięgała pamięcią, to babka była dla niej i dla Phillipa matką. Olivię uważała raczej za przyjaciółkę — zawsze dobrą i pełną współczucia, Liz miała jednak wrażenie, że za bardzo się różnią, by móc się porozumieć. Granibelle powtarzała, że powinna dać matce szansę, że Olivia żałuje lat, których nie spędzała z dziećmi, ale Liz uważała ten żal za spóźniony. Wspólny urlop tylko utwierdzał ją w tym przekonaniu. Dwa tygodnie spędzone w fantastycznym miejscu, gdzie czuła się obco i cierpiała wśród najbliższych. No i następne zaproszenie czeka w skrzynce mejlowej, a jej brakowało odwagi, by je przeczytać. Przez dłuższy czas wpatrywała się w ikonkę na monitorze, w końcu zebrała się w sobie, kliknęła i spojrzała na fotografię wielkiego jachtu.

— Do licha — zaklęła na głos. — I co jeszcze? — Zrobiło jej się niedobrze od samego patrzenia na gigantyczną łódź. Przeczytała opis atrakcji na pokładzie, ale nawet to nie pomogło. Wiedziała, że w pobliżu rodziny, będzie nieszczęśliwa i smutna, bez względu na chorobę morską. Była przekonana, że córkom spodoba się myśl o rejsie. Fryzjer, salon odnowy biologicznej, sala kinowa, żaglówki — tym razem matka przeszła samą siebie. No cóż, nie może pozbawiać córek przygody, którą zaplanowała Olivia, nie chciała też tracić czasu, który mogłaby z nimi spędzić.

Widywały się rzadko, ich uwagę pochłaniali nowi znajomi. I jak co roku poczuła, że nie ma wyboru. Jeśli chce spędzić wakacje z córkami, musi też pogodzić się z obecnością innych. Jaka to smutna myśl.

Kilkakrotnie przebiegła wiadomość wzrokiem i w końcu przesłała ją obu córkom. A potem z ciężkim sercem wystukała odpowiedź: „Dzięki, mamo. Jacht wygląda wspaniale! Oczywiście stawimy się na pokładzie. Dziewczyny oszaleją z radości. Całusy, Liz”. Przeczytała to i kliknęła przycisk: wyślij. Jej los był przesądzony. Myślała o tym, co zawsze: nie miała co na siebie włożyć. Może znajdzie coś w szafach córek na swoją figurę, smukłą jak wtedy, gdy była ich rówieśniczką. Jej twarz się postarzała, ale ciało nie.

Potem wzięła notes i poszła do ogrodu. Stały tam dwa połamane leżaki z podartymi poduszkami. Jeśli usiądzie ostrożnie, nic się nie stanie. Po głowie chodził jej głupiutki pomysł na książeczkę dla dzieci. Zazwyczaj pisała co innego, ale może dzięki temu choć trochę się rozerwie i poprawi sobie humor. Nie miała zresztą nic innego do roboty, w ciągu najbliższych sześciu tygodni nie stworzy wielkiej amerykańskiej powieści, równie dobrze może więc napisać coś zabawnego, dla siebie. Książeczka dla dzieci nie zrobi wrażenia na nikim z rodziny, ale to w tej chwili nieważne. Po raz kolejny pogodziła się z rolą czarnej owcy, której nic się nie udaje.

Między zajęciami Sarah Grayson wpadła do domu, po kilka podręczników, których zapomniała zabrać ze sobą. W małym, przytulnym domku tuż przy kampusie uniwersytetu Princeton panowała cisza. John był w pracy, a Alex, ich syn — w szkole, uczył się w liceum. Złoty labrador spał, wyciągnięty na słońcu. Uniósł łeb, kiedy weszła, i zaraz znowu go opuścił. Był zbyt zmęczony, by zrobić cokolwiek innego niż leniwie machnąć ogonem i znowu zasnąć.

Sprawdziła pocztę elektroniczną, żeby się upewnić, czy któryś ze studentów nie przysłał pracy domowej albo nie zwracał się z prośbą o pomoc. Zamiast tego zobaczyła wiadomość od teściowej. Otworzyła ją szybko i jęknęła, widząc fotografię jachtu „Lady Luck”.

— O Boże — powiedziała głośno, ciężko opadła na krzesło i przebiegła wzrokiem list. To okropne, wiedziała jednak, że Alex będzie zachwycony; John zresztą prawdopodobnie też. Letnie wyjazdy z rodziną, dla nich tak atrakcyjne, dla niej stawały się coraz trudniejsze. Ojciec Sarah wykładał biologię na uniwersytecie Berkeley, jej matka prowadziła wykłady gender studies 1, odkąd ten przedmiot stał się popularny. Ojciec był jednym z pierwszych działaczy ruchu obrony praw obywatelskich. Wiedzieli, że John ma pieniądze, ale nie zdawali sobie sprawy, jak duże i co z tego wynika — podobnie zresztą jak ona. Na szczęście mieli z Johnem te same poglądy, tę samą filozofię życiową. Co roku oddawali większość jego dochodów na cele dobroczynne i chcieli wychować syna w duchu wartości innych niż bogactwo i fascynacja pieniędzmi.

Postanowili zamieszkać w małym domku i utrzymywać kontakty towarzyskie ze środowiskiem akademickim. Alex wiedział, że babka jest bogata, ale nie domyślał się, jak bardzo, ani tego, że sam też już ma spory majątek. Nie mówili mu tego. John codziennie jeździł do pracy toyotą, Sarah — wiekową hondą, którą kupiła od studenta za tysiąc dolarów, a gdy Alexowi zamarzył się rower górski, musiał po lekcjach pracować, żeby go kupić. Sarah nie chciała, by syna zepsuła niewyobrażalna fortuna Graysonów. Rodzinne wakacje były dla nich jak wyprawa do Disneylandu. Przez wiele lat Alex był za mały, by dostrzec związek między zamkami i willami i kosztem ich wynajmu. Ale jacht, który tym razem wynajęła Olivia, to co innego. Trudno będzie wytłumaczyć to synowi. Zdaniem Sarah Olivia powinna przekazać te pieniądze potrzebującym, a nie wydawać je na luksusowe śródziemnomorskie wakacje. Tylko jedno co roku uspokajało jej sumienie — zapewnienie Johna, że Factory regularnie przekazuje ogromne sumy na cele dobroczynne. Najwyraźniej jednak na tegoroczne wakacje Olivia wydała majątek.

Sam widok zdjęć jachtu i myśl, że się na nim znajdą, wystarczyły, by Sarah dopadły wyrzuty sumienia. Wolałaby, żeby teściowa zdecydowała się na coś skromniejszego, wiedziała jednak, że te wyprawy są dla niej ważne i że chciała zapewnić swoim dzieciom i wnukom to, co najlepsze. Ale i tak Sarah była temu przeciwna. Prawdopodobnie mąż będzie zachwycony — skorzysta z okazji, by wędkować i żeglować z bratem. Z dala od biura zachowywali się jak dzieci, zresztą w jej oczach czterdziestoletni John nadal był chłopakiem.

Sama Sarah niedawno skończyła czterdziestkę. Wyszła za mąż tuż po studiach. Początkowo chcieli razem wstąpić do Korpusu Pokoju i wyjechać do Ameryki Południowej, ale w czasie podróży poślubnej zaszła w ciążę i wszystko się zmieniło. Wylądowali w ciasnym mieszkanku w Nowym Jorku. Matka Johna namówiła go na dalsze studia — tym razem na wydziale projektowania, i przekonała, żeby teraz, gdy ma rodzinę na utrzymaniu, zatrudnił się w rodzinnej firmie. Nie miał serca jej odmówić. Z czasem także Sarah wróciła na uczelnię — najpierw, żeby zrobić dyplom z literatury rosyjskiej i europejskiej, a potem doktorat z literatury amerykańskiej. Od dziesięciu lat wykładała na uniwersytecie Princeton. Przeprowadzka dobrze im zrobiła, lubili środowiska akademickie. John marzył, że rzuci pracę i całkowicie poświęci się malarstwu, ale uważał, że nie może tego zrobić matce, tak więc jego marzenia wylądowały na półce, zapewne już na zawsze, zadowalał się tylko malowaniem w weekendy. Miał kilka wystaw w tutejszej galerii, brał też udział w wystawach prac wykładowców i ich bliskich. Za każdym razem sprzedawał wszystkie płótna. Dodawało mu to wiary w siebie, ale było to słodko-gorzkie zwycięstwo. Po każdym sukcesie żałował, że nie może rzucić pracy i całkowicie poświęcić się malowaniu.

Łatwość, z jaką zaszła w pierwszą niezaplanowaną ciążę, pozwoliła im uwierzyć, że będą mieć więcej dzieci. Sarah marzyła o czwórce lub piątce, mogli sobie na to pozwolić dzięki pieniądzom Johna, ale dwa lata po Aleksie ciąża pozamaciczna pokrzyżowała im plany i przekreśliła marzenia. Nawet in vitro nie pomogło — Sarah nie mogła zajść w ciążę. Próbowali sztucznego zapłodnienia pięciokrotnie, zanim ostatecznie pogodzili się z porażką. Było to bolesne rozczarowanie, ale Alex okazał się cudownym chłopcem i największą radością ich życia. Zastanawiali się nad adopcją dziecka z Ameryki Środkowej lub Południowej, ale kiedy skończyli studia, pochłonęła ich praca. Uznali, że wystarczy im jedno dziecko, zwłaszcza tak wspaniałe jak Alex. Chłopiec, podobnie jak jego kuzynki Carole i Sophie, świetnie dogadywał się z babką. Zawsze czekał na letnie wakacje, a w ciągu roku szkolnego co jakiś czas jeździł pociągiem do miasta, by zjeść z nią lunch. Olivia obiecała mu podróż do Chin, gdy skończy szkołę średnią, i Alex bez przerwy o tym mówił. Sarah wiedziała, że syn oszaleje z radości, gdy zobaczy łódź, którą Olivia wynajęła tego lata.

Z westchnieniem wcisnęła przycisk: odpowiedz. Jacht to naprawdę przesada, miała wyrzuty sumienia na samą myśl, że będzie korzystać z tak niewiarygodnych luksusów. Napisała kilka słów do Olivii — podziękowała jej i zapewniła, że stawią się na pokładzie. Kliknęła: wyślij, wzięła książki, potrzebne jej na zajęcia, minęła śpiącego psa, który znów leniwie zamachał

ogonem, i wyszła. Gdy dziesięć minut później znowu znalazła się w sali wykładowej, jacht, na którym znajdzie się w lipcu, zupełnie wyleciał jej z głowy. W tej chwili interesowali ją jedynie jej studenci i akademickie życie, które kochała. Nie mówili nikomu o rodzinnej wyprawie, a już na pewno nie zdradzą się z nią w tym roku. Nie zrozumiałby tego nikt z ich znajomych. Luksusowe jachty i rejsy po Morzu Śródziemnym nie mieściły się w ich modelu życia. Zdaniem Sarah, to było życie Olivii, nie ich.

Wiadomość od Olivii zastała jej najmłodszą córkę, Cass, w Londynie, o trzeciej po południu. Odebrała ją podczas spotkania, na którym planowała trasę koncertową jednego z najważniejszych klientów. Cassie Grayson zerknęła na ekran smartfona i od razu wiedziała, co to jest. Zobaczyła pierwszą fotografię jachtu i zamknęła wiadomość, nie czytając dalej. Zastanawiało ją, czemu matka nadal przesyła jej zaproszenia, skoro ani razu z nich nie skorzystała. Odmawiała od czternastu lat. Nie da się kupić pobytem we francuskim château czy rejsem na luksusowym jachcie. Już nie. Po śmierci ojca jako dwudziestolatka wyjechała ze Stanów. Miała teraz własne, dobre życie w Anglii. Związała się z branżą muzyczną, została producentką, zarabiała własne pieniądze, i nie chciała mieć z rodziną nic wspólnego, zwłaszcza z matką. Zdaniem Cassie, Olivia przegapiła swoją szansę. Nie bacząc na to, co mówiła babka, ilekroć się spotykały, Cassie zawsze powtarzała, że zerwała z matką wszelkie stosunki. Olivię za bardzo pochłaniało budowanie imperium, by się nią zajmować. Przy starszych podejmowała jeszcze jakieś mizerne wysiłki, by wracać do domu o przyzwoitej porze. Ale gdy nieoczekiwanie, siedem lat po Johnie, urodziła się Cassie, było za późno dla nich obu, i dla matki, i dla córki. To były najbardziej pracowite lata w życiu matki, a Cass nie miała teraz ani ochoty, ani potrzeby dawać jej drugiej szansy.

Była szczęśliwa. Miała własną firmę, w której ciężko pracowała i którą sama stworzyła, przyjaciół i od pięciu lat żyła z mężczyzną, którego kochała. Dla Cass związki z rodziną, wyjąwszy babkę, zanikły wraz ze śmiercią ojca. Od zawsze miała do matki żal, że nie było jej, gdy się to stało. Przeszedł rozległy zawał serca, ale przeżył jeszcze dwa dni. Cassie uważała, że czekał na powrót żony. Minął cały dzień, zanim zdołali odnaleźć ją na Filipinach, i kolejne dwa, nim wróciła. Joe zmarł kilka godzin przed jej przyjazdem. Cassie wierzyła święcie, że przeżyłby, gdyby matka zdążyła. Nigdy jej nie wybaczyła i trzy miesiące później wyjechała. Od tego czasu tylko kilka razy spotkała się z rodzeństwem. Nie chciała mieć z nimi nic wspólnego. Jej zdaniem, Phillip to nadęty sztywniak, a jego żona, której nie znosiła, była zwykłą suką. Nie miała nic do Sarah i Johna; tyle że nic ją z nimi nie łączyło, a biedna Liz była tak przerażona myślą o zmierzeniu się z matką, że ledwie śmiała oddychać. Sama myśl o rodzeństwie wytrącała Cass z równowagi, myślała więc o nich jak najrzadziej.

Utrzymywała kontakty jedynie z babką — odwiedzała ją, ilekroć przyjeżdżała do Stanów w sprawach firmy, a czasami wpadała tylko po to, by spędzić z nią popołudnie. Granibelle wcale się nie zmieniła, nadal była tą samą co dawniej kochającą osobą i zawsze błagała Cassie, by otworzyła serce przed matką. Cassie słuchała i milczała — nie chciała kłócić się z babką ani jej rozzłościć.

Mimo niechęci wobec matki, głównie ze względu na babkę, Cassie raz czy dwa razy do roku spotykała się z Olivią. Jadły razem lunch, gdy Cass była w Nowym Jorku, albo gdy Olivia przyjeżdżała do Londynu. Były to krótkie, niemiłe spotkania, bo obie nie wiedziały, o czym mają rozmawiać. Olivia nie wiedziała, jak wynagrodzić córce przeszłość, choć bardzo tego pragnęła. Cass nie lubiła się zwierzać i nie opowiadała o swoim życiu. Nigdy nawet nie wspomniała o Dannym Hellu. Informacje o nim przekazała jej Liz, która swoją wiedzę czerpała z brukowców. Olivia była pewna tylko jednego — córka miała doskonale prosperującą firmę i wielokrotnie podkreślała, że nie chce mieć dzieci. Twierdziła, że jest zbyt zajęta, by sobie na nie pozwolić, i powtarzała to wielokrotnie.

Równie stanowczo odmawiała udziału w rodzinnych wyprawach. Według Cassie, Graysonowie nie byli już rodziną.

Phillip żywił wobec niej podobne uczucia i nawet nie starał się z nią spotkać. Nie widzieli się od co najmniej dziesięciu lat. Johnowi było jej żal, ale wiedząc co myśli o matce, nie chciał sprawiać Olivii przykrości, spotykając się z nią. Liz brakowało siostry, chętnie porozmawiałaby z nią, przedstawiła jej swoje córki, ale wszyscy z czasem uznali, że upłynęło już zbyt wiele wody. Jedyną osobą, która nigdy nie przestała liczyć na to, że Cassie wróci na łono rodziny, była Maribelle. Powtarzała Olivii, że musi się z nią spotykać, kontaktować jak najczęściej, i pewnego dnia Cass pojawi się w domu. Olivia już w to nie wierzyła, ale co roku zapraszała ją na wakacje, i ilekroć to było możliwe, umawiała się z nią na lunch.

Po powrocie do biura Cassie odpisała, tak jak co roku, krótko i zwięźle: „Dziękuję, nie.

Miłych wakacji. Cass”.

Olivia odebrała wiadomość na smartfonie po wywiadzie dla „New York Timesa”. Przeczytała ją i zamknęła pocztę elektroniczną. Nie spodziewała się niczego innego, ale i tak bolało. Jakaś cząstka jej umierała, ilekroć najmłodsza córka odtrącała wyciągniętą dłoń. Rozumiała ją, nie miała też pretensji, ale i tak cierpiała. A potem obie kobiety, według Maribelle, tak bardzo do siebie podobne, zajęły się pracą. Maribelle znała je jak nikt inny.

Rozdział 4

GDY DZIEŃ PRZED WYLOTEM na urlop Phillip wrócił z pracy, zastał Amandę w trakcie pakowania się do czterech walizek. Na drzwiach wisiał rozpięty pokrowiec na suknie, na podłodze stał pojemnik na buty i kilka pudeł na kapelusze z logo Luis Vuitton. Phillip z przerażeniem omiótł pokój wzrokiem.

— Na ile nas zaprosiła? — zapytał, patrząc na żonę ze zdumieniem. — Na rok? Bo naliczyłem siedem sztuk bagażu.

— I kuferek z kosmetykami — przypomniała. — Przecież nie wezmę go ze sobą na pokład samolotu.

— Kamień spadł mi z serca — mruknął ironicznie. — Już myślałem, że zabierzesz dziesięć, a skończy się na ośmiu. — Amanda zawsze pakowała za dużo rzeczy.

— Na takim rejsie nie mogę paradować w dżinsach i koszulce — oburzyła się. Phillip położył na łóżku swoją walizkę. Zabierał o wiele mniej rzeczy niż żona: spodnie khaki, dwie pary dżinsów, białe i niebieskie, kilka koszul, marynarkę, buty do biegania, klapki, mokasyny, kąpielówki i jeden krawat, na wszelki wypadek. To mu wystarczy na wszystkie możliwe okazje, od kolacji w restauracji po kąpiel w morzu. Zmieści się w jednej walizce.

Amanda patrzyła z irytacją, jak wrzucał ubrania do walizki. Dziesięć minut później skończył pakowanie, a ona nadal zmagała się z jedwabnymi sukniami, kolorowymi pareo z bawełny i pół tuzinem nowych kreacji. Przecież nie usiądzie do stołu dwukrotnie w tym samym stroju. Teściowa, o czym doskonale wiedziała, też nie. Liz i Sarah to co innego. Zdaniem Amandy, obie ubierały się fatalnie, za to córki Liz zazwyczaj wyglądały uroczo.

— Wiesz, że to nie jest konkurs, kto zabierze więcej ciuchów, prawda? Moja siostra przyjeżdża z jedną torbą.

— Owszem, dlatego że pożycza rzeczy od córek. — I wygląda idiotycznie, pomyślała w duchu, zwłaszcza w kostiumach kąpielowych odpowiednich dla nastolatek. No a Sarah to po prostu dramat. Do dzisiaj wybierała ten sam fason kostiumów kąpielowych, które nosiła tuż po ślubie, osiemnaście lat i pięć kilo temu. Nadal przywoziła ubrania kupione w czasach studenckich, co było po niej widać. Najchętniej ubierała się w tanich sieciówkach. Amanda uważała to za obrzydliwe. Nie pojmowała, jak kobieta, która wyszła za Graysona, może robić coś takiego. Sama zaopatrzyła się w garderobę na rejs u Saksa, w Barney’s i u Bergdorfa. I sprawiła sobie trzy nowe kapelusze.

Nie wychodziła na słońce bez osłony, starannie wysmarowana kremem z wysokim filtrem, osłonięta kapeluszem z szerokim rondem. Dzięki tym zabiegom nie wyglądała na swój wiek. Miała czterdzieści cztery lata, ale trzymała się świetnie. Regularnie odwiedzała dermatologa, co tydzień chodziła do kosmetyczki na peeling, kilka razy w tygodniu kładła sobie w domu maseczkę. Nie miała zamiaru ani zestarzeć się przedwcześnie, ani źle się ubierać.

— Jadłaś już? — zapytał Phillip. Umierał z głodu, a Amanda jak zwykle nie zabierała się do kolacji.

— Zjadłam sałatkę w biurze — odparła i złożyła starannie kolejną letnią sukienkę. Choćby przez dwa tygodnie przebierała się cztery razy dziennie, pomyślał, nie włoży wszystkich sukni, które zabiera, ba, nawet tych, które kupiła. — A jesteś głodny? — Mina żony sugerowała odpowiedź przeczącą i nie pozostawiała złudzeń. Kuchnia zamknięta. Jutro wyjeżdżają na urlop. I to o świcie.

— Zrobię sobie kanapkę — odparł zrezygnowany. — John i Sarah lecą chyba z nami — dodał. Bardzo go to cieszyło, z bratem rozumieli się świetnie, choć bardzo się różnili.

— Twoja matka wydała tyle pieniędzy na ten jacht. Można by się spodziewać, że załatwi też prywatny samolot, żeby nas dowieźć na miejsce. Loty rejsowe to istny koszmar — stwierdziła takim tonem, jakby całe życie spędziła na pokładach prywatnych odrzutowców. W rzeczywistości jeszcze nigdy nie leciała prywatnym samolotem, choć bardzo tego chciała.

— To marnowanie pieniędzy — zauważył Phillip. — Lepiej, że wydała je na rejs, a nie na dojazd do portu — dodał rozsądnie, jak rozważny finansista, mający zawsze na uwadze równowagę zysków i strat.

Poszedł do kuchni, żeby coś zjeść, a gdy wrócił, Amanda nadal stała nad niezamkniętymi walizkami. Sądząc z jej miny, w tym szaleństwie głównym założeniem było chyba spakować całą zawartość szaf. Phillip nie wiedział, co Amanda zrobi z garderobą, gdy dotrą na miejsce. Oczywiście będzie przesadnie wystrojona, na jachcie i na lądzie. W zeszłym roku do château, którego nazwy już nie pamiętał, wzięła dwanaście walizek.

— Twojej matce podobają się moje suknie — zauważyła naburmuszona. — Możesz już pozamykać — dodała z wielkopańskim skinieniem ręki. Dla Phillipa była to zapowiedź całego urlopu: Amanda będzie się pysznić, prezentować nowe kreacje i patrzeć z góry na szwagierki, które według niej były nudne i nie umiały się ubrać. Nigdy nie starała się dopasować. Dla niej to Phillip był główną nagrodą, pozostali w ogóle jej nie interesowali i jawnie to okazywała. Nie śmiał jej prosić, by traktowała ich lepiej, bo wiedział, że to ją zirytuje. Podczas wakacji odnosiła się do niego cieplej, choć wyłącznie w zaciszu ich sypialni. Nie lubiła publicznego okazywania uczuć, on też, ale nawet on musiał przyznać, że jacht taki jak „Lady Luck” dawał możliwości spędzenia romantycznego rejsu, nawet jeśli Amandy nie można nazwać romantyczną. W życiu za wszystko trzeba płacić, a Phillipowi odpowiadało to, że Amanda robi karierę. Tolerował też brak jakiegokolwiek wysiłku z jej strony wobec jego rodziny, choć przecież wszyscy odnosili się do niej ciepło i uprzejmie.

No cóż, lubiła znajdować się w centrum uwagi i nie znosiła, gdy ją tego pozbawiano, ale ta rola

należała do jego matki. Po pierwsze, to ona wynajęła jacht, a poza tym to jej urodziny zakończą tegoroczną wyprawę.

Dochodziła północ, gdy Amanda ostatecznie zakończyła pakowanie. Zadaniem Phillipa było zaniesienie walizek do holu. Pierwsza z nich ważyła chyba tonę.

— Co tam masz? — zdziwił się. — Kamienie?

— Nie. Buty — odparła z niewinną miną.

— Pamiętaj, na pokładzie jachtu nie można nosić pantofli na obcasach.

— Wiem. — Poszła do łazienki przygotować sobie kąpiel.

Myśl o przygodzie na pokładzie jachtu i perspektywa dwóch tygodni spędzonych w jej towarzystwie wzbudziły w Philippie pożądanie, ale Amanda nie miała ochoty na miłość. Wykręciła się zmęczeniem i tym, że rano muszą wcześnie wstać. Phillip musi poczekać, aż znajdą się na jachcie. Nawet teraz, w przeddzień wyjazdu, była równie nieosiągalna jak zawsze. Tym razem jej chłód go nie podniecał, tylko trochę zasmucił. Odwrócił się do żony plecami i zasnął.

Na dzień przed wyjazdem w domu Johna i Sarah panował nieopisany wprost chaos. John późno wrócił z biura, Sarah sprawdzała testy semestralne i czytała setki mejli od studentów, z którymi niedawno skończyła zajęcia. Alex zaprosił przyjaciół na basen i na pizzę. W całym domu poniewierały się walizki, ale nikt się jeszcze nie spakował. Sarah wiedziała, że do późna w nocy będzie musiała prać ręczniki, kiedy koledzy Alexa wreszcie sobie pójdą. Wymusiła na nim obietnicę, że poprzynosi wszystkie, żeby zdążyły wyschnąć do rana, gdy wyruszą na lotnisko. Oszczędna jak zawsze, uprzedziła sprzątaczkę, że wyjeżdżają na dwa tygodnie, a nie chciała, by po powrocie z Europy pierwszym, co poczuje w domu, był odór zapleśniałych ręczników.

Nawet przez chwilę nie zastanawiała się nad tym, co ze sobą zabrać — po prostu wrzuci do walizki pierwsze lepsze ubrania, jakie wpadną jej w ręce po otwarciu szafy. John właśnie dostał list z propozycją zaprezentowania swoich prac w październiku w Princeton. Zamknął się w pokoju, w którym urządził sobie pracownię, i przeglądał najnowsze dzieła. Chciał się upewnić, że ma dość obrazów, by wypełnić nimi całą wystawę. Ilekroć pojawiał się temat sztuki, zapominał o bożym świecie.

Sarah poszła do niego do pracowni i zobaczyła, jak spod zmarszczonych brwi przygląda się obrazom, opartym o ścianę. Nie słyszał nawet, jak weszła do pokoju, i ze zdumieniem podniósł na nią wzrok.

— Sam nie wiem — mruknął. Niesforne, kręcone włosy Sarah opadały bezładnie na ramiona, przyszła do niego w szortach ze starych dżinsów, klapkach i koszulce. W duchu żałowała, że przed wyjazdem nie udało jej się schudnąć dodatkowych trzech kilogramów, a teraz było już na to za późno. John i tak kocha ją taką, jaka jest. Od osiemnastu lat byli w sobie szaleńczo zakochani.

— Co o tym sądzisz? — Spojrzał na nią niespokojnie. — Ten cykl jeszcze nie jest gotowy. Wolałbym mieć trochę więcej czasu przed wystawą.

— Zawsze tak mówisz! — Stanęła za nim i objęła go w talii. — Masz wielki talent i po każdej wystawie sprzedajesz wszystkie płótna. Może ci się wydawać, że cykl jest niegotowy, ale inni będą przeciwnego zdania. Podoba mi się ta nowa nuta w twoich pracach. Świadczy o sile. — Coraz śmielej posługiwał się kolorem. Był świetnym malarzem i właśnie malarstwo stanowiło jego życiową pasję. Projektowanie było jego pracą, malarstwo powołaniem. Kochał malarstwo i żonę, ma się rozumieć, największą miłość jego życia. Alex był wynikiem, Sarah przyczyną. Uwielbiali syna, ale nieraz sobie powtarzali, że czują się jak jedna dusza w dwóch ciałach. Mieli szczęście, że się odnaleźli.

— A tobie zawsze wszystko się podoba. — Uśmiechnął się do niej przez ramię. — Czym sobie na ciebie zasłużyłem?

— Głupi mają szczęście, jak mówią. Wiem, nie chciałabym przeszkadzać rozmyślaniom wielkiego artysty, ale jeśli się nie spakujemy, będziemy chodzić nago po tej łajbie, którą wynajęła twoja matka. — Obawy co do oczekiwań teściowej co roku kazały Sarah do ostatniej chwili zwlekać z pakowaniem. To, a także fakt, że w Princeton pracowała ciężko, była zawsze do dyspozycji studentów i nie miała czasu ani ochoty zastanawiać się nad strojami, zwłaszcza nad kreacjami obowiązującymi w świecie, w którym obracała się matka Johna. Olivia żyła na innej planecie niż ta, gdzie toczyło ich wygodne, spokojne życie. A Sarah bardzo odpowiadał ten tryb życia, choć mieszkali w Princeton w starym i zniszczonym domku — właśnie taki im się podobał. Obojgu, a najważniejsze, że lubiła go Sarah.

John, który dorastał w dostatku, czuł się swobodnie zarówno w ekskluzywnym świecie matki, jak w ich uniwersytecko-artystycznych kręgach. Sarah nie znała innego życia, póki nie wyszła za Johna. Jej rodzice, podobnie jak ich przyjaciele, wykładali na uniwersytecie. Nie przypominała sobie, by kiedykolwiek widziała ojca w krawacie, a matka nawet na wielkiej gali nosiła płaskie sandały. Sarah zazwyczaj też tak się ubierała, ale zdawała sobie sprawę, że ze względu na Olivię musi się postarać. Kiedyś ta myśl ją przerażała, umierała ze strachu, że popełni jakąś straszliwą gafę towarzyską, że podczas eleganckiej kolacji u teściowej złapie niewłaściwy widelec. Teraz wiedziała, że Johna to w ogóle nie obchodziło — kochał ją bez względu na wszystko.

Olivia nawet w swych najbiedniejszych latach dorastała otoczona pięknymi przedmiotami. Jej matka odziedziczyła rodzinną porcelanę i srebrne sztućce, choć przecież jej rodzice stracili cały majątek. John oczarowywał inteligencją i wrażliwością każdego, kogo spotkał. Sarah pokochała go od pierwszego wejrzenia, jeszcze na studiach. Nie wiedziała, kim jest, nie przeczuwała, jak niewiarygodnie bogata jest jego rodzina. Zobaczyła miłego, bezpośredniego chłopaka, który ciepło odnosił się do wszystkich, bogatych i biednych. Całkiem inaczej niż Phillip, jego brat — według Sarah wielki snob. Ich matka z kolei reprezentowała potęgę i władzę, zdawało się, że cały świat leży u jej stóp. Sarah trudno było to wszystko przyswoić, na szczęście tylko raz w roku pojawiała się w tym świecie — podczas corocznych wakacji i czasami podczas rzadkich obiadów rodzinnych w rezydencji Olivii w Bedford.

Teściowa rzadko zapraszała gości, najczęściej przebywała poza domem. Sarah bardzo ceniła to, że majątek Johna daje im poczucie bezpieczeństwa, świadomość, że nigdy nie stracą domku, że Alex, nawet gdy dorośnie, nie będzie musiał martwić się pieniądze. Reszta to po prostu wisienka na torcie, a jeśli o nią chodziło, nie potrzebowała wisienki. Kochała męża, nie jego świat.

— Przygotowania do tych urlopów dobijają mnie — wyznała. Wiedział o tym.

— Jesteś cudowna i bardzo cię kocham — powiedział, odwrócił się i pocałował ją. Obejmowali się przez chwilę. Sarah westchnęła. Życie u boku Johna to czysta rozkosz. — Wszystko mi jedno, w co się ubierzesz, podobnie jak mamie. Chce tylko, żebyśmy się dobrze bawili. W tym roku chyba naprawdę będzie super. — Razem z synem cieszyli się na rejs, choć ją myśl o tym onieśmielała. W château, które poprzednio wynajmowała teściowa, mogła przynajmniej rozmyślać o historii, ale jacht to przepych w czystej formie, bardziej ostentacyjny niż lubiła.

— Po prostu szykujesz się z bratem na ryby — mruknęła, a John uśmiechnął się jak mały chłopiec. Czasami nadal miała wrażenie, że stoi przed nią student, a nie czterdziestojednoletni mężczyzna, zajmujący ważne stanowisko. W dodatku był przystojny. I uważał, że ona, Sarah, jest genialna i że jest ósmym cudem świata. To prawda, inteligencji jej nie brakowało, nie ukrywała też, że jest intelektualnym snobem.

— Masz rację — przyznał. — Dzisiaj rano rozmawiałem z Phillipem. I wiesz, do Nicei lecimy tym samym samolotem.

— Mam nadzieję, że twoja mama zarezerwowała lot w klasie ekonomicznej — stwierdziła Sarah niespokojnie. John delikatnie odwrócił obrazy do ściany i zgasił światło w pracowni. Wstrzyma się z wyborem prac na wystawę do powrotu. Teraz nie miał na to czasu. — Strasznie nie lubię, gdy wydaje tyle pieniędzy na klasę biznesową. — Sarah stanowczo

odmawiała podróżowania pierwszą klasą. Upierała się, że to niemoralne, nie chciała też, żeby Alex zapomniał, co w życiu liczy się naprawdę.

— Możemy chyba spokojnie założyć, że zarezerwowała biznesową albo pierwszą — zauważył cicho John. Musiał ją jakoś uprzedzić, znał bowiem matkę. Nie wyśle ich do Francji klasą ekonomiczną, będą podróżowali w komforcie i wygodzie. Roześmiał się na myśl, jak bardzo Sarah różni się od żony Phillipa. — Założę się, że Amanda narzeka na to, że mama nie wynajęła prywatnego samolotu. Co roku to powtarza.

— To istne szaleństwo — stwierdziła Sarah z wyraźną dezaprobatą. Bardzo typowe dla Amandy. Szwagierka po prostu doprowadzała ją do szału. — Nie wsiadłabym do prywatnego samolotu. Twoja matka powinna przekazać te pieniądze ubogim.

— Nie martw się, ubogim też pomaga. — Sarah wiedziała o tym, w innym wypadku w ogóle nie pojechałaby na rodzinny urlop. Sam pomysł wydawania fortuny na odpoczynek przeczył wszystkim jej ideałom. Nawet nie chciała sobie wyobrazić, ile Olivia zapłaciła za wynajęcie jachtu. Na samą myśl o tym przeszywał ją dreszcz.

Na zewnątrz Alex wciąż bawił się z przyjaciółmi. Spotkanie przeradzało się w imprezę, kilku nastolatków grało w basenie w piłkę wodną. Sarah wyszła na taras, upomniała chłopców, żeby nie grali zbyt agresywnie, a po powrocie do kuchni zobaczyła, że John zajada pizzę, i też sięgnęła po kawałek. To będzie ich kolacja, czekało ją jeszcze pakowanie rzeczy swoich i Alexa. John poradzi sobie sam.

— Nie martw się, to porządne dzieciaki — zauważył John. Spoważniała.

— Nie chcę, żeby się komuś coś stało. Za ostro grają. Co roku jakiś nastolatek doznaje

urazu podczas zabawy w basenie. Wolałabym, żeby się tak nie zdarzyło właśnie u nas. — Martwiła się o syna i chłopców, rok temu jeden z jej studentów został sparaliżowany w wyniku urazu w basenie.

— Przecież się tylko wygłupiają. — Alex uwielbiał sport, był w szkolnej drużynie pływackiej, grał w piłkę nożną i lacrosse, czasami w koszykówkę. W wieku siedemnastu lat bardziej interesował się atletyką niż dziewczętami, co pod pewnym względem cieszyło jego rodziców. Nie było złamanych serc ani dramatycznych rozstań. Alex wolał spotykać się z kolegami, tak często, jak to było możliwe, i zapraszał ich do domu. Czasami w domu kłębił się tuzin jego kolegów i pół tuzina studentów Sarah. Tłoczyli się w kuchni, rozkładali książki na podłodze w salonie, grillowali w ogrodzie. Graysonowie prowadzili dom otwarty dla młodych. Sami wybrali taki styl.

W sypialni Sarah z niechęcią spojrzała na puste walizki. Nie miała pojęcia, co do nich włożyć. John roześmiał się, widząc jej minę, i pociągnął ją za sobą na łóżko. Wsunął dłoń pod jej koszulkę, dotknął pełnych piersi. Uwielbiał jej ciało, ją całą. Delikatnie zsuwał jej dżinsy, ale powstrzymała go, zerwała się z łóżka i zamknęła drzwi na klucz.

— Dzieci są w domu — zauważyła.

Roześmiał się.

— Jak zawsze. — Sami mieli tylko jedno, ale dzieci innych wiecznie kręciły się po domu. John nigdy nie wracał do pustych czterech ścian, dom był pełen życia, śmiechu i młodości. O takim domu marzył, gdy był małym chłopcem. Gościnnym i radosnym, takim, w którym prawie zawsze są rodzice.

Sarah zamknęła drzwi na klucz i wróciła do łóżka. Całowali się coraz bardziej namiętnie, błądzili

dłońmi po swoich ciałach. Po kilku minutach byli nadzy. John zgasił światło... ulegli namiętności. Później leżeli zaspokojeni i zdyszani, wtuleni w siebie jak rozbitkowie podczas sztormu.

— O Boże — mruknął ochryple.

— Z tobą zawsze jest: o Boże — stwierdziła radośnie w ciemności. — Mam nadzieję, że nigdy nie będziemy na to za starzy.

— Chyba nie. — Przewrócił się na bok i patrzył na nią w świetle księżyca. W jego oczach była najpiękniejszą z kobiet. I to od dwudziestu lat. Zawsze tak było, teraz też. — Myślę, że po dziewięćdziesiątce też zaciągnę cię do łóżka. A kiedy Alex wyjedzie na studia, co wieczór będę cię nago gonił po kuchni.

— Już nie mogę się doczekać. — Z szerokim uśmiechem usiadła i włączyła światło. Walizki nadal czekały. Nie zapakowały się same, jak za skinieniem czarodziejskiej różdżki, gdy oni się kochali. — Do licha, musimy się pakować. — Trzeba jeszcze zaprowadzić psa do sąsiadów, którzy obiecali się nim zaopiekować. Czekało ją dużo pracy. — Zaprowadzisz Jeffa do sąsiadów?

— Jasne — zgodził się pogodnie. — Spakuję się później.

— Tylko nie daj się namówić na lampkę wina, bo będziesz siedział do późna — przestrzegła, a on z uśmiechem wciągnął dżinsy. Po powrocie weźmie prysznic. Uwielbiał myśl o tym, że przed chwilą ich ciała stanowiły jedność.

— Tak jest, szefie — zażartował i otworzył drzwi. Na łóżku została skłębiona pościel i

każdy domyśliłby się, co tu się działo. Często ulegali namiętności i oboje liczyli na to, że na jachcie spędzą sporo czasu w swojej kajucie. Ich nagłe „drzemki” nie były tajemnicą dla nikogo.

Pół godziny później John zastał Sarah bardzo zdenerwowaną. Udało jej się do połowy zapełnić walizkę szortami, dżinsami, spranymi spodenkami khaki, stertą koszulek z logo Uniwersytetu Princeton i różnymi hasłami, a także kilkoma ukochanymi zwiewnymi sukienkami, które zawsze zabierała na letnie wyprawy. Do tego dwie pary klapek i ulubione meksykańskie sandałki, buty do biegania — na wypadek, gdyby chcieli się powspinać albo iść na pieszą wędrówkę. Na towarzystwo Olivii nie ma co liczyć, ale Liz lubi czasami pobiegać, może też wybiorą się na wspinaczkę z młodymi. Amanda oczywiście wystąpi w złotych sandałkach i pantofelkach na obcasie.

Dochodziła północ, gdy uporała się ze wszystkim. John też był gotów — wrzucił do torby letnie płócienne spodnie, niebieską marynarkę, dżinsy, kilka błękitnych koszul, mokasyny, w których pójdzie na kolację, bez skarpet. Doskonale wiedział, jak się ubrać i wybierał odpowiednie stroje, choć nie wkładał ich na co dzień. Sarah dorzuciła kilka cienkich szali i znużona spojrzała na męża. Leżał na łóżku i oglądał telewizję. Alex i jego kumple nadal siedzieli nad basenem. Sarah zamknęła w końcu walizkę.

— Załatwione — oznajmiła z miną, jakby zdobyła Mount Everest. Takim właśnie wyzwaniem było dla niej pakowanie się przed rodzinnym urlopem. — Jak myślisz, o której powinnam wysłać całe towarzystwo do domu?

— Może o pierwszej? Alex już spakowany?

— Pewnie nie. Zobaczę. — Spodziewała się, że będzie musiała zrobić to za niego, ale gdy weszła do pokoju syna, okazało się, że jego walizka, torba sportowa, aparat fotograficzny i torba z laptopem stoją na podłodze w równym rządku. Był gotowy do drogi — przynajmniej o to nie musiała się martwić. Jeszcze tylko posprząta w kuchni i wypierze ręczniki, kiedy w końcu wyjdą jego

przyjaciele. Wróciła do sypialni i przez godzinę oglądała z Johnem telewizję. Przyjaciele Alexa z własnej woli zaczęli zbierać się do wyjścia. Dziewczyny miały wyznaczoną porę powrotu, chłopcy musieli je odwieźć. Spotkała syna w kuchni, gdy kilka minut po pierwszej w nocy wyrzucała puste pudełko po pizzy.

— Dzięki, mamo. Świetnie się bawiliśmy — powiedział, całując ją w policzek. — Pomóc ci z ręcznikami?

— Pewnie. — Uśmiechnęła się do niego. Wielka z niej szczęściara. Ma cudownego męża, za którym szaleje, i wspaniałego syna, którego kocha równie mocno. Alex wyglądał jak John, ale po niej odziedziczył niesforne, kręcone włosy. Tyle tylko że jej zawsze wyglądały gorzej po upalnym lecie New Jersey. Włosy Alexa były nieco bardziej okiełznane i wyglądał wprost słodko.

Razem włączyli pralkę, a potem Sarah wyszła do ogrodu — szukała pustych talerzy i szklanek, ale znalazła jedynie kilka puszek po coli w koszu na śmieci. Przyniosła je do środka. Alex poszedł spać, o drugiej ręczniki były czyste i suche i w domu zapadła cisza. O czwartej powinni wstać, o piątej wyruszą na lotnisko, dojadą na szóstą, żeby przejść odprawę i kontrolę bezpieczeństwa — samolot startował o ósmej. Na szczęście będą mogli zdrzemnąć się na pokładzie. Lot do Nicei potrwa sześć godzin — wylądują na miejscu o dwudziestej czasu lokalnego, koło dwudziestej drugiej będą już na pokładzie jachtu. Zapowiadała się krótka noc.

Sarah wślizgnęła się do łóżka, John uśmiechnął się, gdy poczuł ją przy sobie, i wsunął dłoń między jej nogi. Był zbyt śpiący, by zrobić cokolwiek więcej. Przytuliła się do niego, a on objął ją ramieniem i zasnął ponownie. Śniło mu się, że kocha się z nią na łodzi.

Bracia w Nowym Jorku i New Jersey zrywali się z łóżek, gdy było jeszcze ciemno, żeby

zdążyć na samolot, na farmie w Connecticut Liz także już nie spała. Wieczorem razem z córkami miała lecieć do Francji nocnym samolotem, a tymczasem pracowała nad książką. To bardzo dziwne. Pomysł przyszedł jej do głowy błyskawicznie. Nigdy w życiu nie napisała niczego podobnego, w książce magia przeplatała się z realizmem. Zaczęła ją pisać tego samego dnia, gdy dostała od matki zaproszenie. Była to opowieść o małej dziewczynce i jej wymyślonych przyjaciołach, o samotnym dziecku, które tworzy sobie własny świat. Bohaterką tej alegorycznej opowieści była sama Liz. Jako mała dziewczynka wymyślała sobie przyjaciół i pisząc, nieraz doznawała uczucia, że rozwiązuje tajemnice własnego życia. Nie była to wielka literatura, ale w powieści kryła się jakaś głębia i Liz sama nie wiedziała, czy to najlepsza, czy najgorsza rzecz, jaką kiedykolwiek napisała. Od sześciu tygodni pracowała nad nią dniami i nocami. Właściwie już skończyła, chciała jeszcze tylko wygładzić niedoskonałości, zanim wieczorem wyruszy na wakacje. Nikt nie czytał ani słowa z tego, co napisała, nikomu nawet nie wspomniała o książce, i jak zawsze bardzo się bała. Może ta powieść to ostateczny dowód na to, że Liz nie ma talentu i traci rozum. Ani to wielka literatura, ani książeczka dla dzieci, po prostu wytwór jej wyobraźni, który prosto z jej umysłu spływał na papier. Słońce dopiero wschodziło w dniu wyjazdu, a ona już pilnie pracowała.

Sophie i Carole przyjechały w poprzednią sobotę, spakowały się i zostawiły bagaże u matki. Liz też była gotowa. Przy drzwiach stało sześć walizek. O dziesiątej wieczorem spotka się z córkami na lotnisku — samolot startował o północy. O dwudziestej musiała wyruszyć z Connecticut z bagażami. Gdy o siódmej wieczorem oderwała się od komputera, okazało się, że pracowała od piętnastu godzin bez przerwy. I tak codziennie od sześciu tygodni. Ta książka dodawała jej sił. Zastanawiała się, czy podczas rejsu nie poprosić Sarah, żeby ją przejrzała, ale co będzie, jeśli jej się nie spodoba? Liz nie mogła znieść nawet myśli o kolejnej porażce.

Sarah od lat pisywała opowiadania i nowelki. Były to bardzo intelektualne utwory i wszystkie publikowano w czasopismach akademickich. Nikt o nich nie słyszał, ale Liz czytała je pilnie — uważała, że są naprawdę dobre. Styl szwagierki przypominał pisarstwo Joyce Carol Oates, która także wykładała w Princeton i była dla Sarah literackim autorytetem. Liz musi się przemóc, by pokazać szwagierce swoje dziełko, nie wiedziała jednak, co innego mogłaby zrobić, na razie brakowało jej odwagi, by zadzwonić do agenta. Być może nigdy się na to nie zdobędzie. Ale kiedy o dziewiętnastej przestała pisać, wiedziała, że zrobiła już wszystko, co w jej mocy. Wydrukowała tekst i spakowała do torby podręcznej, razem z laptopem, a potem poszła na górę wziąć prysznic. Miała godzinę, by się odświeżyć i wyjść z domu, przyjedzie po nią samochód z lotniska.

Pod prysznicem rozmyślała o książce i modliła się, żeby okazała się w miarę dobra. Pewnie tak nie jest, choć czuła, że dała z siebie wszystko, a to już coś. Zawsze miała nadzieję, że napisze książkę, którą czytelnicy zrozumieją i pokochają, która okaże się im równie bliska jak jej. Może właśnie tym razem?

Najgorsze to pokazać ją komuś. Córkom nawet nie powiedziała, że pisze. Miała za sobą za dużo falstartów, niedokończonych opowiadań, szkiców, których nigdy nie rozwinęła, zaczętych wierszy zalegających szuflady, napisanych do połowy tekstów. Tym razem udało jej się skończyć, i to w zaledwie sześć tygodni. Słowa wysypywały się z niej jak perły, rozpryskiwały na wszystkie strony, a potem potulnie układały w jej dłoniach.

Córki pomogły jej wybrać garderobę na rejs i pożyczyły trochę swoich ubrań, bo wszystkie trzy nosiły ten sam rozmiar. Zawsze zabierała dwa stare kostiumy bikini, choć w Europie jej córki opalały się topless, jak większość młodych kobiet. Liz właściwie też mogłaby wystąpić bez stanika, miała odpowiednią figurę, nawet teraz w wieku czterdziestu czterech lat, ale mama chybaby tego nie pochwalała. Dwie ciąże we wczesnej młodości nie zostawiły na szczęście żadnych śladów, wiedziała jednak, że od kobiety po czterdziestce, choćby smukłej i zwinnej, oczekuje się innego zachowania. Zresztą na jachcie będzie mnóstwo członków załogi. Resztę jej garderoby stanowiły stare letnie sukienki i kreacje pożyczone od córek. Nie zabierała niczego wieczorowego i mało ją to obchodziło. Amanda będzie wyglądała jak z żurnala, ale według Liz to tylko niepotrzebne zawracanie głowy, choć brat był dumny z żony, którą mógł się chwalić.

Liz była już gotowa, gdy nagle uświadomiła sobie, że nie odłożyła żadnych ubrań na podróż. Zajrzała do szafy i nie znalazła nic, pobiegła do pokoju Sophie, przejrzała zawartość jej garderoby, czy raczej to, czego córka nie wzięła na urlop. Wyjęła stare białe szorty, do tego białą koszulkę z komody Sophie i sandały na rzemyki, o których całkiem zapomniała. Długie jasne włosy, jeszcze wilgotne po prysznicu, spływały jej na plecy. Nie zawracała sobie głowy makijażem, po co się malować na nocny lot, skoro i tak prześpi całą podróż. Kiedy podjechał

samochód, wybiegła z domu. Kierowca wkładał walizki do bagażnika, a ona upewniła się, że zgasiła wszystkie światła i włączyła alarm. Zajrzała do torby podręcznej, żeby sprawdzić, czy zabrała wydruk powieści, i zamknęła drzwi wejściowe na klucz.

Była już w samochodzie, gdy zadzwoniła Sophie. Sophie, główna rodzinna organizatorka — na niej spoczywała odpowiedzialność — sprawdzała, czy wszystko idzie zgodnie z planem. Carole mniej przedsiębiorcza, roztargniona i trochę nieobecna, przypominała Liz, która zawsze czegoś zapominała — kluczyków, torebki albo włączyć alarm. Tym razem jednak wszystko grało.

— Włączyłaś alarm? — zapytała Sophie matczynym tonem, przekonana, że matka zapomniała. Zaskoczyła ją twierdząca odpowiedź. — A wyłączyłaś światła? Masz paszport?

— Oczywiście. — Liz powinno to zirytować, ale wiedziała, że córka ma jak najlepsze intencje, zresztą od lat słynęła z zapominalstwa i roztargnienia.

— Zabrałaś nasze bagaże?

— Nie, tylko mój — odparła niewinnym tonem i roześmiała się, słysząc, jak Sophie sapnęła nerwowo. — Chyba mam wszystko. — Maszynopis też, pomyślała. Sophie przypomniała, że spotkają się na lotnisku. Razem z siostrą dojadą tam taksówką. Liz po raz pierwszy od dawna miała poczucie dobrze spełnionego obowiązku. Od lat nie czuła się tak jak podczas sześciu tygodni pisania, gdy wyrzucała wręcz z siebie książkę. Właściwie była prawie gotowa na dwa tygodnie w towarzystwie matki. No właśnie, prawie. Przez całe życie rozpaczliwie szukała jej aprobaty i nigdy nie miała uczucia, że na nią zasłużyła. Olivia jej nie krytykowała, ale Liz sama uważała się za niedorajdę. Jej życiową drogę zaśmiecały zmarnowane marzenia, nieudane związki, smutne zakończenia i obietnice, których nie zdołała dotrzymać. Miała za to instynkt macierzyński, który w Olivii nigdy się nie obudził. Olivia zbudowała imperium,

Liz wiedziała, że jej nigdy się to nie uda. Jak dotąd, nie udało jej się nawet napisać dobrze sprzedającej się książki. Może tym razem będzie inaczej, choć sama w to nie wierzyła.

Nie zdoła dorównać matce. W oczach Liz Olivia była boginią, zamieszkującą wysoki szczyt, na który nie prowadzi żadna droga. Nie sposób do niej dotrzeć. Jako dziecko marzyła, że matka jest z niej zadowolona i dumna i pragnęła tego tak bardzo, że nigdy nawet nie spróbowała spełnić jej oczekiwań. No bo jak zwykła śmiertelniczka mogłaby zaimponować bogini? Rodzinne urlopy stanowiły dla niej istną torturę, przywoływały dawne dziecinne pragnienia, które nie spełniły się wtedy i nie spełnią się nigdy. W przeciwieństwie do najstarszego brata i młodszej siostry nie miała do matki pretensji. W dzieciństwie rozumiała, że Olivia jest bardzo zajęta, ale w jej serduszku pozostał bolesny głód, którego nic nie mogło zaspokoić — nic, poza miłością do dzieci i ich uczuciem do niej. Obie córki były wprawdzie efektem nieplanowanych ciąży, ale okazały się największym skarbem w jej życiu, o wiele cenniejszym niż ich ojcowie.

Małżeństwo z ojcem Sophie nie mogło przetrwać, nawet gdyby żył, a Jasper, ojciec Carole, był przystojnym, zakochanym w sobie palantem, nieszkodliwym i głupim. Przez całe życie płodził dzieci równie piękne jak on i niczego dla nich nie zrobił. Mężczyźni, z którymi Liz wiązała się później na krótko, byli niewiele lepsi. Sama przyznawała, że ma fatalny gust, jeśli chodzi o mężczyzn. Zawsze dawała się nabrać na wygląd i czułe słówka, a nie zwracała uwagi na to, co istotne. Wszyscy jej partnerzy byli przystojni, ale żaden z nich nie był gotowy na trwały związek i prawdziwą miłość. Za każdym razem wybierała mężczyzn, którzy nie mogli jej pokochać, nieosiągalnych tak, jak niegdyś jej matka. Potrzebny jej był mężczyzna w typie ojca, ale tacy jej nie pociągali, dlatego z góry była skazana na życie w samotności i rozczarowania. A ostatnimi laty już nawet nie szukała nikogo, poddała się, uznała, że jest już za późno. Miała czterdzieści cztery lata i pogodziła się z tym, że nie znajdzie prawdziwej miłości.

Córki czekały już na lotnisku. Po odprawie biletowej rozbawiona Sophie spojrzała na nogi matki. Stały w kolejce do kontroli bezpieczeństwa i przyciągały pełne zachwytu spojrzenia mężczyzn.

— Mamo, skąd wzięłaś te szorty? — zapytała podejrzliwie.

— Z twojej szafy. Zapomniałam odłożyć sobie coś na podróż. Oddam ci je na jachcie. — Liz patrzyła na córkę ze skruchą. Sophie się roześmiała. Carole rozmawiała z koleżanką przez telefon i nie zwracała na nie uwagi.

— Zostawiłam je w szafie, bo są za krótkie. Bardzo seksownie wyglądasz — stwierdziła z nutą dezaprobaty w głosie. Szorty były właściwie skandalicznie krótkie jak na miejsce publiczne.

— Na kobietę w moim wieku nikt nie zwraca uwagi — oznajmiła Liz. Suche już włosy spływały jej na ramiona, okalały twarz miękkimi falami.

— Tylko tak ci się tylko wydaje. Wszyscy faceci się za tobą oglądają.

— Nie przejmuj się, w samolocie okryję się kocem. — Sophie miała na sobie sukienkę z białego lnu, a Carole kwiecistą spódniczkę mini, białą koszulkę i sandałki gladiatorki. Wyglądała świetnie, jak zawsze, podobnie jak jej rodzice. Sophie także była piękna, stanowiła ciemnowłosą wersję Liz.

Miały miejsce w pierwszej klasie — Olivia zarezerwowała je dla wszystkich. Był to dodatkowy prezent, i Liz i jej córki z dreszczem emocji sadowiły się w fotelach. Dziewczęta chciały obejrzeć film, Liz mówiła, że chce spać, ale zamiast tego wyjęła maszynopis i znów zaczęła go przerabiać, po raz kolejny w ciągu minionych tygodni.

Dziewczyny nawet nie spojrzały na to, co czyta. Z ożywieniem rozprawiały o rejsie. Obie bardzo kochały babkę i świetnie się z nią czuły. Olivia poświęcała wnukom o wiele więcej uwagi niż niegdyś własnym dzieciom. Teraz miała więcej czasu, zresztą wnuki bardziej interesowały się nią, jej osiągnięciami i firmą, która była dla niej całym światem.

Po starcie stewardesa podała napoje. Dziewczęta wzięły po kieliszku szampana, Liz zamówiła krwawą mary. Sączyła ją powoli, nie przerywając pracy nad książką. W pewnej chwili odstawiła szklankę na stolik i zapomniała o niej. Pół godziny później samolotem targnęły turbulencje, sok pomidorowy z wódką wylał się jej na kolana. Stewardesa podała wilgotny ręcznik i Liz udało się uratować maszynopis, ale szorty Sophie i koszulka były całe w plamach. Do diabła, nie miała się w co przebrać! Spojrzała na córki, wzruszyła ramionami i się roześmiała. Trudno, zmieni ubranie, gdy znajdą się na pokładzie jachtu.

Dwie godziny później samolot leciał już nad oceanem. Wszystkie trzy rozłożyły fotele, sięgnęły po koce i poduszki i smacznie zasnęły. Mimo oporów Liz i matka, i córki wiedziały, że czekają je miłe dwa tygodnie. Jeśli nie liczyć przygody z krwawą mary, początek zapowiadał się wspaniale.

Rozdział 5

OLIVIA DOTARŁA DO PORTU W MONAKO na dzień przed planowanym przybyciem dzieci. Widok jachtu zaparł jej dech w piersiach. Miała przed sobą trzysta stóp czystego luksusu. Dwudziestu czterech członków załogi stało na pokładzie w galowych mundurach, by ją powitać. Kapitan czekał na nabrzeżu, wprowadził ją na pokład i przedstawił załodze, złożonej w połowie z kobiet, w połowie z mężczyzn. Nie potrafiła zapamiętać tylu imion. Na pokładzie zwracał uwagę ogromny bar pod gołym niebem, na kontuarze stał imponujący bukiet orchidei w kryształowym wazonie. Stewardesa zaproponowała jej szampana, ale Olivia podziękowała, zmęczona po długiej podróży. Rzadko piła alkohol. Eleganckie fotele poustawiano tak, by można było wygodnie usiąść, dostrzegła także wydzielony taras do opalania. Steward oprowadził ją po pokładzie, pokazał jej salę kinową, siłownię i salon piękności. Wszędzie uwijali się członkowie załogi. W salonie fryzjerskim trzy młode kobiety czekały już na pierwsze klientki. Olivia zajrzała do głównej jadalni, zerknęła na stoliki na pokładzie, obejrzała

przestronne kajuty, w których zamieszkają jej dzieci, w końcu ruszyła do siebie, do apartamentu nazywanego Kajutą Kapitańską, pełnego pięknych mebli i imponujących dzieł sztuki. Pośrodku królowało ogromne łoże, zaścielone nieskazitelnie gładką lnianą pościelą — nie mogła się doczekać, kiedy w końcu się położy. Była zmęczona lotem, a jednocześnie zbyt podekscytowana, by spać. Ktoś spytał, czy zje kolację na pokładzie, czy na lądzie, a ona zdecydowała, że zostanie na jachcie. Chciała odpocząć, zanim pojawią się dzieci, bo później nie będzie miała ani jednej wolnej chwili. Rozglądając się po kajucie, nie mogła oprzeć się myśli, jak wielkie ma szczęście, że może tak ugościć dzieci i wnuki. Dla czegoś takiego warto było pracować przez tyle lat, nawet jeśli nie poświęcała im czasu, gdy byli mali. Teraz są wybrańcami losu, podobnie jak ona. Zawsze doceniała owoce tego, co zbudowali wraz z Joem. I samą firmę.

Stewardesa pomogła jej się rozpakować i wyszła, Olivia przygotowała sobie długą, relaksującą kąpiel, a potem ubrana w tunikę z białego lnu znowu wyszła na pokład. Podano jej posiłek na pięknej francuskiej porcelanie, na stole ozdobionym muszelkami i wazonikiem z drobnymi kwiatuszkami. Dostała to, co zamówiła — omlet, sałatkę i świeże owoce na deser. Odpoczywała w ciszy, rozkoszując się widokiem jachtów zawijających do portu i wyruszających na morze, póki steward nie podszedł do niej z telefonem. Ktoś chce z nią rozmawiać. Miała nadzieję, że żadne z dzieci nie odwołuje przyjazdu, bo coś wypadło mu w ostatniej chwili. Ze zdumieniem usłyszała głos Petera Williamsa. Przestraszyła się, że w firmie doszło do jakiegoś kryzysu.

— Miałem trudny tydzień i nie zdążyłem się z tobą pożegnać przed twoim wyjazdem — zaczął, a Olivia się uśmiechnęła. To tylko rozmowa towarzyska. — Jak łódź?

— Nieziemska — odparła i Peter od razu wychwycił łagodniejsze nutki w jej głosie. — W życiu nie widziałam czegoś równie pięknego. Za dwa tygodnie nie będę chyba chciała zejść z pokładu.

— Doskonale wybrałaś i będziesz się dobrze bawić z dziećmi — zapewnił. Lubił z nią rozmawiać, a od dawna nie mieli ku temu okazji: za bardzo pochłaniały ich firma i związane z nią problemy; czasami udało się ich uniknąć, czasami jednak musieli się z nimi zmierzyć. Cieszył się, że Olivia wreszcie odpocznie. Wakacje w towarzystwie dzieci zawsze świetnie jej służyły; po

powrocie wyglądała o wiele lat młodziej, przywoziła mnóstwo nowych pomysłów i radosnych wspomnień.

— Wnukom też się chyba spodoba. To właściwie statek, nie jacht. Chętnie wypróbuję z nimi sprzęt wodniacki. Zanim wrócę do domu, chciałabym przejechać się na skuterze wodnym.

— Uważaj, Olivio... — zaczął ostrzegawczo, ale zbyła go śmiechem.

— Zawsze chciałam nauczyć się jeździć na motocyklu, ale na to już za późno.

— Bogu dzięki, że to mówisz. Mam wrażenie, że z twoją energią na nic nie jest za późno.

— Ależ jest. — Spoważniała na chwilę. — Ten urlop zakończy się przerażającymi urodzinami.

— To nie są przerażające urodziny, jeśli ktoś wygląda tak jak ty. Zapomniałem, ile kończysz lat, ale to w sumie nieważne, bo i tak wydajesz się o wiele młodsza.

— Nieprawda. Zastanawiałam się dzisiaj nad tym i nie mam pojęcia, gdzie się podziały te wszystkie lata. Jednego dnia jest się młodym, a potem ani się obejrzysz, już po wszystkim. Oczywiście z wyjątkiem mojej matki, która nawet w jej wieku wygląda świetnie i tak się czuje.

— Ty też. Od dwudziestu lat, czyli odkąd się znamy, w ogóle się nie zmieniłaś.

— Cóż, Peter, chyba psuje ci się wzrok, ale dziękuję. A wy kiedy wybieracie się na wakacje? — Co roku z całą rodziną Peter jeździł do Maine. Mieli tam śliczny domek; widziała go kiedyś, gdy w okolicy oglądała lokalizację nowego sklepu. Peter zaprosił ją na lunch do rodzinnej siedziby, umeblowanej amerykańskimi antykami, otoczonej urokliwą staroświecką werandą.

— W przyszłym tygodniu. Emily już tam jest z córką, Eric i ja dojedziemy do nich po niedzieli. Będziemy żeglować, łowić ryby, może też pogram w golfa. Od miesięcy nie miałem na to czasu.

Syn i córka Petera założyli już własne rodziny i mieli małe dzieci. Peter także wybierał się na rodzinne wakacje. Obojgu dobrze zrobi ucieczka od nerwowej codzienności. Przez cały rok ciężko pracowali.

— To wszystko przeze mnie — stwierdziła ze skruchą i rozejrzała się dokoła. — Nie masz pojęcia, jak tu pięknie. Jesteśmy w porcie w Monako, nade mną góruje zamek, siedzę na pokładzie wspaniałego jachtu. Czasami nie mieści mi się w głowie, ile mam szczęścia.

Podziwiał to, że niczego nie przyjmowała jako sprawy oczywistej, nie była zblazowana i odnosiła się z szacunkiem do powodzenia, jakie stało się jej udziałem.

— Zasłużyłaś sobie na to i zarobiłaś na wszystko. Mam nadzieję, że będziesz się dobrze bawiła.

— Dzięki, Peter, wzajemnie. Miło, że dzwonisz.

— Zobaczymy się, kiedy wrócisz. Uważaj na siebie, Olivio. Życzę ci wszystkiego

najlepszego z okazji urodzin.

— Zapomnijmy już o tym, dobrze? — Roześmiała się cicho. W porównaniu z matką była jeszcze młoda, ale siedemdziesiąt lat brzmiało bardzo poważnie. — Baw się dobrze w Maine.

— Dziękuję — odparł serdecznie i rozłączyli się. Olivia patrzyła na wodę i rozmyślała o Peterze i firmie, którą zostawiła w Nowym Jorku. Co rano będzie się spotykała z synami na pokładzie, razem przejrzą faksy i pocztę elektroniczną, która przychodziła także podczas urlopu. Olivia trzymała rękę na pulsie, nawet gdy przebywała z dala od firmy. Nie mogła sobie pozwolić na pozostawienie interesów samym sobie przez dwa tygodnie, tak jak to robili John i Phillip. Codziennie zbyt wiele się działo, by na dwa tygodnie oderwać się od zawodowej rzeczywistości. Wiedziała, jak skontaktować się z Peterem, na wypadek gdyby pojawiły się jakieś prawne problemy, choć miała nadzieję, że nie będzie takiej potrzeby.

Chwilę później wróciła do kajuty i wcześnie położyła się do łóżka, obłożona książkami, które ze sobą przywiozła. Przez kilka minut czytała, potem zgasiła światło. Zamówiła u stewardesy budzenie — nie chciała zaspać. Następnego dnia miała zamiar rozejrzeć się po Monaco, wybrać na zakupy i dokładnie zwiedzić jacht, zanim pojawi się reszta. Phillip i John przylatywali wieczorem tym samym samolotem, Liz z córkami lądowała kilka godzin później, potem wypłyną na pełne morze. Nie mogła się doczekać, kiedy wyruszą, kiedy zacznie się tegoroczna przygoda. Zanim zasnęła, przypomniała sobie jeszcze, by następnego dnia zadzwonić do matki, którą odwiedziła dzień przed wyjazdem. A potem zamknęła oczy i usnęła. W zaciemnionej kajucie z opuszczonymi roletami spała jak dziecko. Przez całą noc nie słyszała żadnego dźwięku. Ostatnią myślą, jaka przemknęła jej przez głowę, zanim odpłynęła w sen, było postanowienie, że na pokładzie „Lady Luck” czekają ich zadziwiające dwa tygodnie.

W dniu przyjazdu dzieci spędziła czas na lądzie. Zaglądała do sklepów — filii najsłynniejszych paryskich domów mody — Diora, Chanel, Yvesa Saint Laurenta, Lanvina, Hermčsa, Louisa Vuittona. Kupiła niewiele, ale świetnie się bawiła. Na co dzień brakowało jej czasu

na zakupy, miała ważniejsze sprawy na głowie — kierowanie firmą i rozwiązywanie problemów, które pojawiały się w niespokojnych zakątkach świata. Jej asystentka wiedziała, co jej się podoba, i przesyłała zakupy prosto do domu w Bedford, by Olivia je zaakceptowała. Teraz włóczenie się po sklepach było dla Olivii rozrywką. W domu przeglądaniu rzeczy przysłanych przez asystentkę poświęcała niewiele czasu.

Kapitan wysłał z nią marynarza, żeby nosił zakupy, i szofera, który przywiózł ją z powrotem do portu. Spędziła cudownie leniwe przedpołudnie, po powrocie na pokład czekał już na nią lunch. Po południu czytała książkę, co stanowiło dla niej kolejny przejaw luksusu. Sprawdziła pocztę elektroniczną, ale wszystkie mejle dotyczyły rzeczy nieważnych. Odpowiedziała szybko na listy i znów pogrążyła się w lekturze. Rzadko się zdarzało, by miała tyle czasu na siebie.

O osiemnastej, po masażu i prysznicu, przebrała się do kolacji. Włożyła tunikę z jasnofioletowego jedwabiu i pozwoliła sobie na kieliszek szampana. Zdążyła też dokładnie obejrzeć jacht, gdy więc zjawią się dzieci, będzie je mogła oprowadzać. Alexa najbardziej ucieszy sprzęt wodniacki. Nie mogła się już doczekać spotkania z najbliższymi. Cieszyła się też na pierwszy port, do którego zawiną — Portofino. Po raz ostatni była tam przed laty, z Joem, tuż po otwarciu nowego sklepu niedaleko Mediolanu. Zatrzymali się wówczas w hotelu Splendido. Była pewna, że Portofino, urocze portowe miasteczko, pełne przytulnych knajpek i malutkich sklepików, wszystkim przypadnie do gustu. Wieczorem, gdy włączano latarnie na zabytkowym kościółku i zamku, położonych wysoko na wzgórzu, widok zapierał dech w piersiach.

Kapitan uprzedził, że jacht jest zbyt duży, by wpłynąć do portu, zacumują więc na morzu i motorówką dopłyną do miasteczka. Przeprawa potrwa tylko kilka minut i nie będzie kłopotliwa, a jeśli zechcą, w nocy będą mogli wykąpać się w morzu, prosto z pokładu jachtu, co młodym zapewne bardzo się spodoba. Co roku planowała wakacje, mając na myśli wnuki, ale i ona świetnie się bawiła.

O ósmej zjadła kolację na pokładzie, o dziewiątej niecierpliwie zaczęła wypatrywać

synów. Intendent poinformował ją, że samolot wylądował o czasie, a niedługo później przekazał wiadomość, że synowie już jadą. W końcu zobaczyła, jak podjeżdża samochód z przyczepą załadowaną walizkami i cała piątka wysiada na nabrzeże. Mimo zmęczenia podróżą rozpromienili się na widok jachtu i wtedy zobaczyli ją, opartą o reling i machającą radośnie. Amanda nosiła wielki biały kapelusz z szerokim rondem i Olivia w ogóle nie widziała jej twarzy. Pierwszy Alex wbiegł na trap, jej synowie ruszyli za nim, ich żony szły na końcu. Amanda w białej sukience wyglądała wprost idealnie, nie było po niej widać zmęczenia długim lotem. Sarah w dżinsowych szortach, koszulce z logo Princeton i sandałach jak zawsze uśmiechała się nerwowo spod niesfornie opadających loków. Wydawała się onieśmielona, ale Olivia wiedziała, że po nocy na pokładzie to minie. Chwilę później wszyscy mówili coś z przejęciem, wnuk obejmował ją serdecznie. Z rozkoszą odwzajemniła uścisk. Nigdy nie zapomniała, kim dla jej dzieci była Maribelle, jak silna więź ich łączyła. Starała się postępować jak ona, choć w przeciwieństwie do matki nie mieszkała z wnukami. Od początku jednak świetnie ich rozumiała.

— Niezła łajba, babciu! — stwierdził Alex z podziwem.

— Poczekaj, aż wszystko zobaczysz! — odparła i objęła go ramieniem. — Mają mnóstwo sprzętu wodnego. Jutro go wypróbujemy.

Już wcześniej poprosiła szefa kuchni, żeby przygotował dla gości szwedzki stół, i kucharz spisał się wyśmienicie. Na przybyłych czekały różne rodzaje sushi, za którym przepadali, potrawy ciepłe i zimne, plastry kurczaka, sałatki, dania z makaronem i cały stół eleganckich deserów. Istna uczta!

Stewardesa dolewała szampana i kilka minut po przyjeździe wszyscy jedli i rozmawiali z ożywieniem, w pełni odzyskali już siły po podróży. Przy posiłku nawet Sarah się rozluźniła, a Alex usiadł koło babki i opowiadał jej o swoich planach. Bardzo jej się to podobało.

Siedzieli na pokładzie prawie do północy, potem synowie z żonami poszli do siebie. Olivia widziała, jak John i Sarah wymieniali konspiracyjne spojrzenia, i uśmiechnęła się do siebie. Nigdy nie potrafili trzymać rąk z dala od siebie. Bardzo ją cieszyło, że ich małżeństwo okazało się tak solidne. Ona i Joe po wielu latach spędzonych razem czuli do siebie to samo. Z czasem zbliżali się do siebie, kochali coraz mocniej. Dzieci, firma, którą wspólnie stworzyli, i głęboki szacunek, jakim się darzyli, okazały się silną więzią. A John i Sarah nadal byli w sobie zakochani, jak studenci.

Olivia zauważyła, że Alex odprowadza ich wzrokiem, gdy schodzili pod pokład. Chłopiec został z nią na pokładzie i sięgnął po dokładkę deseru. Ciasta były przepyszne, do wyboru miał jeszcze sorbety w różnych smakach. Przespał część lotu i twierdził, że nie jest zmęczony. Nadal nie przestawił się na europejski czas, dla niego wciąż było sześć godzin wcześniej. Nie spieszyło mu się do łóżka. Olivia pytała, co ostatnio porabiał, opowiadał jej więc o sportach, które uprawiał, i zwierzył się, że w ciągu najbliższych miesięcy będzie ubiegał się o wcześniejsze przyjęcie na Uniwersytet Stanforda. Obiecała, że będzie go odwiedzać, ilekroć wybierze się na Zachodnie Wybrzeże, a bywała tam często, wizytując firmowe sklepy. Trzydzieści lat temu wprowadziła zwyczaj, że osobiście odwiedza filie Factory, i od tego czasu niczego nie zmieniła.

Kiedy Alex skończył jeść, pokazała mu salę kinową, która bardzo przypadła mu do gustu, i siłownię. Poprosiła jednego z marynarzy, by zaprezentował sprzęt wodny — kajaki, żaglówki, motorówki i narty wodne. Obejrzeli też nadmuchiwane zabawki, z których mogli korzystać, wszystkie gotowe do użycia. Był wśród nich gigantycznych rozmiarów banan, na którym za jednym razem mogło usiąść nawet sześć osób — pod warunkiem, że zdołają się na nim utrzymać, jak wyjaśnił marynarz. Na tym polega sztuczka!

Były tam trzy zgrabne małe żaglówki, sześć skuterów wodnych i kilka motorówek. Właściciele jachtu zgromadzili wszystko, o czym tylko można zamarzyć. Alex nie mógł się już doczekać, kiedy wszystkiego wypróbuje. Patrzył na sprzęt szeroko otwartymi oczami, aż Olivia roześmiała się i zapytała, czy zabierze ją na przejażdżkę skuterem wodnym.

— Z największą przyjemnością, babciu — zapewnił z uśmiechem. — Jutro. Przypieczętowali umowę uściskiem.

— Trzymam cię za słowo — powiedziała Olivia. — Zawsze miałam na to ochotę, ale boję się pojechać sama.

— Nie ma sprawy, babciu.

Razem wrócili na pokład, a o drugiej Alex w końcu poszedł do siebie. Olivia odprowadziła go i zobaczyła, że nie rozpakował bagażu. W jego kajucie były telewizor z ogromnym ekranem i cała kolekcja filmów.

— Tylko nie oglądaj do rana. Jutro musisz być w pełni sił. Rano możesz dłużej pospać, ale w południe wypływamy, gdy tylko Liz i dziewczęta dotrą na pokład. Zatrzymamy się na morzu, żeby popływać, a lunch zjemy w drodze do Portofino.

— Chciałbym popływać z nimi na tym bananie. Widziałem w jakimś filmie, wyglądało to bardzo zabawnie. Wszyscy lądowali w wodzie.

— No to ja chyba sobie daruję — stwierdziła Olivia i oboje parsknęli śmiechem. Objęła go, ucałowała i wyszła na dobre z kajuty. Alex włączył telewizor i włożył film do odtwarzacza DVD. Wracając do siebie, Olivia uśmiechała się z zadowoleniem. To idealny rejs, zwłaszcza dla Alexa, który przepadał za sportami wodnymi. Nie wiedziała dlaczego, ale miała wrażenie, że wydawał się zmartwiony czy też samotny. Coś było nie tak, choć może tylko to sobie wyobrażała, może boi się po prostu o miejsce na uniwersytecie. Współczuła mu. W dzisiejszych czasach młodzi ludzie żyją pod wielką presją. Nigdy z nim o tym nie rozmawiała, ale czasami zastanawiała się, czy pewnego dnia zechce podjąć pracę w rodzinnej firmie. Oczywiście, za wcześnie pytać o to siedemnastolatka. Za to dwudziestotrzyletnia Sophie nie mogła się doczekać,

kiedy zacznie pracę u babci, i gadała o tym od dzieciństwa. A Olivia cieszyła się na to, bo w marzeniach wszystkie jej wnuki pracowały w Factory.

Nie, Carole nigdy tego nie zrobi. Albo zostanie artystką, albo zatrudni się u ojca i macochy w producenckiej firmie filmowej. W przeciwieństwie do Sophie w ogóle nie interesowała się biznesem. A Alex był zbyt młody, by wiedzieć cokolwiek na pewno. I tak miała szczęście, obaj synowie pracują razem z nią. Zawsze tego pragnęli z Joem i tak się stało. To dobrze, że ich marzenie spełniło się, zanim umarł, obaj synowie pracowali już w firmie, gdy odchodził. Nauczyło ich to odpowiedzialności w młodym wieku i teraz mogła na nich polegać, choć nadal to ona grała pierwsze skrzypce i miała nadzieję, że jeszcze długo tak będzie. Ale dobrze im się współpracowało, gdy synowie dorośli, bardzo się zbliżyli. Łączyła ich Factory.

Jeszcze długo leżała w łóżku, rozmyślając o dzieciach i wnukach. Przed nią są wspólnie spędzone chwile, czekają wspaniałe wakacje.

Rano zastała Amandę siedzącą przy śniadaniu. Synowa miała na sobie szorty z jasnoniebieskiego jedwabiu i odpowiednią bluzeczkę, a do tego piękny jasnoniebieski kapelusz. Olivia była w białych bawełnianych spodniach i prostej białej bluzce, ze starannie ułożonymi siwymi włosami. Dzień wcześniej zrobiła sobie manikiur w salonie piękności na pokładzie, Amanda zaś zawsze wyglądała nienagannie.

Sarah wyszła na pokład zaspana i rozczochrana. Zapewniała, że spała jak dziecko. Panowie jeszcze nie wstali. Olivia podejrzewała, że Alex do późna oglądał filmy.

— Może chciałabyś wybrać się na zakupy. W Monte Carlo są wspaniałe sklepy. Liz przyjedzie dopiero koło pierwszej i wtedy wypłyniemy, masz przed sobą całe przedpołudnie — powiedziała Olivia do Amandy.

— Z największą przyjemnością. — Amanda się rozpromieniła.

— A ja chyba zostanę. Chciałabym trochę poczytać — odezwała się Sarah cicho i nikogo tym nie zaskoczyła. Sarah naprawdę nie lubiła zakupów.

— Może skusisz się na masaż — podsunęła Olivia. Zależało jej na tym, żeby nikt się nie nudził i by każdy robił to, co mu odpowiada. Nie będzie nikogo do niczego zmuszać. To miał być dla nich raj, nie koszary.

— Może. — Sarah rozmarzyła się i zamówiła omlet na śniadanie. W tym, że spełniano każdą jej zachciankę, było coś grzesznie rozkosznego. Miała wyrzuty sumienia i naprawdę martwiła się, że Olivia kupiła im bilety pierwszej klasy, ale prędzej czy później rozpieszczanie uwodzi.

Olivia także to lubiła, choć na co dzień rzadko znajdowała czas na przyjemności. Nawet dla niej było tu istne niebo. Zamówiła dla Amandy szofera i wysłała z nią jednego z marynarzy. Pół godziny później na pokład wyszli synowie, wyspani i wypoczęci. Planowali wyprawę na ryby. Zamówili jajka po wiedeńsku, a steward wręczył im po egzemplarzu „Herald Tribune”. Amanda ruszyła do wyjścia. Jej stroju dopełniały złote sandałki i złota torba plażowa, w uszach lśniły małe brylantowe kolczyki. Wyglądała zjawiskowo, kiedy schodziła z jachtu.

Alex dołączył do nich ostatni. Przyznał, że obejrzał dwa filmy, jeden po drugim, i zasnął, zanim drugi się skończył, o piątej rano. Mimo to był w świetnym humorze. Nie mógł się doczekać przyjazdu kuzynek. Po śniadaniu zagrali z Olivią w karty. Ograł ją trzy razy z rzędu.

Amanda wróciła z zakupów z czterema pakunkami i błogą miną. Phillip czekał na nią na pokładzie. Sarah i John poszli do siebie zdrzemnąć się po śniadaniu. Nikt nie komentował ich częstego znikania, Olivię w głębi duszy to bawiło. Alex zerknął na nią ukradkiem, gdy

odchodzili, ale nic nie powiedział. A Phillip wyraźnie ucieszył się na widok żony — nudził się bez niej.

Około pierwszej podjechał samochód, a w ślad za nim furgonetka z bagażami. Z samochodu ku radości Alexa wysiadły trzy piękne kobiety, Liz, Sophie i Carole. Dziewczęta wyglądały ślicznie I świeżo. Liz, trochę rozczochrana, ze splątanymi włosami, ze śmiechem weszła na pokład. Wyglądała, jakby na jej kolanach doszło do krwawego morderstwa.

— Co ci się stało? — Olivia spojrzała na nią ze zdumieniem, zanim ją ucałowała. Cieszyła się, że ją widzi.

— W czasie turbulencji rozlałam krwawą mary.

Amanda patrzyła na Liz z wyraźną dezaprobatą, Olivia jednak parsknęła śmiechem. Zawsze to samo, już w dzieciństwie wiecznie się czymś oblewała. Wiadomo, że jeśli ktoś przewrócił szklankę przy kolacji, to na pewno była Liz, roztrzepana i niezdarna, ale bardzo kochana.

— Co za łódź, mamo! — Liz rozglądała się, podziwiając wyjątkową elegancję jachtu.

— Mają tu specjalne opaski, zapobiegające chorobie morskiej — powiedziała matka. — Podobno bardzo skuteczne. Prosiłam o nie. — Stewardesa podała opaskę Liz i zaproponowała je pozostałym. Nikt z nich nie skorzystał, za to Liz od razu włożyła swoją. — Może pójdziecie teraz do kabin, a potem spotkamy się na pokładzie? Za kilka minut odpływamy. Zatrzymamy się na lunch w miejscu, gdzie będziemy mogli popływać. — Olivia rano ustaliła wszystko z kapitanem. Liz z córkami zeszły pod pokład, Alex zaproponował, że je oprowadzi po jachcie. Olivia usłyszała dźwięk włączonego silnika, marynarze odwiązywali cumy i wciągali motorówkę na pokład. Wszyscy byli zajęci, nawet John i Sarah wrócili na górę, weseli i czule objęci.

Gdy wypływali z portu, wszyscy się już zebrali na pokładzie. Liz włożyła czyste szorty i białą koszulkę. Jej córki z ożywieniem rozmawiały z Alexem o nadmuchiwanym bananie, na którym będą mogli pływać, Amanda opowiadała Philipsowi o wspaniałych sklepach w Monako i chwaliła się tym, co w nich kupiła. Olivia słuchała pogodnych głosów i uśmiechała się do siebie. Właśnie o to jej chodziło.

Kapitan przeprowadził krótkie szkolenie z zasad bezpieczeństwa, tłumaczył, co trzeba robić w razie pożaru albo gdyby doszło do sytuacji „człowiek za burtą”. Powiedział, gdzie w kabinach znajdują się kamizelki ratunkowe i gdzie na pokładzie są szalupy. I już byli gotowi do drogi.

Zasiedli na pokładzie słonecznym na dziobie jachtu, „Lady Luck” zwinnie wyślizgnęła się z portu i popłynęła w stronę wybrzeża włoskiego.

Godzinę później rzucili kotwicę. Marynarze wyciągnęli sprzęt wodny, by pasażerowie mogli z niego skorzystać. Olivia cicho przypomniała wnukowi o jego obietnicy.

— Nie zapomniałeś chyba o przejażdżce na skuterze wodnym — szepnęła. Zachichotał jak uczniak.

— Skądże, babciu.

Olivia poszła przebrać się w kostium kąpielowy, a gdy wróciła, sprzęt był już gotów i marynarze czekali, by im pomóc lub nawet towarzyszyć na skuterze wodnym. Ktoś włączył muzykę. Wnuczki paradowały topless i chyba wcale się tym nie przejmowały, ale Liz miała na sobie górę od kostiumu. Skoczyła do wody, prezentując piękne ciało, po chwili pozostali poszli w jej ślady. Alex pewnie zasiadł na siodełku skutera i wyciągnął rękę do babki. Zręcznie usiadła za nim, choć synowie obserwowali to z przerażeniem. Liz z dziewczętami płynęły w stronę

wąskiego skrawka plaży, Sarah siedziała na rufie jachtu, machając beztrosko nogami, a Amanda zastanawiała się, czy wskoczyć do wody czy nie.

— Co ty robisz? — zawołał John do matki. Alex odpalił silnik.

— Wybieram się z Alexem na przejażdżkę — oznajmiła Olivia z uśmiechem. Ruszyli pełnym gazem. Jeden z marynarzy pospieszył za nimi w motorówce. Miał czuwać, by gościom nic się nie stało, chociaż Alex musiał pokazać licencję na prowadzenie skutera wodnego, zanim pozwolono mu na niego wsiąść. Na szczęście w ubiegłym roku zdobył odpowiednie uprawnienia. Tak więc mknął przez fale z babką za plecami. Olivia ciasno obejmowała chłopca ramionami. Rozkoszowała się każdą chwilą. Phillip i John spojrzeli na siebie i pokręcili głowami.

— Nie uwierzyłbym, gdyby ktoś mi powiedział, że zobaczę coś takiego. Dlaczego nie robiła tego, kiedy byliśmy mali? — W głosie Phillipa słychać było smutek. Nie taką matkę znał i nie taką pamiętał. To był już ktoś zupełnie inny.

— Była zajęta — odparł John. Chciał namówić Sarah, żeby wskoczyła z nim do wody. Na razie wszystko fotografowała. Oboje z Johnem uważali się za rodzinnych fotoreporterów i odnosili na tym polu spore sukcesy, oglądanie ich zdjęć po urlopie zawsze stanowiło przyjemność. Początkowo źle się czuła w obecności krewnych Johna, tak bardzo ich życie różniło się od znajomego życia w Princeton. Ale cieszyło ją, że Alex dobrze się bawi. Fotografowanie pozwalało jej się odprężyć.

Wszyscy byli w wyśmienitych humorach.

Gdy Liz i dziewczęta wróciły z plaży, młodzież usadowiła się na bananie, ciągniętym za motorówką, zaraz też cała trójka spadła do wody przy akompaniamencie pisków i ku

powszechnej uciesze. Starsi obserwowali ich z pokładu. Wnuki Olivii miały w sobie beztroskę i radość młodości.

— My też musimy kiedyś spróbować — rzucił John do starszego brata.

— Na mnie nie liczcie. — Amanda zdążyła się przebrać w suchy kostium kąpielowy. Tym razem ogromny różowy kapelusz chronił ją od słońca.

Olivii spodobała się jazda na skuterze wodnym i Alex obiecał, że zabierze ją jeszcze raz.

Zjedli obfity lunch, kapitan podniósł kotwicę i popłynęli dalej, prosto do Portofino. Chcieli dotrzeć do portu wieczorem i zjeść kolację w restauracji na stałym lądzie. Ku ogólnemu zadowoleniu dowiedzieli się, że sklepy są otwarte do północy.

„Lady Luck” rozwinęła prędkość i płynęła w stronę Włoch. John i Sarah grali w scrabble, pozostali czytali albo drzemali, a Alex z kuzynkami oglądał film w sali kinowej. John zaczął szkicować Sarah. Z każdego urlopu przywoził kilka szkicowników.

O dwudziestej trzydzieści dopłynęli do Portofino, załoga rzuciła cumy i opuściła kotwicę. Portowe miasteczko skrzyło się światłami. Graysonowie poszli się przebrać, za godzinę czekała ich kolacja w wyśmienitej, jak zapewniał kapitan, restauracji.

Pół godziny później zgromadzili się na pokładzie i podjadali smakowite przekąski. Chcieli już zejść na stały ląd i obejrzeć Portofino. Podstawiono dużą motorówkę, która po kilku minutach dotarła do nabrzeża. Trzech członków załogi prowadziło ich do restauracji.

— Czuję się jak członek rodziny królewskiej — zażartowała Olivia. Obie wnuczki szły

koło niej, obejmując ją w talii, towarzyszył im Alex. Troje dzieci Olivii zostało z tyłu. Obserwowali ją, jak idzie z wnukami.

— Czasami zastanawiam się, czy ją w ogóle znamy. Z nimi jest zupełnie inna niż dawniej... — zaczął Phillip, patrząc na matkę. Śmiała się, gawędziła, wydawała się szczęśliwa i wypoczęta. Nie przypominał sobie, by kiedykolwiek w dzieciństwie ją taką widział.

— Chyba kocha nasze dzieci — zauważyła Liz ciepło. Cieszyło ją, że jej córki dobrze rozumieją się z babką. Dla niej Granibelle zawsze była ważna, dobrze więc że i jej córki czują podobną więź z Olivią.

— Ale dlaczego? — Phillip spochmurniał. — Nami nigdy się tak nie cieszyła.

— Na pewno się cieszyła. Po prostu wtedy było inaczej. Była młodsza, a poza tym z cudzymi dziećmi zawsze jest łatwiej — stwierdziła Liz.

— Może. — Phillip nie wydawał się przekonany. Nie znał takiej matki, która jeździ na skuterze wodnym, śmieje się, żartuje. Nie przypominał sobie z dzieciństwa ani jednej takiej sytuacji. Owszem, kiedy był mały, starała się być w pobliżu, ale w miarę jak dorastali, albo w ogóle jej nie było, albo czuła się zmęczona. Pamiętał babkę i ojca, a matki, jak się teraz okazuje, właściwie nigdy nie poznał. Przez całe życie czuł się przez nią oszukany, a jej obecna beztroska pogłębiła żal. Skoro tak lubi dawać, czemu nie ofiarowała niczego swoim dzieciom?

Wydawało się, że tylko Liz rozumie, jak inna była wtedy Olivia, i jak to, co budowała, zostawiło na niej swoje piętno. Może też i ona zdążyła dorosnąć od tamtych czasów.

Dla nich Olivia zmieniła się za późno, ale nie dla wnuków. Zresztą, zdaniem Liz,

Granibelle dawała im tyle matczynej troski, ile potrzebowali. Inaczej Phillip, on chciał doświadczyć jej od matki i wciąż miał do niej żal o to, czego nie zdołała mu dać. Albo na co nie miała czasu.

— Matka z wiekiem łagodnieje — powiedział John, ale Phillip przecząco pokręcił głową.

— W pracy tego nie widać.

— Za to teraz — owszem. I to już coś.

Zajrzeli do kilku butików, Amanda obejrzała jakieś włoskie buty i wstąpiła do Hermesa, a potem razem poszli na kolację do małej, przytulnej knajpki, słuchać serenady do wtóru gitar. Rozsiedli się bez żadnego porządku przy stoliku na tarasie. Wnuki otoczyły Olivię, rozmawiały z nią z ożywieniem, póki nie podano kolacji. Makaron był wyśmienity. Po północy wstąpili jeszcze na gelato i ruszyli z powrotem do portu, gdzie czekała na nich motorówka.

Wysoko, na dwóch bliźniaczych wzgórzach, jaśniały mocno oświetlone zamek i kościół, zupełnie jak we wspomnieniach Olivii. Kilka minut później byli już na pokładzie. Jacht otaczały setki świec, wyglądały, jakby unosiły się w kwiatach chryzantem. Zapaliła je załoga po to, by pasażerowie mogli popływać nocą. Młodzi powitali to okrzykami zachwytu i pobiegli do kabin przebrać się, dorośli napawali się widokiem. Phillip i John zamówili koniak, Amanda i Sarah sączyły szampana. Liz pobiegła za córkami, przebrać się, a Olivia siedziała na leżaku i obserwowała ich z zadowoleniem.

Alex i dziewczyny skoczyli prosto z pokładu, pływali wśród zapalonych świec w ciepłej wodzie. Nawet Liz, która także postanowiła się wykąpać, wyglądała równie młodo jak oni. Przez chwilę Olivia miała ochotę do nich dołączyć. W ich towarzystwie miała wrażenie, że czerpie pełną garścią z fontanny młodości. Synowie z żonami rozmawiali półgłosem, także poruszeni romantyczną

scenerią, jaśniejącymi w oddali kościołem i zamkiem oraz magicznymi świecami na wodzie.

Sarah i John pożegnali się pierwsi, zanim jeszcze młodzi wyszli z wody. Kilka minut później Amanda i Phillip poszli w ich ślady. Olivia czekała na Liz i wnuki.

— Było super — sapnęła Liz bez tchu.

— Tak myślałam — przyznała Olivia z uśmiechem. Chwilę później otoczyła je młodzież, zalewając pokład strumieniami wody, mieli zamiar się przebrać i obejrzeć film. Traktowali wspólne chwile jak wielką imprezę. Olivia lubiła się im przyglądać, zresztą Liz także.

— Jesteś zmęczona, mamo? — zapytała. Wszyscy mieli za sobą długi dzień, córka z wnuczkami przyleciała zaledwie tego ranka. Pozostali zdążyli się chociaż wyspać.

— Ani trochę — zapewniła Olivia. I rzeczywiście czuła się świetnie. — Ale chyba się położę. Spędziła cudowny dzień z dziećmi i wnukami. Taki był cel tego rejsu. Ten pierwszy dzień okazał się wielkim sukcesem, oby to samo można było powiedzieć o reszcie urlopu. Nawet Sarah w końcu rozchmurzyła się i paplała wesoło podczas kolacji, coraz bardziej naturalna. Jedyną osobą, która nigdy się nie odprężała i nigdy nie tajała, była Amanda, ale przez kolejne lata zdążyli do tego przywyknąć.

— Obejrzysz film z dzieciakami? — Olivia zwróciła się do Liz.

— Nie, chyba popracuję nad... — Liz ugryzła się w język, zanim powiedziała: „książką”, i przerażona spojrzała na matkę. Nie chciała jej o niczym mówić. Po co? A jeśli okaże się, że jest do niczego, jak wszystko, co stworzyła do tej pory? — Nad urodą — dokończyła. — Jak dla mnie młodzi za mało śpią.

— Ja też tak sądzę — odparła Olivia. Razem zeszły pod pokład.

Olivia czule pocałowała córkę w policzek, zastanawiała się, nad czym tak naprawdę chciała popracować. Znała ją dobrze. Na pewno nie chodziło o urodę. Czyżby pracowała nad nową książką? Była jednak dość mądra, by nie zadawać pytań. Pocałowała Liz na dobranoc i poszła do siebie, zadowolona, że wszystko się udało. To był naprawdę wspaniały początek.

Rozdział 6

RANO AMANDA, W TOWARZYSTWIE MARYNARZA, wybrała się znowu do Portofino. Nie mogła się już doczekać chwili, gdy będzie mogła poszperać w tutejszych sklepikach i przekona się, jakie skarby w nich znajdzie. Wczoraj na bulwarze nadmorskim wypatrzyła kilkanaście eleganckich butików, włoskich i francuskich, i sklep jubilerski z ciekawą wystawą. Wracała na pokład obładowana zakupami, a towarzyszący jej marynarz przypominał jucznego muła — taszczył sześć czy siedem toreb. Na twarzy Amandy malował się wyraz tryumfu — wyprawa do miasteczka bardzo się udała. Tego dnia miała na sobie krótką różową sukienkę bez ramiączek i dobrany do niej kapelusz. Olivia wierzyła Phillipowi, który tłumaczył jej, że dla Amandy zakupy to forma odpoczynku, i nigdy nie miał jej tego za złe. W rezultacie żona zawsze wyglądała tak jakby zeszła z okładki „Vogue’a”, a Olivia wiedziała, że to się synowi podoba.

Nie można było mieć zastrzeżeń do urody Amandy, ale nawet w najlepszych chwilach nie było w niej ciepła, i to — ze względu na Phillipa — martwiło Olivię. To dziwne, że Phillip, choć tak bardzo cierpiał w dzieciństwie wskutek nieobecności matki, ożenił się z kobietą, której na karierze zawodowej zależało tak samo jak jej, jeśli nie bardziej — przecież zrezygnowała całkowicie z macierzyństwa. Dla Olivii nie była przyjemną towarzyszką. Całą sobą dążyła do jednego celu — za wszelką cenę chciała zostać sędzią. Zależało jej, by znać właściwych ludzi i

bywać na właściwych przyjęciach, nie było w niej ani odrobiny spontaniczności, nawet zakupy wydawały się wyrachowane, zaplanowane. Olivia nie umiała jej sobie wyobrazić z rozczochranymi włosami, śmiejącej się na głos. Wszyscy uważali, że jest zimna i pozbawiona poczucia humoru, ale Phillipowi nigdy tego nie mówili. On sam, poważny z natury, także nie grzeszył spontanicznością, Olivia jednak miała wrażenie, że bardziej żywiołowa kobieta umiałaby go rozruszać i starałaby się mu pomóc. Syn nigdy nie wypowiadał się krytycznie o Amandzie — może jej chłód mu nie przeszkadzał i kochał żonę taką, jaka była.

Znacznie lepiej Olivia bawiła się w towarzystwie Liz, której skromność po prostu ją wzruszała. Córka była dowcipna, bystra i piękna — i chyba sama nie zdawała sobie z tego sprawy. Potrafiła śmiać się z siebie, a to urocza cecha. Olivia lubiła też rozmawiać z Sarah, skupioną, bardzo inteligentną, i po uszy zakochaną w Johnie, co matkę cieszyło. Była wdzięczna, że tak bezgranicznie kocha jej syna.

Olivia znała teraz swoje dzieci lepiej niż w czasach dzieciństwa. Dostrzegała ich słabe punkty, lęki i słabości, i w ciągu ostatnich kilku lat martwiła się o nich bardziej niż wtedy, gdy byli mali. Wówczas mieli przy sobie ojca i babkę, no i w ostateczności Olivię. Wystarczyło dopilnować, by byli zdrowi, bezpieczni i zadbani, by w wieku kilkunastu lat nie robić zbyt wielkich głupstw. Dziś niebezpieczeństwo znacznie wzrosło, podobnie jak ryzyko, a cena, jaką przyjdzie im zapłacić za ewentualną porażkę, wydawała się jej niebotyczna. Jako czterdziestolatki wydawali się jej znacznie bardziej wrażliwi niż w dzieciństwie, a nie mogła zrobić właściwie nic, by ich chronić przed niewłaściwą żoną, złą decyzją życiową czy problemem ze zdrowiem. Musiała uszanować ich dorosłość, starała się nie wtrącać w nie swoje sprawy i udawać, że nie widzi, gdy byli nieszczęśliwi.

Poważnie zastanawiała się, czy Phillipowi naprawdę jest dobrze z Amandą, a może to niewłaściwa kobieta dla niego? Czy rzeczywiście chciał spędzić życie u boku pustej lalki, dla której liczyły się tylko eleganckie stroje, pozycja społeczna i kariera? Nie wiedziała, a nie mogła go o to zapytać, choć nieraz ją kusiło.

Na pokładzie zaczął się ruch, załoga podniosła kotwicę w pobliżu skał i łódź

pożeglowała w poszukiwaniu dobrego miejsca do pływania, gdzie młodzi mogliby poszaleć na sprzęcie wodnym. Wprawdzie dochodziło już południe, ale nikt nie protestował, że lunch zjedzą później. Phillip i John koniecznie chcieli wybrać się na ryby, gdy więc tylko kapitan rzucił kotwicę niedaleko plaży, w miejscu dobrym do pływania, obaj, w towarzystwie członka załogi, wsiedli do łodzi wypełnionej sprzętem wędkarskim. John zapewniał, że przywiozą kolację. Odprowadzając wzrokiem łódź, Olivia nie zdołała oprzeć się wrażeniu, że synowie pod wielu względami przypominają ojca. Milczący, solidni, dobrzy, służyli wsparciem żonom, troszczyli się o dzieci — tak jak Joe. Dzień na rybach to dla nich wymarzona rozrywka. Uśmiechnęła się na myśl o Joem — wiedziała, że cieszyłby się, widząc, jak synowie wyrośli na dzielnych mężczyzn, z wielkim zaangażowaniem pracujących w rodzinnej firmie. Byłby z nich dumny — tak jak ona.

Przed lunchem młodzi jeszcze raz spróbowali przejażdżki na bananie — z takim samym rezultatem jak wczoraj. Spadli po niecałej minucie, śmiejąc się na głos. Sarah chciała ich sfotografować, ale spadali za szybko. I Olivię, i pozostałych członków rodziny bawił sam ich widok. Liz także odważyła się spróbować, ale dwukrotnie spadł jej stanik od kostiumu, mało brakowało, a Alex straciłby kąpielówki. Chyba dobrze się bawili. Jedyną osobą, która nie śmiała się ze wszystkimi, była Amanda. Wysmarowała smukłe ramiona kremem do opalania i schroniła się w cieniu. Nie zwracała uwagi na szaleństwa i wygłupy siostrzenic w wodzie. Nie zauważała nikogo ani niczego.

O trzeciej po południu wszyscy wrócili na lunch. Phillip złowił tylko małą jedną rybkę i wrzucił ją z powrotem do morza, obaj bracia za wszelką cenę chcieli więc powędkować na serio na następnym postoju. Uznali, że w tym miejscu ryby nie biorą. Szef kuchni wystąpił z obfitym, znakomitym posiłkiem. Na pokładzie stały dwa podłużne stoły i jeden okrągły pośrodku, wszystkie też uginały się pod ciężarem jedzenia, po które sięgali z apetytem. Sarah twierdziła, że w życiu nie widziała, żeby Alex tyle jadł, ale wszyscy byli głodni, a jedzenie tak smakowite, że nikt nawet nie próbował oprzeć się pokusie.

Liz, Sarah i Amanda umówiły się w siłowni, potem miały zamiar odwiedzić fryzjera. Po obiedzie wszyscy, poza Sarah i Olivią, jeździli na nartach wodnych. Zatoczyli rundkę dokoła jachtu i wrócili na pokład.

Kolację mieli zjeść u skalistych wybrzeży, a w nocy popłynąć w stronę Elby. Kapitan

zapewniał, że w łagodnych wodach otaczających wyspę ryby biorą wspaniale. Phillip i John bardzo na to liczyli.

Po południu, zmęczeni jazdą na nartach wodnych, zalegli na pokładzie słonecznym — tylko Amanda poszła się zdrzemnąć. Widać było, że chce odpocząć od towarzystwa. Po dwóch dniach spędzonych z rodzeństwem Phillip był bardziej rozmowny. Olivia pomyślała, że to dobrze. Jest taki poważny, chwilami wydaje się starszy, niż jest w rzeczywistości. Spokojny, godny szacunku, ale z wielkim dystansem do innych. Teraz z ożywieniem opowiadał Johnowi swoje przygody myśliwskie. Liz postanowiła zwierzyć się Sarah ze swojej tajemnicy, czyli książki.

— Szczerze mówiąc, sama nie wiem, czy jest dobra, czy beznadziejna. Wiem na pewno, że jest zupełnie inna niż wszystko, co do tej pory napisałam. To alegoryczna opowieść fantasy o życiu dziecka, ale zawiera też wątki filozoficzne. Boję się ją wysłać agentowi... a jeśli uzna, że oszalałam? Od lat się do niego nie odzywałam.

— Chcesz, żebym rzuciła na nią okiem? — zaproponowała Sarah.

Słońce zachodziło. Odpoczywali razem, jakby podczas rodzinnych wakacji stawali się prawdziwą rodziną, a nie zbiorem oddzielnych jednostek. Właśnie po to Olivia organizowała te urlopy — by podtrzymać więź między nimi i z nią. Na razie jej metoda działała. Nawet szwagierki i synowe dogadywały się lepiej, a wnuki bawiły się świetnie.

— Tak, bardzo cię proszę. — Nagle Liz przeszył dreszcz strachu. — A co, jeśli to jest okropne?

— Napiszesz coś innego. Czasami trzeba spróbować czegoś nowego. — Sarah wiedziała, że Liz od dawna cierpi na pisarską niemoc, ucieszyło ją więc, że znowu pisze, i była ciekawa, co właściwie wyszło spod jej pióra. — Naprawdę chętnie to przeczytam — zapewniła.

Żadna z nich nie spostrzegła, że Olivia siedzi tuż za nimi, chłonąc ostatnie promienie słońca.

— Ja też — powiedziała cicho. — Będę mogła? Kiedy Sarah skończy?

Liz drgnęła i spojrzała na matkę z przerażeniem.

— Mamo, ta książka jeszcze nie jest gotowa, muszę nad nią popracować.

Olivia skinęła głową, wydawała się rozczarowana. Chciała mieć udział w ich życiu, poznać ich lepiej, dowiedzieć się czegoś więcej, ale czasami trudno uchylić drzwi do życia własnych dzieci — można tylko czekać na zaproszenie. Ale w tym wypadku nie mogła na nie liczyć.

— Przeczytam ją chętnie, gdy będzie gotowa — powiedziała lekko, a Liz pomyślała, że to zapewne nigdy nie nastąpi. Matka jest ostatnią osobą, z którą chciałaby dzielić się porażką. Zdaniem Liz, Olivia odnosiła sukcesy we wszystkim, czego się tknęła, ona zaś doświadczała tylko porażek. Nie wiedziała, że Olivia uważa ją za wspaniałą matkę, choć ona sama sądziła, że zawiodła na całej linii. Obie miały swoje mocne i słabe strony. Siłą Olivii okazał się świat biznesu, Liz rozkwitała w domu, z dziećmi, ale zawsze miała poczucie, że poniosła klęskę. Jeśli w dodatku książka okaże się kolejną porażką, nie będzie w stanie pokazać się matce.

Szybko zmieniła temat. Wkrótce trzy szwagierki poszły na siłownię, a Olivia zasiadła z wnukami do gry w scrabble, gdy młodzi wyszli z morza po kąpieli. Phillip i John rozmawiali o pracy. Obaj otrzymali już tego dnia po kilkanaście mejli i wcześniej przedyskutowali je z matką. W filii w Cleveland groził strajk, ale udało się załagodzić konflikt i Olivia już się nie denerwowała. Przypomniała im, by wszystkie mejle przesyłali do wiadomości Petera Williamsa, żeby wiedział, co się dzieje. Ale grając z wnukami w scrabble, nie myślała o pracy. Sophie ułożyła słowo składające się z siedmiu liter, Alexowi ta sztuka udała się dwukrotnie i tym samym pobił panie na głowę.

Po grze Olivia skorzystała z masażu, a wieczorem zasiedli do kolacji w swobodnych, niewymuszonych strojach. Droga na Elbę miała potrwać osiem-dziewięć godzin, następnego ranka powinni dotrzeć na miejsce. Elba, mała, senna wysepka, otoczona wodami obfitymi w ryby, to raj dla zapalonych wędkarzy, a jej urocze zatoczki zachęcają do pływania. Znajduje się mniej więcej w połowie drogi między Portofino a Sardynią, na której chcieli zabawić nieco dłużej.

O dziewiątej zjedli kolację, o wpół do jedenastej pożeglowali w kierunku wyspy. Najmłodsi postanowili spędzić wieczór w sali kinowej, starsi woleli wcześnie położyć się spać. Nie przywykli do intensywnych zajęć sportowych, zmęczył ich cały dzień spędzony w słońcu i w wodzie, choć wszyscy czuli się już bardziej wypoczęci niż w dniu przyjazdu.

Sarah i John pożegnali się pierwsi. Sarah niosła pod pachą maszynopis Liz. Bardzo ją intrygował. Amanda przed snem poszła jeszcze na masaż, tylko Phillip i Olivia zostali na pokładzie. Phillip trzymał w dłoni kieliszek wina i w zadumie wpatrywał się w biały kilwater spienionej wody, ciągnący się za jachtem. Na niebie lśniły miriady gwiazd — była piękna noc. Olivia rozkoszowała się ciszą i spokojem i obserwowała, jak jej syn poważnieje, wpatrzony w morze, skupiony na lampce wina. Po raz pierwszy od bardzo dawna miała wrażenie, że zdoła się z nim porozumieć. W oczach syna był smutek; nie mogła być na to obojętna. Bez względu na dawne nieporozumienia, bez względu na żal, z jakim oboje myśleli o przeszłości, była jego matką.

— Wszystko w porządku? — zapytała miękko. Nie odpowiadał przez dłuższą chwilę, w końcu skinął głową, ale nie patrzył jej w oczy, tylko upił kolejny łyk wina.

— Phillipie, czy ty jesteś szczęśliwy?

Spojrzał na nią, zaskoczony, jakby sam się nad tym nigdy nie zastanawiał.

— Dziwne pytanie — zauważył, ale chyba nie był na nią zły. — Raczej tak. Dlaczego

pytasz?

Od dawna czekała na tę okazję. Jego małżeństwo z Amandą było dla niej wielką tajemnicą, tak bardzo różniło się od serdecznej więzi, jaka łączyła ją z Joem, mimo że oboje byli wiecznie zapracowani. Kobieta, którą najstarszy syn wybrał na żonę, nie była, jej zdaniem, idealną osobą. Zdecydowanie bardziej odpowiadał jej wieczny romans Johna i Sarah. No cóż, jej synowie bardzo się od siebie różnili. Phillip na pewno nie byłby z szczęśliwy z sensatką pokroju szwagierki.

— Ja i tata byliśmy inni. Ty i Amanda odnosicie się do siebie z chłodem. Odpowiada ci to?

— Tak — odparł krótko.

— Ale czy ci to wystarcza? — Przez moment wydawało się, że jest zły, i przeraziła się, że poszła za daleko. Wypytywanie dorosłych dzieci o sprawy osobiste to delikatna kwestia. Nagle wyrósł między nimi mur dawnych żali i pretensji. Odważyła się wedrzeć za ten mur i wydawało się jej, że Phillip zareaguje agresywnie.

— Jakim prawem mnie o to pytasz? Nigdy nie było cię koło mnie, kiedy byłem dzieckiem. Byli tata i Granibelle, ale nie ty. Czy mi to wystarczyło? Nie, wcale nie, jeśli koniecznie chcesz wiedzieć. Byłaś wspaniała, ilekroć miałaś dla nas czas, ale to zdarzało się bardzo rzadko. I teraz pytasz, czy wystarcza mi to, co daje mi żona?

— Amanda pracuje niemal tyle samo co ja — odparła Olivia delikatnie, ale stanowczo. — Mój sukces był dziełem przypadku. Ani tego nie planowałam, ani nie pragnęłam. Uderzył mnie jak fala i płynęłam z nią jak mogłam najszybciej, żeby mnie nie zalała. Ale nigdy nie ścigałam tej fali. Amanda jest ambitna, pragnie sukcesu. Czasami boję się, że pozbawia cię tego samego, co ja przed laty: wspólnych chwil, bliskości, gdy będzie ci potrzebna, towarzystwa, troskliwej dłoni, gdy

poczujesz się samotny czy przerażony. Ja miałam ojca, ale nie widzę Amandy w tej roli. Za bardzo pochłania ją realizacja własnych planów. — Oboje dobrze wiedzieli, że Amanda to istna Królowa Śniegu, ale żadne z nich nie powiedziało tego głośno. — A teraz nie masz już przy sobie ojca ani Granibelle, którzy mogli wynagrodzić to, czego nie dostawałeś ode mnie. Szkoda, że postanowiliście nie mieć dzieci. Być może popełniłam wiele błędów, ale wy jesteście najlepszym, co mnie w życiu spotkało. Bez was byłabym nieszczęśliwa.

— Miło, że to mówisz — mruknął bez przekonania. — Ale naszym zdaniem tak będzie lepiej. Uważam, że ludzie, którzy nie mają czasu dla dzieci, nie powinni ich mieć. Oboje z Amandą jesteśmy wystarczająco mądrzy, by zdawać sobie z tego sprawę. Choć może to tylko egoizm.

Istotnie, Amanda na pewno była egoistką, ale Phillip miał w sobie tyle ciepła, które kobieta mogłaby rozwinąć i wzmocnić. Jego żony wcale to jednak nie interesowało. Skupiona wyłącznie na sobie, myślała tylko o tym, co Phillip może zrobić dla niej, jak przyczyni się do zrealizowania jej ambicji. Olivia zaś zadawała sobie pytanie, co właściwie Phillip z tego ma. Jego również interesowała praca. A przecież nawet w najgorętszych okresach ona i Joe odczuwali łączącą ich bliskość. Takiej bliskości nie widziała między Phillipem i Amandą.

— Nie, nie jesteś egoistą — stwierdziła wielkodusznie, nadal zdziwiona tym, że prowadzą tę rozmowę i że Phillip na to pozwala. Zaskoczyła go, wino też odegrało swoją rolę. Czuła, że jest z nią szczery, mówił zadziwiająco otwarcie.

— Cass mówi to samo, tak samo tłumaczy, dlaczego nie chce mieć dzieci. Twierdzi, że jest za bardzo zajęta i dobrze o tym wie.

Sprawiała jej ból świadomość, że to jej częste nieobecności w ich dzieciństwie sprawiły, iż postanowili nie mieć własnych, pozbawiając się tak ważnej części życia. Ona też nie dałaby sobie rady bez matki i Joego. Mąż chętnie angażował się w wychowanie dzieci bardziej niż inni ojcowie, matka wzięła na siebie ciężar opieki nad czwórką maleństw, dzień w dzień, noc w noc. To było wielkie poświęcenie i tylko dzięki temu rodzina Graysonów była w stanie w ogóle funkcjonować. Olivia była taka wdzięczna obojgu.

— Nie wszyscy nadają się na rodziców. — Phillip spojrzał matce prosto w oczy. — I niektórzy mają dość oleju w głowie, by to zauważyć. — Cios był celny, Olivia czuła, jak jego słowa ranią jej serce, przepełniają bólem.

— Być może nawaliłam jako matka, ale nie żałuję, że was urodziłam. Bardzo was wszystkich kocham, zawsze was kochałam. — Ciekawe, czy chciał to usłyszeć. W każdym razie to odpowiednia chwila, by mu to powiedzieć.

— Dobrze to wiedzieć — stwierdził. Dopił wino, odstawił kieliszek i wstał. Posunęli się tak daleko, jak na to pozwolił, ale Olivia była wzruszona, że w ogóle wpuścił ją na swoje terytorium. Zazwyczaj zachowywał dystans, nigdy nie pozwolił jej na taką bliskość. Cieszyła się, że doszło do tej rozmowy, choć nadal nie wiedziała, czy z Amandą jest naprawdę szczęśliwy, w dodatku miała wrażenie, że Phillip sam tego nie wie. Przypuszczała, że syn nie zadaje sobie wielu pytań, po prostu akceptuje to, co ma. Amanda ma szczęście. Olivia wiedziała, że synowa jest wymagająca, ale sama daje bardzo niewiele. Nie podobało jej się to, ale Phillip chyba się nie buntował. On z kolei miał skromne oczekiwania i zadowalał się tym, co dostawał.

Pocałował ją w czoło i zszedł pod pokład, do kajuty. Została sama, wpatrzona w morze, pogrążona w myślach o najstarszym synu.

Amanda leżała w łóżku i czytała gazetę. Uśmiechnął się do niej. Była już w jedwabnej białej koszuli nocnej, miała starannie wyszczotkowane włosy i świeżo pomalowane paznokcie — zrobiła sobie manikiur przed masażem. Chciwie korzystała z luksusów dostępnych na jachcie.

— Gdzie byłeś? — zapytała.

— Piłem wino z matką.

— Jak słodko. Pozwoliła ci iść spać?

— Matka nie musi mi na nic pozwalać, Amando. Owszem, pracuję u niej, ale nie jestem jej własnością.

— Doprawdy? Byłam gotowa przysiąc, że jednak jesteś — odparła pogardliwie. Spojrzał na nią, jakby słyszał to po raz pierwszy, choć był to stary refren ich rozmów.

— Dlaczego tak ci przeszkadza, że u niej pracuję? To świetna posada. Pewnego dnia stanę na czele firmy, dobrze więc, że się uczę, jak nią zarządzać. — John nie miał głowy do interesów i wszyscy wiedzieli, że nigdy nie będzie się zajmował niczym poza wzornictwem, na którym znał się znakomicie. Pewnego dnia to Phillip przejmie stery Factory. Właśnie dlatego studiował na Uniwersytecie Harvarda.

— Już to umiesz — stwierdziła ponuro. — Twoja matka powinna się wycofać. Jesteście jak książę Karol i królowa Elżbieta. Ona nie ustąpi, póki nie stuknie jej setka, a ty będziesz miał szczęście, jeśli dostaniesz firmę przed osiemdziesiątką.

— Mam nadzieję, że matka dożyje setki — stwierdził wielkodusznie. — Przejmę firmę, kiedy dojrzeje do decyzji o emeryturze. Zresztą, wcale mi się nie spieszy do tego, żeby brać sobie na głowę zmartwienia, z jakimi się boryka.

— I właśnie o to mi chodzi. — Gdybyś miał jaja, chętnie wziąłbyś sobie te kłopoty na głowę. Ile ona miała lat, kiedy przejęła interes? Osiemnaście? A ty ile? Czterdzieści sześć? Powinieneś być dyrektorem. Razem z Johnem musicie ją odsunąć od władzy.

— Mocne słowa. — Zdumiała go. Nigdy nie stawiała sprawy tak ostro.

— Wstydzę się mówić ludziom, że mój mąż jest dyrektorem finansowym, to brzmi jak księgowy. Wolałabym, żebyś był prezesem, powinieneś nim być. I to już.

— Przykro mi, że się za mnie wstydzisz, Amando. Ale wiesz co, mój ojciec naprawdę był księgowym i matka nigdy nie wstydziła się tego, że jest jego żoną, przeciwnie, sądzę, że była z niego dumna. Owszem, była fatalną matką, ale za to, według ojca, też wspaniałą żoną. — Zaczynał się zastanawiać, czy mógłby to samo powiedzieć o swojej żonie. Część z tego, co mówiła matka, niektóre pytania, które mu zadała, dotarły do niego. Nie dał tego po sobie poznać, ale słyszał każde jej słowo. Amanda wybrała sobie fatalną chwilę, żeby wiercić mu dziurę w brzuchu i upokarzać go stwierdzeniem, że jest własnością matki. Phillip nigdy nie chciał należeć do matki, chciał tylko jej miłości. Czasami zastanawiał się, czy Amandzie chodziło o to samo.

— Mam nadzieję, że wkrótce dorośniesz i przejmiesz firmę — stwierdziła z westchnieniem. Odnosiła się do niego wrogo od chwili, gdy przekroczył próg kajuty, nic już zatem nie powiedział, poszedł prosto do łazienki. Jak na jeden wieczór padło wystarczająco dużo złych słów.

Kiedy wrócił do sypialni z wyszorowanymi zębami, w samych bokserkach, Amanda leżała pod kołdrą, opływającą jej długą, smukłą sylwetkę. Położył się i zgasił światło, a ledwie to zrobił, poczuł na plecach chłodne palce żony — zmierzały w stronę jego bokserek. Co za fatalne wyczucie czasu, przed chwilą jej słowa bardzo go zraniły. Może chciała mu to wynagrodzić, on jednak odsunął jej dłoń i odwrócił się do niej plecami.

— Nie chcesz? — zapytała w ciemności jedwabistym głosem, a on zastanawiał się, jak mogła być tak niewrażliwa. Jak mogła w ogóle pomyśleć, że chciałby się z nią teraz kochać? Przecież powiedziała, i to dosłownie, że nie ma jaj.

— Nie dzisiaj — odparł chłodno, a ona zwinnie odsunęła się od niego. Żadne z nich nie odezwało się już ani słowem.

Rozdział 7

RANO JACHT ZACUMOWAŁ JUŻ U WYBRZEŻY ELBY, małej sennej wysepki, znanej z tego, że więziono na niej Napoleona. Ponieważ poprzedniego wieczoru starsi położyli się wcześnie, wstali o poranku. Młodzi do późna oglądali filmy, na razie więc nie było ich widać.

Po obfitym śniadaniu Phillip i John popłynęli motorówką na ryby. John, na wszelki wypadek, zabrał ze sobą szkicownik. Olivia uważnie obserwowała starszego syna, obawiając się, że będzie na nią zły, ale wydawał się w świetnym humorze i zanim odpłynęli, pocałował ją serdecznie w czoło. Kamień spadł jej z serca. Amanda odzywała się niewiele i tuż po śniadaniu wróciła do siebie. Tłumaczyła się bólem głowy, ale Olivia zauważyła, że synowa nie zamieniła z Phillipem ani słowa, choć dla tej pary nie było w tym nic nowego. Czasem nie odzywali się do siebie godzinami, czasem przez cały dzień nie zwracali na siebie uwagi.

Sarah szukała odpowiedniej chwili, by porozmawiać z Liz. Amanda wróciła już do kajuty, do łóżka, Olivia przeglądała korespondencję, John i Phillip wypłynęli na ryby, młodzi spali. Dobra chwila, by przekazać szwagierce złe wieści. Siedziały na leżakach na pokładzie słonecznym i Sarah przyjrzała się Liz z powagą.

— Przeczytałam — powiedziała i umilkła. Liz usłyszała bicie własnego serca. Bała się tego, co zaraz usłyszy.

— I? Co ty na to?

— Szczerze? — Sarah wahała się tylko ułamek sekundy. — Przykro mi, ale mi się nie podoba. To książka fantasy, dla dzieci, tyle że dzieci takich książek nie czytają. Nie ma w niej nic rzeczywistego ani nic alegorycznego. Moim zdaniem, nie ma w niej w ogóle nic, co mogłoby przyciągnąć czytelników.

Mówiąc to, współczuła jej, ale nie owijała niczego w bawełnę.

Liz pokiwała głową i starała się powstrzymać łzy. Nie chciała, by Sarah zobaczyła, jak bardzo zabolała ją ta uwaga.

— Pisałam prosto z serca i liczyłam, że okaże się dobra. Spróbowałam czegoś innego i sama nie wiedziałam, co z tego wyjdzie. — Teraz już wiedziała. Znowu porażka.

— Musisz wrócić do tego, co napisałaś przedtem — ciągnęła Sarah belferskim, autorytatywnym tonem. Ten ton sprawiał, że studenci tracili pewność siebie. Jej słowa brzmiały nieodwracalnie, jak wyryte w kamieniu. — Możesz pisać naprawdę dobre opowiadania, ale nie to.

Przykro mi, że muszę cię rozczarować. Skompromitujesz się, usiłując to sprzedać. Sama koncepcja jest ciekawa, ale historia się nie klei. To jakaś parodia Alicji w krainie czarów. Czytelnik nie wie, czy żartujesz, czy oszalałaś.

— Zapewne to drugie — stwierdziła Liz cicho. Sarah oddała jej maszynopis. Olivia podniosła wzrok znad komputera, spojrzała na córkę i od razu zrozumiała, co się wydarzyło. Nie słyszała słów Sarah, ale dostrzegła, że Liz wepchnęła maszynopis do torby jak do śmietnika, gdzie widać, jej zdaniem, było jego miejsce. Wyraz jej twarzy ranił Olivii serce. Chciała objąć ją serdecznie i pocałować, zamiast tego jednak skończyła przeglądać pocztę i odczekała, aż Liz wróci do kajuty. Pewnie chciała ukryć maszynopis na dnie szuflady i zniszczyć go po powrocie do domu.

Olivia zatrzymała ją i klepnęła ręką wolne miejsce koło siebie.

— Możemy chwilę porozmawiać? — zapytała miękko. Liz uśmiechnęła się, choć jej oczy pozostały poważne. Wzrok ją zdradzał, ale starała się patrzeć pogodnie na matkę, nie chciała, by się czegoś domyśliła. Olivia jednak znała ją za dobrze, w końcu, to jej córka, nieważne, czy czuwała przy niej w dzieciństwie, czy nie. Zawsze widziała to, co było dla dzieci ważne.

— Jasne, mamo. O czym? Coś nie tak? Coś z Granibelle?

— Z Granibelle wszystko w porządku. Do sąsiedniego apartamentu wprowadził się dziewięćdziesięcioczterolatek i mama uważa, że jest uroczy. Nigdy nic nie wiadomo. — Obie się uśmiechnęły. Maribelle była nadal piękna i pełna życia, mimo dziewięćdziesięciu pięciu lat. — Nie wiem, co ci powiedziała Sarah, ale chyba się domyślam. Widziałam, jak oddawała maszynopis. Muszę ci o czymś przypomnieć. Sarah to wielka, wielka snobka, jeśli chodzi o literaturę. Zajmuje się tylko kulturą wysoką, a wszystko, co udało się jej wydać, sprzedało się zapewne w kilku egzemplarzach... które kupili jej przyjaciele. Nie ma pojęcia, co się sprzedaje. Nie bierz sobie do serca tego, co ci powiedziała. Pokaż to komuś innemu, na przykład agentowi.

— Powiedziała, że nie ma sensu dawać książki agentowi, bo tylko się skompromituję. Po prostu po raz kolejny mi się nie udało. Nie zawracaj sobie tym głowy, mamo.

— Ależ ja chcę sobie tym zawracać głowę. Przecież chodzi o ciebie. Kocham cię, a coś mi mówi, że Sarah się myli. Wiesz co, uwielbiam meble w stylu Ludwika XV i przepadam za antykami. Ale ich nie sprzedaję... sprzedaję najtańsze meble, jakie są na rynku, a one idą jak ciepłe bułeczki, i to od pięćdziesięciu lat. Nie twierdzę, że to, co napisałaś, to ludwik piętnasty, a tylko na takiej literaturze zna się Sarah. Być może napisałaś fantastyczny kawałek komercyjnej prozy, który okaże się prawdziwym bestsellerem. Sarah nie zobaczyłaby tego, choćby podsunięto jej to pod nos. — Liz roześmiała się mimo łez w oczach. — Zapytaj o zdanie kogoś, kto zna się na literaturze popularnej, bo ona na pewno nie.

— Powiedziała, że to okropne, choć ujęła to delikatniej. — Liz drżały wargi. Olivia wzięła jej rękę, uniosła ją do ust, i pocałowała.

— No dobrze, z czego wniosek, że nie zaliczyłabyś jej zajęć na Princeton. Ale Princeton to nie cały świat. Popatrz na ten jacht. Zapłaciliśmy majątek za ten rejs, ale nas na to stać. Ba, gdybyśmy tylko zechcieli, moglibyśmy go kupić za pieniądze zarobione na sprzedaży porządnych, solidnych artykułów popularnych, masowych, a nie wyrafinowanych antyków. Ale nasze towary są ładne, podobają się ludziom i kupują je w naszych sklepach na całym świecie. Sprzedaje się literatura popularna, a nie to, co według Sarah powinnaś pisać. Dasz mi to przeczytać? Obiecuję, że będę szczera, ale coś mi mówi, że to dobra książka. Jesteś bystra i umiesz pisać, wierzę w ciebie i widzę, jak jesteś bardzo podekscytowana tą powieścią.

— Byłam — poprawiła cicho Liz i po jej policzkach spłynęły łzy. — A jeśli powiesz mi to samo co Sarah?

— Wtedy napiszesz coś nowego. To nie koniec świata. Posłuchaj, zdarzały się nam kiepskie kolekcje mebli. Ale chodzi o to, by ciągle próbować, o metodę prób i błędów, i odwagę, by

się nie poddać.

— No i właśnie tej odwagi mi brakuje — przyznała uczciwie Liz. — Zbyt często mi się nie udaje i boję się znowu zaczynać.

— Nie bój się. Jesteś bardziej utalentowana, niż ci się wydaje. — Olivia wyciągnęła rękę po maszynopis, ale Liz ciągle się wahała. — Proszę, pozwól mi to przeczytać. Skoro dałaś go do przeczytania swojej snobistycznej i wyrafinowanej szwagierce, możesz i mnie. A poza tym uważam, że to, co ci powiedziała, było okrutne. Może przemawiała przez nią zazdrość, że nie ma tak bujnej wyobraźni jak ty.

— Nie mamo, zapewniam cię, to nie zazdrość. Jej zdaniem, książka jest do niczego.

— Na pewno się myli — stwierdziła stanowczo Olivia, ale Liz wciąż stała bez ruchu. — Słuchaj, chcę, żeby coś było jasne. Boją się mnie ludzie na całym świecie, więc co z tobą? Dlaczego mnie nie słuchasz?

Liz się roześmiała.

— Bo jesteś moją matką i kocham cię, i wiem, że wcale nie jesteś groźna, tylko tak udajesz, to wszystko na niby.

Olivia parsknęła śmiechem.

— Proszę, nie mów tego mojej konkurencji. Słyszałam, że boją się mnie śmiertelnie, dawaj tę książkę.

Liz wyjęła w końcu maszynopis z torby i podała matce z grymasem.

— Tylko proszę, nie mów mi, że ci się nie podoba. Kiedy skończysz czytać, razem wyrzucimy to za burtę albo urządzimy uroczyste całopalenie czy coś takiego.

— Zobaczymy. Będę szczera, ale uprzejma, czego nie mogę powiedzieć o Sarah. Nie wydaje mi się, by nazwanie czyjejś pracy beznadziejną było w świecie wydawców oznaką dobrych manier. Może omówimy z nią zawartość jej szafy? Bo wygląda tak, jakby ubrania kupowała w sklepach ze starzyzną. — I chyba nie goli nóg. — Liz śmiała się już głośno. — Ma szczęście, że John kompletnie oszalał na jej punkcie. Niewielu mężczyzn uważa, że owłosione nogi w grubych sandałach i drelichowych szortach to szczyt seksapilu. Muszę mu o tym przypomnieć — stwierdziła Olivia w zadumie.

— Dzięki, mamo. Nie przejmuj się, jeśli ci się nie spodoba. Jestem już na to przygotowana. Póki nie pokazałam maszynopisu Sarah, byłam naprawdę dobrej myśli, wydawało mi się, że napisałam coś wyjątkowego, oryginalnego, ale chyba jednak nie.

— Dlaczego od razu zakładasz porażkę? — skarciła ją Olivia. — Walcz o tę książkę, jeśli w nią wierzysz. Nie poddawaj się tak szybko.

— Nie ma sensu walczyć, skoro jest kiepska.

— Jak myślisz, ile złych recenzji zebrał Szekspir? A Dickens? A Victor Hugo, Baudelaire, Picasso? Wszyscy wielcy artyści musieli zmierzyć się z krytyką. Nie poddawaj się. I bez względu na to, co ci powiem, po powrocie powinnaś zadzwonić do agenta. On najlepiej wie, co ma szansę się sprzedać.

— Nie rozmawiałam z nim do trzech lat. Pewnie już o mnie zapomniał.

— Nie sądzę. Twoje opowiadania były naprawdę świetne. Masz talent, Liz, brakuje ci tylko wytrwałości i zapału. — Konspiracyjnie zniżyła głos. — Sarah jeszcze się udławi swoimi słowami. — Cmoknęła Liz w policzek, zaniosła maszynopis do kajuty i schowała do szuflady. Nie chciała, żeby Liz się rozmyśliła i odebrała jej tekst, zanim zdąży go przeczytać. Zabierze się do tego wieczorem. Była szczęśliwa, że córka w końcu pozwoliła jej rzucić okiem na swoje najnowsze dzieło.

Współczuła córce, synowa postąpiła z nią brutalnie. Olivia zupełnie poważniezastanawiała się, czy Sarah nie jest przypadkiem zazdrosna o Liz, czy naprawdę ma tak wyrafinowany gust literacki, że nie jest w stanie rozpoznać kawałka sensownej prozy popularnej. W każdym razie Olivia przekona się o tym sama, ale wyraźne podniecenie Liz wskazywało na to, że to dobra książka.

Kiedy znów wyszła na pokład, młodzi już wstali i jedli śniadanie. Dziewczęta chciały popływać, Alex miał ochotę zwiedzić okolice wyspy na skuterze wodnym. Babka z poważną miną dotknęła jego ramienia.

— Nie pamiętasz? Jesteś mi winien jeszcze jedną przejażdżkę.

— Jasne, babciu, jak tylko zjem.

Olivia przysiadła się do wnuków, żeby z nimi pogawędzić. Opowiedzieli jej o filmach, które obejrzeli poprzedniego wieczoru. Nie słyszała o żadnym z nich i stwierdziła, że też musi je obejrzeć, jeśli chce być na czasie. Spodobał im się ten pomysł.

Sarah czytała jakieś pismo literackie, Liz uśmiechnęła się do matki nad głowami młodych. Była jej wdzięczna za ciepłe słowa, nieważne, czy prawdziwe. Sama uważała, że to Sarah miała rację, i matka zapewne powtórzy jej słowa. Nie wierzyła już, że napisana przez nią powieść może okazać się cokolwiek warta. Jak zwykle była naiwna i jak zwykle się pomyliła. Jak ona to zna! To sukces byłby zaskoczeniem, nie porażka.

Po śniadaniu Olivia z Alexem wsiadła na skuter wodny i znowu świetnie się bawiła. Sophie, Carole i Liz popłynęły wpław na pobliską plażę.

Zjedli późny lunch, gdy Phillip i John wrócili z wyprawy wędkarskiej — tym razem przywieźli kilka sporych ryb, trzy z nich kucharz podał na lunch, a wszyscy zjedli je ze smakiem.

Olivia zaproponowała przeprawę na Elbę, ale nikt nie podchwycił pomysłu. Młodzi opalali się i pływali, Sarah i John, jak zwykle, uciekli na drzemkę, Amanda zagłębiła się w książce, Phillip popłynął znowu na ryby z jednym z marynarzy. Kiedy młodzi wyszli z wody, rozbawiona Olivia zagrała z nimi w scrabble. John wyszedł na pokład ze szkicownikiem i rysował. Zdawał się pogrążony we własnym świecie.

Kolację zjedli wcześniej, żeby nocą wyruszyć w morze. Jacht wziął kierunek na Sardynię i do rana powinni zawinąć do portu. Tym razem wszystkie panie wybierały się na zakupy.

Nie wiadomo, dlaczego podczas kolacji Phillip i John snuli wspomnienia z dzieciństwa, Liz przyłączyła się do nich. Mówili o wyprawie do Disneylandu podczas nieobecności Olivii, o wynajętym domu w Aspen, gdzie spędzali ferie zimowe, o psie, którego znaleźli i po którego zgłosili się właściciele, o kawale, który zrobili sąsiadowi i za który musieli przepraszać. Jedna zabawna historyjka wywoływała drugą, a Olivię martwiło, że nie było jej w żadnej z tych anegdot, wycieczek, żartów czy wydarzeń. Nie występowała w nich nigdy, za to Joe i Granibelle

— zawsze. Z całą ostrością zobaczyła, jak wiele ją ominęło, ile przegapiła. Zanim kolacja dobiegła końca, bardzo posmutniała. Nie mogli dobitniej pokazać, jak ich zawiodła, jak mało spędzała z nimi czasu. Nie chciała słuchać tych wspomnień. Alex zauważył to i po kolacji zapytał cicho:

— Wszystko w porządku, babciu? — Wydawał się zatroskany, zawsze czuł się związany z babką.

— Tak, tak. — Wolała nie mówić, co ją tak poruszyło. Alex delikatnie objął ją ramieniem. Ktoś włączył muzykę i trochę tańczyli. Gdy jacht podniósł kotwicę, dziewczyny przyniosły jakąś nową grę, Olivia w życiu jej nie widziała, i nauczyły ją grać. Phillip i John grali w kości, po pewnym czasie dołączyły do nich żony. Zwyciężył Phillip — wygrał dwadzieścia dolarów. Olivia była najlepsza w nowej grze. Amanda zeszła do swojej kajuty, żeby poczytać. John zapytał brata, czy jego żona dobrze się czuje, a Phillip zapewnił go, że tak, i John nie ciąg nął dalej tematu.

Ten kolejny miły wieczór spędzili tak jak poprzednie: starsi pierwsi poszli spać, na pokładzie zostali tylko najmłodsi i Olivia — wolała ich mieć na oku, nie chciała, żeby powypadali za burtę. W końcu Sophie i Carole poszły do sali kinowej obejrzeć jakiś romans, a Alex został z babką na pokładzie.

— Jak się czujesz? — zapytał znowu.

Postanowiła, że wnuk zasługuje na prawdę. Był na tyle dorosły, że powinien ją zrozumieć.

— Widzisz, Alex, tyle mi umknęło z młodości moich dzieci. Ciężko pracowałam i teraz tego żałuję, ale nie można cofnąć czasu i naprawić starych błędów. Pamiętaj o tym. Lepiej za

pierwszym razem zrobić wszystko jak trzeba, bo drugiej szansy nie będzie.

— Moim zdaniem, nieźle sobie poradziłaś. Przecież wszyscy wyrośli na porządnych ludzi.

— Mam nadzieję. Ale brakowało im matki, a mnie ominęło tyle wspomnień. Twój dziadek i prababcia opiekowali się nimi lepiej niż ja.

— No tak, ale gdybyś tego nie zrobiła, nie mielibyśmy tego wszystkiego. — Z uśmiechem zatoczył łuk ręką. Olivia się roześmiała.

— To nie jest najważniejsze.

— No, nie — przyznał. — Ale nie przeszkadza. Jacht jest wspaniały, babciu. Dzięki, że nas tu przywiozłaś.

— Ja też się dobrze tu czuję — odparła, zadowolona, że wnukowi podoba się na pokładzie tak jak wszystkim pozostałym. Nawet Amanda cieszyła się tym urlopem, w miarę swoich możliwości. Nie umiała współpracować, być częścią zespołu, a Graysonowie stanowili zwartą ekipę.

— A co u ciebie? — spytała. — W porządku? Wszystko jest tak, jak sobie wymarzyłeś? — Chciała wiedzieć, co robi, co go gryzie, na czym mu zależy. Często rozmawiała z Sophie, z Carole nie była tak blisko, może dlatego, że młodsza córka Liz była równie roztargniona i zagubiona jak jej matka. Z Sophie łączyło babkę znacznie więcej.

— W porządku — mruknął Alex bez przekonania.

— Ale... — nie dawała za wygraną. Kochała tego chłopaka.

— No nie wiem. Mówisz, że wiecznie nie było cię w domu, gdy tata, Phillip i Liz byli dziećmi. A moi rodzice są bez przerwy w domu. Nigdy nigdzie nie wychodzą, chyba że ze mną, ale w pewnym sensie wcale ich nie ma, nawet jeśli są. Czasami słyszę od przyjaciół, że ich rodzice się nienawidzą. Moi kochają się za bardzo. Wiecznie szepczą po kątach, całują się albo wymykają do sypialni, na „drzemkę”. Wiem, że mnie kochają, ale mnie się wydaje, że w ich życiu nie ma dla mnie miejsca. Są tak sobie bliscy, że nie ma już miejsca dla nikogo. Czasami siedzę w domu i nie mam nawet z kim pogadać. Twoje dzieci miały przynajmniej siebie, ja jestem sam. — To było coś więcej niż samotność jedynaka. Olivia wiedziała, o co mu chodzi. Niekończący się romans Johna i Sarah zostawiał wszystkich, nawet ich syna poza granicami ich świata. Olivia współczuła wnukowi.

— Nie jest ci łatwo. To szczęście, że twoi rodzice tak bardzo się kochają, ale rozumiem, czemu czujesz się opuszczony. — Nawet podczas rejsu wiecznie znikali w kajucie i nietrudno się domyślić, co tam robili. Alex musiał się czuć samotny, mieszkając z nimi pod jednym dachem. — Rozmawiałeś z nimi o tym?

— To niczego nie zmieni. Zawsze tak było, poza tym za rok wyjeżdżam na studia, a wtedy niech robią, co chcą. Właśnie dlatego chcę wyjechać, choć mama nalega, żebym został w Princeton. Muszę się wyrwać, ale mama byłaby zmartwiona, gdybym jej powiedział dlaczego. — Olivia w głębi serca przyznawała mu rację. — A poza tym... ja... sam nie wiem... jestem już gotów, by wyjechać i radzić sobie sam.

Wyczuła, że chciał powiedzieć coś jeszcze, ale w ostatniej chwili ugryzł się w jeżyk.

— Jest coś jeszcze?

— Nie, to wszystko. I proszę, nie mów im, że ci to powiedziałem.

— Ja tego nie zrobię, ale może ty powinieneś, po prostu, żeby wiedzieli, co czujesz.

— Widzą tylko siebie — odparł z uporem. — Szkoda, że nie mam rodzeństwa. — Kiedy to powiedział, Olivię uderzyła jakaś złośliwość ich losu. Przed laty prawie nie bywała w domu i John za wszelką cenę starał się nie odstępować syna, ale ponieważ oszalał na punkcie żony, chłopiec znalazł się poza nawiasem. Zrozumiała, że nigdy nie widzimy błędów, które popełniamy, choć inni widzą je z daleka. Nie zdajemy sobie sprawy, jak nieumyślnie ranimy innych. Bo w końcu Alex był jeszcze bardziej opuszczony niż John, który mógł przynajmniej liczyć na ojca i babkę. Alex nie miał nikogo, poza rodzicami, a oni poza sobą nie widzieli świata.

Długo jeszcze rozmawiał z babką. Jacht zmierzał ku Sardynii w blasku księżyca, w piękną, spokojną noc. W końcu chłopiec poszedł spać. Olivia wróciła do siebie, położyła się i wyjęła z szuflady maszynopis. Nie mogła się doczekać, kiedy go przeczyta.

Rozdział 8

TUŻ PO ŚWICIE DOPŁYNĘLI do Cieśniny Świętego Bonifacego — wąskiego przesmyku, dzielącego Korsykę i Sardynię. Kapitan uprzedzał, że podczas przeprawy może trochę kołysać, ale potem znowu będzie spokojnie.

I rzeczywiście, potężny jacht podskakiwał na falach tak silnie, że Olivia obudziła się gwałtownie. Kołysanie ją denerwowało, choć nie dokuczały jej mdłości. Przez pewien czas leżała

spokojnie, potem jednak postanowiła wstać, wyjść na pokład i rozejrzeć się trochę. I tak nie zaśnie, zresztą na leżąco kołysanie doskwierało jej bardziej, bo czuła każdą falę. Ciekawe, czy inni też się obudzili.

Wyszła na pokład w koszuli nocnej i zobaczyła Liz, skuloną w kącie, z pozieleniałą twarzą. Do tej pory choroba morska jej nie nękała, ale Cieśnina Świętego Bonifacego mocno dawała jej się we znaki od godziny czy dwóch.

— Niedobrze ci? — zapytała Olivia niespokojnie. Liz cały czas nosiła opaskę przeciwko chorobie morskiej, którą dostała od załogi, i święcie wierzyła, że działa. Olivia nie wiedziała, czy to efekt psychologiczny, czy rzeczywisty, ale skoro Liz uważa, że jej pomaga — to świetnie.

— Troszeczkę. — Liz uśmiechnęła się z wysiłkiem. — Nagle zaczęło bardzo bujać.

— Już niedługo, to tylko przesmyk między Korsyką a Sardynią. Kapitan twierdzi, że jeszcze najwyżej godzinę.

Dobrze, że jacht miał stabilizatory, mogło być o wiele gorzej. Na szczęście „Lady Luck” to ciężka jednostka, ze stalowym kadłubem, co też miało wpływ na stabilność.

Olivia miała nadzieję, że córka oderwie się od rozmyślań o niespokojnym morzu, słysząc słowa zachęty.

— Wieczorem przeczytałam twoją książkę. Dwa razy. Chciałam być pewna każdego słowa, gdy będę z tobą rozmawiać. Przez ciebie nie spałam przez pół nocy. — To wspaniałe, Liz. Boskie. Na pewno ktoś będzie chciał ją wydać, i zobaczysz, to będzie bestseller, jedna z tych kultowych powieści, za którymi wszyscy przepadają.

— Nie musisz mnie okłamywać — mruknęła Liz.

— Nie muszę — przyznała Olivia z powagą i założyła córce kaszmirową narzutkę na ramiona. Liz dygotała na porannym wietrze. — Sarah nie zrozumiała, co jej wpadło w ręce. I jeśli ty nie zadzwonisz do agenta zaraz po powrocie, ja to zrobię. — Córka uśmiechnęła się nieśmiało.

— Naprawdę, uważasz, że nie jest zła? — Liz zadała pytanie i wyglądała przy tym jak mała dziewczynka.

— Oczywiście. Jest tak, jak ci mówiłam. To nie antyk z okresu Ludwika XV ani nie Szekspir, ale coś, co wszyscy chętnie przeczytają, tak jak wszyscy chcą mieć meble z Factory. Moim zdaniem, książka okaże się wielkim sukcesem. Warto pomyśleć o tytule.

— Miałam już zamiar nazwać ją Chłam — przyznała Liz i obie się roześmiały.

— Chwytliwe, nie powiem — odparła Olivia i znowu się zaśmiały. Objęła córkę ramieniem i spojrzała na nią z czułością. — Jestem z ciebie bardzo, bardzo dumna. To świetna powieść! Wiedziałam, że tak będzie. Dziękuję, że się przemogłaś i dałaś mi ją przeczytać. Tak się cieszę, że ją napisałaś.

— I co teraz? — zapytała Liz niespokojnie. Nie myślała o przyszłości, sądziła, że matka osądzi jej dziełko równie surowo jak Sarah.

— Dzwoń do agenta. Będzie wiedział, do którego wydawcy najlepiej się zwrócić.

Na samą myśl, że ktoś wyda jej książkę, Liz zaparło dech w piersiach.

— Boję się — przyznała szczerze. Przyzwyczajona do porażek, nigdy nie pomyślała, że sukces może się okazać jeszcze bardziej denerwujący.

— Każdy się czegoś boi, ja też, i to często. W życiu tyle się może wydarzyć, na przykład gdy jedno z rodziców umiera wcześnie, jak mój ojciec, albo gdy się jest spragnionym bliskości matki, jak wy. Ale to samo życie niesie też dobre rzeczy i chyba najwyższy czas, żeby w twoim zaświeciło słońce. I wierzę, że tak będzie.

— Dziękuję — szepnęła Liz i przytuliła dłoń matki. Opinia Olivii wiele dla niej znaczyła, nie wiadomo dlaczego wierzyła jej bardziej niż Sarah. Może dlatego, że matka miała rację, Sarah to intelektualna snobka. W przeciwieństwie do matki nie zrozumiała, o co chodziło Liz. — Po powrocie zadzwonię do agenta.

— Wiesz, przy kolacji wyciągnęliście te wspomnienia... — Olivia odważyła się teraz poruszyć temat, który także nie dawał jej spać. — Dopiero wtedy naprawdę zrozumiałam, jak bardzo mnie przy was nie było. Nie przypominam sobie ani jednej z tych sytuacji. Przepraszam, że tak często znikałam. Gdyby cofnąć czas, wszystko zrobiłabym inaczej. Już za późno, wiem, ale musisz wiedzieć, że żałuję.

— Wiem, mamo. Szczerze mówiąc, świetnie dawaliśmy sobie radę. Zawsze byli tata i Granibelle, no i ty, jeśli akurat byłaś w domu. Ktoś musiał kierować firmą, a nie sądzę, żeby tata dał radę.

— Tak, ale straciłam ogromną część waszego dzieciństwa. Ty i John jakoś się z tym pogodziliście, ale Cass i Phillip nigdy mi chyba nie wybaczą.

— Phillip od dziecka lubił narzekać — mruknęła Liz i Olivia parsknęła śmiechem. Pamiętała to nawet z tych nielicznych chwil, które z nim spędziła. A Cass buntowała się od pierwszego dnia życia. Liz i John byli pogodnymi dziećmi. Czyli wszyscy od początku byli sobą.

Matka i córka siedziały, trzymając się za ręce, póki morze się nie uspokoiło, i rozkoszowały pięknym porankiem. Obie czuły, że wydarzyło się coś ważnego, a Liz cieszyła się, że stało się to za sprawą jej książki. No cóż, Liz zawsze łatwo wybaczała, o wiele łatwiej niż jej rodzeństwo. Olivia wiedziała, że nie wszystkie dzieci potrafią jej wybaczyć, ale uznała, że darem od losu będzie każde ciepłe słowo, nawet jeśli nie usłyszy go od nikogo oprócz Liz. Phillip i Cass są przekonani, że jej grzechów nic nie zmaże. Choćby nie wiadomo jak bardzo żałowała, nie zdoła zmienić przeszłości. Nic nie odwróci biegu rzeczy, a ważne jest to, jak jej dzieci to widzą, a nie jak szlachetne były jej intencje.

Dopływali do Sardynii, morze uspokoiło się, i zanim dobili do nabrzeża w Porto Cervo, gdzie zacumowali wśród jachtów równie wielkich jak „Lady Luck”, Liz odzyskała dobre samopoczucie. Poprosiły z Olivią o śniadanie i kończyły jeść, gdy reszta zeszła na pokład. Amanda narzekała na nocne kołysanie i rzeczywiście nie wyglądała dobrze. Phillip i John nie poczuli niczego, Sarah kołysanie nie przeszkadzało, a młodzi uważali, że było fajnie. Ani Olivia, ani Liz nie powiedziały nikomu o tym, że Olivia przeczytała powieść córki i że jest nią zachwycona. Postanowiły dyplomatycznie nie kwestionować autorytetu Sarah.

Amanda nie mogła się już doczekać, kiedy zejdzie na brzeg. Sardynia słynęła z drogich, ekskluzywnych sklepów. Było to ulubione miejsce wypoczynku celebrytów i bogaczy, i Amanda ożywiła się, patrząc na sąsiednie jachty i domyślając się, kim są ich pasażerowie.

Zaraz po śniadaniu wszyscy w towarzystwie marynarzy wyruszyli do miasta. Po lunchu chcieli popływać, ale przede wszystkim zrobić zakupy. Nawet Olivia nie mogła się ich doczekać.

Na wyspie swoje sklepy miały wszystkie liczące się włoskie domy mody: Gucci, Prada,

Loro Piana, Bulgari, Grisogono i inne. Równie drogie były zresztą sklepy miejscowe, w których można kupić wszystko, od biżuterii po futra.

W porcie Porto Cervo znajdowało się też kilkanaście galerii sztuki, w których Alex wraz z ojcem i stryjem spędzili czas oczekiwania na towarzyszki. Sarah wróciła najwcześniej, nie chciała kupować żadnych ubrań. Jej zdaniem były zbyt drogie. Dołączyła do Johna i z wielkim zainteresowaniem przyglądała się obrazom.

Pozostałe panie zabawiły w mieście do południa i wróciły na pokład objuczone łupami. Nawet Olivia kupiła sobie krótką futrzaną kurteczkę, zaprosiła też córkę, wnuczki i synową na zakupowe szaleństwo u Prady i w innych butikach. Podczas tych wspólnych wakacji zawsze była bardzo hojna, chciała, żeby się dobrze bawiły. Kupiła Liz cudowną kurtkę z czarnej skóry, Amanda znalazła sobie elegancki czarny płaszcz. Zachwycone zakupami wracały na łódź. Właśnie podano lunch i kapitan zaproponował, że na wieczór zarezerwuje im stolik w Billionaire, najpopularniejszym nocnym klubie. Olivia uznała, że to świetny pomysł.

— Nie znoszę nocnych klubów — jęknęła Amanda, gdy siadali do stołu. Jej dobry humor zniknął bez śladu. — Zostaję na jachcie.

Olivia na próżno starała się ją namówić — Phillip natomiast zapowiedział, że wybierze się z pozostałymi. Alex i dziewczyny byli zachwyceni.

— Od lat nie byłam w żadnym klubie — oznajmiła Olivia, ale tak naprawdę chciała po prostu spędzać z nimi jak najwięcej czasu i obserwować, jak się bawią. W czasach młodości ona i Joe lubili tańczyć, chociaż wtedy tańczyło się zupełnie inaczej. Joe był doskonałym tancerzem.

— Nauczymy cię, babciu — zapewniła Sophie, a siostra i kuzyn przytaknęli jej ochoczo. Poprosili o rezerwację o północy, bo kapitan twierdził, że wcześniej w klubie nic się nie dzieje, a

czasami zabawa rozkręca się jeszcze później.

Po południu wypłynęli z portu, znaleźli osłoniętą zatoczkę, gdzie niektórzy pływali, a Olivia i Alex po raz kolejny wsiedli na skuter wodny. Phillip i John ścigali się dokoła jachtu na dwóch pozostałych skuterach, rozbawieni jak chłopcy.

Te i inne rozrywki zajęły im czas niemal do wieczora, ćwiczyli na siłowni, korzystali z masaży, długo i starannie przebierali się do kolacji. Zamówili posiłek na dziesiątą, potem mieli pojechać do klubu.

Kiedy zasiedli do stołu, okazało się, że wszyscy włożyli sporo trudu, by wystroić się na wieczór. Olivia wystąpiła w białych błyszczących spodniach i bluzce z organdyny. Amanda, choć nie wybierała się do klubu, miała na sobie obcisłą białą suknię. Liz pożyczyła od jednej z córek bluzkę wiązaną na karku, a dziewczęta wyglądały fantastycznie w swoich krótkich sukieneczkach. Sarah miała na sobie jedną z ulubionych sukienek w kwiaty, a pokładowa fryzjerka dokonała wprost cudów z jej włosami. Teraz przypominała w końcu ładną młodą kobietę, a nie panią profesor, i John rozpromienił się na ten widok. Alex wystąpił w czarnych dżinsach i białej koszuli. Stanowili piękną grupę już przy kolacji, a tym bardziej, gdy wyruszyli do klubu. Wszystkie panie założyły buty na obcasach i chwilę potrwało, zanim przyzwyczaiły się do stałego lądu pod nogami.

Klub jeszcze świecił pustkami. Szef sali zaprowadził ich do gabinetu, który zamówił kapitan jachtu. W ciągu pół godziny klub wypełnił się pięknymi młodymi kobietami i przystojnymi mężczyznami, właścicielami jachtów i okolicznych willi. Przeważali Włosi, choć Olivia słyszała też francuski, angielski, hiszpański, niemiecki i rosyjski. Był to bardzo drogi klub i goście niewątpliwie byli dobrze sytuowani. Z głośników płynęła muzyka, szampan lał się strumieniami, przez tłum przeciskali się kelnerzy z wysokimi kieliszkami, kelnerki rozdawały biżuterię świecącą w ciemności. Otaczała ich atmosfera zabawy i wkrótce Alex i dziewczęta zaciągnęli Olivię na parkiet. Ani się obejrzała, a bawiła się w tańcu w tłumie młodych.

— Co to za laska? — Phillip z uśmiechem zwrócił się do brata. — Bo to na pewno nie

jest nasza matka. Chyba jeszcze nigdy jej takiej nie widziałem. — Tańczyła z Alexem i wydawała się o połowę młodsza. Synowie zauważyli, jak szybko uczyła się nowych kroków. W satynowych spodniach, na wysokich obcasach, wyglądała zarazem pociągająco i dystyngowanie. Po chwili Phillip złapał siostrę za rękę i też pociągnął ją na parkiet. Pił tego wieczoru wódkę i był w świetnym humorze. A Sarah i John całowali się gdzieś namiętnie, zupełnie jak nastolatki.

Phillip opróżnił butelkę wódki do połowy, zanim przerzucił się na piwo. Jeszcze nigdy tyle nie tańczył, zdobył się nawet na taniec z dziewczyną w seksownej koktajlowej sukience, zanim wrócił do siostry. Zauważył, że Liz adoruje jakiś włoski playboy i uznał, że musi pospieszyć na ratunek, choć wydawała się trochę rozczarowana, gdy ją od niego uwolnił.

— Co to za facet? Znasz go? — zapytał. Zbyła go wzruszaniem ramion.

— Mówi, że też przypłynął tu na jachcie. Pochodzi z Mediolanu i przed chwilą zaprosił mnie na weekend. — Dwadzieścia lat temu Liz straciłaby dla niego głowę, właśnie przez takich mężczyzn pakowała się w tarapaty, ale teraz tylko się bawiła flirtem z nieznajomym, tym bardziej że nie przyszła tu sama. Fakt, że ktoś zwrócił na nią uwagę, mile połechtał jej próżność. Nigdy nie widziała, by starszy brat był tak zaborczy, roztańczony i chyba pijany.

Kiedy o wpół do czwartej nad ranem wychodzili z klubu, zabawa trwała w najlepsze. Olivia stwierdziła, że okropnie bolą ją nogi, ale uznała, że było warto. W miarę trzeźwi pozostali jedynie John i Sarah, choć i oni wypili sporo szampana. Wspólna noc w klubie okazała się lepszą zabawą niż bal sylwestrowy. Głośni i rozbawieni weszli na pokład. Młodzi włączyli muzykę i tańczyli dalej, ale Olivia opadła z sił. Przysiadła na kanapie i miała wrażenie, że nigdy nie zdoła się ruszyć.

— Od lat się tak nie bawiłam — przyznała z uśmiechem. — I chyba trochę za dużo wypiłam — dodała niewinnie, co Phillip skwitował głośnym parsknięciem.

— Witaj w klubie, mamo. Nieźle tańczysz. — I nagle przypomniał sobie rodziców tańczących przed laty. Rzadko widywał ich razem.

Siedzieli na pokładzie jeszcze dobrą godzinę — dochodziła piąta, gdy powoli rozeszli się do kajut. Phillip upierał się, żeby zaraz popłynąć na ryby, ale brat go przekonał, że mogą poczekać do jutra.

Olivia poszła do siebie i ze smutkiem myślała o Joem, którego nie było. A ona nawet bez niego tak dobrze się bawiła, tańczyła z wnukami i piła za dużo szampana. Wspaniały wieczór, i nikt nie zauważył, że Amanda nie poszła z nimi, za to Phillip bez żony niezwykle się ożywił. Nie widziała go takiego od wielu lat.

Niezapomniany wieczór, choć nie minęła nawet połowa rejsu. Olivia położyła się na łóżku, tylko na sekundkę. Chciała zaraz wstać i przygotować się do snu, ale nie zdążyła. Zasnęła jak kamień, w ubraniu, z pantoflami na obcasach w dłoni i uśmiechem na twarzy. Rano zadzwoni do matki i wszystko jej opowie, ale najpierw musi się trochę przespać.

Rozdział 9

KOŁO POŁUDNIA SPOTKALI SIĘ NA ŚNIADANIU — wszyscy nieco zmęczeni i cisi. Olivia wyglądała zadziwiająco świeżo, ale twierdziła, że nogi bolą ją nadal. Phillip zjawił się w ciemnych okularach i zaraz poprosił o lampkę koniaku, którym w młodości leczył kaca.

— Mam chyba trociny zamiast mózgu — oświadczył, a wszyscy parsknęli śmiechem.

Amanda milczała. Od dziewiątej rano siedziała sama na pokładzie.

— Wygląda na to, że zabawa była wyborna — zaczęła uszczypliwie. Ale przecież sama zdecydowała, że z nimi nie pójdzie.

— Babcia tańczyła do upadłego — stwierdził Alex.

— Naprawdę było wspaniale — przyznała Olivia. — Poza tym, że nogi mi odpadają.

— Chyba obiecałam jakiemuś facetowi z Mediolanu, że spędzę z nim weekend — powiedziała Liz ze zdziwieniem w głosie. Przyniosła ze sobą buteleczkę aspiryny i teraz lekarstwo krążyło wokół stołu. Mimo tych porannych cierpień nikt nie żałował wczorajszych szaleństw. Ból głowy był tego wart. — Chyba utonę, jeśli wejdę do wody — mruknęła. Wolała nie myśleć, ile wypiła szampana, w pewnym momencie straciła rachubę. Carole, Alex i Sophie też nieźle się bawili, choć pili mniej niż starsi.

W końcu postanowili wypłynąć z portu i zjeść lunch na morzu.

Po południu wszyscy poczuli się lepiej i zdecydowali na morską kąpiel. Wypoczęci i odprężeni wspominali poprzednią noc, czy raczej to, co z niej zapamiętali. Nawet Olivia przyznała, że przesadziła z szampanem, a gdy po południu ponownie wyszli na brzeg, zadzwoniła do Maribelle, żeby jej o wszystkim opowiedzieć.

Maribelle zaskoczyła ją, dzień wcześniej odwiedziła ją Cass. Była w Nowym Jorku z jednym z klientów i postanowiła zobaczyć się z babką. Olivia żałowała, że córki nie ma razem z nimi, choć nie zapominała, że to Cass nie przyjęła zaproszenia. Ale ucieszyła się na wieść, że wszystko z nią w porządku.

— Nigdy nic nie wiadomo — mruknęła Maribelle, gdy Olivia wyraziła żal, że córki nie ma na jachcie. Przecież miała czworo, nie troje dzieci. Cassie to córka marnotrawna, dziecko, które wymknęło jej się z rąk i którego nie umiała odzyskać. Zawsze to czuła, choć co jakiś czas się widywały. Przepaść między nimi była już tak głęboka, że chyba nie uda jej się zasypać. — Różnie to bywa. Ludzie się zmieniają. Życie wie, jak naprawiać pomyłki — pocieszyła ją filozoficznie Maribelle, mądra z perspektywy lat, ale Olivia jej nie uwierzyła. Staruszka śmiała się, słuchając opowieści o szalonym wieczorze.

— Zachowujecie się jak banda bezwstydnych pijaków — stwierdziła, gdy Olivia opisała wydarzenia wieczoru. Jedynym, co mogło szokować bardziej niż ich wybryki, była wysokość rachunku, jaki zapłacili, ale starsza pani dostawała tyle leków uspokajających, że przyjęła spokojnie tę wiadomość.

— Masz rację, ale było nieźle. Przetańczyłam całą noc z twoimi prawnukami. — Olivia żałowała tylko jednego: że dawniej nie miała na to czasu. Czasami na starość łatwiej się zdobyć na takie szaleństwa.

Każdy chciał zamienić z Maribelle kilka słów, zapewniali, że bardzo za nią tęsknią, i obiecali niedługo znowu zadzwonić.

Tego wieczoru zjedli kolację na pokładzie, a po posiłku podnieśli kotwicę i popłynęli w stronę Korsyki. Mieli żeglować przez całą noc i Liz zrobiło się słabo na wspomnienie Cieśniny Świętego Bonifacego, ale prognozy pogody były korzystne i kapitan zapewniał, że czeka ich łagodna przeprawa. I nagle, jak grom z jasnego nieba, nie wiadomo skąd, zjawił się wicher, porywisty, gwałtowny. Morze wzburzyło się, jacht z drżeniem wznosił się i opadał w głębokie doliny fal. Młodzi siedzieli w kinie, starsi rozeszli się do kajut. Statek trzeszczał im pod nogami. Liz pierwsza zapukała do drzwi matki.

— Toniemy? — zapytała z paniką w głosie.

— Nie — zapewniła ją Olivia, musiała jednak przyznać, że nieustanne podrzucanie nie jest miłe, podobnie jak przykry głuchy odgłos, z którym statek uderzał o powierzchnię morza, ilekroć zapadał się w wodną otchłań. — To jakaś nieoczekiwana burza — tłumaczyła, sama niespokojna, choć nie dokuczała jej choroba morska. Liz była po prostu zielona.

— Mamy włożyć kamizelki ratunkowe? — wysapała, szeroko otwierając oczy.

— Jeszcze nie — odparła Olivia spokojnie. Do kajuty wszedł Phillip, wyraźnie zaniepokojony.

— Amandzie jest niedobrze. Jak myślisz, będziemy zawracać?

Znajdowali się na otwartym morzu, w połowie drogi między Sardynią a Korsyką. Według Olivii powrót stanowił kiepskie rozwiązanie, ale nie dało się ukryć, że było coraz gorzej. Statek szaleńczo tańczył na falach.

— Porozmawiam z kapitanem — zdecydowała, starając się nie okazać niepokoju.

Pojawili się Sarah i John, wkrótce do kajuty Olivii zajrzeli też najmłodsi pasażerowie. Marynarze krążyli po korytarzach, zabezpieczali drobne, kruche przedmioty, ustawiali na podłodze wszystko, co mogłoby się stłuc. Byli zajęci, ale nie przerażeni, co podróżnym dodało otuchy.

— Do diabła, toniemy — jęknęła Liz i złapała matkę za rękę.

— Naprawdę? — Carole i Sophie wymieniły spojrzenia i Carole zaczęła płakać.

— Nie, nie toniemy, gdyby sytuacja była groźna, kapitan już by nas powiadomił! — Olivia podniosła głos, żeby wszyscy ją słyszeli, bo statek coraz bardziej rozpaczliwie podskakiwał na falach. — Porozmawiam z nim — zdecydowała. Wszyscy ruszyli do sterówki, gdzie kapitan obserwował radar i ustawiał różne pokrętła. Posłał im przepraszające spojrzenie.

— Przykro mi, to mistral. Sądziłem, że uda nam się uciec, ale zjawił się wcześniej niż zwykle. — Wiatr gnał z prędkością pięćdziesięciu węzłów na godzinę, statek był zdany na jego łaskę.

— Czy coś nam grozi? — wychrypiała Liz.

— Nie, skądże. Za dwie godziny dopłyniemy do wybrzeży i będzie lepiej, chociaż czekają nas jeszcze dwa dni wiatru, ale przynajmniej nie będzie już tak rzucało.

— Jak teraz? — Na twarzy Sarah malował się niepokój.

— Nie, będzie zacznie spokojniej. Najgorzej jest w cieśninie.

— A może zawrócimy do Porto Cervo? — podsunął Phillip. Myślał o Amandzie, zamkniętej w kajucie, białej jak ściana i nękanej mdłościami.

— Skutek byłby ten sam. Podróż zajmie nam dwie godziny albo nawet więcej,

rozsądniej jest płynąć do przodu. Za dwie godziny będzie lepiej.

Olivia poprowadziła swoją gromadkę do saloniku znajdującego się na tym samym pokładzie co jej kajuta. Intendent i dwie stewardesy zaproponowali napoje i przekąski, ale nikt nie chciał jeść. Liz zniknęła, by po chwili pojawić się w kamizelce ratunkowej.

— Na wszelki wypadek — mruknęła. Śmiali się z niej, choć dla nikogo żegluga po wzburzonym morzu nie była frajdą. Nawet młodzież się denerwowała: Sarah i John byli zmartwieni, tylko Phillip i Olivia zachowali spokój.

Dopiero po trzech godzinach, u wybrzeży Korsyki, morze się uspokoiło. Nadal było wzburzone, ale wiatr trochę ucichł. W końcu rozeszli się do siebie, żeby odpocząć. Liz zapytała matkę, czy może zostać w jej kabinie, i leżała przy niej, trzymając ją za rękę, cały czas w kamizelce ratunkowej.

Rano wiatr zelżał i statkiem przestało miotać po falach. Ależ to była noc! Ci, którym udało się zasnąć, obudzili się w dużo lepszych humorach. Choć wiatr wciąż był silny, jacht płynął o wiele równiej niż kilka godzin temu. Planowali wcześniej, że na jeden dzień zatrzymają się u wybrzeży Korsyki popływać i połowić ryby, zanim zawrócą w stronę Francji, gdzie mieli spędzić resztę wakacji. Byli na jachcie od tygodnia, przepłynęli już sporą odległość. Teraz jednak postanowili darować sobie kąpiele we wzburzonym morzu. Spędzili spokojny dzień na pokładzie i wieczorem pożegnali wybrzeża Korsyki. Zmęczeni poprzednią nocą, wcześnie poszli spać, tylko Alex i Carole oglądali film. Sophie została na pokładzie, żeby porozmawiać z babką. Olivia od dawna chciała z nią zamienić kilka słów i uznała, że to odpowiednia chwila.

— Co powiesz na to, żeby po skończonych studiach pracować u mnie? Wiem, że już o tym rozmawiałyśmy, ale wiedz, że myślę o tym bardzo poważnie. Moim zdaniem, stanowiłabyś wspaniały nabytek dla firmy. A po roku czy dwóch mogłabyś poprowadzić jedną z zagranicznych filii.

Oczy Sophie rozbłysły. Od wielu lat marzyła, by pracować z babką i być trzecim pokoleniem w Factory. Nie posiadała się z radości na myśl o tym, że mogłaby sama poprowadzić jedną z filii. Wiedziała, że w ten sposób babka, pozwalając stopniowo wspinać się po szczeblach kariery, chce nauczyć ją zarządzania.

— Kiedy mogę zacząć?

— Gdy tylko skończysz studia... czyli za pół roku. Chciałam ci złożyć formalną propozycję, zanim ktoś sprzątnie mi cię sprzed nosa — odparła Olivia z uśmiechem.

— Zawsze pragnęłam pracować u ciebie, babciu. A Carole chyba wyjedzie do Los Angeles. Będzie współpracować z ojcem i macochą. Od dawna o tym mówi.

— Wiem. To jej dobrze zrobi. Musi się w końcu zdecydować. Od dawna ma ochotę z nimi zamieszkać, choć mamie pewnie będzie ciężko.

— Mama już o tym wie i nie ma nic przeciwko temu. Carole starała się przebić na scenie artystycznej Nowego Jorku, ale to nie takie łatwe. Los Angeles jest chyba bardziej odpowiednie, choć będzie mi jej brakowało — stwierdziła Sophie ze smutkiem.

— Mnie też — odparła Olivia. Cieszyła się jednak na myśl o współpracy z Sophie. W Factory zjawi się nowe pokolenie. Może pewnego dnia dołączy do nich Alex. Olivia wiązała z nim wielkie nadzieje, a Sophie to prawdziwa gwiazda. Olivia czuła, że zajdzie daleko, kiedy tylko wzmocni w praktyce umiejętności i pozna firmę od podszewki. Dziewczyna rozumiała biznes i interesowała się firmą od dziecka, zupełnie jak Olivia, która jako dwunastolatka pracowała już w sklepie z artykułami żelaznymi. I od dziecka uważała, że to najbardziej ekscytujące miejsce pod słońcem. Wiedziała, że Sophie podziela to przekonanie.

Do późna w nocy rozmawiały z wnuczką o jej marzeniach i planach, a gdy Sophie w końcu poszła spać, Olivia czuła, że podjęła ważny krok. Czas otworzyć drzwi, powitać nowe pokolenie, wpuścić młodych.

Następnego ranka obudzili się we Francji, w St. Jean Cap Ferrat, jednym z najbardziej ekskluzywnych miejsc na francuskiej Riwierze. Przed kilku laty Olivia wynajęła tu olbrzymią willę. Przy śniadaniu ożywiła się nawet Amanda. Rzucono kotwicę, pasażerowie podziwiali piękne rezydencje i plotkowali o ich mieszkańcach. Amanda chętnie słuchała o każdym z wypchanym portfelem, sprawiając wrażenie, jakby jej zdaniem inni ludzie nie byli warci zainteresowania.

Alex usłyszał o propozycji dla Sophie i czuł się trochę zazdrosny. Powiedział to przy śniadaniu. Sarah była wyraźnie niezadowolona. W jej marzeniach Alex miał pracować w fundacji dobroczynnej albo angażować się w działalność polityczną. Nie podobało jej się, że ma się zajmować Factory, i dlatego Olivia, ilekroć rozmawiała z nim o przyszłości, starała się to robić z dala od uszu matki. Alex wiele razy zapewniał babkę, że zaraz po studiach chce dostać pracę w rodzinnej firmie, i Olivia cieszyła się z tego, teraz jednak już pod koniec roku w progach Factory stanie Sophie. Liz wiedziała, że to dla córki najlepsze miejsce i że zawsze o tym marzyła. W końcu jej marzenie miało się spełnić. Alex musi jeszcze skończyć szkołę i studia, za wcześnie, by wiązać z nim konkretne plany. Sarah odetchnęła z ulgą.

Tego dnia Olivia pozwoliła wnuczce wziąć udział w porannej sesji wraz z Johnem i Phillipem. Dziewczyna miała mnóstwo świetnych pomysłów, nawet wujowie patrzyli na nią z podziwem. Dobrze, że akurat dziś brała udział w rodzinnej naradzie firmowej — chwilowo nie było żadnych problemów, a nowa linia produktów, projekt Johna, sprzedawała się wyjątkowo dobrze. Sophie nie mogła się już doczekać, kiedy dołączy do załogi.

Po spotkaniu popłynęli w stronę Cap d’Antibes i rzucili kotwicę naprzeciwko Hotel du

Cap. Było to jedno z tych niezapomnianych miejsc, które Olivia odwiedziła z Joem. Spędzili tam kiedyś cudowny weekend w części hotelu o nazwie Eden Roc. Jedzenie było wyborne, pokój wspaniały, dnie upływały im w altanie, do której podawano posiłki. W tym oto romantycznym miejscu zarezerwowała stolik na rodzinny lunch.

Podpłynęli do hotelowego molo motorówką. Niedaleko basenu, na tarasie z widokiem na morze zajadali się smakołykami. Najmłodsi wypatrzyli grupę rówieśników i żałowali, że nie mogą zostać dłużej, ale na łodzi także dobrze się bawili. Zakotwiczona w oddali „Lady Luck” stanowiła imponujący widok, a tożsamość jej pasażerów budziła powszechne zainteresowanie. W hotelu zatrzymało się sporo Amerykanów, Niemców i grupa francuskich arystokratów. Amanda przepadała za takimi miejscami. Podczas lunchu powiedziała Phillipowi, że kiedyś powinni przyjechać tu na tydzień. Nigdy o tym nie pomyślał. Odpowiadały mu mały domek w Hamptons i żaglówka, która czekała na niego w pobliskim jachtklubie. Nie musiał nikomu imponować urlopem w Hotel du Cap na południu Francji, wiedział jednak, że żona byłaby zachwycona.

Po lunchu i spacerze w hotelowym parku wrócili do portu. Motorówka odwiozła ich na pokład. Jacht powoli stawał się domem. Leniuchowali w słońcu i kąpali się w morzu, zanim podnieśli kotwicę i popłynęli z powrotem do St. Jean Cap Ferrat, gdzie zamierzali przenocować. Amanda przypomniała sobie, że byli tam jej znajomi. Zadzwoniła do nich i umówiła się z nimi na kolację. Liz także wybierała się na ląd, John i Sarah woleli spędzić spokojny wieczór na pokładzie. Olivia chciała pobyć z wnukami. Planowali potańczyć. John i Sarah tuż po kolacji poszli do siebie.

Olivia cieszyła się, że ma młodych tylko dla siebie. Przez pewien czas tańczyli do muzyki z płyt, które przywieźli ze sobą, później we czwórkę grali w Monopoly, a gdy dziewczęta poszły spać, została na pokładzie sama z Alexem. Od kilku dni wyczuwała, że coś go trapi, choć nie domyślała się, co to takiego. Kiedy zostali sami, Alex zamknął się w sobie i umilkł.

— Czy mogę ci jakoś pomóc? — Postanowiła przełamać lody i wybadać, czy zdenerwowała go propozycja, jaką złożyła Sophie. Wiedział przecież, że jest za młody. Czekało go jeszcze pięć lat nauki, zanim i on zacznie u niej pracować.

— Sam nie wiem, babciu — odparł cicho, patrząc jej prosto w oczy. Zawsze był bardzo bezpośredni, ale miała wrażenie, że coś go gnębi. — Wiele spraw jest bardziej skomplikowanych, niż się wydaje — odezwał się znowu z wahaniem.

— To prawda — przyznała z uśmiechem. — Ale skoro wiesz o tym już teraz, masz fory.

— Dasz mi słowo, że nikomu nic nie powiesz, jeśli zdradzę ci mój sekret?

— Nie powiem. — I złamałaby tę obietnicę tylko, gdyby sekret oznaczał dla niego jakieś niebezpieczeństwo, ale tego nie powiedziała. — Coś cię chyba dręczy.

— Może — zaczął ostrożnie. — Nie chcę, żeby rodzice się dowiedzieli.

Nie zabrzmiało to najlepiej.

— Dlaczego?

— Bo sobie z tym nie poradzą.

Pochlebiało jej, że miał o niej odmienne zdanie, no, ale przeżyła więcej niż John i Sarah. Byli od niej o trzydzieści lat młodsi i zawsze prowadzili bezpieczne życie pod ochroną. Olivia przeżyła więcej i więcej widziała.

— Mogę spróbować, może ja dam sobie radę. — Chciała mu pomóc, a było wręcz

oczywiste, że Alex pragnie z kimś pogadać. Nie była jednak przygotowana na to, co usłyszała.

— Babciu, jestem gejem. — Znieruchomiała, spojrzała na niego i skinęła głową. Zaskoczył ją, ale nie chciała, by choć przez chwilę pomyślał, że go potępia. Bo to nieprawda. Zdawała sobie sprawę, że odmienna orientacja seksualna w pewnym stopniu skomplikuje mu życie. Zresztą już tak jest, skoro czuł, że nie może zwierzyć się rodzicom. Nie wiedziała, skąd w nim przekonanie, że nie udźwigną tej wiadomości. Chyba za mało w nich wierzył.

— Jesteś pewien? — zapytała spokojnie. — Skąd to przekonanie? — Uśmiechnął się, słysząc naiwne pytanie, jakby wyznał jej, że ma odrę, a ona pytała o objawy, żeby się przekonać, że postawił właściwą diagnozę.

— Bo podobają mi się chłopcy, nie dziewczyny.

— No to wszystko jasne, co? — Uśmiechnęła się łobuzersko na myśl o tym, jak głupio to pytanie musiało zabrzmieć w jego uszach. — Od dawna wiesz?

— Od mniej więcej czterech lat, od trzynastego roku życia. — Wydawał się bardzo zdecydowany. — Długo się nad tym zastanawiałem, bo aż do tego roku nie miałem pewności. Ale jest w szkole taki chłopak, który mi się bardzo podoba. A na dziewczyny nigdy nie zwracałem uwagi. Mogę się z nimi tylko przyjaźnić. — Nie zapytała, jak daleko posunął się z tym chłopakiem ze szkoły. Uznała, że byłoby to niedelikatne.

— Powiedziałeś jeszcze komuś? — zapytała cicho.

— Nie. Tylko tobie.

— A dlaczego uważasz, że rodzice sobie z tym nie poradzą? Mama wykłada na uniwersytecie. Ciągle ma do czynienia z młodymi ludźmi.

— To nie to samo. W gruncie rzeczy są bardzo konserwatywni i cały czas wypytują mnie o dziewczyny. Mama myśli, że jestem jeszcze dziecinny i że bardziej interesuje mnie sport niż miłość.

Jak ślepi bywamy na rzeczy, które dzieją się obok nas, nawet pod naszym dachem, pomyślała. Sarah i John najwyraźniej nie mieli pojęcia, jaki naprawdę jest ich syn. Kochali go, ale oczekiwali, że będzie taki jak oni. Ten błąd popełnia wielu rodziców — nie widzą, jakie są ich dzieci. Ona także miała do siebie żal o Cass i ich napięte stosunki. To ironia losu, że wnuk właśnie jej postanowił się zwierzyć, właśnie jej zaufał. Alex wierzył w nią bardziej niż ona sama.

— Jak mogę ci pomóc? Mam z nimi porozmawiać?

— Nie, chciałem tylko, żeby ktoś wiedział, jak to ze mną jest. — Sensowne marzenie i wzruszało ją, że zaryzykował i odsłonił się właśnie przed nią. — Zaszokowałem cię?

— Nie — odparła szczerze i opadła na fotel. — Jest mi cię trochę żal, bo czasami będzie ci ciężko. Nie wszyscy cię zaakceptują, niewykluczone, że nie będziesz miał dzieci, a szkoda. Chyba że je adoptujesz, skorzystasz z usług zastępczej matki albo przyjaciółki. Nie ma przeszkód nie do pokonania, czasami tylko trzeba się trochę wysilić. — To wszystko chodziło jej po głowie, ale w tej chwili problemy Alexa były o wiele prostsze: jego rodzice nie mieli pojęcia, kim jest i co czuje. Był tak bardzo osamotniony. — Wiesz co, powinieneś dać im szansę i powiedzieć prawdę — stwierdziła uczciwie, ale Alex przecząco pokręcił głową.

— Dostaliby szału, szczególnie ojciec. Mama jakoś by się z tym pogodziła... sama

powiedziałaś, że ma różnych studentów, gejów też. Ale ojciec nie. Może przestałby się do mnie odzywać, może wyrzuciłby mnie z domu. — W jego słowach przebijał strach. Słyszał już takie historie o innych gejach i gwałtownych reakcjach ich rodziców. Zapamiętał je wszystkie i to wpływało na jego obecny stan ducha.

— Zapominasz o jednej ważnej rzeczy — zauważyła babka. — Oni cię kochają, a to wszystko zmienia. Jesteś ich jedynym dzieckiem.

— To tylko pogarsza sprawę — jęknął Alex z rozpaczą. — Byłoby lepiej, gdyby mieli jeszcze jednego, normalnego syna. Wszystkie ich marzenia o przyszłości skupiają się na mnie. — Temu nie mogła zaprzeczyć.

— Może powiemy im razem — podsunęła. Chciała pomóc, ale było jasne, że on nie ma zamiaru im się zwierzać, wolał powiedzieć jej.

— Może kiedyś, nie teraz. Po prostu chciałem, żebyś wiedziała. — Domyśliła się, że to ten sekret skrywał i że już kilka dni temu był o krok od wyjawienia jej prawdy. Cieszyło ją, że w końcu zdobył się na odwagę.

— Jestem zaszczycona, że mi zaufałeś — oświadczyła uroczyście. — I obiecuję, że nikomu nie powiem, choć uważam, że ty powinieneś. Zresztą może sami się domyślą.

— Nie sądzę. Są tacy zakłamani. Nie widzą tego, że dziewczyny mnie nie interesują, a wszystkich moich rówieśników tak. Powiedzmy sobie szczerze, sport nie zastąpi seksu. — Roześmiał się cicho i tym samym odpowiedział na jej niezadane pytanie o chłopca, który mu się podobał.

— Mam nadzieję, że się zabezpieczasz — stwierdziła surowo. Skoro zaczął współżycie, a wyglądało na to, że tak, musiał mieć świadomość ryzyka.

— Oczywiście. — Spojrzał na nią z ukosa. — Jestem gejem, nie głupcem.

— Przepraszam. — Uśmiechnęła się. Miała wrażenie, że tej nocy do końca wydoroślała. Najwyraźniej jej wnuk wiedział o świecie więcej niż ona. — I możesz na mnie liczyć, gdybyś mnie potrzebował, wystarczy, że zadzwonisz, zawsze możemy pogadać. — Już i tak dzwonił do niej często, czasami pisał też esemesy. — W każdej chwili. Mówię poważnie. A gdybyś kiedyś chciał, żebym porozmawiała z rodzicami, zrobię to. Ciotka Liz mogłaby jakoś przekonać ojca, zawsze jej słucha. — Czasami sama korzystała z pomocy córki. Na Johna zawsze to działało. Poza żoną tylko starsza siostra miała na niego taki wpływ.

— Dzięki, babciu. — Alex objął ją serdecznie. Wyglądał, jakby kamień spadł mu z serca, znowu stał się nastolatkiem. Ulżyło mu, gdy zdradził jej swoją tajemnicę, i ta chwila była jedną z ważniejszych w jego życiu. Babka nie krzyczała, nie zemdlała... kochała go nadal. Zobaczył jej reakcję i w jego świecie znów wszystko było w porządku. I wtedy pomyślał o czymś jeszcze, co było dla niego bardzo ważne. — Czy mimo wszystko będę mógł kiedyś u ciebie pracować? — zapytał niespokojnie.

— Oczywiście. — Dopiero teraz wydawała się zdumiona. — Dlaczego pytasz?

— Nie będzie ci wstyd, że masz w firmie wnuka geja?

— Skądże. Jestem z ciebie dumna, bez względu na twoją orientację seksualną, a kiedy skończysz studia, będę dumna jeszcze bardziej. — Ta odpowiedź chyba go zadowoliła. Kilka minut później uściskali się i poszli spać.

Leżała w łóżku i myślała o tym, co powiedział. To nie lada komplement, że zwierzył się właśnie jej. Na coś takiego nie zdobyłoby się żadne z jej dzieci. To kolejny dowód na łączącą ich więź. Teraz musi tylko wymyślić, jak Alex ma o tym powiedzieć rodzicom. Prędzej czy później muszą się dowiedzieć. Miała nadzieję, że kiedy Alex powie im prawdę, staną na wysokości zadania. Niczego innego nie spodziewała się po Johnie, swoim synu. Była właściwie pewna, że Alex ich nie docenia, czas pokaże, kto miał rację. Teraz mogła jedynie liczyć na to, że mylił się w ich ocenie, że oboje okażą mu wsparcie i miłość. Byłaby bardzo rozczarowana, gdyby stało się inaczej.

Żałowała, że nie może powiedzieć o tym Granibelle, ale obiecała dyskrecję, a zawsze dotrzymywała słowa. Przysięgła milczenie, jego tajemnica była bezpieczna.

Rozdział 10

NASTĘPNEGO DNIA OD RANA Amanda paplała o znajomych, z którymi ona, Phillip i Liz spędzili wieczór. Znała ich z Nowego Jorku, a tu bardzo jej zaimponował wynajmowany przez nich dom. Phillipowi chyba się podobało wczorajsze spotkanie, Liz też przyznała, że było miło, ale to Amanda najbardziej przeżywała wydarzenie.

Po śniadaniu powoli popłynęli w stronę St. Tropez. Morze całkiem się uspokoiło. Niedaleko Cannes, koło wyspy St. Marguerite, zrobili postój na kąpiel. To na tej wyspie przetrzymywano Człowieka w Żelaznej Masce — rzekomo królewskiego brata. Olivia opowiedziała im tę historię, jej opowieść zrobiła wrażenie na najmłodszych. John słuchał w milczeniu i jednocześnie szkicował pejzaż wyspy. Zdążył już zapełnić jeden szkicownik, a przywiózł ich kilka.

Po południu dotarli do St. Tropez, gdzie kapitan wcześniej zarezerwował miejsce na

skraju nabrzeża, bo tylko tam tak duża jednostka jak „Lady Luck” mogła zacumować. Panie chciały rozejrzeć się po sklepach i chłonąć lokalną atmosferę, zeszli więc na brzeg, ale ledwie postawili nogę na stałym lądzie, otoczyli ich paparazzi, którzy fotografowali wszystkich pasażerów dużych jachtów, wychodząc z założenia, że to ktoś ważny. Jechali za nimi na skuterach, oślepiali błyskiem fleszy. Tylko Amanda była zachwycona, pozostałych to zirytowało, choć spacerowali po jednym z najbardziej ekskluzywnych francuskich kurortów. Każdy chciał się pokazać i być zauważony w St. Tropez.

Olivia odetchnęła z ulgą po powrocie na jacht. Podczas ich nieobecności marynarze rozstawili parawany, żeby zapewnić im odrobinę prywatności, póki znajdują się w porcie.

Ze względu na wścibskich paparazzi zjedli kolację na pokładzie. Wybierali się wprawdzie do jednej z lokalnych knajpek, ale nachalność dziennikarzy zmusiła ich do zmiany planów — zamiast do restauracji, znowu pójdą do klubu nocnego. Zarezerwowali stolik w La Cave du Roy. Kapitan uprzedzał, że mogą się tam bawić gorzej niż w Billionaire, ale na miejscu okazało się, że atmosfera jest równie dobra. Tym razem pili trochę mniej.

— Poważnie, nie poznaję mamy — stwierdził Phillip, patrząc, jak Olivia tańczy z Alexem. Radziła sobie naprawdę nieźle, nauczyła się kroków podczas poprzedniej wyprawy do nocnego klubu.

Tym razem Amanda też wybrała się z rodziną. Rozczarowana tym, że nikt ich nie fotografuje, czule obejmowała Phillipa na parkiecie. Długo trwało, zanim zdołał wybaczyć jej uwagę, że nie ma jaj. Od pewnego czasu wyczuwało się chłód między nimi. Olivię bardzo to martwiło, choć od kolacji ze znajomymi w St. Jean Cap Ferrat Amanda była w trochę lepszym humorze. Czuła, że odzyskała tożsamość, że nie jest tylko częścią grupy.

Bawili się w La Cave du Roy do trzeciej, o czwartej byli już w łóżkach. Następnego dnia Olivia wstała wcześnie. Chciała odwiedzić jedną z filii Factory położoną w Draguignan, w głębi lądu. Zaprosiła na tę wyprawę Alexa, Sophie i synów. Kiedy wsiadali do furgonetki, była rześka i

energiczna, pozostali natomiast wydawali się nieco zmęczeni. Olivia miała naturę konia wyścigowego, jeśli musiała coś zrobić i gdzieś być. Szef filii, uprzedzony o ich przyjeździe, już na nich czekał. Przez dwie godziny zwiedzali sklep. Sophie towarzyszyła babce, przejęta myślą, że za pół roku zacznie pracę w firmie. Może pewnego dnia pokieruje właśnie tym sklepem? To jedna z nowszych placówek.

Później Olivia omawiała z synami to, co widzieli w sklepie i kazała im się zastanowić, co chcieliby zmienić. Na Sophie bystre obserwacje babki, której uwagi nie umknęło nic, nawet najmniejszy szczegół, zrobiły duże wrażenie. Olivia zajrzała nawet do magazynów i toalet i rozmawiała z pracownikami — po francusku. Zaimponowała tym także Alexowi. Teraz łączyła ich dodatkowa więź. Nie zdradził się ani słowem, ona też nie, ale co jakiś czas wymieniali znaczące, wymowne spojrzenia. W jej oczach widział miłość.

Starsi postanowili tego wieczoru zjeść kolację w St. Tropez, Olivia z wnukami wolała zostać na pokładzie. Trochę grali w różne gry, oglądali filmy i zajadali prażoną kukurydzę. W sali kinowej znaleźli ich pozostali. Bawili się świetnie, a Phillip po raz kolejny nie powstrzymał się od komentarza, że na rejsie matka jest zupełnie inna, i to nawet podczas rozmów o interesach. Widać było, że jest zrelaksowana i bardziej swobodna niż w domu. Zależało jej tylko na tym, by oni się dobrze czuli, a to potęgowało jego złość na myśl przeszłości, gdy poświęciła dzieciom tak mało czasu.

— Kiedy jej w końcu wybaczysz? — prychnęła Liz, kiedy to powiedział. Troje dzieci Olivii siedziało na pokładzie. Amanda, Sarah i Olivia poszły już spać.

— Może nigdy — odparł szorstko. — W dzieciństwie nie miałem matki. Ty też. Czemu tak łatwo o tym zapominasz?

— Bo moim zdaniem robiła, co mogła. Ilekroć była w domu, bawiła się z nami. No

dobra, często wyjeżdżała. I co z tego? Inni rodzice robią gorsze rzeczy. Ja zostałam w domu ze względu na córki, ale skąd mam wiedzieć, że pewnego dnia nie będą miały do mnie pretensji o coś innego? Nie da się zrobić wszystkiego dobrze. Łatwo ci ją oskarżać, bo nie masz własnych dzieci. Nikt ci nigdy nie wypomni błędów. Do końca życia pozostaniesz dzieckiem z pretensjami wobec matki. Spójrz, jak się stara. Co roku staje na głowie, żeby zapewnić nam cudowne wakacje. Robi to cały czas, a ty jej nie chcesz odpuścić. To nie w porządku.

— No proszę, proszę, znalazła się terapeutka! — żachnął się gniewnie. — Wiesz co, Liz, dzieciństwa nikt nam nie odda, a moim zdaniem, ona je zniszczyła. Przez te wszystkie lata nie miałem matki.

— Ależ nie, miałeś. Nie była idealna, ale nikt nie ma doskonałych rodziców. A kiedy teraz na nią patrzę, wydaje mi się bardzo, ale to bardzo dobra.

— Według ciebie. Ja jestem innego zdania.

— No, to ci współczuję. Nigdy nie wybaczysz ani sobie, ani nikomu innemu, póki nie zdołasz wybaczyć jej. A ty? Taki jesteś idealny? Naprawdę nigdy niczego nie spieprzyłeś?

— W każdym razie nie dzieciństwo czworga ludzi. I dlatego nie mam własnych dzieci.

— Szkoda mi ciebie — stwierdziła Liz cicho.

John nie powiedział tego głośno, ale w duszy przyznawał Liz rację. Matka co roku przechodziła samą siebie, by zapewnić im wspaniałe wakacje, widzieli też, jak świetny ma kontakt z wnukami. W jego oczach to wiele zmieniało. Zresztą nigdy nie przeżywał jej nieobecności tak mocno jak Phillip. Wystarczali mu ojciec i Granibelle, a matka w domu

stanowiła przyjemny dodatek. Dla Phillipa liczyła się tylko ona. Nigdy nie był szczęśliwy, nawet teraz. Wiecznie narzekał, w dodatku żona niechętnie okazywała mu uczucia, czego o matce nie można powiedzieć. Często jej nie było, ale ilekroć wracała do domu, dawała im odczuć, jak bardzo ich kocha. Phillip i Cass po prostu nie chcieli przyjąć jej takiej, jaką była, ani przyznać, że się stara, i wybaczyć jej błędów — nawet dziś. Według Johna, to niepotrzebne marnowanie energii. Czterdzieści lat pretensji to surowy wyrok. Matka nie zasługiwała na taką karę, zwłaszcza gdy weźmie się pod uwagę wszystko, co dla nich robiła. Rozmowa umilkła, ale Phillip nadał był zły. Uważał, że John i Liz przebaczyli matce zbyt łatwo. Cass ma rację. Gdyby nie fakt, że pracował w Factory, on także zerwałby stosunki z matką.

Następnego dnia wypłynęli z St. Tropez i zawrócili do Antibes. Tym razem nie zatrzymali się przy Hotel du Cap, rzucili kotwicę na pełnym morzu i dotarli do miasteczka motorówką, żeby pospacerować po wałach obronnych. Olivia zabrała ich taksówką do małego kościółka, który przycupnął na wzgórzu z latarnią morską, skąd rozciągał się imponujący widok na całe wybrzeże. Kościółek pod wezwaniem Notre Dame de Bon Port pochodził z XI wieku, ale pierwsza kaplica powstała już w IV wieku. Podobno działy się tu cuda. Weszli do kościółka, Olivia zapaliła świeczkę dla Joego, a później stali na zewnątrz, jedli lody i podziwiali widok.

— Jak znalazłaś to miejsce? — zapytała Sarah. Zdążyła już zrobić kilkadziesiąt zdjęć kapliczki i okolicy.

— Znaleźliśmy je razem z Joem, gdy zatrzymaliśmy się w Hotel du Cap. Zawsze chciałam tu wrócić, ale nigdy nie przyszło mi do głowy, że stanę tu sama, bez niego. — Uśmiechnęła się smutno, a Sarah delikatnie, ze współczuciem, dotknęła jej ramienia. Wszyscy umilkli i w ciszy wrócili taksówką do portu. Olivia nie powiedziała tego głośno, ale zapaliła też świeczkę w intencji Alexa, żeby jego ujawnienie się, kiedykolwiek nastąpi, przeszło gładko i spokojnie.

Wieczorem zjedli kolację w porcie i wrócili na jacht. Rano wracali do Monaco — był to ostatni dzień rejsu i zarazem urodziny Olivii. Wydawało się, że ociepliły się nawet stosunki między Phillipem i Amandą. Alex także sprawiał wrażenie szczęśliwszego niż na początku. Sophie otrzymała obietnicę pracy, która będzie na nią czekała, kiedy skończy studia. A Liz zaraz po powrocie do domu zadzwoni do agenta w sprawie książki, w którą uwierzyła jej matka. Olivia poświęciła im cały swój czas i sama też świetnie się bawiła. Co roku najcudowniejszym

prezentem urodzinowym były te wspólne wakacje.

Dzięki jej umiejętnościom organizatorskim i starannemu planowaniu następnego dnia wszystko udało się znakomicie. Rano dopłynęli do Monako, przy śniadaniu wszyscy złożyli Olivii życzenia, a potem gawędzili beztrosko. Lunch zjedli na pokładzie i wypłynęli na morze, żeby się wykąpać, Phillip i John wybrali się na ryby, a Olivia po raz ostatni wsiadła z Alexem na skuter wodny. Później młodzi po raz kolejny wskoczyli na banana. Wieczorem zawinęli do portu i zjedli uroczystą kolację na cześć jubilatki, z kawiorem, homarami, sufletami i tortem. Później wybrali się do kasyna, tylko Olivia i Alex zostali na pokładzie i grali w remika, a następnie dołączyli do pozostałych w klubie nocnym Jimmyz i tańczyli do trzeciej nad ranem. Do czwartej wspominali tegoroczne wakacje. Personel jachtu spakował ich bagaże, byli więc gotowi do drogi. Do południa wszyscy zejdą z pokładu. Według Olivii, były to najcudowniejsze dwa tygodnie jej życia. Wszyscy przyznawali jej rację, ściskali się, ponownie składali jej życzenia i w końcu szli pod pokład, by spędzić na jachcie ostatnią noc.

Tego wieczoru po raz kolejny rozmawiała z Alexem o jego problemach z rodzicami i po raz kolejny namawiała go, by powiedział rodzicom, że jest gejem. A on znów jej tłumaczył, że go nie zrozumieją i że nie chce ryzykować. Olivia myślała o nim, kładąc się spać. Ale rozważała też wspaniałe chwile tego rejsu. Kiedy zejdą z pokładu, wszyscy wrócą do domu, a ona poleci do Londynu, żeby obejrzeć tamtejszą filię. Od pół roku trwał remont sklepu i była ciekawa, jak wygląda efekt. Był to pierwszy sklep Factory w Europie i zawsze miała do niego szczególną słabość.

Rano po raz ostatni wspólnie zasiedli do śniadania. Pierwsi pożegnali się Phillip i Amanda, która nie mogła się już doczekać powrotu do pracy. John, Sarah i Alex postanowili spędzić weekend w Paryżu. Liz i dziewczęta leciały prosto do Connecticut, gdzie Carole będzie się pakować przed wyjazdem do Los Angeles — wkrótce zacznie pracować z ojcem i macochą. Ojciec zadzwonił do niej z propozycją podczas rejsu i Carole zgodziła się chętnie.

W południe Olivia sama schodziła z pokładu. Zanim wsiadła do wynajętego samochodu, którym miała dotrzeć na lotnisko, obejrzała się, by jeszcze raz spojrzeć na jacht, który dał im tyle radości. Z ciężkim sercem odprowadzała wzrokiem smukłą sylwetkę łodzi. W jej głowie kłębiły się niezliczone pytania, wynik dwóch tygodni spędzonych z rodziną. Co z Phillipem i Amandą?

Z Alexem? Z Liz i jej książką? Przez kilkanaście dni uczestniczyła w ich życiu, teraz musiała wrócić do nomadycznej rzeczywistości. Leciała do Londynu.

Na nicejskim lotnisku zgłosiła się na stanowisku British Airways i godzinę później weszła na pokład samolotu. Już wcześniej, czekając w saloniku dla VIP-ów, wysłała do wszystkich wiadomości tekstowe. Pisała, że za nimi tęskni i że tak jej było dobrze. Alex odpisał natychmiast. Liz i jej córki były już w samolocie, podobnie jak Phillip i Amanda. A potem i ona musiała wyłączyć telefon, gdy samolot wzbijał się w powietrze. Była nadal smutna, gdy wylądowała na Heathrow i gdy szofer wiózł ją do hotelu Claridge. Zatrzymała się w tym samym co zawsze apartamencie, pełnym pastelowych tkanin i kwiatów.

Dźwięk telefonu ją zaskoczył. Chciała właśnie zamówić coś do jedzenia, zanim pojedzie obejrzeć sklep. Zdziwiła się, bo w słuchawce usłyszała głos Petera Williamsa.

— Chciałem się tylko upewnić, że bezpiecznie dotarłaś do Londynu. Jak rejs? — Wydawał się zadowolony, że z nią rozmawia, a i jej znajomy głos sprawił przyjemność. Czuła się samotna.

— Było cudownie, brak mi słów, by to opisać, i naprawdę nie mam ochoty czekać cały rok, zanim znowu pojadę z nimi na wakacje.

— Czułem się podobnie, gdy moje dzieci wyjeżdżały z Maine. To nie to samo, kiedy nie ma ich pod jednym dachem. Ale cieszy mnie, że mogę je zabierać do różnych zakątków świata.

Jego słowa wiernie oddawały jej odczucia.

— Pewnie tak wygląda odwyk — mruknęła i spojrzała przez okno hotelowego pokoju. Tęskniła już za dziećmi i wnukami i nagle zaintrygowało ją, czy oni czuli się tak samo, gdy byli mali, a ona wyjeżdżała; czy im też wydawało się, że ktoś żywcem wyrywa im serce z piersi? Jeśli tak, to zasłużyła na swoje obecne cierpienia.

— Przyjmij najlepsze życzenia, co prawda spóźnione o jeden dzień. Pewnie bardzo wesoło świętowałaś urodziny z dziećmi.

— Owszem. Tańczyliśmy do trzeciej nad ranem, a na Sardynii nie spaliśmy do piątej.

— W takim razie jesteś chyba o wiele młodsza ode mnie — stwierdził ze smutkiem. — Ostatni raz nie spałem do szóstej w dniu, w którym rodził się mój syn.

— Ja też. Ale na tańce wybrałam się z wnukami. Wnuki dodają energii.

— Na szczęście moje są zbyt małe, żeby chodzić na tańce, a kiedy dorosną, będę pewnie siedział w domu opieki na wózku inwalidzkim.

— Oby nie — odparła ze śmiechem.

— Nie chciałbym zaczynać od złych wieści, ale w prasie znowu aż się gotuje w związku z kwestią wykorzystywania pracy dzieci w naszych fabrykach w Azji.

— Wiem. Dwa dni temu dostałam z biura informację na ten temat i prosiłam, żeby zawiadomili też ciebie. Czy prasa wie coś, o czym my nie mamy pojęcia? — Wydawała się

zmartwiona. Podczas rejsu starała się o tym nie myśleć, ale był to temat od zawsze bliski jej sercu i chciała być przygotowana na wypadek, gdyby szykowały się większe zmiany. Wywiad, którego udzielała przed wyjazdem, wypadł dobrze, ale z prasą nigdy nic nie wiadomo. Oboje wiedzieli, że opinia publiczna w każdej chwili może się zwrócić przeciwko nim.

— Nie, myślę, że szukają czegoś po omacku, liczą, że w mętnej wodzie zawsze coś wypłynie na wierzch. Chyba nie mają nic nowego. W krajach azjatyckich prawa człowieka zawsze będą sprawą sporną, ale nie ma żadnych dowodów, że w naszych fabrykach dzieje się coś złego.

— Wolałabym mieć całkowitą pewność.

— Wiem, jesteśmy pewni tak, jak to możliwe. Jeśli coś się zmieni, dam ci znać. Jak długo zostaniesz w Londynie?

— Do jutra.

— Ja też jutro wracam do Nowego Jorku. Zobaczymy się w pracy w przyszłym tygodniu. Dobrego lotu.

— Dzięki. To miło, że zadzwoniłeś. — Po przyjeździe do Londynu naprawdę zaczęła jej doskwierać samotność. Powrót do rzeczywistości bez dzieci był bardzo bolesny. Zatęskniła nawet za Joem, znajomy głos Petera w słuchawce niósł ukojenie. — Chciałam zobaczyć, co z remontem londyńskiego sklepu.

— Domyśliłem się. Mam nadzieję, że powrót do rzeczywistości nie będzie zbyt brutalny.

— Ja też. Baw się dobrze.

— Dzięki. — Rozłączyli się i Olivia zamówiła zupę do pokoju, choć nie była głodna. Bez dzieci nic jej nie smakowało.

Godzinę później wyruszyła do sklepu. Na widok znajomego budynku ścisnęło jej się serce, przez całe popołudnie oglądała zmiany i rozmawiała z nowym menadżerem placówki. Następnego dnia miał jej pokazać nowe magazyny za miastem, a potem czekał ją już powrót do Nowego Jorku.

Wieczorem w hotelu była tak zmęczona, że nie miała siły jeść. Właśnie skończyła siedemdziesiąt lat. Do tej pory starała się przymykać oko na swój wiek, zwłaszcza że sama do końca nie mogła weń uwierzyć, ale tym razem czuła się tak, jakby miała co najmniej sto lat. Marzyła o jednym — o powrocie na jacht i rozpoczęciu rejsu od nowa. Albo żeby mogła cofnąć film do początku, do początku życia, i nakręcić go jeszcze raz, inaczej. Tyle że tego filmu nie da się cofnąć, musi brnąć dalej i robić wszystko jak najlepiej, bo dalszy ciąg historii leży w rękach Sophie, Alexa i ich dzieci, a ona jest tylko ogniwem łańcucha. Razem z Joem coś zaczęli, coś stworzyli, a pociągną to dalej ich wnuki i prawnuki. Teraz mogła tylko iść przed siebie i budować imperium dla nich. Nic innego jej nie zostało.

Rozdział 11

DOM W CONNECTICUT POWITAŁ LIZ taką pustką i ciszą, że poczuła nadciągającą depresję. Podobnie jak Olivia uwielbiała towarzystwo dzieci i cierpiała, że nie ma ich przy sobie. Zajrzała do pustej lodówki, zrobiła sobie zupę z proszku, otworzyła walizkę i postanowiła iść spać. Zadzwoniła do córek — obie umówiły się z przyjaciółmi, Carole w Nowym Jorku, Sophie w

Bostonie. Po urlopie wróciły do ciekawszej rzeczywistości niż ona. Ją czekało jedynie pranie. Leżąc w łóżku z kubkiem zupy pod ręką, pomyślała o maszynopisie w torbie. Wyjęła go, przejrzała ponownie i od razu znalazła tuzin fragmentów, które chciałaby zmienić. Po raz kolejny zadawała sobie pytanie, czy to przypadkiem Sarah nie miała racji, może matka chwaliła powieść, by sprawić jej przyjemność. Ponownie ogarnęły ją wątpliwości.

Ze względu na zmianę czasu położyła się wcześnie i o szóstej rano obudziła się rześka i wyspana. Znowu zabrała się do maszynopisu. Nadal nie wiedziała, czy starczy jej odwagi, by zadzwonić do agenta, i o dziewiątej była już kłębkiem nerwów. Zdecydowała już, że poczeka z tym do jutra, ale otrzeźwiła ją wiadomość od matki: „Dzwoniłaś już do agenta? Zrób to! Książka jest świetna. Kocham cię, mama”. Uśmiechnęła się, czytając te słowa. O dziesiątej z zaciśniętymi zębami zadzwoniła.

Spodziewała się usłyszeć znajomy głos, zaskoczył ją więc brytyjski akcent w słuchawce.

— Czy mogę mówić z Charlesem Halpernem? — zapytała uprzejmie, a w głosie z brytyjskim akcentem pojawiło się to samo zdumienie, które słyszała u siebie. Odpowiedział dopiero po dłuższej chwili.

— Nie. Zmarł dwa lata temu. Tu Andrew Shippers. Kiedy zachorował, sprzedał mi agencję. Czym mogę służyć?

Niespodziankom nie było końca.

— Nazywam się Elizabeth Grayson. Pan Halpern mnie reprezentuje... to znaczy, reprezentował. — Zadzwoniłam, bo... no, w sprawie... książki.

— Nie wydaje się pani do końca przekonana, pani Grayson. Czy na pewno chodzi o

książkę? — zapytał żartobliwie, a ona poczuła, że się czerwieni. Było trudniej, niż sądziła, tak bardzo się denerwowała, nie potrzebowała do tego śmierci agenta i kogoś innego na jego miejscu.

— Właściwie nie jestem pewna, no, czy to jest książka. Sama nie wiem, co to jest. Chciałam mu to pokazać.

— Rozumiem — odparł nowy agent, choć wcale nie rozumiał. A przecież naprawdę Liz nie wiedziała, czy napisała książkę dla dzieci, czy dla dorosłych, czy to fantastyka, czy coś, co mieści się między podziałami. — Zechce mi pani to pokazać? — Nie chciała, ale teraz niegrzecznie byłoby się wycofać.

— Wie pan, właściwie to taka dziwna książeczka fantasy. Moja bratowa, która wykłada literaturę na uniwersytecie Princeton, uznała, że jest beznadziejna. Za to matka była nią zachwycona. Ciąg le powtarzała, że muszę do pana zadzwonić. No i dzwonię. To znaczy przypuszczałam, że dzwonię do Charliego Halperna, nie do pana, ale skoro teraz jest to pan, pewnie nie zechce mnie pan reprezentować? — Wydawała się okropnie zagubiona.

— Skoro pan Halpern był pani agentem, a ja odkupiłem od niego firmę, mogę to zrobić, jeśli pani chce. Oczywiście zrozumiem, jeśli zwróci się pani do kogoś innego, przecież nie ma pani wobec mnie zobowiązań.

— Dziękuję. — Sama nie wiedziała, co robić. Była przerażona.

— Z całym szacunkiem dla szanownej bratowej, wykładającej literaturę na uniwersytecie Princeton, intelektualiści zwykle nie mają pojęcia o prozie komercyjnej. Niewykluczone, że to pani mama ma rację.

— Ona też tak mówiła. O intelektualistach.

— No właśnie. Kiedy chciałaby pani do mnie przyjść? Dzisiaj po południu mam trochę czasu.

— Ja... No cóż... — Nie przypuszczała, że tak szybko zaproponuje spotkanie. — Wczoraj wróciłam z Europy i muszę zrobić pranie. — Nie mieściło jej się w głowie, że mówi takie bzdury, ale posłużyłaby się każdą wymówką, byle nikt nie czytał jej książki, zwłaszcza ktoś, kto być może oceni ją równie negatywnie jak Sarah. Po chwili jednak zebrała się na odwagę i postanowiła, że pojedzie do miasta, żeby się z nim spotkać. — Tak, dobrze. O której?

— O czwartej? A może to za wcześnie?

— Nie, bardzo dobrze. Będę... Ojej, a może zmienił pan siedzibę?

— Nie, nadal pracujemy w tym samym miejscu. Do zobaczenia o szesnastej, pani Grayson — zakończył oficjalnie.

— Liz, proszę mówić mi Liz.

— Dobrze, Liz, a zatem do zobaczenia po południu.

Czuła się jak idiotka, gdy w głowie odtwarzała sobie tę rozmowę. Z jękiem wślizgnęła się pod kołdrę. Wszystko okazało się trudniejsze, niż sądziła, zwłaszcza że w sprawę włączył się nieznajomy.

O pierwszej wstała, wzięła prysznic, włożyła dżinsy i sandały, o wpół do trzeciej wsiadła z maszynopisem do samochodu i ruszyła do miasta. Gdy podjechała pod dawną siedzibę agencji Charliego Halperna dziesięć minut przed czasem, czuła, że jej żołądek zbił się w ciasną kulę. Z trudem oddychała. Zaparkowała, odczekała dziesięć minut, wjechała windą na górę, cały czas zastanawiając się, jaki też jest nowy agent. Charlie był po siedemdziesiątce i odnosił się do wszystkich z ojcowską troską, co jej bardzo odpowiadało. Jego następca wydawał się dorosły, a przez brytyjski akcent sprawiał wrażenie osoby sztywnej i oficjalnej. Liz była przekonana, że książka nie przypadnie mu do gustu. Pewnie nie był miłośnikiem fantasy, a jeśli od razu miał wolny czas tego samego dnia, gdy do niego zadzwoniła, pewnie jest też kiepskim agentem.

Weszła do holu niewielkiego biura przy Madison Avenue, gdzie mieściła się agencja. Charlie zatrudniał wiekową sekretarkę, z którą, jak podejrzewała Liz, również sypiał, ale ona także zniknęła.

Liz przycupnęła w poczekalni. Po chwili do pomieszczenia wszedł mężczyzna w dżinsach, świetnie skrojonej koszuli w paski i starannie wypolerowanych butach. Był mniej więcej w tym samym wieku co ona i tak przystojny, że Liz nie wiedziała, co powiedzieć. W milczeniu kuliła się na krześle, tuląc maszynopis do piersi.

— Elizabeth Grayson, prawda? — zaczął grzecznie. — Liz. — Gestem zaprosił ją do środka. Nie była w stanie się ruszyć, siedziała na krześle jak przymurowana ze strachu. Zrozumiał, że nie będzie lekko. — A więc to jest tekst, który nie spodobał się szanownej bratowej? Chętnie go przejrzę. — Liz wstała i w milczeniu weszła za nim do gabinetu. Zauważyła, że pomieszczenie odmalowano i wyremontowano. Na ścianach wisiały obrazy przedstawiające angielskie sceny myśliwskie, mężczyzna zasiadł za staroświeckim, masywnym biurkiem. Wskazał jej wygodny skórzany fotel po przeciwnej stronie biurka. Jest za przystojny na agenta, pomyślała. To pewnie oszust, playboy, któremu się nudzi. Patrzyła podejrzliwie, jak wyciąga rękę po maszynopis. Nagle zrozumiała, że wydaje mu się pewnie strasznie znerwicowana.

— Przepraszam, po prostu dziwnie się czuję, mając do czynienia z kimś nowym — wykrztusiła i w końcu podała mu teczkę. Po podróży do Europy w bagażu podręcznym wydawała się nieco sfatygowana, ale agentowi to chyba nie przeszkadzało, od razu zaczął przeglądać tekst.

— To oczywiste. Czy Charlie sprzedał dużo pani prac? — zapytał otwarcie.

— Tylko nowelki, trochę wierszy. Napisałam dwie powieści, ale były kiepskie.

— To też opinia bratowej? — zapytał z uśmiechem. Wydawał się bardzo brytyjski i chyba wszystko go bawiło.

— Nie. Charlie stwierdził, że stać mnie na więcej, i miał rację. Sama nie wiem, co myśleć o tej książce. Matka pewnie nie chciała sprawiać mi przykrości.

— Być może. Przeczytam to i powiem pani, co o tym sądzę. Proszę zapisać mi swój numer telefonu i adres mejlowy, nie będę musiał szperać w aktach Charliego. Moja asystentka jest chora.

Zapisała swoje dane kontaktowe i nie bardzo wiedziała, co dalej. Bała się, że uznał ją za osobę stukniętą, i tego, co powie o jej książce. Na pewno Sarah miała rację.

— A może bratowa jest po prostu zazdrosna — dodał. — Szczególnie, jeśli książka jest dobra. — Starał się dodać jej otuchy, dostrzegł, jak bardzo jest zdenerwowana.

— Nie wiem. Zobaczymy, co pan powie.

— Z największą przyjemnością. — Kiedy się uśmiechał, wyglądał, jakby przed chwilą zszedł z okładki pisma. Po co został agentem, z takim wyglądem mógłby grać w filmie. Przypominał Hugh Granta, ale był od niego przystojniejszy.

— Od dawna jest pan agentem? — zapytała zduszonym głosem, który w jej uszach brzmiał jak skrzek.

— Przez piętnaście lat pracowałem w agencji Richarda Morrisa w Anglii, a potem postanowiłem przeprowadzić się do Stanów i spróbować na własną rękę, jak dotąd z sukcesem. Charlie miał wielu dobrych klientów, a ja w ciągu dwóch lat dodałem kilku nowych. Szkoda, że się do tej pory nie znaliśmy, nie mogę się już doczekać, kiedy przeczytam tę książkę.

— Bardzo dziękuję, panie... panie Shippers...

— Andrew. — Posłał jej ten olśniewający brytyjski uśmiech. Wstała z fotela, żeby wyjść. — Wkrótce porozmawiamy o pani książce.

— Właśnie zaczęłam ją redagować — odparła niespokojnie.

Wyprowadził ją z gabinetu i przytrzymał drzwi. Zbiegła po schodach, nie chciała czekać na windę, zatrzymała się dopiero na Madison Avenue z wyrazem oszołomienia na twarzy. Wróciła do samochodu i zaraz wysłała matce wiadomość.

„Zrobiłam to. Właśnie wyszłam od agenta. Nowego, bo stary umarł. Brytyjczyk.

Zostawiłam mu książkę. Do zobaczenia wkrótce. Całusy. Liz”.

Głęboko zaczerpnęła powietrza i zadzwoniła do obu córek. Carole kupowała kartony, potrzebne do zapakowania rzeczy przed przeprowadzką do Los Angeles, Sophie w Bostonie szykowała się na zajęcia. Liz nie miała nic do roboty i musiała wracać do domu.

Jadąc do Connecticut, wmawiała sobie, że książka nie ma dla niej żadnego znaczenia. Jeśli nie spodoba się agentowi, po prostu prędzej czy później napisze coś nowego. On jest za przystojny. Nie potrzebuje agenta o wyglądzie gwiazdora filmowego. Nie mogłaby się skupić.

Wróciła do domu, rozpakowała do końca walizkę, trzy razy nastawiała pralkę. Poszła do sklepu, usmażyła sobie omlet i przygotowała sałatkę na kolację. Ten posiłek bardzo się różnił od wyszukanych dań, podawanych na jachcie. Strasznie trudno było jej wrócić do rzeczywistości. Czuła się jak Kopciuszek w chwili, gdy karoca znowu stała się dynią, a lokaje myszami. Zasnęła o dziewiątej, ubrana, przy zapalonym świetle, i obudziła się dwanaście godzin później, a raczej zbudził ją dzwonek telefonu. W pierwszej chwili miała wrażenie, że wciąż jest na jachcie, ale rzeczywistość ogarnęła ją z pełną siłą. Jest w domu.

— Dzień dobry. Mam nadzieję, że nie dzwonię zbyt wcześnie. — Andrew Shippers.

— Nie, skądże. Zazwyczaj wstaję wcześniej, ale jeszcze się nie przyzwyczaiłam do zmiany czasu. Już nie śpię.

— Mam dobre wieści. Twoja bratowa nie ma o literaturze zielonego pojęcia, za to twoja matka, tak. W nocy przeczytałem twoją książkę. To arcydzieło, kapryśne, cudowne, wspaniałe cacko, najlepszy kawałek prozy, jaki czytałem od dawna.

— Tak? Tak? — Bała się, że zaleje się łzami, mówienie przychodziło jej z takim samym trudem jak poprzedniego dnia, ale tym razem śmiała się, a po jej policzkach spływały łzy radości. Naprawdę, nawet nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo jej na tym zależało, a słowa Andrew były jak wspaniały prezent, jak wielka wygrana na loterii. Chciało jej się krzyczeć ze szczęścia. — O Boże... Podobało ci się?

— Podobało? Nie. Jestem zachwycony, a jeśli nie zechcesz, żebym cię reprezentował, będę cię nękał, aż się zgodzisz. Muszę sprzedać tę książkę.

— O Boże — powtórzyła. — Tak, sprzedaj ją. I reprezentuj mnie. Naprawdę sądzisz, że ktoś ją kupi?

— Jestem tego pewien. Prześlij mi zapis cyfrowy, od razu pokażę to, komu trzeba. Tylko jedno może zwolnić bieg sprawy: wiele osób jest jeszcze na wakacjach, ale za kilka tygodni wszyscy wrócą.

Mam już na myśli kilku wydawców, którzy moim zdaniem będą chcieli to opublikować.

— Chyba zemdleję — wykrztusiła.

— O nie, weź się w garść, a za kilka dni się odezwę.

— Dziękuję, bardzo dziękuję, panie... e... Andrew... bardzo, bardzo ci dziękuję! Powodzenia przy sprzedaży!

Zastanawiał się, czy zawsze jest taka nerwowa, czy może chodzi tylko o niego i o tę książkę. Wyczuwał, że to bardzo osobiste dzieło, słowa płynęły prosto z serca. Był przekonany, że uda mu się dobrze sprzedać powieść. Od wielu miesięcy, ba, nawet lat, nie miał do czynienia z czymś, co zrobiłoby na nim równie wielkie wrażenie.

Liz odłożyła słuchawkę i zadzwoniła do matki na komórkę. Według jej obliczeń, Olivia powinna wrócić do Nowego Jorku wczoraj wieczorem. Nie myliła się. Matka był już w gabinecie i przeglądała dane statystyczne. Odebrała po pierwszym dzwonku.

— Mamo, spodobało mu się, i to bardzo...

— Komu? — W pierwszej chwili Olivia nie wiedziała, o co chodzi, ale zaraz zrozumiała. — Naprawdę? Agentowi? Co powiedział?

— Że miałaś rację. Że to jest świetne. Uważa, że można to sprzedać. Nie chce, żebym cokolwiek zmieniała.

— Bardzo się cieszę. I jestem z ciebie bardzo dumna.

— Dzięki, mamo. Jak podróż?

— W porządku. Tęsknię za wami. Wróciłam wczoraj. A wy?

— Cudownie. Sprzedam książkę. — Ledwie to powiedziała, uświadomiła sobie, że to kolejny powód do zmartwień. A jeśli agent się myli i nikt nie zechce kupić powieści?

— Musimy to uczcić — zaproponowała Olivia.

— Dopiero kiedy ktoś to kupi.

Rozmawiały jeszcze przez kilka minut, potem Olivia musiała przyjąć telefon z Europy — sklep w Madrycie przechodził remont. Poprzedniego dnia hydraulicy źle umocowali rurę i zalało cały sufit.

— Zadzwonię za kilka dni — obiecała Liz i się rozłączyła. Zdecydowała, że pojedzie na Long Island, do Maribelle, i opowie jej o książce. Potem zadzwoniła do córek. Bardzo za nimi tęskniła, a wiedziała, że będzie jeszcze gorzej, gdy Carole przeniesie się do Los Angeles — zamieszka tak daleko od niej. Ale co tam, miała nowego agenta, który jest zachwycony jej powieścią. Z radości zatańczyła na środku pokoju.

Ciągle w świetnym nastroju po południu pojechała do babki. Maribelle powitała ją na słonecznym patio. Rozmawiała z dwiema starszymi paniami i wszystkie trzy śmiały się serdecznie. Maribelle zabawiała je anegdotami. Zdumiona podniosła wzrok i rozpromieniła się na widok Liz. Przedstawiła wnuczkę przyjaciółkom, a potem zaprowadziła ją do gustownie urządzonego saloniku. Choć miała własny apartament, większość dnia spędzała razem z innymi mieszkańcami. Wybrała ten ośrodek, bo kiedy chciała, miała towarzystwo, a gdy pragnęła samotności, kryła się u siebie. Zazwyczaj jadała we wspólnej jadalni. Nie chciało jej się gotować, zresztą nigdy za tym nie przepadała. Gotowała dla wnuków, gdy byli mali, ale Olivia szybko zatrudniła kucharkę. Uważała, że matka pomaga jej tak bardzo, że nie musi dodatkowo pracować w kuchni.

W dziecięcych wspomnieniach Liz Granibelle gotowała same pyszności — spaghetti z klopsikami z sosem ze słoika, hamburgery, pieczeń rzymską i tosty. Dopiero kiedy dorosła, zdała sobie sprawę, że pod względem kulinarnym babka wiedziała równie mało jak ona, a może nawet mniej, miała za to inne, imponujące zalety: bystry umysł, gorące serce, fantastyczne poczucie humoru

i bezgraniczne oddanie: córce, zięciowi i wnukom. Liz nie przypominała sobie, by kiedykolwiek Granibelle była zła. Zawsze umiała wszystko wytłumaczyć, stawiała rozsądne wymagania i nie tolerowała tylko jednego — kiedy niegrzecznie odnosili się do siebie i krytycznie wyrażali o matce, którą i ona, i ich ojciec przedstawiali zawsze jako nadzwyczajną osobę. Nieraz ich to irytowało.

— Lizzie! — Serdecznie objęła i uściskała wnuczkę. — Przyjechałaś taki kawał z Connecticut, żeby się ze mną zobaczyć?

— Oczywiście! Stęskniłam się za tobą! — odparła szczerze. Zawsze tęskniła za babką, ważniejszym fundamentem jej życia, jedną z trojga ukochanych rodziców.

— Co za wspaniały rejs! Mama mi wszystko opowiedziała. Dzwoniła prawie codziennie. Żałuję, że nie było mnie z wami, kiedy wybraliście się na tańce! — Babka zawsze uwielbiała tańczyć i robiła to do dziś, choć na pewno nie w nocnych klubach, takich jak Billionaire czy Jimmyz. Za to zwykle tańczyła całą noc na ślubach swoich wnuków. Była szczęśliwa, kochała zabawę i wszędzie widziała dobro. Olivia odziedziczyła po niej optymizm, ale też upór i wytrzymałość swojego ojca.

Nawet w wieku dziewięćdziesięciu pięciu lat Maribelle wyglądała elegancko, ze śnieżnobiałymi włosami, jak u córki, choć osiwiała jeszcze wcześniej niż ona, przed trzydziestką, podobnie jak jej matka. Żadne z wnucząt nie odziedziczyło tej cechy. Te białe włosy sprawiały, że wyglądała jak dobra wróżka, wrażenie potęgowały jeszcze błyszczące niebieskie oczy, gładka cera, piękne dłonie, uśmiech i zawsze staranny ubiór. Kiedy była młodsza, miała niewyczerpany zapas sił, wspinała się z chłopcami na drzewa, pomagała dzieciom w lekcjach, pielęgnowała je, gdy chorowały. Nigdy nie zajmowała się nimi opiekunka, o wszystko dbała Granibelle.

Właściwie czas zatrzymał się dla niej, zostawił ją taką, jaka była, gdy miała pięćdziesiąt-sześćdziesiąt lat. Od tego czasu prawie się nie zmieniła. Owszem, była coraz drobniejsza, coraz bardziej krucha, ale nadal emanowała energią, zwinna i sprawna. Gdyby jej na to

pozwalano, sama sprzątałaby swój apartament. Do dziś zachowała jasność myśli i udzielała rozsądnych rad, ilekroć ją o to prosili.

Była praktyczna, rzeczowa i wielkoduszna. Codziennie czytała gazety i wszystko, co wpadło jej w ręce, po osiemdziesiątce zapisała się na kurs komputerowy. Nie było w niej nic staroświeckiego — poza zasadami. Miała bowiem jasno określony system wartości, ale potrafiła też patrzeć na świat i jego problemy ze zdrowym rozsądkiem. Radziła im, by zawsze wybierali najrozsądniejsze wyjście, które przyniesie jak najmniej szkód ludziom zaangażowanym w daną sprawę.

Dobrze wiedziała, że życie to obraz z wielu odcieni szarości, że czasami trzeba iść na ustępstwo. Nie osądzała i uczyła dzieci, że najważniejsze to wybaczać. Sama także kierowała się tą zasadą. Nie nosiła długo urazy wobec tych, którzy ją skrzywdzili lub zawiedli. Nie była też głupia, dzieciom nigdy nie udało się jej wyprowadzić w pole.

— Było wspaniale, babciu — stwierdziła Liz. Usiadła koło niej w saloniku i zerknęła na herbatę w srebrnym imbryku. — A ty co porabiałaś?

— Wczoraj grałam z przyjaciółmi w pokera i wygrałam dwadzieścia dolarów — oznajmiła z błyskiem w oku Maribelle i zachichotała. — W zeszłym tygodniu byłam w Nowym Jorku na cudownym koncercie Mozarta, szkoda tylko, że pojechałam sama. — Olivia zamawiała dla matki samochód z szoferem, ilekroć Maribelle chciała gdzieś wyjść. — Moi przyjaciele nie przepadają za muzyką klasyczną. — Podobnie jak wnuki, może z wyjątkiem Phillipa. — Raz wpadła do mnie Cass. Moim zdaniem, jest strasznie chuda, ale wydaje się szczęśliwa. Przywiozła mi najnowsze płyty swoich klientów, niektóre są naprawdę dobre.

Starsza pani lubiła też karty i hazard, czasami organizowała wypady do Atlantic City z przyjaciółmi z rezydencji. Nie nudziła się i wiecznie knuła jakieś psoty.

— Prędzej czy później cię stąd wyrzucą, bo robisz tu kasyno — ostrzegła Liz ze śmiechem.

— Przymykają na to oko — zapewniła babka. — We wtorki grywam w brydża z dyrektorem. I wtedy Liz powiedziała jej o książce, nowym agencie i o tym, jak ocenił jej pracę.

— Sarah nie ma pojęcia o niczym innym niż to, czego uczy. W zeszłym roku poleciłam jej trzy książki i żadna jej się nie spodobała. To chyba dobry znak, że skrytykowała twoją — stwierdziła Granibelle rozsądnie. — Ale Olivia była zachwycona. Musisz mi ją przesłać, ściągnę sobie z poczty.

Liz patrzyła na nią z niedowierzaniem. Miała wrażenie, że rozmawia z rówieśniczką, Maribelle lubiła najnowsze gadżety.

Spędziły razem dwie urocze godziny, plotkowały, rozmawiały o rejsie i w końcu Maribelle powiedziała, że Olivia wybiera się do niej w sobotę.

— Bardzo ciężko pracuje, ale chyba dzięki temu będzie wiecznie młoda. Nie trzeba zwalniać, bo wtedy zwalnia też umysł. O czym teraz napiszesz? — zapytała ciekawie. Liz jeszcze się nad tym nie zastanawiała. Trzy lata szykowała się do tej powieści, choć tak naprawdę napisała ją w ciągu sześciu tygodni. Granibelle nigdy nie leniuchowała, ani fizycznie, ani intelektualnie. Była dla nich wszystkich przykładem do naśladowania i Liz wiedziała, że pod pewnymi względami jej matka jest taka sama. Nie zwalniała tempa, już od wielu lat. Jako siedemdziesięciolatka niczym nie różniła się od siebie sprzed dziesięciu czy dwudziestu lat — zupełnie jak Maribelle. Żadnemu z trójki jej dzieci nie mieściło się w głowie, że Olivia ma już siedemdziesiątkę. W czasie rejsu starała się o tym nie wspominać, po prostu świętowali kolejne urodziny. Olivii nie podobała się ta liczba, choć z pewnością nie wyglądała na swój wiek. A już na

pewno nie dało się uwierzyć, że Maribelle ma lat dziewięćdziesiąt pięć. Wszyscy byli przekonani, że dożyje co najmniej do setki. Czas się dla niej zatrzymał. Dobre geny, które wszyscy po niej odziedziczyli.

Liz przyniosła babce plik nowych czasopism. Maribelle prenumerowała tygodniki, takie jak „Time”, „Newsweek” czy „Fortune”, ale chętnie przeglądała zagraniczne magazyny poświęcone modzie i właśnie takie Liz przywiozła. Codziennie czytała też „New York Timesa” i „Wall Street Journal”. W kółko powtarzała rówieśnikom, że muszą wiedzieć, co się dzieje na świecie.

Była wdzięczna losowi za dobre zdrowie. Życie w chorobie wygląda zupełnie inaczej. Badała się regularnie i co roku miała świetne wyniki. Jej babka dożyła stu dwóch lat w zadziwiająco dobrym stanie i Maribelle chyba odziedziczyła tę długowieczność.

— Ucałuj ode mnie dziewczynki — powiedziała, odprowadzając Liz do samochodu pewnym krokiem, wyprostowana jak struna. Nadal trzymała idealną postawę, jaką wpojono jej w dzieciństwie. — Wiem, że będzie ci brakowało Carole, ale pobyt w Los Angeles dobrze jej zrobi. Ma mnóstwo złudzeń co do ojca i chyba przyda się jej dawka realizmu, jeśli chodzi o niego, zresztą w Nowym Jorku nie była szczęśliwa. Nie dawała sobie rady w środowisku artystycznym. — Idealnie to ujęła i Liz zgadzała się z nią w zupełności. Żałowała, że córka wyjeżdża, ale zarazem czuła ulgę. Młodsza córka wydawała się jej zagubiona, jak ona kiedyś. — Nie zapomnij przesłać mi książkę — przypomniała babka.

— Nie zapomnę, Granibelle, obiecuję. A ty bądź grzeczna i nie oskub znajomych z oszczędności, stara szulerko — upomniała i obie parsknęły śmiechem. Jeszcze w dzieciństwie babka nauczyła dzieci grać w karty, lubili to tak samo jak ona. Cass zawsze ogrywała resztę. Olivia też nieźle sobie radziła, choć nie grała równie chętnie jak matka. Na jachcie codziennie rozgrywała partyjkę z Alexem, ale to była rozrywka, nie pasja. U Granibelle pasja przypominała nałóg — choć nigdy nie uzależniła się do kart, po prostu je uwielbiała.

— Uważaj na siebie — Granibelle pocałowała ją na pożegnanie. Było gorąco, Liz poprosiła, żeby wróciła do klimatyzowanego wnętrza. — A ty zabieraj się do nowej książki. — Babka pogroziła jej palcem. — Skoro ta ci wyszła, pisz dalej.

Liz przyłożyła palce do czoła, wsiadła do samochodu, posłała babce całusa i w bocznym lusterku obserwowała, jak wyprostowana Maribelle wraca do budynku — dobry duch w ich życiu, autorytet dla wszystkich. Kobieta, dla której czas się zatrzymał.

Rozdział 12

PO POWROCIE OLIVIĘ CZEKAŁO ISTNE PIEKŁO — niczego innego się nie spodziewała. Chociaż w czasie rejsu starała się zachować pieczę nad firmą za pomocą faksów i mejli wysyłanych z jachtu, a od czasu do czasu także telefonów, tu, na miejscu, wszystko działało inaczej i Olivia zawsze miała coś do zrobienia. Synowie także to czuli. Od powrotu niemal nie widywała Phillipa, John wziął kilka dni urlopu na wycieczkę do Paryża z Sarah i Alexem.

W wielu zakładach narastała groźba strajków, pojawiły się problemy na budowach, ruszyła nowa linia produkcyjna. Olivia zawsze dbała o kwestie związane z ochroną praw socjalnych. W Indiach monsun przyniósł powódź, która zniszczyła sześć firmowych magazynów, słabe trzęsienie ziemi w Meksyku wywołało znaczne szkody w jednym zakładzie, ale na szczęście nikt nie został ranny. Gdy takie klęski obejmowały tereny, na których Factory prowadziła działalność, firma zawsze hojnie wspierała miejscowe organizacje, niosące pomoc, a także dbała o zaopatrzenie medyczne. Olivia latami wpłacała gigantyczne datki na cele dobroczynne, najczęściej anonimowo. Nie zależało jej na rozgłosie, chciała tylko pomagać,

szczególnie gdy szło o ochronę dzieci. Wiele lat temu wynalazła motto, którym próbowała zawsze się kierować: „Nasi klienci są naszymi przyjaciółmi”. A przyjaciół się nie oszukuje, nie sprzedaje się im towarów drugiej kategorii ani nie wyzyskuje się w pracy dzieci, by obniżać ceny. Wysokie standardy moralne Olivii obowiązywały w całej firmie.

Czytała właśnie raport na temat pozwu, który zagrażał jednemu ze sklepów w Sztokholmie. Klientka odmówiła wykupienia usługi transportowej i sama wniosła zakupiony stół na czwarte piętro bez windy, co spowodowało uraz kręgosłupa. Teraz groziła procesem, twierdząc, że stół ważył więcej niż powinien. Groźba była zupełnie fikcyjna, kobieta w sposób oczywisty chciała tylko zawrzeć korzystną ugodę, ale zrobiła wokół sprawy tyle zamieszania, że dział prawny przedstawił problem Olivii, która nie podjęła jeszcze decyzji. Zastanawiała się, czy nie podarować klientce ośmiu krzeseł, które wraz ze stołem tworzyły komplet. Prezent byłby najlepszą reakcją na tego rodzaju skargę. Kobieta, która nie chciała zapłacić za transport, musiała być albo biedna, albo skąpa. Olivia pisała właśnie notatkę, gdy do gabinetu wszedł Peter Williams. Podniosła wzrok i się uśmiechnęła. Cieszyła się, że go widzi, w dodatku trochę rozbawił ją ów pozew. Klientka napisała list, adresowany osobiście do Olivii, i stwierdziła, że wysokiej jakości drewno, z którego zrobiono stół, ważyło zbyt wiele. Taki ciężar stwarzał zagrożenie dla klientów, którzy mieliby go przenosić. Stół nie był jednak wykonany z myślą o wnoszeniu go na czwarte piętro. Pochodził z jednej z indyjskich fabryk — Olivia dobrze znała ten model. To bardzo ładny stół w niewiarygodnie niskiej cenie, zaprojektował go John.

— Przeszkadzam? — spytał Peter, gotowy do wycofania się, gdyby okazała się zbyt zajęta. Olivia pokręciła głową i z uśmiechem usiadła wygodniej w fotelu.

— Nie, czytałam o procesie w Sztokholmie. Wnoszenie stołu na górę nie było chyba przyjemne. Mam zamiar dać jej w prezencie zestaw krzeseł do kompletu. Z dokumentów wynika, że ich nie kupiła.

— Jeśli się na to zdecydujesz, upewnij się, że ktoś wniesie te krzesła, bo podniesie kwotę roszczenia — powiedział ze śmiechem. — Tak, widziałem ten list. Nie sądzę, żeby naprawdę zamierzała nas pozwać.

Zdarzali się jednak klienci, który pozywali firmę naprawdę, a Peter zawsze dobrze jej doradzał. Kiedyś w czasie trzęsienia ziemi komuś spadł na głowę regał, kupiony w jej sklepie. Wprawdzie mebel wbrew zaleceniom zawartym w instrukcji obsługi nie został przyśrubowany do ściany, Olivia i tak zapłaciła wynegocjowaną w ugodzie kwotę. Firma była ubezpieczona na astronomiczną wręcz sumę na wypadek prawdziwych roszczeń, poza tym, jeśli tylko pozew mieścił się w granicach rozsądku, wypłacała odszkodowania choćby po to, by pokazać dobrą wolę. Olivia nie chciała, żeby jej klienci ponosili jakiekolwiek straty, nawet gdy zachowywali się niemądrze, nie zamierzała też ich wykorzystywać.

— Świetnie wyglądasz — powiedział Peter, patrząc na nią z zachwytem. Była zdrowa, opalona i wypoczęta, rodzinna wycieczka wyszła jej na dobre. Zresztą Olivia zawsze rozkwitała po wakacjach z dziećmi. On także dobrze się prezentował po wizycie w Maine. Wrócił tydzień wcześniej, twierdząc, że ma wiele pracy. Oboje z Olivią wiedzieli, że zbliża się strajk w hiszpańskich sklepach, któremu chyba już nie mogli zapobiec. Rząd hiszpański tylko utrudniał sytuację. Gdyby faktycznie doszło do strajków, Olivia i Peter mieliby pełne ręce roboty. Ponadto ktoś podpalił magazyny w południowej Dakocie. Trudno było zapanować nad tym wszystkim, ale oboje jakoś sobie radzili. Wymagało to systematycznego, szybkiego myślenia i zdolności do podejmowania błyskawicznych, mądrych decyzji, dzięki którym sytuacja nie stawała się przynajmniej jeszcze gorsza.

— Dziękuję — odparła, a Peter zajął miejsce po drugiej stronie biurka. — Jak było w Maine? — Miał oczy równie błękitne jak ona, teraz jednak przemknął przez nie cień.

— Jak zwykle. Emily i ja nie mamy sobie wiele do powiedzenia. Wyjechałem razem z dziećmi. Podobało mi się w domu, ale cieszę się, że wróciłem. Ona zostanie jeszcze kilka tygodni, aż do święta pracy. A ty? Planujesz jakieś podróże w sierpniu? — Peter rzadko tak otwarcie mówił o swoim małżeństwie, ale Olivia nie była zdziwiona.

Zwierzał się jej od lat. Jego miłość do żony zgasła niedługo po narodzinach dzieci, gdy odkrył, że Emily jest alkoholiczką. Latami obiecywała, że zacznie się leczyć, i nigdy nie dotrzymywała słowa. Nic się nie zmieniało. Z ich małżeństwa została tylko pusta skorupa. Peter chodził na spotkania Anonimowych Alkoholików, w końcu jednak przestał błagać żonę, żeby rzuciła nałóg. Zrezygnował też z walki o ich małżeństwo. Olivia poznała Emily, sympatyczną i inteligentną, ale ogarniętą nałogiem, który wyrwał jej się spod kontroli niczym pożar w lesie i powoli ją wypalał. Peter nie pokazywał się z żoną w towarzystwie. Miał sześćdziesiąt trzy lata i oficjalnie pozostawał żonaty, w rzeczywistości od wielu lat żył samotnie. Uciekł w pracę, tak jak Olivia.

— Nie, nigdzie się nie wybieram, chyba że pojawią się jakieś kłopoty i będę musiała sama zbadać i ratować sytuację — odparła Olivia. — Mam dość pracy na miejscu. Nie wyjeżdżam przed wrześniem.

— Wspaniale. — Umilkł i spojrzał na nią. Przez twarze obojga przemknęła czułość. — Sobota, kolacja? — Oboje rozumieli ten skrót. Przytaknęła. Uśmiechnęli się do siebie.

— Świetnie. Bedford?

Peter także kiwnął głową. Olivia wstała i spokojnie obeszła biurko. Było już po godzinach pracy, asystentka poszła do domu, w budynku zapadła cisza, a ona po wycieczce czuła się swobodniej niż zwykle. Miała na sobie zwiewną letnią sukienkę i Peter nie potrafił oderwać od niej wzroku, gdy tak się zbliżała. A potem pochyliła się delikatnie, by go pocałować.

— Tęskniłam za tobą. Jak zawsze — powiedziała cicho. Chciała, żeby o tym wiedział, chociaż niczego nie oczekiwała w zamian.

Nigdy nie stawiała mu żadnych wymagań. Peter musiał zostać tam, gdzie było jego życie: z Emily, która powoli zapijała się na śmierć.

Peter wstał i zrobił coś, na co nigdy dotąd nie pozwalali sobie w biurze. Ale byli sami. Objął ją i pocałował. I cicho westchnął. Przytulanie Olivii zawsze sprawiało mu tyle przyjemności.

— Okropnie za tobą tęskniłem — przyznał. Długo stali tak i całowali się objęci, całkiem zatraceni we wzajemnej czułości, gdy nagle oboje jednocześnie usłyszeli jakiś dźwięk.

Odwrócili głowy i zobaczyli go w tym samym momencie. W drzwiach stał Phillip, trzymając stertę papierów. Miał wyraz twarzy, jak gdyby ktoś właśnie wystrzelił go z rakiety. Peter i Olivia dyskretnie odsunęli się od siebie. Peter popatrzył na nią z powagą, po czym wyszedł bez słowa. Mijając Phillipa w korytarzu, skinął głową.

— Przykro mi — powiedział, a Phillip ruszył w stronę matki, niesiony furią.

Peter nie chciał zostawiać Olivii samej, ale uznał, że to najlepsze, co może zrobić. Dla niej lepiej było zmierzyć się z synem sam na sam.

— Co to za scena? Co przed chwilą widziałem? — spytał Phillip, a Olivia spokojnie usiadła za biurkiem. W ciągu kilku sekund, właściwie w tej samej chwili, gdy wszystko się wydało, zdążyła podjąć decyzję: nie będzie przepraszać syna. Był wystarczająco dojrzały, by poznać prawdę. Olivia i Peter od dziesięciu lat mieli dyskretny romans.

— To nie jest żadna scena. Ani twoja sprawa. Ja nie wtrącam się w twoje życie. Oboje jesteśmy dorośli.

— Czyli teraz będziesz romansować z pracownikami? Nie opowiadaj głupstw. A gdyby

ktoś was zobaczył?

— Myśleliśmy, że jesteśmy sami. Peter nie jest pracownikiem, tylko naszym głównym doradcą. W dodatku to, co robię, nie powinno cię w ogóle interesować. Przykro mi, jeśli się zdenerwowałeś, ale zapewniam, że jesteśmy dyskretni. — Olivia aż się trzęsła pod oskarżycielskim spojrzeniem syna, ale nie dawała tego po sobie poznać. Musiała być stanowcza, a to, co Phillip powiedział, zupełnie jej się nie spodobało. Zupełnie.

— Dyskretni? Czyś ty oszalała, czy po prostu straciłaś resztki moralności? On jest żonaty, młodszy od ciebie o dziesięć lat i jeśli prasa się o tym dowie, kompletnie cię ośmieszy. Gdy ludzie dowiedzą się, że z nim sypiasz, będziemy zrujnowani! Na litość boską, przecież on ma żonę! Czy to dlatego nigdy nie mogłaś być przy nas, gdy byliśmy dziećmi? O to chodziło? A tata wiedział? Te twoje gadki o moralności... niezły dowcip! Jak śmiesz nas pouczać, skoro włazisz do łóżka żonatym facetom, a może zawsze tak robiłaś!

— Dość! — powiedziała podniesionym głosem Olivia i wstała zza biurka. Zrozumiała, że Phillip wykorzystuje sytuację, by dać ujście swoim żalom. — Byłam wierna twojemu ojcu aż do końca i on świetnie o tym wiedział. Nie mogłam być przy was, bo budowałam firmę, która służyła nam wszystkim, i to także rozumiał. Sam chciał, żeby tak było. Szanował moją pracę, w przeciwieństwie do ciebie. I ja szanowałam jego pracę. Twój ojciec nie żyje od czternastu lat, Phillipie. A ja dłużej pracuję z Peterem Williamsem. Gdy ojciec umarł, Peter był dla mnie bardzo dobry, zawsze mogłam liczyć na jego pomoc. Minęły cztery lata od śmierci taty, zanim pokochałam Petera. Ale nie powinno cię to interesować. I on, i ja żyjemy w samotności. Peter jest ode mnie młodszy o siedem lat, nie o dziesięć. Jego żona pije, ich małżeństwo istnieje wyłącznie na papierze. Przez dziesięć lat udało nam się zachować nasz związek w tajemnicy. Nikt poza tobą o nim nie wie, nie zaszkodzi to naszym interesom. Ani ja, ani Peter na pewno do tego nie dopuścimy.

Masz rację co do jednego: pewnie nie nadajemy się na wzorzec moralny. Ale jesteśmy żywymi ludźmi, żyjemy w prawdziwym świecie, mamy dorosłe dzieci, które przekroczyły już

trzydziestkę i czterdziestkę. Ja nie mam nikogo, on traktuje żonę z należytym szacunkiem. Nie poleciłabym nikomu podobnego układu, tak się jednak po prostu zdarza w życiu. Na moich barkach spoczywa ogromna odpowiedzialność, i nie dałabym sobie rady sama bez życzliwości Petera Williamsa, to kompromis, na który muszę pójść. Długo się zastanawiałam, ale w końcu podjęłam decyzję. Zgadzam się, nie jest to idealna sytuacja. Ale zwykli ludzie nie zawsze potrafią osiągnąć ideał. Peter nie zostawi żony, bo ją szanuje, a żadne z nas nie dąży do skandalu.

Jestem już stara, Phillipie. Przez całe życie ciężko pracowałam i wciąż pracuję. Jeśli oboje znaleźliśmy trochę radości na stare lata, to niech tak będzie. Nie ty będziesz decydował, co jest dla mnie dobre, a co nie. Ty kierujesz własnym życiem. Wszyscy idziemy na kompromisy. Ty uznałeś, że wystarczy ci małżeństwo z kobietą, która zachowuje się jak góra lodowa i nie daje ci szczęścia, sądząc z tego, co widziałam, a ja od dziesięciu lat mam romans z żonatym mężczyzną. Byłam wierna twojemu ojcu aż po jego ostatnie dni i jeszcze długo potem. Pod pewnymi względami wciąż jestem mu wierna. Kochałam go, póki żył, i kocham nadal. Dokonałam wyboru, ale to wyłącznie mój wybór, nie twój. Ty decydujesz o tym, z czym możesz się pogodzić, by nie zburzyć sobie życia. A to jest moja sprawa. Poszłam na kompromis, ale czasem podejmuje się takie decyzje. Nie należą ci się ode mnie żadne wyjaśnienia i nie zamierzam więcej o tym z tobą rozmawiać. Nie próbuj nawet rzucać oszczerstw o moim małżeństwie z twoim ojcem, to ci się nie uda. A jeśli ci się to nie podoba, jak żyję teraz, to jest mi przykro, ale na tym musimy zakończyć. Nie będzie więcej rozmów na ten temat.

Syn stał po drugiej stronie biurka, tam gdzie jeszcze kilka chwil wcześniej siedział Peter. Trząsł się z wściekłości.

— Nie cofam niczego, co powiedziałem. Jesteś hipokrytką. Nie wiem, czy byłaś wierna ojcu, mam nadzieję że tak, przez wzgląd na niego. Ale nie jesteś święta, matko. Zostałaś kochanką żonatego mężczyzny. Nie obchodzi mnie, czy jego żona jest alkoholiczką czy nie, to żadna różnica. Jest żonaty, a ty z nim sypiasz. Pracuje dla nas. Jest twoim pomocnikiem, jasne, w łóżku także ci pomaga. A ty przestań mnie pouczać. — Nie zaprzeczył niczemu, co matka powiedziała na temat Amandy, ale myślał teraz tylko o Peterze. I o tym, jak bardzo oburza go romans matki. Olivia zastanawiała się, czy Phillip naprawdę tak bardzo przejął się faktem, że Peter ma żonę.

Chyba po prostu nie potrafił znieść myśli o tym, że ona sypia z kimś innym niż ojciec. W poglądach Phillipa nie było miejsca na odcienie szarości. Olivia też kiedyś myślała podobnie, ale po latach sytuacja się zmieniła. Kochała Petera, na swój dyskretny sposób, a on kochał ją.

— Ja natomiast mam zamiar zapomnieć o wszystkim, co powiedziałeś. Nie, nie jestem z siebie dumna, ale się nie wstydzę. Ja i Peter jesteśmy dwojgiem ludzi, którzy potrzebują się i czują się przytłoczeni odpowiedzialnością. Ciężko pracujemy. Zawdzięczamy sobie odrobinę szczęścia, dzięki któremu potrafimy przetrwać gorsze chwile. A tych nie brakuje, gdy prowadzi się taki biznes. Nie brakuje ich w żadnej firmie. Nikogo nie krzywdzimy. Przykro mi, jeśli to cię denerwuje, ale jesteśmy dorośli, ty również. Masz czterdzieści sześć lat i rzeczywiście, nie było mnie przy tobie, gdy dorastałeś. Żałuję, ale tak wyszło. Wydawało mi się, że muszę zająć się innymi sprawami i twój ojciec także tak uważał. Możliwe, że się myliliśmy. Zawsze będę żałowała tego, co mnie ominęło. Ale to przeszłość, Phillipie, nie odzyskamy straconych lat. Nie zmienię tamtych decyzji, chociaż boli mnie to, że cierpiałeś z ich powodu. Ale mam prawo do odrobiny radości w życiu, bez względu na to, czy ci się to podoba, czy nie.

— Przecież masz siedemdziesiąt lat, na litość boską, jesteś starą kobietą. Co ty robisz, w tym wieku włazisz facetom do łóżka?

— Nikomu nie włażę do łóżka, jak byłeś łaskaw się wyrazić. Przykro mi, że tak to widzisz. Ale moje wybory w ogóle nie powinny cię obchodzić, dopóki dobrze zarządzam firmą i nie kompromituję publicznie ani ciebie, ani siebie. A nie kompromituję. Reszta to już moja sprawa, Phillipie. Tej kwestii nie poddajemy pod głosowanie. Nie jesteśmy na posiedzeniu zarządu, tu chodzi o moje życie, a ty nie masz prawa głosu.

Spojrzał na nią z nieukrywaną wściekłością i nie mówiąc już nic więcej, wyszedł z gabinetu. Jej słowa jeszcze bardziej go rozjuszyły.

Olivia wciąż drżała, gdy Phillip wyszedł. Nie w taki sposób syn miał się dowiedzieć o jej romansie. W ogóle nie chciała, żeby ktokolwiek o nim wiedział. Teraz jednak Phillip poznał prawdę i musiała się z tym liczyć. Niczego to nie zmieniało. Phillip będzie musiał pogodzić się z sytuacją. Olivia nagle przypomniała sobie, co czuła, gdy zrozumiała, że jej matka jest kochanką

Ansela Morrisa. Złość, oburzenie, wszystko to wydawało się takie niegodne i niewłaściwe. Myślała, że matka stała się „kobietą upadłą”. Ale miała wówczas trzynaście lat, a nie czterdzieści sześć. O romansie dowiedziała się tak samo jak Phillip. Pewnego dnia przyłapała ich na pocałunku i mama do wszystkiego się przyznała. Mówiła, że czuła się samotna, a Morris to dobry człowiek. Ale nigdy go nie poślubiła, nawet gdy owdowiał, choć niewątpliwie bardzo się kochali.

Olivia nie pochwalała romansów żonatych mężczyzn. Wierzyła w małżeństwo i wierność — Maribelle także. Nigdy nie zdradziła żonatego mężczyzny, którego pokochała i który odwzajemnił jej uczucie. Nigdy też nie znalazła sobie nikogo innego, nawet po śmierci Ansela. A Olivia była wierna swoim dwóm mężczyznom: Joemu, od początku do samego końca ich małżeństwa, a potem Peterowi, przez całe dziesięć lat związku. Nie mogła świecić przykładem, ale wiodła przyzwoite i dobre życie, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności. Nie była zachwycona swoim postępowaniem, potrafiła jednak usprawiedliwić się sama przed sobą. Nigdy nie powiedziała nikomu o Peterze, czasem chciała tylko zdradzić tajemnicę matce. W głębi serca czuła, że jest jej winna przeprosiny za to, co myślała, gdy była dziewczynką. Nie rozumiała wtedy, jak wiele opieki i uczucia dawał jej Ansel. Maribelle potrzebowała go tak samo, jak Olivia potrzebowała Petera, chociaż był żonaty z inną kobietą i nie zamierzał się z nią rozstać.

Olivia zastanawiała się czasem, dlaczego matka nie wyszła za Ansela, nawet po śmierci jego żony, ale nigdy nie śmiała o to zapytać. Ansel tak szybko umarł, nie minął nawet rok, odkąd owdowiał... Może zabrakło im czasu. Tak czy inaczej, matka zachowała to w tajemnicy. Maribelle była szlachetna i honorowa. Olivia także, bez względu na to, co myślał o niej Phillip. Współczuła mu z powodu ograniczonego sposobu myślenia, skłonności do wydawania surowych sądów, żalu, jaki nosił w sercu od tylu lat. Nie potrafił uwierzyć ani zrozumieć, że ludzie często starają się jak tylko mogą, ale po prostu nie są doskonali. A sam ożenił się z kobietą, która go nie kochała i chyba w ogóle nie była zdolna do takiego uczucia, jak podejrzewała Olivia. Wiódł smutne życie. Olivia chyba wolała własne kompromisy niż te, na które on się zdobył. Po prostu przyjęła miłość żonatego mężczyzny, który był dla niej dobry i którego mogła szanować. Nie potrzebowali małżeństwa, by się kochać. Nie zamierzała pozwolić Phillipowi, żeby wszystko to zepsuł swoimi czarno-białymi poglądami na to, co jest słuszne, a co nie. W osobistych sprawach miała prawo sama decydować.

Drżącą dłonią wystukała numer Petera. Odebrał natychmiast, usłyszała, że ma zmartwiony głos.

— I jak?

— Wszystko w porządku — odparła stanowczo, bo chciała, by tak było, mimo awantury z synem, jego oskarżeń i opinii. Liczyło się tylko to, jak Olivia się oceniała, a biorąc pod uwagę wszystkich zainteresowanych, wybrała drogę najmniej niewłaściwą. — Jakoś się z tym pogodzi. Phillip jest bardzo zasadniczy i żyje w małżeństwie bez miłości, dlatego wszystkich ocenia surowo i nierozsądnie. Jest między nami mnóstwo nierozwiązanych problemów, a on nie potrafi poradzić sobie z pretensjami, jakie do mnie żywi. To nie ma nic wspólnego z tobą. Phillip wykorzystuje tylko okazję, żeby podsycić w sobie gniew na mnie. — Olivia bardzo dobrze znała syna.

— Przepraszam, że cię zostawiłem. Wiem, że to niedobrze, ale pomyślałem, że pewnie nie chciałabyś, żebym był świadkiem waszej rozmowy.

— Nie chciałam — przyznała. — Dobrze, że wyszedłeś.

— I co mówił?

— Dużo paskudnych rzeczy. Pytał, czy zdradzałam jego ojca. Oczywiście zaprzeczyłam. Może dobrze, że to usłyszał. I naprawdę jest już dość dorosły, żeby wiedzieć o tym, co nas łączy. Przecież sam ma prawie pięćdziesiątkę, w tym wieku powinien już zrozumieć słabości ludzi. Jeśli Phillip tego nie pojmie, sam sobie nie będzie umiał niczego wybaczyć. Dorosłość objawia się tym, że potrafimy przyjąć naszych rodziców takich, jakimi są. Szkoda, że większość z nas nigdy w tym sensie nie dorasta. Chcemy, żeby rodzice byli idealni i spełnili wszelkie nasze oczekiwania. Dzieci oczekują, że przebaczymy im wszystkie błędy, ale one nie zamierzają wybaczać nam niczego. A w którymś momencie to przestaje działać. Phillipa czeka jeszcze sporo trudnych

lekcji. Cass też się tak zachowuje. Nigdy niczego mi nie wybaczyła, szczególnie tego, że nie byłam na miejscu, gdy umarł Joe. Sama też się o to obwiniałam i przez wiele lat zadręczałam myślą, że może gdybym tam była, miałby szansę na przeżycie. Ale nie miałby, a ja popełniłam wiele innych błędów. Ale to, co jest między tobą a mną, nie jest błędem. Nikogo nie krzywdzimy, jeśli tylko nie szkodzi to twojemu małżeństwu i nie przysparza cierpień Emily. A chyba tak nie jest.

— Emily pije od ponad trzydziestu lat — powiedział ze smutkiem. — Niczego jej nie odbieramy. Moje małżeństwo skończyło się na długo, zanim cię poznałem. — Peter zawsze jej to powtarzał, a Olivia mu wierzyła. Teraz w jego głosie brzmiała troska. Martwił się o nią i przejmował atakiem Phillipa. Przykro usłyszeć brutalne słowa krytyki od własnego syna i dlatego Peter współczuł Olivii. Jego dzieci nie wiedziały o ich związku, chociaż zdawały sobie sprawę, że małżeństwo rodziców jest fikcją. Córka od lat namawiała Petera na rozwód, on jednak czuł się odpowiedzialny za żonę. Syn udawał, że nie widzi, co się dzieje, ale doskonale rozumiał, jak bardzo chora jest jego matka. Emily zniszczyła ich rodzinę, gdy dzieci były jeszcze małe. Przychodziła pijana na uroczystości szkolne albo nie zjawiała się tam wcale. Czasem urywał jej się film w obecności kolegów dzieci. Syn i córka przez całą młodość musieli znosić upokorzenia, szanowali więc ojca za to, że nie opuścił matki. Dla nich było to ułatwienie. W razie potrzeby Peter mógł się nią zająć, oni byli więc zwolnieni z odpowiedzialności.

— Chcesz, żebym wpadł wieczorem? — spytał delikatnie, a Olivia uśmiechnęła się do siebie.

— Tak — odparła poważnie. — Nie tylko z powodu tej awantury. Tęskniłam za tobą. — Zwykle spędzali razem jeden lub dwa wieczory w tygodniu. Peter nie musiał tłumaczyć się przed Emily, nawet nie wiedziała, czy jest w domu. Od dwudziestu lat sypiali w osobnych pokojach, w domu mieszkała gosposia, która pilnowała pani. Peter nie opowiadał się żonie, dokąd idzie, po prostu wyjeżdżał, chociaż zawsze miał włączony telefon.

— Ja też tęskniłem. Przyjdę o ósmej.

Było już wpół do siódmej. Oboje musieli jeszcze dokończyć kilka spraw w biurze, a dojazd do Bedford zajmował Peterowi około godziny. Olivia dotarłaby do domu mniej więcej w tym samym czasie. Nie zatrudniała gosposi i nikt nigdy nie wiedział, kogo przyjmuje w nocy. To był idealny układ, Peter zawsze wychodził przed przyjściem sprzątaczki. Kobieta coś podejrzewała, ale nie potrafiła się domyślić, kim jest nocny gość. Aż do dziś udało się im zachować tajemnicę. Niedobrze się stało, że Phillip odkrył prawdę, ale nie była to katastrofa, tylko dowód słabości Olivii. Teraz miała się przekonać, czy Phillip także potrafi być ludzki — i dorosły.

— Do zobaczenia o ósmej — powiedziała cicho. — Jedź ostrożnie. Kocham cię. — Peter się uśmiechnął.

— Ja też cię kocham. Na razie! — odparł i wyszedł. Olivia rozłożyła papiery, wciąż nie skończyła pracy. Była już zmęczona, miała ciężki dzień, a spięcie z Phillipem zupełnie ją wyczerpało. Może nie wyglądała na swój wiek, jak wszyscy powtarzali, ale tego wieczoru wyraźnie poczuła, że nie jest już młoda.

Kilka minut później wzięła torebkę i aktówkę i zgasiła światło. Nie mogła się doczekać spotkania z Peterem.

Phillip czekał z telefonem, aż znajdzie się w samochodzie. Zastanawiał się, co ma zrobić ze swoim odkryciem. Uznał, że brat i siostry także powinni poznać prawdę. Liz była okropnie sentymentalna i pewnie uzna to wszystko za szalenie wzruszające albo romantyczne. Phillip nie podzielał tej opinii. Z Cass nie rozmawiał od lat. Ale musi pogadać z Johnem. Nie miał wątpliwości, że brat także będzie oburzony. Phillip zupełnie nie wierzył w zapewnienia matki, że nie zdradzała ich ojca. Czemu Cass nie była podobna do reszty rodzeństwa? Może dlatego Olivia tak często wyjeżdżała? Może latami uganiała się za kochankami? Kto wie co naprawdę robiła? Na wspomnienie jej pocałunku z Peterem poczuł przypływ obrzydzenia. Obejmowali się tak namiętnie, że Phillipa aż skręcało. Gdy dojeżdżał do domu, była siódma, co oznaczało, że w Paryżu dochodziła pierwsza w nocy. Wykręcił numer do Ritza, John zatrzymał się tam z Sarah i Alexem. Brat miał zaspany głos.

— Coś się stało? — spytał niespokojnie John. Babcia skończyła dziewięćdziesiąt pięć lat, matka już teraz była o dziesięć lat starsza niż ojciec, kiedy umarł. John zawsze bał się o nie, podobnie jak o żonę i syna. Sarah i Alex byli przy nim, w Paryżu, wiedział więc, że nie chodzi o żadne z nich. Zawsze też mogła się zdarzyć jakaś katastrofa w firmie. — Wszystko w porządku? Dobrze się czujesz? — spytał, siadając na łóżku i zapalając światło. Sarah spała twardym snem.

— Nie, i ty też poczujesz się marnie, kiedy wytłumaczę ci, co się stało.

— Cholera. Granibelle czy mama? — Phillip obudził najgorsze lęki Johna, który nie wyczuł agresji w głosie brata.

— Matka. Ma romans z Peterem Williamsem. Od dziesięciu lat, przynajmniej tak twierdzi. Kto wie od kiedy to trwa tak naprawdę. Może już wcześniej zdradzała tatę, kiedy tak bez przerwy znikała z domu. — John z trudem porządkował sobie wszystko, co powiedział Phillip.

— Mama ma romans? — Brzmiało to zupełnie nieprawdopodobnie.

— Tak — potwierdził grobowym tonem Phillip.

— Skąd wiesz?

— Nakryłem ich, jak obściskiwali się w gabinecie. Wszedłem tam przypadkiem godzinę temu.

— Uprawiali seks w gabinecie? — John był oszołomiony.

— Nie, tylko się całowali — uściślił Phillip. Gdyby matka i Peter rzeczywiście uprawiali seks, chyba dostałby zawału. — Potem matka przyznała mi się, że ma romans. Peter wyszedł, a ja sobie z nią porozmawiałem. Pozwól, że ci przypomnę: Peter jest żonaty.

— Tak, pamiętam. Ale to miły facet. Chyba nie jest jakimś łowcą posagów, młodszym o trzydzieści lat. — John wiedział, że ich matka miała zbyt wiele rozsądku, by wpakować się w coś takiego, ale naprawdę zdziwiła go wiadomość o tym związku. Sądził, że liczy się dla niej wyłącznie praca. Właściwie spodobało mu się, że tak nie jest i że mama jednak ma ludzkie cechy. Ojciec nie żył już od piętnastu lat, wkrótce mieli obchodzić rocznicę. To bardzo długo, zbyt długo, by żyć w samotności. — To coś poważnego?

— Oczywiście, że tak. Przecież on ma żonę. Czy może być coś poważniejszego niż romans z żonatym facetem? I to od dziesięciu lat. Wyobraź sobie, co się będzie działo, jeśli prasa coś zwącha.

— Prasa chyba nie jest zainteresowana tym, z kim sypia mama — zauważył rozsądnie John. — W sekcji biznesowej „New York Timesa” nie ma działu poświęconego romansom. Ma prawo robić, co jej się podoba. I ma prawo być szczęśliwa, Phillipie. Na jej głowie spoczywa bardzo wiele i nikt jej w tym nie pomaga, odkąd tata umarł. Została zupełnie sama.

— Bzdura. Przecież ma nas — powiedział Phillip, a John uznał, że brat trochę się przecenia.

— Nie. Pracujemy dla niej, ale jej nie wspieramy. Kiedy przychodzi co do czego, to ona bierze na siebie pierwszy cios i sama sobie z nim radzi. Bardzo się pokłóciliście? — John podejrzewał, że brat urządził matce awanturę. Peter zawsze okropnie ją krytykował, Cass także.

Nigdy nie wybaczył mamie przeszłości, a teraz dostał do ręki wymarzoną broń, którą mógł wykorzystać, by udowodnić, że zawsze była zła, tak jak mówił.

— Owszem — przyznał bez cienia skruchy.

— I naprawdę oskarżyłeś ją o to, że zdradzała tatę? Romans, który zaczęła cztery lata po jego śmierci, nie jest dowodem na niewierność... — John był zirytowany. Matka nie zasługiwała na połajanki za to, że pozwoliła sobie na dyskretny romans. Nawet jeśli rzeczywiście od dziesięciu lat spotykała się z Peterem, żaden z nich się o tym nie dowiedział, co dowodziło, że udało jej się zachować tajemnicę.

— Naprawdę. A ten związek dowodzi, że nie ma dla niej żadnych wartości moralnych, i rzuca cień na jej osobę.

— To kompletna bzdura — odparł John. — Co jest niemoralnego w tym, że dwoje ludzi koło siedemdziesiątki nawiązuje romans? I co z tego, że Peter jest żonaty? Dla nich to niedobrze, ale to nic nie mówi o małżeństwie mamy i taty. Szaleli za sobą. Mama była bardzo zakochana w ojcu, zawsze o tym wiedzieliśmy. Skoro mówisz, że w jej życiu pojawił się ktoś nowy, to bardzo się cieszę. Nikt nie chce umierać w samotności.

— Ani w ramionach cudzego męża. Myślałem, że stać ją na więcej. — Phillip wyznaczał matce znacznie wyższe standardy niż John.

— Jest tylko człowiekiem, na miłość boską. Wygląda znakomicie jak na swój wiek. Czemu miałaby sobie odmówić radości i odrobiny uczucia? On przecież nie porzuci żony, skoro są ze sobą już od dziesięciu lat, a wciąż tego nie zrobił.

Phillip zupełnie nie podzielał ludzkiego punktu widzenia.

— Mówisz tak, jak ona — rzucił ze wściekłością. — Co wam się stało? Czy nikt w tej rodzinie nie ma żadnych zasad? Może babcia także powinna prostytuować się z kim popadnie na Long Island, żeby nie umierać w samotności? — Kipiał wprost ze złości. John nie chciał wraz z nim bronić cnoty, choć Phillip już chciał ruszyć na krucjatę.

— Zostaw to — powiedział John, w jego głosie zabrzmiało zmęczenie. Telefon Phillipa wyrwał go ze snu. — To jest jej życie, nie nasze. Każdy sam musi sobie w nim radzić. Mama ma prawo do własnych błędów, chociaż wątpię, czy to rzeczywiście błąd. Nie wątpię natomiast, że to nie nasza sprawa. Dopóki nie kompromituje żadnego z nas i nie dobiera się do Petera przy otwartych drzwiach albo na zebraniu zarządu, to mnie to nie interesuje i ciebie też nie powinno. Przypadkiem wtrąciłeś się w ich sprawy, po prostu otworzyłeś drzwi i zobaczyłeś coś, czego nie powinieneś widzieć. To nie ma nic wspólnego ani z nami, ani z tatą. Zamknij teraz te drzwi i zapomnij o wszystkim. Jeśli będziesz rozdmuchiwał sprawę, narobisz wszystkim niepotrzebnych kłopotów.

— Rozumiem, że odziedziczyłeś po mamie zasady moralne, a raczej ich brak — odparł chłodno Phillip.

— Nie mam prawa oceniać jej zasad i decydować, z kim powinna się całować, a z kim nie. Nie pcha nam tego Petera przed oczy. I szanuję ją za to, że utrzymała wszystko w tajemnicy. Naprawdę, musisz się wycofać. Niepotrzebnie denerwujesz siebie i ją. Znajdź sobie inny pretekst do narzekania i gderania. Idę spać, dochodzi druga. W niedzielę będę w domu, ale nie przyłączę się do twojej wojenki. Jeśli mama w wieku siedemdziesięciu lat wdaje się w namiętny romans czy nawet trwalszy związek, trzymam za nią kciuki! — powiedział z przekonaniem John.

— Jesteś tak samo głupi jak ona! — Phillip po prostu rzucił słuchawkę. Miał nadzieję, że brat podzieli jego oburzenie. Nie spodziewał się z jego strony poparcia dla matki.

John leżał w hotelowym łóżku w Paryżu i uśmiechał się, myśląc o mamie. Lubił Petera Williamsa. Kochał też matkę, a skoro Peter dawał jej szczęście, Johnowi wszystko inne było obojętne. Przekręcił się na bok i objął Sarah. Nie był jeszcze pewien, czy powinien jej o tym mówić — szanował prywatność mamy — ale wiedział, że na pewno przyznałaby mu rację. Phillip popełnił wielki błąd w tej sprawie. Podobnie jak w wielu innych.

Rozdział 13

PETER DOTARŁ DO BEDFORD o wpół do dziewiątej, zamiast o ósmej. W piątkowy wieczór na ulicach panował spory ruch, ludzie wyjeżdżali z miasta. Olivia zdążyła już przygotować tacę wędlin i sałatkę, do tego podała butelkę schłodzonego wina. Zaraz po wejściu objął ją i pocałował.

— Co za dzień! — powiedział. Na jego twarzy malowały się zmęczenie i smutek. Nadal nie otrząsnął się po incydencie w gabinecie, gdy Phillip zaatakował matkę. — Tak mi przykro, kochanie. Dobrze się czujesz?

— Właściwie znakomicie — odparła ze zdziwionym wyrazem twarzy i nalała mu wina do kieliszka. Usiedli na patio, które wychodziło na wypielęgnowany ogród. Olivia przeprowadziła się tu po śmierci Joego, gdy dzieci były już dorosłe, a mama zamieszkała w domu dla seniorów. Dom był elegancki i wygodny, umeblowany starannie antykami, pełno tu było obrazów, które Olivia i Joe zbierali latami. Lubiła tu przebywać, a i Peter zawsze czuł się w jej domu znakomicie. Jego własny coraz wyraźniej przypominał miejsce, w którym ludzie od zbyt dawna są nieszczęśliwi i samotni. Nie chciał tam wracać. Uwielbiał być tutaj, przy niej. Dom Olivii był równie ciepły i przyjazny jak ona.

— Nie wiem, od kiedy Phillip wziął na siebie funkcję policji obyczajowej. Chyba nie

jest szczęśliwy w małżeństwie. Amanda myśli tylko o karierze i w dodatku jest taka zimna. Podejrzewam, że nigdy nie zdecydowałaby się na ślub, gdyby Phillip nie był bogaty i nie miał odziedziczyć firmy. Nie może się doczekać mojej emerytury albo czeka, aż wybiorę się na tamten świat. Nie była szczególnie sympatyczną towarzyszką na naszej wyprawie, jak zwykle zresztą. A dla Phillipa jest wręcz lodowato zimna, co chyba mu nawet nie przeszkadza. — Olivia życzyła synowi czegoś lepszego, ale on najwyraźniej czuł się z tym dobrze.

Peter także nie lubił swojej synowej, ale nie mówił o niej tak otwarcie. Wybór należał do jego syna, a skoro on nie narzekał, Peter nie miał nic do gadania. Nie wtrącał się do nich. Na szczęście znacznie bardziej spodobał mu się zięć, zaczął więc spędzać więcej czasu w towarzystwie rodziny córki. Kochał swoje dzieci, ale były już dorosłe i dawno wyfrunęły z gniazda. Radością jego życia stała się Olivia, choć spędzali ze sobą mniej czasu, niżby tego chciał. Oboje jednak mieli mnóstwo spraw i bardzo zajmowała ich praca. Olivia także nadal sporo podróżowała. Peter zastanawiał się, czy kiedykolwiek zwolni. Ale nie, prawdopodobnie nie byłaby szczęśliwa, gdyby coś ją do tego zmusiło. Przez te dziesięć lat Peter zdążył naprawdę dobrze poznać Olivię i kochał ją bez zastrzeżeń. Nie pamiętał już czasów miłości do Emily, ale wiedział, że tak kiedyś było.

Zjedli kolację w kuchni, rozmawiając o Phillipie i o innych sprawach. Peter miał zamiar zostać na cały weekend, żeby mogli nacieszyć się sobą w spokoju i bez pośpiechu. W niedzielę rano wybierał się na golfa, Olivia postanowiła odwiedzić Maribelle — po raz pierwszy od czasu wyjazdu do Europy. Liz zadzwoniła do niej po wizycie u babci i powiedziała, że Maribelle jest szczęśliwa i świetnie się trzyma. Olivia zawsze się z tego cieszyła. Traktowała matkę jak stały punkt odniesienia w życiu. W ciągu ostatnich dziesięciu lat również Peter stanowił dla niej taki punkt. Umiał poradzić jej w życiu prywatnym i zawodowym, a w dodatku był inteligentny i życzliwy. Interesy szły świetnie i mogli więc spędzać wiele chwil pełnych czułości i szczęścia. Oboje pogodzili się z faktem, że nie będą mieszkać razem. Wystarczały im te spotkania. Olivia nie chciała po raz drugi wychodzić za mąż, Peter od początku postawił sprawę jasno: nie weźmie rozwodu. To byłoby coś niewłaściwego, nie potrafiłby zostawić chorej Emily, dopóki nie zgodzi się na rozpoczęcie terapii — a teraz wiedział już, że to nigdy nie nastąpi. W ciągu tych dziesięciu lat przeżył z Olivią wiele szczęśliwych chwil. Razem wyjeżdżali na urlopy, od czasu do czasu wspólnie podróżowali w interesach i spędzali ze sobą weekendy, a czasem również jedną lub dwie noce w tygodniu, jeśli tylko Olivia nigdzie nie wyjeżdżała. Nie prosiła o nic więcej, a to odpowiadało też Peterowi. Nie chciał niczego zmieniać. Dobrze się czuli w swoim towarzystwie, często się śmiali i znakomicie dopasowali w łóżku, co zdziwiło ich oboje. Ich życie miłosne po dziesięciu latach było równie ekscytujące i płomienne jak na początku.

A wszystko zaczęło się przypadkiem — nawiązali romans w podróży służbowej. Polecieli do Chicago, by zapobiec strajkom. W ostatniej chwili sprawy zaczęły się komplikować. Utknęli w mieście na trzy tygodnie, by wywalczyć ugodę ze związkami zawodowymi, które nie chciały ustąpić o krok. Pod koniec pierwszego tygodnia, po wyjątkowo nerwowym dniu, poszli do łóżka i nagle uświadomili sobie, że się kochają. Mimo strajku było im ze sobą cudownie. Pracowali razem od pięciu lat i świetnie się znali. Miłość i seks spotęgowały i pogłębiły łączącą ich przyjaźń. Żywili dla siebie głęboki szacunek, a Peter był pełen podziwu dla osiągnięć Olivii. Nigdy nie kwestionował jej decyzji, ale pomagał Olivii w procesie ich podejmowania, a potem wspierał ją, gdy mierzyła się z konsekwencjami, podobnie jak wcześniej Joe. Obaj ci mężczyźni rozumieli, że mają do czynienia z geniuszem finansowym i nigdy nie starali się stawać Olivii na drodze, ale nie bali się jej powiedzieć, co myślą. Olivia zaś umiała ich wysłuchać i często kierowała się ich radami. Pod wieloma względami Peter wszedł w rolę Joego, ale tylko pod pewnym względem; nie był mężem Olivii i nie mieli ze sobą dzieci. Oboje szanowali swoją niezależność. W ich wieku żadne nie wyobrażało sobie lepszego układu — tak jak niegdyś, w młodości małżeństwo z Joem było najlepszym, co mogło spotkać Olivię. Po prostu weszli w inny rozdział życia, bliższy końca książki, chociaż geny Maribelle dawały nadzieję, że czeka ich wiele wspólnie spędzonych lat.

Nie rozmawiali o ślubie, bo taka opcja dla nich nie istniała. Emily miała sześćdziesiąt dwa lata i mogła przeżyć ich oboje, zwłaszcza że była młodsza od Olivii, chociaż na pewno nie zdrowsza — po latach uzależnienia i niszczenia organizmu alkoholem dorobiła się choroby serca. Olivia jednak nigdy nie czekała na to, że poślubi Petera. Była szczęśliwą kochanką, a tajemnica, otaczająca ich romans, dodawała mu swoistej pikanterii.

Wcześnie poszli spać i kochali się, po raz pierwszy od jej wyjazdu. Było im cudownie, jak zawsze, a potem długo, leniwie wylegiwali się w jej ogromnej wannie. Olivia opowiedziała Peterowi o rodzinnej wycieczce. Pomyślał, że musiało być naprawdę cudownie. Jego majątek to grosze w porównaniu z fortuną Olivii, ale Peter odniósł sporo sukcesów, rozsądnie inwestował fundusze i było go stać na to, by ją rozpieszczać. Podarował jej, na przykład, złotą bransoletkę, którą zawsze nosiła, dzieci nie wiedziały, że dostała ją od Petera. Powiedziała im, że kupiła ją sobie sama — podobnie jak parę diamentowych kolczyków na sztyfcie, które Peter dał jej z okazji dziesiątej rocznicy ich spotkania. Uwielbiała je. Nosiła teraz wyłącznie prezenty od Petera, pierścionek od Joego i obrączkę. Dwaj mężczyźni, których pokochała, byli dla niej hojni pod tak wieloma względami.

Następnego dnia zrobili zakupy, posłuchali muzyki, poszli na długi spacer, a potem przez kilka godzin czytali książki i w końcu wrócili do łóżka. Peter przyznał, że chciałby się z nią kochać bez przerwy. Olivia się roześmiała.

— Stare kobiety to chyba twój fetysz — zażartowała. — Ale nie narzekam na to.

Była w świetnej kondycji i wciąż miała piękne ciało, ale siedemdziesiąt lat to jednak nie dwadzieścia. Peter mógłby zdobyć każdą kobietę. Mężczyźni w jego wieku zwykle żenili się z młodszymi i zakładali nowe rodziny, ale Peter nie pragnął nikogo oprócz Olivii. Od trzydziestu sześciu lat, kiedy ożenił się z Emily, nie tknął innej kobiety. Byli sobie wierni — tak jak kiedyś byli wierni swoim małżonkom.

W niedzielny ranek znów się kochali, a potem Peter pojechał pograć w golfa z przyjaciółmi. Olivia obiecała Maribelle wspólny lunch, pocałowała więc Petera na do widzenia i wyruszyła w stronę Long Island. W drodze wciąż o nim myślała. To był jak zawsze uroczy weekend. Zastanawiała się czasem, czy pewien pozostały niedosyt nie wychodził im na dobre. Cieszyli się tym, co mieli, nigdy nie dochodziło do spięć, jak między innymi parami. Nigdy się nie kłócili. Po prostu spędzali razem czas i tak, zanim się obejrzeli, minęło dziesięć lat.

Gdy dotarła na miejsce, Maribelle kończyła właśnie kolejne rozdanie. Od rana grała w brydża, poprzedni wieczór upłynął jej przy pokerze.

— Mamo, robi się z ciebie pierwszorzędny szuler — zażartowała Olivia, idąc z matką do jej mieszkania. Maribelle lubiła jeść posiłki sam na sam z córką, bez towarzystwa znajomych, którzy w głównej jadalni co chwila przysiadaliby się do ich stolika. Wszyscy chcieli poznać Olivię, ale Maribelle wolała mieć ją tylko dla siebie.

— Słyszałam już o wszystkim od Liz — powiedziała radośnie Maribelle. — Wiem, że wycieczka udała się wspaniale. Obejrzałam ten jacht w Internecie, co za zachwycający statek. Właściciel także jest interesującą osobą. — Jeśli Maribelle nie grała w karty, lubiła surfować po Internecie i opowiadała wszystkim o swoich odkryciach. Olivia z uśmiechem słuchała matki. Maribelle interesowała się wszystkim, szczególnie jeśli dotyczyło to młodych ludzi oraz ich zajęć. Przeczytała książkę Liz i była zachwycona. Tak jak przedtem agent i Olivia, uznała, że może to być bestseller. Olivia najbardziej ceniła w niej nie tylko to, że żyła pełnią życia i zawsze z entuzjazmem patrzyła na świat, ale że była przy tym mądrą kobietą.

— A u mnie sporo się wydarzyło w tym tygodniu — zaczęła. Postanowiła opowiedzieć mamie o Phillipie i o tym, że odkrył jej romans z Peterem.

— Jak zwykle — odparła Maribelle, ale zrozumiała, że tym razem córka chciała się z nią podzielić czymś wyjątkowym.

— Kilka dni temu okropnie pokłóciłam się z Phillipem — wyznała cicho Olivia.

— To nic nowego — zauważyła matka. Phillip zawsze był gniewnym młodym człowiekiem i z wiekiem wcale się nie poprawił. Czas nie złagodził jego charakteru.

— Tym razem było inaczej niż zwykle — powiedziała Olivia z westchnieniem. — Jest coś, o czym nigdy ci nie wspomniałam. Sądziłam, że to nieistotne. Zawsze powtarzałaś mi, że „najlepszą połową odwagi jest dyskrecja”, postanowiłam więc działać zgodnie z tą zasadą.

— Nauczyła mnie tego babcia. Była bardzo mądrą kobietą i dożyła późnej starości. W jakiej sprawie byłaś tak dyskretna? — Maribelle się zaciekawiła. Od dawna coś podejrzewała, ale

miała dość rozsądku, by nie pytać.

— Mam romans z Peterem Williamsem, od dziesięciu lat. Ukrywamy to w głębokiej tajemnicy. Widujemy się raz czy dwa razy w tygodniu. Peter to porządny człowiek, jest dla mnie bardzo dobry. Kocham go, chociaż inaczej niż Joego. Joe był moim mężem, mieliśmy dzieci. Ten związek jest inny. — Olivii zależało, by jej matka o tym wiedziała, choćby z uwagi na pamięć Joego.

— Nic dziwnego, gdy wychodziłaś za mąż, byłaś bardzo młoda i on też. Dojrzewaliście jako mąż i żona. Związki dorosłych ludzi zawsze są trochę inne, co nie znaczy, że nie kochasz Petera. Kochasz, tylko inaczej. Tutaj bez przerwy są śluby. W zeszłym miesiącu pobrała się kolejna para, ona ma dziewięćdziesiąt jeden lat, on dziewięćdziesiąt trzy. Nie liczą na to, że ich związek potrwa długo, ale chcieli zostać małżeństwem. Miłość zmienia się z wiekiem, ale to wciąż miłość.

— Nasza miłość trwa od dziesięciu lat. Joe nie żył już od pięciu, gdy się związaliśmy. Naprawdę nie chciałam zbezcześcić jego pamięci.

— Byłaś jeszcze taka młoda, kiedy umarł. Kobieta pięćdziesięciopięcio- czy sześćdziesięcioletnia potrzebuje miłości — odparła rozsądnie Maribelle.

— Ale ty byłaś jeszcze młodsza, gdy umarł Ansel — przypomniała jej Olivia. — A nigdy już nie znalazłaś sobie nikogo. Miałaś dopiero czterdzieści lat.

— Tak, ale byłam zbyt zajęta wami. Dawaliście mi szczęście. Czasem w miłości chodzi o to, żeby nie starzeć się w samotności. Ja nigdy nie czułam się samotna. Przy tobie, Joem i dzieciach zawsze miałam towarzystwo. Nie było miejsca dla kogoś jeszcze. — Maribelle powiedziała to ze śmiechem. Obie wiedziały, że mówiła prawdę.

— No cóż, ja wdałam się w romans. I żeby wyznać ci całą prawdę, on jest żonaty. Nie zamierza tego zmieniać. Powiedział mi o tym na samym początku, zawsze był wobec mnie uczciwy. Jego żona jest alkoholiczką, a Peter wie, że nie może jej zostawić. Dziesięć lat temu wierzył, że zdoła skłonić ją do leczenia. Gdyby mu się to udało, mógłby się rozwieść, ale ona nie chce przestać pić. Teraz Peter ma wrażenie, że jest zbyt stara, by ją porzucić. Nie proszę go o to. Odpowiada mi nasza umowa. Nie chcę wychodzić za mąż, jest mi dobrze tak jak teraz. I jest mi dobrze z nim. Nie dręczą mnie wyrzuty sumienia. Peter szanuje żonę tak, by jej nie porzucić, nikt nie wie o naszym romansie, nikogo nie krzywdzimy. Oczywiście, dla kogoś z boku nie jest to sytuacja czysta, a z etycznego punktu widzenia budzi wątpliwości, ale pogodziłam się z tym dawno, zanim właściwie związaliśmy się ze sobą. Jest jak jest.

— A co się zmieniło?

— Parę dni temu Phillip zobaczył nas, jak po południu całowaliśmy się w moim gabinecie. To rzeczywiście było niemądre. Nigdy się tak nie zachowywaliśmy, ale nie widzieliśmy się od mojego wyjazdu, i trochę nas poniosło. Peter pocałował mnie i w tym samym momencie Phillip wszedł do pokoju. Dostał szału. Powiedział, że jestem kochanką żonatego faceta, czemu nie da się zaprzeczyć, i zarzucił mi brak zasad. Oskarżył mnie też o to, że zdradzałam jego ojca, kiedy byli mali, bo najwyraźniej jestem wyzuta z wszelkiej moralności. Gadał i gadał. Od tamtej pory nie odezwał się do mnie. Powiedziałam mu, że to nie jego sprawa, jeśli tylko jestem dyskretna. A on nazwał mnie hipokrytką i powiedział, że sypianie z żonatym mężczyzną jest niemoralne. To prawda, ale Peter daje mi tyle radości. Tylko to nie jest w porządku, bo ma żonę. — Olivia patrzyła na matkę ze smutkiem. Wciąż nie doszła do siebie po tym, co powiedział Phillip, ale też nie zamierzała rezygnować z Petera, nawet jeśli był żonaty. Bolało ją również to, że syn widzi w niej hipokrytkę. Maribelle kręciła głową, słuchając tej opowieści i patrzyła na córkę ze współczuciem.

— Rzeczywistość nigdy nie dorównuje ideałom. No, prawie nigdy. Mamy swoje absolutne prawdy i niezłomne przekonania, a tymczasem niektóre sprawy przybierają różny obrót i można tylko starać się zachować jak najlepiej. Ze mną było tak samo, gdy związałam się z Anselem Morrisem. Nie jestem pewna, ile wiedziałaś i co pamiętasz. Jego żona cierpiała na depresję, chociaż wtedy tak to się nie nazywało. Mówili, że to melancholia. Kilka razy poroniła, kilkoro dzieci

przyszło na świat martwych i nigdy nie udało jej się szczęśliwie urodzić. Zamknęła się we własnym świecie. Jestem pewna, że oboje czuli ból, ale Ansel chciał żyć dalej. Ona popadła w fanatyzm religijny i zaczęła się zajmować różnymi zjawiskami nadprzyrodzonymi. Chyba po prostu oszalała i nigdy już nie doszła do siebie. Nie wychodziła z domu. Kiedy ja pojawiłam się na horyzoncie, ona trwała w tym stanie już od trzydziestu lat, a Ansel dochowywał jej wierności. Na początku traktował mnie z wielkim dystansem, łączyła nas wyłącznie praca.

Potem jednak nasz związek zaczął się zmieniać. Ansel wiedział, że brakuje mi pieniędzy, i często dawał mi podwyżki. Usiłowałam pomagać mu w interesach, żeby jakoś na nie zasłużyć. Starałam się mu pomóc w przekształcaniu firmy. Moje pomysły były bardzo skromne w porównaniu z tym, czego ty dokonałaś, ale wyszły sklepowi na dobre i Ansel to docenił. Współpracowaliśmy blisko przez wiele lat i nagle uświadomiliśmy sobie, że łączy nas uczucie. Ansel powiedział mi, że nigdy nie zostawi żony, bał się, że popełni samobójstwo. Chyba miał rację, ona była naprawdę poważnie chora.

Z początku miałam poczucie winy z powodu naszego romansu, ale przecież nikogo nie krzywdziliśmy. Zachowywaliśmy ostrożność, nie lekceważyliśmy jego żony i nikt o tym nie wiedział. Dla ciebie Ansel też był dobry. Nie potrafiłam znaleźć powodu, żeby odrzucić jego miłość... tylko dlatego, że była sprzeczna z kanonem wartości, jakie mi wpojono. A on zawsze powtarzał, że jeśli tylko dożyje, na pewno mnie poślubi. Okazało się, że jednak nie dożył. Czułabym się lepiej, gdybyśmy zostali małżeństwem. Ale kochaliśmy się równie mocno, jak gdybyśmy nim byli. Ansel był o trzydzieści lat starszy ode mnie i pod wieloma względami zastąpił mi nie tylko męża, ale i ojca. Opiekował się mną lepiej niż ktokolwiek i sama wiesz, co zrobił dla mnie po śmierci. Czy to niewłaściwe? Został z żoną aż do końca, umarła na grypę. I zawsze był dla niej dobry.

— Czemu nie wzięliście ślubu? Często się nad tym zastanawiałam. — Nigdy wcześniej matka nie rozmawiała z Olivią tak szczerze. Musiała czekać do siedemdziesiątki, żeby zadać pytania, które nurtowały ją przez całe życie. Pytania te wisiały w powietrzu od bardzo dawna, a Maribelle w końcu była gotowa, by na nie odpowiedzieć.

— Ansel chciał odczekać rok po śmierci żony. Ustaliliśmy nawet datę. Dał mi pierścionek i czuliśmy się zaręczeni, chociaż nikomu nic nie powiedzieliśmy, nawet tobie. Ale on umarł, zaledwie siedem miesięcy po niej. I nie zdążyliśmy się pobrać.

Olivia siedziała w zamyśleniu. Matka rozwiązała całą tajemnicę. Spojrzała na dłoń Maribelle, zobaczyła pierścionek i nagle wszystko zrozumiała. Obrączkę z trzema małymi diamentami matka nosiła przez większość życia. Maribelle pokiwała głową. Myślała o mężczyźnie, od którego dostała pierścionek, i na jej twarzy pojawił się wyraz smutku i tęsknoty.

— Tak, to ten pierścionek. Nigdy go nie zdjęłam.

— A ja sądziłam, że odpowiada ci takie życie, jakie wiodłaś bez ślubu z Anselem. Nie miałam odwagi cię o to zapytać.

— Nie, wcale mi nie odpowiadało. Kochanka żonatego mężczyzny nie była w tamtych czasach osobą szanowaną i dziś też nie jest. Czasem jednak nie ma się wyboru. Gdyby małżeństwo Ansela mogło przetrwać, na pewno bym się na to nie zdecydowała. Ale nie mogło. Jego żona była chora psychicznie. Twój przyjaciel jest chyba w podobnej sytuacji. Czy chciałam być żoną Ansela? Oczywiście, ale pogodziłam się z sytuacją, podobnie jak ty. Ty pewnie także wolałabyś być żoną.

Olivia pokręciła głową.

— Nie, właściwie nie. Podoba mi się nasz związek taki, jaki jest. Podobałby mi się bardziej, gdyby Peter nigdy nie był żonaty. Ale ja już przeżyłam małżeństwo z Joem. W moim wieku

nie potrzebuję kolejnego ślubu.

— No, ja to już na pewno za tym nie tęsknię w moim wieku — odparła Maribelle ze śmiechem. — Tutaj najstarszy pan młody miał dziewięćdziesiąt sześć lat. Ożenił się z osiemdziesięciodwuletnią smarkulą. Przeżył jeszcze najwyżej trzy lata, ale założę się, że były to szczęśliwe trzy lata. A gdyby nie wzięli ślubu, czy postąpiliby „niemoralnie”? A ja? Zasadniczo ty również źle robisz. Ale z punktu widzenia prawdziwego życia... Liczą się ludzie, decyzje, które podejmują, wybory, których muszą dokonać, bo tak mówi im serce. Nie mam nic przeciwko niemoralności, dopóki nikomu nie dzieje się krzywda.

Olivia zrozumiała, że matka udzieliła jej rozgrzeszenia.

— Też tak myślę — powiedziała z żalem. — Ale mój syn czuje inaczej. Jego interesują prawdy absolutne. I zasady.

— Phillip za długo żył pod kloszem. Najwyższy czas, by dorósł i przestał cię osądzać. Od wielu lat chowa do ciebie urazę. Musi postarać się ciebie zrozumieć, to, jakie decyzje podjęłaś i dlaczego. Bez żadnego rozgłosu nawiązałaś romans z mężczyzną, który nie może zostawić żony alkoholiczki. Postąpiłabyś znacznie bardziej niemoralnie, gdybyś usiłowała za wszelką cenę rozbić jego małżeństwo. Dla mnie głównym kryterium oceny jest zawsze to, czy ktoś nie jest krzywdzony. Każdy z nas ma swój własny kompas moralny i granice kompromisu, gdzie kończy się nasza władza. Phillip powinien zdobyć się na więcej współczucia. Skąd wie, jak by postąpił, gdyby znalazł się na twoim miejscu? Rzeczywistość czasem zaskakuje. Każdy złości się na rodziców. Podejrzewam, że ty gniewałaś się na mnie z powodu Ansela, a teraz popatrz, padło na ciebie. Lata minęły, Joe umarł i znalazłaś mężczyznę, który daje ci szczęście, ale jest żonaty z alkoholiczką. Czy to różni się od mojej sytuacji?

Prędzej czy później wszyscy robimy to samo, co nasi rodzice, bez względu na to, jak bardzo ich krytykujemy. Bo tak naprawdę jesteśmy tylko ludźmi i mamy takie same słabości, popełniamy te same albo bardzo podobne błędy. I uczymy się wtedy wybaczania i nieosądzania

nikogo pochopnie. Każde z twoich dzieci popełni w końcu błędy podobne do twoich. Taka już jest ludzka natura. Dlaczego miałyby sądzić ciebie tak surowo? Zawsze w końcu okazuje się, że tylko głupota ludzka i miłosierdzie boskie nie znają granic. Kto wie czy Phillip sam nie podejmie pewnego dnia takiej samej decyzji? Gdy miałaś sześćdziesiąt lat, zrobiłaś to samo, co ja kiedyś, gdy byłam dużo młodsza. Może pewnego dnia Phillip zrozumie, że nie jesteś hipokrytką, tylko człowiekiem, takim jak on.

Słuchając matki, Olivia czuła ogromną falę ulgi. Myślała podobnie, ale gdy usłyszała to z ust osoby z innego pokolenia, wszystko stało się dla niej jeszcze prostsze.

— Dziękuję, mamo — powiedziała, nachyliła się i ucałowała Maribelle. — Cieszę się, że porozmawiałyśmy o tym.

Znała odpowiedź na pytania, które dręczyły ją przez całe życie, i wyjaśniła sobie wiele ważnych spraw. Zawsze sądziła, że jej matce nie zależało na małżeństwie. A jednak okazało się, że ona i Ansel byli zaręczeni i że jego śmierć przeszkodziła im w małżeństwie. Maribelle uznawała konwenanse tak samo jak wszyscy. Walczyła o to, by pogodzić moralność z rzeczywistością, a to niełatwe zadanie.

— Dobrze, że poruszyłaś ten temat — stwierdziła Maribelle pogodnie, dotykając pierścionka od Ansela. Był naprawdę dobrym człowiekiem, tak samo jak ojciec Olivii, który zginął na wojnie niedługo po ślubie. Maribelle spędziła z Anselem Morrisem wiele, wiele lat, podobnie jak Olivia z Peterem. Dziesięć lat to bardzo długo. — Phillip musi dorosnąć — powtórzyła. — Życie często zmusza nas do tego, czy chcemy czy nie. Nas obie już zmusiło — dodała, uśmiechając się do córki. — Mógłby wreszcie przestać narzekać, że nie było cię przy nim, kiedy dorastał. Nie działa mu się krzywda. A gdybyś nie zbudowała tej firmy, nie miałby teraz swojej wspaniałej pracy. W życiu nie można dostać wszystkiego. Zresztą opiekowałaś się nim, tylko nie zawsze przy nim byłaś. Przez resztę czasu miał przy sobie mnie i Joego. Liz i John to rozumieli. Phillip w końcu też będzie musiał to przyznać.

— Chciałabym, żeby Cass także mnie kiedyś zrozumiała — powiedziała melancholijnie

Olivia. Bolała nad tym, że jej relacje z najmłodszą córką były mocno nadszarpnięte.

— Ona zrozumie, na pewno. Wasz największy problem leży w tym, że ona jest do ciebie taka podobna. To młoda, cudowna kobieta, zupełnie jak kiedyś ty.

— Ja już jej prawie nie znam. Dobrze, że przynajmniej ciebie odwiedza.

— Kiedy tylko może — przyznała Maribelle z uśmiechem. Olivia wstała. Nie chciała zmęczyć matki, chociaż wiedziała, że nie tak łatwo tego dokonać. Prawdopodobnie tylko odciągnęła ją od karcianego stolika.

— Dziękuję, mamo — szepnęła i przytuliła serdecznie Maribelle. Włożyła w ten uścisk całe serce.

— Zaczekaj tylko, aż Phillip sam wpadnie we własne sidła. Wtedy zrzednie mu mina i w końcu coś do niego dotrze. Prędzej czy później życie kopnie go w tyłek, co przyspieszy proces.

— Mam nadzieję. Nie mogę patrzeć na to, jak męczy się z Amandą. Ona jest taka zimna.

— Sam tego chciał — przypomniała jej Maribelle. — Teraz musi jeszcze uświadomić sobie, że zasługuje na coś lepszego.

— Wątpię, czy kiedykolwiek tak będzie.

— Zobaczymy — powiedziała Maribelle i odprowadziła ją do drzwi.

Matka i córka uściskały się raz jeszcze. Olivia odjechała, a Maribelle patrzyła za nią i się uśmiechnęła. Wyglądała jak kobieta, która znalazła spokój — i Olivia też tak się czuła. Ze spokojnym sercem wracała do domu.

Rozdział 14

WIECZOREM PO WIZYCIE U MATKI Olivia przyłapała się na tym, że wciąż w myślach wraca do Cass. O Phillipa i jego reakcję na jej romans z Peterem martwiła się już mniej. Jak słusznie powiedziała Maribelle, Phillip musi po prostu dojrzeć i nauczyć się współczucia.

Ciągle jednak chodziła jej po głowie Cass. O siódmej postanowiła wysłać do niej mejl — o tym, jak bardzo wszyscy żałowali, że nie popłynęła na tę wycieczkę. To była prawda. Olivia żałowała, że córki nie ma z nimi.

Olivia chciała przekazać córce, że o niej myśli, że za nią tęskni, że widziała się z Maribelle i że babcia dobrze się czuje. Kliknęła przycisk: wyślij, nie spodziewając się odpowiedzi. Dlatego bardzo się zdziwiła, gdy po kilka minutach w skrzynce pojawiła się nowa wiadomość — chociaż w Londynie dochodziła już północ. Cass napisała, że w przyszłym tygodniu wybiera się do Nowego Jorku w interesach i że jest skłonna znaleźć czas na lunch. Zwykle udawało im się umówić raz czy dwa razy do roku. Nie zastępowało to normalnej relacji, ale umożliwiało utrzymanie jakiejś więzi. Cass nigdy nie miała dość odwagi, by przerwać tę cienką nić, a Olivia cieszyła się, że pozostało im przynajmniej tyle.

Odpowiedziała błyskawicznie, że z radością spotka się z córką w dowolnie wybranym

miejscu i terminie.

Cass zaproponowała restaurację w SoHo, a także dzień i godzinę. Matka odpisała natychmiast: „Będę. Całuję, mama”. To było wszystko, na co mogły się zdobyć.

Cass chciała się spotkać w małej knajpce, gdzie podawano głównie skromną, domową francuską kuchnię. Było to bardzo modne, popularne, a także na pierwszy rzut oka niezwykle zatłoczone miejsce. Olivia natychmiast zauważyła córkę, siedziała przy stoliku w głębi sali, ubrana w czarną skórzaną kurtkę. Miała szczupłą trójkątną twarz, jasną porcelanową cerę i ogromne, zielone oczy. Od dawna farbowała z natury brązowe włosy na atramentową czerń o granatowym połysku i strzygła się na króciutkiego, nażelowanego jeżyka, jak jedna z tych gwiazd rocka, dla których pracowała. Z jaskrawoczerwoną szminką na ustach wyglądała zarówno nowocześnie, jak i efektownie. Wstała, gdy matka podeszła do stolika. Miała na sobie minispódniczkę i buty na wysokich obcasach. Jej uroda rzucała się w oczy, kilka osób odwróciło się, by na nią popatrzeć. Emanowała pewnością siebie i siłą, podobnie jak Olivia, gdy była w swoim żywiole. Cass należała do najlepszych producentek muzycznych na świecie i cieszyła się ogromnym szacunkiem w środowisku. W jej oczach na widok matki błysnął chłód, ale nie uchyliła się przed pocałunkiem w policzek.

— Dziękuję, że chciałaś zjeść ze mną lunch. Na pewno jesteś bardzo zajęta — powiedziała Olivia z bijącym sercem. Tak chciałaby móc objąć swoje najmłodsze dziecko! Opanowała się, Cass nigdy nie lubiła czułości.

— Ty też jesteś zajęta — zauważyła uprzejmie Cass. — Dziękuję, że przyjechałaś do centrum. Teraz nie mam już spotkań gdzie indziej, a jutro wyjeżdżam do Los Angeles. Danny zaczyna tam trasę w Rose Bowl. Potem wybiera się do Vegas. — Cass mówiła o Danym jak o normalnym partnerze, chociaż miał zaledwie dwadzieścia cztery lata i był jedną z największych gwiazd rocka na świecie.

Karierę zawdzięczał właśnie jej i mieszkał z nią od pięciu lat, dokładniej rzecz biorąc, wprowadził się do niej, bo Cass miała dom w Mayfair, którego Olivia nigdy dotąd nie widziała. Gdy spotykały się w Londynie, córka również zapraszała ją do restauracji. W ten sposób trzymała matkę na dystans. Olivia nie poznała też Danny’ego Hella. Widziała tylko zdjęcia w prasie, wiedziała, że jest niezwykle przystojny i że razem z Cass tworzą wyjątkowo efektowną parę.

— Pewnie masz teraz mnóstwo spraw, kiedy Danny jest w trasie. Nie umiem sobie nawet wyobrazić, ile trzeba zrobić, by zapanować nad takim przedsięwzięciem. — Cass potrafiła zorganizować kilka tras rocznie, dla różnych klientów. Patrząc na nią, Olivia uświadomiła sobie, że Maribelle miała rację. Córka tak samo jak ona weszła w świat wielkich interesów w młodym wieku i odniosła nieprawdopodobny sukces, chociaż na innym polu. Niewiele kobiet zdołałoby czegoś takiego dokonać. Różnica polegała właściwie na tym, że Cass nie wyszła za mąż i nie miała dzieci. W jej wieku Olivia była już mężatką z trójką dzieci, a na jej barkach spoczywała jeszcze większa odpowiedzialność.

— To wariacka praca, ale ją kocham — odparła Cass z uśmiechem, mając na myśli trasę, po czym zamówiła omlet z białek i kilka zdrowych dodatków z bogatej oferty restauracji. Olivia wybrała sałatkę, ale bardziej niż jedzenie interesowała ją córka.

Cass zapytała o firmę i o rejs. Nie chciała nic wiedzieć na temat braci i siostry. Od nich także próbowała się odseparować. Zawsze powtarzała babci, że jej rodzeństwo to bezwolne marionetki mamusi, choć Maribelle zawsze temu zaprzeczała. Olivia wspomniała o książce Liz, a Cass ucieszyła się z osiągnięcia siostry. Wiedziała, że Liz od wielu lat nie potrafi uporządkować własnego życia. Smuciło ją też, że John zrezygnował z marzeń o karierze artysty na rzecz pracy w rodzinnej firmie. Najmniej szanowała Phillipa, uważała go za nadętego snoba, nie znosiła też Amandy. Śluby rodzeństwa odbyły się już po tym, jak wyprowadziła się z domu. Od tego czasu nie widziała ani bratanka, ani siostrzenic — i nie miała na to ochoty. Twierdziła, że nie lubi dzieci. Przypominały jej własne dzieciństwo, a to nie były miłe wspomnienia.

Rozmawiały na różne niezobowiązujące tematy, a także o polityce. Cass nadal nie tknęła pieniędzy z funduszu, który Olivia założyła każdemu z dzieci — była całkowicie niezależna finansowo i nie potrzebowała pomocy matki. Liz w wieku czterdziestu czterech lat nie byłaby w stanie utrzymać się sama, co budziło politowanie młodszej siostry. Gardziła też braćmi, za to, że

pracują dla matki. Właściwie krytycznie oceniała całą rodzinę, ale swobodnie rozmawiała o tym tylko z babcią. Olivia i Cass zamieniły kilka zdań o Maribelle, to był bezpieczny temat.

Zawsze czuły napięcie podczas tych wspólnych obiadów, bo mnóstwo spraw pozostawało niewypowiedzianych. Zawsze dało się wyczuć gniew Cass, nawet jeśli nie atakowała matki. Nie musiała nic mówić, w przeszłości powiedziała dość, a od tego czasu nic się nie zmieniło. Nie można zmienić tego, co się wydarzyło.

Tuż przed końcem spotkania Olivia zapytała nagle:

— Jesteś szczęśliwa?

Cass zawahała się, co zmartwiło matkę.

— Chyba tak. Nie wiem. Nie jestem pewna, czy jestem człowiekiem szczęśliwym. Mam w sobie tyle niepokoju. Pewnie dzięki temu jestem taka dobra w tym, co robię. — Cass była perfekcjonistką, podobnie jak matka. — Nigdy niczego nie zakładam, nie polegam na zapewnieniach. Wszystko sprawdzam sama.

— Ja też — powiedziała Olivia z uśmiechem. — Fanatycznie dbam o szczegóły.

Bardzo rzadko rozmawiały o tym, jak pracują. Odkąd Cass sama zaczęła prowadzić wielką, rozkwitającą firmę, miały sobie więcej do powiedzenia.

— Zdarza mi się nadzorować osobiście wszystko — przyznała Cass. — Ale w mojej pracy liczy się każdy szczegół.

Ta odpowiedź dodała Olivii odwagi, postanowiła więc pozwolić sobie na jeszcze jedno pytanie. Może wreszcie przyszedł na nie czas.

— Jaki jest Danny?

— Zwariowany, młody, utalentowany, wszędzie go pełno, szalony, zepsuty i piękny. — Mówiła o nim jak o dziecku, jakby był jej synem, a nie partnerem. Olivia podejrzewała, że pewnie jest po trochu i jednym, i drugim. — Można się z nim świetnie bawić, jeśli tylko nie wpadnie w złość i nie doprowadzi mnie do szału. Gwiazdom rocka trudno zachowywać się normalnie. Wszyscy tylko czekają, aż wywiną jakiś numer, no to wywijają numery. Danny też. I to jakie.

— Nie martwi cię to? — Olivia była zafascynowana życiem córki, tak odmiennym od jej własnego.

— Czasami. Ale jakoś sobie radzę. Kiedy robi się nieznośny, usadzam go. Związek z nim zastępuje mi dzieci. — Uśmiechnęła się. A Olivia czuła, że Cass naprawdę kocha Danny’ego, było to widać w jej oczach, gdy o nim mówiła. Gdy się poznali, on miał dziewiętnaście, a Cass dwadzieścia dziewięć lat. Życie z dala od rodziny i na własny rachunek pozwoliło jej dojrzeć bardzo szybko. Olivia nagle uświadomiła sobie, że najmłodsza córka jest o wiele doroślejsza od swoich znacznie starszych braci.

— I wciąż nie chcesz mieć dzieci? — spytała ze smutkiem w głosie. Czasem myślała, że nieodwracalnie skrzywdziła Cass i Phillipa i że to przez nią nie pragną własnych dzieci, co jest dla nich okropną stratą. Cass nie powiedziała też matce, ile ciąż usunęła i o tym, że zdecydowałaby się na kolejne aborcje, gdyby zawiodła ją pigułka albo gdyby popełniła błąd.

— Nie — odparła krótko. Obie wiedziały dlaczego i nie chciały o tym mówić. To bardzo niebezpieczny temat, jak pole minowe. Wszystkie dawne żale Cass leżały zakopane tuż pod powierzchnią.

Olivia zauważyła, że Cass zerka na zegarek, zapłaciła rachunek. Wyszły z restauracji i córka podziękowała jej za wspólny lunch.

— Udanej trasy — powiedziała Olivia i pocałowała córkę. Cass przez chwilę patrzyła na nią surowo, jak gdyby wciąż nie była pewna, kto przed nią stoi.

— Dziękuję ci za spotkanie — dodała Olivia. Cass kiwnęła głową i pośpiesznie odeszła, a Olivia wsiadła do samochodu. Kierowca ruszył z powrotem na przedmieście. Czuła, że z córką łączy ją najcieńsza z możliwych nici, ale dzięki Bogu wciąż jeszcze udało im się jej nie zerwać.

Wróciła do biura i zadzwoniła do Alexa. Chciała sprawdzić, jak sobie radzi. Był akurat w domu, z przyjaciółmi, rodzice zostawili ich samych.

— Tęsknię za tobą — powiedziała. — Co słychać?

— W porządku. Mam jeszcze trzy tygodnie do rozpoczęcia szkoły. — Ostatni rok szkoły średniej. Alex nie mógł się doczekać końca szkoły, chociaż bardzo niepokoiła go perspektywa walki o przyjęcie na studia. Rozmawiali o tym na jachcie. Olivia pocieszała wnuka, ale wiedziała, że będzie musiał się zmierzyć z ogromną konkurencją.

— Daj znać, gdybyś chciał wpaść do miasta i zjeść coś ze mną — powiedziała. Alex

miał ochotę skorzystać z jej propozycji, ale był na to za leniwy.

— Dobrze — mruknął wykrętnie.

Olivia z trudem utrzymywała z nim kontakt, gdy nie widywali się codziennie, dlatego właśnie wspólny rejs był dla niej tak wspaniałym czasem. Dzięki temu udało jej się zbudować porozumienie z wnukiem.

— A co ze sprawą, o której rozmawialiśmy? Może powiesz o niej rodzicom przed powrotem do szkoły? Wtedy ten rok będzie dla ciebie łatwiejszy, jedno zmartwienie z głowy.

— Albo jeszcze jeden powód, żeby dostali obłędu. — Alex wciąż podejrzewał, że rodzice tak właśnie się zachowają.

— Powinieneś bardziej w nich wierzyć.

— Znam ich. Ojciec jest homofobem, matka woli żyć w zaprzeczeniu. — To brzmiało naprawdę fatalnie. Olivia miała nadzieję, że niesprawiedliwie ich ocenia.

— Mogę z nimi porozmawiać — zaproponowała ponownie, jak przedtem na jachcie.

— Dzięki, babciu.

— Powiesz im, kiedy będziesz już gotowy.

— No, wtedy będę dobijał do dziewięćdziesiątki. — Zaśmiał się, a Olivii zrobiło się go żal. Obiecał, że do niej zadzwoni, i odłożyła słuchawkę. Nie chciała teraz tracić z nim kontaktu. Martwiła się o niego, o nich wszystkich.

W drodze do domu wciąż myślała o Cass. Mogłaby napisać do niej mejl za pomocą swojego blackberry. Nie pamiętała jej adresu, gdzie córka się zatrzymała, zapomniała zapytać. Pewnie gdzieś w centrum. Było tyle rzeczy, których nie wiedziała o Cass, że aż bolało ją serce. Ale przynajmniej zjadły pyszny lunch. Na razie tylko na tyle mogły sobie pozwolić.

Nie znosiła uczucia, że traci z nimi kontakt, gdy latem rozjeżdżali się w różne strony. Każde z nich miało własne życie, problemy i radości. Ona też. Dopiero, gdy się spotykali, by razem spędzić dłuższy czas, wszystkie te nici splatały się i zaczynały wiązać. Gdy wyjeżdżali, węzły się rozluźniały i Olivia znów nie wiedziała, co się z nimi dzieje. O wiele łatwiej było, gdy miała wszystkich pod jednym dachem. No cóż, teraz nawet wnuki prowadziły już własne życie.

Kilka dni temu Carole wyjechała do Kalifornii. Zadzwoniła do babci, żeby się pożegnać. Sophie była w Bostonie i wybierała się z przyjaciółmi do Cape Code przed rozpoczęciem zajęć. Od czasu wielkiej kłótni Olivia nie rozmawiała z Phillipem. Zastanawiała się, kiedy syn zamierza się do niej odezwać — i czy w ogóle. W pracy także go nie widziała. Od powrotu tonęła w powodzi różnych spraw. Miała nadzieję, że u niego wszystko jest w porządku, chociaż powiedział jej tyle przykrych słów. Dzięki Maribelle nie przejmowała się już tak bardzo. Tego wieczoru planowała spotkanie z Peterem. To jasny punkt w jej życiu. Miała mu tyle do powiedzenia, także o lunchu z Cass. Nie zamierzała jednak zdradzać tajemnicy Alexa — złożyła przysięgę, że tego nie zrobi. Mogła jednak podzielić się z Peterem obawami co do reszty rodziny, opowiedzieć mu o sukcesach i osobistych porażkach. Bez Petera jej życie byłoby o wiele trudniejsze. Właśnie tego Phillip nie chciał zrozumieć, chociaż Maribelle potrafiła pojąć to bez trudu.

Rozdział 15

PHILLIP BYŁ W FATALNYM NASTROJU po kłótni z matką. Próbował jeszcze raz porozumieć się z Johnem, kiedy brat wrócił już do domu, ale skończyło się wielką awanturą. Teraz więc czuł się skłócony i z matką, i z bratem, ale nie zmienił zdania. John powiedział mu, że oszalał i że powinien matkę przeprosić. Phillip nie miał zamiaru tego robić ani teraz, ani nigdy.

Odkąd wrócili z Europy, prawie nie widywał żony. Pochłonęły ją sprawy zawodowe, cały czas siedziała w biurze — miała trzech nowych klientów i przygotowywała się do procesu. Codziennie zostawała w pracy do nocy, on jadł kolację z dostawcami, którzy przyjechali do Nowego Jorku. Miał nadzieję, że spotka się z żoną wieczorem.

Po powrocie do domu nalał drinka i usiadł na kanapie, żeby trochę odpocząć. Myślał o matce i o tym, jak wielki gniew w nim wzbudziła. Z ulgą przyjął fakt, przez cały tydzień nie musi uczestniczyć w zebraniach. Chyba nie zniósłby obecności Petera.

Nie powiedział jeszcze o niczym Amandzie, bo ani razu nie widział się z nią dłużej. Byli jak statki mijające się nocą. Phillip wiedział, że Amanda nie znosi jego matki. Nie chciał dawać jej do ręki broni, którą wykorzystałaby przy okazji kolejnej kłótni na temat tego, że jest maminsynkiem i że nie ma jaj. Teraz dodałaby do tego, że jego matka sypia z żonatymi facetami. Phillip tak źle zniósł tę wiedzę, że dzielenie się nią z kimkolwiek, nawet z żoną, byłoby dla niego zbyt upokarzające.

Amanda przyszła, gdy Phillip przeglądał papiery przyniesione z pracy. Rzuciła aktówkę na podłogę, odebrała jakiś telefon i otworzyła butelkę białego wina. Dopiero z kieliszkiem w dłoni w końcu przywitała się z mężem.

— Jak ci minął dzień? — spytała protekcjonalnie, jakby praca Phillipa była zupełnie bez znaczenia w porównaniu z jej pracą. W końcu był tylko niewolnikiem matki, a ona wspólniczką w dużej kancelarii. Pogarda malowała się na twarzy Amandy i dźwięczała w jej głosie.

— Dobrze — odparł, nie reagując na prowokację. — A tobie? — Między nimi nie było nic serdecznego. Zachowywali się jak partnerzy w interesach, którzy po tygodniu pracy spotykają się, by porównać notatki.

— Prawdę mówiąc, cholernie dobrze — powiedziała nagle ożywiona. — Dziś dostałam nominację. — Ubiegała się o nią od ponad dwóch lat. — Poznaj nowo mianowanego sędziego federalnego! — oświadczyła tonem zwycięzcy. Phillip uśmiechnął się i wstał, żeby ją uściskać.

— Gratuluję! — Cieszył się z jej sukcesu. Tak pragnęła tego stanowiska, od miesięcy nie mówiła o niczym innym.

— Dziękuję. Może nie wypada się chwalić, ale to naprawdę coś wielkiego.

Amanda nie miała w sobie pokory, chociaż to akurat zawsze mu się podobało. Była silną kobietą i nie zamierzała za to przepraszać.

— Chyba musimy wprowadzić pewne zmiany w naszym życiu. Zacznę przyjmować gości, naturalnie tylko odpowiednie towarzystwo. Trzeba w końcu zmienić wystrój salonu, w domku w Hamptons przydałby się remont. Potrzebuję też nowej garderoby, a ty większego jachtu. — Wszystko zaplanowała, nie zamierzała być po prostu jedną z wielu sędziów federalnych. Chciała zacząć z hukiem i zostać jedną z najbardziej wypływowych osób w tym gronie. W swoich fantazjach była już sędzią apelacyjnym. — Ty, Phillipie, powinieneś zacząć wspierać sporymi datkami ważniejsze inicjatywy charytatywne i polityczne. — Wyznaczyła też rolę mężowi.

— Spokojnie, Wysoki Sądzie — odezwał się, odstawiając szklankę. — Twoje plany wymagają ogromnych funduszy. Nie zaczynajmy od szastania pieniędzmi z powodu twojego awansu. Nacieszmy się nim przez chwilę. — Nawet nie myślał o kupowaniu większego jachtu. Kochał swoją łódkę.

— To dopiero początek, Phillipie. Weszłam na drogę, która powoli zaprowadzi mnie na sam szczyt. — Biorąc pod uwagę rozmach jej planów, pomyślał Phillip, wcale nie musi to być powoli.

— Jestem z ciebie bardzo dumny. Kiedy oficjalna ceremonia? — powiedział głośno.

— Za sześć tygodni. Chcę wydać wspaniałe przyjęcie — oświadczyła. Miała mnóstwo różnych projektów, a łączyło je to, że wszystkie miały być sfinansowane przez niego. Amanda sama świetnie zarabiała, ale nigdy nie wydawała własnych pieniędzy. Phillip był od niej o wiele zamożniejszy, uważała więc, że to on powinien pokrywać wszystkie jej wydatki. A on dotąd nie protestował.

— Po co ci nowa garderoba? Przecież i tak wszystko zakryjesz czarną togą. — Żartował, ale właściwie miał rację.

— Będziemy o wiele częściej bywać. — Amanda zamierzała wykorzystać do maksimum swoje znajomości. Nazwisko Grayson było cenniejsze od złota, doskonale zdawała sobie z tego sprawę. — Natychmiast porozmawiaj z matką, powinna już pomyśleć o emeryturze. Jako sędzia federalny nie powinnam mieć męża dyrektora finansowego. „Prezes zarządu” brzmiałby znacznie lepiej. Może matka zgodzi się ustąpić. Ty będziesz zarządzać firmą, ona mogłaby zostać w radzie. Przynajmniej poproś — stwierdziła dobitnie, widząc jego oszołomiony wzrok. Phillip słyszał już, jak o tym mówi, ale tym razem wydawała się poważna.

— Nie sądzę, żeby moja matka zechciała zrzec się funkcji prezesa zarządu własnej firmy po to, by wesprzeć twoją karierę — powiedział w nadziei, że Amanda jednak żartowała. Ale nie, tak nie było. — Chyba trochę cię poniosło. — Zdaniem męża, Amanda straciła poczucie rzeczywistości.

— Mąż osoby na moim stanowisku nie może być biurowym popychadłem, Phillipie. — Amandzie wyraźnie uderzyła do głowy własna ważność, a Phillip błyskawicznie trzeźwiał. Co to za kobieta? Na jego oczach zmieniała się w potwora. A może zawsze miała taką żądzę władzy? Sam już nie wiedział.

— A więc tak o mnie myślisz? Że jestem biurowym popychadłem? Facetem od cyferek, zwykłym księgowym? — Mówiła mu to już na jachcie. Kastrowała go tymi słowami.

— No, przecież nim jesteś. Na tym polega funkcja dyrektora finansowego.

— Może jestem zwykłym księgowym, Amando, ale w jednej z największych prywatnych spółek na świecie. A to coś znaczy.

— Spółka jest prywatna, czyli: należy do twojej mamusi — podsumowała jadowicie Amanda. — Podobnie jak ty. Chyba czas to zmienić, Phillipie.

Ruszył w stronę drzwi.

— Dokąd to? — Patrzyła na niego z furią.

— Wychodzę. Dopóki jeszcze kimś jestem. Wbrew twoim wysiłkom — powiedział i zatrzasnął za sobą drzwi. Nie wiedział, dokąd pójdzie, chciał tylko znaleźć się jak najdalej od niej.

Przeszedł szybkim krokiem kilka kilometrów, zanim w końcu zwolnił i się uspokoił. Był tak wściekły, że początkowo nie mógł nawet zebrać myśli. Zdziwił się, w napadzie szału dotarł aż do Trzynastej ulicy — pokonał pieszo prawie sześć kilometrów. Była ciepła, parna noc. Ruszył dalej i zatrzymał się dopiero na placu Waszyngtona, tam usiadł na ławce i przez chwilę przyglądał się budynkom, słuchając rozmów przechodzących obok nowojorskich studentów. Potem wstał i odszedł jeszcze kawałek. Nie chciał wracać do domu, ale zgłodniał i miał ochotę coś zjeść. Dotarł do Bleecker Street, gdzie znalazł barek ze stolikami na zewnątrz, podawano tam kanapki, burgery i pizzę. Phillip usiadł między grupką studentów i artystów a tłumem krążącym po ulicy. Czuł się staro w tym towarzystwie, ale w tej chwili w ogóle go to nie obchodziło.

Przy stoliku obok siedziała jakaś dziewczyna, pogrążona głęboko w książce. Przed nią stały cappucino i niedojedzona sałatka. Nie odrywała wzroku od lektury. Phillip zauważył, że jest bardzo ładna, ma lśniące ciemne włosy, opadające na ramiona, wyraziste rysy, wielkie piwne oczy. Jej twarz emanowała niewinnością i budziła sympatię. Nagle podniosła wzrok, uśmiechnęła się do Phillipa i znów zagłębiła się w książce. Phillip zamówił hamburgera i kawę i pochłonął je łapczywie. Po długim spacerze wprost umierał z głodu. Dziewczyna obok znów oderwała się od książki i obdarzyła go uśmiechem. Wyglądała jak dziecko, Phillip podejrzewał, że studiuje na Uniwersytecie Nowojorskim, podobnie jak inni młodzi ludzie wokół. Knajpka mieściła się na skraju kampusu. Ponieważ dziewczyna sprawiała wrażenie lepiej poukładanej od reszty, Phillip nie mógł się powstrzymać, by jej nie zagadnąć.

— To musi być świetna książka — powiedział z nieśmiałym uśmiechem. Nie chciał, by pomyślała, że ją podrywa. Po prostu zachował się uprzejmie. Wszyscy wokół wydawali się tacy swobodni i otwarci.

— Świetna, to prawda. — Uśmiechnęła się znowu i tym razem mógł docenić, jaka jest

śliczna. Wyglądała jak reklama piękna, młodości i zdrowia. Miała na sobie białe dżinsy i koszulkę, a do tego sandały. Ciemne włosy aż lśniły od czystości. Pokazała Phillipowi, co czyta.

— To tylko przewodnik dla nauczyciela, ale wyjątkowo dobry. Będę uczyć w czwartej klasie. — Wyglądała jak idealna kandydatka do tej roli. — Zaczynam za dwa tygodnie. Wczoraj przyjechałam z Wisconsin.

Zbyt piękne, żeby być prawdziwe. Spadła mu z nieba jak anioł. Świeżo po szkole, nauczycielka, dzień wcześniej mieszkała jeszcze na Środkowym Zachodzie... Trudno o kogoś bardziej czystego i niewinnego. Phillip miał nadzieję, że dziewczyna nie da się pożreć wielkiemu miastu.

— Dopiero dziś znalazłam mieszkanie — dodała, a Phillip natychmiast zapragnął ostrzec ją, że nie mówi się takich rzeczy nieznajomym. — Wynajmuję je z czterema innymi osobami, znalazłam ofertę z Internetu. — Była niewiarygodnie naiwna, jak dzieci z plakatów organizacji charytatywnych. Phillip chętnie by ją adoptował.

— Sprawdziłaś, kim one są? — spytał ostrożnie, czując przypływ opiekuńczych uczuć.

— To studentki — odparła ze śmiechem. — Mój brat mówił mi to samo. Ale nie wyglądają na morderczynie. Mieszkanie jest śliczne, mam własny pokój wielkości schowka na miotły, no i mało płacę.

— Twój brat ma rację — powiedział poważnie Phillip. — Powinnaś upewnić się, że nie ma ich w jakiejś kryminalistycznej bazie. — Nagle ucieszył się, że nie ma takiej córki, bo dziewczyna mogłaby być jego córką, co trochę go zawstydzało. Pewnie widziała w nim podstarzałego podrywacza, który w dodatku jest wyjątkowo wymięty. Czuł się trochę nieświeżo po długim i szybkim marszu dla uspokojenia. Amanda nie powiedziała mu nic gorszego niż zwykle, ale jakoś bardzo go to zabolało.

— Nie, są w porządku. To studentki pierwszych lat, młodsze ode mnie. Same dziewczyny. Czy dziewiętnastolatki mogą być złe?

— I to bardzo — odparł Phillip. Ulżyło mu, gdy usłyszał, że to same dziewczyny. To już nie brzmiało tak groźnie. Nie rozumiał dlaczego, ale martwił się o nieznajomą. Może dlatego, że była tak pełna słodyczy i świeżości.

Kelnerka dolała Phillipowi kawy, a dziewczyna zjadła kęs sałatki. Ponieważ zaczęli rozmawiać, odłożyła książkę.

— Gdzie będziesz uczyła? — zapytał ciekawie.

— Zostałam zatrudniona w szkole w Harlemie — powiedziała z uśmiechem. — No, wiem, wiem, że to niebezpieczne. Ale nic mi nie będzie. Jako studentka odbyłam praktyki w szkole w Detroit, tam warunki są pewnie o wiele gorsze niż tu. — Patrzył na nią z przerażeniem. Nie miała szans na przeżycie.

— Jak to się stało, że rodzice pozwolili ci tu przyjechać? — spytał. Roześmiała się.

— Rodzice umarli, kiedy miałam osiem lat. Mieszkam z siostrą i jej mężem. Siostra mi ufa.

— Nowy Jork to dżungla.

— Detroit też. Ale ja sobie poradziłam.

— Jesteś bardzo odważna — stwierdził. Zastanawiał się, ile ma właściwie lat. Może była znacznie starsza, niż na to wyglądała, może miała czarny pas karate... Phillip wolałby, żeby tak było, dla jej dobra. Chciał dodać „albo bardzo głupia”, ale się powstrzymał. — Ile masz lat?

— Dwadzieścia osiem. Właśnie skończyłam praktyki po studiach. Zawsze chciałam mieszkać w Nowym Jorku. Marzyłam, żeby zostać aktorką, ale skończyłam jako nauczycielka. I to mi się podoba. Lubię dzieci. Przez dwa lata służyłam w Korpusie Pokoju w Ameryce Południowej. — Kryła w sobie zdecydowanie więcej, niż to zauważył na pierwszy rzut oka. Była bardzo otwarta, a zarazem niezależna i ciekawa świata. — Myślałam o tym, żeby pojechać na rok do Indii, ostatecznie jednak wylądowałam tu. Moja siostra bała się tego pomysłu z New Delhi. Uważała, że na pewno na coś zachoruję.

— Nie dziwię się. — I wtedy coś kazało mu zadać dziwne pytanie. — Zawsze rozmawiasz tak szczerze z nieznajomymi?

Pokręciła głową z uśmiechem.

— Nie. Ale ty wyglądasz jak przyzwoity człowiek. Tylu tu świadków, chyba nie usiłowałbyś mnie zamordować w restauracyjnym ogródku.

— A jeśli jestem niebezpieczny? — powiedział i tym razem oboje się roześmiali.

— A jesteś?

— Nie.

— Czym się zajmujesz? — Też chciała się czegoś o nim dowiedzieć. Widziała, że jest bardzo zdenerwowany, kiedy zajmował stolik, ale teraz uspokoił się całkowicie. Dobrze się z nim rozmawiało.

— Pracuję w Factory — powiedział po prostu, nie wspominając, że pełni tam funkcję dyrektora finansowego, a jego matka jest właścicielką firmy.

— Sprzedają świetne rzeczy. Moja siostra i szwagier kupili tam wszystkie meble. Sprzedajesz ich produkty?

— Nie, pracuję w centrali. W dziale finansów.

— Wszystko się zgadza. Obstawiałam, że jesteś albo bankowcem, albo prawnikiem.

— Aż taki ze mnie sztywniak?

— Nie. — Zaśmiała się. — Ale masz ładne buty i garnitur. Krawat pewnie też, tylko trzymasz go teraz w kieszeni. — Phillip wyciągnął granatowy krawat marki Hermčs. Dziewczyna najwyraźniej umie oceniać ludzi. W końcu zjeździła kawał świata.

Przez jakiś czas rozmawiali o jej doświadczeniach z Ameryki Południowej. Phillip opowiedział, że skończył Uniwersytet Harvarda, ona studiowała w Duke. Była inteligentna i znakomicie się z nią gadało. Czuł, że to szaleństwo, ale zapragnął spotkać się z nią znowu. Nie wspomniał, że jest żonaty, a ona nie pytała. Pewnie uznała go za rozwodnika, bo przy okazji

rozmowy o Harvardzie i o firmie Phillip powiedział jej, że skończył czterdzieści sześć lat. Nie, nie chciał jej poderwać, tylko po prostu porozmawiać. Dochodziła północ i musiał już wracać do domu. Zanim jednak wstał, wręczył jej wizytówkę.

— To pewnie zabrzmi głupio, a ty potrafisz się sama sobą zająć, ale gdybym był ci potrzebny, zadzwoń. — Na wizytówce było napisane, że jest dyrektorem finansowym, ale ona nawet na nią nie spojrzała, tylko wsunęła ją w książkę jak zakładkę.

— To bardzo miło z twojej strony.

— A czy ja mógłbym do ciebie zadzwonić? — spytał.

Nie wierzył, że zdołał to powiedzieć. Przecież miał żonę! W jakim celu chciał dzwonić do tej dziewczyny? Ona jednak zgodziła się z uśmiechem, zapisała mu numer telefonu na jakiejś kartce i dała mu ją. I już, to było takie proste. Przez kilka niezwykłych godzin czuł się znów jak chłopak, jak wolny człowiek, jakby nie miał żadnych zobowiązań, chociaż w rzeczywistości w domu czekała na niego żona, która właśnie została sędzią federalnym i uważała go za faceta bez jaj. I wtedy uświadomił sobie, że nie zna pewnego ważnego szczegółu.

— Jak się nazywasz?

Oboje się roześmiali. Tak długo rozmawiali, że zapomnieli się przedstawić. Jego nazwisko figurowało na wizytówce, ale dziewczyna nawet na nią nie spojrzała.

— Jestem Taylor Dean — przedstawiła się, wyciągając do niego rękę. Uścisnęła jego dłoń stanowczo, ale nie przesadnie mocno. Zauważył, że ma piękne palce.

— A ja Phillip Grayson. — Miał tylko nadzieję, że nie rozpozna tego nazwiska i nie

będzie szukać w Google. Gdyby dowiedziała się, kim jest, pewnie zrezygnowałaby ze znajomości. Ale nie martwił się na zapas.

Dała kelnerce znak, że prosi o rachunek, który Phillip zdążył już uregulować, kiedy wychodził do toalety. Kosztowało go to dziesięć dolarów, co dla Taylor mogło stanowić znaczną kwotę. Podziękowała mu więc i oboje wstali. Phillip zauważył, że jest wysoka i ma piękną figurę. Wyglądała wspaniale.

Razem wyszli z restauracji, a potem ona ruszyła w stronę mieszkania, które niedawno wynajęła. Phillip żałował, że nie może z nią iść, ale nie zapominał o żonie. W dodatku Taylor była taka młoda, osiemnaście lat młodsza od niego. To duża różnica wieku. Ten scenariusz nie ma żadnych szans na dalszy ciąg. Prawdopodobnie nigdy już jej nie zobaczy i w końcu wyrzuci karteczkę z numerem. Schował ją do kieszeni garnituru, jak pukiel włosów albo tajny kod. Otaczała go magia, tak samo jak ją.

— Trzymaj się, Taylor — powiedział i zatrzymał przejeżdżającą taksówkę. — Powodzenia! Naprawdę życzył jej jak najlepiej. A ona zrozumiała, że już go nie zobaczy. Odjechał taksówką, Taylor pomachała mu na pożegnanie. Phillip miał ochotę wyskoczyć z samochodu i pobiec za dziewczyną.

Myślał o niej przez całą drogę do domu. Tak bardzo chciałby znów być młody i wolny. Taylor pojawiła się w jego życiu o dwadzieścia lat za późno. Od dziewiętnastu miał żonę — ale dwadzieścia lat temu Taylor była ośmioletnią dziewczynką. Co za okrutna ironia losu. W domu nie paliło się żadne światło. Amanda spała głębokim, spokojnym snem. Nie zostawiła mu żadnego liściku ani nie zamierzała przepraszać i nie czekała na jego powrót.

Phillip ostrożnie przełożył kartkę z numerem Taylor do portfela. Wiedział, że z niego nie skorzysta,

ale sam widok karteczki miał mu przypominać słodką dziewczynę, z którą spędził wieczór, nauczycielkę z Milwaukee. Za dwa tygodnie zaczynała pracę w szkole podstawowej w Harlemie. Z zaciśniętym z żalu gardłem rozebrał się i położył obok Amandy. Nie widział już w niej kobiety. Była sędzią i osobą, która mieszka z nim pod jednym dachem i nie uważa go za mężczyznę. Przez chwilę usiłował o tym nie myśleć, aż w końcu zmorzył go sen.

Rozdział 16

RANO AMANDA ZACHOWYWAŁA SIĘ jak gdyby nigdy nic. Nie zapytała Phillipa, dokąd poszedł ani co robił. Nikt nie poznałby, że cokolwiek między nimi zaszło. Bez końca mówiła o przyjęciu, którym chciała uczcić swoją nominację. Przedtem jeszcze zamierzała zorganizować w Hamptons uroczystą kolację z okazji święta pracy i zaprosić na nią różne osobistości. Widać było wyraźnie, że przestawia się na nowe tory i szykuje do wejścia w wielki świat. Czuła się teraz kimś bardzo ważnym i wymagała, by Phillip podążył za nią i zrobił wszystko, co będzie uważała za konieczne, aby nadać stosowną oprawę jej nowej pozycji. Powiedziała też, że w niedzielnym „New York Timesie” zostanie zamieszczona wzmianka na temat jej powołania.

— I musisz kupić nowy garnitur na ceremonię — przypomniała, gdy oboje wychodzili do pracy. Miała mnóstwo pracy w biurze, przed odejściem z kancelarii musiała przekazać sprawy wspólnikom. Teraz zachowywała się tak, jakby całe życie Phillipa nie miało żadnego znaczenia i liczyła się tylko ona. — Poinformuj też matkę — rzuciła już po zamknięciu drzwi. — Ona także mogłaby wydać jakieś przyjęcie na moją cześć. — Amanda oczekiwała, że wszyscy znajomi będą czcić jej sukces i chociaż nie przepadała za teściową, to jednak przyjęcie zorganizowane przez Olivię byłoby bardzo na miejscu i przyciągnęłoby wielu pożądanych gości. To Amanda stała się królową, Phillip został naprawdę zdegradowany do roli niewolnika. We własnym przekonaniu osiągnięcia Amandy przewyższały, i to wyraźnie, dokonania Graysonów. Phillipowi nie spodobała się ta arogancja, nie powiedział jej nawet, że ostatnio w ogóle nie rozmawia z matką.

Kiedy odkrył romans Olivii i wciąż był nim oburzony, ostatnią rzeczą, na którą miał ochotę, była prośba o organizowanie przez matkę fety dla Amandy. Ta sprawa musi zaczekać.

W biurze zaczął przeglądać wiadomości i mejle, ale czuł, że portfel zaraz wypali mu dziurę w kieszeni. Wiedział, co w nim jest, jakie budzi to w nim emocje. W końcu wyjął karteczkę. Taylor zapisała cyfry śmiałym, wyraźnym pismem i Phillip nie miał problemu z odczytaniem numeru. Nie miał zamiaru do niej dzwonić, nie wiedziałby nawet, co powiedzieć... ale to było silniejsze od niego. Nie potrafił się powstrzymać. Wystukał numer i usłyszał sygnał w słuchawce. Chciał się rozłączyć, ale nie potrafił, chociaż wciąż nie miał pojęcia, co powiedzieć. Odebrała po trzecim dzwonku.

— Taylor? — spytał cicho, niemal bezgłośnie.

— Słucham? — Najwyraźniej nie wiedziała, kto dzwoni, ale jej głos brzmiał równie niewinnie i otwarcie jak wczoraj. Miał ją przed oczami, jak siedzi przy sąsiednim stoliku w kafejce, świeża i olśniewająca jak wiosna.

— Cześć, tu Phillip Grayson — powiedział, czując się jak idiota. I co teraz? Co właściwie ma zrobić dalej? — Chciałem ci podziękować za uroczy wieczór. Pomyślałem, że zadzwonię.

— Miło mi — odparła z rozbawieniem w głosie. — Mnie też było bardzo przyjemnie. Właśnie otwieram kartony. Ustawiłam książki w stosiki, sięgają pod sufit. Chyba będę musiała wybrać się do Factory i kupić sobie regał. — Śmiała się, a Phillip wyobrażał sobie, jak wygląda, otoczona książkami.

— To chodźmy razem — zaproponował i znów poczuł się okropnie głupio. Tylko tego

mu trzeba, pokazać się w firmowym sklepie z młodą dziewczyną. Wszyscy go tam znają. — Właściwie chciałem zapytać, czy nie zjadłabyś ze mną lunchu. Dobrze? — Nie wahała się ani chwili, widocznie nie przeszkadzała jej różnica wieku. No, ale nie wiedziała, że jest żonaty.

— Doskonale. Gdzie się spotkamy?

Zaproponował restaurację w West Village i umówili się na pierwszą. Taylor była tak pełna życia, młoda i promienna, a Phillip po odłożeniu słuchawki nadal czuł się jak idiota. Co on właściwie wyprawia? Nie miał pojęcia. Nigdy mu się to nie zdarzyło, jakby ciągnęła go do tego jakaś potężniejsza od niego siła. Po prostu musiał znów ją zobaczyć.

Poprosił sekretarkę o najnowszy katalog. Chciał wziąć go ze sobą na lunch, wybrać razem z Taylor odpowiedni regał i zorganizować transport. Czuł potrzebę opiekowania się nią, ułatwiania jej życia. Budziła w nim najlepsze instynkty, a to przecież dla niego drobnostka. Kilka minut później sekretarka położyła katalog na biurku. Phillip dotarł na lunch dziesięć minut przed czasem.

Taylor weszła do restauracji w różowej bawełnianej spódniczce i białej bluzce, lśniące włosy opadały kaskadami na ramiona, jak w reklamie szamponu. Nosiła te same sandały co poprzedniego wieczoru. Na dworze było gorąco, ale Taylor wprost emanowała nieskazitelną czystością i świeżością. Podeszła do niego z uśmiechem.

— Dziękuję, że przyszłaś — powiedział, wstając. Taylor usiadła naprzeciw niego.

— Musiałam wyrwać się z tego bałaganu w domu — odparła z uśmiechem. Phillip przypomniał sobie o katalogu.

— Wiesz co, możemy razem wybrać ten regał, jeśli pamiętasz rozmiar. To łatwiejsze niż

szukanie w sklepie. Załatwię ci dostawę. — Zdziwiła się, ale potem ucieszyła. Phillip był taki miły. Popatrzyła na niego z nieśmiałym uśmiechem.

— Nie będziesz miał przez to kłopotów? — spytała troskliwie, a Phillip zaczął się śmiać. Wyglądała tak niewinnie i młodo, miała taką zmartwioną minę. — Oczywiście zapłacę za wszystko — dodała. Za nic nie chciała go wykorzystywać.

— Na pewno nie będę miał kłopotów. To drobiazg, przysięgam. Poza tym mam tam wielką zniżkę. Chciałbym ci go podarować, jeśli tylko się zgodzisz.

Taylor poczuła się niezręcznie, ale nie chciała robić mu przykrości.

— To nie jest drobiazg, tylko wspaniały prezent — odparła z wdzięcznością, przeglądając katalog. Pokazała Phillipowi regał, w dokładnie takim rozmiarze, jakiego potrzebowała. Kosztował dziewięćdziesiąt dziewięć dolarów. Phillip był pewien, że załatwi dostawę jeszcze tego samego popołudnia. Zaznaczyli właściwą stronę i zamówili lunch. Taylor znów wzięła sałatkę, a Phillip tym razem wybrał to samo, ale i tak, gdy mu ją podano, nie mógł zjeść ani kęsa. Chciał tylko słuchać Taylor i bardzo się denerwował, miał spocone dłonie. Gdy kończyli lunch, wiedział już, że musi być z nią szczery.

— Jesteś najwspanialszą kobietą, jaką kiedykolwiek poznałem. Nie mam pojęcia, co tu robię, po prostu czułem, że muszę cię zobaczyć. Wczoraj spotkanie z tobą po prostu zwaliło mnie z nóg — powiedział, gdy kelnerka nalewała im mrożoną kawę. Jeszcze nigdy nie był tak bezpośredni. Taylor wydawała się wzruszona.

— Naprawdę? Nie wiem dlaczego. Przecież nic nie zrobiłam.

— Zrobiłaś. Mógłbym być twoim ojcem, ale przy tobie czuję się jak chłopak. Jesteś jak powiew świeżego powietrza, pełna życia, zdrowia, młodości. Nagle uświadomiłem sobie, że przez ostatnie dwadzieścia lat praktycznie nie żyłem. Ale muszę ci coś wyznać, choć nie wiem, co to będzie oznaczało dla nas i czy w ogóle coś znaczy, bo nie wiem też, dokąd zmierzamy i czy w ogóle dokądkolwiek dotrzemy. Jestem żonaty, od dziewiętnastu lat. Nie mamy dzieci. Moja żona jest prawniczką, to niezwykle inteligentna kobieta. Zawsze ją szanowałem i nigdy jej nie zdradziłem, ale dopiero niedawno uświadomiłem sobie, jak naprawdę wygląda nasz związek. Nie kocham jej, nawet nie lubię. Przykro mi to mówić, ale to prawda, nie sądzę też, żeby ona kochała mnie. Nie mogę dłużej tak żyć. Nic jej nie mówiłem i nic nie zrobiłem, nie wiem zresztą, czy w ogóle cokolwiek zrobię. Aż tu nagle wczoraj w moim życiu zjawiłaś się ty. Jedyne, o czym mogę myśleć, to kiedy znów się z tobą spotkam. Nie chcę jednak, żeby którekolwiek z nas uwikłało się w coś złego. Może moglibyśmy po prostu przez jakiś czas chodzić razem na obiady albo na kawę, do czasu, aż ustalę, co się właściwie dzieje? Przysięgam, jeśli postanowię niczego nie zmieniać, więcej się z tobą nie spotkam. Ale teraz po prostu nic nie wiem. Mówię ci to tak szczerze, jak potrafię.

Taylor przez chwilę milczała, w końcu skinęła głową. Nie chciała mieć kłopotów, nigdy dotąd nie umawiała się z żonatymi mężczyznami i nie zamierzała tego robić. Polubiła Phillipa, ale sądziła, że jest wolny. Dobrze, że powiedział prawdę, chociaż nie przyszła mu łatwo.

— Chyba nic się nie stanie, jeśli zjemy czasem lunch albo kolację. Lubię cię — przyznała szczerze. — Jesteś fajnym facetem. Nikt nie powinien być z kimś, kto go nie kocha, a ty masz prawo do szczęścia, tak jak każdy.

— Ty też — odparł cicho i wziął ją za rękę. — Podejmę decyzję najszybciej, jak to tylko możliwe. Może nic z tego nie wyjdzie, ale i tak jestem wdzięczny losowi, że cię poznałem.

Taylor rozpromieniła się w uśmiechu.

— Ja też. A może po prostu zostaniemy przyjaciółmi.

Phillip nie powiedział tego głośno, ale nie tak wyobrażał sobie ich związek. Chciał się z nią kochać, chciał brać ją w ramiona.

Amanda nigdy nie wzbudziła w nim takich uczuć, jak ta dziewczyna. To było tak, jakby nagle trafił go piorun.

— Daję ci słowo, nie chcę wciągnąć cię w jakieś poplątane relacje. Jeśli będzie się na to zanosiło, zniknę. — Spojrzała na niego ze smutkiem, a on chwycił znów jej dłoń i ucałował koniuszki palców. — Nie, nie odchodzę — zapewnił. — Chyba że z tobą. — Miał dziwne wrażenie, że to opatrzność dała mu ogromny dar, którego nie chciał stracić. Musi się chyba poddać przeznaczeniu. Skończyli jeść, Phillip zapłacił rachunek i zerknął na nią z niepokojem. — Kiedy się znów zobaczymy?

— Nie wiem. — Taylor czuła się trochę oszołomiona. Phillip wywarł na niej wrażenie i trudno jej było odpowiedzieć na to pytanie. Chętnie zwierzyłaby się siostrze, ale na pewno usłyszałaby wymówki. Żonaty mężczyzna? Nie ma mowy, nawet o przyjaźni. A przecież zdawała sobie sprawę, że on pragnie czegoś więcej. Był przystojnym mężczyzną, choć o surowych rysach, a jej podobali się tacy faceci. Podobni do jej brata. Został bankowcem, mieszkał w Milwaukee, miał żonę i trójkę dzieci. Był o dziesięć lat młodszy od Phillipa. Siostra Taylor skończyła czterdzieści trzy lata i urodziła już czwórkę dzieci.

— Może zjemy jutro lunch? — spytał, gdy wychodzili z restauracji. Taylor podniosła na niego smutny wzrok. — Czy to zbyt szybko?

— Dobrze... nie... Nie wiem. — Lubiła jego towarzystwo, zachowywał się tak opiekuńczo. Chyba trochę się w nim zadurzyła, chociaż dopiero co się poznali. Miał żonę. Nie żyli razem jak małżeństwo, ale jednak ją miał. Dobrze, że są bezdzietni, Taylor nie chciała rozbijać rodziny, chociaż w pewnym sensie i tak już to robiła. Czuła się zarazem winna, ale też szczęśliwa i

podniecona. Trudno oprzeć się Phillipowi, który obdarzał ją tak wielkim zainteresowaniem. Przysiągł, że nigdy jeszcze tego nie robił. Ona także nie. Na studiach przez cztery lata miała chłopaka, ale rok temu zerwali ze sobą. Od tamtej pory nie poznała nikogo, na kim by jej zależało.

Phillip coś sobie przypomniał.

— Gdzie mieszkasz?

— Chcesz przyjść do mnie do domu? — spytała nerwowo. Phillip objął ją ramieniem. Chętnie by to zrobił, ale wówczas nie miałby raczej szans postąpić uczciwie.

— Nie, głuptasie. Mam ci przysłać regał. — Taylor roześmiała się i zapisała mu adres na kartce. — Zobaczę, co da się zrobić, chyba mamy go w magazynie. — Jeśli tak było, Phillip zamierzał zamówić dla Taylor prywatną dostawę. Choć tyle mógł dla niej zrobić, by sprawić dziewczynie trochę radości.

— Dziękuję — powiedziała po prostu.

Spojrzał na zegarek i uświadomił sobie, że właśnie spóźnił się pół godziny na zebranie.

— To co, lunch jutro?

— Ja... tak! — zdecydowała. Ona też chciała go wkrótce zobaczyć.

— W Café Cluny — rzucił szybko, by nie zmieniła zdania i pocałował ją delikatnie w policzek. Potem machnął na przejeżdżającą obok taksówkę. Zahamowała z piskiem opon, Phillip otworzył drzwi i wsiadł. Uśmiechał się do nieco oszołomionej Taylor.

— Do zobaczenia jutro, o pierwszej! — krzyknął przez okno. Taylor pomachała mu ręką na pożegnanie.

W czasie jazdy zadzwonił do magazynu, ustalił, że mają potrzebny regał, zadzwonił więc do sekretarki i kazał jej zorganizować transport. Podał adres Taylor. Wszystko zajęło mu mniej niż pięć minut. Zadzwonił jeszcze do Taylor, żeby czekała na regał w domu.

— Przepraszam, że to tak szybko, ale jestem już spóźniony na spotkanie. Dzięki, że przyszłaś. Nie wiem, co robię, ale jesteś najcudowniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek poznałem.

— Przecież wcale mnie nie znasz — odparła, zbita z tropu.

— Ale mam nadzieję, że poznam — powiedział i szczerze w to wierzył. — Do zobaczenia, do jutra.

Cicho wszedł do sali konferencyjnej, niemal godzinę spóźniony. John siedział już przy stole, ale matki nie było. Spotkanie dotyczyło finansów i projektów, a także kosztów produkcji, Olivia nie musiała być obecna. Gdy skończyli, John spojrzał na brata z niepokojem.

— Wszystko w porządku? Dziwnie wyglądasz.

— Bo dziwnie się czuję — odparł wymijająco Phillip. — Amanda dostała nominację na sędziego federalnego. Chce teraz przeorganizować cały nasz świat.

— Przestałeś się złościć na mamę?

— Może... Nie wiem. Nie myślałem o tym. — Wziąwszy pod uwagę to, co ostatnio zrobił, czy raczej to, co mógłby i chciałby zrobić, potępianie romansu Olivii z Peterem nawet jemu wydało się niezręczne. Może właśnie tak to się wszystko zaczęło... Nie będzie o tym myśleć. Ale on jeszcze nie spał z Taylor. I nie zamierzał, w każdym razie do czasu, gdy wszystko poukłada mu się w głowie.

Gdy wieczorem wrócił do domu, Amanda zajmowała się sporządzaniem list. Dotyczyły przyjęć, imprez, na które się wybierała, komitetów, do których jej zdaniem powinna koniecznie wstąpić, a także zadań dla niego.

— Mówiłeś już matce? — spytała, podnosząc głowę znad zapisków.

— Nie widzieliśmy się dzisiaj.

— Mogłeś zadzwonić. — Dla Amandy informacja o jej nominacji była pierwszej wagi i cały świat powinien ją uczcić. Sama rozesłała mejle do wszystkich współpracowników i znajomych.

— Nie mam pojęcia, co dziś robiła — odparł szczerze Phillip. Amanda podała mu kartkę z wypisanymi rzeczami, które powinien kupić, oraz przedsięwzięciami, w których powinien wziąć udział. Miał wrażenie, że dał się zwerbować do piechoty morskiej.

Postanowił otworzyć butelkę szampana z okazji sukcesu żony. Czuł się winny po lunchu z Taylor i choć Amanda o niczym nie wiedziała, on jednak tak. Podał jej kieliszek. Zrobiła zadowoloną minę.

— Dziękuję, Phillipie.

Wzniósł toast, usiłując pozbyć się sprzed oczu obrazu Taylor, ale nie potrafił go nawet przesunąć.

— No więc gdzie właściwie byłeś wczoraj? — zapytała w końcu. Oczywiście nie przeprosiła go za swoje inwektywy, chciała tylko wiedzieć, dokąd poszedł.

— Wybrałem się do Village, zjadłem burgera i wróciłem taksówką. — To prawda, pominął tylko fakt, że po drodze spotkał najbardziej uroczą dziewczynę, jaką widział.

— Przykro mi, że cię zirytowałam — powiedziała Amanda. — Ale mówiłam tylko prawdę. Byłoby lepiej, gdyby to twoja matka zrobiła z ciebie prezesa zarządu. I lepiej by to pasowało do mojego obecnego statusu. Musisz ją o to poprosić — dokończyła bez ogródek. Czemu właściwie Olivia miałaby odmówić i nie odstąpić synowi swojemu stanowiska po to, by pomóc jej w karierze? Co by to oznaczało dla samego Phillipa, interesowało Amandę znacznie mniej niż wpływ awansu męża na jej karierę, ale przecież na pewno też by na tym zyskał. Oboje mogli tylko wygrać, a Olivia osiągnęła już wiek, w którym przechodzi się na emeryturę.

— No to może sama ją poprosisz? — odparł chłodno. — Mama na pewno z zainteresowaniem wysłucha twoich pomysłów.

— Nie, to powinno wyjść od ciebie. Może zagrozisz jej, że odejdziesz?

— A jeśli pozwoli mi odejść? Chcesz przewrócić całą firmę do góry nogami, żebyś mogła chwalić się, że jesteś żoną prezesa? A jeśli matka mnie zwolni? Będziesz wtedy żoną bezrobotnego, to by dopiero źle wyglądało. — Wcale nie żartował.

— Nie pozwoli ci odejść, jesteś jej synem.

— A moja matka nie zrzeknie się prezesury, nawet dla ciebie. Zresztą, już ci mówiłem, nie chcę przejmować jej stanowiska. Moja praca jest trudna, ale praca mamy nieporównanie trudniejsza. I nie śpieszy mi się, by ją przejąć, nawet jeśli twoim zdaniem oznacza to, że jestem do niczego. Moja matka bierze na siebie wyjątkową odpowiedzialność, być może nie znam w ogóle nikogo, na kim ciążyłby większy ciężar. I robi to cholernie dobrze, nie wiem, czy poradziłbym sobie na jej stanowisku. Nie, właściwie wiem, raczej nie. No i masz mały problem. Jeśli nadal chcesz być moją żoną, musi ci wystarczyć mąż dyrektor finansowy. Podejrzewam, że to zła wiadomość. — Był o wiele bardziej stanowczy niż zwykle, bo czuł, że to najwyższy czas. Amanda pozwalała sobie na zbyt wiele.

— O, nie wiedziałam, że jest taki warunek: „Jeśli nadal chcesz być moją żoną?” To jakaś sugestia, Phillipie? — spytała, mrużąc oczy.

— Ta droga zawsze stała przed tobą otworem — powiedział otwarcie.

— Grozisz mi?

— Nie, ale nie zamierzam przerabiać sobie całego życia ani zmieniać garderoby i pracy tylko dlatego, że zostałaś sędzią.

— To spory sukces — przypomniała opryskliwie.

— Owszem, i jestem z ciebie dumny, ale nie zamierzam płacić za to własnymi jajami, jak masz zwyczaj się wyrażać. Te jaja należą do mnie, nie do ciebie. Nie było ich w umowie.

— A co było? Czy mogę liczyć na to, że poświęcisz trochę pieniędzy Graysonów, żeby pomóc mi w karierze? Chyba możesz zrobić chociaż tyle, skoro nie zamierzasz nawet poprosić matki o awans.

— Nie wiem, ile pieniędzy Graysonów będę miał do dyspozycji. Decyzje o wydatkach podejmują matka i zarząd. Jeśli im się pomysł nie podoba, nie wyrażają zgody. To nie zależy ode mnie.

— Właśnie to miałam na myśli, Phillipie. Nie masz żadnej siły przebicia. — Patrzyła na niego z widocznym obrzydzeniem.

— Trochę mam, ale niewiele. Nigdy nie twierdziłem, że decyduję o wszystkim. Pewnego dnia tak będzie, ale nie dziś. Trochę za bardzo się pospieszyłaś. Matka nadal kieruje firmą, i to pewną ręką. — Gdy to mówił, uświadomił sobie, że choć prawie nie znał Taylor, nie potrafiłby sobie wyobrazić, jak zadaje pytanie: „Czy mogę liczyć, że poświęcisz trochę pieniędzy Graysonów?” Nie, nawet gdyby byli małżeństwem od dwudziestu lat. Taylor po prostu nie miała w sobie tego rodzaju twardości. Phillip nie mógł wyjść ze zdumienia nad bezczelnością i arogancją Amandy.

— Chyba będziemy musieli wrócić do tego tematu — powiedziała lodowatym tonem.

— Owszem, możemy, ja z pewnością do niego wrócę. Ale nie osiągniesz zbyt wiele.

Amanda bez słowa dopiła szampana, poszła na górę i wzięła kąpiel. Wieczorem mieli zjeść kolację z jednym z jej wspólników. Od chwili gdy weszli do restauracji, Amanda dokładała wszelkich starań, by Phillip czuł się źle. Nikt z obecnych nie mógł mieć wątpliwości, że to ona jest gwiazdą. Kilkakrotnie wspomniała, że mąż jest „zaledwie dyrektorem finansowym”. Bawiła się znakomicie. Gdy wracali do domu, Phillip wprost gotował się ze wściekłości.

— Czy tak od tej pory będą wyglądały nasze wyjścia? Jako seria upokorzeń, bo ty jesteś sędzią federalnym albo wkrótce nim zostaniesz? Jeśli taki masz plan, to obawiam się, że to trochę mnie męczy.

— No to poproś matkę o lepszą posadę — odparła zimno. A więc to była wojna, wojna Amandy z jego matką, w której on służył jako broń. Niezbyt dobrze czuł się w tej roli. Żona usiłowała go zmusić do walki o stanowisko prezesa, a jej główną metodą było poniżanie. Phillip nie miał zamiaru w tym uczestniczyć. Amanda, jeszcze tego nie wiedząc, podpisała właśnie wyrok na siebie. Dla męża już nie istniała.

Kiedy położyli się spać, Phillip uświadomił sobie, że nie kochali się od czasu rejsu. Zachowanie Amandy skutecznie gasiło w nim wszelką ochotę na czułości. Analizował teraz wszystko uważnie, jak pod mikroskopem oglądał każde zdarzenie. Może dlatego, że poprzedniego wieczoru poznał w knajpce niezwykłą dziewczynę, a może Amanda od zbyt dawna przekraczała granice, a ostatnio posunęła się jeszcze dalej. Wbrew pozorom Phillip nie zapominał uwag matki, która podczas rejsu powiedziała mu, jak martwi ją to, czy Amanda mu wystarcza. Teraz nie był już tego wcale pewien. Sam zadawał sobie podobne pytanie i nie potrafił na nie odpowiedzieć.

Tej nocy nie zamienili w łóżku ani słowa. Amanda nie usiłowała go kusić, a on trzymał się od niej z daleka. Nie chciał w żaden sposób nagrodzić jej zachowania. Odstręczała go tak bardzo, że nie wiedział nawet, czy dałby fizycznie radę. Nie zamierzał zresztą próbować. A Amanda wydawała się zadowolona, gdyż zasugerowała Phillipowi, że nie będzie z nim sypiać, dopóki nie wywalczy awansu, ale on nie zmierzał dać się szantażować. Phillip nie mógł zmrużyć oka przez całą noc i rano wyszedł do pracy, zanim Amanda skończyła toaletę.

Czuł się nadal spięty, gdy spotkał się z Taylor, noc z Amandą zepsuła mu humor. Na widok dziewczyny odzyskał jednak werwę i już po paru minutach żartował w najlepsze, znów jak

młody chłopiec.

— Jesteś niesamowity! — przywitała go.

— Ty też. — Uśmiechnął się i uścisnął jej dłoń.

— Naprawdę jesteś niesamowity — odparła, patrząc na niego z podziwem. — Regał przywieźli wczoraj o szóstej. Jest idealny. Facet, który z nim przyjechał, pomógł mi w składaniu i ustawianiu.

Wszystkie książki zmieściły się na półkach, nareszcie nie leżą na podłodze. Super. Jesteś cudotwórcą — powiedziała z wdzięcznością. Phillip uśmiechnął się, to dla niego drobiazg, ale cieszył się, że wpadł na ten pomysł.

Przy jedzeniu rozmawiali o dzieciństwie i o śmierci rodziców Taylor. Zginęli w wypadku, w czołowym zderzeniu. Taylor miała wtedy osiem lat, jej siostra dopiero co wyszła za mąż, i Taylor zamieszkała u niej aż do chwili wyjazdu do koledżu. Ich brat miał lat szesnaście i mieszkał z nimi jeszcze przez dwa lata do czasu rozpoczęcia studiów. Taylor powiedziała, że jej szwagier musi być święty, skoro wytrzymywał z nimi wszystkimi. Wspomniała też, że z rodziną łączą ją bliskie więzy. Na koniec zapytała o rodzinę Phillipa. Słuchając opowieści Taylor, Phillip nabrał trochę dystansu do własnego życia. Jego matka często wyjeżdżała, ale przynajmniej nie umarła. On i jego rodzeństwo nie zostali sierotami, wychowywał ich kochający ojciec z pomocą babci. W przeciwieństwie do Taylor, zawsze miał łatwe życie. Trochę mu było wstyd własnych użalań nad sobą.

— Moja mama często bywała zajęta — wyjaśnił. — Ciągle wyjeżdżała gdzieś w interesach, wychowywał mnie głównie tata. I babcia, która z nami mieszkała. Mama zaglądała tylko do domu między kolejnymi wyjazdami. Mam dwie siostry i brata. Zdaje się, że starsza z sióstr jest mniej więcej w wieku twojej, a młodsza, z którą już się nie widuję, jest trochę młodsza od twojego brata.

— Czemu się z nią już nie widujesz? — Taylor sprawiała wrażenie, jakby nie potrafiła sobie nawet wyobrazić czegoś podobnego. Jej rodzeństwo, mimo śmierci rodziców, mocno trzymało się razem, może właśnie z tego powodu.

— To długa historia. Siostra ciężko przeżyła śmierć ojca. I była wściekła na matkę za to, że nie było jej przy nim, gdy umierał. Mama załatwiała akurat jakieś interesy w innym mieście. Siostra wyprowadziła się do Londynu, miała wtedy dwadzieścia lat. Gdy przyjeżdża tutaj, widuje się z tylko matką i z babcią. Kilka lat temu spotkała się też z drugą siostrą, ale ja nie widziałem jej od dziesięciu lat. Nie mamy wiele wspólnego. Rodziny bywają różne i skomplikowane.

— Wiem — odparła Taylor ze współczuciem. — Po szkole średniej musiałam pracować, żeby zarobić na studia. Pieniądze z ubezpieczenia rodziców prędko się skończyły, a resztę wydaliśmy na studia brata. Ale w końcu wszystko się jakoś udało — dodała ze słonecznym uśmiechem.

Serce Phillipa wyrywało się do Taylor, poczuł się jak rozpuszczony dzieciak. Amanda i jej żądania poświęcenia pieniędzy Graysonów nigdy dotąd nie wydawały mu się tak obrzydliwe. Taylor była prawdziwa — Amanda sprawiała wrażenie nierzeczywistej. Phillip jakoś przedtem nie uświadamiał sobie, iloma przywilejami cieszy się w życiu. W tej chwili nie śmiałby wyznać Taylor, kim jest był naprawdę i dlaczego kupno regału nie było dla niego najmniejszym problemem. Historia życia Taylor pomogła mu ujrzeć wiele rzeczy z nowej pespektywy.

Rozmawiali też o jej służbie w Korpusie Pokoju. Phillip wspomniał, że niedawno podróżował po Europie, po Włoszech i Francji. Nie wspomniał, że była to wycieczka ogromnym luksusowym jachtem, zdradził tylko, że wybrali się całą rodziną, zabrakło jego najmłodszej siostry. I tak musiał zataić przed nią wiele szczegółów, bo niewątpliwie byłaby przytłoczona stylem życia, do którego on zdążył przywyknąć. Zrozumiał to, gdy jej słuchał.

Taylor pochwaliła się, że dobrze zna hiszpański, omal nie zatrudniono jej w hiszpańskojęzycznej szkole. Cieszyła się, że wkrótce rozpoczyna pracę, i dużo o niej opowiadała. Gdy obiad dobiegł końca, Phillip nie miał ochoty się z nią rozstać. Następnego dnia nie mogła się z nim spotkać, w nowej szkole odbywało się zebranie organizacyjne dla nauczycieli. Miała wolny weekend, ale Phillip uznał, że musi spędzić trochę czasu z Amandą. Nie znał planów żony, podejrzewał tylko, że jest zajęta przygotowaniami do odejścia z biura i przekazywaniem spraw.

— A może zjemy kolację w poniedziałek? — spytał i Taylor się zgodziła. — Zadzwonię do ciebie w niedzielę, jeśli uda mi się wyrwać. — Nagle ucichła, Phillip podniósł wzrok. Wydawała się smutna i ten widok bardzo go zranił.

— Czasem zapominam, że jesteś żonaty — powiedziała cicho.

— Ja też. To dziwne małżeństwo. Sam pozwoliłem, by osiągnęło ten stan, a teraz nie wiem nawet, czy je ratować, czy zakończyć.

— Pewnie powinieneś walczyć, jeśli tylko się da — odparła Taylor uczciwie. Nie chciała niszczyć małżeństwa Phillipa i powiedziała mu to już pierwszego dnia.

— Nie wiem, czy chcę.

— Chodzi ci o mnie, czy masz inne powody? — zapytała cicho.

— I o ciebie, i o inne sprawy. Chyba ożeniłem się z niewłaściwą kobietą. Wszyscy to widzieli, oprócz mnie. Sądziłem, że jej chłód będzie dla mnie wyzwaniem. Teraz rozumiem, że tak nie da się żyć. To jak mieszkanie w igloo. — Patrząc na Taylor, poczuł bijące od niej ciepło i pomyślał, że wcale nie chce dłużej walczyć. — Wkrótce podejmę decyzję, obiecuję. — I tak musiał

coś postanowić, nie mógł ciągnąć tego w nieskończoność. Żądania Amandy stawały się coraz bardziej irracjonalne. Znajomość z Taylor tylko zaostrzyła sytuację, jakby nieoczekiwanie w życiu Phillipa pojawił się katalizator. Ale problem z Amandą narodził się o wiele wcześniej, chociaż Phillip nie chciał go zobaczyć.

Na pożegnanie pocałował ją delikatnie i przyrzekł, że zadzwoni w weekend, choćby po to, żeby się przywitać. Jak się okazało, Amanda postanowiła spędzić sobotę i niedzielę w biurze i pracować, o czym zapomniała wspomnieć Phillipowi. W sobotę po południu zadzwonił więc do Taylor i wybrali się na spacer po Central Parku. Zatrzymali się przy przystani dla modeli, posłuchali kilku zespołów i poleżeli w trawie — Taylor specjalnie wzięła ze sobą koc. Zostali w parku do szóstej, leżąc, rozmawiając, patrząc na drzewa. W pewnym momencie Phillip oparł się na łokciu i pochylił głowę, by pocałować Taylor. Jej usta były tak miękkie, że niemal rozpłynęły się między jego wargami. Nigdy nie zaznał takiej słodyczy.

Wieczorem zjedli kolację w tawernie Minetta, która niegdyś była jedną z jego ulubionych restauracji. Na koniec odwiózł Taylor do domu. Sam dotarł do siebie o dziesiątej wieczorem, na pięć minut przed Amandą. Ponieważ zdążył włączyć telewizor, żona uznała, że spędził przed ekranem cały wieczór. Phillipa, wciąż oszołomionego po tylu godzinach w towarzystwie Taylor i pocałunkach w parku, widok Amandy przyprawił o szaleństwo. W ciągu jednej nocy jego życie zmieniło się w koszmar.

— Wszystko w porządku? — spytała Amanda, patrząc na niego uważnie.

— Nic mi nie jest.

— Słabo wyglądasz. — Amanda dostrzegała coś intuicyjnie, ale nie potrafiła tego nazwać. Nie myliła się. Phillip poczuł skurcze w żołądku na myśl o tym, co robi. Nie chciał skrzywdzić Taylor, nie zasługiwała na to. Było mu nawet żal Amandy. Nic nie rozumiała. Grała o wysokie stawki i zanosiło się na to, że przegra wszystko, jeśli nie przestanie szarżować.

Tej nocy wcześnie położył się do łóżka i natychmiast zapadł w sen, wyczerpany napięciem, które go dręczyło. Gdy się obudził, Amandy już nie było. Wyszła, nie zostawiając wiadomości. Tak bardzo pochłaniały ją własne sprawy, że kompletnie o nim zapominała. Długo czekała na nominację i teraz sukces uderzył jej do głowy. Praktycznie Amanda żyła teraz na własnej planecie, na której nie było już nikogo poza nią.

Znów spotkał się z Taylor w city. Tym razem postanowili trochę się zabawić. Udawali, że są turystami, co zresztą w wypadku Taylor nie było dalekie od prawdy. Wjechali na szczyt Empire State Building i tam całowali się, a całe miasto leżało im u stóp. Potem wsiedli na prom na wyspę Staten. Phillip nigdy tak dobrze nie bawił się we własnym mieście. Przy Taylor wszystko wydawało się ekscytujące i nowe. I wciąż było mu mało czasu spędzonego razem. Taylor stała się jego narkotykiem. W ciągu tygodnia całe życie Phillipa wywróciło się do góry nogami — i jej także. Ona też nie powiedziała o niczym rodzinie. Oboje utrzymywali tę znajomość w tajemnicy. On, bo nie mógł nikomu powiedzieć, ona, bo czuła, że siostra i brat by jej nie aprobowali. Dla obojga była to niezręczna sytuacja, a dla Taylor nawet niebezpieczna. To ona bardziej narażała się na zranienie i oboje zdawali sobie z tego sprawę.

W ciągu tygodnia spotykali się, gdy tylko mogli, na obiady, kolacje, krótkie, skradzione chwile. Znów wybrali się do Central Parku, posiedzieli na placu Waszyngtona między studentami. Poszli też do knajpki, w której się poznali. Amanda postanowiła znowu pracować przez kolejny weekend, Phillip mógł więc poświęcić każdą minutę Taylor. Ich znajomość trwała dopiero od dwóch tygodni, widywali się niemal codziennie, a Phillip wciąż niczego nie postanowił. Amanda nie zauważyła tego ani żadnych oznak jego wahań, ani zmiany nastawienia. W głębi ducha Phillip liczył na to, że żona powstrzyma go, zanim sytuacja wymknie się spod kontroli, że ocali ich małżeństwo po to, by okazać mu miłość — a jednocześnie miał nadzieję, że tak się nie stanie. Amanda nie miała pojęcia, co się dzieje, i bardziej niż kiedykolwiek zajmowała się wyłącznie sobą. Wybiła godzina jej chwały. W biurze także wszyscy koncentrowali się wyłącznie na niej. Zapomniała o istnieniu Phillipa, a on znalazł Taylor, która wypełniła pustkę w jego sercu tak, jak gorące powietrze wypełnia balon. Czuł, że za chwilę wybuchnie.

W niedzielę wybrali się na targ uliczny do włoskiej dzielnicy, zjedli cytrynowe lody i poszli do jej mieszkania. Taylor chciała pokazać Phillipowi regał, a on wprawdzie troszkę obawiał

się, że będzie mu głupio odwiedzać ją przy wszystkich współlokatorkach, ale ostatecznie zgodził się wejść na chwilę. Okazało się, że nikogo nie ma w domu.

Mieszkanie było malutkie i słoneczne, zagracone starymi, próchniejącymi meblami, które w większości pochodziły z wyprzedaży albo sklepów charytatywnych. Regał z Factory wyglądał jak prawdziwie królewski mebel na tle reszty wystroju. Phillip poczuł się wzruszony na widok jej schludnego jak pudełeczko i nieskazitelnie czystego pokoiku. Wyglądał jak sypialnia dorastającej dziewczynki. Równo ułożone na wieszakach ubrania w szafie, na biurku ani śladu bałaganu, na łóżku różowa kapa przywieziona z domu i poduszki wyhaftowane przez siostrzenice Taylor. Ledwo przekroczyli próg, Phillip objął ją i przytulił. Włosy Taylor jak zawsze pachniały świeżością. Phillip z rozkoszą muskał nosem jej skórę, cudownie było mieć ją tak blisko. Miała na sobie top na ramiączkach, spódniczkę i klapki, a on dżinsy. Zanim zdołał się powstrzymać, przycisnął ją mocno do siebie i poczuł niepowstrzymaną chęć, by wziąć ją nagą w ramiona. Ona pragnęła tylko jego.

Jednym kopnięciem zamknął drzwi do sypialni, na wypadek gdyby wróciły współlokatorki, i kilka sekund później byli już nadzy. Ogarnęła ich fala namiętności i nie zatrzymali się aż do momentu, gdy ich ciała jednocześnie eksplodowały. A potem leżeli, objęci i zdyszani, niezdolni do ruchu, z trudem chwytając powietrze. Phillip nigdy nie pożądał nikogo tak jak jej. Taylor oddała mu się bez reszty. Tama pękła, woda przelała się z hukiem i nic nie mogło powstrzymać powodzi. Phillip był tak zakochany, że nie potrafił już trzeźwo myśleć.

— O Boże — powiedział, odsuwając się odrobinę, by spojrzeć jej w oczy. Były to oczy kobiety, która powoli wynurza się z głębin namiętności. — Tak mi przykro... nie chciałem, by tak się stało. — Ale nie mieli wyboru i oboje o tym wiedzieli.

— A mnie wcale nie jest przykro — odparła, powoli chwytając oddech. Mówiła z głębi serca. — Kocham cię... nawet jeśli nigdy nie zostawisz Amandy. Tego, co teraz przeżyliśmy, nikt już nam nie odbierze.

— Bierzesz tabletki? — zaniepokoił się nagle Phillip. Przytaknęła. Oboje zgodzili się na seks bez zabezpieczenia i żadne z nich szczególnie się nie bało. Wszystko wydawało się takie właściwe. I

nagle Phillip uświadomił sobie jeszcze jedno. — Chcę mieć z tobą dzieci — wyszeptał, przyciągając ją bliżej i zbliżając wargi do jej szyi.

Jeszcze nigdy nie powiedział tego żadnej kobiecie — bo nigdy wcześniej tak się nie czuł. Od zawsze twierdził, że absolutnie nie chce dzieci. Aż do dziś, z Taylor. To tak, jak gdyby czekał na nią całe życie, a to, co właśnie powiedział, najlepiej uświadomiło mu, co musi zrobić.

— Tak dłużej nie może być. Wkrótce wszystko uporządkuję. — A Taylor mu uwierzyła, bo czuła, że Phillip naprawdę to zrobi. Ufała mu i chociaż myśli tak każda kobieta uwikłana w związek z żonatym mężczyzną, wiedziała, że naprawdę będzie inny. Phillip ją kochał. Tego była pewna. A ona kochała jego.

Przed końcem popołudnia kochali się raz jeszcze i Phillip nie chciał jej opuszczać. Wracał do domu z uczuciem wielkiego kamienia u szyi. Przecież nie chciał pójść do łóżka z Taylor przed podjęciem decyzji. Teraz wszystko się skomplikowało. Nie wiedział, co powiedzieć Amandzie i kiedy. Przed jej powrotem połknął tabletkę nasenną, by uniknąć rozmowy.

Ale zobaczył ją rano. Miała błyszczące oczy i była bardzo podekscytowana wszystkim, co robi. Jak zwykle opowiadała o nadchodzącej ceremonii. Phillip cierpiał na ból głowy po tabletce, którą zażył poprzedniego wieczoru.

— Co chcesz na śniadanie? — spytała, przyrządzając sobie tost. Nigdy nie robiła mu śniadań. Omal nie odpowiedział „rozwodu”, ale zabrakło mu odwagi. Najpierw musi przemyśleć, co ma dokładnie zrobić. Taylor znał od dwóch tygodni; małżeństwo, które zamierzał zakończyć, trwało dziewiętnaście lat. Czy oszalał? A jeśli się myli? Czy na to czekał przez te wszystkie lata? Już nie był taki pewny. Nie kochał Amandy, ale nie czuł się też zdolny do podejmowania racjonalnych decyzji. W ciągu minionych dwóch tygodni owładnęło nim jakieś szaleństwo.

— Zjem w biurze — powiedział i wyszedł z kuchni. Słyszał, że Amanda coś nuci. Pierwszą osobą, którą spotkał w pracy, była jego matka. W roztargnieniu nawet jej nie zauważył. Gdy go zawołała, odwrócił się i popatrzył na nią nieprzytomnym wzrokiem.

— Wszystko w porządku? — spytała z niepokojem. Nigdy nie widziała Phillipa w takim stanie, nie rozmawiali od czasu kłótni o Petera. — Jesteś chory? — Wydawała się naprawdę zmartwiona. Phillip tylko pokręcił głową.

— Nie, nic mi nie jest... takie letnie przeziębienie... to nic... — I wtedy sobie przypomniał. Gdyby nie Taylor, nie powiedziałby nic, bo pewnie niczego by nie zrozumiał. Ale kim był, by rzucać w matkę kamieniem? W dodatku Olivia była wdową, a on miał żonę. — Przepraszam — mruknął ponuro.

— Za co?

— Za to, co mówiłem o Peterze... Nie wiedziałem... Jestem pewien, że wiesz, co robisz.

Po tych słowach Olivia zmartwiła się jeszcze bardziej. Phillip, Mistrz Wiecznej Obrazy, podejrzanie łatwo jej wybaczył. Zaczęła się zastanawiać, czy w małżeństwie syna nie pojawił się jakiś problem.

— U Amandy też wszystko dobrze?

— Dostała nominację na sędziego federalnego. Szaleje z radości.

— Pogratuluj jej ode mnie — odparła Olivia, wypatrując w oczach syna jakiegoś wytłumaczenia, dlaczego wydawał się taki zgnębiony. Nic jednak nie zobaczyła, a Phillip pospieszył

do swojego gabinetu, jakby bał się rozmowy z matką.

Wieczorem wspomniała o wszystkim Peterowi, on jednak uznał, że musi istnieć jakieś proste wyjaśnienie, był za to zadowolony, że Phillip przeprosił matkę. Nie mógł tego uznać za złowrogi objaw, bo jego zdaniem przeprosiny się Olivii należały.

— Może się zakochał — powiedział pół żartem, pół serio. — Zdarzały się na świecie dziwniejsze rzeczy.

— Phillip? — Olivia zaśmiała się, słysząc tę sugestię. — Miłość to jedyna rzecz, której naprawdę się boi. Wolałby chyba, żeby ktoś wyrwał mu serce. Nie wiem też, czy Phillip potrafiłby znieść czyjąś miłość. Dlatego ożenił się z tą górą lodu, Amandą. Myślę, że on boi się uczuć. Nie chce zostać zraniony albo rozczarowany, trzyma się więc żony i nie chce nic czuć. To okropnie przygnębiające.

— Nigdy nic nie wiadomo. Może pewnego dnia znajdzie właściwą kobietę i zostawi Amandę.

— Bardziej prawdopodobne, że to ona zostawi jego — odparła Olivia z goryczą, co rzadko się zdarzało. Naprawdę nie lubiła Amandy. — Jeśli tylko znajdzie sobie kogoś bogatszego. — Zabrzmiało to paskudnie, ale niestety było prawdą.

Nawet liczne zajęcia nie odwracały uwagi Olivii od Phillipa. A spraw było mnóstwo. Strajk w jednym z teksańskich sklepów przerodził się w zamieszki i powstała groźba szabrownictwa. Firma musiała wynająć ochroniarzy i czasowo zamknąć sklep. To nie podobało się Olivii, ale Peter przekonał ją, by nie jechała tam osobiście, bał się, że coś mogłoby jej się stać. Olivia posłuchała tej rady.

Kilka dni później wpadła do księgarni po książki dla Petera i właśnie przeglądała okładki powieści, by wybrać coś dla siebie, gdy zobaczyła, że do sklepu wchodzi Phillip w towarzystwie pięknej, młodej kobiety, dwa razy młodszej od niego. Dziewczyna patrzyła na niego z uwielbieniem, a Phillip wydawał się kompletnie odurzony. Olivia otworzyła szeroko oczy z niedowierzania i błyskawicznie schowała się za regałem, żeby jej nie zauważyli. I nagle Phillip pocałował dziewczynę. Olivia zrozumiała, czemu syn tak niespodziewanie ustąpił w kwestii Petera. Zastanawiała się tylko, czy to coś poważnego, czy krótki romans. Nie mogła tego wiedzieć, a nie chciała go pytać. Zaczekała, aż wyjdą, zapłaciła za książki i natychmiast zadzwoniła do Petera, żeby opowiedzieć mu o tym, co właśnie widziała.

— Mówiłem, że się zakochał — powiedział Peter z uśmiechem.

— Nie wiem, czy się zakochał, czy ma romans, ale ledwie go poznałam. Jest kompletnie zauroczony tą dziewczyną. A ona wygląda bardzo młodo i jest prześliczna. — Olivia jeszcze bardziej się zmartwiła. Gdyby Amanda dowiedziała się o wszystkim, sytuacja mogła przybrać fatalny obrót. I sporo ich kosztować.

— To duży chłopiec — przypomniał jej Peter. — Poradzi sobie.

— Tak, ale zupełnie nie dba o dyskrecję. Pocałował ją w księgarni pełnej ludzi. Każdy mógł ich zobaczyć. — Amanda też mogła tam wejść.

— Może to coś poważnego — podsunął Peter.

— Nie wiem, co bym wolała — odparła Olivia z westchnieniem. — Nie życzę mu rozwodu, ale nade wszystko nie chcę patrzeć, jak spędza życie z tą Królową Śniegu. Zasługuje na kogoś lepszego.

— I może właśnie kogoś takiego znalazł — stwierdził po prostu Peter. — Zrobi to, co uzna za właściwe. O której wracasz na kolację? — Peter był już w Bedford i właśnie gotował.

— Już jadę. Zatrzymałam się, żeby odebrać książki i wtedy ich zobaczyłam.

— Przestań o tym myśleć i się pospiesz. Tęsknię za tobą.

— No dobrze, będę tak szybko, jak się da — rzuciła z uśmiechem. Wyjechała na drogę szybkiego ruchu i niecałą godzinę później była w domu. Gdy wjeżdżała na podjazd, było jej miło zobaczyć rozświetlony dom, w którym czekał na nią Peter. Miała szczęście, że go znalazła, i wiedziała o tym. Pragnęła tylko, żeby jej syn także pewnego dnia zdobył miłość dobrej kobiety — lepszej niż Amanda. A teraz mogła tylko patrzeć i czekać na to, co się wydarzy. Życie często okazywało się bardziej niezwykłe niż w powieści.

Rozdział 17

PHILLIP I TAYLOR SYPIALI ZE SOBĄ już od miesiąca, a on czuł się tak zagubiony, że nadal nie wiedział, czy jest w niebie, czy w piekle. Raz spędził z Taylor noc w hotelu Plaza. Wynajmowali pokoje w hotelach, bo Phillip nie chciał natknąć się na współlokatorki Taylor i zniszczyć jej reputacji. Zaczęła już pracę, mogła więc spotykać się z nim tylko wieczorami. Phillip czuł się, jakby tańczył na linie bez siatki zabezpieczającej. Chciał być z Taylor i był w niej szaleńczo zakochany, ale nie umiał wywikłać się z małżeństwa. Schudł pięć kilo, co matka obserwowała z troską, choć z dystansu. Udało jej się ustalić, że ani siostra, ani brat, ani babka Phillipa o niczym nie wiedziały, sama także nic im nie mówiła. Zastanawiała się, jakie zamiary żywi Phillip wobec tej młodej kobiety, którą z nim widziała. Peter przypuszczał, że to tylko chwila szaleństwa, ale Olivia odniosła inne wrażenie. Phillip do niczego się nie przyznawał, spóźniał się tylko na każde spotkanie, ale prawdziwa desperacja ogarnęła go, gdy pewnego wieczoru wrócił do

domu i zastał w salonie Amandę. Wyglądała bardzo oficjalnie. Nagle poczuł pewność, że Amanda doskonale wie o wszystkim. Już zamierzał się przyznać, kiedy żona bez słowa podała mu list. Był adresowany do jego matki.

— Co to ma znaczyć? — spytał z niedowierzaniem. — Nie jestem dzieckiem, nie musisz skarżyć się na mnie do rodziców.

— Przeczytaj — powiedziała, usiadł więc i otworzył list. Amanda wcale nie pisała o romansie Phillipa, próbowała zaszantażować Olivię i postawić jej ultimatum. Olivia miała ustąpić z funkcji prezesa zarządu i przekazać ją Phillipowi. W przeciwnym razie Amanda groziła rozwodem. Stwierdziła, że teraz, gdy zyskała nową pozycję, nie chce dalej być żoną jednego z „pionków” Olivii. Jej mąż ma być prezesem zarządu, w przeciwnym wypadku będzie musiała się z nim rozwieść. Rękawica została rzucona. Phillip omal nie roześmiał się na głos.

— Ty tak poważnie? — Gdy zobaczył, że Amanda na niego czeka, był pewien, że dowiedziała się o romansie. Teraz przekonał się, że nie wie nic. Zależało jej tylko na tym, by być żoną prezesa zarządu. Może nawet nie obeszłoby jej wcale to, że Phillip zakochał się w kimś innym. Chyba nic by nie zauważyła.

— Tak, zupełnie poważnie. W końcu zrozumiałam, że nigdy nie zdobędziesz się na rozmowę z matką, a więc ja muszę to zrobić. Albo zostaniesz prezesem zarządu, albo się z tobą rozwiodę, a to cię będzie kosztowało fortunę, i twoją matkę także. Ona nie będzie chciała dopuścić do takiej kompromitacji jak rozwód w rodzinie. W ten sposób oboje dostaniemy to, czego chcemy. Ja męża na stanowisku, a ty status, który należy ci się od lat. — Amanda wszystko sobie obmyśliła, nie mogła przegrać tego rozdania. Zawsze dostawała to, czego pragnęła. Tym razem status towarzyski albo pieniądze. I najwyraźniej było jej wszystko jedno, co dostanie.

— Kiedy po raz pierwszy podjęłaś ten temat, mówiłem ci że nie chcę być prezesem. Nie chcę brać na siebie tylu obowiązków.

— To twoja matka jest prawdziwym mężczyzną, nie ty — powiedziała Amanda, patrząc na niego z obrzydzeniem.

— Chyba tak. Ty najwyraźniej też. Rzecz w tym, że nie chcę, żeby moja żona była mężczyzną. Chcę być żonaty z kobietą i to taką, która nie poświęci mnie tylko po to, by dostać to, czego chce. I nie będzie próbowała szantażować mojej matki. Mama nie przyjmie tego listu ze zrozumieniem. Na szczęście postanowiłem oszczędzić ci kompromitacji. Nie musisz go wysyłać.

Teraz wiedział już dokładnie, czego chce. Właściwie nigdy nie miał co do tego wątpliwości, po prostu nie potrafił znaleźć właściwych słów, nie miał pojęcia, co konkretnie zrobić. Ale Amanda właśnie dała mu do ręki rozwiązanie, a on zamierzał to wykorzystać. Znalazł kobietę, której pragnął. Amanda nie była dla niego, czuł to wyraźniej niż kiedykolwiek przedtem. Nie kochał jej i ona także go nie kochała, inaczej nie napisałaby tego listu. Była w stanie złożyć go w ofierze, traktowała go jak narzędzie. Phillip popatrzył na nią chłodno.

— Nie trudź się. Wybieram plan B. Chcę zakończyć to małżeństwo. Tym razem to ja podejmuję decyzję, nie ty. I już skończyłem.

Wyglądała, jakby odjęło jej mowę. Tego się nie spodziewała, w życiu nie przyszłoby jej do głowy, że Phillip tak zareaguje.

— To będzie was sporo kosztowało — oświadczyła, przeszywając go wzrokiem.

— Nie wątpię. Załatwimy to za pośrednictwem prawników. Masz, czego chciałaś. Jesteś sędzią, ale ja nie będę twoją maskotką, żebyś mogła robić dobre wrażenie. Nie zamierzam zostać prezesem, bo ty masz ochotę się mną popisywać.

— Zawsze już będzie cię trzymała na drugim planie.

— Możliwe. Mnie się tam podoba, a już na pewno nie chcę przejmować stanowiska prezesa w taki sposób. Jeśli się na to zdecyduję, to tylko wtedy, kiedy moja matka będzie gotowa, by odejść, albo gdy będzie mi się ono należało. Nie pozwolę, żebyś bezczelnie wyrywała jej z rąk pracę, którą wykonuje wspaniale, i to po tym, jak w budowę tej firmy włożyła pięćdziesiąt lat życia. Matka zasługuje na to, by być prezesem. To jej firma, ja jeszcze sobie na nic nie zapracowałem. Mam nadzieję, że kiedyś mi się uda. Ale to nie twoja sprawa, Amando. Powinienem cię zostawić wiele lat temu. Nigdy mnie nie kochałaś.

— Chyba mylisz mnie z własną matką — rzuciła przez zaciśnięte zęby.

— Nic podobnego. Matka naprawdę mnie kocha, w końcu to zrozumiałem. Rzeczywiście, gdy byłem dzieckiem, popełniła wiele błędów, ale widzę, że jednak mnie kocha. W życiu trzeba czasem dokonać trudnych wyborów i robić po prostu to, co uważa się za najwłaściwsze. Ty postępujesz dokładnie tak samo. Jesteś gotowa poświęcić nasze małżeństwo, żeby uzyskać trochę lepszą pozycję towarzyską. A ja wolę iść na całość i rozwieść się z tobą, zamiast podtrzymywać fikcję, która nigdy nie była prawdą. Byłem dla ciebie tylko trampoliną, od której chciałaś się odbić, żeby zdobyć coś więcej. Gdybym nie nazywał się Grayson, pewnie już dawno by cię tu nie było. A może w ogóle nie wyszłabyś za mnie. Ale to już koniec, więcej ze mnie nie wyciągniesz. Jeszcze tylko to, co uda ci się zarobić na rozwodzie. — Na szczęście podpisali jednoznaczną umowę przedmałżeńską, z czego Amanda doskonale zdawała sobie sprawę. Nie mogła dostać tyle, na ile miała nadzieję. — Ja mam już dość. — Po raz pierwszy od wielu tygodni myślał trzeźwo i jasno, Amanda wyświadczyła mu ogromną przysługę.

— To jakiś absurd — powiedziała, wciąż trzymając w dłoni list, który jej oddał. —

Może zgodziłaby się odejść za rok. Mogłabym ewentualnie jeszcze zaczekać. Na jej twarzy pojawiła się panika.

— Nic nie rozumiesz, to nie są negocjacje. To koniec. Znajdź sobie innego konia wyścigowego. Ja rezygnuję z dalszych startów.

— Nie mówiłam poważnie o rozwodzie. Chciałam tylko wystraszyć twoją matkę. Zrobiłam to także dla ciebie.

— W takim razie nic już więcej dla mnie nie rób. Mówię poważnie. Chcę żyć naprawdę, mam dość tej idiotycznej farsy, którą jest nasze małżeństwo. Ty tylko obliczasz zyski i powtarzasz, że nie mam jaj.

— Chciałam cię sprowokować, żebyś postawił się matce. — Amanda szybko zrozumiała, że przeszacowała siłę swoich atutów. Teraz usiłowała się wycofać, ale Phillip nie zamierzał jej na to pozwolić. To on pierwszy dobiegł do mety i wiedział dokładnie, czego pragnie i jakiej kobiety potrzebuje. Nie była nią Amanda, lecz Taylor. Wiedział już, że Taylor jest miłością jego życia — i pragnął żyć dalej z nią. Ona zaś chciała z nim być, bo go kochała, a nie po to, żeby coś zyskać. Nie wiedziała nawet, kim Phillip jest. Po prostu go kochała, a on nie pozwoli, by cierpiała.

Poszedł na górę i zaczął się pakować. Amanda ruszyła za nim.

— Co ty robisz? — Była zdenerwowana, ale Phillip zachował spokój. Nie czuł się tak dobrze od wielu miesięcy, a może nawet lat.

— Pakuję torbę. Możesz tu zostać, aż postanowimy, które z nas weźmie dom, albo wystawimy go na sprzedaż. — To on za niego zapłacił, ale był gotów go oddać. Chciał się tylko

uwolnić.

— Nie musisz odchodzić, Phillipie, możemy jeszcze raz spróbować.

— Nie, nie możemy. — Popatrzył na nią martwym wzrokiem. — Nie chcę. Wolę rozwód. — List Amandy był kroplą, która przepełniła czarę, ostatecznym bodźcem do tego, by wszystko zakończyć. Wyjaśniał dokładnie, kim Amanda jest. Żona przeceniła swoją pozycję w negocjacjach i dała mu to, czego potrzebował, by się uwolnić. Zapiął torbę i zszedł na dół. Amanda została u szczytu schodów. Patrzyła za nim, nie powiedziała, że go kocha, coś takiego nawet nie przyszło jej do głowy. Ale Phillip zwrócił na to uwagę i dzięki temu, odchodząc, uwolnił się od ostatnich wyrzutów sumienia. Nie kochała go nigdy. Nie była zdolna do takiego uczucia. A on przestał ją kochać wiele lat temu. Ich małżeństwo było martwe.

— Zadzwoń, kiedy odzyskasz rozum! — krzyknęła za nim. Nie zbiegła na dół, by błagać Phillipa, żeby jej nie opuszczał, a tak zrobiłaby kobieta, która kocha.

— Nie czekaj na ten telefon — odparł cicho i odwrócił się, by po raz ostatni spojrzeć na nią jak na swoją żonę. — Żegnaj, Amando. — Otworzył drzwi, wyszedł i zamknął je cicho za sobą. Wszystko trwało pół godziny, odbyło się zupełnie bezkrwawo, a nawet nie bolało, bo ich małżeństwo już od dawna nie istniało.

Wezwał taksówkę i podał znajomy adres w City. Gdy dotarli na miejsce, Phillip wręczył kierowcy dwudziestodolarowy banknot, prosząc, żeby zaczekał. Zostawił torbę w samochodzie i pobiegł na górę. Otworzyła mu jedna ze współlokatorek. Powiedziała, że Taylor jest w swoim pokoju, ale jeszcze nie śpi. Zapukał do drzwi i wszedł, nie czekając na odpowiedź. Uśmiechnęła się na jego widok. Z rozjaśnioną twarzą wyskoczyła z łóżka i objęła go.

— Co tu robisz? — spytała. Zanim zdążyła się zmartwić, przyciągnął ją do siebie i zaczął całować.

— Rzuciłem ją. Weźmiemy rozwód. — Powiedział to z uśmiechem, a Taylor otworzyła szeroko oczy.

— Tak po prostu? Co się stało? Rozmawialiśmy pół godziny temu i wszystko było bez zmian.

— Posunęła się o jeden krok za daleko. Chciała zaszantażować moją matkę i postawić jej ultimatum. W ten sposób powiedziała mi o sobie wszystko. Nasze małżeństwo nie istniało już od wielu lat. — Phillip mówił o tym Taylor, ale tym razem był zupełnie pewny własnych słów. — Porozmawiamy później, na dole czeka taksówka. Pakuj się.

— Dokąd jedziemy?

— Do hotelu Plaza. Wyprowadziłem się z domu, możemy więc tam zostać przez parę dni, a potem coś wymyślimy. Weź trochę rzeczy.

— Stać cię na to? — Taylor zrobiła zmartwioną minę. — Przecież możesz zostać tutaj.

— Kocham cię, ale nie chcę dzielić łazienki z pięcioma kobietami. One też nie byłyby zachwycone. — Wziął walizkę Taylor, położył ją na łóżku, otworzył i wskazał palcem na wnętrze. — Pakuj się. Zaczekam na dole. — Pocałował ją jeszcze raz.

Pięć minut później pojawiła się w drzwiach z torbą i plecakiem z książkami. Wszystko działo się tak szybko, że nawet nie wiedziała, co o tym myśleć. A jeśli Phillip jednak wróci do

domu? Chociaż zupełnie nie wyglądał na kogoś, kto ma zamiar powracać. Wydawał się spokojny, silny i pewny tego, co robi. Od tygodni nie widziała go w lepszej formie, właściwie odkąd się poznali, bo bezustannie zadręczał się tym, że musi podjąć decyzję. Teraz w końcu ją podjął i widział, że zdecydował właściwie, że Taylor była właściwą kobietą.

Taksówka zawiozła ich do hotelu Plaza. Phillip zameldował się w recepcji i poprosił o apartament. Taylor z podziwem rozejrzała się po pokoju.

— Phillipie, to szaleństwo. Co my tu robimy? Zbankrutujesz.

Wiedziała, że ma dobrą pracę, chodził także w pięknych garniturach, ale to było już zbyt wiele.

— Nie zbankrutuję. — Nadal dziwił się, że Taylor nie odszukała go w Internecie. Wiedziała tylko, że jest dyrektorem finansowym w Factory, i więcej nie chciała wiedzieć. Po prostu go kochała. — Znajdę mieszkanie w ciągu paru dni. Na razie możemy zostać tu. — Zamówił posiłek, a Taylor poszła się wykąpać. Kiedy poprzednio zatrzymali się w tym hotelu, wzięli zwykły pokój. Nie wiedziała nawet, ile kosztuje apartament. I chyba wolała nie wiedzieć.

Kilka minut później Phillip dołączył do niej i razem zanurzyli się w luksusowej wannie. Wciąż nie mógł uwierzyć, że oto nastąpił koniec małżeństwa z Amandą. Wprawdzie nie taki był jej zamiar, ale ostatecznie sama mu w tym pomogła. Wiedział, że postępuje tak, jak powinien. Nie czuł smutku, tylko ulgę. Z Amandą nic go nie łączyło. Ostatni miesiąc, kiedy kochał Taylor i mieszkał z Amandą, był męczarnią, Phillip już nigdy więcej nie chciał przechodzić przez coś podobnego. Taylor także się męczyła, nie wiedziała przecież, czy go nie straci.

— Rozprawa rozwodowa może trochę potrwać — ostrzegł ją. Mimo szczegółowej umowy, czekała go paskudna batalia prawna.

— Mogę zaczekać — powiedziała spokojnie. — Nigdzie mi się nie spieszy.

— Ale mnie tak. — Uśmiechnął się. — Czekałem na ciebie całe życie. Gdzie byłaś tyle czasu?

— Miałam mnóstwo spraw na głowie. — Roześmiała się, a Phillip pocałował ją i wyszli z wanny. Wkrótce potem obsługa przyniosła jedzenie, Phillip zamówił dla nich po kanapce. Zjedli je ubrani w ogromne, puszyste szlafroki hotelowe, gadając i śmiejąc się jak dzieci. A to był dopiero początek. Mieli przed sobą całe życie. Gdy wieczorem leżeli w łóżku i Phillip trzymał ją w ramionach, myślał o wszystkich rzeczach, które chciałby z nią zrobić. Tak wiele chciał jej pokazać, tak wiele chciał z nią dzielić. Była nie tylko miłością jego życia, ale także najlepszą przyjaciółką. Opowiedział jej o matce, babce, bracie i siostrach. Wiedział, że na pewno ją pokochają. A najważniejsze to, że on ją pokochał, nie to, że ona pokochała jego. I gdy zasnęła u jego boku, zrozumiał, że otrzymał bezcenny dar.

Rozdział 18

RANO WSZEDŁ DO GABINETU MATKI i zaczekał, aż skończy rozmowę telefoniczną. Wydawała się zapracowana, ale on chciał jej zająć tylko kilka minut. Olivia z ulgą stwierdziła, że syn wygląda lepiej niż ostatnim razem, kiedy go widziała. Nie był już tak rozkojarzony jak przez cały miniony miesiąc.

— Chciałem ci tylko powiedzieć, że wczoraj odszedłem od Amandy — oświadczył cicho. Olivia długo milczała.

— I dobrze się z tym czujesz? — Tylko to ją interesowało. Chciała, żeby był szczęśliwy, a Amanda nie dała mu szczęścia, od dawna nic mu nie dawała. Phillip pragnął uczucia i nawet nie rozumiał, że tak jest.

— Tak. Żałuję, że nie zrobiłem tego lata temu — odparł.

— Co się stało? — Była pewna, że ma to coś wspólnego z dziewczyną, którą widziała w księgarni. Może nawet wszystko.

— Chciała, żebyś awansowała mnie na prezesa — powiedział ze śmiechem.

— Teraz? — Olivia się zdziwiła.

— Teraz. By uhonorować jej status sędziego federalnego. Amanda uważa, że jej mąż musi być prezesem.

— Przecież nim będziesz w przyszłości — zauważyła spokojnie matka.

— Mam nadzieję, że to odległa przyszłość — odparł szczerze. — Dała mi wybór: awans albo rozwód. Wybrałem rozwód. Nie mam nic przeciwko temu, ale to może być kosztowne.

— Chyba podpisaliście dobrą intercyzę. — Olivia się zamyśliła.

— Pewnie będzie próbowała ją unieważnić. Jest adwokatem.

— Nie zajdzie daleko — powiedziała Olivia z irytacją, a potem nie mogła się powstrzymać, by nie zapytać Phillipa o to, do czego wciąż się nie przyznał. — Czy miałeś jeszcze inne powody?

— Miałem. Wiele. Nasze małżeństwo było fikcją. Amanda nigdy mnie nie kochała i ja też już jej nie kocham. — Zaczerpnął powietrza. — Poza tym, poznałem kogoś miesiąc temu. To stało się bardzo szybko. — Olivia naprawdę nie sądziła, że zdobędzie się na taką szczerość wobec niej.

— Kim ona jest? — spytała z widoczną troską.

— To dziewczyna, którą poznałem w kafejce. Jest nauczycielką w podstawówce, pracuje w Harlemie. Niedawno przyjechała tu z Milwaukee. Jest cudowna, kocham ją i ona kocha mnie. Ma dwadzieścia osiem lat. I nie wie, kim jesteś. — Olivia się uśmiechnęła.

— To brzmi zachęcająco, ale jest bardzo młoda.

— Przy niej ja też czuję się młodo — odparł Phillip z wyrazem błogości na twarzy. Olivia nigdy nie widziała go takiego. — Chcę mieć z nią dzieci.

Popatrzyła na niego oszołomiona.

— Chyba to rzeczywiście niesamowita dziewczyna. Nie sądziłam, że kiedykolwiek to usłyszę.

— Ja też nie.

— Tylko nie rób nic pochopnego. Poza tym musisz zaczekać na rozwód. To dobrze, będziecie mieli czas, żeby się lepiej poznać. Czy mogę liczyć na to, że mi ją przedstawisz? Zanim zaczniecie płodzić te dzieci?

Phillip roześmiał się, a Olivia popatrzyła na niego pogodnie.

— Dobrze, kiedy tylko wszystko się trochę uspokoi. Nie chcę fundować jej zbyt wielu emocji naraz.

— Zdaje się, że już za późno — powiedziała wesoło Olivia. — Gdzie zamieszkaliście?

— Zatrzymaliśmy się w Plaza, dopóki czegoś nie wymyślę.

— Możecie pomieszkać w Bedford — zaproponowała.

— Dziękuję. Chyba wolę być bliżej centrum. — Nie znosił dojazdów do domu matki, ale był wdzięczny za zaproszenie. — Będę pamiętał. I, mamo... — Zamilkł na chwilę. — Naprawdę mi przykro z powodu tego, co powiedziałem o tobie i Peterze. Nie wiedziałem, o czym mówię. Chyba w końcu poznałem trochę życia. Ledwie zarzuciłem ci, że Peter ma żonę, sam zostałem żonatym facetem z kochanką. To dziwne, często łapiemy się na robieniu rzeczy, co do których zarzekaliśmy się, że nigdy się do nich nie zniżymy. I jak na ironię, tym większe prawdopodobieństwo, jeśli jest to coś, za co potępia się własnych rodziców. Wtedy wszystko dzieje się szybciej. — Olivia roześmiała się na głos.

— Wszyscy tak robimy. — Ona też potępiała romans matki z Anselem Morrisem, a czterdzieści pięć lat później wplątała się w identyczną historię z Peterem. A teraz Phillip, z tą młodą dziewczyną, w której się zakochał. — Nigdy nie należy być zbyt zasadniczym. Potem trzeba odszczekać własne słowa.

— I uczyć się pokory w przyspieszonym tempie. Naprawdę cię przepraszam.

— Nic się nie stało. — Podeszła bliżej, żeby go przytulić. — Martwię się z powodu sytuacji z Amandą i rozwodu, ale cieszę się z twojego szczęścia. Naprawdę na nie zasługiwałeś.

— Chyba w końcu sam to zrozumiałem.

— Oby tak było. Tylko daj sobie czas. Nie śpiesz się. — Z prawnego punktu widzenia sprawa i tak musiała potrwać, wszystko wydarzyło się zbyt szybko. W ciągu miesiąca Phillip zdążył się zakochać, nawiązać romans i odejść od Amandy. Niewątpliwie to ekspresowe tempo. — Chętnie ją poznam, jak ma na imię? — Olivia nie powiedziała Phillipowi, że już ją widziała, i nie zamierzała mu tego zdradzać.

— Taylor.

— Ładnie.

Wyszedł z gabinetu i poszedł do siebie, a Olivia wróciła do pracy. Siadając za biurkiem, uśmiechała się. Sprawy niespodziewanie przyjęły właściwy obrót. Jeszcze niedawno przypuszczała, że Phillip nigdy nie zostawi Amandy. Dwa miesiące temu był z nią na rodzinnych wakacjach. Teraz Amanda przeszła już do historii. W życiu nigdy nie wiadomo, co nas czeka.

Rozdział 19

MINĘŁY DOPIERO DWA DNI OD POWROTU LIZ z Nowego Jorku, gdzie odwiedziła Andrew Shippersa, a już zaczęła pracować nad szkicem do nowej powieści. Nie wiedziała jeszcze, dokąd ją to zaprowadzi, ale przez trzy tygodnie rozwijała pomysł. Wtedy Andrew zadzwonił ponownie i zaproponował spotkanie w mieście.

— Coś się stało? — rzuciła nerwowo. Może zdecydował, że jednak nie chce jej reprezentować, może wydawcy, podobnie jak Sarah, uznali, że powieść do niczego się nie nadaje, i Andrew nie chciał jej tego mówić przez telefon.

— Czemu od razu podejrzewasz najgorsze? — spytał ciekawie. Liz zachowywała się okropnie nerwowo. Kiedy spotkali się po raz pierwszy, była tak wytrącona z równowagi, że bał się, czy za chwilę nie zemdleje mu w gabinecie.

— Zawsze spodziewam się złego — powiedziała prosto i szczerze. Nie mógł powstrzymać śmiechu.

— Może spróbuj lepiej pomyśleć o tym, co dobrego może się wydarzyć? A jeśli chcę ci przekazać wspaniałą wiadomość? — dokończył z bardzo brytyjskim akcentem. Liz wciąż pamiętała swoje zaskoczenie tym, jak bardzo jest przystojny. Tego również się nie spodziewała.

— A masz wspaniałą wiadomość?

— Przyjdź, to się przekonasz — odparł stanowczo.

— Kiedy?

— Może jutro?

— Do jutra oszaleję z nerwów. Lepiej dzisiaj. Zaraz wskoczę w samochód — powiedziała z uśmiechem.

— Elizabeth, masz ogromny talent, ale jesteś strasznie znerwicowana. Chodziłaś kiedyś na akupunkturę albo na jogę?

— I na jedno, i na drugie. Nie znoszę igieł. Na ćwiczeniach jogi nadwerężyłam sobie kark i mięśnie ud.

— W takim razie proponuję valium. Albo torazynę. Głupiego jasia. Cokolwiek. Dobrze, przyjedź o piątej. Wytrzymasz tak długo?

— Będę musiała. Chyba dam radę. — Nie nalegała, żeby powiedział jej wszystko przez telefon, bo najwyraźniej nie miał takiego zamiaru. To bardzo uparty człowiek.

Postanowiła się trochę wystroić, chciała dobrze wyglądać. Wybrała krótką, czarną spódniczkę wyjętą z szafy Sophie i czarny obcisły sweterek Carole, a do tego własne szpilki.

Zawsze miała do dyspozycji potrójną garderobę, dziewczyny zostawiły w domu mnóstwo szmatek. Włożyła w uszy długie, bardzo kobiece kolczyki i o czwartej wyszła z domu. Pamiętała nawet o zatankowaniu, co rzadko jej się zdarzało. Godzinę później parkowała pod biurem Andrew. Przyjechała punktualnie, zastanawiając się, czy rzeczywiście usłyszy jakąś dobrą wiadomość. Może tylko żartował i nie chciał kończyć współpracy przez telefon, albo nie wiedział, jak ją poinformować, że wszyscy wydawcy w Nowym Jorku odrzucili jej książkę. Ale tego chyba nie mógłby wiedzieć po trzech tygodniach. Nie miała pojęcia, co usłyszy.

Sekretarka zaprowadziła Liz do gabinetu Andrew, który już na nią czekał. Siedział za biurkiem i czytał umowy. Na jej widok odłożył papiery.

— Ślicznie wyglądasz — powiedział, gdy usiadła. — I jesteś niezwykle spokojna. Zażyłaś valium?

— Nie, po prostu w drodze wypiłam pół butelki wódki. — Andrew zrobił przerażoną minę, a Liz wybuchła śmiechem. — Żartuję! — Wydawała się znacznie mniej nerwowa niż przy ich pierwszym spotkaniu i w czasie porannej rozmowy. Widać lubiła się zamartwiać, ale nie miała prawdziwej nerwicy. Andrew przyjął to z ulgą. Bez względu na wszelkie wady, była niewiarygodnie utalentowana, co do tego nie mógł miał wątpliwości. — Cóż to za nowina? — spytała, patrząc mu prosto w oczy. Andrew usiłował na chwilę zapomnieć o tym, że ma przed sobą atrakcyjną kobietę. To miało być służbowe spotkanie. Liz tłumaczyła sobie to samo — Andrew był tak przystojny, że musiała udawać, by nie zdradzić się przed sobą, jak bardzo jej się podoba.

Przeszedł od razu do rzeczy.

— Dwa wydawnictwa chcą opublikować twoją książkę. Licytowali się o prawa. Jedno z nich spodobało mi się bardziej. Zaproponowali zaliczkę w wysokości pięciuset tysięcy dolarów, za

same prawa do dystrybucji w Ameryce Północnej. Zatrzymujesz prawa do sprzedaży za granicą, co oznacza, że możemy je sprzedać oddzielnie. Są całkowicie zdecydowani, chcą natychmiast drukować twoją książkę, twarda okładka, olbrzymi nakład, potem wydanie kieszonkowe. Pozwoliłem sobie też pokazać powieść agentowi filmowemu, z którym współpracuję w Los Angeles. Twierdzi, że da radę sprzedać prawa do ekranizacji. Właśnie teraz prowadzi rozmowy z dwoma producentami, jeden jest wręcz zachwycony. Jutro spodziewam się od niego wiadomości. To tyle nowin — powiedział w swoim lakonicznym, brytyjskim stylu, a Liz siedziała naprzeciwko niego i patrzyła szeroko otwartymi oczami. Omal nie otworzyła też ust ze zdumienia.

— Pięćset tysięcy dolarów? Czy oni oszaleli?

— Czyli że się zgadzasz? Możesz powiedzieć swojej bratowej, że tyle właśnie dostaje się dziś za złe książki. Oczywiście te komercyjne, jeśli wydawca widzi w nich stuprocentowy bestseller. Mają nadzieję, że sprzedasz milion egzemplarzy.

— Chyba zemdleję — jęknęła i nie do końca żartowała.

— O nie, nie znoszę tych kobiecych waporów. Moja babcia bez przerwy mdlała, kiedy byłem dzieckiem, dotąd pamiętam.

— W takim razie potrzebuję valium albo wódki.

— Świetnie. Chodźmy do hotelu Carlyle i wypijmy drinka. — Wstał i wziął z oparcia fotela płócienną marynarkę. Z jej kieszonki wystawała jedwabna chusteczka. Hermčs. Andrew doskonale się ubierał. — Chyba mamy powody do świętowania. Właśnie dlatego nie chciałem ci nic mówić przez telefon. Zemdlałabyś i jeszcze byś się uderzyła w głowę. To niebezpieczne. Uraz czaszki i tak dalej.

— Czekaj. Powtórz mi to, tylko powoli. Mówisz poważnie? Nie żartujesz?

— Nie, nie żartuję. Niebawem staniesz się bardzo zamożną kobietą. — Andrew nie wiedział, że Liz i tak jest bogata. Nie miał pojęcia, że jest córką Olivii Grayson, zresztą nic by to nie zmieniło. Sam pochodził z bogatej angielskiej rodziny, ale został czarną owcą i uciekł za ocean. Uwielbiał pracę w Nowym Jorku, zwłaszcza przy takich kontraktach. Nigdy w życiu nie trafiła mu się łatwiejsza transakcja.

Liz wyszła za nim z gabinetu i zaproponowała, że to ona poprowadzi samochód. Andrew wahał się przez chwilę.

— Czy ja ci ufam jako kierowcy? Tylko proszę, nie mdlej, kiedy będziesz mnie wiozła.

— Nie zemdleję, obiecuję. Jeżdżę bardzo dobrze.

— W porządku.

Zaczekał, aż Liz otworzy zamki, i wsiadł do samochodu. Po drodze wyjaśnił jej kilka szczegółów umowy. Wszystko brzmiało doprawdy wspaniale.

— W ciągu tygodnia powinniśmy podpisać umowę — powiedział, gdy szukała miejsca do zaparkowania przy Madison Avenue. Wysiedli przy hotelu i weszli do baru Bemelmans. Liz nie odwiedzała go od lat. Było to bardzo wytworne miejsce, idealne na drinka.

Andrew zamówił whisky z wodą, ona kieliszek szampana.

— Dziękuję — powiedziała z głębi serca. — Dziękuję, że załatwiłeś mi tę umowę. Nie przypuszczałam, że tego dokonasz. Myślałam, że postanowiłeś zrezygnować ze współpracy, ale nie chcesz mi tego mówić przez telefon.

— Nadzwyczajne — stwierdził, podnosząc szklankę jak do toastu. Też był zadowolony z umowy i podobała mu się książka Liz. — Co za radosna, optymistyczna osoba. Powiedz, jak to się stało, że straciłaś pewność siebie? Zostałaś porwana w dzieciństwie przez Cyganów, którzy potem bez przerwy cię bili? — Liz się roześmiała.

— Nie, po prostu z natury łatwo tracę wiarę. Pochodzę z rodziny, w której wszyscy są niezwykle ambitni i osiągnęli ogromny sukces. Przez całe życie panicznie bałam się porażki. Zresztą aż do dziś rzeczywiście niewiele udało mi się osiągnąć.

— To nieprawda — przypomniał jej. — Twoje opowiadania są świetne. W zeszłym tygodniu przeczytałem wszystkie.

— Dziękuję. Napisałam też dwie fatalne powieści, których Charlie nie mógł sprzedać.

— Dobrze, że mi o tym przypomniałaś. Twoje wiersze też mi się podobały. — Liz była oszołomiona: Andrew naprawdę czytał jej utwory. — Opowiedz mi o tej ambitnej rodzinie. Moja także mnie trochę przytłacza. Dlatego uciekłem do Ameryki i zostałem agentem literackim. Okropnie ich to zirytowało.

— Moja matka świetnie sobie radzi w biznesie. Właściwie wręcz genialnie.

— W jakiej branży?

— Przekształciła sklep z artykułami żelaznymi, który jej matka odziedziczyła po swoim partnerze, w niezwykle dochodową firmę. Mój starszy brat zrobił dyplom na Uniwersytecie Harvarda i pracuje dla niej. Drugi brat jest utalentowanym artystą, ale także został w firmie. To właśnie jego żona wykłada w Princeton i źle oceniła moją książkę. Młodsza siostra została cenioną producentką muzyczną, mieszka w Londynie. Ja zaliczyłam dwa nieudane małżeństwa i mam dwie wspaniałe córki. To wszystko. Trudno mi z nimi konkurować.

— Właśnie zaczęło ci dobrze iść — podpowiedział Andrew. — Nigdy nie wynegocjowałem tak dużej zaliczki za debiutancką powieść. I jestem pewien, że książka odniesie sukces. Wtedy im wszystkim pokażesz. Czemu nie udały ci się małżeństwa? Poproszę o wersję do dziesięciu słów.

— Gdy miałam dwadzieścia jeden lat, wyszłam za francuskiego kierowcę rajdowego. Zginął w wypadku w czasie wyścigu, jeszcze przed narodzinami naszej córki Sophie. Potem poślubiłam średnio znanego aktora Jaspera Jonesa i po niecałym roku musieliśmy się rozwieść. Miał romans z jedną z filmowych partnerek. Z tego związku została mi młodsza córka, Carole.

— Przynajmniej poślubiłaś interesujących facetów. Ja ożeniłem się z bardzo nudną dziewczyną, którą poznałem w szkole. Uciekła z moim najlepszym przyjacielem. Utyła, on wyłysiał i niestety są ze sobą bardzo szczęśliwi, co dowodzi tylko, że brzydcy ludzie pasują do siebie. Potem nie chciałem mieć więcej żon. To mnie wyleczyło. Przez sześć lat mieszkałem z pewną kobietą bez ślubu. Potem została zakonnicą, mogę więc powiedzieć o sobie, że doprowadziłem do tego, by poszła do klasztoru. Uznałem, że to dla mnie trochę niegrzeczne, ale i tak była bardzo miła. Od tamtej pory wiążę się wyłącznie z ateistkami. Czy jesteś religijna?

— Czasem. — Coś przyszło jej do głowy. — A czy to jest randka? Czy zabrałeś mnie na

drinka jako mój agent?

— Właściwie nie wiem. A jak sądzisz? Co byś wolała? Jesteś bardzo piękna, chociaż troszkę neurotyczna i niepewna siebie. W każdym razie mnie podobałoby się i jedno, i drugie.

— Jesteś żonaty?

— Nie.

— Mieszkasz z kimś?

— Niestety, nie. Nikt nie chce ze mną mieszkać, bo jestem straszliwym bałaganiarzem. I mam chrapiącego psa.

— Spotykasz się z kimś?

— Ostatnio nie. Posucha.

— W porządku. No to niech będzie randka.

— Zgoda. Skoro już to ustaliliśmy, możemy wejść we właściwy rytm. Masz ochotę na kolację?

— Dziś? — Liz popatrzyła na niego ze zdziwieniem.

— Albo innym razem, jeśli masz już plany na wieczór.

— Nie mam. Po prostu nie spodziewałam się, że pójdziemy na kolację. — Randki też się nie spodziewała, ale Andrew tak bardzo jej się podobał. Naprawdę. I był nieprawdopodobnie przystojny.

— Czasem warto wykorzystać element zaskoczenia — skwitował. — Sushi?

— Dobrze. Co to za pies?

— Buldożek angielski. Ma na imię Rupert. Mam go po wujku i jest do niego bardzo podobny.

— Niech zgadnę. — Liz połączyła ze sobą kilka faktów. Andrew musiał być arystokratą, nosił pierścień z herbem. — Eton i Cambridge.

— Eton, Oxford i Cambridge. Trafna obserwacja. Nie znosiłem Eton, chociaż to bardzo nieangielskie. Bez przerwy obrywałem. Byłem chucherkiem, dopiero potem urosłem. Wysłali mnie tam, kiedy miałem siedem lat.

— Okropne. Nie cierpię angielskiego systemu edukacji.

— Ja też. Dlatego nigdy nie zdecydowałem się na dzieci, to jeden z wielu powodów. Po co je mieć, skoro trzeba je gdzieś wysłać, kiedy są jeszcze takie malutkie?

— Zgadzam się.

— Ale moi bracia byli Eton zachwyceni.

— A te inne powody?

— Dzieci pamiętają rodzicom wszystkie błędy, obwiniają ich do końca życia i nienawidzą za absolutnie wszystko, co zrobili.

— To mi przypomina mojego starszego brata — odparła Liz ze śmiechem. — Wciąż gniewa się na naszą matkę za to, że nie było jej przy nim, gdy dorastał. I za to, że bez przerwy pracowała.

— A ty też jej nienawidzisz?

— Nie, kocham ją. Starała się jak mogła, a nami fantastycznie opiekowała się babcia.

— Kobiety łatwiej wybaczają. Jeśli już mieć dzieci, to dziewczynki. W mojej rodzinie było pięciu chłopców. Co robią twoje córki?

— Jedna kończy informatykę na MIT, a potem będzie pracowała dla mojej matki. Młodsza właśnie przeprowadziła się do Los Angeles, ojciec i macocha zatrudnią ją przy produkcji filmów.

— Aktor został teraz producentem? — Andrew musiał uważnie słuchać, skoro zapamiętał szczegóły.

— Tak, chociaż to raczej firma jego żony. On pracuje dla niej.

— A twoja matka zatrudnia chyba całą waszą rodzinę. Dobrze, że tobie nie dała pracy, nie miałabyś czasu napisać książki.

— Już zaczęłam pisać następną, ale to dopiero wstępny projekt.

Andrew to ucieszyło. Zapłacił za drinki i zaprosił Liz do małej restauracji, w której zjedli pyszne sushi. Przez kilka godzin rozmawiali o rynku wydawniczym, o tym jak został agentem i jak się czuł, dorastając w Anglii. Opowieściami o swojej rzekomo ekscentrycznej rodzinie co chwila rozśmieszał Liz. Spędzili razem udany wieczór, w końcu Liz odwiozła go do domu. Mieszkał w Dakocie, przy Central Park West, w słynnym, starym budynku, gdzie mieściło się mnóstwo pięknych mieszkań znanych ludzi. Liz dobrze wiedziała, że Andrew nie kupił sobie takiego mieszkania z zarobionych prowizji.

— Było mi bardzo miło — powiedział na koniec spotkania. — Cieszę się, że postanowiliśmy jednak zrobić z tego randkę. Szkoda marnować takiego wieczoru na rozmowę o interesach.

Uśmiechnęła się do niego. Naprawdę go polubiła.

— Dziękuję, że sprzedałeś moją książkę.

— Cała przyjemność po mojej stronie. Zawsze do usług. Pracuj nad następną, też ją

sprzedam. Zrobię to wszystko za przyzwoity procent.

Pomachał jej na pożegnanie, taki elegancki i brytyjski. Liz czuła się wspaniale.

Włączyła radio, jadąc do domu w znakomitym humorze.

Ranek zaczęła od telefonu do matki. Chciała jej opowiedzieć o książce.

— Mamo, on ją sprzedał za pięćset tysięcy dolarów! Wydawcy byli zachwyceni! Chce też sprzedać prawa do filmu.

— Mówiłam ci, że to świetny kawałek, mnie też się podobała. A Sarah niech teraz połknie tę żabę.

— Myślałam, że zna się na literaturze.

— Tylko na książkach naukowych. Jestem z ciebie bardzo, bardzo dumna.

— Dziękuję. Muszę o tym powiedzieć Granibelle. Ona też twierdziła, że książka jest dobra. I wiesz co, wczoraj zjadłam kolację z moim agentem.

— Tym nowym?

— Tak. To Anglik, bardzo sympatyczny. Zabrał mnie do baru w hotelu Carlyle, a potem na sushi.

— To była randka?

— Tak zdecydowaliśmy. Zrobiliśmy głosowanie.

— Interesujące.

— Pracuję już nad kolejną książką.

— Ile dobrych wiadomości — powiedziała wesoło matka. — Sądzisz, że znowu się umówicie?

— Mam nadzieję. Chyba że już nie będzie chciał.

— Będzie, będzie.

— Mieszka w Dakocie.

— W takim razie albo jest znakomitym agentem, albo odziedziczył fortunę.

— Chyba to drugie. Jest bardzo arystokratyczny i taki brytyjski. Ukończył Eton, Cambridge i Oxford.

— Zobaczymy, co się wydarzy. Gratuluję ci książki.

— Dzięki. Dziękuję, że we mnie wierzyłaś.

— Zasługujesz na to. Po prostu rozkwitasz późno. — Liz spodobało się to wyrażenie. Późny rozkwit to nie to samo, co bycie nieudacznikiem. Teraz mogła spojrzeć na siebie i swoje życie w zupełnie nowym świetle.

Nieco później zadzwonił Andrew. Podziękował za wczorajszy wieczór i poprosił, by dała mu znać, jeśli będzie się wybierać do miasta. Chciałby znów zabrać ją na kolację.

— A może ty przyjedziesz do mnie? To tylko trzy kwadranse pociągiem. Możesz zresztą wziąć samochód.

— Bardzo chętnie. Co robisz w weekend?

— Nic — odparła szczerze.

— W takim razie może w sobotę?

— Przyjedź po południu. Posiedzimy na słońcu, a potem pójdziemy na kolację.

— Doskonale. Wyślij mi mejlem wskazówki, przyjadę samochodem.

— Możesz zabrać Ruperta, jeśli chcesz.

— Nie lubi upałów i źle znosi jazdę. Przedstawię ci go następnym razem.

Liz cieszyła się na kolejne spotkanie. Sprzedała książkę za ogromne pieniądze, zaczęła pisać kolejną i umówiła się na randkę z przystojnym mężczyzną. Jej życie zdecydowanie nabierało kolorów.

Sobotnia randka także udała się znakomicie. Andrew przyjechał o trzeciej i zasiedli na patio przy mrożonej herbacie. Nie było jeszcze wiadomości w sprawie filmu, ale Andrew twierdził, że na to jeszcze za wcześnie. Takie sprawy zwykle załatwiało się dłużej niż wydanie książki. Liz opowiedziała mu o nowym pomyśle, który bardzo mu się spodobał. Potem pojechali do przytulnej, włoskiej knajpki. Andrew sypał anegdotami, tak że Liz przez cały wieczór nie przestawała się śmiać. Dochodziła północ, gdy w końcu zaczął myśleć o powrocie do miasta. Odwiózł Liz do domu i nagle pocałował ją. Dała się zaskoczyć. Jak przystało na równie przystojnego mężczyznę, jego pocałunek wart był zapamiętania.

— Dobrze, że to jednak randka — powiedział i znów ją pocałował. — Takie rzeczy szybko wchodzą w nawyk — dodał ostrzegawczo. Pożegnali się w końcu. To był naprawdę wyjątkowy wieczór. Andrew Shippers w cudowny sposób wzbogacił jej egzystencję.

Rozdział 20

OLIVIA CIESZYŁA SIĘ spokojnym, niedzielnym popołudniem w Bedford — Peter jak zwykle pojechał na golfa — gdy nagle zadzwonił Alex. Mówił tak, jakby przed chwilą płakał.

— Miałem rację.

— O co chodzi?

— Powiedziałem im. Ojciec dostał szału, a mama rozpłakała się tak, że nie mogła przestać. Nazwał mnie pedałem. — Alex się rozpłakał. Olivia była wstrząśnięta.

— O Boże, strasznie mi przykro.

— Odchodzę. Chciałem ci tylko powiedzieć, co się stało.

— Gdzie są teraz?

— Wyszli. Na obiad z przyjaciółmi.

— A ty dokąd się wybierasz? — Olivia, boleśnie rozczarowana postawą syna, zaczęła się bać.

— Chyba do jakiegoś kumpla.

— A nie chciałbyś przyjechać do mnie? Zostaniesz tu kilka dni. Możesz sobie zrobić trochę wolnego w szkole?

— Rzucam szkołę. — Zabrzmiało to poważnie.

— Nie rób głupstw. Rodzice się uspokoją.

— Nic mnie to nie obchodzi. Nienawidzę ich, a oni nienawidzą mnie.

— To nieprawda. Po prostu cię nie rozumieją.

— I nie chcą zrozumieć. Ojciec powiedział, że się wstydzi tego, że jestem gejem. Mówił, że zawsze było ze mną coś nie tak.

— Jak mógł wygadywać takie bzdury? — Alex znowu płakał. — Wsiadaj do pociągu do Nowego Jorku, wyjdę po ciebie na dworzec. Zabiorę cię do Bedford.

— Nie musisz, babciu. — Alex wydawał się zagubiony i załamany, a Olivia miała ochotę udusić Johna albo porządnie nim potrząsnąć. I Sarah też.

— Ale chcę. Po prostu zadzwoń i powiedz, którym pociągiem jedziesz.

Zadzwonił godzinę później. Olivia poprosiła, żeby zostawił rodzicom informację, gdzie będzie — chłopak obiecał, że tak zrobi. Gdy tylko się rozłączyli, wzięła torebkę, kluczyki i wybiegła

odebrać Alexa w Nowym Jorku.

Wyglądał jak ktoś zupełnie przegrany. Objął babcię i wybuchnął płaczem. Olivia długo tuliła chłopca do siebie i także zaczęła płakać, potem wsiedli do samochodu i pojechali do Bedford. W domu Alex usiadł zgarbiony na krześle, z bardzo smutną miną. Rozmawiali przez całe popołudnie. Chłopak stwierdził, że nienawidzi rodziców i szkoły, nie chce iść na studia, w dodatku kolega, który mu się spodobał, interesował się kimś innym i Alex nie był nawet pewny, czy jego wybranek w ogóle jest gejem. Wszystko zrobiło się tak skomplikowane, że siedemnastoletni człowiek nie wytrzymywał tego ciężaru. Olivia chciała zadzwonić do Johna i Sarah, ale sądziła, że sami się odezwą, przecież wiedzieli, gdzie jest syn. Nie zadzwonili.

Wieczorem przygotowała kolację dla Alexa i położyła go spać w pokoju gościnnym. Mogła tylko powtarzać mu, jak bardzo go kocha i że jest przy nim.

O północy zadzwoniła Liz.

— Nie chciałabym cię martwić, ale dzwonili do mnie John i Sarah. Alex uciekł. Chyba pokłócili się z nim o coś, potem wyszli, a gdy wrócili do domu, już go nie było. Może odzywał się do ciebie? — Liz wiedziała, że Alex jest przywiązany do babci. — Nie chcieli, żebym do ciebie dzwoniła, ale pomyślałam, że powinnam.

— Chłopiec jest u mnie — powiedziała cicho Olivia. — Mówili ci, o co poszło?

— Nie, pewnie o jakieś szkolne kłopoty. — W głosie Liz zabrzmiało zdziwienie. — Alex zawsze był takim bezproblemowym dzieckiem.

— Sprawa jest o wiele poważniejsza. — Olivia nie chciała zdradzić zaufania Alexa, ale

skoro on sam wyznał już tajemnicę rodzicom, postanowiła opowiedzieć o wszystkim Liz. — To moja wina. Sama zachęciłam go, żeby był z nimi szczery. Jest gejem. John chyba zwariował, zaczął mu wymyślać i powiedział, że się go wstydzi. Prosiłam, żeby chłopiec zostawił im wiadomość, i twierdzi, że tak zrobił, ale pewnie mnie okłamuje. Mówi, że nie chce wracać.

— Do diabła! John zachował się jak idiota, jak mógł? Okłamali mnie, ale byli wystraszeni. Chcieli wiedzieć, czy nie dzwonił do Sophie. Pytałam ją, ale powiedziała, że nie. Wtedy postanowiłam zadzwonić do ciebie. Cieszę się, że jest z tobą. Powiem Johnowi i Sarah.

— Powiedz też, żeby tu nie przyjeżdżali. Chcę z nimi najpierw porozmawiać sama. Alex zamierza rzucić szkołę.

— O nie — Liz się zmartwiła. — Zaprzepaści szanse na dobre studia.

— Jeżeli nie będą umieli się zachować, zniszczą mu życie. Zawsze będzie się czuł napiętnowany. Może już tak się czuje. Kiedy odebrałam go z dworca, był w fatalnym stanie.

— Pojechałaś po niego do Nowego Jorku? To miłe z twojej strony, mamo.

— Przecież to mój wnuk, tak bardzo go kocham. Nie obchodzi mnie, czy jest gejem czy nie. Mam nadzieję, że John wkrótce dojdzie do podobnych wniosków, i to jak najszybciej.

— Jutro wpadnę do nich, żeby porozmawiać.

— Świetnie. On zawsze cię słucha — powiedziała smutno Olivia. Było jej żal Alexa.

— Dam im znać, że jest u ciebie.

Dziesięć minut później zadzwonił John.

— Jak to się stało, że wylądował u ciebie?

— Zadzwonił i zaprosiłam go. Mówiłam, żeby zostawił wam wiadomość, przykro mi, że tego nie zrobił. — Za nic innego Olivia nie miała zamiaru przepraszać. Była wściekła na syna. — Ty i Sarah nabroiliście i musicie to teraz naprawić. Zastanów się nad tym, co wygadywałeś. Alex ma prawo do tego, żebyście oboje traktowali go jak człowieka.

— Mówił ci, co się stało? — spytał drżącym głosem John. — Przyłapałem go na basenie, jak całował się z jakimś chłopakiem. A on mi na to mówi, że jest gejem.

— A gdybyś przyłapał go z dziewczyną, też byłbyś zły? Nie, oczywiście, że nie. Alex nie interesuje się dziewczynami. Podobają mu się mężczyźni. Taki już jest.

— W tym wieku jeszcze nic o sobie nie wie!

— Wie, podobnie jak ty wiedziałeś. A gdybym ci powiedziała, że wstydzę się, bo pociągają cię kobiety? Potrafiłbyś to zmienić? Chciałbyś to zmienić?

— On przecież nie jest gejem.

— Owszem, jest — odparła stanowczo, takim tonem, który potrafił wywołać dreszcz

nawet u najsilniejszych mężczyzn. Olivia zajęła stanowisko. Była lwicą, broniącą swojego wnuczka. — Nie masz prawa tłumaczyć mu, kim jest. On to wie lepiej. Powiedział mi o tym w lecie i sama zachęciłam go, żeby porozmawiał z tobą i Sarah. Twierdziłam, że na pewno go zrozumiecie. Alex obawiał się, że nie. I jest mi bardzo przykro, że miał rację. Gdyby tylko przyszło mi do głowy, że tak właśnie się zachowacie, na pewno poradziłabym mu, żeby absolutnie się wam nie zwierzał. Kocham cię, ale bardzo mnie rozczarowałeś. Alex potrzebuje wsparcia całej rodziny. Jeśli my nie staniemy za nim, to kto to zrobi?

— Nie zamierzam popierać jego wybryków z chłopcami, i to w moim własnym domu.

— W takim razie nie powinien z wami mieszkać, bo jest gejem i ma prawo do miłości.

— Co ludzie powiedzą?

— Na litość boską, nie żyjesz w średniowieczu. Jeśli nie zaakceptujesz orientacji syna, powiedzą, że jesteś beznadziejnym palantem, i będą mieli rację. A co z Sarah? Ona też jest taka zacofana?

— Ma złamane serce. Odkąd Alex nam powiedział, nie przestaje płakać.

— Alex też nie, ale on ma powód. W końcu jego ojciec jest idiotą. A dlaczego właściwie Sarah ma złamane serce?

— Nie mogła mieć więcej dzieci, a teraz okazuje się, że nie będzie też miała wnuków. Jest zrozpaczona.

— Bzdura. Wielu gejów ma dziś dzieci, własne albo adoptowane. To w ogóle jest inna sprawa. Chodzi o Alexa, nie o nią. Wszystkim wam przyda się porada psychologa, żeby godnie przez to przejść. Ze względu na niego.

— Od kiedy jesteś taka nowoczesna?

— Odkąd mi powiedział. A teraz posłuchaj, nie zamierzam puścić Alexa do domu, póki nie weźmiecie się w garść i nie zaczniecie właściwie go traktować. — John oniemiał. — Jeśli się wam to nie podoba, możecie mnie pozwać do sądu. Nie pozwolę, żeby wrócił do domu, bo jeśli nadal będziecie tak nastawieni, zrobicie mu nieodwracalną krzywdę.

— Los go już pokrzywdził.

— Tym bardziej potrzebuje waszej pomocy.

— A jak zamierza rozwiązać problem szkoły, skoro został w Bedford? W ogóle nie powinien uciekać.

— Powie, że był chory, zresztą chce ją rzucić.

— Nie wolno mu tego robić. — John był oburzony.

— Też mu tak powiedziałam. Ale i tak nie odeślę go do domu, jeśli nie nabierzecie rozumu. Dlatego na razie zostaje u mnie.

— Porozmawiamy jutro — odparł John i odłożył słuchawkę. Przynajmniej dowiedział się, że syn jest bezpieczny i nie zaginął.

Rano Alex nadal sprawiał wrażenie bardzo przygnębionego. Olivia przygotowała mu śniadanie, zadzwoniła też do biura z informacją, że dziś będzie pracować z domu. Liz poszła odwiedzić Johna i Sarah, a później powiedziała matce, że przez cały czas płakali. Oboje nie poszli do pracy. Liz zaproponowała im wizytę u psychologa i Sarah jeszcze w jej obecności zadzwoniła do kogoś z uczelni — umówiła się na spotkanie następnego dnia.

Wieczorem Olivia zabrała Alexa do kina i na kolację w miasteczku Bedford. Dobrze mu to zrobiło, w drodze powrotnej wyglądał już znacznie lepiej. Nie zamienił jednak ani słowa z rodzicami. Zadzwonili do nich dopiero następnego dnia. Byli już po wizycie u psychologa, który wyznaczył im terminy na najbliższy miesiąc — mogli przychodzić z Alexem lub bez niego, w zależności od tego, czy chłopak będzie miał ochotę. Powiedział im, że muszą zmienić swoją postawę, nie pozostawił co do tego żadnych wątpliwości. John opowiedział to takim tonem, jakby ktoś umarł — tym kimś był jego wyobrażony syn. Prawdziwy żył w najlepsze i bardzo potrzebował matki i ojca.

Olivia została w domu z wnukiem jeszcze jeden dzień, a na następny zaprosiła go do biura. Miała zaplanowanych kilka spotkań, na których musiała się pojawić. John wziął tydzień urlopu i Alex nie musiał się bać, że na niego wpadnie. Kiedy usłyszał, że ojca nie będzie, zgodził się pojechać z Olivią. Phillip zdziwił się, widząc go w biurze.

— Co słychać u twojego taty? Nie ma go cały tydzień. — Phillip wiedział tylko, że John zachorował.

— Nie wiem, nie widziałem się z nim — odparł stanowczo bratanek. — Mieszkam teraz z babcią. — Jak widać, wszyscy ostatnio sprawiali sobie wiele niespodzianek. Phillip powiedział Alexowi, że właśnie rozstał się z Amandą, Alex zaś wyznał, że jest gejem i że ojciec nie potrafił się z tym pogodzić, musiał więc zamieszkać u babci, która to akceptuje. Wstrząśnięty nowiną Phillip zadzwonił do brata. Zasadniczo zgadzał się z matką i z Liz. John musi się nauczyć, jak przyjąć sytuację. Zabrał też Alexa na obiad. Chłopak wrócił do Bedford w niezłym humorze i przez całą drogę rozmawiał z Olivią. Następnego dnia także pojechał z nią do miasta. John zadzwonił do matki do biura i powiedział, że w sobotę chciałby wraz z Sarah przyjechać do Bedford. Olivia

oświadczyła, że wolno mu przyjechać tylko wówczas, gdy będzie już w stanie wesprzeć syna. Psycholog powiedział to samo.

Sarah i John przyjechali w grobowych nastrojach, ale zachowali się przyzwoicie wobec Alexa. Były łzy, wyrzuty, oskarżenia i pytania, na koniec jednak John objął syna i powiedział, że go kocha. Niewątpliwie coś do niego dotarło. W niedzielę Olivia odwiozła wnuka do Princeton. Powiedział, że spróbuje zamieszkać znów w domu i zobaczy, jak się wszystko ułoży. Olivia widziała, że John się stara. Ale akceptacja nie mogła pojawić się z dnia na dzień, wymagała czasu. Alex dowiedział się jednak, że choć ciotka, wuj i babka przyjmują go takim, jaki jest, rodzice muszą dojrzeć do tego w swoim tempie. Był skłonny czekać. W poniedziałek wrócił do szkoły i codziennie dzwonił do Olivii. Po dwóch dniach spędzonych w jej firmie był już pewien, że chciałby tam kiedyś pracować.

— W takim razie lepiej nie zawalaj szkoły i skończ studia — powiedziała, a Alex się roześmiał. Olivia sama nie skończyła uniwersytetu, prowadzenie firmy było teraz jednak znacznie bardziej skomplikowanym zajęciem.

— Wiem, wiem — odparł. Powiedział też, że rodzice radzą sobie coraz lepiej. Przynajmniej próbują, a Olivia tylko tego od nich wymagała. Udało jej się przeprowadzić wnuka przez najtrudniejszy czas, a ich więź jeszcze się wzmocniła. Stała się jego obrończynią, opiekunką i sojusznikiem. — Dziękuję, babciu — dodał na koniec. — Za wszystko. Kocham cię.

— Ja też cię kocham. — Kochała też syna, chociaż musiał przebyć długą drogę, by zrozumieć Alexa. Wszyscy czegoś się nauczyli, szczególnie John, który musiał przyjąć do wiadomości, że czasem oczekiwania czy nadzieje się nie spełniają, a jedyne, co się naprawdę liczyło, to fakt, że kocha syna — i że Alex o tym wie.

Rozdział 21

PRAWNIK PHILLIPA PORADZIŁ MU — bardzo rozsądnie — że może sypiać z Taylor, ale byłoby lepiej, gdyby nie mieszkali razem. Jeśli rozwód miałby być bez orzekania o winie, Amanda nie mogłaby pozwać Phillipa za zdradę, ale nie należało jej niepotrzebnie drażnić. Prędzej czy później i tak musi dowiedzieć się o Taylor i nietrudno się domyślić, że jej wściekłość i zazdrość kosztowałaby Phillipa krocie. Sam fakt, że tak szybko rozpoczął nowe życie, i to w dodatku z kobietą o szesnaście lat młodszą od Amandy, mógł wywołać gwałtowną burzę. Taylor trzymała więc rzeczy w mieszkaniu w Village, ale niemal każdą noc spędzała z Phillipem.

Znalazł umeblowane mieszkanie w górnej części Park Avenue. Było słoneczne i przytulne, do połowy października zdążył już tam przenieść większość ubrań. Tak jak podejrzewał, Amanda zażądała, by oddał jej nowojorski dom i rezydencję w Hamptons. Jej prawnik powiedział, że Phillip może zatrzymać jacht. Umowa przedmałżeńska stwierdzała wyraźnie, że Amanda nie ma praw do żadnego z tych domów, ponieważ to Phillip je kupił, i teraz sprawa stała się przedmiotem walki prawników. Phillip nie poszedł na ceremonię powołania Amandy na sędziego federalnego, ale przysłał jej kwiaty i list z gratulacjami. Nie czuł do niej niechęci, chciał się tylko od niej uwolnić. Chociaż ustalenia umowy przedmałżeńskiej były o wiele surowsze, Amanda zażądała po milionie dolarów za każdy rok z dziewiętnastu lat małżeństwa z Phillipem. Nie zdziwił się, za to Olivia wpadła w furię. Powiedziała Maribelle, że chciwość Amandy przekracza wszelkie granice.

Maribelle, jak zawsze, była dla Phillipa bardzo życzliwa. Martwiła się, że musi przejść przez rozwód, i pytała o jego nową kobietę. Phillip opowiedział już wszystkim o Taylor, ale nikt jeszcze jej nie poznał. Chciał, by najpierw opadły emocje. Rodzina dowiedziała się tylko, że Taylor uczy w szkole, że jest bardzo młoda i że są razem od dwóch miesięcy. Wszyscy uważali, że to ten szalony romans zburzył kruche, lodowate małżeństwo Phillipa i Amandy, i nie mogli się doczekać spotkania z Taylor. Ta namiętna miłość tak bardzo nie pasowała do Phillipa. W ciągu dwóch miesięcy dziwnie złagodniał, zmiękł i znacznie cieplej odnosił się do matki. Liz i Olivia wiele o tym rozmawiały. John i Sarah mniej interesowali się Phillipem, bo wciąż borykali się z deklaracją Alexa. Cass dowiedziała się o wszystkim od Maribelle, gdy zadzwoniła do niej z trasy, w którą pojechała z Dannym. Byli akurat w Dallas.

Phillip wynegocjował z Amandą możliwość wizyt w domku w Southampton, i tam właśnie w końcu wyznał Taylor, kim jest jego matka. Mały domek pełen był pięknych, nowoczesnych mebli i drogich dzieł sztuki. Taylor nie rozpoznała wszystkich artystów, ale czuła, że otaczają ją wartościowe i kosztowne przedmioty. Spędzili tam spokojny weekend, spacerowali po plaży i gotowali. To było piękne pożegnanie lata.

— Rozwiódłbyś się z nią, nawet gdybyś nie poznał mnie? — spytała. Czasem czuła się winna temu, jak szybko runął domek z kart Phillipa. Chociaż się nie skarżył, Taylor wiedziała, że musi walczyć o zachowanie majątku i pieniędzy.

— Być może — odparł szczerze. — Prawdopodobnie tak. Byłem zbyt leniwy, a może za bardzo się bałem, by zmierzyć się z rzeczywistością, z tym, co muszę znosić. Przyzwyczaiłem się do takiego życia. Chyba wszyscy oprócz mnie dostrzegali to, czego ja nie widziałem albo nie chciałem widzieć: że Amanda jest zimna i chciwa. Nie jest szczęśliwa, trawi ją chora ambicja. Myślałem, że ten chłód to dla mnie wyzwanie, i początkowo nawet mi się to spodobało, ale nasze drogi rozeszły się bardziej, niż sądziłem. Amanda zawsze kieruje się ambicjami, w życiu towarzyskim, zawodowym, w finansach. Ale to, że postanowiła szantażować matkę, i tak zniszczyłoby nasz związek. Przez kilka lat traktowała mnie obraźliwie z powodu mojego stanowiska. Odkąd zaczęła się ubiegać o nominację na sędziego federalnego, chciała, żebym też stał się kimś innym.

— A co jest złego w twojej pracy? — Taylor była zdziwiona. Leżała przy nim na plaży, patrząc mu w oczy. Wyczuwała jakieś głębokie zranienie, o którym jej dotąd nie opowiadał, to była sprawa, która dotyczyła bezpośrednio niego, a nie rozwodu. Wciąż dopiero się poznawali i chociaż Phillip czuł się tak, jakby Taylor od zawsze stanowiła część jego życia, wieloma rzeczami nie zdążył się z nią jeszcze podzielić. Nie zmuszała go do zwierzeń, sam powoli zdzierał z siebie warstwy obronne i odsłaniał się przed nią. Ona opowiedziała mu o tym, co ceniła najbardziej, o sprawach, na których jej zależało, a także o dawnych ranach i nieszczęściach, takich jak utrata rodziców. Była jednak młodsza, miała mniej skomplikowane życie i mimo śmierci rodziców prędko zrozumiała, że i tak przeżyła szczęśliwsze dzieciństwo niż Phillip. On

dużo opowiadał o wspomnieniach związanych z babcią i ojcem, ale prawie nigdy nie mówił o matce — a Taylor wiedziała, że jego rodzice się nie rozwiedli.

— Amanda uważała, że moja praca nie jest dość ważna — wyjaśnił. Wydawał się szczęśliwy, tak szczęśliwy, jaki nie czuł się od lat, a może nigdy. Towarzyszyło mu głębokie, kojące przekonanie, że wszystkie decyzje, które w ostatnim czasie podjął, są słuszne. Czuł się z tym wspaniale. — Chciała, żebym został prezesem zarządu, bo wtedy zaspokoiłbym jej ambicje. — Już kiedyś o tym wspominał, ale Taylor nie wiedziała, jak daleko Amanda się posunęła, by wymusić to na Phillipie. A on nie chciał dzielić się z nią wszystkimi szczegółami, bo w ogóle starał się trzymać Taylor z dala od walki z Amandą. To wydawało mu się bardziej eleganckie.

— Według mnie dyrektor finansowy brzmi znakomicie — pocieszyła go. Było jasne, że Phillip dobrze sobie radzi, skoro miał dom w mieście, drugi w Hamptons i w dodatku jacht. Taylor niczego przy nim nie brakowało, ale kochała Phillipa, a nie jego majątek. Poza tym będzie miał czas, by odrobić straty, jeśli tylko zechce, Taylor na tym nie zależało. Przywykła do skromniejszego życia i to jej wystarczało. — Przecież nie mógłbyś po prostu wejść do biura szefa i powiedzieć: „Cześć, chcę być prezesem”. Musisz stopniowo wspinać się na szczyt. Jej żądanie było szalone i nierozsądne. — Phillip się uśmiechnął.

— Teoretycznie masz rację. Ale ja mam pewne ułatwienia i Amanda chciała, żebym je wykorzystał. A ja nie miałem ochoty tego robić. I o to tak bardzo się wściekła.

— Jakie ułatwienia? — spytała Taylor. Nie bardzo umiała sobie wyobrazić, o co chodzi.

— Tym szefem jest moja matka. To dla niej pracuję. — Nie mógł już dłużej odwlekać tego wyznania. Musiała wiedzieć.

— Naprawdę? — Zdziwiła się. Była bystra, ale nigdy nie obracała się w elitarnych

kręgach, w których bywał Phillip, ani nie miała pojęcia o wielkich fortunach. — Twoja mama też pracuje w Factory? — spytała niewinnie, a on pocałował ją.

— Nie. Jest jej właścicielką. To ona stworzyła tę firmę, zaczynała od sklepu z artykułami żelaznymi, który odziedziczyła jej matka. Mama pracowała tam od dwunastego roku życia i zmieniła sklep w to, czym Factory jest teraz, w wielką instytucję z placówkami rozsianymi na całym świecie. — Phillip powiedział to niemal z dumą.

— Serio? Co za fantastyczna historia! — Taylor poczuła się oszołomiona. — Twoja mama musi być niesamowitą osobą.

— Podobno jest — odparł cicho. — Na pewno — przyznał w końcu. — Ale gdy byłem dzieckiem, nie mogłem znieść tego, że wciąż pracuje. Takiego imperium nie buduje się w ciągu tygodnia.

— Na pewno nie. I twój brat też dla niej pracuje? — Taylor wiedziała, że John i Phillip są zatrudnieni w tej samej firmie. Phillip przytaknął. — Czy cała rodzina robi coś dla Factory? — Mama Phillipa musiała być niezwykłą kobietą z nieprawdopodobną wizją i chęcią działania. Taylor była tak poruszona, że Phillip się zaniepokoił. Dziewczyna nie była z nim dla pieniędzy, ale nie chciał, by została wielbicielką czy sojuszniczką jego matki. Chciał mieć własne wielbicielki, nawet gdyby oznaczało to odcięcie się od wpływu Olivii.

— Nie, tylko mój brat i ja — odparł. — John jest szefem działu projektów i designu. To on wymyśla te wszystkie meble, które tak ci się podobają, na przykład twój regał. Razem z matką ustalają nowe trendy. Jedna z moich sióstr, Cass, mieszka w Londynie. Druga, Liz, przez całe życie usiłowała zostać pisarką. Parę tygodni temu udało jej się sprzedać jakąś powieść fantasy. Babcia wcześnie wycofała się z interesów i przekazała je mamie, sama zaopiekowała się nami. Tata był dyrektorem finansowym, jak ja. Pracował jako księgowy i pomógł matce porządkować

sprawy związane z obrotem pieniędzmi. Praktycznie zająłem jego posadę, chociaż tata miał znacznie więcej sprytu i wyobraźni. Ja utrzymuję tylko łódź na kursie, wszystko zostało już zbudowane. To właśnie Amandę denerwowało i chciała, żebym pełnił jakąś ważniejszą funkcję. Chyba jestem podobny do ojca, on zawsze lubił pozostawać w cieniu. To mama była gwiazdą. Jest świetną szefową, skończyła właśnie siedemdziesiątkę, ale nie sądzę, by kiedykolwiek odeszła na emeryturę. Mam nadzieję, że to nigdy nie nastąpi, bo nie jestem pewien, czy dam radę poprowadzić firmę. To wręcz gigantyczne przedsięwzięcie, chociaż zarządzane praktycznie tylko przez członków naszej rodziny. Mama nigdy nie sprzeda Factory, i słusznie. Na szczęście pochodzi z długowiecznej rodziny, babcia ma dziewięćdziesiąt pięć lat i dopiero się rozkręca. — Phillip mówił to wszystko z nieznanym dotąd zadowoleniem, nawet trochę zmiękł mu głos, gdy wspominał o matce. Pod wieloma względami był z niej dumny, a to wszystko było takie nowe dla Taylor. — Amanda napisała list, w którym żądała, by moja matka ustąpiła z funkcji prezesa. Zarzuciła mi, że nie mam odwagi samemu się jej postawić, musi więc zrobić to za mnie. Nic by przez to nie osiągnęła, ale to był jeden z głównych powodów, by domek z kart runął. To i moja znajomość z tobą wydarzyły się w tym samym czasie. Prawdę mówiąc, lubię swoją pracę. Boję się dnia, gdy będę musiał rządzić całą firmą. A jeśli wszystko schrzanię? Brak mi kreatywności, wizji, jaką ma moja matka. Znam się na liczbach jak tata. Amanda twierdzi, że tylko przekładam papierki. — I nie mam jaj, dodał w myślach.

— Na pewno będziesz świetny we wszystkim, czego się tkniesz — powiedziała Taylor z przekonaniem. — Nie musisz się tym teraz martwić. Co to za historia, ta o twojej mamie. I o tacie też. Chyba zrobili to wszystko we dwoje, chociaż ona stała na przedzie. Żaden kreatywny prezes nie poradzi sobie, jeśli nie pomaga mu ktoś, kto się zna na liczbach, jak ty i twój brat. — Taylor musiała ogarnąć wiele informacji naraz.

Musiał się z tym zgodzić.

— Mama przyuczała nas do pracy od małego i chce, by wnuki także zatrudniły się w firmie. Myślę, że dwoje z nich dobrze by się nadawało. Córka mojej siostry, Sophie, zacznie pracę w Factory w zimie, gdy ukończy studia na MIT. Jest też syn mojego brata, Alex, ale on dopiero uczy się w liceum, trudno więc powiedzieć. Ostatnio dosłownie zwalił swoich starych z nóg, powiedział im, że jest gejem. Mama przyjęła to bez zdziwienia, ale mój brat, o trzydzieści lat od niej młodszy,

wyzwolony, w dodatku mąż wykładowczyni akademickiej, omal nie dostał zawału.

— Twoi krewni to bardzo interesujący ludzie — powiedziała Taylor z podziwem. — A ty, wciąż jesteś zły na matkę o to, że nie było jej często przy tobie, gdy dorastałeś, chociaż teraz już wiesz, ile trzeba poświęcić, żeby dobrze prowadzić firmę?

— Nigdy jej nie było — poprawił z emfazą. — No, może byla czasem, ale zbyt rzadko. Cass jej nie wybaczyła tego, że siedziała na Filipinach i zamawiała meble, kiedy tata umierał na atak serca. Zajęło nam cały dzień, zanim ją znaleźliśmy, a ona zdołała wrócić dopiero po dwóch.

— Pewnie jej też było z tym źle — zauważyła rozsądnie Taylor, wykazując się wrażliwością i intuicją. — Czy ona wini się za to, jak wyglądało wasze dzieciństwo?

— Teraz już chyba tak. Ale to trochę za późno, nie da się odzyskać straconych lat. Bardzo się stara, żeby nas wspierać i ma dobre kontakty z wnukami, lepsze niż kiedyś z nami. Jest starsza i ma więcej czasu, chociaż bez przerwy podróżuje. Rozpiera ją energia. W lipcu skończyła siedemdziesiąt lat, to był właśnie ten rejs, o którym ci mówiłem. — Opowiadał o ich wakacjach Taylor, gdy się poznawali, chociaż nie rozwodził się nadmiernie nad wyposażeniem „Lady Luck”. — Co roku świętujemy jej urodziny gdzieś w podróży. Tym razem była to okrągła rocznica i niezwykła wyprawa.

— A więc się stara — zauważyła cicho Taylor. — I jak się dogadujecie?

— Całkiem nieźle. Tylko Cass nigdy nie przyjeżdża. Nie widziałem jej od lat. Właściwie odcięła się od nas, czasem tylko odwiedza Granibelle. Kilka razy do roku umawia się też na lunch z matką. Chyba nikt z mojej rodziny nie lubił Amandy, chociaż zachowywali się

uprzejmie. A ona ich nienawidziła. Uczestniczyła we wspólnych wakacjach, bo wiedziała, że musi. Te wyjazdy są obowiązkowe. Matka dostałaby szału, gdyby ktoś z nas się nie zjawił. — A może po prostu byłoby jej bardzo przykro, dokończył w myślach, ale nie powiedział tego na głos. Taylor miała już obraz sytuacji. Graysonowie trzymali się razem jako rodzina i nietrudno było zgadnąć, że Olivia jest osobą, z którą trzeba się liczyć. W opowieści Phillipa wydawała się twardsza, niż była w rzeczywistości. Taylor zastanawiała się, czy Olivia cierpi na żądzę władzy jak Amanda, czy jest bardziej ludzka. Fakt, że miała czworo dzieci i kochała męża, stanowił interesujący szczegół. Małżeństwo Olivii było chyba udane, a firma nadal łączyła wszystkich w ten czy inny sposób.

— Czemu nie mówiłeś mi o tym wcześniej? — spytała cicho.

— Nie lubię się popisywać — odparł szczerze.

— Bałeś się, że polecę na twoją kasę?

— Nie — odparł szybko, może za szybko, i postanowił trochę to złagodzić. — To znaczy, tak... sam nie wiem... Nasza firma jest ogromna, przeogromna. Mamy ponad sto sklepów na całym świecie, fabryki, hurtownie, setki tysięcy pracowników. Jeśli dodamy do siebie to wszystko, całość naprawdę robi wrażenie. A ja chciałem, żebyś widziała tylko mnie, nie Factory i moją matkę.

— Teraz rozumiem — odparła powoli. — Pewnie fajnie jest mieć takie pieniądze — dodała i przez chwilę przypominała dziecko. Phillip wybuchnął śmiechem.

— Chyba tak. Żadne z nas nie szasta pieniędzmi, chociaż Amanda zawsze o tym marzyła. Żyjemy na wyższym poziomie niż zwyczajni ludzie. Tylko John i Sarah mają skromny dom w Princeton, on jeździ sześcioletnim samochodem, ale kochają ten swój styl życia. Liz też mieszka w starej chałupie, która pewnego dnia po prostu się na nią zawali. Nigdy jakoś nie udaje jej się niczego naprawić i to prawdopodobnie nigdy się nie zmieni. Nie wiem, jak żyje Cass, ale zarobiła własną

fortunę, trochę jak mama. Odniosła wielki sukces w branży muzycznej. Jest dziewczyną jakiejś gwiazdy rocka, on się nazywa Danny Devil czy jakoś podobnie. — Danny nie należał do świata Phillipa, ale Taylor głośno się roześmiała.

— Danny Hell? Żartujesz! To największy rockman na tej planecie.

— Być może, dla kogoś, kto nie ma jeszcze dwudziestu lat. To moja siostra go odkryła i wypromowała, jest naprawdę świetna. W zeszłym roku czytałem artykuł na jej temat. Myślę, że odziedziczyła talent do interesów po matce, chociaż to naprawdę szalony świat. Mówisz, że ten Danny to nie byle kto? — spytał, nagle zaciekawiony życiem siostry. Rzadko w ogóle o niej myślał, nie należała już do jego świata, i to od dziesięciu lat. To ona podjęła taką decyzję.

— Jest najlepszy, pewnego dnia przebije Micka Jaggera. Dopiero zaczyna. Zyskał sławę, gdy byłam już na studiach, czyli całkiem niedawno.

— Nie przypominaj mi o tym. — Spojrzał na nią najpierw z pokorą i smutkiem. — Nie przeszkadza ci, że jesteś z takim starcem jak ja? — Nie zapominał, że mógłby być jej ojcem. Dzieliło ich osiemnaście lat, ale Taylor jakoś to nie przeszkadzało.

— Nie, nie jesteś stary, i tak, kocham cię. Jesteś jeszcze młody, Phillipie.

Miał czterdzieści parę lat, a Taylor przypadkiem była młodsza, ale przy nim nigdy nie myślała o różnicy wieku. W miarę jak Phillip przyzwyczajał się do niej i uchodziło z niego napięcie, co dzień wydawał się młodszy. Taylor dała mu nową nadzieję, była tak różna od Amandy.

— Gdy to wszystko się skończy, chciałbym cię poślubić. Ale to pewnie nie będzie szybko możliwe — zastrzegł. Wynegocjowanie warunków finansowych rozstania z Amandą

mogło potrwać. Phillip mówił już kiedyś o tym, ale na razie sytuacja się pogarszała. Musi minąć trochę czasu, zanim Amanda zgodzi się na rozsądne warunki. Chwilowo groziła, że będzie próbowała unieważnić umowę przedmałżeńską. Phillip wiedział, że to nierealne, ale Amanda była prawniczką, potwornie chciwą prawniczką, i widziała szansę na wygraną.

— Nigdzie się nie spieszę — powiedziała spokojnie Taylor i pocałowała Phillipa. — To dobrze, że nie mówiłeś mi wcześniej o tym wszystkim. Nie chciałabym, żebyś kiedykolwiek pomyślał, że jestem z tobą dla pieniędzy. Jeśli o mnie chodzi, możemy mieszkać nawet w jakiejś mysiej norze. Chcę tylko być z tobą. — Phillip nie miał co do tego najmniejszych wątpliwości i w ogóle się nie martwił.

— Wiem. I ja też. Chcę mieć z tobą dzieci — odparł cicho. Już po raz drugi mówił o tym Taylor i drugi raz czuł, że mówi szczerze. — Nie chciałem dzieci, bo skoro sam byłem nieszczęśliwy, nie miałem ochoty unieszczęśliwiać innych. A Amanda jest zupełnie jak moja matka, tyle że ma jej same najgorsze cechy, też jest wiecznie zajęta i nastawiona na zysk. Moja mama przynajmniej chyba naprawdę pragnęła mieć dzieci i na swój sposób nas uwielbiała. Amandę interesują tylko praca i ambicje. Chyba nie potrafiłaby pokochać dziecka. — A Taylor będzie wspaniałą matką dla dzieci Phillipa i idealną żoną dla niego. Tego dnia, gdy ją poznał, przeznaczenie ofiarowało mu drugą szansę. — Ile dzieci byś chciała? — Nigdy jej o to nie pytał, ale nie miał wątpliwości, że Taylor jest stworzona do macierzyństwa. Zresztą gdyby nie kochała dzieci, nie uczyłaby w podstawówce.

— Myślałam o czwórce — powiedziała z lekko rozmarzonym wzrokiem. Z Phillipem mogłaby sobie na nie pozwolić. Zawsze sądziła, że w prawdziwym życiu będzie musiała ograniczyć się do jednego czy dwojga. Phillip trochę się zdziwił.

— A czy moglibyśmy zacząć od jednego i zobaczyć, jak nam pójdzie? — spytał lekko zaniepokojony. Taylor roześmiała się i znów go pocałowała.

— Zwykle zjawiają się pojedynczo.

— Nie zawsze. A ja późno zaczynam.

— Nadrobimy stracony czas. Może dwie pary bliźniaków załatwią sprawę — zażartowała.

— Chyba zemdleję — odparł i udał, że osuwa się na piasek. Nie mógł uwierzyć, że jeszcze dwa miesiące temu mieszkał z Amandą, a teraz leży tu, obok wspaniałej, młodej dziewczyny i rozmawia o tym, czy będą mieli czworo dzieci. Planowali przyszłość tak, jakby to była najnaturalniejsza rzecz na świecie. — Niesamowite, jak życie się zmienia, prawda? — zapytał poważnie. — Myślisz, że wiesz dokładnie, co robisz i dokąd zmierzasz, a chwilę potem lądujesz na tyłku i wszystko wokół jest wywrócone do góry nogami. To właściwie miłe, jeśli nie boisz się siniaków. — Nigdy w życiu nie czuł się szczęśliwszy.

— Brat mówił mi, że w Nowym Jorku dzieją się dziwne rzeczy — powiedziała ze śmiechem. — Chyba miał rację. — Rodzina Taylor wiedziała już o Phillipie. Taylor powiedziała im, że jest cudownym facetem, ma świetną pracę, czterdzieści sześć lat i właśnie się rozwodzi. Trochę zaniepokoił ich wiek Phillipa, ale chcieli dać mu szansę, jeśli tylko był naprawdę dobry dla Taylor. Nie mieli pojęcia o Factory, bo sama Taylor nic o tym nie wiedziała, gdy opowiadała im o ukochanym. Teraz też nie zamierzała im o tym mówić. Niech skupią się na nim, a nie na tym, co posiada — taki majątek trudno byłoby im ignorować.

W niedzielę spacerowali po plaży. Phillip powiedział, że chciałby zabrać Taylor w podróż, i proponował Boże Narodzenie na Karaibach. Pragnął też przedstawić ją babci. Granibelle to dla Phillipa serce rodziny, to ją kochał najbardziej. Opisał ją Taylor jako pełną energii starszą panią, która uwielbia grę w karty. Nauczyła Phillipa grać w pokera i w kości. Taylor także bardzo chciała ją poznać. Phillip zaproponował, że w najbliższy weekend pojadą na

Long Island. Mieli przed sobą tyle czasu, tyle cudownych planów.

Po południu wrócili do domu i zaczęli pakować rzeczy na powrót do Nowego Jorku. Nagle odezwał się telefon komórkowy Phillipa. Dzwoniła Olivia, ale jej głos brzmiał dziwnie, był odległy, przerażony. Phillip od razu wiedział, że stało się coś złego.

— Co się stało? — spytał i usiadł, a Taylor patrzyła na niego bez słowa. Wiedziała, co to za telefon. Wciąż pamiętała wyraz twarzy siostry, która przez telefon usłyszała, że ich rodzice zginęli. Bezwiednie wstrzymała oddech, tak jak Phillip. Przez chwilę słuchał w milczeniu. Taylor patrzyła, jak do oczu napływają łzy i powoli toczą mu się po policzku. Objęła go i przytuliła twarz do jego pleców. Chciała, by chociaż w ten sposób poczuł jej miłość.

Rozmowa nie trwała długo. Phillip powiedział, że zaraz wróci do miasta i będzie w Bedford najszybciej, jak tylko zdoła, a potem odłożył słuchawkę. Gdy odwrócił się, by spojrzeć na Taylor, płakał już otwarcie. W jego głosie zabrzmiał szloch.

— Babcia — wyjaśnił. — Po południu grała w karty i poszła się zdrzemnąć. Dwie godziny później ktoś do niej zajrzał, ale już nie żyła. Umarła we śnie. Już jej nie poznasz — dodał, jak zrozpaczone dziecko, bo tak właśnie się teraz czuł. Zawsze uwielbiał Granibelle, a ona jego. Taylor delikatnie przytuliła Phillipa i sama cicho zapłakała. Phillip szlochał w jej ramionach, szlochał tak, jakby pękło mu serce. Stracił Granibelle.

Rozdział 22

SPAKOWALI SIĘ W POŚPIECHU i pozamykali drzwi. Taylor zaproponowała, że będzie prowadzić, a Phillip zgodził się, choć nie było to w jego stylu, ale czuł się zupełnie rozbity. W

drodze powrotnej prawie nic nie mówił, a ilekroć Taylor na niego patrzyła, widziała, że płacze. Wtedy wyciągała rękę i gładziła go po twarzy albo po dłoni. Nie wiedziała, co jeszcze zrobić. Cieszyła się, że była przy nim, gdy nadeszła wiadomość. Pamiętała, jaka rozpacz ogarnęła ją po śmierci matki i ojca, a babcia opiekowała się Phillipem jak matka. Phillip wypłakiwał wszystkie łzy dzieciństwa, które tyle razy powstrzymywał, bo chciał być dzielny. Czterdzieści lat bólu i rozczarowań wypływały z niego jak powódź i całkiem go pochłonęły. A Taylor mogła tylko jechać.

— Nie wyobrażam sobie życia bez niej — mówił żałośnie. — Chciałem ją odwiedzić w tym tygodniu, ale nie miałem czasu. — Taylor pamiętała jednak, że Phillip widział się z babcią dwa tygodnie wcześniej. Zawsze żałuje się tej ostatniej wizyty, której nie było, jednak Phillip naprawdę troszczył się o staruszkę. Jeździł do niej zwykle dwa razy w miesiącu, a czasem częściej.

— Masz szczęście, że cieszyłeś się nią tak długo — powiedziała cicho. — I że do końca korzystała z życia. Teraz wszystkim wam będzie ciężko, ale dla niej to była dobra śmierć. Nie cierpiała, czuła się szczęśliwa. Po prostu zagrała w karty z przyjaciółmi, a potem poszła spać. — Śmierć Granibelle, choć wyjątkowo łagodna, na pewno wstrząsnęła całą rodziną. Widać wierzyli, że babcia będzie żyła wiecznie, bo tak bardzo ją kochali. — Jak się czuje wasza mama? — Dla Olivii Granibelle była przecież matką.

— Chyba jest w szoku. Zawsze robi wszystko po starszeństwie, pewnie to do mnie zadzwoniła najpierw. Przykro mi, że cię zostawiam, ale muszę jechać do Bedford. Mama mówiła coś o załatwianiu formalności. Nawet nie wiem, o co chodzi. Pogrzeb będzie pewnie za kilka dni.

— Nie martw się — powiedziała Taylor serdecznie. — Jestem przy tobie. Pomogę ci, w czym tylko będziesz chciał, ale nie chcę się wtrącać w nie swoje sprawy. — Taylor nie poznała jeszcze nikogo z jego rodziny i chociaż wszyscy Graysonowie wiedzieli już o jej istnieniu, to nie był to właściwy moment na to, by pojawiła się w ich życiu. Świetnie to rozumiała, nie chciała ranić niczyich uczuć.

— Cieszę się, że byłem z tobą, kiedy zadzwoniła mama — wyznał, gdy już dotarli do miasta.

— Ja też — odparła. Nie wiedziała, czy chce najpierw podjechać do mieszkania.

Musiał wziąć trochę ubrań, Taylor odwiozła go do domu i powiedziała, że sama weźmie taksówkę. Nie chciała opóźniać jego wyjazdu, czuła, że Phillip chce jak najszybciej dostać się do Bedford. Reszta rodziny pewnie już się zbierała albo ruszała w drogę.

— Nie gniewasz się, że będziesz musiała sama wrócić do domu? — Martwił się o Taylor, ale jeszcze bardziej o matkę. Nie była już młoda, śmierć Granibelle musiała nią wstrząs nąć. Phillip myślał o tym w drodze powrotnej. Z początku odczuwał tylko swoją stratę, teraz uświadomił sobie, jak musiała to przeżywać Olivia.

— Nic mi nie będzie — odparła spokojnie Taylor. — Nie zajmuj się mną, tylko sobą. Dasz radę prowadzić? Chcesz wezwać taksówkę?

— Nie, ale dziękuję, że nas tu przywiozłaś. — Pomogła mu spakować ubrania, przypomniała o bieliźnie, skarpetkach, butach i pasku. Phillip omal nie pojechał do Bedford z dwoma garniturami i trzema koszulami, ale bez niczego więcej. Podejrzewał, że rodzina zostanie tam aż do pogrzebu, i powiedział Taylor, że da jej znać, co dalej. — Będę tęsknił za tobą — dodał i znów się rozpłakał. — Przepraszam, że taki ze mnie mazgaj, ale tak bardzo ją kochałem.

— Przecież wiem. — Taylor dobrze go rozumiała.

Zastanawiał się, czy zadzwonić do Amandy, ale nie chciał tego robić. Postanowił napisać do niej tylko o pogrzebie, nie życzył sobie wcale, by się pojawiła. Żałował, że nie może

zabrać Taylor, ale nie byłoby w porządku przedstawiać ją rodzinie w chwili, gdy wszyscy zmagali się z bólem i smutkiem po stracie Granibelle. Phillip wolał, by Taylor poznała ich w szczęśliwszym momencie, kiedy mogliby w pełni się nią nacieszyć. Wszyscy ponieśli ogromną stratę.

Pocałował ją na pożegnanie i wyszedł, konsjerż zamówił dla Taylor taksówkę do domu. Popatrzyła, jak samochód Phillipa znika u wylotu Park Avenue, i mogła tylko mieć nadzieję, że wszystko będzie dobrze.

Zadzwonił do niej z drogi, godzinę później był już w Bedford. Przyjechał pierwszy, matka powiedziała, że pozostali już jadą. Zjawiła się też gosposia, żeby pomóc w przygotowaniach. Wszystkie dzieci i wnuki Olivii miały zatrzymać się w domu, stłoczone w kilku pokojach.

Olivia nie płakała i wydawała się spokojna, ale była wyraźnie wstrząśnięta i gdy sięgała po słuchawkę, Phillip zobaczył, że drżą jej ręce. Przez całe życie utrzymywała serdeczne więzi z matką, Phillip nie przypominał sobie, by kiedykolwiek się z nią kłóciła. Prawdę mówiąc, po prostu nie słyszał żadnej z kłótni — ale nie było ich wiele. Olivia przez całe siedemdziesiąt lat była z matką niezwykle blisko.

— Przynajmniej są teraz razem — zauważyła smutno Olivia, myśląc o zmarłym mężu i nagłej śmierci matki. — Podobno dobrze się czuła — powiedziała Phillipowi przy herbacie. Brzmiało to tak, jak gdyby nie rozumiała, jak to się mogło stać, chociaż Maribelle miała już dziewięćdziesiąt pięć lat. — Nie była chora, nie mówiła, że źle się czuje. Grała w brydża z kilkoma paniami, a potem powiedziała, że chce się zdrzemnąć przed kolacją. I to był koniec. Lekarz powiedział, że już się nie obudziła. Serce po prostu stanęło, ot tak.

— Mam nadzieje, że coś wygrała — powiedział Phillip, by rozjaśnić trochę nastrój. Olivia się uśmiechnęła. — Nauczyła mnie wszystkiego, co wiem o kartach.

— Nauczyła mnie wszystkiego, co wiem o życiu — odparła Olivia, jakby rażona nagłym smutkiem. — Zawsze była dla mnie dobra, nawet gdy jeszcze żyłyśmy w biedzie, robiła wszystko, by zapewnić mi to, czego potrzebowałam i to, o czym marzyłam. Wybaczała mi nawet najgłupsze błędy. — Mówiąc to, patrzyła na Phillipa, a na jego twarzy malował się ból. Zdał sobie sprawę, jak wiele cierpienia przysporzył matce przez te wszystkie lata. Także to teraz wydawało się mało ważne w obliczu ogromnego smutku. Każdy musi przypomnieć sobie, że jest śmiertelny i że życie bywa czasem bardzo krótkie.. takie jak ojca Phillipa. Maribelle cieszyła się nim długo i w pełni, ale wszyscy mieli nadzieję, że dożyje setki i często rozmawiali o tym, jak będą świętować te urodziny. Dożyła prawie do dziewięćdziesiątych szóstych, i to w znakomitej formie.

Liz przyjechała wkrótce po Phillipie, jej córki też już były w drodze. Sophie jechała z Bostonu, Carole leciała z Los Angeles i miała być następnego dnia o świcie. John i Sarah wraz z Alexem wyjechali z Princeton pół godziny wcześniej. Rodzina zbierała się, jak zawsze, gdy działo się coś bardzo dobrego albo bardzo złego. Olivia zbudowała coś więcej niż imperium: to była dynastia. W takich chwilach zaczynali to rozumieć: w trudnych momentach mogli na sobie polegać. Ostatni pogrzeb, który przeżyli wspólnie, to był pogrzeb Joego. Jego śmierć była znacznie bardziej wstrząsająca, a zachowanie Cass, która przeniosła cały gniew na matkę, pogorszyło sprawę. Phillip nagle zrozumiał, że śmierć Maribelle była łagodniejsza. Nikt nie czuł gniewu, nikt nikogo za nic nie winił. Babcia po prostu odeszła tak, jak pewnie sama by tego chciała, w spokoju, po partyjce brydża.

— Dzwoniłaś do Cass? — spytał Phillip.

Olivia przytaknęła.

— Oczywiście. Przyleci z Dallas, jest teraz z Dannym w trasie.

— Podobno to wielki gwiazdor — powiedział Phillip, by na chwilę odwrócić uwagę matki.

— Tak słyszałam. — Oboje byli świadomi, że Cass spotka się z rodziną po raz pierwszy od czternastu lat. I trzeba było aż śmierci Granibelle, by to osiągnąć. Olivia wiedziała, że matka by się z tego ucieszyła. Nie potrafiła wyobrazić sobie życia bez niej. Nikt z rodziny nie potrafił.

Godzinę później zjawili się Sarah i John. Po Aleksie widać było rozpacz, którą czuli wszyscy. Poszedł do kuchni z Liz i tam przez chwilę rozmawiali. Powiedział, że coraz lepiej dogaduje się z rodzicami. Nadal chodzili do psychologa, Alex raz wybrał się z nimi na wizytę, żeby wytłumaczyć, jak się czuje. Powiedział, że uczą się go akceptować i bardzo się starają, chociaż ojciec zapytał, czy Alex mógłby jeszcze zmienić zdanie, jak gdyby bycie homoseksualistą było kwestią wyboru. Oboje się uśmiechnęli.

— Twój tata zawsze był trochę zacofany. To pewnie kwestia artystycznej natury, on po prostu nie rozumie, co się dzieje w świecie. Nosi głowę w chmurach... i wysoko zadarty nos — powiedziała Liz, a Alex wybuchnął śmiechem. Lubił ciotkę za to, że jest wygadana i szczerze rozmawia ze swoimi córkami. Jego rodzice nie byli nieszczerzy, sami się oszukiwali. Widzieli świat taki, jaki chcieli widzieć, jak gdyby wszyscy musieli być podobni do nich. Liz nie raz dostała baty od życia, dzięki temu miała znacznie bardziej realistyczne podejście. Była też uczciwsza sama przed sobą. Alex żałował, że jego rodzice nie są do niej podobni, ale przynajmniej miał świetną ciotkę. A Olivię ubóstwiał. Gdy wpadł w kłopoty, zrobiła dla niego, co tylko mogła. Dobrze się czuł w Bedford i teraz cieszył się, że tu wrócił — choć smuciła go śmierć Granibelle. Wszyscy z trudem znosili myśl o jej stracie, co z tego, że była staruszką.

Phillip zamówił dla wszystkich kolację w pobliskiej knajpce. Dwóch braci i siostra oraz Sarah, Olivia i Alex usiedli do stołu w jadalni. Gosposia nakryła i została, żeby posprzątać po jedzeniu. Przez cały posiłek rozmawiali o Maribelle, opowiadali sobie zabawne historie, także te o różnych niesamowitych rzeczach, które robiła, gdy byli dziećmi. Olivia dołożyła też coś od siebie, rozśmieszając wszystkich. Wspominanie szczęśliwych czasów przyniosło im ulgę. Wiedzieli o Anselu Morrisie, bo znali historię sklepu żelaznego, który odziedziczyła, sądzili jednak, że był jej cichym adoratorem, którego Maribelle nigdy nie poślubiła, by zachować wierność ojcu Olivii. Nie wiedzieli, że przez większość trwania związku Ansel miał żonę.

Maribelle nigdy im o tym nie mówiła, nie musieli wiedzieć. Olivia teraz także nie zdradziła jej tajemnicy. W życiu babci były różne sekrety, choćby ten, że związała się z żonatym mężczyzną. Olivia pomyślała nawet, że może zawieranie takich związków dziedziczy się w genach. Sama znalazła się w identycznej sytuacji, chociaż przez całe życie patrzyła krytycznie na matkę. Dopiero ich ostatnia rozmowa wiele jej wyjaśniła. Dobrze, że Maribelle postanowiła ostatecznie wyjść za Ansela Morrisa, tylko nie zdążyła. Dzięki temu cała ta historia wydawała się odrobinę mniej gorsząca, chociaż sama Olivia nie zamierzała poślubić Petera.

Gdy zadzwoniła do niego z wiadomością o śmierci Maribelle, złożył jej wyrazy współczucia i zaproponował, że przyjedzie, ale Olivia uznała, że nie powinien. Dzieci wiedziały już o tym, że jest jej kochankiem, i to żonatym. Nie znały go aż tak dobrze, by mógł przyjechać do Bedford jako członek rodziny. Peter rozumiał to, nie musiała mu niczego tłumaczyć.

O dziesiątej przyjechała z Bostonu Sophie. Siedzieli razem do północy, postanowili zagrać w karty, dla uczczenia pamięci babci. Ta propozycja Phillipa zyskała powszechną aprobatę. Nawet Olivia zagrała z nimi. Grali na pieniądze, tak jak Maribelle, przy stoliku wkrótce zrobiło się głośno i gwarno. To był znakomity sposób na smutek, przez cały czas myśleli o tym, że Granibelle by się cieszyła. Phillip zrobił sobie przerwę między rozdaniami, żeby zadzwonić do Taylor. Dziewczyna ze zdziwieniem usłyszała, że w tle rozlegają się krzyki i gwizdy.

— Co się tam dzieje?

— Gramy w karty, na cześć babci. Właśnie wygrałem od siostry dwadzieścia dolarów, jest wściekła. A mój bratanek ograł ją na dziesięć. Fatalnie jej idzie — powiedział, a jego głos brzmiał znacznie raźniej, niż gdy się żegnali. Taylor była rada, że Phillip trzyma się nieźle.

— Fantastyczny pomysł, babcia byłaby pewnie zachwycona. — Przypominało to porządną irlandzką stypę. Graysonowie nie pochodzili z Irlandii, ale wpadli na właściwy pomysł. Taylor nie mogła się już doczekać tego, kiedy ich pozna i miała nadzieję, że rodzina Phillipa ją

polubi. Phillip mówił, że przedstawi ją, kiedy wszystko się uspokoi i zakończy żałoba. Myślał o Święcie Dziękczynienia, teraz musiał pomóc Olivii. Taylor była mu wdzięczna za to, że zadzwonił. Powiedziała mu, że jest z nim sercem i myślami, a Phillip odparł, że ją kocha.

Wieczorem do pokoju Olivii przyszła Liz. Olivia wydawała się jej bardziej zmęczona i starsza niż zwykle. Źle zniosła stratę matki, to był koniec pewnej epoki.

— Miałam szczęście, że była przy mnie tak długo — powiedziała i objęła córkę. Obie zastanawiały się, jak to będzie, gdy przyjedzie Cass, ale żadna nie powiedziała tego głośno. Liz zaczekała, że Olivia położy się do łóżka, a potem dołączyła do reszty i wypiła drinka z braćmi i z Sarah. Alex też już poszedł spać, chociaż wcześniej pogadał trochę z Sophie. Opowiedział jej o wszystkim, co się stało w ciągu ostatniego miesiąca. Sophie zdradziła mu, że nawet gdy był małym chłopcem, wiedziała, że jest gejem. Przewidywała, że rodzice Alexa w końcu się z tym pogodzą. Alex też zaczynał tak myśleć, chociaż początki nie należały do łatwych.

Gdy Sarah poszła spać, bracia i siostra posiedzieli jeszcze przy winie. Razem czuli się lepiej. Liz pytała Phillipa o rozwód.

— To nie będzie ani łatwe, ani eleganckie — odparł z rezygnacją. — Zaczynam uważać, że zawsze chodziło jej tylko o pieniądze. — Takie było zdanie Olivii, ale nigdy mu tego nie powiedziała, żeby go nie ranić i nie wywoływać jeszcze więcej problemów. Często natomiast powtarzała to w rozmowach z Maribelle. Liz też tak uważała.

— A ta twoja nowa ukochana? — Liz miała nadzieję, że okaże się zupełnie inna niż Amanda, chociaż sama nie miała najlepszych doświadczeń małżeńskich.

— Jest cudowna. Pokochacie ją na pewno. Uznałem, że teraz nie powinna tu być, ale wkrótce ją poznacie — obiecał. W końcu poszli spać, smutni, ale wdzięczni za siłę, którą czerpali z

bycia razem.

Liz wstała, gdy Carole przybyła z Kalifornii. Było wcześnie, ale usłyszała, jak córka wchodzi, i postanowiła ją przywitać. Sophie zjawiła się chwilę później. Poszły do kuchni na kawę, nie było jeszcze gosposi. Przyszła też do nich Olivia w satynowym szlafroku, wydawała się zmęczona, ale miała pogodną twarz i świeżo ułożone włosy. Nie minęło pół godziny, a w kuchni siedziała już cała rodzina. Wstali wcześnie i rozmawiali z ożywieniem przy śniadaniu, gdy ktoś zadzwonił do drzwi. Liz poszła otworzyć i zobaczyła Cass.

Siostry spojrzały na siebie i rzuciły się w objęcia. Nie widziały się od wielu lat.

— Ślicznie wyglądasz — powiedziała Liz, a Cass tylko się roześmiała. Miała na sobie obcisłe skórzane spodnie, skórzaną kurtkę i pantofle na szpilkach, a na głowie, nastroszonego jeża. — To znaczy seksownie! — poprawiła się Liz. Uradowane spotkaniem, weszły razem do kuchni. Czas na chwilę zamarł, wszyscy patrzyli na Cass. Olivia pierwsza zerwała się z krzesła, uściskała córkę i zaczęła się gorączkowa rozmowa, wszyscy jednocześnie podchodzili się przywitać. Córka marnotrawna powróciła na łono rodziny.

Cass usiadła z nimi do śniadania i opowiadała o trasie z Dannym Hellem. Mieli wprawdzie tysiące drobnych kłopotów, ale ogólnie wszystko szło dobrze — póki nie dostali wieści o Granibelle. Cass martwiła się jak oni, ale pod koniec śniadania poczuli się tak, jakby nigdy nie wyjeżdżała. Nie wydawała się już rozgniewana, tylko smutna z powodu śmierci babci. Granibelle znowu ich połączyła.

Popołudnie było trudne dla wszystkich. Olivia, Liz i Phillip załatwiali formalności. Ciało Maribelle zostało zabrane do domu pogrzebowego w Bedford, gdzie rodzina mogła je zobaczyć. Olivia poprosiła jednak o zamkniętą trumnę. Wszyscy oddali cześć zmarłej. Phillip zaproponował, że dostarczy ubrania, które wybrała Olivia. Wprawdzie nikt nie zobaczy Maribelle, ale Olivia chciała, by matka była w trumnie ubrana jak należy. A Phillip powiedział

żartobliwie, że dorzuci też talię kart.

A jednak zwyciężył wielki ból. Płakali, gdy zebrali się wokół trumny w malutkiej kaplicy. Wokół stały zamówione przez Olivię białe róże i orchidee, w powietrzu unosił się ciężki aromat kwiatów. Olivia rozszlochała się w objęciach Liz, nie wytrzymała dłużej przejmującego żalu za swoją cudowną matką. Potem uklękła i wszyscy umilkli, przygnieceni nagłą świadomością, że to wszystko dzieje się naprawdę. Granibelle odeszła.

Wrócili do domu w ponurych nastrojach i zastanawiali się, co robić dalej. Pogrzeb miał się odbyć za dwa dni — postanowili więc zostać w Bedford i jeszcze się nie rozjeżdżać. Phillip, John i Olivia odbyli telekonferencję z biurem — wszystko szło jak należy. Teraz najważniejsza była rodzina. Żadne z nich nie chciało wyjeżdżać przed pogrzebem.

Wieczorem po pracy Peter przyjechał odwiedzić Olivię.

— Jak się trzymasz? — Martwił się o nią. Wiedział, że przeżyła wstrząs i doznała ogromnej straty. Nie mogła się tego spodziewać, Maribelle nie chorowała ani nie traciła sił.

— Daję sobie radę — powiedziała z takim smutkiem, że Peter objął ją i delikatnie przytulił. — Miło jest znowu mieć w domu Cass. Mama by się cieszyła. Żałuję tylko, że dopiero jej śmierć skłoniła wnuczkę do powrotu. — Uśmiechnęła się przez łzy, a Peter mocno ją przytulił.

— Tak mi przykro, Olivio.

— Wiem. — Poklepał ją po dłoni. Został też, by spotkać się z całą rodziną i złożyć kondolencje. Wszyscy zachowywali się sympatycznie, Phillip także był uprzejmy. Potem Peter

odjechał i znów zjedli sami rodzinną kolację. Olivia odniosła wrażenie, że nie tylko czczą pamięć Maribelle, ale także świętują powrót Cassie, która, o dziwo, dogadywała się z rodzeństwem, a nawet z matką. Chociaż nie było jej tak długo, szybko poznała rodzinne nowinki i opowiadała im o swoim życiu, tak innym niż życie reszty Graysonów. Siostrzenice i bratanek byli pod wielkim wrażeniem ciotki i uważali, że jest super. Cassie nie widziała ich od czasów, gdy byli jeszcze dziećmi, nie mogła więc wyjść z podziwu, jak szybko dorośli.

Następnego dnia przyjmowali w domu pogrzebowym gości, którzy przychodzili, by oddać hołd Maribelle. A dzień później odbył się pogrzeb, piękny, elegancki i przepojony smutkiem. Olivia wybrała muzykę, która spodobałaby się jej matce, w tym Odę do radości Beethovena, bo to była esencja ducha Maribelle: lekkości, piękna, szczęścia i kolorów. Po nabożeństwie każde z dzieci Olivii opowiedziało coś o babci. Phillip pierwszy sypnął garścią anegdot zapamiętanych z młodości, mówił, jak babcia nauczyła go grać w pokera, kiedy w wieku sześciu lat zachorował na migdałki. Liz snuła przepiękne opowieści, a John wspomniał o tym, jak Maribelle kochała sztukę i jak zachęcała go, by został artystą i był wierny sobie. W końcu miejsce za pulpitem zajęła Cass, ubrana w prostą, czarną sukienkę, czarne pończochy, szpilki i kapelusz z welonem. Przykuwała uwagę wyglądem i powiedziała kilka rzeczy, które wzruszyły wszystkich. Była dobrą mówczynią i piękną kobietą, każde jej słowo zdradzało ogromną miłość do babki, i to, jak wielką rolę Maribelle odegrała w jej życiu. Olivia uświadomiła sobie, że jej mała córeczka dorosła, stała się niezwykłą osobowością i potrafi przyciągać ludzkie spojrzenia, a także zwracać na siebie uwagę publiczności. Gdy tak słuchała swoich dzieci, widziała też jasno, że Maribelle była dla nich jak matka, zastąpiła ją i dała im coś, czego Olivia nigdy w sobie nie miała. Olivia czuła się zarazem winna i wdzięczna. Nagle stała się we własnych oczach zupełnie mała i nieznacząca. Po raz kolejny poczuła, jak wielką stratę oznaczała śmierć Maribelle. Gdy przy dźwiękach muzyki Beethovena ruszyli za trumną, nikt nie miał suchych oczu.

Potem odbyło się skromne nabożeństwo tylko dla rodziny i wrócili do domu, gdzie czekało na nich dwieście osób. Peter starał się trzymać blisko Olivii, ale nie narzucał się jej, a ona była wdzięczna za to, że o niej myśli. Jej synowie i córki spotkali ludzi, których nie widzieli od lat — a wszyscy chętnie powitali Cass. Nawet Amanda zjawiła się na pogrzebie w eleganckim, czarnym kostiumie od Chanel, ale miała dość wyczucia, by nie iść na stypę. Phillip podziękował jej za przybycie, ona także wydawała się wzruszona nabożeństwem. W końcu było w niej coś ludzkiego.

Goście wyszli, rodzina została sama. Wyczerpani, osunęli się na krzesła, bo przez

ostatnie dni przeżyli tyle emocji, a w końcu wyprawili przepiękny pogrzeb matki, babci i prababci, którą tak bardzo kochali. W programach rozdawanych gościom znajdowała się fotografia Maribelle, roześmianej i radosnej jak zawsze. Ale po tym wszystkim sprawiali wrażenie wypranych z sił. Liz zajęła się szykowaniem tony makaronu, który dostali w cateringu. Po pogrzebie podano wprawdzie szampana i przekąski, ale Phillip wyznał, że umiera z głodu.

— Zdejmijmy te czarne stroje — zaproponowała Olivia. — Musimy trochę się rozchmurzyć, Granibelle nie chciałaby, żebyśmy siedzieli tacy smutni.

Peter wyszedł wraz z gośćmi, Phillip jak wiele razy w ciągu ostatnich kilku dni dzwonił do Taylor. Nie mógł się doczekać, kiedy ją zobaczy. Wszyscy mieli zamiar wyjechać rano, by spędzić wspólnie jeszcze jeden wieczór. Następnego dnia Olivia, Phillip i John szli do pracy, a Cass, Sophie i Carole wracały do siebie.

Przy kolacji zachowywali się radośnie, zupełnie jak Maribelle. Makaron był pyszny, wino lało się strumieniami, rozmowa nie ustawała.

Wznieśli toast na cześć Maribelle, po czym Phillip zastukał łyżeczką w kieliszek i powiedział, że chciałby coś ogłosić. Patrzyli na niego z ciekawością. Był odrobinę wstawiony, zresztą nie on jeden. Po trudnych dniach potrzebowali trochę swobody.

— Zakochałem się w cudownej kobiecie i zamierzam ją poślubić, gdy tylko dostanę rozwód. — Rozległy się oklaski.

— Żegnaj, Amando! — powiedziała Liz i wszyscy wybuchnęli śmiechem. Olivia przypomniała sobie, jak jej dzieci miały zwyczaj wygłaszania absurdalnych obwieszczeń przy stole. Maribelle na pewno sama przyłączyłaby się do zabawy. Dali się ponieść chwili, ożywieni i pełni miłości do siebie.

— Sprzedałam książkę, dali mi fortunę — mówiła teraz Liz, a Sarah udało się nie wznieść oczu do góry, chociaż przez jej twarz przemknął grymas. — I chyba spotykam się z moim agentem, chociaż nie jestem tego pewna. Jest Anglikiem, też bardzo przystojny i arystokratyczny. Ale książkę sprzedałam na pewno! — dodała i wszyscy wybuchnęli śmiechem. Cała Liz, Liz, która nie wie, czy spotyka się z Andrew.

— Powiedz nam, jak już to ustalisz! — krzyknął Phillip przez stół ku ogólnej radości. Śmiali się razem z Liz, ale nie z Liz. Przecież ona prawie nigdy nie była niczego pewna.

Alex dał się porwać nastrojowi chwili i rozejrzał się wokół.

— A ja jestem gejem. I jestem tego pewien — powiedział głośno. Nawet jego matka się uśmiechnęła, cała reszta zachichotała, a kuzynki, które siedziały obok niego, poklepały go po plecach. Nikt przy stole się nie oburzył, nawet rodzice, i Alex był zadowolony.

Ale to Cass zadziwiła ich najbardziej. I tak byli zdziwieni i poruszeni tym, że wróciła do domu. Mogła tylko przylecieć na pogrzeb, zamieszkać osobno i natychmiast wyjechać. Wolała jednak przeżyć z nimi trzy dni, tak jak pozostali. I chyba jej też się podobało. Długo rozmawiała z siostrą i z matką, starała się poznać bliżej siostrzenice i bratanka. Przekomarzała się ze starszymi braćmi, którzy jak zawsze ją prowokowali.

— A ja będę miała dziecko. Jestem w ciąży. Niedawno się dowiedziałam i zamierzam je urodzić. Ale nie wychodzę za mąż za Danny’ego Hella, bo to on jest ojcem. Urodzę w czerwcu. I także jestem pewna. — Długo patrzyli na nią z otwartymi ustami, a potem zaczęli mówić wszyscy naraz. Składali jej gratulacje, matka uśmiechnęła się z aprobatą. Nie martwiło jej, że Cass nie wychodzi za mąż, zrozumiała już trochę nowoczesne czasy. Cieszyła się, że córka wyleczyła się z urazów dzieciństwa i sama zapragnęła dziecka.

— Cieszę się bardzo — powiedziała jasnym, silnym głosem, wzniosła kieliszek w stronę córki i posłała jej całusa.

— Ja wystąpię jako najstarsza z wnuczek — powiedziała Sophie, przejmując pałeczkę. — Kochamy was, ale uważamy, że trochę oszaleliście. Powinniście być dla nas wzorem. Wujek Phillip się rozwodzi po to, żeby za pięć minut znowu się ożenić, mama nie wie, czy spotyka się ze swoim agentem czy nie, co jest dla niej charakterystyczne i znaczy, że pewnie jednak się spotyka. A ciotka Cassie będzie miała dziecko, chociaż nie chce mieć męża, i to dziecko pewnie urodzi się z tatuażem. Jesteście fantastyczni i strasznie was kochamy. Dziękujemy za to, że jesteście naszą rodziną. — Przerwał jej śmiech i znowu mówiono o dziecku Cass, gratulując jej. Olivia zastanawiała się, czemu córka postanowiła jednak urodzić, choć ta decyzja chyba ją uszczęśliwiła. Olivia wiedziała, że Maribelle byłaby w siódmym niebie.

A potem złożyli Granibelle ostateczny hołd, grając w karty do trzeciej w nocy i pijąc mnóstwo wina. Niechętnie położyli się spać.

Rano przy śniadaniu byli już trzeźwi i gotowi do powrotu do normalnego życia. Trzy dni, które spędzili razem, przyniosły im radość, szczęście i smutek, jak to się zdarza w życiu. Zanim zdążyli się rozjechać, Olivia zaprosiła wszystkich na Święto Dziękczynienia. W tym roku czekało ich smutne święto, po raz pierwszy bez Maribelle, ale Olivia chciała, by spędzili je razem.

— Zaproszenie obejmuje także waszych partnerów — powiedziała otwarcie. — Phillipie, przywieź Taylor. Liz, jeśli uznasz, że jednak spotykasz się ze swoim agentem, weź go ze sobą. A ty, Cassie, zrobiłabyś mi wielką radość, gdybyś przyprowadziła Danny’ego. W końcu jest ojcem mojego nowego wnuka. — Powiedziała to ze łzami w oczach, a Cass uścisnęła ją.

— Dziękuję ci, mamo, za wszystko.

— To ja ci dziękuję. Dbaj o siebie i o dziecko.

— Tak będzie. I mam nadzieję, że nie schrzanię mu życia. Albo jej. Jestem tak samo zajęta jak ty kiedyś.

— Nie popełnisz tych błędów, co ja — powiedziała łagodnie Olivia. — Będziesz cudowną matką.

Cassie jeszcze raz uściskała Olivię i wsiadła do limuzyny, która miała ją zawieźć na lotnisko. Danny był już w Houston i tam miała się z nim spotkać.

Wszyscy zgodzili się przyjechać na Święto Dziękczynienia, od którego dzieliło ich tylko sześć tygodni. Po ich wyjściu Olivia pojechała do biura. Czuła się tak, jakby nie była tam od roku. I tęskniła za matką. Miała jej tyle do opowiedzenia. Tak wiele się stało przez ostatnie kilka dni. Miała jednak dziwne uczucie, że Maribelle już o wszystkim wie i nic by jej nie zdziwiło. Sama wychowywała jej dzieci po to, by stały się samodzielnymi mężczyznami i kobietami, słuchali głosu serca, używali głowy i zawsze byli uczciwi i odważni. Tego samego nauczyła Olivię — a ona dobrze wykorzystała jej nauki.

Rozdział 23

TYGODNIE PRZED ŚWIĘTEM DZIĘKCZYNIENIA upłynęły na gorączkowej aktywności. Phillip często kontaktował się z prawnikami w związku z coraz bardziej

wygórowanymi żądaniami Amandy. Nadal groziła, że będzie chciała unieważnić umowę przedślubną, chociaż adwokaci Phillipa nie dawali jej żadnych szans. Usiłowała w ten sposób wymusić większą kwotę odszkodowania i alimentów. Phillip oddał jej dom w mieście, tylko po to, żeby przyspieszyć bieg spraw. I tak nie chciał w nim mieszkać z Taylor, ale zatrzymał posiadłość w Hamptons. Prawnicy oceniali, że procedura rozwodowa potrwa około roku. Phillip i Taylor przeżywali ten czas razem, szczęśliwi. Ich związek rozwijał się wspaniale.

Niedługo po pogrzebie Maribelle odbył się wernisaż Johna, a Liz zjadła już wiele kolacji z Andrew. Albo ona przyjeżdżała do miasta, albo on wybierał się na farmę w Connecticut — i stopniowo pomagał Liz w doprowadzeniu domu do stanu używalności. Chętnie majsterkował w czasie tych wspólnie spędzanych weekendów i wkrótce ich znajomość przybrała taki kształt, jaki najbardziej odpowiadał obojgu. Córki Liz także radziły sobie znakomicie. Sophie cieszyła się ze świeżo uzyskanego tytułu naukowego i powrotu do Nowego Jorku, a Carole pracowała przy najnowszym filmie ojca. Postanowiła zostać w Los Angeles. W końcu odnalazła siebie i stała się prawdziwą obywatelką Zachodniego Wybrzeża. Odkryła swoje miejsce na ziemi i widać było, że dojrzała przez te trzy miesiące.

Romans Liz i Andrew przynosił obojgu wiele radości. Byli rówieśnikami i obchodzili urodziny tego samego dnia — Andrew uznał to za znak, że są sobie przeznaczeni. Po raz pierwszy w życiu Liz wiedziała, że jej życie zmierza w dobrym kierunku i że nie popełniła błędu. Udana sprzedaż książki przyniosła jej nową wiarę w jej możliwości pisarskie, dzięki Andrew zyskała pewność siebie jako kobieta. Na tydzień przed Świętem Dziękczynienia nadeszły wieści od agenta filmowego, z którym Andrew rozmawiał już od wielu tygodni. Któryś z producentów chciał zekranizować książkę Liz. Andrew zaczekał z tą wiadomością do weekendu. Liz aż krzyknęła z radości. Tak jak zawsze zaraz po jego przyjeździe poszli do łóżka i się kochali. Seks z Andrew był wyjątkowo udany, ale Liz zdążyła się w nim również zakochać.

Podparty na łokciu Andrew popatrzył na Liz i podziwiał ją. Z nikim nie czuł się tak szczęśliwy, tak wiele ich łączyło — żyli w tym samym, literackim świecie i te wspólne zainteresowania przynosiły im satysfakcję.

— Powiedz mi, czy sypiasz ze mną dlatego, że sprzedałem twoją książkę, a teraz też prawa do filmu, i będziesz dzięki mnie bardzo, bardzo bogata i sławna? Czy po prostu nie potrafisz mi się oprzeć?

— Jedno i drugie — odparła z uśmiechem. — Dziś chodzi mi głównie o film, ale zwykle myślę o książce i pieniądzach. A poza tym — dodała — jesteś też świetną złotą rączką i dzięki tobie dom nie zawali mi się na głowę.

— To też argument. Rzeczywiście, znakomicie znam się na ciesielce. Nie pomyślałem o tym wcześniej, ale nie wiem, czy podoba mi się to, że lubisz sypiać z fachowcami. Już ci się to kiedyś zdarzyło?

— Nie, to pierwszy raz — powiedziała. — Ale ty jesteś wyjątkowo dobrym fachowcem.

— To prawda. W takim razie, powiedz, jak bardzo znienawidzi mnie twoja rodzina, kiedy się zjawię na Święto Dziękczynienia? Ile mnie czeka dociekliwych pytań? Pewnie sporo. W końcu nie mają pojęcia, kim jestem, równie dobrze mogę być zbiegłym więźniem, a to pewnie trochę ich martwi. — Spotykali się od trzech miesięcy i Andrew zdążył już poznać Sophie, gdy przyjechała do domu na weekend. Carole jeszcze nie widział. Sophie polubiła go, a Carole, sądząc z tego, co o nim słyszała, była jak najlepszego zdania.

— Moja rodzina na pewno cię pokocha — zapewniła go Liz. Andrew nigdy nie tracił pewności siebie, ale trochę bał się spotkania z Graysonami. Wiedział wszystko o Factory i jej historii, bardzo też zainteresowała go matka Liz. Pomyślał nawet, że Olivia powinna napisać książkę o sobie, Liz jednak od razu stwierdziła, że to niemożliwe. Jej matka była zbyt skromna i dyskretna, by pisać o własnym życiu i nie zamierzała zmieniać tej zasady. Andrew zaproponował więc, żeby Liz napisała tę książkę za nią, ale Olivia chyba nie chciałaby nawet tego.

— Chłopak mojej siostry i tak cię przyćmi — zapowiedziała Liz. — Ma dwadzieścia cztery lata, jest gwiazdą rocka, a w czerwcu urodzi im się dziecko.

— Jesteście niezwykłym klanem — powiedział Andrew, zaintrygowany historiami, które usłyszał o niej i o jej młodości. — Muszę ich poznać, chociaż trochę mi przykro, że zginę w cieniu jakiegoś gwiazdora. Może powinienem zrobić sobie tatuaż — dodał, a potem przyciągnął Liz do siebie, pocałował ją i kochali się jeszcze raz. Często się przy nim śmiała, lubiła jego poczucie humoru.

Gdy przyjechali na Święto Dziękczynienia, było jak na pogrzebie Maribelle, ale tym razem bez smutku. Cieszyli się, że są razem i choć tęsknili za babcią, nie przestawali rozmawiać wesoło. Dom pękał w szwach. Nikt jeszcze nie widział Taylor, teraz więc szaleli z ciekawości. Początkowo była nieco onieśmielona, ale zachowywała się miło i niewątpliwie bardzo kochała Phillipa. Była przy nim przez cały czas, niemal bez przerwy trzymali się za ręce. Olivia porozmawiała z nią przez chwilę i zabrała ją na krótki spacer po ogrodzie, z którego wróciła rozpromieniona. Wszyscy widzieli, że jest zachwycona dziewczyną syna. Taylor była dokładnym przeciwieństwem Amandy — i właśnie takiej kobiety Olivia pragnęła dla Phillipa.

Liz i Andrew przyjechali wkrótce potem. Andrew z miejsca oczarował wszystkich inteligencją oraz ironicznym dowcipem, sypał jak z rękawa opowieściami o polowaniach w Anglii i młodzieńczych figlach. Zapewnił też, że Liz jest niezwykle utalentowaną pisarką i że z pewnością pewnego dnia zdobędzie sławę. To była muzyka dla uszu Olivii.

Największe wrażenie zrobił jednak Danny Hell. Był zabawny, wolny od konwenansów i nieprzewidywalny, w dodatku mówił bardzo wyraźnym cockneyem — akcentem, który Andrew potrafił doskonale naśladować, toteż przerzucali się wyrażeniami, których nikt poza nimi nie rozumiał. Młody, utalentowany i przystojny Danny uwielbiał Cass, mówił także, że bardzo się cieszy na narodziny ich dziecka. Zagrał też mały koncert na gitarze, czym oszołomił starszych, a zachwycił młodszych Graysonów. Cass pilnowała go jak kwoka, ale znalazła też chwilę dla matki. Zaskoczyła Olivię prośbą, by towarzyszyła jej przy porodzie.

— Szczerze mówiąc, mamo, jestem przerażona. Śmiertelnie boję się porodu i całej tej reszty. Danny powtarza, że wszystko będzie dobrze, ale co on tam wie? To dzieciak — powiedziała i oczy jej zwilgotniały. Olivia była głęboko wzruszona.

— Ale ma rację — odparła. — Wszystko będzie dobrze. Twoja propozycja to dla mnie zaszczyt. — Nie mogła uwierzyć, że po tym wszystkim, co między nimi zaszło, Cass pragnie jej obecności przy porodzie. Lepiej chyba być nie mogło. Maribelle miała rację, w końcu wszystko obróciło się na dobre. — Ale wcześniej chciałabym cię odwiedzić. Znalazłam zameczek w Prowansji, który mam zamiar obejrzeć wiosną, z myślą o naszych wakacjach. Będziemy potrzebowali dużo przestrzeni, żeby pomieścić wszystkich nowych członków rodziny. — Miała nadzieję, że Liz zabierze Andrew, jeśli tylko będzie miał ochotę. Phillip przyjechałby z Taylor zamiast Amandy, a Cass po raz pierwszy z Dannym, dzieckiem i nianią.

— Przed porodem wpadnę jeszcze kilka razy do Nowego Jorku — powiedziała Cass, a potem wróciły do innych, podekscytowane tym planem. Cass była trochę spokojniejsza, wiedząc, że mama będzie przy porodzie, nadal jednak przerażała ją myśl, że sama nigdy nie nauczy się być matką. Skurcze i parcie wydawały się najłatwiejszą częścią procesu.

Olivia opowiedziała o tym Peterowi, gdy zadzwonił z życzeniami. Miała mnóstwo wiadomości o swojej rodzinie, opisała mu nowych przybyszy, w tym radosnego i egzotycznego Danny’ego Hella, uroczego jak dziecko. Doskonale rozumiała, czemu Cass się w nim zakochała, chociaż nie widziała go w roli ojca. Może to Cass ma być jedynym dorosłym członkiem tej rodziny, to przerażało ją na pewno bardziej niż poród.

Peter jak zwykle spędzał Święto Dziękczynienia z własną rodziną — jedna z wielu wad związku z żonatym mężczyzną. Ale Olivia miała dość rozrywek i radości z własną dynastią.

— Chciałbym cię odwiedzić w poniedziałek — powiedział na koniec, dziwnie oficjalnym głosem.

— Czy coś się stało? — zapytała z nagłym niepokojem.

— Nie, po prostu mam ochotę na spokojny wieczór z tobą, kiedy już wszyscy wyjadą. Tęsknię.

— Ja też za tobą tęsknię — odparła cicho. Peter był ich niewidzialnym towarzyszem, cała rodzina wiedziała o jego istnieniu, ale gdy przyjeżdżali, jego nigdy nie było na miejscu.

— Do zobaczenia w poniedziałek — powiedział i Olivia wróciła do wnuków i przyszłego prawnuka.

Danny i Andrew śpiewali jakąś piosenkę w slangu — Olivia mogła tylko podejrzewać, jak bardzo niegrzeczną, bo i tak nikt nic nie rozumiał. Bawił ją widok arystokraty, który tak dobrze czuje się w towarzystwie szczęściarza z nizin — i to, że wszyscy śmieją razem się z nimi. Znów zatęskniła za matką. Wspaniale radosne święto dobiegło końca. Wszyscy byli zgodni, że nowi goście wzbogacili towarzystwo. Rodzina cieszyła się szczęściem Phillipa i pokochała Taylor, gdy tylko zdołała ją poznać. Andrew i Danny podbili serca starszych i młodszych, a Andrew był rad, że w końcu poznał Carole. Co najmniej dwie godziny rozmawiali o filmowym świecie, o którym Carole właśnie bardzo wiele się dowiedziała. Nareszcie odnalazła swoje miejsce na ziemi.

Olivia pożegnała ich, stojąc w drzwiach. Teraz jeszcze bardziej cieszyła się na wspólne wakacje i narodziny dziecka, które miało przyjść na świat sześć tygodni przed ich wyjazdem do Europy. Niestety, wszyscy mieli już plany na Boże Narodzenie i nikt nie wybierał się do Olivii. Liz i Andrew postanowili wynająć domek w Stowe wraz z Johnem i Sarah, Alex i Sophie mieli jechać razem z nimi. Carole postanowiła zostać w Kalifornii z ojcem, Phillip leciał z Taylor na

wyspę Saint Barthelemy, a Cass i Danny chcieli spędzić Święta w Anglii — od miesięcy nie byli w domu i Cass postanowiła trochę zwolnić. W lecie znów wszyscy mieli się spotkać i Olivia wiedziała, że do tego czasu też będzie ich widywać, choć każde osobno.

— I jak ci się podobało? — spytał Phillip, wracając z Taylor do miasta.

— Było cudownie. Twoja rodzina jest niesamowita — odparła, a Phillip nie miał wątpliwości, że naprawdę tak myśli.

— Może jesteśmy trochę zwariowani, ale jakoś się dogadujemy. Teraz, gdy wróciła do nas Cass, mama sprawia wrażenie szczęśliwej. — Było mu tylko przykro, że Granibelle nie dożyła tej chwili. Rozumiał jednak, że to właśnie śmierć babci sprowadziła Cass z powrotem na łono rodziny. Ta śmierć i dziecko, jakiego oczekiwała z Dannym. — Polubiłem jej chłopaka — przyznał.

— Ja też. I Andrew jest bardzo miły. Twoja siostra naprawdę go lubi.

— Chyba tym razem znalazła sobie kogoś fajnego. — Odwrócił się do Taylor i spojrzał na nią z wdzięcznością. — I ja też. — Pochylił się i pocałował ją. Pojechali dalej, wspominając po drodze najweselsze momenty minionego weekendu.

Leżąc w łóżku, Olivia myślała o tym samym. Już tęskniła za nimi. Bez dzieci i wnuków dom przypominał grobowiec. Dobrze, że następnego dnia zobaczy się z Peterem.

Rozdział 24

PETER PRZYJECHAŁ DO BEDFORD, tak jak obiecywał, wkrótce po powrocie Olivii z pracy. Wyglądał nadzwyczaj poważnie, co ją zaniepokoiło. Już wcześniej wyczuła przez telefon, że coś jest nie tak, ale Peter zaprzeczył. Teraz, gdy niedawna strata Granibelle przypomniała im o tym, że każdy jest śmiertelny, Olivia przeraziła się, że Peter zachorował.

Przez chwilę rozmawiali o pracy, o problemie, jaki wynikł tego dnia w Factory — w magazynie w Nowej Zelandii wybuchł pożar — w końcu jednak nie wytrzymała.

— Czy nic ci nie jest?

— Nie, wszystko w porządku — odparł z uśmiechem. — Właściwie mam się nadzwyczaj dobrze.

— Jesteś taki poważny — powiedziała. Peter uśmiechnął się i ujął jej dłoń w swoje.

— Zdarzyło się coś niespodziewanego i chciałem z tobą o tym porozmawiać, ale nie przez telefon.

— Coś się stało?

— Nie, nie — zapewnił, choć wydawał się odrobinę oszołomiony. — Emily postanowiła się leczyć, chyba dzieci ją do tego namówiły. Dawno powinna to zrobić, zerwanie z piciem to dla niej w tej chwili cud. Mogę szczerze powiedzieć, że to alkohol zrujnował życie jej i nam. Dzieci także odczuły skutki jej nałogu. Rozmawialiśmy o tym już po ich wyjeździe. Emily jest bardzo zdeterminowana, wybrała klinikę, która słynie z dobrych wyników, podobno mają mnóstwo

przypadków wyleczeń. Jest gotowa zostać tam tak długo, jak będzie trzeba.

— Cieszę się, że tak postanowiła — powiedziała cicho Olivia. Wiedziała, że alkoholizm żony przysparzał Peterowi wielkich cierpień. Zastanawiała się też, jakie zmiany przyniesie to w ich związku. Jeśli żona pokona alkoholizm, może będzie wolał zakończyć romans. Olivia nie miałaby prawa się sprzeciwiać, i nie zamierzała. W końcu Emily była jego żoną, Olivia nie mogła sobie rościć do niego żadnych praw. Wiążąc się z żonatym mężczyzną, akceptowała fakt, że nie może niczego oczekiwać.

— Otóż Emily chce zacząć wszystko od nowa — ciągnął dalej Peter. — Uważa, że zaczęła pić, bo czuła się nieszczęśliwa w małżeństwie. Chyba ma rację. Nigdy nie byliśmy szczęśliwi, od samego początku. Nie pasowaliśmy do siebie. Teraz Emily chce coś naprawić i wnieść pozew o rozwód. Zgodziłem się. Sądzę, że oboje zyskamy w ten sposób lepsze życie.

— O Boże... — Olivia nie potrafiła znaleźć słów. To ostatnia rzecz, jakiej się spodziewała. — Naprawdę mnie zaskoczyłeś. Myślisz, że mówi poważnie?

— O tak, dzwoniła już do prawnika, jeszcze przed naszą rozmową. Zgadzamy się w zupełności co do rozwodu i podziału majątku. Myślę, że wszystko stanie się bardzo szybko. A ja — dodał, patrząc głęboko w niebieskie oczy Olivii — już niedługo będę wolny. — Zanim zdołała go powstrzymać, przyklęknął na jedno kolano, jak czterdzieści siedem lat temu Joe, gdy poprosił ją o rękę.

— Co ty robisz? — spytała z wyrazem zaskoczenia na twarzy. Nie była na to przygotowana.

— Proszę cię o rękę, Olivio — odparł, a w jego oczach błyszczała miłość. Po raz drugi w jej życiu wspaniały mężczyzna chciał, by została jego żoną. — Wyjdziesz za mnie? Byłby to dla mnie wielki

zaszczyt. Chcę dawać ci szczęście przez resztę moich dni.

— Na pewno by tak było — odparła ze ściśniętym gardłem. — Ale mam już siedemdziesiąt lat. Jestem za stara na ślub. — Nigdy nawet nie rozważała podobnej możliwości. Dotąd każde z nich chadzało swoimi, odrębnymi ścieżkami, a dopóki Emily żyła, nie mogli marzyć o małżeństwie.

— Jak mądrze mawiają Francuzi, miłość nie ma wieku. Olivio, czy wyjdziesz za mnie? — spytał raz jeszcze, a ona ukryła twarz w dłoniach. Po chwili podniosła głowę i popatrzyła na niego.

— Naprawdę bardzo cię kocham, ale nie mogę się zgodzić. Nigdy nie myślałam o tym, by znów brać ślub, bo nie sądziłam, że kiedykolwiek się rozwiedziesz.

— Ja też — odparł szczerze. Nie obiecywał Olivii rozwodu, był uczciwym człowiekiem. — Emily ofiarowała mi teraz wspaniały dar. Od lat nie łączy nas miłość i ona wie o tym równie dobrze, jak ja. Nie jest nam dobrze razem, nigdy nie powinniśmy brać ślubu. Ale ty i ja jesteśmy idealną parą. Chyba bylibyśmy szczęśliwi, a na pewno wspaniale do siebie pasujemy.

— Tak, tylko dlaczego mielibyśmy się pobrać? Przecież możemy po prostu się spotykać i robić wszystko to, co robimy teraz. Spędzać razem wieczory, kiedy tylko możemy. — Peter wstał i usiadł naprzeciwko niej. Nie poszło tak gładko, jak się spodziewał — sądził, że Olivia padnie mu w ramiona. A może po prostu miał na to nadzieję, po wszystkich tych latach, kiedy musieli ukrywać swoją miłość. Olivia nagle zadała sobie pytanie, czy jej matka też poczuła się podobnie, gdy umarła żona Ansela Morrisa. Maribelle mówiła jej jednak, że się zaręczyli. Olivia nie chciała przyjąć pierścionka. Kochała Petera, ale gdyby kogoś poślubiła, czułaby się tak, jakby zdradziła Joego. I naprawdę nie chciała już być niczyją żoną. Było jej dobrze. Peter wydawał się zdumiony i boleśnie rozczarowany odpowiedzią.

Zaśmiał się, słysząc wyjaśnienie Olivii.

— Czujesz się za stara, żeby wyjść za mąż, a ja jestem za stary na randki. Chcę mieszkać we własnym domu, w moim własnym łóżku, z kobietą, którą kocham. Spotykanie się jest podniecające, ale nie dla mnie. Nigdy mnie to nie interesowało. — Olivia wiedziała, że Peter ożenił się z Emily w bardzo młodym wieku, co było błędem. Nie chciała popełnić podobnego, przypuszczała, że ślub w jej sytuacji byłby właśnie pomyłką, chociaż być może nie dla Petera. Zastanawiała się, czy teraz Peter poszuka innej kobiety, i ta wizja zabolała ją, ale nie aż tak, by zmusić do przyjęcia oświadczyn.

— I co teraz będzie? — spytała smutno.

— Chyba po prostu nic się nie zmieni — odparł, patrząc na nią z rezygnacją. — Nie chcę cię stracić i nigdzie się nie wybieram. Kocham cię. Ale nie będę traktował naszego związku jak romansu. Jesteś kobietą, którą kocham, chcę tu mieszkać tak często, jak tylko mi pozwolisz. Poszukam mieszkania w mieście, Emily uważa, że powinniśmy sprzedać stare. Chyba ma rację, to przygnębiające miejsce, które widziało zbyt wiele nieszczęść. Znajdę sobie coś skromnego, tylko dla mnie. Jeśli będziesz chciała spędzić wieczór w mieście, zawsze będziesz mogła zostać u mnie na noc, a ja przyjadę tu, kiedy tylko mi pozwolisz. — Peter był naprawdę rozsądny i bardzo ją kochał.

— Nie zasługuję na ciebie — powiedziała z uśmiechem. — Kocham cię, możesz być pewny, ale nie chcę ślubu. Wiedz, że jeśli kiedyś wyjdę za mąż, to wyłącznie za ciebie. Obiecuję. — Peter wierzył, że tak jest, i miał nadzieję, że Olivia zmieni zdanie, choć ona uważała, że to niemożliwe, i była tego pewna.

Jeszcze przez chwilę rozmawiali o jego rozwodzie. Ich życie bardzo się zmieni, wszystko stanie się o wiele prostsze — wspólne wyjścia, imprezy, podróże; nareszcie mogliby wyjechać razem na wakacje. Peter będzie wolny.

I gdy wszystko już omówili, poszli do sypialni. Po tylu latach, Peter wciąż nie potrafił jej nie pieścić, gdy tylko była w pobliżu. Kochali się, by uczcić nie zaręczyny, czego pragnął, ale wolność dla swojej miłości.

Olivia patrzyła na Petera i delikatnie dotknęła jego policzka. Usiłowała sobie wyjaśnić, czemu nie chce za niego wyjść, chociaż tak go kocha.

— Może po prostu wolę żyć w grzechu — powiedziała na głos, a on roześmiał się i przytulił ją mocniej.

— Jesteś niegrzeczną dziewczynką, Olivio Grayson — zażartował, a Olivia zaśmiała się psotnie. Po seksie z Peterem znów czuła się młodo.

— Owszem — odparła radośnie. — Chyba jestem. — Inaczej nie potrafiłaby wyjaśnić, dlaczego mu odmówiła. Nagle złapała się na myśli, czy Maribelle spodobałaby się ta decyzja. Jedno było pewne: świat stanął na głowie. Najstarszy syn brał rozwód, by znów się ożenić, a ona bardzo się cieszyła. Liz „przypuszczała”, że ma romans, ale nie była pewna, Cass miała urodzić nieślubne dziecko gwieździe rocka, a Alex oświadczył, że jest gejem. Tylko Olivia postanowiła po prostu żyć dalej w grzechu, skoro i tak od dziesięciu lat kochała żonatego mężczyznę. Świat naprawdę się zmienił.

Rozdział 25

DZIECI I WNUKI OLIVII MIAŁY WŁASNE PLANY na Boże Narodzenie, a syn i córka Petera wybierali się do dziadków, postanowili więc spędzić Święta sami w Bedford. Nigdy

dotąd nie byli razem w świąteczne dni i bardzo się na to cieszyli. Olivia wiedziała też, że dzięki temu będzie może mniej tęsknić za Maribelle. Nadal boleśnie brakowało jej matki i co najmniej raz dziennie sięgała po telefon, by do niej zadzwonić — a potem przypominała sobie, że już jej nie ma. Do końca życia będzie tęsknić za Maribelle, pełną miłości i mądrości, zarazem delikatną i radosną. To dziedzictwo miało na zawsze pozostać skarbem całej rodziny. Maribelle dała tak wiele tak wielu.

Ale Boże Narodzenie i Nowy Jork w towarzystwie Petera wydawały się znakomitym pomysłem, a Peter też był zadowolony. Od lat wszystkie Święta upływały mu w potwornie przygnębiającej atmosferze, przy żonie alkoholiczce. Teraz Emily leczyła się w klinice odwykowej i podobno dobrze sobie radziła. Rozpoczęły się też procedury rozwodowe.

Olivia jak zawsze wcześnie skończyła zakupy świąteczne, o nikim nie zapominając. Zaprosiła dzieci na kolację, która miała się odbyć przed ich wyjazdem do Vermontu i na Karaiby. Chciała im wręczyć prezenty, a także zaprosić Petera, który był w końcu wolnym mężczyzną. Wszystko sobie zaplanowała.

W pierwszym tygodniu grudnia czekała ją coroczna mammografia. Zawsze się jej bała, bo wiedziała, że w wieku siedemdziesięciu lat piorun może uderzyć w każdej chwili. Rosyjska ruletka. Margaret, jej asystentka, przypomniała o terminie na dzień przed badaniem. Następnego dnia Olivia od rana powtarzała sobie, że nie ma się czym martwić. Maribelle nigdy nic się nie stało, czemu miałoby to spotkać Olivię?

Pielęgniarka była ta sama co w ubiegłych latach. Wszystko poszło gładko — badanie nie było przyjemne, ale też nieszczególnie bolesne. Ubierając się, wciąż myślała o tym, jak bez powodu zamartwia się co roku. Pielęgniarka wróciła do gabinetu.

— Pani Grayson, czy zechciałaby pani przyjść do mnie na chwilę? — spytała, trzymając w ręku kartę Olivii i zdjęcia z poprzednich lat. Olivia badała się co rok.

— Coś jest nie tak? — Poczuła dreszcz biegnący w dól pleców.

Kobieta nie odpowiedziała ani „tak”, ani „nie”. Uśmiechnęła się tylko i poinformowała Olivię, że doktor prosi ją do siebie. Te słowa zmroziły Olivii krew w żyłach. Tego już zbyt wiele. Najpierw straciła matkę, a teraz jej własne zdrowie zaczyna się sypać. Maribelle przez całe życie nie chorowała na nic poważnego, a Olivia zawsze chciała wierzyć, że to gwarancja bezpieczeństwa dla niej. Nagle przestała być taka pewna.

Weszła do gabinetu całkowicie ubrana, jak gdyby strój mógł stać się jej zbroją, ale czuła się bezbronna i wystraszona. Na podświetlaczu wisiały zdjęcia przedstawiające lewą pierś Olivii z przodu i z boku. Dla niej była to jedna wielka szara plama. Lekarz wskazał na kropkę, której początkowo nawet nie zauważyła, taki obszar odrobinę ciemniejszy niż reszta.

— Nie podoba mi się to miejsce — powiedział, marszcząc brwi. — To może być zawiązek guza. Chciałbym wykonać biopsję.

— Teraz? — Olivia miała przerażoną minę i nagle poczuła, że chce uciec, wybiec z tego pomieszczenia, ale zamiast nóg miała galaretę. Udawała, że jest zupełnie spokojna, czuła jednak wszystko, tylko nie spokój. Ogarnęła ją panika.

— Może pani przyjść jutro, jeśli tak pani woli. Ale sądzę, że najlepiej będzie od razu zrobić badanie.

— Myśli pan, że to rak? — spytała chrapliwym głosem.

— To może być mała, złośliwa zmiana. — Lekarz potwierdził jej najgorsze obawy.

Olivia wiedziała, że co ósma kobieta zapada na raka piersi, i nagle zamarła: czy to ona była tą jedną na osiem?

— A jeśli tak?

— To zależy od tego, co znajdziemy. Jeśli bardzo wcześnie wykryjemy nowotwór, da się go opanować za pomocą lumpektomii, bez żadnego dodatkowego leczenia. Gdyby stadium okazało się bardziej zaawansowane, porozmawiamy o chemio- i radioterapii, a także o terapii hormonalnej. Nie było przypadków raka piersi w rodzinie i mam nadzieję, że to bardzo wczesne stadium i że wystarczy lumpektomia.

— Jest pan pewien, że to rak? — Jak na kobietę, która na co dzień rządzi wielkim imperium, Olivia czuła się niezwykle bezradna i słaba.

— Nie. Właśnie dlatego chcę pani zrobić biopsję — odparł stanowczo. — Woli pani przełożyć zabieg na jutro? — Nie, w ogóle nie chcę żadnej biopsji, pomyślała, ale przecież musiała zachować się odpowiedzialnie. Nagle przeraziła ją myśl o tym, że będzie mierzyć się z tym sama. Nie chciała straszyć dzieci, pomyślała nawet, żeby zadzwonić do Petera, ale właśnie odrzuciła jego oświadczyny i nie ma prawa obarczać go lękiem przed rakiem, skoro nie chciała zostać jego żoną. To nie jego problem, tylko jej, Olivii. Lekarz zaproponował konkretną godzinę, kiwnęła głową i niemal nieprzytomna wyszła z gabinetu. Pielęgniarka czekała przed drzwiami z promiennym uśmiechem.

— Wszystko będzie dobrze — oznajmiła. Łatwo jej mówić, pomyślała Olivia, w końcu to nie jej piersi. Pielęgniarka wyjaśniła, że trzeba będzie wykonać niewielkie nacięcie w znieczuleniu miejscowym, pobrać mały wycinek, przeanalizować go i, jeśli okaże się to konieczne, przeprowadzić operację w celu wycięcia guza. A potem wszystko miało być dobrze. Bułka z masłem... Boję się jak cholera, pomyślała Olivia.

Wróciła do biura, czując się tak, jakby potrącił ją autobus. Margaret pomyślała, że jej szefowa ma dziwnie poszarzałą cerę.

— Jak poszło? — spytała.

— Znakomicie. — Olivia uśmiechnęła się fałszywie. Po drodze do biura podjęła decyzję, że nikomu nic nie powie i nawet gdyby musiała poddać się lumpektomii, zamierzała załatwić to sama. Jej dzieci niedawno straciły babcię i nie powinny teraz zmagać się z groźbą raka. To zbyt wiele, Olivia musi przejść przez wszystko sama. Nie może też nic powiedzieć Peterowi, bo byłoby to wykorzystywanie mężczyzny, którego wprawdzie kochała, ale nie chciała poślubić.

Noc przed biopsją była straszna, Olivia nie zmrużyła oka, a sam zabieg, wbrew zapowiedziom pielęgniarki, nie przebiegł szybko i łatwo. Olivia cierpiała z bólu i strachu, znieczulenie nie działało wystarczająco skutecznie, a nacięcie było znacznie większe, niż oczekiwała. Lekarze wyjaśnili, że musieli pobrać porządną próbkę, żeby niczego nie przegapić. A potem pierś zaczęła boleć. Olivia miała zamiar wrócić do biura, ale pojechała do domu i powiedziała asystentce, że dostała grypy żołądkowej. Resztę dnia spędziła w łóżku, czując się fatalnie. Gdy zadzwonił Peter i powiedział, że chce przyjechać, odmówiła pod pretekstem choroby. Twierdziła, że nie chce go zarazić. Nigdy nie czuła się równie samotna. Zadzwoniła Liz, Olivia potulnie wysłuchała długiej, entuzjastycznej opowieści o Andrew i o książce, czując się tak, jakby to była transmisja z innej planety. Żyła teraz w odległym świecie, odizolowana od wszystkich i bardzo, bardzo przerażona. Po raz pierwszy w życiu w pełni zrozumiała, że jest śmiertelna. Odejście matki dobitnie uświadomiło jej ten fakt. A jeśli ona teraz ma raka? Jeśli wkrótce umrze? Dzieci będą zrozpaczone, ale Olivia wiedziała, że któregoś dnia musi odejść — ale jeszcze nie teraz. Nagle zaczęła się wahać, czy podjęła dobrą decyzję co do Petera, co wydało jej się żałosne. Nie chciała z nim być ze strachu, a teraz czuła się taka słaba, mała i przerażona. Omal nie poprosiła, żeby przyjechał, ale jakoś się powstrzymała. Zmusiła się do tego, by być dzielna. Powiedzieli jej, że zadzwonią z wynikami biopsji w ciągu pięciu, siedmiu dni.

Następnego dnia po zabiegu Olivia wróciła do biura — to był najdłuższy tydzień w jej

życiu. Przed weekendem powiedziała Peterowi, że wciąż jest chora i unika kontaktów. Spędzała czas w samotności. We wtorek zadzwonił lekarz. Obwieścił, że ma „dobre wiadomości”, co nie do końca przekonało Olivię. Rak był we wczesnym stadium i gdyby okazało się, że nie zostały zajęte węzły chłonne, a guz ma czyste krawędzie, na pewno da się go usunąć za pomocą niewielkiego nacięcia. Terapia ograniczyłaby się do lumpektomii — którą doktor zalecał przeprowadzić jak najszybciej. W ciągu tygodnia Olivia miała uzyskać wyniki, które rozstrzygną, czy potrzebuje chemio- albo radioterapii, czy też poradzi sobie bez nich. Wszystko to brzmiało zdecydowanie jak złe wieści. Wesołych Świąt.

Zgodziła się poddać operacji w piątek, żeby móc wykurować się w wolne dni. Na kolejny poniedziałek, dziesięć dni później zaplanowała przedświąteczny obiad z dziećmi i bardzo chciała być w dobrej formie. Lekarz powiedział, że do tego czasu na pewno dojdzie do siebie.

Co gorsza, Peter zaszedł do jej gabinetu i powiedział, że bardzo chciałby z nią spędzić kolejny weekend. Promieniał radością — tak bardzo cieszył się wolnością i tym, co to oznacza dla ich związku. Teraz będzie mógł odwiedzać Olivię tak często, jak tylko zechcą.

— Jestem zajęta, muszę pracować — odparła, nie podnosząc wzroku znad biurka. Bała się spojrzeć mu w oczy, z obawy, że Peter dostrzeże jej lęk. Gdy w końcu podniosła głowę, zobaczyła, że go zraniła.

— Gniewasz się na mnie? — spytał nieśmiało.

— Nie, jasne, że nie — odparła, zmuszając się do uśmiechu. — Przepraszam. Byłam roztargniona, ostatnio kiepsko się czuję. Ten żołądkowy mikrob mnie wykańcza, w dodatku mam mnóstwo pracy. Muszę przejrzeć końcowe raporty sprzedaży.

— Na pewno tylko o to chodzi? — Peter nie wierzył jej i oczywiście miał rację.

— Na pewno. W następny weekend to sobie odbijemy. Przepraszam, że taka ze mnie nudziara. — To były już dwa tygodnie, jak go unikała. Peter nie nabrał chyba żadnych podejrzeń, ale niewątpliwie czuł się zraniony.

— Mógłbym przyjść i poczytać sobie, a ty popracujesz — zaproponował z nadzieją w głosie.

— Miałabym wyrzuty sumienia — odparła i poczuła się jak potwór. Nie chciała, żeby Peter patrzył, jak cierpi, ani żeby dowiedział się o tym, że ma raka. Nawet jeśli to było „tylko” pierwsze stadium nowotworu. Rak miał pozostać jej małym, wstydliwym sekretem. I wolała, żeby Peter nie widział jej w chwilach słabości. W jego oczach powinna być zawsze silna, jak ta niezależna kobieta, za którą się dotychczas uważała. Aż do biopsji. Peter wyszedł z gabinetu ze smutną miną.

Dni przed operacją ciągnęły się w nieskończoność, ostatnia noc była koszmarem. Peter dzwonił, ale Olivia nie podniosła słuchawki. Bała się, że zacznie go błagać, by przyjechał i poszedł z nią do szpitala.

Zjawiła się na miejscu o szóstej rano, zgodnie z poleceniem. Wykonano kilka testów, podłączono ją do kroplówki i o siódmej trzydzieści jechała już na salę operacyjną, ogarnięta paniką. Nigdy w życiu tak się nie bała. Chwilę później była już nieprzytomna.

Obudziła się w sali pooperacyjnej, czując mdłości. Świat wirował jej przed oczami, a zanim zdążyli przewieźć ją do zwykłej sali, ból w piersi stał się nie do wytrzymania. Dostała zastrzyk przeciwbólowy i przyszedł do niej chirurg, by opowiedzieć, że wszystko dobrze poszło. Guzek okazał się bardzo mały, miał wyraźne, regularne granice i po zbadaniu patologicznym węzłów chłonnych, jeśli nic złego się nie dzieje, Olivia mogła zakończyć terapię. Musiała tylko badać się co pół roku, żeby upewnić się, że guz nie odrasta. Wystarczy mammografia.

Lekarz poinformował też Olivię, że przez dwa tygodnie, aż do czasu zagojenia ran, musi oszczędzać ramię. Zapomniał wspomnieć o tym wcześniej, na szczęście Olivia była praworęczna. Została w łóżku do końca dnia, oszołomiona bólem i lekarstwami, a o szóstej wypisano ją do domu. Zamówiła samochód z kierowcą, który odwiózł ją do Bedford. Dom wydał się jej strasznie pusty.

I w tej samej chwili zadzwonił Peter. Tak bardzo kręciło jej się w głowie, że musiała usiąść na krześle. Wiedziała, że w tym stanie nie powinna sama przebywać w domu, i planowała, że pójdzie prosto do łóżka, bez kolacji. Nie czuła się głodna, było jej niedobrze od lekarstw przeciwbólowych, paskudnie bolała ją pierś i do tego głowa.

— Gdzie byłaś przez cały dzień? — spytał z niepokojem. — Dzwoniłem, ale nie oddzwoniłaś. Margaret powiedziała, że nie ma cię w pracy.

— To znów ta grypa. Okropnie się czuję.

— O Boże, masz taki słaby głos. Przyjadę i zajmę się tobą.

— Nie rób tego, bo się zarazisz. To okropne świństwo.

— Czemu mam wrażenie, że od tygodnia mnie unikasz? — Naprawdę minęły już dwa tygodnie, odkąd lekarze znaleźli cień na jej mammogramie i od tamtej pory unikała Petera.

— Popadasz w paranoję. Kocham cię.

— Ja też cię kocham. Chcę się z tobą zobaczyć. — Peter był zmartwiony i nieustępliwy,

a Olivia nie miała siły go uspokajać.

— Obiecuję, że w ciągu kilku dni wyzdrowieję. A ty będziesz przecież na kolacji z moimi dziećmi, za tydzień, licząc od poniedziałku.

— Nie zamierzam czekać do przyszłego poniedziałku. — W jego głosie brzmiało oburzenie, ale Olivia przed ich spotkaniem wolała zaczekać, aż pierś się wygoi, a ona będzie już znała wyniki badania histopatologicznego. — Przyjadę w sobotę — zaproponował Peter.

Nie miała odwagi mu odmówić, bo wtedy na pewno domyśliłby się, że stało się coś poważnego — ale wciąż nosiła opatrunek, którego nie mogła zdjąć przed końcem tygodnia. Musi mu w końcu coś powiedzieć. Lekarz uprzedzał, że jej pierś przez wiele tygodni mogła być szczególnie wrażliwa, a w miejscu, skąd usunął guz, powstała niewielka wklęsłość. Nie mogła wszystkiego ukrywać przed Peterem w nieskończoność, choćby miała skłamać, że to niezłośliwy nowotwór. Ale teraz nie była jeszcze w stanie z nim rozmawiać, zbyt źle się czuła, za bardzo cierpiała. I zrobiła się taka słaba. Tej strony nie chciała pokazywać ani Peterowi, ani nikomu innemu. Przywykła do tego, by demonstrować światu wyłącznie siłę, nigdy słabość i kruchość.

— Daj znać, jeśli chciałabyś, żebym wpadł na weekend — powiedział z nadzieją na koniec rozmowy, a potem Olivia niemal wczołgała się do łóżka. Wzięła jeszcze jeden proszek przeciwbólowy i natychmiast odpłynęła w sen.

To był długi, samotny weekend. Leżąc w łóżku, obolała, miała wiele czasu na szczerość wobec samej siebie. Osiągnęła w życiu wszystko, czego chciała. Stworzyła dochodową firmę, którą mogła zostawić dzieciom. Zapewniła im bezpieczne życie. Przeżyła dość długo, by poznać wnuki, a w czerwcu zobaczy dziecko Cass. Wychowała dzieci najlepiej, jak umiała... kochała dwóch wspaniałych mężczyzn. Gdy tak wszystko po kolei analizowała, nagle uderzyło ją, że czegoś tu brakuje. Nie dała sobie czasu na zabawę, rozrywki, radość. Była tak bardzo zajęta pracą, że przez niemal całe dorosłe życie wszystko inne odsuwała w cień. Odrywała się od pracy tylko na dwa tygodnie w roku — by poświęcić je dzieciom i jechać z nimi na wakacje. A teraz chyba chciałaby trochę zwolnić, tak by trochę bardziej cieszyć się życiem i spędzać czas z Peterem. Znaczył

dla niej więcej niż sama przed sobą przyznawała. Nie musiała wychodzić za niego za mąż, ale mogli więcej być ze sobą. Nie miała ochoty umierać sama, w pustym, cichym domu. Zrozumiała to, nasłuchując ciszy. Nigdy w życiu nie czuła się równie samotna.

Zadzwoniła po kolei do wszystkich dzieci, a na końcu do Petera. Czuła się trochę lepiej, ale jeszcze niedobrze. Ten przygnębiający weekend przyniósł jej wiele odkryć. Po pierwsze, że nie będzie żyć wiecznie, nie miała przed sobą kolejnych stu lat. Musi zadowolić się tym, co jej zostało — i chciała wykorzystać to w pełni, lepiej niż dotychczas. Pragnęła bawić się, pozwalać sobie na czułość i cieszyć się miłością dobrego człowieka, który ją pokochał.

— Tęsknię za tobą — powiedziała do Petera. Tym razem ona wyznała to pierwsza.

— Ja też. Brakowało mi ciebie. — Dobrze było to słyszeć.

— Mnie także.

— Lepiej się czujesz? — w jego głosie brzmiało zmartwienie, tak jak od wielu dni.

— Odrobinkę — odparła uczciwie. Pierś nie bolała już mocno, ale cały organizm dopiero dochodził do siebie. Olivia zdecydowała, że musi w końcu coś mu powiedzieć, ale nie wymyśliła jeszcze co.

Prawdę albo jakąś jej część. Chciała też opowiedzieć mu o olśnieniu, którego doznała, ale dopiero gdy naprawdę poczuje się lepiej. Dała radę przejść przez to wszystko sama, ale nie była pewna, czy chce znów się na coś takiego porwać — ani czy rzeczywiście musi. Warto czasem podzielić się ciężarem z kimś innym, szczególnie, jeśli ten ktoś ją kocha. Gdyby Peter znalazł się w takiej sytuacji, Olivia chciałaby mu pomóc.

W nocy żałowała, że nie ma go przy niej — że gdy zasypia, on nie leży obok niej. Czuła, że powinna pozwolić mu przyjechać, że mogła to zrobić. Wewnętrzny głos zawsze kazał jej być silną i zawsze go słuchała. Teraz jednak zaczęła się zastanawiać, czy to ważne, by zawsze być silną, nigdy nie spuszczać z tonu i rządzić firmą żelazną ręką. Po raz pierwszy w życiu chciała tylko być kobietą. To jej wystarczało.

Rozdział 26

TYDZIEŃ CZEKANIA NA WYNIKI BADAŃ doprowadził ją na skraj wyczerpania. W piątek je otrzymała, okazało się, że na lepsze nie mogła liczyć. Guzek był zwarty, węzły chłonne nie zostały zajęte, a nowotwór zakwalifikowano jako najwcześniejsze stadium. Nie wymagał dalszego leczenia. Olivia poczuła ulgę, teraz martwiła się już tylko ewentualną remisją, ale mogła mieć nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie.

Tym razem to Peter nie mógł spędzić weekendu razem z nią. Wybierał się do Bostonu, na urodziny córki. Olivia była zatem wolna aż do bożonarodzeniowej kolacji dla dzieci w poniedziałek. Przez wiele dni unikała Petera, teraz więc wydawał się trochę zrezygnowany. A ona czuła się taka samotna. W czasie weekendu Peter często dzwonił.

— Nie mogę się doczekać, kiedy cię zobaczę — wyznała. Peter postanowił zostać po kolacji na noc, może wtedy będzie mu mogła o wszystkim powiedzieć. Po raz pierwszy miał się pojawić na rodzinnym spotkaniu. Dla obojga było to bardzo ważne, stanowiło punkt zwrotny ich związku. Już po Święcie Dziękczynienia Olivia powiedziała Phillipowi, że Peter się rozwodzi, a syn ucieszył się z takiego obrotu sprawy, nawet jeśli matka nie zamierzała brać ślubu. Skoro Peter stał się wolny, cała sytuacja nieco się wyprostowała, teraz mogli spędzać razem święta: Boże Narodzenie miało być pierwsze.

— W takim razie wyzdrowiej do jutra — powiedział Peter z nutką czułości w głosie, a

Olivia omal nie jęknęła. Wciąż z trudem podnosiła ramię. Nagle wybuchnęła śmiechem. Chyba Peter ma rację, naprawdę są za starzy na randki, zwłaszcza że jej ciało zaczyna się buntować, a niektóre części domagają się wymiany. Ostatnia naprawa nie poszła zbyt gładko. Olivia zazdrościła matce doskonałego zdrowia, które utrzymała aż do dziewięćdziesiątego piątego roku życia. Sama najwyraźniej nie miała takiego szczęścia, po pierwszym starciu z rakiem czuła to wyraźnie. I tak los rozpieszczał ją bardziej niż innych, ale porządnie się wystraszyła. Rak nauczył ją pokory.

W końcu nadszedł poniedziałkowy wieczór, w domu był pięknie zastawiony stół i pełno kwiatów, rozbłysła choinka i Olivia poczuła się lepiej. Włożyła czerwoną satynową marynarkę i czarne spodnie od smokingu, a do tego białą jedwabną bluzkę. Wszyscy wyglądali odświętnie. Phillip przyprowadził Taylor, Liz towarzyszył Andrew, Peter siedział przy Olivii. Rodzina zrozumiała już, jaką rolę odgrywał w jej życiu. Przez wiele lat niczego nie podejrzewali, ale teraz wiedzieli wszystko. Phillip puścił też w obieg informację, że Peter się rozwodzi. W ich miłości nie było więc nic zdrożnego.

Taylor w ślicznej, białej wełnianej sukience wyglądała jak dziewczynka z długimi, sprężystymi nogami i kaskadą ciemnobrązowych włosów spadających na plecy. Sarah wyszukała w jakimś butiku ze stylizowanymi ubraniami dziwaczną kreację z makramy, z której była bardzo dumna, za to Liz prezentowała się znakomicie. Andrew przyszedł w ciemnym garniturze, który nadawał mu prawdziwie arystokratyczny wygląd. Przed kolacją Olivia rozdała prezenty — nikt ich nie rozpakował, chcieli mieć niespodziankę w bożonarodzeniowy poranek. Każdy dostał cały stos podarków, który Olivia osobiście wybierała specjalnie dla niego. Gdy wręczała prezenty, zauważyła, że Peter spogląda na nią pytająco. Zaniepokoiło go również to, że przyjmowała prezenty jedną ręką.

— Coś ci się stało? — zapytał. Nikt inny nie zauważył, że Olivia dziwnie się porusza.

— Nie, wszystko w porządku — skłamała, ale od razu poczuła się lepiej. Wszyscy byli w znakomitym nastroju. Taylor cieszyła się wyprawą na Karaiby, pozostali byli zadowoleni z domku, który wynajęli w Stowe. Mieli tam zamiar jeździć nartach. Liz uprzedziła Andrew, że jeździ fatalnie, ale jemu zupełnie to nie przeszkadzało, bo sam wolał aktywności, które podejmuje się już po zejściu z mroźnego stoku. Alex, jako wspaniały narciarz, zamierzał wziąć udział w zawodach. A John planował, że czas, gdy Sarah będzie jeździć, wykorzysta na

malowanie.

Zjedli pysznego indyka i tradycyjny deser złożony ze śliwkowego puddingu z sosem, co przypomniało Olivii Święta sprzed lat, gdy Maribelle przyrządzała kolację. Olivia korzystała z cateringu, ale potrawy były wyśmienite.

Gdy goście obładowani prezentami wyszli, Olivia poczuła się zmęczona. Dopiero teraz chciała świętować swoje Boże Narodzenie i wymienić się podarkami z Peterem. A on otoczył ją ramieniem i zaproponował, żeby poszli do łóżka. Wiedziała, że nadszedł moment prawdy. Nie mogła okłamywać go w łóżku, poza tym zobaczy bandaż.

Wróciła do sypialni w szlafroku i z westchnieniem położyła się wygodnie na pościeli. To były nerwowe trzy tygodnie i wciąż nie mogła dojść do siebie. Peter czekał już na nią, poznała z jego spojrzenia, że chce się z nią kochać. Poważnie wzięła go za rękę.

— Muszę ci coś powiedzieć.

— Jesteś w ciąży? Dobrze, ożenię się z tobą. Weźmiemy szybki ślub po takiej wpadce — rzucił pogodnie, a Olivia się roześmiała.

— Niezupełnie. Nie, muszę przyznać, że ostatnie tygodnie dały mi w kość.

— Tak mi się zdawało. — Nie wydawał się zdziwiony. — Dziwnie mówiłaś przez telefon.

— Jak co roku byłam na mammografii, znaleźli mały guzek. To złośliwy nowotwór we wczesnym stadium. Twierdzą, że wszystko wycięli, i że nic juz mi nie jest. Nie chciałam cię martwić.

W zeszły piątek poddałam się lumpektomii i, prawdę mówiąc, przez cały tydzień czułam się koszmarnie. Wszystko to przeraziło mnie i jednocześnie po prostu obudziło. Nie jestem jeszcze gotowa do przejścia na emeryturę i pewnie nigdy nie będę, przynajmniej mam taką nadzieję. Ale nie chcę też już tak ciężko pracować. Wolę dać sobie trochę czasu na smakowanie życia, jak to się mówi. Z tobą, jeśli tylko zechcesz. Pomyślałam o czymś jeszcze, nadal nie chcę wychodzić za mąż, a tobie nie odpowiada randkowanie. Spróbujmy zamieszkać razem. Jeśli masz ochotę wprowadzić się do mnie. — Spojrzała na niego czule. Peter oniemiał.

— Czemu nic nie powiedziałaś o operacji? — Był naprawdę wściekły, co zaskoczyło Olivię. — Wiedziałem, że coś się dzieje, do cholery. Nawet nie odbierałaś moich telefonów. Traktujesz mnie, jak partnera do zabawy, którego się odstawia, gdy przychodzą gorsze czasy? Kocham cię, chcę być przy tobie na dobre i na złe. Nie mogę pozwolić, żebyś przechodziła przez coś takiego sama. Nie musisz być taka dzielna, Olivio, tobie też wolno być człowiekiem. Jestem tu, bo cię kocham, a nie po to, żeby się dobrze bawić. I ostrzegam cię, będę naprawdę zły, jeśli zrobisz coś takiego jeszcze raz, jeśli będziesz przeżywać wszystko w samotności i nawet do mnie nie zadzwonisz. Wolę tu być, jak mebel, żebyś nie musiała nawet dzwonić.

— Wiem, że postąpiłam głupio. Było mi bardzo źle i strasznie się bałam. Na początku w ogóle nie wiedziałam, co robić. A potem nagle wszystko nabrało tempa, a ja brnęłam dalej. Obiecuję, nigdy więcej tak się nie zachowam. A co sądzisz o mojej propozycji, żebyśmy zamieszkali razem?

Peter ją pocałował.

— Chyba muszę się zgodzić, bo nigdy nie będę wiedział, co kombinujesz. Nie ufam ci. — Nie mógł się pogodzić z tym, co usłyszał, i bardzo go to denerwowało. — Nie mogę uwierzyć, że przeszłaś przez to wszystko sama i nawet nie zadzwoniłaś.

— Tak, to było idiotyczne — przyznała, bo naprawdę żałowała swojej decyzji.

— Owszem, było. A poza tym od dawna marzę o tym, żeby z tobą zamieszkać. I chyba nie musimy być małżeństwem, to po prostu ja jestem staromodny i myślałem, że tak będzie lepiej. Jeśli jednak wolisz, byśmy żyli jak para libertynów i jeśli twoje dzieci nie będą miały nic przeciwko temu, to się zgadzam. Gdzie można się zapisać? — Z uśmiechem pochylił się, by ją pocałować. Nagle przypomniał sobie o operacji i popatrzył na Olivię z troską. — Boli cię ta ręka?

— Nie mogę nią ruszać przez parę tygodni. — Rozsunęła szlafrok i pokazała mu opatrunek, większy niż oczekiwał.

— Moja biedna ukochana — szepnął, objął ją i przytulił. Chwilę później wsunęli się pod kołdrę i zgasili światło.

— No to kiedy się wprowadzasz? — spytała w ciemnościach.

— Można jutro? Już myślałem, że nigdy mnie o to nie poprosisz — powiedział i przekręcił się, żeby ją pocałować w ciemnościach. — Jesteś przerażająca, Olivio, ale i tak cię kocham.

— Ja też — odparła i przysunęła się bliżej. Po raz pierwszy od tygodni czuła się bezpiecznie. A więc znaleźli idealne rozwiązanie. Olivia była zadowolona, że zamieszkają razem, Peter również.

Weekend upłynął im na przewożeniu rzeczy Petera i rozmieszczaniu ich w domu. Znakomicie wkomponowały się w otoczenie. Olivia opróżniła tylko dwie szafy. Sam Peter czuł się tak, jakby mieszkał tu od zawsze. Było tak jak podczas ich romantycznych weekendów, tylko lepiej. Peter uwielbiał gotować, i czasem czekał na nią z kolacją, gdy wracała z pracy. Wybrali się też na dwa przyjęcia bożonarodzeniowe. Olivia zjadła kolację z Peterem i jego dziećmi, które

okazały jej wiele ciepła. Zadzwoniła także do własnych dzieci, by powiedzieć im o wprowadzeniu się Petera. Nikt się nie sprzeciwił. Nie mówiła im o operacji ani nie zamierzała mówić, wspomniała tylko o Peterze. Liz przekazała jej swoje nowiny.

— Andrew wprowadzi się do mnie, kiedy wrócimy ze Stowe. — Spotykali się dopiero cztery miesiące, ale obojgu wydawało się, że nadszedł właściwy moment. Andrew zapewnił Liz, że absolutnie potrzebuje dobrego fachowca do robót przy domu. Nie protestowała.

— Cieszę się, kochanie — powiedziała Olivia.

— Myślę, że będzie ci dobrze z Peterem — podjęła Liz z namysłem. — Może dzięki niemu trochę odpoczniesz.

— Sama o tym myślałam. Nie chcę już pracować bez wytchnienia, wolę zacząć korzystać z życia.

— Zasłużyłaś na to. — Olivia pracowała intensywnie, odkąd skończyła osiemnaście lat.

— W marcu lub w kwietniu pojedziemy do Prowansji, szukać miejsca na następne wakacje. Chcę się też zobaczyć z Cassie, zanim urodzi. Mówiła, że już widać brzuszek.

— Wątpię — odparła Liz. — Taka z niej chudzinka... Będzie śmiesznie wyglądała.

— No cóż, staliśmy się bardzo nowoczesną rodziną — stwierdziła Olivia. — Obie żyjemy z partnerami bez ślubu, Cass rodzi dziecko, nie będąc żoną jego ojca. Nie

spodziewałabym się tego. A ty i Andrew weźmiecie ślub?

— Kto wie? — odparła szczerze Liz. — Jeszcze za wcześnie o tym myśleć. A ty i Peter? — Liz trochę się dziwiła, że matka nie chce zostać znowu szanowaną żoną. Najwyraźniej Olivia stała się już całkowicie niezależna.

— Nie potrzebujemy ślubu. Może kiedyś zmienię zdanie, ale na razie jest nam dobrze tak, jak jest.

— To tak jak Andrew i ja. — Gawędziły jeszcze przez chwilę. Olivia zadzwoniła do wszystkich, zanim wyjechali do Stowe, sprawdziła też, jak się ma Alex. Świetnie sobie radził i zamierzał w okresie ferii skończyć wysyłanie aplikacji na studia. Nadal na pierwszym miejscu wybierał Stanford.

Rozmawiała też z Cass, która powiedziała, że czuje się świetnie i robi się coraz większa. Po tym telefonie Olivia zatęskniła za Maribelle.

W wigilię otworzyła prezenty od dzieci — były piękne. Wszystko bardzo się jej spodobało, sama chętnie kupiłaby sobie takie rzeczy. Nawet Taylor podarowała jej miły drobiazg: zapachową świeczkę. Alex dał babci medalion ze swoim zdjęciem. Olivia zawiesiła go na szyi i zadzwoniła do wnuka, żeby mu podziękować. Powiedział, że sam go wybierał, a pieniądze na prezent uskładał z kieszonkowego.

Olivia i Peter wręczyli sobie podarki w bożonarodzeniowy poranek. Kupiła mu kilka swetrów, bo wiedziała, że ma ich za mało, a także piękny zegarek Patek Philippe. Peter założył zegarek, a potem Olivia otworzyła swój prezent i odebrało jej dech w piersi. Zobaczyła cudowny pierścionek z szafirem — od Tiffany’ego. Peter wsunął go Olivii na palec.

— To nie pierścionek zaręczynowy — powiedział szybko — chyba że sama zechcesz, żeby się nim stał. Na razie niech to będzie pierścionek „z okazji wspólnego mieszkania”. Ale jeśli tylko zechcesz, wypowiem magiczne słowo i abrakadabra, będzie zaręczynowy. — Pocałował ją, a ona się uśmiechnęła.

— Jest przepiękny. — Pomyślała o pierścionku, który Maribelle dostała od Ansela i którego nigdy już nie zdjęła. Teraz tamten pierścionek leżał w kuferku na biżuterię Olivii. — Będę go zawsze nosić. — Przez cały dzień napawała się jego widokiem, ilekroć zerknęła na palec. Pierścionek był wspaniały i tak wiele dla niej znaczył!

Phillip także kupił Taylor pierścionek i wręczył go jej na wyspie St. Bart’s. Przemycił go ze sobą w kieszeni i wsunął na palec Taylor dopiero w bożonarodzeniowy poranek. Dla nich to niewątpliwie był pierścionek zaręczynowy, a Taylor wręcz zaniemówiła na jego widok: lśnił jak latarnia. Phillip zapytał, czy za niego wyjdzie. Taylor powiedziała: tak, zresztą zgodziłaby się nawet bez pierścionka. Byli więc oficjalnie zaręczeni, i Phillip mógł zadzwonić do matki z radosną nowiną. Olivia pogratulowała im, a Phillip wyraził nadzieję, że ich wesele odbędzie się za rok, tuż po rozwodzie.

W Londynie Danny zamówił dla dziecka malutką, czerwoną elektryczną gitarę, która naprawdę działała. Cass roześmiała się i powiesiła gitarę w pokoju dla dziecka. Powiedziała Danny’emu, że o takim prezencie marzyła. Ucieszył się i odparł, że tak właśnie pomyślał.

Po Bożym Narodzeniu John przyszedł do Olivii z zaskakującą prośbą. Nie była to miła wiadomość i początkowo trochę nią wstrząsnęła. John i Sarah rozmawiali o tej sprawie od wielu miesięcy. W końcu John pojawił się w gabinecie matki, lekko zdenerwowany.

— I jak było w Stowe?

— Doskonale, mamo. Muszę ci coś powiedzieć — dodał, spoglądając na nią zza biurka.

Jeszcze nikomu oprócz Sarah tego nie zdradził, nawet Phillipowi. Chciał, by matka dowiedziała się pierwsza. — Odchodzę — oznajmił.

Nie chciał zawieść Olivii, ale zrozumiał, że musi podążać własną drogą, a ta nie wiodła przez Factory. Rodzinna firma była marzeniem jego matki, pewnego dnia marzeniem Phillipa, a może potem jego syna — ale nie Johna. Zaczął pracować dla Olivii po to, by zadowolić rodziców, bo tego właśnie od niego oczekiwali. Ale jemu już nie wystarczała firma. Uświadomił to sobie podczas sesji z psychologiem, poświęconych Alexowi. Jego syn potrafił być wierny sobie i stanowił dla nich dobry przykład. Teraz John musiał pójść w jego ślady.

— Chcę całkowicie poświęcić się malarstwu.

Olivia w milczeniu patrzyła na syna, a potem kiwnęła głową. Ona także dobrze nauczyła się lekcji, że trzeba iść własną drogą. Starała się wyobrazić sobie, co powiedziałaby mądra Maribelle, i wsłuchała się w głos matki.

— Szanuję to, co robisz i chcę, żebyś był szczęśliwy — powiedziała, uśmiechając się, a on wstał i uściskał matkę z wyraźną ulgą.

— Nie gniewasz się?

— Za co? Pracowałeś tu przez osiemnaście lat. Ofiarowałeś mi wiele, ale jeśli chcesz być artystą, to powinieneś nim zostać. Daj mi tylko czas na znalezienie kogoś, kto przejmie po tobie dział projektowania.

— Oczywiście — odparł rozsądnie. — Mam kilka propozycji. — Myślał od tym od wielu tygodni.

— Mówiłeś już Phillipowi?

— Jeszcze nie. Chciałem najpierw powiedzieć tobie. Wie tylko Sarah, nawet Alex o niczym nie słyszał.

— Dziękuję — odparła z wdzięcznością. — Dziękuję ci za wszystko. — Odprowadziła go do drzwi, wróciła do biurka i usiadła, zamyślona. To smutne, że syn odchodzi z firmy, ale musiał robić to, co uznał za słuszne. Przez okno zobaczyła, że pada śnieg. Na ziemi leżała już gruba warstwa, wyglądała przepięknie. Nagle zamarzył jej się spacer z Peterem, a potem powrót do Bedford. Postanowiła pozwalać sobie na takie rzeczy, na chodzenie po śniegu, na weekendy z Peterem, na podróże do Londynu i odwiedziny u Cass. Z uśmiechem wróciła do pracy. Miała dziwną pewność, że matka byłaby z niej dumna. Czuła to wyraźnie.

Rozdział 27

W MARCU OLIVIA I PETER RUSZYLI W PODRÓŻ, o której myśleli od kilku miesięcy. Olivia jak zwykle połączyła wycieczkę z interesami i spędziła dwa dni, wizytując sklep pod Paryżem i jeszcze jeden w Bordeaux. Potem pojechali do Prowansji, żeby obejrzeć zamek. Był ogromny, niewiarygodnie piękny, fantastycznie utrzymany i w dodatku z kompletną ekipą pracowników. Dla wszystkich znalazłoby się miejsce. Park zaprojektował Le Nôtre, ten sam, który stworzył ogrody Wersalu — były tam niejedno arboretum, ciągnące się kilometrami ogródki różane i labirynt. Pałac służył jako letnia rezydencja jednej z kochanek Ludwika XV i cudem ocalał w czasie rewolucji. Obecny właściciel nie tylko przywrócił mu dawny blask, ale nawet nadał jeszcze większą świetność. Olivia chciała zostać tam z Peterem przez cały miesiąc, dzieci przyjechałyby na dwa tygodnie lub dłużej w zależności od chęci. Jeszcze nigdy nie pozwoliła sobie na tak długie wakacje.

Po kilku pierwszych nocach spędzonych w hotelowej części pałacu, zgodnie uznali, że rodzina Graysonów będzie zachwycona. Olivia zaprosiła też dzieci Petera, miejsca mogło starczyć dla wszystkich — wzdłuż ogromnych korytarzy mieściło się dwadzieścia czy dwadzieścia pięć sypialni.

Przez cały weekend oglądali okolice, coraz bardziej zachwyceni wybranym miejscem. Z Prowansji polecieli do Londynu, zobaczyć się z Cassie. Była już w szóstym miesiącu, miała ogromny brzuch i wiedziała już, że to chłopiec. Danny kompletnie oszalał z radości i chciał, żeby jego zespół grał przy porodzie, ale Cass stanowczo odrzuciła ten pomysł. Obiecała natomiast, że pozwoli kapeli zagrać na powitanie dziecka w domu.

Olivia bardzo cieszyła się tą wizytą, poszła razem z córką kupować rzeczy dla dziecka, a z zakupów wróciły z naręczami malutkich ubranek. Kupiły też meble do pokoju dziecinnego. Danny zamówił malutki fortepian, żeby pasował do gitary.

— Nie bardzo wiem, jak Danny zdoła wytrzymać do porodu — powiedziała Cass do matki. — Strasznie chce zobaczyć dziecko, zwłaszcza odkąd wie, że to chłopiec.

— To już niedługo — stwierdziła Olivia, rozkoszując się widokiem ciężarnej córki. — Jeszcze tylko trzy miesiące.

— Okropnie się boję, mamo. Nie wiem, czy kiedykolwiek będę gotowa, i boje się, że zrobię coś nie tak.

— Nie zrobisz.

Cass właśnie skończyła trzydzieści pięć lat i zdążyła już zatrudnić nianię. Olivia opowiedziała jej o zamku w Prowansji. Było to idealne miejsce na lato dla nich wszystkich — wprawdzie ubiegłoroczny rejs bardzo im się podobał, ale z dzieckiem mogłyby być kłopoty. Synek Cass na początku wakacji w Prowansji będzie miał zaledwie sześć tygodni.

Olivia spędziła z Cass dwa dni — spacerowały, robiły zakupy i szykowały pokój dziecinny — a potem przez kolejne dwa oglądała swoje londyńskie sklepy. Peter w Londynie odwiedzał przyjaciół, a w Nowym Jorku John szkolił już swojego zastępcę, by w maju móc odejść. Wszyscy zajmowali się swoimi sprawami. Olivia odebrała też w Londynie telefon od Alexa: dostał się na Uniwersytet Stanforda i nie posiadał się z radości. Olivia powiedziała mu, jak bardzo jest z niego dumna.

Sophie pracowała w nowojorskim sklepie — uczestniczyła w programie szkoleniowym dla kadry zarządzającej. Olivia chciała ją wysłać na kilka miesięcy do Londynu, a Cass zaprosiła siostrzenicę do siebie, do czasu znalezienia mieszkania.

Peter i Olivia z Londynu polecieli do Mediolanu, a następnie do Paryża, gdzie znów czekały na nich obowiązki. Olivia była zadowolona z inspekcji, wkrótce więc wrócili do Nowego Jorku.

Kolejne trzy miesiące minęły błyskawicznie, a przed kolejną wyprawą do Londynu Olivia zrobiła zaplanowaną mammografię, która nie wykazała żadnych zmian. Tym razem jechała do Anglii, by czekać na narodziny dziecka Cass, Peter miał do niej dołączyć, gdy wnuczek będzie już na świecie.

Gdy zobaczyła córkę, omal nie wybuchnęła śmiechem. Jeszcze nigdy nie widziała tak ogromnej kobiety — brzuch Cass był jak góra. Danny z trudem panował nad sobą i co chwila przybliżał usta do wielkiego brzucha, przemawiając do dziecka. Czasem śpiewał albo grał i

twierdził stanowczo, że syn wyrośnie na muzycznego geniusza. Cassie raczej bawiły te wygłupy. Przez całe popołudnie Danny obwoził Olivię po Londynie w swoim jaskrawoczerwonym rolls-roysie, co sprawiło jej wiele radości.

Poród opóźniał się już o dwa dni, gdy Cass poczuła pierwsze skurcze. Była spokojna i nie denerwowała się — po prostu powiedziała matce, co się dzieje. Wkrótce potem, gdy odeszły jej wody, pojechali do szpitala. Danny śpiewał przez całą drogę.

— Kocham cię, ale daj już spokój. Te bóle robią się naprawdę nieprzyjemne — powiedziała między skurczami, przestał więc śpiewać i wziął ją za rękę.

— Wszystko będzie dobrze — zapewnił ją czule. Czasem zachowywał się jak dziecko, ale kiedy było trzeba, nagle zamieniał się w dorosłego mężczyznę. Olivia patrzyła na nich bez słowa, a po przyjeździe pomogła Cassie przesiąść się na szpitalny wózek. Razem z Dannym musieli przebrać się w sterylne fartuchy, a tymczasem położna zaczęła badać Cassie.

— Wiesz, jak bardzo ją kocham, prawda? — odezwał się Danny, gdy zostali w przebieralni, a ona zrozumiała, że nie rozmawia z dzieckiem. Chociaż wcześniej zachowywał się jak psotny chłopiec, żeby rozerwać Cassie, teraz był zupełnie poważny.

— Wiem.

— I dziecko też. Oddałbym za nich życie, mówię szczerze. Kocham twoją córkę bardziej niż samego siebie. Nie ma nic, czego bym dla niej nie zrobił. To fantastyczna kobieta. Bez niej byłbym niczym.

— Po prostu bądźcie dla siebie dobrzy, nic więcej nie trzeba — powiedziała miękko Olivia i pomyślała o Joem, i o dzieciach, które wspólnie wychowywali i które wyrosły na dzielnych ludzi. Nawet Cassie wróciła na łono rodziny.

— Będziemy, obiecuję — oznajmił uroczyście Danny i ucałował Olivię.

— Wierzę ci. Chodźmy teraz poznać twojego syna.

— Tak jest, babciu. Ruszamy — oświadczył i przepuścił ją przed sobą przez drzwi. Gdy dotarli na porodówkę, bóle Cassie stały się już nie do wytrzymania. Pielęgniarka powiedziała, że rozwarcie jest na cztery centymetry, ale to pierwsze dziecko, matkę czekały jeszcze długa droga i wiele godzin bólu.

Przez kolejne osiem godzin Olivia patrzyła, jak Danny masuje plecy Cassie, trzyma ją za rękę, pociera po karku, szepcze jej do ucha i ociera łzy, gdy zaczynała płakać i powtarzać, że dłużej tego nie wytrzyma. Planowała, że urodzi naturalnie, potem zmieniła zdanie i poprosiła o znieczulenie, było już jednak na to za późno. Danny stanął po jednej stronie Cass, Olivia po drugiej. Zachęcali ją do wysiłku, a gdy mogła zacząć przeć, Danny chwycił ją za obolałe ramiona. Wyczerpana Cass popatrzyła na matkę z rozpaczą.

— Już nie mogę, mamo... nie dam rady... To tak bardzo boli! — Cass płakała, a Danny po prostu wychodził z siebie. Patrzył błagalnie na Olivię, ale ona nie mogła im pomóc, trzymała tylko Cass za rękę. Cassie odpoczęła przez minutę, po czym znów zaczęła przeć, a gdy położna powiedziała, że widzi główkę, nagle nabrała drugiego oddechu. Olivia nigdy nie widziała, by jakakolwiek kobieta pracowała tak ciężko jak Cassie, łzy płynęły jej strumieniem po policzkach, Danny też zaczął płakać i wtedy właśnie usłyszeli potężny krzyk i długi, przenikliwy jęk. Dziecko było na świecie — duży, piękny, energiczny chłopczyk. Danny przywarł do Cass i szeptał, jak bardzo ją kocha, a ona rozejrzała się z niedowierzaniem i zobaczyła swoje dziecko, a Olivia płakała, patrząc na nich. Położna pozwoliła Danny’emu przeciąć pępowinę i podała dziecko Olivii, która w tamtej chwili myślała tylko o Maribelle i o tym, jak wiele znaczyły dla niej jej własne dzieci. Ogarnęła ją potężna fala radości.

— Byłaś fantastyczna! — powiedział Danny, a ich syn zaczął ssać pierś mamy. Olivia pochyliła się i pocałowała córkę w policzek. Cass się uśmiechnęła.

— Dziękuję, że tu byłaś ze mną, mamo. Bez ciebie i bez Danny’ego nie dałabym rady.

I mówiła to szczerze. Olivia wiedziała już, że odzyskała córkę na zawsze i że wszelkie winy zostały jej wybaczone. To był najpiękniejszy moment jej życia — od chwili narodzin jej własnych dzieci.

— Jak go nazwiecie? — spytała. Nie spodziewała się nawet, że Danny będzie jej kiedyś tak bliski. Teraz łączyła ich niezrywalna więź, piękne dziecko, które spało spokojnie w ramionach matki i ważyło prawie cztery i pół kilograma.

— Harry. Harry Hell — odparł poważnie Danny, a Cass przytaknęła z zadowoloną miną.

— Dobrze brzmi — przyznała Olivia z uśmiechem. Odczuwała wielki spokój. Zupełnie nie mącił go fakt, że Cass i Danny nie są małżeństwem, łączyły ich mocne więzi. Wiedziała, jak bardzo Danny’emu zależy na Cass. Zachowywał się jak chłopak, ale był mężczyzną, a syn pomoże mu dorosnąć.

— Chcę mieć jeszcze czworo — oświadczył Danny. Cass głośno jęknęła.

— Czy możemy zrobić chwilę przerwy?

— Jasne, dam ci tydzień i znowu będziesz chodzić z brzuchem — oznajmił ze

szczególnie mocnym akcentem i wszyscy wybuchnęli śmiechem, nawet położna, która właśnie zszywała pęknięte krocze Cassie. Ona jednak była tak szczęśliwa z noworodkiem u piersi, że nie czuła bólu.

Olivia zostawiła ich na chwilę samych i sama poszła zadzwonić do Petera.

— Mamy pięknego chłopczyka — powiedziała z dumą. — Waży cztery i pół kilo.

— Jak się czuje Cassie? — spytał z troską w głosie.

— Nigdy nie widziałam, by była szczęśliwsza. Danny spisał się wspaniale.

— Będę u was jutro, złapię pierwszy samolot.

— Przyjeżdżaj jak najszybciej — mówiła z radością w głosie. Zobaczyła, jak rodzi się jej wnuk i wiedziała, że nigdy nie zapomni tego cudu. To było ostateczne uzdrowienie jej relacji z Cass. Olivia czuła głęboką wdzięczność dla córki za to, że ją zaprosiła.

Gdy weszła z powrotem do sali, Cass i Danny mieli promienne miny, a położnej już nie było.

— Weźmiemy ślub — powiedziała Cassie do matki.

— Właśnie się oświadczyłem — dodał Danny.

— No, chyba czas najwyższy — zażartowała Olivia, ciesząc się razem z nimi. — Jutro

przyleci Peter. — Olivia chciała zostać w Londynie jeszcze przez tydzień, by Cass spokojnie zainstalowała się z dzieckiem w domu, a potem po miesiącu zamierzała wrócić do Europy, żeby zorganizować wszystko w zamku na przybycie rodziny.

— Czy możemy wziąć ślub w Prowansji, kiedy wszyscy tam będą? — spytała Cass. Olivia była zachwycona pomysłem, podobnie jak Danny.

— Załatwię to — odparła. Dopiero co widziała poród, a już za chwilę miała organizować wesele. Cieszyła się, że znów bierze udział w życiu Cass, nigdy wcześniej nie uczestniczyła w nim w takim stopniu. Po raz pierwszy połączyła ją z córką prawdziwa bliskość. — Wybierzcie tylko datę.

Posiedziała jeszcze godzinę, po czym Cass została odwieziona do swojej sali, a Olivia wróciła do hotelu. Chciała, by Cass i Danny mogli się nacieszyć sobą tylko we dwoje, a poza tym, dla niej także to był długi dzień. Czuła się jednak tak podniecona, że nie mogła zasnąć. Cass obdzwoniła wszystkich z wiadomością, wkrótce więc Liz odezwała się do matki, żeby zapytać, jak poszło, i omówiły wszystkie szczegóły. Liz cieszyła się z narodzin synka młodszej siostry, a także z jej nadchodzącego ślubu.

A gdy następnego dnia o szóstej wieczorem przyleciał Peter, Olivia wciąż płynęła na fali radości. Całe popołudnie spędziła z Cass, przytulając dziecko i rozmawiając o ślubie. Harry był cudownym chłopcem. Danny w ekstazie rozlewał szampana jak wodę.

Olivia powiedziała Peterowi o ślubie niemal w drzwiach.

— To świetny pomysł — pochwalił Peter, siadając. A potem popatrzył na nią z wielką czułością. Przez ostatnie lata wiele razem przeszli, w ciągu ostatnich kilku miesięcy przeżyli walkę z rakiem, powrót Cass, narodziny dziecka... Zastanawiał się, czy Olivia nie zechce jeszcze raz rozważyć jego pomysłu, miał nadzieję, że tak. — Czy jest szansa na to, że my też weźmiemy tam ślub? Może urządzimy podwójne wesele?

Przez chwilę nie mówiła nic, tylko uśmiechała się do niego.

— Muszę tylko spytać ludzi od cateringu i zaraz do pana oddzwonię — zażartowała i wtedy Peter podszedł, by ją objąć.

— Zrobię, co zechcesz, do niczego cię nie przymuszam. — Chciał być pewien, że Olivia o tym wie, ale ona naprawdę myślała już inaczej i mniej stanowczo.

— Pomyślimy i zobaczymy, dobrze? — odpowiedziała mu w końcu.

Znowu ją pocałował, a gdy dotknęła jego twarzy, zobaczył błysk szafiru, który jej podarował. To nie był pierścionek zaręczynowy, ale wciąż wierzył, że pewnego dnia nim się stanie.

Rozdział 28

PRZYBYCIE GRAYSONÓW DO PAŁACU w Prowansji przypominało przyjazd cyrku, pomnożony przez dziesięć. Cass i Danny pojawili się pierwsi, z dzieckiem i z nianią. Olivia ulokowała ich w dwóch przylegających sypialniach z pięknym widokiem na ogród — obok eleganckiego pokoju, w którym sama mieszkała z Peterem. Phillip i Taylor przylecieli z Nowego Jorku z Sarah i Johnem, podobnie jak poprzedniego roku. Alex tym razem pojawił się razem z Sophie — lecieli tym samym lotem — a Carole odbyła podróż z Kalifornii. Liz i Andrew przybyli na końcu, a po wakacjach planowali odwiedzić rodzinę Andrew w Anglii. Dzieci i wnuki Petera miały dołączyć w drugim tygodniu, co dawało rodzinie Graysonów kilka dni tylko dla siebie.

Pierwszy obiad zachwycił Olivię — było dużo śmiechu i rozmów, młodzież grała w karty, John i Phillip przed obiadem wyciągnęli kości, Cass i Danny chwalili się wszystkim dzieckiem, a ogólne zamieszanie rosło jeszcze z uwagi na ślub, który miał się odbyć następnego dnia. Danny twierdził, że to szczęśliwa data, ślub miał się odbyć w rocznicę pierwszego koncertu, który Cass zorganizowała dla niego. Olivia panowała nad całością. Usiłowała ich przekonać, żeby poszli wcześniej spać, ale bez skutku. Siedzieli do północy, śmiali się, pili i grali w karty, a Cassie karmiła dziecko przy akompaniamencie gitary Danny’ego, który grał specjalnie dla syna napisaną piosenkę pod tytułem Oh Harry. Peter śmiał się, patrząc na nich wszystkich.

— Nie są to spokojni turyści. Masz tu niezłą ferajnę.

Olivia przypomniała sobie wakacje z czasów młodości. Maribelle włączała się do zabawy, krzyczała, śmiała się, grała, a nawet skakała po łóżkach z dziećmi. Ale dla niej to ten rok był najwspanialszy ze wszystkich. Cass wróciła do rodziny, urodził się Harry, dzieci Olivii miały wspaniałych partnerów, z którymi czuły się szczęśliwe i zakochane — i Olivia także ich pokochała.

Zagoniła ich do sypialni o trzeciej w nocy, żeby następnego dnia nikt nie był zmęczony. Ona i Peter także w końcu poszli do pokoju. Jak dotąd, znakomicie czuli się w tym zamku i przed przyjazdem wszystkich, poszli na długi spacer po ogrodach. Olivia przyjechała dzień wcześniej niż reszta rodziny i zabrała ze sobą Petera. Ostrzegła go, że ta pierwsza noc to ostatnie chwile spokoju, ale on zupełnie się nie przejął. Jego życie już od dawna było zbyt ciche i spokojne. A poza tym on i Olivia zamierzali zostać jeszcze dwa tygodnie sami. Na razie cieszył się na zabawę.

Dzień wstał nad podziw piękny, gorący i słoneczny. Przyjechała florystka z kwiatami. Olivia wynajęła też miejscowy zespół, żeby zagrał coś łagodnego w tle, a potem także coś do tańca. Szef kuchni przygotował wybrane przez nią menu. Na stolach pojawiły się płócienne obrusy, nad nimi postawiono wielki baldachim, chroniący od słońca. Ceremonia miała się rozpocząć o siódmej, a Olivia zamierzała poświęcić ten dzień na pieczołowite sprawdzenie wszystkich szczegółów. Chciała, żeby w dniu święta Cass wszystko szło jak w zegarku.

O szóstej przygotowania zmierzały już do zakończenia. W każdej chwili spodziewano się przyjazdu księdza i miejscowego sędziego, którzy mieli zadbać o duchową i formalną ważność ślubu.

Danny poprosił na świadka Andrew. Jako jego rodak, który płynnie mówi cockneyem, zrozumie, jeśli Danny się zdenerwuje. Świadkiem Cass została Olivia, a Phillip miał poprowadzić siostrę do ołtarza. Cass miała na sobie suknię ślubną od słynnego londyńskiego projektanta, wprawdzie dwa rozmiary większą niż normalnie, ale i tak wyglądała wspaniale.

Wszystko było już gotowe, gdy Olivia poszła przebrać się w koronkową suknię barwy szampana, z halką z satyny w kolorze kości słoniowej. Wyglądała w niej pięknie i tak, jak przystało matce panny młodej, a zarazem romantycznie.

Cassie pojawiła się u szczytu schodów, trzymając starszego brata pod ramię, a potem dystyngowanym krokiem zeszła do ogrodu. Olivia kroczyła uroczyście za nią, eskortowana przez Alexa. Córka trzymała ogromny bukiet lilii, Olivia mniejszy, z jasnobeżowych orchidei, dobranych idealnie pod kolor sukni. Wiedziała, że Cass będzie miała na sobie błękitną podwiązkę, jako coś pożyczonego wręczyła jej pierścionek, który Maribelle dostała od Ansela. Danny kupił wielkie diamentowe obrączki w Graff’s. Tuż przedtem, zanim ruszyły na dół, Olivia przytuliła Cass i wymieniła z nią konspiracyjny uśmiech.

— Wszystko dobrze, mamo? — szepnęła Cass.

— Świetnie — odparła cicho Olivia. Tylko Cass wiedziała, co miało teraz nastąpić. Olivia wyglądała pięknie i po kilku sekundach wahania zaczęła szukać wzrokiem Petera, który czekał na nią przy ołtarzu. Dopiero gdy stanęła obok niego, wszyscy zrozumieli, co się dzieje. To była

zupełna niespodzianka.

Olivia miała błękitny pierścionek z szafirem, a pożyczyła szpilkę do włosów z perłą, którą Liz wpięła jej w zaczesane do góry włosy. Peter stał przy ołtarzu z Dannym i Andrew, a gdy obie pary stanęły już obok siebie, rozpoczęła się ceremonia. Na przemian wygłaszali kolejne wersy przysięgi. Peter powiedział swoim dzieciom, co planuje, ale i syn i córka czuliby się zbyt niezręcznie, z uwagi na matkę. Przysłali jednak gratulacje i zamierzali przyjechać po kilku dniach.

Danny i Cass zostali ogłoszeni mężem i żoną pierwsi, zaraz potem przyszła kolej na Petera i Olivię. Panowie młodzi pocałowali swoje panny młode dokładnie w tej samej chwili, goście wiwatowali, a sędzia uścisnął dłoń księdza.

— Udało się! — szepnęła Olivia, gdy Peter skończył ją całować.

— O, tak — odparł Peter, uśmiechając się do niej promiennie.

Po chwili Graysonowie ruszyli z gratulacjami i uściskami dla obu par. Cass i Olivia popatrzyły na siebie i obie w tej samej chwili pomyślały o Maribelle. Cassie dotknęła pierścionka. Czuły, że Maribelle jest z nimi duchem, że cała rodzina jest teraz razem.

Olivia podziękowała Alexowi za to, że poprowadził ją do ołtarza i tak wspaniale sobie z tym poradził. Pod suknią miała medalion, który od niego dostała. Zarówno Olivia, jak i Cassie rzuciły bukiet w kierunku Taylor. Ich rodzina była taka, jaka powinna być każda rodzina: radosna, kochająca i silna. Trzymali się razem w trudnych czasach i świętowali w dobrych. Wybaczali sobie błędy i uczyli się od siebie nawzajem. To właśnie rodzina, którą stworzyła Olivia, była jej największym osiągnięciem. Gdy jej synowie, córki i wnuki patrzyli na nią tego wieczoru, czuli, że są tacy sami jak ona i równocześnie zupełnie inni — jedyni w swoim rodzaju, niepowtarzalni, a zarazem związani w jedność. Każdy z nich stał się wątkiem w tkaninie Olivii, ona zaś jak osnowa była jej podstawą. Już zawsze Olivia miała być częścią nich, a oni częścią Olivii. Stanowili całość.

Przypisy

1 Badania poświęcone problematyce wpływu płci na życie społeczne i kulturę (przyp. red.).