Stephani Hecht - Dragons Soul 01 - Dragons Eye

~1~

Rozdział 1 To była zimna i śnieżna noc, kiedy Duncan Moore wkradł się do domu, żeby ukraść z powrotem swoje oko smoka. Przeklinał fakt, że Michigan miało tak ciężkie zimy, kiedy schował się za duże drzewo i przyglądał się ogromnej, bogatej rezydencji. Zbyt bogatej w jego opinii, z jej wysokimi, białymi kolumnami i wielkim podjazdem, który otaczał fontannę, miała nawet parę pieprzonych kamiennych lwów. To był jeden z tych domów, gdzie ludzie w nim mieszkający, dawali reszcie świata pieprzyć-cię-jestem-lepszy-od-ciebie wiadomość. To sprawiłoby, że znienawidziłby drania, który był jej właścicielem, gdyby Duncan już nie żywił głębokiej nienawiści do niedawno zmarłego człowieka. Kilka mokrych, ciężkich płatków spadło na jego twarz i przykleiło się do jego ciemnych rzęs, co utrudniało mu widzenie. To nie była żadna seksowna, ukradkowa misja, o jakiej zawsze marzył, kiedy dorastał jako młody smok. Ale też, nigdy nie wyobrażał sobie, że będzie tak kolosalnym dupkiem i rozczarowaniem dla swojego władcy. Zwłaszcza, kiedy tym władcą był Brian, duży brat, którego zawsze wysławiał, a któremu nigdy nie zaimponował. Otrząsnął się z tych nieprzyjemnych myśli. Jeśli kiedykolwiek chciał wrócić do łask Briana, w takim razie musiał odzyskać to cholerne oko smoka. Dopóki tego nie zrobi, nigdy nie będzie wolny, a jego smok będzie na zawsze uwięziony. Światła w kuchni się wyłączyły i wiedział, że nadszedł czas uczynić swój ruch. Niepowodzenie czy sukces, ten koszmar dekady w końcu dzisiaj się skończy. Podkradł się do tylnego wejścia dla służby, ponieważ to było jedyne, jakie zawsze był zmuszony używać, zamknął cicho za sobą drzwi i dał swoim oczom przyzwyczaić się do ciemności. Ponieważ był ze starożytnej rasy zmiennych smoków, nie potrzebował dużo czasu i wkrótce był zdolny wyodrębnić kształty i układ kuchni rezydencji, w której mieszkał przez dziesięć lat, ale nigdy nie nazywał domem. Aromat świeżo upieczonego chleba, steku i sera uderzył go w nos, sprawiając, że jego brzuch zaburczał głośno w proteście i aż się zdziwił, że ten dźwięk nie włączył

~2~

alarmu. Takie byłoby jego szczęście, dostać się tak daleko tylko po to, żeby jego żołądek go wydał. Już widział te nagłówki: Złodziejski Zmienny Smok wpadł, kiedy wydał go jego burczący brzuszek. Chociaż brzmiało to dość zabawnie, nie zaszedł tak daleko, żeby teraz to spieprzyć. Jednak było ciężko, ponieważ nie jadł od kilku dni i prawie umierał z głodu. Mimo to przeszedł obok jedzenia i ruszył w stronę tylnych schodów. Te, podobnie jak wejście, były przeznaczone dla ciężko pracujących naiwniaków, były wąskie, zawilgocone i ciemne. Kilka drewnianych stopni było tak chwiejnych, że musiał iść na palcach, by nie zatrzeszczały i nie wydały go. Z głównej części domu przypłynęły dźwięki głosów i szczęk sztućców, dając mu znać, że czuwanie przy zwłokach wciąż trwa. Wszyscy honorowali zmarłego Richarda, czarodzieja, którego uważali za najlepsze, co mogło przydarzyć się ich społeczności. Był ich zbawcą, ich przywódcą i bohaterem dla każdego. Dla Duncana był łajdakiem, parszywym zabójcą i jego dręczycielem. A najgorsze ze wszystkiego, czarodziej był jego niewolniczym panem. Duncan doszedł do szczytu schodów. Obiekt, którego szukał, był teraz tak blisko, że wszystko, co mógł zrobić, to nie pobiec korytarzem do pokoju. Tylko lata szkolenia i dyscypliny go powstrzymały. Teraz będąc w głównej części domu wszystko wokół niego było bogate i z klasą, od ciężkich dębowych podłóg do czerwonego, pluszowego chodnika, który prawie pochłaniał jego czarne buty, tłumiąc jego kroki. Wzdłuż korytarza wisiały wielkie portrety i mimo pośpiechu, Duncan nadal stał przy jednym i przyglądał się. To był portret jego pana, czarodzieja, który teraz był opłakiwany przez tłum na dole. Nawet jeśli Duncan wiedział, że mężczyzna nie żyje, wciąż drżał pod twardym, przenikliwym spojrzeniem z obrazu. Artysta doskonale uchwycił postawę Richarda, od jego okrutnego cienkiego uśmiechu, długich siwych włosów i jasnoniebieskich oczu. Ile razy patrzył w tę samą twarz tuż przed tym jak był zmuszony przyjąć kolejną karę? Panika zacisnęła się w piersi Duncana, gdy wpatrywał się w obraz, irracjonalny strach wstrząsał nim od głowy do stóp. - Jesteś martwy i już nie możesz mnie kontrolować – wyszeptał Duncan do portretu. Ściągnął mocniej poły swojej czarnej, skórzanej kurtki, jakby chciał stworzyć barierę ochronną.

~3~

To było głupie, stać tu i prowadzić jednostronną rozmowę, ale nie mógł się zmusić, żeby ruszyć dalej, dopóki nie udowodni sobie, że może wpatrywać się w czarodzieja, nawet jeśli to była tylko jego namalowana replika. Po kilku sekundach, Duncan poczuł jak strach i niepokój opuściły jego ciało, a smok w nim, po raz pierwszy od dekady, wrócił do życia. Niewiele, tylko trochę się poruszył i wypuścił długie westchnienie ulgi, jakby wiedział, że jego cierpienia prawie się skończyły. To było pocieszające, to małe poruszenie. To dało mu znać, że pomimo zabrania mu oka smoka i używania go przeciwko niemu, nie stracił drugiej połowy swojego serca. Owszem, jego postać smoka była zakopana, ale była tam i tylko czekała na przebudzenie, po długich dziesięciu latach bycia ciemiężonym. Ale żeby to zrobić, musiał odzyskać swoje oko smoka. I to dlatego tu przyszedł. I było pewne jak diabli, że nie zatrzyma go gapienie się na obraz na ścianie. Nawet pomimo swojej decyzji, Duncan poczuł jak jego spojrzenie przesuwa się na ostatni obraz w korytarzu. To był syn czarodzieja, Trent. Chociaż spotkali się kilka razy przez minione lata, rozmawiał z Duncanem tylko parę razy. Przez jakiś czas myślał, że to dlatego, iż Trent był bogatym, snobistycznym pedałem. Potem Duncan powoli zaczął sobie uświadamiać, że Trent był takim samym niewolnikiem, co on. Pewnie, Richard nie trzymał jego esencji życiowej jak Duncana, ale jego kontrola nad synem była tak samo silna, naciskał na syna surową dyscypliną i twardą ręką. Zadbał, żeby wszyscy wkoło wiedzieli, jakim rozczarowaniem był jego syn. Trent był jednym z tych rzadkich indywidualności, które wciąż wierzyły w bycie honorowym i zawsze robieniu właściwych rzeczy. Dla Richarda to był osobisty błąd i robił wszystko, co mógł, żeby to złamać. Duncan uniósł palec i lekko dotknął portretu. Tam, gdzie jego ojciec był zimny i twardy, Trent miał ciepłą zmysłowość, która zawsze go intrygowała. Z ciemnobrązowymi włosami, ciemnoniebieskimi oczami i ciałem, które miało właściwą ilość mięśni, by obracać głowy obu płci. Jednak najbardziej ujmującą w nim rzeczą było to, że nie zdawał sobie sprawy z własnej atrakcyjności i szedł przez życie nie wiedząc, jaki wpływ ma na innych. Wokół niego była powściągliwa, prawie nieśmiała aura, która sprawiała, że Duncan chciał go coraz bardziej. Tak wiele razy musiał powstrzymywać się przed wyciągnięciem ręki i dotknięciem czarodzieja, gdy mijali się na korytarzu. Powstrzymać się przed szukaniem mężczyzny, choćby tylko po to, żeby usłyszeć miękkie tony jego głosu. Żeby przypadkowo otrzeć się o niego, żeby mógł zaciągnąć się

~4~

jego ciepłym zapachem. Duncan potrząsnął głową i opuścił rękę. Nawet jeśli Trent go zauważał, to nigdy nic nie mogło być między nimi. Czarodzieje i smoki wywoływały wojnę, nie miłość. Wreszcie osiągając swój cel, Duncan ponownie zamarł na miejscu. Przed nim stały masywne, czarne drzwi, które prowadziły do prywatnej sypialni Richarda. Jego żołądek zacisnął się na wspomnienia wszystkich tych kar, jakich tu doznawał. Chłostanie, bicie i bycie zmuszanym do czołgania się po podłodze, błagając o wybaczenie. Dla kogoś innego po prostu będzie wyglądał na kolejny pokój. Bogoto zdobiony, tak. Niebezpieczny i niegościnny, nie. Ale też, nikt nie przeszedł tego, co on. - Po prostu otwórz te cholerne drzwi i weź to, po co tu przyszedłeś zanim znajdzie cię jakiś inny pieprzony czarodziej – mruknął do siebie. Wiedział, że kwestią czasu było zanim inny dupek natknie się na oko smoka i zda sobie sprawę, co to jest. Musiał dostać to pierwszy, bo inaczej znajdzie się pod kontrolą innego czarodzieja. Rozmowa z samym sobą pomogła i zdołał zmusić się do otwarcia drzwi. Pomimo faktu, że Richard nie żył, jego sypialnia pozostała taka jak była. Drogie mahoniowe meble, czerwona pościel i jeszcze więcej tego cholernego puszystego dywanu. Niektórzy mogliby nazwać pokój gustownym i nawet wygodnym, ale myliliby się. Duncan dobrze to wiedział, ponieważ miały tu miejsce niektóre okropności. Z lekkim potrząśnięciem głową, zepchnął te wspomnienia na dno swego umysłu i ruszył do szafy. Była taka wielka i szeroka, że zajmowała prawie całą przestrzeń ściany, ale dokładnie wiedział, do której szuflady zajrzeć. Z początku wydawała się być podobna do wszystkich innych będących w rzędzie po jednej stronie mebla, ale kiedy wyciągnął z niej ubrania i postukał o tył, otworzyła się ukryta komora. - Bingo! – szepnął, pozwalając na twarzy rozciągnąć się tryumfującemu uśmiechowi. Po raz pierwszy do dekady poczuł mały rozkwit nadziei budujący się w jego piersi. Jego ręce drżały z podniecenia i również trochę ze strachu. Po całym tym czasie pragnień i cierpienia, niemal spodziewał się, że coś znowu zablokuje mu drogę do wolności. Właśnie zaczął sięgać do środka, gdy przerwał mu głos. - Powinienem był wiedzieć, że przyjdziesz. Okręcił się, trzymając już dłoń na broni, i spotkał się twarzą w twarz z Trentem. Z warknięciem frustracji, Duncan wyciągnął broń i wycelował prosto w twarz mężczyzny. Mimo wymierzonej w siebie lufy broni, młody czarodziej nie pokazał strachu, kąciki ~5~

jego ust wygięły się w uśmiechu, na jednym policzku ukazał się uwodzicielski dołeczek. To sprawiło, że stał się jeszcze bardziej ujmujący niż zwykle i Duncan odkrył, że w odpowiedzi prawie opuścił broń. Trent miał na sobie ciemne spodnie i pasującą koszulę, pokazując, że przyszedł z czuwania. Ubrania ładnie na nim leżały, podkreślając jego szczupłe, ale muskularne ciało. - Jak udało ci się mnie podejść? – zapytał ostro Duncan. Nie było łatwo wpaść na ślad zmiennego smoka, ponieważ zazwyczaj słyszały albo wyczuwały swoich przeciwników z odległości kilkunastu jardów. Słyszał nawet opowieści o jakiś starszych, którzy potrafili wyczuć kłopoty z odległości kilometra. - Teleportowałem się tutaj – odparł po prostu Trent. - Niemożliwe. – Duncan wzmocnił swój uścisk na broni i zastanawiał się, jaką grę prowadzi czarodziej. – Tylko najsilniejsi twojego rodzaju to potrafią. - Byłem w stanie teleportować się od lat, od kiedy skończyłem osiemnaście lat. – Trent wzruszył ramionami, wciąż zachowując się tak, jakby wycelowana w niego przez Duncana broń nie była niczym wielkim. - Więc jak to się stało, że nigdy nie widziałem jak to robiłeś? – zakwestionował Duncan. Nie dodał, że mnóstwo czasu spędzał na obserwowaniu Trenta i widział, co czarodziej potrafił, a czego nie. Od pierwszego dnia, kiedy został zmuszony zamieszkać w rezydencji, pragnął Trenta. - Powiedzmy, że mój ojciec kontrolował o wiele więcej osobowości niż ty. – Przelotny wyraz przemknął po twarzy Trenta; strach, ból i potem gniew. Nie smutek i żal, które Duncan spodziewałby się u kogoś, kto wciąż nosił czerń i prawdopodobną żałobę. - No cóż, muszę przyznać, że masz całkiem poręczne umiejętności, ale nie powstrzymasz mnie od wzięcia tego, po co przyszedłem. – Duncan machnął bronią, chociaż wiedział, że nie będzie w stanie postrzelić Trenta, gdyby przyszło, co do czego. Nawet jeśli to by oznaczało, że straci to, po co tu przyszedł - samo swoje życie. - Nie przyszedłem tu, żeby powstrzymać cię przed zabraniem smoczego oka – powiedział Trent, jego oczy stały się miękkie. Kiedy Duncan nie odpowiedział, zbyt zaszokowany, żeby mówić, czarodziej kontynuował. – Wiem, co to tak naprawdę jest i nie winię cię, że to chcesz. Gdyby ktoś zabrał całą moją magię i w zasadzie razem z nią moją duszę, również walczyłbym, żeby to odzyskać.

~6~

- Jeśli aż tyle rozumiesz, dlaczego tu jesteś? – wychrypiał Duncan. Strach i szok sprawiły, że jego gardło nagle wyschło. - Przyszedłem pomóc ci je znaleźć. To i powiedzieć do widzenia. – Lekki rumieniec pojawił się na jego policzkach, gdy zwrócił swoje spojrzenie na podłogę. – Wiem, że jak tylko odzyskasz oko, wrócisz do swojego rodzaju i nigdy więcej cię nie zobaczę. Teraz Duncan wiedział, że drań w coś się bawi. Przez cały czas jak znał Trenta, czarodziej nigdy dwukrotnie na niego nie spojrzał. - Po prostu stój tam i nie ruszaj się. Upewnij się, że trzymasz ręce do góry i nawet nie myśl o użyciu magii – rozkazał, gdy wolno cofnął się w stronę szafy. Wciąż obrócony przodem, wygiął za siebie ramię i sięgnął do ukrytej komory. Kiedy jego palce nie znalazły niczego poza pustą przestrzenią, jego serce zacisnęło się z przerażenia i zimny pot wystąpił na całe jego ciało. Teraz zrozpaczony, pomimo faktu, że prawda dosłownie była pod jego palcami, nadal na oślep przeszukiwał komorę. Nic… nic… nic! - Gdzie ono jest? – ryknął, wyciągając broń do przodu. - Co masz na myśli? – Trent wydawał się być tak autentycznie zdumiony, że Duncan prawie mu uwierzył zanim przypomniał sobie, że wszyscy czarodzieje to kłamliwe sukinsyny. - Oko smoka, gdzie je włożyłeś? - Jest tam. – Trent potrząsnął lekko głową, a wszystkie kolory spłynęły z jego twarzy. - Nie, nie ma – odwarknął Duncan zza zaciśniętych zębów. Jego palce pogładziły spust broni, ale mimo wściekłości nie mógł zmusić się do pociągnięcia. Prawdopodobnie lata niewoli uczyniły go słabym i teraz, nawet jeśli odzyskałby swoje oko, będzie bezużyteczny. Ta myśl rozgniewała go jeszcze bardziej i ponownie ryknął. - Uspokój się – warknął Trent, rzucając zaniepokojone spojrzenie w stronę drzwi. – Chcesz tu wszystkich sprowadzić? Nawet jeśli mój tata umarł, są tu jego ochroniarze i wciąż noszą broń. - To dobrze, ponieważ będziesz ich potrzebował, jeśli nie powiesz mi, gdzie do cholery jest moje oko smoka! – Duncan ruszył do przodu tak, że broń zatrzymała się centymetry od piersi Trenta.

~7~

- Nic z nim nie zrobiłem, słowo honoru. Planowałem ci jej oddać, więc dlaczego miałbym je wziąć? – Trent uniósł ręce do góry w pozie poddania, panika tak rozszerzyła jego oczy, że wydawały się zajmować pół jego twarzy. - Bzdura! – wypluł Duncan. – Zdobycie oka smoka jest największą nagrodą dla wszystkich czarodziei. A ty tu stoisz i mówisz mi, że miałeś wielki plan oddania mi mojego, jakby to był jakiś wielki pieprzony prezent zawiązany wstążeczką? - Tak. – Głos Trenta był ostry od wściekłości. – Uwierzysz mi, czy będziesz tak stał, kłócąc się o to wystarczająco długo aż odkryją cię strażnicy? - Mogę po prostu cię zastrzelić, a potem go poszukać. Tym samym zakończę całe to sprzeczanie się. - Nie zrobisz tego. – Mimo swoich odważnych słów, Trent przyglądał się nerwowo broni. - Jesteś tego pewny? – rzucił wyzwanie Duncan, próbując swojej groźbie brzmieć przekonująco. - Tak, jestem. Możesz być zdesperowany, ale wciąż jesteś dobry. - Czarodziej nazywa smoka dobrym. A to zabawne. – Duncan roześmiał się gorzko. - Jednak to prawda. – Trent patrzył, a jego spojrzenie było tak uczciwe, że to zrobiło dziwne rzeczy z emocjami Duncana. Czarodziej przełknął mocno zanim zaczął mówić dalej. – Widziałem, nawet po tym wszystkim, przez co przeszedłeś przez mojego ojca, że pozostałeś uprzejmy i troskliwy do tych wokół siebie. Jestem nieuzbrojony i, w przeciwieństwie do mojego ojca, nigdy nic ci nie zrobiłem. Więc nieważne jak bardzo chcesz swoje oko, nie skrzywdzisz mnie. - Próbujesz wpędzić mnie w winę, żebym opuścił broń – zadrwił Duncan. Niestety to działało. Z głębokim westchnieniem, opuścił ramię i spuścił pokonany głowę. - Ja też będę szukał, żeby upewnić się, że go nie przegapiłeś – uspokoił Trent, gdy powoli obszedł Duncana. Kiedy przechodził, ich ciała otarły się o siebie przez jedną sekundę i nawet jeśli był zdołowany, Duncan nie mógł nie zauważyć, jakie to było miłe odczucie. Zaciągnął się głęboko uświadamiając sobie, nie po raz pierwszy, jaki Trent miał zmysłowy, niepowtarzalny zapach. To była mieszanka ziół, olejków i innych żyjących roślin, jakich czarodzieje używali w swoich zaklęciach. - Masz rację, nie ma go tu. Coś na poważnie jest tu popieprzone – powiedział Trent, jego brwi ściągnęły się z niepokoju. ~8~

- Taa, jakiś złodziej biega sobie z moją magiczną i życiową siłą. Powiedziałbym, że dzieje się tu cholernie dużo złego – warknął Duncan, z frustracją przeczesując ręką przez włosy. - Ale nikt oprócz ciebie czy mnie nie powinien być w stanie przedostać się przez zaklęcie, jakie rzuciłem. – Trent machnął ręką w stronę komory, jakby miał nadzieję złapać nieuchwytną magię, która przełamała jego tarczę. - Ochroniłeś je? – Podejrzliwa część Duncana zastanowiła się, czy Trent nie myślał, żeby samemu wykorzystać oko smoka. Duncan widział tego faceta w akcji, kiedy korzystał ze swoich darów i czasami był tak potężny, że był przerażony. Z dodatkową magią, jaką Trent mógł dostać od oka, mógłby być jeszcze bardziej dominującym czarodziejem niż jego ojciec. - Oczywiście, że tak. Zamierzałem ci je oddać. – Trent obrócił się, żeby na niego spojrzeć. Ból oszpecił jego twarz. – Wierzysz mi, prawda? Zanim Duncan miał szansę odpowiedzieć, drzwi otworzyły się z głośnym trzaskiem. Obaj mężczyźni podskoczyli i obrócili się, żeby stanąć naprzeciw kilku czarodziejom. Serce Duncana opadło, gdy rozpoznał ich wszystkich, jako członków grupy ochrony Richarda. Ponieważ wiedział, że będą żądni krwi, natychmiast ruszył do defensywy, unosząc swoją broń. Jeden ze strażników podniósł dłoń i rzucił strzałę magii. Uderzyła mocno Duncana w rękę. Krzyknął z bólu i poczuł jak jego palce stały się bezwładne. Fala wstrząsu pomknęła w górę jego ramienia, jakby został uderzony cegłą. Broń wyśliznęła się z jego uścisku i poleciała przez pokój. - Co wy, do cholery, tu robicie? – zapytał Trent strażników. Jego ton tak twardy i rozkazujący, przypomniał Duncanowi Richarda. Ledwie stłumił dreszcz, przypominając sobie, że to jest Trent, a on nie pokazywał żadnych oznak w byciu podobnym do swojego ojca. - Bronimy cię przed tym zwierzęciem – zadrwił strażnik, jego usta wygięły się w odrazie. Chociaż czarownicy mogli wchłaniać magię od smoków takich jak Duncan, wciąż uważali, że jego rodzaj jest gorsz y i o jeden poziom niższy od psów. - Hej, dupku, Duncan jest po moją ochroną. – Trent posłał strażnikowi surowe spojrzenie. – Wziąłem go na mojego osobistego strażnika w dniu, kiedy umarł Ojciec. - Chyba naprawdę nie spodziewasz się, że w to uwierzymy, prawda? – Strażnik spokojnie sięgnął do swojej marynarki i wyciągnął własną broń. ~9~

- A dlaczego nie? – zapytał Trent, za znużeniem obserwując strażnika. Dzwonki alarmowe, gwizdy i świsty zaczęły rozbrzmiewać w głowie Duncana. Nagle grupa stojących czarodziejów zaczęła wyglądać mniej jak strażnicy, a bardziej jak zabójcy. Chciał złapać Trenta i popchnąć go opiekuńczo za siebie, ale oparł się temu wiedząc, że jeśli sprawy pójdą źle w sposób, w jaki myślał, będzie potrzebował całej pomocy, jaką może dostać. - Sądzę, że to tak naprawdę nie ma znaczenia. – Strażnik wzruszył ramionami, gdy uniósł wyżej broń, pozostali czarodzieje za nim zrobili to samo. – Szczerze mówiąc, to nam ułatwi zabicie was obu, skoro obaj jesteście w tym samym miejscu. - Cholera! – zaklął Trent, a potem zatoczył ramieniem duże koło, w tym samym czasie, gdy czarodzieje wystrzelili. Duncan skulił się, czekając na uderzenie, ale zamiast tego zaskoczony patrzył jak wszystkie kule zatrzymały się jak zamrożone w powietrzu. Zszokowany, poczuł jak jego usta opadły i sapnął. Nawet jeśli spędzał mnóstwo czasu wokół magii, nigdy nie widział czegoś podobnego. Nawet strażniczy zamarli na swoich miejscach, oprócz ich oczu. Źrenice biegały z lewa na prawo w panice i strachu. W innej sytuacji może by im współczuł. - Musimy się stąd wynosić – oznajmił Trent pospiesznie. - Jak długo możesz ich tak trzymać? - Nie długo, co znaczy, że będziemy musieli podróżować na mój sposób. – Trent podszedł do niego i teraz stali naprzeciw siebie. - Nie masz na myśli… Trent mu przerwał. - To dokładnie mam na myśli. Teleportuję nas. Zanim Duncan mógł się posprzeczać, Trent złapał go za boki twarzy i przyciągnął do pocałunku. Ten ruch tak oszołomił Duncana, że kilka sekund zabrało mu uświadomienie sobie, że jedna z jego największych fantazji właśnie się spełniła. Usta Trenat były na jego. Potem czarodziej wysunął język i przesunął po złączeniu ust Duncana i teraz naprawdę się w to wciągnął. Używając jednej ręki, by przykryć tył głowy Trenta, przyciągnął go jeszcze bliżej.

~ 10 ~

Duncan przechylił usta na wargach Trenta, żeby mógł mieć lepszy dostęp i przejąć kontrolę nad pocałunkiem. Czarodziej zacisnął ręce na koszulce Duncana i rozdzielił usta w jawnym zaproszeniu. Nie potrzebując kolejnego, Duncan wsunął język w gorące usta Trenta, żeby w końcu mógł dowiedzieć się jak mężczyzna smakuje. Przez lata zastanawiał się, śnił o tym, jaki będzie jego smak i w końcu dostał swoją odpowiedź. Miód i cynamon. Pysznie. Jego fiut nabrzmiał, gdy krew ryknęła w jego głowie. Więcej. Teraz, kiedy posmakował, potrzebował więcej. Łóżko było zaledwie krok dalej i każdy instynkt Duncana krzyczał do niego, żeby poprowadził tam Trenta, by mógł ugasić ogień rozrywający jego ciało. Nawet miał gdzieś to, że mają widownię. Kiedy ich obu otoczyło jasnożółte światło, z początku Duncan pomyślał, że ma jeden z tych sentymentalnych gwiazdy i księżyc momentów, które były we wszystkich filmach młodzieżowych. Nie, żeby oglądał któryś. Szczerze. Dopiero, kiedy poczuł jak jakaś niewidzialna siła chwyciła go w pasie i szarpnęła, zrozumiał, że to Trent i że robi dokładnie to, co obiecał. Zabierał ich stąd w diabły.

Tłumaczenie: panda68

~ 11 ~

Rozdział 2 Chociaż Trent starał się, żeby teleportacja odbyła się gładko, wciąż tracił uchwyt na Duncanie, kiedy wyskoczyli przed bezpiecznym domem. Trent przeklinał się za swój brak kontroli, nie dlatego, że smok stracił równowagę i spadł na niezbyt miękkie lądowanie, ale dlatego, że pocałunek jego życia się skończył. Na zewnątrz było ciemno i Trent był wdzięczny, ponieważ to ukrywało jego zażenowanie, które jak czuł paliło jego policzki. Co on sobie, do diabła, myślał, całując Duncana w ten sposób? Miał szczęście, że smok go nie odepchnął i nie uderzył za to. Oddech zatchnął się w jego piersi, gdy rzucił ostrożne spojrzenie na mężczyznę. Ale nic nie wskazywało na to, żeby Duncan chciał go zaatakować za bycie napalonym. Zamiast tego mężczyzna wstał i spokojnie otrzepał ziemię i liście ze swojego ubrania, jednocześnie rozglądając się wkoło. - Gdzie jesteśmy? – zapytał obojętnym głosem. Trent oddałby wszystko, żeby w tej chwili wyraźnie zobaczyć jego twarz. Żeby mógł spojrzeć w te oczy, które były tak ciemnobrązowe, że prawie czarne. Czerń była ulubionym kolorem, który nosił, i bez wątpienia wybrał ten kolor, żeby łatwiej było mu wtopić się w otoczenie, kiedy się włamał. Tam w domu, Trent zauważył jak dobrze bojówki i koszulka modelowały wielkie ciało mężczyzny. Większość zmiennych smoków była wysoka i muskularna, i Duncan nie był inny. Trent pomyślał o wszystkich tych razach, kiedy marzył o przebiegnięciu palcami przez te krótkie, kruczoczarne włosy mężczyzny. O posmakowaniu jego pełnych warg tuż przed tym jak zedrze jego ubrania, żeby mógł skosztować reszty ciała. Od chwili jak pierwszy raz zobaczył Duncana, nie było żadnego innego mężczyzny, który mógłby się równać. Mając go tak blisko, ale nietykalnego przez te wszystkie lata, było czystą torturą dla Trenta. - To bezpieczny dom, który zorganizowałem, w razie gdybym kiedykolwiek go potrzebował. – Trent nie dodał, że kupił go rok temu z wyraźnym wykorzystaniem go, gdyby udało mu się kiedyś pomóc Duncanowi uciec. Jeszcze zanim umarł jego ojciec, Trent znalazł sposób na odzyskanie oka smoka. - Dlaczego nie przeniosłeś nas do środka? ~ 12 ~

- Nałożyłem na niego anty-teleportacyjne tarcze, żeby nikt, nawet ja, nie mógł pojawić się w środku. – Obrócił się i stanął przodem do nieokreślonego domu w stylu ranczerskim, wyciągając swoje magiczne macki. Kiedy był zadowolony, że wszystko jest nietknięte, wypuścił westchnienie ulgi. Przynajmniej tu było dobrze. Ruszył do frontowych drzwi, szczęśliwy, że Duncan bez namawiania idzie za nim. - Powiedziałeś, że wiesz, czym jest oko smoka, ale czy naprawdę wiesz jak ono jest połączone ze mną? – zapytał ostrożnie smok, jakby bał się zbyt dużo ujawnić. Trent starał się nie pozwolić, by jego nieufność zraniła go za bardzo. W końcu, gdyby on był w takiej sytuacji, również nie zaufałby tak łatwo. - Tak, to coś, co niektórzy nazywają duszą smoka, ale w rzeczywistości to jest coś o wiele więcej. To skrywa twoją magię, twoją zdolność do zmiany, to, czym jesteś. Ale nie tylko to. Bez niego nigdy nie wrócisz do domu, ponieważ jesteś uznawany za splamionego i niebezpiecznego dla wszystkich zaangażowanych, ponieważ czarodziej, który go ma, może cię znaleźć przez użycie prostego zaklęcia tropiącego. - Również trzyma moją wolną wolę – warknął Duncan. – Ktokolwiek je ma, kontroluje to, co mogę i nie mogę zrobić. Kiedy miał je Richard, byłem jego niewolnikiem. Musiałem robić cokolwiek mi rozkazał, nieważne jak to było podłe i straszne. - Co by się stało, gdybyś wystąpił przeciwko niemu? – zapytał Trent, jego serce łamało się na agonię, jaką czuł wypływającą z mężczyzny. - Czułbym ból rozrywający moje ciało – wyszeptał Duncan udręczonym głosem. – Mówią, że niektóre smoki mogą oszaleć od odczucia agonii. To właśnie musiało stać się ze mną, ponieważ musiałem być szalony, że ci zaufać skoro tak jak on jesteś czarodziejem. Trent poczuł, jakby niczym ostrze, przeszyło go krótkie, ostre cięcie. - Mogę być czarodziejem, ale nie jestem podobny do Richarda. - Dlaczego mi pomagasz? Co chcesz z tego zyskać? – zapytał ostro Duncan. Robię to, ponieważ głupio zakochałem się w tobie. Trent zachował to przeklęte wyznanie dla siebie i zamiast tego powiedział. - Ponieważ tak należało zrobić. Wiem, że tęsknisz za swoim domem, rodziną i przyjaciółmi, a ja chcę pomóc ci dostać się do nich. – Otworzył drzwi i wszedł do środka. ~ 13 ~

- Ale większość czarodziejów skorzystałoby z szansy zdobycia smoczej esencji. Mam wierzyć, że jesteś gotowy porzucić całą magię i moc, tylko dlatego, że jesteś porządnym facetem? – spytał Duncan z niedowierzaniem, podążając za Trentem do środka i zamykając za nimi drzwi. - Nie wszyscy z mojego rodzaju są głodni mocy – odparł Trent i sięgnął zza Duncana, żeby zablokować drzwi. Smok nie przesunął się, żeby zrobić mu miejsce, więc ich ciała otarły się o siebie. Trent wessał oddech i miał nadzieję, że nie było widać jak twardy był jego kutas. Tak było od czasu jak się pocałowali. - Taak, mogłem to stwierdzić, kiedy twoi kolesie próbowali nas zabić – przeciągnął Duncan słowa, przewracając sarkastycznie oczami. - Strażnicy Richarda nigdy nie byli przyjaźni. – Czuł palenie gorzkiej nienawiści, gdy przypomniał sobie zabawy, jakie inni czarodzieje lubili z nim wyczyniać. Bicie, emocjonalne molestowanie i jeszcze gorsze rzeczy. Z początku zwykle biegł do ojca po ochronę, tylko po to, żeby zostać odepchniętym przez Richarda, i który kazał mu wziąć się w garść. Ku rozczarowaniu głównego czarodzieja, Trent nigdy nie rozwinął w sobie podłości pasującej do jego strażników. Uniósłszy dłoń, wymamrotał ochronne zaklęcie. - Zapieczętowujesz drzwi? – zapytał Duncan, obracając głowę, żeby spojrzeć na Trenta. Ponieważ stali tak blisko, ten ruch sprawił, że ich usta były od siebie zaledwie centymetry. Bez zastanowienia, Trent zaciągnął się głęboko, biorąc pełne płuca dymnego zapachu Duncana. Nie był taki nieprzyjemny jak popiół, a raczej jak bogaty, ciepły aromat płomienia z ogniska. To doprowadziło go do myślenia jak miło byłoby tarzać się po dywanie, bez niczego ogrzewającego ich, tylko z trzaskającym ogniem i sobą nawzajem. Bogini, naprawdę musiał zastosować pieprzony uścisk na swoim fiucie i emocjach. Był tu, żeby pomóc Duncanowi, a nie usychać za nim. Przed dzisiejszą nocą, smok nigdy nie powiedział do niego więcej jak dwa słowa, nie mówiąc już, że nie zauważał, że istnieje. Chociaż wydawał się całkiem zapaść w pocałunek. Duncan tak samo odkrywał go swoim język, co Trent jego. - Co teraz zamierzasz zrobić? – Twarz Duncana zmiękła z niepokoju. – Mam przeczucie, że ci faceci się nie zatrzymają, dopóki cię nie zabiją i możesz całkowicie zapomnieć o poproszenie jakiegokolwiek innego czarodzieja o pomoc, odkąd zadałeś się ze smokiem. - Wymyślę coś. Jak zawsze. – Trent oblizał usta, wciąż smakując odrobinę Duncana na nich. ~ 14 ~

- Przestań – rozkazał ochryple Duncan. Jego oczy stały się ciemniejsze, jego oddech urywany. Nigdy wcześniej nie wyglądał na tak niebezpiecznego czy seksownego. - Przestać co? - Patrzeć tak na mnie. – Duncan zrobił krok bliżej i pochylił się, więc jego usta znalazły się o centymetry od ucha Trenta. Smok zaciągnął się, jego oddech podrażnił wrażliwe ciało Trenta. Zbliżywszy się jeszcze bardziej, smok wyszeptał. – Mogę wyczuć na tobie pożądanie i niech mi bóg pomoże, nawet jeśli wiem, że powinienem uciec przed tobą, ale nie mogę. Chcę wiedzieć, czy pragniesz mnie tak bardzo jak ja pragnę ciebie. Że czujesz tę samą potrzebę. - Ona zawsze tam była. – Trent przełknął, nerwy sprawiły, że jego ciało drżało. – Od dnia, kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem. Po prostu nie ośmieliłem się powiedzieć tego nikomu przed tą nocą, ponieważ gdyby Richard się dowiedział, że zależy mi na tobie, skrzywdziłby cię tylko po to, żeby zrobić mi na złość. - Zrobiłeś dobrą robotę ukrywając to. Nie miałem pojęcia, co czujesz. – Duncan zaczął umieszczać miękkie pocałunki na jego szyi. Trent wydał z siebie niski jęk i przechylił lekko głowę na bok. - Pomogę ci odzyskać oko, przysięgam – obiecał, unosząc ręce, żeby chwycić biodra Duncana. Smok warknął z aprobatą i pchnął do przodu, jego twardy kutas przycisnął się do brzucha Trenta. Jasna cholera, był wielki! Nawet przez gruby materiał spodni, Trent mógł wyczuć jego długą grubość. - Jak chcesz to zrobić? – Duncan umieścił kolejny pocałunek na jego szyi. - Gdybym miał kroplę twojej krwi, mógłbym znaleźć je dzięki magii. – Trent dyszał, gdy próbował zachować swój zmętniony seksem mózg skupiony. Wszystko, co wciąż go nawiedzało, to fakt, że jego bardzo duże łóżko jest na końcu korytarza. - Trudno będzie to zrobić? Słyszałem wcześniej o szukaniu ludzi w ten sposób, ale nigdy przedmiotów. – Duncan położył dłoń na piersi Trenta i zaczął popychać go do tyłu na kanapę. - Ponieważ oko w zasadzie jest częścią ciebie, to nie będzie trudne. Musimy tylko ustalić plan bitwy zanim to zrobię. Takie zaklęcie zużywa mnóstwo magii i to wskaże każdemu szukającemu mnie czarodziejowi, gdzie jestem. – Trent mruknął zaskoczony, kiedy Duncan popchnął go, zmuszając do opadnięcia na kanapę. Spojrzał na smoka, zastanawiając się, do czego zmierza. Twarz Duncana nic nie pokazywała, stał nad nim, wyglądając na większego niż kiedykolwiek, gdy górował nad nim. ~ 15 ~

- Znam kilku starych przyjaciół, których mogę wezwać na pomoc, jeśli chcesz – zaproponował Duncan, opadając przed czarodziejem na kolana. Trent otworzył zszokowany usta. Ze wszystkich rzeczy, jakich się spodziewał, ta była na szczycie jego listy. Nagle przyszła mu do głowa przerażająca myśl. Co jeśli Duncan myślał, że musi to robić, żeby otrzymać jego pomoc? Bogowie wiedzieli, że tego chciał, ale nie tak. Pochylił się i wziął policzki Duncana w swoje dłonie. - Nie musisz tego robić, jeśli czujesz, jakbyś był mi coś winien. - Nie rozumiesz? – odpowiedział Duncan, a jego oczy jeszcze bardziej pociemniały od pożądania. – Chciałem robić to z tobą od dawna jak tylko pamiętam. Chcę ssać twojego fiuta, nie dlatego, że czuję, iż muszę odpłacić ci się w jakiś sposób, ale dlatego, że nie mogę już wytrzymać ani chwili dłużej bez poznania twojego smaku… na całym tobie. Błagam cię o pozwolenie. Zbyt podniecony, żeby mówić, po prostu pokiwał głową. Tak było, dopóki Duncan nie odpiął spodni Trenta i nie wyjął jego fiuta, wtedy wrócił do zmysłów. Wyciągnął rękę, żeby zatrzymać smoka i zapytał. - Nie powinieneś najpierw zadzwonić do swoich przyjaciół? Na wypadek, gdyby chwilę zajęło im dostanie się tutaj. Nie, żebym nie chciał tego zrobić. Chcę, naprawdę, naprawdę chcę. Tylko nie mamy aż tyle czasu do stracenia i nie chciałbym, żeby ktoś przejął ponownie kontrolę nad okiem, podczas gdy my byliśmy zbyt zajęci romansowaniem. - Nie martw się. – Duncan obdarzył go leniwym uśmiechem. – Już się z nimi skontaktowałem. – Wskazał palcem na swoją głowę. – Wszystkie zmienne smoki dzielą się umysłowym połączeniem. - Zgaduję, że to jest dość poręczne. Prawdopodobnie o wiele tańsze niż komórki. – Trent przełknął, zdając sobie sprawę, że wyszedł na głupka. Jednak Duncan nie wydawał się mieć tego za złe, bo pochylił się do przodu i pocałował go krótko. - Więc mamy mnóstwo czasu, żeby w końcu poznać się nawzajem. Tak będzie, jeśli nie zmieniłeś zdania. – Duncan posłał znaczące spojrzenie na rękę Trenta, która wciąż trzymała nadgarstek smoka w ciasnym uścisku. - Do diabła, nie ma mowy, żebym zmienił zdanie. – Trent puścił go i opadł do tyłu na kanapę, przyjmując pozycję, która zarówno była wygodna jak i pozwalała oglądać akcję.

~ 16 ~

Duncan sięgnął i zawinął palce wokół erekcji Trenta. - Jesteś taki seksowny w tej chwili – zauważył smok ochrypłym szeptem. – Twoje policzki są zarumienione, a oczy błagają mnie, żeby cię pieprzył. Marzyłem o tym, że patrzysz na mnie w ten sposób. Robiło się tak źle, że musiałem codziennie obciągać sobie pod prysznicem, bo przecież nie mogłem chodzić twardy przez cały czas. - O boże – jęknął Trent. Jego fiut pulsował, domagając się większej uwagi i wbił palce w poduszki na kanapie, żeby powstrzymać się od wypchnięcia bioder. Duncan wylizał powoli leniwą ścieżkę wzdłuż czubka fiuta Trenta, ale nie zrobił nic więcej. - Powiedz mi, że chcesz tego tak samo jak ja – zażądał. - Wiesz, że tak – wysapał Trent, gdy smok znowu machnął po nim językiem. - Muszę usłyszeć jak to mówisz. Wszystko. – Duncan chwycił jądra Trenta i ścisnął lekko. - Chce tego tak samo jak ty – wydyszał Trent. W tej chwili zrobiłby wszystko, żeby dostać się do środka ust Duncana. Nawet wykrzyczał coś, czego nigdy wcześniej nie ośmielił się wyznać. – To zawsze ciebie pragnąłem. Próbowałem być z innymi mężczyznami, ale nie mogłem, ponieważ jedynym, którego chciałem pieprzyć, to ty. To wydawało się być dość, żeby zadowolić Duncana, ponieważ zamknął usta wokół fiuta Trenta i zassał go. Rozkosz strzeliła w górę kręgosłupa Trenta, gdy wygiął biodra do przodu, chcąc mieć każdy jeden centymetr siebie we wnętrzu gorących ust smoka. Mężczyzna położył silną rękę na jego nodze, żeby uniemożliwić mu poruszanie się. Wycofując się, Duncan rzucił mu twarde, zmysłowe spojrzenie, które wydawało się rozświetlić jego oczy w ciemnościach pokoju. - O, nie, nie ruszaj się – skarcił Duncan. – To moje show. Ty tylko leż i odbieraj to. - Okej. Przepraszam. – Trent przygryzł swoja dolną wargę. Nigdy wcześniej nie był taki podniecony. Szorstka dominacja Duncana ukazała dokładnie to, co zawsze miał nadzieję dostać od tego mężczyzny. - Mówię poważnie. Nie wolno ci dojść, dopóki nie dam ci pozwolenia. - Ja pieprzę – odetchnął Trent, prawie wybuchając i strzelając.

~ 17 ~

- To przyjdzie później – drażnił się Duncan, ciemny blask okrył jego twarz. Opuścił głowę i z powrotem wziął erekcję Trenta w swoje usta. Wciąż ściskając poduszki, Trent obserwował jego działania przez na pół przymknięte powieki. To było takie erotyczne, obserwowanie swojego mokrego fiuta ślizgającego się w tę i z powrotem w ustach Duncana. Smok zmieniał swoje działania, zasysał go mocno zanim wysunął, by przebiec językiem wzdłuż długości jego fiuta. Wydawało się, jakby to trwało godzinami – Duncan kontynuował swoje słodkie tortury, a Trent walczył każdym skrawkiem siebie o kontrolę. W końcu to już było za dużo i zaczął błagać. - Proszę, Duncan. Muszę dojść. To tylko sprawiło, że Duncan ssał go mocniej, wciągając tak głęboko, że jego policzki się wydymały. Tak było, dopóki prawie nie oszalał, a wtedy silny głos smoka przepłynął przez umysł Trenta. Teraz! Chcę delektować się słodkim posmakiem twojej spermy, która pokryje mój język i spłynie w dół mojego gardła. Trent zamarł na chwilę, zszokowany, że więź między nimi była tak silna, że obecnie dzielili się myślami. Potem Duncan mocno zassał ostatni raz i to wyrzuciło Trenta za krawędź. Z głośnym jękiem, spełnił się w ustach smoka. Chociaż był w trakcie przeżywania najsilniejszego orgazmu swego życia, wciąż nie mógł oderwać wzroku od widoku ust Duncana pracujących przy połykaniu go. To trwało, dopóki nie zniknęła ostatnia kropla, a wtedy pozwolił fiutowi Trenta wysunąć się z jego ust. Przesunąwszy językiem po swoich pełnych wargach, Duncan wstał i wyciągnął rękę. - Chodź, dokończmy to w twoim łóżku. Trent ani na chwilę się nie zawahał, więc sięgnął i splótł swoje palce z Duncana.

Tłumaczenie: panda68

~ 18 ~

Rozdział 3 Gdy Trent prowadził go do sypialni, nie mógł uspokoić walącego bicia swego serca. Chociaż pragnął tego bardziej niż cokolwiek innego, część niego również się bała. Nie, żeby myślał, że Duncan skrzywdzi go swoim masywnym kutasem, ale że rzeczy już nigdy nie będą takie same dla żadnego z nich. Całe życie spędzone pod żelazną ręką ojca sprawiło, że łatwo było mu wątpić w siebie. Co jeśli nie będzie mógł sprostać oczekiwaniom Duncana? Co jeśli będzie dużym rozczarowaniem? Co jeśli nie będzie wystarczająco dobry? Gdy doszli do brzegu łóżka Trent zatrzymał się, bojąc się obrócić. Duncan szarpnął jego rękę i przyciągnął bliżej. Chwytając jego brodę, zmusił Trenta do spojrzenia w jego oczy. - Nigdy mnie nie rozczarujesz. Nie wtedy, gdy wszystko w tym jest absolutnie idealne – przysiągł poważnie smok. - Nadal jesteś w moim umyśle? – zapytał Trent, na jego policzki wypłynęło mocne palące odczucie. - Nic nie mogę na to poradzić. To tak, jakbym był zamknięty w tobie i nie mógł wyjść. – Musnął kciukiem wzdłuż dolnej wargi Trenta zanim dodał. – Ale nie sądzę, żebym chciał wyjść. - Nigdzie się nie wybieram – powiedział Trent zanim chwycił za przód płaszcza Duncana i przyciągnął go do namiętnego pocałunku. Smok mruknął z aprobatą, dźwięk wywołał miękkie dudniące odczucie pod jego wargami. Jednak to wciąż było dla niego za mało. Trent chciał poczuć ciało Duncana przy swoim. Tęsknił za pieszczotami, lizaniem i uczeniem się każdego centymetra tego twardego, muskularnego ciała. Ponieważ wciąż trzymał zaciśnięte dłonie na płaszczu Duncana, Trent zaczął od tego miejsca. Nie przerywając pocałunku, zsunął go ze smoka i odrzucił na bok. Jak tylko płaszcz opadł na podłogę, Duncan wpadł w seksualną furię, rozrywając ubranie

~ 19 ~

Trenta. Nastrój okazał się być zaraźliwy i wkrótce obaj ściągali i szarpali ubrania na sobie, dopóki nie byli cudownie nadzy. Duncan przebiegł ręką w dół piersi Trenta, zostawiając ścieżkę gorąca. - Tak długo czekałem na ten moment – powiedział, jego wzrok spijał długość ciała Trenta, jakby je wielbił. - Ja też. Wciąż nie mogę uwierzyć, że to się dzieje. – Trent zamknął oczy, rozkoszując się dotykiem smoka. - Hej – zachichotał Duncan, nagle wyglądając młodziej. – Właśnie skończyłem obciąganie twojego życia, a ty nadal nie wierzysz, że to się dzieje? - Przepraszam. – Trent poczuł rumieniec wypływający na jego twarz. Ile razy jeszcze dzisiaj się zarumieni? – Nie jestem przyzwyczajony, by w moim życiu dostawać to, czego chcę. - Tak jak powiedziałeś, nigdzie się nie wybieram – głos Duncana rozbrzmiał w głowie Trenta. Tym razem, kiedy ich umysły się połączyły, to już nie wydawało się dziwne dla Trenta. Teraz odczuł to jak delikatnie wsunięcie się. Prawie tak, jakby brakowało mu tego przez całe swoje życie i nagle wszystko w końcu wpadło na swoje miejsce. Duncan opuścił Trenta na łóżko i rozciągnął się na nim. Podparłszy się na łokciach, żeby mogli spojrzeć w swoje oczy, smok oświadczył. - Nie wiem, co stanie się z nami jutro, i nie mogę niczego obiecać. Nawet jeśli chcę bardziej niż cokolwiek, żeby to trwało, wszystko co mogę zagwarantować to to, co mamy teraz. - To już jest więcej niż miałem kiedykolwiek nadzieję – odparł Trent, sięgnąwszy ręką, żeby pogładzić policzek mężczyzny. Duncan jęknął z zadowoleniem, a potem opadł w dół i zaczął całować Trenta – najpierw usta, potem twarz, w dół do szyi, by zsunąć się jeszcze niżej. Wkrótce znalazł się z powrotem przy jego fiucie. Tym razem zwlekał tylko chwilę zanim założył nogi Trenta na swoje ramiona, otwierając go tak, że był bardziej wystawiony. Z początku Trent spiął się. Nigdy nie czuł się tak otwarty i wrażliwy, ale wtedy Duncan opuścił głowę i zaczął ucztować na nim ustami, a wszystkie obawy szybko uciekły z jego umysłu. Trent wygiął plecy i krzyknął z rozkoszy, kiedy odczuł ~ 20 ~

wspaniałe odczucie języka smoka okrążającego jego dziurkę. Wykonywał powolne liźnięcia na wrażliwym otwarciu, dotyk jego gorącego języka pobudzał takie zakończenia nerwowe, jakie Trent nie myślał, że posiada. Nagle Duncan zatopił język do środka, powoli go pieprząc. Trent podrapał prześcieradło wyginając się jeszcze bardziej, zduszony jęk uciekł z jego ust. - Dźwięki, jakie wydajesz, są lepsze niż afrodyzjak – powiedział do niego Duncan przez ich nową umysłową więź. Zanim Trent mógł odpowiedzieć, Duncan wsunął palec w jego tyłek. Trent znowu się wygiął, krzycząc na wspaniałe palące odczucie w jego ciele, rozciągające się, żeby przyjąć intruza. Duncan nie tracił czasu, dodał następny palec, rozkładając je, żeby Trent był gotowy na przyjęcie szerokości jego kutasa. - Proszę Duncan, pieprz mnie już. Nie mogę już czekać. – Trent trząsł się cały od potrzeby. - No cóż, nie jesteś jedynym pragnącym – drażnił się Duncan, ale przesunął swoje ciało tak, że jego kutas ustawił się przed wejściem do tyłka Trenta. Wypychając biodra do przodu, powoli się wsunął, jego twarz była piękną maską namiętności, gdy zamknął oczy z westchnieniem. Trent wydał z siebie zdławiony szloch, gdy jego wewnętrzne ścianki rozciągnęły się prawie aż do punktu bólu. Nie, żeby miał narzekać, to był przejmujący ból, ale nie chciał, żeby się skończył. - Och, boże, tak dobrze cię czuć – zajęczał Duncan, zaczynając pieprzyć Trenta wolnymi, równymi pchnięciami. Trent chciał mu odpowiedzieć, ale brakowało mu tchu od wspaniałych wrażeń wypełniającego go dużego kutasa Duncana. Więc zamiast tego pozwolił, żeby jego jęki odpowiedziały za niego. Patrzył na Duncana, z onieśmieleniem zachwycając się jego silną urodą. Jego włosy były mokre od potu, przez co ostre linie na jego twarzy były jeszcze bardziej wyraźne, a mimo to nigdy nie wyglądał bardziej seksownie. Trent uświadomił sobie, że Duncan stara się traktować go łagodnie. Przepłynęła przez niego fala frustracji. Po tym jak długo na to czekał, ostatnią rzeczą, jaką chciał Trent były pół środki. Chciał doświadczyć każdego kawałka Duncana i jego pasji. - Nie wstrzymuj się dla mnie – wydyszał Trent. – Chcę wszystkiego. - Nie chcę cię zranić – wydusił spomiędzy zębów Duncan. - Nie martw się, mogę wziąć całego ciebie.

~ 21 ~

Z niskim warknięciem Duncan zaczął poruszać się szybciej, mocniej, dźwięk uderzających o siebie ciał wypełnił pokój. Trent chwycił się ramiona smoka, jego palce wbiły się w twarde ciało, milcząco go zachęcając. To było niczym niebo, w końcu mieć mężczyznę, którego pożądało się od tak dawna, nad sobą. Trent przebiegł dłońmi po plecach Duncana, uwielbiając sposób, w jaki jego mięśnie zaciskały się i rozluźniały, gdy się poruszał. Chociaż zaczęli dopiero niedawno, jego jądra już napięły się przy jego ciele, gdy budował się kolejny orgazm. Po jeszcze kilku mocnych pchnięciach od Duncana, Trent poddał się, a gorące strumienie nasienia rozprysły się o ich brzuchy, gdy doszedł. Wykrzyknął imię Duncana tak głośno, że jego głos stał się ochrypły. Pomimo seksualnego otumanienia, usłyszał jak Duncan również krzyknął, gdy doszedł, i jego kutas pulsował w tyłku Trenta. Po tym jak się skończyło, Duncan opadł na niego. Mężczyzna był ciężki, jego oddech chrypiał przy uchu Trenta, a sperma zaczęła wysychać i przyklejać się do ich ciał. Jednak nie dbał o to. To, co się liczyło to, że w końcu dowiedział się jak to jest być ze smokiem. - Jestem taki wypieprzony i to nie w dobry sposób – stwierdził Duncan lekko spanikowanym głosem. Trent spiął się, zastanawiając się, czy to był moment, w którym mężczyzna uświadomił sobie, że zrobił kolosalny błąd i teraz nadszedł czas rzucenia czarodzieja zanim sprawy jeszcze bardziej się skomplikują. - W porządku – powiedział z napięciem. Ale wewnątrz jego serce było złamane. – Nigdy nie robiliśmy sobie nawzajem żadnych stałych obietnic, pamiętasz? - Nie, to nie to, kochanie. Przysięgam. – Duncan odsunął się, wycofując się na brzeg łóżka. Nie patrząc na Trenta, przeczesał włosy rękami i wziął kilka głębokich wdechów. - W takim razie co? – Trent usiadł i zawinął prześcieradło wokół pasa. Boże, nie tak chciał, żeby to się skończyło. Był gotowy na łagodne rozstanie. Nawet na jedną z tych fałszywych obietnic, Zadzwonię do ciebie rano. To, na co nie był gotowy, to że Duncan zachowywał się, jakby cały świat zbliżał się ku końcowi, ponieważ pomylił się i pieprzył z czarodziejem. Więc złapany w swoją wewnętrzną żałość, Trent prawie przegapił słowa, które przyszły następne. Takie, które na zawsze zmieniły jego życie.

~ 22 ~

- Właśnie zdałem sobie sprawę, że cię kocham. Zawsze kochałem. – Duncan obrócił się, żeby spojrzeć na niego, jego oczy były jasne od łez. – Więc jak kiedykolwiek będę w stanie cię porzucić, kiedy nadejdzie dla mnie czas powrotu do domu?

***

Wczesne promienie słońca właśnie zaczynały przeświecać przez okno, kiedy Duncan wysunął się z ciepłego łóżka i komfortu ramiona Trenta. Chociaż nie chciał, żeby ta chwila się skończyła, wyczuł dwóch ze swojego rodzaju zbliżających się do tego domu, więc nadszedł czas powrotu do rzeczywistości. Jednak to było gorzkie. Jak tylko wczorajszej nocy połączył się umysłem z Trentem, zdał sobie sprawę jak bardzo skomplikowane są sprawy. Umysłowo związali się na intymnym poziomie, czego nigdy wcześniej nie doświadczył, nawet ze swoimi braćmi smokami. Jako dziecko, słyszał opowieści o tym jak przeznaczeni sobie partnerzy dzielą specjalną więź, taką, której nikt inny nie mógł złamać. Jedyny w ciągu całego życia dar, którym bogowie obdarowują parę, która jest sobie przeznaczona. Roześmiał się krótko. Jak ironiczne mogą stać się sprawy? Jego partner był nie tylko czarodziejem, ale był również synem mężczyzny, który niewolił Duncana przez te wszystkie lata. Jednak nie można było nic na to poradzić, jego miłość do Trenta dodana do ich umysłowej więzi, nie pozostawiała wątpliwości w jego umyśle, co do realności tego. Założywszy dżinsy i koszulkę, nie przejmując się skarpetkami, ruszył do drzwi. Pomiędzy rundami kochania się, Trent powiedział mu, że zrobił tak, iż tarcze zostaną na miejscu, nawet jeśli któryś z nich otworzy drzwi od wewnątrz i zaprosi kogoś do środka. Duncan mógł już wyczuć dwa smoki na ganku, czekające na wpuszczenie. Ponieważ wiedzieli, że jest ich świadomy, nawet nie zapukali. Kiedy sięgnął do klamki, zauważył, że jego ręka trzęście się ze strachu. Minęła dekada odkąd rozmawiał z kimkolwiek ze swojego domu. Zbyt zawstydzony tym, co mu się przytrafiło, nawet nie próbował dzwonić, wysłać maila, czy zwykłą tanią pocztówkę. Z tego, co wiedział,

~ 23 ~

mogli uznać go za zdrajcę i ta para mogła przybyć tu, żeby go zgładzić, a nie wyciągnąć pomocną rękę. Mimo to, nie miał wyboru. To była piosenka jego życia i już był chory od słuchania jej. Przygotowując się na jakiekolwiek powitanie, jakie mógł dostać, otworzył drzwi. Kiedy zobaczył dwa smoki po drugiej stronie, nie mógł ukryć swojego zaskoczenia. - Nicolas – powiedział bez tchu, czując się bezwładny z szoku. Nigdy nie wyobrażał sobie, że jeden z jego braci będzie częścią misji ratunkowej. Nicolas nie zmienił się dużo przez te minione dziesięć lat. Jego jasnobrązowe włosy, sięgające do kołnierzyka, wciąż opadały mu na twarz. Chociaż miał na sobie ten sam rodzaj wyblakłych dżinsów, jakie zawsze nosił, wyrósł z rockowej koszulki na rzecz zapinanej koszuli z długimi rękawami. Jedyna rzecz, która się zmieniła, to były jego oczy. Kiedyś jasnoniebieskie i błyszczące życiem, teraz były matowe i wyglądające na niemal przerażone. Wpatrywał się tylko w Duncana, jego twarz była zimna i nic nie pokazywała. - Ktoś ma coś do wyjaśnienia – odezwał się drugi smok. Duncan uśmiechnął się. Wszędzie rozpoznałby ten przemądrzały ton. Mick. Najmłodszy zmienny smok z wojowników służących pod Brianem, Mick, zawsze więcej mówił niż myślał i wyglądało na to, że nic się nie zmieniło. Nawet jego postawa była wielkim pieprzę cię. Od jego kruczoczarnych włosów, które układał w czubek, po długi rząd kolczyków zdobiących oba jego uszy. Miał przekłute również wargę i jedną brew. Miał na sobie luźne czarne spodnie i T-shirt, który smok musiał przeżuć na jakimś biednym rycerzu. Jednak przy całym jego wyglądzie punka, Duncan wiedział, że to była tylko gra. Zauważył sposób, w jaki intensywne zielone spojrzenie Micka omiotło dom, szukając potencjalnego zagrożenia. Nie przeoczył też faktu, że ręka młodego smoka była przy jego boku, na kaburze, gdzie trzymał broń. - Odpręż się, tu jest czysto – powiedział Duncan. - Przykro mi bracie – zakpił Nicolas, dodając dodatkowego jadu do słowa bracie – ale nie przyjmujemy twojego słowa. Możemy wyczuć tu czarodzieja. - Trent jest po mojej stronie. Nie musicie się tutaj niczego bać, przysięgam wam. – Duncan odsunął się i zaprosił ich do środka. – Może wejdziecie i sami sprawdzicie?

~ 24 ~

Nicolas zignorował zaproszenie, ale Mick wparował do środka, jego usta znowu się odezwały. - Musisz wybaczyć złe nastawienie Nica. Jest wciąż trochę dotknięty faktem, że spadłeś buzią na ziemię. Śmieszne w rodzinie jest to, że mają skłonności do takiego czepiania się. I dlatego jestem bardzo zadowolony, że jej nie mam. - Jeszcze raz nazwij mnie Nic i nie będziesz musiał się martwić o moje nastawienie – warknął Nicolas, a Mick wydawał się być speszony. Ale dalej marudził. - Więc, gdzie byłeś przez cały ten czas? Brian i Nicolas szukali cię przez dziesięć lat zanim w końcu się poddali. Większość z nas myślała, że nie żyjesz, ale nie twoi bracia. Wciąż mówili, że cię wyczuwają. – Mick zrobił w powietrzu cudzysłów, gdy wypowiadał ostatnią część. Nicolas w końcu wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Obaj, on i Mick, podskoczyli, gdy poczuli jak magiczne pole z powrotem się zamyka. Nicolas zwęził podejrzliwie swoje oczy, mierząc Duncana twardym spojrzeniem. - Może powiesz mi dokładnie, co tu się do cholery dzieje? – warknął. – I lepiej nie opuść ani jednego szczegółu. Duncan zatrzymał się, nie wiedząc skąd zacząć. Pod przenikliwym wzrokiem Nicolasa skulił się trochę, nagle przypominając sobie, że był ich małym braciszkiem, dopóki nie odszedł, i że zawsze odpowiadał swoim braciom. Zawsze robił to, co mu kazali. Zawsze przychodził im na pomoc. Tak było, dopóki jedno poważne spierdolenie, nie zmieniło jego całej rzeczywistości. - Jesteście głodni? – zapytał, celując palcem w stronę kuchni. – Ja umieram z głodu, a to jest długa historia. Równie dobrze mogę wam to opowiedzieć, gdy będę robił śniadanie. - Nie sądzę… – zaczął Nicolas, ale Mick już szedł prosto do kuchni. Smok westchnął, mając to samo zirytowane spojrzenie w oczach, jakie kierował tak wiele razy w stronę Duncana, kiedy razem dorastali. - Proszę. – Po tych wszystkich latach, kiedy był zmuszany do proszenia, Duncan nienawidził robić tego teraz, ale zrobi wszystko, że Nicolas go wysłuchał. - Podaj mi jeden dobry powód, dla którego miałbym to zrobić?

~ 25 ~

- Bo wciąż jesteśmy braćmi i to musi coś znaczyć – spróbował Duncan, jego żołądek zacisnął się na krótki błysk bólu, który przemknął przez twarz jego brata. - Najwyraźniej nie, bo inaczej nigdy nie uciekłbyś od nas – odparował Nicolas zza zaciśniętych zębów. Ale ruszył w stronę kuchni. - To jest naprawdę długa historia – powiedział Duncan, wchodząc do dużej, otwartej kuchni i kierując się do lodówki. Było oczywiste, że Trent jej nie odnowił, kiedy się tu wprowadził. Albo przynajmniej Duncan miał nadzieję, że nie, ponieważ w takim razie będzie musiał poważnie pogadać z tym facetem o jego obsesji do jabłek i kogutów. Były wszędzie; lamówka, zasłony, nawet włącznik światła był w kształcie wielkiego Macintosha. Przynajmniej stół wyglądał na mocny, prosty i funkcjonalny, kiedy Mick i Nicholas zajęli miejsca. - Zacznij od początku i upewnij się, że niczego pomiędzy nie opuściłeś. – Nicolas skrzyżował ramiona na piersi, wyciągając przed siebie swoje długie nogi. - Zabrano mi moje oko smoka. – Kiedy rzucił tę bombę, Duncan udawał, że szuka czegoś w lodówce. Wszystko, byle tylko nie zobaczyć spojrzeń rozczarowania i wstrętu na twarzach obu smoków. - Co? Kto? – wyjąkał Nicolas, będąc bardziej zszokowany niż wkurzony. - Czarodziej o imieniu Richard je ma i używał, żeby mnie kontrolować. – Po znalezieniu jajek i bekonu, w końcu zmusił się do odwrócenia. Ale zamiast spojrzeć nad stołem, skierował swój wzrok na jedzenie i zaczął gotować. - Słyszałem o Richardzie. Wydaje się być cholernym twardzielem – powiedział Mick z podziwem w głosie. - Był twardzielem – sprostował Duncan, rozbijając jajka na patelnię. – Ten drań umarł kilka dni temu. - Zabiłeś go? – zapytał Nicolas. Jego ton był twardy i, w taki czy inny sposób, nie dał Duncanowi znać, o czym myśli. - Nie, ponieważ jeśli posiadał moje oko smoka, nie byłbym w stanie przeciąć mu papieru, a co dopiero go zabić. Wierzcie mi, gdybym mógł, czarodziej byłby martwy dawno temu. Nicolas skoczył na nogi, przeklinając głośno, gdy odepchnął krzesło. - Jak, do diabła, on w ogóle zdobył twoje oko smoka? ~ 26 ~

- Którejś nocy latałem sobie i Richard mnie zauważył. Kiedy wyzwał mnie do walki, byłem wtedy tak młody i zarozumiały, że nie zastanawiałem się, czy go pobiję. Jak tylko to się zaczęło, wiedziałem, że sobie nie poradzę. Jego magia była tak silna… miała tak starożytne odczucie. Nie wytrzymałem nawet pięciu minut. – Duncan przełknął mocno, czując się bardziej przegranym niż kiedykolwiek. - Dlaczego nie przyszedłeś do nas po pomoc? – Nicolas zaczął chodzić. To była jego cecha, że robił to za każdym razem, gdy był wkurzony, przestraszony czy zdenerwowany. - Nie mogłem opuścić jego boku. Gdy odchodziłem od niego na więcej niż półtora kilometra, moje ciało przeszywał ból. To samo działo się, kiedy próbowałem przeciwstawić się rozkazowi. - Mogłeś znaleźć sposób. Zadzwonić do nas, przesłać przez kogoś wiadomość, skontaktować się umysłowo, cokolwiek! – krzyczał Nicolas. - I co powiedzieć? Że zawiodłem mojego władcę i ludzi, i teraz jestem dziwką czarodzieja? Wiem jak to działa. Byłbym uznany za zrujnowanego, a potem Brian zostałby zmuszony do podjęcia działań, żeby oczyścić moją hańbę. Nie chciałem was w to wciągać – odkrzyknął Duncan. - Rzeczy nie są takie same jak wtedy, gdy rządził tata. Brian nigdy nie ukarałby cię za coś takiego. - Nie, ale upewniłby się, że dowiedziałbym się, jak bardzo zawiodłem. – Duncan skrzywił się jak tylko te przeklęte słowa wymknęły się z jego ust. Nicolas zatrzymał się w pół kroku, posyłając mu zranione spojrzenie. - Naprawdę myślisz, że zrobiłby tobie coś takiego? – Głos Nicolasa załamał się tylko odrobinę. - Po prostu powiedzmy, że myślałem, iż lepiej będzie jak nigdy się o tym nie dowiecie – odparł Duncan, cały gniew wyparował z jego ciała zastąpiony zdrętwiałą akceptacją. Teraz to będzie już tylko kwestia czasu zanim Nicolas i Brian wykopią jego tyłek poza nawias. - Ty głupi pierdolcu. – Nicolas przeszedł przez pokój i uwięził Duncana w łamiącym żebra uścisku. Wciąż go trzymając, mówił dalej. – Jesteśmy twoimi braćmi i obojętnie co, zawsze będziemy tu dla ciebie. Nigdy nas nie rozczarujesz ani nie zhańbisz. Kochamy cię, ty dupku.

~ 27 ~

Rozdział 4 Dopiero w połowie śniadania, Nicolas zadał pytanie, którego Duncan się obawiał. - Skoro czarodziej, który miał twoje oko smoka, nie żyje, to gdzie ono jest teraz? Duncan przyznał. - Nie wiem. – Wziąwszy głęboki wdech, opowiedział im o tym, co stało się poprzedniej nocy, celowo tuszując swój związek z Trentem. Nie, żeby się tego wstydził. Po prostu nie wiedział jak zareaguje jego brat na to, że przespał się z synem czarodzieja, który rozdzielił ich rodzinę. Niestety, Nicolas był zbyt bystry, żeby pozwolić umknąć takiej sprawie. - Ale dlaczego Trent maiłby pomagać zmiennemu smokowi? – zapytał, jego spojrzenie było zbyt wszystkowiedzące. – Musi mieć w tym jakiś interes. - Powiedział mi, że pomaga, ponieważ tak właśnie należało zrobić. – Duncan wzruszył ramionami, bardzo starając się być nonszalanckim w całej tej sprawie. - Pewnie – przeciągnął Mick – po prostu pomaga z dobroci swojego serca, z żadnego innego powodu. Zapomnij, że stanie się pariasem wśród swojego rodzaju, że prawdopodobnie wystosują przeciw niemy zarzuty i zabiorą cały jego dobytek, jako karę. Stary, dobry Trent pomaga, bo, no cóż, o rany, tak właśnie należało zrobić. - Widzę, że twój sarkazm się nie zmienił – powiedział Duncan z kamienną twarzą, opierając się pokusie rzucenia się przez stół i owinięcia palców wokół gardła idioty. Znając Micka, nawet mając utrudniony dostęp do powietrza, to go nie zamknie i nie powstrzyma od gadania podczas duszenia. - Jeśli chcesz znać moje motywy, to dlaczego po prostu mnie nie zapytasz? – odezwał się Trent wchodząc do pomieszczenia. Jak jeden, Mick i Nicolas spojrzeli na czarodzieja. Ich spojrzenia powędrowały po jego pogniecionym ubraniu, jego potarganych włosach i małej malinki na jego szyi. Duncan jęknął. Teraz to już na pewno rozpęta się piekło, ponieważ nie trzeba było geniusza, żeby domyślić się, co robił w nocy i z kim.

~ 28 ~

- Pieprzyłeś syna Richarda? – wypluł z niedowierzaniem Mick. - On ma imię, Trent, a to, co on i ja robiliśmy, nie jest twoim pieprzonym interesem. – Duncan skoczył na nogi i ruszył, żeby stanąć przed Trentem, ochraniając mężczyznę w przypadku, gdyby pozostali chcieli go zaatakować. - Straciłeś rozum? – zawołał Nicolas, piorunując Trenta groźnym wzrokiem. – Z tego, co wiemy, ten facet może być tym, który ukradł twoje oko smoka, a teraz się zabawia i prowadzi cię za kutasa. - Trent nigdy by tego nie zrobił – bronił go Duncan. - Skąd to wiesz? – zakwestionował Nicolas. - Znam go i on taki nie jest. – Duncan zwinął ręce w pięści, bliski ich użycia. - Dlaczego? Ponieważ jest dobry do pieprzenia? – Nicolas przekrzywił głowę na bok, wydając z siebie ochrypły śmiech. - Nie, ponieważ jemu zależy na mnie, a mnie na nim – przyznał Duncan. Do diabła z ukrywaniem tego, teraz, kiedy wyszło na jaw, że byli razem, równie dobrze można było wyciągnąć całego kota, z wąsami i tak dalej, z worka. - Naprawdę? – Oburzenie Nicolasa rozbrzmiało przez kuchnię. - Tak, to prawda – dodał Trent. – Nie ma czegoś takiego, czego nie zrobiłbym dla Duncana. - Smok i czarodziej zmieszali się razem. Brian będzie wkurzony jak diabli. – Mick błysnął zarozumiałym uśmiechem. - Słuchaj, wiem, że jesteś tym zdenerwowany – tłumaczył Trent gładkim głosem – ale naprawdę nie mamy czasu na tę rozmowę. To będzie tylko kwestią czasu zanim ten, kto wziął oko wypowie zaklęcie i przywiąże Duncana do siebie. Musimy dostać się do niego zanim to się stanie. - Świetnie – zgodził się Nicolas spiętym tonem. – Ale jeśli choć przez jedną sekundę nabiorę podejrzeń, że coś kombinujesz, zdejmę cię tak szybko, że nawet nie zobaczysz jak nadchodzę. Duncan obrócił się do brata, niskie warczenie zadudniło w tyle jego gardła. - Nie groź mu.

~ 29 ~

- W porządku, on tylko próbuje cię chronić. – Trent położył rękę na ramieniu Duncana. - Zróbmy to i skończmy z tym. – Nicolas westchnął i spojrzał na Trenta. – Duncan powiedział, że możesz magicznie poszukać oka? - Tak, potrzebuję tylko kilku minut, żeby wszystko przygotować. – Wyszedł z pomieszczenia, ale przedtem ostatni raz uścisnął pocieszająco dłoń Duncana. - Mam nadzieję, że masz w tym rację – mruknął Nicolas, kiedy wyszedł.

***

Trent klęczał przed swoją czarną, ceremonialną misą, świadomy przenikliwych spojrzeń, jakie smoki rzucały na niego. Próbując najlepiej jak umiał ich ignorować, nalał oczyszczoną wodę i wymówił kilka słów, żeby ją pobłogosławić. - Po co to? – zapytał ten, którego Duncan nazywał Mickiem. Pochylił się tak nisko, że jego oddech wywołał zmarszczki na powierzchni wody. - To pomoże mi zobaczyć, gdzie jest oko – wyjaśnił Trent, jednocześnie próbując zachować swoje rozdrażnienie pod kontrolą. - Jak? – Mick wyciągnął rękę, by dotknąć misy. Ale zanim jego palec jej dotknął, Nicolas trzepnął młodego smoka w tył głowy, żeby go powstrzymać. Mick odsunął się, pocierając głowę. - Czemu nie możesz się przyglądać i patrzeć? – rozkazał Nicolas. Jego głos był tak zimny jak jego oczy i Trent mógł wyczuć wrogość przetaczającą się przez smoka. Nie trudno było zgadnąć, że gdyby to nie było dla Duncana, już dawno zaatakowałby Trenta. - Racja, przepraszam. – Mick strzelił skarconym uśmiechem do Trenta. Biorąc swój athame, Trent uniósł go nad wodę. Ostrze noża było czarne i wydawało się błyszczeć od magii. Chociaż zwykle nigdy nie używał go do przecięcia ciała, dzisiejsze zaklęcie było inne. - Już czas – powiedział miękko do Duncana. Smok skinął głową i wyciągnął rękę dłonią do góry. ~ 30 ~

Trent przytrzymał nóż nad ręką smoka i zawahał się, gdy naszły go wszystkie te zbyt dobrze znane odczucia niepewności. Było w tym tak dużo ryzyka, a oni mieli tylko jedną szansę. Jeśli teraz nawali, zawiedzie nie tylko mężczyznę, którego kochał, ale zaalarmowanie innych czarodziejów o ich obecności również pójdzie na marne. - Możesz to zrobić. Wierzę w ciebie – wyszeptał Duncan, wyciskając całusa na policzku Trenta. Trent przytaknął powoli, ogrzany od środka jego słowami. Podczas gdy dla kogoś innego, to mogło być tylko kilka słów, dla Trenta znaczyły wszystko. Po raz pierwszy w swoim życiu, ktoś mu ufał i wspierał go. Jednym przekręceniem nadgarstka, zrobił płytkie nacięcie na dłoni Duncana. Kiedy smok syknął z bólu, Trent wymamrotał przeprosiny, a potem przewrócił rękę Duncana na bok, żeby kilka kropli jego krwi skapnęło do wody. - Co teraz? – zapytał Nicolas. Wciąż przyglądał się podejrzliwie Trentowi. - Teraz odsuńcie się i pozwólcie mi wykonać całą pracę – odparł Trent, zanurzając palec w misce i zaczynając mieszać, zgodnie ze wskazówkami zegara. Krew mieszała się i wirowała w wodzie, tworząc czerwony wir, który nadal się poruszał, kiedy wyjął swój palec. Mrucząc pod nosem zaklęcie, Trent zapatrzył się głęboko w wodę i pozwolił opanować się magii. Woda zamigotała, a potem czarne plamy zaczęły rosnąć i bulgotać zanim stopniowo nabrały kształtów przedmiotów. Brokatowe krzesło, wysokie okno z ciężkimi zasłonami na nim, półka z ustawionymi na niej książkami w skórzanych oprawach, a potem duże dębowe biurko. Trent wciągnął wdech. Znał to miejsce. Widział je tak wiele razy, kiedy dorastał. Do diabła, bawił się samochodzikami na orientalnym dywanie, który zajmował środek pokoju. To był gabinet w domu jego wuja. Wciągnął powoli kolejny oddech, by wypuścić go z szeptem. - Adam. Nagle na widoku pokazał się jego wuj. Jego usta były zaciśnięte w okrutnym uśmiechu tak przypominającym Richarda, że Trent zaczął drżeć ze strachu. Czarodziej miał nawet takie same białe włosy i zimne oczy. Cholera! Nie było dobrze, bo Adam nie tylko wiedział, że był obserwowany, ale w jakiś sposób zdołał stanąć naprzeciw Trenta, chociaż dzieliły ich kilometry. ~ 31 ~

- Wiedziałem, że to jest tylko kwestia czasu zanim zaczniesz tu węszyć – zadrwił Adam, jego głos świergotał przez magiczne połączenie. - Co się dzieje? Dlaczego chcesz smocze oko? – zapytał ostro Trent, jego pierś zacisnęła się ze strachu. Skąd Adam wiedział, gdzie zostało schowane? Tylko on, jego ojciec i Duncan to wiedzieli. Nie było mowy, żeby Richard kiedykolwiek podzielił się tą informacja ze swoim bratem. Nie wtedy, gdy obaj byli tak głodni władzy i nieufni wobec siebie. - Och, to? – Adam wygiął brew, gdy powoli uniósł kamień. Wyglądał jak nieobrobiony szmaragd, we wnętrzu którego była jasna złota żyłka, która kręciła się w kamieniu w leniwych skrętach. Trent wiedział, że to była magia Duncana - jego smoka uwięziona wewnątrz i poczuł jak wypełnia go zimna wściekłość. - Oddaj mi go – rozkazał Trent, próbując dopasować się do zimnego rozkazującego tonu jego ojca, którego tak często używał. – Jako dziedzic Richarda prawowicie należy do mnie. - No, nie bądźmy nieśmiali, chłopcze. – Adam cmoknął. – Obaj wiemy, że nie z tego powodu go chcesz. Myślisz, że nie zauważyłem jak bardzo pożądasz tego smoka. - Niech cię szlag, oddaj mi go! – ryknął Trent. - Tak bardzo go chcesz? To przyjdź i weź go sobie. – Adam wyrzucił ramię i Trent poczuł jak został wytrącony ze swojego transu. Magiczny cios był tak mocny, że jednocześnie wyrzucił go z powrotem do świadomego umysłu i przez pokój. Tuż przed tym zanim jego głowa uderzyła we framugę drzwi, usłyszał okrzyk ostrzeżenia Duncana. Nie chcąc, żeby ktokolwiek mu pomógł, Trent wstał na nogi i wrócił do miski. Wykrzyknąwszy dziko, machnął ręką w bok i misa poleciała w powietrze. Woda rozprysła się we wszystkie strony, uderzając o ścianę i meble, ale nie dbał o to. Był zbyt zajęty walką z nudnościami i gniewem w sobie. Duncan zawinął wokół niego swoje ramiona i Trent pozwolił na przyciągnięcie się do potężnej klatki piersiowej mężczyzny. - Co się stało, kochany? Co zobaczyłeś? - Ma je mój wuj Adam. – Trent wziął kilka głębokich wdechów, zaciągając się ciepłym zapachem Duncana. To trochę pomogło mu się uspokoić.

~ 32 ~

- Więc dlaczego tak bardzo się wzburzyłeś? Jesteście ze sobą blisko czy co? – zapytał Mick. - Daleko od tego – zadrwił Trent, odsuwając się, żeby mógł spojrzeć na pozostałe smoki. – Jest nie bardziej kochający niż mój ojciec. - Więc gdzie tu dramat? – Mick wskazał na bałagan na ścianach. - Ponieważ zdał sobie sprawę, o co w tym chodzi – powiedział ponuro Nicolas, a jego szczęka zacisnęła się z wściekłości. Duncan musiał zrozumieć jego myśl, ponieważ syknął nisko, a jego twarz stała się maską niepokoju. - No cóż, niech ktoś oświeci idiotę. Co tu się, do diabła, dzieje? – Mick wyrzucił ręce ze wstrętem. - Tu, tak naprawdę, ani przez chwilę nie chodziło o oko Duncana. Cała rzecz polega na tym, żeby wciągnąć Trenta w pułapkę – warknął Nicolas. - Dlaczego? – Mick przekrzywił głowę na bok. - Ponieważ teraz, kiedy Richard nie żyje, Trent ma potencjał, żeby stać się najpotężniejszym czarodziejem – powiedział Duncan, jego bolesne spojrzenie patrzyło na Trenta. Trent obrócił głowę, nie będąc w stanie zmierzyć się z bólem i gniewem, które mógł zobaczyć. Ponieważ przez niego Duncan mógł nigdy nie odzyskać oka. To wszystko była jego wina, że Duncan nie był już wolny i nie wracał do domu. Smok prawdopodobnie teraz nim wzgardzi. - To on przysłał strażników, żeby mnie zabili. – Trent poczuł jak kawałki wpadają na swoje miejsce. - Jak dokładnie zmarł twój ojciec? – zapytał Nicolas. - Był pożar. Wszyscy myśleli, że wywołany przez atak smoków. – Brzuch Trenta zacisnął się, czując się z każdą mijaną sekundą coraz bardziej chory. - Cholera, czyżbyś mówił, że Adam zabił własnego brata, żeby zdobyć trochę władzy? To jest chore nawet jak na czarodzieja. – Mick potrząsnął głową. - A teraz trzyma magię mojego brata, jako przynętę – wypluł Nicolas. - Nie na długo. – Trent wyprostował się. Po raz pierwszy w życiu, zamiast pozwolić opanować się wściekłości, zebrał ją. Mógł nie mieć odwagi, że w przeszłości stanąć w ~ 33 ~

swojej obronie, ale dla Duncana zrobi wszystko. Nawet umrze. Mierząc smoki spokojnym spojrzeniem, powiedział. – Przygotować się. Znikamy za dziesięć minut.

Tłumaczenie: panda68

~ 34 ~

Rozdział 5 Ponieważ wiedział, że Adam będzie obserwował niebo za lecącymi smokami, Trent teleportował ich wszystkich przed dom, jednego po drugim. Duncana zostawił na koniec. Jak tylko poczuł ramiona czarodzieja wokół siebie, zamknął oczy i zaciągnął się szczególnym zapachem Trenta. Pragnąc, żeby był jakiś sposób na odłożenie nadchodzącej walki. - Jak tylko tam wyskoczymy, chcę, żebyś zniknął – rozkazał Duncan, jego pierś była zaciśnięta z obawy. - Nie mogę. Beze mnie nie będziesz godnym przeciwnikiem dla Adama– odmówił Trent, pokazując tak uparte zdecydowanie, jakiego Duncan nigdy wcześniej nie widział. - Poradzimy sobie. Nie jest tak, jakbyśmy wcześniej nie zabili mnóstwa czarodziejów – warknął Duncan, strach sprawił, że brzmiał groźnie. - Wpadłeś w to z powodu mojej rodziny, więc jestem tym, który zamierza cię z tego wyciągnąć. Duncan wyciągnął rękę i chwycił brodę Trenta. Patrząc w oczy czarodzieja, oświadczył. - Już wolałbym być znowu w niewoli niż cię stracić. Zamiast dać mu bezpośrednią odpowiedź, Trent posłał mu szelmowski uśmiech i odparł. - Bardzo cię kocham. Po prostu chciałem, żebyś to wiedział. Zanim Duncan mógł odpowiedzieć, czarodziej ich teleportował. Wylądowali w lasku za domem, który był jeszcze bardziej krzykliwy niż Richarda. Ten miał parę kamiennych lwów i zestaw gargulców. Był duży i przesiąknięty złem, tak jakby zło od czarodzieja mieszkającego wewnątrz, wlało się w tę budowlę. - To miejsce wygląda strasznie – zauważył Mick, wyrażając myśli Duncana. - Zgadzam się – przytaknął Nicolas. – Wszyscy wiemy, że czekają na nas, więc jak uważasz, że powinniśmy to załatwić? ~ 35 ~

- Nie mamy dużo czasu. – Trent uniósł twarz do wiatru. – Wyczuwam budującą się tam magię. Mnóstwo jej. To może znaczyć, że Adam już zaczął wypowiadać zaklęcie? - Więc, co proponujesz? – zapytał Nicolas, szokując Duncana, że pyta czarodzieja o radę. - Że wy tu zostajecie – odparł Trent. Zanim Duncan mógł go powstrzymać, Trent teleportował się z lasku. Pojawił się ponownie sekundę później na końcu długiego chodnika, który prowadził do frontowych drzwi domu. Zanim tu trafili, Trent przebrał się w długi, czarny płaszcz, który teraz wydymał się lekko na wietrze, gdy patrzył na dom. Nie obrócił się, żeby spojrzeć na nich, tylko trzymał wzrok skierowany na drzwi, jakby czekał aż wyjdzie Adam. - Nie! – ryknął Duncan i rzucił się do przodu. Nicolas chwycił go i przytrzymał. - Dajmy mu chwilę i zobaczmy, dokąd zmierza – powiedział jego brat, walcząc o utrzymanie Duncana. - Zamierza dać się zabić, żeby mnie uratować. - To jego wybór. Kim jestem, żeby się temu sprzeciwiać? –mruknął Nicolas, gdy Duncan uderzył go łokciem w brzuch. - On nie jest jakimś czarodziejem. Jest dla mnie wszystkim. Kocham go – zawołał Duncan. Wyciągnął szyję, żeby spojrzeć i zobaczył, że Trenta już tam nie ma, a frontowe drzwi domu wisiały otwarte niczym złowieszczy znak. Sięgając głęboko, znalazł siłę i zdołał odrzucić od siebie Nicolasa. Wstał na nogi i pobiegł do domu. Za sobą słyszał krzyczącego Nicolasa, ale nie obejrzał się, zbyt pochłonięty znalezieniem Trenta. Dotarł do drzwi i wbiegł przez nie, wykrzykując imię Trenta. Zjawiło się kilku strażników i jak tylko się zbliżyli, rozbrzmiały strzały. Obaj mężczyźni padli, z bliźniaczymi wyrazami szoku na swoich twarzach. Sam oszołomiony, Duncan obrócił się i zobaczył za sobą Nicolasa i Micka, z glockami w ich rękach. - Na co czekasz? Idź po swojego czarodzieja – powiedział Nicolas. - Taa, zajmiemy się tu wszystkim – dodał Mick, zimna maska wsunęła się na jego zwykle zarozumiałą twarz.

~ 36 ~

Skinąwszy głową podziękowania, Duncan ruszył biegiem. Nie wiedział jak, ale jakaś część niego dokładnie wyczuwała, gdzie jest Trent. Na końcu korytarza, gdzie była zamknięta para podwójnym drzwi. Pchnął je i znalazł się w gabinecie. Trent i Adam stali po przeciwnych stronach pokoju, twarzą do siebie. Z warczeniem, Duncan rzucił się na starszego czarodzieja. Jak tylko znalazł się na odległość ataku, Adam machnął ręką i wymamrotał kilka słów. Duncan poczuł jak zamiera na miejscu, niezdolny się poruszyć, pomóc, ale wciąż zdolny widzieć rozgrywający się horror. Nieważne jak mocno próbował walczyć i szarpać się, był beznadziejnie zablokowany na miejscu. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że ryzykujesz dla tego – zbeształ go Adam, unosząc oko. - Dla niektórych rzeczy warto umrzeć – odparł Trent spokojnym głosem. - A więc chcesz magicznie skrzyżować ze mną miecze dla jakiegoś brudnego smoka? – Twarz Adama wykrzywiła się z odrazą. - Tak, chcę. – Trent skinął wolno, pozwalając rękom zwisać luźno przy swoich bokach. - Mam mnóstwo innych smoczych oczu w mojej kolekcji. To zadziwiające, że to jedno ma dla ciebie taką wartość. Z nim mogę w końcu wyeliminować wszystkie moje zagrożenia i przejąć przywództwo nad czarodziejami. – Adam uniósł w górę kamień i spojrzał na niego zamyślony. - Jeśli chcesz się mnie pozbyć, to proszę. Nie musimy walczyć, wuju. Tylko oddaj mi oko, a odejdę i nigdy nie wrócę – targował się Trent. - Dobrze, jeśli chcesz je w ten sposób, to… proszę. – Adam rzucił oko do Trenta. Duncan zauważył przebiegły uśmiech na diabelskiej twarzy czarodzieja i wiedział, że to był podstęp. Spróbował krzyknąć ostrzeżenie, ale jego szczęki pozostały zablokowane. Trent zdjął swoje spojrzenie z Adama, zamierzając złapać oko, które leciało w jego stronę. Jego palce właśnie zacisnęły się wokół niego, gdy przez pokój rozbrzmiał głośny wystrzał. Duncan wrzasnął w swojej głowie, a łamiący kości żal przepłynął przez niego, gdy zobaczył jak oczy Trenta rozszerzają się z szoku. Trent przycisnął rękę do swojej piersi, gdy opadł na kolana. Uniósłszy swoje niebieskie spojrzenie do Duncana, wymówił

~ 37 ~

ciche przeprosiny, a krew trysnęła spomiędzy jego palców i obryzgała orientalny dywan. - Naprawdę myślałeś, że ot tak ci je dam? – wypluł Adam. – Gdybym pozwolił ci żyć, to już zawsze martwiłbym się tym, że któregoś dnia wrócisz. Ty brudny smoczy kochanku. Z tą ostatnią zniewagą Adam teleportował się z domu. Jak tylko zniknął, moc trzymająca Duncana zniknęła i znów mógł się ruszać. Krzyknąwszy z rozpaczy podbiegł na czas, żeby złapać Trenta zanim padnie twarzą na dywan. Tuląc czarodzieja w ramionach, żołądek Duncana zacisnął się z rozpaczy, kiedy poczuł jak krew mężczyzny przecieka przez ubranie. - Nie, nie, nie – mruczał. Może jeśli powie to wystarczająco dużo razy, to pomoże. Słyszał odgłos kroków Nicolasa i Micka, gdy weszli do pokoju, ale Duncan był zbyt pochłonięty swoim żalem, żeby nawet spojrzeć. - W porządku. Warto było – odparł słabo Trent, a potem wyciągnął rękę i włożył coś ciepłego w rękę Duncana. Duncan nie musiał patrzeć, żeby wiedzieć, co to jest. Fala mocy, która przepłynęła przez jego ciało, kiedy wróciła do niego jego magia, uświadomiła mu, że to było smocze oko. Ryk odbił się w jego głowie, gdy jego postać smoka ponownie się z nim połączyła, budząc się do życia po tak długim czasie. To powinno być radosne. Powinien świętować. Ale zamiast tego czuł jak płacze, gdy trzymał Trenta blisko siebie i delikatnie go kołysał. - Wciąż możemy go uratować – głos Nicolasa wdarł się do jego rozpaczy. - Jak? – zapytał Duncan, łzy spływały po jego twarzy. - Pomogą mu nasi uzdrowiciele. Z ich magią może będą w stanie go uratować. - Brian nigdy nie pozwoli na obecność czarodzieja wśród swoich ludzi. – Duncan potrząsnął głową. Trent nie może umrzeć. Nie ktoś tak czysty w sercu jak on. To niesprawiedliwe, że musi umrzeć, podczas gdy taka menda jak Adam wciąż oddycha. - Daj mi zająć się Brianem – poleciał Nicolas. – Ty po prostu leć i zabierz Trenta do naszego domu tak szybko jak to możliwe. Rozbłysła w nim malutka iskra optymizmu. Może, ale tylko może, była nadzieja. Nadal dźwigając Trenta w ramionach, wybiegł z domu na frontowe podwórze. ~ 38 ~

Wyskoczywszy w powietrze, zrobił coś, czego nie robił od dekady. Zmienił się w postać swojego szmaragdowo-zielonego smoka. Był ostrożny z trzymaniem Trenta w swoich ramionach, więc mężczyzna skończył w delikatnym uścisku smoczych pazurów przednich łap. Wybijając się wysoko w niebo, skręcił mocno w lewo i poleciał tak szybko jak potrafił. Miał tylko nadzieje, że zdąży na czas. Nawet jeśli rodzinny dom był w Michigan, daleko na północ, na mocno zadrzewionym terenie Górnego Półwyspu, setki kilometrów stąd. Zanim Duncan doleciał do dużego wiejskiego domu, w którym dorastał, Trent ledwie oddychał. Jej puls prawie nie istniał, a jego skóra była ziemista i zimna. Duncan zleciał w dół i wylądował, zmieniając się w tym samym czasie. Kiedy wrócił do ludzkiej postaci, jego ubrania wciąż były na miejscu, więc nie musiał się wstydzić, kiedy zmienił swój uchwyt na Trencie. W drzwiach stał Brian. Olbrzymi kawał mężczyzny z ciemnymi włosami i oczami, który zawsze groźnie wyglądał. Dzisiaj nie było inaczej i Duncan miał tylko nadzieję, że będzie chętny do pomocy. Ruszył więc do schodów, gdzie Duncan skłonił się najlepiej jak mógł, nadal trzymając Trenta. Trzymając opuszczoną głowę, przemówił starożytnym językiem ich rodzaju. - Proszę, mój panie. Błagam cię o pomoc przy tym, który jest mój. Przekląwszy, Brian odpowiedział po angielsku. - Cholera, nie wierzę, że to robię, ale wnieś go do środka.

***

Trent budził się powoli, a pierwsza rzecz, która go powitała to promienie słońca świecące przez okno i rozświetlające obcy pokój. Jęcząc, uniósł rękę, żeby podrapać swoją nagą pierś i dotknął pomarszczonej skóry po ranie postrzałowej. Postrzałowej? Kiedy to się stało? Jak to było możliwe i dlaczego nie czuł bólu? Nagle falą wróciły wspomnienia. Odzyskał oko dla Duncana, ale w wyniku tego wuj go postrzelił. Pamiętał również niejasno Duncana w jego smoczej postaci, a potem już nic. Więc jak mógł nadal żyć? Rozejrzał się znowu wkoło, przyglądając się otoczeniu. ~ 39 ~

Był w sypialni, małej, ale komfortowej, o ścianach w ciepłych kolorach i naturalnych drewnianych meblach. Było tylko jedno okno z boku, zakryte białą, przejrzystą firanką, sprawiając, że pokój wyglądał jeszcze bardziej domowo. Jego spojrzenie w końcu zatrzymało się w nogach łóżka i tam zobaczył Duncana. Spał, a jego duże ciało wypełniało krzesło z prostym oparciem. Nawet jeśli jego głowa opierała się o łóżko, smokowi było raczej niewygodnie. Musiał wyczuć patrzącego na niego Trenta, ponieważ natychmiast się obudził. - Jak się czujesz? – zapytał Duncan, jego ciepły głos pełen był niepokoju. - Zdezorientowany jak diabli – przyznał Trent, spijając oczyma widok smoka. – Gdzie jestem? - Jesteś w naszym rodzinnym domu – odezwał się głęboki głos. Po raz pierwszy Trent zauważył mężczyznę stojącego w rogu pokoju. To, że go przeoczył było dla niego szokiem, biorąc pod uwagę jak był ogromny. Wysoki i barczysty, przypominał mu Duncana, ponieważ obaj mieli tego samego koloru włosy i oczy. - Smoki mnie wyleczyły? – Trent był tak zszokowany, że jego pytanie wyszło z małym piskiem. - To był nasz honor. – Brian formalnie skinął głową. - Naprawdę? – Trent rzucił niedowierzające spojrzenie na Duncana, który uśmiechnął się do niego. - Tak, był – kontynuował Brian, jego stoicka twarz nic nie pokazywała. – Chociaż mój brat mógł być idiotą myślącym, że odwrócimy się od niego za jeden głupi błąd, wciąż go kochamy. Nigdy nie będziemy w stanie spłaci ci naszego długu za udzielenie mu pomocy w odnalezieniu drogi powrotnej do domu, do nas. - Nie ma sprawy – odparł Trent. Choć powinien być szczęśliwy, że żyje, część jego serca się złamała. Wiedział, że jak tylko mu się polepszy, będzie musiał odejść, a wtedy już nigdy nie zobaczy Duncana. - Wiem, że nie mamy prawa prosić cię o więcej, ale odkryłem, że potrzebuję od ciebie pomocy. – Brian zbliżył się do łóżka. - W czym? – zapytał podejrzliwie Trent, zastanawiając się, czy prośba będzie taka, żeby zostawił Duncana w spokoju.

~ 40 ~

- Duncan powiedział mi, że twój wuj twierdził, że ma więcej smoczych oczu. Myślisz, że to prawda? - Pewnie, to wyjaśnia, dlaczego jest taki potężny, że mógł zamordować mojego ojca – odpowiedział Trent, trochę zdziwiony kierunkiem pytań. - Myślisz, że byłbyś w stanie je wytropić? Trent wciągnął zaskoczony oddech. To była ostatnia rzecz, o jakiej by pomyślał, że przywódca smoków go zapyta. - Tak, to może zająć trochę czasu, ale mogę to zrobić – przyznał szczerze Trent. - W takim razie zastanawiam się, czy byłbyś chętny zostać i pomóc nam w tym? Trent musiał powstrzymać szczękę od opadnięcia w szoku, gdy w jego piersi rozkwitła nadzieja. - Mówisz poważnie? - Myślę, że chociaż raz dobrym posunięciem może być posiadanie czarodzieja po naszej stronie. – Brian uśmiechnął się. – To może pomóc załagodzić sprawy między nami. Trent spojrzał na Duncana. Smok patrzył na niego z taką miłością w oczach, że nagle uświadomił sobie, że mimo wszystko będą w stanie znaleźć swoje szczęście. - Oczywiście, że zostanę – potwierdził Trent, jego twarz rozjaśniła się radosnym uśmiechem. - Tak właśnie myślałem, że odpowiesz – zachichotał Brian, pochylając się i mierzwiąc włosy Duncana. – Sądzę, że przydzielimy ci Duncana do czuwania nad tobą. - To będzie ciężka robota, ale myślę, że sobie poradzę – przeciągnął Duncan tym swoim seksownym sposobem. Brian przewrócił oczami, ale na jego twarzy był uśmiech, kiedy opuszczał pokój. Jak tylko zostali sami, Duncan zerwał się z krzesła i usiadł na brzegu łóżka, żeby byli bliżej. Pochyliwszy się, umieścił czuły pocałunek na ustach Trenta. - Dziękuję za odzyskanie mojego smoczego oka. Ale jeśli jeszcze raz zrobisz coś takiego, osobiście obedrę cię ze skóry – zagroził smok, z czułym wyrazem w oczach tak dziwnym przy jego słowach.

~ 41 ~

- Nie wiesz, że dla ciebie zrobię wszystko? Kocham cię. – Trent spiął się, wciąż spodziewając się odrzucenia, którego zawsze się spodziewał aż do teraz. Zamiast tego dostał następny pocałunek, tym razem dłuższy i bardziej gorący niż poprzedni. - Ja też cię kocham. – Palce Duncana powoli przesunęły się po boku Trenta, dotyk skóra do skóry wprawił go w drżenie od pożądania. - Nie mówisz tego, tylko dlatego, że odzyskałem dla ciebie oko? – zapytał Trent, tylko trochę się drażniąc. - Nie, mówię to, ponieważ jesteś dla mnie wszystkim. Duncan jeszcze raz go pocałował, ale tym razem nie odsunął się, idąc tak daleko, że przeniósł ciało i teraz był rozciągnięty nad Trentem. Z zadowolonym westchnieniem, Trent przeczesał palcami włosy Duncana i żarliwie zaczął oddawać namiętność. Duncan warknął z aprobatą zanim zanurzył język w ustach Trenta. Jęk wyśliznął się z ust Trenta, zaskakując i żenując go. Ostatnią rzeczą, jakiej chciał, to wypaść na zdesperowanego czy potrzebującego. Jednak Duncan nie wydawał się tego zauważyć, zamiast tego wypychając biodra do przodu, żeby ich fiuty mocniej przycisnęły się do siebie. Przez Trenta strzeliły błyskawice rozkoszy. Chociaż uzdrowiciele zdjęli z niego spodnie, to Duncan wciąż miał swoje i Trent mógł poczuć jak przecieka przez nie gorąco z erekcji mężczyzny. Jednak tego nie było dość, chciał o wiele więcej. Spragniony dotyku ciała Duncana, Trent szarpnął za koszulkę smoka. - Zdejmij – mruknął, zbyt oszołomiony potrzebą, żeby być bardziej elokwentnym. Duncan usiadł na tyle, żeby zdjąć koszulkę. Jak tylko odrzucił ją na bok, wrócił do poprzedniej pozycji. Trent zajęczał z uznaniem jak tylko ich ciała otarły się o siebie. Duncan zanurzył nos w zgięciu szyi Trenta i zaciągnął się głośno. - Masz pojęcie jak cholernie dobrze pachniesz? – zapytał zanim jego język się wysunął i oblizał gardło Trenta. - Nie tak dobrze jak ty – odparł Trent ze szczerością, odchylając głowę na bok. Duncan zaczął ssać i szczypać skórę Trenta, bez wątpienia zostawiając tam znak. W tym samym czasie, ręka Duncana wsunęła się między ich ciała, palce nie zatrzymały się, dopóki nie znalazły się na bokserkach Trenta, a potem Duncan wśliznął pod nie rękę i złapał pulsującego fiuta Trenta. Trent tak mocno przygryzł swoją dolną wargę, że posmakował swojej krwi, gdy walczył o powstrzymanie krzyku rozkoszy. ~ 42 ~

- Dlaczego się powstrzymujesz? – spytał Duncan, jego głos był przesiąknięty rozbawieniem. - Nie sądzę, żebyśmy musieli ogłaszać to, co robimy, twoim braciom i przyjaciołom. – Trent nie uważał, że dom jest aż tak duży. Gdyby zaczął krzyczeć, był całkiem pewny, że wszyscy by go usłyszeli. - Naprawdę myślisz, że wytrzymasz bez chociaż jednego okrzyku? – Duncan odsunął się, żeby mógł spojrzeć na Trenta. Serce Trenta waliło szaleńczo w jego piersi, gdy zobaczył pożądanie i przydymioną obietnicę w oczach smoka. Pulsowanie w fiucie Trenta stało się bardziej intensywne. Z pewnością nie pomagało to, że Duncan przesuwał kciukiem po czubku fiuta Trenta. Niczym zdrajca, którym był, jego fiut drgnął, jakby w pełni zgadzał się z Duncanem. Triumfalny błysk przemknął w oczach Duncana, a potem zaczął pompować powoli zaciśniętą dłonią wzdłuż penisa Trenta. - Proszę, Duncan, nie wytrzymam tego długo. – Trent wypchnął biodra w dłoń Duncana. Jego jądra już zacisnęły się mocno przy jego ciele i Trent wiedział, że nie wytrzyma już dłużej. - Już błagasz? – Duncan przekrzywił głowę na bok, nikczemny uśmiech igrał na jego pełnych wargach. – Dopiero zaczęliśmy. Jeśli już jesteś blisko krawędzi, zmuszę cię do krzyku zanim skończę. Miękki okrzyk rozczarowania wydarł się z gardła Trenta, kiedy Duncan zabrał rękę. Wypchnął biodra w górę w milczącym błaganiu, ale Duncan zignorował to i zamiast tego zaczął wycałowywać ścieżkę w dół piersi Trenta. Zatrzymał się na wystarczająco długo, żeby przygryźć i zassać każdy sutek Trenta, sprawiając, że wił się z rozkoszy. Trent przygryzł dolną wargę, zdeterminowany dotrzymać swojej przysięgi milczenia. Jednak to było trudne, zwłaszcza, kiedy Duncan ponownie ugryzł go nie-takdelikatnym miłosnym ukąszeniem. To były najsłodsze tortury, gdyż Duncan nadal się nie spieszył, jakby nie było pośpiechu i mogli zostać w łóżku przez cały dzień, jeśli była taka potrzeba. Po ostatnim liźnięciu, Duncan ruszył niżej, jego usta obsypywały pocałunkami brzuch Trenta. Kiedy dotarł do bokserek Trenta, Duncan opuścił je na tyle, żeby dostać się do fiuta Trenta. Trent mocniej przygryzł wargę i chociaż wiedział, że dochodzi, omal nie stracił kontroli i nie krzyknął, gdy poczuł gorąco ust Duncana na czubku swojego fiuta. ~ 43 ~

Zduszony szloch jednak znalazł drogę ujścia, głośno, ale nie na tyle, żeby poniósł się poza pokój. Ku jego konsternacji, Duncan tylko kilka razy polizał jego fiuta. Jednak zanim Trent miał szansę wyrazić swoje rozczarowanie, Duncan zsunął się z łóżka i zaczął się rozbierać. Trent przyglądał się, a oddech zamierał w jego piersi z każdym odkrytym centymetrem wspaniałego ciała Duncana. Sam widok wszystkich tych twardych mięśni sprawiał, że ból w jego fiucie stawał się coraz bardziej nie do zniesienia i musiał sięgnąć w dół i pogładzić się, żeby choć trochę złagodzić ten ból. - O, nie, nie wolno – cmoknął Duncan. – Jeśli chcesz znaleźć przyjemność, będzie ona tylko od mojego dotyku. Trent sapnął z frustracji, ale posłuchał, odpuszczając. Jak tylko to zrobił, Duncan sięgnął i powoli pozbył się bokserek Trenta. Kiedy je zdjął, Duncan odrzucił je na bok i spojrzał, a jego wzrok jakby wtopił się w Trenta. - Obróć się – rozkazał Duncan, jego głos był ochrypły od namiętności. Zdumiony dziwnym poleceniem, Trent jednak posłuchał, jęcząc, gdy jego fiut został uwięziony między brzuchem, a materacem. Pragnienie otarcia się o niego i złagodzenia odrobiny napięcia było silne, ale Trent oparł się, pamiętając, że Duncan zabronił mu samozadowolenia. Trent napiął się, gdy czekał, by zobaczyć, co planuje Duncan. Materac ugiął się, gdy smok wspiął się na łóżko, umieszczając nogi po obu stronach kolan Trenta. Mrucząc cicho z aprobatą, Duncan przebiegł dłonią po jednym pośladku Trenta. - Gdybyś tylko mógł zobaczyć jak gorąco wyglądasz w tej chwili. Cały zarumieniony i drżący z potrzeby – oznajmił Duncan zanim powoli wsunął palec w przedziałek tyłka Trenta. Kiedy Trent próbował pchnąć do tyłu na jego dotyk, Duncan lekko trzepnął go po biodrze. – Jesteś zachłannym maleństwem. Myślę, że będę miał zabawę ucząc cię zachowania. - Przepraszam – wydyszał Trent, zszokowany, że w ogóle może myśleć. – Po prostu cię potrzebuję. Zamknął oczy i zmusił się, że leżeć nieruchomo, podczas gdy Duncan nadal pieścił jego plecy i tyłek. I wtedy uświadomił sobie, że Duncan celowo doprowadza go na krawędź, żeby stracił kontrolę. Trent również zdał sobie sprawę, że nie było mowy, by był zdolny powstrzymać się od krzyku, gdy Duncan w końcu go weźmie.

~ 44 ~

Uśmiech przemknął po ustach Trenta, gdy usłyszał otwieranie szuflady w bocznym stoliku. Potem się zatrzasnęła i kilka sekund później poczuł zimne, mokre odczucie nawilżonych palcy Duncana. - Czy tego chciałeś? – zapytał Duncan, powoli pracując palcem w jego dziurce. - Na początek – jęknął Trent. Uniósł tyłek w górę, podciągając pod siebie kolana, żeby mógł kołysać się na palcu Duncana. - Ruszasz się – upomniał go Duncan, dodając następny palec. – Powinienem ukarać cię za to, że nie słuchasz, ale tak dobrze czuć cię w tej chwili, że nie mogę zmusić się do tego. - Nie mogę się powstrzymać. – Trent zajęczał, gdy palce Duncana zakrzywiły się wewnątrz niego, ocierając się o jego słodki punkt. Musiał wgryźć się w poduszkę, żeby zdławić okrzyki rozkoszy, jednocześnie zaciskając ręce na pościeli. Kiedy Duncan usunął palce, Trent prawie zaszlochał z ulgą, wiedząc, co zaraz nastąpi. Rzeczywiście, kilka sekund później poczuł mocny nacisk kutasa Duncana. Trent ustawił się, unosząc tyłek jeszcze wyżej, próbując przyspieszyć sprawy, ale Duncan położył rękę na jego biodrze. - Spokojnie, kochanie – zagruchał Duncan. - Nie mogę. Potrzebuję cię – wyszeptał Trent, już nie będąc w stanie wypowiadać pełnych zdań. Jednak to wydawało się być dość dla Duncana, ponieważ w końcu wszedł w Trenta jednym mocnym pchnięciem. To było też dość, żeby wydobyć z Trenta krzyk. I chociaż próbował stłumić go poduszką, rozbrzmiał wystarczająco głośno, żeby ponieść się przez cały dom. - Wygląda na to, że wygrałem – zauważył Duncan z kąśliwym chichotem. - Tak, dopilnuję, żebyś później dostał ładny certyfikat tego osiągnięcia. A teraz chcę, żebyś po prostu mnie pieprzył – warknął Trent. Duncan roześmiał się, ale zlitował się i zaczął wbijać się w Trenta mocnymi, szybkimi uderzeniami. Trent znowu krzyknął, tym razem nie zadając sobie trudu, żeby go stłumić, gdy usztywnił ramiona na materacu, żeby nie polecieć do przodu. Jego fiut ciekł, jego jądra były napięte i pulsowały, a cienka warstwa potu pokryła jego ciało. Tak dobrze było to czuć, tak właściwie i zanim poczuł już zbliżał się do swojej granicy.

~ 45 ~

- Proszę, dotknij mnie. Muszę dojść – błagał. Duncan sięgnął wkoło i zaczął pompować fiuta Trenta. Jego uścisk był mocny i ciepły. Trent otworzył usta, żeby mu podziękować, ale wszystko, co wyszło, to głośny jęk. Wiedział, że długo nie wytrzyma. Nie wtedy, gdy Duncan z podniecania go uczynił grę wstępną. - Potrzebuję. Dojść. – Trent jąkał się, ponownie zredukowany do łamiących się deklaracji. - Nie krępuj się, dojdź dla mnie – powiedział Duncan. Trent odrzucił głowę do tyłu i po prostu to zrobił, jego fiut pompował, gdy sperma omyła jego brzuch i rękę Duncana. - Tak bardzo cię kocham – wyjęczał Duncan tuż przed tym jak sam również znalazł spełnienie, jego kutas drżał między ściankami tyłka Trenta. - Mój. - Głos Duncana warknął w głowie Trenta. - Tak, boże, tak – odparł Trent, korzystając z tej samej umysłowej ścieżki. Po tym jak się uspokoiło, obaj przez kilka chwil pozostali w tej pozycji, łapiąc oddech. W końcu Duncan stoczył się z Trenta i położył na boku. Pociągnął Trenta. Trent zrozumiał wiadomość i również ułożył się na boku, plecami do torsu Duncana. Kiedy Duncan zawinął wokół niego ramiona i przyciągnął bliżej, Trent zamruczał nisko z przyjemności. Trent wiedział, że powinni wstać i wziąć prysznic, ale na tę chwilę był zadowolony, że jest po prostu w objęciach mężczyzny, którego kochał bardziej niż samo życie. Mężczyzny, który był jego partnerem duszy. - To prawda? – zapytał Trent, wciąż niegotowy uwierzyć, że wszystko ostatecznie się dla nich ułoży. – Naprawdę mogę zostać? - Tak, kochanie, a teraz kiedy cię mam, nie zamierzam nigdy pozwolić ci odejść. – Duncan jeszcze raz go pocałował. – Mogłem odzyskać moje oko smoka, ale ty masz moje serce.

Tłumaczenie: panda68

~ 46 ~