Stephani Hecht Dragon Soul 3 Dragons Breath

~1~

Rozdział 1 Cholera! Gordon Ramsey miałby dzień wolnego w tym hotelu. Podczas gdy szybkie spojrzenie mogło sprawić, że pomyślałbyś, że to miejsce jest nostalgiczne i ciepłe, to wszystko było fasadą. W rzeczywistości, budynek lata temu powinien być przeznaczony do rozbiórki, a wewnątrz miał więcej szczurów niż ludzi. Nicholas prawie widział jak stary Gordon biega wkoło i krzyczy o wszystkich tych pajęczynach i braku czystości. Zgniłozielone dywany były tak brudne, że w większości miejsc były sztywne, i okropnie kolidowały z brązowymi ścianami. Albo, przynajmniej, Nicholas myślał, że są brązowe. To mogły być warstwy kurzu. Prawie go kusiło, żeby chwycić myjkę i przetrzeć nią farbę, żeby zobaczyć, czy jego teoria była prawdziwa. Jedynym problemem było to, że hotel nie dał mu żadnych ręczników. Rozległo się ciche pukanie do drzwi i Lester wetknął głowę. - Gotowy do wyjścia? Brian już wszystkich zebrał i czeka na dole. Nicholas zerwał się. - Przepraszam. Nawet nie zdawałem sobie sprawy, że to już rano. Nie jestem przyzwyczajony, żeby o dziewiątej było ciemno. Lester uśmiechnął się. - Albo że zasypie śniegiem nasze tyłki, kiedy jest kwiecień. - Śmiałem się do rozpuku, kiedy Mick zapytał, dlaczego w tak wielu domach są drzwi na pierwszym piętrze. Nie zdawał sobie sprawy, ile śniegu tu spada. - Ja również myślałem, że to jest słodkie. Nicholas potrząsnął głową. Nie chciało mu się sprzeczać, że nie użyłby dokładnie takich słów. Odkąd Lester był zakochany w Micku, uważał, że wszystko, co ten głupek mówi jest cudowne. Nie żeby Nicholas zazdrościł Lesterowi. Po tym wszystkim, przez co przeszedł jego brat, zasługiwał na żyli długo i szczęśliwie. - Powiedz Brianowi, że zaraz będę – powiedział Nicholas.

~2~

Z frustracji lekko uderzył w ścianę. Myślał, że do teraz znajdą już małego Smoka. Odkąd zajrzeli do magicznej misy, wierzył, że znalezienie Smoka będzie łatwizną. Wszyscy głupio założyli, że misa powie im dokładną lokalizację zaginionego smoka. Ale nieeeee… w przykry sposób odkrył, że sprawy tak nie działają. Po pierwsze, musieli czarować, żeby zdobyć ogólną lokalizację, potem dalej musieli czarować, dopóki nie zaczęli coraz bardziej się zbliżać. W ten sposób znaleźli się tak głęboko na półwyspie Michigan, że byli teraz w jedynym hotelu na obszarze osiemdziesięciu kilometrów. Starbucks było marzeniem i zapomnij o Walmarcie, ponieważ, skarbie, w tym miejscu go nie było. Lester wciąż mówił, ale Nicholas słuchał go tylko częściowo. Ledwie pożegnał się ze swoim bratem, kiedy zamknął za nim drzwi. Kiedy Lester wyszedł, Nicholas zaczął się przygotowywać. Ponieważ już wziął prysznic i ubrał się, wszystko, co musiał zrobić, to wciągnąć swój pięciokilowy strój narciarski. Może to była ironia, dla niego jako smoka, ale bardzo łatwo się zaziębiał. Gdyby mógł, dodałby kilka dodatkowych warstw, ale to nie byłoby praktyczne. Musiał być w stanie łatwo się poruszać, gdyby zostali zaatakowani. Kiedy skończył, zszedł na dół na spotkanie z innymi. Duncan powitał go batonem energetycznym i butelką wody. Nicholas musiał posłać mu zdezorientowaną minę, ponieważ Duncan powiedział. - Wiem, że jadłeś gówno. I również nie spałeś dobrze. Jeśli skończymy w jakiejś epickiej bitwie albo czymś podobnym, nie będziesz gotowy. - Epicka bitwa? Kto, do diabła, tak nazywa walkę? Nie chodzi o to, że walczymy, żeby obronić Ścianę w Grze o Tron czy coś podobnego – powiedział Nicholas, biorąc rzeczy. - Ja je tak nazywam. – Duncan zaszurał stopą. – Albo przynajmniej robię to w mojej głowie. W ten sposób czuję się bardziej jak twardziel. To jest o wiele bardziej efektowne niż powiedzenie, że zamierzamy uratować jednego samotnego smoka od grupy bandytów. - Wciąż mówię, że musimy zapisać cię na jakąś poważną terapię. Duncan posłał mu szelmowski uśmieszek. - Trent poświęcił mi czas jeden na jednego, który potrzebowałem.

~3~

- Jest pieprzonym czarodziejem nie terapeutą – odparł sucho Nicholas. Jak spędzi jeszcze więcej czasu z tą zakręconą grupą, to sam będzie tym, który będzie szukał porady. - Po prostu jesteś zazdrosny – oświadczył Mick, wchodząc do pokoju. Taa, Nicholas był super, cholernie zazdrosny. Chodził już po tym świecie dłuższy czas i tęsknił do ustatkowania się z kimś pomimo tego, co wciąż mówił ludziom. Więc widząc, że obaj jego młodsi bracia znaleźli swoich partnerów, sprawiło, że tym bardziej zapragnął kogoś swojego specjalnego. Może dlatego tak ciągnęło go do obrazu młodego smoka w łańcuchach? Nawet jeśli Nicholas zobaczył tylko malutki obraz zaginionego mężczyzny, natychmiast poczuł do niego pociąg. Kto wie, może ten tajemniczy smok był partnerem, którego Nicholas pragnął. To mogło być przeznaczenie, które doprowadziło ich do siebie. Może to nie był błąd, że Nicholas zażądał, żeby najpierw poszukali tego szczególnego smoka. Nawet jeśli było bardzo wielu innych, którzy potrzebowali pomocy. Czyżby część Nicholasa wyczuła, że to jest jego partner? Nicholas potrząsnął głową. Nie, to nie mogło być to. Nicholas zawsze czuł pragnienie pomocy tym, którzy byli w potrzebie, a ten Smok po prostu wydawał się być w tym czasie najbardziej bezradny. To wszystko. Był powód, dla którego Brian nazwał go mądralą z poważnym kompleksem bohatera. Z jakiegoś powodu, Nicholas musiał wyczuć tego Smoka, a szczególnie, że był w niebezpieczeństwie. Ponieważ Nicholas wiedział, że kwestią czasu będzie zanim Brian przyśle kogoś, by na niego krzyknął, że jest zbyt powolny, pospieszył do holu. Spotkał się tam z resztą grupy. Oczywiście, wszyscy mieli na sobie podkoszulki i koszulki z długim rękawem. Nie mieli płaszczy ani spodni narciarskich ani ocieplanych butów. Nie mieli nawet swetra czy rękawiczek. Nie było mowy, żeby ktoś zostawił to bez komentarza. Mick, który nawet nie miał czapki, żeby przykryć swoje niebieskie włosy, zapytał. - Na co się przygotowałeś? Na ekspedycję na Arktykę? Ponieważ jeśli to jest ten przypadek, to powinniśmy kupić sobie psi zaprzęg. - Zamknij się – burknął Nicholas. - Jak, do diabła, zamierzasz w tym latać? Ledwo możesz się ruszać – odpowiedział Maddox, jeden z wojowników.

~4~

- Zapewniam, że nie założyłem zbyt dużo – bronił się Nicholas. - Zbyt dużo? – powtórzył Ryker. Fakt, że Ryker w ogóle się odezwał, zszokował Nicholasa. Zazwyczaj ten ponury Smok zatrzymywał wszystko dla siebie i nie odzywał się ani słowem. Zniknął na miesiąc rok temu i taki wrócił z powrotem, cały smutny i posępny. Przed tym był bardzo szczęśliwy. To sprawiło, że Nicholas zastanawiał się, co takiego stało się temu wojownikowi podczas tego krótkiego czasu. Posyłając Nicholasowi groźne spojrzenie zwężonymi oczami, Brian dodał. - Taa, może zechcesz dzisiaj rano omijać z daleka Księcia Warczącego. Wygląda na to, że zbytnio nie wypoczął w nocy. - O boże – jęknął Duncan. – Mam nadzieję, że to nie dlatego, że znowu w nocy oglądał ciągiem serial Żywe trupy. Nie chcę z nim analizować każdej akcji i próbować dowiedzieć się, czy ma jakieś specjalne znaczenie. - Tutaj ma rację, dziękuję bardzo. I nie, nie oglądałem przez całą noc telewizji. - Może nie. Ale ty i ja zrobimy sobie szybką pogawędkę zanim wyjdziemy – zarządził Brian, wyraz na jego twarzy był wszystkowiedzący jak na komfort Nicholasa. - Tak, bracie. – Nawet jeśli by chciał, nawet Nicholas nie był w stanie przeciwstawić się rozkazowi od swojego apodyktycznego-niczym-diabli brata. W końcu Brian był królem. W ich świecie to wciąż dużo znaczyło. Kiedy reszta grupy wyszła z holu, Brian od razu zaczął. - Nie wiem, czy powinienem pozwolić ci pójść na tę misję ratunkową. Serce Nicholasa zrobiło ogromnego koziołka. - Dlaczego nie? - Z jakiegoś powodu, jesteś mu zbyt bliski. Byłeś od samego początku. Po pierwsze, nie powinienem był pozwolić ci zajść tak daleko. Z mojej strony to był błąd. Gdy chodzi o ciebie po prostu staję się ślepy, ponieważ cię kocham, ponieważ jesteś rodziną. Muszę traktować cię jak jednego z moich żołnierzy, a nie jak młodszego brata, który zawsze ukradnie ostatnie ciastko. - Żartujesz sobie? – Nicholas prychnął. – Jeśli już, jesteś dla nas twardszy, ponieważ jesteśmy twoimi braćmi. Naciskasz na nas od chwili, gdy nauczyliśmy się chodzić. ~5~

Myślę, że jestem jedynym, który nauczył się umiejętności walki w wieku dwóch lat. Cholera! Moim pierwszym zdaniem było prawdopodobnie, Poddajcie się, sukinsyny, albo poczujecie stal mojego miecza. Brian gapił się na niego. - Nigdy nie nauczyłbym cię mówić czegoś takiego. - Taa, ale powiedzmy sobie szczerze, byłem mądralą. Nawet wtedy. Proszę, nie odsuwaj mnie teraz. Nie teraz, kiedy jesteśmy tak blisko uratowania. Obiecuję, że nie pozwolę odciąć sobie głowy. Zostanę z tyłu i będę trzymał gębę na kłódkę. - To będzie dla ciebie niemożliwe – przeciągnął głoski Brian z porozumiewawczym spojrzeniem. Nicholas uniósł dwa palce w geście skauta. Brian przewrócił oczami. - Kiedy ty byłeś częścią tej organizacji? Za każdym razem, kiedy widzisz pająka, uciekasz w przeciwnym kierunku. Jeśli musieliśmy uczestniczyć w obozie, przez cały czas psioczyłeś. Nie umiesz nawet zawiązać zwykłego węzła, nie wspominając o tym wszystkich wymyślnych, które oni robią. A co do postawiania namiotu, nawet nie wiesz, przez którą dziurę wsunąć tyczkę. - Nie wiem, czy po prostu mnie obrażasz czy robisz sobie żarty z mojego braku życia seksualnego. Okej, może nie byłem skautem. Ale tylko dlatego, że mają bardzo rygorystyczną zasadę nie-dopuszczamy-smoków – przyznał Nicholas. - Dobra, wskakuj do vana. – Brian wskazał w stronę drzwi. – Wiedz tylko, że stąpasz na cienkim lodzie. Jeden zły ruch i wywalam twój tyłek. Nie potrzebując dwukrotnego powtarzania, Nicholas pospiesznie wyszedł. Jak tylko otworzył drzwi, spotkał się z lodowatym podmuchem zimnego powietrza. Kochany pieprzony Panie Śniegu, jak mieszkający tu ludzie to znoszą? Muszą nosić skarpetki na swoich fiutach, żeby im nie odpadły. Nicholas był pewny, że w swoim pośpiechu, by dostać się do vana, zdobył jakiś rekord w sprincie. Był pewny, że jeden z chłopaków zamknie drzwi, żeby sobie z niego zażartować, ale mieli litość. Kiedy dotarł do azylu, boczne drzwi otworzyły się i zdołał zanurzyć się w cieple.

~6~

- Cholera, stary – zawołał Duncan. – Co zrobisz, kiedy będziemy musieli spędzić trochę czasu na zewnątrz? Przestraszysz wroga zamarzając przed nim na śmierć? - Dam radę – obiecał Nicholas. Jak, nie był pewny. Nawet w tej chwili, zwinął się w kulkę, żeby zachować ciepło ciała. Potem poczuł falę ciepła rozchodzącą się po jego ciele. Kiedy spojrzał, zobaczył małą kulę ognia utworzoną na dłoni Lestera. Nicholas posłał bratu dziękczynny uśmiech. Lester był jednym z tych, który zawsze pomagał, nie dając się najpierw Nicholasowi we znaki. Za to Nicholas będzie wiecznie wdzięczny, że jego przyrodni brat w końcu był z nimi w domu, gdzie należał. Przez chwilę jechali w ciszy. Nawet jeśli Nicholas nie sądził, że wjadą głębiej w to zadupie, udał im się ten wyczyn. Im bardziej oddalali się od cywilizacji, domy coraz bardziej były zrujnowane i przygnębiające. Niektóre były budami domowej roboty, podczas gdy inne były przyczepami mającymi najlepsze lata za sobą. W końcu podjechali do jednego z ostałych się domów. No cóż… to był dom w najbardziej podstawowym terminie. Miał cztery ściany i dach, na tym ostatecznie się kończyło. Większość okien była wybita i wyłamana. Gonty były poszarpane albo w ogóle ich nie było, zostawiając dziury – dziury tak duże, że Nicholas wiedział, że gdyby latał byłby w stanie zajrzeć do środka domu. Farba dawno wyblakła na obskurny szary i większość zdobień zniknęła, dając całemu miejscu smutny wygląd. Połamane frontowe schody zostały zastąpione przez różnej wielkości skrzynki. Stare siatkowe drzwi otworzyły się z rozmachem. Wkrótce, kilka dużych Smoków wypadło na zewnątrz, wszyscy w swoich ludzkich postaciach. - Pamiętasz jak mówiłem, że muszę powróżyć ostatni raz, żeby upewnić się, co do właściwej lokalizacji? – zapytał Lester. - Tak – odparła Nicholas. - Nie sądzę, żeby to było konieczne. Jestem całkiem pewny, że to jest to miejsce. Patrząc na Smoki, które teraz spoglądały groźnie na samochody, Lester potrząsnął głową. Wroga grupa nosiła kraciaste koszule i kombinezony. Wśród nich nie było śladu żadnego innego wzoru. Może mieli sztywny wzór ubioru, który wszyscy musieli zastosować. Każdy jeden z nich był wielki i miał włosy na twarzy, nawet kobiety. I wszyscy wyglądali tak przerażająco jak diabli. To jednak ani trochę nie przestraszyło Nicholasa. ~7~

Byli jedyną rzeczą, jaka stała pomiędzy nim i zaginionym Smokiem. Nicholas sam by ich załatwił, gdyby musiał. Brian wysiadł z vana, a jego żołnierze i bracia podążyli za nim. Kiedy Brian po królewsku maszerował do domu, Duncan i Nicholas szli obok niego, jako dwaj najstarsi potomkowie. Przez cały czas, Nicholas rzucał spojrzenia w okna. Miał nadzieję, że dostrzeże więźnia. Najstarszy Smok z domu nie wyglądał, jakby był pod ich wrażeniem. W rzeczywistości, miał tupet, żeby nawet nie skłonić się Brianowi. Nicholas już był wkurzony, ale to lekceważenie form towarzyskich sprawiło, że jego krew zawrzała. - Co wy bogate, napuszone typki tu robicie? – zapytał najstarszy Smok. Nicholas chwycił za rękojeść miecza, ale zgodnie ze swoją obietnicą, nic nie powiedział ani nie zrobił. Nawet jeśli bardzo chciał wybebeszyć drania. W końcu, tylko sam brak szacunku względem króla było dla Nicholasa wystarczającym powodem, żeby go zabić. Fakt, że krzywdził i trzymał uwięzionego tajemniczego smoka Nicholasa, dodawało więcej paliwa do jego ognia. - Mamy powody sądzić, że macie tu smoczego niewolnika – powiedział spokojnym głosem Brian. - Taa, no i co? – Jeden ze Smoków, najmniejszy z grupy, podrapał swoje jaja. To był ostatni ruch, który pchnął nastrój Nicholasa na krawędź. Już świerzbiło go do walki. Zamierzał wręczyć tym smokom ich własne tyłki. Potem spali w tym miejscu wszystko do cna. Co prawdopodobnie oznaczało, że będą chodzić nago. Nicholas miał tylko nadzieję, że zamarzną na śmierć. To sprawi, że warto było przyjechać tu w taką pogodę. Do diabła, Nicholas może nawet byłby skłonny oddać parę rękawiczek w uznaniu.

Tłumaczenie: panda68

~8~

Rozdział 2 Nicholas musiał mówić sobie, żeby się uspokoił i nie wbił swojego miecza w dupków stojących przed nimi. Powstrzymywały go tylko dwie rzeczy. Jedna, jego obietnica Brianowi, że będzie opanowany. Po drugie, martwił się o małego Smoka, który mógłby zostać ranny w rozgrywającej się walce. Jednak Duncan nie składał żadnych obietnic. Wyszarpnął swój miecz i warknął. - Jak śmiecie mówić z takim brakiem szacunku do naszego króla? Możemy zgodnie z prawem stracić was wszystkich tu na miejscu za takie przestępstwo. - Taa, wy dupy wołowe – dodał Lester. Tylko dlatego, że był w połowie czarodziejem, nie znaczyło, że Lester nie potrafił przeklinać lepiej niż reszta nich. Miło było widzieć, że w końcu połączył się z rodziną i stanął razem z nimi. Po wszystkich tych latach nadużyć, jakimi ich rodzice zasypywali Lestera, czymś niesamowitym było w końcu zobaczyć swojego prawdziwego brata. Nie tego, który ukrywał się za warstwami stali. Brian posłał im obu zamknij się spojrzenie zanim z powrotem zwrócił swoją uwagę na grupę przeciwnych Smoków. - Zdajecie sobie sprawę, że od początku naszego istnienia, jednym z największych tabu dla każdego smoka jest zmuszanie drugiego ze swojego rodzaju do niewolnictwa. A teraz, jeśli w tej chwili oddacie go pod naszą opiekę, będę skłonny zapomnieć o tym incydencie. Przez to rozumiem, że nawet jeśli spadnie mu z głowy jeden włos, to będziecie mieli kłopoty. To oświadczenie ani trochę nie poruszyło grupy Smoków. Jeden nawet poszedł tak daleko, że podłubał w nosie, znalazł swoją nagrodę, przyjrzał jej się i pokręcił w kulkę zanim wytarł w swoją brodę. Nicholas zrobił umysłową notkę, żeby w ostateczności walczyć z tym jednym. Kto wiedział, co jeszcze czai się w tych krzaczastych włosach? - Nie możemy pozbyć się naszego służącego Smoka. Bardzo go potrzebujemy – sprzeciwił się kolejny z idiotów.

~9~

Tym razem Nicholas nie mógł powstrzymać warknięcia, które budowało się w jego gardle. - Kogo masz na myśli mówiąc o służącym Smoku? Idiota zamrugał kilka razy zanim powiedział. - Eeee… Nie mówię o tym, że zmuszamy go do seksu z nami czy coś takiego. To byłoby obrzydliwe. Poza tym, po to mamy Daisy. Ona jest wszystkim, co potrzebujemy. Och, nie było mowy, żeby Nicholas powstrzymał się przed tym. - A więc, Daisy jest jedyną kobietą, jaką kiedykolwiek mieliście? Wszyscy mężczyźni posłali dumny uśmiech. Tak było, dopóki ludzie Briana nie zaczęli się podśmiewywać. Przywódca zapytał. - Co w tym takiego cholernie śmiesznego? - Myślę, że mój brat próbował wytknąć, że skoro wy wszyscy nigdy nie pieprzyliście się z żadną inną kobietą oprócz Daisy, w takim razie wszystkie wasze dzieci pochodzą od niej – wyjaśnił Brian. – To sprawia, że każde wasze dziecko pochodzi z kazirodztwa. - Co? – Brudna broda podrapał się. - Nic takiego – powiedział Nicholas z ciężkim westchnieniem. – Po prostu obejrzyjcie sobie jeden albo dwa odcinki Springera i sami się tego dowiecie. - Nieważne! Możecie wsiadać do tych swoich pieprzonych samochodów i zmyć się stąd. Skończyliśmy mówić – powiedział przywódca. Dobrze! Tak samo Nicholas. Wszystko, co wiedział, to że był tu uwięziony smok i mógł być ranny albo gorzej. Nicholas musiał dostać się do niego. Skończył z całą tą pogawędką. - Czy teraz jesteśmy usprawiedliwieni, żeby użyć siły, Królu? – zapytał Nicholas. Ale świerzbiło go, żeby wyjąć swoje ostrze i wbić w tych drani, albo raczej kuzynów-braci-wujków-ojców-dziadków wszystkich złączonych w jedno. Zastanawiał się, czy w ogóle potrafili się zmienić. Były opowieści o jakiś rodzinach królewskich, które trwały w kazirodczych związkach, żeby zachować czystość krwi swojego rodu,

~ 10 ~

ale w zamian pozbyły się smoczych mocy. Gdyby tak się stało, ich sąsiednie królewskie smoki zaatakowałby ich i pożarły. Brian zrobił krok w przód zanim zatrzymał się i powąchał powietrze. Zaciekawiony Nicholas zrobił to samo. Potem się udławił. Jak mogli to wcześniej przegapić? Ten ostry, niemyty smród trolli. - Mieszkacie obok trolli? – warknął Brian. O, cholera i to podwójna. Rękawica została rzucona. Trolle były nie tylko ohydnymi stworzeniami, ale były śmiertelnymi wrogami smoków. Nawet publiczna wymiana uprzejmości z jednym z nich była przestępstwem. Nie tylko dlatego, że trolle były znane jako zabójcy szczeniąt, ale byli zdolni zmienić się w ludzi. Byli znani z prowadzenia piramid finansowych. Co gorsza, wymyślali telewizyjne reality show. Po raz pierwszy, przywódca na swojej twarzy miał wyraz winy. Nawet zaszurał kilka razy nogami. Zapadła śmiertelna cisza, kiedy Brian piorunował mężczyznę wzrokiem, a wszyscy czekali na odpowiedź. - Nie ma tu zbyt wielu paranormalnych, więc tych kilku wpada na siebie, próbując trzymać się razem – przyznał w końcu przywódca w nieśmiały sposób. - Więc, pozwól mi ustalić – powiedział Brian swoim nie-zadzieraj-ze-mną głosem – że nie tylko trzymacie kolegę Smoka, jako niewolnika, ale również sprzymierzyliście się z trollami? Oba przestępstwa są karane śmiercią. Jeden ze smoków ośmielił się krzyknąć. - Pieprzyć ciebie i twoje prawa. Nie żyjemy w klatce. Więc nie musimy postępować według niczego, co powiesz. Z tego, co wiemy, jesteś królem niczego. Najpierw nastała krótka och-nie-on-tego-nie-powiedział pauza zanim Brian ledwie kiwnął głową. Na to tylko czekał Nicholas. Krzyknąwszy głośno, wyciągnął swój miecz i zaatakował. A druga strona, co zrobiła? Błyskawicznie wyjęli pierdoloną broń? Kto tak robi? Byli Smokami na miłość boską, a nie pospolitymi ludzkimi przestępcami. Broń ani trochę nie przeraziła Nicholasa. Nie chodziło o to, że nie mógł przyjąć kuli lub dwóch. Oczywiście, będą bolały jak cholera, ale wszystko, co musiał zrobić, to zmienić się i ładnie uzdrowić. Tak było, chyba że trafią go w głowę albo serce, ale to było ryzyko, jakie podejmował w każdej bitwie. Machnął mieczem, wytrącając strzelbę z dłoni jednego przeciwnika. Noszący flanelę palant krzyknął zaskoczony zanim wycofał się do ciemnego wnętrza domu. ~ 11 ~

Kilku ich strażników zmieniło się w postać smoków, jednak nie zrobił tego żaden z ich wrogów. Zatem to potwierdziło podejrzenia Nicholasa, że nie byli zdolni przejąć swojej zwierzęcej postaci. Co po prostu było smutne. Nie tylko byli głupi i podli, ale stracili również to, co mogło być ich jedyną zaletą. Serce Nicholasa nagle podskoczyło do jego gardła, kiedy zdał sobie sprawę, dlaczego ten facet wbiegł do domu – żeby zabrać uwięzionego Smoka i uciec z nim, albo gorzej. Ale tak się nie stanie, nie po tym jak Nicholas tak długo szukał i był tak blisko swojego małego Smoka. Wydając z siebie kolejny bojowy okrzyk, Nicholas wbiegł do domu. Gdyby nie był taki zawzięty w swojej misji, natychmiast podkuliłby ogon i wybiegł z powrotem. Zapach w środku był tak śmierdzący, że smród trolli na zewnątrz bladł w porównaniu tym. Był taki, jakby nikt nigdy nie wyrzucał śmieci czy cokolwiek mył. Kimkolwiek była Daisy, sprzątanie nie było na szczycie jej obowiązków, ani żadnego z mężczyzn, tak dla porządku. Nicholas zmusił się, żeby zignorować cały ten bałagan wokół siebie i wsłuchał się za czymkolwiek, co powiedziałoby mu, gdzie może być uciekający smok. Przed nim, tuż po prawej, rozległy się ciężkie kroki, za którym nastąpił dźwięk upadającego ciała, a potem drepczący odgłos splątanych stóp. Nicholas ruszył w pościg, przeskakując i uskakując na swojej drodze przez stosy ubrań, worków ze śmieciami i czego tam jeszcze. Przybył w samą porę, żeby zobaczyć jak drugi smok schodzi po schodach prowadzących do piwnicy. Nicholas jęknął w duchu. Cholera, cholera, cholera, będzie tam zimno i będzie pełno pająków. Ten drań zapłaci za to. Nicholas ostrożnie ruszył na dół po rozklekotanych schodach zasypanych paczkami starych gazet. Cholera, jedna iskra i to miejsce pójdzie z dymem. Nikogo nie będzie obchodził zakuty w kajdanki Smok. Będą zbyt zajęci ratowaniem swoich własnych tyłków. Chociaż nie było widać śladu więzionego smoka, uciekinier tam był. Nicholas wyciągnął rękę, chwycił za ramię i okręcił go, a potem przygwoździł do ściany. Nicholas zawinął palce wokół szyi dupka, bardzo mocno ściskając. Dopiero, gdy twarz palanta stała się niebieska, Nicholas odpuścił. - Gdzie jest jego oko?

~ 12 ~

Nicholas odnosił się do kamienia, który zasadniczo trzymał uwięzioną duszę Smoka. To była jedyna rzecz wiążąca smoka z danym miejscem i sprawiająca, że nie mógł uciec. Musiał być blisko, w przeciwnym wypadku nie byłoby powodu, żeby więzili małego smoka. Mężczyzna wyglądał tak, jakby zamierzał zamknąć się w sobie, ale kiedy Nicholas jeszcze raz zacisnął dłoń wokół jego szyi, odparł. - Okej! Okej! Powiem ci. Tylko mnie nie zabijaj. Do licha! Nic z tego nie było moim pomysłem. Mówiłem im, że sprowadzenie go tutaj przysporzy nam tylko kłopotów. Ale oni nigdy mnie nie słuchają. I to tylko dlatego, że jestem najmłodszy. Kiedy wyglądało na to, że chłopak nadal zamierzał zmieniać temat, Nicholas jeszcze raz nim potrząsnął. - Oko? Młodzieniec skinął w stronę szafki, wiszącej kilka centymetrów od jego głowy. Przez chwilę, Nicholas po prostu się gapił. To nie mogło być takie łatwe. Nie po tych wszystkich miesiącach szukania i zmęczenia całą sytuacją. Tuż obok, razem z lekarstwami, które były mocno przeterminowane, była mała płócienna torba. Z niecierpliwie walącym sercem, Nicholas sięgnął po torbę. Jak tylko ją dotknął, wiedział, że w środku jest coś wyjątkowego. Mógł poczuć moc nucącą z przedmiotu. W takim stopniu, że nawet puścił swojego zakładnika, więc Nicholas mógł otworzyć torbę i zajrzeć do środka. To, co znalazł w środku, sprawiło, że Nicholas chciał zawyć z ulgi. To było oko małego Smoka. Nie było mowy, że to mogło należeć do któregokolwiek z mężczyzn, którzy mieszkali w tej chacie – ich Smoki za bardzo zanikły. Energia wydobywająca się z tego oka była tak czysta i silna, że prawie zbiła Nicholasa z nóg. - Gdzie jest więziony Smok? – zażądał odpowiedzi Nicholas. - Kto? Masz na myśli Tommego? Może być tu gdziekolwiek. Jest bardzo dobry w znajdowaniu kryjówek. Tak jak pochodzi z tej swojej matki-szmaty. Nicholas uderzył mężczyznę w twarz. - Ci, którzy mieszkają w szklanych domach, nie powinni rzucać kamieniami. Pocierając twarz, chłopak ściągnął razem brwi.

~ 13 ~

- Co to ma znaczyć? - Wyjaśniłbym ci to, ale nie mam czasu. W tej chwili mogę cię zabić i skończyć z tym – powiedział Nicholas. – Ale postanowiłem, że zlituję się nad tobą. Idź na górę, uciekaj i znajdź jakąś kryjówkę. Nie zostawaj tu, ponieważ kiedy moi bracia i ich ludzie skończą, podpalą to miejsce. Ruszą również na siedzibę trolli i ją też spalą. Więc możesz pożegnać się z tą przyjaźnią. Tak naprawdę, będą bardzo na was wkurzeni, że przyciągnęliście tu uwagę, więc unikałbym ich, gdybym był tobą. Wszyscy wiemy, że wściekłe trolle są zdolne do wszystkiego. Wydawało się, że to było wszystko, co ten palant musiał usłyszeć. Jego twarz zbladła, a powietrze wypełniło się smrodem uryny, gdy mężczyzna ssikał się zanim stąd uciekł. Nicholas ledwie spojrzał na niego. Musiał martwić się o ważniejsze rzeczy. - Tommy? Wyjdziesz? Nie zamierzamy cię skrzywdzić. Jesteśmy tu, żeby cię uwolnić. Jestem Nicholas. Mam tu nawet twoje oko. I natychmiast ci je zwrócę. Wszystko, co musisz zrobić, to pokazać się, żebym mógł ci je dać. Nicholas usłyszał ciche poruszenie w prawym rogu pokoju. Zaczął powoli odwracać się w tamtą stronę. Ostatnią rzeczą, jakiej chciał, to przestraszyć Tommiego. To zniweczyłoby cały cel misji. - Wiesz, że mój brat jest królem? – zapytał Nicholas. – Przyszliśmy tu specjalnie po to, żeby cię uratować. Sprawi, że te dupki, które trzymały cię uwięzionego, zapłacą za to. W tej chwili, jeśli dobrze się przysłuchasz, usłyszysz nad nami odgłosy bitwy. To wszystko dla ciebie. - Nie powinniście byli przychodzić. Nie jestem wart fatygi – odezwał się cienki głos. Dźwięk głosu Tommiego posłał dreszcze wzdłuż kręgosłupa Nicholasa. Tak było, dopóki nie doszło do niego to, co powiedział Tommy. Wtedy Nicholas zdziwił się i zmartwił. - Dlaczego nie jesteś warty? Kto tak o tobie powiedział? – zapytał ostro Nicholas. - Każdy jeden pan, który posiadał mnie w moim życiu. - Jak długo jesteś zniewolony? – zapytał Nicholas, wiedząc już, że nie spodoba mu się odpowiedź. - Odkąd się urodziłem, a moja matka sprzedała moje oko za największą kwotę.

~ 14 ~

Okej, teraz Nicholas poczuł, że robi mu się niedobrze. Jaki potwór mógł zrobić to własnemu dziecku? Nicholas zamierzał ją wytropić i kazać jej zapłacić. - Już więcej nie będziesz niewolnikiem. Więc wyjdź i weź swoje oko – obiecał Nicholas. - Skąd mam wiedzieć, że to nie jest podstęp? – Tommy wciąż się wahał. - Daję ci moje słowo, jako członka rodziny królewskiej. – Nicholas miał tylko nadzieję, że to coś znaczy. Tommy bardzo wolno wyszedł z cienia. Nicholas wessał oddech, ponieważ Tommy był tym wszystkim, co wyobrażał sobie w małym Smoku, i jeszcze więcej. Chociaż był blady i chudy, nie było niczego, czego nie można by było naprawić dobrym jedzeniem i słońcem. Czarne jak noc włosy Tommiego, trochę za długie, zwisały nad najbardziej oszałamiającymi oczami. Były modrakowe, jakby tuż przed świtem by złapać jeszcze noc. To był ten moment, kiedy Nicholas wiedział, że ma przerąbane. Znalazł swojego partnera. Nie było już nadziei, zastanawiania się czy kwestionowania faktu. Teraz musiał tylko znaleźć sposób, żeby przekonać do tego Tommiego. Tak będzie, jeśli Tommy w ogóle będzie zdolny do stworzenia jakiegokolwiek związku.

Tłumaczenie: panda68

~ 15 ~

Rozdział 3 Tommy nigdy tak się nie bał. Chociaż, w tym samym czasie, miał odrobinę nadziei. Jeśli to, co ten mężczyzna powiedział było prawdą, to po raz pierwszy w swoim życiu Tommy będzie naprawdę wolny. Ale z drugiej strony, dlaczego Tommy miałby mu uwierzyć? Nikt nigdy wcześniej nie był wobec niego prawdomówny, więc dlaczego teraz miałoby być inaczej? Przynajmniej Nicholas wyglądał o całe niebo lepiej niż jego poprzedni właściciele. Jego ciało było zbudowane jak u prawdziwego wojownika, mocne, zwarte i gotowe do bitwy. To sprawiło, że Tommy chciał przebiec palcami po skórze Smoka. Nicholas miał ciemne oczy i włosy. To powinno uczynić go przerażającym, ale zamiast tego sprawiało, że wydawał się być gorący i tajemniczy. Jego twarz była ostra i kanciasta, ale usta wyglądały na takie miękkie, że Tommy chciał ich dotknąć. To nie musiało być długo, tylko na chwilkę. Nie żeby Tommy ośmielił się zrobić cokolwiek z tego. Tym zarobiłby uderzenie w twarz, potem na mocne bicie i to nie takie dla zabawy. - Skąd mam wiedzieć, że mogę ci zaufać? Możesz być taki jak reszta smoków, które spotkałem? – zapytał Tommy. Nicholas wyciągnął rękę. Poruszając się szybko, Tommy porwał to z ręki Nicholasa. Jak tylko Tommy chwycił małą torbę, wiedział, co to jest. Jego palce zanuciły od mocy. Nawet jeśli nie trzymał tego dwadzieścia trzy lata, to wciąż było ciepłe niczym powrót do domu. To było jego oko Smoka. Przyciskając to blisko do serca, Tommy odetchnął głębokim westchnieniem ulgi. - Jak mogę ci podziękować? Po raz pierwszy w moim życiu czuję się cały. - Nie musisz mi dziękować. Po prostu zrobiliśmy to, co zrobiłby każdy honorowy Smok dla drugiego ze swojego rodzaju. Teraz jesteś absolutnie wolny i możesz odejść. Nastała długa cisza, jakby Tommy rozmyślał nad tą sytuacją. Zawsze marzył, że kiedyś będzie wolny, ale nigdy nie myślał o tym, co zrobi, jeśli kiedykolwiek to się stanie. Cholera! Co on teraz miał zrobić? Nie miał samochodu. Rodziny. Pieniędzy. Wykształcenia. Utknął w nędznej mieścinie i nie miał pojęcia, jaki powinien być jego następny ruch. ~ 16 ~

- Masz gdzie pójść? – zapytał Nicholas. Tommy nic nie powiedział, zbyt zażenowany, by powiedzieć prawdę. Fakt, że musiał zostać uratowany był wystarczająco żałosny. Przypuszczając, że już nic w jego życiu nie będzie gorsze. Nagle ciężka ręka opadła na jego ramię. Tommy podskoczył, jego serce uniosło się do gardła. Fala adrenaliny przepłynęła przez jego ciało, kiedy obudził się jego instynkt w reakcji na zagrożenie. Ale Tommy zmusił się do uspokojenia. Nicholas nie zrobił nic złego, przynajmniej jeszcze nie. Uniósłszy wzrok, Tommy odkrył, że patrzy prosto w ciemne oczy Nicholasa. - Nie martw się. Możesz pójść z nami, do naszego królewskiego domu. Jest tam mnóstwo pokoi i możemy przydzielić ci strażnika. Kogoś, kto nauczy cię jak się zmieniać i przejmować twoją smoczą stronę. Potem pomożemy ci znaleźć pracę i miejsce w naszej społeczności. - Skąd mam wiedzieć, że nie wpadnę prosto w następną formę niewoli? – zapytał Tommy. - Ponieważ nikt nie będzie chciał ci tego zabrać. – Nicholas wskazał na oko. – Kiedy dotrzemy do domu, możesz to ukryć. Do diabła, mogę nawet schować je do całkiem nowego sejfu i będziesz mógł sam wymyślić kod. W ten sposób nikt tylko ty dostanie się do tego. Po raz pierwszy od niewiadomo kiedy, Tommy rzeczywiście komuś uwierzył. Chociaż nie miał pojęcia dlaczego. Po prostu w Nicholasie było coś szczególnego, co przekonało Tommiego, że ten Smok nigdy go nie zdradzi. To mogło być głupie, ale tak powiedział mu jego instynkt. Jeśli było coś, czego nauczył się przez te lata, to ufać mu. Wcześniej wydostał go z więcej niż jednej trudnej sytuacji. Poza tym, przecież nie miał gdzie pójść. Nie mógł zostać w tej dziurze, którą nazywał domem, i nie miał rodziny, do której mógł pójść. - Naprawdę zrobiłbyś to wszystko? Dla mnie? – zapytał Tommy. Nicholas wygiął brew. - Wydajesz się być zaskoczony. - Tak, może dlatego, że nigdy wcześniej nie znałem nikogo, kto zrobiłby coś takiego. Nikt nie robi niczego, nie spodziewając się czegoś w zamian.

~ 17 ~

- Powiedziałbym, że jesteś zblazowany, ale ponieważ trochę wiem o tym, czego doświadczyłeś, powiem, że zrobiłeś uszczypliwy komentarz. Wierz lub nie, ale tym razem to prawda. Jesteś pod ochroną Króla Smoków, a to coś znaczy. Teraz nikt już cię nie tknie ani nie zmusi cię do zrobienia czegoś bez twojej zgody. W końcu jesteś prawdziwie i absolutnie wolny. Jeśli chcesz, przysięgnę to tobie. Czy to mogła być prawda?, zapytał siebie Tommy, przykładając jedną rękę do brzucha. Nigdy nie ośmielał się marzyć o takiej możliwości. Myślał, że skoro urodził się, jako niewolnik, jako taki umrze. A teraz, miał całą swoją wolność w swoich palcach i dawano mu całkiem nowe życie. Ale wyglądało na to, że rzeczy się zmieniły. Wraz z wtargnięciem tu królewskiego brata, który powiedział mu te wszystkie rzeczy, teraz będzie inaczej. Cała ta sprawa sprawiła, że mózg Tommiego wirował tak mocno wewnątrz jego czaszki, że prawdopodobnie wyglądał tak jak dom, w którym byli. Pomieszanym bałaganem śmieci. Nie wiedział, co robić, ponieważ po raz pierwszy był wolny i nikt nie prowadził go na smyczy. Ironia. - Sądzę, że lepiej będzie jak pójdę z tobą i królem, ale tylko do czasu jak rozwiążę moje sprawy. Nie chcę nikomu przeszkadzać – powiedział w końcu Tommy. - Wierz mi. Dom jest tak duży i pełen ludzi, że nie będziesz nikomu przeszkadzał. Będziesz po prostu kolejnym członkiem naszej paczki. Możemy być trochę pomieszaną grupą, ale kiedy ich poznasz, na pewno ich polubisz. To zabrzmiało miło dla Tommiego. Od tak dawna był sam, że miło będzie mieć grupę przyjaciół. Należeć gdzieś i nie dlatego, że mieli jego oko, ale dlatego, że sam wybrał. Nicholas wyciągnął rękę i tym razem Tommy w ogóle nie wahał się jej przyjąć. Weszli po schodach. Tommy pragnął powiedzieć, że poczuł słodki zapach wolności, ale to byłoby kłamstwo. Smród na górze był tak samo okropny jak w piwnicy. Szczerze mówiąc, był nawet gorszy, ponieważ stąd mógł wyczuć trolle. Kiedy w końcu wyszedł na zewnątrz, Tommy był zszokowany widokiem ciał swoich byłych właścicieli leżących na ziemi. Wszyscy albo byli martwi albo poważnie ranni. Wokół nich biegała Daisy, jej krzyki były tak głośne, że to raniło uszy Tommiego. Potem go zauważyła. Patrząc na niego wściekle, wycelowała w jego stronę palec. - To wszystko twoja wina – oskarżyła go. ~ 18 ~

- Nie, absolutnie wasza. Mam dziwne przeczucie, że Tommy nigdy nie prosił, żeby zostać częścią twojej rodziny. Jeśli tym naprawdę była – odparł Nicholas. Tommy musiał przygryźć wnętrze policzka, żeby się nie roześmiać. Nikt nigdy nie mówił do Daisy w ten sposób. Nicholas nie tylko jej się postawił, ale również zrobił to z dużą dawką stanowczości. - No cóż, możesz go zabrać i odejść. Już go nie chcę. Od pierwszego dnia, odkąd go dostaliśmy, był tylko problemem – powiedziała. To trochę zraniło uczucia Tommiego. Chociaż nigdy nie lubił być niewolnikiem, był dumny ze swojej ciężkiej pracy. To nie była jego wina, że pozwalali mu tylko dla nich gotować. Gdyby chociaż raz na jakiś czas pozwolili mu posprzątać, ich dom nie byłby takim wysypiskiem. Nicholas położył rękę na małych plecach Tommiego, a potem poprowadził go do najbliższego pojazdu. Wtedy to Tommy uświadomił sobie jak paskudnie musi pachnieć. Cholera, czy jego chwile zażenowania nigdy się nie skończą? Mógł sobie tylko wyobrazić, co pomyślą inni, kiedy załadują się z nim do samochodu. - Ty i ja wrócimy do hotelu, podczas gdy Brian i inni dokończą tutaj. Już dość przeszedłeś. Nie musisz oglądać tego, co tu się stanie – oznajmił Nicholas. - Dlaczego? Co król zamierza zrobić? Nicholas zamilkł na chwilę zanim powiedział. - Zabije wszystkich twoich właścicieli, którzy jeszcze żyją. Potem spalą ten dom do ziemi. Chociaż Tommy naprawdę chciał zobaczyć, co się stanie, bardziej tęsknił za długim, gorącym prysznicem. Więc tylko skinął głową zanim wsiadł do samochodu. Miał nadzieję, że Nicholas nie zwymiotuje od smrodu Tommiego. Jak tylko zamknął drzwi, Tommy został przytłoczony przez swój własny smród. Potem, ku jego przerażeniu, Nicholas usiadł za kierownicą. Siedzieli tak przez dłuższą chwilę, w zamkniętym samochodzie. Tommy chciał paść martwy na miejscu. Cokolwiek, byłe tylko zakończyć tą upokarzającą sytuację. - Przepraszam za ten zapach – szepnął Tommy. - Nie będę kłamał. Jest odrobinę silny – odparł Nicholas, łagodząc słowa uśmiechem. ~ 19 ~

- To dlatego, że Daisy i jej chłopcy nigdy nie wierzyli w szampon, mydło, dezodorant czy balsamy do ciała. - No cóż, szczęśliwie dla ciebie, lubię wszystkie te rzeczy. Jeśli chcesz, możesz użyć wszystkiego, co moje. - Nie masz pojęcia jak dobrze się z tym czuję. Myślę, że mogę spędzić godzinę pod prysznicem. Mam nadzieję, że masz ze sobą mnóstwo tych produktów. Chociaż nie sądzę, żeby jakieś twoje ubrania pasowały na mnie – powiedział Tommy. - Nie martw się. Jestem pewny, że Mick pozwoli ci pożyczyć kilka jego rzeczy. Tommy potrząsnął niepewnie głową. - Nie sądzę, żeby jakiekolwiek rzeczy twoich kolegów były wystarczająco małe. - Taa, ale on jest zbliżony rozmiarem do ciebie. - Jesteś pewny, że nie będzie miał nic przeciwko? Ostatnią rzeczą, jaką chce Tommy, to żeby nowa grupa Smoków gniewała się na niego. - Jestem pewny. Jednak muszę cię ostrzec. Wszystko będzie czarne i z mnóstwem łańcuchów. – Nicholas uniósł rękę. – Zapomnij o tym, upewnimy się, że nie pożyczy ci niczego, co ma łańcuchy. Zbyt długo je nosiłeś. Założę się, że już nigdy więcej nie chcesz ich oglądać. Tommy odkrył, że kiwa na to głową. Potem spojrzał na swoje nadgarstki, które miały blizny do tak wielu lat kajdanek, lin i innych wiązań. Wiedział, że te same ślady są na jego kostkach, a nawet na szyi. Oczywiście, mógł zostać uwolniony, ale mógł też nigdy nie być w stanie przeżyć normalnego życia. Będzie mógł brać tyle pryszniców, ile będzie chciał. Nosić najlepsze ubrania, jakie można kupić za pieniądze. Ale nic całkowicie nie wymaże jego przeszłości. Tommy zastanawiał się, czy kiedykolwiek będzie normalny. Kiedyś słyszał jak wzywa go jego smok, ale dawno temu już zamilkł. Tommy martwił się, czy będzie jeszcze w stanie się zmienić. Być tym, kim mógł być. Jego własna matka ukradła mu to w dniu, kiedy go sprzedała. A teraz, być może stracił jedyną rzecz, która go tworzyła. Jeśli nigdy nie będzie mógł być w swojej smoczej postaci, wtedy Tommy nie wiedział, czy warto będzie żyć.

~ 20 ~

Był pewny jak diabli, że Nicholas i inni nie będą chcieli mieć z nim nic wspólnego. Kto chciał zadawać się z uszkodzonym towarem? Bo tym Tommy był i zawsze będzie. To, że miał z powrotem swoje oko, niczego nie zmieniało. Z tego, co wiedział, instynkt czy nie, mógł po prostu zostać wymieniony jeden więzień na drugiego. Wciąż nie miał żadnych prawdziwych zapewnień, że Nicholas będzie dla niego bardziej życzliwy niż wszyscy inni w przeszłości Tommiego.

Tłumaczenie: panda68

~ 21 ~

Rozdział 4 Ponieważ nie zarezerwowali pokoju dla Tommiego, Nicholas zabrał smoka do swojego. Oczywiście, Nicholas mógł wynająć jeden dla Tommiego, ale po prostu nie był gotowy zostawić biedaka samego. Tak było. Pewne jak to, że Mick miał wojskowe zacięcie i nauczył się jak właściwie salutować. Pierwszym miejscem, gdzie skierował Tommiego, była łazienka. Nie żartował, kiedy powiedział, że Tommy ma silny odór. Nie żeby to sprawiło, że Tommy był mniej atrakcyjny dla Nicholasa. Co było dziwne, ponieważ takie rzeczy zazwyczaj były dla niego odstręczające. No ale to nie była codzienna sytuacja. Tommy był jego partnerem. Nicholas miał przeczucie, że Tommy mógłby być pokryty smarkatą flegmą demona, a wciąż byłby gorący jak diabli. Przynajmniej dla Nicholasa. Nicholas zostawił Tommiego z kilkoma ręcznikami, mydłem i szamponem. Potem zmusił się do wyjścia i dania Tommiemu trochę prywatności. Nicholas chciał dołączyć do Tommiego, ale nie sądził, żeby świeżo uwolniony smok docenił, że ktoś kontroluje jego ruchy. Nicholas nie przeoczył, że Tommy zabrał ze sobą torbę, w której było jego oko. Teraz było całkowicie w jego posiadaniu i prawdopodobnie Tommy przez cały czas będzie trzymał je przy sobie. Prawdopodobnie nawet będzie je tulił, kiedy pójdzie spać. To wywołało u Nicholasa lekką zazdrość. On chciał być tym, który tuliłby się z Tommym. Jednak to będzie musiało poczekać. Nicholas wiedział, że musi działać powoli. Tommy dużo przeszedł, więc będzie potrzebował dużo czasu do przystosowania się. Żeby rozproszyć się od dźwięków płynącej wody z pomieszczenia obok, Nicholas postanowił, że musi zadzwonić do brata. Chociaż Nicholas nie wątpił, że mieli sprawy bardziej niż pod kontrolą, Nicholas czuł się w obowiązku sprawdzić swojego króla. Ach, kogo chciał oszukać? Nicholasowi zależało na Brianie i chciał się upewnić, że jego brat nie został zadeptany przez grupę wkurzonych trolli. Brian odebrał po pierwszym dzwonku.

~ 22 ~

- Ile razy mam ci mówić, że potrafię funkcjonować bez twojego ochraniania mojego tyłka? - Tylko myślisz, że potrafisz. Obaj wiemy, że zginąłbyś beze mnie – odparł Nicholas. – Jak tam sprawy? - No cóż, spaliliśmy domy smoków i trolli. Jeśli można ich tak nazwać. Myślę, że miasto powinno przysłać nam kosz podarunkowy za wyświadczenie im przysługi. Oba te miejsca to śmiertelne pułapki. - Wracacie już? - Tak, a jak sprawy pomiędzy tobą i tym małym? - Tommy czuje się świetnie. W tej chwili jest pod prysznicem. Zanim Brian zapytał nastąpiła pauza. - Czy to jest prysznic w twoim pokoju? - Tak, ale to nie jest tak jak myślisz. Chcę się tylko upewnić, że przez cały czas będzie miał kogoś przy sobie. Ciężko mu będzie przyzwyczaić się do nas. - Pewnie, nie o tym myślałem. Tak jakbyś nie dostał obsesji na tle tego smoka od chwili, kiedy zobaczyłeś go w magicznej misie. – Brian westchnął. – Dlaczego tego po prostu nie powiesz i nie skończysz z tym? Przez chwilę Nicholas myślał o odgrywaniu głupiego. Potem wiedział, że to tylko sprawi, że będzie wyglądał na głupca i zirytuje Briana. Nicholas nienawidził stawać przeciwko bratu. To oznaczało, że Nicholas utknie w jakimś gównianym obowiązku, kiedy znajdą się w domu. Ostatni raz, kiedy tak się stało, Nicholas został zmuszony do stania na straży, kiedy na zewnątrz było mroźno. Wtedy Brian był tak wkurzony, że nawet nie pozwolił Nicholasowi założyć płaszcza. Co, w opinii Nicholasa, było okrutną i niezwykłą karą. - Dobrze, jest moim partnerem. Zadowolony? – przyznał Nicholas. – Co cholernie mnie dezorientuje. Nie sądzę, że powinniśmy to wiedzieć w chwili, kiedy nawzajem się zobaczyliśmy. - To zależy od każdej pary. Myślę, że twoje połączenie mogło zamknąć się tak szybko, ponieważ wiedziałeś, że Tommy był w niebezpieczeństwie. Wiedziałem, co się dzieje w chwili, kiedy nalegałeś, żebyśmy to jego pierwszego uratowali.

~ 23 ~

Nicholas był bardzo zadowolony, że Brian nie może widzieć jak przewraca oczami. Oczywiście Brian wiedział. Nic nigdy nie umknęło temu facetowi. Mucha mogła pierdnąć na ich posiadłości, a Brian byłby pierwszym, który powiedziałby tę cholerną rzecz, Przepraszam? - Możesz zapytać Micka, czy Tommy może pożyczyć jakieś jego ubranie, dopóki nie wrócimy do domu? – zapytał Nicholas. - Pewnie, chcesz również przefarbować włosy Tommiego? On i Mick mogliby zostać bliźniętami. Nicholas nie wiedział, co było bardziej niepokojące – fakt, że Brian zażartował czy że użył słowa bliźniaki. Nicholas postanowił zapisać to na rachunek wszystkich emocji dnia, jakich doświadczył jego brat. W końcu, przez cały czas nie palili domów, nie walczyli z trollami ani nie ratowali cierpiących smoków. To była specjalna okazja. Woda w łazience przestała lecieć. Nicholas zerknął na zamknięte drzwi, a potem powiedział. - Słuchaj, muszę kończyć. Upewnij się tylko, że dostanę te ubrania tak szybko jak to możliwe. - Taa, nie chcemy biegającego nago Tommiego. To byłoby dla ciebie tragiczne. Nicholas odsunął telefon od ucha i spojrzał na niego zdumiony. Co wstąpiło w Briana? Jeśli zawsze był w takim dobrym humorze po spaleniu kilku trolli, w takim razie Nicholas zamierzał zacząć na nie polować. Ta nowa strona jego brata była nawet fajna. Drzwi od łazienki się otworzyły i Nicholas się rozłączył. Zdał sobie sprawę, że zapomniał pożegnać się ze swoim bratem. Miał tylko nadzieję, że Brian rozumiał i nie przeżuje go później. Gdy Nicholas rzucił przelotne spojrzenie na Tommiego, omal nie upuścił telefonu. Włosy Tommiego były zaczesane do tyłu, jego skóra różowa od gorącej wody i nie miał na sobie niczego oprócz białego ręcznika wokół pasa. Kiedy Nicholas zobaczył jak dobrze są zaznaczone mięśnie brzucha Tommiego, prawie się poślinił. Fakt, że Tommy miał również idealne V pomiędzy wewnętrznymi bokami okolic jego miednicy, było po prostu wisienką na torcie.

~ 24 ~

Nicholas potrząsnął głową. Miał pomóc Tommiemu, a nie mierzyć go wzrokiem, jakby był głównym daniem w menu. Nicholas wciąż nie miał pojęcia, czy Tommy wiedział, że są partnerami. To było sedno jego problemów. Nicholas obawiał się, że kiedy uzdrowią Tommiego, odwróci się od Nicholasa. Kilka dni temu, Nicholas wyśmiałby pomysł, że coś takiego by go zraniło. Teraz wiedział, że jeśli Tommy nie odwzajemni uczuć Nicholasa, to rozerwie jego serce. To dla Nicholasa było coś nowego – czuć się wrażliwym. Od urodzenia był wychowywany na wojownika. Nawet jako młody żołnierz, był w stanie z łatwością pokonać Smoki, które były o wiele bardziej zaprawione w boju niż on. Teraz trząsł się od stóp do głowy z powody jakiegoś małego smoka. Takiego, który był w połowie zagłodzony. Pewnie, Tommy miał zarysowane mięśnie, ale tylko z powodu swojej smoczej natury. - Czy kiedykolwiek wcześniej się zmieniłeś? – zapytał Nicholas. Czerwony kolor pokrył policzki Tommiego. - Nie, moi byli panowie zabraniali tego. Tak naprawdę, już prawie nie słyszę jak mnie wzywa. Przez jakiś czas słyszałem jego głos, ale potem zmniejszył się ledwie do szeptu. Obawiam się, że obumarł. Strach w oczach Tommiego był tak bolesny, że omal nie sprawił, iż Nicholas zapragnął wytropić każdego właściciela, który miał oko Tommiego, i wybić im zęby. Jednak to by nic nie pomogło. Teraz musieli skupić się na teraźniejszości. Nicholas podszedł do Tommiego i położył rękę na jego piersi. To był niebezpieczny ruch, ponieważ Nicholas nadal był podniecony jak samiec króliczka, którego wpuszczono do zagrody pełnej samic. Trzymał się w szachu. Tommy stał bez ruchu, mimo to Nicholas mógł wyczuć strach. - Wiem, że twój Smok żyje – powiedział Nicholas. – Jest po prostu głęboko zakopany. Jak tylko zaczniesz swój trening, nie będzie można cię zatrzymać. Twój Smok jest częścią ciebie. Tym, kim jesteś. - To dlaczego mnie zostawił, kiedy najbardziej go potrzebowałem? – zapytał Tommy, ze łzami w oczach.

~ 25 ~

- Cholera, nie masz pojęcia jak bardzo żałuję, że nie mam na to odpowiedzi – odparł szczerze Nicholas. – Przypuszczam, że prawdopodobnie nie mógł patrzeć jak cierpisz. Może nawet czuł się zawstydzony, że nie był w stanie przyjść i cię uratować. Tommy potrząsnął głową. - Ale nic z tego nie było jego winą. Więc nadal nie rozumiem, dlaczego mnie opuścił. Nicholas przykrył dłonią twarz Tommiego. - Kiedy w końcu go spotkasz, wtedy sam możesz zapytać. Do diabła, możesz nawet nakrzyczeć na niego, jeśli chcesz. - Naprawdę myślisz, że będę w stanie się zmienić? – zapytał Tommy z taką nadzieją w głosie, że to złamało serce Nicholasa. - Nie myślę, wiem to. Tommy posłał uśmiech, który był tak promienny, że rozświetlił nie tylko sam pokój, ale cały świat. - Zastanawiam się jak będzie wyglądał? - Tego nie mogę ci powiedzieć, ale mam przeczucie, że będzie piękny, tak jak ty. Nicholas chciał odgryźć sobie język. Jak mógł być tak głupi, żeby pozwolić, by ta mała perełka się wyśliznęła? Dlaczego nie wyjdzie na zewnątrz, nie złapie gitary i nie zacznie śpiewać miłosnej ballady? To byłoby idealne zakończenie tej rozmowy. To i nadejście innych, kiedy Nicholas by podśpiewywał. Ale na twarz Tommiego wypłynęła zachwycona mina, kiedy przygryzł dolną wargę. Nic nie zrobił ani nie powiedział, ale też nie musiał. Jego mina powiedziała wszystko. Spodobało mu się to, co powiedział Nicholas. Nicholas zobaczył promyk nadziei. Może jednak Tommy nie był tak złamany i byłby w stanie zaakceptować Nicholasa, jako swojego partnera. - Myślisz, że jestem piękny? – spytał Tommy, brzmiąc na bardziej zaskoczonego niż ciekawego. - Daj spokój, nie powiesz mi, że nie mówiono ci tego wcześniej. Tommy potrząsnął głową.

~ 26 ~

- Byłem chwalony za to jak potrafiłem wywabić najgorszą plamę z brania. Że potrafię tak wypolerować drewnianą podłogę, że można było zobaczyć w niej swoje odbicie. Mówiono mi nawet, że w dwa dni potrafię doprowadzić najbrudniejszy dom do nieskazitelnego wyglądu. Chociaż, żeby być sprawiedliwym, potrzeba by było nas dwóch, żeby doprowadzić dom Daisy do porządku. To i olbrzymi pojemnik na śmieci z tyłu. W końcu, większość rzeczy w środku to były śmieci. Gdy Nicholas tego słuchał, wszystko, co mógł zrobić to nie zwinąć rąk w pięści. Był dobry powód, dla którego poprzedni właściciele Tommiego nigdy nie chwalili go za bycie przystojnym. Obawiali się, że kiedy Tommy dowie się tego, spróbuje wykorzystać ten dar, by przekonać swoich właścicieli albo innych, którzy mogliby go chcieć. Nie wiedzieli, że Tommy był zbyt niewinny, żeby nawet wiedział jak zacząć tego rodzaju rzeczy. A nawet jeśli by wiedział, Tommy wydawał się być zbyt dumny, żeby użyć swojego ciała w ten sposób. Chociaż Tommy nie miał wiele, najwyraźniej miał swoją dumę. Nicholas musnął palcami po policzku Tommiego. Z początku Tommy zesztywniał, ale potem stopniowo się odprężył i pochylił się odrobinę do tego dotyku. Kiedy Tommy wydał z siebie cichy jęk, Nicholas upajał się tym. Książę wątpił, by Tommy w ogóle zdawał sobie sprawę, że wydał dźwięk. Był taki cichutki, ale Nicholas wyłapał go i pokochał. - Jesteś więcej niż piękny – odparł Nicholas, jego głos był ledwie szeptem. – Jesteś seksowny, niezwykły, mądry, odważny i jesteś najważniejszą rzeczą w moim życiu. - Jak możesz mówić coś takiego, kiedy dopiero mnie poznałeś? – zapytał Tommy ze ściągniętymi brwiami. - Po prostu mogę. - Więc nie jestem jedynym, który to czuje? To połączenie między nami? Czuję to tak, jakbym był tobie przeznaczony. Że każda ścieżka, którą prowadziło mnie moje życie, skierowała mnie do ciebie – oznajmił Tommy. Nicholas wciągnął oddech. Nie mógł uwierzyć, że Tommy to wszystko powiedział. Nicholas nie mógł zaprzeczyć, że miał nadzieję, iż Tommy czyje to samo, co on. Nicholas po prostu spodziewał się, że rozmowa wyjdzie o wiele później. A tu proszę jest, na środku pokoju. Niczym jakiś różowy słoń z wielkim czerwonym sercem. Więc Nicholas wiedział, że nie ma wyboru jak tylko powiedzieć to. ~ 27 ~

- Tak, jesteśmy. Myślę, że wiedziałem o tym, iż należysz do mnie, kiedy po raz pierwszy zobaczyłem cię w magicznej misie – wyznał Nicholas. Tommy zmarszczył brwi. - Magiczna misa? - Wyjaśnię ci to później. Wiedz tylko, że w chwili jak cię zobaczyłem, część mnie wiedziała, że jest nam przeznaczone być razem. – Nicholas wzruszył ramionami. – Mówiąc prawdę, prawie poddałem się w poszukiwaniu partnera. Po tym jak widziałem, jak moi dwaj młodsi bracia znaleźli swoich, a ja wciąż jestem sam, myślałem, że jest mi przeznaczone być samym. A potem pojawiłeś się ty. Z początku myślałem, że po prostu to sobie wyobraziłem. No wiesz, pragnąć czego, co nie jest realne. Potem spotkałem cię w prawdziwym życiu i już miałem pewność. Jesteśmy partnerami. - Wow – sapnął Tommy zanim zmarszczył czoło. – Nigdy wcześniej nie słyszałem takiej deklaracji. Nicholasa wypełniły niepokój i odrobina strachu. Niech to szlag! Powinien trzymać gębę na kłódkę. Musiał przyjść i wypaplać wszystko, niczym gaduła, jakim zawsze był. Zrujnował wszystko z Tommym i sprawy nawet nie miały szansy, żeby się rozwinąć. Gdyby potrafił, Nicholas wybiłby swoje własne zęby. - Przepraszam. – Nicholas usiłował wymyśleć coś, co mógłby powiedzieć… cokolwiek, co uratowałoby sytuację. – Ja tylko… czasami gadam… Cholera, nie jestem głupi. Tommy roześmiał się lekko. - Nie waż się tego cofać. To było najlepsze, co ktokolwiek kiedykolwiek mi powiedział. Szczerze mówiąc, nie pozwolę ci powiedzieć, że nie miałeś tego na myśli. Nicholas potrząsnął głową. - Nigdy bym ci tego nie zrobił. Tommy podskoczył na palcach stóp. - Nie powiem, rzeczy dzieją się dla mnie trochę za szybko. To jednak nie znaczy, że nie chcę cię tak bardzo jak ty chcesz mnie. Po prostu musimy trochę zwolnić. Szczęśliwszy niż kiedykolwiek sobie wyobrażał, Nicholas uśmiechnął się.

~ 28 ~

- Mogę zwolnić. Tak naprawdę, ty ustalasz tempo. Ja tylko dołączę się do przejażdżki. Kiedy będziesz gotowy, będę tu cierpliwie czekał.

Tłumaczenie: panda68

~ 29 ~

Rozdział 5 Po jeździe, która zajęła prawie dwa dni, i podczas których Nicholas nalegał na pilnowanie Tommiego, w końcu przyjechali do zamku królewskiego. Tym dokładnie było to miejsce. Nawet jeśli Nicholas nazywał je po prostu wiejską rezydencją, bardziej nie mógł się mylić. Tommy widział wiele wiejskich domów w swoim życiu, a niektóre domostwa były naprawdę duże, to żadne z nich nie zbliżało się do tej królewskiej. Już zewnętrzna część budynku wyglądała tak jak była nazywana. Miał drewniane pokrycie, żaluzje na każdym z setek okien. Miał nawet zewnętrzną werandę. Oczywiście, na większości werand nie stali co kilka metrów strażnicy i nie było tam ozdobnych, pozłacanych mebli. Kiedy Tommy podszedł bliżej, zobaczył, że wszystko było udekorowane smokami. Były na balustradzie długich, ogromnych schodów, na meblach i klamce drzwi. Nawet niektóre okna były zrobione z wielobarwnych witraży mających wzory w kształcie smoków. Grafika była niesamowita. Rodzina królewska musiała zlecić to najlepszym w branży. Tommy chciał wpatrywać się w nie w nieskończoność, ale nie mógł zatrzymywać reszty grupy. Niektórzy pobiegli do pobliskich domów, które były wyższej klasy. Były o niebo lepsze niż te, w których mieszkał Tommy. Te domy miały prawdziwe dachy i nie wyglądały jak kupa śmieci. Dużo facetów weszło do środka razem z Tommym, Nicholasem i jego braćmi. W jakiś sposób, to miejsce w środku było jeszcze większe. Tommy nie wiedział jak zdoła się tu rozeznać. Jego niepokój musiał się pokazać, ponieważ Lester rzucił mu uśmiech. - Nie martw się. Dorastałem tu, a wciąż gubię się tutaj od czasu do czasu. Chociaż trzeba przyznać, że miałem ograniczony dostęp, ponieważ byłem bękartem – powiedział Lester.

~ 30 ~

- Ale nie mogłeś nic na to poradzić. Dlaczego mieli ci to za złe? – zapytał Tommy. Duncan przewrócił oczami. - Nasi rodzice uwielbiali trzymać się starych sposobów. To dlatego cieszę się, że teraz Brian jest naszym królem. Nie wierzy w całe to przestarzałe gówno. Zmodernizował kilka rzeczy i królestwo jest teraz o wiele lepsze. - Tak – dodał Lester. – Nawet nigdy by nie pomyśleli, żeby porozmawiać z czarodziejem. Dla nich, jedynym dobrym użytkownikiem magii był ten martwy. A teraz, nie tylko zostałem zaakceptowany przez moją rodzinę, ale Duncan również jest sparowany z czarodziejem. Przez Tommiego przepłynął szok. - To był jeden z powodów, dla którego byli dla ciebie tacy podli? Nie chodziło tylko o to, że jesteś bękartem? Lester przytaknął. - Jesteś cholernie bystry jak na nowego w naszej paczce. Tak, ta stara suka zniosłaby mnie, gdybym nie był w połowie czarodziejem, ale nienawidziła magii bardziej niż czegokolwiek. Do tego, ojciec nigdy nie sądził, że będę zdolny do przemiany w postać smoka. Podszedł Mick i zawinął ramiona wokół pasa Lestera. - Oboje mylili się, co do ciebie. Powiem, że żałuję, iż nie żyli wystarczająco długo, żeby samemu to zobaczyć, że nie zobaczą jak pięknym jesteś smokiem. Lester zaczął go całować i doszli do takiego punktu, że przyglądanie się temu stało się dla Tommiego niezręczne. Więc czmychnął do kuchni. Chociaż Nicholas upewniał się, żeby Tommy dobrze jadł, to nadal miał dużo do nadrobienia. I miał zamiar zaraz to naprawić. Otworzył lodówkę i natychmiast został przytłoczony ilością jedzenia, jakie tam było. Dosłownie nie wiedział, od czego zacząć. Były każdego rodzaju owoce. Różne typy serów. Mięso, z których niektórych nawet nie rozpoznawał. Były napoje. Chciał wszystkiego od razu, ale nie wiedział, od czego zacząć. - Może pozwolisz mi sobie pomóc? – zapytał Nicholas zza Tommiego.

~ 31 ~

Tommy omal nie westchnął głośno. To było niesamowite jak Nicholas zawsze wydawał się wiedzieć, kiedy Tommy go potrzebował. Ich połączenie było naprawdę silne. Ta więź zarówno go zadziwiała jak i przerażała na śmierć. To było cudowne, że w końcu znalazł kogoś, kto naprawdę go kochał. Chociaż część niego czuła się wrażliwa. Od tak dawna był więziony, że nie chciał tak nagle wskakiwać w związek. Wiedział, że jest głupi. Powinien postrzegać Nicholasa, jako dar, nie jako kolejną parę kajdanek. Tyle tylko, że Tommy przeszedł tak dużo w tak krótkim czasie, że nie wiedział już, co jest dobre, a co złe. To wszystko po prostu zwaliło się na niego i nie wiedział jak na to zareagować. - Z przyjemnością – odparł Tommy, mając nadzieję, że Nicholas jest świadomy tego, że Tommy potrzebuje pomocy w więcej niż tylko jednej sprawie w swoim życiu. Kiedy Nicholas żartobliwie potargał włosy Tommiego, to jakby ogromny ciężar znikł z jego ramion. Ten prosty gest powiedział Tommiemu, że wszystko rozumiał. To pokazało Tommiemu jak bliscy sobie się stali. Może to nie była taka zła rzecz. Po raz pierwszy, Tommy wiedział, że nieważne co, zawsze będzie miał kogoś do pomocy. Były gorsze problemy, jakie osoba mogła mieć. Nicholas wyciągnął mleko. Potem wziął chleb i masło orzechowe z pobliskiej półki. Maddox zmarszczył nos. - Poważnie, stary. Przyprowadziłeś go tutaj po raz pierwszy i robisz mu kanapkę? Nicholas wskazał na bochenek chleba. - To nie jest taka sobie kanapka. Zostanie zrobiona z masłem orzechowym, które ma białą czekoladę. To jest następna najlepsza rzecz po Nektarze Bogów. Maddox przytaknął. - Tu masz rację. Zrobisz mi również jedną? - I nigdy nie mów, że nic dla ciebie nie zrobiłem – odparł Nicholas. Tommy nie miał pojęcia jak dobre jest to masło orzechowe, ale musiało być dla nich cholernie dobre skoro zachowywali się w ten sposób. Jak tylko Nicholas podał mu kanapkę, Tommy wgryzł się w nią.

~ 32 ~

- O. Mój. Boże – oświadczył Tommy pomiędzy kęsami. Nie tylko chleb był tak świeży, że rozpływał się w ustach, ale smak białej czekolady był po prostu wyśmienity. Albo przynajmniej Tommy myślał, że to była czekolada. Nigdy w swoim życiu jej nie jadł. Kiedyś jeden z jego właścicieli próbował przekupić Tommiego. Ale Tommy odmówił zapłaty ceny za słodycz. Zniewolony czy nie, miał swoją dumę. - Więc smakuje ci? – zapytał Nicholas, pół uśmiech igrał na jego przystojnej twarzy. Tommy żywo pokiwał głową. - Mogę jeszcze jedną? Nicholas pocałował go w policzek. Dreszcz przyjemności przepłynął przez Tommiego, a to nie miało nic wspólnego z jedzeniem. Wow, mógł przyzwyczaić się do takich objawów uczucia. - Możesz mieć wszystko z tego domu, co chcesz, Tommy. Nie musisz pytać. Jest po prostu twoje – oznajmił Nicholas. Tommy mógł być niewinny, ale nie potrzebował do tego tłumacza. Zwłaszcza, kiedy kilku facetów w pomieszczeniu ze skrępowaniem odchrząknęło. Poza Maddox’em, który się roześmiał. Tommy szybko się nauczył, że nie ma przycisku wyłącz, jeśli chodziło o rzeczy dotyczące tego faceta. Po tym jak Tommy najadł się do syta, dostając wydęty brzuch, odchylił się na krześle i westchnął uradowany. Zauważył, że Nicholas wpatruje się w niego. Książę miał zadowoloną minę. Niemal tak, jakby dla niego miało ogromne znaczenie to, że był w stanie zaspokoić potrzeby Tommiego. - Chcesz zobaczyć, gdzie będziesz mieszkał? – zapytał nagle Nicholas, jakby poczuł się niezręcznie, że został przyłapany w tak odsłaniającej sytuacji. - Pewnie – odparł Tommy. Wyszli z kuchni, a potem podążył za Nicholasem po masywnych, wyłożonych chodnikiem schodach. Był taki czysty i miękki, a ciepły beż był bardzo kuszący. Tommy byłby szczęśliwy, gdyby mógł położyć się na nim i zasnąć. Nicholas poprowadził go wielkim korytarzem. Tommy zaczął liczyć drzwi. Z zewnątrz wszystkie wyglądały tak samo, a ostatnią rzeczą, jaką chciał to władować się komuś do środka. A to było coś, co mógł zrobić, znając jego szczęście. ~ 33 ~

Po piętnastu drzwiach po lewej stronie, Nicholas zatrzymał się i otworzył drzwi. Kiedy Tommy wszedł do środka, aż sapnął. Cztero-kolumnowe łóżko było królewskich rozmiarów i miało tyle puszystych poduszek, że Tommy zapragnął poprzewracać się wśród nich. Na jednej ścianie wisiał duży płaski telewizor, a wielkie suwane szklane drzwi prowadziły na długi balkon. Była tu również czerwona, aksamitna kanapa z dwiema pasującymi do siebie komodami i biurko. - To musi być pomyłka. To wszystko nie może być dla mnie. Dzielimy się pokojem albo coś? – zapytał Tommy. Z jakiegoś powodu to wywołało u Nicholasa śmiech, ale nie w szyderczym sensie. - Nie, to wszystko jest twoje. Nawet przyległa łazienka jest prywatna. Jeśli będziesz mnie potrzebował, jestem drzwi obok. Wszystko, co musisz zrobić to krzyknąć i zjawię się biegiem. Tommy spojrzał na grube ściany, pokryte brązową brokatową tapetą. - Jak mnie usłyszysz? Nicholas wyciągnął rękę i przykrył policzek Tommiego. Wydawało się, że to było coś, co książę lubił robić, a Tommy nie narzekał. W rzeczywistości, stał się od tego całkiem uzależniony. Nawet jeśli Nicholas wyglądał jak wojownik, którym był, jego dłonie były miękkie. Tommy odkrył, że pochyla się do dotyku Nicholasa, w milczeniu błagając o więcej. - Dalej patrz na mnie tymi twoimi oczami, a nie wiem, czy będę w stanie cię zostawić – ostrzegł Nicholas. Och, jak bardzo Tommy chciał, żeby został. Jego fiut był tak twardy, że naciskał na zamek jego pożyczonych, obcisłych czarnych dżinsów. Tommy pragnął, żeby Nicholas odpiął jego spodnie, uwolnił jego bolącą erekcję i pompował tak długo aż Tommy nie znajdzie spełnienia. Nicholas odsunął się, chociaż Tommy mógł zobaczyć to samo pragnienie w oczach Nicholasa. Obaj łapali oddech. Otumaniony pożądaniem, Tommy zrobił krok bliżej do Nicholasa. Książę położył rękę na piersi Tommiego i zatrzymał go. - Dlaczego? – zapytał Tommy, chociaż już znał odpowiedź.

~ 34 ~

- Ponieważ nie chcę, żebyśmy zrobili coś pospiesznie i potem obaj tego żałowali. Pamiętasz? Powoli i spokojnie? Cholera! Tommy pamiętał to. Chociaż jego ciało i fiut miało inny plan. Wszystko, co Tommy chciał w tej chwili, to przetestować z Nicholasem to wspaniałe łóżko. Mimo to wiedział, że najlepiej będzie jak nie wskoczą w to na główkę. Ty pobożna, mała suko, naśmiewał się jego fiut. Tommy posłał milczące, Zamknij się. Ja tu rządzę. Chociaż sądząc po bólu w swoich spodniach, to było wielkie kłamstwo. Nicholas wskazał na ścianę. - Nie zapomnij. Następne drzwi. A potem praktycznie wybiegł z pokoju. Tommy nie wziął tego za odrzucenie, ponieważ w pełni rozumiał, przez co przechodził Nicholas. Jak tylko drzwi się zamknęły i Tommy został sam, opadł na kanapę. To po prostu było… wow! Tommy nie zdawał sobie z tego sprawy aż do chwili, kiedy był w stanie tak mocno odczuwać emocje. No cóż, inne niż gniew, nienawiść, niechęć i tęsknota za byciem wolnym. To były uczucia, do których był dobrze przyzwyczajony. Ta cała nowa sytuacja z Nicholasem, złapała Tommiego niczym burza. Nie żeby nie cieszył się każdą tego sekundą. Ach, Tommy miał teraz czas swojego życia. Tommy skopał buty, zdjął skarpetki, a potem zwinął stopy na dywanie. Achhh… był taki miły i miękki, tak jak sobie wyobrażał, że będzie. Spał na wielu podłogach, ale żadna z nich nie zbliżała się do tej. Tommiego kusiło nawet, żeby pominąć łóżko i po prostu przespać się na podłodze. Potem przypomniał sobie, że ma dla siebie łazienkę. Otworzył drzwi i zobaczył, że prowadzą do garderoby. Było w niej tak wiele pustych wieszaków, do tego na samym środku komoda, więc sama w sobie mogła być kolejnym pokojem. Nie było mowy, żeby Tommy kiedykolwiek posiadał tyle ubrań, żeby wypełnić jedną dziesiątą tej powierzchni. Tommy ożywił się, kiedy przypomniał sobie jak Nicholas powiedział, że znajdą mu pracę. Może będą mu za nią płacili. Wtedy będzie mógł sobie kupić, co tylko zechce. Chociaż nie wyobrażał sobie posiadania tak wielu strojów, mógł zacząć coś zbierać. To pomogłoby mu zapełnić kilka pustych półek.

~ 35 ~

Wszystko, co miał w tej chwili, to torba z kilkoma pożyczonymi ubraniami i jego oko. Potem przypomniał sobie, że Nicholas obiecał mu sejf, żeby Tommy mógł je ukryć. Zauważył sejf w jednym rogu garderoby. Chwyciwszy małą torbę z okiem, którym dosłownie była jego dusza, Tommy podszedł do małej stalowej kasetki. Idąc za instrukcjami na jej drzwiczkach, ustawił swoją własną kombinację. Potem do środka włożył oko. Wiedząc, że będzie tu bezpieczne i że nikt mu go nie ukradnie, Tommy odetchnął z ulgą. Teraz ruszył do łazienki. Była tak elegancka, że nawet Marthę Stewart1 doprowadziłaby do płaczu z zazdrości. Miała swój własny prysznic, a do tego wielką, białą, stojącą na czterech łapach wannę. Tommy znalazł nie tylko puszyste ręczniki, ale również kilka rodzajów żeli do ciała i soli do kąpieli. Wybrawszy te o zapachu cytryny, zaczął napełniać wannę. Kiedy woda była już tak gorąca, że nie mógł wytrzymać, Tommy rozebrał się i wszedł do środka. To było to. Znalazł Niebo. Teraz mógł umrzeć, jako szczęśliwy Smok. Zapachowa woda, do tego zadowolenie z wiedzy, że jego oko w końcu było w jego posiadaniu, to była czysta rozkosz. Jedyną rzeczą, która brakowała, to Nicholas. Nie… wyobraźmy sobie nagiego Nicholasa. Tommy skarcił się za takie myśli. Po pierwsze, powiedział Nicholasowi, że chce, by sprawy rozwijały się powoli, a potem prawie napastował faceta. Tommy nie winiłby Nicholasa, gdyby dał sobie spokój. Tommy miał nadzieję, że to nie był ten przypadek. Właśnie znalazł swojego partnera. Nie mógł doczekać się tego, co wydarzy się między nimi.

Tłumaczenie: panda68 1

Martha Stewart - amerykańska bizneswoman polskiego pochodzenia, osobowość telewizyjna, aktorka i wydawca

~ 36 ~

Rozdział 6 Po tym jak zamknął drzwi do pokoju Tommiego, Nicholas oparł się plecami o ścianę, a potem osunął się na podłogę. Droga, słodka Beyoncé! W całym swoim życiu nigdy nie był tak napalony. Najgorsze było to, że nic z tym nie mógł zrobić. Pewnie, mógł pójść do swojego pokoju i spróbować wziąć sprawy w swoje ręce. Gra słów zamierzona. Ale przeczuwał, że to nie wystarczy. Jedynym lekarstwem na jego ból jest tylko jego partner. Jednak to nie zdarzy się dość szybko, więc Nicholas wrócił do kuchni. Może kolejna dawka białej czekolady choć trochę go uspokoi. Kiedy zobaczył, że Maddox wciąż tu jest, siedząc sobie wygodnie na jednym z blatów, Nicholas jęknął. Co gorsze, dołączył do niego Mick. - Wiesz co, ludzie kładą na tym swoje jedzenie. Ostatnią rzeczą, jaką chcą, to wasze zarazki z tyłka. Mick uśmiechnął się szelmowsko. - Och, nie wiedziałem o tym. Twój brat wydaje się kochać mój tyłek. Nicholas przewrócił oczami. - Jeszcze jedna rzecz, o której nie musiałem usłyszeć. Dlaczego wciąż mi to robisz? Masz pojęcie jak olbrzymie są moje rachunku za terapię? Zanim Mick mógł odpowiedzieć, wmaszerował Brian. Po pauzie powiedział. - Tak przy okazji, Nicholas, będziesz strażnikiem Tommiego. Mick roześmiał się zanim zwrócił się do Nicholasa. - Nie, nie mam pojęcia, jakie są twoje rachunki za terapię. Wiem natomiast, że teraz znacznie wzrosną. Nicholas wyrzucił ręce w górę. - Co do diabła, Brian? Wiesz, co do niego czuję! Do cholery, dlaczego zmuszasz mnie, żebym był jego strażnikiem? Próbujesz mnie torturować czy coś podobnego? ~ 37 ~

- Po pierwsze, to jest oficjalne polecenie, więc powinieneś zwracać się do mnie Wasza Wysokość – odparł Brian kamiennym głosem. Och, więc tak zamierza to załatwić. Głowa Nicholasa zaczęła pulsować. Jak nie cierpiał tego, kiedy Brian decydował się być cały oficjalny i formalny. To było prawie tak, jakby zapomniał, że razem dorastali. Że to Nicholas zawsze brał na siebie winę za psoty Briana. Nicholas zastanawiał się, czy jego brat wiedział, ile bicia odebrał Nicholas w jego zastępstwie. Prawdopodobnie nie. Brian zawsze miał specjalnych nauczycieli i trenerów, podczas gdy Nicholas i Duncan zawsze dostawiali tych z drugiego rzędu. Nie żeby Nicholas nienawidził Briana czy coś. Kochał swojego brata. Umarłby, żeby go obronić. Chodziło tylko o to, że Brian potrafił być czasami tak cholernie pobożny i denerwujący. To doprowadzało Nicholasa do szału. Tak samo jak wszyscy inni w ich bliskim kręgu przyjaciół. - Po drugie – kontynuował Brian – na które pytanie chcesz, żebym najpierw odpowiedział? Zadałeś ich całe mnóstwo. Nicholas uszczypnął nasadę swojego nosa. - Po prostu powiedz mi, dlaczego chcesz, żebym był strażnikiem Tommiego? - Inny niż ten, że z przyjemnością zobaczę jak się skręcasz? – zapytał Brian. Och, więc teraz znowu stali się nieformalni. Czasami Nicholas czuł się tak, jakby był kulką w pinballu. Kiedy właśnie myślał, że zmierza w jednym kierunku, bang! Jeden z bocznych flipperów posyłał go w innym kierunku. Brian spojrzał na Micka i Maddoxa, a potem pstryknął palcami. Bez słowa, zeskoczyli z blatu i wyszli z pomieszczenia. Cholera! Nicholas żałował, nie po raz pierwszy, że nie ma tego daru, by zmuszać innych do robienia tego, co chce. Ale zawsze postrzegali go, jako rozrywkowego księcia, któremu na niczym nie zależało. Chociaż zwykle tak było, Nicholas nie miał nic przeciwko odrobinie szacunku. Jak tylko obaj wyszli, Brian obrócił się do Nicholasa. - Posłuchaj, uwierz lub nie, nie daję ci tego rozkazu, żebyś się męczył. Jesteś jedynym, któremu on ufa. Nie pozwoliłby przydzielić sobie nikogo innego. W celu skontaktowania się z jego Smokiem, musisz się odprężyć. On przy innych nie będzie w stanie tego zrobić.

~ 38 ~

- Jestem jego partnerem. - Tak, i choć rozumiem, że to czyni sytuację bardziej niezwykłą, to wciąż nie zmienia podstawowych faktów. - Zdajesz sobie sprawę, że mówisz tak cholernie właściwie, że czuję się, jakbym rozmawiał z profesorem z Yale? Naprawdę musisz się odprężyć. Czy kiedykolwiek byłeś pijany? Zamieszany w jakieś sprawki z narkotykami? - Nie – Brian oparł się o blat – i ty też nie powinieneś. Jeśli usłyszę o jeszcze jednej twojej wyprawie… - Teraz brzmimy jak z odcinka The Royals.2 - To może cię zdziwić, ale rzeczywiście oglądałem ten serial. Nicholas był zaskoczony. To była ostatnia rzecz, jaką spodziewał się usłyszeć. - Naprawdę? Powiedziałbym, że jesteś bardziej facetem od kanałów historycznych. - Co mogę powiedzieć? Kocham Elizabeth Hurley – powiedział Brian. Kiedy Nicholas nie odpowiedział tylko wygiął brew, Brian posłał mu O, naprawdę? spojrzenie. - Nie w ten sposób – wyjaśnił Brian. – Nadal jesteśmy w gejowskiej rodzinie. - To dobrze, bo zmartwiłeś mnie, że postanowiłeś zmienić drużynę czy coś. - Zamknij się. Dupek – odpalił Brian. - Tak! – Nicholas wyrzucił w górę pięść. – Więc jednak masz jakąś osobowość. - Przestań zmieniać tę rozmowę w stronę moich problemów. Skupiamy się na twoich, pamiętasz? Zwłaszcza na takim małym, który obecnie jest w swoim pokoju na górze. Niech zgadnę. Umieściłeś go w tym obok swojego? Oburzony, do tego trochę zażenowany faktem zostania przyłapanym, Nicholas wyjaśnił. - Był pusty. To był jedyny powód. - Mamy mnóstwo wolnych pokoi. 2

The Royals - historia fikcyjnej, brytyjskiej rodziny królewskiej, której życie jest dyktowane tradycją, obowiązkiem i pożądaniem

~ 39 ~

- No cóż, nie mogłem go umieścić w środku niczego. Musi mieć kontakt z innymi ze swojego rodzaju. - Nie, jesteś nadopiekuńczy wobec niego – odparował Brian. - Co dowodzi, że nie będę dla niego dobrym strażnikiem. Za bardzo go rozpieszczę. - Nie, będziesz twardszy niż zwykle, ponieważ boisz się, że zostanie skrzywdzony. Zrobisz wszystko, co możesz, żeby upewnić się, że jeśli znajdzie się w trudnej sytuacji, będzie dokładnie wiedział, co robić. Do tego, mocniej naciśniesz, żeby się zmienił. Nicholas pozwolił sobie na uśmiech. Naprawdę chciał zobaczyć jak Tommy będzie wyglądał w swojej postaci Smoka. Co więcej, Nicholas chciał głaskać jego łuski. Może nawet zabierze Tommiego na przejażdżkę. Nie w seksualny sposób. To, że jest zmiennym, nie czyni z niego bestii. Jezu! - Świetnie, zrobię to. Nie żebym miał jakiś wybór – powiedział Nicholas. Brian posłał mu porozumiewawczy uśmiech. - Dostałbyś szału, gdybym wymienił kogoś innego. Tylko pomyśl – spędzałby cały swój wolny czas z innym mężczyzną. Kiedy Brian określił to w ten sposób, Nicholas nie mógł się kłócić. Doskonale wiedział, że zostałby rozerwany na kawałki z zazdrości. Nie, lepszym sposobem wyrażenia tego będzie, że to on rozerwałby jakiegokolwiek mężczyznę, który miałby niepodzielną uwagę Tommiego. - On potrzebuje nowych ubrań. Nie pasuje do stylu Micka – oznajmił Brian. – Powinieneś zabrać go na zakupy zanim zaczniesz z nim trenować. - Nie pójdzie na to. Już się wykręca, mówiąc, że żyje na nasz koszt. Jeśli wydamy kupę kasy na jego nową garderobę, odmówi. - Po prostu powiedz mu, że to jest królewski rozkaz i że potrącimy mu z jego czeków – odparł Brian. - Achh… nie mamy czeków. - Po prostu będę mu dawał jeden na tydzień. Możemy dać mu do przeorganizowania moje akta albo coś – rzucił Brian. - Ty w ogóle nie masz ułożonych akt. Po prostu leżą na całej podłodze. Z tego powodu, ja i Duncan, kupiliśmy ci na zeszłą gwiazdkę ładną szafkę na akta. ~ 40 ~

- Widzisz! Tommy już jest pomocny. - Co ja takiego zrobiłem, że skończyłem w tym wirze szaleństwa? Brian prychnął. Naprawdę prychnął, tak jak to robi prawdziwa osoba. - Proszę, jesteś centrum tego wiru. Więcej niż połowa rzeczy, które idą tutaj źle, są na twoim koncie. Tu Brian miał rację, więc postanowił się zamknąć. Zamiast tego, w milczeniu robił swoją kanapkę. Już miał zrobić swojego pierwszego kęsa, kiedy Brian odchrząknął. - Wciąż robisz je tak dobre jak wtedy, gdy byliśmy dziećmi? – zapytał. - Mick przysięga, że są nawet lepsze. Nicholas zrobił jedną Brianowi, a potem obaj pochylili się nad blatem i jedli w komfortowej ciszy. Tak było, dopóki Brian nie zaczął wydawać dźwięków przyjemności. Nicholas postanowił tego nie komentować. Za bardzo cieszył się ich wspólnym czasem. Zjawił się Duncan, sam sobie zrobił kanapkę i przyłączył się do nich. Trzej bracia jedli razem. Byli związani ze sobą nie tylko poprzez więzy krwi, ale również przez ich wspólnie dzielone traumy z dzieciństwa. Ich ojciec upewniał się, że Brian dostawał wszystko, co najlepsze w życiu, ale mężczyzna również upewniał się, by Brian wiedział, kiedy zrobił cos źle. - Mam wielki problem – powiedział w końcu Nicholas. Obaj jego bracia po prostu kiwnęli głowami. Nie musiał im mówić, że odnosi się do Tommiego. Tak zawsze było między ich trójką. To dlatego wtedy, kiedy Duncan zaginął na te wszystkie lata, tak ciężko było Nicholasowi i Brianowi. Kiedy skończyli, każdy poszedł w swoją stronę. Po raz pierwszy, Nicholas był zadowolony, że pokoje Duncana i Briana były trochę dalej w korytarzu. W ten sposób, nie mogli zobaczyć Nicholasa stojącego przed drzwiami Tommiego. Czy to nie było trochę prześladowcze? Tak, był gotowy się do tego przyznać. Wspiął się nawet na taki poziom, że pogłaskał drewno. Prawie tak, jakby dotykał samego Tommiego.

~ 41 ~

Nicholas zabrał rękę tak szybko, jakby się oparzył. Poważnie zaczynał myśleć, że stracił swój zdrowy rozsądek w bałaganie domu Daisy. Naprawdę musiał wziąć się w garść. Niechętnie poszedł do swojego pokoju. Nawet zamknął za sobą drzwi, jakby to mogło powstrzymać lubieżne myśli od wpełznięcia i przedostania się przez jego grubą czaszkę. Rzucił się na niezasłane łóżko. Mógł zawołać jedną z pokojówek, żeby przyszła i posprzątała, ale jej zabronił. Zdecydowała, że zastąpi mu matkę i nakrzyczała na niego, kiedy znalazła jego kolekcję porno. Cholera! To była kolejna rzecz do dodania do jego poczucia winy. Ten incydent wydarzył się tuż przed tym zanim wyjechał na akcję ratunkową. Mogła na niego gderać, ale Nicholas kochał Margaret ponad wszystko. Była tu odkąd pamiętał. Kiedy miał koszmary, była tą, która przychodziła i brała go w ramiona. Za każdym razem, gdy zdarł sobie kolano albo miał siniaka, całowała to i to było lepsze od położenia plastra. Zdobyła nawet Żółwie Mutanty, ponieważ to był jego ulubiony serial. Tylko jego bracia i Margaret byli świadomi tego faktu. Wiedziała wszystko o Nicholasie. Jego ulubione jedzenie. Jakiego mydła używa. Rozmiar jego buta. W zasadzie wszystko, co miało znaczenie. Nagle Nicholas zauważył kopertę opartą na jego nocnym stoliku. Jego pokój był jak chlew, więc wcześniej ją przeoczył. Miała jego imię napisane z przodu pismem Margaret. Rozpoznałby go wszędzie. Zawsze wyglądało to tak, jakby pisała lewą ręką. Podniósł ją, otworzył i znalazł w środku liścik. Rozłożył go i przeczytał, uśmiech powoli wypływał na jego twarz. Już wiem, że jest ci przykro, więc nie kłopocz się i nie przychodź do mojego pokoju. Jestem na wakacjach. P.S. kiedy wrócę, posprzątam ten pokój, więc pozbądź się wszystkich żenujących śmieci. P.P.S. Miałam sen, że coś dużego idzie w twoją stronę, więc uważaj. Rany, Margaret znała Nicholasa lepiej niż on sam siebie. Prawdopodobnie w swoim pokoju miała już narysowany portret Tommiego. Nie tylko była smokiem, ale mógł przysiąc, że była również jasnowidząca. Coś, co było niezwykłe dla ich rodzaju.

~ 42 ~

Nicholas nigdy nie zdradziłby jej sekretu. Nawet swoim braciom. Nie, żeby im nie ufał. Po prostu martwił się, że ich rozmowa może zostać podsłuchana. Podczas gdy większość praktyk uważano za archaiczne, Nicholas wierzył, że były prawdziwe. No, a teraz kto brzmiał jak profesor Yale? Ale wciąż byli tacy, którzy chwyciliby Margaret i spalili ją na stosie. Chyba że najpierw by ją torturowali. Nicholas uwielbiał był Smokiem, ale niektórzy z jego rodzaju byli po prostu wielkimi palantami. Na przykład mistyczny Kult Anthor. Uwielbiali wynajdować sekrety w swoim własnym rodzaju, a potem szantażować. Kiedy jasnowidzącemu w końcu zabraknie pieniędzy albo przysług i nie może zapłacić, wtedy członkowie kultu pozbywają się ich z reszty społeczności. Brian próbowałby interweniować, ale on zawsze się spóźniał. Więc Nicholas zdecydował, że nie podejmie tego ryzyka skoro to dotyczy Margaret. Zbyt wiele dla niego znaczyła. Nicholas położył się na łóżku, a potem odłożył list na bok. Niedługo potem jego myśli wróciły do Tommiego. Wyglądało na to, że jego pieprzony umysł miał swój własny rozum i nie pozwalał na zmianę tematu o jego partnerze. Zastanawiał się, co robi Tommy. Spał, czy też myślał o nim? Na samą myśl Nicholas stwardniał. Sięgnął w dół, rozpiął swoje dżinsy i w końcu uwolnił swojego kutasa. Był już tak twardy, że przedwytrysk zebrał się na czubku. Użył tego, by nawilżyć rękę i zaczął pracować nad swoim kutasem. Przez cały czas Nicholas miał w myślach Tommiego. Przypomniał sobie sposób, w jaki Tommy wyglądał słodko, kiedy się uśmiechał. Ten szczególny sposób, w jaki przekrzywiał głowę na bok, kiedy coś go zaniepokoiło. Wyraz czystej radości na jego twarzy, kiedy zobaczył swój nowy pokój. Jak musiał się uśmiechać, kiedy usiadł, nagi i namydlony, w wannie. Ta ostatnia myśl doprowadziła Nicholasa do krawędzi. Wykrzykując imię Tommiego, Nicholas doszedł, gorące strumienie nasienia pokryły jego rękę i zrobiły jeden wielki bałagan. Nicholas wytarł rękę w brudną koszulkę. Musiał pamiętać, żeby tą jedną samemu zanieść do pralni. Ostatnią rzeczą, jaką chciał, to wyjaśniać to Margaret. Chociaż, biorąc pod uwagę fakt, że wie, iż pojechał poszukać swojego partnera, Nicholas miał przeczucie, że zrozumie. ~ 43 ~

Rozdział 7 W ciągu następnego tygodnia, Nicholas zmienił się w nową osobę. Taką, którą Tommy nienawidził z całego serca. Kiedy Nicholas powiedział Tommiemu, że będzie jego strażnikiem, Tommy był zachwycony. Przeczytał mnóstwo fantastycznych książek i wiedział, że to znaczy szkolenie się w szalonych umiejętnościach wojowników i uczenie historii swoich ludzi. To, czego książki nie mówiły, to jak bolesne będzie to szkolenie. Albo fakt, że próba wtłoczenia tak wielu informacji do jego umysłu, sprawi, że jego głowa była gotowa wybuchnąć. Każdej nocy po późnej kolacji, Tommy brał długą kąpiel, żeby rozluźnić swoje obolałe mięśnie zanim pójdzie do łóżka. Potem był budzony o świecie i znowu musiał zakładać swoje ubranie. Samo to proste działanie bolało tak, że Tommy czuł się, jakby miał sześćdziesiąt zamiast dwadzieścia kilka lat. Jednego dnia, kiedy po raz milionowy Nicholas przewrócił Tommiego na jego tyłek, Tommy w końcu miał dość. Ćwiczyli drewnianymi mieczami, ale mimo to miał mnóstwo pręg na swojej skórze. Jego twarz była opuchnięta od lekcji walki wręcz i był głodny. - Dlaczego po prostu mnie nie zabijesz i nie skończysz z tym? – wrzasnął Tommy, wstając z wysiłkiem na nogi. Nicholas miał czelność, żeby wyglądać na zszokowanego. Jego oczy jeszcze bardziej się rozszerzyły, a jego usta się otworzyły. Tak jakby ktoś inny był tym, który wymierzał cięgi i właśnie wszedł do pokoju i znalazł Tommiego w jego obecnej kondycji. - Nie, próbuję zachować cię przy życiu. Nie chcę, żebyś znowu był ofiarą, więc robię wszystko, co w mojej mocy, żeby upewnić się, że to się nie zdarzy. Będę starał się być tu dla ciebie przez cały czas. Ale w razie gdybym nie mógł, chcę, żebyś był w stanie poradzić sobie sam z tym, co przyjdzie na ciebie. W tej chwili serce Tommiego się rozpuściło. Tylko troszeczkę, ponieważ jego mięśnie wciąż krzyczały na niego. ~ 44 ~

Wyciągnął rękę i tym razem on przykrył twarz Nicholasa. - Kocham cię. Ale musisz zrozumieć, że nigdy nie będę takim wspaniałym wojownikiem jak ty. Nicholas posłał słodki, krzywy uśmiech. - I tu się mylisz. Spójrz na Bruce’a Lee. Był jednym z najlepszych bojowników, mimo że był niższy od ciebie. Nauczył się wykorzystywać swoje najgorsze atuty dla swojego dobra. Nauczę cię tego. Jeśli użyjesz własną siłę wroga przeciwko niemu, wtedy możesz wygrać bitwę. Nagle Tommy zobaczył rację Nicholasa. Tylko dlatego, że był szczupły nie znaczyło, że nie mógł walczyć z resztą grupy. Mick był niski, a jednak sobie radził. Pewnie, miał jakieś dziewięć kilo więcej mięśni niż Tommy. Ale jeśli Tommy będzie tak trzymał, w końcu też ich nabierze. Musiał tylko zebrać się w sobie i nauczyć się jak być lepszym uczniem. - Przepraszam, że nie doceniałem twoich umiejętności strażnika – powiedział Tommy. – Nie zrobię już tego. - Oczywiście, że zrobisz. To czyni cię tak dobrym uczniem. Po tym jak przez długi czas ślepo podążałeś za czyimiś rozkazami, teraz nie chcesz robić czegoś, dopóki nie będziesz miał dobrego powodu. To dar. Może przyszedł w jakiś gównianych okolicznościach, ale korzystaj z niego. Tommy pozwolił sobie na zuchwały komentarz. - Nawet jeśli to oznacza przeciwstawienie się tobie? Nicholas odpowiedział chwytając swój drewniany miecz, a potem zamachnął się nad ziemią. Stopy Tommiego zostały wymiecione spod niego i skończył znowu na tyłku. Tommy uświadomił sobie, że może pchnąć sprawy trochę dalej. - Będę miał plamy od trawy na moim nowym ubraniu, jeśli nadal będziesz tak robił – zauważył Tommy. - Stewart wyczyści je dla ciebie. Stewart było imieniem mężczyzny, który został przydzielony do sprzątania i załatwiania potrzeb Tommiego. Dziwnie się czuł mając kogoś, kto dba o niego. Tommy tak długo odgrywał rolę opiekuna, że nie wiedział, czy kiedykolwiek przyzwyczai się do tego, że ma kogoś, kto wszystko za niego robi. Tommy bardziej wolałby pozwolić ~ 45 ~

Stewartowi poczytać książkę albo pograć w grę wideo, podczas gdy sam zająłby się swoimi sprawami. Jednak, kiedy ośmielił się zasugerować to Stewartowi, biedny brzydki smok wyglądał tak, jakby miał połknąć swój język. Smok zachował się tak, jakby Tommy kazał mu kogoś zamordować albo podpalić pudełko z kociakami. Więc Tommy odpuścił sobie całą rzecz. Nawet jeśli to doprowadzało go do szału. Biedny Stewart miał problem z gorszymi rzeczami niż tylko z jego nieszczęsnym imieniem. Poza wcześniej wspomnianą brzydotą, na czubku głowy miał tylko pasmo blond-białych puszystych włosów. Próbował je przyczesywać, ale kończył z jeszcze bardziej komediowym efektem. Jednak facet był dla każdego wielkim zaskoczeniem. Tommy odkrył, że jest uprzejmy aż do przesady. Do tego, był bardzo lojalny wobec Briana. Był tak szczęśliwy, że pracuje w pałacu, iż zachowywał się tak, jakby wygrał wielką nagrodę. Któregoś wieczoru pochwalił się nawet Tommiemu, że cała jego rodzina jest tak dumna, że wyprawiła mu wspaniałe przyjęcie, wliczając w to tort. Więc kiedy Stewart uwielbiał Tommiego, Tommy go lubił. Tommy odkrył, że lubi nosić zwykłe T-shirty, bluzy i wytarte dżinsy. Stewart zawsze wykładał te proste rzeczy, jakby wyjmował najdroższy smoking. To sprawiało, że Tommy czuł się jak członek serialu Fashion Police. Taa, Nicholas uzależnił go również od telewizji E!Network. - Raczej kazałbym Stewartowi zrobić dla mnie te kanapki z masłem orzechowym. Robi je lepiej od ciebie – drażnił się Tommy. Nicholas przesadnie sapnął. - Och, nie idź tędy! Pozwoliłeś innemu mężczyźnie zrobić ci kanapki. Jak śmiałeś? Rzucił się na Tommiego. Obaj upadli na ziemię. To wstrząsnęło już obolałym ciałem Tommiego, ale nie dbał o to. Nie teraz, kiedy znalazł się na plecach z Nicholasem rozciągniętym na nim. Byli tak blisko siebie, że nawet kartka papieru nie wsunęłaby się pomiędzy nich. Nicholas miał na sobie dżinsy i ciasny T-shirt, więc niewiele zostało dla wyobraźni. Tommy stał się żywo świadomy każdego wybrzuszenia i zagłębienia na ciele Nicholasa. Obaj byli spocenie od ćwiczeń. Dyszeli, ich oddechy się mieszały. Wtem Tommy poczuł jak kutas Nicholasa stwardniał i nacisnął na niego. Cholera, własny fiut Tommiego postanowił to spapugować.

~ 46 ~

Nicholas przebiegł ręką po boku ciała Tommiego. Tommy jęknął z pożądania. Ich usta były tak cholernie blisko. W końcu, Tommy miał już dość. Tak dobrze było czuć, że wreszcie jego lęki stopniały i uległ cielesnym potrzebom. Tommy żałował, że nie miał odwagi zrobić tego wcześniej. Zamiast tego pozwolił, żeby między niego i Nicholasa weszła jego przeszłość. Ale nigdy więcej. Uniósł lekko głowę. Nicholas spotkał się z nim w pół drogi, ich usta się dotknęły. Tommy nawet nie zaczął miękko i słodko. Od razu przeszedł do gorąca i głodu. Nicholas wydawał się w to wejść. To była taka szaleńcza potrzeba, żeby gryźć, ssać i odkrywać nawzajem swoje usta. Potem do akcji włączyli języki, wsuwając je i wysuwając. Usta Tommiego wybuchły dzikim smakiem Nicholasa. Tommy położył ręce na plecach Nicholasa i przytrzymał go mocniej. W tym samym czasie, rozsunął nogi, żeby ich fiuty mogły przycisnąć się do siebie, a to odczucie posłało przez Tommiego maleńkie eksplozje rozkoszy. Tommy stał się bardziej swawolny, zaczął poruszać biodrami tak, że ich erekcje ocierały się o siebie. Jego niedoświadczenie sprawiło, że jego ruchy były nerwowe i niepewne. Nicholas zlitował się nad nimi oboma. Jedną ręką chwycił biodra Tommiego i przejął kontrolę. Wkrótce kołysali się razem wolnym, delikatnym tempem. Potem Nicholas drugą ręką uniósł ich koszulki. To niewiele dało, zaledwie tyle, że ich torsy były skóra przy skórze. Mimo to, to sprawiło, że rzeczy stały się bardziej realne. Wkrótce Tommy zaczął wydawać jęki i okrzyki rozkoszy, a on cieszył się, że w pobliżu nie ma nikogo, kto by to słyszał. Przysiągł sobie, że jeśli tym razem Nicholas się powstrzyma, Tommy uderzy go swoim drewnianym mieczem w głowę. Ale Nicholas nie zatrzymał się. Zamiast tego przesunął usta, więc teraz ssał różne obszary szyi Tommiego. Odczucie było dziwne i trochę bolało, ale jeszcze bardziej podnieciło Tommiego. Zaczęli poruszać się coraz szybciej. Tommy był tak blisko, że nie mógł oddychać. Nagle, kiedy już czuł, że zaraz zemdleje, uderzył w niego orgazm. Krzyknął tak głośno, że rozległ się echo, a jego fiut wytrysnął, robiąc lepki bałagan w jego dżinsach. Nicholas wciąż miał usta zanurzone przy szyi Tommiego. Nicholas ugryzł i wydał stłumiony krzyk, a jego ciało zadrżało. Zatopione zęby w ciele powinny boleć jak diabli, ale Tommy nakrył tył głowy Nicholasa i ponaglił go. ~ 47 ~

Cholera! Mieszanka bólu i przyjemności była najgorętszą rzeczą, jaką Tommy kiedykolwiek doświadczył. Okej, aż do teraz nie miał żadnego doświadczenia, ale nie mógł wyobrazić sobie, że mogłoby być bardziej intensywnie niż to, co czuł w tej chwili. - Cholera – wykrzyknął Nicholas, odsuwając się trochę. – Nie wiem, skąd mi się to, do diabła, wzięło. Nie chciałem cię skrzywdzić. Odrobina krwi wisiała na ustach Nicholasa. Tommy uniósł się i wylizał je do czysta, delektując się miedzianym smakiem swojej własnej krwi. A ponieważ wiedział, że to nie było w zwyczaju smoków, dzięki wszystkim tym księgom, jakie Nicholas kazał mu przeczytać, i Tommy był w pełni świadomy, że nie jest wampirem, to musiało być perwersyjne. Niektórzy mogliby pomyśleć, że to było trochę zakręcone, ale Tommy miał to gdzieś. Chciał więcej i do diabła z każdym, kto miał z tym problem. Tak długo jak tylko Nicholas był tym, który zadawał mu taki ból, Tommy w pełni go przyjmował. - Nie musisz mówić, że ci przykro. Chcę więcej – przyznał Tommy, mając nadzieję, że Nicholas nie pomyśli, iż jest dziwakiem. Nicholas posłał nikczemny uśmiech, łagodząc wszystkie obawy Tommiego. - To dobrze, ponieważ kocham twój smak. Obiecuję skubnąć trochę tu i tam – powiedział Nicholas. - Taa, nie chcemy, żeby twój Smok całkowicie mnie pożarł. To byłaby najkrótsza historia parowania w historii. – Tommy sięgnął i odgarnął zabłąkany kosmyk włosów Nicholasa na miejsce. – Mam nadzieję, że szybko przejdziemy do tej części. Do oficjalnego sparowania. Czytałem gdzieś, że u królewskich rodzin, para musi zrobić to publicznie. Proszę, powiedz mi, że nie w naszym przypadku? - Nie martw się. Kiedy dojdzie między nami do tej specjalnej chwili, w pokoju będziesz tylko ty i ja – zapewnił go Nicholas. To była ulga. Tommy był trochę skrępowany swoim ciałem. Po latach mówienia, że jest zbyt mały i chudy, nie bardzo czuł się jak ogier. Oczywiście, nabrał trochę mięśni, dzięki całemu temu treningowi, ale w najbliższym czasie nie zamierzał pozować do żadnych kalendarzy z przystojniakami. - Chodźmy, wracajmy do domu – powiedział Nicholas wstając. - Tylko ty i twoi bracia nazywacie to domem.

~ 48 ~

- Nieważne, ale jeśli będziemy mieli szczęście, na nikogo nie wpadniemy. Po pierwsze, będą się zastawiać, dlaczego tak śmiesznie idziemy, a to dzięki stanowi naszych spodni. Po drugie, z pewnością zauważą ślad ugryzienia na twojej szyi. Tommy przyłożył rękę do szyi. - Wpadniesz przez to w kłopoty? - Mogę dostać komentarz albo dwa, ale nic, z czym bym sobie nie poradził. Tommy wciąż nie był pewny. Ostatnią rzeczą, jaką Tommy chciał dla Nicholasa to stawienie czoła dezaprobacie Briana. Chociaż Nicholas nigdy nic nie powiedział, Tommy nie przegapił napięcia pomiędzy braćmi. Tommy zrobiłby wszystko, żeby uniknąć tego, by to ponownie spotkało Nicholasa. - Nie mam jakiś magicznych smoczych zdolności, żeby uzdrowić to w miarę szybko? – zapytał Tommy, trochę desperacko. - Nie, jedynym sposobem, żeby to zrobić, to musiałbyś zmienić się w smoka. Znowu to? Tommy był chory od słuchania o swoim pieprzonym smoku. Ale jeśli to miało uratować Nicholasa od wpadnięcia w kłopoty, to może Tommy mógłby dać temu szansę. - Co muszę zrobić, żeby się zmienić? – zapytał. – Co jeszcze mogę zrobić, żeby sięgnąć do niego, ponieważ ta cholera wciąż do mnie nie mówi? - To dlatego, że on wie, iż jesteś na niego wściekły. Tommy był bardziej zdezorientowany niż kiedykolwiek. - Myślałem, że powiedziałeś, iż wycofał się, ponieważ nie chciał widzieć jak cierpię. - Już nie jesteś wykorzystywany, a mimo to on nadal się nie odzywa. Myślę, że on wie, iż jesteś na niego wkurzony i boi się wyjść. - Skąd wiesz, że jestem na niego zły? – zapytał Tommy, znowu zmieszany. Naprawdę zaczynał czuć się chory, że czuje się tak przez cały czas. - To tylko prosty wniosek. Wiem, że czułbym się opuszczony przez mojego smoka, gdybym przeszedł przez to, co ty. To jedyna normalna reakcja. Nie masz powodu czuć się słabym czy winnym.

~ 49 ~

Tommy przeczesał palcami swoje włosy, zauważając, że były całkiem potargane i pełne źdźbeł trawy. - W razie gdybyś nie zauważył, wina i słabość jest tym, czym jestem. Nicholas sięgnął i obiema rękami chwycił twarz Tommiego. - To byłeś stary ty. Teraz wiesz, że jesteś silniejszy, do tego masz czas, żeby się uzdrowić. Musisz sobie uświadomić, że nie ma niczego, co mogłoby cię ocalić. Jeśli zostanie zmuszony, z rykiem wróci do życia i zapewni ci bezpieczeństwo. Tommy zastanowił się nad tym, co powiedział Nicholas. Naprawdę przetrawił słowa i wałkował je w swoim umyśle. Doszedł do tego, że Nicholas ma rację. Nie było mowy, żeby jego Smok ochoczo pozwolił cierpieć Tommiemu. Byli jednym i tym samym. Kiedy Tommy cierpiał, jego smok czuł ten sam ból. Tommy usiadł na ziemi i zaczął medytować. Nie wiedział, czy to był właściwy sposób na załatwienie całej tej sprawy, ale do diabła z tym. Postanowił po prostu zdać się na swój instynkt. Tommy miał tylko nadzieję, że nie zawiedzie go wtedy, kiedy najbardziej go potrzebował. Wtem Tommy coś poczuł. Silne mrowienie omyło jego ciało. Z początku to przestraszyło go tak bardzo, że się cofnął. Potem przypomniał sobie, co powiedział Nicholas i Tommy zaprosił to. - Witam z powrotem, stary przyjacielu – wyszeptał Tommy. Nie tylko poczuł swoją więź ze swoim Smokiem, ale ona również go omyła. Mrowiące uczucie powróciło, tym razem jeszcze bardziej potężne. Tommy nie cofnął się. Zamiast tego powitał je. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczył, było jasne złote światło, a potem stało się niewyobrażalne.

Tłumaczenie: panda68

~ 50 ~

Rozdział 8 Tommy był najpiękniejszym smokiem, jakiego Nicholas kiedykolwiek widział. Był oślepiająco różowy, a jego łuski były tak błyszczące, że prawie nie dało się na nie patrzeć. Jasna purpurowa smuga biegła wzdłuż grzbietu Tommiego, kończąc się na jego długim ogonie. Obrócił swoją wielką głowę do Nicholasa. I niebawem Nicholas znalazł się wpatrzony w szmaragdowe oczy Smoka. Nicholas pomodlił się, żeby Tommy miał dość kontroli nad swoim Smokiem, żeby przypomnieć sobie, że oni dwaj byli partnerami. Ostatnią rzeczą, jaką Nicholas chciał to zostać zmienionym w przypieczoną piankę przez faceta, któremu miał być strażnikiem. Mówimy o epickiej porażce. Wtem Smok przekrzywił swoją głowę i Nicholas wiedział, czego chce. Zmienił się w swoją postać smoka. Miał lodowato błękitny kolor, co było trochę ironiczne, zważywszy na to jak bardzo Nicholas nienawidził zimna. Obaj wzbili się w powietrze. Nicholas był zaskoczony, że Tommiemu tak łatwo szło latanie. Zwykle nowo zmienionemu Smokowi kilka miesięcy zabierała nauka jak to robić. Ale Tommy zabrał się do tego, jakby to było dla niego naturalne. Prawie tak, jakby się urodził do latania. Owszem, wyczuwał odrobinę nerwowości dochodzącą od Tommiego. Nie żeby Nicholas winił Tommiego. Pierwszy raz, kiedy leciał, był pewny, że jego skrzydła zaraz się poddadzą. Był przekonany, że runie z góry i z Nicholasa zrobi się ładny placek. Przechylili się, a potem zanurkowali przez powietrze. Wiatr przemykał po ich ciałach, wywołując odczucie podobne do łaskotania. Kiedy przebili się przez skupisko chmur, wylecieli mokrzy od skroplenia. Nie zatrzymali się, dopóki Tommy nie wylądował z powrotem w ich pierwotnym miejscu przeznaczenia. Przeobraził się z powrotem w ludzką postać. Miał na sobie ubrania, ale teraz były czyste. Ślad od ugryzienia na szyi również zniknął. Kiedy Nicholas wrócił do swojej ludzkiej postaci, jego spodnie także nie były już pokryte spermą. Więc teraz obu został oszczędzony spacer wstydu. Co było dobre, ponieważ Mick nie był na służbie, więc bez wątpienia był w domu. Nigdy nie ~ 51 ~

pozwoliłby im uciec, gdyby wiedział o ich małych igraszkach na polu. Nigdy nie przestałby o tym mówić. Tommy podbiegł, rzucił się w ramiona Nicholasa i przytulił go tak mocno, że Nicholas ledwie mógł oddychać. Nie żeby narzekał. Był tak samo podekscytowany. Nawet okręcił się kilka razy, wciąż trzymając Tommiego w swoich objęciach. - To było niesamowite – wykrzyknął Tommy. – Mógłbym tak latać przez cały dzień, ale zmęczyłem się. - Nie martw się. Zbudujesz swoją wytrzymałość – zapewnił go Nicholas. - Umieram z głodu. Nicholas postawił Tommiego na nogi. - A kiedy nie jesteś głodny? - Kiedy ty i ja się bawiliśmy. A tak przy okazji, kiedy znowu możemy to zrobić? Tommy wydawał się być tak chętny, że Nicholas omal nie podzielił się z nim faktem, że Smoki prawie natychmiast się regenerują, kiedy chodzi o seks. W rzeczywistości, sam był już twardy i gotowy. Jednak najpierw musiał nakarmić Tommiego. Przemiana pochłania mnóstwo energii i Tommy musiał ją uzupełnić. Weszli do domu trzymając się za ręce i ruszyli prosto do jedynego pomieszczenia, jakie wydawało się ich interesować – do kuchni. I przyszli akurat na czas. Właśnie podawano obiad. Po zwędzeniu kilku kawałków kurczaka, Nicholas i Tommy poszli do jadalni. Chociaż jadła tu większość wojowników, stół był dość duży. Jak większość innych rzeczy w domu był lśniący, zrobiony z ciężkiego dębowego drewna. Otoczony był mnóstwem wyściełanych krzeseł. To miejsce bardzo różniło się od ostatniego miejsca pobytu Tommiego. Tam również mógł być stół, ale nigdy go nie zauważył. Było tam tak wiele stosów śmieci, że trudno było zobaczyć jakieś meble. Chociaż kiedyś zauważył róg kanapy. Była w ohydnym pomarańczowym kolorze i wyglądała, jakby pochodziła z lat osiemdziesiątych. W nowym pokoju Tommiego dołożyli mu również jego własny laptop. Jak tylko dorwał się do niego, zrobił małe poszukiwania. Znalazł dokładną replikę tej ohydnej rzeczy za sześć tysięcy dolarów. To tylko dowodziło, że w tym czy innym momencie, ~ 52 ~

wszystkie rzeczy w końcu wracają z powrotem do łask. Daisy nawet nie wiedziała, że mogła stać się elegancką. Była z siebie taka dumna. Tommy był głodny i gotowy do zjedzenia wszystkiego ze stołu. Napełnił swój talerz po brzegi i przy pomocy obu rąk wpychał jedzenie do swoich ust. Nigdy wcześniej nie był taki głodny i nie mógł wystarczająco szybko się najeść. Nagle uświadomił sobie, że wszyscy zamarli w tym, co robili, i wpatrują się w niego. Zaczął czuć się trochę skrępowany. Wszystkie te Smoki miały wspaniały rodowód. Prawdopodobnie pomyśleli, że jest kretynem albo coś. Wtem Nicholas wyciągnął rękę i zmierzwił włosy Tommiego. - Nie miejcie mu za złe, chłopaki. Tommy właśnie przeszedł swoją pierwszą przemianę. Brian uśmiechnął się, na jego twarzy widniała duma. - Gratulacje. Zdołałeś zrobić to szybciej niż się spodziewałem. Jestem z ciebie bardzo dumny. Tommy nie mógł w to uwierzyć. On zaimponował Królowi Smoków. Jego matka byłaby z niego taka dumna. Tak by było, gdyby po urodzeniu go nie sprzedała. Zastanowił się, gdzie była i czy kiedykolwiek myślała o nim. Może któregoś dnia złoży jej niespodziewaną wizytę. Jadł dalej, prześcigając nawet Micka. Nadal siedział przy stole, nawet kiedy wszyscy inni już odeszli, oprócz Nicholasa. Ale po tym jak Tommy zaspokoił swój głód, uderzyła w niego następna pierwotna potrzeba. Jego fiut stwardniał w rekordowym czasie. Obrócił się do Nicholasa, a potem oblizał usta, tak jakby książę był następną pozycją w menu. - Musimy iść na górę? – zapytał Nicholas, w jego oczach szalała namiętność. - O, tak. - Mój pokój czy twój? Tommy nawet nie musiał zastanawiać się nad tym dwa razy. Chociaż jeszcze nie powiedział Nicholasowi, Tommy planował w pełni sparować się ze Smokiem. Chciał, żeby ich spełnienie odbyło się w łóżku Nicholasa, ponieważ to tam będą spali przez resztę ich nieśmiertelnego życia.

~ 53 ~

- Twój pokój i lepiej się pospiesz. Nie wiem jak długo jeszcze wytrzymam. Mogę zacząć tu i teraz na tym stole – ostrzegł Tommy. - Cholera, to zabrzmiało seksownie. Z wielką rozkoszą zlizałbym z ciebie ziemniaki puree, ale nie chcę, żeby ktokolwiek nam przeszkodził. Skoczyli na nogi i odsunęli się od stołu tak szybko, że ich krzesła zaszurały głośno o podłogę. Nicholas chwycił Tommiego, przerzucił go sobie przez ramię i biegiem ruszył po schodach. Tommy zaczął się kręcić, więc Nicholas żartobliwie trzepnął go po tyłku. - Uspokój się albo dam ci prawdziwe klapsy, kiedy dotrzemy do mojego pokoju. - Wiesz jak kocham ból. Nicholas roześmiał się. - Lepiej bądź cicho. Nic, co zostaje powiedziane poza zamkniętymi drzwiami, nie przechodzi tu niezauważenie. Mick wyśle grupowego maila z tą wiadomością zanim jeszcze dotrzemy do łóżka. - Nie obchodzi mnie, kto wie. Chcę to zrobić na mój sposób, a oni niech po prostu lepiej się z tym pogodzą. Trudno było powiedzieć, gdzie idą, ponieważ był do góry nogami i miał widok tylko na tyłek Nicholasa. Nie żeby Tommy narzekał, ponieważ był jednym z lepszych. Kiedy dotarli do pokoju Nicholasa, Tommy nawet nie rozejrzał się po nim. Jedyne, co się liczyło to łóżko. Na które właśnie został rzucony. Odbił się na nim, a potem zaczął się rozbierać. - Chcę, żebyś tym razem naprawdę mnie wypieprzył. Nicholas zamarł. - Jesteś pewny? Jesteś podniecony po zmianie. Nie chcę, żebyś zrobił coś, czego później będziesz żałował. Nie chcę tego między nami. - Nie, naprawdę cię potrzebuję. Już myślałem o tym zanim się zmieniłem. Chcę, żebyśmy byli całkowicie sparowani. Wiem, że mnie nie skrzywdzisz… mocno. Tommy posłał szelmowski uśmiech, gdy zdjął resztę swojego ubrania. Potem podparł się na łokciu i zaczął się głaskać. Ani na chwilę nie zdejmował swojego

~ 54 ~

spojrzenia z Nicholasa. - Zamierzasz stać tam cały dzień czy rozbierzesz się dla mnie? – zapytał Tommy. Trudno było mu uwierzyć, że te słowa uciekły z jego ust. To było tak, jakby czuł się taki wolny w obecności Nicholasa, że Tommy w końcu mógł być sobą. Nie tym nieśmiałym, zamkniętym w sobie niewolnikiem, ale otwartym, seksownym i dzikim smokiem, który był partnerem księcia. Nie odrywając oczu od Tommiego, Nicholas powoli zdejmował swoje ubranie. Każdy nowy skrawek odkrytej skóry sprawiał, że Tommy stawał się coraz bardziej głodny. A niech to, Nicholas miał zabójcze ciało. To znacznie przewyższało wszystko, co Tommy sobie wyobrażał. Nie sądził, żeby znalazł odrobinę tłuszczu, tylko same mięśnie, opaloną skórę i jeszcze więcej mięśni. Już same mięśnie brzucha sprawiły, że Tommy chciał dojść na miejscu. Ale najlepsze było to, że to wszystko należało do Tommiego. On, który nigdy niczego nie posiadał, teraz miał najlepszą własność na świecie. Skupił się na kutasie Nicholasa. Był gruby i długi, mimo to Tommy nie bał się, że jego ciało go nie przyjmie. W końcu zostali stworzeni dla siebie. Tommy oblizał usta, gdy popatrzył na kroplę przedwytrysku na czubku penisa Nicholasa. Tommy prawie mógł poczuć słone pyszności. Nicholas sięgnął do szuflady i wyciągnął butelkę nawilżacza. Tommy musiał ścisnąć podstawę swojego fiuta i wziąć kilka głębokich oddechów. Sama świadomość tego, co teraz nastąpi, sprawiła, że był gotowy wybuchnąć. - Na kolana i chwyć się wezgłowia – rozkazał Nicholas. Tommy natychmiast posłuchał, przez cały pragnąc, żeby jego fiut pozostał twardy. Nie chciał dojść, dopóki ich parowanie nie będzie w pełni zakończone. To było dla niego istotne. To było tak, jakby to było realne, dopóki się nie stanie. Tommy czekał niecierpliwie. Jego plecy się wygięły, więc jego tyłek był w górze. Miał nadzieję, że ten ruch wyglądał seksownie, a nie głupio. Znając swoje szczęście to raczej to drugie.

~ 55 ~

Kiedy chłodne palce okrążyły jego dziurkę, Tommy całkowicie zapomniał o tym jak wygląda. Wszystko, co się liczyło to, jakie dobre, chociaż nieznane, było to uczucie. Ale wiedział, że chce więcej. Nicholas wsunął do środka palec. Tommy jęknął z rozkoszy bycia wypełnionym, nawet jeśli to było coś małego. To sprawiło, że tym bardziej był chętny grubego kutasa Nicholasa. - Chcę wszystkiego. Teraz – błagał Tommy. Bardzo chciał sobie obciągnąć, ale wiedział, że jak tylko dotknie swojego fiuta, to będzie koniec. Puścił zagłówek, a wtedy jego tyłek jeszcze mocniej wypiął się w powietrze. - Bądź cierpliwy. Dostaniesz wszystko, co chcesz. Tylko musisz być cierpliwy – gruchał Nicholas. - Mam dość czekania. Chcę ciebie we mnie teraz – warknął Tommy. Nicholas pochylił się, więc jego usta znalazły się przy uchu Tommiego. - Jesteś tego pewny? - Tak. Chcę poczuć i to mocno. – Tommy dyszał. Nicholas cofnął się, ale tylko na tyle, żeby nawilżyć swojego kutasa. Potem ustawił go przy wejściu Tommiego. Tommy wziął głęboki wdech, gdy Nicholas wbił w niego swojego penisa. Bolało, ale równocześnie było cholernie dobre. Tommy krzyknął głośno, ale to był krzyk przyjemności. Kiedy Nicholas zamarł, Tommy spojrzał przez ramię. - Na co czekasz? Pieprz mnie do nieprzytomności – zażądał. Nicholas złapał Tommiego za włosy i odciągnął jego głowę aż była odchylona do tyłu. Dopiero wtedy zaczął wbijać się w Tommiego. Tommy upajał się mieszanką rozkoszy i bólu. Tylko Nicholas mógł dać mu to, czego pragnął. Tommy delektował się odczuciem bycia kompletnie wypełnionym przez wielkiego kutasa Nicholasa. W tym samym czasie, jego własna erekcja była tak twarda, że ciekła przedwytryskiem. Tommy chciał sięgnąć i głaskać się, ale był zbyt zajęty utrzymaniem równowagi.

~ 56 ~

Jeśli chodzi o Nicholasa, trzymał biodra Tommiego w żelaznym uścisku, więc nie było mowy, żeby mógł zająć się małym przyjacielem Tommiego. Ale Tommy tak ugiął kolana, że jego fiut ocierał się o łóżko. Tarcie zrobiło swoje. Tommy potrzebował tylko kilku więcej pchnięć zanim doszedł. Orgazm uderzył w niego tak mocno, że przeklął widząc wokół siebie blask. W tym samym momencie zdał sobie sprawę, że ciepły płyn wypełnia jego tyłek, dając mu znać, że Nicholas znalazł swoje własne spełnienie. Tommy zamarł, czując jak wiążę się z Nicholasem. W jednej chwili wiedział o Nicholasie wszystko. Problemy, jakie miał, kiedy dorastał. Jego poczucie niższości, gdy chodziło o Briana. Potem poczuł dobre rzeczy. Jak bardzo Nicholas go kocha. To jak bardzo czuł się szczęśliwy, że znalazł Tommiego. Że Tommy uzupełnił świat Nicholasa. Całkowitą stratę, jaką by odczuł, gdyby Tommy kiedykolwiek go zostawił. W tym samym momencie, Tommy poczuł Nicholasa również w swoim umyśle. Czytającego go tak jak Tommy robił to z Nicholasem. Tommy wiedział, że nawet jeśli żyłby sto tysięcy lat, nigdy nie poczułby takiej więzi z nikim innym. Kiedy to się skończyło, Tommy był tak wyczerpany, zarówno psychicznie jak i fizycznie, że upadł. Miał tylko tyle siły, żeby przesunąć się na bok, by ominął bałagan, jaki zostawił na łóżku. Wszystkie jego zakończenia nerwowe były tak pobudzone, że nawet odczucie jedwabnego prześcieradła dotykającego jego ciała wysyłało przez niego dreszcze podniecenia. Potem Nicholas opadł na swój bok i przesunął palcami po piersi Tommiego. Tommy zadrżał. - Daj mi tylko kilka minut zanim zaczniemy następną rundkę. Nicholas roześmiał się. - Sądzę, że mogę ci dać pięć do dziesięciu minut. Cholera, jest najlepszym partnerem, o jakiego mogłem kiedykolwiek prosić. Pomyśleć tylko, że zjawił się w moim życiu, kiedy już myślałem, że nigdy nikogo nie znajdę, głos Nicholasa rozbrzmiał w głowie Tommiego. Tommy podskoczył. - Oszalałem, czy naprawdę słyszałem jak mówisz w moi umyśle? ~ 57 ~

- Och, zapomniałem ci o tym powiedzieć. Teraz, kiedy jesteśmy w pełni sparowani, możemy nawzajem czytać w swoich myślach. - Mogłeś wcześniej mi to powiedzieć. Jak ukryję to, że jestem na ciebie zły? - Nie sparowałbyś się ze mną, gdybyś wiedział o tym fakcie? – zapytał Nicholas. Tommy nie musiał w ogóle się nad tym zastanawiać. - Nie, zrobiłbym wszystko, żeby być przy twoim boku. Już mieli się pocałować, kiedy przerwało im pukanie do drzwi. Nicholas jęknął i opuścił głowę z frustracji. Tommy po prostu chciał powiedzieć temu komuś, żeby sobie poszedł. - Zostawcie nas – krzyknął Nicholas. - Stary, naprawdę chciałbym to zrobić, ale Brian zażądał, żebyście zeszli na dół – zawołał Mick. - Niech to szlag! – mruknął Nicholas zanim powiedział donośnie. – Po co? - Znowu mają zamiar użyć magicznej misy. Musimy wspólnie zdecydować, kogo w następnej kolejności będziemy ratować. Nawet Tommy wiedział, że to jest wezwanie, któremu nie mogli odmówić. Rzucając w proteście ciche przekleństwo, zaczął się ubierać.

Tłumaczenie: panda68

~ 58 ~

Rozdział 9 Zanim Nicholas i Tommy zeszli na dół, inni już zebrali się w wielkim pokoju. Ustawiono mały stolik, który po obu stronach miał krzesła. Trent, partner Duncana, który był czystej krwi czarodziejem, siedział na jednym. Lester na drugim. Pokój był zatłoczony. Byli tam nie tylko Maddox i Ryker, ale również Brody i Tristan. Nicholas nie widział ich odkąd wyjechali, żeby ratować Tommiego. Brody i Tristan pojechali na swoją własną misję ratunkową. Zanim dotarli do smoka, został już zamordowany przez swojego pana. Jednak coś jeszcze musiało pójść źle podczas tej misji, ponieważ oboje stali od siebie tak daleko jak to było możliwe. Napięcie między nimi było tak gęste, że Nicholas prawie mógł je smakować. Było oczywiste, że wydarzyło się mnóstwo rzeczy, kiedy Nicholas tropił Tommiego. Nicholas spojrzał przez pokój i złapał spojrzenie Duncana. Jego brat kiwnął głową, dając znać Nicholasowi, że później wszystko mu przekaże. Lester i Trent już mówili zaklęcie, które poda im ogólną lokalizację, gdzie jest kolejny zaginiony Smok. Wkrótce nad misą zabłysło światło i byli w stanie zobaczyć wewnątrz niej obrazy. Jak wcześniej, bardzo trudno było zobaczyć wszystkie cierpiące Smoki będące w niewoli. Ryker przepchnął się przez tłum i szczególnie wpatrzył się w jednego. To był Smok o blond włosach, zamknięty w klatce. Jego ubrania to były takie łachmany, że nie były niczym więcej jak strzępami, jego twarz była brudna. Nawet jeśli obraz był mały, dla wszystkich było oczywiste, że Smok cierpi głód. Jego twarz była tak wychudzona, że Nicholas był zaskoczony, że ten biedak jeszcze żyje. - On mnie potrzebuje – powiedział Ryker. Nicholas nie wiedział, co było bardziej szokujące. To, że Ryker przemówił, czy że stanął w obronie innego. Brian wyglądał na równie zaskoczonego, ale kiwnął głową. - Wyjeżdżamy jutro – powiedział król.

~ 59 ~

Nicholas spojrzał na Tommiego. - I jak? Gotowy na swoją pierwszą misję? Tommy rozpromienił się do niego. - Tak długo jak jestem przy twoim boku, jestem gotowy pójść wszędzie. Nicholas pocałował głęboko Tommiego. - Wiedziałem, że jest powód, dla którego cię kocham. - Oczywiście, że mnie kochasz. Jestem po prostu uroczy. – Tommy wystawił język. – Tak przy okazji, ja też cię kocham. Nicholas mocno przytulił Tommiego. Teraz, kiedy miał swojego partnera, jego życie było kompletne. Wyruszył, by uratować Tommiego, ale ostatecznie to Tommy był tym, który uratował Nicholasa.

Tłumaczenie: panda68

~ 60 ~